Bètasamenwerking
…maar ze laten de spandoeken thuis De VU-bèta’s zijn al twee jaar bezig om de samenwerking met hun UvA-collega’s concreet te maken. Het verzet tegen de bètafusie lijkt verstomd. Maar betekent die radiostilte ook dat iedereen de samenwerking nu ziet zitten? Een analyse van de drie karakters in het bètaverhaal.
1_De wetenschappers Veel wetenschappers zien voornamelijk voordeel in verregaande samenwerking tussen de VU en de UvA. Vooral vanwege het geld. Willen zij op internationaal niveau blijven meedraaien en geld voor onderzoek blijven krijgen van NWO, de EU en andere subsidieverstrekkers, dan hebben ze twee dingen nodig: heel goed onderzoek en genoeg mensen. “Het onderzoek wordt steeds gedetailleerder en de apparatuur daardoor steeds duurder”, zegt UvA-hoogleraar microbiologie Leendert Hamoen. “Je kunt niet als klein groepje wetenschappers in je eentje blijven meedoen op internationaal niveau.” Samenwerken met collega’s van de andere Amsterdamse universiteit geeft meer slagkracht. Toch is er ook terughoudendheid te bespeuren. ‘De bètasamenwerking wordt toegelicht op de werkvloer als de manier om maar liefst 4.000 onderzoekers bij elkaar te krijgen en om de citatie-indexen op het zelfde niveau te krijgen als een willekeurige aansprekende universiteit in de VS met een begroting die vier maal zo groot is als die van de VU’, schrijft Anoniem op de site van Advalvas. ‘Belangrijke vragen over de inhoudelijke logica achter zo’n samenwerking, de cultuurverschillen tussen bestaande groepen, en hoe fijn het is om als werknemer van zo’n groot instituut te moeten functioneren, worden allen onbeantwoord gelaten.’ Maar een anonieme reactie is nog geen verzet.
12
nr 14 — 23 maart 2016
ADVALVAS