Leidraad
ALUMNIMAGAZINE VAN DE UNIVERSITEIT LEIDEN
NR. 3 2017
Victor Mids
ALUMNIMAGAZINE VAN DE UNIVERSITEIT LEIDEN
Leidraad
Bijna twee miljoen kijkers voor zijn televisieserie Mindf*ck – genomineerd voor de Televizierring –, een boek dat ruim honderdduizend keer over de toonbank ging en zo’n honderd optredens per jaar op congressen en bijeenkomsten. Leids geneeskunde-alumnus Victor Mids blaast het stof van illusionisme, en geniet ervan.
‘Ik mag twee miljoen mensen uitleggen hoe het geheugen werkt’
Hoe is het begonnen? ‘Ik kreeg op mijn vierde een goocheldoos, niet eens voor een bijzondere gelegenheid, hij kwam ergens van zolder. Mijn vader las de gebruiksaanwijzing door, ik voerde het uit. Iets met veiligheidsspelden en doosjes met een dubbele bodem. Het zijn zo’n beetje mijn eerste herinneringen.’ Wat trok je erin aan? ‘Het geheim, het puzzelen vond ik spannend. Een doosje met een extra laag voor een muntje, dat kan me trouwens nog steeds oneindig fascineren. Niemand weet dat, alleen jij, die gedachte is opwindend. Iedere dag weer. Leg zo’n doosje hier op tafel en ik zou het meteen willen uitzoeken. Die passie voel ik heel sterk. Maar als kind was er ook iets anders: dat het me relatief weinig tijd kostte om iets heel indrukwekkends neer te zetten, iets dat anderen niet begrijpen. Zelfs mijn grote zus niet.'
TEKST: FRED HERMSEN, FOTO’S: TACO VAN DER EB
14
Dan stel je je dus een beetje boven de ander… ‘Ja, in magie schuilt dat gevaar. Je kunt nogal arrogant overkomen. In feite zeg je: “Kijk eens, ik doe hier iets dat jij niet snapt, probeer het maar uit te leggen, dat kun je niet.” En dat vind ik eigenlijk verschrikkelijk, het zorgt ervoor dat mensen mijn vak soms als pesterij zien. Daardoor krijgen mensen ook de neiging om mij te willen doorgronden. Ieders goed recht natuurlijk, maar het is niet wat ik wil oproepen. Het gaat mij om de kunstvorm. Bij acteurs doen we ons best om te geloven dat de gespeelde persoon echt is, bij een goochelaar zijn we
niet automatisch bereid om de magie te volgen. Dat verbaast me weleens.’ Hoe ga je daarmee om? ‘Vooropgesteld: ik ben geen verlegen persoon die via mijn talenten bevestiging of aanzien zoekt. Ik stel me van nature bescheiden op, buit de positie van alwetende als illusionist nooit uit. Ik laat ook nooit nog even mijn spierballen zien als een illusie is gelukt; vaak loop ik zelfs weg als de uitkomst er eenmaal is. Privé treed ik trouwens ook niet op de voorgrond. Ik vind het prima om aandacht te krijgen hoor, maar ik ben er niet naar op zoek.’ Je stelt regelmatig dat jouw werk een wetenschappelijke grondslag heeft, hoe bedoel je dat? ‘Als illusionist werk ik doorlopend met twee werelden. De ene is de geheime kant die alleen ik ken, zeg maar het doosje waarin het muntje ongezien verdwijnt, en de andere kant is de voorkant, de misleiding van degene tegenover je. Om dat spel te beheersen maak ik gebruik van veel wetenschappelijke inzichten, deels opgedaan tijdens mijn studie Geneeskunde. Optische illusies, de verwerking van visuele informatie in je brein, hoe werkt het geheugen? Met dat soort dingen houd je je ook bezig tijdens je studie, zeker in de richtingen die ik altijd het meest interessant vond: neurologie en neuropsychologie. Er zijn heel wat aha-momenten geweest: “zo werkt het dus!” Ik ben gedurende mijn studie steeds meer dwarsverbanden gaan leggen tussen het illusionisme en de medische wetenschap. Het mondde uit in iets wat ik nu neuromagic noem.’
15