Achtergrondverhaal

Tessa van Ancum: ‘’Het is zo ingrijpend geweest, dat je het altijd met je meedraagt.’’

Volgens het CBS zaten er in het jaar 2020 rond de 24.558 mensen in een internaat. Arnold (58) is in 1974 op zijn twaalfde naar een internaat gestuurd door zijn moeder. Voor hem was dit een regelrechte nachtmerrie. Maar wat kunnen de gevolgen zijn van het verblijf in een internaat voor een kind?" ‘’Ondanks dat ik in een internaat zat met genoeg andere kinderen, voelde ik me toch heel eenzaam.’’

Mijn vader Arnold (58) zit tegenover me in de woonkamer, warm bij de houtkachel. Hij neemt een flinke slok van zijn Earl Grey thee en staat op. Hij loopt sjokkend weg en komt terug met een foto van zijn familie.

Ik kijk mijn vader aan en ik vraag me af wat er door hem heen gaat. Praten over zijn verleden is iets wat hij liever niet doet. Het blijft even stil, maar daarna zegt hij: ‘‘Ken je dat gezegde? Stille wateren hebben diepe gronden.’’

Al de belangrijke pijlers zoals veiligheid, voorspelbaarheid en betrouwbaarheid vielen bij mijn vader weg.

Daarbij stond er niets tegenover wat wel helpend voor mijn vader was. Mijn vader vertelde dat hij nooit kind heeft kunnen zijn en zich vaak eenzaam heeft gevoeld. Volgens Lianne Leeggangers, kinder- en jeugdtherapeut, is dit ook niet zo gek. ‘’Het verlies van een vader, het afwezig zijn van een steunende moeder en de angstige ervaringen op het internaat zijn van grote invloed geweest,’’ aldus Leeggangers.

Het is niet zomaar iets om je vader op je zevende te verliezen. ‘’Als ik mijn vrienden met hun vader zag lopen deed me dat altijd veel pijn. Met name in de pubertijd had ik er heel erg veel last van dat ik mijn vader niet meer had.’’ Mijn oma, de moeder van mijn vader had het druk met werk en kon simpelweg niet voor twee kinderen zorgen. ‘’Op dat moment voelde het niet alsof ik mijn vader kwijt was, maar mijn hele familie! Ik was alleen. Ik denk dat het gemis van mijn familie ook de reden is dat ik nog steeds moeite heb met het nemen van beslissingen. Ik heb nooit bij mijn ouders kunnen zien en leren hoe zij dat deden."

Op de Internationale school Beverweerd zaten in 1974 vooral kinderen van diplomaten. ‘’Het is een groot en griezelig kasteel, de rillingen lopen nog over mijn rug als ik eraan denk.’’ Volgens mijn vader ging er een verhaal rond dat er bij volle maan een geest in de toren zat. ‘’Mijn muziekleraar woonde in die toren. We gingen daar regelmatig heen. Het geluid van gerinkel, schimmen op de muren en nagelkrassen zorgde ervoor dat ik doodsangsten uitstierf.’’ Ook gingen er verhalen rond dat er seksueel misbruik van minderjarigen plaatsvond, godzijdank is mij dit gespaard gebleven.’’ De onderzoekscommissie ‘Misbruik Castrum Peregrini’ ‘stelt dat: ‘’Dit misbruik was bekend bij medeleerlingen en collega’s maar is steeds ongestraft gebleven.” Als puber van twaalf leefde mijn vader elke dag in angst, niet wetende wat hem nog meer te wachten stond. ‘’Ik voelde me niet thuis, daarnaast had je ontgroeningen die zeker niet mals waren. Op zijn zachtst gezegd traumatisch.’’ Ze smeerden 3 tubes Elmex op mijn vaders buik. En sloegen hem dan net zo lang tot dat hij ging kotsen, maar dit urenlang. ‘’Ook zal ik nooit meer vergeten dat ik ondersteboven werd gehouden boven het toilet, nadat ze met zes man gescheten hadden!’’ Uit onderzoek van Buro Wesp en tien instellingen blijkt dat vier op de vijf kinderen aangeven zich niet veilig te voelen op een internaat, hierbij speelt pesten ook een grote rol. ‘’Het is zo ingrijpend geweest, dat je het altijd met je meedraagt.’’

Volgens Leeggangers zijn de gevolgen voor een kind in een internaat waarbij een veilige haven ontbreekt, van grote invloed op de rest van iemand zijn leven. Denk dan aan relaties aangaan of anderen vertrouwen, maar je ook kwetsbaar op durven te stellen. Daarnaast wordt het zelfbeeld aangetast, dit leidt tot onzekerheid. ‘’Als je opgroeit in een gezin waarbij je de ruimte krijgt om dingen uit te proberen, te onderzoeken, fouten mag maken vormt dit je juist in positieve zin. Dit zijn steunfiguren waar je op kan rekenen, die heeft je vader niet gehad,’’ aldus Leeggangers.

Mijn vader heeft last van een verhoogde hartslag, een stijging van het suikergehalte van het bloed en daarnaast slaapt hij slecht. Leeggangers stelt dat: ‘’Dit zijn enkele gevolgen van stress en angst, maar wanneer dit langdurig aanhoudt kan dit leiden in een burn-out, overspannenheid of PTSS.’’

Praten over deze tijd doet mijn vader liever niet, zoals hij zelf verwoord: ‘’Ik hang het liever niet aan de grote klok, want ik ben er niet trots op.’’ Het gaat nu steeds beter met mijn vader en hij probeert stap voor stap alles een plekje te geven. Om de week praat mijn vader met een coach waarbij hij zijn hart kan luchten. Maar voor alsnog staat het internaat op zijn geheugen gegrift. ‘’Ik voelde me niet geliefd en die herinnering staat als een litteken op me geschreven.’’