ANS-krant 3 (J36)

Algemeen Nijmeegs Studentenblad ans.online ANS_online Editie 3 - 25 september 2021

2

Nieuws Door stijgende energieprijzen zullen ook zij die huren bij SSH& een stijging in de energielasten kunnen verwachten.

3

Column Dwalend naar dispuutsdames

5

Van het lijf ‘Om minder op te vallen, kleedde ik me vroeger meer hoe van jongens wordt verwacht dat ze zich kleden.’

Opinie

8

Over de kook Het is aan de student om een hoogstaand staaltje kookkunst te laten zien.

Deze keer: international kookt Hollands.

‘ALSO FOR INTERNATIONALS’

illustratie Evelien Denneman

Tijdgeest Ooit kronkelde ze alleen nog onder de mouwen van zeelieden en misdadigers uit.

Tegenwoordig wordt de tattoo door een veel bredere bevolkingsgroep op handen, voeten en een sporadische binnenkant van de lip gedragen. Pagina 7: zullen meer mensen deze trend opprikken?

illustratie Ande Cremers

Email redactie@ans-online.nl Adres Heyendaalseweg 141 6525AJ Nijmegen

Interview Schrijver Lale Gül zag haar leven binnen een paar dagen veranderen toen ze haar debuutroman Ik ga leven publiceerde.

Pagina 5: Hoe is een stil meisje dat haar zaterdagen spendeerde op de Koranschool gedurende haar studiejaren veranderd in een religie-kritische auteur? foto Faye Westen

2

COMMENTAAR

Nieuws Nijmegen

Stijging energielasten van 30% voor SSH&-huurders Door de stijging van de energieprijzen zal iedereen meer moeten betalen voor gas, water en licht. Dit geldt ook voor studenten. Zij, die huren bij SSH&, zullen een stijging van ongeveer dertig procent kunnen verwachten met de ingang van het nieuwe jaar. Deze stijging voorspelt de energieleverancier die alle complexen van SSH& voorziet van energie.

Onterechte afwijzing Een van je huisgenoten heeft een nieuwe kamer gevonden en jij blijft ten einde raad achter. Hoe ga je ooit een nieuwe vinden die net zo leuk is? Jij en je huisgenoten besluiten om een erg gedetailleerde beschrijving van de toekomstige bewoner bij de advertentie op Facebook te plaatsen. Zo filter je er namelijk al het grove vuil meteen uit. ‘Hallo toekomstige huisgenoot’, begin je het bericht.

‘Wij zijn op zoek naar een gezellige man met bonte sokken, stijl blond haar en een eigen waterkoker.’

Tevreden kijk je naar de omschrijving en plaats je het online.

Terwijl je zit te genieten van de Spaanse nazomerzon zie je een leuk berichtje op Facebook voor een kamer in Nijmegen verschijnen. Daar waar jij de aankomende jaren zal gaan studeren. De omschrijving lijkt op jouw lijf geschreven: je hebt je haar net geblondeerd. Ondanks de vele eerdere gefaalde hospiteerpogingen begin je enthousiast te typen.

Dit keer pak je het anders aan, je grote vriend Google Translate zal het bericht voor je vertalen zodat je een grotere kans maakt op die kamer met Nederlandstaligen. ‘Ik ben een man met een leuke sfeer en zoek een kamer te huren. Mijn hobby’s zijn tatoeages en erfgoed en ik ben een rebel.

Daarom ik denk ik pas perfect in uw huis.’

Tussen de 357 reacties die jullie in een uur hebben ontvangen is de opdracht om de perfecte huisgenoot te kiezen nog niet zo makkelijk. ‘Wat hebben we het toch zwaar…’, verzucht een van je huisgenoten, waarop je instemmend knikt. Toch springt er een mailtje voor jou tussenuit. Een rebel met tatoeages die houdt van erfgoed zou zomaar eens je oude huisgenoot kunnen vervangen. Er is geen twijfel over mogelijk dat deze jongeman wordt uitgenodigd op de hospiteeravond.

Na een lange reis vanuit Costa del Sol bel je aan bij het herenpand. Hoewel je de verbaasde blikken van de huisgenoten wel zag toen je jezelf in het Engels voorstelde, geef je de moed nog niet op.

Het gesprek voelt vertrouwd. Jullie praten elkaar de oren van het hoofd over tatoeages en rebellie.

Voordat je het doorhebt, is de avond voorbij. Vol vertrouwen verlaat je met een glimlach het huis.

‘Wat een leuke jongen’, zegt je tegen je andere Nederlandse huisgenoten, zodra de international het huis uit is. Je kan jezelf wel voor je kop slaan omdat je bent vergeten ‘NO INTERNATIONALS’ bij de kameradvertentie te zetten. De beslissing voor de nieuwe huisgenoot is dan ook niet moeilijk: het wordt de blonde Achterhoeker, want die heeft toch zoveel reistijd.

De hoofdredactie

Volg ANS op Instagram

De wooncorporatie SSH& laat studenten een maandelijks vast bedrag betalen voor de energielasten. Nu de energieprijzen stijgen, betekent dat dat ook de maandelijkse kosten voor studenten zullen stijgen. ‘Deze zullen, volgens onze energieleverancier, ongeveer met dertig procent stijgen’, vertelt Marco Schoofs, manager Strategie en Wonen bij SSH&.

De wooncorporatie heeft een inschatting gemaakt wat dat in euro’s betekent. ‘Per maand kunnen de kosten met vijftien tot twintig euro stijgen’, vertelt Schoofs. ‘Dit hangt er vanaf waar je woont.’ Tot het einde van het jaar zal er voor de huurders niks veranderen. ‘SSH& heeft namelijk een afspraak over een vaste prijs met de energieleverancier tot het einde van 2021’, zegt de manager.

Kosten laag houden Om de kosten per maand laag te houden kunnen zowel studenten zelf als SSH& maatregelen treffen. ‘Onze huurders betalen per maand een vast voorschot, wat is gebaseerd op een geschat verbruik’, stelt Schoofs. ‘Als de kosten stijgen,

komt dit bedrag niet meer uit en krijgt de student bij afrekening een hogere rekening’, legt hij uit. Schoofs gaat verder: ‘Studenten kunnen dus hun gedrag veranderen waardoor ze energie besparen. Op die manier kunnen de kosten wat worden teruggedrongen.’

Daarnaast geeft de manager aan dat SSH& ook maatregelen neemt om zo min mogelijk energie te laten lekken. ‘Op diverse locaties hebben we al isolerende maatregelen getroffen’, zegt hij. Ook wordt bij sommige SSH&-panden gebruik gemaakt van alternatieve energievormen zoals zonnepanelen.

‘Per maand kunnen de kosten met vijftien tot twintig euro stijgen’ ‘De stijgende energieprijzen hebben op deze locaties daardoor minder effect’, vertelt Schoofs.

Er is hoop Ondanks de prijsstijging moeten we vooral niet in paniek raken, zo stelt de manager. ‘Onze energieleverancier heeft ons verteld dat de prijzen relatief snel weer kunnen dalen als er sprake is van een zachte winter’, legt hij uit. Door een zachte winter blijft de vraag naar energie namelijk redelijk laag.

‘Hierdoor kunnen energieleveranciers hun voorraden al snel weer op peil hebben’, aldus Schoofs. ‘De periode waarin er hogere tarieven worden gevraagd kan dus meevallen.’

Delphine Broasca

Radboud Universiteit

Radboud Erfgoed vereeuwigd in een doeboek Op 3 oktober trapte het Erfgoedfestival Gelderland af in De Vereeniging. Dit festival probeert het erfgoed van Gelderland tussen 3 en 31 oktober onder de aandacht te brengen. Als een van de tien kunstenaars presenteerde cabaretière Katinka Polderman het resultaat van het verblijf op haar erfgoedlocatie: de afdeling bijzondere collecties van de bibliotheek van de Radboud Universiteit. ANS sprak met de cabaretière over haar project.

In de artiestenfoyer van De Vereeniging staat Katinka Polderman te wachten. Naast een kan koffie en thee staat er een jaloersmakend grote bak vol zakjes chips op de bar. Op de achtergrond zegt een medewerker: ‘Pak er maar twee, je hebt vandaag zo hard gewerkt.’ Een jong meisje heeft duidelijk de dag van haar leven, met haar twee zakjes chips. Gekleed in een vrolijk gekleurde blouse neemt Polderman plaats op een van de vele stoelen en begint ze over het project te vertellen.

Toen de cabaretière werd gevraagd om mee te werken aan het Erfgoedfestival, kreeg ze de volgende opdracht: ‘Dompel je in het erfgoed onder en maak daar iets van.’ Zich onderdompelen mocht ze in de kilometerslange collectie van het Radboud Erfgoed: een verenigde collectie van de Universiteitsbibliotheek, het Katholiek Documentatiecentrum en het Universiteitsarchief.

Daarbij kreeg ze hulp van neerlandicus dr. Sophie Reinders. ‘Ik hou van boeken, taal en plaatjes, maar ik weet er niets van af.

Reinders weet wel hier wel veel over, dus dat was fijn’, vertelt Polderman blij. ‘Zij kon me bepaalde kanten op duwen, meer context geven en verbanden voor mij leggen.’

Van erfgoed naar doeboek Reinders en Polderman ontmoetten elkaar begin juni voor het eerst. ‘Ja, dat is een beetje rommelig begonnen’, zegt Polderman lachend. ‘Door de coronamaatregelen was de universiteit dicht, waardoor het moeilijk was om samen te komen. We konden bijvoorbeeld niet met elkaar in een ruimte zitten.’ Dat bleek gelukkig geen onoverkomelijke ramp te zijn. ‘Veel boeken zijn gedigitaliseerd, dus zijn we maar gewoon gaan klikken’, vertelt Polderman enthousiast.

Nadat alle interessante boeken werden aangevraagd, zijn Reinders en Polderman de hele zomer iedere week naar Nijmegen gekomen om de boeken te bekijken. Ze hebben ook in het depot zelf rondgeneusd. ‘Dat is vijf kilometer aan boeken, met van die prachtig oude ruggen. Fantastisch, vond ik dat.’ De cabaretière kijkt net zo enthousiast als het meisje en haar zakjes chips. ‘Er mogen in het depot van Radboud Erfgoed maar een paar mensen komen, dus het was echt grandioos dat wij er werden losgelaten.’ Gaandeweg ontstond er een idee. De collectie is zo veelzijdig dat er werd gekozen voor het maken van een doeboek. ‘Dit idee kwam in ons op omdat je daar al die gekke dingen in kwijt kunt’, legt Polderman uit.

Voor een aantal praktische tips over het drukken van een boek, mailde Polderman met Uitgeverij Loopvis. ‘Hoewel het elf uur ’s avonds was toen ik mailde, kreeg ik direct een reactie terug: ze wilden ons boek uitgeven.’ Zo beschikten Reinders en Polder-

man ineens over een uitgever en een vormgever. ‘Het is echt een uit de hand gelopen project, want het is vrijwel onmogelijk om binnen twee maanden een boek in elkaar te zetten. Het is dus toch gelukt’, vertelt ze opgelucht. Vanaf 20 oktober ligt het boek dan ook in de boekhandel.

Olie van puppy’s en regenwormen In het doeboek is het erfgoed op verschillende manieren verwerkt. ‘We hebben bijvoorbeeld van een ridder uit een oude atlas een bouwpakket voor een trekpopje gemaakt. Er is ook een woordzoeker met middeleeuwse lettertjes. God, er staat zoveel in’, zucht Polderman. Ze denkt even na en noemt dan nog een paar voorbeelden. Zo is er een zoek de verschillen, met een prachtige afbeelding uit een kostuumplatenboek. Ook is een van haar favoriete boeken terug te vinden in het doeboek. Het is een huishoudelijk woordenboek uit de achttiende eeuw, geschreven door M. Noël Chomel. ‘Er staan van die gore dingen in, zoals een soort papje van poep maken tegen keelpijn. Dat vind ik een heel leuk boek.’ Chomels recept voor een olie van puppy’s en regenwormen is in het doeboek te lezen.

Naast al dit soort grappige dingen, staat er ook veel informatie over het gebruikte erfgoed in het doeboek. Polderman vertelt dat dit het werk van Reinders is: ‘Zij heeft onderzoek gedaan en er staat her en der een kadertje met informatie over het boek, de tijd of de schrijver.’ Achterin het doeboek staat ook een hele bronnenlijst van alle plaatjes uit het boek. ‘Als mensen dan een mooi plaatje zien, kunnen ze zo opzoeken van wie het is. Ik hoop dat dit een aanzet is tot verdieping.’

Een breed toegankelijk boek ‘Erfgoed… dat vind ik een beetje suf klinken’, bekent Polderman. ‘Het klinkt als zo’n museum waar een paar oude landbouwwerktuigen in de schuur hangen die je kunt bekijken. Het is echter veel boeiender dan dat.’ Om dit aan zoveel mogelijk mensen te laten zien, is het doeboek een breed toegankelijk boek geworden. ‘Het is sowieso een doeboek voor volwassenen, maar wat oudere kinderen zullen het ook wel leuk vinden.

Mensen die bijvoorbeeld van een geintje houden, die graag knutselen, die graag lezen of geïnteresseerd zijn in geschiedenis: er staat voor iedereen wel wat in.’

Polderman vertelt dat hun doel is om zoveel mogelijk mensen enthousiast te maken over het erfgoed in het doeboek: ‘We willen iedereen laten zien hoeveel mooie oude boeken er zijn en wat je er allemaal mee kan.’ Het depot van Radboud Erfgoed is voor de normale sterveling niet te bezoeken. Op de vraag of dit breder toegankelijk moet zijn, antwoordt Polderman: ‘Ja en nee. Het ene boek is natuurlijk niet zo kwetsbaar als het andere boek, maar als er maar genoeg mensen aan zitten, dan worden ze vanzelf kwetsbaar.’ Ze glimlacht: ‘Ik gun het iedereen, maar ik gun het de boeken niet.’ Gelukkig kunnen geïnteresseerde studenten en andere mensen wel digitaal kennismaken met het Radboud Erfgoed: ‘Er bestaat een hele mooie site, daar zijn talloze boeken te vinden die je kunt bekijken.’ Jip Meijers

3

HET LAATSTE OORDEEL tekst Michiel Copal en Erwin van Eckveld

Duffe opsommingen of ultiem entertainment?

ANS verschanst zich in de collegebanken om een genadeloos oordeel te vellen over het onderwijs aan de RU. STUDIE :

Filosofie

COLLEGE :

Feminist Classics, dinsdag 5 oktober 15:30 – 17:15, hybride

DOCENT :

Dr. K. B. Smiet

EINDCIJFER:

UITSTRALING : Liefdevolle chaoot PUBLIEK :

Snel afgeleide Simone de Beauvoirs

INHOUD :

John Stuart Mill: een ruimdenkende

idealist of gewoon een egoïstische eikel?

D

oor de deuren van de collegezaal in het Maria Montessorigebouw druipen zo’n dertig natgeregende studenten binnen.

Dr. K. B. Smiet loopt al driftig op en neer en ze treft haar laatste voorbereidingen om het college Feminist Classics op tijd te beginnen. Dat mislukt wanneer mevrouw Smiet vlak voor aanvang de zaal verlaat. Een student ergert zich: ‘Waarom kan deze vrouw nooit op tijd beginnen?’

De eerste paar minuten staat Smiet met de studentassistent te fronsen voor de computer. Het lukt ze niet om de audio van de Zoommeeting aan te krijgen. ‘Vrouwen en technologie gaan nooit samen’, grapt een jongeman die dit vak duidelijk goed kan gebruiken. Exact zeven minuten en achtentwintig seconden te laat begint Smiet aan haar college. In dit college staat John Stuart Mills literaire werk The Subjection of Women centraal. Zonder bijster veel enthousiasme worden enkele dia’s over het leven van Mill opgedreund. Door het droge oplezen van de dia’s hebben sommige studenten zichtbaar moeite om hun aandacht bij de les te houden. Op een hoop laptops staat WhatsApp Web open, iemand vergelijkt goedkope vluchten en een ander is leesboeken aan het bestellen.

Op de momenten dat Smiet een uitstapje maakt om iets

uit te leggen, verschijnt er een twinkeling in haar ogen.

Haar sterke didactische vaardigheden komen dan boven water, waardoor enkele studenten zelfs aantekeningen beginnen te maken.

Na een korte pauze is het alsof er een frisse wind door het lokaal waait, die zowel docent als student tot leven laat komen. Smiet brengt met veel bravoure en grote armgebaren een discussie op gang: is John Stuart Mill een feminist? De eerste Dolle Mina steekt haar hand op.

Enthousiast sprint de studentassistent door de zaal om de microfoon onder haar neus te duwen. Mina vindt Mill geen echte feminist: ‘Hij schrijft een feministisch boek samen met zijn vrouw, maar zet vervolgens alleen zijn eigen naam op de voorkant.’ Smiet knikt instemmend en vraagt of iemand daar anders over denkt. De volgende drie sprekers zeggen eigenlijk precies hetzelfde. De discussie blijft daardoor vrij vlak, want Smiet biedt iedereen de ruimte om dezelfde mening te verkondigen. Eindelijk wordt er dan iemand gevonden die tegen de stroming in durft te gaan: ‘Mill was voor zijn tijd al erg vooruitstrevend.’ Ook dat vindt ze een mooi antwoord. Smiets hartelijkheid en passie zorgen ervoor dat men op een regenachtige dinsdag, ondanks de saaie start van het college, met een warm gevoel huiswaarts keert. ANS

STUDENTENMOMENTJE Eerstejaars Claire Vaessen verruilt het vertrouwde Culemborg voor het spannende Nijmegen.

Het studentenleven dat op haar staat te wachten zit boordevol nieuwe ervaringen. In haar column verbeeldt zij een typische studentensituatie. Door tussen haar gedachtes en de werkelijkheid heen te bewegen, maakt ze een heuse momentopname.

Dwalend naar dispuutsdames Het was maandagavond en je kon een speld horen vallen op de Grote Markt. Hier en daar zat een verdwaalde terrasser, maar de drie meiden met wie ik had afgesproken waren nergens te bekennen. De maan had het al goed en wel van de zon overgenomen en deelde zijn podium met de koplampen van een onheilspellend busje. Een enkele fietser was bezig met waar ik naar verlangde: het plein verlaten.

Een week eerder was ik aanwezig bij een cocktailavond van een onafhankelijk damesdispuut. Inmiddels had ik besloten dat een dispuut niets voor mij is, maar toch had ik deze avond afgesproken met drie vriendelijke meisjes die ik daar had ontmoet. Na vijf zoete drankjes waren we er namelijk van overtuigd een vriendschap voor het leven te hebben gemaakt. We zouden elkaar zeker weten nogmaals zien. Nu ik nuchter op de Markt stond en een koud briesje zijn entree maakte, begon ik daar echter aan te twijfelen.

Ik probeerde me de karakters van de dispuutsdames zo goed mogelijk voor de geest te halen, maar realiseerde me dat ik vrijwel niets van ze wist. Ik kon me bijvoorbeeld niet precies herinneren hoe ze heetten. Laat staan dat ik wist of het chronische telaatkomers waren, of mensen die afspraken vergaten. Of nog onwenselijker: mensen die kersverse vriendschappen als de onze zó onbelangrijk vonden dat ze me vanavond lieten zitten.

Ik speurde nogmaals het plein af, maar naast de avondwandeling van een oud koppel en het knipperen van een slecht werkende straatlantaarn viel er weinig te bewonderen. Tot mijn opluchting verbrak mijn vrolijke ringtone de stilte. ‘We zijn bij Van Buren gaan zitten, want de Markt zag er niet zo gezellig uit’, klonk het aan de andere kant van de lijn. Ik gaf ze groot gelijk. Het gegalm van de kerkklok herinnerde me eraan dat ik zelf een chronische telaatkomer ben en dat de meisjes het volste recht hadden gehad om alvast ergens neer te strijken.

Na een paar minuten trappen en een traditiegetrouw moeizame zoektocht naar een fietsparkeerplek, zag ik de vaag bekende silhouetten druk in gesprek. Het licht van de warmtelamp boven hun tafeltje onthulde een drietal halfvolle wijnglazen en een dito fles.

Opgetogen begroette ik de meiden, maar meteen aansluiten leek me een slecht idee.

Eerst even naar het toilet om op WhatsApp hun namen te checken.

tekst Claire Vaessen illustratie Inge Spoelstra

4

Opinie

‘ALSO FOR INTERNATIONALS’ tekst Jochem Bodewes en Tom Steenblok illustratie Evelien Denneman

De krappe kamermarkt leidde begin dit collegejaar tot problemen onder internationale studenten. Zij hadden grote moeite met het vinden van een woonruimte, maar kregen amper de kans om te hospiteren bij Nederlandse huizen. Nijmeegse studentenhuizen moeten zich meer openstellen voor internationale studenten.

V

oor elke kamerzoekende is het in het begin van het collegejaar een enorme uitdaging om een woonruimte te vinden. Waar de meeste Nederlandse studenten de universiteit nog kunnen bereiken door vanuit hun ouderlijk huis op en neer te reizen, zitten internationals echt in de penarie. Zo ook de Cypriotische Panagiotis Stavrou, die sinds april tevergeefs op zoek is naar een vaste kamer. Midden oktober moet hij uit de accomodatie van Airbnb waar hij een tijdlang woonde. ‘Ik heb geen idee waar ik vanaf dan heen moet.’

Naast het gemis van een ouderlijk huis in Nederland staan de 2.300 internationale studenten in Nijmegen al 1-0 achter wanneer zij op zoek gaan naar een kamer. Kreten als ‘NO INTERNATIONALS’ of ‘ONLY DUTCH STUDENTS’, zijn veelvoorkomend in kameradvertenties op Facebook. Dit maakt de zoektocht voor buitenlandse studenten uitzichtloos. Juist Nederlandse studentenhuizen kunnen hen dus een oplossing bieden. Zij moeten zich meer openstellen voor internationale studenten.

Achterstanden Het eerste jaar van hun studie krijgen internationals nog gegarandeerd een jaarcontract aangeboden door de universiteit en de SSH&, dat ze tot 21 november ook nog tot het eerste semester kunnen verkorten. Logischerwijs hebben de meeste internationale studenten voor die datum nog geen nieuwe kamer gevonden. De buitenlandse studenten gaan dus veelal pas vanaf april, wanneer het einde van hun contract nadert, op zoek naar een nieuwe kamer. In deze periode komt ook de stroom Nederlandse kamerzoekers op gang waardoor het vinden van een nieuwe woonruimte voor de buitenlandse studenten lastiger wordt. Daarnaast vertrekken internationals in de zomer vaak naar hun thuisland om daar de vakantie door te brengen. Dat maakt het, opgeteld bij de krappe kamermarkt, nog moeilijker om een kamer te vinden. Het is vanuit het buitenland namelijk niet mogelijk om te bezichtigen, wat voor veel kamers een vereiste is. Bij terugkomst in Nederland staan de buitenlanders helaas ook machteloos. Veel Nederlandse studentenhuizen laten hen niet toe, enkel vanwege hun nationaliteit. Stavrou vertelt dat hij zich hierdoor oneerlijk behandeld voelt. Op de kamermarkt voeren internationalen als hij nu een ongelijke strijd tegen hun Nederlandse medestudenten.

Studentenhuizen: de reddingsboei Naast Nijmeegse studentenhuizen zou de universiteit ook verantwoordelijk kunnen worden gehouden voor de kamerproblematiek onder internationals. Wanneer zij alle buitenlandse studenten ook na hun eerste studiejaar huisvesting aanbiedt, zou de openstelling van de Nijmeegse studentenhuizen vanzelf overbodig worden. Elco van Noort, tot voor kort manager internationalisering van de Radboud Universiteit (RU), noemt dat de RU al vrijwel alles doet om internationals een kamer te bieden: ‘Op dit moment gaan we al alle contacten langs om te vragen of er beschikbare kamers zijn.’

Hij stelt dat er zelfs als laatste redmiddel wordt nagedacht om containers op de campus te plaatsen.

Een stop zetten op de toestroom van de internationals is volgens Van Noort geen oplossing voor het woonprobleem van die groep. Of dit nou voortkomt uit de financiële afhankelijkheid van de collegegelden, het belang voor de internationale academische gemeenschap of de vrijheid om onderwijs te volgen in Nijmegen: de RU blijft de komende jaren studenten vanuit de hele wereld verwelkomen. Dat die studenten dan wel of geen huisvesting kunnen vinden na hun eerste jaar in Nijmegen is blijkbaar van minder belang voor de universiteit. Het zal daarom toch op de Nijmeegse studentenhuizen moeten aankomen om de internationals de komende jaren een kans te bieden op een kamer buiten het aanbod dat de RU al doet.

Een andere partij die wordt aangekeken op de penibele woonsituatie van buitenlandse studenten is de SSH&. Om naast Nederlandse studenten ook internationals genoeg kamers te bieden, is de huisvester echter afhankelijk van de grond die ze van de gemeente Nijmegen krijgt toegewezen.

Voor 2030 mag de SSH& duizend wooneenheden bijbouwen,

maar volgens Studentenhuisvestingsmonitor Kences is het al duidelijk dat dat niet volstaat om het algemene Nijmeegse tekort op te lossen. Bovendien verhuurt SSH& al een vierde deel van haar 4.200 wooneenheden aan internationale studenten, terwijl deze groep maar een tiende van de Nijmeegse studentenpopulatie vormt. Zodoende is het onmogelijk om internationale studenten op korte termijn meer kans op een kamer te bieden. Nijmeegse studentenhuizen hebben die mogelijkheid daarentegen al bij de eerstvolgende hospiteeravond die wordt gepland. Op dit moment zijn zij de enige die de deur op slot houden voor internationals.

Op dit moment zijn Nijmeegse studentenhuizen de enige die de deur op slot houden voor internationals.

Do you speak Netherlands?

Naast het feit dat de openstelling van Nederlandse studentenhuizen broodnodig is voor internationals, heeft de Nijmeegse studentengemeenschap er ook profijt van. Zelf zien bewoners dat nu nog anders: ‘Wij hebben liever geen internationals in huis omdat we denken dat die toch minder

studentikoos zijn dan Nederlandse studenten’, vertelt een derdejaars student. De reden voor uitsluiting is volgens hem dus het verschil in studentencultuur tussen Nederlanders en internationals. Een tweedejaars student die eveneens in een Nederlandstalig studentenhuis woont, noemt het taalverschil als reden om internationals niet uit te nodigen. ‘Ik ervaar het als zeer discriminerend dat wij als buitenlandse studenten worden buitengesloten omdat we de taal niet spreken’, reageert Stavrou daarop. Bovendien is het niveau van het Engels van Nederlandse studenten al hoog genoeg om met internationals om te gaan. Wanneer zij buitenlandse studenten niet langer uitsluiten, kunnen ze uit een grotere groep studenten een huisgenoot kiezen die wel thuis is in de Nijmeegse studentencultuur. Het is immers onmogelijk dat internationals allemaal niet ‘studentikoos’ genoeg zijn. De luide feesten op Hoogeveldt, waar veel hen wonen, geven in ieder geval wel dat idee.

Nijmeegse studentenhuizen hebben de macht om de kamerzoektocht van internationale studenten aanzienlijk makkelijker te maken. Gezien de benarde situatie waarin deze groep momenteel verkeert, is het des te urgenter dat de Nederlandstalige Nijmeegse studentengemeenschap ze niet langer uitsluit van hospiteeravonden. Voor Stavrou zou dit naast een gezellig huis ook voor rust kunnen zorgen: ‘Studeren is al stressvol genoeg: ik hoef niet ook nog dakloos te zijn.’ ANS

5

VAN HET LIJF

Wie : Bram Wissink, vijfdejaars Geschiedenis

Stijl : Bloemenblouse en bonte sokken

Welke kledingstukken zijn kenmerkend voor jouw stijl?

‘Ik draag graag opvallende kleding, zoals gekleurde sokken en vrolijk geprinte overhemden van de kringloopwinkel. Zo houdt ik bijvoorbeeld van overhemden met gekleurde bloemen omdat die zowel mannelijk als vrouwelijk zijn. Daarnaast vind ik het mooi om mijn kleding met make-up te combineren. Zo komt het groen van de planten op mijn blouse terug in mijn oogschaduw. Verder draag en koop ik gewoon wat ik leuk vind en daarbij probeer ik gender helemaal los te laten. Het maakt mij dus totaal niet uit voor welk gender de kleding is bedoeld. De ene keer draag ik voor mannen gemaakte kleding en de andere keer kleding die voor vrouwen is gemaakt. Toch draag ik geen rokken of jurken, maar dat is meer omdat ik het bij mij niet mooi vind staan.’

tekst Simone Vlug en Marjolein Smetsers foto’s Ted van Aanholt

Heb je je altijd al non-binair gekleed?

‘Om minder op te vallen kleedde ik me vroeger meer hoe van jongens wordt verwacht dat ze zich kleden. Wel draag ik al jarenlang bonte sokken, maar die springen er tegenwoordig minder uit omdat de rest van mijn outfit ook kleurrijker is. Tijdens de lockdown zag ik minder mensen, dus durfde ik meer te experimenteren met kleding die niet per se voor mannen is bedoeld. Pas daarna kwam het besef dat ik me niet als man identificeer, maar ook niet als vrouw. Ik hoefde mijn kledingstijl toen niet meer aan te passen. Dat ik me non-binair ging kleden kwam namelijk al voor het besef dat ik non-binair was.’

Hoe is het om te winkelen als non-binair persoon?

‘In sommige winkels merk ik dat nog niet iedereen is gewend aan non-binaire klanten. Als ik bijvoorbeeld make-up koop, beginnen kassamedewerkers meteen met inpakken. Ze verwachten dat het een cadeautje is en dan moet ik uitleggen dat het voor mezelf is. Ik vind het daarom fijner om online te shoppen, want dan staren mensen me niet na als ik op de “verkeerde” afdeling naar kledingstukken zoek. Dit gebeurt vooral in het dorp van mijn ouders. Ik heb namelijk gemerkt dat het hier in Nijmegen en andere grote steden niemand iets uitmaakt wat je koopt.’

Hoe reageren mensen op de manier waarop jij je kleedt?

‘Mijn familie en vrienden vinden mijn kledingstijl fantastisch en ze zien dat het bij mij past. In het dorp waar ik vandaan kom, krijg ik soms wel negatieve reacties. Ik zie er dan ook tegenop om naar buiten te gaan als ik me daar niet kleed volgens de norm of make-up draag. Ook op Twitter krijg ik af en toe negatief commentaar.

Mensen schrijven dat ze niet begrijpen waarom ik mezelf zo voor schut zou zetten.

Daar zou ik heel erg mee kunnen zitten, maar ik druk gewoon op de blokkeerknop.

Dan is namelijk iedereen er vanaf. Omgaan met negatieve reacties is niet makkelijk, maar mijn motto blijft: trek je niks aan van wat anderen vinden en trek wel aan wat je zelf wilt.’ ANS

LALE GÜL: ‘JE BENT EEN REBEL OF JE BENT HET NIET’ tekst Loïs Verkooijen en Britt Duijzer foto’s Faye Westen

Schrijver Lale Gül zag haar leven binnen een paar dagen veranderen toen ze haar debuutroman Ik ga leven publiceerde. Daarin zet ze zich af tegen haar streng religieuze opvoeding. ‘Sinds ik naar de wereld kijk vanuit de blik van een wetenschapper zijn er te veel religieuze regels die voor mij geen sense maken.’

D

e schrijver wandelt vanuit het Hollandse hondenweer het grachtenpand van haar uitgeverij binnen. Het oude pand herinnert aan de hoogtijdagen van de VOC: een hoog plafond, grote gouden spiegels en prachtige oude schouwen met daarop, je raadt het al, een hele hoop boeken. Gül is bij Uitgeverij Prometheus kind aan huis: vrolijk begroet ze alle medewerkers en loopt daarna door naar een grote kamer met daarin nog veel meer kaften. ‘Dit is een heerlijke plek voor interviews’, zegt ze terwijl ze tussen de werken van haar voorgangers plaatsneemt.

Sinds de 23-jarige student Nederlands een bestseller schreef, heeft ze in deze ruimte flink wat interviews gehouden. Van bijstandsmoeders tot politici in Den Haag, het boek werd door iedereen gelezen. Niet allemaal waren zij blij met de verschijning van haar kri-

tische verhaal: via sociale media ontving Gül ernstige bedreigingen en ook haar ouders accepteerden haar woorden niet, waarna ze het huis ontvluchtte naar een beveiligde locatie. Er volgde zelfs een rechtszaak nadat een negentienjarige man haar bleef bestoken met foto’s van geweren en video’s van IS-propaganda. Ook docenten van haar opleiding aan de Vrije Universiteit (VU) heeft ze inmiddels achter haar broek aan, want van het schrijven van haar scriptie komt nu niet zo veel terecht. Wel is ze met drie andere projecten bezig: een dichtbundel, kinderboek en tweede roman gaan er eventueel nog van haar verschijnen, maar wat ze wil doorzetten weet ze nog niet. Daarnaast zit ze af en toe aan tafel bij Op1, geeft ze lezingen en schrijft ze wekelijks voor het Parool. Hoe is een stil meisje dat haar zaterdagen spendeerde op de Koranschool gedurende haar studiejaren veranderd in een religie-kritische auteur?

6

De duivel achterna Ik ga leven staat erom bekend een kritisch inkijkje te geven in Güls opvoeding, zowel thuis als op de conservatieve Koranschool. Als tiener had ze al vele vragen bij de leer, die niet werden beantwoord door de docenten. Veel van wat haar werd onderwezen, strookte ook toen niet met haar eigen verlangens om bijvoorbeeld uit te gaan of in een bikini te zonnen op het strand. ‘Ik kon toen nog niet de woorden vinden om dat uit te spreken’, vertelt Gül over deze periode. ‘Ik geloofde destijds in God en wilde de duivel niet achternalopen, dus deze verlangens moest ik smoren.’ De gedragsvoorschriften begonnen haar echter steeds meer tegen te staan. ‘Bij mij thuis kon je bijvoorbeeld niet met je benen over elkaar zitten als je vader er was, want dat was onbeleefd’, legt ze uit.

Gül herinnert zich hoe die twijfels over de leefregels van de islam groeiden toen zij op haar achttiende in aanraking kwam met andere denkwijzen. ‘Ik kreeg in het geheim een Nederlandse vriend, kwam bij hem thuis en zag dat het allemaal veel vrijer was daar.’ Met hem en zijn familie sprak ze regelmatig over haar geloof en begon daardoor te twijfelen aan wat logisch was. Ze vond hun leefwijze veel beter beargumenteerd dan die van haarzelf. Dit besprak ze ook met vriendinnen en tantes, die zich daar niet in herkenden. ‘Dat was frustrerend’, verzucht ze. ‘Zij zagen die vrijheidsbeperkingen nu eenmaal als onderdeel van onze cultuur, terwijl ik mij af bleef vragen waarom ik dat niet zo makkelijk kon accepteren.’ Ook vandaag de dag weet ze niet waarom zij zoveel verschilt van haar omgeving. ‘Je bent rebels of je bent het niet, denk ik’, zegt ze met een flauwe glimlach. De schrijver raakte tijdens haar studiejaren steeds meer maatschappelijk betrokken. ‘Ik ging nadenken over de reden dat Theo van Gogh is vermoord en over wat Pim Fortuyn te zeggen had. Veel mensen die conservatief gelovig zijn, staan überhaupt niet open voor die gedachtesprongen.’

‘Ik ging nadenken over de reden dat Theo van Gogh is vermoord.’

Ongelofelijk bewijs ‘Aan de VU studeren veel gelovigen: er is een gebedsruimte en er zijn veel mensen met hoofddoekjes. Zij vinden geloof en wetenschap vast goed te combineren, maar voor mij voelt dat irrationeel.’ Ondanks dat deze twee voor haar onverenigbaar voelen, durft ze niet te concluderen dat wetenschap en geloof helemaal niet samen kunnen gaan. Ze gaat alleen af op haar persoonlijke ervaringen of overpeinzingen en wilt haar vingers niet branden door uitspraken te doen over de ervaring van anderen.

Dan begint ze haar kijk op de zaken toch vurig te beargumenteren. De wetenschap is in haar beleving een gevrijwaarde plek waar alles moet gaan over bewijzen.

In religie is dit moeilijker, aangezien het is gestoeld op verhalen en gevoelens. ‘Wie heeft de Koran geschreven?

Waar is het bewijs daarvoor? Als je het kunt bewijzen, klopt het, anders is het onzin’, concludeert ze stellig.

‘Sinds ik naar de wereld kijk vanuit de blik van een wetenschapper zijn er te veel religieuze regels die voor mij geen sense maken.’ Ze haalt daarbij het voorbeeld aan dat het in haar visie onmogelijk is om rationeel te begrijpen waarom iedere ongelovige per definitie naar de hel zou gaan.

Haar probleem is niet de multiculturele samenleving, maar de gebrekkige integratie van moslims.

Herkenning Als jonge lezer had Gül zelf moeite met het vinden van een personage dat ook zo over deze zaken dacht. ‘Al bij het maken van boekverslagen op de middelbare school merkte ik dat ik me niet met de hoofdpersonen uit de Nederlandse literatuur kon identificeren. Dorsvloer vol confetti van Franca Treur vind ik een prachtig boek, maar dat gaat over het christendom. Er zijn wel enkele schrijvers met een migratieachtergrond, zoals Mano Bouzamour, maar dat zijn dan weer vrijwel alleen maar mannen’, merkt ze nuchter op. ‘Niets was dus geheel herkenbaar voor mij.’

Met het boek Ik ga leven besloot Lale Gül dit probleem voor zichzelf op te lossen. Ook dat werd in werking gezet tijdens haar studie aan de VU. Voor een opdracht voor het vak Creatief Schrijven, gegeven door Nederlandse schrijvers Arnon Grunberg en Maarten ‘t Hart, schreef ze wat nu de eerste paar hoofdstukken van haar boek zijn. Na enthousiasme van Grunberg himself besloot ze door te pakken. Glunderend vult ze aan: ‘Mijn eerste doel was om het boek überhaupt gepubliceerd te krijgen. Ik ben een student, een nobody, wie gaat mij uitgeven?’ Uitgeverij Prometheus waagde het erop en met succes: na vier maanden waren er 140.000 exemplaren verkocht.

Love it or hate it Ze was tijdens het schrijven niet bezig met het publiek voor haar boek, desondanks bereikte ze een brede

groep lezers. ‘Laatst ging ik signeren in een boekhandel in Rotterdam en hoorde ik van de eigenaar dat ook jongeren met een migratieachtergrond de winkel binnenwandelen sinds de uitgave van mijn boek. Mensen die hij normaal niet ziet’, vertelt ze enthousiast. Toch kreeg ze achteraf ook teleurgestelde reacties. ‘Meisjes met dezelfde achtergrond als ik die op het VMBO zitten, vertellen me via Instagram dat ze het boek ook graag willen lezen, maar er niet doorheen komen door de moeilijke woorden en lange zinnen.’ Toch moet ze er niet aan denken haar schrijfstijl aan te passen, want zonder blikken of blozen voegt ze toe: ‘Dan moet je die woorden maar gewoon opzoeken of iets doen aan je taal.’

In haar boek wisselt ze de passages over haar leven af met filosofische inzichten die zij verkreeg tijdens haar studententijd, waardoor ze zowel visies op het collectief als het individu samenbrengt. Haar stijl is direct, ze schuwt er niet voor haar woede te uiten naar haar omgeving. Zo wortd naar haar moeder consequent verwezen als Karbonkel. Deze manier van schrijven bracht uiteenlopende reacties teweeg, you either love it or you hate it.

Antagonisme Ik ga leven gaat over uitersten. Gül heeft haar hart op de tong, zowel in het boek als in gesprekken over politiek.

Haar boek lijkt de tweedeling tussen links en rechts dan ook te vergroten. Volgens haar denken veel rechtse Nederlanders die zich afzetten tegen de islam na het lezen van haar verhaal: ‘Zie je wel, dat geloof is verschrikkelijk.’

Links denkt: ‘Die mensen moeten we echt helpen emanciperen.’ Haar probleem is niet per definitie de multiculturele samenleving, maar de gebrekkige integratie van moslims en de manier waarop het huidige Nederlandse beleid dit in stand houdt.

‘Neem bijvoorbeeld de Koranschool waar ik zelf op zat’, illustreert ze. ‘Daar werd bijna nooit in het Nederlands gesproken. Mede door die taalbarrière kan binnen deze instituten alles achter gesloten deuren plaatsvinden.’ Ze vervolgt dat er in het gebedshuis waar zij naar toe ging allerlei anti-progressieve dingen konden worden aangeleerd, zoals dat homoseksualiteit een ziekte zou zijn.

Zichtbaar gefrustreerd vraagt ze zich af: ‘Hoezo wordt dat gesubsidieerd door de overheid?’

Ze stelt voor dat het geld besteed zou moeten worden aan voorlichting op scholen op gebied van vrijheid van meningsuiting. ‘Er zouden lessen moeten komen waarbij geleerd wordt dat er cartoons over elke religie zijn en dat je dat moet accepteren.’ Hoe gevoelig dit onderwerp ligt, blijkt uit de negatieve reacties die de schrijver voor haar kiezen kreeg. Ze valt even stil. ‘Nu zie ik echter ook de positieve kanten, zoals het houden van lezingen en het tekenen van een filmcontract met Netflix. Welke student van 23 kan dat nou zeggen?’ ANS

7

Tijdgeest

TIJDLOZE TATOEAGES tekst Ellen Theuws en Meike Zandjans illustratie Ande Cremers

In Tijdgeest wordt iedere editie het verleden, heden en de toekomst van de kijk op een fenomeen of ontwikkeling besproken.

Deze editie: Tatoeages

Ooit kronkelde ze alleen nog onder de mouwen van zeelieden en misdadigers uit. Tegenwoordig wordt de tattoo door een veel bredere bevolkingsgroep op handen, voeten en een sporadische binnenkant van de lip gedragen. Met een verviervoudiging van het aantal tattooshops sinds 2009 en de toenemende normalisering van geïnkte lichamen lijken tatoeages onze maatschappij inmiddels op het lijf geschreven te staan. Is dit daadwerkelijk het geval of behoudt de ooit zo rebelse tattoo nog iets van haar tegendraadse karakter en hoe ziet de toekomst eruit: zullen meer mensen deze trend opprikken?

Verleden: Van identificatie naar identiteit

D

e meer dan vijfduizend jaar oude ijsmummie Ötzi bezat maar liefst 61 tatoeages en ook Egyptische en Germaanse mummies hulden zich erin. Toch blijkt uit onderzoek dat het lange bestaan van de tattoo haar geen automatisch bestaansrecht heeft opgeleverd. Getatoeëerde lichamen werden namelijk in daarop volgende tijdperken geassocieerd met een lage maatschappelijke positie . Dit kwam onder andere door de onderscheidende rol die tattoos hadden in het markeren van slaven en misdadigers ten tijde van de Europese middeleeuwen. Dit veranderde geleidelijk rond de achttiende eeuw, toen in verschillende Europese landen tatoeëren gangbaar werd voor zeelieden. Henri Beunders, emeritus hoogleraar Ontwikkelingen in de publieke opinie en schrijver van het boek Optocht der tattoos, beschrijft dat de tattoo niet langer een ongewenst brandmerk was. De tattoo ontsteeg nog niet zijn associatie met lage sociale status, maar onder de zeelieden veranderde wel het karakter ervan. Historisch onderzoek toont aan dat het unieke samenspel van getatoeëerde ankers, zwaluwen en windrozen diende als identificatie bij verdronken lichamen. Daarmee was de afbeelding niet slechts een mooi plaatje. De verschillende afbeeldingen hadden namelijk vaste betekenissen, zo vertelt tattoeërder Merijn Verhees: ‘Schepen stonden voor schippers, American eagles voor vaderlandsliefde en een hart met naam voor een geliefde.’ Hoewel dit specifieke doel van identificatie voor de vastelanders verdween, bleven tatoeages ook voor de navolgers van zeelieden een belangrijk middel om uiting te geven aan identiteit’, vertelt Beunders. Hij doelt daarmee op de navolgers vanaf de jaren zestig, toen rebelse zangeressen als Joan Baez en Janis Joplin handen en voeten gaven aan de tattoo als onderdeel van de protestcultuur. De tattoo werd nog niet geaccepteerd en werd daarom puur als vorm van provocatie genomen. ‘Tatoeages werden ingezet in het gevecht voor vrouwenemancipatie en als protest tegen de ouderwetse, heersende machten’, stelt Beunders.

Verhees vertelt daarnaast dat de betekenissen van de plaatjes vanaf de jaren zestig tot aan de jaren negentig niet meer voorop stond voor het select groepje getatoeërden. Naast de tattoos als provocatie namen liefhebbers tattoos omdat ze het gewoon mooi vonden.

Heden: Tatoeage-rage

Toekomst: Blijvertje of toch door verleden getekend?

Het startschot dat de popularisering van tattoos pas echt in Van algehele acceptatie is dus nog altijd geen sprake. Onder hoger opgeleiden en hogere sociale klassen komen gang zette, werd volgens Verhees ongeveer twintig jaar geleden afgeschoten door David Beckham: ‘Hij liet zich op een tattoeages nog steeds minder voor. Onderzoekers van Tilburg University voorspellen echter dat in de toekomst tatbepaald moment helemaal vol tatoeëren. Dat heeft het allemaal in een stroomversnelling gebracht.’ Popcultuur speelde toos volledig genormaliseerd zullen zijn. Dit komt doordat hier ook een grote rol in. Zo noemt Verhees het ontstaan van tatoeages in sociale status zullen stijgen. Van Hek en Meuleman zien dit bij meer leefstijluitingen in het verleden: ‘Je televisieprogramma’s als Miami Ink, een realityshow over hebt veel zaken die vroeger kenmerkend waren voor de het reilen en zeilen van een tatoeagestudio. Daarbij kwam ook de waardering voor tattoos als betekenisdragers terug. arbeidersklasse of lage sociale statusgroepen en die nu normaal of zelfs enigszins elitair zijn, zoals jazzmuziek.’

Bekendheden begonnen te vertellen waar hun tattoos voor Een proces dat ook voor tattoos lijkt te gelden: ‘Bankiers, stonden en dat sloeg aan. ‘Een groot gedeelte van de mensen dat sinds een jaar of tien langskomt in mijn zaak, toen artsen, politieagenten en Kamerleden hebben ook tatoeatattoos booming zijn geworden, vindt weer dat een tatoea- ges.’ Hoe gangbaarder tattoos worden, hoe meer ze in socige betekenis moet hebben’, vertelt Verhees. ‘Zij zien het als ale status zullen stijgen en hoe groter de kans is dat ze blijven plakken. De toekomst van tattoos valt of staat overigens een mooie manier om bijvoorbeeld een herinnering vast te niet alleen met de sociale status van de groep waarmee zij leggen. Het esthetische gedeelte van een tattoo vinden ze wordt geassocieerd, ook mode speelt een rol. Dit maakt minder belangrijk.’ het voorspellen van de toekomst volgens Beunders moeiOok Beunders ziet dat betekenis een belangrijke rol speelt in lijk: ‘Trends, die veranderen’. Als voorbeeld noemt hij tatoede tattoeagecultuur van vandaag de dag en spreekt zelfs van ages van Chinese tekens, die rond 2010 razend populair een jacht op een betekenisvol bestaan. Deze ‘jacht’ houdt waren, maar inmiddels uit de mode zijn geraakt. Beunders volgens Beunders in dat mensen in onze huidige, individualistische samenleving massaal op zoek zijn naar betekenis spreekt hier echter over een trend binnen de tattoo-rage, om te laten zien dat ze iets voorstellen. Groot of klein, tattoos maar hoe zit het met de tattoo zelf? Verhees: ‘Een tatoeage mag dan misschien een modeverschijnsel zijn, het blijft worden door hun dragers volgens hem vrijwel altijd ingezet voor altijd zitten.’ Hoewel er tegenwoordig de optie is om om identiteit uit te dragen. Beunders: ‘Bevrijding van het autonome individu staat hierbij voorop.’ Door het nemen van tattoos te laten verwijderen, gaat dit niet zonder kosten een tattoo met persoonlijke betekenis willen getatoeëerden of pijn. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de skinny jeans uitdrukking geven aan hun uniciteit. Een gevolg hiervan is kunnen ze daarom moeilijk van het ene op het andere moment uit de mode raken. ‘Daarbij denk ik dat er nu een volgens Beunders dat er tegenwoordig geen ruimte meer is voor kritiek op tattoos: ‘Eigenlijk durft niemand meer open- generatie kinderen opgroeit die hun zwaar getatoeëerde lijk bezwaar te maken, want het is een uiting van identiteit.’ ouders ouderwets vindt’, stelt de hoogleraar. Kijkend naar Door de toegenomen populariteit lijken tattoos inmiddels Ajax valt Beunders op dat de lichaamsbeschilderingen van volledig genormaliseerd, maar dr. Margriet van Hek en dr. oud-spelers niet overgenomen worden door de jongeren Roza Meuleman, beiden universitair docent Sociologie aan generatie: ‘Die zijn clean.’ Wat vindt de tattooliefhebber van de Radboud Universiteit, plaatsen hier een kanttekening bij. dit scenario? We trekken Verhees aan de sleeve. Hij zou Er is namelijk nog altijd sprake van stigma’s rondom tattoos: graag zien dat tattoos inderdaad weer ondergronds gaan: Onderzoek laat zien dat mensen met tattoeages slechtere ‘Als dat tegendraadse weer een beetje terugkomt in de tatarbeidskansen hebben in de meeste sectoren dan mensen toobranche, dan zou ik dat wel waarderen. ANS zonder tattoeages.

OVER DE KOOK tekst Pim Dankloff en Philip Schröder afbeeldingen Philip Schröder

Dit is de rubriek voor echte fijnproevers. ANS bedenkt iedere editie een bepaald thema en een budget voor een gerecht. Het is aan de student om de uitdaging aan te gaan en een hoogstaand staaltje kookkunst te laten zien. Staat de student nog aan het begin van zijn bachelor of is hij al een masterchef? Deze keer: een internationale student in de Hollandse keuken.

I

n de kleurrijke, ietwat kale keuken van haar appartement krijgt Sofia (25, masterstudent Anthropology) de ingrediënten voor het klassiek Hollandse gerecht boerenkool met rookworst voorgeschoteld. De Guatemalaanse student woont sinds kort in Nederland en is nog niet zo bekend met de lokale cuisine.

Om haar te laten proeven van de Nederlandse keuken, ontvangt zij een traditioneel recept. Er zit echter een addertje onder het gras: het recept staat in een stoffig oud-Hollands kookboek en Sofia beheerst de taal nog niet. Zodra ze het kookboek openslaat, grijpt ze haar kans om dit probleem te omzeilen: ‘Ik herken dit recept volgens mij’, vertelt Sofia vrolijk. ‘Een medestudent toonde me laatst een foto van een typisch Nederlandse maaltijd.’ Ze klapt het kookboek al snel dicht. ‘Ik ga het recept maken op basis van die foto’, concludeert Sofia met de zelfverzekerdheid van een ervaren kok.

Enthousiast begint ze de aardappels te snijden zonder ze vooraf te schillen. ‘Alle smaak zit juist in de schil’, vertelt de student. ‘Bovendien zitten daar veel voedingsstoffen in.’ Zodra de piepers op het vuur staan, snijdt Sofia wat ui en knoflook fijn.

‘Volgens mij hoort dit niet in het traditionele gerecht, maar anders is het veel te flauw.’

De student lijkt goed te weten wat ze doet.

Ondertussen vertelt ze wat over Guatemalaans koken in Europa. ‘Het is moeilijk om hier Guatemalaanse ingrediënten te vinden.’ Terwijl de ui in een koekenpan fruit, verbaast Sofia zich over de vele zakken boerenkool. ‘Dit lijkt veel te veel voor vier personen.’

Na een korte overweging beslist ze maar een zak boerenkool te gebruiken. Deze besluit ze te bakken in plaats van te koken zoals in het dichtgeklapte kookboek staat.

Budget: Tien euro voor vier personen Boodschappen: aardappels, boerenkool (voorgesneden), rookworst, melk, boter

Overige toegestane ingrediënten: water, olie, knoflook, ui, peper en zout

Na ruim een kwartier zijn de aardappels klaar om te worden gestampt. Hiervoor blijkt Sofia echter een essentieel keukengerei te missen: een aardappelstamper.

‘Misschien werkt dit’, zegt Sofia spontaan terwijl ze een garde uit de besteklade pakt.

Tot haar verbazing lukt het prima om hiermee de aardappels te stampen. Dit komt wellicht omdat de aardappels al aardig zacht gekookt waren. De laatste uitdaging van de international is de rookworst. Deze besluit ze wel te koken. ‘Dat heb ik geleerd toen ik afgelopen jaar in Duitsland woonde’, legt ze uit. Om de kooktijd te bepalen, spiekt ze toch even in het kookboek.

‘Volgens mij staat er twintig minuten voor’, constateert ze als ze het getal twintig ziet staan. Nadat de rookworst gaar is gekookt, staat er na een half uur kokkerellen een flink bord boerenkool op tafel.

IS DE SMAAK RAAK? Het gerecht dat Sofia op tafel heeft gezet, ziet eruit alsof je eigen oma het heeft bereid. De smaak is echter minder traditioneel. De ui en knoflook geven het gerecht meer pit en de ongeschilde aardappels zorgen voor een zekere bite in de stamppot. Wel was het een beginnersfout om niet alle boerenkool te gebruiken, want het bleek toch te weinig. Het bakken in plaats van koken deed echter niets af aan de smaak. Uiteindelijk was het oud-Hollandse kookboek zelfs overbodig, want op basis van slechts een foto wist de Guatemalaanse Sofia een Nederlands gerecht te creëren met een eigen lekkere twist. ANS

Resultaat: Boerenkool met pit Sterren: 4/5

VERBEELD

Het zijn angstaanjagende tijden voor de woningzoekende studenten. De steeds donker wordende dagen hebben velen van deze studenten moeten vullen met een tocht langs de deuren van Prins Pompoen. Gemiddeld zijn het velen honderden van hen die met een overmatig enthousiaste poging aankloppen voor een sleutel, echter vaak tevergeefs.

36e jaargang Hoofdredactie Delphine Broasca en Simon Swelsen Redactie Elze Bekkers, Annika Eskes, Jip Meijers en Loïs Verkooijen Medewerkers Jochem Bodewes, Michiel Copal, Pim Dankloff, Erwin van Eckveld, Maud Hagens, Philip Schröder, Tom Steenblok, Ellen Theuws, Ellen Verhoeven en Meike Zandjans.

Illustraties Ande Cremers, Evelien Denneman en Inge Spoelstra Foto’s Faye Westen en Ted van Aanholt Columnist Claire Vaessen Eindredactie Elze Bekkers, Jochem Bodewes, Sanne Breedveld, Mara Burgstede, Pim Dankloff, Naomi Habashy, Mayra Hijdra, Julia Mars, Thijs Meeuwisse, Julia Meilink, Gian Oerlemans, Philip Schröder, Inge Spoelstra, Tom Steenblok,

Ellen Theuwis, Floor Toebes, Vincent Veerbeek, Simone Vlug en Irene Wilde.

Lay-out Simon Swelsen Logodesign voorpagina Noah Kleijne Dagelijks bestuur Melisa Kurt (penningmeester), Begüm Çilsal (secretaris) en Tuana Öztürk (voorzitter) Druk Flevodruk Harlingen BV Uitgave, abonnementen en advertentie-acquisitie Stichting MultiMedia: stichtingmultimedia@gmail.com Redactieadres Heyendaalseweg 141 6525 AJ Nijmegen Mail: redactie@ans-online.nl Digitale nieuwsbrief ontvangen?

Ga naar ans-online.nl en klik rechts in het menu op ANS-nieuwsbrief om de krant in je e-mail te ontvangen.