Luljeta: Kur ka qenë hera e fundit që kemi folur online, të kujtohet? Lazri: Në 2009-ën, besoj. Kur ishe në Las Vegas. U bë kohë..ndaj edhe më duket disi e çuditshme… Luljeta: Atëherë...nga t’ia fillojmë? Cili do të ishte një fillim i mirë? Lazri: Fillimi është gjithmonë i vështirë, i mbushur me mëdyshje...Ndodh që duke ecur rrugës, i izoluar prej zhurmës mbytëse nga një mekanizëm i brendshëm vetëmbrojtës, e gjej veten në një fillim të mirë, tregimi, bie fjala, por unë asnjëherë nuk mbaj shënime. Mund të rri një orë në tryezë dhe nuk filloj asgjë. Gjithçka tek unë fillon në lëvizje, në ecje… Luljeta: Besoj se është e njëjta gjë: fillimi përcakton kursin e asaj që vjen mbrapa: bisedë, prozë…a qoftë edhe poezi. Kur fraza e parë në një poezi nuk ma mbush mendjen, shënoj vetëm fundin, që të mos e humbas fillin më vonë. Prandaj edhe njerëzit ndoshta, zakonisht, zgjedhin të flasin për motin në fillim, një hyrje disi neutrale, për t’ia “lënë topin” tjetrit… Lazri: Ndoshta unë prej fëmijërie kam mendim tjetër. Kisha vënë re se kur njerëzit donin të fillonin ndërtimin e një shtëpie të re mendoheshin gjatë, jo vetëm për projektin modest dhe shpenzimet, por edhe për truallin ku do ta ndërtonin shtëpinë; është truall “i mirë”, truall “i hajrit”, apo truall “i keq”, truall “ters”… e deri te përpjekja për ta bekuar vendin e zgjedhur për truall. Pastaj fillimi, vendosja e gurit të parë në themel shndërrohej në festë, therej dashi e spërkateshin themelet me gjak. Me gjak gjeli, kur dashi mungonte. Dhe pastaj kur njerëzit bënin vizitën për shtëpinë e re, shpreheshin si me vete: “shtëpi hijelehtë”, “shtëpi hijerëndë”, sikur flisnin për njerëz të gjallë a vepra arti. Luljeta: Kurse unë mbaj mend vetëm sherr kur hapeshin themelet e një shtëpie të re. Nuk e di pse çdo projekt cenonte në interesat e dikujt tjetri. Pronarë të rinj…pronarë të vjetër…mosmarrëveshje brenda familjes, abuzim me një pëllëmbe brenda gardhit të tjetrit... Lazri: Qyteti kështu është, truallpak e sherrshumë. Me sa duket gjithçka e nis me sherr. Po ti, fillimet i ke nervoze me sa mbaj mend, edhe njohjen me mua me të bërtitura e fillove…Të kujtohet si biseduam për herë të parë në telefon...? U ndodha rastësisht në zyrën e kolegëve kur telefonove ti dhe po rastësisht ngrita receptorin. Luljeta: Nuk kam durim zakonisht, jo se jam nervoze. Por njerëzit e avashtë më nervozojnë, është e vërtetë. Por, herën e parë që folëm bashkë…e mbaj mend mirë, madje edhe nervat me të cilat kam bërë atë telefonatë. Qe e shtunë, e telefonoja nga posta e qytetit. Ishe në redaksinë e «Zërit të Rinisë». Lazri: A gënjeni shumë ju të “Zërit të Rinisë?» the, pa më pyetur as kush jam, pa thënë as ‘mirëdita’. Dhe unë që ta kthej: “Po prit njëherë, më avash, se ti as e di me kë po flet”. Luljeta: Unë në të vërtetë nuk isha përgatitur të flisja me ty, por me redaktorin e poezisë. Ti u ndodhe krejt rastësisht. Lazri: Gjithsesi u kujtova për ty kur më the emrin. Një shoqe e jotja dhe mike e imja më kishte folur për ty, por kurrë
52
nuk na pati prezantuar. Luljeta: Dhe…e mban mend se çfarë ndodhi më pas? Lazri: Them se po. Të thashë diku nga fundi i bisedës, nëse do, kur të dalësh në Tiranë, eja e më tako. As unë nuk e di se si më doli nga goja. Ti nuk prite shumë gjatë. Të hënën ishe në Tiranë. Dhe, në mos gaboj, më solle dhe disa poezi të reja që t’i lexoja. Luljeta: Poezitë nuk ishin më qëllim, por pretekst. Dhe tani e di mirë se çfarë efekti ka zëri tek njeriu, se sa shumë thotë...Të kujtohet kur erdha në zyrë? Lazri: Mua, e di ç’më bëri më shumë përshtypje në takimin tonë të parë...? Luljeta: Që dukesha naive? Lazri: Jo. Fakti që harrove të merrje pasaportën kur ike. Punonjësi i shërbimit ma dha mua, duke të konsideruar miken time. Luljeta: Ka ndonjë variant të ri të historisë pas 22 vjetësh? Ti kujton se e kam bërë me qëllim? Mendon se qe truk? Lazri: Në fakt, pata kohë të të shikoja fotografinë e pasaportës nja dy muaj. Se ti vije dhe prapë harroje ta merrje. Atë kohë, më dukeshe si e ardhur nga një botë tjetër dhe kjo ishte shumë joshëse. U lidhëm prapë në telefon dhe të thashë se pasaportën e kam unë. Po pastaj nuk folëm më për të. Gjithsesi unë e mbaja si diçka të çmuar, pa ndonjë arsye, kuptohet. Fundja, kjo harresë e jotja më bëri të kuptoj se ti “lije kokën pas meje”. Luljeta: Ndoshta mund të mos ishim takuar kurrë…që do të thotë s’do të ishim as miq. Por unë zakonisht nuk jam në gjendje të imagjinoj një vijë tjetër alternative të jetës, me «po qe se», ose “në rast se». Trilli nuk e kapërcen dot realitetin. Lazri: Sigurisht që do të më takoje, se do më kishe ftuar në studio si shkrimtar, pa pasur frikë se po keqpërdor programin për familjen. Luljeta: Po flet për programin televiziv për të cilën punoj tani? Lazri: Pikërisht, apo do të thuash se edhe aty je për fajin tim... Luljeta: Në një farë mënyre, po. Po të ishe marrë ti me ndonjë biznes gozhdësh, ndoshta tani do të isha në ndonjë katund turistik të Sllovenisë duke shkruar poezi e medituar. Lazri: Po të isha sot ai i gozhdëve, njëzet e dy vjet më parë nuk do martohesha me ty. Do shikoja ndonjë nga bijat e pushtetarëve të atëhershëm. Luljeta: Puna në TV është një punë që për dreq, e dua. Dhe e di se pse? Se të mban trurin në kërkim gjithë kohën, dhe ritmi nuk të lë mundësi zgjedhjeje. Në televizion ekziston vetëm një fjalë: “duhet”. Por, mos më ik: meqë jemi tek pushtetarët..çfarë kanë të veçantë bijat e pushtetarëve? Lazri: Sjellin fat industrial. Dhe karakterin e fituesit në garën e kapitalizmit shqiptar. Luljeta: Ke nevojë për një grua fituese në krah? Lazri: Grua fituese?! As e kam menduar ndonjëherë këtë. Më tërheqin femrat luftarake, por deri në një farë mase. Kur humbin dozën e intimitetit me veten dhe të tjerët, pastaj