ANS-krant 9 (J36)

Algemeen Nijmeegs Studentenblad ans.online ANS_online

Editie 9 - 21 maart 2022

2

ANS-online 21 maart is de internationale dag tegen racisme en discriminatie. Wat doen Radboudstudenten?

3

Het Laatste Oordeel ‘Als een kundig cabaretier entertaint de docent zijn aandachtige publiek in de zaal van het Grotiusgebouw.’

8

Kamervragen Twee studenten gaan bij elkaar op bezoek en blijken beiden een voorliefde voor dans te hebben.

Tijdgeest

BINNEN HANDBEREIK

v

Pagina 6: Op welke manier is de druk om bereikbaar te zijn gegroeid en hoe zal dit zich in de toekomst ontwikkelen? illustratie Ester van der Wal

Interview

Meeloopreportage

Pagina 5: Tijdens de

Pagina 4: ANS loopt mee om te ontdekken wat mensen trekt om bij een gamevereniging te gaan.

verkiezingsperiode laait de discussie over de kloof tussen burgers en politiek weer op. De stichting G1000 organiseert burgerberaden, met als doel gemeenschapszin te creëren. illustratie Benthe van der Grijp

Email redactie@ans-online.nl Adres Heyendaalseweg 141 6525AJ Nijmegen Tel. 06-45176456

foto Nienke Cremers

COMMENTAAR

2 Wat er verscheen op ANS-online

De uiteenlopende wereld van antiracisme activisme tekst Nikita Krouwel De twijfelaar De opkomst van de gemeenteraadsverkiezingen was opnieuw erg laag. In Nijmegen nam slechts 54,2 procent de moeite om naar het stembureau te gaan. Deze verkiezingen kon je, als overblijfsel van de coronapandemie, maar liefst drie dagen stemmen. Je had keuze uit veertien verschillende partijen en kon blanco stemmen. Er was bovendien rekening gehouden met de brakke studenten.

Op iedere hoek was namelijk een stembureau te vinden, waardoor ze zelfs kruipend het stemhokje konden bereiken. Hoe kan het toch dat de opkomst zo laag is?

Op maandagmiddag fiets je na de colleges terug naar huis en denk je na over je stemkeuze. Dat je gaat stemmen is zeker, maar op wie is nog de vraag. Het zonnetje schijnt en je open winterjas wappert in de wind. Je denkt terug aan de zomerdagen op het Waalstrand. Als ze dat maar niet helemaal vol gaan bouwen. Zou dit onderwerp dan de doorslag geven aan je stem? Op z’n elfendertigst trap je verder richting je kamer. Hier en daar bekijk je de posters van partijen die op de bushokjes hangen. ‘D66: Laat iedereen vallen’, wat vreemd denk je. Op de paal van het stoplicht zie je een SP-sticker geplakt: ‘Niet criminaliseren, maar legaliseren.’ Je ziet wel wat in die plannen: eenmaal thuis aangekomen klap je een jonko, bekeer je jezelf tot het marxisme en val je in een diepe slaap.

Wanneer je op dinsdagochtend met een flinke kater wakker wordt, is je keuze dus nog steeds niet gemaakt. Op basis van de stemwijzer zou je op de Stadspartij Nijmegen moeten stemmen. Hier had je nog niet eerder aan gedacht. Voordat je je gaat verdiepen in de partijen, open je de koelkast om te ontbijten. Hier ligt helaas alleen een half opgegeten banaan van je huisgenoot. Je stapt samen met hem de deur uit om naar de Appie te gaan. Bij de zelfscankassa ligt een flyer van de Stadspartij Nijmegen. ‘Bedelverbod!’, lees je in grote letters terwijl je aan je huisgenoot vraagt of hij kan voorschieten.

De laatste stemdag is aangebroken. Het voelt als een naderende paperdeadline en je hebt nog niet eens een onderwerp. Toch lijkt het je verstandig om je stempas mee te nemen, zodat je tussen de colleges door in het Berchmanianum kan stemmen. Je besluit om op de VVD te stemmen, want daar stemmen veel mensen op. Weloverwogen loop je naar het het stembureau, maar onderweg valt je blik op een oranje gekleurde advertentie: ‘Als je mij in de raad stemt, neem ik een tatoeage.’ Wat een ridiculiteit, wat heeft dat met politiek te maken? Je keuze lijkt toch niet zo zeker meer.

Daarom besluit je ‘s avonds te gaan stemmen na het sporten.

Om half negen ben je klaar met je ticketuur Capoeira. Je vraagt je af of het de moeite waard is om je nog te haasten naar het stembureau. Je benen voelen zwaar en je hoofd is bezweet van het sporten. Laat dat stemmen maar zitten. Dat komt over vier jaar misschien wel weer.

De hoofdredactie

Volg ANS op Instagram

21 maart is de internationale dag tegen racisme en discriminatie, waarop er wereldwijd wordt stilgestaan bij racisme en het verzet daartegen. Ook Radboudstudenten zetten zich in hun dagelijks leven in om racisme tegen te gaan. ANS sprak drie studenten over de verschillende manieren waarop zij in actie komen.

Er zijn meerdere vormen van activisme. Een daarvan is het organiseren van evenementen op de universiteit om racisme onder de aandacht te brengen bij studenten en medewerkers. Dit deed de Anti-Racism Awareness (ARA) studentengroep vorig jaar toen zij, met behulp van docenten, de tweede Anti-Racism Awareness week op de Radboud Universiteit verzorgde. Een andere vorm van antiracismeactivisme is demonstreren. Zo organiseerde Platform Stop Racisme in het weekend voor de gemeenteraadsverkiezingen landelijk demonstraties om racisme en fascisme in de gemeenteraad tegen te gaan. Ook in Nijmegen vond er een demonstratie plaats. Tot slot zijn er binnen de politiek ook steeds meer partijen die zich lokaal inzetten om antiracisme-beleid op de agenda te zetten. BIJ1, een intersectionele politieke partij die de focus op antiracisme legt, is al een paar jaar actief in de regio Arnhem-Nijmegen. Studenten Ikraam Maalim, Tyrone* en Bas Mellendijk zijn op deze drie manieren betrokken bij antracisme activisme en vertellen over hun ervaringen.

De strijd voor een inclusieve campus Ikraam Maalim (21, Geneeskunde) was op de middelbare school al geïnteresseerd in onderwerpen zoals antiracisme en diversiteit. Ze besloot zich in te zetten tegen discriminatie toen ze zag dat haar broertje en zusje ook racisme ervaarden. ‘Ik vond het raar dat zelfs de generaties na mij dit ervaarde’, vertelt ze bezorgd. ‘Ik besefte dat racisme blijft bestaan als er niet genoeg mensen zijn die zich er tegen verzetten. Daardoor ben ik doelgericht gaan kijken naar organisaties die zich bezighouden met dit thema, zodat ik een actievere rol hierin kan spelen.’ Zo kwam ze terecht bij ARA waar ze een coördinerende rol heeft bij het organiseren van evenementen omtrent (anti-)racisme en discriminatie.

Maalim zet zich nu op verschillende manieren in om meer bewustwording te creëren over racisme en discriminatie op de universiteit. Zo is ze lid van een werkgroep binnen de studentenorganisatie International Federation of Medical Students Associations die zich richt op diversiteit in de gezondheidszorg. De werkgroep verzorgt onder andere cursussen en lezingen. Maalim geeft aan dat dit nodig is op de medische faculteit: ‘Tijdens colleges hebben we het nooit over onderwerpen die met diversiteit te maken hebben’, vertelt ze kritisch. Ze noemt een voorbeeld uit een college over verschillende aandoeningen: ‘Toen ik vroeg hoe een huidafwijking eruit zou zien op een donkere huid, wist de docent dat niet.’

‘Andere studenten zien mijn werk vaak als een naschoolse activiteit.’

Maalim kiest er nadrukkelijk voor om racisme te bestrijden op de universiteit, omdat ze daar veel tijd doorbrengt en de omgeving wilt verbeteren. ‘Ik vind het belangrijk om de campus, de omgeving waarin ik het vaakst verkeer, een fijnere plek te maken voor huidige en toekomstige studenten’, legt ze vastbesloten uit. Toch wordt haar werk binnen studentenorganisaties niet altijd gezien als activistisch.

‘Andere studenten zien mijn werk vaak als een naschoolse activiteit. Ik denk niet dat ze erbij stilstaan hoe belangrijk het is voor mij om verandering teweeg te brengen’, licht ze toe. ‘Ik doe het niet alleen omdat ik het leuk vind, maar ook omdat ik het gevoel heb dat het nodig is.’

Een beweging bouw je niet alleen Net als Maalim raakte Tyrone (23, Transatlantic Studies) in eerste instantie door zijn persoonlijke ervaringen gemotiveerd om betrokken te raken bij antiracisme activisme: ‘Zowel mijn familie als ikzelf hebben te maken met racistische opmerkingen of racistische stereotypen, zoals Zwarte Piet. Hierdoor heb ik altijd al iets willen doen tegen racis-

me.’ Tyrone vindt echter dat de aandacht voor persoonlijke ervaringen met racisme moet verschuiven naar structurele vormen: ‘Racisme is verankerd in het systeem. Een voorbeeld daarvan is de toeslagenaffaire, maar het komt ook voor bij het zoeken naar een woning en solliciteren naar een baan. Dat drijft mij om het te proberen veranderen.’

Tyrone is overtuigd dat het samenbrengen van verschillende activistische groepen een sterk verzet tegen racisme kan bieden. Hij is actief lid van Platform Stop Racisme in Nijmegen, een organisatie die verschillende antiracisme -groepen samenbrengt. Bij het organiseren van de demonstratie tegen racisme en fascisme in de gemeenteraad op 13 maart was Tyrone verantwoordelijk voor het toegankelijk maken van de demonstratie voor mensen met een beperking. Door lid te zijn van deze organisatie heeft Tyrone veel geleerd over samenwerken: ‘Ik denk dat heel belangrijk is om onderdeel te zijn van een overkoepelende organisatie die zich inzet tegen racisme en fascisme, omdat je dan niet alleen in je eigen bubbel zit.’ Hij voegt toe: ‘Je leert mensen buiten je organisatie kennen en coördineren met mensen die andere ideeën hebben’, vertelt Tyrone enthousiast.

‘Door de Black Lives Matter-protesten besefte ik dat de wereld niet zou veranderen door alleen over racisme te lezen.’

Onderdeel zijn van een organisatie kan volgens Tyrone een goede manier zijn om verandering op gang te brengen. ‘Ik heb ervaren dat je bij individueel verzet tegen racisme je heel snel een mentaliteit kunt ontwikkelen waardoor je denkt dat er geen oplossingen zijn’, vertelt Tyrone.

Samenwerken kan daarentegen motiverend zijn: ‘In een organisatie ben je constant in contact met mensen die ook iets willen veranderen’, legt hij uit. ‘Je aansluiten bij een organisatie is een hele mooie ingang tot een bredere wereld van veranderingen maken in onze samenleving’, zegt hij optimistisch.

Geen ruimte voor een heldencomplex Anders dan Maalim en Tyrone, had Bas Mellendijk (24, Rechtsgeleerdheid) geen ervaring met racisme en leerde hij erover door te lezen. ‘Ik las telkens dat de strijd tegen racisme al honderden jaren wordt gevoerd, maar dat er nog steeds niet genoeg is veranderd’, vertelt hij. De golf van de Black Lives Matter-protesten gaf Mellendijk het laatste zetje om racisme actiever te bestrijden: ‘Dat was het moment waarop ik besefte dat de wereld niet zou veranderen door alleen over racisme te lezen’, licht hij toe. Via sociale media vond Mellendijk het partijprogramma van BIJ1.

Dit sprak hem direct aan omdat ze met concrete ideeën kwamen om ongelijkheid aan te pakken.

Mellendijk werd uiteindelijk bestuurslid van BIJ1 Arnhem-Nijmegen waar hij hielp bij de selectie van gemeenteraadskandidaten en het creëren van een lokaal partijprogramma. Mellendijk vindt zijn betrokkenheid bij BIJ1 een mooie manier om zich te verzetten tegen racisme: ‘Ik denk dat het belangrijk is om je als wit persoon aan te sluiten bij antiracisme, omdat de vervelende realiteit is dat witte mensen sneller luisteren naar andere witte mensen dan naar mensen van kleur.’ Onlangs heeft Mellendijk zijn functie als bestuurslid opgezegd om zich meer te kunnen richten op zijn opleiding, maar hij kijkt positief terug op zijn ervaring binnen de partij. ‘Het werk gaf mij het gevoel dat ik ook daadwerkelijk iets kon betekenen in plaats van dat ik mijn frustraties bleef opkroppen.’

Als wit persoon is Mellendijk zich bewust van de positie die hij heeft in gesprekken over racisme: ‘Je moet je eigen privileges in de gaten houden en mensen van kleur niet overschreeuwen’, legt hij nadrukkelijk uit. Dit is ook iets waar de kerngroep van de lokale BIJ1, die op dit moment grotendeels bestaat uit witte mensen, voor waakt volgens Mellendijk. ‘We moeten ons meer bewust zijn van bepaalde trekken, zoals paternalistische uitingen van white saviourism. Als je met meer witte mensen bent, is het risico groter dat je in zulke gedragspatronen vervalt.’ *De achternaam is bij de redactie bekend.

3

HET LAATSTE OORDEEL tekst Freek van Til illustratie Ande Cremers

Duffe opsommingen of ultiem entertainment?

ANS verschanst zich in de collegebanken om een genadeloos oordeel te vellen over het onderwijs aan de RU. STUDIE :

Rechtsgeleerdheid

COLLEGE :

Privaatrecht, dinsdag 22 februari 08:30-10:15

DOCENT :

Prof. mr. Steven Bartels

STUDENTENMOMENTJE

UITSTRALING : Theatrale magistraat PUBLIEK :

Rechtschapen

INHOUD :

Stevig verhoor

Zet je schrap, wees wakker en let op: het college Privaatrecht gaat beginnen. Professor Bartels wrijft flink in zijn handen ter voorbereiding op het komend anderhalf uur. Klokslag half negen start zijn hoorcollege over bezit, houderschap en overdracht. Onheilspellend tuurt de docent naar zijn publiek dat uit zo’n zestig jonge studenten bestaat. Ze zitten veilig bij elkaar, wat mogelijk een sociale bescherming tegen een docent met moeilijke vragen is.

De docent hamert zijn college in met een openingspleidooi over de overdracht van bezit en het belang van de interpretatie en kennis van Wetboek 3. Al gauw blijkt de groepsbescherming niet te werken. De docent houdt zich niet alleen bij de letter van de wet, maar bevraagt direct zijn getuigen in de zaal: ‘Lees artikel 119, en vervolgens 109. Wat valt je dan op?’ Recht door zee introduceert de professor in het eerste kwartier een aantal wetsartikelen. Tijdens deze introductie praat hij zo snel dat de lesstof haast niet te volgen is, waardoor een actieve houding van de student de minimumeis is.

Bartels laat het tempo na de eerste vijftien minuten zakken en schakelt over op praktijkvoorbeelden. De professor vraagt een student om zijn wetboek, krijgt dit vervolgens en vraagt aan de groep: ‘Wat ben ik nu?

Houder, maar onmiddellijk of middellijk houder? Wat gebeurt er als ik dit boek aan haar doorgeef, wat is zij dan?’ Door de besproken stof in casus te brengen en daarbij studenten actief deel te laten nemen, maakt Bartels inzichtelijk hoe houderschap en overdracht werkt. Hij beweegt vrij door de ruimte, springt van trede naar trede en spreekt iedere student tot in de ziel

Advertentie

aan met zijn enthousiasme en liefde voor zijn vakgebied. Wat tegelijkertijd opvalt, is de oorverdovende stilte. De combinatie van het enthousiasme van de docent en het gebruik van de draagbare microfoon eist namelijk gezag, aandacht en stilte op.

Het is stipt kwart over negen als de docent een schorsing inlast. Direct na de pauze valt een papiertje uit het boek dat de docent van een student heeft geconfisceerd. ‘Oh oh, als dat maar geen geheimen zijn’, roept hij. ‘Alhoewel, dat zou natuurlijk wel spannend zijn’, merkt de docent speels op, waarmee hij de lachers op zijn hand krijgt. Vragen van de docent worden steevast beantwoord, ‘weet-ik-nietjes’ bestaan niet in deze zaal.

Als een kundig cabaretier entertaint de docent zijn aandachtige publiek in de zaal van het Grotiusgebouw.

Enkele studenten zitten zichtbaar op het puntje van hun stoel. Wie had dat gedacht bij een vak als Privaatrecht?

Het Laatste Oordeel der Studenten De studenten zijn eensgezind in hun positieve mening. De aanwezige studenten noemen de docent kundig en plezierig. ‘Hij enthousiasmeert me echt’, laat er een weten. Het vasthouden van de aandacht is de docent blijkbaar goed gelukt: geen enkele student geeft aan moeite te hebben met het anderhalf uur durende college. ‘Door het interactief te maken, begrijp ik de leerstof veel beter’, geeft een andere student aan. Gemiddeld geven de studenten professor Bartels een 8,7. Daarmee lijkt de docent te zijn vrijgesproken van zijn laatste oordeel.ANS

Op zoek naar de after Eerstejaars Claire Vaessen verruilt het vertrouwde Culemborg voor het spannende Nijmegen.

Het studentenleven dat op haar staat te wachten zit boordevol nieuwe ervaringen. In haar column verbeeldt zij een typische studentensituatie. Door tussen haar gedachtes en de werkelijkheid heen te bewegen, maakt ze een heuse momentopname.

Het laatste rondje is net achter de kiezen en het gelijknamige nummer van Hazes is op de verre achtergrond nog te horen. Iedereen op straat is naarstig op zoek naar de afterparty. Vrienden halen de feestapp Amigo’s tevoorschijn en vreemden delen een peuk terwijl ze suggestief naar elkaars plannen vragen. Een jongen in pak spreekt ons aan en vertelt in geuren en kleuren over zijn feestkelder. Hij heeft een grote voorraad bier en ‘een JBL Partybox, weet je wel’. Mijn huisgenootje staat hem op een wantrouwige maar nieuwsgierige toon te woord. Ze stoot me aan en verkondigt: ‘We moeten wel ergens heen, ik ben nog te dronken om naar huis te gaan.’

De massale zoektocht naar een after kende ik nog niet voor mijn leven in Nijmegen. In Culemborg lagen de uitgaansgelegenheden op een dusdanig grote afstand dat de fietstocht naar huis als afterparty diende. Bij huisfeestjes bestond het fenomeen ook niet, want daar bleven we hangen tot iedereen in slaap viel. In Nijmegen volgen onbekenden elkaar vanuit de stad naar schimmige studentenkamers in de hoop op de perfecte after. Daar is van alles te doen: er zijn zowel mensen aan het schransen als aan het dansen en er worden tot in de late uurtjes adviezen en grootse verhalen uitgewisseld.

De jongen weidt uit over zijn frituurpan en met zorg samengestelde drum-’n-bass-afspeellijst.

Zijn verhalen over rondes bittergarnituur doen me denken aan afters waarbij deze funest waren voor de energie op de dansvloer. Ik concludeer dat de after eigenlijk vaak snel in een onderuitgezakt hoopje mensen verandert. Er zijn allerhande oppeppende middelen in de omloop om wakker te blijven, maar de sfeer gaat er niet op vooruit. De muziek mag vaak niet te hard, want de onderburen hebben ‘gewoon een baan’. Ik herinner me een specifiek teleurstellende after waarbij ik deze mensen naar hun werk zag vertrekken tijdens mijn afscheid. De ochtendzon in mijn slaperige ogen deed me toen beseffen dat deze after-uurtjes het meestal niet waard zijn.

Met het oog op een vroege werkgroep besluit ik de afterparty vandaag aan me voorbij te laten gaan. De straat loopt langzaam leeg en het frisse briesje heeft een ontnuchterende werking. Mijn huisgenootje wimpelt de jongen in pak gelukkig af en bevrijdt haar fiets al van het dubbelslot.

Dan zet ze grijnzend haar handen aan haar mond en schreeuwt ze de zoekende mensenmassa toe: ‘Afterparty bij ons!’

tekst Claire Vaessen illustratie Inge Spoelstra

Meeloopreportage

4

GEZELSCHAP OF SPEL? tekst Pim Dankloff en Inge Spoelstra foto’s Nienke Cremers

Iedereen speelt wel eens een videospelletje zoals Mario Kart of FIFA, maar sommigen zijn wat fanatieker dan anderen.

Voor deze gamers organiseert studenten-e-sportvereniging Dorans competitieve game-evenementen op de campus, waaronder een populair Super Smash Bros-toernooi. ANS loopt mee om te kijken wat mensen trekt om bij een gamevereniging te gaan.

E

-sport is al enige tijd flink aan het groeien. Van wereldwijde competities waarin miljoenen euro’s te winnen valt tot lokale toernooien voor de gezelligheid: de relatief nieuwe sport is al lang geen kinderspel meer. Deze populariteit is ook terug te vinden op de campus van de Radboud Universiteit, waar wekelijks competitieve game-evenementen worden georganiseerd door e-sportvereniging Dorans. ‘Het verschilt per jaar welke games wij spelen, afhankelijk van de interesse van de leden’, vertelt Max van der Heijden, e-sportcommissaris van Dorans. ‘Het ene jaar is er meer interesse in shooters zoals Overwatch, het andere in multiplayer online battle arenas zoals League of Legends.’ Niet enkel de videospellen variëren bij Dorans, maar ook het niveau van competitie. Zo is er een League of Legends-team dat serieus concurreert op internationale toernooien, maar ook spelers die hier en daar een lokaal Rocket League-toernooi meepakken voor de gezelligheid. Wat drijft deze studenten om zich aan te sluiten bij zo’n vereniging? ANS neemt een kijkje achter de schermen tijdens een Super Smash Bros-toernooi om erachter te komen.

Grinden voor de game Het is een waaierige woensdagavond en de Doransleden druppelen een verlaten Huygensgebouw binnen. Onder hun armen dragen ze grote boodschappentassen met daarin brede beeldschermen. Van der Heijden verwelkomt de aanwezigen met een QR-code, niet voor een coronabewijs, maar voor een bijdrage aan de prijzenpot en geld voor benodigdheden van de vereniging. Na wat korte begroetingen steken de leden al snel de handen uit de mouwen en beginnen vliegensvlug tafels te verplaatsen. Na zo’n tien minuten staan er acht beeldschermen klaar met consoles en de spelers beginnen alvast met wat opwarmpotjes. De spelers zijn duidelijk blij elkaar te zien: er wordt veel gelachen, frisdrank wordt verorberd en Katja-biggen komen op tafel te liggen.

‘De game die vanavond wordt gespeeld, is Super Smash Bros’, vertelt Van der Heijden. ‘Dit is een vechtspel met verschillende platformen en karakters, vaak bekend uit andere video-

games zoals Pokémon of Mario’, legt de commisaris uit. Het doel van het spel is simpel: sla je tegenstander drie keer van het platform af en je wint. Dit klinkt gemakkelijk, maar het spel wordt al snel complex. Yves du Long, een van de organisatoren van het toernooi, licht dit toe: ‘De moeilijkheid zit in het constant anticiperen op de acties van je tegenstander.’ Je moet het spel dus goed in de vingers hebben, maar daar staat ook wat tegenover. ‘Het prijsgeld voor de winnaars is dertig euro voor de eerste plek, achttien voor de tweede plek en twaalf voor de derde plek’, legt Van der Heijden rustig uit.

Verpletter je broeders Ondanks de enorme bedragen die te winnen vallen, ogen de spelers niet al te zenuwachtig wanneer het speelschema wordt aangekondigd op een groot digibord voorin het lokaal. Gemoedelijk zoeken de gamers hun toegewezen beeldscherm op en begroeten vriendelijk de tegenstander. De sfeer tijdens de eerste ronde blijft behaaglijk, mogelijk omdat het nog niet alles of niets is. ‘Iedereen kan zich één verlies permitteren’, verklaart Du Long. ‘Als je twee keer verliest, lig je uit het toernooi.’ Deze structuur is universeel in de Super Smash Bros-wereld. ‘Lokale toernooien zijn dus te vergelijken met nationale of zelfs internationale toernooien’, vervolgt Du Long. ‘Veel spelers nemen om deze reden deel aan kleine toernooien om voor de grote toernooien te oefenen.’ Zo zijn op dit toernooi niet enkel spelers uit Nijmegen aanwezig, maar ook uit Eindhoven, Lelystad en zelfs Arnhem.

Dat spelers van ver komen, laat zien dat men de sport serieus neemt. Dit valt ook op aan de voorbereidingen die sommige deelnemers treffen. Een aanwezige, die onder de naam ‘Frokkeltje’ gaat, legt uit hoe hij zich klaarstoomt voor een toernooi. ‘Het is handig om de avond van tevoren alvast je vingers een beetje op te warmen op een controller. ‘Zo zit de plaatsing van de knopjes weer vers in je geheugen en maak je geen onverwachte bewegingen.’ Naast accuraat vingerwerk is het van belang om fris de wedstrijd in te gaan, vertellen meerdere aanwezigen. ‘Ik probeer vooral de dag van tevoren goed te slapen en gezond te eten’, deelt de speler ‘B&B Ikanger’. Ook bekijken sommige deelnemers vooraf het speelschema om te zien tegen wie zij moeten spelen. Als dit bekend is, kunnen ze hun toekomstige tegenstander bestuderen door oude wedstrijden terug te kijken. ‘Zo serieus neem ik het zelf niet, maar dit gebeurt meer bij grote toernooien’, vervolgt ‘B&B Ikanger’. Goede voorbereiding of niet, er is geen garantie dat je wint. Dit is duidelijk op te merken wanneer de wedstrijduitslagen van de eerste twee rondes binnenstromen. Een terneergeslagen deelnemer vertelt: ‘De eerste match ging goed, maar ik verloor op het nippertje. Bij het tweede duel bleef dit in mijn hoofd steken, wat uiteindelijk leidde tot mijn teloorgang.’ Toch blijft hij hoopvol: ‘Je leert veel van zo’n potje en je hebt nog een kans om terug te komen.’

‘Het is handig om de avond van tevoren alvast je vingers een beetje op te warmen op een controller.’

Community Hoewel de competitie zwaar is, heerst er duidelijk een gemeenschapsgevoel onder de gamers. ‘Super Smash Bros-toernooien worden van oudsher fysiek gehouden’, vertelt Du Long.

‘Hierdoor is over de jaren een hechte community gevormd.’ Spelers komen elkaar namelijk vaak tegen op toernooien en velen zijn dan ook vrienden geworden. Dit blijkt uit spelers

5 die hier en daar een frikandelbroodje met elkaar delen. Andere deelnemers, die van ver komen, worden uitgenodigd bij lokale spelers voor het avondeten. Mensen ontmoeten met een interesse in hetzelfde spel is duidelijk erg belangrijk voor de gamers. Dit samenkomen ging tijdens de lockdown veelal online, maar sinds kort zijn de meeste e-sportactiviteiten weer fysiek. ‘Sommige mensen hier had ik enkel online ontmoet’, vertelt de enthousiaste gamer Chen. ‘Om deze personen in het echt te leren kennen en met sommige ook vrienden te worden is geweldig.’ Deelnemer Stijn beaamt dit: ‘Het is toch weer heel anders om een fysieke flippo voor je te hebben.’ De geëlimineerden van het toernooi zitten dan ook niet bij de pakken ijsthee en vruchtensap neer en spelen lekker verder, al dan niet wat luchtiger. Opvallend is dat er geen biertje bij wordt gepakt op deze studenten e-sportvereniging. ‘Dit doen we omdat ook middelbare scholieren aanwezig zijn bij de open toernooien’, licht Van der Heijden toe. ‘Super Smash Bros bestaat al twintig jaar, met meerdere edities in diens tijd’, licht Du Long toe. ‘Hierdoor trekt het spel zowel scholieren, studenten als jong-werkenden aan.’

Toch voelt niet iedere gamer zich aangetrokken om zich aan te sluiten bij Dorans. Hoewel er een diversiteit aan leeftijd is, kan dat van gender niet worden gezegd. Op de avond zijn namelijk enkel mannen afgekomen. Van der Heijden legt uit dat hij dit jammer vindt. Ze hebben sinds dit jaar een vrouw in het bestuur, alsnog zijn er van de honderd leden maar zeven vrouw.

Hij hoopt dat vrouwen zich sneller aanmelden omdat er een vrouw in het bestuur zit. Gelijke verdeling en behandeling van vrouwen in de e-sportwereld is namelijk niet vanzelfsprekend.

‘De geëlimineerden van het toernooi zitten dan ook niet bij de pakken ijsthee neer en spelen lekker verder.’

Dit kwam aan het licht toen het videospellenbedrijf Activision Blizzard ervan werd beschuldigd een seksistische cultuur te bevorderen. Van der Heijden legt uit: ‘Het is niet zo dat we bepaalde games door deze misstanden cancelen, maar we zijn wel bezig met het aanstellen van vertrouwenspersonen. Het gaat dan om een man voor mannen en een vrouw voor vrouwen, zodat leden het kunnen aankaarten als er iets misgaat binnen de vereniging.’

Smash or Pass?

Het gebrek aan vrouwen vermindert echter niet de spanning tussen de mannen, wanneer de kwartfinale aanbreekt. Du Long neemt het namelijk op tegen een van de beste spelers van Nederland ‘Supahsemmie’, een beruchte gamer die met het Young Link-karakter speelt. In deze match komt het gemeenschapsgevoel van het publiek samen met het fanatisme van de

kwartfinalisten. De spelers zijn namelijk aan elkaar gewaagd en de opgehitste menigte zit gezamenlijk te smullen. ‘Elke klap kan nu het einde betekenen’, fluistert een toeschouwer zodat hij de gamers niet verstoort. Wanneer Du Long de laatste stoot levert, klinkt er een climactisch gejuich vanuit het publiek. Helaas weet Du Long zijn goede reeks niet lang vast te houden en verliest vervolgens de halve finale. ‘Ik was de aandacht een beetje kwijt in de laatste partij’, rapporteert hij. ‘De halve finale was zo close en intens waardoor ik weinig focus had voor de volgende wedstrijd. Toch heb ik genoten van beide partijen.’

Na twee uur aan intense competitie breekt de grote finale aan. De Brabantse ‘Ramses’ neemt het op tegen de Gelderse ‘Zemmol’. Terwijl de finalisten alles geven, kijkt het publiek aandachtig mee. ‘Geen idee wie bovenaan gaat eindigen’, zegt een toeschouwer zachtjes. Na een relatief korte finale, komt ‘Ramses’ zegevierend uit de strijd. ‘Ik ben erg blij met de overwinning’, vertelt de kampioen, terwijl verschillende spelers schouderkloppend naar hem toe komen om hem te feliciteren. ‘Ik ben vaak tweede geworden bij toernooien, maar dit keer niet.

Dat voelt goed.’ Erg veel tijd om de overwinning te vieren is er echter niet, het Huygensgebouw sluit namelijk strikt om half tien, waarna de deelnemers kletsend naar huis gaan.

Zo eindigt de avond, vol met competitie, vreugde en vooral liefde voor het spel. In deze e-sport-community vinden gamers met dezelfde interesse en competitiedrang elkaar en worden vriendschappen gevormd. Welk aspect is echter belangrijker: winnen of vriendschap?

‘Als je ruzie krijgt over een verloren potje met een vriend, moet je de vriendschap heroverwegen’, vindt speler Chen. Bros before pros, zo luidt het sentiment in de vereniging. ANS

Interview

GEMEENSCHAP IN DIALOOG tekst Gian Oerlemans en Simone Vlug illustratie Benthe van der Grijp

Tijdens de verkiezingsperiode laait de discussie over de kloof tussen burgers en politiek weer op. Sommige steden, zoals Parijs en Amsterdam, organiseren om de kloof te dochten een burgerberaad. De stichting G1000 doet dit ook, maar op initiatief van burgers en met een andere inslag.Wat maakt de G1000 anders en hoe kan hun burgerberaad in de toekomst effectief plaatsvinden in onze samenleving?

‘Z

et mensen bij elkaar, laat ze na elkaar spreken in plaats van tegelijkertijd en binnen een uur tijd ligt er een voorstel op tafel’, steekt Harm van Dijk, oprichter van de G1000, van wal. Op zijn veertigste rolde hij de communicatie in en raakte hij geïnteresseerd in conflictoplossing. Hij maakte er zijn werk van om middels dialoog conflicten bij bedrijven op te lossen en gebruikte deze methode ook als buurtbemiddelaar. Later raakte hij bij initiatieven betrokken waar vragen over de toekomst van de eigen gemeenschap centraal stonden. Wat een gemeenschap belangrijk vindt, is ook de openingsvraag waarmee Van Dijk in 2014 de eerste G1000 in Nederland organiseerde. Een G1000 is een groep van honderd tot duizend burgers die samen besluit over de toekomst van hun gemeenschap.

De basisgedachte van de stichting is dat burgers autonomie hebben over wat er gebeurt in hun land, stad, dorp of wijk. Dit doet de G1000 op basis van initiatieven van burgers die de organisatie vragen om een burgerberaad te faciliteren. In 2016 heeft de stichting een dergelijk burgerberaad in Nijmegen mede mogelijk gemaakt. ANS sprak met Van Dijk over het verschil tussen hun methode en het klassieke burgerberaad, de ontwikkeling van het G1000-model en de toekomst van het model.

Gemeenschapszin Het burgerberaad in Nijmegen valt niet onder het klassieke model zoals de beraden recentelijk in Amsterdam en Parijs zijn georganiseerd. ‘In het klassieke model nemen overheden zelf het initiatief tot burgerberaden en daardoor voorziet dit model vooral in de behoefte van de overheid’, vertelt Van Dijk. Overheden bepalen namelijk zelf of en op welke manier ze wat met de input doen. In de filosofie van de G1000 staat de behoefte van de deelnemers daarentegen centraal

en bepalen zij de richting van hun gemeenschap. Het streven is dat de overheid de gemeenschapsbehoefte uitvoert.

De stichting heeft een aantal basiswaarden om de deelnemers hun behoeften te laten formuleren. Een van die waarden is autonomie. ‘Aangezien deelnemers in een G1000 zelf de richting van hun gemeenschap bepalen, kunnen zij ook zelf beslissen waar ze het over willen hebben’, stelt Van Dijk.

Dit staat in contrast tot het klassieke model, waar de overheid het onderwerp en de kaders van het gesprek bepaalt.

Een andere basiswaarde is gemeenschappelijkheid, wat inhoudt dat de hele maatschappij is vertegenwoordigd en in de zaal zit. Het draait hierbij om de rol die iemand in de maatschappij en tijdens het burgerberaad vervult en is dus niet hetzelfde als representativiteit. Zo waren bij de G1000 in Nijmegen onder meer politici uit de gemeenteraad, ambtenaren, lokale ondernemers, studenten en ‘gewone’ burgers aanwezig. In het G1000-model zijn al deze groepen belangrijk om tot een gemeenschapsbehoefte komen. Dit verschilt van het klassieke model waarin belangen van verschillende groepen met elkaar concurreren. ‘Hoeveel impact denk je dat het burgerbelang dan gaat hebben’, stelt Van Dijk een retorische vraag.

Een machtsvrije dialoog Om deze gemeenschapsbehoefte tot uiting te brengen, probeert de G1000 verschillen te overbruggen. Dit is volgens Van Dijk verloren gegaan binnen de huidige politieke organen zoals de Tweede Kamer, waar vooral verschillen tot uitdrukking komen. Deze verschillen overbrugt de stichting middels de machtsvrije dialoog. Dit een vorm van dialoog waarin deelnemers zelf de inhoud bepalen, waar iedere deelnemer wordt gehoord en waar er geen enkele interventie door een hogere partij is. Om dit te garanderen, neemt de G1000 een faciliterende rol aan in de organisatie van het burgerberaad. ‘We zijn alleen inhoudelijk betrokken bij de

6 In Tijdgeest wordt iedere editie het verleden, heden en de toekomst van de kijk op een fenomeen of ontwikkeling besproken. Deze editie: Communicatieve bereikbaarheid. tekst Tom Steenblok en Michelle Tang illustratie Ester van der Wal

foto: De eerste G1000 in Amersfoort.

formulering van de beginvraag’, voegt Van Dijk toe.

Deze machtsvrije dialoog dient ertoe te leiden dat honderd tot duizend burgers tijdens een burgerberaad gezamenlijk tot concrete plannen kunnen komen. Dit is mede mogelijk door de aanpak van de G1000. Volgens die aanpak vindt er, net als bij het klassieke burgerberaad, eerst een loting plaats waarbij de organisatie als doel heeft een afspiegeling van de bevolking te vormen. Vervolgens komen de deelnemers bij elkaar voor de eerste stap: de burgertop. ‘Hier maken burgers middels de machtsvrije dialoog in een dag tien tot honderd voorstellen en mogelijke oplossingen rondom een door hen gekozen onderwerp’, vertelt Van Dijk. Dit aantal is mogelijk door de grote hoeveelheid deelnemers dat aan verschillende tafels over een onderwerp binnen het thema spreekt. Stap twee in het proces is het burgerforum, waarin deelnemers de voorstellen uitwerken. Tot slot volgt de burgerraad. ‘Hierin stemmen de deelnemers voor of tegen de uitwerking van een voorstel, waarbij slechts een deel wordt aangenomen’, stelt Van Dijk. De aangenomen voorstellen presenteren de deelnemers vervolgens aan de betrokken overheid en maatschappelijke partners die kunnen bijdragen aan de realisatie ervan.

Gebrekkige uitkomsten?

Vanwege het niet-bindende karakter van het burgerberaad werden echter weinig van de aangenomen voorstellen in 2016 in Nijmegen door de politiek overgenomen. Hierdoor leek de stichting tegen een vergelijkbaar probleem aan als klassieke burgerberaden aan te lopen. In dit model wordt het burgerbelang in feite geïnstitutionaliseerd binnen de al bestaande belangen, maar is er ook geen bindend karakter van de voorstellen voor overheden. Van Dijk erkent dit probleem, maar brengt hier tegenin dat de resultaten ook moeten worden gezocht in het licht van gemeenschapsvorming. Zo vertelt hij over een initiatief dat uit de eerste G1000 in Amersfoort voortkwam. ‘De Buurtwetertegel is een onderscheiding die iedere maand wordt uitgereikt aan een burgerinitiatief of iemand die zich sterk maakt voor de gemeenschap’, vertelt Van Dijk enthousiast. ‘Nu, jaren later, wordt deze tegel nog elke maand uitgereikt.’

Voor velen is de politieke effectiviteit echter wel degelijk een essentieel thema. ‘Dat is ook waarom we ons steeds meer proberen te focussen op de impact van burgerberaden op de politieke besluitvorming’, legt Van Dijk uit. Burgers staan volgens hem namelijk niet te springen om burgerberaden wanneer het doel alleen gemeenschapsvorming is. Wat ze vooral belangrijk vinden, is politiek resultaat.

De weg naar resultaat Om dit te bereiken, moet de stichting een aantal problemen oplossen. Een daarvan is het gebrek aan diversiteit en representativiteit in het burgerberaad. Dit speelde in 2016 ook in Nijmegen, waar relatief te veel hoogopgeleiden en mensen van 45 tot 69 jaar deelnamen. Bovendien geeft Van Dijk aan dat er andere groepen vrijwel altijd zijn ondervertegenwoordigd bij de G1000: ‘Zo is er een groep die niet stemt.

Een andere groep bestaat uit ouders met jonge kinderen, die doorgaans te druk zijn met hun gezin.’ De stichting nodigt de ondervertegenwoordigde groepen wel uit, maar zij melden zich vervolgens relatief te weinig aan.

Om mensen uit de ondervertegenwoordigde groepen toch naar een G1000 te krijgen, probeert de stichting de drempel voor deelname zo laag mogelijk te maken. ‘Een vraag over de toekomst van een stad spreekt bijvoorbeeld vooral hoogopgeleiden aan’, illustreert Van Dijk de situatie zoals hij die ook in Nijmegen meemaakte. Door een praktische vraag zal er volgens hem een meer representatieve groep deelnemen. ‘Zo is het vuurwerkvraagstuk een onderwerp dat de

hele breedte van de maatschappij aanspreekt’, vertelt hij.

Daarnaast probeert de organisatie de representativiteit te verhogen door middel van een tweede loting. Dit wordt voor het eerst toegepast bij een regionale G1000 in Zeeland. Door meer mensen uit te nodigen voor dit burgerberaad komt er een overintekening om deel te nemen. Daarna doet de stichting een tweede loting om de deelnemersgroep zo representatief mogelijk te maken. Bovendien is de stichting dankzij geldschieters dit jaar voor het eerst in staat om deelnemers een dagvergoeding te bieden zodat het ook voor werkenden aantrekkelijker wordt om mee te doen. Deze geldschieters verschillen per G1000 en dienen de basiswaarden en onafhankelijkheid van de stichting te onderschrijven. Tenslotte regelt de G1000 kinderopvang zodat ook ouders met jonge kinderen makkelijker kunnen deelnemen.

‘Ons doel is om burgerberaden volgens onze methode tot aan de Grondwet vast te leggen’ Een nieuwe Grondwet Deze oplossingen hebben eraan bijgedragen dat de volledige uitkomst van een burgerberaad in 2017 in Enschede is overgenomen en ook andere burgerberaden nadien tot meer succes hebben geleid. Om in de toekomst een grotere politieke afdruk van de gemeenschapsbehoefte te hebben, moet de G1000 volgens Van Dijk nog een aantal andere stappen zetten. Concreet heeft hij op de kortere termijn twee doelen voor ogen om het aantal burgerberaden omhoog te krijgen. ‘Wij willen de eerste landelijke G1000 organiseren, die zal gaan over de toekomst van de landbouw.

Hiervoor ligt inmiddels een plan op tafel bij het Ministerie van Landbouw’, legt Van Dijk uit. ‘Het tweede doel is om een G1000-academy op te bouwen’, voegt hij toe. Dit is een educatief platform met als doel de opgedane kennis en ervaringen met derde partijen zoals andere burgerinitiatieven te delen, zodat zij zelf burgerberaden kunnen gaan faciliteren. Van Dijk licht toe: ‘Om een hoger aantal burgerberaden te bereiken, heb je meerdere uitvoerders nodig die er een kunnen faciliteren.’ De stichting heeft de eerste stappen om dit plan uit te voeren al gezet. ‘We zijn bezig met het documenteren van onze methode en het geven van webinars en workshops’, verklaart Van Dijk.

Op lange termijn droomt de oprichter van de G1000 echter over een nog veel ambitieuzer plan. Waar in het klassieke model van burgerberaden het burgerbelang wordt geïnstitutionaliseerd, voorziet hij juist een politieke systeemverandering door de gemeenschapsbehoefte te institutionaliseren. ‘Ons doel is om burgerberaden volgens onze methode tot aan de Grondwet vast te leggen’, vertelt hij vastberaden.

Het zou dan de norm worden voor overheden om op gezette tijden een onafhankelijk beraad te initiëren over de behoefte van een gemeenschap. Van Dijk geeft toe dat deze situatie nog ver weg is, maar heeft al wel een idee over hoe zoiets eruit zou zien. Ambtenaren zouden in deze situatie bijvoorbeeld niet meer in dienst zijn van politici, maar de rol van het burgerforum overnemen. Van Dijk: ‘Ambtenaren maken dan dus concrete voorstellen uit ideeën van de burgertop.’

Deelnemers stemmen vervolgens over deze voorstellen in de burgerraad. Op deze manier blijft de zeggenschap volledig bij de deelnemers. Daarna komt de overheid in actie om de plannen die de gemeenschap belangrijk vindt uit te voeren. ANS

Gauw een appje sturen of een belletje in de pauze: het is tegenwoordig heel gewoon om altijd en overal bereikbaar te zijn. Sinds telefoons eenvoudig in een broekzak passen, schieten de handen te pas en te onpas naar de schermen om bijvoorbeeld Instagram of WhatsApp te checken. Dat klinkt handig en fijn, maar niet iedereen is hier blij mee. Steeds meer mensen nemen daarom een pauze van sociale media of willen niet meer dat hun werkgever hen buiten werktijd contacteert. Hoe is de druk om bereikbaar te zijn gegroeid en hoe zal deze zich in de toekomst ontwikkelen?

Verleden: Magische communicatie ‘Het moet magisch zijn geweest om voor het eerst de stem te horen van iemand die honderden kilometers van je is verwijderd’, vertelt Jan Hein Furnée, hoogleraar Europese Cultuurgeschiedenis aan de Radboud Universiteit. Dat deze nieuwe technologie voor de vroege gebruikers heel vreemd was, blijkt verder uit hoe zij naar telefonisch contact keken. Toen de telefoon omstreeks 1880 het leven van de Nederlandse elite binnen begon te sijpelen, zagen zij het stemgeluid aan de andere kant van de lijn namelijk als de aanwezigheid van deze persoon in de ruimte. ‘Een elitaire herensociëteit in Den Haag wilde bijvoorbeeld niet dat mensen vanuit de sociëteit naar winkeliers belden, omdat die dan aanwezig zouden zijn. Er was daar immers een hele duidelijke regel dat winkeliers geen lid van de sociëteit mochten worden.’

Eerst gebruikten vooral bezitters van veel kapitaal, zoals bedrijven en de elite, de telefoon. ‘De telefoon was eerst vooral bedoeld voor zakelijke doeleinden’, stelt Furnée.

Toen een groter gedeelte van de elite toegang kreeg tot telefonie veranderde het gebruik. Doordat de elite vaak huisknechten had, ontstond er een telefonisch dagritme waarbij werk en privé duidelijk gescheiden waren. ‘Overdag gebruikte de bediening de telefoon voor zakelijke doeleinden en `s avonds werd de telefoon door de vrouw en heer des huizes benut voor privégebruik’, vertelt de hoogleraar. Zo werd de telefoon steeds meer gebruikt voor zowel werk- als privé doeleinden.

‘Studenten hadden meestal een gedeelde telefoon in de gang staan.’

Doordat eerst enkel bedrijven en rijkere inwoners van Nederland toegang hadden tot de nieuwe communicatieve technologie werden de telefoon en je nummer in het telefoonboek een statussymbool. ‘Iedereen kreeg vanaf de jaren zeventig een gigantisch telefoonboek waarin de nummers van de elite en middenstanders stonden. Als je daarin stond, dan was je iemand’, vertelt Furnée. Het duurde tot in het eind van de twintigste eeuw totdat bijna alle Nederlanders een telefoon in de gang hadden staan. Voor mensen met minder financiële middelen was het nog lang gebruikelijk om telefoons te delen. Ook voor studenten was een eigen telefoon vaak nog niet betaalbaar. ‘Studenten hadden meestal een gedeelde telefoon in de gang staan, waarbij het gebruik van dit stuk technologie nauwgezet moest worden geturfd’, aldus Furnée. Met de komst van het antwoordapparaat begon de druk om bereikbaar te zijn toe te nemen omdat kennissen dan altijd een bericht achter konden laten. Het was niettemin nog steeds sociaal geaccepteerd om tegen je vrienden en bekenden te zeggen dat ze nog maar een keer moesten bellen als je niet thuis was.

7

Tijdgeest

BINNEN HANDBEREIK

Heden: Het juk van druk Bij de aanvang van de 21e eeuw was het nog heel normaal om slechts beperkt telefonisch bereikbaar te zijn. De druk om bereikbaarder te zijn werd echter steeds meer opgevoerd en zet tot vandaag de dag door. Ook de verwachting om meteen te reageren op e-mails en belletjes neemt nog altijd toe. Volgens Furnée wordt deze sociale druk gedreven door een wisselwerking tussen mensen en bedrijven. ‘Bedrijven merken deze sociale druk op en spelen hierop in, maar mensen willen zelf ook meer bereikbaar zijn’, verduidelijkt Furnée. Door de nieuwe communicatieve technologieën die door deze wisselwerking tot stand komen, worden sociale contacten, vriendschappen en organisaties anders onderhouden dan voorheen. Zelfs de mensen die eerst niet meegingen met de technologische ontwikkelingen bezwijken voor de smartphone. ‘Mensen eigenen zich de nieuwe technologie toe en passen hun routines aan’, aldus de hoogleraar.

De verwachting om constant bereikbaar te zijn zorgt voor een steeds vagere grens tussen werk en privé. José Kager, woordvoerder van de coördinator arbeidsvoorwaardenbeleid van FNV, stelt dat het leven van veel mensen hierdoor in het teken staat van werk. ‘Je bent er als het ware met een navelstreng mee verbonden’, zegt de woordvoerder.

De stress van de werkdag kan niet meer goed worden gecompenseerd met thuis uitrusten. Veel werknemers tobben dan ook met deze balans tussen werk en privé. Kager stelt: ‘Werknemers ervaren deze druk en stress als een schrijnend probleem en willen dat hier verandering in komt.’ Deze hervorming wordt langzamerhand gerealiseerd in CAO’s. ‘In sectoren waar de verwachting van bereikbaarheid buiten werktijd groot is, zoals in de zorg, worden al slagen gemaakt in het scheiden van werk en privé’, aldus Kager.

Toekomst: Scheiding der functies Volgens Schouten zal in de toekomst de sociale druk om bereikbaar te zijn niet veel veranderen. Hij verwacht dan ook dat sociale media nooit meer zullen verdwijnen, aangezien deze goed inspelen op de behoefte van mensen om met elkaar te praten en groepen te vormen. Schouten acht het wel mogelijk dat veranderingen in gebruik van sociale media ervoor zullen zorgen dat sociale media meer gesplitst zullen worden op functie. Dit is te zien aan Facebook, waar mensen eerst hun hele leven deelden.

‘Wanneer mensen merken dat hun hele netwerk op hetzelfde sociale medium zit, kunnen ze minder zichzelf zijn’, illustreert hij. ‘De verschillende identiteiten lopen dan steeds meer in elkaar over. Vervolgens stappen ze over op een ander platform.’ Je ziet dit volgens Schouten nu al een bee tje gebeuren. ‘LinkedIn wordt gebruikt voor professionele communicatie terwijl mensen op Snapchat persoonlijker kunnen zijn’, vertelt hij. Op deze manier zijn mensen makkelijker te bereiken voor de specifieke doelgroep van het sociale medium.

Ondanks de menselijke behoefte aan verbondenheid, willen velen wel een grens stellen aan hun bereikbaarheid.

Zo willen werknemers volgens Kager dat een recht op onbereikbaarheid wettelijk wordt vastgelegd. ‘We krijgen vaak te horen dat werknemers dit als een steun in de rug zouden zien’, stelt Kager. De bede van deze werknemers wordt mogelijk gehoord, vertelt zij. ‘De Sociaal Economische Raad, een belangrijk adviesorgaan van het kabinet dat bestaat uit zowel werknemers als werkgevers, is op dit moment bezig met een advies waar zij het recht op onbereikbaarheid aan willen koppelen.’ Indien dit advies wordt overgenomen door het kabinet, zou het een wettelijke verplichting worden. Jan Popma, onderzoeker bij de Vrije Universiteit en de Nederlandse Arbeidsinspectie, wijst ook nog op een wetsvoorstel dat momenteel al bij de Tweede Kamer ligt. Dat verplicht werkgevers en werknemers het gesprek aan te gaan over bereikbaarheid buiten werktijden. ‘Op zich een goede zaak, want het biedt werknemers een formele mogelijkheid om het onderwerp te garanderen’, stelt hij. Popma is er echter niet van overtuigd dat een wet of een CAO een heilmiddel is: ‘Formele regels zijn prachtig, maar je moet als werknemer sterk in je schoenen staan om tegen je baas te zeggen dat je niet wilt worden gecontacteerd buiten werktijd.’ Volgens hem moet er een cultuurverandering plaatsvinden om mensen meer rust te geven buiten werktijd: ‘Het moet een vanzelfsprekendheid worden dat je na werk niet bereikbaar bent.’ ANS

‘Je bent met een navelstreng aan werk verbonden’ Volgens Alexander Schouten, universitair docent Business Communication & Digital Media aan Tilburg University, is de druk om bereikbaar te zijn ook te merken bij het gebruik van sociale media. ‘Mensen gebruiken sociale media uit angst om dingen te missen en omdat ze ergens bij willen horen’, stelt Schouten. Bovendien hoort het volgens de docent bij de mens dat we verbondenheid zoeken. De neiging van mensen om contact op te zoeken weegt echter niet altijd op tegen de negatieve effecten die verbondenheid met zich mee kan brengen. ‘Mensen willen af en toe rust van de hoeveelheid communicatie waar ze elke dag aan worden blootgesteld’, verduidelijkt Schouten. Het is dan ook een trend dat sommige mensen sociale media retraites houden. Het is wel zo dat velen dit niet lang vol kunnen houden. ‘Zelfs wanneer mensen ervoor kiezen om een week lang geen sociale media te gebruiken, laten ze dit vaak eerst nog via een berichtje weten’, aldus Schouten.

VRAAG VAN DE WEEK Vind je dat Nederlandse universiteiten hun wetenschappelijke banden met Rusland moet verbreken?

49%

JA 51%

*deze vraag verscheen 2 maart 2022 op onze Instagram

NEE

8

KAMERVRAGEN tekst en afbeeldingen Simon Swelsen

In Kamervragen gaan twee studenten op ontdekkingstocht in elkaars kamer en speculeren ze over de persoonlijkheid, activiteiten en vreemde trekjes van de bewoner. Kunnen ze uitvinden wat voor persoon er achter de kamer schuilgaat?

Deze editie: Rebecca en Julée.

Rebecca op bezoek bij Julée Rebecca zet bij binnenkomst drie kleine stappen waardoor ze direct in het midden van de kamer staat. Ze kijkt nieuwsgierig om zich heen en ziet kleurrijke elementen in alle hoeken van de kamer, zoals de bordeauxrode Rebecca bank en een rood met geel geborduurde sprei. Al snel wordt haar duidelijk dat hier een vrouw woont: ‘De hele vibe van de kamer is vrouwelijk.’ In een hoek naast de entree van de kamer ziet Rebecca een met bloemen beschilderde Ikeakast waar rode en blauwe knoppen op zijn geschroefd. ‘Ze lijkt me erg creatief’, zegt ze.

Op het plankje boven de wasbak vindt Rebecca een sleutelhanger met de tekst: ‘ISH klas van 2017’. Vastberaden besluit ze Google te raadplegen om op te zoeken waar dat voor staat. ‘Het kan een danscollectief of een internationale school in Den Haag zijn’, vat ze de resultaten samen. Ze opent de kast en vindt bewijs dat het om een danscollectief gaat: bal-

letschoenen. ‘De bewoner heeft dus een voorliefde voor dansen, wat cool’, roept ze enthousiast.

Aan de andere kant van de kamer liggen dadels op het bureau. ‘Nederlanders eten niet zo vaak dadels’, stelt ze bedachtzaam. Ze legt de opties op tafel: ‘Degene die hier woont heeft óf een veelzijdige smaak of iets Midden-Oosters.’ Ze zet een stap naar achter en struikelt bijna over een donkerblauw fluwelen poefje met gouden bloemetjes. ‘Deze ziet er ook Midden-Oosters uit’, zegt ze. Wanneer ze de sprei op haar bed ziet, begint ze echter te twijfelen: ‘Door de alpaca’s die daar op zijn geborduurd lijkt het uit Zuid-Amerika te komen.’

Om hier duidelijkheid over te krijgen besluit ze om in de boekenkast achter het bed te neuzen. Daar vindt ze kunstboeken van Picasso en Michelangelo.

‘Deze zijn in het Spaans’, roept ze uit. ‘Zou ze dan toch uit Zuid-Amerika komen?’, peinst ze. ‘Het zal me in ieder geval niets verbazen als ze Kunst en Cultuur studeert’, zegt Rebecca als ze alle observaties bij elkaar optelt. Zodra ze richting de deur loopt spot ze een brief met met een dubbele achternaam, waardoor ze toch een conclusie kan trekken over de afkomst van de bewoner. ‘De namen zijn Arabisch en Nederlands’, vertelt ze met opluchting.

Julée op bezoek bij Rebecca Julée wandelt onwennig de studio binnen en belandt meteen in de keuken, verlicht door een paarse gloed van ledlampen. Wanneer ze vervolgens doorloopt naar het woongedeelte, wordt haar aandacht meteen Julée getrokken door de neonkleurige slingers die aan het plafond hangen. ‘Het ziet er een beetje chaotisch uit, maar ik vind het wel leuk’, lacht ze. Dan valt haar oog op iets wat ze nog nooit eerder is tegengekomen in een studentenkamer: ‘Aan de muur hangen bakjes met gekleurde snoepjes en lolly’s.’ Door de kleurrijke elementen en ledlampen denkt ze dat de bewoner een vrolijk persoon is.

Op het moment dat Julée naar de andere kant van de kamer wil lopen, valt haar plots iets op: ‘Wat veel ruimte in het midden. Misschien danst deze persoon hier wel eens.’ Zelf maakt ze er in ieder geval gebruik van en vervolgt dansend haar route. Eenmaal

aangekomen ziet ze een aantal foto’s waarop één gezicht telkens terugkomt. ‘Het is dit meisje, met de bruine krullen’, zegt ze vastberaden. Naast de foto’s, achter een Coca-Coladoek ontdekt ze de boekenkast. Het boek De complete keuken van Spanje valt haar als eerst op. Als ze de Concise history of Spain ziet staan, trekt ze ineens met bravoure haar conclusie: ‘Ze studeert sowieso Spaans. Waarom zou je anders zo’n boek hebben?’

Julée stapt geïntrigeerd naar de vensterbank. ‘Ik zie een Boeddha en hier aan de muur hangt een soort voodoopop’, zegt ze terwijl ze hem aanwijst.

Ze vraagt zich af wat dit over de bewoner zegt. ‘Is ze misschien spiritueel?’, vraagt ze zich af. Terwijl ze hierover nadenkt, ziet ze een hoed die haar doet denken aan Alice in Wonderland. De puzzelstukken vallen in elkaar. ‘Deze persoon houdt van mystieke dingen’, maakt ze op.

Terug op weg naar de keuken ziet Julée de oorkonde van Ovum Novum, wat haar verrast: ‘Dit lijkt me iemand die alternatief is, heel anders dan de gemiddelde corpsbal.’ Wanneer ze de koelkast opent, ziet ze dat deze is gevuld met drank. In combinatie met de slingers, ledlampen en dansruimte beseft ze: ‘Ze is een nachtmens en houdt van feestjes.’

VRAGENUURTJE Tijd voor de confrontatie: hadden de studenten het bij het juiste eind of sloegen ze de plank compleet mis?

Rebecca (20, Spaanse Taal en Cultuur) ontmoet Julée (22, Kunst en Cultuur en Politieke Filosofie) in het Cultuurcafé. Ze begroeten elkaar en verplaatsen zich naar een rustig trappengat in het Collegezalencomplex, waar Rebecca losbarst met haar theorieën over Julée. ‘Klopt het dat je vader een een Irakese afkomst heeft? Die naam stond eerst op de brief dat ik vond’, vraagt ze. Julée antwoordt enigzins verbaast over preciezie waarmee Rebecca dat heeft weten te ontdekken. De Zuid-Amerikaanse invloeden die ze in de kamer van Julée vond kan ze echter nog niet plaatsen. ‘Studeer je misschien iets met cultuur?’, gist ze. ‘Dat klopt inderdaad en ik heb in Bolivia en Brazilië gewoond, want mijn moeder is diplomaat’, legt Julée uit.

Julée wil op haar beurt weten wat Rebecca studeert: ‘Ik zag verschillende boeken over Spanje. Studeer je Spaanse Taal en Cultuur?’ Rebecca knikt instem-

mend. ‘Welk jaar denk je dat ik zit’, vraagt ze. ‘Eerstejaars?’, gokt Julée. De derdejaars lacht en geeft het antwoord: ‘Ik heb van alle jaren vakken, laten we het zo zeggen.’

Dan begint Julée over het mystieke karakter van Rebecca’s kamer. ‘Ik zag een Boeddha en een hoed van Alice in Wonderland, maar toen ik de Ovum Novum-oorkonde zag, snapte ik er niets meer van’, zegt ze snakkend naar uitleg. Rebecca bevestigt haar interesse in mystieke dingen. ‘Ik ben er in coronatijd bij gegaan omdat ik de feestjes wel leuk vind’, vertelt ze over de studentenvereniging. Een gemeenschappelijke hobby van de dames is in het gesprek tot dusver de dans ontsprongen: salsadansen. De studenten blijken zelfs op dezelfde school te zitten. ‘In welke klas zit jij?’, galmt haar vraag door het trappenhuis. ‘De klas van dinsdag met Irene’, zegt Rebecca. ‘Oh, cool. Ik ga altijd op woensdag’, laat Julée opgetogen over de gemeenschappelijke interesse weten. ‘Ga jij wel eens naar een salsafeest?’, vraagt Julée. ‘Nee, maar daar wil ik wel graag heen, laten we zo even nummers uitwisselen. Dan kunnen we een keer samen gaan.’ De twee lijken elkaar op verschillende vlakken te hebben gevonden en terwijl de zon langzaam verdwijnt, besluiten ze er een einde aan te breien. ANS

36e jaargang Hoofdredactie Delphine Broasca en Simon Swelsen Redactie Thijs Meeuwisse, Jip Meijers, Gian Oerlemans en Philip Schröder Medewerkers Pim Dankloff, Nikita Krouwel, Inge Spoelstra, Tom Steenblok, Michelle Tang, Freek van Til en Simone Vlug Illustraties Benthe van der Grijp, Inge Spoelstra en Ester van der Wal Columnist Claire Vaessen Eindredactie Jochem Bodewes, Mara Burgstede, Pim Dankloff, Britt Duijzer, Sophia van Engelshoven, Sofie Groen, Naomi Habashy, Maud Hagens, Maan Heijthuijsen, Twan van Lith, Julia Mars, Julia Meilink, Gian Oerlemans, Jean Querelle, Matthijs Roddenhof, Marieke van Ruiten, Philip

Schröder, Marjolein Smetsers, Tom Steenblok, Michelle Tang, Ellen Theuws, Freek van Til, Floor Toebes, Irene Wilde, Meike Zandjans en Eline Zoutdijk.

Lay-out Simon Swelsen Logodesign voorpagina Noah Kleijne Dagelijks bestuur Begüm Çilsal (secretaris), Melisa Kurt (penningmeester) en Tuana Öztürk (voorzitter) Druk Flevodruk Harlingen BV Uitgave, abonnementen en advertentie-acquisitie Stichting MultiMedia: stichtingmultimedia@gmail.com Redactieadres Heyendaalseweg 141 6525 AJ Nijmegen Mail: redactie@ans-online.nl Tel. 06-45 176 456