Asiannews 503

De bananengeneratie in Theater Rotterdam

Op verzoek van eater Ro erdam ging ik naar de voorstelling De Bananengeneratie, geïnspireerd op het gelijknamige boek over Aziaten in Nederland. Na de voorstelling nam ik als panellid deel aan het nagesprek. Hoewel ik het boek niet heb gelezen, ging ik er eerlijk gezegd met een kritische houding heen, maar die houding werd weggeblazen door de opzet van de voorstelling. Ze vertellen niet één heel verhaal, toch komt het algemene verhaal van de Aziaat in Nederland eruit. Het is heel persoonlijk wat ze vertellen, tegelijkertijd is het ook mijn verhaal en van vele Chinezen in het publiek. De hardheid van sommige stukken die werden neergezet, choqueerde mij, vaker beleefde ik kippenvelmomenten. Vooraf wilde ik een mening vormen over de voorstelling, op het eind bleek ik gewoon sprakeloos. Ik wist niet wat ik ervan moest vinden. Was ik weggeblazen door emoties, verstild door de indrukken of gewoon enorm onder de indruk van de spelers zelf? Vond ik het goed, vond ik het niet goed, ik weet het niet. Wel weet ik dat dit gemaakt moest worden om de weg vrij te maken voor meer voorstellingen over Chinezen in Nederland.

De kern van deze voorstelling gaat niet alleen over hoe anderen naar Aziatische Nederlanders kijken. Ze bespreken racisme via zelfspot en zingen overdreven liedjes mee over spleetogen. In de zaal bars e een feeststemming los waarbij ik vermoed dat de meeste Chinezen in de zaal bewegingsloos zaten te kijken, terwijl de niet-Chinezen op hun stoel mee zaten te klappen en hossen. Totdat ze realiseerden dat hun reactie niet correct was en de zaal verstomde in stilte. De kern was ook vooral de acceptatie van wie je bent. Dat deden de spelers heel goed. Dit is wie ik ben, en ja, ik ben een Aziaat, dat maakt mij niet minder dan ieder ander. Accepteren dat onze buitenkant een beeld oproept dat niet strookt met wat je van binnen voelt en soms dus niet aan de verwachtingen voldoet, ook niet die van je ouders. Alleen door het bespreekbaar te maken en los te laten kun je verder gaan, zonder zel aat. Ik hoorde dat veel mensen een traantje moesten wegpinken en ook ik zat bij bepaalde scenes met een brok

in mijn keel. Soms kwamen er zinnen in een vreemde taal, die ik niet verstond, maar die me wel aangrepen, omdat ik de emoties van de spelers voelde. De spelers kregen ook zelfs soms rode ogen en moesten zich sterk houden om niet te gaan huilen. Ik zat op de eerste rij, dus ik kon alles goed zien. Het lijkt mij dat voor de spelers deze voorstelling ook een emotionele achtbaan moest zijn. Zoveel openheid

en jezelf laten zien, dat zit normaal niet in ons bloed, dus de spelers hebben zeker lef getoond.

De Bananengeneratie is niet geschikt voor iedereen. Het is of een eyeopener of je vindt het maar gezeik. Ik vind dus vooral een noodzaak. Het is goed dat dit nu gemaakt is, maar laten we vooral ons ook verder ontwikkelen en meer van ons laten zien in andere thema’s.

Deze keer: Lucky Apple (Waalwijk)

Dat all-you-can-eat-fase ben ik al voorbij. Ik ga er niet heen uit eigen keuze. Eten in zo’n vreetschuur is leuk als je jong bent en je helemaal kan volproppen zonder een gram aan te komen.

Of als je ink in de groei bent of gewoon een inke eter bent. Alleen, zo nu en dan, als je met een grote groep uit eten moet, dan is zo’n allyou-can-eat makkelijk en toch ook een beetje leuk. Je eet wat, loopt wat rond, pakt alles wat je lekker lijkt en als het echt lekker is, pak je gewoon meer van hetzelfde. Een oneindig lopend bu et met eten in overvloed.

Niet elk wereldrestaurant is even goed. In een van eerste restaurants die ik bezocht, ik spreek over tien jaar geleden, was de kwaliteit zeer goed. Daar moesten we ink voor rijden. De keuze was niet zo gigantisch en het was nog niet in handen van een Chinese ondernemer. Daarna kwamen dit soort restaurants als paddenstoelen uit de grond. De Chinese ondernemers zagen hun kansen. Vooral ergens rond een industrieterrein zijn nu zulke restaurants te vinden: megaruimtes met genoeg parkeerplekken. Ook Lucky Apple is groots opgezet. Het concept is overal hetzelfde. Je betaalt vooraf een vast bedrag voor het aantal uren dat je wilt eten. Je krijgt een tafel toegewezen en daarna is het selfservice. Het aanbod bij Lucky Apple is erg ruim. Ze hebben alles wat een ander hee , maar het lijkt wel of ze meer variaties hebben. Veel ruimer in de keus. Twee jonge vrouwen liepen achter mij en alleen al bij de kant-en-klare warme gerechten konden ze niet kiezen, want er lag zoveel lekkers. Hun borden waren vol, nog net geen bergen. Deze jonge, slanke vrouwen leken voor mij meer veganistische eters, maar lieten zich hier vrijelijk gaan. Ik moest wel een lachje wegdrukken. De vrouwen waren zeker nog niet langs de andere toonbanken geweest met de wok- en grillgerechten, de sushi of de koude seafood, koud gehouden met massa’s ijs. Ik kon mijn seafoodtrek hier wel stillen. Kree en krab. Kokkels en grote garnalen. Hier kun je mij dus blij mee maken. Of het lekker was? Tja, als je het gewoon goed kookt kan er weinig misgaan.

Vers en het wordt goed aangevuld. Als Chinees vind ik dat goed aanvullen wel belangrijk. Andere gerechten heb ik ook geprobeerd. Alles was zeker niet slecht. Alleen bij de stoommandjes werd ik wel beetje teleurgesteld. Het zag er zo veelbelovend uit, maar uiteindelijk waren de Siu Mai en Ha Kau gewoon van de diepvries en niet van de beste kwaliteit. Begrijpelijk, maar ik had toch meer verwachtingen. Dan, als ik eigenlijk al geen toetje meer op kan, ga ik toch ook even daar kijken. Wat een prachtige berg aan vers fruit. Zoveel soorten ijs dat je bij het kijken ernaar al buikpijn krijgt. Naast de standaard minigebakjes lagen verse warme brownies en apfelstrudel. Je kunt je misselijk eten aan de wi e en bruine chocoladefonteinen.

Zoals gewoonlijk kijk ik ook naar het personeel. Wat mij opviel, waren de blije gezichten die daar rondliepen. Het was duidelijk dat het werken daar heel leuk was. Jonge mensen die snel je tafel van vieze borden ontdoen. Een goedlachse gastheer die mij deed denken aan een buurtvader die iedereen een boks gaf en je vrolijk naar je tafel bracht. En twee jonge Chinese mannen die duidelijk broers zijn. Zij wekten de indruk dat ze de eigenaren waren. Een sprak ik aan omdat ik benieuwd was naar de naamgeving van het restaurant. Hij legde uit dat het een verwijzing is naar hun andere restaurant in Breda, de Red Apple. En Lucky is gewoon heel Chinees en het klinkt leuk. Jongeman Jin legde ook uit dat al het vlees van hun vaste slager komt en al het seafood drie keer per week vers wordt aangeleverd. Vader en moeder werken ook in de zaak. Eigenlijk dus ook ouderwets een familierestaurant, zoals vroeger, maar dan veel groter. En hij benadrukte, het is echt hard werken. Men ziet dat nooit, maar zo makkelijk zoals het eruit ziet, zo is het nooit. Gelukkig bleef ook hij nog glimlachen en je ziet duidelijk trots en plezier van hem af.

Space101 is een kleine projectruimte die de Chinese cultuur toont via persoonlijke verhalen en projecten. Via 101voor010 open ik mijn wereld voor iedereen die geïnteresseerd is in kunst, cultuur en eten. Als beeldend kunstenaar ben ik ook sociaal maatschappelijk betrokken, dus berichten vanuit deze hoek zullen eveneens regelmatig een plek krijgen in 101voor010.

(fenmei@space101.nl)

Harteroerselen

Het is niet de woelige zee die gol

Maar ons onstuimige hart dat gonst Verliefden van oudsher tot op heden Gaan voor elkaar gaarne door het vuur Het ruime sop is erdoor geraakt continu Dat deint en schommelt om die reden

De blauwe diepte kan niet leven zonder mens Zonder passie komen de golven niet overeind Behalve door eb en vloed hoe anders kan onze wens Tijdig en trouw over en weer worden doorgeseind?

TheYellowHeartFoodguide

Mijn persoonlijke mening over Azia�sch (Chinees) eten in Ro�erdam