Soul 74

74

SOUL Ποια γουναράδικα; Ραντεβού στα μπιτσομπαράδικα!

Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ 2310 MAGAZINE ΙΟΥΛΙΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2013 €3.00

74

Jessica Alba

07/08 2013

SOUL Cover 74.indd 1

7/23/13 4:34:37 PM

SOUL Cover 74.indd 2

7/23/13 4:34:48 PM

E D I T O

R I A L

74

Get lucky Το καλοκαίρι του 1980 τα πράγματα στην κινηματογραφική βιομηχανία πήγαιναν κατά διαόλου. Ο Μπρους Λε, ο Μπρους Λο και ο Μπρους Λάι, τρεις πονηροί καρατέκα που προσπάθησαν να πάρουν τη θέση του νεκρού αρχηγού Μπρους Λι στο σινέ «Όσκαρ», είχαν ρίξει το επίπεδο στον πάτο. Το ξύλο που έριχναν ήταν άτεχνο και κακοντουμπλαρισμένο. Πρώτα ακούγονταν ο ήχος της καρατιάς και το «ωχ» του κακού που την έτρωγε και δυο δευτερόλεπτα μετά έβλεπες το χτύπημα. Στο διάλειμμα πριν την τσόντα ανόητοι συμμαθητές μου μιμούνταν τις φιγούρες τους. Ένας μάλιστα είχε δηλώσει ευθαρσώς πως αυτός θα ήταν ο επαγγελματικός δρόμος που θα ακολουθούσε μετά την αποφοίτησή μας. Θα γινόταν «Μπρουσλής», αφού ήταν φανερό πως στη συγκεκριμένη αγορά εργασίας υπήρχε τεράστιο κενό. «Καθίστε φρόνιμα, αρχίζει το έργο» ούρλιαζε από την κάμαρα προβολής ο σινεματζής, γνωστός κι ως «θείος Ντόλας», το σινεμά του οποίου διεύρυνε τους καλλιτεχνικούς ορίζοντες της ξανθιώτικης νεολαίας της εποχής. Και εμού συμπεριλαμβανομένου. Ήταν οι «Εφηβικές Επιθυμίες» με την αμερικανίδα καλλονή Σέκα, η οποία επιβράβευσε τον υδραυλικό που ήρθε να της φτιάξει τη βρύση με κάτι περισσότερο από ένα απλό φιλοδώρημα: «Oh Johnny, lick my tits and forget any kind of other tips». Κατά τις 11, που τελείωσε η ταινία, πιάσαμε να κατηφορίζουμε στην κεντρική πλατεία και το ζαχαροπλαστείο «Νέα Ελλάς». Μετά από τόσο σεξ έπρεπε να αναπληρώσουμε τις χαμένες θερμίδες καταβροχθίζοντας τουλουμπάκια και σεκέρ παρέ με παγωτό. Ο συμμαθητής Αντώνης Χ. μας ρώτησε ποια η γνώμη μας για το επάγγελμα του υδραυλικού. Εφόσον και καλά μεροκάματα είχε, όπως του εξομολογήθηκε εξάδελφός του που το εξασκούσε, αλλά και πολλά τυχερά διέθετε, όπως απέδειξε η ταινία με τη Σέκα. Δεν ήξερα τι να απαντήσω, γιατί το επάγγελμα που ήθελα να ακολουθήσω εκείνη

την εποχή ήταν του δισκά ή του βιβλιοπώλη, ώστε να πάψω να χαραμίζω μια περιουσία σε δίσκους και βιβλία. «Εγώ λέω να πάω στην Αμερική, να γίνω τρελός και να κλειστώ σε ψυχιατρείο. Έτσι θα μπορώ να βλέπω τους Cramps δωρεάν» αντέτεινε ο Θεόκλητος Λ., ο οποίος παρέμενε συγκλονισμένος από ένα άρθρο που είχε διαβάσει στο περιοδικό «Ποπ και Ροκ» και προφανώς γι’ αυτόν αποτέλεσε δεινό μάθημα επαγγελματικού προσανατολισμού: όλο τον χειμώνα στο σχολείο γι’ αυτό ακριβώς το άρθρο συζητούσε. Που έλεγε για τους ψυχομπιλάδες Cramps που έπαιξαν ζωντανά και ενώπιον πολυπληθούς ακροατηρίου σχιζοφρενών τροφίμων στο άσυλο Napa State Mental Hospital. Ο άγριος πανκ Γιώργος Κ. -όταν λέμε άγριος, εννοούμε άγριος, φορούσε ντάλα καλοκαίρι πέτσινο μπουφάν που στην ωμοπλάτη είχε γράψει με άσπρη μπογιά το σύνθημα «Η ζωή είναι κώλος. Αν δεν τη γαμήσεις, σε έχεσε»- ειρωνεύτηκε τον Θεόκλητο Λ. διατεινόμενος πως με τέτοιο όνομα προς Άγιο Όρος και καλογερική θα έπρεπε να το σκέφτεται κι όχι προς Αμερική. Μέχρι να φτάσουμε στο ζαχαροπλαστείο «Νέα Ελλάς» και κατόπιν απαίτησης του Θεόκλητου να του βρούμε επιτέλους ένα σοβαρό όνομα, καταλήξαμε στο «Τίτος». Το δέχτηκε χαρούμενος, ειδικά όταν έκανα την παρατήρηση πως με έναν σμπάρο θα είχε δυο τρυγόνια. Όχι μόνο ένα μάγκικο όνομα αλλά και μια γκομενοπαγίδα. Λόγω της ευθείας αναφοράς στον γιουγκοσλάβο στρατάρχη Τίτο, που εκείνη την εποχή υλοποιούσε το σοσιαλιστικό πείραμα με ανθρώπινο πρόσωπο στη Γιουγκοσλαβία, όλο και κάποια γκομενάκια συμμαθήτριες από τον Ρήγα Φεραίο θα συγκινούνταν και θα του έκαναν προτάσεις για χορό στην ντισκοτέκ «Κήπος», όταν ο dj θα έριχνε το «Μονακό». Ή το «Ο μον αμούρ εκουτέ μουά». Το καλοκαίρι του ‘80 στην Ξάνθη, οι ορμόνες και τα όνειρά μας κόχλαζαν. Επιζητούσαμε διακαώς το

Ο Ίγκι Ποπ και ο Τομ Γουέιτς από την ταινία «Καφέδες και Τσιγάρα» του Τζιμ Τζάρμους.

του Στέφανου Τσιτσόπουλου

σεξ, τον ίλιγγο και την περιπέτεια. Δυστυχώς το μόνο που μας παρείχε η πόλη ήταν βαρεμάρα. Αλλά δεν το βάζαμε κάτω. Το περιοδικό «Ποπ και Ροκ», το σινέ «Όσκαρ» και η δημοτική βιβλιοθήκη μας υποδείκνυαν πως υπήρχαν κι άλλα πράγματα για τα οποία αξίζει να μεγαλώνεις. «Δεν είναι δυνατόν να γίνουμε όλοι τυροκόμοι, δικηγόροι, πολιτικοί μηχανικοί, ιδιοκτήτες καταστήματος νεωτερισμών ή επαγγελματικά στελέχη του ΚΚΕ», συμπλήρωνε θυμόσοφα ο Θεόκλητος-Τίτος, «κάποιοι αποφασισμένοι θα πάρουμε το μονοπάτι που έδειξε ο Μεγάλος Μανιτού». Μετά τα γλυκά στο ζαχαροπλαστείο «Νέα Ελλάς» και στον δρόμο για την ντίσκο «Κήπος» έκανα μια στάση από το σπίτι του ιδιοκτήτη του ροκ μπαρ «Guernica» Λάκη Κ. Το έκλεινε για να φύγει διακοπές στα νησιά και είχε υποσχεθεί να μου αφήσει όσα 45άρια ήθελα για να τα γράψω από το πικάπ σε κασέτα. Ήμουν κάτοχος ενός κόμπακτ στερεοφωνικού μάρκας Σέρτον κι εκείνη τη νύχτα σκόπευα να το γλεντήσω ακούγοντας τη μουσική δυνατά. Οι γονείς μου έλειπαν στα Άβδηρα, που, για την Ξάνθη, παραμένουν η πλησιέστερη προσομοίωση με το «Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει». Σήκωσα διάφορα 45άρια, ανάμεσά τους το «Teenage Kicks» των Undertones και το «No Fun» των Stooges. Ο άγριος πανκ Γιώργος Κ. συναίνεσε με τις επιλογές μου νεύοντας επιδοκιμαστικά. «Είσαι σε καλό δρόμο. Σε δυο-τρεις μήνες σε κόβω να γουστάρεις και τους Crass. The punkiest band ever». Γιεεε. Στην ντίσκο «Κήπος» δεν έπεφτε καρφίτσα. Είχε δροσιά, ήταν θερινή, δίπλα κυλούσε άνυδρος λόγω ξηρασίας ο ποταμός Κόσυνθος και απέναντι σαν φωσφορούχες πεταλίδες στραφτάλιζαν τα παραδοσιακά σπίτια από τον οικισμό Σαμακόβου. Πήρα Ρόσο Αντίκο με πορτοκαλάδα και μετά από δυο γουλιές ο νεοβαφτισθείς Τίτος ξεκαρδίστηκε στα γέλια. Το Ρόσο ήταν μπόμπα, φτιαγμένο στην κάβα-πυρηνικό εργαστήριο του ντόπιου ποτοποιού Μ. Η κόκκινη

«Είδαμε τους Cramps στον Μύλο, αντί να τρέχουμε σαν καραγκιόζηδες στο Napa State Mental Hospital της Καλιφόρνια και να μας έβγαινε ο κούκος αηδόνι»

χρωστική ουσία που είχε ρίξει στο «πετρέλαιό» του, ώστε να προσομοιάζει στο Ρόσο, έβαψε τα χείλη μου. Έμοιαζα με βρικόλακα, σκουπίστηκα ντροπιασμένος, κωλοπόλη, σκέφτηκα, ούτε ένα ποτό της προκοπής μπορείς να πιεις χωρίς να αιμορραγήσεις. Ο dj Βαγγέλης Σ. μετά το «I Was Made For Lovin’ You» των Kiss χαμήλωσε τα φώτα και έριξε Έρικ Κλάπτον για slow. Που σήμαινε «ορμάτε, βρείτε ταίρι, χορέψτε το τίμια και ηθικά στο κουπλέ, αλλά, όταν σκάσει το ρεφρέν, χουφτώστε, τολμήστε, διεκδικήστε φιλί και ό,τι άλλο κάτσει». Η συμμαθήτριά μου Μαρία Τ. αναρωτήθηκε «άραγε για ποιο κοκτέιλ μιλάει ο Κλάπτον;». Την κοίταξα υποτιμητικά, χωρίς να πάρω χαμπάρι πως στην ουσία μου άνοιγε κουβέντα μπας και τη χορέψω ο στραβούλιακας. «Cocaine λέει, όχι cocktail». Εκείνη τη νύχτα, καυτό καλοκαίρι του ‘80, από τη σπασικλιά μου μπορεί και να έχασα την ευκαιρία μου να παίξουμε με τη Μαρία Τ. ένα μικρό θεατρικό αντάξιο της Σέκα και του υδραυλικού. Κατά τις 2 γύρισα άπραγος στο σπίτι. Έβαλα τους δίσκους να παίζουν κι ό,τι μου άρεσε το ηχογραφούσα σε κασέτα. Στις 4 τηλεφώνησα στον ΘεόκλητοΤίτο. Πιο πριν είχα μεταφράσει με τα υπεραγγλικά Στρατηγάκη μου το «No Fun». Έλεγε πως η ζωή δεν είχε καμιά πλάκα, κανένα κέφι να την περνάς μόνος, μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, κι όλα δείχνουν ίδια. Του έβαλα το τραγούδι από το τηλέφωνο, αλλά, επειδή δεν το άκουγε καλά, σε δέκα λεπτά ήρθε σπίτι μου. Και οι δικοί του γονείς έλειπαν στα Άβδηρα, οπότε μπορούσε να αλωνίζει την Ξάνθη σαν φάντασμα. Κατέφθασε με ένα τεύχος του «Ποπ και Ροκ», όχι εκείνο που έλεγε για τους Cramps και τα ψυχιατρεία, ένα άλλο που είχε την ιστορία των Stooges, με έδρα το Ντιτρόιτ. Κοίταξα τον χάρτη από την εγκυκλοπαίδεια Δομή. Η απόσταση του Ντιτρόιτ από τη Θράκη με έκανε να μελαγχολήσω. Πιο εύκολα θα πήγαινα στο φεγγάρι, που το έβλεπα κιόλας μια ανάσα σχεδόν να απέχει από το μπαλκόνι μου, παρά εκεί. Εκείνη τη νύχτα που ακούγαμε απανωτά το «No Fun» αλλά και το «Teenage Kicks», πήραμε μεγάλες αποφάσεις. Πως δηλαδή αν δεν στρώναμε τον κώλο μας να διαβάσουμε και να περάσουμε σε μια σχολή, ώστε να την κοπανήσουμε από την Ξάνθη, 4 SOUL

κινδυνεύαμε να μείνουμε καθηλωμένοι, σαν παραπληγικοί σε αναπηρική καρέκλα. «Σαν τον Ρόμπερτ Γουάιατ των Soft Machine», το έκανε πιο ξεκάθαρο ο Θεόκλητος-Τίτος, που η πολλή ανάγνωση του «Ποπ και Ροκ» τον ήθελε να αντιμετωπίζει τους πάντες και τα πάντα σαν ρέπλικες των ηρώων από τις μουσικές σελίδες. Μετά μας πήρε ο ύπνος. Δεν θυμάμαι τι όνειρα είδα εκείνη τη νύχτα, αφού από το καλοκαίρι του ‘80 μέχρι το φετινό καλοκαίρι του ‘13 πέρασαν κοντά τριαντακάτι χρόνια. Τα θυμήθηκα όλα αυτά, γιατί στις ειδήσεις παίζει πρώτο θέμα η χρεοκοπία της Rock City. Ως και ο φωστήρας οικονομολόγος Μπαρουφάκης σε άρθρο του που διάβασα συγκρίνει τη χρεοκοπία του Ντιτρόιτ με την ελληνική. Μελαγχολώ καθώς συλλογίζομαι πως τίποτα δεν έκανα τελικά. Μπορεί να διέσχισα ωκεανούς, να άλλαξα αεροπλάνα και παραλλήλους, πόλεις, δίσκους, ταινίες και βιβλία, αλλά στο Ντιτρόιτ δεν κατάφερα να πάω για προσκύνημα. Να περιπλανηθώ στους έρημους όγκους κτηρίων, όπου κάποτε στεγάζονταν οι μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες, που τον θόρυβο από τα πιστόνια και τους κινητήρες, έλεγε το «Ποπ και Ροκ», ήθελε να μιμηθεί ο Ίγκι με τους Stooges φτιάχνοντας αυτόν τον ήχο που διαόλιζε την εφηβεία μου. Τριάντα και κάτι χρόνια από το καλοκαίρι του ’80, είναι σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει. Η Ξάνθη κάθε φορά που την επισκέπτομαι παραμένει μια πνιγηρή πόλη, όπου με κατατρύχει το ίδιο συναίσθημα: μετά από δυο-τρεις μέρες νιώθω σαν τίγρης σε κλουβί. Η Μαρία Τ. που μου ζήτησε να χορέψουμε Κλάπτον έχει δυο παιδιά. Ο Αντώνης Χ. δεν έκανε καριέρα ως σεξομανής υδραυλικός, αλλά ξενιτεύτηκε στη Γερμανία, όπου, όπως μαθαίνω, έχει κι ένα εγγόνι και μετράει συντάξιμα για να βγει από το εργοστάσιο της BMW. Ο άγριος πανκ Γιώργος Κ. διατηρεί γνωστό φωτογραφείο. Ο στρατάρχης Τίτο, η μεγάλη Γιουγκοσλαβία και οι γκόμενες του ΚΚΕ Εσωτερικού δεν υπάρχουν. Ο Λάκης Κ., ιδιοκτήτης του μυθικού κλαμπ «Guernica», συνεχίζει να βιοπορίζεται από τη νύχτα, αλλά το καινούργιο μαγαζί του το λένε «Barouge» και παίζει τρέντικα. Τα μόνα που έμειναν αλώβητα από τον χρόνο είναι το ζαχαροπλαστείο

«Νέα Ελλάς», με τα σεκέρ παρέ και τα τουλουμπάκια του. Και το μεγάλο ρολόι της κεντρικής πλατείας, που οι δείκτες του καταγράφουν αδυσώπητα τον χρόνο που τρέχει. Και μπορεί να μην υπάρχουν ούτε το σινέ «Όσκαρ» ούτε η θερινή ντίσκο «Κήπος», όμως οι έφηβοι της εποχής συνεχίζουν να μαλακίζονται μεγαλοπρεπώς βλέποντας βιντεάκια του Κοντοπίδη στο YouTube ή ακούγοντας Πάολα και Παντελίδη, όπως οι ανόητοι συμμαθητές του τότε μεράκλωναν με το «Παντρεμένοι κι οι δυο, γύρνα σε παρακαλώ». Ευτυχώς υπάρχει ακόμα ο Θεόκλητος-Τίτος, που, όπως κάθε καλοκαίρι, χρόνια τώρα αποτραβιέται και στρατοπεδεύει στα Μάγγανα ή το Μυρωδάτο, εξίσου διάσημες για τους Ξανθιώτες παραλίες όπως αυτή των Αβδήρων. Τις νύχτες, οπότε είμαι εκεί, βγαίνουμε για ψάρεμα με τη βάρκα του. Από πάνω μας στέκεται σαν φωτιστικό το φεγγάρι. Το ίδιο εκείνο φεγγάρι που το καλοκαίρι του ‘80 από το μπαλκόνι μάς έμοιαζε πιο εύκολο να το φτάσουμε από το να πάμε στο Ντιτρόιτ. Τριάντα χρόνια μετά από το καλοκαίρι του ’80 συμφωνούμε και καταλήγουμε πως μπορεί να ακούσαμε χιλιάδες τραγούδια, όμως την καύλα, την απελπισία αλλά και τον διονυσιασμό του «No Fun» σε λίγα τη βρήκαμε. Αλλά στο Ντιτρόιτ δεν πήγαμε, επιμένω να του υπενθυμίζω. «Είδαμε όμως τους Cramps στον Μύλο, αντί να τρέχουμε σαν καραγκιόζηδες στο Napa State Mental Hospital της Καλιφόρνια και να μας έβγαινε ο κούκος αηδόνι» συμπληρώνει ο σοφός γερο-Τίτος. «Κι αν θέλεις όλη την αλήθεια, αυτό που με κράτησε όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν το “No Fun” των Stooges, αλλά το άλλο 45άρι των Undertones. “Teenage kicks, so hard to beat”». Επιστρέφουμε από τη θάλασσα στην πόλη και παντού παίζει αυτή η χαζομαλακιζέ ντίσκο του «Get Lucky» των Daft Punk. Το ίδιο αφόρητη με το «YMCA» των Village People, που έπαιζε ο dj Βαγγέλης Σ. στην εφηβική μας ντίσκο «Κήπος». «Χάρηκα πολύ που σε ξαναείδα», του λέω, «αλλά έως την άλλη φορά που θα σε ξαναδώ λέω να τρέξω με χίλια πίσω στη Θεσσαλονίκη». «Τυχερός είσαι, αν δεν το κατάλαβες», με ξεπροβοδίζει. «Ένας “Γκετλάκης” όνομα και πράμα, κι ας μην το παραδέχτηκες ποτέ σου».

Καλλιθέα, Χαλκιδική

S O U

L

Secrets Of Urban Life

Εκδότης: Φώτης Γεωργελές Διευθυντής: Στέφανος Τσιτσόπουλος Γενική Διεύθυνση Διαφήμισης: Λουΐζα Ναθαναήλ Σύμβουλος Έκδοσης: Βάγια Ματζάρογλου Αρχισυντάκτης: Δημήτρης Καραθάνος Art Director: pb

Τεχνικός Διευθυντής: Βάιος Συντσιρμάς Επιμέλεια Ύλης: Δημήτρης Αθανασιάδης Διόρθωση κειμένων: Ελευθερία και Μόλλυ Χαιριστανίδου Ειδικοί συνεργάτες: Γιώργος Μπάκας, Αργύρης Σαρασλανίδης (aka Ser), Γιώργος Τζινούδης, Μαρία Μαρκουλή, Κώστας Κουκουμάκας, Θανάσης Νικολάου Literature Contributor: Frankie Notas Communication Services: Σάκης Κοροβέσης Συνεργάτες Μαρία-Άννα Τανάγια, Θανάσης Μήνας, Μάκης Παπασημακόπουλος, Karina Ruby, Τζίνα Σωτηροπούλου, Τάσος Ρέτζιος, Ρουβίμ Γρηγοριάδης, Μαρίνος Σακελλαρίου, Άννα Παπαρίζου, Χρήστος Παρίδης, Λένα Χουρμούζη, Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης, Δημήτρης Τζινούδης, Κοσμάς Μαυρίδης, Γιώργος Παπαγεωργίου, Κωνσταντίνος Πλακώνας, Δημήτρης Ντανόπουλος, Lynn_Di, Γιάννης Παναγόπουλος, Βερονίκη Χαριτάτου-Γκονζάλες, Γιάννης Νάτου, Σιμόνη Φοντάνα, Ράνια Μάργαρη Φωτογράφοι Τάσος Βρεττός, Πέτρος Νικόλτσος, Χριστίνα Γεωργιάδου, Κώστας Αμοιρίδης,

26 HENRY HORENSTEIN

Μουσική κάντρι και ξερό φλας!

Σάκης Γιούμπασης, Νίκος Καρδαράς, Σπύρος Παλούκης, Ani Jo, Αλέξανδρος Ευθυμιόπουλος, Μπελίνα Κορτότση Style Editors: Αριάδνη Καπελιώτη, Λίνα Μανδράκου Αμερική: Σωτήρης Ποσπορέλης Λονδίνο: Σοφία Σφυρή, Βιβιάνα Μηλιαρέση Βερολίνο: Χρήστος Εξαρχόπουλος (aka chris ex) Διευθυντής Εμπορικής Ανάπτυξης: Νίκος Τσουανάτος Direct Market Manager: Βασίλης Ζαρκαδούλας Key Account Manager: Αναστασία Μπαφούνη Συντονισμός Διαφήμισης: Μαρία Αυγερινού Διεύθυνση Λογιστηρίου: Έφη Μούρτζη Λογιστήριο: Σωτηρία Ψυχογιού Υπεύθυνος Διανομής: Γιάννης Γαρούφαλος Νομικός Σύμβουλος: Γιάννης Πιτσιώρας Διαχωρισμοί - Εκτύπωση: Βιβλιοσυνεργατική Α.Ε.ΠΕΕ., Φειδίου 18, Αθήνα 10678, Τ: 2103813109 SOUL 2310Magazine: Ναυαρίνου 6, 54622, Θεσσαλονίκη Τ: 2310 545 069, Τ. Αθήνας: 210 361 7530, F: 2310 543 050, E: info@soulmag.gr www.athensvoice.gr/culture soulmag.blogspot.com www.twitter.com/soulmagazine www.facebook.com/ SOUL2310mag soulmag.tumblr.com Το περιοδικό «Soul 2310Magazine» κυκλοφορεί κάθε μήνα από την Plus Athens. Επιτρέπεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική ή μερική, η διασκευή ή απόδοση του περιεχομένου του περιοδικού με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό ή άλλου είδους, μόνο με προηγούμενη έγκριση του εκδότη.

6 SOUL

56 LU FLUX

Μια τόσο vintage Λονδρέζα.

S A M

P L E R

Φωτογραφίες και λέξεις-δείγματα για το τι θα δεις και θα διαβάσεις στις επόμενες σελίδες.

62 ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΑΣΤΡΑΠΕΛΛΟΥ Το πρόσωπό της, τα Πρόσωπά της.

42 BASEMENT FREAKS

Καυτό, διαστημικό φανκ.

70

52

ΧΡΙΣΤΙΑΝΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ Θυμήσου το όνομά της!

BIENNALE DI VENEZIA Ήμασταν εκεί.

68 SO36

Το πανκ Βερολίνο επιμένει.

72 ΒΑΣΙΑ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ Πολυ-φωνή της και πολυτεχνίτης.

64 ΟΥΖΜΠΕΚΙΣΤΑΝ

Στο μεγάλο πουθενά!

Folli Follie Group (Converse, Gas, G-Star Raw) Ηφαίστου 49, Κορωπί, 210 9119 00 Hugo Boss Hellas 216 9002 300, www.hugoboss.com Mirepsos Β. Ουγκώ 12, Τ: 2310 518 450 Nike Hellas 210 9464 400 Notos Galleries (Lacoste, Denim and Supply Ralph Lauren) Αθήνα: Αιόλου 99, Πειραιάς: Ηρ. Πολυτεχνείου 35, Θεσσαλονίκη: Στοά Χιρς, Τσιμισκή 24 & Μητροπόλεως 31 Οπτικά Δαμουλά Αλεξάνδρου Παπαναστασίου 134, 2310 300 687 Prime Timers Λαμίας 6 & Κων/πόλεως, Ταύρος, 210 5765 920

8 SOUL

S E N

D

S P A C E

This space is your space! Στείλε μας τις λέξεις και τις εικόνες σου, στείλε μας την παρέα σου, στείλε μας τη ζωή σου μαζί με το περιοδικό. Θα σε δεις.

ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ Σε πράσινο γρασίδι @eftychiamaria, twitter

ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ ΤΟ ΚΑΡΑΚΑΣ Soul+Venezuela Elena Mihaylova, facebook ΓΡΑΝΙΤΑ ΑΠΟ ΛΕΜΟΝΙ Sand in our feet, SOUL in our hands!

Elia Patagou, facebook ΠΑΙΖΩ ΚΑΙ ΜΑΘΑΙΝΩ Η Ίρις στο μπαλκόνι μαθαίνει τα πρώτα της γράμματα. Στ. Τ., mail

ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΘΑΛΑΜΟΣ H Δώρα Νικητοπούλου ποζάρει στον Κώστα Μπαλλή, που διαπιστώνει πως είναι «φοβερός φωτογράφος»!

Dwra Nikitopoulou, facebook

HAIRSPRAY Κατά την αναμονή της δημιουργίας πριν τη φωτογράφηση για τη νέα κολεξιόν φθινόπωροχειμώνας 2013-2014 των Mob Salons. hair affair by mitsas, www.hairaffair.gr, mail

ΧΡΥΣΟΥΠΟΛΗ ΚΑΒΑΛΑΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΟ Fouagie got some SOUL Giorgos Tsilly, facebook

10 SOUL

HEY, SOUL SISTERS! Your body is what makes you sexy. Your smile is what makes you pretty. But the SOUL is what makes you beautiful. My soul sister Elisabet Panagiotidou Maria Molari, facebook

BIBLIOTEQUE Τα βλέμματα πάνω από το SOUL Biil Doulis, facebook

ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ ΛΙΒΑΔΙ Smaro Ignatiadou, facebook

HAZY, CRAZY, LAZY SUMMER My soul is up there…

Spy Aronis, mail

ΠΗΡΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΓΥΑΛΙΑ Calling from Lesvos’s beach. Στρατής Μπάλωμας, facebook

12 SOUL

ΤΟ ΣΟΦΟ ΣΚΥΛΙ Charlie & SOUL! Diaple Komenos, mail

Παρουσίαση

Εφημερίδα Το πήρες είδηση; Τα καλά νέα ταξιδεύουν πάντα από στόμα σε στόμα.

Μια ανάσα από τον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης, η «Εφημερίδα» διαλέγει τους καλύτερους τίτλους της μέρας σου στον πεζόδρομο της Φιλικής Εταιρίας.

Ο καφές έγινε πρωτοσέλιδο. Τα κοκτέιλ έχουν θέμα. Τα πάρτι εδώ δεν περνούν ποτέ στα ψιλά γράμματα. Το πήρες είδηση;

Ένα νέο στέκι για να κάνεις το δικό σου ρεπορτάζ στις γεύσεις, τα αρώματα και τους ήχους που ψάχνεις σε ένα café bar. Μια drink gallery φιλοτεχνημένη με έργα των εικαστικών Apset και Γιώργου Τζινούδη.

Σπιτική βιβλιοθήκη, ευρωπαϊκός και ελληνικός Τύπος, δωρεάν wi-fi για να έχεις πάντα πρόσβαση στις λέξεις και τις εικόνες που κάνουν τη ζωή μας καλύτερη.

Αν οι βόλτες σου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης σου μοιάζουν λίγο «ξαναζεσταμένο φαγητό», ίσως ήρθε η ώρα να αλλάξεις σελίδα.

Επιλεγμένες ετικέτες κρασιού, περιποιημένες μαμαδίσιες νοστιμιές από την κουζίνα και δροσερές εκπλήξεις που σερβίρονται στον σωστό χρόνο.

«Εφημερίδα», το νέο σημείο της πόλης για να «διαβάζεις» τη διασκέδαση στην ώρα της.

Πεζόδρομος Φιλικής Εταιρίας 11, Λευκός Πύργος, Θεσσαλονίκη

CASA SOUL Καινούργια διακόσμηση!

Pantelis Sofos, facebook

ΣΤΟ STAR CHANNEL ΤΟ ΕΙΠΕΣ; Ρε παιδιά, η Angie μετά από την εγχείρηση ήρθε στην αγαπημένη της Σαντορίνη για ανάρρωση... Μην ακούτε αυτά που σας λένε... Μαζί μου ήταν...

Xanthi Mavraki, facebook

HOME SWEET SOUL Και μετά από όλα, ένας καφές στο σπίτι…

Théodore D. Karataglidis, facebook

ΤΖΟ, ΕΙΣΑΙ ΣΚΕΤΗ ΤΡΕΛΑ!

Hello SOUL!!! Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που βάλατε τη φωτογραφία με το βραχιόλι μου, για αυτό σας στέλνω μερικά να τα φορέσετε, όποιος προλάβει. ΥΓ. Οι συσκευασίες μου είναι σε φακελάκια που φτιάχνω από το περιοδικό σας, το οποίο αγοράζω και διπλό, για να μη χαλάσει η συλλογή μου. Καλό καλοκαίρι σε όλους, παιδιά, και σας ευχαριστώ και πάλι! Τζο, ΕΛΤΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ Μια παλιά εικόνα για το SOUL που ποτέ δεν έστειλα..thank you guyz :) Alexandra Adamidou, mail

14 SOUL

LIKE FATHER, LIKE SON My soul & my soul!

Nikos Nikolaidis, facebook

Η ΒΑΝΙΛΙΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ. Θ. Ν., facebook

Παρουσίαση

Hugo Shine on! Αν πιστεύεις κι εσύ πως η μόδα είναι προσωπική υπόθεση, στην καλοκαιρινή συλλογή της Hugo θα βρεις ένα κομμάτι του εαυτού σου. Σύγχρονα, καινοτόμα look για άνδρες και γυναίκες που ζουν μητροπολιτικά, το στιλ στην πιο κομψή εκδοχή του με την υπογραφή της Hugo. Αντισυμβατική χωρίς να το «επιδεικνύει», μοντέρνα χωρίς να ακολουθεί τις τάσεις, μπροστά όπως πάντα. Αντλώντας έμπνευση από τους πιο καλοκαιρινούς συμβολισμούς, η ανδρική και γυναικεία σειρά της Hugo βάζει την προσωπική αισθητική σε πρώτο πλάνο. Εξερευνώντας τις διαστάσεις του σύγχρονου ανδρικού στιλ, οι ενότητες Hypercraft, Ethno Craft και Neo Craft εμπνέονται από την tech κουλτούρα της καινοτομίας, τις έθνικ επιρροές της αφρικανικής ηπείρου και την ευρηματική ματιά του photo artist Damien Blottière. Χαρακτηριστικές λεπτομέρειες από μετάξι, εντυπωσιακά ζωηρή παλέτα χρωμάτων αλλά και αποχρώσεις για πιο ουδέτερες προτιμήσεις συνθέτουν την ανδρική σειρά Hugo. Τζάκετ,

πουκάμισα, σακάκια, σορτς, παντελόνια και μπλούζες στους πιο ανατρεπτικά ταιριαστούς συνδυασμούς ανάλογα με το προσωπικό σου στιλ. Έντονα prints αλλά και navy chic στοιχεία στην πιο γοητευτική εσάνς του φετινού καλοκαιριού. Εκλεκτικές παραπομπές στη handmade κουλτούρα και διαρκής 3D αίσθηση κυριαρχούν στις γραμμές της ανδρικής σειράς δημιουργώντας για άλλη μια φορά την πιο προχωρημένα αντρική συλλογή της χρονιάς. Εμπνευσμένη από την Polaroid ματιά του κορυφαίου φωτογράφου Helmut Newton, η γυναικεία σειρά της Hugo αντανακλά την εικονοκλαστική αισθητική του μεγάλου δημιουργού για τη σύγχρονη γυναίκα μέσα από τολμηρές αντιθέσεις. Αυτοπεποίθηση και μυστήριο, classy και urban οπτικές σε δύο ιδιαίτερες

ενότητες: Snap Shot και A Sharp Focus. Αέρινα jersey φορέματα, πολύχρωμα top με πρωταγωνιστή την αγαπημένη ρίγα αλλά και σύνολα σε μονόχρωμες επιλογές για δυναμικές εμφανίσεις. Πέδιλα, γόβες και πλατφόρμες σε λευκές και μαύρες αποχρώσεις «περπατάνε» την αισθητική της Hugο όπου κι αν διαλέξεις να βρεθείς αυτό το καλοκαίρι. Μοναδικές δερμάτινες τσάντες ολοκληρώνουν τη γυναικεία σειρά με το απόλυτο διαχρονικό θηλυκό αξεσουάρ. Αν πιστεύεις κι εσύ πως η μόδα είναι προσωπική υπόθεση, στην καλοκαιρινή συλλογή της Hugo θα βρεις ένα κομμάτι του εαυτού σου. Κεντρική διάθεση: HUGO BOSS HELLAS LLC Αμερικής 19, Αθήνα, Τ: 216 9002300

BOSS Stores (men collections) Αμερικής 19, Κολωνάκι, Αθήνα, Τ: 210 3389080 • Κυριαζή 15, Κηφισιά, Αθήνα, T: 210 8011503 • Λαζαράκη 20, Γλυφάδα, Αθήνα, Τ: 210 8986378 Collections (women collections) Μητροπολίτου Ιωσήφ 7, Θεσσαλονίκη, Τ: 2310 232 425

S T R E E T S Φυλές και σκωπτική σημειολογία (κράξιμο) για τον ανθρώπινο συνωστισμό γύρω σου.

Tourists, go home! Κείμενο, Εικονογράφηση Γιώργος Μπάκας

Zouba The Greek

Ο Ζουμπάς συμβολίζει την παλιά καλή Ελλάδα που συνεχίζει να αντιστέκεται με σθένος στην «αλλοτρίωση της εθνικής μας ταυτότητας», εξυμνώντας κάθε προσπάθεια επιστροφής στα καθεστώτα που τον επέτρεπαν να φοροδιαφεύγει ελεύθερα, να εκμεταλλεύεται τους τουρίστες και να αψηφά κάθε νόμο που του στερεί το δικαίωμα να πλουτίζει εις βάρος των κορόιδων και των μεροκαματιάρηδων. Από τους παλιούς στο κουρμπέτι, μανούλα στις λοβιτούρες και στη λαμογιά, με τις κατάλληλες διασυνδέσεις σε ΣΔΟΕ, ΙΚΑ, ΕΛ.ΑΣ. και Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας, αρνείται πεισματικά να συμβιβαστεί με μια νέα νοοτροπία που επιβάλλει η λογική στον ελληνικό τουρισμό και προσπαθεί να ελιχθεί επινοώντας νέους τρό-

16 SOUL

πους απόκρυψης κερδών, εξαπατώντας με τερτίπια τους τουρίστες και ρουφώντας το αίμα των εποχιακά εργαζομένων με εξευτελιστικά μεροκάματα και χωρίς την παροχή ενσήμων, στέγης και τροφής. Ανεξάρτητα εάν η κρίση, τα μνημόνια, το ΔΝΤ και τα υψηλά κόστη συντήρησης του μαγαζιού «δικαιολογούν», για κάποιους, τη ροπή του προς την παρανομία, στο όνομα της επιβίωσης των παιδιών του, ο Ζουμπάς είναι παντός καιρού, εποχής και κλίματος. Δεν γνωρίζει πατρίδα, έθνος και ταυτότητα, δεν κατατρύχεται από ιδεολογικά ή ηθικά συμπλέγματα και θα σύναπτε δεσμούς με όλες τις καπιταλιστικές, κομουνιστικές και χουντικές κυβερνήσεις, προκειμένου να εμπλουτίσει τους τραπεζικούς του λογαριασμούς.

Τα Καναρίνια

Τα Καναρίνια είναι τουρίστες που προέρχονται από τη Βόρεια Ευρώπη και οι οποίοι αποτελούν τα Νο.1 υποψήφια θύματα εκμετάλλευσης, χλεύης και περιφρόνησης από τους ιθαγενείς (κανίβαλους) των παραθαλάσσιων και μη περιοχών της Ελλάδας. Κατά έναν δυσεξήγητο επιστημονικά λόγο, οι ευγενείς τρόποι τους, η αδυναμία συνεννόησης λόγω διαφορετικότητας της γλώσσας και η έλλειψη προσανατολισμού σε έναν τόπο που επισκέπτονται για πρώτη φορά, μεταφράζεται από τους Ελληναράδες ως «αφέλεια», «αθωότητα», «καημενιά» και «χαμηλή νοημοσύνη». Ως εκ τούτου, τους βρίσκουν αστείους, γελάν εις βάρος τους, τους πειράζουν, τους βρίζουν στα ελληνικά υποκρινόμενοι πως τους δίνουν οδηγίες, τους στέλνουν σε λάθος προορισμούς και επιστρέφουν σπίτι τους για να ανοίξουν την τηλεόραση και να συνεχίσουν το ξέσπασμα στα δελτία ειδήσεων «πού μας καταντήσανε οι αλήτες!», «κρέμασμα στο Σύνταγμα!», «να φέρουν πίσω τα λεφτά!». Σε σπανιότερες περιπτώσεις τα Καναρίνια θα πέσουν θύματα των τουριστικών γραφείων και θα καταλήξουν σε περιοχές μη τουριστικού ενδιαφέροντος ή σε πλαζ που βασιλεύει η μόλυνση και το σκουπιδαριό (για παράδειγμα, γκρουπ ξένων τουριστών για κολύμπι στην πλαζ Αρετσούς πριν λίγα χρόνια). Μολονότι τα Καναρίνια θα φτάσουν φέτος τα 17 εκατομμύρια μαζί με τους υπόλοιπους ξένους τουρίστες δίνοντας ένα τεράστιο boost στην οικονομία της χώρας, στα μάτια του Ελληναρά είναι ένα μάτσο τσιφούτηδες που δεν ακουμπάνε λεφτά, τρώνε λιτά αντί να περιδρομιάζουν μπέικα στις ταβέρνες, διαβάζουν βιβλία αντί να καταναλώνουν μοχίτο στα beach bars και δεν αφήνουν πουρμπουάρ ποτέ.

Ο Αγροκούμπανος

Όταν εσύ έπαιζες μικρός με Playmobil, αυτός έπαιζε με Lego, όταν εσύ αγόραζες Μπλεκ, αυτός αγόραζε MAD από πρακτορεία ξένου Τύπου, όταν εσύ έκανες πίρσινγκ στο αφτί, αυτός έκανε στο φρύδι, και, όταν εσύ πηγαίνεις παραλία, αυτός παίρνει τα βουνά. Ο Αγροκούμπανος συγκαταλέγεται σε εκείνη την πολύ δραστήρια ομάδα ανθρώπων που θέλουν να ξεχωρίζουν, που τους γοητεύει το διαφορετικό, η αναζήτηση νέων χόμπι και εναλλακτικών μορφών διασκέδασης με κάθε ρίσκο. Κάπως έτσι διάβασε σε μια εφημερίδα για τον αγροτουρισμό, «που αναπτύσσεται τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας με γοργούς ρυθμούς». Χωρίς δεύτερη σκέψη έκλεισε δωμάτιο σε κάποια αγροτουριστική μονάδα μακριά από τον πολιτισμό, ώστε να έρθει πιο κοντά στη φύση, η φύση να έρθει πιο κοντά σε αυτόν και να καταλήξουν να μπαλαμουτιάζονται μέσα στο δάσος, δυστυχώς όμως χωρίς το κατάλληλο συναισθηματικό touch. Φιάσκο! Πριν προλάβει να εξοικειωθεί με την ιδέα των διακοπών στα κατσάβραχα, ο Αγροκούμπανος βρήκε τον εαυτό του να σκάβει μέσα στον ήλιο, να μαζεύει ελιές, να αρμέγει κατσίκες, να πατάει σταφύλια, να βοηθάει στον τρύγο, να δουλεύει τον αργαλειό και να χορεύει παραδοσιακούς χορούς, μαθαίνοντας πώς περνάει τη μέρα του ένας αγρότης, χωρίς να του καίγεται καρφί πώς μπορεί να περνάει τη μέρα του ένας αγρότης. Έπειτα από μερικές κρίσεις πανικού και μερικούς εφιάλτες που τον βρήκαν να ξυπνάει φωνάζοντας «πάρε και το μαγιό μου», «σε ποιο beach bar είστε;», «ωραίο κυματάκι σήμερα», ο Αγροκούμπανος εγκατέλειψε τα βουνά και προσάραξε στην πρώτη παραλία που βρήκε απολαμβάνοντας το μπάνιο του δίπλα στους κοινούς θνητούς.

17

Ο Αθαλάσσιος Διάκος

Αν ζούσε στην Αμερική, την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 θα βρισκόταν στο World Trade Center για ψώνια λίγο πριν τη συντριβή των αεροσκαφών και, αν ζούσε στην Ιαπωνία, την 11η Μαρτίου του 2011 θα έκανε βουτιές στο Σεντάι λίγο πριν σκάσει το τσουνάμι. Ο Αθαλάσσιος Διάκος έχει την τύχη να ζει σε μια χώρα που η έκτασή της βρέχεται θαλασσίως σχεδόν από παντού και την ατυχία να γεννηθεί σε πόλεις που βρέχονται μονάχα από τον ουρανό (Γρεβενά, Κοζάνη, Φλώρινα, Καστοριά κ.λπ). Μολονότι απολαμβάνει δροσερές καλοκαιρινές ημέρες, όντας βουνίσιος, οι εικόνες των παραλιών στα τηλεοπτικά κανάλια του προκαλούν αφάνταστη μελαγχολία και τη βαθιά ανάγκη να καταφύγει σε εναλλακτικές λύσεις που θα απαλύνουν τον πόνο του. Αγοράζει πλαστικές παιδικές πισίνες από το LIDL και πλατσουρίζει στον κήπο ή στη βεράντα του, αυτομπουγελώνεται με το λάστιχο της βρύσης, κάνει ντους ανά μισάωρο ή επισκέπτεται κοντινά ξενοδοχεία με πισίνες. Η εμμονή του Αθαλάσσιου Διάκου με την καταραμένη καταγωγή του και η ακατάπαυστη αναζήτηση ενός δροσερού υγρού καταφυγίου μπορεί να του προκαλέσουν σοβαρές νευρώσεις και ψυχώσεις και να μεταμορφώσουν επικίνδυνα τη συμπεριφορά του. Έχω δει Διάκους να βουτάνε σε λιμνάζοντα ύδατα από γούρνες εργασιών του δήμου με μάσκες και βατραχοπέδιλα. Έχω δει Διάκους να παίζουν ρακέτες σε παιδικές χαρές μόνο με το μαγιό και έχω δει Διάκους να απλώνουν πετσέτες σε χορτάρια ή να στερεώνουν ομπρέλες σε βράχια παραποτάμιων περιοχών.

Η Ευλογημένη

Εκλεκτή πελάτισσα των απανταχού παπαδομάγαζων της Ορθόδοξης Εκκλησίας Α.Ε., η Ευλογημένη έχει φάει τον «παπά» ότι φανταστικά υπερφυσικά όντα επικοινωνούν με αξιολύπητους και απελπισμένους θνητούς ειδωλολάτρες μέσα από θαυματουργές εικόνες, προκειμένου να γιατρέψουν τραύματα και να γκαστρώσουν γυναίκες. Δεδομένης της αυξημένης γραφειοκρατίας στους επουράνιους οργανισμούς, τα όντα αυτά παρέχουν τις υπηρεσίες τους σε περιορισμένο αριθμό ανθρώπων και υπό αυστηρές προϋποθέσεις. Ο ζητών τη βοήθεια του Τηνοπνεύματος, θα πρέπει να μεταβεί στο λιμάνι της Τήνου και από κει να προσεγγίσει τον Ναό του Τρισμέγιστου Μεταφυσικού Όντος με έρπινγκ, με κυλίνδηση, γδέρνοντας γόνατα και τρίβοντας βυζιά στα καυτά πλακάκια μιας βασανιστικής ανηφόρας, υπό συνθήκες καύσωνα, τον Δεκαπενταύγουστο. Σε αντίθεση με το «Wipe out», που ο δοκιμαζόμενος παίκτης προσδοκά ένα οικονομικό έπαθλο, ο δοκιμαζόμενος της Τήνου θα πρέπει μόλις φτάσει στον ναό, συχνά σε ημιλιπόθυμη κατάσταση, να απιθώσει στο παγκάρι της εκκλησίας το ποσό που επιθυμεί και να κάνει ένα τάμα. Φεύγοντας μπορεί να επισκεφθεί το merchandise store της διοργάνωσης και να καταναλώσει θεία αξεσουάρ που προσφέρουν σούπερ προστασία από ζόμπι, βαμπίρ, λυκανθρώπους, άθεους και λοιπά μοχθηρά πλάσματα (villains) του σκότους, όπως σταυρουδάκια, εικονίτσες, λαμπάδες, κομποσκοίνια, αγιόξυλα, μπρελόκ και μπουκαλάκια αγιασμού. Αν η ευχή της Ευλογημένης δεν πραγματοποιηθεί, δείχνει κατανόηση για τον συνωστισμό των ευχών και ξαναπροσπαθεί την επόμενη χρονιά με ακόμη μεγαλύτερη αφοσίωση και γενναιοδωρία. Αν πραγματοποιηθεί, διαλαλεί το θαύμα σε όλο τον ντουνιά και επανέρχεται για τα thanksgiving. Μέγας χορηγός του event είναι η εκάστοτε κυβέρνηση, η οποία χαιρετίζει το δικαίωμα του κάθε πολίτη να επενδύει σε λαχειοφόρους αγορές ευτυχίας που αποδεικνύονται εδώ και 2.000 χρόνια υπέρ το δέον αποτελεσματικές.

18 SOUL

Οι Μπεκρο-μανιόν

Και ο Ουρανός κόπηκε στα δύο και τα Μάλια, η Χερσόνησος, ο Λαγανάς, ο Κάβος και η Καρδάμαινα τυλίχτηκαν στις φλόγες. Και ο Σατανάς διέταξε λεγεώνες αγοριών και κοριτσιών από τον κοινωνικό πυθμένα της Μεγάλης Βρετανίας να προβούν σε ανατριχιαστικές μεταμορφώσεις και ανοσιουργήματα μπροστά στα μάτια των έντρομων περαστικών. Ροδαλά γυμνά πλάσματα σέρνονταν στους δρόμους επιδεικνύοντας τα απόκρυφά τους μέρη, επιδίδονταν σε πράξεις ακολασίας υπό την επήρεια παραισθησιογόνων ουσιών και εκρηκτικών αλκοολούχων ποτών. Και είπεν ο Θεός αποκαρδιωμένος: «Καλά ρε, έχουν ξεφύγει τελείως τα Αγγλάκια;». Και απάντησαν οι νησιώτες βροντερά: «Τελείως, Θεέ μου! Κάθε χρόνο τα ίδια μπάχαλα!». Τα φθηνά τουριστικά πακέτα, η κατανάλωση αλκοόλ 24 ώρες το 24ωρο, η χαλαρή εφαρμογή του νόμου (έως η παντελής απουσία του) και η ιδέα μιας κοινής συνάντησης όλων των καγκουρο-Άγγλων της εργατικής τάξης, αποτελούν αναπόδραστα την καλύτερη τουριστική πρόταση για διακοπές με προορισμό την τριτοκοσμική Ελλάδα. Εδώ οι Μπεκρο-μανιόν μπορούν να στήσουν το πιο οργιώδες πάρτι των ονείρων τους επιδιδόμενοι σε δημόσια όργια και σε διαγωνισμούς στριπτίζ και πεολειχίας, να ντυθούν καρναβάλια, να οργανώσουν fight clubs, να οδηγήσουν μηχανές χωρίς δίπλωμα, να πιουν μέχρι τελικής πτώσεως και να ξερνοβολάνε σε πεζοδρόμια και αυλές με την ανοχή και αρωγή των ελλήνων επιχειρηματιών, που ανάθεμα και αν θα τους προτιμούσαν να πίνουν τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι.

S T R E

A M I N

G

Ροή πληροφορίας εικόνας, και food for thought για το καλοκαίρι. Των Δημήτρη Καραθάνου, Δημήτρη Αθανασιάδη, Βάγιας Ματζάρογλου, Σιμόνης Φοντάνα

20 SOUL

Kate Upton: Αmerican beauty Από την ώρα και τη στιγμή που ο Τομ Πέτι κυκλοφόρησε το τραγούδι «All American Girl» περιγράφοντας επακριβώς τα χαρακτηριστικά αυτού που αποκαλούμε «αμερικάνικη ομορφιά», δεν υπήρξε καλοκαίρι που κάποιο κορίτσι της αμερικάνικης σόουμπιζ να μην πληροί τα στάνταρ: «oh yeah, all right, take it easy baby, make it last all night». Γεννημένη στο Μίσιγκαν αλλά μεγαλωμένη στη Φλόριντα, εξ ου και το ηλιόκαμα στην επιδερμίδα και το ξανθό που ξεχωρίζει στη χαίτη, το «Κατερινάκι» μη βιαστείς να το κατηγορήσεις πως είναι αστροναύτης στον χώρο του θεάματος. Με τον πατέρα Τζέρι υπεύθυνο αθλητικής αγωγής όλων των γυμνασίων της πολιτείας και τη μητέρα Σέλεϊ πρωταθλήτρια για απανωτά έτη στο τένις, η Άπτον ήταν καταδικασμένη να ακολουθήσει τον δρόμο των σπορ. Από τα 13 της αγωνιζόταν στο εθνικό πρωτάθλημα ιππασίας, εξ ου και αυτό το τρομακτικά σμιλεμένο σώμα. Έως ότου την ανακάλυψαν τα λαγωνικά του «Sports Illustrated» και της πρότειναν αντί για καμουτσίκι να φωτογραφηθεί με το μαγιό. Το πρώτο της εξώφυλλο, το 2011, προκάλεσε μαζικό παραλήρημα, αφού συνδυάστηκε και με ένα βιντεάκι που γύρισε ο Τέρι Ρίτσαρντσον.

24 ώρες αφότου ανέβηκε στο YouTube, σκόραρε 750.000 χτυπήματα. Ένας από αυτούς που εντυπωσιάστηκαν ήταν και ο Ντέιβιντ Λέτερμαν, που την κάλεσε στο σόου του. Τα ίδια συνέβησαν το 2012 και το 2013: το «Sports Illustrated» της χαρίζει τα εξώφυλλά του, με αποτέλεσμα η Άπτον να κατέχει το απόλυτο ρεκόρ συνεχούς παρουσίας στη Βίβλο του αθλητικού lifestyle. Επόμενο βήμα, η καμπάνια της Guess, όπου υπό την καθοδήγηση του Στίβεν Μέισελ μεταμορφώνεται σε μια ασπρόμαυρη μούσα του στιλ. Τον Απρίλη του 2013 καταφέρνει να μπει τρίτη και στη λίστα των super models μετά την Αντριάνα Λίμα και τη Ζιζέλ. Ο επίλογος πάλι από τον Τομ Πέτι: «After all it was a great big world / With lots of places to run to / And if she had to die tryin’ / She had one little promise she was gonna keep».

21

De Sades

Fuzztastic Planet 2013: In garage Kavala we trust! Ένας ερημικός πλανήτης, πριζωμένος από τα 70s και πνιγμένος στη θολή ψυχεδέλεια, ανεβάζει επικίνδυνα τη θερμοκρασία του καβαλιώτικου καλοκαιριού. Σημείο πρόσκρουσης το beach bar «Αλμύρα», στην παλιά εθνική Καβάλας -Θεσσαλονίκης. Groove και μπίρα, θάλασσα και άμμος, ήλιος και σελήνη, καμένα λάστιχα, δυνατό line-up: οι Αθηναίοι 45Rats (instrumental stoner rock), οι Θεσσαλονικείς υπερπυροβολητές This Is Nowhere (psychedelic groove), De Sades (punk blues), Million Hollers (garage blues), Alien Mustangs (indie psychedelia), Johnny Carbonaras (psych surf), Craang (psych fuzzy stoner), Arrakis (acid jam) και Los Tromos (alternative americana), οι Σερραίοι Tuber (post-stoner), οι Κομοτηναίοι Lunarmare (space jam) και οι Ξανθιώτες Purple Dino (heavy rock) θα πυρώσουν την καβαλιώτικη άμμο πιο πολύ και από τα αναστενάρια. Πάρε σκηνή, καβάλα τις ρόδες, βίρα τις άγκυρες, και πάντα τέτοια, αφού η περιφέρεια το κρατάει αληθινό! Παρασκευή 9 και Σάββατο 10 Αυγούστου, Αλμύρα Beach (138o χλμ. Καβάλας-Θεσσαλονίκης). Με την υποστήριξη του περιοδικού SOUL.

45Rats

Alien Mustangs

22 SOUL

Johnny Carbonaras

tel.: 6987 444624

Λ. ΝΙΚΗΣ 21, Τ 2310 239842, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Curiot x Low Bros @ Berlin, Germany b. @ Kea, Greece

Case @ Lörrach, Baden-Württemberg, Germany

WD @ Athens, Greece

Aleksey Kislow @ Gdynia, Poland

Φάτε, μάτια, τοίχους: Curated by Σιμόνη Φοντάνα Ο Αργύρης Σαρασλανίδης και η Σιμόνη Φοντάνα, ψυχές της θεσσαλονικιώτικης «The Box Gallery» περνούν το καλοκαίρι τους στην Κέρκυρα, προετοιμάζοντας την πρώτη μεγάλη έκθεσή τους στο Λονδίνο τον Οκτώβριο. Καθώς αναχωρούσαν από τη Θεσσαλονίκη, τους προλάβαμε στο τσακ και τους ζητήσαμε ειδικά για το καλοκαιρινό μας τεύχος να επιμεληθούν ένα μίνι αφιέρωμα στην καλύτερη street art των μητροπόλεων όπως την παρακολουθούν. Ο Αργύρης είπε «χμ, δύσκολο», σε αντίθεση με τη Σιμόνη που είπε «εύκολο, το ’χω» και σε χρόνο dt τα έστειλε στο μέιλ μας.

Blaqk @ Gdynia, Poland

Etam Cru @ Sofia, Bulgaria

Seth @ Paris, France

SER @ Athens, Greece 24 SOUL

Morik x Aber @ Moscow, Russia

ZukClub @ Vyksa, Russia

Borondo @ Rome, Italy

Κάτι να καίει: Μερικοί το προτιμούν σινεμά 63 ταινίες-σταθμοί: ένα παζλ που ανταποκρίνεται στη γνήσια αμηχανία κάθε κινηματογραφόφιλου που καλείται να απαντήσει στο ερώτημα «Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία;». Για όσους μείνουν το καλοκαίρι στην πόλη, το Ταινιόραμα και ο κινηματογράφος Μακεδονικόν προσφέρουν μια μοναδική ευκαιρία για απαντήσεις. «Στην τηλεόραση το φως έρχεται από μπροστά και σε τυφλώνει, στο σινεμά έρχεται από πίσω και σε διαπερνά». Σινεμά για ζωές σε περίεργα όρια, σελιλόιντ στολισμένο με χρυσάφι, ερωτικά τρίγωνα, Italian classics, γλυκός ρεαλισμός, βαλκανικές ενδοσκοπήσεις, αναμνήσεις από το σκανδιναβικό Δόγμα και μια ντουζίνα ακόμα τίτλων υπόσχονται ένα αφιέρωμα που όμοιό του δεν έχει ξαναγίνει ντάλα καλοκαίρι. Τσέκαρε τον κατάλογο και καλές δροσιές. Για την ιστορία, το αφιέρωμα επιμελήθηκε το μέλος του Μορφωτικού Ιδρύματος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας-Θράκης και συνεργάτης του SOUL Τάσος Ρέτζιος. Έως τις 15 Σεπτεμβρίου, στον κινηματογράφο Μακεδονικόν (Φιλικής Εταιρείας 44, Τ: 2310 261 727). Τιμή εισιτηρίου: 5€. esiemth.gr/teniorama-sti-thessaloniki

Π. Π. Γερμανού 12, Τ: 2310 413 213

Accidents Polipoétics: Ένα ποίημα Ο Rafael Metlikovez και ο Xavier Theros συμπράττουν λόγια και δράσεις που υπό μορφή δημόσιας performance-απαγγελίας σκορπίζουν ποιήματα σε όλους τους ανέμελους που περιφέρονται ως τουρίστες στη Ράμπλα της Βαρκελώνης. Το ποίημα «Προσωπογραφία σε πράσινο» κυκλοφορεί στη συγκεντρωτική συλλογή «Van a por nosotros». Προειδοποιηθήκατε.

Είμαστε σχεδόν τίμιοι. Ζούμε σχεδόν εν ειρήνη. Σκεφτόμαστε σχεδόν όπως όλος ο κόσμος. Και δουλεύουμε όσο χρειάζεται για να σχεδόν ντυθούμε, Σχεδόν τραφούμε, Σχεδόν διασκεδάσουμε Και για να τη βγάλουμε Σχεδόν Έως το τέλος του μήνα. Ταξιδεύουμε σχεδόν πρώτη θέση. Χτενιζόμαστε σχεδόν σαν να ήμασταν νέοι. Μας το κάνουν σχεδόν κάθε μέρα. Και το σκεφτόμαστε σχεδόν κάθε λεπτό, Σχεδόν σε κάθε βήμα, Σχεδόν στο σπίτι Και σχεδόν στο δρόμο. Και πλένουμε τα δόντια μας Σχεδόν Κάθε βράδυ. Μένουμε στον τελευταίο όροφο, Του τελευταίου σπιτιού, Του δρόμου εκείνου όπου κανείς δεν μας ξέρει Και κανείς Δεν μας χρειάζεται. Ανησυχούμε σχεδόν σαν να ήταν δική μας υπόθεση. Τρώμε σχεδόν σαν να ήταν η τελευταία μας μέρα. Πληρώνουμε φόρους σχεδόν για το καθετί. Και μας τρομάζει Σχεδόν Κάθε είδηση.

Είμαστε σχεδόν πολίτες, σχεδόν επαγγελματίες, σχεδόν Καταλανοί, και σχεδόν υπεύθυνοι Για σχεδόν τα πάντα. Άνθρωποι σχεδόν μέσης ηλικίας και σύγχρονοι. Σχεδόν περιστασιακά αισιόδοξοι αν ο καιρός βοηθά. Σχεδόν αμερόληπτοι απέναντι σε δύο απόψεις: To λάθος και την πάρτη μας. Σχεδόν οτιδήποτε, έτσι, για να πούμε κάτι. Και ενημερωνόμαστε διαβάζοντας σχεδόν όλα τα ζώδια. Τελειώνουμε κάθε μέρα σχεδόν όλη τη σούπα μας. Ξεφαντώνουμε σχεδόν όλες τις Κυριακές. Και σχεδόν κάθε πρωί, σχεδόν όπως κάθε μέρα, Αλλάζουμε φορεσιά. Και ανησυχούμε σαν να είχαμε βάλει υποθήκη. Προσβαλλόμαστε σχεδόν σαν να μας είχαν ανταποδώσει το χτύπημα. Βιαζόμαστε σαν να μην είχαμε τίποτε άλλο παρά μόνο βιασύνη. Σχεδόν Σαν να είχαμε αργήσει, Σχεδόν Σχεδόν να επρόκειτο να κλειδώσουν την είσοδο. Βρέχει, σχεδόν σαν να ήταν φθινόπωρο. Είμαστε αυτοί του τελευταίου ορόφου,

Είμαστε σχεδόν πεπεισμένοι πως θέλουν το καλύτερο για μας, Σχεδόν θιασώτες των σπορ, Σχεδόν πολιτικοποιημένοι, Στα όρια της απόλυτης ευπιστίας, Σχεδόν νοιαζόμαστε για τη ζωή γενικά. Για τα υπόλοιπα… blogdeaccidentspolipoetics.blogspot.gr 26 SOUL

Σχεδόν καν, δεν ιδρώνει τ’ αυτί μας!

Του τελευταίου σπιτιού, Του δρόμου εκείνου Όπου κανείς δεν μας ξέρει… Και κανείς… Δεν μας χρειάζεται.

T: 23740 31249 & 31435 T: 23740 31690

Θάλητος 29, Ποσειδώνιο, Θεσσαλονίκη T: 2310 429 419

τηλ. 23740 81008 • Πλατεία Νέας Φώκαιας

Dolly Parton, Symphony Hall, Boston, MA, 1972 © Henry Horenstein 2013

Henry Horenstein: Τα πιο ωραία λαϊκά «Αν μετανιώνω που έχασα την ευκαιρία να φωτογραφίσω κάποιον όλα αυτά τα χρόνια; Λοιπόν, έχω μια εικόνα του Τζόνι Κας, αλλά δεν είναι σπουδαία. Το ίδιο και με τον Μέρλε Χάγκαρντ. Όμως ποτέ δεν ψάχτηκα να απεικονίσω τα αστέρια. Η Ντόλι Πάρτον ήταν ακόμη άγνωστη, όταν μου ποζάρισε. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν ο κόσμος της μουσικής κάντρι - οι άνθρωποι». Πώς ήταν, λοιπόν, αυτός ο κόσμος τη δεκαετία του ’70; Χαμηλά φώτα, πυκνός καπνός, δυνατά τραγούδια, ασύδοτα μεθύσια. Το σύμπαν του Χένρι Χόρενσταϊν. Ο δημιουργός ζει σήμερα στη Βοστόνη και διαπρέπει ως καθηγητής στο Rhode Island School of Design. Οι μονογραφίες του περιλαμβάνουν από ρεπορτάζ για το μπέιζμπολ μέχρι πορτρέτα πλασμάτων του βυθού, ενώ έχει εκδώσει επιπλέον και άφθονα εγχειρίδια εκμάθησης της φωτογραφικής τέχνης. Όμως ήταν αυτή του η εξοικείωση με τα διάσπαρτα honky-tonk (τα δικά τους μπουζουξίδικα) των πολιτειών της Βοστόνης και του Τενεσί, εκείνη που του χάρισε την πρώτη του εκδοτική επιτυχία, η οποία επανακυκλοφορεί σήμερα με τίτλο, «Honky Tonk.

Portraits of Country Music».

Patron (2), Hillbilly Ranch, Boston, Massachusetts, 1972

© Henry Horenstein 2013

28 SOUL

Hillbilly Tex, Hillbilly Ranch, Boston, MA, 1972 © Henry Horenstein 2013

Έχοντας φάει τη ζωή του σε τριβή με την κάντρι και τον περίγυρό της, ο Χόρενσταϊν αποτυπώνει στις 120 εικόνες του βιβλίου έναν διαχρονικό αμερικανικό θεσμό που ασκεί παγκόσμια γοητεία, απεικονίζει ένα ιδιόμορφο σύμπαν, το οποίο δεν παύει να αποπνέει στοργή και προλεταριακό γκλάμουρ. Η Ντόλι Πάρτον, ο Χανκ Γουίλιαμς, ο Τζέρι Λι Λιούις, ο Μπιλ Μονρό, ο Χιλμπίλι Τεξ και οι λοιποί καθαγιασμένοι μύθοι του καουμπόικου πενταγράμμου περνούν από τις σελίδες του σε όλη τους την αίγλη, πλάι τους όμως ο φακός εστιάζει και στα παρασκήνια και τα γκισέ, τα τροχόσπιτα της φτωχολογιάς που συναθροίζονταν στις συναυλίες, στους ιδρωμένους μέθυσους και τους ομορφονιούς της μίας νύχτας. Πρόκειται για κλασική ασπρόμαυρη εικονογραφία του έθνους της αστερόεσσας, για στιγμιότυπα σαγηνευτικής λαογραφίας. Το άλμπουμ του Χόρενσταϊν θα μπορούσε κάλλιστα να ξεφυλλιστεί σαν ένα αμερικάνικο «αυτή η νύχτα μένει». horenstein.com

Last Call, Tootsie’s Orchid Lounge, Nashville, TN, 1974 © Henry Horenstein 2013 29

Θεσσαλονίκη: Me gusta 30 SOUL

Η έκθεση της Ιντερπόλ είναι αμείλικτη: τζίρος εκατομμυρίων ευρώ και πλασάρισμα της κόκας του λατινοαμερικάνικου καρτέλ γίνεται μέσω του λιμανιού. Για του λόγου το αληθές, διαβάστε μερικές ιστορίες που τρέχουν παράλληλα με τις ιστορίες της «ερωτικής πόλης». Κείμενο Κώστας Κουκουμάκας Εικονογράφηση Γιώργος Τζινούδης

Colombiana 31

32 SOUL

Εκείνο το μεσημέρι, στις αρχές του περασμένου Μαΐου, η συσκευή φαξ της γραμματείας των φυλακών Κορυδαλλού κουδούνιζε σε παροξυσμό, κάθε μέρα το φαξ της φυλακής κουδουνίζει σε παροξυσμό. Ένα από τα εισερχόμενα μηνύματα, όμως, ήταν περισσότερο επιτακτικό από τα υπόλοιπα. Επρόκειτο για έγγραφο υπογεγραμμένο από αντεισαγγελέα Εφετών στη Θεσσαλονίκη, με το οποίο διατασσόταν η αποφυλάκιση του Ισπανού Αλμπέρτο Λιγκέρο Γκόμεζ, προσωρινά κρατούμενου για υπόθεση εισαγωγής 168 κιλών καθαρής κόκας στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Ο υπάλληλος της φυλακής που ήταν επιφορτισμένος με τη διαβάθμιση των εισερχομένων στο φαξ πρόσεξε ότι τα τηλέφωνα που αναγράφονταν στο εισαγγελικό έγγραφο ήταν παραδόξως του Τμήματος Βουλευμάτων και όχι του Τμήματος Εκτελέσεων της Εισαγγελίας Εφετών Θεσσαλονίκης, όπως λογικά θα αναμενόταν. Μικρή λεπτομέρεια, αν δεν υπήρχε κάτι ακόμη πιο κρίσιμο. Στο έγγραφο γινόταν αναφορά στο σχετικό βούλευμα αποφυλάκισης του Ισπανού, το οποίο όμως δεν είχε κοινοποιηθεί στη φυλακή. Πριν ξεκαθαρίσει η υπόθεση, η γραμματεία του Κορυδαλλού δέχτηκε τηλεφώνημα από άγνωστο άντρα, ο οποίος συστήθηκε ως ο αντεισαγγελέας Εφετών που υπέγραφε τη διάταξη και ζήτησε να εκτελεστεί άμεσα η αποφυλάκιση του κρατούμενου. Όταν του επισημάνθηκε ότι δεν είχε αποσταλεί το απαραίτητο βούλευμα, ο άγνωστος στην άλλη άκρη της γραμμής απάντησε ότι θα το έστελνε αμέσως. «Αποφυλακίστε τον Ισπανό Γκόμεζ και σας το στέλνω» είπε κι έκλεισε το τηλέφωνο. Ο επίμονος γραμματέας του Κορυδαλλού δεν πείστηκε. Τηλεφώνησε στο Τμήμα Βουλευμάτων στα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης, όμως η γραμμή ήταν κατειλημμένη για τουλάχιστον μία ώρα. Όταν επιτέλους μπόρεσε να μιλήσει με τη δικαστική υπάλληλο, εκείνη του αντέτεινε ότι άγνωστοι τηλεφωνούσαν διαρκώς κι έκλειναν το τηλέφωνο, κρατώντας τη γραμμή απασχολημένη. Η έρευνα για μία από τις πιο καλοστημένες, ας πούμε «λευκού κολάρου», απόπειρες απόδρασης μεγαλεμπόρου κόκας είχε μόλις ξεκινήσει. Λευκή συμφωνία Πίσω στο καλοκαίρι του 2012. Οι ελληνικές Αρχές λαμβάνουν μια «ιδιαίτερα αξιόπιστη» πληροφορία από το κλιμάκιο της Αμερικάνικης Δίωξης Ναρκωτικών (DEA) που εδρεύει στην Αθήνα, σύμφωνα με την οποία μεγάλο φορτίο κοκαΐνης από τη Λατινική Αμερική έχει φτάσει στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Η πληροφορία για το κοντραμπάντο έδειχνε δύο Βούλγαρους, έναν Ισπανό κι έναν Πορτογάλο. Οι αστυνομικοί που επιφορτίστηκαν με την παρακολούθηση των τεσσάρων περιγράφουν στη δικογραφία ότι οι ύποπτοι συναντιούνταν σε καφέ και εστιατόρια δύο και τρεις φορές την ημέρα, αλλάζοντας επιπλέον συνεχώς ξενοδοχεία στη Θεσσαλονίκη. Το πρωινό της σύλληψης, το αυτοκίνητο των

Βουλγάρων ξεκίνησε από ξενοδοχείο στην περιοχή αεροδρομίου. Στα διόδια των Μαλγάρων, στην άλλη πλευρά της πόλης, δίνεται εντολή για επέμβαση. Στο αυτοκίνητο εντοπίζονται δύο βαλίτσες γεμάτες με 37 κιλά καθαρής κόκας. Οι ασύρματοι των συμβατικών της Ασφάλειας τσιρίζουν. Σχεδόν ταυτόχρονα, μια δεύτερη ομάδα της Ασφάλειας κάνει έφοδο στο ξενοδοχείο που μένει ο Ισπανός και ο Πορτογάλος, στην περιοχή των Παλιών Σφαγείων. Στο αυτοκίνητο που έχουν νοικιάσει εντοπίζονται τα υπόλοιπα 131 κιλά κολομβιανής κοκαΐνης. Και την ίδια μέρα η υπόθεση παρουσιάζεται στους δημοσιογράφους.

168 κιλά κρυστάλλινης κόκας. Οι αστυνομικοί που τοποθετούν τα τυλιγμένα με κολλητική ταινία «τούβλα» του λατινοαμερικάνικου φορτίου στο τραπέζι της αίθουσας Τύπου φορούν γάντια για να μη λερωθούν τα χέρια τους από το λάδι με το οποίο είναι αλειμμένα τα δέματα, «για να ξεγελιούνται τα σκυλιά της Δίωξης», όπως λένε. Η αξία του φορτίου εκτιμάται στα 5 εκατομμύρια ευρώ. Στη λιανική θα ξεπερνούσε τα 15 εκατομμύρια. Το λιμάνι αλλιώς… Το λατινοαμερικάνικο καρτέλ φαίνεται ότι αγαπά το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Οι αναφορές της Ιντερπόλ τα τελευταία δύο χρόνια περιγράφουν τζίρο εκατομμυρίων ευρώ και πλασάρισμα της Θεσσαλονίκης στη λίστα των ευρωπαϊκών λιμανιών-κόμβων για τα σκληρά ναρκωτικά της κολομβιανής κόκας. «Το κύριο σημείο εισόδου της κοκαΐνης στην Ευρώπη φαίνεται ότι είναι η Ιβηρική Χερσόνησος (Ισπανία και Πορτογαλία), παρότι η αυξανόμενη χρήση εμπορευματοκιβωτίων για τη μεταφορά της δεν αποκλείεται να αυξήσει τη σημασία των μεγάλων λιμένων του Βελγίου, των Κάτω Χωρών και άλλων χωρών της Δυτικής Ευρώπης», περιγράφεται στη φετινή έκθεση του Ευρωπαϊκού Κέντρου Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας. Και λίγο παρακάτω: «Πρόσφατες ενδείξεις της συνεχιζόμενης διαφοροποίησης των οδών διακίνησης κοκαΐνης με προορισμό την Ευρώπη συνιστούν, μεταξύ άλλων, οι μεμονωμένες κατασχέσεις μεγάλων ποσοτήτων σε λιμένες της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, χωρών της Βαλτικής και της Ελλάδας». Το αστυνομικό δελτίο στον βορρά είναι αμείλικτο: 584 κιλά λατινοαμερικάνικης κόκας σε δύο καλοκαίρια. Μάιος 2011. Κατάσχεται στο λιμάνι η μεγαλύτερη ποσότητα κοκαΐνης τα τελευταία χρόνια, συνολικά 293 κιλά. Συλλαμβάνονται εννέα άτομα, ανάμεσά τους και μια 45χρονη από την Αργεντινή, που θεωρείται ηγετικό στέλεχος του λατινοαμερικάνικου καρτέλ. Η κοκαΐνη, συνολικής αξίας 12 εκατομμύρια ευρώ, ήταν κρυμμένη σε κοντέινερ που υποτίθεται ότι μετέφερε ξυλεία δαπέδου. Το φορτίο φορτώθηκε στην Παραγουάη και είχε τελικό προορισμό τη Βουλγαρία, όπου θα «έσπαγε» σε μικρότερα πακέτα. Αύγουστος 2011, προφανώς από τον ίδιο πληροφοριοδότη: Απόρρητο δελτίο της αμερικάνικης

DEA χαρακτηρίζει «κόκκινο» το κοντέινερ με κωδικό MEDU 859854-5 στο λιμάνι. Το φορτίο είχε φτάσει με το πλοίο «Scotland» από τη Βολιβία στη Θεσσαλονίκη και στα συνοδευτικά έγγραφα αναφερόταν ότι περιέχει μηχανήματα για την επεξεργασία σόγιας.

123 κιλά κόκας εντοπίζονται κρυμμένα στους δύο στρόφαλους των μηχανημάτων. Τα ναρκωτικά είχαν τελικό προορισμό τα Σκόπια. Και Ιούλιος 2012: 168 κιλά εντοπίζονται στα αυτοκίνητα δύο Βουλγάρων, ενός Πορτογάλου και ενός Ισπανού, που κάποιοι θέλησαν να βγάλουν από τον Κορυδαλλό με πλαστό εισαγγελικό έγγραφο, τον περασμένο Μάιο. Άσπρη κόκα ξέξασπρη Στην πρόσφατη δίκη των τεσσάρων τελευταίων, που έγινε στο Κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης, δεν είχαν μείνει πολλά περιθώρια. Ο πρώτος Βούλγαρος, γνωστός επιχειρηματίας στη Σόφια και το Μπάνσκο, υποστήριξε πως ήρθε στην Ελλάδα για να συναντήσει τον Ισπανό, στον οποίο, όπως είπε, είχε καταβάλει 70.000 ευρώ για την αγορά αναψυκτικών, τα οποία ουδέποτε παρέλαβε. «Ο Ισπανός μου είπε ότι τα χρήματα θα τα έδινε για λογαριασμό του μια γυναίκα, η οποία μας συστήθηκε ως “Μάτσα” και ισχυρίστηκε ότι ενδιαφερόταν να επενδύσει στα ξενοδοχεία μου. Αυτή η γυναίκα μου παρέδωσε τις βαλίτσες, λέγοντας ότι περιέχουν τα χρήματα. Δεν τις άνοιξα, γιατί την πίστεψα» κατέθεσε ο Βούλγαρος. Δικηγόροι των κατηγορούμενων κατήγγειλαν «μεθόδευση από την Αστυνομία», καθώς, όπως υποστήριξαν, «η συγκεκριμένη γυναίκα ήταν συνεργάτης των Αρχών και θέλησε να τους παγιδεύσει. Όλοι την περιγράφουν στις καταθέσεις τους, εμφανίζεται σε όλα τα ραντεβού τους, όμως στη συνέχεια εξαφανίζεται και η Αστυνομία δεν την αναζητά ποτέ. Έχουμε ένα ορφανό, φυτευτό φορτίο κοκαΐνης» είπαν οι δικηγόροι. Για τη «μυστηριώδη γυναίκα» μίλησε και ο Ισπανός, ο οποίος περιέγραψε ότι ήρθε στη Θεσσαλονίκη αρχικά για να λύσει την οικονομική διαφορά με τον Βούλγαρο. Ο ίδιος παραδέχτηκε ότι η «άγνωστη γυναίκα» τού ζήτησε να μεταφέρει δύο βαλίτσες σε τρίτο πρόσωπο. «Υποψιάστηκα ότι πρόκειται για ναρκωτικά, αλλά φοβήθηκα και δεν αντέδρασα» είπε. Αθώος δήλωσε στο δικαστήριο ο δεύτερος Βούλγαρος, ο οποίος διετέλεσε στο παρελθόν διπλωματικός υπάλληλος στην πρεσβεία της Βουλγαρίας στην Κύπρο («ήμουν οδηγός του εργοδότη μου, δεν ξέρω τι συζητούσε στα ραντεβού του» είπε), ενώ τις κατηγορίες αρνήθηκε και ο Πορτογάλος, που υποστήριξε ότι ήρθε στην Ελλάδα για να αγοράσει μία μοτοσικλέτα Χάρλεϊ Ντέιβιντσον… Το δικαστήριο ανακοίνωσε την ετυμηγορία του για το «μεγάλο κόλπο» αργά το απόγευμα της ίδιας μέρας. Ισόβια κάθειρξη στον Ισπανό, τον Πορτογάλο και τον πρώτο Βούλγαρο. Και δέκα χρόνια κάθειρξη, με ανασταλτικό αποτέλεσμα στην έφεση, στον δεύτερο Βούλγαρο που δήλωσε «οδηγός του αφεντικού».

33

THE SHOPRANOS Επιμέλεια Λίνα Μανδράκου

02

01

03

04

05

01 Παπούτσι Converse Well Worn, Folli Follie Group 02 Κραγιόν, H&M 03 Γυαλιά ηλίου, Οπτικά Δαμουλά 04 Παπούτσι Nike Flyknit Lunar 1+, Nike 05 Παπούτσια, adidas Original 06 Θερμός, Starbucks 07 Ανδρικό παπούτσι Itaca, Camper 08 Παπούτσι, WeSC 09 Γυναικείο τζιν, Boss Orange

34 SOUL

07

06

08

09

PTRSdesign: Get a SOUL!

Η συλλογή t-shirts με κωδικό Idols of Our Generation σου δίνει την ευκαιρία να φορέσεις το αγαπημένο σου εξώφυλλο του SOUL ή εξώφυλλα άλλων αγαπημένων περιοδικών όπως το «Interview» και το «Dazed and Confused». Η ιδέα, η υλοποίηση, το κόψιμο, το ράψιμο, ο σχεδιασμός και η λεπτοδουλεμένη στάμπα έχουν την υπογραφή του Πέτρου Πετροζέλη, aka PTRSdesign CO. Αποκλειστική διάθεση στο etsy (www.etsy.com/shop/ PTRSdesign) και στο facebook page (www.facebook.com/ptrsdesign).

35

36 SOUL

MOTEL R FREE GET IT FO pop up Λευκό Πύργο

Με εξώφυλλο ένα ς graphic designer που φιλοτέ χνησε ο εξαίσιο κος και με λόγια τσι και καλ λιτέχνης Πάρις Κού ομάδα του τική τακ συν η που επιμελήθηκε City Guide iki lon ssa The το , UL περιοδικού SO and wonderful l sua bal, unu έχει σλόγκαν: A visual, ver παν τού ρεί φο κλο Κυ guide to the cosmopolis. ο, λιμάνι, όμι οδρ αερ σε ς: υτέ όπου συχ νάζουν ταξιδε α, καφέ, λεί πω μουσεία, βιβλιο σιδηροδρομικό σταθμό, UL SO του ία φε μπαρ και, φυσικά, στα γρα ημερίδας Athens Voice εφ της και ίκη λον σσα στη Θε έψαξαν, δεν το βρήκαν, στην Αθήνα, για όσους το τε, για περάσ τε, αλ λά… αλ λά το θέλουν. Για περάσ ! ραν τεβού τον Σεπτέμβρη

updated

2013 edition

including Chalkidiki

THESSALONIKI A VISUAL, VERBAL, UNUSUAL

AND WONDERFUL GUIDE TO THE COSMOPOLIS

Lone Ranger

Επιστροφή στο Μοναχικό Πεύκο

Κάποιοι είδαν τις περιπέτειες του «Lone Ranger» στο θερινό. Κάποιοι άλλοι, ευλογημένοι, ευτύχησαν να περιπολήσουν στα μέρη του, στο Lone Pine. Και να τι είδαν. Κείμενο, Φωτογραφία Μαρία Μαρκουλή

38 SOUL

Ο ήλιος έδυε πάνω στην Κοιλάδα του Θανάτου ρίχνοντάς την όλο και πιο βαθιά στο κόκκινο. Από τον «παράδεισο», που λέγεται στη γλώσσα του δρόμου «δορυφορικό ραδιόφωνο», ακουγόταν ο Kurt Baker στο «She can do it all» και η θερμοκρασία άρχιζε σιγά σιγά να πέφτει από τους 110 F (43 C για να νιώσεις τη ζέστη) εκεί που νόμιζες ότι η έρημος δεν θα τέλειωνε ποτέ. Είχε σχεδόν σκοτεινιάσει όταν φτάναμε στο Lone Pine και μπροστά μας ήταν μόνο η νύχτα. Απέναντι στο βάθος απλωνόταν σκοτεινή κουρτίνα η Σιέρα Νεβάδα με χιονισμένες τις κορφές της. Δεν θα προσπερνούσαμε ποτέ μια πόλη με όνομα Lone Pine, τουλάχιστον εμείς, έτσι όπως μας ξέρω. Μια άλλη επιγραφή στο Μοναχικό Πεύκο, έλεγε: Καλώς ήρθατε στο Αλαμπάμα Χιλς - από εδώ ξεκινάει το ταξίδι σας στην Άγρια Δύση. Με το πρώτο φως της μέρας και αφού πήραμε πρωινό και καφέ μαύρο σαν τη νύχτα χωρίς φεγγάρι, αποκαλύφθηκαν όλα. Βρισκόμασταν ακριβώς στα λημέρια του Λόουν Ρέιντζερ, εκεί όπου κάλπαζε ο Μοναχικός Καβαλάρης με τον πιστό του φίλο, τον Ινδιάνο Τόντο. Εκεί και στους εντελώς κινηματογραφικούς Λόφους της Αλαμπάμα -έτσι λέγεται η περιοχή που απλώνεται έξω από τη μικρή πόλη- άνθρωποι έτρεχαν να προλάβουν τα άλογα με κάμερες στο χέρι. Στο μοτέλ ο Μοναχικός Καβαλάρης πρωταγωνιστεί στη διακόσμηση, ανάμεσα σε άλλες εικόνες από γουέστερν που έχουν γυριστεί στην περιοχή με ονόματα γενναία, για παράδειγμα, ο Στιβ Μακουίν στο «Νevada Smith». Αποχαιρετώ τους Venus and the Razorblades και το «Punk-A-Rama» που ακούγαμε στον δρόμο, για να εγκαταστήσω εσωτερικό μου σάουντρακ το μουσικό θέμα της τηλεοπτικής σειράς. Ταρα ταρα ταρατατα… αυτό πoυ ακολουθούσε τον μασκοφόρο καβαλάρη ώς

τον βράχο που ανέβαινε με τον Σίλβερ (το άλογο, το λευκό) και ο Σίλβερ σηκωνόταν στα δυο του πόδια και εκείνος του φώναζε το… Hi Yo, Silver, Away! (από όπου ενδέχεται να εμπνεύστηκαν και οι Ramones το δικό τους «Hey ho let’s gο»). Ειλικρινά τώρα. Αν έπαιζα μόνο με κούκλες μικρή, θα είχα χαρεί τόσο με την επίσκεψη στο Λόουν Πάιν; Αμφιβάλλω. Όμως παίζαμε Λόουν Ρέιντζερ, σαν video game χαρακτήρων, αλλά χωρίς το video game, μόνο με τους χαρακτήρες. Ένα μικρό τοιχάκι στην αυλή ήταν το άλογο και έτσι ξεκινούσαμε τις δικές μας περιπέτειες στην Άγρια Δύση από τα ανατολικά προάστια της Αθήνας, από το πρωί ως τις έξι το απόγευμα συγκεκριμένα, όταν άρχιζε ο Λόουν Ρέιντζερ και στρωνόμαστε στην τηλεόραση για να δούμε. Χαρά για όλη τη γειτονιά - για ένα μισάωρο ησυχίας, όσο κρατούσε το επεισόδιο. Μετά πάλι έξω, κυνηγητό καουμπόηδες και Ινδιάνοι. Το Λόουν Πάιν έχει μουσείο. Τhe Lone Pine Museum of Western Film History. Οργανώνει κάθε Οκτώβρη και κινηματογραφικό φεστιβάλ. Μια μικρή γραφική πόλη κοντά στο πουθενά, με ένα μουσείο που θα ζήλευαν παντού. Έχουν αξιοποιήσει όλη την ιστορία τους καρέ-καρέ και τα έχουν όλα φτιάξει θαυμάσια - τέτοια λέγαμε, ενώ περνούσαμε την είσοδο του μουσείου, όταν -βλέπω καλά;- στη μέση της μεγάλης αίθουσας μας υποδέχεται με όλη τη μεγαλοπρέπειά της η άμαξα του Δόκτωρα Κινγκ Σουλτζ από το «Django Unchained» του Ταραντίνο, αυτή με το δόντι από πάνω. Η αληθινή. Ως φαν του Ταραντίνο και του Django νιώθω τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια μου. Eκεί κινηματογραφούσαν εκτός από καουμπόικα, ταινίες και σειρές επιστημονικής φαντασίας (συμπεριλαμβανομένων μερικών «Star Trek», και «Star Wars», και «Τwilight Zone»). Aπό την εποχή του βωβού έως σήμερα, καλή ώρα έως τον

Κουέντιν που γύρισε εκεί σκηνές από το «Django» του και μετά άραζε με τους συνεργάτες του στην αίθουσα προβολής, ένα μικρό σινεμά-κούκλα, για να δουν ταινίες. Σε αυτό το σινεμά είδαμε την κινηματογραφική ιστορία της περιοχής σε καλοφτιαγμένο ντοκιμαντέρ που έκλεινε μάλιστα με εκείνο το περίφημο τραγουδάκι των Statler Brothers, το «Whatever Happened to Randolph Scott», που κάθε στίχος του στάζει νοσταλγία αραδιάζοντας ονόματα πρωταγωνιστών που χάθηκαν στον χρόνο, στην έρημο, στη σκόνη των αρχείων, στα σχέδια του Χόλιγουντ. Ο Λόουν Ρέιντζερ; Μέσα κι αυτός. Και πλησιάζω. Μπροστά μας ξεδιπλώνεται Μπονάντσα, Χάι Σάπαραλ και Σούπερμαν μαζί, αλλά αποκλειστικά και μόνο Λόουν Ρέιντζερ υλικό. Από σέλες και μάσκες που φορούσαν οι ηθοποιοί ώς κονκάρδες, τσάντες, καλαθάκια για πικνίκ, ρολόγια, αφίσες, δίσκους βινυλίου, παλιά 45άρια, LPs, όλο το μέρτσανταϊζ από τα 60s, μαζί με τα κομμάτια της νέας κολεξιόν, χειμώνας-καλοκαίρι 2013, σε βιτρίνες για Λόουν Ρέιντζερ προσκύνημα. Στο μυαλό μου σκανάρω παιδικές φωτογραφίες. Είναι μία -Απόκριες θέλω να πιστεύω- που είμαι ντυμένη cow girl, κουστούμι που έχει φτιάξει η μάνα, σπουδαίο, και ποζάρω περήφανα στην αυλή δίπλα στο κοράλι - ωραίο λουλούδι αυτό, σπάνια το βλέπεις σήμερα. Ο Λόουν Ρέιντζερ μάλιστα «ερχόταν» μαζί με τον Τόντο για να φάμε το φαγητό μας, μέσα από σπαρταριστές ιστορίες που μας έλεγε ο πατέρας. Να προσθέσω και τον Τομ Μιξ. Κι αυτός ερχόταν. Πολλά χρόνια αργότερα και δεδομένου ότι, εκτός από τα ποπ, τα ροκ, τα dub και τα ελέκτρο, μου αρέσουν πολύ τα παιδιά του Τζόνι Κας (φυσικά ο Τζόνι Κας), οι Dustbowl και πολλά alt country θεϊκά γκρουπάκια, απαντώ με την ευκαιρία στο «πώς γίνεται αυτό;» σαν αληθινή lone ranger: Ηi Yo Silver!

39

«Alice In Waterland» inspired by Elena Kalis

Fedra Lita Ο ρεαλισμός σκοτώνει «Ήθελα να ζωγραφίζω τους ανθρώπους όπως τους βλέπω εγώ και όχι όπως είναι». Η ζωγράφος Φαίδρα Ρίχτερ ξεκίνησε από τη Σύρο και όντως η τύχη της ήταν… γλυκιά σαν χαλβαδόπιτα: σήμερα κατοικοεδρεύει και δημιουργεί στο Βερολίνο εκθέτοντας στον κόσμο. Συνέντευξη Δημήτρης Τζινούδης

«Alice In Waterland» inspired by Elena Kalis 40 SOUL

«Impossible»

Αλήθεια, πόσο διαφορετικά μεγαλώνει ένα παιδί στη Σύρο και στη Βιέννη; Η Σύρος, σε επίπεδο διακίνησης ιδεών, βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση από πολλά μέρη της υπόλοιπης Ελλάδας. Έχει, ας πούμε, ένα φοβερό θέατρο, το «Απόλλων», με ενάμιση αιώνα ζωής περίπου που συνεχίζει να είναι δραστήριο. Νιώθω τυχερή που μεγάλωσα στη Σύρο, γιατί είχα μια ελευθερία ως παιδί που δεν ξέρω αν θα την είχα στη Βιέννη. Πόση καλλιτεχνική ελευθερία είχες από τους γονείς σου σαν παιδί; Το σπίτι μας το χτίσαμε και το βάψαμε με τα χέρια μας μαζί με τους γονείς μου. Είχα την ελευθερία να σχεδιάζω ό,τι θέλω στους τοίχους. Με αυτόν τον τρόπο αισθανόμουν ότι μεγάλωνε ο κόσμος μου. Η μητέρα μου επίσης έφτιαχνε κεραμικά και τα έβαφε, και αυτό μάλλον ήταν η πρώτη μου επαφή με τις πλαστικές τέχνες. Οι γονείς μου είχαν πολύ χρώμα «στο κεφάλι τους». Η δουλειά σου έχει κάτι από ποπ και υποσυνείδητο; Αυτό που μπορώ να σου πω για τη δουλειά μου είναι ότι περνάει από διάφορες φάσεις. Όταν είμαι σε χαρούμενη περίοδο της ζωής μου, προκύπτει πιο ποπ, όταν είμαι στρεσαρισμένη, τα θέματα βαραίνουν και υπάρχουν στοιχεία υποσυνείδητου. Όπως κατάλαβες, πολλά από τα έργα μου είναι αυτοβιογραφικά, εκτίθεμαι εγώ. Πόσο εύκολος είναι ο βιοπορισμός μέσω της τέχνης σήμερα; Για να βιοποριστείς ίσως να πρέ-

πει να παρατηρείς τι αρέσει στον κόσμο και να δουλέψεις αναλόγως προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση - έτσι προκύπτουν και οι σειρές έργων. Μου αρέσει να δίνω στους ανθρώπους πράγματα που θέλουν να δουν, δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό, θα έλεγα πως είναι μια μορφή επικοινωνίας ανάμεσα στο κοινό και τον καλλιτέχνη. Επίσης, αυτή τη συμπεριφορά θα τη χαρακτήριζα «καλλιτεχνική ξεκούραση, διάλειμμα», και μετά τα «διαλείμματα» πάντα εμφανίζονται ενδιαφέρουσες σκέψεις. Σε ποιο βαθμό σχετίζονται οι σπουδές σου στην αρχιτεκτονική με όσα κάνεις τώρα; Σε πολύ μεγάλο. Όταν επέστρεψα στη Βιέννη από τη Σύρο μετά το λύκειο, ήθελα να σπουδάσω αρχιτεκτονική, αισθανόμουν ότι μου ταίριαζε. Με την πάροδο του χρόνου, κατάλαβα ότι μεγάλο μέρος της αρχιτεκτονικής μου άρεσε παρά πολύ και ένα άλλο καθόλου. Δεν είμαι της ίσιας γραμμής, είμαι της στραβής γαμώ το κέρατο μου! Ήθελα να δημιουργώ δικές μου φιγούρες, μη ρεαλιστικές. Ήθελα να ζωγραφίζω τους ανθρώπους όπως τους βλέπω εγώ και όχι όπως είναι. Από την αρχιτεκτονική με ξετρέλαναν τα σχεδιαστικά προγράμματα, τα οποία μου προσέφεραν καινούριες δυνατότητες. Από τη μια, μάθαινα σχεδιαστικά προγράμματα για να σχεδιάζω σπίτια και, από την άλλη, εκπαιδευόμουν στο βαρετά αναπαραστατικό ελεύθερο σχέδιο. Τα συνδύασα δημιουργώντας τον δικό μου κόσμο με τις δικές μου φιγούρες. Τα πιο ωραία μουσεία σύγχρονης τέχνης που

έχεις επισκεφτεί; Το MUMOK της Βιέννης, με διαφορά κιόλας, γιατί αλλάζει συνεχώς. Σου εξάπτει την περιέργεια με μια μικρή, απροσδιόριστη συνήθως, λεπτομέρεια που προσθέτουν στην εξωτερική πλευρά του μουσείου με κάθε καινούρια έκθεση που στήνεται. Επίσης το MOMA στη Νέα Υόρκη είναι ένας άλλος, τρελός κόσμος! Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πόσες πληροφορίες προσλαμβάνει σε μία μέρα! Τι διαφορές έχει ο κόσμος που επισκέπτεται μια έκθεση στη Βιέννη και μια στην Αθήνα; Να σου δώσω ένα παράδειγμα. Είσαι νέος καλλιτέχνης και κάνεις έκθεση στη Βιέννη. Έρχεται κάποιος με τον κατάλογο και σε ρωτάει «πόσο έχει αυτό το έργο;». Του λες ένα χ ποσό, όμως αυτός πιθανότατα με το ίδιο ποσό θα προτιμήσει να αγοράσει κάτι σε στιλ μπαρόκ. Στην Ελλάδα οι άνθρωποι στις εκθέσεις είναι πολύ ωραίοι, ζεστοί, επιδιώκουν συζητήσεις με τον καλλιτέχνη… Δεν τους αρέσει απλώς ένα έργο, το ερωτεύονται με πάθος και θα το αγοράσουν ανεξαρτήτως τιμής. Ποτέ σε έκθεσή μου στην Αυστρία δεν έχω δεχτεί το πλήθος των ερωτήσεων και το feedback που δέχομαι σε εκθέσεις στην Ελλάδα. Τι ήταν αυτό που σου έκανε εντύπωση στο πιο μακρινό σου ταξίδι; Όσο και αν μου άρεσε ο αέρας, η κίνηση και το feeling της Νέας Υόρκης, γνώρισα ανθρώπους και νοοτροπίες που δεν πίστευα ότι υπάρχουν στον κόσμο μας! Τα εικαστικά events, για παράδειγμα, ήταν στην πραγματικότητα ένα πανηγύρι δημοσίων σχέσεων γεμάτο φλυαρία και «σάλτσες».

«Alice In Waterland» inspired by Elena Kalis 41

Baseme Freaks 42 SOUL

ent

Ακούγοντας το «Funk From The Trunk», καταλήγουμε στα εξής συμπεράσματα: 1) είναι ο δίσκος του καλοκαιριού, 2) ο Γιώργος Φωτιάδης και ο Γιώργος Περίν έξω πάνε καλά, 3) πρέπει να τους ζητήσουμε επειγόντως συνέντευξη, 4) ένα respect από δω ώς τον θεό, αδέλφια! Συνέντευξη Στέφανος Τσιτσόπουλος Φωτογραφία Νίκος Καρδαράς

Brothers gonna work it out!

43

Μόλις τελείωσα την ακρόαση του δίσκου σας «Funk From The Trunk». Ιδρωμένο και σέξι, ghetto nu funk. Αποδέχεστε αυτό τον ορισμό από μέρους μου; Γιώργος Φωτιάδης: Αρχικά κάποιοι ονόμασαν αυτό το είδος της ηλεκτρονικής funk «nu funk», κυρίως στην Αγγλία. Έπειτα, ευρωπαίοι παραγωγοί ξεκίνησαν να «σπρώχνουν» τον όρο «ghetto funk». Τα κομμάτια των Basement Freaks ορίζονται ως αντιπροσωπευτικά του είδους. Γιώργος Περίν: Ο Γιώργος συνεργάζεται συχνά με τους ανθρώπους που «λανσάρουν» τα new genre στην ευρωπαϊκή σκηνή. Το μόνο σίγουρο είναι πως η μουσική που κυκλοφορεί σήμερα είναι τόσο πολυδιάστατη, που συχνά είναι δύσκολο να γίνει μέχρι και κατηγοριοποίηση δίσκων στους πάγκους ενός δισκοπωλείου! Η λέξη «funk» πάντως είναι σίγουρα και από μόνη της επαρκής, καθώς αναφέρεται στο συναίσθημα και την τεχνοτροπία ταυτόχρονα. Πώς καταφέρατε να συντονιστείτε; Γιώργο Π., ζεις στη Θεσσαλονίκη, Γιώργο Φ., ζεις στο Αμβούργο. Περιγράψτε μου τη διαδικασία ηχογράφησης, γιατί δεν νομίζω ότι η εταιρία Jalapeno Records σας έκλεισε στούντιο στις Μπαχάμες! Γιώργος Φ.: Η αρχή έγινε όταν ηχογραφήσαμε το «Something Freaky» στη Θεσσαλονίκη, στο στούντιο των Nasa Funk, όπου και γνωριστήκαμε. Η συνέχεια ήρθε μέσω του ίντερνετ… Γιώργος Π.: Κάποια από τα κομμάτια του δίσκου «Funk From The Trunk» γεννήθηκαν στο Αμβούργο, κατά τη διάρκεια της πρώτης μας περιοδείας στη Γερμανία το 2012. Το «Soul Intoxication» και το «Funk For Freaks» γράφτηκαν στο στούντιο όπως ο πρώτος δίσκος («Something Freaky»). Τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου γράφτηκαν μέσω net: o Γιώργος μου στέλνει tracks και κάποιες πρώτες ιδέες, μετά εγώ περνάω τη βασική μελωδική δομή, ο Π. Σκραπαρλής (ο lyric partner μου) γράφει τους στίχους πάνω μου, ηχογραφώ, στέλνω τα κανάλια στον Γιώργο και προχωράει στην ενορχήστρωση. Στο τέλος κάνουμε κάποια extra takes, ώσπου να «έρθει» το υλικό στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Θα ήταν, βέβαια, αρκετά δύσκολη η παραγωγή, αν δεν γνωριζόμασταν, καθώς πρέπει στην ουσία να ξέρει κανείς πώς σκέφτεται ο συνεργάτης του για να υπάρξει πραγματική χημεία στη μουσική. Προσωπική μου αδυναμία το «A Blues Thang», το «Last Train» και το δυναμιτάκι «Soul Intoxication». Με το χέρι στην καρδιά όμως, πείτε μου το κομμάτι για το οποίο ο καθένας είναι περήφανος και, αν σας έδινε την ευκαιρία το ραδιόφωνο BBC, θα θέλατε να παιανίζει. Γιώργος Φ.: Κάπως δύσκολη η ερώτηση για μένα... Μου ζητάς, κατά κάποιον τρόπο, να πω ποια είναι τα top tracks του δίσκου! Το «Last Train» είναι ίσως το κομμάτι αυτό. Tο «Soul Intoxication» επιλέχτηκε από το BBC 6 και έπαιξε στην εκπομπή του Craig Charles «Funk & Soul Show». Γιώργος Π.: Να προσθέσω ότι το BBC έχει συμπεριλάβει πολλές φορές Basement Freaks στο playlist του, με ιδιαίτερη την παρου44 SOUL

σία του «Something Freaky» στο mix του Rennie Pilgrem, «ιδρυτή» της nu funk σκηνής στην Αγγλία. Προσωπικά, το «Blues Thang» μου δίνει μεγάλη χαρά (είχα αρκετό καιρό να πιάσω φυσαρμόνικα σε ηχογράφηση!), αλλά το «Soul Intoxication» είναι ακόμα πιο ιδιαίτερο και πολλά airplays του θα μας έκαναν περήφανους, αφού θα είναι και το κομμάτι με το πρώτο clip που θα «σηκωθεί» τον Αύγουστο! Το αγαπημένο μου όμως (με το χέρι στη καρδιά): «Gotta Make Me A Gun»... Σε αντίθεση με την Ελλάδα της κρίσης και κατ’ επέκταση της μιζέριας και της μίρλας, που αγγίζει πλέον όλους τους μουσικούς, κοινώς live πάπαλα, τρελά μεροκάματα πάπαλα, το soundsystem σας τουράρει ανά τας Ευρώπας. Τσεχία, Ρουμανία, Βρέμη, Αμβούργο, Κολονία, πώς τα καταφέρνετε; Γιώργος Φ.: Μετά από πολλή δουλειά και ασταμάτητο dj touring με εμφανίσεις σε Καναδά, Βραζιλία και όλη την Ευρώπη, 3 δίσκους, αμέτρητα remix και free downloads, το project εδραιώθηκε στην underground σκηνή της σύγχρονης funky μουσικής. Υπήρξε στη συνέχεια ζήτηση από τον κόσμο να ακούσει live τους Basement Freaks και με τη φωνή του Georges Perin, σε κομμάτια που ακούστηκαν πολύ τα τελευταία 3 χρόνια στα μεγαλύτερα funk φεστιβάλ και πάρτι παγκοσμίως. Αυτό ήταν μόνο η αρχή, μιας και ετοιμάζουμε ευρωπαϊκή περιοδεία τον Οκτώβριο/Νοέμβριο για να προωθήσουμε τον τελευταίο μας δίσκο. Γιώργος Π.: Πράγματι, ο Γιώργος έχει την εμπειρία του touring στο εξωτερικό πολύ πιο έντονα από μένα, και η εδραίωση του Basement Freaks ως project προήλθε από αμέτρητες ώρες αναμονής σε τρένα και αεροπλάνα... Προσφάτως, έχοντας ζήσει και εγώ την εμπειρία, πρέπει να πω πως είναι κατά πολύ δυσκολότερη από ό,τι φαίνεται! Εν αρχή είναι ο Τζορτζ Κλίντον και οι τρελοFunkadelic. Φυσικά όργανα, διονυσιακός ρυθμός. Εσείς προσθέτετε ασύλληπτες λούπες και ψηφιακό πατιρντί. Είναι αυτό το πράμα αποδεκτό από τους πιουρίστες του p-funk; Ή μιλάμε πλέον για ένα ολοκαίνουργιο είδος μουσικής; Γιώργος Φ.: Εμείς αλλά και η εταιρία που κυκλοφορεί τους δίσκους μας πιστεύουμε πως, αν κάποιος αγαπά τη funk, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον αγγίξουν οι συνθέσεις μας! Ο ήχος, βέβαια, είναι διαφορετικός, καθώς η τεχνολογία στην παραγωγή της μουσικής έχει αλλάξει πάρα πολύ από τότε που πρωτοακούστηκε το είδος, χωρίς όμως αυτό να αποτελεί εμπόδιο στο να αναγνωρίσει κανείς τα roots στοιχεία που προσθέτουμε πάνω στο κάρμα μας… Γιώργος Π.: Οι πιουρίστες του p-funk αποδέχονται, πιστεύω, οποιοδήποτε υλικό είναι ειλικρινές ως προς το feel του. Άλλωστε, το ίδιο το p-funk σαν είδος ήταν αρχικά ένα mutation στην ώς τότε funk αμερικανική σκηνή του ’70. Δέχτηκε κριτικές, σόκαρε. Είναι είδος που «δεχόταν» πάντοτε το διαφορετικό στον κύκλο του, αρκεί να ήταν ψυχοτρόπο και να περιείχε έντονα χρώματα!

Ο Γιώργος δουλεύει χρόνια πριν γνωριστούμε τον funk ηλεκτρονικό ήχο, έχοντας πλέον ένα καθαρά προσωπικό στιλ στην αντιμετώπιση του ρυθμού και του μπάσου. Εκεί στηρίζεται και η ιδιαιτερότητα του ήχου. Πιστεύω πως ταιριάζουν οι «αλλοιώσεις» που επιφέρουμε και οι δύο σε ένα funk κομμάτι, με αποτέλεσμα να βγαίνει κάτι αρμονικά ολοκληρωμένο με funk feel.

Mustafa Akbar, Charlie Funk, Mc Rayna. Πώς έγινε η κολεγιά και μαζεύτηκαν τόσα «αδέλφια»; Γιώργος Φ.: Γνωρίσαμε τον Mustafa Akbar μέσω της Fort Knox Recordings, όταν μου ζητήθηκε να κάνω remix ένα κομμάτι των Nappy Riddem (project του Mustafa). Η απόλυτη χημεία που υπήρξε μεταξύ μας μας οδήγησε στο να κάνουμε μαζί τρία κομμάτια αντί του ενός, που ήταν η αρχική συμφωνία μας. Έπειτα είχα την ευκαιρία να παίζω στο ίδιο κλαμπ («Moondoo Club» στο Αμβούργο) με το «μεγαθήριο» που ονομάζεται Charlie Funk aka Afrika Islam (παραγωγός του Ice-T και ιδρυτικό μέλος του original Zulu Nation Team του Αfrika Bambaataa), όπου μετά τη γνωριμία μας και έχοντας κοινό στόχο το funk, γεννήθηκε η συνεργασία μας στο κομμάτι «Funk for Freaks». Τη Mc Rayna την προσεγγίσαμε μέσω ίντερνετ και της ζητήσαμε να ραπάρει στο «Work it Out». Έξω μπορείς να ζήσεις από τη μουσική; Έξω είναι καλύτερα; Έξω υπάρχει σεβασμός; Έξω υπάρχει «σκηνή»; Γιώργος Φ.: Έξω μπορείς να ζήσεις ήσυχος ως καλλιτέχνης, χωρίς να έχεις να αντιμετωπίσεις τον κάθε «περίεργο»! Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν «κλίκες» και σκληρός ανταγωνισμός, για αυτό και χρειάζεται σκληρή δουλειά, αυταπάρνηση και αγάπη για το αντικείμενο. Δεν είναι καθόλου εύκολο σήμερα να βιοπορίζεσαι από κάτι που πραγματικά αγαπάς, γι’ αυτό, πέρα από τις δυσκολίες, είμαστε ευγνώμονες που μπορούμε να καλύπτουμε τα έξοδά μας κάνοντας αυτό που αγαπάμε! Γιώργος Π.: Αυτό. Μέσα ή έξω, θέλει αφοσίωση και πειθαρχία, χωρίς να χάνεται ποτέ η ψυχή!

Λίγο πριν πέσει η νύχτα, ανάψουν τα φώτα της σκηνής και ανεβεί μαζί με τους μουσικούς της, για να παίξει ενώπιον μιας χιλιάδας ορκισμένων φίλων της, η αμερικανογαλλίδα τροβαδούρος μας εξομολογείται πως στην προσωπική της μυθολογία ο Ρέι Τσαρλς είναι μεγαλύτερος από τον Έλβις. Συνέντευξη Στέφανος Τσιτσόπουλος Φωτογραφία Άρης Ράμμος

Madeleine Peyroux Άκου μια ιστορία! «Πενήντα ένα χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Modern Sounds In Country and Western Music” του Ρέι Τσαρλς, αποφάσισα να διασκευάσω κάποια από τα τραγούδια, γιατί θεωρώ πως αυτός ο δίσκος έχει σημαδέψει ανεπανόρθωτα (θετικά εννοώ) την Αμερική. Ο Ρέι μάζεψε όλο τον απίστευτο πλούτο της μαύρης μουσικής και επανεκτέλεσε τα τραγούδια με έναν τρόπο συγκλονιστικό αλλά και πολιτικό ταυτόχρονα. Ο δίσκος του ήταν σημαδεμένος από το κόκκινο χρώμα που το αποκαλώ “life blood”. Εγώ προτίμησα το μπλε, γιατί οι εκτελέσεις μου ήθελα να είναι πιο νωχελικές. Παρότι ο δίσκος υμνήθηκε και παραμένει αξεπέραστος, αυτό που πέρασε στα ψιλά ήταν η πολιτική χροιά του. Οι Αμερικανοί θεωρούν πως ο Τσαρλς δεν εξέφραζε πολιτική άποψη, πως ήταν απλώς ένας διασκεδαστής. Διαφωνώ. Αυτά τα τραγούδια παίζονται κατά τη διάρκεια του ’60, όπου το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα, ο

Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τα φονικά στην Αλαμπάμα όχι απλώς έχουν συγκλονίσει τον Ρέι αλλά και τον ωθούν στις δημόσιες εκτελέσεις τους να παίρνει θέση. Εξαιτίας αυτών των ήχων χιλιάδες φανατικοί λευκοί οπαδοί της κάντρι και του ροκαμπίλι, όχι μόνο έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με τα μπλουζ αλλά και μυούνται στον ήχο ψάχνοντάς τα περισσότερο. Σε αντίθεση με τον Έλβις, ο οποίος κατάφερε να περάσει τη μαύρη μουσική στα λευκά ακροατήρια, αλλά λίγοι από τα εκατομμύρια των φανατικών του το έψαξαν περισσότερα. Στο “Blue Room”, πέρα από τον Ρέι Τσαρλς, διάλεξα να διασκευάσω Μπάντι Χόλι, Λεονάρντ Κοέν και Γουόρεν Ζίβον. Τώρα όμως πρέπει να σας αποχαιρετήσω, γιατί με καλούν στο sound check». Η Μαντλέν Πεϊρού εμφανίστηκε στη σκηνή του Sani Festival 2013.

45

Pierre Ilg Βαλίτσart! Συντηρητές τέχνης, συντηρητές τροφίμων, ΟΚ! Αλλά συντηρητής βαλίτσας ήξερες πως υπάρχει; Τον ανακαλύψαμε στη γειτονιά της Φλον, στο «Γκάζι» της Λοζάννης. Κείμενο, Φωτογραφία Ράνια Μάργαρη

46 SOUL

Βρίσκεται στο νούμερο 21 της Rue de Genève στη Λοζάννη, στην καρδιά της πιο δυναμικής γειτονιάς της πόλης, στη Φλον. Το «La Malle au Trésor» ανήκει στον Ελβετό Pierre Ilg, ο οποίος εδώ και 25 χρόνια δίνει μια «δεύτερη» ζωή σε ταξιδιάρικα μπαούλα και βαλίτσες που κουβάλησαν μέσα τους ιστορίες ανθρώπων. «Petit boutique mais juste trop bien», λέει η επιγραφή στην είσοδο. Το επόμενο βήμα σε μεταφέρει σε μια άλλη εποχή. «Οι παλιές αποσκευές, για μένα, είναι αναπόσπαστο μέρος μιας εποχής ονείρου από τα ταξίδια με τα υπερωκεάνια στα τέλη 19ου - αρχές 20ού αιώνα, που έχουν συνδεθεί με τα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα, και τα τρένα, όπως τα θρυλικά “Le Train Bleu” και “Orient Express”. Την εποχή εκείνη η όλη φιλοσοφία του ταξιδιού ήταν πολύ διαφορετική. Τα ταξίδια που πραγματοποιούσαν άνθρωποι πλούσιοι ή εξερευνητές, οι οποίοι έπαιρναν μαζί τους πολλές αποσκευές κι έλειπαν για μεγάλο χρονικό διάστημα, είναι πραγματικά για μένα πηγή έμπνευσης και ονειροπόλησης». Στο ατελιέ του Pierre Ilg βρίσκει κανείς vintage μπαούλα και βαλίτσες όλων των ειδών: απλές, κρο-

κό, δερμάτινες αλλά και Hermès, Vuitton, Goyard, κύριοι κατασκευαστές αποσκευών για την «καλή κοινωνία» προηγούμενων αιώνων. Στον χώρο πρωταγωνιστούν τα μπαούλα-μικρογραφίες ντουλάπας, με κρεμάστρες, συρτάρια και ραφάκια για παπούτσια, αλλά και πόστερ, γκραβούρες με υπερωκεάνια, νεσεσέρ, βαλίτσες και βαλιτσάκια σε όλα τα μεγέθη. Ο Pierre Ilg βρέθηκε να συντηρεί και να αναπαλαιώνει αποσκευές αρχικά ως χόμπι, το οποίο όμως γρήγορα έγινε κύριο επάγγελμα λόγω της μεγάλης ζήτησης. «Στην Ελβετία ο τομέας της αναπαλαίωσης αποσκευών είναι ελάχιστα γνωστός. Αντιθέτως, είναι διαδεδομένος στην Αγγλία και τη Γαλλία, όπου λόγω αποικιοκρατίας τα ταξίδια ήταν πιο συχνά». Το επάγγελμα-τέχνη του κρύβει μέσα του πολλές τέχνες: αυτές του επιπλοποιού, του ξυλουργού, του σιδερά, του κλειδαρά, του ταπετσέρη. Οι αποσκευές του κρύβουν μυστικά, ακόμα και για τον ίδιο, αφού για λίγες μόνο ξέρει ποιοι ήταν οι ιδιοκτήτες τους. Όπως αυτή του Γιουλ Μπρίνερ ή του αδερφού του Τσάρλι Τσάπλιν. «Ίσως να ανήκαν σε άτομα που στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ίσως σε δημοφιλείς

προσωπικότητες. Είναι πολύ δύσκολο να ανιχνεύσεις το παρελθόν κάθε αποσκευής. Ενίοτε, κάποιες ετικέτες αποκαλύπτουν στοιχεία για τη διαδρομή που ακολούθησε μια βαλίτσα, αν ταξίδεψε στην Πολωνία, στην Αφρική, στη Νορβηγία, στη Σουηδία, ή ακόμα και σε ποιο ξενοδοχείο διανυκτέρευσε». Τα πολυταξιδεμένα vintage κομμάτια τα βρίσκει κυρίως από ανθρώπους που τα έχουν ξεχασμένα στις αποθήκες τους, κληρονομιά από γονείς και παππούδες, αλλά και από δημοπρασίες ή παλαιοπωλεία. Η παλαιότερη αποσκευή που έχει «ανανεωθεί» από τα χέρια του κατασκευάστηκε τον 17ο αιώνα, ενώ η νεότερη είναι της δεκαετίας του ’60. Και τι μπορείς να κάνεις με μια αναπαλαιωμένη βαλίτσα; Ο Pierre Ilg τις μετατρέπει σε ευφάνταστα mini-bar, θήκες για CDDVD, βιβλιοθήκες, τραπεζάκια σαλονιού, ντουλάπες, διακοσμητικά που ομορφαίνουν σαλόνια, γωνιές ή και τοίχους σπιτιών. Κάποιες άλλες, γεννημένες «ντίβες», θα πρωταγωνιστήσουν σε κινηματογράφο και θέατρο. www.la-malle-au-tresor.ch

47

Κύματα, κάππαρη, κοχύλια. Ζητήσαμε από την ομάδα και τις γάτες του βιβλιοπωλείου «Atlantis» (στα δέκα καλύτερα βιβλιοπωλεία του πλανήτη, σύμφωνα με το Lonely Planet) να μας σκανάρουν τη Σαντορίνη τους. Εκεί που οι ντομάτες έχουν γεύση, η θάλασσα τα περνάει όλα και η φύση είναι η αρχηγός. Επιμέλεια Βιβιάνα Μηλιαρέση Φωτογραφία Cara Tobe

Σαντορίνη Summer lovers Aμμούδι Μέχρι να κατέβεις τα διακόσια σκαλιά κάνοντας ξυπόλητα σλάλομ ανάμεσα σε γαϊδουροκουράδες (sic), ερωτεύεσαι, ξεερωτεύεσαι, λύνεις τους όρκους σου, τους ξαναδένεις, στην πορεία αποφασίζεις πως δεν χρειάζεται να αποφασίζεις και καταλήγεις στην... «Κατίνα». Η «Κατίνα» είναι απλά μια οικογενειακή ταβέρνα. Την εμπιστευόμαστε γιατί εκεί μας στέλνει ο Ρισάρ που δεν τρώει -επειδή είναι Γάλλος και καταθλιπτικός και υπαρξιστήςαλλά ξέρει πού αξίζει να τρώμε οι υπόλοιποι. Αφού σπάσεις και τον τελευταίο όρκο «ένα μύδι μόνο ακόμη, αλήθεια», δεν χρειάζεται να ξανανέβεις τον Γολγοθά που σε έφερε ώς εδώ - όσοι έζησαν τον Μάη του ’68 κάνουν οτοστόπ. Ψαροταβέρνα Κυρά-Κατίνα, Αμμούδι, Οία, Τ: 22860 71280 Θηρασία Και καθώς κάθεσαι στο Αμμούδι και πίνεις τον καφέ σου μισό μέτρο από (πλαφ-πλαφ) το κυματάκι, εμφανίζεται το καΐκι. Περνάει στις 8, στις 12 και στις 5 (περίπου). Πληρώνεις ένα ευρώ και βγαίνεις στο 1965. Στον μόλο βρίσκεις τον μαθουσάλα κύριο Νίκο (δώσ’ του φιλιά). Σε φορτώνει στην καρότσα και σε πάει όπου του πεις. Το κλειδί για το μοναστήρι στην Αγροικιά είναι κάτω από την πέτρα στο περβάζι. Το νερό από το πηγάδι έχει γεύση «με τι βλακείες ασχολούμαστε στις μεγαλουπόλεις, γαμώτο». Και μόλις πεινάσεις, η κυρά του (άλλου) κυρίου Νίκου θα σου ψήσει στα κάρβουνα ό,τι έχει ψαρέψει ο καλός της. Άμα θες αστακό ή καλαμάρι, πάρε δυο μέρες νωρίτερα και πες πως αριβάρεις. Μάλλον κλείνουν κάποια συμφωνία με τον βυθό, δεν ξέρω. Δρομολόγια Αμμούδι - Θηρασιά: Δευτέρα και Κυριακή 08.00 και 12.00, από Τρίτη έως και Σάββατο 08.00, 12.00 και 17.00 Εστιατόριο-Ψητοπωλείο Αγκίστρι (κύριος Νίκος), Ρίβα - Θηρασία, Τ: 22860 29084

48 SOUL

2ο Caldera Arts & Literature Festival Ο Νάνος Βαλαωρίτης, ο Ευγένιος Τριβιζάς, ο Οράτιος (το αόρατο πράσινο καγκουρό του Ευγένιου), ο Κωνσταντίνος Τζούμας, η Κατερίνα Καφεντζή aka Kafka, η Έρση Σωτηροπούλου, η Ελένη Ξένου, η Ali Smith, οι εκδόσεις Paravion, η Κούκλα και ο Κάστορας, η Σίλβι -η γάτα που έχει μονίμως νεύρα και γρατζουνάει τις μύτες μας και (γι’ αυτό) τη νοικιάζουμε-, σπάνιες πρώτες εκδόσεις, κιτρινισμένα εξώφυλλα, λαούτο, ούτι, σαξόφωνο και μαντολίνο, απαισιόδοξοι και αισιόδοξοι, ζεν και νευρωτικοί, σκακιστές και υπαρξιστές, Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι, αιωνίως ερωτευμένοι και ερωτικά κατεστραμμένοι, για τρεις μέρες, κοιμηθήκαμε ο ένας πάνω στον άλλο, χωθήκαμε σε μια καρτ-ποστάλ με φόντο θαλασσί και κάπως έγινε και τα λύσαμε όλα. Βιβλιοπωλείο Ατλαντίδα, Οδός Νομικού, Οία, Τ: 22860 72346, www.atlantisbooks.org Κόκκινο Ποδήλατο Κάποιος κάποτε έχασε το παιδικό του κόκκινο ποδήλατο και αυτό για να τον εκδικηθεί σκαρφάλωσε στην Καλντέρα. Εκεί, ανάμεσα σε επίμονα παυλόσυκα και γαλλικές εταζέρες, ζει η μάγισσα Ιζαμπώ. Φοράει μεσαιωνικά βραχιόλια και ρωμαϊκές πέτρες από το «Λουλάκι». Τρέφεται με παγωτό αβοκάντο και μάτια από φαγκρί. Ξέρει τι ώρα της μέρας φυσάει ο βοριάς και πού ακριβώς βρίσκεται ο υποβρύχιος βράχος στον Κάθαρο. Ξέρει, επίσης, πως τα κόκκινα ποδήλατα που μας σημάδεψαν εξακολουθούν να μας καθοδηγούν. Καφέ - εστιατόριο Κόκκινο Ποδήλατο, Οδός Νομικού, Οία, Τ: 22860 71918, redbicycle. oia@hotmail.com, 18:00 - 01:00 καθημερινά Κοσμήματα - Κεραμικά Λουλάκι, Οδός Νομικού, Οία, Τ: 22860 71856 Παραλία Κάθαρος με μαύρο βότσαλο, η πιο κοντινή στην Οία, πας με τα πόδια από τον δρόμο. Ακρωτήρι Και να πας μες την ντάλα δεν πειράζει, γιατί η (βιοκλιματική) στέγαση παρέχει δροσιά παρά το

λιοπύρι. Οικισμός (ξε)θαμμένος - οι αρχαιολόγοι υποστηρίζουν πως πρόκειται μόνο για ένα δέκα τοις εκατό. Καταστράφηκε από τον σεισμό στις αρχές του 17ου αιώνα π.Χ., ξαναχτίστηκε στα ερείπιά του, για να ταφεί τελικά κάτω από την ηφαιστειακή λάβα. Διάβασε τα μαθήματά σου για να ξέρεις τι βλέπεις. Εκεί βρίσκονται τα πιο παλιά χειρόγραφα που έχεις δει στη ζωή σου. Εκτός αν είσαι Κινέζος. Αρχαιολογικός χώρος Ακρωτηρίου Θήρας, Τρίτη με Κυριακή 8 π.μ. - 3 μ.μ. (ισχύει έως 31/10/2013), Τ: 22860 8136 Η Κούκλα και ο Κάστορας Το 1812 δυο πειρατές έσωσαν ένα παιδικό χωριό στη νότιο Ισπανία από ιταλούς κυνηγούς ελεφαντοστού χρησιμοποιώντας τα δόντια τους και ένα κουτάλι. Οι τετράποδες ψυχές τους έκτοτε κυκλοφορούν στην Οία. Τους εμπιστεύονται τα παιδιά. Εκείνοι εμπιστεύονται μόνο τον Παριζιάνο. Και τη μεγάλη, αραβοσιτεμένη του μύτη. Αν τους ακολουθήσεις, σου εγγυόμαστε τουρ που θα ζήλευε και ο καλύτερος ξεναγός του νησιού. Τ: 69731690131. Ζητάς αγγλιστί «for Koukla and Kastoras» Στην ταράτσα του Ρισάρ Αν ξέρεις (καλό) σκάκι και έχεις στενοχώριες, τότε

έχεις μια θέση στην ταράτσα του Παριζιάνου. Η Καλντέρα πριβέ στις πατούσες σου και σπιτική μπολονέζ και ταραμοσαλάτα στο πιάτο σου. Αυθαίρετα εμπεριστατωμένες έρευνες αναφέρουν πως, όταν η Σιμόν Ντε Μποβουάρ (αμπελο)φιλοσοφούσε με τον Σαρτρ στην Οία, ο Ζαν Πολ αγρόν ηγόραζε. Φάρος Οδηγείς προς ανατολάς - μέχρι να τελειώσει το νησί. Βγάζεις φωτογραφίες - μέχρι να πέσεις από τον γκρεμό. Απλό. Δωρεάν. Ανεκτίμητο. Μεταξύ μας Το ντόπιο τυρί, οι ελιές, η κάππαρη και η ρακή σού σερβίρονται χωρίς ερωτήσεις. Δεν έχεις επιλογή. Οι επόμενες τέσσερις ώρες περιλαμβάνουν κρασί και κρασί και κρασί με διαλείμματα φάβας σαντορινιάς, ψητής μελιτζάνας, ντομάτας από το μποστάνι και δε συμμαζεύεται. Το επιδόρπιο έρχεται απρόσκλητο επίσης. Όταν σου φέρνουν τον λογαριασμό, νομίζεις πως σε κοροϊδεύουν. Άγιοι άνθρωποι. Θέα η Ανάφη. Κάτω από τα αρχαία Θηρά. Βρίσκεσαι στην Έξω Γωνιά, την πιο ήσυχη και γαλήνια γωνιά του νησιού. ΥΓ. Για να φτάσεις, περνάς μέσα από το πάρκινγκ της εκκλησίας. Ψάχνεις για την ταμπέλα TAVERNA στον τοίχο. Ακολουθείς τα βέλη - και αυτό λέγεται διαφήμιση. (Κάνε κράτηση. Αλήθεια. Είναι το πιο δύσκολο μέρος να βρεις τραπέζι στο νησί.) Ταβέρνα Μεταξύ Μας, Έξω Γωνιά, Τ: 22860 31323, www.santorini-metaximas.gr Κτήμα Σιγάλας Σε περίπτωση που γνωρίσεις έναν όμορφο άνθρωπο στο νησί και θελήσεις να του κάνεις πρόταση γάμου στο εδώ και το τώρα (έχει συμβεί σε όλους μας), τον πηγαίνεις στον Σιγάλα. Μια μικρή σκιά από κλήματα, μέσα σε ένα αμπέλι, κάτω από τη Φοινικιά. Τυχαίνει να συγκαταλέγεται ανάμεσα στα πιο διάσημα -αν όχι το πιο- oινοποιεία του νησιού. Γεγονός που αδικεί τις λιαστές ντομάτες. Οινοποιείο Σιγάλας, Μπαξές, Οία, Τ: 22860 71644, www.sigalas-wine.com Καντούνι Καντούνι σημαίνει Παναγιώτης. Με το που βγήκε από την κοιλιά της μαμάς του Έφης -που αφεντεύει στην κουζίνα-, το πρώτο πράγμα που ξεστόμισε ήταν «Μαμά, μοιάζεις να διψάς, να σου βάλω κάτι να πιεις;». Ο Θεός έφτιαξε τον Μπετόβεν για τις συμφωνίες, τον Tέσλα για τον ηλεκτρισμό και τον Πάνο για το Καντούνι. Και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα. Εστιατόριο Καντούνι, Οία, Τ: 22860 71616, www.kandouni.com 49

Jessica Alba Squeeze this quiz! Καλοκαίρι είναι και όμορφο κορίτσι με μπικίνι ψάχναμε. Που να έχει κορμί για αμαρτίες και μυαλό για μπίζνες. Ο κλήρος έπεσε στην Τζέσικα, αλλά και σε σένα που καλείσαι να μετρήσεις την αγάπη σου γι’ αυτήν. Αλλά και για μας. Κείμενο Δημήτρης Αθανασιάδης

1) Άσπρο μπικίνι, μαχαίρι στο μπούτι, τσαμπουκαλεμένο ύφος, κορμί σπαθί. Την πόζα δεν τη λες πρωτότυπη, αφού ευθέως παραπέμπει στην: Α) Καίτη Φίνου από το «Έλα ν’ αγαπηθούμε ντάρλινγκ» Β) Ούρσουλα Άντρες από την Τζέιμς Μποντ ταινία «Dr No» Γ) Αριάν Λαμπέντ από τις «Άλπεις» του Γιώργου Λάνθιμου 2) Μπαμπάς Μεξικανός, μάνα Γαλοδανέζα, εξ ου και το γονιδιακό χάρμα ιδέσθαι. Αλλά να σου κοπεί η όρεξη, γιατί είναι παντρεμένη με τον Κας Γουόρεν. Του οποίου ο πατέρας, ο πεθερός της δηλαδή, ήταν γνωστός και στην Ελλάδα μέσα από τον ρόλο του στην τηλεοπτική σειρά: Α) Hill Street Blues Β) Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι Γ) Μπονάντζα 3) Εκτός από ηθοποιός στα «Sin City» και «Machete» του Ροντρίγκες και «Transformers» girl, μεταξύ άλλων, μόλις έγινε μάνα, δημιούργησε και την εταιρία The Honest Company. Επενδύοντας στην καινοτομία, την εξωστρέφεια, την ανάπτυξη, την ευελιξία και το branding, η Honest Company παράγει: Α) Ιπποφαές, σπιρουλίνα και μύρτιλλα για ιατρική χρήση Β) Σαλιγκάρια, βατραχοπόδαρα και βουβαλίσια τυροκομικά προϊόντα με έδρα τα υπερσύγχρονα εκτροφεία της στην Πομόνα της Καλιφόρνια Γ) «Βιολογικά» προϊόντα, απορρυπαντικά και πάνες, απαλλαγμένα από κάθε είδους χημεία

50 SOUL

4) Την επιτυχία της Honest Company ακολούθησε και το βιβλίο της «The Honest Life: Living Naturally and True to You». Συμπεραίνουμε πως η Τζέσικα πάνω από όλα σε έναν άνδρα σιχαίνεται: Α) Τα τατουάζ Β) Το δασύτριχο στήθος Γ) Το ψέμα 5) Λατρεύει τα social media και φροντίζει διαρκώς να κάνει ψαγμένες αναρτήσεις. Για παράδειγμα, στις 22 Ιουλίου σήκωσε στο twitter της: Α) «The limits of my language means the limits of my world» Β) «Love my hair! Thx seijinyc» Γ) «Everything has beauty, but not everyone sees it» 6) Κατηγορήθηκε ως άτακτο κορίτσι, όταν γνωστός ράπερ στο τραγούδι «We Made You» την έπιασε στο στόμα του, άδοντας: «Man Cash, I don’t mean to mess up your gal but / Jessica Alba put a breast in my mouth (brrp)». Το αλάνισυκοφάντης ήταν ο: Α) Εισβολέας Β) Μηδενιστής Γ) Eminem

7) Εκτός από δύο παιδιά, έχει και δύο σκυλιά. Τα ονόματά τους είναι: Α) Σιντ και Νάνσι Β) Μπόλεκ και Λόλεκ Γ) Μπόγκι και Μπακόλ 8) Χόμπι της είναι η μαγειρική, όπου διαπρέπει, μιας και θα γλείφεις και τα δάκτυλά σου αν δοκιμάσεις από τα χεράκια της: Α) Κοτόπουλο εντσιλάδα και τορτίγιες Β) Μαγειρίτσα Γ) Γεμιστά

9) Τρελαίνεται για δίτροχα. Μεγάλη της αγάπη είναι: Α) Τα ποδήλατα. Λένε πως φέτος πήρε μέρος στη Γυμνή Διεθνή Ποδηλατοδρομία. Β) Τα «πειραγμένα» βεσπάκια Γ) Οι Harley Davidson 10) Ο αγαπημένος της σχεδιαστής είναι ο: Α) Vassilios Kostetsos Β) Narcisco Rodriguez Γ) Miss Raxevsky Σωστές απαντήσεις 1-Β, 2-Α, 3-Γ, 4-Γ, 5-Β, 6-Γ, 7-Α, 8-Α, 9-Γ, 10-Β Albaνης - έως 3 σωστές απαντήσεις Ό,τι βρήκες το βρήκες κατά τύχη. Αν όμως κάναμε κουίζ για τη Σίλβια Πλαθ, όλα θα τα έβρισκες, παλιοχιπστερούλη! Διάβαζε, εκτός από SOUL, και κανένα άλλο περιοδικό, για να διευρύνεις τους ορίζοντές σου. Καλοκαίρι είναι, φτάνει με τα κουλτουριάρικα.

Albaνιμπί Alboεμπέ - έως 6 σωστές απαντήσεις Λίγο έτσι, λίγο γιουβέτσι. Γενικές γνώσεις, μέσα σε όλα. Από τα 10 τεύχη του SOUL μέσα στη χρονιά παίρνεις τα 5, από Σίλβια Πλαθ ξέρεις ότι αυτοκτόνησε βάζοντας το κεφάλι της στο φούρνο, και από Τζέσικα ότι μαγειρεύει καταπληκτικά. Να μας αγοράσεις και τον Σεπτέμβρη, που λέμε να κάνουμε εξώφυλλο και τον Τεντ Χιουζ με τον Μπραντ Πιτ μισό μισό.

Albaτρος - 10 στα 10, ρε θηρίο; Πετάς μιλάμε! Είσαι ο ιδανικός αναγνώστης. Άλλων περιοδικών… Το SOUL ή έφτασε στα χέρια σου από σπόντα ή σου το επέβαλε με το ζόρι η χίπστερ ξαδέλφη σου. Διάβασε όμως και κανένα ποίημα της Σίλβια Πλαθ, καλά τα λέει κι αυτή.

51

55 Biennale di Venezia th

The Encyclopedic Palace Πόσες μέρες χρειάζεσαι στη Βενετία, για να βρεις το στίγμα της τέχνης των δύσκολων εποχών; Επιμέλεια Άρης Προδρομίδης

01

52 SOUL

02

03

04

Η φετεινή Μπιενάλε της Βενετίας δικαίως θα θεωρηθεί «ιστορική» και πρόκειται να επηρεάσει τον θεσμό των biennale διεθνώς, όχι μόνον για το όραμα του καλλιτεχνικού διευθυντή της να προτείνει θεωρητικές και οργανωτικές τομές, αλλά και για το αποτέλεσμα -σε επίπεδο πράξης- να συντελεστεί μία δημιουργική εικόνα που συμβαδίζει με τις διεθνείς κοινωνικές εξελίξεις και ενδεχομένως προτρέχει στη διαμόρφωση νέων πολιτισμικών καταστάσεων. Ο σαραντάρης ιταλός ιστορικός τέχνης Massimiliano Gioni, ο νεώτερος ηλικιακά καλλιτεχνικός διευθυντής της Μπιενάλε, με το θεωρητικό πλαίσιο που έθεσε, παρότρυνε στην κατάργηση των εθνικών ορίων, έτσι ώστε να δημιουργηθούν κρατικές συνεργασίες και συμπράξεις, όσο αφορά την επιλογή των καλλιτεχνών, της δημιουργικής συνεύρεσης και της πολυπολιτισμικότητας. Η πρώτη ανατροπή, αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής, αλλά και ξάφνιασμα για τους επισκέπτες της Μπιενάλε, ήταν ότι η Γαλλία παρουσίασε τα έργα του Anri Sala στο κτήριο-περίπτερο της Γερμανίας και αντίστοιχα η Γερμανία εξέθεσε στο κτήριο της 53

05

Γαλλίας, επιλέγοντας τέσσερις καλλιτέχνες, όχι απαραίτητα Γερμανούς, τον Κινέζο Αl Weiwei (01), τον Ινδό Dayanita Singh, τον Νοτιοαφρικανό Santu Mofokemg και τον Γερμανό Romuald Karmakar, καταργώντας έτσι την έννοια των συνόρων και των κρατικών αντιπροσωπειών, που ακολουθούν μονίμως οι συμμετέ­χουσες χώρες. Αυτή η ανταλλαγή εκθεσιακών χώρων, ανάμεσα σε δύο κράτη που ανήκουν στους «ισχυρούς» διεθνώς, δημιούργησε πολλές συζητήσεις στον κόσμο της τέχνης και οι αναφορές στο ευρωπαϊκό πολιτικό γίγνεσθαι ήταν προφανείς. Άλλωστε, ήταν προφανείς και οι υπαινιγμοί -κοινωνικοί, οικονομικοί και πολιτικοί- στα έργα πολλών καλλιτεχνών. Μια τέτοια δυναμική καλλιτεχνική παρουσία ήταν το έργο «Danae» του Vadim Zakharov, στο περίπτερο της Ρωσίας (03, 04), όπου ως μία πολλαπλή εγκατάστασηπερφόρμανς τίθενται αξιακά ζητήματα, ζητήματα πανανθρώπινα, που μπορεί να προέρχονται από την ελληνική μυθολογία αλλά μας απασχολούν μέχρι και σήμερα. Με τις ίδιες αυτές προθέσεις 07

54 SOUL

και υπαινιγμούς, άλλοτε εμφανείς και άλλοτε όχι, ήταν και τα έργα της Lara Almarcegui από την Ισπανία (08), του Jesper Just από τη Δανία, της Jasmina Cibic από τη Σλοβενία, του Mark Manders από την Ολλανδία (05), η εξαιρετική εγκατάσταση με τις δύο καμπάνες και τον εκκωφαντικό ήχο τους από τους ενισχυτές και τα μεγάφωνα του Konrad Smolenski από την Πολωνία (06), η πολυχωρική εγκατάσταση με τα τρία πιάνα και τις δεκαεπτά ηλεκτρικές κιθάρες, σε έναν διαβολικό συγχρονισμό ήχων της Catherine Lorent από το Λουξεμβούργο (09), η συγκλονιστική περφόρμανς του Fabio Mauri από την Ιταλία (07), η εγκατάσταση του Wang Du’s με τις τριάντα προτομές του Osama Bin Laden από την Κούβα (10), η βίντεοεγκατάσταση του Έλληνα Στέφανου Τζιβόπουλου και του Zsolt Asztalos από την Ουγγαρία. Στη φετινή διοργάνωση εντυπωσιακά μεγάλη είναι η παρουσία της Κίνας, με περισσότερους από 200 καλλιτέχνες. Εκτός από το κεντρικό περίπτερό της, στους χώρους της Arsenale, πραγματοποίησε ένα δίκτυο εκθέσεων σε πολλούς χώρους μέσα

06

στην πόλη της Βενετίας, προβάλλοντας όχι μόνον σημαντικούς καλλιτέχνες της, αλλά και την οικονομική υπεροχή της (02). Παρ’ όλα αυτά, η διεθνής κριτική επιτροπή έδωσε το βραβείο της καλύτερης εθνικής συμμετοχής σε μια αφρικάνικη χώρα που για πρώτη φορά εμφανίστηκε στην Μπιενάλε, στην Αγκόλα, με τα έργα του φωτογράφου Edson Chagas. Η Μπιενάλε της Βενετίας, που ξεκίνησε το 1895, είναι η μεγαλύτερη και σπουδαιότερη έκθεση τέχνης παγκοσμίως. Φέτος, από I Ιουνίου έως 24 Νοεμβρίου, παρουσιάζονται 88 κρατικές συμμετοχές και υπάρχουν 47 παράλληλες εκθέσεις και εκδηλώσεις μέσα στην πόλη ή σε κάποια νησάκια. Μουσεία, γκαλερί, ιδρύματα, ακόμη και εκκλησίες φιλοξενούν έργα καλλιτεχνών από όλο τον πλανήτη. Το concept Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Μπιενάλε, όχι τυχαία, έδωσε τον τίτλο «The Encyclopedic Palace» στη διοργάνωση, αφού τον δανείστηκε από το έργο του Marino Auriti (11), ενός ιταλού μετανά-

08

στη στην Αμερική. Ο Auriti ολοκλήρωσε το έργομακέτα το 1955 ξοδεύοντας δύο εκατομμύρια δολάρια και μετά το τοποθέτησε στο γκαράζ της κατοικίας του. Δεν υπήρξε ούτε καλλιτέχνης ούτε αρχιτέκτονας. Ήταν έμπνευση και επιθυμία του να κατασκευαστεί κάποτε κάπου στον πλανήτη το τεράστιο αυτό συγκρότημα που θα φιλοξενούσε όλη την υπάρχουσα γνώση της ανθρωπότητας. Το ονόμασε το «Εγκυκλοπαιδικό Παλάτι». Τώρα το εκθέτουν για πρώτη φορά και γίνεται πρωταγωνιστής της ιστορικής Μπιενάλε της Βενετίας. Τέτοια δυναμικά παράδοξα συμβαίνουν στον χώρο της τέχνης και τον ενδυναμώνουν, σίγουρα. Μετά από δύο χρόνια, είναι βέβαιο ότι στη Βενετία θα μας περιμένουν άλλες, νέες προκλήσεις, από την περιοχή της γνώσης και της δημιουργίας, για να εμπλουτίσουν τον βίο μας, ποιητικά.

09

11

10

55

Lu Flux

She? So Vintage!

SS12

56 SOUL

Εκκεντρική ηθική μόδα από ανακυκλωμένα υφάσματα! Κοινώς, στον κόσμο της Lu Flux τίποτα δεν πάει χαμένο και το καλύτερο στιλ για το σήμερα προέρχεται από το μεγαλειώδες χθεσινό σικ. Κείμενο, Συνέντευξη Βιβιάνα Μηλιαρέση Φωτογραφία AW12 lookbook James Champion Φωτογραφία SS12 Damian Ucieda Cortes

AW12

«Γιατί δεν μπορούμε να φερόμαστε καλά σε εμάς και τον πλανήτη; Δεν καταλαβαίνω! Ούτε καταλαβαίνω γιατί, αφού υπάρχουν τόσα υφάσματα, πρέπει να φτιάχνουμε καινούργια. Δεν με νοιάζει αν αυτό κάποιοι το βαφτίζουν ηθική μόδα, εμένα μου φαίνεται απολύτως λογικό!» Με παιχνιδιάρικη διάθεση, βρετανική εκκεντρικότητα και παιδική αίσθηση δικαίου, η Lu Flux ανακατεύει παραδοσιακές τεχνικές με μοντέρνα κοψίματα και, χρησιμοποιώντας υφάσματα που προμηθεύεται από τοπικά κέντρα ανακύκλωσης, δημιουργεί μοναδικά κομμάτια που απαρτίζονται από πολλά και πολύχρωμα εμπριμέ. Ζει στο βορειοανατολικό Λονδίνο, σε ένα τούβλινο σπίτι-στούντιο πίσω από μια μπλε πόρτα, μαζί με τον σύντροφό της Άλεξ και το κόλεϊ τους Μπερτ, και η διεύθυνση που μου δίνει είναι «The Blue Door Studio». Mου ανοίγει με μια πουκαμίσα όλο φλοράλ μπαλώματα και ταιριαστά αταίριαστο φλοράλ παντελόνι - μοιάζει λες και μόλις διακτινίστηκε από υπαίθριο παζάρι στην Κοΐμπρα. «Είναι από παλιά μου συλλογή. Και το παντελόνι από την πρώτη μου είναι πολύ ζεστό!» μονολογεί καθώς σκαρφαλώνει χοροπηδώντας σε μια μεταλλική, γαλάζια, στριφογυριστή σκάλα που οδηγεί σε μια κουζίνα όπου όλα είναι πολύχρωμα εμπριμέ -φλοράρ μαξιλάρια, ριγέ τσαγιέρες, αμπστρέ πίνακες- εκτός από τους λευκούς τοίχους, ένα ξύλινο τεράστιο τραπέζι και ένα γαλάζιο SMEG. Από το στούντιο ακούγονται Beirut.

Μεγάλωσε στο Isle of White, σπούδασε Σχέδιο Μόδας στο Εδιμβούργο, μαθήτευσε στον σχεδιαστή των ονείρων της, Bernhard Willhelm, στο Παρίσι και μετακόμισε στο Λονδίνο, για να στήσει το δικό της label. Μετά από τέσσερις συμμετοχές στην Estethica, την έκθεση ηθικής μόδας του London Fashion Week, ένα βραβείο και πολλές διακρίσεις, τα «παράτησε», γιατί δεν της έμενε χρόνος να… «δουλέψει». «Η δημιουργικότητα έχει καταντήσει πολυτέλεια! Πώς να είμαστε δημιουργικοί και ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό μας και την τέχνη μας, όταν αποσπάται η προσοχή μας συνεχώς;» Ξυπνάει κάθε μέρα στις 7 π.μ. και μέχρι τις 11 μ.μ. σχεδιάζει, κόβει, ράβει και γενικώς πειραματίζεται στο εργαστήριό της. Δεν απαντάει σε emails από το μεσημέρι και έπειτα: «Με ενδιαφέρει να δημιουργώ ρούχα - δεν ξέρω πώς να ξοδεύω τόσο χρόνο σε social media και δημόσιες σχέσεις. Υπάρχει ένα business κομμάτι στη μόδα που δεν έχει καμία σχέση με τη δημιουργία και την έμπνευση. Προσπαθώ να το μάθω...». Σταματάει τις ώρες του φαγητού και αν έχει προγραμματίσει να δει κάποια έκθεση ή έχει κάποιο ραντεβού. Βρέθηκε στη μόδα από τη ζωγραφική, χωρίς να το πολυσκεφτεί. Οι δημιουργίες της, εξάλλου, θυμίζουν έργα τέχνης, αφού πρόκειται για μοναδικά κομμάτια φτιαγμένα από one-off υλικά. Συλλέγει παλιές φωτογραφίες, παλιές μουσικές και παλιά βιβλία. «Μου αρέσει να γνέφω στο παρελθόν, αλλά

αναγνωρίζω πως δεν μπορώ να ζω σε αυτό συνέχεια. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι που πρωτοέφτιαξαν μπαλώματα δεν το έκαναν για χόμπι αλλά από ανάγκη - ίσως αφού είχαν βάλει τα παιδιά για ύπνο, δίπλα στη φωτιά, με τα μάτια τους να τσούζουν... Με συγκινεί αυτό, το να βάζεις αίμα, δάκρυα και ιδρώτα σε αυτό που δημιουργείς». Πολλά πράγματα την κάνουν να χαμογελά. Οι μαργαρίτες στο άρωμα Daisies του Jacobs, ο Ρομέρο, ο ερωτύλος κεραμιδόγατος του γείτονα, η κεντρική ηρωίδα στο «Sun Boulevard», η λογοτεχνία του Φιτζέραλντ και του Χέμινγουεϊ, να αλλάζει γνώμη, η οπτική του Τζορτζ Όργουελ, ένα σπιτικό πιάτο φαγητό, oι κυριακάτικες βόλτες παρέα με τον Μπερτ και τον Άλεξ στο Epping Forest, η Σκοτία, το ταξίδι που θα πάει με τη μαμά της στo Outer Hebrides, νησί-γενέτειρα του τουίντ. Στα άμεσα σχέδιά της είναι δύο pop up shops στο δυτικό και κεντρικό Λονδίνο, καθώς και περισσότερες συνεργασίες για τσάντες και πλεχτά. Θέλει να γίνει μητέρα και να ανοίξει δικό της μαγαζί. Πιστεύει πως όλα αλλάζουν, ακόμα και η ιδέα που έχουν οι άνθρωποι για την ευτυχία. Τον τελευταίο χρόνο, ωστόσο, καμιά φορά πιάνει τον εαυτό της να κρυφοκοιτάει γύρω της και να σκέφτεται πως, αν όλα μπορούσαν να μείνουν ακριβώς όπως είναι, για πάντα, αυτό θα ήταν υπέροχο. luflux.com 57

Tiiinewzfilms Τι νέα;

Γιατί «Άτυπη Κινηματογραφική Συμμορία» και τι σημαίνει «tiiinewzfilms»; Άτυπη, γιατί ποτέ δεν υπακούσαμε στους κινηματογραφικούς κανόνες, και Συμμορία, γιατί ως συλλογικότητα πάντα κινούμαστε στις παρυφές του καλλιτεχνικού περιθωρίου. Το tiiinewzfilms προήλθε το 2006 από ατάκα εσωτερικής κατανάλωσης που δεν σημαίνει κάτι περισσότερο από το «Τι νέα;». Το συγκεκριμένο όνομα μας χάριζε τη σιγουριά ότι κανείς δεν θα το έχει σκεφτεί πριν από μας. Τελικά συνειδητοποιήσαμε ότι κανείς δεν μπορεί και να το προφέρει, πέρα από μας. Πόσα μέλη αποτελούν τη Συμμορία σας; Στον βασικό πυρήνα είμαστε τρεις (Θάνος Καρβούνης, Δήμος Καπόγιαννης και Axel Καπόγιαννης). Διαρκώς, βέβαια, συνεργαζόμαστε με αρκετό κόσμο που δεν θεωρείται μέλος μας, αλλά σε κάθε ευκαιρία στηρίζει το εγχείρημά μας.

58 SOUL

Μια Άτυπη Κινηματογραφική Συμμορία τον καιρό της κρίσης κάνει όνειρα, πως οι άνθρωποι ξυπνάνε και το αληθινό σινεμά καταλαμβάνει τις οθόνες, που ολημερίς κι ολονυχτίς παίζουν ψέματα. Συνέντευξη Βάγια Ματζάρογλου

Πόσες ταινίες έχετε γυρίσει; Πού μπορεί να τις δει κανείς; Έχουμε γυρίσει επτά ταινίες μικρού μήκους και μία μεσαίου. Όλες είναι αναρτημένες στο site μας, www.tnfilms.gr, μαζί με videoclips, videoart και παρουσιάσεις που έχουμε επιμεληθεί. Κατά καιρούς, βέβαια, οι ταινίες μας περιφέρονται σε μικρά ή μεγαλύτερα φεστιβάλ, σε πολιτιστικά στέκια, λέσχες αλλά και μικρά εναλλακτικά καφέ. Πώς αλήθεια εκφράζει κανείς «ευθαρσώς ό,τι πιο νέο στον χώρο του σινεμά»; Αν ήταν να πούμε ιστορίες που έχουν ξαναειπωθεί, δεν θα είχε αρκετό νόημα. Διεκδικούμε την ανατροπή της θεωρίας περί παρθενογένεσης στην τέχνη, και αυτό από μόνο του θέλει αρκετό θράσος. Πού συνίσταται το προβοκατόρικο των ταινιών σας; Στην υπόθεση; Στη σκηνοθεσία και τα γυ-

ρίσματα; Στον τρόπο επικοινωνίας με το κοινό; Θεωρούμε πως το όλο στήσιμο των ταινιών μας είναι από μόνο του προβοκατόρικο. Συνήθως παρουσιάζουμε καθαρά, όμορφα πρόσωπα που κρύβουν αρρωστημένες εμμονές και αδυναμίες που, από τη μία, μπορεί να σοκάρουν με την ωμότητά τους και, από την άλλη, μπορεί να θυμίσουν στον θεατή δικά του καλυμμένα πάθη. Τα σενάριά μας είναι γεμάτα παγίδες και αφήνουν περιθώρια για ποικίλες ερμηνείες, ανάλογα με τις παραστάσεις και την ψυχοσύνθεση του δέκτη. Φυσικά, πολλές φορές έχουμε γίνει αποδέκτες αρνητικής κριτικής από συντηρητικούς θεατές, και αυτό κυρίως μας χαροποιεί. Αποτυχία θα ήταν να περνούσαμε απαρατήρητοι. «Αμφισβητώντας κατάμουτρα κάθε είδους αυθεντίες γύρω από τον χώρο του cinema, απορρίπτοντας κάθε πεπατημένη φόρμουλα κινη-

ματογράφησης και πάνω από όλα χλευάζοντας την προσπάθεια καπηλείας της ματαιοδοξίας εκκολαπτόμενων καλλιτεχνών από τους σύγχρονους επαγγελματίες δασκάλους της τέχνης, η tiiinewzfilms κηρύσσει με τον πλέον κρυστάλλινο τρόπο ένα μανιασμένο αντάρτικο έκφρασης κόντρα στο μονόδρομο της άκριτης αποδοχής του mainstream και του lifestyle της καλλιτεχνικής υποταγής». Ποια είναι όμως η δική σας αντιπρόταση; Ποιο το δημιουργικό σας μανιφέστο, η φιλοσοφία σας; Καταρχάς, να ξεκαθαρίσουμε ότι σεβόμαστε τους καλλιτέχνες που έχουν επιλέξει να ασχολούνται επαγγελματικά με τον χώρο και να ζουν από αυτό. Το ζήτημα είναι ότι σίγουρα πριν την κρίση, αλλά και σε ένα βαθμό σήμερα, το σύστημα καθόριζε με αυστηρό τρόπο ποια καλλιτεχνικά προϊόντα θα καταναλώσει ο μέσος θεατής, οδηγώντας τον αργά ή γρήγορα στην πολιτιστική αποχαύνωση.

Σκυλάδικα, υποκουλτούρα, απολιτίκ τέχνη μακριά από τις ανάγκες της πλειοψηφίας του κόσμου, και όλα αυτά με το περιτύλιγμα του lifestyle, της χλιδής και των κατά παραγγελία άρθρων γλειψίματος. Εμείς μέσα από τις δουλειές μας σε πρώτο επίπεδο ικανοποιούμε τη δική μας εσωτερική ανάγκη για ελεύθερη έκφραση. Δεν έχουμε σπουδάσει κινηματογράφο, δεν έχουμε πλήρη εξοπλισμό, δεν έχουμε διανομή και έχουμε αποσυνδέσει πλήρως τον παράγοντα κέρδος από την παραγωγή μας. Με πειραματισμό, λάθη και καθυστερήσεις, θα πούμε την ιστορία μας ολοκληρωμένα στη μικρή φόρμα και θα κάνουμε τα πάντα να πάει η ταινία μας παντού. Μέσω ίντερνετ, μέσω φεστιβάλ, μέσω blogs, sites και περιοδικών που θα μας φιλοξενήσουν. Ποιο σινεμά και ποιος κινηματογραφιστής σας εμπνέει; Βλέπουμε διάφορα ήδη κινηματογράφου

και προφανώς δεν βλέπουμε και οι τρεις τα ίδια. Σε επίπεδο καταβολών είναι πιθανό να αναγνωριστούν στις ταινίες μας επιρροές Ντέιβιντ Λιντς. Πάντως από τους νέους δημιουργούς, αξίζει κανείς να ζηλέψει τις δουλειές του Ρομέν Γαβρά. Πώς βιοπορίζεται κάποιος που κάνει το σινεμά της δικής σας φιλοσοφίας; Βιοποριζόμαστε όπως η συντριπτική πλειοψηφία των νέων της γενιάς μας, ανεξάρτητα από το αν κάνει σινεμά ή όχι. Δουλεύουμε στις «κανονικές» μας δουλειές, αγχωνόμαστε όταν καθυστερούν να μας πληρώσουν, προσπαθούμε να ξεκλέψουμε ελεύθερο χρόνο για να κάνουμε ταινίες. Ανήκουμε στη γενιά που βιώνει την κρίση, ελπίζουμε να ανήκουμε και στη γενιά που θα την ανατρέψει. tnfilms.gr

59

Gay Tirana!

Υπάρχουν! Αυτή που βλέπεις είναι η τραβεστί Μαριάν που ζει στα Τίρανα. Αλλά αυτό που θα διαβάσεις δεν είναι ένα πιπεράτο κείμενο για τη ζωή της. Είναι το χρονικό μιας άλλης Αλβανίας, αυτής των γκέι, που παλεύουν για ελευθερία, αξιοπρέπεια και φως. Κείμενο, Φωτογραφία Κώστας Κουκουμάκας Γλυκιά μου Μαριάν, ακροβατείς στα φτηνά τακούνια σου, γλιστράς τη νύχτα πάντα στο σκοτάδι, εκεί που δεν φτάνει το κίτρινο φως από τους δημοτικούς φανοστάτες, προσπερνάς με ένα υποτιμητικό νεύμα τα σφυρίγματα των εφήβων στα αυτοκίνητα με τη δυνατή μουσική. Μέρα χορτάτη από τα πειράγματα. Τίρανα, γκραντζ ώς το κόκαλο. Η Μαριάν είναι τραβεστί στα καταθλιπτικά στενά πίσω από την κεντρική πλατεία της αλβανικής πρωτεύουσας. Στην τόσο μακρινή Αλβανία, εδώ που η ομοφυλοφιλία ήταν ποινικό αδίκημα ώς τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Και τώρα, είναι ο δυτικός καπιταλισμός, ηλίθιε. Η γκέι κοινότητα στην Αλβανία άρχισε να αυτο-οργανώνεται πριν από περίπου πέντε χρόνια. Πρωτοπόρος του κινήματος ήταν παραδόξως μία αμερικανίδα λεσβία, στέλεχος του νομικού τμήματος της αμερικανικής πρεσβείας στα Τίρανα, η οποία εγκαταστάθηκε στην πόλη με τη σύντροφό της. Γύρω τους άρχισε να συσπειρώνεται μια μικρή τολμηρή ομάδα αλβανίδων λεσβίων και αλβανών γκέι. Ίδρυσαν την πρώτη εθελοντική οργάνωση, την ονόμασαν Alliance Against Discrimination of LGBT (Συμμαχία κατά των Διακρίσεων των Λεσβιών, Γκέι, Bisexual και Τραβεστί) κι άρχισαν πολύ δειλά στην αρχή να τυπώνουν ενημερωτικά φυλλάδια, να σχεδιάζουν αφίσες, να συζητούν για το δικαίωμα στη διαφορετικότητα στα Τίρανα. Κολλούσαν τις αφίσες μετά τα μεσάνυχτα, μπογιάτιζαν προβοκατόρικα τα 60 SOUL

παγκάκια στα χρώματα του ουράνιου τόξου των γκέι και μία φορά την εβδομάδα συναντιόνταν σε ένα μπαράκι στην περιοχή των πρεσβειών, πάντα κάτω από τη μύτη της αλβανικής κοινωνίας. Το πρώτο ηλεκτροσόκ ήρθε το 2009, όταν παίχτης του αλβανικού Big Brother δήλωσε στην prime ζώνη της αλβανικής TV ότι είναι ομοφυλόφιλος. Το θέμα έπαιζε με αντιδραστικούς τίτλους για μήνες στα αλβανικά κανάλια, στην πόλη από την οποία καταγόταν ο θαρραλέος παίκτης του ριάλιτι διοργανώθηκε διαδήλωση εναντίον του, το κυριότερο όμως, η αλβανική κοινωνία άφηνε πίσω της την πλασματική εποχή της αθωότητας, περνώντας ωστόσο στον καιρό της υποκρισίας. Την ίδια περίοδο, μια «κίτρινη» δημοσιογράφος μπήκε με κρυφή κάμερα στο μπαρ όπου γίνονταν οι συναντήσεις των γκέι ακτιβιστών. Μετέδωσε ψευδώς ότι εκεί μέσα γίνονταν όργια, όμως το σκάνδαλο, όπως όλα τα σκάνδαλα, κράτησε τρεις μέρες. Και το καθοριστικό βήμα για την υπεράσπιση της διαφορετικότητας στα Τίρανα έγινε πάλι μέσω των μίντια. Μια εθελόντρια της Alliance ήταν καλεσμένη σε τηλεοπτική εκπομπή, όπου γινόταν υποκριτική συζήτηση για το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Δέχτηκε χυδαία επίθεση από τους υπόλοιπους καλεσμένους και τότε σηκώθηκε όρθια λέγοντας «ξέρετε κάτι, είμαι κι εγώ λεσβία, γι’ αυτό προσέχετε πώς μου μιλάτε». Παγωμάρα on air. Όμως, αντί να ξεσπάσουν νέες αντιδράσεις, το κλίμα μαλάκωσε. Η ίδια ακτι-

βίστρια έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής, άρχισε να συμμετέχει σε πιο σοβαρές συζητήσεις, μιλώντας για τη συμβίωση και την ανεκτική κοινωνία. Η Αλβανία παρακολουθούσε τώρα τηλεόραση μουδιασμένη. Η γκέι κοινότητα βγήκε από σκοτάδι, μέχρι και ενημερωτική έκθεση διοργανώθηκε στο άλλοτε σοσιαλιστικό ογκώδες κτήριο του Αλβανικού Μουσείου στο κέντρο των Τιράνων. Στην πρώτη ποδηλατοδρομία που έγινε πέρυσι στην αλβανική πρωτεύουσα -gay pride δεν έχει ακόμη οργανωθεί- οι ολιγάριθμοι εθελοντές φοβούνταν μήπως προκληθούν επεισόδια. Τελικά, μόνο μια ομάδα εφήβων πέταξαν κροτίδες στους ποδηλάτες κι απομακρύνθηκαν χασκογελώντας. Στις φετινές εκλογές τα κομματικά επιτελεία και των δύο κεντρικών υποψηφίων, του Σαλί Μπερίσα και του Έντι Ράμα, συμβούλεψαν τους πολιτικούς αρχηγούς να κάνουν συναντήσεις με γκέι ακτιβιστές. Ο δρόμος ωστόσο είναι πολύ μακρύς, λένε οι εθελοντές, σε μια χώρα που ακόμη ενηλικιώνεται. Οι περισσότεροι Αλβανοί θεωρούν την ομοφυλοφιλία σχεδόν ξενόφερτο δαιμόνιο, συχνά δε υπάρχουν καταγγελίες για κακομεταχείριση ομοφυλόφιλων και τραβεστί από την αστυνομία. Λίγες ώρες πριν την αναχώρηση, ρουφάμε τις τελευταίες στιγμές σεξουαλικής απελευθέρωσης στην πιο απομονωμένη, μέχρι πριν λίγα χρόνια, χώρα των Βαλκανίων. Γλυκιά μου Μαριάν, όπου να ’ναι ξημερώνει, πρέπει να γυρίσεις στο σπίτι τώρα.

61

Μαριλένα Αστραπέλλου

Face off

Μικρές κυριακάτικες απολαύσεις: οι συνεντεύξεις της για το «ΒΗmagazino». Ώσπου έγιναν βιβλίο. Στα «Πρόσωπα», η Μαριλένα παραθέτει συζητήσεις και ανταλλαγές απόψεων με ανθρώπους που πολύ θα θέλαμε να τους γνωρίσουμε κι εμείς από κοντά. Πώς ήταν; Συνέντευξη Στέφανος Τσιτσόπουλος Φωτογραφία Χριστίνα Γεωργιάδου

62 SOUL

Υπάρχει κορυφαία ρήση του Σαμ Πέκινπα: «Γιατί να σου δώσω συνέντευξη; Γιατί να σου δώσω το χρόνο μου; Όλοι οι δημοσιογράφοι είστε λογοκλόποι». Κάθισες ποτέ απέναντι σε τέτοιου είδους επώνυμο που αρνούνταν να χαλαρώσει και να ξεκλειδωθεί; Ευτυχώς, όχι. Τώρα που το σκέφτομαι, αν και επώδυνη, πιστεύω ότι θα ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία. Ένα κείμενο, για παράδειγμα, για το πώς δεν μιλάει ο Λου Ριντ... Όσοι συνάντησα ήταν ευγενικοί με τον τρόπο τους. Ακόμη και αν δεν ήταν και τόσο ευγενικοί, ήταν πάντα κόσμιοι. Βρίσκεσαι απέναντι σε έναν άνθρωπο που εσύ τον έχεις μελετήσει, αλλά εκείνος ενδέχεται να μη σε ξέρει καθόλου. Ποια είναι η στρατηγική σου για να σπάσεις τον πάγο, να τον χαλαρώσεις αλλά και ταυτόχρονα να τον οδηγήσεις σε ένα μονοπάτι διαλόγου; Σίγουρα βοηθάει να είσαι ο εαυτός σου και να μην το παίζεις κάτι. Να είσαι απροσποίητος. Μεγάλη κουβέντα, βέβαια, αυτό, γιατί και μόνο που το εκφράζεις, ακούγεται πολύ επιτηδευμένο… Γενικά πάντως, αν και έχω αγαπημένες εμμονές, δεν πιστεύω ότι υπάρχει μια «συνταγή». Ένας τρόπος συγκεκριμένος, ο οποίος θα λειτουργήσει κάθε φορά. Άλλη συνέντευξη, άλλος άνθρωπος, άλλη προσέγγιση. Κι εγώ αλλάζω μέσα από αυτή τη διαδικασία ή έτσι θέλω να νομίζω τουλάχιστον. Θα ήθελα πέντε quotes-ατάκες από τις απαντήσεις των «Προσώπων», που τώρα, καθώς πέρασε ο χρόνος, συνεχίζουν να σε εντυπωσιάζουν.

-«Είναι άσκοπο να ζηλεύεις. Εάν κάτι δεν είσαι, δεν θα γίνεις. Ποιος ο λόγος να ζηλεύεις άλλους; Είναι χάσιμο ενέργειας και συναισθήματος. Χρησιμοποίησέ το κάπου αλλού. Κάνε ό,τι κάνεις, αδιαφορώντας εάν κάποιος άλλος έχει πιο πολλά από σένα»: Ραλφ Στέντμαν -«Δεν υπάρχουν όρια. Το πιο γενναίο πράγμα είναι να ζεις ανάμεσα στα δυο φύλα. Σε αυτή την γκρίζα ζώνη»: Ναν Γκόλντιν -«Η δουλειά του Άντι Γουόρχολ αρέσει πολύ στον κόσμο. Εννοείται ότι τους αρέσει γιατί μπορούν να την αναγνωρίσουν. Γιατί είναι -πώς αλλιώς να το πω;- εύκολη. Ελκυστική με έναν απλοϊκό τρόπο»: Φραν Λίμποβιτς.

-«Οι θρησκείες πάντα δυσκολεύονταν να χειριστούν τη θηλυκότητα. Νομίζω επειδή οι πε-

ρισσότερες δημιουργούνται από γέρους και φοβισμένους άνδρες, οι οποίοι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την έννοια της γυναικείας σεξουαλικότητας, της γυναικείας δύναμης, την ικανότητα δημιουργίας και της γέννας»: Πίτερ Γκριναγουέι -«Στη Βίβλο, η φράση “he knew her” σήμαινε σεξουαλική οικειότητα. Αν το σκεφτείς, ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσεις κάποιον είναι μέσα από την επιθυμία και το σεξ»: Ντάνιελ Μέντελσον. Εκτός από το λεκτικό πινγκ πονγκ ανάμεσα σε σένα και σε κείνους, υπάρχουν και οι λεπτομέρειες. Πώς μύριζε το σπίτι του Φίλιπ Ροθ; Σε τι είδους πολυθρόνα καθόταν ο Λε Καρέ; Τι χρώμα έχουν τα μάτια της Ντόρις Λέσινγκ; Τι φορούσε κατά την ημέρα της συνέντευξης ο Ίαν Ράνκιν; Παίζουν κάποιον ρόλο τέτοιου είδους λεπτομέρειες στη διάρκεια της συνομιλίας σας; Συγκεντρώνομαι στη συζήτηση, προκειμένου να μη χάσω τη ροή της και τον ειρμό μου, οπότε παραδόξως κατά τη διάρκειά της δεν προσέχω πολλά πράγματα που δεν σχετίζονται με αυτήν. Παρατηρώ λεπτομέρειες που μου έχουν διαφύγει στην αρχή και στο τέλος, με περιέργεια αλλά χωρίς ψυχαναγκασμό. Τα πράγματα που προσέχεις αυθόρμητα είναι ούτως ή άλλως αυτά που αξίζει να μεταφέρεις. Το σπίτι του Φίλιπ Ροθ ήταν πεντακάθαρο και εκείνος φορούσε γαλάζιο πουκάμισο, αλλά δεν νομίζω ότι θα υπήρχε μεγάλη διαφορά, αν ήταν πράσινο. Η σημαντική λεπτομέρεια δεν ήταν το χρώμα του πουκαμίσου του, αλλά ότι δεν φορούσε παπούτσια. Ο Τζέφρι Ευγενίδης από την άλλη φορούσε κλειστές παντόφλες με ένα περίεργο οικόσημο στις οποίες έπεφτε διαρκώς το μάτι μου. Πας προετοιμασμένη με τις περίφημες δέκα ερωτήσεις προς απάντηση και αυτό ήταν ή κατά τη διάρκεια της συζήτησης παρατάς το πλάνο και αφήνεσαι στη ροή της; Η πρώτη μου συνέντευξη, με τον Γιαν Καπλίκι των Future Systems, με έχει σημαδέψει. Είχα ένα υποτυπώδες πλάνο γιατί ανέμενα τη ροή, που τελικά δεν ήρθε ποτέ, πέρα από ορισμένα ελαφρώς σαδιστικά «yes» και

«no» ως απαντήσεις. Έκτοτε, ποτέ χωρίς τη λίστα μου. Κατά έναν περίεργο τρόπο, έκτοτε δεν μου έχει τύχει να μη διαπιστώσω ότι τελικά δεν ήταν και τόσο απαραίτητη αυτή η περιβόητη λίστα. Ποιος ήταν ο αγαπημένος σου interviewer και ποιος είναι σήμερα; Δεν έχω αγαπημένο interviewer, αλλά αγαπημένα interviews. Ο Φράνσις Μπέικον από τον Ντέιβιντ Σιλβέστερ. Η Μέι Γουέστ από τη Σάρλοτ Τσάντλερ. Ο Τζον Λένον και η Γιόκο Όνο από τον Ντέιβιντ Σεφ. Και πολλές άλλες. Πόσο καιρό προετοιμάζεσαι για μια συνέντευξη; Σου έχει τύχει να πας όχι τόσο διαβασμένη όσο θα ήθελες λόγω έκτακτων συνθηκών; Εξαρτάται. Προσπαθώ να διαβάζω όσα περισσότερα μπορώ, αλλά, όταν σε ειδοποιούν δυο μέρες πριν ότι τελικά θα γίνει η συνέντευξη που κυνηγούσες, δεν υπάρχει πάντα χρόνος. Βέβαια, ορισμένες φορές δυο μέρες εντατικής δουλειάς χωρίς βολικά χασομέρια είναι πιο παραγωγικές από δέκα ημέρες χαλαρής προετοιμασίας. Η πίεση έχει πάντα αποτέλεσμα. Ποιος ήταν ο πιο στρυφνός και ποιος ο πιο γλυκός από όλα τα Πρόσωπα του βιβλίου; Ο πιο γλυκός ήταν ο Ραλφ Στέντμαν, αν και πρέπει να πω ότι δεν συναντηθήκαμε - η συνέντευξη ήταν τηλεφωνική. Οπότε ο Ντέμιαν Χερστ. Ένας στυγνός επαγγελματίας εγκλωβισμένος στην ψυχή ενός μικρού παιδιού, αλλά και το αντίστροφο. Λίγο στρυφνός ήταν ο Ορχάν Παμούκ. Όπως το συνηθίζει, από ό,τι ακούω. Αν μπορούσες να διαλέξεις ανάμεσα στη δημοσιογραφία γραφείου και συγκεκριμένου ωραρίου και τη συνεχή μετακίνηση σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης για συνεντεύξεις, τι θα διάλεγες; Με την καρδιά εννοείται ότι διαλέγω τη συνεχή μετακίνηση, με το μυαλό δεν απορρίπτω όμως τη δημοσιογραφία γραφείου. Τουλάχιστον για έναν αξιόπιστο ανεφοδιασμό και ανασυγκρότηση δυνάμεων. Τη βρίσκω μια πολύ υγιή αμφιθυμία, δεν με πειράζει να αμφιταλαντεύομαι.

63

Ουζμπεκιστάν This is nowhere Ένα πορτφόλιο εντυπωσιακών όγκων και οι αναμνήσεις ενός ταξιδιού σε μια περιοχή του παγκόσμιου χάρτη που την τολμούν μόνο ψυλλιασμένοι ταξιδευτές. Κείμενο, Φωτογραφία Ολυμπία Καραφωτάκη, Δήμος Μαντούδης

64 SOUL

65

66 SOUL

Πολύβουα παζάρια, εξαιρετικά χαλιά, πολύχρωμα μπαχαρικά και φρούτα. Ιστορίες για τον αιμοσταγή Ταμερλάνο, τους Δρόμους του Μεταξιού. Μιναρέδες, απαράμιλλης ομορφιάς μνημεία, «κεντημένα» κτήρια, στέπες, έρημοι, οάσεις, καλλιέργειες βαμβακιού, τα χιονισμένα βουνά του Παμίρ, το στοιχειωμένο τοπίο της αποξηραμένης λίμνης Αράλης. Το καυτό καλοκαίρι της Μπουχάρα. Ανάμεικτα αίματα. Ουζμπέκοι, Ρώσοι, Τατζίκοι, Καζάκοι, Μογγόλοι. Περίκλειστες πόλεις με περίεργα ονόματα και επιβλητικά κάστρα: Σαμαρκάνδη, Χίβα, Σαχριζάμη. Μαυσωλεία, ανάκτορα, παιχνίδια του γαλάζιου ουρανού και του τιρκουάζ των τρούλων και των μιναρέδων.

Μια ιστορία 25 αιώνων που κρύβει υπέρμετρες φιλοδοξίες, ακόρεστη αλαζονεία, πολέμους, πόλεις-σκλαβοπάζαρα, νίκες, ήττες, αίμα, αλλά και κατορθώματα στον τομέα της αστρονομίας, των μαθηματικών, των επιστημών, όπως άκμασαν και αναπτύχθηκαν πριν η Δύση πάρει τη σκυτάλη, ξεδιπλώνεται όπου σταθείς κι όπου βρεθείς. Στα σπίτια των ντόπιων ή στις νεκροπόλεις, στις κεντρικές πλατείες ή τα μουσεία, στα ισλαμικά ιεροδιδασκαλεία (μεντρεσέδες) και σε ό,τι απέμεινε από τα σταυροδρόμια των καραβανιών. Το μεγαλείο της αρχιτεκτονικής των κτηρίων αγγίζει τα όρια της ποίησης. Μαρτυρά επίσης το μεγαλείο των τεχνιτών

που δούλεψαν το σμάλτο και την πέτρα, μεταμορφώνοντας έρημα τοπία σε εμπορικά σταυροδρόμια. Στο Ουζμπεκιστάν διασώζεται ένα εντυπωσιακό κομμάτι ισλαμικής τέχνης, προστατευόμενο από την ΟΥΝΕΣΚΟ, απομεινάρι ενός πολιτισμού που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Για τους κοινούς θνητούς, η μόνη επαφή με αυτή τη χώρα ήταν το άλμπουμ «Το χρυσό σπίτι της Σαμαρκάνδης» με ήρωα τον ταξιδευτή Κόρτο Μαλτέζε. Για μας, που το ζήσαμε, το διασχίσαμε, χαθήκαμε στα μονοπάτια του, ήταν ένα όνειρο ζωής που κατάφερε να δραπετεύσει από τις σελίδες των κόμικς του Ούγκο Πρατ και να γίνει πραγματικότητα.

67

Berlin: SO36

Είναι για το Βερολίνο ό,τι ήταν το «CBGB’s» για τη Νέα Υόρκη. Ένα κλαμπ που το παρελθόν, η βαβούρα και η μενταλιτέ του συνεχίζουν να καταγράφουν με DIY attitude την ιστορία της αλλοπρόσαλλης, γοητευτικής πόλης. Κείμενο Χρήστος Εξαρχόπουλος

Διαδρομή αλήτικη και βρόμικη όσο το πανκ.

«SO36» το όνομά του, βγαλμένο από τον ταχυδρομικό κώδικα της περιοχής, και ιστορία που κρατάει από τα 70s, με κιθάρες, ξυλίκι και μοϊκάνια να συχνάζουν εδώ περισσότερο και από το σπίτι τους. Το Κρόιτσμπεργκ ανέκαθεν αποτελούσε την πανκ περιοχή του Βερολίνου, όχι μόνο μουσικά αλλά και χαρακτηρολογικά. Σχετική και η ιστορία που μου διηγήθηκε ντόπιο τζιμάνι. Πριν μερικά χρόνια, σε μια απογραφή, δεν μπόρεσε ποτέ να καταμετρηθεί ο πραγματικός αριθμός των κατοίκων της περιοχής, αφού οι περισσότεροι είτε δεν άνοιγαν τις πόρτες είτε έλιωναν στις μπάρες των πέριξ, οπότε και αποφασίστηκε να μην ξαναγίνει απογραφή στο μέλλον (κάτι που ισχύει μέχρι και σήμερα). Σημείο αναφοράς για το «SO36» είναι η περίοδος όπου το πανκ ροκ μεσουρανούσε ανά την υφήλιο, τη δεκαετία του ’70 δηλαδή, και τα ιστορικά του live με τις καλύτερες και πιο φασαριόζικες μπάντες αλλά και με το πιο original κοινό συναυλιών, που κατέληγε είτε με ράμματα στο κεφάλι από ιπτάμενο μπουκάλι 68 SOUL

είτε με κανένα σπασμένο πλευρό από τα pongos και το σπρωξίδι κατά τη διάρκεια των σουξέ. Δεν μπορώ να μην αναφέρω, όσο κι αν το γνωρίζει κάθε μουσικόφιλος που σέβεται τον εαυτό του, τα βινύλια και τα κρατημένα εισιτήρια συναυλιών, πως εδώ ξημεροβραδιάζονταν και δύο τύποι που είτε έπαιρναν ιδέες για τους επερχόμενους δίσκους τους είτε ρουφούσαν τη βερολινέζικη βρόμικη ατμόσφαιρα της εποχής, πάντα με τη συντροφιά άπειρου αλκοόλ: ο Ντέιβιντ Μπόουι και ο τότε συγκάτοικός του -και ποιος ξέρει τι άλλο- Ίγκι Ποπ. Όπως και την πρώτη συναυλία των Dead Kennedys, που το μετέτρεψε στο πιο ξακουστό πανκ κλαμπ της πόλης, αλλά και τις προβοκατόρικες εμφανίσεις των Einstürzende Neubauten, που έβαζαν τέλος στη στεγανή μορφή της ποπ μουσικής. Πολλοί παρομοίασαν το «SO36» με το νεοϋορκέζικο «CBGB’s», και είναι βάσιμη και απολύτως λογική η σύγκριση, αφού είναι αλήθεια πως εκείνη την εποχή και τα δύο κλαμπ μεσουρανούσαν και συναγωνίζονταν για τις επιδόσεις τους στη διάδοση της πανκ κουλτούρας, πέραν του Ατλαντικού και εκατέρωθεν.

Παρ’ όλα αυτά, το «CBGB’s» έκλεισε τις πόρτες του και οι κιθάρες του πλέον ηχούν μόνο μέσω τουριστικών βιβλίων, t-shirts και βίντεο, ενώ το δικό μας «SO36» αντέχει παρ’ όλες τις μεταβολές που έχει υποστεί και συνεχίζει ακάθεκτο την πορεία του. Και αν και έχει χάσει την αίγλη των 70s και 80s, κρατάει κάτι από την ατμόσφαιρα που έκαναν τον Λευκό Δούκα να αφιερώσει πολλά από τα τραγούδια του καινούργιου του «The Next Day» στο Βερολίνο. Αν περάσεις απέξω, μοϊκάνες και πέτσινα αράζουν με τα μπιρόνια στο χέρι περιμένοντας τη συναυλία, αλλά θα συναντήσεις και φυλές όλου του κόσμου, αφού το κλαμπ έχει διευρύνει τη μουσική του γκάμα και εδώ μπορείς να ακούσεις και να δεις από τους Locomondo, τους Imam Baildi και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου μέχρι τους Neurosis, Che Sudaka, Sepultura ή και πιο ανατολίτικα ακούσματα… Βερολίνο, Κρόιτσμπεργκ, «SO36», μια ιστορία αλήτικη, που λένε και τα παιδιά στην κερκίδα. so36.de

69

Κάν’ το όπως η Χριστιάννα Οικονόμου! «Να βγαίνεις από το στούντιο, να βλέπεις τι κινείται γύρω σου, να είσαι μέσα στα πράγματα, να αναλύεις, να συνθέτεις συνεχώς και μέσα από αυτή τη διαδικασία να τοποθετείς τον εαυτό σου μέσα στο έργο σου, να γίνεσαι ένα με αυτό». Είδες πόσο ξεκάθαρα είναι τα πράγματα για τα κορίτσια του Central Saint Martins; Συνέντευξη Κωνσταντίνος Πλακώνας 70 SOUL

Ποια είναι η Χριστιάννα Οικονόμου, με τι ασχολείται και τι λέει, όταν συστήνεται; Είναι ένα κορίτσι που βρίσκεται και χώνεται παντού, που ψάχνει συνεχώς καινούργια πράγματα, καινούργιες εμπειρίες και παίρνει χαρά από ό,τι πιο μικρό και καθημερινό, ένα «σφουγγάρι» (όπως με αποκαλεί η μαμά μου από μικρή). Τώρα, συμπληρώνοντας τον τρίτο χρόνο μου στο Λονδίνο και στο Central Saint Martins, φροντίζω να εκμεταλλεύομαι κάθε ευκαιρία, να ψάχνω, να βρίσκω, να εξελίσσω, να δημιουργώ καθημερινά. Ως εικαστικός, ασχολούμαι κυρίως με τη μεικτή τεχνική και τα τελευταία δύο χρόνια πειραματίζομαι πολύ με το μέταλλο και τις εγκαταστάσεις. Πώς αποφασίζει κάποιος, αν όχι να γίνει καλλιτέχνης, να ασχοληθεί με την τέχνη επαγγελματικά και να παλεύει με αυτήν εν μέσω κρίσης; Λένε ότι σε καιρούς κρίσης οι τέχνες ανθίζουν. Οι δυσκολίες μας οδηγούν να βρούμε τρόπους να ξεφύγουμε, να δημιουργήσουμε, να παραγάγουμε τέχνη. Αυτό συμβαίνει, το παρατηρώ και με ενθουσιάζει! Προσωπικά, είμαι πολύ τυχερή, γιατί έχω δύο γονείς που από μικρή με έσπρωχναν και με υποστήριζαν να ξεδιπλώσω αυτό που είχα μέσα μου, χωρίς ποτέ να με εμποδίσουν να ασχοληθώ με την τέχνη, επειδή «δεν βγάζεις λεφτά», όπως πολλοί -λανθασμένα- πιστεύουν. Πώς ξέρεις τι να κρατήσεις και τι να πετάξεις, όταν δουλεύεις; Ένας καλλιτέχνης δουλεύει επί 24ώρου βάσεως. Το μυαλό μου είναι συνεχώς στη δουλειά. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι συνεχώς στο στούντιο. Κάνω και άλλα πράγματα. Αλλά αυτή δεν είναι η «υποχρέωση» του καλλιτέχνη; Να βγαίνει από το στούντιο και να βλέπει τι κινείται γύρω του, να είναι μέσα στα πράγματα, να αναλύει και να συνθέτει συνεχώς. Μέσα από αυτή τη διαδικασία τοποθετώ τον εαυτό μου μέσα στο έργο μου και γίνομαι ένα με αυτό. Σε σημείο που γίνομαι δύστροπη και απαιτητική

έως ότου δημιουργήσω το αποτέλεσμα που θα με ικανοποιήσει απόλυτα. Τότε με πιάνει μια απίστευτη ευφορία και ηρεμώ. Είναι περίεργη η σχέση που έχω με τα έργα μου, γι’ αυτό και το τι να κρατήσω και τι να πετάξω έρχεται φυσικά, μου «βγαίνει»! Το Browns Fashion του Λονδίνου σε επέλεξε για να «ντύσεις» τις ανοιξιάτικες βιτρίνες του. Πού αρχίζει και πού τελειώνει η εμπορευματοποίηση ενός έργου; Η εμπορευματοποίηση είναι ένας παρεξηγημένος όρος. Τα έργα μου γίνονται εμπορεύσιμα από τη στιγμή που διατίθενται προς πώληση. Αλλά το κρίσιμο ερώτημα είναι αν θα έφτιαχνα κάτι το οποίο δεν θα με συγκινούσε, κάτι το οποίο δεν πηγάζει από μέσα μου, απλώς και μόνο επειδή θα ήταν εμπορεύσιμο. Ε, αυτό δεν θα το έκανα! Προσπαθώ όμως να επικοινωνήσω με ανθρώπους που κάτι τους λέει η δουλειά μου και με τους οποίους αναπτύσσω μια σχέση αλληλοτροφοδότησης. Αυτό συμβαίνει και με το Browns. Μου ζήτησαν να παρουσιάσω τα έργα μου στις βιτρίνες τους και να δημιουργήσω μια εγκατάσταση σε αρμονία με τη δουλειά τους. Τους άρεσα και μου άρεσαν, κι έτσι ο ένας δίνει στον άλλο από έμπνευση μέχρι επιβίωση, και τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Έχεις συμμετάσχει σε εκθέσεις σε Ελλάδα και Αγγλία, έργα σου έχουν πουληθεί εκεί επίσης, γεγονός που σου δίνει θάρρος για να συνεχίσεις. Τι είναι όμως αυτό που πραγματικά κάνει έναν καλλιτέχνη να προχωρά και να εξελίσσεται; Αναμφισβήτητα είναι μεγάλη επιβεβαίωση να βλέπεις ότι η δουλειά σου αρέσει στον κόσμο και τον αγγίζει κάποιες φορές και σε προσωπικό επίπεδο. Αυτό και μόνο σου δίνει μεγάλο θάρρος για να συνεχίσεις. Πιστεύω ότι, όταν κάνεις κάτι που το αγαπάς τόσο πολύ και δίνεις όλο σου τον εαυτό για να το κάνεις όσο το δυνατόν καλύτερο, αυτό το «κάτι» σε προχωράει από μόνο του. Σε ενδιαφέρει εσένα τον ίδιο

να το εξελίξεις. Δεν έχω δει κανέναν που να έκανε κάτι με πάθος και να μην πήγε μπροστά στη ζωή του. Ελπίζω στην πορεία η ζωή να μη με διαψεύσει! Σπουδάζεις «Καλών Τεχνών» στο Saint Martins. Πώς καταφέρνεις να αποκτάς τη δική σου ταυτότητα και να μην κλείνεσαι στις «προδιαγραφές» του πανεπιστημίου; Οι σπουδές είναι αναγκαίες για κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με αυτόν τον χώρο; Στο δικό μου τμήμα η φιλοσοφία είναι να σε προετοιμάσουν για το πώς θα είναι η ζωή σου εκτός πανεπιστημίου, όταν θα είσαι πια καλλιτέχνης. Σε αφήνουν να «βράσεις στο ζουμί σου», που λένε. Είσαι μόνος σου. Παράλληλα όμως, σε τροφοδοτούν με πάρα πολλά πράγματα τα οποία πρέπει να μάθεις να χρησιμοποιείς. Οι σχέσεις με τους καθηγητές μας, οι οποίοι είναι κατεξοχήν καλλιτέχνες, είναι ισότιμες. Δεν μας αντιμετωπίζουν ποτέ σαν μαθητές τους αλλά σαν «younger artists» και μας συμβουλεύουν ως μεγαλύτεροι και πιο έμπειροι, χωρίς να μας πουν τι να κάνουμε ή αν αυτό που κάνουμε τους αρέσει ή όχι. Θα σου πουν τρία πράγματα που απλώς θα σε κάνουν να σκεφτείς... Και μετά ο καθένας το πάει όπου νομίζει. Κινδυνεύεις να χαθείς εκεί μέσα κάποιες φορές, αν δεν πιστεύεις πολύ σε αυτό που κάνεις, αλλά είναι δική σου ευθύνη να εξελίσσεσαι χωρίς να ακολουθείς και να επηρεάζεσαι από συγκεκριμένα πρότυπα. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ωριμάζεις. Για τον λόγο αυτό νομίζω ότι οι σπουδές είναι απαραίτητες και στην τέχνη, όπως και σε κάθε άλλο χώρο άλλωστε. Εξάλλου, αυτό είναι που σηματοδοτεί και διαφοροποιεί τον καλλιτέχνη, να μη χάνει ποτέ την προσωπική του ταυτότητα μέσα σε οποιοδήποτε περιβάλλον κι αν ζει ή δημιουργεί. christiannaeconomou.blogspot.com

71

Sing it back to me!

Η 28χρονη σοπράνο της Λυρικής Σκηνής δανείζει τη φωνή της, πέρα από την όπερα, στην Barbie, σε μεταγλωττισμένες παιδικές σειρές αλλά και σε heavy metal μπάντες. Κι αυτές τις μέρες περιμένει ένα τηλεφώνημα από το Cirque du Soleil. Που ποιος ξέρει πού θα τη βγάλει; Συνέντευξη Γιάννης Νάτου Φωτογραφία Ani Jo

Βάσια Ζαχαροπούλου 72 SOUL

Τι σε οδήγησε στο να γίνεις σοπράνο στην όπερα, όταν στα χρόνια σου τα παιδιά άκουγαν Βανδή και ανέβαιναν στα τραπέζια των σκυλάδικων; Ωραία το έθεσες! Δεν ήμουν ποτέ από αυτά τα παιδιά. Μάλλον, κι εγώ έχω ακούσει Βανδή κι έχω ανέβει σε τραπέζι, στα σχολικά μου χρόνια. Δεν το σνόμπαρα, δεν ήταν όμως εγώ, που είχα ξεκινήσει κλασικές σπουδές στο ωδείο, πιάνο στα 5, κλασικό τραγούδι στα 15.

μπήκα στο database. Πλέον, περιμένω να μου τηλεφωνήσουν για να τραγουδήσω στις δουλειές τους!

Πώς ξεκίνησες; Ο Σπύρος Κλάψης, καθηγητής μαέστρος στο Εθνικό Ωδείο, μέντορας, αυτός φταίει για όλα, αυτός με πήγε στη δασκάλα μου. Μου έκανε ανώτερα θεωρητικά, σολφέζ, με άκουσε να τραγουδώ και μου λέει «παιδί μου, εσύ πρέπει να κάνεις τραγούδι». Ήξερα ότι έχω μια καλή φωνή, στις σχολικές εκδηλώσεις έκανα τα σόλο στη χορωδία, αλλά δεν το είχα δει σοβαρά. Να σκεφτείς, έχω σπουδάσει ναυτιλιακά!

Γιατί όπερα κι όχι ποπ μουσική; Οι κλασικές σπουδές, είτε στο τραγούδι είτε στα όργανα, είναι η βάση. Κάποιος με ανάλογες σπουδές στο τραγούδι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, μιούζικαλ (belting), ποπ ή σύγχρονο. Επομένως ξεκινώντας κλασικό τραγούδι, δεν απέκλεια τα υπόλοιπα, απλώς δοκιμάζοντάς το μου άρεσε περισσότερο.

Από την Barbie; Όχι από τη Λυρική; Οξύμωρο, αν σκεφτείς πως είμαι κατ’ επάγγελμα σοπράνο. Αλλά δεν με ξενίζει, η Barbie είναι εμπορική. Παίζει παντού, μπαίνει σε όλα τα σπίτια με μικρά παιδιά.

Γιατί όπερα; Γιατί είναι θέατρο, κι εμένα μου αρέσει να παίζω, όχι μόνο να κάνω performance από το μικρόφωνο. Το ίδιο και όταν υποδύομαι έναν χαρακτήρα σε μεταγλώττιση.

Η μαθήτρια που πρώτευσε στις φετινές Πανελλήνιες, αυτή που έκανε λάθη σε δυο κόμματα και μία τελεία, αποφάσισε να φύγει στη Γερμανία. Πώς το εξηγείς αυτό; Η νέα γενιά αισθάνεται ότι της κόβονται τα φτερά. Κι εγώ το νιώθω, που δεν είμαι 18 αλλά 28. Η αίσθηση είναι πως όσο και να προσπαθήσεις, όσα και να επενδύσεις στη χώρα που αγαπάς, αυτή θα σε πετάξει και θα πάει χαμένη η προσπάθειά σου. Οπότε αναρωτιέσαι: εγώ τι κάνω εδώ; Υπάρχει λόγος να επενδύσω προσπάθεια, μυαλό, τέχνη σε μια χώρα που ίσως αύριο με οδηγήσει στην αποτυχία; Είναι λογικό για ένα νέο, νοήμον παιδί να θέλει να φύγει, αλλά είναι και λυπηρό γιατί η Ελλάδα χάνει τα παιδιά της.

Ποια τα highlights της μέχρι στιγμής καριέρας σου; Θυμάμαι με πολύ ενθουσιασμό την πρώτη μου παράσταση, στο παιδικό της Λυρικής, πριν πέντε χρόνια: για πρώτη φορά σολίστ, με τη Ρουγγέρη, απίστευτο! Τη δεύτερη χρονιά, που με ξαναπήραν, ήταν πάλι απίστευτο! Επίσης χάρηκα υπερβολικά όταν πέρασα το πρώτο voice test για την Barbie, όπως και το δεύτερο κάθε φορά χρειάζονται εξετάσεις. Τελευταίο highlight όταν έδωσα διαδοχικές εξετάσεις -και μάλιστα χωρίς να δουλευτεί μηχανικά στο ελάχιστο η φωνή- και με ενημέρωσαν από το εκπληκτικό Cirque du Soleil πως

Είναι τόσο υψηλά τα standards στα παιδικά; Πρόκειται για μια τεράστια βιομηχανία, έτσι; Τεράστια! Ο περισσότερος κόσμος κυρίως από τις μεταγλωττίσεις με έμαθε, από την Barbie και τα Pichi Pichi Pitch, τα οποία έχουν τεράστιο κοινό, σε πληροφορώ!

Σου αρέσει και η ηθοποιία. Μπήκες στο πετσί του ρόλου; Όχι, δεν αισθάνθηκα ροζ κούκλα, ξανθιά, με πλαστικό τεράστιο σπίτι και πλαστικό πανέμορφο άντρα. Απευθύνομαι σε παιδιά, κι έχω έμφυτη αυτή τη γλυκύτητα, την καθαρότητα που χρειάζεται. Άλλωστε, οι περισσότερες δουλειές μου αφορούν παιδικό κοινό, είναι τυχαίο αυτό; Εκτός από τα κοριτσάκια, έχεις ανταπόκριση και από γονείς; Βεβαίως! Μου στέλνουν μηνύματα ή βίντεο με τις κόρες τους να τραγουδάνε, κι εγώ κλαίω, μου φαίνεται πολύ συγκινητικό.

Γι’ αυτό κι εσύ στράφηκες τελευταία στο εξωτερικό; Όταν είσαι κλασικός τραγουδιστής, είτε έχει

κρίση η χώρα σου είτε δεν έχει, είσαι με μια βαλίτσα στο χέρι. Το επάγγελμά σου απαιτεί να ταξιδέψεις. Πόσο μάλλον όταν στην Ελλάδα υπάρχει μόνο ένα λυρικό θέατρο. Πόσους ανθρώπους να απορροφήσει πια; Εκ των πραγμάτων, δημιουργείται η ανάγκη να ψάξεις αλλού δουλειά. Στην Ελλάδα εκτός Αθηνών, φυσικά, είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Αναγκαστικά θα ψάξεις την τύχη σου, για παράδειγμα, στη Γερμανία, που έχει 180 λυρικά θέατρα, όχι ένα. Όλη η Ευρώπη έτσι είναι. Πώς από τη Λυρική βρέθηκες στο heavy metal, στη Μαλακάσα και το RockWave; Είμαι κλασικό παιδί, κλασική μουσική και κλασικό ροκ. Επικοινώνησε μαζί μου ο τραγουδιστής των Innerwish, ο οποίος σήμερα είναι τενόρος στη Λυρική, και με ρώτησε αν θα με ενδιέφεραν τα φωνητικά. Ρωτώ «RockWave;». Γιατί πήγαινα στις συναυλίες, να ακούσω τις μπάντες μου, να πιω τις μπίρες μου… Τελικά το έκανα και γούσταρα! Όπως κι όπου αλλού έχω συμπράξει με τους Innerwish, στην «Αρχιτεκτονική» στο Γκάζι ή στο «Gagarin». Ήταν η δική μου προσωπική στιγμή. Και η Λυρική αντιμετωπίζει προβλήματα. Μέσα σε αυτό το «ανθυγιεινό» περιβάλλον της κρίσης, έχει χώρο η τέχνη; Η τέχνη πάντα έχει χώρο και πάντα θα δημιουργεί χώρο. Τα μεγαλύτερα αριστουργήματα μουσικής, ποίησης, ζωγραφικής, έχουν δημιουργηθεί σε περιόδους κρίσης και φτώχειας, όχι ευμάρειας. Όσο κι αν φαινομενικά ή μη, αυτή τη στιγμή η τέχνη δέχεται πόλεμο, με πρόσφατο γεγονός την κατάργηση των Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ, δύο ορχήστρες και μία χορωδία με πολύ υψηλό επίπεδο, κάτι που το ξέρουμε εμείς του μουσικού χώρου.

Αναγκαστήκατε να δώσετε παράσταση μέχρι και στην Κρεαταγορά. Γιατί όχι; Γιατί η όπερα να είναι χωμένη μέσα στη σκηνή του θεάτρου; Μόνο για μουσικούς, ηχητικούς λόγους ίσως. Αλλά το να μπορείς να κάνεις όπερα στους δρόμους, να έρχεσαι σε άμεση επαφή με τον κόσμο, χωρίς να βεβηλώνεις την τέχνη, βέβαια, είναι το καλύτερό μου.

73

Acropolis Απόλυτη κλιμάκωση αστικού καλοκαιριού σημαίνει δυο ταράτσες, μια μέρα, η αριστερή πλευρά της Ακρόπολης το απόγευμα, η δεξιά πλευρά της Ακρόπολης το βράδυ, μια πισίνα, ένα κρυφό πάρτι, μια Κυριακή, δέκα djs για πάρτη σου, λίγο πριν κλείσεις εισιτήριο για οπουδήποτε. Κείμενο Βερονίκη Χαριτάτου Γκονζάλες

Amateur Boyz, «Sun Shower» Sunday pool party, feat.: Kasseta Rec., Vags aka Vangelis Marinoglou, George Kelly aka dj Butcher, Clubkid & Amateur Boyz

74 SOUL

Φωτογραφία Βερονίκη Χαριτάτου Γκονζάλες _tikoitare

«Γιατί βγάζει Αττική, αφού είμαστε Ύδρα;» «Γιατί η Ύδρα είναι στην Αττική!» «Α, ΟΚ!»

Yes it does!Sure it does! Season finale, secret terrace party: Chris Kontos, Chevy & dj Bad Spencer. Διάρκεια μέρας 24ώρες και 32 λεπτά. «Πεθαίνω για σένα, συγνώμη που άργησα» «Δεν πειράζει, τουλάχιστον γι’ αυτή τη φορά»

Φωτογραφία Ιωάννα Χατζηανδρέου

Η Αθήνα δεν είναι εδώ, είναι διακοπές. Το ίδιο κι εσύ.

75

Χαλκιδιkings! Ένα χωριό που αντιστέκεται, ένα χωριό που επιμένει, ένα μέρος που, ενώ βρίσκεται στη Χαλκιδική, είναι αλλού γι’ αλλού. Κείμενο Στέφανος Τσιτσόπουλος Φωτογραφία Νίκος Καρδαράς

Οι βασιλιάδες της Νέας Φώκαιας 76 SOUL

Η Νέα Φώκαια βρίσκεται στο Πρώτο Πόδι, και εδώ τελειώνει κάθε σχέση της με τη Χαλκιδική. «Γιατί ο Χαλκιδικιώτης κοιτάει μόνο την πάρτη του, ενώ ο Φωκιανός νοιάζεται για τον πλησίον, τον δίπλα, τον συνάνθρωπο». Στα τραπεζάκια του μεζεδοπωλείου «Μασσαλία», τα τσίπουρα πάνε κι έρχονται, και μια ντουζίνα από τυπάρες του χωριού μάς μυούν στην κουλτούρα και το ίρτζι του τόπου τους. «Άλλο ντόπιος, δηλαδή Χαλκιδικιώτης, κι άλλο από δω, δηλαδή Φωκιανός», συνεχίζουν, για να το ξεκαθαρίσουν εντελώς. Η αλήθεια είναι ότι η Νέα Φώκαια μοιάζει σαν το μικρό γαλατικό χωριό, αν και οι τύποι απέναντί μου έχουν πιο ευφάνταστα ονόματα από τους Αστερίξ, Οβελίξ, Δρυίδης και σία. Ο Παπούτσος, ο Κουπιάς, ο Ρίνγκο και μερικά ακόμα παλικάρια που θα γνωρίσετε στις επόμενες σελίδες είναι περσόνες αυθεντικές και προσωπικότητες τεράστιες. Και προπάντων, χαμογελαστοί, έξω καρδιά, πειραχτήρια, σαν να λέμε καμία σχέση με τους μουντρούχους Χαλκιδικιώτες, που το καλοκαίρι σε βλέπουν σαν πενηντάευρω παρά σαν άνθρωπο. Κι επειδή αισθάνονται εξίσου περικυκλωμένοι από τους Χαλκιδικιώτες όπως οι αυθεντικοί Γαλάτες από τους Ρωμαίους, κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν την ακεραιότητα και την αυτονομία τους. Το κέρασμα πάει σύννεφο, το γέλιο δίνει και παίρνει, όλοι χαιρετιούνται με όλους και… «δεν μας αρέσει το νέον» λέει ο Γιώργος Καρυοφίλης από την παρέα της «Μασσαλίας», ειρωνευόμενος την α λα Λας Βέγκας (μήπως Λας Ρέγκας;) τουριστική ανάπτυξη της Χαλκιδικής. Από πού προκύπτει η ιδιαιτερότητα αυτού του χωριού; Μαθήματα φωκιανής ιστορίας: Εδώ οι άνθρωποι, από τότε που πρωτοεγκαταστάθηκαν το 1928, πρόσφυγες Μικρασιάτες, έφεραν από την πατρίδα τέχνες και επαγγέλματα, τα οποία και συνέχισαν να ασκούν. «Πρώτα φύτεψαν αμπέλια και μετά έχτισαν σπίτια» λέει ο Γιώργος. Οι τρίτης γενιάς σήμερα Φωκιανοί συνεχίζουν να είναι αγρότες, ψαράδες και κτηνοτρόφοι κατά κύριο λόγο, όπως ήταν οι προπάπποι τους. Δεν έπεσαν με τα μούτρα στον τουρισμό, δεν πούλησαν τα χωράφια τους για να χτιστούν μεζονέτες και rooms to let, δεν έγιναν άπληστοι. Το μέρος, εύφορο και αύταρκες, αφού διαθέτει πλούσιο υδροφόρο ορίζοντα, βγάζει σιτάρια, οπωρολαχανικά αλλά και μια αξιόλογη και αναγνωρισμένη διεθνώς ποικιλία κόκκινου σταφυλιού, το φωκιανό. Δεν είναι τυχαίο πως οι δυο μεγάλες στιγμές μέσα στον χρόνο για αυτό το χωριό είναι συνδεδεμένες με τα αποστάγματα: τον Οκτώβριο στα ρακοκάζανα και το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας στο δάσος Μεσονήσι στη Σάνη το διονυσιακό γλέντι είναι μια μίξη Γούντστοκ και Κουστουρίτσα με τις παρέες να τα σπάνε, να τα πίνουν, να τα χορεύουν ανηλεώς. Αν το καλοκαίρι στη Φώκαια κυλά όμορφα και χαλαρά, ο χειμώνας είναι αξεπέραστος! Καθώς μιλάμε, παρατηρώ πως οι περισσότεροι της παρέας φορούν μπλουζάκι ΜΟΝΦ. Εξηγούν: «Είμαστε περήφανοι για τον Μοτοσυκλετικό Όμιλο Νέας Φώκαιας. Διαθέτουμε από παπάκια και ξερά εντούρο μέχρι μηχανάρες μεγάλου κυβισμού». Η Φώκαια είναι ροκ. Ακούει Zeppelin και Floyd, Stones, Sabbath και Deep Purple. Και κάθε τέλος Ιούλη, φέτος στις 27, ο ΜΟΝΦ διοργανώνει και φεστιβάλ με την μπίρα στο 1 ευρώ κι όλα τα γκάζια τέρμα. Και οι τύποι δεν αστειεύονται: αν συνεχίσουμε να πίνουμε μαζί τους, ούτε ρεπορτάζ θα κάνουμε ούτε καλοκαιρινό τεύχος θα βγάλουμε. Οπότε μπαίνουμε στο δεύτερο μέρος της επιχείρησης Νέα Φώκαια: ποιος από σας θα φωτογραφηθεί και θα μας πει κι άλλες ιστορίες; 77

Σουηδός - Μπάμπης Μαυριδόπουλος

Το 2010 έκλεισε το ιχθυοπωλείο, γιατί δεν έβγαινε, και μετανάστευσε στη Στοκχόλμη. Παρότι η ζωή και η δουλειά στη Σουηδία του χαρίζουν ένα αξιοπρεπέστατο εισόδημα και μια ποιότητα ζωής, δεν περνάει ούτε ένα λεπτό της ζωής του εκεί πάνω που να μη θυμάται τον τόπο του. Κατεβαίνει στο χωριό κάθε καλοκαίρι από 1 Ιουλίου έως 5 Αυγούστου, συν την Καθαρή Δευτέρα για το «ρέιβ» στο Μεσονήσι, συν τον Οκτώβρη για τα ρακοκάζανα. «Με αυτά τα λεφτά θα μπορούσα να πηγαίνω διακοπές στην Ταϊλάνδη. Όμως όλη μου η ζωή είναι εδώ. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι μένω Σουηδία για πάντα». Όταν καταφθάνει, οι φίλοι του στρώνουν τεράστιο τραπέζι στην αυλή και στο τσακίρ κέφι τουφεκάνε για το καλωσόρισμα.

Κουπιάς - Γιάννης Λακής

Επάγγελμα: ψαράς. Ρίχνει δίχτυα το πρωί και τα μαζεύει το βράδυ. Το ψευδώνυμο του δόθηκε χάρη στα τεράστια χέρια του, με τα οποία από μικρός μπορούσε να πηγαίνει κόντρα στα κουπιά του πατέρα του. «Φτωχόψαρα σηκώνω, σαφρίδια, γόπες, μέλανες. Όλοι εδώ στο χωριό έχουμε ψευδώνυμα. Από ένα χούι, από μια σωματική ιδιαιτερότητα, αυτό είναι το σπορ, να βαφτιζόμαστε και να ξεβαφτιζόμαστε. Εμένα, ας πούμε, με λένε και Κουφογιάννη, γιατί αναγκάστηκα να βάλω ακουστικό»

78 SOUL

Λαψάνας - Νίκος Αϊβαλιώτης

Έχει στην πλατεία το παραδοσιακό καφενείο, το οποίο υπάρχει από το 1928. Εκτός από το καφενείο, κληρονόμησε από τον παππού του και το ψευδώνυμο Λαψάνας. Λαψάνα είναι ένα χόρτο με κίτρινο λουλούδι που τρώγεται σαλάτα «Όλως τυχαίως είμαι Άρης και θεωρώ τον εαυτό μου Μικρασιάτη κι όχι Χαλκιδικιώτη. Οι δικοί μας, όταν ήρθαν, ήταν έναν αιώνα μπροστά από τους “Μπουντοβίνους”. Τους λέμε έτσι εξαιτίας ενός τσίπουρου που έφτιαχναν, τον μπουντοβίνο».

Νίκος Αϊβαλιώτης aka Βελέντζας

Το «Βελέντζας» το οφείλει στον πατέρα του, που τον βάφτισε έτσι για το ατίθασο πυκνό μαλλί του. είναι κυνηγός και φιλόζωος ταυτόχρονα. Διαθέτει εκπαιδευμένα κυνηγόσκυλα, τα οποία έχουν δικαίωμα να κοιμούνται στο κρεβάτι του. Αγαπάει τα ζώα πιο πολύ από τους ανθρώπους, ενώ η τσαπατσουλιά του είναι περιώνυμη.

79

Ρίνγκο - Νικόλαος Χριστοφής

Τότε που μεσουρανούσε ο πιστολέρο Ρίνγκο και οι άλλες καουμπόικες ταινίες με τον Τζον Γουέιν, ο Νίκος σκότωσε ενώπιον πλήθους και με δεξιοτεχνική κίνηση ένα διερχόμενο ποντίκι. Οι απόψεις διίστανται για το αν το πέτυχε με πιρούνι ή φαλτσέτα. Σήμερα συνταξιούχος, στο παρελθόν ηλεκτρολόγος, μπογιατζής, λίγο κτίστης, πολυτεχνίτης, μπαλαδόρος, αλλά και επί τέσσερα χρόνια κοινοτάρχης. Μορφή.

Σεργιάνης - Τάσος Καρυοφίλης

Ιδιοκτήτης της ψαροταβέρνας «Σεργιάνι», ο Τάσος κατέχει και το αξίωμα του προέδρου της ποδοσφαιρικής ομάδας Ηρακλής Νέας Φώκιας, που αγωνίζεται στο Β’ Τοπικό. Πονάει την ομάδα, εξ ου και συνεχώς γυρίζει με λαχνούς στις τσέπες διοργανώνοντας λαχειοφόρους αγορές που κληρώνουν για τους τυχερούς μηχανάκια και αυτοκίνητα. Συχνάζει στο μπαρ «Ικόνιο», όπου γίνονται τα staff parties του «Sani Resort» κάθε Παρασκευή, κυκλοφορώντας ανάμεσα σε αιθέριες υπάρξεις. Έχει τον τρόπο του να πείθει τους παίκτες να αγωνιστούν για τα χρώματα του Ηρακλή χρησιμοποιώντας διάφορα δέλεαρ. Εκτός από το Σεργιάνης», γυρνάει και στο «Πιλάφας».

80 SOUL

Παπούτσος - Γιώργος Δεληγιάννης

Το παρατσούκλι του το κόλλησαν στο δημοτικό εξαιτίας των τεράστιων ποδιών του. «Είναι πλέον το κανονικό μου όνομα». Ο ιδιοκτήτης του καφέ-μπαρ «Ανεμώνη», που είναι ένας ροκ χώρος σε φιλοσοφία και πρακτική, διαθέτει το χάρισμα του κιθαρωδού ευρέως ρεπερτορίου, αφού η πένα του σολάρει με ροκ, μπουζ και ρεμπέτικα, καθώς το τελευταίο διάστημα μελετά και μεγαλουργεί και στο μπουζούκι.

Πάτριος - Ευάγγελος Μαλκουτζής

Πάτριος από το τραγούδι του Χάρρυ Κλυνν «πάτρια ο μουέρτε, άντε μια μπριζόλα φέρτε». «Μου το κόλλησε ο Μήτσος, φίλος και συγχωριανός μου, με το παρατσούκλι Σαρρής. Είμαι τσιγγάνος, κοινώς μου αρέσει ο free τρόπος ζωής, όπου γη πατρίς». Ταυτόχρονα, ο Πάτριος είναι και σκίπερ αλλά και μέγας χρυσοχέρης αναπαλαιωτής, αφού τίποτα δεν πετάει κι όλα τα ξαναφτιάχνει καινούργια. Τον φωνάζουν και Μπομ ο Μάστορας. Έζησε άγρια πράγματα στον πόλεμο της Κύπρου το 1974 ως τραυματιοφορέας, αλλά δεν θέλει να μιλάει για αυτά. Έχει ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο, από τον Ισημερινό έως τη Νορβηγία. Κυκλοφορεί ξυπόλητος παντού και πάντα.

81

Χαλκιδική Oh yeaaah! Πού και πώς πρέπει να ζήσεις το φετινό καλοκαίρι; Checked by SOUL magazine! Κοινώς, παραλίες, κοκτέιλ, πάρτι, γεύσεις, clubbing, ηλιοθεραπείες, αμμουδιές και φεγγαράδες. Έφυγες! Επιμέλεια Δημήτρης Αθανασιάδης

82 SOUL

Molos on the beach

Το beach bar που τα τελευταία δύο καλοκαίρια έφερε τα πάνω κάτω στις ημερήσιες ισορροπίες του Πρώτου Ποδιού της Χαλκιδικής. Το πράσινο της φύσης, το άσπρο του μαγαζιού, το χαρακτηριστικό βεραμάν του Μόλου, σε συνδυασμό με τους τεράστιους κορμούς που συγκρατούν το επιβλητικό δίχτυ, τις μαξιλάρες, τις αναπαυτικές ξαπλώστρες και τις σεζλόνγκ, τις πιο ωραίες παρουσίες, το πιο θετικό και χαρούμενο προσωπικό, τις πιο καλοκαιρινές μουσικές, το καταπληκτικό service και αυτήν την πρωτόγνωρη υποδομή για beach bar, όλα αυτά αποτελούν το κορυφαίο beach bar στο Πρώτο Πόδι Χαλκιδικής. Και, βέβαια, το πάρτι είναι πλέον μόνο εδώ, κάθε Σάββατο και κάθε Κυριακή απόγευμα. Ίσως τα κορυφαία πάρτι που γίνονται ανά την Ελλάδα σε beach bar, πρέπει να το ζήσεις, για να καταλάβεις. Molos on the beach στη Χανιώτη Χαλκιδικής, στο Πρώτο Πόδι, όταν βρεθείτε εκεί, θα καταλάβετε…

83

Angels

Είναι ίσως το πιο όμορφο και ένα από τα λίγα εναπομείναντα open air clubs στην Ελλάδα. Το μαγαζί το οποίο είναι για τη Χαλκιδική, με διαφορά, η πιο διαχρονική αξία στο clubbing. Ό,τι και να συμβαίνει στο Πρώτο Πόδι, ό,τι και να ανοίγει, ό,τι και να κλείνει, το Angels αποτελεί και παραμένει το πιο καυτό σημείο διασκέδασης. Εδώ το clubbing ξεκινάει περίπου στις 02:00 και στην πορεία περνάει σε μια άλλη διάσταση, φτάνοντας πολλές φορές έως και τις 09:00 το πρωί. Το ξημέρωμα στο Angels είναι πλέον μυθικό για όλη την Ελλάδα και απαραίτητο να το ζήσεις, εάν βρεθείς στο Πρώτο Πόδι της Χαλκιδικής. Angels όνομα και πράγμα, γιατί εδώ θα δεις τις πιο όμορφες φάτσες. Η μουσική, ακριβώς όπως πρέπει να είναι σε ένα καλοκαιρινό club, χωρίς όλα αυτά τα παρακμιακά φαινόμενα που δυστυχώς έχουν διεισδύσει στα clubs τα τελευταία χρόνια. Το κατάλευκο Angels, στην Καλλιθέα Χαλκιδικής, συνεχίζει να είναι το καλοκαιρινό clubbing στα καλύτερά του και μάλιστα με διαφορά!

84 SOUL

Άνεμος

Το beach bar του κάμπινγκ Blue Dream, στη χερσόνησο της Σάνης, διαθέτει θάλασσα καταπληκτική, ξαπλώστρες αλλά και white lounge για ατελείωτες ώρες δροσιάς, βουτιάς και τεμπελιάς. Σούπερ κοκτέιλ και συνεχής αίσθηση πάρτι που κορυφώνει τα απογεύματα με τα περίφημα sunrise grooves που διαλέγουν γνωστοί djs της πόλης, αλλά και το γνήσιο νυχτερινό κλάμπινγκ όπως εξελίσσεται έως το πρωί της άλλης μέρας. Φυσάει λέμε.

Παπαρούνα

Στην ακτή Ζωγράφου, με μιας σπάνιας αισθητικής για beach bar διακόσμηση και με την καταπληκτική κουζίνα της μαμάς «Παπαρούνας», που από τα Λαδάδικα μετέφερε την γκουρμεδιά στη Χαλκιδική. Κοκτέιλ, Cayetano, τρελά πάρτι, live, ρακετοπόλεμος, και τα καλύτερα παιδιά της Θεσσαλονίκης, μέρα και νύχτα, εκεί.

Χελώνα

Στην Κύψα, με τις πιο ψυλλιασμένες μουσικές και τις πιο τρελαμένες νύχτες. Ο dj Θανάσης Χαλκιάς και καμιά δεκαριά σπέσιαλ πάρτι και live σε συνδυασμό με το κύμα, τα κλαμπ σάντουιτς και τον σπέσιαλ κοκτέιλ μπάρμαν που όλο το καλοκαίρι μεγαλουργεί, ίσως εξηγεί γιατί και φέτος η Χελώνα, περικυκλωμένη από ηλιοτρόπια και τα πιο καυτά μπικίνι της Θεσσαλονίκης, είναι η πρωτεύουσα του κεφιού.

Ethnik

Πολύχρωμο, tribal σαν να δραπέτευσε από την Καραϊβική! Το beach bar θρύλος της Τριστινίκας χρόνια τώρα παρτάρει ασύστολα με μπίρες, ενώ φέτος στα ντεκ ο αρχηγός Γιώργος Τερτιλίνης μπερδεύει Buena Vista με Libertines. Θάλασσα γυαλί, όλη η εναλλακτική Θεσσαλονίκη εκεί, κοινώς άρωμα και αύρα μποέμικης καλοκαιρινής ελευθερίας.

Kohi

Στην υπέρτατης ομορφιάς κρυσταλλογαλαζοπράσινης παραλίας του Πόρτο Καρράς, θα βρεις το πιο high quality beach bar του Δεύτερου Ποδιού, με κορμιά, ξαπλώστρες και πλήθος παραδομένο στο κύμα της θάλασσας και τον ωκεανό των ηχείων, αφού τα πάρτι δίνουν και παίρνουν. Εξωτικά κοκτέιλ, fingerfood αξιώσεων, κατάσταση σούπερ lounge. Σε περίπτωση που δοθούν καλοκαιρινά Όσκαρ, σηκώνει άνετα αυτά στις κατηγορίες: Best Cocktails by Larry, Αναπαυτικότερη Ξαπλώστρα και Καλύτερο Κλαμπ Σάντουιτς με την υπογραφή της Mamma Exarho!

85

Ένα boutique hotel στην Τριστινίκα, μια άλλη Χαλκιδική, ένα lounge καλοκαίρι και ιστορίες θερινής διαβίωσης για όσους επιμένουν σε κάποια στάνταρ ποιότητας που δεν κοστίζουν χρυσάφι. Τεσταρισμένα πράγματα. Κείμενο Στέφανος Τσιτσόπουλος Φωτογραφία Αλέξανδρος Τσολάκης

Δεσποτικό Η δική μου Τριστινίκα

86 SOUL

87

88 SOUL

Τριστινίκα, τέλη της δεκαετίας του ’80. Το ζεύγος Ακριβού και Αναστασίας Τσολάκη από την Αθήνα γεύεται τις χαρές και τις χάρες ενός μέρους που κατά γενική ομολογία όσων το έζησαν προσομοιάζει με τον Παράδεισο. Γυμνισμός, κρυστάλλινα νερά, ζωή στη φύση παρέα με τον ήλιο και κάποιες γελάδες που βόσκουν στα παρακείμενα χωράφια. Αυτή ήταν η Τριστινίκα της εποχής, μια μίξη χίπικης διαβίωσης και cool αναχωρητισμού για όσους ταξιδιώτες τη διάλεγαν για καλοκαιρινό προορισμό. «Κύριε πιλότε, αφού σου αρέσει εδώ τόσο πολύ, γιατί δεν αγοράζεις μερικά στρέμματα γης, εφόσον πωλείται;» Μάχιμος αεροπόρος, ο Ακριβός Τσολάκης είναι ακόμα για τους ντόπιους «ο πιλότος». Αγοράζει δίχως δεύτερη σκέψη τα δώδεκα προς πώληση στρέμματα και χτίζει κάπου στις αρχές του ’90 έναν ξενώνα που δέχεται μόνο φίλους. Η Χριστίνα και ο Αλέξης Τσολάκης, μικρά παιδιά τότε, θυμούνται εκείνα τα καλοκαίρια όπου πρωτομυούνται στη μαγεία μιας Χαλκιδικής, αγνής και ανόθευτης από τους νεοβάνδαλους του σήμερα. Και ντόπιους, και τουρίστες. Κάπως έτσι, με αυτόν τον μικρό ξενώνα, ξεκινάει η ιστορία του ξενοδοχείου «Δεσποτικό», που με τα χρόνια επεκτείνεται, μεγαλώνει, εμπλουτίζεται και αναμορφώνεται, μέχρι να έρθει στη σημερινή του μορφή: apartment hotel and suites. Μια νύχτα Σαββάτου και κάτω από έναν τρελό έναστρο ουρανό, με κοκτέιλ Negroni στα ποτήρια και τους Morcheeba από τα ηχεία του pool bar να παιανίζουν «Let Me See», ο Αλέξης και η Χριστίνα Τσολάκη μας υποδέχονται στο ξενοδοχείο τους και μας ξεναγούν στο τώρα.

D for design Υπερντιζαϊνάτα δωμάτια. Ευρύχωρα, καλαίσθητα, εξοπλισμένα με όλα τα κομφόρ. Το κίτρινο των κτη-

ρίων σε συνδυασμό με το πράσινο του γκαζόν, το μπλε της πισίνας και το γαλάζιο της θάλασσας του χαρίζουν μια αύρα μεξικάνικης χασιέντας. «Ποιοι το προτιμούν;» ρωτώ τη Χριστίνα. «Οι πάντες!» απαντά. Το «Δεσποτικό» είναι φιλικό είτε για ζευγάρια και παρέες που θέλουν να ριλαξάρουν στην Τριστινίκα είτε για μποέμικες οικογένειες με μικρά ή και πολύ μικρά παιδιά που αρνούνται να υποταχτούν στη μίζερη λογική του χαλκιδικιώτικου rooms to let, επιλέγοντας άνεση και ποιότητα σε προσιτή τιμή. Πιστοποιούμε του λόγου το αληθές σκανάροντας το πλήθος που παίρνει πρωινό μαζί μας. Διαφημιστές από τη Σόφια, καθηγητές πανεπιστημίου από το Βελιγράδι, επιχειρηματίες από Βουκουρέστι, αρχιτέκτονες από Θεσσαλονίκη… «Όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο, δεν κάνουμε κάποιου είδους οργανωμένης προώθησης, διαφήμισης ή στοχευμένου μάρκετινγκ. Χρόνια τώρα, το “Δεσποτικό” πάει στόμα στόμα, ανάμεσα σε μας και τους ταξιδιώτες που το προτιμούν υπάρχει πλέον μια καλή προσωπική σχέση. Όποιος έρχεται ξαναέρχεται» λένε τα παιδιά. Περιπλανιόμαστε στους εξωτερικούς χώρους, ενώ δίπλα μας άλλοι τραβούν για την παραλία και άλλοι χαλαρώνουν στην πισίνα. Μια αφίσα προπαγανδίζει τη νυχτερινή ταινία, μιας και το «Δεσποτικό» διαθέτει και το δικό του μίνι θερινό σινεμά. Το ρόστερ του διαθέτει: 35 δωμάτια, 4 luxury σουίτες με σάουνα χαλάρωσης, υδρομασάζ και γυμναστήριο, σύνολο κλινών 100, παιδότοπο, μίνι μάρκετ, gift shop, γήπεδα τένις, ακόμα και υπαίθριο σκάκι. Αποφασίζουμε να κολυμπήσουμε στη θάλασσα. Γιατί η παραλία του «Δεσποτικού» είναι πεντάστερη. Και πέρα από το απέραντο γαλάζιο, διαθέτει και μια σπάνια για την Τριστινίκα ιδιωτικότητα. Ένα Aperol Spritz ακόμα; Έτσι λένε το κοκτέιλ που παραγγέλνει ο Αλέξης

κρατώντας κάποιες από τις χειμωνιάτικες συνήθειές του στη Φραγκφούρτη, όπου κατοικοεδρεύει, μέχρι να ανοίξει ο μπουφές. Είτε για μεσημεριανό είτε για βραδινό γεύμα, η κουζίνα του «Δεσποτικού» πατάει σε μερικές σταθερές συνταγές και συνήθειες ελληνικής γεύσης. Και το σημαντικότερο, χρησιμοποιεί ολόδικά της προϊόντα, αφού εδώ το λάδι ή η μαρμελάδα μούρου, τα οπωρικά ή το κρασί προέρχονται από δικές τους καλλιέργειες. Τα μακαρόνια με κιμά είναι σαν της μαμάς σου. Οι πατάτες και το ψάρι φούρνου, η σούπα λαχανικών, το μοσχαράκι, όλα είναι μαγειρεμένα με σπιτίσια μαεστρία. Δειπνούμε σε ένα ρεστοράν όπου φωτισμός, τραπεζαρία και ειδικές κατασκευές σκίασης προάγουν την καλαισθησία και δημιουργούν chill out and gourmet summer feeling. Μετά το γλυκό, μετακομίζουμε στον «πύργο»! Γιατί το ψηλότερο σημείο του ξενοδοχείου είναι η τέλεια νυχτερινή ατραξιόν-παραίσθηση. Από εδώ βλέπεις όχι μόνο το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής αλλά και τον Όλυμπο! Η νύχτα είναι ήσυχη, μιας και οι περισσότεροι που μένουν εδώ έχουν ήδη αποτραβηχτεί στα δωμάτια ή τα μπαλκόνια τους. Η Χριστίνα και ο Αλέξης καμαρώνουν, χωρίς έπαρση ή αυταρέσκεια, περήφανοι όμως για τη συνολική εικόνα. Άλλο ένα καλοκαίρι θα κυλήσει ήρεμα και χαλαρά, αφού αυτός είναι ο κανόνας, το άλφα και το ωμέγα της «δεσποτικής» θερινής διαβίωσης. Δεν έζησα την παραδεισένια Τριστινίκα της δεκαετίας του ’80, πριν πλακώσει ο «πολιτισμός»μπουλντόζα των nineties και των zeros, που σκότωσε την αγνότητα της Χαλκιδικής. Όσα όμως έζησα στο «Δεσποτικό» αυτό το long weekend δείχνουν να έρχονται από εκείνες τις μέρες της αθωότητας.

Satisfaction γκαραντί! hoteldespotiko.gr

89

90 SOUL

Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος Business as usual: ίντριγκα, δολοπλοκίες, παρασκήνιο, «στρατόπεδα», καλλιτεχνικοί διευθυντές που έρχονται και φεύγουν. Τι συμβαίνει χρόνια τώρα στο ΚΘΒΕ; Κείμενο Τάσος Ρέτζιος Φωτογραφία Σάκης Γιούμπασης

Έγκλημα στα παρασκήνια

Κάθομαι απέναντι από την Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, μεταξύ μας ΕΜΣ. Είναι η «παραδοσιακή» έδρα του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, μεταξύ μας ΚΘΒΕ. Εδώ και λίγες ημέρες έχει τελειώσει η «βασιλεία» Σωτήρη Χατζάκη και μια νέα εποχή, με τον Γιάννη Βούρο στη διεύθυνση, ξεκινάει. Κοιτάζω προς τα πίσω στον χρόνο, σκέφτομαι πόσους καλλιτεχνικούς διευθυντές υποδέχτηκα, πόσους αποχαιρέτησα· μετράω: 27 χρόνια ασχολούμαι, ζω, τρέφομαι από τον πολιτισμό, το σινεμά, το θέατρο, τις τέχνες, τα περισσότερα από αυτά δημοσιογραφώντας. Ξέρω κι εγώ τον χρυσό κανόνα, ότι όποιον κρατικό φορέα πολιτισμού κι αν σκαλίσεις κάτι θα βρεις που θα μυρίζει σαν σκάνδαλο, θα έχει γεύση σκανδάλου, θα παίρνει και τη μορφή σκανδάλου, διάολε, θα πρέπει να είναι σκάνδαλο! Δεν υπάρχει παράπονο με το ΚΘΒΕ: μας έχει δώσει χρόνια τώρα ψωμί, με τους εκάστοτε καλλιτεχνικούς του διευθυντές, άλλοτε εξαιτίας της διοίκησής τους, άλλοτε ένεκα του προγράμματος που έφτιαχναν, άλλοτε απλώς και μόνο γιατί υπήρχαν. Από κοντά και οι ηθοποιοί - επιτομή της σπουδαίας ερμηνείας. Το ΚΘΒΕ, όμως, είναι και άτυχο. Δεν μοιράζει θέσεις και ολιγοήμερες συμβάσεις σε ανθρώπους της πόλης, όπως έχει τη δυνατότητα να κάνει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, ως εκ τούτου δεν υπάρχει… «κράτημα» στην κριτική που του γίνεται - και είναι αλήθεια πως πολλές φορές τα εσκαμμένα έχουν ξεπεραστεί. Πίνω μια γουλιά από τον καφέ, σκέφτομαι ότι υπήρχαν και εποχές ευτυχισμένες στο ΚΘΒΕ, μονάχα που εγώ δεν τις θυμάμαι. Δεν θυμάμαι καλά τον Βολανάκη, ήμουν μικρός, σνόμπαρα οτιδήποτε δεν ήταν underground και ακατάταχτο, ας πούμε ότι η ιστορία μας ξεκινάει από τον Βασίλη Παπαβασιλείου. Μίζερη εποχή, η πόλη ετοιμαζόταν για την Πολιτιστική Πρωτεύουσα και το μεγάλο πολιτιστικό φαγοπότι, θέατρα ακόμα δεν υπήρχαν, μονάχα η ΕΜΣ απέναντί μου, όπου και το «Υπερώο» των μικρών θαυμάτων. Έφτανε στα αφτιά μου ο απόηχος των εποχών όπου το ΚΘΒΕ ακουμπούσε την πρωτοπορία, ο Παπαβασιλείου ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος και πολλές καλές θεατρικές μνήμες πολλών ανθρώπων της πόλης από εκεί προέρχονται. Γεμίστε τα θέατρα! Όταν ήρθε ο Διαγόρας Χρονόπουλος, ένας άνθρωπος κάπως τραχύς τότε και δύσκολος, τα θέατρα ήταν έτοιμα κι έπρεπε να γεμίσουν. Αλλά πώς γεμίζεις ταυτόχρονα την ΕΜΣ, το Βασιλικό, τη Μονή Λαζαριστών των εκατοντάδων θέσεων. Όχι πάντως θύοντας στην πρωτοπορία κι ως εκ τούτου καλώς ήρθες… λαϊκό θέατρο. Την ανάγκη φιλοτιμία κάνοντας, από εδώ και πέρα, καλλιτεχνικοί διευθυντές, αρμόδιοι υπουργοί και αντίστοιχοι φορείς πάντα θα κάνουν λόγο και για μια πρωταρχική αποστολή των κρατικών σκηνών της χώρας, να προσφέρουν θέατρο για όλους, κυρίως δε για το μεγάλο κοινό των, ας τους πούμε, ελλήνων φορολογούμενων. Όχι, τα κρατικά θέατρα δεν είναι αυτά που θα ανοίξουν την πόρτα στο καινούργιο, στο άλλο, στο διαφορετικό. Μπορούν να το κάνουν δευτερευόντως, αφού ρίξουν το βάρος στις μεγάλες παραγωγές, στις παραστάσεις με ονόματα που θα κόβουν εισιτήρια και στην κυρίαρχη αποστολή της περίφημης ανταποδοτικότητας: γεμίστε τα θέατρα που σας κάναμε! Το «δευτερευόντως» στο ΚΘΒΕ σήμαινε ότι μιαδυο παραγωγές τον χρόνο στις μικρές του σκηνές το «ξέπλενε» καλλιτεχνικά, την ώρα που όλη η δυναμική πήγαινε στις μεγάλες σκηνές και παραγωγές. Το αποτέλεσμα ήταν μια χρονιά να θεωρείται κακή, όταν δεν «πήγαιναν» οι μεγάλες παραγωγές και καθόλου να μη μετράει το όποιο καλλιτεχνικό επίτευγμα μιας «μικρής» παράστασης.

91

Τέλος πάντων, έτσι κύλησε το πράγμα και με τον Βίκτωρα Αρδίττη, έναν άνθρωπο τελείως χαμηλών τόνων (κάποιοι λένε και ικανοτήτων, αλλά ο ίδιος φρόντισε να το διαψεύσει με μερικές ενδιαφέρουσες σκηνοθεσίες του αλλά και με το έργο του στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ). Τόσο χαμηλών που, όταν ο τότε πανίσχυρος γενικός γραμματέας του Υπουργείου Πολιτισμού το πέταξαν με σκαιό τρόπο έξω από το ΚΘΒΕ, πριν ολοκληρωθεί η θητεία του, για να τοποθετήσει τον Νικήτα Τσακίρογλου, αυτός έβγαλε ανακοίνωση με την οποία… ευχόταν στον αντικαταστάτη του να είναι σιδεροκέφαλος! Ο «μεσαίωνας» του Νικήτα Τσακίρογλου Επί Νέας Δημοκρατίας, λοιπόν, ο μεγάλος ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του ΚΘΒΕ. Έχει σημασία ποιος κυβερνούσε τη χώρα; Έχει, γιατί παρά το τότε «σεμνά και ταπεινά» που διακήρυσσε δημοσίως ο Κώστας Καραμανλής ο Β’, τα διάφορα στελέχη του σκάρωναν σκάνδαλα, Βατοπέδια και κυρίως έρχονταν με… άγριες διαθέσεις - δημόσιες αρετές, ιδιωτικά βίτσια. Φαίνεται πως ένας άτυπος κανόνας που λέει ότι συνήθως οι σπουδαίοι στην τέχνη τους άνθρωποι δεν είναι και οι άνθρωποι που θα ήθελες να πιεις ένα ποτό μαζί τους ισχύει, τουλάχιστον ίσχυσε στην περίπτωση διοίκησης Τσακίρογλου στο ΚΘΒΕ. Οι εργαζόμενοι ακόμα θυμούνται την πρώτη ημέρα του στο θέατρο (ή μήπως ήταν… πριν;) όπου έμπαινε στα γραφεία και ρωτούσε με άγριο και σκαιό ύφος με τι ακριβώς ασχολούνται, ποιος τους έβαλε και αν είναι κάτι σαν… πρασινοφρουροί. Δύσκολος άνθρωπος, δύσκολες και οι σχέσεις με τους ηθοποιούς και το προσωπικό, οπότε δεν άργησαν να βγαίνουν και προς τα έξω «πιπεράτες» λεπτομέρειες σχετικά με τη διαχείριση, ενώ ο απόλυτος εγωκεντρισμός του δεν άφηνε περιθώρια συνεννόησης ούτε με τους εργαζόμενους ούτε με τον Τύπο. Ο Τσακίρογλου ένιωθε πανίσχυρος κι ένα φεγγάρι όντως ήταν, κι αυτό τον έκανε να νιώθει και ανέλεγκτος. Δημιουργούσε ολόκληρες γιγάντιες παραστάσεις μιούζικαλ μόνο και μόνο για να δώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη σύζυγό του Χρυσούλα Διαβάτη· ακόμα ακούγονται τα χαχανητά της αίθουσας στην ΕΜΣ για την «ερμηνεία» της στο -αν έχετε το Θεό σας!- «Hello Dolly». Αφήνοντας πίσω του μια μεγάλη οικονομική τρύ92 SOUL

πα (που κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ελέγξει, να διασταυρώσει και να καταλογίσει ευθύνες) ο Τσακίρογλου έφυγε, παραιτήθηκε, εκδιώχτηκε, τέλος πάντων άφησε τη Θεσσαλονίκη μουτρωμένος και τσαντισμένος, γιατί λέει ότι πολεμήθηκε από τους πάντες. «Αν έμενε μια θητεία ακόμα, το ΚΘΒΕ θα έπρεπε να μπει… στο άρθρο 99» μου λέει ένας ηθοποιός, που μάλλον ευνοήθηκε επί εποχής του… Η αυτοκρατορία του Σωτήρη Χατζάκη Είναι Αύγουστος 2009 και το ΚΘΒΕ αποκτά τον νέο του καλλιτεχνικό διευθυντή. Είναι ο Σωτήρης Χατζάκης, ένας σκηνοθέτης πολλαπλών θεατρικών εμπειριών που έχει αφήσει εποχή με τη «Νύχτα του τράγου» και τη «Φόνισσα». Μύστης τρομερός της ελληνικής παράδοσης και άνθρωπος που ανανέωσε με τον δικό του τρόπο το θέατρο, δείχνει να είναι μια εξαιρετική επιλογή για τη θέση, δεδομένου ότι μέχρι να πεθάνει ο Νίκος Κούρκουλος ήταν αναπληρωτής διευθυντής στο Εθνικό Θέατρο, άρα διέθετε και τη διαχειριστική εμπειρία ενός μεγάλου θεάτρου. Υπουργός Πολιτισμού, αυτός που τον διόρισε δηλαδή, ήταν τότε ο νυν πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. «Αυτό εξηγεί πολλά» μου λέει ένας άνθρωπος της πολιτιστικής πολιτικής από την Αθήνα και στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας. «Ο Σαμαράς είναι άνθρωπος που σέβεται τις παλιές γνωριμίες και δεν ξεχνάει όσους τον στηρίζουν», συνεχίζει. «Πριν από τις εκλογές θα θυμάσαι που ο Χατζάκης ήταν στην πρώτη γραμμή της συνάντησης που είχε ο Σαμαράς με τους καλλιτέχνες και τους ανθρώπους του πνεύματος. Δεν το ξέρω σίγουρα, αλλά νομίζω πως ήταν αυτός που την είχε διοργανώσει. Εδώ και καιρό ξέραμε ότι τον Γιάννη Χουβαρδά στο Εθνικό θα τον αντικαταστούσε, όταν έληγε η θητεία του, ο Χατζάκης, όπως κι έγινε». Ο… άνθρωπός μου στη Νέα Δημοκρατία μου λέει και άλλα από το παρασκήνιο της επιλογής και της μεθοδικότητας με την οποία διεκδίκησε τη θέση ο Χατζάκης, αλλά μου επισημαίνει ότι πιστεύει πως θα είναι ένας καλός καλλιτεχνικός διευθυντής. «Εδώ, πάντως, τουλάχιστον τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, δεν ήταν ένας καλός καλλιτεχνικός διευθυντής» μου λέει μια ηθοποιός του ΚΘΒΕ που ζητάει να μη γράψω το όνομά της, «γιατί να ξέρεις πως ο Χατζάκης είναι πολύ εκδικητικός»…

Μια κάπως προσωπική ιστορία Ας ανοίξει εδώ μια παρένθεση. Η δική μου εμπειρία με τον Σωτήρη Χατζάκη ξεκινάει πριν από τη θητεία του στο ΚΘΒΕ, με μια συνέντευξη που του πήρα για τον «Αγγελιοφόρο». Ήμουν αρχισυντάκτης στο πολιτιστικό τμήμα (τότε που είχε νόημα να είσαι), δεν έπαιρνα πια συχνά συνεντεύξεις από έλληνες καλλιτέχνες, αλλά ο Χατζάκης με κέντρισε. Μετά τη συνέντευξη με κέρδισε κιόλας: ήξερε τι ήθελε να πει, ήξερε τι ήθελε να κάνει, μου ανέλυε κάθε σκηνή σαν να μην υπήρχε αύριο, έκρυβε από πίσω του τόνους διαβασμάτων, ήταν παθιασμένος με αυτό που έκανε, μιλούσε με ωραία ελληνικά κι επιπλέον… ήταν και μάγκας! Εξέφρασα τον ενθουσιασμό μου και στο γραπτό - δεν είμαι ακριβώς ο δημοσιογράφος που θα τηρήσει αποστάσεις από την εμπειρία του. Μετά από καιρό, μπορεί και χρόνια, ο Χατζάκης, με μια άλλη παράσταση, ανέβηκε ξανά στη Θεσσαλονίκη. Με έψαξε και μου ζήτησε να κάνουμε άλλη μια συνέντευξη: «Σε αναζήτησα γιατί ήταν πολύ ωραία την άλλη φορά και κυρίως έγραψες αυτά ακριβώς που είπαμε». Κάτι τέτοια συνήθως με απωθούν, αλλά ένιωσα ειλικρίνεια απέναντι και ξανακάναμε συνέντευξη. Τώρα το κλίμα ήταν πιο διαχυτικό, σχεδόν προσωπικό, άρχισε να μου λέει και προσωπικά θέματα, σύντομα με θεωρούσε φίλο του, μου το είπε, κολακεύτηκα, εκτιμούσα κι εκτιμώ την ουσία της καλλιτεχνικής του δουλειάς. Την περίοδο του διορισμού του δεν δίστασα να γράψω υπέρ του, δεν ήταν μόνο εξαιτίας της φιλίας, πίστευα πραγματικά ότι θα δώσει άλλη πνοή στο ΚΘΒΕ. Περνούσα μια δύσκολο περίοδο και είχαμε επικοινωνία και προσωπική, κάποια στιγμή πήγαμε να κάνουμε και μια συνεργασία, μια πρόταση που είχα, αλλά μάλλον δεν το ήθελα και πολύ και δεν προχώρησε. Αυτό που εγώ βίωνα εκείνη την περίοδο ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε να «αερίσει» το ΚΘΒΕ, να το ανοίξει στον κόσμο, να το κάνει θελκτικό. Μου έλεγε πως ονειρεύεται ένα θέατρο χωρίς τοίχους, να ταξιδεύει και να πηγαίνει παντού και εν ολίγοις το ψιλοέκανε: πήγε θέατρο στους ανήμπορους ανθρώπους στο σπίτι τους, έδωσε τα κτήρια σε ανθρώπους και ομάδες, έκανε περιοδείες παντού, συνομίλησε με το εξωτερικό, ανοίχτηκε και άνοιξε τις πόρτες του στον καθένα, ήταν καλά…

Άνοιξη και χειμώνας… Έχω απέναντί μου έναν από τους ηθοποιούς του ΚΘΒΕ που δεν ανήκει σε εκείνους που κρέμασαν ένα πανό στην πρόσοψη της ΕΜΣ, το οποίο έγραφε «Σωτήρη Χατζάκη σ’ ευχαριστούμε για όσα έκανες στο ΚΘΒΕ», και σίγουρα έχει να πει πολλά για το τελευταίο διάστημα της θητείας του. Για τον πρώτο καιρό, όμως, μόνο καλά λόγια έχει φυλαγμένα: «Μας κέρδισε όλους από την αρχή. Ήταν πάντα στο πλάι των εργαζομένων και των ηθοποιών και μάλιστα πολλές φορές με κίνδυνο για τον ίδιο. Ήταν ένας διορισμένος διευθυντής και δεν βλέπεις συχνά τέτοιους διορισμένους διευθυντές, να αρνείται να εφαρμόσει εντολές του υπουργείου, να μην εφαρμόζει μνημονιακά μέτρα, να συζητάει μαζί μας. Όταν ερχόταν κάποιο χαρτί, ας πούμε, κάποιο που να ζητούσε να κατέβουν οι μισθοί μας, αυτός έλεγε “ό,τι πει το σωματείο”, λέγαμε εμείς “όχι”, “όχι” έλεγε κι αυτός. Μας υπερασπίστηκε». Μια άλλη ηθοποιός του ΚΘΒΕ μου λέει πως «χάρη στον Χατζάκη το ΚΘΒΕ ανοίχτηκε στον κόσμο, πήρε άλλη δυναμική κι έκανε δράσεις που είναι σημαντικές, τόσο για εμάς τους ηθοποιούς που έχουμε να δουλέψουμε δημιουργικά, όσο και για την κοινωνία. Κι αν χρειάστηκε να κάνει ελιγμούς, να κάνει αυτό που λένε λαϊκίστικο θέατρο, μαγκιά του, γιατί στην ουσία εξυπηρετήθηκε το θέατρο και ο κόσμος». «Θα συμφωνήσω με όλα αυτά», μου τονίζει μια ακόμα ηθοποιός του ΚΘΒΕ, που αισθάνεται ευνοημένη από τον Χατζάκη - άλλωστε όλοι όσοι μου μίλησαν αυτό αισθάνονται. «Από τότε που ξεκίνησε η συνεργασία με το Ακροπόλ, όμως, σαν να έγινε ένας άλλος. Θεωρώ πως ένιωσε ότι είναι παντοδύναμος, άλλαξε, έγινε κάπως τυραννικός και αυταρχικός και έκανε πολλά». Πολλά; Αυτό που οι περισσότεροι με τους οποίους μίλησα αναφέρουν είναι μια ομάδα ηθοποιών, όχι πολυάριθμη, αλλά εξόχως δυναμική, που έπαιζαν τον ρόλο της… εμπροσθοφυλακής, ήταν κάτι σαν αυλή του και ο βραχίονάς του! Τι κέρδιζαν; Έπαιζαν συνέχεια σε μεγάλες παραγωγές, δίδασκαν στη Δραματική Σχολή, έπαιρναν τα περίφημα εκτός έδρας κλπ. «Πέρυσι, με το “Μεγάλο μας τσίρκο”, τον υποστήριζε όλος ο θίασος, αλλά μετά άλλαξε κι αυτό» λέει ο πρώτος ηθοποιός που μίλησα. Άκουσα κι εγώ σαν φήμη ότι με το τέλος της τεράστιας περιοδείας της παράστασης, την οποία σκηνοθέτησε ο ίδιος και την

πήγε παντού με επιτυχία, έστειλε στους συντελεστές μια άκρως συγκινητική ευχαριστήρια επιστολή. «Καλά», μου λέει η επικριτική απέναντί του ηθοποιός, «όποιος δεν έκλαψε τότε, όταν διαβάστηκε η επιστολή, δεν μπήκε μετά στη νέα παραγωγή, ψάξ’ το»! Κόντρες και μυστήρια Δεν το έψαξα. Αντιθέτως έψαξα και βρήκα πως όντως υπάρχει μια τέτοια ομάδα ηθοποιών και ότι η πρόσφατη κόντρα με τον τέως πρόεδρο του ΚΘΒΕ, Μάκη Τρικούκη, είχε αυτήν την ομάδα μπροστά, ενώ ο Χατζάκης συμμετείχε στο παρασκήνιο… συμπαραστεκόμενος. «Φυσικά τηλεφωνούσε σε πολλούς ηθοποιούς εκθέτοντας την κατάσταση με τον Τρικούκη και ζητώντας τους να παρέμβουν, να διακόψουν τα συμβούλια, να κινητοποιηθούν»! Είχε δίκιο; «Κοίταξε», μου απαντάει η παραπάνω ηθοποιός, «μάλλον είχε, υπάρχει οσμή σκανδάλου με τον Τρικούκη και την εταιρία συγγενικού του προσώπου που ανέλαβε τα ευρωπαϊκά προγράμματα του ΚΘΒΕ. Αλλά, σε παρακαλώ, πες μου, έχεις δει ποτέ εργαζόμενους να κάνουν απεργίες και να διακόπτουν συμβούλια για τα ΕΣΠΑ της εταιρίας τους. Εξάλλου, όλα αυτά γίνονταν λίγες ημέρες πριν εκπνεύσει η θητεία Τρικούκη». Μεταφέρω αυτά τα λόγια σε έναν άλλο ηθοποιό του ΚΘΒΕ. Εκνευρίζεται και μου λέει: «Τρίχες! Ήθελαν να περάσουν αποφάσεις για ΕΣΠΑ και να τα πάνε εκεί που θέλουν, λίγο πριν φύγουν. Ευτυχώς τους αποτρέψαμε». «Εγώ ξέρω», λέει η ηθοποιός, «πως η διακοπή του τελευταίου διοικητικού συμβουλίου είχε ως αποτέλεσμα να μην πληρωθούμε»… Άκουσα και άλλα πολλά για τον Σωτήρη Χατζάκη για αυτό το ρεπορτάζ που επιμελώς απέφευγα να κάνω όλα αυτά τα χρόνια (η προσωπική ιστορία που σας περιέγραψα πιο πάνω με απέτρεπε): για το ρεπερτόριό του που χάιδευε τα χαμηλά ένστικτα, για τις δημόσιες σχέσεις που αναπτύσσει σε κάθε ευκαιρία, για την αυτοπροβολή του, για το ότι το ΚΘΒΕ δεν είχε ένα μεγάλο όραμα, για πολλά… Άκουσα κι άλλα, για τα χρήματα που έφερε στο θέατρο, για το άνοιγμα, για το ότι καταφέρνει και σε παίρνει μαζί του, για τον ιδεώδη χειρισμό του με τον Τύπο, για το ότι έδωσε φωνή σε πολλούς, για πολλά… Υπάρχουν και γεγονότα. Όπως εκείνο με την κλοπή του ταμείου, 80.000 ευρώ, τον περσινό Δεκαπενταύγουστο, όταν από αμέλεια ο ταμίας κι

ένας ηθοποιός του ΚΘΒΕ, άφησαν το αμάξι τους τα ξημερώματα για να τσιμπήσουν κάτι κι ένας κλέφτης έσπασε το τζάμι κι άρπαξε (τη σωστή!) τσάντα με το ταμείο, που δεν θα έπρεπε να είναι κανονικά εκεί. «Οι πάντες είναι στη θέση τους», μου λέει η ηθοποιός και χαμογελώντας αφήνει να εννοηθεί πως δεν είναι καθόλου σίγουρη πως όντως υπήρχαν λεφτά σε εκείνη την τσάντα. Τέλος πάντων, ό,τι δεν αποδεικνύεται απλώς μπορεί να μην υπάρχει και είναι σίγουρο πως όλα τα κεφάλαια του μυθιστορήματος του ΚΘΒΕ με πρωταγωνιστή τον Χατζάκη δεν τα έχουμε μάθει όλα και στην πραγματική τους μορφή. Τώρα μένει να δούμε πώς θα κινηθεί στο Εθνικό Θέατρο, μια θέση την οποία την ήθελε από τότε που πέθανε ο Κούρκουλος, αλλά η συνομιλήτριά μου έχει έναν… κακό λόγο και γι’ αυτό: «Είδες τη συνέντευξη Τύπου που έδωσε για το πρόγραμμα; Ήταν μόνος του σαν αυτοκράτορας. Θεώρησε τον Ξαρχάκο, ως πρόεδρο του Εθνικού, δεδομένο και την πλήρωσε». Όντως, αυτήν την παραίτηση του Ξαρχάκου δεν πρέπει να την περίμενε ο Χατζάκης, ειδικά μετά το δέσιμο που είχαν με το «Μεγάλο μας τσίρκο». Άλλη μια κόντρα με έναν πρόεδρο… Τώρα το ΚΘΒΕ έχει τον Γιάννη Βούρο καλλιτεχνικό διευθυντή και όλοι οι συνομιλητές μου λένε ότι μοιάζει να είναι πολύ δίκαιος, δουλεύει πολύ και κυρίως έχει δηλώσει ότι δεν του αρέσουν οι αυλές. «Καλά», επιμένει ο ηθοποιός, «κι ο Χατζάκης έτσι ξεκίνησε»… Έγραψα τόσες λέξεις κι ακόμα δεν κατέληξα τι γεύση άφησε πίσω της η θητεία Χατζάκη στο ΚΘΒΕ, ούτε βέβαια μπόρεσα να δω εμένα μέσα από όλο αυτό. Άκουγα όλα αυτά κι άλλα τόσα, αλλά μόλις πήγαινα να ξεκαθαρίσω κάτι, ερχόταν μια εικόνα και μου θόλωνε (ή μου άνοιγε;) το μυαλό: στην κηδεία της μάνας μου, σε μια άκρη, απόμερα, βλέπω από μακριά τον Χατζάκη, μαζί με τον φίλο του, τον Γρηγόρη Καραντινάκη, χωρίς να έχω ειδοποιήσει, το έμαθε και ήρθε. Συγκινήθηκα πολύ κι ακόμα συγκινούμαι, όσο κι αν μια συνάδελφος που τον ξέρει μου λέει «μη μασάς, είναι μεγάλος δημοσιοσχετίστας». Η συγκίνησή μου, όμως, της λέω, ήταν αληθινή. Όπως και η πορεία του ΚΘΒΕ αυτά τα τέσσερα χρόνια… Υ.Γ.: Τον είδα τον Χατζάκη στο Θέατρο Δάσους στην «Ειρήνη» του, μιλήσαμε λίγο, του είπα γι αυτό το άρθρο, θα μιλήσουμε είπαμε, του τηλεφώνησα, δεν απάντησε. Μάλλον καλύτερα…

93

Σχεδόν συμμετρική, η κεντρική τεθλασμένη όψη συνδιαλέγεται με την ανάγλυφα ασύμμετρη στέγη και ανοίγεται στο ύπαιθρο με τη μορφή μεγάλων υαλοστασίων © Στέλιος Ντελής

Η κατοικία αναδύεται από τη γη: το έδαφος διαστέλλεται και μεταμορφώνεται σε έναν μεσογειακό υπερυψωμένο κήπο © Στέλιος Ντελής

94 SOUL

Tense Architecture Network Κατοικία στο Συκάμινο Η κατοικία στο Συκάμινο, το τελευταίο έργο των TAN ή αλλιώς Tense Architecture Network, μία από τις τρεις ελληνικές συμμετοχές με τη σφραγίδα του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής για το φετινό ευρωπαϊκό βραβείο Mies Van der Rohe 2013, συμπεριλαμβάνεται ανάμεσα στα 34 προεπιλεγμένα έργα που ξεχώρισαν μεταξύ 335 υποψηφιοτήτων από 38 χώρες. Κείμενο Τζίνα Σωτηροπούλου

Η αρχιτεκτονική των TAN συντίθεται από πολλαπλά καρέ εναλλασσόμενης διαύγειας: μπε­τόν, γυαλί, μέταλλο αλλά και γη, τοποθετημένα με τρόπο ώστε να δημιουργούν έναν ιδανικό χώρο κατοίκησης © Filippo Poli

95

Οι γήινοι τόνοι του γκρι μπλέκονται με τις καστανές και «χωμάτινες» αποχρώσεις του τοπίου, με μοναδική εξαίρεση την εκτυφλωτική πράσινη κουζίνα του υπογείου © Στέλιος Ντελής

Ένα δυναμικά τεταμένο έργο εφευρίσκει ένα πρότυπο κατοίκησης, με πολλαπλές αφηγηματικές αναγνώσεις. Μια αρχιτεκτονική πρόταση που επαναπροσδιορίζει τη σχέση γης και κτηρίου έχοντας ως κεντρική ιδέα τη δημιουργία μιας κατοικίας-στέγης, μέσα από μια λιτή χειρονομία ανύψωσης του εδάφους. «Η κατοικία είναι η στέγη της». Με ένα αργό πανοραμίκ, το βλέμμα αντιλαμβάνεται μια ρομβοειδούς κάτοψης οικία που αναδύεται από τη γη: το έδαφος διαστέλλεται, ο εσωτερικός δρόμος από πατημένο χώμα μπλέκεται με τα όριά της, οι γκάουρες, τα δροσάνθεμα και το θυμάρι σκαρφαλώνουν στο κεκλιμένο δώμα φλερτάροντας με βιοκλιματικές επιταγές. Μια εναλλασσόμενη φυσική χρωματική παλέτα ερωτοτροπεί με ένα αμάλγαμα μυρωδικών συνθέτοντας μια μοναδική γλυπτική εγκατάσταση, μια «εναλλακτική» είσοδο από ψηλά. Ο υπερυψωμένος κήπος, που σχεδιάστηκε με τη συνδρομή του Andrew Michael Clements, γίνεται εν μέρει η προέκταση του δρόμου διαμορφώνοντας τους «τίτλους αρχής» της πρώτης και ίσως -πλασματικής- εικόνας της κατοικίας. Η στέγη είναι η εναρκτήρια σεκάνς μιας σαγηνευτικής αρχιτεκτονικής με θέα τον Ευβοϊκό Κόλπο.

Η εναλλαγή φωτός - σκιάς, ο ανεμπόδιστος αερισμός και η γήινη υλικότητα της κατασκευής παραμένουν σημαντικές παράμετροι σχεδιασμού σε όλη τη σύνθεση © Filippo Poli

96 SOUL

Cinematic orchestra Η αρχιτεκτονική πρόταση των TAN έρχεται να προσεγγίσει την κατοικία με έναν κινηματογραφικό τρόπο: Δεν αποκαλύπτεται μεμιάς. Θα χρειαστεί να περιτριγυρίσει κανείς το κτίσμα, να σταθεί μακριά και άλλοτε κοντά, να ανέβει πάνω, να αγγίξει τις αιχμηρές γωνιές του, να κρυφοκοιτάξει από τις διάτρητες λαμαρίνες των σκούρων, να κατέβει στο υπόγειο, να εισχωρήσει στη «γη», να διασχίσει τον αιωρούμενο κήπο και να ατενίσει τη θάλασσα, να βυθιστεί μέσα από την τριγωνική καταπακτή ή να αναδυθεί μέσα από το καθιστικό στο χωμάτινο δώμα. Η σύνθεση υιοθετεί σε μεγάλο βαθμό ένα κινηματογραφικό λεξιλόγιο: Σαφή πλάνα, αυστηρά κάδρα και πολλαπλά storyboards παρελαύνουν άλλοτε σε αργή κίνηση και άλλοτε δίνουν τον τόνο σε έναν συγκοπτόμενο ρυθμό τεταμένης περιοδικότητας.

Ο Τηλέμαχος Ανδριανόπουλος και ο Κώστας Μαύρος συγκροτούν τους ΤΑΝ από το 2004, ενώ ο Θάνος Μπαμπανέλος συμμετέχει στην ομάδα από το 2009. Σχεδιάζουν εδώ με γνώμονα το στοιχείο της έκπληξης, ισορροπώντας ανάμεσα στην αρχιτεκτονική δημιουργία και τη στατική της διαχείριση. Μια αρχιτεκτονική που συντίθεται από πολλαπλά καρέ εναλλασσόμενης διαύγειας: μπετόν, γυαλί, μέταλλο αλλά και γη, τοποθετημένα με τρόπο ώστε να δημιουργούν έναν ιδανικό χώρο κατοίκησης. Η είσοδος γίνεται από την επιμήκη πλευρά του κτιρίου, στα βορειοδυτικά. Ένα κάδρο συναρπαστικό έρχεται να αιχμαλωτίσει την ένταση της μεγάλης δοκού που καταλήγει στο εξωτερικό υποστύλωμα, το οποίο συγκρατεί την υπερκείμενη πλάκα μήκους 60 μέτρων. Το κέντρο βάρους του κτηρίου έχει μεταφερθεί εδώ, μεταμορφώνοντας το υποστύλωμα σε άξονα

περιστροφής ολόκληρης της σύνθεσης, σε ένα σημείο όπου διατηρείται μια δυναμική ισορροπία που παραλαμβάνει τη φυγόκεντρη δύναμη της δοκού και την αντιπαραβάλλει με την κεντρομόλο δύναμη της στέγης. Ολόκληρη η σύνθεση παίζει με δράσεις και αντιδράσεις, με σχέσεις που βασίζονται σε εντάσεις, πραγματικές ή και συχνά επινοημένες. Σε ένα επίμηκες αγροτεμάχιο, η κατοικία σχεδιάζεται ως μια άτυπα ρομβοειδής κάτοψη, μέγιστου πλάτους 12 μέτρων. Στον κεντρικό χώρο του ισογείου βρίσκεται ο χώρος διημέρευσης, ενώ στις τριγωνικές απολήξεις της κατοικίας βρίσκονται οι χώροι ύπνου. Μια καμπύλη ράμπα εισόδου αυτοκινήτου οδηγεί στο υπόγειο, όπου βρίσκεται ο κυρίως αποθηκευτικός χώρος για τις αγροτικές ενασχολήσεις των κατοίκων αλλά και ένας ιδιότυπος «εκθεσιακός» χώρος, μια κουζίνα και ένα μικρό υπνοδωμάτιο.

Η κατοικία στο Συκάμινο προσεγγίζει με μια ποιητική διάθεση μια αδρή αρχιτεκτονική, εικονογραφώντας γλυπτικά μια τεταμένη χωρικό­τητα © Filippo Poli

Εντυπωσιακή παραμένει η οροφή της κατοικίας και στο εσωτερικό: Χάρις στη στατική επίλυση του πολιτικού μηχανικού Θανάση Κοντιζά, δημιουργήθηκε μια λιτή και λεία επιφάνεια, μια ευθυτενής και γλυπτικά καθαρή «εκ-τεταμένη» πλάκα, με την αναστροφή όλων των δοκών -πλην μίας που καταλήγει στο υποστύλωμα που διαμορφώνει και την εστία. Τα υποστυλώματα, όλα διαφορετικής διατομής, κάποια σύμμεικτα μεταλλικά και κάποια από οπλισμένο σκυρόδεμα, τοποθετούνται ελεύθερα στον χώρο, εντείνοντας την αίσθηση της αιώρησης της οροφής. Σχεδόν συμμετρική, η κεντρική τεθλασμένη όψη συνδιαλέγεται με την ανάγλυφα ασύμμετρη στέγη και ανοίγεται στο ύπαιθρο με τη μορφή μεγάλων υαλοστασίων, τα οποία προστατεύονται από ειδικά σχεδιασμένα διάτρητα μεταλλικά πετάσματακινητά διαφράγματα που αφήνουν το φως να εισέλθει ελεγχόμενα στο εσωτερικό. Η εναλλαγή φωτός - σκιάς, ο ανεμπόδιστος αερισμός και η γήινη υλικότητα της κατασκευής παραμένουν σημαντικές παράμετροι σχεδιασμού σε όλη τη σύνθεση αλλά και στις επιμέρους λεπτομέρειες: από την κομψή μεταλλική σκάλα ανόδου στο

δώμα μέχρι τις περσίδες ηλιοπροστασίας και από το αέρινο δαχτυλίδι-φωτιστικό μέχρι την αναδιπλούμενη σιδερένια κλίμακα. Οι γήινοι τόνοι του γκρι μπλέκονται με τις καστανές και «χωμάτινες» αποχρώσεις του τοπίου, με μοναδική εξαίρεση την εκτυφλωτική πράσινη κουζίνα του υπογείου. Αττικός εξπρεσιονισμός Η κατοικία συγχωνεύεται με το περιβάλλον με τρόπο διττό: από τη μια, βυθίζεται στην αττική γη και εισχωρεί δυναμικά στο ελαιόφυτο τοπίο, από την άλλη, το ίδιο της το κέλυφος ανυψώνεται, δημιουργώντας μία τεχνηέντως κατάφυτη περιοχή. Η κατοικία στο Συκάμινο είναι ένα κτήριο που αμφισβητεί την ίδια του την απέριττη ταυτότητα: Χωρίς να ενσωματώνεται απόλυτα στο τοπίο, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του. Χωρίς να αγκαλιάζει μια μινιμαλιστική αρχιτεκτονική, στέκεται με μια απέριττη διάθεση. Χωρίς να θαμπώνεται από αποδομημένες σχεδιαστικές μονοκονδυλιές, συνομιλεί με δυναμικές τρισδιάστατες χαράξεις. Προσεγγίζει με μια ποιητική διάθεση μια αδρή αρχιτεκτονική, εικονογραφώντας γλυπτικά μια τεταμένη χωρικό-

τητα. Δανείζεται μια μορφή που γεννιέται από τον συγκεκριμένο τόπο, σμιλεύει την ίδια της την υπόσταση με οδηγό το πέρασμα του χρόνου που ήδη αποτυπώνεται πάνω στα στιβαρά τοιχώματα και τις ανθισμένες πλάκες. Συναρμολογεί τις ιδιότυπες όψεις της, εκπλήσσοντας το ίδιο το τοπίο. Η κατοικία στο Συκάμινο διαθέτει μια απόκοσμη ομορφιά, προβάλλοντας μια εικόνα που συντίθεται από θραύσματα συγκίνησης και έντασης. Ο χαρακτήρας της «κινηματογραφικής» της εικόνας δανείζεται στοιχεία από την «εικόνα-αντίληψη» του Ντελέζ, μια εικόνα που βασίζεται στα τράβελινγκ, τα πανοραμίκ και τις αντίστροφες γωνίες λήψης, συνομιλώντας, σε ό,τι αφορά το μοντάζ με την «εντασιακή σύνθεση» του γερμανικού εξπρεσιονισμού. Η ιδιαιτερότητά της έγκειται στο γεγονός ότι μπορεί να προκαλεί και ως εκ τούτου να δυναμιτίζει την ίδια της τη μορφή, μεταλλάσσοντας το αρχικό στοιχείο της έκπληξης σε αμέριστο και ειλικρινή θαυμασμό. Καταφέρνει να ενσωματώσει αυτήν την υλοποιημένη σε κατόψεις, όψεις και τομές συγκινησιακή υφή, διατηρώντας ταυτόχρονα έναν τεταμένο δεσμό μεταξύ ιδέας, φόρμας και λειτουργίας.

97

Η ΖΩΟΠΑΝΗΓΥΡΗ του Γιώργου Μπάκα

ΛΕΩΝ (23 Ιουλίου - 22 Αυγούστου) Τα άστρα μεταφέρουν απροσδόκητα χαρμόσυνες ειδήσεις, καθώς την Τρίτη 23 Ιουλίου, την Κυριακή 18 Αυγούστου και την Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου, πρόκειται να ξυπνήσεις με κέφια! Μια μοναδική προς εκμετάλλευση ευκαιρία για να ανακτήσεις μέρος της χαμένης σου κοινωνικότητας, να επαναπροσεγγίσεις ανθρώπους που σε αποφεύγουν όπως ο διάολος τη Διβάνη, και να δεις τη ζωή με άλλο μάτι. Να καταλάβεις πόσο μάταιο είναι να στενοχωριέσαι για μικρά και ανούσια πράγματα όπως, για παράδειγμα, επειδή χώρισες, επειδή έχασες τη δουλειά σου ή επειδή σου πήρε η τράπεζα το σπίτι.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ (23 Αυγούστου - 22 Σεπτεμβρίου) Σύμφωνα με τη Θεωρία της Σχετικότητας, αν ταξιδέψεις με την ταχύτητα του φωτός σε έναν προορισμό που βρίσκεται 600 έτη φωτός μακριά, όταν επιστρέψεις, θα έχεις γεράσει κατά 2 χρόνια, ο κόσμος θα έχει γεράσει κατά 1200 χρόνια, ενώ η Μενεγάκη θα συνεχίζει ανέμελη τα μπάνια της σε κάποια παραλία της Άνδρου. Σύμφωνα με την ίδια θεωρία, οι εβδομαδιαίες διακοπές που περίμενες με αδημονία επί έναν ολόκληρο χρόνο θα περάσουν πριν πεις κιχ, εν ριπή οφθαλμού, στο pitch φυτίλι, στο τσακ μπαμ, στο πατκιουτ, πολύ γρήγορα τέλος πάντων. ΖΥΓΟΣ (23 Σεπτεμβρίου - 23 Οκτωβρίου) Παρά τη χαλαρότητα των ημερών, αμέτρητα υπαρξιακά ερωτήματα θα σε απασχολήσουν σε όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού: Από πού ερχόμαστε; Ποιοι είμαστε; Πώς διάολο φτιάχτηκε το σύμπαν; Τι είναι οι μαύρες τρύπες; Γιατί οι σύγχρονες τσόντες δεν έχουν πλοκή; Ποιος κλάνει την ώρα που σε πιάνει κρίση άσθματος; Πότε θα σταματήσουν οι Πασόκοι να αλληλοαποκαλούνται «σύντροφοι»; Πότε θα δούμε στο ίδιο πάνελ τη Λιάνα Κανέλη με τη Ραχήλ Μακρή; Γιατί ο Τράγκας δεν το γυρνάει στο ρεμπέτικο; Ποιος είπε τους γέρους να τρώνε σκόρδο πριν μπουν στο λεωφορείο; ΣΚΟΡΠΙΟΣ (24 Οκτωβρίου - 21 Νοεμβρίου) Η Τουρκία καίγεται, η Αίγυπτος καίγεται, η Βραζιλία καίγεται, εσύ θα καείς; Όχι φυσικά, γιατί τώρα, με το νέο προϊόν Vlax με περικεφαλαία και με δείκτη νοημοσύνης -50, προφυλάσσουμε τον εαυτό μας από την ευημερία, επιτρέποντας την υπερψήφιση όλων των νομοσχεδίων προς ανακούφιση της αστικής τάξης. Μην περιμένεις, καλέ μου φίλε και φίλη. Τηλεφώνησε τώρα, αν θες το Vlax να σε κάνει να δείχνεις στην παραλία εξυπνότερος από τους αγωνιστές λαούς που απαιτούν μια καλύτερη κοινωνία καταμεσής του καλοκαιριού. Vlax… γιατί SUN τη Χαλκιδική δεν έχει! ΤΟΞΟΤΗΣ (22 Νοεμβρίου - 21 Δεκεμβρίου) Μπορεί η ερωτική σου επιθυμία να μην έχει επηρεαστεί αρνητικά από την οικονομική κρίση, ωστόσο οι νέες σεξουαλικές σου φαντασιώσεις, όπως, για παράδειγμα, να σε ταπεινώνουν ταξιτζήδες με επιχειρήματα υπέρ της Χρυσής Αυγής, να απλώνεις βαφή στο μαλλί του Πάνου Καμμένου ή να βλέπεις Πρετεντέρη τσιτσίδι φωνάζοντας «Πες τα, ρε Γιάννη!», φανερώνουν σοβαρές εγκεφαλικές επιπλοκές που δεν συνάδουν με τον πρότερο έντιμο σεξουαλικό σου βίο. Οφείλεις να κάνεις ένα 98 SOUL

break από την καθημερινή ενημέρωση και να πάψεις να στέλνεις sms ότι πουλάς το κορμί σου με αντάλλαγμα το βιβλίο «My Greek Drama». ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ (22 Δεκεμβρίου - 19 Ιανουαρίου) Ο μελλοντικός άνθρωπος, χάρη στην εξέλιξη της τεχνολογίας και της ιατρικής επιστήμης, θα μπορεί να ζήσει μέχρι και 1.000 χρόνια. Αδιαφοροστατοτέστατη είδηση, αφού ακόμη και αν υποθέσουμε, ρε Αιγόκερω, πως υπάρχει αυτή η τεχνολογία, το εργασιακό σου στρες έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα, που ο χάρος δύσκολα θα αφήσει τον καναπέ και δη πριν τελειώσει το «Breaking Bad». Όπως θα τραγουδούσε και η Βίκυ Μοσχολιού, «Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μόν’ άγχη, σαν ξεχασμένοι μέσα στ’ άγχη». Δεν θέλω να σε πανικοβάλω, αλλά οφείλεις να χαλαρώσεις. Η σύνταξη της διαθήκης απαιτεί νηφαλιότητα. ΥΔΡΟΧΟΟΣ (20 Ιανουαρίου - 18 Φεβρουαρίου) Ξέχνα τις νουθεσίες των γονιών σου περί αληθινής φιλίας με ανθρώπους που θα σε σέβονται, θα σε εκτιμούν, θα σου συμπαραστέκονται τις δύσκολες στιγμές… μπλα μπλα μπλα. Οι καιροί άλλαξαν και απαιτούν έξυπνους ελιγμούς για την επιβίωση των ειδών τους θερινούς μήνες. Πάρε τους δρόμους, τριγύρνα στα μπαράκια και αναζήτησε την extrakavanza του καλοκαιριού, ήτοι ανθρώπους που να έχουν εξοχικά σπίτια σε παραθαλάσσια μέρη. Φιλία είναι να αγαπάς τον πλησίον σου, όσο πλούσιος και αν είναι. ΙΧΘΥΕΣ (19 Φεβρουαρίου - 20 Μαρτίου) Λίγο η ζέστη, λίγο η πλήξη, λίγο η γκρίνια, λίγο η αφραγκία, λίγο οι ορμόνες, λίγο οι ζήλιες, πρόκειται να μετατρέψουν το σπίτι σου σε ταϊβανέζικο -προσεχώς και ελληνικό- κοινοβούλιο. Ναι, ο καβγάς είναι το αλατοπίπερο της σχέσης, αλλά, αν διατηρείς έναν «γλυκό» δεσμό, η συνταγή χάλασε. Προσπάθησε να επιβάλεις τη λογική και να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου, ακόμα και αν χρειαστεί να ζητήσεις από τον/τη σύντροφό σου να διακόψει μία από τις τρεις παράλληλες σχέσεις που έχει. ΚΡΙΟΣ (21 Μαρτίου - 19 Απριλίου) Φαινόμενα που υπόκεινται στη σφαίρα του μεταφυσικού θα κάνουν την εμφάνισή τους το βράδυ της πρώτης αυγουστιάτικης πανσελήνου. Τη χρονική στιγμή που θα φλερτάρεις με το έτερο φύλο και θα βρίσκεσαι σε ένα ικανοποιητικό στάδιο ερωτικής προσέγγισης, αίφνης θα αρχίσει να μιλάει το ποτό!

Σαχλαμάρες, τραυλισμοί, εξυπνακίστικα αστεία και αυτοπαινέματα, που δεν σε χαρακτηρίζουν, θα σε φέρουν προ τετελεσμένων γεγονότων. Είναι κρίμα από τον Θεό (Διόνυσο) να πετάξεις μια ευκαιρία αποαυνανοποίησης εις το όνομα ενός αλκοολισμού απορρέοντα εκ της αμηχανίας σου. ΤΑΥΡΟΣ (20 Απριλίου - 20 Μαΐου) Ευχάριστα νέα σου επιφυλάσσει ο Αύγουστος, καθώς ανατρέπονται όλα τα δεδομένα περί «σωστής» διατροφής. Επιστημονικές έρευνες ετών (με την αμέριστη συμμετοχή μου) αποδεικνύουν πως η σοκολάτα, οι τάρτες και τα παγωτά κάνουν καλό στα δόντια, η πίτσα, ο γύρος και τα χάμπουργκερ μειώνουν τη χοληστερίνη, και το αλκοόλ βοηθάει στην καλή λειτουργία των νεφρών και του συκωτιού. Επίσης η γυμναστική βλάπτει τον μεταβολισμό, το τσιγάρο ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα, η παχυσαρκία προστατεύει την καρδιά και το ΚΚΕ καταπολεμάει με αξιώσεις τον καπιταλισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ. ΔΙΔΥΜΟΙ (21 Μαΐου - 21 Ιουνίου) Ο-πω-πω-πωπωπω θα τρεεελαθώ! Περίμενες πώς και πώς το καλοκαίρι για να χαλαρώσεις σε κάποια παραλία μακριά από τη βουή της πόλης, και όλα τα μπιτσόμπαρα παίζουν σκυλάδικα, σκυλομπίτ και μουσική για τα πανηγύρια. Περίμενες πώς και πώς το καλοκαίρι για να πας να δεις ένα αξιοπρεπές φεστιβάλ, και όλο το ΚΑΠΗ του έντεχνου και του heavy metal μπέρδεψε τα ιαματικά λουτρά της Βουλιαγμένης με τη Μαλακάσα. Περίμενες πώς και πώς το καλοκαίρι να συμβεί κάτι ριζοσπαστικό στην πολιτική ζωή του τόπου, και υπουργοποιήθηκαν ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Σταμάτα να περιμένεις «πώς και πώς»! ΚΑΡΚΙΝΟΣ (22 Ιουνίου - 22 Ιουλίου) «2147 μ.Χ. Η επική μάχη ανάμεσα στους Γήινους και τους Κρουγκαριανούς του εξωπλανήτη Gilese 581D δεν πτοεί την Τρόικα να επιβάλει το 83o μνημόνιο στον ταλαιπωρημένο λαό των Ελλήνων. Ο Πέτρος Σαμαράς, σε στενή συνεργασία με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Χρήστο Βενιζέλο, επιβάλλουν νέα φορολογικά μέτρα που γονατίζουν για ακόμη μια φορά τα ελληνικά νοικοκυριά. Η εισήγηση των Τροϊκανών για την προσθετική δύο έξτρα ρομποτικών χεριών στους ιδιωτικούς υπαλλήλους προς αύξηση της παραγωγικότητας ας ελπίσουμε πως θα επιφέρει θετικό πρόσημο στους ρυθμούς ανάπτυξης». Τι μέλλον θα παραδώσεις στα παιδιά σου;

SOUL Cover 74.indd 2

7/23/13 4:34:48 PM

74

SOUL Ποια γουναράδικα; Ραντεβού στα μπιτσομπαράδικα!

Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ 2310 MAGAZINE ΙΟΥΛΙΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2013 €3.00

74

Jessica Alba

07/08 2013

SOUL Cover 74.indd 1

7/23/13 4:34:37 PM