‘Het is voor mij een lot uit de loterij’

DEURNE/EINDHOVEN - Antonie van der Ven (66) woonde veertig jaar in Deurne, maar na de dood van zijn vrouw twee jaar geleden gooide hij het roer volledig om. De hovenier verhuisde naar een klooster in het weelderige Glorieuxpark in Eindhoven. Op het landgoed woont hij samen met een divers gezelschap aan oud-pastoors, nonnen en Oekraiense vluchtelingen. “Ik heb er geen moment spijt van gehad.” door Bram Vannisselroij

Antonie heeft eigenlijk niks met het geloof en had dus nooit kunnen bevroeden dat een klooster ooit zijn thuis zou zijn. Radicale beslissingen nemen is hem echter niet vreemd. Antonie is naar eigen zeggen ‘een beetje apart’, maar wel heel sociaal. Na 35 jaar voor een hoveniersbedrijf te hebben gewerkt maakte hij enkele jaren geleden de overstap naar een andere werkgever. Tegenwoordig is de hovenier dagelijks bezig met het bijhouden van het groen in de gemeente Deurne. Het enige verschil is dat zijn uitvalsbasis niet meer de Zeilbergsestraat is, maar een klein appartementje in het Eindhovense klooster. “Bij mijn vorige werkgever was ik daar twee keer per week aan het werk als hovenier. Toen een ander bedrijf die werkzaamheden overnam, waarschijnlijk vanwege een kosten- besparing, besloot ik ergens anders te gaan werken.” In Deurne maait hij het gras en werkt regelmatig samen met mensen met een beperking. Toen zijn vrouw overleed wist Antonie niet zo goed wat hij moest. “Ik zat daar maar in dat grote lege huis met al die spullen. Wat moet ik hier nog dacht ik.”

Goede band Met de bewoners van het klooster ontwikkelde hij een goede band in de jaren dat hij daar werkzaam was. “Toen zuster Wilfrida mij uitnodigde voor een kop koffie vertelde ik haar dat ik eigenlijk wel in het klooster wilde wonen.” Tot zijn verbazing was er nog plek, maar niet iedereen mag er zo maar neerstrijken. “Je moet hier wel passen. Zo moet je 60plus, braaf en sociaal zijn”, lacht Antonie. De Deurnenaar voldeed aan al deze criteria. Spijt heeft hij niet van zijn keuze. “Het is voor mij een lot uit de loterij. Ik praat nogal graag en dat kan hier volop”, zegt de goedlachse excentriekeling met gevoel voor understatement. Hoewel hij niet gelovig is respecteren de bewoners elkaars religie of het gebrek daaraan. “De oud-pastoors hebben mooie verhalen en vergis je niet; met de nonnen kun je echt lachen.” Maar ook de Oekraïense vluchtelingen die in een ander pand op het landgoed verblijven weten hem te vinden. Velen van hen werken in de buurt en zijn afhankelijk van een fiets. “Ik ben van nature vrij handig en daarom komen ze naar mij toe als hun fiets kapot is.” De verhalen van de Oekraïners grijpen de parttime fietsenmaker aan. Een van de bewoners was een goede advocaat in haar thuisland. Tegenwoordig poetst ze kantoren in de binnenstad. “De Oekraïners willen echt werken, dat is mooi om te zien.”

Geraniums

Nog een paar maanden is Antonie in Deurne te bewonderen op zijn maaimachine voordat hij met pensioen gaat. “Maar ik hoef mij niet te vervelen en ga niet achter de geraniums zitten. De hovenier die nu het groen bijhoud op het landgoed heeft al gezegd dat hij een hoop klusjes heeft liggen.” Gezien de grootte van het landgoed van 12 hectare en een riante vijver verlengt Antonie zijn werkzame leven dus nog even, alleen dan op vrijwillige basis. De import-Eindhovenaar is met zijn 66 jaar de jongste bewoner van het klooster, de oudste tikt zelfs de 94 aan.

“Ze hebben hier ook een verpleegafdeling op het landgoed dus ik kan zo doorstromen”, grapt Antonie. “Nee, ik ben echt gelukkig hier”, besluit hij op serieuze toon.