MEERIJDEN MET WIM POLMAN

‘80 PROCENT VAN HET RIJDEN BESTAAT UIT OPLETTEN’

“MIJN AUTO IS SPREKEND EEN VLIEGTUIG, MAAR DAN VOOR OVER

DE WEG”, GRIJNST CHAUFFEUR WIM POLMAN. HIJ DOELT OP ZIJN SPLINTERNIEUWE SCANIA MET VOLOP TECHNISCHE SNUFJES, DIE HIJ SINDS KORT BESTUURT. HIJ HOEFT NIET TE LADEN EN TE LOSSEN, EN DAT VINDT HIJ PRIMA. MAAR LICHAAMSBEWEGING KRIJGT HIJ OP EEN DAG WEL DEGELIJK. “OP EEN DAG STAP IK ZO’N VEERTIG KEER IN EN UIT.” HET ZIJN STEEDS VIER TREDEN.

De combinatie is 25 meter lang – een lzv. Wim Polman (50), in dienst van Remie Transport in Duiven, bestuurt de auto met wisselbakken met groot gemak. Gehuld in donkerblauwe bedrijfskleding, met het logo van

Dachser erop, zijn haar kortgeknipt, maakt hij een nette indruk.

De blauwe T-shirts, broeken, sweatshirts, petjes en jassen die hij draagt, ontvangt hij gratis. “De baas wil het zo.”

Wim bestuurt een Scania, type 500S met schakelrobot. En als het gevaarlijk lijkt te worden, remt de auto automatisch af. “De computer denkt als het ware voor jou. Sommige collega’s vinden dat niet fijn, maar ik was er in een mum van tijd aan gewend.”

Hij is ook blij met het nieuwe voertuig om niet-technische redenen. Zo kun je in de cabine gemakkelijk rechtop staan.

Verder zit er een open dak in, met gaas tegen muggen. Het bevat een led- en een audiopakket, voor goed geluid onderweg.

En een magnetron, een ijskastje en een goed bed. Maar dat gebruikt Wim niet: hij slaapt lekker iedere nacht thuis. Op het dashboard een Dolce Gusto-koffieapparaat, voor ’s nachts.

Hij is blij met de zwartleren stoelen. “Die kun je gemakkelijk schoonhouden.”

SJEKKIES ACHTER HET STUUR

Hij deelt de nieuwe auto met Hans, een fijne collega, die evenmin van rommel houdt. Hij is, net als Wim, erg proper. “Ik reed in het verleden ooit samen met iemand die achter het stuur shagjes draaide; dat vond ik minder. Gelukkig rookt deze collega ook niet.” Collega Hans heeft de auto eerder die ochtend al klaargezet voor Wim. De combinatie wacht op de parkeerplaats van Dachser in Zevenaar. Vrijwel dagelijks rijdt Wim stukgoed voor dit Duitse familiebedrijf. Hij is daar vanaf 1994 kind aan huis. Sinds 2010 via Remie en samen met Hans. Dachser zelf heeft namelijk geen vrachtwagens in bezit.

LIJNDIENST MET FRANKFURT

Het is 6.30 uur. Op de parkeerplaats van het logistieke bedrijf begint het vol te druppelen met bakwagens. “Hans en ik onderhouden sinds ongeveer twaalf jaar in de nacht met zijn tweeën een lijndienst met Frankfurt. Door het netwerk dat Dachser heeft opgezet, gaat het transport zo snel dat je daar met een luxeauto zelfs niet tegenop kunt.” De mannen wisselen wekelijks hun dag- en nachtdiensten. De vrachtwagen legt wekelijks ruim 5.000 kilometer af. Nog even loopt Wim naar binnen. Het doel is een sanitaire stop en koffie uit de automaat. “Die is sinds de komst van de nieuwe directeur gratis.” Hij neemt vier treden. Met het bekertje in de hand kruipt hij op de bestuurderstoel en klikt het stuur omhoog. Hij doet een lampje aan en vult zijn papieren in. Ouderwets met een ballpoint. “Ik nummer mijn vrachtbrieven altijd, dan kan ik makkelijk zien of ik ze allemaal terugkrijg.” Om 6.40 start hij de motor. Ditmaal gaat hij naar Venray. Enkele rotondes verder bereikt hij de snelweg. De afstand met zijn voorganger heeft hij ingesteld op 100 meter. “Die personenauto daar rijdt momenteel 81,” ziet hij op zijn boordcomputer.

REISLEIDER

Bij de brug over de rivier de IJssel,tekenen enkele kantoorgebouwen zich af. We rijden via het Velperbroekcircuit en passeren Arnhem aan de zuidzijde. Enkele kilometers later volgt de weg naar Nijmegen. Wim gaat liever dwars door de stad dan via de A15. “Hier is veel meer te zien.” En het is ook korter. Ook leuk. Als een reisleider wijst hij om zich heen. “Dit stadsdeel is enkele jaren geleden uit de grond gestampt.” We passeren een middelbare school en woningen met diverse kleuren baksteen. Een sportcomplex even verderop staat nog in de steigers. Daarna de brug de De Oversteek die de beide Waaloevers verbindt, met een subtiele constructie van snaren. De historische Stevenskerk met bolletje boven aan de toren maakt het plaatje compleet.

RIJDEN IS OPLETTEN

Enkele verkeerslichten later bereiken we de A73. Plots gaat iedereen in de remmen. Balen! Gelukkig zag Wim het op tijd aankomen. “80 procent van het rijden bestaat uit opletten”, analyseert hij. “En bij twijfel moet je iets niet doen, anders heb je een ongeluk. Zo’n auto kan een gevaar zijn op de weg. Daar moet je veilig en verantwoord mee omgaan.” Terwijl hij stilstaat, raadpleegt Wim zijn telefoon: is het de moeite waard om binnendoor te gaan? Flitsmeister meldt dat er bij Haps een vrachtwagen met pech staat, en dat gaat niet lang duren. En inderdaad, een kwartier later kan het gas er weer op. Het is 8.15 uur. In Venray komen we aan bij het industrieterrein. Twee oranje vlaggetjes vestigen extra aandacht op de rood-wit gestreepte slagboom. Is die er wel eens uit gereden? Het is hectisch bij de ingang. Drie mannen bekommeren zich om een collega op de grond die niet goed is geworden. Wij gaan naar binnen. Nadat hij de combinatie aan de kant heeft gezet, gaat Wim zich melden in de portable cabin. En hij krijgt de docknummers 51 en 52 door. Met zijn 25 meter steekt hij moeiteloos achteruit, een parkeervak

in, tussen twee trailers. “Ik doe het portier even open om te zien waar de witte lijn tussen de vakken zit.” En in één keer staat de bak goed. Nu rijdt Wim onder de bak uit en dokt hij aan bij dok 52. Naar binnen mag hij hier niet, maar als de auto goed staat, groet hij een orderpicker met donker golvend haar. Een glimp van haar is te zien tussen de rubberen flappen. We moeten even geduld hebben, want ze gaan net met pauze. Op naar koffiemachine nummer twee van vandaag. Die staat in een ruimte van ongeveer 4 x 4 meter en het is er flink warm. Vanaf deze plek heb je via een raam uitzicht op een twintigtal kantoormedewerkers achter computers. Drie logistiek werknemers uit Oost-Europa komen ook binnen voor een bekertje en groeten vriendelijk. De eerste bak die aan de auto zit is twintig minuten later geladen. Wim koppelt daarna nummer twee aan, die op de parkeerplaats stond. Die moet nu voor dok 51. Tegen 10.30 uur scant Wim alle geladen dozen met een handheld. De auto wordt verzegeld en we kunnen weg. Terwijl we het terrein verlaten, passeren we drie schoffelende tuinmannen met reflecterende hesjes aan. Wim is op deze bestemming zeven keer in- en uitgestapt.

KAPPER OF KOK

28 jaar is Wim inmiddels chauffeur. Toen hij jong was, had hij een ander beeld van de toekomst. Zo overwoog hij om kapper te worden. Of kok, en automonteur leek hem ook wel wat. Maar zijn vader adviseerde hem om hetzelfde beroep te kiezen als hij: timmerman. Dus volgde Wim braaf die opleiding. Al gauw plaatste hij kozijnen, rolluiken en isolatieglas door het hele land. Maar vlakbij zijn toenmalige werkgever zat een transportbedrijf. En toevallig (of niet) vroeg de baas van de firma hem of hij een keertje mee wilde. Daarna was hij finaal verkocht. “Op mijn 22ste ben ik daar begonnen: bij Ter Heerdt en Reijmer Transport.” En hij stapte tien jaar geleden over naar Remie omdat het bedrijf ermee

GEBROKEN ENKEL

Het is bijna 11.00 uur en regendruppels spatten tegen de voorruit. Wim diept uit zijn koelkast een zakje brood op. Nooit komt hij in de verleiding om ergens te stoppen voor een broodje bal of zoiets. Hij brengt zijn lunch altijd mee van huis. “Vorig jaar heb ik mijn enkel gebroken met het uitstappen, en daarom ben ik wat aangekomen. Ik eet bruinbrood met mager kippenvlees erop om een beetje af te vallen.” Zijn gezondheid houdt Wim nauwlettend in de gaten, ook daarom wandelt hij regelmatig met de hond. Eerder hield hij ook van mountainbiken, maar sinds hij bij een val zijn rug brak, is daar de lol vanaf. Terug op het startpunt in Zevenaar neemt Wim de trap naar de eerste verdieping. Daar komt hij uit in een ruimte met aan drie kanten glas. Ook hier uitzicht op een kantoortuin met medewerkers. Wim meldt zich bij loket Planning en krijgt mee op welke plek hij hier kan aandocken. Onderweg naar buiten tapt hij nog even koffie en dan klimt hij weer de cabine in. Even later zit de wisselbak aan het dok en neemt Wim binnen een kijkje. In een mum van tijd verspreiden diverse orderpickers die op pompwagens rondrijden de inhoud van de bak over de loods. Eentje heeft extra lange lepels, efficiënt! Weer buiten koppelt de chauffeur van Remie de twee wisselbakken opnieuw aan. We zijn vier klimmetjes verder en hij vertrekt naar de volgende bestemming. Het nieuwe doel is Tiel, waar hij barbecues gaat laden. “Die zijn momenteel helemaal hot!” Hij verwacht tegen 17.30 uur terug te zijn. Daarna kan hij aan tafel met zijn gezin. Tegen die tijd heeft hij zeker 140 tredes in de benen...

Ingrid Damen

‘IN HET DACHSERNETWERK GAAT HET TRANSPORT ZO SNEL DAT JE ER MET EEN LUXEAUTO ZELFS NIET TEGENOP KUNT’

‘BIJ TWIJFEL MOET JE IETS NIET DOEN. ZO’N AUTO KAN EEN GEVAAR OP DE WEG ZIJN’