GAMa nr 5/6 / październik 2001 - luty 2002

‑$‑.$‑$‑$‑‑.$‑$‑‑$‑ Rok IV/V Nr 5/6 III-_FFI_- październik 2001

--- luty .2002 --hF- ISSN v 150777713

Drodzy Czytelnicy, proszę darować, że w tym redakcyjnym wstępie pozwolę sobie tym razem na osobistą nutę i kilka refleksji, jakie towarzyszą mi w chwili, gdy dobiega końca praca nad niniejszą edycją naszego pisma.

Przede wszystkim wypada wytłumaczyć się z dłuższej niż zazwyczaj cezury dzielącej obecne wydanie „GAMy” od poprzedniego. Przyczyna zachwiania dotychczasowego półrocznego cyklu wydawniczego jest prosta: życie toczy się w zawrotnym tempie i jednoosobowa redakcja nie nadąża z opracowywaniem na bieżąco wszystkich materiałów. Opóźnienie nie oznacza jednak w żadnym wypadku luk w relacjonowania

istotnych wydarzeń z życia uczelni, gdyż właśnie trafia do rąk Czytelników podwójne wydanie „GAMy” (nr 5/6), odnoszące się do letniego semestru roku 2000/01 i semestru

zimowego 2001/02. Bogactwo materiału idzie w parze ze zwiększeniem objętości. Tym razem proponujemy Państwu 48 stron lektury, czyli niemal dwukrotnie więcej niż obejmował numer pierwszy.

Mam w związku z „GAMą” kilka powodów do radości. Cieszę się przede wszystkim z tego, że zamknięty został kolejny etap dokumentowania naszego akademickiego życia.

W bliższej i dalszej przyszłości teksty te i związane z nimi fotografie pozwolą wrócić pamięcią do faktów, dat, osób i wydarzeń, które inaczej mogłyby niezauważenie odejść w zapomnienie. Choć brzmi to górnolotnie, utrwalamy tu naszą historię, a jeśli przetrwa wiedza o nas - to i my przetrwamy!

Cieszę się również, że po raz pierwszy zrealizowany został zamysł, by w „GAMie” obok relacji poświęconych konkretnym zdarzeniom znalazły się artykuły związane merytorycznie z problematyką muzyczną. Iako motto dla tego działu przyjęty został tytuł traktatu św. Augustyna „De musica ” - „O muzyce” (piękne dzięki za taką sugestię dla Andrzeja Wolańskiego, którego tekstem poświęconym W A. Mozartowi i jego Requiem ten nurt inaugurujemy). „GAMa” może być świetnym miejscem dla publikowania tekstów na najróżniejsze muzyczne tematy, począwszy od naukowych czy popularnonaukowych opracowań, skończywszy na ciekawej osobistej refleksji. Liczę na to, że nie zabraknie autorów, którzy zechcą sięgnąć po pióro i wzbogacić profil naszego periodyku 0 tego rodzaju publikacje.

Cieszę się wreszcie, że są Pedagodzy i Studenci, którzy spotykając mnie na uczelnianych ścieżkach, pytają o kolejny numer „GAMy”. Oznacza to, że fakt istnienia pisma zaczyna utrwalać się w świadomości Czytelników, a to bardzo mobilizuje do starań o jak najwyższą jego jakość. Spieszę też z dumą poinformować, że otrzymuję coraz więcej sygnałów o życzliwym odbiorze „GAMy” w środowiskach spoza naszej uczelni, nawet z odległych miast Polski. Sądzę, iż może to być powodem do radości dla nas wszystkich. Efekty naszej pracy, wydarzenia które nas dotyczą, nasze osiągnięcia - wszystko to dzięki tym szpaltom nie tylko zyskuje trwały ślad, ale odbija się coraz szerszym echem daleko poza naszą Akademią.

I jeszcze parę słów podziękowań.

Dziękuję wszystkim, którzy zechcieli poświęcić swój czas i dołączyć do grona autorów tekstów niniejszego numeru „GAMy”. Wdzięczna jestem wielu osobom za pomoc w gromadzeniu materiałów faktograficznych i ilustracji. Dziękuję serdecznie lego Magnificencji prof. Ierzemu Mrozikowi, który przy swoich rozlicznych obowiązkach znajduje czas, by przeglądać wszystkie przygotowywane do druku teksty i uczest~ niczyć w ostatniej fazie ich redakcji.

Zapraszam zatem do lektury. Wszelkie Państwa uwagi i spostrzeżenia będą mi pomagać przy tworzeniu kolejnych wydań „GAMy”. Kształtujmy razem słowem kreślony portret Akademii. Niech jego forma będzie coraz lepsza i ciekawsza. O treść nie musimy się martwić - nasza praca to niewyczerpane źródło tematów.

Dorota Kanafa Redaktor „GAMy" Na okładce: str. 1. - Karol Lipiński, litografia Maksymiliana Fajansa; str. 4. - Zespół wokalny The Sound Office i Big-band Akademii Muzycznej we Wrocławiu pod dyrekcją Aleksandra Mazura - koncert w Filharmonii Wrocławskiej, kwiecień 2001 r.

rm s/;O sms TREŚCI

WYDARZENIA 2 Audiencja rektorów polskich

20

u Jana Pawła II

21

W trosce o człowieka 5

22

radość!

koncertowej Akademii Muzycznej

Europejskiej integracji wymiar muzyczny

- dziesiąta rocznica śmierci prof. Stanisława Krukowskiego

POŻEGNANIA 23

Doroła Kanafa

23

Pożegnaliśmy Witolda Szalonka

Dorota Kanala Ranking polskich wyższych uczelni

10 Dorota Kanała CHAIN we Wrocławiu Grzegorz Kurzyński

Piano Week ZYCIE ARTYSTYCZNE AKADEMII

DE MUSICA 24 Andrzej Wolański „Łabędzi śpiew” Mozarta

RELACJE 26 Jesień warszawsko-wrocławska

Lucian Sobczyk

Zycie jest piękne!

AWANSE 41 41

Awanse pedagogów Tytuł profesora dla Leszka Wisłockiego

- rozstrzygnięcie Ogólnopolskiego Konkursu na Kompozycje Chóralną i lnstrumentację Piosenki

29

Dorota Kanała

Zeszłego roku w Ambronay...

31

Alicja Faryniarz

45

Zofia Urbanyi-Krasnodębska

Powrót wielkich tradycji

32

Irena Olkiewicz, Dorota Kanafa

Uczelniane Konkursy Małych

Form Ins'trumentalnych NAUKA

X

'I 9 Paweł cylu/ko

STOWARZYSZENIA $‑ 33 Dorota Kanafa Stowarzyszenie Flecistów Polskich 34

Paweł Cylulko

Gdzie szukać literatury przydatnej W muzykoterapii dzieci?

Dorota Kanała

Polskie Stowarzyszenie Kontrabasistów

„Muzykoterapia Polska” - pierwsze polskie czasopismo naukowe z dziedziny muzykoterapii

Tomasz Głuchowski, Renata Judek, Agnieszka Trawczyńska

Graliśmy w Darüngton

Debiut Aleksandry Kurzak , w Operze w Hamburgu

35

Paweł CyIulko

Stowarzyszenie Muzykoterapeutów Polskich

Maria Czarny-Kaczmarska

Natalia Sitarz w międzynarodowym projekcie muzyki dawnej

Międzynarodowe koncerty wrocławskich studentów

Dorota Kanała Wokalne potpourri - kursy, sesje i konkurs Wydziału Wokalnego

Dorota Kanafa - I Międzynarodowy Tydzień Konserwatoriów w Petersburgu

1 7 Andrzej Wolański

19

40

W trosce o nową muzykę chóralną

Pamięci wirtuoza

18

TEMAT DO PRZEMYŚLEŃ

STUDENCKIE PODRÓŻE ARTYSTYCZNE

0 „Warszawskiej jesieni '2001”

28

14 Agnieszka Drożdżewska

16

Kursy mistrzowskie we wrocławskiej Akademii

MŁODE TALENTY 44 Łukasz Pietrzak 44 Duet: Małgorzata Grzegorzewicz i Justyna Skoczek 43 Wioletta Chodowicz 42 Magdalena Przydróżna 43 Tomasz Polak 43 Krystian Tkaczewski

Maria Zduniak

O życiu i twórczości Karola Lipińskiego

15

38 Zbigniew Czarnota Marfa Czarny-Kaczmarska Dorota Kanała Urszula Marciniec-Mazur Jerzy Mrozik Tadeusz Półról Mieczysław Stachura

Rozmowa z Grażyną Pstrokońską-Nawratil

12 140 rocznica śmierci patrona Akademii 13

Jazz w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego

Grażyna Psirokońska-Nawrafil

Jak nas widzą inni?

10

niające dla wrocławskich dzieci

37 Aleksander Mazur

Zmarł Jan Marynowski

Rozmowa z Grzegorzem Kurzyńskim

›9

Zofia Urbanyi-Krasnodębska

Koncert z portretem w tle

Jerzy Mrozik - nowe fakty w sprawie sali

8

Co sądzą dzieci o naszych koncertach? - audycje umuzykal-

RETROSPEKCJE

Inauguracja roku akademickiego 2001/02

Wiara, zwatpienie i

DYDAKTYKA 36 Grażyna Pogorzały

Irena Zaihey-Tom

III Ogólnopolska Konferencja Solfeżowa

Dorota Kanała

$‑ Optymizm mocno umiarkowany 6

Kazimierz Kościukiewicz

„Tradycje śląskiej kultury muzycznej” po raz dziesiąty

Z PRAC SENATU

ROZMAITOŚCI 47 Jolanta Szyba/ska-Małczak

III obóz chóralny 47

Dorota Kanała

Koncerty dla Seniorów Kurt Masur poprowadzi Akademicką Orkiestrę Symfoniczna NAGRODY 48 Nagrody pedagogów Nagrody studentów

Pierwszy polski przewodnik po literaturze muzykoterapeutycznej

GAMu luty

:uaz

1

‐ zenia Spotkanie rektorów polskich wyższych uczelni z papieżem Janem Pawłem II Pochłonięci codziennymi problemami akademickiego życia rzadko mamy czas na głeboką refleksję o roli wyższej uczelni we współczesnym świecie. Dopiero poważne

zastanowienie pozwala zrozumieć jak wielki jest jej wpływ na otoczenie, tak w skali

lokalnej, jak i globalnej. Stąd zaś płynie odpowiedzialność spoczywajqca na każdym, kto zalicza się do akademickiej społeczności. Właśnie to poczucie odpowiedzialności powinno pobudzać nas do przemyśleń, dla których drogowskazem jest słowo poświęcone temu tematowi przez

Ojca Świętego Jana Pawła ll. Papież skierował swoją naukę do wszystkich społeczności akademickich w Polsce za pośrednictwem Ich Magnificencji Rektorów, którzy na zaproszenie Ojca Świętego udali się z rewizytą do Włoch i w dniu 30. sierpnia 2007 r. w Castel Gandolfo uczestniczyli wspecjalnej audencji. Naszq uczelnię reprezentował JM prof. Jerzy Mrozik, który przywiózł wszystkim pracownikom i studentom wrocławskiej Akademii Muzycznej słowa papieskiego pozdrowienia oraz skierowane do nas przez Ojca Świętego głębokie przesłanie, cytowane w całości dla Czytelników „GAMy”. `

W TROSCE O CZŁOWIEKA Wystąpienie Oica Świętego podczas spotkania z rektorami - członkami Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich Szanowni i drodzy Państwo, 1. Witam i pozdrawiam serdecznie.

Cieszę się, że ponownie mogę gościć u siebie dostojnych rektorów wyższych uczelni polskich. Dziękuję panu profesorowi Woźnickiemu, przewodniczącemu KolegiumRektorów Akademickich

jącą się świadomością konieczności dia-

logu pomiędzy poznaniem rozumowym i doświadczeniem religijnym. Bogu dzię-

Szkół Polskich, za wprowadzenie i za

ki za wszelkie natchnienia, którymi pro-

życzliwe słowa skierowane pod moim adresem.

Nasze spotkania należą już do tradycji i są niejako znakiem dialogu, jaki toczy się pomiędzy światem nauki i wiary ~Pides et ratio. Wydaje się, że bezpowrotnie minął już czas, kiedy usiłowano te dwa światy sobie przeciwstawiać.

Dzięki wysiłkom wielu środowisk intelektualistów i teologów, wspieranym łaską Ducha Świetego, coraz bardziej

wadzi nas w tym kierunku.

narasta świadomość, że nauka i wiara nie 2

są sobie obce, że nawzajem siebie potrzeb ' i nawza'em si uzu ełnia' . Sądzę, że dobre przyjęcie encykliki Fides et ratio było podyktowane właśnie tą pogłębia-

GAMa !niy 2002

2. Podczas naszych spotkań podejmowałem już wiele tematów odnoszących się do uniwersytetu, wyższej szkoły czy instytutu naukowego, jako środowiska, które w wielkim stopniu wpływa na kształt doczesnej egzystencji człowieka, społeczności i całej ludzkości. Świadomość tej niezwykłej roli uniwersytetu iszkoły wyższej jest we mnie zawsze żywa i dlatego tak bardzo leży mi na

sercu troska o taki ich kształt, by wm

jaki wywiera na świat i na żvcie każdego człowieka, oznaczal zawsze dobro - możliwie największe dobro, w każdej dziedzinie. Tylko wtedy bowiem uniwersytet i szkoła wyższa jest nośnikiem prawdziwego postępu, a nie zagrożenia dla człowieka.

Pamiętam, ze kiedy przed z górą dwudziestu laty pisałem swoją pierwszą encyklikę Redemptor hominis, mojej refleksji towarzyszyło pytanie o tajemnicę Łęg, jaki przeżywa współczesny człowiek. Spośród wielu jego źródeł wydało mi się wtedy słuszne podkreślić jedno: poczucie stałego zagożenia ze strony

tego, co jest własnym wvtworem człowieka, owocem pracy jego rąk, a zwłaszcza pracy jego umysłu i dążeń woli.

Wydaje się, że dziś, na początku nowego tysiąclecia: to poczucie jeszcze bardziej narasta. Zbyt często zdarza się bowiem, że to, co człowiekowi udaje się wytworzyć dzięki wciąz nowym możliwościom myśli i techniki, podlega swoistej „alienacji” ~ jeśli nie całkowicie, to przynajmniej w jakiejś mierze wymyka się spod kontroli twórcy i skierowuje się przeciw

wydurrenia

niemu (por. Redemptor hominis, 15).

Przykładów takiej sytuacji jest wiele.

Dość wspomnieć osiągnięcia W dziedzinie fizyki, zwłaszcza fizyki nuklearnej, dokonania w zakresie przekazywania informacji, działania związane z eksplo-

którego jest autorem, człowiek „staje się lepszy, duchowo dojrzalszy, bardziej świadomy godności swojego człowieczeństwa, bardziej odpowiedzialny, bardziej otwarty na drugich, zwłaszcza dla potrzebujących, dla słabszych, bardziej gotowy świadczyć i nieść pomoc wszystkim?" (Redemptor hominis, 15).

Takie podejście do szeroko rozumianej nauki uwypukla jej służebny charakg Nauka bowiem, jeśli nie jest uprawiana w poczuciu służby człowiekowi,

atacją dóbr naturalnych ziemi czy w końcu eksperymenty na polu genetyki ibiologii. Dotyczy to niestety również tych dziedzin nauki, które bardziej niż ze środkami technicznymi są związane zrozwojem myśli. Wiemy, jakie zagrożenia zrodziły się w minionym stuleciu z filozofii wprzęgniętej w służbę ideologii. Zdajemy sobie sprawę z tego, jak łatwo przeciw człowiekowi, przeciw jego wolności i integralności osobistej można wykorzystać osiągnięcia w dziedzinie psychologii. Coraz częściej przekonujemy się, jak wielkich zniszczeń w osobowości ~ szczególnie młodych - może dokonać literatura, sztuka czy muzyka, gdy w ich formę wpisana jest treść wroga człowiekowi.

Doświadczając skutków tej „aliena-

micznych przetargów, z pominięciem dobra wspólnego, albo co gorsza może być wykorzystana w celu panowania nad drugimi, wprzęgnięta w dążenia totalitarne jednostek i grup społecznych.

Dlatego zarówno dojrzali naukowcy, jak i początkujący studenci winni mieć na $, względzie to, czy ich słuszne dążenie do zgłębiania tajników wiedzy wpisuje się w podstawowe wymogi sprawiedliwości, solidarności, miłości społecznej, poszanowania praw pojedynczego czło-

cji” dzieła wobec twórcy, zarówno w wy-

wieka, ludu czy narodu.

miarze osobistym jak i społecznym, ludzkość staje niejako na rozdrożu. Z jednej strony jest jasne, że człowiek został przez` Stwórcę wezwany i vaosażonv do tego, aby tworzyć, aby czynić sobie ziemię poddaną. Wiadomo też, że wypełnianie tego wezwania stało się w ciągu wieków motorem postępu w wielu dziedzinach życia - postępu, który powinien być podtrzymywany dla wspólnego dobra. Z drugiej jednak strony ludzkość doznaje lęku, że owoce tego twórczego wvsiłku mogą zostać skierowane przeciw niej, a nawet stać się narzędziami zagłady.

Służebność nauki obowiązuje nie tylko w stosunku do człowieka czy spo-

łatwo może stać się elementem ekono-

łeczeństwa, ale również, a może nade wszystko, w stosunku do samej prawdy.

Naukowiec nie jest twórcą prawdy, ale jej odkrywcą. Im bardziej pozostaje jej wierny, tym bardziej ona się przed nim odsłania. Szacunek dla prawdy wymaga od badacza czy myśliciela dołożenia wszelkich starań, aby ją zgłębiać i możliwie najściślej zaprezentować innym.

Trzeba jednak pamiętać, iż mimo że -jak mówi Sobór - „rzeczy stworzone i społeczności cieszą się własnymi prawami iwartościami, które człowiek ma sto-

pniowo poznawać, przyjmować i porządkować” i w związku z tym trzeba uznać właściwe metody poszczególnych nauk czy sztuk (Gaudium et spes, 36), to

jednak jedynie słuszne jest dochodzenie do prawdy w oparciu 0 badanie metodyczne, prowadzone w sposób prawdziwie naukowv i z poszanowaniem norm moralnych. Słuszne dążenie do prawdy nie może nigdy przesłaniać tego, co należy do samej istoty prawdy: rozeznawania dobra i zła.

Dotykamy tu kwestii autonomii nauki. Dziś często jest podnoszony p0stulat nieograniczonej wolności badań naukowych. O ile - jak powiedziałem -trzeba uznać prawo nauk do stosowania właściwych im metod badawczych, o tyle nie można się zgodzić z twierdzeniem, że zakres samych badań nie podlega jakimkolwiek ograniczeniom. Ich granice wyznacza właśnie podstawowe rozróżnienie dobra od zła. To zaś rozróżnienie dokonuje się w sumieniu człowieka. Można zatem powiedzieć, że

autonomia nauk kończv sie tam, gdzie prawe sumienie badacza rozeznaje zło -zło metody, celu czy skutku. Dlatego tak ważne jest, aby uniwersytet i wyższa szkoła nie ograniczały się do przekazywania wiedzy, ale by były miejscem kształtowania prawego sumienia. Tu bowiem, a nie w samej wiedzy, tkwi ta-

jemnica mądrości. A „epoka nasza - jak mówi Sobór - bardziej niż czasy ubiegłe potrzebuje takiej mądrości, która by rzeczy nowe, jakie człowiek odkrywa, czyniła bardziej ludzkimi. Przyszłym losom świata grozi bowiem niebezpieczeństwo, jeśli ludzie nie staną się mądrzejsi” (Gaudium et spes, 15).

3. W kontekście tego napięcia wszyscy zdajemy sobie sprawę, że uniwersytet ikażda szkoła wyższa, jako środowisko bezpośrednio kreujące postęp w różnych sferach życia, odgrywają kluczową rolę.

Wobec tego trzeba pytać, jaki powinien bvć wewnetrznv kształt tvch instvtucii, abv nieustanny proces tworzenia tak sie w nich dokonvwał, bv jego owoce nie podlegały „alienacji”, by nie były obracane przeciw amemu twórcy, przeciw człowiekowi( Wydaje się, że u podstaw dążenia do takiego ukierunkowania uniwersytetu jest troska o człowieka O jego człowieczeństwo. Jakakolwiek byłaby dziedzina badań, pracy naukowej czy twórczej, każdy, kto angażuje w nie swoją wiedzę, talent i trud, powinien stawiać sobie

pytanie, w jakiej mierze jego dzieło kształtuje wpierw jego własne człowieczeństwo, a z kolei, czy czyni ono życie ludzkie pod każdym względem bardziej ludzkim; bardziej godnym człowieka; iwreszcie, czy w kontekście postępu,

Jan Paweł II w rozmowie z rektorem wrocławskiej Akademii Muzycznej prof. Jerzym Mroz/kiem.

luty

2002

wydaneniu

4. Dziś bardzo wiele mówi się o globalizacji. Wydaje się, że ten proces dotyka również nauki i nie zawsze ma na nią

pozytywny wpływ. Jednym z zagrożeń związanych z globalizacją jest niezdrowa rywalizacja. Badaczom, a nawet całym środowiskom naukowym, może się wydawać, że aby się utrzymać na świato-

Ten wymóg nie może być zrealizowany inaczej, jak tylko w oparciu o długomyślność, to znaczy 0 umiejętność przewidywania skutków czynów ludzkich i poczucie odpowiedzialności za sytuację człowieka nie tylko tu i teraz, ale również w dalekim zakątku świata wnieokreślonej przyszłości. Zarówno

wym rynku, dociekania, badania i eks-

naukowiec, jak i student wciąż musi

perymenty nie mogą być prowadzone jedynie z zastosowaniem uczciwych metod, ale powinny być one dostosowane do z góry wyznaczonych celów ioczekiwań jak najszerszego grona odbiorców, nawet za cenę wykroczenia przeciw niezbywalnym prawom ludzkim. W tym ujęciu wymagania prawdy ustępują tak zwanym prawom rynku.

Takie podejście łatwo może prowadzić do przemilczania pewnych aspektów prawdy lub wręcz do manipulowania nią, tylko po to, aby mogła być zaakceptowana przez tak zwaną szeroką opinię publiczną. Taka zaś akceptacja niejednokrotnie wydaje się wystarczającym uzasadnieniem słuszności tychże fałszywych metod. Trudno wtedy o zachowanie nawet podstawowych reguł etyki. leżeli zatem słuszna i pożądana iest rywalizacja ośrodków naukowych, to nie może ona dokonywać sie kosztem prawdy, dobra i piękna, kosztem takich wartości, jak życie ludzkie, od poczęcia do naturalnej śmierci, czy też bogactwa środowiska naturalnego. Uniwersytet zatem i każdy inny ośrodek naukowy, obok przekazywania wiedzy, powinien uczyć jasnego rozeznania uczciwości metod badawczych i odwagi rezygnacji

uczyć się przewidywania kierunków rozwoju i skutków dla ludzkości, jakie

ztego, co metodologicznie możliwe, ale

etycznie naganne.

mogą wyniknąć z jego naukowych do-

ciekań.

5. To tylko niektóre refleksje, niektóre sugestie, jakie rodzą się z troski o ludzki kształt szkół o charakterze uniwersyteckim. Wydaje się, że spełnienie tych postulatów może okazać się łatwiejsze, gdy zostanie podjęta ścisła wspgłp'raca i miana doświadczeń pomiędzy przedstawicielami nauk technicznych ihumanistycznych, z teologią włącznie. Istnieje wiele możliwości kontaktów wramach już istniejących struktur uczelnianych.

Myślę, że takie spotkania jak dzisiejsze otwierają nowe perspektywy współdziałania dla rozwoju nauki oraz dla dobra człowieka i całych społeczeństw.

Jeżeli dziś o tym mówię, to dlatego,

że „Kościół, który jest ożywiony wiarą eschatologiczną, uważa równocześnie

tę troskę o człowieka, o jego człowieczeństwo, o przyszłość ludzi na tej ziemi, a więc o kierunek całego rozwoju i postępu - za istotny dla swego posłannictwa, za nierozerwalnie z nim związany.

Początek tej troski Kościół znajduje w samym Jezusie Chrystusie (...), w Nim też pragnie ją rozwijać, odczytując sytuację człowieka w świecie współczesnym we-

dle najwazniejszych znaków naszego czasu” (Redemptor hominis, 15).

Szanowni Państwo, dziękuję za waszą obecność i za waszą wolę szerokiej

współpracy dla rozwoju nauki polskiej i światowej, którą manifestujecie nie tylko przy tak uroczystych okazjach, ale również w waszej uniwersyteckiej c0dzienności. Tworzycie szczegóhie środowisko, które - mam nadzieję - znajdzie swój odpowiednik również w strukturach jednoczącej się Europy.

Przekażcie, proszę, waszym współpracownikom, profesorom, pracownikom naukowym, pracownikom administracyjnym i całej rzeszy studentów moje serdeczne pozdrowienie i zapewnienie ostałej pamięci w modlitwie. Niech światło Ducha Świętego towarzyszy całemu środowisku naukowców, intelektualistów i ludzi kultury w Polsce!

Niech zawsze Bóg was wspiera i Boże błogosławieństwo!

(Tytuł pochodzi od redakcji} podkreślenia zgodne z oryginałem)

I jeszcze kilka refleksji JM prof. Jerzego Mrozika, podsumowującego wyjazd polskich rektorów do Włoch.

Pobyt rektorów w Rzymie zaplanowany był na kilka dni. Punktem kulminacyjnym włoskiej podróży była oczywiście audiencja u papieża Jana Pawła II; w tym samym dniu wieczorem udaliśmy się do Auli Pawła VI, gdzie wzięliśmy udział w galowej prapremierze filmu Jerzego Kawalerowicza

Quo vadis. Uczestniczący w tym wydarzeniu Ojciec Święty w pięknych -jak zawsze

- słowach gratulował wszystkim osobom zaangażowanym w realizację filmu.

Dwa pozostałe dni to zwiedzanie Rzymu, również po śladach naszych wielkich rodaków, którzy w XIX i XX wieku prze-

bywali w stolicy Włoch. Dotarliśmy też na Monte Cassino, do klasztoru i na leżący

opodal cmentarz żołnierzy polskich, poległych w walce 0 klasztor. Na cmentarzu

został złożony wieniec na grobie zmarłego

W cieniu rzymskiego Colosseum stoją rektorzy (od lewej): Franciszek Ziejka (Uniwersytet Jagielloński), Romuald Gelles (Uniwersytet Wrocławski), Tadeusz Szu/c (AR we Wrocławiu), Stefan Jurga (Uniwersytet Poznański), ks. Ignacy Dec (PFT we Wrocławiu), Jerzy Mrozik (AMuz. we Wrocławiu), Marian Noga (AE we Wrocławiu), Andrzej Mulak (Politechnika Wrocławska), Zbigniew Horbowy (ASP we Wrocławiu), Ryszard Górecki (Uniwersytet Warmińsko-Mazurski).

4

GAMa luty 2002

25 lat po wojnie generała Władysława Andersa, który życzył sobie być pochowanym wśród swoich żołnierzy.

Niezatartym wspomnieniem z tej wspaniałej podróży pozostaje ogromny ładunek emocjonalny. Rzym, Quo vadis, Monte

Cassino, a nade wszystko osobisty kontakt z Ojcem Świętym - to wrażenia nieprzemijające.

wydarreniu

Inauguracią rolka 'akademickiego' 2001/02 w uczelniach uńysłycznychlwrocławia

OPTYMIZM MOCNO II M I A R KO WA N Y Dorota Kanału

nie „muszą sobie radzić same". Prawdo-

podobnie wszyscy już zaczynamy odczuwać pogarszający się stan finansowy wyższych uczelni, rektorzy gorączkowo szukają bowiem możliwości wybrnięcia z kłopotów, ograniczając drastycznie wydatki. Wypada wątpić, czy uda się zrealizować wszystkie zaplanowane na ten rok przedsięwzięcia artystyczne i naukowe. Z niektórych polskich uczelni docierają nawet wieści o planach czasowego zawieszenia dydaktyki. Najbliższe miesiące pokażą jak przyjdzie nam funkcjonować w obliczu finansowego kryzysu. Dzisiejsze przewidywania wzbudzać mogą tylko niepokój.

Nie sposób jednak poddać się całkowicie tak pesymistycznym nastrojom, tym bardziej, że scenariusz inauguracji roku przewidywał sporo punktów 0 bardzo radosnej wymowie. Dla wielu pedagogów i studentów była to chwila zbierania żniw po sukcesach roku ubiegłego, wtym dniu bowiem następuje wręczenie nagród i stypendiów ministerialnych oraz dyplomów z wyróżnieniem, a także ogłoszenie nagród rektorskich dla nauczycieli akademickich. Należy podkreślić, że wręczenia dyplomów stypendialnych dokonał sam minister, prof.

Andrzej Zieliński, który przybył na uroczystość z Warszawy wraz z Maksymilianem Celedą, pełniącym obowiązki dyrektora Departamentu Programo-

I

l For. Maciej Szwed

tało się już tradycją, że z okazji uroczystego rozpoczęcia roku akademickiego łączą się ze sobą społeczności trzech uczelni artystycznych Wrocławia. Tak

Sztuk Pięknych, Akademii Muzycznej i Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej.

Inauguracja to dla każdej wyżSZej uczelni nie tylko moment otwarcia kolejnego roku pracy, ale także sposobność do podsumowania wydarzeń minionych miesięcy, a właściwie do określenia ak-

dolnośląskiego o przekazaniu uczelni terenu sąsiadującego z jej gmachem przy pl. 1 Maja, co otwiera drogę do realizacji naszego marzenia ~ budowy sali koncertowej. Prof. Jacek Popiel stwierdził, że można mieć nadzieję, iż wobec znaczącego rozwoju kadry naukowo-dydaktycznej wrocławskich Wydziałów Zamiejscowych PWST w Krakowie, już bieżący rok akademicld może przynieść decyzję o usamodzielnieniu wrocławskiej uczelni teatralnej. W przemówieniach Ich Magnificencji pojawiły się także wspólne wątki. Usłyszeliśmy wiele o sukcesach artystycznych pedagogów i studentów

tualnej sytuacji uczelni, zarówno w jej

trzech uczelni, a także o ambitnych za-

sprawach wšwnętrznych, jak i w szer-

mierzeniach na następne lata.

więc i w roku 2001, w dniu 8. paździer-

nika Aulę Leopoldyńską zapełnili pracownicy, studenci i goście Akademii

szym, zewšętrznym kontekście. Takie

Zbieżne są również i troski rektorów,

syntezy zaprezentowali rektorzy wrocławskich wyższych szkół artystycznych; z ich wystąpień można było dowiedzieć się wiele o najbardziej żywotnych sprawach każdej uczelni.

Prof. Zbigniew Horbowy z dumą

którzy podkreślali negatywny wpływ trudnej sytuacji gospodarczej kraju na kondycję wyższych uczelni. Ze słów prof. Jerzego Mrozika dowiedzieliśmy się o skali cięć w budżecie uczehii i trudnych do ogarnięcia konsekwencjach tego faktu. Prof. Jacek Popiel podkreślał konieczność wprowadzenia rygorystycznego programu oszczędności, a prof.

Zbigniew Horbowy podsumował złą sytuację stwierdzeniem, że odtąd uczel-

móWił o kontynuacji rozbudowy ASP, której zakończenie przewidywane jest na następny rok akademicki. Prof. Jerzy Mrozik przypomniał przełomową dla Akademii Muzycznej decyzję wojewody

›Ulr@|ñ..

I:( $‑

For. Maciej Szwed

Prof. Regina Smendzianka wygłasza wykkad inauguracyjny.

Na zdjęciu powyżej: ' w wyższej ławie od lewej rektorzy: prof. Zbigniew Horbowy, prof. Jerzy Mrozik, prof. Jacek Popiel; w niższej ławie od lewej prorektorzy: prof. Wojciech Kaniewski, prof. Grzegorz Kurzyński, prof. Jacek Radomski.

GA M a luty

2001

5

wydarzeniu

@3 wania i Nadzoru Edukacji Artystycznej w Ministerstwie (pełną listę nagro-

dzonych pedagogów i studentów podajemy na str. 48). Byliśmy też świadkami immatrykulacji przedstawicieli pierwszego roku wszystkich wydziałów trzech uczelni.

Nieodzownym elementem akademickiej uroczystości rozpoczęcia nowego roku jest wykład inauguracyjny. Zaproszenie do jego wygłoszenia przyjęła wtym roku prof. Regina Smendzianka zWarszawy, wybitna pianistka i pedagog, która przygotowała wykład na temat „Fryderyk Chopin - wielki syn polskiej ziemi”. Prof. Regina Smendzianka podczas inauguracji ujęła wszystkich słuchaczy nie tylko swą erudycją, ale inadzwyczajną elegancją. Z prawdziwym znawstwem przedstawiła źródła stylu narodowego w twórczości Fryderyka Chopina. Wystąpienie Pani Profesor nagrodzone zostało wielkimi brawami,

które odzwierciedlały uznanie dla treści iformy wykładu - bogactwa przekazanej wiedzy i nadzwyczaj pięknej polszczyzny, jak również szacunek dla całego przebogatego dorobku artystycznego prof. Reginy Smendzianki.

W trakcie inauguracji pojawiły się także akcenty natury artystycznej: byliśmy świadkami występu aktorskiego Katarzyny Kurylońskiej, studentki IV roku Wydziału Aktorskiego PWST, która

przedstawiła fragment z „Klątwy” Stanisława Wyspiańskiego, wysłuchaliśmy też Adagia z Sonaty skrzypcowej g-moll Johanna Sebastiana Bacha w wykonaniu Andrzeja Ładomirskiego, studenta IV i V roku Akademii Muzycznej. Tradycyjnie oprawę muzyczną uroczystości zapewniły także połączone chóry Wydziału Edukacji Muzycznej, które poprowadziła adiunkt Bogusława Orzechowska.

Zapowiedziane zostały również związane z inauguracją wydarzenia plastyczne: wernisaż wystawy zatytułowa-

nej: „Zbigniew Karpiński. 1920-1996" prezentującej w Muzeum Narodowym dorobek artystyczny tego nieżyjącego już artysty i profesora ASP, atakże wernisaż wystawy prac profesorów wrocławskiej ASP: Andrzeja KlimczakaDobrzanieckiego, Lidii Kupczyńskiej-

Sala koncertowa Akademii Muzycznei we Wrocławiu prawdopodobnie stanie się w naszei „GAMie" tematem kilkuodcinkowego cyklu. Charakter prologu miał zamieszczony w poprzednim numerze pisma artykuł JM rektora prof. Jerzego Mrozika opatrzony znamiennym tytułem „Marzenia irzeczywistość". W numerze biezqcym drukuiemy koleiny rozdział tei historii, ku naszei radości - rozdział bardzo optymistyczny, dotyczqcy wydarzenia, które bez przesady można nazwać momentem zwrotnym w całei sprawie. Stała się nim decyzia woiewody dolnośląskiego Witolda Krochmala z dnia 'I 7. września 2001 r., na mocy którei Akademia Muzyczna otrzymała w formie darowizny teren sqsiaduiqcy ziei gmachem, obeimuiqcy obszar między ulicą Zelwerowicza iplacem l Maia, z przeznaczeniem pod budowę sali koncertowei. Uzyskanie tei posesii było nie lada problemem, gdyż zależało od wyprowadzenia się stamtąd dotychczasowego właściciela - policii, co z kolei wymagało rozwiązania całei lawiny dalszych problemów. Szczególy tych starań relacionuie prof. Jerzy Mrozik.

WIARA, ZWĄTPIENIE I... I

I

RADOSC! Jerzy Mrozik :Krótko można by rzecz ująć tak: wiara zwątpienie - radość; oto trzy fazy starań oteren przyległy do budynku Akademii Muzycznej we Wrocławiu.

Logicznie biorąc, zachodnia ściana naszej siedziby jest wyraźnie nie przystosowana do otoczenia. Wyraziściej i prawdziwiej zabrzmi to, jeśli odwrócimy te zależności: parterowa przyległość nijak nie pasuje do masywnej bryły budynku Akademii. Jest rzeczą oczywistą, że cokolwiek by tam nie było, jest to teren zagospodarowany doraźnie, na okres czasowy.

Przez długie lata obszar ten zajmowała policja, która ulokowała tam m.in. garaże istację diagnostyczną mechaniki samochodowej. Naszym marzeniem było wybudowanie sali koncertowej nie gdzie indziej, tylko właśnie w tym miejscu, dlatego należało

przekonać decydentów o słuszności tej lokalizacji. Trzeba tu zaznaczyć, że o ile nie zdarzyło się, by na jakimkolwiek szczeblu decyzyjnym ktoś z moich rozmówców lub adresatów pism wysyłanych w tej sprawie kwestionował nasze aspiracje do posiadania własnej sali koncertowej, to jeśli chodzi o te-

W centrum fotografii dachy byłych garaży policyjnych - tak obecnie wygląda teren przeznaczony pod budowę sali koncertowej.

Iankowiak i Norberta Wieschalli w Aka-

demii Muzycznej.

Uroczystość inauguracyjną zakończyło spotkanie w Oratorium Marianum, gdzie po krótkich, mniej oficjalnych wystąpieniach wszyscy zgromadzili się wokół ozdobionego jesiennymi wrzosami stołu i odbudowali nadwątlone po blisko dwugodzinnej uroczystości siły.

Była to okazja do swobodniejszych rozmów o sprawach zaplanowanych na rozpoczynający się rok. Czy okaże się dla nas pomyślny? Odpowiedź na to pytanie będziemy znali podczas następnej inauguracji.

Fat Maciej Szwed luty 2002

wydarrenin

For. Maciej Szwed

Od lewej: dyrektor Marek Kończak, wojewoda dolnośląski Witold Krochmal i rektor Jerzy Mrozik nad planami terenu przeznaczonego pod budowę sali koncertowej.

ren, nie było już takiej zgodności. Co prawda pogląd o wyborze miejsca przyległego do naszej siedziby zdecydowanie przeważał jako najtrafniejszy z możliwych, ale zdarzały się iinne sugestie, wypowiadane jednak raczej w kuluarach i bez większego przekonania.

Staraliśmy się przekonać decydentów do następującego rozumowania: Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu

nie ma sali koncertowej, a teren obok niej jest doskonałym miejscem do wybudowania tam obiektu potrzebnego nie tylko uczelni muzycznej, ale i Wrocławiowi. Zespolenie tych dwu budynków przyniesie pożytek nowej sali, dając jej dodatkowe zaplecze dla wielu imprez, ale będzie też przenikaniem korzyści w drugą stronę. Uczelnia otrzyma przestrzeń życiową, szansę na prawidłowy rozwój zwłaszcza większych zespołów artystycznych - orkiestry symfonicznej, chórów, czy wreszcie ich połączenia w wielkich formach wokalnoinstrumentalnych. Będzie też dużą estradą w centrum miasta, której Wrocław tak często potrzebuje, a na razie takowej nie posiada.

Dla zrealizowania naszych planów musieliśmy też znaleźć sojuszników w policji.

Ujawniła się tu zgodność interesów, gdyż teren w sąsiedztwie Akademii stawał się stopniowo zbyt ciasny dla potrzeb służb policyjnych, posiadających we Wrocławiu setki pojazdów mechanicznych, służących wykonywaniu coraz większych i liczniejszych zadań.

Szukanie przestrzeni życiowej stało się więc również potrze ą policji. Jasne jest, że nasz

sukces ma iw tym swe podłoże.

Aby teren/`mógł stać się naszą własnością, policja musiała się go zrzec. A mogła to uczynić dopiero wtedy, gdy przewidziano dla niej lepsze warunki gdzie indziej. Te lepsze warunki

uzyskała

na

Kozanowie,

na

obszarach, gdzie uprzednio stacjonowały wojska radzieckie. Przeprowadzka pociągała jednak za sobą wielkie koszty. Zasadniczy

problem tkwił więc oczywiście w finansach i to on odsuwał w czasie rozwiązanie całej kwestii.

Wojewoda, któremu policja ijej obiekty podlegają, musiał wyasygnować niemałe środki, a to nie mogło stać się natychmiast. Wykonanie niewyobrażalnych remontów też wymagało

czasu. W pewnym więc sensie, nasze petycje w sprawie sali koncertowej słane do wojewody dolnośląskiego, w tym i petycja rektorów wyższych uczelni Wrocławia i Opola, sprzyjała policji.

Witold Krochmal, były wojewoda dolnośląski, chcąc i nasze racje uwzględnić, przeznaczył odpowiednie środki na remont oraz wyposażenie nowego obiektu policji na Kozanowie. Teren to ogromny, wymagający jeszcze bardzo wielu nakładów, ale stacja diagnostyczna mechaniki samochodowej - choć nie mnie to oceniać - prezentuje się znakomicie, co sam miałem okazję zobaczyć. W efekcie wojewoda mógł dokonać aktu darowizny terenu, którego zrzekła się policja. Wierzę mocno w to, że na obszarze ponad 2200 m2 stanie budynek, który 'będzie chlubą nie tylko naszej uczelni, ale iWrocławia - sala koncertowa, sala kameralna

oraz inne pomieszczenia, zaprojektowane na miarę potrzeb miasta i regionu, na miarę naszych czasów.

Aby plany te mogły być zrealizowane, potrzebny będzie skoncentrowany wysiłek władz miasta, województwa i Ministerstwa Kultury. To musi być nasza wspólna sprawa!

Kiedy w 1995 roku obejmowałem zaszczytną funkcję rektora, mierzyłem siły na zamiary, azamiarem było min. zbudowanie sali koncertowej. Teraz, w siódmym, ostatnim już roku przewodzenia uczelni, nie czuję frustracji z nie osiągniętego celu; wręcz przeciwnie -cieszę się, że potężny, jedyny realny w tych warunkach krok w kierunku spełnienia naszych marzeń został jednak uczyniony.

Zatem WIARA dalej pozostaje, bo istnieją rzeczywiste przesłanki świadczące o tym, że zmierzamy do upragnionego celu: ° dzięki pomocy Urzędu Miasta został rozpisany i rozstrzygnięty konkurs architektoniczny na budowę sali koncertowej w tym konkretnym miejscu. Była to wówczas przysłowiowa skóra dzielona na niedźwiedziu, bo

posesja jeszcze nie należała do nas; $‑ otrzymaliśmy teren z konkretnym przeznaczeniem; $‑ stopniowo zwiększają się szanse na zgromadzenie funduszy niezbędnych do rozpoczęcia budowy. Aspekt ten oczywiście od

dawna jest obecny w rozmowach z decydentami. Pamięta o nas były prezydent Wrocławia Bogdan Zdrojewski, obecnie poseł do Sejmu RP, starający się o poparcie finansowe naszej inwestycji u najwyższych władz. Sprawa ma swoich zwolenników w Ministerstwie Kultury, a władze lokalne, które rozumieją potrzebę tej inwestycji, trzeba jeszcze przekonać do czynów. Myślimy o założeniu fundacji, która byłaby dogodnym narzędziem w dalszych działaniach.

ZWĄTPIENIE? A któż go nie ma? Pacjent w trakcie kuracji, choć każdy dzień leczenia zbliża go do pełnej formy i normalności, też miewa momenty zwątpień, by nie rzec -rozczarowań. Kiedy w sprawie sali koncertowej nastąpił kilkuletni zastój, kiedy każdy kolejny komendant wojewódzki policji mnożył w swych wypowiedziach sumy złotówek potrzebne do wykonania remontu obiektów na Kozanowie, i mnie przydarzały się chwile zwątpień. Z natury jednak jestem zdecydowanie optymistą i takie odczucia nie mogły

mnie zdominować.

RADOŚĆ to otrzymanie aktu darowizny, a następnie uzyskanie aktu notarialnego, Choć była to już tylko „kropka nad i". Zrazu radość ta świeciła słabym blaskiem, ale wreszcie nastąpiło przyśpieszenie i finał tej fazy starań osalę koncertową. A główne punkty tych starań to: ° „naprzykrzanie się” wojewodzie Witoldowi Krochmalowi przy wszystkich możliwych okazjach, ' podpisanie przez poprzedniego komendanta wojewódzkiego policji we Wrocławiu Adama Rapackiego i przez rektora Akademii Muzycznej we Wrocławiu aktu intencyjnego w sprawie zrzeczenia się i przejęcia terenu, ° petycja rektorów wyższych uczelni Wrocławia i Opola do wojewody dohiośląskiego Witolda Krochmala w sprawie sali koncertowej dla uczehii muzycznej Wrocławia, ° częste spotkania z inspektorem Bogdanem Zubą - zastępcą komendanta wojewódzkiego policji we Wrocławiu w sprawie wspólnych

działań, $‑ częste spotkania z Markiem Kończakiem,

ówczesnym dyrektorem Wydziału Nieruchomości, Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Urzędu Wojewódzkiego, ' w końcowej fazie także spotkania z Bogdanem Marczyńskim, dyrektorem Wydziału Geodezji i Gospodarki Nieruchomościami Urzędu Miejskiego.

Potrzeba posiadania sali koncertowej będzie z pewnością czynnikiem mobilizującym moich następców do dalszych starań idziałań. Wierzę głęboko w to, że będą oni dalej wytrwale dążyć do wytyczonego celu, wspólnego dla Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego, władz miasta i województwa oraz Ministerstwa Kultury. Wierzę, że wspaniały gmach, który dziś widzimy obok naszej uczelni tylko w wyobraźni, za kilka lat będzie ozdobą naszego miasta.

Dziękuję tym wszystkim moim Koleżankom i Kolegom - pracownikom naszej uczehii, którzy motywowali i wspierali mnie w działaniach na rzecz przyszłej sali koncertowej.

Nade wszystko pragnę serdecznie po-dziękować wszystkim osobom wymienionym wniniejszym tekście za wielką życzliwość okazywaną Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu.

GAMa luty

2002

7

wydarzeniu

Rozmowa z prof. Grzegorzem Kurzyńskim, prorektorem ds. naukowo-dydaktycznych

EUROPEJSKIEJ INTEGRACJI WYMIAR MUZYCZNY Zagadnienie integracii europeiskiei powoli przestaie być w Polsce wyłączną domeną futurologów i perspektywicznie myślących polityków. Zbliża się moment, gdy problem ten zacznie dotykać każdego z nas, bowiem wkrótce, dostosowuiąc się do norm europeiskich, przekształcać zacznie się nie tylko iakaś odległa, abstrakcyina sfera bliżei nie sprecyzowanych instytucii, ale także nasze naibliższe otoczenie. Nas szczególnie interesuiq rysuiqce się przyszłe zmiany w systemie muzycznei edukacii. Wnikliwym obserwatorem europeiskich trendów w tei dziedzinie iest prof. Grzegorz Kurzyński, prorektor wrocławskiei Akademii Muzycznei, którego poprosiliśmy o nainowsze wieści związane z tą problematyką.

Niedawno reprezentował Pan Profesor naszą uczelnię na dwóch międzynarodowych konferencjach... były to ważne wydarzenia związane zdziałalnością AEC - Europejskiego Stowarzyszenia Konserwatoriów i Wyższych Szkół Muzycznych. Pierwsze znich odbyło się w dniach 21-24 września w Lipsku. Zgromadziło ponad stu uczestników, będących koordynatorami współpracy zagranicznej z ponad 70 instytucji reprezentujących 22 kraje europejskie. Drugie, przeprowadzone między 16. a 19. listopada

jak dużo pracy wymaga jeszcze stworzenie takich systemów?

Należy przedsięwziąć wiele działań,

w holenderskim mieście Groningen,

było corocznym Kongresem AEC, na którym spotykają się rektorzy i prorektorzy instytucji należących do tego stowarzyszenia. Ilość uczestników w obu tych wydarzenia przeszła wszelkie oczekiwania: tegoroczny Kongres AEC odwiedziło 161 osób z 30 europejskich krajów (AEC zrzesza obecnie 154 instytucje Z`34 krajów; 70% instytucji członkowskich reprezentują pań-

stwa należące do Unii Europejskiej).

Obecni byli również reprezentanci Australii, USA, Korei Południowej, Libanu, Kazachstanu, Kanady i Izraela.

Jak można tłumaczyć fakt tak dużego zainteresowania konferencją? Świadczy to o tym, że AEC stało się wiodącą organizacją wyższych szkół muzycznych, kreująca własną, akceptowaną przez przeważającą większość członków politykę edukacyjną wyższego szkolnictwa muzycznego nie tylko wwymiarze europejskim, ale i światowym. Polityka ta jest zgodna z Deklaracją Bolońska z maja 1999 roku, której sygnatariuszami byli ministrowie edukacji 22 krajów europejskich (w tym również Polski). Jej głównym celem jest utworzenie takiego systemu europejskiej edukacji, aby każdy mieszkaniec naszego kontynentu mógł być traktowany jako równe i W pełni suwerenne 8

GAMa luty 2002

Prof. Grzegorz Kurzyński

Fol. Maciej Szwed

jego ogniwo, aby dostęp do europejskiego rynku pracy był dla wszystkich jednakowy i aby realizowanie indywidualnego wizerunku edukacyjnego było możliwe dla każdego bez względu na kraj pochodzenia.

Droga do zrealizowania tych założeń jest chyba jeszcze dość daleka?

Perspektywa ta nie jest aż tak odległa. Wielkie trudności związane 2 uznawalnością dyplomów, z którymi borykają się mieszkańcy Litwy, Łotwy, Islandii, Grecji, Polski czy Hiszpanii,

problemy związane z wymogami nostryfikacyjnymi odpowiednich dokumentów iświadectw, mają wkrótce

przeminąć: od 2010 roku wszystkie europejskie kraje mają zapewnić swoim studentom status kształcenia uznawalny na całym kontynencie. Europa wiedzy, której systemy edukacyjne mogłyby konkurować i być akceptowane na całym świecie, to kwestia niedalekiej przyszłości.

z których głównym jest utworzenie dwustopniowego systemu studiów wyższych we wszystkich krajach europejskich (3 albo 4 lata studiów licencjackich plus 2 lata studiów magisterskich), ponadto ważne jest opracowanie kompatybilnych systemów punktów kredytowych, które informowalyby o osiągnięciach edukacyjnych studentów (jakie i ile przedmiotów student zaliczył), a także umożliwienie wymiany zarówno studentów, jak i kadry akademickiej.

Na jakim etapie pozostaje w tej chwili weuropejskich uczelniach muzycznych dostosowywunie się do wspólnych założeń?

Struktury edukacyjne Europy stopniowo i konsekwentnie zbliżają się do wzorców wykreowanych przez Deklarację Bolońską. 78% instytucji zrze-

szonych w AEC posiada już strukturę dwustopniowa studiów wyższych (licencjat + magisterium); 59% instytucji posiada system punktów kredytowych,

z których 80% jest zgodnych ZECTS - Europejskim Systemem Transferu Punktów. Nieco kontrowersyjnym może wydać się fakt, że aż 60% insty-

tucji szkolnictwa wyższego w Europie posiada 4-letni pierwszy cykl kształcenia - licencjat. Za utrzymaniem tego stanu optują przede wszystkim_ instytucje niemieckie, skandynawskie i angielskie; Taka postawa jest jednak uzasadniona wobec raczej słabo rozwiniętego w tych krajach średniego szkolnictwa muzycznego, którego absolwenci stoją na dużo niższym poziomie niż

absolwenci na przykład polskich czy rosyjskich szkół średnich. Mimo wyraźnie dających się zaobserwować tendencji przedstawicieli Niemiec i Anglii do

zdominowania całego gremium AEC, kwestia 3- lub 4-letniego pierwszego

wydurlenin

cyklu jest sprawą otwartą: istotniejszą od liczby lat będzie ilość wiedzy nabytej przez studentów W ciągu tego okresu, weryfikowana przez ogólnoeuropejskie komisje akredytacyjne.

A jak proces dostosowywania się do europejskich standardów przebiega w naszej Akademii?

W zeszłym roku wprowadziliśmy system punktów kredytowych. Kolejnym krokiem jest stopniowe wprowadzanie na wszystkich wydziałach studiów licencjackich. Na razie taką mo-

wDreźnie, Enschede i w Kolonii, aw

bliskiej perspektywie widać już sfinalizowanie umów z kolejnymi uczelniami:

miany pedagogów. Dodam, że koordynatorem działań prowadzonych w ra-

w Weimarze, Grazu, Utrechcie iVali-

mach Socratesa jest w naszej Akademii pani Agnieszka Syrek.

dolid. W ramach tych kontaktów studenci mogą wyjeżdżać na kilkumiesięczne stypendia, dokonujemy też wy-

Dziękujemy bardzo za rozmowę.

żliwość daje tylko Wydział Instrumentalny, ale od przyszłego roku akademickiego postaramy się, by licencjat funkcjonował również na innych kierunkach. Ponadto wzorem szkół zachodnich sukcesywnie wprowadzać będziemy tzw. samoocenę uczelni, polegającą na systematycznym przeprowadzaniu

specjalnych ankiet wśród studentów, absolwentów i pedagogów, opracowywaniu ich wyników, a potem wyciąganiu wniosków. Dotychczas przeprowadziliśmy ankietę studencką, w, której młodzież oceniała swoich pedagogów.

Obecnie jesteśmy wtrakcie przygotowyWania odpowiedniego kwestionariusza dla absolwentów.

Na przebieg każdej konferencji składaja się zazwyczaj dwa nurty: oficjalny, zgodny z zaplanowanym dużo wcześniej porządkiem, i bardziej spontaniczny, kuluarowy. Czy tak właśnie było w Groningen?

Nie tylko w Groningen! Jest to stały aspekt corocznych spotkań podczas kongresów AEC: większość uczestniczących w konferencjach osób zaczyna poznawać się wzajemnie, nawiązują się przyjaźnie, a wymiana informacji idoświadczeń jest doskonałą okazją do

porównania swego własnego środowiska z innymi i usytuowania swoich

główniedzięki

$‑ " aiu kedry). ywaniu oceny. Wobec nie-

radości i jednych,I druglch \

-, oty/urdu nowy:

'kléruńków stu- $J

diów. Połwterdzlłn się w ten spo-

uczelniwe`d „Ź'Ĺ włuścuwych założeń' ' , ›nailepszych „ezitwych wzorów.

Ranking został sporządzony na'

_ dziej ' miarçdfainy ranking dziennika,

problemów w kontekście innych.

Jak w tych porównaniach wypada

nasza uczelnia?

Nie jesteśmy ani lepsi, ani gorsi -dlatego nie należy gardzić przykładami innych, jak również nie należy przyjmować ich bezkrytycznie. W żadnym jednak wypadku nie możemy się

izolować i nie”brać pod uwagę tego, co się dzieje w innych krajach europej-

skich

ty ;a Ć .

3 rubrykachzanotowaławrocławska $‑$‑ Akademia stały się" przedmiotem szczegółowej analizy nietylko ,

naszych rektorów

' ~

Nasza 'wspólpraca zagraniczna nie polega jednak wyłącznie na przynależności do międzynarodowych stowarzyszeń i śledzenia europejskich trendów w edukacji artystcznej...

Przede wszystkim wyraża się w bezpośrednim współdziałaniu z zagranicz-

nymi uczelniami. Obecnie ta współpraca rozwija się bardzo dynamicznie wramach programu Socrates-Erasmus.

Aktualnie mamy podpisane umowy z wyższymi szkołami muzycznymi luty 2002

wydarzeniu

ieżący rok akademicki obfituje w naszej uczelni w wydarzenia artystyczne międzynarodowej rangi. Dwa z nich zwią-

zane są z naszą przynależnością do CHAIN-u, liczącego sobie bez

mała 10 lat stowarzyszenia 2.0 europejskich wyższych uczelni muzycznych (o CHAIN-ie więcej pisaliśmy w trzecim i czwartym numerze „GAMy”). Wodstępie zaledwie czterech miesięcy wrocławska Akademia organizuje dwa ważne artystyczne przedsięwzięcia firmowane przez CHAIN: warsztaty pianistyczne pod nazwą Piano Week (pierwotnie planowane w Rydze) oraz Concours Moderne, czyli konkurs wykonawstwa muzyki współczesnej. Choć zarówno nasza młodzież, jak i nauczyciele akademiccy od początku istnienia CHAIN-u aktywnie uczestniczą we wszystkich jego artystycznych projektach, to jednak w roli gospodarzy tak ważnych imprez stowarzyszenia debiutujemy dopiero w tym roku.

Piano Week odbył się w naszej uczelni w połowie grudnia. Poniżej zamieszczamy relację z tego wydarzenia. Pragniemy także zaanonsować zaplanowany na dni 24-26 kwietnia 2002 r. międzynarodowy konkurs.

Międzynarodowe warsztaty pianistyczne we wrocławskiei Akademii

PIANO WEEK Grzegorz Kurzyński Przedświąteczny czas upłynął we wrocławskiej Akademii Muzycznej pod znakiem muzyki fortepianowej. Pod angielską nazwą Piano Week odbył się w dniach 13-19 grudnia międzynarodowy tydzień muzyki fortepianowej, zorganizowany przez Katedrę Fortepianu naszej uczelni pod kierownictwem piszącego te słowa. Był to jeden z projektów przeprowadzanych corocznie w ramach międzynarodowej współpra-

cy stowarzyszenia CHAIN of Music and Dance.

CHAIN organizuje trzy do czterech imprez rocznie w zrzeszonych placówkach muzycznego szkolnictwa wyższe10 GAMu July 2002

Concours Moderne wszedł na stałe do kalendarza działań CHAIN-u przed siedmioma laty i od tej pory stał się każdego roku najważniejszym spośród przedsięwzięć artystycznych tego stowarzyszenia. Regulamin przewiduje, że każda uczelnia reprezentowana może być przez dwu solistów albo duet i solistę,

we Wrocławiu - Dorota Kanafa ewentualnie trio w dowolnym składzie.

Program musi zawierać kompozycje powstałe w drugiej połowie XX wieku dobrane w ten sposób, by dawały uczestnikom sposobność zaprezentowania możliwości zarówno w zakresie awangardowych, jak i tradycyjnych technik wykonawczych. Zmagania uczestników oceniać będzie międzynarodowe jury wyłonione spośród pedagogów uczelni należących do CHAIN-u.

Przewidywana pula nagród wynosi 3000 euro. Ciekawostką konkursu jest

go na terenie Europy. Są to: Concours Moderne (Konkurs Muzyki Współczesnej, odbywający się raz w roku) i Education Weeks (Tygodnie Edukacyjne, dwukrotnie w ciągu roku), których tematyka jest bardzo różnorodna. W tym

roku akademickim obie te imprezy organizowane są przez naszą uczelnię,

a pomysł ukierunkowania Tygodnia

Edukacyjnego w stronę muzyki fortepianowej spotkał się z dużym zainteresowaniem.

Tematyka tygodnia muzyki fortepianowej oscylowała między dwoma podstawowymi dla polskiej kultury muzycznej zagadnieniami: interpretacją iwykonawstwem muzyki Fryderyka Chopina $‑ ze szczególnym uwzględnieniem tańców ludowych wykorzystywanych w jego twórczości, a także sposobami odczytu polskiej współczesnej twórczości fortepianowej. Zaproszeni zostali wybitni znawcy przedmiotu: prof. Andrzej Jasiński - znakomity pianista i pedagog, Zygmunt Krauze - kompozytor-pianista specjalizujący się w wykonawstwie współczesnej muzyki fortepianowej, Stanisław Dybowski -znany krytyk muzyczny i świetny znawca historii pianistyki. Naszą uczelnię reprezentowali: prof. dr Maria Zduniak, prof. Włodzimierz Obidowicz,

prof. Grzegorz Kurzyński, dr hab.

to, że prawodo przyznania swojej nagrody (500 euro) ma każdego roku także niezależne jury studenckie, składające się z przedstawicieli uczelni organizującej całe przedsięwzięcie.

Miejscem konkursowych przesłuchań będzie Sala Teatralna Akademii, ana finałowy koncert laureatów zaprosimy publiczność do Filharmonii Wrocławskiej. Tam też odbędzie się uroczysty koncert kameralny w wykonaniu naszych studentów, otwierający Concours Moderne.

W dotychczasowych sześciu konkursach spośród reprezentantów Wrocławia najlepiej wypadł duet Małgorzata Kogut (skrzypce) i Elżbieta Zygadło (fortepian) - w Brnie w 2000 roku studentki te zdobyły II nagrodę. Wcześniej, w roku 1996 nagrodę specjalną na konkursie w Weimarze otrzymała flecistka Elwira Lubos.

Przy okazji konkursu odbywa się rokrocznie konferencja rektorów wszystkich zrzeszonych w CHAIN-ie uczelni, w trakcie której omawiane są najistotniejsze dla stowarzyszenia

sprawy i formułowane plany na przyszłość. Concours Moderne '2002 będzie więc nie tylko wydarzeniem artystycznym, ale isporej miary przedsięwzięciem organizacyjnym.

Andrzej Tuchowski, dr Andrzej Wolański, adiunkt Jolanta Szybalska-Matczak,

asystenci: Paweł Zawadzki i Michał Szczepański. Dni Tygodnia Fortepianu wypełnione były wykładami, kursami mistrzowskimi, recitalami pianistycznyrni, a nawet pokazami polskich tańców ludowych w wykonaniu zespołu folklorystycznego Kalina (kierownictwo muzyczne - adiunkt Helena TomaszekPlewa). Interesujący recital fortepianowy dał Zygmunt Krauze, w którego wykonaniu usłyszeliśmy zarówno jego własne kompozycje, jak również utwory polskich kompozytorów współczes-

nych. Bardzo dobrze zaprezentował się Paweł Zawadzki, inaugurując swoim recitalem konferencję rektorów CHAIN-u.

Prof. Andrzej Jasiński mówił o charakterystycznych cechach polskich tańców ludowych, zdobywając szczery aplauz słuchaczy. Interesująco wypadły też wykłady poświęcone innym tematom: Chopinowskiej technice integracyjnej

(A. Tuchowski), wielkim pianistom polskim i ich wykonaniom muzyki Chopina (S. Dybowski), związkom Chopina 2 Wrocławiem i Dolnym Śląskiem (M. Zduniak) oraz odniesieniom Chopina do techniki bel canta (A. Wolański).

Atrakcji artystycznych dopehüł koncert fiiharmoniczny naszej akademickiej orkiestry symfonicznej z udziałem

wydarzeniu

REKTOR AKADEMII MUZYCZNEJ IM. KAROLA LIPIŃSKIEGO mwnocuw &IMMAITILü'IDJSGWSG FAX (01l)3$9l05

Ayohito Maeda z Akademii Muzycznej w Sofii pracuje pod kierunkiem prof. Grzegorza Kurzyńskiego nad interpretacją utworów Fryderyka Chopina.

PODZIĘKOWANIE Piano Week, który został zorganizowany przez naszą uczelnię w dniach 13-19 grudniaZOOl r.

został uznany przez rektorów CHAIN-u i uczestników warsztatów pianistycznych za duży sukces artystyczny, dydaktyczny i organizacyjny.

Z wielką przyjemnością

pragnę podziękować i pogratulować profesorowi

GRZEGORZOWI KURZYŃSKIEMU za wszelkie prace związane z koncepcją warsztatów pianistycznych oraz skłonienie do współpracy znakomitych pedagogów pianistów, wreszcie za doskonałą organizację oraz zdobycie odpowiednich środków ` na 'zrealizowanie - po raz pierwszy w naszej uczelni tego ambitnego przedsięwzięcia.

Sukces organizacyjny jest tym większy, że doroczną konferencję rektorów CHAiN-u

$J

odbywającą się zwykle w Enschede ' postanowiono zorganizować również we Wrocławiu

tegorocznych dyplomantów, bardzo wysoko oceniony przez uczestników Piano Week.

We wrocławskich warsztatach uczestniczyli pianiści z 10 uczelni należących

Jestem bardzo zadowolony z tych pouczających warsztatów. Nauczyłem się wiele i oceniam Piano Week jako wartościowe przedsięwzięcie.

David Mawson

w dwu językach, dlatego warto przytoczyć ją w oryginale:

do CHAIN-u (Birmingham, Leeds, Berno, Bienne, Sofia, Ryga, Sankt-Peters-

University of Leeds (Wielka Brytania)

Cnacuöo öoabwoe 3a mênabzü npuêM Tenep npuœorcauüme, Mbl e eocmu Bac orcàêM.

burg, Enschede, Łódź, Wrocław). Nasi goście wyjeżdżali z jak najlepszymi wrażeniami, o czym niech świadczą ich

wypowiedzi spisane podczas przyjęcia, które odbyło się po finałowym koncercie uczestników:

Pragnę podziękować za cudowny tydzień muzyki fortepianowej. Wracam do domu przepełniony nowymi ideami i oczywiście duchem polskości.

Juan David Molano Hochschule für Musik, Bienne (Szwajcaria)

Pragnę podziękować wszystkim organizatorom tego wspaniałego wydarzenia oraz wszystkim profesorom, z którymi mogłam pracować i których uwagi bardzo mi pomogły, Dziękuję za Waszą pomoc i serdeczność.

Bardzo dziękuję za tydzień muzyki fortepianowej. Cieszę się ze spotkania z innymi pianistami i pragnę wyrazić podziękowanie wszystkim profesorom. Chciałbym spotkać się z Wami znów w przyszłości!

Ayohito Maeda

Jesteście cudowni, a wrocławska Akademia

Akademia Muzyczna w Sofii (Bułgaria)

to wspaniałomiejsce. Dziękuję!

Renata Vilkoits Łotewska Akademia Muzyczna w Rydze

Ogromnie się cieszę, że mogłam spędzić tutaj ten tydzień. Jestem szczęśliwa, że spotkałam tylu tak wspaniałych ludzi i że widziałam piękne miasto Wrocław.

Dziękuję za okazane serce i ciepłe przyjęcie.

Dziękuję Wam wszystkim.

Kremena Dimitrova Hochschule für Musik, Bienne (Szwajcaria)

Jestem wdzięczna wszystkim, którzy prowadzili oraz zorganizowali kursy pianistyczne!

To był piękny tydzień! v

Gabriela Cernawska Łotewska Akademia Muzyczna w Rydze

Wypowiedź Olgi Kotlyarovej i Olega

Vainshteina, gości z Konserwatorium im. Rimskiego-Korsakova w Petersburgu, miała oprócz sympatycznej treści także bardzo dopracowaną formę napisana została wierszem i w dodatku

The beautiful town, the beautiful place, The beautiful sounds, and musical space.

A oto przekład -już nie tak kunsztowny - tego wpisu: Piękne miasto, piękne miejsce, piękne brzmienia i muzyczna przestrzeń. Bardzo dziękujemy za ciepłe przyjęcie. Teraz Wy przyjedźcie do nas, oczekujemy Was. Podobnie pozytywne odczucia wyrażali rektorzy i prorektorzy przybyli do Wrocławia na odbywającą się równolegle zPiano Week konferencję rektorów uczelni należących do CHAIN-u. Reprezentowanych było 6 krajów (Niemcy, Holandia, Wielka Brytania, Łotwa, Szwajcaria, Polska). Fakt, że następna

taka konferencja ma się odbyć ponownie w naszej uczelni, w okresie organizowanego przez wrocławską Akademię Konkursu Muzyki Współczesnej (Concours Moderne w dniach 24-26 kwietnia 2002 roku), świadczy niezaprzeczalnie o wzroście

zainteresowania

Polską,

naszym miastem, a przede wszystkim Akademią Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu.

GAM a ::ny

zouz

11

artystyczne Akademii naszej Akademii w tym zakresie to cykl międzynarodowych konferencji na temat: „Karol Lipiński - życie, działalność, epoka”, organizowanych od 1988 r.

przez prof. dr Marię Zduniak oraz bardzo obszerne i stale wzbogacane zbiory biblioteczne, publikacje, koncerty i wystawy.

W listopadzie 2001 roku celebro-

wana była w uczelni 140. rocznica śmierci Karola Lipińskiego. Jej obchody miała uświetnić IV Międzynarodowa Konferencja Naukowa z cyklu „Karol Lipiński - życie, działalność, epoka”, która jednak z przyczyn natury ekonomicznej przesunięta została na marzec przyszłego roku. Staraniem pracowników Biblioteki Głównej przygotowano natomiast wystawę poświęconą Karolowi Lipińskiemu, eksponowaną w foyer Sali Teatralnej Akademii. Odbył

się też uroczysty koncert symfoniczny.

Odnotowujemy tę rocznicę również na łamach naszej „GAMy” i prezentujemy Czytelnikom szkic poświęcony życiu itwórczości Lipińskiego przygotowany

przez prof. Marię Zduniak, a także wrażenia z koncertu, którymi dzieli się studentka kierunku teorii muzyki

Agnieszka Drożdżewska.

KAROL LIPIŃSKI patron Akademii Muzycznej we Wrocławiu W historii wrocławskiej Akademii Muzycznej jednym z najważniejszych wydarzeń było nadanie uczelni imienia

Karola Lipińskiego. Został on naszym patronem niemal dokładnie dwadzieścia lat temu - w pierwszych dniach grudnia 1981 roku, w chwili, gdy uczelnia zmieniała status z Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej na Akademię Muzyczną. Orędowniczka idei nadania imienia tego właśnie wybitnego skrzypka i kompozytora była prof. Maria Zduniak, która w swych pracach ba-

luty 2002

dawczych poświęconych polskiej kulturze muzycznej w XIX-wiecznym Wrocławiu natrafiła na liczne ślady potwierdzające związki wirtuoza znaszym miastem. Prof. Maria Zduniak zebrała wiele materiałów dotyczących życia i twórczości Lipińskiego, w czym wspiera ją nieustannie pani mgr Maria Bąk,„dyrektor naszej akademickiej bi-

Karta tyiuiowa IV Koncertu skrzypcowego op. 32 Karola Liprnskiego; dedykowanego królowi saskiemu Fryderykowi Augustowi.

blioteki. Głównie dzięki pracy obu pań

Powyżej: fotografia Karola Lipińskiego wykonana techniką dagerotypii przez R. Edera we Lwowie ok. roku 1860.

nasza uczelnia stała się najważniejszym ośrodkiem badań i informacji dotyczących Karola Lipińskiego. Dorobek

Na sąsiedniej stronie: wpis Karo/a Lipińskiego do sztambucha Klary Wieck (fragment II Koncertu skrzypcowego; 1835 rok)

życie artystyczne Akademii

O życiu i !wól-::ości Karola Lipińskiego - Maria Zduniak -

W życiorysie artystycznym Lipińskiego momentem zwrotnym okazał się wyjazd z końcem 1814 roku do Wiednia,

gdzie poznał Louisa Spohra - skrzypka, kompozytora i dyrygenta, cieszą-

twierdziła jeszcze opinia Paganiniego,

cego się wówczas wielką sławą. Od tej

który na pytanie odnośnie pierwszego

pory myśl o karierze wirtuozowskiej stała się coraz bardziej uporczywa, a droga do realizacji tego zamiaru prowadziła poprzez doskonalenie techniki skrzypcowej i poszerzanie repertuaru.

Kolejną datą przełomową okazał się

rok 1817, kiedy to Lipiński podjął Karol Lipiński, najsławniejszy polski

wirtuoz skrzypcowy pierWszej połowy XIX wieku, urodził się 30

aździernika

1790 roku jako syn nadwornego muzyka w majątku Potockich w Radzyniu Podlaskim, gdzie od wczesnych lat uczył się gry na skrzypcach pod kierunkiem swego ojca Feliksa. W roku 1799 rodzina Lipińskich przeniosła się do Lwowa. Z biegiem lat Karol Lipiński rozwinął w tym mieście wszechstronną działalność. Był nie tylko muzykiem orkiestrowym i kompozytorem, lecz

również kameralistą, dyrygentem, pedagogiem i solistą różnych koncertów urządzanych wówczas we

Lwowie. W owym czasie powstały jego trzy symfonie utrzymane w stylu klasycznym, ponadto uwertura, szereg utworów skrzypcowych, a także muzy-

także do spopularyzowania jego nazwiska w Europie. Karol Lipiński był jednym z największych wirtuozów skrzypiec owych czasów, a sąd ten u-

pierwszą podróż artystyczną. Miała ona wielkie znaczenie głównie z uwagi

na fakt spotkania z Niccolo Paganinim oraz wspólnych z nim występów.

Widownią koncertów z udziałem obu

wirtuozów była W 1818 roku Piacenza.

Z owego pojedynku Polak wyszedł obronną ręką, gdyż zdobył uznanie wielkiego Włocha, a także poznał nowy, wirtuozowski sty] jego gry.

Udane pierwsze tournée artystyczne

dało początek następnym, które Lipiński z małymi przerwami kontynuował przez ponad 20 lat. Jego podróże ‹ artystyczne objęły swoim zasięgiem nie

tylko miasta ziem polskich; lecz również największe ośrodki kulturalne Europy, występował bowiem na terenie Rosji, Austrii, Włoch, Niemiec,

skrzypka Europy odpowiedział: „Kto jest pierwszym - nie wiem, ale drugim

jest z pewnością Lipiński”.'

Po dwudziestu latach działalności koncertowej Lipiński postanowił około 1837 roku wycofać się z tak intensywnego trybu życia. Podjął wówczas starania 0 stanowisko pierwszego kon-

certmistrza kapeli królewskiej oraz dyrektora muzyki kościelnej w Dreźnie, gdzie został zaangażowany z początkiem lipca 1839 roku. Rozpoczął tym samym okres ponad 20-letniej

pracy na czele zespołu zaliczanego do najznakomitszych orkiestr ówczesnej Europy. W życiu muzycznym Drezna

artysta zasłynął również jako kameralista. Koncerty kwartetu smyczkowego, w którym był pierwszym skrzypkiem,

cieszyły się dużym uznaniem i omawiane były wsamych superlatywach na łamach fachowej prasy.

W 1861 roku, po 22. latach pracy

w Dreźnie, Karol Lipiński z uwagi na zły stan zdrowia postanowił przejść

Francji i Anglii, odnosząc wszędzie

na emeryturę. Przeniósł się do Urłowa

dla

sukcesy. Rywalizacja z Paganinim,

potrzeb teatru kierowanego przez Jana Nepomucena Kamińskiego. '

z którym spotkał się ponownie w 1829

w Galicji, gdzie w swym majątku ziemskim zaczął realizować marzenie życia - założył szkołę muzyczną dla uzdol-

ka

sceniczna,

skomponowana

roku w Warszawie, przyczyniła się

GA Ma luty 2002

13

_życie urlyslycxne Akademii

nionych dzieci chłopskich i zakupił dla nich skrzypce u lwowskich lutnikow.

Niestety, nie było mu dane cieszyć się długo tą pracą, gdyż zmarł 16. grudnia 1861 roku. Zgodnie z wolą zawartą w testamencie, jego syn Gustaw ustanowił stypendium imienia Karola oraz Reginy Lipińskich, a przeznaczył na ten cel 3/4 dochodów z majątku. Od tej pory stypendia były stale przyznawane trzem utalentowanym polskim skrzypkom.

ło Twoie godnie w rymach oddać tony z

ziemskich śmie wieszczów... Tak Michał Kolicki ' rozpoczyna swą Odę do Lip: `kiego napisaną dla upamiętnie-

öw wielkiego wirtuoza we

u latem'1826 roku W sobot17. listopada 2001 roku nósć Akademii Muzycznej

$, amięć swego patrona Karola ńsldego_ w 140. rocżnicę je bez ›powodu koncert' "iew ali Oratorium Marianum Wrocławskiego-przed

Sylwetkę Karola Lipińskiego określa

głównie jego sztuka odtwórcza. D0 historii muzyki wszedł jako naj genialniejszy przed Henrykiem Wieniawskim skrzypek polski i jeden z największych wirtuozów pierwszej połowy XIX stulecia. Może być także uważany za twórcę polskiej szkoły wiolinistycznej, odmiennej od włoskiej czy francusko-belgijskiej. Lipiński wykształcił własny styl odtwórczy. Głęboka kultura muzyczna iperfekcja techniczna, nieskazitelnie czysta intonacja, doskonała interpretacja, a nade wszystko wspaniały, głęboki ton - to elementy składowe indywidualnego stylu gry polskiego skrzypka.

WIR'I'UOZA Agnieszka Drożdżewskd

,był III Koncert ›skrzypcowy e-moll 072.1

W dorobku kompozytorskim Lipińskie-

Karola Lipińskiego, który tego wiecz@ miał swoje wrocławskie prawykonania" Ten jednoczęściowy utwór stawia prz

go figurują trzy symfonie, uwertura,

wyskoi'iawcą` bardzo wysokie wym

nia tectnuczne Dothzy to zWłaśż v

utwory kameralne, wokalno-instrumentalne oraz sceniczne, jednak najważniejsze miejsce zajmują kompozycje na skrzypce solo, w tym 11 kaprysów, a także utwory na skrzypce z towarzyszeniem orkiestry bądź fortepianu. Są to cztery koncerty skrzypcowe, spośród których niewątpliwie na czoło wysuwa

licznych fragmentów Wirtuozowsld

sąs: dujących w koncercie z parti kantyle owymi, ujmującymi słuchacz _swoimliryzmem Sławomir Tomas

adiunkt Akademii Muzycznej 1m Fry cleryka Chopina w warszawie, to $,

się II Koncert D-dur op. 21 zwany

„wojskowym”, następnie ronda, wariacje i fantazje na tematy zaczerpnięte na ogół z oper innych kompozytorów.

Twórczość Lipińskiego obfituje także welementy narodowe, wyraźnie dochodzące do głosu w polonezach, których skomponował ponad trzydzieści, a które były jego ulubioną formą wypowiedzi artystycznej.

Ogromna sława, jaką zdobył Karol Lipiński w epoce niespotykanego dotąd wirtuozostwa, jest dowodem jego wielkiego talentu. Był znany w całej Europie i doszedł do niezwykłych zaszczytów.

Dowody podziwu i głębokiego sza-

cunku składali Lipińskiemu najwięksi ze współczesnych. Podczas podróży koncertowych zawsze podkreślał swoje polskie pochodzenie. Służył ojczyźnie, propagując w stopniu najdoskonalszym swoją twórczość i zdobywając dla niej uznanie w najważniejszych ośrodkach kulturalnych Europy. Swoją działalnością przyczynił się do spopularyzowania kultury polskiej, kultury narodu, którego państwa nie było wówczas na mapie politycznej Europy.

14

›PAMIĘCI

GAMa luiy zouz

mpozycji, efektownie

dopodobnie jedyny polski skrzype

nice naśtrojów, sZcZe`-'

mający obecnieto dzieło w swoim ite

wskontrastach pełnych eksA

pertuarze Wykonał koncert z wła

i odcinków tutti z fragmentami

kadencją, a uważnemu odbiorowiźj'eg'o,

ymi, prezentoWanymi suge-

interpretacji sprzyjało widoczne skupie _

tywnie przez sekcję instrumentów

nie artysty. Poznaliśmy koncert Lipiń- $J

życie artystyune Akademii

skiego jako utwór 0 bagatej dramaturgii i złożonej fakturze, co podkre-

ślała precyzyjna współpraca solisty z orkiestrą.

Wieczór zamknęło wykonanieI S3}

Rozstrzygnięcie Ogólnopolskiego Konkursu na Kompozycię Chóralnq i Instrumentacię Piosenki

w masce o NOWĄ MUZYKĘ cHónALNĄ

fonii G-du-r op. 21Ludwi

3 Zofia Urbonyi-Krasnodębska

Beethovena, którym orła twierdziła swoją dobrą` for `ęŚU sZeliśmy dzieło pełne blasku, szcze-

‹ gólnie dynamiczne w częściach kr` nych, prezentowanych bez n

, , nego patósu. Na uwagę żą ługi.. wyważone proporcje między szczegolnym grupami ins

tów; IO ;udanym występ

or

wdużym stopniu' zade'cyd' . uWażne, precyzyjne i zdecyd

prowadzenie jej przez Mi czysta_

Katedra Chóralistyki i Prowadzenia Zespołów ogłosiła w grudniu 2000 roku po raz pierwszy Ogólnopolski Konkurs na Kompozycje Chóralną i Instrumentację Piosenki na głosy i zespół szkolny.

Powodzenie zorganizowanego przed trzema laty podobnego konkursu wewnętrznego - tylko dla studentów naszej Akademii - spowodowało, że tym razem do rywalizacji zaproszono studentów różnych wydziałów i kierunków wszystkich Akademii Muzycznych w Polsce. Główny cel konkursu leżał w tym, by zainteresować młodych muzyków pieśnią chóralną a cappella o średnim stopniu trudności, dostępną dla różnego rodzaju chórów amatorskich.

Przysłane 21 prac, w tym 20 utworów chóralnych i tylko jedną pracę w kategorii „instrumentacja” ~ szkoda, gdyż literatura na zespoły szkolne z instrumentami jest stale jeszcze uboga.

Uczestnikami konkursu byli zarówno studenci kompozycji, jak i edukacji

muzycznej, a nawet studenci wydzia-

. um Marianum.

$‑$‑ Ponizej solista Sławomir Tomas' po` ` `niu Ill Koncertu skrzypcowego Karola LI, skiego.

łów instrumentalnych pięciu Akademii Muzycznych: warszawskiej oraz jej filii białostockiej, gdańskiej, krakowskiej, katowickiej i wrocławskiej. Na nasze zaproszenie przewodnictwo jury objął

prof. Marek Stachowski 2 AM w Krakowie, zaś członkami jury byli: prof.

Grażyna Pstrokońska-Nawratil, prof.

Jan Wichrowski i prof. Zofia Urbanyi -Krasnodębska z Wrocławia. Konkurs został rozstrzygnięty 13. czerwca 2001_ roku. Jury rozdysponowało przyznaną przez IM Rektora pulę nagród w następujący sposób: I nagrodę w wysokości 700 zł otrzymała studentka Wydziału Edukacji Muzycznej AMFC w Warszawie Bogna Wojtkielewicz za utwór na ó-głosowy chór mieszany pt. „0 Maryja cna Dziewica”;

II nagroda w wysokości 400 zł przypadła studentowi Marcinowi Świderskiemu - saksofoniście z Wydziału Pedagogiczno-Instrumentalnego filii AMFC w Białymstoku za utwór „Kyrie, Deus Genitor Alme” na 5-głosowy chór mieszany; III nagrodę w wysokości 300 zł otrzymała studentka Wydziału Edukacji Muzycznej i Muzyki Kościelnej AM

w Krakowie Maria Mytnik za cykl trzech kompozycji na 3- i 4-głosowy chór mieszany zatytułowanych: „Łąka”, „Bocian”, „Taniec chiński".

Jury postanowiło przyznać dwie nagrody specjalne (400 i 300 zł) za szczególne wartości artystyczne utworów: „Miserere” na 8-głosowy chór mieszany i „Agnus Dei” na 6-głosowy chór mieszany, mimo że przekroczyły minutaż istopień trudności określone w regulaminie. Po otwarciu kopert okazało się, że autorami są studenci naszej

uczelni: Katarzyna Głowicka („Miserere") i Adrian Foltyn („Ag'nus Dei”).

Jedyny utwór w drugiej kategorii - „Kołysanka” na 2 głosy i zespół smyczkowy, otrzymał II nagrodę (pierwszej nie przyznano). Jego autorką okazała się również Katarzyna Głowicka. Tak więc nagrody rozłożyły się niejako na całą Polskę: Warszawa, Białystok, Kraków, Wrocław. Prawykonanie utworów, które

otrzymały nagrody regulaminowe odbyło się w dniu 7. grudnia 2001 roku na uroczystym koncercie w ramach XXVIII Festiwalu Barbórkowego Chórów Studenckich we Wrocławiu, będącym zarazem VII koncertem z cyklu „Wrocławska Szkoła Chórmistrzów”. Chór wrocławskiej AM Feichtinum pod dyrekcją adiunkt Jolanty Szybalskiej -Matczak wykonał nagrodzone utwory trojga laureatów w obecności ich twórców. Koncert był połączony z uroczystym rozdaniem nagród, którego dokonała prof. Zofia Urbanyi-Krasnodębska - członek jury i kierownik katedry będącej organizatorem konkursu -wraz z prof. Haliną Bobrowicz, prodziekanem Wydziału Edukacji Muzycznej, która dodatkowo wręczyła każdemu z laureatów upominek w postaci albumu „Wrocław”. Dwoje wrocławskich laureatów nie mogło być obecnych (stypendium zagraniczne i wyjazd służbowy). Otrzymają oni dyplomy na koncercie w marcu 2002 r., kiedy to

zostanie zaprezentowana nagrodzona „Kołysanka” Katarzyny Głowickiej, autwór ten usłyszymy w wykonaniu zespołów dziecięcych PSM I stopnia ze Świdnicy pod kierunkiem Katarzyny Krzywniak.

GAMa Iuly

2001

15

życie artystyczne Akademii

d wielu lat rytm pracy Wydziału Wokalnego naszej uczelni wyznaczają dwa wzajemnie przenikające się i dopełniające nurty pracy: dydaktyczno-naukowy i artystyczny. Ten pierwszy od długiego już czasu funkcjonuje z regularnością szwajcarskiego zegarka i osiąga swe apogeum każdego roku w lutym i we wrześniu.

Nurt artystyczny z natury rzeczy toczy

się z nieco większą dowolnością, choć oczywiście i tu kalendarz akademicki narzuca pewne określone ramy. Od tego tradycyjnego ładu nie odbiegał także rok 2001. Zanim jednak dokonamy przeglądu wydarzeń związanych ze sprawami nauki i dydaktyki na Wydziale, odnotować należy istotną $‑ zmianę kadrową: w związku z przejściem na emeryturę prof. Eugeniusza

Hanna Rumowska-Machnikowska, Ralf

łość poprowadził Stefan Stuligrosz.

Döring, Bogdan Makal i Eugeniusz Sąsiadek oraz Przemysław Stanisławski, prowadzący próby z zespołami wokalnymi.

Nad przebiegiem Kursu Pedagogiki Wokalnej i Konferencji czuwała jako kierownik naukowy prof. Barbara Ewa Werner, z którą współpracowała mgr Izabella Jeżowska. Obie panie sprawowały również pieczę nad kolejną, 32. edycją Kursu Pedagogiki Wokalnej oraz dwoma spotkaniami o charakterze naukowym, które odbyły się we wrześniu i towarzyszyły festiwalowi „Wratislavia Cantans”, a były to: XXVIII Sesja na temat „Muzyka oratoryjna i kantatowa w aspekcie praktyki wykonawczej” oraz XIII Sympozjum pod hasłem „Problemy pedagogiki wokalnej". W trakcie konferencji można było usłyszeć wystą-

Młodych śpiewaków do prestiżowego

akademickiego

pienia kilkunastu autorów, do grona

2000/01 kierownictwo Katedry Wokalistyki przejął adiunkt z kwalif. II stopnia Piotr Łykowski. Trzeba tu zaznaczyć, że prof. Eugeniusz Sąsiadek był kierownikiem Katedry Wokalistyki od momentu jej powołania w 1972 roku nieprzerwanie przez 28 lat i jest w tym względzie absolutnym rekordzistą w naszej Akademii!

Efektem pracy trzech organizatorów: Katedry Wokalistyki naszej uczelni, Polskiego _Stowarzyszenia Pedago-

których należeli: Anna Granat-Janki,

Sąsiadka,

od

roku

gów Śpiewu i wrocławskiego oddziału

Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków są odbywające się w lutym w Dusznikach Zdroju i we wrześniu we Wrocławiu serie kursów i konferencji poświęconych różnym zagadnieniom praktycznym i tematom teoretycznym.

Itak pod kierownictwem adiunkta Bogdana Makala przebiegał między 9. a 18. lutego XIX Zimowy Kurs Wokalny, poświęcony w głównej mierze inter-

pretacji liryki kaalnej. W programie kursu przewidziano też miejsce na doskonalenie w zakresie wykonawstwa zespołów wokalnych i tu jako najważniejszy materiał warsztatowy do opracowania wybrano ansamble z oper Stanisława Moniuszki. W tym samym czasie odbywały się też zajęcia XXXI Kursu Pedagogiki Wokalnej oraz wykłady VII Konferencji z cyklu „Wybrane problemy wokalistyki”. Do wygłoszenia referatów i komunikatów zaproszeni zostali: Jadwiga Gałęska-Tritt, Barbara Kamińska, Helena Łazarska, Agata Młynarska, Iwona Polak, Hanna Rumowska-Machnikowska, Barbara Ewa Werner, Katarzyna Zachwatowicz, Ralf

Pawłyszyn, Joanna Subel, Jolanta Welbel, Walentyna Węgrzyn-Klisowska, Christian Elssner, Dzierżymir Jankowski, Ryszard Klisowski, Jerzy Knetig, Jarosław Mianowski, Maciej Przestalski,

Eugeniusz Sąsiadek, Franciszek Wesołowski i Marian Walczak.

Spośród wrześniowych wydarzeń wokalnych najsilniej z nurtem festiwalu „Wratislavia Cantans” spleciony jest Kurs Interpretacji Muzyki Oratoryjnej iKantatowej, który w roku 2001 odbył się po raz dwudziesty szósty. Jego uczestnicy rokrocznie doskonalą swoje umiejętności opracowując partie wokalne wybranej wielkiej formy wokalnoinstrumentalnej, prezentowanej później w ramach festiwalowego koncertu.

W tym roku wybór padł na Petite Messe Solennelle Gioacchina Rossiniego.

w ramach kursu zajęcia: Izabela Kłosińska, Urszula Mitrenga, Christian Elssner, Eugeniusz Sąsiadek i Ella Su-

smanek. Kurs odbywał się pod czujnym okiem Piotra Łykowskiego, który sprawował kierownictwo artystyczne tego przedsięwzięcia i przewodniczył zespołowi jego organizatorów.

Niesłabnące od lat zainteresowanie kursami wokalnymi dowodzi, jak bardzo potrzebne są tego rodzaju formy działania. Jego uczestnicy to kolejne pokolenia młodych adeptów śpiewu, pogłębiający dzięki kursom swą wiedzę

i umiejętności. Korzyść dla młodzieży idzie także w parze z atrakcjami dla melomanów. Koncerty uczestników kursów rozbrzmiewają w salach koncertowych Wrocławia, wzbogacają też kalendarz imprez Dusznik Zdroju.

A co ciekawego odnotować warto ztegorocznego kalendarza koncertowego Wydziału Wokalnego? Podobnie jak w przypadku wszystkich wydziałów wykonawczych każdej uczelni muzycznej, tak i tu życie artystyczne podporządkowane jest przede wszystkim założeniom dydaktyki; potrzeby procesu kształcenia dyktują profil koncertów i decydują o ich programach.

Niekiedy jednak inspiracja dla nowych pomysłów ma zupełnie inne źródła. Tak stało się właśnie w przypadku nowej ciekawej inicjatywy Katedry Wokalistyki, która przy współudziale Polskiego Stowarzyszenia Pedagogów Śpiewu zorganizowała I Ogólnopolski Konkurs Wokalny im. Haliny Halskiej dla głosów sopranowych. Organizatorom konkursu, pracującym pod wodzą prof. Barbary Werner, przyświecały dwa główne cele: promocja młodych polskich sopranistek, czyli wokalistek reprezentujących najliczniejszą grupę młodych polskich śpiewaków, oraz złożenie hołdu Halinie Halskiej, nieżyjącej już wybitnej artystce, śpiewaczce związanej przez dwa powojenne dziesięciolecia z Operą Wrocławską, na scenie której kreowała wiele pierwszoplanowych ról sopranowych. Kierownictwo artystycz-

ne konkursu sprawował prof. Eugeniusz Sąsiadek, będący równocześnie honorowym przewodniczącym jury.

Obradom tego gremium przewodniczyła Barbara Zagórzanka, wraz z którą

zmagania konkursowe` uczestniczek

Przestalski, Eugeniusz Sąsiadek, Zdzi-

stów - uczestników kursu, wziął udział

sław Skwara i Andrzej Wolański.

Zajęcia praktyczne ze śpiewu solo-

chór „Poznańskie słowiki”; partię fortepianową realizowała Ella Susmanek,

oceniali: prof. Magdalena Krzyńska, adiunkt Agata Młynarska, adiunkt Piotr Łykowski i prof. Barbara Ewa Werner.

Do rywalizacji przystąpiło kilkanaście śpiewaczek, którymi w myśl regulaminu mogły być wszystkie polskie soprany urodzone po 10. kwietnia 1970

wego prowadzili: Helena Łazarska,

organową - Jan Tomasz Adamus, a ca-

roku, absolwentki, studentki bądź

Döring, Wojciech Jankowski, Leszek Mazepa, Sławomir Pietras, Maciej

16

Monika Kolasa-Hladikova, Teresa Mazepa, Zofia Olszewska-Bajera, Stefania

występu przygotowywali prowadzący

GAMu luzy

2002

Wwykonaniu tego utworu, obok soli-

życie

nrlystycrne

Akademii

uczennice każdego typu szkół, a nawet osoby studiujące wokalistykę prywatnie. Konkurs przebiegał w dwóch etapach. W programie każdego z nich uczestniczki zobowiązane były do wykonania arii operowych z repertuaru Haliny Halskiej. Podczas przesłuchań zabrzmiały fragmenty oper Moniuszki, Mozarta, Rimskiego-Korsakova, Verdie-

go i Pucciniego. Konkurs przeprowadzony był w naszej Akademii w dniach

8-10 kwietnia 2001 roku i zakończył się koncertem laureatów w Sali Teatralnej.

Pierwszą nagrodę zdobyła Agnieszka Piasecka z Poznania; drugiej nagrody jury nie przyznało, a trzecią ex aequo uzyskały: Monika Niemczyk z Wrocławia i Beata Anna Sokołowska 2 Bydgoszczy. Zgodnie z zamiarami organizatorów, konkurs ma stać się wydarzeniem cyklicznym; być może jego formuła zostanie poszerzona i do rywalizacji dopuszczone zostaną inne rodzaje głosów, a także ansamble - duety itercety.

Jednakże najważniejsze wydarzenia w działalności artystycznej Wydziału to realizacje form scenicznych z udziałem studentów najwyższych lat. Praca nad nimi trwa praktycznie cały rok, a na efekt wszyscy czekamy z dużym zainteresowaniem,

bowiem

Uczestnicy Kursu Interpretacji Muzyki Oratory/nej iKantatowej zaprezentowali Petite Messe Solennelle Rossiniego w kościele ewangelickim we Wrocławiu; wrzesień 2001.

strony muzycznej. Inscenizacja i reżyseria Włoszki była dziełem Jarosława Zawartki, a scenografię i kostiumy opracowała Małgorzata Słoniowska.

W dniu 18. maja we wrocławskim Teatrze Muzycznym odbył się kolejny spektakl - operetka Ptasznik z Tyrolu Carla Zellera, z udziałem naszych dyplomantów w partiach głównych bohaterów. Czwarte z przygotowywanych przedstawień miało swą premierę poza

Wrocławiem - w katowickiej Akademii Muzycznej, a był to Eugeniusz Oniegin Piotra Czajkowskiego. W naszym mieście można było uczestniczyć w estradowym wykonaniu tego dzieła w dniu 6. kwietnia 2001 r. w Klubie Muzyki iLiteratury w ramach specjalnego koncertu jubileuszowego prof. Jana Marynowskiego, kierownika muzycznego przedstawienia, który akompaniował solistom przy fortepianie.

W ramach zapowiedzi na przyszłość dodać warto, ze tegoroczni dyplomanci zaprezentują się w dwóch dziełach operowych, a będą to: La clemenza di Tito Mozarta oraz Berenice Haendla.

Wokaliści już rozpoczęli pracę nad swoimi partiami; efekty ich przygotowań będziemy mogli podziwiać w maju 2002 roku. Tymczasem odbędą się kolejne sesje i kursy, a szczególnie ważnym wydarzeniem będzie VII Ogólnopolski Konkurs Wokalny w Dusznikach Zdro-

ju.

Jak widać - okazji do śpiewania, słuchania, kształcenia się i zdobywania

laurów konkursowych mają studenci Wydziału Wokalnego bardzo dużo. Życzymy im więc dużo wytrwałości i trzymamy kciuki za przyszłe sukcesy!

muzyczne

dzieła sceniczne są zawsze dla odbiorców dużą atrakcją. W ubiegłym roku akademickim padł chyba rekord jeśli chodzi o ilość zrealizowanych przedstawień, w maju wystawiono bowiem aż cztery różne utwory! Przyczyną tego stanu rzeczy było spotkanie się na roku dyplomowym dwóch roczników studentów: ostatniego z cyklu studiów 6-letnich i pierwszego z cyklu studiów 5-letnich, co dało również rekordową

ilość dyplomantów. W roku akadem

ckim 2000/01 było ich aż trzydzieściorg; Serię przedstawień rozpoczęły › stawione w dniach 9. i 10. maja $‑ spektakle jednoaktowej opery Gia " Pucciniego Siostra Angelica. Inscen ireżyserii tego przedstawienia $‑ się Feliks Tarnawski, a kierownm muzyczne sprawował prof. Ta Zathey, który przeinstrumentowa

tyturę dzieła z wielkiego składu fonicznego na zespół kameralny. Wtakiej wersji - z udziałem muzyków ry Wrocławskiej $‑ zaprezento ah

utwór publiczności w Centrum Kul › Katolickiej przy kościele OO Oblatów' na Popowicach. W tym samym miejscti tydzień później odbyły się dwa przed- $g „ stawienia Włoszki w Algierze Gioacchina Rossiniego, wystawione tym razem w pełnej obsadzie instrumentalnej z udziałem Orkiestry Symfonicznej Akademü Muzycznej we Wrocławiu.

Dyrygował prof. Tadeusz Zathey, który też całe przedstawienie przygotował od

„usman“ Kumu woman:: _wumnunou

$‑

sœme Staatsoper astępstwie niedys-

ponowanéj'xHelł'

?Kurort `debiutowała

$J$‑$‑ wroli- Giidyiw öpeźzéRigbIêłto G. Verdiego“ -TAléksandraiKinzak, ubiegłoroczna absolwentka wrocławskiej Akade-

mii Muzycznej, laureatka wielu prestiżowych nagród i wyróżnień międzynarodowej rangi, a wśród nich I nagro-

dy na `przedostatnim,Międzynarodowym KonkursreWokah'tym im. Stani-

sława Moniuszki

WarSzawie w 1998

z „j i , czyć, że obecnie Aleksandra Kurzakprzebywa na stypendium w Hamburgu, jest członkinią Międzynarodowego 'Studia Operowego przy Staatsoper oraz solistką tego renomowanego teatru. Dodajmy też, że

Aleksandrze Kurzak partnerowali w tym przedstawieniu; `franz Grundheber

(jako Rigoletto) `'i `Ie`ff`i'iey Francis (w roli księcia Mantui), dyrygował zaś Frank Beermann.Aleksandra Kurzak została owacyjnie prZyjętaprzez niemiecką publiczność, do tegotak spodobała się Franzowi Grundheberowi, że ten wręcz

zażyczył sobie,'?-by kolejne spektakle

Rigaletta śpiewać Wyłącznie z tą młodą polską artystką.

GA Ma

17

życie artystyczne Akademii

KONKURSY MAŁYCH FORM INSTRUMENTALNYCH...

Od szeregu lat sprawdzoną formą mobilizacji studentów do intensywnej

pracy są wewnqtrzuczelniane konkursy. Tego rodzaju przedsięwzięcia mają swoiq tradycję także w naszej uczelni. Nie tak dawno relacjonowaIiśmy w „GAMie" Konkurs Bachowski przeprowadzony przez Katedrę Fortepianu, informujemy także o systematycznie organizowanych konkursach w Katedrze Instrumentów Dętych i Perkusji. Letni semestr ubiegłego roku akademickiego przyniósł kolejne wydarzenia tego rodżaiu. Niemal równolegle przebiegały dwa Konkursy Małych Form Instrumentalnych: jeden dla smyczkowców, drugi dla dęcistów i perkusistów. ...w Katedrze Instrumentów

Smyczkowych Irena Olkiewicz

II miejsce - Grzegorz Jerzak, kontrabas

i Perkusji. Jak wlatach ubiegłych, taki tym

(student III roku z klasy prof. Tadeusza Górnego)`

razem w trakcie rywalizacji zaprezentowała się spora, blisko 40-osobowa grupa młodzieży, przypomnijmy bowiem, że dla studentów od II do IV roku udział W konkursie jest obowiązkowy. Współzawodnictwo jak zwykle przebiegało w dwóch etapach, a przesłuchania odbyły się 21. i 22. kwietnia 2001 roku. Uczestnicy konkursu wykonywali po dwa dowolnie wybrane utwory, choć preferowana była polska muzyka współczesna. Rokrocznie organi-

III miejsce ~ Tomasz Bolsewicz, skrzypce

(student I roku z klasy prof. Krzysztofa Bruczkowskiego) IV miejsce ex aequo

~ Patryk Lejman, (wiolonczela, student I]] roku z klasy prof. Lidii Grzanki-Urbaniak) - Łukasz Tinschert, kontrabas (student

IIroku z klasy adiunkt Ireny Olkiewicz) Wyróżnienia: - Magdalena Wirga-Schneider, wiolonczela (studentka III roku z klasy prof. Lidii Grzanki-Urbaniak) - Jerzy Walczak, wiolonczela (student II

roku z klasy prof. Lidii Grzanki-Urbaniak) - Monika Łapka, wiolonczela (studentka III roku z klasy adiunkt Urszuli MarciniecMazur) - Marcin Misiak, wiolonczela (student II

roku z klasy prof. Lidii Grzanki-Urbaniak) - Bartosz Bokun, altówka (student III roku

z klasy prof. Zbigniewa Czarnoty).

Dodać należy, Że zwyciężczyni konkursu Sylwia Wójcik zdobyła pierwsze miejsce ze zdecydowaną przewagą punktową.

Wiele pięknej muzyki w interesujących studenckich interpretacjach można było usłyszeć w naszej Akademii w dniach 10. i 11. kwietnia 2001 r., kiedy przebiegał zorganizowany przez Katedrę Instrumentów

Smyczkowych Konkurs Małych Form Instrumentalnych. W konkursie wzięło udział 20 studentów reprezentujących wszystkie smyczkowe specjalności. Biorącym udział w przesłuchaniach studentom towarzyszyli akompaniatorzy: Anna Gągola, Alina Kierblewska, Barbara Orłukowicz, Beata Paszko, Ewa Prawucka,

Anna Przyjemska, Alina Wojtowicz, Adam Jezierzański i Marek Werpulewski.

Wymogiem konkursu było wykonanie dwóch wirtuozowskich miniatur instrumentalnych. Jedną z nich miał być utwór sprzed roku 1965, drugi zaś skomponowany później. Czas trwania całego programu nie mógł przekraczać 15 minut.

Konkurs był jednoetapowy; w pierwszym dniu odbyły się przesłuchania, a w drugim nastąpiło ogłoszenie wyników i koncert laureatów.

Grę uczestników oceniało jury, które obradowało pod przewodnictwem kierownika Katedry Instrumentów Smyczkowych prof. Lidii Grzanki-Urbaniak. W skład tego gremium wchodzili ponadto: adiunkt Urszula Marciniec-Mazur, adiunkt Irena Olkiewicz, prof. Zbigniew Czarnota, prof.

Tadeusz Górny, adiunkt Jarosław Pietrzak iprof. Paweł Puczek. Jurorzy przyznali

Pięcioro studentów, którzy uplasowali się na punktowanych miejscach otrzymało nagrody pieniężne, a wyróżnieni uczestnicy konkursu nagrodzeni zostali dyploma-

mi. Cała ta grupa wystąpiła w koncercie laureatów w Sali Teatralnej naszej Akademii. Towarzyszący studentom akompaniatorzy, częstokroć także zasługujący na nagrodę lub wyróżnienie, w dużym stopniu przyczyniali się do sukcesów biorących

udział w konkursie instrumentalistów.

Cieszy fakt, iż wielu spośród pianistów zKatedry Kameralistyki występujących w trakcie konkursu potwierdziło swoją grą oczywistą prawdę, że rola akompaniatora to nie tylko etatowy obowiązek, lecz przede wszystkim współtworzenie kreacji artystycznej wraz z młodym, stojącym u progu kariery muzycznej artystą.

Za przygotowanie i sprawne przepro-

wadzenie Konkursu Małych Form Instrumentalnych szczególne komplementy należą się kierownikowi Katedry prof. Lidii Grzance-Urbaniak oraz sekretarzowi konkursu adiunkt Urszuli Marciniec-Mazur.

Podziękowanie kierujemy także pod adresem dziekana Wydziału Instrumentalnego prof. Jacka Woty za uświetnienie swą obecnością uroczystego rozdania nagród i dyplomów.

18

GAMa lilly 2002

następująco: Instrumenty dęte blaszane

I nagroda i zarazem Grand' Prix całego konkursu - Paweł Maliczewski, puzon

(student III roku z klasy adiunkta Michała Mazurkiewicza)

II nagroda - Sławomir Cichor, trąbka (student IV roku z klasy prof. Igora Cecochy) III nagroda - Sławomir Trojanowski, róg (student II roku z klasy adiunkta Wiesława Grochowskiego) Instrumenty dęte drewniane i perkusja I nagroda - Elżbieta Woleńska, flet (studentka III roku z klasy prof. Jerzego Mrozika) II nagroda - Marcin Wróbel, klarnet (stu-

dent IV roku z klasy prof. Mieczysława Sta, Chury) III nagroda - Bernadeta Wianowska, obój (studentka II roku z klasy adiunkta Sylwestra Soboli)

Wjaóżnienia Jan Krzeszowiec, flet (student II roku

z klasy prof. Jerzego Mrozika) Maciej Dobosz, klarnet (student II roku

z klasy prof. Jana Tatarczyka).

22. kwietnia w Sali Teatralnej naszej uczelni można było usłyszeć nagrodzonych instrumentalistów podczas koncertu laureatów.

...w Katedrze Instrumentów Dętych i Perkusji

Po zakończeniu konkursu wśród członków Katedry pojawiła się myśl, by rozszerzyć zasięg współzawodnictwa i zaprosić do udziału w nim studentów innych polskich Akademii Muzycznych. Przekształcenie konkursu w wydarzenie międzyuczelniane z pewnością przyczyniłoby się do jeszcze wiekszej mobilizacji studentów i podniosło rangę tego ze wszech miar

Dorota Kanafa

udanego przedsięwzięcia. Jest to jednakże

Regularnie wiosną każdego roku Konkurs Małych Form Instrumentalnych przeprowadza Katedra Instrumentów Dętych

idea na przyszłość, póki co bowiem realia finansowe funkcjonowania wyższych uczelni nie czynią tego rodzaju projektów łatwymi do zrealizowania.

następujące nagrody i wyróżnienia:

I miejsce - Sylwia Wójcik, wiolonczela (studentka I roku z klasy prof. Stanisława Firleja)

zatorzy konkursu sugerują też pewien

konkretny wątek tematyczny, który może być wskazówką w doborze repertuaru.

W ostatnim konkursie położono nacisk na utwory nawiązujące do elementów muzyki ludowej ijazzowej.

Grę studentów oceniało jury, w skład którego wchodzili wszyscy pedagodzy Katedry. Werdykt jurorów przedstawiał się

AKADEMIA MUZYCZNA IM, KAROLA LIPIŃSKIEGO WE WROCŁAWIU STOWARIVS/I NII MU/YKOII:RAPI'LITÓW Pol SKIP” ZARZAD SŁOWNY

ISSN 1541-4241

MUZYKOTERAPIA POLSKA THE POLISH MUSIC 'HIERAPY

MUZYKOTERAPIA

POLSKA - pierwsze polskie czasopismo naukowe z dziedziny muzykoterapii i Paweł Cylulko Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu wraz z Zarządem Głównym Stowarzyszenia Muzykoterapeutów Polskich, inaugurując obchody 30-1ecia Wrocławskiej Muzykoterapii, pragną wydać pierwszy numer ogólnopolskiego kwartalnika „Muzykoterapia Polska”.

Pomysłodawcą tytułu czasopisma

Tom 1 ~ nr 1-2 - 2002 WROCŁAW

we Wrocławiu jako kwartalnik Stowa-

rzyszenia Muzykoterapeutów Polskich.

Dzialalność redakcji opiera się wyłącznie na pracy społecznej jej członków.

Mimo kłopotów natury finansowej udało się przygotować (do druku dwa podwójne numery periodyku (1-2/2002 i 3-4/2002). Wymagało to od redakcji dokonania różnorodnych starań i poczynań natury organizacyjnej, merytorycznej i materialnej.

Czasopismo adresowane jest do muzykoterapeutów, muzyków, psycho-

Pierwszy polski przewodnik po literaturze muzykoterapeutycznei

su nauki. Wynika to stąd, iż wiedza zdziedziny muzykoterapii nadal jest

„Muzykoterapia Polska” i inspiratorem

powołania jego redakcji jest autor niniejszego artykułu, będący jednocześnie redaktorem naczelnym periodyku.

Czasopismo zostało zarejestrowane wroku 1996 w Sądzie Wojewódzkim

GDZIE SZUKAĆ LITERATURY PRZYDATNE.] W MUZYKOTERAPII DZIECI?

- Paweł Cylulko Znajomość literatury z zakresu muzykoterapii jest niezbędna, a wręcz

konieczna dla efektywnego zgłębiania tej gałęzi arteterapii, dla działalności badawczej, naukowej i dydaktycznej.

Prowadząc od kilku lat w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we

Wrocławiu prace dyplomowe studentów muzykoterapii (zarówno dziennych magisterskich, pozawydziałowych, jak/f podyplomowych) mam

niejednokrotnie okazję obserwować u

niejednorodna, czasem niespójna i roz-

proszona w różnych pozycjach piśmienniczych - popularnych, popularnonaukowych lub naukowych. Zmusza to niejednokrotnie słuchaczy kierunków muzykoterapii, czynnych zawodowo terapeutów oraz inne zainteresowane osoby do żmudnego i czasochłonnego poszukiwania wiedzy na ten temat W różnych działach i zakresach literatury, jak np. teoria i psychologia muzyki, wychowanie muzyczne, umu-

zykahüenie, rytmika, rehabilitacja czy rewalidacja.

Wszystkim tym, którzy napotykają na takie lub podobne problemy wychodzi naprzeciw książka Krzysztofa Stachyry pt. Publikacje polskojęzyczne przydatne w muzykoterapii dziecię wydana

młodych adeptów sztuki muzykoterapeutycznej trudności w dotarciu do literatury przedmiotu, a przede wszyst-

w roku 2001 w Lublinie. Krzysztof Stachyra jest pracownikiem naukowo-

kim w sprawnym poruszaniu się po

go Uniwersytetu Marii 'Curie-Skłodowskiej w Lublinie, a wspomniana pozycja

niej. Osoby te niejednokrotnie dotkliwie odczuwają brak na' naszym rynku wydawniczym przewodnika po literaturze z zakresu muzykoterapii. Jedno-` cześnie stwierdzam, iż wciąż w naszym kraju trudno dostępne jest obcojęzyczne piśmiennictwo z omawianego zakre-

dydaktycznym Wydziału Artystyczne-

stanom książkowe wydanie pracy dyplomowej autora, przygotowanej na Dwulehiieh Podyplomowych Studiach Muzykoterapu Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Krzysztof Stachyra dokonał w niej przeglądu literatury dotyczącej

logów, pedagogów, logopedów, lekarzy, rehabilitantów oraz innych specjalistów pracujących z dziećmi, młodzieżą i osobami dorosłymi w różnych strukturach życia społecznego. Twórcy kwartalnika pragną wspomagać te osoby w ich niełatwych, ale za to bardzo pożytecznych działaniach profilaktycznych, terapeutycznych, leczniczych, rehabilitacyjnych, rewalidacyjnych, resocjalizacyjnych, wychowawczych i edukacyjnych.

Redakcja kwartalnika „Muzykoterapia Polska” pragnie poprzez swoje czasopismo uzupełnić lukę odczuwaną wkrajowym piśmiennictwie i publikować artykuły związane m.in. z badaniami naukowymi, koncepcjami teoretycznymi oraz kierunkami rozwoju muzykoterapii i dziedzin jej pokrewnych.

Zapisy na subskrypcję kwartalnika Muzykoterapia Polska będzie prowa-

dzić Zakład Muzykoterapii w Akademii Muzycznej we Wrocławiu.

Zarówno Redakcja „Muzykoterapii Polskiej”, jak i Zakład Muzykoterapii zapraszają Państwa do lektury naszego pisma, a jednocześnie współpracy w jego kształtowaniu. Będziemy wdzięczni za wszelkie przekazywane nam uwagi, spostrzeżenia i sugestie, które

pozwolą dobrze wypełniać postawione przed nami zadania.

muzykoterapii dzieci oraz dziedzin jej bliskich, wydanej drukiem w Polsce wlatach 1972-2001. Książka zawiera dane o 165 publikacjach, systematyzując je w różnych działach, prezentując ich streszczenia, adresy biblio-

graficzne, wykaz alfabetyczny 1 indeks autorów. Wśród charakteryzowanych pozycji znajdują się zarówno publikacje dobrze już znane polskiemu czytelnikowi, jak i zupełnie nowe, niejednokrotnie nowatorskie, noszące cenny

wkład w dziedzinę` muzykoterapii wnaszym kraju. Książka spotkała się zprzychylnymi recenzjami m.in. prof.

dr hab. Zofii Konaszkiewicz z Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie

oraz piszącego te słowa.

Publikacja Krzysztofa Stachyry p0 siada dużą wartość informacyjną, stanowiąc istotny przyczynek do podnoszenia poziomu 'muzykoterapii jako nauki izawodu. Może być ona nieocenioną

pomocą dydaktyczną głównie dla słuchaczy studiów muzykoterapii, pedagogiki czy psychologii. Z całą pewnością może pretendować do_ miana pierwsze-

go polsldego przewodnika po piśmiennictwie nieodzownym do realizowania zajęć muzykoterapeutycznych u dzieci i młodzieży. _ GA Ma tury

20112

19

nauka

K$0nferenc.u$‑ naukowa

.

$‑uk!udu Historii Śląskiej KulturyMuzycznej

TRADYCJE ŚLĄSKIEJ KULTURY muzvczNEJ PO RAZ DZI ESIĄ'I'Y Kazimierz Kościukiewicz Jubileuszowa X Międzynarodowa Konferencja Naukowa „Tradycje Śląskiej Kultury Muzycznej”, zorganizowana

deiach 16-17 marca 2001 r. przez Zakład Historii Śląskiej Kultury Muzycznej wrocławskiej Akademii i Wrocławski Oddział ZKP pod kierowni-

ctwem naukowym prof. dr Marii Zduniak, odbywała się pod honorowym protektoratem Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Michała Kazimierza Ujazdowskiego, a także rektora Akademii Muzycznej prof. Jerzego Mrozika i Konsula Generalnego RFN dr. Petera F. Ohra. Jej pokłosiem jest 25 referatów i komunikatów przygotowywanych obecnie do kolejnego Zeszytu Naukowego.

Szczególną okolicznością i zarazem odświętnym wątkiem konferencji była 100. rocznica śmierci Rafała Ludwika Maszkowskiego (1838-1901), jednego

z najwybitniejszych europejskich i polskich dyrygentów końca XIX stulecia, który ostatnie 11 lat swej działalności i swego Życia związał z Wrocławiem na

stanowisku szefa Wrocławskiego Stowarzyszenia Orkiestralnego (Breslauer Orchester-Verein). Trwałym śladem wdzięczności okazanej mu przez miejscową społeczność (ówcześnie niemiecką!) jest piękny secesyjny pomnik nagrobny, zachowany na wrocławskim Cmentarzu Grabiszyńskim i - dzięki staraniom Zakładu Historii Śląskiej Kultury Muzycznej - na ten jubileusz poddany gruntownej renowacji. Wro-

cławski okres działalności

dyrygenta

dopisało życie. Odnowiony nagrobek bestialsko połamali nieznani współcześni wandale. Na szczęście pomnik udało się na czas posklejać.

Dalszą część konferencji, która od wielu lat stanowi bezcenną inspirację do badań różnych aspektów kultury muzycznej Śląska, wypełniły jej stałe wątki i tematy, dotyczące bliższej i dalszej przeszłości. Charakterystyczne, że podejmowane są one w różnych krajach. Oto Amerykanin Allen Scott zStillwater (Oklahoma) przypomniał legnickiego drukarza doby Odrodzenia Mikołaja Sartoriusa i jego wkład do historii muzyki na Śląsku. Jerzy Żak (Warszawa) poświęcił swe wystąpienie prezentacji

wrocławskich

lutnistów,

a Tim Crawford z Londynu zajął się najsłynniejszym z nich, Sylviusem Leopoldem Weissem. Remigiusz Pośpiech z Opola przypomniał postać ks. Augustyna Weltzla, dziewiętnastowiecznego badacza śląskiej kultury muzycznej, Maja Pajchert z wrocławskiej Akademii Muzycznej omówiła twórczość polonezową Józefa Elsnera, a Piotr Szałsza (Wiedeń) - postać innego wybitnego

przedstawiła Maria Zduniak, której to głównie zasługą jest przypomnienie postaci Maszkowskiego i przywrócenie wrocławianina, Maxa Kalbecka, histogo polskiej kulturze. Opisowi renowacji ryka muzyki i krytyka, min. biografa wspomnianej rzeźby nagrobnej poJohannesa Brahmsa (Max Kalbeck święciła swoje wystąpienie Magdalena /1850-1921/ - etapy życia). Niezwykłą SzafkoWska. Fascynujące i głęboko pokarierę Benjamina Bilsego i jego Legniruszające dzieje życia Rafała Maszkowckiej Orkiestry Symfonicznej - która skiego oraz znamienne koleje losu tego dała początek... Berlińskiej Filharmonii wielkiego patrioty ~ zmuszonego pra-zaprezentował Bogusław Raba 2 Lecować na obczyźnie, a „do którego i po . gnicy, ubiegłoroczny absolwent wroktórego po latach przyszła ojczysta

ziemia” - pięknie opisał jego prawnuk, Jan Maszkowski. Dramatyczna puentę

Nagrobek Rafała Maszkowskiego na wrocławskim Cmentarzu Grabiszyńskim.

Zakończenie konferencji w foyer Sali Kameralnej.

Od lewej: prof. Halina Bobrowicz, prof. dr Maria Zduniak, prof. Leszek Wisłocki, dr Krzysztof Rottermund.

20

GAMa lnly 2002

nauka

cławskiej Akademii Muzycznej (Czwartą klasą do Filharmonii Berlińskiej - droga do sławy Benjamina Bilsego i jego Legnickiej Orkiestry Symfonicznej), a o instrumentach proweniencji wrocławskiej w zbiorach Muzeum Instrumentów

Prot Izabela Targońska

szego opracowania. Na bazie jego

publikacji powstała praca prof.

Danuty Dobrowolskiej-Maruchy: Materiały do kształcenia słuchu cz. 1.

Czytanie nut głosem. Ćwiczenia jednogłosowe na podstawie podręcznika Larsa Edlunda "Modus Novus"

Muzycznych w Berlinie oraz o tradycji budownictwa fortepianów we Wrocławiu mówił Krzysztof Rottermund zBerlina. Dariusz Galewski z Wrocławia zajął się sławnym prospektem organowym Michała Klahra z XVIII

wieku w kościele jezuitów w Kłodzku.

Helmut Loos zChemnitz swe wystąpienie poświęcił wrocławskim teatrom, a Marzanna Jagiełło-Kołaczyk - salom koncertowym dziewiętnastowiecznego Wrocławia (wybudowano ich wówczas ponad 20, lecz prawie wszystkie w 1945 r. uległy unicestwieniu).

Nurt folklorystyczny konferencji reprezentowały referaty Krystyny Turek z Katowic (Śląskie pieśni ludowe z teki folklorystycznej Stanisława Wallisa), Magdaleny Dziadek z Cieszyna (Stan zachowania tradycyjnego repertuaru katolickich pieśni kościelnych na Śląsku Cieszyńskim), jadwigi Bobrowskiej z Sosnowca („Piosenka o wilczku ożenionym” i jej warianty w zbiorach śląskich pieśni ludowych) oraz dwóch opolan _Tomasza Michalewskiego (Śląski folklor Opolszczyzny w świetle badań Piotra Świerca) i Zbigniewa Kościówa (Serbołużyckie ślady muzyczne na Śląsku).

Ostatni krąg tematyczny to współczesność. Twórczość kompozytorów wrocławskich scharakteryzowała Anna Granat-Janki (Główne tendencje twórcze

Autorskie seminarium prof. Izabeli Turgońskiei

m OGÓLNOPOLSKA KONFĘRENCJA SOLFEZOWA Irena Zathey-Tom Nowe metody kształcenia słuchu w akademiach muzycznych - część II to temat kolejnego seminarium autorskiego, które w dniach

barwą a wy kością dźwięku (na przykładach wy ranych utworów kompo-

6. i 7. kwietnia 2001 r. przeprowadziła prof. Izabela Targońska z AMFC w Warszawie w ramach III Ogólnopolskiej Naukowo-Metodycznej Konferencji Solfeżowej (VII Konferencji Regionu Śląskiego).

Program pierwszego dnia konferencji obejmował dwa wykłady specjalistyczne idwie lekcje pokazowe; następnego dnia prof. Izabela Targońska była gościem otwartego posiedzenia Katedry Kompozycji i Teorii Muzyki.

Spotkanie otworzył prof. Grzegorz Kurzyński, prorektor ds. naukowo dydaktycznych, który w swoim krótkim wystąpieniu podkreślił ważną rolę, jaką odgrywa kształcenie słuchu w procesie edukacji każdego muzyka. Przedpołudniowy wykład specjalistyczny „Solfeż precyzyjny na podstawie podręcznika pt. Programowana metoda czytania nut głosem w systemie atonalnym” oraz następująca po nim lekcja pokazowa stały się okazją do przedstawienia oryginalnej metody mającej zastosowanie do czytania głosem muzyki XX wieku.

Bazą do opracowania przez prof.

Izabelę Targońską metody, w której adept sztuki muzycznej sarn pracuje nad intonaCją, stał się podręcznik Modus Novus Larsa Edlunda. Praca ta zawiera przykłady wybrane z literatury muzycznej XX wieku. Edlund proponuje również krótkie, składające się z jednej lub dwóch fraz

zytorów w

cławskich), a Joanna Subel

ćwiczenia, a do nich kilkunastotaktowe

omówiła tradycje męskiego śpiewu chóralnego we Wrocławiu.

Konferencji towarzyszyła wystawa

melodie opracowane w oparciu o materiał interwałowy zawarty w ćwiczeniach (np. dwie wstępujące kwarty połączone półtonem). Prawidłowe wykonanie ćwi-

we wrocławskim środowisku kompozytorskim), a kompozytorów katowickich -Iolanta Bauman-Szulakowska (Emocjonalizm i sonorystyka - śląskie drogi do syntezy postmodernizmu). Tomasz Kienik z Zielonej Góry (tegoroczny absolwent wrocławskiej uczelni) zaprezentował wyniki swej oryginalnej matematycz-

nej metody b dania związków między

pod tytułem „Życie i działalność Rafała Ludwika Maszkowskiego”, przygotowana przez uczelnianą Bibliotekę, azakończył ją koncert symfoniczny wwykonaniu Akademickiej Orkiestry

Symfonicznej pod dyrekcją Mieczysława Gawrońskiego z udziałem solisty Michała Mickera.

czeń upoważnia adepta do sięgnięcia do

melodii, skąd już gotowa droga do prawidłowego odczytania przykładów wybranych z literatury muzycznej. Wykonanie a vista tych ćwiczeń, melodii, jak również

fragmentów utworów w proponowanych tempach nie jest bynajmniej łatwe' dla studenta czy ucznia, dlatego teżizbiór Edlunda posłużył jako punkt wyjścia dla dal-

(AMFC,

Warszawa

1987).

Korzystając z tego zbioru prof.

Izabela Targońska proponuje metodę samodzielnej nauki czytania nut głosem w systemie atonalnym

w oparciu o pomoc pojedynczych dźwięków, fraz i melodii nagra-

nych na taśmie magnetofonowej, prezentowanych

przez

flet,

obój,

klarnet,

skrzypce i wiolonczelę. Ćwiczenia początkowo realizuje się bez rytmu. Po podaniu a1 i pulsu uczeń śpiewa w określonym tempie w równych wartościach pojedyncze dźwięki; po każdym zaśpiewanym dźwięku słyszy dźwięk nagrany.

Wten sposób może każdorazowo poprawić intonację. Pracując taką metodą

można nawet mało przygotowane osoby nauczyć czytania nut, ponieważ tempo pokonywania kolejnych etapów zależy od indywidualnych możliwości każdego ucznia. W następnym etapie uczeń realizuje i wysłuchuje już urytmizowane frazy, wreszcie - całe ćwiczenie.

Z podręcznika Larsa Edlunda korzystamy od kilkunastu lat, jednakże przedstawienie tej prostej, ale jakże skutecznej metody wskazało nauczycielom i studentom możliwości rozwiązań, z których

rzadko się korzysta, a które są niezwykle przydatne w ćwiczeniach dotyczących muzyki XX wieku, traktowanych przez wielu jako „dopust Boży”.

Popołudniowy wykład specjalistyczny na temat „Sztuka percepcji harmonicznej ~ metoda porównawczych analiz harmonicznych dla studentów kompozycji i nie tylko...” i następująca po nim lekcja pokazowa wzbogacone zostały przykładami zaczerpniętymi z literatury muzycznej

umieszczonymi w trzech podręcznikach Izabeli Targońskiej: Ćwiczenia do kształcenia słuchu, Kształcenie słuchu harmonicznego

oraz Kształcenie pamięci muzycznej. Wielopłaszczyznowe ujęcie tematu przez autorkę prowokuje do stwierdzenia, że kształcenie słuchu na poziomie akademickim powinno zawierać min.: zasady muzyki, harmonię, formy muzyczne, wiedzę dotyczącą instrumentacji i jako takie jest i powinno być traktowane na równi z kształceniem w grze instrumentalnej, śpiewie czy innej specjalności muzycznej.

Dodać warto, że w trakcie konferencji

odnotowano rekordową jak dotychczas frekwencję słuchaczy: w Sali Kameralnej zgromadziło się aż 97 osób! Tak duże zainteresowanie, jakim cieszą się solfeżoWe

spotkania organizowane przez Katedrę Kompozycji i Teorii Muzyki, potwierdza potrzebę przeprowadzania kolejnych konferencji w następnych latach.

GAMa luty

2002

21

‐ spekcie

ds. studenckich, 1984-86 - prorektorem

ds. naukowo-dydaktycznych, 1981-87 kierownikiem Katedry Dyrygentury, 1987-90

$‑ dziekanem Wydziału Teoretyczno-Pedagogicznego, 1989-90 - kierownikiem Katedry Wychowania Muzycznego. Prowadził

ponad 50 prac magisterskich i recenzował kilkadziesiąt przewodów kwalifikacyjnych na stanowisko adiunkta i docenta. Od roku 1950 był związany z Wrocławską Rozgłośnia Polskiego Radia jako korepetytor chóru, a od 1958 roku jako dyrygent.

Wlatach 1973-83 był kierownikiem artystycznym i dyrygentem Chóru PRiTV we Wrocławiu, z którym dał ponad 100 koncertów w Polsce i innych krajach

Dziesiąta rocznica śmierci prof. Stanisława Krukowskiego

KONCERT Z PORTRETEM W 'I'I.E

europejskich,

ponad

1000 koncertów

antenowych, zrealizował nagrania archiwalne kilkuset utworów chóralnych inagrania płytowe. Dyrygował ponad 60 koncertami symfonicznymi z orkiestrami filharmonicznymi we Wrocławiu, Krako-

Zofia Urbanyi-Krasnodębska

wie, Opolu, Wałbrzychu, Jeleniej Górze,

Minęło już 10 lat od chwili, kiedy doszła nas tragiczna wiadomość o przedwczes-

nej, niespodziewanej śmierci Profesora Stanisława

Krukowskiego

po

jego

krótkiej chorobie. Wtedy nie odwołaliśmy zaplanowanego wcześniej H Koncertu Wielkopostnego, mimo że przypadał 27. marca, zaledwie dwa dni po nagłym odejściu Profesora (25. marca 1991 r.). Uznaliśmy, że Profesor by tego nie chciał, i że najlepszym sposobem uczczenia Go będzie wykonanie, choć-

by ze ściśniętym sercem i gardłem, pełnego programu z chórem i orkiestrą.

Zachowała się taśma z nagraniem tego koncertu. » Po dziesięciu latach Katedra Chóralistyki i Prowadzenia Zespołów postanowiła uczcić pamięć Profesora także specjalnym koncertem, który odbył się w Sali Teatralnej Akademii 21. marca 2001 roku. Tym razem wystapił już Chór im. Prof. Stanisława Krukowskiego

-taką nazwę nadaliśmy rok wcześniej drugiemu obok Feichtinum chórowi wydziałowemu”. Wystąpiła także orkiestra smyczkowa Wydziału Edukacji

continuo w obu utworach realizowali: prof. Tadeusz Zathey na klawesynie oraz student Paweł Melka na wiolonczeli. Koncertowi towarzyszył ozdobiony kwiatami portret Profesora Krukowskiego. Okolicznościowe przemówienie wygłosiła prof. Zofia UrbanyiKrasnodębska, czuwająca też na realizacją całości. Honorowymi gośćmi były żona i siostry Profesora, które wyraziły Wielkie zadowolenie z koncertu i na zakończenie Wieczoru złożyły podziękowanie na ręce kierownika katedry.

Stanisław Krukowski (1924-1991) ukończył Wydział Chemii Technicznej

Politechniki Wrocławskiej w 1951 roku oraz Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną we Wrocławiu w zakresie dyrygentury symfonicznej u W. Ormickiego iA. Kopy-

„Wrocław”, 1961-74 - dyrygentem orkiestry Państwowego Liceum Muzycznego we Wrocławiu, 1979-81 - dyrygentem

Męskiego Chóru Kameralnego „Cantilena”. Brał udział w krajowych i zagranicznych kursach muzycznych jako pedagog iwykładowca. Wygłaszał wykłady, referaty i prelekcje podczas

konferencji

naukowych, sympozjów i seminariów. Był członkiem jury licznych konkursów i fes-

tiwali muzycznych. Prowadził działalność publicystyczną i naukowo-badawczą, skoncentrowaną głównie na problemach muzyki dawnej. Należał do aktywnych organizatorów życia muzycznego nie tylko na Dolnym Śląsku. Pełnił wiele funkcji związanych z działalnością społeczną: był wiceprezesem (1964-68) i prezesem (1968-74 i 1984-88) Wrocławskiego Od-

działu SPAM, wiceprezesem Zarządu

Muzycznej.'W pierwszej części koncer-

cińskiego w roku 1957. We wrocławskiej

Głównego SPAM (1984-88), członkiem

tu dyrygowała adiunkt Ewa Grygar, która poprowadziła wykonanie kompozycji chóralnych a cappella oraz Kantaty nr 61 I. S. Bacha z udziałem chóru, orkiestry i solistów: Marzeny

PWSM, a później Akademii Muzycznej

(od 1962) a później przewodniczącym (od

Łykowskiej, Bogdana Makalai Macieja Gocmana. Następnie wykonano Stabat Mater G. B. Pergolesiego pod dyrekcją adiunkt Heleny Tomaszek-Plewy.

W utworze tym śpiewało 8 solistek, stu-

dentek II roku Wydziału Wokalnego, przygotowanych przez adiunkt Marię 22

Czechowską-Królicką. Były to: Anna Bernacka, Agnieszka Franków, Olga Ksenicz, Honorata Lemiech, Marta Mokrzycka, Andżelika Moskaluk, Liza Wesołowska, Ewa Zakrzewska. Basso

atakże ze studencką orkiestrą Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej we Wrocławiu. W latach 1958-59 był dyrygentem orkiestry przy WDK we Wrocławiu, 1960-61 - asystentem dyrygenta Reprezentacyjnego Zespołu Pieśni i Tańca

GAMa luty 2002

zatrudniony był od 1958 roku. Po zrealizowaniu przewodu kwalifikacyjnego na adiunkta (1965) i docenta (1970) otrzymał

w 1980 roku tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1988 - profesora zwyczajnego.

Prowadził przedmioty: dyrygowanie, metodykę prowadzenia zespołów, zbiorową

emisję głosu, indywidualną metodologię pracy naukowej, czytanie partytur. W latach 1978-81 był w uczelni prorektorem

1972) Rady Artystycznej Chórów Studen-

ckich. Wielokrotnie odznaczany i nagradzany otrzymał m.in. Krzyż Kawalerski OOP, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej.

(Nota biograficzna na podstawie wydawnictwa jubileuszowego „Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu 1948-1988”. Wrocław 1988.)

Zmarł

JAN MARYNOWSKI W wieku 77 lat, w dniu 31, lipca 2001 r.

W latach 1985-1987 kierował istniejącym

zmarł prof. Jan Marynowski. Był jednym z nestorów naszej uczelni, związany z nią niemal od początków jej istnienia. Tutaj ukończył studia dyrygenckie pod kierunkiem Kazimierza Wiłkomirskiego i Adama Kopycińskiego (dyplom w 1954 roku), a pracę dydaktyczną podjął jeszcze w trakcie nauki, bowiem w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu zatrudniony został w roku 1951. Początkowo pracował jako akompaniator, później prowadził zespoły operowe. Kilka pokoleń studentów Wydziału Wokalnego kształtowało pod jego kierunkiem swój profesjonalny warsztat i doskonaliło muzyczne umiejętności w przygotowywanych przez niego przedstawieniach (obszerny artykuł na ten temat autorstwa Jana Marynowskiego zamieści-

w naszej uczelni jedynym w Polsce Studium Korepetycji Wokalnej. Od roku 1980 przez 5 lat przebywał na kontrakcie w Teatrze Miejskim w Osnabrück w Niemczech. W kadencji 1987-90 pełnił w uczelni funkcję dziekana Wydziału Wokalno-Aktorskiego. Przewód

liśmy w „GAMie” nr 1).

na docenta zrealizował W 1985 roku,

a od roku 1990 pracował we wrocławskiej Akademii Muzycznej na stanowisku profesora. W tym samym roku przeszedł na emeryturę, ale ze studentami Wydziału Wokalnego pracował wzmniejszonym wymiarze godzin do ostatnich miesięcy swego życia.

Przez szereg lat związany był także z Operą Wrocławską jako korepetytor, kierownik chóru i dyrygent. Prowadził koncerty z orkiestrami filharmonicznymi Wrocławia i Zielonej Góry, gościn-

W maju 2001 roku Jan Marynowski obchodził jubileusz 50-lecia pracy artystycznej i pedagogicznej, uczczony specjalnym koncertem w Klubie Muzyki i Literatury. Zachowamy Go w pamięci jako Człowieka, który zawsze emanował ciepłem i życzliwością dla swych kolegów i podopiecznych.

Pożegnaliśmy

szych światowych festiwalach muzyki współczesnej.

WITOLDA SZALONKA Grażyna Pstrokońska-Nawrałil 12. października 2001 roku odszedł od nas prof. Witold Szalonek. Należał do najwybitniejszych polskich kompozytorów współczesnych, był profesorem kompozycji w Akademii Muzycznej w Katowicach, a od 1973 roku wHochschule der Künste w Berlinie, gdzie

objął klasę kompozycji po Borysie Blacherze. W 1990 roku za swoje odkrycia w dziedzinie sonorystyki oh'zymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Wilhelmińskiego w Münster.

Od 1970 roku prowadził w wyższych uczelniach Europy wykłady dotyczące

własnych technik kompozytorskich.

Jego dzieła rozbrzmiewały na najwięk-

nie dyrygował też w teatrach operowych w Bytomiu, Łodzi i Bautzen.

Profesor Witold Szalonek szczególnie ukochał sobie młodzież naszej Akademii. W murach wrocławskiej

uczelni czuł się jak w domu. Od 1995 roku niemal corocznie w maju przybywał do nas i pomimo ciężkiej choroby, zktórą mężnie walczył, spotykał się zmłodzieżą i pedagogami. Dzielił się z nami swoimi ważkimi refleksjami na temat muzyki, sztuki, świata i wszech-

świata. Służył radą młodym kompozy-

torom i wykonawcom. Był Honorowym Członkiem Katedry Kompozycji i Teorii Muzyki naszej uczelni. Jego ostatni pobyt we Wrocławiu w maju tego roku zbiegł się z jubileuszem 50-lecia pracy twórczej Kompozytora, a szczególnie wiele życzeń z tej okazji przyjmował podczas trzeciego konkursu pieśni chóralnych Lucjana Laprusa, którego w każdej edycji był jurorem.

Pozostanie w naszych myślach iwspomnieniach jako znakomity i oryginalny Twórca, wspaniały Człowiek, Przyjaciel.

GAMa luly

2002

23

O

SIC“

jedli we trójkę obiad w Wiedniu - Haydn, Mozart i Salomon, który przyjechał po Haydna, by go zabrać do Londynu, a za rok miał przybyć po Mozarta.

Przy pożegnaniu Mozart powiedział do Haydna, że się już nigdy nie zobaczą, choć był wówczas w pełni sił. Przyczyną

„Łabędzi śpiew"

Mozarta `

"śpi-Merci Mozarta b ä mtekqaspowo-

›

Andrzei Wolciński

Paici(j$łk$0vs$I$9$‑ami ieieprdemn na nSkiej 18.1isto.$0 .a doprOWadziła rodzaju paraliżu,`

ajemnica Requiem Mozarta zo- ,. stała`już odkryta Wiadomo, że < $‑

.Wys ąpił syndrom Schön-

lema-Henocha, niewydolność nerek, upływ krw1, wylew krw1 do mózguiod-

nieznajomy posłaniec przyniósł do niego listz zamówieniem

›

oskrzelowe zapalemé płuc Śmiertelna _choroba Mozarta trwała dwa tygodnie,

~

dopiero na dwie

ą stracił przytpmnad Enns, zamóWił iiMö ”fta'po miea; ci swojej żony Anny requiem wyłącznie na własny użytek.

Z najnowszych badań wynika, że Mozart zdążył zanotować następujące części Requiem na dwóch różniących się znakami wodnymi rodzajach papieru (autograf znajduje się w Ósterreichische Nationalbibliothek w Wiedniu): na jednym z nich - introit Requiem aeternam, Kyrie do taktu czterdziestego piątego, sekwencję Dies irae do dziesiątego taktu Recordare; oraz na drugim - pozostałe takty Kyrie i Recordare, Confutatis, pierwszych osiem taktów Lacrimosa oraz offer-

V ozar zmarł w poniedziałek, 5. gru-

dnia o godzinie 0.55 1791 roku. Pogrzeb odbył się następnego dnia w warunkach zupełnie odmiennych od podawanych przez romantyczną legendę. Nie było żadnej burzy śnieżnej. 6 grudnia było wWiedniu pogodnie, temperatura wa-

hała się pomiędzy plus 2-3 stopniami Celsjusza. Ze względu na brak funduszy

torium Domine Iesu Chrisie. Trzeba też za-

znaczyć, że z wymienionych części kompletnie został zanotowany tylko introit; w Kyrie Mozart zapisał jedynie partię chóru i bas cyfrowany, w sekwencji i offertorium zaśi- partie solistów, chóru,

bas cyfrowany oraz pewne wskazówki

instrumentacyjne. Zachowały się także dalsze szkice oryginalne pisane przez Mozarta.

Swoistą cechą Requiem Mozarta jest synteza formalnej prostoty z treścią oniesamowitej intensywności wyrazu.

Formalnej prostocie sprzyja, oczywiście, klasyczna konwencja; natomiast o in-

tensywności wyrazu decyduje w tym przypadku również pierwiastek humanistyczny. Requiem stanowi bowiem osobistą wypowiedztwórmjego„łabędzi śpiew”.W1adomo, że Mozart pisa j (bardzo emocjonalnie zogromnymzäpałem1 energią, nie gorączkowego podnieceni/J Znanajest pewna rozmoñ ./"wa Mozarta z żoną, Konstancją, podczas1 której -ze łzami w oczach- mówił om wiele o Requiem i śmierci. Sam Haydn"=` miał podobno powiedzieć swojemu

uczniowi, Sigismundowi von Neu- j* wW grudniu 1790 roku Z4

GAMa tury

2002

#a

zamówiono ceremonie pogrzebowe III klasy. O godzinie 14.30 nastąpiło wyprowadzenie ciała z domu do kaplicy pogrzebowej katedry św. Stefana. Brała wtym udział rodzina oraz grono przyjaciół. Mozart został pochowany na cmentarzu St. Marx, odległym od śródmieścia prawie o godzinę drogi. „Zwykłych" obywateli Austrii chowano wówczas w cztero- lub pięcioosobowych grobach. W takim właśnie grobie pochowano Mozarta. Nie był to zatem, jak Chce

legenda, grób dla ubogich. Dopiero dekret cesarski z 1807 roku zezwolił na chowanie osób „wyższej rangi i zasług” („für Personen höheren Ranges oder Verdienstes') w grobach pojedynczych Problemem ukończenia Requiem, po śmierci Mozarta, zajęła się Konstancja.

Z zachowanego autografu wiadomo dzisiaj, co jest dziełem jego, a co dopełnili inni. Ukończenia Requiem, na prośbę Konstancji, podjął się Franz Xawer Süssmayr, choć -jak wynika z jego listu do Breitkopfa i Härtla z 8. .lutego 1800 roku - nie był on pierwszym, co bardzo go rozczarowało, do którego się Konstancja zwróciła: „Dokończenie tego dzieła zlecono kilku mistrzom, niektórzy nie mogli się podjąć tego ze względu na zbyt krótki termin, inni znowu nie

de

chcieli mierzyć się z talentem Mozarta.

Wreszcie dzieło trafiło do mnie”. Pierwszym, do którego zwróciła się Konstancja, był przyjaciel Haydna i protegowany Mozarta (znacznie wyżej przez niego ceniony od Süssmayra) ~ Joseph Leopold Eybler, drugim - jeden z wiedeńskich kapelmistrzów, Franz Jacob

Freystädtler. Süssmayr, niezupehüe zgodnie z prawdą, twierdzi m. in. w cytowanym już wyżej liście: „Dokończyłem Dies irae od »judicandus homo reus«.

Sanctus, Benedictus iAgnus Dei są całko-

wicie moją kompozycją. By nadać utworowi więcej jednolitości, pozwoliłem sobie powtórzyć fugę Kyrie ze słowami »cum sanctis tuis...« na zakończenie”.

Z jednego z listów Konstancji wiadomo natomiast, że powtórzenie drugiej części introitu i fugi Kyrie w Communio było wskazówką oraz życzeniem umierającego Mozarta. W tym samym liście Konstancja potwierdza wyłączne autorstwo Süssmayra tylko w odniesieniu do Sanctus: „...Sanctus jest całkowicie dziełem autora, który dopełnił Requiem”.

Süssmayr nie podaje również, że przejął szereg dopełnień instrumentacyjnych Freystädtlera i Eyblera. Okazuje się np., że w fudze Kyrie od Süssmayra pochodzą jedynie` partie trąbek i kotłów, od

musica

Freystädtlera natomiast - instrumenty smyczkowe oraz dęte drewniane. Wydaje się także możliwe, że Eybler, który pielęgnował Mozarta w chorobie, zrealizował głosy od Dies irae do Hostias, bo są dopisane w autografie i wydają się lepsze niż dopiski Süssmayra, zwłaszcza jeśli chodzi o partie trąbki i kotłów.

Wkwestii ukończenia Requiem istotna jest też relacja siostry Konstancji, Sophie Haibel. W ostatnim dniu życia kompozytora widziała ona przy jego łóżku Süssmayra i usłyszała, jak Mozart informował go, w jaki sposób ten ma ukończyć Requiem.

Süssmayr sporządził dwie kopie ukończonego Requiem, jedną dla wydawcy w Lipsku, drugą przeznaczoną

ściwsze redakcje partytury. Mamy więc edycje Franka Beyera, Richarda Maundera, Duncana Druce i najnowszą, Roberta Levina. Niewątpliwie najdalej zaszli Maunder oraz Druce. Maunder usunął, jako kompozycje nie Mozarta, Sanctus i Benedictus, zaproponował Własne zakończenie Lacrimosy (na podstawie Te decet hymnus z introitu) z częściowo naszkicowana fugą Amen włącznie (szkic tej fugi odkryto dopiero niedawno, a znajduje się on w Deutsche Staatsbibliothek w Berlinie). Maunder uznał za oryginalny utwór Mozarta Agnus Dei. Wykazał bowiem, że jest on oparty na temacie basu z introitu oraz na motywach z „Glorii” Mszy C-dur „Spatzenmesse" KV 220, a Süssmayr -zda-

Domniemany portret Wolfganga Amadeusa Mozarta pędzla Josepha Grassiego, prawdopodobnie z 1785 r.

Na sąsiedniej stronie: faksymi/e rękopisu

Requiem W. A. Mozana.

Zródło: Pełne faksymilowe wydanie w oryginalnym formacie oryginalnego rękopisu w dwóch częściach,

przechowywanego w zbiorach Musiksammlung der Osterreichischen Nationalbibliothek,

sygnatura Mus. Hsi 17.561

do rozpisania głosów oraz wykonania Requiem w sali Iahna na benefis wdowy hrabiego Walsegga. Ta druga kopia, zpodrobionym przez Süssmayra podpisem Mozarta, została przez Konstancję przekazana Walseggowi. Dodajmy, że

niem Maundera - je zestawił, prawdopodobnie według wskazań Mozarta, izinstrumentował. Druce z kolei szeroko rozbudował dokończenie Lacrimosy i fugę Amen, napisał nowy fugowy frag-

hrabia uważał się za muzyka, podobno

(korzystając z Mozartowskiego tematu znalezionego w zeszycie Barbary Ployer, KV 453b), rozszerzył też wstęp do Lux aeterna, skrócił wreszcie partię puzonu w Tuba mirum_(za którą przy każdej mo_ " Wano przecież D jmyna zakończenie, że wersja` Maundera Została nagrana przez Chńśtohera Hogwooda, wersja

wysyłał nawet Mozartowi różne fragmenty swoich prac do sprawdzenia.

Należały do nich m. in. Benedictus oraz Agnus Dei do Requiem. Walsseg miał charakter pisma bardzo podobny do Mozartowskiego, stąd też znaleziona po jego śmierci partytura Requiem Mozarta włącznie z Agnus Dei wprowadziła wiele zamieszania.

Od pewnego czasu Requiem Mozarta w wersji Süssmayra, Freystädtlera iEyblera bywa systematycznie poddawane krytycznym rewizjom, w których efekcie wydawane są nowe, ponoć wła-

ment Osanna, zupełnie nowe Benedictus

`

' ogeraNorringtona. dziękuje prof. Tadeuszowi stępnzenie z jego prywatnych

ega faksymilowego wydania rękopisu Requiem W A. Mozarta.

GAMa j 25 luty

2002

ków komisji, którzy muszą mieć dobre roze-

znanie w tym, gdzie i jaka muzyka aktual-

Młodzi

'i

kompozytarzy

wrocławscy ' na feSłiWalu $‑ „WarSzawska Jésień'łl

nie powstaje. Trzecia - to sugestie wykonawców. Bywa też tak, że szuka się utworu odpowiadającego określonym założeniom programowym. Ponadto komisja składa też zamówienia na napisanie utworu na festiwal; z reguły takie zamówienia kierowane ‹ ocześnie do przedstawicieli star-

edniego i młodego pokolenia. Do

`i"?'program 'festiwalu włączane są też komppżycje ząm'ówggne przez Polskie Radio.

JESIEN“ WARSZAWSKQ -WRQCŁAWSKA D° "SW Spektakulamychsukcesow,"“ iakie odnoszą w ostatnich latach

w lutym 2002 roku, ale ostatecznie zapadła

., le o jego programie decy-

W trakcie Festiwalu można było usłyszeć

jeszcze jeden utwór Kasi Głowickiej... utw ry napisane na zamówienie?

Owszem, dwa spośród nich: Koncert na saksofon, taśmę i orkiestrę smyczkową Katarzyny

łiwalu we wrze

Głowickiej i Lentille na sopran, akordeon i orkiestrę smyczkową Agaty Zubel. Utwory powstały na zamówienie Fundacji Przy'ół „Warszawskiej Jesieni”, przy wsparciu

ansowym Fundacji Muzyki im. Ernsta

muzyki współczesne $:

Siemensa w Monachium. Należy się piękny ukłon w stronę Andrzeja Chło-

A _

prof. Grażyna Pstrokońskałil, z którą rozmawia Dorota Kanału.

$‑ go, wybitnego muzykologa znanego _ anteny radiowej „dwójki”, gdzie . ›' acą Redakcji Muzyki Współczes-

nej, członka Komisji Programowej „Warszawskiej Jesieni”,który wyróżnił taką propozycją nasze dwie kompozytorki. Prawy-

Na jednym z plakatów anonsujacych tegoroczna „Warszawska Jesień” widniało siedem

nazwisk młodych kompozytorów polskich, z których aż cztery to nazwiska osób wywodzących się z Wrocławia. Świadczy to chyba o dużym sukcesie naszego środowiska kompozytorskiego.

konania utworów miały miejsce na koncercie zatytułowanym „Continuum II”, jaki odbył się w Bibliotece Narodowej. Zagonienie Kasi Głowickiej, która krótko przed festiwalem broniła pracy dyplomowej, jednocześnie zaliczała egzaminy w Konserwatorium w Strasburgu i zdawała - z powo-

mentów Sonetów Szekspira. Niestety wykonane były tylko dwie części zamiast trzech, co nie wychodzi na dobre dramaturgii kompozycji. Nie miała więc Kasia szczęścia do wykonawców na festiwalu, ale poszczęściło jej się w innych sprawach. W tym samym czasie stanęła do finału w bardzo trudnym konkursie na operę multimedialną w Londynie i właśnie jej propozycja znalazła się w grupie dziewięciu pomysłów wybranych

do dalszej realizacji spośród ponad stu zgłoszonych. Poza tym na podstawie swojego dotychczasowego dorobku została

przyjęta na studia podyplomowe do klasy Louisa Andriessena w Hadze, co jest dużym

sukcesem i wspaniałą szansą na dalszy rozwój.

Utwór Summer's day Kasi Głowickiej zabrzmiał w trakcie koncertu Koła Młodych Związku Kompozytorów Polskich. Koncert

ten ma zapewne swoją specyfikę?

To świadczy jednoznacznie O tym, że nas

dzeniem - na studia podyplomowe do Królewskiej Akademii w Hadze, sprawiło,

Koncert Koła Młodych jest organizowany

zauważono. Myślę, że to uczciwy moment,

że nie zdążyła zrealizować taśmy, opraco-

przez grupę młodszych kompozytorów. Jest

aby dostrzec wrocławską kompozycję. Wiele lat już na to pracujemy: i my - pedagodzy, i studenci. Na koncie naszej uczelni jest szereg spektakularnych sukcesów młodych kompozytorów. Cieszymy się więc bardzo, że inicjatywa skierowana w stronę wrocławskiej młodzieży przyszła ze stolicy, od osób, które kształtują program tak ważnego festiwalu.

wała natomiast wersję na smyczki, która

to w zasadzie jedno z wydarzeń towarzy-

w jakimś

rekompensowała.

szących festiwalowi, ale o tak mocno zako-

W koncercie wzięła udział orkiestra Aukso

rzenionej tradycji, że stało się jego nie-

zTych prowadzona przez Marka Mosia.

Niestety, pech sprawił (a właściwie proble-

odłącznym elementem. W programie mieszczą się utwory na ogół dobierane według

my finansowe), że zasugerowany przez organizatorów solista nie sprostał współ-

pewnego klucza wykonawczego, jako że

czesnym wymogom gry na saksofonie.

pozwolić sobie na wynajęcie dużych i zróżnicowanych zespołów. ‹W tym roku z tej

Domyślam się, że niejest wcale rzeczą prosta

zycji - hamował muzyczną akcję, co pomi-

znaleźć się wśród kompozytorów „granyc ”

mo znakomitej gry orkiestry pozbawiło

na „Warszawskiej jesieni”. Zanim powiemy

całość blasku i dramaturgii. Mam jednak_ nadzieję, że kompozycja ta zabrzmi jeszcze

o obecności naszej młodzieży na stołecznych

sensie

to

Instrument solowy - zamiast inicjować kolejne kulminacje tej niebanalnej kompo-

następuje kwalifikacja utworów do wykona-

winnych wykonaniach, tym bardziej, że istnieje ona także w ciekawej wersji z orkiestrą

nia na tym festiwalu?

symfoniczną. No i czeka holenderski solista,

Decyzje w tych kwestiach podejmuje Ko-

z którym konsultowana była partia saksofonu.

estradach, wyjaśnijmy może w jaki sposób

misja Programowa - w jej pracach sama przez wiele lat miałam zaszczyt uczestni-

czyć. Najprostszą drogą jest przedstawienie utworu tej właśnie Komisji, gdzie wszystkie nadesłane partytury są analizowane'1 kwalifikowane. Druga droga to propozycje człon26

...Summer's day na kontratenor i kwartet

smyczkowy - trzy pieśni napisane do frag-

nasi młodzi kompozytorzy- absoldemii, dorzuciIć można ich, ęgp ` cedensowq obecnośc' ~

decyzja, że prawykonany zostanie inny utwór Agaty, Ragnatela na fagot i orkiestrę smyczkową. Solistą będzie nasz znakomity muzyk Czesław Klonowski.

Kraka&nizatorzy

wenci i studenci wrocławski

Aka-

etem współgrała. Wielkie brawa dla obojga naszych kompozytorów i zarazem wykonawców, za prezentację artystyczną i za odwagę, bo nie tak łatwo jest sprostać wyzwaniu bycia i kompozytorem, i solistą jednocześnie. Agatka zaśpiewała bardzo pięknie, prześlicznie także wyglądała.

Utwór podobał się publiczności, był bardzo miły dla ucha, co wcale nie jest takie częste na festiwalach muzyki współczesnej, bezpretensjonalny, o ciekawym kolorycie.

Planowaliśmy zaprezentowanie Lentille na wrocławskim festiwalu Musica Polonica Nova

GAMa luty 2002

Natomiast drugi utwór był wykonawczym balsamem - został perfekcyjnie zaprezentowany przez samą kompozytorkę Agatę Zubel, która śpiewała partię sopranową, Michała Moca grającego na akordeonie i przez orkiestrę, która wspaniale z tym du-

trudno byłoby organizatorom koncertu

wstępnej selekcji, która przybiera formę niełatwego konkursu, został wyłoniony właśnie Summer's day oraz utwór Lutosławiana kolejnej studentki naszej Akademii - Aliny Błońskiej. Miło mi dodać, że w trak-

cie koncertu Koła Młodych zaprezentował się także z utworem Pranajama Tomasz Praszczałek, student z mojej klasy kompo-

zycji w Akademii Muzycznej w Poznaniu.

Iwłaśnie ta dwójka kompozytorów wyróżniona została propozycją współpracy z Music Department Radio z Amsterdamu.

Lutosławiana Aliny Błońskiej, utwór skonstruowany z inicjalnej komórki interwało-

wej zaczerpniętej z Muzyki żałobnej tchnął powagą i ascetyzmem - zgodnie z duchem

relacje

Mistrza, prowadził do jednej przejmującej

niono kompozytora i mógł on przedstawić

kulminacji. Oklaski pojawiły się dopiero po

się licznie zgromadzonym na sali słucha-

chwili ciszy... Utwory młodych wrocławian zostały uwiecznione na CD Kroniki Festi-

czom.

walu, a kompozycja Aliny Błońskiej dodatkowo na CD nagranej w Hiszpanii.

Bartek zaprezentował muzykę taką, jaki jest on sam - zdyscyplinowaną, napisaną

w sposób skrupulatny, z dbałością o każdy dźwięk, a przy tym pełną czaru, czegoś bar-

Wrocławscy kompozytorzy i ich utwory na 44. Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień” 200l Katarzyna

Arnhold - absolwentka

Były wszakże jeszcze inne wrocławskie akcenty w głównym programie festiwalu?

dzo miłego. To była muzyka, która w sposób bardzo prosty, bezpośredni, prowadziła w gąszcz pewnych rozwiązań fakturalnych,

wrocławskiej Akademii Muzycznej z roku 1993, dyplom w klasie prot. Grażyny Pstrokońskiej-Nawratil

Były, i to znaczące. Zacznę od Katarzyny Arnhold, absolwentki naszej Akademii, która wystąpiła z utworem o tytule Dusza z ciała wyleciała. jest to początek tekstu poe-

podporządkowanych technice wariacyjnej

tyckiego Piosenki umarłego, wiersza Juliana Tuwima, stanowiącego przesłanie utworu.

wójny sukces i to od razu na estradzie

na bas-baryton, dudy, skrzypce i trzy płaczki Wykonawcy: Michał Majeran - bas-baryton Lindsay Davidson -dudy Renata Bednarska - skrzypce Arnika Dobras, Blanka Miklaszewska, Monika Wieczorkowska - plaaki Wykonanie w dniu 25 września w Zachęcie

na temat L'homme armé. Była to praca dyplomowa Bartka, tym bardziej należą się

wielkie gratulacje jego pedagogowi. Pod„Warszawskiej JesieniII!

Ten oryginalny, wielowątkowy utwór wywarł niemałe wrażenie na słuchaczach. Wy-

konanie z udziałem śpiewających wrocławian odbyło W Zachęcie, w scenerii absolutnie nietypowej. Kasia idzie bezkompromisową drogą własnych poszukiwań izaczy-

na powoli klarować wizję swojego muzycznego świata.

Na koniec zostawiam to, co z naszego punk-

tu widzenia było wydarzeniem szczególnym, a miało związek z udziałem w festi-

walu Bartłomieja Krchy, który niedawno skończył w naszej Akademii studia kompozytorskie u prof. Janusza Wichrowskiego.

[akie dalsze perspektywy rysuja się przed naszymi młodymi kompozytorami po znaczącym występie na tak ważnym festiwalu muzyki współczesnej?

Mam nadzieję, że dziać się będzie wiele.

Andrzej Chłopecki zamówił już kolejną kompozycję u naszego absolwenta, a dziś asystenta Marcina Bortnowskiego. Utwór został napisany i będzie prawykonany na

jednym z europejskich festiwali. Myślę, że pojawią się następne propozycje, że do-

strzeżone zostaną kolejne talenty z wrocławskiego środowiska. Ich „wyłowienie”

Podobno oczekiwanie na wykonanie utworu

jest o tyle proste, że nasza kompozytorska

Bartłomieja Krchy związane było z dużymi

młodzież uzyskała na przełomie wieków wiele czołowych nagród na ważnych krajowych i zagranicznych konkursach.

emocjami?

Czekaliśmy na ten moment z największym napięciem. Zacznijmy jednak od początku.

Bartłomiej Krcha dwojako wpisał się w „Warszawską Jesień”:jeden raz pod swoim imieniem i nazwiskiem, a drugi - anonimowo.

W tym pierwszym wypadku był to koncert słynnego londyńskiego zespołu wokalnego BBC Singers, który wykonał utwór chóralny Bartka zatytułowany Liryka śpiacego do tekstu Mirona Białoszewskiego. Utwór został wybrany przez Komisję Programową i - wraz z innymi propozycjami - wysłany do Anglii, a muzycy BBC Singers z tej polskiej oferty

werdyktu jury. Wtajemniczeni wiedzieli, że do finału przeszedł utwór Bartłomieja Krchy, wtedy jeszcze anonimowo, zaanonsowany w programie festiwalowym tylko przez godło autora. Jego partytura znalazła

się Wśród trzech wybranych do wykonania na festiwalu. Czekaliśmy więc z wielkimi

emocjami, do Warszawy dotarł też dziekan prof. Janusz Wichrowski. Utwór Bartka otrzymał trzecią nagrodę ex aequo oraz

nagrodę publiczności. Dopiero wtedy ujaw-

Katarzyna Głowicka - absolwentka wrocławskiej Akademii Muzycznej z roku 2001, dyplom z wyróżnieniem w klasie prot. Grażyny Pstrokońskiej-Nawratil

Koncert na sakSofon, taśmę .i orkiestrę smyczkawq

27 września, Biblioteka Narodowa

ESI-EN 21- 29 września

$‑ ' syrnfonie .$, ‑

paddágyaźsęies;

dzynarodowym Konkursie Kompozytor-

miało nastąpić rozstrzygnięcie i ogłoszenie

Ĺułosławiana (2000/0l) na flet, klarnet, skrzypce, wiolonczelę, fortepian i perkusję Wykonawcy: Czlonkowie Polskiej Orkiestry Jeunesses Musicales 27 września 2001, Sala Kameralna Filharmonii Narodowej

i trzymam kciuki za ich dalsze sukcesy, a Pani Profesor bardzo dziękuję za rozmowę.

miły, uroczy, adekwatny do tekstu. Co ciekawe ‐‐ Anglicy śpiewali po polsku, w czym szkolił ich na próbie przed koncertem Krzysztof Baculewski.

Drugie oblicze Bartka było zakamuflowane, a miało związek z jego udziałem w V Mię-

nanie trzech utworów dopuszczonych do finału w trakcie specjalnego koncertu w ramach „Warszawskiej Jesieni”. Wtedy też

kompozycji proł. Grażyny Pstrokońskiej-Nawratil

Gratuluję zatem naszym młodym kompozytorom i ich pedagogom tak znakomitego wstępu do obecnego sezonu artystycznego

Wykonanie było rewelacyjne. Utwór bardzo

skim im. Witolda Lutosławskiego. Konkurs

Alina Błońska - studentka V roku w klasie

(200]) prawykonanie Wykonawcy: Krzysztof Herder - saksofon Aukso - Orkiestra Kameralna miasta Tychy

wybrali min. właśnie kompozycję Bartka.

w swoim regulaminie gwarantował wyko-

Dusza Z ciała wyleciała (2000) - suplikacje funeralne

Kšmis-ta, Głowicka “cišg-Zug zamó

Marek Moś - dyrygent Summer's day (2000) na kontratenor i kwartet smyczkowy Wykonawcy: Członkowie Polskiej Orkiestry Jeunesses Musi 27 września 2001,Sala Kameralna Filharmonii ę

relacje

I Międzynarodowy Tydzień Konserwatoriów w Petersburgu

ni Rubinstein, który położył podwaliny pod stworzenie systemu kształcenia muzycznego w Rosji. Przez prawie półtora stulecia formowały się tradycje tej uczelni, powstawały i rozwijały się różne szkoły kompozytorskie i wykonawcze, a nazwiska niektórych absol-

wentów - wśród nich Czajkowskiego, Prokofiewa czy Szostakowicza - współtworzą historię muzyki. Dumą Konserwatorium jest jego piękna historyczna siedziba z 1896 roku. Gmach mieści także Państwowy Teatr Opery i Baletu, imponującą Salę Koncertową im.

Aleksandra Głazunowa i Naukową Bibliotekę Muzyczną.

Inspiracją do przeprowadzenia międzynarodowej imprezy i zwrócenia uwagi muzycznego świata na petersburskie Konserwatorium były dwa wydarzenia: zbliżające się trzechsetlecie Sankt-Petersburga (przypadające na 2003 rok) oraz oddanie do użytku po gruntownej renowacji historycznej Sali Koncertowej im. Głazunowa (na zdjęciu obok). Zgodnie z założeniem organizatorów, Festiwal Konserwatoriów

miał służyć przede wszystkim wymia-

nie doświadczeń iumocnieniu kontak-

Dorota Kanafa obecnej dobie rozwiniętej współpracy międzynarodowej trudno wrócić pamięcią do czasów, gdy stanowiliśmy w Polsce hermetycznie zamknięte środowisko, które o otwarciu się na sze-

roki świat mogło jedynie skrycie pomarzyć. A jednak tak właśnie było.

Pierwsze jaskółki zwiastujące zmianę tej sytuacji pojawiły się W naszej uczelni W roku 1965, kiedy „w duchu umacniania

więzi” wewnątrz naszego obozu politycznego ówczesna PWSM we Wrocławiu nawiązała krótkotrwałe kontakty z uczelnią muzyczną w Berlinie Wschodnim. Dziewięć lat później przyszła kolej na Hochschule für Musik w Dre- _ źnie, z którą współdziałanie wyrażało się głównie poprzez organizowanie wymiennych koncertów studenckich.

Koleje losu tej współpracy były różne - po okresach większej aktywności obu

stron przychodziły lata zupełnego milczenia. Podobnie można ocenić nasze związki z Państwowym Konserwatorium w Leningradzie (kto dziś jeszcze pamięta tę nazwę Sankt-Petersburga?), zainaugurowane podpisaniem stosownej umowy w 1988 roku. Nieco później pojawiło się Enschede, potem CHAIN of music and Dance, AEC (Europejskie Stowarzyszenie Konserwatoriów) i wy2.8

GAMa luty zaaz

raźny zwrot ku zachodowi, a teraz ilość

naszych partnerów systematycznie zwiększa się dzięki unijnemu programowi Socrates-Erasmus.

Okazało się jednak niedawno, że te

wcześniejsze kontakty jeszcze dziś mogą przynosić niespodziewane profity. Oto bowiem w listopadzie 2000 r. dotarło do naszej uczelni zaproszenie do wzięcia udziału w prestiżowym wydarzeniu muzycznym Organizowanym przez Konserwatorium im. Rimskiego-Korsakova w Sankt-Petersburgu, z którym dawniej współpracowaliśmy.

Uczelnia ta przeprowadziła 'w dniach 18-25 maja 2001 r. I Międzynarodowy Tydzień Konserwatoriów i zaprosiła do udziału w nim wszystkich swoich zagranicznych partnerów. Tym sposobem

na liście gości znaleźli się reprezentanci Niemiec (Drezno), Holandii (Enschede), USA (Boston, Harvard, Brandeis),

Wielkiej Brytanii (Birmingham) i Polski - w osobach przedstawicieli naszej Akademii oraz Towarzystwa im. Ferenca Liszta.

Konserwatorium w Sankt-Peters-

burgu to pierwsza wyższa szkoła muzyczna, jaka powstała w Rosji. Została założona przez Rosyjskie Towarzystwo Muzyczne w 1862 roku. Pierwszym dyrektorem Konserwatorium był Anto-

tów między różnymi uczelniami, ale także zaprezentowaniu publiczności rzadko wykonywanych utworów obcych kompozytorów różnych epok oraz nowych dzieł rosyjskich, z których kilka napisano specjalnie na festiwal.

W programie Międzynarodowego Tygodnia Konserwatoriów znalazły się koncerty w wykonaniu studentów, atakże klasy mistrzowskie, seminaria

iwykłady prowadzone przez przybyłych do Petersburga pedagogów. Wrocławską Akademię Muzyczną reprezentowali: Elżbieta Woleńska (klasa fletu prof. Jerzego Mrozika), Marcin Grabosz (klasa fortepianu prof. Grzegorza Kurzyńskiego), Jarosław Podsiadlik (klasa klarnetu prof. Mieczysława Stachury) iWojciech Ziarnik (klasa śpiewu solowego adiunkta Bogdana Makala), któ-

rzy wyruszyli do Petersburga pod opieką prof. Andrzeja Janusza. Koncert naszych studentów odbył się w dniu 21. maja 2001 roku. Został bardzo ciepło przyjęty przez publiczność, a - zgodnie ze słowami prof. Andrzeja Janusza -pedagodzy petersburskiego Konserwatorium z pełnym uznaniem wyrażali się o wysokim poziomie wykonawczym naszej ekipy. Dodać należy, że w ramach tego samego koncertu wystąpił także pianista Maciej Pabich, absolwent poznańskiej Akademii Muzycznej, reprezentujący w Petersburgu Towarzystwo im. Ferenca Liszta, które także utrzymuje z Konserwatorium im. Rimskiego-Korsakova ścisłe kontakty. Do Petersburga pojechał również prezes TiFL Juliusz Adamowski, który wygłosił

tam wykład poświęcony problemom strojenia fortepianu.

Międzynarodowy Tydzień Konserwatoriów był imprezą stojącą na wysokim poziomie artystycznym, a trzeba zaznaczyć, że W trakcie koncertów obok gości zagranicznych zaprezentowało się wielu świetnych studentów z Petersburga - laureatów prestiżowych konkursów muzycznych. Miejscem odbywania się wszystkich koncertów była wspomniana już Sala Koncertowa im.

Głazunowa - przepiękne wnętrze 0 historycznym wystroju i znakomitej aku-

styce, uważane dzięki swym walorom

-nckie podróże artystyczne O tym, że muzycy nie mają typowych wakacji, w czasie których mogliby zapomnieć o codziennych ćwiczeniach, wiadomo od zawsze. Gdy zatem Akademia zawiesza na letnie miesiące tok normalnych zajęć, wielu studentów wybiera się na rozliczne muzyczne kursy. Sporo takich kursów organizowanych jestw Polsce, a ich ilości w Europie, nie mówiąc o jeszcze dalszych krajach, nikt chyba nie zliczył. Organizowane przez wybitnych muzyków iznane instytucie muzyczne, od dawna stanowiq jakby drugi obieg muzycznej edukacji, znakomicie uzupełniający akademickie wykształcenie.

Studenci naszej uczelni, z podziwu godną determinacją, zdążają w różnych kierunkach europejskiego kontynentu, by w takich spotkaniach uczestniczyć. Zapraszamy do lektury tekstów opisujących obecność naszej młodzieży we Francji, Niemczech i Anglii.

za jedną z lepszych kameralnych sal koncertowyćh w Europie. Uroczystość oficjalnego otwarcia sali po grunto-

wnym odnowieniu miała miejsce w trakcie koncertu inaugurującego Tydzień Konserwatoriów.

Studenci reprezentujący nas w Petersburgu wspominają festiwal jako wydarzenie, które robiło wrażenie swoim

rozmachem. Do jego kulminacyjnych iszczególnie efektownych momentów zaliczają wielki bal. Uczestniczyła w nim nie tylko młodzież i pedagodzy Konserwatorium oraz festiwalowi goście, ale także - zgodnie z dawnymi petersburskimi tradycjami - reprezentanci wszystkich innych wyższych uczelni artystycznych tego miasta (w programie wymieniono ich aż siedem). Nasi studenci dobrze pamiętają też wystawny bankiet w pełnych przepychu wnętrzach, kontrastujących mocno z trudnymi warunkami, w jakich w Konserwatorium odbywa się codzienna praca.

Tydzień, oprócz atrakcji muzycznych i towarzyskich, obfitował też w inne wydarzenia: był okazją do zwiedzenia Petersburga. Serdeczni gospodarze zad-

bali o odpowiedni program prezentacji

ZESZŁEGO ROKU W AMBRONAY...

Dorota Kanafa mbronay we Francji to miejscowość dobrze znana miłośnikom muzyki dawnej. Odbywający się tam od ponad

swojego miasta, jego wspaniałych za-

dwudziestu lat festiwal mu-

bytków i muzeów. Zaskarbili sobie tym

zyki barokowej przyciąga najznakomitsze gwiazdy i szerokie rzesze publiczności, a koncerty i przedstawienia

wdzięczność naszych studentów, a trze-

ba dodać, że byli tam oni traktowani jako goście na specjalnych prawach imogli oglądać wspaniałe zbiory udo-

stępniane tylko w wyjątkowych okolicznościach.

Organizatorzy określili festiwal porządkową liczbą: pierwszy. Oznacza to,

iż zamierzają przeprowadzić kolejne tego rodzaju spotkania i tym samym wzbogacić o nowy element bogate tradycje swej uczelni. A jak pokazuje przykład majowego Tygodnia Konserwatoriów, odradzają się one w całej pełni. Cieszy fakt, że w drobnej cząstce tych tradycji ma swój udział wrocławska Akademia Muzyczna.

często stanowią pamiętne wydarzenia

artystyczne. W początku lat 90. dyrektor festiwalu Alain Brunet postanowił poszerzyć spektrum jego oddziaływania o aspekt edukacyjny i powołał do życia Europejską Akademię Barokową, czyli szkołę dla młodych, przeważnie studiu-

jących jeszcze wokalistów i instrumentalistów, zainteresowanych wykonawstwem muzyki dawnej. Szkoła odbywa swoje zajęcia przez kilka letnich tygodni każdego roku. Zajęcia te polegają na opracowaniu wybranego dzieła scenicznego lub oratoryjnego z epoki baroku, a po okresie intensywnych prób następuje seria jego wykonań prezentowa-

nych w ramach tournée po wybranych miastach europejskich.

Szczególna wartość szkoły w Ambronay wynika z faktu, że kierownictwo artystyczne każdego projektu powierzane jest rokrocznie największym autorytetom w dziedzinie muzyki dawnej.

Do tej pory byli to m.in.: Jordi Savall, William Christie iTon Koopman. Nic więc dziwnego, że uczestnictwo w ta-

kich przedsięwzięciach jest marzeniem każdego młodego artysty, bo też zetknięcie z Osobowościami tej miary i praca pod ich kierunkiem to doświadczenie muzyczne 0 olbrzymim znaczeniu.

A zakwalifikować się do udziału w Europejskiej Akademii Barokowej nie jest wcale łatwo i samo przebrnięcie przez eliminacje jest już sporym osiągNa zdjęciu powyżej: scena z przedstawienia Cadmus et Hermione J. B. Lully'ego. Druga od lewej Małgorzata Grzegorzewicz, trzecia - Iwona Leśniowska.

GAMa luty

2002

29

studenckie podróże artystyclne

nięciem. Wstępna kwalifikacja następuje na podstawie nadesłanych przez kandydatów nagrań. Drugi etap to przesłuchania w kilku miastach w różnych częściach Europy. Organizatorzy rozsyłają zaproszenia do udziału w Europejskiej Akademii Barokowej do wszystkich uczelni zrzeszonych w AEC

(Stowarzyszenie Europejskich Konserwatoriów), ›a jest ićh ponad 150..- Liczba potencjalnych kandydatów/Vdc uczest-

odnieść wrażenie, że czas cofnął się o kilka stuleci. Większość jego uczestników - dorosłych i dzieci - ubranych było w stroje uszyte według renesansowej mody. Nie brakowało rekwizytów z tamtej epoki, a tańczono oczywiście przy muzyce dawnej. W trakcie balu przeszłyśmy z Małgosią przyspieszony kurs podstawowych figur tanecznych imogłyśmy dołączyć do barwnego korowodu - zabawa znakomita!

nictwa w kursie jest więc bardzo duża.

Ztym większą satysfakcją' trzeba od-

notować obecność w tym międzynarodowym przedsięwzięciu studentów Wydziału Wokalnego naszej Akademii.

runek naszej edukacji. Trzeba przy tym zaznaczyć, ze zetknęłyśmy się we Francji z bardzo dobrymi opiniami owokalistach z Polski. Takie zdanie wyrażał sam Christophe Rousset. Uważam, że najwyższy czas, byśmy pozbyli się kompleksów. Wykazała to konfrontacja nie tylko z wymaganiami Rousseta, ale także ze śpiewakami, którzy

do Ambronaylprzybyli przecież z najróżniejszych części Europy, głównie z ośrodków muzyki dawnej w Bazylei iw Hadze. Potrzeba tylko odwagi, by wyruszyć W świat i daćsię tam poznać, a przy tym wytrwałosciwdązeniu do tego celu.

Wrocławski debiut w Ambronay na-

jakie narodowości były ' reprezentowane podczas kursu? i $J H ›

stąpił w roku 1999,` kiedy wśród śpiewaków przygotowujących oratorium Samson Haendla pod dyrekcją Tona Koopmana znaleźli się: Kacper Opolski iIarosław Wewióra. Rok później do Francji pojechali: EWa Wojtowicz, Marek Fras, Wójcie

Niełatwo Wszystkie zapamiętać! Z Polski pojechałyśmy tylko my dwie. Dwoje Polaków studiujących 'muzykę daWną za granicą grało też w orkiestrze.

Wskładzie Wokalnym` znaleźli się

'

Kaniuk, którz u niu dzieła,` $‑ Vespro della Beata przez Gabriela Garrido. . w gronie wykonawców opery Jean-Baptiste'a Lully'ego Cadmus et Hermione zrealizowanej pod kierunkiem Christophe'a Rousseta znalazły się: Małgorzata Grzegorzewicz i Iwona Leśniowska.

Droga naszych studentek do Ambronay wiodła przez Pragę, tam bo-

wiem odbyły się wstępne eliminacje dla kandydatów z naszej części Europy.

Zakończyły się one szczęśliwie właśnie

dla'naszych dwu reprezentantek.

0 szczegóły ubiegłorocznego projektu Europejskiej Akademii Barokowej pytamy Iwonę Leśniowską (Małgorzata Grzegorzewicz w trakcie przygotowywania tego materiału przebywa akurat za granicą).

Zacznijmy od samego Ambronay. Dość trudno znaleźć to miejsce na mapie...

Rzeczywiście - jest to malutka miejscowość położona niedaleko Lyonu.

Można w niej łatwo zliczyć wszystkie budynki, a zapewne i mieszkańców.

Zpowodu braku obiektów odpowiednich dla wielotygodniowych prób, zajęcia Europejskiej Akademii Barokowej, kojarzone zawsze z Ambronay, faktycznie odbywają się w którymś z pobliskich miasteczek. Naszą bazą było Villefranche-sur-Saóne. Przyjeżdżaliśmy oczywiście do Ambronay, by uczestniczyć w festiwalowych wydarzeniach.

Długo będziemy pamiętać na przykład

wielki bal, podczas którego można było 30

GAMa luty

2002

przedstawiciele Czech, Białorusi, Rósji; Remixes; Włoch, Austrii, a- także

Kanadyjka i Amerykanka ` studiujące wEuropie. Najliczniejszą grupę stano-

$‑

ai$‑$?$z$:!$2$5$8hcusko](|zyczna - Belgo-

wie-i Francuzi. Bardzo pouczającym

doświadczeniem było porównanie wła.snych możliwości z umiejętnościami hi sięztakzrózmco.Od lewej: Iwona Leśniowska, Christophe Rousset,

Małgorzata Grzegorzew/cz.

Wasz pobyt we Francji służył jednak przede wszystkim pogłębieniu umiejętności wokalnych. Czego mogły nauczyć sie w Europejskiej Akademii Barokowej polskie studentki?

Przede wszystkim bardzo wiele o francuskiej muzyce barokoWej. Jest to repertuar mało w Polsce znany; rzadko ma-

my u nas okazję słuchać na żywo takiej muzyki, a tym bardziej ją wykonywać.

W czasie studiów śpiewa się sporo muzyki włoskiej i niemieckiej, a z angielską i francuską bywa różnie. Dzięki pracy nad operą Lully'ego poznałyśmy styl tej muzyki, nowe rodzaje ozdobników i technikę ich wykonania. Była to także świetna szkoła francuskiej fone-

tyki.

A od strony czysto warsztatowej - czy wykonywanie tej muzyki wymagało od was „przestrojeniu” techniki wokalnej?

Nie było takiej potrzeby Można powiedzieć, że właśnie potwierdził się kie-

Małgosia śpiewała partię przypadła w udziale p Prób było wiele1 były to zajęcia bardzo intensywne. Obowiązkiem każdego uczestnika przed przyjazdem do Ambronay było dokładne opanowanie całej parh'i - każdy znał ją niemal na pamięć. Na początku wokaliści pracowali tylko z grupą basso continuo.

Bardzo szybko, zaledwie po kilku próbach muzycznych, rozpoczęły się próby

sceniczne. Zabierały dużo czasu, gdyż koncepcja reżyserska zakładała obecność wszystkich śpiewaków na scenie w trakcie całego dzieła - prologu i pięciu aktów. Próby odbywały się z przerwami przez cały dzień. Pod nieobecność Rousseta, który od czasu do czasu opuszczał nas i wyruszał na własne koncerty, z wokalistami pracowała Monique Zanetti, znana we Wrocławiu z wystę-

pów z orkiestrą Arte dei suonatori, organizowanych przez Agencję GUIDO. Za to tournée było samą przyjemnością, W trakcie blisko czterech tygodni występowaliśmy 12 razy w znakomitych

studenckie

teatrach Francji i Belgii: w Dijon, Awinionie, Tuluzie, Besançon, Reims, Wersalu, Rennes i Brukseli. Wszystko

było świetnie zorganizowane, mieliśmy sporo czasu na zwiedzanie i rozrywki towarzyskie.

Przypuszczam, ze możliwość poznania wielu nowych osób była również ważnym aspektem tego kursu...

Trzeba przyznać, że bardzo się zżyliśmy. Przed Bożym Narodzeniem dostałam życzenia świąteczne niemal od wszystkich, których poznałam w Ambronay! Ale z pewnością największe wrażenie z osób tam obecnych wywarł ' nawszystkich sam Christophe Rousset :Bar $Jz$0 Wiele wynieśliśmy ze współpracyz tym muzykiem. To znakomity

klawesynista, kierownik artystyczny `zespołu Les Talens Lyriques. `Mówi d biegle w pięciu językach, a repertuar

muZyki dawnej zna nawylotiMogłam się o tym przekonać podczas lekcji, jaką

artystyczne

MIĘDZYNARODOWE

KONCERTY WROCŁAWSKICH srunlsm'ów Alicia Faryniarz Nie od dziś wiadomo, że muzyka sta-

nowić może doskonałą drogę ku europejskiej integracji. Potwierdzeniem tego poglądu były przeprowadzone w dniach 22-30 lipca 2001 r. w Niemczech „Międzynarodowe Mło-

29. lipca w Isny), gorąco przyjęte przez

publiczność. Łukasz Jungowski otrzymał w niemieckiej prasie znakomite recenzje. W „Schwabische Zeitung” z dnia 30. lipca po koncercie w Wangen możemy przeczytać: W tym lirycznym, ale głęboko namiętnym dziele odnalazł młody pianista doskonałe połączenie siły i delikatności. Wydobywał

pewnie zarówno brzmienia pełne dramatu, jak i powściagliwe, słodkie tony.

Grał z pełna kontrola i świadomością, ale i z silna emocja, co dało jego grze niepospolita dojrzałość. Słuchacze mogli podziwiać i przeżywać gęstą, pełna wyrazu atmosferę.

odzieżoweSpotkania Muzyczne”. Go$‑

W tej samej gazecie z dnia 31. lipca po koncercie w Isny czytamy: Łukasz Iungowski wykonywał koncert

|$T$‑$J$,$:$:Spodar$zamlSpotkań była już po raz

Beethovena zróżnicowanym brzmieniem,

i` 45 młodych muzyków z Włoch, Wę-

sie

'Ś' czwartySzkoła Muzyczna w Allgäu. $, $‑ wypracowaną " gier, Czech, Szwajcarii'i Polski wspóI- ` nie ze swymi 25 niemieckimi kolega-

techniką, zagłębieniem nastrój II części koncertu. Solista

iork stra zbudowali wspólniesymfoniezna jedność.

„~

zemną przeprowadził Z prawdziwym

Ĺ mi pracowało pod kierunkiem dyry$‑ ;genta Rainera Möckela nad przygo-

warto podkreślić, że Spotkaniom to-

kunsztem akompaniował mi przy .klawesynie w każdym utworze, który

" ' towaniemkoncertu, na którego proę: Uwertura do opery

bywały się piękne Wycieczki, min. na

Zaproponowałam. Trzeba tu dodać, że

v 1 \ et” W A Mozarta, III Koncert fortepianowy c-moll L van

wyspę Mainau na Jeziorze Bodeńskim,

BeethoVena, Fantazja natematy 2 opery „Carmen” na skrzypce i orkiestrę

zżalem rozstawała się ze sobą, jak

taka lekcja była formą wyróżnienia ze ›strony Chrisophe'a Rousseta, który ;zaproponował tego rodzaju mini-war-

, Ĺsztaty czwórce śpiewaków, min. mnie d iMałgosi. Jego uwagi znacznie wzbo-

gaciły naszą wiedzę o wykonywaniu `mużyki dawnej. A poza tym podczas ' `piwób i spektakli potrafił wytworzyć .

podróże

akomitą atmosferę, w której zapomialiśmy o trenue, a mobilizowaliśmy się

do maksymalnego wysiłku. ' U ałwĘuropejskiej Akademii Barokowej był naprawdę wielkim przeżyciem Jestempewna; ze* zdobyte

tam doswiadczenia będą procentQWać przez długie lata. Za pośrednictwem

RSarasatego oraz A Chaczatiiiiana Suita żmuzyki do dramatu M. Lermontowa „Maskarada”. Z wrocławskiej Akademii ,W Spotkaniach `uczestni"`czyli:: $J Karolina GaWin (skrzypce),

która była koncertinistrzem orkiestry,

warzyszyła `:wspaniała atmosfera. Od-

zWaną „Wyspą kwiatów" Młodzież również ze wspaniałyml gościnnymi gospodarzamiimprezy_ Od_ redakcji: Dodajmy, że Karolina Gawin kształci się wklasie adiunkta Wiktora Kuzniecowa,

Anna' Pagórska (wiolonczela) oraz

Anna Pagórska w klasie adiunkt Urszuli

Łukasz Iungowski - solista koncertu L. van Beethovena. Polskę reprezen-

Marciniec-Mazur, a Łukasz Iungowski A

towała również młodzież z wałbrzyskiego Liceum Muzycznego. ZWień-

V ,czeniem tygodniowej pracy były dwa koncerty (28. lipca w Wagen Oraz

w klasie adiunkta Zbigniewa Faryniarza. Łukasz Jungowski oraz uczennice wałbrzyskiego Liceum Muzycznego: Dorota Kiewra, Anna Gromek iKa/'a Dutka.

uczelnianego pisma chciałabym bardzo serdecznie podZiękowe ::ą-władzom uczelni za okazaną pomoc finansową, która pozwoliła mi wziąć udział w tym

niezapomnianym projekcie Czytelnikom „GAMy” należy się informocjo, że obie studentki sq tegorocznymi dyplomantkami: Iwona Leśniowsko kształci się w klasie prof. Christiano Elssnera, aMałgorzata Grzegorzewicz w klasie adiunkta Dariusza Porodowskiego. Dodać warto, że w przedstawieniu opery LuIIy'ego usłyszał nasze wokalistki m.in. Leszek Bernat, który w recenzji opery Cadmus et Hermione na łamach „Ruchu Muzycznego” (nr 26/200l) określił obie wroc-

ławianki jako ciekawe indywidualności.

Gratulujemy serdecznie naszym śpiewaczkom i życzymy im jeszcze wiele równie interesujących i cennych artystycznych doświadczeń.

GAMa luty

2002

31

studenckie

podróże

artystyclne

«

Już pierwsze dni przyniosły wiele miłych niespodzianek. W klasach czekało na nas czternaście (l) znakomitych klawesynów (włoskich, flamandzkich,

francuskich) będących do naszej dyspozycji. Mieliśmy również okazję poznania budowniczego tych instrumentów Colina Bootha - cenionego i znanego klawesynistę. Atrakcją specjalną było pianoforte - kopia instrumentu na jakim mógł grać Mozart.

Na przeciwległym biegunie niespodzianek, które nie pozwoliły zapomnieć, że to przecież czas wakacji, były atrakcje kulinarne, komfortowa bursa ibasen, z którego dobrodziejstw najobficiej korzystał Tomek. Naszym profesorem był Colin Tilney - znakomity angielski pedagog i instrumentalista specjalizujący się w grze na klawesynie, klawikordzie i pianoforte. Aktualnie prowadzi klasę klawesynu w Toronto w Kanadzie.

Zajęcia zaplanowane były bardzo skrupulatnie - pierwszy tydzień upłynął nam na dogłębnym poznawaniu włoskiej muzyki klawiszowej XVII W. (G. Frescobaldi), jak i jej muzycznych spadkobierców (J. 1. Froberger). Drugi tydzień poświęcony był twórczości kompozytorów niemieckich: J. C. Fischera,

Renata Judek

Agnieszka Trawczyńska Tomasz Głuchowski Teraz, gdy za oknem mamy pochmurny i mglisty listopad, a w perspektywie jedynie mroźne, zimowe dni, chcemy na chwilę powrócić myślami do wakacji ipodzielić się z Czytelnikami wspomnieniami z kursu klaWesynowego, który odbywał się w ramach Dartington

D. Buxtehudego, G. Böhma, I. S. Bacha.

International Summer School, a który

dla nas był zupełnie wyjątkowy... $‑ Miejsce: Anglia, Dartington - mała wioska w hrabstwie Devon, stary śred-

niowieczny zamek, park z kilkusetletnimi drzewami i aksamitnymi angielskimi trawnikami. $‑ Czas: przełom lipca i sierpnia cudowna, ciepła pogodna, żadnej angielskiej mgiełki i mżawki.

Warunkiem przyjęcia na kurs było wysłanie profesjonalnego nagrania, którego dokonaliśmy za pomocą własnych środków i własnego sprzętu. Proces ten był bardzo czasochłonny i kosztował

nas wiele wysiłku, wiedzieliśmy jednak, że jest to jedyny sposób uzyskania stypendium przewidzianego przez organizatorów, gdyż ze strony naszej Akademii w obecnej trudnej sytuacji ojakimkolwiek wsparciu finansowym nie mogliśmy nawet pomarzyć...

Nietrudno więc sobie wyobrazić zjak wielką radością przyjęliśmy wiadomość nie tylko o zakwalifikowaniu nas do klasy profesora Colina Tilneya, ale także o `przyznaniu nam stypendium, które otrzymaliśmy jako jedyni klawesyniści.

Rozważając wiele możliwości dotyczących środków transportu, postanowiliśmy zaufać naszemu koledze Tomkowi i wyruszyliśmy w drogę jego nis32

GAMa luty 2002

Przy klawesynie prof. Colin Tilney; pierwsza od lewej Renata Judek; od prawej: Agnieszka Trawczyńska i Tomasz Głuchowski.

sanem micrą. Podróż trwała dwa dni, a trasa wiodła przez Niemcy, Holandię i Belgię. W Niemczech podążaliśmy śla-

dami naszego mistrza Johanna Sebastiana Bacha, odwiedzając kościół św. Tomasza w Lipsku, przejeżdżając przez Eisenach, Köthen i Müllhausen.

Po dopłynięciu promem do Dover zetknęliśmy się od razu z wielką nieufnością celników, ale i tę barierę zdołaliśmy pokonać. Z dużym opóźnieniem (bo w środku nocy) dotarliśmy szczęśliwie na miejsce. Serdecznie przyjęci,

rozpoczęliśmy dwa tygodnie przygody z muzyką.

Dartington International Summer School to przedsięwzięcie muzyczne, które od ponad pięćdziesięciu lat gromadzi w czasie letnich wakacji miłośników muzyki z całego świata. Szkoła w Dartington proponuje klasy mistrzo-

wskie dla wszystkich instrumentalistów (w tym także muzyków grających na instrumentach historycznych) oraz klasy wokalne, kursy kompozycji, jazzu, a nawet tanga czy gry na bębnach afry-

kańskich.

Dodatkowym atutem tych bardzo ciekawych zajęć była unikalna możliwość gry na instrumentach właściwych danemu stylowi. Naszym „faworytem” był mały włoski instrument posiadający wyjątkowo piękne brzmienie. , Pracowaliśmy bardzo intensywnie: przed południem na zajęciach w klasach, a po południu studiując nowo poznany repertuar, gdyż często musieliśmy przygotowywać utwory dosłownie z dnia na dzień (co nieco odbiega od trybu pracy przyjętego w trakcie roku akademickiego). Sami nie wiemy jak znajdowaliśmy jeszcze czas i energię na

wysłuchanie codziennej dawki trzech koncertów (ostatni rozpoczynał się o godzinie 22.00), a których wykonawcami byli pedagodzy kursu i zaproszeni goście.

Miłym podsumowaniem dwutygodniowej wspólnej pracy była wyraŻOna przez profesora Colina Tilneya bardzo pochlebna opinia o całej naszej trójce, jak i serdeczne zaproszenie ze strony organizatorów na przyszłoroczne letnie święto muzyki w Dartington.

Liczymy na to, że uda nam się zrealizować marzenie o ponownym pobycie w Dartington, a może o muzycznej podróży do innych krajów, bo wyprawy takie wzbogacają nie tylko nasze muzyczne doświadczenia, ale przynoszą wspaniałe przeżycia pozostawiające wrażenia na długie lata.

Renata Iudek, Agnieszka Trawczyńska i T0musz Głuchowski są studentamirklasy klawesynu prof Marty Czarny-Kaczmarskiej.

‐ rzyszeniu

POD EGIDĄ MUZYCZNYCI'] STOWARZYSZEŃ Uprawianie muzyki to nie tylko indywidualny trud każdego twórcy, odtwórcy czy badacza w kontakcie z dziełem muzycznym. To także praca przy organizacji koncertów, przedsięwzięć edukacyjnych, konkursów i wielu innych projektów. Coraz częściej zdarza się, że tę pozaartystycznq otoczkę swej działalności muzycy biorą we własne ręce, wiedzą bowiem, że nikt za nich tego trudu-nie podejmie.

Ponieważ łatwiej zmierzyć się z tego rodzaju wyzwaniami zespołowo, powstały różne stowarzyszenia jednoczqce muzyków w takich działaniach. Trzy muzyczne stowarzyszenia obrały sobie za siedzibę wrocławską Akademię Muzyczną. Poniżej przedstawiamy krótką ich prezentację oraz informacje 0 ostatnich dokonaniach.

Stowarzyszenie Flecistów Polskich

ficznych, a nawet materiały nutowe utwo-

rów fletowych skomponowanych przez polskich twórców. Redakcja „Flecisty” spoczywa od pierwszego numeru głównie

w rękach prof. Jerzego Mrozika. Jego zapracowanie związane z pełnieniem funkcji rektora wrocławskiej Akademii Muzycznej

Dorota $‑ Ka nata Data inauguracji działania Stowarzyszenia

Flecistów Polskich to dzień 17. stycznia 1994 roku. Stowarzyszenie ukonstytuowało się w trakcie II Walnego Zgromadzenia

Flecistów w Warszawie. W skład Komitetu Założycielskiego weszli:

prof.

Barbara

Świątek-Żelazny, prof. Jerzy Mrozik i Grzegorz Olkiewicz - inicjator całego przedsięwzięcia, którego starania doprowadziły do zrealizowania tej idei. Grzegorz Olkiewicz

wybrany został pierwszym prezesem Stowarzyszenia. Funkcję tę pełnił w pierwszej kadencji władz, obejmującej lata 1994-97. W kadencji 1997-2000 na czele Stowarzyszenia stanął prof. Jerzy Mrozik,

a obecnie prezesurę sprawuje prof. Elżbieta Gajewska-Gadzina.

Do wstąpienia w szeregi członków Stowarzyszenia zachęceni zostali nie tylko profesjonaliści, ale także adepci gry na flecie kształcący się na różnych poziomach

edukacji oraz miłośnicy tego pięknego instrumentu, słowem -wszyscy, którym

sprawy muzyki fletowej są bliskie. Głównym celem, jaki postawili przed sobą założyciele Stowarzyszenia stała się integracja polskich flecistów i popularyzowanie w ich środowisku wiedzy na tematy fletowe, poczynając od skomplikowanych tajników techniki gry, poprzez wiedzę metodyczną związaną z nauczaniem, aż po informacje

o najlepszych flecistach i godnych polecenia nagraniach. Narzędziem służącym rea-

lizacji powyższych planów stał się periodyk Stowarzyszenia zatytułowany „Flecista”.

Do tej pory ukazały się cztery numery pisma, a na jego łamach pojawiły się min. artykuły dotyczące historii fletu i kon-

tłumaczy fakt chwilowej przerwy W ukazywaniu się pisma. Jednak profesor obiecuje solennie sobie i wszystkim polskim flecistom, że edycja następnego numeru perio-

dyku będzie jego pierwszym działaniem po zakończeniu kadencji rektorskiej.

Poza niwą wydawniczą prace Stowarzyszenia obejmują oczywiście i inne obszary. Wymienić tu należy kursy i konkursy fletowe, a zatem działania na rzecz kształ-

cącej się w grze na flecie młodzieży.

W pięknej scenerii rozpoczynającej się

zimy w trzeciej dekadzie listopada w Zakopanem odbywają się pod egidą SFP warsztaty fletowe dla uczniów szkół muzycznych I i II stopnia z całej Polski prowadzone przez prof. Jerzego Mrozika. W tym roku ten zjazd młodych flecistów (a właściwie flecistek...) odbył się po raz trzeci i zgro-

madził ponad 50 uczestników - pedagogów i uczniów. Miejscem prowadzenia zajęć i odbywania koncertów jest zakopiańska Państwowa Ogólnokształcąca Szkoła Artystyczna, a gościny kursantom udzielają zakopiańscy gazdowie. Wpływa to znacznie na atrakcyjność warsztatów, jako że

Ważnym wydarzeniem zainicjowanym i przeprowadzonym niedawno przez SFP był Ogólnopolski Konkurs Fletowy dla studentów i absolwentów wyższych uczelni muzycznych oraz tegorocznych absolwentów szkół muzycznych II stopnia i liceów

muzycznych, zorganizowany w czerwcu 2001 r. w Akademii Muzycznej w Warszawie. Do konkursu przystąpiła min. cztero-

osobowa ekipa z Wrocławia. Nasi reprezentanci spisali się znakomicie: wszyscy przeszli do drugiego etapu, a troje zostało laureatami (szczegóły podajemy na str. 48).

Również obecnie SFP koncentruje się na sprawach konkursowych, jest bowiem współorganizatorem II Międzynarodowego Konkursu Fletowego, który odbędzie

się w krakowskiej Akademii Muzycznej w kwietniu 2002 roku. Stowarzyszenie tym samym podejmuje kolejną ważną ideę, stwarzając przedstawicielom młodego pokolenia flecistów szansę sprawdzenia się iwybicia w wysokiej rangi konkursie. Studenci naszej uczelni. przygotowują się

rzetelnie do krakowskiego konkursu. Będziemy trzymać za nich kciuki, zaś Stowarzyszeniu życzymy wiele satysfakcjonujących przedsięwzięć w dalszej działalności.

Roxana Sobańska z Rudy Śląskiej - najmłodsza uczestniczka III Warsztatów Fletowych w Zakopanem w 2001 L

główna ich tematyka wzbogaca się tym

sposobem o elementy podhalańskiego folkloru, trudno bowiem wyobrazić sobie

tamtejsze wieczory bez rodzinnego muzykowania na góralską nutę. W programie kursu oprócz zajęć praktycznych z ucznia-

mi przewidziany jest także wykład, który tym razem prof. Mrozik poświęcił tematowi tremy. Profesor do Zakopanego jeździ wraz z grupą swoich studentów, którzy przed kursową publicznością prezentują się wtrakcie specjalnego koncertu. Zarówno

studentom, jak iuczestnikom kursu towa-

strukcji tego instrumentu, prezentacja

rzyszy przy fortepianie pani Teresa Worońko. Natomiast w sprawach organizacyjnych

postaci wybitnych flecistów, relacje z wa-

zakopiańskich warsztatów, a także iwielu

żnych dla flecistów wydarzeń z życia muzycznego, opracowania dotyczące problemów wykonawczych i metodycznych,

innych przedsięwzięć Stowarzyszenia, niezastąpiona jest pani Grażyna Hejno, flecist-

wreszcie rekomendacje nowości fonogra-

z warsztatów w Zakopanem przeznaczony jest na cele statutowe Stowarzyszenia.

ka i pedagog Państwowej Szkoły Muzycznej Ii II stopnia w Rybniku. Dochód GAMu luty

zouz

33

I

slowurlyszeniu

smą rocznicę swego powstania niedługo obchodzić będzie Polskie Stowarzyszenie Kontrabasistów, za-

łożone 8. lutego 1994 roku.

W opublikowanym dwa lata później pierwszym numerze pisma „Kontrabasista” - periodyku Stowarzyszenia zamieszczony został jego statut, w którym można odnaleźć rozdział o celach działania PSK. Czytamy tam 0 upowszechnianiu muzyki i integracji środowiska kontrabasistów poprzez koncerty, kursy, kon-

kursy, seminaria i promocję talentów. A jak Stowarzyszenie realizuje wyznaczone przed sobą zadania?

Odpowiedź przynosi treść dwu wydań „Kontrabasisty”.

Zdjęcia kontrabasowych sław, nazwiska,

POLSKIE STOWARZYSZENIE

KONTRABASIS'I'ÓW Dorota Kanału

i Zdzisław Prochownik (Kanada). Są tu przyjmowani bardzo serdecznie, z typową polską gościnnością, nic więc dziwnego, że wywożą ze sobą jak najlepsze wrażenia, które potwierdzają wpisy w księdze pamiątkowej Stowarzyszenia. Sympatia, z jaką odnoszą się do Polski wogóle, a do samych kontrabasistów w szczególności, przybiera czasem bardzo realne kształty.

Thomas Martin, zna-

komity solista i profesor londyńskiej Guidhall School of Music & Drama, przy każdej swojej bytności wspiera Stowarzyszenie finansowo, oddając na

jego cele swoje honoraria. David Walter, wykładowca słynnych uczelni muzycznych Julliard

School

of

Music i Manhattan School, instrumentalista najlepszych amerykańskich

orkiestr,

w uznaniu dla działalności Stowarzyszenia, nagrodził je granPo koncercie uczestników mistrzowskiego kursu kontrabasistów Sala Teatralna Akademii Muzycznej - Wrocław, lipiec tem w wysokości 1000 2007 r. W pierwszym rzędzie od lewej: Marek Werpu/ewski, Jacek Niedziela, Irena Olkiewicz, Klaus Trump! (Niemcy), z niecodziennych wy- Radoslav Sašina (Słowacja), Miloš/av Gajdoš (Czechy), Dana Śašina (Słowacja) - z kontrabasem. W drugim rzędzie: dolarów. Dzięki tej , uczestnic kursu. sumie możliwe było darzen - wszystko to y wydanie drugiego numocno intryguje czymeru pisma „Kontrabasista”. nia do Polski na edukacyjne spotkania telnika i zachęca do zagłębienia się ze studentami najlepszych kontrabaTrudno przecenić znaczenie kursów whistorię dokonań Polskiego Stowasistów z całego świata. Wysłuchawszy kontrabasowych organizowanych przez rzyszenia Kontrabasistów. rady Gary'ego Karra, postanowiła wePSK. Podsumować dotychczasową dziaPSK to przykład odważnego skoku spół z innymi polskimi kontrabasistami łalność Stowarzyszenia na tym polu na najgłębszą wodę. Jak widać z perspektywy ośmiu lat- skoku bardzo udamożna jednym stwierdzeniem: otwarzałożyć stowarzyszenie, dzięki któremu nego. Sięgając do źródeł powstania łatwiej byłoby ten ambitny plan realicie się na świat. Dzięki zetknięciu z reStowarzyszenia trzeba wspomnieć pozować. nomowanymi zagranicznymi kontrababyt w Polsce Gary'ego Karra, kontrabaOd chwili powstania Stowarzysistami, polska młodzież kontrabasowa sisty „number one” na świecie, którego szenia Irena Olkiewicz jest jego prezezostaje włączona w światowy nurt rozwystępy z orkiestrą Agnieszki Duczmal sem. Podkreśla, że wiele drzwi i serc woju instrumentalistyki w tej dziew 1992 roku zapewne jeszcze pamiędla jej pomysłów otworzyło właśnie dzinie. Młodzi muzycy poznają inne tamy. Dzięki wytrwałym staraniom, wsparcie Gary'ego Karra, który - jak _ trendy, inne szkoły, a dzięki temu - poa pewnie i sporej dozie osobistego urosam niejednokrotnie się wypowiadał ziom wymagań stawiany ich kolegom ku, udało się wówczas nawiązać kon- zachował ze spotkania z polskimi stuna Zachodzie. To z kolei pomaga im takt z tym wybitnym muzykiem pani dentami jak najlepsze wrażenia. Wrow staraniach o przyjęcie na studia podyIrenie Olkiewicz, która w naszej uczelni cławskiej instrumentalistce udało się plomowe winnych krajach. Otarcie się od początku lat 80. prowadzi klasę konnawiązać kontakty z wieloma znakomio wielki świat zawsze dodaje odwagi trabasu. Zdołała ona wówczas namówić tościami kontrabasu. W efekcie możliwe w późniejszych próbach, ułatwia pokoGary'ego Karra na poprowadzenie stało się systematyczne zapraszanie nanie kompleksów i rozwinięcie skrzykrótkiego kursu dla młodych polskich ich do Polski i organizowanie z ich deł. Po ośmiu latach działalności widać konu'abasistów. A trzeba Wiedzieć, Że udziałem ogólnopolskich, a od czterech już pierwsze efekty - stopniowo przyGary Karr jest wirtuozem, który naulat międzynarodowych tygodniowych bywa polskich kontrabasistów kontyczaniem zajmuje się tylko sporadyczkursów kontrabasowych, przeprowanuujących naukę na Zachodzie lub nie iraczej niechętnie. Kurs odbył się dzanych rokrocznie w lipcu (a w sprzyznajdujących swoje miejsce w zagraw maju 1992 r. w podwrocławskim jających okolicznościach częściej) w Wojnicznych orkiestrach.

Domu Pracy Twórczej w pięknym zamnowicach i we Wrocławiu. Do prowaPostacią pierwszoplanową w Stowaku wWojnowicach, a pod okiem midzenia zajęć w trakcie kursów zaprarzyszeniu jest Irena Olkiewicz, spiritus strza grało wówczas pięcioro młodych szani byli: David Walter (USA), François movens wszystkich organizowanych kontrabasistów, wśród nich trzech stuRabbath (Francja), czterokrotnie Thoprzez PSK przedsięwzięć. Sama zresztą dentów naszej Akademii. Jak dziś mas Martin (Wielka Brytania), Klaus jest zapraszana jako wykładowca zawspomina Irena Olkiewicz, sukces tego Trumpf (Niemcy), Milošlav Gajdoš granicznych kursów; klasy mistrzowprzedsięwzięcia zainspirował ją do dal(Czechy), Gottfried Engels (Niemcy), skie prowadziła m.in. w Guildhall szych działań. Postanowiła nie poprzeJacek Niedziela i Adam Cegielski (jazSchool of Music & Drama w Londynie stawać na jednym - choć tak znaczącym zowi basiści z Polski), Radoslav Sašina (1997), W Hochschule für Musik w Ko- kursie, lecz zrealizować ideę zaprasza(Słowacja), Bonawentura Nancka (NOSPR) lonii (1999), a także trzykrotnie w trakcie które u basistów i innych wtajemniczonych wywołują dreszczyk emocji, relacje

34

GAMu luty

1002

stowanysteniu

warsztatów pod nazwą Internationalen Kontrabass-Woche w Michaelstein w Niemczech. Występuje także w trakcie tych kursów z recitalami. Prowadzi również zajęcia w trakcie wrocławskich kursów PSK. Dwukrotnie reprezentowała Polskę na Międzynarodowych Konwencjach Kontrabasistów w USA: wHouston w 1997 roku i w Indianapolis w czerwcu 2001 roku, gdzie także

wystąpiła z recitalem polskiej muzyki współczesnej (w programie znalazły się min. 3 utwory na kontrabas i fortepian Tadeusza Natansona, Yad Vashem

iLoch Ness Benedykta Konowalskiego, Muzyka w czterech częściach Aleksandra Lasonia i napisane specjalnie dla Ireny Olkiewicz Rondo Flamenco Krzysztofa Zgrai). O świetnym przyjęciu tego występu dowiadujemy się z recenzji zamieszczonej w czasopiśmie „Jazz Forum” (nr 12/2001).

Mówiąc o Stowarzyszeniu, Irena

Olkiewicz wymienia kilkoro swoich współpracowników, którzy w najgorętszym czasie przygotowywania kolejnych przedsięwzięć przychodzą jej zpomocą. Grono to tworzą: Damian Kalla (Filharmonia Wrocławska), Roman

Ziobro (zespół „Stare dobre małżeństwo”) oraz Wanda Ludwiszewska (emerytowana kontrabasistka Filharmonii iOpery Bałtyckiej). Pomoc i wsparcie

w pracy na rzecz Stowarzyszenia otrzymuje zawsze od swego męża, Grzegorza Olkiewicza, flecisty prowadzącego również swą klasę we wrocławskiej Akademii.

Efekty działania Stowarzyszenia są wielorakie: stworzenie młodym kontrabasistom możliwości dokształcania na najwyższym poziomie, integracja polskiego

środowiska

kontrabasistów,

wreszcie wyprowadzenie polskiego kontrabasu na arenę międzynarodową.

A najlepszym tego potwierdzeniem niech będzie ostatni numer najpoważniejszego na świecie magazynu kontra-

basowego „Double Bassist” (nr 19, Win-

osnące z roku na rok zainteresowanie terapeutycz-

zasług położonych na polu organizacyjnym Stowarzyszenia Muzykote-

nymi walorami sztuki murapeutów Polskich. $J zycznej, zwiększająca się W ramach Stowarzyszenia działa ,liczba dyplomowanych $J Główna Komisja Rewizyjna (przewodnicząca - Monika` Mazurkiewicz), uzykoterapeutow, a także koniecz-

wYmiany doświadczeńł wspołmiędzy nimi przyczyniły się ”wołania w roku 1996 StoWama Muzykoterapeutów PolOrganizacja ta jest oficjalnym tantęm muzykoterapeutow hW kraju i na arenie międowej Terenem działania '

Główny Sąd Koleżeński (przewodnicząca $‑$‑$,Iwòną Polak), Komisja ds.

Badań NaukoWyChi\(przewodniczący dr Paweł. ŹYCyhilko), Komisja ds.

'Kształcenia Muzykoterapeutów (przewodniczącav prof. dr hab. Wita Szulc) i_redakq'a kwartalnika „Muzykoterapia Polcka" (redaktor naczelny dr Paweł 'szenia jest-- obszar ›RzeczyCylułko). Od'roku 1997 Stowarzyj Siedzibajego mieści się . $‑ szenie Muzykoterapeutow Polskich jest członkiem Światowej Federacji „zwbudynku. Akadeycznejim. Karola Muzykoterapii goWeWrocławiu.

W pierwszych trzech latach działalności Stowarzyszenie starało się integrować śro$5 acjibył.dr Axn-i, dowiska'` muzykoterapeucki?, ówczesny $‑. WAR"7"_

_

kłada 2 Mu- ›

.v

szam:

tówÄ skupione wokół róż-

-nychv specjalistów i pla›CÓWekw naszym kraju, gromadziło infórmacje tóry ódPoczątku ' MUZYKOfrankcję prezesa dotyczące warunków GłóWnego TERAPEUTÓW ich pracy zawodowej zenia, obec-

` POLSKICH

'oraz możliwości dosko-

nalenia i dokształcania zawodowego, a także

› dan

zapotrzebowaniu formę terapii _stow 'Iz tej dzie-

Obęcrnie _ `organizacja

pią $J$‑sìę na dalszym sldWamu członków i współpra- 1. "cownlkow (osób fizycznych iinstytucji), powoływamu terenowych kół, ' 'tworzeniu komputerowej bazy danych $‑ $0sobdvvych$‑.l kartoteki członków, T analizie zatrudmerua,rynków pracy

ks“tałcemam i kot rapeutów. Stara~

ter 2001), publikowanego przez słynną

londyńską oficynę wydawniczą Orpheus Publications Ltd. Na siedmiu stronach tego renomowanego czaso-

pisma przeczytać można bogaty szkic

opolskich tradycjach kontrabasowych iobecnej sytuacji w tej dziedzinie

instrumentalistyki w naszym kraju, atakże artykuł poświęcony w całości Irenie Olkiewicz, ilustrowany serią pamiątkowych zdjęć, opowiadający ojej drodze artystycznej.

Magazyn „Double Bassist” jest czasowo dostępny w czytelni naszej Biblioteki.

Zapraszamy zatem gorąco do jego lektury i serdecznie gratulujemy pani

Irenie Olkiewicz jej osiągnięć, a Stowarzyszerniu życzymy kolejnych... ośmiu tłustych lat!

"0WWaznym celem jest też konsoli"dowanie wysiłku badawczego wszyst$J _kich ośrodków naukowo-dydaktyczemoWe, kursy dokształ- 'i › $J nychzajmującychsię tą dziedziną tesztaty oraz' sympozja nąrapii- w Polsce, a także opracowanie standardów kśztałcenia, dostosowa-

nych do ogólnoeuropejskich i światowych norm i wzorców muzykote- rapeutycznych.

Mimo iż Stowarzyszenie Muzykoterapeutów Polskich jest młodą organizacją, to jednak posiadajuż, podobnie jak Wrocławska-iMuzykoterapia, wła-

sne'rłąn'asło w Encyklopedii Wrocławia.

GAMa luty 2002

35

skiego A na koniec był konkurs z nagrodami. Zabawa świetna! Wszyscypełni" ' wrażeń z dumni z nagród wracal` $‑ !s$r$‑$L$J$m$J zatłoczonym tramwaju,

$‑$1e$‑$‑$T$wz$I$2$J$‑$q$ę| 0zabawiei mająctiia

azz jest muzyką, której historia trwa zaledwie około 100 lat.

Ojego szybkim rozwoju zadecydowały elementy kreujące ten oryginalny gatunek, wzbogacone .o doświadczenia wybitnych twórców minionych lat. W rezultacie jazz jest obecny w salach koncertowych i na festiwalach, jest propagowany w radiu i telewizji, ma też bogaty dorobek fonograficzny.

W Stanach Zjednoczonych i w Europie Zachodniej, a stopniowo niemal na całym świecie, jazz jest coraz częściej wprowadzany do programów edukacji muzycznej. Prawie każdy szanujący się uniwersytet ma wydział jazzu. W Polsce jedyną uczelnią, która od lat kształci adeptów tego kierunku jest katowicka Akademia Muzyczna. Smiało można zaryzykować stwierdzenie, Że wielu wybitnych jazzmanów właśnie tam studiowało. Ale Wrocław - miasto, które

dzieci wrocławskich szkółpodstawo wych organizowane przez Katedr

wdziedzinie kultury ma dorobek niebagatelny, może być także dumny z osiągnięć w tym zakresie. Ich ukoronowaniem stało się w dniu 1. października 2001 roku zainaugurowanie dzia-

łalności Zakładu Muzyki Jazzowej przy

w muzyce Warto` sponsorOvyi (Gm audycje, nabieracharakteru:małejsa,

koncertowej Pojawrłysię kWiaty w ory- $J ginalnychwazonach$‑ $‑eczmki przy- ‹

Wydziale Instrumentalnym wrocławskiej Akademii Muzycznej. Było to możliwe zarówno dzięki pierwszym decyzjom rektora Marka Dyżewskiego, który w początku lat dziewięćdziesiątych wprowadził do programu studiów naszej uczelni fakultatywne za-

jęcia z dziedziny jazzu, jak i dzięki dalszemu rozwojowi tego kierunku popieranemu zdecydowanie przez obecnego rektora prof. Jerzego Mrozika.

Szkicując krótko koleje losu jazzu we wrocławskiej Akademii Muzycznej trzeba wspomnieć o osobach życzliwych idei jazzowej edukacji i o wydarzeniach, które potwierdziły sens jej realizowania.

Minie niedługo 10 lat, jak zainspirowany pomysłami rektora Marka Dyżewskiego, dziekanów: Marii Janow-

skiej-Bukowskiej i później Janusza Wichrowskiego, a także Remigiusza Lenczyka z Urzędu Wojewódzkiego, podjąłem działalność edukacyjno-koncertową, którą nazwałem po prostu

umuzykalniające} pa muzyki”, którà odby

' nazwa). 'wysłu A' $‑ Preludium d

wzbudziłwystęp gf? p chwyciła nas utworamz abar

,

słowamiz instrumentamiz grup$P$C$r$J$K$uS$st$3 nych. Jeden' z nich 'to ,BurzafW ,Rudziń- $J$J$‑$J Wspołpracy'

v

36

GAMa luty 1002

„Jazz w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu”. Wzorując się na doświadczeniach amerykańskich zorganizowałem big-band, zespoły instrumentalne i wokalno-instrumentalne, uczyłem podstaw improwizacji jazzowej i aranżacji. Wiele czasu poświęcałem także na przygotowanie materiałów nutowych dla niemal wszystkich formacji, które chciałem prezentować, a których z miesiąca na miesiąc,

z roku na rok przybywało.

dydaktyka Pamiątkowe zdjęcie zespołu The Sound Office zczłonkami słynnej grupy jazzowej New York Voices; Poznań 2007 r. W pierwszym rzędzie w środku Aleksander Mazur.

tet Entuzjastów Jazzu”), czyli zespołu instrumentalnego studentów i absolwentów wrocławskiej AM, dokonane

w studiu w Opolu, wreszcie dwie płyty zespołu The Sound Office, kwartetu

Aleksander Mazur Odczuwałem w uczelni niekłamany entuzjazm nie tylko kadry nauczycielskiej, ale i studentów, i to zarówno tych czynnie zaangażowanych W działalność zespołów, jak i tych tłumnie przybywających na koncerty do Sali Teatralnej.

Atmosfera niepowtarzalna, porównywalna jedynie z najlepszymi okresami jazzu w Polsce w ogóle.

Ze względu na ograniczoną objętość

artykułu nie O wszystkim mam szansę napisać, jednak pewnych faktów nie

chciałbym absolutnie pominąć, a należą do nich: koncerty w gmachu Akademii ipoza jej siedzibą, współpraca z PSJ, a w szczególności z Krzysztofem Pileckim, udział w festiwalach, współpraca z „Impartem”, szeroka współpraca z Wydziałem Edukacji Muzycznej (z orkiestrą smyczkową i jej kierownikiem Heleną Tomaszek-Plewą, a także

zchórami i ich dyrygentkami: Bogusławą Orzechowską, Jolantą SzybalskąMatczak, Ewą Grygar), współpraca z wybitnymi solistami - Mieczysławem Stachurą, Jakubem Bokunem, Magda-

leną Żuk, Piotrem Dziubkiem, współpraca z gwiazdami polskiego jazzu, wśród których znaleźli się: Piotr Baron, Maciej Sikała, Zbigniew Czwojda, Piotr

Kałużny, Henryk Miśkiewicz, Jan Ptaszyn-Wróblewski, Ewa Bem, Łukasz Golec, Marcin Gawdzis, Krzysztof Przybyłowicz, Zbigniew Wrombel, Dariusz

Kaliszuk, Adam Skrzypek, Zbigniew Lewandowski, Marek Napiórkowski, Marek Markowski, Katarzyna Stankow-

ska, Piotr Wojtasik, Grzegorz Nagórski iinni, wreszcie zwieńczenie całokształ-

tu mojej dotychczasowej działalności przewodem kwalifikacyjnym dokonanym pod kierunkiem prof. Zofii Urbanyi-Krasnodębskiej.

Wspominając w największym skrócie czas przeszły, należy też wspomnieć niektóre osiągnięcia. A zaliczyć do nich trzeba m.in. fakt, że coraz częściej na

egzaminach dyplomowych studenci

wokalistek - absolwentek wrocławskiej AM: „Moonlight Serenade” oraz nagranie live w Sali Teatralnej AM (reżyser dźwięku Jerzy Gałek). Zdobywamy znaczące wyróżnienia, jak choćby ostatnia nagroda Grand Prix łódzkiego Klubu Jazzowego „Melomani” - jeden z pięciu Oscarów'ZOOO, przyznany w kategorii „Nadzieja melomanów” dla The Sound Office, wręczona w Teatrze Wielkim w Łodzi podczas galowej premiery opery Porgy and Bess George'a Gershwina.

Sięgając jeszcze do historii rozwoju edukacji jazzowej we wrocławskiej Akademii, chciałbym wspomnieć rozmowę, jaką swego czasu odbyłem 2 rektorem Jerzym Mrozikiem. Pozwolę sobie zacytować jego słowa: „Alku, twoja działalność jest już jakimś strumykiem..., może dopływem..., ja natomiast pragnąłbym, by była to prawdziwa rzeka. Co powiesz na powiększenie kadry istworzenie jednostki w przyszłości samodzielnej?” Odpowiedziałem wtedy: „Tak, tak, tak! Dziękuję!". Podjąłem wówczas rozmowy z moimi przyjaciółmi, wybitnymi artystami, którzy stopniowo dołączali do kadry pedagogów wrocławskiej Akademii Muzycznej: z pianistą Piotrem Kałużnym, który na rzecz Wrocławia zrezygnował z pracy w Poznaniu, z perkusistą Dariuszem Kaliszukiem, saksofonistą Januszem Brychem, trębaczem Piotrem Wojtasi-

kiem i puzonistą Grzegorzem Nagórskim. Po uzyskaniu ich zgody i zakontraktowaniu (dziękuję Ci, Magnificencjo!) powstała w 2001 roku Sekcja Muzyki Jazzowej przy Wydziale Instrumentalnym. Z inicjatywy prof. Jacka Woty, dziekana Wydziału Instrumentalnego, wielkiego entuzjasty całego przedsięwzięcia, niemal natychmiast została ona mocą decyzji Senatu uczel-

dyrygują big-bandem lub połączonymi

ni przekształcona w Zakład Muzyki

formacjami z orkiestrą smyczkową lub chórem; coraz częściej tematem prac magisterskich bywa jazz; coraz więcej studentów uczy się jazzu na zajęciach fakultatywnych; zespoły i soliści - stu-

Jazzowej. Mamy zatem kadrę jazzmanów (najlepszych, dobranych także charakterologicznie), mamy zdolnych

denci i młodzi absolwenci Akademii - odnoszą sukcesy na konkursach i festiwalach (nie tylko w kraju). Nagrywane są płyty CD, jak np. przepiękna płyta autorska akordeonisty Piotra Dziubka zatytułowana „Tchnę”, nagranie live

grupy O.K.E.J. („Okolicznościowy Kwin-

studentów; tym sposobem stajemy się drugim obok Katowic akademickim ośrodkiem jazzowym w Polsce.

Jego Magnificencja prof. Jerzy Mrozik nazywa czasem żartobliwie jazz

w Akademii „dzieckiem Aleksandra Mazura”, ja natomiast myślę, że dziecko

staje się powoli młodzieżą... Pozwólmy mu i pomóżmy dorosnąć!

GAMu 37 luty

2002

dydaktyka

KURSY MISTRZOWSKIE WE WROCŁAWSKIEJ

oraz problemom wykonawczym muzyki baroku i wczesnego klasycyzmu.

Christian Angerer zaprezentował się również jako instrumentalista grający na Violi d'amore, a dwa jej egzemplarze przedstawił później studentom.

Po wykładzie nastąpiła część praktyczna kursu. Na początku profesor prowadził zajęcia z zespołami kameralnymi studentów klas klawesynu i organów.

Popołudnie poświęcone było zajęciom indywidualnym ze studentami klasy altówki. Wzięło w nich udział sześciu

altowiolistów, którzy pod kierunkiem Christiana Angerera pracowali nad repertuarem bachowskim. Większość wska-

Chyba mało jest dziedzin, które w takim stopniu, co twórczość artystyczna wymagają otwarcia się na inspiracje płynące z zewnątrz. Tak dzieje się między innymi

w muzyce. Tych inspiracji potrzebują zwłaszcza młodzi, kształcący się muzycy,

którzy dopiero szukają własnej drogi artystycznej. Aby umożliwić naszym studentom dostęp do różnych wzorców, organizowane są dla nich kursy prowadzone przez zaproszonych muzyków.

Minione miesiące były pod tym względem szczególnie urozmaicone w Katedrze Instrumentów Smyczkowych, którą odwiedzili: Claus Reichardt z Niemiec (wiolonczela) oraz dwóch muzyków z USA - Florian Kitt (wiolonczela) i Jerzy Kosmala (altówka). Wspólnym gościem altowiolistów i'klawesynistów był Christian Angerer z Austrii. Z USA przybyli też: jazzowy kontrabasista David Friesen oraz saksofonista Lawrence Gwozdz.

Mieliśmy również odwiedziny Davida Rowlanda, pianisty i kompozytora z H0landii, oraz waltornisty Dariusza Mikul-

skiego i perkusistki Katarzyny Myćki z Niemiec. 0 szczegółach dowiedzieć się można z poniższych relacji.

Seminarium muzyki barokowej dla klawesynistów ` i altowiolistów Marta Czarny-Kaczmarska Zbigniew Czarnota $‑ Z inicjatywy Zakładu Klawesynu, Organów i Akordeonu oraz Katedry Instrumentów Smyczkowych, przy wsparciu finansowym i organizacyjnym Konsulatu Austrii w Krakowie, odbyło się w naszej

uczelni w dniu 23. maja 2001 r. seminarium wykonawstwa „muzyki barokowej prowadzone przez prof. CHRISTIANA ANGERERA, pedagoga Universität für Musik und Darstellende Kunst w Wiedniu, równocześnie muzykologa i znanego solistę, specjalizującego się w wykonawstwie muzyki baroku i grze na Violi d'amore. Podczas seminarium profesor wygłosił wykład poświęcony historii iprezentacji tego właśnie instrumentu 38 GAMa luly 2002

zówek profesora bardzo celnie dotykała zagadnień związanych z realizacją ornamentyki i jakością dźwięku w muzyce baroku.

Seminarium cieszyło się zainteresowaniem wielu studentów różnych specjalności, mających okazję do rozszerzenia i wzbogacenia swoich wiadomości,

a ich zaangażowanie, kompetencje i aktywność zostały wysoko ocenione przez prowadzącego pedagoga.

Altówka po raz drugi Zbigniew Czarnota 29. maja 2001 r. naszym gościem był prof.

JERZY KOSMALA, wykładowca Uni-

wersytetu Stanowego w Luizjanie (USA), członek komisji konkursów międzynarodowych, znakomity metodyk i koncertujący artysta. W kursie uczestniczyło 11 studentów,

którzy

zaprezentowali

różnorodny repertuar, głównie utwory przygotowane do wykonania w czasie sesji egzaminacyjnej. Prof. Kosmala z dużym zaangażowaniem, znajomością rzeczy i znakomitym podejściem metodycznym punktował słabsze strony gry kursantów, pracując z młodzieżą do późnych godzin wieczornych. Kurs był cenną formą uzupełnienia edukacji artystycznej naszych studentów - altowiolistów. Przydałaby się tylko lepsza frekwencja studentów innych specjalności, bo i oni mogliby w czasie tych zajęć wiele się nauczyć. Miejmy nadzieję, że te pożyteczne kontakty będą owocować lepszą i artystycznie cenniejszą grą altowiolistów kształcących się w naszej Akademii.

Dwa kursy wiolonczelowe Urszula Marciniec-Mazur 21. lutego 2001 r. gościliśmy W Katedrze Instrumentów Smyczkowych CLAUSA REICHARDTA - profesora klasy wiolonczeli i zarazem rektora Wyższej Szkoły Muzycznej W Düsseldorffie. Profesor od kilku lat odwiedza Polskę, prowadząc le-

tnie mistrzowskie Kursy Interpretacji Muzycznej w Łańcucie. W tym roku wlutym odwiedził uczelnie w Warsza-

wie, Łodzi i Wrocławiu. Studenci z nie-

cierpliwością oczekiwali na przyjazd prof. Reichardta, który cieszy się sławą

znakomitego wiolonczelisty i pedagoga.

Nie zawiódł on oczekiwań młodzieży idoskonale poprowadził warsztaty muzyczne, w których brali udział shidenci klas wiolonczeli prof. Lidii GrzankiUrbaniak,

prof.

Stanisława

Firleja

i adiunkt Urszuli Marciniec-Mazur.

Claus Reichardt ujął wszystkich młodych wykonawców dużym poczuciem humoru i żywym odbiorem każdej studenckiej interpretacji.

Nastepnego dnia profesor gościł w Państwowym Liceum Muzycznym we Wrocławiu prowadząc z dziećmi imłodzieżą zajęcia, których obserwatorami byli shidenci naszej uczelni, całkowicie zafascynowani osobowością naszego gościa i jego sposobem prowadzenia lekcji.

Na pożegnanie prof. Claus Reichardt wraz z pianistką Aliną Wojtowicz oczarowali zebranych krótkim koncertem, wykonując Sonatę A-dur Luigiego Boccheriniego oraz Adagio z' Allegro Roberta Schumanna. Gorącymi oklaskami publiczność podziękowała profesorowi za wspaniale poprowadzone zajęcia i koncert.

Prof. FLORIAN KITT gościł w naszej uczelni w dniach 9. i 10. maja. Prowadzi on klasę wiolonczeli w Wyższej Szkole Muzycznej w Grazu. Studiował w Wiedniu w klasie Friedy Litschauer oraz w Kolonii u Gaspara Cassado. W pierwszym dniu pobytu we Wrocławiu w Sali Teatralnej naszej uczelni odbył się koncert, podczas którego Florian Kitt wraz zpianistką Ritą Medjimorec wykonali m.in. Sonatę a-moll „Arpeggione” Franza Schuberta i Sonatę F-dur op. 6 Ryszarda Straussa. Następnego dnia profesor poprowadził warsztaty muzyczne, w których wzięli udział studenci klas wiolonczeli.

Warsztaty kompozytorskie i pianistyczne Tadeusz Półról W ramach wymiany objętej programem Socrates-Erasmus przybył do naszej uczelni DAVID ROWLAND i w dniach 21-26 maja 2001 r. był gościem Katedry Kompozycji i Teorii Muzyki oraz Katedry Fortepianu. Jest on absolwentem The Royal Academy of Music w Londynie, a od dłuższego czasu mieszka i pracuje wHolandii, gdzie wykłada kompozycję w Konserwatorium w Enschede. We wrocławskiej Akademii mogliśmy poznać Davida Rowlanda jako kompozytora ipianistę. Katedra Fortepianu zorganizowała warsztaty pianistyczne, które holenderski pedagog poświęcił głównie problemom interpretacji współczesnej

dydaktyka

muzyki fortepianowej. Podczas spotkania ze studentami i pedagogami Wydziału I David Rowland dokonał prezentacji swoich utworów i obszernie mówił na temat własnego sposobu komponowania. Udzielał również konsultacji młodym kompozytorom. Jego sugestie ~ jeśli zostały wysłuchane z uwagą - mogły znacznie pomóc adeptom kompozycji.

David Rowland jest bardzo aktywnym muzykiem, będącym „na bieżąco” z wykonaniami współczesnych utworów na świecie. Jest otwarty na wszelkie przejawy zdrowego, praktycznego i błyskotliwego myślenia, a przy tym wszystkim bardzo oczytany i niezwykle uprzejmy, co obcowanie z nim czyni prawdziwą przyjemnością. Według mnie jest pierwszorzędnym pedagogiem. Jego dbałość oszczegóły, szybkie kojarzenie formy utworu, a także chęć podpowiadania studentom sprawdzonych i nierzadko oryginalnych rozwiązań na polu kształtowania języka muzycznego czy brzmienia orkiestry, zasługują na uwagę i szacunek.

Myślę, że jako profesora kompozycji można polecić Davida Rowlanda każdemu młodemu człowiekowi.

dnego zadania w sposób w pełni profesjonalny, za co nie szczędzili mu komplementów nasi szacowni goście. Słuchacze mogli przekonać się, że perfekcja techniczna i intonacyjna oraz ogromna elastyczność brzmieniowa pozwalają na

pozycji w klasie prof Grażyny PstrokońskiejNawratil.

Saksofon w roli głównei Mieczysław Stachura Z inicjatywy Katedry Instrumentów Dętych i Perkusji w dniach 16. i 17. października 2001 r. przebywał w naszej uczelni wybitny saksofonista z USA -prof. LAWRENCE GWOZDZ, solista

ipedagog, wykładowca University of Southern Missisipi. Profesor posiada polskie korzenie, co z dumą podkreślał,

posługując się przy tym zadziwiająco poprawną polszczyzną.

Prof. Gwozdz poprowadził klasę mistrzowską dla licznej grupy uczestników.

Oprócz studentów naszej uczelni w zajęciach udział wzięli pedagodzy i uczniowie z niemal wszystkich szkół muzycznych województwa dolnośląskiego.

Słuchacze i aktywni uczestnicy zajęć prowadzonych przez mistrza z fascynacją chłonęli jego uwagi, propozycje oraz przykłady realizowane przez niego na saksofonie.

W pierwszym dniu pobytu nasz gość wystąpił z recitalem, na który złożyły się znaczące pozycje światowej literatury saksofonowej. W jednym z utworów zaprezentował się też w duecie ze swoim asystentem Jonathanem Bergeronem,

grającym na saksofonie sopranowym.

Koncert został entuzjastycznie przyjęty przez liczne audytorium. Wykonawcom towarzyszył przy fortepianie Marek Werpulewski z Katedry Kameralistyki naszej uczelni, który wywiązał się z arcytru-

Friesena z naszymi studentami, którzy

zpewnością czekają na przyjazd kolejnych gwiazd jazzowego firmamentu.

tworzenie wirtuozowskich, a zarazem

uduchowionych kreacji muzycznych w grze na saksofonie. Występ dostarczył wielu Ciekawych wrażeń, przybliżył nam bowiem amerykańską szkołę saksofonową, znaną jedynie z nagrań płytowych.

Amerykański basista gościem jazzmanów Dorota Kanafa O umacniającej się roli wrocławskiej Akademii Muzycznej jako ważnego ośrodka edukacji jazzowej świadczy wiele faktów: doborowa kadra pedagogiczna, coraz większa liczba studentów,

wreszcie powołanie Zakładu Muzyki Jazzowej, o czym pisze wyczerpująco Aleksander Mazur na stronie 37. niniejszej edycji „GAMy”.

Okazuje się, że nasza uczelnia może

Tadeusz Półról jest studentem V roku kom-

zyków imperatyw do maksymalnego wysiłku w pracy artystycznej. Tak było właśnie w przypadku spotkania Davida

być także atrakcyjnym przystankiem dla profesjonalnych jazzmanów, którzy chcą dzielić się swymi doświadczeniami z adeptami tego rodzaju muzyki. Oto bowiem 2. kwietnia 2001 r., za namową zna-

nego perkusisty Zbigniewa Lewandowskiego, odwiedził Akademię DAVID FRIESEN, znakomity kontrabasista z USA, odbywający właśnie europejskie tournée.

Miłośnikom jazzu Davida Friesena przedstawiać nie trzeba- jest to wszechstronnie wykształcony muzyk, który grał w wielu świetnych zespołach amerykańskich. Występował kilkakrotnie w Polsce, min. na festiwalach „Jazz nad Odrą”, gdzie - zgodnie ze słowami Aleksandra Mazura - dał się poznać nie tylko jako doskonały muzyk, ale także ogromnie sympatyczny i skromny człowiek. Wszystkie te zalety potwierdziło spotkanie Davida Friesena z jazzową młodzieżą

naszej Akademii zatytułowane „Jazz Clinic”. Zgodnie z tym hasłem miało ono charakter warsztatu, w trakcie którego David Friesen pracował głównie z członkami uczelnianej grupy „O.K.E.].” (Okolicznościowy Kwintet Entuzjastów Jazzu), zajmując się nie tylko zagadnieniami kontrabasowymi. Komentarze amerykańskiego muzyka zawierały zarówno szczegółowe sugestie dotyczące konkretnych problemów technicznych czy interpretacyjnych, jak i ogólniejsze refleksje wynikające z jego bogatej kariery instrumentalisty.

Korzyść płynąca z tego rodzaju warsztatów jest na ogół dwojaką: uwagi zapraszanych muzyków wpływają na kształtowanie konkretnych studenckich interpretacji, a z racji swojej niecodzienności także odświeżają u młodych mu-

Marimba i waltornia

- duet znakomity Jerzy Mrozik Krótko przed świętami Bożego Narodzenia gościliśmy we wrocławskiej Akademii DARIUSZA MIKULSKIEGO i KATA-

RZYNĘ MYĆKĘ, parę małżeńską muzyków o międzynarodowej renomie, aktualnie mieszkających w Niemczech. Świąteczne odwiedziny rodzin w Polsce były szansą przyjazdu do naszej uczelni tych świetnych instrumentalistów, jako że ich

szczelnie wypełniony koncertami i kursami muzycznymi kalendarz nie pozwalał na przyjęcie w innym terminie dawno już wystosowanego przeze mnie zaproszenia.

Waltornista Dariusz Mikulski studiował w Akademii Muzycznej w Łodzi, później także w Niemczech (Stuttgart) i Austrii (Salzburg). Jest laureatem sześciu międzynarodowych konkursów waltorniowych, min. w Pradze, Toulonie i Markneukirchen. Jest solistą i kameralistą, pro-

wadzi również kursy muzyczne.

Perkusistka Katarzyna Myćka specjalizuje się w grze na marimbie. Ukończyła Akademię Muzyczną w Gdańsku, kontynuowała edukację również w Stuttgar-

cie i w Salzburgu. Jest laureatką dwóch pierwszych nagród na międzynarodowych konkursach marimbowych w Luksemburgu i w Stuttgarcie, otrzymała także wiele innych nagród, nie tylko na konkursach.

Oboje artyści prowadzą bardzo bogatą działalność koncertową, występowali dotychczas w różnych krajach europejskich, a Katarzyna Myćka także WUSA i w Japonii. Dydaktyką zajmują się tylko okazjonalnie, gdyż intensywne życie koncertowe uniemożliwia stałą pracę w uczelniach. Chętnie jednak udzielają konsultacji, sprzyjając muzycznej młodzieży, która - często z całej Polski » jeździ w ślad za trasą koncertową obojga muzyków. Tak było również i tym razem we Wrocławiu, gdzie w zajęciach

uczestniczyli nie tylko nasi studenci oraz uczniowie z wrocławskich szkół muzycznych, ale również z innych ośrodków akademickich w Polsce. Wyrażane w tej formie uznanie młodzieży dla obojga naszych gości jest najkrótszą recenzją wartości, które studenci i uczelnie zyskują z takich kontaktów.

Z Dariuszem Mikulskim spotkamy się znów w Dusznikach Zdroju, na

XX Międzynarodowym Kursie Interpretacji w lipcu 2002 roku. Zatem - do zobaczenia!

GAMu iuiy

2002

39

do przemyśleń Przywykliśmy do tego, że na temat piękna wypowiadają się artyści, czasem także filozofowie czy etycy. Pojęcie to wydaje się natomiast bardzo odległe od nauk ścisłych. Okazuje się jednak, że aspekt piękna kryć się może wszędzie, trzeba go tylko chcieć odszukać. Dowiódł tego prof. Lucjan Sobczyk z Uniwersytetu Wrocławskiego, który dostrzega głęboki sens w zastosowaniu kategorii piękna wodniesieniu do... chemii. Cytowany niżej tekst stanowi obszerny fragment przemówienia wygłoszonego przez prof. Sobczyka, wybitnego chemika, podczas nadania mu godności doktora honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego w dniu 20. czerwca 2001 r. Dziękujemy serdecznie Panu Profesorowi za udostępnienie nam tego tekstu do druku, gdyż z pewnością pobudzi on wielu muzyków do przemyśleń. Wszak u podstaw każdej kreacji artystycznei leżą przekonania estetyczne, a trudno zbudować własną estetykę nie odnosząc się do pojęcia piękna. Warto zatem podejmować myśl na ten temat wielokrotnie i spoglądać nań z różnych punktów widzenia. Przemyślenia prof. Lucjana Sobczyka są po temu znakomitą inspiracją.

żYCIE JEST PIĘKNE '

Lucian Sobczyk '

`A

weeka: „God is in your brain ”. Jedni mówią,

Tekst wystąpienia wygłoszonego przez Autora podczas nadania mu tytułu doktora honoris causa ›Uniwersytetu Wrocławskiego

Życie jest piękne!

Bo przecież możemy powiedzieć, że prawdziwe piękno kojarzy się z żywymi formami organizacji materii i ich zewnętrzną ekspresją. Piękny jest widok jasnowłosej dziewczynki na łące usianej żółtymi kwiatami, piękna jest także twarz Matki Teresy usłanej głębokimi bruzdami z pełnym dobroci spojrzeniem na hinduskie dziecko. Piękna jest bogata przyroda południa, ale może jeszcze piękniejsze wydają się nam skromne kwiatki przebiśniegu czy fiołków.

Jeszcze więcej jednak piękna, i to coraz bardziej wyrafinowanego, znajdujemy w twórczości człowieka, istoty żywej, która osiągnęła najwyższy stopień ewolucji. W muzyce, malarstwie, słowie mówionym i pisanym znajdujemy coraz bogatsze formy wyrażania uczuć, które twórcy chcą przekazać swoim

bliskim ipotomnym.

`

Nie znam definicji absolutnego piękna, ale wydaje mi się, że istnieją pewne nieprzemijające atrybuty piękności. Prawdziwe piękno kojarzy mi się zawsze zharmonią, zdoznawaniem wrażeń, które czynią czło-

wieka szlachetniejszym, życzliwszym, cieplejszym, po prostu lepszym. Takich wrażeń doznaję, gdy słucham muzyki Bacha, pieśni Schuberta, muzyki kameralnej Czajkowskiego, mazurków Chopina, muzyki impresjonistów; gdy oglądam obrazy El Greca, w których pokazana jest głębia przeżyć człowieka, ale także impresjonistów p0kazujących piękno przyrody.

Mówię o tym jako chemik, który poszukuje więzi z tym światem poprzez uprawialuty 2002

względem formy i kolorystyki obrazów. Świadczy o tym tematyka sympozjów międzynarodowych poświęconych tym zagadnieniom. Jedno jest pewne: procesy towarzyszące oddziaływaniom kwantów promieniowaniałi fal akustycznych zachodzą na poziomie molekularnym i międzymolekularnym. Ale jeszcze bardziej pasjonujące i skomplikowane są procesy odwrotne - procesy kreowania nowych utworów muzycznych, nowych abstrakcyjnych obrazów, innymi słowy - kreowania w ludzkim mózgu przebogatego w treści iformie piękna.

Powstają jednocześnie pytania przekraczające jednak wyobraźnię chemika. Po pierwsze: jak to się stało, że podczas tak długiej ewolucji istoty myślące wybraly rozwój psychiczny oparty raczej na pięknie i dobra niż na złu. Czy wystarczyła do tego prosta mechaniczno-chemiczna, można by rzec, ewolucja? Innymi słowy, czy w ewolucji tak pojmowanej musiało się pojawić piękno w percepcji i kreacji? Pytania są prowokujące idotyczą w ogóle sensu istnienia, takie jakie pojawiło się ostatnio na okładce News-

ną przez siebie dziedzinę. Zapytacie państwo, co chemia ma wspólnego zpięknem?

Otóż można zaryzykować twierdzenie, że niemal wszystko.

Przede wszystkim zdajmy sobie sprawę ztego, że życie na ziemi, które uosabiamy z pięknem, powstało dzięki różnorodnym procesom chemicznym. Powstało wtedy, gdy nagromadziła się wystarczająca (krytyczna) ilość biogennych molekuł w oceanach wody.

Molekuły te zaczęły się w pewnym momencie rozpoznawać i łączyć specyficznie w większe agregaty i na koniec biopolimery. A prawdziwe życie zaczęło się wtedy, gdy polimery te zaczęły się rozmnażać, podlegać ciągłym modyfikacjom, przystosowywać się do otoczenia, tzn. ewoluować.

Czy i kiedy w warunkach istniejących na ziemi musiał powstać człowiek - nie wiemy, choć jesteśmy coraz bliżej zrozumienia tego, co działo się na przestrzeni milionów, a może miliardów lat, w zakresie ewolucji życia.

Istnieje też inny pasjonujący „chemiczny” aspekt piękna. Wiąże się on z odbiorem przez nasze zmysły obrazów i dźwięków, ich przetwarzaniem i zapisem. Percepcja dźwięków (fal akustycznych), a często także złożonych form muzycznych, jest bardziej skomplikowana niż odbiór złożonych pod

że Bóg zamieszkał w naszym mózgu, inni, „neuroteolodzy”, uważają, że to nasz mózg stworzył Boga. Nie wierzą, ale potrzebują może właśnie absolutnego piękna.

Ale moje pytanie jest prostsze: czy-pojęcie piękna takie, które ja pojmuję, wytworzył człowiek i czy ulegnie ono wprzyszłości istotnym zmianom, a być może kompletnej dewaluacji? Obserwując współczesne życie nie można czasami oprzeć się wrażeniu, że ludzkość obrała ryzykowną drogę rozwoju, określoną słowem „globalizacja”. Być może droga ta była nieunikniona wobec totalnych zmian warunków życia, techniki, postępu naukowego, komunikacji i środków przekazu. Ale globalizacja może być wielkim zagrożeniem dla swobodnego rozwoju jednostki ludzkiej, który - moim zdaniem -jest warunkiem właściwego rozwoju całych

społeczeństw i ludzkości.

Jeśli zatracimy w naszym życiu piękno, zatracimy sens naszego istnienia. Chciałbym aby uniwersytety świata nadal kultywowały

nie tylko wiedzę, ale i piękno we wszystkich odcieniach znaczenia tego słowa.

Prof. Lucjan Sobczyk - chemik, absolwent

Politechniki Wrocławskiej. Związany z Uniwersytetem Wrocławskim pełnił w tej uczelni następujące funkcje: kierownika Katedry

(od 1969 Zakładu) Chemii Fizycznej* (1962-91), prodziekana (1963-65) i dziekana (1971-75) Wydziału Matematyczno-Fizyczno-Chemicznego, prorektora (1975-81). Jest członkiem PAN (od 1976), doktorem h.c. Uniwersytetu Leningradzkiego (1991) i Uniwersytetu Wrocławskiego (2001). W pracach badawczych zajmuje się strukturą i oddziaływaniami molekularnymi, metodami elektrooptycznymi i magnetooptycznymi (na podstawie Encyklopedii Wrocławia, Wrocław 2000).

'

9

Tytuł profesora sztuk muzycznych dla Leszko Wisłockiego iło nam poinformować, że w ostatnich miesiącach poszerzyło się grono profesorów tytularnych naszej Akademü: w dniu 20. sierpnia 2001 r. W Belwederze z rąk prezydenta RP nominację profesorską otrzymał Leszek Wisłocki, znany wrocławski kom-

pozytor, od pięćdziesięciu lat nieprzerwanie związany z naszą uczelnią, w której odebrał wykształcenie i w której uczy kolejne pokolenia studentów.

Leszek Wisłocki rozpoczął edukację muzyczną w Szkole Muzycznej w Jeleniej Górze, kontynuował w Średniej Szkole Muzycznej w Katowicach, a w 1951 roku podjął studia pianistyczne na Wydziale Instrumentalnym w PWSM we Wrocławiu u doc. Melanii Sacewicz. Równolegle odbywał studia kompozytorskie, początkowo w klasie prof. Piotra Perkowskiego, a po jego przeniesieniu się do Warszawy u prof. Stefana Bolesława Poradowskiego. Dyplom Wydziału Instrumentalnego uzyskał w roku 1955, a studia kompozytorskie ukończył w roku 1957. Wykształcenie muzyczne uzupełnił studiami dyrygenckimi, zwieńczonymi dyplomem w klasie prof. Adama Kopycińskiego w 1962 roku. Pracę pedagogiczną rozpoczął w styczniu 1957 roku w Państwowej Sredniej Szkole Muzycznej we Wrocławiu i pracował tam do 1968 roku. W październiku 1959 został zatrudniony w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu (od 1981 Akademii Muzycznej), wktórej pracuje do chwili obecnej i gdzie uzyskiwał kolejne stopnie naukowe: stopień adiunkta w 1965 r. (po przewodzie kwalifikacyjnym przeprowadzonym w PWSM wPoznaniu) oraz stopień docenta w 1972 roku (przewód kwalifikacyjny w Akademii Muzycznej w Warszawie). W 1991 roku został zatrudniony na stanowisku profesora w Akademii Muzycznej we Wrocławiu.

Obok pracy w uczelni wrocławskiej Leszek Wisłocki prowadził także w latach 1974-1983 działalność pedagogiczną w Zakładzie Wychowania Muzycznego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Zielonej Górze, a od roku 1984 pracuje również w Instytucie Wychowania Muzycznego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Kielcach. We wrocławskiej Akademii Muzycznej prowadzi klasę kompozycji, a także zajęcia z zakresu przedmiotów teoretycznych.

Ilość wychowanków Leszka Wisłockiego, którzy pod jego kierunkiem ukończyli studia kompozytorskie bądź obronili pisemne prace magisterskie zamyka się w liczbie 90 osób. We wrocławskiej Akademii pełniłfunkcje: prodziekana Wydziału'Wychowania Muzycznego (1972-75), dziekana Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki (1978-81), dziekana Wydziału Wokalno-Aktorskiego (1981-84), kierownika Katedry Kompozycji i Teorii Muzyki (1987-1991), dziekana (1995-96) i prodziekana (1996-2001) Wydziału Kompozycji, Dyrygentury, Teorii Muzyki i Muzykoterapii.

W ramach pracy społecznej pełnił liczne funkcje we Wrocławskim Oddziale Związku Kompozytorów Polskich (przewodniczący, wiceprzewodniczący, skarbnik, sekretarz) oraz w Zarządzie Głównym tego Związku (członek Komisji Rewizyjnej) oraz w Dolnośląskim Towarzystwie Muzycznym (prezes, wiceprezes).

Dorobek kompozytorski Leszka Wisłockiego jest rozległy i różnorodny. Do jego najważniejszych kompozycji należą: utwory symfoniczne - 4 symfonie, Uwertura, Scherzo, Nokturn, Rapsodia, Intrada; kantata „Idzie Pasterz” na chór i orkiestrę symfoniczną (do słów Andrzeja Bartyńskiego), Introdukcja i rondo góralskie na altówkę i orkieślrę; 10 kwartetów smyczkowych; 6 triów fortepianowych; sonaty: fortepianowa, ną flet solo, na róg solo, na kontrabas solo, na flet i altówkę, na obój i wiolonczelę, na trąbkę i fortepian, na puzon i fortepian; Oktet na instrumenty dęte; 2 tria, 2 kwartety i 3 kwintety na instrumenty dęte; 10 miniatur na marimbafon i fortepian; 10 preludiów na flet i fortepian; cykl miniatur na klarnet solo; ponad 50 pieśni chóralnych i solowych; muzyka teatralna.

Utwory Leszka Wisłockiego były prezentowane na wrocławskich festiwalach muzyki współczesnej, na estradach filharmonicznych we Wrocławiu, Zielonej Górze i Rzeszowie, atakże na licznych koncertach w wielu miastach Polski i za granicą - między innymi w Pradze, Londynie, Wilnie, Lwowie i kilku miastach niemieckich.

Leszek Wisłocki wielokrotnie był jurorem na konkursach kompozytorskich. Wygłasza referaty i wykłady na sesjach naukowych, kursach i seminariach, bierze udział w licznych koncertach na terenie polski w charakterze pianisty, akompaniatora, kameralisty, prelegenta, kompozytora. Angażuje się w działalność popularyzatorską w ramach audycji umuzykalniających dla młodzieży w wybranych szkołach Wrocławia1 Dolnego Śląska, występując jako prelegent`1 pianista.

Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień uzyskanych na konkursach kompozytorskich.

Otrzymał też szereg odznaczeń i nagród państwowych, regionalnych i resortowych, min.

Złoty Krzyż Zasługi (1978), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1983), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1988).

GAMa lufy 1002

4l

ode talenty Dodajmy, że Łukasz Pietrzak jest absolwentem wrocławskiego Liceum Muzycznego, gdzie uczył się u Marka Zielińskiego. W naszej Akademii początkowo kształcił się pod kierunkiem asystenta Krzysztofa Pełecha, a obecnie jest stu-

dentem roku dyplomowego w klasie gitary adiunkta Iaremy Klicha. W roku

akademickim 2000/01 przebywał na stypendium w Hochschule für Musik w Weimarze, ośrodku uważanym za jedno z ważniejszych europejskich centrów edukacji gitarowej (dość powiedzieć, że klasy gitary prowadzi tam czterech pedagogów kształcących około

40 studentów). Pobyt w Niemczech uważa za bardzo udany i ważny dla swego artystycznego rozwoju. Życzy-

Włoskie sukcesy Łukasza Pietrzaka O Łukaszu Pietrzaku piszemy w rubryce „Młode talenty” nie po raz pierwszy - W „GAMie” nr 2 relacjonowaliśmy jego sukces, jaki odniósł zwyciężając wraz z klarnecistą Marcinem Wróblem w konkursie gitarowym w Viareggio.

Wystąpił wtedy również w kategorii indywidualnej i zajął III miejsce. Miejscowość ta okazała się szczęśliwa dla Łukasza po raz trzeci W kwietniu 2001 r.,

kiedy ponownie jako solista zdobył na tym samym konkursie lll nagrodę.

Wynik ten okazał się wstępem do kolejnego sukcesu: miesiąc później na Sycylii

W miejscowości Modica uczestniczył wMiędzynarodowym Festiwalu Muzycznym „Valle del Barocco” i tam uzyskał I nagrodę oraz Grand Prix całego konkursu. Łukasz Pietrzak przedstawia nam kilka szczegółów związanych z tym wydarzeniem.

Konkurs odbywał się w czterech kategoriach: fortepian, muzyka kameralna, śpiew i gitara.

W tej ostatniej udział wzięło 15 gitarzystów, z których do finału zostało dopuszczonych 5 osób. Wszyscy zwycięzcy z poszczególnych kategorii stawali do rywalizacji o nagrodę Grand Prix; ]estem bardzo zadowolony, że

jury (w którym na 15 osób zasiadał tylko jeden gitarzysta) w tak zróżnicowanej stawce uhonorowało właśnie mnie. W nagrodę otrzymałem okazały puchar, zaproszenie na dwa koncerty na Sycylii (termin nie został podany) i ok. 10 000 zł. Plany na najbliższe miesiące to dwa recitale dyplomowe, gra w duecie z moja siostra Anna, praca we Wrocławskim Kwartecie Gitarowym, a w kwietniu prawdopodobny udział w kolejnym konkursie we Francji.

42

GAMa luly 2002

my Łukaszowi zrealizowania' wszystkich planów na przyszłość i gratulujemy dotychczasowych osiągnięć!

nym im. F. Platówny we Wrocławiu (1998). Jako studentka naszej uczelni dwukrotnie była stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Uczestniczyła w wielu kursach wokalnych, m.in. w warsztatch muzyki jazzowej i niemieckiej muzyki barokowej w Heek w 2000 r., a jesienią 2001 r. była uczestniczką projektu Europejskiej Akademii Barokowej w Ambronay we Francji iśpiewała jedną z partii solowych w operze Cadmus et Hermione 1. B. Lully'ego (relacja na str. 28).

Justyna Skoczek studiuje na IV roku w klasie fortepianu prof. Włodzimierza Obidowicza. Jest absolwentką PSM I i II stopnia w Głogowie. Brała udziałw różnych kursach pianistycznych, w których pracowała pod kierunkiem Haliny Czerny-Stefańskiej, Wiktora Mierżanowa i Aleksieja Orłowieckiego. W ramach projektu Socrates-Erasmus przebywała w holenderskim konserwatorium w Enschede na trzymiesięcznym stypen-

dium wklasie Christo Ilieva. Uczestni-

Małgorzata Grzegorzewicz i Justyna Skoczek zwyciężaiq w Konkursie Muzyki Kameralnei Międzynarodowy Międzyuczelniany Konkurs Muzyki Kameralnej im. Kiejstuta Bacewicza ma już długie tradycje.

Odbywa się w łódzkiej Akademii Muzycznej, a w roku 2001 zorganizowano go po raz czternasty. Obok polskiej młodzieży wzięli w nim udział studenci holenderscy. Konkurs zakończył się pięknym sukcesem dwu reprezentantek wrocławskiej Akademii Muzycznej - sopranistki Małgorzaty Grzegorzewicz i pianistki Justyny Skoczek z klasy

kameralnej adiunkt Grażyny $‑ Woty: w kategorii duetów zdobyły I nagrodę.

Małgorzata Grzegorzewicz-Rodek jest studentką V roku w klasie śpiewu solowego adiunkta Dariusza Paradowskiego. Rozpoczęła swą edukację muzyczną W PSM I stopnia W Dzierżoniowie,

gdzie uczyła się gry na fortepianie.

Później kształciła się W PSM II stopnia we Wrocławiu na Wydziale Rytmiki,

atakże na Wydziale Wokalnym pod kierunkiem adiunkta Piotra Łykowskiego, u którego odbyła też pierwsze dwa lata studiów. Już wcześniej zpowodzeniem brała udział w konkursach muzycznych: uzyskała I nagrodę na Konkursie Piosenki Angielskiej we Wrocławiu (1996), II nagrodę na Konkursie Zespołów Kameralnych Euroregionu Nysa (1997), a także I nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie Wokal-

czyła w wielu konkursach pianistycznych i kameralnych, a do najważniej-

szych należą: Chopintage Cottbus (1997, II nagroda), Międzynarodowy Konkurs

Młodych Pianistów „Arthur Rubinstein in memoriam” W Bydgoszczy (1998), Międzynarodowy Konkurs im. Ferenca Liszta we Wrocławiu (1999), Internationaler Wolfgang Jacobi Wettbewerb

für Kammermusik der Moderne w M0nachium (2001).

Początki wspólnego muzykowania studentek były związane właśnie z przygotowaniami do łódzkiego konkursu.

Wtrakcie przesłuchań nasz duet wy-

konał dwie kompozycje: w pierwszym etapie cykl zatytułowany Pieśni księżniczki z baśni Karola Szymanowskiego, a w drugim - Sonety Szekspira Pawła Mykietyna. A oto jak wrażenia z udziału w konkursie opisuje Justyna Skoczek: Małgorzata Grzegorzewicz-Rodek

młode talenty

Znam dwie teorie dotyczące sztuki i twór-

czości. Jedna mówi, że człowiek tworzy, czyli przekracza siebie, kiedy jest głodny, zmarznięty i zły; zgodnie z drugą możemy tworzyć dopiero wtedy, gdy nasze podstawowe potrzeby są zaspokojone, czyli gdy mamy po temu sprzyjające warunki.

Małgosi i mój pobyt w Łodzi potwierdza tę

Dwukrotne laury Wioletty Chodowicz Rok 2001 może z pewnością uznać za szczególnie satysfakcjonujący Wioletta Chodowicz, studentka V roku klasy

wszyscy obecni oddychają tylko dzięki fra-

śpiewu solowego adiunkt Agaty Młynarskiej-Klonowskiej, która w maju i we wrześniu wzięła udział w dwóch wysokiej rangi konkursach wokalnych i w obu została laureatką: zdobyła pierwszą nagrodę na Międzynarodowym Międzyuczelnianym Konkursie Muzyki Słowiańskiej w Katowicach, atakże medal i nagrodę Fundacji Darclée na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w Braila w Rumunii.

W konkursach startowała z powodzeniem już wcześniej. Ma na swoim koncie wyróżnienie w kategorii operowej na VI Międzyuczelnianym Konkursie

zie, że nie wolno nam skończyć, bo ludzie się poduszą.

Moment ogłoszenia wyników pamiętam dokładnie, bo usłyszałyśmy nasze nazwiska z zaskoczenia, gdy trochę spóźnione przeciskałyśmy się przez tłum w wejściu do sali

WZOOO r. oraz nagrodę specjalną za wykonanie pieśni zapomnianej na IV Konkursie Polskiej Pieśni Artystycznej w Warszawie w 1999 roku. Młoda śpiewaczka koncertowała dotychczas

drugą teorię.

Mieszkałyśmy wraz z grupą innych uczestników w pokojach gościnnych parafii ewangelickiej na tyłach ul. Piotrkowskiej.

Miejsce wyjątkowe “- zupełnie nie jak w zaniedbanej Łodzi, przy tym opiekowano się

tam nami bardzo serdecznie. Nie miałyśmy żadnych trosk, dlatego muzyka absorbowała nas w sposób naturalny. W trakcie konkursu po raz drugi w życiu poczułam, że to, co dzieje się za naszą sprawą na estradzie, można nazwać Sztuka - przy wykonaniu Sonetów Mykietyna miałam wrażenie, że

Woklanym

w Dusznikach

Zdroju

wPolsce, Niemczech oraz Rumunii

iwykonywała repertuar operowy, operetkowy i pieśniarski. We Wrocławiu uczestniczyła w koncertach oratoryj-

nych m.in. podczas Międzynarodowego Festiwalu „Wratislavia Cantans” (wzięła udział w wykonaniach Mesjasza GF. Haendla i Dies irae A. Caldary),

atakże w Filharmonii Wrocławskiej (Requiem op. 48 G. Fauré). Wioletta Chodowicz występuje też w licznych koncertach kameralnych. Brała udział w„galach operowych” podczas „Grudziądzkich Spotkań Operowych” oraz w ramach Milenijnego Festiwalu Nauki Środowiska Wrocławskiego. W swoim

Justyna Skoczek

koncertowej. Nasz radosny pisk był słyszalny chyba w Suwałkach, a rozmowy telefoniczne ze wszystkimi, których należało zawiadomić o zwycięstwie, składały się z samych wykrzykników. Na uczczenie sukcesu tego

występach.

Trzymamy

kciuki za dalsze sukcesy, a póki co gratulujemy serdecznie obu studentkom i ich pedagogom!

Stanisława

Marciniak-

Eugeniusz Knapik, Tadeusz Serafin i prof.

Eugeniusz Sąsiadek.

Poza nagrodami konkurs przyniósł mi propozycje koncertów, m.in. w Filharmonii

Śląskiej. Wystąpiłam w kilku koncertach

Angelica G. Pucciniego.

„Silesia”.

A oto kilka pokonkursowych refleksji, którymi Wioletta Chodowicz dzieli się z Czytelnikami.

Poza tym I nagroda dodała mi odwagi

Wokalny Konkurs Muzyki Słowiańskiej odpierwszych edycjach uczestniczyć mogli jedynie studenci katowickiej Akademii Muzycznej. Dopiero ostatni, IV Konkurs przyjął miano międzyuczelnianego, a udział

przygotowują nowe utwory z myślą

prof.

organizowanych przez katowicką Instytucję Promocji i Upowszechniania Muzyki

wieczoru brakło już siły. Napięcie spadło

0 kolejnych

Growiec,

Gowarzewska, Ewa Pawlik-Żmudzińska,

Eugeniusz Oniegin R Czajkowskiego oraz partię tytułową w operze Suor

- rywalizacja zakończona.

Międzynarodowy Międzyuczelniany KonBacewicza wspominam bardzo ciepła, a Łódź kojarzy mi się z Szekspirem, antykwariatami, ze wspaniałą, wakacyjną atmosferą.

Ze Sztuką.

Znakomity efekt artystycznej współpracy zachęcił Małgosię i Justynę do dalszych wspólnych prób. Obecnie

ławskiej Akademii.

W jury zasiedli min. prof. Michalina

repertuarze ma partję Tatiany w operze

bywa się w Katowicach co roku. W trzech

kurs Muzyki Kameralnej im. Kiejstuta

o stresie związanym z konkursem. Z drugiej jednak strony wiedziałam, że podczas przesłuchań będę musiała być może walczyć ze zmęczeniem. Nie był to jednakże mój pierwszy konkurs i wiedziałam już, że tego rodzaju współzawodnictwo to przede wszystkim zmaganie z samym sobą, z własną słabością.

W programie konkursu oprócz arii i pieśni romantycznej obowiązywało wykonanie pieśni polskiej napisanej po 1945 roku oraz pieśni I. I. Paderewskiego (za którą otrzymałam nagrodę specjalną). Podczas przesłuchań występowałam wraz z pianistą Witoldem januszcm, z którym pracuję na co dzień w trakcie moich studiów we wroc-

ipewności na tyle, by w sierpniu tego roku samodzielnie udać się do Rumunii i spró-

bować swych sił w Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Hariclei Darclée.

Wystąpiłam tam przed tak znakomitymi

jurorami, jak Mariana Nicolesco, Nicolae Haerlea, Iosef Hussek, Clauspeter Coscielny czy Marco Balderi, który dyrygował koncertem laureatów. Zmierzyłam się z ponad

w nim wziąć mogli studenci z Katowic,

140 młodymi śpiewakami z Włoch, Rumu-

Wrocławia, Ostrawy i Lwowa.

Konkurs odbył się w dniach 11-13 maja 2001 roku, czyli w gorącym dla mnie czasie ze względu na spektakl Suor Angelica G. Pucciniego, który przygotowywaliśmy w naszej uczelni, a który odbył się 10. maja, czyli na dzień przed rozpoczęciem pierwszego etapu konkursu. Miało to swoją dobrą stronę: byłam tak przejęta próbami i przedstawieniem, że nie miałam czasu mysleć

nii, Belgii, Słowacji, Niemiec, a nawet Japonii. Konkurs przebiegał w trzech etapach; w ostatnim z nich śpiewałam wśród trzydziestu kilku finalistów. Cieszę się, że zostałam tam zauważam i przywiozłam ze sobą Nagrodę Fundacjii Darclée. I choć zawsze po pierwszym (najtrudniejszym) etapie mówię sobie: „to mój ostatni konkurs”, to myślę, że i tym razem znowu nie

uda mi się tej obietnicy dotrzymać.

CAM a I 43

młode talenty

Laureaci konkursów pianistycznych W ostatnich miesiącach serię sukcesów odnotowali młodzi pianiści z klasy adiunkt Olgi Rusiny, którzy reprezentowali naszą uczelnię na kilku międzynarodowych konkursach. Troie z nich zdobyło w tych zmaganiach naiwyższe nagrody. Poniżei prezentuiemy notki biograficzne studentów i ich krótkie refleksie związane z udziałem w konkursowei rywalizacii. Serdecznie gratuluiemy tych osiągnięć wszystkim laureatom, życzymy im wiele zapału do dalszei pracy i zwieńczenia iei koleinymi sukcesami. Słowa uznania kieruiemy też pod adresem pani Olgi Rusiny, którei życzymy wiele radości z dalszych osiągnięć iei wychowanków. niem w 2001 roku. Obecnie kontynuuje edukację u tego samego pedagoga na Mistrzowskich Studiach Podyplomowych.

Konkursy spełniają ważną rolę w rozwoju muzyków. Oczywiste jest, że pozwalają sprawdzić odporność psychiczną, umiejętność bycia na estradzie i muzykowania wwarunkach podwyższonego stresu. Zwiększają motywację do pracy, do poszerzania repertuaru. Są także okazją do występów przed publicznością.

wAgropoli we Włoszech W 1999 roku (III nagroda), w Nowogrodzie Wielkim w Rosji na konkursie im. S. Rachmaninowa w 1998 roku (wyróżnienie).

W latach 1998-2000 był stypendystą ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, dwukrotnie otrzymał stypen-

dium Prezydenta Miasta Wrocławia (1998 i 2000). Obecnie jest także studentem III roku na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Wrocławskiego.

Tomasz Polak tak wspomina swój udziałw konkursie w Macedonii:

Konkurs w Val Tidone odbywał się już po raz czwarty. Brali w nim udział muzycy z całego świata, min. z Rosji, Ukrainy, Japonii, Korei, Niemiec, Bułgarii i Włoch. Między-

Magdalena Przydróżna Ubiegłoroczna absolwentka w klasie adiunkt Olgi Rusiny.

I nagroda w kategorii uczestników do 25. roku życia na V Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym w Val Tidone (Włochy) w maju 2001 r.

Magdalena Przydrożna urodziła się

w1977 roku weWrocławiu. W wieku 7 lat rozpoczęła naukę gry na fortepianie w PPSM we Wrocławiu. W latach 1987-90 brała udział w ogólnopolskich konkursach pianistycznych (Gorzów, Konin), zdobywając W nich nagrody.

W I996 roku ukończyła z wyróżnieniem PSM II stopnia we Wrocławiu; Doskonaliła swe umiejętności W trakcie kursów pianistycznych m.in. u prof.

W Gronostajewej (1992-93) i prof. E. Indjica (1997). Koncertowała w kraju i za

narodowemu jury przewodniczył Lazar Berman, znakomity pianista rosyjski. Udział w tym konkursie był więc dla mnie naprawdę dużym przeżyciem, a także wielka przyjemnos'cią.

Biorąc udział w konkursach zazwyczaj nie przysłuchuję się grze innych uczestników, ale tym razem kolejność przesłuchań sprawiła, że wysłuchałam licznych występów.

Były wśród nich bardzo interesujące wykonania. Myślę, że ważną rolą konkursów jest to, że umożliwiają spotkania młodych artystów z całego świata, którzy analizując grę swoich kolegów mogą się wiele nauczyć.

Porównywanie rozmaitych stylów wykonawczych jest bardzo inspirujące isprzyja rozwojowi własnej osobowości.

Tomasz Polak ' Student II roku w klasie adiunkt Olgi Rusiny.

I nagroda w kategorii uczestników do 23. roku życia na I Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym „Interfœt -Bitola" w Macedonii w październiku 2001

granicą min. w Czechach, Niemczech,

Włoszech i Grecji. W 1998 roku uzyskała IV lokatę na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym „Konzerteum” w Grecji. Wraz z siostrą - skrzypaczką dokonała nagrania utworów Pabla Sarasatego na CD. Nagrywała dla Polskiego Radia i Telewizji. Od 1996 roku studiowała w Akademii Muzycznej We Wrocławiu w klasie adiunkt Olgi Rusiny, studia ukończyła z wyróżnie44

GAMa luty 2001

Tomasz Polak (ur. w 1981 r.) naukę gry na fortepianie rozpoczął w PSM I st. we Wrocławiu u Krystyny Dyżewskiej, później kształcił się we wrocławskiej PSM II st. w klasie adiunkt Olgi Rusiny, pod której kierunkiem studiuje również obecnie. Sukces w Macedonii poprzedziły laury na kilku innych międzyna-

rodowych konkursach: w Markopoulon W Grecji w 1997 roku (IV nagroda),

I Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny wBitoli był dla mnie wspaniałym przeżyciem. Iego atmosfera przypominała święta: oderwanie się od codziennych, przyziemnych spraw, wręcz wypoczynkowy klimat słonecznej Macedonii, a z drugiej strony -skupienie i refleksja nad muzyką rozbrzmiewającą w sali koncertowej Muzeum Narodowego w Bitoli. Oczywiście moja uwaga koncentrowała się przede wszystkim na własnym występie, podobnie zresztą jak i u innych uczestników. W trakcie konkursu grałem Etiudę C-dur op. 10 nr 1 F. Chopina, Sonatę A-dur I. Haydna, Toccatę d-moll ].S. Bacha i Danzas Argentinas A. Gina-

stery. Jury uznało moje wykonanie za najlepsze, co jest dla mnie ogromnym wyróżnieniem, zważywszy wysokipoziom przygotowania wszystkich uczestników.

młode talenty

1998 ~ Międzynarodowy Konkurs Muzyczny w Anconie (Włochy) - V miejsce; 2000 - IX Międzynarodowy Konkurs Muzyczny im. C. Solivy w Casale Monferrato (Włochy) $‑ finalista; udział w Festiwalu G. Cziffry w Paryżu (Koncert w Audytorium of F. Liszt w St. Frombourg Chapel - Senlis); Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny „Konzerteum" w Grecji - II nagroda (pierwszej nie przyznano); 2001 - oprócz laurów odnotowanych na początku także występ w ramach IV Forum Chopinowskiego we Wrocławiu (wykonanie Koncertu fortepianowego f-moll F. Chopina 2 Orkiestrą Kameralną „Leopoldinum” pod dyrekcją Zbigniewa Gracy).

Natalia Sitarz w międzynarodowym proiekcie muzyki dawnei

, $1 Marta 'Czarny-Kaczmarska

ach17-23 września 2001 r.

ięwKrakowie bardzo interepKOJekt Międzynarodowej

Krystian Tkaczewski tak charakteryzuje konkursy, w których uczestniczył:

Krystian Tkaczewski Student II roku w klasie adiunkt Olgi Rusiny.

I nagroda w kategorii solistów-pianistów' na XI Europejskim Konkursie Wykonawczym i Kompozytorskim „Citta de Barletta”w Bari (Włochy) w maju 2001 r.; I nagroda w kategorii uczestników do 30. roku życia na I Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym „Interfest - Bitola” w Macedonii w październiku

2001.

Krystian Tkaczewski urodził się w 1980 roku w rodzinie z tradycjami muzycznymi. Naukę gry na fortepianie

rozpoczął w 1987 roku w PSM im.

I.]. Paderewskiego w Tarnowie, którą ukończył z wyróżnieniem w klasie I. Iwaneczki w 1995 roku. W latach 1995-

2000 był uczniem Zespołu Szkół Muzycznych II stopnia im. F. Chopina w Warszawie w klasach prof. P. Skrzypka i G. Weiss. W roku 1999 wziął udział w Międzynarodowym Kursie Mistrzowskim im. A Rubinsteina w Bydgoszczy

Konkurs w Bari we Włoszech odbywał się już po raz jedenasty i zgromadził około pięćdziesięciu młodych pianistów z wszystkich części świata: z dziewięciu krajów Europy, z USA i Dalekiego Wschodu dopuściło do drugiego etapu dwadzieścia pięć osób, a do finału - siedem. Zdobycie absolutnej I nagrody - Grand Prix uwarunkowane było zdobyciem co najmniej 98 ze 100 możliwych punktów. Taki wynik udało mi się uzyskać, a pozostałymi laureatami zostali pianiści z Włoch, Niemiec, Finlandii i Taiwanu. O poziomie konkursu przez jego uczestników. W trakcie przesłuchań można było usłyszeć np. Pietruszkę Strawińskiego czy Sonatę h-moll Liszta. W moim programie znalazły się natomiast

- III nagroda;

muzycznych Europy,m.in

aques Ogg oraz skrzyI` '

e Troost, koncert-

min.: II Sonata Rachmaninowa, Toccata

często.

skrócone kalendarium tych występów: 1993 - Regionalne Przesłuchanie w Tarnowie - II miejsce; Ogólnopolskie Przesłuchanie Pianistów w Warszawie - VI miejsce; 1994 - Konkurs EPTA w Krakowie

`

Prokofiewa, Scherzo E-dur, Ballada g-moll

(Austria);

sach iw prestiżowych koncertach. Oto

› Zjechalisię mu z kilkunastu

świadczyć może repertuar wykonywany

1997 - Międzynarodowy Koncert Młodych Pianistów zorganizowany podczas obrad Międzynarodowej Federacji Towarzystw Chopinowskich w Gaming

krotnie brał udział w różnych konkur-

W:Krakowre Do udziału zaproszeni zostali mło-

- Iaponii, Chin, Korei Pd. i Taiwanu. Jury

oraz preludia i etiudy Chopina.

Konkurs w Macedonii odbywał się po raz pierwszy, choć towarzyszył imprezie muzycznej znanej już od 1992 roku - międzynarodowemu festiwalowi muzycznemu „Interfest”. We współzawodnictwie wzięło udział około 20 pianistów. W trzecim finałowym etapie ,znalazłem się w grupie trzech osób.

Zdobycie I nagrody sprawiło mi wielka satysfakcję; wiązała się ona z przyznaniem mi 3000 DM. Otrzymałem też kilka propozycji koncertów w Macedonii.

Atrakcyjności obydwu konkursom dodaje przepiękna sceneria południowej Europy, w jakiej się rozgrywaja. Miłe wspomnienie pozostawiła też bardzo przyjazna atmosfera, jaka nie zdarza się na konkursach zbyt

wklasie prof. P. Chęcińskiego. Wielo-

'

” Koncert na dwa klawesyny

tręF-dur C. Ph. E. Bacha .$‑ Godny podkreślenia jest fakt, że i` :występu w koncercie w charaksolistki została wybrana klawetka Natalia_ Sitarz, absolwentka

skiej Akademii Muzycznej

2.091którawraz ze swoją omcie "partię koncer$ſ ›duzy aplauz tłumnie ;onej publiczności i zbiera$‑$‑ jąc ,ardzo pochlebne opinie krytyki GAMa luty 2002

45

aitości

‐c Senatu Zmiany w składzie Senatu W roku akademickim 2001/02 nastąpiły zmiany w składzie Senatu wrocławskiej Akademii Muzycznej. W związku Z przejściem na emeryturę prof. Eu-

geniusza Sąsiadka i awansem adiunkta Bogdana Makala konieczne było przeprowadznie wyborów uzupełniających.

Odbyły się one jesienią, a w ich wyniku w skład Senatu weszły następujące osoby: z grupy samodzielnych pracowników naukowo-dydaktycznych - prof.

Piotr Zaleski, z grupy pozostałych nauczycieli akademickich - adiunkt Dariusz Paradowski. Zakończyli też swoją roczną kadencję studenci uczestniczący w posiedzeniach Senatu w ubiegłym roku akademickim. Obecnie społeczność studencką w Senacie reprezentują: Anna Grabowska, Wojciech Rodek i Artur Wróbel.

Uchwały Senatu Akademii Muzycznei im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu marzec - grudzień 2001 Posiedzenie Senatu w dniu 21.03.2001 $‑ Wyrażenie przez Senat zgody na częściowe uwzględnienie wyników uzys-

kanych przez absolwentów szkół średnich na egzaminach maturalnych przeprowadzanych według nowych zasad (Matura 2002) w ramach p0stępowania rekrutacyjnego na I rok studiów w Akademii Muzycznej im.

Karola Lipińskiego we WrocłaWiu. $‑ Uchwała o likwidacji Międzywydziałowego Zakładu Fortepianu Ogólnego iwłączeniu wszystkich jego członków do Katedry Fortepianu, w której będzie wydzielona sekcja zgodna z profilem dotychczasowego Zakładu. ° Uchwała o powołaniu w Akademii Zespołu Nauk Humanistycznych, skupiającego nauczycieli akademickich wykładających następujące przedmioty: filozofię, historię sztuki, pedagogikę, psychologię i języki obce.

Posiedzenie Senatu w dniu 30.04.2001 $‑ Zatwierdzenie nowej wersji Regulaminu Studiów.

46

GAMa luly 2002

Posiedzenie Senatu w dniu 19.06.2001 ° Zatwierdzenie sprawozdania z działalności finansowej uczelni za rok 2000 iwyrażenie zgody na przeniesienie zysku bilansowego na zwiększenie funduszu podstawowego. ° Zatwierdzenie planu rzeczowo-finansowego i planu finansowego w zakresie wydatków na zakup rzeczowego majątku trwałego na rok 2001. ° Zatwierdzenie siatki godzin Sekcji Jazzu i Muzyki Rozrywkowej Wydziału Instrumentalnego. $‑ Uchwała o zwolnieniu z wymogu posiadania dyplomu średniej lub równorzędnej szkoły muzycznej przez kandydatów ubiegających się o przyjęcie na 3-letnie studia licencjackie na kierunku edukacja artystyczna w zakresie sztuki muzycznej na Wydziale Edukacji Muzycznej od roku akademickiego 2001/02, przy zastrzeżeniu, że dyplom taki muszą posiadać kandydaci starający się o przyjęcie na uzupełniające 2-letnie

studia magisterskie na tym kierunku. $‑ Protest wobec zintegrowania w polskiej reformie oświatowej przedmiotów artystycznych i wprowadzenia przedmiotu o nazwie „sztuka”.

Posiedzenie Senatu w dniu 5.09.2001 $‑ Wyrażenie zgody na przyjęcie darowizny w postaci nieruchomości położonej przy ul. Zelwerowicza 5 i 7-11 we Wrocławiu, przeznaczonej pod budowę sali koncertowej, a także upoważnienie rektora prof. Jerzego Mrozika do podjęcia wszelkich działań związanych z przyjęciem darowizny.

KURT

„ .mun . ' łp~oprowa dZi

;Akademicką " Orkiestrę .ymfomjcznql

kleemocjonująco zapowiada osna Wewrocławskiej Akade. ż$‑$‑ ej, Wszystko wskazuje iem :a to, że w kwretmu 2002r. ybędzie do uczelni Kurt Masur ?madu kOncert symfoniczny lałemnaszych studentów. ` " ytelnikom „GAMy” nietrzeba

edstawiać tego śMato.- › dyrygenta Jego osobie . . yła/Viele miejsca 'W' drunumerze nasZego pisma, kiedy $‑ onowałiśmy uroczystość nada- '

?towi Masurowi godności

ra honoris Causa Akademii' $‑

Posiedzenie Senatu w dniu 3.10.2001

$‑ Przyjęcie sprawozdania rektora prof.

Jerzego Mrozika z działalności uczelni w roku akademickim 2000/01. ° Powołanie z dniem 1. października

2001 r. Zakładu Muzyki Jazzowej w ramach struktury Wydziału Instrumentalnego.

$‑ Podwyższenie od dnia 1. października 2001 r. wysokości dotychczasowej składki studentów na Fundusz Muzyczny

$‑ Zatwierdzenie siatki godzin dziennych studiów muzykoterapii z klauzulą korekty dotyczącej ilości godzin przeznaczonych na zajęcia indywidualne.

$‑ Wybór prof. Jerzego Mrozika jako kandydata wrocławskiej Akademii Muzycznej do Państwowej Komisji Akredytacyjnej.

z 5 zł i 15 zł na odpowiednio 6 zł i 18 zł. $‑ Pozytywne zaopiniowanie wniosku Rady Wydziału Edukacji Muzycznej w sprawie przyznania dyplomu z wyróżnieniem absolwentce tego Wydziału Annie Buli. ' Uchwała w sprawie zmiany dotychczasowej nazwy Podyplomowych Studiów Edukacji Artystycznej i Animacji Kultury na Podyplomowe Studia Zintegrowanej Edukacji Artystycznej iAnimacji Kultury.

Posiedzenie Senatu w dniu 12.12.2001

$‑ Zatwierdzenie zasad i trybu przyjęć na I rok studiów w roku akademickim 2002/03. $‑ Uchwała o nie zlecaniu badania sprawozdania finansowego za rok 2001. $‑ Powołanie Dwuletnich Podyplomowych Studiów w zakresie kameralistyki w ramach struktury Wydziału Instrumentalnego.

rozmaitości

torom znanego Śląskiego Festiwalu Muzycznego „Porozumienie” - Mirosławowi Gąsieńcowi i Januszowi Telejce, którzy skłonili Maestra do

przyjazdu do miejsc związanych zjego dzieciństwem (urodził się w Brzegu i kształcił we Wrocławiu), a w efekcie do podjęcia artystycznej współpracy z polskim środowiskiem

muzycznym. Również i teraz pośredniczą oni w ustalaniu szczegółów przyjazdu Kurta Masura do naszej uczelni. Maestro przybędzie

do Wrocławia w ostatniej dekadzie kwietnia 2002 roku, a jego pobyt i Y wPolsce związany będzie z kolej-

nym festiwalem „Porozumienie” (przypomnijmy, że słynny dyrygent i $‑ jest Przewodniczącym Rady Hono$:

rowej festiwalu) Kurt Masur przyjął

przy tej okazji propozycję rektora „"prof Jerzego Mrozika i zgodził się

poświęcić swój. czas studentom 1$, ' 7'A`k'ademii, wypełniając tym samymąiv, ,fdaną po uroczystości nadania ho "orowego doktoratu obietnicę

poWróci do naszej uczel prowadzic koncert studxn

III osóz CHÓRALNY Jolanta Szybalska-Matczak Letni obóz chóralny dla studentów naszej Akademii odbył się w tym roku już po raz trzeci. Po urokach Międzywodzia (rok 1999) i Bukowiny Tatrzańskiej (rok 2000) tym razem jego uczestnicy pod opieką adiunkt Jolanty Szybalskiej-Matczak i adiunkt Marty Kierskiej-Witczak poznawali walory agroturystyczne wsi Żelistrzewo, położonej 30 km od Gdyni. Zimna i deszczowa pogoda sprzyjała zarówno atmosferze pracy, jak i wieczornym spotkaniom przy kominku. Podczas obozu czternaścioro śpiewających studentek i studentów z Wydziału Edukacji Muzycznej iWydziału Instrumentalnego przygotowało osiemnaście utworów zróżnicowanych pod względem stylów iepok. Nie zabrakło oczywiście atrakcji turystycznych, a wśród nich wycieczek do Władysławowa, Gdyni, Sopotu i Gdańska. Na długo w pamięci pozostanie też na pewno wyprawa do Jastrzębiej` Góry połączona z nocnym spa-

rhestry WYgląda na' to,ż ytująca zapowiedźurz`

cerem plażą do latarni morskiej na przylądku Rozewie. Obóz w Żelistrzewie zakończył się tradycyjnym rozdaniem dyplomów, a prawdziwy finał znalazł w naszej Akademii 22. października podczas koncertu zatytułowanego „Wakacyjne wspomnienia”.

a@

KONCERTY , DLA samonow' W poprzednim numerze „GAMy” 1nformowaliśmy naszych Czytelników 0 podjętej przez prof. Janinę Broniewską

idei

organizowania

koncertów

dla osób starszych w niektórych wro-

cławskich Dornach Opieki Społecznej.

Wspecjalnym artykule pisała o tym sama inicjatorka. Koncerty takie syste-

matycznie odbywają się nadal, a jako wykonawcy występują w nich między innymi studenci i pedagodzy naszej

uczelni. Pani prof. Janina Broniewska przekazała redakcji „GAMy” następu-

Pani Profesor przekazała nam także dokładne dane o koncertach tego cyklu przeprowadzonych od listopada 2000 do maja 2001. Informujemy, że wśród wykonawców znaleźli się reprezentanci naszej Akademii: prof. Alicja Faryniarz, st. wykł. Iwona Polak, prof. Andrzej Ianusz, wykł. Witold Janusz, studentki

z klasy śpiewu solowego adiunkt Agaty Młynarskiej-Klonowskiej: Aleksandra Buczek, Monika Michaliszyn 1 Izabela Winiarska, a także Andrzej Ładomirski

- student z klasy skrzypiec prof. Krzysztofa Bruczkowskiego. Dwukrotnie wystąpił też chór „Maksymilianum” pod dyrekcją Marka Mikonowicza. Do

udziału w jednym z koncertów zaproszono także Radosława i Grzegorza Toporowskich, akordeonistów ze Szkoły Muzycznej w Legnicy.

›mi ,

jące podziękowanie dla wszystkich osób wspierających jej piękną akcję:

Koło Seniorów przy Wrocławskim Oddziale Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków naiserdeczniei dziękuie Władzom oraz Pedagogom uczelni za przychylność, która umożliwiła kontynuowanie w roku akademickim 2000/2001 koncertów w Domu Opieki Społecznej prowadzonym przez Siostry Franciszkanki.

Dziękujemy i wyrażamy uznanie Ped-»ogom i Studentom, którzy

GAMa "i > 7?,

luty

2002

47

ody

Nagrody

STUDENTÓW na międzynarodowych

Nagrody i wyróżnienia

i ogólnopolskich konkursach luty - grudzień 2001

PEDAGOGÓW

luty - grudzień 2001

Podane loto studiów dotyczą roku akademickiego, w którym odbył się konkurs.

Prof. dr Maria Zduniak $‑ Wrocławska Nagroda Muzyczna W kategorii „Osobowość Życia Muzycznego” za redakcję haseł muzycznych

0 I miejsce w kategorii uczestników do 25. roku życia na V Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym w Val Tidone (Włochy); maj 2001 r. (studentka V roku klasy fortepianu adiunkt Olgi Rusiny)

Krystian Tkaczewski $‑ I miejsce w kategorii solistów-pianistów na XI Europejskim Konkursie Wykonawczym i Kompozytorskim „Citta de Barletta” w Barletta (Włochy); maj 2001; $‑ I nagroda w kategorü uczestników do 30. roku życia na I Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym „Interfest - Bitola” w Macedonii; październik

WYDZIAŁ KOMPOZYCJI, DYRYGENTURY, TEORII MUZYKI I MUZYKOTERAPII

Encyklopedii Wrocławia i wybitne osiągnięcia w dziedzinie badań nad kulturą muzyczną Śląska, Wrocław, październik 2001 r.

- Nagroda Główna w konkursie „Wrocławskie Nagrody Allianz '2001 - Kultu-

Michał Moc $‑ III nagroda na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim zorganizowanym przez Franz Josef Reinl Stiftung w Monachium, maj 2001 (student V roku klasy kompozycji prof.

Grażyny Pstrokońskiej-Nawratil)

ra, Nauka Media” w dziedzinie kultury;

Wrocław, listopad 2001 r.

Asystent Michał Szczepański $‑ II nagroda na I Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym w Warnie (Bułgaria), maj 2001 r.-

Katarzyna Głowicka $‑ II nagroda oraz nagroda specjalna na

IOgólnopolskim Konkursie Instrumentacji i Kompozycji we Wrocławiu; czerwiec 2001 r (studentka V roku klasy kompozycji prof. Grażyny Pstrokońskiej-Nawratil)

Z przyjemnością informujemy też czytelników o sukcesie Chóru „Conso-

nanza” prowadzonego przez adiunkt

Martę Kierską-Witczak, który

w lipcu 2001 r. uzyskał w dwu różnych kategoriach IV i V miejsce na Międzynarodowym Festiwalu - Konkursie w

WYDZIAŁ INSTRUMENTALNY

Llangohlen w Wielkiej Brytanii (Płn

Łukasz Pietrzak

Walia).

$‑ I miejsce i Grand Prix na III Międzynarodowym Konkursie Muzycznym „Valle del barocco” w Modica (Włochy); maj 2001 r. $‑ III miejsce na X Międzynarodowym Konkursie Gitarowym w Viareggio (Włochy); kwiecień 2001 r.

NAGRODY REKTORA AKADEMII MUZYCZNEJ im. Karola Lipińskiego:

Nagrody I stopnia Prof. Andrzej Janusz Prof. Zofia Urbanyi-Krasnodębska

Prof. Jan Wichrowski

Magdalena Przydróżna

(student IV roku klasy gitary asystenta Jaremy Klicha) I

$‑

Prof. Leszek Msłocm Prof. Jacek Wota Prof. dr Maria Zduniak St. wykł. Kazimiera Olejniczak

2001 (student II roku klasy fortepianu adiunkt Olgi Rusiny)

Tomasz Polak ° I nagroda w kategorii uczestników do 21 roku życia na I Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym „Interfest - Bitola” w Macedonii; październik

2001 (student II roku klasy fortepianu adiunkt Olgi Rusiny)

Łukasz Kuropaczewski ' II nagroda na Międzynarodowym Konkursie Gitarowym w Weimarze (Niemcy); kwiecień 2001 r. (student II ro-

ku klasy gitary prof. Piotra Zaleskiego) Dominik Tomasiak $‑ II miejsce na VII Międzynarodowym Konkursie Promocyjnym „Estrada Gitarowych talentów” w Gdańsku; kwie-

cień 2001 (student III roku klasy gitary asystenta Jaremy Klicha)

Małgorzata Jasińska 0 II miejsce w kategorii do 25 lat na V Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym w Val Tidone (Włochy); maj 2001 (studentka IV roku klasy fortepia-

nu adiunkt Olgi Rusiny) , Elżbieta Woleńska $‑ III nagroda na Ogólnopolskim Konkursie Fletowym w Warszawie; czerwiec 2001r. (studentka III roku klasy fletu prof. Jerzego Mrozika)

Michał Moc $‑ Nagroda główna ex aequo na IV Konkursie Muzyki XX wieku dla Młodych Wykonawców w Radziejowicach; maj 2001 (student IV roku klasy akordeonu wykł. Zbigniewa Łuca)

Nagrody II stopnia Prof. Halina Bobrowicz

Jan Krzeszowiec $‑ IV nagroda na Ogólnopolskim Kon-

kursie Fletowym w Warszawie; czerwiec 2001 r. (student II roku klasy fletu' prof. Jerzego Mrozika)

Prof. Tadeusz Zathey Adiunkt z kwalif. II st.

Jarosław Pietrzak Adiunkt z kwalif. II st.

Helena Tomaszek-Plewa

Adlunkt Z kwahf. H St' ' Grażyna Wota Adiunkt Olga Rusina Dr Ryszard Tomczyk 48

GAMa Iuly 2002

I I I l I I I I I : I I I I I I..

GAMa Gazeta Akademii Muzycznej we Wrocławiu Pismo ukazuje się raz w semestrze.

Wydawca: Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, 50-043 Wrocław, Plac 1 Maja 2

Redakcja: Dorota Kanafa, współpraca: Jerzy Mrozik.

Projekt graficzny: A. Kanafa. Naświetlanie: Studio TEN. Druk: Delta.

Nakład: 490 egz/Redakcja zastrzega' sobie prawo do dokonywania skrótów 1 ad1ustac11 tekstow oraz do zmiany lCh tytułów.

I I I I I I I I I : I I I I I .I

nagrody

STYPENDIA MINISTRA KULTURY I DZIEDZICTWA NARODOWEGO za wyróżniające wyniki w nauce w roku

Katarzyna Kik

we Wrocławiu; kwiecień 2001 r. (stu-

$‑ V nagroda na Ogólnopolskim Konkursie Fl'etowym w Warszawie; czerwiec 2001 r. (studentka IV roku klasy fletu prof. Jerzego Mrozika)

dentka III roku klasy śpiewu solowego adiunkt Agaty Młynarskiej-Klonowskiej)

Łukasz Jungowski - tytuł Laureata Estrady Młodych na XXXV Festiwalu Pianistyki Polskiej

DUETY WOKALNO-INSTRUMENTALNE

Alina Błońska - studentka IV roku

wSłupsku; wrzesień 2001 r. (student

Małgorzata Grzegorzewicz

Agata Zubel- studentka IV roku klasy kompozycji prof. Jana Wichrowskiego Michał Moc - student IV roku klasy

IV roku klasy fortepianu adiunkta Zbigniewa Faryniarza)

(studentka IV roku klasy śpiewu solowego adiunkta Dariusza Paradowskiego)

Justyna Skoczek

Anna Pietrzak $‑ nagroda specjalna Kostasa Kotsiolisa na VI Międzynarodowym Festiwalu Gitarowym w Sinaia (Rumunia); maj 2001 r. (studentka II roku klasy gitary st. wykł. Marka Zielińskiego)

(studentka III roku klasy fortepianu prof. Włodzimierza Obidowicza) $‑ I nagroda na XIV Międzynarodowym Międzyuczelnianym Konkursie Muzyki Kameralnej im. Kiejstuta Bacewicza w Łodzi; kwiecień 2001 r.

akademickim 2000/01 uzyskali następujący studenci:

klasy kompozycji prof. Grażyny Pstrokońskiej-Nawratil

akordeonu wykł. Zbigniewa Łuca

Elżbieta Woleńska - studentka III roku klasy fletu prof. Jerzego Mrozika

Łukasz Pietrzak ~ student IV roku klasy gitary asystenta Jaremy Klicha

Wioletta Chodowicz - studentka IV

(studentki z klasy kameralnej adiunkt Grażyny Woty)

roku klasy śpiewu solowego adiunkt Agaty Młynarskiej-Klonowskiej

maj 2001 r. (student IV roku klasy klar-

Joanna Dobrakowska

netu prof. Jana Tatarczyka)

(studentka V roku klasy śpiewu solowego adiunkta Bogdana Makala)

dentka IV roku klasy śpiewu solowego adiunkta Dariusza Paradowskiego

Witold Pelc ° wyróżnienie na IV Festiwalu Klarnetowym w Piotrkowie Trybunalskim;

Joanna Łopusiewicz

WYDZIAŁ WOKALNY

Wioletta Chodowicz ° I nagroda na Międzyuczelnianym

Konkursie Muzyki Słowiańskiej w Katowicach; maj 2001 r.

° medal i nagroda Fundacji Darclee na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w Braila (Rumunia); wrzesień 2001 r. (studentka IV roku klasy śpiewu solowego adiunkt Agaty Młynarskiej-

(studentka IV roku klasy fortepianu adiunkt Bogusławy Porębskiej) $‑ wyróżnienie na XIV Międzynarodowym Międzyuczelnianym Konkursie Muzyki Kameralnej im. Kiejstuta Bace-

edukacji muzycznej w klasie dyrygowania prof. Marii Oraczewskiej

STUDIA Z WYRÓŻNIENIEM w roku akad. 2000/2001 ukończyli: w zakresie teorii muzyki:

(studentki z klasy kameralnej adiunkt

Elżbieta Sobula Karolina Gołębiowska

Ewy Prawuckiej)

w zakresie kompozycji:

Michał Moc 2 klasy

Barbara Bagińska ' III nagroda na Międzyuczelnianym Konkursie Muzyki Słowiańskiej w Katowicach; maj 2001 r. (studentka III roku

klasy śpiewu solowego prof. Eugeniusza Sąsiadka)

Monika Niemczyk $‑ III nagroda na I Ogólnopolskim

Wokalnym

Małgorzata Rataj - studentka III roku

wicza w Łodzi; kwiecień 2001 r.

Klonowskiej)

Konkursie

Małgorzata Grzegorzewicz - stu-

im.

Haliny

Halskiej dla głosów sopranowych we Wrocławiu; kwiecień 2001 r. (studentka

I roku klasy śpiewu solowego prof.

Eugeniusza Sąsiadka)

Aleksandra Buczek ' wyróżnienie na Międzyuczelnianym Konkursie Muzyki Słowiańskiej w Ka-

towicach; maj 2001 r. (studentka III roku

Ponadto miło nam poinformować o sukcesach Chóru Kameralnego Akademii Medycznej we Wrocławiu, który powstał w październiku 2000 r. i prowadzony jest przez studentkę Wydziału

Wokalnego naszej Akademii Agnieszkę Franków-Żelazny z II roku klasy śpiewu solowego adiunkt Ewy Czermak. Pod dyrekcją studentki chór zdobył następujące laury: 0 III nagroda im. Henryka Karlińskiego wkategorii chórów studenckich oraz

Nagroda Specjalna Polskiego Związku Chórów i Orkiestr na Ogólnopolskim Turnieju Chórów „Legnica Cantat"; maj

2001 r. ° „Srebrne pasmo” w kategorii chórów mieszanych na Międzynarodowym Konkursie Chórów Studenckich „Aka-

klasy śpiewu solowego adiunkt Agaty Młynarskiej-Klonowskiej)

demická Banská Bystrica” w Słowacji;

Monika Michaliszyn

najlepsze wykonanie utworu cerkiewnego na Międzynarodowym Konkursie Muzyki Religijnej w Prevezie (Grecja); lipiec 2001 r.

° wyróżnienie na I Ogólnopolskim Konkursie Wokalnym im. Haliny Halskiej dla głosów sopranowych

prof. Grażyny Pstrokońskiej-Nawratil

Katarzyna Głowicka z klasy prof. Grażyny Pstrokońskiej-Nawratil w zakresie gry na skrzypcach:

Małgorzata Kogut z klasy adiunkta Jarosława Pietrzaka w zakresie gry na fortepianie:

Magdalena Przydróżna z klasy adiunkt Olgi Rusiny

Anna Rutkowska-Schock z klasy prof. Grzegorza Kurzyńskiego w zakresie gry na gitarze:

Kamil Bartnik z klasy prof. Piotra Zaleskiego w zakresie wokalistyki:

czerwiec 2001 r.

Joanna Dobrakowska z klasy

$‑ Złoty Medal iNagroda Specjalna za

adiunkta Bogdana Makala w zakresie edukacji muzycznej:

Anna Bula z klasy dyrygowania prof. Marii Oraczewskiej