Αιγάλεω
3
Φεβρουάριος 2017
Τασία Τσολακίδου-Νανοπούλου-Αφιέρωμα (συνέχεια από την 1η σελίδα)
Η Τασία μας θα είναι πάντα εδώ να μας θυμίζει τη γαλήνη στο προσωπάκι της, το ωραίο της χαμόγελο, το ήθος του χαρακτήρα της, τη σοφία της και τα μελένια λόγια της, για όλους μας. Και φυσικά, θα υπάρχει μέσα από το έργο της, πάνω στον καμβά των χρωμάτων της ζωής της... Υπήρξε η πιο σημαντική ζωγράφος της γενιάς της. Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ! Αν έκανε αυτό που λέμε "δημόσιες σχέσεις", θα ήταν το μεγαλύτερο όνομα της χώρας μας! ΑΛΛΑ η ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ της - που σπάνια συναντάει κανείς σε ανθρώπινο πλάσμα - μας δίδαξε, πως είναι το πιο ωραίο ανθρώπινο χάρισμα (που μόνο οι σημαντικοί άνθρωποι το έχουν) ενάντια στα κυκλώματα που λυμαίνονται το χώρο της Τέχνης -και όχι μόνο- αλλά στην προκειμένη περίπτωση, στις Εικαστικές Τέχνες. Στο διάβα της, αντιστάθηκε με τόλμη, "μακριά από το αγριεμένο πλήθος", στις αντιξοότητες που προκαλεί το σύστημα στους πραγματικούς καλλιτέχνες που δεν υποτάσσονται στις επιδιώξεις του. Δεν λύγισε... Μακριά από την ηλιθιότητα της επίδειξης, είτε την εποχή του ξεκινήματος και της εξέλιξης της τηλεόρασης, είτε τώρα, στην ιντερνετική εποχή, που όλοι θέλουν να ξεχωρίσουν από το πλήθος... Η Τασία μας, εκτός από τη ζωγραφική, από μικρούλα, είχε πάθος και με το διάβασμα ως πνευματική ανακούφιση, όπως μου είχε πει... Μου έρχονται τα λόγια του Χικμέτ και τα παραθέτω στη μνήμη της: "Να γελάσεις απ' τα βάθη των χρυσών σου ματιών/ είμαστε μες στο δικό μας κόσμο./ Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει./ Τα πιο όμορφα παιδιά/ δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα./ Τις πιο όμορφες μέρες μας/ δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα./ Κι αυτό που θέλω να σου πω/ το πιο όμορφο απ' όλα/ δε στο 'χω πει ακόμα...". Άλλη μια πληγή στην καρδιά μας, μετά το φευγιό του Μαρακιού, Τασούλα εσύ, που... πέταξες σαν σπουργιτάκι, από το μάταιο τούτο κόσμο... Καλό σου ταξίδι... * "Έφυγε" η "Αγία Τασία" (αναρτήθηκε στο athlometro.blogspot.gr και στο doriforiki.forumgreek.com) Στις 18 Ιανουαρίου, λίγη ώρα μετά την αλλαγή τής μέρας από 17 σε 18, χάσαμε την "Αγία Τασία".. Έτσι την είχα αποκαλέσει πρόσφατα, με αφορμή τη βοήθεια που προσέφερε όπου μπορούσε, μεταξύ αυτών και σε μένα, τον ανιψιό της. Η Τασία ήταν η πρώτη -χρονικά- ζωγράφος τής οικογένειας, έτσι την παρουσίαζα σε φίλους που έρχονταν στο μαγαζί-γραφεία μας. Όταν έφυγε για τον Καναδά, άφησε τα πινέλα και τις μπογιές της στην αδελφή της, τη μητέρα μου, το 1969, η οποία τότε άρχισε να ζωγραφίζει. Η Τασία είχε σπουδάσει σχέδιο και δούλευε στο Γεωλογικό Ινστιτούτο φτιάχνοντας γεωλογικούς χάρτες, με αποτέλεσμα να ξέρω που έχει πετρέλαιο στην Ελλάδα (από την αλληλουχία τών πετρωμάτων), ήδη από τα νεανικά μου χρόνια, μια και είχα έναν χάρτη της, φτιαγμένο με το πενάκι (δεν υπήρχαν τότε κομπιούτερ) με εξαιρετική λεπτομέρεια. Τη θυμάμαι να περπατάει στην αυλή τού σπιτιού μας διαβάζοντας, κι εγώ να τη ρωτάω για το Βιετνάμ, για τον τότε πόλεμο. Σαν ζωγράφος, έχει κάνει μεταξύ άλλων το πορτρέτο τής μητέρας της, που πιστεύω ότι είναι μεταξύ τών 15 καλύτερων πορτρέτων που έχω δει, παγκοσμίως. Επίσης, εκπληκτικές ήσαν και οι μινιατούρες της, ζωγραφικά έργα γύρω στα 9 με 10 εκατοστά, με εκπληκτική λεπτομέρεια (δεν το πιστεύει όταν τις βλέπει κανείς). Η Τασία τα τελευταία 15 χρόνια παρακολουθούσε με πάθος την επικαιρότητα, "ξέφευγε" έτσι, όπως μου είχε πει, μια και διάφορες καταστάσεις τής είχαν συσσωρεύσει προβλήματα, κι όλο σκεφτόμουν να τη ρωτήσω γι' αυτές, αλλά δεν ήθελα να τη στενοχωρήσω. Ήταν απ' αυτό το είδος τών ανθρώπων που είχαν διαβάσει πολύ, καταλάβαιναν τα πάντα, αλλά πολύ λίγο μιλούσαν (τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια). Τη θυμάμαι επίσης, στα χρόνια τής ξεγνοιασιάς της, όταν γύρισε από τον Καναδά, να της αρέσει ο τραγουδιστής Σάκης Παπανικολάου και να εκφράζεται με πάθος και χαριτωμένο τρόπο γι' αυτόν όταν τον έβλεπε στην τηλεόραση τη 10ετία τού '70. Έχω βάλει έργα της στην εφημερίδα, και στο φύλλο Φεβρουαρίου το αγαπημένο μου Ρηνάκι θα δημοσιεύσει ένα κείμενο για "το σπουργιτάκι", όπως την αποκάλεσε, όταν έμαθε πως έφυγε από τη ζωή. Έγραψα το κομμάτι αυτό, το οποίο θα δημοσιεύσω και στην εφημερίδα, για έναν άνθρωπο που ξεχώριζε, και που η ξαφνική απώλειά του με άφησε εντελώς αμήχανο. Δεν το περίμενα, δεν είχα κάποια ένδειξη ότι μπορεί να συνέβαινε, φαινόταν πολύ καλά στην υγεία της, αλλά ίσως να ήθελε -όπως μού είχε πει όταν τής έλεγα να μην καπνίζει (τα τελευταία χρόνια το είχε κόψει)- να "πάει να βρει τον Στεφανάκο", τον σύζυγό της που έφυγε νέος από τη ζωή. Με την Τασία έχω ζήσει μια ολόκληρη ζωή στο Αιγάλεω, θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά πράγματα, αλλά πιστεύω ότι τα παραπάνω είναι πολύ ενδεικτικά τής προσωπικότητας και τής απώλειας που αισθάνομαι ότι υπάρχει. Το "θα τη θυμάμαι πάντα" που γράφω συνήθως στην εφημερίδα για φίλους και συγγενείς όταν φεύγουν, είναι πολύ λίγο ή μάλλον πιο ελάχιστο από το ελάχιστο για την Τασούλα μας. Την Αγία Τασία που μας πρόσεχε όλους Γιώργος Καφετζής Στο πάνω αριστερό μέρος τής σελίδας εικονίζεται η οικογένειά της σε φωτογραφία που υποθέτουμε ότι έχει ληφθεί 1940-44. Η Τασία είναι στο κάτω αριστερό άκρο.
Ανακοίνωση – Καταγγελία τού Συνδέσμου Συνταξιούχων ΙΚΑ “Το Δ.Σ. τών Συνταξιούχων ΙΚΑ Αιγάλεω – Χαϊδαρίου – Αγίας Βαρβάρας “καταγγέλλει τους τραμπουκισμούς του φασιστικού μορφώματος Χρυσής Αυγής σε Δημοτικό σχολείο στο Πέραμα που θα φιλοξενήσει προσφυγόπουλα. Τα φασιστοειδή επιτέθηκαν και χτύπησαν γονείς και δάσκαλους που υποδέχτηκαν τα προσφυγόπουλα. Με τον τρόπο αυτό προσπαθούν να τρομοκρατήσουν το λαό”.
Πίτα Συνταξιούχων Στις 25/1 και ώρα 10:30 στα γραφεία του σωματείου Συνταξιούχων ΙΚΑ Αιγάλεω, κόπηκε η πίττα του. Το σωματείο θα πραγματοποιήσει αποκριάτικο γλέντι το Σάββατο 11 Φεβρουαρίου, στις 13:00 (μεσημέρι) στο ¨ΡΑΚΙ ΑΜΑΝ ΜΕΖΕ 2¨ Αγίας Λαύρας 6 στο Αιγάλεω. Για το κλείσιμο θέσεων απευθυνθείτε έγκαιρα στα γραφεία του, Έλλης 37, από Δευτέρα– Παρασκευή 10:00-13:00.