eerbetoon Guy Mortier AAn herMAn SelleSl AGS

Het is nu al sedert december dat onze pleinwerker Mustapha “Musty” ontslagen werd door de vzw Samenlevingsopbouw. Er was geen plaats meer voor hem, ze hadden andere prioriteiten en ze doen niet aan pleinwerking. De verbazing en af en toe de verwondering en de verbazing in de wijk waren groot. Er kwamen petities en die leverden bijna 600 reacties op. Die werden door een delegatie van Gazet van Antwerpen en het Wijkcomité overhandigd op het kabinet van schepen Homans. Die was zelf niet aanwezig maar beloofde antwoorden op de vragen maar dat antwoord is er nog steeds niet. Ondertussen is op het plein al zichtbaar wat velen hadden gevreesd: vandalisme en sluipende afbraak. Zo is een van de basketringen gewoon afgebroken en meegenomen. Maar daar blijft het niet bij. “Musty is weg en het plein heeft pijn” werd er door iemand gezegd. Misschien moeten ze de Dageraadplaats maar eens herdopen in Mustyplaats.

We kennen ze allemaal wel: Humobaas Guy Mortier en Humofotograaf Herman Selleslags. Samen hebben ze van de Humoradio een stevig weekblad Humo gemaakt dat de dag van vandaag nog altijd de tand des tijds kan weerstaan. Beiden wonen in de wijk, dicht bij elkaar zelfs, en de ondertussen 75-jarige Herman Selleslags wou voor ons wel wat speciale foto’s zoeken die een link met de wijk Zurenborg hebben. Hij zocht en vond een handvol zwartwit foto’s die we in deze krant afdrukken. En opperbrak Mortier was zo goed om zijn ex-collega extra in de bloemetjes te zetten. Zijn tekst plus de foto’s op pagina

Veiliger fietsen op de Belgiëlei

Edito

Het blijft koud en zolang de temperaturen niet de hoogte inschieten blijft het plein een baken van rust, een oase waar het goed toeven is voor zowel wijkbewoners als andersdenkenden. Want sommige dingen zijn zo goed als onuitroeibaar. Neem nu de kermis. In de jaren zeventig stond het plein hier vol: botsauto’s, paardenmolens, schietkramen, oliebollenkramen en noem maar op. En dat verwaterde elk jaar ondermeer door een groep jongeren die niets beters te doen had dan herrie te schoppen. Op zo’n manier zelfs dat de uitbater van de botsauto’s ’s nachts de wacht moest optrekken met twee flinke herdershonden. En ook dat mocht niet baten. Een voor een haakten ze allemaal af en de dag van vandaag mogen we blij zijn dat er nog een moedige is die elk jaar met zijn kleine paardenmolen naar het plein afzakt. Die houdt het wel vol en dat is voor een groot deel aan de aanwezigheid van Musty te danken. Ik weet het, het klinkt paternalistisch maar het is zo. Hij hield de jongeren een beetje op afstand, haalde ze vanonder het neergelaten zeil als de molen niet draaide en noem maar op. Wedden dat het niet lang meer zal duren of deze man geeft er ook de brui aan?

Onder het motto, ik weet nog wel ergens anders een fijn plekje om rustig mijn boterham te verdienen.

Want het geval Musty blijft de gemoederen beroeren. Het is nu wel duidelijk dat het geen plotse opwelling van burgerliefde is voor de ontslagen medemens. Nog elke dag komen er reacties binnen op het ontslag van Mustapha. Alleen op het politieke vlak en op het vlak van de werkgever blijft het ijzingwekkend stil.

Zo werd een delegatie van de Gazet van Zurenborg en van het wijkcomité ontvangen op het kabinet van schepen Homans maar veel meer dan bevestigen dat men daar de problematiek kent en dat men de meer dan vijfhonderd handtekeningen wel wou ontvangen was er niet bij. De schepen was er wel niet bij maar dat hoefde ook niet echt en de medewerker