Thirrje për të mos harruar

Harresa është gjëja më e keqe. Më duket se si shoqëri vuajmë nga ky ves. Është dashur të kalojnë plot 40 vite që dikush të kujtohet për viktimat e tërmetit të vitit 1979. 31 viktimat, emrat e të cilëve janë të shkruar në pllakën përkujtimore kushtuar këtij tërmeti, e vendosur afër detit nën Kalanë e Ulqinit, sikur na qortojnë, na thërrasin që të mos harrojmë se ai mund të përsëritet një ditë ditur disa tërmete, por fatmirësisht me intensitet të ulët duke shkaktuar vetëm ndonjë dëm të vogël material. Por në disa vende të rajonit, si në Shqipëri dhe Kroaci, tërmetet e viteve 2019 dhe 2020 kanë shkaktuar dhjetëra viktima në njerëz. Pavarë- rregullat asizmike bazë, prandaj projektimi asizmik ka rëndësi të veçantë. Tërmeti i fundit në Turqi, ku humbën jetën me mijëra vetë, është një kambanë alarmi për të gjithë se ku mund të shpiejë papërgjegjësia e ndërtuesve dhe e shtetit që nuk i

Këto ditë (më 15 prill) janë mbushur 44 vite nga tërmeti katastrofik i vitit 1979, i cili shkaktoi shumë viktima dhe dëme të konsiderueshme materiale në qytetet bregdetare të Malit të Zi dhe në një pjesë të Shqipërisë. Ata që e kanë përjetuar i dinë më së miri pasojat e këtij tërmeti shkatërrues. Tërmeti ndikoi drejtpërdrejt në jetën e njerëzve, ndryshoi mënyrën e ndërtimit etj. Mbaj mend se për disa vite pas tërmetit në zonat periferike të Ulqinit, si në trevën e Anës së Malit, askush nuk ndërtonte shtëpi dykatëshe (para tërmetit shumica e shtëpive ishin dykatëshe) për shkak të frikës nga tërmeti. Pothuajse të gjitha shtëpitë ishin njëkatëshe dhe kishin plan uniform. Bile as soleta nuk ndërtohej prej betonit, por prej materialeve të tjera, pikërisht për shkak të frikës nga tërmeti.

Që prej asaj kohe Ulqinin e kanë go-

Arkitektët aventurierë dhe ndërtuesit e etur për përfitim sikur e kanë harruar tërmetin dhe maten se kush do të ndërtojë objekte më të mëdha dhe më të larta, pa çarë shumë kokën për aspektin sizmologjik të ndërtimit. Zgjidhjet arkitektonike jo gjithmonë janë në përputhje me rregullat asizmike bazë, prandaj projektimi asizmik ka rëndësi të veçantë sisht kësaj dhe faktit se Ulqini i përket zonës me rrezik të lartë sizmologjik, industria e ndërtimit, një pjesë e mirë e të cilit informal, ka vijuar me të njëjtin ritëm. Arkitektët aventurierë dhe ndërtuesit e etur për përfitim sikur e kanë harruar tërmetin dhe maten se kush do të ndërtojë objekte më të mëdha dhe më të larta, pa çarë shumë kokën për aspektin sizmologjik të ndërtimit. Zgjidhjet arkitektonike jo gjithmonë janë në përputhje me

Tërmeti i fundit në Turqi, ku humbën jetën me mijëra vetë, është një kambanë alarmi për të gjithë se ku mund të shpiejë papërgjegjësia e ndërtuesve dhe e shtetit që nuk i zbaton ligjet, por vetëm bën sehir. Një pjesë e mirë e turqve që kanë përjetuar tërmetin vuajnë sot nga sizmiofobia zbaton ligjet, por vetëm bën sehir. Një pjesë e mirë e turqve që kanë përjetuar tërmetin vuajnë sot nga sizmiofobia. Tërmetet janë fatkeqësi natyrore që nuk mund të parandalohen ose të parashikohen, por megjithatë njeriu mund t’i zvogëlojë pasojat e tij nëpërmjet ndërmarrjes së masave paraprake.

Harresa është gjëja më e keqe. Më duket se si shoqëri vuajmë nga ky ves. Është dashur të kalojnë plot 40 vite që dikush të kujtohet për viktimat e tërmetit të vitit 1979. 31 viktimat, emrat e të cilëve janë të shkruar në pllakën përkujtimore kushtuar këtij tërmeti, e vendosur afër detit nën Kalanë e Ulqinit, sikur na qortojnë, na thërrasin që të mos harrojmë se ai (tërmeti i vitit 1979) mund të përsëritet një ditë.