EDITIE 411
2017年3月9日 新 天地 華僑
B17
EDITIE新 225 天 地 2006年04月06日 華僑
C U LT U U R
De beste en mooiste animatiefilms Boemeltje, mijn verlichter, tijdens HAFF Junior een literaire bijdrage aan een Nederlands magazine Tijdens Holland Animation Film Festival (HAFF), dat van 22 tot en met 26 maart voor de 20e maal plaatsvindt in Utrecht, gaat ook dit jaar weer veel aandacht uit naar kinderfilms in het onderdeel HAFF Junior. Zo zijn er voor deze discipline zeven leuke en spannende films geselecteerd in een afwisselend educatief programma. Een animatiefilm over een kleine wezel die op zoek is naar voedsel, een koningin wiens hoedje afwaait en een dappere ridder die telkens opnieuw probeert om draken te verslaan. HAFF Junior is een internationale competitie met animatiefilms voor kinderen (8+). Het programma maakt door middel van bijzondere animatiefilms afwisselende en soms maatschappelijke onderwerpen toegankelijk voor kinderen. HAFF Junior is tijdens het festival in Utrecht op donderdag t/m zaterdag te zien.
Auteur van Nederland, wo ai ni (verschijnt in 2012), Lotusvingers (Matchboxboekje, 2011), Wilde rozen (2010), Heldere maan (2007), Bedwelmd (2004), Het Rode Feest (2002), Seringendroom (2001), Het Witte Feest (2000), Het tedere kind (1999), Brief aan mijn lezers (1998), Het lelietheater (1997) Dagelijks blog: www.luluwang.nl
Ik ben Chinees van afkomst. Chinezen en honden. Het werkwoord daartussen laat zich raden, althans volgens velen in ons kikkerland. Waar rook is, is ook vuur.
haff Elk jaar stelt het Holland Animation Film Festival een programma samen van ongeveer zestig minuten met korte films uit de hele wereld. De films maken gebruik van diverse (animatie)technieken, bijvoorbeeld getekend, computergeanimeerd, met knipsels of stop motion. Onderstaande serieuze, grappige en fantasierijke films zijn geselecteerd: •
•
•
•
•
•
•
Weasel (Wezel), Timon Leder, Slovenië 2016, 11:30 minuten. Een kleine wezel is op zoek naar voedsel, maar het land is kaal. Hij doet z’n best om in een boom te klimmen. Vogels houden de boom in evenwicht. Au Revoir Balthazar (Tot ziens Balthazar), Rafael Sommerhalder, Zwitserland 2016, 9:30 minuten. Vogelverschrikker Balthazar hoort een prachtig geluid in een zeeschelp. Hij gaat op zoek naar het geluid. Zelfs met een gebroken been. Nez en moins disait Cléopâtre (De neus van Cleopatra), Chams Chitou, Charlotte Lebreton, Lucie Loiseau, Mikahel Meah, Maxime Monier, Marc Razafindralambo, Aymeric Rondol, Jonathan Salvi, Anthony Trefleze, Frankrijk 2016, 6:30 minuten. Er zit een vlekje op het schilderij van koningin Cleopatra, precies op haar neus. Het hulpje van de kunstschilder weet wel raad. Jubilé (Jubileum), Coralie Soudet, Charlotte Piogé, Marion Duvert, Marie El Kadiri, Agathe Marmion, Frankrijk 2016, 7:30 minuten. De koningin van Engeland gaat naar een feestje. Buiten waait haar hoed af. Een koninklijke wachter rent erachter aan. Prince Ki-Ki-Do: A Cup of Tea (Een ochtend met Prins Ki-Ki-Do), Grega Mastnak, Slovenië 2016, 12:00 minuten. Een superheld heeft het niet gemakkelijk. Prins Ki-Ki-Do drinkt ’s ochtends graag een kopje thee. Maar eerst moet hij drie klusjes doen. The Clown’s Dream (De wens van een clown), Elisabeth Hüttermann, Jesús Perez, Zwitserland 2016, 8:00 minuten. Het vriendinnetje van de circusclown waait weg door het dak. De clown moet langs een grote draak om het meisje te vinden. Charge the Dragon (Hoe vang je een draak) , Jan Bubenícek, Tsjechië/ Slovakije 2016, 6:00 minuten. Een kleine ridder probeert uit alle macht om de draken te verslaan. Telkens weer.
Stemmen op favoriete films
HAFF Junior is van januari tot en met maart in schoolvoorstellingen door het hele land te zien. Alle leerlingen krijgen de gelegenheid om te stemmen op hun favoriete film via een scheurbiljet na afloop van de voorstelling. De film met de meeste stemmen uit het hele land wint de HAFF Junior Publieksprijs (i.s.m. EYE). Op het Holland Animation Film Festival in maart vindt de grote finale plaats. Dan wordt het programma vertoond voor publiek en zijn er speciale inleidingen en nagesprekken. Het (jeugdige) publiek krijgt de gelegenheid om de állerlaatste stemmen uit te brengen.
Over HAFF
Van 22 tot en met 26 maart 2017 bruist Utrecht weer tijdens de 20e editie van het Holland Animation Film Festival (HAFF). Tijdens HAFF kan men vijf dagen genieten van de meest uiteenlopende vormen van animatie, met spraakmakende feature films, eigenzinnige shorts en innovatieve cross-overs naar beeldende kunst met eigenzinnige installaties. HAFF is meer dan puur filmkijken: het biedt tevens talkshows, masterclasses, lezingen en educatieve programma’s. Vier de lente in Utrecht tijdens het grootste internationale animatiefilmfestival van Nederland met meer dan 450 lange en korte films, installaties, strips en games, competities, speciale programma’s en presentaties en talkshows. Holland Animation Film Festival vindt plaats van 22 t/m 26 maart 2017 op diverse locaties in hartje Utrecht. Naast het Louis Hartlooper Complex (LHC), het kloppende hart van het festival, zijn er vertoningen in CineMec Utrecht ‘De Sterrenkijker’. De animatie-installaties van Expanding Animation zijn te zien op een steenworp afstand van het festivalhart, in het Centraal Museum, de Nicolaïkerk en de Oude Hortus (Universiteitsmuseum) en publieke ruimtes als het Stadhuis en de hal van het nieuwe Stadskantoor. De KunstStripBeurs op zaterdag 25 maart is eveneens in de Nicolaïkerk. Voor meer informatie kunt u naar www.haff.nl
Toen ik negen was, kwam op een dag mijn buurmeisje langs, met tranen in haar ogen en een kommetje in haar hand. Ze vroeg of ik Fleur, haar Cocker Spaniël, lustte. Daar zei ik geen nee tegen. Tijdens de Culturele Revolutie was alles op de bon, rijst, tarwemeel, vlees, eieren, zeep, tandpasta, kledingstoffen enzovoorts. Al was ik bijna een tiener, ik zag eruit als een zesjarige, klein en mager. Wekenlang had ik geen vleesgeur geroken en was blij met een hapje vlees in het vooruitzicht. Het buurmeisje zette het kommetje op mijn aanrecht en rende mijn huis uit. Ik ging achter haar aan en vroeg waarom ze haar hondje geslacht had en het niet zelf opat. Ze zei dat het Partij Comité van haar vaders werkeenheid haar verbood Fleur lief te hebben. Ze diende haar liefde te wijden aan de Partij. En, ze barstte eindelijk in tranen uit, hoe kon ze het over haar hart krijgen Fleur, haar vriendinnetje, te verorberen?! Duizenden jaar geleden leerden Chinezen wilde dieren te domesticeren. Een van die dieren was de wolf. Waarschijnlijk tegelijkertijd of pas daarna begonnen ze het zwijn en de stier te fokken. Honden eten was voor hen net zo gewoon als dat Nederlanders varkens en runderen consumeerden. Tenminste zo luidde de uitleg die ik aan Nederlanders gaf als ze mij confronteerden met het Chinezen-eten-hondenverhaal. Hier kwam, echter, een einde aan toen mijn man vorig jaar voorstelde het vuilwitte mormel van onze gescheiden buurvrouw te adopteren. Ik was tegen huisdieren. Teveel gedoe, vond ik, want ik had het al druk genoeg. Maar mijn man was niet piepjong meer en wilde best wandelen als hij gezelschap had. Om te voorkomen dat hij de hele dag voor de TV zat te knikkebollen, keek ik oogluikend toe dat hij Boemel, zo heette dit mormel, in huis nam. Boemel was, naar vermoeden, een bastaard van een Maltezer vader en Cocker Spaniël moeder, of andersom. Het moment dat hij onze woonkamer binnenstormde, stuiterde hij als een strandbal tussen de leren bank en de marmeren salontafel. Onderwijl blafte hij de muizen het hol in en de oren van mijn hoofd. Ik vluchtte mijn werkkamer in en sloot de deur achter mij. Toen het middag werd, sloop ik naar de keuken, in de hoop dat ik zonder Boemels herrie mijn boterham naar binnen kon werken. Gelukkig was de hond uitgeblaft. Hij kwam zachtjes voor mijn voeten te liggen en verroerde verder geen vin. Ik keek hem aan en werd overvallen door een plaatsvervangende schaamte. Hoe kon Boemel zo lui zijn?
Ik was een bezige bij. Elke wakkere minuut van mijn leven werkte of sportte ik. Eerstgenoemde om een productief bestaan overeind te houden en laatstgenoemde om fit te zijn zodat ik productief bleef. Maar Boemel sjeesde, sliep, at, poepte en plaste. Geen enkele bezigheid kwam in de buurt van productiviteit. Doodleuk lag hij daar en hij staarde mij aan, alsof hij van de prins geen kwaad wist. Hoe langer Boemel stilzat, hoe benauwder ik werd. Ik probeerde me voor te stellen dat ik een tel niet zou werken en prompt vreesde ik dat de hemel in zou storten. Luieren en sterven waren synoniemen in mijn woordenboek. Van kinds af aan was ik bang dat mijn moeder niet van mij zou houden als ik niet constant leerde en ploeterde. In ruil voor haar liefde veranderde ik van een meisje in een bij. Ik ging op mijn hurken zitten en zocht oogcontact met Boemel. Hij likte mij en wreef met zijn kopje tegen mijn schenen aan. Ik stond op en doorzocht de koelkast. Wat zou de viervoetige schat lekker vinden? Terwijl ik een flink stuk rookworst voor zijn bek hield, voelde ik met mijn vingers zijn natte tong. Ik wou dat ik een hond was. Echt. Ik wou dat ik kon rusten wanneer ik moe was, zonder te vrezen dat de hemel naar beneden zou donderen. Ik wou dat ik het Leven kon likken, met een stuk geluk als beloning. Ik wou dat ik met mijn hoofd tegen de kuiten van het Leven kon wrijven, waardoor het hart van het Leven van ontroering smolt. Sindsdien bestudeerde ik mijn omgeving. Ik merkte dat Boemel niet de enige was die kon doen en laten wat hij wilde. Veel van mijn vrienden, sterker nog, mijn eigen man kon dat ook. Ruim een kwart eeuw had ik met hem lief en leed gedeeld en pas na Boemels komst besefte ik hoe moedig hij was om van het niets doen te genieten, terwijl hij ondanks zijn ‘luiheid’ alles waar zijn hartje naar verlangde in de schoot geworpen kreeg. Ik begon te vermoeden dat als ik, net als Boemel, het Leven toe zou lachen, het mij een stuk geluk zou schenken waar ik het meest naar snakte: zielenrust. Vanuit die vrede kon ik met halve moeite het hele werk voltooien, zingend, dansend en vooral stressvrij. Ik kon het Leven weliswaar niet likken of het kopjes geven, maar ik kon het omhelzen. Boemel heeft mij geleerd het Leven te omhelzen en het te zien als een lieve, gulle Moeder. Een Moeder die mij goedkeurde ook al deed ik niets nuttigs. Wacht, Boemel heeft weldegelijk iets belangrijks gedaan. Hij heeft mij geholpen het ware gezicht van het Leven te ontdekken. Ik ben van een bij in een hond veranderd. Een blije hond. Lulu Wang