Herinneringen aan Jan (Zappa) van der Meulen (1956-2021)
Über hippie & grote klimmer
Kort voor zijn dood vroeg Jan van der Meulen aan zijn vriend en klimmaat Frans Heusdens met wie hij veel avonturen beleefde, om een stuk over hem te schrijven in Hoogtelijn. Het is een zeer persoonlijke herinnering aan een uitzonderlijk begenadigd klimmer en een bijzonder mens.
Tekst Frans Heusdens Beeld Frans Heusdens en Angelique Steensma
V
oorjaar 1979. Zwierig loopt Jan van der Meulen het beroemde Belgische klimmerscafé Le Chamonix binnen, ziet me zitten achter een groot glas bier en zegt met een zware geveinsde aardappel in de keel: “Zeg kerel, kan je wel een beetje klimmen dan!” Het was onze eerste kennismaking.
Jan ‘Zappa’ van der Meulen.
14 | HOOGTELIJN 5-2021
Jan klom normaal gesproken altijd in Sy, een (toen er nog twee klimverenigingen bestonden) uitgesproken NBV-bolwerk. Volgens Jan was het Belgische Freyr, waar je mij bijna elk weekeinde kon vinden, vooral een klimgebied voor ‘KNAVkakkers’. Hij vond mij maar een hippie met veel te lange haren en tevens een opscheppertje. Ook vond hij me maar een klojo omdat ik nooit een helm droeg tijdens het klimmen. Maar er kwam al snel verandering in zijn directe en soms nogal brutale houding, nadat we samen een aantal moeilijke beklimmingen deden die middag. Ik had zijn respect gewonnen en in de jaren die volgden, vergaf hij me voortaan mijn grote mond. Om cool te zijn (zoals ik, met m’n indertijd enorme ego) moest hij voortaan verplicht luisteren naar Frank Zappa en een beetje ‘meeroken’, om bij de toen uiterst kleine self-appointed free climber elite te mogen horen. Eigenlijk was qua uiterlijk alles fout aan Jan. Zijn veel te korte haar, de kleding die hij droeg, maar vooral ook de muziek waar hij naar luisterde. Uiteindelijk is Jan mij in de jaren daarna ruim voorbij gestreefd als über