Η ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ ΝΙΚΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΚΟΜΠΡΑΣ

ANNE MILLER

Εικονoγράφηση:

Η ΝΤΕΤΈΚΤΙΒ

BECΚA MOOR

ΝΙΚΙ ΚΑΙ ΤΟ

ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΚΟΜΠΡΑΣ ANNE MILLER Εικονoγράφηση:

BECKA MOOR

ΒΙΒΛΙΟ

1

«Για να σπας κωδικούς, πρέπει να βλέπεις τα πράγματα από ασυνήθιστη σκοπιά». Χίλντεγκαρντ Λ. ΜακΤάβις ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΉ ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΓΡΆΦΟΣ

1

ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Ήταν Παρασκευή μετά το σχολείο. Η Νίκι κρεμόταν ανάποδα, με τα μαλλιά της σχεδόν να χαϊδεύουν το πάτωμα, ενώ προσπαθούσε να ανασάνει κανονικά. «Τελειώσαμε, πάλι όρθιοι» ακούστηκε η σθεναρή φωνή της γυμνάστριας. «Ευχαριστώ» ψιθύρισε η Νίκι και ξαναγύρισε στην όρθια θέση. Η αλήθεια ήταν ότι δεν ήταν αθλητικός τύπος. Προτιμούσε να κάθεται στη σκιά με ένα βιβλίο, παρά να κάνει οτιδήποτε απαιτούσε σωματική δραστηριότητα. Αλλά στην 9

αρχή του χρόνου είδε μια ανακοίνωση στον πίνακα της σχολικής λέσχης και γράφτηκε στο μάθημα γυμναστικής. Κι αυτό εξαιτίας των κωδίκων. Η Νίκι αγαπούσε τους κώδικες περισσότερο κι από τα κινούμενα σχέδια, περισσότερο κι από τα παγωτά – όχι βέβαια περισσότερο από τους γονείς της, σίγουρα όμως εκεί κάπου. Έλυνε γρίφους το πρωί τρώγοντας δημητριακά κι επινοούσε καινούριους στη διάρκεια της ημέρας, που έλυνε στον ύπνο της. Ο αγαπημένος της κώδικας ήταν ο Μορς – όλες εκείνες οι τελείες και οι παύλες που μπορείς να στείλεις χτυπώντας ελαφρά τον τοίχο ή κουνώντας έναν φακό. Αγαπούσε επίσης τον κώδικα του Ιούλιου Καίσαρα – όπου μετακινείς τα γράμματα μερικές θέσεις και μετά ψάχνεις να βρεις πόσο μακριά έχουν ταξιδέψει. Πρόσφατα σε ένα ντουλάπι του σχολείου ανακάλυψε ένα σωρό ναυτικές σημαίες, μάλλον για να κυματίζουν σε σχολική γιορτή, αλλά στην πραγματικότητα κάθε σημαία ήταν ένα κωδικοποιημένο μήνυμα, κατανοητό σε όλες τις γλώσσες και σε όλες τις χώρες του κόσμου.

10

ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΒΥΘΙΣΤΗΚΕ ΠΕΙΡΑΤΕΣ

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Η Νίκι, λοιπόν, είχε αφιερώσει κάθε Παρασκευή απόγευμα στη γυμναστική, επειδή σύμφωνα με τα λόγια της ηρωίδας της, Χίλντεγκαρντ Λ. MακTάβις , θρυλικής αποκρυπτογράφου και εξαιρετικής κατασκόπου, «για να σπας κωδικούς, πρέπει να βλέπεις τα πράγματα από ασυνήθιστη σκοπιά» . Και υπάρχει καλύτερος τρόπος να βλέπεις τα πράγματα με ασυνήθιστη ματιά από το να κρέμεσαι ανάποδα σε δοκό γυμναστικής; Δεν είχε βέβαια ανακαλύψει ακόμη μυστικούς κώδικες, αλλά έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε ώστε να είναι έτοιμη για κάθε ενδεχόμενο. Για παράδειγμα, κουβαλούσε πάντα μαζί της δύο βιβλία: ένα ταλαιπωρημένο αντίγραφο των απομνημονευμάτων της Χίλντεγκαρντ με τίτλο

11

Σπάζοντας τους κώδικες , που μιλούσε για την τολμηρή καριέρα της, αλλά και τη δική της προσεγμένη συλλογή με κώδικες και συμβουλές, τεχνάσματα και πληροφορίες που ήλπιζε ότι μια μέρα θα τη βοηθούσαν να λύσει την πρώτη της υπόθεση. Στο εξώφυλλο του βιβλίου της είχε γράψει τρεις κανόνες αποκρυπτογράφησης: ΠΡΏΤΟΝ: ΜΗΝ ΞΕΧΝΆΣ ΤΟ ΠΡΟΦΑΝΈΣ. ΔΕΎΤΕΡΟΝ: ΦΡΌΝΤΙΖΕ ΤΟΝ ΕΓΚΈΦΑΛΌ ΣΟΥ. Π.Χ. ΝΑ ΚΟΙΜΆΣΑΙ ΚΑΛΆ, ΝΑ ΤΡΩΣ ΜΌΝΟ ΨΆΡΙΑ. ΣΗΜΕΊΩΣΗ: ΦΡΌΝΤΙΣΕ ΝΑ ΣΟΥ ΑΡΈΣΟΥΝ ΟΙ ΣΑΡΔΈΛΕΣ.

ΤΡΊΤΟΝ: ΝΑ ΈΧΕΙΣ ΠΆΝΤΑ ΤΑ ΜΆΤΙΑ ΣΟΥ ΑΝΟΙΧΤΆ, ΟΙ ΚΏΔΙΚΕΣ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΒΡΊΣΚΟΝΤΑΙ ΟΠΟΥΔΉΠΟΤΕ.

Ο τρίτος κανόνας θα άλλαζε τη ζωή της Νίκι εκείνο το απόγευμα...

12

2

ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Όπως κάθε Παρασκευή απόγευμα, η Αντζελίνα Ντάουνστερς πέρασε να πάρει τη Νίκι από το γυμναστήριο, για να επιστρέψουν μαζί στην πολυκατοικία όπου έμεναν. Κάθονταν πλάι πλάι στο λεωφορείο και η Νίκι είχε τεντώσει τον λαιμό της προσπαθώντας να διαβάσει τις ερωτήσεις από το φυλλάδιο της Αντζελίνα. Όλη αυτή την ώρα το λεωφορείο τρανταζόταν στις στροφές του δρόμου. «Εκεί θέλει Κ» είπε σε μια στιγμή. «Πού;» ρώτησε η Αντζελίνα κοιτάζοντας το φυλλάδιο. «Στο αρχικό γράμμα για το κάλιο. Όπως ακούγεται, έπρεπε να αρχίζει με Π, αλλά αρχίζει με Κ.1

1 Στα αγγλικά το κάλιο λέγεται Potassium. (Σ.τ.Μ.)

13

Η Νίκι λάτρευε τη χημεία. Από τις αγαπημένες της σχολικές εξορμήσεις ήταν όταν πήγαιναν όλοι μαζί σε κάποιο επιστημονικό εργαστήριο, όπου έκαναν πολλά πειράματα. Μια φορά ζήτησαν από τον Μπεν Κάμπελ να πιάσει κάτι που το ονόμαζαν «Γεννήτρια Van de Graaff» που παρήγε στατικό ηλεκτρισμό. Τότε τα μακριά μαλλιά του σηκώθηκαν όρθια, κάτι που στη Νίκι είχε φανεί πολύ κουλ. «Ευχαριστώ» είπε η Αντζελίνα γράφοντας την απάντηση με το μοβ στιλό της. «Εσύ δεν έχεις εργασία;» Η Νίκι έγνεψε αρνητικά. «Αλλά μπορώ να εξασκηθώ στους κώδικες». Η Αντζελίνα σήκωσε τους ώμους της αδιάφορα. «Α, τουλάχιστον έχεις κάτι να κάνεις». Η Νίκι συμπαθούσε πολύ την Αντζελίνα, αλλά η φίλη της δεν καταλάβαινε τη σημασία των κωδίκων. Προσπάθησε να κοιτάξει έξω από το παράθυρο (σύμφωνα με τον τρίτο κανόνα), αλλά η κίνηση στον δρόμο ήταν πυκνή και το τζάμι της είχε καλυφθεί τελείως από ένα πελώριο φορτηγό.

14

Έστρεψε πάλι το βλέμμα της στο εσωτερικό του λεωφορείου, ψάχνοντας για κάτι ενδιαφέρον, και τότε στο μπροστινό τζάμι είδε την αφίσα μιας εταιρείας αποθηκών, με ένα μεγάλο κόκκινο σκίουρο στο λογότυπο. Ένα αγόρι έστεκε δίπλα του με μια τεράστια θήκη μουσικού οργάνου που σχεδόν έφτανε στο μπόι του. Έτσι όπως κοίταζε η Νίκι, κάτι πολύ παράξενο τράβηξε την προσοχή της. Ένα κομμάτι χαρτί ήταν κολλημένο στο πάνω μέρος του παραθύρου, στα αριστερά. Ένιωσε το στομάχι της να σφίγγεται σαν σφουγγάρι.

Ήταν ένας

κώδικας!

6 -7 -1 9 -5 -9 -1 9 -1 -9 2 -1 5 -7 -8 -5 -9 -1 !

1 2 -1 6 -1 5 -1 7 -5 -9 -1 8 1 3 -1 1 8 -1 6 -1 -1 8 1 0 -2 4 -4 -9 -1 0 -5 -1 8 ; ΠΕΠΤ ΛΚ Ξ Δ Λ -Ι

Κοίταξε πάλι γύρω της, αλλά κανείς δεν φαινόταν να το έχει προσέξει. Αντίθετα όλοι χάζευαν το τηλέφωνό τους, κάτι που σήμαινε ότι ο κώδικας ήταν άριστα κρυμμένος, αν και σε κοινή θέα. Έβγαλε στα γρήγορα το σημειωματάριό της και αντέγραψε τον κώδικα. Ένιωσε τους κροτάφους της να σφυροκοπούν, επειδή ήδη γνώριζε το νόημα της πρώτης σειράς. Επρόκειτο για μια απλή αντικατάσταση αριθμών (κάθε αριθμός αντιστοιχούσε σε ένα γράμμα της αλφαβήτου) και έλεγε: «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ!». Κάποιος χρειαζόταν τη βοήθειά της!

1 →Α

7 →Η

13 → Ν

19 → Τ

2 →Β

8 →Θ

14 → Ξ

20 → Υ

3 →Γ

9 →Ι

15 → Ο

21 → Φ

4 →Δ

10 → Κ

16 → Π

22 → Χ

5 →Ε

11 → Λ

17 → Ρ

23 → Ψ

6 →Ζ

12 → Μ

18 → Σ

24 → Ω

H Νίκι ήταν έτοιμη να ασχοληθεί με τη δεύτερη σειρά, όταν το λεωφορείο έφτασε στη στάση τους 16

και έπρεπε να κατέβουν. Ο υπόλοιπος γρίφος θα περίμενε μέχρι να φτάσει σπίτι. Βγήκε με φούρια από το λεωφορείο και στη βιασύνη της κόντεψε να πέσει πάνω σε μια μαύρη γάτα που καθόταν καταμεσής στο πεζοδρόμιο.

«Συγγνώμη» είπε ξέπνοη στη γάτα. Μια μαύρη γάτα στον δρόμο σου είναι άραγε τύχη ή γρουσουζιά; Η Νίκι δεν κατάφερε να θυμηθεί. Έτρεχε προς το σπίτι με σκοπό να αποκρυπτογραφήσει τον υπόλοιπο κώδικα. Μόλις μπήκε, κάθισε κατευθείαν στο γραφείο της στη γωνία του υπνοδωματίου. Αντέγραψε τον κώδικα σε ένα μεγάλο χαρτί, τον κόλλησε στον πίνακα ανακοινώσεων με μια πινέζα σε σχήμα πασχαλίτσας, κάθισε στην καρέκλα και βάλθηκε να τον περιεργάζεται.

17

6-7-19-5-9-19-1-9 2-15-7-8-5-9-1!

12-16-15-17-5-9-18 13-1 18-16-1-18 10-24-4-9-10-5-18; ΠΕΠΤ

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ!

Μπορείς να σπας κώδικες;

ΛΚΞΔΛ-Ι

Αυτός ήταν ο αγαπημένος τρόπος της Νίκι για να σπάει κώδικες: να τους κοιτάζει. Ενώ όμως είχε ακόμη τα μάτια της καρφωμένα στον κώδικα, ο εγκέφαλός της δούλευε στο φουλ, όπως ένας κύκνος γλιστράει απαλά πάνω στη λίμνη, ενώ χτυπάει με δύναμη τα πόδια του κάτω από το νερό. Η δεύτερη σειρά του κώδικα ήταν στην ίδια μορφή με την πρώτη. Έτσι, οι αριθμοί: 12-1615-17-5-9-18, 13-1, 18-16-1-18 και 1024-4-9-10-5-18 σήμαιναν: «Μπορείς να σπας κώδικες;». «Ναι!» αναφώνησε ενθουσιασμένη. Αναρωτήθηκε πόσοι επιβάτες είχαν βρεθεί φάτσα 18

κάρτα με την αφίσα και δεν είχαν δώσει την παραμικρή σημασία. Προφανώς για όλους αυτούς είχε περάσει απαρατήρητη. Η Νίκι σκεφτόταν ότι μπορείς να μπεις στο λεωφορείο φορώντας ένα πολύ εντυπωσιακό φόρεμα, αλλά να μην το προσέξει κανείς, εκτός αν πέσεις πάνω σε κάποιον μούρη με μούρη. Η επόμενη σειρά του κώδικα ΠΕΠΤ ΛΚΞΔΛ-I ήταν πιο δύσκολη. Τον κοίταζε, ανοιγόκλεινε τα μάτια της, τον κοίταζε ξανά, αλλά δεν έβρισκε λύση. Έτριψε τα μάτια της κι έριξε μια ματιά στο ρολόι, μόλις άκουσε το κλειδί να γυρίζει στην κλειδαριά και άκουσε μια γνώριμη φωνή. «Νίκι, αγάπη μου, ήρθα». Ο πατέρας της είχε επιστρέψει από τη δουλειά. Από λεπτό σε λεπτό θα ερχόταν να τη ρωτήσει πώς πέρασε τη μέρα της. Μπήκε στον πειρασμό να του δείξει τον κώδικα, αλλά ένιωθε ότι πλησίαζε πολύ κοντά στη λύση του. Η Χίλντεγκαρντ σίγουρα δεν θα τα παρατούσε τόσο εύκολα. Και η επιτυχία έρχεται με την επιμονή. Απρόθυμα, σκέπασε τον κώδικα με ένα χρωματιστό χαρτί. Το τελευταίο κομμάτι του γρίφου έπρεπε να περιμένει.

19

3

ΚΕΦΑΛΑΙΟ

«Βάτραχοι!» φώναξε η Νίκι το επόμενο πρωί καθώς άνοιγε τα μάτια της. Είχε δει ένα πολύ παράξενο όνειρο. Πηδούσε, λέει, μπρος και πίσω, πάνω σε κάτι τεράστια νούφαρα. Τη στιγμή που ένα της ξέφυγε κι ήταν έτοιμη να πέσει στο κρύο νερό, ξύπνησε και θυμήθηκε ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν βάτραχος. Ήταν άνθρωπος. Και βρισκόταν 20

στο κρεβάτι της. Όχι στο νερό. Ενώ απολάμβανε τη ζεστασιά του στεγνού κρεβατιού, κάτι στο μυαλό της την έκανε να αναρωτηθεί αν η λύση στον γρίφο ήταν να μετακινήσει τα γράμματα πίσω μπρος. Πετάχτηκε ενθουσιασμένη από το κρεβάτι (δεν υπήρχε λόγος να κρεμαστεί ανάποδα σήμερα) κι έτρεξε στον κώδικα που ήταν καρφιτσωμένος στον πίνακα. Άρπαξε ένα μολύβι από τη μολυβοθήκη κι άρχισε να γράφει βιαστικά στο σημειωματάριό της:

ΠΕΠΤ

ΛΚΞΔΛ-I

Δουλεύοντας τον κώδικα με τον δικό της τρόπο, μετακίνησε όλα τα γράμματα μία θέση πίσω και είδε με χαρά ότι ο κώδικας άρχιζε να αποκτά νόημα.

21

A →Ω

Η →Ζ

Ν→Μ

Τ→Σ

Β →Α

Θ →Η

Ξ→Ν

Υ→Τ

Γ →Β

Ι →Θ

Ο→Ξ

Φ→Υ

Δ →Γ

Κ→Ι

Π→Ο

Χ→Φ

Ε →Δ

Λ→Κ

Ρ→Π

Ψ→Χ

Ζ →Ε

Μ→Λ

Σ→Ρ

ΠΕΠΤ ΟΔΟΣ

ΛΚΞΔΛ ΚΙΝΓΚ

11

Στην πραγματικότητα δεν αποκτούσε απλώς νόημα, αλλά αποκάλυπτε μια διεύθυνση: οδός Κινγκ 11. ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ! Μπορείς να σπας κώδικες; Οδός Κινγκ 11. Τώρα μάλιστα, έβγαινε νόημα! Ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο της Νίκι και σηκώθηκε περιχαρής για τον θρίαμβό της. Συνειδητοποίησε όμως ότι ήταν μόνη στο δωμάτιο 22

και ότι, επειδή κρατούσε μυστικό τον κώδικα, δεν μπορούσε να μοιραστεί την επιτυχία της με κανέναν. Έκανε ένα νεύμα με νόημα στη Χίλντεγκαρντ, που της χαμογελούσε από το εξώφυλλο του βιβλίου της, και ξανακάθισε να δουλέψει τα επόμενα βήματα. Υπήρχε μια οδός Κινγκ κοντά στο σπίτι της και, ενώ η λογική τής έλεγε ότι μπορεί να ήταν απλώς μια τρομερή σύμπτωση, η αφιερωμένη στους κώδικες καρδιά της επέμενε να της ψιθυρίζει: «Κι αν είναι αυτή;». Ο γρίφος μιλούσε για βοήθεια και η Νίκι γνώριζε ότι έπρεπε τουλάχιστον να προσπαθήσει. Κάποιος έπρεπε να βρει τη λύση, επομένως γιατί να μην ήταν αυτή; Ήταν Σάββατο και η Νίκι κατευθύνθηκε προς την κουζίνα, όπου οι γονείς της ετοίμαζαν πρωινό. Ήλπιζε τουλάχιστον ότι δεν θα είχαν φτιάξει κάτι με σαρδέλες – τα ντουλάπια ήταν ασφυκτικά γεμάτα με κονσέρβες από αυτές. Ακόμη δεν μπορούσε να σβήσει από τη μνήμη της την πίτσα με σαρδέλες που έφαγαν την προηγούμενη εβδομάδα! «Μπορούμε να πάμε στην οδό Κινγκ σήμερα;» ρώτησε, προσπαθώντας να διατηρήσει ανέμελο τον τόνο της φωνής της.

23

Ο πατέρας της την κοίταξε ενώ άλειφε μια φρυγανιά με βούτυρο. «Γιατί θέλεις να πας εκεί;» «Λέγαμε να συναντήσουμε τα ξαδέλφια σου σήμερα» είπε η μητέρα της και άρχισε να πίνει το τσάι της. H Νίκι είδε μια κονσέρβα σαρδέλες να την κοιτάζει απειλητικά δίπλα από τον βραστήρα. «Πρόκειται για κάτι σημαντικό» επέμεινε. «Τι είναι τόσο σημαντικό;» ρώτησε η μητέρα της. Η Νίκι συνειδητοποίησε ότι είχε τρεις επιλογές:

1. Να εξηγήσει στους γονείς της για τον κώδικα στο λεωφορείο. Ίσως όμως τότε να μην της επέτρεπαν να εξερευνήσει την οδό Κινγκ.

2. Να επισκεφτεί τα ξαδέλφια της και να ξεχάσει τον κώδικα. Αμέσως κατάλαβε ότι αυτή η σκέψη δεν ήταν σωστή επιλογή.

3. Να πάει στην οδό Κινγκ με την πρώτη ευκαιρία. Γνώριζε ότι αυτό ακριβώς θα έκανε και η Χίλντεγκαρντ. Κι έπειτα, γιατί έπρεπε να περιμένει μέχρι να μεγαλώσει για να γίνει μια γενναία αποκρυπτογράφος, αφού είχε την ευκαιρία τώρα; Αποφάσισε λοιπόν ότι θα πήγαινε στην οδό Κινγκ το συντομότερο δυνατό. Λίγο αργότερα θυμήθηκε ότι η μητέρα της ήθελε να πάει στο σουπερμάρκετ εκείνη τη μέρα κι έτσι την περίμενε να φύγει. Ο πατέρας της είχε ήδη καθίσει κοντά στο ραδιόφωνο και σύντομα θα τον έπαιρνε ο ύπνος... Θα έριχνε μια γρήγορη ματιά στην οδό Κινγκ και θα γύριζε σπίτι προτού καταλάβουν την απουσία της. Ωστόσο, για κάθε ενδεχόμενο, άφησε κι ένα σημείωμα που έλεγε ότι είχε πεταχτεί στη βιβλιοθήκη. Περίμενε ώσπου να ακούσει τον 25

πατέρα της να ροχαλίζει και τότε έτρεξε στο δωμάτιό της, ντύθηκε στα γρήγορα, έλεγξε αν το βιβλίο της Χίλντεγκαρντ και το δικό της βρίσκονταν στο σακίδιό της και, τέλος, πήρε την ομπρέλα του πατέρα της. Με την καρδιά της να χτυπά δυνατά, βγήκε από το διαμέρισμα πατώντας στις μύτες των ποδιών.

26

H ομπρέλα έκανε ένα ευχάριστο ταπ ταπ ταπ, καθώς η Νίκι τη χτυπούσε στο πεζοδρόμιο περπατώντας προς την οδό Κινγκ. Η αίσθηση ότι κάτι μαγικό επρόκειτο να συμβεί ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Η οδός Κινγκ είχε την όψη ενός πολύ φυσιολογικού δρόμου. Η Νίκι προχωρούσε χτυπώντας την ομπρέλα της, καθώς προσπερνούσε τους αριθμούς 5, 7 και 9. Σταμάτησε όμως ξαφνικά όταν είδε τον αριθμό 13. Οι αριθμοί 9 και 13 ήταν κάτι μεγάλα μπεζ συγκροτήματα γραφείων. Πού ήταν όμως το 11; Έκανε μερικά βήματα πίσω κι εντόπισε ένα στενό δρομάκι ανάμεσα στα δύο κτίρια. Τριγύρισε λίγο στο δρομάκι και τότε πάνω στην πόρτα μιας αποθήκης είδε μια μικρή πινακίδα που έγραφε «Έντεκα». Κοίταξε γύρω της προσεκτικά. Ήταν το σωστό νούμερο; Χτύπησε την πόρτα με την ομπρέλα. Καμιά απάντηση. Προσπάθησε ξανά. Τίποτα πάλι. Έσπρωξε μαλακά την πόρτα και, προς μεγάλη της έκπληξη, αυτή άνοιξε. Φώναξε δυνατά «Γεια σας», καθώς περνούσε μέσα. Η αποθήκη ήταν άδεια, υπήρχε μόνο ένα παλιό 27

γραφείο στο κέντρο. Πάνω στο γραφείο βρισκόταν μια γυάλα με ένα χρυσόψαρο. Οι γονείς της πάντα της μιλούσαν για τη σημασία της τάξης, αλλά η Νίκι έκανε τώρα τη σκέψη ότι οι ιδιοκτήτες αυτού του χώρου το είχαν παρακάνει λιγάκι – δεν υπήρχε καν ένα κουτί με μπισκότα για ώρα ανάγκης, κάτι που δεν έπρεπε να λείπει από πουθενά. Ένιωσε να την πνίγει ένα αίσθημα απογοήτευσης, τίποτα δεν επρόκειτο να συμβεί. Ήταν σίγουρη ότι είχε αποκρυπτογραφήσει σωστά τον κώδικα, αλλά αυτός ο χώρος ήταν απλώς μια αποθήκη και τίποτε άλλο. «Οδός Κινγκ 11» μουρμούρισε. Τι είχε πάει στραβά; Ξάφνου ένιωσε την περίεργη εκείνη αίσθηση που έχεις όταν νομίζεις ότι κάποιος σε παρακολουθεί. Ωστόσο, δεν υπήρχε κανένας τριγύρω, εκτός από ένα χρυσόψαρο – που την κοιτούσε βέβαια κατάματα. Και τότε συνέβη κάτι παράξενο. Το χρυσόψαρο χτύπησε τρεις φορές τη γυάλα

28

με το κεφάλι του κι ακούστηκε ένας περίεργος θόρυβος. Και τότε ο τοίχος πίσω από το γραφείο υποχώρησε.

29

4

ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Η Νίκι έκανε ό,τι θα έκανε κάθε αποκρυπτογράφος που καλείται να πάει σε ένα παράξενο σπίτι μέσω μιας μυστηριώδους ανακοίνωσης σε λεωφορείο. Μπήκε αμέσως στο άνοιγμα και προχώρησε στον διάδρομο που είχε μόλις αποκαλυφθεί. Περιεργαζόταν τον καινούριο αυτό χώρο, όταν έπεσε πάνω σε τέσσερα ψηλά κοντάρια βαμμένα κίτρινα και καφέ.

30

Κοιτάζοντας καλύτερα, αντιλήφθηκε ότι τα κοντάρια ήταν στην πραγματικότητα πόδια… τα πόδια μιας πολύ ψηλής καμηλοπάρδαλης με παπιγιόν. Ο εγκέφαλος της Νίκι δεν πρόλαβε να επεξεργαστεί αυτό που συνέβαινε, επειδή η καμηλοπάρδαλη πήδηξε αμέσως στον αέρα και έβγαλε ένα σκούξιμο που κυριολεκτικά τρυπούσε το αυτί σου.

«ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!»

Η Νίκι κρύφτηκε πανικόβλητη πίσω από μια γλάστρα και πήρε βαθιά ανάσα για να ηρεμήσει, εφαρμόζοντας τον δεύτερο κανόνα: «ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙΣ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΣΟΥ».

31

Κάτι πολύ παράξενο είχε μόλις συμβεί και χρειαζόταν περισσότερο χρόνο, για να εξετάσει την κατάσταση λογικά. Είχε μπει σε μια αποθήκη, με ένα γραφείο, μια γυάλα και ένα χρυσόψαρο. Μέχρι εδώ, πάει καλά, φυσιολογικά (σχεδόν). Αλλά μετά είχε ανοίξει μια μυστική πόρτα και στην άλλη πλευρά... Πίσω από τη γλάστρα πάντα, η Νίκι κοίταξε γύρω της. Υπήρχε ένα ψηλό γραφείο, αρκετές πόρτες στην άκρη του δωματίου με τους μεντεσέδες επάνω και όχι, όπως συμβαίνει συνήθως, στο πλάι, και –αν δεν την απατούσαν τα μάτια της– στη μέση του δωματίου έστεκε μια έντρομη καμηλοπάρδαλη. Η καμηλοπάρδαλη την κοίταξε και έβγαλε άλλη μια τσιρίδα.

εεεεεεεε!» «Εεεεεεεεεε

έσκουξε και σκαρφάλωσε στο γραφείο κοιτάζοντας τη Νίκι τρομαγμένη. Εκείνη τη στιγμή, από μια πόρτα μπήκε ένας μαύρος γάτος με άσπρες πατούσες, ενώ πίσω του έτρεχε ένα μικρό στρουμπουλό ποντίκι, που πιανόταν από την ουρά του για να τον προλάβει. «Τι τρέχει, Όλγα;» ρώτησε ο γάτος. «Γιατί βαράς συναγερμό;» 32

«Ά-α-ανθρωπος!» τραύλισε η καμηλοπάρδαλη, δείχνοντας με το πόδι της προς τη μεριά της Νίκι. Ο γάτος νιαούρισε δυνατά. «Δεν υπάρχουν άνθρωποι εδώ, Όλγα. Όνειρο έβλεπες πάλι. Ειλικρινά...» Ο γάτος αναστέναξε και κοίταξε τον ποντικό. «Έχει τη θέση του φύλακα εξαιτίας του ύψους της. Θα ήμασταν πιο ασφαλείς, αν μας φύλαγε ποντίκι!» «Έχεις δίκιο, Κίμωνα. Ένα ποντίκι θα μπορούσε να κάνει εξαιρετική δουλειά. Εμείς τα τρωκτικά είμαστε φοβεροί φύλακες» απάντησε ο ποντικός. «Αλλά νομίζω πως κάτι την κοψοχόλιασε στ’ αλήθεια την κυρα-Όλγα». Ο ποντικός σάρωσε το δωμάτιο με το εξεταστικό βλέμμα του.

H Νίκι κράτησε την ανάσα της και προσπάθησε να μαζευτεί, για να μη φαίνεται. «Ενδιαφέρον» μουρμούρισε το ποντίκι, τρέχοντας κατευθείαν προς την κρυψώνα της. «Τι έχουμε εδώ;» Η Νίκι πράγματι είχε κάνει μεγάλη προσπάθεια να περάσει απαρατήρητη, ο εγκέφαλός της όμως

34

παρέλειψε να επεξεργαστεί ένα βασικό γεγονός: τα ζώα αυτά μιλούσαν. Και μάλιστα εκείνη τα άκουγε και μπορούσε να καταλάβει τι έλεγαν. Ξαφνικά ένιωσε ζαλάδα

και τότε... όλα

σκοτείνιασαν.

35

5

ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Ένιωσε ένα περίεργο γαργαλητό στο αριστερό της χέρι, που την επανέφερε στην πραγματικότητα. Προσπάθησε να θυμηθεί τι είχε συμβεί. Χρυσόψαρο... καμηλοπάρδαλη... γάτος... ποντικός... ζώα που μιλούσαν... Ζώα που έστεκαν τώρα μπροστά της. Αυτό διαπίστωσε, όταν άνοιξε τα μάτια της και κατάλαβε ότι το γαργαλητό ήταν ο ποντικός που έτρεχε πάνω κάτω στο χέρι της. «Ευτυχώς, συνήλθες» είπε το ποντίκι. «Πώς είναι η καμηλοπάρδαλη;» ψέλλισε η Νίκι, ενώ πάσχιζε να ξεπεράσει τη ζαλάδα της. «Η Όλγα; Μια χαρά. Ή θα είναι μια χαρά, μόλις ηρεμήσει» απάντησε ο ποντικός. «Έχει μια τάση να πανικοβάλλεται, που δεν είναι και το ιδανικό

36

για τη θέση της. Μια φορά που νομίζαμε πως θα λιποθυμήσει, προσπαθήσαμε να βάλουμε το κεφάλι της ανάμεσα στα γόνατα για να χαλαρώσει, αλλά, με τον ατέλειωτο λαιμό που έχει, βάρεσε τα μούτρα της στο πάτωμα». «Πώς ήρθες εδώ;» μπήκε στη μέση ο γάτος, κοιτάζοντας με υποψία τη Νίκι. «Γνωστή μού φαίνεσαι...» «Πώς... πώς μπορείτε να μιλάτε;» ρώτησε η Νίκι. «Όπως κι εσείς» απάντησε ο γάτος, μάλλον απότομα. «Οι άνθρωποι δεν προσέχουν πολύ, ε;» «Νομίζω πως αυτό που θέλει να πει ο Κίμωνας» διέκοψε ο ποντικός «είναι ότι, ενώ όλοι οι άνθρωποι θεωρούν φυσικό να μιλούν, δεν περιμένουν ή δεν δέχονται ότι το ίδιο κάνουν και τα ζώα. Φυσικά, προσπαθούμε να μην τραβάμε την προσοχή, χωρίς λόγο, αλλά όταν βρισκόμαστε στο αρχηγείο μας, πιστεύουμε ότι μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα». «Το αρχηγείο σας;» επανέλαβε η Νίκι, καθώς σηκωνόταν. «Εσείς συντάξατε τον κώδικα;» «Α, τον γρίφο για τη στρατολόγηση» είπε ο ποντικός. «Ναι, πράγματι. Εσύ τον έλυσες; Α, αυτό είναι μεγάλη έκπληξη. Αναρωτιέμαι...»

37

«Είσαι όμως μικρή» διέκοψε ο γάτος, κουνώντας την ουρά του ενοχλημένος. «Κίμωνα, δεν φέρεσαι πολύ ευγενικά στην καλεσμένη μας» είπε ο ποντικός. «Να το πάρουμε από την αρχή; Εγώ είμαι ο Άρης κι αυτός είναι ο Κίμωνας». «Εγώ είμαι η Νίκι» απάντησε εκείνη. «Λοιπόν, Νίκι, χαιρόμαστε που σε γνωρίζουμε».

O γάτος σφύριξε αποδοκιμαστικά. «Φαίνεσαι γνωστή. Μα ναι, έπεσες πάνω μου χθες! Αδέξια και μικρή. Όχι και σπουδαίο προσόν για κατάσκοπο». Ο ποντικός κοίταξε τη Νίκι απολογητικά. «Χαιρόμαστε που σε γνωρίζουμε, αλλά νομίζω ότι πρέπει να το συζητήσουμε με τη Χλόη. Θα γυρίσουμε σύντομα». «Περιμένετε!» φώναξε η Νίκι. «Ποια είναι η Χλόη;» «Η Χλόη;» απάντησε το ποντίκι γυρίζοντας το κεφάλι του. «Είναι η αρχηγός». «Και τι ζώο είναι;» ρώτησε η Νίκι, ελπίζοντας ότι δεν θα ήταν κάτι τρομακτικό. Ο Κίμωνας γύρισε και κοίταξε τη Νίκι κατάματα. «Είναι κόμπρα».

38