Paul Wisman - column

WISMAN PAUL

De non-playing captain en de zin Foto 1 van de supertiebreak en het leven 3

Wat doet een non-playing captain van een bejaard herendubbelteam op een zonnige dag in september? Misschien wel de laatste zonnige dag van de zomer. Of, als de megalomane non-playing captain van de Sovjetunie zich niet langer kan beheersen, de laatste zonnige zomerdag voor deze wereld; maar dat terzijde, zijn spelletjes zijn van een andere orde.

Onze npc was niet als npc geboren. Eigenlijk had hij altijd al pc willen zijn en eindelijk leek dat te zijn gelukt. Hij had die zomer een voortreffelijk team bereid gevonden om samen de kolen uit het vuur te slepen in hete tennisgevechten die hen te wachten zouden staan. In de nieuwgevormde herendubbel 50+ competitie op de donderdagochtend. Wat hem betreft had het ook een 60+ of 70+ competitie mogen zijn; leeftijd is maar een getal tenslotte. Toen had het noodlot toegeslagen in de vorm van een chirurg. Twee weken voor de start van de competitie had deze zeer bekwame arts hem verlost van een obstakel in zijn darmkanaal. Na afloop had die hem vriendelijk, maar streng toegesproken: "Ik heb goed nieuws voor u en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat de tumor geheel weg is, u zult volledig herstellen. Het slechte nieuws is dat u de komende 2 maanden zich moet onthouden van fysieke inspanningen en zeker geen tenniswedstrijden mag spelen, ook niet op uw eenvoudige niveau."

Daar stond hij dus, werkeloos langs de kant, waar de partijen 6 zich afspeelden. Een thuiswedstrijd op het schitterende nieuwe park van Thialf, excuus, ik bedoel DLTC-Thialf. In de hoop dat er niet nog veel meer fusies volgen, want de naam wordt op den duur wel erg lang. "Waar tennist u? Oh, bij DLTC-Thialf-Dash-FC Dordrecht."

Wat is de functie van een npc langs de zijlijn? Hij bemoedigt, vuurt aan en maakt een studie van de sterke en minder sterke punten die hij waarneemt, en waar de mannen mogelijk nog eens hun voordeel mee kunnen doen. De wedstrijden op deze donderdag, viermaal een herendubbel, verliepen wonderlijk volgens een gelijk patroon. Tot viermaal toe waren de dubbels zeer aan elkaar gewaagd en tot viermaal toe kwam men tot een gelijke stand na twee sets: 1-1. Er zou een supertiebreak volgen, dat was van tevoren afgesproken. Bij iedere partij was het de npc opgevallen dat zijn mannen zich zeer knap weerden met een solide vastheid met weinig onnodige fouten. Hij was aangenaam onder de indruk van hun hoge niveau. Tot zijn spijt moest hij constateren, dat de tegenstrevers juist ook uitblonken in vastheid. Het leek erop dat zij zelfs nog minder 'unforced errors' begingen. Met andere woorden, om de partijen te winnen zouden de zijnen risico's moeten nemen. Prachtige lange rally's spelen, die je dan meestal toch net verliest, dat is niet voldoende. Dus er werden risico's genomen, met schitterende en ook nog scorende aanvalsballen tot gevolg.

De ervaren lezer/tennisspeler vermoedt nu al hoe het verhaal afliep. Inderdaad, tot viermaal toe werd er nipt verloren in de supertiebreak. De npc vroeg zich af welke lessen er geleerd moesten worden. Vermijden van supertiebreaks? Of juist trainen in dit onderdeel, zoals voetballers speciaal de penalty's oefenen? Hoe zouden betere spelers, de wereldtoppers zoiets aanpakken?

Hij werd op zijn wenken bediend. Een dag later, vrijdagavond 23 september 2022 was op tv de laatste officiële wedstrijd te 4 zien van Roger Federer. Hij vierde zijn betreurde afscheid met een dubbelspel, samen met zijn tennisvriend en collega Nadal. Beiden waren zij maanden, zelfs jarenlang aanvoerder geweest van de wereldranglijst. Zij speelden namens het team Europa tegen het team van de 'rest van de wereld' in het kader van de jaarlijkse Laver cup. Tegen twee veel jongere, sterke Amerikanen, die geen ontzag hadden voor hun oude idolen; in elk geval niet tijdens deze wedstrijd. Het werd een mooi gevecht op hoog niveau. De eerste set werd gewonnen door Federer en Nadal, de tweede set eindigde in een tiebreak. Die werd net gewonnen door de Amerikanen en toen volgde de supertiebreak. Leerzaam, benieuwd hoe die oud-nummer één's dat aanpakken. Wel, eigenlijk net als zijn eigen teamleden: gedurfd, aanvallend spel met prachtige slagenwisselingen, maar met een gelijk resultaat: ze verloren.

Welke les moest hij hier nu weer uit trekken, dat een supertiebreak altijd verloren gaat, al ben je nog zo goed? Die nacht werd hij met een schok wakker, hij wist het antwoord: zorgen dat je geen tiebreak of supertiebreak hoeft te spelen; kies tegenstanders van een lager niveau! En als dat niet lukt, doe dan net als Federer, wees blij dat je zo'n machtige partij hebt mogen spelen, met een fijne kameraad aan je zijde, en eindig met een lach en een traan en onthoud vooral de mooie momenten. Iedere tennisspeler speelt ooit een keer zijn laatste wedstrijd en wat overblijft zijn slechts herinneringen. Wees zuinig op deze schat en begin vandaag al met het verzamelen en koesteren van alles wat goed gegaan is in je leven, binnen en buiten de tennisvelden.

Paul Wisman