Να ’τος! Ξεπροβάλλει στο τέλος
του δρόμου! Πόσο γαλάζιος, πόσο όμορφος, πόσο μεγάλος είναι!
Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν στ’ αλήθεια γοργόνες κάτω από
το νερό, φάλαινες ή κρυμμένοι θησαυροί! Μα πότε θα φτάσουμε;
ΠΑΙΞΕ!
Βρες στην εικόνα ό,τι έχει στρογγυλό σχήμα.
Καλημέρα, θάλασσα! Καλημέρα, γλάροι! Καλημέρα, αμμουδιά! Ποπό, τι ζεστή που είναι η άμμος! Μου καίει τις πατούσες, δεν βγάζω τις σαγιονάρες μου, θα κάτσω πάνω στην πετσέτα μου.
Και τώρα, ήρθε η ώρα να φτιάξω έναν πύργο για τους αστερίες και τα καβουράκια.
ΠΑΙΞΕ!
Βρες τα τρία αντικείμενα που δεν έχουν θέση μέσα σε μια τσάντα θαλάσσης.
Σχεδίασε το περίγραμμα του πύργου στην άμμο στη διπλανή σελίδα.
Για να τον στολίσω, χρειάζομαι όμορφα
κοχύλια…
Για δες! Αυτό εδώ είναι ασημί, το άλλο είναι
όλο ροζ… Και αυτό εκεί, γεμάτο ρίγες!
Οπ, στον κουβά. Α! Να κι ένα τεράστιο!
Λένε ότι, αν το βάλεις κοντά στο αφτί σου,
ακούς τον ήχο της θάλασσας.
Μπα, η θάλασσα θα ρίχνει κανέναν υπνάκο
τώρα, γιατί δεν ακούω τίποτα! Αλήθεια!
Με τα πόδια μέσα στο δροσερό νερό και τα μάτια μου στον ουρανό, ψάχνω για ένα σύννεφο που να θυμίζει παγωτό. Αλλά με τόσο ήλιο, έχω την εντύπωση ότι
θα έχει ήδη λιώσει.
Πιο πέρα, οι μεγάλοι κάνουν ωραίες βουτιές. Τους τυχερούς! Μια μέρα, θα κάνω κι εγώ… Όχι τώρα, όμως. Αργότερα.
Ε! Ποιος γαργαλάει τα δάχτυλα των ποδιών μου;
ΠΑΙΞΕ !
Bάλε σε ζευγάρια τα ψάρια και βρες
ποιο είναι ολομόναχο.
Εγώ είμαι, ο Φουρφούρης, ο εξερευνητής
του βυθού της θάλασσας! Μπα! Τα φύκια μοιάζουν με τα μαρούλια στον κήπο του
Πεταλούδη. Α! Μέδουσες! Να κι ένας
κάβουρας! Ανεβαίνω στην επιφάνεια στο
πι και φι!
Αυτό το πρωινό είμαι ο Φουρφούρης, ο μεγάλος ψαράς! Μπα! Καλέ, πού πήγε η θάλασσα; Εξαφανίστηκε μέσα στη νύχτα; Οπ! Άφησε μικρές λιμνούλες πάνω στα βράχια. Τον νου σας στην απόχη μου, γαριδούλες!
Άπαπα! Πολύ γλιστράνε τα βράχια! Καλύτερα
να ακολουθήσω αυτούς τους γλάρους που τριγυρίζουν στην παραλία.
Σε κάθε βήμα, τα πόδια μου βουλιάζουν μέσα στη μαλακή άμμο. Εκεί μέσα ζει ένας ολόκληρος κόσμος…
«Μπορείς να μαζέψεις αυτά» μου λέει ένα κορίτσι που φοράει κίτρινο αδιάβροχο, όπως εγώ. «Αχιβάδες είναι. Τρώγονται! Είναι πολύ νόστιμες!»
Φτιάχνουμε ομάδα για να τις βρούμε. Είναι πολύ πιο διασκεδαστικό όταν είμαστε δύο. Και γεμίσαμε και τα κουβαδάκια μας στο άψε σβήσε! Τι καλή ψαριά!
ΠΑΙΞΕ!
Μέτρα τις αχιβάδες που βλέπεις στην εικόνα.
«Στο τέλος της μέρας υπάρχει η νύχτα»
μονολογεί η Ζοζό. «Στο τέλος του καλοκαιριού
υπάρχει το φθινόπωρο. Στο τέλος των ποδιών
μου υπάρχουν οι κάλτσες μου. Στο τέλος της
μύτης μου υπάρχουν τα γυαλιά μου. Μα στο
τέλος του νερού; Τι υπάρχει, άραγε, εκεί που
τελειώνει το νερό; Εκεί στο βάθος, πίσω
του Alex Cousseau και τις εικόνες της Csil. «Μπορεί και τίποτα» απαντούν οι φίλοι της. «Ή μπορεί και μια άλλη παραλία. Και άμμος πολλή, και φίλοι πιο πολλοί. Με μια άλλη Ζοζέτ. Μια Ζοζέτ ίδια μ’ αυτήν που είναι εδώ, με κάλτσες και γυαλιά. Κι εκεί μακριά, την Ζοζέτ μπορεί και να τη φώναζαν Ζοζό…»
«Θα πάω να δω μόνη μου»
αποφασίζει η Ζοζό.
Οπ! Πηδάει μέσα στη βάρκα της και
βάζει πλώρη για τον ορίζοντα. Άμα
καλοκοιτάξεις μακριά μέσα στο πέλαγος,
βλέπεις μια τελίτσα. Μια τελίτσα
μαύρη, σαν ελίτσα. Λες να υπάρχει εκεί
στο βάθος καμιά βρύση; Μήπως όλα
αρχίζουν και όλα τελειώνουν στο ίδιο
μέρος με μια βρύση;
Η ιστορία με τη βρύση τής φαίνεται αστεία.
Η Ζοζό το καταλαβαίνει γρήγορα και
αφήνει τα κύματα να την παρασύρουν. Όσο
προχωρεί, τόσο μεγαλώνει η μαύρη τελίτσα.
Η μικρή μαύρη τελίτσα γίνεται ένα μεγάλο
ασπρογάλανο καράβι. Γεμάτο ταξιδιώτες.
Έχει και πισίνα κι έναν βατήρα.
«Μήπως μπορεί να
με βοηθήσει κάποιος;»
φωνάζει η Ζοζό.
«Ψάχνω για το τέλος».
«Το τέλος του νερού».
Ζοζό
«Ποιο τέλος;» ρωτάει έκπληκτος κάποιος.
Και μπλουμ! Η Ζοζό βουτάει στο νερό. Βρίσκεται ανάμεσα σε κάθε λογής υπέροχα πλάσματα. Μάλιστα, βαθιά στον βυθό, συναντά τη Ζιζί, μισή κορίτσι και μισή ψάρι.
«Πού τελειώνει
το νερό;» ρωτάει η Ζοζό.
«Παράξενη ερώτηση» απαντά η γοργόνα. «Το νερό
κυλά, το νερό τρέχει, το νερό ποτέ δεν σταματά.
πάλι μεταμορφώνεται. Σε χαλάζι, σε χιόνι, σε παγάκι.
αυτό να είναι το τέλος που ψάχνεις να βρεις.
Ζοζό
Η Ζιζί έχει δίκιο. Στο τέλος του Βορρά
κάνει τόσο κρύο, που το νερό έχει
μεταμορφωθεί σε παγάκια. Αδύνατον να πας
πιο μακριά. Η Ζοζό έχει φτάσει στο τέλος
του νερού. Στο τέλος του ορίζοντα.
Την υποδέχεται μια αρκούδα που της λέει, μουρμουρίζοντας:
«Τώρα πια, μόνο ένα πράγμα μπορείς να
κάνεις: αναστροφή. Σε λίγο θα πέσει η
νύχτα. Βιάσου, αλλιώς θα γίνεις παγοκολόνα!»
Η Ζοζό επιστρέφει στο σημείο εκκίνησής της και ξαναβρίσκει τους φίλους της να μισοκοιμούνται, ξαπλωμένοι όλοι στην
παραλία κάτω από τον απέραντο ουρανό, που είναι γεμάτος αστέρια.
«Θέλετε να μάθετε τι υπάρχει στο τέλος του
νερού;» ρωτάει η Ζοζό.
«Μια γκρινιάρα αρκούδα και τεράστια παγάκια!»
Μόλις που την ακούνε οι φίλοι της.
Έχουν ήδη κλείσει τα μάτια τους.
«Έλα μαζί μας κάτω από το πάπλωμα, Ζοζέτ».
«Σου κρατήσαμε μια θέση στα ζεστά, Ζοζό!»