Form follows function

Architektura modernistyczna to dość szerokie pojęcie, trudne do zdefiniowania w sposób jednoznaczny. W zależności od miejsca i czasu modernizm przybierał trochę inny kształt, jednak tym, co łączyło jego wszystkie nurty, był szeroko rozumiany pragmatyzm i użytkowość. W planowaniu nowej inwestycji nadrzędną rolę odgrywał funkcjonalizm i racjonalizm. Przede wszystkim musiały zostać spełnione wymogi funkcji, które miał pełnić dany obiekt.

W przypadku Miasteczka Studenckiego

AGH, powstałego w latach 1964-75, funkcjonująca aktualnie nazwa „miasteczko studenckie” idealnie oddaje charakter założeń inwestycji. Kompleks miał zapewnić studentom nie tylko możliwość kwaterunku, ale również dostęp do rozrywki, zaopatrzenia, usług czy opieki lekarskiej. Każdy budynek „studenckiego osiedla” miał składać się z mniejszych jednostek, w których skład wchodziły dwa pokoje dwuosobowe oraz dwa trzyosobowe, połączone przedpokojem i węzłem sanitarnym. Na każdym piętrze znajdowała się również kuchnia. Taki układ miał w założeniu sprzyjać integracji i służyć celom edukacyjnym – starsi studenci mogli pomagać młodszym.

Co ciekawe, wszystkie pierwotne zamierzenia dotyczące funkcjonowania miasteczka są aktualne do dziś. Na uczelnianym kampusie jest wiele punktów usługowych, dostępna jest szeroka oferta gastronomiczna, a także znajdują się tu kluby muzyczne, boiska czy basen. Integracja studentów jest również mocną stroną życia na miasteczku – studenci poznają się nie tylko w akademikach, ale także mają do tego okazję spędzając czas w tzw. przestrzeni grillowej. Już na etapie planowania inwestycji powstała koncepcja otwartej przestrzeni, w której studenci mogliby odpoczywać i wspólnie przebywać na świeżym powietrzu.

Miasteczko Studenckie AGH do dzisiaj jest unikalnym rozwiązaniem urbanistycznym. Jego budowa była rewolucją w sposobie myślenia o funkcji, formie i przestrzeni. Uzyskanie pozwolenia na budowę nie było łatwe i wymagało wielu negocjacji. Z tego powodu projekt musiał być dobrze dopracowany. Budynki o niskiej zabudowie zostały postawione horyzontalnie, dzieląc miasteczko na strefy. Otwarte przyziemne przejścia miały z kolei ułatwiać komunikację pomiędzy różnymi częściami kampusu. W ten sposób udało się rozdzielić rozmaite funkcje miasteczka między jego strefy i sprostać oczekiwaniom względem całej inwestycji.