Ode aan Olly

Ode aan Olly (17-10-2003 – †07-07-2020)

Na een heel lange wachttijd kreeg ik eind 2005 mijn eerste geleidehond, Olly, van het BCG. Het was een prachtige zwarte labrador retriever teef. Ik was dolgelukkig met haar! Ze zorgde ervoor dat ik letterlijk de wereld leerde kennen, want voordien leidde ik een erg geïsoleerd leven. Dankzij Olly namen mijn zelfvertrouwen en sociale contacten al heel snel toe. We ondernamen steeds meer en reisden erg veel, ook naar onbekende plaatsen. Olly groeide samen met me mee en ik tilde haar zo tot een nog hoger niveau.

In huis was Olly een heel makkelijke hond die altijd haar rust nam. Olly mocht ook elke dag loslopen in het bos. Wat een feest om je lieverd, die zich elke dag met heel veel passie inzet, zo te “zien” genieten! In haar jongere jaren kwam haar jachtinstinct wel meermaals naar boven, maar ze kwam altijd weer terug naar mij. Toen ze 8,5 jaar oud was, mocht ze op pensioen. Ik besloot haar te houden toen het BCG me haar opvolger Xpencer voorstelde. Olly was op fysiek vlak nog heel fit, waardoor ik beide honden dagelijks kon laten rennen. Wat een heerlijke tijden! Olly was net 13 jaar toen Xpencer helaas na 4,5 jaar werken vroegtijdig werd afgekeurd door een spijtig ongeval en vervolgens voorgoed werd herplaatst. Olly bleef alleen achter, maar genoot nog elke dag van haar lange wandelingen en rust thuis. Wel werd ze niet veel later bij een standaard bloedonderzoek gediagnosticeerd met nierfalen, al had ze daar nog geen klachten van. Ook begon ze langzaamaan artrose te krijgen. Dankzij aangepaste voeding, supplementen, fysiotherapie en speciale kussens ging ze nog steeds met plezier mee wandelen en zwemmen.

Toen Olly 15,5 jaar was, wandelde een nieuwe geleidehond mijn leven binnen. Quiqo, eveneens een zwarte labrador retriever, van Scale Dogs (een andere geleidehondenschool), accepteerde de aanwezigheid van Olly prima. Olly kon verbazingwekkend genoeg nog steeds fysiek mee met onze zeer lange wandeltochten.

Elke dag kon mijn meisje 100% genieten en dat kon ze zelfs tot haar laatste dag. Opeens kwamen de symptomen van nierfalen tevoorschijn en kwam ze haar mand niet meer uit om te gaan eten, drinken of plassen. Daarnaast waren plots nog enkele andere klachten opgetreden of waren andere aanwezige ouderdomsklachten verergerd. Ze herpakte zich nog eventjes, maar de dag nadien voelde ik dat ze klaar was voor haar eeuwige rust. Ik voel me ontzettend gesterkt in mijn rouwproces omdat ik Olly op een juist moment heb laten gaan in mijn nabijheid en ze zo’n mooi, vol leven heeft kunnen hebben. De dag voor haar overlijden liep ze zelfs nog 7 km los in het bos mee en dat voor een labrador retriever van bijna 17 jaar!

Dank je wel lieve Olly. Je was mijn eerste blindengeleidehond. De hond waarmee ik zuivere vrijheid heb leren kennen. Ik voel me vereerd dat ik mijn leven met je mocht delen en je altijd aan mijn zijde stond. Die warme momentjes zitten voor altijd in mijn hart en ziel!

“A beautiful soul is never forgotten.”

Liefs Je baasje Kim en je beste vriend Quiqo (en Xpencer op afstand)