Εὐφημία ἡ αἵλουρος
Μύθος ἀλληγορικός (α’ γραφή: Χειμώνας 1990, Ρέθυμνο/ β’ γραφή: Μάρτιος 2008, Πάτρα)
1. Ἦν ποτέ γυνή τις, ἥ διά τῆς πορνείας τόν ἄρτον τόν ἐπιούσιον καί τόν οἶνον τόν ὁλονύκτιον προσεπορίζετο πεολαμβάνουσα τε καί συνουσιαζομένη πολλάκις, ἀσυστόλως τε καί ποικιλοτρόπως μεθ’ ἀμοιβῆς οὐχ εὐκαταφρονήτου. Τοὔνομα αὐτῆ ἦν Εὐφημία, πατρός Εὐπόλεως, γνωστοῦ τε καί ἐνδόξου Μακεδόνος στρατηγοῦ, ἐτῶν δύο καί εἴκοσι. Ξανθῆς ἐκ γενετῆς κόμης, κυανῶν ὀφθαλμῶν καί σώματος ἀγρίου καί ἀκκιζομένου αἱλουροειδοῦς, ἡ Εὐφημία εἵλκυε τάς ἀρρένων κρίσεις κρίσεις ὡς «Πλάσας σε ὁ θεός, το καλούπιον ἔθραυσε!» ἤ «Γλυκυτάτων ἐδεσμάτων ποιητής ὁ σός πατήρ!» 2. Εἴθισται τόν χρόνο τόν τῆς ἀφηγήσεως αἱ τοιουτοτρόπως ζῶσαι γυναῖκες φοιτᾶν ἐπί τῶν παρακειμένων τῶν ὁδῶν πεζοδρομίων ἤ ἐν ἰδιοκτησίοις πορνείοις ἄνευ προστάτου τινός ἤ κηδεμόνος ἐπιφανοῦς πολίτου, ὅς καρποῦται μέρος τι μέγα τῶν ἐκ τῆς πορνείας προσόδων. Αἱ πρόσοδοι μεγάλαι ἦσαν πολλῶν ἐκ τῶν ὀρεινῶν κωμῶν ἀνδρῶν κατερχομένων εἰς τό ἄστυ καί πλείστων τῶν στρατιωτῶν, οἵ ἐδέοντο σαρκικῆς μείξεως μετά γυναικῶν πιεσθέντες εἰς κοπιώδεις σωματικάς ἀσκήσεις ἐν συνόλω ἤ κατά μόνας ὑπό ἀπαίδευτων λοχιῶν καί λοχαγῶν ἐν τοῖς στρατοπέδοις. Ἀλλ’ ἡ Εὐφημία, εὐγενοῦς οὔσης γενεᾶς, παρέβαινεν τό ἐπιχώριον. Ἀνεζήτει τά ἀναγκαῖα προς τροφήν καί σώματος καλλωπισμόν καί εἰς τά προάστεια τα ἐκτός τοῦ ἡμετέρου κλεινοῦ ἄστεως. 3. Εὐφημίας, γάρ, οὔσης ἀρίστου, ὡς ἐγράφη, κάλλους καί γνούσης μᾶλλον ἤ ἄλλων μικρομέγαλων τῆ ἡλικία γυναικῶν παντί τρόπω τῆς τῶν τεχνῶν πεζοδρομιάζουσας, αἱ ἄλλαι πόρναι οὐχ ἐδύναντο εὑρεῖν ἕναν πελάτην, ὅπως προσκομίσωσι τά πρός τό ζῆν. Κατά μόνας μέν, κατήρατο βαρέως αὐτήν, «Φθεῖρες πλῆρες εἴη τό αὐτῆς αἰδοῖον!», «Μαστοί αὐτῆ καταπέσοιεν ὡς σεσηπυῖαι ὀπώραι!» καί ἄλλα συναφῆ…! Δημοσίως δέ, ἡγέτιδος αὐταῖς τῆς Ἁρπάλου οὔσης, ἐς συνασπισμόν μεταξύ των διελθοῦσαι, κατήγγειλον Εὐφημίαν ἐς τόν ἐπώνυμο τοῦ ἔτους ἄρχοντα.