BRUZZ - editie 1548

van 24 tot 30 november 2016

+ uit in brusse

l | vos sorties

à bruxel les

| out and

about in brusse

ls

UIT IN BRUSSEL SORTIR À BRUXELLES OUT AND ABOUT IN BRUSSELS 25 | 11

1 | 12 | 2016

#1548

leS | aFGIFTekaNT

ooR bRUSSel

x P702124

nl Fr en

weekblad |

eeN UITGaVe

VaN VlaaMS-bRU

SSelSe MedIa

VZw | FlaGeYPleIN

18 Place FlaGeY,

1050 elSeNe/Ixel

N° 1548 WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VLAAMS-BRUSSELSE MEDIA VZW, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

1548_01

De vergeten

pa r a

verbruggen the lemon twigs /dumoulin/h aino asghar Farha sabrina mahF di ouz nicolas jaar massao masc aro

missie

_cover.in

dd 1

21-11-16

15:32

STAND-UPCOMEDIAN ERHAN DEMIRCI p 12 - 13

‘Brussel is een stad die pijn doet.

Dat maakt ze zo mooi’

© IVAN PUT

Osez le foulard

De hoofddoek die vrouwen samenbrengt p6-7

David Helbich

Vergunningen voor NEO en Docks

‘Militairen op straat zetten is een slechte vorm van decoratie’

‘Truken van de foor’ p 10 - 11

p8-9

2 I BRUZZ 1548 I Donderdag 24 november 2016

EDITO Verhit

Steven Van Garsse Chef Weekblad “De E40 is tussen Evere en Reyers een omgekeerde flessenhals, een ‘blob’ in de verkeersstroom”

COLOFON BRUZZ

Flageyplein 18, 1050 Brussel 02-650.10.65 ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bruzz.be), 02-650.10.80, Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

Rest van België 20 euro per jaar; IBAN: BE98 3631 6044 3393, BIC: BBRU BE BB van Vlaams Brusselse Media vzw.

Buiten België 30 euro per jaar.

OPLAGE 62.609 exemplaren.

ADVERTEREN? Barbara Hartert: sales@bruzz.be ALGEMENE DIRECTIE Jo Mariëns HOOFDREDACTIE Klaus Van Isacker (Nieuws), Jeroen Roppe (Strategie), Robert Esselinckx (Adjunct) WEEKBLAD & MAGAZINE Steven Van Garsse (chef ) EINDREDACTIE Karen De Becker ART DIRECTOR Heleen Rodiers VORMGEVING Ruth Plaizier REDACTIE Jean-Marie Binst, Bettina Hubo, Laurent Vermeersch, Danny Vileyn MEDEWERKERS Hilke Andries, Michaël Bellon, Hanne De Valck, An Devroe, Wauter Mannaert, Tim Schoonjans, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Ivan Put, Saskia Vanderstichele DISTRIBUTIE Ute Otten VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Steven Van Garsse, Flageyplein 18, 1050 Elsene.

Bruzz is een uitgave van de Vlaams Brusselse Media vzw, wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bruzz.be

De E40 in Brussel gaat op de schop. Het wordt een stadsboulevard. Weg autosnelweg. Het aantal rijstroken gaat van twee maal zes naar twee maal vier. Ergens volgend jaar moet een testfase aantonen wat het effect is op de mobiliteit.

Het bericht was voldoende voor een golf aan reacties. Te beginnen met Touring dat het voorstel ‘waanzin’ noemde. De andere mobiliteitsorganisatie VAB was gematigder en noemt het een logische stap. Steden willen minder auto’s, meer leefbaarheid. Dat is overal zo in Europa.

Het is vreemd dat een gelijkaardige maatregel twee jaar geleden minder ophef veroorzaakte. Toen besliste minister Pascal Smet (SP.A), toegegeven het was volle zomer, om het nabijgelegen Reyersviaduct te laten afbreken.

Reyers en het E40-complex aan Reyers zijn goed met elkaar te vergelijken. Beide zijn megalomane projecten van de periode dat de auto het rijk voor zich had. Maar beide kunstwerken hebben intussen ook al aangetoond dat ze overbodig zijn. Er is voldoende doorstroomcapaciteit op die plek. Ze kunnen makkelijk op de schop.

Ging het zo makkelijk met Reyers, zo hard zijn de reacties vandaag tegen de E40. De sfeer is veranderd, de reacties bitser. Heeft dat met de naderende verkiezingen te maken, waar parlementsleden die het opnemen voor de automobilist,

WAUTER MANNAERT

gretig van gebruikmaken? Of met een jaar waarin de automobilist zijn speelterrein verkleind zag: de voetgangerszone, het tunneldebacle.

De automobilist heeft er genoeg van en laat zijn stem luid horen. Die reactie is zeker legitiem. Maar het debat moet eerlijk gevoerd worden. De E40 is tussen Evere en Reyers een omgekeerde flessenhals, een ‘blob’ in de verkeersstroom.

De twaalf rijvakken zijn goed voor meer opslagcapaciteit bij files, maar niet voor meer doorstroomcapaciteit. Dat blijkt uit de impactstudie. Dat de E40 gehalveerd wordt, zoals sommige media kopten, klopt dus zeker niet.

Fundamenteler is dat Brussel hiermee het debat opent met de vraag waar het met de stad naar toe wil. Kiest Brussel voor de leefbaarheid of niet? En zo ja, hoe kan ze aan de verzuchtingen van de filemoeë automobilist tegemoet komen. Want ook dat maakt deel uit van het debat.

Dit is nog maar het begin. De Brusselse regering werkt vandaag in alle stilte aan een lage-emissiestad. Vervuilende auto’s komen er over twee jaar niet meer in. Ook de gesprekken over een nieuw gewestelijk vervoersplan (Iris 3) zijn begonnen. De inzet zal zijn: hoe het (vervuilende) autoverkeer laten krimpen. De manier waarop ze dat wil bereiken wordt ongetwijfeld voer voor nog meer verhitte discussies.

“

Het is als een betoging van IS toelaten in Madrid” Burgemeester van Sint-Joost EMIR KIR op de RTBF over de pro-Koerdische betoging in Brussel

“

Brussel is een daklozenstad geworden” Dokters van de Wereld in een persbericht

Donderdag 24 november 2016 I BRUZZ 1548 I 3

© ID BAS BOGAERTS

EUROPA Nog meer uitstel voor museum

Huis Europese Geschiedenis pas in mei open BRUSSEL - Het Europees Parlement heeft een nieuw openingsdatum vastgelegd voor het Huis van de Europese Geschiedenis in het Leopoldpark. Het museum wordt op 4 mei 2017 officieel ingehuldigd, zo luidt het jongste bericht.

GROENER. De open ruimte aan het nieuwe gebouw voor de Vlaamse administratie zou groener moeten.

STEDENBOUW Waslijst opmerkingen na overleg

Toekomstplan Thurn & Taxis moet bijgestuurd BRUSSEL - Het langverwachte bestemmingsplan voor de site van Thurn & Taxis heeft een positief advies gekregen van de overlegcommissie. Die formuleerde wel een waslijst aan opmerkingen, onder meer over het beheer en de toegang van het park. Ministerpresident Rudi Vervoort (PS) belooft een aangepast plan tegen januari.

Tijdens het openbaar onderzoek rond het zogenaamde Bijzonder Bestemmingsplan (BBP) voor Thurn & Taxis kwamen afgelopen zomer wel 144 reacties binnen. Genoeg brood op de plank dus voor de overlegcommissie die eind september bij elkaar kwam.

Na een tweede zitting vorige week, is nu ook het advies bekend.

De Stad Brussel, net als de verschillende administraties van het gewest, en de gemeente Molenbeek geven het toekomstplan voor Thurn & Taxis een positief advies, maar ze verbinden er wel meer dan zestig opmerkingen aan.

De adviezen gaan soms over de spreekwoordelijke punten en komma’s in het plan, maar ook over heel concrete dingen. Zo vinden Leefmilieu Brussel en Brussel Mobiliteit dat het beheer van het park op de site moet worden overgedragen aan het gewest. Dat zou meteen komaf maken met de discussie over de toegankelijkheid. De open ruimte aan het nieuwe gebouw voor de Vlaamse administratie zou groener moeten.

Ook over de mobiliteit waren er heel wat opmerkingen. In dat verband klinkt het dat de bussen die de site gaan bedienen ook een stukje door het park moeten kunnen rijden.

De geplande wegen zouden beheerd moeten worden door de stad. Bovengronds parkeren moet verboden worden, behalve voor tweewielers, mensen met een handicap, bussen en deelwagens. Het plan laat immers 3.500 ondergrondse parkeerplaatsen toe.

Ander heikel punt is de verdichting. Het bestemmingsplan laat in totaal 370.000 vierkante meter bebouwing toe. Op dit punt zijn de opmerkingen minder expliciet. Wel duidelijk is dat nieuwe gebouwen op een zekere afstand moeten blijven van de Gare Maritime, het oude goederenstation op de site. Ook zullen toekomstige vergunningsaanvragen vergezeld moeten zijn van een impactstudie. Dat is van belang voor eventuele torens en hun impact op schaduw en wind.

Overigens zitten de verschillende instanties zeker niet altijd op dezelfde lijn. Gezien de verspreide slagorde, niet alleen van stad en gewest, maar ook van de verschillende administraties binnen het gewest, is het afwachten welke opmerkingen ook daadwerkelijk doorsijpelen in de finale versie van het bestemmingsplan. Dat het nog wordt bijgestuurd, is wel waarschijnlijk. Vorig week bleek immers dat ook binnen de meerderheid stemmen in die richting opgaan.

De bussen die de site gaan bedienen, moeten ook door het park kunnen rijden In het parlement toonde minister-president Rudi Vervoort ook zijn bezorgdheid over onder meer voldoende groene ruimte, publieke voorzieningen en middenklassenwoningen.

Al begin 2017 wil hij met het dossier landen zodat de verdere ontwikkeling van de site niet opnieuw vertraging oploopt.

Laurent Vermeersch

Het Huis van de Europese Geschiedenis heeft een lange ontstaansgeschiedenis achter de rug. Het project werd in 2007 gelanceerd door het Europees Parlement.

Beslist werd om het Eastmangebouw, een voormalige tandkliniek in art-decostijl, te verbouwen en uit te breiden tot museum.

Vier jaar later won het Franse bureau Chaix & Morel de architectuurwedstrijd met een plan voor een glazen uitbreiding op het dak en op de binnenkoer.

Het museum zou in 2014 opengaan, werd toen gezegd. Die datum werd al vlug verschoven naar maart 2016, vervolgens naar

september. Uiteindelijk moest het Huis opengaan op 18 november. Een groots feest was al in voorbereiding. Maar half september besloot het Europees Parlement om de opening voor onbepaalde tijd uit te stellen. Het uitstel had verschillende redenen: door de aanslagen waren de veiligheidsvoorschriften strenger geworden en moesten de ramen bijvoorbeeld worden versterkt. Ook had het testen van de klimaatregeling vertraging opgelopen.

Tenslotte was ook gebleken dat stukken lenen bij andere Europese musea meer tijd in beslag nam dan voorzien.

Het Europees Parlement besloot om zich in de loop van november samen met het bestuur van het museum te buigen over een nieuwe openingsdatum. Die is er nu.

Op 4 mei 2017 vindt de officiële opening plaats, tien jaar dus na de lancering. Het publiek mag binnen vanaf 6 mei.

Bettina Hubo

PROTEST Antifascisten eisen sluiting bureau extreemrechtse Europese partij

‘Geen nazilokaal op Meeûssquare’

kantoortje. De Bxl Zone Antifasciste betoogt donderdag tegen de extreemrechtse APF, dat onderdak vond in dit gebouw.

ELSENE – Sinds dit voorjaar heeft de extreemrechtse Europese partij Alliance for Peace and Freedom (APF) een bureautje op de De Meeûssquare. Bxl Zone Antifasciste roept op tot sluiting van dit ‘nazilokaal’. Donderdagavond is een betoging gepland aan het Elsense gemeentehuis.

De APF werd vorig jaar opgericht en bundelt enkele radicale extreemrechtse partijen waaronder Gouden Dageraad uit Griekenland, het Duitse NDP, het Italiaanse Forza Nuova, Democracia Nacional uit Spanje en Nation uit ons land. De eerste twee hebben ook vertegenwoordigers in het Europees Parlement.

De APF werd intussen erkend door het parlement en kreeg voor dit jaar 400.000 euro subsidies. Het liet de partij toe een gelijkvloers kantoortje te huren op de De Meeûssquare.

Dit tot grote verontwaardiging van de beweging Bxl Zone Antifasciste, die sinds september protestbijeenkomsten organiseert.

Ook donderdag (24/11) is er een betoging gepland op het Fernand Cocqplein, voor het gemeentehuis van Elsene. Burgemeester Dominique Dufourny (MR) probeerde nog

om de betoging naar een later moment te verschuiven, omdat er op dat moment (19u) in het gemeentehuis een eerbetoon is aan de onlangs overleden socialistische minister van staat Roger Lallemand.

De initiatiefnemers hebben geweigerd: ze begrijpen niet dat de gemeenteraad enerzijds eer betuigt aan een sociaal bevlogen figuur als Lallemand en anderzijds de ogen sluit voor de aanwezigheid van neonazi’s op het grondgebied. “Het beste eerbetoon aan Roger Lallemand is vechten tegen fascisten,” zo klinkt het. Uit respect voor de familie beloofden ze de plechtigheid niet te zullen verstoren.

Het is overigens nog maar de vraag hoe lang de APF die Europese subsidies behoudt. Ook binnen het Europees Parlement is er verzet. Op vraag van een groep parlementsleden onderzoekt het comité voor grondwettelijke zaken sinds mei of de partij de basisprincipes van de EU wel naleeft, met name vrijheid, democratie en respect voor de mensenrechten. “Afhankelijk van dit onderzoek wordt beslist of de partij nog wel erkend wordt en subsidies krijgt,” zegt woordvoerster Delphine Colard van het EP. Bettina Hubo

4 I BRUZZ 1548 I Donderdag 24 november 2016

DE WEEK

IN BEELD Afgelopen vrijdag vierden studenten van de VUB en ULB Sint-Verhaegen. Dat gebeurde zonder de traditionele praalwagens, maar dat betekent niet dat het er minder studentikoos aan toeging op de Grote Zavel.

Vorige donderdag werd een raam van het Koerdisch Instituut in de Bonneelsstraat ingegooid. Ook werd er Bengaals vuurwerk naar het gebouw gegooid. De feiten werden gepleegd door een twintigtal personen die achteraf met auto’s wegreden waaruit Turkse vlaggen wapperden. Voorzitter Ferho Derwich van het Instituut gaat ervan uit dat het om een extremistische aanslag van Turken op Koerden is. Toen de politie aankwam, waren de daders al weggevlucht.

CD&V-ancien komt weer

Steven Vanackere, academisch beheerder van de Campus Brussel van de KU Leuven, en gecoöpteerd senator voor CD&V, keert terug naar de echte politiek. Dat liet hij in

Stad neemt Circus over

Het Brussels stadsbestuur heeft de uitbating van het Koninklijk Circus toegekend aan de vzw Brussels Expo. De beslissing is omstreden omdat de vzw wordt voorgezeten door schepen van Toerisme Philippe

Close (PS). De oppositie verwijt de stad dat ze de cultuursector wil domineren. Veel uitleg kwam er niet op de gemeenteraad afgelopen maandag, want zowel schepen Close als burgemeester Yvan Mayeur (PS) was afwezig.

Smallere stadstoegang op E40

Het Brussels Gewest wil volgend jaar de stadstoegang via de E40 (vanuit Luik en Leuven) van zes naar vier rijstroken brengen vanaf Kraainem. Dat heeft minister-presi-

dent Rudi Vervoort (PS) gezegd. Het gaat in eerste instantie om een proefopstelling. Als de versmalling definitief wordt, kan de vrijgekomen ruimte dienen voor busstroken en fietssnelweg. Het project Parkway E40 dat werd opgestart in 2010. De testfase werd vorig jaar uitgesteld door de problemen met verschillende tunnels.

Stormschade

Het noodweer van zondag heeft tram- en buslijnen verstoord. De parken werden gesloten, omdat er veel bomen en takken vielen. Het noodnummer 112 werd overstelpt met oproepen, terwijl die centrale gereserveerd moet blijven voor melding van situaties met een levensbedreigend karakter. ‘s Morgens kwam het dak van het chalet van skipiste Yeti Ski in Neerpede

© VBM

zoveel woorden verstaan in ‘De Zondag’.

Oud-minister Vanackere nam in 2013 ontslag uit de regering-Di Rupo als minister van Financiën naar aanleiding van het ACW-Belfius-dossier. © WIKIMEDIA CREATIVE COMMONS

Aanval op Koerdisch Instituut

© VBM

in het NIEUWS

(Anderlecht) naast de cafetaria te liggen.

Enkele uren na de storm, zondagmiddag al, waren al 130 interventies uitgevoerd door de brandweer, in totaal moesten 140 schadegevallen afgehandeld worden.

Samengesteld door Jean-Marie Binst en Laurent Vermeersch

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP

© IVAN PUT

Donderdag 24 november 2016 I BRUZZ 1548 I 5

LEEFMILIEU/ECONOMIE Grondwettelijk Hof vernietigt artikel van Afvalordonnantie

Net Brussel mag niet langer rechter en partij zijn BRUSSEL - Het Grondwettelijk Hof heeft een artikel van de Afvalordonnantie vernietigd over de ophaling van afval bij kmo’s.

De ordonnantie moet aangepast worden. “Net Brussel moet dringend orde op zaken stellen,” zegt Cedric Slegers van Go4Circle, de federatie van bedrijven in de circulaire economie.

Net Brussel houdt zich niet alleen bezig met ophalen binnen de reguliere ophaling voor de ophaling van het huishoudelijk afval. Het huishoudelijk afval. heeft een kleine twintigduizend contracNet Brussel was van plan 50.000 bedrijven ten lopen met bedrijven, administraties en en kmo’s aan te schrijven met de vraag of ze kmo’s voor de ophaling van niet-huishoudelijk afval in Brussel. De publieke overheid opereert hier als (semi)commercieel bedrijf.

In de Afvalordonnantie van 2014 breidt het zijn actieterrein nog uit. Kleine kmo’s of handelaars kunnen, als ze een vergoeding van 240 euro per jaar betalen, hun verpakkingsafval en ander afval laten Cedric Slegers, Go4Circle

“Net Brussel zou een overzicht krijgen van de commerciële contracten voor de afvalophaling, terwijl het zelf op de afvalmarkt opereert”

al een contract hebben met een commercieel afvalbedrijf. Zoniet zouden ze van de (goedkope) diensten van Net Brussel kunnen gebruikmaken.

Precies hierover doet het Grondwettelijk Hof moeilijk. Cedric Slegers van Go4Circle, dat de zaak aanhangig maakte bij het Hof: “Zo krijgt Net Brussel een volledig overzicht van de commerciële contracten voor de afvalophaling in Brussel, terwijl het zelf op de afvalmarkt opereert.”

Eind juni schorste het Grondwettelijk Hof het desbetreffende artikel. Eind september werd het artikel, in een tweede fase, vernietigd.

De oppositie voelde staatssecretaris Fadila Laanan (PS) hierover vorige week in het Brussels parlement aan de tand. Laanan kondigde er aan dat het artikel van de ordonnantie herschreven wordt. Wellicht zal Leefmilieu Brussel, een andere administratie van het Brussels Gewest, de controle op de afvalophaling bij kmo’s, handelaars en bedrijven op zich nemen.

“Het absurde is,” zegt Slegers, “dat de Raad van State eerder al opmerkingen gemaakt had over het controlesysteem, maar dat het parlement die opmerkingen naast zich heeft neergelegd.”

Volgens Slegers loopt er wel meer mis met de commerciële poot van Net Brussel. In april dit jaar werd het agentschap veroordeeld omdat het lagere tarieven hanteert op de commerciële markt dan opgelegd door een regeringsbesluit.

Volgens de rechtbank was de overtreding een inbreuk op eerlijke marktpraktijken en een handeling van oneerlijke concurrentie. Ze legde Net Brussel een dwangsom op van 5.000 euro per vastgestelde overtreding.

Tot slot ligt Net Brussel onder vuur omdat er geen analytische boekhouding bestaat, waardoor de commerciële en publieke activiteiten moeilijk uit elkaar gehouden kunnen worden. Laanan heeft het parlement beloofd om hier snel verandering in te brengen.

Steven Van Garsse

De spraakmaker De kans dat Armand De Decker kan aanblijven als burgemeester van Ukkel wordt steeds kleiner. De gemeenteraadsverkiezingen naderen.

De Decker is te veel beschadigd door Kazachgate II. Met hem naar de verkiezingen trekken, is politieke zelfmoord. Zelfs al ontsnapt De Decker aan een gerechtelijke vervolging.

De MR kiest de weg van de zachte landing. Zondag heeft een commissie onder leiding van MR-nestor François-Xavier de Donnea laten weten dat De Decker uit alle interne partijfuncties ontslag neemt. Hij moet ook aan de deontologische commissie van het federale parlement vragen om zich over zijn zaak te buigen. En hij mag niet meer spreken in naam van de MR. Hij

houdt zijn mandaten, maar is politiek monddood.

Het gerechtelijk onderzoek zit in de laatste rechte lijn.

Waarnemers verwachten dat Armand De Decker moeilijk aan een inbeschuldigingstelling zal kunnen ontsnappen. Te veel feiten spreken tegen hem. Hij zegt zelf dat hij louter als advocaat voor de Franse regering heeft opgetreden. Die wou zakenman Patokh Chodiev uit de gevangenis, om zo een helikopterdeal met Kazachstan te kunnen sluiten.

Chodiev uit de gevangenis houden, is Armand De Decker wonderwel gelukt, maar wel door

Armand De Decker

zijn invloed aan te wenden als (toen nog) gerespecteerd politicus. Zowel

bij het gerecht, de uitvoerende macht als in het parlement is er alles aan gedaan om Chodiev en zijn kompanen de kans te geven om hun veroordeling af te kopen.

Het enige wat het gerecht nog moet aantonen, is dat de politicus Armand De Decker daar een rol in heeft gespeeld. De aanwijzingen hiervoor zijn steeds duidelijker, al blijft Armand De Decker ontkennen.

Ontsnapt hij toch aan een vervolging, dan is er nog de deontologische commissie die Armand De Decker op het matje zal

roepen, en een parlementaire onderzoekscommissie die er zit aan te komen.

De Decker heeft één voordeel. Met Kazachgate II komen ook volksvertegenwoordigers Open VLD, CD&V en andere MR-leden in beeld. De afkoopwet kwam er immers ook met steun van de andere toenmalige meerderheidspartijen.

De onderzoekscommissie zal zeker niet nalaten om de rol uit te spitten van Open VLD en CD&V in de totstandkoming van die merkwaardige wet.

De MR heeft zich al akkoord verklaard met de oprichting van een onderzoekscommissie. CD&V en Open VLD doen er het zwijgen toe.

Steven Van Garsse

6 I BRUZZ 1548 I Donderdag 24 november 2016

INTERVIEW Jonge Brussels-Rwandese promoot hoofddoek als ode aan Afrikaanse vrouw

Bekroning van zwarte schoonheid BRUSSEL - Ange Dukunde is ‘madame Foulard’, maar dan wel maar vijf dagen op zeven. Ze is geen moslima, maar verzet zich tegen het westerse schoonheidsideaal. De vele kleurrijke wikkeldoeken die ze in de afgelopen jaren rond vooral Afrikaanse vrouwenhoofden heeft geknoopt, moeten die vrouwen fier maken op hun roots en uiterlijk. “Voor mij is de tulband een accessoire dat moet uitgroeien tot een symbool van trots op onze Afrikaanse afkomst.”

R

uim twee jaar geleden begon Ange Dukunde, beter bekend als DK Ange, met ‘Osez le Foulard’. Onder die naam organiseert ze bijeenkomsten waarbij vrouwen tegen betaling een stuk stof kiezen en die dan stijlvol rond hun hoofd laten knopen. Een formule die aanslaat, want ondertussen organiseerde de jonge Brusselse al ateliers tot in Senegal en Canada.

Ondertussen bereikt DK Ange (die liever leeftijdsloos blijft, red.) duizenden vrouwen overal ter wereld, ook via sociale media. Want ‘Osez le Foulard’ is naast een start-up ook een beweging met een uitgesproken filosofie. “Ik gebruik de hoofddoek om vrouwen samen te brengen,” vertelt ze. “Ik geef een soort lezing over het aanvaarden van jezelf en het verschil met de ander.”

dat dat concept potentieel had. Daarna begon ik met ateliers in Brussel en heel wat vrouwen kwamen eropaf omdat ze dachten dat ik Parisienne was. Typisch dat België naar het buitenland kijkt om nieuwe trends op te pikken.

Wat waren de reacties toen u een tulband begon te dragen?

DK ANGE: Ik draag hem niet constant, maar

misschien vijf dagen op zeven. Er zijn altijd mensen die komen zeggen dat het supermooi is. Anderen, en ik kan ze begrijpen, vinden het vreemd om zoiets te dragen in Europa. Sommigen hebben dan weer een probleem met een gesluierde vrouw. Maar wat maakt het jou uit of mijn hoofd bedekt is of niet? Zolang je de basisregels van de maatschappij respecteert, zie ik geen probleem. Daarom leg ik de nadruk op verschillen. We leven in een maatschappij die anders-zijn als iets slechts beschouwt. Terwijl het maar een saaie boel zou zijn als we allemaal identiek waren.

Hoe kwam u bij het idee van die hoofddoek-workshops?

“Gesluierde vrouwen willen ook iets trendy’s of cools” DK Ange Osez le foulard

Hoe lang drapeert u zelf al doeken over je hoofd?

DK ANGE: Bijna tien jaar. Toen schoor ik voor het eerst mijn haar kort. Ik hou van de Afrikaanse vrouw in haar pure staat. Omdat ik geen fan ben van pruiken of vals haar, kwam ik – geïnspireerd door Erykah Badu – uit bij een soort tulband. Toen ik die begon te dragen, hielden mensen me op straat tegen met de vraag hoe ik dat deed. Daarom ben ik mijn eerste workshops gaan organiseren. Het was een passie, ik wist niet dat het zo groot zou worden. Ik deed een eerste workshop in Parijs, omdat ik toen daar werkte. Na een paar ateliers kwamen Franse tv-zenders filmen. Toen heb ik beseft

DK ANGE: Ja... Ik krijg soms het verwijt dat ik

racistisch of communautaristisch ben, maar daar ben ik het niet mee eens. ‘Vogue’ of andere bekende vrouwenbladen mikken niet op de Afrikaanse vrouw en dat vinden we niet racistisch. Dat is ook geen probleem, maar ik wil net de Afrikaanse vrouw promoten.

Dat sluit niet uit dat er ook even goed blanke of Aziatische vrouwen op afkomen. Het is wel veel moeilijker om een wikkeldoek vast te maken op gladde haren. Ik moet er speldjes onder gebruiken, of het houdt niet.

Er komen ook steeds meer gesluierde vrouwen. Zij willen ook iets trendy’s of cools. Dus doe ik nu ateliers alleen voor hijabista’s, zonder mannen erbij.

HOED “Wat ik wil doen is die traditionele hoofddoek een hedendaagse toets geven, zodat je ‘m elke dag kan dragen, bijna als een hoed.”

Hebt u geen probleem met de religieuze connotatie van ‘foulard’ (dat zowel sluier als sjaal kan betekenen, red.)?

DK ANGE: Ik zocht een naam, en koos er be-

DK Ange: Ik kom uit Rwanda, en daar is de

hoofddoek geen onderdeel van de cultuur zoals in Nigeria of Togo. Maar ik zag bij andere Afrikaanse vrouwen dat accessoire, zeker uit de generatie van mijn ouders. In mijn ogen maakt zo’n wikkeldoek die vrouwen elegant als koninginnen. Wat ik wil doen, is die traditionele hoofddoek een hedendaagse toets geven, zodat je ‘m elke dag kan dragen, bijna als een hoed.

Zijn het vooral Afrikaanse vrouwen die meedoen?

wust voor om ‘foulard’ te gebruiken omdat iedereen dan aan de sluier denkt. Zo wilde ik een beetje provoceren. Bovendien kun je mijn doeken ook als sjaal gebruiken.

Ik krijg soms negatieve reacties: je zet vrouwen een hoofddoek op, maar ze hebben wel een decolleté. Maar voor mij is het in eerste instantie een accessoire, en daarna een symbool. Ik respecteer ieders godsdienst, maar ik ben geen moslima.

En waarom moeten vrouwen die doeken ‘durven’ te dragen?

Hoe kijkt u naar de huidige tulbandmode?

DK ANGE: Ik ben vanaf mijn tiende in Vlaande-

DK ANGE: Tegenwoordig zie je inderdaad

ren opgegroeid. Mijn liefde voor Afrika komt net van het feit dat ik er zo ver van verwijderd was. Ik woonde in Dendermonde, en ging naar school in Hamme. Een boerengat.

Ik was de enige zwarte op school en sprak de taal niet. Niet dat het me getraumatiseerd heeft, maar het heeft wel mijn persoonlijkheid gevormd. Als ik in Brussel op school had gezeten met andere Afrikaanse meisjes, zou ik niet zo op mezelf teruggeplooid hebben, en niet zo veel hebben nagedacht.

Beyoncé, Alicia Keys of Lupita Nyong’o met een tulband, terwijl ik er tien jaar geleden al een droeg. Alsof het dankzij hen is dat we hoofddoeken dragen. We surfen misschien ook wel een beetje mee op die golf, maar ik wil er een symbool van maken. We zijn nu met 35.000 van ‘Osez Le Foulard’, alleen al op Facebook en Instagram. Die vrouwen hebben niet allemaal mijn doeken, maar ze zijn mee met de idee achter de beweging, en ze posten met de hashtag osezlefoulard.

Volgt u het politieke debat over integratie?

DK ANGE: Steeds minder. We leven in een we-

reld waarin niet iedereen dezelfde kansen krijgt. Er zijn verschillende sociale klassen, etnische afkomsten, enzovoort. Wat me het meest stoort, is dat we de verschillen niet aanvaarden.

De meeste zwarte meisjes die ik in Matonge zie, idealiseren gladde haren. Zo ben ik niet opgevoed, maar dat is het schoonheidsideaal dat ze meekrijgen. Je kan er vaak zelfs niet over discussiëren, want het zit er al generaties ingebakken. Dat is een probleem van de maatschappij en de media die een beeld opleggen. Veel rolmodellen heb je momenteel niet als zwarte vrouw. Als we het van Beyoncé en Rihanna moeten hebben, kunnen we het vergeten. Ik probeer mijn steentje bij te dragen. Ik geloof dat je je eigen afkomst en tradities goed moet kennen om verder te kunnen.

Donderdag 24 november 2016 I BRUZZ 1548 I 7

Vlaanderen DK Ange (links): “Ik ben vanaf mijn tiende in Vlaanderen opgegroeid. Mijn liefde voor Afrika komt net voort uit het feit dat ik er zo ver verwijderd van was.”

© SASKIA VANDERSTICHELE

ANGE DUKUNDE

“Veel rolmodellen heb je niet als zwarte vrouw”

- Geboren in Kigali, Rwanda.

- Verhuisde in de nasleep van de genocide naar Europa met haar moeder.

DK Ange Osez le foulard

- Na een passage in Glasgow, Schotland kwam ze als tienjarige in België terecht: eerst in Jette, dan Zellik en vervolgens Dendermonde.

- Begon studies aan de Universiteit Gent, de Erasmushogeschool Brussel en de European Communication School.

- Werkte als freelancejournaliste en community manager in Parijs.

- Startte ‘Osez le Foulard’ in 2014.

- Woont in Ukkel.

© SASKIA VANDERSTICHELE

Ziet u zichzelf ooit terugkeren naar Rwanda?

DK ANGE: Tien jaar geleden had ik daar helemaal

geen behoefte aan. Ik wilde hier verder studeren. Maar als je mij nu zou aanbieden om naar Rwanda terug te keren, zou ik meteen springen.

Dat ik hier blijf, heeft te maken met de praktische kant. Het is handig voor mijn reizen en er is een rechtstreekse cargovlucht van Rwanda.

Uiteindelijk wil ik in Afrika gaan wonen. Dat hoeft niet per se Rwanda te zijn. Als je de keuze hebt om bij jouw mensen te wonen, of elders, dan kies je toch voor het eerste?

Ik begrijp de mensen niet die zeggen dat ze Afro-Europees zijn. Ik voel me in de eerste plaats Rwandese en Afrikaanse. Tegelijk kan ik niet ontkennen dat ik een dubbele cultuur heb. Europa heeft me veel dingen geleerd. Die mix is ook een rijkdom.

Mijn inspiratie borrelt in Afrika veel makkelijker op. Het gaat er ook om dat mensen daar geluk-

kiger zijn met wat ze hebben. Hier is iedereen de hele tijd aan het klagen, terwijl we allemaal een dak boven ons hoofd en genoeg te eten hebben.

Daar zijn er mensen die absoluut niets hebben, en toch een glimlach op de lippen hebben.

In Rwanda heb ik een atelier gedaan met meisjes die op straat zijn opgegroeid. Toen ik op het einde zei dat ze de hoofddoek mochten houden, wisten ze geen blijf met hun geluk. Als iedereen die het goed heeft een kleine geste zou doen, zou er geen armoede in de wereld zijn. Of zoals Nobelprijswinnares Wangari Muta Maathai zei: ‘Het zijn de kleine dingen die mensen doen die uiteindelijk het verschil maken.’

die zijn machinaal bedrukt en komen vaak uit China of India. Dat is niet echt coherent als je iets echt Afrikaans wil doen. Ook in mijn dagelijkse leven probeer ik Afrikanen te steunen. Als ik mijn nagels wil laten doen of een gezichtsverzorging wil, dan verkies ik om mijn geld te geven aan een Afrikaanse die weet wat ze doet, liever dan aan een grote keten als Yves Rocher. Zo draag ik bij aan de economische ontwikkeling van mijn gemeenschap.

Sinds kort is ‘Osez le Foulard’ een fulltimejob. Wat zijn uw verdere ambities?

DK ANGE: Ik werk momenteel aan mijn web-

Hoe probeert u een verschil te maken?

DK ANGE: Voor mijn hoofddoeken werk ik met ar-

tisanale producenten in Tanzania. Zo zet ik hun werk in de schijnwerpers. In het begin werkte ik met wax (met was beschilderde stof, red.), maar

site, en ik wil ook een webwinkel openen, maar ik heb nog niet genoeg opslagruimte.

Een fysieke winkel openen heeft, denk ik, geen zin. Ik zit drie weken per maand in het buitenland. Ik gebruik vooral het internet,

zo kan ik mijn vakkennis als community manager gebruiken. De sociale media zijn mijn speelterrein. Zonder zou ik nooit zo veel mensen hebben kunnen bereiken.

Mijn ultieme doel is dat als iemand op straat loopt met een tulband, dat mensen zeggen dat is nu ‘ns ‘Osez le Foulard’. Dan zal het project geslaagd zijn.

Sara De Sloover en Laurent Vermeersch

>

OSEZ LE FOULARD Ange Dukunde zal met een stand aanwezig zijn op Empathy Day, nu vrijdag 25 november in La Tricoterie in Sint-Gillis. Midden december staat de Brussels African Market op de agenda.

Meer info via Facebook.com/OsezLeFoulard

8 I BRUZZ 1548 I Donderdag 24 november 2016

© DAVID HELBICH

INTERVIEW Kunstenaar David Helbich brengt met ‘Belgian Solutions’ een hommage aan verantwoordelijkheidszin

Liefde voor de Belg ische chaos

© DAVID HELBICH

Donderdag 24 NOVEMBER 2016 I BRUZZ 1548 I 9

BRUSSEL - Vrijdag wordt in de Beursschouwburg het tweede volume van het fotoboek ‘Belgian Solutions’ voorgesteld. Het eerste boek is aan zijn vierde druk toe, en op Facebook telt het project meer dan 26.600 volgers.

Bedenker David Helbich over deze sociale fotokroniek, die al tien jaar de humor, de schoonheid en de wanstaltigheid van de Belgische en Brusselse plantrekkerij vastlegt.

H

elbich is een uit Duitsland afkomstige kunstenaar die veel meer doet dan met zijn cameraatje op straat rondlopen. Momenteel zit hij in zijn geboortestad Berlijn, waar hij met een op de grond uitgetekend wandelparcours het publiek van de Berliner Festspiele onbewust een groeps-choreografie wil laten uitvoeren.

Met zijn camera legde Helbich wel vast hoe hij, na residenties in ordentelijke en netjes geplande steden als Amsterdam en Freiburg, grote ogen trok bij het aanschouwen van het Belgisch talent om met kunst- en vliegwerk, spuug en paktouw geïmproviseerde oplossingen te verzinnen voor allerlei probleempjes en tekortkomingen die zich in het straatbeeld voordoen.

Critici zien in de neiging om de Belgische constructies overeind te houden met koterijen, kabeltjes, duck tape, stopverf, hekjes en foute bewegwijzering, bewijzen van onze status als failed state. Helbich zag geen failures, maar solutions.

Plantrekkerij kan ook getuigen van vindingrijkheid, burgerzin en ondernemerschap. Ze kan resulteren in humor en poëzie, en ze geeft een mens een reden om eens wat beter om zich heen te kijken. Dat wordt ten overvloede duidelijk op de door sociale media gedeelde snapshots van verkeerd gelegde tegels, absurdistische wegsignalisatie, oneigenlijk gebruikt straatmeubilair, knullige opschriften, mismeesterde gevels, onhandig verwijderde graffiti, spoorloos verdwenen deuren en drempels. De foto’s voedden een uit de hand gelopen Facebookproject, en nu dus ook een tweede koffietafelboek.

Is het mogelijk te zeggen of Brussel tegenwoordig meer of minder ‘Belgian Solutions’ telt dan voorheen?

DAVID HELBICH: Moeilijk. Maar er zit-

ten in dit boek wel een paar beelden van de voetgangerszone. Vooral de boomstammen die je er aantreft, horen bij mijn favoriete solutions. Zij moeten ook het gevolg zijn van een snelle beslissing. Een aantal mensen dacht wellicht dat als ze ergens wat bomen zouden zetten, de linkse stadsbewoners wel tevreden zouden zijn. Omdat bomen iets met natuur te maken hebben. Het probleem met die dingen is dat ze er al na een paar dagen niet meer uitzagen, en dat ze enorm onhandig zijn. De verkeerssituatie wordt er ofwel dodelijk ofwel onmogelijk door gemaakt. Ze moeten ook constant verschoven worden, net als de betonblokken en de

bloembakken en alle andere zaken die men bedenkt om tijdelijke grenzen te trekken. Ondertussen zijn die boomstammen voor mij sculpturen geworden. De eenzame boomstam op straat is een soort verre herinnering aan de natuur, een postkaart van het Zoniënwoud aan het stadscentrum. Voorlopig kunnen we dus in ieder geval nog een tijdje doorgaan met ‘Belgian Solutions’.

Ze zijn ook van alle tijden, getuige de foto van de asymmetrische gevel van het stadhuis die het tweede boek haalde.

DAVID HELBICH

HELBICH: Er moest ook een klassie-

ke solution in, en de oermoeder in Brussel is misschien wel dat stadhuis, met zijn toren die niet precies in het midden staat. Alle toeristen krijgen de legende te horen dat de architect zich om die reden van de toren wierp, maar natuurlijk was de asymmetrische gevel gewoon een oplossing voor het ruimtelijke probleem dat zich stelde toen men rechts van de toren nog een vleugel wilde bijbouwen. Het mooie is dat de bouwkundige correcties aan het gebouw niet verstopt werden. De fouten werden ook ornamenten. De geïmproviseerde oplossing werd deel van de esthetiek.

‘Belgian Solutions’ illustreert een houding die de stadsbewoner kan aannemen.

HELBICH: Je zou ‘Belgian Solutions’

inderdaad kunnen zien als een oproep tot meer individuele verantwoordelijkheidszin. Misschien zelfs als een oproep aan de politiek om het individu meer te motiveren om zelf zijn verantwoordelijkheid te nemen, en om een klimaat te creëren waarin dat individu zelf even de handen uit de mouwen steekt. Een te dominante overheid is ook niet goed, omdat die de verantwoordelijkheid bij de burgers wegneemt.

Militairen op straat zetten, is alleen maar een slechte vorm van decoratie. Brusselaars hebben het nodig serieus te worden genomen. Ik weet bijvoorbeeld wel dat de Villo-fietsen ook commerciële belangen dienen, maar de overheid ondersteunt er wel het idee mee dat het oké is om te fietsen in de stad.

Zijn er politici die reageren op uw project?

HELBICH: Er zijn er verschillenden die het volgen op Facebook, en iemand heeft ooit verteld - al weet ik dat niet uit eerste hand - dat iemand uit het stadsbestuur het eerste boek heeft gekocht, het op tafel gelegd heeft en gezegd: “Dit is ons programma voor de volgende jaren.” Je ziet ook dat het boek zowel in museumshops als in souvenirwinkels wordt verkocht. Nog een teken dat je er zowel een kritiek als een hommage in kan zien.

Tussen Volume 1 en 2 van ‘Belgian Solutions’ lagen de aanslagen, die veel Brusselaars strenger hebben gemaakt ten aanzien van hun stad.

Ad-hocoplossingen die vroeger sympathiek bevonden werden, staan nu symbool voor een falend beleid. Krijgt u tegenwoordig vaker het verwijt dat u de verloedering verheerlijkt?

HELBICH: In het boek zit één foto van het geïmproviseerde memoriaal dat na de aanslagen voor de Beurs werd geïnstalleerd. Van een bierglas met een kaars. Daar heb ik even met de uitgever over gediscussieerd omdat het eigenlijk niet echt een solution is, maar ik wou het er toch in.

Het klopt misschien wel dat Brusselaars strenger geworden zijn, maar het is niet zo dat ik zomaar alles grappig vind. Al was het maar omdat sommige toestanden levensgevaarlijk zijn. Er zit zeker kritiek in sommige beelden. Sommige foto’s geven een beeld van de stad dat de vraag doet rijzen of we zo willen leven. Maar dan door aan humor en observatie te doen, en niet door de confrontatie aan te gaan. De humor van bepaalde zaken inzien, is niet hetzelfde als daarmee instemmen.

Ik pleit ook niet voor anarchisme, want anarchisme kan leiden tot de dominantie van de sterkste en

van tendenzen die je niet meer kan controleren. Dit project brengt wel hommage aan mensen die binnen hun beperkingen toch verantwoordelijkheid nemen - wat niet hetzelfde is als doen wat men wil.

Op bepaalde foto’s wordt niet meteen duidelijk wat de ‘solution’ nu eigenlijk is, sommige beelden blijven zelfs een mysterie.

HELBICH: Als ik ‘Belgian Solution’-fo-

© DAVID HELBICH

De Duits-Brusselse kunstenaar David Helbich doet iconische gebouwen na op Instagram voor #tryingtolooklikeabuilding. Een concept voor een nieuwe rage naast de nog altijd niet uitgeputte ‘Belgian Solutions’?

to’s van andere mensen doorgestuurd krijg, vind ik het altijd mooi als ik niet meteen in de gaten heb wat de fotograaf heeft doen besluiten dat beeld te nemen. Omdat je zo leert hoe andere mensen naar de werkelijkheid kijken. De foto’s weerspiegelen het wereldbeeld van de fotograaf. De solutions vertegenwoordigen ook een esthetica - een bepaalde kijk op de situatie. In het eerste boek stonden veel beelden die niet meteen een grap bevatten of die ik zelfs niet kon uitleggen, maar die eerder toonden hoe het voor mij was om als buitenstaander België te leren kennen.

Hoe ziet u de toekomst van het project?

HELBICH: Ik heb ondertussen een paar duizend foto’s gemaakt. Daarbij zijn de laatste jaren nog eens 3.500 inzendingen gekomen via Facebook. Ik zal nog foto’s blijven nemen, maar selectiever. En het zou mooi zijn om het project beetje bij beetje uit handen te geven aan het publiek. Een overeenkomst tussen dit socialemediaproject en andere

concepten die ik als geluidskunstenaar of stads-choreograaf bedenk, is dat ze het karakter hebben van een partituur die door het publiek kan worden uitgevoerd. De foto’s tonen een manier om zelf te gaan fotograferen.

In dit tweede boek zijn de foto’s van de andere fotografen herkenbaar aan het feit dat het verticale beelden zijn die met de smartphone zijn genomen, terwijl ik horizontale beelden neem met mijn digitaal toestelletje. Misschien zal het volgende boek alleen nog maar foto’s van anderen bevatten.

Ik zie het geheel ook een beetje als erfgoed van tien jaar socialemediafotografie in België. Het begon in 2006, en ging in 2008 verder op Facebook toen dat groot begon te worden in België. Het zou fijn zijn om het archief ooit aan een fotomuseum te schenken als een terugblik op de pionierstijd van de socialemediafotografie.

“Brusselaars hebben het nodig serieus te worden genomen” David Helbich Kunstenaar

En misschien wordt ‘Belgian Solutions’ ooit een wereldwijd begrip.

HELBICH: 85 procent van de foto’s komt uit Brussel. Maar vermits het project duidelijk niet over conceptuele zuiverheid gaat, zet ik er ook beelden van ‘Belgian Solutions’ in het buitenland tussen. Toch is in België de clash tussen planning en improvisatie, tussen netheid en rommel, tussen overheidsbeleid en de individuele beslissing groter dan elders. In andere landen zijn Belgische oplossingen ofwel de uitzondering ofwel de norm. Het boek en het fotoproject kennen ze in ieder geval ook al in Duitsland, Nederland, Frankrijk en zelfs Amerika. Wie weet overleeft ‘Belgian Solutions’ ook in het taalgebruik en belandt het ooit nog in Van Dale (lacht).

Michaël Bellon

>

Belgian Solutions Volume 2 David Helbich, uitgeverij Luster, 304 blz., 20 euro.

Boekpresentatie vrijdag 25 november om 19u in het café van de Beursschouwburg. davidhelbich.blogspot.be www.belgian-solutions.be

10 I BRUZZ 1548 I Donderdag 24 november 2016

STEDENBOUW Mall of Europe in openbaar onderzoek

Verenigingen volharden in verzet tegen

BRUSSEL – In Cannes verzekerde promotor Unibail-Rodamco afgelopen week dat de voorbereidingen voor de Mall of Europe op schema liggen en dat het gigantische shoppingcentrum op de Heizel over vijf jaar open kan. Maar in Brussel blijven zelfstandigen- en milieuverenigingen de hakken in het zand zetten.

E

r werden de afgelopen weken enkele belangrijke procedurele stappen gezet in de grote bouwdossiers op de Heizel. Promotor Ghelamco legde de bouwaanvraag voor het Eurostadion op Parking C neer bij de gemeente Grimbergen.

Ook promotor Unibail-Rodamco is begonnen met de vergunningsaanvraag voor de Mall of Europe of Neo I. Het project omhelst de bouw van een winkelcentrum van 72.000 vierkante meter, van 9.000 vierkante meter horeca, een bioscoop, een binnenpretpark, een outdoor themapark, 590 woningen, een bejaardenhuis, twee crèches, kantoren en een ondergrondse parking voor 3.700 wagens.

In eerste instantie wordt een stedenbouwkundig attest gevraagd aan de Stad Brussel. Zo’n attest houdt een akkoord in over de grote krijtlijnen van het project. Hiervoor is vooraf een milieueffectenstudie nodig. Nog tot het eind van de week loopt het openbaar onderzoek over de manier waarop die studie zal worden uitgevoerd. Later, als de studie is afgerond, volgt een tweede openbaar onderzoek over het ontwerp zelf.

Wie nu alvast in zijn pen kruipt en bezwaar indient, zijn de leden van het ‘Interregionaal platform voor een duurzame economie’, een bundeling van enkele Brusselse en Vlaamse zelfstandigen-, milieu- en vakbondsorganisaties, waaronder Unizo, Bral en Inter-Environnement Bruxelles (IEB).

Ze hebben allereerst een reeks bezwaren tegen de procedurele aanpak van de promotor. Die vraagt een stedenbouwkundig attest aan, en pas in een later stadium de vergunning. “Dat zijn de truken van de foor,” zegt Anton Van Asche van Unizo. “Dockx heeft zijn project er ook op die manier doorgekregen. Bij een attest gaat het over de grote lijnen. De plannen hoeven niet tot in de details uitgetekend te zijn, het is wat vager. Maar als het attest eenmaal verkregen is en achteraf wordt een vergunning aangevraagd die niet afwijkt, dan is er geen nieuwe studie of openbaar onderzoek meer.”

Dat het allemaal wat vager is, blijkt al uit de rode affiche van het openbaar onderzoek, zegt Claire Scohier van IEB. “Er is sprake van het bouwen van ‘winkels’, nergens staat dat het de bedoeling is een winkelcentrum van 72.000 vierkante meter neer te zetten. Terwijl zo’n aanplakbiljet toch heel duidelijk zou moeten zijn.”

Tegenspraak Volgens Van Assche en Scohier heeft de promotor het over ‘winkels’ omdat een winkelcentrum in tegenspraak is met het vandaag geldende Gewestelijke Bestemmingsplan (GBP).

Dat laat op de Heizel alleen uitrustingen voor collectief belang toe. Om een winkelcentrum op deze plek mogelijk te maken, wijzigde de

Bezwaren Behalve vormelijke bezwaren, is er ook inhoudelijk protest tegen een reusachtig shoppingcentrum op de Heizel, langs de Houba de Strooperlaan.

Brusselse regering het GBP in 2013. Maar eind december 2015 vernietigde de Raad van State die aanpassing. Waarop de regering een tweede poging ondernam, met een nieuwe effectenstudie en openbaar onderzoek, om de bestemmingswijziging door te voeren. Tot op vandaag heeft ze hierover geen beslissing genomen en is het GBP dus niet aangepast. “De promotor wilde echter niet wachten,” zegt Hilde Geens van Bral. “Hij gokt erop dat het

GBP aangepast zal zijn tegen de tijd dat de gemeente het stedenbouwkundig attest daadwerkelijk aflevert.” Volgens Scohier betekent dat dat er momenteel geen wettelijke basis is.

Op de vastgoedbeurs Mapic in Cannes, waar Unibail-Rodamco een fonkelnieuwe maquette van de Mall toonde, kreeg de promotor alvast bemoedigend nieuws. De daar aanwezige bewindvoerders van de Stad Brussel en het gewest – de overheden die destijds het

Donderdag 24 november 2016 I BRUZZ 1548 I 11

initiatief namen voor Neo - garandeerden dat de goedkeuring van het gewijzigde GBP een kwestie van weken is. Volgens de promotor is de vooropgestelde openingsdatum – eind 2021 – dus nog steeds haalbaar.

Behalve die vormelijke bezwaren, houdt het Platform ook vast aan zijn inhoudelijke protest tegen een reusachtig shoppingcentrum op de Heizel. Hét grote bezwaar van Unizo is dat het niet ten goede komt aan de handel in het centrum. “Wat is de meerwaarde van een shoppingcentrum op de Heizel voor de winkels in de voetgangerszone, die nu al zo in de verdrukking zitten en zich momenteel reorganiseren op vijftien procent minder omzet?

Neo

“De merken zullen kiezen, ze kunnen geen winkel hebben én in de Nieuwstraat, én in Docks én in de Mall of Europe” Claire Scohier Inter-Environnement Bruxelles

NEO

© NEO

Het project omhelst onder meer de bouw van een winkelcentrum, van 9.000 vierkante meter horeca, 590 woningen, een bejaardenhuis en twee crèches.

ADVERTENTIE

Ga één jaar lang met drie vrienden

Zeker nu Docks er ondertussen is, ook in de periferie. En terwijl er in het centrum ruimte genoeg is voor extra handel of een winkelcentrum, bijvoorbeeld in het Actirisgebouw, dat weldra leeg komt te staan,” zegt Van Assche. “De merken zullen gaan kiezen,” voegt Scohier hieraan toe. “Ze kunnen geen winkel hebben én in de Nieuwstraat, én in Docks én in de Mall of Europe.”

Scohier verwacht voorts grote mobiliteitsproblemen. “Een shoppingcentrum brengt sowieso een boel extra autoverkeer met zich mee.” Ze vindt het ook niet kunnen dat publieke ruimte - de Heizel is eigendom van de Stad Brussel - op deze manier geprivatiseerd wordt. “Want dat gebeurt als je een terrein in concessie geeft aan een multinational.”

naar veertien topevents*

Bettina Hubo

ADVERTENTIE

Bij Boels huurt u direct het gereedschap dat u nodig heeft.

Doe mee op www.uitinvlaanderen.be /vrienden en win één van de tien superdeluxe inspiratieboxen

• Keuze uit meer dan 2500 verschillende machines, gereedschappen, steigers, hoogwerkers en units • Direct beschikbaar • 24-uur servicedienst • Oplossingen op maat • Bedrijfsklaar geleverd • Uitgekiende logistiek

BRUSSEL HAVEN Havenlaan 79 Tel.: 02 700 27 80

* Elke inspiratiebox bevat 56 tickets of vouchers verdeeld over: Gent Smaakt - Bootjes in Mechelen - muziektheater in deSingel Lokerse Feesten - Rapunzel, de Sprookjesmusical - Saint Amour van Behoud de Begeerte - film in Kinepolis - Chaplin, de Musical Spartacus van Ballet Vlaanderen - ZOO Antwerpen/Planckendael concert in Het Depot Leuven - Cursus bij WISPER - Trademarks, Stadstriënnale Hasselt-Genk - Ice Magic Hasselt

12 I BRUZZ 1548 I Donderdag 24 november 2016

INTERVIEW Erhan Demirci sluit 2016 af met Komt goed!

Turks fruit van bij de Vlaamse schlager Met een megalach en een mokerslag breit Erhan Demirci een gul slot aan rampjaar 2016. Maar niet voor hij zijn landgenoten verleidt eens wat vaker in de spiegel te kijken en vooral Brussel niet te vergeten: Komt goed!

FRIET OF KEBAB: WIE IS ERHAN DEMIRCI?

- Geboren als zoon van een Turkse mijnwerker in Beringen in 1983;

Mary Poppins had gelijk: “Met een klein beetje suiker wordt een bittere pil zoet.” In comedymiddens maakt die vergulde pil al langer deel uit van de huisapotheek: lachen verzacht het gemoed en maakt het gemakkelijker om ongemakkelijke waarheden aan de man te brengen. Met ‘Komt goed!’, zijn eerste avondvullende solovoorstelling, trekt Erhan Demirci – Limburger, Turk, Brusselaar, Vlaming, Belg, zelfverklaarde excuusallochtoon en “fooraap die veel geluk heeft gehad” – zijn zoete medicijnenkast ongegeneerd open. Met als gevolg een show die zowel een gulle lach als een bitterzoete nasmaak uitlokt, en die schippert tussen de - comfortabele - bevattelijkheid van de Limburgse mijnstreek en de – ongemakkelijke - onvatbaarheid van de grootstad.

Erhan Demirci: “Gek genoeg is dat het geruststellende aan Brussel: de stad is voor iedereen even geschift. Welke nationaliteit je ook hebt, of je nu een politieke of economische vluchteling bent, een rijke expat, een bureaucraat of een diplomaat. Die diversiteit is wat we gemeen hebben. Je kan hier uitgaan en op een poepchic feestje belanden met dure maatpakken, twee uur later in de Roskam met een stel Vlamingen aan de toog hangen en de nacht afsluiten in Schaarbeek in het gezelschap van Turken die aan de durum zitten. Weet je wat deze stad zo mooi maakt? Niet dat ze zo mooi is als Gent of Brugge, of zo arty-farty als Antwerpen, maar het feit dat het een stad is die pijn doet. Die je iedere dag doet schipperen, je het ene moment doet vloeken op haar en haar mensen, en je een uur later dwingt die frustratie in te ruilen voor het gevoel te leven op de plek waar je hoort te zijn. Je krijgt Brussel ook niet uitgelegd aan iemand uit pakweg Istanbul. Dan zeggen ze: ‘Maar wat is dat daar? Beiroet of zo? Vlucht, nu het nog kan!’”

- Beslist om er op zijn twintigste een studie communicatie aan de Erasmushogeschool Brussel aan te vatten;

- Ziet een show van Najib Amhali in Amsterdam en denkt: ‘Waw!’;

- Behaalt een finaleplaats op de Culture Comedy Award 2009;

- Ontvangt de juryprijs van de 123 Comedy Award 2010;

- Gaat viraal met een filmpje voor ’Nuff Said: “In naam van alle allochtonen excuseer ik mij. Sorry voor alles!”;

- Kan niet kiezen tussen friet en kebab;

- Werkt voor televisie (onder meer voor Café Corsari en Ter Zake) en radio (De Rotonde, De Inspecteur);

- Bewijst met zijn eerste avondvullende solovoorstelling dat alles goedkomt.

>

Erhan Demirci: Komt goed!

‘Komt goed!’ wikkelt zich als een mantel der liefde rond de stad. Had je het gevoel dat je er, na rampjaar 2016, de verdediging van moest opnemen?

1/12, 20u, De Markten (uitverkocht) Een deel van de opbrengst gaat naar Brussel Helpt.

ERHAN DEMIRCI: Ik wil hier ‘neen’ op antwoor-

© IVAN PUT

den, maar… ja. (Lacht) Al was het een beetje een strijd. Een voorstelling over Brussel in

ADVERTENTIE

Donderdag 24 november 2016 I BRUZZ 1548 I 13

2016, ik zag eerst niet in hoe ik daar ooit humor van zou kunnen maken. Nu vind ik het de beste beslissing die Han (Coucke, Demirci’s regisseur) me ooit heeft helpen nemen: ‘Je bent de enige. Als jij het niet doet, doet niemand het,’ zei hij. Joost Vandecasteele is er natuurlijk ook, maar die brengt een ander soort humor. Intussen vind ik de voorstelling ongelofelijk nodig.

Vond je dat Brussel een zwart schaap was geworden?

DEMIRCI: Dat waren we al, denk ik. Intussen

zijn we een paars schaap, bont en blauw geslagen, met Molenbeek als de Gazastrook. Ik merk heel goed aan de reacties dat het nodig is om te vertellen over de stad, ermee te lachen, haar te relativeren en te bekritiseren.

We moeten Brussel omarmen, want anders brokkelt ook wat er nog rest af, zeker in Vlaanderen. Als ik kijk naar mijn vrienden: ik woon hier intussen veertien jaar, en elke twee maanden komen ze op bezoek. Maar ik moet ze nog altijd gaan oppikken en ’s morgens weer afzetten aan het station. Heel raar, want dat zijn gasten die een enorm open geest hebben, maar ze zijn Limburg gewoon. Het verschil tussen het geteisterde Brussel en dat dorp waar je vroeger ‘Nieuwjaarke Zoete’ ging zingen, is best groot.

Je houdt het subtiel…

DEMIRCI: Bewust. Ik wil reageren, maar ik

heb gemerkt dat dat op een subtiele manier moet. De kwestie ligt heel gevoelig. Mijn Turkse vriendengroep is in tweeën gedeeld, gasten met wie ik ben opgegroeid, staan plots lijnrecht tegenover elkaar. Waar gaat dat in godsnaam over? Iemand ginder zorgt ervoor dat mijn vrienden niet aan dezelfde tafel kebab zitten te eten. Verschrikkelijk hoe ver we aan het gaan zijn. Daarom is het belangrijk om dat aan te kaarten, maar dan subtiel – in de vorm van een radiospot, goedgekeurd door president Erdogan, bijvoorbeeld. (Lacht)

Is humor voor jou ook een manier om je ongenoegen te kanaliseren?

DEMIRCI: Noem het een frustratie. Al dat ge-

zeur over Brussel en de verloren generatie… dat meestal wordt verwoord door de babyboomgeneratie. Die gasten die in de jaren 1970 de flowerpower beleefden en de wereld gingen veranderen, en die nu, omdat het af en toe een keer scheefloopt met de jeugd, het hardst staan te schreeuwen. Het komt wel goed. Molenbeek misschien een tikje minder snel dan we hopen. (Lacht) Ik vind gewoon dat, hoe klein de groep ook kan zijn die het goed voorheeft met de samenleving, we ons daaraan moeten optrekken. Ik weet dat het niet goed gaat ‘Komt goed!’ zit je op met Molenbeek, laat ons nu het goede voorbepaalde momenten beeld geven en dan zichtbaar dicht op de zorgen we wel dat de huid.

Erhan Demirci, stand-upcomedian DEMIRCI: Dat moment na rest volgt. Het is niet de opbouw, net wanneer makkelijk. Ik had tot iedereen denkt: ‘Nu zijn mijn vijftien jaar geen we vertrokken’, waarop alles stilvalt: en toen enkele Belgische vriend. Op die vijf man in kwam 22 maart. Dat was niet vanzelfspremijn voetbalploeg na. Je zit allebei met een inkend. In de eerste plaats omdat ik heb moeten geprent beeld. Behoefte om daar verandering leren niet puur voor de lach te gaan. Als je in in te brengen, heb je niet, want je hebt je maten in de wijk. Dan zijn het de kleine stappen een gewone line-up vijf minuten geen geluid van toenadering die tellen. In twee richtingen, hoort, weet je dat je niet goed bezig bent. En je want het is geen zwart-witverhaal. Ja, meneigen verhaal vertellen, is gewoon moeilijk. Ik sen moeten eens wat vaker naar Molenbeek was daar eerst volledig tegen, ik dacht er wel gaan. Maar het omgekeerde is net zo waar. iets rond te verzinnen. Ik heb altijd rondgelopen met het idee dat mijn eerste voorstelling Zelf speel je graag met de vloeibaarheid van er een moest zijn van de ongebreidelde lach, van de eerste tot de laatste minuut. Tot Han identiteiten.

DEMIRCI: Ja, ik wou graag morrelen aan de me duidelijk maakte dat mensen daar niets geesten. ‘Hij heeft het over familie uit Azeraan hebben. ‘Ja, ze gaan weer naar buiten na beidzjan, ouders uit Turkije, zijn jeugd in Limeen avond goed te hebben gelachen. En wat burg, en dan Brussel als thuisstad. Wat is hij dan? Iedereen weet wat er is gebeurd op 22 nu juist?’ Je raakt het ooit wel beu om de vraag maart. Hier gaat het om jouw verhaal. Wat te krijgen of je je meer Turk dan wel Belg voelt. kan jij hun meegeven?’ Maar het blijft lastig: Weet ik veel. Ik voel van alles tegelijk. in dat stuk durf ik nog steeds niemand in de ogen kijken. Ik staar recht in het zwarte gat.

Dat is het punt dat je maakt in een stuk Als je dan de reacties in het publiek oppikt, waarin op de kermis de ‘flosj’ vangen een merk je gelukkig wel dat het zin heeft.

“In de eerste plaats heb ik moeten leren niet puur voor de lach te gaan”

Humor als ontwapenend wapen?

DEMIRCI: Het is het enige wapen dat ik heb. Ik

bewonder mensen die zich in debatten engageren, maar zelf weiger ik meestal uitnodigingen voor programma’s waarin naar mijn mening wordt gevraagd. De politiek in ‘Komt goed!’ verschuilt zich in de tweede, derde laag.

Zo vind ik het goed, ik zal mijn boodschap wel in humor verpakken. Dat hele Pieten-debat bijvoorbeeld… Moeten wij ons niet wat meer zorgen maken over die oude man met al die kinderen op zijn schoot? (Lacht) Alles raakt zo sterk gepolariseerd. We willen allemaal goed doen, maar links en rechts zitten allebei opgesloten in hun eigen gelijk. Al die meningen duwen ons alleen maar verder weg van elkaar.

En net daar is humor een wapen. Wij kunnen lachen met alles en iedereen. Ik heb wortels in een land waar dat niet mogelijk is – zonder namen te noemen. (Lacht) En daarom moeten we die vrijheid koesteren.

NACHT VAN DE KENNIS OVER BRUSSEL NUIT DU NIGHT OF SAVOIR SUR BRUXELLES KNOWLEDGE ON BRUSSELS

MICCITY ✚ ✚ ✚ ✚ ✚ ✚ ✚ ✚ ✚ ✚ ✚ ✚

levensdoel wordt, en een stukje hilarische samenzang als een boemerang pijnlijk in je gezicht terugkeert.

DEMIRCI: Een megalach en een mokerslag tege-

lijk, in het gezicht van ons allemaal. Ik ben blij dat je het zo hebt ervaren. Wat is integratie?

De taal leren is maar normaal. Twintig jaar hier wonen en je niet kunnen uitdrukken, is erg voor de maatschappij én voor die mensen zelf. Maar als ik mij Turk wil voelen en in een café met tl-verlichting wil gaan zitten om vijf uur lang door dichte rook naar het Turkse voetbal te kijken, dan is dat toch mijn zaak. Ik kan proeven van beide werelden. Daarna wil ik gerust mezelf scheel zuipen op een technofuif met jou. Maar laat mensen dat beetje keuze. Nog eens: wat willen we precies met integratie? Wat wordt er verwacht? Dat we allemaal samen een zangstonde houden? Ben ik dan ‘een echte’? Voilà, de mokerslag. Doe ermee wat je wil.

Kurt Snoekx

SOCIAL INEQUALITY NATURE C U LT I V E R L A T E R R E HANDICAP & INCLUSION C U LT U R E S U R B A I N E S BRUSSELSE STADSBOUWERS RELIGIONS SLIMME STAD SANTE ET EGALITE VIVRE ENSEMBLE PIETONNIER GENRE

SPEECHES≡DOCUMENTARY≡DEBATES≡MUSIC

25/11/2016 19:00>00:00 KAAITHEATER • 5 EURO • INFO > BSI-BRUSSELS.BE

Organized by

Supporting universities

Media sponsors

Supported by Verantwoordelijke uitgever Editeur responsable: Joost Vaesen Avenue Depage 1 - 1050 BRU

14 I BRUZZ 1548 I Donderdag 24 november 2016

GEZONDHEID Specialist Luc Colemont pleit voor structurele screening door de overheden

‘Brussel hinkt achterop in strijd tegen darmkanker’ Screening Luc Colemont: “Vroegtijdige diagnose betekent een veel grotere kans op genezing en minder noodzaak aan dure behandelingen.” © SHUTTERSTOCK

Op het Gezondheidssalon in Brussels Expo kunnen bezoekers door een opblaasbare dikke darm wandelen en poliepen spotten, de voorlopers van darmkanker. Het lijkt een springkasteel voor volwassenen, maar voor specialist Luc Colemont, is het bittere ernst. “Het is godgeklaagd dat er in Brussel geen structurele screening voor darmkanker bestaat.”

I

n België zijn er jaarlijks circa achtduizend nieuwe gevallen van darmkanker. Een op de twintig Belgen wordt ermee geconfronteerd. Vooral 50-plussers behoren tot de risicogroep.

Bij de grote meerderheid zit de ziekte niet in de familie. Het goede nieuws is dat het tot tien jaar duurt voordat een poliep uitgroeit tot een kwaadaardig gezwel. Als de aandoening in een vroeg stadium opgespoord wordt, bedraagt de overlevingskans negentig procent.

Reden genoeg voor de Vlaamse overheid om een bevolkingsonderzoek op te starten. Sinds eind 2013 krijgen Vlamingen tussen 56 en 74 jaar om de twee jaar een gratis test opgestuurd. Met behulp van een flesje met een staafje erin kunnen ze thuis een staaltje van hun stoelgang nemen. “De mascaratest is poepsimpel,” klinkt het bij Colemont.

Als er bij de analyse in het lab bloed wordt aangetroffen, dat niet met het blote oog te zien is, volgt er een kijkonderzoek van de dikke darm. Over die coloscopie bestaan veel misverstanden. “Het is helemaal niet zo pijnlijk en ingrijpend als vaak beweerd wordt,” zegt de Antwerpse dokter, die in dezen ook ervaringsdeskundige is. Als de diag-

Mecenas Coucke

nose darmkanker is, wordt meestal de tumor, een gedeelte van de darm of de gehele dikke darm operatief verwijderd.

Kafka in Brussel Is Vlaanderen goed bezig? In 2014 nam het aantal gevallen van darmkanker er met maar liefst 21 procent toe. Het bewijst volgens Colemont net dat de screening effect heeft.

“Vroegtijdige diagnose betekent een veel grotere kans op genezing en minder noodzaak aan dure behandelingen.” Uit de recentste cijfers blijkt dat iets meer dan de helft van de doelgroep de test doet. Colemont pleit ervoor om het bevolkingsonderzoek uit te breiden naar mensen tussen 50 en 55. Wie niet op de lijst staat, kan nog altijd terecht bij zijn huisarts of binnenkort bij de apotheker voor een zelftest.

De hoge Vlaamse participatie staat in schril contrast met de situatie in de rest van België. In Wallonië, waar al sinds 2009 gescreend wordt, doet slechts een op de tien mee aan het bevolkingsonderzoek. Walen tussen de 50 en 74 krijgen geen test opgestuurd, maar een brief waarmee ze naar de huisarts kunnen stappen.

In Brussel is er zelfs helemaal geen overkoepelend programma. “Als ik

in de Europese Commissie of in het buitenland mag spreken, krijg ik geregeld de vraag hoe het zit in Brussel. Dan moet ik met het schaamrood op de wangen antwoorden dat er geen georganiseerde screening gebeurt. De overheden in Brussel slagen er niet in om een brief op te stellen en te versturen naar de doelgroep. Kafkaiaanser kan het niet.”

“Kafkaiaanser dan in Brussel kan het niet” Luc Colemont Maag-darmspecialist

De dokter, die als maag-darmspecialist 28 jaar verbonden was aan het Sint-Vincentiusziekenhuis in Antwerpen, heeft van de strijd tegen darmkanker zijn levensdoel gemaakt. Sinds dit jaar werkt hij voltijds voor de vzw Stop Darmkanker. Dat was niet mogelijk geweest zonder de royale steun van miljardair Marc Coucke, die met zijn investeringsmaatschappij Alychlo de komende vijf jaar 2,5 miljoen euro uittrekt om de werking van de vzw te professionaliseren. “Hij is onze suikeroom.”

Colemont trekt ten strijde tegen het gebrek aan kennis door in het hele land bevlogen lezingen te geven.

De teller is ondertussen al ruim de honderd gepasseerd. De vzw heeft niet alleen een goed onderhouden informatieve website, maar is ook erg actief op de sociale media. “Met ruim zestigduizend Facebookfans staan we in de top tien van Belgische ngo’s.” Hij beseft dat darmkanker geen catchy thema is, maar wil het taboe doorbreken. “We zouden meer moeten praten over onze stoelgang en onze darmflora. Onze darmen moeten populairder worden. In die zin is de Reuzendarm op de beurs niet alleen een eyecatcher, maar ook een eyeopener. Informatie en voorlichting kunnen levens redden.”

Tom Van Bogaert

‘Brusselaars kunnen al meedoen aan Vlaamse en Waalse screening’ “Er bestaat inderdaad geen Brussels screeningsprogramma voor dikkedarmkanker. De gemeenschappen willen er wel werk van maken. Daarvoor moet er echter eerst een keuze gemaakt worden tussen het Vlaamse en Waalse systeem.” Dat zegt Guy Vanhengel (Open VLD), in de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie bevoegd voor gezondheidsbeleid, in een antwoord op een parlementaire vraag van Hannelore Goeman (SP.A).

Momenteel biedt de Franse Gemeenschap haar screeningsprogramma aan alle Brusselaars binnen de leeftijdscategorie van 50

en 74 jaar aan. Brusselaars tussen de 56 en 74 die willen deelnemen aan het Vlaamse bevolkingsonderzoek, kunnen het Centrum voor Kankeropsporing contacteren om mee te doen.

Als ze voldoen aan de voorwaarden, krijgen ze een test toegestuurd. Circa 5,5 procent van de aangeschreven Brusselaars nam deel aan de screening van de Franse Gemeenschap. Het Vlaamse programma bereikte slechts vijftig Brusselaars in drie jaar tijd.

Tom Van Bogaert

>

Lezing Luc Colemont geeft op zondag 27 november een lezing in het Nederlands en in het Frans op het Gezondheidssalon in Brussels Expo. www.gezondheidssalon.be www.stopdarmkanker.be.

ADVERTENTIE

WIN

een concertcheque van de

Ga naar het SLOTCONCERT van

ZAP MAMA & OPSTIKSTOF 4/12 IN DE AB CLUB Koop je ticket vóór 28/11, dan maak je kans op één van de 50 concertcheques!

Info & tickets op brusselhelpt.be/slotconcert

ADVERTENTIE

KLEUTER EN LAGER ONDERWIJS SCHOOLJAAR 2017 - 2018

ONTMOETINGSMOMENTEN Zoek je een school voor je kind? Wil je met andere ouders ideeën en ervaringen uitwisselen? Kom naar de ontmoetingsmomenten van ‘Inschrijven in Brussel’. Je leert er ouders uit de buurt kennen, die ook een school zoeken.

Wanneer en waar?

OOK VOOR ALLE KINDEREN GEBOREN

IN 2015

n Dinsdag 6 december 2016 om 16 u.

Gemeenschapscentrum De Vaartkapoen, Sint-Jozefstraat 14, 1080 Sint-Jans-Molenbeek n Donderdag 8 december 2016 om 19.30 u.

Gemeenschapscentrum Elzenhof, Kroonlaan 12, 1050 Elsene n Donderdag 15 december 2016 om 19.30 u.

Gemeenschapscentrum Essegem, Leopold I-straat 329, 1090 Jette Gemeenschapscentrum De Kriekelaar, Gallaitstraat 86, 1030 Schaarbeek n Donderdag 12 januari 2017 om 19.30 u.

Gemeenschapscentrum De Markten, Oude Graanmarkt 5, 1000 Brussel

Schrijf je op tijd in voor de ontmoetingsmomenten via inschrijveninbrussel.be

ADVERTENTIE

NAAR DEZELFDE SCHOOL ALS BROER OF ZUS? SECUNDAIR ONDERWIJS SCHOOLJAAR 2017 - 2018

Je kind inschrijven in een Nederlandstalige secundaire school in Brussel? Kijk op inschrijveninbrussel.be.

Heb je al een kind op de school? Dan hebben broers en zussen voorrang in die school, in het 1e leerjaar.

Ga naar de school tussen 9 en 20 januari 2017. En schrijf broer of zus in! Ook kinderen van schoolpersoneel hebben dan voorrang.

Opgelet! n Na 20 januari 2017 is er geen voorrang meer voor broers, zussen of kinderen van schoolpersoneel. n Voor andere kinderen verschilt de procedure. In sommige scholen moet je aanmelden, tussen 9 januari en 3 februari 2017.

Kijk op inschrijveninbrussel.be voor meer informatie.

DONDERDAG 24 NOVEMBER 2016 I BRUZZ 1549 I 17

STEL ZELF JE VRAAG EN STEM OP BRUZZ.BE

INGRID UIT LAKEN:

Waar eet je de lekkerste wafels in Brussel?

E

en echte, goeie Brusselse wafel vinden is al lang geen evidentie meer in Brussel. Gelukkig zijn er nog enkele huizen die de traditie in ere houden.

Wafels vind je in allerlei maten en soorten. Welke je de lekkerste vindt, hangt natuurlijk af van je eigen smaak. Wel zeker is dat wie graag een traditionele Brusselse wafel eet niet bijster veel opties heeft. De Brusselse wafel is de voorbije decennia immers bijna helemaal verdrongen door de Luikse variant. Die heeft afgeronde hoeken, is zwaarder en zoeter. Daardoor heeft hij geen toppings nodig en leent hij zich beter tot een snelle hap op straat.

Ideaal misschien voor die kleine dip tijdens het kerstshoppen, maar jammer genoeg is de productie van de Luikse wafel bijna overal gestandaardiseerd. De meeste verkopers gebruiken industrieel of ingevroren deeg. “Een Brusselse wafel is daarentegen altijd op traditionele wijze gemaakt,” zegt Géry Brusselmans, foodblogger en auteur van ‘Belgique Sucrée’. “Om haar luchtig te maken, heb je gist nodig. Je kan het deeg dus niet op voorhand maken.”

Het deeg van een Brusselse wafel moet je de dag zelf gebruiken en is dus per defi nitie vers. Dat maakt het product een stuk arbeidsintensiever.

Bovendien eet je een Brusselse wafel liefst zittend aan een tafel, dus moet je ook al over een degustatieruimte beschikken. Een en ander maakt dat nog weinig horecazaken de moeite doen om de traditionele wafel te bakken.

“Je vindt makkelijker Brusselse wafels aan de kust, dan in Brussel,” zegt Brusselmans. “Toch zijn er rond de Grote Markt nog enkele adressen die echte Brusselse wafels serveren.” Zo is er ‘Aux Gaufres de Bruxelles’ op de Grasmarkt.

“Je vindt makkelijker Brusselse wafels aan de kust dan in Brussel” Géry Brusselmans Auteur en blogger

© CREATIVE COMMONS

VERSE WAFELS Het deeg van een Brusselse wafel moet de dag zelf gebruikt worden.

Op het eerste gezicht is het misschien een toeristenval, maar ze serveren er al sinds 1970 de echte Brusselse wafel. Wie het graag wat stijlvoller heeft, kan ook terecht in de tearoom van koekjesfabrikant ‘Maison Dandoy’ in de Karel Bulsstraat. Daarnaast zijn er ook nog een handvol traditionele restaurants die de wafel serveren als dessert.

Een ander optie zijn kermissen. Daar is meestal wel een kraam dat naast frieten, smoutebollen en ander lekkers ook nog wafels aanbiedt. Frituur ‘‘t Wit Madammeke’ bakt bijvoorbeeld al vier generaties wafels. Het kraam staat in de zomer en in het najaar enkele weken op het Daillyplein in Schaarbeek.

Zelf maken kan natuurlijk ook, maar dan is het uitkijken naar het beste recept om die luchtige

en tegelijk krokante wafel te bekomen. Voor velen is gist onontbeerlijk, anderen zweren alleen bij goed geklopt eiwit. Sommigen gebruiken bier om het deeg te helpen rijzen, maar dat is geen courante praktijk.

Tot slot zijn er de toppings. Poedersuiker en slagroom zijn de klassiekers. Een beetje aardbeien, ijs of chocoladesaus kan ook. De wafel overladen met fruit en/of zoetigheid wordt dan weer beschouwd als majesteitsschennis.

Laurent Vermeersch

VOLGENDE WEEK Waarom staat het standbeeld van Jeanneke Pis niet naast Manneken Pis? Nisrine uit Anderlecht

JOUW MENING

lezersbrieven@bruzz.be

Zelfrijdende auto’s

Zelfrijdende auto’s krijgen radarantennes om de omgeving te ‘scannen’, met een bereik van 100200 meter. Een continu bombardement met radarstraling voor alle weggebruikers. Die straling gaat door de muren van woningen, tot in je zetel en je bed. Het is nuttig de rechtszaken in herinnering te brengen van militair radarpersoneel dat onder meer kanker kreeg en onvruchtbaar werd van naast de radar te werken. Bovendien is het de bedoeling om zelfrijdende auto’s met internet te verbinden, wat een explosie van bijkomende zendantennes (5G) zou nodig maken.

Vanuit gezondheidsoogpunt een catastrofale evolutie. Het betekent een nog grotere lijdensweg voor elektrogevoelige personen, om nog te zwijgen over de risico’s voor

kwetsbare personen, zoals zwangere vrouwen en kinderen, die door de huidige blootstellingsnormen niet beschermd worden.

Fien De Kuyper, Elsene

De laatste boerentrams

Na een loopbaan van 35 jaar bij het Brusselse openbaar vervoer stel ik er prijs op een aantal zaken te verduidelijken over de boerentrams te Brussel. De boerentrams werden geëxploiteerd door de Nationale Maatschappij van Buurtspoorwegen (NMVB) met een fijnmazig tramnet over het hele Belgische grondgebied. Daarnaast waren er de stadstrams in Brussel (MIVB), Antwerpen (MIVA), Gent (MIVG), Luik (STIL), Verviers (STIV), Charleroi (STIC). Jammer genoeg verdwenen één na één die leuke bijwijlen nostalgische tramlijnen, die van stad tot stad door lande-

lijke gebieden spoorden. Vanuit Brussel kon “getramd” worden naar Aalst, Mechelen via Haacht, Leuven, Waver via Waterloo, Halle, Ninove. In 1972 reed tramlijn “L” als laatste boerentram door het bucolische Pajottenland via Lennik tot Leerbeek. En in 1978 reden de allerlaatste NMVB-trams van Brussel naar Wemmel (“BW”), naar Grimbergen (“G”) en VilvoordeHet Voor (“G” doorstreept). De MIVB exploiteerde tramlijn 58 naar Vilvoorde tot in 1994. Dat waren stadstrams en geen boerentrams.

Voorts exploiteert de MIVB nu nog tramlijnen door een landelijke gebied zoals tram 39 tot Ban Eik in Wezembeek-Oppem, een bosrijk landschap zoals tram 44 tot Tervuren en tram 19 langs een tot voor kort semirurale omgeving naar het Pajotse Groot-Bijgaarden, nu een Dilbeekse deelgemeente, waar aan

het trameindpunt het “Dansaert winkelpark” de koeien verdreef.

Wie heimwee koestert naar de gemoedelijke boerentramlijnen van eertijds kan die nog deels ervaren met de kusttram en de lijn van Charleroi naar Anderlues. En er zijn uiteraard de museumtramlijnen in Thuin (ASVi), naar de Grotten van Han en in het Luxemburgse Aisnedal (TTA) niet ver van Durbuy. Mogelijk herrijst er eerlang een nieuwe boerentramlijn van Brussel naar Willebroek, grotendeels langs de

vroegere tramlijn “L” naar Londerzeel. De geschiedenis herhaalt zich.

Leo Camerlynck, Ukkel

Nir Baram

De Israëlische auteur Nir Baram schrijft dat de wereld de bezetting van de Palestijnse gebieden heeft aanvaard. Ik veronderstel dat hij de Westerse regeringen bedoelt, want de boycotbeweging van burgers tegen de Israëlische bezetting neemt in het Westen altijd maar toe.

Werner De Bus, Brussel

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bruzz.be. Schrijven kan naar BRUZZ-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bruzz.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

ADVERTENTIE

wwww.cm.be/afspraken

MARK VERLIEST GEEN TIJD IN DE WACHTZAAL, ZO KAN HIJ STRAKS NOG RAVOTTEN MET DE KINDEREN Dat komt omdat Mark op afspraak langskomt in één van de vijf CM-kantoren in Brussel. Naast de verschillende CM-kantoren heb je tal van andere manieren om ons te bereiken. Jij kiest zelf wat voor jou het handigste is.

Heb je een vraag?

• Op www.cm.be vind je heel wat info over onder andere de ziekteverzekering en de CM-diensten en -voordelen.

Via de website bestel je documenten, volg je terugbetalingen op, vergelijk je ziekenhuistarieven, ... .

• Mail je vraag naar smb@cm.be of bel naar 02 240 85 31.

• Kom langs in één van de vijf CM-kantoren in Brussel. Er is een CM-kantoor in Haren, Sint-Lambrechts-Woluwe, Brussel, Anderlecht en Sint-Agatha-Berchem. De openingsuren en adresgegevens van alle CM-kantoren vind je op www.cm.be/kantoren. Kom je liever op afspraak langs?

Via www.cm.be/afspraken maak je eenvoudig een afspraak.

Wil je een document bezorgen?

Aan elk CM-kantoor hangt een CM-brievenbus die je kan gegebruiken. Inwoners van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest kunnen ook gebruik maken van de envelop ‘port betaald door bestemmeling’. Opgelet: aangiften van arbeidsongeschiktheid moet je altijd per post versturen.

STELLING

Donderdag 24 november 2016 I BRUZZ 1548 I 19

© ID WOUTER VAN VOOREN

‘Moeten laatkomers tijdelijk wegblijven uit de klas?

Leerlingen die te laat komen zijn in veel Brusselse scholen een groot probleem.

Helpt het om hen uit te sluiten tot de speeltijd of de middagpauze, zoals de Franstalige lagere scholen van de gemeente Vorst sinds september doen?

Door Sara De Sloover

VOOR “Schooldirecteurs waren het beu dat bijna een op de drie kinderen elke dag te laat was” Françoise Père (PS) Schepen van Franstalig onderwijs in Vorst

D

e auditeur van de Raad van State oordeelde vorige week dat een Franstalige lagere school in Vorst herhaaldelijke laatkomers enkele lesuren mag uitsluiten. “Leerlingen die voor de tweede en derde keer ongewettigd te laat komen, mogen sinds september pas na de ochtendspeeltijd de les bijwonen,” legt Françoise Père (PS) uit. Zij is schepen voor het Franstalige basisonderwijs in Vorst. “Tot die tijd vangt de directeur of een toezichter hen op. Zijn ze voor een vierde keer te laat, dan moet de ouder het kind meenemen en mogen ze pas terugkomen na de middag. Ook in Schaarbeek bestaat de regel al.”

“Het nieuwe schoolreglement kwam er op vraag van de schooldirecteurs, die het beu waren dat zoveel kinderen bijna elke dag te laat waren,” benadrukt Père. “In de school op de Zevenbunderslaan, op de grens met Ukkel, waren vorig jaar elke dag 150 van de 420 leerlingen te laat. Ook in de andere gemeentescholen druppelden veel kinderen pas binnen in het kwartier na de bel.”

“Dat werd een groot probleem toen het OCAD vorig jaar tijdens de lockdown veiligheidsmaatregelen oplegde. Onze scholen moesten, als de les begint om 8.30 uur, stipt de deuren sluiten.

Die maatregelen gelden nu nog altijd. De directeurs hebben toen uitgebreid gepraat met laatkomende ouders, maar niets hielp.

Daarom vroegen ze mij om een gemeentelijk reglement. De directies werkten dat uit, samen met de pedagogische coördinatrice van de gemeente. We hebben overlegd met de ouderverenigingen. Die gaan akkoord met het principe dat het belangrijk is op tijd te komen, maar konden zelf geen oplossingen bedenken.”

“Het is een drastische maatregel, dat besef ik, maar hij heeft de toestand enorm verbeterd. Van de 420 leerlingen op de Zevenbunderslaan zijn er dit jaar nog maar twee of drie te laat geweest, en telkens maar één keer. Een ouderpaar is samen met een paar mensenrechtenverenigingen naar de Raad van State gestapt, omdat ze vinden dat het kind op deze manier moet boeten voor de tekortkomingen van de ouders. Wij zijn het niet eens met die interpretatie en vinden het een voorspelbare sanctie. De ouders weten wat er gebeurt als het kind te laat komt.”

Over twee maanden plant Père een eerste grondige evaluatie van het nieuwe gemeentelijke schoolreglement. “Ik zal de regel rond laatkomers zeker niet afschaffen nu hij vruchten afwerpt. Maar verbeteren kan altijd.”

TEGEN “Ik zou een ‘spaarkaartsysteem’ invoeren, met op het eind van de week een beloning’ Pedro De Bruyckere Pedagoog

P

edro De Bruyckere, pedagoog en onderzoeker aan de Arteveldehogeschool in Gent, heeft wel begrip voor de frustratie van de directeurs in Vorst. “Veel gestoord worden in de les kan het leren van de kinderen die op tijd waren, negatief beïnvloeden. Leerlingen met een zwakkere achtergrond kunnen zich minder goed concentreren als de deur voortdurend weer opengaat, waardoor ze minder opsteken in de les.”

“Maar de Vorstse oplossing is een beetje kiezen tussen twee kwaden: ofwel worden de andere kinderen gestoord en leren die minder, ofwel wordt de laatkomer bestraft en kan die minder leerstof meepikken.”

“Ik zou zelf in eerste instantie kiezen voor een spaarkaartsysteem. Elke keer als een kind goed op tijd is, krijgt het een sterretje op zijn of haar spaarkaart. Als de kaart aan het einde van de week vol is, krijgen de kinderen een beloning: bijvoorbeeld een voorleesverhaal van de leerkracht.”

“Dat heeft twee voordelen: ten eerste leg je als school de nadruk op het positieve. Ten tweede is het minder dwingend. Het werkt via het kind, dat zelf op tijd zal willen zijn.”

“Natuurlijk moet je het gesprek ook aangaan met de ouders.

De gevolgen voor de rest van de klas moet je daarbij in de verf zetten. Al weet ik dat die ouders niet altijd makkelijk bereikbaar zijn: gemakkelijke oplossingen zijn er niet voor dit probleem.”

De Bruyckere denkt nog aan ‘nudging’: een tactiek uit de gedragseconomie die binnenkort ook toegepast zal worden op onze belastingbrief. “Dan vermeld je in je communicatie met de ouders – via affiches aan de schoolpoort, briefjes in de agenda of e-mails – dat bijvoorbeeld 95 procent van de ouders altijd op tijd is. Zonder de laatkomers te vermelden. Ouders die te laat komen, zien zo dat ze ‘buiten de norm’ vallen, en dat werkt bij mensen altijd.”

“Al mijn voorstellen leggen de nadruk op het positieve, en op communicatie: blijven praten met de ouders.”

“Schooldirecties moeten ook bekijken waarom ouders te laat komen. In een paar landen woedt de discussie al of de schooltijden wel praktisch haalbaar zijn om op tijd te komen. Als de schooldag bijvoorbeeld met een half uur verlaat zou worden, staan ouders mogelijk minder lang in de file en zullen de kinderen beter uitgerust zijn.”

20 I BRUZZ 1548 I Donderdag 24 november 2016

VADROUILLE TENTOONSTELLING Iconotextures (2011-2016) van Thierry de Cordier

Het museum wordt de nieuwe kerk BRUSSEL – Twaalf monumentale werken, Iconotextures zoals Thierry de Cordier ze noemt, hangen in de meditatieve Zaal Bernheim van het Old Masters Museum. Ze bieden u troost, rust, stilte, zelfreflectie, confrontatie met het goddelijke of het niets. Als een Via Dolorosa versterken de nieuwsoortige staties de beleving die de museumzaal zich toe-eigent: een alternatief zijn voor de kerk.

M

et creaties in situ gaf Nobelprijswinnaar voor literatuur Gao Xingjian in 2015-2016 een meditatieve bestemming aan de marmerwitte Zaal Bern heim, van de Old Mastersafdeling van de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten (KMSKB). Die sfeer wordt bestendigd met de expositie Iconotextures. Een reeks volgeschreven papiervellen van anderhalve meter breed bij drie meter hoog, gemaakt door Thierry de Cordier in een tijdspanne van vijf jaar (2011-2016). Slechts twee werken uit de reeks, toen Canciones genoemd, waren al te zien in het SMAK in Gent. Nu leent de galerie Xavier Hufkens alle twaalf giganten uit aan de KMSKB, wiens directeur Michel Draguet grote fan is van De Cordiers oeuvre.

Het museum kon al één schildering kopen van de levende artiest, Smaragdgroen Visioen (2009), te zien in de grote inkomhal. In de typisch inktdonkere kleuren van De Cordier valt in dit doek de ingang van een vagina te herkennen, die uw aandacht zoekend naar de diepte zuigt. Verder hangt nu tijdelijk een Wilde zee, eveneens gitzwart, in de nieuwe expo Moderniteit à la belge. Het is dus lovenswaardig dat een monumentale reeks als Iconotextures het belang van actuele kunst in de openbare ruimte kan sterken. Temeer daar het werk, onvrijwillig of niet, past in de trieste geloofsveroordelingen, de beschuldigingen en het misbruik van de naam God of Allah in deze tijd.

Laat ons wel stellen dat De Cordiers werk gezien moet worden als een metafysisch, volledig in zichzelf gekeerd kunstwerk – en dus geen maatschappijkritisch product is. Het uitgangspunt van de artiest voor deze reeks was zelfreflectie. Het werk nodigt hier ook sterk toe uit, als een ‘icoon’ (eerste deel van de titel).

De Cordier komt en gaat in de kunstenaarswereld en houdt zich regelmatig op afstand (zeker in de jaren 1990-2000). Maar sinds zijn opmerkelijke aanwezigheid op de Biënnale van Venetië in 2013 blijkt zijn internationale herkenning incontournable.

Woordlijnen Als je de zaal Bernheim binnenstapt, zonder veel volk, bijt de mystieke sfeer meteen in je nek. De twaalf muurhoge schrijfvellen, volgestouwd met woordlijnen, komen als dragers van een kruisweg op je af. Niet bij de deur, maar rechts achteraan begint de reeks. Het eerste werk is constructief evenwichtig. In

Het overal herhalend onderwerp is God en de definitie of non-definitie van God mooi handschrift wordt elke letter met eenzelfde spatie naast elkaar geplaatst. Samen vormen ze woorden, zinsdelen en uitdrukkingen die De Cordier opviste in theologische geschriften. Het overal herhalend onderwerp is God en de definitie of non-definitie van God. De stapel aan onbekende en bekende uitdrukkingen smeert De Cordier uit in ellenlange schrijfsels. En verder in het werk, komen daar ook totaal uit de lucht gegrepen Shakespeariaanse en andere, soms absurd lijkende zinnen bij. Daarin vervangt hij het zelfstandig naamwoord door het woord God. Zoals ‘Dieu, c’est une soupe’. Of het ons aan ‘Ceci n’est pas une pipe’ doet denken, is hier niet aan de orde.

Na een kruisgang van enkele panelen wordt

al duidelijk dat de kalligrafisch bewonderenswaardige schriftuur die de artiest hanteert voor dit verhaal van godsbestaan, godslastering en ontkenning afzwakt tot een gekrabbel, Vandaar het woord ‘textuur’ (tweede deel van de expotitel). We zien zinnen die elkaar overlappen. Zinnen die afbrokkelen. Kleuren die vervangen worden door vlekken, wolken of golven van letters. Het wordt naar het laatste paneel toe heel beangstigend, verwarrend. Het sluit aan bij de zoektocht die de kunstenaar al een leven lang doorworstelt over God versus het nihilisme. Het benoemen van de absurdheid in het zoeken en het schriftelijk verdedigen van wat en wie God is, wordt hiermee geportretteerd. Het is dan ook de bedoeling dat je je tijd neemt. Om teksten te lezen. Stil te staan bij de gedachtegang. En anderzijds ook de figuratieve expressievorm analyseert.

De Cordier gebruikt dan eens koningsblauwe inkt, dan weer zwarte of indigo.

Taal en religie Dat woorden ons tot ‘geloof’ en ‘ongeloof’ dicteren, is een ander aspect dat schuilt in dit kunstverhaal. Weet bijvoorbeeld dat de Arabische taal bol staat van uitdrukkingen uit de Koran. Bijgevolg is de moedertaal van een moslim niet los te koppelen van zijn geloof.

Vergelijk het met een Europeaan met christelijke roots die een hele dag zou spreken in parabels en gezegden uit de bijbel. Zo van: “Als jij denkt dat ik over de zee kan lopen, en zomaar brood kan vermenigvuldigen…” Bijgevolg wordt het begrijpelijk dat de onlosmakelijke band tussen taal en religie - zeker in de islam - niet zomaar te bekritiseren valt. Er vallen nu eenmaal geen woordenlijsten aan godsdienstige uitdrukkingen en woorden te schrappen uit de spreektaal van wie thuis Arabisch spreekt, gelovig of niet. Ook dat verhaal valt te herkennen in het statement van definieerbaarheid of niet-definieerbaarheid van God, zoals De Cordier dit ophangt. Zijn zoektocht is nu eenmaal getekend door een jongerenverleden waarin hij de catechismus uit zijn hoofd

moest leren. En door de tweespalt in ‘moedertalen’: van een Franstalige moeder en Nederlandstalige vader uit de taalgrens bij Oudenaarde.

Verder treedt De Cordier in de lijn van de mystici, die aantrekken en afstoten, naargelang van de kwetsbare tegenpartij. De lezer van dit oeuvre, dat met het monnikengeduld voor een incunabel lijkt geproduceerd, wordt sterk geconfronteerd met zichzelf. Heeft hij tijd om alles te lezen? Om na te denken bij de theologische en andere boodschappen over God en het niets? In een tijd waarin het internet via de gsm uur na uur, om niet van minuten te spreken, dicteert waaraan de mens moet denken, is het zeer onwaarschijnlijk dat hij zelf nog capabel is om in alle rust en tijd door te denken over… Ook daar nodigt deze zaal mee toe uit. Tussen De Cordiers werk vinden dan ook yogalessen plaats.

Voor het museum is deze stilteruimte het broodnodige alternatief voor de kerk, waar met schroom nog binnen wordt gestapt, al is er nood aan. Kunst in een openbare ruimte kan ruimte scheppen voor spirituele rust en meditatie. Brood geven aan de hongerige, zoekende.

Jean-Marie Binst

>

Iconotextures, tot 22/1/2017 dinsdag tot vrijdag, 10u-17u, zaterdag en zondag, 11u-18u Vrije toegang met een ticket Old Masters Museum, een combiticket of een ticket van de expo ‘Moderniteit à la belge’, Koninklijke Musea voor Schone Kunsten OldMasters Museum , Zaal Bernheim Regentschapsstraat 3 B–1000 Brussel, 02/508.32.11 www.fine-arts-museum.be

YOGA-lessen in de tentoonstelling op 25/11, 2/12 en 9/12, van 12.15u tot 13.15u, 8 & 6 euro, reservatie online: www.fine-arts-museum.be

Donderdag 24 november 2016 I BRUZZ 1548 I 21

OOK VOOR KINDEREN GOD ZIET U

Elk papieren vel staat bol van andere schriftuur, maar het woord God komt als rode draad overal terug.

“Kinderen staan vaak losser van alle vooroordelen, ook over religie. Het werk van Thierry de Cordier bevat duizenden definities die God bevestigen en ontkennen,” zegt Isabelle Vanhoonacker, directrice van de Publieksdiensten van de KMSKB. “Een bezoek aan deze expo leent zich bijgevolg perfect tot de vraagstelling: wat is God? Wat is geloof? Wat is de wereld? En wat voel je als je geen geloof hebt? Veel mensen vullen hun leven in

met een god en geloof. De Cordier laat zien dat als je dat weghaalt, er een leegte overblijft of een verwarring.

Waarmee valt die leegte dan te vullen? Is dat met rede? Is dat met kunst of muziek?”

“Die vraagstelling is meer dan ooit actueel voor kinderen. De confrontatie hiermee kan uitdraaien op een multicultureel gesprek.

Over welke betekenis God vandaag heeft en voor wie. Ook voor familie van schoolvrienden. En voor

jezelf. Kinderen zien ook overal het figuratieve in.

Vertrekkend van de textuur van De Cordiers werk kan het dan richting Chinese, Japanse of Arabische kalligrafie gaan. Er valt voor kinderen dus heel universeel te werken met deze expo.

Verder kan aan een kind worden uitgelegd dat de schriftuur in dit oeuvre een uitdrukking is van een gemoed – dan eens gecontroleerd, dan eens verstoord.

Kunst wekt altijd een stuk emotie op bij jezelf. Dat is

belangrijk als spiegel van je eigen gevoelens. Kinderen kunnen dan stilstaan bij hun reacties. Schrikt een kunstwerk hen af of trekt het hun nieuwsgierigheid?

Worden ze er rustig van of onrustig of boos? Voor tieners is de expo dubbel zo interessant omdat zij in de levensfase zitten waarin ze nadenken over existentiële vragen. Iconotextures zet aan tot heel wat debat over de kwetsbaarheid van de mens.”

JMB

© TIM DIRVEN

Thierry De Cordier Het uitgangspunt van de artiest voor deze reeks was zelfreflectie.

© TIM DIRVEN

BRUZZ1548 1547 II DonDerDag DonDerDag 24 17 november 2228I IBRUZZ november 2016 2016

FILM Productie- en distributieplatform realiseerde al bijna veertig films VOETBAL – meer dan alleen titelambities met rWDm

Tien‘nujaar Auguste Orts ben ik vooreen kunstenaarsfilms man

“Natuurlijk is niets in het voetbal zeker, maar het project van RWDM is ideaal voor mij.”

op het veld’

BRUSSEL - auguste orts is tien geworden. niet de liberale politicus die de Zenne liet overwelven, die is al 136 jaar dood. Wel het naar hem genoemde productie- en distributieplatform voor films op het snijpunt tussen cinema en beeldende kunst. “brussel is een bloeiende biotoop voor artist films.”

SINT-JANS-MOLENBEEK – voetballers die ook supporter zijn van hun club worden et tienjarige bestaan Vlaamse Gemeenschap subsite bundelen en knowhow schaarser, maar nicolas maeyens (24)en exper- De ROBBRECHT van Auguste Orts dieert Auguste Orts structureel. tise te delen. Meer was het niet. De DESMET (LINKS) wordt donderdag ge- hijboutade “Dat staat ons toe om een kantoor wil dat wedebuut sindsdien geen is er nog zo een. maakte zijn EN HERMAN vierd in de Beurste runnen met een artistiek leider, tijd meer hebben om samen een kofASSELBERGHS schouwburg.

Vieren keert een zakelijk leider en een techfie te drinken.” bij FC brussels nu terug naar kunstenaars richtten nisch directeur. Niemand van ons De Beursschouwburg nodigde de dat productiedis- van vier werkt in loondienst. Voor elk vier kunstenaars uit omook artist in rWDm. eenenkeuze het hart, maar tributieplatform van nieuw project begint de zoektocht residence te worden. Het initiatief met titelambities. kunstenaarsfi lms op: naar geld van voren af aan.” werd genoemd naar de straat van

H

Auguste Orts ondersteunde Desmet bij zijn film ‘On a clear day’ over Brussel als landschap.

Herman Asselberghs, Manon de Boer, Sven Augustijnen en Anouk k vind dat je als jonge gast grote voorDe Clercq.

“Zoals heel wat al moet spelen, niet op de bank steden telt Brussel veel beeldenzitten.

Daarom heb ik Anderde kunstenaars en filmmakers. op mijn veertiende verlaDat lecht zijn bijna allemaal eenmansten,” vertelt Maeyens. kwam fabriekjes die zelf instaan“Ik voor de bij FC Brussels terecht, fi nanciering, productie en speelde distriop mijn al bij de rebutieervan hun zestiende werk,” zegt Herman serven en maakte als zeventienAsselberghs. “Wij hadden blijkbaar jarige mijn debuut in we tweede klasse. een link met elkaar: dronken al Mijn keuze was dus de juiste.” eens een koffie met Manon de Boer.

Hetkwam is in een ploeg met anZij op het idee omonder met zijn deren Le enen Vesevieren eenPostollec, koffie te Lutula drinken salinovic de jonge Maeyens zijn men ietsdat te beginnen.

Zo beslisten eerste bij de grote jongens we tienstappen jaar geleden om de krachten zette. Twee seizoenen lang maakte hij deel uit van de eerste ploeg. Dat

I

de werkplek: de Auguste Ortsstraat.

ging met ups en downs.

Tussen beeldende kunst“Ik en herinner cinema

metien mijnjaar eerste nog goed: In tijd wedstrijd realiseerde Augusthuis tegen Doornik.

We wonnen te Orts een kleine veertig fi lms, met 1-0 dankzijmeegerekend. een goal van“We Lugastproducties tula. Een fantastische herinnering. maken geen fi lms samen: we zijn Je debuut maken in het geen collectief, maar een Edmond samenMachtensstadion op is toch wel wat.” werkingsverband lange termijn.

“Ik was maar gedurende sommige Continuïteit is heel belangrijk. We periodes eenén titularis.

Bijons het eigen begin produceren verdelen van mijn derde seizoen kreeg ik van werk. Alles vertrekt bij de kunsteMichel minder speelgenaar en De nietWolf van bij een producent legenheid ben ik over mijn toedie zoveel en mogelijk projecten wil komst beginnen na te denken.

Ik binnenrijven om zijn boîte te doen besliste opnieuw te studeren en in draaien,” zegt Asselberghs. een lagere divisie te spelen, bij Woluwe-Zaventem. Dat ik in de vesti-

ADVERTENTIE ADVERTENTIE

S OCIALE V ERHUURKANTOREN (SVK) V E R H U U R U W G O E D ZO R G E LO O S Het SVK garandeert : = een stipte huurbetaling = een degelijk verhuurbeheer = het ouderhoud van uw woning = hulp bij renovatie = fiscale voordelen

www.fedsvk.be - 02 412 72 44

“Van bij het begin leek het ons goed om ons systeem niet alleen voor airevieren hoorde hoe sommige spelers ons te gebruiken, maar het te niet betaald werden, of dat ze thuis ineens geen warm water meer hadden, heeft ook wel een rol gespeeld.

Ik had het geluk dat Vermeersch me graag had en ik op tijd werd betaald (lacht).”

De tocht van de turnleraar in lagere divisies begon goed, want na twee en een half seizoen bij Woluwe-Zaventem, dwong de ploeg de promotie af naar tweede klasse.

Robbrecht Desmet Zijn contractverlenging lag achteraf klaar, maar door een misverstand Filmmaker ging dat niet door. Uiteindelijk trok hij naar Waterloo. “Daar werd aan een mooi project gebouwd, maar het werd een raar seizoen, waar de best betaalde spelers op het einde geen cent meer kregen. De voorzitter was nogal speciaal, in de stijl van Vermeersch.”

© MICHEL OOSTERS

ter het project en was er vorig jaar al graag bij geweest, maar hij had al getekend bij Pepingen. “Tijdens de eerste match die ik bijwoonde, tegen Sterrenbeek, dacht ik: ‘Op dat veld wil ik staan.’ Spelen voor een paar duizend man is veel leuker dan voor vijftig man.”

“Het is overdreven om te zeggen dat tekenen bij RWDM een droom was.

Met die ploeg in eerste klasse spelen zou dat wel zijn. Maar het is natuurlijk fantastisch om terug te keren en voor zo’n enthousiast publiek te spelen. Voor die mensen wil je alles kapot spelen. Ik ben supporter van de club, ja, maar dat maakt geen ADVERTENTIE verschil op het veld. Ik geef altijd alles voor mijn club.”

lers komen en gaan, maar de basis zal blijven, denk ik. Een scenario zoals Beerschot is ook hier mogelijk. De spelers hebben getekend voor de ambitie van de club.”

Niet alleen het ambitieuze project van de club spreekt de spelers aan, ook de goedgevulde tribunes. De trouwe aanhang van RWDM is een echte troef, dat zullen ze zaterdag in de derby tegen Léopold Ukkel opnieuw bewijzen. “Voor zo’n publiek moet je alles geven. Onze supporters zijn het voorbeeld van een twaalfde man. Het is nog iets anders dan bij FC Brussels. Vroeger kwamen ze naar de ploeg kijken die in hun stadion speelde, nu komen ze naar hun ploeg kijken.”

“De derby blijft toch wel iets bijzonders. De supporters kennen mensen uit de gemeente van de tegenpartij en sommige Vier rode kaarten spelers, zoals ik, kennen heel “Vorig seizoen speelde ik voor wat tegenstanders. Bij pakweg Pepingen. Daar had ik een mooi Manage ken ik weinig volk, bij contract. Dat stop ik niet weg, maar Ganshoren bijvoorbeeld heel de mentaliteit viel tegen. Ze zijn de ploeg. Een derby is toch aler zeer Vlaamsgezind. Ik ben niet tijd een tikkeltje specialer.”

Nicolas Maeyens, voetballer RWDM perfect tweetalig, maar het lukt me Een zege in de derby moet meer dan behoorlijk. Dat ik dat seiRWDM helpen om de tweezoen ook nog eens vier rode kaarten de periodetitel binnen te haMaeyens is als middenvelder de link pakte, hielp uiteraard niet. Al bij al len. Zoals Maeyens aanhaalde, is tussen de verdediging en de aanval. heb ik er wel een degelijk seizoen de titel dé prioriteit. Hij deelt het Hij staat veel aan de basis van acgespeeld. Daarom vind ik het niet enthousiasme van de tribunes en ties, is belangrijk in balrecuperatie erg om in lagere divisies te spelen. wil hogerop. “Ik heb de afgelopen en heeft een goede trap. Met die Ik word nog altijd beter. Door veel te seizoenen een paar clubs gehad, kwaliteiten is hij een van de troeven spelen, krijg je veel zelfvertrouwen, nu wil ik stabiliteit. Natuurlijk is van een ploeg die niet onder stoelen neem je meer verantwoordelijk en niets in het voetbal zeker, maar het David Van Reybrouck of banken steekt dat ze voor de titel durf je te ondernemen. Bij Brussels project van RWDM is ideaal voor Ruëll gaat. “We willen kampioen worden, werd me verweten Raven dat ik te lief was mij. Wat de toekomst brengt, weet Bruno Vanden Broecke dat is duidelijk. Daar praten we met op het veld. Wel, nu ben ik een man ik niet. Ik zie mij niet meteen vermekaar over, maar dat betekent niet op het veld.” trekken. Als ik de kans zou krijgen dat we denken dat we er al zijn. We Maeyens was vorig seizoen een paar om nu te tekenen om met RWDM onderschatten niemand.” keer te zien in het Edmond Machin divisie 1B te spelen binnen zes “Deze ploeg zal een paar seizoenen tensstadion. Niet als speler, maar à acht jaar, zou ik dat met de ogen Tim Schoonjans standhouden. Er zullen wel wat speals supporter. Hij stond meteen achdicht doen.”

“Via Orts krijg je toegang tot een opgebouwd netwerk”

PARA

“Onze supporters zijn het voorbeeld van een twaalfde man” 1>14.12.2016

Donderdag 24 november 2016 I BRUZZ 1548 I 23

delen met jonge, binnenlandse kunstenaars zoals Robbrecht Desmet of met internationale, gevestigde waarden zoals Aglaia Konrad en Dora Garcia. We beperken ons tot een drietal gastproducties per jaar omdat we niet meer aankunnen.”

Robbrecht Desmet noemt Auguste Orts “het gedroomde huis”. Hij werkte er de voorbije vier jaar aan een film die donderdag op het verjaardagsfeest in de Beursschouw-

nale filmfestivals, musea, galerijen en andere vertoningsplekken met een warm hart voor artist films. Die kennis delen we graag. Een van de ambities van Auguste Orts is zonder meer om de artist film op de kaart te zetten. Niet alleen die van ons. Ondertussen zijn we ook zeer bedreven in goede, inhoudelijk en financieel onderbouwde dossiers samenstellen. Dat kan een grote hulp zijn voor een beginnende kunstenaar.”

“We maken geen films samen: we zijn geen collectief, maar een samenwerkingsverband op lange termijn” Herman Asselberghs Oprichter Auguste Orts

© IVAN PUT

burg in première gaat. “‘On a clear day’ is een van die gastproducties van Auguste Orts,” zegt Desmet.

“Het grote voordeel is dat je kan gebruikmaken van de knowhow in het toch wel zeer specifieke veld van kunstenaarsfilms en filmmakers die op het snijvlak werken tussen beeldende kunst en cinema. Via Orts krijg je toegang tot een opgebouwd netwerk waar een individuele filmmaker die nog aan de weg timmert niet zomaar binnen raakt. Ze weten bij wie je moet aankloppen.”

Asselberghs beaamt dat. “Als je een film maakt, moet je hem ook in de wereld steken. Anders heeft het geen zin. Voor een eenmansbedrijf kan dat vreselijk tijdrovend zijn. Wij hebben in de loop der jaren een wijd netwerk uitgebouwd van internatio-

Een artist film kan alle kanten uitgaan. “Er is ongelofelijk veel mogelijk. Je kan een film van twee minuten maken of een van zes uur.

Je bent niet gebonden aan de geijkte manieren van vertellen. Je hoeft geen sterren te hebben. Een klassiek scenario is geen verplichting,” legt Asselberghs uit.

Gefragmenteerd Brussel Robbrecht Desmet koos voor zijn nieuwe essayistische film ‘On a clear day’ voor een landschappelijke benadering van Brussel. “Door de jaren heen heb ik veel materiaal gefilmd: stadslandschappen, een mix tussen vergezichten en laag-bij-degrondbeelden. Door naar het landschap te kijken, doe je volgens mij al een voorstel om het te veranderen.

Het Brusselse landschap is zeer gefragmenteerd en onsamenhangend.

Helemaal aan het begin van het project was de vraag: in welke mate kan je het landschap van Brussel zien als Europees? Op verschillende vlakken wordt Brussel gebombardeerd tot de Europese stad, maar in tegenstelling tot andere Europese grootsteden krijg je geen grip op het Brusselse landschap. Je kan het niet vereenzelvigen met een iconische verschijning terwijl dat met Parijs of Londen wel lukt.”

Voor de tekst liet Desmet zich inspireren door de Engelse romantische dichter William Wordsworth. “In de achttiende eeuw wandelde hij door Europa en schreef hij duizenden verzen in een soort van obsessieve drang om het landschap te kunnen vatten en er betekenis aan te geven.”

Herman Asselberghs stort zich in zijn nieuwe film ‘For now’ op de Joods-Duitse schrijver en cultuurfilosoof Walter Benjamin. “‘For Now’ wil per se géén film zijn over Benjamin. Over zijn leven en werk leert de film je niets. In plaats van de plekken te bezoeken waar Benjamin geleefd heeft, heb ik het in mijn hoofd gehaald om de plekken te bezoeken waar hij niet geraakt is. Ik ben naar Portbou aan de Frans-Spaanse grens gereisd waar hij in 1940 zelfmoord pleegde toen hij, op de vlucht voor de nazi’s, de grens niet over raakte. Ik dacht: ik ga in zijn plaats naar New York. Ik filmde ook in Jeruzalem, Tel Aviv en Ramallah. Gaat die film over Benjamin? Neen. Het is een springplank om het over iets anders te hebben: Israël, Palestina, New York, de manier waarop we naar film kijken.

Dat gebeurt in Benjamin-style. Hij was geen filosoof met een sluitende leer, maar was heel begaan met de hedendaagse wereld, in zijn geval de jaren twintig en dertig. Hij was

een van de eerste moderne mensen met veel en scherpe aandacht voor beeldcultuur.”

Auguste Orts is internationaal ingebed. Het buitenland is goed voor 75 procent van de vertoningen en 35 procent van de financiering.

Maar de band met Brussel is sterk.

“De meesten van ons wonen en werken in Brussel. We zijn een deel van het audiovisuele veld in Brussel, werken samen met Beursschouwburg, Argos, Cinematek, producenten, post-productiebedrijven, cameramensen en zo meer. Dat zit hier allemaal op een paar vierkante meter samen. Brussel is een bloeiende biotoop voor ons veld. De lijst van mensen die hier artist films maken is eindeloos: Pieter Genen, Sirah Foighel Brutmann, Eitan Efrat, Sarah Vanagt en nog heel wat anderen,” zegt Asselberghs.

De ambitie voor de volgende tien jaar is beperkt. “Een van de doelen is om géén groot instituut te worden. Wij mikken op maatwerk en werkbare, persoonlijke relaties. Wij willen de volledige controle over het produceren, distribueren en vertonen van films. Daar hoef je niet voor uit de voegen te barsten. Dat betekent niet dat je geen grote films kan maken. De volgende film van Sven Augustijnen zal vier jaar in de maak zijn en negentig of honderdtwintig minuten duren. Het is de ambitie van Orts om de kunstenaar artistiek en professioneel naar een hoger plan te brengen. Dat lukt niet met een hit&run-strategie. Dat vergt continuïteit. Het grote plan is om over tien jaar nog altijd te bestaan.”

Niels Ruëll

>

10 jaar August Orts: 24.11, Beursschouwburg.

ADVERTENTIE

BURNING ICE #10 3>10/12/2016 KAAITHEATER & KAAISTUDIO’S

Welke rol heeft kunst te spelen in de steeds urgenter wordende zoektocht naar een duurzame samenleving?

HEIKE LANGSDORF | KATE MCINTOSH | BENJAMIN VERDONCK | PIETER AMPE | ELS DIETVORST NIKO HAFKENSCHEID, PABLO CASTILLA & HEDVIG BIONG | DAVID WEBER-KREBS | MYRIAM VAN IMSCHOOT LOTTE VAN DEN BERG & DAAN ’T SAS | SPIN | DIRK HOLEMANS, TINE DE MOOR & CHRISTOPHE CALLEWAERT

WWW.BURNINGICE.BE

CO-FUNDED BY THE CREATIVE EUROPE PROGRAMME OF THE EUROPEAN UNION

24 I BRUZZ 1548 I Donderdag 24 november 2016

ENFANT TERRIBLE KATRI OLDENDORFF ZEEMANSpastor Mijn jeugdige ervaring van een verhuizing met het gezin naar een ander land, heeft me het belang van het gemeenschapsgevoel doen inzien”

© SASKIA VANDERSTICHELE

Ik reis veel, want ik ben ook zeemanspastor voor de Finse Zeemanskerk in Nederland, Luxemburg en Griekenland. Pas sinds anderhalf jaar ben ik protestantse pastor van de evangelisch-lutherse Kerk van Finland. Mijn jeugdige ervaring van een verhuizing met het gezin naar een ander land, heeft me het belang van het gemeenschapsgevoel doen inzien. Zo is mijn roeping om sinds januari missiewerk in Brussel te doen, ontstaan. Theologie is mijn tweede studie- en beroepskeuze geworden, pas als dertiger. Het is niet louter een taal van de geest, maar ook van het hart. Voor mij is religie beleven iets heel persoonlijks, en misschien is introvert zijn typisch voor Finnen.

Onze mis is niet louter een gemeenschapsviering, maar vraagt om momenten van stilte, net om voldoende tijd te gunnen aan zelfreflectie en persoonlijke beleving van de religiositeit.

Iedere donderdag kom ik met mijn buitenlandse collega’s van andere christelijke vocatie samen voor gebed en zang in de Verrijzeniskapel in de Van Maerlantstraat. Dat ze van katholieke, protestantse, anglicaanse, lutherse en andere achtergrond zijn, maakt het overleg

interessant. De interactie over wat ons bezighoudt in Brussel is heel open-minded. Wat wil je, alle Brusselse gemeenten hebben een uniek individueel karakter, daar vallen veel expats als wij voor. Al schrikken veel Finnen ook van de cultuurverschillen.

Ik ervaar van vrijwilligers in de Zeemanskerk, dat ze in hun hoofd altijd going back gepind hebben, ook al wonen ze hier vijftien jaar. Als ik naar hun Belgische vrienden vraag, hebben ze er geen of maar een paar. Alsof ze in een tijdelijkheid leven en niet alles volop beleven. Daarom is het als expat essentieel dat je ook een leven leert te leiden buiten je (taal) gemeenschap. Een echte parochie hebben wij Finnen niet, omdat iedereen elders in en buiten de stad deelneemt aan lokale gemeenschapsvieringen. Er wonen tot 4.000 Finnen in en rond de hoofdstad, van de 5.000 in België. We hebben hier maar een geloofsgemeenschap van om en bij de 1.500 Finnen. Op een gewone Finse zondagsmis zie ik amper gelovigen, een twintigtal. Door het sociale werk van de Zeemanskerk voelt de hele gemeenschap zich wel verenigd. Geld zamelen we in via onze

“Als expat is het essentieel ook een leven te leiden buiten je (taal)gemeenschap” lunchshop en de Finse artisanale kerstmarkt.

Mijn missie is ook om al die Finnen, en andere mensen, een stuk de ogen te openen voor integratie: hier en nu leven, daar gaat het om.

Als kind woonde ik in Hamburg - met een Finse moeder en een Duitse vader. Toen ik 21 jaar was, verhuisden we naar de Finse havenstad Turku. Daar maakte ik mijn taalstudies af en studeerde ook geschiedenis. Vijftien jaar lang werkte ik voor een multimediabedrijf.

Vandaag word ik voor het sociale werk dat ik doe - niet voor het pastorale werk - betaald

door een groot Fins gokhuis, dat vele goede doelen sponsort. Ook word ik voor de havens van Zeebrugge en Antwerpen opgeroepen om schepen onder Finse vlag aan te doen, als daar vraag naar is. Ik trek dan een T-shirt, een jeans en een geel windjack aan. Het verlaagt de omgangsdrempel met de hardwerkende zeebonken. Of het nu hindoes of moslims zijn, het is makkelijker om over heimwee, relatieproblemen met thuis of op het schip, met iemand als ik te spreken dan onder scheepsmannen.

Voor mijn gezin is dat weg van een Finse thuis leven ook niet makkelijk. Mijn man, die in Estland werkt, komt om de veertien dagen een weekend naar Brussel. Mijn dochter van achttien bleef voor haar laatste humaniorajaar in Finland. De jongens van veertien en zes gaan in het Nederlands naar school. De internationale school was me te duur en in de Europese mochten ze niet binnen. Nu besef ik dat we de beste keuze voor de jongens maakten: lokaal schoollopen is veel sociaal-menselijker voor hen. Een stuk van mijn taak als pastor is ook voor mijn gezin zorgen.

Jean-Marie Binst

KATRI OLDENDORFF (40) Lutherse pastor van de Finse Zeemanskerk. Staat in voor de missie in Brussel, Amsterdam, Luxemburg en Athene. Gehuwd, drie kinderen, van wie twee jongens in het Nederlandstalig onderwijs hier en een dochter die in Finland bleef. Vanaf 30 november is er een traditionele Finse kerstmarkt in de Jacques de Lalaingstraat 33, 1040 Brussel. http://belgia.merimieskirkko.fi/

Donderdag 24 november 2016 I BRUZZ 1548 I 25

NICK TRACHET Brussel en de wereld culinair ontdekt Als het koud wordt, zetten de brasseries hun zeevruchtenstalletje buiten. Dat hebben ze afgekeken van Parijs, maar wij hebben met schelpen ook onze eigen tradities.

Is er iets meer Brussels dan wulken kauwen? Ja, ze zijn ook wel in Frankrijk te krijgen als eeuwige bulots mayonaise op restaurant, maar als heet streetfood zie ik niet zo gauw wulken te koop buiten Brussel. En zeker niet in een pikante bouillon, zoals het hier zo lang mode was.

Je kon ze ook gekookt kopen aan zee. Dikke witte wulken, koud, waarmee je dan op café ging zitten achter een glas Rodenbach. Je moest die zelf uithalen met een schroevendraaier of zo en meestal zaten ze nog vol zand ook. Dan is de Brusselse manier om ze aan te bieden toch wel eleganter, ook al stond je dan recht aan een charette, buiten in de kou bij een vaak gezette dame met een witte schort.

Wij noemen ze hier in Brussel karikollen, al is dat een verzamelnaam, want kreukels zijn ook karikollen, maar dan kleiner en fijner. Oudere Brusselaars spraken van scheiregots (escargots). Louis Paul Boon heeft het in ‘Eten op zijn Vlaams’ (1972)

over schargots. In de rest van Vlaanderen heten ze wulloks.

Wulken eten is in ieder geval een eeuwenoude traditie in onze streken.

Dokter Gheeraert Vorselman gaf in 1560 een kookboek uit met daarin een recept ‘om te bereyden willoxen’. Zijn instructies zijn kort: spoel ze, kook ze in de schelp, haal ze uit en wrijf ze in met zout (om slijm te verwijderen, vermoed ik) en overgiet ze dan met azijn en peterselie. Geen selder dus zoals vandaag en van cayennepeper was er toen nog geen sprake. Vorselman schreef voor een elite, wat aangeeft dat wulken niet alleen door het volk werden gegeten.

De wulk (Buccinum undatum) is een vleesetende zeeslak. Moeilijk om het zich voor te stellen, maar hij jaagt actief op wormpjes en krabbetjes en wrikt kokkels open.

Maar verder leeft hij vooral van dode dieren. Op die manier wordt hij ook gevangen in Frankrijk: met vallen waarin een stuk dode hondshaai werd gehangen. De aanvoer in

Wulken

werd het gebruik van TBT wereldwijd verboden, en langzaam zien we de diertjes weer verschijnen. In de Oosterschelde, altijd al een wulkengebied, zijn de eerste vissers weer uitgevaren om deze zeevrucht te verschalken.

Maar ondertussen is de markt wel weg! Toen de Noordzeewulk verdween, zijn de Brusselse karikollenkraampjes zich in Bretagne gaan bevoorraden, waar de wulken gedijen, maar kleiner zijn dan hier. Daarenboven zijn ze groen: les petites vertes. Zo kan je een Bretoen herkennen van de zeldzame lokale wulken. Wanneer er weer ‘witte’ gaan bij komen, zal iedereen verstomd staan kijken: wat een monsterachtige slakken, wat een joekels!

Hier en daar kan je levende wulken kopen. Ik had ooit een zeevruchtenschotel besteld bij mijn Marokkaanse visboer, maar de man had daar niet zo’n ervaring mee: toen de schotel thuis aankwam, kropen de wulken vrolijk rond op de schotel. Mosselen en oesters zijn

“Als heet streetfood zie ik niet zo gauw wulken te koop buiten Brussel” België, vroeger, was een bijvangst van de trawlers op zee of van de mosselvisserij.

Maar de wulken in de Noordzee begonnen vanaf de jaren zeventig te verdwijnen. Overbevissing?

Onwaarschijnlijk, daarvoor zijn er te veel, wereldwijd. De schuld werd gevonden bij het gebruik van Tributyltin (TBT) als antifouling in de scheepvaart. Dat goedje zat in verf voor de romp van schepen, zodat er zich onder water geen zeepokken of wieren op vastzetten.

TBT maakte de wulken (en andere slakkensoorten) steriel. In 1990

passiever. Dan maar zelf gekookt.

Breng water aan de kook met zoveel zout als zeewater (30 gram per liter). Doe daar kleingesneden ajuin in, takken selder, laurier en tijm, zwarte peper en cayennepeper. Wat witte wijn mag ook.

Laat alles eerst een klein half uur koken. Gooi er dan pas de levende wulken in. Wanneer de bouillon weer aan de kook komt, reken je drie minuten. Haal ze er dan uit.

Hoe langer je wulken laat koken, hoe taaier ze worden. Na een uur of zo worden ze weer zachter, maar dan is de smaak eruit gekookt en het vlees draderig. Kort zieden is de boodschap.

Taaie wulken behoren natuurlijk tot de traditie, ze werden in de witte teil van de charette op kooktemperatuur gehouden, met een imposante bos selder die er rechtop uitstak. Of zoals Boontje schreef: “Daar zat net het aanlokkelijke aan vast: dat men voor zijn beetje centen een eeuwigheid kauwen en kauwen kon.”

Smakelijk.

De hele reeks nalezen? > BRUZZ.be/trachet

ADVERTENTIE

13/12/2o16 beursschouwburg - brussel

HUMAN (ART)ISTIC PROJECT officiële lancering 13u30 > 24u00

Meer info www.humanartistic.org / tel 02 242 36 02 Organisatie: HuisvandeMens Brussel i.s.m. Uitstraling Permanente Vorming en Vrije Universiteit Brussel

FORUMS

VRIJ(KUNST)ZINNIG HUMANISME: EEN VERKENNING traduction simultanée NL/FR

LES DROITS DE L’HOMME: QUEL AVENIR ? simultane vertaling FR/NL

FILM

FUOCOAMMARE REGIE GIANFRANCO ROSI

(GOUDEN BEER, FILMFESTIVAL VAN BERLIJN 2016) CONCERT

ZAP MAMA feat.

FREDY MASSAMBA VZW SMIT

26 I BRUZZ 1548 I DonDerDag 24 november 2016

ARCHITECTUUR Expo Franse architect Rob Mallet-Stevens in Civa

Van Stocletpaleis naar Villa Noailles ELSENE - Tegen Adolphe Stoclet die het Stocletpaleis liet bouwen, mocht de Franse architect Rob Mallet-Stevens oom zeggen. Wat dat doet met een jongeman - behalve architect worden - is te zien op een expo van de Civa Stichting.

Het hoge, strakke gangpad dat de bezoeker naar binnen trekt, moet de Mallet-Stevensstraat in Parijs evoceren, een straat die tot op vandaag nog volgebouwd is met zijn modernistische stadspaleizen. De in Parijs geboren Rob Mallet-Stevens (1886-1945) had zijn Belgische roots mee, zegt Yaron Pesztat van het Civa: “Er zijn kunstverzamelaars en mecenassen te traceren tot in de zestiende eeuw. Zijn grootouders Arthur Stevens en Mathilde Kindt, belangrijke kunstcritici, trouwden in Sint-Joost, maar vestigden zich in Parijs. Arthurs broers waren de schilders Alfred en Joseph Stevens.

Het meest bepalend voor Robert waren de bezoekjes aan zijn tante Suzanne in Sint-Pieters-Woluwe. Haar man Adolphe Stoclet had in 1911

het Stocletpaleis laten bouwen door Joseph Hoffmann, meesterwerk van de Weense Secession. De eerste tekeningen van Mallet-Stevens zijn bijna een copy paste van de achterkant van het Stocletpaleis.”

De expo laat behalve de heldere Weense lijn - hij hekelde de ‘macaronistijl’ art nouveau - ook de andere invloeden zien, zoals het japonisme en de in de aanloop naar de Eerste Wereldoorlog onverdachte Franse directoirestijl.

Totaalkunstwerk Voor hij architect werd, schreef en illustreerde hij in Belgische architectuurtijdschriften zoals het moderne ‘Tekhné’, en bouwde hij filmdecors.

“Uit 1922 stamt zijn portfolio met typologieën voor onder meer een garage, een café, een lagere school, die allemaal nog een Wiener Secession-stempel dragen, hoewel hij toen al voor de modeontwerper Paul Poiret een modernistisch huis getekend had. Daarna zien we zijn modernistische varianten: het zadeldak wordt plat, de ronde vensters verdwij-

1

Villa Noailles

2

Robert Mallet Stevens in zijn bureau, rue Vézelay, Paris, circa 1924

1

2 © OLIVIER ANSELEM

nen, de lijnen verpuren. Hij was een militant van de in 1929 opgerichte ‘Union des Artistes Modernes’, die het totaalkunstwerk omarmden, zoals het Stocletpaleis er een was. De architect ontwierp zelf of in nauwe samenwerking met ambachtslui het interieur en het meubilair.” Zulke totaalontwerpen realiseerde hij onder andere voor de Alfa-Romeogarage en de conceptstore Bally in Parijs.

Zijn grootste nog bestaande realisaties zijn Villa Noailles (1923-1925) in Hyères (Zuid-Frankrijk) voor het mecenasechtpaar Charles en Marie Laure de Noailles, en Villa Cavrois

ADVERTENTIE

the only way is

UP CYCLING zo

27.11

© PHOTOGRAPHIE THÉRÈSE BONNEY, D’APRÈS LE NÉGATIF ORIGINAL, MÉDIATHÈQUE DE L’ARCHITECTURE ET DU PATRIMOINE, PARIS.

Workshops, swishing en verkoopstandjes voor eco - lovers!

westraNd CULtUUrCeNtrUM dILbeek

Meer INfo oP www.westraNd.be/UPCYCLING

(1929-1932) in Croix bij Rijsel voor textielbaron Paul Cavrois. Op de expo worden thema’s uitgediept zoals de trap, of de buis- en schijfvorm of de felle kleuren van glasramen en vloertegels, want door de zwart-witfoto’s zou je de verkeerde indruk kunnen krijgen dat modernistische architectuur bij zwart-wit zwoer.

Het Civa maakt een zijsprongetje naar de modernistische tuin, die vaak onderbelicht is. Ook is er een replica te zien van het ateliertje waar Marie Laure de Noailles haar ruikers samenstelde voor de verder sobere ruimtes van de villa. Verder is de

rozemarijnsoort aanwezig die naar de Vicomte de Noailles genoemd is, want de Noailles was behalve mecenas een fervent botanicus. In een brief aan René Pechère, met wie hij 25 jaar lang gecorrespondeerd heeft, vraagt hij naar de variant van de Japanse kerselaars die hem in de tuinwijken van Watermaal-Bosvoorde hadden ‘verblind’. Elders had hij er ook gezien, maar nergens zagen ze er zo gelukkig uit als daar. An Devroe

>

www.civa.brussels

Donderdag 24 november 2016 I BRUZZ 1548 I 27

ADVERTENTIE

Laptopia

Investeer in een exclusief project in de Europese wijk, inclusief privépark.

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren.

Ernest The Park.

Exclusieve appartementen tussen de Europese wijk en de

Koffiehuis Karsmakers

Brusselse Louizalaan.

Dinsdag 15 november, 10.45u

geheel volgens het protocol een plaid om zich heen slaan, of hun koude handen om hun mok vouwen. Ondertussen bespreken ze over hun laptops heen een VN-resolutie over mensenhandel. Niet bij wijze van cafédiscussie, maar omdat ze hier en nu met hun collega’s aan het werk zijn.

Alleen valt het op dat in de wordcloud die boven hun medium latte macchiato hangt niet alleen woorden als ‘meeting’, ‘flight’, en ‘report’ opduiken, maar ook ‘diner’, ‘new shoes’ en ‘Arsenal’. Mensen die van hun hobby niet hun job hebben kunnen maken, hebben altijd de neiging gehad om van hun job een hobby te maken. Maar het is verontrustend dat zelfs bij Eurocraten de productiviteit wordt ondermijnd door de lokroep van de koffiebar. Als kind moest ik leren dat een coffeeshop in bepaalde gevallen minder met koffie te maken had dan met drugs. Tegenwoordig lijkt het verschil niet meer zo uitgesproken. Met koffie is net hetzelfde aan de hand als vroeger met wijn, en nu ook met bier, sigaren of whisky. Het hernieuwde succes van natuurlijke producten en hun ambachtelijke verwerking heeft in het segment van de genotsmiddelen geleid tot een enorm gamma aan variëteiten dat van harte uitnodigt tot liefhebberij. Zo werd het salonfähig om gezellig samen te gebruiken. Ooit werkten de gesprekken in de koffiehuizen als katalysator voor de Verlichting, nu versnelt de georganiseerde koffieklets overduidelijk de ondergang van ons avondland.

URD E D N OPE van 13u tot 17AuAT 33 TSTR ALBER E PRINS 1050 ELSEN

Niet contractueel beeld

Het Europees parlement is - bij wijze van metafoor voor de toestand waarin de EU zich bevindt - gehuld in een dichte mist die twijfelt of hij regen zal worden. Is het een waanidee dat iedereen daarom zijn toevlucht zoekt in modieuze koffiehuizen zoals Karsmakers vlakbij?

Aanvankelijk lijkt het nochtans alsof binnen nog meer mist hangt.

Maar een en ander blijkt te maken te hebben met de bewaseming van mijn brilglazen - de allereerste dit najaar, al bij al vrij laat in het seizoen. Wie zaken door een bewasemde bril bekijkt, ziet ze positief, omdat de toestand verraadt dat hij ergens warmte, beschutting en geborgenheid heeft gevonden. Die kwaliteiten schijnen, naast cafeïne, ook tot de core business van de koffiebar te behoren.

Terwijl ik me voorstel dat in het sous-sol een batterij met kaneel bestoven Engelse tantes onophoudelijk aan het bakken is, kies ik aan de toog een plak gember-perencake en cappuccino. Dat lijkt me in dit soort middens een onopvallende keuze. Het is eigenlijk al laat voor ontbijtkoffie, maar het zit tjokvol lui die nopens Europese richtlijnen zichzelf en het multinationale integratieproject wakker dienen te houden. Vooraan zitten aan tafeltjes de werkers, achteraan in de zetels van businessclass de netwerkers.

Laaghangende lampjes beschijnen de houten vloer, de pleistermoulures aan het plafond, en het donkerbruin glanzende behang. Wellicht is het ook de bedoeling dat ik me laat inpakken door de sensitieve meerwaarde van juten zakken, houten roerstokjes en klontjes kandijsuiker. Vanuit evenementieel oogpunt is het alleen wat jammer dat er ter plekke ook niet wat bonen worden gebrand, en dat je de honing uit plastic flesjes moet spuiten, en niet Winnie de Poeh-gewijs met een houten lepel uit een aardewerken pot kan scheppen.

Gelukkig zijn er nog aanwezigen die

AG ZOND MBER VE 27 NO AG

“Het is verontrustend dat zelfs bij Eurocraten de productiviteit wordt ondermijnd door de lokroep van de koffiebar” Michaël Bellon

De hele reeks nalezen? > BRUZZ.be/laptopia

• prestigieus project op voormalige Solvay site • op maat van kapitaalkrachtige expats • eigen verhuurdienst gespecialiseerd in verhuur aan expats • moderne architectuur, hoogwaardige afwerking • tussen de Europese wijk en de Louizalaan • meer info op www.ernest-the-park.be of 02/201 00 01

powered by

28 I BRUZZ 1548 I DonDerDag 24 noVeMBer 2016

VOeTBaL - Paul van den Berg heeft jarenlang het Brusselse voetbal mee gekruid

‘ik was te veel een artiest’

PaUL Van den BeRg “Er worden vandaag de dag te veel fouten gemaakt om mooi voetbal te kunnen zien.”

© ROGER HÉNUSET, DIRECTEUR JEUGDSCHOOL UNION

BRUSSEL – Paul van den Berg (80), ex-speler van Union Saint-gilloise, rSC anderlecht en de rode Duivels, maakte de tijd mee dat voetballers puur voor hun plezier en niet voor het grote geld speelden. De Brusselaar hechtte als speler belang aan techniek en de schoonheid van het spel. Hij ziet de ruwheid van het huidige voetbal met lede ogen aan.

A

ls jonge ket had ik geen enkele ambitie,” vertelt Van den Berg. “Omdat mijn broers bij Union speelden en ik uit Sint-Gillis kom, was het voor mij een logische keuze om bij Union te spelen. Ik volgde er de stroom, doorliep de jeugdreeksen en kwam uiteindelijk in de eerste ploeg terecht. Mijn spelvisie en techniek waren toen al mijn grootste troeven.”

De Brusselaar speelde van 1954 tot 1965 in de eerste ploeg van Union.

De club stond toen voornamelijk in de middenmoot geklasseerd, met een vierde plaats als uitschieter.

Hij degradeerde zelfs met de ploeg, maar promoveerde het seizoen erna.

“Ik ben gebleven voor de liefde van de club, ja. Ik zat er goed. Maar tegen het einde van mijn periode bij Union begon het niveau wel te zakken.”

“Dat we de halve finale van de Jaarbeursbeker 1958/1960 haalden, is

een mooie herinnering. We schakelden toen AS Roma uit in de kwartfinale. Dat deden we met uitstekend spel, niet door massaal voor onze goal te gaan staan. En dat als kleine Belgen tegen Italiaanse profs.”

“In die tijd kon je in ons land niet leven van het voetbal, je moest daarnaast werken. Voetbal was een hobby, maar dan wel een serieuze.”

Die Europese wedstrijden waren toen niet zo belangrijk als vandaag.

Van den Berg zag het als een leuke bonus, maar niet meer dan dat. In eigen land hadden de derby’s meer belang. De matchen tegen Daring en RSC Anderlecht waren hoogtepunten. “Ons stadion zat nokvol.

Mensen zaten zelfs op de toenmalige piste rond het veld. Ik herinner me dat er in een bepaald seizoen gemiddeld veertienduizend mensen in onze tribunes zaten. Iedereen lachte en maakte grappen, van geweld was toen helemaal geen sprake. De derby’s waren leuke matchen, al waren ze voor mij niet zo speciaal. Wat rond het veld gebeurde,

heeft me nooit echt geïnteresseerd.”

“Het spel was veel kalmer. In zowat elke ploeg was er wel een hardere speler, maar die kenden we en daar keken we voor uit. De anderen speelden gewoon voetbal. We amuseerden ons meer, denk ik. Vandaag spelen ze voor het geld, het is geen voetbal meer.”

Felicitaties van pelé Hoewel Union zijn ploeg was, besloot de Brusselaar in 1965 te vertrekken naar Standard. Hij was het in Sint-Gillis niet meer eens met het voetbal dat gespeeld werd, en niet met de selecties van sommige spelers. Er was geen speelstijl, hoewel de kwaliteit er volgens hem wel was.

“Ik heb me meteen goed aangepast bij Standard. De supporters waren toen veel kalmer dan nu, ja. Ze hadden geen spandoek nodig van een speler die onthoofd wordt.”

“Ik won er twee bekers van België en we bereikten de halve finale van Europacup II in het seizoen 1966-1967.

We hadden een degelijke ploeg, maar

“Ons stadion zat nokvol, tot mensen die op de piste zaten die er rond het veld lag” Paul van den Berg Oud-voetballer

speelden niet constant genoeg om in de competitie iets te ambiëren.

Voor bekermatchen konden we ons wel opladen.”

Omwille van Van den Bergs uitstekende prestaties kwam RSC Anderlecht aankloppen bij Standard.

In die tijd behoorden voetballers toe aan hun club en hadden ze niets te zeggen over waar ze heen wilden. “Het was een middeleeuws systeem, maar vandaag is het volledig de andere kant opgedraaid, het zijn nu de spelersmakelaars die alles beslissen. Mijn transfer naar Anderlecht kwam me wel goed uit: dichter bij huis en bij de landskampioen, waar een echte speelstijl was. Het was een zeer goede ploeg met spelers als Heylens, Lippens, Mulder en Jurion.”

“Ik ben één seizoen gebleven en heb maar een veertiental matchen gespeeld, maar we werden wel landskampioen. Anderlecht was een ploeg die het kampioenschap domineerde.”

Heel wat van zijn Anderlechtploegmaats kende Van den Berg al van bij de Rode Duivels. Hij kwam 38 keer in actie voor de nationale ploeg. Aan grote tornooien nam hij nooit deel. Toppers keek hij wel in de ogen. “De 5-1 tegen Brazilië, op de Heizel, herinner ik me nog zeer goed. Pelé was er toen niet bij door een blessure, maar toen de pers hem na de match vroeg wie hem was opgevallen, liet hij mijn naam vallen. Dat is een zeer mooi compliment dat me nog altijd veel plezier doet.”

“Het spel van de nationale ploeg lag me, het leek op dat van Anderlecht.

We speelden zeer offensief en achteraan speelden we op buitenspel.

We hadden goede spelers, maar waren misschien wat naïef. We hebben niet zoveel goede resultaten behaald.”

tennisleraar Van den Berg speelde zijn laatste seizoenen bij Crossing Molenbeek, dat Crossing Schaarbeek werd, en Ukkel Sport. Hij beleefde er nog mooie jaren, zo promoveerde hij met Crossing naar de eerste klasse en was hij bij Ukkel zowel speler als trainer. “Al bij al ben ik tevreden over mijn carrière. Voor spijt is het te laat. Bij een professionele ploeg had ik mijn defensief spel wellicht verbeterd en was ik een completere speler geworden. Ik was te veel een artiest. Ik zocht te veel het mooie, niet genoeg het resultaat.”

“Na mijn voetbalcarrière ben ik nog dertig jaar lang tennisleraar geweest. Als voetballer speelde ik tennis tijdens de zomer, voor mijn plezier en om mijn conditie te onderhouden. In het voetbal heb ik niets meer gedaan. Ik had er genoeg van, en de veranderende mentaliteit stond me niet aan. Vandaag ga ik niet meer naar het voetbal, op televisie volg ik wel matchen van Barcelona en dergelijke ploegen. Ik ben eens uitgenodigd voor een match van Union, maar dat was niet veel soeps. Er worden vandaag de dag gewoon te veel fouten gemaakt om mooi voetbal te kunnen zien.”

Tim Schoonjans

Donderdag 24 NOVEMBER 2016 I BRUZZ 1548 I 29

SPORTagenda

ESTAFETTE

Erkenning voor hockeyers?

BRAM VAN DE VELDE

Het is kwart over twee. Ik zwier mijn schoudertas in de hoek en hang mijn jas ernaast te drogen over het hobbelpaard. Over welgeteld een uur en tien minuten gaat de schoolbel. Een prangend dilemma sluipt mijn hersenpan binnen. Wat doe ik met die zeventig kostbare minuten?

Ik overloop met u de mogelijkheden. a) Als een volleerd ontmijner doe ik de toer van het huis op jacht naar rondzwervend ondergoed en gevaarlijk rondslingerende Duplo-blokken, terwijl ik Jeroen Meus internetgewijs om wat inspiratie vraag voor de avonddis. b) Stilte voor de kleuterstorm. Ik plof in mijn zetel, steek sans gêne mijn hand in mijn broek en check wat nieuw is op Netflix. c) Ik zet het met een vers gewassen - want nog half natte - outfit op een lopen op het gevaar af straks dampend en druipend voor juf Gerlinde te staan (al zou geile Gerrie - zoals we haar noemen - dat misschien graag hebben).

U bent een snuggere lezer. U heeft al lang in het snotje dat u op de sportpagina’s van deze stadskrant bent beland en dat opties a en b hoewel perfect mogelijk of wenselijk, effenaf ongepast zouden zijn in dit katern. Zonde van de inkt. Optie c dus.

Buiten is het regenachtig doch zacht. Een kort broekje moet volstaan. Ik zie de jongste weken meer en meer lopers in lange tights. Wat gaan die jongens doen als het straks vriest? Een extra sok rond hun scrotum moffelen uit vrees voor bevroren bijballen?

Ik trek drie laagjes over mijn lijf. Een dun mutsje op mijn grijzende manen maakt het af. Maar welk mutsje? Datgene waar in het groot het logo van motortype Goldwing op staat? Het heeft geen ene moer met sport te maken, maar het geel past bij de rest van mijn outfit. Het rode van Runner’s World is meer sporty, maar dat wordt dan dreigt de kleurenkakofonie. Ach wat, ik kies rood. Nog even mijn steunzo-

De Internationale Hockeyfederatie heeft de genomineerden bekendgemaakt voor de Hockey Awards 2016. Onder hen één Brusselaar: Vincent Vanasch, die kans maakt op de prijs van beste doelman. Het Internationale Scheidsrechterscomité bepaalt wie de beste arbiters zijn. Daar maakt de Brusselse Laurine Delforge een kans.

De winnaars worden bekendgemaakt in januari.

U kunt zelf stemmen via www.fih.ch.

len in mijn loopschoenen wringen - gelukkig gebruik ik maar één paar - en voesj.

Lopen, de simpelste aller sporten, zeggen ze dan. En dat klopt. Gáán lopen is de rattenval, de queeste vol beproevingen en twijfel. Waar ga ik lopen? En vertrek ik al lopend van aan mijn deur, of neem ik eerst even de fiets naar een leuk, groen plekje in de stad? En wordt het een duurtraining in een gelijkmatig tempo? Of steek ik er wat intervalletjes in?

Als ik professioneel twijfelaar kon worden, ik zou - oh ironie - geen seconde twijfelen. Optie b van daarnet klinkt opeens des te aantrekkelijker. Ik check even of mijn hand comfortabel in mijn loopbroek past. Neen, die zit al te vol.

De liftdeur schuift open. Ik monster mijn evenbeeld in de spiegel. Mijn muts kan wat rechter en de borstband van mijn hartslagmeter schuif ik wat hoger. Tot drie keer toe check ik of mijn horloge het gps-signaal heeft gevonden. “Wat denkt je nu zelf, droplul. Je staat in een lift!” Mijn spiegelbeeld is veel wijzer dan mijn echte ik.

Ik verlies mezelf in nutteloze details. Ik maan mezelf aan om snel enkele knopen door te hakken. Het wordt een intervaltraining, met versnellingen op een vertrouwd stukje Groene Wandeling achter het Woluwepark in Oudergem. Weliswaar te vertrekken van aan mijn voordeur.

De lift stopt. Ik stap eruit. Heeft mijn horloge al de nodige satellieten gevonden? Ondertussen wel.

Dezelfde blik op mijn horloge leert dat mijn hartslag 130 slagen per minuut bedraagt, zonder ook maar één stap te zetten. Is dat trouwens al een druppel zweet op mijn voorhoofd? Soms is het zeer vermoeiend om mij te zijn. Een sport op zich. Gelukkig beslist het leven vaak voor mij. Ik kan beter voortmaken, want straks gaat de schoolbel.

Brussels Academy Basic-Fit Brussels basketbal heeft zijn Brussels Academy gelanceerd. Samen met andere clubs uit de hoofdstad willen ze zo contacten leggen tussen de verschillende Brusselse clubs door samen wedstrijden, trainingen en workshops te organiseren. Dat doen ze om basketbal in Brussel te promoten en het weer op de Europese basketbalkaart te zetten. Geïnteresseerde directieleden, coaches en vertegenwoordigers van Brusselse basketbalclubs kunnen via www.brusselsbasketball.be contact opnemen.

Lopen vs. gaan lopen

Zaterdag 26 november European Basketball Week De dertiende editie van de European Basketball Week vindt dit jaar plaats in The International School of Brussels in Watermaal-Bosvoorde.

In samenwerking met Special Olympics wordt een unified basketbalcompetitie georganiseerd, waarbij personen met en zonder een verstandelijke beperking een team vormen. Van 9.30 tot 17u geven tien Belgische ploegen het beste van zichzelf. Als extra worden twee special guests uit de basketbalwereld verwacht. De European Basketball Week vindt plaats in 33 landen en brengt 18.500 atleten samen.

Zondag 27 november Swim For Life Brussels Gay Sports organiseert dit jaar al voor de 21ste keer zijn zwemmarathon. De deelnemende ploegen leggen zoveel mogelijk lengtes af om geld in te zamelen voor projecten die zich inzetten voor de strijd tegen aids. In al de vorige jaren werd al driehonderdduizend euro ingezameld. De zwemmarathon vindt plaats in het Victor Boinzwembad (Wipstraat 38, Sint-Gillis), van 12 tot 18u. Wie niet wil zwemmen, kan langsgaan voor de leuke sfeer. Info op www.swimforlife.be.

Bram Van de Velde is radiopresentator bij BRUZZ en actief vrijetijdssporter

Bowlingtornooi The Bowling Foxes organiseren zondag hun jaarlijks tornooi. Van 10u tot 15u maken bowlers met een verstandelijke beperking onder elkaar uit wie de strafste is. Plaats van afspraak: Luxemburglaan 4, Vilvoorde. Informatie op www.tvosje.be.

TAFELTENNIS – Derby tussen kleine broer Alpa en gevestigde waarde Logis Auderghem

Kampioen tegen jong geweld OUDERGEM - Het is derbytijd in de Superdivisie tafeltennis. Logis Auderghem ontvangt zaterdag CTT Alpa Ixelles Schaerbeek, een wedstrijd waarin het jonge Alpa de kampioen wil doen vallen.

Hoewel weinigen in de kansen van Alpa geloofden, slaagde de ploeg er vorig seizoen in om zich te handhaven in de Superdivisie, en dat voor het eerst in de clubgeschiedenis. Alpa maakte de afgelopen jaren veel vooruitgang en bewijst dat de kansen die de jeugd krijgt, met Florian Cnudde als mooiste voorbeeld, terecht

zijn. Omdat het behoud vorig seizoen pas op het nippertje werd verzekerd, werden de Brusselaars ook dit seizoen bij de degradatiekandidaten gerekend, maar ze overtreffen zichzelf en hebben, weer voor het eerst in de clubgeschiedenis, al een keer drie wedstrijden op rij kunnen winnen in de Superdivisie. Dat danken ze onder meer aan een meer evenwichtige ploeg. Door het goede seizoenbegin draaien ze in het midden van het klassement mee.

Logis Auderghem is intussen bekend genoeg.

De Brusselse club is al een paar jaar dé ploeg in de Superdivisie en verzamelt titels en be-

kers van België. Vorig seizoen won het nog de dubbel. Ook dit seizoen heerst het in de competitie, nog steeds met Jean-Michel Saive als ervaren rot en Brusselaar Ludovic Bierny als een van de sterkhouders. De derby is een goede voorbereiding voor de Europese wedstrijd, zondag thuis tegen het Roemeense CS Mioveni (vanaf 16u). Het belooft een interessante wedstrijd te worden, komende donderdag (begin om 20u). Afspraak op de Waversesteenweg 1690 in Oudergem voor de clash tussen de kampioen en het jong geweld van Alpa.

Tim Schoonjans

Maandag 28 november Freerunning voor beginners Vrouwen die nog nooit aan freerunning hebben gedaan - hindernissen op een zo vloeiend en snel mogelijke manier overwinnen - maar het willen proberen, kunnen maandag en de maandag nadien terecht bij Circus Zonder Handen. Dan vinden de laatste twee van drie lessen plaats die volledig zijn gereserveerd voor vrouwen (vanaf 10 jaar). Plaats van afspraak: Steenweg op Merchtem 9, Molenbeek. Reserveren kan bij kaat@zonderhanden.be, een les kost twee euro.

Tim Schoonjans