Soul 72

72

SOUL LADY ΤΡΑΓΚΑGA!

72

Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ 2310 MAGAZINE ΑΠΡΙΛΙΟΣ ΜΑЇOΣ 2013 €3.00

Jennifer Lawrence 04/05 2013

HUGO BOSS HELLAS LLC Phone 0030 216 9002300 Â www.hugoboss.com

Athens BOSS Store 19 Amerikis Str. Kolonaki Phone 210 3389080 BOSS Shop Golden Attica, Golden Hall, Marousi Phone 211 1814322 Kifissia BOSS Store 15 Kyriazi Str. Phone 210 8011503 Glyfada BOSS Store 20 Lazaraki Str. Phone 210 8986378 Heraclion Crete BOSS Store 6 Daidalou Str. Phone 2810 241047

E D I T O

R I A L

7 2

του Στέφανου Τσιτσόπουλου

True romance

Μπήκε πανέτοιμος, προετοιμασμένος, διαβασμένος και χωρίς τρακ. Είχε αποστηθίσει τον ρόλο του, διέθετε σιγουριά, είχε τον απόλυτο έλεγχο κινησιολογίας αλλά και βλέμματος - καμιά σχέση με τους τελειόφοιτους των δραματικών σχολών, που τρέμει το φυλλοκάρδι τους στην πρώτη οντισιόν ενώπιον του σκηνοθέτη. «Χωρίς οικογένεια» του Έκτορος Μαλό, τέτοιον καιρό την περσινή άνοιξη: αυτό το έργο μου ερμήνευσε στην πρώτη μας συνάντηση. Τα μάτια του σπινθηροβολούσαν πράσινες σαν από λέιζερ κρυπτονίτη ακτίνες τρυφερότητας, που μόνο οι ψυχές του πλανήτη Άρη διαθέτουν στο οπλοστάσιό τους. Ένας θρασύτατος και αυθάδης κεραμιδόγατος, που ποιος, διάολος, ξέρει πώς βρέθηκε στην αυλή μου από την Πλας Πιγκάλ του Λοτρέκ· ένας ανήλικος, ρέιβερ, λονδρέζος, ψιψίνος, δανδής· ένα ασπρόμαυρο τετράποδο αλάνι που βαρέθηκε να περιπλανιέται στην Κίτρινη Θάλασσα και, όταν το

κινέζικο γκαζάδικο έπιασε Θεσσαλονίκη, είπε να ξεμπαρκάρει για να δει τι παίζει εδώ. Δεν ήξερα, δεν μπορούσα να μαντέψω από πού βαστάει η σκούφια του, απλώς τον κοιτούσα και εγώ κατευθείαν στα μάτια όπως αυτός, ανταλλάσσαμε χνώτα σαν πρωταγωνιστές σε spaghetti love γουέστερν. Τον ρώτησα στα ίσια αν, επτά ζωές πριν, αλήτευε με τον Ρεμπό στην Αιθιοπία, αν συμμετείχε κάποτε, πολύ παλιά, στα γυρίσματα του «Born to Run», αν ήταν γάτος δηλαδή από το Νιου Τζέρσεϊ και ξέρει τον Σπρίνγκστιν. Δεν είχε σπίτι, δεν είχε κυρά, δεν είχε καλάθι με κουβαρίστρες για να παίζει, δεν φορούσε ταυτότητα και προφανώς πεινούσε σαν Γαργαντούας: όταν σήκωσε το κεφάλι από την κούπα με το γάλα και την ψίχα ψωμιού, που τον τράταρα, η μούρη του ήταν πάλλευκη, όπως τα χείλια του Τζόκερ. «Δίχως στέγη, δίχως νόμο» της Ανιές Βαρντά, μπορεί και ξαδελφάκι με τον Ζάχο Ζάχαρη, που τις

περιπέτειές του σε βιβλίο τέτοιον καιρό πέρσι μου χάρισε η Λένα Διβάνη. Δεν μπορεί, η περφόρμανς ενώπιόν μου είχε ψήγματα από τις ταινίες και τα ράφια της βιβλιοθήκης μου, όπου φυλάω τα αγαπημένα μου. Με είχε μελετήσει ο μπαγάσας, πάω στοίχημα, τώρα που το καλοσκέφτομαι, πως πριν εισβάλει στην αυλή μου για να μου το παίξει ανυπεράσπιστος και κακομοιράκος, παραμόνευε τουλάχιστον μία βδομάδα τις κινήσεις μου. Κι όταν κατέβαινα στην πόλη, μπούκαρε σαν διαρρήκτης στο τσαρδί μου, ψαχούλευε τους δίσκους, τις σελίδες, με ακτινογραφούσε σκληρά έως ότου εμφανιστεί ενώπιόν μου πάνοπλος και χωρίς καμιά αμφιβολία πως θα τα καταφέρει. Την περσινή άνοιξη, σαν καταληψίας της Villa Amalias, ο Ευγένιος Ροβέρτος Μαυρούλης μου ανακοίνωσε με τον τρόπο του πως δεν πάει ο κόσμος να χαλάσει, αυτός θα ζήσει εδώ. Ο κήπος μου θα γινόταν δικός του, και μετά, είμαι σίγουρος,

είχε βάλει στόχο μακροπρόθεσμα και την καρέκλα μου στο SOUL, ώστε να αποκτήσει επιτέλους το περιοδικό γρήγορο ρεφλέξ, θέματα γατίσια, πονηρά, που να τα διαβάζουν οι αναγνώστες και στη συνέχεια να ανεβαίνουν στα κεραμίδια και να γουργουρίζουν από χαρά. Αυτή είναι η ιστορία της πρώτης μας γνωριμίας με τον πιο αγαπησιάρη, δολοπλόκο, μπαγαπόντη και μπουραντά γάτο της πόλης, που με το καλημέρα της ύπαρξής του ήταν βέβαιος πως, όπως ο Κορτέζ κυρίευσε το Μεξικό και ο Κον-Μπεντίτ πολλούς Μάιους παλιά αναστάτωσε τη Σορβόννη, θα μου έκανε τα ίδια και χειρότερα. Τα κατάφερε. Παραδόθηκα αμαχητί. Έγινα ο θαλαμηπόλος, ο μπάτλερ, το σκλαβί του! Μετά τα πρώτα γάλατα, τα γεύματα έγιναν πλουσιοπάροχα, πατέ σολομού, κουνέλια ζελέ, ψιλοκομμένο μοσχαράκι με τραγανιστές κροκέτες, για να περιποιούμαι και να δυναμώνω την οδοντοστοιχία του. Τα σαββατοκύριακα στο σούπερ-μάρκετ τη διατροφή του σκεφτόμουν πρώτη και ύστερα φόρτωνα για μένα σοκολάτες και πατατάκια στο καρότσι. Όλη την περσινή άνοιξη και το καλοκαίρι που την ακολούθησε, ο Ευγένιος Ροβέρτος Μαυρούλης λιαζόταν ράθυμα στην εξώπορτα, τη νύχτα, που γυρνούσα λιώμα από την κρίση, τα υπαρξιακά μου και τη δουλειά, δεν με λυπόταν. Αδιαπραγμάτευτα μου ζητούσε χάδια και παιχνίδια, έπεφτα στο κρεβάτι εξαντλημένος και την καινούργια μέρα, πουρνό πουρνό, απαιτούσε το πρωινό του. Το ομολογώ: τον έκανα κακομαθημένο, αλαζονικό σκατόπαιδο και εγωίσταρο, σκέτο κέρατο βερνικωμένο. Έπρεπε να σκάσει ο χειμώνας με τον αχό από τις διαδηλώσεις, τις ταραχές, τις βροχές, τα χιόνια, τα κρύα, τα περιπολικά και τις σειρήνες που ούρλιαζαν, για να τρομάξει και να ζητήσει επιτακτικά να συζητήσουμε για τη σχέση μας, όπως κάνουν όλοι οι συγκάτοικοι που σέβονται ο ένας τον άλλον. Έτσι νόμιζα και ενέδωσα τελικά να μετακομίσει από τον κήπο στα ενδότερα του σπιτιού,

4 SOUL

να μπουν κανόνες και να συνδιαλεγόμαστε δημοκρατικά, να πάψω να είμαι δούλος του και αυτός να πάψει να φέρεται σαν μνημονιακός κατακτητής. Δέχτηκε. Επιτέλους, διάβαζα χωρίς με ενοχλεί, έβλεπα ταινίες και δεν με διέκοπτε, σχεδόν τον κατάφερα να κάθεται στο χαλί, αρνάκι, και να βλέπει μαζί μου Στουρνάρα ή τον «Πύργο του Ντάουντον» στην τηλεόραση χωρίς να βγάζει κιχ. Γλειφόταν, καθαριζόταν, έριχνε δεκάλεπτους ύπνους, καλό παιδί. Κι όταν ήθελε να ξεπορτίσει, έριχνε ένα νιάου για να του ανοίξω την πόρτα και άιντε έξω. Αυτές τις μέρες, άνοιξη πάλι, έγινε ενός χρονών και κάτι ψιλά, αφού δεν ξέρω την ακριβή ημερομηνία της γέννησής του. Και μου την ξανάφερε. Χωρίς να δώσει σημάδι πως ερωτεύθηκε ή τελεί αρραβωνιασμένος, χωρίς να με ενημερώσει, μου κουβάλησε στο σπίτι δυο θηλυκές. Κορτάκιας, σκέφτηκα περιχαρής, μέγας ψήστης και σέξι αγόρι, that’s my boy. Κάθονται οι «νύφες» στο μπαλκόνι, μια άσπρη και μια τιγρέτα, κι όλο μυρίζονται και χαίρονται, και τις ξεναγεί ο Ροβέρτος στον κήπο, και τις λέει «να, εδώ θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας», ο δίγαμος, ο ασύστολος, ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής με τα γατοχανουμάκια του. Ο έρωτας τον ξαναέκανε φανφαρόνο και αυθάδη, ό,τι του έμαθα περί ευταξίας, σχέσεων και συγκατοίκων που σέβονται ο ένας τον άλλον πήγε στον βρόντο. Εγώ είμαι όπως με ξέρω τα τελευταία χρόνια, μέσα στο άγχος, την ανασφάλεια, τα deadlines, τους φωτογράφους, τους διαφημιστές, τις διορθώσεις. Τις νύχτες, που γυρίζω κατάκοπος, με περιμένει και το διακρίνω στα μάτια του αλλά και στον τρόπο που μου τρίβεται: είναι σαν να με ρωτάει τι έχω. «Έλα να παίξουμε!» «Να ανέβω στο κρεβάτι, να γρατσουνίσω το πάπλωμα, αλλά να φέρω και τα κορίτσια;» «Ποιος σε πείραξε;» «Τι σε κυνηγάει;» «Δεν πιστεύω τα λουκάνικα που με κέρασες χθες να είχαν DNA αλόγου!» «Μη νομίζεις πως είμαι ένας σκέτος γάτος σαν τους άλλους.

Όλα τα μαθαίνω εγώ, όλα τα ξέρω και, αν θυμώνεις που είμαι τόσο έξυπνος και σε ρωτάω πολλά, να μη με έβαζες να βλέπω Τρέμη!» «Ξέρεις κάτι, ρε φίλε;» του είπα χθες πριν κοιμηθώ. «Είναι τρομακτικό αυτό που μας συμβαίνει εμάς τους δυο, να σκάσεις δηλαδή δίπλα μου την εποχή της κρίσης και να είναι τόσο εύκολο να είσαι ευτυχισμένος μόνο με ένα χάδι, μια κονσέρβα, ένα γλυκόλογο και δυο νυφούλες. Διάλεξες, αλήθεια; Την άσπρη ή την τιγρέτα;» Μου απαντά πάντα στην άπταιστη βλεμματονοηματική που μιλάμε οι δυο μας: «Επειδή εσύ, όπως μου είπε το μανιτάρι και συμφώνησαν τα σκυλιά στο πατάκι, τραβάς μια δεκαετία τώρα έρωτα με την κοντή, δεν σημαίνει ότι θα μας ευνουχίσεις κιόλας και θα μας βάλεις να διαλέξουμε! Άντε άκου κάνα δίσκο ή γράψε κάνα εντιτόριαλ. Άντε τράβα καμιά εκδρομή στα λιβάδια ή τις θάλασσες και άσε με να νιαουρίζω ελεύθερος και ωραίος. Θα ζήσω ελεύθερο γατί κι όχι κορόιδο στο κλουβί, και από τιγρέτες σε ασπρούλες θα πετάω». Με συγκινεί, με προγκάει, με κουλαντρίζει, με κοροϊδεύει, αλλά επιμένω: Αυτή την εποχή, που οι άνθρωποι, ο περίγυρος, οι σχέσεις, οι επιθυμίες και τα όνειρα είναι καραβοτσακισμένα, ο Ευγένιος Ροβέρτος Μαυρούλης μου υπενθυμίζει καθημερινά σχεδόν τον πρώτο και βασικό κανόνα της ευτυχίας: πως δηλαδή, κατά βάθος και κατά βάση, τα μόνα που έχουμε ανάγκη είναι μια αγκαλιά, ένα σπίτι, ένα πιάτο φαΐ και την υγειά μας. Είναι σοφό το αγόρι μου, και χαλάλι το γδαρμένο μου χέρι προχθές, που πάνω στα λόγια πιαστήκαμε και με μακέλεψε. Εικονογράφηση: Αλέκος Παπαδάτος, από το βιβλίο «Εγώ ο Ζάχος Ζάχαρης» της Λένας Διβάνη. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη και είναι μια ανθρωπογατική ιστορία αγάπης, ένας ύμνος στη στοργή, τον έρωτα και την τρυφεράδα που κρύβουν στο βλέμμα τους τα ζώα.

S O U

L

Secrets Of Urban Life

Εκδότης: Φώτης Γεωργελές Διευθυντής: Στέφανος Τσιτσόπουλος Γενική Διεύθυνση Διαφήμισης: Λουΐζα Ναθαναήλ Διευθύντρια Σύνταξης: Βάγια Ματζάρογλου Αρχισυντάκτης: Δημήτρης Καραθάνος Art Director: auteur

Τεχνικός Διευθυντής: Βάιος Συντσιρμάς Επιμέλεια Ύλης: Δημήτρης Αθανασιάδης Διόρθωση κειμένων: Ελευθερία και Μόλλυ Χαιριστανίδου Ειδικοί συνεργάτες: Γιώργος Μπάκας, Αργύρης Σαρασλανίδης (aka Ser), Γιώργος Τζινούδης, Μαρία Μαρκουλή, Κώστας Κουκουμάκας Literature Contributor: Frankie Notas Communication Services: Σάκης Κοροβέσης Συνεργάτες Μαρία-Άννα Τανάγια, Θανάσης Μήνας, Μάκης Παπασημακόπουλος, Karina Ruby, Τζίνα Σωτηροπούλου, Τάσος Ρέτζιος, Ρουβίμ Γρηγοριάδης, Μαρίνος Σακελλαρίου, Άννα Παπαρίζου, Χρήστος Παρίδης, Λένα Χουρμούζη, Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης, Δημήτρης Τζινούδης, Κοσμάς Μαυρίδης, Γιώργος Παπαγεωργίου, Κωνσταντίνος Πλακώνας, Δημήτρης Ντανόπουλος, Lynn_Di,

16 LOLA’S BAND

Η μουσική της απηχεί όλα όσα μας συνεπαίρνουν στην electronica.

Γιάννης Παναγόπουλος, Βερονίκη Χαριτάτου-Γκονζάλες, Γιάννης Νάτου, Γιάννης Μπούτσελης, Παύλος Αθανασόπουλος

33

Φωτογράφοι Τάσος Βρεττός, Πέτρος Νικόλτσος, Χριστίνα Γεωργιάδου, Κώστας Αμοιρίδης,

ΑΘΗΝΑ ΚΟΪΝΗ

Σάκης Γιούμπασης, Νίκος Καρδαράς, Σπύρος Παλούκης, Ani Jo,

Γρήγορη σαν τον άνεμο.

Αλέξανδρος Ευθυμιόπουλος, Μπελίνα Κορτότση Style Editors: Αριάδνη Καπελιώτη, Λίνα Μανδράκου Αμερική: Σωτήρης Ποσπορέλης Λονδίνο: Σάντρα-Οντέτ Κυπριωτάκη, Σοφία Σφυρή, Βιβιάνα Μηλιαρέση Βερολίνο: Χρήστος Εξαρχόπουλος (aka chris ex) Διευθυντής Εμπορικής Ανάπτυξης: Νίκος Τσουανάτος Direct Market Manager: Βασίλης Ζαρκαδούλας Key Account Manager: Αναστασία Μπαφούνη Συντονισμός Διαφήμισης: Μαρία Αυγερινού Διεύθυνση Λογιστηρίου: Έφη Μούρτζη Λογιστήριο: Σωτηρία Ψυχογιού, Ασπασία Χοβαρδά Υπεύθυνος Διανομής: Γιάννης Γαρούφαλος Νομικός Σύμβουλος: Γιάννης Πιτσιώρας Διαχωρισμοί - Εκτύπωση: Βιβλιοσυνεργατική Α.Ε.ΠΕΕ., Φειδίου 18, Αθήνα 10678, Τ: 2103813109 SOUL 2310Magazine: Ναυαρίνου 6, 54622, Θεσσαλονίκη Τ: 2310 545 069, Τ. Αθήνας: 210 361 7530, F: 2310 543 050, E: info@soulmag.gr www.athensvoice.gr/culture soulmag.blogspot.com www.twitter.com/soulmagazine www.facebook.com/ SOUL2310mag soulmag.tumblr.com Το περιοδικό «Soul 2310Magazine» κυκλοφορεί κάθε μήνα από την Plus Athens. Επιτρέπεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική ή μερική, η διασκευή ή απόδοση του περιεχομένου του περιοδικού με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό ή άλλου είδους, μόνο με προηγούμενη έγκριση του εκδότη.

6 SOUL

46 SWANS

Έ-έ-έρχονται!

S A M

P L E R

Φωτογραφίες και λέξεις-δείγματα για το τι θα δεις και θα διαβάσεις στις επόμενες σελίδες.

56 ΠΑΤΡΑ ΚΑΛΕΙ ΦΛΩΡΙΝΑ Δυο φίλοι, μια ματιά.

62 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΑΝΔΟΛΟΣ

Ένας συγγραφέας, μία ελεύθερη κατάδυση.

66 JENNIFER LAWRENCE Και μωρό, και μυαλό.

84 ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΝΤΣΑΡΗΣ

Απαγορευμένη γνώση.

88

92

SPRING-A-ROLLA

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Χ 4

Η Θεσσαλονίκη την άνοιξη.

Αλλάζουν όλα.

adidas Originals Golden Hall, Λ. Κηφισίας 37A, 210 6837 837 Folli Follie Group (Converse, Gas, G-Star Raw) Ηφαίστου 49, Κορωπί, 210 9119 00 Hugo Boss Hellas 216 9002 300, www.hugoboss.com Κρητικόπουλος Φωτογραφία Τσιμισκή 32Α, 1ος όροφος, 2310 275 581, 6945499880 Mirepsos Β. Ουγκώ 12, Τ: 2310 518 450 Nike Hellas 210 9464 400 Notos Galleries (Lacoste, Denim and Supply Ralph Lauren) Αθήνα: Αιόλου 99, Πειραιάς: Ηρ. Πολυτεχνείου 35, Θεσσαλονίκη: Στοά Χιρς, Τσιμισκή 24 & Μητροπόλεως 31 Οπτικά Δαμουλά Αλεξάνδρου Παπαναστασίου 134, 2310 300 687 Prime Timers Λαμίας 6 & Κων/πόλεως, Ταύρος, 210 5765 920 Sugarcube Τσιμισκή 94 VF Hellas (Lee, Wrangler, VANS, Jansport) 210 3449 300 7

S E N

D

S P A C E

This space is your space! Στείλε μας τις λέξεις και τις εικόνες σου, στείλε μας την παρέα σου, στείλε μας τη ζωή σου μαζί με το περιοδικό. Θα σε δεις.

ΣΤΗ ΜΑΜΑ ΣΟΥ ΤΟ ΕΙΠΕΣ; Everybody knows that bad girls have more fun.

My unbiological sister Aggeliki Lfk. Ηρώ Σοφία Σμυρνιούδη, facebook

ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ! Γενέθλια με SOUL. Théodore D. Karataglidis, facebook

8 SOUL

ΠΩΣ ΕΙΠΑΤΕ; SOUL... Y[oU] C[o]MPL[E]T[E] M[E]! eleni zenonos, facebook

ΤΙ ΝΤΥΘΗΚΑΤΕ ΦΕΤΟΣ; Της Απόκρεω με SOUL και με Κώστα Μπαλλή. σοφια στου, facebook

BERLIN CALLING Nächste Station: Eberswalder Straße και flaneur-ing στην Prenzlauer Berg. Μέχρι τότε SOUL by the U-bahn!

Giannis Antrias, facebook ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ, ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΩΙ Weekend plans.

Sofi Moukidou, facebook

ΜΑΤΑΡΕΣ Για τα μάτια SOU[L] μόνο!

Lila Angelopoulou, facebook

Ο ΑΧΟΡΤΑΓΟΣ Μαζί με Antreas Outitoudis.

Panos Andreou, facebook

10 SOUL

ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΤΙ ΘΑ ΠΑΡΕΤΕ; Κάτι ζεστό, κάτι γλυκό και κάτι ταξιδιάρικο!

Chrysanthie Akoni, facebook

ΡΕΤΣΙΝΑ & CHIPS Μα πώς μπορούνε στα Λονδίνα χωρίς Μαλαματίνα, ρε; Φιλιά και αγάπες!

Dimitris Pagonis, facebook

S T R E E T S Φυλές και σκωπτική σημειολογία (κράξιμο) για τον ανθρώπινο συνωστισμό γύρω σου.

Facebookaristas Κείμενο, Εικονογράφηση Γιώργος Μπάκας

ΑΝΝΑ ΡΟΥΦΙΑΝΝΑ H Άννα λατρεύει να ασχολείται με τις ζωές των άλλων περισσότερο από ό,τι με τη δική της. Παρακολουθεί ιδεοψυχαναγκαστικά όλα τα posts των φίλων της, διαβάζει όλα τα σχόλια, κατασκοπεύει τα προφίλ, τις φωτογραφίες, τα ενδιαφέροντα, ακόμη και αν χρειαστεί να ξημερώσει μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, αποκτώντας πολύτιμες πληροφορίες για τον τέταρτο ξάδερφο μιας δεύτερης ξαδέρφης της (από το άλλο το σόι) που μόλις ξέρασε πέντε σφηνάκια Jägermeister στην τοποθεσία Club Sandwich. Σε αντίθεση με τη Λέτα που κάνει solo καριέρα στο μόντελινγκ του Οίκου Ζούκερμπεργκ, η Άννα συνηθίζει να ανεβάζει φω12 SOUL

τογραφίες παρεΐστικες, ακόμα και με ανθρώπους που μόλις έχει γνωρίσει, αποδεικνύοντας πόσο ευτυχισμένη είναι δίπλα σε ανθρώπους που αγαπάει και ας αγνοούν το όνομά της. Πρόσφατη έρευνα του Τμήματος Γραβατοδεσίας του Τ.Ε.Ι. Φαρσάλων, έδειξε πως οποιοδήποτε άγνωστο υποκείμενο βρεθεί κοντά της σε μικρότερη απόσταση των 5 μέτρων έχει 95% πιθανότητες να tag-αριστεί σε φωτογραφία της μέσα στο επόμενο 24ωρο. Η Άννα δεν ήταν ποτέ έξυπνη στο σχολείο, αλλά δεν ήταν ποτέ έξυπνη και στο σπίτι, οπότε δικαιολογείται η έλλειψη διακριτικότητας και η ασθενής αντίληψη μιας στοιχειώδους λογικής που προτείνει «όταν

ξεβρακώνεσαι στα social media, να αφήνεις τους άλλους ντυμένους». Αγνοώντας αυτόν τον άγραφο κανόνα, όταν θέλει να πει κάτι η Άννα, δεν θα στείλει προσωπικό μήνυμα στο Inbox, αλλά θα το κοινοποιήσει στον Τοίχο, εκθέτοντας τους πάντες ανεπανόρθωτα: «Τι έγινε με τις αιμορροΐδες σου, όλα καλά;», «Πότε θα πάμε στο μαγαζί εκείνου του βλάκα που έλεγες;», «Σου πήρα σερβιέτες, τι ώρα να έρθω από το σπίτι;». Αν βρει και κούτρα wi-fi, την έβαψες! Από τη Γαύδο μέχρι το Διδυμότειχο, θα μάθουν όλοι οι άσχετοι πως τρως καζάν ντιπί στην τοποθεσία Patisserie Mon Amie, μαζί με τη Rena Dourou και τον John Dragasakis.

ΛΕΤΑ ΣΤΑΡΛΕΤΑ Η Λέτα ευλογεί το facebook που κατάφερε να τη μετατρέψει εν μία νυκτί σε celebrity χωρίς να χρειαστεί να πασχίσει ποτέ για κάτι δημιουργικό στη ζωή της, αν εξαιρέσεις μερικές γνώσεις που διαθέτει στο Photoshop, προκειμένου να ρετουσάρει ρυτίδες, μπιμπίκια και σπυριά. Αν κάνεις ένα γρήγορο scroll down στον Τοίχο της, σου δημιουργείται η ψευδαίσθηση πως η ζωή της είναι ένα ασταμάτητο και αχαλίνωτο πάρτι, αλλά και η απορία για το πότε ακριβώς συντελείται αυτό το πάρτι, τη στιγμή που βρίσκεται μονίμως online. Ό,τι και αν κάνει, όπου και αν βρεθεί, φροντίζει να το κοινοποιήσει, σε συνδυασμό με φωτογραφίες που την κολακεύουν και κείμενα που μαρτυρούν μια ευαίσθητη, λεπτή και ποιητική φύση. Αφού μοιραστεί το μεγάλο γεγονός της ημέρας («Espresso στη βεράντα, μουτς!», «Μαγείρεμα με Chrysa Tsoutsouni, είμαστε τρελές!», «It’s raining men ;-)», ή δημοσιεύσει φωτογραφία από το οικογενειακό της άλμπουμ, απολαμβάνοντας σχόλια όπως «αααααχχχχ τι γλυκούλι που ήσουν ρε φιλενάδα;», αναμένει ηδονικά έναν καταιγισμό likes από φίλους της, κοινώς από ένα σωρό κωλομπαράδες που γνώρισε κάποιο βράδυ στη Βαλαωρίτου, μόνο και μόνο για να τους προσθέσει στη λίστα των 1000+ ενισχυτών αυτοπεποίθησης. Δεν θέλω να το πω, αλλά σοβαρές επιστημονικές μελέτες συνδέουν τη συμπεριφορά της Λέτας με τη συμπεριφορά τετράποδων που, στερούμενα μιας υγιούς σεξουαλικής ζωής, τρίβονται σε μαξιλάρια και γόνατα ανθρώπων προς ανακούφιση. Δεν θέλω να το πω, αλλά όπως οι σταρλετίτσες πηδούσαν τη δεκαετία του ’30 από την πινακίδα του Χόλιγουντ, όταν έσβηνε το άστρο τους πριν καλά-καλά ανάψει, έτσι και η Λέτα θα αργοσβήσει σαν καμένο led, όταν ο ψηφιακός κόσμος του facebook γίνει πια παρελθόν. Δεν θέλω να το πω, αλλά «go die, Λέτα!».

ΜΑΤΟΥΛΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΟΥΛΑ Η Ματούλα μοιάζει να ξεπήδησε μέσα από τις σελίδες κάποιου Άρλεκιν, αφού βρίσκεται μονίμως σε μια ψυχική αναστάτωση που δεν ξέρεις αν πηγάζει από κάποιο χωρισμό ή αν είναι πληγωμένη κατά φαντασίαν. Μονίμως αισθαντική, ρομαντική και ερωτευμένη με τη θλίψη, αναπαράγει φιλοσοφικά και λογοτεχνικά τσιτάτα και καταγράφει αποκαλυπτικές εμπειρίες, σκέψεις, συναισθήματα που δύσκολα θα έγραφες ακόμη και σε ένα ημερολόγιο, υπό τον φόβο τυχόν διάρρευσης. Καλημερίζει τους φίλους της με ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, τους καληνυχτίζει με τους στίχους κάποιου τροβαδούρου του έρωτα και εμπλουτίζει κάθε post της ημέρας με τον πρέποντα λυρισμό («Σκόρπια λόγια, βουβά ρολόγια, μια παπάγια μουχλιασμένη σε έναν πίνακα του Γκόγια», «Μαχαιριά στην καρδιά, ο θάνατος του Κονγκολέζου ποιητή Μαχμούτ Κοάλα Λουμπαλιά»). Ανάμεσα σε όλα τα άλλα, η Ματούλα πάσχει από μια ακατάσχετη νοσταλγία για το παρελθόν, χαρακτηρισμένη από τους γιατρούς και ως «βαριάς μορφής πρόωρη γήρανση με εμφανή σημάδια ηλιθιότητας». Ξεθάβει και ανεβάζει φωτογραφίες από το γυμνάσιο, από εκδρομές, από σχολικά και φοιτητικά πάρτι, κάνοντας ρόμπα όλους τους φίλους της που εκείνη την εποχή φορούσαν το πουκάμισο μέσα από το παντελόνι και τις φίλες της που άφηναν μουστάκι πριν γίνει μόδα από τους χίπστερς. Όπως παρατηρείται στις περισσότερες γυναικοπαρέες, που μόλις μια τσούπρα βρει γκόμενο εξαφανίζεται για καιρό και επιστρέφει αφού χωρίσει απαιτώντας friends reunion, έτσι και η Ματούλα, μόλις της κάτσει το αρσενικό, θα πατήσει μια καλή «διαγραφή λογαριασμού» στο facebook, μετανιωμένη που μοιράστηκε όλα της τα σώψυχα με ένα κάρο αγνώστους. Έπειτα από μερικούς μήνες θα επιστρέψει ξανά με την καρδιά χίλια κομμάτια και θα αρχίσει πάλι τις κλισέ παπαροσοφίες για τον έρωτα, τις σχέσεις και τους άντρες που δεν την καταλαβαίνουν...

ΘΩΜΑΣ FANTHOMAS

ΜΑΚΗΣ ΑΤΟΜΑΚΗΣ Αν το facebook ήταν σκηνή θεάτρου και οι «friends» θεατές, φαντάσου έναν showman που κατεβαίνει στο κοινό και αρχίζει να χαστουκίζει όποιον δεν τον προσέχει. Θέλοντας να βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο της προσοχής, ο Μάκης έχει βαλθεί να πείσει όλο τον ψηφιακό ντουνιά για το πόσο φοβερός, ταλαντούχος και πνευματώδης τύπος είναι, αναρτώντας posts με απόψεις επί παντός του επιστητού και σχολιάζοντας με παροιμιώδη νηφαλιότητα τα τεκταινόμενα στην πολιτική, τον αθλητισμό, τις τέχνες και πάει κλαίγοντας. Όπως η Λέτα έτσι και αυτός, νιώθει σαν ένας μικρός celebrity του facebook, σαν παρουσιαστής ενός 24ωρου ηλεκτρονικού μαγκαζίνο, φαντασιωνόμενος γκομενίτσες να περιμένουν εναγωνίως κολλημένες στην οθόνη τους την επόμενη κίνησή του, το επόμενο statement, το νέο του φιλοσοφικό απόφθεγμα/ευφυολόγημα. Το κάθε like που εισπράττει συνιστά επιβεβαίωση μιας προικισμένης φύσης και λειτουργεί σαν ένεση αυτοπεποίθησης και ψυχολογικής ανάτασης, ενώ η διαπίστωση πως η επιδειξιμανία του έχει ενισχύσει το προφίλ του και στον μη εικονικό κόσμο τον κάνει να ξοδεύει ακόμη περισσότερη φαιά ουσία πάνω στο self promotion, εξαρτημένος από το αδηφάγο κοινό του. Επειδή όμως τίποτα σε αυτήν τη ζωή δεν είναι τσάμπα, στο πλαίσιο του «δούναι και λαβείν» ο Μάκης θα αφιερώσει, βάσει καθιερωμένου προγραμματισμού, ένα κομμάτι της ημέρας ανταποδίδοντας τα likes στους οπαδούς του και έτσι θα νιώθει σίγουρος πως, όταν ξανανοίξει τον υπολογιστή, θα έχει πλημμυρίσει η μπλε μπάρα με τα κόκκινα σημάδια της επιτυχίας. Όσοι πιστεύουν πως όλο αυτό το σόου αυτοπροβολής αποτελεί ερωτικό κάλεσμα, όπως της Λέτας, είναι γελασμένοι. Ο Μάκης αγαπάει τόσο πολύ τον εαυτό του, που αρνείται πεισματικά να τον μοιραστεί με άλλους. Ως εκ τούτου, εξασκεί την τέχνη του αυνανισμού, και σε εγκεφαλικό αλλά και σε σεξουαλικό επίπεδο.

14 SOUL

Ο Τοίχος του Θωμά μοιάζει εγκαταλειμμένος σαν παλιό ημερολόγιο, δίνοντας την αίσθηση του πολυάσχολου ανθρώπου που δεν έχει χρόνο για socializing στο διαδίκτυο ή ανθρώπου που προτιμά την αληθινή επαφή και τις «υγιείς» κοινωνικές σχέσεις. Αν παρατηρήσεις λίγο πιο προσεκτικά, θα διαπιστώσεις πως ο Θωμάς έχει πάρει πολύ πιο σοβαρά την υπόθεση facebook από όσο νόμιζες. Μπορεί να κάνει posts πολύ αραιά, αλλά φροντίζει τη σελίδα του με ευλαβική επιμέλεια, με καθαρά κείμενα, σωστή ορθογραφία, πεζοκεφαλαία γράμματα, σωστά διαστήματα. Ποστάρει κάτι αφού καταλήξει έπειτα από ώρες διαβούλευσης με τον σοφιστικέ εαυτό του για το μέγεθος του εντυπωσιασμού που θα προκαλέσει, και ειδικά στο γυναικείο φύλλο. Ανεβάζει τραγούδια που έχουν κυκλοφορήσει λίγες ημέρες πριν και προτείνει ταινίες που έχουν rating τουλάχιστον πάνω από 8 στο Imdb. Στα άλμπουμ του δεν διατηρεί καθόλου προσωπικές φωτογραφίες, μονάχα καλλιτεχνικές, ενώ συνηθίζει κατά καιρούς να κάνει ξεσκαρτάρισμα διαγράφοντας παλιά posts και φωτογραφίες που θεωρεί πως δεν τον αντιπροσωπεύουν πλέον. Ο Θωμάς είναι μονίμως offline στο chat, αλλά παρακολουθεί αθόρυβα και με αρρωστημένη μανία καθετί που ανεβάζουν οι γνωστοί και άγνωστοι φίλοι του, δεν κάνει σχόλια ποτέ στα posts των άλλων φοβούμενος μην μπλέξει με τον Μίστερ Μυγάκι και, αν κάνει, θα το επεξεργαστεί επί ώρες κατασπαταλώντας όλο τον ελεύθερο χρόνο του. Η καθυστερημένη (με max limit τα 5 λεπτά) ανταπόκριση των φίλων του σε κάποιο προσωπικό του post αρκεί για να θέσει σε λειτουργία έναν περίπλοκο μηχανισμό αυτοαμφισβήτησης, με αποτέλεσμα να το διαγράψει αμέσως, να πέσει σε βαριά κατάθλιψη για την κακή επιλογή του και να χαθεί για μήνες. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις Φαντομάδων που έχουν διαγράψει ολόκληρο λογαριασμό ως αυτοτιμωρία για κάποιο post με μηδενικά likes.

ΜΙΣΤΕΡ ΜΥΓΑΚΙ Πλειστάκις έχει παρατηρηθεί πως τη στιγμή που οι χρήστες του facebook ανακράζουν εν είδει σχολιασμού «χαχαχαχαχαχα», «χιχιχιχιχιχι», «κλαίω!!!!!!», διατηρούν νυσταγμένες χλωμές εκφράσεις που αποπνέουν πλήξη, μιζέρια και μοναξιά. Στον αντίποδα αυτής της υποκριτικής στάσης βρίσκεται ο Μίστερ Μυγάκι, ο οποίος, αντί να σπάσει το κεφάλι του στον τοίχο, εκτονώνεται στον Τοίχο του facebook βγάζοντας όλη τη χολή και όλη την οργή του για ό,τι του συμβαίνει με ειλικρίνεια και χωρίς περιστροφές. Εν βρασμώ ψυχής, θα τα χώσει σε όλους και όλα, θα ειρωνευτεί, θα μαλώσει με τους πάντες στις φόρμες σχολιασμού, βρίζοντας, εκτοξεύοντας προσβλητικούς χαρακτηρισμούς και βιάζοντας με βαναυσότητα ακόμα και τον πιο χαλαρό διάλογο σε ένα post για τις top 10 παραλίες του κόσμου («Οι παραλίες μας μάραναν, εδώ δεν έχουμε να φάμε!») ή για τον τελικό του Champions League («Για το μνημόνιο έχεις να πεις κάτι;»). Παρακολουθώντας με ενδιαφέρον την πολιτική επικαιρότητα θα καταγγείλει πολιτικούς, θα γράψει σχόλια συγκεχυμένης πολιτικής προέλευσης που διατρέχουν όλο το κομματικό φάσμα, θα αποκαλέσει πρόβατα όλους αυτούς που δεν ξεσηκώνονται καθισμένοι όλη μέρα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή τους(;) και θα δείξει ευαισθησία σε ζητήματα προσωπικών δεδομένων, ανεξαρτήτως αν έχει συνεργαστεί ασυνείδητα στη σύνταξη του ηλεκτρονικού του φακελώματος περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, το Μυγάκι του facebook περνάει στον ψηφιακό κόσμο απαρατήρητο μην καταφέρνοντας να αποσπάσει την προσοχή ή τα likes των φίλων του, που τον αποφεύγουν πλέον και στην πραγματική ζωή. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζει απτόητα και με ανεξάντλητη αντοχή έναν αδιάκοπο, μοναχικό και αντιπαραγωγικό αγώνα αλλαγής του πολιτικού καθεστώτος και της ζωής του εν γένει.

S T R E

A M I N

G

Ροή πληροφορίας εικόνας, και food for thought για την άνοιξη. Των Δημήτρη Καραθάνου, Δημήτρη Αθανασιάδη, Βάγιας Ματζάρογλου, Chris Ex

Lola’s Bad: Άσε το κακό να μπει Πολύ θα θέλαμε να τη δούμε να ερμηνεύει σε ελληνικό έδαφος αυτή την περφόρμερ. Φιγούρα υπερχειλίζουσας θεατρικότητας, οι σκηνικές εμφανίσεις, οι φωτογραφήσεις, τα κοστούμια και τα χαϊμαλιά, το στάιλινγκ, ακόμη και οι συνθετικές δομές και οι λαρυγγικοί της τόνοι είναι έτσι φτιαγμένα, ώστε να σφιχταγκαλιάζουν τα πιο μύχια ένστικτά σου. Η μουσική της, όση τουλάχιστον είναι μέχρι στιγμής διαθέσιμη στο Soundcloud, απηχεί όλα όσα μας συνεπαίρνουν στην electronica. Τα ορχηστρικά μέρη του «Cyber Sensation» είναι ονειρικά και αγρίως σουρεαλιστικά, κάποια άλλα περάσματα έχουν μια εύκαμπτη κινηματογραφικότητα, διαθέτουν βαρύτονα ανατολιτικότροπα πλήκτρα και τζαζίστικη πλοκή, ενώ σε όλη του την έκταση κυριαρχεί η αίσθηση ότι αργά ή γρήγορα η φωνή θα διεισδύσει στο πλάνο με βίαιους βρυχηθμούς εναλλασσόμενους με μειλίχιες επικλήσεις, το προοδευτικό κρεσέντο είναι ένα ζεστό χέρι που ψαχουλεύει την κοιλιά σου ψιθυρίζοντας λογάκια που εκμαυλίζουν. Ακόμη γνωστότερο είναι το «Kissing The Night», το οποίο διατίθεται και σε βίντεο, γυρισμένο στα φλούο φθινοπωρινά υψίπεδα της Ουαλίας. Εδώ η γοτθική ατμόσφαιρα καδράρει εικόνες που ενορχηστρώνουν ιδεωδώς τη μυθοπλασία των πλάνων με τα δραματικά στοιχεία της μελωδίας. Κριτικές για όλα αυτά τα πεπραγμένα υπάρχουν και είναι μάλιστα διεθνείς. Μιλούν για διασταύρωση ανάμεσα σε Grace Jones και Fever Ray, μιλούν για doom pop, για μεσογειακο-κέλτικο υβρίδιο και αντικατοπτρισμούς της Diamanda Galas, ωστόσο είναι πολύ ασφυκτικοί τέτοιοι χαρακτηρισμοί -στις διακυμάνσεις της φωνής της μπορεί άνετα να διακρίνουμε επίσης τους Cocteau Twins, τις Slits, κάμποσα ονόματα του No Wave και άλλα τόσα του καταλόγου της 4AD. Ονομάζεται Ευαγγελία Χριστάκου, αλλιώς Evangelia C, αλλιώς Lola’s Bad, και αποτελεί το θηλυκό ήμισυ του ντουέτου που αποτελείται από την ίδια και τον πολυοργανίστα Bat Halliday. Η Ευαγγελία είναι απόφοιτη του performance art προγράμματος του Central St Martin’s, έχει σκηνοθετήσει και πρωταγωνιστήσει σε θεατρική μεταφορά του λυντσικού έπους «Fire Walk With Me», εμφανίστηκε σε biennale και συμμετείχε στο φεστιβάλ Deathtripping μαζί με την ερεβωδώς θεσπέσια Lydia Lunch. Η Ευαγγελία ζει στο Λονδίνο και είναι, όπως αντιλαμβάνεστε, ένα οραματικό, υπερδραστήριο πλάσμα. Το ντεμπούτο EP της σαν Lola’s Bad κυκλοφορεί στις 3 Ιουνίου, με τίτλο «Miss Abyss 2046». Ασφαλώς και θα παρακολουθούμε την πορεία της με αβυσσαλέο ενδιαφέρον. Δ.Κ. facebook.com/lolasbad 16 SOUL

© Andrew Ogilvy

Nicholas Hoult: Και νέος, και ωραίος Ο νεαρός που αγαπήθηκε στο σινεμά ως ζόμπι πρόσφατα στο «Warm Bodies» και φλέρταρε στην αληθινή ζωή την Τζένιφερ Λόρενς είναι η νέα άφιξη στην κοινότητα των poster boys, διεκδικώντας εκτός από επιφωνήματα για την ομορφιά του και το χειροκρότημα για τις ερμηνευτικές του επιδόσεις. Ο Νίκολας Χουλτ τράβηξε την προσοχή του κοινού το 2002 στο φιλμ «About a Boy» και, συμμετέχοντας στο «X-men: The First Class» ως Κτήνος, πήρε το εισιτήριο για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο 3D υπερθέαμα «Τζακ, ο κυνηγός γιγάντων» αλλάζοντας ατάκες με τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ. Πολεμώντας για τους ανθρώπους και το βασίλειό του παίρνει στην πλάτη του ως νεαρός αγρότης τη διαμάχη ανθρώπων-γιγάντων, με την τεχνολογία CGI στο πλευρό του να κάνει παπάδες. Έχοντας καπαρώσει τη θέση του στο τέταρτο μέρος του post apocalyptic έπους «Mad Max: Fury Road» ως Nux, ο Νίκολας Χουλτ είναι η τελευταία αποκάλυψη στη νέα γενιά ηθοποιών που διεκδικεί τη θέση της στις χολιγουντιανές παραγωγές. Μετανοείτε. Δ.Α.

17

Madeline Miller: Το τραγούδι του Αχιλλέα Τείναμε να πιστεύουμε ότι για τους εραστές υπάρχει πάντα το Παρίσι, ώσπου αυτή εδώ η 35χρονη μυθιστοριογράφος από τη Βοστόνη, ονόματι Madeline Miller, βάλθηκε να μας αποδείξει πως η αιματοκυλισμένη ομηρική Τροία αποτελεί το ιδεώδες σκηνικό του άγονου αγώνα της αγάπης και η λατρεία του Πάτροκλου προς τον Αχιλλέα, το απόλυτο ιστορικό love story. Πρόκειται για το τολμηρότερο των λογοτεχνικών εγχειρημάτων: τρεις χιλιάδες χρόνια μετά την πρώτη αφήγηση της «Ιλιάδας», η ιστορία ενός εκ των θεμελιωδέστερων κειμένων των παγκόσμιων γραμμάτων επαναπροσεγγίζεται μέσα από τα μάτια ενός δευτερεύοντος χαρακτήρα του έπους, του Πάτροκλου, ο οποίος εκτός από επιστήθιος φίλος του Αχιλλέα προκύπτει και εραστής του. Η σαγηνευτική ιστορία με τους γκέι απόηχους χάρισε στη συγγραφέα τον Μάιο του 2012 το περιλάλητο βραβείο Orange, τοποθετώντας την στο πάνθεον των αμερικανών δημιουργών που κατακτούν με το ντεμπούτο τους τον μεγάλης αίγλης βρετανικό θεσμό. Το «Τραγούδι του Αχιλλέα», το οποίο μεταφράστηκε εσπευσμένα και κυκλοφόρησε μόλις από τις εκδόσεις Διόπτρα, ήταν, στην κυριολεξία, αχώριστος σύντροφός μας για πολλές νύχτες στη σειρά.

496 σελίδες, οι οποίες, πέρα από το συναρπαστικό αφηγηματικό υλικό, στην ουσία την εκ νέου επινόηση του ανθεκτικότερου και πλέον διαχρονικού των λογοτεχνικών μύθων, ομολογουμένως αποδείχτηκαν παράλληλα και προϊόν μεγάλου ρίσκου από μέρος της δημιουργού του, ένα ρίσκο το οποίο διεκπεραίωσε με υπέρτατο μπρίο και θαυμαστή μαστοριά. Και αυτό διότι, αν ένας από τους κανόνες της συγγραφής θα έπρεπε να είναι «μη γράφεις ποτέ για ό,τι δεν γνωρίζεις καλά», η νεαρή Madeline 18 SOUL

Miller στέκει στον αντίποδα του αξιώματος. Για τα εχέγγυα του γλωσσικού και γνωστικού υπόβαθρού της, όσο και για την επισταμένη πραγματολογική μελέτη που εκπόνησε προκειμένου να καταπιαστεί με το έργο, αρκούν, πιστεύουμε, τα ακαδημαϊκά και βιογραφικά της διακριτικά: επηρεασμένη εξίσου από την Αν Κάρσον και τον Βιργίλιο, η Miller κατέχει μπάτσελορ και μάστερ στους κλασικούς, διδάσκει αρχαία ελληνικά και λατινικά σε σχολεία των ΗΠΑ, ενώ αφιέρωσε δέκα ολόκληρα χρόνια από τη ζωή της στη συγγραφή αυτού του μυθιστορήματος. Δηλώνοντας ότι ουδέποτε αναπαρήγαγε τον Όμηρο, αλλά, αντίθετα, φαντάστηκε την «Ιλιάδα» ως ένα σταθερό σημείο στον ορίζοντα και έγραφε με προορισμό ακριβώς εκείνον τον τόπο, η Miller κόπιασε πάνω από το προσχέδιο του μυθιστορήματος επί μια πενταετία, έπειτα το χτένισε καλά και πολύ, στη συνέχεια το πέταξε και ξεκίνησε να γράφει πάλι από την αρχή. «Παρά το γεγονός ότι δεν κράτησα ούτε μία λέξη», λέει η συγγραφέας, «εκείνο το προσχέδιο ήταν ένα ουσιώδες πρώτο βήμα. Με βοήθησε να κατανοήσω την υπόθεση και τους χαρακτήρες εκ των έσω». Πώς να μη σε αιχμαλωτίσει με τρωϊκά δεσμά τέτοια αφοσίωση; Και πώς να μη σου ξυπνήσει απόηχους από ένα ακόμη λογοτεχνικό ντεμπούτο αρχαιοελληνικού περιεχομένου Αμερικανίδας που άφησε εποχή; Τη «Μυστική Ιστορία» της Donna Tartt, δηλαδή; Σε μια πρώτη ανάγνωση, το «Τραγούδι του Αχιλλέα» έχει όλα τα φόντα για να σκαρφαλώσει παρόμοιες λογοτεχνικές κορυφές. Δ.Κ. dioptra.gr

Βερολίνο: Waschsalon Kreuzberg Δεν είναι ένα πλυσταριό σε κάποια φυλακή, αλλά το πιο urban μέρος για να θα περάσεις το επόμενο 40λεπτο της ζωής σου. 8 πλυντήρια και 6 στεγνωτήρια θα σε κοιτούν για τα επόμενα λεπτά, όπως και μια κάστα ανθρώπων που δεν πίστευες ότι μπορεί να συνυπάρξει τόσο αρμονικά. Ένα 20χρονο κορίτσι από το Lauchhammer, που ήρθε στο Βερολίνο πριν από 3 χρόνια, έμπλεξε με όλους και με όλα, αλλά βρήκε την άκρη της και σπάει την κιθάρα της στην πιο αλήτικη μπάντα της περιοχής, ένας rastafari που ξεχώρισε τα σκούρα από τα χρωματιστά και βγήκε έξω να απολαύσει το joint του με τη μικρή, αλλά και ο κλασικός αμερικανός hipster που ακούει στο iPhone του το καινούργιο άλμπουμ της Bat For Lashes με μια μπίρα ανά χείρας. Τι κάνω εδώ; Απλώς μπαίνω στην καθημερινότητα ενός πλανήτη που αγνοούσα τελείως την ύπαρξή του, με εξαίρεση κάποιες ταινίες, όπου οι ήρωες πρωτοσυναντιούνται σε μέρη σαν αυτό. Το Waschsalon είναι ανοιχτό από τις 12 το πρωί έως και τις 11 το βράδυ και μπορείς να πλύνεις για 4 ευρώ πολλά από τα ρούχα σου, αλλά ίσως γνωρίσεις και τον έρωτα της ζωής σου, όπως στις ταινίες… C.Ex

Σε μια άλλη ζωή, ο Δήμος Νεάπολης θα είχε δώσει το όνομά τους σε κάποιον από τους δρόμους στους οποίους περιπλανιόντουσαν τη δεκαετία του ’80 μαζί με τις Τρύπες. Τραβιόντουσαν με τα όργανα σε μια εποχή που δεν υπήρχαν καν στούντιο και για να σε μάθει ο κόσμος έπρεπε να πείσεις στη σκηνή και όχι να πάρεις πολλά likes ή να έχεις καλές σχέσεις με τύπους από τον Τύπο. Τραγούδησαν σε μια σκυλοκρατούμενη χώρα στηλιτεύοντας με τους στίχους τους την αξιακή σαπίλα της με την οποία όλοι τελευταία «πέφτουν από τα σύννεφα». Όσοι ενηλικιώθηκαν μαζί με το ελληνόφωνο rock’n’roll έχουν κάθε λόγο να συγκινούνται με τη δισκογραφική επιστροφή «Γέννημα Θρέμμα» των Γκρόβερ. Θα βρουν έντεκα τραγούδια που δημιουργήθηκαν την περίοδο 1994-1998. 500 αριθμημένα βινύλια σε μια έκδοση που συνοδεύεται από cd και δεν πρόκειται να κυκλοφορήσει σε ξεχωριστή ψηφιακή μορφή, είναι διαθέσιμα υπό την ετικέτα της Labyrinth of Thoughts και της Wipe Out, τρία χρόνια μετά τις «Σκληρές Λέξεις». Όσοι αγνοούν την ύπαρξη αυτής της μπάντας θα ανακαλύψουν μια παρέα ανήσυχων ανθρώπων που μπορεί να αισθάνεται περήφανη για όσα πεισματικά κατάφερε μέχρι σήμερα. Να παίζει τη μουσική που γουσταρίζει. Οι Γκρόβερ ξεκίνησαν το 1981 αλλά κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ το 1994. Διαλύθηκαν το 1998 και ξανάσμιξαν το 2005 έπειτα από μια συναυλία στο Στέκι του Βιολογικού ΑΠΘ. Μπορεί να μην έκαναν πλατίνες στη δισκογραφία ή να μονοπώλησαν τις ραδιοφωνικές ροκ λίστες, αλλά το βινύλιο της ιστορικής συλλογής «Διατάραξη Κοινής Ησυχίας», στην οποία συμμετείχαν το 1984, αποτιμάται σήμερα στον ιστό τουλάχιστον 150 ευρώ. Έφαγαν τα πακέτα κάθε ροκ μπάντας που δεν νερώνει το κρασί της εύκολα, έζησαν τον χαμό του χαρισματικού κιθαρίστα Μίμη Μπουρμά σε τροχαίο ατύχημα το 1985, επέζησαν της σουρεαλιστικής νεοελληνικής πραγματικότητας που ήθελε τους μουσικούς να έχουν τύχη μονάχα στις πίστες και τίμησαν το τρίπτυχο «συναυλία-πρόβα-κασέτα» όσο λίγοι. Τώρα άραγε που τα φασιστοειδή κερδίζουν πόντους εκεί έξω, οι στίχοι τους δεν αντηχούν πιο επίκαιροι από ποτέ μέσα στα αφτιά μας; «Σ’ αυτή την πόλη, σ’ αυτήν την πόλη γεννηθήκαμε όλοι μπάτσοι, σ’ αυτή την πόλη, σ’ ένα σχολείο με κουρεμένο το κεφάλι, σ’ αυτή την πόλη… που είμαστε όλοι κανιβάλοι». Δ.Α.

Γκρόβερ: Και ξερό ψωμί!

facebook.com/bandgrover

Sunset Limited: Two men in a room Ένας καθηγητής πανεπιστημίου θα επιχειρήσει να δώσει τέλος στη ζωή του στις γραμμές ενός τρένου. Οι υπολογισμοί του θα ανατραπούν, όταν ένας αμόρφωτος μετανάστης και πρώην κατάδικος τον σώζει ετσιθελικά από τον θάνατο. Παρουσιάζοντας τον χειμώνα για πρώτη φορά το έργο «Sunset Limited» του Κόρμακ ΜακΚάρθι στην Αθήνα, ο Γιάννης Βούρος και ο Αλέκος Συσσοβίτης συστήνουν τη συγκλονιστική αναμέτρηση των δύο χαρακτήρων στο κοινό της Θεσσαλονίκης από τις 17 έως τις 28 Απριλίου στο θέατρο «Αυλαία» της ΧΑΝΘ. Σε σκηνοθεσία της Άσπας Καλλιάνη και μετάφραση του Αντώνη Πέρη, οι γραμμές της ταχείας «Sunset Limited» χωρίζουν και ενώνουν τους δύο ηθοποιούς θέτοντας διαρκώς διλήμματα. Γενναίος είναι αυτός που δεν φοβάται να πεθάνει; Ή εκείνος που τολμάει να ζήσει δυνατά; Με φόντο ένα σαπισμένο διαμέρισμα στα γκέτο της Νέας Υόρκης, ο αμόρφωτος μετανάστης έχει δύο ώρες να πείσει τον μηδενιστή καθηγητή για την αξία και το νόημα της ζωής. Η θέληση που αντιμάχεται την παραίτηση, η λογική που συγκρούεται με το συναίσθημα, η μία μας πλευρά που αντιστρατεύεται την άλλη. Δ.Α. avlaiatheatre.gr 20 SOUL

Redbull: Το κάλεσμα της άγριας φύσης Όρεξη για ζωή, δημιουργία, υψηλές επιδόσεις και απόλαυση! Δίνοντας φτερά σε όσους θέλουν να είναι πνευματικά και σωματικά δραστήριοι, δύο κορυφαία event με την υπογραφή του Redbull energy drink δίνουν τις καλύτερες ευκαιρίες. Αναδεικνύοντας το ταλέντο σου… μέσα από την κρεβατοκάμαρά σου, το Redbull Bedroom Jam υποστηρίζει νέους καλλιτέχνες και συγκροτήματα που είναι έτοιμα να κατακτήσουν τη μεγάλη σκηνή, όπως αυτή του Ejekt Festival, αλλά και να κυκλοφορήσουν ένα digital single και το πρώτο τους επαγγελματικό βιντεοκλίπ. Αν, λοιπόν, πιστεύεις ότι «το ’χεις», το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να ανεβάσεις το βίντεό σου μέχρι και τις 20 Απριλίου στο www.redbullbedroomjam. gr, στο οποίο φίλοι και fans θα κάνουν share και «φασαρία» για να σε στείλουν στην κορυφή. Και από τις κιθάρες πάμε στα κλικ. Συνδυάζοντας την πρόκληση της αθλητικής δραστηριότητας με την τέχνη της φωτογραφίας, το Red Bull Illume Image Quest 2013 επέστρεψε φέτος για να συνθέσει μια μοναδική έκθεση φωτογραφίας, η οποία θα περιοδεύσει σε διάφορα μέρη της γης κυρίως τις βραδινές ώρες, ώστε να αναδεικνύεται ο φωτισμός. Ένα διαγωνιστικό αφιέρωμα που στόχο έχει την καλλιτεχνική ανάδειξη του συναρπαστικού κόσμου των action sports μέσα από την έμπειρη ματιά επαγγελματιών φωτογράφων από όλο τον πλανήτη. Μέσα από χιλιάδες συμμετοχές, μόλις 50 φωτογραφίες που απεικονίζουν σκηνές δράσης σε δέκα διαφορετικές κατηγορίες αθλημάτων θα επιλεχθούν από διεθνείς κριτές και συντάκτες φωτογραφίας διάσημων αθλητικών και lifestyle μέσων του κόσμου. Εδώ στο SOUL έχουμε έναν λόγο ακόμα να θεωρούμε σπουδαία αυτή την πρόκληση. Στην κριτική επιτροπή υπάρχει και η ελληνική συμμετοχή, αυτή του αρχισυντάκτη μας Δημήτρη Καραθάνου. Ψηθήκατε; Στείλτε τις συμμετοχές σας έως τις 30 Απριλίου στο www.redbullillume.com και διεκδικήστε τη δυνατότητα να ενταχθείτε στο κορυφαίο φωτογραφικό πάνθεον αυτής της χρονιάς. Δ.Α. redbull.com.gr

Hey, Jack Kerouac: Μπητ ημερολόγια Ο συγγραφέας Χάρβεϊ Πέσκαρ, ιθύνων νους της αυτοβιογραφικής σειράς κόμικ «American Splendor» της DC, είχε τη χαρά να δει το 2009, έναν χρόνο πριν πεθάνει, το εγχείρημα του «The Beats» να κυκλοφορεί στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Θαυμαστής του λογοτεχνικού κινήματος των Μπητ, συνεργάστηκε με τον νεαρό εικονογράφο Εντ Πίσκορ, επιχειρώντας να αποδώσει μια κόμικ εκδοχή των πρωταγωνιστών του. Αποδίδοντας τις δέουσες τιμές στην πνευματική κληρονομιά των Κέρουακ, Γκίνσμπεργκ, Μπάροουζ και Χολμς, «Οι Μπητ» είναι μια έκδοση που, με το πενάκι του Πίσκορ και τα απέριττα συννεφάκια του Πέσκαρ, συστήνει την ολιγάριθμη επιδραστική ομάδα της αμερικάνικης λογοτεχνίας στα αναγνωστικά κοινά χρησιμοποιώντας την παγκόσμια γλώσσα των κόμικς. Περιστατικά, πρόσωπα, ποιήματα και η διαρκής αμφισβήτηση των Μπητ στο ιδεολογικό πρόταγμα του «αμερικάνικου ονείρου» επιστρέφουν ως νέες διηγήσεις στις 208 σελίδες αυτής της κόμικ καλλιτεχνικής παραγωγής. Κυκλοφορώντας επιτέλους και στη χώρα μας από τις εκδόσεις Μαγικό Κουτί & Fata Morgana, σε μετάφραση του Νίκου Βλαντή, οι «Μπητ» είναι ένα καλοφτιαγμένο παζλ για τους ανθρώπους εκείνους που με την αιρετική γραφή και τους αυτοκαταστροφικούς βιορυθμούς τους αναδείχθηκαν σύμβολα της ανήσυχης πνευματικότητας. Κάθε καρέ εδώ είναι και ένα χρήσιμο κομμάτι που βοηθά τον αναγνώστη σελίδα-σελίδα να σχηματίσει τη μεγάλη εικόνα: την ιστορία τους εικονογραφημένη. Δ.Α. themagicbox.gr

Animated…Φιλόσοφοι: Διά χειρός Γιώργου Χατζηβασιλείου Αντίθετα με την εικόνα που έχουν αρκετοί για τη Φιλοσοφία, η φιλοσοφία δεν είναι ένας σωρός από σκονισμένα βιβλία που βρίσκονται ξεχασμένα σε κάποια παλιά βιβλιοθήκη. Η (αληθινή) φιλοσοφία είναι…ροκ! Είναι δύναμη ανατροπής των ιδεών που φαντάζουν αυτονόητες σε μια εποχή, «αυτονόητες» επειδή η εποχή τις έχει συνηθίσει τόσο πολύ, τις έχει φέρει τόσο κοντά στα μάτια της, ώστε αδυνατεί να δει τον κόσμο πέρα από αυτές. Το «αυτονόητο»! Να ο πρώτος παίχτης με τον οποίο αναμετράται η ελεύθερη σκέψη. Ο άλλος μύθος που τρέχει γύρω από τη Φιλοσοφία είναι πως αποτελεί υπόθεση λίγων, μιας «ελίτ», που ασχολείται μαζί της. Κι όμως. Δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος να μην ασκεί φιλοσοφία: Ποιος από εμάς δεν αναζητεί φερ’ ειπείν ένα νόημα στον τρόπο που περνά τις ημέρες και τη ζωή του; Ποιος δεν προσπαθεί καθημερινά να ξεδιαλύνει τι είναι ηθικό ή δίκαιο («να πω ψέματα ώστε να μη στεναχωρήσω ένα δικό μου άνθρωπο;», «είναι σωστό να κλέψω την εφορία, όταν το κράτος υφαρπάζει τις οικονομίες μου;»)! Και, βέβαια, ποιος δεν έρχεται αντιμέτωπος με το πλέον υπαρξιακό ζήτημα, εκείνο του θανάτου; Η εκπομπή «Animated…Φιλόσοφοι» προσπαθεί να βγάλει προς τα έξω αυτόν τον «ροκ», τον ανατρεπτικό αλλά και οικείο χαρακτήρα που διατρέχει τη Φιλοσοφία, μέσα από μια καινοτόμα μορφή, που απευθύνεται στους μη «μυημένους» σε αυτή. Συνδυάζοντας, για πρώτη φορά στα τηλεοπτικά «ήθη», animation με συνεντεύξεις καθηγητών Φιλοσοφίας και δημιουργώντας έναν ιδιότυπο διάλογο μεταξύ τους, η νέα σειρά ντοκιμαντέρ της ΕΤ3 υπόσχεται να πει την ιστορία των σημαντικότερων φιλοσόφων της Δύσης, με ένα τρόπο γνήσια ψυχ-αγωγικό, χιουμοριστικό κι εύληπτο. Σε μια εποχή όπως αυτή της 3ης χιλιετίας μ.Χ., όπου ο κόσμος αναζητά την πληροφόρηση αλλά και τη γνώση μέσα από την τηλεόραση, το YouTube και το ίντερνετ, έχει ιδιαίτερη σημασία η Φιλοσοφία να μπορεί να (επι)κοινωνηθεί και μέσα από τη γλώσσα του βίντεο. Χρειαζόμαστε τη Φιλοσοφία για να μάθουμε τον εαυτό μας. Χρειαζόμαστε τη Φιλοσοφία για να πάψουμε να θεωρούμε τον κόσμο όπως τον βλέπουμε: αυτονόητο, κλεισμένο στην ιδέα ότι μπορεί να είναι μόνο όπως τώρα τον καταλαβαίνουμε. Για να ντοπάρουμε την κρίση, τον ορθολογισμό και μαζί (ίσως πάνω απ’ όλα) τη φαντασία μας. Η εκπομπή «Animated…Φιλόσοφοι» προβάλλεται στην ΕΤ3 κάθε Δευτέρα στις 23.00 και σε επανάληψη το Σάββατο στις 17.00.

22 SOUL

Ally Blackgrove: ΑφισΌραμα! Τι καλά που η νιότη έχει προ πολλού παρέλθει για αυτόν εδώ τον συντάκτη! Συναπαντήματα με κορίτσια σαν την Ally Blackgrove στην εφηβεία θα αποτελούσαν υλικό πολύωρων περιπαθών φαντασιώσεων. Και επειδή το «να έχεις και να μην έχεις» σε τοποθετεί και μόνο λόγω γεωγραφίας στην ενδεή πλευρά της κλίμακας όταν μεγαλώνεις στην Ελλάδα, θα έλεγα ότι ξέμπλεξα ευχαρίστως από τις ροκ εν ρολ ονειρώξεις μόλις η πολυκαιρία άρχισε να κιτρινίζει τις άκρες στις γιγαντοαφίσες της Kim Gordon. Σήμερα, που το γήρας απελευθερώνει, μπορώ μαζί σας και εγώ να εντρυφήσω χωρίς περισπασμούς στις μακάριες μπασογραμμές της Ally. Παίκτρια του τετράχορδου στους Two Wounded Birds, η Ally Blackgrove είναι κατά τα άλλα ένα συνηθισμένο κορίτσι από τη Βρετανία. Έχω μπει στο Twitter της, τίποτα το περισπούδαστο δεν λέει - και ποιος νοιάζεται, στο φινάλε; Όλα όσα έχει να δηλώσει τα εκφράζει βροντερά στην ταστιέρα του Fender 1972, με το οποίο κυκλοφορεί εξοπλισμένη σε στούντιο και συναυλιακούς χώρους. Καθώς όλη της η μέχρι σήμερα ύπαρξη είναι αναπόδραστη από την πορεία της μπάντας της, ας ξεστομίσουμε τώρα και ένα-δυο μεσσιανικά εγκώμια για τους Two Wounded Birds, του κουαρτέτου από το Κεντ που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του το περασμένο καλοκαίρι. Καταρχήν, αποτελεί μεγάλη αδικία να λογίζονται ως αποπαίδι των Drums. Είναι πανηγυρικότεροι, αμεσότεροι, πολύ πιο ευφρόσυνοι, θα έλεγα και πιο εμπνευσμένοι, στην περίπτωση που δεν τους κατάτρεχαν σε τέτοιο βαθμό οι επιρροές τους. Γεγονός καλό, όταν ένα γκρουπ αντλεί παράλληλα από τους Pretenders και το σάουντρακ του «Pulp Fiction». Συμπληρώστε όσα ονόματα θέλετε ανάμεσα σε αυτό το ομολογουμένως απύθμενο μουσικό εύρος, αλλά, σε κάθε περίπτωση, θα καταλήξετε με ένα greatest hits που αθροίζει τις πλέον χαρμόσυνες στιγμές των πιο ηδονικών δίσκων που έχετε ακούσει στη ζωή σας. Το «Two Wounded Birds» των Two Wounded Birds, δηλαδή. Των οποίων η Ally Blackgrove αποτελεί οργανικό κομμάτι. «I’m your fan», θέλω να τους/της φωνάξω. Δ.Κ. facebook.com/twowoundedbirds

Montana Cox: Αγαπάμε! Βιογραφικό; Στην κούρσα του έβδομου κύκλου του «Australia’s Next Model» την έπαιζαν όλοι σταντέ τράικαστ. Η 19χρονη Montana Cox δικαίωσε τα fashion προγνωστικά του 2011, απέσπασε τα κομπλιμέντα του σχεδιαστή Fernando Frisoni και ως νικήτρια του ριάλιτι ξεκίνησε με όσα προέβλεπε το συμβόλαιό της: οκτασέλιδο αφιέρωμα στην αυστραλέζικη έκδοση του «Harper’s Bazaar», 20.000 δολάρια σε μετρητά, συμμετοχή στη «Ford Fiesta» και ακρόαση από το πρακτορείο Next. Αποτέλεσμα; Εννιά μήνες μετά περπάτησε στις Βερσαλλίες για την επίδειξη της Chanel, συνεργάστηκε με τους οίκους Dior και Pucci, πλέον φωτογραφίζεται για τη «Vogue». Τον φετινό Μάρτη έγινε η επίσημη πρέσβειρα των πολυκαταστημάτων «David Jones». Συνήθειες; Έχει για αρχική της σελίδα το Pitchfork, στoν ελάχιστο ελεύθερο χρόνο των επιδείξεων ακούει Ρόι Όρμπισον, συχνά πυκνά αναρτά φωτογραφίες στο Instagram, έχει αδυναμία στην εφαρμογή Spotify και εκτός από τη Νέα Υόρκη λατρεύει τα ελληνικά νησιά. Εκπλήξεις; Αποφάσισε να μη λάβει μέρος στην Εβδομάδα Μόδας του Παρισιού και του Μιλάνου φέτος αρνούμενη την πίεση της απαιτητικής δίαιτας. Όπως σχολίασε, στην Ευρώπη θέλουν «ένα μέγεθος». Κοσμοθεωρία; Την καλύτερη συμβουλή τής την έδωσε ο Μάγος του Οζ: Δεν έχει σημασία πόσο αγαπάς αλλά πόσο σε αγαπάνε. Διαφωνείτε; Δ.Α.

24 SOUL

Δημήτρης Αργυρίου: Καβάλα, Βερολίνο, Κάννες Δημιουργικό πνεύμα, αθάνατο… Τέτοιο είναι ο Δημήτρης Αργυρίου εκ Καβάλας, και με αδιάκοπο στροβίλισμα στον πλανήτη Γη, είτε για να κινηματογραφήσει στην Αθήνα είτε για να παίξει κιθάρες και μπλιμπλίκια στα ανατολικά σκονισμένα μπαρ του Βερολίνου είτε για να περπατήσει στο κόκκινο χαλί του Φεστιβάλ των Καννών. Τον συνάντησα στο πίσω δωμάτιο του Filmkunst Bar στο Κreuzberg, του ναού των ταινιών και της καλής βότκας σαν να λέμε, και η κουβέντα μάς βρήκε μέχρι το ξημέρωμα. Ο Δημήτρης, σπούδασε στο Τμήμα Εικόνας και Ήχου του Ιόνιου Πανεπιστημίου αλλά και στο UdK (Universität der Künste Berlin) και έκανε intership στην Icon Plus Company ως μοντέρ. Το μικρόβιο της σκηνοθεσίας το είχε από πάντα, αφού θυμάται τον εαυτό του να προσπαθεί να βάλει σε τάξη και σειρά τις εικόνες και τους ήχους που παρατηρούσε γύρω του και να τα ενώνει, ώστε να μοιάζουν ένα. Οι ταινίες του: ένα αποτέλεσμα τόσο τεχνικά άρτιο όσο και πλήρες σε συναίσθημα και νοήματα. Οι δημιουργίες του έχουν προβληθεί σε πολλά φεστιβάλ του κόσμου και το «One Line» του 2013 θα προβληθεί στο φετινό Short Film Corner στο Φεστιβάλ των Καννών. Να μην ξεχάσω να πω ότι ήμουν τυχερός που βρήκα λίγο χρόνο να κουβεντιάσω μαζί του, αφού ήδη σκηνοθετεί την καινούργια του ταινία μικρού μήκους, «Το Δείπνο», στην Αθήνα, με πρωταγωνιστές τον Γιάννη Στάνκογλου και τη Θεοδώρα Τζήμου. Όνειρό του, «μια μεγάλου μήκους τόσο πειραματική και αποκαλυπτική, που να σε κολλάει στον τοίχο», όπως μου εξομολογείται. C.Ex cargocollective.com/dimitrisargyriou

Καύλες. Αυτό έχει η Αθήνα τώρα. Ελίσσου κοφτά, παρέα με αυτές. Σαν να χορεύεις μάμπο. Και να ζεις με βάση τις παρακάτω εντολές. Κείμενο, Φωτογραφία Βερονίκη Χαριτάτου-Γκονζάλες

26 SOUL

Αθήνα, do the mambo!

«Έμαθα πώς γίνονται τα αβγά τουρσί» «Ξεκίνησα yoga» «Φεύγεις από το θέμα» Ψάξε μέρη όπου θα μπορείς στο άμεσο μέλλον να εκφραστείς ελεύθερα. Ρετιρέ 50 τ.μ. με θέα την Ακρόπολη. Από κάτω του έχει άλλους τέσσερις ορόφους, όπου μάλλον κυκλοφορείς ελεύθερα. Πιο κάτω ακόμα έχει, μάλλον, δυο μπαρ, ένα καφέ, εστιατόριο, μπάτσους 24 ώρες το 24ωρο, χώρο για εκθέσεις και χώρο για συναυλίες. Νοικιάζεις γραφεία με 200 ευρώ και μάλλον πίνεις ποτό με 5. Λίγο open space, λίγο «κλειστό» space. Και όλο αυτό σε μια τροχιά μόνιμης ανανέωσης. Για να «rolarei» η φάση. Εάν το παραπάνω ήταν αγγελία, θα περίμεναν απέξω ουρά με χαρτάκια όπως στη ΔΟΥ Αθηνών, που βρίσκεται ακριβώς απέναντι. Εάν ήταν το ανακαινισμένο κτήριο Ρομάντσο, aka το νέο πρότζεκτ του BIOS, δεν θα έβαζε ποτέ μηχάνημα με χαρτάκια, γιατί, όπως και στο προηγούμενό του πρότζεκτ, το BIOS, η φάση κύλησε γουόρντ οφ μάουθ. Από με σε σε. Όταν έρθει η ώρα, θα ενημερωθείς κι εσύ κι εμείς για τις παραπάνω λεπτομέρειες. Προς το παρόν όλα είναι intriguing speculations που διευρύνουν τον ορίζοντα της πόλης. Έχε το από κοντά, αφού τα μιας-φοράς-hipsterόπαρτά μας ήδη ξεκίνησαν πριν καν το κτήριο το πει επισήμως… το «rolling». Cut.

Εξοστράκισε οτιδήποτε εισβάλλει. Ξέρω εγώ, στην αύρα σου. Κάθε άνοιξη η μαλακία βαραίνει. Εσένα. Φέτος η Αθήνα δεν το ανέχεται. Γίνε καυλο-terrorista μιμούμενος τον Άλαν Φορντ στο «Snatch» με το «No thanx turkish, I’m sweet enough».

Block, delete και #elapouse δηλαδή.

Εντόπισε τα άτομα που δίνουν αυτό το καλό παράδειγμα ακριβώς επειδή κάνουν χρόνια «ό,τι γουστάρω» και εφαρμόζουν άλλα τόσα το «δεν μου κάνει». Αν τύχει και κάτσεις δίπλα στον σχεδιαστή Γιώργο Ελευθεριάδη μια μέρα, θα καταλάβεις τι σημαίνει do the mambo. Εξάγει σε Τόκιο, Ναγκόγια, Οσάκα, Σεούλ, Χονγκ Κονγκ, Ριάντ, Κάιρο, Ντόχα, Παρίσι, Κύπρο, ουφ… κι άλλα μέρη του πλανήτη, όπου καταφτάνουν κάθε μήνα από την Αθήνα ρούχα Yiorgos Eleftheriades. Τον έχεις ακούσει ποτέ να το διατυμπανίζει πουθενά; Όχι. Όπως επίσης δεν θα τον δεις ποτέ να κάνει παύση, έστω και για λίγο, μπροστά στα εμπόδια της «καύλας» του. Ο Γιώργος σήμερα είναι πιο hot από ποτέ στην Αθήνα, όχι μόνο γιατί φέτος έφτιαξε για σένα ένα blue marine φόρεμο-παντελονόπουκάμισο, παραμένοντας μια ελληνική ναυαρχίδα του design, αλλά και για τη στάση του, άρα και για την επιτυχία του. Πάρε το καλό παράδειγμα και φόρα τα ρούχα του, τα ποτίζει με το ελιξίριό του.

27

«Ρε μαλάκα, ξέρεις ότι, αν αφήνεις κάποιον να σε κάνει follow, αφήνεις και το κάρμα του τριγύρω σου;» «Είσαι τρελή!» «Επίσης, αν δεν φτιάξει ο καιρός, να ξέρεις ότι θα πάθω υστερία» «Είσαι τρελή!» Συζήτα. Γύρω από μια φωτιά στην Πλατεία Αυδή στο Μεταξουργείο. Όχι, δεν είναι πορεία, είναι το ετήσιο αστικό ραντεβού των Αθηναίων, το πιο αυθεντικό street party της Αθήνας. Τύμπανα, χορός, φωτιά, μαμάδες, μετανάστες, hipsters, όλοι «γυμνοί» και γλυκά μπερδεμένοι γύρω από την πλατεία μιας πόλης που επαναοριοθετείται. Οργάνωσε κι εσύ ένα, έλα στο επόμενο, περπάτα τη μια άσχετη μέρα. She does the mambo too. «Αυτή δεν είναι άνοιξη, είναι uber-άνοιξη!» «Γιατί έχουμε αποφασίσει ότι το τέρμα αριστερά περίπτερο στο Σύνταγμα είναι το καλό;» «Γιατί είναι το μόνο που λέει ότι έχει εισιτήρια λεωφορείου, ενώ είναι ανοιχτό και το πωλητήριο του ΟΑΣΑ» Tamarind σημαίνει ταμάρινδος και είναι δέντρο. Επίσης είναι το νέο ταϊλανδέζικο εστιατόριο στην οδό Κεραμεικού. Το ιδανικότερο μέρος για πρώτο date. Ναι ρε, από εμπειρία το λέμε. Σου εξηγούν τις εξωτικές σάλτσες, σε κερνάνε, φέρνουν πιρούνι στον φίλο σου που κρατάει τα chopsticks ωσάν το μανταλάκι της θειας μου της Ευτέρπης. Ξέρεις… Θα περάσει η ώρα από τον έναν χωροχρόνο αργά, απολαυστικά, στον άάάλλον χωροχρόνο και τούμπαλιν. Μαγειρεύει ο σεφ του αξέχαστου «Guru Bar».

«Τι είναι πιο γαμώ, να του βάλω το “Ω γλυκύ μου έαρ” ή το “Daydream, I fell asleep amid the flowers, for a couple of hours such a beautiful day”;» «Εδώ που φτάσαμε, θα έλεγα να βάλεις το “Στο πρώτο χτύπημα σβήνω τα φώτα, δεύτερο χτύπημα είμαι στην πόρτα”. Μην τον μπερδέψουμε κι άλλο τον άνθρωπο!» Χωρίς αγάπη στους «Θεσσαλούς» δεν πας πουθενά. Ο Αλέξης μόνο με φιλάκια στον αέρα θα σου φέρει τσίπουρο και ομελέτα με σουτζούκι. Κατανοητό, αφού ο χριστιανός πρέπει να περάσει πάνω από τέσσερις τσαμπούνες, εφτά καρέκλες, δυο τραπέζια και μισό στρέμμα μπλαμπλά για να φέρει το οτιδήποτε. Μετατοπίστηκαν οικειοθελώς 13 άτομα τραπέζι για να βολευτούμε καλύτερα εγώ και οι 5 φίλοι μου. Αγάπη, όχι μαλακίες. «Μωράκι μου, εσύ που έχεις αφήσει και μουσάκι και μου ’σαι σαν τον Σφακιανάκη, αγάπα με λιγάκι, φέρε μου άλλη μια πατάτες με δενδρολίβανο, μην έρθω εκεί και σε θάψω στα φιλιά». Φστ. «Παρακαλώ, ενημέρωσέ μας για τη μελλοντική σου συνεργασία μαζί μας» «Άι μαρή Αντουανέτα, κόψε κάνα λουλούδι, μπήκε η άνοιξη λέμε!» «Καλά, φρίκαρα τώρα, έβρισα ένα περιστέρι στην Κολοκοτρώνη και νομίζω το κατάλαβε» «Εννοείται!» «Τι;» «Τίποτα» Ηρέμησε. Στην οδό Ευριπίδου υπάρχει το «Elixir». Πουλάει τα κατάλληλα βότανα. Ο σκηνοθέτης του «Harry Potter», μαντεύουμε, για τα σκηνικά του «Ollivanders Wand Shop», από όπου όλοι οι ανερχόμενοι μάγοι αγόραζαν ραβδί, το «Elixir» ξεπατίκωσε. Αστεροειδές Κίνας, κιούμελ Συρίας, σινάπι λευκό Πολωνίας, τσεμένι άκοπο Τουρκίας, ζαντάρ, άνθος κανέλας, ξύλινα κουτάκια, μικρά κουτάκια, κρυφά συρταράκια, σκάλες ψηλές, πάγκοι με βότανα αγνώστου πατρός και τόσες, μα τόσες, συνταγές για τα πάντα. Μην αγχώνεσαι, έχει και φασκόμηλο. Απλώς μπες σαν να είσαι μάγος. Μην κρύβεσαι.

28 SOUL

«Tο 3g πιάνει στην Πνύκα;» «Πού να φανταζόντουσαν οι OMD ότι εμείς εδώ ακόμα χορεύουμε το “Electricity”, ε;» Εάν έχεις φίλους που σου οργανώνουν παιδικό πάρτι γενεθλίων με νεγράκια, τουλούμπες και καφέ, εάν το τάπερ σού φαίνεται πια cool, εάν έχεις στην ντουλάπα σου τα κατάλληλα υλικά για να ντυθείς Αρχηγός των Ζουλού, εάν απαντάς σε μαλακία με «#hashtagdiaoloapodo», εάν είσαι πάντα με κάποιον ερωτευμένος, εάν, πλέον, πας στα after με οριοθετημένο χρόνο παραμονής, τότε υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι είσαι Αθηναίος-στην-Άνοιξη. «Κι αν με πιάσει το κακό μάτι;» «Θα πεις τρεις φορές το “The course of true love never did run smooth” του “Midnight Summer Dream” από μέσα σου!» «Δεν φοβάσαι να βγάλεις την κάμερα εδώ που είμαστε;» «Όχι!» Ρομάντσο: Αναξαγόρα 5, Ομόνοια Yiorgos Eleftheriades New Space: Τσακάλωφ 29 & Βουκουρεστίου, Κολωνάκι Tamarind: Κεραμεικού 51, Κεραμεικός Elixir: Ευριπίδου 41, Αθήνα Οι Θεσσαλοί: Μελενίκου 3, Βοτανικός

THE SHOPRANOS Επιμέλεια Λίνα Μανδράκου

02

01 Μπαλαρίνα Mila, WeSC 02 T-shirt, adidas Originals 03 Γυαλιά ηλίου, Οπτικά Δαμουλά 04 Γυναικείο παντελόνι Gas, FF Group 05 Eau de Toilette της σειράς Les Secrets D ‘Antoine, Mirepsos 06 Δερμάτινο γυναικείο μπουφάν, BOSS Orange 07 Δερμάτινη τσάντα Sonie, BOSS Orange

01

06

03

04

05

07

30 SOUL

11

08

12

09

10

14

13

08 Παπούτσια Chuck Taylor All Star/Well Worn, FF Group 09 Ανδρικό παπούτσι Bo, WeSC 10 Ρολόγια Swatch Roland Garros 2013, Swatch 11 Nike Air Max 1 Engineered Mesh, Nike 12 Παπούτσια adidas zx 750, adidas Originals 13 Vodafone 4G Mobile Wi-Fi R210, Vodafone 14 Τσάντες, Sugarcube

Φωτογραφία Κρητικόπουλος

31

32 SOUL

MOTEL

HIT AND RUN!

Streets, Sports, Styles

33

Αθηνά Κοΐνη The runner

34 SOUL

Προδιαγραφές που ξεπερνούν τα ελληνικά δεδομένα, στιλ μοναδικό, βήματα προσεκτικά μελετημένα, πνεύμα μπολιασμένο από το ευρωπαϊκό finesse και την αιθιοπική τεχνοτροπία, εικόνες που εμπλουτίζονται με ταχύτητες φωτός. To next big thing του ελληνικού στίβου τρέχει σαν ύαινα τις μέσες αποστάσεις, πάει να πει τις δυσκολότερες διαδρομές του στίβου. Συνέντευξη Γιάννης Νάτου Φωτογραφία Χριστίνα Γεωργιάδου Πολλά προβλήματα στον ελληνικό στίβο. Όταν βλέπω ένα 20χρονο κορίτσι όμως απέναντί μου, αρνούμαι να μιλήσω γι’ αυτά. Προσπαθώ να μην τα σκέφτομαι και να προχωρώ με τις προπονήσεις και τους αγώνες μου. Έχω την οικογένειά μου και τον προπονητή μου, Χρήστο Παπαχρήστο, που με βοηθάνε. Σίγουρα δεν είναι εύκολο για κάποια παιδιά, αλλά ευτυχώς εγώ καταφέρνω να ξεχνώ τα προβλήματα.

Τι έχεις πάρει από τη θεία σου; Σίγουρα τη σοβαρότητά της και σε μεγάλο βαθμό τη ζωή που κάνει για να φτάσει μέχρι την κορυφή. Έζησα έναν μήνα μαζί της κι έμαθα πάρα πολλά. Αντιλαμβάνεστε πως οι εδώ προπονητικές συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές από τις εκεί. Από τη θεία μου έμαθα πώς να προπονουμαι, τι πρέπει να προσέχω στη διατροφή και στην υγεία μου. Για όλα.

Μίλησες για οικογένεια. Η δική σου είναι μέσα στον αθλητισμό. Θεία σου η Ολυμπιονίκης των 5.000 μέτρων Μεσερέτ Ντεφάρ, πρωταθλητής ύψους ο θείος σου Γιάννης. Υπό αυτή την έννοια, ο δικός σου δρόμος ήταν προδιαγεγραμμένος; Αυτό το ένιωσα από τη μεριά της μητέρας μου, που είχε σχέση με την Αιθιοπία. Η θεία μου ουσιαστικά ήταν που με έβαλε στον αθλητισμό. Ταξιδεύοντας και ζώντας κοντά της, έμαθα τι θα πει αθλητική ζωή και σωστή προπόνηση.

Ποιες οι διαφορές των αθλητών των δύο χωρών; Κατ’ αρχήν, εδώ έχουμε πολλά ερεθίσματα για να φύγουμε «έξω από τον δρόμο». Εκεί, ο αθλητής ασχολείται μόνο με τον αθλητισμό, δεν έχει κάτι άλλο να του αποσπάσει την προσοχή - πολύ σημαντικό. Κι επειδή ως κοινωνία έχουν λίγα, για να φτάσουν εκεί που θέλουν, τα δίνουν όλα. Εμείς έχουμε τα πολλά και δεν προσπαθούμε για το περισσότερο. Η φτώχεια των ανθρώπων στην Αιθιοπία τους αναγκάζει να αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα τον δρόμο και τον αθλητισμό.

35

36 SOUL

Αναρωτιέμαι: Έβλεπες αθλητές να έχουν κινητό τηλέφωνο ή να πίνουν καφέ; Ξέρουν τι είναι ο καπουτσίνο; Μόνο οι μεγάλοι αθλητές. Οι περισσότεροι δεν είχαν παπούτσια, ούτε ρούχα, για να τρέξουν καλά καλά. Το κάνουν μόνο επειδή αγαπούν τον αθλητισμό, όχι για κάποιον άλλο σκοπό. Όσο για τον καφέ, μπορεί ένας αθλητής να μη φάει για μια μέρα, να μην υπάρχει τίποτα το μεσημέρι για φαγητό, δεν είναι ο καφές το πρόβλημα. Ωστόσο, πάνε για προπόνηση. Μπορεί επίσης να μην έχουν σπίτι να ξεκουραστούν, να κοιμούνται στον δρόμο. Αυτά είναι τα προβλήματα. Κι όμως, ακόμη κι έτσι, πιστεύουν πως θα τα καταφέρουν. Και πρόβλημα υγείας να έχουν, πιστεύουν πολύ στον εαυτό τους. Τι μας διδάσκει το παράδειγμά τους; Είμαστε αχάριστοι. Αυτοί οι άνθρωποι κατάλαβα πως έχουν λίγα, αλλά ξέρουν να τα μοιράζονται. Ακόμα και οι πολύ φτωχοί βοηθούν τον συνάνθρωπό τους. Εδώ είναι πολύ διαφορετικά. Θα πρέπει, έστω και το λίγο, να το εκτιμούμε. Γιατί κάποιοι δεν έχουν τίποτα. Αυτό το δεδομένο μου δίνει περισσότερη δύναμη. Κορίτσια της ηλικίας μου, που τρέχουν μαζί μου, πετυχαίνουν μεγάλες διακρίσεις, χωρίς να έχουν φαγητό ή ρούχα, τίποτα. Ενώ εγώ, που μπορώ να έχω κάτι παραπάνω, μπορώ να καταφέρω περισσότερα. Στην Αιθιοπία σου άνοιξαν πόρτες που σε άλλους δεν ανοίγουν. Τι διαδρομές έκανες εκεί; Τις περισσότερες προπονήσεις τις έκανα στη ζούγκλα, μόνο δύο φορές πήγα στο γήπεδο. Γενικά οι αθλητές εκεί δεν πηγαίνουν στο γήπεδο, αλλά κυρίως στη ζούγκλα και στον ανώμαλο δρόμο. Σίγουρα χρειάζεται να έχεις κάποιον για να σε βοηθάει να μη χαθείς, να σου λέει τη διαδρομή. Εγώ είχα έναν «λαγό» μαζί μου, έμπαινε μπροστά μου και με πήγαινε στον ρυθμό που ήθελα, με βοήθησε πάρα πολύ. Οι μεγάλοι αθλητές σπάνια να προπονηθούν μαζί. Ο κάθε ένας με τον «λαγό» του εκεί. Άγρια ζώα είδες; Μόνο ύαινες και μαϊμουδάκια.

Για να δεις άγρια ζώα, πρέπει να πας πολύ μακριά, να μπεις πολύ μέσα στη ζούγκλα. Και πηγαίναμε ώρες που ξέραμε πως δεν θα συναντήσουμε κάτι επικίνδυνο. Ακόμη και τις ύαινες… Πηγαίναμε νωρίς, γιατί ξέρουμε πως, όταν σκοτεινιάζει, αρχίζουν και βγαίνουν τα πιο άγρια ζώα. Τι διαφορετικό προσφέρει ένας τέτοιος τρόπος προπόνησης; Το υψόμετρο αλλάζει κατά πολύ τα εν Ελλάδι δεδομένα. Κομμάτια και προπόνηση που θα έβγαζα άνετα εδώ, εκεί με δυσκόλευαν πάρα πολύ. Επίσης, δεν είχα παρέα στην προπόνησή μου - σκεφτόμουν μόνο πώς θα τη βγάλω μόνη μου, χωρίς βοήθεια. Άλλη διαφορά, τα μέρη: εδώ κάνουμε προπόνηση στο γήπεδο, εκεί κάθε μέρα και σε διαφορετική ζούγκλα! Όταν τρέχεις, τι σκέφτεσαι; Αν τρέχω χαλαρά, τους αγώνες που έχω μπροστά μου - τι πρέπει να κάνω για να πετύχω. Στον αγώνα, την τακτική που πρέπει να ακολουθήσω και πάντα τα λόγια του προπονητή μου: για τον ρυθμό, αν πηγαίνω καλά. Στον αγώνα δεν με νοιάζει τίποτα άλλο, πέρα από το τι μου λέει ο προπονητής. Από την Ντεφάρ τι έχεις πάρει; Όχι μόνο αγωνιστικά. Πιστεύει πάρα πολύ στη θρησκεία. Όπως όλοι εκεί. Αυτό που πήρα από τη θεία μου ήταν η οδηγία της πως πρέπει να προσπαθήσω πάρα πολύ για να πετύχω - χωρίς προσπάθεια δεν γίνεται τίποτα. Όχι μόνο στην προπόνηση, αλλά και στη ζωή, την προσωπική μου ζωή. Τζέσε Όουενς: «Όνειρα έχουμε όλοι. Αλλά για να γίνουν πραγματικότητα, απαιτείται τεράστια ποσότητα αποφασιστικότητας, αφοσίωσης, αυτοκυριαρχίας και προσπάθειας». Σίγουρα, δεν φτάνει μόνον η προπόνηση, παίζει ρόλο και ο χαρακτήρας σου για να πετύχεις. Όνειρα έχω πολλά. Για τον στίβο, κοιτώ τώρα το μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό του καλοκαιριού (9th European Athletics U23

Championships στο Τάμπερε της Φινλανδίας), αυτό είναι το κοντινό όνειρό μου. Μετά, να έχω την υγεία μου, να είμαι καλά και ο χρόνος θα δείξει. Μπορείς να κρίνεις τη μέχρι τώρα πορεία σου, με τα πανελλήνια ρεκόρ και τις πρωτιές στο αντίστοιχο πρωτάθλημα; Έχω μια πολύ καλή πορεία, αλλά δεν είναι αρκετό. Θέλω πολλή δουλειά ακόμη και στην προπόνησή μου. Δεν έχω δώσει ακόμη το 100% του εαυτού μου.

Τι συμβαίνει με το ντόπινγκ; Άλλα παιδιά με προοπτικές στην πορεία χάθηκαν λόγω απαγορευμένων ουσιών. Δεν είμαι και πολύ ειδική, ωστόσο πιστεύω πως είναι καθαρά θέμα επιλογής του αθλητή. Αν δεν το θέλει, δεν θα το κάνει. Μπορείς μόνος σου να προστατεύσεις τον εαυτό σου. Αλλιώς, αργότερα θα βρεις τις συνέπειες μπροστά σου.

Εσύ; Εγώ δεν θα ήθελα να ξέρω πως έχω καταφέρει κάτι χωρίς να στηριχτώ 100% στις δυνατότητές μου. Θα ήθελα να γνωρίζω ότι τα κατάφερα με την προσπάθειά μου, όχι με κάποια βοήθεια.

Τον επόμενο μήνα ετοιμάζεσαι για νέο ταξίδι στην Αιθιοπία. Νέα εμπειρία; Η ζωή στην Αιθιοπία είναι πολύ διαφορετική. Όταν είμαι εκεί, ξέρω πως ούτε τις φίλες μου δεν θα δω - δεν βγαίνω έξω. Υπάρχουν στιγμές στην Ελλάδα που είμαι λιγότερο «σωστή» από ό,τι στην Αιθιοπία. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Πιο μικρή δυσκολευόμουν, όταν, ας πούμε, έβλεπα τις φίλες μου να κάνουν το πρόγραμμά τους. Όσο μεγαλώνω όμως, καταλαβαίνω πως πρέπει να στερηθώ πράγματα, αν θέλω να πετύχω. Πιστεύω ωστόσο πως αυτά που κάνει ένα κορίτσι της ηλικίας μου εγώ θα τα κάνω στο μέλλον. Έχω μπροστά μου χρόνια και ζωή. Καλύτερα να πετύχω, να τα καταφέρω, παρά να το μετανιώσω στη διάρκεια, να πω ότι δεν έδωσα όλο τον εαυτό μου.

37

Nike Air Max Max is in the air!

advertorial

Κείμενο Δημήτρης Καραθάνος

Για όσους έχουν μάθει να θεωρούν τον αθλητισμό αδιαχώριστο από τα Nike Air Max, κάθε τεχνολογική καινοτομία της Nike αποτελεί και ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός. Ενώ για εκείνους που το Nike Air Max είναι συνυφασμένο με το street style, σε μια καινούργια σειρά δεν περιμένουν τίποτα λιγότερο από ένα σχεδιαστικό κομψοτέχνημα. Από τις αρχές Μαρτίου, όλες οι τάσεις πάνε μαζί, υπό μια νέα υπογραφή: Nike Air Max, σε νέες εκδοχές vintage και Engineered Mesh. Τα φοράμε, τα περπατάμε, σας τα παρουσιάζουμε.

Πού ήσουν εσύ όταν κυκλοφόρησε το πρώτο Nike Air Max; Το έτος ήταν το 1987, τα boombox ευμεγέθη, τα χτενίσματα φουσκωτά, στα σινεμά έπαιζαν οι urban sports ελεγείες του Spike Lee, τα παπούτσια έμοιαζαν συνηθισμένα, ώσπου προσγειώθηκαν στα ταρτάν και τις ασφάλτους τα εμπνευσμένα φουτουριστικά ζευγάρια απαράμιλλου στιλ, όσο και ανήκουστης τεχνολογίας, τα τόσο προσφιλή πλέον σε όλους μας Nike Air Max. Το επίτευγμα συνίστατο στο λανσάρισμα της «αερόσολας», της ορθώς λεγόμενης δηλαδή μονάδας Air-Sole®, του συστήματος σόλας με αεροθάλαμο το οποίο για πρώτη φορά εκπλήρωνε μια αδιανόητη ως τότε υπόσχεση: ελαστικότητα που προστατεύει από κραδασμούς, σε κάθε βήμα, σε κάθε άλμα, σε κάθε αθλητική ή περιπατητική προσπάθεια. Μειώνοντας στο απειροελάχιστο τις πιθανότητες τραυματισμού των οστών, των μυών και των τενόντων του πέλματος, καθώς και ολόκληρου του κάτω τμήματος του ποδιού, το Nike Air Max χάρισε ευστάθεια, ευελιξία, ευκαμψία, και προπάντων σιγουριά. Όπως προαναφέραμε, ήταν το μακρινό 1987. Σήμερα, το 2013, πολλά χρόνια και ακόμη περισσότερα μοντέλα Nike Air Max αργότερα, ξετυλίγω το πακέτο και δοκιμάζω το ολοκαίνουργιο Nike Air Max 1 Engineered Mesh, ακόμη του κουτιού. Όλα όσα αναζητώ σε ένα παπούτσι είναι ασφαλώς εκεί. Το προστατευτικό αγκάλιασμα του πέλματος. Η ασύγκριτα ανάλαφρη αίσθηση. H συντροφική αίσθηση του Air Sole®, που με έχει διαποτίσει πλέον με τη σιγουριά ότι, ανεξαρτήτως εδάφους, σε συνθήκες παντός καιρού, κάθε βήμα θα είναι το ίδιο ασφαλές και ποιοτικό όσο και το πρώτο. Και αναμφίβολα, το ίδιο καλαίσθητο. Αυτό σημαίνει για μένα το Nike Air Max. Άνεση και στιλ. Δύο έννοιες αδιαχώριστες. Όντας κάποιος που περνά όλες τις ώρες του ημερολογίου ενδεδυμένος με sportswear, από σήμερα δοκιμάζω μια φρέσκια πινελιά στην καθημερινότητα της πόλης, με τα καινούργια μου Nike Air Max. To πανταχού παρών Swoosh, σήμα κατατεθέν της Nike και ο αναγνωρίσιμος σχεδιασμός της αερόσολας, τον οποίο ο Tinker Hatfield εμπνεύστηκε από την αρχιτεκτονική του Παρισιού. Όλα αυτά είναι εδώ, μαζί με μια νότα επανεφεύ-

“

ρεσης, το Engineered Mesh, ένα δικτυωτό υλικό που βοηθάει το πέλμα να αναπνέει πιο καλά από ποτέ. Για όσους το streetwear είναι τρόπος ζωής, τα Nike Air Max είναι κάτι παραπάνω από μοντέλα παπουτσιών. Είναι το καύσιμο, είναι το στιλ, είναι μια προέκταση του κορμιού. Σαν πρώτη αίσθηση, δοκίμασα το Nike Air Max 1, κατάλληλο για τις αστικές εξόδους και τις ώρες χαλάρωσης πιο vintage αισθητικής, δεν θα δίσταζα όμως να επενδύσω και στις υπόλοιπες εκδοχές του εμβληματικού Nike. Πληροφορούμαι πως τα Air Max που κυκλοφορούν από τις αρχές Μαρτίου διατίθενται σε μοντέλα Air Max 2013, Air Max 90, Air Max 95, Air Max 97 και, φυσικά, Air Max 1.

Τα ενσωματώνω όλα στην παπουτσοθήκη μου, με αυτοκόλλητο προσωπικής έμπνευσης: «Max is in the air». Στο φινάλε, το «τρεχάτε όσο θέλετε, ποδαράκια μου» το έχω ήδη γράψει από το ’87! *Δοκιμάστε τα νέα Nike Air Max στις sneakers boutique Ministry of Concrete, (Κωνσταντινουπόλεως 42, Γκάζι, Τ: 210 3425255), και Phat Soles, (Ιωάννου Μεταξά 27-29, Γλυφάδα, Τ: 210 8940340. Στη Θεσσαλονίκη, μπορείτε να βρείτε τα Nike Air Max στο κατάστημα (DeviceOne, Παύλου Μελά 38, Τ: 2310 230550).

Αυτό σημαίνει για μένα το Nike Air Max. Άνεση και στιλ. Δύο έννοιες αδιαχώριστες.

„

Nike Air Max 1 Engineered Mesh

39

Put your new ZX on!

ZX sneakers! Originals street style, με έμπνευση από το παρελθόν και τη running κληρονομιά της adidas. Tο ZX 750, το running παπούτσι που γεννήθηκε στα 80’s και καθιερώθηκε ως σύμβολο του club culture στα 90’s, επιστρέφει δυναμικά σε ανανεωμένους χρωματικούς συνδυασμούς! Η σειρά ZX αγαπήθηκε για τον πρωτοποριακό σχεδιασμό της από τους απανταχού λάτρεις του στιλ. Επιστρέφει αυτή την άνοιξη με μια έκρηξη χρωμάτων και με τη χρήση διαφορετικών υλικών που αναμένεται να ενθουσιάσουν τόσο τους παλαιότερους όσο και τους νεότερους fans των Originals. Τα adidas Originals κάνουν ένα flashback στο παρελθόν και επαναφέρουν φέτος αυτό το κλασικό και αγαπημένο running παπούτσι στη sneaker εκδοχή του. Τα ΖΧ sneakers είναι διαθέσιμα στα adidas stores και σε επιλεγμένα σημεία σε όλη την Ελλάδα. Τα adidas Originals συνδυάζουν το πάθος του ιδρυτή της adidas, Adi Dassler, για τον αθλητισμό με τις τάσεις και εξελίξεις της μόδας του σήμερα. Με σήμα το trefoil (τριφύλλι), τα adidas Originals συνδυάζουν την αθλητική κληρονομιά της adidas με το urban lifestyle δημιουργώντας μοναδικά casual προϊόντα ένδυσης και υπόδησης. Πίσω από κάθε δημιουργία, κρύβεται μια μικρή ιστορία που υποδηλώνει τη διαχρονικότητα και τη μοναδικότητά τους. Τα adidas Originals διαθέτουν μια ευρεία γκάμα προϊόντων που εκπροσωπούν εναλλακτικά στιλ και αναδεικνύουν τη διαφορετικότητα και τη μοναδικότητα των καταναλωτών της. Τα adidas Originals απευθύνονται σε αυτούς που τολμούν και θέλουν να διαφέρουν και αναπτύσσουν το δικό τους μοναδικό και «αυθεντικό» στιλ και τρόπο ζωής.

40 SOUL

παρουσίαση

Τα θρυλικά adidas Originals ZX επέστρεψαν!

παρουσίαση

Δεν χρειάζεται να είσαι λάτρης του ταρτάν, δεν είναι απαραίτητο να παίρνεις τα βουνά και τα δάση κάθε τόσο, ούτε απαιτείται να είσαι ο «γιος του ανέμου» για να ζήσεις από κοντά τη μεγαλύτερη δρομική γιορτή στην πόλη μας.

8ος Διεθνής ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ Μέγας ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

& Αγώνες 5 & 10 χλμ.

Τρέχω, τρέχεις… τρέχουμε; Γιατί, ακόμα και αν δεν είσαι ένας από τους χιλιάδες δρομείς -ερασιτέχνες και μη- που έχουν δηλώσει συμμετοχή, μπορείς την Κυριακή 21 Απριλίου να βάλεις τα ξεχασμένα αθλητικά σου και να κάνεις μια βόλτα με τα πόδια στο κέντρο. Και εκεί κοντά στην παραλία του Λευκού Πύργου θα γιορτάσεις με πολλούς από μας που… καταϊδρωμένοι θα τερματίζουμε στα 5χλμ -ή και κάποιοι πιο «τολμηροί» στα 10χλμ.- της διοργάνωσης του 8ου Διεθνούς Μαραθωνίου Μέγας Αλέξανδρος. Δεν συζητώ για τους μαραθωνοδρόμους: ο ιδρώτας μπορεί να είναι κατά τι περισσότερος… (βλ. Μαραθώνα διαδρομή = 24,195χλμ). Αλλά η χαρά της συμμετοχής ίδια. Για όλους.

Και όταν η συμμετοχή συνδέεται με έναν καλό σκοπό, τότε η χαρά γιγαντώνεται. Γίνεται πραγματική γιορτή. Μιλάμε για όσους θα τρέξουν με τα χρώματα της WIND Running Team, μια ερασιτεχνική ομάδα δρομέων που δημιούργησε η WIND, Επίσημος Χορηγός της Διοργάνωσης. Τα μέλη της -εργαζόμενοι, φίλοι και συνεργάτες- τρέχουν πάντα για καλό σκοπό. Φέτος, με τη συμμετοχή τους θα τρέξουν για να στηρίξουν το Ορφανοτροφείο Θηλέων Μέλισσα, μιας και για κάθε δρομέα η WIND θα προσφέρει 10€ για τη Μέλισσα. Την προσπάθεια της WIND Running team θα ενισχύσουν και 8 δημοφιλείς προσωπικότητες: η Βίκυ Χατζηβασιλείου, η Φαίη Σκορδά, η Ντορέττα Παπαδημητρίου, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, ο Φώτης Σεργουλόπουλος, ο Άκης Πετρετζίκης, η Ελένη Τσολάκη και η Σοφία Γκόσιου, που έχουν αναλάβει

ξεχωριστό ρόλο «πρεσβευτή». Για κάθε έναν πρεσβευτή η WIND θα προσφέρει 1000€ στη Μέλισσα. Φέτος είναι η 3η συνεχής χρονιά που η WIND Running Team τρέχει για καλό σκοπό στη Θεσσαλονίκη. Τις προηγούμενες χρονιές τα μέλη της ομάδας ενίσχυσαν το Ελληνικό Παιδικό Χωριό στο Φίλυρο και την ΕΛΕΠΑΠ Θεσσαλονίκης. Η εταιρεία με μήνυμα «Ένας αγώνας για όλους» στόχο έχει να εμπνεύσει, να σταλεί το μήνυμα ότι η άθληση είναι για όλους και ταυτόχρονα να δώσει και έναν χαρακτήρα κοινωνικής αλληλεγγύης και συνεισφοράς. Μέχρι σήμερα η WIND Running Team έχει προσφέρει πάνω από 100.000€ σε ιδρύματα και οργανισμούς για το παιδί από το σύνολο των αγώνων που έχει δώσει σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

WeSC

Get lifted! Επιτέλους, είναι άνοιξη! Η εποχή που μας φτιάχνει ξανά το χαμόγελο, ο καιρός για να ανθίσουμε και πάλι κομψά στους δρόμους, στην πόλη, στη ζωή. Όπου κι αν έχετε σκοπό να σας βγάλει το πλάνο σας, η συλλογή WeSC Footwear Spring 2013 θα το κάνει με στιλ.

advertorial

Το μυστικό για να μην παραμένουμε στάσιμοι είναι να είμαστε δραστήριοι και να εξελισσόμαστε κάθε μέρα. Αυτή την περίοδο, είτε είσαι στο τρέξιμο είτε το πας χαλαρά είτε «σέρνεσαι» (γιατί υπάρχουν κι αυτές οι μέρες), το κόλπο είναι να το κάνεις με τον τρόπο και το στιλ σου. Υπογράφοντας την πιο αληθινή εκδοχή της street fashion αισθητικής από το 1999 μέχρι σήμερα, η WeSC το γνωρίζει καλά. Ταξιδιάρα, γιατί θα τη βρεις σε περισσότερες από 25 χώρες της Γης. Διαδραστική, γιατί εμπνέει και εμπνέεται. Αυθεντική, γιατί οι συλλογές της είναι πάντα ένα βήμα μπροστά. Εκεί ακριβώς που βρίσκονται όλοι οι ιντελεκτουέλ φίλοι της. Ταιριάζοντας με έναν πρωτόγνωρο τρόπο σχέδια, χρώματα και υλικά, η WeSC υποδέχεται τους πιο όμορφους μήνες της φετινής χρονιάς με τη νέα συλλογή sneakers Spring Footwear 2013. Ανδρικά και γυναικεία παπούτσια για όσους και όσες αναζητούν το στιλ στον υπερθετικό βαθμό.

Footwear attitude που σε συνοδεύει από τις casual υποχρεώσεις της μέρας μέχρι τις nighttime στιγμές

που θα βρεθείς με την παρέα. Η σπορτίφ αίγλη του Edmond, οι αγαπημένες ρετρό ταυτότητες, όπως αυτή του Bo και η street chic αύρα του Clive, πρωταγωνιστούν και ανεβάζουν το level κομψότητας στην ανδρική σειρά. Την ίδια στιγμή τα Mila και Ada τονίζουν τη διαχρονική θηλυκότητα των γυναικών που επιμένουν να νιώθουν κορίτσια. Ζωηρά αλλά και ουδέτερα χρώματα για κάθε στιγμή του Springtime 2013. Προσεγμένα υλικά όπως δέρμα, σουέτ και waxed cotton για sneakers που το έχoυν και αντέχουν. Ειδική τεχνική επεξεργασία και ανατομικός σχεδιασμός χαρίζουν τις πιο άνετες βόλτες με Vibram και custom σόλες. Αντλώντας έμπνευση από την κουλτούρα των δρόμων, η WeSC αγνοεί τις καθωσπρέπει τάσεις και σε πάει μπροστά με το στιλ της μέχρι εκεί που αξίζεις να φτάσεις. Κορυφή και το 2013, WeSC ίσον η πιο στιλάτη συνωμοσία. www.wesc.com www.wescshop.gr

παρουσίαση

CHUCK TAYLOR ALL STAR

Well Worn Collection

Vintage χαρακτήρας, «ξεπλυμένος» καμβάς, μεγάλη χρωματική γκάμα: Η νέα συλλογή Well Worn της Converse απευθύνεται στους φανατικούς οπαδούς των «used» sneakers, σε αυτούς δηλαδή που περήφανα και αδιαπραγμάτευτα θέλουν να επιδεικνύουν το «παλιό και φθαρμένο» σαν παράσημο. Γιατί ένα «φθαρμένο» ζευγάρι Chuck Taylor All Stars είναι η καλύτερη απόδειξη πως γλέντησες και γιόρτασες την εμπειρία του δρόμου και της ζωής. Τα Chucks είναι στα καλύτερά τους, όταν είναι φθαρμένα. Κάθε ζευγάρι είναι μοναδικό και ιδιαίτερο για αυτόν που το φοράει! Κάθε σημάδι, κάθε γρατσουνιά, κάθε λεκές αποτελεί σφραγίδα αυθεντι44 SOUL

κότητας αλλά και ανάμνηση κάθε στιγμής γεμάτης δυναμισμό. Όποιος φοράει τα Well Worn Chucks, είναι ολοφάνερο πως δεν έμεινε άπρακτος ή απλός θεατής στο περιθώριο, αλλά βούτηξε στη ζωή. Άνεση, ιστορία, χαρακτήρας, χαλαρή καλοκαιρινή αίσθηση, και σύνθημα Get Dirty: Η συλλογή Well Worn παρουσιάζεται με την καμπάνια «Shoes keep it clean-Sneakers Get Dirty». Γιατί το «Get Dirty» είναι μια νοοτροπία. Δείχνει το πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις, πόση προσπάθεια καταβάλλεις για να εκφραστείς, πόσο πρώτα το τολμάς και το κάνεις, αφήνοντας τη σκέψη για μετά. Get Dirty δεν σημαίνει να «λερωθείς» ο ίδιος, αλλά να «βουτήξεις» στα

ορμητικά νερά και να ξαναβγείς στην επιφάνεια με τα σημάδια και τις ατέλειες που καταδεικνύουν τη δέσμευσή σου για συμμετοχή στα δρώμενα. Αυτή η καμπάνια αποτελεί μέρος της ευρύτερης παγκόσμιας καμπάνιας της Converse με τίτλο «Shoes are Boring – Wear Sneakers», που αντλεί έμπνευση από τη δημιουργικότητα, τη «σκανδαλιά» και την επαναστατικότητα. Αυτός είναι ο πυρήνας του DNA της Converse, αυτό είναι το στιλ και το attitude της άνοιξης 2013.

Converse Concept Store: Λ. Κηφισίας 268, Ν. Ψυχικό, Τ: 210 6771 527.

Swans Άκου τον ωκεανό!

Λίγο πριν τις συναυλίες τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, προσπαθούμε να κλέψουμε από τον τοτεμικό «μαύρο κύκνο» και band leader τους, Michael Gira, μερικά από τα μυστικά του. Συνέντευξη Δημήτρης Τζινούδης

Κάποτε σπουδάζατε καλές τέχνες. Πώς προέκυψε η μουσική καριέρα; Δεν γνωρίζω πραγματικά. Είναι η ίδια έμπνευση που έχει κάποιος μια μέρα και αποφασίζει να γίνει χασάπης στη ζωή του. Παρακολούθησα δύο συναυλίες σας: Απρίλιος 2011, Αθήνα, και Απρίλιος 2013, Στοκχόλμη. Οι παρόντες φτάσαμε σε μέθεξη. Πώς το καταφέρνει αυτό ένας καλλιτέχνης; Αλήθεια δεν ξέρω, είμαι απλώς μια μαριονέτα. Μια μαριονέτα του Θεού. Αυτό με έχει βάλει να κάνω σε αυτή τη ζωή και πραγματικά προσπαθώ να το κάνω όσο καλύτερα γίνεται. Ο τελευταίος σας δίσκος αποθεώθηκε από το σύνολο του μουσικού Τύπου. Πριν κυκλοφορήσει είχατε δηλώσει ότι συνιστά την κορυφή της δισκογραφίας των Swans. Είμαι 30 χρόνια μουσικός, παραγωγός, τραγουδοποιός, ενορχηστρωτής, ό,τι είμαι τέλος πάντων. Στον συγκεκριμένο δίσκο ακολούθησα απλώς το μονοπάτι που υπήρχε μπροστά μου, αρνούμενος να τον παρατήσω μέχρι να νιώσω ότι είναι το «απολύτως καλύτερο» για τις δυνατότητές μου. Πλέον δεν μπορώ να τον ακούσω, δεν ακούγεται σαν μουσική, αλλά σαν μια μύγα στο αφτί μου. Ενδιαφέρομαι περισσότερο για την καινούργια μουσική που θα γράψουμε. Με χαροποιεί ωστόσο το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι λένε ότι κέρδισαν κάτι από αυτόν. Είναι ενθαρρυντικό για μένα. Στο παρελθόν είχατε σπάσει κάποιες φορές τα πλευρά σας επί σκηνής, μια φορά ένα δόντι σε ένα μικρόφωνο. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για «θρησκευτική έκσταση»; Χαίρομαι όταν έχω, ας πούμε, «πνευματικές» εμπειρίες επί σκηνής, είναι για μένα η κοντινότερη προσέγγιση της θρησκείας. Από την άλλη, η μουσική εκτελεσμένη επί σκηνής είναι ο διαλογισμός μου. Αυτή είναι η φόρμα της πνευματικής μου εξάσκησης. Μέρος του καινούριου σας δίσκου πήρε την τελική του μορφή κατά τη διάρκεια της τελευταίας περιοδείας σας, στην ουσία κάθε βράδυ επί σκηνής. Συμβαίνει αυτό και σε άλλες μπάντες; Υπάρχει ένα σπουδαίο τζαζ γκρουπ, που ανεβαίνει στη 46 SOUL

σκηνή και, αντίθετα από τους Swans, οι μουσικοί του αυτοσχεδιάζουν. Αρχικά εκπέμπουν πολύ όμορφα κύματα ήχου που τα αναπτύσσουν διαρκώς. Κατά μια έννοια είναι παρόμοιοι με εμάς, χωρίς συγκεκριμένη φόρμα και με φόρμα ταυτόχρονα. N-E-C-K-S! Είναι από την Αυστραλία και λέγονται Necks. Η διαδικασία, κατά μια έννοια, μου θυμίζει αυτό που είχε πει ο Τζον Ράσελ για τη ζωγραφική του Φράνσις Μπέικον: «Μοιάζει με τίγρη που πηγαινοέρχεται συνεχώς στο κλουβί της, κινούμενη ανάμεσα στο γνωστό και το άγνωστο, το σαφές και το ασαφές, το πραγματικό και το ονειρώδες». Συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με εσάς; Βεβαίως, είναι η χρήση του ενστίκτου, αυτό είναι ο οδηγός. Εμπιστέψου το ένστικτό σου, εμπιστέψου τη φαντασία σου. Τι σας εμπνέει; Η προσπάθεια να δημιουργήσω κάποτε έναν ήχο uplifting και όμορφο, αντάξιο των Righteous Brothers και του «You’ve Lost that Loving Feeling». Είστε ο band leader των Swans. Ποιες είναι οι ιδιότητες ενός band leader; Nα ξέρει να μαστιγώνει και να φιλάει. Πόσο έχει αλλάξει το ίντερνετ τη ζωή σας; Το ίντερνετ είναι μια χαρά, σαν ένα τεράστιο fanzine, ένας τρόπος προβολής όσων κάνεις. Αν είσαι τυχερός, οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται γι’ αυτό που κάνεις θα σε βρουν. Σαν «χειροποίητη» διαφήμιση. Ύστερα από τόσο έντονα «ηχητικά» χρόνια, πώς κατάφεραν να επιζήσουν τα αφτιά σας; Ακούω συνεχώς τον ωκεανό (γελάει δυνατά)… Πόσο έχει επηρεάσει η τεχνολογία τον ήχο σας; Φυσικά και τη χρησιμοποιώ, αν και δεν με ελκύουν ιδιαίτερα οι ήχοι της ψηφιακής γενιάς. Μπορεί να αρπάξω ήχους από διαφορετικές πηγές και με κάποιο τρόπο να τους αναδιατάξω, αλλά για μένα το πιο σημαντικό είναι η σάρκα και η ψυχή του ήχου. Τι διαβάζει ο Michael Gira τώρα; To εξαιρετικό

βιβλίο του σπουδαίου αμερικάνου συγγραφέα Τζακ Λόντον «The Sea-Wolf». Τον γνωρίζεις; Βεβαίως, παλαιότερα είχα διαβάσει τον «Αλκοολικό». Τα απομνημονεύματα του John Barleycorn είναι επίσης σπουδαίο βιβλίο. Είναι σχεδόν ψυχεδελικό, όταν περιγράφει πόσο μεθυσμένος είναι και ταυτόχρονα νηφάλιος. Υπάρχουν δημιουργοί, όπως οι Τζακ Λόντον, Τόμας Ντε Κουίνσι, Σάμιουελ Μπέκετ, Φράνσις Μπέικον, Ουίλιαμ Σέξπιρ, που ήταν γεροί πότες και παρ’ όλα αυτά κατάφερναν να δημιουργούν σπουδαία έργα. Δεν είμαι σαν αυτούς, πίνω, αλλά δεν θα μπορούσα να πίνω σαν αυτούς. Ίσως υπάρχει κάποια γενετική εξήγηση. Κάποτε είχατε δηλώσει: «Δεν έχω ιδέα πόσο ψηλά θα έφταναν οι Swans, αν είχα δημιουργήσει φίλους αντί για εχθρούς». Δηλαδή; Ήμουν «εθισμένος» στη σύγκρουση. Όπου και να πήγαινα, οι διοργανωτές συναυλιών, οι τεχνικοί του ήχου, ο κόσμος που ερχόταν για μας, όλοι μου φαίνονταν εχθροί. Δεν λέω ότι αυτό είναι καλό, αλλά τότε ήμουν έτσι. Σκέφτομαι ότι τώρα με το ίντερνετ οι άνθρωποι δικτυώνονται και προσπαθούν να χτίσουν καριέρες. Εγώ λοιπόν έκανα το αντίθετο ακριβώς (γελάει): ήμουν αρνητικά δικτυωμένος, και αυτό ως ένα βαθμό κατέστρεψε τους Swans. Από την άλλη, η μουσική μας πότε δεν ήταν προσβάσιμη στα αφτιά του μέσου όρου, δεν ήταν «εύκολη». Παίζει και αυτό τον ρόλο του. Τι περιλαμβάνει μια τυπική μέρα του Michael Gira; Ξυπνάω και κάνω τη δουλειά μου, απαντώ στα μέιλ, όταν έχω λίγο παραπάνω χρόνο, γράφω τραγούδια. Έχω πραγματικά να κάνω πολλές δουλειές για τους Swans κάθε μέρα. Όταν μπορώ επίσης, βλέπω τα παιδιά μου. Ποιος είναι ο καλύτερος δίσκος του 2012; Αλήθεια, δεν μπορώ να πω ότι άκουσα κάποιο δίσκο το 2012 (γελάει δυνατά). Όταν δουλεύω τη μουσική μας, δεν ακούω δίσκους, ζω κατά κάποιο τρόπο απομονωμένος.

Οι Swans εμφανίζονται την Πέμπτη 16 Μαΐου στο Club του Μύλου, στη Θεσσαλονίκη, και την Παρασκευή 17 Μαΐου στο Fuzz Live Music Club, στην Αθήνα.

47

Η «Κουτσή Μαρία» είναι από τη Δράμα Ένα περιοδικό για ενήλικα παιδιά με εστίαση στα κόμικς και στη λογοτεχνία αλλά ταυτόχρονα με ισχυρή περιφερειακή όραση. Αιρετική, αλλιώτικη, σκληρή, έντονη, κραυγαλέα. Κείμενο Δημήτρης Ντανόπουλος

48 SOUL

Η «Μαρία» από τη Δράμα εκδίδεται, αλλά δεν πουλιέται. Χαρίζεται σε όποιον αντέχει το freak show & hard stuff της. Έξω από τον κανόνα και το κανονικόν, μακριά από το κέντρο και τις μητροπόλεις. Τις Ηνωμένες Δραμινές Δυνάμεις συγκρότησε ο ζωγράφος Χρήστος Δημητρίου, που από το 1998 ζει στη Δράμα κι εργάζεται από κει. Ο γνωστός κομίστας έχει περάσει από τη «Βαβέλ», το «01» και τα τελευταία χρόνια παραμένει στην «Ελευθεροτυπία». Δικής του έμπνευσης, η υπο/υπερ/ηρωίδα που συχνάζει στο Υπόγειο της Αρχιτεκτονικής Τοπίου, μια γιάφκα πολιτισμού 16 σκαλοπάτια κάτω από το έδαφος, καθώς και στο μπαρ «Φίκα», όπου γίνονται συζητήσεις, ποιητικές βραδιές, προβολές και τα πάρτι παρουσίασης των τευχών της «Κουτσής Μαρίας». Με το τεύχος μηδέν (#0), δόθηκε το στίγμα, το habitus, ανοίγοντας τον δρόμο για το πρώτο τεύχος ενός περιοδικού «διείσδυσης». Συναντήθηκαν στις σελίδες του γενιές που γνώρισαν το «Παρά Πέντε» ως περιοδικό (έφυγαν από τη Δράμα και δεν ξαναγύρισαν) κι οι επόμενες που τους θυμίζει τηλεοπτικό σίριαλ (έφυγαν, αλλά ξαναγύρισαν): οι λογοτέχνες Δημήτρης Πέτρου και Κυριάκος Συφιλτζόγλου, o Αλέξανδρος Αραμπατζής, η Κρινιώ Μπύρου (ceilingdisgust.blogspot.gr)· η ιστορικός Μαρία Αβραμίδου· ο Γιώργος Καρτάλης, εικαστικός· ο Τάσος ο Ιταλός· ο Δημήτρης Αθηνάκης· ο σκηνοθέτης Θοδωρής Πρασίδης για ό,τι κινηματογραφικό. Τα παιδιά από την πόλη του φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, του λογοτεχνικού περιοδικού «δίοδος 6610», του Συλλόγου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών, του Δημοτικού Ωδείου, της φωτογραφικής ομάδας e-ΦΟΔ-os, των θεατρικών ομάδων, της κουλτούρας των καπνομάγαζων του μεσοπόλεμου και της διασκέδασης αρρένων. Νύχτες μαζεύονται κι αποχαιρετούν φίλους που φεύγουν ξανά μετανάστες και νύχτες δίνουν τα χέρια και ξαναβρίσκονται με αφορμή ένα περιοδικό. Η μία και η άλλη Δράμα. Αν έχεις τύχη και το προσπαθήσεις, θα την πιάσεις στα χέρια σου. Θα την πετύχεις σε κανένα μπαρ, μεζεδοπωλείο ή φαρμακείο της Δράμας. Διαφορετικά, ψάξ’ τη διαδικτυακά: koutsimaria.tumblr.com

49

Χαλκιδική, Σκουριές Βαρομετρικό χαμηλό

50 SOUL

Μια στιγμή, να σου θυμίσω τη λατρεμένη Sadahzinia: «…Άκου τα γέλια τα πνιχτά, τα χωματένια, ψάχνουν εσένα σε κράματα μαλαματένια». Κείμενο, Φωτογραφία Κώστας Κουκουμάκας

Στις Σκουριές Χαλκιδικής, όταν τα χώματα μουγκρίζουν, τα νερά σωπαίνουνε. Εδώ πάνω στήνεται το μεταλλείο χρυσού της καναδικής εταιρίας Ελντοράντο, εδώ πάνω χτυπά τον τελευταίο καιρό η καρδιά της Βορειοανατολικής Χαλκιδικής. ΜΑΤ και δακρυγόνα, διαδηλώσεις, καταστολή, επένδυση εκατομμυρίων, περιβαλλοντική πληγή, επικοινωνιακή αντεπίθεση, πολιτική κόντρα, απολίτικο λεφούσι τριγύρω από την κρεμάλα, ιντερνετικό σφαγείο. Ο χρυσός χωρίζει στα δύο τους κατοίκους, εκείνους που προσδοκούν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας από τη λειτουργία των μεταλλείων κι εκείνους που προβλέπουν ανυπολόγιστη περιβαλλοντική καταστροφή. Η τοπική κοινωνία δηλητηριάστηκε ακόμη περισσότερο μετά την τελευταία επίθεση στις Σκουριές από ομάδα κουκουλοφόρων, που έβαλαν φωτιά στα μηχανήματα του εργοταξίου και απείλησαν σεκιουριτάδες. Η διαμάχη για τον χρυσό έγινε αμέσως το πρώτο θέμα στην πολιτική ατζέντα, σημαία και ταμπού αξεπέραστο για την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, κόντρα στα παράθυρα των οκτώ, το χρυσόμαλλο δέρας για ξενόφερτους «καλούς» και «κακούς». Την επομένη της επίθεσης ο ίδιος ο Υπουργός

Δημόσιας Τάξης ανέβηκε στο βουνό δηλώνοντας ότι οι εμπρηστές θα συλληφθούν. Κυβερνητικά στελέχη διαβεβαιώνουν ότι η επένδυση θα προχωρήσει παρά τις αντιδράσεις. Και ανακοίνωσαν ότι τροποποιούνται διατάξεις του χουντικού Μεταλλευτικού Κώδικα, που δεν προβλέπει καμία αποζημίωση για το κράτος από την εξόρυξη πολύτιμων μετάλλων. Οδηγούμε παραλιακά από το Στρατώνι στην Ιερισσό με καταρρακτώδη βροχή. Το νερό που σκεπάζει τον δρόμο στις στροφές έχει κόκκινο χρώμα, σημάδι ότι μεταλλεύματα υπάρχουν παντού εδώ πάνω. Οι Καναδοί της Ελντοράντο σχεδιάζουν να επενδύσουν στη Βορειοανατολική Χαλκιδική 1,3 δισ. ευρώ μέχρι το 2016 για την εξόρυξη 425.000 ουγκιών χρυσού τον χρόνο. Έχουν προσλάβει 1.200 άτομα και στα γραφεία της εταιρίας εκκρεμούν 5.000 αιτήσεις, σε μια περιοχή με την ανεργία κοντά στο 40%. Το επενδυτικό πλάνο προβλέπει για τις Σκουριές τη διάνοιξη επιφανειακού ορύγματος διαμέτρου δύο χιλιομέτρων και βάθους κάτω ακόμα και από την επιφάνεια της θάλασσας. Η συνολική έκταση προς εκμετάλλευση φθάνει τα 317.000 στρέμματα, χωμάτινο ταβάνι ενός χρυσοφόρου κοιτάσματος μέχρι την Ολυμπιάδα και το Στρατώνι, που υπο-

λογίζεται ότι θα δώσει 1-2 γραμμάρια πολύτιμου μεταλλεύματος στον τόνο. Οι περιβαλλοντικές μελέτες της εταιρίας που εγκρίθηκαν από το Υπουργείο Περιβάλλοντος δεν καθησυχάζουν όσους αντιδρούν. Εκείνοι φοβούνται για τη χρήση κυανίου, για τον υδροφόρο ορίζοντα που θα στερέψει και θα μολυνθεί, για τις αποθέσεις τοξικών αποβλήτων στο βουνό και τη σκόνη που θα πλήξει τα πνευμόνια. Μηχανικοί της Ελντοράντο βεβαιώνουν κατηγορηματικά ότι κυάνιο δεν θα χρησιμοποιηθεί, καθώς επιλέχτηκε η περιβαλλοντικά ακίνδυνη τεχνική της ακαριαίας τήξης για την επεξεργασία του κοιτάσματος. Ότι ο υδροφόρος ορίζοντας δεν θα επηρεαστεί, γιατί έτσι κι αλλιώς σήμερα τεράστιες ποσότητες βρόχινου νερού πέφτουν στη θάλασσα, ότι οι πληγές στο βουνό θα επουλωθούν. «Καμία εταιρία δεν έχει υπογράψει τόσο αυστηρούς περιβαλλοντικούς όρους», λένε οι άνθρωποι της Ελντοράντο. Αλήθεια είναι. Όπως όμως και η πικρή εμπειρία των κατοίκων από τους προηγούμενους επενδυτές στα μεταλλεία. Ο χρυσός χωρίζει στα δύο τη Χαλκιδική. Χρυσός δεν έχει εξορυχτεί ακόμη, ούτε ουγκιά, από τα σπλάχνα της.

51

Τύπος αναγεννησιακός, πολύπλοκος, πολυάσχολος και πολυτεχνίτης, με έδρα την Καρδίτσα, φτιάχνει όνειρα και κατασκευές που τσουλάνε σε δύο ρόδες. Αυτή είναι η ελληνική περιφέρεια με τα ωραία της! Κείμενο Δημήτρης Ντανόπουλος Φωτογραφία Χρήστος Παπαστολόπουλος

Penny Καρδίτσα Farthing! Βαγγέλης Κακαργιάς 52 SOUL

Δεν τον χωρά ο τρόπος τον Βαγγέλη. Ψηλόλιγνος κι αεικίνητος, προσπαθεί να μαγνητίζει τα βλέμματα. Άρχισαν κι άλλοι να αναπαλαιώνουν ματρακάδες, ποδήλατα του παππού. Πολλοί. Γύρισε το μυαλό του φυγόκεντρα και άρχισε να σχεδιάζει και να κατασκευάζει με τα χέρια του δικές του ιδέες. Η μηχανική κι η τεχνολογία στην υπηρεσία της τέχνης. Ερασιτέχνης Ντα Βίντσι, γράφει τους δικούς του κώδικες πάνω στο κορμί του εδώ και χρόνια με tattoo και piercing. Εκκεντρικός με την έννοια ότι του αρέσει να μετατοπίζει το ενδιαφέρον από το κοινότυπο προς το διαφορετικό. Δεν θα τον έλεγες Καρδιτσιώτη με την πρώτη ματιά, από σπασμένο καλούπι βγήκε τούτος εδώ, και το εργαστήριό του είναι στην Καρδιτσομάγουλα. Δεν έχει καμιά διάθεση ρεβανσισμού, γουστάρει που παίζει μουσικές τα βράδια, αγαπά τους φίλους του και το μόνο που νιώθω πως τον θύμωσε τον τελευταίο καιρό είναι που τον αδίκησαν σαν έδωσε εξετάσεις στην Καλών Τεχνών. Επίσης, τον εκνευρίζει που κάποιοι δεν εκτιμούν τους ποδηλατόδρομους. Αφού έπλασε με τα χέρια του καμιά δεκαριά ποδήλατα, δέχτηκε την πρόκληση από τον φίλο και «νονό» του να φτιάξει ένα αντίγραφο του θρυλικού Penny Farthing (αυτού με τις ασύμμετρες ρόδες που πήρε το όνομά του από το νόμισμα penny και το ένα τέταρτο αυτού). Σκάλισε το ίντερνετ και το μυαλό του, έβαλε και το DNA που κουβαλούσε να λειτουργήσει (ο πατέρας του πετούσε με μηχανοκίνητους αετούς και υπερελαφρά αεροσκάφη που συναρμολογούσαν παρέα) και μέσα σε τρεις μήνες… Δύσκολο να οδηγείς με το πεντάλ στην μπροστινή 58 ιντσών ρόδα, ακτίνες χειροποίητες από ανοξείδωτο ατσάλι, μην τολμήσεις κι αφήσεις χέρια, νιώσε σαν να οδηγείς αεροπλάνο από κει ψηλά. Ο Βαγγέλης δεν θέλει να φύγει από την πόλη. Του φτάνει η αγορά της. Αναζητά κεφάλαιο για να κάνει ένα ποδηλατάδικο-γκαλερί. Περίεργο παιδί, γεννημένο το 1983. Ακουμπά στο παρελθόν, παραδεχόμενος πως τίποτα δεν έγινε τυχαία, κι ύστερα δίνει μια και ξεφεύγει. facebook.com/handmade.Bicyclette

53

Άρτα Ντοκ ‘n’ roll Πολιτική, μπάλα και ροκ εν ρολ. Ο γελοιογράφος Ντοκ έχει χιούμορ-βιτριόλι και στα σκίτσα του θα δεις την Ελλάδα όλη. Ζει στην Άρτα. Συνέντευξη Δημήτρης Αθανασιάδης

54 SOUL

«Ζωγράφιζα από μικρός, μου έφερναν οι γονείς μου μπλοκ και σκίτσαρα μανιωδώς. Τετράδια, βιβλία, θρανία, δεν είχε γλιτώσει τίποτα - τη μέρα που τελειώσαμε το λύκειο, σκίτσαρα όλους τους καθηγητές της δέσμης μου. Μόλις τελείωσα με τον στρατό, είπα να το ρίξω στο αθλητικό και το πολιτικό σκίτσο και έφτιαξα ένα blog. Με πήραν τηλέφωνο από τον “Δικέφαλο”, ένα εφημεριδάκι της ΑΕΚ, και, χωρίς να το κυνηγήσω, άρχισα να δημοσιεύω μία φορά την εβδομάδα. Μετά έκλεισε ο “Δικέφαλος” και δημοσίευσα κάποια σκίτσα στην “Ώρα για Σπορ”, μέχρι που άνοιξε το αθλητικό portal balleto.gr, με το οποίο συνεργάζομαι μέχρι σήμερα σε καθημερινή βάση. »Είμαι “αυτοδίδακτος”, αλλά έχω περάσει ατέλειωτες ώρες διαβάζοντας και μελετώντας tutorials. Σε σχολή δεν έχω πάει, δεν έχω κάτσει με κάποιο δάσκαλο να μου εξηγήσει κάποια πράγματα. »Είχα κάνει tour στην Αθήνα σχεδόν σε όλα τα εκδοτικά συγκροτήματα. Κάποιοι ήταν ευγενικοί, κάποιοι με έδιωχναν αμέσως. Με έχουν πετάξει έξω από εφημερίδα, περίμενα πότε σχολάν οι σεκιουριτάδες και μπήκα μέσα μόνος μου. Είναι πλέον φρούριο οι εφημερίδες, πρέπει να έχεις κάποιον γνωστό για να μπεις μέσα. »Γελοιογραφία είναι σάτιρα και επικοινωνία. Τι άλλο; Για μένα, είναι μια διέξοδος. Κάθεσαι κι ακούς όλα τα τρελά κάθε μέρα που γίνονται γύρω σου και δεν ξέρεις πώς να ξεσπάσεις. Πώς να βγάλεις τον θυμό σου, να πεις “ρε παιδιά, είστε τρελοί, αυτά τα πράγματα δεν είναι νορμάλ”. »Την επικαιρότητα θα την παρακολουθούσα ασχέτως αν σκίτσαρα ή όχι. Κάποιοι αρθρογράφοι είναι έμπνευση. Αν ένα άρθρο είναι καλό, σου δημιουργεί εικόνες στο μυαλό. Ειδικά αν αναλύει κάποια τρέλα που συμβαίνει. Μετά εσύ την τρέλα

τη σκηνοθετείς στο μυαλό σου και έρχεται η ώρα που πρέπει να την κάνεις πραγματικότητα. Δουλεύω τόσο στο χαρτί όσο και ψηφιακά. Όταν όμως σκιτσάρεις για κάποιο μέσο, το ψηφιακό σου λύνει τα χέρια, αφού μειώνεις τον χρόνο σχεδόν στο μισό. Συνήθως σκιτσάρω ακούγοντας μουσική, κυρίως ροκ και μέταλ, παρέα με μια κούπα καφέ. »Για τους περισσότερους οπαδούς, αυτή είναι η γλώσσα. Ήμουν γηπεδόβιος και ακολουθούσα την ΑΕΚ παντού. Ο λόγος των οπαδών είναι ακραίος. Σε εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας ίσως τέτοια σκίτσα να μην έπαιζαν, να προτιμούσαν να είναι πιο επιεικείς με κάποιους παράγοντες. Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα: οι πρόεδροι των ομάδων είναι οι πρώτοι χούλιγκαν, αυτοί βαράν το τύμπανο, όλη η συμπεριφορά του χούλιγκαν ξεκινά από αυτούς. Μπορεί να μην είναι χούλιγκαν με ρόπαλα, αλλά είναι με τον ύπουλο τρόπο. Αυτά που θα πουν, πώς θα καθοδηγήσουν κάποιο κόσμο, πώς θα περάσουν τις ιδέες τους, πώς θα δημιουργήσουν κλίμα εκρηκτικό. Επίσης χούλιγκαν είναι και οι πολιτικοί. Μπορεί να μιλούν με όμορφα λόγια, αλλά δημιουργούν έχθρα. »Βάζω κάποια όρια στον εαυτό μου αλλά σε πολύ συγκεκριμένα θέματα. Δεν θα σατίριζα έναν ανάπηρο για την αναπηρία του. Δεν θα έκανα ένα σκίτσο για τον Σόιμπλε με κάποιον να του λέει “σήκω πάνω, ρε”, υπάρχουν τόσα πολλά να σατιρίσεις, ειδικά για τον Σόιμπλε, εκτός της αναπηρίας του. Είμαι τυχερός γιατί εκεί που δουλεύω έχω μια σχετική ελευθερία. Στα μεγάλα Μέσα, βέβαια, είναι αλλιώς τα πράγματα, πέφτουν μηνύσεις και πρόστιμα. Ίσως αν δούλευα σε κάποιο μεγάλο μέσο, να έκανα κι εγώ κάποιες υποχωρήσεις, αλλά θα ήταν πολύ μικρές. Έχω δεχτεί ενοχλήσεις από κάποιους οπαδούς, αλλά, εντάξει, το τσουλάω.

»Τρελαίνομαι για τη σχολή του περιοδικού “Mad”. Από τον Τσακ Ντέιβις, παλαιότερα, μέχρι τον Τομ Ρίτσμοντ, σήμερα, που είναι απίστευτος, όχι απλώς καλός. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιρροή μου. Από Έλληνες μου αρέσει ο Βαγγέλης Παυλίδης και το οξύ χιούμορ, σχεδόν βιτριολικό, του Στάθη. »Από το σκίτσο βγάζω τον μισό μου μήνα. Δουλεύω εποχιακά σε γραφείο διακίνησης συσκευαστηρίου πορτοκαλιών. Αν είχα κάποια πρόταση που να με ενδιαφέρει, θα πήγαινα οπουδήποτε. »Το σκίτσο πρέπει να θίγει, δεν είναι χαβαλές. Μπορείς να επηρεάσεις κόσμο. Είναι σαν να συζητάς με κάποιον και να του λες την άποψή σου. Η εγωπάθεια των πολιτικών, που, για κάποιους, σε φτάνει στο σημείο να πεις “πρέπει να τον κλείσουν μέσα αυτόν”, είναι κάτι που οφείλει ένας σκιτσογράφος να το εκφράσει. Είναι μεγάλη έμπνευση η εποχή αυτή, αν θέλεις να σατιρίσεις. Κάθε μέρα θα γίνει και μια παρασανταλιά, όπως λέμε στην Άρτα. Μια ασχήμια. »Θα ήθελα να κάνω το εξώφυλλο των Iron Maiden, του “Powerslave”, το “Ηλεκτρικό πρόβατο” του Φίλιπ Ντικ και κάποιο Μπάτμαν -μου αρέσει η γκρίζα ατμόσφαιρα της Γκόθαμ, γιατί μου θυμίζει την Άρτα. Είναι μόνιμα σκοτεινιασμένη, βρέχει συνέχεια και κυκλοφορούν πολλοί τρελοί. »Απορρίπτω πολλά πράγματα, που τα κρατώ στο συρτάρι μου. Σκίτσα άλλου στιλ, πιο ρεαλιστικά ή αυτά στο χαρτί, που δεν τα πολυβγάζω. Αυτή την περίοδο ετοιμάζω ένα κόμικ, που ελπίζω το καλοκαίρι να είναι έτοιμο. Και να συνεχίσω τη σειρά με τις αγιογραφίες μουσικών. Μπορεί να με αφορίσει η Εκκλησία, αλλά δεν πειράζει». geloiografies.blogspot.gr

55

Πάτρα καλεί Φλώρινα

56 SOUL

Ο Griefy, δηλαδή ο Γιώργος Ζαπαντιώτης, και ο Αλέξανδρος Βαρελίδης είναι 19 χρονών. Σπουδάζουν στο Τμήμα Μηχανικών Η/Υ και Πληροφορικής της Πάτρας και στη Σχολή Καλών Τεχνών της Φλώρινας αντίστοιχα, γεγονός που τους αποτρέπει από το να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Θα τους βρεις σε εγκαταλελειμμένα κτήρια, ομιχλώδη δάση και ατμοσφαιρικούς τόπους. Βλέπουν τον κόσμο από μια ιδιαίτερη συναισθηματική πλευρά, μπορείς να την πεις και φαντασία, ρομαντισμό, πάθος και μυστήριο.

Τους αντιπροσωπεύει η μονοχρωμία, τα υποβλητικά πορτρέτα, το καλλιτεχνικό γυμνό και μια αίσθηση τρόμου. Οι κοινοί στόχοι, οι αναζητήσεις και οι απόψεις τούς παρότρυναν να δράσουν ως ομάδα. Η φωτογραφία, ωστόσο, δεν είναι ο μοναδικός τρόπος έκφρασής τους. Εκτός από αυτή και τη ζωγραφική, συχνά φανερώνουν σκέψεις, ιδέες και συναισθήματα μέσω της γραφής. Ως συνοδευτικό του πορτφόλιο που ακολουθεί, μας έστειλαν και λέξεις τους.

57

Αλέξανδρος Βαρελίδης Άκου την ψυχή Άκου την ψυχή πώς φωνάζει μέσα από τα άδυτα της μοναξιάς, / το ουρλιαχτό του μυαλού μου που σπάει καρτερικά τη σιγή της νύχτας. / Πώς μπορώ να βγάλω τον πόνο από τα σωθικά μου; / Πώς να τον εξορκίσω, αφού ακόμα και η αγάπη σου πια είναι ελλιπής / Αδύναμη να με ξαναζωντανέψει, να με φέρει πίσω από το λήθαργο που εγώ ο ίδιος επέβαλα στον εαυτό μου να ζει; / Γιατί αλλιώς πώς θα εξιλεωθώ από τις αμαρτίες του παρελθόντος που τυραννάνε τη σκέψη μου / κάθε κενό λεπτό που το μυαλό μου γυρνάει ξανά πίσω σε εσένα; / Άραγε τώρα πια τι αναζητώ; / Τη συγχώρεσή σου; / Την αγάπη σου που τότε απλόχερα είχα εισπράξει ή την πραγματική εξιλέωση για τον εαυτό μου; / Πια δεν ξέρω. Έχω χάσει το σκοπό, / περιπλανώμενος σε μια άβυσσο από σκόπιμες ανασφάλειες και δόλιες σκέψεις που ρίχνουν φαρμάκι σιγά-σιγά / κάνοντάς με όλο και πιο αδύναμο, όλο και πιο άβουλο, ελλιπή. / Το πώς θα γλιτώσω από αυτή τη λήθη δεν ξέρω, / ίσως μόνο ο θάνατος μπορεί να λυτρώσει τη βασανισμένη ψυχή μου, / ίσως μόνο αυτός μπορεί να μου δώσει τα φτερά για μια άγνωστη ελευθερία.

58 SOUL

George Griefy Πάντα το ίδιο ταξίδι Και ναι, για ακόμη μια φορά άφησα τη μισητή μου εσωστρέφεια να νικήσει / και να με οδηγήσει σε σκοτεινά μονοπάτια / μονοπάτια που οι φόβοι και τα «όχι» μου δημιούργησαν / έτσι ώστε να ερωτευθώ την απελπισμένη μου μοναξιά./ Ακόμη πιο μακριά από εσένα / Μακριά από το χέρι που συνήθιζε να με ανεβάζει ένα σκαλοπάτι πιο πάνω κάθε φορά / μακριά από τη ματιά που έφερνε στη ζωή ξανά κάθε κομμάτι που πέθαινε μέσα μου στο πέρασμα του χρόνου. / Και κοντά, κοντά στις αναμνήσεις που γλιστρούν έξω από το μυαλό / σαν τις σταγόνες της βροχής που γλιστρούν πάνω στο τζάμι και σβήνουν τα «σ’ αγαπώ» που έγραψα τις αλγεινές νύχτες. / Κάνεις δεν γνωρίζει πόσο άδειος και μόνος νιώθω. / Εκτός από εσένα, κανείς! / Μόνος, με μια ψυχή που θρηνεί για λησμονιά και ένα μυαλό που βρίθει από εικόνες του παρελθόντος. / Ανήμπορος να πετάξω και κυριευμένος από φόβο χάνομαι στα μονοπάτια που πάντα απολήγουν στον ίδιο προορισμό / στις καλά κρυμμένες πτυχές του εαυτού μου που σαν σπασμένα γυαλιά ματώνουν την καρδιά μου. / Πάντα το ίδιο ταξίδι. / Πάντα το ίδιο παραμύθι. / Κάθε νύχτα, πάντα, οι ίδιες σκέψεις κρυμμένες κάτω από το κίβδηλο χαμόγελο...

59

Atlantis Books Στον βυθό της Σαντορίνης σκονισμένοι Έλιοτ Ένα βιβλιοπωλείο στην Οία κρύβει μια ιστορία που θα μπορούσε να γίνει ένα εξαιρετικό road trip ταινιάκι με πρωταγωνιστή τον Sam Riley στον ρόλο του Craig Walzer. Γιατί το «Atlantis» διαθέτει όλα τα απαραίτητα συστατικά: βιβλία, πολύ αλκοόλ, λίγα χρήματα και ένα ελληνικό νησί για φόντο. Συνέντευξη, Κείμενο Κωνσταντίνος Πλακώνας

60 SOUL

Στην πρώτη σκηνή ο συγγραφέας, Craig, και ο ειδικός στη φιλοσοφία, Oliver, επισκέπτονται τη Σαντορίνη την άνοιξη του 2002. Έχουν διαβάσει όλα τα βιβλία που πήραν μαζί τους, και δεν υπάρχει βιβλιοπωλείο στο νησί. Οπότε, μετά από αρκετά μπουκάλια κρασί, αποφασίζουν να ανοίξουν αυτοί ένα. «Όταν είσαι νέος και δη Αμερικάνος, κάνεις τέτοιες βλακείες. Τότε, δεν ήξερα κι ούτε περίμενα να αλλάξει έτσι η ζωή μου», μου εξομολογείται ο Craig. Σκηνή δεύτερη. Μαζεύουν μερικούς φίλους από κάθε μέρος του κόσμου, τους βάζουν σε ένα βαν, ξεκινούν από το Cambridge και διασχίζουν τον Ατλαντικό μέχρι τη Σαντορίνη, όπου βρίσκουν ένα λευκό κάστρο που κοιτά κατάματα τον ήλιο και το βαφτίζουν «Atlantis Books». Σκηνή τρίτη. Στο τέλος του χρόνου, ο μεγαλοτσιφλικάς του νησιού τους διώχνει από το κάστρο, με αποτέλεσμα να πεισμώσουν περισσότερο και να εγκατασταθούν σε μια μαγική υπόγα λίγο παραπέρα, να καλούν ποιητές τα βράδια, να μεθούν με περισσότερο κρασί και να οργανώνουν θεματικές βραδιές με κάθε είδους καλλιτέχνες. «Μας επισκέπτονταν τόσοι πολλοί φίλοι μας, που μοιραία δημιουργήσαμε μια καλλιτεχνική κομμούνα. Επίσης, λόγω των διαφόρων υποχρεώσεών μας σε Αγγλία και Αμερική,

αποφασίσαμε να λειτουργούμε κατά καιρούς με εθελοντές που σε αντάλλαγμα τους παρέχουμε στέγη μέσα στο ίδιο το βιβλιοπωλείο. Καθημερινά λαμβάνω αρκετά mails στα οποία μου ζητούν να έρθουν να δουλέψουν. Δεν μπορώ να εμπιστεύομαι τον καθένα, πόσο μάλλον να ικανοποιώ τις απαιτήσεις τους για ΙΚΑ, οι καιροί είναι δύσκολοι». Η διαδικασία, λοιπόν, έχει ως εξής: Στέλνεις ένα mail, όπου κάνεις αίτηση για εθελοντής· περνάς skype interview από τον Craig. Αν τελικά σε δεχτεί, λάβε σοβαρά υπόψη σου πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ζεις και να δουλεύεις στο βιβλιοπωλείο με κάποιον άλλο παράλληλα. Οπότε σκέψου το καλά πριν κλείσεις το εισιτήριό σου. «Πολλά από τα mails που έρχονται είναι από συγγραφείς ή ποιητές που έχουν μια εξιδανικευμένη εικόνα στο μυαλό τους, φαντάζονται ένα ησυχαστήριο για να δημιουργούν. Στην πραγματικότητα αυτό που κάνουν είναι απλώς να πίνουν», μου λέει γελώντας. Το «Atlantis» δεν είναι σαν τα υπόλοιπα βιβλιοπωλεία που βρίσκεις στα νησιά. Έχει αυτή τη στόφα των παλιών, καλών, δημιουργικών ημερών, όπως θα έλεγαν οι μεγαλύτεροι. Πουλάει αγγλική, γαλλική, ιταλική, ισπανική και, φυσικά, ελληνική, λογοτεχνία, ιστορία, ποίηση, καθώς και μικρές ιστορίες που τυπώ-

νουν ο Craig κι η συμμορία του στο πίσω μέρος του βιβλιοπωλείου γραμμένες από φίλους τους συγγραφείς ή από οποιονδήποτε άλλον που ενδιαφέρεται να τυπώσει. «Στην αρχή, αποφασίσαμε να εκδίδουμε, για να βάζουμε λίγο έξτρα χαρτζιλίκι στην άκρη. Πλέον με την οικονομική αλλά και πολιτιστική κρίση, είναι η μόνη μας πηγή εσόδων», αναστενάζει ο Craig. Και πώς επιβιώνει το «Atlantis»; «Αν με ρωτούσες μερικά χρόνια πριν, θα έβρισκα κάτι έξυπνο να σου απαντήσω. Τη συγκεκριμένη στιγμή που μιλάμε δεν επιβιώνει! Συνεχίζω όμως να λέω στον εαυτό μου αυτά τα μικρά ψέματα που λέμε όλοι μας για να νιώσουμε καλύτερα, πως όλα θα φτιάξουν και πως όλο και κάποια λύση θα βρεθεί». Τελευταία σκηνή. Ο Craig βρίσκεται στην υπόγα του «Altantis» ανάμεσα σε παλιές φωτογραφίες, σημειώματα, χαρτιά και γράφει μανιωδώς. Εξιστορεί, συμμαζεύει και ντύνει με όμορφες λέξεις τις σκηνές που εξελίχτηκαν από το 2002 κι έπειτα, για να γίνουν βιβλίο. Ίσως αυτή να είναι η αρχή μιας νέας ιστορίας. Ίσως αυτή να είναι η λύση που ψάχνει. Την επόμενη φορά που θα είστε στη Σαντορίνη, λοιπόν, περάστε ένα βράδυ από το «Atlantis», γνωρίστε τον Craig, μεθύστε, απαγγείλετε ποίηση, κοιμηθείτε εκεί. Ζήστε όπως στις ταινίες.

61

Παιχνίδια με τον διάβολο Στέφανος Δάνδολος

62 SOUL

«Είναι ένας μεγάλος σιωπηλός μαραθώνιος, τρέχεις μόνος σου χωρίς να μοιράζεσαι τίποτα με κανέναν, κι όσο μακρύτερα βάλεις το τέλο ς τόσο μεγαλύτερη είναι η λύτρωση, όταν τελειώσεις, τόσο σημαντική η αίσθηση πως έκανες ό,τι καλύτερ ο μπορούσες». Αυτά δηλώνει ο σπουδαίος λογοτέχνης για τη συγγραφική διαδικασία του τελευταίου του έργου, «η Χορεύτρια του Διαβόλου». Έχει όμως να μας πει και άλλα πολλά. Συνέντευξη Δημήτρης Καραθάνος Φωτογραφία Ani Jo

63

Η «Χορεύτρια του Διαβόλου» συνοπτικά: ιστορικό μυθιστόρημα και κατασκοπικό θρίλερ, το οποίο επιτυγχάνει μια συνάφεια με το σήμερα, την οποία δύσκολα θα υπογράμμιζε ένα βιβλίο γραμμένο για τη σύγχρονη Ελλάδα της κρίσης. Ταυτόχρονα, ο έρωτας, μαζί και με τις οδυνηρές, μαζί και με τις λεπταίσθητες εκδηλώσεις του. Και προπάντων, ατμόσφαιρα. Ένα αφηγηματικό σινεμασκόπ που διατρέχει με κοσμοπολιτισμό το Παρίσι, την Κωνσταντινούπολη, την Αθήνα, τη Νέα Υόρκη, το Βερολίνο, το Εδιμβούργο. Ένα πολυποίκιλτο χρονικό υφάδι που ξεκινά το 1908 για να κεντήσει όλον τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατάσκοποι, διπλωμάτες, λογοτέχνες, τεκτονικά τάγματα, οικονομικοί εγκληματίες, μοιραίες γυναίκες, χθόνιες εποχές. Πώς, πότε και γιατί; Ο λόγος στον συγγραφέα. Εάν ο όγκος του νέου σας βιβλίου εντυπωσιάζει εξαρχής, ακόμη εντυπωσιακότερη είναι η αφηγηματική κλίμακα: διατρέχοντας έξι δεκαετίες και συμπυκνώνοντας κάθε μείζον ιστορικό επεισόδιο του 20ού αιώνα, το μυθιστόρημα καταδεικνύει τη διάβρωση της πολιτικής από την τυχοδιωκτική οικονομία, σκιαγραφώντας το φλέγον παρόν μέσα από το παρελθόν. Τι φιλόδοξη σύλληψη! Ατενίζετε με σιγουριά τον τόμο; Καταθέσατε όλες σας τις δυνάμεις; Ναι, γιατί η διαδικασία στάθηκε μακρά, χρειάστηκα τρία χρόνια γεμάτα για να στήσω και να χτίσω αυτό το παράξενο μωσαϊκό ουτοπίας του εικοστού αιώνα που συνδυάζει το κατασκοπευτικό μυθιστόρημα και το ερωτικό. Το στοίχημα εξαρχής ήταν δομικό, ήθελα να εκτυλίσσεται στα μάτια του αναγνώστη πότε σαν φιλμ νουάρ και πότε σαν επική ταινία εποχής, οπότε δεν ήταν μόνο το ύφος της αφήγησης που έπρεπε να πατάει στο πνεύμα της κλασικής λογοτεχνίας, ήταν κάθε πραγματολογική λεπτομέρεια ξεχωριστά, κάθε μικρό, ασήμαντο κομμάτι του έργου που όφειλε να είναι αυθεντικό ως προς την εποχή, ώστε να αποπνέει με πειστικότητα το σκότος των κοσμοπολίτικων σαλονιών. Κάποτε ο Ουίλιαμ Φόκνερ είχε πει ότι ο χειρότερος φόβος του συγγραφέα είναι να νιώσει απογοήτευση μόλις δει το κείμενό του δημοσιευμένο, και ο ίδιος φόβος με καθοδηγεί τα 64 SOUL

τελευταία χρόνια, αυτός είναι και ο λόγος που από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας δεν βιάζομαι να εκδώσω, ενώ δουλεύω με τους ίδιους ρυθμούς. Ανθολογώντας περίφημες λογοτεχνικές φωνές της περιόδου, το βιβλίο καταδεικνύει παράλληλα και τις προσωπικές σας καταβολές, από τον Κόνραντ και τον Τολστόι έως τον Τζον Λε Καρέ και τον Χένρι Τζέιμς, ίσως και τον Σόμερσετ Μομ. Ήταν επιδίωξή σας ένα έργο που γνέφει στους φετιχιστές της ανάγνωσης; Θίγετε μια πολύ βασική πτυχή του τρόπου με τον οποίο δουλεύω, γιατί δεν υπάρχει βιβλίο μου που να μην τους κλείνει το μάτι. Δεν το κάνω επί τούτου όμως, γίνεται αβίαστα. Μπορεί να έχω βρει τη φωνή μου, αλλά πάντοτε βρίσκομαι υπό την επήρεια συγγραφέων που αγαπώ, νομίζω ότι όλοι το ίδιο κάνουμε υποσυνείδητα ή λιγότερο υποσυνείδητα, ανάλογα με το βιβλίο που γράφουμε. Εδώ φυσικά υπήρχε μια βασική παράμετρος που τόνισα και πρωτύτερα: ότι το ύφος της αφήγησης έπρεπε να πατάει στο πνεύμα της κλασικής λογοτεχνίας, αφού ο αφηγητής μάς μιλάει από το τότε. Επομένως οι αναφορές είναι ίσως πιο ορατές. Άλλους συγγραφείς τους εμφάνισα ως ήρωες –τον Φιτζέραλντ, τον Μαρκ Τουέιν, τον Τσβάιχ, τον Ναμπόκοφ–, άλλους τους παρουσίασα μέσα από συζητήσεις, όπως τον Τολστόι, τον Κόνραντ, τον Μέλβιλ, τον Κίπλινγκ, τον Ουάιλντ. Και κάποια άλλα στοιχεία τα φίλτραρα στη φωνή του αφηγητή, την ευγένεια του Χένρι Τζέιμς, την αγωνία του Γκράχαμ Γκριν, ακόμα και τη σύνθετη δομή του Λε Καρέ. Ούτως ή άλλως, όμως, νιώθω πιο κοντά στο comme il faux πνεύμα της κλασικής μυθιστοριογραφίας παρά σε κάθε άλλο είδος αφήγησης. Και παρότι είμαι οπαδός του μεταμοντερνισμού, με γοητεύουν περισσότερο οι συγγένειες με το κλασικό μυθιστόρημα από ό,τι τα νεωτεριστικά πειράματα κάθε είδους. Ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου, ως συγγραφέα, ζει μάλλον στο παρελθόν. Ποια άλλα υλικά συνθέτουν το βιβλίο; Έχετε αναφέρει το σινεμά του Ντέιβιντ Λιν, για παράδειγμα. Η εικονογραφική ποίηση του Ντέιβιντ Λιν, έτσι όπως φιλμογράφησε τόπους και ανθρώπους, με διακατείχε

πολύ έντονα, ειδικά στις σκηνές της Κωνσταντινούπολης, της Αθήνας και του Αιγαίου. Ήθελα να δώσω ορίζοντα στις εικόνες μου, να πλάσω ένα κείμενο με σινεμασκόπ αισθητική. Ωστόσο, υπάρχουν κι άλλα κρυμμένα υλικά στις σελίδες. Υπάρχουν οι ραφές της Κοκό Σανέλ, τα τραγούδια της Βέρα Λυν, το ελληνικό γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού, το γερμανικό γκρίζο του μεσοπολέμου. Και υπάρχει επίσης ο Καραβάτζιο, το αίμα της ζωγραφικής του, αυτό το μεθυστικό κιαροσκούρο της απόγνωσης. Συγγραφείς, λογοτεχνική παραγωγή και απρόθυμοι αναγνώστες. Μήπως υπέπεσε στην αντίληψή σας η πρόσφατη έρευνα του ΕΚΕΒΙ, σύμφωνα με τα ευρήματα της οποίας το 40% των Ελλήνων δεν διαβάζουν καθόλου; Ωραίο, δεν βρίσκετε; Δυστυχώς αυτή είναι η Ελλάδα. Η πλειοψηφία έχει βολέψει τον ελεύθερο χρόνο της κάπου ανάμεσα στον καφέ της ημέρας και στην τηλεόραση. Και η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι πρωτίστως πολιτισμική. Αλλά δεν μπορώ παρά να ελπίζω. Το DNA του Έλληνα είναι φτιαγμένο αλλιώς και κάποια στιγμή θα ξυπνήσει από τον λήθαργο. Μιλώντας για χρεοκοπία και τις συνθήκες που δημιουργεί, σε μια κουβέντα μας μεταπλάσατε το αργεντίνικο αξίωμα «αρκεί να έχουμε βιβλία και ψωμί και όλα θα πάνε καλά», στην ελληνική εκδοχή του «αρκεί να υπάρχει ψωμί και frozen yogurt». Υπάρχει ένα χάσμα αμετροέπειας όμως εδώ. Πώς θα καλυφθεί; Ειλικρινά δεν ξέρω. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι κλείνουν βιβλιοπωλεία κάθε μέρα και την ίδια στιγμή τα μαγαζιά που πουλάνε frozen yogurt ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Όλο αυτό συνιστά μια αντίφαση που με τρομάζει. Και υπάρχουν στιγμές που λέω «πάμε να φύγουμε, τίποτα δεν μας κρατάει εδώ», από την άλλη όμως με φρενάρει ένα πείσμα του τύπου «αυτή είναι η χώρα μου, θα προσπαθήσω να το παλέψω». Οφείλεις να είσαι οπλισμένος με περίσσεια υπομονή για να υπομείνεις τα όσα δεν σε εκφράζουν. Το μυθιστόρημα «η Χορεύτρια του Διαβόλου» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

65

JENNIFER LAWRENCE

Αν αυτή είναι η πιο ελπιδοφόρα ηθοποιός της γενιάς της, θέλουμε να τη δούμε να εκπληρώνει όλες τις υποσχέσεις που τη συνοδεύουν. Την αγαπάμε γιατί: διαθέτει περίσσεια ταλέντου, ξεχειλίζει νατουραλιζέ γοητεία, είναι προικισμένη με υγιές σεξαπίλ και όσο τσαμπουκά είναι απαραίτητος για να επιβιώσει ένα εικοσάχρονο κορίτσι στην αχαλίνωτη κοινωνία του θεάματος. Κείμενο Δημήτρης Καραθάνος

66 SOUL

67

“ 68 SOUL

Και φυσικά, υπάρχει και το περίφημο στιγμιότυπο με το κωλοδάχτυλο, το οποίο δεν δίστασε να υψώσει προς κάθε ενδιαφερόμενο στο πρες ρουμ της Ακαδημίας

„

“

Καμιά δεν έχει φάει τα μούτρα της με τόση χάρη. Η μεγαλόπρεπη πτώση της στα σκαλιά του Dolby Theater στο Λος Άντζελες τη νύχτα της 24ης Φεβρουαρίου, όταν της απονεμήθηκε το Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στο «Silver Linings Playbook», δεν αποτέλεσε το μοναδικό ευτράπελο κατά την πιο μεγάλη βραδιά της ζωής της. Νωρίτερα, έξω από την αίθουσα, δήλωσε ότι «λυσσάει στην πείνα», αναζητώντας υποψήφιο για να τον αγγαρέψει ώς τα McDonald’s. Όταν δε τη ρώτησαν τι φοράει, αποκρίθηκε: «Τι εννοείς; Αυτό είναι το από πάνω και αυτό είναι το από κάτω». Και φυσικά, υπάρχει και το περίφημο στιγμιότυπο με το κωλοδάχτυλο, το οποίο δεν δίστασε να υψώσει προς κάθε ενδιαφερόμενο στο πρες ρουμ της Ακαδημίας. Γιατί το έκανε; Γιατί όχι; Όταν είσαι η Τζένιφερ Λόρενς, μια εικοσιδυάχρονη πιτσιρίκα από το Κεντάκι η οποία διεκδίκησε το πρώτο της Όσκαρ το 2010 με το «Winter’s Bone», μια ανεξάρτητη παραγωγή χαμηλού προϋπολογισμού αλλά υψηλών ερμηνευτικών στάνταρ, προφανώς σε παίρνει να κάνεις κάτι τέτοια. Έχοντας μάλιστα πάρει σπίτι σου το βραβείο τρία χρόνια αργότερα, χάρη σε μια φαινομενικά ανάλαφρη ταινία, που σε πλάσαρε από την πρεμιέρα της στα φαβορί, και ενώ λίγους μήνες πριν υποδύθηκες μια προλετάρια τοξοβόλο στην πλέον εμπορική παραγωγή της σεζόν, τότε μάλλον καθοδηγείσαι από άστρο που αψηφά τους νόμους της διασημότητας. Η Κάτνις Έβερντιν του «Hunger Games» έχει προ πολλού ικανοποιήσει την πείνα

Η Κάτνις Έβερντιν του «Hunger Games» έχει προ πολλού ικανοποιήσει την πείνα της επιτυχίας. Τα καλύτερα είναι μπροστά της

της επιτυχίας. Τα καλύτερα είναι μπροστά της.

Tough Enough Φανταστείτε πόσο αλλιώτικα θα είχαν εξελιχτεί τα πράγματα, αν στα δεκαεφτά της τα είχε καταφέρει στην οντισιόν για τον ρόλο της Μπέλα του «Twilight». Τελικά, η Κρίστεν Στιούαρτ πέρασε το κάστινγκ, η Τζένιφερ Λόρενς κέρδισε μια απαρασάλευτη από βαμπιρικές επιπτώσεις σταδιοδρομία. Όταν μάλιστα έφτασε η δική της σειρά να δοκιμαστεί σε επικών προδιαγραφών μπλοκμπάστερ, τα πήγε πρίμα. Το «Hunger Games», τοποθετημένο σε ένα δυστοπικό μέλλον, με τους υπηκόους ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος υποβαλλόμενους στα νεκροφιλικά γούστα μιας πληθυσμιακής ελίτ που διεγείρεται με την καρμανιόλα ενός μείγματος ρωμαϊκής αρένας και ριάλιτι σόου, ήταν ένα φιλμ πολύ πιο βαθύ από τις επιδερμικές περιγραφές του. Καθηλωτικά διασκεδαστικό, υποδόρια σατιρικό, έδινε παράλληλα τροφή για σκέψη και ξυπνούσε σωρεία ερωτηματικών για τους μηχανισμούς της σύγχρονης κοινωνίας στις μάζες των μούλτιπλεξ, ενώ ταυτόχρονα δεν δυσαρεστούσε στο παραμικρό και τους αναγνώστες του Χάξλεϊ ή του Όργουελ. Έχοντας σπάσει ταμεία σε όλες τις χώρες προβολής του (πλην της Ελλάδας, για κάποιο ανεξήγητο λόγο), το «Hunger Games» καθιέρωσε τη Λόρενς στο ευρύ κοινό, χωρίς να χρειαστεί από πλευράς της το λανσάρισμα ενός χαρακτήρα αλλιώτικου από εκείνο που είχε υιοθετήσει στο «Winter’s Bone»: σκληροτράχηλο κορίτσι της φτωχολογιάς με όλο το

„

βάρος του κόσμου στους ώμους του. Γεγονός είναι ότι τα υπαρξιακά βάθη στα οποία η Λόρενς απαιτήθηκε να κατέλθει προκειμένου να κρατήσει ακέραια την ορφανή από πατέρα οικογένειά της στα μαστιζόμενα από το κρακ Όρη Όζαρκ του Μισούρι, παραήταν σκοταδιστικά για τα δεδομένα της στάνταρ ανεξάρτητης ταινίας, του είδους που φτιάχνεται στα μέτρα του φεστιβάλ Σάντανς. Όμως η νεαρή ηθοποιός πραγματοποίησε έναν υποκριτικό θρίαμβο ως στωική, ακαταπόνητη, μικρομέγαλη αδελφή που κρατά ενωμένη τη φαμίλια της με κάθε κόστος. Όσο για το «Silver Linings Playbook», παρά τη λάιτ επίστρωση, τη βλέπουμε και πάλι να δοκιμάζεται στην ιδιοσυγκρασία των οριακών χαρακτήρων. Δυσλειτουργικές οικογένειες, διασαλευμένες προσωπικότητες, ποικιλώνυμες αναπηρίες -σπανίως τόσες πολλές εμμονές συναρμολογήθηκαν για να φτιάξουν μια τόσο διασκεδαστική κομεντί. Στο τέλος αυτής της φιλμογραφικής τριλογίας, η Τζένιφερ Λόρενς στο σήμερα. Με το καινούργιο «Hunger Games», με υπότιτλο «Catching Fire», σε στάδιο post production. Με το δράμα εποχής «Serena», όπου πρωταγωνιστεί ξανά με τον Μπράντλεϊ Κούπερ, προγραμματισμένο για το φθινόπωρο του 2013. Με ένα σίκουελ του «X-Men» στα σκαριά, ανεπιβεβαίωτες διαδόσεις για κυοφορία, φημολογούμενο πρόσφατο χωρισμό από τον Νίκολας Χουλτ, με την ίδια ακέραια, αναντίρρητα ταλαντούχα και αξιολάτρευτα αλαφροΐσκιωτη στο μέσο όλης αυτής της μιντιακής υπερέκθεσης.

Don’t ever change.

69

Ισμήνη Τορνιβούκα Το πρώτο της βιβλίο είναι εκεί έξω. Για ποιους θέλει να μιλήσει και τι θέλει να πει; Απαντάει. Φωτογραφία Κώστας Αμοιρίδης

Ever fallen in love? Πώς γεννιέται ένα βιβλίο; Αυτή είναι μια (σχεδόν) αληθινή ιστορία. «All you have to do is write one true sentence. Write the truest sentence that you know»: Ernest Hemingway. Η πρώτη λέξη μου ήρθε στο μυαλό ένα βράδυ, εντελώς απότομα. Είχα μόλις μετακομίσει στο κέντρο και ήταν, νομίζω, Μάρτιος - μέρες σαν κι αυτές που συζητάς μέχρι το βράδυ υπερβολικά σοβαρά, και ίσως κάποιος κλαίει, και μετά όλοι μαζί χορεύετε ροκ εν ρολ, και η ζωή είναι τόσο υπέροχη, που δεν το χωράει το μυαλό σου. Έτσι συνέβαινε τότε, γιατί ήμασταν μόνο είκοσι τρία, γιατί είχαμε μόλις τελειώσει το πανεπιστήμιο και αισθανόμασταν τρομακτικά ελεύθεροι. Κάθε βράδυ στην πόλη όλο ψάχναμε να βρούμε κάτι ουσιαστικό: έναν θρίαμβο, μια καταστροφή, τον εαυτό μας. Και εγώ μια μέρα τους είπα στα αστεία πως μοιάζαμε σαν τα Χαμένα Παιδιά από τον Πίτερ Παν. Και ύστερα σκέφτηκα: θα ήταν ωραία να μπορούσα πω σε κάποιον την ιστορία μας. Έγραφα από μικρή, σκόρπιες λέξεις σε τετράδια. Ονειρευόμουν ένα βιβλίο δικό μου κάθε φορά, στον Ιανό, όταν ψαχούλευα τα ράφια. Διάβαζα σαν τρελή: Μάρκες, Μουρακάμι, Ναμπόκοφ, Φιτζέραλντ,

70 SOUL

Καραγάτση, Βακαλόπουλο. Ήξερα πως έπρεπε να γράψω την πιο ειλικρινή φράση που ξέρω. Εκείνον τον Μάρτιο, αποφάσισα πως έπρεπε να ψάξω να τη βρω, γιατί έτσι θα έσωζα τη ζωή μου. Ο καιρός περνούσε. Όλοι έπρεπε να φύγουμε. Εγώ μετακόμισα στην Αθήνα και έπιασα δουλειά σε ένα ξενοδοχείο. Ένα βράδυ στο όνειρό μου είδα μια μαγείρισσα με κόκκινα μαλλιά, σε ένα εστιατόριο που το έλεγαν «Ποτέ». Σκέφτηκα: θα ήθελα να πω σε κάποιον την ιστορία της με τις κατάλληλες φράσεις, θα ήθελα να τη γράψω για να μην ξεχαστεί. Τότε, ακριβώς την κατάλληλη στιγμή, απέκτησα τον πρώτο μου πραγματικό σύμμαχο. Ο Χ. ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που τους αγαπάνε όλοι αυτομάτως. Ήμασταν φίλοι: με πήγαινε στα πιο κρυφά βιβλιοπωλεία, συζητούσαμε για τις αληθινές φράσεις και τις λογοτεχνικές μας φιλοδοξίες, συμφωνούσαμε και οι δυο πως η λέξη «αερικό» έπρεπε να διαγραφεί από τα λεξικά. Μια μέρα μου έκανε δώρο μια γραφομηχανή από το Μοναστηράκι και μου είπε πως είμαι το κορίτσι των ονείρων του. Η καρδιά μου έκανε τσακ και ύστερα κύλησε στο πεζοδρόμιο. Εκείνον τον καιρό στην Αθήνα μας είχε ξεχάσει ο

χειμώνας. Στον δρόμο της επιστροφής από τη δουλειά, σκεφτόμουν τον Χ. και τι σημαίνει να μπορούμε να αγαπάμε κάποιον ή να τον χάνουμε. Και ύστερα γύρισα στο σπίτι να γράψω, γιατί αυτή ήταν μια ιστορία που έπρεπε να τη διηγηθώ σε κάποιον: μια ιστορία γι’ αυτά που ζούσαμε αλλά και γι’ αυτά που φοβόμασταν, γι’ αυτά που αποκτούσαμε αλλά και για όλα αυτά που θέλαμε με όλη μας την καρδιά. Και όταν κράτησα αυτό το βιβλίο στα χέρια μου, επιτέλους ήξερα, επιτέλους ήμουν σίγουρη: Το πιο ειλικρινές πράγμα που μπορεί να γράψει κανείς είναι «αχ». Η Εύα μαγειρεύει στο εστιατόριο «Ποτέ», η Μ. συγκατοικεί με την ΚίτΚατ κι ένα βράδυ σε μια ταινία γνωρίζει και ερωτεύεται τον Πέτρο. Ανάμεσα στους ήρωες του πρώτου βιβλίου της Ισμήνης Τορνιβούκα κυλάει η βροχή, τα πεζοδρόμια, τραγούδια των Smiths και των Nouvelle Vague, επιθυμίες, πάρτι κι ο χρόνος, που ποτέ δεν ξέρεις αν τα έφερε όλα πολύ νωρίς ή εντελώς αργά. Το μυθιστόρημα «Ο πιο μακρινός πλανήτης που ξέρω» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.

71

Matthias Kispert Είσαι στους D-FUSE; Ναι, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Γιατί το ένα δεύτερο μιας από τις πιο διαδραστικές οπτικοακουστικές κολεκτίβες του Λονδίνου, πέρα από το hype και την παραληρηματική φασαρία των media, είναι μια προσωπικότητα που αξίζει να διεισδύσεις στους νευρώνες της ύπαρξής της. Κείμενο Σάντρα-Οντέτ Κυπριωτάκη & Βιβιάνα Μηλιαρέση Πορτρέτο Δημήτριος Μουγκός Tα πρωινά δεν θέλει να τον ενοχλείς. Προτιμάει να είναι μόνος στην κουζίνα και να φτιάχνει το πρωινό του: τορτελίνια με σκόρδο και ντομάτα. Mε τον καφέ. Tα τρώει με chopsticks, όπως και το καθετί. «Σου φαίνεται περίεργο όλο αυτό;» ρωτάει απαλά κοιτώντας μέσα σου. Έκδηλα διακριτικός, ο Μatthias δίνει στα πράγματα τον χώρο και τον χρόνο τους, σαν έτσι να τα εξυμνεί. Στρίβει το τσιγάρο του ευλαβικά με βιολογικά χαρτάκια που αγοράζει από το ίντερνετ. Γεμίζει την τσαγιέρα με απιονισμένο νερό, βοτάνια και μαντζούνια που αφήνει να μουλιάσουν για ώρες. Οι κινήσεις του θυμίζουν νότες τελειοποιημένης, ηλεκτρικής παρτιτούρας: μετρημένες, μελετημένες, τελετουργικές. Όταν όμως «γράφει» μουσική, χάνεται μέσα σε μπλιμπλίκια και distortions. Χαώνεται πίσω από οθόνες, ηχεία και ενισχυτές, καλώδια και κουμπάκια, ανάμεσα σε στοίβες βιβλίων, περιοδικών και βινυλίων. Δεν πιστεύει τόσο στο ταλέντο όσο στην προσωπική εργασία. «Καμιά φορά σκέφτομαι ότι κάνω αυτά που κάνω για να μην αφήνω την τέχνη σε μια μικρή, κλειστή ελίτ. Με εκνευρίζει αφόρητα», λέει, χωρίς να υψώσει τη φωνή του ούτε ημιτόνιο. Μεγαλωμένος στην αυστριακή εξοχή, ήρθε

72 SOUL

στο Λονδίνο στα δεκαεννιά για να σπουδάσει στο London College of Communication. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, διδάσκει εκεί Sound Art and Design, ενώ μαζί με τον Michael Faulkner είναι τα βασικά μέλη των D-FUSE. Πρόκειται για μια αρτίστικη κολεκτίβα που, μέσα από οπτικοακουστικά performances, πειραματικά ντοκιμαντέρ και αρχιτεκτονικά installations, εξερευνά αστικά περιβάλλοντα σε σχέση με την ψυχογεωγραφία, τη μελέτη των επιπτώσεων του γεωγραφικού περιβάλλοντος στα συναισθήματα και τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Με μια τακτοποιημένη βαλιτσούλα, έχει ζήσει στην Ταϊλάνδη και την Κίνα, προσκεκλημένος εικαστικών residencies και φεστιβάλ. Το portfolio των D-FUSE συμπεριλαμβάνει, εκτός των άλλων, το βαρκελωνέζικο Sonar, το V&A Μuseum, το British Film Festival και το Mori Arts Center στο Τόκιο. Στο παρελθόν, η ομάδα έχει κάνει ένα σωρό μεγάλες, εμπορικές δουλειές (από την Αpple μέχρι την BMW), τις οποίες πλέον ο Matthias απορρίπτει. Προτιμάει και αγαπάει τα πιο «δικά» τους, δημιουργικά πρότζεκτ (sound and sight art), όπως το «Latitude», το «Particle» και το «Endless Cities».

Αντιλαμβάνεται τη μουσική ως μια «αφαιρετική γλώσσα»: «Δεν την ακούς μονάχα, αλλά σε περιβάλλει, διαπερνάει το κορμί σου, υπάρχει κάτι ερωτικό στον τρόπο που σε επηρεάζει. Αναζητώ αυτή τη συναισθηματική ένταση -δεν χρειάζεται να είναι ηχηρή ή δυνατή, μπορείς να την καταφέρεις ανεπαίσθητα- γιατί μέσα από αυτή μπορείς να εκφράσεις πράγματα που η γλώσσα δεν μπορεί». Γι’ αυτό και πλέον ψάχνεται περισσότερο με πειραματικούς και noise ήχους, εικόνες, ίσως και συναισθήματα. Πιστεύει στον στρουκτουραλισμό του συστήματος -«αν οι βάσεις είναι καλές, γίνεσαι καλός άνθρωπος»-, αλλά εμπνέεται από την αναρχία και την αταξία των πραγμάτων. Ότι η ευτυχία ναι μεν πηγάζει από μέσα μας, αλλά αποκτά αξία μόνο αν τη μοιραζόμαστε. Δεν πιστεύει στους ήρωες -«είμαστε όλοι άνθρωποι»-, ενώ φλερτάρει με την ιδέα να πετάξει τον υπολογιστή του από το παράθυρο και να βγει στους δρόμους διαδηλώνοντας με τα πλήθη για ένα καλύτερο αύριο. www.matthiaskispert.com www.dfuse.com

73

DDR

Ντίσκο τσουτσούνι! Ένα μουσείο αφιερωμένο στην καθημερινή ζωή της Ανατολικής Γερμανίας θυμίζει στο Βερολίνο πως κάποτε ήταν χωρισμένο στα δύο. Κι αν κάτι είναι να αναπολείς από εκείνη την εποχή, είναι η λατρεία για τον γυμνισμό. Η μόνη ελευθερία που επέτρεπε το καθεστώς. Γιατί άραγε; Ξεγυμνώνουμε την αλήθεια. Κείμενο Κώστας Κουκουμάκας 74 SOUL

Αν αυτή η Γερμανιδούλα που στέκεται μπροστά μου στο μουσείο της πρώην Ανατολικής Γερμανίας ξεγυμνωθεί το καλοκαίρι στην παραλία, θα είναι το πιο θαρραλέο κορίτσι της πλαζ. Θα δεχτεί συστάσεις από τις Αρχές, ίσως πάλι και να συλληφθεί σε περίπτωση που κάποιος ντραπεί τόσο πολύ με το γυμνό της σώμα. Το πιθανότερο, αν το σκεφτείς λίγο καλύτερα, είναι να μην ξεγυμνωθεί ποτέ το καλοκαίρι σε κάποια οργανωμένη παραλία. Το ίδιο κορίτσι κόβει εισιτήρια στο βερολινέζικο μουσείο της πρώην κομμουνιστικής DDR. Ανάβει το πρωί και σβήνει το βράδυ τα φώτα στις προθήκες, που είναι γεμάτες με φωτογραφίες από την καθημερινότητα πριν τη χρονιά - πυροκροτητή 1989. Και μάλλον προσπερνά εκείνες που δείχνουν γυμνιστές Ανατολικογερμανούς στην παραλία με καλτ κουρέματα και παχιά μουστάκια, άντρες και γυναίκες γυμνούς κάτω από τον ήλιο, τσίτσιδους στο βόλεϊ στην παραλία, ξεβράκωτους όταν κάθονταν το μεσημέρι με τα παιδιά τους να φάνε κάτω από τα αρμυρίκια. Τίποτα από όλα αυτά δεν καταλαβαίνει σήμερα το κορίτσι στο ταμείο του μουσείου. Εκείνη έμαθε το γυμνό σώμα βουβό κι αμπόρετο, με πνιχτά

χαμόγελα και ξελιγωμένα μάτια. Κι όμως κάποτε, μετά τον Πόλεμο, στον καιρό της DDR, ο γυμνισμός έκανε σεισμό με πάταγο και κρυφά στηριζόταν από το συντηρητικό κομμουνιστικό καθεστώς. Τα τσουτσούνια ήταν όλα έξω στη σοσιαλιστική DDR! Δεκάδες παραλίες λειτουργούσαν ως επίσημες ακτές γυμνιστών, στην αμμουδιά στήνονταν ερασιτεχνικοί αγώνες τσίτσιδων Ανατολικογερμανών, περιοδικά για την επιστροφή στη φύση εκδίδονταν και κυκλοφορούσαν σαν ζεστό ψωμάκι. Τις παρελάσεις αρμάτων γυμνιστών τις παρακολουθούσαν ακόμη και ακριβοθώρητα στελέχη της κυβέρνησης. Το γυμνό ήταν εν πολλοίς απενοχοποιημένο και μετρημένο στη σοσιαλιστική διδαχή της λατρείας για τη φύση. Και οι γυμνοί Ανατολικογερμανοί αποζητούσαν το νερό για να καλύψει τις καμάρες των ποδιών τους και να νιώσουν εκείνο το γλυκό χάιδεμα, που χτυπάει τις απολήξεις των νεύρων σου και σου θυμίζει υποσυνείδητα τον καιρό που βρισκόσουν στη μήτρα της μάνας σου. Τι χαρά που παίρνω όταν ακούω ένα τραγούδι δικό σου! Μέχρι εκεί. Το χαρωπό βιντεοκλίπ σταματάνε εκείνοι που σήμερα δεν αναπολούν καθόλου τη σοσια-

λιστική DDR. «Σε μια βαθιά ανελεύθερη χώρα, όπως ήταν η Ανατολική Γερμανία, ακόμη και η πιο μικρή “ελευθερία” ήταν πολύτιμη. Η στάση της κυβέρνησης και της Στάζι άλλαζε ύποπτα στις εκδηλώσεις γυμνισμού και ερωτισμού, καθώς ζητούνταν μια βαλβίδα εκτόνωσης. Και δεν ήταν μόνο ο γυμνισμός στις παραλίες. Γύρω από το γυμνό στήθηκε μια βιομηχανία θεάματος, άνθισε το στριπτίζ στα μπαρ και άρχισαν να γυρίζονται ταινίες πορνό», λένε. Η αληθινή ζωή όμως δεν σπαρταράει στις προθήκες του βερολινέζικου μουσείου. Οι γυμνιστές της DDR μεγάλωσαν και κάνουν έναν απολογισμό. «Παρομοιάζουν τη ζωή στην πρώην Ανατολική Γερμανία με την οδήγηση με τραβηγμένο το χειρόφρενο. Κάναμε αίτηση για τα πάντα και περιμέναμε έγκριση. Σε πολλούς λείπουν η εγγυημένη εργασία, η κοινωνική πρόνοια, η συντροφικότητα. Όλα αυτά χάθηκαν με την πτώση του Τείχους. Ζούσαμε μια καλή ζωή. Πολλά πράγματα μας ενοχλούσαν και χαιρόμαστε που δεν υπάρχουν πια. Μα, από πολλές απόψεις, ζούσαμε μια καλή ζωή».

75

Στα αμφιθέατρα, στον Τύπο, στην τηλεόραση, στα βιβλία που έγραψε και στους μαραθώνιους που τρέχει, ο πανεπιστημιακός και συγγραφέας Νίκος Μαραντζίδης είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και γρήγορα μυαλά του εγχώριου πνευματικού μας δυναμικού. Συνέντευξη Δημήτρης Καραθάνος Φωτογραφία Μπελίνα Κορτότση

76 SOUL

THE MARATHON MAN

Νίκος Μαραντζίδης Για να δανειστώ από τη λογοτεχνία, «υπάρχει καιρός για απαγγελίες ποιημάτων, και υπάρχει καιρός για γροθιές». Προς τι τόση βία, τέτοια έλλειψη ορθοφροσύνης στα μέρη μας; Και άλλοι πείνασαν, αλλά δεν έκαναν έτσι. Ίσως γιατί οι φιλελεύθερες αξίες βρίσκονται σε έλλειμμα σε αυτήν τη χώρα. Ο εικοστός αιώνας στη χώρα μας υπήρξε ένας αιώνας εθνικών διχασμών, εμφυλίων, δικτατοριών, επαναστατικών επαγγελιών του τύπου «στις 18 σοσιαλισμός». Όλα αυτά επηρέασαν την κουλτούρα μας, ιδιαίτερα στα θέματα του διαλόγου, της ανταλλαγής επιχειρημάτων και της αίσθησης πως τα «πάντα ρει», και πως οι καιροί αλλάζουν. Στη χώρα μας υπάρχουν πάρα πολλές ορθοδοξίες, δυστυχώς, που αδυνατούν να αντιληφθούν το εφήμερο στοιχείο της ύπαρξής τους και δεν επιθυμούν να δώσουν και στις άλλες απόψεις χώρο για νομιμοποιημένη παρουσίαση. Είστε επίμονος αρθρογράφος. Είναι σημαντικό για εσάς να μιλάτε συχνά και να απευθύνεστε σε πολλούς; Νιώθω παιδί του Διαφωτισμού και των Εγκυκλοπαιδιστών. Πιστεύω βαθιά στην έννοια της προόδου. Η γνώση, στη δική μου συνείδηση, έχει μεγαλύτερη αξία όταν τη μοιραζόμαστε. Στη βάση αυτή, μου αρέσει να επικοινωνώ με μεγάλα ακροατήρια. Δεν έχω αγοραφοβία, το αντίθετο, μάλιστα. Βέβαια, κάθε μέσο έχει τα δικά του χαρακτηριστικά και σε παρασύρει σε διαφορετικούς τύπους επικοινωνίας. Το θέμα είναι ένα, όπως λέει ένας φίλος μου, από τον χώρο της τηλεόρασης: να έχεις κάτι να πεις. Γράψατε μελέτες για τον Δημοκρατικό Στρατό, τον εμφύλιο και το κομουνιστικό σύστημα, το ελληνικό ΚΚ μέσα από τα τσέχικα αρχεία. Αφιερώσατε χρόνο ερευνώντας αρχεία του πρώην σοβιετικού μπλοκ, σκύψατε πάνω από ανεξερεύνητα ντοκουμέντα και προσπαθήσατε να μιλήσετε για τα ευρήματά σας ψύχραιμα, και συνάμα

με την απαραίτητη ιδεολογική αποστασιοποίηση. Τι θέλατε να καταδείξετε; Τα προβλήματα, που συχνά βρίσκονται στο μυαλό μας. Τα φαντάσματα των παιδικών μας χρόνων, όπως λέει κάποιος ιστορικός της Αριστεράς, που νομίζουμε πως μας καταδιώκουν. Θεωρώ πως, μαζί με αρκετούς άλλους, συνέβαλα και εγώ να αλλάξουν κάποιες αντιλήψεις για παρελθόν. Όπως είχε γράψει ο Μαρκ Μαζάουερ παλιότερα, αναφερόμενος στη δουλειά μας με τον Στάθη Καλύβα, οι παλιοί μύθοι δεν αντέχουν πλέον. Η επιθετικότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε, από ένα τμήμα της ιστοριογραφίας, η νέα προσέγγιση για τον εμφύλιο είναι απόρροια πολλών παραγόντων, ανάμεσα στους οποίους η έντονη ιδεολογικοποίηση της συζήτησης, το έλλειμμα σοβαρής έρευνας, ο επαρχιωτισμός που μας διακρίνει στα θέματα ιστορίας. Θέλω να αποσαφηνίσω κάτι: Δεν είμαι ιδεολογικά ουδέτερος, δεν είμαι απολιτικός. Είναι γνωστό ότι έχω τις αξίες μου, που δημοσίως τις υποστηρίζω. Αυτό όμως δεν με εμπόδισε να αντιμετωπίσω το ερευνητικό μου αντικείμενο, με σεβασμό, αξιοπρέπεια και αξιολογική ουδετερότητα. Δηλαδή προσπαθώ, χρησιμοποιώντας το μέγιστο των πηγών και των αναλυτικών εργαλείων που διαθέτω, να αναπλάσω ένα παρελθόν, να δω πώς οι άνθρωποι ενεργούσαν και σκέφτονταν τότε. Με νοιάζει να φέρω στην επιφάνεια τα πραγματικά γεγονότα, όχι αυτό που θα ήθελα εγώ να είχε συμβεί. Με την εκ των υστέρων γνώση σας, θα λέγατε πως ήταν έτοιμη η Ελλάδα, αναγνωστικό κοινό και επιστημονική κοινότητα να διαχειριστούν το μενού που τους σερβίρατε; Το αναγνωστικό κοινό πολλές φορές αποδείχτηκε πιο ώριμο από τους ιστορικούς. Όχι πάντα, όχι όλοι, σαφώς. Αλλά πολλές φορές είδα και συνομίλησα με μη ειδικούς που είχαν πολύ πιο ενδιαφέρουσες επισημάνσεις πάνω στη δουλειά μου, από αρκετούς τυφλωμένους από

φανατισμό ή κακεντρέχεια συναδέλφους μου. Ως εκ τούτου, σήμερα η συζήτηση για τον εμφύλιο έχει πλέον περάσει σε άλλη φάση. Πράγματι, αρκετοί από τους παλιούς μύθους κλονίστηκαν. Σε αυτό συνέβαλα και εγώ. Αποδέχεστε τη θέση σας στην ομάδα των ερευνητών που κατηγοριοποιήθηκαν από τους κριτικούς ως «αναθεωρητές», «νέο κύμα» και «νέο ρεύμα»; Της ομάδας δηλαδή εκείνης που θέλησε να αμφισβητήσει τις παγιωμένες αντιλήψεις για την Αριστερά της εμφυλιοπολεμικής περιόδου; Ναι, αποδέχομαι πως ανήκω σε ένα «νέο ρεύμα» ή «νέο κύμα» που υπονόμευσε καθεστηκυίες απόψεις και μύθους καλλιεργημένους κυρίως από την Αριστερά στη μεταπολίτευση. Ο όρος «αναθεωρητής», βέβαια, αυτός καθαυτός είναι πολεμικός και βλακώδης, υπό την έννοια ότι κάθε ιστορικός είναι αναθεωρητής, αλλιώς δεν είναι ιστορικός, είναι ίσως «ιερέας», θεματοφύλακας ιερών κειμένων και κειμηλίων, αλλά πάντως όχι ιστορικός. Η ιστορία με αυτήν την έννοια είναι μια εργασία ατελής. Ποτέ δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως τα είπαμε όλα. Αντίθετα, καθώς ο χρόνος περνά, μπορούμε να δούμε σπουδαίες αλλαγές στη ματιά μας για τα πράγματα. Το «νέο κύμα» στην ιστοριογραφία, για τη δεκαετία του ’40, δεν ήταν πάντως ούτε κάτι το ενιαίο ούτε το διαμορφωμένο μέσα σε ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό πλαίσιο, όπως κάποιοι νομίζουν. Είναι πολύ περισσότερο μια ερευνητική έκρηξη, ένα σύνολο από νέες ιστορικές ματιές που ουσιαστικά ανανέωσαν σε μεγάλο βαθμό την έρευνα και τη συζήτηση για την πιο ταραχώδη περίοδο της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας. Δεν έχετε παρά να δείτε τον αριθμό των βιβλίων, των άρθρων και των αφιερωμάτων στις εφημερίδες για τα θέματα αυτά για να καταλάβετε την αναστάτωση που προκάλεσε το «νέο κύμα».

77

Τι πιστεύετε πως πρέπει να κρατήσουμε από όλη εκείνη την ιστορική φάση; Πως η κατάρριψη των μύθων, πολλές φορές, είναι πολύ πιο επώδυνη διαδικασία από όσο νομίζουμε. Σχετίζεται με την ικανότητα αυτογνωσίας και ενδοσκόπησης που διαθέτει μια κοινωνία και άρα και η ιστορική κοινότητά της. Πάντως αντίστοιχοι καυγάδες για ιστορικής σημασίας θέματα γίνονται σε όλες τις χώρες. Στην Πολωνία, για παράδειγμα, το καυτά θέμα είναι η στάση του πληθυσμού έναντι του ολοκαυτώματος των Εβραίων. Στη Γαλλία, το εύρος του δοσιλογισμού και η πρακτική σημασία της αντίστασης. Στη Γερμανία, το θέμα της μοναδικότητας ή όχι της ναζιστικής θηριωδίας. Σε κάθε μια από αυτές τις χώρες, οι διαμάχες ήταν σκληρές, πολεμικές, και συχνά οι κατηγορίες που εκτοξεύονταν εκατέρωθεν άδικες ή υπερβολικές. Το παρελθόν λειτουργεί πολλές φορές ως τραύμα στις κοινωνίες. Και όταν το τραύμα που έχει απωθηθεί βγαίνει στην επιφάνεια, προκαλεί πόνο. Έτσι τουλάχιστον διδάσκει, νομίζω, η ψυχανάλυση. Συμβαίνει το εξής παράδοξο: ενώ οι λογοτέχνες, ενίοτε και οι κινηματογραφιστές, ουδέποτε δίστασαν να καταπιαστούν με την Αριστερά και τα πεπραγμένα της, έστω και υπό το δικό τους, συνήθως ορθόδοξο, πρίσμα ο καθένας, η ιστορία στέκεται απέναντί της με στάση σεμνότυφης οδαλίσκης. Γιατί μένουν όλα αυτά τα θέματα ανέγγιχτα επί τόσα χρόνια; Προϊόν μεταπολιτευτικής εκεχειρίας, μήπως; Στρεβλής παιδείας, ίσως; Εξαιρετική παρατήρηση και μεγάλο θέμα για εμβάθυνση. Αν πρώτοι κάποιοι απομυθοποίησαν την Αριστερά στην Ελλάδα, αν πρώτοι κάποιοι έδειξαν πόσους πολλούς σκελετούς είχε στην ντουλάπα της, είναι ακριβώς αυτοί, οι λογοτέχνες: Κοτζιάς, Τσίρκας, Αλεξάνδρου, Ζέη, Χατζής, Βαλτινός, Δαβέτας, για να αναφέρω μερικά ονόματα από μια λίστα σημαντικών ανθρώπων. Είναι εμφανές πως η επιστήμη της ιστορίας ακολουθεί από πολύ μακριά. Μέχρι ενός ορισμένου σημείου είναι λογικό. Η επιστήμη είναι πιο συντηρητική, χρειάζεται αρχεία, αποδείξεις, οι υποθέσεις της πρέπει να επαληθευτούν, αλλιώς κινδυνεύει να θεωρηθεί προπαγάνδα. Επίσης, η επιστήμη της ιστορίας είναι πιο εξαρτημένη από το πνεύμα των καιρών. Για παράδειγμα, τι θα ξέραμε για τη βοήθεια των ανατολικών συντρόφων του ΚΚΕ, αν δεν άνοιγαν τα αρχεία των πρώην κομμουνιστικών κρατών; Λίγα πράγματα. Ενώ στη λογοτεχνία μπορείς να χτίσεις την αφήγηση πάνω σε μισή μαρτυρία, σε κάτι που έζησες προσωπικά, μια εμπειρία. Όμως, ας μη γελιόμαστε, δεν είναι μόνο θέματα «αντικειμενικά» που επηρέασαν. Είναι και ο φόβος της ελληνικής ιστοριογραφικής κοινότητας στη μεταπολίτευση μήπως και υιοθετήσει την επιχειρηματολογία των νικητών του εμφυλίου. Η δικτατορία και η κυριαρχία της Αριστεράς μέσα στους κύκλους της διανόησης στη μεταπολίτευση είχε ως συνέπεια τον ακρωτηριασμό της σκέψης και την αυτολογοκρισία. Εξάλλου, για κάποιους παίχτηκαν και καριέρες πανεπιστημιακές ή και πολιτικές. Οι λογοτέχνες πάνω σε αυτό αποδείχτηκαν πιο τολμηροί. Ίσως και γιατί τους προστάτευε η τέχνη τους. Όχι πάντως ότι και αυτοί δεν τα άκουσαν. Σκεφτείτε τι υπέστη ο Κοτζιάς για την «Πολιορκία» από την Αριστερά ή ο Βαλτινός για την «Ορθοκωστά». Αφορούν όλα τα παραπάνω την κοινωνία, πιστεύετε; Ή μήπως πρόκειται για ανώδυνες σκιαμαχίες του ακαδημαϊκού κόσμου; Άλλωστε, οι δρόμοι, τα πανεπιστήμια και τα social media βρίθουν ακλόνητα στρατευμένων νεαρών ιδεολόγων, οι 78 SOUL

οποίοι με τη σειρά τους εκτρέφουν τις επόμενες γενιές ομονοούντων. Είχα γράψει παλιά ένα άρθρο με τίτλο «Γιατί δεν τσακωνόμαστε πια στις παρέες για τον εμφύλιο», που περίπου υποστήριζε αυτό που λέτε. Δηλαδή ότι ο καυγάς είναι πιο πολύ μια ακαδημαϊκή υπόθεση, που μέσα του μπλέκονται βιώματα, ιδεολογίες και παιχνίδια εξουσίας και επιρροής. Δεν έχω αλλάξει άποψη, απλώς στη συνέχεια βλέποντας τις πωλήσεις των βιβλίων, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μου, του «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας», είπα «ωπ, προσοχή, ίσως το επιχείρημα θέλει αναδιατύπωση». Έτσι νομίζω πως υπάρχει ένας κύκλος ανθρώπων, πέραν από τους ειδικούς, που ενδιαφέρεται. Αλλά βαίνει διαρκώς μειούμενος. Σε κάθε περίπτωση, ο εμφύλιος δεν αποτελεί πλέον στοιχείο διαίρεσης της κοινωνίας. Αντιγράφω από παλαιότερη συνέντευξή σας: «Ο πόλεμος είναι από τη φύση του τραγικό συμβάν. Ιδιαίτερα όταν οι άνθρωποι βιώνουν αμέτρητες κακουχίες σε έναν πόλεμο που ούτε επιθυμούν ούτε συμμερίζονται τους στόχους του». Μήπως θα μπορούσε αυτή η δήλωση να προεκταθεί και στα σύγχρονα δεινά μας; Θα μπορούσε να αιτιολογεί τα άπειρα μέτωπα καθημερινής διαμάχης; Όχι, δεν συμφωνώ με αυτή την αναλογία. Ο πόλεμος είναι πόλεμος. Είναι το πέρασμα από τα όπλα της κριτικής στην κριτική των όπλων, που έλεγε και ο Μαρξ. Σε αυτήν την περίπτωση, η βία που ασκείται έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, δεν ρευστοποιείται. Η σχετικοποίησή της και η χρήση αναλογιών κινδυνεύει να διαμορφώσει μια κουλτούρα εμφυλίου πολέμου και ουσιαστικά μας ξαναγυρίζει στην αρχή της κουβέντας μας. Άκουσα διάφορους πολιτικούς να λένε πως έχουμε εμφύλιο πόλεμο γιατί η μια κοινωνική ομάδα αντιπαλεύει την άλλη. Δεν έχουν ιδέα περί του τι μιλάνε ή ακόμη χειρότερα ξέρουν, αλλά υποκρίνονται. Εμφύλιος σημαίνει να μην ξέρεις αν θα ζήσεις αύριο. Μια κοινωνία που βρίσκεται σε κρίση, έστω και βαθιά, αλλά μέσα σε συνθήκες δημοκρατίας, αποτελεί κάτι το εντελώς διαφορετικό. Πολλοί όμως επιμένουν να μιλούν για πόλεμο και δυνάμεις κατοχής. Είναι όντως έτσι; Το ξέρουμε στο πετσί μας ότι περνάμε δύσκολα. Από την άλλη, κυκλοφορούμε ανεμπόδιστα, εκφραζόμαστε ελεύθερα παντοιοτρόπως, διαθέτουμε κάποια ψήγματα εισοδημάτων, πίνουμε καφέδες, εκδράμουμε, μεταχειριζόμαστε smartphones. Η ζωή συνεχίζεται! Ε, βέβαια συνεχίζεται! Και να σας πω κάτι που πιστεύω ακράδαντα: Ζούμε στην καλύτερη εποχή και στο καλύτερο μέρος του πλανήτη, την Ευρώπη. Πού θα θέλατε να ζείτε, ας πούμε, στην Αφρική; Στην Ασία; Πού ακριβώς; Ένα τεράστιο μέρος αυτού του πλανήτη ζει με ένα δολάριο την ημέρα. Ξέρετε τι θα πει αυτό; Ένα τεράστιο τμήμα του πλανήτη ζει σε συνθήκες πολέμου, ανελευθερίας, αυταρχισμού, έλλειψης στοιχειώδους εκπαίδευσης, πλήρους απαξίωσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έχουμε κάθε δικαίωμα να παραπονιόμαστε γιατί χειροτέρεψε η θέση μας, το ίδιο εξάλλου κάνω και εγώ, αλλά να μην ξεχνιόμαστε κιόλας. Είμαστε από την πλευρά των τυχερών του πλανήτη. Αν αυτό το λησμονούμε, τότε κάνουμε σαν κακομαθημένα παιδιά, που γκρινιάζουν και σηκώνουν τον κόσμο επειδή δεν πήραν καινούρια παιχνίδια τα Χριστούγεννα. Φυσικά, υπάρχουν τα ανθρώπινα δράματα, οι άνεργοι, οι άστεγοι, η μεσαία τάξη που καταστρέφεται. Μη γελιόμαστε, αλλάζουμε επίπεδο προς τα κάτω, απότομα. Αυτό έχει θύματα, έχει τραγωδίες. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε, ιδιαίτερα η οργανωμένη

πολιτεία αλλά και όλοι μας. Πρέπει να μιλάμε με σεβασμό αλλά ταυτόχρονα να έχουμε στο μυαλό μας το ευρύτερο πλαίσιο, τους «μεγάλους αριθμούς». Διαπιστώνετε ένα πισωγύρισμα εξαιτίας της κρίσης ως προς τον τρόπο που προσεγγίζουμε σήμερα την πολιτική και την ιστορία; Ξαφνικά, από την επαναξέταση της Αριστεράς, μια ερευνητική εκλέπτυνση, ας πούμε, οι επιφυλλίδες και τα σάιτ ενσκήπτουν πάνω από μανιχαϊστικότερα ζητήματα: καλό - κακό, Αριστερά - Δεξιά, βία - νομιμοφροσύνη, Διαφωτισμός, και εάν αυτός πέρασε ποτέ από την Ελλάδα. Πώς στέκεστε στο γεγονός αυτό, ως επιστήμονας και ως πολίτης; Έχετε κέφι για βαριά συζήτηση! Μετά την κρίση, η ιστορία δεν πουλάει πια όσο πριν. Αντίθετα, πουλάνε οι θεωρίες συνωμοσίας, όπως το είπατε, οι μανιχαϊστικές διαιρέσεις. Οι καλοί λαοί και οι κακοί του ΔΝΤ, και άλλες τέτοιες ανοησίες. Από την άλλη, φαίνεται πως συμβαίνει στις κοινωνίες, όταν εμφανίζονται ξαφνικές καταστροφές, πολλοί να μην μπορούν να τις διαχειριστούν διανοητικά και αναζητούν τον σκοτεινό εγκέφαλο που συνωμοτεί εις βάρος τους. Ιδιαίτερα στη σφαίρα της οικονομίας, σε πολλούς είναι αδύνατον να αντιληφθούν πως το χάος και η πολυπλοκότητα είναι μέρος των κοινωνιών μας, πως η κοινωνία της διακινδύνευσης εκ των πραγμάτων εμπεριέχει και καταστροφές, που δεν είναι ποτέ ευχάριστες, αλλά δεν μπορούμε να τις αποφύγουμε. Λίγο πριν την πρόσφατη επίσκεψη του Μαζάουερ στη χώρα μας, επικρατούσε μεγάλος θόρυβος σχετικά με το ζήτημα της αριστερής και δεξιάς βίας. Μόλις όμως ο μεγάλος ιστορικός τοποθετήθηκε, δηλώνοντας πως δεν μπορούν να εξομοιωθούν τα δύο πρόσωπα της βίας, σώπασαν και οι αντιρρήσεις. Πέρα από το σωστό και το άδικο των απόψεων του διαπρεπούς ιστορικού, δεν είναι εντυπωσιακό το δέος με το οποίο αντιμετωπίζεται η άποψη μιας αυθεντίας; Στο θέμα της βίας και των κινδύνων τόσο από το ένα όσο και από το άλλο άκρο ο Μαρκ έχει απλώς άδικο. Η δε διατύπωσή του, πως οι καταλήψεις είναι απλώς λίγες χαμένες ώρες μαθημάτων, είναι ατυχής. Του εύχομαι δε να μη ζήσει την εμπειρία να τον συνοδεύει ένας «ερυθροφρουρός» καταληψίας στο γραφείο του, όπως εμένα μου συνέβη πριν λίγα χρόνια, ή άλλους συναδέλφους να μένουν όμηροι ολόκληρες ώρες και να ζουν διάφορα σωματικά μαρτύρια, όπως, για παράδειγμα, απαγόρευση να πάνε στις τουαλέτες. Δεν συμφωνώ πάντως μαζί σας πως το θέμα σταμάτησε να συζητιέται, μόλις ο Μαζάουερ μίλησε. Κάθε άλλο. Ο Βερέμης, για παράδειγμα, τοποθετήθηκε δημόσια. Κι άλλοι ξέρω πως το έκαναν. Εγώ έχω γράψει επανειλημμένα. Απλώς μια σειρά από αριστερούς δημοσιογράφους νόμισαν πως βρήκαν το καταφύγιο της ύστατης στιγμής. Ας είναι. Διαθέτουμε ανάλογης βαρύτητας φυσιογνωμίες στην Ελλάδα; Τις χρειαζόμαστε; Φυσικά και είναι σημαντικό να υπάρχουν σπουδαίοι άνθρωποι και μεγάλες φυσιογνωμίες σε μια χώρα. Όχι μόνο στην επιστήμη ή στις τέχνες, αλλά παντού. Είναι σπουδαίο, μια χώρα να διαθέτει τέτοιες φυσιογνωμίες. Σίγουρα δεν αφθονούν στην Ελλάδα, αλλά υπάρχουν και τις χρειαζόμαστε, και ας διαφωνούμε μαζί τους. Αυτό που προσφέρουν στη χώρα είναι μια αύρα, κι αυτή η αύρα είναι που διαμορφώνει πολιτισμό που περνάει τα σύνορα. Μήπως πέρα από τη γενικότερη αποστροφή προς

τα πολιτικά πρόσωπα, υπάρχει και μια απαρέσκεια για τη διανόηση; Με όλα αυτά τα κοινωνικά media διαθέσιμα, ο καθένας δύναται να πιστεύει ότι διαθέτει καλύτερες λύσεις, πειστικότερες απόψεις, και δεν διστάζει να τις διοχετεύει καθημερινά στον κυκεώνα των δικτύων. Όχι, δεν θα έλεγα πως υπάρχει αποστροφή για τη διανόηση, τουλάχιστον εγώ δεν το βιώνω έτσι. Τις προάλλες ήμουν στο γήπεδο και, καθώς ανέβαινα στις κερκίδες, σηκώθηκε ένας άγνωστος σε μένα άνθρωπος για να μου δώσει το χέρι του και να μου πει πόσο εκτιμά τις απόψεις μου. Προχθές στον ορεινό αγώνα του Χορτιάτη, καθώς έτρεχα, γύρισε ένας δρομέας, με κοίταξε και μου είπε: «Είστε ο κύριος Μαραντζίδης; Έχω διαβάσει βιβλία και άρθρα σας για τον εμφύλιο». Δεν το κρύβω πως αισθάνθηκα όμορφα. Βέβαια σήμερα, με τα σόσιαλ μίντια, έχει μειωθεί η απόσταση ανάμεσα σε «ειδικούς» και «αδαείς». Όλοι πια διαθέτουν μια άποψη την οποία μπορούν να την εκφράσουν και να τη διαδώσουν, αν χρειαστεί, και πέραν του κύκλου των φίλων τους. Αυτό οπωσδήποτε αλλάζει τα δεδομένα. Συχνά δημιουργεί μια κατάσταση «αναίδειας», θα τη λέγαμε. Ξέρετε τι είναι να έχεις κάνει εκατοντάδες, χιλιάδες ίσως ώρες έρευνας σε αρχεία και κάποιος να γράφει μια σαχλαμάρα 200 λέξεων και να έχει τη δυνατότητα να τη διαδώσει; Από την άλλη, όμως, αυτό είναι σαφώς προτιμότερο από έναν κόσμο που μόνο οι ειδικοί θα μιλούν. Διαλέγω αναμφισβήτητα να με βρίζουν στο διαδίκτυο από το να υπάρχει άκρα του τάφου σιωπή. Να καταπιαστούμε λίγο και με τους χρυσαυγίτες; Πώς άραγε να προσάψουμε νοσηρότητα στις πρακτικές τους και μωρία στους ψηφοφόρους τους, όταν η ίδια η πολιτική τάξη προσβάλλει καθημερινά τη νομιμότητα με κάθε τρόπο; Ας μη συγχέουμε τις αιτίες με τα αποτελέσματα και την ηθική τους αξιολόγηση. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής οφείλεται σε ένα σύνολο παραγόντων, πολλοί εκ των οποίων δεν σχετίζονται με την κρίση αυτήν καθεαυτή αλλά με την έντονη ζήτηση για αυταρχισμό που εμφανίζεται σε τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Ζητήματα ποιότητας ζωής, ασφάλειας παίζουν επίσης τον ρόλο τους. Επιπλέον, η χρόνια ανοχή στις ομάδες της άκρας Αριστεράς έδωσε ιδέες και στη ρατσιστική άκρα Δεξιά. Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν νομιμοποιεί να την ανεχόμαστε πολιτικά και συνειδησιακά. Η Χρυσή Αυγή είναι μια ντροπή για τη δημοκρατία μας. Έτσι το αισθάνομαι εγώ. Είναι ντροπή που συμπατριώτες και ιδιαίτερα νέοι άνθρωποι θεωρούν με ευκολία πως ο εθνικοσοσιαλισμός και ο ακροδεξιός ρατσισμός αποτελεί μια εναλλακτική λύση για αυτούς, έστω και στα πλαίσια της διαμαρτυρίας και της έκφρασης οργής. Με τους δημοκρατικούς θεσμούς δεν πρέπει να παίζουμε. Υπάρχει άραγε κάτι που μπορεί να πάει στραβά για τη Χρυσή Αυγή υπό την παρούσα κατάσταση των πραγμάτων; Από τον συνταξιούχο, που τον παίρνουν από το χέρι για να εισπράξει τη σύνταξή του, ώς τον άνεργο, που μέσα από την ενσωμάτωσή του στον φασιστικό σχηματισμό αποκτά ταυτότητα, αίτιο ύπαρξης και ανδροπρεπές ίματζ, είναι προφανές ότι στεκόμαστε ανήμποροι μπροστά στο πιο δυναμικό κόμμα της κοινωνίας. Τι να αντιτάξει κανείς απέναντί του; Δεν θα το σκεφτόμουν ποτέ έτσι. Στις φιλελεύθερες δημοκρατίες, είναι αλήθεια πως συχνά ο φθόνος, το μίσος και η απόγνωση, τα σκοτεινά δηλαδή συναισθήματα, μπορούν να βγουν στην επιφάνεια, ανεμπόδιστα και ανενδοίαστα, και να συγκροτήσουν συλλογικό-

τητες στη βάση μόνο της επιθυμίας για καταστροφή. Περίπου αυτό συμβαίνει με τη Χρυσή Αυγή. Πράγματι, αυτού του είδους τα συναισθήματα είναι πολύ ισχυρά όταν εισβάλλουν ορμητικά στη δημόσια αρένα και μοιάζουν συχνά ανίκητα. Ανίκητα μέχρι να νικηθούν από τον ίδιο τον εαυτό τους. Καμιά κοινωνία και καμιά δημοκρατία δεν μπορεί να συγκροτείται και να διατηρείται στη μακρά διάρκεια οικοδομημένη σε αυτό τον σκοτεινό κόσμο. Κοιτάξτε την ιστορία του ναζισμού, από μια πλευρά είναι ακριβώς αυτό. Δηλαδή, η ιστορία ενός σκοτεινού κόσμου που θέλησε να αλλάξει τον κόσμο. Αφού γέμισε συντρίμμια παντού, θάφτηκε μέσα σε αυτά. Ξέρετε, είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος. Παρά τη σκοτεινή εκδοχή του εαυτού μας, στη δημόσια σφαίρα επικρατούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πιο θετικές εκδοχές της ανθρώπινης φύσης. Ας γυρίσουμε λίγο πιο πίσω: ανατρέχοντας στην ομολογουμένως απροσπέλαστη σε όγκο βιβλιογραφία σας, εντοπίζω πρώτο ένα έργο του 1995: «Το συνδικάτο πωλητών - οδηγών και βοηθών εμφιαλωμένων ποτών Βόρειας Ελλάδας». Τι σας έθελξε στο θέμα; Ήταν μια εργασία για ένα συνδικάτο με πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά καθώς αποτελούσε, και συνεχίζει να αποτελεί, μια ιδιαιτερότητα στον χώρο της συνδικαλιστικής δράσης. Δεν έχει κόμματα στο εσωτερικό του και έλκει τις αξίες του από έναν ιδιαίτερο τύπο συνδικαλιστικής δράσης που, την εποχή που έκανα την εργασία, εξέλιπε πραγματικά. Μπλέχτηκα, επειδή έτυχε να τους ξέρω από παιδί σχεδόν, λόγω του πατέρα μου, που κατά κάποιο τρόπο συνέβαλε στην ίδρυση και στην ταυτότητα αυτού του σωματείου. Αισθάνεστε πως τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως τα θέλατε από εκεί και πέρα; Νομίζω πως είμαι ένας τυχερός άνθρωπος. Έκανα πράγματα στη ζωή μου που με ενδιέφεραν και γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους που επηρέασαν τη σκέψη μου και έγιναν φίλοι μου. Επιτρέψτε μου να αναφερθώ σε δύο από αυτούς, ξέροντας ότι παραβλέπω πολλούς άλλους σημαντικούς. Ο ένας είναι, βέβαια, ο Στάθης Καλύβας με τον οποίο πολλοί μας θεωρούν δίδυμο, και ώς ένα βαθμό δεν έχουν άδικο. Γνωριστήκαμε το 1997 και από το πρώτο βράδυ, τότε που ήρθε στο γραφείο μου από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη και τον πήγα στα Λαδάδικα για φαγητό, τα οποία ήταν τότε της μόδας, γίναμε στενοί φίλοι και συνεργάτες. Μοιάζουμε πια σαν εκείνα τα παλιά ζευγάρια, που οι απόψεις του ενός δεν ξεχωρίζουν από του άλλου. Ο δεύτερος άνθρωπος για τον οποίο αισθάνομαι περήφανος που είμαι φίλους του, είναι ο Απόστολος Δοξιάδης. Στον Απόστολο οφείλω πολλά, κυρίως όμως θέλω να του πω το εξής: κάθε φορά που μιλάμε μαζί, και συνομιλούμε συχνά, παρά την απόσταση Θεσσαλονίκης - Αθήνας, πρέπει να βάλω το μυαλό μου να τρέξει για να τον προλάβω. Η συναναστροφή μαζί του αποτελεί τρομερή εμπειρία. Μιλώντας για τρέξιμο: πιθανόν λίγοι γνωρίζουν πως είστε μαραθωνοδρόμος υπέρτατης αφοσίωσης. Τι σας προσφέρει ο δρόμος; Θα ήσασταν μια άλλη προσωπικότητα, αν δεν είχατε στη ζωή σας τις προπονήσεις; Τι ωραία που τα λέτε: «μαραθωνοδρόμος υπέρτατης αφοσίωσης»! Εγώ θα το έθετα κάπως πιο πεζά, υπήρξα μανιώδης δρομέας. Έφτασα να κάνω 12 προπονήσεις 180 χιλιομέτρων την εβδομάδα. Για μερικά χρόνια δεν έπεφτα, εκτός και αν ήμουν άρρωστος ή τραυματίας, κάτω από τα 150 χιλιόμετρα. Εδώ και μερικούς μήνες, και έπειτα

από έναν σκληρό τραυματισμό, τρέχω μόνο 80-100 χιλιόμετρα την εβδομάδα, ενώ αποφάσισα να τρέχω σε αγώνες βουνού και όχι στους πιο γρήγορους ασφάλτινους. Μετά από αυτά, τι είναι το τρέξιμο για μένα; Ε, τι άλλο, είναι η ζωή μου, είναι ο εαυτός μου. Τι μου προσφέρει; Δεν ξέρω ακριβώς. Άλλοτε πόνο, άλλοτε απελπισία, άλλοτε δυσκολίες. Συνήθως μια γαλήνη, μερικές φορές συγκινήσεις, πέταγμα του μυαλού σε διαδρομές μακρινές, πολλούς φίλους που γνώρισα που με αγαπούν και τους αγαπώ, άλλους ορίζοντες. Μπορεί, εντέλει, και να μη μου προσφέρει τίποτε το ιδιαίτερο, υπό μια έννοια, αλλά το τρέξιμο είναι το εγώ μου, και το αγαπώ με όλο μου το είναι. Με τους φοιτητές σας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας πώς τα πάτε; Σας το ρωτώ αυτό γιατί είστε κάπως πιο δημόσια φιγούρα από τον μέσο ακαδημαϊκό. Νομίζω πως οι φοιτητές μου με αγαπούν, εγώ σίγουρα τους αγαπώ, τους περισσότερους από αυτούς τουλάχιστον. Χαίρομαι που κάνω αυτήν τη δουλειά. Θα μπορούσα να κάνω πολλές άλλες, καθώς δεν είμαι από αυτούς που λένε «δεν θα μπορούσα να έχω γίνει τίποτε άλλο», αλλά τη συγκεκριμένη την ευχαριστιέμαι πραγματικά. Επίσης, μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια διδασκαλίας έχω αντιληφθεί πως ό,τι λένε οι φοιτητές για τους καθηγητές τους, πέρα από κουτσομπολιά εννοώ, είναι αλήθεια. Για τη διδακτική τους ικανότητα, τη διάθεσή τους, τη συγκέντρωσή τους στη δουλειά. Η διδασκαλία συνεχίζει να με ικανοποιεί, και δεν σας κρύβω πως υπάρχουν μέρες που φεύγω από την αίθουσα πολύ χαρούμενος, όπως περίπου ο ηθοποιός που είδε στο χειροκρότημα του κοινού την επιδοκιμασία του κόπου του και του ταλέντου του. Υπάρχει ενίοτε, βέβαια, και η ρουτίνα, που υπονομεύει αυτή τη σχέση. Γενικά πάντως πιστεύω πως στην Ελλάδα, ειδικά, τα πανεπιστήμια θα έπρεπε να είναι περισσότερο προσανατολισμένα στη διδασκαλία. Πιστεύω πως οι 6 ώρες την εβδομάδα που διδάσκουμε είναι λίγες, θεωρώ πως θα έπρεπε να είναι οπωσδήποτε 10. Θεωρώ επίσης πως οι φοιτητές μας θα έπρεπε να παρίστανται υποχρεωτικά στο μάθημα. Όλα αυτά, όμως, είναι πραγματικά μια άλλη ιστορία. facebook.com/nmarantzidis Νίκος Μαραντζίδης: Ανθολόγιο «Ο ελληνικός εμφύλιος και το διεθνές κομμουνιστικό σύστημα. Το ΚΚΕ μέσα από τα τσεχικά αρχεία 1946-1968», (με Κ. Τσίβο), Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2012. «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας 1946-1949», Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2010.

«Γιασασίν Μιλλέτ / Ζήτω το Έθνος», Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2001. «Οι Μικρές Μόσχες», Εκδόσεις Παπαζήση, 1997.

«Δημήτρης Βλαντάς, ημερολόγιο 1947-1949», Πρόλογος, εισαγωγή Ν. Μαραντζίδης, επιμέλεια Ν. Μαραντζίδης, Γ. Αντωνίου, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2007. «Οι άλλοι καπετάνιοι: Αντικομουνιστές ένοπλοι στα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου», Επιμέλεια, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2005.

79

Χρήστος Τσιντσάρης Holy shit!

80 SOUL

«Holy Moly», 90x120 cm

Ένας καλλιτέχνης απόλυτα ευθυγραμμισμένος με τη διεθνή εικαστική σκηνή του ποπ αλλόκοτου σουρεαλισμού. Μια έκθεση στη Θεσσαλονίκη, την οποία η πόλη δυσκολεύτηκε να διαχειριστεί. Ένα παιγνιωδώς βλάσφημο έργο, που αξίζει μια προσεκτικότερη ματιά. Γνωρίζουμε τον δημιουργό της «Holy Moly». Συνέντευξη Δημήτρης Καραθάνος

«The Final Tango»

81

Ποιος είναι ο Χρήστος Τσιντσάρης; Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1974. Σπούδασε στο Saint Andrews και το Pine Crest School στη Φλόριντα, κέρδισε υποτροφία στο College of Fine Arts της Βοστόνης, συνεργάστηκε με αμερικάνικα έντυπα, συμμετείχε σε πλήθος εκθέσεων. Σήμερα ζει και εργάζεται στη γενέτειρά του. Το δικής του επινόησης εικαστικό σύμπαν αλλόκοσμου σουρεαλισμού, το οποίο ανακαλεί τα πιο εμπνευσμένα δείγματα της τεχνοτροπίας του Mark Ryden, φιλοξενείται σε πάμπολλες ιδιωτικές συλλογές στις ΗΠΑ, τη Βρετανία και την Αυστραλία. Τον γνωρίσαμε εξαιτίας της διχογνωμίας που προκάλεσε η έκθεσή του στο Πρατήριο Επικοινωνίας του ΟΤΕ. Και καθώς η δουλειά του παραήταν καλή, για να την προσπεράσουμε, του ζητήσαμε τον λόγο. Ας ξεκινήσουμε από τα όσα ξέρουμε: ζωγραφίζετε από μικρό παιδί. Τι σας άνοιξε όμως τα μάτια; Ποιες εικόνες αφύπνισαν την οπτική σας αντίληψη; Δεν θα μπορούσα να πω πως έλαβα την τυπική ελληνική εκπαίδευση, καθώς φοίτησα από πολύ νωρίς σε αποκλειστικά αγγλόφωνο σχολείο εδώ στη Θεσσαλονίκη. Oι πρώτες μου επιρροές ήταν ένα αμάλγαμα ελληνικών και αμερικάνικων πολιτισμικών στοιχείων. Όπως κάθε παιδί, λάτρευα τα κόμικς σε βαθμό που διαμόρφωσαν και καθόρισαν τελικά τη δημιουργική μου έκφραση. Είχα αδυναμία στον Γκάρφιλντ, αργότερα γοητεύτηκα από τους ήρωες της Marvel, ενώ στην εφηβεία εντυπωσιάστηκα από τη δουλειά του Μίλο Μανάρα. Συνυπολογίστε σε όλα αυτά και τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας και τα εξώφυλλα δίσκων της ροκ μουσικής σκηνής, που εύλογα επηρέαζαν όποιον μεγάλωνε στη δεκαετία του ’80.

«Mid Season Blues»

82 SOUL

«In Love & Death»

«Guided Misinterpretation», 140x200 cm

Ευτυχήσατε να ταξιδέψετε γρήγορα στην Αμερική. Saint Andrews και Pine Crest School στη Φλόριντα, υποτροφία στο College of Fine Arts της Βοστόνης, συνεργασίες με αμερικάνικα έντυπα, συμμετοχή σε εκθέσεις. Μιλήστε μας για εκείνη την περίοδο. Η πνευματική πολυσυλλεκτικότητα που συνάντησα στις ΗΠΑ είναι πολύ κοντά στις πεποιθήσεις μου, καθώς καλλιεργεί την ευρύτητα πνεύματος και επιτρέπει σε ανθρώπους πολιτισμικά διαφορετικούς να συλλειτουργούν αρμονικά. Στο κολέγιο, για παράδειγμα, οι δύο πιο κοντινοί μου φίλοι κατάγονταν από το Πακιστάν και το Βερμόντ. Είναι πρόδηλες οι αναφορές σας στην τεχνοτροπία του Mark Ryden. Γιατί Ryden, λοιπόν; Παρόλο που ο Mark Ryden δεν είναι ευρέως γνωστός στην Ελλάδα, θεωρείται ο «νονός» του δικού μου εικαστικού στιλ. Είναι ένας καινοτόμος ποπ-σουρεαλιστής ζωγράφος που κατάφερε να καθιερώσει το μοναδικό του στιλ στις εδραιωμένες γκαλερί. Η δουλειά του έχει αποτελέσει έμπνευση για πληθώρα καλλιτεχνών, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Δεν θα ξεχάσω την αντιπαράθεση που προέκυψε όταν η Lady Gaga ανέβηκε στη σκηνή φορώντας ένα φόρεμα που παρέπεμπε σε κρέας! Οι θαυμαστές του Ryden εξοργίστηκαν, καθώς οι ομοιότητες με το έργο του «Incarnation» ήταν προφανέστατες. Βέβαια, αυτό που προσωπικά βρίσκω αξιοθαύμαστο στη δουλειά του, πέρα από την επιλογή των θεμάτων, είναι η χαρισματική του τεχνική και η εμμονή στη λεπτομέρεια. Παρ’ όλα αυτά, σήμερα υπάρχει μεγάλος όγκος καλλιτεχνών των οποίων η δουλειά με γοητεύει όπως αυτή του Colin Christian, της Tara McPherson, της Lori Earley και του Greg Simkins. Έχοντας προλάβει το απαύγασμα της κουλτούρας του βινυλίου, πόσο σημαντική είναι, κατά τη γνώμη σας, η ύπαρξη μιας εικαστικής σκηνής που διαχέεται κυρίως μέσα από τη μουσική, τα κόμικς, το σκέιτ

και τους υπόλοιπους φορείς του αντεργκράουντ; Πειραματίζομαι συχνά με τα χρώματα και μπορώ να ανακαλέσω αναρίθμητες απόπειρες να δημιουργήσω μια δική μου εικαστική επένδυση για υποθετικά συγκροτήματα. Πιστεύω πως, αν μια εικόνα μπορεί να προκαλέσει τόσο ισχυρά κύματα δημιουργικότητας, που ταξιδεύουν στον χρόνο, φανταστείτε την αλλαγή που μπορεί να συντελεστεί στην κοινωνία μας, αν επιτρέψουμε σε αυτή τη δημιουργικότητα να διεισδύσει. Νομίζω πως υπάρχει και ένα λεξικολογικό λήμμα για όλα αυτά: lowbrow art. Ταυτίζεστε με τον όρο; Ο διαχωρισμός της τέχνης σε lowbrow και highbrow προέκυψε από την ανάγκη καθορισμού της κατεστημένης τέχνης, δηλαδή αυτής που οι ακαδημαϊκοί θεωρούν πως έχει αξία σε αντίθεση με εκείνη που διαχέεται στους δρόμους, τις διαφημίσεις, τα περιοδικά. Η αντίληψη αυτή αρχίζει, τελευταία, να ανατρέπεται, καθώς η lowbrow τέχνη αγγίζει ολοένα μεγαλύτερα στρώματα του κοινού. Ενώ ο μοντερνισμός των τελευταίων δεκαετιών απομόνωσε την τέχνη, μετατρέποντάς τη σε πεδίο αποστειρωμένο, απευθυνόμενο στους λίγους και την ελίτ. Καθώς ο μεγάλος όγκος της δουλειάς σας αναφέρεται σε μια πραγματικότητα υποθετική, σε κόσμους επινοημένους που καλείστε να ιχνογραφήσετε εσείς, ποιες είναι οι αναγκαίες συνθήκες για να εργαστείτε; Η ζωγραφική, για μένα, είναι ναρκωτικό: χρειάζομαι τη δόση μου καθημερινά. Θα μπορούσα ακόμη να την περιγράψω σαν πνευματική διαδικασία που καταπραΰνει το νευρικό μου σύστημα και τακτοποιεί το μυαλό μου. Δεν μπορώ χωρίς αυτή. Ακόμη και όταν δεν ζωγραφίζω ή δημιουργώ, το ραντάρ του νου μου είναι έτοιμο να απομνημονεύσει οπτικές πληροφορίες δεξιά και αριστερά. Οτιδήποτε μπορεί να συμβεί όταν σχηματοποιώ μια νέα σύνθεση, κάποια όμως στοιχεία τείνουν να επανεμφανίζονται συχνότερα στα έργα μου. Ορισμένα

σχετίζονται με θρησκευτικές αναφορές, με αλλόκοσμα ζώα, σεξουαλικούς υπαινιγμούς, καθώς και τη γυναικεία φιγούρα. Επίσης, ένα από τα σημαντικότερα προαπαιτούμενα για την εξέλιξη ενός ζωγράφου είναι η ύπαρξη ενός συντρόφου με κατανόηση. Σε αυτό υπήρξα τυχερός, καθώς η γυναίκα μου αποτελεί το καλύτερο μοντέλο για φωτογραφίες αναφοράς αλλά και τον αυστηρότερο κριτή μου. Καθώς, ωσότου δημοσιευτεί αυτή η συνέντευξη θα έχουν ειπωθεί πολλά για τον αποκλεισμό του έργου σας «Holly Molly», όπως και για τον αναβαπτισμό σας από τους ιθύνοντες του Πρατηρίου του ΟΤΕ, μια μονάχα ερώτηση μου απομένει: Γιατί δεν αποσύρατε όλο το υλικό σας αυτοστιγμεί; Δεν θα ήταν πιο τίμιο απέναντι στους κόπους σας; Το περιστατικό στον ΟΤΕ ήταν πραγματικά ένα ατυχές συμβάν που ποτέ δεν θα περίμενα να συμβεί στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Ειλικρινά, εκνευρίστηκα και σκέφτηκα σοβαρά να αποσύρω την έκθεση. Παρ’ όλα αυτά, αποφάσισα να μη δώσω σε κάποιους αδαείς αυτή την ικανοποίηση. Ήμουν ευθύς και εξέφρασα απερίφραστα την απογοήτευσή μου. Η πρώτη μου όμως προτεραιότητα ήταν να μην απογοητεύσω όσους θα ερχόντουσαν να δουν τη δουλειά μου. Μπορεί η «Holy Moly» να μην ήταν εκεί, υπόσχομαι όμως πως θα τους αποζημιώσω στην επόμενη ατομική μου έκθεση, στη Θεσσαλονίκη, τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Ποιες οι σημαντικότερες επιθυμίες σας σήμερα; Τι ονειρεύεστε για τον εαυτό σας δημιουργικά; Για να είμαι ειλικρινής, αυτή τη στιγμή ζω το όνειρο. Κάθε μέρα που περνάει και συνεχίζω να δημιουργώ, να καταθέτω τις σκέψεις και την καρδιά μου στον καμβά, με καλύπτει απόλυτα. Ελπίζω να εξακολουθήσω να μπορώ να δημιουργώ εικόνες, να φαντάζομαι αλλόκοτους κόσμους και να τους μοιράζομαι μαζί σας. christosart.com 83

Μαρίνα Μπάκα Oh my jewel!

84 SOUL

Vintage modern, boho και glam chic. Ιδιαίτερα όπως και η ίδια, τα κοσμήματά της είναι handmade ιστοριούλες που κρύβουν κάτι από τη «Γλυκιά ζωή» του Φελίνι. Συνέντευξη Βάγια Ματζάρογλου Φωτογραφία Τζούλια Μοναστηριώτη

Η μόδα από ποια ηλικία άρχισε να σε ενδιαφέρει; Από πάρα πολύ μικρή ηλικία. Έτσι και έβαζα κάτι στο μάτι, δεν κοιμόμουν όλο το βράδυ. Και εξυπακούεται ότι αγόραζα όλα τα περιοδικά μόδας. Τα οποία συνεχίζουν να είναι η αποκλειστική μου κατάχρηση. Σπούδασες Κουλτούρα και Τεχνική της μόδας (Culture e Tecniche del Costume e Della Moda) στην Ιταλία. Πώς το αποφάσισες; Και τι έμαθες στη σχολή αυτή; Είχα τελειώσει μια ιδιωτική σχολή μάρκετινγκ στη Θεσσαλονίκη, εργάστηκα ως υπεύθυνη καταστήματος επώνυμων ενδυμάτων, και ήθελα να το εξελίξω. Εκτός από την ιστορία της μόδας και της τέχνης, έμαθα πώς λειτουργεί μια εταιρία, από τη σύλληψη της ιδέας και το στάδιο της παραγωγής έως και την κατανάλωση. Επίσης αναπτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό η αισθητική μου αντίληψη. Άνοιξαν οι ορίζοντές μου. Στην Ιταλία ζούνε για τη μόδα και από τη μόδα. Σκέψου ότι δεν φοίτησα σε ιδιωτική σχολή, αλλά σε δημόσιο πανεπιστήμιο. Το βιογραφικό σου λέει πως στην Ελλάδα δούλεψες ως visual merchandiser. Δηλαδή; Αυτός που κάποτε αποκαλούνταν «διακοσμητής βιτρίνας» σήμερα αποκαλείται «visual merchandiser».

H διαφορά έγκειται στο ότι το πρώτο περιλαμβάνει μόνο το αισθητικό κομμάτι, ενώ το δεύτερο περιλαμβάνει και το εμπορικό, δηλαδή την προώθηση του προϊόντος μέσα από τη διακόσμηση.

Τι σε εμπνέει για να δημιουργήσεις κοσμήματα; Πολλές φορές ξεκινάω χωρίς να έχω την τελική εικόνα στο μυαλό μου. Ειδικά στο μέταλλο μπορεί ένα λάθος να σε οδηγήσει σε πολύ ωραία αποτελέσματα. Τα σεμινάρια κοσμήματος με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ, όπως και οι εκθέσεις που γίνονται κατά καιρούς σε διάφορα μουσεία. Πώς ονομάζεις τα κοσμήματά σου και γιατί; Η νέα μου σελίδα ονομάζεται «oh my jewel» και βρίσκεται στο διαδικτυακό τόπο χειροποίητων αντικειμένων etsy.com. Το όνομα ήταν ιδέα του αδερφού μου. Η δεύτερη σελίδα μου είναι στο facebook και ονομάζεται «8 ½» από την ομώνυμη ταινία του Φεντερίκο Φελίνι, που ήταν και το θέμα της πτυχιακής μου. Τι υλικά χρησιμοποιείς; Τα βρίσκεις εύκολα; Vintage κοσμήματα τα οποία στη συνέχεια τα βάφω, Swarovski, ημιπολύτιμες πέτρες και ασήμι 925. Αγοράζω και από το εξωτερικό και από την Ελλάδα. Τα vintage κομμάτια τα παίρνω από Αμερική ή Τσεχία, που φημίζεται για το γυαλί της. Μπορεί να είναι του 1920, 1940 ή άγνωστης χρονολογίας. Ποιο το ιδανικό μοντέλο γυναίκας για τα κοσμήματά σου; Περίγραψε το στιλ της. Θα έλεγα ότι απευθύνονται κυρίως σε γυναίκες που αγαπάνε την κομψότητα, ακόμη και αν αυτή χαρακτηρίζεται από πιο εκκεντρικά look.

Από τιμές πώς τα πας; Ξεκινάνε από πολύ χαμηλά. Και η αλήθεια είναι ότι μου το λέει και ο κόσμος πολύ συχνά. Μετάνιωσες που γύρισες από Ιταλία; Θα ξανάφευγες και για πού; ‘Όχι, δεν μετάνιωσα. Την αγαπώ πολύ, είναι η δεύτερη πατρίδα μου, έχω αφήσει αδερφικούς φίλους πίσω (ευτυχώς, χα χα), αλλά είμαι πολύ δεμένη συναισθηματικά με την Ελλάδα, και αυτό δυσκόλεψε την παραμονή μου εκεί. Θα το παλέψω να μη συμβεί, όχι γιατί ζω στην καλύτερη χώρα του κόσμου, αλλά γιατί σε αυτή ζούνε οι άνθρωποι που αγαπώ. Η ξενιτιά είναι δύσκολο πράγμα αφενός και αφετέρου υπάρχουν και εδώ ευκαιρίες, αρκεί να παλέψεις σκληρά. Πόσο ακατάστατος είναι ο χώρος που δουλεύεις; Δεν θέλεις να ξέρεις! Φοβάμαι μην κάψω το σπίτι καμιά μέρα. Τι ώρες δουλεύεις; Όταν είμαι σπίτι, δεν υπάρχει ωράριο. Από πολύ πρωί μέχρι πολύ βράδυ! Ασχολείσαι καθόλου με τον σχεδιασμό ρούχων ή μόνο αξεσουάρ; Μόνο με αξεσουάρ προς το παρόν, αλλά δεν αποκλείω τίποτα. ohmyjewel.etsy.com facebook.com/ottoemezzobymarina 85

V AVE S.R.

Ο ουρανός πάνω από τη Στοκχόλμη

Σημαίνει «Fifth Avenue Shoe Repair» και μόλις συνδεθήκατε με ένα από τα πιο καυτά ονόματα της σουηδικής μόδας που παράγει ποπ ραπτική υψηλών τόνων. Συνέντευξη Άννα Παπαρίζου Φωτογραφία Erik by Erik

86 SOUL

Πίσω από τον σουηδικό οίκο μόδας V AVE S.R. (5th Avenue Shoe Repair) βρίσκονται ο Lee Cotter και η Astrid Olsson, που, εκτός από επαγγελματικό δίδυμο, είναι και ζευγάρι. Και οι δύο εργάζονται στον χώρο της μόδας πολλά χρόνια. Η Astrid έχει σπουδάσει πατρόν και σχέδιο, ενώ ο Lee ήταν καιρό σχεδιαστής για διάφορες φίρμες. Το 2004 κυκλοφόρησε η πρώτη κολεξιόν Fifth Avenue Shoe Repair. Ήταν μια μικρή συλλογή με 12 γυναικεία ζέρσεϊ. Σιγά σιγά εξελίχθηκε σε μια πλήρη γυναικεία γραμμή, ενώ το 2006 κυκλοφόρησαν και τα πρώτα αντρικά κομμάτια. Τότε ξεκίνησαν οι διακρίσεις. Το σουηδικό αντρικό περιοδικό «Café» τους ονόμασε Καλύτερους Νεοεμφανισθέντες Σχεδιαστές, ενώ το 2007 το «Habit» τους απένειμε το βραβείο Σχεδιαστής της Χρονιάς. Το ίδιο βραβείο ήρθε στα χέρια τους και το 2009, από το «Elle» αυτή τη φορά. Το 2010 άνοιξαν για πρώτη φορά κατάστημα εκτός Σουηδίας, στη Σιγκαπούρη, που αγαπάει τη μόδα. Την ίδια χρονιά, άνοιξε και το ιντερνετικό τους κατάστημα, και από τότε η καριέρα τους πήρε την πορεία που πάντα ήθελαν. Τα ρούχα τους εμφανίζονται σε εβδομάδες μόδας ανά τον κόσμο και είναι κάθε χρόνο και καλύτερα. Η γραμμή του V AVE Shoe Repair συνήθως περιπλανιέται στους χώρους του μαύρου και του λευκού, και σε όλες τις αποχρώσεις του ενδιάμεσου γκρι. Η συλλογή τους, ωστόσο, για τη φετινή άνοιξη είναι βασισμένη σε μια πολύχρωμη παλέτα, διαφέροντας από ό,τι έχουν κάνει μέχρι τώρα. Και επειδή θέλαμε να μάθουμε κι άλλα, μιλήσαμε με την Astrid που μας είπε τα πάντα. Πώς προέκυψε το όνομα Fifth Avenue Shoe Repair; Πήραμε το όνομά μας από ένα παλιό λονδρέζικο παπουτσάδικο, που μεταφέρει τη γνώση,

την εμπειρία και τις παραδόσεις αυτής της παλιάς τέχνης από γενιά σε γενιά. Σεβόμαστε την παράδοση και τη δεξιοτεχνία, και γι’ αυτό δώσαμε στον οίκο μας αυτό το όνομα. Πώς είναι η συνεργασία σας; Κατά πόσο συμπληρώνετε ο ένας τον άλλο και σε τι διαφέρετε; Νομίζω ότι και ως άνθρωποι και ως συνεργάτες μοιάζουμε πολύ. Μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα, αλλά διαφέρουμε στον τρόπο που το προσεγγίζουμε. Ο Lee είναι πιο ιδεολόγος, αυτός συνθέτει το concept και τη γενική εικόνα· εγώ πάλι δουλεύω με τα χέρια και τη διαίσθησή μου, δημιουργώντας στο ατελιέ. Από την άλλη, ο Lee ασχολείται με τις μικρές λεπτομέρειες του κάθε ρούχου, ενώ εγώ χάνομαι στο γενικό σχήμα του. Εργαζόμαστε ταυτόχρονα και με τα εξωτερικά γνωρίσματα της κάθε συλλογής και με τον πυρήνα της, και συναντιόμαστε κάπου στη μέση. Ποιο είναι το target group σας; Είναι αστοί που αγαπούν και παρακολουθούν τη μόδα. Ποια ήταν η έμπνευση της συλλογής για την άνοιξη-καλοκαίρι 2013; Η έμπνευση ξεκίνησε από τα prison tattoos και μας ταξίδεψε μέχρι την ιαπωνική Yakusa. Η συλλογή αυτή είναι ίσως μια αντανάκλαση των διαφορετικών τρόπων με τους οποίους θέλουμε να διακοσμούμε το σώμα μας. Ποιο είναι το αγαπημένο σας κομμάτι για αυτή τη συλλογή; Είναι το all-over printed bomber jacket, με ένα τρελό, πολύχρωμο print, το οποίο πάντως ταιριάζει μια χαρά με όλα τα μαύρα κομμάτια της συλλογής. Στην αντρική σειρά, ένα πολύ αγαπημένο μας κομμάτι είναι τα grip sandals, που έχουν πολλά

λουριά. Αυτό το εκπληκτικό παπούτσι μπορεί να φορεθεί τόσο με t-shirt όσο και με κουστούμι. Ποια ήταν η έμπνευση της συλλογής για το φθινόπωρο του 2013; Οι συνοικίες του Λονδίνου. Η συλλογή είναι επηρεασμένη από τα νεανικά χρόνια του Lee Cotter, ο οποίος αναζήτησε την έμπνευση στα έργα του Alistair Crowley, μετατρέποντάς τα σε διάχυτα prints. Τι είναι στη μόδα τώρα; Ο κόσμος ροκάρει αυτόν τον καιρό. Όλοι θέλουμε να είμαστε συνεσταλμένοι και πραγματικοί, ενώ ταυτόχρονα θέλουμε να τραβήξουμε όλη την προσοχή πάνω μας. Γι’ αυτό νομίζω ότι πρέπει να έχουμε μια πολύ ευέλικτη γκαρνταρόμπα αυτήν την περίοδο. Να είμαστε πολύχρωμοι, τολμηροί και γεμάτοι αξεσουάρ τη μια μέρα, και total black την άλλη. Θα έλεγα ότι είναι στη μόδα να διασκεδάζεις με τα ρούχα σου αυτή την εποχή! Τι είναι πάντα στη μόδα; Η ομορφιά. Και η ομορφιά έχει τόσες πολλές διαφορετικές όψεις! Τι σχέδια έχετε για το μέλλον; Ένα όνειρό μας, που σύντομα θα πραγματοποιηθεί, είναι μια έκθεση μόδας και τέχνης. Θέλουμε να δοκιμάσουμε τα όρια μεταξύ ενός όμορφου σατέν φορέματος σε ένα σώμα, καθώς και σε μια χορευτική performance, αλλά και πάνω σε γλυπτά. Αυτό το πολύ αφηρημένο έχουμε στα σκαριά, εντελώς διαφορετικό με το πολύ πραγματικό πρότζεκτ ενός νέου αρώματος στη σειρά με τα αρωματικά μας κεριά που θα κυκλοφορήσει άμεσα. vave-shoerepair.com 87

SPR I -A -R O

88 SOUL

Όλα ανθίζουν, όλα ξαναγεννιούνται, χρώματα εκρήγνυνται, ήχοι αναδύονται, μέρες και νύχτες γεύονται την άνοιξη στο φουλ. Και κάπου εκεί έξω υπάρχει ένα μέρος για σένα, για να τη ζήσεις και να τη γλεντήσεις επίσης. Κείμενο Δημήτρης Αθανασιάδης Φωτογραφία Σάκης Γιούμπασης

G N L A L

Φρειδερίκο, αγάπη μου Ο σκύλος-μούρη. Τα κεντημένα κάδρα. Τα παστέλ χρώματα των τοίχων που εγγυώνται εύθυμη μυοχαλαρότητα. Η ποπ κουλτούρα. Οι αφίσες από παλιές ταινίες. Το χιούμορ που αποπνέουν τα πάντα εδώ, από τον κούκο ρολόι έως τους νάνους κήπου στη βιτρίνα, τα πολύχρωμα ανθοδοχεία και ποτήρια μουράνο στα ράφια. Κι όπως πάντα, το «Concrete and Clay» του Κέβιν Ρόουλαντ από τα ηχεία, που όλο και κάποια καρδιά θα συγκινήσει σφόδρα και θα δικαιώσει την επιλογή της που διάλεξε αυτό το καφέ-μπαρ: όλα σε αυτό το στέκι της Ολύμπου αποπνέουν τρυφερότητα και εκλεπτυσμένο γούστο. Ένοχη απόλαυση, soul tip: όποιος δεν παραγγείλει και δεν δοκιμάσει το κοκτέιλ Apricot Royal, δεν ξέρει τίποτα από καλή ζωή. Και από καλή τιμή (καθότι στα πέντε ευρώ). Ολύμπου 87, Τ: 2310 238 532

89

Vintage, Sweet & Chic Bar Νύχτες στη στοά Μοδιάνο όπως παλιά, που, όταν η αγορά έκλεινε, και οι άνηθοι, οι δυόσμοι, τα ψαρικά, τα πουλερικά και τα μπαχάρια έπεφταν για ύπνο, οι μουσικές και τα ποτά έκαναν παιχνίδι. Το «Vintage» ξανακάνει στέκι το Μοδιάνο. Είναι ένα ψηλοτάβανο μπαρ, με μπάρα τεράστια, τζαμαρία που από μπροστά της περνάει όλη η Ερμού, φάνκι αισθητική τόσο στα ηχεία όσο και στην ατμόσφαιρα, και πέρα από τα καθαρά ποτά και το αγνό φαν παίρνει κι ένα διακοσμητικό εύγε για τους καναπέδες και τα υπέροχα φωτιστικά, που δεσπόζουν εντός του. Ερμού 24-26, Τ: 6942508179

Μπακάλικον Το «εδώ θα φας καλά» δεν είναι κλισέ, αλλά η απόλυτη αλήθεια. Το μεζεδοπωλείο, που με έδρα το Ναυαρίνο στήνει σπονδές στην ανοιξιάτικη γεύση, μπορεί να περηφανεύεται πως σερβίρει το καλύτερο βουβαλίσιο μπιφτέκι της πόλης. Αλλά και μια ποικιλία καλοψημένων κρεατικών, που, αν τα «παίξετε» περιφερειακά με τυριά, χαλούμια και κεφαλοτύρια και μετά κόκκινου κρασιού στο ποτήρι, το ταχύτερο που θα συναντήσετε είναι η γευστική ευδαιμονία. Σε ένα περιβάλλον διανθισμένο από vintage ασπρόμαυρες εικόνες μιας Θεσσαλονίκης που σώζεται μόνο πλέον στις διηγήσεις των παλαιοτέρων, το «Μπακάλικον» κερδίζει οποιοδήποτε γαστριμαργικό σποτ υπάρχει στα πέριξ της πλατείας Ναυαρίνου. Πλατεία Ναυαρίνου 7, Τ: 2310 227 676, mpakalikon.gr

90 SOUL

Blue Barrel

De facto Εδώ σερβιρίστηκε ο πρώτος καπουτσίνο της πόλης, ακριβώς πριν από τριάντα χρόνια. Το «De facto» γιορτάζει τα γενέθλιά του, πιστό στη γραμμή που χάραξε από την πρώτη μέρα λειτουργίας του: καφεΐνη, κουλτούρα, speak easy διάθεση, που, όταν η μουσική ανέβει, ανεβάζει παρομοίως στροφές. Intellectual κόσμος, καλλιτεχνική εσάνς, εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας, και φυσικά τα περίφημα τραπεζάκια έξω μετά του απαραίτητου κοκτέιλ. Οι Your Hand In Mine, που έπαιξαν, αλλά και κάποιες άλλες συναυλίες που θα ανακοινωθούν εντός των ημερών, προοιωνίζουν τη χαρά της γιορτής που θα κρατήσει μέχρι να αλλάξει ο χρόνος και το ευαγές μπαρ θα συνεχίζει να το γλεντάει.

Τα live που ξέχασες, αλλά δεν σε ξέχασαν! Και ας απιστούσες με την electronica επί των blues και με τα χαζοhouse επί της κουλαριστής jazz τόσο καιρό. Νισάφι, κι ευτυχώς που ο Σάκης την ψυλλιάστηκε πως οι καιροί άλλαξαν και ο κόσμος κουράστηκε από την κλαμπίλα και ψάχνει επιτέλους πάλι τη ζεστασιά της μουσικιένιας μουσικής παιγμένης από δεξιοτέχνες παίκτες κι όχι από μηχανάκια. Η μπιτλική ποπ των Skelters, η Λουιζιάνα των Blues Wire, η bebop του Σημαδόπουλου, οι αυτοσχεδιασμοί και η free jazz του Όλεγκ Τσάλι και των «Φίλων», ο Γάκης με τους Troublemakers, ο Γιάννης Παβέζας και το εκρηκτικό funk του. Όλοι εδώ, όλοι live, κάθε μέρα και μια μουσική, ένα κέφι, ένας ρυθμός. Και με είσοδο ελεύθερη - αυτό πού το πας; Π. Π. Γερμανού 21, Τ: 231 400 9130

Παύλου Μελά 19 , Τ: 2310 263 674

91

92 SOUL

Θεσσαλονίκη

Χ4 Ακούγεται σαν σιρκουί με ογκώδη 4Χ4 στις ανηφόρες της Άνω Πόλης. Καμία σχέση! Είναι ο αρχιτεκτονικός διαγωνισμός που ανηφόρισε 504 χιλιόμετρα από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη, για να «ελαφρύνει» το πυκνοκατοικημένο και επιβαρυμμένο μικροκλίμα της πόλης. Κείμενο Λένα Χουρμούζη Τον Οκτώβριο του 2010 η ανώνυμη εταιρεία Ενοποίηση Αρχαιολογικών Χώρων Αθήνας (ΕΑΧΑ) παρακίνησε νέους αρχιτέκτονες να βρουν τα πιο υποβαθμισμένα, γκρι και άσχημα οικοδομικά τετράγωνα της Αθήνας και να τα φανταστούν «αλλιώς». Ο διαγωνισμός έγινε και η ανταπόκριση ήταν μεγάλη. Ούτως ή άλλως, είναι μια εποχή που οι διαγωνισμοί σπανίζουν. Οι μακέτες παρουσιάστηκαν. Ο νέοι αρχιτέκτονες βραβεύτηκαν και η υλοποίηση ωριμάζει. Μετά από αίτημα του Δήμου Θεσσαλονίκης και με τη χρηματοδότηση του Πράσινου Ταμείου, ο διαγωνισμός ανέβηκε στον βορρά. Αρχιτεκτονικές ομάδες της πόλης υπέβαλαν 25 προτάσεις για την αξιοποίηση του «σταυρού» που σχηματίζουν κατά κανόνα οι δρόμοι μεταξύ τεσσάρων τυπικών οικοδομικών τετραγώνων σε γειτονιές του Δήμου Θεσσαλονίκης. Η κριτική επιτροπή ξεχώρισε και τελικά απένειμε 5 ισότιμα βραβεία και δύο εξαγορές. Από τον Δήμο Θεσσαλονίκης δόθηκε η υπόσχεση η μακέτα να γίνει έργο, χειροπιαστό. Τουλάχιστον αυτό εισέπραξε η πρόεδρος του ΕΑΧΑ, Ντόρα Γαλάνη, αρχιτεκτόνισσα και πολεοδόμος στο επάγγελμα: «Αν λάβουμε υπ’ όψιν το προσωπικό ενδιαφέρον του δημάρχου Ι. Μπουτάρη (όπως αυτό εκδηλώθηκε σε όλη τη διάρκεια αναζήτησης της σχετικής χρηματοδότησης από το 2011 αλλά και για κάθε βραβείο ξεχωριστά) σε συνδυασμό με την αναφορά του Αντιδημάρχου Αστικού Σχεδιασμού, Πολεοδομίας & Δικτύων, Α. Κουράκη, την ημέρα της βράβευσης ότι υπάρχουν στο τεχνικό τους πρόγραμμα έργα στις περιοχές Μαβίλη και Κλεάνθους, έχουμε ελπίδες για υλοποιήσεις, έστω και αν αυτό δεν επιτευχθεί στο σύνολο των προτάσεων. Προσωπικά κρατάω “ως φυλακτό” τον ενθουσιασμό της νέας γενιάς αρχιτεκτόνων και το γεγονός ότι -παρά το ότι τα βραβεία του Αθήνα Χ 4 δεν έχουν ακόμη βρει τον δρόμο της υλοποίησης- έδωσαν φτερά στις ομάδες που είχαν πάρει τα 5 έπαθλα: Η μια ομάδα είχε την κεντρική μακέτα στο ελληνικό περίπτερο της Biennale της Βενετίας 2012 και οι τέσσερις από αυτές επιλέχθηκαν και εκπροσωπήθηκαν στην 7η Μπιενάλε Νέων Αρχιτεκτόνων (Μουσείο Μπενάκη, 2012)». Μετά τη Θεσσαλονίκη, σειρά πήρε το Ηράκλειο, ενώ προγραμματίζονται διαγωνισμοί για Βόλο Χ 4 και Κοζάνη Χ 4.

93

Πλατεία Μαβίλη, ενταύθα Έχει πλατεία Μαβίλη η Θεσσαλονίκη; Ομολογώ ότι δεν είχα ιδέα πού είναι. «Είναι λίγο πάνω από την Αντιγονιδών», μου απαντάει η Ασημίνα Χατζημανώλη, μέλος της ομάδας που απέσπασε βραβείο, γιατί, πρώτον, ήξερε πού είναι η πλατεία Μαβίλη και τη φαντάστηκε πολύ αλλιώς. «Πρόκειται για μία περιοχή κατοικίας αρκετά πυκνοδομημένη με ελάχιστους ελεύθερους χώρους. Στις οδούς νότια και ανατολικά της πλατείας κυριαρχούν οι βιοτεχνίες, ενώ βόρεια και δυτικά η κατοικία, όπου παρατηρήθηκε και ηπιότερη κίνηση αυτοκινήτων. Ομαδοποιήσαμε τις αρχικές “λωρίδες” των τεσσάρων οδών ανά δύο, σχηματίζοντας δύο συνεχείς λωρίδες, μία στο κάτω τμήμα της πλατείας και μία στο άνω. Στο κάτω τμήμα κυριαρχούν τα σκληρά υλικά και στο άνω τα μαλακά υλικά». «Ποια είναι τα σκληρά και ποια τα μαλακά;» ρωτώ, γιατί, όταν οι αρχιτέκτονες μιλούν, συνήθως χάνομαι στη μετάφραση: «Εννοούμε πως η φύτευση αποτελεί στρατηγικό εργαλείο της ιδέας και κυριαρχεί και στους δύο τύπους με διαφορετικό τρόπο. Στο άνω τμήμα στόχος ήταν να κυριαρχεί η χαμηλή βλάστηση (αρωματικά και ποώδη φυτά), ενώ τα δέντρα που επιλέχθηκαν είναι

94 SOUL

φυλλοβόλα για να είναι έκδηλη η εναλλαγή των εποχών. Το μεγαλύτερο μέρος των υπόλοιπων τμημάτων επιστρώνεται με πατημένο χώμα. Στο κάτω τμήμα, όπου κυριαρχούν τα σκληρά υλικά (φυσικές πλάκες), επιλέχθηκαν κυρίως αειθαλή δένδρα, που τοποθετούνται μέσα σε ζαρντινιέρες, οι οποίες λειτουργούν σε τμήματα και ως καθιστικά. Η χρήση μαλακών υλικών λειτουργεί και ως παράγοντας βελτίωσης του μικροκλίματος και αποτρέπει την ανάπτυξη ιδιαίτερα μεγάλων θερμοκρασιών κατά τους θερινούς μήνες. Για φυσική δροσιά βάλαμε στην πλατεία υδάτινες επιφάνειες και φυλλοβόλα δένδρα για σκιά. Τέλος, για να οικειοποιηθούν οι κάτοικοι και οι ιδιοκτήτες καταστημάτων τον δημόσιο χώρο, προτείναμε μικρούς λαχανόκηπους, όπου οι ίδιοι να τοποθετούν και να φροντίζουν τα φυτά τους». Ομάδα μελέτης: Ασημίνα Χατζημανώλη, Αρχιτέκτων Μηχανικός ΑΠΘ, MSc UCL Αλεξάνδρα Μαραντίδου, φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής ΑΠΘ Γεώργιος-Πέτρος Λαζαρίδης, φοιτητής Αρχιτεκτονικής ΑΠΘ

Συμ-βίωση στην Κλεάνθους Η Ανδριάνα Λίμπα και η Παναγιώτα Μουρατίδου (ισότιμο βραβείο) επέλεξαν τις εργατικές κατοικίες κοντά στην οδό Κλεάνθους. Ονόμασαν την πρόταση «Κοινό Τόπο» και εξηγούν τι ακριβώς εννοούν: «Υποστηρίζουμε την κατάργηση του σαφούς διαχωρισμού δημόσιου - ιδιωτικού υπό το πρίσμα του ενιαίου χαρακτηρισμού τους ως κοινόχρηστο. Έτσι, εισάγουμε την έννοια του κοινόχρηστου χώρου, κοινού τόπου, την ευθύνη και εποπτεία του οποίου αναλαμβάνει το σύνολο των κατοίκων της νέας κοινωνικής δομής. Η έννοια της ιδιοκτησίας διατηρείται, οι έννοιες της ευθύνης για εποπτεία και της προσπελασιμότητας επαναπροσδιορίζονται με αποτέλεσμα να προτείνεται ένα νέο μοντέλο κοινωνικής συμ-βίωσης. Δημόσιοι και ιδιωτικοί χώροι, ως ενότητα, δημιουργούν ένα σύνθετο δυναμικό δίκτυο χώρων και υπο-χώρων που παραλαμβάνουν ποικίλες δραστηριότητες των χρηστών - κεντρικός περίπατος, αστική πλατεία, πλατεία του σχολείου, κοινόχρηστη πλατεία, τόπος συνάντησης, ήπιοι περίπατοι, τόποι συλλογικής δραστηριότητας, περίκλειστη αυλή. Η διάχυση του πρασίνου στις τρεις διαστάσεις του χώρου λειτουργεί ως συνδετήριο αντιληπτικό στοιχείο σχεδιασμού ολόκληρης της περιοχής».

Θεσσαλονίκη 4 Χ 4: Περισσότεροι νικητές Περιοχή Αγ. Τριάδος: Θωμάς Δαλαμπούρας, Παναγιώτα Στεργίου, Εμμανουήλ Ταβλαδάκης Περιοχή Χαριλάου: Μαρίνα-Ιώ Τζάννες, Αικατερίνη Φούκα Περιοχή Γρηγορίου Ε’: Μαρία Στεφανίδη, Παναγιώτης Τσιμπιρίδης Εξαγορές: Περιοχή Αρχαιολογικού Μουσείου - Μαρία Αβραμίδου / Περιοχή Γρηγορίου Ε’ - Σουλτάνα Κάτσιου, Αδαμαντία Γιουβανάκη

95

Vodafone: World Of Difference Μπορεί και κάνει τη διαφορά εκεί που έχει σημασία. Ένα παγκόσμιας εμβέλειας πρόγραμμα που εφαρμόζεται από τη Vodafone σε 22 χώρες και έχει δώσει την ευκαιρία σε περισσότερους από 2.100 επιτυχόντες να εργαστούν στον οργανισμό της επιλογής τους. Το πρωτοποριακό Vodafone World Of Difference πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα για τρίτη συνεχόμενη χρονιά αναδεικνύοντας πέντε νικήτριες που θα εργαστούν σε έναν κοινωφελή μη κερδοσκοπικό οργανισμό της επιλογής τους για έναν ολόκληρο χρόνο. Καταβάλλοντας τον μισθό και τα σχετικά με το έργο έξοδα κάθε επιτυχόντα, η Vodafone έδωσε τη δυνατότητα σε ανθρώπους με όραμα και πάθος να συνεισφέρουν ενεργά στην ανάπτυξη και υλοποίηση συγκεκριμένων κοινωφελών έργων. Κατά τη φετινή περίοδο υποβολής αιτήσεων, κατατέθηκαν 242 ολοκληρωμένες προτάσεις. Αξιολογώντας ξεχωριστά κάθε αίτηση με βασικά κριτήρια τις ικανότητες, τη γνώση και τα τυπικά προσόντα, η πενταμελής επιτροπή του Vodafone World Of

Σταυρούλα Ρόπη

Difference κλήθηκε μέσα από προσωπικές συνεντεύξεις να αναδείξει τους τελικούς νικητές. Λαμβάνοντας υπόψη την ανθρωπιστική και κοινωφελή αξία κάθε πρότασης, το εφικτό της υλοποίησης, τα μετρήσιμα αποτελέσματα και τη βιωσιμότητά της, οι πέντε νικήτριες του προγράμματος έχουν την απαραίτητη στήριξη για να κάνουν τη διαφορά. Ας τις γνωρίσουμε. Αναλαμβάνοντας θέση Υπεύθυνης Οργάνωσης Προγράμματος Υποστήριξης Ατόμων Τρίτης Ηλικίας στην «ΑΡΣΙΣ» Κοζάνης, η Παρασκευή Βασιλειάδου θα παρέχει συμβουλευτικές υπηρεσίες σε τέσσερις τομείς: ψυχολογική υποστήριξη, κοινωνική ενδυνάμωση, επίλυση πρακτικών ζητημάτων της καθημερινότητας, εξοικονόμηση χρημάτων. Ως Ειδική Παιδαγωγός στο Σύλλογο Συνδρόμου Down Ελλάδος, η Μήλη Γιαλαβούζη θα εκπαιδεύσει και θα εξασκήσει άτομα με Σύνδρομο Down σε δεξιότητες γραφής και ανάγνωσης, κοινωνικές και επικοινωνιακές, καθώς και δεξιότητες αυτοεξυπηρέτησής τους.

96 SOUL

παρουσίαση

Μήλη Γιαλαβούζη

Με σκοπό τη δημιουργία εκπαιδευτικών προγραμμάτων για παιδιά και την αύξηση της επισκεψιμότητας του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών, Ίδρυμα Βούρου-Ευταξία, η Ζωή Λυμπεροπούλου θα αναλάβει τη θέση της Υπεύθυνης Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων. Στην Τηλεφωνική Συμβουλευτική Υπηρεσία της Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Υγείας Παιδιού και Εφήβου, η Σταυρούλα Ρόπη θα αναλάβει τη θέση της Ψυχολόγου με στόχο την αύξηση κατά 25% στις κλήσεις που απαντά ο οργανισμός, τον έγκαιρο εντοπισμό προβλημάτων ψυχικής υγείας σε παιδιά και εφήβους και αποτέλεσμα την άμεση πρόσβαση σε θεραπεία. Η Ευγενία Τουρίκη θα εργαστεί ως Ψυχολόγος στο Κέντρο Ημέρας για ανοϊκούς ασθενείς στην Εταιρεία Νόσου Alzheimer και Συναφών Διαταραχών Αθηνών. Σκοπός; H ψυχοκοινωνική υποστήριξη ασθενών μέσα από σταθερό καθημερινό πρόγραμμα δραστηριοτήτων, καθώς και η ενημέρωση συγγενών και φροντιστών ασθενών για θέματα σχετικά με την άνοια, τα συμπτώματα και την εξέλιξη της νόσου Alzheimer, την κληρονομικότητα αλλά και τα πρακτικά θέματα για την καθημερινή φροντίδα ασθενών με νόσο Alzheimer. vodafone.gr

Παρασκευή Βασιλειάδου

Ευγενία Τουρίκη

Ζωή Λυμπεροπούλου

97

Η ΖΩΟΠΑΝΗΓΥΡΗ του Γιώργου Μπάκα

ΤΑΥΡΟΣ (20 Απριλίου - 20 Μαΐου) Μαζεύει ένας οδηγός έναν τύπο που κάνει οτοστόπ και του λέει: «Είσαι τυχερός, είναι η πρώτη φορά που σταματάω σε οτοστόπ». «Σε καταλαβαίνω», του απαντά ο άλλος, «κι εγώ, όταν ζούσα, δεν έπαιρνα κανέναν». Τι θέλω να πω με αυτήν την εκπληκτική παραβολή; Πως κάθε καινούργιο βήμα στη ζωή κρύβει ένα ρίσκο και δη σε μια κοινωνία που τρώει στήθος κοτόπουλο από μπούτι αλόγου, σε μια κοινωνία όπου οι πεζοί πηγαίνουν από τον δρόμο και τα μηχανάκια από τα πεζοδρόμια, σε μια κοινωνία που σου προσφέρει ποπκόρν χωρίς οδοντογλυφίδα αδιαφορώντας αν σου λείπει σφράγισμα.

ΔΙΔΥΜΟΙ (21 Μαΐου - 21 Ιουνίου) Εν αρχή ην ο λόγος. Μετά έρχεται η ουσία. Στο τέλος έρχεσαι εσύ, παίρνεις τον λόγο και η ουσία πάει περίπατο. Έχει γίνει πλέον ανυπόφορο να μονοπωλείς όλες τις συζητήσεις μιλώντας ακατάπαυστα για τους ανθρώπους που θαυμάζεις και όλως τυχαίως οι άνθρωποι αυτοί να φέρουν το ονοματεπώνυμό σου. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Νάρκισσος ερωτεύτηκε τον εαυτό του, όταν κάποια μέρα είδε το πρόσωπό του στα νερά μιας πηγής. Σύμφωνα με τον θρύλο, ο Μαρινάκης θα καταφέρει να εδραιώσει την ομάδα στην ευρωπαϊκή ελίτ. ΚΑΡΚΙΝΟΣ (22 Ιουνίου - 22 Ιουλίου) Την ξέρεις την παροιμία «Αν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, θα πάει το βουνό στον Μωάμεθ»; Εγώ όχι, καλή; Η επίμονη αναζήτηση ερωτικού συντρόφου πρόκειται να σε οδηγήσει το επόμενο διάστημα στα πέρατα της γης, στο βορειότερο άκρο των Επτά Βασιλείων, στα αφιλόξενα εδάφη των Wildlings. Μια νέα σεζόν γεμάτη πάθος, έρωτα και δυνατά συναισθήματα σε περιμένει, αν είσαι ανοιχτός/ή να διανύσεις εκατοντάδες χιλιόμετρα, όπως οι αυτοκρατορικοί πιγκουΐνοι για να αναπαραχθούν. ΛΕΩΝ (23 Ιουλίου - 22 Αυγούστου) Ο χωρισμός έχει χαρακτηριστεί από τους ψυχολόγους ως «ένας μικρός θάνατος», με τους πεθαμένους να διαφωνούν πως τίποτα δεν συγκρίνεται με το σκοτάδι και την υγρασία του φέρετρου ή με την ιδέα πως δεν θα ξαναφάς ποτέ σοκολάτα. Μπορεί, λιονταράκι μου, να νιώθεις την ψυχή σου πιο άδεια και από κυπριακό ΑΤΜ, αλλά οφείλεις στον εαυτό σου μια 2η ευκαιρία επανάκαμψης και στην κυβέρνηση την 3η δόση από το χαράτσι. Για αρχή προτείνω να πας να πνιγείς και κράτα για το τέλος το πιο ψυχρό σου βλέμμα, εκείνο που αφήνει τον έρωτα μισό (Χάρις Αλεξίου, απαράδεκτο). ΠΑΡΘΕΝΟΣ (23 Αυγούστου - 22 Σεπτεμβρίου) Κρίσιμες οι επόμενες ημέρες, καθώς θα ενημερωθείς από τη Βίκυ «δεν έχω κάνει ποτέ πλαστικές (το σαββατοκύριακο)!» Χατζηβασιλείου αν θα παραστείς στην εκπομπή «Πάμε Πακέτο» αναζητώντας το χαμένο σου εγώ, τη χαμένη σου αξιοπρέπεια και το Χαμένο Κορμί του Μιχάλη Κακογιάννη. Μπορεί ο δύσκολος χωρισμός που βίωσες να έριξε την 98 SOUL

αυτοπεποίθησή σου στα Τάρταρα, σκέψου όμως και τη θετική πλευρά όλης αυτής της ιστορίας. Έτυχε σε σένα και όχι σε εμάς. ΖΥΓΟΣ (23 Σεπτεμβρίου - 23 Οκτωβρίου) «Δεν έχει τίποτα απολύτως», δηλώνουν οι γιατροί που σε υπέβαλαν σε πρόσφατη χειρουργική επέμβαση στον εγκέφαλο, συμπληρώνοντας «είναι τελείως άδειος!». Η αποστασιοποίηση από κάθε είδους κοινωνική, πολιτική, επαγγελματική και σεξουαλική δραστηριότητα και η 24ωρη παρακολούθηση του facebook σε έχουν μετατρέψει σε ζόμπι που τρέφεται μόνο με likes. Οι γιατροί σηκώνουν ψηλά τα χέρια, εσύ βγάζεις ψιλά στα χέρια, αυτοί σου ζητάνε φακελάκι, εσύ δεν έχεις να φορέσεις σωβρακάκι, και σε αφήνουν τελικά να συνεχίσεις τη μη ζωή σου. ΣΚΟΡΠΙΟΣ (24 Οκτωβρίου - 21 Νοεμβρίου) Προσοχή! Το ζώδιο που ακολουθεί περιέχει τοποθέτηση προϊόντος. Μια δυσάρεστη συναισθηματική κατραπακιά από αυτές που πιάνεις τον εαυτό σου να ακούει Παντελή Παντελίδη και λες «τι σκατά, εγώ Interpol ακούω» και πετάς έντρομος/η το CD στα σκουπίδια και βάζεις ασυναίσθητα πάλι Παντελίδη και λες «πώς έγινε αυτό, αφού μόλις το πέταξα!», πρόκειται να σε ρίξει με τα μούτρα στο πρόζακ. Μάθε πως ο χωρισμός βλάπτει σοβαρά εκτός από την υγεία και τα μουσικά γούστα των ανθρώπων, και κοίτα να συνέλθεις γρήγορα πριν εισβάλει στη ζωή σου με τα τέσσερα η Πάολα. ΤΟΞΟΤΗΣ (22 Νοεμβρίου - 21 Δεκεμβρίου) Η αφόρητη πίεση που σου ασκείται μέσω του αφεντικού σου ένεκα της οικονομικής κρίσης και δεδομένης της αυξημένης ζήτησης εργασίας έχουν κάνει τα νεύρα σου λάστιχο. Μπορεί να περάσουν άσχημες σκέψεις από το μυαλό σου, όπως να τον καταγγείλεις για φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή, μαύρη εργασία, όμως αυτό που θα κερδίσεις είναι απλώς να χάσεις τη δουλειά σου. Τα άστρα προτείνουν να τον καλέσεις για δείπνο στο σπίτι σου και να λύσετε τις διαφορές σας πολιτισμένα, αφού τον πνίξεις πρώτα μέσα στη σούπα του. ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ (22 Δεκεμβρίου - 19 Ιανουαρίου) «Οι ινδιάνοι λένε πως η μεγαλύτερη δύναμη που υπάρχει είναι μια θεότητα με το μακρύ και απειλητικό

όνομα «Ν’αγαπάςοποιονδεσ’αγαπάειναμηναγαπάςόποιονσ’αγαπάει». Είναι ο θεός των χωρίς ανταπόκριση ερώτων, εκείνος που διασκεδάζει συνδυάζοντας με άπειρες λάθος συναντήσεις όλες τις δυνατές δυστυχίες και απελπισίες»: Στέφανο Μπένι, «Το μπαρ κάτω απ’ τη θάλασσα». Αν υπάρχει όντως αυτή η θεότητα, δεν της είσαι καθόλου συμπαθής. ΥΔΡΟΧΟΟΣ (20 Ιανουαρίου - 18 Φεβρουαρίου) Αν δεν έχεις δει την ταινία «The Machinist», δεν μπορείς να φανταστείς πώς θα είναι η άυπνη όψη σου τον επόμενο μήνα. Άσχημοι εφιάλτες θα σε ξυπνάνε κάθιδρο μεσονυχτίς και τίποτα δεν θα σε ηρεμεί πέρα από μερικές κουτουλιές στον τοίχο. Απαίσια όνειρα με τον Πάνο Μουζουράκη να σε δένει σε μια καρέκλα και να σου τραγουδάει όλη τη δισκογραφία του Σιδηρόπουλου, να σου λέει σαχλά αστεία και να κάνει εκκεντρικές γκριμάτσες. Ξέχνα τα προβατάκια, τα υπνοστεντόν και τις ικεσίες στον Μορφέα. Ο γεροΜαθιός μεταμορφώθηκε σε Φρέντι Κρούγκερ! ΙΧΘΥΕΣ (19 Φεβρουαρίου - 20 Μαρτίου) Πληκτρολόγησε στο YouTube «Νικολόπουλος Ονομαστική Εορτή» και δες τι πρόκειται να ακολουθήσει τις επόμενες ημέρες στη ζωή σου, καθώς είμαι στη δυσάρεστη θέση να σε πληροφορήσω πως θα βρεις δουλειά! Ετοιμάσου να δεχτείς μια βροχή συγχαρητηρίων από συγγενείς, φίλους και πολιτικούς παράγοντες, να ανοίξεις την πόρτα σε ξένα ειδησεογραφικά κανάλια και να δεις το όνομά σου με πηχυαία γράμματα σε όλα τα ελληνικά δελτία ειδήσεων με τη λεζάντα «Καλωσόρισες ανάπτυξη! Η πρώτη θέση εργασίας στην Ελλάδα είναι γεγονός!». ΚΡΙΟΣ (21 Μαρτίου - 19 Απριλίου) Όταν ξέσπασε η κρίση, είχα γράψει πως σε λίγα χρόνια θα βρέχει ανθρώπους. Κάποια ζώα δεν με πίστεψαν, τώρα με πιστεύουν και τα ζώα. Ο Μάιος πρόκειται να δοκιμάσει τα όρια της ψυχικής σου αντοχής και να φυτέψει στο μυαλό σου ζοφερές ιδέες, όπως να κατεβείς πέντε ορόφους χωρίς να χρησιμοποιήσεις τις σκάλες ή το ασανσέρ. Κόψε τις αηδίες, προσπάθησε να αντλήσεις λίγη αισιοδοξία έστω από τα funny videos του YouTube και να θυμάσαι πως κάποια μέρα θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα λέμε «η ζωή είναι ωραία, ακόμη και αν τρως κάθε μέρα μπάμιες».

HUGO BOSS HELLAS LLC Phone 0030 216 9002300 Â www.hugoboss.com

Athens BOSS Store 19 Amerikis Str. Kolonaki Phone 210 3389080 BOSS Shop Golden Attica, Golden Hall, Marousi Phone 211 1814322 Kifissia BOSS Store 15 Kyriazi Str. Phone 210 8011503 Glyfada BOSS Store 20 Lazaraki Str. Phone 210 8986378 Heraclion Crete BOSS Store 6 Daidalou Str. Phone 2810 241047

72

SOUL LADY ΤΡΑΓΚΑGA!

72

Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ 2310 MAGAZINE ΑΠΡΙΛΙΟΣ ΜΑЇOΣ 2013 €3.00

Jennifer Lawrence 04/05 2013