BRUZZ - editie 1523

van 19 mei tot 26 mei 2016

N° 1523 WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VLAAMS-BRUSSELSE MEDIA VZW, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

BRUSSELSE GEVANGENISSEN

MISERIE ACHTER HOGE MUREN p 10 - 11

© xxx

DUBBELE NATIONALITEIT “Belgisch-Turkse politici moeten kleur bekennen”

p5

VROUWENBESNIJDENIS

“De pijn is een constante” p6-7

ADVERTENTIE

GENIET VAN ONZE NISSAN-TECHNOLOGIËN DANKZIJ DE TECHNO DEALS !

DB246382E6

2 I BRUZZ 1523 I Donderdag 19 mei 2016

EDITO Schurkenstaat

DANNY VILEYN, SENIOR WRITER “Als de eerste magistraat van het land zoiets zegt, dan luidt de vraag hoe het zover is kunnen komen”

COLOFON BRUZZ

Flageyplein 18, 1050 Brussel 02-650.10.65 ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bruzz.be), 02-650.10.80, Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België 20 euro per jaar; IBAN: BE98 3631 6044 3393, BIC: BBRU BE BB van Vlaams Brusselse Media vzw. Buiten België 30 euro per jaar.

OPLAGE 62.609 exemplaren.

ADVERTEREN? Barbara Hartert 0478-84.01.93 ALGEMENE DIRECTIE Jo Mariëns ALGEMENE HOOFDREDACTIE Jeroen Roppe WEEKBLAD & MAGAZINE Steven Van Garsse (chef ) EINDREDACTIE Ken Lambeets ART DIRECTOR Heleen Rodiers VORMGEVING Ruth Plaizier.

REDACTIE Jean-Marie Binst, Christophe Degreef, Bettina Hubo, Danny Vileyn.

MEDEWERKERS Michaël Bellon, An Devroe, Elien Haentjens, Wauter Mannaert, Tim Schoonjans, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet.

FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Ivan Put, Saskia Vanderstichele, Jo Voets.

DISTRIBUTIE Ute Otten VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Steven Van Garsse, Flageyplein 18, 1050 Elsene.

Bruzz is een uitgave van de Vlaams Brusselse Media vzw, wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bruzz.be

Als de hoogste magistraat van het land België een schurkenstaat noemt en stakende cipiers op een gewelddadige manier het kabinet van de minister van Justitie binnendringen, dan kan de politieke klasse niet volstaan met het tot de orde roepen van de magistraat, en met een loutere veroordeling van het geweld van de stakers.

Magistraat Jean de Codt is geen mediatieke figuur zoals Luc Hennart, de Franstalige voorzitter van de rechtbank van eerste aanleg in Brussel, de kwelduivel van de minister van Justitie Koen Geens (CD&V). Hennart heeft een PS-etiket en voor een rechtse regering is het dan ook gemakkelijk om Hennart te beschuldigen van politiek. Jean de Codt echter, die dus voorzitter is van het Hof van Cassatie, heeft zich nog maar één keer in het publiek uitgesproken over de besparingen in Justitie, vandaar dat de naam de Codt tot vorige zaterdag alleen bij insiders een belletje deed rinkelen.

De man heeft ook geen bekende politieke kleur. Justitiewatchers zeggen dat hij hooguit een ‘christendemocraat’ kan genoemd worden. Een geestesgenoot van Geens hoogstens, geen revolutionair.

Decodt zegt dat hij niet gaat staken zoals de cipiers, maar hij waarschuwt wel dat hij het beleid met alle mogelijke middelen tot de orde wil roepen als het de rechterlijke macht niet respecteert. En

ook dat is nooit gezien. De Codt zegt ook dat België riskeert veroordeeld te worden omdat het zijn gedetineerden op een walgelijke, stinkende manier herbergt.

Als de eerste magistraat van het land zulks zegt dan is de vraag niet meer of hij zijn boekje te buiten gaat of niet, maar luidt de vraag wel hoe is het zo ver kunnen komen.

Dat de cipiers staken tegen de gang van zaken en besparingen is hun goed recht, dat ze het kabinet van Geen kort en klein slaan niet. Maar het zou fout zijn hierop te focussen. Het gaat over gevangenen die in onmenselijke omstandigheden hun straf uitzitten.

De oorzaak van deze crisis ligt niet alleen bij deze regering, ze ligt evenzeer bij de oppositiepartijen SP.A en PS die veel te lang aan de macht geweest zijn en er maar niet toe komen om inhoudelijk oppositie te voeren. Met deze crisis is het nog maar eens duidelijk: als het parlement verzaakt aan zijn meest wezenlijke taak - politieke debatten voeren op het scherpst van de snee - dan verplaatst de politiek zich naar de straat (de cipiers) en de media (Hennart en de Codt). Omdat alle politieke conflicten de voorbije decennia afgekocht zijn, heeft de politiek verleerd om aan politiek te doen. De terugkeer van de politiek, met scherpe rechts-linkse keuzes, is dringend. Maar een schurkenstaat zijn we (nog) niet.

WAUTER MANNAERT

“

De temperatuur loopt op in de cel, zeker 30 graden.

De pollen waaien binnen en de vliegjes zijn massaal terug. Het is om te stikken” GEDETINEERDE IN DE GEVANGENIS VAN VORST, (in De Standaard).

“

Nu dreigen ook magistraten met staking, na ‘België = Schurkenstaat’uitspraak van oppermagistraat.

Straks ook stakende belastingbetalers?”

TIJN SADEE, NRC-correspondent in Brussel (op Twitter).

Donderdag 19 mei 2016 I BRUZZ 1523 I 3

© SASKIA VANDERSTICHELE

JEUGD Brandweer gaat akkoord

Fuifzaal onder Anneessens weer op tafel BRUSSEL - Minister Pascal Smet (SP.A) is dringend op zoek naar een geschikte locatie voor een fuifzaal.

Hij heeft daarbij opnieuw zijn oog laten vallen op de ondergrondse zalen van het premetrostation Anneessens.

De brandweer gaat alvast akkoord.

Brussels Art Institute. De verkoop van de ateliers van Jan De Cock lijkt van de baan.

CULTUUR Tweemaal 250.000 euro huursubsidie

Veel wil het kabinet Smet vooralsnog niet kwijt over deze piste. Feit is dat de minister nog deze legislatuur een fuifzaal wil openen voor de Brusselse jeugd. In het investeringsplan van de Vlaamse Gemeenschapscommissie 2016-2020 wordt hiervoor twee jaar op rij 2 miljoen euro voorzien. Feit is

VGC helpt Sint-Lukas... en redt Jan De Cock ANDERLECHT - Het ziet ernaar uit dat kunstenaar Jan De Cock en zijn Brussels Art Institute voorlopig gered zijn.

De Vlaamse Gemeenschapscommissie geeft dit en volgend schooljaar 250.000 euro huursubsidie aan de kunsthumaniora Sint-Lukas, die tijdelijk haar intrek nam bij De Cock. Hiermee kan de school een marktconforme huur betalen.

De kunsthumaniora Sint-Lukas in de Schaarbeekse Groenstraat wordt sinds 2014 volledig verbouwd. De school vond tijdelijk onderdak in de ateliers van Jan De Cock, een oud-leerling van Sint-Lukas.

De kunstenaar vestigde zich midden jaren 1990 in een voormalige papierschepperij in de August Gevaertstraat in Kuregem. Later kocht hij ook twee panden aan de overzijde.

Het openstellen van zijn gebouwen voor de jongeren van Sint-Lukas paste in zijn plan voor een Brussels Art Institute oftewel BAI, een multidisciplinaire kunstenplek waar leerlingen zouden werken aan de zijde van professionele kunstenaars.

De afspraak was dat Sint-Lukas drie jaar zou blijven en alleen kosten van verwarming en elektriciteit zou betalen, 75.000 euro. Een genereus gebaar van De Cock.

De kunstenaar rekende ondertussen wel op flink wat Vlaamse subsidies voor zijn BAI. Dat viel dik tegen, zo bleek eind vorig jaar.

Het was een streep door de rekening van De Cock, die een ferme lening was aangegaan.

In maart liet hij weten dat hij zijn volledige patrimonium in Kuregem, de grote kunstwerken incluis, verkocht om zijn schulden te betalen. Op Immoweb werd het geheel te koop aangeboden voor 3,4 miljoen euro.

Voor Sint-Lukas, dat nog anderhalf jaar verbouwingswerken voor de boeg heeft, was dit een zeer onprettig vooruitzicht. Inmiddels lijkt de verkoop van de baan. De VGC heeft onlangs immers beslist om voor dit schooljaar 250.000 euro huursubsidies te geven aan de Sint-Lukas. Volgend schooljaar zou hetzelfde bedrag gegeven worden. “Het is een evidente oplossing,” zegt Paul Corthouts, voorzitter van Sint-Lukas. “De eigenaar (Jan De Cock, red.) heeft veel werken

laten uitvoeren om de gebouwen geschikt te maken voor ons: klaslokalen, aangepast sanitair, een refter. Nu hij zelf in de problemen zit, is het maar normaal dat wij, bovenop de verbruikskosten, een marktconforme huur betalen. Aangezien onze eigen middelen helemaal naar onze verbouwingswerken gaan, hebben we huursubsidies gevraagd.”

Voor de school is het de beste oplossing, zegt Corthouts. “Als de gebouwen verkocht zouden worden aan een projectontwikkelaar, zouden wij weliswaar kunnen blijven vermits onze huurovereenkomst geregistreerd is, maar er zouden toch veel minder garanties zijn voor de kinderen.” Maar ook voor de gemeenschap is het de beste oplossing, meent Corthouts. “Elke andere tijdelijke locatie zou veel duurder zijn.” Bovendien bestaat nu de mogelijkheid dat het BAI blijft bestaan. Corthouts: “Nog een pluspunt dus, anders zou dat idee voor een topcultuurschool meteen ten gronde worden gericht.”

Is het gevaar van de verkoop nu helemaal geweken, de gebouwen staan nog steeds op Immoweb? Corthouts: “Puur juridisch niet, de facto wel, want De Cock krijgt op deze

“Nu De Cock zelf in de problemen zit, is het maar normaal dat wij een marktconforme huur betalen” Paul Corthouts, voorzitter Sint-Lukas

manier financieel wat zuurstof en kan zijn lening afbetalen.”

Vraag is wel of onderwijssubsidies kunnen dienen om de leningen van Jan De Cock af te betalen. Corthouts: “Anders betaal je de leningen van een of ander immobedrijf af. Nu is het nog ten gunste van een pedagogisch Bettina Hubo project.”

ook dat de MIVB van de minister de vraag heeft gekregen om de zalen onder Anneessens weer gebruiksklaar te maken. “Vorige maand heeft de brandweer zijn fiat gegeven voor de brandveiligheid. Nu moeten we alleen nog kijken welke werken er nodig zijn,” zegt An Van hamme van de MIVB. Aan het ondergrondse premetrostation Anneessens zijn er twee zalen, de ‘blauwe’ en de ‘rode’, alsook een auditorium met vijftig plaatsen. Het geheel is eigendom van het gewest, maar het beheer is in handen van de Stad Brussel.

Al in 2005 lanceerde Smet het idee voor een fuifzaal onder Anneessens. De zalen, in 1976 geopend als promocentrum voor het openbaar vervoer in Brussel, waren toen jarenlang in onbruik. In 2012 besloten het gewest en de stad om van de zalen een ‘stadslaboratorium’ te maken. De vzw Bravvo kreeg de leiding van het project. Bedoeling was dat cultuurverenigingen er projecten zouden organiseren en tentoonstellingen over stadsthema’s. Het initiatief kwam echter nooit van de grond en begin vorig jaar zegde Bravvo HUB het contract op.

De Rode en de Blauwe zaal aan premetrostation Anneessens.

STEDENBOUW VSGB’er breekt lans voor groene zuidrand Brussel

Na kanaalplan, het Zoniënplan BRUSSEL – De Brusselse gemeenten die aan het Zoniënwoud grenzen zijn begeerd bij bouwpromotoren omdat zij over aantrekkelijke (beboste) bouwgrond beschikken voor luxueuze projecten. Eerste ondervoorzitter van de Brusselse politieke vereniging van stad en gemeenten (VSGB) Jos Bertrand (SP.A) pleit daarom voor een ‘Zoniënplan’, dat de verstedelijking moet tegengaan.

Bertrand neemt enkele projecten in zijn thuisgemeente Watermaal-Bosvoorde in het vizier: het Drohme-project, dat de vervallen renbaan aan de Terhulpsesteenweg tot een evenementenpark moet omvormen, en het project in de Tenruekenstraat, waar een ontwikkelaar zijn zinnen had gezet op een bos, met instemming van de administratie leefmilieu van het gewest. Bertrand vreest dat zonder een globaal plan de zuidelijke gemeenten binnen een decennium volgebouwd dreigen te geraken. Immers: het Brussels Hoofdstedelijk Gewest neemt meestal een beslissing over zulke projecten, en vermits er volgens de Brusselse ad-

ministraties moet bijgebouwd worden om de groeiende bevolking op te vangen, zou het kunnen dat zonder algemene afspraken en coördinatie te veel open ruimte wordt opgeofferd.

Voor de SP.A’er, die een belangrijk ambt bekleedt in de invloedrijke VSGB, gaat het ook niet alleen om open ruimte, maar over het uitzicht van de ‘Zoniëngemeenten’. “In de buurt van het grootste bos van Brussel moet je niet bouwen. Anders dreigen we naar een situatie te evolueren waarin letterlijk gebouwd zal worden tot aan de rand van het Zoniënwoud. Er zijn vele projectontwikkelaars die maar al te graag luxueuze appartementen willen verkopen met zicht op het bos.”

Bertrand heeft bij de VSGB alleszins een ogenschijnlijke medestander: voorzitter Marc Cools is MR-schepen in Ukkel, ook al een Zoniëngemeente. Dat de zuidelijke Rand van Brussel extra begeerd is, blijkt overigens ook uit de verhuis van de Amerikaanse ambassade naar het Axa-gebouw in Watermaal-Bosvoorde. Dat gebouw... ligt naast het Tenrueken-bouwbos.

CD

4 I BRUZZ 1523 I Donderdag 19 mei 2016

DE WEEK

IN BEELD White Star Brussel legt zich niet neer bij de beslissing van het BAS en trekt naar de burgerlijke rechtbank.

Afgelopen woensdag protesteerden enkele ouders en sympathisanten van de club ook al voor het Bondsgebouw, waar enkele potjes overkookten.

Uber komt met UberBLACK

Het Amerikaanse taxibedrijf Uber lanceert na UberX, de taxidienst met enkel professionele chauffeurs, nu ook UberBLACK in onze hoofdstad. UberBLACK zet hiermee in op veeleisende klanten, met enkel luxewagens van de merken Audi, BMW en dergelijke en chauffeurs in maatpak. Het grootste verschil met UberX is de prijs.

Bij UberBLACK betaal je 1,90 euro per kilometer in tegenstelling tot 1,25 euro per kilometer bij UberX. Volgens het taxibedrijf is er een grote vraag naar deze luxetaxi’s

in Brussel.

CEO MIVB sloot metronet op eigen initiatief

MIVB-preventieadviseur Eric Buslot gaf in de parlementaire onderzoekscommissie 22/3 aan dat de Brusselse vervoersmaatschappij MIVB geen rechtstreekse vraag heeft gekregen van het federale crisiscentrum om het Brusselse metronet te sluiten na de aanslagen in Zaventem. Het was de topman van de MIVB, Brieuc de Meeûs, die op eigen initiatief het metronet sloot na de aanslag in Maalbeek. Het was zelfs de bestuurder van de bewuste bommetro die contact opnam met de dispatching, waarna onmiddellijk de brandweer verwittigd werd.

Dit duidt er dus op dat de uitspraken van minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (NV-A) niet kloppen. Volgens hem viel

de beslissing om het Brusselse metronet te sluiten om 8.50 uur, 21 minuten voor de aanslag in Maalbeek. Buslot merkte ook op dat er geen rechtstreekse lijn bestaat tussen de MIVB en de FOD Binnenlandse Zaken.

PrideParade groot succes

De PrideParade heeft afgelopen weekend zo’n 60.000 feestvierders op de been gebracht. De Parade was de afsluiter van het PrideFestival dat van 29 april tot 14 mei liep in Brussel. Dit jaar stond het holebifestival in het teken van de rechten voor transgenders met de “I decide”-campagne.

Vooraan de PrideParade liep Amnesty International met de slogan “Ik heb rechten, transgenderpersonen ook”. Het PrideVillage bevond zich dit jaar uitzonderlijk aan de Kunstberg en niet aan de Beurs vanwege

de aanslagen. De Belgian Pride vzw bereidt momenteel ook een dossier voor om de EuroPride in 2020 naar Brussel te halen.

©GRATIS

in het NIEUWS Frémault tegen verbreding Ring

Brussels minister van Leefmilieu Céline Fremault (CdH) is tegen de plannen van Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts (N-VA) om verschillende delen van de Ring rond Brussel te verbreden. Volgens haar is een oplossing zoals in Antwerpen, waar de snelheid beperkt wordt, beter geschikt.

De minister maakt zich vooral zorgen om de effecten van de verbreding wat betreft de geluidsoverlast en luchtkwaliteit.

Fremault hekelt ook dat Vlaanderen deze beslissing nam zonder overleg met het Brusselse Gewest, al neemt de Brusselse regering hierover nog geen standpunt in.

Vlaanderen wil in 2019 van start gaan

met de verbredingswerken, maar niet als het van Fremault afhangt. Ze overweegt de bouwvergunning bij de Raad van State of het Grondwettelijk Hof aan te vechten wanneer het zover is.

Samengesteld door Michaël Michiels

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP

Donderdag 19 MEI 2016 I BRUZZ 1523 I 5

© IVAN PUT

Uitgelicht Een derde minder Nederlandstalige opleidingstrajecten in twee jaar tijd

600 opleidingsplekken bij VDAB Brussel niet ingevuld

Hoofdrolspelers Black

BRUSSEL – De Brusselse jeugdwerkloosheid daalde in de afgelopen twee jaar met 15 procent, meldde minister van Werk Didier Gosuin (Défi) dinsdag op een persconferentie. Terwijl ruim 10 procent meer jongeren dan in 2014 een opleiding volgden, daalde het aantal ‘Vlaamse’ opleidingstrajecten, bij de VDAB, met zowat 30 procent.

“Voor de Brusselaar blijft de VDAB een typisch Vlaamse organisatie.”

In twee jaar tijd zijn er 5.000 werklozen minder onder de 30 in het Brussels Gewest.

Hun aantal daalde van 31.705 naar 26.728.

De Brusselse jeugdwerkloosheid ligt zelfs lager dan die in Antwerpen en vier andere Belgische steden, zei een trotse Grégor Chapelle, de directeur-generaal van Actiris.

Opleiding en tewerkstelling van jongeren zijn prioriteiten van de huidige Brusselse regering. Ruim 4.600 Brusselse jongeren volgden in 2015 een opleiding, liet Chapelle weten. Dat zijn er 10 procent meer dan in 2014. “We proberen overal ons publiek te bereiken. Zo spreken we ook op straat jongeren aan, of op wijkfeesten of festivals”, zei Olivia P’tito van de Franstalige opleidingsorganisatie Bruxelles Formation.

Ongeveer een tiende van die jongeren volgde hun opleiding bij VDAB Brussel, aan Vlaamse kant. Daar is het beeld “genuanceerder”, zei directeur Geert Pauwels op de persconferentie rond de jongerenwerkloosheid.

van de deelnemers aan onze opleidingen.

We organiseren wekelijks infosessies over ons opleidingsaanbod, en daar komt sindsdien meer volk op af. Het effect van de samenwerking moet volgend jaar zeker te zien zijn in de resultaten. Wij blijven vragende partij.”

Daarmee bedoelt hij dat het aantal VDABopleidingstrajecten in Brussel tussen 2013 en 2015 met ongeveer een derde gedaald is, naar 1267. “In totaal zijn 600 opleidingsplekken niet ingevuld”, zegt Pauwels. “We hadden minder oriënterende opleidingen en minder opleidingen Nederlands, zowel bij de -30-jarigen als bij de ouderen.”

Een nieuw registratiesysteem, waarbij korte vormingen van minder dan 150 uur niet meer als ‘opleiding’ worden meegeteld, zit daar voor iets tussen. En het aantal mensen uit Vlaams-Brabant dat in Brussel een opleiding komt volgen, schommelt elk jaar.

“Maar de belangrijkste reden is het beperkt aantal doorverwijzingen vanuit Actiris naar onze diensten, een traditioneel gegeven”, zegt Pauwels.

Onder impuls van minister Gosuin sloten Actiris en de VDAB daarom in maart 2016 een samenwerkingsovereenkomst af.

“Brusselaars vertegenwoordigen 39 procent

Hoe komt het dat de Brusselaar de VDABopleidingen links laat liggen? “Voor de Brusselaar blijft de VDAB een typisch Vlaamse organisatie, zegt Pauwels. “En dat ligt gevoelig. Het vraagt tijd om het vertrouwen te winnen. Daarnaast moeten we ook werken aan onze naamsbekendheid.”

Dat gebeurt onder meer met een groot evenement op 2 juni in de AB, waar de hoofdrolspelers uit de film Black, Aboubakr Bensaihi en Martha Canga Antonio, zullen komen vertellen over hoe belangrijk het voor hen was om Nederlands te leren.

Pauwels verwacht ook dat de verhuizing van

“We moeten werken aan onze naamsbekendheid” Geert Pauwels (VDAB Brussel)

de VDAB in het najaar naar de Astrotoren de samenwerking met Actiris zal ten goede komen. “Dan zien onze mensen elkaar en leren ze elkaar persoonlijk kennen, dat schept vertrouwensbanden.”

Sara De Sloover

Meer info over Work It, op 2 juni in de Ancienne Belgique, > www.brusselwerkt.be.

De spraakmaker De burgemeester van Kraainem, dat is Dorothée Cardon de Lichtbuer, die dit jaar de fakkel overnam van de erg francofone Véronique Caprasse (Défi, ex-FDF dus). de Lichtbuer heeft de naam pragmatischer te zijn.

En hoe. In verkiezingspropaganda van 2014 van haar partij CDH wordt zij door Joëlle Milquet aangeduid als “la représentante phare de la périphérie.” Nu is er met die relatie Milquet-Cardon iets vreemds aan de hand. Joëlle Milquet was namelijk in verkiezingsjaar 2014 de minister die er eerst bij haar staatssecretaris van Mobiliteit Melchior Wathelet (CDH) op aan-

ding. Maar toen de routes in gebruik werden genomen, stak er echter een storm van protest op, zag het Brusselse actiecomité Pas Question! het levenslicht en voelde Milquet zich uiteindelijk verplicht om Wathelet van alles de schuld te geven en hem te ontslaan. Sindsdien is het nooit meer goed gekomen met het streven naar de zogenaamde ‘vliegwet’, die willekeur en tig aantal nieuwe luchtvaartroutes per nieuwe minister moest beperken. Het debat is dermate verziekt dat er geen vliegtuig een klein beetje af kan wijken van

Dorothée Cardon de Lichtbuer ©GR

H

et was een kort, maar toch enigszins opmerkelijk nieuwsje, vorige week vrijdag, in de landelijke pers: negen gemeenten uit de Vlaamse Noorden Oostrand rond Brussel verenigen zich tegen wat zij noemen ‘de Brusselse no-flypolitiek’. Door de Brusselse geluidsnormen moet het luchtverkeer van Brussels Airport meer over de Rand vliegen, waardoor die streek de meeste overlast te verduren krijgt. De negen politiek verkozenen pleiten voor een ‘eerlijke spreiding.’ Onder hen de burgemeesters van Wemmel, Vilvoorde, Zaventem, maar ook van (grotendeels Franstalige) faciliteitengemeenten als Wezembeek-Oppem en Kraainem.

drong om nieuwe luchtvaartroutes boven Brussel in gebruik te nemen.

Dat heette toen een eerlijkere sprei-

een vliegroute of er ontstaat weer een nieuwe facebookgroep, die gretig gehoord wordt door een of andere Brusselse politicus, die herhaalt dat Brussel niet overvlogen mag worden, of toch zo weinig mogelijk.

En daartegen verzet Dorothée Cardon zich dus, tegen die Brusselaars die geen vliegtuigen willen. Zet zich als ‘représentante phare’ op de foto naast een schare Vlaamse burgemeesters om te zeggen: wij van de Rand willen ons deel op ons nemen, maar de Brusselaars moeten dat ook doen.

Bij het ter perse gaan was het niet duidelijk of Brussels CDH-minister van Leefmilieu (en geluidsnormen) Céline Fremault daarvan op de Christophe Degreef hoogte is.

6 I BRUZZ 1523 I Donderdag 19 mei 2016

INTERVIEW Organisatie Gams strijdt al twintig jaar tegen vrouwelijke genitale verminking

‘1.500 Brusselse vrouwen dreigen besneden te worden’ BRUSSEL - Wereldwijd zijn 200 miljoen vrouwen besneden, berekende Unicef vorig jaar. In Brussel zijn het er ongeveer 5.000, maar lopen er nog 1.500 het risico om genitaal verminkt te worden. Daarom steunen federaal minister voor Volksgezondheid Maggie De Block en Brussels staatssecretaris voor Gelijke Kansen Bianca Debaets vormingen voor Brusselse artsen en hulpverleners. Inmiddels zijn er al 250 opgeleid. “Als je vormingen geeft, stijgt het aantal meldingen.”

I

n heel België zijn er tweehonderd vrouwen besneden, antwoordde minister van Volksgezondheid Maggie De Block (Open VLD) onlangs op een parlementaire vraag. De minister citeerde daarvoor cijfers uit 2013 en zei zelf al dat ze dacht dat “een onderrapportering meer dan waarschijnlijk” is.

“Het blijft altijd een schatting, maar dit is een serieuze onderschatting,” zegt Katrien De Koster, die werkt bij Gams België (Groupe pour l’Abolition des Mutilations Sexuelles), een activistische organisatie die al twintig jaar strijdt tegen vrouwelijke genitale verminking. “De minister baseerde zich voor haar antwoord op de registratie in ziekenhuizen, maar dat is geen verplicht systeem en hangt ook af van de bereidheid van de professionals om daarnaar te peilen. Bovendien werd de vragenlijst enkel afgenomen bij vrouwen die overnachten in het ziekenhuis.”

In het Brussels Hoofdstedelijk Gewest alleen al leven er 4.500 slachtoffers van genitale verminking, zegt De Koster. “Dat blijkt uit de recentste Belgische berekeningen, uit 2014.

Nog eens 1.500 vrouwen in Brussel lopen het risico om besneden te worden.”

Wat doet de overheid hiertegen?

De Koster: Zowel vanuit het federaal kabi-

net-De Block als vanuit de Brusselse regering, via staatssecretaris Bianca Debaets (CD&V), krijgt Gams subsidies om vormingen te geven in Brusselse ziekenhuizen, bij huisartsen en in zorg- en onderwijsinstellingen. Tot nu toe deden al 250 hulpverleners mee, onder meer het personeel van Medisch Huis La Roue, het Sint-Pietersziekenhuis en Kind en Gezin Brussel. Als je vormingen geeft, dan stijgt het aantal meldingen. Het is een problematiek die je pas opmerkt als je er iets over weet.

Verder organiseert het Gewest sensibiliseringscampagnes. Zo loopt in het medisch

centrum La Roue momenteel een foto-expositie over genitale verminking. Vlak voor de cruciale zomerperiode, waarin veel meisjes en vrouwen uit risicolanden naar hun land van herkomst op vakantie trekken.

Hoeveel vrouwen wereldwijd zijn genitaal verminkt? En in welke landen gebeurt dat vooral?

De Koster: Unicef bracht in 2015 een nieuwe

schatting uit van het aantal vrouwen wereldwijd dat genitaal verminkt is en kwam daarbij uit op 200 miljoen. De helft van die groep leeft in slechts drie landen: Indonesië, Egypte en Ethiopië. In Somalië is 98 procent van de vrouwen tussen 15 en 49 genitaal verminkt, het hoogste cijfer wereldwijd. Ook in Guinee, Djibouti, Sierra Leone en Mali liggen de cijfers rond de 90 procent.

“Een natuurlijke bevalling is vaak onmogelijk voor wie besneden is” Katrien De Koster, Gams België

het lichaam van de vrouw, en over haar seksualiteit.

Dat zie je gebeuren in samenlevingen wereldwijd. Soms wordt dit gelinkt aan de islam, hoewel het door geen enkele godsdienst wordt voorgeschreven. Zo komt het niet voor in moslimlanden als Marokko en Turkije of in het islamitische noorden van Nigeria, terwijl het daar wel in het christelijke zuiden wordt toegepast.

Gebeurt het ook in België?

De Koster: Meisjes worden meestal besneden

als ze op vakantie gaan in het thuisland. Wij bij Gams vermoeden dat het soms ook in België gebeurt, hoewel de praktijk hier verboden is.

Soms vertellen ouders zelf aan de dokter dat ze hun dochter willen laten besnijden.

Daar moet de professional dan op een goede manier op kunnen reageren, in een reisadviescentrum bijvoorbeeld. Ouders komen er langs met hun kinderen om zich te laten inenten of vaccineren voor ziekten in het thuisland. Als ze naar een land terugkeren waar veel besnijdenissen voorkomen, moet een praatje erover standaard worden. Dat de dokter of verpleegkundige uitlegt dat dat in België verboden is.

Hoe vermijden jullie dat ouders aan groepsdruk in het thuisland toegeven?

De Koster: Er bestaat een document dat in-

Traditioneel hebben we ons altijd op de Sub-Saharaanse gemeenschap gericht, maar het komt op meer plekken voor. In Egypte bijvoorbeeld is 87 procent van de vrouwen besneden. Ook onder de Koerden uit Irak en Iran bijvoorbeeld komt het voor.

Een normale vagina wordt in de gemeenschappen waar de verminking gebeurt, als ‘onrein’, ‘lelijk’ of ‘te open’ beschouwd. Maar de onderliggende redenen zijn de controle over

gevuld kan worden voor het vertrek, een medisch attest waarmee bevestigd wordt dat het meisje ‘intact’ is. Een tweede afspraak na de reis wordt meteen vastgelegd. We hebben ook een verklaring op eer die ouders kunnen ondertekenen, waarin ze zeggen te weten dat besnijdenis in België verboden is en het schadelijk is voor de gezondheid van hun dochter.

Dit zijn niet-bindende preventiemiddelen die kunnen helpen om vervolgens in het thuis-

land niet toe te geven aan de groepsdruk om hun dochter toch te besnijden.

Waarom laten ouders zo’n besnijdenis soms überhaupt toe?

De Koster: Genitale verminking is in veel ge-

meenschappen een voorwaarde voor de toekomst van de vrouw. Het is zelfs een voorwaarde om deel te nemen aan het dagelijkse leven: je wordt als kind al uitgesloten als je niet besneden bent. Individueel verzet door ouders ligt heel moeilijk. Er is ook altijd het risico op een ‘herbesnijdenis’ bij een gedwongen huwelijk. Dat gebeurt onder dwang van de schoonfamilie, als die de besnijdenis na controle niet goed gedaan vindt, of het meisje te opstandig is.

Bovendien zijn er ook vrouwen die, na een bevalling bijvoorbeeld, zelf expliciet vragen om weer ‘dichtgenaaid’ te worden.

Dat geldt voor vrouwen van wie niet alleen de clitoris, maar ook de schaamlippen afgesneden en aan elkaar genaaid zijn, zodat er nog maar een piepklein gaatje overblijft en plassen bijvoorbeeld enkel druppelsgewijs lukt.

Niet dat de gevallen waarbij ‘enkel’ de clitoris wordt afgesneden, of de schaamlippen gepiercet, minder erg zouden zijn. Maar het is een feit dat de ‘infibulatie’, het dichtnaaien, tot het meeste lichamelijk ongemak en infectierisico leidt.

Komt niemand in die gemeenschap daartegen in opstand?

De Koster: Er rijst meer en meer verzet bin-

nen de gemeenschappen zelf waar genitale verminking gebeurt.

Gams is daar zelf een goed voorbeeld van: wij zijn twintig jaar geleden opgericht door een Senegalese vrouw, Khadidiatou Diallo, die nog altijd voorzitster van onze raad van bestuur is. Zij is zelf als kind genitaal verminkt en gedwongen om te trouwen toen ze dertien

Donderdag 19 mei 2016 I BRUZZ 1523 I 7

© SASKIA VANDERSTICHELE

was. Op haar veertiende kreeg ze haar eerste kind, een dochtertje.

Jaren later is ze gevlucht naar België en heeft het hier heel lang moeilijk gehad, ze heeft lang psychologische begeleiding nodig gehad.

Daarna heeft ze Gams opgericht. Er zijn ook veel leden uit de gemeenschappen die bij ons als vrijwilliger werken, als co-bemiddelaar.

Hoe probeert u mensen te overtuigen hun dochter niet genitaal te verminken?

De Koster: Als Gams zelf proactief naar asiel-

zoekerscentra trekt, stelt de organisatie zich zo neutraal mogelijk op. Het is altijd het makkelijkste om de gezondheidskaart te trekken, omdat de gezondheidsklachten herkenbaar zijn.

Pijn is een constante, zowel pijnlijke maandstonden als bevallingen die veel moeizamer verlopen. Vaak is een natuurlijke bevalling zelfs onmogelijk. Die symptomen zijn herkenbaar: zowel voor de moeder, die zelf besneden is, als voor de vader, die dat herkent bij zijn vrouw of zich eventueel herinnert van bij zijn moeder of zussen. Als iedereen in je omgeving dezelfde klachten heeft, wordt dat jouw norm.”

Wat kunnen vrouwen doen die al genitaal zijn verminkt?

De Koster: We kijken waar zij nood aan heb-

ben. Vaak regelen we een consult met een seksuoloog, die met hen bekijkt hoe ze toch nog kunnen genieten van een vrijpartij. Ze hebben dikwijls ook nood aan psychologische begeleiding.

We raden nooit alleen een operatie aan, maar soms wordt er ook een reconstructie uitgevoerd. Die is voor vrouwen met een Belgische mutualiteit helemaal gratis. De clitoris wordt gereconstrueerd, door het interne deel ervan naar buiten te trekken. De gevoeligheid daarvan valt natuurlijk altijd af te wachten.

Sara De Sloover

‘Ik ben niet boos op mijn familie’ Kadra Farah is besneden toen ze zeven jaar oud was. Ze komt oorspronkelijk uit Djibouti: “Mijn thuisland is nog kleiner dan België,” lacht ze. In het Oost-Afrikaanse land is het normaal vrouwen te besnijden.

“Het is deel van onze traditie.”

Kadra was 29 toen ze naar België kwam. “Ik wilde kinderen, maar wou niet dat ze besneden werden.” Vrouwenbesnijdenis is pas sinds kort een bekend probleem. “Toen ik

in 2001 aankwam in België wist ik niet dat ik asiel kon aanvragen omdat ik besneden ben. Ik heb me toen als politieke vluchteling geregistreerd.”

Het was moeilijk om de besnijdenis een plaats te geven: “Ik heb het geaccepteerd. Ik ben niet boos op mijn familie. Ze deden het omdat het de beste manier is om een man te vinden.” Volgens hun tradities is een besneden vrouw rein en trouw aan haar man.

De Djiboutiaanse haalt kracht uit het sensibiliseren van haar omgeving. “Elke keer dat ik vrouwen kan helpen door te vertellen wat er met mij is gebeurd, geeft het me kracht.

Vooral wanneer ik zie dat mijn omgeving begrijpt dat een niet besneden vrouw evenwaardig is aan een besneden vrouw.”

In België worden meisjes ook besneden.

“We vernemen dat sommige families aan hun tradities trouw blijven en ook hier hun dochters besnijden. Het is moeilijk om te weten welke familie of wanneer het precies zal gebeuren. Tegen mij zal niemand iets zeggen want ze weten dat ik een tegenstander ben en het tegen zal houden.”

Kadra spreekt nog steeds met haar familie in Djibouti. “Ik heb nog contact met mijn zussen. Mijn oudste nicht is besneden, maar mijn andere nichten niet.” Op de vraag of ze denkt dat haar zussen misschien tegen haar liegen, zegt ze resoluut nee. “Ik geloof mijn zussen. Mijn andere nichten zijn niet besneden.”

Zelf heeft ze ook een gezin gesticht. “Vandaag ben ik zeer gelukkig. Ik heb een zoontje van acht jaar en ik ben getrouwd. Belgen zijn zeer goede mannen (lacht).”

Helena Coen

8 I BRUZZ 1523 I Donderdag 19 mei 2016

E

en echt ‘debat’ is het nog niet geworden – dit is België – maar onder de bevolking weerklinkt wel steeds meer gemor over de dubbele nationaliteit.

Politici weten dit al langer; in 2011 nog vroeg toenmalig ‘schaduwminister’ van asiel en migratie Theo Francken (N-VA) cijfers op over het aantal personen met een dubbele nationaliteit in ons land. Het aantal Belgen dat een andere nationaliteit aanneemt is laag, zo bleek uit het antwoord van de overheid, maar natuurlijk gaat de discussie niet daarover. Wat Francken vooral wilde weten was hoeveel Turken en Marokkanen naast een Belgisch ook een Turks of Marokkaans paspoort hebben. Cijfers daarover bestaan niet, maar Francken concludeerde toen dat dat aantal in de tienduizenden moest lopen.

Sinds dit land in 2014 geconfronteerd wordt met Syriëstrijders, wordt er meer en meer nagedacht over het afnemen van de Belgische nationaliteit voor personen die veroordeeld zijn voor terrorisme.

Dit legt een bredere problematiek bloot: in een samenleving die diverser wordt, wordt van nieuwkomers of kinderen van nieuwkomers meer en meer gevraagd om zich aan te passen. Als personen dan nog een dubbele nationaliteit hebben - wat vaak zo is - dan loert het loyauteitsprobleem om de hoek: stel dat iemand in Sint-Joost-ten-Node een Turks paspoort heeft - zoals nagenoeg alle Turken in België - en er breekt een conflict uit tussen ons land en Turkije. Waar ligt diens loyauteit dan?

Daar komt nog eens bij dat het voor sommige staten, zoals bijvoorbeeld ook Turkije en Marokko, een bewuste strategie is om paspoorten te blijven uitdelen aan mensen die een andere nationaliteit hebben.

De Turkse en Marokkaanse nationaliteit geraak je namelijk niet zomaar kwijt. Omgekeerd verwachten bovengenoemde staten echter wel absolute loyauteit. Het maakt van

“Je kan dubbele nationaliteit verbieden en diplomatieke afspraken maken” Fernand Keuleneer, advocaat

België, en bij uitbreiding meerdere West-Europese landen, eerder naiëve toekijkers in een geglobaliseerde wereld.

2008 Advocaat Fernand Keuleneer en socioloog Dirk Jacobs kijken op vraag

SAMENLEVEN Fernand Keuleneer en Dirk Jacobs nemen de dubbele nationaliteit onder vergrootglas

Terug naar normaal De dubbele nationaliteit wordt steeds vaker aangehaald als een rem op integratie. In tijden van Syriëstrijders, maatschappelijke onrust en kosmopolitisme pleiten twee verschillende prominenten voor een strikter beleid. “Naar Belgisch recht is dubbelnationaliteit niet wenselijk.”

van dit magazine naar de problematiek en lichten hun standpunt toe.

Fernand Keuleneer: “Er is een verschil tussen er een dubbele nationaliteit op nahouden naar Belgisch recht, en er een op nahouden uit vreemd recht. De dubbele nationaliteit volgde niet altijd uit het Belgische recht. Tot 2008 bijvoorbeeld was het mensen verboden om er naast de Belgische nationaliteit ook een andere op na te houden.”

“Na dat jaar is de wetgeving veranderd en kan een persoon er verschillende nationaliteiten naast de Belgische op nahouden, met alle problemen van dien.”

“Ik ben voorstander van een keuzebeleid: je moet net zoals vroeger kiezen welke nationaliteit je wil hebben, zo ontstaat er geen loyau-

teitsprobleem. Diplomatiek kan je dan afspraken maken - bijvoorbeeld met Turkije - zodat Turkije geen mensen meer kan opvorderen om legerdienst te doen, wat een claim legt op Belgen die hier wonen maar ook een Turks paspoort hebben.”

Vreemde legers “Voor mensen die spontaan en bewust opteren voor de Belgische nationaliteit, stel ik een verklaring voor waarbij ze officieel afstand doen van rechten en plichten die verbonden zijn aan de nationaliteit van een ander land. Zo vermijd je bijvoorbeeld aanhorigheid aan Turkse wetten die van toepassing zijn op Turken, waar die zich ook ter wereld bevinden, zoals bepaalde aspecten van het Turkse familierecht.”

Keuleneer pleit ook voor de strikte toepassing van de wet die een verbod instelt op deelname aan vreemde legers.

“Correcter: ik wil een schrapping voor de uitzondering die er in 2008 gemaakt is voor mensen die de dubbele nationaliteit hebben. Pas zo kan je Syriëstrijders echt verbieden om elders te gaan vechten.”

“Wat je als overheid dan wel nog kan, is politiek afgesproken uitzonderingen maken voor mensen die gaan strijden voor een buitenlandse zaak die onze overheid steunt. Maar dat zou dus een politieke afspraak moeten zijn, geen juridische.”

De advocaat heeft bovengenoemde stellingen al meermaals verdedigd, ook tegenover huidig staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken. Zonder veel antwoord te krijgen.

Taalstrijd Dirk Jacobs is hoogleraar sociologie aan de Université Libre de Bruxelles.

Hij is een specialist op het gebied van migratie en minderheden. Dat houdt hem niet tegen om kritisch te zijn voor de huidige wetgeving.

Dirk Jacobs: “Lange tijd evolueerden West-Europese landen richting toelaten van de dubbele nationaliteit. De wetgeving in ons land van 2008 is daar een voorbeeld van.

Maar internationale wetgeving is complex, en een terugkeer naar een verbod is sowieso een grote kluif.

Turkije en Marokko laten niet toe dat mensen afstand doen van hun nationaliteit. Doe je dat als Turk wel, dan heeft dat bijvoorbeeld zware gevolgen voor je rechten als erfgenaam. Zomaar eenzijdig afstappen van tolerantie naar dubbele nationaliteit kan dus niet.”

DonDerDag 19 meI 2016 I BRUZZ 1523 I 9

LOYAUTEIT Bij mensen met een dubbele nationaliteit, loert het loyauteitsprobleem om de hoek. Wat indien er een conflict uitbreekt tussen de twee landen waarvan ze de nationaliteit dragen?

consequent integratiebeleid was.

Jarenlang heeft de politieke strijd tussen het Vlaamse territorialiteitsbeginsel en het Franstalige personaliteitsbeginsel het integratiebeleid onmogelijk gemaakt. Vlaanderen is echter al tien jaar uit eigen beweging bezig met inburgering, Franstalig België begint nu pas.”

Ceremonie Waar Jacobs concreet voor pleit, is voor een duidelijke keuze die aan mensen wordt voorgehouden.

“Als Belgen die ook een Turks paspoort hebben politiek actief willen zijn, dan mogen we van hen een loyauteitsverklaring eisen waarin hen wordt opgedragen om duidelijk

“Nieuwkomers vragen niets liever dan een plechtigheid om Belg te worden” © SASKIA VANDERSTICHELE

“Bovendien kan je de Belgische nationaliteit niet verliezen als dat betekent dat je staatsloos zou worden,” zo voegt Jacobs er nog aan toe.

“Belangrijk voor ons Belgen is natuurlijk welke waarde we zelf hechten aan Belg zijn, aan patriottisme.

We hebben het onszelf ook niet echt makkelijk gemaakt vroeger door er weinig over na te denken. We hebben eerst te veel verwacht van nieuwkomers, en daarna te weinig. Eerst, in de jaren 1980 bijvoorbeeld, kwam de wijkagent langs om te controleren of de persoon in kwestie wel ‘Belgisch’ genoeg was. Dat ging ver: de vraag of je Belgisch at werd gesteld.”

“Daarna is de slinger in de tegenovergestelde richting doorgeslagen, en werd er niets verwacht van nieuwkomers, tot hun eigen grote frustratie. De taalproblematiek in dit land maakte ook dat er jarenlang geen

ADVERTENTIE

Dirk Jacobs, socioloog ULB voor de politiek in dit land te kiezen.

Zoniet krijg je problemen zoals je dat met Belgisch-Turkse verkozenen als Emir Kir (PS) en Brussels parlementlid Mahinur Özdemir had, die in Turkije campagne voeren voor Belgische verkiezingen, en omgekeerd, en er dus verschillende boodschappen op nahouden naargelang het land.

Erdogans kiescampagne moet niet gevoerd worden door ‘Belgische’ politici.”

Jacobs gaat echter verder, en wil van nationaliteitsverwerving zelfs een positieve keuze maken. “Nieuwkomers begrijpen niet waarom de Belgische nationaliteit verwerven een louter administratief gegeven is.

“Waarom stellen we geen ceremonie in waarbij kandidaten symbolisch verklaren dat ze Belg zijn, in het bijzijn van burgers en politici, die hen daarop welkom heten als Belgisch burger. Dat gebeurt al in Amerika en is een belangrijk moment voor maatschappij én nieuwkomer. En geloof me: nieuwkomers vragen niets liever dan zo’n ceremonie, die duidelijk is en hen laat voelen dat ze geslaagd zijn voor een belangrijke test. Dat is wat onderzoek heeft uitgewezen.

Burgerplicht Of dit Syriëstrijders zal tegenhouden, daar gelooft Jacobs dan weer niet in.

“Zo’n personen laten zich door niets tegenhouden. Maar het mag duidelijk zijn dat de consequentie van aan je burgerplichten verzaken je nationaliteit verliezen is. Dat is voor iedereen zo, ook voor Syriëstrijders. We moeten vooral afstappen van onze naïeve of negatieve houding over nationaliteit.”

Christophe Degreef

DE HOTSPOTS VAN BRUSSEL Laat je door Brussel gidsen langs de leukste cafés, mooiste winkels, wildste party’s, beste restaurants, boeiendste musea.

Je vindt jouw BRUZZ guide in 1 van de 100 geselecteerde zaken, of via BRUZZ.be

10 I BRUZZ 1523 I Donderdag 19 mei 2016

INTERVIEW Clotilde Nyssens (CDH) over mensonterende omstandigheden in gevangenis Vorst

‘Ik heb te veel gezien’ VORST – Al drie weken staken cipiers in heel België. Vorst staat bekend als de allerergste gevangenis van het land. Voormalig CDH-politica Clotilde Nyssens komt er al zes jaar over de vloer en weet alles van de mensonterende omstandigheden.

Toch zou de situatie de laatste maanden verbeterd zijn.

verschrikkelijke situatie in Vorst. Elke week kaarten onze commissieleden de problemen wel bij iemand aan: inspecteurs, burgemeesters, ambtenaren en directeurs. Ik zie dat verslagen blijven liggen en dat mensen die positief aan hun missie begonnen, na een tijdje gedemotiveerd raken en hun armen laten hangen.

Toch is de situatie in Vorst de laatste paar maanden zeer veranderd. Zes jaar geleden zaten er meer dan 700 gevangenen, nu nog 360.

De overbevolking is nog niet helemaal opgelost, maar de situatie is niet te vergelijken met vroeger. Eind vorig jaar is de vleugel die er het ergst aan toe was gesloten. Een maand geleden waren er nog dertig cellen met drie gedetineerden, inmiddels is ook dat gedaan.

Komt dat door de staking of door jullie?

Nyssens: Twee dagen voor het begin van de staking zijn we bij de burgemeester van Vorst geweest om de trio’s aan te kaarten. Het stond dus al op onze agenda, maar de staking heeft zeker geholpen.

Geeft u de stakende cipiers gelijk?

Clotilde NysSENS: “Door de gedetineerden in deze conditie op te sluiten, zijn ze gevaarlijker wanneer ze buiten komen dan wanneer ze binnenkomen.”

Nyssens: Ja. De cipiers hebben gelijk dat ze hun job niet goed kunnen doen als de regering twee of tien procent bespaart op het personeel. Misschien is het mogelijk om in sommige sectoren te besparen, maar als je het dagelijks leven in de gevangenissen ziet, weet je dat dat niet mogelijk is. In het atelier in de gevangenis van Vorst werken momenteel maar een twintigtal mannen, van de 360, omdat er niet genoeg personeel is om toezicht te houden.

Toch heeft België relatief veel cipiers. Brussel telt bijna één cipier op twee gevangenen.

Nyssens: Allereerst moeten we het probleem

van het absenteïsme oplossen. Als de cijfers kloppen dat dagelijks rond de tien procent van alle Belgische cipiers afwezig is, begrijp ik dat de gevangenissen niet functioneren. Verder speelt cultuur ook een rol. Langs Nederlandstalige kant werken gevangenissen al met minder personeel en worden technische hulpmiddelen zoals camera’s ingezet om de werkdruk te verlagen.

De Franstalige cipiers willen dat niet. Zij denken grondig dat het welzijn van gedetineerden is gebaseerd op menselijke relaties. Als een gevangene in Vorst iets nodig heeft roept hij de cipier. ‘Hé chef, kun je me dat geven?’

Ik ben altijd zeer verrast als gedetineerden in de meest afschuwelijke gevangenissen vertellen dat ze liever in een krot verblijven dan in een zeer moderne gevangenis zoals in Leuven, waar er nauwelijks nog menselijk contact is.

Toch oordelen heel wat experts dat de situatie in Vorst zo onmenselijk is dat de gevangenis moet sluiten.

Nyssens: Zelfs de gevangenisdirecteur vraagt de sluiting omdat het niet meer gaat. Ik ga akkoord dat Vorst helemaal gerenoveerd moet worden.

Waarom wordt er niet geluisterd?

E

en maand nadat Clotilde Nyssens (CDH) zes jaar geleden de Brusselse politiek verliet werd ze opgebeld. Of ze lid wilde worden van de Commissie van Toezicht van de gevangenis in Vorst. Zo’n onafhankelijk team van vrijwilligers heeft tot taak om toezicht te houden op het welzijn van de gedetineerden en daarover advies te geven aan de minister van Justitie.

Nyssens aarzelde geen moment, ze wilde de

© SASKIA VANDERSTICHELE

wereld achter de tralies beter leren kennen.

Wat ze te zien kreeg, maakte indruk.

Nyssens: “Als parlementslid en advocaat was de wereld van de gevangenis mij niet onbekend. Maar als advocaat kom je enkel in de spreekkamer van de gevangenis en ga je niet binnen in de cellen. De eerste keer dat je in een cel in Vorst binnenkomt, valt je mond open. De cellen zijn ongeveer 9 vierkante meter groot, er staat een stapelbed en er ligt een matras op de grond, waar een derde

man met zijn voeten omhoog ligt omdat er zo weinig ruimte is. De muren zijn vochtig, er lopen muizen en ratten rond. Laatst vertelde een gedetineerde dat hij in zijn slaap gebeten was door een kakkerlak.”

U lacht terwijl u het zegt.

Nyssens: Officieel zegt de regering nog steeds dat ze een grote gevangenis in Haren wil bouwen, maar ik betwijfel of die er ooit komt. In elk geval is de eerste steen nog niet gelegd en moeten we nog drie of vier jaar wachten. Dat kunnen we niet. In het najaar van 2015 is de vraag op het kabinet gesteld of Vorst niet gesloten moest worden. Minister Geens heeft toen niet onmiddellijk nee gezegd. Uiteindelijk heeft hij besloten dat de prioriteit dit jaar is om de 600 Belgische gevangenen die in Tilburg zitten terug naar België te halen, omdat de kosten voor de huur in Nederland te hoog zijn.

Nyssens: Ik ben eigenlijk heel kwaad en cy-

nisch en in de gevangenis lach ik niet. Mijn lach is een zenuwachtige lach. Ik heb te veel gezien. Al 6 jaar beschrijf ik aan mensen de

Vindt u dat de juiste beslissing?

Nyssens: Menselijk gezien is het beter om eerst

Vorst te sluiten en daarna Tilburg. Want Vorst

DonDerDag 19 meI 2016 I BRUZZ 1523 I 11

JoUW GEMEENTE

is gevaarlijk. Ik heb het verslag van de brandweer gelezen en als er brand uitbreekt is de kans reëel dat er mensen sterven. Hoeveel risico neemt de regering? En niet alleen deze regering, dit speelt al jaren. Overigens betreft het niet alleen het ministerie van Justitie, ook de mensen van de Regie der Gebouwen doen hun job niet. Zij moeten instaan voor de renovatie van de infrastructuur.

Financiële belangen gaan boven de veiligheid?

NysseNs: Het is opvallend dat wij alleen de

gevangenis in zo’n staat laten. Als het om een ministerie of een kliniek of een school zou gaan, zou die gerenoveerd worden. Ik heb de indruk dat dit alleen mogelijk is met gedetineerden die geen stemrecht hebben, die geen syndicaat kunnen vormen en die bovendien vaak zeer arm zijn. Want het is ook sociale kwestie, het zijn niet de rijken die in de gevangenis zitten. Ja, die mensen hebben slechte dingen gedaan, maar door hen in deze conditie op te sluiten zijn ze gevaarlijker wanneer ze buiten komen dan wanneer ze binnenkomen. Als zo iemand buiten komt heeft hij iets tegen de maatschappij en dat is het tegenovergestelde van wat we willen bereiken.

BRUSSEL-STAD. Zaterdagnacht zijn drie be-

Clotilde Nyssens - (CDH) - °1953 Wilrijk - rechten (UCL, Bologna) - ere-advocaat - 1999-2007 Senator - 2007-2010 Kamerlid - 1994-2012 gemeenteraadslid Schaarbeek - Sinds 2010 Lid van de Toezichtscommissie van de gevangenis van Vorst

Alexis Deswaef van de Franstalige Mensenrechtenliga opperde om een 1000-tal gedetineerden vervroegd vrij te laten. een goed idee?

NysseNs: Ja, dat is een oplossing en het gebeurt al. Ik was verrast dat de Brusselse onderzoeksrechter Anne Gruwez onlangs acht gedetineerden heeft vrijgelaten. Ze zegt dat de sanctie die ze moet opleggen momenteel niet in verhouding staat tot de levensomstandigheden in de gevangenis. Ik heb ook de indruk dat magistraten rekening houden met de staking en voor het ogenblik zeer weinig mensen naar Vorst sturen. Voor sommige mensen heeft een gevangenisstraf absoluut geen zin. Bepaalde daden zouden ook anders bestraft kunnen worden, denk bijvoorbeeld aan elektronische enkelbanden en probatie.

stuurders met hun wagen tegen een groot stuk metaal in de Leopold II-tunnel gereden.

Brussel Mobiliteit laat weten dat het blok, dat een beschermingsstuk van een rioolafvoer bleek te zijn, daar door een bestuurder zou terechtgekomen zijn. Het verkeer kon wel nog door op één rijstrook. In januari van dit jaar werd de Leopold II-tunnel al eens gesloten door neervallend puin. +++ ANDERLECHT. Op 5 juni worden in Anderlecht drie nieuwe gemeentelijke fietsroutes ingehuldigd. De Erasmusgemeente telt daarmee in totaal zeven lokale fietsroutes, goed voor een totale lengte van 50 kilometer. Anderlecht is daarmee koploper in het hoofdstedelijk gewest. De gemeente kreeg onlangs ook nieuwe fietstrommels. +++ ETTERBEEK. In de Jourdanwijk heeft de nieuwe pop-upshop L’Auberge Espagnole haar deuren geopend. Tot 10 juli verkoopt de winkel een specifieke collectie ‘Made in Brussels’, waarbij Brusselse designers producten zoals handtassen, houten interieurobjecten, juwelen, postkaarten en mode aan de man brengen.

De shop ligt aan de Waversesteenweg in Etterbeek en is een initiatief van Atrium Brussels en de gemeente. Na 10 juli wordt het aanbod ingewisseld voor kant-en-klare cocktails, designlampen en Franse delicatessen.. +++ ELSENE. In de Matongewijk opende vorige week dinsdag de eerste supermarkt die exclusief Belgische producten aanbiedt. De winkel biedt vooral verse producten aan zoals groenten, fruit, vlees, vis en kazen, maar ook cosmetica en huishoudelijke producten kan je er kopen. De producten zijn overwegend biologisch en komen vaak van kleine, lokale producenten die streekspecialitei-

ten leveren, zoals mozzarella uit de Ardennen, pasta uit de Oostkantons, cuberdons uit Luik, En Stoemelings-bier uit een Brusselse brouwerij en dranken uit brouwerij Jessenhofke in Has-

selt. +++ LAKEN. De politie van de zone Brussel Hoofdstad-Elsene heeft een overledene en een bewusteloze persoon gevonden in een gebouw van de ambassade van de Centraal-Afrikaanse Republiek in Laken. De doodsoorzaak is nog niet formeel vastgesteld, maar volgens de eerste vaststellingen zou het om CO-vergiftiging gaan. Het tweede slachtoffer verkeert niet meer in levensgevaar. +++ SCHAARBEEK. De grote vestiging van conceptstore Smets aan Meiser is niet meer. De winkel met 3.000 vierkante meter aan kleding, cosmetica en meubels van topmerken is verhuisd naar een veel kleiner pand in de Naamsestraat. “Dichter bij het centrum, zoals ons cliënteel vroeg”, legt Pascaline Smets uit. “De werken aan het Reyersviaduct ontmoedigden onze klanten om nog tot hier te komen.” De officiële opening van de nieuwe vestiging aan de Naamsestraat 68 is voor september. In afwachting is er al een Summer Pop-Up met modecollecties van vorige seizoenen.

Samengesteld door Matthias Declercq

ADVERTENTIE

“De binnenwereld van de gevangenis en de maatschappij moeten sterker met elkaar gelinkt zijn”

Tiens?

Clothilde Nyssens (CDH)

Gevangenen vervroegd vrijlaten ligt nogal gevoelig in de publieke opinie.

NysseNs: Ja, de publieke opinie, dat is het

probleem bij Justitie. We moeten leren om de publieke opinie te begrijpen, maar laat iemand drie uur in de gevangenis doorbrengen en hij spreekt niet meer op dezelfde manier.

Mijn visie is dat de binnenwereld van de gevangenis en de maatschappij daarom veel sterker met elkaar gelinkt moeten zijn. In Canada werkt het zo, de meeste gevangenissen zijn daar semi-open of open en werken samen met de community. Mensen voelen zich mede verantwoordelijk.

Hoe houdt u de moed erin, na al die jaren?

NysseNs: Je raakt gehecht aan die mensen,

je voelt je verantwoordelijk voor het welzijn van de cipiers en de gevangenen. Hoe vaker ik naar de gevangenis ga, hoe gemotiveerder ik ben om door te gaan. En dat geldt voor alle Maria Groot commissieleden.

ADVERTENTIE

Puzzel Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor personen met een handicap

✆ 0800-15045

alle werkdagen van 9 tot 12u30, maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

Bezoeken enkel op afspraak

puzzel@resonansvzw.be

Een vraag over Brussel?

BRUZZ geeft je het antwoord.

Stel jouw vraag over jouw stad op bruzz.be Volg je score in de poll.

En verneem het antwoord in big city van BRUZZ.

12 I BRUZZ 1523 I Donderdag 19 mei 2016

Stel zelf je vraag EN STEM op BRUZZ.BE © POOL IS COOL

Susanne Cords uit Sint-Agatha-Berchem

Waarom lukt het niet in Brussel om een openluchtzwembad te bouwen?

In Duitsland heeft elke zichzelf respecterend stadje er één.

Wie in de zomer op citytrip gaat naar grootsteden als Parijs en Berlijn kan er niet naast kijken: de openluchtzwembaden. Berlijn telt er zelfs 26, als we alle meren meetellen. Wie in Brussel tijdens een hete zomerdag een verfrissende plons wil maken is er echter aan voor de moeite.

Actiegroep Pool is Cool ijvert nu voor een openluchtzwembad in onze hoofdstad. “Zonder make.brussels waren we nooit met Bains Catherine op de proppen gekomen. Het is een ludiek voorstel om de problematiek rond openluchtzwembaden aan te kaarten,” zegt Frederik Serroen. “We hebben al bijna 50 jaar geen openluchtzwembad en dat komt door politieke spelletjes. Wanneer er een komt, zou het een collectief voorstel moeten zijn van de hele regering.

Dat is zo omdat ze niet één individu gaan laten scoren met een openluchtzwembad. Ik vind het een soort van politieke incompetentie. Het is blijkbaar zeer moeilijk om een openluchtzwembad te voorzien, maar de Ring verbreden, de Heizelvlakte hervormen of Schaarbeek Vorming is een piece of cake. Het is een kwestie van prioriteiten stellen en blijkbaar is dan een openluchtzwembad of een zwemvijver niet belangrijk genoeg, anders was het voorstel van Pascal Smet enkele jaren geleden ook wel gerealiseerd geweest. De vrees is er ook wel dat het eerste openlucht-

“We hebben in het Brussels Gewest een te complexe bestuursvorm ” Kristiaan Borret Bouwmeester van Brussel

ADVERTENTIE

Sociale Verhuurkantoren (SVK)

zwembad een enorm aanzuigeffect zal hebben waardoor de Brusselse gemeenten nu nog schrik hebben.

Het feit dat het over de koppen lopen is in Huizingen toont ook de vraag van de Brusselaars om in het Gewest een openluchtzwembad te openen.”

Volgens Kristiaan Borret, bouwmeester van Brussel, is er een andere oorzaak. “We hebben in het Brussels Gewest een te complexe bestuursvorm. Een voorstel moet telkens langs verschillende niveaus passeren en ook nog goedgekeurd worden. Hoe meer politieke niveaus zo’n voorstel moet passeren, hoe moeilijker het nog wordt om het uiteindelijk door te drukken. Anderzijds heb ik soms het gevoel dat er geen eigenaarschap is voor een project. Bij de diensten van het Gewest is er niet altijd een projectleider die zich wil inzetten voor een openluchtzwembad. Er is daardoor geen competitie onder verschillende projectleiders om een openluchtzwembad erdoor te krijgen.”

Borret was voordien bouwmeester in Antwerpen en zag de badboot komen, maar ook zinken. “In Antwerpen hadden we twee zwemfaciliteiten in open lucht. Er is de natuurlijke zwemvijver in het Boekenbergpark en er was de badboot die spijtig genoeg gezonken is. Toch zijn dit twee voorbeelden van hoe het ook in Brussel kan, al ben ik niet te vinden

Kunnen we binnenkort een duik nemen in de Bains Catherine? voor Bains Catherine. Je moet zo’n openluchtzwembad of een zwemvijver of een badboot gebruiken als hefboom om een achtergestelde buurt nieuw leven in te blazen of bekend te maken. Daarom moet je een badboot niet aan de Citroën leggen maar aan Biestebroek. Wil je een natuurlijke zwemvijver in een groen kader, dan denk ik al snel aan de vijvers van Woluwe of aan het Marie-Josepark in Molenbeek. Dat zijn goed bereikbare plekken die een heropwaardering kunnen gebruiken. Op de Vismarkt is dat allesbehalve nodig want dat is bekend en dat leeft.”

Bij Pool is Cool begrijpen ze wel het standpunt van de bouwmeester. “Het is niet onze bedoeling om bekende plekken nog bekender te maken, integendeel. Alleen is de Vismarkt een zeer symbolische plek en spreekt het de mensen aan.

Onze ambitie is niet om centraal in de stad een zwembad te krijgen, maar om druk te zetten op de politiek en ons een openluchtzwembad aan te bieden op een locatie die daardoor opgepept wordt. Het zou leuk zijn om tegen het einde van

deze legislatuur een openluchtzwembad te hebben in onze hoofdstad en liefst meer dan één.”

Kristiaan Borret denkt ook dat we een andere zwemcultuur hebben in vergelijking met de Duitsers en de Zwitsers. “Je kan bijna niet anders dan het te geloven, ofwel lopen wij hier allemaal zeer gefrustreerd rond omdat we niet kunnen gaan zwemmen. Duitsland en Zwitserland hebben trouwens hetzelfde klimaat, dus het is wel zeer opmerkelijk. Neem nu bijvoorbeeld Zwitserland. In steden zoals Basel en Zurich zie je mensen onder de middag zwemmen. Er is in die steden een joie de vivre die je in Belgische steden niet terugvindt. Dat komt omdat wij een haat-liefdeverhouding hebben met de stad, die je daar niet ziet. Een saaie Zwitser is dus meer hedonist dan wij Brusselaars die ons als Bourgondiër beschouwen”, aldus Borret.

Michaël Michiels

VRAAG VAN VOLGENDE WEEK: Koop ik best dit jaar een huis of appartement in Brussel mét woonbonus of wacht ik tot 2017 op het afschaffen van de registratierechten?

JOUW MENING

lezersbrieven@bruzz.be

Sprak Kafka Engels?

Verhuur uw woning zonder risico en zonder zorgen

a Gegarandeerde huur elke maand a

Verzekerd verhuurbeheer

a

Onderhoud van uw woning

a Hulp bij renovatie a Fiscale voordelen

www.fedsvk.be 02 412 72 44

N-VA verzet zich tegen het CD&Vvoorstel om het Engels als onthaaltaal in Brussel te gebruiken en spreekt zelfs van ‘kafkaiaanse toestanden’ (BDW 1522).

We begrijpen deze reactie niet.

CD&V wil immers helemaal niet raken aan de taalwetgeving. Nederlands en Frans zijn en blijven dus de enige officiële talen in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

Maar daarnaast moeten we de realiteit onder ogen durven zien : de internationale aanwezigheid in Brussel is goed voor meer dan 100.000 jobs in onze hoofdstad.

De werktaal van deze instellingen is doorgaans het Engels. Zonder afbreuk te doen aan de bestaande taalwetten, wil CD&V deze internationale gasten hartelijk welkom heten in het ‪Engels‬.

CD&V legt daarom een 5-tal voorstellen op tafel : het invoeren van het Engels als onthaaltaal in de Brusselse administratie; een digitaal bedrijfsplatform, waar alle informatie ook steeds in het Engels beschikbaar is; de websites van de Brusselse gemeenten dienen ook in het Engels beschikbaar te zijn; Engelstalige welkomstpakketten voor nieuwkomers en toeristische bewegwijzering ook in het Engels.

Dat er op dit vlak nog veel werk aan de winkel is, blijkt uit de feiten. Op de website van Impulse.

Brussels, het agentschap voor ondernemen, is bijvoorbeeld nog steeds geen Engelstalige informatie beschikbaar. Of nog: slechts 5 van de 19 Brusselse gemeenten beschikken over een Engelstalige versie van hun website.

De voorstellen van CD&V hebben dus helemaal niks te maken met ‘Kafka’. Integendeel zelfs, we willen ‘kafkaiaanse toestanden’ net helpen voorkomen door meer gastvrijheid tegenover internationale gasten aan de dag te leggen!

Brigitte Grouwels en Paul Delva Brusselse parlementsleden (CD&V)

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BRUZZ-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bruzz.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren.

Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

Donderdag 19 mei 2016 I BRUZZ 1523 I 13

© IVAN PUT

STELLING Is een verbod op plastic zakken voor eenmalig gebruik een goed idee? - Vanaf 1 december mogen winkeliers in Wallonië geen plastic zakjes voor eenmalig gebruik meer uitdelen, besliste de Waalse regering vorige week – al moet het parlement er wel nog over stemmen. Vanaf 1 maart 2017 zijn zelfs de ‘flodderzakjes’ die vaak voor groenten en fruit gebruikt worden er verboden. Brussels minister van Leefmilieu Céline Fremault (CDH) kondigde eerder al aan te werken aan zo’n verbod, en zelfs haar Vlaamse collega Joke Schauvliege (CD&V) zegt nu open te staan voor het idee.

Het aantal plastic zakjes dat in de verbrandingsoven terechtkomt is nauwelijks te tellen.

Door Sara De Sloover

VOOR “Er is nood aan een mentaliteitsverandering” Marie De Leener, moeder van drie kinderen, begaan met het milieu

“Eenmalige plastic zakjes verbieden is een relatief makkelijke ingreep om alweer een beetje afval te vermijden”, zegt Marie De Leener, moeder van drie kleine kinderen en medewerkster bij jeugdwerking D’Broej. Of, zoals ze zelf zegt: “Iemand die nadenkt over hoe we kunnen bijdragen tot een beter milieu.”

“Een verbod zou voor veel mensen geen giga-ingreep betekenen. Veel winkels bieden alleen nog maar herbruikbare tasjes aan. Ik steek zelf alles in mijn fietstassen, of in de fietskar. In onze kelder hebben we ook een hele bak vol herbruikbare zakken. Daar kunnen we altijd in grabbelen.”

“Natuurlijk overkomt het me wel eens dat ik niets mee heb en toch iets koop. Dan is het improviseren.

Onlangs nog, in een winkel die door een van onze buren is geopend. Als winkels geen plastic zakjes uitdelen, vind ik wel dat ze dat duidelijk moeten afficheren, en dan uitleggen waarom.”

Een totaalverbod kan niet van de ene dag op de andere, vindt De Leener. “En je moet klanten alternatieven aanbieden. Papieren tassen bijvoorbeeld, al moeten die dan wel een stevig handvat hebben (lacht). Of een herbruikbare tas die je kunt kopen.”

“Op de lange termijn vraagt het gewoon een mentaliteitsverandering. Je kunt er een gewoonte van maken om altijd een opvouwbaar tasje bij te hebben. Maar het is geen evidentie om iedereen daar meteen in mee te krijgen. Ik woon in Molenbeek en veel handelaars in de buurt verpakken elk item dat je koopt in een apart zakje, gewoon omdat ze denken dat je dat zo wil, uit respect voor de klant.”

“Ik vraag me vaak af: is dat allemaal nodig? Het énige voedingsproduct waar ik graag voor de zekerheid een plastic zakje omheen heb, is een bak roomijs. Maar verder? Ik koop vaak in biowinkels en ik vind dat daar sowieso al veel te veel in plastic wordt verpakt.

Bio-appels in een zoveelste plastic zakje, dat vind ik gewoon om te lachen. Ik weeg acht appels, en plak dan het weegetiket op één ervan. Zo doe ik het met al mijn groenten en fruit en die belanden dan allemaal samen in één grote tas.”

“Ik pleit voor een mentaliteitswijziging. Je kunt het uiteindelijk altijd wel oplossen.”

TEGEN “Er is nog geen alternatief voor plastic zakken” Charles Petit, hoofd van de Brusselse afdeling van handelsfederatie Comeos

Hij is zich bewust van het probleem van plastic afval dat in het milieu terechtkomt, zegt Charles Petit, hoofd van de Brusselse afdeling van handelsfederatie Comeos. “Daarom ook dat we al in 2003 met de sector hebben afgesproken om op vrijwillige basis zakjes voor eenmalig gebruik af te schaffen. In de tien jaar sinds 2003 is het aantal ton aan uitgedeelde plastic zakjes met 80 procent gedaald. Er is dus al een groot engagement vanuit de sector. Maar er zijn een aantal redenen waarom je de dunne plastic zakjes op dit moment nog niet helemaal niet kunt afschaffen.”

“Ten eerste: er is momenteel helemaal geen alternatief, noch op economisch, noch op ecologisch vlak.

Vandaag kost een zakje in papier ongeveer 3,6 keer meer dan zo’n licht plastic zakje.”

“Uit een Nederlandse studie blijkt dat papieren zakken bovendien een ecologische impact hebben die vijf tot tien keer groter is dan die van plastic zakjes.

Bij het productieproces wordt immers veel meer water en energie verbruikt. Bovendien kunnen de flinterdunne plastic zakjes na gebruik omgezet worden in energie.”

“Er zijn ook technische belemmeringen: als klanten hun eigen zakjes meebrengen, hebben die elke keer een ander gewicht. Bij voedingswaren die worden afgewogen, maakt dat dus verschil uit. En als de zakken ondoorzichtig zijn, moet de caissière ze ook nog controleren. We moeten dan eerst een manier vinden waarop dat kan zonder extra tijd te verliezen.”

“Een ander risico is dat groenten en fruit door de winkels zelf meer zouden voorverpakt worden.”

“Plastic zakjes voor eenmalig gebruik helemaal verbieden is bijgevolg meer een standpunt dat in de mode is dan een reële optie. Een van de alternatieven op de markt is bijvoorbeeld een soort biologisch afbreekbaar plastic gemaakt van maïs. Maar die zakjes zijn voorlopig peperduur en scheuren makkelijker kapot.

Bovendien hebben ze een speciale opslagplaats nodig waar het niet te vochtig, koud of warm is.”

“Winkels willen die alternatieven aanbieden, maar er zijn vandaag gewoon nog geen echte alternatieven voorhanden. Over vier à vijf jaar is dat zeker anders, we willen dit ook.”

14 I BRUZZ 1523 I Donderdag 19 mei 2016

VADROUILLE

“DE PAUS MET DE UILEN”, FRANCIS BACON, olieverf op doek, 1958 Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België, Brussels ©

Expo - 100 masters in 37 musea

Honderd topwerken, honderd dagen lang BRUSSEL – ‘André, Giraffe’, ‘Paus met uilen’ van Francis Bacon of ‘De Minerva’. Aan u de keuze uit honderd topwerken, honderd dagen lang.

Donderdag 19 mei 2016 I BRUZZ 1523 I 15

L

ekkende daken in het Jubelpark, een Afrikamuseum dat dicht is voor restauratie en moderne kunstwerken die al jarenlang angstvallig in de opslagruimtes worden gehouden. De kunstliefhebbers hebben meer dan één reden tot klagen, en dat beseft de Brusselse Museumraad ook.

Tussen 18 mei en 27 augustus wordt zowat alles uit de kast gehaald om het de kunstliefhebber naar de zin te maken. Er is een parcours uitgetekend met de honderd belangrijkste kunstwerken uit de 108 Brusselse musea. Zij selecteerden 500 kunstwerken die aan een twintigkoppige jury van mensen uit de musea, het toerisme, de cultuursector, wereld van de restauratie en de communicatie werden voorgelegd.

U kan natuurlijk lekker ouderwets een Museumplan oppikken en de kunstwerken gaan bewonderen. Of u kan heel eigentijds naar het platform 100masters.brussels surfen. Ook Facebook, Twitter, Instagram en een speciale blog leren de geïnteresseerden een en ander over de verschillende kunstwerken, in welke musea ze te bewonderen zijn en welke acties er rond het kunstwerk op het getouw staan.

Er is ook een hashtag: #100Masters.

>

100 MASTERS

RENÉ MAGRITTE, “HET RIJK DER LICHTEN”, 1954, olieverf op doek Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België, Brussels © Charly Herscovici, with his kind authorization c/o SABAM, Belgium.

Cruciale is natuurlijk het antwoord op de vraag: wat is een topstuk? Het selectiecomité hield rekening met de volgende criteria: het historisch belang, de staat waarin het kunstwerk verkeert, en de uniciteit. Maar voor de enkeling komt daar natuurlijk smaak bovenop. Ook daar kan een hele boom over opgezet worden, maar eigenlijk komt het erop neer dat u één of meerdere kunstwerken wil zien, omdat u ze mooi vindt, omdat ze u fascineren, omdat ze u doen dromen of huiveren.

Een heel persoonlijke ervaring.

Het Museum voor Moderne Kunst dat al sinds 2011 dicht is om plaats te ruimen voor het Fin-de-Sièclemuseum, haalt absolute meesterwerken boven: De Verzoeking van de Heilige Antonius van Salvador Dali, de Mosselpot van Marcel Broodthaers, De paus met uilen van Francis Bacon en Pygmalion van Paul Delvaux. Het Koninklijk Museum voor MiddenAfrika is vertegenwoordigd met vier stuks, Het Ndop koningsbeeld bijvoorbeeld wordt in de Koninlijke Musea voor Schone Kunsten gepresenteerd.

Uit de collecties van de Musea voor Kunst en Geschiedenis werden gekozen: het Chimu-

- Er is een 100 Masters Museumplan dat gratis wordt verdeeld via musea en diensten voor toerisme: info@brusselsmuseums.be - Alle info op: www.brusselsmuseums.be

ARUM BAYA CHIMU BEELDJE HET GEBROKEN OOR OFFERDRAGER Jubelparkmuseum KMKG-MRAH ©

ANDRÉ, GIRAFFE KMMA-MRAC Koninklijk Museum voor Midden-Afrika POP-UP in Autoworld ©

JAN BREUGHEL, DE TROUWSTOET Museum van de Stad Brussel ©

Gebruikers van sociale media zullen de handen vol hebben met lezen en liken.

Wat is een topstuk?

- Er is een Brussels Card 100 Masters die gratis toegang geeft tot 37 musea en kortingen voor rondleidingen. Meer info op visit.brussels

MINERVA Autoworld © DOSSIER RIMBAUD-VERLAINE, 1872-1873 KBR Koninklijke Bibliotheek van België ©

beeldje dat Hergé inspireerde voor zijn album Het Gebroken Oor in het Jubelpark, de trombone met zeven klankbekers van Adolphe Sax in het Muziekinstrumentenmuseum en het paardenharnas van Albrecht en Isabella in de Hallepoort.

Met de trombone en het harnas zijn we beland bij museumsstukken die niet tot de plastische kunsten behoren: overbekend zijn ondertussen de iguanodonten van Bernissart, misschien iets minder bekend maar niet minder boeiend is La Douce, die te zien is in de spiksplinternieuwe Train World, en om te

eindigen de Minerva uit 1929 in Autoworld en de Batailledriedekker uit 1911 die te bewonderen valt in het Legermuseum.

Aperorondleidingen Het aantal activiteiten die gedurende de honderd dagen plaatsvinden is net zo divers als de collecties uit de musea. Volgens de Museumraad is het initiatief uniek omdat steeds meer musea waar dan ook uitpakken met tijdelijke tentoonstellingen, maar zelden met hun vaste collecties. Gebruikers van de soci-

ale media die naar de 100 masters gaan, zullen de handen vol hebben met lezen en liken.

Maar ook kunstliefhebbers die dat niet doen, komen aan hun trekken.

Er zijn aperorondleidingen en slow-artrondleidingen. Er zijn ook 100 Masters Familieen volwassenenparcours in een twintigtal musea. Exemplaren aan het onthaal van een aantal musea. De parcours zijn beschikbaar in het Nederlands, Frans en Engels maar een aantal parcours werden ook in het Duits, Spaans, Italiaans, Russisch, Turks, Arabisch Danny Vileyn en Chinees opgesteld.

16 I BRUZZ 1523 I Donderdag 19 mei 2016

ENFANT TERRIBLE masSamba keita STRAATKUNSTENAAR Dankzij Ben, een straathoekwerker, heb ik mijn leven weer op de rails. Hij heeft me nieuwe pistes gegeven en daarvoor ben ik hem eeuwig dankbaar. Als je hem ziet, doe hem dan de groeten van mij”

Wanneer je door Matonge loopt en enkele kunstwerken ziet op straat of in cafés, dan mag je er zeker van zijn dat die van de hand zijn van Massamba Keita, een Frans-Senegalese straatkunstenaar. Massamba woonde enkele jaren in Matonge, in een appartementje en zelfs op straat. Hij zat heel diep, maar kijkt nu enkel positief naar het leven.

We spreken af in café Chez Kirikou in de LangLevenstraat in Matonge. Massamba heeft een speciale band met deze plek. “De eigenaars zijn als buren voor mij, omdat ik hier ook elke dag aan de olijfboom zat. Ik heb zelfs in hun toiletten een muurschildering gemaakt.”

Massamba is momenteel 43 jaar oud, al zou je hem dat niet geven. Zowel lichamelijk als geestelijk voelt hij zich nog altijd een prille twintiger. “Ik heb tot nu toe een ongewoon maar gelukkig leven gehad. Ik ben geboren in Senegal en mijn vader zat in het Franse leger, vandaar mijn dubbele nationaliteit. Op mijn negentiende heb ik mijn legerdienst gedaan

in Senegal, nadien ben ik naar Frankrijk verhuisd. Ik droomde er altijd van om profvoetballer te worden, uiteindelijk ben ik kunstenaar geworden.”

Tijdens ons gesprek komt de puurheid en de echtheid van mensen regelmatig ter sprake.

Het typeert Massamba omdat hij zelf een puur en oprecht persoon is. Het brengt hem ook terug naar zijn jeugd in Senegal. “Ik heb een heerlijke jeugd gehad. Met mijn ouders woonde ik in de stad, maar ik keek er altijd naar uit om naar mijn grootouders te gaan.

Zij waren boeren en leefden op het platteland en daar kon ik ook echt leven. Het platteland is kalm, zuiver en puur. Je hoor, voelt, ziet en ruikt er ook die puurheid van de natuur en daar hou ik van. Net daarom schilder ik liever op straat dan in een atelier. De straat is echt en puur, je kan geen masker ophouden als je op straat leeft en werkt.”

Tegenwoordig ziet het leven er voor Massamba rooskleuriger uit dan enkele jaren geleden.

“ Ik schilder liever op straat dan in een atelier” “Twee jaar geleden leefde ik nog op straat en was ik verslaafd aan de drank. Ik heb de klik gemaakt toen ik opeens veel kunstwerken verkocht aan dezelfde persoon. Enkele maanden nadien ben ik teruggekeerd naar Parijs.

Mijn verhaal hier was geschreven en Parijs biedt ook zo veel mogelijkheden: galerijen, ateliers, vernissages. Ik werk er nu ook samen met een collectief van kunstenaars genaamd ‘La Déviation’ (De Afwijking / Omleiding, red.). Wij leven in caravans en hebben een loods in Marseille gekocht en gerenoveerd zodat we daar kunnen werken en vernissages kunnen organiseren.”

masSamba keita 43-jarige straatkunstenaar in Brussel, Parijs en Marseille en lid van het kunstenaarscollectief ‘La Déviation’

Drie agenten stappen buiten uit het café en begroeten Massamba. Een agent spreekt mij persoonlijk aan en zegt: “Het is een vriendelijke jongen hoor.” Een tweede agent zegt me: “Ik heb een foto van hem, maar niet van bij de politie.” Massamba is duidelijk zeer geliefd bij de wijkbewoners want niet veel later onderbreekt een oude bekende ons interview om Massamba gedag te zeggen. Ook hij spreekt me aan. Wanneer ik hem vertel dat ik Massamba interview over zijn leven en zijn werk lacht hij zijn tanden bloot: “Zalig! Maak er maar een mooi artikel van, want dat is hij waard.”

Voor Massamba blijft Matonge toch een speciale plek met veel vriendschappen, maar één bijzondere. “Zie je die olijfboom? Dat is mijn allerbeste vriend. Ik heb hem gedurende enkele jaren verzorgd en gesnoeid. Het doet me deugd om te zien dat het goed met hem gaat. Die boom is zoals ik, hij leeft gelukkig en maakt mensen gelukkig.” Michaël Michiels

Donderdag 19 mei 2016 I BRUZZ 1523 I 17

NICK TRACHET Brussel en de wereld culinair ontdekt Steeds op zoek nar culinaire eigenaardigheden, kocht ik vorig jaar in Cardiff een bakestone. Een wat? Een baksteen. Hij is gemaakt uit gietijzer en dat hij ‘baksteen’ heet, is dus niet zo logisch. Eigenlijk is dit een plancha.

Heel, heel lang geleden ontdekte de mens dat gegaard voedsel beter verteert en makkelijker te eten is dan rauw. Zeker vlees is aangenamer wanneer de “eiwitten gedenatureerd zijn”. Maar toen hadden ze nog geen potten en pannen uitgevonden. De eerste soep werd gekookt door stenen, heet geworden in het vuur, in putjes met water te dompelen, het eerste echte bakken gebeurde op gloeiende stenen. De eerste oven was ook van hete stenen, onder de grond. Van al deze technieken zijn er archeologische sporen gevonden. Soms worden ze nog vandaag toegepast. Maar stenen hebben een nadeel. Soms bevat een steen water in spleten of barsten, en dan kan zo’n ding plots ontploffen door de intern ontstane stoom. Dat is niet veilig voor de kok. Daarna kwam er steenwerk van gebakken klei, dat tot vandaag nog gebruikt wordt om te koken, maar de temperatuur die men daarmee kan bereiken is niet zo hoog als op natuurlijke leisteen. Stenen potten hebben ook de onhebbelijke gewoonte om op de meest onverwachte momenten te breken.

Dus is men al spoedig ijzer gaan gebruiken. Gaandeweg maakte men van gietijzer platen als ‘imitatiesteen’ om op te bakken en daarna pannen en ketels, maar die oorspronkelijke ‘baksteen’ is blijven bestaan, onder andere in Wales, waar zo’n dikke ijzeren platen van generatie op generatie worden doorgegeven. Ze zijn onverslijtbaar. Vandaag worden er vooral pannenkoekjes en welsh cakes op gebakken. In het Engels heten ze bakestones, ondanks het feit dat ze al heel lang niet meer van stone zijn gemaakt. Mijn aanwinst weegt 6 kilogram en gaat bovenop het gasvuur.

“In het barbecueland bij uitstek, Australië, bakt nu iedereen op hete plaat” Aan de andere kant van de Golf van Biskaje, In Spanje, is de dikke bakplaat ook populair geworden, wie weet onder invloed van Ierland of Engeland? Daar spreekt men van la plancha. Eén van de regionale namen voor dit ding in Wales is trouwens planc. Het baken op een plancha is wereldwijd steeds meer de barbecue gaan vervangen. In het barbecueland bij uitstek, Australië, bakt nu iedereen op hete plaat, ook al blijven ze het barby noemen.

Een ijzeren of stalen plaat op een open vuur leggen is natuurlijk stoer, maar veel moeilijker regelbaar dan een verstelbaar rooster boven houtskool. De oppervlaktetemperatuur van de plaat kan oplopen tot boven de 300 graden. Sommigen waarschuwen dan ook voor verbranding en ongezonde toestanden bij het bakken op de plancha. Ten onrechte. In de praktijk verbrandt het vlees niet. Waarom?

Water (vlees is hoofdzakelijk water) gaat onder het effect van hitte verdampen. Maar wanneer je water op extreem hete ob-

jecten giet, bij temperaturen boven de 200 graden, gebeurt dat veel trager. Dat komt omdat onder het natte object, dat in aanraking komt met het gloeiende oppervlak, zich een dun laagje stoom vormt dat het bakkende vlees gaat isoleren, de warmteoverdracht gaat niet meer goed. Een druppel water danst over de hete kolenstoof, maar verdampt niet. Dit effect wordt genoemd naar Johann Gotlobb Leidenfrost, een Duits theoloog die het voor het eerst beschreef in 1756.

Hoe weet je nu of de bakplaat op temperatuur is? Kenners zeggen dat het ijzer dofgrijs, bijna wit moet zijn, maar een druppel vocht op de plaat zal je onmiddellijk vertellen of hij al heet genoeg is. In de Cajun-keuken, je weet wel, de keuken van de Franstaligen in Louisiana, was er op een ogenblik een grote mode van blackened fish, gebakken vis met verkoolde kruiden.

Zij gebruiken een gietijzeren koekenpan, een zogenaamde skillet, die ze ook witheet stoken. Dan moet er een visfilet in de pan die, zo legde een Cajunchef mij uit, eerst in ijswater wordt gedoopt en vervolgens in gesmolten boter, dan gewenteld in droge kruiden en vervolgens zo in de pan. Het is normaal dat er steekvlammen bij komen kijken en als de vis gaar is, is hij indrukwekkend zwart. Ik verwachtte dat alles op die manier hopeloos ging aanbakken, tot ik dus het Leidenfrosteffect leerde kennen. De vis gaart bovenop een stoomkussen en bakt niet aan. Ook het gebruikte vet zal bij die temperaturen verdampen. Een plancha, die veel breder is dan zo’n pannetje, heeft het voordeel dat de vlam er niet in kan slaan. Dus verbranding komt er niet bij kijken.

O ja, op mijn bakestone worden vooral drop scones (poffertjes, mini-pannenkoekjes) gebakken, uiteraard bij lagere temperatuur. Smakelijk.

De hele reeks nalezen? > BRUZZ.be/trachet

bruzz guide Honderden tips van en voor Brusselliefhebbers

Boekentoren met uitzicht Dit is een stukje Brussel voor de insider, voor wie houdt van verborgen plekjes. De Koninklijke Bibliotheek van België, beter bekend als de Albertina, is niet alleen een stoffig onderzoeksinstituut vol manuscripten en incunabelen, het is ook een gemeenschap van gebruikers, personeel en studenten. En die mensen krijgen ook wel eens honger en dorst.

Gezien de KBB een federale overheidsinstelling is, mag elke Belg (en ook anderen) genieten van deze kant van de instelling.

Vandaag ga je het gebouw binnen via het parkje op de Kunstberg, achter Albert die vanaf zijn bronzen paard de auto’s telt. “Ingang Gutenberg”, heet dat. De andere ingangen zijn in deze moeilijke tijden gesloten en eenmaal binnen moet je ook nog eens langs een metaaldetector en tassencontrole. Maar dat duurt niet zo lang. Verderop lonkt al een tuintje tussen de hoge gebouwen. De rokers maken er dankbaar gebruik van maar er staan kleurige stoeltjes voor iedereen. Rechtsaf zijn er bergkastjes in de gang en dan komt men bij de liften. Het cafetaria ligt op de vijfde verdieping.

Ik waan mij teruggeworpen in de

tijd. Ik wandel plots de jaren 19601970 binnen, maar het moet gezegd worden: de cafetariazaal – net zoals de rest van het gebouw – is netjes onderhouden en vertoont geen buitensporig sleet, mooi voor een constructie uit 1969. Alles ademt overheidsdienst uit: de attitude van de eters, het Denderlands dialect van het opdienend personeel en de geur van schoolkeuken.

De kaart is weinig ambitieus: sandwiches en een paar warme schotels, zoals een lasagne of een moussaka, groentesoep, met een biertje of een wijntje. Voor de vroege vogels is er ook een ontbijtaanbod met koeken of mattetaartjes. Dit alles voor democratische prijzen. Het is niet echt om te eten dat men hier moet komen! Maar links van de ingang is er een groot venster dat een blik geeft op de betonnen muren van de stad. Er zijn betere uitzichtplekken, het Poelaertplein bijvoorbeeld, maar toch staan hier mensen te staren naar de dans der bouwkranen met in de verte de basiliek van Koekelberg.

Het verborgen plekje is aan de overkant, waar het terras zich bevindt.

Volg de rokers. Buiten, beschermd door de volgende etage van het gebouw, is een zeer ruim terras, dat zich om het hoekje verder uitbreidt.

Tweemaal verborgen. In de beton-

nen leuning zijn allerhande bloemen en kruiden aangeplant, met educatieve panelen erbij, maar op het eerste gezicht passen de beschrijvingen niet bij de planten die erboven groeien.

In het midden van het ruime terras (350 vierkante meter) bevindt zich ook nog een experimentele groentetuin door de vzw “le début des haricots”. Zaailingen worden er opgekweekt in een “géodome” in plaats van een serre en de bio-groenten gaan daarna nonchalant in ‘geozakken’ op de vloer (http://www.potagetoit.be). Je kunt erachteraan, nippend van een koffie, ook nog het drukke gedoe op de kunstberg gadeslaan.

Ondertussen besef je je dat onder de wortels van de tomaten en de sla 6 miljoen boeken, munten en prenten huizen.

In het oogstseizoen worden de groenten ter plekke verkocht of verdeeld bij restaurants in de buurt: lokale teelt, getransporteerd met de lift! Ook het cafetaria wordt ermee bediend voor de ‘huisgemaakte soep’.

Vergeet bij het weggaan ook niet even langs de winkel van de KBB zelf te lopen. Ze hebben er historische kunstboeken, kaarten en posters, zelfs muziekuitgaven. Het cafetaria van de Albertina is dagelijks open van 9 uur tot 16 uur, gesloten op zaterdag en Nick Trachet zondag.

Albertina De verborgen parel van de Albertina is het ruime terras met de experimentele groentetuin.

© MARTHE PAKLONS

DE ALBERTINABIBLIOTHEEK is een van de vele adresjes in de Bruzz guide die deze week verschijnt met honderden tips van en voor Brusselliefhebbers.

ADVERTENTIE

#OPTERRAS

Samen laten we Brussel bewegen Fotowedstrijd brusselbeweegt.mivb.be

mivb.be

Donderdag 19 mei 2016 I BRUZZ 1523 I 19

Laptopia

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren.

VUB AUDITORIUM QC, WOENSDAG 11 MEI, 10.00 UUR Een babe promoot een fuif met 50 gratis vaten. Liefdadigheid behoort hier tot de dagelijkse praktijk.

Het gonst van de gezelligheid aan de VUB in Etterbeek. De campus impudicus staat volledig in bloei. Campus is in veel studentensteden een abstracte plaatsaanduiding geworden, die nog weinig te maken heeft met de goed afgebakende en afgeschermde groene vrijplaats voor jonge geesten die er ooit mee bedoeld werd. Maar dit is nog een echte campus. Zet een stolp op de hoefijzervormige zone tussen Plein- en Triomflaan, en je creëert een biosfeer vol knappe koppen waarmee de mensheid het armageddon probleemloos overleeft.

Tussen de gebouwen, die op een vernuftige manier genoemd zijn naar de letters van het alfabet, trappen een paar jongens tegen een bal, terwijl de meisjes hun rooskleurige toekomst bespreken op een grasveld vol madeliefjes. Hier en daar loopt ook een koppel militairen, maar de gedachten aan een mogelijke campus shooting zijn even ver weg als die aan de nakende examens. Op de beschikbare kiosken en plakplaatsen promoot een affiche met een babe in gevechtsuitrusting een aanstaande fuif waarop 50 gratis vaten zullen worden vergeven. Liefdadigheid behoort hier tot de dagelijkse praktijk. Het Crazy Copy Center print kwistig papers. Uit de drankautomaten vloeit eindeloos caloriearme frisdrank.

Stipt om tien uur glip ik op goed geluk en zonder het baren van enig opzien auditorium QC binnen, in de hoop na twintig jaar nog eens een college te kunnen bijwonen. En ik tref het, want doctor Frederik Dhondt staat net op het punt de Bachelors-ofLaws-in-de-Rechten op een nieuwe episode te trakteren van zijn Inleiding tot de voornaamste moderne staten. De komende uren staat het Rusland van Peter tot Poetin de Grote op het programma, en god weet dat je in de Rechten met even crimineel slechte maar veel saaiere materie geconfronteerd kan worden.

“Aan de wonderlijke wereld van de academische kennisoverdracht is op twintig jaar tijd waarlijk nog niet veel veranderd” Michaël Bellon

Dhondt begint zonder officieel startschot aan zijn betoog. Tijdens het academisch kwartiertje lopen zijn powerpoint en de laatkomers onder de studenten nog vrijmoedig door elkaar. Tot de neerklapbankjes en opklaptafeltjes van de aula goed gevuld

zijn, met een vrij grote meerderheid jonge vrouwen. Wat ik mis zijn subculturen. Met een hoofddoek of een pet die omgekeerd op je kop staat, ben je hier al een buitenbeentje. Van hedendaagse equivalenten van punks, goths, langharig tuig of yups is geen sprake - al kan dat ook aan het profiel van de rechtenstudent liggen.

Doctor Dhondt is nog te jong om al buitenissige professorentrekjes te vertonen en houdt een strak tempo aan. Ik moet toegeven dat ik vergeten was dat de Russen ooit Alaska verkochten aan de overgrootmoeder van Sarah Palin, en ben ook blij dat ik op de eerstvolgende barbecue weer zal kunnen uitpakken met pertinente bedenkingen bij de Vrede van Brest-Litovsk, zonder daarbij te hoeven bluffen.

Toch overvalt me weer net als vroeger de vraag welke meerwaarde ex cathedra-onderwijs precies biedt ten opzichte van het lezen van een goede cursus. Al voegt doctor Dhondt ook veel visuele informatie toe. Hij gebruikt het hele spectrum van zijn beamer voor illustraties en filmpjes. Met zijsprongen naar de BBC-reeks Oorlog en vrede, of een filmpje van de recente overwinningspropaganda van de Russen in Palmyra, houdt hij zijn studenten bij de les. Al zie ik een studente ondertussen online een treinticket boeken, en maken anderen hun notities met een wel erg losse pols. Want zeker niet iedereen zit hier met een notebook voor de neus. De meesten hangen nog gewoon voorovergebogen boven hun zelfgeschreven nota’s. En om de jeugd het gevoel te geven dat ze gestructureerd en gefocust bezig zijn, doen vierkleurenstylo’s en fluomarkers blijkbaar nog steeds hun werk. Aan de wonderlijke wereld van de academische kennisoverdracht is op twintig jaar tijd waarlijk nog niet veel veranderd.

De hele reeks nalezen? > BRUZZ.be/laptopia

ADVERTENTIE

SINT-GUIDO-INSTITUUT ANDERLECHT | INFO@SINTGUIDO.BE | TEL.: 02 521 60 10

HBO 5

verpleegkunde technisch onderwijs

beroepsonderwijs

7 jaar integrale veiligheid

7 jaar veiligheidsberoepen

toerisme

sociale en technische wetenschappen

bouwtechnieken

bouw

schilderwerk en decoratie

office en retail

2de jaar moderne wetenschappen

2de jaar marketing en ondernemen

2de jaar sociale en technische vorming

2de jaar bouw- en houttechnieken

1ste jaar A

onthaalklas voor anderstalige nieuwkomers

7de jaar thuis- en bejaardenzorg / zorgkundige

verzorging- voeding

beroepsvoorbereidend jaar

beroepsvoorbereidend jaar

1ste jaar B

1ste jaar B

3de graad

marketing en ondernemen

2de graad

wetenschappen

verzorging

1ste graad

schilderwerk en decoratie

office

organisatiehulp

ruwbouwafwerking

humane wetenschappen

communicatie en media

bouwtechnieken (2016-2017)

economie

marketing en ondernemen

gezondheid en welzijnswetenschappen

Sainte-Adresseplein 12, 1070 Anderlecht

wetenschappenwiskunde

Itterbeekselaan 550, 1070 Anderlecht humane wetenschappen

Dr. Jacobsstraat 67, 1070 Anderlecht

economie wiskunde

Verheydenstraat 39, 1070 Anderlecht

de

7de jaar kantooradministratie en gegevensbeheer

de

7de jaar kinderzorg

algemeen vormend onderwijs

economie moderne talen

één school, vier vestigingsplaatsen

Infodag 25 mei van 16.00 tot 19.30 uur www.sintguido.be

20 I BRUZZ 1523 I Donderdag 19 mei 2016

HUMANS OF BRUSSELS Brusselaars aan het woord

Humans of Brussels

BRUSSEL- Brussel, dat zijn in de eerste plaats de mensen die je er tegenkomt. Of ze er nu wonen, werken of als toerist passeren. Met Humans of Brussels brengen we hen in beeld. De mosterd haalden we bij gelijkaardige initiatieven in steden als New York en Parijs, maar ook Leuven. door Annelies Boddez, Lieke Keulemans , Ann Dehoucke, Yara van Gijn en Carolien Mantels

FOTO’S © ANNELIES

“Mijn hond maakt mij gelukkig” “Mijn hond is mijn beste vriendin, mijn steun en toeverlaat. Om haar eten te kunnen betalen, bedel ik elke dag een paar uur op dit plekje.”

“Ik zit dagelijks hier op straat met mijn hond Cina om te bedelen. Ik heb wel een klein huisje in de Marollen, dus ik leef niet op straat. Ik woon alleen en heb helaas geen vrouw en kinderen, wat me soms wel wat ongelukkig maakt. Maar echt eenzaam voel ik me nooit dankzij mijn hond.

Zij is mijn grootste vriendin, steun en toeverlaat.”

“Ik werk niet meer, want ik ben gepensioneerd. Aangezien ik niet genoeg geld heb om eten te kopen voor Cina, bedel ik op straat. Met dat geld koop ik dan hondenbrokjes voor haar. Ik zit hier altijd wel een paar uur per dag. Als het lekker weer is, zit ik hier meestal wat langer. Zolang ik eten kan kopen voor mijn hond, ben ik blij, zij maakt mij gelukkig.”

“Hoog tijd om mijn charmes boven te halen” “Goochelen is sinds een jaar mijn nieuwe hobby. Ik houd me vooral bezig met kaarttrucs. Die zijn toegankelijk voor elk publiek.”

“Met een deck kaarten zijn er oneindig veel mogelijkheden. Ook elastiekjes en munten zijn heel geschikt. Hoe langer ik zelf goochel, hoe meer ik merk dat alledaagse objecten enorm bruikbaar zijn. Dat is zeker een deel van de charme!”

“Na enkele optredens voor vrienden en familie, wil ik mezelf extra uitdagen. Door

aan street magic te doen krijg je snel en veel feedback van mensen die je niet kent. Ik krijg vooral positieve reacties. Wanneer ik een publiek echt kan verbazen, weet ik dat een truc goed zit.”

“Het is wel een grote uitdaging om mensen te overtuigen om op straat naar jou te komen luisteren. Velen denken dat ik hen iets wil verkopen en vertrouwen het niet helemaal. Dan is het hoog tijd om mijn charmes boven te halen!”

“Het podium laat ik voorlopig nog niet los” “Mijn grote passie is zingen, maar ik heb het me nog geen seconde beklaagd dat ik danseres ben geworden. Wat mij drijft in alles wat ik onderneem, is mijn drang naar het podium. Zodra ik op de planken stap, vergeet ik alles rond me.

Ik kan het niet beter omschrijven dan ‘magie’.”

“Moderne dans draait rond het vinden van een balans tussen techniek en emotie. Een perfect uitgevoerde choreografie krijgt voor mij pas echt glans als ik er mensen mee kan ontroeren. Best vermoeiend, na een reeks optredens voel ik dat de tank leeg is.”

Donderdag 19 mei 2016 I BRUZZ 1523 I 21

ADVERTENTIE

VOLGEND WEEKEND!

>

bruzz.be/nl/nieuws/humans-brussels

“Dans heeft me al op veel verschillende plaatsen gebracht. Elke stad heeft iets anders te bieden, ook op het vlak van dans. Zo studeerde ik in Zürich, maar de dansscene daar kun je niet vergelijken met die in Brussel. Ik woon hier ondertussen vier jaar en ik durf te zeggen dat Brussel mijn thuis is, zowel professioneel als privé.”

“Na jaren vechten voor mijn plekje voel ik dat ik toe ben aan iets nieuws. Daarom volg ik sinds kort een opleiding in geluid en techniek. Het podium laat ik voorlopig nog niet los. Want ik begrijp echt niet hoe mensen van ‘nine to five’ aan een bureautje kunnen zitten.”

28 MEI 2016

OPENDEURDAG VAN DE EUROPESE INSTELLINGEN IN BRUSSEL #EUopenday

“Ik houd het meest van handtassen” “Vorig jaar studeerde ik met mijn kotgenote meestal in het park van Botanique.

Maar daar werden we regelmatig lastiggevallen door jonge mannen.”

“Het is de eerste keer dat ik in dit parkje kom studeren, en ook vandaag is het me overkomen. Een man kwam naast me staan, keek op me neer en fluisterde van alles naar mij. Dat is niet per se iets Brussels, eerder iets stedelijks. Ik zou het liefst geen opmerkingen over mijn uiterlijk krijgen.”

“Er zit een examen Nederlands aan te komen. Die cursus is best zwaar, maar tegelijk leren we toch niet genoeg om met el-

kaar in discussie te gaan tijdens de lessen.

Bovendien praten mensen in Brussel d’office wel Frans. In de paasvakantie vond ik het meer vanzelfsprekend om Nederlands te oefenen, tijdens een uitstap naar Amsterdam.”

“Werken voor een grote modeontwerper zou me plezier doen. Ik deed al een pr-stage in Antwerpen. Van handtassen houd ik het meest, maar als studente ben ik zeer spaarzaam. Ik heb anderhalf jaar nagedacht over de aankoop van de tas die ik nu gebruik.”

europeday.europa.eu ADVERTENTIE

Hierbij nodigen wij u uit op onze première op zondag 22 mei, om 15:00 in gC de Kroon, St.Agatha-Berchem Voor een gratis ticket contacteer: sabine@leporello.be

“Mijn wiskundelessen waren puur theater” “Ik heb de sleutel omgedraaid door als eerste nieuwe Belg in de politiek te stappen. Politici uit de Maghrebijnse gemeenschap, zoals Rachid Madrane, konden mij daarna volgen.”

“Ik voel me nu gelukkig, en kan zeggen dat ik mijn parcours zonder fouten heb afgelegd. Op 3 oktober 1968 kwam ik uit Tunesië aan in België. Door de periode van mei 68 was er echt heel wat beweging in Brussel. En dan was er nog dat typisch Belgische surrealisme.”

“Ik werd hier nucleair ingenieur. Ze vroegen me om terug te keren naar Tunesië.

Maar ik kon niet met mijn voeten in Brus-

sel staan en met mijn hart daar. Dankzij mijn Belgische zoon ben ik zelf ook geregulariseerd.”

“Lange tijd gaf ik wiskundeles in het middelbaar. Mijn leerlingen konden niet in slaap vallen tijdens mijn lessen want ik maakte er bijna theater van! Als politicus heb ik in de gemeenteraad van de Stad Brussel gezeteld, was ik Brussels parlementslid en ook groepchef voor de PS bij de Cocof. Wanneer andere politici geen zin hadden of angst hadden voor journalisten gaf ik met veel plezier de interviews.”

& Compagnie des mutants www.leporello.brussels Danny T i m m e r m a n s , A n d r e a B a r d o s , Karel Cree m e r s , R o o s V a n V l a a n d e r e n t e k s t en regie: D i r k O p s t a e l e

met:

met de steun van

Sprout to be Brussels De stad heeft al maanden te lijden onder negatieve berichtgeving. Een reclamebureau, enkele bedrijven (Brussels Airlines, Rossel, ING, enzovoort) en de overheid hebben in de handen in elkaar geslagen om een gemeenschappelijke campagne te voeren die Brussel terug positief op de kaart moet zetten. De campagne is al teasend in de stad van start gegaan en zal deze week helemaal gelanceerd worden. Het Brussels middenveld steunt de campagne. Ook Bruzz schaart zich achter Sprout to be Brussels door de positieve berichtgeving in de stad te voorzien van de hashtag #sprouttobebrussels.

Voorstelling voor jeugd van 9 tot 99 jaar

Basketbal Aleksander Lichodzijewski ziet hoe Basic-Fit Brussels blijft groeien

‘De mensen bij Brussels zijn eerlijk’

© WWW.FACEBOOK.COM/BRUSSELSBASKET

22 I BRUZZ 1523 I Donderdag 19 mei 2016

NEDER-OVER-HEEMBEEK – Basic-Fit Brussels is de eerste Brusselse basketbalploeg in dertig jaar tijd die zich heeft geplaatst voor de play-offs. Toeval? Zeker niet! Sinds ze in 2013 de stap hebben gezet naar de hoogste divisie is er in alle geledingen van de club vooruitgang geboekt.

Aleksander Lichodzijewski (31) ervaart dat elke dag en voelt dat er nog meer in zit.

Geluk en hard werk leverden Lichodzijewski een transfer op naar de Antwerp Giants, op dat moment een ploeg met grote namen. Hij won er in 2007 de beker van België, tot vandaag de mooiste prijs van zijn carrière. “Ik heb er veel bijgeleerd, zeker de eerste jaren.

Maar na 2,5 seizoenen was mijn carrière er aan het uitdoven. Ik had er wat problemen op persoonlijk vlak en dan krijg je meteen een slechte reputatie. Gelukkig kreeg ik de kans om naar Polen te trekken.”

“Het is niet zo dat het altijd mijn plan is geweest om in Polen te spelen. Maar toen ik de kans kreeg om mijn carrière er terug te lanceren, heb ik toegehapt. Ik was er ver van mijn vrienden, maar wel dicht bij mijn familie. Ik heb er een mooie tijd beleefd, zowel sportief als persoonlijk. Een periode die ik nooit zal vergeten.”

Seizoen extra Lichodzijewski was dan ook niet meteen van plan om terug te keren naar België, hij had zelfs een nieuw voorstel van zijn club op zak.

Maar toen Basic-Fit Brussels in 2013 met een aantrekkelijk project én een tweejarig contract op de proppen kwam, besloot hij terug te verhuizen. En daar heeft hij geen spijt van.

“De mensen bij Brussels zijn eerlijk. Ik heb al heel wat meegemaakt in mijn carrière, hoor.

Maar hier zijn ze correct, vriendelijk en altijd behulpzaam. Je kunt op hun woord rekenen.

Eigenlijk heb ik dat bijna nooit meegemaakt.

Het is echt een grote familie.”

“Toen ik hier tekende, dacht ik dat we iets moois konden opbouwen. En dat bewijzen we nu. Tijdens het eerste seizoen in de hoogste divisie was de club misschien wat overweldigd door alles wat moet gebeuren. Maar ze hebben zeer snel geleerd hoe het moet, wat

“De club is zeer professioneel aan het worden” Aleksander Lichodzijewski, Basketbalspeler

Aleksander Lichodzijewski houdt van Basic-Fit Brussels: “De mensen hier zijn altijd vriendelijk en behulpzaam.”

“E

igenlijk vind ik volleybal leuker om naar te kijken dan basketbal,” zegt Lichodzijewski enigszins verrassend. “Ik vind het fijn dat je bij volleybal de bal niet mag vasthouden. Zelf ben ik ook een teamspeler, ik ben niet zo voor egoïsme op het veld.”

Dat de stevige basketballer graag volleybal speelt en bekijkt, is geen toeval. Hij verhuisde als peuter van Polen naar België omdat zijn moeder een transfer had versierd naar een Belgische volleybalclub. Ze werd hier meermaals uitgeroepen tot speelster van het jaar en nam met de Poolse nationale ploeg deel aan de Olympische Spelen. Maar kleine

Aleksander werd richting basketbal gestuurd.

“We vreesden dat ik altijd met mijn moeder vergeleken zou worden. En het is ook zo dat ik altijd groot ben geweest voor mijn leeftijd en talent bleek te hebben voor basketbal.”

“Ik zat in de jeugdopleiding van Oostende, de Ajax-school, maar ben nooit kunnen doorstoten tot de eerste ploeg. Dat was niet evident omdat Oostende op dat moment een Europese topper was. Maar ik klaag niet. Als grote jongen is het moeilijker om door te breken in de eerste klasse omdat je nog wat kilo’s tekort komt. Bij Wevelgem heb ik veel kansen gekregen om mij te bewijzen en te groeien. Je moet een beetje geluk hebben om door te kunnen breken.”

kan en niet kan. De club is zeer professioneel aan het worden. Of het nu op training is, de voorbereiding betreft, de kinesitherapeuten, enzovoort: het blijft evolueren.”

Lichodzijewski speelt daar als ervaren speler ook zijn rol in. Als power forward is hij zeer actief onder de basket, al schiet hij ook graag van ver. Hij probeert de ploeg goed te laten draaien door zijn medemaats de bal op het juiste moment toe te spelen. Zijn inspanningen worden binnen de club geapprecieerd en leverden hem zopas een contract op voor een bijkomend seizoen. “Ik voel me hier goed en zie het wel zitten om hier nog een paar jaar te blijven, maar we moeten nog zien of zij wel willen (lacht).”

“Basic-Fit Brussels kan zeker een topclub worden, met de nodige steun van de stad moet dat kunnen. Met het behalen van de play-offs hebben we terug een stap vooruit gezet. Als je realistisch bent, moet je zeggen dat je seizoen daardoor eigenlijk al geslaagd is. Maar wij kunnen zoveel meer. Een uitschakeling in de eerste ronde van de play-offs was dan ook een ontgoocheling geweest.”

En de Brusselaars toonden vorige week wat ze in hun mars hebben, want ze klopten Charleroi in twee wedstrijden en stoten zo door naar de halve finales. Daar wacht hen met Okapi Aalster opnieuw een zware dobber. Afspraak op donderdag negentien mei voor de eerste Tim Schoonjans wedstrijd, in Aalst.

Donderdag 19 mei 2016 I BRUZZ 1523 I 23

ESTAFETTE

SPORTagenda

KEN LAMBEETS Eind maart ontving ik een mooie lezersbrief uit het Nederlandse Apeldoorn – trouwe lezers weten dat ik gevoelig ben voor handgeschreven epistels. Dat ik de brief in kwestie dringend moest beantwoorden, bedacht ik me onlangs, toen ik beelden zag van de start van de Ronde van Italië in Apeldoorn.

Wat een proloog van een grote ronde kan losmaken in een Nederlandse stad, ondervond ik iets minder dan een jaar geleden in Utrecht, bij de start van de Tour de France, waar we bij temperaturen van rond de 35 graden Celsius al twee uur voor de start in de zon moesten plaatsnemen om ons te verzekeren van een mooi uitzicht op het gebeuren. Geen spijt van gehad, maar slechts op het nippertje aan een zonnesteek ontsnapt.

In Utrecht greep de Nederlandse hoop Tom Dumoulin nog net naast de zege, in Apeldoorn is het wel prijs. Columnist Frank Heinen verwoordde de steun van het thuispubliek in HP/De Tijd als volgt: “Daar is ie. Een trein in zwartwit. Een hoovercraft op het droge. Tom. We schreeuwen. Schreeuwen. Als ie voorbij is, blazen we. Tomtomtomtomtom. We tillen ‘m op, we dragen ‘m.” Het daaropvolgende volksfeest zal niet gauw vergeten worden, daar in Apeldoorn.

Terug naar de lezersbrief. De sympathieke afzender vroeg om inlichtingen over een zekere Nico de Bree. “Die heeft nog bij een Belgisch elftal gekeept, maar bij welk?”

Ik was aan het overwegen om er mijn volgende column aan te wijden, toen ik vorige woensdagavond op Sporza las: “Nico de Bree, de voormalige keeper van RWDM en RSC Anderlecht, overleed op 71-jarige leeftijd in Wenen aan een slepende ziekte.”

De rest van de avond zocht ik meer info over deze struise doelman met een karakterkop, een stevige neus en de tot de verbeelding sprekende bijnamen ‘de schele’ en ‘de witte schicht’.

Grote delen van Zuid-Nederland zijn al bevrijd, het gedeelte boven de rivieren nog niet, wanneer de Bree op 16 september 1944 in Utrecht wordt geboren. Zestien jaar later begint hij zijn voetbalcarrière bij Houdt Moedig Stand Utrecht. De Bree houdt goed stand, want twee jaar later versiert hij een profcontract bij Elinkwijk, waarmee hij de promotie naar de Eredivisie afdwingt.

De struise De Bree blijft echter nog een jaartje in de tweede klasse spelen, ditmaal bij Nijmegen Eendracht Combinatie - NEC voor de vrienden. De Bree keept zes jaar bij de sympathieke club uit Nijmegen, die met hem als keeper uitgroeit tot een stabiele middenmotor in de Eredivisie.

Die prestaties gaan ook in Brussel niet onopgemerkt voorbij. Racing White haalt de Nederlander binnen: een club die goede resultaten

Donderdag 19 mei Corporate hockey

kan voorleggen, maar slechts weinig supporters telt – waar hebben we dat recent nog gehoord?

Een jaar na de transfer van de Nederlandse doelman fuseert de club met het veel populairdere Daring uit Molenbeek. RWDM is geboren, en de Bree maakt deel uit van de gouden generatie van Jacques Teugels en landgenoten Johan Boskamp en Gerard Bergholtz. Er gaat geen dag voorbij in Molenbeek zonder dat er herinneringen worden opgehaald aan de lente van 1975, de eerste en enige keer dat stamnummer 47 kampioen speelt. Zonder de vele tussenkomsten van De Bree, die er niet voor terugschrikt om de bal onverschrokken uit de voeten van aanstormende aanvallers te veroveren, was dat niet gelukt.

De goede prestaties van de Bree is men enkele kilometers verderop, in Anderlecht, niet ontgaan. Paars-wit is in die tijd op zoek een nieuwe doelman, want Jan Ruiter - eveneens een Nederlander - is uit de gratie gevallen van trainer-tovenaar Raymond Goethals. Uiteindelijk besluiten RWDM en Anderlecht om van keeper te ruilen. Ook dat is tot vandaag voer voor discussie in de Molenbeekse volkscafés.

Anderlecht gooit in die tijd hoge ogen in Europa. In 1976 wonnen ze al eens Europacup II in het Heizelstadion, het jaar daarop verloren ze de finale tegen Hamburg. In 1978 neemt paars-wit revanche door achtereenvolgens Hamburg, Porto en Twente over de knie te leggen.

In de finale in het Parijse Parc des Princes houdt ‘schele Nico’ zijn netten schoon. Anderlecht verslaat Austria Wien met 4-0.

Het is het absolute hoogtepunt van de Brees carrière. Nadien krijgt hij bij paars-wit steeds meer concurrentie - Jacky Munaron speelt hem uit de ploeg. De Bree blijft nog even hangen in België bij Winterslag en Beerschot, waarmee hij opnieuw de promotie naar de eerste klasse afdwingt. Hij eindigt zijn carrière in eigen land, bij DS’79, een voorloper van FC Dordrecht, op 39-jarige leeftijd.

De Bree was een ondernemende voetballer. Als keeper van RWDM baat hij in Kobbegem dancing Number One uit, verwijzend naar zijn eigen rugnummer. Later is hij eigenaar van discotheek Palm Beach, die hij na een gewelddadige overval van de hand doet.

Na zijn actieve carrière gaat de Bree aan de slag als keeperstrainer bij onder andere Beveren, Anderlecht, Gent, Paok Saloniki en Austria Wien. De Oostenrijkse hoofdstad wordt de laatste woonplaats van de witte schicht.

De schele van RWDM en RSCA

Eindredacteur Ken Lambeets houdt van literatuur en van echte sporten. Bij hoge uitzondering waagt hij zich aan een column over het in onze contreien populaire voetbalspel.

BASKETBAL Met veel spelers uit de jeugdopleiding

Black Devils stap hogerop VORST – Basketbalclub Black Devils promoveert naar de tweede landelijke divisie. Ze beëindigden het seizoen nochtans als vierde, maar mogen dankzij het forfait van twee andere clubs toch hogerop. Een beloning voor hun jeugdwerking.

“Er zijn twee redenen waarom die twee ploegen (Opwijk en Asse-Ternat, red.) niet willen promoveren: het niveauverschil en de financiële meerkosten,” legt Luc Daelemans uit, voorzitter van de Black Devils. “De ene ploeg

heeft voornamelijk oudere spelers die net op een lager niveau wilden gaan spelen, de andere wil zijn jeugdopleiding ontwikkelen en pas binnen een paar jaar promoveren.”

De Brusselaars hadden sowieso al een uitstekend seizoen achter de rug. Ze hadden maar één verliesmatch minder dan kampioen Opwijk en versloegen hen zelfs twee keer in onderlinge duels. Zij voelen zich wel klaar om de stap te zetten. “We waren zeker gewaagd aan de andere ploegen. Doordat we heel wat studenten in de ploeg hebben, hadden we het in de examenperiodes wel wat

moeilijker. Maar daar raken we wel aan uit.

We willen promoveren en onze spelers deze ervaring gunnen.”

“Bijna al onze spelers komen uit onze jeugdopleiding, op één of twee na. De afgelopen jaren hebben onze coaches hard met hen gewerkt en dat loont nu. Al was het wel een werk van lange adem. We staan trouwens nog open voor nieuwe spelers om onze jeugdploegen te versterken.”

Op sportief vlak zal het volgend seizoen aanpassen zijn voor de Black Devils, en dat geldt ook voor het financiële aspect. Ook hier wordt onder meer op de spelers gerekend.

“We geraken moeilijk aan sponsoring en hebben geen grote achterban doordat we een van de weinige Nederlandstalige clubs zijn in Brussel. We hebben aan onze spelers gezegd dat we ook van hen een inspanning verwachten. We doen dit samen.”

Tim Schoonjans

De achtste editie van Corporate Hockey gaat van start. Op zes verschillende locaties, waarvan vier in Brussel, zullen negen tornooien georganiseerd worden. Daar zullen meer dan honderdtachtig teams aan deelnemen die allemaal samengesteld zijn uit werknemers van bedrijven. Het eerste tornooi gaat door bij hockeyclub White Star in Evere, voor beginnelingen. Meer informatie vindt u op www.hockeycorporate.be.

vrijdag 20 mei school grappling Na Sint-Joost-ten-Node niet zo lang geleden, is het deze keer aan Anderlecht om voor het eerst een School Grappling te ontvangen. Leerlingen uit het eerste leerjaar van de basisschool beginnen er ’s ochtends aan, ketjes uit het tweede leerjaar in de namiddag. Plaats van afspraak is sportzaal Sint-Guido.

zaterdag 21 mei rugbyfinales Het Belgische rugbyseizoen loopt naar zijn einde toe, tijd dus om de kampioenen te kronen. Op de kleine Heizel zullen zowel de mannen als de vrouwen hun titelwedstrijd spelen. Bij de mannen geen Brusselaars, want het wordt een duel tussen ASUB uit Waterloo en Dendermonde. Bij de vrouwen zullen de dames van Bosvoorde hun tegenstanders van Dendermonde van hun zesde opeenvolgende titel proberen te houden. Prijzen online gaan van vijf tot twaalf euro, ter plaats van zeven tot veertien euro. De dames beginnen er om vijftien uur aan, de heren twee uur later. Alle informatie staat op www.fbrb.be.

Voetbaltornooi voor basisscholen Het Fallonstadion ontvangt de 22ste editie van het voetbaltornooi voor basisscholen dat door de sportdienst van Sint-Lambrechts-Woluwe wordt georganiseerd. Zowat zeshonderd jongens en meisjes zullen onderverdeeld worden in een honderdtal ploegen van vijf spelers. Het tornooi zal in het teken staan van het Europees kampioenschap, dat begin juni van start gaat.

zondag 22 mei start-to-bike Ketjes van 4 tot 7 jaar die willen leren fietsen, kunnen dat in vijf lessen tijd in gemeenschapscentrum Kontakt (Sint-Pieters-Woluwe). Ze doen dat onder het toeziend oog van een fietsmeester en onder begeleiding van een ouder. Na het leren fietsen, wordt er ook aan de fietsvaardigheden gewerkt. De ouders krijgen eveneens één les in fietsonderhoud. De lessen vinden plaats van tien uur tot half twaalf en kosten dertig euro (gebruik van fiets en helm inbegrepen).

Triplettes Dans La Ville De petanquevelden van Sint-Lambrechts-Woluwe worden in mei en juni druk bespeeld. Met de Triplettes Dans La Ville wordt elke zondag op een verschillend veld gespeeld. Het niveau van de spelers is niet van groot belang, wel dat er plezier wordt gemaakt. Komende zondag wordt afgesproken aan het Kapelleveld (Dumontlaan).

Tim Schoonjans