22
Leidraad
ALUMNIMAGAZINE VAN DE UNIVERSITEIT LEIDEN
NR. 3 2017
herinneringen aan De Pathologie
DOSSIER
TEKST: LIZA JANSON, FOTO: HIELCO KUIPERS
‘I
k ben trots dat ik hier woon. Je komt echt ergens binnen. Elk huis heeft zijn verhaal, maar hier heb je meteen iets te vertellen. Tijdens mijn opleiding Communicatie aan de Hogeschool Leiden had ik af en toe colleges in dit gebouw. Erg spannend. Ik was best jong, een jaar of negentien. Eén van de eerste colleges hier was in de snijzaal. Ik herinner me nog dat er een grote afvoerput was in het midden van de zaal. Ik wist direct: dit is de plek waar het allemaal gebeurde. Als we pauze hadden, gingen mijn klasgenoten en ik rondlopen in het gebouw. Dat was echt een ontdekkingstocht. Je zag bedden staan met witte doeken eroverheen. Het voelde als een andere wereld, ook al was het maar een paar meter van de hogeschool vandaan. Dat ik er ooit zou komen te wonen, had ik nooit kunnen bedenken. Toevallig is dat mijn oom, Willem Moolenaar, ook een geschiedenis met het Leidse pathologiegebouw heeft. Hij volgde er eind jaren zeventig colleges
Het Laboratorium voor Pathologie (1925) aan de Wassenaarseweg werd tot 2007 gebruikt door het LUMC. Recent is het verkocht en verbouwd tot 125 (huur) appartementen. Op de begane grond komt een restaurant.
als geneeskundestudent en kwam er later als arts in opleiding en als internist tijdens zijn promotieonderzoek. Mijn oom weet nog goed dat hij er een ‘potten-examen’ moest afleggen. Er stonden potten met organen op sterk water. De professor pakte een pot en dan moest je zeggen wat voor ziekte er in dat orgaan zat. Konijnen Het klinkt misschien gek, maar ik voelde me hier direct thuis. Ik heb altijd een fascinatie gehad voor oude gebouwen, ze hebben een eigen karakter. Als ik hier naar binnen loop, is
het herkenbaar. Daarnaast zijn er voor mij veel herkenningspunten rondom het gebouw: de hogeschool en de Faculteit Sociale Wetenschappen waar ik gestudeerd en gewerkt heb. Hiervoor woonde ik op de Oude Vest. Ook fijn, je had de levendigheid van de stad. Toen kwam dit vrij en ik was verkocht. Hier is het lichter en ruimer. Alles is nieuw, maar toch heeft het nog zijn oude karakter, dat hebben ze goed in stand gehouden. Als een van de eerste bewoners vorm ik nu ook weer een onderdeel van de geschiedenis. Je woont echt in een soort community. Er wonen vooral jonge mensen en expats, zowel stelletjes als singles. En buiten hebben we drie konijnen, een haan en twee kippen rondlopen. Je woont hier lekker op jezelf en je kunt elkaar ontmoeten in de tuin. Het voelt als een studentenhuis next level.’ Lili-Anne de Jongh Communicatie Hogeschool Leiden, 2007-2011 Master Politicologie Universiteit Leiden, 2014-2015
Van analoog naar digitaal Computers De oudste en de snelste
Cybersecurity Digitale risico’s
eHealth Xxx ZegXxxxx ’ns A@@