ANS-krant 10 (J36)

Algemeen Nijmeegs Studentenblad ans.online ANS_online Editie 10 - 12 april 2022

2

Column Als reactie krijg ik terug: ‘Jammer man, je was een kwartier te laat dus je reservering is verlopen’.

5

Van het lijf Nu ik er zo over nadenk, zijn mijn strikjes eigenlijk het enige kleurrijke dat ik draag.’

6

Over de kook Een hoogstaand staaltje kookkunst?

Deze keer: Paaseieren zoeken.

Interview

DICHTER OP DE ZERE WOND Pagina 7: Voorheen was hij campusdichter, nu Spoken word-artiest. Lev Avitan wil met zijn kunst de wonden van de samenleving aan de kaak stellen.

foto Diede van der Vleuten

Opinie

Pagina 3: Nu de campus weer volstroomt, laait de discussie over het online beschikbaar stellen van colleges op. illustratie Evelien Denneman

Email redactie@ans-online.nl Adres Heyendaalseweg 141 6525AJ Nijmegen Tel. 06-45176456

Achtergrond

Pagina 4: Zullen we straks als sardientjes in het Nijmeegse blik wonen en kan er überhaupt nog een student in bus 10 bij?

illustratie Simone Vlug

illustratie Ande Cremers

2

Wat er verscheen op ANS-online

De Hooiberg

tekst Thijs Meeuwisse

Scherper dan De Speld en ook makkelijker te vinden: De Hooiberg. De nieuwsrubriek waar je zo doorheen prikt. Deze keer:

Vox gaat verder onder de naam RUMAG Het Radboud-magazine Vox gaat verder onder een nieuwe naam: RUMAG. Zo is de verwarring met het internationale platform genaamd Vox eindelijk verleden tijd. ‘We weten zeker dat onze naam niet langer zal worden verward met een ander platform.’

Het was al jaren een pijnpunt van Vox: studenten verwarden het journalistieke platform van de Radboud Universiteit (RU) constant met het internationale medium Vox, bekend van de explainers op YouTube. Daarom gaat Vox vanaf deze week verder onder de naam RUMAG. Marianne Speltkamp, hoofdredacteur van het kersverse RUMAG: ‘Het was natuurlijk een mooi compliment dat mensen dachten dat wij het andere Vox waren.’ Dat platform heeft namelijk twintig miljoen bezoekers per maand.

‘Toch dragen we ook graag een eigen identiteit uit. Met deze nieuwe naam geven we aan dat we het MAGazine zijn van de RU en weten we zeker dat onze naam niet wordt verward met een ander platform.’

Bij de nieuwe naam hoort ook een nieuwe huisstijl. ‘Onze oude huisstijl was geel-zwart, net als het andere Vox dus’, vertelt Speltkamp. ‘Dat hielp niet mee bij het uitdragen van een eigen identiteit. In onze nieuwe communicatiestrategie zetten we ons af van grafische conventies en kiezen we voor een unieke stijl, met veel hoofdletters en interpunctie.’

RUMAG gaat de nieuwe naam groots lanceren. Speltkamp: ‘We hebben truien besteld met ludieke opschriften die we uitdelen aan studenten. Zo kent iedereen me-

teen onze nieuwe naam. De helft van de studenten loopt toch al rond in een Radboud-hoodie, dus onze truien zullen ongetwijfeld ook in de smaak vallen.’

De naamswijziging gaat flink wat geld kosten. Toch meent de hoofdredacteur van RUMAG dat het de kosten waard is. ‘Dit is de enige manier om een sterke, unieke identiteit te ontwikkelen die we met trots kunnen uitdragen.’ De naamswijziging gaat per direct in.

tekst Ellen Theuws

Duizendpoten hebben maar tientallen poten, er zitten meer bacteriën in je mond dan er mensen op aarde rondlopen en als je je rechteroog sluit kun je nooit over je rechterschouder kijken. In Wist je dat lees je weetjes waar van je niet wist dat je ze wilde weten.

Van prestige tot de pest

Jan Brabers, universiteitshistoricus aan de RU, legt uit waarom de Kwartierlijke Academie tot stand kwam en hoe deze vijfentwintig jaar lang functioneerde. De universiteit werd opgericht omdat het Nijmeegse stadsbestuur prestige wilde vergaren. ‘In Harderwijk was iets eerder een universiteit opgericht. In Nijmegen werd opgemerkt dat dit status met zich meebracht’, vertelt Brabers. Na oprichting boekte de Academie al snel succes door een van de belangrijkste hoogleraren van Harderwijk, Petrus de Greve, over te kopen. ‘Zo ging dat toen, hoogleraren lieten zich lokken door geld van andere universiteiten. Je kunt het vergelijken met hoe dat tegenwoordig gaat met voetballers.’ Een goede hoogleraar trok vervolgens studenten naar een universiteit. ‘Een essentieel deel van wat een universiteit destijds prestige gaf, waren namelijk de hoogleraren.’ Daarnaast nam een hoogleraar ook zijn eigen studenten mee wanneer hij van universiteit wisselde. ‘Het groepje studenten op

‘Sorry, deze plek is al gereserveerd’ Derdejaars student Tonnie de Benis heeft op de universiteit mateloos leren nuanceren. Iedereen weet echter dat een goed verhaal ontstaat met een leugentje of een zware overdrijving. In zijn column laat hij de nuances varen op een zee met meer dan één korreltje zout.

Wist je dat?... Nijmegen al een universiteit had vóór de Radboud Universiteit

De campus van de Radboud Universiteit (RU) heeft zo zijn pluspunten. Alles ligt namelijk lekker dicht bij elkaar waardoor je tussen colleges door je je stappenaantal niet te ver omhoog hoeft te krikken. Toch wens je soms dat de campus midden in het stadscentrum zou liggen. Als je na een lange dag papers lezen in de Universiteitsbibliotheek naar de fietsenstalling slentert, zou je soms graag rechtstreeks de kroeg in willen kunnen rollen. Als je vierhonderd jaar geleden was gaan studeren in Nijmegen was dit veel makkelijker geweest.

Tussen 1655 en 1680, eeuwen voordat de huidige universiteit werd opgericht, struinden er namelijk al studenten over de Grote Markt en langs de Waal. Deze zeventiende-eeuwse studenten studeerden aan de eerste Nijmeegse universiteit: de zogeheten Kwartierlijke Academie van Nijmegen.

DE IRREALISTISCHE ANALIST

de Academie was overigens niet groter dan zeventig, maar dat was normaal voor die tijd. Een universiteit was immers enkel bedoeld voor jongens, afkomstig uit de bovenlaag van de maatschappij’, legt Brabers uit. De universiteit bood alle vakken aan die destijds op universiteiten werden gedoceerd: rechten, theologie, geneeskunde en letteren.

Hoewel de eerste jaren veelbelovend waren, mocht het succes niet lang duren. ‘De eerste grote tegenslag was de pest, die zo’n tien jaar na het oprichten van de Academie in Nijmegen uitbrak’, legt Brabers uit. Studenten en hoogleraren raakten besmet of vluchtten. ‘Daarna kwam het Rampjaar 1672, toen de Fransen onder andere Nijmegen veroverden’, vervolgt hij. De stad verviel ten gevolge hiervan in armoede, waardoor het stadsbestuur de universiteit en haar hoogleraren niet meer kon betalen. De Academie werd daarom, ondanks haar voorspoedige beginjaren, nog geen 25 jaar na haar oprichting opgeheven.

‘De eerste grote tegenslag was de pest.’

Meer verschillen dan overeenkomsten

Pas in 1923 kreeg Nijmegen een nieuwe universiteit: de Katholieke Universiteit Nijmegen (KUN), nu de Radboud Universiteit. De twee universiteiten zijn in veel opzichten tegenpolen. ‘De huidige universiteit werd gesticht als katholieke universiteit, als paradepaardje van de katholieke emancipatie’, vertelt Brabers. ‘De Kwartierlijke Academie was juist het tegenovergestelde, het was een calvinistische universiteit.’ Dit hield in dat zowel hoogleraren als studenten calvinistisch moesten zijn. Katholieken werden niet op de universiteit toegelaten. Een ander verschil was dat de KUN bekostigd werd door katholieken in

Nadat ik wekenlang niets heb uitgevoerd, is mijn studieconcentratie ver te zoeken. Toch besluit ik dat het vandaag tijd is voor een echte studiedag.

Aangezien mijn concentratie zich ergens onder alle troep in mijn kamer bevindt, is het beter om naar de universiteit te gaan. Daar kan je namelijk in alle rust werken en word je niet afgeleid door alle rommel. Ik raap twee boterhammen op van de grond, vul mijn waterfles en begeef me met goede moed naar de campus.

Ik betreed in de vroege ochtend de Universiteitsbibliotheek. Wanneer ik de grote computerzaal binnenloop, word ik meteen geconfronteerd met de catastrofale gevolgen van moderne overbevolking: er is nergens plek. In volledige ongemakkelijkheid loop ik door de computerzaal. Bij iedere stap die ik zet, ontvang ik minachtende blikken van alle vroege vogels die al wel een PC hebben bemachtigd. Elke blik voelt als een klap in mijn gezicht die mijn zicht op een studieplek alsmaar belemmert. Wonder boven wonder is er achter in een hoekje nog één PC vrij, die ik mezelf snel toe-eigen. Nadat ik mijn jas over de stoel heb gehangen, voel ik meteen een corrigerende dolk in mijn rug. Achter mij staat een jongen die vol trots zijn reserveringsnummer laat zien. Blijkbaar worden alle studieplekken uitgedrukt in een cijfer en beschouwen mensen deze cijfers als exclusieve eigendomsrechten. De jongen sleurt mij genadeloos van mijn stoel af, waarna mijn walk of shame naar de uitgang van de bieb volgt.

Als slachtoffer van de Tragedy of the Commons, besluit ik naar het gebouw te gaan vernoemd naar degene die ook een mening had over dit fenomeen. Ik loop binnen bij het Elinor Ostrom gebouw, waar ik deze keer dan zelf ook maar een studieruimte probeer te reserveren. Mijn onderdrukte verlangen naar privaat eigendom weet ik niet meer te beheersen, waarna ik de reservering bevestig. Na urenlang zoeken naar mijn gereserveerde kamer kom ik dan eindelijk aan bij EOS 07.130. Het vinden van mijn studieruimte voelt als een Heilige Graal die de beloning vormt na deze barre en uitputtende zoektocht. Tot mijn grote verbazing zitten er vier andere mensen in mijn studieruimte. Vol zelfvertrouwen trap ik de deur open en laat ik vol trots mijn reservering zien. Ik richt mijn zwaarbevochten wapen op hen: mijn reserveringsnummer. Als reactie krijg ik terug: ‘Jammer man, je was een kwartier te laat dus je reservering is verlopen.’ Op dat moment ontstaat er kortsluiting in mijn bovenkamer en geef ik alle hoop op.

Voor de zoveelste keer is een potentieel productieve studiedag weer in duigen gevallen, dus ik keer teneergeslagen terug naar huis. Nu de helse drukte op de universiteit in mijn geheugen staat gegrift, besef ik dat de afvalstort op mijn kamer zo erg nog niet is. Na urenlang te hebben gestruind op de universiteit is het inmiddels acht uur ’s avonds.

Eindelijk kan mijn studiedag echt beginnen.

tekst Tonnie de Benis illustratie Inge Spoelstra

3 heel Nederland, terwijl de Kwartierlijke Academie enkel werd gefinancierd door de stad Nijmegen.

De locaties van de twee universiteiten waren ook heel verschillend. Waar de RU tegenwoordig een campus buiten het centrum heeft, lag de Kwartierlijke Academie in hartje Nijmegen. Sommige van deze locaties bestaan nog steeds.

‘De universiteit was grotendeels ondergebracht in de Commanderie van Sint Jan. Dat is het gebouw waar nu café De Hemel zit. Ook de universiteitspoort is nog steeds te zien op de Gedeputeerdenplaats naast het stadhuis’, vertelt de universiteitshistoricus enthousiast. ‘De snijzaal voor geneeskundestudenten was in de boog van de Grote Markt naar het Sint Stevenskerkhof.’ Dit brengt Brabers bij een opvallende overeenkomst tussen de Academie en de RU.

De Academie hield zijn grote ceremonies in de Sint Stevenskerk, net als de RU tegenwoordig doet. Brabers: ‘Dat zegt misschien vooral iets over het belang van de Stevenskerk voor Nijmegen, maar het is wel bijzonder: een kerk die dezelfde functie heeft gehad voor twee verschillende universiteiten.’

Het vijfenzeventigste lustrum?

De RU is een van de jongste universiteiten van Nederland, maar zou kunnen worden gesteld dat Nijmegen met de Kwartierlijke Academie eigenlijk een bijna vierhonderd jaar oude universiteitsstad zijn? Brabers vertelt dat veel universiteiten in Nederland de geschiedenis naar hun hand zetten om hun oprichtingsdatum verder terug de tijd in te

schuiven. ‘De Universiteit van Amsterdam heeft bijvoorbeeld een officiële oprichtingsdatum in de zeventiende eeuw, maar is eigenlijk pas echt een universiteit sinds 1876.

Er wordt voortdurend gesjoemeld’, stelt Brabers. Zou de RU in plaats van haar twintigste, binnenkort al haar vijfenzeventigste lustrum kunnen vieren? Roelof de Wijkerslooth, voormalig collegevoorzitter van de RU, zag het ook wel zitten om de Kwartierlijke Academie voor een dergelijke eeuwenlange ontstaansgeschiedenis in te zetten. Volgens Brabers is dit echter te vergezocht: ‘Het gat in de tijd en de verschillen tussen de universiteiten zijn daarvoor veel te groot.’ Toch zou het volgens Brabers mooi zijn als de RU meer zou doen om deze geschiedenis te bewaren. ‘Er is namelijk geen enkele reden om erover te zwijgen.’

Opinie

MAAK VAN DE RU GEEN STREAMINGDIENST tekst Mara Burgstede illustratie Evelien Denneman

Nu de campus weer volstroomt, laait de discussie over het online beschikbaar stellen van colleges op. Sommigen genieten van hun warme deken terwijl ze naar hun favoriete docent luisteren.

Anderen bepleiten dat live hoorcolleges een essentiële rol in het universiteitsleven spelen.

Om die rol te beschermen moet De Radboud Universiteit alleen in uitzonderlijke gevallen opnames van hoorcolleges beschikbaar stellen.

A

ls gevolg van de coronacrisis is het onderwijs op afstand in een stroomversnelling gekomen.

Momenteel is hybride onderwijs de standaard. Binnen de universiteitspolitiek klinken er sterke geluiden om collegeopnames ook na de crisis te behouden. Zino Duckers, lid van de Universitaire Studentenraad (USR), legt uit dat de USR graag een ja-tenzij-beleid wenst. Colleges zijn dan altijd online beschikbaar, behalve als de docent zich daartegen verzet.

Het is echter onverstandig om dat voor alle studenten te doen. Het is duidelijk dat opnames van hoorcolleges en livestreams van het onderwijs ook nu beschikbaar moeten blijven voor studenten die goede redenen hebben om niet aanwezig te zijn, zoals ziekte. Roel Schutgens, decaan van de rechtenfaculteit en hoogleraar Algemene rechtswetenschap, wijst op de keerzijde van het ja-tenzij-beleid door te wijzen op de lege collegebanken die hij nog steeds aantreft. Het maakt een groot verschil of een student met een half oog en een kom muesli aan de keukentafel zit, of in de levendigheid van de collegezaal andere studenten tegenkomt en de docent kritisch kan bevragen. Het is beter voor het onderwijs als iedereen participeert in de zaal en daarom moet de universiteit het nee-tenzij-beleid hanteren om zoveel mogelijk studenten naar de campus te lokken.

Skippen of streamen Studenten komen het best uit de verf als zij in de collegebanken zitten, aangezien ze het college beter volgen dan wanneer zij vanonder de wol de video’s kijken. Wanneer colleges ook online beschikbaar zijn, is het makkelijk voor de student om thuis te blijven. Schutgens trekt de vergelijking met de beslissing geen groenten te koken. ‘Het is een beetje hetzelfde als toch weer zwichten om bij de FEBO te eten’, verzucht hij.

‘Je weet dat naar college komen beter is, maar het is lekker makkelijk om bij paps en mams op de bank te blijven zitten.’ Simon Tans, universitair docent Internationaal en Europees recht en bestuurslid van het Radboud Teaching and Learning Centrum, noemt daarnaast gewenning binnen de groep als reden om weg te blijven.

‘Studenten nemen zich voor om naar college te gaan, maar als je weet dat daar slechts enkele tientallen studenten zit is de drempel om thuis te blijven niet hoog’, stelt hij.

Integreren in de collegebanken De kwaliteit van onderwijs wordt hoger wanneer studenten fysiek aanwezig zijn. Interactie enthousiasmeert om te leren en zorgt ervoor dat studenten elkaar en de universiteit kennen.

Spontaniteit ontlokt debat en discussie op een manier die alleen in een volle collegezaal ontstaat. ‘Ik vind het een gemis dat een generatie studenten dat nog helemaal niet ervaren heeft’, zegt Tans. Door de gemakkelijke optie thuis te blijven kennen studenten de campus en medestudenten slechts van een beeldscherm.

‘Studenten kunnen veel indringender en beter luisteren, en het is ontzettend belangrijk dat studenten integreren in een sociale studieomgeving’, zegt Schutgens. Tans stelt dat het contact tussen student en docent live beter op gang komt. ‘Als je de docent slechts van een schermpje kent, is het een van de vele meningen die je online tegenkomt, waardoor je minder snel iets aanneemt als het college niet strookt met jouw wereldbeeld.’

Ook docenten worden scherper wanneer ze studenten aan kunnen kijken en uitgedaagd worden door hun kritische geluid. Zo hoeven ze niet tegen lege banken te praten, maar krijgen ze directe feedback van hun toehoorders, waardoor ze betere colleges geven. ‘Het werkt zowel voor de docent als medestudenten beter om in een volle zaal te zitten’, meent Tans. Studenten en docenten leren met en van elkaar. Schutgens haalt een column van de rector aan waarin de universiteit als lerende gemeenschap wordt beschreven. ‘We zijn niet de LOI waar je cursussen bestelt en individueel studeert. Studenten weten zelf ook dat ze naar ons toekomen omdat we meer te bieden hebben’, stelt hij.

‘We zijn niet de LOI waar je cursussen bestelt.’

Vadertje Radboud Hoewel de USR ook het liefst ziet dat iedereen naar college komt, legt Duckers het zwaartepunt bij de keuze van de student zelf. ‘De insteek moet zeker zijn dat je moet komen als je kan, maar de optie moet voor studenten openblijven om college op deze manier te volgen’, zegt Duckers. Hij vindt het voordelig dat colleges bij wijze van spreken aan de andere kant van de wereld kunnen worden gevolgd door bijvoorbeeld internationale studenten die geen kamer

kunnen vinden. ‘Wij willen dat je altijd onderwijs kan volgen, ongeacht aan welke faculteit je studeert.’ Op die manier worden studenten volgens hem niet beperkt in het volgen van onderwijs.

De USR legt hierbij dus de verantwoordelijkheid bij de student en wil voornamelijk drempels wegnemen.

Schutgens zet hier tegenover dat de student ook een keuze heeft als de colleges niet online beschikbaar zijn: naar college komen, of niet.

De universiteit moet studenten zoveel mogelijk stimuleren om actief deel te nemen en aanwezig te zijn, ook als dat betuttelend voelt. ‘Je zou mij paternalistisch kunnen noemen’, geeft Schutgens toe. ‘Het is geen dwang. Niemand hoeft bij

ons te studeren. We gaan niet faciliteren dat je niet deelneemt aan het onderwijs’, zegt hij stellig. ‘De autonomie zit juist in de keuze om wel of niet te gaan’, meent ook Tans. De oplossing ligt volgens Tans dan ook bij de studieadviseur die moet beoordelen of een student recht heeft op livestream. ‘Ik zou eerder studenten daar bekend mee willen maken zonder de massa recht op online colleges te geven.’ Het is van belang om als universiteit hoorcolleges in principe alleen fysiek aan te bieden en studenten moeten zich verantwoordelijk voelen om bij te dragen aan de colleges en de universitaire gemeenschap. Streamen kan aan het eind van de collegedag altijd nog op Netflix. ANS

Achtergrond

4

COMPACTER BOUWEN, RUIMER DENKEN tekst Sofie Groen en Marieke van Ruiten illustratie Ande Cremers

Nijmegen krijgt tienduizend extra woningen voor 2030. Dat aantal moet volgens de gemeente Nijmegen binnen de gemeentegrenzen worden bijgebouwd om de wooncrisis de kop in te drukken. Zullen we straks als sardientjes in het Nijmeegse blik wonen en kan er überhaupt nog een student in bus 10 bij?

‘O

ld City, Young Vibe’, is de slogan waarmee de stad Nijmegen zich profileert. Niet geheel onterecht, aangezien dertig procent van de inwoners in de oudste stad van Nederland onder de 25 jaar oud is.

De groeiende jonge bevolking leidt een steeds onzekerder bestaan door de huidige wooncrisis. Terwijl Nijmegen in de top drie staat van steden met het grootste woningtekort, heeft de gemeente juist de ambitie om zoveel mogelijk jonge mensen in de stad te houden en aan te trekken. Als oplossing worden tienduizend woningen gebouwd voor 2030, waarvan SSH& er duizend bouwt voor studenten. Deze komen allemaal binnen de huidige stadsgrenzen te staan. De nieuwbouw zal de druk verhogen op het openbaar vervoer, zo waarschuwen meerdere experts. Meer woningen betekent namelijk ook minder plek voor de auto, die nu nog een relatief grote rol speelt in de Nijmeegse straten. Hoe zal Nijmegen door deze verdichting veranderen op het gebied van wonen en mobiliteit?

Groeien in aantallen, niet in ruimte Nijmegen wordt een compacte stad zo blijkt uit de visie van de gemeente. ‘Nijmegen vangt de groei op binnen de gemeentegrenzen’, zegt Noël Vergunst, wethouder voor stedelijke ontwikkeling. Nieuwe woningbouw komt dus niet op een aangrenzend weiland te staan, maar tussen bestaande wijken in. Dit blijkt in Nederland een nieuwe trend te zijn. ‘De gehele nieuwbouw binnen de bestaande grenzen zou een breuk betekenen met de manier waarop Nederlandse steden in het verleden zijn gegroeid’, zegt Christian Lennartz, wetenschappelijk onderzoeker bij het Plan-

bureau voor de Leefomgeving. De afgelopen decennia werden er veelal nieuwbouwwijken aan de rand van de stad aangebouwd, nu zal dit huisje-boompje-beestje ideaal vervagen. Technisch gezien houdt de expert het voor mogelijk om groei op te vangen binnen de stad. ‘Het zal wel betekenen dat we onze kijk op wonen moeten gaan bijstellen’, stelt Lennartz. De nieuwe generatie zal zich moeten instellen op een kleiner huis. Binnen de stad zijn bouwlocaties namelijk duurder dan op een weiland maar tegelijkertijd willen we betaalbare woningen van redelijke kwaliteit. ‘Om de verdichtingsopgave te realiseren moeten er waarschijnlijk kleinere huizen worden gebouwd, waardoor een aantrekkelijke omgeving buitenshuis nog belangrijker wordt’, legt Lennartz uit. Denk hierbij aan groenere straten in plaats van een eigen tuin.

De gemeente wil aantrekkelijke gebieden creëren door voorzieningen en woningen bij elkaar te plaatsen. De bedoeling is om dit op verschillende locaties in de stad te doen. ‘De stad is al tegen de gemeentegrenzen aangegroeid, maar veel ruimte wordt niet efficiënt gebruikt’, zegt Vergunst. Waar je nu braakliggende terreinen en onderbenutte parkeerplaatsen tegenkomt, wordt gekeken hoe in de toekomst elk hoekje van de stad kan worden gevuld. Iets wat hierbij komt kijken is het combineren van functies op één locatie, wat vroeger niet werd gedaan. ‘In de twintigste eeuw had je een hele sterke scheiding van wonen en werken’, vertelt Vergunst. Door wonen, werken, voorzieningen, recreatie en openbaar vervoer op verschillende plekken in de stad te clusteren, hoopt de gemeente meer leven in de brouwerij te krijgen en daarmee de aantrekkelijkheid van een gebied te verhogen. Een voorbeeld hiervan is Winkelsteeg, de wijk dicht bij het treinstation Goffert. Het gebied, dat nu nog wordt gekenmerkt door de industrie, zal worden verrijkt met werkplaatsen, ateliers en ontmoetingsruimtes, aldus de wethouder. Hier

5 komen ook vijfhonderd tijdelijke woningen te staan waarvan tachtig van SSH& en de overige 420 van de Nijmeegse woningcorporaties. Na vijftien jaar – wanneer het een ‘bruisend gebied’ is geworden – kunnen deze weer ergens anders worden neergezet.

Lennartz bepleit dat er bij het bouwen van nieuwe woningen goed moet worden gekeken naar wat daadwerkelijk betaalbaar is voor de bewoners van een stad. Dit is iets waar de gemeente Nijmegen voor moet waken bij het opleuken van wijken, indien zij haar ‘young vibe’ wilt behouden. Dit geldt dus voor de mensen die er al wonen, maar ook voor de afgestudeerden die de gemeente graag in de stad wil houden. De huizenprijzen stijgen mee met de aantrekkelijkheid van de buurt, terwijl er al een betaalbaarheidsprobleem is op de huizenmarkt. ‘Er wordt wel gebouwd voor jongeren, maar dat zijn vaak kleine woningen die nog steeds heel erg duur op de markt komen’, zegt Lennartz. Buiten sociale huur om zijn huurprijzen namelijk niet gereguleerd. ‘Er zijn als gemeente dus ook geen afspraken mogelijk met private partijen dat een woning een bepaalde huurprijs moet blijven’, vertelt Lennartz. ‘Om deze woningen voor afgestudeerden toegankelijk te maken, zou Nijmegen een instrument nodig hebben vanuit Den Haag om de huurprijzen te kunnen reguleren’, concludeert ook de wethouder.

Jongeren in de compacte stad De gemeente wil ook meer grip krijgen op studentenwoningen in de stad door deze te reguleren. De studentencomplexen van SSH& zullen hierdoor de komende jaren een nog grotere rol gaan spelen in het aanbod van studentenhuisvesting. Vergunst legt uit dat de gemeente ervoor heeft gekozen om verkamering, het kamergewijs verhuren van een woning, alleen nog toe te laten met een vergunning. In tegenstelling tot andere Nederlandse steden was dit in Nijmegen nog ongereguleerd. ‘Dit levert ons meer druk op’, zegt Kees Stunnenberg, directeur van SSH&. Een kleiner speelveld voor huisjesmelkers in de stad betekent meer noodzaak voor de studentencomplexen van SSH&.

SSH& kijkt hiervoor in samenwerking met de gemeente naar locaties die aanvankelijk niet heel aantrekkelijk lijken voor studenten. ‘Veel studenten wonen graag in het centrum en bij de campus’, vertelt Kees Stunnenberg, directeur van SSH&. ‘Dit moeten we loslaten, want daar is niet voor iedereen plek’, zegt hij. Daarnaast heeft SSH& het niet altijd voor het kiezen waar ze kunnen bouwen. Hoewel de Waal oversteken voorheen taboe was, staan er driehonderd woonruimtes gepland bij de Spoorstraat in Lent. Verder wordt bij een vernieuwing van winkelcentrum Dukenburg gekeken naar het toevoegen van honderd studenteneenheden.

De tachtig studentenwoningen van SSH& in Winkelsteeg zijn er ook een voorbeeld van. ‘Nu zijn dit nog geen aantrekkelijke locaties voor studenten. Zij worden daarom ingezet om een gebied aantrekkelijk te maken op de lange termijn’, vertelt Stunnenberg.

Bij het bouwen van studentenhuisvesting heb je al gauw oproer in de buurt. Mensen zijn namelijk vaak bang voor de overlast die dit met zich mee zou brengen. Tot frustratie van Stunnenberg zorgt inspraak van de buurt vaak voor vertraging. ‘Het bouwen van studentenwoningen is van zulk maatschappelijk belang, dan moet de buurt zich ook kunnen aanpassen’, stelt hij. Aan de Groenewoudseweg, ook dicht bij de campus, wil SSH& op het terrein van het oude GGD-gebouw tweehonderd studenteneenheden bouwen. ‘De buurt staat alleen niet te springen’, geeft wethouder Vergunst toe. Er is dus nog geen zekerheid of alle SSH&-torens er kunnen komen.

‘Het bouwen van studentenwoningen is van zulk maatschappelijk belang, dan moet de buurt zich ook kunnen aanpassen.’

Mobiliteit die de mens dient Nijmegen wil richting een compacte stad en zo ook de auto uitbannen. De dichtheid van de stad is momenteel nog laag, waardoor de auto een grote rol heeft, legt Henk Meurs, bijzonder hoogleraar mobiliteit en ruimtelijke ontwikkeling aan de Radboud Universiteit, uit. De afstanden tussen wonen, werken en recreëren zijn groot en bewoners pakken daarom nog graag de auto, die ze na gebruik het liefst voor de deur willen parkeren. In de toekomst kan dat niet meer: bij een nieuwe woning komt als het aan de gemeente ligt nog zelden een parkeerplekje. De inwoners van Nijmegen zullen dus meer aangewezen zijn op het openbaar vervoer en de fiets. Het probleem is echter dat het centraal station in Nijmegen, ondanks de naam doet denken, helemaal niet centraal ligt. Dit wordt echter wel gebruikt als centraal vertrekpunt van alle buslijnen. Vanwege de lage dichtheid, is de huidige openbaar vervoersverbinding binnen de stad ook niet rendabel. ‘De bus moet dan heel ver rijden voor weinig mensen’, zegt Meurs. Het is dus logisch dat het openbaar vervoer in de huidige situatie niet bepaald een gunstige positie heeft in Nijmegen.

Met een groeiende bevolking en een stad zonder ruimte voor auto’s moet er dus wel een shift komen in de manier waarop men zich verplaatst. Zo zal er bij verbouwing van het centraal station een opening aan de westzijde komen en wil de gemeente het systeem mobility as a service invoeren. De bestaande stations in Nijmegen worden dan knooppunten die samen met kleinere ov-hubs het aanbod aan openbaar vervoer en deelmobiliteit met elkaar verbinden. Meurs legt uit hoe zo’n systeem er idealiter uit zou kunnen zien: ‘Mensen van alle sociale posities in de maatschappij kunnen een soort mobiliteitsabonnement kiezen, waarbij ze zelf kunnen aanvinken welk vervoer ze op dat moment willen gebruiken.’ De zogenoemde hubs zijn niet alleen ov-haltes, maar plekken waar een aantal verschillende mobiliteitsopties worden aangeboden. ‘In de klassieke benadering is de ov-halte enkel het bus- of treinstation.

Daar komen in de toekomst dan ook deelfietsen en deelauto’s bij staan’, vertelt Meurs. Men hoeft dan ook niet meer altijd terug te keren naar het centraal station, maar beweegt van hub naar hub.

Om dit systeem te laten werken probeert de gemeente Nijmegen voorzieningen dichter bij elkaar te brengen. Mensen zullen dan minder ver hoeven te rijden. Daardoor kan bijvoorbeeld het woon-werkverkeer voor de bewoners makkelijker worden afgelegd met andere vervoersmiddelen, bijvoorbeeld met de fiets, is de verwachting. Daarmee hoeft niet langer iedere bewoner een auto voor de deur hebben staan en zal het voor veel bewoners ook financieel aantrekkelijker zijn om van het nieuwe deelmobiliteitsnetwerk gebruik te maken.

Nijmegen wordt in een ideaal scenario dus een compacte stad die zal samenhangen door middel van mobiliteits-hubs. Door middel van het mengen van verschillende functies in de buurt van deze hubs, hoopt de gemeente dat deze zullen evolueren tot aantrekkelijke gebieden. Studenten zullen er ook aan moeten geloven om niet meer enkel in het centrum te wonen. Als het lukt om levendige wijken te creëren door de stad heen kunnen studenten ook daar aan hun trekken komen. Daarnaast zullen bewoners niet alleen hun woonwensen moeten bijstellen, ze zullen ook een shift moeten maken in hun verplaatsingen. ANS

VAN HET LIJF tekst Maan Heijthuijsen en Twan van Lith foto’s Ted van Aanholt

Wie : Nora Baas (18), eerstejaars student Natuur- en Sterrenkunde

Stijl : Metronoom

Hoe zou jij je stijl omschrijven?

‘Ik ben misschien te typeren als een metronoom. Net als de wijzer van zo’n apparaat gaat mijn stijl namelijk ook heen en weer. Zo draag ik op sommige dagen stoere, wijde kleding zoals cargobroeken en sweaters. Op andere dagen draag ik daarentegen liever nette kleding, zoals kostuumpantalons en overhemden gecombineerd met gilets. Bij die nette stijl draag ik ook kleurrijke vlinderdasjes. Beide stijlen zijn in ieder geval niet zo vrouwelijk. In de zomer komt het daarentegen wel eens voor dat ik een lange jurk draag, zeker als het heel warm is. Daarnaast komen sommige van mijn broeken in de buurt van vrouwelijk, omdat die door de wijde pijpen bijna op een jurk lijken.’

Zou je die twee stijlen ook kunnen combineren?

‘Ik doe dat eigenlijk nooit, omdat veel van mijn kledingstukken niet bij elkaar passen. Toch denk ik dat ik de twee stijlen wel samen kan brengen. Ik zou bijvoorbeeld niet bang zijn om in een bloesje met korte mouwen, een strikje en een cargobroek over straat te gaan. Volgens mij kan dat wel leuk zijn. Combineren gaat qua kleur in ieder geval best makkelijk, omdat ik veel donkere kleding in mijn kast heb. Nu ik er zo over nadenk, zijn mijn strikjes eigenlijk het enige kleurrijke dat ik draag.’

Hoe hebben die twee stijlen vorm gekregen?

‘Op de middelbare school was ik niet bezig met me kleden naar een bepaalde stijl. Enkele jaren geleden ben ik cargobroeken van de mannenafdeling gaan dragen, die zitten iets wijder en dat vind ik comfortabel. Zo kreeg de stoere kant vorm. De nette stijl aan de andere kant van de metronoom ontstond toen ik tijdens de allereerste lockdown in een diep dal zat. Ik had destijds een ingeving dat ik een stijl wilde gaan zoeken die mij uit dat dal kon helpen. Ik deed inspiratie op van Pinterest, waar ik foto’s van vrouwen zag die gilets en kostuumpantalons droegen. Dat vond ik erg interessant, want het paste bij mijn voorkeur voor mannenbroeken. Kort nadat ik mijn nieuwe stijlen vorm begon te geven, zag ik op de site van een kringloopwinkel dat veel nette kleding, zoals gilets en kostuumpantalons, in de uitverkoop waren. Daar heb ik toen veel gekocht om mee te kunnen combineren. Daardoor is mijn stijl erg gegroeid.’

Waarom vind je vrouwen die mannelijke kleding dragen inspireren?

‘Vrouwen die mannelijke kleding dragen inspireren mij, omdat ik me niet zo op mijn gemak voel bij een vrouwelijke stijl. Ik zie ze als rolmodellen. Ik ben vrij lang, dus in een jurk voel ik me al snel te slungelig. Juist het mannelijke van mijn stijlen zorgen ervoor dat ik mij zekerder voel over mijn postuur. Ik geef overigens niet zo veel om vrouwelijkheid. Vrouw zijn vind ik prima, maar ik laat dat niet terugkomen in mijn kledingstijl.’ ANS

6

OVER DE KOOK tekst Ellen Verhoeven en Eline Zoutendijk afbeeldingen Eline Zoutendijk

Dit is de rubriek voor echte fijnproevers. ANS bedenkt iedere editie een bepaald thema en een budget voor een gerecht. Het is aan de student om de uitdaging aan te gaan en een hoogstaand staaltje kookkunst te laten zien. Staat de student nog aan het begin van zijn bachelor of is hij al een masterchef? Deze keer: Paaseieren zoeken.

L

aura (19, Science) is deze editie het haasje: ze heeft de opdracht gekregen paaseitjes te zoeken waar ingrediënten aan zijn gekoppeld. Met de eerste vijf gevonden ingrediënten moet zij een maaltijd creëren. Zodra de opdracht haar duidelijk is, begint ze als een kip zonder kop de kamer te doorzoeken. Onder een kussen vindt ze het eitje voor spaghetti en in de bloempot die van de eieren. Ze is op dreef en vindt al snel een eitje voor kaas en eentje voor basilicum. ‘Deze eerste vier ingrediënten zijn echt super chill, want ze zijn perfect om pasta carbonara mee te maken’, roept Laura enthousiast.

Vol goede moed gaat ze op zoek naar het laatste paaseitje, hopend op room of spek. Helaas blijkt deze bij rijst te horen.

Na een korte crisis werpt ze nogmaals een blik op de paaseitjes en komt ze op een geniaal idee: ‘Ik ga als toetje rijstepap maken met de chocolade van de paaseitjes.’ Ze besluit deze te bereiden met dessertrijst, waaraan ze in plaats van melk water zal toevoegen. Ook vindt ze een alternatief voor de pasta carbonara: ‘Ik kan knoflook toevoegen aan een roerei en daar kaas en basilicum overheen strooien.’

Vol vertrouwen doet Laura de spaghetti in een pan met kokend water. Ze vertelt dat ze het niet fijn vindt om gehaast te moeten koken. ‘Normaal is het voor mij echt een ontspanningsmoment’, zegt ze terwijl ze alvast aan het toetje begint. Gelukkig is multitasken voor haar geen uitdaging, want ze heeft veel kookervaring.

‘Tijdens de lockdown kookte ik elke dag voor mijn ouders’, licht ze toe.

Wanneer de geklutste eieren in de pan liggen, begint Laura mee te zingen met de hiphop-muziek die op de achtergrond is te horen. ‘Thuis zijn mijn ouders niet zo’n fan van mijn zangkunsten’, lacht ze.

Door haar enthousiasme heeft ze niet in de gaten dat de rijst inmiddels aan het aankoeken is. Snel voegt ze extra water toe om deze te redden, waarna ze ook de in stukjes gesneden paaseieren erbij doet. De spaghetti en het eimengsel zijn intussen ook klaar, dus Laura maakt zich gereed om haar maaltijd te serveren. Ze heeft op Instagram gezien hoe je spaghetti mooi tot een bolletje kan draaien. Wat onhandig pakt ze de plakkende spaghetti op met haar vingers. Het hoopje spaghetti heeft daardoor niet het gewenste sterrenchefgehalte. Toch weet ze er met wat extra kaas en basilicumblaadjes knap een geheel van te maken.

Budget: Tien euro voor vier personen Boodschappen: spaghetti, eieren, kaas, basilicum, dessertrijst en chocolade

paaseitjes Overige toegestane ingrediënten: water, olie, knoflook, ui, peper en zout

IS DE SMAAK RAAK? Deze opdracht was geen eitje, maar de creativiteit om een hoofd- en nagerecht te maken met de beperkte ingrediënten verdient veel lof en getuigt van een ervaren thuiskok. Haar oorspronkelijke idee voor spaghetti carbonara leek uiteindelijk meer op spaghetti roerei en had hierdoor niet veel smaak. Toch brachten de knoflook en basilicum nog wat pit in het eten, al was het niet voor herhaling vatbaar. Ook de rijstepap was geen culinaire hoogstand. Deze was door het gebrek aan melk namelijk wat waterig. Gelukkig was dit niet het enige toetje: er waren nog genoeg paaseieren over. ANS

Resultaat: creatieve carbonara

VRAAG VAN DE WEEK Vind jij dat boetes in Nederland inkomensafhankelijk moeten worden?

70%

JA 30%

NEE

Vind jij de kluisjes in de molenstraat nuttig?

57%

JA 43%

ANS zoekt cartoonisten

NEE

Kan jij tekenen en heb jij een scherpe pen?

Dan is het Algemeen Nijmeegs Studentenblad op zoek naar jou.

Lijkt het jou leuk om cartoonist te zijn bij ons studentenblad mail dan naar redactie@ans-online.nl

7 Interview

DICHTER OP DE ZERE WOND tekst Maud Hagens en Philip Schröder fotos Diede van der Vleuten

Spoken word-artiest en masterstudent Philosophy, Politics and Society aan de Radboud Universiteit Lev Avitan groeide op in een achterstandswijk in Arnhem. Hij gebruikt zijn ervaringen om de ‘wonden’ van de samenleving in zijn kunst aan de kaak te stellen opdat we ze kunnen helen. Hoe leert Avitan de wereld om zich heen te begrijpen en hoe laat hij zijn doorleefde ervaringen in zijn voordeel werken?

M

et zijn spoken word-kunst stond hij afgelopen jaren op grote podia als Lowlands, Down the Rabbit Hole en Paradiso. Studenten die al wat langer op de Radboud Universiteit (RU) rondlopen, kunnen zich filosofiestudent Lev Avitan ook nog herinneren als de campusdichter van 2018. Naast zijn spoken word-kunst is Avitan op dit moment bezig met het schrijven van een theatervoorstelling en het opnemen van nieuwe afleveringen van de podcast Echtemannentakkies, waar hij medehost is. In zijn verschillende werken tracht Avitan grote maatschappelijke problemen aan de kaak te stellen en te verklaren. Zelf noemt hij die de wonden van de samenleving. ‘Een persoonlijke wond is dat ik geldzorgen had, dat ik zelf naar de voedselbank moest en dat de koelkast vaak leeg was’, stelt Avitan.

‘Een collectieve wond is dat de wijk waarin ik opgroeide gevuld was met mensen met een niet-Westerse migratieachtergrond zoals ik, die allemaal soortgelijke problemen hadden. Dat is het product van institutioneel racisme’, vervolgt hij. In het werk van Avitan is dan ook te zien dat hij niet alleen oog heeft voor zijn eigen ervaringen. Hij houdt zich ook bezig met hoe deze samenhangen met andere structuren van ongelijkheid en geweld, zoals op basis van sekse, genderidentiteit, seksuele voorkeur en sociaal economische klasse. Die combinatie aan inzichten over de wonden heeft hem de input gegeven voor zijn spoken word-kunst, maar hoe zijn die inzichten tot stand gekomen?

de dingen die in mijn leefwereld speelden’, zegt hij. Hij vervolgt: ‘Daarnaast was studeren toch iets voor witte mensen. Mijn omgeving had zich er al bij neergelegd dat ik een straatrat zou worden.’ Desondanks moest Avitan naar het mbo en koos hij ervoor om de muziekopleiding te doen vanwege zijn passie voor hiphop. In de teksten hoorde hij verwijzingen naar Martin Luther King, Malcolm X en de Black Panthers. Deze activisten vormden een inspiratiebron waarna hij verder die geschiedenis indook. Hij merkte dat geschiedenis de armoede en het geweld in zijn omgeving ten dele kon verklaren: ‘Ik herkende de verhalen over de structurele verarming van een gemeenschap. Daarnaast leerde ik meer over de ideeën die ten grondslag liggen aan racisme en hoe dat doorwerkt in het heden.’ Hier viel het kwartje voor Avitan: ‘Als ik alleen maar praat over mijn eigen ervaring met bijvoorbeeld racisme kan dat weggeschoven worden als iets incidenteels’, legt hij uit. ‘Als ik het echter relateer aan het grotere plaatje, de historische grondslag achter racisme, is het minder makkelijk weg te wuiven’, verduidelijkt hij. Het begrijpen van de historische ontwikkelingen achter de problemen in zijn omgeving is wat hem inspireerde om de hbo-opleiding tot geschiedenisdocent te gaan volgen, nadat hij eerst de mbo-opleiding afrondde.

Martin Luther King, Malcolm X en de Black Panthers vormden een inspiratiebron voor hem.

Grotere perspectieven dichterbij brengen

Een grote inspiratiebron voor zijn kunst is zijn ervaring. Hij vertelt hoe hij zich een lange tijd geïsoleerd voelde van zijn omgeving, waardoor hij op jonge leeftijd in zichzelf keerde. ‘Mijn vader is Turks, mijn moeder is een joodse Marokkaan’, vertelt Avitan. ‘Ik sprak geen van hun moedertalen, waardoor ik weinig aansluiting kon vinden bij de mensen uit die gemeenschappen’, blikt hij nuchter terug.

‘Tegelijkertijd kon ik in etnisch Nederlandse kringen moeilijk aansluiting vinden vanwege culturele verschillen en hun vooroordelen over allochtonen’, vervolgt hij. Door dit alles voelde hij zich ontworteld waardoor zijn interesses uitgingen naar voor hem nieuwe onderwerpen. ‘Hierdoor vond ik de eerste puzzelstukjes om te begrijpen wat er zich afspeelde in mijn wijk’, legt hij uit.

Overige puzzelstukjes vond hij in eerste instantie niet op school. ‘Het voelde nutteloos, want het ging totaal niet over

Talige overpeinzingen

Tijdens zijn hbo-opleiding merkt Avitan hoeveel invloed filosofen hebben gehad op onze wereld. ‘Volledige instituten, wetten en ideologieën zijn gebouwd op het gedachtegoed van filosofen’, legt hij gepassioneerd uit. ‘Het werk van van filosofen heeft het denken van grote groepen mensen gevormd en daarmee ook hun handelen’, vervolgt hij.

Hij noemt hierbij het voorbeeld van Karl Marx: ‘Na de Bijbel is het Communistische Manifest het meest invloedrijke boek in de manier waarop het onze wereld heeft gevormd.’

Dat is niet de richting die hij op wil, maar het illustreert wel het ideologische vonkje dat hij nodig acht voor grote blijvende verandering. ‘Als je iets wilt veranderen in de samenleving moet je ook de denkwijze van de samenleving weten te veranderen’, gelooft hij. ‘De afgelopen zestig jaar hebben achtergestelde gemeenschappen wel een stem

gekregen. Er valt echter nog veel te winnen wat betreft de manier waarop we kijken naar mensen van kleur’, vervolgt hij op ernstige toon. Met deze reden schreef hij zich na zijn hbo-propedeuse vol goede moed in voor de studie Filosofie aan de RU.

‘Witte sociologen kunnen nooit de complexiteit van mijn ervaringen meenemen.’

Daar vond Avitan de handvatten om conceptuele problemen tastbaar te maken en te relateren aan zijn eigen levenswereld: ‘Bij filosofie was er ruimte om de ontwikkeling van bepaalde denkwijzen te traceren en te onderzoeken hoe deze samenhing met de hedendaagse maatschappelijke problemen als racisme en seksisme.’ Eenmaal de academische wereld binnengetreden zag hij echter ook de gebreken van het wetenschappelijk onderzoek. ‘Ik zag in mijn jeugd dat er junkies op iedere hoek stonden, ik wist dat er vrouwen geslagen werden in de wijk en ik zag dat mijn moeder huilde omdat ze geen toegang kon krijgen tot geestelijke gezondheidszorg’, zegt hij betreurd. ‘In academische kringen zijn het vooral witte sociologen die zoeken naar de achterliggende redenen hiervoor. Zij kunnen echter nooit de complexiteit van mijn ervaringen meenemen’, stelt Avitan. ‘Een groot deel van dit soort levenservaringen wordt gemist in de academische wereld’, zegt hij fel. Nadat dit hem duidelijk werd, kreeg hij een nieuw doel voor ogen: ‘Ik wil de hand op de wonden van mij en de samenleving leggen door te benadrukken hoe deze zijn ontstaan en hoe ze met elkaar samenhangen.’

Man van het woord

Op de universiteit leert Avitan taal te waarderen: ‘Dankzij mijn studie Filosofie realiseerde ik me dat mijn gedachten het waard zijn om goed te worden verwoord.’ Hij zag in dat hij de taal waarvan hij zich eerst buitengesloten voelde eigen kon maken en er een persoonlijke draai aan kon geven. ‘Ik kon het mixen met straattaal en buitenlandse woorden. Daarnaast kon ik met mijn eigen intonatie spelen’, legt hij uit. Daarmee stopt Avitan naar eigen zeggen al zijn ervaringen in de taal: ‘Ik laat de taal niet tegen, maar juist voor mij werken.’ Met die gedachte begon Avitan aan het schrijven van teksten over zijn blik op de maatschappij en zijn persoonlijke omgeving. Zo kon hij zijn perspectief door middel van zijn creativiteit steeds beter uitdragen.

8 Dankzij een open podium in Nijmegen, genaamd Tapschrift, kon hij de teksten ook publiekelijk ten gehore brengen. Daarmee was Lev Avitan de spoken word-artiest, geboren.

Het was echter niet de eerste keer dat Avitan middels taal de maatschappij en zijn omgeving bespreekt. Van kinds af aan rapte hij namelijk al en tijdens zijn muziekstudie op het mbo zette hij dit in het Engels voort. Hij brak met zijn rap niet door. Als hij hierop terugkijkt ziet hij in hiphop een aantal dingen die nadelig zijn voor zijn creatieve proces in vergelijking met spoken word: ‘Je hebt te maken met een bepaald ritme, een beat en dat geeft automatisch een bepaalde sfeer’, stelt Avitan. ‘Met spoken word probeer ik mensen puur met mijn woorden en voordracht te raken’, vervolgt hij. ‘De invloed op hoe het overkomt en de vrijheid van het schrijven vind ik zeer prettig’, concludeert de taalkunstenaar.

Helen

Naast zijn carrière als spoken word-artiest, is Avitan momenteel samen met een vriend, Nabil Tkhidousset, bezig aan de productie van nieuwe afleveringen voor de podcast Echtemannentakkies.‘Het waren eerst vooraf opgenomen afleveringen waarbij we in gesprek gingen met elkaar en onze vrienden. Nu doen we live evenementen met gasten die enigszins bekend zijn’, vertelt hij. Het centrale idee van de podcast omschrijft hij als volgt: ‘Als mannen betere relaties met zichzelf aan kunnen gaan, kunnen ze ook betere relaties met de mensen om hen heen aangaan.’ Ze bespreken thema’s die voor mannen vaak als taboe voelen, zoals het hebben van een negatief zelfbeeld, opgroeien zonder vader en depressieve gevoelens. In zijn podcast laat hij zijn eigenzinnige invalshoek zien: ‘We willen een veilige sfeer creëren waarin we ons bewust zijn van de machtsdynamieken. Wanneer er zich geweld voordoet in de zaal, dan zal de oorzaak hiervan moeten worden verwijderd.’

Verder schrijft Avitan een theatervoorstelling waarmee hij ingaat op maatschappelijke problemen als racisme, seksisme en armoede. In het theater heeft hij de mogelijkheid om langere verhalen te vertellen dan de maximaal twintig minuten

waar een spoken word-artiest normaal voor wordt geboekt.

Avitan geeft aan dat theater voor hem een compleet nieuw veld is en dat hij niet weet wat zijn publiek zal zijn: ‘Theater trekt nou eenmaal een oud wit publiek aan.’ Hij benadrukt echter dat hij niet van plan is om zijn tekst daarop af te stemmen. ‘Ik wil een show neerzetten die ook jonge mensen van kleur aantrekt.’

Avitan probeert in zijn show dan ook mensen met verschil-

lende perspectieven bij elkaar te brengen. ‘We kunnen onze wonden pas helen als we ons bewust zijn van de relaties die we tot elkaar hebben en de wonden die ze aanbrengen’, stelt hij. ‘Op dit moment zitten we in een vicieuze cirkel van gewelddadige relaties’, legt Avitan uit. Hij concludeert: ‘Als wij de problemen binnen die relaties niet zien, verandert er ook niks. Alleen dat besef van de aanwezigheid van de wonden kan al helend werken.’ ANS

VERBEELD

Met elementen van foto’s en illustraties neemt een groep creatievelingen een actueel probleem op de hak. Deze keer: Met zijn roze bril op blaast Thierry Baudet Kremlinpropaganda uit rondom de oorlog in Oekraïne.

36e jaargang Hoofdredactie Delphine Broasca en Simon Swelsen Redactie Thijs Meeuwisse, Jip Meijers, Gian Oerlemans en Philip Schröder Medewerkers Mara Burgstede, Sofie Groen, Marieke van Ruiten, Michelle Tang, Ellen Theeuws, Ellen Verhoeven en Eline Zoutendijk Illustraties Ande Cremers, Evelien Denneman en Inge Spoelstra Foto’s Ted van Aanholt en Diede van Vleuten Columnist Tonnie de Benis Verbeeld Ande Cremers, Evelien Denneman en Simone Vlug Eindredactie Jochem Bodewes, Mara Burgstede, Pim Dankloff, Britt Duijzer, Sofie Groen, Naomi Habashy, Maan Heijthuijsen, Twan van Lith, Julia Mars, Julia Meilink, Gian Oerlemans, Jean Querelle, Mo Quirijnen, Matthijs Roddenhof, Marieke van Ruiten, Philip Schröder, Marjolein Smetsers, Tom Steenblok, Michelle Tang, Ellen Theuws, Freek van Til,

Floor Toebes, Ellen Verhoeven, Loïs Verkooijen, Irene Wilde en Eline Zoutdijk.

Lay-out Simon Swelsen Logodesign voorpagina Noah Kleijne Dagelijks bestuur Begüm Çilsal (secretaris), Melisa Kurt (penningmeester) en Tuana Öztürk (voorzitter) Druk Flevodruk Harlingen BV Uitgave, abonnementen en advertentie-acquisitie Stichting MultiMedia: stichtingmultimedia@gmail.com Redactieadres Heyendaalseweg 141 6525 AJ Nijmegen Mail: redactie@ans-online.nl Tel. 06-45 176 456