ANAITASUNA IKASTOLAKO IKASLEEN IPUIN BILDUMA

ANAITASUNA IKASTOLAKO 6B MAILAKO IKASLEEN ABENTURAZKO IPUINAK

6B TALDEA 2017-2018

Behin batean Olatz izeneko neska bat Bilbon bizi zen. Olatz altua zen, pixka bat argala, begi urdinak zituen ,ilehoria zeukan eta beti eramaten zuen motxila txiki bat abenturak bizitzeko gauzekin. Bera abenturazale handia zen baina bere gurasoek ez zioten lagatzen abenturak bizitzea .

Baina, egun batean Olatzen urtebetetzea zen eta oihanera joan nahi zuen bere familiarekin. Berak nahi zuelako bere gurasoen oparia hori izatea; baina bere gurasoek oso arriskutsua zela pentsatzen zutenez , pentsatu zuen ez ziotela hori oparituko. Bere urtebetetzean familia osoa joan zen berarengana (amona, aitona, osaba eta izeko) , denok opari bat oparitu zioten baina oraindik bere gurasoen oparia gelditzen zen.

Olatzek ez zekien bere gurasoen oparia abenturak bizitzea izango zela Gorkarekin.

Gorka, abentura zale ospetsu bat da. Olatz itxaroten zegoen bere gurasoen oparia hartzeko eta bat-batean‌ – Din Don -tinbrea entzun zen. Olatzek atea zabaldu zuen eta Gorka zen. Olatz aho zabalik gelditu zen.

- Gorka zu zara?- galdetu zuen Olatzek.

- Bai ,ni naiz. Zurekin oihanera joango naiz abenturak bizitzera- esan zion Gorkak.

- Eta noiz?-galdetu zuen Olatzek.

- Bihar bederatzietan prestatuta egon behar gara- aipatu zuen abenturazaleak.

- Bale bihar bederatzietan inguru behean egongo gara- esan zuten gurasoek.

- Orain agur esan behar dizut joan behar naizelako- aipatu zuen Gorkak.

- Agur bihar ikusi gara- esan zuen Olatzek Geroago Olatzen familiakoak beraien etxeetara joan ziren.

- Olatz pixka bat telebista ikusi eta ohera- esan zuten bere gurasoek.

- Bale ama- erantzun zuen Olatzek.

Hurrengo egunean Olatz zazpietan esnatu zen. Urduri zegoen baina pozik ere, bere gurasoak esnatu eta gero gosaltzera. Gosaldu ondoren prestatu eta bederatzietan behera joan behar ziren, oihanera joateko.

Ondoren kotxera igo eta oihanera. Oihanera iritsi zirenean gauza guztiak prestatu zituzten: kanpaina denda, lo sakoa, mahaia. Barbakoa prestatu nahi zuten eta Olatzeri esan zioten egurra bilatzeko. Gurasoek esan zioten Gorkarekin joateko gaua zelako baina Olatzek ezetz esaten zuen berak ez zeukala beldurrik bakarrik joan nahi zuela. Olatz azkenean bakarrik joan zen. Olatzek egur asko hartu zuen eta hara bueltatu nahi zuen baina bat-batean, ahots batzuk entzun zituen.

-Nor da?- Esan zuen Olatzek.

- Ni naiz jarraitu ahotsari- esan zuen ahots bitxiak.

Olatzek ahotsari jarraitu zion eta bat-batean ez zekien non zegoen, baina berak ez zeukan beldurrik. Berak bere motxila zeukan eta motxilatik iparrorratza atera eta gurasoak aurkitzen saiatu zen. Denbora bat pasatu zen eta bere gurasoak oso kezkatuta zeuden.

-Ni joango naiz bere bila- erabaki zuen Gorkak.

- Eskerrik asko, ez baduzu aurkitzen etorri eta poliziari deituko diogu, etortzeko poliziak bila joateko.

Olatzek ez zekien non zegoen eta erabaki zuen ahotsari berriro jarraitzea.Jarraitu eta jarraitu ahotsek leku ilun batera eraman zuten eta han etxe bat ikusi zuen -Abandonatuta dagoela dirudi, sartuko naiz – esan zuen olatzek Ezin zuen atea zabaldu eta ostikada bat eman eta sartu egin zen .Bat-batean atea itxi egin zen eta ezin zuen zabaldu berriro . Ezin zuen ezta ostikadekin eta motxilatik linterna bat atera eta gauzak begiratzen hasi zen. Orduan‌

-Bo!- entzun zuen.

Olatz oihukatzen hasi zen.

-Lagundu , lagundu mamu bat.

- Ez ni naiz,- esan zuen neska batek.

-Zein zara?- galdetu zuen Olatzek.

Linternarekin apuntatu eta neska bat ikusi zuen.

-Kaixo,nola duzu izena?- galdetu zion Olatzek.

-Nik Irene eta zuk?

- Ni Olatz naiz.

- Eta zer egiten duzu hemen?- galdetu zuen Irenek.

- Ni galdu egin naiz eta etxe hau aurkitu dut. Sartu egin naiz eta blokeatu egin da atea.

Ezin nuen zabaldu atea eta gero zu ikusi zaitut.Eta zuri zer gertatu zaizu?

-Ni hemen egon naiz bi egun eta zure berdina pasatu zait- esan zuen irenek.

- Saiatu behar gara hemendik ateratzen!- gehitu zuen Olatzek.

- Bai- Irenek.

- Gogorra den zerbait aurkitu behar dugu. Adibidez makil bat- esan zuen Olatzek.

- Hori adibidez?- galdetu zuen Irenek -Bai hori!- erantzun zuen Olatzek.

- Bale hiru esaten dudanean makil handi horrekin atea botako dugu. Bat, bi eta hiru esan zuen Irene.

- Bumm!- atea entzun zen.

-Apurtu da- aipatu zuen Olatzek.

- Bai lortu dugu- gehitu zuen Irenek orain bagoaz .

Olatzen gurasoak oso kezkatuta zeuden. Gorka etorri zen eta esan zuen ez zuela aurkitzen.Baina bat-batean Olatz ikusi zuten baina norbaitekin zegoen.

Eta oihukatu zuen Olatzek: - Kaixo ama!

Azkenean denak etxera joan ziren.

-Zein da neska hau?- galdetu zuten gurasoek -Gero kontatuko dizut dena.

EGILEA: Naroa Gomez

Ohean nengoela ezin nuen utzi pentsatzeari hurrengo egunerako antolatutako planean. Aspaldi ez ginen koadrilakoak elkartzen, 6 ginen: Xabi, Ian, Oier, Ander, Mikel N. eta Xabi D. Mendira joateko irrikan nengoen gurasoek oparitutako frontala probatzeko.

Bat-batean Anbotorako bidean genbiltzala agure zahar batekin topo egin genuen eta munduko bola txiki batez hitz egin zigun. Haitzulo baten aurkitu behar zela esan zigun eta behin aurkitzen bagenuen, posible izango zela antzinara bidaiatzea.

Guk hasieran pentsatu genuen gezur handi bat zela eta ez genion kasu handirik egin, baina lehenengo malda igo eta gero, haitzulo bat zegoela ikusi genuen eta esploratzera sartzea erabaki genuen.

Koba estalaktitez beteta zegoen eta sakonago sartu ginenean putzu bat aurkitu genuen. Han merienda jan genuen eta aitxitxa zaharrak esandakoaz hitz egin genuen. Handik irtetera gindoazela, harri figura batzuen azpian, agure zaharrak esandako munduko bola aurkitu genuen.

Lurretik jaso eta konturatu ginan kontinenteak elkarturik agertzen zirela antzina bezala. Orduan gogoratu ginan Koldok esandakoarekin: “Pangea deitzen zitzaion lur multzo horri�. Ez genekien zertarako balio zuen bolak pegatuta zuen orratzak eta Anderrek ukitu zuenenean dena bueltaka hasi zen.

Lurra etengabe mugiten zen eta lur azpian burrunbadak entzuten hasi ziren. Guztia erotzekoa zen eta gauzak oso txarto zihoazen. Urrunean dinosauro belarjale batzuk zelan hiltzen ziren ikusi genuen. Mendiak jausi egiten ziren eta gero eta burrunba gehiago zegoen, guztiok oso kezkaturik geunden negar egiteko moduan.

Ezin genuen gehiago iskanbila honekin: sumendiak erupzioan, tsunamiak, zuhaitz denak apurtuta‌

Bat-batean zerbait ikaragarria zegoela zerutik jausten ikusi genuen.

Meteorito bat zen eta horrek hondamendia ekarriko zuen! Munduaren amaiera zen!

Hil aurretik pentsatu nuen lagun guztiak besarkatzea eta momentu horretan… BUUUM¡¡¡¡¡¡. Eztanda gogor bat entzun nuen eta horren ondoren ez nekien non nengoen. Garrasiak entzuten ziren eta dena gure inguruan suntsituta zegoen.

Norbaitek hitz egin zidan: ´´Peru esnatu!´´ eta ahots hori ezaguna egiten zitzaidan. Luken zen, nire anai txikia, bere aurpegi moñoñuakin niri begira zegoen. Bat-batean ohean esnatu nintzen, larunbata zen eta konturatu nintzen guztia amets bat izan zela.

Oraindik bihotza taupadaka sentitzen nuela ohetik bizkor baten jaiki nintzen. Irrikatan nengoen lagunekin elkartzeko eta nire amets zoroa kontatzeko.

EGILEA : Peru Blanco Morales

Baziren behin, orain dela hamar urte inguru, hemeretzi urteko 3 neska. Lehenengoak Garazi zuen izena eta Zumaiakoa zen. Garazi alta zen eta begi marroiak zituen. Bera neska alaia zen, eta eskubaloian jolasten zuen.

Bigarrenak Maddi zuen izena, hau ere Zumaiakoa zen. Maddi Garazi baino altuagoa zen, eta bere ilea beltza . Maddi ez zen hain alaia, Maddik futbolean jolasten zuen.

Hirugarrena Jone zen, Eibarkoa, baina bera baxua zen eta begi urdinak zituen. Jone, oso-oso-oso alaia zen eta atletismora zihoan, Euskal Herriko txapelduna zelako.

Hirukotea Indiara joan zen Joneren urtebetetzea ospatzera uztailaren 21etik 28ra , orduan bero asko egiten zuelako.

Hiru lagunek Nueva Delhi hirian zuten hotela. Beraiek gaua han pasatu zuten, eta hurrengo egunean, esnatzerakoan Jone leihotik begiratzera altxatu zen zarata asko zegoelako, eta bat-batean esan zuen: -

Neskak, neskak! Esnatu azkar! Uholdeak daude!

Jone utzi txantxak. -Esan zuen Maddik Ezetz egia dela, nahi baduzue ikusi.

Orduan Maddi eta Garazi altxatu egin ziren, eta ikusi zuten egia zela. Maddi urduri zegoenez hoteleko sarrerara joan zen galdetzera. Hoteleko zuzendariak esan zion Montzoi bat zela eta galdetu zuen: -

-

Zer da hori?

Ba hemen Indian asko gertatzen den gauza bat.

Horren ondorioz, haize boladak, uholdeak eta beste hainbat fenomeno gertatzen dira. Gainera orain udan gehiago izatn dira. Joan, joan hemendik azkar, bestela txarragoa izango da. - Komentatu zuen gizonak Bale, eskerrik asko benetan. - erantzun zion.

Maddi korrika batean joan zen beraien logelara, heldu zenean esan zien: - Garazi eta Jone, azkar, egin maletak bagoaz hemendik.

-Baina zergatik?. Garazik eta Jonek galdetu zuten -

Ez daukat azaltzeko denborarik! - erantzun zuen Maddik.

Prestatzen bukatu zutenean, behera bajatu ziren, eta Jonek esan zuen:

-

Eta orain zer, nola joango gara? Aireportura?

Ba ez dakit. - Garazik.

Ea goazen galdetzera azkar! -Esan zuen Maddik.

Galdetzera joan zirenean hotelean gelditu behar zirela esan zieten oso arriskutsua zelako, uholdeak eta haize bolada handiak zeudelako. Beraiek prisa handia zuten, han gelditzen baziren arrisku berdina zutelako. Orduan hiruren artean hitz egin eta erabakia hartu zuten: hegazkina hartzea eta Euskal Herrirantz etortzea .

Beraien plana hau zen: hoteletik azkar atera, ondoko dendara joatea piragua bat hartzea aireportura joateko eta gero hegazkina hartu eta Bilborarte bidaiatzea. Oso zaila zeukaten, ez zuten txartelik, gainera haize bolada handiak zeuden eta hegazkina jausi ahal zen.

Planak egin eta gero ondoko dendara joan ziren eta piragua eman zieten.

Piragua bi pertsonentzat zenez oso zaila zen oreka mantentzea; gainera maletak ere eramaten zituzten eta pisu gehiegi zeukaten.

Aireportutik gerturatzean haize gehiago zegoen eta orduan zailagoa zen ibiltzea. Bat-batean Jonek oreka galdu zuen eta uretara joan ziren baina ez bakarrik beraiek maletak eta dena, gainera ur-lasterra zegoen.

Orduan piragua uretan zehar urrundu egin zen eta hirurak bere atzetik joan ziren. Azkenean lortu zuten piragua hartzea, gero maletak hartu zituzten eta joan egin ziren.

Aireportura heldu ziren, ez zituzten txartelak, baina Maddi gauza batean fijatu zen. Hegazkin bat zegoela 3 eserleku utzik zituena eta korrika batean joan ziren.

Baina heltzerakoan, konturatu ziren hegazkina eskala eginez zihoala eta oso berandu helduko zirela. Hala ere azkenean hegazkin horretan joatea erabaki zuten.

Hegazkina goizeko hamaiketan irten behar zen eta hamarrak ziren. Hamaikak heldu zirenean hegazkinera sartu ziren eta Indiatik alde egin zuten.

Bueltan haize asko zegoen eta hegazkina okertzen ari zen, oso txarto pasatzen ari ziren.

Gaueko hamabietan Bilbora iritsi ziren. Bakoitza bere herrira joan zen, pozik, ze kriston abentura eduki zuten. Maddik beldurgarria izan zela esan zuen baina ondo egon zela . Azkenean beraientzat beste abentura bat izan zen.

Hortik aurrera askoz gehiago bidaiatu zuten elkarrekin.

HALA BAZAN EDO EZ BAZAN SARTU DADILA NUEVA DELHIKO PLAZAN!!!!!

MARTERA BIDAIA Bazen behin Jon izeneko gizon bat. Gure mutila altua, argal samarra, baina oso argia zen. Bera ez zen pertsona tipiko horietakoa, oso bizkor errenditu egiten direla.

Ez,

bera

jausten

bazen

berriro

altxatzen zen. Egun batean, Jon Teleberria ikusten aritu zen, kafe bat zeukan esku artean, eta hau esan zuten:

-“Konprobatuta dago Martera gizakia ezin dela joan. Ideia haua Denis Sohichcov errusiarrak baieztatu du�

Hau entzunda Joni kafe taza jausi egin zitzaion eta ahoa zabaldurik, hau esan zuen:

- Nola ezin dela Martera joan!!

Joni haserre aurpegia jarri zitzaion eta Martera joango zela pentsatu zuen.

Fuerteegi esan zuen, hainbeste zarata egin zuen, etxeko pertsonek errieta bota ziotela.

Berak, txikitan Martera bidaiatu nahi zuen. Ez dugu aipatu baina Jon oso aberatsa zen.

-Estatu Batuetara joango naiz NASAri asko ordainduko diot eta Martera joango naiz. Astakeria hori esandakoan familia osoari agur esan zion.

Eguna heldu zen, eta Jon oso pozik zegoen Estatu Batuetara joango zen!!!

Bilboko aireportua heldu zen eta ekipajea laga zuen. Leihoaren ondoan jarri eta martxan ipini zen. Zelako ilusioa! Lau ordu geroago heldu zen. Estatu Batuak oso miresgarriak omen ziren bere ustez. Bere kotxea hartu eta NASAren estazio espazialera joan zen.

Heldu zenean atean bi atezain zeudela ikusi zuen. Atea pasatzerakoan pistolak atera eta hau esan zioten:

-Nora zoaz? Jonek urduri hau erantzun zuen.

- Zure kapitaina ikusi nahi dut, Martiz planetara joango naiz eta.

Hau entzunda atezainak barreka aritu ziren: ja,ja,ja.

-Ez dira joan espertoak ere eta zu joango zara, ajaja!!!!. Zuk ezin duzu Martiz planetara joan bi baldintzagatik.

Bat: oso garestia da, eta bi: ezin zara bakarrik joan.

-Baina diru asko dut eta espertoak nirekin etorriko dira. Berriro esango dizut, zure kapitaina ikusi nahi dut.

-Ongi da baino ez esan astakeriarik.

Minutu gutxitan han zegoen NASA gidatzen zuen kapitaina:

-Kaixo, ni Jon naiz eta gauza bat aitortu behar dizut.

Martera joan nahi dut.

Hau entzunda kapitaina barrezka hasi zen:

-Ajaja zenbat ordaindu behar duzu?

-Ehun milioi. Jonek -Hum... ehun milioi e... Ados, norekin joan behar duzu? Zuen adituekin?

-Bueno... ongi da joan egingo zara, baina abisatzen dizut, oso zaila izango zaizu lortzea. Jon oso pozik jarri zen.

Aireratzeko eguna heldu zen eta Jon oso pozik zegoen. 3... 2... 1...

BAGOAZ!!!!!

Baina bat-batean zerbait aitortu zioten Joni ez zitzaiona gustatu:

- Arazo bat daukagu, espazio-ontzia txarto dabil! Bizkor eman buelta.

- Bai kapitain. Lurrera iriztean parakaidasean bota ziren eta explosioak ia hil zituen guztiak.

Ondorioz oraindik ez gara joango Martiz planetara baina Jonek amets bat lortu zuen: espazio-ontzi batean muntatzea IAN OGIZA

Baziren behin, bi anai oso desberdinak, baserri batean bizi zirenak. Anai bat Mikel deitzen zen, ilehoria zeukan , oso zuria zen eta bere pasioa futbola zen. Beste anaia, Ibai deitzen zen, ile marroia zeukan eta begi urdinak zituen. Baina bien gustuko gauza mendira joatea zen. Eta ez ba dut esan, biak oso kuxkuxeroak ziren.

Egun horretan biek joatea erabaki zuten.

mendira

-

Ibai mendira zatoz? -esan zuen Mikelek

-

Bai eta gainera aitxitxak eman dizkidan zapatak estreinatuko ditut!. – erantzun zuen Ibaik.

Mendira joan ziren eta gauza asko ikusi zituzten: arrokak, arrainak, dortokak etc.

Bi ordu geroago, menditik jaisten hasi ziren, eta Ibaik harri batekin topo egin zuen, eta zapata kanporatu zitzaion. Eta bat-batean zapata galdu egin zen.

Mikel!!! Nire zapatak!

-

Zer gertatzen da?

-

Galdu dut nire zapata!

-

Hala ba, mutil, bagoiaz bilatzera!

-

Mendira joan ziren eta koba bat ikusi zuten, oso kuxkuxerok ziren eta. Kobara sartu, eta gnomo bat ikusi zuten bertan, Ibaien zapatarekin.

Begira Ibai! Gnomo bat zure zapatarekin!- ezan zuen Ibaik harrituta.

-

Gnomo bat? Egia da! Harrapatuko zaitugu gnomotxo!!!- oihukatu zuen Ibaik.

Hogei minutu beranduago gnomoa gelditu egin zen.

-Zapata hauek emango dizkizuet, baina beste zapata batzuk eman behar dizkidazue, bestela traturik ez dago.- esan zuen gnomoak.

-Bale ba Mikel, goaz etxera eta beste zapata batzuk emango dizkiogu.-esan zuen Ibaik.

Zazpi minutu beranduago, Mikele eta Ibai bueltatu ziren bi zapatarekin eta gnomoa joan zen kobara oso pozik bere bi zapata berriekin, baina Mikel eta Ibai gnomoa baino gehiago.

AMETSA EGIA BIHURTZEN DA Nire izena Ander Hernandez da ,11 urte ditut eta Ermuan bizi naiz nire gurasoekin eta nire arreba txikiarekin Helena.

Nire ametsa txikia nintzenetik futbol taldearekin torneo bat joatea zen eta noski irabazi.

Temporada zihoazen

oso

taulan.Hurrengo

amaitzen

geunden

txarto. larunbatean

,ez

Bigarrenak geneukan

partidu bat oso inportantea, lehenengoen aurka.

Ni neukan oso aseguratuta irabaziko geneukala,baina horrez gain oso urduri.Azkenean jokoa irabazi genuen baina ni lesionatu nintzen, rotura de fibras eta hilabete bat partidu eta entrenatu gabe egon behar nintzen, oso txarto pasatu nuen.

Etxean negoen eta beti aburritzen nintzen, ez zait gustatzen la egitea eta telebistan ez zuen ematen ezer ona.

Egun batean entrenatzailea esan zuen wassapeko taldetik 15 egun barru torneo bat jolastu behar genuela Basaurin, azkenean nire ametsa beteko nuen, baina problema bat zegoen, ezin nuen jolastu

lesionatuta nengoelako.Egun horretarako

oraindik ezin nuen jolastu.Nire futbol laguna ondo zegoen, baina ni ez, negar eta negar egiten nuen, torneora joan nahi nuelako eta nahi nuen nire futbol taldea animatu.

Aste bat pasatu zen eta 3 aldiz joan nintzen fisiora ,ematen zidan masaje batzuk eta etxera, eta fisioak esaten zuen:

-Ez egiten esfortzurik -Esaten zidan pazientzia eukitzea inportantena zela, ondo errekuperatzea .

Baina hori ez zen nik nahi nuena .Bakarrik geratzen ziren 3 egun torneora joateko eta ni berdin berdin nengoen, ondoago zegoen ,oso ondo zegoela baina hobeto ez arriesgatzea.

Torneoaren eguna heldu zen. Lehengo egunean klasifikatzen bagra

hurrengo egunean berriro joan behar dugu pentsatu

nuen.Nih jakitzen ez nuela jolastuko beraiekin joan nahi nuen eta animatzen egon nintzen beti.Talde bikaina da eta zorionez irabazi genuen eta hurrengo egunerako pasatu ginen.

Hurrengo egunean hobeto esnatu nintzen eta pentsatu nuen igual

jolastu

al

nuela

egun

horretan.Hitz-egin

nuen

entrenatzailearekin eta berak ezan zuen ikusiko zuela, niri behar badit pizka bat baina gutxi zeren eta ez nuen hilabete bat entrenatu.Horrela izan zen ez dakit penagaitik edo beharragatik, behar zidalako baina jolastu nuen finalean bigarren partean.Torneoa irabazi genuen .Ez nuen gola sartu baina zelaian egon nintzen eta dena eman nuen eta irabazi genuen.

EGILEA :ARITZ BARREIRA

SUGEAK HEGAZKINEAN Irati 12 urteko neska alaia zen eta beti bidaiatzeko gogoarekin egoten zen.

Iratiren ama, bera txikia zenean hil zen eta horregatik bare aitarekin bizi zen. Neskak ez zuen neba-arrebarik, bere aita zientzialaria zen eta beti zegoen antidoto berriak asmatzen.

Irati irrikan zegoen eguna iritsi zelako. Aita-alabak New York-era joango ziren, hegazkinez, beraien familia bisitatzera. Irati oso pozik zegoen New York-era joateko, batez ere hegazkinarengatik; berak askotan bidaiatu zuen hegazkinez baina inoiz ez zuen hain hegazkin handi batean bidaiatu.

Abuztuaren 1a zen eta ordua iritsi zenean hegazkinera sartu ziren. Hegazkinean hiru eserleku eskuman, lau erdian eta beste hiru ezkerrean zeudela ikusi zuten, eta beraiei erdian eta hirugarren lerroan tokatu zitzaien. Beraien ondoan bi gizon zeuden eta Iratik ikusi zituenean susmo txarra hartu zuen. Hegazkina aireratu zenean janaria banatzen hasi ziren eta koka-kola bana hartu zuten. Iratiren ondoan zegoen gizona maleta bat hartu eta komunera joan zen: -Aita, zergatik joan da gizon hori komunera maletarekin?- Iratik esan zion bere aitari –Bai, arraroa da – esan zuen bere aitak.

Bazkaldu ondoren lo kuluxkatxo bat egin zuten eta bat-batean oihuak entzun zituzten. Begiak zabaldu zituztenean mundu guztia oihukatzen zegoela eta lurrean suge asko zeudela ikusi zuten. Sugeak norbaiti koska egiten ba zion lo geratzen zen betiko, bi ordu pasatu zirenean oraindik sugeak han jarraitzen zuten eta beraiek beldurtuta egon arren eserlekuan jarraitzen zuten eta zerbait pentsatzen hasi ziren ‌ Bat-batean, Iratiren ondoan zegoen gizona altxatu zen eta hau esan zuen: -Nik askatu ditut sugeak. Denak hilko zarete eta nik hegazkin honetan dagoen diruarekin geratuko naiz. Gainera antidotoa hartu dut eta sugeak ez didate ezer egingo.

Iratiren aita zientzialaria zen eta hauxe esan zion Iratiri: -Irati, ideia zoragarri bat izan dut -Zer, zer? Esan zuen alabak -Nik badakit antidotoa egiten. Osagai hauek behar ditut: Azukrea, menta, oliba olioa, esnea, ura, gatza eta limonada. Irati eta bere aita ahal zuten bezala osagaien bila joan ziren, eta bitartean sugeak pikatzen jarraitzen zuten.

Gaiztoak diru guztia lapurtzen ari zen. Baina, Irati eta bere aitak antidotoa bukatu zutenean, gaixorik zegoen jendeari eman zieten. Denak osatuta zeudenean denon artean sugeak hil zituzten eta gaiztoa harrapatu zuten . Hegazkina New Yorkera iritsi zenean, jende guztiak eskerrak eman zien, Iratiri eta bere aitari.

GARAZI SANTOS

Bazen behin, Las Vegasen Rodolfo Perez izeneko pertsona bat 36 urte zituen eta ezkongabea zena. Bera txikia zenean bere amak beti esaten zion “oso imajinazio handia daukazu, beti ezinezko gauzak esaten”, baina 26 urterekin lortu zuen berak amesten zuena. Egunak joan egunak etorri beti horrekin amesten: Asmatzailea izan nahi zuen!!!

Handik

urte

askotara

lortu

zuen

eta

gauza

izugarriak egin zituen. Historia egin zuten bere asmakizun batzuk oso famatuak dira: denboraren makina, bizikleta automatikoa,

kotxe

hegalaria,

hego

magikoak

eta

umeentzat inportanteena zena PS8a, eta jolas asko gehiago eta hori dena, bakarrik hamar urteetan.

Bost sari Nobel irabazi zituen eta sei pisuko etxe handi batetan bizi zen.

Orain

bere

HEGALARIAK!!!!!!”

asmakizun

onenean

lan

egiten

dago

“AULKI

Gauza askotarako balioko zuen baina oso garestiak

izango ziren horregatik lehenengo beste gauza bat asmatu nahi zuen: IMPRESORA 4D eta kopia asko egin mundu guztiak edukitzeko Baina ez zekien gauza bat zen, bere atzetik Alfredo Fernandez izeneko gizon bat zegoela gauzak lapurtzeko prest eta plano guztiak lapurtu nahi zizkiola fama guztia beretzat izateko Orduan

.

segurtasunerako

bizkartzain

bat

kontratatu zuen, eta piezak bilatzen hasi zen bere inprimagailurako. Gutxienez 5.000.000 pieza beharko zituen baina 5.000.000

€ irabaziko zituen orduan

falta zitzaizkionak erostera joan zen bitartean lapurra etxera sartzen saiatu zen eta bizkartzainak galdetu zion: -Zerk erakartzen zaitu hemendik?

- Rodolfo Perezekin gelditu nahiz baina ez dit telefonoa hartzen -A bai, ni bere bizkartzaina nahiz .

-Ah! ba oso pozik nago ezagutzeaz.

-Kuriositatez

ez

duzu

ezagutuko

polizia

bilatzen ari den lapurra (Alfredo Fernandez)?

-Ez, ze ba?- esan zuen lapurrak dardara.

-1.000.000 â‚Ź balio zuen koadroa lapurtu zuen, Pablo Picassok egindakoa - A ze pena!- esan zuen lapurrak -Bai, bueno agur.

Bizkartzaina komunean zegoenean lapurrak aprobetxatu zuen planoak lapurtzeko eta korrika joan zen .Baina Rodolfo atean zegoen eta planoekin ikusi zuen.

Orduan korrika joan zen bere atzetik baina lapurra bere nagusiarengana joan zen eta planoak eman zizkion. Orduan Rodolfok poliziari deitu zion -Poliziari deituko diot? Eta telefonoz deitu zuen -Bai, hemen polizia -Bai,

nire

asmakizun

berrirako

planoak lapurtu dizkidate, lagundu mesedez -Bai, orain noa baina non zaude? Eta zein zara?

- Plaza Uytoan nago eta Rodolfo Perez naiz -Orain noa itxaron pixka bat.Minutu batzuk geroago ‌ -Hemen nago . Non dago lapurra???

-Horra barrura sartu da.

-Bale ahariarekin botako dut atea -Bale oso ondo

Bost minutu geroago... -Bukatu dut goazen barrura .

Baina ezkutatuta zenean

lapurra zegoen

bere

ate eta

atzetik

atzean

atea

irten

itxi ziren,

kotxea hartu eta jarraitu egin zioten Gutxienez 1.000 Km egin zituzten eta oraindik ezin zuten harrapatu.

Ordu batzuk (asko) beranduago -Harrapatuko dugu -Goazen bere bila- esan zuen poliziak- eta laster harrapatu zuten.

-Non daude planoak?- galdetu zion Alfredok lapurrari -Nire nagusiari eman dizkiot, berak ordaindu dit -Non dago zure burua?- Poliziak.

-Las Vegasezko plaza Uytoan dago bera.

-Berriro har arte?

-Bai Ordu asko beranduago -Heldu gara goazen -Polizia naiz eta zu atxilotzera gatoz.Eman planoak -Hartu. Barkatu Alfredo ez dut berriro egingo -Bale baina orain kartzelara zoaz.

-Joe‌ Rodolfok Aulki hegalariak egiten arraitu zuen eta urte bat beranduago bukatu zituen.

EGILEA: ANER PEROSANZ

BIDAI BAT OSO AUSARTA UNIBERTSOAREN AMAIERAN Bazen behin Iraia izeneko neska bat 8 urte zeukan eta oso jatorra zen. Iraia bere lagunekin (Nahikari, Naroa, Maren, Olatz, Amaia) eta Iraia mutil lagunarekin eserita zegoen. Lagunak oso ondo eramaten ziren berarekin eta bere lagun guztiak oso politak ziren baina Irailarentzat politena bere lagun mutila zen. Hile eta begiak marroiak zituen, ez zen potoloa baina ezta argala ere. Iraiak galdetu zuen: -Zer egongo da unibertsoaren amaieran?. Eta orduan Nahikarik erantzun zuen: -Galdera ona! Imajinatu gu handiak garenean joaten garela.

Handik urteetara‌ Iraiak 18 urte bete zituen eta unibertsoa aztertzen lana egiten zuen.

Egun batean jefeak esan zion misio bat zeukala , unibertsoaren amaierara joateko.

Orduan Iraiak galdetu zion ea joan al zen lagunekin eta ezetz esan zion. Orduan Iraia etxera joan zen eta maleta prestatzen hasi zen eta ideia bat eduki zuen.

Bere lagunei deitu zien eta esan zien hartuko zuela 5 maleta handi eta bakoitza maleta batean sartuko zela. Unibertsora joateko eguna heldu zenean maleta guztiak hartu zituzten eta jefeak esan zion berak lagunduko ziola maletekin.

-Zenbat pisatzen dute maletak ezta? Galdetu zion.

-Bai, bai gauza asko daramat! Erantzun zuen urduri Iraiak.

Espaziontzira igo zenean oso urduri zegoen eta ia mareatu zen.

Despegatu zuen eta bat-batean konturatu zen maleta bat falta zela eta maleta hori bere mutil lagunarena zela. Ordu bat geroago Marten geldiune txiki bat egin zuten bazkaltzeko eta maleta guztiak atera zituen. Baina Iraia ez zen oso inteligentea eta ez zen konturatu kamerak zeudela eta mikrofonotik entzun zen: -Nortzuk

dira

pertsona

horiek?

Iraiak

oso

urduri

begiratu

zion

mikrofonoari eta hau esan zuen: -Panpinak dira lasaitu! Iraiak aurpegi zuriarekin -Iraia ez esan gezurrik zure lagunak ekarri dituzu. Erantzun zuen jefeak IraiaK pentsatu zuen buelta eman behar zuela baina ez zion ezer esan eta bazkaltzen egiten

hasi zuen

ziren. eta

Janariak

bazkaltzen

hegan bukatu

zutenean espaziontzia hartu eta bidaia jarraitu zuten.

Ez ziren konturatu alienigen bat sartu zela espaziontzira eta Esne Bide Galaxiatik

joan

zirenean

Naroak

soinu

arraro bat entzun zuen eta Iraiari esan zion oraintxe zetorrela.

Nahikarik oihu bat entzun zuen eta begiratzera joan zen ia zer pasatu zen. Nahikari oso beldurtuta zegoen eta lurrera jausi zen eta Naroa galdezka ari zitzaion: -Nahikari ondo al zaude? Eta Nahikarik ez zion ezer esaten -Nik sendatu dezaket.-esan zuen alienigenak.

Naroa ez zen fidatzen baina baietz esan zion. Orduan alienijenak hitz batzuk esan zituen eta Nahikari sendatu zen. Naroa korrika joan zen denei esatera eta jendeak ez zion sinesten. Neskak esan zuen beraiekin joateko ikustera eta oso harrituta geratu ziren. Iraiak buelta eman zuen lur planetara eta aterrizatu zuenean jefea korrika batean joan zen beraien bila eta esan zion: -Zer egiten zaudete hemen? Eta Iraiak hau erantzun zuen: -Pertsona arraro batekin topo egin dugu eta bat-batean alienigena atetik atera zen eta jefea harrituta geratu zen. Atetik alienigen gero eta gehiago atera ziren, pila bat, milioika.

Azkenean gizakiak alienigenekin bizi ziren eta oso ondo konpontzen ziren. Ikastoletan, lantegian, eta hainbat gauzetan, batez ere ospitalean lan egiten zuten, hitz batzuk esanez pertsonak sendatzen zituztelako.

EGILEA ITXASO LUACES

ESPAZIOAN ZEHAR GALDUTA Herri txikitxo batean Miren eta June izeneko neska batzuk bizi dira.Biak arrebak dira. Mirenek 14 urte ditu, oso alaia da, begi marroiak , bere ilearen modukoak, oso altua eta argala da. Eskubaloia gustuko du eta asteburu guztietan jokatzen du .Junek 13 urte ditu, alaia da, begi urdinak eta ile horia ditu.Saskibaloia gustatzen zaio.

June eta Mirenen gurasoak ere oso alaiak dira beraien aita Joan deitzen da , eta ama Ana. Joanek begi marroiak ditu eta baita ilea ere .Aita astronauta da, NASAn egiten du biharra. Anak begi urdinak ditu eta hile horia. Anak ere NASAn egiten du lana baina berak ordenagailuekin.

Egun guztietan Miren eta June 7:00etan esnatu egiten dira , ondoren gosaltzen dute, jantzi eta ikastolarako autobusa hartu egiten dute. Ikastola amaitzen dutenean, bere gurasoen lanera joaten dira.

Miren

eta June amarengana joten dira ofizinara egunero , baina

kantsatuta daude beti ofizinara joaten. Orduan pentsatu dute, aitarengana joatea. Beraien aita Joan, astronauta bilera batean dago, Mirenek eta Junek atearen ondoan belarria ipini dute eta dena entzuten ari dira.

-Bihar espaziora joango zara, amaitu berri dugun espazio-ontziarekin- esan du nagusiak Joanek erantzun du: -Bale, baina nora joango naiz?

-Martera joango zara -Joan nahi dut Miren eta June harrituta geratu dira, eta aitarekin joatea.

pentsatu dute bere

Hurrengo egunean ikastolara joan eta gero NASAra joan dira, eta han ikusi dute espazio-ontzia, eta esan dio Mirenek Juneri: -Etorri

,

espazio-ontzian

ezkutatuko

gara

,

horrela

aitarekin Martera joango gara.

June erantzun dio: -Bale Hori egin dute. Ondoren Joanek espazioko jantzia hartu, eta espazioontzira sartu da .Denak Marte bidean daude ,Miren eta June bere ezkutatutako lekutik atera dira ,eta bere aitari kriston sustoa eman diote .

Beraien aitak esan die Miren eta Juneri: -Zer egiten duzue hemen ? Bueno ez du inporta.

June eta Miren konturatu dira meteorito erraldoi bat beraien espazio-ontziarengana hurbiltzen dagoela, eta beraien aitari esan diote: -Aita, aita! Meteorito erraldoi bat guregana dator.

Aitak buelta eman du eta beste bide batetik joan dira.Ia ia Marten daude. Junek gauza berde batzuk ikusi ditu eta galdetu dio bere aitari: -Aita ,aita zer dira gauza berde hoiek?

-June horrek ez dira gauzak gu bezalako bizidunak dira baina berdeak-aitak erantzun dio Junek esan dio: -Orduan beraien etxeak , gauzak‌ ikusiko ditugu.

-Bai June eta beraien lagunak izango gara.

Heldu direnean espazio-ontzia apurtu da, orduan ezin dira bueltatu.

Joan, June eta Miren espazio-ontzitik jaitsi dira eta paper batzuk

berdeentzako garrantzitsuak

aurkitu dituzte .Baina beraiek ez dakite,

orduan gorde egin dituzte motxilatxo batean.Bizidun berdeen herrira joan dira.

Herrira heldu direnean paperak atera dituzte eta bizidun berde batek ikusi ditu. Orduan kriston oihua bota du eta bere lagun denak etorri dira. Joan ,June eta Miren harrituta geratu dira eta beldurra dute.Bizidun berdeak korru batean jarri eta abesti bat abesten ari dira.Geroago Joan , June eta Miren hartu dituzte eta soka batzuekin lotu .

Su bat piztu dute, eta suaren goian jarri, eta esan diete: - Eman paperak edo sutera botako zaituztegu.

Joanek erantzun dio: -Bale emango dizuet nire espazio-ontzia konpontzen baduzue -Biharko konponduta dago- bizidun berdeak erantzun dio.

Hurrengo egunean espazio ontzia hartu eta Lurrera bueltatu dira. Lurran denak beraiei itxaroten daude, Ana oso kezkatuta dago . Heldu direnean 2018urtea da eta harrituta gelditu dira. Gero denek batera etxera joan ziren .hurrengo goizean Gabonak ziren. Denbora asko pasatu dute espazioan.

Mirenek eta Junek oso ondo pasatu dute eta bere lagunei beraien abentura kontatu diete.

HALA BAZAN, EDO EZ BAZAN ATERA DAILA MARTEKO PLAZAN!!!!

EGILEA:

EUSKALDUNA JAUREGIKO MISTERIOA Orain dela urte asko, Ermuan mutiko bat bizi zen, mutikoaren izena Luis zen.

Mutiko alaia, bizia, jakintsua eta atsegina zen, ilea beltza zuen, sudurra ez hain handia ez oso txikia , eta oso zorrotza laban bat bezalakoa. Luis txikia zenean baxua zen baina hamaika urte bete zituenean gora eta gora hazi zen gelditu gabe. era orain ez da handia, handi-handia baizik.

Luisek, Donostian Lander izenekoa lagun-min bat zeukan.

Lander mutil barregarria, despistatua eta pizkat desordenatua zen Belarri handiak zeuzkan, ilea marroizka eta pizkat loditsua zen.

Landerrek bazeukan arreba bat Libe izenekoa baina Libek eta Landerrek ez zeukaten ezer antzerakorik. Libe neska alaia, umoretsua, lasaia baina oso azkarra zen . Luisi, Landerri eta Liberi asko gustatzen zitzaien jolastea eta egun batean Bilbora joan ziren egun-pasa, jauregi desberdinak ikustera.

Hirurak oso pozik zeuden asko disfrutatzen zeudelako, baina bat-batean Liberi Euskaldun jauregira joatea bururatu zitzaion, eta hara joan ziren hirurak. Sartu zirenean, Lander harrituta geratu zen, hobeto esanda, hirurak harrituta gelditu ziren, eta halako batean Luisek esan zuen: -Begira neska hori korrika ari da eta debekatuta dagoen lekutik joan da .Begira begira!

-Ematen du zerbait aurkitu edo aurkitzen dagoela, ezta?- esan zuen Libek.

Orduan Lander, Luis eta Libek neskatilari jarraitu zioten ziztu bizian, eta eskailerak gora bukaerara ailegatu zirenean, Landerrek eskultura handi bat ikusi zuen. Zezen moko eskultura bat zen ,baina Landerrek hain gosetuta zegoenez sandwich bat zela pentsatu zuen eta berehala joan zen haginka egitera. Haginka egin zuenean ate moduko bat ireki zen horman , pasadizo bat ematen zuen eta neskak baten ahotsaz frantsesez entzun zuten: -Eskerrik asko, benetan bizitza guztia daramat hau bilatzen!

Hiru lagunak piperrik ere ez ez zuten ulertu eta jartzen zituzten aurpegiak ikusi eta gero neskatoak berriro ere esan zuen berdina baina oraingoan euskaraz eta ulertu zutenean Libek esan zuen: -Nola esan duzu? Hau egon zarela bilatzen zure bizitza guztian?

-Bai halaxe da -neska frantsesak.

-Ate bat bakarrik ez da ba!-Libek -Ez, hau ez da ate bat bakarrik, pasadizo bat baizik. Hor barruan dorre Eiffeleko sekretu bat dago- esan zuen neska frantsesak.

Lander eta Luisi begiak zabaltzen zitzaizkien neskatoa ikustean. Landerrek ea nola deitzen zen galdetu zion neskatoari eta hau erantzun zion: -Nire izena Alicia da eta 11 urte ditut.

Alicia neska ederra zen, oso azkarra eta lasaia, ilea orizka zuen, belarri txikiak eta baxua zen. Aliciak hiru lagunei esan zien ea nahi zuten joan berarekin hara barrura baina Luisek hauxe esan zuen beldurtuta: -Horra barrura joatea hirurok zurekin eta bakarrik? Ni ez noa, ni hemen geldituko naiz zuen zain .

-Ni ere – Landerrek.

-Ba ni ez. Ni zurekin noa Alicia, uste dudalako badakizula zer egiten zauden eta oso ondo pasatu ahal dugulako biak batera- esan zuen Libek.

-Ze ondo, ze ondo, goazen ba denok- esan zuen Aliciak.

- Gu biok esan dugu ez goazela!- gogoratu zuen Luisek -Berdin zait esaten duzuena zuek ere zatozte!!!- esan zuen Libek.

Hori entzun eta gero laurok hara abiatu ziren, eta sartu zirenean, kataplun!!!

Atea golpe gogor bat emanez itxi egin zen. Landerrek eta Luisek beldur asko zuten baina hitzik esan gabe abiatu ziren aurrerantz. Libek eta Aliciak berriz, arreta guztiarekin begiratzen zuten alde guztietara, aurrera eta pausoka, zulo erraldoi batera heldu ziren arte, eta ‌ -Zer egiten dugu orain?- galdetu zuen Libek Denak pentsakor gelditu ziren eta momentuan Aliciak aipatu zuen: -Badakit!!!, hor dauden arroketatik pasatuko gara Harrietatik pasatzen hasi ziren eta erditik zeudenean krak!!!! Harri bat mugitu eta Lander zulotik behera jausi zen

-Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!!!!!!

Lagunak lagundu nahian, zerbaitetan pentsatu zuten eta Luisek esan zuen -Libe azkar atera soka!

-Ze soka ?– esan zuen Libek -Aurreko museoan eman diguten soka!!!-Luisek Bi sokak lotu eta Landerri bota zizkioten.

Honek soka hartu, ondo zegoela esan zien eta gora eta gora irteten hasi zen. Azkenean lortu zuten zulotik ateratzea baina ibilbidea ez zen oraindik amaitu eta aurrera segi zuten. Arroka horiek pasatu zituztenean bat-batean pilo bat saguzar agertu ziren eta oihuka hasi ziren laurok. Orudan garrasika zeuden bitartean ate bat ireki zen.

Atea guztiz ireki zenean golpe bat eman zuen eta saguzar guztiak alde egin zuten.Lau lagunak barrura sartu ziren eta bat batean atea itxi egin zen. Beraien aurrean piano bat zegoen , oso zaharra gainera, eta lagunek zertarago ote zen galdetzen hasi ziren behin eta berriro.

Pianoan nota bat jartzen zuen eta hauxe esaten zuen: “Zuetako norbaitek pianoa jo behar du or daukazuen partitura ondo irakurriz eta txarto irakurtzen baduzue, lurra poliki-poliki jauzten hasiko da”. Lagunak hori entzun eta gero, korapilo batekin eztarrian gelditu ziren beldurturik.

Orduan Libek galdetu zuen, ea norbaitek pianoa jotzen bazekien eta hauxe erantzun zuten lagunek: -Nik biolina jotzen dakit bakarrik- esan zuen Luisek -Nik ezer ez- Landerrek.

-Baa, ni urte asko egon nintzen pianoa ikasten, baina utzi nuen eta ez dakit oso ondo jotzen- esan zuen Aliciak -Ze ondo!- Libek -Esan dut ez dakidala jotzen- Aliciak gehitu zuen.

-Berdin du, saiatu ahal den bakarra ondo egiteko zeu zara- esan zion, Aliciari Libek Orduan Alicia, pianoa jotzen hasi zen eta …

-Kaka zaharra !!!-aipatu zuen Aliciak -Zer gertatu da?- galdetu zuen beldurtuta Luisek -Mi notaren ordez, sol nota jo egin dudala Hori entzutean, agunek beldurturik esan zuten: Orduan, lurra mugitzen hasiko da!!!

Eta halaxe zen! Lurra poliki-poliki mugitzen eta apurtzen hasi zen. Baina Aliciak denbora galdu gabe, berriz pianoa jotzen hasi zen eta berriro txarto egin zuen. Hiru aldiz failatu zuen, baina azkenean lortu zuen. Lagunak oso pozik jarri ziren eta denon artean besarkada bat eman zioten Aliciari. Ate bat pianoaren atzean ireki zen, dena iluna zegoen eta ez zen piperrik be ikusten; baina dorre Eiffelen magiak , dorre Eiffel txikiagoak agertzea eta dorre horien barruan argia egotea eragin zuen.

Lagunak atetik barrura sartu egin ziren eta dena hautsez beteta zegoela ikustean, pinturazko museoan eman zieten pintzel lodiekin hauts guztia kentzen hasi ziren. Bat-batean Aliciak oihukatu zuen: -Aurkitu duuuuuuuuuuuuuuuut!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Laukotea barrezka eta denbora guztian bata besteari besarkatzen hasi ziren.

Berain aurrean mezua barruan zuen botila bat zegoen.Botila hartu zuten eta giltza bezala erabiliz , botila hormako zirrikituan jarri zuten eta magia sortu zen.

Dorre Eiffelako magia guztia batuta argi zuri batek lagunak begiak ixtea lortu zuen. Begiak zabaltzean jauregiko beste aldean zegoen laukotea, oso pozik atera ziren eta bazkaltzen zeudela, botila barneko mezua irakurtzeko aprobetxatu zuten.

Nik ez dakit zer esaten zuen mezu horrek, baina badakit zuek ere, liburu hau irakurtzen duzuen bakoitzean, dorre Eiffeleko magia guztia momentu horretan zuentzat izango dela eta zoriontsuak egingo zaituztela.

JUNE FERNADEZ ITURRIAGOITIA

Duela urte asko 1965ean, bost pertsonako talde batek Everestera igo zuen.

Katmandura heldu zirenean oso pozik zeuden eta ilusio askorekin. Bost lagun hauek bost kanpo base eduki zituzten, lehenengoa 1.500 metrotara, bigarrena 3.000 metrotara, hirugarrena 5.000 metrotara, 6.000 metrotara eta azkena 7.000 metrotara.

Kanpo basera heldu ziren, han geratu ziren denbora bat, hurrengo egunean igotzeko prest zeuden, eta igotzen hasi ziren. Lehenengo partean ondo ibili ziren, baina hirugarren kanpo basera heldu zirenean arazoak hasi ziren. Jon ia jausi egin zen eskaileratik eta hortik aurrera denek beldurra zeukaten.

6.000 metroko basera heldu zirenean denak trankildu egin ziren. Denbora bat egin zuten base horretan eta erlaxatu egin ziren . Hiru egun eta gero mendirantz irten egin ziren, hurrengo eskailerara heldu zirenean elkarrizketa bat egon zen: -Ni ez naiz lehenengoa izango- esan zuen Nereak.

-Ni ere ez naiz izango lehenengoa inola ere ez!- gehitu zuen IĂąakik ere.

-Orduan ni izango naiz lehenengoa, beldurti batzuk zarete denok!- amaitu zuen Jonek Jon oso ondo pasatu zen eskaileratik, ZuriĂąek eta Endikak ere ondo pasatu zuten , IĂąaki ere pasatu zen eskaileratik, kostata baina lortu zuen. Nerea asko kexatu zen baina, gero lortu zuten konbentzitzea eta azkenean pasatu zuen . Beranduago gora iritzi ziren eta denak oso pozik zeuden.

Jaitsieran hasi ziren arazoak. Hasieran ondo ibili ziren baina hirugarren kanpo basera heldutakoan elur ekaitz batek jo zien.

Egun batzuk egon ziren kanpo basean ea elur ekaitza joaten zen, baina egunak pasatzen ziren eta ez zen eguraldi txarra joaten; orduan ZuriĂąek proposamen bat egin zuen: -Hemen geratzen bagara ez dugu ezer lortuko, orduan nire proposamena hemendik irtetea da eta hurrengo basera heltzera.

-Ez, nik ez dut nahi hemendik joaterik geratu gaitezen hemen- aipatu zuen IĂąakik.

-Bale joan gaitezen- gehitu zuen Jonek.

-Nik ere hemendik irten nahi dut- esan zuen Nereak.

-Ni ere ados nago, joan gaitezen- esan zuen Endikak Irten egin ziren bost lagunak, ez zen ezer ikusten eta Iñaki kexatzen hasi zen: -Goazen kanpo basera berriro ere.

-Ez, jarraitu dezagun hurrengo kanpo basera heldu behar gara- esan zuen Jonek.

-Bale, baina goazen bizkor- kexaka Iñakik.

Ondo heldu ziren bigarren kanpo basera, baina handik irten zirenean arazo batzuk egon ziren. Ez zen ezer ikusten oraindik eta horren ondorioz, amildegi batetik jausi ziren Iñaki eta Endika, zoritxarrez momentuan hil ziren.

Gero Jonek galdera bat egin zuen: -Non daude Iñaki eta Endika.

-Nik ere ez dakit non dauden- esan zuen Zuriñek.

-Nik ere ez baina jarraitu dezagun- negarrez Nereak.

Oso ondo ibili ziren, eta lehenengo kanpo basera heldu behar zirenean, Nerea lurrera jausi zen Zuriñek eta Jonek hil egin zela pentsatu zuten, eta bere gurasoak abisatu zituzten.

Jon eta Zuriñe lehenengo kanpo basera heldutakoan, Nerea ez dakigu zergatik tentetu egin zen eta pixkanaka-pixkanaka kanpo basera heldu zen.

Heldutakoan Zuriñek eta Jonek zonbi bat zela pentsatu zuten eta minutu batzuk pasatu eta gero, Nerea medikura eraman zuten. Handik ordu batzuetara osatu egin zen eta Zuriñek proposamen bat egin zuen: -Goazen hirurok elkarrekin bizitzera.

-Ideia oso ona izan duzu, ni konforme nago- esan zuen Nereak.

-Ni ere konforme nago- gehitu zuen Jonek.

Hirurak elkarrekin bizitzera joan ziren Ermura, eta oso pozik bizi izan ziren

EGILEA:Xabier.U

Duela urte batzuk , gauza izugarriak gertatu ziren Irlandan.

Irlandan, Esthephan izeneko mutil bat bizi zen. Berak 8 urte zituen, ile hori, begi berde eta sudur txikia zuen. Beraren ama Lurdes deitzen zen, eta aita Paul.

Esthephani bere ama lurrikara baten ondorioz hil zitzaion urte batzuk lehenago eta triste jarri eta negarrez egon zen luzaroan Baina, orain atzera egingo dugu istorio honetan.

Esthephanen urtebetetzea zen eta egun horretan terremotoa gertatu zen. Lurrikara izugarria bat egon zen eta jende asko hil zen, hogeita bost mila pertsona gehi beraren ama.

Lurra gelditu zenean , Estephan bere familia aurkitzera irten zen, baina bakarrik aitite eta amama aurkitu zituen eta aita bilatzen jarraitu zuen. Bilakaera hori txarto atera zitzaion eta horregatik, amama eta aitite zeuden tokira bueltatu zen.

Aititek, aita plazan egon ahal zela esan zion eta Estephan hara joan zen bila.

Han bai aurkitu zuen aitatxo eta gainera , bere lagun min batekin zegoen.

Aitak, Estephani besarkada bat eman ondoren, plazatik bizkor joan behar zirela esan zien, gauza gehiago gerta ahal zirelako.

Orduan, aitak Estephani urakan bat egongo zela aurreratu zion. Estephanek hondartzara joatea pentsatu zuen baina, aitak ez joateko agindu zion. Estephan ez zegoen horrekin ados baina aitatxori kasu egin behar ziola ulertu zuen.

Hurrengo egunean, bero pila-bat zegoen eta Estephanek hondartzara joatea erabaki zuen. Hondartzan hiru ordu egon ziren eta momentu hartan urakan handi eta indartsu bat hurbildu zen. Urakanak, Estephanen lagun-mina eraman zuen, Jonatan deitzen zena. Urakanak hogei mila pertsona zauritu zituen, harriengatik, eta beste hamabost mila, haizearen ondorioz.

Orduan aita eta Estephane pozez negarrez hasi ziren, beraiek , oraindik, bizirik zeudelako. Baina, Estephanek aitari, beraren lagun minaren umea , Xabi, hil zela esan zion. Mutikoa han etzanda zegoen, begiak itxita, arnasa hartu gabe eta mugitu gabe.

Estephan eta aitatxo bere lagun minaren etxera joan ziren, baina ez zuten aurkitu. Han zegoen bati galdetu zioten eta, medikuan zaurituta zegoela erantzun zien.

Denbora galdu barik, medikoarengana lasterka joan ziren. Hara heltzean, laguna triste ikusi zuten eta Paulek sentitzen zuela esan zion baina, besteengatik aurrera begiratu behar zuela , bi alaba eta emaztea zituen eta.

Lagun minak, han zer egiten zegoen galdetu zion Pauli eta beraren emazteren bila zegoela esan zion. Orduan, Estephanen aitak, emaztea bilatzen lagunduko ziotela esan zuen. Estephanen aitak bakoitzari walkitalki bat eman zien eta horrela emaztea ikusten zutenean besteei esateko erabiliko zen. Segidan, emaztea bilatzen hasi ziren. Estephan kale berdetik, aitak kale zuritik eta aitaren lagun mina, gorritik joan ziren.

Estephanek, zer koloretako begiak zituen eta zer koloretako ilea zuen galdetu zien aitari eta beraren lagunari.

- Ile marroi eta begi berde-urdinak zituen- esan zuen aitaren lagunak.- Ok -erantzun zuen Estephanek-.

Bi ordu geroago, Paulek beraren lagun minaren emaztea aurkitu zuen. Orduan walkitaltkia hartu eta besteei emaztea aurkitu zuela esan zien. Estephan eta beraren aitaren lagun mina pasillo berdetik pasatu ziren, Paul zegoen tokira jateko.

Emaztearekin pozik baino pozik gelditu ziren, pila-bat muxu eman ziren, besarkadak ‌ Orduan, Paulen lagun minak emazteari barkatzeko esan zion, beraien umea urakanarengatik hil zelako. Emaztea negarrez hasi zen eta Estephanek esan zion, ez zekiela zergatik, baina naturak jendearekin bukatu nahi zuela.

Hurrengo egunean, eguraldi txarra egiten zuenez, etxean gelditu ziren. Etxeko leihotik itsasoa ikusten zen eta ez zegoen pozik. Estephanek aitari galdetu zion, ea horrelako egunetan tsunamiak egon ahal ziren. Paulek trankil egoteko esan zion, eta hamarrak heltzean oheratu behar zela.

Goizean, leihotik begiratu eta itsasoa askoz txartoago zegoela konturatu zen.

Estephanen aitak itsasoa begiratu, haize bortitza eta zerua beltza zegoela ikusi zuen eta tsunami bat egongo zela esan zion Estephani.

Oso beldurtuta zeuden eta telebista ikusten denbora pila bat pasatu zuten.

Denbora asko egon ziren etxean eta, orduan kalera irtetean pentsatu zuten. Kalean hotza, trumoiak, euria, hodei beltzak, haize gogorra ... zeuden.

Itsasora sartu eta uretara aurreratu ziren. Momentu batean, olatu handi bat ikusi zuten. Paulek semeari gelditzeko esan zion: - Olatua orain apurtuko da, besarkada bat eman eta hildakoengana goaz, zure amatxo Lurdes eta gure familiakoekin elkartuko gara.

Tsunamia heldu zen, olatua apurtu eta herri osoa eraman zuen aurretik . Eta Herriko pertsona guztiak hil egin ziren.

Azkenean , denak hil ziren eta horregatik herrian ez zegoen inor.

Naturarekin ez jolastu, naturak guk baino indar gehiago dauka eta zaindu, bestela guri bezala pasatuko zaizue. Hauek Estephanen azkenengo hitzak izan ziren.

LIERNI

ARGUINZONIZ MATA

JONEN BILA Basen behin , Eibarko familia bat. Alaba, Alba deitzen zen, 12 urte zituen eta eskubaloira jolastea gustatzen zitzaion. Oso ona zen eta bere ikastolako taldean jokatzen zuen. Altua zen bere lagunekin konparatuta. Alba ile oria zen, bere anaia bezala. Bere anaia Jon deitzen zen eta 4 urte zituen. Jon mutil bihurria zen eta beti bihurkeriak egiten zegoen. Amak Laura zuen izena, argala eta altua zen eta txikia zenean saskibaloira jokatzen zuen. Aita Mikel zen, begi urdinak zituen eta ile horia zen. Aitak ere txikia zenean eskubaloira jokatzen zuen.

Larunbat batean Albak eskubaloi partidu bat zuen Bilbon, eta bukatu zuenean bere gurasoek esan zieten Jon eta Albari: -Sorpresa bat daukagu zuentzat.

-Zein da sorpresa? –galdetu zuten harrituta.

-Cabarcenoko parke naturalera joango gara -esan zuen Mikelek.

Jon oso pozik zegoen eta galdetu zion bere aitari: -Aita zer da cabarceno?

-Cabarceno Kantabrian dagoen animali parke erraldoi bat da –Erantzun zion aitak.

Ordu bat beranduago heldu ziren cabarcenora. Animaliak ikustera kotxez joan behar zuten leku batetik bestera baina animaliak ikusteko autotik jaisten ziren. Animali asko zeuden (elefanteak, jirafak, dortokak, txoriak, lehoiak, tximuak...)

Animali arriskutsuak zulo handi batean zeuden, ordea besteak solte.

Animaliak ikusi baino lehen jatetxera joan ziren gose handia zutelako.

Laurak sukaldariari plater bat eskatu zion baina ez ziotenez ekartzen, Jon sukaldera sartu zen ezer esan gabe. Jonek plater bat hartu nahi zuen eta gainean zeuden plater guztiak lurrera jausi zitzaizkion.

Sukaldaria sukaldetik oso haserre atera zen eta esan zuen: -Norena da ume hau?

-Barkatu, barkatu nire semea da –esan zuen Laurak.

Zorionez sukaldariak barkatu zion ume bat zelako eta animaliak ikustera joan ziren. Egun osoa egon ziren animaliak ikusten baina tximinoak ikusten zeuddenean Alba konturatu zen bere anaia falta zela.

- Ama, ¿non dago Jon? –galdetu zuen Albak.

- Ez dakit.-erantzun zuen amak urduri.

Eta orduan ama, aita eta Alba bilatzen hasi ziren eta parkeko arduradunei esan zieten: -Ikusi duzue mutil bat hemendik galduta?

-Ez, baina nahi baduzue nik laguntzen dizuet bilatzen -Esan zuen parkeko arduraduna.

-Bale eskerrik asko.

Azkenean ordu erdi beranduago Albak ikusi zuen Jon tximinoen lekuan lotan, eta parkeko arduradunek Jon ateratzen saiatu ziren. Baina tximinoek pentsatzen zutenez Jon bere umea zela tximinoek ez zieten Jon ateratzen uzten.

Orduan parkeko arduradunek hartu zituzten lo egiteko dardo batzuk eta tximinoei bota zizkieten lo egiteko eta horrela Jon atera zuten.

Eta bere gurasoek Jonen bihurrikeriaz nekatuta etxera bueltatu ziren.

EGILEA: OLATZ HERNANDEZ

KANPINEKO KOADRILA

Orain dela bi urte, lau mutil eta neska bat Palsen elkartu ziren. Geronako herrialde bat zen, oso polita. Han hotel gutxi zeuden, baina gehiago egitekotan zeuden. Frontoi handi bat zuen, bi taberna eta jatetxe bat. Beti jende asko zegoen Palseko kaleetan.

Alenek, uda guztiak pasatzen zituen Palseko kanpinean. Horregatik 2015ean, bere familiarekin berriro joan zen uda pasatzera. Alenek 13 urte zituen eta Bartzelonakoa zen. Ile beltza zuen, begi urdinak eta oso altua zen. Mutil alaia zen eta motokrosa gustatzen zitzaion.

Bere lagun mina Edgar deitzen zen.

Edgar eta Alen, Palsen ezagutu ziren orain dela 10 urte. Edgarrek 12 urte zituen Alenek bezala, Bartzelonan bizi zen. Ile luzea zuen, marroixka kolorekoa. Ertaina zen. Oso mutil jatorra, baina jolasen baten galtzen zuenean asko haserretzen zen.

Palseko udako koadrilako hirugarren mutilak, Martin zuen izena. Lagunik txikiena zen, 10 urte zituen. Futbola izugarri gustatzen zitzaion. Gainera, Gironako futbol kluban jokatzen zuen. Oso jokalari ona zen. Bere lagunak bezala, uda guztietan Palsera joaten zen. Asko gustatzen zitzaion kanpineko igerilekuan egunak pasatzea.

Kanpina oso handia zen. 300 bungalow zituen. Futbol zelai bat, padeleko pista bat, pinponeko 4 pista eta sakibaloiko 3 pista. Gainera, bi igerileku eta 3 parke.

Beti bezala, asteazkenetan lauretan geratu ziren bizikletan ibiltzeko. Laurak eta laurdenetan, Maria agertu zen. Maria 10 urteko neska bat zen, Kantabriakoa. Eskubaloia gustatzen zitzaion. Oso beldurtia zen, baina oso alaia, beti barrezka zegoen. Baina oraingo hartan, negarrez zetorren. Bere lagunei negarka kontatu zien bere bizikleta desagertu egin zela. Denek bizikleta utzi eta bilatzen hasi ziren.

Edgar hiru parketara joan zen bizikletaren bila, Maria kanpin ingurutik. Momentu horretan, Ruben agertu zen, lagun taldeko azkena, eta beraiekin batera bizikletaren bila hasi zen. Ruben, Gironan bizi zen 12 urteko mutil bat zen. Ile motza eta begi urdinekin. Futbolzalea zen, oso jatorra.

30 minutu geroago, Edgar eta Rubenek Mariaren aita ikusi zuten. Eta sorpresa handia hartu zuten Mariaren bizikleta berak zuela ikustean! Falta ziren lagunak telefonoz deitu zituzten eta gertatutakoa azaldu zieten.

Maria oso haserre heldu zen bere aitarengana. Baina gero oso pozik jarri zen bere bizikleta ez ziotelako lapurtu. Bertan aitak azaldu zien bizikleta hartu zuela erosketak egin behar zituelako eta bere kotxeak gasolinarik ez zuekalako. Denak lasaitu zirenean, Alen falta zela ikusi zuten.

Bere bila joatea erabaki zuten, eta hogei minutu beranduago oraindik ez zuten aurkitu.

Bizikletak hartu eta kanpin osotik bilatzea erabaki zuten. Eta kanpineko azkenengo puntan aurkitu zuten Alen, lurrean botata eta zaurituta. Medikura heldu zirenean, proba batzuk egin zizkioten eta medikuak Alenek eskuan eskaiola bat behar zuela ezan zien.

Egun pare bat pasa zituen Alenek ospitalean, eta bere lagunak egunero joan ziren orduak berarekin pasatzera. Bertan mahai-jokoetara jolasten zuten. Oso ondo pasa zuten uda, nahiz eta bizikleta beste uda batzuetan baino gutxiago erabili.

KERMAN BLANCO

Orain dela bi urte Xabier izeneko mutil bati gertatu zitzaion historia kontatuko dizuet, historia bat asko pikatzen duena.

Xabier, oso mutil ausarta zen eta bere arreba Maddi, bihurria. Xabier oporretan zebilen eta bere aitak eta amak karrera bat egin behar zuten. Berak eta bere arrebak lagun baten etxera joan behar zuten. Laguna Mara deitzen zen eta neska xarmanta zen. Orduan pixkat jolastu eta gero kalera joan ziren karrera ikustera eta han lagunak ikusi zituzten eta beraiekin jolasten asi ziren.

Momentu horretan skate parkera joan ziren jolastera harrapaketara, lehenengotan Xabier eta Iziar haserretu egin ziren baina gero konpondu zuten: - Harrapatu zaitut esan zuen Xabierrek.

-Ez, gezurra tranpati- erantzun zuen Iziarrek.

Orduan borrokan hasi ziren eta ukabilkadak eta ostikadak egon ziren. Azkenean batzuk beste guraso bati deitu zioten eta arazoa konpondu zuten.

Azkenean Xabierren aita eta ama etorri ziren karreratik.

Orduan restaurante batera bazkaltzera joan ziren, eta kamarera etorri zenean derrepentean Xabierrek esan zion etortzeko eta hau eskatu zion: -Nik lehenengo pasta nahi dut, bigarrenez alitak eta postrez izozkia.

Beste guztiek berdina eskatu zuten eta bazkaldu eta gero berriro skate parkera joan ziren.

Orduan beste borroka bat hasi zen, baina orain ez ziren izan Iziar eta Xabier, orain Maddi eta Mara izan ziren ziren:

-Maddi ez bota harriak guri-esan zuen Marak -Nik nahi dudana egingo dut.-erantzun zuen zuen Maddik.

Momentu horretan borroka gelditu egin zen egin zen, leku misteriotsu bat ikusi zutelako: -Goazen toki hori aztertzera -esan zuen Danielek -Bai goazen- esan zuten Mariak eta Iratik.

Toki horretan etxe zahar bat zegoen eta barrura sartu ziren zer zegoen ikustera.

Han gauza arraroak zeuden eta bat-batean Danielek liztorren habi bat zapaldu zuen.

Konturatu zirenerako toki guzti hori liztorrez josita zegoen eta bizkor batean atera ziren guztiak bertatik .

Neska mutil guztiak Xabier izan ezik negarrez zeuden. Orduan guraso batzuk etorri ziren eta arrapalada batean sendagilearengana joan ziren. Medikuan Danielek hainbeste ziztadaren ondorioz konortea galdu zuen eta ospitalera eraman zuten.

Hurrengo goizean umeen taldea ziztadak jaso zituzten toki berberera bueltatu ziren liztorrak akabatzeko asmoz: -Nik paliza bat emango diet liztorrei- esan zuen Maddik.

Orduan spray batekin liztor guztiak akabatu zituzten eta horrela bukatzen da gure istorioa.

EGILEA: XABIER DE LA RICA

SATURNOREN ALTXORRA 9076an Lurrean, jende guztia teknologiarekin obsesionatuta zegoen.

Bakarrik pertsona batek ondorioez pentsatu zuen, Thomasek. Bai sinestezina ematen du bakarrik pertsona batek munduan horrela pentsatzea. Thomas pertsona oso jatorra zen, pixka Bat neurri txikikoa.

Bai horrelako mutila zen, bere izaera ez zen garai horretakoa, gainera berari ez zitzaion gustatzen naturaleza gutxi egotea.

HURRENGO EGUNEAN… Oraindik ez dizuet esan! Nik bi lagun ditut (askoren artean), hoberenak, Jon eta Nerea dira.

Baina egun batean lurrikara handi bat sortu zen Metropolisen (hortxe bizi naiz), oso handia izan zen jende asko hil zen eta eskolak, etxeak, baserriak… jausi egin ziren.

Lurrikara bukatu zenean Metropolis apurtuta zegoen eta etxeak ere bai.

Gainera gauza harrigarria sortu zen. Masa handi bat egin zen eta lurraren zati txikiak xurgatzen hasi zen. Denok beldurtuta korrika hasi ginen etxeetara, eta nik nire amari etxean geratzeko esan nion, nik nire lagunak bilatu behar nituen. Ordu erdi baino gehiago egon nintzen nire lagunak bilatzen baina azkenean zarata bat entzun nuen hau esaten zuena “lagunduuuu” orduan korrika joan nintzenean Jon eta Nerea aurkitu nituen.

Korriketan nire etxera joan ginenean poliziak garrasika saturnora joan behar ginela esan zuten. Orduan jende guztiak tontakeri bat zela esaten zuen.

Azkenean poliziak ezan zuten moduan espazio-ontzira joan ginen. Bizkor batean jarraitu egin genuen jende guztiari (espazio-ontzian) -Thomas nora goaz?-Nereak esan zuen-.

-Ez dakit, oso urduri eta nahasita nago -Nik ikusten dudanez Saturnora goaz.-Nire amak esan zuen-.

-Saturnora!-esan nuen-.

Bai, arraroa ematen du urte horretan ez zeuden kotxeak espazio-ontzi txiki batengandik aldatu ziren.

SATURNON‌ -Ama hau zer mundu arraro da?

-Saturno, zer izango da ba!-nire amak esan zuen-.

Orduan gizon batzuk, gauza arraro bat atera zuten, futboleko baloia ematen zuen.

Ni eta Jon ezkutatu ginen beraien atzean eta esan zuten: -Aimar bihar badakizu 20:15an udalean.

Orduan gizon horretako batek pilota arraro hori atera zuen eta gorantz bota eta lurreko kopia bat atera zuen atmosfera eta guzti! Oso harrituta gelditu ginen denok. Orduan nire amarengana joan ginenean Jonek esan zuen: -Thomas ez gara gogoratu! Nerea non dago?

-Egia da! Ez nintzen gogoratu!

-Aurkitu behar dugu!

Orduan bilatzera joan ginen baina jende asko zegoen eta pentsatu genuen hau lurraren kopia bat izango bada beraren etxean egongo da. Bai, aurkitu genuen oso pozik hirurak besarkada handi bat eman ginen gertatutakoarengatik oraindik oso harrituta geunden.

HURRENGO EGUNEAN‌ Nik nire amari esan nion ea lagunekin irten ahal nintzen, ezkerrak baietz ezan zidala orduan, Jonekin eta Nerearekin egon nintzen. Gero, Udalara joan ginen eta altxor baten bidez hitz egiten zuten bezperako gizonak. Ematen zuenez Saturnoko estatu batuetan geunden eta beste bide batetik joan ginen beraiei jarraitzera.

Baina bat-batean gizonak gure atzetik korrika joan ziren, eta gu oso urduri, korrika hasi ginenean. Jon harri batekin jausi egin zen. Orduan bidetik galdu egin genituen gizonak, gero Jonengana joan ginen eta ezan zuen: -Thomas!!!! Hau altxorra da.

Orduan

zuloak egiten hasi ginen eta altxorra ateratzeko lan asko egin izan

behar genuen. Azkenean altxorra atera egin genuen zabaldu genuen eta beste objektu

arraro bat zegoen, gizonen moduko objektua nik Jonek eta Nereak

pentsatu genuen gertatutako dena gizonengatik gertatu zela. Ziztu bizian Nereak gora bota zuen. Lurretik zetozen zarata batzuk entzun genituen meteorito baten modukoa ziren. Poliziak lurrera joan ziren eta bueltatzean lurra ondo zegoela esan ziguten berriro joan behar ginela eta dena normalitatera bueltatu egin zen.

EGILEA: AINGERU

Hawaiiko hondartza batean, 2015ean, familia txiki bat bizi zen eta familia horretako denei surf egitea gustatzen zitzaien. Baina gehien bat neska txikienari. Bere aitari eta amari ere gustatzen zitzaien surf egitea eta baita anai handiari. Bere anai handia, Asier, 25 urtekoa, argazkilaria zen.

Arreba txikiari, Tinari, 18 urtekoa, gehien gustatzen zitzaion, eta bere lagun onena, Jon 17 urtekoa, eta berari asko gustatzen zitzaien batera surf egitea.

Asteburuetan joaten ziren surf egitera, eta bien artean erabaki zuten surf txapelketa batera apuntatzea. Beti joaten ziren entrenatzera, baina egun batean bere irakasleak esan zion Tinari, hurrengo astean Mexikora joango zirela, tsunami bat egon zelako eta laguntzera joan behar zirela. Tina denbora asko egon zen pentsatzen, Mexikora joan eta hango jendeari lagundu edo Jon eta bera txapelketarako entrenatzen jarraitu. Baina azkenean erabaki zuen Mexikora joatea.

Mexikotik bueltatu zen lehenengo egunean ,Tina eta Jon surf egitera joan ziren. Surfeatzen zeudenean tinak gauza bat sentitu zuen bere hanka azpietan eta batbatean marrazo batek salto egin zion gainera . Jonek ikusi zuenean beso bat kendu ziola taula handienean ipini eta ospitalera eraman zuen berehala.

Bere gurasoek entzun zutenean telebistan marrazo atake bat egon zela iparraldeko hondartza batean berehala deitu zioten Joneri, eta Jonek esan zien Tina ospitalean zegoela, marrazoak berari jan ziola besoa. Gurasoak berehala joan ziren ospitalera.

Bere gurasoak heldu zirenean esan zieten operatu zutela eta ondo zegoela.

Ederra lasaitua hartu zuten. Tinak bere gurasoak ikusi zituenean lehenengo gauza galdetu ziena hau izan zen: “parte hartu ahal izango dut txapelketan?” eta bere aitak erantzun zion saiatzen bazen lortuko zuela.

Heldu zen txapelketa eguna eta Tina oso urduri zegoen. Semifinaletan oso ona zen neska bat ikusi zuen, eta nola ez finalera heldu zen. Finalera heldu ziren Tina eta semifinaletan ikusi zuen neska hura.

Besteak Tinak baino 8 puntu gehiago zeuzkan eta 9 puntuko olatu bat behar zuen irabazteko. Azken segundoan olatu batean altxatu zen Tina eta berehala tubora sartu zen. Denbora asko egon zen tuboan eta 9,5 eman zioten baina esan zuten denboraz kanpo altxatu zela eta ez zuela balio.

Tinaren aita kexatu egin zen balio zuela esanez, baina Tinak esan zion “berdin da beraiek esaten dutena guretzat beti irabaziko dut” eta etxera joan ziren oso pozik.

Bueno, baina bere aita amaierako bideoa ikusten gelditu zen.

EGILEA: OIER ARAIZTEGI

TSUNAMI BATETIK BIZIRIK ATERA ZIREN Duela hogei urte, Abuztuak 23an, bost neska, Amaia, Olatz, Naroa, Itxaso eta Nahikari, oporrak hondartzara pasatzera joan ziren.

Amaia oso alaia zen eta Olatz oso zoroa, ezin zen geldi egona, Naroa berriz oso jatorra eta lotsagarria zen, eta Itxaso lotsagabeko neska bat , beti lelokeriak egiten zegoena . Nahikar, azkena oso zoroa eta dibertigarria zen.

Hondartzara joateko autobusa hartu zuten, eta denak oso urduri zeuden, guztiak batera zeuden lehenengo oporrak zirelako. Bidaia autobusez oso luzea izan zen. Bidai osoa han zer egingo zutenari buruz hitz egiten egon ziren. Hiru ordu beranduago hondartzara iritsi ziren.

Autobusetik jaisterakoan, harrituta gelditu ziren, inoiz ikusi zuten hondartzarik hoberena zelako.

Hondartza Deban zegoen, dutxak zeuzkan, surfezko taula asko zeuden, kayakak zeuden alokatzeko . Harea oso ondo zegoen fin-fina eta zuria zen, hondartza oso polita eta handia zen. Ura urdina eta tenperatura oso atsegina zeukan.

Hondartzan surf taulak zeudenez surf egitea erabaki zuten denek, Olatzek eta Nahikarik izan ezik.

Jan eta gero, itsasontzi bat hartu zuten irla batera joateko arratsaldea eta gau osoa pasatzera. Itsasontzian eguzkia hartzen egon ziren, igeri egiten eta arratsalde oso dibertigarria pasatu zuten. Hurrengo egunean, esnatzerakoan, beste itsasontzi bat ikusi zuten. Itsasontzi pirata bat zen!!!

Itsasontzi pirataren barruan, lau neska mutil zeuden eta neska mutil horiek txarrak zirela pentsatu zuten.

Itsasontzi piratakoek esan zuten: -Neskak etorri gure ondora!!! Beste irla batera joango gara!!! Zuen itsasontziarekin ezin zarete heldu.

Amaiak eta Nahikarik esan zuten: -

Bai, bai, bai, bai, bai ,bai kasu egingo dizuegu. Amaia eta Nahikari oso beldurtuta zeuden.

Bizpahiru egun egon ziren lo egiten pirata itsasontzikoekin eta oso majoak ziren . Piratak, Elene, Javi, Jonathan eta Maria deitzen ziren.

Elene oso zoroa zen eta Nahikariren lagun mina egin zen. Javi oso jatorra eta majoa zen. Jonathan oso zoroa eta majoa, Eleneren mutil laguna zen eta, Maria oso jatorra zen eta Javiren mutil laguna egin zen.

Beste egun batean kobazulo baten sartu ziren denok eta baliozko gauza asko aurkitu zuten. Baina ez zuten ezer hartu.

Beraiekin hondartzara bueltatu egin ziren eta lagun minak egin ziren guztiak.

Hondartzan itsasotik buelta bat kayakean ematea erabaki zuten. Bat-batean haize bortitza egiten hasi zen, txalekoak hegan egin zuten eta tsunami bat sortu zen , ondorioz itsasoaren ur azpian gelditu ziren.

Ur azpian, altxor bat zegoen eta guztion artean hartu zuten. Tsunamia bukatu egin zenean hondartzara bueltatu ziren bederatziak bere altxorrarekin. Hondartzan, altxorra zabaldu zuten eta barruan festetako gauzak zeuden: maskarak, konfetiak ‌ Bat-batean Elenek eta Mariak esan zuten: -Eta egiten badugu festa bat, gauza guzti hauekin?

Amaiak eta Itxasok esan zuten: -Ze idei ona edukitzen duzun, Elene!!!

Nahikarik eta Olatzek esan zuten: -Guk mozorrotzea oso gustuko dugu!!! Ze ondo.

Festa gaueko hamabietatik goizeko bostak arte egon zen. Festan oso ondo pasatu zuten: dantza egiten, abesten, jolasten ‌

Hurrengo egunean, oporrak bukatu ziren, eta bakoitza bere etxera joan behar zen. Denak oso triste zeuden lagun minak egin zirelako. Orduan erabaki zuten batak blesteari ematea bere telefono zenbakia eta asteburu bat egoteko denak batera gelditu ziren.

Asteburu horretan, denak Nahikariren etxera joan ziren lo egitera eta lohitu festa bat egin zuten.

Gaur egun, oraindik elkarrekin asteburu batzuetan gelditzen dira eta gogoratzen dira uda horretaz.

EGILEA :

NAHIKARI