ANS-krant 11 (J36)

Algemeen Nijmeegs Studentenblad ans.online ANS_online

Editie 11 - 9 mei 2022

2

Het Laatste Oordeel ‘De vraag geeft stof tot nadenken, al wekt hij ook de indruk dat filosofie en cannabisgebruik hand in hand gaan.’

3

Column ‘Ik kan tegenwoordig niet alleen onderweg naar mijn nieuwe kamer verdwalen, maar ook in het huis zelf.’

7

Kamervragen Wat zeggen een gigantische theevoorraad en flessen wijn over deze studenten?

Interview

IN VRIJHEID VERDWALEN

Pagina 5: Splinter Chabot: ‘Juist diegenen die tegen de stroom ingaan, maken de samenleving vrijer, breder en opener.’ illustratie Aryen Shirzad

Tijdgeest

Achtergrond

Pagina 6: Altenatieve geneeswijze,

Pagina 3: Een

aangenaam of aschuwelijk?

halfjaartje op uitwisseling.

Wat is het hoger onderwijs daar mee opgeschoten?

illustratie Preecha Louwers

Email redactie@ans-online.nl Adres Heyendaalseweg 141 6525AJ Nijmegen Tel. 06-45176456

illustratie Ester van der Wal

COMMENTAAR

Causaliteitsprobleempje Afgelopen november wilde de Radboud Universiteit (RU) met een spectaculaire videoclip laten zien hoe duurzaam ze wel niet is. De schokkende beelden moesten het milieuonvriendelijke koopgedrag van studenten in de kiem smoren. Die jonge generatie vervuilt namelijk aardig de planeet.

Sinds je bent verhuisd naar de Graafseweg hoef je geen wekker meer te zetten. Je wordt immers iedere ochtend gewekt door het geluid van ronkende auto’s en de geur van benzine.

Als het tijd is om naar je college te gaan, baan je jezelf een weg door de voertuigen. Je had gedacht dat het plan Duurzaam Bereikbaar Heijendaal zijn vruchten al zou hebben afgeworpen. Helaas, zelfs het verkeer op de campus staat helemaal vast.

Eenmaal in het EOS-gebouw ga je op zoek naar een koffietje, dat je vindt bij de zwarte automaat. Met je aandacht bij de hete papieren koffiebeker let je niet op de drukke gangen.

‘Shit, fuck, kut!’, roep je terwijl je uitglijdt over paar ANS-krantjes. Daar gaat je koffie, gelukkig is die super goedkoop op de campus. Je gooit je lege beker weg, besluit direct een nieuwe te kopen en haast je naar het college over consumentengedrag.

De begrippen vraag, aanbod en prijs vliegen je om de oren. Deze ochtend leer je dat consumeren de economie draaiende houdt. ‘Maar’, zegt de docent richting het einde ineens onwennig. ‘Tegenwoordig moeten we ook denken aan het klimaat’, heeft hij van de RU meegekregen. Hij hakkelt verder: ‘Koopgedrag is namelijk niet altijd even duurzaam.’ Je knikt instemmend terwijl je naar je tweede wegwerpbeker van de dag staart.

Met deze wijze les in je achterhoofd begeef je jezelf naar de Spar om een lunch op de kop te tikken. Je overweegt de vegetarische opties: een falafel wrap, een spinazie börek of een quinoa salade. Je stoot je studiegenoot aan: ‘Goed dat ze hier zo aan het milieu denken, of niet?’ Je rekent de falafel wrap netjes af en buiten verwijder je de plastic en kartonnen verpakking die je in de prullenbak deponeert.

Je studiegenoot grinnikt cynisch: ‘Lekker duurzaam, jij bent nodig.’

Een half jaar na de beruchte video is het vanaf 16 mei Impact Week. In deze week laat de universiteit eindelijk zien hoe je duurzaam kan zijn. De RU deed zich in november al duurzaam voor, maar liet nog niet zien dat ze dat echt was.

Deze omgedraaide causaliteit is kwalijk, zeker voor een wetenschappelijk instituut. Bovendien blijkt uit het programma dat er echter weinig nieuws te leren valt. Een fiets-naar-je-werk-dag deed je bijvoorbeeld al. De gedachte is goed, maar hopelijk is die de week erna bij Radboud Rocks niet meteen vergeten.

2

HET LAATSTE OORDEEL tekst Richard van de Berg illustratie Ande Cremers

Duffe opsommingen of ultiem entertainment?

ANS verschanst zich in de collegebanken om een genadeloos oordeel te vellen over het onderwijs aan de RU. STUDIE :

Religiewetenschappen

COLLEGE :

Boeddhisme, maandag 11 april 13:30-15:15

DOCENT :

prof.dr. Paul van der Velde

UITSTRALING :

Halfgod

PUBLIEK :

Langharig volk

INHOUD :

Kleurige muren

In lokaal E.3.06 staart Paul van der Velde voor zich uit.

In de klas klinkt het geroezemoes van een twintigtal studenten. Zijn gerimpelde, doch charmante gelaat wekt de indruk dat Van der Velde zo’n 2600 jaar geleden met de Boeddha zelve op school heeft gezeten. Op slag voel je dat deze man autoriteit heeft. Als Van der Velde begint te spreken, nestelt de klas zich in stilzwijgen. Zijn rustige spraak werkt in op het bewustzijn van de studenten en neemt bezit van hen.

Hij begint zijn college over het boeddhisme met de filosofie van de grote, oosterse denker Nagarjuna. Terwijl hij met zijn met dikke aders bezaaide handruggen zwaait, benadrukt een enthousiaste Van der Velde dat de stof complex is. Hij bevestigt deze complexiteit door een dubbelzinnige vraag van Nagarjuna te citeren: ‘Zien we de muur door de kleur of zien we de kleur door de muur?’ De vraag over de muur geeft stof tot nadenken, al wekt hij ook de indruk dat filosofie en cannabisgebruik hand in hand gaan. Van der Velde licht de filosofische overpeinzingen helder toe, waardoor het begrijpelijker wordt.

Veel interactie tussen student en docent is er niet. An sich is dit niet erg, aangezien een monoloog van Van der Velde bijzonder aangenaam is. De jonge, veelal langharige studenten en ook de twee oudere staren hem met grote ogen aan. Tussen hun lippen lijkt zich lijm te hebben opgehoopt. Het ontbreken van interactie wekt de suggestie dat de stof, ondanks de duidelijke uitleg van Van der Velde, bij velen nog moet bezinken. Desalniettemin ratelt de immer opgewekte docent onverstoorbaar door over allerlei onderwerpen die te maken hebben met het boeddhisme. Onder andere de verspreiding van de godsdienst en Indiase koninkrijken komen aan bod. Het is sterk dat de docent zich niet onzeker laat maken door een stel glazige ogen.

Na de pauze weet Van der Velde kundig de zwaarte van de filosofische uitspraken te vermengen met grapjes en cynische opmerkingen. Als het gaat over een boeddhistische legende waarin een vorst wordt omgelegd door zijn zoon zegt hij droogjes: ‘Da’s ook niet zo vriendelijk hè?’

Hierdoor behoudt hij de aandacht van de studenten.

Ten slotte gaat Van der Velde over tot het bewandelen van aangename zijpaden. Hij vertelt over zijn reizen naar Zuidoost-Azië en tovert een boeddhabeeld, evenals andere souvenirs uit die regio, tevoorschijn. Door de mooie combinatie van wazige wijsheden en vermakelijke vakantieverhalen is het aanzienlijk leuker dan een les waarin onafgebroken filosofische warrigheid wordt opgedreund.

Soms lijkt de wereldreiziger de rode draad van zijn verhaal echter een beetje kwijt te zijn door zijn gebabbel over tripjes. Dat geeft niet, de aanwezigheid van Van der Velde is an sich al een streling van de ziel.

Het Laatste Oordeel der Studenten Een overgrote meerderheid van de aanwezigen was enthousiast over de levende legende, Van der Velde. Hij wordt geprezen om zijn fijne stemgeluid, mooie verhalen en anekdotes over zijn reizen.

Sommigen geven hem echter als tip mee om net wat meer tempo te gooien in de behandeling van de stof. Een student zegt: ‘Nu en dan dwaalde ik af naar het mooie weer buiten.’ Bij elkaar genomen zijn dit maar kleinigheden en staan ze geenszins in verhouding tot de positieve commentaren over zijn persoon. Bij het kijken naar de commentaren van zijn langharige zeloten, rijst het vermoeden dat Van der Velde niet minder is dan een halfgod. ANS

36e jaargang De hoofdredactie

Volg ANS op Instagram

Hoofdredactie Delphine Broasca en Simon Swelsen Redactie Thijs Meeuwisse, Jip Meijers, Gian Oerlemans en Philip Schröder Medewerkers Richard van de Berg, Pim Blankenmeijer, Britt Duizer, Leah van Oorschot, Tom Steenblok, Ellen Verhoeven, Meike Zandjans en Eline Zoutendijk Illustraties Preecha Louwers, Inge Spoelstra en Ester van der Wal Columnist Claire Vaessen Eindredactie Jochem Bodewes, Mara Burgstede, Pim Dankloff, Britt Duijzer, Sophia van Engelshoven, Sofie Groen, Naomi Habashy, Maud Hagens, Maan Heijthuijsen, Twan van Lith, Julia Mars, Julia Meilink, Gian Oerlemans, Matthijs Roddenhof, Marieke van Ruiten, Philip

Schröder, Marjolein Smetsers, Tom Steenblok, Michelle Tang, Ellen Theuws, Floor Toebes, Meike Zandjans en Eline Zoutdijk.

Lay-out Simon Swelsen Logodesign voorpagina Noah Kleijne Dagelijks bestuur Begüm Çilsal (secretaris), Melisa Kurt (penningmeester) en Tuana Öztürk (voorzitter) Druk Flevodruk Harlingen BV Uitgave, abonnementen en advertentie-acquisitie Stichting MultiMedia: stichtingmultimedia@gmail.com Redactieadres Heyendaalseweg 141 6525 AJ Nijmegen Mail: redactie@ans-online.nl Tel. 06-45 176 456

Achtergrond

STUDENTENMOMENTJE Kennen is wennen Eerstejaars Claire Vaessen verruilt het vertrouwde Culemborg voor het spannende Nijmegen.

Het studentenleven dat op haar staat te wachten zit boordevol nieuwe ervaringen. In haar column verbeeldt zij een typische studentensituatie. Door tussen haar gedachtes en de werkelijkheid heen te bewegen, maakt ze een heuse momentopname.

Met samengeknepen ogen staar ik naar mijn boek. De zon schijnt fel en heeft vrij spel: er zijn geen wolken om concurrentie te bieden. Ik weet dat de warmte nog zo’n twintig minuten zal duren, want de tuin ligt op het noorden. Zoals dat vaak gaat met gen Z’ers die proberen te lezen, doe ik al een uur over twee bladzijdes. De letters dansen voor mijn ogen en mijn blik dwaalt voortdurend af. Door de ramen van het huis zie ik namelijk de dagelijkse bezigheden van mijn huisgenootjes.

Al netwerkend, hospiterend en rondvragend is het gelukt: ik heb een nieuwe kamer. Anders dan het appartementje dat ik voorheen met twee vriendinnen deelde, is mijn nieuwe huis groot en ingewikkeld. Ik kan nu niet alleen onderweg ernaartoe verdwalen, maar ook in het huis zelf. Het wenproces duurde daarom ook langer. In mijn vorige huis bedachten we met zijn drieën hoe we het huishouden gingen organiseren. Nu kan ik het aantal huisgenoten niet op twee handen tellen en gelden er al jaren diverse ingewikkelde regels die ik al blunderend leerde kennen.

Toen ik mijn was in de wasmachine propte, kwam ik erachter dat we logischerwijs wel de wasverzachter, maar niet het wasmiddel delen, wat net zo blijkt te werken met respectievelijk de borden en de glazen. Later stond ik rillend onder een niet functionerende douche en besefte ik dat ik waarschuwende appjes als ‘het water ligt er even af ’ serieus moest nemen. Bovendien vergeet ik na wat onbedoeld husselen met de namen van de huisgenoten nooit meer wie wie is.

Inmiddels ken ik alle ins en outs en voel ik me veel meer op mijn plek. Dat ik eerder geen idee had wat ik met mijn afval moest en niet wist welke kamer bij welke huisgenoot hoorde, deed me voelen als een vreemdeling. Dat ik wat tijd nodig had om te wennen is logisch, maar ik had niet verwacht dat de praktische zaken zo veel invloed zouden hebben op mijn thuisgevoel.

De zon zakt achter het huis en neemt haar warmte mee. Ik zit te bibberen op de tuinstoel en besluit het ‘lezen’ dus maar binnen voort te zetten.

Fantaserend over een dekentje en een kop thee rammel ik aan de deurklink, maar deze weigert.

Eronder schittert een sleutelgat. Natuurlijk, de deur valt automatisch in het slot. Hoofdschuddend kijk ik mezelf aan in de weerspiegeling van het deurraam. Blijkbaar vallen er altijd nog nieuwe dingen te leren.

STUDIE À LA BOLOGNESE tekst Philip Schröder en Tom Steenblok illustratie Ester van der Wal

Een halfjaartje studiepunten sprokkelen in het buitenland is tegenwoordig makkelijker dan ooit. Veel studenten zoeken daarom de mediterraanse zon op of genieten van het goedkope bier in Oost-Europa. Dit alles is mogelijk gemaakt door de Bolognaverklaring, maar wat is het hoger onderwijs daarmee opgeschoten?

S

tudenten proost! Het is twintig jaar geleden dat de Bolognaverklaring werd geïmplementeerd.

Het belangrijkste doel van deze verklaring was het creëren van een gedeelde Europese hoger onderwijsruimte, waarin de mobiliteit van studenten, docenten en kennis zou worden bevorderd. Europa probeerde hiermee de concurrentiepositie van haar hoger onderwijs ten opzichte van de Verenigde Staten, Canada en Australië op te krikken. Daarnaast grepen sommige landen de verklaring aan om de kwaliteit van het onderwijs drastisch te verbeteren. ‘Men maakte zich grote zorgen over de staat van het hoger onderwijs in verschillende Europese landen’, stelt Robert Wagenaar, hoogleraar Geschiedenis en Politiek van het Hoger Onderwijs en expert op het gebied van het Bolognaproces. ‘In Italië was er bijvoorbeeld geen duidelijk curriculum en konden studenten zelf hun vakken kiezen. Daardoor studeerden studenten eindeloos door’, legt hij uit.

Om de concurrentiepositie van het Europees hoger onderwijs te verbeteren keek men naar de rest van de wereld. Er werd een gedeelde bachelor-masterstructuur (BaMa-structuur) ingevoerd, wat al de norm was in een groot gedeelte van de wereld. Daarnaast voerden alle deelnemende landen het European Credit Transfer System (ECTS) in. De waarde van de vakken wordt sindsdien uitgedrukt in studiepunten. Sindsdien kunnen studenten uit Europa makkelijker elders studeren en kunnen universiteiten knappe koppen uit het buitenland halen.

Deze metamorfose zou het Europese hoger onderwijs naar een hoger niveau moeten tillen. Toch klinkt in veel Europese landen kritiek over de staat van het huidige onderwijs. Wat heeft de Europese integratie het hoger onderwijs eigenlijk opgeleverd?

Knippen als kleuters Alhoewel de implementatie van ECTS vrijwel zorgeloos verliep, werd de BaMa-structuur niet overal op dezelfde wijze gerealiseerd. Landen hadden namelijk veel vrijheid betreffende de implementatie. Spanje koos bijvoorbeeld voor een vierjarige bachelor, in plaats van een driejarige. ‘Daar waren docenten bang hun baan te verliezen’, vertelt Wagenaar. Zij vreesden dat veel studenten zouden stoppen na hun bachelor, waardoor er minder docenten nodig zouden zijn. Frankrijk bleek niet in staat het bestaande systeem te emanciperen, wat wel een doel was. ‘Er is in Frankrijk nog veel verschil tussen elite universiteiten en de rest’, benadrukt Wagenaar.

De veranderingen werden ook in Nederland niet altijd even streng doorgevoerd omdat er geen specifieke richtlijnen waren. Op de Radboud Universiteit (RU) zorgde dit voor problemen. ‘Aanvankelijk wilde het College van Bestuur (CvB) het onderwijs ingrijpend veranderen, maar met de komst van een nieuwe voorzitter van het College van Bestuur werd toch een stokje gestoken voor de verregaande veranderingen’, aldus Frans Janssen, voormalig beleidsmedewerker bij de RU. Een academische opleiding zou moeten bestaan uit een relatief brede driejarige bachelor en een verdiepende master. In Europa werd een tweejarige master de norm. In Nederland bestonden vier- en vijfjarige opleidingen die werden opgeknipt, wat volgens Janssen de eerste problemen opleverde: ‘Het ministerie wilde niet bijdragen aan een extra jaar voor de vierjarige opleidingen waardoor veel eenjarige masters ontstonden.’

Dat sluit niet goed aan op de structuur in rest van Europa en zorgde ervoor dat masterstudenten vrijwel direct aan hun thesis moeten beginnen.

‘In Litouwen vertrekken vrijwel alle studenten na de bachelor naar West-Europese landen.’

Ondanks dat de implementatie dus niet vlekkeloos verliep, werd het voor universiteiten wel steeds makkelijker om docenten en studenten uit te wisselen. ‘Als studenten en docenten op uitwisseling gaan, moet er overeenstemming zijn over de kwaliteitseisen van het onderwijs’, vertelt Wagenaar. Daarom was het nodig om een kwaliteitszorgsysteem te installeren. In dit proces trokken Nederland en Vlaanderen de kar. ‘Een gezelschap opgezet door deze landen stelde de criteria op die uiteindelijk uitgroeiden tot het kwaliteitsraamwerk voor het hoger onderwijs’, vertelt Wagenaar. Peter van der Hijden, oud-beleidsmedewerker hoger onderwijs bij de Europese Commissie, stelt echter dat grensoverschrijdende kwaliteitszorg niet altijd in dank werd afgenomen: ‘Landen vonden dat ze de kwaliteitszorg beter zelf konden doen en waren bang om hun macht te verliezen. Het kiezen voor kwaliteitsagentschappen over de grens door universiteiten werd daarom goedgekeurd met de kanttekening dat het niet tegen nationale wetgeving in zou gaan.’ Toch zijn universiteiten veelal blij dat het kwaliteitszorgsysteem is doorgevoerd. Momenteel gebruiken Europese universiteiten en externe organisaties in deelnemende

VRAAG VAN DE WEEK Volg jij zoveel mogelijk colleges fysiek?

71%

JA 29%

NEE

Smeer jij je deze periode zoveel mogelijk in met zonnebrandcrème?

80%

tekst Claire Vaessen illustratie Inge Spoelstra

3

JA 20%

NEE

4 Interview tekst Pim Blankenmeijer en Britt Duizer illustratie Aryen Shirzad

H landen het raamwerk om de kwaliteit van hoger onderwijs te onderzoeken en gelijk te trekken. ‘Het niveau van het gehele Europese hoger onderwijs is daarmee in ieder geval op papier erg verbeterd’, stelt Wagenaar.

Braindrain of braingain De veranderingen zorgden dus voor een toenemende eenwording in het Europees hoger onderwijs. De kwaliteit van het hoger onderwijs in het Bologna-gebied wordt echter door velen nog niet gezien als gelijkwaardig. Nog steeds staan universiteiten in West- en Noord-Europa hoger aangeschreven dan universiteiten in Zuid- en Oost-Europa. Hierdoor treedt er braindrain op bij landen in de laatstgenoemde gebieden, ziet Wagenaar: ‘Kroatië en Litouwen zijn daar schoolvoorbeelden van, daar zie je dat na de bachelor vrijwel alle studenten vertrekken naar West-Europese landen.’ Van der Hijden beaamt dat. ‘Mensen kunnen vrij bewegen binnen het hoger onderwijs en kiezen dus om naar hoger aangeschreven universiteiten te gaan of te vertrekken naar landen waar ze naderhand meer geld kunnen verdienen’, stelt hij. De landen van herkomst krijgen te maken academische kaalslag. ‘Door de toegenomen mobiliteit is de verdeling van academisch talent eerder ongelijker geworden dan gelijker’, concludeert de oud-beleidsmedewerker. Desondanks wordt er wel geprobeerd de braindrain tegen te gaan.

‘Door Zuid- en Oost-Europese universiteiten samen te laten werken met West-Europese universiteiten kan het een stimulans vormen om het onderwijs daar te verbeteren’, stelt Wagenaar Van der Hijden meent dat het braindrainproces niet per se slecht is voor Europa in zijn geheel. ‘Het concentreren van academici en talent in een bepaald aantal landen en steden kan de concurrentiepositie ten opzichte de rest van wereld verbeteren’, stelt hij. Het clusteren van academici en talent zal voor een boost in samenwerking en productiviteit zorgen. ‘Als Europa er echt wil uitspringen, moet de Europese Unie vijf of tien van dit soort clusters in verschillende disciplines financieren’, licht Van der Hijden toe. Hij noemt Silicon Valley in de Verenigde Staten als voorbeeld van zo’n kenniscluster. De meest invloedrijke techbedrijven van de wereld zijn hier bij elkaar gevestigd en trekken continu nieuw talent en kennis aan. Het bijeenbrengen van kennis op deze manier zou voor Europa betekenen dat het op bepaalde gebieden toonaangevend wordt voor de rest van de wereld, wat goed is voor de Europese machtspositie. Daarnaast trekt het bedrijven aan wat ook weer goed is voor de werkgelegenheid.

De strijd om de student Dankzij de standaardisering van het Europese hoger onderwijs heeft Europa kunnen aanhaken bij de rest van de wereld. De concurrentiestrijd heeft echter ook een nieuwe discussie met zich meegebracht. Universiteiten halen graag de beste academici binnen, waardoor zij logischerwijs inzetten op internationale werving en cursussen. ‘Studenten uit alle uithoeken van de wereld vullen de klaslokalen, zij nemen allemaal hun ervaringen uit hun eigen land mee’, stelt Wagenaar. ‘Je leert daardoor over andere culturen, wat belangrijk is in de globaliserende wereld’, vervolgt hij. Volgens het Centraal Planbureau kan deze toegenomen concurrentie er bovendien toe leiden dat onderwijsinstellingen worden gestimuleerd om de kwaliteit van de opleidingen verder te verbeteren. Bij meer aanbod zullen studenten immers kiezen voor de opleidingen met de beste kwaliteit.

Desondanks zijn er volgens de tegenstanders van deze concurrentie ook keerzijden. Zij stellen bijvoorbeeld dat een verbetering van de kwaliteit niet objectief waarneembaar is en studenten dus onmogelijk een weloverwogen keuze kunnen maken.

Universiteiten investeren daardoor volgens hen eerder in hun reputatie dan de kwaliteit van het onderwijs. Zo zetten steeds meer universiteiten bijvoorbeeld in op sociale media. Zo begeeft de RU zich tegenwoordig ook op TikTok waarbij ze zich uitdrukkelijk profileertals duurzame universiteit.

De toegenomen internationalisering heeft ook gevolgen die de discussie over de strijd om de student doen oplaaien. Steeds meer opleidingen worden namelijk deels of volledig in het Engels aangeboden. Tegenstanders van verengelsing wijzen erop dat de kwaliteit van de moedertaal bij binnenlandse studenten achteruit gaat en dat zij zich ook in colleges niet op dezelfde manier kunnen uitdrukken als in hun moedertaal. Wagenaar erkent dat het in sommige gevallen handiger is om te doceren in de voertaal van het land waarin de universiteit gevestigd is.

Als voorbeeld haalt hij Geschiedenis en Kunstgeschiedenis in Nederland aan: ‘Je kan dergelijke opleidingen wel Engelstalig maken, maar het object van de studie is vaak Nederland. Die bronnen zijn dan ook veelal in het Nederlands geschreven.’ Hij nuanceert dat het bij andere vakken wellicht wel nuttig kan zijn om in het Engels te doceren. ‘Als je bijvoorbeeld Natuurwetenschappen of Architectuur studeert kan je dat beter in het Engels doen aangezien die werktaal en academische taal vooral het Engels is’, relativeert Wagenaar. Voor de kwaliteit van het onderwijs is het dan wel belangrijk dat er hoogwaardig Engels wordt gesproken door zowel docenten als studenten en dat is niet vanzelfsprekend.

De invloed van Europa heeft in het hoger onderwijs een grote afdruk achtergelaten. Zo hebben ingrijpende veranderingen als de invoering van de BaMa-structuur en ECTS het Europees hoger onderwijs in grote mate gestandaardiseerd. Of de kwaliteit van onderwijs in Europa er nou ook echt op vooruit is gegaan, is lastig vast te stellen. Het is ook sterk te betwijfelen of de vruchten van het Bolognaproces eerlijk verdeeld zijn. Een ding is wel zeker: de Bologna-metamorfose brengt Europese studenten een stap dichter bij wereldburgerschap. ANS

et is een regenachtige donderdagochtend als Splinter Chabot de telefoon opneemt. Hij is op dat moment thuis in Amsterdam, wat een uitzonderlijk moment is in zijn drukke week. Nu zijn derde boek, als de Hemel genoeg ruimte heeft, in de winkels ligt, reist hij het hele land af voor talloze interviews en signeersessies. Deze avond staat hem zijn eerste boekpresentatie van het nieuwste boek te wachten, maar de speech die hij daar moet geven heeft hij nog niet kunnen voorbereiden. Met een lach verzucht hij: ‘Ik heb weleens minder wallen gehad, laten we het zo zeggen.’ Het medialandschap is Chabot niet onbekend. Als de voormalige landelijke voorzitter van de Jongerenorganisatie Vrijheid en Democratie (JOVD) verwoordde hij de idealen van liberalisme, in het bijzonder vrijheid, op zijn karakteristieke, charismatische wijze. Gedurende zijn voorzitterschap verscheen hij regelmatig als tafelheer in De Wereld Draait Door en maakte hij ook zelf televisieprogramma’s, zoals SPLNTR!. In 2020 bracht Chabot zijn debuutroman Confettiregen uit en trad hiermee binnen in de literatuur. In al zijn werk lijkt de zoektocht naar de vrijheid om jezelf te kunnen zijn het overkoepelende thema te vormen. Keer op keer verweeft Chabot dit onderwerp in de dingen die hij doet, van politieke speeches tot passages in zijn boeken. Hoe komt dit thema terug in zijn werk en waar vond deze zijn oorsprong?

Sprookjes bestaan In als de Hemel genoeg ruimte heeft beschrijft Chabot de reis van de vrienden Magnus en Elias. In deze tocht staan naast vriendschap, ook luchtige thema’s zoals verliefdheid en verlangen centraal. In al deze onderwerpen benadrukt Chabot het belang van vrijheid. ‘Ik denk dat in al mijn verhalen altijd een boodschap van vrijheid zal zitten.’ De twee vrienden bezoeken zes betoverende plekken. De omgevingen die zijn karakters bezoeken, omschrijft Chabot op zijn bloemrijke schrijfwijze, waarbij zijn zinnen als rivieren over de pagina’s meanderen. Met zijn stijl zet Chabot zich af tegen de literaire norm door sprookjes met de werkelijkheid te mengen. ‘Als kind mag je in sprookjes en magie geloven, maar als je groter wordt, lijkt het alsof dat niet meer is toegestaan. Sprookjes mogen dan niet in de werkelijkheid zitten. Dan denk ik: waarom zou dat dan niet mogen?’

Hoewel de sprookjesachtige beschrijvingen lichtvoetig zijn, betekent het niet dat het boek geen aandacht schenkt aan zwaardere problematiek. Zo staan de vrijheidsbeperkende interne barrières van de hoofdpersonen centraal: ‘Het ene personage kampt met de duisternis in zijn hersenen. Tegelijkertijd leert de ander dat je altijd alleen bent met je eigen gevoelens en gedachten, hoe dicht je ook bij iemand komt.’

Het schrijven over zulke kwesties woog zwaar op Chabots schouders. ‘Ik denk niet dat ik als de Hemel genoeg ruimte heeft als mijn eerste boek had kunnen schrijven’, zegt hij.

‘Ik was echt kapot en emotioneel uitgeput toen het boek af was.’ Hij ervoer alle gevoelens immer zelf, zo vertelde hij.

Ondanks het gewicht van het schrijfproces, ziet Chabot wel het nut in van het behandelen van donkere emoties in zijn boeken, zeker voor de lezer: ‘Ik hoop dat het praten over deze gevoelens de eenzaamheid, die nooit helemaal weg zal zijn, iets minder eenzaam maakt.’

Papieren werkelijkheid Het tornen aan de normen zoals hij nu in zijn verhalen doet, begon al tijdens zijn studiejaren. Hij startte zijn carrière als student Politicologie, maar werd al snel nieuwsgierig naar de wereld buiten de studieboeken. ‘Studenten leren tijdens de studie de papieren werkelijkheid kennen’, vertelt Chabot. ‘Op een gegeven moment wilde ik daarnaast ook de realiteit zien, omdat ik wilde weten hoe het er met mensen onderling echt aan toe gaat.’ Wegens die interesse werd hij tijdens zijn studie ook actief voor de JOVD, maar Chabot was niet van plan in de toekomst bestuurder te worden in de grotemensenpolitiek. De organisatie fungeerde voor hem als leerschool. ‘Ik heb weleens gezegd dat ik eigenlijk te jong was om de functie van voorzitter te vervullen, omdat ik nog aan het leren was terwijl mensen ook al meekeken.

Dat was een heel gekke gewaarwording.’

Chabot betreurt dat de sociale normen als onzichtbare wetten de vrijheid van het individu beperken.

Chabot koos voor de JOVD vanwege het onafhankelijke karakter van de politieke jongerenorganisatie. Daarbij

5

IN VRIJHEID VERDWALEN Al op jonge leeftijd heeft Splinter Chabot een indrukwekkend cv opgebouwd, dat de jongerenpolitiek tot literatuur beslaat. Zowel in zijn eerdere werk als in zijn nieuwste boek, als de Hemel genoeg ruimte heeft, staat Chabots interpretatie van vrijheid centraal. ‘Juist diegenen die tegen de stroom ingaan, maken de samenleving vrijer, breder en opener.’ deelde hij ook het liberale vrijheidsideaal, maar dan wel vanuit zijn eigen, aparte visie. ‘Ik geloof dat in ieder individu iets unieks zit. Juist diegenen die tegen de stroom ingaan, maken de samenleving vrijer, breder en opener.’ Hij is van mening dat in iedereen een kunstenaar schuilt. Hij vertelt gedreven verder: ‘Iedereen zou de kans moeten krijgen en de mogelijkheden moeten hebben om zijn levenswerk te kunnen maken, om zichzelf te kunnen ontplooien.’

Chabot betreurt echter dat dit momenteel niet voor iedereen mogelijk is omdat de sociale normen als onzichtbare wetten de vrijheid van het individu beperken. Chabot heeft de negatieve effecten van deze wetten zelf onder ogen gekregen. Hij illustreert dat aan de hand van een brief die hij ontving naar aanleiding van zijn debuutroman. In de brief wordt het verhaal van Richard beschreven. ‘Nadat hij zijn ouders vertelde dat hij op jongens viel, besloot zijn vader hem te mishandelen’, Chabot vertelt met emotie in zijn stem verder.

‘Hij bleek meer in God te geloven dan in zijn eigen zoon.’ De schrijver vertelt hoe Richard naar zijn beste vriend vluchtte, die hem een

plek op de bank aanbood. ‘Toen zijn vriend ‘s ochtends beneden kwam, lag er enkel nog een briefje: “Je was mijn beste vriend, ik hield van je”. Richard had zichzelf die morgen van het leven beroofd.’ Chabot concludeert gefrustreerd: ‘Op papier is veel goed geregeld en mag iedereen zichzelf zijn, maar het zijn juist die onzichtbare wetten die het allersterkst worden nageleefd.’

Gecontroleerd verdwalen In plaats van deze onzichtbare wetten via de JOVD te benaderen, gebruikte hij daarentegen zijn boeken om een hand uit te steken naar mensen die door deze ongeschreven regels niet de vrijheid hebben om zichzelf te kunnen zijn. Hij schreef daarom, hoewel hij aanvankelijk werd benaderd om een boekje over politiek te maken, de roman Confettiregen over zijn coming-out: ‘Ik wilde laten zien hoe die tocht eruitziet en dat die reis eigenlijk niet zo eenzaam is, omdat er in de schaduw heel veel mensen hetzelfde pad bewandelen.’

Het boek gaf hem de gelegenheid om zijn verhaal onafgebroken te mogen vertellen: ‘In die zin was Confettiregen dan ook een soort

keukentafelgesprek dat ik nooit zo vrijuit, uitgebreid en gedetailleerd heb kunnen voeren.’

Dat het schrijven van een roman onderdeel zou worden van zijn carrière, had Chabot niet vo o r z i e n .

Hij legt uit dat h i j zich

Advertentie

Doe mee aan ons Taal-Onderzoek!

Wie? 18 t/m 25 jarigen met Nederlands als moedertaal.

Wat? Wij willen onderzoeken hoe jouw hersenen een nieuwe taal leren!

Waar en Waar en wanneer? wanneer?

Het onderzoek zal plaatsvinden op verschillende dagdelen op de Radboud Universiteit.

Vergoeding?

Vergoeding?

Je ontvangt in totaal €65,- als dank voor jouw deelname.

Hoe? Tijdens dit onderzoek ga je verschillende computergames spelen en taaltestjes maken op verschillende dagdelen. Daarnaast ga je tweemaal in een hersenscanner zodat wij kunnen meten wat er in je hersenen gebeurt als je een taal leert.

Contact: Contact: Woordonderzoek@donders.ru.nl Tel: 06-23175265

Website

Stuur een app!

door het leven durft te laten leiden en hierbij oog te hebben voor de kansen die zich aanbieden. De zeldzame momenten waarop je echt vrij bent om een keuze te maken, zijn de momenten waarop men controle moet nemen en kansen moet pakken. ‘Het boek diende zich aan, ik was helemaal niet van plan om te schrijven. Toeval is een grote factor in het leven en het is belangrijk om daarin op een gecontroleerde manier verdwaald te raken.’ Chabot kiest er daarbij bewust voor vertrouwen te hebben in het lot. Ook als de Hemel genoeg ruimte heeft zou mede ontstaan zijn door toeval. Hij beschrijft zijn uitgangspunt met een metafoor: ‘Het leven is een heel groot bos: je weet niet waar de paden naartoe gaan en of er een tak of een boom op het pad ligt.’ Hij vertelt dat het belangrijk is vrij door het bos te verdwalen.

Hij voegt toe: ‘Op de zeldzame momenten van controle moet je de kansen, die er als mooie stenen op het pad liggen, pakken.’

Wat wil je later worden?

Ook wat zijn toekomstperspectief betreft, wenst Chabot een bepaalde vrijheid te behouden.

De schrijver beroept zich namelijk nogmaals op zijn methode van gecontroleerd verdwalen, niet precies wetende waar zijn pad in de toekomst naar leidt. Wanneer de vraag naar een volgend boek rijst, legt Chabot dit duidelijk

uit. ‘ I k weet natuurlijk niet wat een volgend verhaal zal zijn. Dat ontstaat langzaam in mijn hoofd en dat moet daar heel lang liggen.’ Voorzichtig durft Chabot te zeggen dat op een gegeven moment een vervolg van Confettiregen zal komen, maar daar waarschuwt hij: ‘Ik moet nog zien of dat over een, vijf of tien jaar is.’

‘Waarom zou je maar één ding willen of moeten zijn?’

Hoewel de details van Chabots toekomst nog kunnen worden ingevuld, lijkt het voor Chabot zelf in ieder geval duidelijk dat dit nog lang niet het einde van zijn carrière is. ‘Kinderen wordt vaak gevraagd wat ze later willen worden. Dan wordt verwacht dat ze een antwoord geven in één woord.’ Chabot herkent zichzelf dan ook niet in deze vraag. ‘Waarom zou je maar één ding willen of moeten zijn?’ Chabot hoopt dat ook studenten in zullen zien dat die vraag niet eenduidig hoeft te worden beantwoord. Hij benadrukt dan nog een laatste keer het mooie van het verdwaald raken: ‘Wanneer je een pad hebt gekozen, vergeet dan niet eens om links of rechts te kijken. Misschien zie je dan ook een ander pad liggen dat mooi zou zijn om te bewandelen.’ ANS

6

Tijdgeest

AANGENAAM OF AFSCHUWELIJK? tekst Leah van Oorschot en Ellen Verhoeven illustratie Preecha Louwers

In Tijdgeest wordt iedere editie het verleden, heden en de toekomst van de kijk op een fenomeen of ontwikkeling besproken. Deze editie: Alternatieve geneeswijze Naalden in je lichaam om je hoofdpijn te verlichten of je darmen reinigen met een drankje van de natuurgenezer: uit onderzoek van het Centraal Bureau voor de Statistiek blijkt dat 11 procent van de Nederlanders jaarlijks een alternatieve genezer bezoekt. Hoewel er geen wetenschappelijk bewijs is, zegt een kwart van de Nederlanders alternatieve geneeskunde even goed te vinden als reguliere geneeskunde. Tegenover deze groep staan sceptici en felle tegenstanders, die deze behandelingen onzin of zelfs oplichterij vinden. Is deze ophef er altijd al geweest en waar gaat het in de toekomst heen met de populariteit van alternatieve geneeskunde?

Verleden: Bewuste bevolking

A

lternatieve geneeskunde was erg populair in de negentiende eeuw, ondanks dat het sinds 1865 verboden was, vertelt Cees Renckens. Hij is gepensioneerd gynaecoloog en voormalig voorzitter van de Vereniging tegen de Kwakzalverij (VtdK).

Het verbod werd echter weinig gehandhaafd en de behandelingen waren erg populair. Renckens legt uit: ‘Als er dan wel een keer een persoon berecht werd voor het uitvoeren van een alternatieve geneeswijze, spoedde deze behandelaar daarna direct weer naar zijn praktijk, waar een lange rij wachtenden stond.’ Daarom zet de VtdK zich sinds 1881 in om alternatieve geneeskunde, of niet-reguliere behandelingen, zoals zij het liever noemen, in alle vormen te bestrijden.

Na de Tweede Wereldoorlog nam de populariteit van alternatieve geneeswijzen in Nederland verder toe. Volgens Renckens kwam dit doordat mensen meer in contact kwamen met andere culturen. Zo kwam de populariteit van acupunctuur overwaaien naar het Westen nadat er een ontdooiing was in de relatie tussen de Verenigde Staten en China. ‘Voorheen werden deze zaken als achterlijk beschouwd. Nu konden wij er misschien wel iets van leren.

Dat mensen nieuwsgieriger werden, leidde destijds tot een enorme toename in bezoeken aan alternatieve behandelaars, vertelt Renckens.

De populariteit van de behandelingen was mede een gevolg van een emancipatiebeweging onder burgers in de jaren negentig. ‘De bevolking wilde zelf uitmaken hoe ze behandeld werd, of dat nou regulier was of niet’, licht Renckens toe. Die redenering kreeg steeds meer steun in de politiek. Er werd daarom een wet ingevoerd die geneeskunde tot een vrij beroep maakt. Iedereen mocht in principe geneeskundige behandelingen uitvoeren, op een paar speciale verrichtingen na. Hierdoor kreeg de burger een vrije keuze in hoe zij werd behandeld.

De opkomst van het internet aan het eind van de 20ste eeuw heeft ook een belangrijke rol gespeeld in de populariteit van alternatieve geneeskunde. Ilse Tomassen, acupuncturist, legt uit: ‘Zodra mensen ergens last van hebben, gaan ze meteen googelen.’ Dan lezen ze bijvoorbeeld dat mensen met gelijksoortige klachten baat hebben gehad bij een behandeling van een acupuncturist en maken ze zelf een afspraak. ‘Ik hoor vaak dat mensen mij op die manier hebben gevonden’, licht Tomassen toe. Aan de andere kant heeft het internet er ook voor gezorgd dat de groep sceptici een toegankelijker platform heeft gekregen. Hans Vemer, huidig voorzitter van de VtdK, heeft het tegenwoordig veel drukker: ‘Mensen kunnen ons makkelijker bereiken als ze vragen hebben.’

Heden: Progressieve patiënten Geneeskunde wordt vaak als óf alternatief óf regulier gezien, maar iets ertussen is ook mogelijk, stelt kinderarts Ines von Rosenstiel. Zij vertelt over integrative medicine, wat volgens haar niet-reguliere behandelingen zijn waarvan de werking wetenschappelijk is bewezen. Deze behandelingen, zoals massage en medicinale cannabis, worden gebruikt als aanvulling op reguliere zorg. Von Rosenstiel spreekt daarom zelf ook niet van alternatieve, maar van complementaire behandelingen. Toch wordt integrative medicine door onder andere de VtdK, volgens de kinderarts onterecht, over één kam geschoren met andere alternatieve geneeswijzen.

Von Rosenstiel ziet een snelgroeiende interesse in integrative medicine: ‘Mijn poli loopt over.’ Volgens haar komt de toename in populariteit doordat patiënten zelf regisseur willen worden van hun gezondheid: ‘Mensen lezen van alles en er is een grote behoefte om dingen zelf te doen.’ Hierdoor verlangt de patiënt naar een arts met een ondersteunende rol: ‘Samen met

de patiënt zoekt deze naar passende zorg. Dit is ook een deel van integrative medicine.’

Waar de populariteit van integrative medicine dus toeneemt, ziet Jos van der Meer, emeritus hoogleraar interne geneeskunde aan het Radboudumc, de populariteit van alternatieve geneeskunde in zijn algemeenheid juist dalen. Volgens hem heeft dat ermee te maken dat de reguliere geneeskunde vandaag de dag meer kan betekenen voor patiënten. ‘Als mensen toch teleurgesteld zijn in de reguliere geneeskunde, wenden zij zich als laatste redmiddel tot de alternatieve geneeswijzen’, legt de emeritus hoogleraar uit. Door de toename in effectiviteit van de reguliere geneeskunde, neemt de vraag naar alternatieve trajecten dus af.

Vemer ziet wel andere redenen waarom patiënten toch naar niet-reguliere behandelingen grijpen. Mensen voelen zich beter gehoord bij deze behandelaars, omdat ze daar langer de aandacht krijgen dan bij reguliere artsen. ‘Dit komt simpelweg omdat een huisarts een spreekuur moet afwerken’, licht hij toe. Als mensen zich dan niet goed geholpen voelen, kunnen ze naar een homeopaat gaan: ‘Daar krijg je drie kwartier of een uur de tijd en kun je alles rustig uitleggen.’ Als voorbeeld noemt Renckens lage rugpijn: ‘Dit is een veelvoorkomende klacht en het is heel normaal hier af en toe last van te hebben.

Alternatieve behandelaars zeggen hier een oplossing voor te hebben, wat mensen aantrekt’.

Toekomst: Behoefte aan bewijs Von Rosenstiel denkt dat patiënten in de toekomst steeds meer controle zullen verlangen. Dit kan leiden tot meer aandacht voor aanvullende behandelingen: ‘Een assertievere patiënt met toegang tot internet en meer informatie over zijn eigen gezondheid leidt ertoe dat artsen een coachende rol zullen krijgen.’ Artsen zullen er dan volgens haar niet alleen zijn om de patiënt te adviseren over de werkzaamheid en veiligheid van reguliere medicatie, maar ook over medicinale paddenstoelen, acupunctuur en massage. Von Rosenstiel denkt dan ook dat de trend van integrative medicine zich zal doorzetten en er hierdoor in de toekomst minder onderscheid zal worden ge-

maakt tussen verschillende vormen van geneeskunde. Ze denkt dat de maatschappij zich meer zal focussen op gezondheid als geheel: ‘Preventie, leefstijl, welzijn en kwaliteit van leven zijn even belangrijk als de ziekte zelf ’, voegt ze toe.

Onderzoek en bewijs zullen ook een belangrijke rol spelen in de toekomst van alternatieve geneeskunde. Tomassen stelt dat er vanuit de maatschappij meer behoefte zal zijn naar bewijs over de effectiviteit van behandelingen die nu als alternatief worden gezien: ‘Er is al veel wetenschappelijk onderzoek over bijvoorbeeld acupunctuur, maar er is nog meer nodig.’ Ze voegt toe dat beslissingen van de zorgverzekeraars de populariteit ook kunnen beïnvloeden: ‘Niet iedereen heeft de financiële middelen om aanvullende zorg zelf te betalen.’ Deze twee zaken staan niet geheel los van elkaar. Ze stelt dat het mooi zou zijn als onderzoek betekent dat de verzekeraars er iets mee gaan doen: ‘Het zou mooi zijn als aanvullende behandelingen die bewezen effectief zijn in de toekomst worden vergoed. Dan zullen ze voor iedereen beschikbaar worden.’

Von Rosenstiel denkt dat patiënten in de toekomst steeds meer controle zullen verlangen.

Vemer verwacht dat de huidige daling van de populariteit van alternatieve geneeswijzen zich zal voortzetten.

Toch is hij er niet van overtuigd dat niet-reguliere behandelingen in de toekomst helemaal zullen verdwijnen: ‘Je zult altijd mensen houden die van de goedgelovigheid van zieke mensen willen profiteren.’ Van der Meer gelooft ook dat er in de toekomst mensen gebruik zullen blijven maken van alternatieve geneeswijzen. ‘De openheid van dokters die zeggen dat patiënten uitbehandeld zijn, ontneemt mensen vaak de laatste hoop’, legt hij uit. Zij zoeken daarom regelmatig heil bij alternatieve genezers.

‘Sommige mensen zullen in tovenarij blijven geloven’, concludeert hij. ANS

7

KAMERVRAGEN tekst Meike Zandjans en Eline Zoutendijk afbeeldingen Eline Zoutendijk

In Kamervragen gaan twee studenten op ontdekkingstocht in elkaars kamer en speculeren ze over de persoonlijkheid, activiteiten en vreemde trekjes van de bewoner. Kunnen ze uitvinden wat voor persoon er achter de kamer schuilgaat?

Deze editie: Luuk en Ester.

Luuk op bezoek bij Ester Als Luuk de trap naar het souterrain afloopt, bevindt hij zich in een verbluffend grote studio. De speurder kijkt niet verder dan zijn directe omgeving en stort zich allereest op de koelkast rechts van de trap. ‘De inhoud hierLuuk van zegt veel over een persoon’, beweert hij. Als Luuk de havermelk in de koelkast ziet, stelt hij dat de bewoner veganistisch is, maar zodra hij de eieren ontdekt, laat hij dat oordeel varen. Zijn blik dwaalt af naar de plank op de muur links van hem. ‘De bewoner houdt duidelijk van thee’, stelt hij droogjes bij het zien van de enorme rij theedoosjes die over de totale breedte van de muur loopt.

Zodra Luuk zijn aandacht heeft losgetrokken van de bonte collectie thee, vallen hem de verschillende kunstwerken op die over de hele ruimte zijn verspreid. Her en der hangen illustraties die volgens hem zelfgemaakt kunnen zijn. De soms abstracte

tekeningen delen de ruimte met meer herkenbare beelden, zoals die van Frida Kahlo. Op basis van deze bekende feminist besluit Luuk dat de bewoner hoogstwaarschijnlijk een vrouw is. Dan ontdekt hij op een klein tafeltje halverwege de studio een boek over de negentiende-eeuwse schilder Paul Gauguin. ‘Dat is een nogal vrouwonvriendelijke man’, stelt Luuk. Dit doet hem twijfelen aan de feministische kant van de bewoner. Twee Gustav Klimt-ansichtkaarten en een Van Gogh-koffieblik later, trekt Luuk uiteindelijk zijn conclusie: ‘De bewoner vindt de late negentiende eeuw cool.’ Naast de kunst aan de muur, liggen er in maar liefst drie kasten boeken over kunstenaars, kunsttechnieken en muziek. Deze collectie wakkert een sterk vermoeden bij hem aan: ‘Ik zou het bijna raar vinden als de bewoner geen Algemene Cultuurwetenschappen studeert.’ Tegelijkertijd wijzen de titels Ethiek en De verwondering volgens hem juist meer naar Filosofie. De frons op zijn voorhoofd wordt echter dieper als hij Het handboek voor genderstudies aantreft. Luuk sluit zijn zoektocht af bij het bureau aan de achterkant van de studio en ziet daar een aantekeningenblok met nogal ingewikkelde berekeningen: ‘Aha, logica-aantekeningen, dus toch Filosofie.’

Ester op bezoek bij Luuk Voorzichtig betreedt Ester de kamer waar haar aandacht wordt getrokken door de felblauwe muur aan de linkerkant.

Deze is gevuld met verschillende kleurrijke schilderijen. ‘Misschien maakt de bewoner zelf Ester wel kunst’, suggereert ze. Haar oog valt op een goedgevulde boekenkast die niet alleen vol staat met leesvoer maar ook een poppetje van Jeroen Bosch bevat. In de hoek achterin de kamer gaat ze nieuwsgierig de vele boeken langs. Gebaseerd op de inhoud zegt ze: ‘Het zou een Geschiedenis- of Kunstgeschiedenisstudent kunnen zijn, maar Filosofie is ook een mogelijkheid.’ Op zoek naar meer aanwijzingen komt Ester aan bij de tafel. Hier ligt een bezoekerspas van het Nederlands Instituut voor Kunstgeschiedenis, wat haar vermoeden van de studie van de bewoner bevestigt.

Ester vervolgt haar weg met de klok mee. Ze komt langs de wasbak, waar ze door de producten op

het plankje ernaast rommelt. Zodra ze een Nivea Men-deodorantbusje aantreft, doet ze een bevinding: ‘Hier woont een jongen, maar wel een met lang haar want er liggen elastiekjes.’ Ester loopt terug naar de hal met een kledingkast die ze bij binnenkomst nog niet had bekeken. Ze trekt de deuren open die vol hangen met plaatjes van schilderijen van Jeroen Bosch: ‘Hij lijkt wel echt een fan van deze schilder.’

In de kledingkast ziet ze voornamelijk overhemden in verschillende kleuren en patronen hangen: ‘Het lijkt me een alternatief persoon, iemand die het leuk vindt om kleding te kopen bij de kringloopwinkel.’

Ester draait zich om zodat ze nog eens een overzicht van de hele kamer krijgt. Op de tafel links in de hoek ziet ze een stapel boeken liggen en verschillende flessen wijn staan. In combinatie met de leren schoenen onder de trap en de verschillende hoeden komt er ineens een beeld bij haar boven: ‘Hij is een echte romanticus, die bij het schemerlicht van een kaars een brief schrijft met een veer in zijn ene hand en een glas rode wijn in de andere.’ Ze kijkt nog een keer naar de kaarsen en flessen wijn op tafel. ‘Het kan ook iemand zijn die gezellig met vrienden in de avond een wijntje drinkt en dan diepe gesprekken voert over kunst of filosofie’, concludeert Ester.

VRAGENUURTJE Tijd voor de confrontatie: hadden de studenten het bij het juiste eind of sloegen ze de plank compleet mis?

Luuk (23, Kunstgeschiedenis) en Ester (25, Filosofie) ontmoeten elkaar in de kamer van Ester. Beiden zijn erg benieuwd naar de studie van de ander. Na de vragen van Luuk over haar studieboeken vertelt Ester: ‘Ik studeerde eerst Algemene Cultuurwetenschappen en nu Filosofie.’ Luuk reageert dat hij dat al dacht op basis van de logicaberekeningen en knikt instemmend wanneer Ester hem vraagt of hij Kunstgeschiedenis studeert.

Voordat ze de rest van hun bevindingen met elkaar delen is het tijd voor thee. ‘Ik heb bij jou helemaal geen thee gezien, klopt dit?’, vraagt Ester zich als fervente theedrinker af. Hierop antwoordt Luuk lachend: ‘Ik ben heel makkelijk qua thee, ik heb alleen maar earl grey, sterrenmunt en rooibos’.

Ester, die Luuk zojuist een kopje zoethoutthee heeft ingeschonken, complimenteert Luuk over zijn hoedencollectie. Nu ze Luuk zo voor zich ziet zitten voegt ze daaraan toe dat ze al had verwacht dat hij

er netjes uit zou zien. Ze stuitert door haar vragen heen: ‘Maak je zelf eigenlijk ook kunst?’ Luuk glimlacht: ‘Ja, de tekeningen boven mijn bed zijn van mij.

Helaas teken ik nu niet vaak meer.’ Wijzend om hem heen vervolgt hij: ‘Maar volgens mij doe jij dat wel.’

Hierop reageert Ester dat die van haar ook van een poosje geleden zijn. Luuk vraagt zich nog af of Ester zelf muziek maakt naar aanleiding van de boeken over muziek. Ester biecht op: ‘Ik heb vroeger veel piano gespeeld en wilde dit weer een beetje oppakken maar het is er nog niet van gekomen.’ Ze zijn het met elkaar eens dat het soms lastig is om tijd voor creatieve dingen te vinden.

Ester is ten slotte nog benieuwd of Luuk brieven met de hand schrijft. ‘Ik schrijf veel, maar voornamelijk op mijn laptop’, antwoordt hij. Hij is dus toch niet helemaal de romanticus met de ganzenveer uit Esters verbeelding. ‘Hoe zit het met het glas wijn in de andere hand dan’, vraagt Ester zich af. Dat gedeelte klopt wel en Luuk geeft grinnikend toe dat zijn moeder daar nogal kritiek op heeft. ‘Luuk, ruim die flessen op, wat moeten mensen wel niet van je denken’, imiteert hij zijn moeder. Ester stelt hem gerust: ‘Dat hoort ook bij het studentenleven.’ Luuk is het daar mee eens en met die overeenstemming sluiten de twee af.

8

PLANET-AWESOME.COM

NU VOOR ALTIJD GEOPEND!

• KARTEN • BOWLEN • • LASERGAMEN • • VR ESCAPE ROOMS • • GLOW IN THE DARK GOLF • • ARCADE GAMES •

SCAN DE QR CODE

NIJMEGEN

Energieweg 102 (achter de Anac)