ANS-krant 7 (J36)

Algemeen Nijmeegs Studentenblad ans.online ANS_online

Editie 7 - 9 februari 2022

2

ANS-online

‘Iedere onthulling zorgt voor een nieuw moment van blijdschap en trek.’

3

Column

‘Ik heb nog geen enkel belletje ontvangen.’

5

Verbeeld

Geen Nederlandse delegatie naar de Olympische Winterspelen Beijing.

8

Over de kook

Een hoogstaand staaltje kookkunst?

Deze keer: Hand in hand koken.

Meeloopreportage

MET STOEPKRIJT GEWAPEND TEGEN STRAATINTIMIDATIE Pagina 4: Hoe draagt Catcalls of Nimma bij aan de bewustwording van straatintimidatie in Nijmegen, en gaat het alleen om vrouwen? foto Sonja Kwakkel

Opinie

Achtergrond

Pagina 7: De gemeente Nijmegen moet reclames in de publieke sfeer verbieden.

Pagina 6: In de aanloop naar Valentijn romantiseren advertenties het monogame stelletje. Waar komt die norm vandaan?

illustratie Flórián Kiers

Email redactie@ans-online.nl Adres Heyendaalseweg 141 6525AJ Nijmegen

illustratie Ande Cremers

COMMENTAAR

2 Wat er verscheen op ANS-online

ANS eet: Dabba Dinner – tekst Tess Hollander afbeelding Tess Hollander

Wie de reguliere bezorgdiensten heeft uitgespeeld, zal door Dabba Dinner aangenaam worden verrast. Deze afhaalzaak bereidt vegetarische gerechten, geserveerd in dabba’s. De diners zijn zowel duurzaam als superlekker.

Een wekelijkse keuze zal het voor de meeste studenten echter niet zijn.

Intimidatievirus

De omikronvariant grijp veelvuldig om zich heen. Iedereen heeft wel een beste vriend, studiegenoot of collega die in quarantaine zit. De meesten van ons zullen in de aankomende weken niet aan een positieve PCRtest ontkomen en over een paar maanden zal de meerderheid van Europa de omikronvariant hebben gehad. Toch lijkt het allemaal zo erg niet meer. De meeste plekken zijn op vertoning van een QR-code weer toegankelijk. Zo worden de winkelstraten weer bewandeld door rondneuzende en snotneuzende mensen. In de bioscoop kan je weer met je vieze handen in de popcornbak graaien. Vanaf vier uur ‘s middags is in het Cultuurcafe geen handgel meer te ruiken, maar word je overwelmd door de bieradem van je studiegenoten.

De toekomst ziet er rooskleurig uit. In de hoop dat er geen nieuwe sterkere variant opkomt, lijkt het einde van de coronapandemie namelijk in zicht. Met het uitdoven van deze crisis ogen alle problemen opgelost.

Niets is namelijk even ernstig als de situatie van de afgelopen twee jaar. Toch?

Al veel te snel komen we erachter dat dit niet het geval is. De grote woningnood en een lage compensatie voor het leenstelsel zijn het pakkie-an van het nieuwe kabinet. Bovenal kunnen we wel spreken van een ander virus: het initimidatievirus. Momenteel zitten we midden in de zoveelste golf. De afgelopen weken stromen er namelijk steeds meer meldingen binnen van ‘besmette’ personen.

Het virus lijkt vooral bij mannen aan te slaan, maar is overal te vinden: op straat, op de universiteit en bij talentenjachten.

Bij de een uit het zich als een kriebel in de keel: ‘Hé chickie, mooie billen!’ De ander loopt een ernstige griep op en kan niet meer afblijven van vrouwen. Deze laatste gevallen zouden moeten worden behandeld op de IC, maar helaas is er niet zoiets als IC voor grensoverschrijdend gedrag.

Van dit virus afkomen is daardoor best lastig, maar niet onmogelijk. Zo kan overal flink veel handgel worden gebruikt om de vieze handjes thuis te houden. Ook is het verstandig om een mondkapje te dragen, zodat de mond wordt gesnoerd. Wanneer je echt besmet bent, ga dan direct in quarantaine en houdt te allen tijde anderhalve meter afstand. Ten slotte is het noodzaak dat we de QR-code blijven gebruiken om besmette personen buiten de deur houden. Die maatregelen van de overheid zijn zo gek nog niet.

Dabba Dinner serveert wekelijks een nieuw menu. Elk gerecht heeft een Aziatische oorsprong en is vegetarisch of veganistisch. De gerechten worden geleverd in zogeheten dabba’s: oorspronkelijk Zuid-Aziatische bakjes die herbruikbaar zijn en als een torentje op elkaar worden gestapeld. Tegen een borg van vijf euro mag je de bakjes van Dabba Dinner houden, waarbij het restaurant ervan uitgaat dat je ze bij de volgende keer weer teruggeeft, zodat ze opnieuw kunnen worden gebruikt.

Uitpak- en eetplezier Het uitpakken van een bestelling is natuurlijk altijd een klein feestje, maar de op elkaar gestapelde dabba’s maken het extra leuk. Laagje voor laagje wordt het diner, een Vietnamese curry, zichtbaar, waarbij iedere onthulling voor een nieuw moment van blijdschap en trek zorgt. Er is een dabba gevuld met rijst, een andere bevat een kleurrijke salade met mango, wortel, komkommer, pinda’s, munt, basilicum en een dressing met limoen en chili. Een volgende dabba bevat een heerlijk ogende curry bestaand uit van wortel, zoete aardappels en paddenstoelen en de laatste heeft twee goudbruine, stomende loempia’s, inclusief sausje.

De vreugde van het uitpakken wordt opgevolgd door vreugde van het eten: de gerechten smaken net zo lekker als ze eruit zien, de ingrediënten zijn vers en alles is super gezond. Je proeft hoe de munt in de salade zit: heerlijk aanwezig, maar niet dominant. Zelfs de loempia lijkt gezond, doordat je nauwelijks vet proeft: een heuse prestatie.

Divers doch wat onpraktisch Een groot pluspunt aan de dabbaconstructie is dat ieder bakje gevuld is met iets anders. Zo heb je een veelzijdig en divers diner dat bestaat uit vier verschillende gerechtjes.

Niet alleen is dat een leuke en vrij luxe afwisseling tijdens het eten, ook krijg je zo allerlei verschillende en benodigde voedingsstoffen binnen.Het formaat van de porties daarentegen is wat twijfelachtig. Eén menu is, zoals Dabba Dinner zelf ook aangeeft, geschikt voor één grote eter of twee kleine eters. Voor een gemiddelde eter is het dus te veel voor één avond, maar voor twee is het niet genoeg.

De duurzaamheid heeft wel een letterlijke prijs. Je betaalt voor een maaltijd ongeveer veertien euro, wat in vergelijking met andere bezorgmaaltijden relatief veel. Als je ervoor kiest om je diner te laten bezorgen, betaal je twee euro vijftig aan bezorgkosten. Op zich geen shockerende bedragen, maar het maakt wel dat Dabba Dinner voor de meeste studenten hoogstwaarschijnlijk geen wekelijkse keuze is. Daar staat tegenover dat je echt waar krijgt voor je geld, gezien de ontzettend lekkere, duurzame en gezonde gerechten. Het is dus een belangenafweging.

Kortom, Dabba Dinner is een heuse feestelijke ervaring.

De gerechten zijn overheerlijk, gezond en je milieubewuste hart gaat er sneller van kloppen. Qua formaat zijn ze wel wat onhandig en het gemiddelde studentenbudget laat een regelmatige bestelling niet toe. Het is dus te hopen dat Dabba Dinner nog maar lang blijft bestaan, zodat je in je drukke burgerbestaan iedere week kunt genieten van dit smakelijke feestje.

Een buitenlands accent kan je keuze beïnvloeden tekst Thijs Meeuwisse

Het onderzoek is uitgevoerd op Nederlandse en Spaanse participanten. In Nederland werden naast de moedertaal een Turks, Frans en Engels accent onderzocht en in Spanje een Engels en Kameroens accent. Het effect verschilt per accent, licht de taalwetenschapper toe. ‘Het beeld is genuanceerder dan het in de media wordt geschetst.’ Zo reageren Nederlanders rationeler op een Frans accent en Spanjaarden op een Kameroens accent.

De hoofdredactie

Volg ANS op Instagram

Helemaal duurzaam, beetje duur De gerechten worden aantrekkelijker door de hoeveelheid aandacht voor duurzaamheid die Dabba Dinner heeft.

Naast het transport per fiets en het zowel vegetarisch als veganistisch eten zit de milieubewustheid ook in de details: het bakje voor de loempiasaus is honderd procent fair trade en biobased, wat betekent dat het is gemaakt van materiaal dat groeit in de natuur. Zonder plastic, wegwerpverpakkingen en CO2-uitstoot kun je op die manier van het eten genieten zonder schuldgevoel.

Als je een moreel dilemma wordt voorgeschoteld, heeft het accent van degene die het dilemma voorlegt invloed op de keuze die je maakt. Dat blijkt uit onderzoek van taalwetenschappers Susanne Brouwer en Alice Foucart.

Het experiment kwam voort uit eerder onderzoek, waaruit bleek dat mensen utilitaristischer, ofwel rationeler, reageren op morele dilemma’s in een buitenlandse taal dan in de moedertaal. ‘Mijn collega en ik vroegen ons af of dit effect ook aanwezig is bij buitenlandse accenten’, aldus Brouwer, taalwetenschapper aan de Radboud Universiteit

Het trolleyprobleem Aan deelnemers werden varianten van het trolleyprobleem voorgeschoteld. Brouwer: ‘Bij het eerste dilemma sta je naast een man op een brug en komt er een trein aan die recht op vijf werklieden afrijdt. Je kan kiezen om die man op de brug een zetje te geven, zodat hij op het spoor valt en de trein stopt. Dan veroorzaak je wel de dood van die ene man, maar red je de vijf werklieden.’ Ze vervolgt: ‘In de tweede variant heb je dezelfde keuze, maar sta je tussen twee spoorlijnen in en kun je met een hendel de wissel omzetten. Met het omzetten van de wissel overlijdt één persoon en als je niets doet overlijden vijf mensen.’

‘Als je het dilemma in een vreemde taal of met een accent aanbiedt, geeft een groter deel van de mensen de man op de brug een zetje. Zij maken dus een utilitaristischere keuze,’ vat Brouwer het onderzoek samen. Brouwer noemt

3 deze keuze rationeler, omdat voor het collectieve belang wordt gekozen. Er worden immers meer mensen gered. Ze plaatst wel een kanttekening: ‘We hebben gekeken naar grote groepen. Er zijn altijd individuele verschillen.’

Drie verklaringen Brouwer geeft drie mogelijke verklaringen voor het foreign accent effect, die tegelijkertijd een rol spelen. ‘Ten eerste voel je in je moedertaal meer emotie, waardoor je emotioneler reageert en meer afstand voelt bij het horen van een accent. Ten tweede is er een cognitieve verklaring’, vervolgt de taalwetenschapper. ‘Een accent is moeilijker te verstaan. Je moet je heel erg focussen op het begrijpen van het dilemma. Je zit dan misschien al in een soort rationele modus.’ Tot slot kan de psychologische afstand een rol spelen, zo legt Brouwer uit. ‘Bij een vreemde taal of accent neem je meteen een beetje afstand, want diegene hoort niet echt bij jouw groep. Dit kan ook leiden tot meer rationele beslissingen.’

In een vervolgonderzoek wil Brouwer met haar collega’s deze laatste verklaring verder onderzoeken.

Hierbij willen ze onderzoeken of het tonen van een afbeelding van het gezicht van de persoon die het dilemma uitspreekt de psychologische afstand groter of kleiner maakt. ‘We verwachten dat die afstand

toeneemt als je iemand laat zien met een andere etnische achtergrond dan die van de participant.’

‘In je moedertaal voel je meer emotie.’

De praktijk ‘De dilemma’s uit het trolleyprobleem zijn natuurlijk fictief. Toch kun je uit het onderzoek een grotere lijn trekken richting de maatschappij’, betoogt Brouwer.

‘Kijk bijvoorbeeld naar de politiek. In de coronatijd komt de regering continu voor morele beslissingen te staan. Het zou best kunnen dat Mark Rutte andere beslissingen neemt als hij in gesprek gaat met een persoon met een buitenlands accent.’

Dit hoeft niet perse kwalijk te zijn. ‘Je kan niet spreken van een juiste keuze bij dit soort morele dilemma’s’, stelt de taalwetenschapper. ‘Je maakt een kwalitatief andere beslissing. Sommigen gaan uit van het collectieve goed en maken de utilitaristische keuze om zoveel mogelijk mensen te redden’, legt ze uit. Brouwer stelt daartegenover dat anderen meer redeneren vanuit absolute gedragsregels zoals ‘gij zult niet doden’.

HET LAATSTE OORDEEL tekst Sanne Breedveld illustratie Ande Cremers

Duffe opsommingen of ultiem entertainment?

ANS verschanst zich in de collegebanken om een genadeloos oordeel te vellen over het onderwijs aan de RU. STUDIE :

Economie en Bedrijfseconomie

COLLEGE :

History of economics, vrijdag 17 december, 8:30, hybride

DOCENT :

dr. Ivan Boldyrev

UITSTRALING :

Bevlogen dirigent

PUBLIEK :

Klokkijkers

INHOUD :

Stoffige oude theoriën en hun kritiek

O

p de vroege vrijdagochtend komen, ondanks de gesloten kroegen, maar een paar studenten naar de collegezaal. Ze komen naar de generale repetitie voor het tentamen, een samenvattend college waarin verschillende economische stromingen vanaf de Tweede Wereldoorlog een podium krijgen.

De studenten proberen ondertussen nog wakker te worden met een bekertje koffie, want het zou wel eens een taai college kunnen worden zo vlak voor de kerstvakantie. Ook dr. Ivan Boldyrev lijkt nog wat slaperig. In de loop van het college zet de docent zijn bril met dik zwart montuur wel vier keer af om in zijn ogen te wrijven, maar dat heeft geen effect op zijn opgetogen manier van lesgeven.

De docent zet met zijn inleiding direct de toon voor het college. Hij schept met zijn enthousiasme hoge verwachtingen bij zijn publiek door met wijdse handgebaren een beeldend verhaal te vertellen aan de hand van een tijdlijn. Zo maakt hij het college zelfs voor iemand zonder achtergrond in de economie boeiend en begrijpelijk. ‘Stel je eens voor’, zegt Boldyrev op een gegeven moment, waarbij hij zijn handen boven zijn hoofd verheft en zijn publiek indringend aankijkt.

Hij is als een dirigent die voor zijn kleine orkest van studenten staat. Deze houding werkt goed om hen aan te sturen en te activeren. De meeste studenten tikken namelijk enthousiast mee met zijn verhaal.

Een voor een komen stoffige theorieën aan bod die hij afzet tegen kritische stromingen zoals feministische economie. Bij die laatste zwelt zijn stemgeluid

aan en vertelt Boldyrev vol passie dat economie bedacht is door oude mannen. Hoewel Boldyrev het tempo strak aanhoudt, lijkt de koffie uitgewerkt te raken bij zijn studenten, waardoor het ritmische typen steeds langzamer wordt. Een gapende student kijkt even op haar telefoon en vraagt zich af hoe lang het college nog duurt. Boldyrev kijkt ook af en toe naar de klok, misschien verlangt hij evenals zijn studenten naar een pauze.

Na de langverwachte pauze gaat het college verder over inflatie. De lippen van de docent krullen op en hij krijgt pretoogjes als hij vertelt hoe hachelijk de huidige Turkse president omgaat met inflatie. Hierdoor activeert hij de studenten weer: ze lachen vrolijk mee. Een kwartier later staat het scherm echter stampvol met tekstballonnen en zijn verhaal wordt daarom lastiger om te volgen. Een student die tot dan toe goed meetypt op de maat raakt vanaf dat moment de draad kwijt.

‘Sommige mensen zeggen dat we helemaal geen theorie nodig hebben als we genoeg data hebben’, zegt Boldyrev over de laatste stroming. Hierdoor geeft hij een ironische wending aan het college, wat een voorzichtige lach bij de studenten opwekt. Hoewel de collegestof redelijk saai is, heeft Boldyrev het beste met hen voor. Dat blijkt uit het enthousiasme waarmee hij zijn studenten zo goed mogelijk voorbereidt op het tentamen, waarvoor ze nog even zullen moeten repeteren. Dan is daar eindelijk de laatste noot: thank you for your attention on the course, in knalpaarse blokletters. ANS

STUDENTENMOMENTJE Liefdevolle verwaarlozing Eerstejaars Claire Vaessen verruilt het vertrouwde Culemborg voor het spannende Nijmegen.

Het studentenleven dat op haar staat te wachten zit boordevol nieuwe ervaringen. In haar column verbeeldt zij een typische studentensituatie. Door tussen haar gedachtes en de werkelijkheid heen te bewegen, maakt ze een heuse momentopname.

Het station staat vol studenten met wallen en weekendtassen, die zich traag voortbewegen naar de fietsenstallingen en bushaltes. Mijn eigen uitrusting wijst eveneens op die van een terugkerende student op zondagavond: een joggingbroek en een tas vol proviand die mijn moeder me last minute in handen drukte. Ik laat de holle klanken van de stationspiano achter me en loop naar het fietstransferium. Terwijl ik routineus mijn fiets uit een van de rekken sleep, zie ik dat de banden wel een oppompbeurt kunnen gebruiken. Doelbewust begeef ik me naar de uitgang, waar de pomp zich bevindt.

Tijdens het avondeten had ik met mijn ouders mijn eerste vijf maanden op kamers geëvalueerd. ‘Ik heb nog geen enkel hulpbehoevend belletje ontvangen’, sprak mijn vader tevreden.

Grinnikend dacht ik terug aan een incidentje dat hij blijkbaar was vergeten. Een paar weken geleden spoelde ik mijn broodrooster om met water, maar ik had niet gezien dat deze nog in het stopcontact zat. De stoppen sloegen door en ik liet mijn vader videobellend de meterkast zien.

Buiten dat voorval vond ik het zelf ook goed gaan. ‘Jullie hebben me zelfstandig opgevoed’, betoogde ik.

Hoewel het ze aan interesse in de levens van hun kroost heus niet ontbrak, hadden mijn ouders ook toen ik nog thuis woonde vaak geen idee waar ik uithing. Mijn moeder haalde er altijd graag een uitspraak van haar eigen moeder bij: ‘Je moet kinderen liefdevol verwaarlozen.’

Natuurlijk was ‘lekker veel vrijheid geven’ een betere term geweest, maar mijn oma had een neiging tot pakkende doch overdreven catchphrases.

Dat zelfstandigheid een rekbaar begrip is, realiseer ik me als ik neerhurk naast de fietspomp in het transferium. Vroeger wachtte ik altijd stiekem tot mijn vader meerdere fietsen tegelijk een oppepbeurtje gaf en ging ik er voor de vorm een beetje bij staan. Nu ik zelf met het ventiel aan het kloten ben, wens ik dat ik beter had opgelet. In mijn hoofd schieten beelden voorbij van mijn moeder die mijn verzopen lasagne redde en mijn vader die mijn uit elkaar gevallen bed repareerde. Ze pretendeerden dan altijd wel de ‘luie ouders’ te zijn, toch losten ze een hoop zaken ongezien voor me op.

Ik knik vriendelijk naar de horde langsfietsende studenten om mijn onkunde te verbergen.

In mijn linkerhand prijkt inmiddels het gehele ventiel, waardoor mijn band zo plat als een dubbeltje is. Ik pak dan toch mijn telefoon erbij en begroet mijn vader op het beeldscherm. Hij kijkt wat verward naar de fietsenrekken achter me: ‘Hè, was je al vertrokken?’

tekst Claire Vaessen illustratie Inge Spoelstra

4

Meeloopreportage

MET STOEPKRIJT GEWAPEND TEGEN STRAATINTIMIDATIE tekst Twan van Lith en Marieke van Ruiten foto’s Sonja Kwakkel

Het stoepkrijt van Catcalls of Nimma kleurt al bijna twee jaar de straten van Nijmegen. Het initiatief geeft een stem aan slachtoffers van straatintimidatie door de schunnige uitspraken die naar vrouwen worden geroepen met krijt op de plaats delict te markeren. Hoe dragen zij bij aan de bewustwording in Nijmegen en bij wie ligt de oplossing?

H

et is een koude, maar zonnige zondagmiddag als Yana van de Sande (24, Cognitive Computing) en Judith Holzmann (24, alumnus Genderstudies) Plein 1944 op komen fietsen. Zij zijn twee van de drie breinen achter het Instagramaccount Catcalls of Nimma. Mede-initiatiefnemer Roos van den Oever (22, Bestuurskunde) is er dit keer niet bij. Naar aanleiding van persoonlijke ervaringen met straatintimidatie besloten Holzmann en Van den Oever twee jaar geleden: ‘Genoeg is genoeg.’ Zij startten het account om een standpunt in te nemen tegen catcalling, een vorm van straatintimidatie die voornamelijk vrouwen raakt. Van de Sande voegde zich al in een vroeg stadium bij de beweging. Het is maar goed dat er extra handen bij zijn, ze streven namelijk een groot doel na. ‘We willen het taboe doorbreken’, stelt Van de Sande. De noodzaak van hun missie wordt onderstreept door een recent onderzoek van het Centraal Bureau Statistiek, waaruit blijkt dat tussen 2020 en 2021 twee op de drie jonge vrouwen is lastig gevallen op straat. Hoewel catcalling per definitie op verbale intimidatie slaat, zoals iemand uitmaken voor slet, is fysieke intimidatie ook aan de orde van de dag.

Een tegengeluid van New York tot Nimma Het geluk van de twee vriendinnen kan vandaag niet op, zij hebben namelijk recent geïnvesteerd in een nieuwe krijtbox. Werkelijk alle kleuren van de regenboog zitten erin, glitter inbegrepen. Met de krijtbox onder de arm, onderweg naar de eerste locatie, vertelt Holzmann over het ontstaan van de beweging. Catcalls of Nimma is aangesloten bij Chalk Back, een internationale protestbeweging tegen straatintimidatie die is ontstaan in New York. Inmiddels zijn er talloze accounts met hetzelfde doel in verschillende landen: samen vormen zij Catcalls Worldwide. ‘We zagen dat er initiatieven in Groningen, Utrecht en Amsterdam bestonden, maar nog niet in Nijmegen. Dat zijn wij nu dus’, vertelt Holzmann terwijl ze de krijtjes tevoorschijn tovert.

‘Heb jij de kleurtjes uitgezocht? We kunnen ook wel een knallende roze toevoegen?’, vraagt Holzmann aan Van de Sande, waarna ze met grote letters ‘Hé Gleuf!’ op de stoep krijten. Bij de bushaltes van Plein 1944 citeren ze de woorden waarmee een vrouw op deze plek door een man werd nageroepen. Van de Sande vertelt dat de vrouw een poging deed om iets terug te zeggen, maar vervolgens werd uitgelachen en als reactie bevroor. ‘We horen vaak dat vrouwen die worden nageroepen een freeze-reactie krijgen’, vertelt Van de Sande. Holzmann stemt hiermee in: ‘Degene die het overkomt weet vaak niet wat ze moet doen, negeert het en gaat zo snel mogelijk weg uit de situatie.’ Zonder weerwoord blijven catcallers zich onbewust van het probleem.

‘Het krijten is dan een manier om iets terug te zeggen’,

voegt Holzmann toe.

Op de straathoek, temidden van aan- en afrijdende bussen en wandelende stadsbezoekers, lichten Holzmann en Van de Sande hun werkwijze toe. ‘Het is geenszins routinewerk, daar is het te persoonlijk voor’, vertellen ze. Holzmann legt uit dat Catcalls of Nimma gemiddeld drie of vier berichten per week ontvangt met verhalen van slachtoffers van straatintimidatie. Eens per maand gaan zij op pad door Nijmegen om deze verhalen aan de man te brengen en daarvan foto’s te maken. De input van het slachtoffer is daarbij immer leidend: ‘We vragen altijd wat het slachtoffer wil dat we krijten’, aldus Holzmann. ‘We sturen ook een berichtje als we de intimidatie op die bewuste plek hebben gekrijt.

De foto en het verhaal posten we vervolgens op Instagram’, vervolgt Van de Sande.

‘Wat is dan het probleem?’

De krijtactie trekt direct de aandacht van een nieuwsgierige passant. De man inspecteert het krijtwerk uitvoerig en vraagt waar de grens ligt tussen een onschuldige opmerking en intimidatie. De activisten gaan gepassioneerd het gesprek aan. ‘Dat is ook onderdeel van het krijten, met mensen in gesprek gaan en ervaringen delen’, zegt Holzmann.

Zo spreken ze ook wel eens mannen die zelf catcallen.

‘Mannen die bijvoorbeeld “Lekker ding!” roepen als ze een vrouw zien lopen, vragen zich af waarom dat erg is’, vertelt Holzmann. Ze vervolgt: ‘Als je dan uitlegt dat het om een opeenstapeling van ervaringen gaat en dat vrouwen heel vaak worden aangesproken op hun uiterlijk, is het voor mensen soms echt een eyeopener.’ Van de Sande voegt hieraan toe dat de gesprekken kunnen inspireren om thuis of bij vrienden de discussie over straatintimidatie te voeren.

Van de Sande en Holzmann hebben inmiddels wel door dat straatintimidatie nog vaak wordt weggezet als een vrouwenprobleem. ‘Het probleem wordt neergelegd bij degene die het meemaakt, dat zijn meestal vrouwen’, zegt Van de Sande. ‘Degene die er iets van zegt doet moeilijk en creëert zo het probleem’, voegt ze toe. The feminist killjoy, noemt Holzmann het fenomeen. ‘Het confronterende is dat

de intimidatie wordt weggelachen zodra iemand erop wordt aangesproken’, zegt Van de Sande. Het is iets wat ze vaak tegenkomen. ‘Ik vind het heftig dat mensen iemand zoveel pijn kunnen doen en vervolgens hun verantwoordelijkheid afschuiven door er een grapje van te maken’, zegt Van de Sande beduusd. Volgens de initiatiefnemers lijkt de ernst van het probleem dus toch aan veel mannen voorbij te gaan, terwijl zij in het overgrote deel van de gevallen wel de aanstichter zijn of een aanstichter in hun omgeving hebben die ze erop zouden kunnen aanspreken.

‘Straatintimidatie wordt nog vaak weggezet als een vrouwenprobleem.’

De vrouwen achter Catcalls zien mannen dan ook als een belangrijk deel van de oplossing. Zij zijn in staat de verantwoordelijkheid te pakken en voor verandering te zorgen.

‘Je zit als man in een bevoorrechte positie om over straatintimidatie te praten en het gesprek met mensen in je omgeving aan te gaan’, legt Van de Sande uit. Holzmann beaamt dit: ‘We willen mannen juist betrekken in deze beweging.

Dat begint al bij het bespreken van ervaringen met je maten en vriendinnen.’ Gearriveerd op de straathoek bij restaurant Dionysos richting het Kronenburgerpark, wordt de volgende catcall gekrijt: ‘Ben je al bang?’ Wederom toont een mannelijke voorbijganger interesse in het verhaal. Holzmann vertelt hem dat een man hier op klaarlichte dag een vrouw verbaal lastig viel terwijl ze met haar hond wandelde. ‘Ze negeerde hem aanvankelijk, totdat hij de vrouw bij de wang greep en haar de dreigende woorden “Ben je al bang?” toefluisterde’, vertelt Holzmann met ernst. De voorbijganger benoemt de schaamte die hij voelt voor andere mannen, vanwege dit soort gedrag. Volgens hem zou het de norm moeten zijn om vrouwen niet lastig te vallen. Holzmann en Van de Sande menen dat het aanwakkeren van

5 schaamte niet het doel is, integendeel. ‘Die schaamte kun je als man natuurlijk ook omzetten in een actieve bijdrage aan de oplossing van het probleem. Als vrouw zijnde heb je daar minder invloed op’, geeft Van de Sande hem mee.

‘In Nijmegen is straatintimidatie op dit moment niet strafbaar.’

Meer dan alleen krijt De vrouwen willen naast het stoepkrijten meer doen dan stellen: ‘Dit is kut’. Op hun Instagrampagina is inmiddels een indrukwekkende collage ontstaan met persoonlijke verhalen die de omvang van het probleem illustreert. Daarnaast willen ze ook aantonen welk gedrag ze wel graag zouden zien. Zo biedt het account handvatten voor wat een omstander kan doen. ‘Je kan het voorval bijvoorbeeld vastleggen of aan het slachtoffer vragen hoe het met haar gaat’, legt Holzmann uit. Ook kent hun Instagrampagina een highlight met tips over wat wel leuk kan zijn om op straat te horen. ‘Er zijn zoveel andere manieren om het gesprek met iemand aan te gaan’, zegt Holzmann opgewekt. Ze vervolgt: ‘Als iemand ‘s avonds met vier maten over straat loopt, zou diegene moeten snappen dat een opmerking als “Hé lekker ding” vervelend is voor een vrouw.’ Vragen hoe het met iemand gaat kan wel, vindt ze: ‘Dat is echt anders dan dat je een vrouw naroept dat ze dikke tieten heeft.’

Tijdens het vervolgen van de fietstocht vertellen de activisten dat de handhaving in Nijmegen omtrent intimidatie en zelfs betasting te kort schiet. Zij zijn daarom in gesprek gegaan met politieke partijen in Nijmegen. De bestemming, het fietspad langs de Tollensstraat, illustreert het handhavingsprobleem. In deze ogenschijnlijk overzichtelijke wijk is een fietsende vrouw op haar billen geslagen. De vrouw deed vervolgens een melding bij de politie, maar zonder resultaat, zo vertelt Holzmann. ‘Straatintimidatie is in Nijmegen op dit moment niet strafbaar. Aanranding, zoals iemand op de billen slaan, is dat wel’, zegt ze. Nu begint er in de Nijmeegse politiek wel iets te bewegen. ‘GroenLinks en PvdA zijn er lokaal mee bezig om straatintimidatie strafbaar te maken, met hen hebben we ook gesprekken gevoerd’, vertelt Holzmann. In de praktijk lijkt het haar nog lastig te handhaven: het is vaak het ene woord tegen het andere. ‘Sommige zaken zijn echter zo duidelijk, zoals ook bij deze fietsende vrouw het geval was’, zegt Holzmann met onvervalste frustratie. Ze meent wel dat de symboliek wat

waard is: ‘Als de gemeente een standpunt inneemt en onderstreept dat het echt een probleem is door straatintimidatie strafbaar te maken, zou dat een gevoel van erkenning geven.’

Weerstand, anonimiteit en aanpakken De winterzon begint te zakken en het stoepkrijten zit er alweer bijna op. Van de Sande en Holzmann reflecteren ondertussen op de ontwikkeling van hun ‘baby’, zoals Holzmann Catcalls of Nimma typeert. ‘Wanneer je besluit om activistisch te worden, stuit je altijd op weerstand omdat je tegen bepaalde dingen aanschopt’, stelt Holzmann. De naamsbekendheid van hun account groeit en de reacties zijn voornamelijk positief. Dit is echter niet uitsluitend het geval: ‘Ze moeten niet zo zeiken, die wijven’, krijgen ze ook wel eens te horen. Het ontmoedigt de initiatiefnemers echter

geenszins: ‘Bij een nieuw verhaal denk ik telkens weer: ik pak mijn krijt erbij’, vertelt Holzmann strijdbaar.

Zodra negatieve reacties dichtbij komen, ontstaat er twijfel over het behouden van anonimiteit. Achterop de fiets blikt Holzmann terug op een vervelende situatie waar een persoon online dreigende taal uitsprak richting het account: ‘Go hang yourself on the highest tree, you fucking whores.’

‘Dat deed ons wel twijfelen of we onze namen en gezichten openbaar wilden maken’, legt Holzman uit. Het bleek gelukkig een rotte appel te betreffen. Sinds ze met naam en gezicht bekend zijn, voelt dat voor Holzmann alleen maar goed. Het biedt mogelijkheden om via andere wegen actie te voeren tegen het probleem. Zo straalt Holzmann van passie bij het idee om lezingen te geven over straatintimidatie.

Toch blijft ze dicht bij de kern van hun missie: ‘Het gaat niet om ons, het gaat om het initiatief.’ ANS

VERBEELD Met elementen van foto’s en illustraties neemt een groep creatievelingen een actueel probleem op de hak.

Deze keer: Nieuwe versoepelingen, maar voor de Nederlandse delegatie die naar China zou gaan, blijft het thuiswerkadvies gelden.

6

Achtergrond

GRENZELOZE LIEFDE tekst Tijn Manche en Matthijs Roddenhof illustratie Anna van de Kolk

Nog even en de dag der liefde breekt aan. Waar sommigen nog altijd wachten op de bevestiging van die ene persoon, vieren anderen deze dag met meerdere mensen.

In de aanloop naar Valentijnsdag romantiseren advertenties het monogame stelletje.

Waar komt die norm vandaan?

E

en open relatie, driehoeksverhouding of eeuwige trouw aan één partner: er is een enorm uitgebreid palet aan relatievormen waar je je als liefdespartners aan vast kunt houden.

Hoewel men een relatie in al deze vormen kan gieten, kiest slechts drie à vier procent van de Nederlanders voor een non-monogame relatie, blijkt uit een rapport van Pluk de liefde, een kennisnetwerk over polyamorie. Waar studenten nog wel rondscharrelen, nestelen volwassen zich veilig in een monogame verhouding. ‘Monogamie houdt in dat twee partners een langdurige relatie met elkaar aangaan zonder dat daarin andere potentiële partners interveniëren’, definieert Hein van Schie, docent Sociale en Cultuurpsychologie aan de Radboud Universiteit. Hij vervolgt: ‘Polygamie is een situatie waarbij een individu met meerdere partners een seksuele relatie kan hebben.’

In de jaren zestig kwam een beweging op gang tegen de monogame hegemonie. ‘Er ontstond een soort vrijheidsdenken waarin allerlei liefdesvormen werden uitgeprobeerd’, vertelt Jan Drost, cultuurfilosoof gespecialiseerd in de liefde. Zestig jaar verder is monogamie nog steeds de norm in Nederland.

Zo is het bij wet nog verboden om met meerdere personen te trouwen. Dit roept vragen op bij monogamie als norm. Hoe bepalen cultuur en biologie onze relatievormen?

Kleine ballen, grote harten ‘Aan de hand van uiterlijke kenmerken kunnen we voorspellingen doen of de mens meer een monogame of polygame diersoort is’, zegt Liesbeth Sterck, hoogleraar biologie aan de Universiteit Utrecht. Ze doet al jaren onderzoek naar het gedrag van dieren in deze systemen. Zo heeft ze onder andere makaken onderzocht: ‘Deze zijn promiscue, dus hebben zowel mannetjes als vrouwtjes wisselende seksuele contacten.’ Ze legt uit dat dat komt doordat er veel vrouwen in de groep zijn: ‘De man kan ze dus niet allemaal monopoliseren.’

Dit is volgens Sterck ook te zien aan de grootte van de testikels. ‘Makaken hebben relatief grote testikels, waardoor ze tien keer per uur kunnen paren, twaalf uur op een dag’, zegt de bioloog. Daarnaast heeft Sterck gekeken naar gorilla’s. ‘De testikels van gorilla’s zijn relatief klein, maar daar zijn mannen veel groter dan vrouwen’, legt ze uit. Hierdoor kunnen de mannetjes andere mannen buiten de groep houden, zodat ze de vrouwtjes voor zichzelf kunnen houden. ‘Er ontstaat een harem-structuur: één man met meerdere vrouwtjes’, stelt Sterck. De verschillen in lichaamsgrootte zijn bij mensen niet zo groot als bij gorilla’s, waaruit je kan afleiden dat de mens geen harem-structuur heeft. ‘Ook zijn de testikels van de mens relatief klein in verhouding met het lichaam, wat erop wijst dat mensen niet promiscue zijn’, benoemt ze. Deze uiter-

lijke kenmerken van de mens duiden dus op een monogaam paringssysteem.

Van Schie stelt echter dat ten opzichte van monogame diersoorten de menselijke testikels juist relatief groot zijn, wat duidt op spermacompetitie en wisselende seksuele relaties.

Mannetjes die meer sperma produceren hebben een grotere kans om een vrouwtje te bevruchten wanneer een vrouwtje meerdere seksuele interacties heeft met wisselende partners.

Hij concludeert dat de mens als soort verschillende biologische kenmerken bezit zoals verschillen in lichaamsgrootte tussen de seksen die duiden op een evolutionaire geschiedenis waarin polygamie voorkwam.

‘Jaloezie in een monogame relatie kun je niet oplossen door een polygame relatie aan te gaan.’

Alles voor het kind Toch denkt Van Schie dat de mens naar monogamie neigt, door de behoefte om zich efficiënt voort te planten. Hij legt uit hoe de groei van onze schedel invloed kan hebben gehad op monogamie bij de mens: ‘De mensenschedel is dusdanig gegroeid dat het babyhoofdje steeds moeilijker door het geboortekanaal past.’ Het biologische gevolg hiervan is dat mensen prematuur worden geboren en ze gedurende het eerste anderhalf jaar na geboorte ‘onafgemaakt’ door het leven kruipen. ‘Het kind heeft hierdoor heel veel zorg nodig en die zorg kan een moeder niet alleen geven. Daarom helpt de vader van het kind mee in de opvoeding, wat de basis vormt van monogamie’, beredeneert Van Schie. ‘De behoefte om het nageslacht in leven te houden is een sterke drive die ervoor zorgt dat de man bij dezelfde partner blijft en zijn kind onderhoudt’, verklaart de evolutiepsycholoog. Dit doet de man het liefst voor zijn eigen kinderen. ‘Waar de man nooit zeker weet of het kind van hem is, weet de vrouw dat altijd’, vertelt Sterck.

Voor mannen is het daarom van groot belang dat de vrouw niet meerdere partners heeft, zodat hij zeker weet dat hij in zijn eigen kinderen investeert.

De wil om het kind goed te verzorgen zit diep geworteld in de mens. Al in de tijd van de jagers en verzamelaars bestond een monogame norm. Zo kon een man in deze tijd doorgaans voor één vrouw en haar kinderen zorgen. ‘Een andere vrouw wilde niet eens bij dat gezin aansluiten, want dan kreeg ze simpel-

weg niet genoeg voedsel om te kunnen overleven’, licht Sterck toe. Dit veranderde toen mensen begonnen met het bewerken van land. Deze culturele verandering had een enorme impact op de vorm van relaties. Er was veel meer eten beschikbaar, waardoor de man de mogelijkheid had om een groter gezin te onderhouden met meerdere partners. ‘Vrouwen gingen natuurlijk niet bij een armoedzaaier zitten die niet eens één kind kon opvoeden. Zij zaten dan liever als tweede vrouw bij een man die dat wel kon’, vertelt Sterck. De menselijke relatievormen waren in die tijd dus sterk afhankelijk van de zorgcapaciteit van de man.

Van God los Na het ontstaan van de landbouw, die polygamie meer ruimte gaf, zorgde de opkomst van religie juist voor een meer monogame samenleving. ‘Morele wetten hadden een belangrijke invloed op het gedrag van mensen. Die schreven onder andere voor dat monogamie de enige toegestane relatievorm was.

Dat zorgde ervoor dat koppels bij elkaar bleven.’ Toen het christendom elk aspect van de westerse maatschappij in zijn greep kreeg, werd de monogamie helemaal vastgetimmerd in de normen en waarden van de westerse samenleving. ‘Het christendom benadrukt immers de trouw aan één huwelijkspartner’, zegt Van Schie.

Die dominante aanwezigheid van religie in elk aspect van de samenleving is sinds de Tweede Wereldoorlog aan het afbrokkelen. Ook deze culturele verandering had gevolgen op de vormgeving van onze relaties. ‘In de jaren zestig ontstond een soort vrijheidsdenken waarin allerlei liefdesvormen werden uitgeprobeerd’, zegt Drost. Niet alleen de ontzuiling, maar ook de beschikbaarheid van voorbehoedsmiddelen maakte het mogelijk om het aantal seksuele partners uit te breiden.

‘Toen de pil net was uitgevonden, kon iedereen met elkaar naar bed. zonder het risico op een ongewenst kind’, vertelt Sterck enthousiast.

‘Jaloezie in een monogame relatie kun je niet oplossen door een polygame relatie aan te gaan.’

Een nieuwe standaard?

Terwijl de trend om te experimenteren met relatievormen doorzet, benadrukt cultuurfilosoof Drost dat de liefde iets is om goed over na te denken. Hoewel hij denkt dat het verlangen naar een intieme relatie is aangeboren, kunnen de vormen daarvan verschillen. De idealisering van welke liefdesvorm dan ook berust volgens Drost vaak op misverstanden.

‘Jaloezie in een monogame relatie kun je niet oplossen door een polygame relatie aan te gaan’, geeft Drost als voorbeeld.

In plaats daarvan suggereert hij dat men beter moet leren omgaan met jaloezie. Daarmee wil Drost niet zeggen dat monogamie een betere liefdesvorm zou zijn. ‘Ik vind het heel waardevol als er een gelijkwaardig palet aan liefdesvormen zou zijn, waaruit je kunt kiezen wat bij je past.’

Nikki (25, masterstudent Strafrecht) heeft al ruim een jaar een open relatie en deelt deze mening van Drost. Ze heeft zelf ervaren hoe belangrijk, maar ook hoe moeilijk het is om heel bewust om te gaan met je seksuele voorkeuren. ‘Als je als vrouw op vrouwen valt, word je bijna gedwongen om bewust met je seksualiteit om te gaan, want je valt niet binnen de standaard. Hierdoor dacht ik meer na over wat bij mij past en wat ik fijn vind.’ Ze merkt wel dat er een culturele verschuiving gaande is en dat een open relatie in de huidige maatschappij meer wordt geaccepteerd. Daarmee is overigens niet gezegd dat polygamie de standaard moet worden, meent Nikki. ‘Ik denk dat het vooral belangrijk is dat je kiest voor een relatie waarin je je prettig voelt.’

Liefde kent geen grenzen, althans zo gaat het gezegde. Biologische theorieën lopen zover uiteen dat die grenzen in elk geval heel lastig te definiëren zijn en dat die voor individuen kunnen verschillen. ‘Variabiliteit is immers vaak aanwezig in biologische systemen’, noemt Sterck. Daarnaast kunnen culturele veranderingen, zoals de agrarische revolutie of de beschikbaarheid van voorbehoedsmiddelen, sterk bepalen hoe we liefdesrelaties inrichten. ‘Je kunt eigenlijk niks helemaal vastleggen’, gelooft Drost. De mens is dus niet per se monogaam, maar ook niet polygaam. Zo onvoorspelbaar als de liefde is, kunnen we dus alle kanten op met onze relaties. ANS

7

Opinie

BREAK MET RECLAME tekst Philip Schröder en Simon Swelsen illustratie Flórián Kiers

Overal waar je komt, word je doodgegooid met reclame: alleen al rondom de campus van de Radboud Universiteit (RU) zijn tenminste twintig commerciële boodschappen te zien. Nijmegenaren consumeren het ongezonde voedsel en maken gebruik van de vervuilende goederen waarvoor wordt geadverteerd. De gemeente Nijmegen moet daarom reclames in de publieke sfeer verbieden.

L

angzaam laait de discussie over reclame in de publieke ruimte op. Zo werden afgelopen jaar in Amsterdam zogenaamde fossiele reclames, zoals auto- en vliegreclames op metrostations verboden. Halverwege januari was er in die stad tevens een openbare discussie over reclame in de publieke ruimte met onder andere de directeur van JCDecaux, de grootste aanbieder van buitenreclame in Nederland.

Thomas Dekeyser, onderzoeker stedelijke geografie aan de Royal Holloway University of London, beet het spits af. Hij is kritisch op het feit dat commerciële boodschappen de publieke ruimte domineren. In reactie op het Amsterdamse verbod hebben GroenLinks en de Partij voor de Dieren vorig jaar ook in Nijmegen geopperd fossiele reclames uit het straatbeeld te weren, echter nog zonder succes.

In de publieke ruimte van Nijmegen zijn commerciële boodschappen alomtegenwoordig. Deze boodschappen zetten aan tot koopgedrag. Dit heeft negatieve gevolgen voor mens en milieu, aangezien zulke reclames de inwoners van Nijmegen onbewust beïnvloeden om alsmaar meer te kopen. Zo wordt onze huidige ongezonde en vervuilende levensstijl genormaliseerd en gestimuleerd. Daarom moet Nijmegen commerciële boodschappen verbieden in haar publieke ruimte.

I’m lovin’ it Door reclame toe te staan verzaakt de gemeente Nijmegen haar taak om een gezonde en schone samenleving te creëren en te behouden. Onbewust worden de inwoners van Nijmegen namelijk aangezet tot gedrag dat slecht is voor mens en milieu. Thijs Verwijmeren, docent Sociale- en Cultuurpsychologie aan de RU, legt uit hoe dat kan: ‘Mensen denken vaak dat reclames hen alleen via een bewuste, directe manier beïnvloeden: koop deze auto, want dit is de beste.’ Volgens Verwijmeren denken mensen daarom dat het makkelijk is om weerstand te bieden tegen reclame en dat reclames waar ze geen aandacht voor hebben geen effect hebben. Hij vervolgt: ‘Veel reclames beïnvloeden de consument echter onbewust en indirect, bijvoorbeeld door het product of merk te associëren met een fijn gevoel.’ Deze manier van beïnvloeden werkt volgens de psycholoog ook als je weinig aandacht hebt voor de reclame: ‘Doordat de beïnvloeding onbewust gaat is het bieden van

weerstand hiertegen veel moeilijker.’ Daarnaast maakt herhaling het de consument ook moeilijker om weerstand te bieden.

In de publieke ruimte zijn vaak veel dezelfde commerciële boodschappen te zien, zoals die van McDonald’s. ‘Als je met trek door de stad loopt, beïnvloeden deze reclames waar je gaat eten, ook al heb je die niet bewust waargenomen’, vertelt Verwijmeren. Het toelaten van commerciële boodschappen die bewust of onbewust een ongezonde of milieuonvriendelijke levensstijl promoten in de openbare ruimte gaat in tegen de taak van de gemeente. Verwijmeren onderschrijft dit: ‘Het is gek dat de gemeente investeert in projecten om mensen gezonder te laten eten, terwijl ze tegelijkertijd dit soort reclames een plek geeft.’

‘Veel reclames beïnvloeden de consument door het product of merk te associëren met een fijn gevoel.’

Een kritisch tegengeluid Reclames in de publieke ruimte zetten de Nijmegenaar niet alleen aan tot een ongezonde en milieuonvriendelijke levensstijl. Door de constante herhaling van dezelfde berichten in de publieke ruimte zonder kritisch tegengeluid wordt deze levensstijl ook genormaliseerd. Als oud-medewerker van een reclamebedrijf legt Dekeyser uit hoe dat kan: ‘Het grondbeginsel van zo’n bedrijf gaat in tegen het idee van zelfkritisch zijn. Er zal daarom nooit een tegengeluid komen op de consumentenmaatschappij.’ Dit acht Dekeyser gevaarlijk: ‘Ik zou het geen propaganda noemen, maar cumulatief bemoeilijkt het ons vermogen om alternatieve maatschappijen te verbeelden.’

Bovendien is er geen tegengeluid te horen in de publieke ruimte. Dat komt doordat het plaatsen van boodschappen nu alleen is weggelegd voor diegenen met het grootste vermogen. ‘De reclames van grote bedrijven zijn daarmee vrijwel de enige uitingen die zichtbaar zijn’, verduidelijkt Dekeyser.

Daan Moerkerk, raadslid voor GroenLinks in Nijmegen, heeft

zich daarom vorig jaar uitgesproken tegen reclames in de stad. ‘We moeten mensen bewuster maken van hun keuzes en de openbare ruimte niet enkel toevertrouwen aan commerciële partijen die ons proberen te verleiden om de aarde te verknallen’, stelt hij. De publieke ruimte zou juist een kritische kijk op onze levensstijl niet in de weg moeten staan. Met het verbieden van commerciële boodschappen in de publieke ruimte is er meer plek voor kunst of meningsuitingen. Zo kan de gemeente Nijmegenaren alternatieve blikken op de wereld bieden.

Commerciële boodschappen stimuleren ongezond en milieuonvriendelijk gedrag.

Kosten en baten Door commerciële boodschappen in de publieke ruimte te verbieden zal de gemeente inkomsten mislopen. Dekeyser stelt echter dat juist het weren van reclames uiteindelijk meer zal opleveren: ‘Reclames die ongezond eten en drinken promoten leiden uiteindelijk tot hogere kosten in de gezondheidszorg.’ Hij vervolgt: ‘Daarnaast is er ook een negatieve ecologische invloed van reclame. Commerciële boodschappen voor vliegreizen of auto’s zorgen namelijk voor meer uitstoot van broeikasgassen.’ In eerste instantie komen deze kosten bij nationale overheden terecht, maar de decentralisatie van de gezondheidszorg in de afgelopen decennia wijst erop dat dit soort kosten uiteindelijk toch bij de gemeenten belanden. De schade aan het klimaat en de slechte gezondheid van de bevolking kosten meer dan de reclames op korte termijn opleveren.

Commerciële boodschappen stimuleren ongezond en milieuonvriendelijk gedrag. Daarnaast zorgt reclame ervoor dat Nijmegenaren moeilijk kritisch kunnen reflecteren op hun huidige levensstijl. Om een gezondere en milieuvriendelijkere levensstijl te bieden aan Nijmegenaren moet de gemeente commerciële boodschappen uit de publieke ruimte verbannen: Just do it. ANS

8

OVER DE KOOK tekst Maan Heijthuijsen en Mo Quirijnen afbeeldingen Mo Quirijnen

Dit is de rubriek voor echte fijnproevers. ANS bedenkt iedere editie een bepaald thema en een budget voor een gerecht. Het is aan de student om de uitdaging aan te gaan en een hoogstaand staaltje kookkunst te laten zien. Staat de student nog aan het begin van zijn bachelor of is hij al een masterchef? Deze keer: Hand in hand koken.

L

oes (21, Sociologie) en Tom (23, Conflictstudies) schieten gelijk in de lach als ze de uitdaging te horen krijgen: ze moeten hand in hand boodschappen doen en koken. Het koppel is al twee jaar samen, maar toch lopen ze ietwat ongemakkelijk met verstrengelde vingers de Coop binnen. Loes wordt een handje geholpen bij het kiezen van een recept door haar huisgenoot, die ze tegenkomt bij de versafdeling. ‘Zij gaat pasta maken met avocado, tomaat, vegetarische spekjes en mozzarella. Dat kunnen wij ook doen,’ zegt ze enthousiast. Zoekend naar de desbetreffende ingrediënten, merken ze dat het niet heel fijn is om zo liefdevol boodschappen te doen. ‘Het is voornamelijk heel onhandig’, geeft Tom aan. Loes is opgelucht dat het zo rustig is, anders was het veel moeilijker geweest om langs andere mensen te manoeuvreren.

Eenmaal aangekomen in de keuken duurt het even voordat ze een compensatiestrategie hebben gevonden voor hun missende hand. Hun uiteindelijke manier van samenwerken is chaotisch, maar toch lieflijk en geduldig. De scherpe messen zorgen voor een extra uitdaging. ‘Het topje van je vinger kun je wel missen toch?’, vraagt Tom op bijdehante toon aan Loes tijdens het snijden van de knoflook. Loes antwoordt lachend dat ze die al mist: ze had zich de dag van tevoren

ook al in haar vinger gesneden. Ondanks haar talent voor ongelukjes verloopt het snijden van de groenten soepel. De avocado’s zorgen echter wel voor een probleem. De ronde vorm van de groente zorgt voor onhandig snijwerk. Met beide handen pakken ze deze uitdaging aan. Tom houdt de avocado vast terwijl Loes er blokjes uitsnijdt.

Gedurende dit proces staat Tom doodsangsten uit. ‘Doe alsjeblieft voorzichtig’, smeekt hij Loes meerdere keren.

Budget: Tien euro voor vier personen Boodschappen: Pasta, avocado’s, tomaten, mozzarella en

vegetarische spekjes Overige toegestane ingrediënten: water, olie, knoflook, ui, peper en zout

De groenten en spekjes liggen inmiddels in de pan. Het stel legt vervolgens de laatste handen aan hun creatie door tijm toe te voegen. Wanneer de pasta klaar is om afgegoten te worden, roept Loes verschrikt uit: ‘Kut, ik heb geen vergiet!’ Gelukkig heeft het stel een plan achter de hand. Terwijl zij allebei een handvat van de pan vastpakken, gebruiken ze hun vastgeklampte handen om de deksel vast te houden. Het water kan zo verrassend soepel uit de pan vloeien. Ten slotte voegt het stel de mozzarella toe terwijl zij lachend Italiaanse handgebaren maken.

Nadat de pan pasta met enige moeite op tafel is gezet, mogen Loes en Tom eindelijk hun handen los laten. Het stel is best tevreden over hoe soepel het ging. ‘Ik denk dat we met name een goed recept hebben uitgekozen om te maken’, geeft Loes met een zelfbewust lachje toe.

IS DE SMAAK RAAK? Het uiteindelijke resultaat van Tom en Loes is een heerlijk studentenmaal, bereid met extra liefde. Het met tijm en knoflook gekruide pastagerecht was simpel, maar wel erg lekker. Het hele kookproces duurde langer dan verwacht, dit werd echter goedgemaakt door de gezellige sfeer tijdens het bereiden van de maaltijd. Een minpunt zijn de grof gesneden stukken tomaat. Dit kan nog door de vingers worden gezien, maar de creativiteit van Loes en Tom stond ook op een laag pitje. Hoewel hun liefdevolle samenwerking goed verliep, hebben ze het zichzelf makkelijk gemaakt door een simpel recept van een huisgenoot te stelen. ANS

Resultaat: pasta met extra liefde Sterren: 3/5

36e jaargang

Schröder, Marjolein Smetsers, Tom Steenblok, Michelle Tang, Ellen Theuws, Freek van Til, Floor Toebes, Loïs Verkooijen, Irene Wilde en Eline Zoutdijk.

Hoofdredactie Delphine Broasca en Simon Swelsen Lay-out Simon Swelsen Redactie Thijs Meeuwisse, Jip Meijers, Gian Oerlemans en Philip Schröder Logodesign voorpagina Noah Kleijne Medewerkers Sanne Breedveld, Maan Heijthuijsen, Tess Hollander, Twan van Lith, Tijn Dagelijks bestuur Melisa Kurt (penningmeester), Begüm Çilsal (secretaris) en Tuana Manche, Matthijs Roddenhof, Marieke van Ruiten en Tom Steenblok en Mo Quirijnen. Öztürk (voorzitter) Illustraties Ande Cremers, Anna van de Kolk en Inge Spoelstra Druk Flevodruk Harlingen BV Foto’s Sonja Kwakkel Uitgave, abonnementen en advertentie-acquisitie Columnist Claire Vaessen Stichting MultiMedia: stichtingmultimedia@gmail.com Verbeeld Ande Cremers en Ester van der Wal Redactieadres Eindredactie Sanne Breedveld, Jochem Bodewes, Mara Burgstede, Pim Dankloff, Britt DuiHeyendaalseweg 141 jzer, Naomi Habashy, Maan Heijthuijsen, Twan van Lith, Tijn Manche, Julia Mars, Julia Meilink, 6525 AJ Nijmegen Gian Oerlemans, Jean Querelle, Mo Quirijnen, Matthijs Roddenhof, Marieke van Ruiten, Philip Mail: redactie@ans-online.nl