รอยตะวันที่พันดาว

รอยตะวันที่พันดาว ระฆังเงิน

เลขมาตรฐานสากลประจำ�หนังสือ ISBN 978-616-91316-0-1 พิมพ์ครั้งที่ 1 : สิงหาคม 2555 ราคา 215 บาท สำ�นักพิมพ์ เดซี่ บริษัท ลา วีเซ่ จำ�กัด 559/28 ซอยรัชดา 36 ถนนรัชดาภิเษก แขวงจันทรเกษม เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2514-7353 โทรสาร 0-2514-7354 www.daisy-book.com daisybook@daisy-book.com พิมพ์ที่ บริษัท ฐานการพิมพ์ จำ�กัด 9/11 หมู่ 9 ซอยสวนชิดลม เทศบาลสงเคราะห์ แขวงลาดยาว เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2954-2799 โทรสาร 0-2954-2800-2 จัดจำ�หน่าย บริษัท ธนบรรณ ปิ่นเกล้า จำ�กัด 3/19 ซอยบรมราชชนนี 11 ถนนบรมราชชนนี แขวงอรุณอมรินทร์ เขตบางกอกน้อย กทม. 10700 โทรศัพท์ 02-434-8270-1 โทรสาร 02-424-8512

ฉบับพพิเาศะ ษ เฉ

e-book

ระฆังค�ำ

เป็นช่วงเวลากว่าสองปี ที่ระฆังเงินได้ละเลียดเล่น เรียงร้อยถ้อยค�ำด้วย ความอิ่มเอมและมีความสุขกับการเขียน ‘รอยตะวันที่พันดาว’ ใช่! ส�ำหรับ ‘รอยตะวันทีพ่ นั ดาว’ ต้องบอกว่านีค่ อื ความสุข แม้วา่ เรือ่ งนีจ้ ะเป็นเรือ่ งรักเศร้าๆ ที่ เศร้าทีส่ ดุ จากทีเ่ คยเขียนมาทัง้ หมด แต่ทกุ ครัง้ ทีต่ วั อักษรไหลเรียงกันลงบนแป้นพิมพ์ ทั้งๆ ที่เศร้า มันกลับเต็มไปด้วยความหวังและกลิ่นอายของความอบอุ่นอบอวล ไปทัว่ และไม่นานเลยทีค่ วามอบอุน่ ของ ‘อาสินธุ’์ จะเผือ่ แผ่มาถึงคนเขียน ในขณะที่ ‘สายน�้ำ’ ก็น่าสงสารจับใจ เป็นเรื่องน่าประหลาดตรงที่ระฆังเงินได้รับข้อความ จากคนอ่านท่านหนึง่ ทีเ่ ขียนมาได้ตรงกับความรูส้ กึ ของตัวเองในขณะทีเ่ ขียนเรือ่ งนี้ เสียเหลือเกิน “ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มากราฟอารมณ์ความรู้สึกมันขึ้นแล้วก็ดิ่งลง ขึ้นแล้วก็ ดิ่งๆ ลงตั้งแต่ต้นเรื่องมาจนถึง ณ ตอนนี้ ท�ำให้ใจรู้สึกพองด้วยความหวังแล้วก็ ตกวูบจนอึง้ พูดไม่ออก สงสารพระเอก-นางเอกเรือ่ งนีท้ สี่ ดุ ทุกอย่างมันสะเทือนใจ และบีบคัน้ ได้เองโดยทีม่ นั ไม่ได้มเี หตุการณ์อะไรทีม่ นั อันตรายร้ายกาจหรือน่ากลัว เกิดขึ้นเลย” เป็นความรู้สึกที่เราสัมผัสถึงกันได้ต่างช่วงเวลาต่างวาระ คนหนึ่งเกิดขึ้นในขณะที่เขียนล่วงหน้าไปก่อนนานหลายเดือน อีกคน เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้เมื่อได้อ่าน ‘รอยตะวันที่พันดาว’ ใช่... กราฟอารมณ์ของคนเขียนเองก็พุ่งสูงขึ้นแล้วก็ดิ่งลง ขึ้นแล้วก็ดิ่งลง ตัง้ แต่ตน้ เรือ่ งไปจนจบทัง้ ๆ ทีเ่ รือ่ งนีแ้ ทบไม่มเี หตุการณ์อะไรทีม่ นั อันตรายร้ายกาจ

หรือน่ากลัวเกิดขึ้นเลยสักนิดและเป็นเช่นนี้ทุกครั้งที่ได้กลับไปละเลียดอ่าน แม้ว่า ‘รอยตะวันที่พันดาว’ จะด�ำเนินเรื่องไปอย่างเรียบเรื่อย ไม่หวือหวารวดเร็วเหมือน เรื่องอื่นๆ ที่เคยเขียน แต่ ‘รอยตะวันที่พันดาว’ ท�ำหน้าที่ได้ครบถ้วนหากจะเปิดอ่านขณะนอน ไกวเปลใต้ต้นมะพร้าวยามแดดร่มลมตกบนชายหาดที่ไหนสักแห่ง... ความรู้สึกที่ค่อยๆ ซึมลึกลงไปในหัวใจคือจุดมุ่งหมายและความหวังของ ระฆังเงินที่ท�ำให้ ‘รอยตะวันที่พันดาว’ เกิดขึ้นมา... ขอบคุณทุกๆ ความมุง่ หวังและความใฝ่ฝนั ของเด็กสาวคนหนึง่ ทีม่ คี วามรัก มั่นคงอย่างสายน�้ำ... ขอบคุณความอบอุ่นอ่อนโยนที่ค่อยๆ หลอมละลายหัวใจให้พองโตของ อาสินธุ์... ขอบคุณพ่อกับแม่ที่เป็นเบ้าหลอมดีๆ ให้ระฆังเงินเสมอมา... ขอบคุณบูรพาจารย์ทุกท่านที่ประสิทธิ์ประสาทความรู้ให้มา... ขอบคุณเพื่อน และคนอ่านที่กลายมาเป็นครอบครัวเดียวกันกับระฆังเงิน ขอบคุณเว็บเด็กดีและเว็บห้องสมุดที่เป็นเหมือนบ้านของพวกเรา ขอบคุณ บ.ก.นิ่มและส�ำนักพิมพ์เดซี่ที่ให้โอกาสเราทุกคนได้เก็บความ ประทับใจนี้ร่วมกัน และค�ำขอบคุณสุดท้ายส�ำหรับคุณ... ส�ำหรับการเปิด ‘รอยตะวันทีพ่ นั ดาว’ ขึน้ มาอ่านและพร้อมจะร่วมรับรูค้ วามรูส้ กึ ที่พุ่งขึ้นแล้วก็ดิ่งลง พุ่งขึ้นแล้วก็ดิ่งลงไปพร้อมกันกับเรา... แล้วคุณจะเข้าใจความหมาย... ‘ความรัก ไม่เลือกฐานะ ความเหมาะสม หรือแม้แต่ช่องว่างระหว่างวัย เมื่อรักเกิด... รักย่อมต้องการ... เพียงแค่รัก’

ระฆังเงิน (นามปากกาแสนไพเราะจากคุณพ่อที่รักยิ่ง) Like

f

ระฆังเงิน / นัยน์นภางค์

ระฆังเงิน

บทนำ� เมื่อตะวันสาดแสง

หมูเ่ กาะพันดาวท่ามกลางน่านน�ำ้ อ่าวไทย หมูเ่ กาะทีม่ เี กาะใหญ่ทอดตัวอยู่ กลางวงล้อมของเกาะเล็กเกาะน้อยรายรอบถึงแปดเกาะ และมีเพียงเกาะพันดาว เกาะเดียวที่ใหญ่พอและมีแหล่งน�้ำจืดส�ำหรับอาศัยอยู่ได้ ที่เกาะแห่งนี้คือสวรรค์ บนดินที่ยังคงความอุดมสมบูรณ์ของธรรมชาติอย่างครบถ้วน คือความภาคภูมิใจ ของ สินธุ์ ชลาสินธุ์ ผูเ้ ป็นเจ้าของยิง่ นัก เพราะเกาะใหญ่แห่งนีไ้ ด้ถกู อุทศิ ขึน้ เพือ่ เป็น แหล่งอนุบาลเต่าทะเลที่จะขึ้นมาวางไข่ในฤดูวางไข่ ก่อนจะปล่อยลงสู่ท้องทะเล ในยามที่มันโตพอจะปกป้องตัวเองได้และไม่เป็นเหยื่อของนกและปลาทะเล พื้นที่ ทั้งเกาะถูกแบ่งเป็นสองส่วน พื้นที่ด้านหน้าเกาะจะมีเพียงเรือนพักซึ่งเป็นเรือนไม้ สองชั้นของผู้เป็นเจ้าของ ที่ตั้งอยู่ส่วนบนสุดของเกาะ ข้างๆ กันคือหอดูดาวที่ เจ้าตัวสร้างขึ้นเพื่ออุทิศให้กับความชอบส่วนตัว เพราะพื้นที่ตรงนี้ในยามที่ท้องฟ้า เปิดและดาวส่องแสงจะสามารถมองเห็นแสงสกาวของมันได้อย่างงดงามนัก และนี่ คือที่มาของชื่อ ‘หมู่เกาะพันดาว’ ส่วนพื้นที่ด้านหลังคือสถานที่ตั้งเป็นศูนย์อนุบาลสัตว์น�้ำ ก่อนปล่อยลง สู่ทะเล โดยจะมีหน้าที่หลักคือการอนุบาลเต่าทะเลในฤดูวางไข่ หลังจากที่เขาพบ แม่เต่าตนุเกือบสิบตัวขึ้นมาวางไข่เมื่อสามปีที่ผ่านมา เพราะโดยปกติแล้วมีเพียง 9

รอยตะวันที่พันดาว

ไม่กี่ที่ในบริเวณอ่าวไทยที่เต่าจะขึ้นมาวางไข่ และไม่พบในแถบจังหวัดชุมพร แต่ ปรากฏการณ์เต่าทะเลขึน้ มาวางไข่แถบจังหวัดประจวบคีรขี นั ธ์และบนเกาะพันดาว แห่งนีถ้ อื เป็นนิมติ หมายอันดี แสดงให้เห็นว่าท้องทะเลจะคืนกลับความอุดมสมบูรณ์ อีกครั้ง เพราะไข่เต่าทะเลแสดงถึงความอุดมสมบูรณ์ของท้องทะเลแถบนั้นได้เป็น อย่างดี และสินธุ์เองก็หวังว่าในอนาคตจะมีเต่าสายพันธุ์อื่นๆ นอกจากเต่าตนุขึ้น มาวางไข่บนผืนทรายแห่งนีบ้ า้ ง และลึกเข้าไปประมาณหนึง่ กิโลเมตรก็เป็นบ้านพัก ของเจ้าหน้าทีแ่ ละชาวบ้านทีร่ วมกันแล้วไม่ถงึ ยีส่ บิ ครัวเรือน ล้วนเป็นคนเก่าคนแก่ ที่เจ้าของให้ที่อยู่โดยไม่คิดมูลค่า ขอเพียงช่วยงานในศูนย์และไม่จับสัตว์น�้ำในฤดู วางไข่ นอกนั้นการท�ำประมงแบบครัวเรือนก็เป็นสิทธิ์ของทุกคน ที่ส�ำคัญสินธุ์ยัง ใจดีสร้างสถานีอนามัยไว้คอยดูแลผู้คนบนเกาะ ส่วนเด็กๆ เขาก็จะส่งเข้าไปเรียน ในตัวเมือง วันหยุดจึงจะส่งเรือไปรับกลับมาที่เกาะ เพียงระยะเวลาไม่ถึงห้าปี ชายหนุ่มค่อยๆ สร้างชุมชนเล็กๆ นี่ขึ้นมาราวกับว่ามันคือครอบครัวของเขาเอง ตราบใดทีท่ กุ คนบนเกาะยังเคารพในกฎและเข้าใจตรงกันว่าทีน่ คี่ อื บ้านหลังแรกของ บรรดาเต่าทะเลทั้งหลาย เขาก็จะท�ำให้ที่นี่เป็นบ้านที่อบอุ่นของทุกคนเช่นเดียวกัน นี่คือปณิธานของ สินธุ์ ชลาสินธุ์ ใช่ นั่นคือเกาะพันดาวเมื่อสิบสองปีก่อน! ก่อนค�่ำคืนแห่งฟ้าพร่างดาวที่ Moonlight Sonata จะขับกล่อมหัวใจ ของสองสามีภรรยาคู่หนึ่งให้หลับใหลในอ้อมกอดของกันและกัน ท่ามกลางแสง กะพริบแห่งดาวที่โอบล้อมความรักของคนทั้งคู่เอาไว้ในอ้อมอกของหมู่ดาวและ ความอบอุ่นของท้องทะเลยามค�่ำคืน มันเป็นค�่ำคืนเดียวกันกับที่ท้องฟ้าสว่างวาบจนท�ำให้หลายคนตาพร่าและ เต่าตัวน้อยตัวหนึ่งเพิ่งตะกายหลุมออกมาตามพี่ๆ ที่ตะกายออกมาก่อนหน้าเป็น เวลานาน แสงวาบของดวงดาวท�ำให้มนั หันหัวคลานมายังจุดทีเ่ ด็กชายปรมัตและสินธุ์ แอบอยู่ แทนที่จะคลานไปยังท้องทะเลกว้างใหญ่ สินธุ์แบมือออกกว้างให้ลูกเต่า คลานขึ้นมาอยู่บนฝ่ามือของเขาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ความผูกพันบางอย่าง ทีเ่ ขาสัมผัสได้ ท�ำให้เขาก้มลงมองและใช้เครือ่ งติดตามตัวติดกับเจ้าเต่าตัวน้อยนัน้ ทันที เขามองเต่าบนฝ่ามือก่อนจะน�ำมันวางลงบนถังที่บรรจุน�้ำทะเลปริ่มๆ ก่อน จะรีบน�ำมันไปยังบ่ออนุบาลเต่าแรกเกิดรวมกับพีๆ่ ของมัน ทันทีทไี่ ด้สมั ผัสผืนน�ำ้ 10

ระฆังเงิน

ในอ่าง เจ้าเต่าตัวน้อยก็เริงร่าแหวกว่ายในบ่ออนุบาลทีม่ กี ารให้ออกซิเจนโดยไม่ได้ เอะใจเลยว่า โลกใบใหม่ที่มันก�ำลังแหวกว่ายเป็นเพียงโลกจ�ำลองให้มันได้ใช้ชีวิต ก่อนจะตะกายออกสู่ทะเลกว้างในอีกไม่กี่วันข้างหน้าเมื่อมันแข็งแรงดีแล้ว และบัดนี้เต่าน้อยตัวนั้นได้ด�ำดิ่งลงสู่ท้องทะเลอันกว้างใหญ่กว่าสิบสองปี แล้ว! หากแต่คำ�่ คืนแห่งปรากฏการณ์นไี้ ด้นำ� พาชีวติ หนึง่ ให้ถอื ก�ำเนิดขึน้ มาไล่เลีย่ กับเต่าตัวน้อย ในยามที่ Moonlight Sonata ได้เห่กล่อม เด็กผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักน่าชังที่แผดเสียงลั่นสถานีอนามัยประจ�ำ เกาะพันดาว เด็กผู้หญิงที่ ปรเมศ อนันตภาค ได้ตั้งปณิธานเอาไว้ว่า จะไม่มีวันยอมให้ ผู้ชายหน้าไหนมาแตะลูกสาวเขาอีก โดยเฉพาะผู้ชายที่ชื่อ สินธุ์ ชลาสินธุ์! เด็กผู้หญิงที่พ่อของเธอตั้งชื่อให้แต่แรกเกิดว่า ‘ธาราภัทร อนันตภาค’ บัดนี้ได้เติบโตขึ้นมาเป็นเด็กสาวในวัยแรกแย้มที่น�ำพารอยยิ้ม เสียง หัวเราะ และชีวิตชีวามาสู่ ‘เกาะพันดาว’ ที่สงบเงียบและ ‘รอยตะวัน’ ที่อบอุ่น และใช่! จนบัดนี้ ปรเมศ อนันตภาค ก็ยงั ไม่อาจแยกลูกสาวสุดทีร่ กั ของเขาออกจาก อ้อมอกของผู้ชายที่เขาเคยตั้งปณิธานเอาไว้ได้เลย ก็ผู้ชายที่ชื่อ สินธุ์ ชลาสินธุ์ พ่อทูนหัว ปรมัต อนันตภาค ที่ผันตัวเอง มาเป็น ‘คุณอา’ ของสาวน้อย ธาราภัทร อนันตภาค หรือ ‘น้องน�้ำ’ ของทุกคน ความตั้งใจจริงของปรเมศดูเหมือนจะสิ้นแสงริบหรี่ลงทุกที ต่างจากแสงตะวันงามที่สาดแสงโอบล้อมท้องทะเลอ่าวไทย แสงตะวันที่ สินธุ์ ชลาสินธุ์ มักจับจูงหลานสาวตัวน้อยออกมาชื่นชม ความงามของมันในทุกๆ เช้า แสงตะวันทีค่ อ่ ยๆ ซึมซับความอบอุน่ เข้าถึงหัวใจของ ธาราภัทร อนันตภาค ทีละนิด... ทีละนิด

11

รอยตะวันที่พันดาว

1 อ้อมกอดของตะวัน

“อาสินธุ์” ธาราภัทร อนันตภาค ร้องตะโกนด้วยเสียงอันดัง ในขณะทีเ่ ท้าสองข้างซอยถีย่ บิ เพือ่ ทีจ่ ะพาตัวเองเข้าไปใกล้กบั เรือนร่างสูงใหญ่ ของชายหนุ่มในวัยสามสิบเจ็ดปีที่ก�ำลังสาละวนเก็บปูออกจากอวน นานๆ ครั้ง สินธุ์ ชลาสินธุ์ จะเอาเรือประมงของตัวเองออกจากท่าเรือ เพือ่ ท่องไปยังน่านน�ำ้ ทะเล พาชีวติ เข้าสูเ่ ส้นทางของชาวประมงทีเ่ ขาคุน้ ชินและชืน่ ชอบ หาใช่เจ้าของเกาะพันดาวและโฮมสเตย์รอยตะวันอันเลื่องชื่อ นายหัวสินธุ์ของคน บนเกาะและชาวบ้านบนผืนแผ่นดินใหญ่แถบรอยตะวันทั้งหมดคือคนที่พวกเขา ชื่นชมและพึ่งพิงได้เสมอยามเดือดร้อน คนทีท่ กุ คนพร้อมใจกันให้ความเคารพและรักใคร่ไม่ตา่ งจากลูกหลานแท้ๆ ของตัวเอง! ร่างที่ก�ำลังก้มๆ เงยๆ อยู่เหนืออวนและกะละมังใส่ปูม้าเอี้ยวตัวไปตาม เสียงเรียกนั้นทันที เพียงเพื่อจะพบกับเรือนร่างของเด็กสาวคนหนึ่งที่โถมตัวเอง 12

ระฆังเงิน

ลงมาอย่างเต็มๆ พร้อมกับเสียงหัวเราะสดใสประจ�ำตัว แม่มดน้อยๆ ของเขา ธาราภัทร อนันตภาค หรือสายน�ำ้ ทีเ่ ขาตัง้ ให้โดยเฉพาะ! โครม! “เฮ้ย!” “ว้าย!” เมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้น อีกสองเสียงต่างส�ำเนียงก็พร้อมใจกันดังขึ้นในเวลา ไล่เลี่ยกัน มันอาจกลายเป็นภาพน่าตลกส�ำหรับชาวบ้านทีย่ ำ� เกรงชือ่ ของนายหัวสินธุ์ แต่ ส�ำหรับผูค้ นทีร่ อยตะวันและเกาะพันดาวนีค่ อื ความคุน้ ชินและเป็นเป็นเรือ่ งธรรมดา ที่พวกเขาจะพบเห็นภาพประหลาดเช่นนี้ ภาพที่เด็กสาวตัวน้อยอย่างน้องน�้ำ หรือ ธาราภัทร อนันตภาค หล่นโครม ลงไปทับบนตัวคุณอาแสนรักของเธออย่าง นายหัวสินธุ์ ชลาสินธุ์ เสียงกะละมังสองใบกระเด็นไปกระทบกันดังเคล้ง! น�ำ้ ทีเ่ คยสงบนิง่ อยูใ่ นนัน้ กระฉอกขึ้นมาถูกใบหน้าทั้งอาทั้งหลานจนเปรอะไปหมด! และปูที่สินธุ์แกะออกมาจากอวนใส่กะละมังเอาไว้ออกมาเดินเพ่นพ่านไป ทั่วบริเวณ! เลอะเทอะและดูไม่จืด! แต่เด็กสาวอย่างสายน�ำ้ กลับเปิดปากเพือ่ ระเบิดเสียงหัวเราะอย่างไม่อนาทร ร้อนใจต่อเรื่องใดๆ ทั้งสิ้น เสียงกังวานใสราวระฆังเงินของเธอพัดพาเอาความหงุดหงิดบนใบหน้าที่ ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นของ สินธุ์ ชลาสินธุ์ ให้จางหายไปกลายเป็นเสียงหัวเราะห้าวทุ้ม ที่ค่อยๆ ประสานขึ้นมาแทนที่ แม้มนั จะไม่ระเบิดก้องปลดปล่อยความสดใสร่าเริงออกมาทัง้ หมดเหมือน หลานสาว แต่เสียงนุ่มทุ้มของนายหัวสินธุ์คือสัญญาณบอกกับทุกคนที่นี่ว่า... บัดนีส้ าวน้อย ธาราภัทร อนันตภาค สูร้ บปรบมือกับคุณพ่อของเธอคือคุณ ปรเมศ อนันตภาค จนชนะและได้มาปรากฏกายยังรอยตะวันและเกาะพันดาวของ พวกเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว 13

รอยตะวันที่พันดาว

“ยังจะหัวเราะอีก โตเป็นสาวแล้วนะยัยน�้ำ ไม่รู้จักระวังตัวเหมือนกับเด็ก คนอื่นเขามั่ง เดี๋ยวพ่อเราเขาก็มาว่าอีกว่าอาเอาลูกสาวเขามาเสียคน” สินธุพ์ ดู ขึน้ ด้วยน�ำ้ เสียงเคร่งขรึมทันทีทตี่ งั้ สติได้ เขาไม่อยากให้หลานสาว ได้ใจว่าเขาจะตามใจเธอไปเสียทุกเรื่องอย่างที่ ปรเมศ อนันตภาค ผู้เป็นพ่อ มักจะชอบค่อนแคะเขาอยู่บ่อยๆ น�้ำเสียงดุๆ ของคนเป็นอาท�ำให้สาวน้อยที่มักจะชอบเล่นสนุกและซุกซน ไปวันๆ ท�ำหน้าจ๋อย แต่ก็ไม่เกินสองวินาทีเมื่อเจ้าตัวจับสังเกตอาการกลั้นหัวเราะ ของคุณอาสุดที่รักได้ในที่สุด “คุณอา” สาวน้อยของสินธุ์ร้องเรียกเขาเสียงดังอย่างรู้ทัน พลางทุบอกเขา เล่นอย่างหัวเสีย “ฮ่าๆ” คราวนีเ้ ป็นคุณอาของสายน�ำ้ บ้างทีร่ ะเบิดเสียงหัวเราะออกมาเต็มเสียง

ไม่บอ่ ยหรอกนะทีเ่ ขาจะมีโอกาสเอาคืนหลานสาว เพราะเวลาทัง้ หมดของเขา หมดไปกับความใจอ่อนทีเ่ ธอขยันสรรหามาออดอ้อนเขามากกว่า สายน�ำ้ หน้าง�ำ้ ขึน้ กว่าเดิมเมื่อรู้ว่าสินธุ์แกล้งดุเธอไปอย่างนั้นเอง สาวน้อยท�ำปากจู๋จมูกยื่น แต่แล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นหอมแก้มคนเป็นอาซ้ายขวาอย่างแสนคิดถึง! เป็นเวลาหนึ่งเทอมเต็มๆ ที่ปรเมศไม่ยอมให้เธอตาม คาริมา อนันตภาค คุณแม่ของเธอมานอนค้างกับคุณอาสินธุใ์ นวันหยุดเสาร์อาทิตย์เหมือนอย่างทีผ่ า่ นๆ มา เนื่องเพราะค�ำขอของเธอที่ท�ำเอาบ้านอนันตภาคร้อนเป็นไฟ! เมื่อเธอขอมาเรียนที่สวีและพักที่เกาะพันดาวกับสินธุ์ แน่นอนปรเมศคือคนแรกที่ค้านหัวชนฝา! แต่ในที่สุดวันที่รอคอยก็มาถึงจนได้ สายน�้ำท�ำไปเพราะความคิดถึงที่เธอ นับเวลารอคอยมาถึงสี่เดือนเต็มๆ แต่ส�ำหรับสินธุ์เวลาหนึ่งเทอมที่ไม่ได้เจอกันกลับท�ำให้เขาชะงัก! แน่นอนสาวน้อยคนนี้คือหลานสาวของเขาไม่เปลี่ยน แต่สิ่งที่เปลี่ยนไป คือเวลาต่างหาก สินธุ์ ชลาสินธุ์ ต่อให้แกร่งแค่ไหนก็คงไม่อาจยื้อเวลาให้หยุดเดินได้ 14

ระฆังเงิน

หรือ

หลานสาวตัวน้อยของเขาเติบโตเป็นเด็กสาวเพียงแค่ชวั่ ระยะเวลาสัน้ ๆ แค่นี้

ยังหรอก... เขายังมีเวลาอีกนิด แค่นิดเดียวเท่านั้นก่อนที่สายน�้ำจะเติบโตเป็นสาวน้อยที่เขาคงไม่อาจ โอบอุ้มเธอเอาไว้ได้อีกต่อไป แต่ก่อนวันนั้นจะมาถึง... สินธุ์คิดว่าเขาคงจะมีเวลายั่วประสาท ปรเมศ อนันตภาค ไปอีกหลายปี! “โอ๊ย” คุณอาของสายน�ำ้ ร้องเสียงหลงแทบไม่เป็นภาษาพาให้สาวน้อยทีน่ อนเอกเขนก อยูบ่ นตัวเขาคิว้ ขมวด หญิงสาวแน่ใจว่าเธอไม่ได้แอบหยิกคุณอาของเธอแน่ๆ แล้ว สินธุ์ร้องท�ำไม! “คุณอาเป็นอะไรคะ” “น�้ำ ละ...ลงจากตัวอาไปก่อน” สินธุ์เอ่ยกระท่อนกระแท่น อาการเช่นนัน้ ยิง่ ท�ำให้สายน�ำ้ คิว้ ขมวด เธอไม่แน่ใจในสิง่ ทีอ่ าของเธอร้องขอ และไม่เห็นความจ�ำเป็นใดๆ ทีจ่ ะต้องลงไปจากตัวเขา ก็ตวั ของอาสินธุเ์ ป็นของเธอ! เธอนอนหลับแนบชิดอยูบ่ นแผงอกนีม้ านานสิบสองขวบปีเท่ากับอายุของเธอ สายน�้ำในวัยเด็กนอนไม่หลับเลยถ้าไม่ได้นอนหลับบนอกของ ปรเมศ อนันตภาค พ่อของเธอเอง หรืออกของผู้ชายอีกคน สินธุ์ ชลาสินธุ์! “น�้ำ” เสียงเรียกอีกครั้ง “ท�ำไมคะ” เสียงถามเริ่มคาดคั้น สายน�้ำคิดว่าคุณอาไม่ต้องการ ไม่รักเธอ เหมือนเก่าอีกแล้ว “ลงไปก่อน อาเจ็บ” “น�ำ้ ตัวหนักมากหรือคะ คุณพ่อบอกว่าน�ำ้ ตัวนิดเดียว ไม่ได้อว้ นเสียหน่อย น�้ำยังนอนบนอกคุณพ่อได้เลย” น�้ำเสียงไม่ยอมแพ้ สายน�ำ้ ฉลาดนักเวลาทีเ่ ธอต้องการให้ปรเมศหรือสินธุท์ ำ� อะไรให้ เธอจะน�ำ ไปเปรียบเทียบกับอีกคนทันที!

15

รอยตะวันที่พันดาว

ไม่มใี ครจ�ำได้วา่ สายน�ำ้ จับสังเกตและน�ำข้อต่อรองนีม้ าใช้ปน่ั หัวผูช้ ายสองคน ตัง้ แต่เมือ่ ไหร่ แต่เท่าทีจ่ ำ� ได้ ทัง้ ปรเมศและสินธุไ์ ม่เคยยอมแพ้เลยเมือ่ น้องน�ำ้ บอกว่า อีกฝ่ายท�ำได้ หรือท�ำดีกว่า ก็คงนานเท่ากับอายุของเด็กหญิงนั่นแหละ! เด็กสาวคิว้ ขมวด หัวคิว้ ย่นเข้าหากันทันทีเมือ่ เธอสัมผัสได้วา่ อุบายชัน้ เยีย่ ม ของเธอไม่ได้ผลอีกต่อไป! “น�้ำเร็วๆ อาเจ็บ ปูหนีบ” สินธุ์ร้องเสียงดังอีกครั้งเมื่อหลานสาวยังไม่ยอม ลงไปจากตัวเขาเสียที และเสียงร้องของเขาครั้งนี้ท�ำให้สายน�้ำเข้าใจถึงเหตุผลในทันที! จากนั้นก็รีบลนลานไต่ลงจากตัวคุณอา... ด้วยความรวดเร็วผิดปกติ และ ลงไปนั่งยองๆ จับปูเจ้าปัญหาที่ก�ำลังใช้ก้ามโตๆ ของมันหนีบขาอ่อน ที่ถ้าหากเลย ขึ้นมาอีกนิดเดียวก็คงถึงจุดส�ำคัญของคุณอาหนุ่มอย่างข�ำๆ แม้จะพยายามกลัน้ หัวเราะจนหน้าด�ำหน้าแดง ท้ายทีส่ ดุ หลานสาวคนโปรด ของ สินธุ์ ชลาสินธุ์ ก็ระเบิดหัวเราะออกมาอีกครัง้ เป็นครัง้ ทีส่ นิ ธุต์ อ้ งพ่ายแพ้อย่าง ไม่อาจคิดหาหนทางมาแก้เกมได้ทันเลย เมือ่ ผูช้ ว่ ยของหลานสาวเขาคือปูเจ้าปัญหาทีเ่ ขาอยากจะจับมันหักก้ามแล้ว โยนลงหม้อต้มในทันทีทันใด! “คุณอาท�ำไมไม่ทานล่ะคะ นีป่ นู งึ่ กับน�ำ้ จิม้ ซีฟดู้ รสเด็ดทีเ่ ราแข่งกันทาน บ่อยๆ ไงคะ น้องน�้ำไม่ได้ทานปูสดๆ อย่างนี้มาสี่เดือนเต็มๆ แล้วนะคะ” สายน�้ำ พูดพลางท�ำหน้าฉอเลาะ “อาอยากกินปูตัวนั้นมากกว่า” สินธุ์พูดเสียงขึ้นจมูกอย่างงอนๆ หลานสาวยิ้มร่า “น�้ำก็บอกแล้วไงคะ ว่าคุณอาจะได้กินปูทุกตัวยกเว้นเจ้า ตัวนั้น” เด็กสาวพูดถึงปูเจ้าปัญหาทีเ่ ธอน�ำไปปล่อยในศูนย์อนุรกั ษ์ สายน�ำ้ มักจะน�ำ สัตว์ทุกตัวที่ท�ำให้เธอชนะสินธุ์ไปเลี้ยงต่อ บางตัวเธอก็ปล่อยกลับคืนสู่ท้องทะเล แต่บางตัวเธอก็ผูกพันและเลี้ยงเอาไว้เพราะเชื่อว่าสักวันสินธุ์จะพัฒนาที่นี่ให้กลาย เป็นอควาเรียมเพื่อดูแลสัตว์น�้ำเหล่านี้ “ท�ำไมต้องยกเว้น” 16

ระฆังเงิน

“ก็ตวั นัน้ คุณอาจะกินมันด้วยความโกรธ แต่เจ้าพวกนีเ้ รากินเพราะมันต้อง เป็นอาหารนี่คะ” สินธุ์เม้มปากหาจังหวะเหมาะๆ แต่เขาก็ท�ำได้แค่นั้นแหละ ดูเหตุผลของเธอสิ... สายน�ำ้ มักจะมีเหตุผลในทุกสิง่ ทีเ่ ธอต้องการให้เขาท�ำ เสมอ เขารูด้ หี รอกว่าเธอชอบใจทีป่ ตู วั นัน้ ท�ำให้เธอชนะเขาได้ในการชิงไหวชิงพริบ กันเมื่อตอนเย็น แต่เธอฉลาดพอที่จะไม่พูดถึงมันสักนิด เด็กสาวท�ำเพียงแค่ท�ำตา ปริบๆ บอกว่าสงสารปูตวั นัน้ มันคงไม่อยากเป็นอาหาร... ดังนัน้ เธอจะน�ำมันไปเลีย้ ง ใช่... เธอจะเลี้ยงเพื่อตั้งใจให้มันเยาะเย้ยเขาทุกครั้งที่มองเห็นมัน! สินธุถ์ อนหายใจกับตัวเอง พลางนึกถึงบรรดาสัตว์ทะเลทีร่ อดชีวติ เพราะเขา ไปหลายสิบตัวนับตั้งแต่สายน�้ำมีตัวตนขึ้นมาบนโลกใบนี้ บางทีนะ อาจไม่ใช่แค่สัตว์ทะเลเหล่านั้น แต่อาจหมายรวมถึงเขาด้วย กระมัง ลูกสาวคนเล็กของคาริมาหญิงสาวทีเ่ ขารักเหมือนน้องแท้ๆ ช่วยให้ชวี ติ ของเขา สดใสและวุ่นวายขึ้นมานับจากที่ คาริมา วรนันท์ กลายไปเป็น คาริมา อนันตภาค อย่างถาวร และ ปรมัต อนันตภาค ลูกชายที่มีเขาเป็นพ่อทูนหัวต้องแบ่งเวลาเกือบ ทั้งหมดไปให้พ่อแท้ๆ อย่าง ปรเมศ อนันตภาค และครอบครัวของเขา คงจะมีแต่เด็กสาวคนนี้ ลูกสาวคนเล็กยอดดวงใจของปรเมศทีไ่ ม่วา่ รายนัน้ จะท�ำอย่างไรก็ไม่อาจห้ามปรามสายน�้ำให้มาหาเขาได้เลย อาจเป็นเพราะค�ำท้าในวันที่เธอถือก�ำเนิด! สินธุ์คิดข�ำๆ เขารักสายน�้ำเหมือนลูกสาวแท้ๆ เหมือนกับที่เขารักปรมัตพี่ ชายของเธอ แวบหนึ่ง! เหตุการณ์ในบ่ายวันนี้เข้ามาสะกิดความทรงจ�ำ แต่สินธุ์เลือก จะปัดมันทิ้งไป เขารัก ธาราภัทร อนันตภาค โดยไร้เงื่อนไข เขาเชื่อเช่นนั้นและจะเชื่อ... ตลอดไป! “คราวนี้ท�ำยังไงถึงมาหาอาได้” 17

รอยตะวันที่พันดาว

สินธุ์ถามหลานสาวขึ้นมาและยอมปล่อยปูเจ้าปัญหาตัวนั้นไปให้พ้นๆ เพราะนึกถึงมันทีไร เขาจะเริ่มกลัวตัวเองแปลกๆ สายน�ำ้ ชูกา้ มปูทสี่ นิ ธุแ์ กะส่งให้เข้าปากและเคีย้ วกร้วมๆ ก่อนจะยกแก้วน�ำ้ เย็นเจี๊ยบขึ้นดื่มอั๊กๆ เป็นการตบท้าย “ก็เพราะน�้ำเก่งไงคะ น�้ำชนะคุณพ่อ และคราวนี้น�้ำจะมาเรียนที่นี่ มาอยู่ที่ รอยตะวันแล้วก็เกาะพันดาวกับคุณอาไงคะ” เด็กสาวบอกอย่างเป็นสุข ในขณะที่คนฟังสะดุ้งวาบในใจ แต่... ค�ำพูดของสายน�้ำท�ำให้สินธุ์ต้องยอมรับว่าเขา... มีความสุข สุขทีไ่ ด้อยูก่ บั หลานสาวสุดทีร่ กั อย่างสายน�ำ้ และสุขทีไ่ ด้จนิ ตนาการว่าป่านนี้ ปรเมศ อนันตภาค คงแทบกระอัก! “บอกอาเร็ว น�้ำท�ำยังไง” สินธุ์ถามอย่างตื่นเต้น “ก็คณ ุ พ่อน่ะสิคะ ชอบห้ามไม่ให้น�้ำมาหาคุณอา คุณอาก็รวู้ า่ น�ำ้ รักรอยตะวัน กับเกาะพันดาวมากแค่ไหน” หลานสาวท�ำทีฟ้อง “อาเพิง่ รูน้ ะนี่ ว่ามีคนห้ามหลานสาวของอาได้ดว้ ย วันหลังอาคงต้องไปขอ เคล็ดลับเสียหน่อย” สินธุ์พูดยิ้มๆ “แหม... คุณอาก็” สินธุ์หัวเราะเสียงดัง พลางแกะเนื้อปูเข้าปากบ้าง “ไม่อยากรู้แล้วใช่ไหมคะ” “อยากสิจ๊ะ เล่าต่อๆ อาไม่ขัดแล้ว เดี๋ยวจะไม่ได้หัวเราะเยาะพ่อเรา” สายน�ำ้ ค้อนให้สนิ ธุเ์ สียวงใหญ่กอ่ นจะเปิดปากเล่า “ก็ตอนต้นเทอมทีแ่ ล้วนี่ ล่ะค่ะ น�ำ้ ขอตามคุณแม่มาทีเ่ กาะพันดาว แต่คณ ุ พ่อไม่ให้ น�ำ้ ก็เลยว่าถ้าไม่มาเทีย่ ว เดีย๋ วน�ำ้ ก็มาเรียนต่อทีน่ เี่ สียเลย” สินธุพ์ ยักหน้าหงึกหงักให้เด็กสาวอธิบายต่อ “ตอนน�ำ้ พูดไปก็ไม่ได้คิด แต่พอพูดไปแล้วถึงได้คิดว่า ท�ำไมตัวเองไม่คิดได้ตั้งนานแล้ว น�ำ้ จะได้ไม่ตอ้ งเทียวไปเทียวมาวันเสาร์อาทิตย์ แล้วก็คอยลุน้ หาเหตุผลมาขอคุณพ่อ ตอนปิดเทอม ได้มามั่งไม่ได้มามั่ง” “ก็เท่านั้นยังไม่ให้มา แล้วขอมาเรียนต่อนี่นะ น�้ำมาอ�ำอาหรือเปล่า” สินธุ์ คิดขึ้นมาได้ว่าบางทีหลานสาวตัวแสบของเขาอาจจะมาแกล้งอ�ำ 18

ระฆังเงิน

“เปล่าอ�ำค่ะ” เด็กสาวรีบปฏิเสธ “ตอนโพล่งไปคุณพ่อโกรธมาก บอกว่าไม่ยอมเด็ดขาด น�ำ้ ก็เลยต้องต่อรอง ท่านเลยบอกว่าให้น�้ำสอบได้ที่หนึ่งของชั้นปีก่อนแล้วคุณพ่อจะยอม” สินธุเ์ ข้าใจว่าท�ำไมปรเมศถึงบอกอย่างนัน้ สายน�ำ้ เรียนแค่กลางๆ มาตลอด และอยู่ในห้องเด็กเรียนธรรมดาที่ไม่ใช่เด็กเก่ง ซึ่งเขาก็พอรู้ว่าเด็กสาวชอบศิลปะ มากกว่าการเรียนที่คร�่ำเคร่งแบบนั้น การได้มาอยู่ในที่ที่เป็นต้นทุนทางความคิด และธรรมชาติสวยงามย่อมเหมาะกับสายน�้ำมากกว่า โดยเฉพาะถ้ามีครูทางศิลปะ คือเขาเอง แต่สินธุ์ก็ชักไม่แน่ใจว่าความคิดนี้จะถูกต้องเท่าไหร่นัก “นั่นคือเหตุผลที่น�้ำไม่มาพบอาตลอดทั้งเทอมหรือเปล่า” ค�ำตอบของสายน�้ำคือการพยักหน้าหงึกๆ “น�ำ้ บอกคุณพ่อว่าน�ำ้ จะท�ำให้ได้ ตัง้ แต่วนั นัน้ น�ำ้ ตัง้ ใจเรียน และขอให้พมี่ ตั ช่วยติวให้ น�้ำท�ำเพราะรู้ว่าน�้ำจะได้รับสิ่งที่น�้ำต้องการ ที่นี่น�้ำจะได้เรียนศิลปะ น�ำ้ ไม่อยากแข่งกับใคร เพราะเท่าทีผ่ า่ นมาน�ำ้ ยังไม่รตู้ วั เลยว่าท�ำไปได้ยงั ไง” สายน�ำ้ พูดพร้อมรอยยิ้มสดใส แต่ค�ำพูดของเธอกลับท�ำให้คนเป็นอามองหลานสาวด้วยสายตาที่นิ่งลึก สายน�ำ้ จะต้องใช้ความพยายามมากขนาดไหนเพือ่ แลกกับสามปีทไี่ ด้มาเรียน ที่นี่ สามปีที่เธอจะได้มาอยู่ในอ้อมกอดของเขา อยู่ท่ามกลางสายลม แสงแดด และไอทะเลอย่างที่เธอฝัน สามปีที่คงจะช่วยยืดระยะเวลาระหว่างเขากับหลานสาวที่สินธุ์รู้ดีว่า... หลังจากเวลาสามปีทวี่ า่ นี.้ .. อาอย่างเขาคงจะต้องปล่อยเธอกลับคืนสูอ่ อ้ มอก ของพ่อแม่ กระทั่งปรเมศและคาริมาเองก็คงต้องปล่อยให้เธอโผบินได้อย่างอิสรเสรี ชายหนุ่มตัดสินใจทันที... เขาจะใช้เวลาสามปีให้มีความหมาย ก่อนที่หลานสาวตัวน้อยของเขา... จะถูกกาลเวลาพรากเธอจากเด็กหญิง ไปสู่วัยสาว วัยที่เขาคงไม่อาจโอบอุ้มและโอบกอดเธอได้อย่างเก่า จู่ๆ สินธุ์ก็รู้สึกโหวงเหวงในอก... มันลึกมาก 19

รอยตะวันที่พันดาว

แต่เขาก็แน่ใจว่าความต้องการลึกๆ เขาไม่อยากให้เธอโตเลย เพราะขณะที่ เธอโตขึ้น... เขาจะแก่ลง ถ้าถึงวันนั้นสายน�้ำยังจะเต็มใจกอดคุณอาที่เธอบอกว่า รักนักรักหนาหรือเปล่านะ สินธุไ์ ม่อาจหาค�ำตอบได้... แต่เขาไม่รวู้ า่ เขาจะได้คำ� ตอบนัน้ ในอีกหลายๆ ปี ข้างหน้า เป็นค�ำตอบที่คนอย่าง สินธุ์ ชลาสินธุ์ ไม่มีวันจะคิดถึง เพราะถ้าคิด... บางทีวันนี้ เขาอาจเห็นด้วยกับ ปรเมศ อนันตภาค... เป็นครั้งแรก!

20

ระฆังเงิน

2 ยามตะวันเริงร่า

“อาอย่าขยับสิคะ เดี๋ยวผีเสื้อน้อยก็บินหนีไปหมดหรอกค่ะ” เสียงเล็กๆ ของสาวน้อยวัยสิบสี่เอ็ดขึ้นเบาๆ ขณะที่มือของเธอก�ำลังกดชัตเตอร์เสียงระรัว เธออุตส่าห์ลงทุนตืน่ แต่เช้าหลังจากคืนฝนตกเพือ่ ลากอาหนุม่ มาทีโ่ ป่งผีเสือ้ บริเวณแอ่งน�้ำของป่าชายเลนรอบๆ เกาะพันดาว หลังฝนตกอย่างนี้ช่วงเช้าๆ ที่มี แดดอ่อนๆ เหล่าผีเสื้อมักจะจับกลุ่มเกาะกันตามพื้นหรือขอนไม้ ใบไม้นิ่งๆ เพื่อ ผึ่งร่างกายให้ปีกอบอุ่นและแข็งแรง ก่อนที่มันจะบินออกหากินในช่วงสายๆ หาก อยากจะชมผีเสื้ออย่างใกล้ชิดก็ต้องรีบออกมาดูตั้งแต่เพิ่งมีแดดอ่อนๆ “อานั่งนิ่งอย่างนี้มาเกือบยี่สิบนาทีแล้วนะ เมื่อไหร่น�้ำจะจับภาพนิ่งเสร็จ สักทีล่ะ เมื่อยจะแย่แล้ว หิวข้าวอีกต่างหาก” สินธุ์บ่นกระปอดกระแปด หากก็ ไม่ยอมกระดุกกระดิกอย่างที่สาวน้อยแนะน�ำ ก็เขาเคยขัดใจเธอได้ที่ไหนกัน! ภาพของอาหนุ่มส�ำหรับสายน�้ำจึงเป็นภาพที่แสนอบอุ่น และเป็นตัวแทน ของความมั่นคงที่เธอเกาะเอาไว้ไม่ยอมปล่อยไปไหน 21

รอยตะวันที่พันดาว

เด็กสาวมองผ่านเลนส์กล้องทีเ่ ขาเป็นคนซือ้ และเลือกให้เธอด้วยตัวเองกับมือ ผู้ชายที่ก�ำลังมองสบตาของเธอผ่านเลนส์เป็นทั้งอา เป็นทั้งเพื่อน เป็นทั้งครู และ เป็นเหมือนพ่อของเธอ เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอ วินาทีนี้นิ้วของเด็กสาวไม่อาจขยับ พร้อมๆ กันกับที่ตาของเธอไม่ยอม กะพริบ เธอก�ำลังดื่มด�่ำกับภาพของสินธุ์ที่นั่งทอดสายตาอ่อนโยนไปที่ผีเสื้อแสน บอบบาง ท่ามกลางผืนทรายและฉากหลังซึง่ เป็นป่าโกงกางทีอ่ าบไล้ดว้ ยแสงอาทิตย์ ในยามเช้า คือความเข้มแข็งที่ผสมกลมกลืนกับฝูงผีเสื้อนับร้อยที่เกาะนิ่งอยู่บนพื้น บนใบไม้ กระทั่งมีสองสามตัวบินวนมาเกาะเขาเอาไว้ ทัง้ ๆ ทีผ่ เี สือ้ เป็นสัตว์ทอี่ อ่ นไหวและตืน่ กลัวง่ายเป็นทีส่ ดุ แต่สนิ ธุก์ ลับท�ำให้ สัตว์ตัวน้อยแสนสวยเหล่านี้มอบความไว้วางใจในตัวเขาได้อย่างง่ายดาย วินาทีนนั้ เด็กสาวกดชัตเตอร์เก็บภาพแสนมหัศจรรย์เอาไว้หลายภาพ ก่อน จะเงยหน้าขึ้นไปหานายแบบจ�ำเป็นที่เธอลากเขาออกมาตั้งแต่เช้า “ลองขยับสิคะคุณอา” สิ้นเสียงของสาวน้อย แดดอ่อนๆ เริ่มแรงขึ้น สินธุ์ขยับตัวเพียงนิด เหล่า ผีเสื้อสีเหลืองนวลนับร้อยก็กระพือปีกออกร่ายร�ำเริงร่าอยู่รอบๆ ตัวของอาหนุ่ม สายน�้ำขยับนิ้วตามไปเรื่อยๆ และเก็บภาพเหล่านี้เอาไว้ให้มากที่สุดเท่าที่ เธอจะท�ำได้ ชั่วระยะเวลาไม่นานเหล่าผีเสื้อน้อยๆ ก็เริงร่าออกหากินท้าแสงตะวัน หญิงสาวตามถ่ายจนกระทัง่ ผีเสือ้ ตัวสุดท้ายบินลับสายตาไป มารูส้ กึ ตัวอีกทีกพ็ บว่า ตัวเองเดินมาจนถึงจุดที่สินธุ์นั่งปล่อยตัวตามสบายบนเนินทรายละเอียด เด็กสาว เก็บภาพนั้นเอาไว้เป็นภาพสุดท้ายก่อนจะปิดกล้องและเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา “มีความสุขล่ะสิ” สินธุ์พูดขึ้นเบาๆ และค�ำพูดของเขาก็เรียกรอยยิ้มจาก ริมฝีปากเล็กๆ จิ้มลิ้มของเธอได้ไม่ยากเลย “มากๆ ค่ะ” สายน�้ำตอบผู้เป็นอา “ถ้าน�้ำมีความสุข อาก็มีความสุข” สินธุ์พูดพร้อมกับโอบไหล่เด็กสาวให้ นั่งลงเคียงข้างกัน เป็นเวลาสองปีกว่าแล้วที่เธอมาอยู่ที่นี่ เรียนหนังสือ ใช้ชีวิต และเรียนรู้ ธรรมชาติอย่างทีส่ นิ ธุเ์ คยคิดหวังให้เธอเป็น ธาราภัทรคือสายน�ำ้ ทีไ่ หลพัดพาความ 22

ระฆังเงิน

อบอุ่นและกระแสแห่งความสุขสดชื่นมาสู่เกาะพันดาวและรอยตะวันของเขา นับ ตั้งแต่ที่เขาตกลงใจรับตัวเธอมาอยู่ที่นี่เพื่อเรียนต่อในชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นตาม ความต้องการของเจ้าตัว สินธุก์ ใ็ ช้วนั เวลาทุกๆ วันให้มคี า่ มากทีส่ ดุ นีเ่ ป็นของขวัญ สิ่งเดียวที่เขาจะมอบให้กับเธอได้ ก่อนที่เธอจะเริ่มออกโผบินอีกครั้งในระยะเวลา อันใกล้นี้ “น�้ำรักที่นี่ค่ะ ที่นี่เป็นเหมือนบ้านของน�้ำ น�้ำคงมีความสุขถ้าได้ใช้ชีวิตอยู่ ที่นี่ตลอดไป” เด็กสาวพูดพลางเอนตัวลงไปซบไหล่ของอาหนุ่มอย่างที่เธอชอบท�ำ สินธุ์สะดุ้งขึ้นมานิดๆ หากแต่เขาก็ปล่อยเลยตามเลย เพราะอีกไม่นาน สายน�้ำคงไม่มีโอกาสจะท�ำเช่นนี้กับเขาอีก เมื่อเธอเรียนจบและต้องกลับไปสู่บ้าน สู่ครอบครัวที่แท้จริงของเธอ “ที่นี่เป็นบ้านของน�้ำ น�้ำมาได้ทุกเมื่อที่น�้ำต้องการ” สินธุ์พูดเบาๆ ในใจ รู้สึกวูบโหวงอย่างประหลาดล�้ำ สองปีที่ผ่านมา เป็นช่วงระยะเวลาที่เขามีเธออยู่ข้างกายเสมอมา สินธุ์ คิดไม่ออกเลยว่าช่วงเวลาที่ไม่มีเด็กสาวคนนี้ข้างกายจะเป็นอย่างไร “อาก็รวู้ า่ มันไม่ใช่แบบนัน้ น�ำ้ อยากอยูท่ นี่ ี่ อยูต่ ลอดไป หลับตาทีน่ ี่ ตืน่ ขึน้ มา ที่นี่ และมีอาอยู่ข้างๆ แค่นี้น�้ำก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว” เด็กสาวพูดอย่างดื้อดึง “แต่น�้ำท�ำอย่างนั้นไม่ได้ โลกใบนี้กว้างใหญ่กว่าเกาะเล็กๆ ที่นี่ ต่อไป น�้ำจะต้องออกไปเผชิญโลกใบนั้นด้วยตัวเอง ออกไปเรียนรู้ เสาะหา และเก็บภาพ เหล่านั้นด้วยตัวของน�้ำเอง ซึ่งแน่นอนว่าน�้ำจะต้องไปโดยที่ไม่มีอา...” สินธุ์พูดพลางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของสาวน้อยในวัยแรกแย้ม เขาหวัง เหลือเกินว่าเธอจะเข้าใจ “ท�ำไมล่ะคะ ท�ำไมอาถึงไปกับน�้ำด้วยไม่ได้” เด็กสาวยังคงดื้อดึง “เพราะว่าที่นี่คือชีวิตของอา และอาก็จะรอน�้ำอยู่ที่นี่เสมอ ต่อไปน�้ำก็จะ ตามหาชีวิตของน�้ำเจอ ซึ่งมันไม่ใช่ที่เกาะเล็กๆ แห่งนี้” “อาสินธุ์” สายน�้ำรู้สึกว่าเรื่องที่อาของเธอพูดเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ และ ไม่มีวันเป็นไปได้

23

รอยตะวันที่พันดาว

เช่นกัน!

ถ้าชีวติ ของสินธุค์ อื เกาะพันดาวและรอยตะวันแห่งนี้ ทีน่ กี่ จ็ ะเป็นชีวติ ของเธอ

เด็กสาวไม่เข้าใจว่าท�ำไมสินธุ์ถึงได้ปักใจเชื่ออย่างนั้น แต่เอาเถอะ เธอ มีเวลาอีกถมเถที่จะท�ำให้เขาเปลี่ยนใจ อย่างน้อยก็ยังเหลือเวลาอีกเป็นปีกว่าที่พ่อ จะมาเอาตัวเธอไปจากที่นี่ แน่นอนว่าคนอย่าง ธาราภัทร อนันตภาค รักษาสัญญาเสมอ เธอมาที่นี่ เพื่อเรียนหนังสือสามปี พ่อของเธออนุญาตแค่นั้น และเธอก็จะยอมรับมัน แต่! เธอไม่ได้รับปากกับใครเอาไว้นี่ว่า หลังจากสามปีเมื่อเธอกลับไปอยู่ที่บ้าน ของตัวเองแล้ว เธอจะไม่หาทางกลับมาที่นี่อีก เธอไม่เคยสัญญากับใครเอาไว้แบบนั้น และไม่คิดที่จะท�ำเป็นอันขาด! “เอาเถอะค่ะ เรายังมีเวลาอีกตั้งหลายเดือนกว่าน�้ำจะจบ ม.3 เพราะฉะนั้น เราอย่ามาพูดเรื่องนี้กันอีกเลยนะคะ มันไม่สนุกสักนิด น�้ำหิวข้าวแล้ว ไหนว่าอา ก็หวิ ไงคะ ไปทานข้าวกันดีกว่า ได้ขา่ วว่ามือ้ นีน้ า้ สาลีท่ ำ� ข้าวต้มกุง้ ของโปรดน�ำ้ เอาไว้ ด้วย แค่พดู ถึงก็นำ�้ ลายหกแล้ว ลุกเถอะค่ะ” เด็กสาวพูดพลางขยับตัวลุกขึน้ พร้อม กับส่งมือเล็กๆ ของเธอให้กับอาหนุ่ม สินธุ์มองมือที่ยื่นส่งมาพร้อมกับส่ายหน้า เขารู้ดีว่าสายน�้ำแค่ต้องการจะ เปลี่ยนเรื่องเท่านั้น เด็กสาวยังคงไม่เข้าใจอยู่นั่นเองว่า ท�ำไมชีวิตของเธอจึงมาเป็นชีวิตเดียวกับเขาที่นี่ไม่ได้ สินธุ์อยากจะพูดเหลือเกินว่า... เพราะเธอไม่ใช่หลานสาวตัวน้อยของเขา เหมือนเดิมอีกแล้ว แต่ก�ำลังเบ่งบานเป็นสาวสะพรั่ง... แล้วเขาจะยอมให้เธอมาอยู่ร่วมกันกับเขาสองต่อสองในบ้านบนเกาะได้ อย่างไรกัน ถึงเขาจะยอมใจอ่อนตามใจเธอได้ แต่พ่อแม่ของเธอคงไม่มีวันยอม! ชายหนุม่ ได้แต่หวังเหลือเกินว่าเขา... คงจะไม่ตอ้ งโชคร้ายเป็นคนพูดเรือ่ งนี้ กับเธอด้วยตัวของเขาเอง 24

ระฆังเงิน

สายน�ำ้ ยังคงมองเขาตัง้ แต่หวั จรดเท้า พร้อมกับปล่อยหัวเราะและท�ำท่าทาง เหมือนไม่เข้าใจอยู่นั่นเอง หลานสาวของเขาบริสุทธิ์เหลือเกิน... แต่เขาจะยอมให้เรื่องนี้มาท�ำให้เธอมัวหมองไม่ได้ เพราะมันไม่เหมาะสม ด้วยประการทั้งปวง แพทย์หญิงสราวลี สุทธิพงษ์ ยืนมองคู่อาหลานที่เดินกอดคอกันเข้ามา สู่เรือนพักส่วนตัวบนเนินของสินธุ์ด้วยอาการหรี่ตา จริงอยู่ที่สินธุ์แสดงออกมาเสมอว่ารักเด็กสาวคนนี้เหมือนหลานสาวแท้ๆ ของตัวเอง เพราะเธอเป็นลูกสาวของผู้หญิงที่เขารักเหมือนน้องแท้ๆ แต่ไม่ว่ายังไง เด็กคนนี้ก็ไม่ใช่ลูกและหลานแท้ๆ ของสินธุ์อยู่ดี! ซึ่งมันท�ำให้เธอไม่เคยสบายใจทุกๆ ครั้งที่มองเห็นภาพความสนิทสนม และความรักของคนทัง้ คู่ เป็นเวลาสองปีกว่าแล้วทีเ่ ธอได้แต่เฝ้ามองดูทงั้ คูอ่ ยูอ่ ย่าง เงียบๆ สราวลียอมรับว่าเธอเองก็คอ่ นข้างจะเอ็นดูและรักหนูนำ�้ อยูม่ าก เพราะเด็กสาว เป็นเด็กที่น่ารัก ใครได้มาเห็น มารู้จักก็คงจะอดหลงรักไม่ได้ อาจเพราะส่วนหนึ่ง เธอก็มีส่วนที่ท�ำให้เด็กคนนี้ได้ลืมตาขึ้นมาดูโลก และนี่คือสาเหตุที่ท�ำให้เธอเกิด อาการลังเลมาตลอด ว่าจะเดินหน้าต่อหรือท�ำอย่างไรกับสัญชาตญาณของผูห้ ญิงที่ มันก�ำลังร�่ำร้องบอกเธอว่า... ไม่ควรปล่อยให้คนทัง้ คูผ่ กู พันลึกซึง้ ไปมากกว่านีไ้ ด้อกี แล้ว เพราะไม่อย่างนัน้ คนที่จะสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างอาจจะต้องเป็นเธอ... เธอเอาทั้งชีวิตของตัวเองมาทิ้งไว้ที่เกาะแห่งนี้เพื่ออะไร ส่วนหนึ่งอาจเพราะเธอเป็นหมอ ที่มีหน้าที่ช่วยชีวิตเพื่อนมนุษย์ ใช่! มันควรจะเป็นอย่างนั้นทั้งหมด แต่สราวลีรู้ดีว่า เหตุผลส�ำคัญที่ท�ำให้เธอประจ�ำอยู่ที่เกาะพันดาวแห่งนี้ โดยไม่ยอมย้ายไปทีไ่ หนก็คอื ผูช้ ายทีเ่ ดินกอดคอมากับหลานสาวนอกไส้คนนัน้ ... สินธุ์ ชลาสินธุ์... หัวใจของเขาควรเป็นของเธอ! เป็นมาตั้งแต่ก่อนที่เด็กคนนั้นจะถือก�ำเนิด...

25

รอยตะวันที่พันดาว

โดยมีเธอเป็นคนที่ท�ำคลอดให้เองกับมือ! คุณหมอยังสาวทีม่ ชี ายหนุม่ ทัว่ ทัง้ อ�ำเภอมาหมายปอง แต่กลับต้องล่าถอย ออกไป เมือ่ จนแล้วจนรอดเธอก็ไม่มที า่ ทีวา่ จะสนใจผูช้ ายคนไหนเลยสักคน หลายคน พากันคิดว่าเธออุทิศชีวิตโสดของตัวเองให้กับคนไข้ แต่ก็มีอีกหลายคนโดยเฉพาะผู้คนบนเกาะพันดาวที่ต่างก็อยากลุ้นให้เธอ ลงเอยเสียกับเจ้าของเกาะมาดอบอุ่นอย่างนายหัวสินธุ์ แม้กระนัน้ แรงเชียร์ทงั้ หมดก็ยงั ไม่มากพอทีจ่ ะท�ำให้นายหัวหนุม่ หรือคุณหมอ คนสวยหวั่นไหวได้ ไม่มีใครรู้ว่าทั้งคู่คบกันเพียงเพื่อนธรรมดาหรือขยับฐานะขึ้นไปเป็นแฟน สถานภาพยังคงคลุมเครือและไม่แน่นอน แต่กไ็ ม่มใี ครเลิกมีความหวัง เมือ่ คุณหมอ ยังไม่ยอมสละโสด และนายหัวสินธุ์เองก็ยังไม่มีใครมาจนป่านนี้ สราวลีขยับตัว ปรับสายตาให้เป็นปกติ พร้อมกับโปรยยิม้ หวานเมือ่ คนทัง้ คู่ เดินขึ้นมาถึงบันไดไม้หน้าบ้าน “อาหลานพากันไปเที่ยวที่ไหนมาคะเช้านี้” คุณหมอถามยิ้มๆ หากสายตาของเธอกลับท�ำให้สินธุ์รู้สึกอึดอัด เขาขยับ แขนออกจากคอของหลานสาวอย่างเบามือ และนัน่ มันท�ำให้สายน�ำ้ รูส้ กึ ได้ถงึ ความผิดปกติ เธอหันขวับไปทางอาหนุม่ ที่ยืนเอามือไพล่หลังด้วยความงุนงง และไม่เข้าใจว่าท�ำไมพอเจอหน้าคุณหมอ คนสวยขึน้ มาทีไร สินธุม์ กั จะมีอาการแปลกๆ อย่างนีข้ นึ้ มาทันที โดยเฉพาะพักหลังๆ มานี้ สินธุพ์ ยายามหลบสายตาแห่งค�ำถามของหลานสาวด้วยการตอบค�ำถามของ สราวลีเป็นการเบนความสนใจของสองสาวทีต่ า่ งก็ลอบมองเขาด้วยความสนใจกันไป คนละแบบ “พอดียัยน�้ำเขาอยากถ่ายรูปโป่งผีเสื้อ ก็เลยปลุกผมแต่เช้าเลยครับหมอ นีก่ ว่าจะยอมกลับมาได้กท็ ำ� เอาผมหิวแทบแย่” สินธุพ์ ดู ยิม้ ๆ และท�ำเหมือนไม่มอี ะไร เกิดขึ้น “อย่างนั้นหรือคะ” สราวลีพยายามจะหาสิ่งผิดปกติที่อยู่บนใบหน้าของ ชายหนุ่มรุ่นพี่ แต่เธอก็หามันไม่พบ 26

ระฆังเงิน

“ท�ำไมอาพูดอย่างนีล้ ะ่ คะ น�ำ้ ไม่ได้เป็นคนท�ำให้อาต้องทนหิวข้าวสักหน่อย ความจริงแล้วน�ำ้ เป็นคนทีพ่ ยายามชวนให้อารีบกลับมาต่างหาก อาหมออย่าไปเชือ่ ที่อาสินธุ์พูดนะคะ” เด็กสาวพูดพลางวิ่งไปเกาะแขนอาหมอของเธออย่างประจบประแจงด้วย กิริยาออดอ้อนที่ใครๆ ต่างก็ลงความเห็นว่าหนูน�้ำท�ำได้น่ารักเสมอ วินาทีนั้นสราวลีนึกอยากจะสะบัดร่างเล็กๆ นี้ทิ้งไปเสีย แต่เธอก็ไม่อาจ ท�ำได้... ไม่ใช่เพราะสินธุ์ที่ก�ำลังยืนมองหลานสาวด้วยรอยยิ้มน่าอิจฉานั่น แต่เป็น เพราะตัวของเธอเองที่ยังไม่อาจตัดใจเลิกรักเด็กคนนี้ได้สักที น้องน�้ำของผู้คนบนเกาะเป็นเพื่อนตัวเล็กๆ ที่ท�ำให้โลกบนเกาะของเธอ สดใสและไม่เงียบงัน เด็กคนนี้เกิดมาเพื่อจะให้ผู้คนหลงรัก ไม่เว้นแม้กระทั่งตัวของเธอเอง! ท้ายที่สุดสราวลีก็อดยิ้มและยกมือขึ้นลูบแก้มของเด็กสาวเบาๆ ไม่ได้ “ถ้าอย่างนั้นเราสองคนก็ต้องท�ำโทษอาสินธุ์ของน้องน�้ำด้วยการแย่งทาน ข้าวต้มกุ้งแสนอร่อยของน้าสาลี่ให้หมดเลยดีไหมคะ” “นั่นเป็นความคิดที่เยี่ยมไปเลยค่ะ” สายน�ำ้ พูดพร้อมกับลากแขนของคุณหมอสาววิง่ เข้าไปในตัวบ้าน และตรงดิง่ เข้าไปในห้องรับแขกทีม่ โี ต๊ะทานข้าวเล็กๆ ทีเ่ ธอใช้ทานข้าวกับอาหนุม่ เพียงสองคน โดยบางวันอาจมีแขกประจ�ำสุดสวยอย่างอาหมอลีมาทานด้วย หรือถ้าจะให้ครึกครืน้ ขึ้นอีกนิดก็ต่อเมื่อมีอาเอกผู้ช่วยของอาสินธุ์มาทานด้วยอีกคน สินธุ์มองตามสองสาวที่จับจูงกันวิ่งเข้าไปในบ้านด้วยอาการลอบถอน หายใจ... เขารู้ว่าสราวลีเป็นคนฉลาดและเริ่มกังวลกับสิ่งที่เขาเองก็กังวลอยู่ลึกๆ หญิงสาวเป็นคนที่อยู่ใกล้ชิดทั้งเขาและสายน�้ำมากที่สุด ก่อนหน้านี้แม้จะมีสายตา ของผูค้ นเหลียวหลังมามองบ้างเวลาทีเ่ ห็นสายน�ำ้ โอบเอวเขาเดินเทีย่ วเล่นในตลาด แต่สนิ ธุก์ ไ็ ม่ได้ให้ความสนใจ เพราะถือว่าเป็นเรือ่ งส่วนตัว ทัง้ เขาและสายน�ำ้ บริสทุ ธิใ์ จ ต่อกันเสมอ แต่เมือ่ เด็กสาวยิง่ โตขึน้ และกลายเป็นสาวสวยในวัยแรกแย้ม เสียงถาม ก็เริ่มหนาหูมากยิ่งขึ้นว่าเด็กสาวที่เดินเคียงข้างนายหัวสินธุ์นั้นเป็นใคร 27

รอยตะวันที่พันดาว

บางทีเมื่อสราวลีออกไปจากเกาะ เธอเองก็คงจะได้ยินเสียงที่ว่านี้บ้าง แม้ ผู้คนในโรงเรียนรวมทั้งที่รอยตะวันและเกาะพันดาวจะรู้จักหลานสาวของเขาเป็น อย่างดี แต่คนข้างนอก... เขาไม่อาจไปนั่งอธิบายเรื่องราวต่างๆ ให้ใครฟังได้ ในเมือ่ เขายังเป็นโสด การมีเด็กสาวๆ มาเดินเคียงข้าง นัน่ ไม่ใช่เรือ่ งทีด่ งี ามส�ำหรับ สายน�้ำสักเท่าไหร่เลย เขาจะท�ำยังไงกับปัญหาที่ไม่อาจแก้ให้ตกนี้ดี ในเมื่อเขา ไม่เคยคิดจะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น ชีวิตของเขามีความสุขดีแล้วกับการได้ดูแลหลานสาวตัวน้อย... บางทีเขาอาจต้องคิดเรื่องนี้ขึ้นมาบ้าง เมื่อสายน�้ำโผบินออกจากอ้อมอก ของเขาอีกครั้ง สินธุ์รู้ดีว่าชีวิตที่ไม่มีเด็กสาวแสนน่ารักคนนี้อยู่ข้างกายเป็นชีวิตที่ เขาไม่เคยคาดคิดและออกแบบเอาไว้เลย หากแต่... เมื่อเวลามาถึงเขาพร้อมจะท�ำทุกสิ่งทุกอย่าง... เพื่อให้ธาราภัทร ยังคงเป็นสายน�้ำที่บริสุทธิ์ส�ำหรับเขาและเกาะแห่งนี้ตลอดไป! สินธุเ์ ดินเข้าไปทีโ่ ต๊ะอาหารก็พบว่าสองสาวต่างวัยก�ำลังนัง่ ดูรปู ทีห่ ลานสาว ของเขาเป็นคนถ่ายมาสดๆ ร้อนๆ ชายหนุ่มกระแอมเบาๆ “ไหนว่าจะรีบมาแย่งกินข้าวต้มของอาให้หมดยังไงล่ะ นี่อะไรมานั่งดูรูปที่ มันสมควรจะผ่านตาของอาก่อนใครเพื่อน” สินธุ์ท�ำเสียงดุๆ ได้ผล เพราะน้องน�้ำของทุกคนเงยหน้าขึ้นมาท�ำหน้าง�้ำทันที “เป็นอย่างนั้นได้ยังไงกันล่ะคะอา น�้ำเป็นคนถ่ายน�้ำก็ต้องสกรีนก่อนสิคะ ว่ามันสวยหรือเปล่า จะได้คัดเอาแต่รูปที่สวยๆ ไปให้นายแบบดูไงคะ ใช่ไหมคะ อาหมอ” คนพูดพูดแล้วก็แอบยักคิ้วใส่เขาเมื่อสราวลีพึมพ�ำเห็นด้วย “ใช่จะ้ แต่อาหมอว่ารูปทีน่ ำ�้ ถ่ายมาสวยๆ ทัง้ นัน้ เลย อาชักจะอิจฉาน้องน�ำ้ แล้วสิคะ ที่มีครูดีอยู่กับตัว” คุณหมอสาวพูดยิ้มๆ เหมือนไม่ได้สลักส�ำคัญอะไร “มันแน่นอนอยู่แล้วค่ะ นอกจากแม่แล้ว น�้ำยังไม่เคยเห็นใครถ่ายรูปได้ สวยเท่ากับอาสินธุ์อีกเลย แม่เคยเล่าให้ฟังว่าอาสินธุ์เป็นเหมือนครูของแม่ เพราะ ฉะนั้นน�้ำจะต้องเสียเวลาเรียนกับแม่ไปท�ำไม ในเมื่อน�้ำมีครูที่เก่งที่สุดอยู่ตรงนี้อีก ทั้งคน คอยดูนะคะ น�้ำจะเป็นช่างภาพมือหนึ่งเหมือนแม่กับอาให้ได้เลย” สายน�้ำ พูดพร้อมกับท่าทางที่มุ่งมั่น 28

ระฆังเงิน

เวลานั้นสินธุ์มองเห็น คาริมา วรนันท์ ในวันวานเป็นคนที่ก�ำลังนั่งอยู่ ต่อหน้าเขา หาใช่หลานสาวตัวน้อยซึ่งเป็นลูกของเธอไม่... แพทย์หญิงสราวลีเงยหน้าขึ้นมาและมองเห็นสายตานั้นเข้าพอดิบพอดี หญิงสาวก�ำมือของตัวเองแน่นเข้า เธอรับรูว้ า่ สายน�ำ้ มีหลายสิง่ หลายอย่างทีถ่ อดแบบ มาจากคนเป็นแม่ ผู้หญิงที่ครั้งหนึ่ง... เธอเคยเกือบจะเป็นผู้แพ้และสูญเสีย ผู้หญิงที่เธอเคยคิดว่าเป็นคนได้หัวใจของผู้ชายคนนี้ไป... เธอในตอนนั้นกลับยอมเป็นผู้รับความพ่ายแพ้อย่างไม่มีทางเลือก แม้ว่า หญิงสาวผู้นั้นจะเป็นเพียงแม่ม่ายลูกติด แต่สินธุ์ก็กลับรักและอุ้มชูเด็กคนนั้น เหมือนลูกแท้ๆ ของตัวเอง กระทั่งยอมเป็นพ่อทูนหัวให้กับ ปรมัต อนันตภาค ลูกชายของเธอ ใช่ เธอเคยคิดว่าตัวเองพ่ายแพ้อย่างหมดรูป แต่แล้วแม่ของเด็กคนนีก้ ลับ ท�ำให้คนที่เธอรักต้องกลายเป็นฝ่ายเจ็บช�้ำ ด้วยการกลับไปคืนดีกับสามีของเธอ ตอนนั้นสราวลีรู้สึกเสียใจที่เธอยอมแพ้ง่ายๆ และมีส่วนที่ท�ำให้สินธุ์ต้อง พบเจอกับความเจ็บปวด... เขาผิดหวัง เขาเสียใจจนไม่ยอมมองผู้หญิงคนไหนอีกเลย... นั่นคือสาเหตุที่ท�ำให้เธอไม่อาจไปไหนไกลจากเกาะพันดาวแห่งนี้... เพราะเธอต้องการเยียวยาและรักษาบาดแผลในหัวใจของเขา ผู้ชายที่จะต้องกลับมามองเห็นคุณค่าของเธอในที่สุด เธอเฝ้าอดทน รอคอยอย่างใจเย็น รอเวลาให้เขาค่อยๆ ลืมแม่ของเด็กคนนี้ ทีละนิดๆ แต่! ทันทีที่เด็กคนนี้คลอดออกมา... สายน�ำ้ ก็ทำ� ให้ทกุ สิง่ ทุกอย่างทีเ่ ธอเคยวาดหวังล้มครืนไม่เป็นท่า เพราะนาย หัวสินธุ์เอาเวลาที่เขาว่างทั้งหมดไปทุ่มให้กับเด็กคนนี้แทน เขาเลี้ยงดู เอาใจใส่ และดูแลเสียยิ่งกว่าที่เคยดูแลปรมัตซึ่งเป็นเด็กที่เขา รับเป็นพ่อทูนหัวเสียอีก นั่นเพราะ...

29

รอยตะวันที่พันดาว

เด็กคนนี้ร้องตามติดเขาตั้งแต่แรกเกิด ไม่ว่าใครก็เอาไม่อยู่ทั้งนั้น แม้แต่ พ่อแม่แท้ๆ ของเด็กเองด้วยซ�้ำ... สราวลีหันหน้าไปมองเด็กผู้หญิงที่เคยช่วงชิงเอาวันเวลาที่มีค่าของสินธุ์ไป จากเธอ ในตอนนั้นเธอแค่คิดว่าเมื่อเด็กคนนี้โตขึ้นก็จะค่อยๆ เลิกติดสินธุ์ไปเอง อีกไม่นานสินธุ์ก็จะกลับมามีชีวิตที่ปกติของเขาและหลงลืมแม่ของเด็กไป ในที่สุด... ใช่... มันอาจจะเป็นอย่างนั้น เพราะเธอแน่ใจเหลือเกินว่าตอนนีแ้ ม่ของเด็กอาจไม่มคี วามหมายอะไรกับ สินธุ์ ชลาสินธุ์ อีกแล้ว แต่คนที่ครอบครองเอาพื้นที่ทั้งหมดในความรู้สึกนึกคิดและหัวใจของเขา ก็คือเด็กคนนี้! คนทีท่ ำ� ให้สนิ ธุม์ องเห็นคาริมาในวันวาน เด็กผูห้ ญิงทีถ่ อดแบบแม่ออกมาได้ จนแทบไม่ผิดเพี้ยน! และสายตาของสินธุ์ที่ก�ำลังแสดงออกมายามที่เขาคิดว่าไม่มีใครมองเห็น ก�ำลังเป็นพยานในสิง่ ทีเ่ ธอคิดจริงๆ คาริมาจากไป แต่กลับส่งลูกสาวมาเป็นตัวแทน เพื่อแย่งชิงความรักของสินธุ์ไปจากเธออีกครั้ง ไม่... ครั้งนี้เธอจะไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น ไม่มีวันยอมเด็ดขาด... เพราะว่าครั้งนี้เธอจะสู้... ให้สมกับระยะเวลายาวนานที่เธอต้องเป็นฝ่าย อดทนและรอคอยมาตลอด “ดูๆ ไปน้องน�้ำเหมือนคุณแม่มากนะคะ พี่สินธุ์ว่าอย่างนั้นไหมคะ” ค�ำพูดของสราวลีท�ำให้สินธุ์ถึงกับสะดุ้ง เขามองสบตากับเธอเป็นครั้งแรก และเริ่มไม่แน่ใจว่าหญิงสาวก�ำลังคิดอะไรอยู่ “จริงเหรอคะอาหมอ เหมือนแม่กด็ สี คิ ะ แม่ของน�ำ้ เก่ง แล้วก็เข้มแข็งทีส่ ดุ ที่ส�ำคัญพ่อเมศก็รักแม่มากๆ ด้วย ถ้าน�้ำเหมือนแม่จะมีใครมารักน�้ำเหมือนที่ พ่อเมศรักแม่คริมาหรือเปล่าคะ” เด็กสาวท�ำท่าชวนฝันเหมือนวัยรุ่นทั่วๆ ไป

30

ระฆังเงิน

“น้องน�้ำของอาหมอน่ารักออกอย่างนี้ อีกไม่นานก็คงจะมีหนุ่มๆ เข้ามาให้ เลือกไม่หวาดไม่ไหวจนท่าเทียบเรือของเกาะพันดาวไม่ว่างแน่นอนจ้ะ จริงไหมคะ พี่สินธุ์” หมอสาวเป็นคนตอบพลางหันไปพยักพเยิดขอความเห็นจากชายหนุ่ม หนึ่งเดียวในห้อง! สินธุย์ งั รูส้ กึ มึนไม่หายกับค�ำเปรยๆ ลอยๆ ของรุน่ น้อง แถมยังบทสนทนา ที่ค่อยๆ ลากเอาเขาเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย ชายหนุ่มหรี่ตาอย่างระวังมากขึ้น เขาไม่ แน่ใจว่าสราวลีต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ แต่ที่แน่ๆ เขารู้สึกว่าบทสนทนาที่เกิดขึ้นนี้มันไม่ใช่แค่การพูดคุยเล่นๆ กันอย่างธรรมดาเหมือนที่เคยเป็น โดยเฉพาะเมื่อมีแม่ของเด็กสาวเข้ามาข้องเกี่ยว “ไม่รู้สิ แต่อาว่ายังไงๆ น�้ำก็ไม่ค่อยเหมือนแม่สักเท่าไหร่นะ” สินธุ์ตอบ ขณะเดินไปนัง่ ทีโ่ ต๊ะพร้อมกับลงมือทานข้าวต้มกุง้ ทีน่ างสาลีเ่ ตรียมเอาไว้ให้เงียบๆ “หมายความว่ายังไงคะอา น�้ำไม่เหมือนแม่นี่แสดงว่าน�้ำไม่สวย ไม่น่ารัก เหมือนแม่อย่างนั้นหรือคะ” เป็นเด็กสาววัยแรกแย้มทีไ่ ม่ยอมจบบทสนทนานีง้ า่ ยๆ และก�ำลังจะชักพา ไปสู่สถานการณ์ที่น่าอึดอัดมากกว่าเดิม เมื่อสินธุ์มองเห็นแววตาที่ผิดหวังของ สาวน้อย “มาทานข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวจะเย็นเสียหมดนะ” คนเป็นอาชวนเบาๆ ท�ำให้สายน�ำ้ ต้องยอมลุกจากโต๊ะไปนัง่ ประจ�ำทีข่ องตัวเอง โดยมีคณ ุ หมอสาวประจ�ำเกาะลุกตามไปเงียบๆ แต่ทา่ ทีของเด็กสาวกลับท�ำให้สนิ ธุ์ ไม่อาจอดทนนั่งทานข้าวต้มกุ้งไปเงียบๆ ได้อย่างที่ตั้งใจ “ท�ำไม น�้ำอยากเหมือนแม่มากเหรอ” คนเป็นอาถามยิ้มๆ อีกครั้ง “อยากสิคะ ท�ำไมจะไม่อยาก แม่เป็นผูห้ ญิงทีท่ งั้ เก่งแล้วก็แสนดีทสี่ ดุ ในโลก ถ้าน�ำ้ เหมือนแม่พอ่ เมศก็จะรักน�ำ้ อาสินธุก์ ด็ ว้ ย เพราะว่าอารักแม่ของน�ำ้ มากๆ ใช่ไหม คะ” เด็กสาวพูดพลางท�ำท่าเหมือนรูด้ ี โดยไม่ระแคะระคายเลยว่าค�ำพูดของเธอนัน้ ท�ำเอาผู้ใหญ่แทบนั่งไม่ติด

31

รอยตะวันที่พันดาว

เพราะค�ำว่ารักที่สายน�้ำพูดถึงนั้นมีความหมายแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงกับ สิ่งที่ผู้หญิงอีกคนก�ำลังเข้าใจ! สินธุร์ สู้ กึ ว่ามันคือนาทีทยี่ งุ่ ยากทีเ่ ขาไม่อาจจะหาทางออกได้งา่ ยๆ อีกต่อไป เขาจะตอบอย่างไรให้สายน�้ำไม่เสียใจและไม่ท�ำให้สราวลีเข้าใจผิดไปใหญ่โตมาก กว่านี้ แน่นอนว่าถ้าเขาตอบว่าไม่รักแม่ของเธอ สายน�้ำของเขาก็จะต้องเก็บไป น้อยใจแทนคุณแม่ และมาพาลหาว่าเขาจะไม่รักเธอเข้าด้วยอีกคน ซึ่งเขาไม่เคย คิดหวังให้เป็นเช่นนั้น แต่ถ้าตอบว่ารัก... ผู้หญิงอีกคนจะแปลความหมายที่เขาเป็นคนตอบไปว่าอย่างไร มันอาจจะ เป็นค�ำตอบที่ท�ำให้สายน�้ำของเขากลายเป็นสายน�้ำที่ไม่บริสุทธิ์เหมือนเดิม เพราะไม่นาน... จะต้องมีคนเอาสีลงไปแปดเปื้อนตัวเธอให้ต้องมัวหมอง ซึ่งเขา... ไม่อาจยอมและไม่มีวันยอมให้เป็นเช่นนั้นได้เลย “แม่ของน�้ำเป็นผู้หญิงที่น่ารักและบริสุทธิ์ ไม่มีใครไม่รักแม่ของน�้ำได้ หรอกจ้ะ คนบนเกาะพันดาวทุกคนล้วนรักแม่ของน�ำ้ ทัง้ นัน้ เหมือนกับทีท่ กุ คนรักน�ำ้ เพราะว่าน�้ำของอาเป็นสายน�้ำที่บริสุทธิ์แล้วอาก็อยากให้มันเป็นเช่นนั้นตลอดไป” ค�ำตอบของสินธุ์เป็นค�ำตอบที่ท�ำให้สายน�้ำยิ้มออกมาได้ ขณะเดียวกัน เขาก็ได้ส่งค�ำเตือนมายังผู้หญิงอีกคนที่ก�ำลังนั่งก้มหน้าทานข้าวเหมือนกับไม่รับรู้ เรื่องราวใดๆ แต่สราวลีรู้ดีว่าสินธุ์ก�ำลังเตือนเธอ! เขาก�ำลังเตือนไม่ให้เธอไปยุ่งเกี่ยวกับหลานสาวที่แสนบริสุทธิ์ของเขา! ใช่ เด็กคนนี้ควรจะเป็นสายน�้ำที่บริสุทธิ์และสดชื่น... แต่ตัวเขาเล่า ตัวของเขาบริสุทธิ์กับสายน�้ำสายนี้แค่ไหนกันเชียว! ในเมื่อเด็กคนนี้แทบจะถอดแบบของแม่มาอย่างไม่ผิดเพี้ยนและสินธุ์เอง ก็พร้อมจะกระโจนลงมาปกป้องเธอแทบจะตลอดเวลา มันแทบจะมากกว่าทีเ่ ขาเคยแสดงออกกับแม่ของเด็กเสียด้วยซ�้ำ แล้วอย่างนี้ เขาจะให้เธอไว้วางใจและเชื่อใจในความบริสุทธิ์ของเขาได้อย่างไรกัน!

32

ระฆังเงิน

ยังก่อน ตราบใดทีส่ นิ ธุย์ งั ยึดมัน่ และปักใจเชือ่ ว่าเขาจะรักษาสายน�ำ้ สายนี้ ให้บริสทุ ธิแ์ ละงดงามต่อไป นัน่ ก็เท่ากับว่าเขาอาจจะยังไม่รจู้ กั หัวใจของตัวเองดีพอ และเธอจะใช้ข้อได้เปรียบนี้ค่อยๆ ก�ำจัดเด็กคนนี้ออกไปจากชีวิตของเขา อีกครั้ง เหมือนที่ครั้งหนึ่งแม่ของเด็กคนนี้เคยออกไปจากชีวิตของเขา และเมื่อถึงวันนั้น สินธุ์ ชลาสินธุ์ จะต้องกลับมาหาเธอ!

33

รอยตะวันที่พันดาว

3 น้ำ�ตาตะวัน

สายน�ำ้ นัง่ ชะเง้อคอมองไปทีท่ า่ เรืออย่างหงอยเหงา ช่วงเวลาหลายวันมา นี้สินธุ์มักจะไม่ค่อยว่างมาเล่นกับเธอเหมือนเมื่อก่อนเลยสักนิด จริงอยู่ที่เขาอาจ จะงานยุ่ง แต่ต่อให้เขามีงานยุ่งยากมากแค่ไหน เขาก็ไม่เคยต้องปล่อยให้เธอเป็น ฝ่ายรอถึงขนาดนี้โดยไร้จุดหมาย... “คุณน�้ำออกมานั่งตากลมท�ำไมคะ ประเดี๋ยวฝนก็จะตกแล้ว ลมทะเลแรง ออกจะตายไป รีบเข้าบ้านเถอะค่ะ นายหัวจะต้องดุนา้ แน่ๆ ทีป่ ล่อยให้คณ ุ น�ำ้ ออกมา ตากลมอย่างนี้” นางสาลี่ที่เข้ามาท�ำความสะอาดเรือนพักร้องทักขึ้นเมื่อนางเห็นเด็กสาว ก�ำลังนั่งจับเจ่าอยู่บนขั้นบันไดหน้าเรือน “บางทีอาสินธุ์อาจจะไม่ดุน้าสาลี่ก็ได้นะคะ ป่านนี้เขาคงลืมไปแล้วว่ายังมี น�้ำรอเขาอยู่ที่บ้านอีกทั้งคน” เด็กสาวพูดอย่างน้อยเนื้อต�่ำใจ “โธ่ คุณน�ำ้ ไม่มที างหรอกค่ะ นายหัวรักคุณน�ำ้ ยิง่ กว่าอะไรทัง้ หมด เพราะ ฉะนัน้ กลับเข้าบ้านแล้วก็อย่าคิดมากนะคะ คุณอาอาจจะแค่ออกไปท�ำธุระกับคุณหมอ ทีต่ ลาดเท่านัน้ เอง ช่วงนีด้ เู หมือนนายหัวจะมีโครงการปรับปรุงสถานีอนามัยของเกาะ คุณน�้ำก็รู้ว่านายหัวใส่ใจกับความเป็นอยู่ของผู้คนบนเกาะมากแค่ไหน คุณน�้ำเอง ก็เกิดที่นี่นะคะ” นางสาลี่พูดไปตามอย่างที่ใจของนางคิด 34

ระฆังเงิน

แต่สำ� หรับสายน�ำ้ มันกลับท�ำให้เด็กสาวรูส้ กึ ตงิดๆ ขึน้ มา เพราะตลอดเวลา ทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมา ทุกครั้งที่เธอจะต้องมานั่งคอยอาของเธออยู่ที่หัวบันไดบ้าน ตรงนี้ เธอจะพบกับค�ำตอบที่ว่า อาสินธุ์ออกไปกับอาหมอลีเสมอ... ผู้คนบนเกาะต่างก็พูดกันหนาหูว่า อีกไม่นานอาสินธุ์ของเธออาจจะสละ ชีวิตโสดและลงเอยกับอาหมอลีด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เด็กสาวก้มหน้าลง เธอเองก็ควรจะรู้สึกอย่างนั้น... ควรจะยินดีหากว่าอาของเธอจะมีผหู้ ญิงทีด่ แี ละเพียบพร้อมอย่างอาหมอลี มาอยู่เคียงข้าง... แต่พอคิดได้ว่าอีกไม่นาน อาสินธุ์ก็จะค่อยๆ ลืมเธอและเอาเวลาทั้งหมด ไปทุ่มเทให้อาหมอลี ตัวเองกลับรู้สึกเจ็บปวดและทนไม่ได้เสียอย่างนั้น... “น้าสาลี่คะ จริงหรือเปล่าที่เขาพูดกันว่าอีกไม่นานอาสินธุ์ก็จะแต่งงานกับ อาหมอลี” เด็กสาวถามเรียบๆ ด้วยน�้ำเสียงหงอยเหงา “เอ เรื่องนี้น้าก็ไม่แน่ใจนะคะ แต่ถ้าพวกเขาลงเอยกันจริงๆ ก็นับว่าเป็น คู่ที่เหมาะสมกันมากๆ ทีเดียว” “นั่นสินะคะ” สายน�้ำพูดออกมาอย่างเห็นด้วย “แล้วคุณน�้ำไม่ดีใจหรือคะ ที่คุณอาจะเป็นฝั่งเป็นฝากับเขาสักที พวกเรา ทุกคนรอนายหญิงกันมานานมากๆ แล้วนะคะ” “น�้ำควรจะดีใจใช่ไหมคะน้าสาลี่” ค�ำพูดของเด็กสาวท�ำให้นางสาลี่ตรง เข้าไปกอดเธอเอาไว้ นางพบว่าแววตาของเด็กสาวก�ำลังสับสน “อาสินธุก์ ำ� ลังจะมีความสุข แต่ถา้ เขาแต่งงานแล้วเขาจะลืมน�ำ้ หรือเปล่าคะ เขาจะทิง้ ให้นำ�้ นัง่ รออย่างนีอ้ กี ไหม” สายน�ำ้ พูดพร้อมกับปล่อยให้นำ�้ ตาไหลเงียบๆ เธอไม่อาจเก็บกดความน้อยใจและเสียใจที่สินธุ์ท�ำเหมือนหมางเมินและ ไม่ใส่ใจเธอได้อีก ขนาดเขาก�ำลังจะแต่งงานและมีความสุข ยังไม่บอกเธอสักค�ำ... คุณอาของเธอไม่ได้เห็นว่าเธอเป็นคนทีส่ �ำคัญทีส่ ดุ ส�ำหรับเขา เหมือนทีเ่ ธอ คิดว่าเขาคือคนที่ส�ำคัญที่สุดของเธอเลยใช่ไหม “โธ่ คุณน�ำ้ อย่าน้อยใจคุณอาอย่างนีส้ คิ ะ ถึงนายหัวจะแต่งงานหรือมีใคร เพิม่ เข้ามาในชีวติ แต่นา้ เชือ่ ว่านายหัวจะไม่มที างมองเห็นใครส�ำคัญกว่าคุณน�ำ้ ไปได้ หรอกค่ะ แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นคนที่นายหัวแต่งงานด้วยก็ตาม” 35

รอยตะวันที่พันดาว

“จริงๆ นะคะน้าสาลี่ น้าไม่ได้กำ� ลังหลอกให้นำ�้ ดีใจเล่นใช่ไหมคะ” สายน�ำ้ ถามพร้อมกับน�้ำตาและแววตาที่สับสนของเธอ “จริงค่ะ เชือ่ น้านะคะ เข้าบ้านและไปรอคุณอาเสีย อีกประเดีย๋ วท่านก็กลับ มาแล้ว” นางสาลี่ให้ค�ำแนะน�ำ “ขอน�ำ้ นัง่ ตรงนีอ้ กี สักครูน่ ะคะ น�ำ้ สัญญาว่าน�ำ้ จะเข้าไปในบ้านก่อนฝนตก น้าสาลี่รีบกลับบ้านเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเปียกฝน” แล้วอย่างนีจ้ ะไม่ให้คนทัง้ เกาะรักเธอได้อย่างไร ในเวลาทีก่ ำ� ลังเสียใจมาก ที่สุด เจ้าตัวยังไม่วายเป็นห่วงเป็นใยคนอื่น “แม่คุณของน้า” นางพูดพร้อมกับก้มลงเก็บของและเช็ดน�้ำตาให้เด็กสาว เบาๆ “อย่าคิดมาก แล้วก็รีบเข้าบ้านนะคะ น้าไปก่อน” “ค่ะ” เด็กสาวพยักหน้า และนั่งมองดูนางสาลี่ค่อยๆ เดินลับหายไปตาม ริมหาด สายน�้ำเบนสายตากลับมาอีกครั้ง และทอดมองไปที่สะพานไม้ตรงท่าเรือ ด้วยแววตาว้าวุ่น สายฝนโปรยปรายลงมาเบาๆ บนพื้นน�้ำสีฟ้าครามที่มองไกลๆ เหมือนมี ประกายระยิบระยับ สายน�้ำไม่ได้ท�ำตามที่เธอสัญญาเอาไว้กับนางสาลี่ เพราะแม้เมือ่ ต้องลมฝนเด็กสาวก็ยงั คงนัง่ กอดเข่าของตัวเองอยูต่ รงบันไดไม้ หน้าเรือนเพื่อรอสินธุ์กลับมาอยู่นั่นเอง! สินธุ์วิ่งฝ่าสายฝนเข้ามาจนถึงเรือนพัก หลังจากที่เขาเลยไปส่งสราวลี ที่บ้านพักของเธอมาเรียบร้อยแล้ว แรกทีเดียวเขาท�ำท่าจะวิ่งขึ้นเนินตรงขึ้นไปยัง เรือนไม้สีขาวปลอด แต่หางตาของเขากลับเหลือบไปเห็นร่างที่นั่งคุดคู้อยู่ตรงหัวบันไดข้างๆ กระถางต้นไม้ใบโตที่บดบังร่างเล็กกระจ้อยของเธอเสียมิดชิด ชายหนุม่ หรีต่ า ก่อนจะมองฝ่าสายฝนออกไปจากระแนงไม้ใต้ระเบียงเรือน ที่เขายืนหลบฝนอยู่ เท้าของนายหัวหนุ่มก้าวกลับออกไปสู่สายฝนอีกครั้ง เมื่อแน่ใจว่าร่างที่ ก�ำลังสั่นเป็นลูกนกตรงบันไดบ้านของเขาเป็นใคร!

36

ระฆังเงิน

ทั้งตัว!

สินธุ์ไม่ลังเลเลยที่จะใช้แขนของเขาตวัดร่างนั้นให้หันหน้ากลับมาหาเขา

“น�้ำ” ชายหนุม่ อุทานเสียงแหบแห้งเมือ่ มองเห็นใบหน้าอันซีดเซียวและหยาดน�ำ้ ตา ร้อนๆ ที่ไหลปนเปมากับสายฝนที่เพิ่มก�ำลังแรงขึ้นทุกที สภาพของหลานสาวท�ำให้สินธุ์หน้าซีดเผือด ตกใจจนแทบจะลืมหายใจ! “น�้ำมานั่งท�ำอะไรอยู่ตรงนี้” เขาถามฝ่าสายฝนออกไป “นะ...น�้ำมานั่งรออาไงคะ” เด็กสาวพยายามตอบพร้อมๆ กับปากทีส่ นั่ และฟันทีก่ ระทบเข้าหากันอย่าง ไม่อาจบังคับได้ เพราะทั้งลมและฝนที่ตกกระหน�่ำลงมาอย่างไม่ยอมทิ้งช่วง “รออา” สินธุ์โกรธจนแทบจะตะคอกถาม ไม่เคยมีครั้งใดเลยที่เขาจะแสดงอาการ โกรธเคืองเธอได้มากเท่านี้ สายน�้ำท�ำเหมือนคนโง่ มานั่งรอเขากลางฝนเนี่ยนะ “วันนี้อาสัญญาว่าจะมาทานข้าวกับน�้ำ หลายวันมาแล้วที่อาบอกอย่างนี้ แต่ก็ไม่กลับมา นะ...น�้ำรออาตรงนี้ทุกวัน” เด็กสาวตอบกระท่อนกระแท่น และเสียงของเธอมันบาดหัวใจของเขาเข้าอย่างจัง! สินธุก์ ระชากร่างเล็กๆ ทีก่ ำ� ลังสัน่ เป็นลูกนกเข้ามากอด เขาไม่สนใจสายฝน ที่ตกกระหน�่ำ นาทีนี้เขาสนใจเพียงแค่ความรู้สึกของหลานสาวตัวน้อย... “อา อาขอโทษ อาไม่รจู้ ริงๆ ว่าอาจะท�ำให้นำ�้ เสียใจมากขนาดนี้ เด็กดีของอา” สินธุ์กระซิบพลางลูบศีรษะที่เปียกชื้นไปด้วยหยาดฝนของเธอเบาๆ “น�้ำจะโกรธอาได้ยังไงคะ น�้ำรู้ว่าอาจะต้องมา อาจะต้องไม่ทิ้งให้น�้ำอยู่ที่นี่ คนเดียว กินข้าวคนเดียวไปทุกวันหรอก... ใช่ไหมคะ” เสียงของสายน�้ำสัน่ หนักขึน้ “สายน�้ำของอา” สินธุอ์ ทุ านเบาๆ ก่อนจะช้อนร่างนัน้ ขึน้ แนบอกและรีบพาเธอเข้าไปในเรือนพัก เขาตรงดิง่ ไปยังห้องนอนของเด็กสาวทีอ่ ยูต่ ดิ กับห้องนอนของเขา ความจริงห้องนอน สองห้องนี้เป็นห้องนอนคู่ที่ถูกเชื่อมเอาไว้ด้วยประตูคั่นกลาง สินธุ์เคยเจาะประตู เอาไว้เพื่อที่จะได้ดูแลหลานสาวตัวน้อยได้สะดวก 37

รอยตะวันที่พันดาว

และมันก็เป็นช่องทางทีส่ ายน�ำ้ จะแอบข้ามห้องเพือ่ ขนหมอนข้างเข้ามานอน กับเขาตั้งแต่เด็กๆ จนถึงเดี๋ยวนี้เด็กสาวก็ยังคงมีข้ออ้างที่จะท�ำอย่างนั้นอยู่เรื่อยๆ แม้ว่าจะถูกเขาสั่งห้ามและบอกว่าเธอโตเป็นสาวแล้วก็ตาม สายน�้ำยังคงยืนกรานที่จะเป็นหลานสาวตัวน้อยในวันวานของเขาเสมอ... สินธุค์ ดิ อย่างปวดใจ เมือ่ มีแต่เขาเองทีพ่ ยายามจะผลักไสเธอออกไป เพือ่ ที่จะหาช่องว่างให้เธอได้ลองท�ำอะไรโดยที่ไม่มีเขาเคียงข้างดูบ้าง นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่สินธุ์คิดว่าเขาควรจะท�ำให้เธอ แต่... สินธุ์ไม่เคยนึกฝันเลยว่าผลของการกระท�ำนั้นมันจะท�ำร้ายเด็กคนนี้ได้ มากมายขนาดนี้ มันมากจนเขาแทบไม่อยากให้อภัยตัวเองอีกเลย! ชายหนุ่มวางร่างของหลานสาวลงบนเตียงสีขาวอ่อนนุ่มของเธอ ก่อนจะ เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมายีผมให้และลองเรียกเบาๆ “น�้ำได้ยินอาหรือเปล่า น�้ำต้องไปอาบน�้ำสระผมแล้วก็ออกมากินยา เดี๋ยว อาจะอุ้มน�้ำเข้าไปแล้วออกมารอข้างนอก น�้ำอาบน�้ำเองได้ใช่ไหม” เขากระซิบถาม เมื่อเธอพยักหน้าเบาๆ ชายหนุ่มจึงอุ้มร่างของเธอเข้าไป วางในอ่างน�้ำ ก่อนจะหยิบผ้าเข้ามาตั้งเตรียมเอาไว้ให้อย่างรู้หน้าที่ เขาเป็นพ่อให้ สายน�้ำมานานเทียบเท่ากับชีวิตเด็กคนนี้ เรื่องทุกเรื่องของเธอล้วนผ่านหู ผ่านตา และผ่านมือของเขามาแล้วทั้งสิ้น ให้ตายเถอะ เขาเคยท�ำแม้กระทั่งอาบน�้ำตอนแรกเกิดให้เด็กคนนี้ด้วยซ�้ำ! สินธุเ์ ดินวนไปมารอบห้องจนพืน้ เปียกแฉะเพราะตัวของเขาเองยังคงเปียกโชก แต่เสียงในห้องน�้ำกลับเงียบกริบ ไม่มีเสียงอาบน�้ำเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน สินธุ์สบถอีกครั้งก่อนจะผลักบานประตูเข้าไปทันที! “น�้ำ” อาหนุ่มอุทานเรียกหลานสาวเมื่อเขาเห็นเธอยังคงนั่งหน้าซีดเซียวอยู่กับ ขอบอ่าง!!!

38

ระฆังเงิน

นาทีนั้น สินธุ์ ชลาสินธุ์ เลิกสนใจความผิดชอบชั่วดี เขาตรงเข้าไปเปิด ฝักบัวและสระผมให้เธออย่างเร่งร้อน ก่อนจะปล่อยน�ำ้ ราดรดตัวเด็กสาวทัง้ ทีเ่ ปียก โชกไปทั้งตัว สินธุ์ไม่ทันได้คิดและเตรียมใจเอาไว้เลยว่าร่างแนบเนื้อที่เติบโตเป็นสาว สะพรั่งของหลานสาวจะท�ำให้เขามือสั่น! กระนั้นชายหนุ่มก็ยังคงใช้ฝักบัวล้างฟองแชมพูออกจากศีรษะได้รูปของ หลานสาว เขาใช้มนั ราดผ่านผ้าของเธอเองอีกครัง้ จนแน่ใจว่ามันสะอาดพอสมควร “น�้ำถอดผ้าเองได้ไหม อาจะเอาชุดคลุมมาวางไว้ให้แล้วรออยู่หลังฉากกั้น ตรงนีน้ ะ น�ำ้ รีบเปลีย่ นแล้วเรียกอานะ ใส่แค่ชดุ คลุมก็พอแล้ว” ชายหนุม่ สัง่ ก่อนจะ ส่งชุดคลุมสีขาวสะอาดให้เด็กสาว สายน�้ำขยับมือมารับเอาไว้ทันที สินธุ์เลิกอาบน�้ำให้เธอตั้งแต่อายุสิบขวบ การทีเ่ ขามาอาบน�ำ้ ให้เธออีกครัง้ เด็กสาวก็พบว่าเธอไม่ใช่เด็กตัวเล็กๆ ทีเ่ ขาจะโอบอุม้ ไปไหนมาไหนได้ตลอดแล้วจริงๆ เธอก�ำลังเติบโตเป็นเด็กสาวที่สินธุ์จะค่อยๆ หลีกห่างออกไปทีละนิด... อาการปวดหัวตุบๆ ก�ำลังเร่งเร้า ปนเปมากับสิ่งที่จ�ำต้องยอมรับให้ได้ว่า วัยเยาว์ของเธอได้จากไปแล้ว เด็กสาวฝืนตัวขึ้นถอดเสื้อผ้ากองทิ้งเอาไว้ พร้อมทั้ง ลากชุดคลุมมาใส่ “น�้ำเสร็จรึยัง” สินธุ์โผล่หน้าเข้ามาถามอย่างไม่อาจจะอดทนรอต่อไปได้ เขาชะงักเมือ่ มองเห็นหลานสาวอยูใ่ นชุดคลุมทีย่ งั ไม่คอ่ ยเรียบร้อย อาหนุม่ ตรงดิ่งเข้าไปจับสายรัดชุดคลุมของเธอรัดจนแน่นหนาให้แน่ใจว่ามันจะไม่หลุด ออกมา เขาท�ำเหมือนกับว่าสิ่งนี้จะกางกั้นเธอกับเขาเอาไว้ได้อย่างปลอดภัย แต่สินธุ์ก็ไม่ได้มีเวลามาใส่ใจมากนัก สิ่งที่เขาทุ่มเทใจไปให้ทั้งหมดคือ ร่างเล็กๆ นี้ต่างหาก ชายหนุ่มตรงเข้าช้อนตัวของเธอขึ้นมาไว้ในวงแขนอีกครั้ง ก่อนจะประคองเธอไปวางไว้บนเตียง และตรงไปหยิบยากับแก้วน�ำ้ ทีเ่ ขาเตรียมเอาไว้ มาส่งให้เธอ แต่สนิ ธุก์ เ็ ปลีย่ นใจเมือ่ เขาจะยืน่ ยาเม็ดนัน้ ใส่ในมือของเธอ ชายหนุม่ กลับ ส่งมันไปที่ริมฝีปากซีดเซียวของเธอแทน จากนั้นก็จ่อแก้วน�้ำตามไปติดๆ 39

รอยตะวันที่พันดาว

“อย่าเพิ่งนอนนะ ผมยังชื้นอยู่ เดี๋ยวอาจะเอาไดร์มาเป่าผมให้” สินธุส์ งั่ ก่อนจะวางแก้วน�ำ้ แล้วลุกไปหยิบไดร์เป่าผมสีชมพูทเี่ ขาไปเลือกซือ้ กับเธอเสียบปลัก๊ แล้วข้ามเตียงมานัง่ อีกฝัง่ เพือ่ ลงมือเป่าผมให้หลานสาวอย่างเบามือ “อดทนหน่อยนะ อีกแป๊บเดียวน�ำ้ ก็จะได้นอนแล้ว” สินธุบ์ อกกับร่างทีค่ ล้าย กับสะลึมสะลือของหลานสาวด้วยความเป็นห่วง ไม่นานเมื่อผมของเธอแห้งสนิทชายหนุ่มก็ประคองร่างนั้นนอนลงไป “คราวนี้นอนได้แล้ว นอนให้หลับนะ” เขาร้องบอก แต่ร่างบอบบางกลับ ไม่ยอมหลับตาทั้งที่ท�ำท่าจะปิดอยู่รอมร่อ “อาสินธุอ์ ย่าไปไหนนะคะ อยูก่ บั น�ำ้ ” เสียงของเธอขาดเป็นห้วงๆ พร้อมกับ น�้ำตาที่ไหลลงมาทีละนิด สินธุ์ใจหายวาบ... แค่นเี้ ขาก็ทำ� ใจเร้นกายหนีหา่ งจากเธอไปไหนแทบไม่ได้อยูแ่ ล้ว แต่คำ� ขอร้อง ของหลานสาวมันยิ่งท�ำให้เขาไม่อยากก้าวขาออกไปไหนอีกเลย “น�ำ้ หลับรออาอยูต่ รงนีก้ อ่ น อาจะไปอาบน�ำ้ เปลีย่ นเสือ้ ผ้าแล้วก็มาอยูก่ บั น�ำ้ อาอยู่ทั้งเปียกๆ แบบนี้ไม่ได้ เดี๋ยวน�้ำจะเป็นไข้หนักเข้าไปใหญ่” สินธุ์ตัดใจพลาง ก้มลงกระซิบเบาๆ สายน�้ำมีท่าทีโล่งใจ ก่อนจะพูดกับเขาทั้งๆ ที่ตาของเธอปิดไปแล้ว “สัญญานะคะ” “สัญญาจ้ะ” สินธุ์พูดพร้อมกับก้มหน้าลงแตะริมฝีปากกับหน้าผากที่เริ่มร้อนขึ้นนิดๆ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองสายฝนที่ตกกระหน�่ำอยู่ด้านนอกแล้วตัดใจวิ่งออกจาก ห้องของหลานสาวเพื่อไปท�ำธุระส่วนตัวด้วยความเร็วผิดปกติ ไม่นานเขาก็กลับเข้ามาอีกครัง้ พร้อมกับน�ำ้ อุน่ และผ้าสีขาวสะอาด สินธุล์ าก เก้าอี้เข้ามานั่งใกล้ๆ เพื่อจะมองสีหน้าของหลานสาวแล้วจ�ำเอาไว้ว่าวันนี้... เขาได้ท�ำร้ายเธอไปมากแค่ไหน... เขาจะไม่มีวันท�ำอย่างนี้อีกเด็ดขาด ไม่ว่าเด็กคนนี้จะเจ็บปวด เสียใจมากมายเท่าไหร่ แต่สินธุ์รู้ดีว่าคนที่เจ็บ มากกว่าเธอ ก็คือตัวของเขาเอง!!!

40

ระฆังเงิน

ชายหนุ่มใช้ฝ่ามือไล้ไปตามหน้าผากและพวงแก้มซีดเซียวเบาๆ เพียง สัมผัสเท่านั้นดวงตาของเด็กสาวก็หรี่ปรือและลืมขึ้นทันที “อาขอโทษ น�ำ้ นอนต่อเถอะนะ อาจะนัง่ อยูต่ รงนีไ้ ม่ไปไหน” สินธุพ์ ดู เบาๆ “น�ำ้ ก�ำลังรออาอยูค่ ะ่ น�ำ้ อยากให้อานอนกอดน�ำ้ แล้วหลับไปเหมือนเมือ่ ก่อน เหมือนตอนที่น�้ำยังเป็นเด็ก อาสินธุ์กอดน�้ำอย่างนั้นอีกสักครั้งได้ไหมคะ” เสียงแหบๆ ของเธอกระซิบบอก พร้อมๆ กับหยาดน�้ำตาที่ไหลลงมาอีก... สินธุ์รู้ซึ้งเดี๋ยวนี้เองว่า ใจจะขาดเป็นเช่นไร! “ตกลงจ้ะ หลานสาวของอา” ชายหนุ่มใช้นิ้วมือของตัวเองเช็ดน�้ำตาให้เธอเบาๆ ก่อนจะพาตัวเองขึ้นไป นอนบนเตียงเคียงข้างเธอ สายน�้ำหันกลับมาหาเขาทันที เด็กสาวซุกหน้าลงกับอกของเขาอย่างไว้เนื้อ เชือ่ ใจพลางขยับศีรษะเพือ่ ให้เขาใช้ทอ่ นแขนของตัวเองให้เธอหนุนนอนต่างหมอน สินธุด์ งึ ผ้าห่มมาปิดบังตัวเธอและเขาเอาไว้ดว้ ยกันพลางมองปฏิกริ ยิ าทีเ่ ธอ ท�ำกับเขาอย่างอัตโนมัติทั้งๆ ที่ยังหลับตานั้นด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง “อาขอโทษ อาจะไม่ให้ใครมาแตะน�้ำได้อีกแล้ว แม้แต่ตัวของอาเอง” สินธุ์พึมพ�ำเบาๆ เก็บกดความรู้สึกบางอย่างที่เขาเพิ่งรู้สึกตัวก็ตอนที่รู้ว่า เป็นห่วงเธอแทบขาดใจ เขาจะต้องเป็น... อาสินธุ์คนเดิมของสายน�้ำที่บริสุทธิ์สายนี้ให้จงได้! “อา อาคะ อาสินธุ์” เสียงแหบๆ ที่เพ้อออกมาเบาๆ ท�ำเอาคนที่นอน ไวอย่างสินธุ์สะดุ้งทันที เขารีบเงี่ยหูเข้าไปฟังเสียงสั่นๆ ของเธอ “อาสินธุ์ อย่าทิ้ง... อย่าทิ้งน�้ำไปไหน” “สายน�ำ้ ” สินธุค์ รางเมือ่ พอจะจับใจความในสิง่ ทีเ่ ธอพยายามจะพูดออกมาได้ ชายหนุ่มอังมือกับหน้าผากของเด็กสาวก่อนจะร้องอุทานเบาๆ “ตัวร้อนยังกับไฟ” สินธุ์พูดแล้วท�ำท่าจะชักมือกลับ แต่ฝ่ามือร้อนๆ กลับจะยึดมือของเขา เอาไว้ไม่ยอมปล่อย เป็นอาการเพ้อที่สายน�้ำท�ำลงไปโดยที่ไม่รู้สึกตัวสักนิด “น�้ำจ๋า อาไม่ได้ทิ้งน�้ำไปไหนนะคนดี” “อย่าทิ้ง...” เสียงของเธอเพ้อออกมาอีก 41

รอยตะวันที่พันดาว

สินธุล์ งั เลก่อนจะเปลีย่ นเอามือข้างซ้ายของตัวเองมาให้เธอจับ ส่วนมือขวา เอือ้ มไปทีก่ ะละมังใส่นำ�้ เขาเอามือจุม่ ลงไปดูกพ็ บว่ามันยังคงอุน่ จึงเอาผ้าลงไปชุบ และบิดหมาดๆ จากนั้นก็เช็ดลงบนใบหน้าของเธออย่างเบามือ “คนดี หลับซะนะคะ อาไม่ไปไหน อาอยู่กับน�้ำตลอดเวลา อาจะไม่ทิ้งน�้ำ อีกแล้ว” สินธุ์พึมพ�ำสัญญาออกมา ชายหนุ่มเช็ดตัวให้เธอนอกร่มผ้าทั้งหมด ก่อนจะตัดใจดึงผ้านวมมาปิด และลงมือเช็ดผิวกายภายใต้ชุดคลุมอย่างเบามือ เท่าที่เขาพอจะเช็ดได้ “อาสินธุ์...” เสียงพึมพ�ำของหลานสาวท�ำให้เขาหดมือกลับมาอีกครั้ง แต่เมื่อเห็นว่า เธอเพ้อไป เขาก็รีบเช็ดตัวให้เธอแล้วนอนลงข้างๆ โดยไม่กล้าหลับตาลงอีกเลย... คืนนัน้ ทัง้ คืนชายหนุม่ ต้องลุกขึน้ มาเช็ดตัวให้กบั หลานสาวจนกระทัง่ ความร้อน ในร่างกายของเธอเบาบางลง อาจเพราะส่วนหนึ่งเขาใช้ร่างกายของตัวเองกอดเธอ เอาไว้ สินธุ์ไม่แน่ใจว่าเมื่อสายน�้ำหายไข้แล้วเขาจะไม่กลับมาเป็นคนป่วยเสียเอง ชายหนุ่มมองมือเล็กๆ ของเธอที่ก�ำมือเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อยตั้งแต่แรก... มันท�ำให้เขาเคลือ่ นไหวท�ำสิง่ ต่างๆ ได้ยากและไม่สะดวก แต่สนิ ธุก์ ก็ ล้าพอ ที่จะยอมรับว่าหัวใจของเขายินดีที่จะให้เด็กสาวคนนี้ได้ก�ำมือของเขาเอาไว้อย่างนี้ โดยไม่ปล่อยไปไหน ถ้าเป็นไปได้... เขาก็ไม่ปรารถนาที่จะปล่อยมือจากเธอเช่นกัน แต่ในโลกของความเป็นจริง... นี่คือสิ่งต้องห้ามที่เขาไม่มีวันจะเห็นแก่ตัวท�ำมันได้เด็ดขาด เขาไม่ได้ดูแลหล่อเลี้ยงสายน�้ำสายนี้ขึ้นมาเพื่อพร่าผลาญท�ำลายลงด้วย ตัวของเขาเอง แต่เขาจะท�ำให้เธอกลายเป็นสายน�้ำทีใ่ สบริสุทธิ์และงดงามตลอดไป ให้ได้ ไม่วา่ จะด้วยวิธไี หน เขาก็จะยืนอยูข่ า้ งๆ และมองดูเธอรินไหลพัดพาความ อบอุ่นไปข้างหน้าด้วยความเต็มใจ... แต่นั่นต้องเป็นสิ่งที่ดีที่สุดส�ำหรับ ธาราภัทร อนันตภาค ด้วยเช่นกัน หากเป็นสิ่งที่เธอต้องการ...

42

ระฆังเงิน

ไม่ว่ามันจะล�ำบากยากเย็นแค่ไหน เขาก็จะท�ำมันให้เธอ... สินธุ์ไม่ขอสัญญา แต่เขาขอสาบาน! เช้าตรูข่ องวันใหม่รา่ งสองร่างทีน่ อนแอบอิงภายในห้องนอนโปร่งและโล่ง สว่างปรากฏขึน้ ท่ามกลางแสงสว่างทีค่ อ่ ยๆ เรืองรองขึน้ สายฝนทีต่ กกระหน�ำ่ ทัง้ คืน ขาดเม็ดลงแล้ว แสงตะวันฉายฉานโอบล้อมความอบอุ่นเสมือนไม่ใช่คืนผ่านของ พายุฝนร้ายกาจที่โหมกระหน�่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา สินธุ์ ชลาสินธุ์ ยันกาย ลุกขึ้น เขาค่อยๆ ปรับสายตารับแสงตะวันที่สาดส่องเข้ามา ชายหนุ่มก้มหน้าลง มองสาวน้อยที่ซุกซบอยู่ภายในอ้อมกอดอบอุ่นของเขาตลอดทั้งคืน “ตัวไม่ร้อนแล้ว ค่อยยังชั่วหน่อย” มือหนาละออกมาเมื่อพบว่าความร้อนในร่างบอบบางนั้นกลับคืนสู่สภาวะ ปกติเรียบร้อยแล้ว หากเขาก็ยังไม่ยอมถอยห่างออกมาเสียทีเดียว ชายหนุ่มก้มลงแตะริมฝีปากของตัวเองกับหน้าผากกลมมนอย่างที่เขามัก จะท�ำเป็นประจ�ำ “อย่าเป็นอะไรไปอีกนะ... หลานสาวของอา” สายน�้ำตอบรับกับค�ำพูดของเขาด้วยการขยับตัวและอมยิ้มน้อยๆ เหมือน กับคนที่หลับฝันดีตลอดทั้งคืน “อาจะท�ำให้น�้ำมีความสุขอย่างนี้ให้ได้ตลอดไป อาสัญญา” สินธุ์กระซิบกับร่างที่ก�ำลังหลับตาพริ้ม ใบหน้าซีดเซียวเริ่มมองเห็น สีเลือดฝาดขึ้นมาบ้าง ชายหนุม่ ก้าวเท้าลงจากเตียง จากนัน้ ก็เอือ้ มมือหยิบผ้านวมห่มให้หลานสาว อย่างเบามือ จากนั้นก็เดินตรงไปยังผ้าม่านที่กรุกระจกเปิดโล่งตั้งแต่เพดานจรด พื้นห้อง ปลดปล่อยให้แสงสว่างร�ำไรเล็ดลอดเข้ามาภายในห้องนอน แล้วเดินออก จากห้องของเด็กสาวเพื่อจะท�ำธุระส่วนตัวและโทรศัพท์ให้ เอก อมรพงษ์ ผู้ช่วย ของเขาไปรับตัวหมอลีมาดูอาการของสายน�้ำ จากนั้นชายหนุ่มก็ลงมือเข้าครัวท�ำโจ๊กหมูบะช่อสูตรเด็ดที่สายน�้ำเคยไป ออดอ้อนขอสูตรจากร้านเจ้าประจ�ำในตลาดเพือ่ น�ำมาให้เขาท�ำให้ทานบ่อยๆ อย่าง อารมณ์ดี

43

รอยตะวันที่พันดาว

ชายหนุม่ ยกโจ๊กสองชามพร้อมกับน�ำ้ ส้มคัน้ สดๆ สองแก้วและยาขึน้ ไปยัง ห้องนอนของหลานสาวคนโปรด “ตื่นแล้วเหรอ รู้สึกเป็นไงบ้าง ยังปวดหัวอยู่ไหม” สินธุ์ถาม เมื่อเขาเปิด ประตูเข้าไปพบว่าหลานสาวก�ำลังนั่งส่ายหน้าอยู่บนเตียงนอน “ดีขึ้นแล้วค่ะ” สายน�้ำตอบอาหนุ่มไปเบาๆ เธอเพิ่งตื่น แต่เมื่อคืนเธอรู้ตัวว่าตัวเองไม่สบาย และฝันว่าอาสินธุ์เข้ามา ดูแลและกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนอบอุ่นของเขา ใช่... มันเป็นฝันดีที่ไม่อยากจะตื่นเลยสักนิด “ดีแล้วจ้ะ ถ้าอย่างนั้นคนเก่งของอาก็ต้องทานข้าวแล้วก็พักผ่อนเยอะๆ ให้หายรู้ไหม นี่อาลงมือท�ำโจ๊กหมูของโปรดของน�้ำให้ด้วยตัวเองเลยนะ อาจะทาน กับน�ำ้ ด้วย ตัง้ แต่นไี้ ปอาจะกลับมาทานข้าวกับน�ำ้ ทุกมือ้ ” สินธุพ์ ดู พลางยกถ้วยโจ๊ก และตักไปป้อนหลานสาวจนถึงปากอย่างเอาใจ “ทานสิจะ๊ ก�ำลังร้อนๆ เลย” ชายหนุม่ กระซิบเมื่อเห็นว่าหลานสาวยังคงลังเล “เมือ่ คืนน�ำ้ ฝัน... ว่าอากอดน�ำ้ เอาไว้เหมือนเมือ่ ตอนเด็กๆ” เด็กสาวยังไม่ยอม ทานข้าว แต่กลับพูดเรื่องที่เธอก�ำลังค้างคาใจ “แล้วน�ำ้ ว่ามันเป็นฝันดีหรือเปล่าล่ะ” คนเป็นอาถามกลับด้วยรอยยิม้ อบอุน่ “ฝันดีสคิ ะ เป็นความฝันทีค่ งไม่มวี นั เป็นจริงได้อกี แล้ว” สายน�ำ้ ก้มหน้าลง ขณะที่กลั่นประโยคค�ำพูดของตัวเองออกมา “แล้วถ้าอา... บอกว่าน�้ำไม่ได้ฝันไปล่ะ” สินธุ์ยิ้มเมื่อเด็กสาวเงยหน้าขึ้นมาทันที... เขามองเห็นความหวังและความรักเปิดเผยที่ฉายชัดอยู่ในดวงตาคู่นั้น เพียงเท่านี้หัวใจของเขาก็อบอุ่น และไม่ต้องการสิ่งใดมากไปกว่านี้อีกแล้ว สายน�้ำรักเขาด้วยหัวใจที่ซื่อตรงบริสุทธิ์ และเขาที่เป็นอาของเธอจะรักษา ความรักที่บริสุทธิ์นี้เอาไว้ตลอดไป...

44

ระฆังเงิน

4 ลบเหลี่ยมตะวัน

“อาหมายความว่ายังไง เมื่อกี้อาพูดว่า...” สายน�ำ้ ถามในสิง่ ทีต่ วั เองไม่อาจแน่ใจ แต่คำ� พูดของสินธุท์ ำ� ให้หวั ใจของเธอ พองโต ถ้าเขาไม่ได้โกหก ถ้าอย่างนั้นความฝันแสนอบอุ่นของเธอก็เป็นเรื่องจริง ทั้งหมด สินธุ์ยังเป็นอาคนเดิมของเธอ... ทีไ่ ม่วา่ จะเกิดอะไรขึน้ เขาก็จะไม่มวี นั ทอดทิง้ เธอ อ้อมแขนของเขา ความอบอุน่ ของเขาเป็นเรื่องจริงที่เธอจับต้องได้ “ก็หมายความตามที่พูด น�้ำคิดได้ยังไงว่าอาจะทิ้งน�้ำ เด็กโง่ จ�ำเอาไว้นะ ไม่วา่ ยังไงอาคนนีจ้ ะไม่มวี นั ทิง้ น�ำ้ เด็ดขาด น�ำ้ เป็นหลานสาวของอา เป็นคนทีส่ ำ� คัญ ที่สุดในชีวิตของอา” สายน�้ำยิ้มได้ทั้งน�้ำตา แต่เธอไม่ได้สนใจมันรีบโผเข้าหาเขาทันที “น�้ำระวัง เดี๋ยวโจ๊กหกหมดหรอก” สินธุพ์ ดู อย่างนัน้ แต่เสียงหัวเราะของเขาบอกให้เธอรูว้ า่ เขาเองก็ไม่ได้ใส่ใจ กับชามโจ๊กในมือที่ยกออกห่างจากร่างของหลานสาวสักนิด “อาพูดจริงๆ นะคะ อย่าหลอกน�้ำ” 45

รอยตะวันที่พันดาว

“เด็กโง่ อาจะหลอกน�้ำท�ำไมกัน” “แม้วา่ อาจะมีผหู้ ญิงทีอ่ ารักและจะแต่งงานกับเธอ อาก็จะไม่ลมื น�ำ้ ไม่ทงิ้ น�ำ้ เอาไว้คนเดียวใช่ไหมคะ” เด็กสาวถามอย่างมีความหวัง และค�ำถามของเธอกลับ ท�ำให้สินธุ์ต้องฉุกคิด ผู้หญิงที่เขารัก... งานแต่งงาน... สิ่งเหล่านี้ไม่เคยมีอยู่ในหัวสมองของเขาเลยด้วยซ�้ำ! ไม่เคยเลยนับตัง้ แต่เด็กคนนีล้ มื ตาขึน้ มาดูโลก เพราะทุกความคิดและชีวติ ของเขาได้ทุ่มเทให้กับรอยตะวันและเกาะพันดาว รวมถึงเด็กคนนี้ไปจนหมดสิ้น แล้วต่างหาก “ใช่ ไม่ว่าอาจะมีใคร หรือแต่งงานกับใครก็ตาม จะไม่มีผู้หญิงคนไหน ส�ำคัญกว่าน�้ำของอาอีกแล้ว” สินธุ์ไม่ได้ตอบออกไปว่าเพราะเขาไม่เคยคิดที่จะ แต่งงานกับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น แต่สายน�ำ้ กลับยิม้ รับกับค�ำตอบของผูเ้ ป็นอา เพราะนัน่ มันหมายถึงเธอยังคง ส�ำคัญที่สุดส�ำหรับอาสินธุ์ของเธอเสมอ “สัญญานะคะ” เด็กสาวถามพลางยกนิว้ ก้อยของตัวเองขึน้ มาเป็นเครือ่ งหมายแห่งค�ำสัญญาที่ สินธุม์ กั จะมีตอ่ เธอเสมอ คนเป็นอาหัวเราะก่อนจะใช้นวิ้ ก้อยของเขาเกีย่ วกับนิว้ เล็กๆ ของเด็กสาวทันที “เรานี่นะ ชอบให้อาสัญญาอยู่เรื่อย สัญญากันตั้งไม่รู้เท่าไหร่ จ�ำได้บ้าง หรือเปล่า ตั้งแต่เล็กจนโตเราท�ำสัญญากันมากี่ข้อแล้ว” สินธุ์เย้าเบาๆ “อาก็ น�้ำจ�ำได้หรอกค่ะ จ�ำได้หมดทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับอา เพราะว่าอา เป็นคนส�ำคัญที่สุดส�ำหรับน�้ำเช่นกัน” สินธุย์ มิ้ รับกับค�ำพูดนัน้ เขาใช้ชอ้ นคนโจ๊กในชามก่อนจะตักป้อนหลานสาว ทันที “ถ้าอย่างนั้นก็รีบทานโจ๊กเสีย ทานให้หมด น�้ำจะได้หายไวๆ” เสียงพูดคุยและเสียงหัวร่อต่อกระซิกทีด่ งั ขึน้ ภายในห้องนอน ท�ำให้รา่ ง โปร่งระหงของคุณหมอสาวชะงัก เธอก�ำมือแน่น ได้ยินถ้อยค�ำสัญญาของคนทั้งคู่ 46

ระฆังเงิน

ที่สัญญากันเอาไว้เป็นมั่นเหมาะ จะไม่มีผู้หญิงคนใดที่ส�ำคัญเทียบเท่ากับน�้ำอีกแล้วอย่างนั้นหรือ สินธุ์รู้ตัวหรือเปล่าว่าเขาได้พูดอะไรออกมา... เธอไม่ได้รอมาตลอดทั้งชีวิตเพื่อที่จะฟังค�ำพูดนี้ของเขา “จนถึงขนาดนี้แล้ว ยังไม่ยอมตัดใจอีกหรือคุณหมอ” เสียงชายอีกคนที่ ตามหลังเธอมาติดๆ ดังขึ้น สราวลีหันขวับไปตามเสียงนั้นทันที ผู้ชายคนนี้มักจะชอบมาก่อกวนและ ท�ำให้เธอรูส้ กึ หงุดหงิดได้ทกุ ครัง้ นัน่ เพราะ เอก อมรพงษ์ เหมือนจะล่วงรูค้ วามคิด และเท่าทันเธอแทบทุกอย่างนั่นเอง “พูดอะไรของคุณ” หญิงสาวพยายามจะปรับสีหน้าของตัวเองให้นงิ่ สนิท และดูนา่ เชือ่ ถือสมกับ ต�ำแหน่งหน้าที่การงานอันทรงเกียรติของเธอ “ก็พูดในสิ่งที่หมอเองก็รู้อยู่แก่ใจดีแล้ว ไม่มีประโยชน์หรอกนะ ส�ำหรับ การรอคอยคนทีไ่ ม่ได้มใี จให้คณ ุ เพราะไม่อย่างนัน้ คุณคงไม่ตอ้ งรอนานถึงขนาดนี้ หรอกคุณหมอ” เอกจงใจพูดอย่างชัดถ้อยชัดค�ำในสิง่ ทีเ่ ขาคิดว่าหญิงสาวผูน้ สี้ มควรจะคิดได้ มาตั้งนานแล้ว ไม่ใช่รอเวลาให้เนิ่นนานมาจนถึงทุกวันนี้ “นาย” สราวลีเน้นเสียงเรียก อยากจะต่อว่าเขาให้มากกว่านีแ้ ต่เธอท�ำไม่ได้ เพราะเขาพูดถูกหมดทุกอย่าง “ว่าไงครับคุณหมอ” “ฉันจะท�ำอะไรมันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับนาย” “เกี่ยวหรือไม่ หมอเองนั่นแหละที่รู้ดีที่สุด เพราะสิ่งที่หมอคิดมันเกี่ยว กับสวัสดิภาพของเจ้านายและเพื่อนของผมโดยตรง” เอกพูดพลางพยักหน้าไปยัง ห้องนอนกว้าง “ท�ำไม ฉันมันไม่ดีตรงไหน ไม่คู่ควรกับพี่สินธุ์ตรงไหน” สราวลีเชิดหน้าเถียง ใครๆ ต่างก็พดู ว่าเธอมีคณ ุ สมบัตคิ รบถ้วนและเหมาะสม ที่สุดที่จะครองคู่กับ นายหัวสินธุ์ ชลาสินธุ์ “ก็ตรงที่นายหัวสินธุ์ไม่ได้รักคุณไงครับ” 47

รอยตะวันที่พันดาว

ถ้อยค�ำของเอกบาดลึกลงไปในอกทีจ่ ำ� ต้องเก็บกดและรอคอยมานานแสนนาน แต่คนอย่าง สราวลี สุทธิพงษ์ จะไม่มีวันยอมให้ใครหน้าไหนได้มองเห็นมัน เด็ดขาด! “แล้วจะให้เขาไปรักใคร เด็กคนนั้นน่ะเหรอ หลานสาวที่เขาเลี้ยงให้โตมา กับมืออย่างนั้นหรือคะ” ดวงตาคู่คมจ้องหน้าท้าทาย คนอย่างสินธุจ์ ะไม่มวี นั ท�ำตัวเป็นสมภารกินไก่วดั เป็นอันขาด เธอรูจ้ กั เขาดี “ก็ถา้ เด็กมันรัก ผมก็ไม่เห็นว่าจะเสียหายตรงไหน ดีเสียอีก พวกเขาเติบโต มาด้วยกัน รักและเข้าใจกันมากกว่าใคร อย่าลืมว่าสินธุ์ไม่ใช่อาแท้ๆ ของน้องน�้ำ ไม่ได้มีความเกี่ยวพันใดๆ ทางสายเลือดด้วยซ�้ำ ถ้าพวกเขาจะรักกันจริงๆ ก็ไม่ใช่ สิ่งที่คุณหรือใครจะขัดขวางได้ง่ายๆ หรอกนะคุณหมอ” เอกพูดพร้อมกับเดินเลยเข้าไปในห้อง ทิ้งให้หญิงสาวยืนจิกเล็บกับฝ่ามือ ของตัวเองแน่นอยู่คนเดียว “ฉันเคยแพ้แม่ของเธอมาแล้ว ฉันจะไม่ยอมแพ้เธออีกคนธาราภัทร” “อ้าวเอกมาแล้วเหรอ หมอลีล่ะ นายพามาด้วยหรือเปล่า อย่าบอกนะ ว่าห่วงยัยน�้ำจนลืมพาหมอมาดูอาการคนป่วย” สินธุ์กระเซ้ามือขวาที่เป็นเพื่อนแท้ ของตัวเองยิ้มๆ “ก็เกือบจะลืมเหมือนกันนัน่ แหละ แต่พอนึกได้วา่ นายขูจ่ ะตัดเงินเดือนก็เลย ลืมไม่ลง” เอกพูดหน้าตาย ท�ำเอาทั้งอาหนุ่มและหลานสาวหัวเราะสดใส “สวัสดีคะ่ อาเอก ไม่ได้เจอตัง้ หลายวัน คิดถึงจังเลยค่ะ” สายน�ำ้ ยกมือไหว้ “ปากหวานนะเรา เจ้าเต่าน้อย เจ้าปู แล้วก็ปลาอีกหลายตัวทีศ่ นู ย์กค็ ดิ ถึงน�ำ้ เหมือนกันจ้ะ เห็นบ่นๆ ว่าลูกพี่ไม่ไปหาเสียหลายวันแล้ว” เอกกระเซ้าเด็กสาวที่เขาเอ็นดูเหมือนหลานสาวแท้ๆ ของตัวเอง พลางหัน ไปมองสีหน้าของผู้เป็นทั้งนายและเพื่อน เขาส่ายหน้าเมื่อพบว่ามันนิ่งสนิท “เป็นเสียอย่างนี้คนบางคนถึงได้ใจนัก” เอกพึมพ�ำเบาๆ “อาเอกว่าอะไรนะคะ” สาวน้อยคนเดียวถามขึ้นมา “เปล่าจ้ะ แล้วเราไปท�ำอีท่าไหนถึงได้ตากฝนจนเป็นไข้ขนาดนี้” 48

ระฆังเงิน

ค�ำถามของเอกท�ำให้ทั้งอาและหลานสาวเผลอมองหน้ากันทันที “พอดีนำ�้ ออกไปเดินเล่นรอบๆ เกาะน่ะค่ะ ไม่ทนั คิดว่าฝนจะตกหนักก็เลย ไม่ได้พกร่มไปด้วย เห็นฟ้าครึ้มๆ ก็คิดว่าจะวิ่งกลับมาที่บ้านได้ทัน แต่ที่ไหนได้” “เปียกโชกทั้งตัว” เอกต่อประโยคให้ ในขณะที่สายน�้ำได้แต่ยิ้มแหยๆ “ก็เลยต้องมานอนให้อาหมอตรวจใช่ไหมคะ” สราวลีที่เดินเข้ามาต่อเป็น ประโยคสุดท้าย “โธ่ อาหมอลี เห็นใจน�ำ้ เถอะนะคะ แค่นอี้ าสินธุก์ บ็ น่ น�ำ้ จะแย่แล้ว” เด็กสาว ร้องขอความเห็นใจขึ้นมาทันที “ในฐานะทีเ่ ราเป็นผูห้ ญิงเหมือนกัน เพราะฉะนัน้ อาหมอต้องเข้าข้างน้องน�ำ้ อีกใช่ไหมคะ” สราวลีตอ่ ประโยคทีส่ ายน�ำ้ มักจะยกขึน้ มาอ้างเสมอ ท�ำเอาสองหนุม่ ทีเ่ หลือ หัวเราะออกมาพร้อมๆ กันทันที เล่นเอาเด็กสาวหน้าแดงจัดเพราะทุกคนรู้ทันเธอ หมด “อาหมอเล่นพูดดักมาอย่างนี้ น�้ำก็ไม่รู้ว่าจะต้องพูดยังไงเสียแล้วล่ะค่ะ” “งั้นก็มาให้อาตรวจสักหน่อยว่าจะต้องนอนพักอีกกี่วัน แล้วก็ต้องฉีดยา ด้วยไหม” “ฉีดยา... ไม่ต้องมั้งคะ น�้ำหายแล้ว” เด็กสาวรีบละล�่ำละลักบอกขึ้นมา เพราะว่าเธอไม่ชอบเข็มฉีดยามากที่สุด “ไม่แน่หรอกจ้ะ อาจะต้องตรวจดูให้แน่ใจ ไหนอ้าปากสิจะ๊ ขอวัดไข้หน่อย” สราวลีส่งปรอทวัดไข้ให้เด็กสาว จากนั้นก็ด�ำเนินการตรวจตามขั้นตอน “ก็ไม่เป็น อะไรมาก นอกจากไข้หวัดธรรมดาเพราะตากฝน แสดงว่าเมื่อคืนคงมีพยาบาลดี ไข้ถึงได้ลดลงเร็วขนาดนี้” คุณหมอสาวพูดพลางส่งสายตาไปหาพยาบาลทีน่ งั่ เป็นทองไม่รรู้ อ้ น ขณะที่ สายตาซอกแซกของเธอก็พอจะมองออกว่าภายใต้ชุดคลุมสีขาวที่รัดแน่นหนา ทับ ด้วยผ้าห่มนวมอีกผืนหนึ่งนั้นเด็กสาวก็ไม่มีอะไรใส่ไว้ด้านในเลย หญิงสาวพยายามบังคับเสียงของตัวเองไม่ให้สั่นในขณะที่พูดออกไป “ที่เหลือก็ไม่มีอะไรมาก พักผ่อนให้มากๆ แล้วก็ทานยาตามที่หมอจัดให้ อีกไม่กี่วันน้องน�้ำก็ออกมาเล่นซุกซนได้เหมือนเดิมแล้วล่ะจ้ะ” คุณหมอพูดยิ้มๆ 49

รอยตะวันที่พันดาว

“น�ำ้ ซนขนาดนัน้ เลยหรือคะอาหมอ” คนทีไ่ ม่อยากยอมรับว่าตัวเองซน ถาม ขึ้นมาด้วยเสียงหงอยๆ เล่นเอาคนเป็นหมอยิ้ม “เด็กๆ จะซนบ้างก็ไม่ผดิ อะไรนีจ่ ะ๊ ไม่เชือ่ ลองถามผูป้ กครองของน้องน�ำ้ ดู ว่าอยากให้น้องน�้ำโตเป็นสาวแล้วหรือยัง” สราวลีพูดเหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่คนทีถ่ กู บอกว่าเป็นเด็กชักอยากจะโตขึน้ มาเสียแล้ว ส่วนคนเป็นผูป้ กครอง ก็ท�ำหน้ากระอักกระอ่วนกับค�ำถามที่คุณหมอโยนมาให้ ‘อยากให้น้องน�้ำโตเป็นสาวแล้วหรือยัง’ มีเพียงคนเดียวทีย่ นื มองเกมทีเ่ ธอเล่นอย่างครุน่ คิด ตัง้ แต่เขาเข้ามาในห้อง นี้ เอกก็รู้สึกว่ามีสถานการณ์บางอย่างไม่ปกติ และใช่ สายน�้ำโตเป็นสาวแล้วจริงๆ ที่ส�ำคัญเธอมีวี่แววว่าจะเป็นสาวสวย เสียด้วย เพราะได้ลักษณะเด่นจากพ่อแม่มาครบ ไม่มีใครไม่รู้ถึงการเติบโตของ เด็กสาว ไม่ว่าจะเป็นตัวเขา สินธุ์ หรือแม้แต่หมอลี และนี่เองถึงท�ำให้สราวลีกลัวนักหนา! กลัวว่าความผูกพันในรูปแบบของอากับหลานจะแปรเปลีย่ นไปเป็นความรัก ที่ลึกซึ้งยิ่งกว่านั้น... ความรักที่สราวลีอดทนรอคอยมาเนิ่นนานแต่ยังไม่เคยมีโอกาสนั้นเลย! เอกรู้ในทันทีว่าสราวลีจะไม่มีวันอดทนให้สายน�้ำเติบโตชิดใกล้จนผูกพัน กับสินธุ์ไปมากกว่านี้อีกแล้ว... แต่ที่เขาไม่รู้ก็คือ ผู้หญิงคนนี้จะใช้แผนอะไรที่จะมาแยกอาหลานคู่นี้ออก จากกัน ถึงจะไม่รู้ เขาก็จะไม่ยอมให้เธอได้สมหวังเป็นอันขาด! เขาจะไม่ยอมให้เธอท�ำลายสายน�้ำที่บริสุทธิ์สายนี้... ไม่วา่ ท้ายทีส่ ดุ แล้วความรักระหว่างสินธุก์ บั ธาราภัทรจะเป็นไปในรูปแบบใด ก็ตามที สายน�ำ้ นอนป่วยอยูอ่ กี สองสามวันก็เริม่ ออกมาเล่นซนได้เกือบเป็นปกติ หญิงสาวดูสดใสขึ้นมากเพราะได้รับการดูแลเอาใจใส่จากสินธุ์เป็นอย่างดีตลอด ระยะเวลาทีเ่ ธอนอนป่วย ส่วนสินธุน์ นั้ แทบไม่เคยผละจากไปไหนเลย ส่วนหนึง่ อาจ 50

ระฆังเงิน

เป็นเพราะเขาเองรูส้ กึ ผิดว่าตัวเองคือสาเหตุส�ำคัญทีท่ �ำให้หลานสาวต้องล้มป่วยลง ดังนั้นจึงทุ่มเทกายใจทั้งหมดไปกับการดูแลเอาใจใส่เธอจนเกือบจะมากกว่าปกติ ซึง่ สายน�ำ้ เองก็พอจะตระหนักในข้อนีด้ ี และเด็กสาวก็ฉลาดพอทีจ่ ะไม่พดู มันออกมา แค่มคี วามสุขอยูก่ ับการเอาใจใส่ดแู ลจากคุณอาของเธอก็น่าจะพอแล้ว แต่เด็กสาวไม่รู้เลยว่า... ความสุขของเธออาจกลายเป็นความทุกข์ของใคร อีกคนที่ก�ำลังเฝ้าดูอยู่ เด็กสาวรีบวิง่ ออกไปนอกเรือนพักทันที เมือ่ คนทีน่ ดั เธอว่าจะมารับออกไป เที่ยวนอกเกาะโผล่เข้ามาในห้อง “อาสินธุ์” เด็กสาวร้องเรียกพลางวิ่งเข้าไปเกาะแขนเขาอย่างรักใคร่ สินธุ์ ใช้ฝ่ามือยีผมของเธอเบาๆ “ท�ำไมรีบวิ่งมาแต่ไกล กลัวว่าอาจะไม่มารับเหรอ” “ก็แหม น�้ำนอนป่วยอยู่ตั้งหลายวัน พอรู้ว่าจะได้ออกไปยืดเส้นยืดสาย ก็ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดาน่ะสิคะ” คนเป็นหลานไม่ยอมแพ้ง่ายๆ “จ้ะ อายอมแพ้แล้ว รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวไม่ทัน” “ท�ำไมต้องรีบด้วยล่ะคะ แล้วอาจะพาน�้ำไปไหน” เด็กขี้สงสัยถามทันที “เดี๋ยวพอไปถึงน�้ำก็จะรู้เองนั่นแหละ เอ้า ใส่หมวกซะ นั่งเรือถูกลม ประเดีย๋ วไข้จะกลับมาอีก” สินธุพ์ ดู พลางวางหมวกลงไปบนศีรษะได้รปู ของหลาน สาว “ค่ะ” จากนั้นสองอาหลานก็พากันเดินลงจากเนินบนเรือนสองชั้นไปยังท่าเรือ ทันที โดยที่สินธุ์มีตะกร้าของว่างที่นางสาลี่เตรียมเอาไว้ให้ติดมือไปด้วย เมื่อไปถึงท่าเรือสายน�้ำรีบวิ่งออกไปทันที เด็กสาวออกไปยืนริมท่าน�้ำกาง สองแขนออกกว้างเพื่อรับลมทะเลอย่างที่เธอมักจะชอบท�ำเป็นประจ�ำ สินธุ์ที่ก้าวยาวๆ ตามมาถึงกับส่ายหัว แต่เขาก็ยอมรับว่าตัวเองมีความสุข ไม่น้อยที่หลานสาวกลับมาสดใสและร่าเริงเหมือนเก่า “เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก ยืนเสียชิดขอบสะพานขนาดนั้น” อาหนุ่มพูดเบาๆ คนทีก่ ำ� ลังยืนท้าลมหันขวับมาทันที เป็นกิรยิ าทีส่ นิ ธุแ์ ทบจะคุน้ ชินดีอยูแ่ ล้ว “อาสินธุย์ งั ไม่เลิกบ่นเป็นคนแก่อกี เหรอคะ บ่นแบบนีม้ าตัง้ แต่นำ�้ จ�ำความได้ 51

รอยตะวันที่พันดาว

น�ำ้ ก็ไม่เห็นจะเคยตกลงไปสักที อีกอย่างต่อให้ตกลงไปน�ำ้ ก็ไม่กลัวหรอกค่ะ เพราะ ว่าน�ำ้ ว่ายน�ำ้ เป็น ก็อาเป็นคนสอนน�ำ้ เอง ธาราภัทรเสียอย่างจมน�ำ้ ก็อายเขาแย่สคิ ะ” “ท�ำเป็นพูดดีไปเถอะ เกิดตกลงไปจริงๆ แล้วจะรู้สึก อีกอย่างอาก็แก่แล้ว จะบ่นเหมือนคนแก่ก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน” สินธุ์พูดยิ้มๆ และมันได้ผล เพราะท�ำให้คนทีก่ ำ� ลังกางปีกหุบปีกของตัวเองลงแล้วรีบวิง่ มาเกาะแขนเขาทันทีทันใด “ใครว่าอาสินธุ์ของน�้ำแก่ล่ะคะ ยังไม่แก่สักหน่อย แบบนี้เขาเรียกว่าก�ำลัง ภูมิฐาน สาวๆ เดี๋ยวนี้เขาไม่ชอบรุ่นเดียวกันหรอกค่ะ แต่ละคนมีแต่ความคิด ไร้สาระ สู้คนมีอายุไม่ได้ อบอุ่นกว่าตั้งเยอะ” สายน�ำ้ พูดไปตามทีใ่ จคิด เพราะว่าฮีโร่ในใจของเธอนอกจากพ่อบังเกิดเกล้า แล้วก็เห็นจะมีแต่ สินธุ์ ชลาสินธุ์ ที่ท�ำอะไรก็ดูดีและอบอุ่น ไม่เหยาะแหยะเหมือน เพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอ “แล้วน�้ำคิดเหมือนกับเพื่อนๆ ด้วยหรือเปล่า” คนเป็นอาถามพลางหรี่ตาเพื่อค้นหาอะไรบางอย่างจากประกายตาสดใส ของผู้ที่อ่อนเยาว์กว่า หากสินธุ์ก็ไม่พบสิ่งใดนอกจากแววชื่นชมที่ปิดไม่มิด “อาไม่นา่ ถามเลย น�ำ้ จะเห็นใครดีไปกว่าอาสินธุข์ องน�ำ้ ได้ละ่ คะ พวกเพือ่ น ผู้ชายของน�้ำไม่เห็นจะเป็นโล้เป็นพาย สู้อาสินธุ์ไม่ได้สักคนหรอกค่ะ” หลานสาว ตอบอย่างเอาใจ “น�ำ้ คิดอย่างนีเ้ พราะว่าน�ำ้ มัวแต่มาขลุกอยูก่ บั อา ไม่ยอมออกไปเปิดหูเปิดตา กับเพือ่ นๆ วัยเดียวกันบ้างน่ะสิ ถ้าน�ำ้ ได้ออกไปน�ำ้ ก็จะพบว่าอาน่ะแสนจะเป็นตาแก่ น่าเบื่อ” สินธุ์พูดยิ้มๆ “ไม่มที างหรอกค่ะ แล้วก็หา้ มเด็ดขาด ห้ามพูดว่าตัวเองแก่อกี นะคะ น�ำ้ ไม่ สนใจพวกรุ่นๆ เดียวกันกับน�้ำหรอกค่ะ น่าเบื่อจะตาย คอยดูนะ ถ้าน�้ำจะมีแฟน น�้ำจะหาให้ได้อย่างอาสินธุ์” แววตาของสายน�้ำมุ่งมั่นขณะที่บอก และมันท�ำให้เกิดความรู้สึกที่ไม่อาจ แยกได้กับคุณอาของเธอ โดยที่เด็กสาวไม่รู้เลยสักนิด “แล้วถ้าน�ำ้ หาผูช้ ายคนนัน้ ไม่พบล่ะ” สินธุร์ ตู้ วั ว่าเขาไม่ควรจะถามค�ำถามนี้ ออกไปเลยสักนิด แต่เมื่อมารู้อีกทีเขาก็เอ่ยปากถามหลานสาวออกไปแล้ว 52

ระฆังเงิน

“อืม” สายน�้ำท�ำท่าครุ่นคิด “ถ้าหาใครที่เป็นเหมือนอาสินธุ์ไม่ได้ น�้ำก็จะ ไม่มแี ฟนค่ะ จะอยูเ่ ป็นเพือ่ นอาสินธุไ์ ปอย่างนีแ้ หละ ให้อาเลีย้ งตลอดไปเลยดีไหม คะ” สายน�้ำยิ้มร่า เมื่อคิดว่าค�ำตอบของเธอจะต้องถูกใจคนเป็นอาอย่างแน่นอน “น�้ำ” สินธุ์อุทานเบาๆ เสียงแหบพร่า เขาตกใจกับความคิดของเธอ แม้จะรูต้ วั ดีวา่ สายน�ำ้ ยึดเขาเอาไว้ตลอดเวลา แต่กไ็ ม่คดิ ว่าความรูส้ กึ ของเธอทีย่ ดึ มัน่ อยู่กับเขามันจะมากมายขนาดนี้ มันมากเสียจนท�ำให้ก�ำแพงของเขาแทบพังทลาย... แต่เขาก็หวังว่านี่คงจะเป็นเพียงอาการของเด็กที่คลุกคลีและยึดติดอยู่กับ ใครสักคนเป็นเวลานานๆ เท่านั้น อีกไม่ถงึ หนึง่ ปี พ่อแม่ของเด็กคนนีก้ ค็ งจะรีบแล่นมารับเอาตัวลูกสาวกลับ บ้านไป บางทีเมื่อสายน�้ำได้ออกไปโบยบินยังโลกกว้างจริงๆ ความรู้สึกของเธอก็ อาจจะเปลี่ยนแปลงไปด้วย แต่... สินธุ์ก�ำลังกลัวว่าตัวเองจะรู้สึกใจหายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน! “อาน่ะเลีย้ งเราได้ แต่พอ่ แม่ของเราเถอะจะยอมให้เลีย้ งหรือเปล่า นีพ่ อ่ เรา ก็โทรศัพท์มาข่มขู่อาทุกเช้าเย็นให้ดูแลลูกสาวเขาดีๆ ไม่ให้บุบสลาย เรารู้ตัวไหม ว่าตอนที่นอนป่วยอยู่น่ะเกือบท�ำอาหัวขาดไปแล้ว ดีที่แม่ของเราไม่ได้บอกว่าน�้ำ นอนป่วยอยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้นคงไม่ต้องรอถึงครึ่งปีให้เราเรียนจบหรอก พ่อเราคง แล่นมาพาตัวเรากลับเสียตั้งแต่ตอนนั้น” “โธ่ อาก็พดู อย่างกับว่าอากลัวพ่อนักนีค่ ะ น�ำ้ รูห้ รอกว่าอาสนุกแค่ไหนทีไ่ ด้ แกล้งพ่อของน�้ำให้หัวปั่น อีกอย่างอาก็คงไม่อยากให้พ่อรีบมารับน�้ำกลับหรอก ใช่ไหม ถ้าไม่อย่างนั้นคงห้ามน�้ำไปแล้วตอนที่น�้ำบอกแม่ว่าไม่ให้บอกพ่อ” สายน�ำ้ พูดฉอดๆ อย่างรูด้ วี า่ ระหว่างพ่อของเธอกับอานัน้ ไม่คอ่ ยจะลงรอยกัน สักเท่าไหร่ ซึง่ สาเหตุทแี่ ท้จริงเธอก็ไม่รเู้ หมือนกัน ทราบแต่วา่ สองคนนีช้ อบท�ำสงคราม แย่งชิงเธอบ่อยๆ และสายน�้ำก็มีความสุขที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ เพราะมันหมายถึงผู้ชายที่ เธอรักที่สุดสองคนต่างก็รักเธอมากๆ 53

รอยตะวันที่พันดาว

“ท�ำพูดดีไป วันไหนเถอะอาจะจับเราลงเรือไปส่งพ่อเราถึงที่ทีเดียวเชียว แล้วอย่ามาหาว่าอาใจร้าย” สินธุ์พูดพลางเดินขึ้นไปบนเรือ โดยมีหลานสาววิ่งตาม ไปติดๆ “โธ่ อาสินธุ์จะไม่ท�ำอย่างนั้นหรอกใช่ไหมคะ อาจะท�ำได้ยังไง ในเมื่อน�้ำ น่ารักขนาดนี้ อาจะอดใจไม่คดิ ถึงน�ำ้ ไหวหรือคะ” สายน�ำ้ พยายามออดอ้อนในขณะที่ ส่งมือไปให้อาหนุ่มรับร่างของเธอขึ้นไปบนเรือ สินธุ์ไม่ได้ตอบหลานสาว เพราะเขาคิดว่าค�ำตอบของเขาควรจะเก็บเอาไว้ กับตัวจะดีที่สุด ไม่นานนัก เรือน่านน�้ำก็แล่นออกสู่ท้องทะเลอีกครั้ง โดยทิ้งร่างระหงของ คนบนฝัง่ ทีเ่ ฝ้ามองดูภาพความใกล้ชดิ ระหว่างอาหนุม่ และหลานสาวอย่างเจ็บปวด “มีความสุขกันให้มากๆ นะคะพี่สินธุ์ เพราะว่านี่อาจจะเป็นความสุขครั้ง สุดท้ายที่พี่จะได้อยู่กับเด็กคนนี้ เพราะหลังจากนี้หัวใจของพี่จะต้องไม่มีแม้แต่ เงาของหลานสาวคนนี้อีกเลย ส่วนเธอก็ถือเสียว่านี่เป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายที่อาจะ มอบให้เธอก็แล้วกันนะน้องน�ำ้ ความรักทีอ่ ามีให้เธออาขอแลกคืนกับความเจ็บปวด สิบกว่าปีของอาเอง แต่หลังจากนี้อาจะถือเสียว่าเราหายกัน ไม่มีเรื่องอะไรให้อา ต้องลังเลอีกต่อไป” สายตาที่เจ็บปวดยังคงจับจ้องไปยังทิศทางที่เรือน่านน�้ำแล่น ผ่านไป ทิ้งเอาไว้เพียงเกลียวคลื่นเป็นระลอกเท่านั้นเอง “อาสินธุร์ บี จอดเรือท�ำไมล่ะคะ เราใกล้ถงึ รอยตะวันแล้วนีน่ า ก่อนจะไปไหน น�้ำขอแวะรอยตะวันก่อนนะคะ คิดถึง ไม่ได้มาหลายวันแล้ว” สายน�้ำชะเง้อมอง ไปยังโฮมสเตย์เบื้องหน้า “ไม่ตอ้ งกลัวหรอกว่าน�ำ้ จะไม่ได้นอนทีร่ อยตะวัน แต่อาจจะเป็นคืนพรุง่ นีน้ ะ เพราะคืนนี้เราจะนอนกันบนเรือนี่” “ว่าไงนะคะอาสินธุ์ น�้ำนึกว่าอาจะพาขึ้นฝั่งไปเที่ยวเสียอีก นี่เอาน�้ำมาลอย กลางทะเลอีกแล้วเหรอคะ” เด็กสาวถาม “น�้ำไม่ชอบเหรอ ก็ไหนน�้ำเคยบอกว่าน�้ำชอบอยู่บนเรือล�ำนี้ไง” คนเป็นอา ขมวดคิ้วถาม “ไอ้ชอบน่ะก็ชอบอยู่หรอกค่ะ น�้ำรักเกาะพันดาว รักรอยตะวัน แล้วก็รัก 54

ระฆังเงิน

เรือน่านน�ำ้ ทีส่ ดุ แต่วา่ น�ำ้ หมายถึงว่าเราต้องไปหาอะไรอย่างอืน่ ท�ำบ้างสิคะ” หลานสาว กระเง้ากระงอด “แล้วใครบอกว่าเราจะไม่มีอะไรท�ำ” “น�้ำรู้ค่ะว่านอนมองดาวบนฟ้าตอนกลางคืนบนเรือน่านน�้ำน่ะสวยที่สุด แต่ถ้าอย่างนั้นเราน่าจะจอดเรือใกล้ๆ กับเกาะมากกว่านะคะ ไม่น่าจะมาถึงนี่เลย จะได้ไดหมึกด้วย แถวนั้นมีเยอะกว่าแถวนี้อีก” คนเป็นหลานสาวบ่นอย่างรู้ดี “วันนีเ้ ราจะไม่มองท้องฟ้าตอนกลางคืนจ้ะ แต่เราจะมองตอนกลางวัน แล้ว วันนี้ฟ้าก็โปร่ง เพราะเมื่อวานฝนตกไปแล้ว อีกอย่างที่ตรงนี้ก็เป็นจุดที่เหมาะที่สุด ที่น�้ำจะเห็นได้ชัดเจน” สินธุ์พูดพลางส่งกล้องส่องทางไกลให้หลานสาว “ท้องฟ้าตอนกลางวันมีแต่สีครามกับก้อนเมฆปุกปุย ไม่เห็นต้องใช้กล้อง เลยนี่คะ มองด้วยตาเปล่าก็เห็น” เด็กสาวพูดอย่างเซ็งๆ “แน่ใจนะ” คนเป็นอาถามย�ำ้ อีกครัง้ พลางยกกล้องของตนเองขึน้ ส่องไปบนฟ้า ในขณะ ที่สายน�้ำลงไปนั่งจุ้มปุกบนพื้นเรือ “ถ้าอย่างนั้นน�้ำลองเงยขึ้นมองฟ้าตอนนี้สิ” เสียงทุ้มๆ ของสินธุ์พูดเบาๆ เหมือนเขาก�ำลังให้ความสนใจกับอะไร สักอย่างเบื้องบน สายน�ำ้ ไม่ได้สนใจจะมองฟ้า แต่เด็กสาวยอมเงยหน้าขึน้ ไปเบือ้ งบน เพราะ ไม่อยากท�ำให้สนิ ธุร์ สู้ กึ เสียใจ แต่ภาพทีเ่ ห็นกลับท�ำให้เด็กสาวอุทานออกมาเสียงดัง “นก อาสินธุ์ ฝูงนกอะไรน่ะ สวยจังเลย” เด็กสาวร้องขึน้ อย่างตืน่ เต้นพลาง แบมือไปขอกล้องจากผู้เป็นอา “น�้ำก็ลองสังเกตดูดีๆ สิว่าเป็นนกอะไร ถึงได้สวยสง่าขนาดนั้น” สินธุ์พูด พลางหัวเราะเมื่อมีตัวหนึ่งบินโฉบลงมาใกล้ๆ กับจุดที่เรือน่านน�้ำจอดอยู่ “นีค่ อื เหยีย่ วหรือเปล่าคะอา น�ำ้ ไม่เคยไปดูเหยีย่ วอพยพทีช่ มุ พรกับเขาเลย ร้องให้อาพาไปอาก็ไม่ว่างสักที” เด็กสาวต่อว่า แต่น�้ำเสียงก็ยังไม่หายตื่นเต้น “อย่างที่น�้ำเข้าใจนั่นแหละ นี่คือฝูงเหยี่ยวอพยพ น่าจะมีให้ได้เห็นตลอด ทั้งเดือนตุลาฯ แรกๆ อาก็ไม่ได้สังเกตเหมือนกัน แต่พอดูอีกทีก็เห็นชัดเจนว่าเป็น ฝูงเหยี่ยว” สินธุ์พูดพลางหยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมาเก็บภาพฝูงเหยี่ยวเอาไว้ 55

รอยตะวันที่พันดาว

“อาเร็วค่ะ ทางนี้ดูเหมือนจะบินมาเป็นคู่ด้วย น่ารักจังเลยค่ะ” เด็กสาวร้องบอกก่อนจะลากแขนคนเป็นอาให้หันกล้องไปหา “ถ่ายทันไหมคะ” “ทัน ได้หลายรูปเลยแหละ เราต้องคอยดู น่าจะมีมาอีกหลายฝูง” “โอ๊ย ตื่นเต้นจังค่ะ ท�ำไมที่นี่ถึงมองเห็นเหยี่ยวได้ล่ะคะ ไกลจากชุมพร ตั้งเยอะ” “น�้ำก็ลองมองแนวเทือกเขาที่ทอดตัวในแนวเหนือใต้ตรงนั้นสิ เห็นไหม อีกด้านเป็นพื้นที่ราบขนาดใหญ่จรดมาถึงแผ่นน�้ำของท้องทะเล มันเป็นเส้นทางที่ นกจ�ำนวนมากอพยพผ่านมาทุกปี ตรงนี้ท้องฟ้าเปิดโล่ง ไม่ต้องไปถึงชุมพรเราก็ดู นกได้ แต่อาจจะไม่มากเท่า เพราะที่เกาะแถวชุมพรเป็นจุดหมายของนกที่ไปท�ำรัง ชั่วคราว อย่างพวกนกนางแอ่นนั่นมีมากเป็นพิเศษเลยแหละ น�้ำก็รู้ดีนี่” “อย่างนี้นี่เอง แต่ที่ถ�้ำในเกาะพันดาวก็มีนกนางแอ่นมาท�ำรังนี่คะ เห็น อาเอกบอกว่ามันเริ่มเพิ่มมากขึ้นทุกปีด้วย อาเลยได้เก็บขายเอาเงินมาเลี้ยงน�้ำไง” สายน�้ำพูดยิ้มๆ “ก็เอาไว้ดแู ลคนบนเกาะเวลาทีพ่ วกเขาไม่ได้ออกไปท�ำประมงในฤดูวางไข่ แรกๆ มันก็ไม่มาก แต่เดี๋ยวนี้นกเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกัน สงสัยที่อื่นคง ไม่ค่อยสงบก็เลยมานอนท�ำรังกันอยู่นี่หมด” คนเป็นอาหัวเราะ “ไม่ใช่หรอกค่ะ เพราะว่าที่เกาะพันดาวด้านนั้นเงียบสงบ ปกติพวกเรา ก็อยู่กันอย่างสงบอยู่แล้ว ที่ส�ำคัญก็มีค�ำสั่งเด็ดขาดให้เก็บรังนกได้แค่รอบเดียว ไม่เก็บรอบที่สอง นกจะได้ไม่ต้องเหนื่อยใช้น�้ำลายของมันมาสร้างรังไงคะ รังนก ที่ได้ก็เลยสะอาดและมีคุณภาพดี ถึงเราจะได้ไม่มาก แต่เราก็พึ่งพากันอย่างสันติ” สายน�ำ้ พูดเสียงใส ซึมซับทุกถ้อยค�ำทีผ่ เู้ ป็นอาสัง่ สอนมาตัง้ แต่เด็กๆ สินธุ์ ปิดพื้นที่เกาะส่วนนั้นไม่ให้ใครเข้าไปยุ่มย่าม เพื่อที่จะได้เป็นที่อยู่ให้นกนางแอ่น เหล่านั้นอย่างสงบเงียบ และทุกคนก็เชื่อฟังตามนั้น ไม่มีใครขัดขืน คนเป็นอาได้แต่ยมิ้ กับค�ำพูดของหลานสาว สายน�ำ้ ซึมซับเอาความงามของ ธรรมชาติรอบตัวเอาไว้ โดยที่ไม่เคยท�ำร้าย แต่กลับพยายามอย่างยิ่งที่จะรักษา ความงามเหล่านั้นเอาไว้ เหมือนที่เขาตั้งใจมาแต่แรก สินธุ์รู้สึกภูมิใจที่เขามีส่วน สร้างความรู้สึกนึกคิดแบบนี้ให้กับหลานสาวและเธอจดจ�ำมันเอาไว้ในใจเสมอ 56

ระฆังเงิน

“ถ้าวันนึงอาไม่อยู่ น�ำ้ สัญญากับอาได้ไหมว่าน�ำ้ จะดูแลเกาะพันดาวต่อจากอา อย่างดีที่สุด โดยไม่ให้ใครมาท�ำลายมันลงไป” คนเป็นอาขอสัญญาขึ้นมาข้อแรก ท�ำเอาหลานสาวชะงักทันที “น�้ำไม่สัญญาอะไรอย่างนั้นหรอกค่ะ เพราะว่าอาสินธุ์จะต้องอยู่ปกป้อง แล้วก็ดแู ลทัง้ รอยตะวัน เกาะพันดาว และเรือน่านน�ำ้ ไปอีกนาน แล้วน�ำ้ จะเป็นผูช้ ว่ ย ของอาเองค่ะ” “ไม่มีใครอยู่ค�้ำฟ้าหรอกนะน�้ำ อาอยากแน่ใจว่าที่นี่จะมีคนที่รักและเข้าใจ รับช่วงดูแลต่อไป” สินธุ์ไม่ยอมล้มเลิกความคิดง่ายๆ “อาสินธุ์ ไม่เอานะค่ะ อายังไม่แก่เสียหน่อย บางทีอาจเป็นน�ำ้ ทีไ่ ม่ได้อยูท่ นี่ ี่ น�ำ้ ให้สญ ั ญาอย่างนัน้ ไม่ได้หรอกค่ะ แต่นำ�้ สัญญาได้วา่ ถ้าตราบใดทีอ่ ายังอยูท่ นี่ ี่ น�ำ้ ก็จะไม่ไปไหน หรือต่อให้ไปไกลแค่ไหน น�้ำก็จะกลับมาที่นี่ในที่สุด” สายน�้ำพูดพร้อมกับเหม่อมองออกไปบนฟ้าที่มีคู่นกเหยี่ยวบินโฉบเคียง กันมาอย่างอิสรเสรี “เหมือนนกทุกคู่บนนั้นไงคะ พวกมันบินตามกันมาโดยที่ไม่รู้ว่าหนทาง ข้างหน้าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่พวกมันก็ยังบินมาเป็นคู่และไม่ทิ้งกัน เพราะ ฉะนั้นอาก็ต้องอยู่กับน�้ำ ไม่ทิ้งน�้ำไปไหนก่อน เข้าใจไหมคะ” เด็กสาวพูดโดยที่ ไม่ได้หันมามองหน้าของคนที่เธอบอกว่าไม่ให้ ‘ทิ้ง’ เธอเลยสักนิด สายน�้ำจะรู้ไหมว่าค�ำขอของเธอนั้นมันหมายความว่าอะไร และมันเป็นค�ำขอที่สินธุ์ไม่คิดว่ามันจะเป็นจริงได้เลยสักนิดเดียว...

57

รอยตะวันที่พันดาว

5 คลื่นใต้น้ำ�

สายน�ำ้ นัง่ ไกวเปลญวนหน้าบังกะโลหลังโปรดทีค่ รอบครัวของเธอชอบมาพัก ที่รอยตะวัน อาจเพราะเป็นหน้าฝนนักท่องเที่ยวเลยไม่มากเหมือนตอนหน้าร้อน แต่ถงึ บ้านพักจะเต็มหมดทุกหลัง รอยตะวันก็ยงั คงความสงบเงียบเอาไว้เหมือนเดิม เพราะคนทีม่ าทีน่ สี่ ว่ นใหญ่ตอ้ งการความสงบและหลีกหนีจากความวุน่ วายในเมือง มาทั้งนั้น “นั่งคิดอะไรอยู่ไม่ทราบครับเจ้าหญิงน้อย” สินธุเ์ ดินเข้ามาทักพร้อมกับวางย�ำทะเลและน�ำ้ เอาไว้บนแคร่ไม้ เขาทรุดตัว ลงไปนั่งมองในทิศทางเดียวกันกับที่หลานสาวของเขาก�ำลังมองอยู่ “น�ำ้ ก�ำลังคิดว่าตัวเองมีความสุข แต่ความสุขก็ไม่รจู้ ะอยูไ่ ด้นานสักแค่ไหน” คนที่นั่งอยู่บนเปลพูดเบาๆ สินธุ์เดินอ้อมไปหลังเปลญวนและลงมือไกวให้กับหลานสาวเบาๆ ถึงแม้ เขาเองจะรู้สึกเช่นเดียวกันกับเธอ แต่เวลาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาพอสมควรท�ำให้ ชายหนุ่มเก็บความรู้สึกได้มากกว่า “น�้ำยังเด็ก ยังต้องเรียนรู้อีกมาก ในเมื่อตอนนี้น�้ำคิดว่ามีความสุข อาว่า น�ำ้ ก็ควรจะเก็บเกีย่ ววันเวลาเอาไว้และมีความสุขไปกับมันให้เต็มทีน่ ะ อย่างทีน่ ำ�้ บอก เราไม่รู้ว่าความสุขมันจะอยู่กับเราได้นานแค่ไหน ไม่มีใครรู้ว่าวันข้างหน้าเราต้อง 58

ระฆังเงิน

เจอกับอะไรบ้าง บางทีอาจเป็นความสุข หรือบางทีอาจเป็นความทุกข์ที่หนักหน่วง ถ้าถึงวันนั้นอาอยากให้น�้ำนึกถึงวันที่น�้ำเคยมีความสุขและใช้มันเป็นแรงใจฝ่าฟัน ในวันที่เหนื่อยล้า เชื่ออาเถอะ ถ้าความสุขอยู่กับเราได้ไม่นาน... ความทุกข์ก็จะ มีวันต้องจากเราไปเหมือนกัน ขอแค่น�้ำมีความอดทนมากพอเท่านั้น” สินธุ์พูดเบาๆ แต่เขารู้ว่าหลานสาวจะได้ยินทุกถ้อยค�ำที่เขาได้พูดออกไป และรู้ว่าเธอจะเก็บมันไปคิด “ถ้าอย่างนัน้ เมือ่ ถึงวันทีน่ �้ำอาจจะทุกข์ อาสินธุจ์ ะอยูเ่ คียงข้างน�้ำใช่ไหมคะ” สาวน้อยเงยหน้าขึ้นมาถามคนที่ก�ำลังไกวเปลให้เธอเบาๆ สินธุ์ถอนหายใจก่อนจะมองหน้าอ่อนเยาว์ของหลานสาว หากท้ายที่สุด ชายหนุ่มก็จ�ำต้องพูดมันออกมา “ท�ำไมน�ำ้ ถึงไม่คดิ บ้างว่า ถ้าอาคือสาเหตุทที่ ำ� ให้นำ�้ ต้องทุกข์ น�ำ้ จะยังต้องการ อาอยู่ข้างๆ น�้ำอีกไหม” “ไม่มีทางหรอกค่ะ อาสินธุ์จะไม่มีวันท� ำให้น�้ำต้องเป็นทุกข์ ในโลกนี้ นอกจากพ่อ แม่ แล้วก็พี่มัต ไม่มีใครดีกับน�้ำได้เท่ากับอาสินธุ์อีกแล้ว น�้ำจะ ไม่มีวันต้องเป็นทุกข์เพราะอาเด็ดขาด” สาวน้อยพูดอย่างเชื่อมั่น “อย่าแน่ใจในสิง่ ทีย่ งั ไม่เกิด น�ำ้ ต้องรูว้ า่ ถ้าวันหนึง่ น�ำ้ รูส้ กึ ว่าตัวเองไม่เหลือ ใครเลยจริงๆ น�้ำก็ต้องอยู่ให้ได้ อาหวังที่จะเห็นน�้ำยืนหยัดได้ด้วยตัวของน�้ำเอง เพราะว่านั่นจะเป็นทางเดียวที่น�้ำจะฝ่าฟันทุกอุปสรรคไปได้อย่างเข้มแข็ง” “แล้วอาล่ะคะ อาจะทิ้งน�้ำไปไหน พูดเหมือนกับว่าตัวเองจะทิ้งให้น�้ำต้องสู้ อยู่คนเดียวอย่างนั้นแหละ” สินธุ์วางฝ่ามือลงบนศีรษะได้รูปของหลานสาว “อาก็ไม่ได้คดิ จะทิง้ น�ำ้ ไปไหนหรอก บางทีอาจจะเป็นน�ำ้ ทีเ่ ป็นฝ่ายทิง้ อาไป...” เขาพูดเรื่อยๆ ไม่ได้มีท่าทีโกรธเคืองกับอาการฮึดฮัดของหลานสาว “ไม่มีทางหรอกค่ะ อย่างนั้นยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่เลย อาก็รู้ว่าน�้ำรักอามาก แค่ไหน น�้ำไม่เคยเห็นใครดีไปกว่าอา แล้วน�้ำจะทิ้งอาไปไหนได้” “ก็อาบอกแล้วไง ว่าอย่าเพิ่งแน่ใจในสิ่งที่ยังไม่เกิด” “ไม่เอาแล้ว อาสินธุพ์ ดู อะไรก็ไม่รู้ ยิง่ พูดยิง่ เข้าใจยากขึน้ ไปทุกที น�ำ้ ไปหา ของกินดีกว่า ไหนวันนี้ท�ำอะไรมาให้น�้ำกิน ดูซิจะสู้ฝีมือของน้าสาลี่ได้หรือเปล่า” 59

รอยตะวันที่พันดาว

เด็กสาวพูดพลางลุกขึ้นจากเปลญวนตรงดิ่งไปที่แคร่ทันที โดยไม่สนใจ คนเป็นอาที่มองตามหลังเธอไปอย่างเงียบๆ “ยืนอยู่ตรงนั้นท�ำไมล่ะคะอา มาทานกับน�้ำสิ อร่อยออก เนี่ยฝีมือไม่เคย ตกเลยน้า เพราะอาเป็นอย่างนีไ้ งเล่า ดูแลน�ำ้ เป็นอย่างดีมาตลอดจนน�ำ้ ท�ำอะไรเอง ไม่เป็นแล้ว เพราะฉะนั้นอาก็ต้องรับผิดชอบในการรับเลี้ยงน�้ำตลอดไปถ้าน�้ำขาย ไม่ออก รู้ไหมคะ” น้องน�้ำของทุกคนพูดฉอดๆ พลางลงมือตักหนวดปลาหมึกเข้าใส่ปาก เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย และชูมือไปให้กับคนท�ำที่หัวเราะออกมาในที่สุด หลานสาวของเขามีความสามารถพิเศษในการท�ำให้ทุกคนที่อยู่ด้วยยิ้มได้ และมีความสุข สินธุ์ไม่ปรารถนาเลยที่จะท�ำให้สายน�้ำของเขาต้องเป็นทุกข์ แต่... เขาจะท�ำอย่างไรดี ในเมื่อแทบไม่เหลือทางเลือกใดๆ เอาไว้ให้เขาเลย ในทีส่ ดุ เรือน่านน�ำ้ ก็กลับมาจอดทีเ่ กาะพันดาวหลังจากเวลาผ่านไปสอง วัน สายน�้ำก�ำลังจะเดินลงจากเรือ แต่ถูกผู้เป็นอาเรียกเอาไว้เสียก่อน “น�้ำ” “คะ” เด็กสาวหันกลับมาเพียงครึ่งตัว “ทีนี้อาก็จะเริ่มท�ำงานแล้วนะ บางทีอาจจะยุ่งมาก เพราะอาก�ำลังปรับปรุง ห้องพยาบาล ถ้าวันไหนอาไม่วา่ งมาทานข้าวด้วยอาจะโทรมาบอก แต่ถา้ น�ำ้ ไม่อยาก ทานคนเดียวก็หวิ้ ปิน่ โตไปกินกับอาทีอ่ นามัย แต่อย่าคิดน้อยใจจนท�ำอะไรให้ตวั เอง ไม่สบายอีกเข้าใจไหม” สายน�้ำมองหน้าผู้เป็นอานิ่ง ก่อนจะเปิดยิ้มกว้าง “ไม่ตอ้ งห่วงค่ะ ถ้าอาไม่มา น�ำ้ ก็จะไปหาด้วยตัวเอง ยกเว้นแต่วา่ อาจะไล่นำ�้ เท่านัน้ แหละ ไม่งนั้ น�ำ้ ไม่ไปไหนง่ายๆ หรอก อยูใ่ ห้อาเลีย้ งนีส่ บายจะตายไป” เด็กสาว พูดแล้วก็วิ่งลงจากเรือไปทันที สินธุ์มองตามยิ้มๆ อยากจะสบายใจกับค�ำพูดของหลานสาว แต่อะไร บางอย่างเตือนเขาว่าพายุร้ายก�ำลังจะพัดมาในไม่ช้านี้ และเหตุการณ์ที่ผ่านมาเป็น 60

ระฆังเงิน

เพียงแค่ค�ำเตือนเท่านั้น “คิดมากไปมัง้ เรา ยังมีเวลาอีกเกือบครึง่ ปีกว่ายัยน�ำ้ จะเรียนจบและพ่อแม่เขา จะมารับตัวไป ระหว่างนี้ก็คงมีโอกาสได้อยู่กับแกอีกสักพัก” สินธุ์ส่ายหน้าก่อนจะ เดินลงจากเรือตามผู้เป็นหลานสาวไปอีกคน สองอาหลานเดินเคียงกันมาถึงเรือนพักก็ตอ้ งแปลกใจเมือ่ เห็นว่ามีใครมา ดักรออยู่หน้าชานเรือน “อาหมอลี มาหาอาเหรอคะ” สายน�้ำร้องทักแต่ไกล สราวลียิ้มทักทายเด็กสาว ก่อนจะเผื่อแผ่ไปยังผู้เป็นอาของเธอ “ใช่จ้ะ อาหมอมีเรื่องจะมาปรึกษาอาของน้องน�้ำหน่อยน่ะจ้ะ แต่เพิ่งทราบ จากน้าสาลี่ว่าสองคนไม่อยู่บ้าน นี่ก็ว่าก�ำลังจะกลับพอดี” “ไม่ต้องกลับแล้วล่ะค่ะ เรามาพอดีเลย วันนี้ทานข้าวเย็นด้วยกันนะคะ” เด็กสาวชวน “ถึงน้องน�้ำไม่ชวนอาก็กะว่าจะมาฝากท้องด้วยอยู่แล้วค่ะ เพราะมีงานที่ ต้องคุยกับคุณอาของน้องน�้ำอีกเยอะเชียว” สราวลีบอกหลานสาวของสินธุไ์ ปอย่างนัน้ แต่คนเป็นอากลับรูส้ กึ แปลกใจ แม้วา่ งานทีส่ ถานีอนามัยจะเป็นเรือ่ งทีเ่ ขาให้ความส�ำคัญ แต่มนั ก็ไม่ได้เร่งด่วนอะไร จนถึงขั้นที่คุณหมอสาวจะต้องหอบเอามาคุยกับเขาถึงที่เรือนพักส่วนตัว แต่ด้วย ความเป็นสุภาพบุรุษท�ำให้เขาได้แต่ยิ้มรับ หลังจากทานอาหารเย็นกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณหมอสาวก็เปิดแฟ้มกองโต ขึ้นมาคุยกับสินธุ์ถึงโครงการต่างๆ ของสถานีอนามัยที่เธอคิดขึ้น และตั้งใจจะท�ำ ไปพร้อมๆ กับการปรับปรุงภูมิทัศน์ทั้งหมดในคราวเดียวกันเลย “น้องน�ำ้ เป็นเด็ก ฟังผูใ้ หญ่คยุ กันก็คงไม่สนุกเท่าไหร่ อาหมอว่าหนูไปเล่น ทีอ่ นื่ หรือไม่กไ็ ปนอนดูทวี บี นห้องดีกว่าไหมคะ ตรงนีเ้ อาไว้ให้ผใู้ หญ่เขาคุยกันดีกว่า มันน่าเบื่อออกค่ะ” สราวลีหันไปบอกสาวน้อยที่นั่งแป้นแล้นอ่านหนังสือนิยายอยู่ข้างๆ สินธุ์ “เอ่อ เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ ถ้างั้นน�้ำไม่รบกวนแล้ว เชิญอาหมอกับอาคุย กันไปเถอะค่ะ” เด็กสาวรีบพูดก่อนจะพาตัวเองออกไปนอกห้อง เพราะไม่อยากเป็นเด็กพูด 61

รอยตะวันที่พันดาว

ไม่รเู้ รือ่ งและรบกวนการท�ำงานของผูใ้ หญ่ เธอหันไปมองหน้าคนเป็นอา เมือ่ เห็นว่า สินธุไ์ ม่พดู อะไร ก็เลยจ�ำต้องเดินออกจากห้องนัง่ เล่น ขึน้ ไปนัง่ แอบอยูบ่ นบันไดบ้าน ตรงจุดที่จะสามารถมองเห็นคนทั้งคู่ได้ถนัดๆ และสายน�ำ้ ก็ได้เห็นว่าอาหมอลีขยับเข้ามานัง่ บนโซฟาตัวเดียวกันกับอาสินธุ์ ของเธอ ตรงจุดที่เธอลุกจากมา... อาหมอหยิบแฟ้มเข้าไปใกล้ๆ กับอาสินธุ์ ท�ำให้เขาต้องก้มหน้าลงมาดู และ มันท�ำให้คนที่มองเห็นภาพนั้นเหมือนกับคนทั้งคู่ก�ำลังคุยกันอย่างออกรส คุยในเรือ่ งทีเ่ ธอไม่อาจมีสว่ นเกีย่ วข้องด้วยเพราะว่ายังเด็ก และเด็กก็ไม่ควร จะเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับธุระของผู้ใหญ่! เด็กสาวลุกขึ้นและเดินเข้าไปนอนเล่นดูซีรีส์เกาหลีอย่างที่เธอชอบดูเป็น ประจ�ำ แต่วันนี้เธอกลับดูไม่รู้เรื่องและรู้สึกเบื่อขึ้นมาเสียเฉยๆ ในที่สุดเด็กสาวก็ลงมานั่งแอบที่มุมบันไดตรงจุดเดิมหลังจากเวลาผ่านไป ร่วมสองชั่วโมง และคนสองคนที่ยังคงคุยงานกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นก็ไม่มีทีท่าว่าจะ ผละจากกันไปง่ายๆ เลยสักนิด “สงสัยอาคงจะมีงานยุ่งจริงๆ นี่เราเอาแต่ใจมากไปหรือเปล่านะ ถึงได้ ท�ำให้อาเสียเวลาพาเราไปเทีย่ วตัง้ สองวันสองคืน แล้วก็ตอ้ งกลับมาท�ำงานจนดึกดืน่ ขนาดนี้” เด็กสาวมองลงไปยังห้องด้านล่างอีกครัง้ จนกระทัง่ ฟุบหลับไปทีต่ รงมุมบันได นั่นเอง เกือบเที่ยงคืนแล้วที่สินธุ์เดินขึ้นบันไดชั้นสองของเรือนไม้มาหลังจากที่ สราวลีเพิ่งจะกลับออกไป เขานึกเป็นห่วงหลานสาวตัวป่วนที่จ�ำต้องออกจากห้อง นั่งเล่นไปด้วยความหวังดีของคุณหมอสาว “นั่นไง ว่าแล้วเชียว” ชายหนุม่ ส่ายหน้าเมือ่ มาพบว่าเด็กสาวฟุบหลับอยูต่ รงมุมบันได คนเป็นอา ไม่ลังเลเลยที่จะตรงเข้าช้อนร่างเล็กๆ ของหลานสาวเอาไว้ในวงแขนและน�ำไปวาง บนเตียงในห้องนอนของเธอ “น�้ำก�ำลังพยายามจะเรียนรู้ที่จะอยู่โดยไม่มีอาใช่ไหม... ก็ดีเหมือนกัน 62

ระฆังเงิน

เมื่อถึงเวลาที่น�้ำต้องไปจากเกาะนี้จริงๆ อาเองก็จะได้มีเวลาท�ำใจเอาไว้บ้าง ฝันดี นะครับหลานรักของอา” สินธุ์แตะริมฝีปากของตัวเองลงบนหน้าผากกลมมนอย่างแผ่วเบา ก่อนที่ เขาจะย่องออกไปจากห้อง โดยไม่รู้เลยว่าเด็กสาวที่เขาคิดว่าหลับสนิทนั้นรู้สึกตัว ตั้งแต่ที่เขาอุ้มเธอขึ้นมาจากบันไดแล้วต่างหาก “น�้ำขอโทษนะคะอา น�้ำมัวแต่คิดถึงตัวเองโดยไม่ได้คิดเลยว่า ถ้าน�้ำกลับ ไปอยู่กับพ่อแม่และพี่ชายแล้ว อาจะรู้สึกยังไงเวลาที่ไม่มีน�้ำอยู่ด้วย น�้ำอาจไปอยู่ กับครอบครัว แต่อาจะต้องอยู่ที่นี่ต่อคนเดียวเป็นเวลานานเท่าไหร่ก็ไม่รู้กว่าน�้ำจะ หาทางกลับมาที่นี่ได้อีก ซึ่งน�้ำก็ไม่แน่ใจว่ามันจะนานแค่ไหน อาคงจะเหงามาก น�้ำ ไม่อยากให้อาต้องเหงาอยู่คนเดียวเหมือนกันค่ะ” สายน�้ำครุ่นคิดถึงภาพความสนิทสนมของสินธุ์และอาหมอที่เธอเห็นใน ห้องนั่งเล่น ประกอบกับเสียงลือจากชาวบ้านบนเกาะที่พูดกันว่าในที่สุดสินธุ์อาจ จะลงเอยกับหมอลี เพราะต่างก็ยังโสดและไม่มีใครทั้งคู่ “ถึงเวลาที่น�้ำควรจะท�ำเพื่ออาบ้างใช่ไหมคะ” สายน�ำ้ ไม่รสู้ กึ ตัวเลยว่าระหว่างทีเ่ ธอพูดค�ำนัน้ ออกมา น�ำ้ ตาของเธอก็ไหลริน ลงอย่างเงียบเชียบ เงียบเหมือนตอนที่สินธุ์ย่องออกไปจากห้องนอนของเธอไม่มีผิด! หลังจากนัน้ เด็กสาวก็มกั จะเห็นอาหมอลีหอบงานมาคุยทีห่ อ้ งนัง่ เล่นกับอา ของเธอบ่อยๆ จนเธอไม่กล้าเฉียดเข้าไปใกล้กบั ห้องนัน้ เลยเพราะกลัวว่าจะเป็นการ รบกวน สินธุ์ไม่ได้ผิดสัญญากับเธอ ชายหนุ่มยังคงทานข้าวกับเธอทุกมื้อไม่ว่า เขาจะออกไปท�ำงานบนเกาะ ที่ศูนย์อนุบาลสัตว์น�้ำ สถานีอนามัย หรือแม้กระทั่ง ออกไปยังรอยตะวัน แต่สงิ่ ทีส่ ายน�ำ้ รูส้ กึ ไม่เหมือนเดิมก็คอื มีเงาของสราวลีคอ่ ยๆ คืบคลานเข้ามา ร่วมวงด้วยเสมอ อาหมออยูด่ ว้ ยในขณะทีส่ นิ ธุอ์ ยูก่ บั เธอ แต่เวลาทีพ่ วกเขาคุยงาน กัน เธอจะถูกกีดกันออกไปทันที เด็กสาวเดินเหงาหงอยไปจนถึงศูนย์อนุบาลสัตว์น�้ำ เธอเดินเรื่อยๆ ไป ทักทายบ่อเต่าตัวเล็กๆ และปลาทะเลหลายชนิด กระทั่งเดินมาถึงอ่างเลี้ยงปูตัวที่ 63

รอยตะวันที่พันดาว

เธอไม่ยอมให้สินธุ์เอามันไปนึ่งรวมกับตัวอื่นๆ เพราะมันดันไปหนีบเขาเข้า ภาพวันคืนเก่าๆ ย้อนเข้ามาให้หวนคิด และทุกๆ เรือ่ งทีเ่ ป็นความสุขความ ทรงจ�ำก็มักจะมีอาของเธออยู่ในภาพนั้นเสมอ “สบายดีมั้ย ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเจ้าปูน้อย เหงาหรือเปล่า เอาไว้น�้ำจะ หาเพือ่ นมาอยูด่ ว้ ยนะ แกคงเหงาเหมือนกับฉันในตอนนีใ้ ช่ไหมจ๊ะ” เด็กสาวคุยกับ ปูตัวโปรดของเธอเบาๆ “คุยอะไรกับเจ้าปูตัวแสบอยู่หรือครับน้องน�้ำ” เสียงที่ทักมาทางด้านหลัง ท�ำให้เด็กสาวต้องหันไปมอง “ก็คุยเรื่อยเปื่อยน่ะค่ะ น�้ำพามันมาอยู่ที่นี่ แต่ไม่ค่อยได้มาดูมันเลย มัน คงจะเหงา” เด็กสาวพูดพลางทอดสายตามองปูม้าตัวแสบของสินธุ์ที่เดินไปเดินมา อยู่ในอ่างเลี้ยง “น้องน�ำ้ มีอะไรจะเล่าให้อาฟังหรือเปล่าครับ” เอกถามขึน้ เพราะรูส้ กึ ว่าวันนี้ หลานสาวคนเก่งของเพื่อนไม่สดใสเหมือนทุกๆ วัน “เปล่าหรอกค่ะ น�ำ้ แค่เบือ่ ๆ ไม่มอี ะไรท�ำ” ค�ำพูดของเธอท�ำให้เอกเลิกคิว้ สูง ทันที “แล้วอาสินธุข์ องน้องน�ำ้ หายไปไหนเสียล่ะครับ ช่วงนีก้ ไ็ ม่คอ่ ยเห็นแวะมาทีน่ ี่ เหมือนกันนี่ อานึกว่าจะมีเวลาพาน�ำ้ ไปเทีย่ วเสียอีก เพราะอีกไม่กเี่ ดือนน�ำ้ ก็จะกลับ ไปอยู่กับที่บ้านแล้ว” “อาสินธุ์ยุ่งเรื่องปรับปรุงสถานีอนามัยกับอาหมอลีน่ะค่ะ แต่น�้ำว่าก็ดี เหมือนกัน น�้ำจะได้ห่างๆ จากอาเสียบ้าง เดี๋ยวพอกลับไปบ้านแล้วจะได้ไม่ต้อง ร้องตามอากลับมาอีก” เด็กสาวพูดพลางฝืนยิ้ม “ถ้าอย่างนัน้ น�ำ้ ไปเยีย่ มชาวบ้านกับอาเอกไหม นีว่ า่ จะไปดูเขาเก็บหอยแมลงภู่ พอดี เราไปขอเขามาลวกท�ำน�ำ้ จิม้ อร่อยๆ กินกันดีกว่า ไม่ตอ้ งไปสนใจอาจอมบ้างาน ของน้องน�ำ้ หรอกครับ” เอกส่งมือให้เด็กสาว ซึง่ น้องน�ำ้ ก็สดู หายใจเข้าลึกๆ และวาง มือบนฝ่ามือของอาเอกทันที บางทีเธอควรจะหัดอยู่โดยไม่มีสินธุ์อย่างจริงๆ จังๆ เสียที...

64

ระฆังเงิน

แต่เวลาของสายน�้ำกลับมาถึงเร็วกว่าที่เธอคิดเอาไว้มากนัก... เร็วจนกระทั่งคนที่เป็นทั้งอาและหลานไม่อาจตั้งตัวได้เลยด้วยซ�้ำ! “คู่นั้นเขาน่ารักดีนะคะ ดูสนิทสนมกันดีมาก ปกติก็ไม่ค่อยเห็นเอกเขาให้ ความสนใจผู้หญิงคนไหนสักเท่าไหร่เลย แต่กับน้องน�้ำนี่ดูจะพิเศษกว่าคนอื่นๆ” สราวลีหันไปบอกสินธุ์เมื่อทั้งคู่เดินผ่านหมู่บ้านชาวประมงในขณะที่สินธุ์ เดินมาส่งเธอที่บ้านพักส่วนตัวที่อยู่ติดกับสถานีอนามัยประจ�ำเกาะพันดาว ชายหนุ่มหันไปมองยังบ้านของชาวบ้านที่มีแขกสองคนช่วยกันแกะหอย แมลงภู่ออกจากท่อนไม้ที่ชาวบ้านเพิ่งไปเก็บมา สินธุไ์ ม่แน่ใจว่าตัวเองรูส้ กึ อย่างไรกับภาพนัน้ เพราะปกติหลานสาวของเขา ก็สนิทกับผู้ช่วยอย่างเอกอยู่แล้ว แต่สถานการณ์หลายอย่างที่เพิ่งผ่านพ้นไปท�ำให้ เขารู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่าง “สองคนนั้นเขาก็สนิทกันมาตั้งนานแล้วนี่ครับ เอกเองก็รักยัยน�้ำเหมือน หลานสาวแท้ๆ ของตัวเอง ไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ” “ก็คงจะเหมือนพี่สินธุ์ใช่ไหมคะ ที่รักน้องน�้ำเหมือนหลานสาวแท้ๆ ของ ตัวเอง รูอ้ ย่างนีล้ คี อ่ ยเบาใจหน่อย เพราะว่าถึงคุณเอกจะเป็นคนดีและเชือ่ ว่าคงจะ ดูแลน้องน�ำ้ ได้ แต่อายุของทัง้ คูก่ ห็ า่ งกันมาก คงจะเป็นการเอาเปรียบเด็กสาวอย่าง น้องน�้ำมากเกินไปหน่อย ถ้าต้องให้เอาชีวิตมาทิ้งเอาไว้กับคนแก่แล้วก็เกาะเงียบๆ ที่นี่ เพราะยังไงคุณเอกเขาก็คงไม่คิดที่จะย้ายออกไปข้างนอกอยู่แล้ว” ค�ำพูดของหมอสาวไม่ได้กระทบหูของเอก แต่กลับกระแทกใจของผูช้ ายที่ ยืนเคียงข้างเธอเข้าอย่างจัง!!! สินธุ์ยืนนิ่งมองชายหนุ่มกับเด็กสาวที่ก�ำลังช่วยกันแกะหอยและหยอกล้อ กันอย่างมีความสุข ถ้าเปลี่ยนผู้ชายคนนั้นเป็นเขาจะมีความแตกต่างไปจากนี้ไหม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงอยู่ดี เพราะเขาก็เป็นเหมือนกับเอก มีความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด และเป็นระยะห่างที่แสนยาวนาน ภาพนั้นมันดูเหมือนชายวัยกลางคนที่ก�ำลังใช้ความเยาว์วัยของเด็กสาว วัยแรกแย้มกลับมาท�ำให้ตนเองเบิกบานได้อีกครั้ง สายตาปวดร้าวลึกๆ ของคนทีย่ นื เคียงข้างท�ำให้สราวลีลอบยิม้ เธอรูจ้ กั สินธุ์ มานานและดีพอที่จะรู้ว่าคนอย่างเขาจะไม่มีวันท�ำร้ายคนที่ตัวเองรักและผูกพันได้ เป็นอันขาด

65

รอยตะวันที่พันดาว

ขัน้ ตอนต่อไปก็คอื ต้องท�ำให้หลานสาวของเขาไปจากทีน่ กี่ อ่ นทีค่ วามผูกพัน ของทัง้ คูจ่ ะแน่นแฟ้นลึกซึง้ จนสินธุส์ ามารถโยนความเหมาะสมทัง้ ปวงทิง้ ไปทัง้ หมด และท�ำให้เธอกลายเป็นคนที่เจ็บปวดสูญเสีย ต้องรีบลงมือ ก่อนที่มันจะสายจนเกินเยียวยา! เมือ่ คิดได้ดงั นัน้ คุณหมอประจ�ำเกาะพันดาวก็รบี ท�ำอย่างทีพ่ ดู ทันที ก่อนที่ ตัวเองจะเปลี่ยนใจเพราะความสงสารเหมือนอย่างที่เป็นมาตลอด แต่ตอนนีส้ ำ� หรับเธอ ถ้าคิดจะรักต้องเข้มแข็งและยืนหยัด และจะไม่มคี ำ� ว่า สงสารเห็นใจให้กับคนอื่นอีกเด็ดขาด “อาหมอลีมาหาอาหรือคะ วันนี้อาสินธุ์ไปดูแลลูกค้าที่รอยตะวัน คงจะ กลับมาค�่ำๆ น่ะค่ะ” สายน�้ำยกมือไหว้พร้อมกับบอกผู้มาเยือน “อย่างนัน้ หรือจ๊ะ อาหมอก็เพิง่ จะรูเ้ หมือนกันว่าอาของน้องน�ำ้ ไม่อยู่ แต่ไหนๆ อาก็มาถึงที่นี่แล้ว น้องน�้ำพอจะมีเวลาไปเดินเล่นเป็นเพื่อนอาหน่อยได้ไหมคะ” น้องน�้ำที่อาหมอลีเรียกนิ่วหน้าทันที เพราะพักหลังอาหมอมักจะยุ่งอยู่กับ อาของเธอแทบตลอดเวลา ไม่ค่อยมีเวลาเล่นหรือทักทายเธอเหมือนสมัยเด็กๆ “ก็ได้ค่ะ ถ้าอาหมอว่าง” เด็กสาวตอบรับเบาๆ ระหว่างเดินเล่นไปตามแนวชายหาด สายน�ำ้ ไม่ได้พดู อะไร นอกจากจะหยิบ กิ่งไม้แห้งๆ ที่น�้ำทะเลซัดมาเกยชายหาดเขี่ยเล่นไปตามทางที่เธอเดินตามคุณหมอ สาวไป “พีส่ นิ ธุบ์ อกว่าอีกสองเดือนน้องน�ำ้ ก็จะเรียนจบแล้ว จากนัน้ ก็จะย้ายกลับไป อยู่กับครอบครัวที่กรุงเทพใช่ไหมคะ” สราวลีเริ่มเปิดเรื่อง ในขณะที่สายน�้ำแปลกใจว่าท�ำไมสินธุ์ถึงเอาเรื่องนี้ไป พูดกับอาหมอ “อาบอกอาหมออย่างนั้นหรือคะ” เด็กสาวถามเสียงแหบแห้ง รูส้ กึ แปลกๆ ทีเ่ รือ่ งระหว่างเธอกับผูเ้ ป็นอาล่วงรู้ ไปถึงคนอื่น แม้จะเป็นคนอื่นที่อาจจะกลายมาเป็นคนรักของเขาก็ตามที “ใช่จ้ะ อาของหนูเขาบอกกับอาอย่างนั้น เพราะเขาอยากให้อารอจนกว่า น้องน�้ำจะกลับไปอยู่กับครอบครัวเสียก่อน เขาถึงจะคิดเรื่องของตัวเอง...” ทันทีที่ 66

ระฆังเงิน

พูด สราวลีหันไปมองหน้าซีดเผือดของเด็กสาว “อาหมายความว่ายังไงคะ น�้ำไม่เข้าใจ” “จริงๆ แล้วอาก็ไม่ได้อยากจะพูดกับน้องน�ำ้ ด้วยตัวของอาเอง เพราะพีส่ นิ ธุ์ รูเ้ ข้าเขาคงจะโกรธ แต่อาก็อยากจะแน่ใจว่าระยะเวลาหลายปีทอี่ าอดทนรอคอยมา จะไม่สูญเปล่า น้องน�้ำคงได้ยินจากคนอื่นๆ มาบ้างแล้วว่าอีกไม่นานอาหมอคงจะ แต่งงานกับอาของน้องน�้ำ” “ค่ะ” สายน�ำ้ ไม่แน่ใจว่าตัวเองควรจะพูดอะไรดีไปกว่านัน้ เธอได้ยนิ เสียงเล่าลือนี้ มาตลอดระยะเวลาสิบกว่าปี อาจเทียบเท่ากับอายุของเธอ แต่มนั ก็เหมือนคลืน่ กระทบฝัง่ ทีส่ าดซัดมาและหายกลับลงไปในท้องทะเล กว้างใหญ่ เพียงแต่ระยะหลังๆ มานี้เสียงเล่าลือที่เคยหายไปกลับหวนมาดังหนาหู มากขึ้นทุกที แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อไม่มีค�ำยืนยันจากปากของผู้เป็นอา เธอจึงไม่ยอม ปักใจเชื่อ กระทั่งเดี๋ยวนี้ที่อาหมอลีเป็นคนบอกเธอด้วยตัวของหล่อนเอง! ความจริงที่เธอแกล้งลืมมันไปถูกสาดซัดมาอีกครั้ง และมันท�ำให้หัวใจ ของเธอสั่นคลอน ควรจะดีใจสิ แต่ท�ำไมความรู้สึกถึงไม่ใกล้เคียงกับค�ำว่าดีใจเอาเสียเลย เด็กสาวคิดโดยทีไ่ ม่ได้พดู มันออกไป มือเล็กๆ ยังคงก�ำกิง่ ไม้แห้งๆ เอาไว้ แน่น “ใช่ มันควรจะเป็นอย่างนั้น และควรจะเป็นมานานแล้วด้วย น้องน�้ำก็รู้ว่า อายุของอาสองคนก็ไม่น้อยแล้ว ถึงเวลาที่เราทั้งคู่จะสร้างครอบครัวด้วยกันเสียที แต่ว่าอาหมอก็ยังยอมรออาของน้องน�้ำมาตลอด เพราะว่าอีกไม่นานน้องน�้ำก็จะไม่ อยู่ที่นี่แล้ว” “หมายความว่ายังไงคะ เกี่ยวอะไรกับน�้ำ” เสียงสั่นๆ ของสายน�้ำถามขึ้น “น้องน�้ำก็น่าจะพอรู้นะคะ ว่าอาของน้องน�้ำเขารักแล้วก็เป็นห่วงน้องน�้ำ มากแค่ไหน พี่สินธุ์บอกว่าเขาคิดเรื่องของตัวเองไม่ได้หรอกจ้ะ ตราบใดที่เขายัง ต้องดูแลหลานสาวที่น่ารักอย่างน้องน�้ำ อาหมอเองก็คิดอย่างนั้น ถึงได้ยอมรอเขา 67

รอยตะวันที่พันดาว

มาตั้งนาน แต่พอมารู้ว่าอีกไม่นานน้องน�้ำก�ำลังจะกลับไปอยู่กับครอบครัวก็เลย ค่อยเบาใจหน่อย” “หรือคะ” สายน�้ำก�ำมือแน่นจนกิ่งไม้ที่เธอก�ำอยู่หักดังเป๊าะ “น้องน�ำ้ อย่าคิดมากนะคะ อาหมอเองก็รกั น้องน�ำ้ เหมือนกับหลานสาวแท้ๆ อย่างทีพ่ สี่ นิ ธุร์ กั ไม่ใช่สิ พีส่ นิ ธุเ์ ขาไม่ได้รกั น้องน�ำ้ อย่างหลาน แต่เขารักแล้วก็เลีย้ ง อย่างลูกมาตลอด เพราะว่าน้องน�้ำเป็นลูกสาวของผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งพี่สินธุ์เคยรัก มาก” “ผู้หญิงที่รักมาก” เด็กสาวทวนค�ำเบาๆ มีความมึนงงชั่วขณะหนึ่ง “ก็แม่ของน้องน�้ำไงคะ น้องน�้ำอาจไม่รู้ แต่ครั้งหนึ่งพี่สินธุ์เคยรักเธอมาก มากจนอาคิดว่าจนถึงวันนีเ้ ขาก็ยงั อาจจะเก็บแม่ของน้องน�ำ้ เอาไว้ในใจเสมอ เขาถึง ได้ทุ่มเทและรักน้องน�้ำเหมือนลูกของตัวเองขนาดนี้ แต่อาหมอก็ทนได้ เพราะว่า อาหมอรักอาของน้องน�้ำมาก มากจนยอมให้เขาเก็บแม่ของน้องน�้ำเอาไว้ในใจ แต่วา่ ตราบใดทีเ่ ขายังเห็นน้องน�้ำอยูท่ กุ เมือ่ เชือ่ วัน มันก็เหมือนกับการทีเ่ ขาได้เห็น เงาของคนที่เขารักอยู่ตลอดเวลา เขาจะไม่มีวันลืมความเจ็บปวดและความรักที่มี ต่อแม่ของน้องน�้ำได้เลย น้องน�้ำก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันกับอาหมอ น่าจะพอเข้าใจ ว่าอาหมอรอพี่สินธุ์เขามาจนป่านนี้แล้ว และอายุของเราทั้งคู่ก็มากขึ้นทุกวัน ถึงอา จะยอมให้พี่สินธุ์เก็บแม่ของน้องน�้ำเอาไว้ในใจ แต่ว่าอาหมอก็ไม่อยากต้องทนรอ โดยไร้จุดหมายอีกต่อไป น้องน�้ำเข้าใจอาหมอนะคะ” สายน�้ำเข้าใจเสียยิ่งกว่าเข้าใจ... เธออยู่ที่นี่ด้วยความสุข บนเกาะพันดาวและรอยตะวันแห่งนี้ แต่ความสุขของเธอกลับต้องแลกด้วยการเสียสละของคนสองคนที่รักกัน และไม่ใช่ใครอืน่ เลย ทัง้ คูเ่ ป็นคนทีเ่ ธอเคารพรัก โดยเฉพาะผูเ้ ป็นอาของเธอ นี่เธอท�ำอะไรลงไป! ตอบแทนความรักและความห่วงใยของผูม้ พี ระคุณและคนทีเ่ ธอรักด้วยสิง่ นี้ หรอกหรือ!!! ที่ส�ำคัญอาสินธุ์เคยรักแม่คริมามาก่อนอย่างนั้นหรือ ท�ำไมเธอถึงไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน เพราะอย่างนี้หรือเขาถึงได้ทุ่มเทและรักเธอมากมายขนาดนี้ 68

ระฆังเงิน

ความรักที่เธอเคยเข้าใจว่าเพราะเขารักเธอจริงๆ ไม่มีสิ่งใดเคลือบแฝง แต่ที่แท้ก็เพราะเห็นว่าเธอคือเงาของแม่... อย่างนั้นหรือ! เด็กสาวกะพริบไล่น�้ำตาไม่ให้ไหลลงมาต่อหน้าสราวลี เธอเอ่ยขอตัวและ รีบเดินไปจากที่นั่นทันที เพราะไม่อยากท�ำให้อาหมอต้องเป็นห่วง “น้องน�้ำไม่เป็นอะไรนะคะ” อีกฝ่ายถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย “ไม่ค่ะ” “แน่ใจนะคะ ถ้าอาหมอรู้ว่าน้องน�้ำจะเสียใจมากขนาดนี้ อาหมอคงไม่พูด เรื่องนี้ขึ้นมา นี่พี่สินธุ์รู้เข้าคงโกรธอาหมอแน่ๆ” “อาจะไม่รู้เรื่องนี้ค่ะน�้ำสัญญา แล้วก็อาหมอไม่ต้องกลัวนะคะ น�้ำจะไม่ให้ ตัวเองเป็นปัญหาส�ำหรับอากับอาหมอเด็ดขาด อีกสองเดือนน�ำ้ ก็จะกลับไปอยูท่ บี่ า้ น แล้ว ดีเสียอีก น�้ำจะได้ไม่ต้องห่วงว่าอาจะเหงา เพราะคงมีอาหมอมาดูแลและอยู่ เป็นเพื่อนอา ตอนนี้น�้ำก็ให้พี่ชายช่วยดูโรงเรียนให้อยู่ค่ะ น�้ำคงจะตามเขาไปเรียน ทีต่ า่ งประเทศ มันอาจจะฉุกละหุกจนน�ำ้ ไม่มเี วลากลับมางานแต่งงานของอาทัง้ สอง แต่นำ�้ จะส่งของขวัญกลับมาให้คะ่ ยังไงน�ำ้ ก็ฝากอาหมอดูแลอาสินธุข์ องน�ำ้ ด้วยนะคะ ดูแลเขาให้ดีๆ ให้มีความสุขมากๆ น�้ำขอแค่นี้” สายน�้ำขอค�ำสัญญาทั้งน�้ำตา ชั่วขณะหนึ่งสราวลีรู้สึกเห็นใจและสงสารเด็กคนนี้ขึ้นมาจับใจ แต่ค�ำตอบ ของเธอคือ “น้องน�้ำไม่ต้องห่วงนะคะ อาหมอจะดูแลอาของน้องน�้ำอย่างดีที่สุด อาให้ สัญญา น้องน�้ำเรียนจบกลับมาแล้วก็มาเยี่ยมเราที่เกาะพันดาวบ้างนะคะ” “น�้ำจะมาค่ะ แต่คงจะอีกนาน นานจนทุกคนอาจจะลืมน�้ำไปเลยก็ได้” เด็กสาวพูดแล้วก็รีบหันหลังให้แล้วเดินหนีจากไป ก่อนที่น�้ำตารอบสอง จะหลั่งรินลงมา เหลือทิ้งไว้แค่เศษกิ่งไม้หักๆ และเกลียวคลื่นที่ซัดมากระทบฝั่ง “น้องน�้ำ อาหมอขอโทษ แต่นี่เป็นวิธีเดียวจริงๆ ที่อาหมอจะไม่สูญเสียพี่ สินธุ์ไป” สราวลีกระซิบบอกเด็กสาวไปเบาๆ แม้จะรู้ว่าเธอคงไม่มีวันจะได้ยิน...

69

รอยตะวันที่พันดาว

“น�้ำเป็นอะไร” เอกรีบถามเมื่อเห็นเด็กสาวที่เขาเอ็นดูเดินร้องไห้มา ทั้งน�้ำตา “อาเอก” เรียกชือ่ ของผูเ้ ป็นอาก่อนจะโผเข้าสูอ่ อ้ มกอดนัน้ อย่างไม่รรี อ และ ร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้น “ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร อาอยู่นี่แล้ว น�้ำไม่ต้องร้องไห้นะ” เอกใช้ฝ่ามือ ลูบหลังหลานสาวของเพือ่ นอย่างใจเย็น และปล่อยให้เธอร้องไห้ไปกับอกเขาสักพัก “น�ำ้ อยากไปรอยตะวันค่ะ อาช่วยพาน�ำ้ ไปทีน่ นั่ ได้ไหมคะ” เด็กสาวเงยหน้า ขึ้นมาบอกทั้งที่น�้ำตาเปียกชุ่มแพขนตา “ได้ แต่ไม่รออาสินธุห์ รือ อีกเดีย๋ วเขาก็กลับมาจากทีน่ นั่ แล้วนี่ จะสวนทาง กันเปล่าๆ” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น�้ำอยากไปนอนที่นั่น อาเอกไปส่งน�้ำแล้วค่อยกลับ มาบอกอาก็ได้นะคะ” เสียงเว้าวอนของเด็กสาวท�ำให้เอกใจอ่อน เขาไม่รู้ว่าเธอร้องไห้เพราะเรื่อง อะไร แต่มนั คงเป็นเรือ่ งทีห่ นักหนาสาหัสมากพอดูสำ� หรับคนทีส่ ดใสร่าเริงอยูเ่ สมอ อย่างสายน�้ำ ดังนัน้ เมือ่ สินธุก์ ลับมาถึงเรือนไม้เขาจึงไม่พบหลานสาวอย่างทีค่ ดิ แรกทีเดียว ชายหนุม่ คิดว่าเด็กสาวอาจจะไปเล่นแถวๆ นีห้ รือไม่กไ็ ปขลุกอยูท่ ศี่ นู ย์อนุบาลสัตว์นำ�้ เขาจึงท�ำอาหารเย็นเป็นการฆ่าเวลาส�ำหรับรอเธอ จนกระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตู เข้ามา คนเป็นอาจึงร้องทักออกไปทันที “กลับมาแล้วเหรอเรา ไปเที่ยวที่ไหนมาล่ะวันนี้ กลับบ้านเสียค�่ำมืดเชียว เดี๋ยวเถอะอาจะท�ำโทษ” สินธุ์แกล้งท�ำเสียงขึงขัง “ถ้าอย่างนัน้ นายก็คงต้องตามไปท�ำโทษน้องน�ำ้ บนฝัง่ แล้วแหละ” เสียงของ เพือ่ นทีต่ อบกลับมาท�ำให้สนิ ธุว์ างตะหลิวและปิดแก๊สทีผ่ ดั สปาเกตตีเสร็จเรียบร้อย แล้วทันที “นายพูดอะไรเอก ฉันฟังไม่ค่อยเข้าใจ บนฝั่งอะไร ยัยน�้ำไปไหน” “รอยตะวัน” เอกตอบเบาๆ 70

ระฆังเงิน

“พูดเป็นเล่น” สินธุ์ถามเคร่งขรึมขึ้นมาทันที “ก็อยากให้เป็นเรือ่ งล้อเล่นเหมือนกัน แต่วา่ มันคือเรือ่ งจริง ตอนนีน้ อ้ งน�ำ้ อยู่ที่รอยตะวัน ฉันเป็นคนไปส่งแกเอง” “น�้ำไปที่นั่นท�ำไม หรือว่าไปหาฉัน” สินธุ์พูดพร้อมกับรีบเดินออกจากครัว ทันที “ฉันคิดว่าแกไม่ได้ไปหานาย แต่อยากหลบไปอยู่ที่นั่นเสียมากกว่า แล้วก็ ถ้านายจะตามออกไปตอนนี้ เกรงว่าจะไม่ได้ เพราะพายุก�ำลังจะเข้า ค่อยไปพรุ่งนี้ จะดีกว่า” ค�ำเตือนของเพื่อนท�ำให้ร่างสูงของสินธุ์ชะงักทันที “เกิดอะไรขึ้นกับยัยน�้ำ” เขาถามพลางยกมือเสยผมอย่างหงุดหงิดขณะ ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา “ไม่รู้ รู้แต่ว่าหลานสาวของนายก�ำลังร้องไห้” ค�ำพูดของเอกท�ำให้คนเป็นอาไม่อาจข่มตาหลับได้ตลอดทั้งคืน สินธุ์เดิน วนเวียนไปมาอยู่หน้าเรือนพักและมองฝ่าสายฝนและลมมรสุมที่โหมกระหน�่ำอยู่ ภายนอก เสียงฟ้าร้องค�ำรามอาจมองดูนา่ กลัว แต่เมือ่ เทียบกับลมพายุทพี่ ดั อยูใ่ นใจ ของเขา สินธุ์รู้ดีว่าอย่างไหนมันพัดแรงกว่ากัน แม้ว่าสายน�้ำจะปลอดภัยอยู่ที่รอยตะวัน แต่หัวใจของเธอจะเป็นเช่นไร... อาอย่างเขาไม่อาจล่วงรู้ได้เลยสักนิด!

71

รอยตะวันที่พันดาว

6 สิ้นแสงตะวัน

เช้าตรู่ของวันใหม่ คนที่ไม่ได้นอนเลยทั้งคืนก็รีบรุดออกไปยังท่าเรือ คลืน่ ลมกลับมาสงบเหมือนไม่มอี ะไรเกิดขึน้ ลมมรสุมพัดผ่านไปแล้ว แต่ลมพายุที่ ก�ำลังพัดโหมอยู่ภายในใจไม่อาจท�ำให้สินธุ์อดทนต่อไปได้อีกแม้สักนาทีเดียว ไม่นานสปีดโบ้ตก็รีบแล่นจากเกาะพันดาวออกสู่ท้องทะเลกว้างใหญ่ของ อ่าวไทย เพื่อมุ่งหน้าเข้าสู่พื้นที่ชายฝั่ง อันเป็นที่ตั้งของ ‘รอยตะวัน’ ในขณะที่ใครอีกคนก�ำลังรีบแล่นมาหา แต่คนที่พาร่างกายและหัวใจอัน หนักอึ้งหลบมาพักให้รอยตะวันรักษานั้นยังคงจมจ่อมอยู่กับเสียงคลื่นกระทบฝั่ง และถ้อยค�ำสนทนาที่เกิดขึ้นเมื่อวานกับอาหมอลี อาสินธุ์กับแม่ของเธอ... รักที่ไม่มีวันเป็นไปได้ เพราะว่าหัวใจของแม่มีเพียงพ่อของเธอเท่านั้น มันชัดเจนเหมือนเพิง่ เกิดขึน้ สดๆ ร้อนๆ แต่จนถึงเดีย๋ วนีส้ ายน�ำ้ ก็ยากทีจ่ ะ ท�ำความเข้าใจกับเรือ่ งราวทัง้ หมด หรือถ้าจะเรียกให้ถกู จริงๆ เธอก�ำลังท�ำตัวนิง่ ๆ ปล่อยให้สมองว่างเปล่าและผลักเรือ่ งราวอันน่าเจ็บปวดออกไปให้ไกลจากความรูส้ กึ ที่แท้จริงต่างหาก 72

ระฆังเงิน

เด็กสาวนั่งอยู่ในเปลญวนที่สินธุ์เคยไกวให้เธอเสมอ แต่บัดนี้เปลน้อยนี้ มิได้ไหวไกว หากกลับสงบนิง่ อยูก่ บั ทีม่ าเป็นเวลานานพร้อมกับร่างทีเ่ หม่อมองออก ไปเบื้องหน้า “เมื่อไม่นานมานี้น�้ำยังมีความสุขอยู่ที่นี่ ไม่น่าเชื่อว่าวันเวลาแห่งความสุข จะไปจากน�้ำได้เร็วขนาดนี้ น�้ำจะอยู่ต่อไปได้ยังไงโดยที่ไม่มีอา น�้ำไม่เคยคิดถึง เรื่องนี้เอาไว้เลย” เด็กสาวพูดคนเดียวโดยทีไ่ ม่คดิ ว่าจะมีใครมาได้ยนิ ถ้อยค�ำของเธอ สิง่ ทีท่ ำ� ก็เพียงแค่ต้องการระบายความสับสนว้าวุ่นใจทั้งหมดออกมาเสียบ้างก็เท่านั้นเอง แต่ในยามนี้เด็กสาวกลับพบว่าความเงียบก็ไม่อาจช่วยอะไรได้เลย ดังนั้น เธอจึงลุกขึ้นจากเปลญวน และออกเดินไปเรื่อยๆ เลียบชายหาด เพื่อซึมซับภาพ ความทรงจ�ำของรอยตะวันเอาไว้ให้มากที่สุด ก่อนที่จะต้องจากไปจริงๆ “น�้ำ” เสียงเรียกหนักแน่นปนกับกระแสของความเหนื่อยหอบดังขึ้นเบื้องหลัง ท�ำให้เด็กสาวต้องหันไปมองใกล้ๆ ภาพของคนเป็นอาที่เธอเห็นในวันนี้ดูแตกตื่น และไม่มั่นใจ เธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะใช้ความเงียบน�ำทาง พร้อมรอยยิ้มที่เคยส่งให้เสมอ สินธุเ์ องเสียอีกทีพ่ บว่าตัวเองไม่แน่ใจ เพราะเมือ่ มาอยูต่ อ่ หน้าเด็กคนนีแ้ ล้ว เขาควรจะพูดอะไรดี เขาไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง ทั้งๆ ที่ควรจะรู้ดีที่สุด ท้ายทีส่ ดุ คนเป็นอาก็เดินเข้าไปใกล้แล้วยกสองมือขึน้ โอบหลานสาว ก่อนจะ รั้งตัวมากอดเอาไว้หลวมๆ ความอ่อนโยนนัน้ ท�ำให้นำ�้ ตาทีค่ นเป็นหลานพยายามเก็บเอาไว้หลังจากมาถึง รอยตะวันไหลลงอีกครั้ง... แต่เธอก็รบี เช็ดมันออกไปเสีย พยายามบอกตัวเองว่าจะไม่รอ้ งไห้ให้ใครเห็น จะไม่อ่อนแอจนท�ำให้สินธุ์ต้องเป็นห่วงมากมายอีกต่อไปแล้ว เธอควรจะเข้มแข็งและยืนหยัดให้ได้ดว้ ยตัวเอง โดยไม่จำ� เป็นต้องยึดสินธุ์ เป็นที่พึ่งแทบทุกอย่างเหมือนเมื่อก่อน และถ้าจะท�ำก็ต้องรีบท�ำให้ได้ตั้งแต่วันนี้ “ในที่สุดอาก็ตามหาน�้ำจนเจอ น�้ำรู้ไหมว่าเมื่อคืนอาแทบไม่ได้หลับตาเลย 73

รอยตะวันที่พันดาว

สักนิด ทัง้ เป็นห่วงทัง้ กังวลสารพัด เกิดอะไรขึน้ กับหลานสาวทีน่ า่ รักของอา บอกอา ได้ไหม” สินธุ์ถามพลางเชยคางของคนเป็นหลานขึ้นมาสบตา เขาอยากให้แน่ใจว่า เธอไม่ได้โกหก หากก็ต้องอุทานเสียงตกใจเมื่อพบว่าแววตาของเธอ... คือแววตาของคนที่ก�ำลังเจ็บปวดและเสียใจอย่างถึงที่สุด! เป็นแววตาของนกน้อยที่ก�ำลังไร้รังพึ่งพิง “น�้ำ” “ไม่เป็นไรค่ะอา น�ำ้ ก็แค่อยากมาค้างทีน่ ี่ หลังๆ มานีน้ ำ�้ มัวแต่ขลุกอยูท่ เี่ กาะ จ�ำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่อาพาน�้ำมาที่นี่ เรามีความสุขกันมากแค่ไหน น�้ำอยากจะจ�ำ ภาพนั้นเอาไว้ ก็เลยมาค้างที่นี่เท่านั้นเอง” ค�ำตอบของหลานสาวไม่ใช่คำ� ตอบทีส่ นิ ธุต์ อ้ งการ เขาได้แต่กำ� หมัดแน่น รู้ ดีว่าเธอก�ำลังโกหกและปกปิดอะไรบางอย่างจากเขา ที่มันแย่ที่สุดคือเขาไม่รู้ว่าสิ่งนั้นมันคืออะไร! “แล้วท�ำไมน�้ำไม่รอให้อาพามา ท�ำไมต้องรีบออกมาขนาดนั้น รู้ไหมว่าอา เป็นห่วงแค่ไหน” “น�้ำขอโทษค่ะ” เด็กสาวบอกพร้อมกับกระพุม่ มือไหว้บนอกเขา โดยไม่บอกให้เขารูว้ า่ ค�ำขอโทษ ของเธอไม่ใช่เพียงแค่เรื่องเมื่อวานเท่านั้น หากแต่เป็นทุกๆ เรื่องเกี่ยวกับตัวเธอ ที่ท�ำให้เขาต้องเป็นห่วงหรือยุ่งยากใจ รวมถึงขอโทษแทนแม่ ขอโทษกับความเจ็บปวดทั้งหมดที่อาต้องทุกข์ทน มาโดยตลอด สินธุ์จับมือนั้นเอาไว้ อยากจะคาดคั้นใจแทบขาด หากก็ต้องอดทนเอาไว้ เพราะเขารู้ดีว่าถ้าท�ำอย่างนั้นจะไม่ได้ค�ำตอบอะไรจากหลานสาวคนนี้แม้แต่เพียง ค�ำเดียว “ไม่เป็นไร แค่อย่าท�ำอย่างนี้อีกก็พอ มีอะไรก็ขอให้บอกอา แค่น�้ำพูดมัน ออกมาเท่านั้น อาพร้อมจะท�ำให้น�้ำทุกอย่าง” “น�้ำอยากให้อามีความสุข” นั่นคือสิ่งที่หลานสาวของเขาบอก... สินธุ์นิ่งงัน ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ สายน�้ำที่เขารู้จักไม่เคยเป็น 74

ระฆังเงิน

แบบนี้มาก่อน เธอไม่เคยปกปิดความรู้สึกของตัวเองกับเขามาก่อน เหมือนมีชอ่ งว่างบางๆ มากางกัน้ คนทัง้ คูเ่ อาไว้ดว้ ยกัน เป็นก�ำแพงทีส่ นิ ธุเ์ อง ก็ไม่เคยเห็นว่ามันมีอยู่ หรือเขาจะแก่เกินไปที่จะเข้าใจอารมณ์ของวัยรุ่น... สินธุ์คิด แต่เท่าที่ท�ำได้ก็คือ... “ความสุขของอาก็คือความสุขของน�้ำ ถ้าสายน�้ำของอามีความสุข อาก็ จะมีความสุข” นานๆ เขาถึงจะเรียกชื่อเล่นเต็มๆ ของเธอที่เขาเป็นคนตั้งให้ แต่เรียกทีไร เจ้าของชื่อกลับสั่นสะท้าน เพราะเธอรู้ว่ายามที่สินธุ์เรียกอย่างนี้ เขาก�ำลังพยายาม แสดงให้เธอเห็นว่า สายน�้ำมีค่ามากแค่ไหนส�ำหรับคนที่ชื่อ สินธุ์ ชลาสินธุ์!!! ชือ่ ทีม่ คี วามหมายเดียวกัน เธอเป็นสายน�ำ้ ทีพ่ ดั พาความอบอุน่ ไปสูท่ อ้ งทะเล กว้างใหญ่อย่างเขา เพื่อให้เขาปกป้องคุ้มครอง... เขาเคยบอกกับเธออย่างนัน้ แต่ตอนนีร้ ะหว่างสายน�ำ้ สายเล็กๆ กับท้องทะเล กว้างใหญ่เหมือนมีอะไรมาขวางกั้นเอาไว้เสียแล้ว “น�ำ้ มีความสุขค่ะ มีมาตลอดเวลาทีอ่ ยูก่ บั อาและมันก็จะเป็นเช่นนัน้ เสมอไป เพราะฉะนั้นอาไม่ต้องเป็นห่วงหรือกังวลใจอะไรเกี่ยวกับน�้ำทั้งนั้น” “แต่...” “อย่าคิดมาสิคะอา อีกสองเดือนน�ำ้ ก็จะเรียนจบแล้ว น�ำ้ แค่อยากมาอยูท่ นี่ ี่ จะได้เก็บภาพของรอยตะวันเอาไว้ให้มากๆ น่ะค่ะ” “น�้ำหมายความว่ายังไง” “น�้ำคิดว่าน�้ำจะย้ายออกมาอยู่ที่รอยตะวันจนกว่าน�้ำจะเรียนจบ ใกล้สอบ แล้วน�้ำอยากมีเวลาอ่านหนังสือ ถ้าอยู่ที่เกาะน�้ำก็คงไม่พ้นต้องรบกวนอา” “น�้ำ พูดอย่างนี้ได้ยังไง น�้ำพูดว่ารบกวนอาได้ยังไง น�้ำไม่รักเกาะพันดาว ของเราแล้วอย่างนั้นหรือ ไหนเคยบอกว่ารักที่นั่นเพราะมันคือบ้านของน�้ำ” สินธุ์ ถามอย่างตกใจ เขาไม่เคยคิดว่าเรือ่ งของสายน�ำ้ เป็นเรือ่ งทีต่ อ้ งรบกวนเขาเลยสักนิด ทุกสิง่ ทุกอย่างทีเ่ กิดขึน้ เขาเต็มใจท�ำให้เธอทัง้ หมด และรักเธอมากไม่แพ้ใครเลย แม้แต่ พ่อแม่แท้ๆ ของเด็กสาว 75

รอยตะวันที่พันดาว

“อาคะ ทั้งเกาะพันดาวแล้วก็รอยตะวันคือที่ที่น�้ำรักมากที่สุด ตลอดเวลา ทีผ่ า่ นมาน�ำ้ ใช้เวลาส่วนใหญ่อยูบ่ นเกาะ ก็เลยไม่อยากให้รอยตะวันน้อยใจเท่านัน้ เอง อีกอย่างอยู่ที่นี่ก็สะดวกเวลาจะไปโรงเรียนด้วย” “แต่อาต้องอยู่ที่นั่น มีงานหลายอย่างที่อาต้องเร่งท�ำ” สินธุ์ค้าน “อาก็ต้องอยู่บนเกาะสิคะ ส่วนน�้ำก็จะอยู่ที่นี่” “หมายความว่ายังไง น�ำ้ จะไม่อยูก่ บั อา ไหนเคยบอกว่าไม่วา่ อาจะอยูท่ ไี่ หน น�้ำก็จะอยู่ที่นั่นยังไงล่ะ” “อาสินธุ์เองไม่ใช่หรือคะ ที่เป็นคนบอกให้น�้ำหัดเข้มแข็งให้ได้ด้วยตัวเอง รอยตะวันกับเกาะพันดาวอยู่ใกล้กันแค่นี้เอง ไม่ใช่ว่าไกลกันคนละโลกเสียหน่อย ยังไงอาก็ตอ้ งมาดูงานทีน่ ที่ กุ อาทิตย์อยูแ่ ล้ว หรือถ้าคิดถึงน�ำ้ ก็มาพาน�ำ้ ไปเทีย่ วทีเ่ กาะ บ้างก็ได้ ไม่ได้หมายความว่าเราจะแยกจากกันวันนี้พรุ่งนี้เสียหน่อยนี่คะ” “น�้ำก�ำลังท�ำอะไร อาไม่เข้าใจเลย” ว่าจะไม่พูด แต่สินธุ์ก็อดไม่ได้ นาทีนี้เขายอมรับว่าไม่เข้าใจหลานสาวของ ตัวเองเลยแม้แต่น้อย แต่ละอย่างที่เธอท�ำ แต่ละค�ำที่เธอพูดมันไม่ใช่ตัวตนและ ความต้องการที่แท้จริงของเธอแน่ๆ ที่เขาไม่เข้าใจก็คือ เธอท�ำทั้งหมดนี่ท�ำไม! อยู่ห่างจากกันน่ะหรือ สายน�้ำไปเอาความคิดเหลวไหลแบบนี้มาจากไหน ถึงรอยตะวันกับเกาะพันดาวจะไม่ห่างไกลกันมาก และเขาเองก็ไปๆ มาๆ อยู่แทบ ตลอด แต่พอคิดว่าเธอจะต้องอยูห่ า่ งจากเขาโดยมีทอ้ งทะเลมาขวางกัน้ เอาไว้ กลับ เป็นสิ่งที่สินธุ์ไม่อาจท�ำใจยอมรับได้โดยง่ายเลย อีกสองเดือนสายน�ำ้ สายนีก้ จ็ ะกลับคืนสูอ่ อ้ มอกของพ่อแม่ นัน่ เป็นสิง่ ทีเ่ ขา เตรียมใจและพยายามท�ำใจมาตลอด แต่หวั ใจของเขาไม่ได้แกร่งและเข้มแข็งพอที่ จะต้องจากกับสายน�้ำก่อนเวลานั้นจะมาถึง เขาควรจะเก็บช่วงเวลาสองเดือนที่มีค่านี้เอาไว้กับตัวในยามที่สายน�้ำต้อง จากไปไกลจริงๆ ไม่ใช่หรือ! “น�้ำก�ำลังพยายามท�ำอย่างที่อาบอกยังไงล่ะคะ เข้มแข็งและลองอยู่ให้ได้ โดยที่ไม่มีอา น�้ำตัดสินใจแล้วที่จะตามพี่มัตไปเรียนที่อเมริกา เพราะฉะนั้นเพื่อ ให้น�้ำอดทนอยู่ที่นั่นให้ได้ น�้ำก็จะใช้เวลาสองเดือนที่เหลือนับจากนี้เป็นช่วงเวลา 76

ระฆังเงิน

ทดลองของตัวเอง อาบอกว่าโลกใบนี้กว้างใหญ่ วันหนึ่งน�้ำก็จะต้องโบยบินไป โดยที่ไม่มีอาเคียงข้าง น�้ำคิดว่าวันนั้นก�ำลังจะมาถึงแล้ว เพราะฉะนั้น...” เด็กสาว พูดพลางจับมืออบอุ่นของคนเป็นอาขึ้นมาแนบแก้มใสๆ ของเธอ “อาจะต้องเป็น ก�ำลังใจให้น�้ำ และช่วยให้น�้ำเข้มแข็งและยืนหยัดให้ได้ด้วยตัวเองจะได้ไหมคะ” “น�้ำ” สินธุ์ร้องคราง... หลานสาวของเขาก�ำลังขอให้เขาท�ำในสิ่งที่เขาไม่อาจท�ำได้เลย... ใช่! เขารู้ว่าวันนี้จะต้องมาถึงในอีกไม่ช้า แต่มันต้องไม่ใช่เวลานี้... เวลาที่เขายังไม่เข้มแข็งพอจะปล่อยเธอไป!!! เขาจะหักห้ามใจมองดูเธออยู่ใกล้ๆ แค่เอื้อมนี้ได้อย่างไรกัน... “มันไม่เร็วไปหรือ” คนเป็นอาถาม “ถ้าจะท�ำก็ตอ้ งท�ำตอนนีเ้ ลย ก่อนทีน่ ำ�้ จะเปลีย่ นใจและเป็นฝ่ายท�ำให้ทกุ คน ผิดหวัง เพราะว่าแม้แต่อาสินธุ์เองก็คงจะไม่ยอมให้น�้ำอยู่ที่เกาะพันดาวกับอาไป ตลอดโดยไม่ตอ้ งกลับไปหาพ่อกับแม่ใช่ไหมคะ” คราวนีน้ ำ�้ เสียงของคนเป็นหลาน แหบแห้ง ถ้าเพียงแต่... ถ้าเพียงแต่สินธุ์จะตอบว่าไม่ใช่... เขายินดีจะให้เธออยู่ที่นี่กับเขาตลอดไป ไม่ต้องไปไหน เธอก็พร้อมจะเปลี่ยนใจ พร้อมที่จะอยู่ที่นี่ไปตลอดโดยไม่ยอมไปไหน ไม่ว่าใครจะพูดว่าอะไรก็ตามที ความคาดหวังของเด็กสาวได้แต่เก็บเอาไว้ในดวงตารืน้ ๆ คูน่ เี้ ท่านัน้ เพราะว่า ค�ำตอบที่เธอได้รับก็คือ “ใช่ เพราะว่ามันต้องเป็นอย่างนั้น อาไม่มีสิทธิ์มากไปกว่าเวลาสามปีที่พ่อ ของน�้ำอนุญาตเอาไว้หรอกนะ แม้ว่าจะอยากท�ำอย่างนั้น แต่อาก็ต้องรักษาสัญญา และต้องให้โอกาสน�้ำได้ไปพบเจอกับสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของน�้ำ” “น�ำ้ รูค้ ะ่ ว่าอาหวังดีกบั น�ำ้ เสมอ ถ้าอย่างนัน้ หากจะให้นำ�้ ท�ำใจไปจากทีน่ ไี่ ด้ ในอีกสองเดือนข้างหน้า อาก็ตอ้ งอนุญาตให้นำ�้ อยูท่ นี่ ี่ เพราะว่านีเ่ ป็นทางเดียวทีน่ ำ�้ จะท�ำเพื่ออาและเพื่อตัวของน�้ำเองได้” “สายน�้ำ” 77

รอยตะวันที่พันดาว

สินธุ์รั้งร่างของหลานสาวเข้ามากอดอีกครั้ง แม้อาจจะเคยท�ำใจ เคยคิดว่า ต้องมีวนั นี้ แต่พอถึงเวลาจริงๆ เขากลับรูส้ กึ ว่าความเจ็บปวดทีเ่ คยคาดคิดว่าจะต้อง เจอกลับไม่ได้แม้สักครึ่งของความรู้สึกในเวลานี้ สายน�้ำยกสองมือขึ้นสวมกอดคนเป็นอาอย่างเต็มแรง กอดและจดจ�ำความอบอุ่นนี้เอาไว้ให้แนบแน่นที่สุด เพื่อที่วันหน้าเธอจะได้มีเรี่ยวแรงและความอดทนเพียงพอที่จะไม่หันหลัง กลับมาที่รอยตะวันและเกาะพันดาวอย่างคนเห็นแก่ตัว อย่างน้อยก็จนกว่าสินธุ์จะได้มีความสุขกับชีวิตของตัวเอง กับครอบครัวที่เขาต้องร่วมกันสร้างกับอาหมอลีที่นี่โดยไม่มี... หลานสาวอย่างเธอ! สินธุท์ ำ� ได้อย่างทีพ่ ดู จริงๆ ตัง้ แต่วนั นัน้ เขาก็ไม่เคยชวนสายน�ำ้ กลับไปทีเ่ กาะ อีกเลย และแถมให้ด้วยการไม่มาหาเธอที่บังกะโล แต่เขายังให้เอกมาคอยดูแล ทัง้ เรือ่ งเรียนและเรือ่ งส่วนตัวโดยไม่ขาดตกบกพร่อง ส่วนตัวเองนัน้ ก็มทุ ำ� งานหนัก หามรุ่งหามค�่ำเพื่อจะได้ไม่มีเวลาใจอ่อนขับเรือกลับไปพาสายน�้ำของเขากลับคืนสู่ ท้องทะเล งานเป็นสิง่ เดียวทีเ่ ขาจะพึง่ พิงได้ในเวลานี้ ชายหนุม่ เคร่งขรึมจนคนรอบข้าง พากันเป็นห่วง ไม่มใี ครเข้าใจว่าท�ำไมนายหัวสินธุถ์ งึ ยอมอนุญาตให้คณ ุ น�ำ้ ออกไปพัก ที่รอยตะวันเพียงคนเดียวโดยที่ตัวเขาไม่ตามไปอยู่ด้วย สินธุ์ไม่ยอมพูดและไม่มี ใครกล้าถาม นอกจากมือขวาที่พ่วงต�ำแหน่งเพื่อนรักอย่างเอก “ฉันไม่เข้าใจว่าท�ำไมนายถึงได้ยอมให้น้องน�้ำไปอยู่ที่รอยตะวันคนเดียว แถมนายยังไม่ยอมไปหา ได้แต่มาถามไถ่เอากับฉัน อย่าคิดว่าฉันไม่รวู้ า่ นายเป็นห่วง และคิดถึงหลานขนาดไหน ท�ำไมนายจะต้องทรมานทั้งตัวของนายเองและน้องน�้ำ อย่างนี้ด้วย” สินธุเ์ งยขึน้ มองหน้าเพือ่ นทีเ่ ขาขอให้มารับอาหารทีเ่ ขาท�ำส่งไปให้หลานสาว ที่เกาะ “มันเป็นความต้องการของน�้ำ และฉันมีหน้าที่ต้องท�ำให้ได้ตามนี้ อะไรที่ เป็นความสุขของเขา ฉันจะท�ำให้ได้” 78

ระฆังเงิน

“แล้วนายก็มานัง่ เป็นทุกข์อย่างนีน้ ะ่ เหรอสินธุ์ อีกอย่างฉันก็ไม่เห็นว่าน้องน�ำ้ มีความสุขตรงไหนเลย เดือนกว่าๆ มาแล้วที่เด็กที่เคยสดใสร่าเริงอย่างน้องน�้ำ กลายเป็นคนเก็บตัวเงียบเชียบ ถามค�ำตอบค�ำ และแทบไม่มีเสียงหัวเราะด้วยซ�้ำ” เอกระบายอย่างโมโห “เขาต้องทนให้ได้ เหมือนทีฉ่ นั เองก็ตอ้ งทนให้ได้และต้องท�ำให้ดยี งิ่ กว่าเขา เพราะว่าถ้าฉันไม่ทน ฉันอาจจะเป็นคนท�ำลายอนาคตของเขาให้พังไปกับมือของ ตัวเองก็ได้” สินธุ์หลับตาพูดอย่างเจ็บปวด “อะไรที่แกบอกว่าแกจะท�ำลายเขา ฉันไม่เห็นว่าแกจะท�ำอย่างนั้นตรงไหน ในโลกนีน้ ะสินธุฉ์ นั ไม่คดิ ว่าจะมีใครรักและหวังดีกบั น้องน�ำ้ ได้มากเท่าแกอีกแล้ว” “ความรักของฉันนั่นแหละที่จะท�ำลายหลาน และฉันจะไม่ยอมให้มันเป็น อย่างนั้นเด็ดขาด” เอกชะงักกับสายตาของเพือ่ นรักทีบ่ อกเขาได้มากกว่าค�ำพูดทัง้ หมดทีอ่ อกมา เสียอีก “สินธุ์ เชือ่ ฉันเถอะ ว่าน้องน�ำ้ จะไม่มวี นั คิดอย่างนัน้ บางสิง่ บางอย่างมันอาจ จะเหนือความคาดหมาย แต่นายเองก็รู้ดีที่สุดว่านายจะไม่มีวันท�ำให้น้องน�้ำเสียใจ ท�ำไมแทนที่นายจะผลักหลานออกไป นายไม่ลองท�ำให้ตัวเองเป็นอนาคตทั้งหมด ของเธอแทน ในเมื่อน้องน�้ำเองก็คงต้องการอย่างนั้น” “เอก นายไม่เข้าใจ” “ใครว่า ฉันเข้าใจนายดีที่สุดต่างหาก เข้าใจทั้งนาย เข้าใจทั้งน้องน�้ำด้วย” คนเป็นเพื่อนเถียงและส่งสายตาชนิดที่เขาคิดว่าสินธุ์จะต้องยอมรับ “ไม่ น�ำ้ ยังเด็ก ตอนนีโ้ ลกของแกอาจจะเป็นฉัน แต่ถา้ แกได้ออกไปเรียนรู้ โลกข้างนอก แกก็จะค่อยๆ ลดการยึดติดฉันลงไป ท้ายทีส่ ดุ แกก็จะแยกแยะได้วา่ ฉันไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของแก” “แต่นอ้ งน�ำ้ คือทุกสิง่ ทุกอย่างในชีวติ ของนายนะ นายแน่ใจเหรอว่าจะปล่อย เธอไปได้จริงๆ” เอกถามย�้ำ “ฉันต้องท�ำให้ได้ตา่ งหาก นีเ่ ป็นสิง่ เดียวทีฉ่ นั จะท�ำเพือ่ น�ำ้ ได้ ฉันจะไม่ยอม ให้ใครต่อใครต้องมาผิดหวังและเสียใจกับเรื่องนี้ แม่ของน�้ำไว้ใจฉันมากแค่ไหน นายเองก็รู้ดี ฉันท�ำลายความรู้สึกของทุกคนไม่ได้หรอกนะ” 79

รอยตะวันที่พันดาว

“แต่นายก็จะเจ็บปวดเสียเอง” เอกตอกย�้ำตรงๆ “ใครว่า สิบสี่ปีที่ผ่านมามันเพียงพอแล้วส�ำหรับความสุขของฉัน ต่อไปนี้ ฉันจะท�ำเพื่อคนที่ฉันรักบ้าง น�้ำจะต้องได้รับในสิ่งที่ดีที่สุดและมีความสุขที่สุด อีกไม่กวี่ นั แกก็จะสอบเสร็จแล้วไปเรียนต่ออย่างทีต่ งั้ ใจเอาไว้ อนาคตของเด็กคนนี้ ยังอีกยาวไกลนัก แต่ส�ำหรับฉันมันกลับตรงกันข้าม” เกิดความเงียบระหว่างเพื่อนรัก ก่อนที่เอกจะเป็นฝ่ายท�ำลายมันลง “บอกตรงๆ นะสินธุ์ ฉันไม่แน่ใจเลยว่านี่จะเป็นความคิดที่ถูกต้องนัก แต่ เมือ่ นายตัง้ ใจอย่างนีฉ้ นั ก็จะไม่ขดั เพราะคงไม่มใี ครรูด้ ที สี่ ดุ เท่ากับตัวนายว่าอะไร คือสิ่งที่ดีที่สุดส�ำหรับหลาน ฉันกลัวก็แต่ว่านายจะไม่ยอมรับมันเท่านั้นเอง แต่ถึง อย่างนั้น อาทิตย์หน้าน้องน�้ำก็จะสอบเสร็จแล้ว ก่อนที่เธอจะกลับบ้าน ถ้านาย ไม่อยากพาเธอกลับมาที่เกาะพันดาวนี่อีก ฉันว่านายควรจะไปหาเธอหน่อยนะ ก่อนที่จะไม่ได้เจอกันจริงๆ” เอกพูดแล้วก็หยิบปิ่นโตเดินออกจากบ้านไปทันที ใครๆ ต่างก็คดิ ว่าเขาท�ำเรือ่ งนีไ้ ด้งา่ ยๆ แต่ไม่มใี ครรูด้ นี อกจากตัวของสินธุเ์ อง ว่าการต้องหักห้ามใจไม่ให้ไปเจอหลานสาวนั้นมันยากเย็นแค่ไหน เปล่าเลย เขาไม่เคยท�ำได้ เพราะฉะนั้นจึงมักหลบมาแอบดูสายน�้ำในเวลา ที่คิดว่าไม่มีใครเห็น แต่พรุ่งนี้เธอก็จะจากไปแล้ว พรุง่ นีแ้ ม่ของเธอก็จะมารับกลับไปอยูท่ บี่ า้ นด้วยกันหลังจากทีส่ ายน�ำ้ เรียนจบ ข้าวของทุกอย่างที่จ�ำเป็นจะต้องขนกลับไปถูกจัดเตรียมเอาไว้เรียบร้อยหมดแล้ว ที่รอยตะวัน แค่รอเวลาอีกไม่กี่อึดใจเท่านั้น... สินธุไ์ ม่อาจห้ามใจตัวเองได้เมือ่ เดินออกไปหาร่างเล็กๆ ในชุดนอนสีฟา้ ทีม่ ี ผ้าคลุมไหล่กันลมเอาไว้อีกหนึ่งผืน “ก�ำลังคิดอะไรอยู่ คิดถึงเกาะพันดาวและคนที่นั่นบ้างหรือเปล่า” เสียงทุม้ ทีไ่ ม่ได้ยนิ มาเป็นเวลาเกือบสองเดือนท�ำให้สายน�ำ้ หันกลับมาทันที เธอคิดถึงเสียงนี้เหลือเกิน! เคยคิดว่าตัวเองอดทนกับความคิดถึงที่มีต่อผู้เป็นอามาได้แล้ว แต่พอเขา มาปรากฏตัวต่อหน้าอีกครั้ง ถึงได้รู้ว่าเวลาที่ผ่านมาสองเดือนนั้นเป็นเรื่องที่เปล่า 80

ระฆังเงิน

ประโยชน์โดยแท้ เพราะว่าทุกค�่ำคืนเธอก็จะออกมายืนมองท้องฟ้า มองฝ่าไปที่ ท้องทะเลโดยหวังว่าสินธุ์จะมาหาเธอและขอร้องให้เธอเปลี่ยนใจอีกครั้ง แต่เธอ ก็ได้เรียนรูแ้ ล้วว่าอะไรทีเ่ ป็นค�ำขอของเธอ สินธุจ์ ะท�ำให้ได้เสมอ ไม่วา่ สิง่ นัน้ มันจะ ยากเย็นแค่ไหน หรือบางที อาของเธออาจจะใจแข็งและอดทนต่อความคิดถึงนีไ้ ด้มากกว่าเธอ เสียก็ไม่รู้... คงจะเป็นอย่างนั้น เพราะอย่างน้อยที่เกาะพันดาวก็ยังมีอาหมอลีอยู่อีก ทั้งคน “น�้ำนึกว่าอาจะไม่มาหาน�้ำแล้วเสียอีก นึกว่าพรุ่งนี้น�้ำอาจจะต้องกลับบ้าน โดยไม่ได้พบหน้าของอาสินธุ์อีกแล้ว” เสียงของสายน�้ำตอบออกมาโดยไม่ได้หัน กลับมามองหน้าคนที่เธอก�ำลังพูดด้วย “ตอนแรกก็คิดจะท�ำแบบนั้นเหมือนกัน กลัวว่าจะอดใจไม่ไหว ห้ามไม่ให้ น�้ำไป แต่ถ้าท�ำอย่างนั้นอาคงจะต้องเสียใจแน่ๆ ก็เลยคิดว่ามาหาน�้ำคืนนี้ดีกว่า อย่างน้อยคืนนีอ้ าก็อยากจะมีเวลาอยูก่ บั สายน�ำ้ ของอาเป็นคืนสุดท้าย ก่อนทีน่ ำ�้ จะ ไปเมืองนอก จากอาไปไกลค่อนโลก” ร่างทีก่ ำ� ลังยืนหันหลังให้หนั กลับมาหาอย่างรวดเร็วและกอดเขาเอาไว้อย่าง เต็มรักจนสินธุ์จุกแน่นไปหมด แต่เขาก็ไม่ได้ขัดขืนเพราะว่าความเจ็บที่มากกว่า ก�ำลังรอท่าอยู่ในวันพรุ่งนี้ คนเป็นอายกมือขึ้นลูบหลังของหลานสาวต่างสายเลือดเบาๆ “น�้ำไปอยู่ที่โน่นก็คงไม่ได้เรียนโรงเรียนเดียวกับมัตหรอกใช่ไหม” “ค่ะ น�้ำคงจะไปเรียนโรงเรียนประจ�ำหญิงล้วน พี่มัตติดต่อโรงเรียนเอาไว้ ให้แล้ว จากนัน้ น�ำ้ ก็จะเรียนประวัตศิ าสตร์ศลิ ปะ จะเรียนถ่ายรูปอย่างทีน่ ำ�้ ฝันเอาไว้ อาจะต้องเป็นก�ำลังใจให้น�้ำนะคะ” เสียงของสายน�้ำอู้อี้ “ใช่ มันจะต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว น�้ำจะต้องกลายเป็นช่างภาพมือหนึ่ง และมีผลงานแสดงเป็นของตัวเอง อาจะรอดูความส�ำเร็จของน�้ำที่นี่” “กว่าจะถึงวันนัน้ มันอาจจะต้องใช้เวลานาน อาจจะห้าปีหรือหกปี นานมากๆ เลย น�้ำไม่เคยต้องจากอานานขนาดนั้นเลย” “แต่หลานของอาจะท�ำมันได้จ้ะ อารู้ว่าน�้ำต้องท�ำได้” 81

รอยตะวันที่พันดาว

“อาสินธุ์ น�ำ้ ... น�ำ้ เปลีย่ นใจไม่ไปแล้วได้ไหมคะ” เด็กสาวไม่อาจทนอดกลัน้ เอาไว้ได้อีกต่อไป ค�ำถามของเธอจึงขาดออกจากกันเป็นห้วงๆ สะท้านสะเทือน หัวใจคนฟังยิ่งนัก “น�ำ้ อาไม่ได้มาทีน่ คี่ นื นีเ้ พือ่ ขอให้นำ�้ เปลีย่ นใจ แต่อามาเพือ่ อยากจะให้นำ�้ ท�ำในสิ่งที่น�้ำควรท�ำ ท�ำให้สองเดือนที่ผ่านมาไม่ได้หมดความหมายไปเปล่าๆ น�้ำ เข้มแข็งมาได้ตลอดสองเดือน เพราะฉะนัน้ ช่วงเวลาต่อจากนีน้ ำ�้ ของอาก็จะต้องผ่าน มันไปได้เหมือนกัน น�ำ้ เป็นนักสู้ น�ำ้ เคยถามอาว่าน�ำ้ เหมือนแม่ของน�ำ้ ไหม อาอยาก จะบอกว่าถ้าเป็นแม่ของน�ำ้ เขาจะท�ำเรือ่ งนีไ้ ด้อย่างแน่นอน น�ำ้ ไม่ได้ไปเพือ่ ความฝัน ของตัวเองเท่านั้น แต่ยังไปเพื่อความฝันของพ่อกับแม่ แล้วก็ความฝันของอาด้วย เข้าใจใช่ไหม” สินธุ์ถามพลางย่อตัวลงไปในระดับสายตาของคนเป็นหลาน “น�้ำควรจะเข้าใจใช่ไหมคะ” “ใช่ มันต้องเป็นอย่างนั้น” คนเป็นอาตอบ “ถ้าอย่างนั้นคืนนี้อาเดินเล่นเป็นเพื่อนน�้ำได้ไหมคะ” “แต่นี่มันดึกแล้วนะ พรุ่งนี้น�้ำจะต้องไปโรงเรียน” “ก็แค่ไปรับใบจบเป็นวันสุดท้าย น�้ำอยากเดินเล่นกับอามากกว่า เราไม่ได้ เดินเล่นกันตอนกลางคืนนานแล้ว ไม่ได้เห็นท้องทะเลทีส่ งบเงียบด้วยกัน ไม่ได้เห็น ดาวบนฟ้าด้วยกัน และอาจจะไม่มีโอกาสนี้ไปอีกนาน น�้ำอยากจะเห็นแสงตะวัน ขึ้นพร้อมๆ กับอาอีกสักครั้งก่อนจะไปจากที่นี่” ค�ำขอของหลานสาวเป็นค�ำขอที่สินธุ์ไม่อาจปฏิเสธได้เลย เพราะว่าหัวใจของเขาก็ไม่ได้ท�ำจากหินผา... ที่จะไม่มีความรู้สึกรู้สาอะไรเลย! ถ้าคืนนีเ้ ขาอยากจะขอเก็บช่วงเวลาทีม่ คี า่ นีเ้ อาไว้เป็นครัง้ สุดท้ายก็คงจะไม่ เป็นการเห็นแก่ตัวจนเกินไปนัก “ส่งมือมาสิ” คนเป็นอายืน่ มือมา และคนเป็นหลานก็วางทับซ้อนลงไป ก่อนทีส่ องอาหลาน จะจับจูงกันไปบนชายหาดอันเงียบสงบของรอยตะวันเพือ่ รอเวลาแสงตะวันสาดส่อง มาเยือนอีกครั้ง 82

ระฆังเงิน

“อาคะ บางทีนำ�้ คิดว่าน�ำ้ ไม่อยากเหมือนแม่แล้วค่ะ” สายน�ำ้ เอ่ยขึน้ เมือ่ สินธุ์ พาเธอเดินกลับมาส่งที่เรือนพักหลังจากนั่งดูแสงตะวันโผล่พ้นน�้ำมาด้วยกัน “ท�ำไมล่ะ น�้ำอยากเป็นเหมือนแม่มาตลอดไม่ใช่เหรอ อยากเก่ง อยาก เข้มแข็ง และท�ำความฝันให้เป็นจริงเหมือนกับแม่ของน�ำ้ ” สินธุถ์ ามด้วยสีหน้างุนงง “ถ้าน�้ำเป็นเหมือนแม่ น�้ำก็จะกลายเป็นแม่คนที่สอง น�้ำอยากให้อาจ�ำภาพ ของน�้ำที่ไม่เหมือนแม่เอาไว้มากกว่าค่ะ” “จะเอาอย่างนั้นจริงๆ หรือ” สินธุ์ถามอย่างไม่แน่ใจนัก “ค่ะ ถึงน�ำ้ จะรักแม่มากแค่ไหน แต่วนั นีน้ ำ�้ รูแ้ ล้วว่าส�ำหรับอาแล้ว น�ำ้ ไม่คดิ ว่าอยากจะให้ตัวเองเป็นเหมือนแม่ ถ้ามีโอกาสน�้ำจะกลับมาถามค�ำถามนี้ใหม่ มาถามว่าจริงๆ แล้วน�ำ้ เหมือนแม่มากหรือเปล่า” สายน�ำ้ พูดเรือ่ ยๆ แต่แววตาของเธอ มุ่งมั่นและจริงจังมากกว่าครั้งไหนๆ ที่สินธุ์สัมผัสได้ “คงจะนานสินะกว่าน�้ำจะกลับมาถามอาอีกครั้ง” “ค่ะ อาจจะนาน แต่น�้ำจะไม่ลืมว่าน�้ำจะต้องกลับมาถามอาให้ได้” “ถ้าอย่างนั้นอาก็จะรอตอบ” เมือ่ สายน�ำ้ ต้องไปโรงเรียนในเช้าวันใหม่ สินธุก์ พ็ าตัวเองกลับไปทีเ่ กาะพันดาว และไม่ยอมออกจากเรือนไม้สองชั้นของเขาเลยตลอดทั้งวัน ไม่แม้แต่จะออกไปทักทายแม่ของเด็กสาวทีเ่ ขาเลีย้ งดูมากับมือ หากคาริมา ก็เข้าใจความรู้สึกของคนที่นับถือเสมือนพี่ชายแท้ๆ ได้ดี “พวกเขามารับตัวน�้ำไปแล้วใช่ไหม” สินธุถ์ ามขึน้ เมือ่ เอกเดินเข้ามาในห้องนอนบนชัน้ สองของตัวบ้าน สินธุก์ ำ� ลัง ยืนมองออกไปนอกกระจกทีเ่ ขาเปิดผ้าม่านเอาไว้จนโล่งเพือ่ เพ่งมองไปทีร่ อยตะวัน อย่างเต็มตา “ใช่ น้องน�ำ้ ไปแล้ว แต่ถา้ นายคิดถึงนายก็ไปเยีย่ มเธอได้นี่ อเมริกาไม่ได้ไกล จนนายไปไม่ได้เสียหน่อย” เอกพูดกับเพื่อนรัก “ไปได้ แต่ไม่ไปจะดีกว่า” สินธุ์พูดทั้งๆ ที่ไม่ยอมหันหน้ามาหา เขายังมอง ออกไปยังทิศทางของรอยตะวัน “สินธุ์” เอกอยากจะค้าน “นายอย่าพูดอะไรอีกเลยจะดีกว่า ถือว่าเห็นแก่ฉันเถอะนะ” 83

รอยตะวันที่พันดาว

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็หวังว่านายจะกลับมาเป็นคนเดิมในไม่ช้า” เอกพูดพร้อมกับเดินออกจากห้องไป... แต่สิ่งที่ชายหนุ่มขอไม่อาจจะเป็นความจริงไปได้ เพราะว่าเพื่อนของเขา ไม่อาจกลับมาเป็นนายหัวสินธุ์คนเดิมของทุกคนเมื่อไม่มีสายน�้ำอยู่เคียงข้าง! คงเหมือนดวงตะวันที่สิ้นแสงในยามรัตติกาลมาเยือน และคงจะเป็นอย่างนั้นไปอีกนานหลายปี...

84

ระฆังเงิน

7 เมื่อดาวพราวแสง

“น้าสาลี่คะ พี่สินธุ์อยู่ไหมคะ” สราวลีถามขึ้นในขณะที่เธอเมียงมองเข้าไปในเรือนพักของสินธุ์ เวลานี้ ไม่มเี งาหลานสาวของเขาอยูท่ นี่ แี่ ล้ว ทุกอย่างมันควรจะดีขนึ้ และเธอให้เวลาในการ เสียใจของเขามากว่าหนึ่งเดือนเต็มๆ นับจากทีส่ ายน�ำ้ จากไปนายหัวสินธุข์ องทุกคนก็เก็บตัวเงียบเชียบอยูแ่ ต่ในบ้าน ไม่พูดไม่จา ไม่ออกไปพบปะผู้คนข้างนอก ปล่อยทิ้งกิจการงานทั้งหมดเอาไว้กับ มือขวาอย่างเอก เห็นทีเธอจะปล่อยเอาไว้แบบนีไ้ ม่ได้ ถึงเวลาทีส่ นิ ธุค์ วรจะกลับมา สู่โลกของตัวเองได้แล้ว โลกที่ไม่มีเด็กสาวที่ชื่อธาราภัทรอยู่เคียงข้าง โลกที่นับจากนี้จะมีเพียงแค่เธอเท่านั้นที่ควรคู่กับเขา “อยูใ่ นห้องนัน่ แหละค่ะ ตัง้ แต่คณ ุ น�ำ้ จากไป นายหัวก็เป็นแบบนีม้ าตลอด ไม่ยอมกิน ไม่ยอมนอน เอาแต่เก็บตัวเงียบเชียบ เมื่อก่อนน้าก็คิดว่านายหัวคง จะรักและผูกพันกับคุณน�้ำมาก แต่ไม่คิดว่าจะมากมายขนาดนี้ น่าเอ็นดูเธอนะคะ ก็เลี้ยงของเธอมาแต่เล็กแต่น้อย อยู่ดีๆ ก็มาถูกพรากเอาไปไกลเสียตั้งค่อนโลก” นางสาลี่พูดไปตามที่ใจคิด แต่กลับท�ำให้คนฟังปวดแปลบขึ้นมาทันที 85

รอยตะวันที่พันดาว

“จะท�ำยังไงได้ล่ะคะ น้องน�้ำโตขึ้นทุกวัน พ่อแม่เขาก็ต้องมองหาอนาคตที่ ดีที่สุดเอาไว้ให้ พี่สินธุ์ท�ำถูกแล้วที่ยอมปล่อยแกไป ถึงจะใจหายไปบ้าง แต่เดี๋ยว ก็คงจะท�ำใจได้เองล่ะค่ะ พวกเราต่างหากทีต่ อ้ งช่วยกัน จะปล่อยให้พสี่ นิ ธุเ์ ป็นแบบนี้ ต่อไปอีกไม่ได้” คนพูดมีสีหน้ามุ่งมั่น “ถ้าคุณหมอท�ำได้อย่างนัน้ ก็ดสี คิ ะ น้าเองก็ไม่คอ่ ยสบายใจนักทีเ่ ห็นนายหัว เป็นแบบนี้ ประเดี๋ยวจะพานล้มป่วยไม่สบายเอาได้” นางสาลี่พูดอย่างเป็นห่วง “ไม่ตอ้ งห่วงหรอกค่ะน้าสาลี่ ตราบใดทีล่ ยี งั อยูท่ งั้ คน ลีจะไม่ยอมให้พสี่ นิ ธุ์ ต้องเป็นอะไรไปเด็ดขาด” “ได้ยนิ อย่างนีน้ า้ ก็เบาใจค่ะ เดีย๋ วน้าขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ ช่วงนีน้ ายหัว ไม่อนุญาตให้เข้าไปท�ำความสะอาดในบ้าน น้าก็ได้แต่เอาอาหารมาวางไว้ให้ แต่ก็ แทบไม่มีร่องรอยแตะอาหารเลย” “น้าไปเถอะค่ะ ลีจะเข้าไปดูเขาสักหน่อย ยังไงลีก็เป็นหมอ พี่สินธุ์คงจะ ไม่ตะเพิดลีออกมาง่ายๆ หรอกค่ะ” สราวลีพยายามพูดให้ติดตลกเข้าไว้ ส่วนหนึ่งเพราะเธอต้องการสร้าง ก�ำลังใจให้ตวั เอง ตัง้ แต่แพทย์หญิงวนิดาซึง่ เป็นคุณน้าของเธอเสียชีวติ เธอก็อาศัย อยู่ที่เกาะพันดาวแห่งนี้โดยล�ำพังมาตลอด การต้องพึ่งพาตัวเองและใช้ชีวิตอย่าง เงียบเหงานั้นไม่ง่ายเลยสักนิด แต่กำ� ลังใจทีท่ ำ� ให้เธอสามารถผ่านพ้นช่วงนาทีทอี่ า้ งว้างนัน้ มาได้กค็ อื ก�ำลังใจ จากเจ้าของเกาะพันดาวแห่งนี้ เขาเป็นทีพ่ งึ่ เขาคือหนึง่ เดียวทีเ่ ธอยึดถือมาตลอด และมันจะเป็นแบบนัน้ เสมอไป... มือเรียวงามเปิดประตูเข้าไปในเรือน เพราะมันไม่ได้ถกู ล็อกเอาไว้จากน้าสาลี่ นางคงจะเห็นว่าถ้าปล่อยให้สินธุ์ฟื้นขึ้นมาด้วยตัวเองคงจะเป็นการยาก จึงยอมให้ เธอเข้ามาในเรือนหลังนี้ได้โดยง่าย ทั้งที่ปกติแล้วถ้าสินธุ์สั่งไม่ให้ใครรบกวน นาง ก็จะถือปฏิบัติตามนั้นอย่างเคร่งครัดเสมอมา เพียงย่างเท้าเข้าไปในเรือน คุณหมอสาวก็สมั ผัสได้ถงึ ความอ้างว้างเปล่าเปลีย่ ว ผ้าม่านที่เคยเปิดโล่งถูกรูดปิดแทบทุกส่วน มีเพียงกลิ่นอาหารร้อนๆ ที่ลอยวนมา ปะทะจมูกของเธอเท่านั้นที่ท�ำให้สราวลีรู้สึกได้ว่ามีสิ่งมีชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้ มัน 86

ระฆังเงิน

คงจะเป็นอาหารที่น้าสาลี่น�ำเข้ามาให้เมื่อสักครู่ หญิงสาวก้าวผ่านมันไปและตรงดิง่ ขึน้ ไปยังชัน้ สองของเรือนไม้เพือ่ มุง่ หน้า สู่ห้องนอนของสินธุ์ทันทีอย่างไม่ลังเลใดๆ อีก แต่สิ่งที่เธอพบก็คือความว่างเปล่า! “พี่สินธุ์อยู่ในห้องนี้หรือเปล่าคะ” คุณหมอสาวเดินวนรอบๆ ห้อง เมื่อไม่เห็นเจ้าของห้องบนเตียงนอน เธอ จึงเดินไปเคาะประตูห้องน�้ำ หากก็พบกับความเงียบเชียบ เงียบเหมือนไม่มีคนอยู่ยังไงยังงั้น “ไปไหนของเขานะ ไหนน้าสาลี่บอกว่าพี่สินธุ์ไม่เคยลงจากห้องนอนเลย หรือว่า...” พร้อมกับทีค่ ดิ ได้สราวลีเดินตรงไปยังประตูทเี่ ชือ่ มติดกับห้องอีกห้องหนึง่ มือเรียวชะงักเพียงนิด ตอบตัวเองไม่ได้วา่ ถ้าหากเธอพบสินธุใ์ นห้องนัน้ แล้ว เธอจะ ท�ำยังไงต่อไปดี ระหว่างเดินหลบไปเหมือนทุกครั้ง กับตรงเข้าไปหาเขา... ความรู้สึกที่อึดอัดและเก็บกลั้นมาเป็นเวลานานเลือกให้เธอเดินหน้าต่อ... หญิงสาวผลักประตูเข้าไปอย่างไม่ลังเล ถ้าเขาอยู่ในห้องนี้เธอก็จะเป็นคน พาเขาออกมาให้ได้ “พี่สินธุ์” สราวลีอทุ านออกมากับสภาพของนายหัวสินธุท์ ใี่ ครๆ ต่างก็นบั ถือ เขานอน กอดขวดเหล้าส่งกลิน่ คละคลุง้ ผมเผ้าดูยงุ่ เหยิง เหมือนคนหมดสิน้ ทุกสิง่ ทุกอย่าง ก็ไหนว่าเขาไม่ไปหาหลานสาวของตัวเองเลยตลอดสองเดือนที่สายน�้ำไป อยู่ที่รอยตะวัน หรือว่านั่นเป็นเพราะว่าเขาก�ำลังใช้ความพยายามอย่างหนักที่จะอดทน จนถึงวันสุดท้ายที่เด็กคนนั้นจะจากไป และมาโหมเอาความทุกข์ทั้งหมดระบาย ลงในเวลานี้กันแน่ สภาพของเขาในตอนนี้ไม่ใช่พี่สินธุ์คนเดิมที่เคยเดินเข้ามาหาเธอในวันที่ น้าสาวญาติคนสุดท้ายของเธอจากไป ไม่ใช่คนที่โอบกอดเธอไว้แล้วบอกว่าเธอยัง มีเขาเป็นที่พึ่งอีกคน พร้อมทั้งขอให้คิดเสียว่าเขาคือพี่ชายของเธอ คนที่ขอให้เธอ เรียกว่าพี่สินธุ์ ไม่ใช่คุณสินธุ์อย่างที่เธอเคยเรียกมาตลอด 87

รอยตะวันที่พันดาว

ผู้ชายที่ทั้งเข้มแข็งและอบอุ่นคนนั้นหายไปไหน! แล้วคนที่ก�ำลังมีสภาพเหมือนซากศพที่ยังมีชีวิตอยู่ต่อหน้าเธอตรงนี้เป็น ใครกัน หยดน�้ำตาของเธอไหลลงอย่างไม่อาจห้ามได้ เธอไม่เคยคิดว่าตัวเองจะ ท�ำร้ายคนที่รักได้มากขนาดนี้ แต่ในขณะเดียวกันหัวใจก็เจ็บเมื่อได้รู้ว่า... แม้เด็กคนนั้นจะจากไปแล้ว แต่ก็ยังมีอิทธิพลและท�ำให้คนที่เคยทระนง อย่าง สินธุ์ ชลาสินธุ์ กลายสภาพเป็นแบบนี้ได้ “พอสักทีเถอะค่ะ หยุดท�ำตัวเองแบบนี้ได้แล้ว” สราวลีตวาด พลางตรงดิ่งไปยังผู้ชายที่นอนหลับตานิ่งๆ และใช้แขนของ ตัวเองฉุดเขาขึ้นมาจากที่นอนทันที แต่สินธุ์ไม่ได้หลับอย่างที่เธอคิด ภาพขอบตาลึกโบ๋และความอิดโรยบนใบหน้าท�ำให้คณ ุ หมอสาวรูว้ า่ แท้จริงแล้ว สินธุ์แทบไม่ได้นอนเลยด้วยซ�้ำ นี่เขาไม่ได้นอนมากี่วันเข้าไปแล้ว... “สายน�้ำ...” เสียงครางแหบๆ ท�ำให้คนฟังจี๊ดขึ้นสมองทันที “ดูให้ดีเถอะค่ะ นี่หมอลี ไม่ใช่น้องน�้ำ แล้วน้องน�้ำก็ไม่ได้อยู่ทนี่ แี่ ล้วด้วย” เสียงของผู้หญิงที่ตวาดออกมาท�ำให้คนที่ก�ำลังปรือตาต้องฝืนเพ่งมองใบหน้าของ ผู้มาเยือนทันที “อ้อ คุณหมอนัน่ เอง มีอะไร ผมสัง่ เอาไว้วา่ ไม่ให้ใครมายุง่ บนนี”้ สินธุพ์ ดู กระท่อนกระแท่น “สัง่ เหรอคะ สภาพแบบนีย้ งั จะมีหน้าไปสัง่ ใครเขาได้อกี พีส่ นิ ธุไ์ ม่รหู้ รอกว่า ท�ำให้คนอืน่ เขาเป็นห่วงกันมากขนาดไหน ถ้าพีเ่ ป็นอะไรไป คนบนเกาะนีจ้ ะท�ำยังไง” “นั่นสินะ ผมต้องอยู่เพื่อคนอื่น ท�ำเพื่อคนอื่น แต่ไม่มีสิทธิ์ท�ำเพื่อตัวเอง” สินธุ์พูดพร้อมกับหัวเราะหยัน “ใครบอก ทีผ่ า่ นมาพีท่ ำ� เพือ่ คนอืน่ มาพอแล้ว ตอนนีพ้ คี่ วรจะท�ำเพือ่ ตัวเอง บ้าง เอาลูกเขามาเลี้ยงดูเป็นอย่างดี พอถึงเวลาเขาก็มาเอาคืนไป แต่พี่ยังต้องอยู่ที่ นี่ เลิกใส่ใจสนใจสองแม่ลูกนั่นได้แล้วนะคะ หันมาดูตัวเองบ้าง รักตัวเองบ้าง คน อื่นที่เขารักพี่จะได้ไม่ต้องเสียใจ” 88

ระฆังเงิน

สราวลีพดู ไปร้องไห้ไป เธออยากให้เขาเห็น อยากให้เขารูว้ า่ เธอยังอยูต่ รงนี้ อีกทั้งคน แต่สินธุ์กลับท�ำเหมือนไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น สมองของเขามีแต่สองแม่ลูก ที่พร้อมจะท�ำร้ายเขาได้ทุกเมื่อ “คนทีร่ กั เหรอ ถ้าไม่มสี องแม่ลกู ทีห่ มอพูด ผมก็ยงั คิดไม่ออกว่าคนอย่างผม จะมีใครมารัก ขอบคุณมากที่เป็นห่วง แต่ขอผมอยู่คนเดียวเถอะนะ” “ขอบคุณแต่ขออยูค่ นเดียวอย่างนัน้ หรือคะ ถ้าเป็นพี.่ .. ถ้าหากว่าคนทีพ่ รี่ กั ก�ำลังเจ็บปวดและเสียใจ พี่จะปล่อยให้เขาต้องทนทุกข์อยู่คนเดียวได้หรือคะ” น�ำ้ เสียงของคนพูดค่อยๆ ซึมเข้าไปสูส่ มองของคนฟังแม้จะช้าและกระท่อนกระแท่น แต่สินธุ์ก็สามารถเข้าใจสารนั้นได้ไม่ยาก “คุณหมอ” “พีบ่ อกว่าคนอย่างพีจ่ ะมีใครมารัก แล้วถ้าลีจะบอกว่ามีละ่ คะ แล้วคนคนนัน้ ก็นั่งอยู่ต่อหน้าพี่แล้วนี่เอง” สราวลีสารภาพทั้งน�้ำตา สินธุ์หลับตาลงอย่างคนที่สมองว่างเปล่า คิดอะไรไม่ออกเอาเสียเลยจริงๆ เวลาสิบกว่าปีทผี่ า่ นมาเขามองหมอลีเป็นเหมือนน้องสาวมาโดยตลอด และไม่ได้คดิ อะไรไปมากกว่านั้นเลยสักนิด ท�ำไมเขาไม่เอะใจอะไรเลย ไม่ได้สงั เกตด้วยซ�ำ้ ว่าท่าทีออ่ นโยนของเธอมีอะไร เคลือบแฝงอยู่ เขาไม่เคยมีตาเอาไว้สงั เกตใครเลยด้วยซ�ำ้ นอกจากหลานสาวทีเ่ ขาเฝ้าดูแล “เมื่อไหร่ มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่” สินธุ์ถามเนือยๆ “ตั้งแต่ที่เราได้รู้จักกัน เจอกัน ตั้งแต่ที่ลีย้ายมาประจ�ำที่เกาะแห่งนี้ ที่ลีมา ก็เพราะว่าหัวใจของลีอยู่ที่นี่” “ขอโทษ... ที่ผมรู้ช้าขนาดนี้ เพราะถ้ารู้เร็วกว่านี้ ผมจะไม่ให้หมอลีมาอยู่ ที่นี่เด็ดขาด” “พี่สินธุ์” หมอสาวอุทานกับค�ำพูดที่แสนโหดร้ายของเขา “หมอคงจะต้องอดทนและเสียใจมามาก กับความรูส้ กึ ทีต่ อ้ งเก็บเอาไว้ ผม ไม่อยากให้หมอเสียใจมากขนาดนั้นเลย” สินธุ์พูดอย่างจริงใจ สลัดความมึนเมาทิ้งไปทันที เมื่อมีเรื่องใหม่เข้ามาให้ ขบคิด 89

รอยตะวันที่พันดาว

“ไม่เป็นไร ต่อให้ต้องรอนานกว่านี้ลีก็ยินดีจะรอ เพราะว่าส�ำหรับลีแล้ว พี่สินธุ์คือทุกสิ่งทุกอย่าง” เธอพูดไปร้องไห้ไป จนสินธุ์ต้องจับบ่าเธอเอาไว้แน่น “อย่าคิดอย่างนั้น อย่ามองผมเป็นทุกอย่างในชีวิต และอย่ารอต่อไปอีก เพราะว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร” “ไม่” หญิงสาวส่ายหน้าทั้งน�้ำตา เธอสู้อุตส่าห์ท�ำทุกอย่างมาขนาดนี้ ไม่ใช่ เพื่อพบกับค�ำปฏิเสธ “เชือ่ ผมเถอะ ให้คดิ เสียว่าผมเป็นพีช่ ายของคุณหมอจริงๆ เสียเถอะ เพราะ ว่าสิ่งที่หมอหวังมันไม่มีทางเป็นจริงขึ้นมาได้ และถ้าการที่หมอต้องเห็นหน้าของ ผมทุกวันมันจะท�ำให้หมอตัดใจได้ล�ำบาก ผมก็คิดว่าหมอควรจะย้ายออกไปจาก ที่นี่” สินธุ์พูดตรงๆ “ไม่นะคะ อย่าไล่ลีไปแบบนี้ ลีทนไม่ได้” “ไม่ได้ไล่ แต่ที่ต้องให้ไปก็เพื่อตัวของหมอเอง ผมไม่อยากให้หมอเสียใจ เพราะว่าหมอเป็นเหมือนน้องสาวของผม แต่ไม่มากไปกว่านั้น ผมไม่มีวันรักหมอ ในฐานะอื่นได้เลย” “ท�ำไมคะ ท�ำไมถึงไม่ได้ เพราะคุณคริมาหรือว่าเพราะน้องน�้ำ” สราวลี ถามตรงประเด็น แม้วา่ เธอจะเจ็บ แต่กอ็ ยากจะรูว้ า่ ใครคือศัตรูทแี่ ท้จริงทีอ่ ยูใ่ นใจ ของสินธุ์ตลอดมา “ไม่ใช่ทงั้ คู่ คริมาเองผมก็รกั เธออย่างน้อง แล้วเธอก็มคี รอบครัวทีส่ มบูรณ์แล้ว ซึ่งคนเป็นพี่อย่างผมควรจะดีใจด้วย ส่วนยัยน�้ำหมอก็รู้ว่านั่นเป็นหลาน เป็นคนที่ ผมต้องรักและดูแลโดยไม่มีข้อแม้ แต่ที่ผมไม่สามารถรักหมอได้ ก็เพราะว่าหัวใจ ของผมไม่ได้รัก ง่ายๆ แค่นี้เอง แต่ขอให้รู้ว่าถ้าท�ำได้ ผมก็อยากตอบแทนความ หวังดีของหมออย่างที่สุด ถ้าผมรักหมอได้สักนิด ผมจะรักทันทีอย่างไม่ลังเลเลย เราคงจะเป็นคู่ที่เหมาะสมกันอย่างที่สุด” “แต่พี่ก็ไม่รักลี...” สราวลีร้องไห้จนไม่มีน�้ำตาจะไหล “ถ้าจะรัก คงรักมานานแล้ว ไม่รอมาจนป่านนี้ การมีนำ�้ เข้ามาอาจท�ำให้ผม ไม่มเี วลาไปสนใจใครก็จริง แต่นนั่ ไม่ใช่เหตุผลส�ำหรับการจะรักหรือไม่รกั เพราะว่า หมออยู่กับผมมานานกว่านั้นอีก อยู่มาตั้งแต่ที่เด็กคนนั้นยังไม่เกิดด้วยซ�้ำ หมอ เป็นคนท�ำคลอดให้เธอเองกับมือไม่ใช่หรือ” 90

ระฆังเงิน

“ใช่ค่ะ เด็กคนนั้นลีเป็นคนท�ำคลอดให้เองกับมือ แต่ลีก็ท�ำร้ายเธอเอง กับมือเหมือนกัน” หมอสาวพูดเสียงแหบแห้ง “หมายความว่ายังไง” “ลีเป็นคนบอกน้องน�ำ้ ว่าลีรกั พีส่ นิ ธุ์ แต่พสี่ นิ ธุจ์ ะไม่มวี นั คิดเรือ่ งของตัวเอง ถ้ายังต้องดูแลน้องน�้ำอยู่” “อย่างนั้นเองหรอกหรือ มิน่าล่ะยัยเด็กคนนั้นถึงมาบอกว่าอยากให้อามี ความสุข เพราะอย่างนี้นี่เอง” สินธุ์พึมพ�ำ “ลีขอโทษค่ะ ลีไม่คิดว่าพี่จะเสียใจมากมายอย่างนี้” “ไม่ต้องขอโทษ ดีแล้วที่ผมไม่ต้องตัดใจท�ำร้ายแกด้วยตัวของผมเอง เพราะยังไงแกก็ต้องไปจากที่นี่อยู่ดี ผมคงจะยอมไม่ได้ถ้าต้องให้แกเอาชีวิตมา ทิ้งไว้ที่นี่” “พี่สินธุ์ แต่พี่ต้องมานั่งเสียใจอยู่อย่างนี้หรือคะ” “ใช่ มันอาจจะเสียใจ แต่กค็ งจะไม่นาน ผมเคยชินกับการมีเด็กคนนัน้ อยูด่ ว้ ย พอน�้ำไม่อยู่มันก็ท�ำใจล�ำบาก แต่ไม่ต้องห่วงไปนักหรอก ผมจะดีขึ้นในไม่ช้า” “พี่สินธุ์ ลีขอโทษ” “บอกแล้วไงว่าไม่ต้องขอโทษ ยังไงวันนี้ก็ต้องมาถึงอยู่แล้ว มันเป็นสิ่งที่ ผมรูด้ มี าตลอด และต้องท�ำให้ได้ หมอลองกลับไปคิดดูนะว่าพร้อมจะย้ายออกจาก ที่นี่เมื่อไหร่ แล้วให้มาบอกผม” “แต่ลี...” “นี่ไม่ได้เป็นการไล่ แต่นี่เป็นสิ่งที่ผมควรท�ำเพื่อน้องสาวของผมเช่นกัน” “มันเป็นไปไม่ได้เลยหรือคะ ไม่มีโอกาสที่พี่จะเปลี่ยนใจหรือคะ” สินธุ์ยกมือของเขาขึ้นมาลูบผมของคุณหมอสาวเบาๆ “บอกผมทีสิ ว่าความรูส้ กึ นีม้ นั คืออะไร แล้วมันจะเปลีย่ นไปได้หรือเปล่า” สราวลีนิ่งสนิท สัมผัสได้ถึงความห่วงใยและความอาทรที่พัดผ่านมา แต่ มันไม่ใช่ในแบบที่เธอต้องการสักนิด “ถ้าผมเลิกห่วงใยหมอแบบนี้ แล้วลองพยายามรักหมออย่างทีห่ มอต้องการ ซึ่งผมรู้ดีว่าไม่มีวันเป็นไปได้ ถ้าถึงวันนั้นผมเกรงว่าแม้แต่ความรู้สึกที่หมอก�ำลัง สัมผัสได้ในตอนนี้ก็จะไม่มีเหลือ หมออยากให้มันเป็นแบบนั้นหรือ” สินธุ์ถาม 91

รอยตะวันที่พันดาว

ด้วยน�้ำเสียงอ่อนโยน ในขณะทีค่ นถูกถามได้แต่รอ้ งไห้และส่ายหน้าหนีอย่างไม่อาจห้ามใจได้จน สินธุ์ต้องคว้าเธอเข้ามากอดเอาไว้ “ขอโทษนะหมอ ขอโทษจริงๆ” สราวลีเดินออกมาจากเรือนไม้ของผูช้ ายทีเ่ ธอเฝ้ารอคอยมาตลอดในสภาพ ของคนที่ใจสลาย ความรักที่ไม่อาจครอบครองมันช่างเจ็บปวดและทรมานเหมือนใจจะขาด แต่ถา้ ต้องแลกระหว่างความห่วงใยทีส่ นิ ธุม์ ใี ห้เธอในตอนนีก้ บั สายตาว่างเปล่า เธอคงไม่มีวันทนได้ เพราะว่าแค่นี้เธอก็เจ็บปวดมากพอแล้ว การลงมือท�ำร้ายคน ที่รักทั้งสองคนมันไม่ได้ช่วยให้หัวใจของเธอเป็นสุขขึ้นมาสักนิด! สินธุ์ต้องเจ็บปวดและทุกข์ทรมานแสนสาหัสในขณะที่หลานสาวของเขาก็ อาจจะมีสภาพไม่ต่างกันอยู่ในอีกฟากของโลก มันดีแล้วจริงๆ หรือกับการทีเ่ ธอเป็นคนท�ำสิง่ นีโ้ ดยทีส่ นิ ธุไ์ ม่ตอ้ งลงมือเอง ถ้ามันดีจริงไยเธอต้องเจ็บปวด! ไยคนที่เธอรักทั้งสองคนจะต้องจากกันด้วยความไม่เข้าใจ ตราบาปนี้คงจะติดตัวเธอไปจนชั่วชีวิต! “เข้าใจแล้วใช่ไหม” เสียงคุ้นหูทักขึ้นมาจากข้างๆ กระถางต้นไม้หน้า ชานเรือน สราวลีหันไปมองทั้งน�้ำตา แต่เธอก็เลือกที่จะเมินกลับมาไม่สนใจสิ่งใด เวลานี้เธอยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับใคร โดยเฉพาะกับคนคนนี้! เอกมองการกระท�ำของหมอประจ�ำสถานีอนามัยเกาะพันดาวด้วยความ หงุดหงิด ตัง้ แต่ทแี่ ม่บอกเขาว่าหมอลีเข้าไปหาสินธุใ์ นบ้าน เขาก็รบี มาหาทันที และ ได้ยินถ้อยค�ำที่ทั้งคู่พูดคุยกัน ก่อนที่เขาจะรีบหลบลงมาก่อน เขาเป็นห่วงเธอแทบตาย แต่เธอกลับท�ำเหมือนเขาไม่อยู่ในสายตา! “หมอ” เอกเรียกก่อนจะกระชากให้เธอกลับมาหา แต่... น�้ำตานองหน้าของเธอท�ำให้เขาใจสั่น รู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้ท�ำอะไรลงไปบ้าง รู้ดีว่าสิ่งที่เธอท�ำมันเห็นแก่ตัวและยากเกินจะให้อภัย 92

ระฆังเงิน

แต่น�้ำตาของเธอไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการจะเห็นเลย “อยากจะเห็นแบบนีม้ าตลอดใช่ไหมคะ วันทีฉ่ นั ต้องพ่ายแพ้อย่างราบคาบ วันทีฉ่ นั ต้องอยูค่ นเดียวโดดเดีย่ วอย่างแท้จริงโดยไม่มใี ครเหลียวแล สาสมใจคุณ แล้วนี่ เอาสิ จะต่อว่า จะท�ำอะไรก็ท�ำเลย ฉันมันเป็นนางฟ้าจอมสร้างภาพทั้งๆ ที่ เลวยิ่งกว่าใคร คุณจะบอกแบบนี้ใช่ไหม” หญิงสาวระเบิดออกมาทั้งน�้ำตา แต่เอกกลับดึงตัวเธอเข้ามากอดเอาไว้แน่น และเธอเองก็อ่อนล้าเกินกว่าจะฝืนเข้มแข็งได้อีกต่อไป “ใช่ คุณมันเป็นคนไม่ดี เสแสร้งและวางแผนได้ร้ายกาจ แต่ว่าคุณไปเอา มาจากไหนว่าผมจะสะใจเมื่อเห็นคุณในสภาพแบบนี้” “ไม่ต้องมาท�ำเป็นพูดดีเลย สงสารฉันเหรอ ตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณท�ำ เหมือนรู้ดีมาตลอด คอยขัดขวางไม่ให้ฉันเข้าใกล้นายของคุณ คอยดูแลเด็กน�้ำ เหมือนว่าฉันจะเข้าไปขย�้ำ ฉันเป็นคนท�ำคลอดเด็กคนนั้นเองกับมือนะ คุณไม่รู้ หรอกว่าการท�ำร้ายแก ฉันจะเจ็บปวดแค่ไหน แต่ฉนั ก็ยงั ท�ำเพราะว่าฉันมันเห็นแก่ตวั แต่รู้อะไรไหม พี่สินธุ์กลับบอกว่าไม่เป็นไร อย่าโทษตัวเองเลย ฉันท�ำดีแล้ว เขา ไม่โกรธฉันสักนิด แต่เขาก็ไม่รักฉันด้วย ไม่รัก ไม่มีวันรัก เขาบอกฉันแบบนี้และ พร้อมจะส่งฉันไปอยู่ที่อื่น ฮือๆ” หญิงสาวปล่อยโฮออกมาอย่างหมดสภาพ ไม่เหลือมาดของแพทย์หญิง จอมหยิ่งที่เขาเคยเห็นเลยสักนิด มือหนาของเอกยกขึ้นและลูบหลังของเธอเบาๆ “ร้องออกมาเถอะ ร้องออกมาให้หมด ผมรู้ว่าคุณเสียใจ ผมรู้ดี” “โกหก คุณมันก็จอมลวงโลกไม่แพ้ฉนั ฉันรูด้ วี า่ คุณจะไม่มวี นั มาเข้าใจคนเลวๆ อย่างฉันได้หรอก ไม่มีวันรู้ว่าฉันจะเจ็บปวดและเสียใจมากแค่ไหน ไม่รู้...” “หมอลี ถ้าอย่างนัน้ คุณไม่สงสัยเหรอว่าท�ำไมผมถึงรูเ้ รือ่ งทุกอย่างของคุณ แม้แต่ความคิดของคุณ แผนการของคุณ ทุกอย่างไม่ว่าจะดีหรือเลว” “เพราะว่าคุณมันท�ำตัวเป็นมือขวาผูพ้ ทิ กั ษ์เด็กคนนัน้ น่ะสิ คุณเป็นอย่างนัน้ มาตลอด” เมื่อความเสียใจถึงขีดสุดและความรู้สึกถูกกระตุ้น สราวลีก็ไม่ใช่ หญิงสาวคนเดิมที่เก็บความรู้สึกได้อีกต่อไป “ใช่ น้องน�้ำเป็นเด็กที่น่ารัก ใครเห็นก็อดจะดูแลและปกป้องไม่ได้ ขนาด คุณเองยังรักเธอเลย แต่ว่าก็ว่านะหมอลี เท่ากับระยะเวลาที่คุณมองนายของผม 93

รอยตะวันที่พันดาว

ซึ่งผมถือว่าเขาเป็นเพื่อนแท้เพียงคนเดียวที่มี ถ้าคุณจะมองเห็น คุณก็จะรู้ว่าคุณ ไม่ได้โดดเดี่ยวอย่างที่คิด เพราะว่าคุณมีผมมองอยู่ห่างๆ อีกทอดหนึ่ง” ค�ำพูดของเอกท�ำให้ร่างที่อยู่ในอ้อมกอดผละห่างทันที คุณหมอสาวมอง มือขวาของสินธุ์ด้วยสายตาค้นคว้า เธอหวังจะพบค�ำลวงและสายตาโกหกของเขา แต่กลับหามันไม่พบ! “คุณอาจคิดว่าผมคอยขัดขวางไม่ให้คณ ุ ท�ำลายความสัมพันธ์ระหว่างสินธุ์ กับน้องน�้ำ เพราะว่าผมเป็นห่วงพวกเขา มันก็ใช่ นั่นเป็นส่วนหนึ่ง แต่หลักใหญ่ ใจความของมันก็คอื ผมไม่อยากเห็นคุณเป็นคนไม่ดี เพราะว่าเนือ้ แท้แล้วคุณไม่ได้ เป็นแบบนั้น ที่สุดคุณก็จะกลับมาเสียใจเหมือนอย่างวันนี้ บอกผมหน่อยสิว่า คุณเสียใจทีน่ ายหัวไม่รกั หรือเสียใจทีเ่ ป็นคนท�ำร้ายคนทีค่ ณ ุ รักทัง้ สองคนมากกว่ากัน กันแน่” “คุณ...” สราวลีไม่รจู้ ะพูดอะไรออกมา ในเมือ่ สิง่ ทีเ่ อกพูดมานัน้ จีห้ วั ใจของ เธอเข้าอย่างจัง “แต่คณ ุ ก็กลับมาได้ กล้าสารภาพกับนายหัวไปตรงๆ นีต่ า่ งหากคือสิง่ ทีค่ ณ ุ ควรจะดีใจ เพราะว่าคุณยังไม่ได้สูญเสียความเป็นตัวเองไปทั้งหมด” “ไม่จริงหรอก ฉันไม่เหลืออะไรแล้วต่างหาก” ร่างเล็กๆ ทรุดนัง่ ลงไปบนพืน้ ไม้อย่างหมดท่า แต่ไม่นานเธอก็พบว่าตัวเอง ไม่ได้นั่งเพียงล�ำพัง เพราะว่าร่างสูงของเอกทรุดตัวลงนั่งเคียงข้างกัน “คุณยังมีผม ถ้าคุณไม่ได้เสียใจทีน่ ายหัวไม่รกั มากกว่าทีไ่ ด้ทำ� ร้ายพวกเขา ทั้งคู่ไปล่ะก็ ขอให้แน่ใจได้เลยว่าคุณยังมีผมอยู่อีกทั้งคน” เอกพูดพร้อมรอยยิ้ม “แล้วถ้าฉันเสียใจที่พี่สินธุ์ไม่รักมากกว่าล่ะ” “ผมก็จะท�ำให้คุณรู้ว่าคุณมันดื้อและคิดผิด ถ้าคุณไม่เหนื่อยเสียก่อนนะ คุณหมอ อายุกไ็ ม่ใช่นอ้ ยๆ แล้ว เลิกเอาชนะเป็นเด็กเล็กๆ เถอะ แล้วก็ยอมให้ผม อยู่ข้างๆ คุณ แค่นี้สินธุ์ก็เลิกปวดหัวไปเปลาะหนึ่งแล้ว” เอกพูดตรงๆ “แต่ฉันไม่ได้คิดกับคุณแบบนั้น มันเร็วไป ฉันยังรักพี่สินธุ์ ถึงเขาจะไม่ รักฉัน แต่ฉันก็รักเขาอยู่ดี” สราวลีพูดพร้อมกับท�ำท่าจะร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้งจนเอกส่ายหน้า เขาดึง ผ้าเช็ดหน้าออกมาซับน�้ำตาให้เธอเบาๆ 94

ระฆังเงิน

“ก็รักไปสิถ้าไม่เหนื่อย อยากรักเท่าไหร่ก็รักไปเลย ไม่ได้ว่า” ค�ำพูดของเขาท�ำให้คนที่ก�ำลังร้องไห้งงหนักเข้าไปใหญ่ “แล้วคุณ คุณบอกว่าคุณ...” “ใช่ ผมชอบคุณ อาจจะรักเลยแหละ แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะสั่งให้ คุณมารักผมได้นี่” “แต่คุณไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ ถ้าฉันจะรักพี่สินธุ์” “เฮ้อ ถ้าให้พูดตรงๆ มันคงไม่ค่อยน่าฟังเท่าไหร่ แต่ว่านะ ผมเลือกเอง ที่จะรักคุณ โทษใครได้ ก็ต้องยอมรับให้ได้ถ้าคุณจะรักคนอื่น ผมขอแค่ได้ดูแล คุณก็น่าจะพอ เห็นไหมว่าผมใจกว้างขนาดไหน ไม่ต้องวางแผนวุ่นวายท�ำให้คนที่ ผมรักเสียใจด้วย” “ฉัน” สราวลีพูดไม่ออกเมื่อเอกพูดตรงๆ “เอาเถอะ คุณคงจะรักสินธุ์อีกไม่นานหรอก เพราะฉะนั้นเตรียมใจเอาไว้ อย่าตืน่ เต้นถ้าอยูด่ ๆี ตืน่ ขึน้ มาแล้วรูต้ วั ว่าคนทีค่ ณ ุ รักอาจจะไม่ใช่แค่สนิ ธุค์ นเดียว” “ท�ำไมคุณถึงมั่นใจนัก” “ความจริงผมไม่ได้มนั่ ใจหรอก นีเ่ ป็นแค่การคาดเดาเท่านัน้ บางทีผมอาจ จะเดาผิดก็ได้ แต่คนเราถ้าจะไม่ชอบหน้าใครสักคนมากๆ มันก็ตอ้ งมีสาเหตุสิ คุณ หาสาเหตุที่คุณไม่ชอบหน้าผมได้หรือเปล่า” เอกถามพลางจ้องนิ่งเข้าไปในดวงตาที่ยังชื้นไปด้วยน�้ำตา “ฉัน” “ไม่ตอ้ งตอบผมวันนีห้ รอก มีเวลาอีกนาน ยังไงเราก็หนีกนั ไม่พน้ บนเกาะนี้ เดี๋ยวผมจะไปบอกสินธุ์ให้ว่าคุณเปลี่ยนใจไม่ย้ายออกไปจากเกาะนี้แล้ว” “ตอนนี้หรือคะ” “เปล่า ตอนนี้หมอนั่นยังเสียใจอยู่ แต่อีกไม่นานเขาก็จะลุกขึ้นมาได้เอง ถึงจะไม่เต็มร้อยและไม่มีวันเหมือนเดิม แต่สินธุ์ก็จะลุกขึ้นมาได้ ส่วนผมตอนนี้ มีอย่างอื่นจ�ำเป็นกว่าให้ท�ำ” “อะไรคะ” หญิงสาวถามโดยอัตโนมัติ “ปลอบใจคุณไง คุณก�ำลังเสียใจไม่ใช่หรือ ไปเถอะ ฟ้าเริม่ มืดแล้ว แต่คนื นี้ ฝนไม่ตก คุณไม่เคยเดินดูดาวนอกชายหาดตอนกลางคืนใช่ไหม วันๆ ท�ำแต่งาน” 95

รอยตะวันที่พันดาว

“เคยสิ ฉันเดินออกมาดูดาวข้างนอกบ้านบ่อยๆ” “คุณก็ดูอยู่แต่แถวบ้าน มาเถอะ ผมจะพาคุณไปดูที่อื่น วันหลังเผื่อคุณ จะชวนผมออกมาเป็นเพื่อนอีก” เอกพูดแล้วก็จับมือเธอเดินไปทันที สราวลีมองมือนั้นอย่างชั่งใจ ความเจ็บปวดยังคงอยู่ในใจของเธอ แต่มันคงจะดีกว่าถ้าในเวลาอย่างนี้ ไม่ต้องอยู่คนเดียวเหมือนที่ผ่านมา หญิงสาวจ้องมองไปทีท่ อ้ งฟ้าเบือ้ งบน และยิม้ ทัง้ น�ำ้ ตาเมือ่ มองเห็นดวงดาว กะพริบแสง คืนนี้เธอคงจะไม่อ้างว้างและโดดเดี่ยวเหมือนที่ผ่านมาอีกแล้ว...

96

ระฆังเงิน

8 เมื่อรักไม่ลงตัว

เอกคาดการณ์เอาไว้ไม่ผิดนัก เพราะหลังจากนั้นอีกเพียงสองอาทิตย์ นายหัวสินธุข์ องทุกคนก็เดินออกมาจากเรือนไม้สองชัน้ เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึน้ เขาไม่ได้แปลกใจที่ยังพบ แพทย์หญิงสราวลี สุทธิพงษ์ ประจ�ำอยู่ที่สถานีอนามัย ประจ�ำเกาะพันดาวเหมือนเดิม “พี่สินธุ์” คุณหมอสาวตกใจเป็นครัง้ แรก เมือ่ จูๆ่ เจ้าของเกาะพันดาวก็มาปรากฏตัว ต่อหน้าเธอแบบตัวเป็นๆ โดยไม่มีสภาพหมดอาลัยตายอยากเหมือนครั้งสุดท้าย ที่เธอได้เจอ เอกพูดถูกจริงๆ ที่เขาบอกว่าสินธุ์จะกลับมาได้ในไม่ช้า หญิงสาว ไล่สายตาขึ้นส�ำรวจคนตรงหน้าอย่างค้นคว้า “มีอะไรทีไ่ ม่เหมือนเดิมอย่างนัน้ หรือครับ” น�ำ้ เสียงทุม้ ๆ ถามกลับมายิม้ ๆ อยากจะพูดเหลือเกินว่าแววตาของเขาต่างหากทีเ่ ปลีย่ นแปลงไปและไม่มวี นั เหมือนเดิม แต่คนท�ำผิดกลับพูดไม่ออก เพราะการสูญเสียของสินธุย์ งั สดใหม่เหลือ เกิน แค่เขาเดินออกมาจากเรือนหลังนั้นได้ก็ถือว่าดีมากแล้ว “เกือบจะเหมือนค่ะ แต่ก็ไม่เหมือนเดิม” 97

รอยตะวันที่พันดาว

“ว้า ขนาดคุณหมอยังจับได้ พี่คงต้องพยายามอีกสักนิด” คนที่ยืนค�้ำโต๊ะ ของเธอบ่นเบาๆ ไม่จริงจังนัก “พี่สินธุ์” คุณหมอสาวส่ายหน้ายิ้มๆ “เลิกเกร็งแล้วใช่ไหมครับ ถ้าอย่างนั้นเราก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม เป็น พีช่ ายกับน้องสาวทีห่ ว่ งใยกันเหมือนเก่า พีด่ ใี จมากทีร่ วู้ า่ หมอลีจะไม่จากทุกคนทีน่ ี่ ไป” สินธุ์พูดจริงจัง ในขณะที่คนฟังเองกลับต้องเป็นฝ่ายฝืนยิ้ม มันไม่ง่ายนักหรอก กับการ ต้องปรับหัวใจเพื่อที่จะมองผู้ชายคนนี้ใหม่อีกหน เพราะถ้ามันง่ายเธอเองก็คง ไม่ต้องทนแอบรักเขามานับสิบปี แต่นี่คือทางออกเดียวของเธอ... ทางออกทีจ่ ะท�ำให้เธอไม่ตอ้ งไปจากสินธุ์ ไปจากเกาะพันดาวและทุกคนทีน่ ี่ และเป็นทางออกส�ำหรับการให้โอกาสกับหัวใจของคนสามคนใหม่อีกครั้ง คนแรกก็คือสินธุ์ คนที่สองก็คือตัวของเธอเอง และผู้ชายคนนั้น... เอก อมรพงษ์ คนทีบ่ อกกับเธอว่าเขาเองก็มองเธออยูห่ า่ งๆ มาโดยตลอด จนแทบไม่นา่ เชือ่ ว่าคนทีพ่ ดู จาไม่ดกี บั เธอมาตลอดเวลาจนแทบไม่เคยท�ำดีตอ่ กันจะคิดอะไรทีล่ กึ ซึง้ กับเธอได้ถึงขนาดนี้ ผิดกับอีกคนที่อ่อนโยนและเอาใจใส่เธอเป็นอย่างดีมาตลอด กลับไม่อาจ รักเธอได้อย่างที่เธอต้องการ ความรักมันเลือกทางของมันเองเสมออย่างนี้นี่เอง “ค่ะ เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ถึงอาจจะยังไม่ใช่ในเร็ววันนี้ แต่ลเี องก็ จะกลับมาให้เร็วทีส่ ดุ ไม่ใช่แค่เพือ่ พีส่ นิ ธุ์ แต่เพือ่ ตัวของลีเอง และถ้าโชคดีมากพอ ก็อาจจะเพือ่ ใครอีกสักคน” คนเป็นหมอตอบเบาๆ อย่างรูส้ กึ โล่งใจขึน้ มาเป็นครัง้ แรก

สินธุ์ยิ้ม เข้าใจค�ำพูดของสราวลีได้เป็นอย่างดี ตอนที่เอกเดินเข้ามาบอก เขาเรื่องเธอ เขายอมรับว่าตกใจ แต่ไม่แปลกใจเท่าไหร่ เพราะพอเข้าใจว่าเพื่อน ปากหนักชอบเธอแต่ก็ไม่เคยพูดดีๆ ด้วยเท่าไหร่ 98

ระฆังเงิน

ถ้าเอกสามารถเยียวยาบาดแผลในหัวใจของคุณหมอสาวได้ เขาก็คงจะ หมดห่วงที่ไม่ต้องลากใครเข้ามาเป็นทุกข์เพิ่มขึ้นอีกคน “พีด่ ใี จทีไ่ ด้ยนิ อย่างนี้ ถ้าอย่างนัน้ ขอตัวไปดูงานอืน่ ๆ ก่อน ปล่อยทิง้ เอาไว้ ให้เอกมานาน ดูท่าว่าหมอนั่นคงจะบ่นเช้าบ่นเย็นแย่แล้ว เดี๋ยวเย็นๆ ก็ว่าจะไป ดูที่โรงคั่วกาแฟเสียหน่อย ไม่ได้ไปมาสามเดือนแล้ว ทางนั้นคงแย่” “ไปเถอะค่ะ ที่นี่ก็ไม่มีอะไรต้องห่วง คุณเอกกับลีช่วยดูต่อจากพี่จนครบ แล้ว อีกสองอาทิตย์ลีว่าจะท�ำบุญเชิญพระมาที่สถานีอนามัยเสียหน่อย ไหนๆ เรา ก็ปรับปรุงเสร็จแล้ว” “เอาสิ มีคา่ ใช้จา่ ยอะไรก็มาเบิกเอากับพีไ่ ด้เลย เกาะนีไ้ ม่ได้ทำ� บุญมานานแล้ว ท�ำสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน” “ขอบคุณค่ะ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวลีจะปรึกษากับคุณเอกเลยนะคะ” “รู้สึกว่าเดี๋ยวนี้หมอลีจะคุยถูกคอกับมือขวาของพี่นะ” สินธุ์พูดยิ้มๆ “เอ่อ ไม่ใช่ค่ะ ก็ช่วงหลังลีต้องคุยงานกับเขาตลอดตอนที่พี่สินธุ์ เอ่อ...” “เอาเถอะครับ พีก่ แ็ ค่ตงั้ ข้อสังเกตดูนดิ หน่อยเท่านัน้ เอง หมอไม่ตอ้ งกังวล นายนั่นน่ะถึงจะกระโชกโฮกฮากไปหน่อย ขวานผ่าซากไปนิด แต่พี่รับรองได้ว่า เป็นคนทีจ่ ริงใจคนหนึง่ ไม่อย่างนัน้ ก็คงไม่อยูก่ บั พีม่ าได้ถงึ ทุกวันนี้ พีม่ าบอกแค่นี้ แหละ ไปล่ะ หมอท�ำงานต่อเถอะ” สินธุพ์ ดู ก่อนจะเดินลงจากสถานีอนามัยประจ�ำเกาะพันดาวไปอย่างอารมณ์ดี ทิ้งให้คนที่อยู่วางหน้าไม่ถูกไปเสียอย่างนั้น “ถึงจะดีแค่ไหน มันก็ต้องใช้เวลาอยู่ดีนั่นแหละค่ะ เพราะว่าลีไม่อยาก ตัดสินใจผิด แล้วก็ท�ำผิดอีกแล้ว” คุณหมอสาวพึมพ�ำกับตัวเองเบาๆ “บ่นอะไรอีกแล้วหมอ ท�ำหน้ายุ่งเดี๋ยวก็แก่เร็วหรอก นี่ก็ปาไปหลายขวบ แล้ว” เสียงทักขึ้นมาท�ำให้คนที่ก�ำลังครุ่นคิดต้องกัดฟัน สราวลีพยายามจะคิดอย่างทีส่ นิ ธุบ์ อกว่ามือขวาของเขาถึงจะปากร้ายไปบ้าง กระโชกโฮกฮากไปหน่อย แต่ก็จริงใจ เฮ้อ... หวังว่ามันจะทดแทนกันได้โดยทีเ่ ธอไม่ตอ้ งประสาทกินเสียก่อนนะ “ฉันจะแก่หรือไม่แก่แล้วมันหนักส่วนไหนของคุณไม่ทราบ” คนเป็นหมอ ก็ฝึกลับฝีปากมาบ้างแล้วเหมือนกัน 99

รอยตะวันที่พันดาว

“เกี่ยวโดยตรงเลยแหละหมอ เดี๋ยวลูกผมมีแม่แก่ขี้บ่นก็มาว่าผมเอาน่ะสิ ว่าพ่อไปหายายที่ไหนมาเป็นแม่” คนถูกต่อว่าว่าไม่เกี่ยวบอกหน้าตาย “คุณ” ถึงคราวทีห่ มอลีของทุกคนเถียงไม่ออกและหน้าแดงขึน้ มาจนถึงใบหู กับค�ำพูดของคนปากร้าย เอกหัวเราะชอบใจ เขาใช้มอื สองข้างดึงแก้มของคุณหมอให้ยมิ้ ให้เขาอย่าง ที่อยากดู แต่มันก็เหมือนกับการบังคับคนหน้าบูดให้แยกเขี้ยวมากกว่า “คุณมีเขี้ยวด้วยนี่ ไหนดูซิ ท�ำไมผมไม่เคยสังเกตมาก่อนนะ” เอกพึมพ�ำ ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาส�ำรวจดูใกล้ๆ จนคนที่นั่งหน้าบึ้งเริ่มรู้สึกแปลกๆ คุณหมอสาวใช้สองมือผลักคนกะล่อนตบหัวแล้วแกล้งมาลูบหลังเธอออกไป ทันที “ออกไปไกลๆ เลยนะ อยู่ใกล้คุณทีไรฉันเจ็บตัวทุกที” สราวลีพูดพลางยกมือขึ้นถูแก้มของตัวเองที่โดนเขาดึงออกตามใจชอบ หากคนโดนผลักกลับยกสองมือขึ้นท�ำท่ายอมแพ้ศิโรราบแต่โดยดี “คิดว่าฉันจะยกโทษให้งา่ ยๆ เหรอ” คนทีก่ ำ� ลังฮึดฮัดท�ำท่าจะยกแฟ้มคนไข้ ในมือขึ้นมาถือเอาไว้ เตรียมใช้เป็นอาวุธเต็มที่ “เป็นหมอเขาไม่ท�ำร้ายคนกันหรอกนะ หมอเขามีแต่ช่วยคนแล้วก็จิตใจ อ่อนโยน” คนก�ำลังจะโดนแฟ้มตีพูดเนิบๆ “แต่สำ� หรับคุณมันข้อยกเว้น คอยดูนะ เป็นอะไรมาฉันจะปล่อยให้นอนชัก อยู่ตรงหน้าเลยคอยดู” คุณหมอพูดด้วยความโมโห “กลัวว่าถ้าเป็นแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ แล้วจะร้องไห้ขี้มูกโป่งเอาเสียมากกว่า น่ะสิ” เอกพูดยิ้มๆ และมันท�ำให้คนอยากเถียงเถียงไม่ออกขึ้นมาทันที เขามองใบหน้าแดงก�่ำด้วยความโมโหของคนตรงหน้าด้วยความพึงพอใจ ในทีส่ ดุ ก็ใช้มอื ของตัวเองเอือ้ มไปหยิบแฟ้มคนไข้ในมือหมอวางลงทีเ่ ดิม ซึง่ แน่นอน ว่ามีการยื้อยุดกันนิดหน่อย ก่อนที่คุณหมอสาวจะยอมปล่อยแต่โดยดีเมื่อเจอกับ สายตาแปลกๆ ที่มองสบมา สราวลีท�ำหน้าไม่ถูกขึ้นมาอีกแล้ว ให้เขาคอยแหย่ กลั่นแกล้ง หรือต่อว่า เธอจะยังดีเสียกว่ามาท�ำตาแบบนี้ใส่ บอกตรงๆ ว่ามันไม่ชินเอาเสียเลยจริงๆ 100