Τα συναισθήματα ενός δέντρου πριν το κόψουν

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΕΝΌΣ ΔΕΝΤΡΟΥ ΠΡΙΝ ΤΟ ΚΟΨΟΥΝ ΜΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ:

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΣΕΚΙΡΟΓΛΟΥ ΣΟΦΙΑ ΦΕΛΛΑ ΦΑΝΗ ΧΑΡΙΑΤΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΗ-ΑΝΝΑ ΨΑΡΑΚΗ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΣΕΚΙΡΟΓΛΟΥ 

Γιατί οι άνθρωποι να κόβουν εμάς τα δέντρα; Δεν τους προσφέρουμε αρκετά; Χωρίς εμάς δεν θα μπορούσαν να ζήσουν ,αφού τους προσφέρουμε οξυγόνο και χωρίς αντάλλαγμα μάλιστα !Είναι πολύ άδικο να μας στερούν την ζωή επειδή οι αυτοί το θέλουν .Να μας κόβουν και εμείς να μετράμε αντίστροφα την ώρα μέχρι να ξεραθούμε .Κάθε χρόνο βλέπουμε τους φίλους μας να χάνονται και φέτος πολύ φοβάμαι πως θα φύγω και εγώ. Η μόνη μου παρηγοριά είναι να σκέφτομαι μήπως με πάνε σε ένα σπίτι και με στολίσουν με στολίδια και γιρλάντες .Όχι !Μη με κόβεις ξυλοκόπε .Μηηηη…..!

ΦΑΝΗ ΧΑΡΙΑΤΗ 

Τι αχάριστοι που είναι οι άνθρωποι. Εμείς τους δίνουμε τα φρούτα μας, τους προσφέρουμε τη σκιά μας, αφήνουμε τα παιδιά τους να σκαρφαλώνουν στα κλαδιά μας και αυτοί μας κόβουν για να μας κάψουν στο τζάκι ή να μας κάνουν χαρτί . Μακάρι τουλάχιστον να φτιάξουν με εμένα κάποιο έπιπλο για τα δωμάτια των παιδιών, να τα βλέπω να γελάνε και να παίζουν.

ΣΟΦΙΑ ΦΕΛΑ 

Ωχ τι δυστυχία! Μα για ποιον λόγο να υπομείνω τέτοιο πόνο; Δεν συνδυάζονται τα Χριστούγεννα με τη σωτηρία του περιβάλλοντος; Ελπίζω μόνο να με κόψουν με αλυσοπρίονο. Να είναι ακαριαίος θάνατος. Μια κι έξω. Να μην πονέσω πολύ! Μα δεν έχει νόημα! Αφού μονάχα έναν χρόνο θα χρησιμοποιηθώ! Μετά θα ξεραθώ στην αποθήκη μοναχό! Μα τι λύπη είναι αυτή που μου τυλίγει την ψυχή!

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΥ 

Φέτος τα Χριστούγεννα θα με κάνουν ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο και είμαι πολύ λυπημένος για αυτό .Πλέον δεν θα είμαι ένα χαρούμενο έλατο μαζί με τα άλλα,θα είμαι απλά ένα διακοσμητικό και δεν θα χω ουσία. Εχω ανάμικτα συναισθήματα για αυτό από την μία οικογένεια θα ναι χαρούμενη που θα έχει στο σπίτι της εμένα, αλλά από την άλλη σε κάτι μήνες θα με πετάξουν και μετά δεν θα είμαι τίποτα .

ΒΑΣΙΛIΚΗ-ΑΝΝΑ ΨΑΡΑΚΗ 

Δεν αντέχω αυτή την κατάσταση. Κάθε χρόνο στα τέλη του Νοέμβρη κάτι μεγαλόσωμος άντρες φτάνουν στο δάσος κρατώντας τσεκούρια και πριόνια και μπροστά στα μάτια μου κόβουν τους φίλους μου τα έλατα. Πέρυσι αποχαιρέτησα τον αδερφούλη μου!!! Και φέτος ήρθε η σειρά μου. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Οι άντρες βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής. Μακάρι να μπορούσα να φωνάξω " Φύγετε από δω" " Μην με αγγίζετε " . Μακάρι να μπορούσα να σηκώσω το κλαδί μου , με όλη μου τη δύναμη να τους δώσω μια στο κεφάλι και να σωριαστούν στο έδαφος. Είμαι πολύ αγχωμένος. Που θα με πάνε άραγε; Ο παππούς μου μου είχε πει πως οι άνθρωποι κρεμάνε δεκάδες χριστουγεννιάτικες μπάλες στα κλαδιά μας και μας φορτώνουν με χρωματιστά λαμπάκια. Ελπίζω να μην καταλήξω και εγώ έτσι. Έφτασε η ώρα. Οι άντρες με πήραν στα χέρια τους. Φοβάμαι!!! Πρέπει να αποχαιρετήσω το σπίτι και την οικογένεια μου. Θα μου λείψετε όλοι. Και το δάσος και τα δέντρα και τα ζωάκια που μου κρατούσαν συντροφιά. Γεια σας φίλοι μου...