1
«ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΩΝ ΜΟΥΣΑΦΙΡΗΔΩΝ» Γεώργιος Η. Ορφανός – Απτεραίος
Πρόλογος (Αφηγητής) Αφηγητής: Πολλά τ’ αφτιά μου έχουν ακουσμένα, αρκετά και τα μάτια μου ‘δωμένα μέχρι τώρα· νιος ήμουν και γέρασα, μ’ όσα έζησα, όλα, που πέρασα… Των ανθρώπων ασίγαστα τα πάθη τους οδήγησαν σε μεγάλα λάθη: Αντί για τ’ αλέτρι, με σπαθί πια ζουν, αυτό λατρεύουν μόνο και αγαπούν πολεμόχαροι μωροί αφεντάδες, που κυνηγούνε θέσεις και παράδες. Τ’ ανθρώπου το χέρι πια δε φροντίζει την ομορφιά, μοναχά να γκρεμίζει όσα οι παλιοί ‘χαν θαυμαστά χτίσει κι όση ‘χε, ναι!, συμμετρία η φύση… Και σ’ αυτή την ανεμοζάλη μέσα, χάθηκε προς τους θεούς η μπέσα, η ατόφια αγάπη κι η λατρεία, το στρατί π’ οδηγεί στην ευτυχία… Είχα στον ήλιο ορκιστεί να μην πω ποτέ παραμύθι, μα θα παραβώ τον όρκο, ένα… θάμα να σας δείξω. Του Σπιθοβόλου θα σας ιστορήσω την καλοκαγαθία και της Αγνής, π’ όταν ο Θεός έριξ’ επί της γης το βλέμμα του, απ’ όλους ξεχωρίζει κι όσα του ζητήσανε, τους δωρίζει. Τρεις αγγέλους ουρανόθεν με δώρα στέλνει στους γέροντες ο Πλάστης τώρα, τους μουσαφίρηδες να υποκριθούν, την αγάπη των ανθρώπων να ιδούν, αν τη θεί’ αξίζουν εμπιστοσύνη κι όσα Εκείνος έχει παραγγείλει…