organizojnë festa me veshje princeshash dhe turren për të parë fustanin e nusërisë së Dianës teksa bën xhiron e Amerikës. Ndërkaq, gazetare e shkrimtare serioze i kushtojnë sa e sa artikuj të gjatë dhe të vëmendshëm deri në detajet më të vogla të eksperiencës pas martesore të Kate Middelton. Mos jemi çmendur të gjitha?!
K
jo valë e sheqerosur klishesh ngjyrë rozë filloi pak a shumë në mesin e viteve ’80, duke rritur dalëngadalë një ëndërr të pafajshme me sy hapur deri në transformimin e saj në një iluzion të frikshëm kolektiv mirësjelljeje e bonton-i të vlerësuar me dhurata të privilegjuara. Që kur Disney hodhi në treg linjën e prodhimeve Princess, në vitin 2000, me qëllimin për të futur tre a katër xhingla të shndritshme brenda dhomës së çdo vogëlusheje, vala erdhi e u shndërrua në një cunami. Linja “Disney Princess” vlen tani katër miliardë sterlina dhe është ekskluziviteti më i madh për vogëlushet në të gjithë botën. Por përralla nuk përfshin vetëm ato më të voglat: edhe vajzat më të rritura luajnë me maskime,
Kate Middleton është pa diskutim princesha e përsosur e ditëve të sotme, në kuptimin e shfaqjes, përgjithësisht pa ndonjë karakteristikë të spikatur të karakterit: megjithë përpjekjet për të qenë e thjeshtë në jetën e saj të përditshme, që nga bërja e pazareve vetë në supermarketet masive e deri tek gatimi nga duart e saj, gjithsesi, për epokën dorështrënguar në të cilën po jetojmë, ajo mbetet një kukull që vishet me rroba të bukura. Muskujt e rinj mbretëror duken kaq fort të kontraktuar nën atë buzëqeshje të përhershme dorëzimi modest dhe të bindur, saqë kur hapi gojën për të folur gjatë ceremonisë që po transmetohej drejtpërdrejt në të gjithë botën, shumë nga ne u ulën dhe pritën gati duke mbajtur frymën. Në fund, u zbulua që tha vetëm “Po!”, sikur dikush të kishte
tërhequr një kordele pas atij fustani të mrekullueshëm princeshe për të aktivizuar tingullin e ritualit të pranimit. PËR TË QENË NJË PËRRALLË, ÇUDITËRISHT E PRIVUAR NGA FANTAZIA Rrugëtimi i shkurtër i Kate-it, nga e bija e një milioneri në Dukeshën e Kembrixhit duket si një përshtatje e keqe e modelit të vjetër të Hirushes, me komentues të rëndomtë që përpiqeshin si e si ta përshkruanin si një femër e zakonshme që, falë faktit që ishte e lezetshme dhe simpatike, disi e rezervuar, modeste dhe fatmirësisht nën peshë, mori në këmbim një diademë princeshe dhe një jetë të krahasueshme me të ëmën e William-it, të zhdukur tragjikisht. Middleton nuk është sigurisht vajza e derës ngjitur, por kulti i metamorfozës në princeshë është, në një vështrim më të afërt, një kult i lëvizjes sociale. Një fantazi e tradhtisë ndaj klasës falë së cilës, vajzat e mira duke u rritur siç duhet mund të arrijnë të kenë nën urdhrat e tyre kamerierë e mazhordomë. Libra të famshëm për fëmijë, pak a shumë të idesë manuali i një princeshe kanë kapituj të tërë ku shpjegojnë se si duhet të sillesh me shërbyesit. Kjo është fantazia më supreme e metamorfozës, një përrallë moderne auto-promocioni me dantella, fjongo, temina e gurë të çmuar, që nënkupton një respektim rigoroz të rregullave të feminilitetit bashkëkohor: buzëqesh dhe hesht, ji e bukur dhe hap rrugë, kështu edhe do të shpërblehesh. I njëjti princ i kaltër, siç edhe rrëfen Peggy Orenstein në librin e tij “Cinderella ate my daughter” (Hirushja hëngri vajzën time)
43