นางฟ้าพยศรัก

นางฟ้าพยศรัก (ชุดนกยูงรำ�แพนรัก) พิมาลินย์ เลขมาตรฐานสากลประจำ�หนังสือ ISBN 978-616-7764-11-5 พิมพ์ครั้งที่ 1 : พฤษภาคม 2556 ราคา 210 บาท สำ�นักพิมพ์ เดซี่ บริษัท ลา วีเซ่ จำ�กัด 559/28 ซอยรัชดา 36 ถนนรัชดาภิเษก แขวงจันทรเกษม เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2140-0358-9 โทรสาร 0-2939-1177 www.daisy-book.com daisybook@daisy-book.com พิมพ์ที่ บริษัท ฐานการพิมพ์ จำ�กัด 9/11 หมู่ 9 ซอยสวนชิดลม เทศบาลสงเคราะห์ แขวงลาดยาว เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2954-2799 โทรสาร 0-2954-2800-2 จัดจำ�หน่าย บริษัท โอเชี่ยน บุ๊ค มาร์ท จำ�กัด เลขที่ 22,22 ซอยเอกมัย 65 ถนนเอกชัย แขวงบางบอน เขตบางบอน กทม. 10150 โทรศัพท์ 0-2417-1133, 0-2898-1900 โทรสาร 0-2898-0505

จากใจคนเขียน ‘นางฟ้าพยศรัก’ เป็นนวนิยายเรื่องที่สี่ในนามปากกาพิมาลินย์ค่ะ เป็นเรื่องราว ของหญิงสาวคนหนึ่งที่ตื่นขึ้นมาในบ้านไม่คุ้นตา รายรอบด้วยผู้คนแปลกหน้า และได้ รับรู้ว่าเธอสูญเสียความทรงจ�ำไปสี่ปี... มาค้นหาความทรงจ�ำของเนตรอัปสรด้วยกัน ภายในเล่มนะคะ ขอขอบคุณยุ้ยและพี่เก๋ค่ะมากๆ เลยค่ะ ส�ำหรับก�ำลังใจอันอบอุ่นและการ ร่วมมือร่วมใจปฏิบัติภารกิจท้าทายในนามของ ‘แก๊งนกยูง’ ขอบคุณภาษาใต้น่ารักๆ จากสาวภูเก็ตคนสวย ขอบคุณก๊อตจี้ที่เป็นทั้งก�ำลังใจและที่ปรึกษาที่ดีมาโดยตลอด ขอบคุณเพือ่ นๆ และผูอ้ า่ นทุกท่านทีอ่ ยูเ่ คียงข้างซายน์เสมอมา ไม่ทงิ้ กันไปไหน... ขอบคุณ คุณนิม่ และส�ำนักพิมพ์เดซีท่ มี่ อบโอกาสและเปิดบ้านต้อนรับซายน์อย่างอบอุน่ ขอบคุณ ครอบครัวทีส่ นับสนุนให้ซายน์ได้ทำ� ตามความฝันในวันนี้ และทีส่ ำ� คัญ... ขอบคุณผูอ้ า่ น ทุกท่านที่ถือหนังสือเล่มนี้อยู่ในมือค่ะ :))

ด้วยรักจากใจ

พิมาลินย์ facebook.com/Mariah.Mathira

พิมาลินย์

บทนำ� “ปล่อยฉันนะ ปล่อย... ปล่อย!” เสียงร้องตะโกนปนกับเสียงตึงตังที่ดังออกมาจากห้องพักคนไข้ท�ำให้ชายหนุ่ม ร่างสูงชะงักมือซึง่ ก�ำลังแตะลูกบิดนิดหนึง่ ปฐวียนื นิง่ ราวถูกสาป นัยน์ตาด�ำคมจ้องมอง กระจกสีหม่นติดบานประตูตรงหน้าซึง่ มีชอื่ คนไข้สอดไว้วา่ ‘นางสาวเนตรอัปสร นิศมา’ อยูค่ รูห่ นึง่ จนเสียงในห้องค่อยๆ เงียบลง... “คุณกล้า” อัมพกา เลขานุการสาวใหญ่เอ่ยเรียกอย่างห่วงใย “ไม่เป็นไรนะคะ” คนถูกถามนิง่ ไป ไม่ตอบรับ ไม่ปฏิเสธ ราวกับก�ำลังรวบรวมก�ำลังใจในการ เปิดประตูบานนี้อย่างยิ่งยวด และเพียงอึดใจเดียวหลังจากนั้น ชายหนุ่มก็ดันลูกบิด ประตูเพือ่ ก้าวเข้าไปในห้องพักคนไข้ดว้ ยใบหน้าเรียบสนิท ชายตามองหญิงสาวร่างบาง ผูถ้ กู พันธนาการข้อมือทัง้ สองไว้กบั เตียงพยาบาลนิดหนึง่ เมือ่ เห็นว่าเธอก�ำลังหอบน้อยๆ นัยน์ตาหรีป่ รือเหมือนยานอนหลับก�ำลังออกฤทธิ์ ปฐวีกล็ ะความสนใจจากใบหน้าซีดเซียว หันมามองพยาบาลสองคนทีเ่ พิง่ ท�ำให้เธอสงบลงได้แทน “คุณเป็นญาติคนไข้เหรอคะ?” “ผมเป็นสามีของเธอ และผมต้องการรับเธอกลับไปรักษาทีบ่ า้ น” ค�ำตอบนั้นท�ำให้พยาบาลทั้งสองหันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก็คนไข้รายนี้ใช้ค�ำน�ำ หน้าชือ่ ในบัตรประชาชนว่า ‘นางสาว’ ถึงแม้อาการทางกายของเธอจะดีวนั ดีคนื เหลือ เพียงอาการทางสมองที่มักตื่นกลัวเมื่อได้ยินเสียงเครื่องบินหรือตื่นจากฝันร้ายและ จ�ำไม่ได้วา่ ตนเองเป็นใคร จนคุณหมอบอกให้เจ้าของไข้พากลับไปรักษาตัวต่อทีบ่ า้ นได้ เผือ่ สภาพแวดล้อมเดิมๆ จะท�ำให้เธออาการดีขนึ้ ก็เถอะ แต่นกี่ ป็ าเข้าไปกว่าสองสัปดาห์แล้วหลังคนไข้สาวถูกส่งตัวจากโรงพยาบาลทาง ภาคใต้มารักษาต่อทีน่ เี่ พราะเครือ่ งมือทางการแพทย์พร้อมกว่า...

7

แล้วเหตุใด ‘สามี’ ของเธอจึงเพิง่ มาแสดงตัวเอาป่านนีเ้ ล่า? “ฉันเป็นเจ้าของไข้ของคุณเนตรอัปสรค่ะ เราต้องการพาเธอออกจากโรงพยาบาล เพือ่ กลับภูเก็ตค่ะ” อัมพกายืน่ บัตรประชาชนของตัวเองให้พยาบาลทีด่ อู าวุโสกว่า หญิงสาวในชุดขาว จึงรับบัตรไปดูผา่ นๆ ขณะเอ่ย “เดีย๋ วดิฉนั ขอตัวไปตรวจสอบหลักฐานทีเ่ คาน์เตอร์กอ่ นนะคะ เชิญคุณเจ้าของไข้ ด้วยค่ะ ส่วนคุณ...” เธอเงยหน้ามองนัยน์ตาเย็นชาไร้ความรูส้ กึ ของชายหนุม่ ผูอ้ า้ งตน เป็นสามีคนไข้ “กรุณาอย่าแกะผ้ามัดข้อมือเธอออกนะคะ หากมีอะไรกดปุ่มเรียกได้ ดิฉนั จะมาทันทีคะ่ ” ปฐวีพยักหน้ารับช้าๆ ก่อนก้าวเดินไปหยุดข้างเตียง ในขณะทีส่ ามชีวติ ในห้องนี้ ก�ำลังพากันออกไปข้างนอก เขายืนนิ่ง ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ทอดสายตา มองใบหน้าหวานละมุนซีดเซียวทีพ่ ยายามหรีต่ าลืมมองเขา แต่สดุ ท้ายก็ยอมแพ้ฤทธิย์ า ค่อยๆ พริม้ หลับลงอย่างอ่อนล้า เหงือ่ เม็ดเล็กๆ ผุดพรายตามไรผมเหนือผ้าพันแผล สีขาวสะอาดตาอย่างน่าสงสาร หากแต่นยั น์ตาด�ำขลับของผูท้ อี่ า้ งตนว่าเป็น ‘สามี’ ของเธอนัน้ กลับไม่ได้เคลือบ ความเห็นใจหรือรักใคร่หว่ งใยเลยแม้แต่นอ้ ย... มีเพียงประกายความเฉยชาราวกับว่าก�ำลังทอดมองคนแปลกหน้าเท่านัน้

8

พิมาลินย์

1 นางฟ้าปีกหัก เนตรอัปสรขยับตัวอย่างอึดอัดเมือ่ รับรูไ้ ด้วา่ รอบกายมืดด�ำและเงียบสงัด ราวกับ ก�ำลังหลงทางในห้วงแห่งฝันร้ายไร้จุดจบ หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกถึงฝ่ามืออุ่นจัด แทรกสอดกอดเอวบางจากทางด้านหลัง และรั้งตัวเธอเข้าไปชิดแผงอกกว้าง มืด... ภายในห้องนีย้ งั มืดแม้ยามลืมตาตืน่ แต่ไออุน่ ทีโ่ อบล้อมในอ้อมกอดนัน้ กลับท�ำให้รสู้ กึ อุน่ ใจอย่างประหลาด “หลับซะ” ประโยคค�ำสั่ง หากน�้ำเสียงคุ้นเคยยิ่งจนปฏิเสธไม่ได้ว่าในหัวใจนั้นอุ่นวาบ ใคร... แม้เฝ้าถามตนเองเท่าไรก็ไม่มีค�ำตอบใดในสมองว่างเปล่าที่ก�ำลังจมดิ่งสู่ห้วง แห่งนิทรา น่าแปลกทีต่ ลอดคืนนัน้ ไม่มฝี นั ร้ายใดกล้ามากวนใจเธออีกเลย นอกหน้าต่างกระจกทีเ่ ปิดออกสุดความกว้าง ลมเย็นของช่วงต้นฤดูหนาวโชยมา กับเสียงซ่าๆ ของผืนน�ำ้ จนเนตรอัปสรทนนอนต่อไม่ไหว หญิงสาวในชุดนอนกระโปรง แขนยาว จั๊มพ์ตรงข้อมือและปล่อยระบายพลิ้วถึงเข่าค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอน อบอุน่ ใต้ผา้ ห่มสีขาวด้วยนัยน์ตาหรีป่ รือเกือบปิด ก่อนทีเ่ จ้าหล่อนจะกะพริบตาสองสาม ครัง้ แล้วหันมองรอบๆ อย่างงุนงง กระทัง่ สายตาหยุดอยูท่ นี่ าฬิกาฝาผนังซึง่ บอกเวลา หกโมงสามสิบนาทีพอดิบพอดีไม่มขี าดเกิน ทีไ่ หน...? คิว้ เรียวขมวดมุน่ ก่อนสะดุง้ เบาๆ เมือ่ บานประตูไม้ขนาดใหญ่ถกู ดึงเปิดออก พร้อมการปรากฏตัวของหญิงสาวร่างเล็กบอบบางที่คลี่รอยยิ้มเจิดจรัสส่งมาให้จน 9

เนตรอัปสรอุปาทานว่าผูห้ ญิงแปลกหน้าคนนีเ้ หมือนมีแสงอะไรบางอย่างแผ่ออกมาจากตัว อย่างไรอย่างนัน้ “อรุณสวัสดิค์ ะ่ คุณนกยูง อย่าเพิง่ ตกใจไปนะคะ คุณประสบอุบตั เิ หตุ ตอนนี้ ก�ำลังรักษาตัวอยูท่ นี่ ี่ ฉันเป็นหมอเจ้าของไข้คณ ุ ค่ะ ชือ่ กัลยา เรียกหมอจิว๋ ก็ได้” หมอสาวที่ตัวเล็กกว่ามาตรฐานหญิงไทยสมชื่อยกสองมือขึ้นประสานกันด้วย ท่วงท่าสง่างามราวกับแม่ชี ก่อนผายมือออกด้านข้าง นั่นเองเนตรอัปสรถึงเห็นว่ามี สาวน้อยอีกคนที่ดูเหมือนจะรุ่นราวคราวเดียวกับเธอในชุดสุภาพก้าวตามเข้ามา และ ส่งยิม้ เป็นมิตรมาให้ “ส่วนนีพ่ ยาบาลนิชาค่ะ นิชาจะมาดูแลคุณเช้านี้ เดีย๋ วหมอจะออกไปรอข้างนอก นะคะ” บอกจบ กัลยาก็กา้ วออกจากประตูไป ในขณะทีพ่ ยาบาลแปลกหน้าเลีย่ งไปหยิบ ผ้าขนหนูและชุดคลุมอาบน�ำ้ ออกมาจากตูเ้ สือ้ ผ้า ก่อนเดินกลับมาหาเธอ “เชิญทางนีค้ ะ่ คุณนกยูง อาบน�ำ้ ก่อนนะคะ เสร็จแล้วคุณหมอจะเล่าให้ฟงั ทีหลัง ค่ะว่าคุณมาอยูท่ นี่ ไี่ ด้ยงั ไง” เนตรอัปสรมองสบนัยน์ตาอาทรของพยาบาลสาวน้อยครูห่ นึง่ และไม่รวู้ า่ อะไรใน จิตใต้สำ� นึกดลให้ตดั สินใจก้าวขาลงจากเตียงแล้วเดินตามพยาบาลทีช่ อื่ นิชาไปจนถึงห้อง อาบน�ำ้ อย่างว่าง่าย เสียงคลืน่ ซัดมาท�ำให้เนตรอัปสรรูอ้ ย่างหนึง่ ล่ะว่าตนเองอยูช่ ายทะเล คงเป็นทีภ่ เู ก็ต... “คุณนกยูงใช้แปรงสีฟนั อันนีน้ ะคะ” พยาบาลสาวหยิบแปรงสีฟนั ไฟฟ้าสีขาวส่ง มาให้ และเนตรอัปสรแอบเห็นแปรงอีกชุดถูกวางไว้ตรงเคาน์เตอร์อา่ งล้างหน้า “เดีย๋ วหนู จะออกไปเตรียมเสือ้ ผ้าให้ อ้อ อย่าสระผมนะคะ เดีย๋ วสีทเี่ ติมโคนผมไปเมือ่ วานจะหลุด” บอกพร้อมแขวนชุดคลุมและผ้าขนหนูไว้กบั ตะขอติดผนัง จากนัน้ จึงออกจาก ห้องน�้ำไปและปิดประตูให้เรียบร้อย ปล่อยให้ ‘คนป่วย’ ยืนนิ่งอยู่หน้ากระจก มอง สบตาผูห้ ญิงคนหนึง่ ในเงาสะท้อนทีจ่ ะว่าเหมือนตัวเองก็เหมือน แตกต่างก็แตกต่าง... ทั้งนัยน์ตาสีน�้ำตาลนั้นล้อมกรอบด้วยแพขนตาด�ำขลับสีอ่อนเข้มตัดกันอย่าง ลงตัวเหลือเชื่อ ทั้งยังงอนหนาแบบไม่ต้องพึ่งอายไลเนอร์ ไล่ลงมาถึงจมูกโด่งและ ริมฝีปากหยักสีกลีบกุหลาบ ใบหน้าหวานซุกซ่อนอยูภ่ ายใต้เส้นผมหยักศกโกรกสีนำ�้ ตาล ประกายทองแปลกตา เน้นให้เห็นใบหน้ารูปหัวใจชัด และเห็นรอยแผลตัดไหมเป็นขีดยาว ใต้ไรผมด้านขวา เนตรอัปสรนิง่ งันราวถูกสาป ไม่วา่ ภายนอกจะดู ‘คล้าย’ อย่างไรก็ตาม แต่ผหู้ ญิงในกระจกนีไ่ ม่ใช่เธอ!

10

พิมาลินย์

เสียงหัวเราะของเด็กๆ ลูกคนงานดังกังวานแข่งกับเสียงคลืน่ ทีส่ าดซัดหาดทราย ขาวละมุน มือน้อยๆ ก�ำลังช่วยกันก่อกองทรายเป็นรูปภูเขาด้วยรอยยิม้ และเสียงหัวเราะ ร่วน บ้างก็วงิ่ ไล่กนั ลงไปในน�ำ้ ทะเลของต้นฤดูหนาว แต่อากาศกลับร้อนอบอ้าวเหลือเชือ่ ปฐวีอดั ควันบุหรีเ่ ข้าปอดขณะนัง่ มองภาพไร้เดียงสาทีเ่ ห็นไกลๆ จากบนสะพานไม้ ซึ่งทอดยาวไปถึงท่าเทียบเรือเหนือผืนน�้ำใสแจ๋วสีมรกต ดวงตาคมกริบเหม่อมองไป ไกลกว่านั้น ไกลจากโค้งทางเข้ารีสอร์ตออกไปถึงบ้านพักขนาดใหญ่ตรงเชิงเขาที่ถูก แมกไม้ปกคลุมป้องกัน แต่ยงั เห็นหลังคาอยูไ่ กลๆ ป่านนีเ้ ธอคงจะตืน่ แล้ว เป็นเวลาเกือบสองเดือนแล้วที่เขาพาเนตรอัปสรมาอยู่ที่นี่ ‘เกาะละอองดาว’ หลังจากที่เธออาละวาดจนแทบขาดใจเมื่อรถพยาบาลจากกรุงเทพฯเลี้ยวเข้าไปในบ้าน ใหญ่ทภี่ เู ก็ต น่าแปลกทีเ่ ธอดูสงบเหลือเชือ่ เพียงแค่พน้ ออกมาจากอาณาเขตบ้านหลังงาม เนตรอัปสรในตอนนัน้ เพียงหอบหายใจอย่างเหนือ่ ยอ่อน และเอนตัวนอนนิง่ อยูบ่ นฟูก พยาบาล น�ำ้ ตาไหลเป็นทางอาบสองแก้ม ‘พาไปอยู่เกาะละอองดาวดีไหมคะคุณกล้า เห็นพ่อบอกว่าบ้านหลังใหญ่สร้าง เสร็จแล้ว ยังไม่เปิดบริการ น่าจะสงบดีนะคะ คุณนกยูงเธอจะได้ผอ่ นคลายด้วย ระยะทาง จากบ้านหลังนี้กับสนามบินก็ไม่ไกลกันมาก ได้ยินเสียงเครื่องบินบ่อยๆ คุณนกยูง จะแย่เอานะคะ’ แพทย์หญิงกัลยาออกความเห็น เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของอาเชิด ลูกน้อง คนสนิทของบิดาทีป่ ฐวีรจู้ กั มาตัง้ แต่จำ� ความได้ เขาไม่ได้เจอเธอนานแล้วหลังย้ายลงมา ดูแลรีสอร์ตที่ภูเก็ต ข่าวคราวล่าสุดที่รู้มาคือกัลยาลาออกจากงานประจ�ำที่โรงพยาบาล เอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯเพื่อเดินทางไปศึกษาต่อเฉพาะทางด้านเวชศาสตร์ฟื้นฟูที่ ประเทศอเมริกา วันที่เนตรอัปสรประสบอุบัติเหตุ กัลยาก็เพิ่งได้กลับมาเหยียบแผ่นดินเกิด หลังจากห่างหายไปนาน เมื่อเขาขอความช่วยเหลือให้เธอหาพยาบาลที่ไว้ใจได้มาดูแล เนตรอัปสร คุณหมอทีก่ ำ� ลังอยูใ่ นช่วงพักร้อนหลังเรียนหนักก็ขอตามมาด้วยคน ซึ่งก็ดี... กัลยาเป็นหมอที่เก่ง และเคยสร้างปาฏิหาริย์ไว้กับคนไข้หลายราย ก่อนเดินทางไปเรียนต่อ หากได้ตัวกัลยามาช่วย แม่นางฟ้าปีกหักนั่นคงหายเป็นปกติ ไวขึน้ กว่าทีค่ าดไว้ ถึงตอนนัน้ เขาจะได้ไล่เธอไปจากทีน่ เี่ สียที! บุหรีห่ มดมวนพอดีในขณะทีไ่ ด้ยนิ เสียงเตือนจากโทรศัพท์ในกระเป๋า ชายหนุม่ 11

ขยี้ก้นบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่พกพา ก่อนล้วงเอาเครื่องมือสื่อสารออกมาทั้งที่สายตายัง จับจ้องอยู่กับก้นกรองสีขาวนั้น น่าเจ็บใจตรงที่จนป่านนี้เขาก็ยังไม่กล้าสูบบุหรี่ในบ้าน เพราะเนตรอัปสรอยูท่ นี่ นั่ ... ทัง้ ทีไ่ ม่มเี หตุผลอะไรทีเ่ ขาต้องเกรงใจเธอเลยด้วยซ�ำ้ ปฐวีพยายามปัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากสมอง ขณะกดปิดเสียงนาฬิกาปลุก ที่ตั้งไว้บอกว่าใกล้เวลาอาหารเช้าแล้วเก็บโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋าดังเดิม จากนั้นร่าง สูงเพรียวในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปลิวตามลมทะเลพัดโบกก็ลุกขึ้นเดินกลับไปทางบ้านพัก ไม่ได้สนใจเด็กๆ ทีร่ วมกลุม่ กันอย่างเกรงๆ เมือ่ เขาเดินผ่านนัก ทัง้ ทีเ่ กือบได้เวลาอาหารเช้าแล้ว แต่แม่ครัวกลับยังไม่จดั อาหารบนโต๊ะนอกจาก จานเปล่าๆ สีช่ ดุ ปฐวีขมวดคิว้ นิดๆ เมือ่ รูส้ กึ ‘ผิดเวลา’ ยกข้อมือขึน้ มองนาฬิกาก็พบว่า ตนเองกลับมาถึงตอนเจ็ดโมงครึง่ ซึง่ เป็นเวลาอาหารเช้าพอดีไม่ขาดไม่เกิน แหงล่ะ ก็เขาตัง้ เวลาเตือนไว้นี่ “คุณกล้า” แม่ครัวเดินกึง่ วิง่ มารายงานอย่างนอบน้อม “เมือ่ กีค้ ณ ุ ๆ เขาวุน่ วาย กันใหญ่เลยค่ะ คุณหมอให้เรียนว่าถ้าคุณกล้ากลับมาแล้วให้ไปหาคุณนกยูงทีห่ อ้ งนอนใหญ่ ก่อนค่ะ” ปฐวีรบั ฟังค�ำบอกนัน้ ด้วยใบหน้าเรียบสนิท ไม่บอ่ ยนักหรอกทีส่ ามสาว หมอ พยาบาล และคนไข้จะ ‘วุน่ วายกันใหญ่’ อะไรท�ำนองนัน้ นอกจากเนตรอัปสรจะอาละวาด ขึน้ มา ซึง่ ก็มบี า้ งนานๆ ครัง้ แต่หากเป็นแบบนัน้ หมอกัลยาคงโทรตามหรือส่งคนไปเรียก เขามาช่วยแบบด่วนจี๋แล้ว เมื่อสรุปเองไม่ได้ว่าเกิดเรื่องอะไร ร่างสูงจึงก้าวผ่านลาน หน้าบ้านตรงไปยังประตูหอ้ งนอนไม้สกั ก่อนดันประตูเปิดออกช้าๆ เพือ่ หยัง่ สถานการณ์ จนได้ยนิ เสียงของกัลยาดังแจ๋วๆ ออกมาชัด “แบบนีด้ ไี หมคะคุณนกยูง เหมือนเดิมหรือยังเอ่ย?” คนถูกถามเงียบไปครูห่ นึง่ ก่อนเอ่ยตอบอย่างติดจะไม่มนั่ ใจเท่าไรนัก “ก็... คล้ายนะคะ แต่สผี มมัน...” “สีผมแก้ยากน้า เอาแบบนีไ้ ปก่อนนะคะ พอแก้ขดั เดีย๋ วออกไปทานข้าวกัน นะคะ จะได้มาคุยกันต่อ คุณนกยูงอยากรูไ้ ม่ใช่เหรอคะว่ามาอยูท่ นี่ ไี่ ด้ยงั ไง” “ก็ได้คะ่ ...” คิว้ หนาขมวดเป็นปมอย่างไม่เข้าใจว่าหมอกับคนไข้คยุ อะไรกัน ชายหนุม่ จึงผลัก บานประตูเข้าไปโดยไม่เสียเวลาเคาะ และเสียงเดินของเขาก็เรียกให้หมอกัลยาหันมามอง ก่อนยิ้มทัก ในขณะที่พยาบาลนิชาหันไปวางเครื่องหนีบผมไว้บนโต๊ะเล็กข้างเตียงทาง ด้านหลัง แล้วหันมาหวีผมให้ ‘คนป่วย’ ทีถ่ อื กระจกกลมสลักลายดอกไม้ขนึ้ ส่องหน้า 12

พิมาลินย์

เนตรอัปสรซุกซ่อนใบหน้าไว้หลังกรอบกระจกนั้นจนเขามองไม่เห็นสีหน้าเธอ ในตอนนี้ กระทั่งมือบางลดบานกระจกลงจากใบหน้าหวานซึ้งในกรอบผมหน้าม้าและ ปล่อยยาวตรงถึงกลางหลังในแบบทีท่ ำ� ให้ปฐวีรสู้ กึ เหมือนถูกกาลเวลาเล่นตลก เหมือนเข็มเวลาหมุนย้อนหลังกลับไปถึงสีป่ เี ต็ม! “คุณนกยูงจ�ำคุณกล้าได้ไหมคะ?” เสียงใสของคุณหมอทีเ่ อ่ยถามดึงสติเนตรอัปสรให้หลุดจากภวังค์ประหลาดเมือ่ เผลอมองลึกเข้าไปในดวงตาเย็นยะเยียบของผู้ชายแปลกหน้าที่ยืนนิ่งค้างอยู่หน้าประตู คนนัน้ หญิงสาวหันมองกัลยาอย่างเหม่อลอย ก่อนทีภ่ าพเหตุการณ์หนึง่ จะวูบเข้ามาใน สมอง เธอเบิกตากว้าง หน้าซีด และก่อนจะทันรูต้ วั ก็ขยับเข้าไปเกาะชายเสือ้ กัลยาอย่าง หวาดหวัน่ ต่อภาพทีเ่ ห็นในหัวและความกลัวต่อชายคนนัน้ เขาเป็นชายหนุม่ ทีม่ ใี บหน้าดุดนั คมคาย คิว้ หนาเป็นปืน้ พาดเฉียงอยูเ่ หนือดวงตา กร้าวแกร่งราวแท่งศิลาสีทอ้ งฟ้ายามราตรี เรือนผมด�ำดุจนิลหยักศกน้อยๆ เคลียใบหู และไว้จอนยาวลงมาถึงเคราอ่อนๆ ที่โอบล้อมแนวกรามแกร่ง ผู้ชายคนนี้น่ากลัว... เนตรอัปสรสรุปในใจแบบนัน้ และทีส่ ำ� คัญเธอเคยเจอเขามาก่อนด้วย! “คุณกล้า อย่าเข้ามาค่ะ” แพทย์หญิงกัลยาตะโกนห้ามเมื่อเนตรอัปสรเริ่มตัวสั่น มือนุ่มละมุนลูบหลัง ปลอบ ขณะได้ยนิ เสียงหวานๆ เอ่ยบอกแกมขอร้องอยูใ่ นที “ช่วยออกไปก่อนนะคะ นะคะ จิว๋ ขอ” คนป่วยลอบมองผ่านไหล่คุณหมอไปยังชายแปลกหน้าคนนั้นด้วยหัวใจที่สั่น ระรัวเหนือการควบคุม ก่อนทีห่ ญิงสาวจะสะดุง้ สุดตัวและหลับตาปีเ๋ มือ่ คนน่ากลัวคนนัน้ ขยับหันหลังกลับออกจากห้องนีไ้ ปรวดเร็วราวสายลมโดยไม่พดู อะไรเลยสักค�ำ “นิชาไปบอกป้าแมวให้เสิรฟ์ อาหารคุณนกยูงกับพวกเราในห้องไป ข้างนอกเสิรฟ์ คุณกล้าคนเดียวนะ อ้อ... อย่าลืมปิดประตูให้หมอด้วย” “ค่ะ คุณหมอ” กัลยารอจนพยาบาลสาวน้อยก้าวออกจากห้องไปถ่ายทอดค�ำสั่งให้แม่ครัวและ ปิดประตูให้สนิทดีแล้ว จึงเอ่ยกับคนไข้ในอ้อมแขนอย่างใจเย็น “คุณนกยูงหิวแล้วใช่ไหมคะ ได้เวลาทานข้าวทานยาแล้วนะ” หากถูกถามเหตุผลของอาการแปลกๆ ทีเ่ กิดกับตัวเองในตอนนี้ เนตรอัปสรคง ไม่สะดวกใจจะตอบและรูส้ กึ แย่ลงไปกว่าทีเ่ ป็นอยูอ่ กี มากโข แต่เมือ่ คลายอ้อมแขนห่าง 13

จากคุณหมอที่เหมือนกับมีออร่าของความน่าไว้เนื้อเชื่อใจแผ่ซ่านออกมาแบบนั้น และ ค�ำถามเฉไฉไปอีกทาง คนไข้สาวกลับรูส้ กึ เบาใจอย่างประหลาด และอาจเพราะประตูไม้สกั ทีถ่ กู ปิดสนิทนัน่ ด้วยทีท่ ำ� ให้เธอรูส้ กึ ปลอดภัยขึน้ ระหว่างมือ้ อาหาร กัลยาลอบมองเสีย้ วหน้าหวานของคนทีก่ ม้ ลงเขีย่ ข้าวต้มปลา ในชามด้วยแววตาครุ่นคิด สิ่งที่เธอยังไม่ได้บอกปฐวี คือเนตรอัปสรกลับมาจ�ำตัวเอง ได้แล้ว หลังจากทีห่ ลงลืมมาเกือบสองเดือนเต็ม! ‘ฉันชือ่ เนตรอัปสร นิศมา ก�ำลังนัง่ รถบัสไป เอ้อ... มาภูเก็ตนีเ่ พือ่ มาสัมภาษณ์ งานน่ะค่ะ คุณหมอบอกว่าฉันประสบอุบตั เิ หตุ อุบตั เิ หตุอะไรเหรอคะ? ตอนอยูบ่ นรถ ฉันง่วงมากเลยหลับๆ ตืน่ ๆ ต่อจากนัน้ ก็จำ� อะไรไม่ได้เลย’ กัลยานิง่ ไปนิดอย่างครุน่ คิดก่อนเอ่ยถามเพือ่ ความแน่ใจ ‘คุณอายุเท่าไรคะ?’ ‘ยีส่ บิ สามค่ะ... ขอโทษนะคะทีเ่ มือ่ กีโ้ วยวายจนคุณหมอตกใจ แต่... ฉันเพิง่ ไป ยืดผมตรงมาเมือ่ วันก่อนนีเ้ องค่ะ เลยตกใจทีม่ นั กลับมาหยิกไวขนาดนี้ แล้วสีผมประหลาดๆ นีอ่ กี แล้วฉันตัดหน้าม้ามาตลอดด้วยนะ หลับไปแค่คนื เดียว ตืน่ มาผมฉันยาวเท่ากัน ไปหมดขนาดนีไ้ ด้ไงคะ? มันเกิดอะไรขึน้ กับฉัน? แล้วทีน่ ที่ ไี่ หนคะ บ้านใครเหรอ?’ แพทย์หญิงกัลยานิ่งฟังครู่หนึ่งก็ยิ้มรับ เธอรู้ตัวดีว่ารอยยิ้มของหมอจะท�ำให้ คนไข้ทกี่ ำ� ลังสับสนรูส้ กึ อุน่ ใจกว่า แต่เพราะสังเกตจากแววตาและอาการคนไข้แล้วก็รวู้ า่ ยังไม่ถึงเวลาที่จะเล่าทุกอย่างให้ฟัง เมือ่ จิตใจคนไข้ยังแกว่งและกังวลหลายเรือ่ ง เธอ จึงตะล่อมให้จติ ใจอ่อนไหวนัน้ จดจ่อทีเ่ รือ่ ง ‘เบา’ ทีส่ ดุ เข้าไว้ ‘เอ ผมหน้าม้าก็นา่ สนใจนะคะ แบบประมาณไหนเอ่ย มาค่ะ หมอตัดให้ เห็น แบบนีห้ มอตัดผมเก่งนะ นิชาไปหยิบเครือ่ งหนีบผมในห้องหมอมาให้หน่อยไป’ เนตรอัปสรยินยอมให้จดั การกับผมของเธอทัง้ ทีน่ ยั น์ตายังสับสน เมือ่ เรือนผม หยักศกธรรมชาติถกู หนีบตรงและตัดหน้าม้าระดับเดียวกับคิว้ เรียวเรียบร้อย ผมทรงใหม่ ก็ขบั ให้หญิงสาวทีส่ วยเด่นสะดุดตากลับมาดูเด็กลงหลายปี และกัลยาแอบคิดว่าหากได้ แต่งหน้าแต่งหน้าจัดๆ เสียหน่อย ทาปากให้แดงจัดไปเลย เนตรอัปสรในลุคนีค้ งเปรีย้ วจีด๊ คนละแบบกับสาวหวานนุม่ ๆ ทีเ่ ธอคุน้ เคยไปเลยล่ะ แต่ที่กัลยายังไม่วางใจนักคือความทรงจ�ำของคนตรงหน้า วันนี้เนตรอัปสรจ�ำ อะไรๆ ได้มากกว่าทุกวันทีผ่ า่ นมา มากเป็นประวัตกิ ารณ์เลยล่ะ! เพราะทีผ่ า่ นมาเธอจะลืม ทุกอย่างทีเ่ พิง่ นึกออกภายในเวลาไม่เกินสิบถึงยีส่ บิ นาทีมาตลอด 14

พิมาลินย์

แต่จนถึงตอนนีห้ ญิงสาวยังทานข้าวปกติ แม้จะเหม่อบ้าง แต่กลับไม่เงยหน้า ขึน้ มาตัง้ ค�ำถามอะไรซ�ำ้ ๆ เหมือนทุกวันทีผ่ า่ นมาเลยแม้แต่ครัง้ เดียว... “คุณนกยูงบอกว่ามาทีภ่ เู ก็ตนีท่ ำ� ไมนะคะ ขอโทษทีคะ่ หมอจ�ำไม่ได้” กัลยาแสร้งหันไปถามเพือ่ ลองเช็กความคงทีข่ องความจ�ำคนไข้ และเนตรอัปสร ก็เอ่ยตอบอย่างว่องไวแทบไม่ตอ้ งใช้เวลาคิด “มาท�ำงานค่ะ ฉันเพิง่ ผ่านสัมภาษณ์งานล่ามกับบริษทั คิไซคอร์เปอเรชัน่ เป็น บริษทั ของญีป่ นุ่ น่ะค่ะ” ใบหน้าหวานสลดลงเล็กน้อย “บริษทั แม่ทกี่ รุงเทพฯส่งฉันลงมา ท�ำงานทีส่ าขาภูเก็ตค่ะ ฉันหวังกับทีน่ ไี่ ว้มากเลยค่ะ แต่มาเกิดอุบตั เิ หตุแบบนี้ บริษทั คงหาคนมาแทนฉันไปแล้วล่ะมัง้ ” เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ว่าแต่ทำ� ไมฉันถึงมาอยูท่ นี่ คี่ ะ นีบ่ า้ นใคร คุณหมอยังไม่บอกฉันเลย” กัลยายิม้ รับก่อนชวนคุยเรือ่ งอืน่ เพือ่ เปลีย่ นเรือ่ งไปเรือ่ ยๆ เหมือนทีท่ ำ� มาตลอด สองเดือนเมือ่ มีคำ� ถามใดหลุดลอดมาจากเรียวปากสีชมพูใสเป็นธรรมชาติจนน่าอิจฉาของ คนไข้สาว แล้วเธอไม่สามารถตอบได้ ส่วนอาการของเนตรอัปสรนัน้ เห็นได้ชดั ว่าดีกว่า เมือ่ วานมาก และดีขนึ้ รวดเร็วราวพลิกฝ่ามือจนแม้แต่หมอแบบเธอยังตกใจ หากความทรงจ�ำของหญิงสาวคงทีแ่ บบนีไ้ ปเรือ่ ยๆ ทีส่ ปี่ กี อ่ นแล้วล่ะก็... อาการ ของเนตรอัปสรจะมีสองทางเลือกคือความจ�ำหยุดอยูแ่ ค่นนั้ ไปตลอดชีวติ หรืออาจค่อยๆ ดีขนึ้ เมือ่ ได้รบั การกระตุน้ ความทรงจ�ำอย่างต่อเนือ่ ง และกัลยาภาวนาเหลือเกินให้เป็นอย่างหลัง เธอไม่อยากให้ความทรงจ�ำที่น่าจะส�ำคัญที่สุดในชีวิตของผู้หญิงคนนี้หายไป ตลอดกาลเลยจริงๆ

15

2 คนใจเย็นที่แสนน่ากลัว เพราะฝนเริม่ โปรยปรายลงมาหลังจากอาหารเช้าผ่านไปไม่นานนัก เนตรอัปสร จึงตัดใจไม่ออกไปส�ำรวจนอกตัวบ้านอย่างทีใ่ จนึกอยาก แต่ใช้เวลาทัง้ วันในการนัง่ อยู่ หน้าจอโทรทัศน์ซงึ่ ก�ำลังฉายคลิปวิดโี อสัน้ ๆ หลายต่อหลายคลิปติดๆ กันจากเครือ่ งเล่น ดีวดี ที พี่ ยาบาลนิชาเปิดให้ หมอกัลยาบอกกับเธอว่าความทรงจ�ำบางส่วนของเธอหายไป เพราะสมองกระทบกระเทือนจากอุบตั เิ หตุ และหญิงสาวถูกพามารักษาตัวทีน่ เี่ ป็นเวลาเกือบ สองเดือนแล้ว ถ้าดูดวี ดี แี ผ่นนีจ้ ะเข้าใจ ‘นีเ่ ป็นแผ่นบันทึกคลิปวิดโี อทีถ่ า่ ยไว้แนบใบสรุปอาการของคุณนกยูงสามสิบวัน แรกค่ะ เป็นแผ่นออริจนิ อล ไม่ได้ตดั ต่ออะไรเลย จะยาวมากนะคะ วันนีอ้ าจดูไม่จบ ส่วนของเดือนที่สองยังไม่ได้สรุปเพราะยังไม่ครบหกสิบวัน เราไม่ได้ถ่ายเก็บไว้ทุกวัน แต่สุ่มถ่ายสองสามวันครั้งค่ะ หมอยังไม่เคยให้คุณดูมาก่อน แต่ตอนนี้หมอคิดว่า คุณพร้อมทีจ่ ะดูมนั แล้วล่ะค่ะ’ แพทย์หญิงกัลยาบอกออกมาแบบนัน้ ด้วยรอยยิม้ ชวนสบายใจ ก่อนเปิดโอกาส ให้เธอได้อยูเ่ พียงล�ำพังเพือ่ ไม่ให้กดดันหรืออึดอัดมากนัก มีเพียงช่วงเวลาอาหารกลางวัน และอาหารเย็นเท่านัน้ ทีพ่ ยาบาลนิชาจะเข้ามาตาม ตอนทีก่ า้ วขาออกไปนอกห้องนอนครัง้ แรก เนตรอัปสรอดไม่ได้ทจี่ ะเบิกตาโต กับความสวยงามของภูมิประเทศโดยรอบ บ้านหลังนี้โดยรวมเป็นสีเหลืองกระจ่างตัด ด้วยสีโอ๊กของพืน้ ไม้และสีนำ�้ ตาลอ่อน สร้างอยูบ่ นเนินเตีย้ ๆ มองผ่านทิวไม้เขียวชอุม่ ไป จะเห็นน�ำ้ ทะเลใสแจ๋วดัง่ มรกตกว้างไกลสุดลูกหูลกู ตาแบบพาโนรามา ลานบ้านกว้างขวาง ที่หมอกัลยาพาเธอมาทานข้าวนั้นมีหลังคาทรงเหลี่ยมครอบโต๊ะอาหารส�ำหรับหกที่ไว้ ถัดออกไปคือรัว้ เตีย้ ๆ กัน้ กันตก และข้างๆ กันก็มสี ระว่ายน�ำ้ ขนาดย่อมและเก้าอีน้ อน ฟูกนุม่ จัดวางไว้หลายตัวเล่นสีสนั ตัดกันสดใส 16

พิมาลินย์

อยู่บนเนินนี่เอง มิน่าเล่า ในห้องน�้ำถึงมีห้องอีกห้องที่มีอ่างอาบน�้ำถูกซ่อนไว้ หลังม่าน และมีหน้าต่างให้เปิดชมทิวทัศน์ขณะอาบน�ำ้ ได้ดว้ ย แต่เธอไม่ได้เข้าไปในห้องนัน้ ได้แต่รบี ๆ อาบในตูก้ ระจกฝักบัวให้เสร็จไวๆ เพือ่ ออกมาคุยกับหมอกัลยาเท่านัน้ ที่นี่เป็นบ้านที่ตกแต่งสไตล์บูติกรีสอร์ตได้อย่างงดงามและลงตัวที่สุดเท่าที่ เธอเคยเห็น แม้จะมีโอกาสได้เห็นแค่ลานกว้างชัน้ สองและห้องนอนทีต่ วั เองยึดไว้กต็ าม เมื่อมองลงไปทางขวามือจะเห็นบริเวณของรีสอร์ตริมชายหาดที่ทาสีสดใสหลากหลาย เหมือนคนบนฟ้าท�ำลูกกวาดหล่นเอาไว้ เนตรอัปสรไม่รอู้ ยูด่ วี า่ ทีน่ เี่ ป็นบ้านของใคร รีสอร์ตนัน่ ก็ดว้ ย และไม่อยากเดา เลยว่าเจ้าของทีน่ คี่ อื ผูช้ ายน่ากลัวคนนัน้ หรือเปล่า เพราะดูเหมือนหมอกัลยาก็พดู จากับ เขาแบบนอบน้อมเกรงใจ แต่หากเป็นเขา... ท�ำไมเขาต้องช่วยเหลือให้ที่อยู่ที่กินและ จ้างหมอมารักษาเธอด้วยล่ะ? ไม่ได้รจู้ กั กันเป็นการส่วนตัวเสียหน่อย... แถมผูช้ ายคนนัน้ ยังน่ากลัวมากด้วย เนตรอัปสรจ�ำได้วา่ เคยเจอเขาทีไ่ หนสักที่ คลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นโรงพยาบาล เธอจ�ำได้รางๆ ว่าก�ำลังกลัวและพยายามหนีจาก บางอย่าง เธอถูกมัด ถูกฉีดยา แล้วภายใต้สติทเี่ ลือนรางกับประสาทตาทีก่ ำ� ลังจะดับ เธอก็เห็น... เห็นเขา... ผู้ชายหล่อเหลาในชุดสูทสมาร์ตที่ก้าวมาหยุดอยู่ข้างเตียงด้วยประกายตา เย็นยะเยียบราวคมมีดน�ำ้ แข็ง สายตาของเขาท�ำให้เธอกลัวและอาจเป็นเหตุการณ์เดียวที่ เนตรอัปสรจ�ำได้หลังประสบอุบตั เิ หตุ นัน่ คือเหตุผลทีท่ ำ� ให้เธอกลัวจนแทบหยุดหายใจ เมือ่ เห็นเขาอีกครัง้ ในระยะทีห่ า่ งกันแค่ไม่กกี่ า้ วแบบวันนี!้ กับหมอกัลยา... แม้ตอบตัวเองไม่ได้ว่าท�ำไมถึงรู้สึกไว้เนื้อเชื่อใจนัก แต่ เนตรอัปสรก็พยายามบอกตัวเองให้เชือ่ ลางสังหรณ์ทวี่ า่ คุณหมอคนนัน้ หวังดีตอ่ เธอจริงๆ การทานข้าวและยาในแต่ละมื้อจึงไม่ยากเย็นหรือต้องมาตั้งแง่ระแวงอะไร แต่การนั่งดู ดีวดี แี ผ่นนีม้ าตลอดทัง้ วันต่างหากทีท่ ำ� ให้เธอรูส้ กึ ... แปลกๆ... เธอเห็นตัวเองในลุคเดียวกับทีเ่ ห็นในกระจกเมือ่ เช้า ผูห้ ญิงผมหยักศกยาวสลวย สีนำ�้ ตาลทองทีม่ สี หี น้าเหม่อลอยอยูเ่ กือบตลอด เดาว่าคงเป็นคุณหมอและพยาบาลนิชาที่ ผลัดกันถ่ายคลิปวิดโี อเหล่านัน้ มีคนอืน่ ทีเ่ ธอไม่รจู้ กั ผ่านเข้ามาบางครัง้ บางคราว แต่กม็ อี กี คนทีเ่ ข้ามาในเฟรมมากกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์ของแผ่นดีวดี นี เี้ ช่นกัน ผูช้ ายตาดุคนนัน้ ...

17

เนตรอัปสรจ�ำไม่ได้ว่าตัวเองเคยนั่งเหม่อมองทะเลอยู่ใต้ต้นไม้ริมหาดโดยมี เขานัง่ อ่านหนังสืออยูข่ า้ งๆ แบบนัน้ เลย พยาบาลนิชาและหมอกัลยาไม่อยู่ มีเพียงเขา และเธอกับความเงียบงัน กระทัง่ เธอเองเป็นคนท�ำลายความเงียบโดยการหันไปถามเขา ด้วยแววตาเลือ่ นลอย “ฉันมาท�ำอะไรอยูท่ นี่ คี่ ะ” “คุณอยากดูววิ ทะเล” เขาตอบเสียงเรียบโดยไม่เงยหน้าจากหนังสือ ใบหน้าเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก จึงหันกลับมองทะเลตรงหน้า แต่แค่ชวั่ อึดใจ ไม่ถงึ ห้านาทีดว้ ยซ�ำ้ ไป เธอก็หนั กลับไป ถามเขาด้วยประโยคเดิม และถามซ�ำ้ ๆ อยูแ่ บบนัน้ หลายครัง้ ไม่ใช่แค่วนั นัน้ ด้วย หลายต่อหลายเหตุการณ์ในแผ่นดีวดี นี บี้ อกให้รวู้ า่ ตลอด หนึง่ เดือนทีเ่ ขาคอยดูแลเธออยูแ่ บบรักษาระยะห่างไม่ใกล้เกินหรือไกลไปนัก เขาไม่เคย แสดงท่าทีรำ� คาญหรือร้ายกาจกับเธอเลยสักครัง้ เขาอดทนและตอบค�ำถามเธอซ�ำ้ ๆ โดย ไม่เปลีย่ นสีหน้าเลยแม้แต่นอ้ ย กระทัง่ บางเหตุการณ์ทเี่ ธออาละวาดดิน้ รนไม่ฟงั ใคร กรีดร้องเหมือนคนบ้าและ เหวีย่ งผูห้ ญิงหลายคนทีช่ ว่ ยกันจับตัวกดไว้กบั เตียงจนไม่มใี ครเอาอยู่ เธอเห็นภาพสัน่ ครูห่ นึง่ เพราะพยาบาลนิชาวางกล้องไว้บนโต๊ะแล้วไปช่วยหมอกัลยาจับตัวเธอตามค�ำสัง่ “ใครไปบอกคุณกล้านะ ท�ำไมช้าจัง ใครช่วยไปตามหน่อยซิ!” เป็นครัง้ แรกที่ เนตรอัปสรเห็นคุณหมออารมณ์เสีย และผูห้ ญิงตัวเล็กบอบบางเหมือนเด็กสาวแรกรุน่ อย่าง คุณหมอกลับแรงดีเหลือเชือ่ แค่สองคนกับพยาบาลนิชาก็กดตัวเธอไว้ได้จนเกือบสิน้ ฤทธิ์ แล้ว “เอาผ้ามานิชา เราต้องมัดเธอแล้วนะ” “ค่ะ คุณหมอ” เมื่อผู้ช่วยปล่อยและวิ่งไปหยิบผ้าขาวมาจากในตู้ หมอกัลยาก็ถูกเนตรอัปสร ผลักจนเสียหลักร่วงจากเตียง เสียงร้องด้วยความตกใจจากพวกผูห้ ญิงในชุดเครือ่ งแบบ คนรับใช้ดงั ก้อง ก่อนทีใ่ ครบางคนจะถลาเข้ามาจากทางประตูแล้วกดตัวเธอไว้จนเกือบ จมหายไปในฟูกนอน ผูช้ ายคนนัน้ นัน่ เอง! “หยุดนะเนตร!” คนตรงหน้าทีวสี ะดุง้ โหยงก่อนรีบคว้าหมอนอิงมากอดไว้เป็นหลักขณะทีส่ ายตา จับจ้องมองจอทีวเี หมือนกับก�ำลังดูหนังสยองขวัญฉากหลอนๆ ให้ตายเถอะ อย่างทีเ่ ธอ 18

พิมาลินย์

คิดจริงๆ ว่าเขาอันตราย แค่เขาตะคอกเธอในทีวนี นั่ กลับท�ำให้ตวั เธอทีน่ งั่ ดูอยูน่ สี่ ะดุง้ ได้ เหมือนอยูใ่ นเหตุการณ์เลย แต่เดีย๋ วนะ! เขาเรียกเธอว่าอะไรนะ? เนตรอัปสรกดรีโมตกรอเครื่องเล่นกลับไปก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะเข้ามาครู่หนึ่ง ก่อนเงีย่ หูฟงั เสียงเขาพร้อมกับกอดหมอนอิงไว้แน่นเพือ่ ไม่ให้ตวั เองตกใจอีก “หยุดนะเนตร!” เนตร... ใครชือ่ เนตร? เธอชือ่ นกยูงต่างหาก หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เข้าใจ ขณะที่เห็นตัวเองในจอทีวีกรีดร้องและ พยายามสลัดตัวออกจากการจับกุมอย่างบ้าคลัง่ หากแต่กค็ อ่ ยๆ อ่อนก�ำลังลงเมือ่ ดิน้ เท่าไรก็ไม่หลุดจากฝ่ามือแข็งแกร่งดุจกุญแจมือเหล็กนัน้ ตัวเธอในจอทีวคี อ่ ยๆ หอบ หายใจเบาลง เบาลง... ผูช้ ายคนนัน้ จึงละมือออก ก่อนดึงตัวเธอไปกอดจนคนนอกจอ ได้แต่มองตาปริบๆ เขากอดเธอนานเลยล่ะ ไม่มใี ครห้ามด้วย แถมเธอเองยังสะอืน้ ฮักๆ แล้วกอดตอบ เขาอย่างกับว่าสนิทสนมกันมานาน... ตัวเธอสติสตังไม่อยูก่ บั ร่องกับรอยคงไม่แปลกอะไร แต่ทำ� ไมเขาท�ำแบบนัน้ ล่ะ? ตัง้ ค�ำถามในใจโดยไม่มโี อกาสได้รคู้ ำ� ตอบ มือบางยกขึน้ แตะแก้มทีร่ อ้ นฉ่าขึน้ มา กะทันหัน ก่อนรีบกรอไปข้างหน้าจนถึงเหตุการณ์ถดั ไปจึงหยุดดูตอ่ แต่ในสมองกลับ ลบภาพทีเ่ ขากอดเธอออกไม่ได้ และหัวใจทีเ่ ต้นรัวแบบทีเ่ ธอคุมมันไม่อยูเ่ อาเสียเลย เหตุการณ์ต่อมาก็ยังเหมือนเดิมคือผู้ชายคนนั้นคอยอยู่ใกล้ๆ เธอและตอบ ค�ำถามนัน้ ค�ำถามนีใ้ ห้อย่างใจเย็นอย่างน่าประหลาดใจ กระทัง่ ภาพตัดไปทีใ่ บหน้าของ ผูห้ ญิงวัยรุน่ คนหนึง่ ทีจ่ บั กล้องถ่ายเอง เธอยิม้ ให้กล้องอย่างร่าเริง ก่อนยกนิว้ ขึน้ จุปาก แล้วกระซิบบอก “วันนี้พี่นกยูงเป็นไข้ล่ะ เดี๋ยวเราจะไปแอบถ่ายคนปากแข็งกันค่ะ ปากบอก ไม่สนๆ แต่พอคุณหมอแกล้งพาพี่นิชาไปท�ำแผลให้คนงานที่ถูกแผ่นไม้ร่วงใส่ด้วยกัน ก็เห็นไม่ยอมออกมาจากห้องพีน่ กยูงเลย ฮิๆ ตามกอหญ้ามาเลยค่ะ”

19

สาวน้อยทีช่ อื่ กอหญ้าแอบสอดกล้องเข้าไปทางหน้าต่างทีเ่ ปิดไว้ให้ลมโกรก ผ่าน ผ้าม่าน เห็นเจ้าของแผ่นหลังกว้างนัง่ อยูบ่ นเตียงและก�ำลังเช็ดตัวให้คนป่วยทีน่ อนมอง ตาแป๋ว “คุณเป็นใครคะ?” เนตรอัปสรถามและคนก�ำลังเช็ดตัวก็เงียบไปครูห่ นึง่ จึงเอ่ยตอบเสียงเรียบ “ผมเป็นเจ้าของบ้านหลังนี”้ “คุณชือ่ อะไรคะ” “ปฐวี...” “แล้วฉันล่ะเป็นใคร?” “คุณเป็นคนป่วย ชือ่ เนตรอัปสร และต้องพักผ่อนมากๆ กินมากๆ นอนมากๆ เข้าใจหรือเปล่า?” “เข้าใจค่ะ” ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศเพียงชัว่ อึดใจ เสียงแหบระโหยก็เอ่ยออกมาอีก คนดูเผลอกดกรอกลับไปเมือ่ ไม่กนี่ าทีทเี่ พิง่ ผ่านมา “คุณเป็นใคร มาท�ำอะไรทีน่ คี่ ะ?” “ผมชือ่ ปฐวี ผมมาเช็ดตัวให้คณ ุ ไง” บทสนทนาวนเวียนไปแบบนั้นเรื่อยๆ เนิ่นนาน ก่อนที่กล้องจะกลับมาถ่าย ใบหน้ากอหญ้าอีกครั้งเมื่อคนป่วยถูกจับถอดเสื้อออกเพื่อเช็ดตัวในร่มผ้า ซ�้ำร้ายยัง เห็นชัดว่าเธอโนบราฯ! กอหญ้าหน้าแดง ท�ำท่ากรีด๊ แบบไม่มเี สียง และพูดอะไรสักอย่างที่ ผูช้ มหน้าจอทีวรี สู้ กึ หูออื้ ตาลายจนฟังแทบไม่รเู้ รือ่ งแล้ว ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันแน่ กล้าดียังไงมาจับเธอในสภาพสติไม่สมประกอบ ถอดเสือ้ ผ้า!!! ก๊อก! ก๊อก! “คุณนกยูงได้เวลาทานยาก่อนนอนแล้วนะคะ” พยาบาลนิชาถือถ้วยยาและแก้วน�้ำมายื่นให้ เมื่อคนป่วยรับมาทานโดยไม่ อิดออดขณะทีภ่ าพในจอทีวตี ดั ไปเหตุการณ์ปกติแล้ว พยาบาลสาวน้อยจึงเอ่ยทักอย่าง สงสัย “ท�ำไมหน้าแดงจังคะ อ๊ะ หน้าผากร้อนจีเ๋ ลย เดีย๋ วหนูไปตามคุณหมอ...” “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร” เนตรอัปสรคว้าข้อมือพยาบาลไว้ ก่อนกะพริบตา สองสามหนแล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย “นิชาอายุเท่าไร?”

20

พิมาลินย์

“ยีส่ บิ สามค่ะ” “เท่ากันเลย แต่ทำ� ไมเวลาคุยกับฉันถึงเรียกตัวเองว่า ‘หนู’ ล่ะ นัน่ ไว้ใช้กบั คนอายุมากกว่าไม่ใช่เหรอ? หรือว่านัน่ เป็นชือ่ เล่นนิชา” พยาบาลนิชาอึกอักอยูค่ รูห่ นึง่ จึงยิม้ กลบเกลือ่ นก่อนเอ่ยตอบเลีย่ งๆ “หนูชนิ แล้วน่ะค่ะ คุณนกยูงเลิกดูคลิปนัน่ แล้วก็อาบน�ำ้ นอนซะนะคะ หนูกบั คุณหมออยูห่ อ้ งข้างๆ มีอะไรกดปุม่ สีแดงตรงหัวเตียงนัน่ ได้คะ่ กริง่ จะดังทีห่ อ้ งพักของ คุณหมอ” “อ้าว” เธออ้าปากหวอ “นิชาไม่ได้นอนด้วยกันเหรอ?” นิชายิม้ แห้งๆ ก่อนเอ่ยตอบ “มานอนเป็นบางวันค่ะ แต่วนั นีม้ คี นนอนกับคุณนกยูงแล้ว” คนไข้สาวตีความค�ำตอบนั้นว่าพยาบาลนิชาคงเปลี่ยนเวรกับคุณหมอหรือ เด็กรับใช้ในบ้านที่มาเสิร์ฟอาหารและที่เห็นในดีวีดีนี่ล่ะมั้ง เลยพยักหน้ารับยิ้มๆ ว่า เข้าใจ ก่อนหันมองจอทีวีต่อเมื่อนิชาขอตัวออกไป หากแต่เสียงจากหน้าประตูก็ท�ำให้ หัวใจเธอหล่บวูบ! “อุย๊ ขอโทษค่ะคุณกล้า” ร่างบางทีเ่ ดินชนเข้ากับแผงอกเจ้าของบ้านเข้าเต็มรักนัน้ ละล�ำ่ ละลักขออภัยก่อน ก้มหน้าก้มตาออกจากห้องไปและดึงประตูปดิ ให้เรียบร้อย ทิง้ ให้เนตรอัปสรอยูเ่ พียงล�ำพัง ในห้องกว้างกับผูช้ ายอันตรายคนนัน้ ทีจ่ นป่านนีเ้ ธอยังคิดไม่ตกว่าเขามาดีหรือร้ายกันแน่ หญิงสาวตะลึงอึง้ อยูค่ รูห่ นึง่ ก็คว้าหมอนอิงมากอดไว้ประดุจโล่ประจ�ำตัว ก่อน ร้องถามอย่างพยายามจะกล้าหาญทัง้ ทีเ่ สียงและตัวสัน่ ราวลูกกวางขีก้ ลัว “คุณเข้ามาท�ำไม นีม่ นั ห้องฉันนะ!”

21

3 เหตุผลที่ต้องนอนด้วยกัน ‘ผู้บุกรุก’ ไม่สนใจอาการจิตตกของเธอเลยแม้แต่น้อย ปฐวีขมวดคิ้วมองมา แวบเดียวด้วยสายตาติดจะร�ำคาญเท่านัน้ ก็หนั เดินเข้าไปกลางห้องแล้ววางอะไรบางอย่าง ในมือทีเ่ หมือนจะเป็นสมุดโน้ตสีดำ� เล่มใหญ่ลงบนโต๊ะอเนกประสงค์ ก่อนเดินผ่านด้านหน้า โซฟาทีถ่ กู วางไว้ตดิ ปลายเตียงตรงไปยังตูเ้ สือ้ ผ้าจน ‘เจ้าของห้อง’ สะดุง้ โหยง รีบดึงขา ขึน้ มาบนโซฟาและกอดหมอนอิงไว้แน่น เมือ่ ได้ผา้ ขนหนูและชุดคลุมอาบน�ำ้ ทีต่ อ้ งการแล้ว ชายหนุม่ ก็เดินกลับมาทางเก่า และผ่านไปยังห้องอาบน�ำ้ โดยไม่เหลียวมองเธอแม้เพียงหางตา เสียงน�ำ้ ซ่าๆ แว่วออกมาหลังจากนัน้ เพียงชัว่ อึดใจ ขณะทีเ่ นตรอัปสรหันซ้าย หันขวาลนลาน นึกถึงค�ำของนิชาว่ากดปุ่มสีแดงหัวเตียงเรียกหมอกัลยาได้ก็รีบลุก ก้าวผ่านพนักโซฟาขึน้ ไปบนเตียงนอนนุม่ แต่เมือ่ ยืน่ มือไปจะกดปุม่ นัน้ ก็กลับคิดขึน้ มา ได้วา่ หมออยูห่ อ้ งข้างๆ เธอเองก็เดินได้ปกติรา่ งกายภายนอกยังแข็งแรงดี จะเรียกหมอ มาช่วยท�ำไม? ไปขอนอนห้องหมอเลยดีกว่า คิดได้ดังนั้นก็รีบลุกพรวดพราดหมายจะก้าวลงจากเตียงให้เร็วที่สุด แต่กลับ สะดุดผ้าห่มนวมจนเสียหลักร่วงลงกระแทกพืน้ ห้องดังโครม! “โอ๊ย...” เธอครางเสียงอ่อย ขณะค่อยๆ ลุกขึน้ แตะส�ำรวจขมับข้างทีก่ ระแทกพืน้ ไม้อย่างจัง จนมัน่ ใจว่ายังไม่แตกเหมือนอีกข้างทีม่ รี อยแผลเย็บเก่า ก็หนั ไปดึงผ้าทีพ่ นั ขาออกแล้ว นัง่ แหมะอยูก่ บั พืน้ แบบนัน้ คิว้ เรียวขมวดมุน่ เมือ่ อดคิดไม่ได้วา่ ท�ำไมเธอไม่เห็นจ�ำอะไรๆ ได้มากขึน้ เลยล่ะ อย่างในละครทีเ่ คยดู ถ้านางเอกหรือพระเอกความจ�ำเสือ่ ม พอหัว กระแทกอีกทีกเ็ ห็นหายดี จบแบบแฮปปีก้ นั ไปตัง้ หลายเรือ่ ง 22

พิมาลินย์

แกร๊ก ไหล่บางกระตุกวูบเมื่อได้ยินเสียงประตูกระจกของห้องน�้ำถูกเลื่อนเปิดออก เมื่อค่อยๆ หันกลับไปมองก็เป็นอันต้องเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง เพราะผู้ชายน่ากลัว คนนัน้ ตอนนีเ้ ปียกไปทัง้ ร่างตัง้ แต่ศรี ษะจรดปลายเท้าเปลือยเปล่า ทัง้ ยังมีแค่ผา้ ขนหนู ผืนเดียวเหน็บเอวไว้นะ่ สิ! “อย่าเข้ามานะ!” เธอร้องบอกพร้อมกับถัดกายถอยหลังไปจนติดเตียงนอน ก่อนคิดได้ว่าพา ตัวเองมาหยุดในที่ที่อันตรายที่สุดในห้อง จึงผุดลุกขึ้นหุนหันเปิดประตูหนีออกมาทาง ลานกว้างด้านหน้าก่อนทีอ่ กี ฝ่ายจะตัง้ ตัวได้ทนั แต่มนั บ้ามาก! เธอจ�ำได้วา่ ออกมาทานข้าวข้างนอกสองมือ้ แล้ว แต่กลับนึกไม่ออกว่าบันไดทางลง อยูต่ รงไหนเสียอย่างนัน้ เมือ่ เย็นนีเ้ ธอเห็นบันไดนีน่ า อยูไ่ หน อยูไ่ หนนะ... ร่างระหงหยุดยืนข้างสระว่ายน�้ำติดซุ้มโต๊ะอาหารและหันมองไปโดยรอบอย่าง งุนงง เหมือนโลกทัง้ ใบหมุนติว้ รวดเร็วราวลูกข่าง ความทรงจ�ำเต้นเร่าอยูใ่ นหัวคลับคล้าย เปลวเทียนที่พร้อมจะวูบดับหากเพียงมีลมแรงๆ พัดมา ชั่วขณะหนึ่งเธอลืมไปจนสิ้น ว่าก�ำลังมอง ‘หา’ อะไรอยู่ กระทัง่ เท้าเปลือยเปล่าก้าวถอยหลัง โดยไม่ทนั ได้จำ� ว่าเมือ่ กี้ เพิง่ เห็นว่าเป็นทีต่ งั้ ของสระว่ายน�ำ้ “ว้าย!” แรงกระชากแขนจากทางด้านข้างท�ำให้เนตรอัปสรเสียหลักเซไปปะทะร่างของ ใครบางคนที่แข็งแกร่งราวก�ำแพงหิน ...ก�ำแพงที่มีกลิ่นหอมของสบู่เหลวปะปนกับ กลิ่นกายของบุรุษเพศที่ท�ำให้หัวใจเธอสั่น หญิงสาวเงยหน้ามองเจ้าของร่างนั้น และ เพียงสบนัยน์ตาสีนลิ วาววามอย่างเอาเรือ่ ง เปลวเทียนแห่งความทรงจ�ำทีไ่ หววูบหวิดดับ ก็กลับมาลุกโชนพร้อมๆ กับความกลัวจับใจ “คะ...คุณหมอ” เธอครางเรียกหมอกัลยาในคอเสียงสัน่ น�ำ้ ตารืน้ ก่อนกรีดร้อง พร้อมกับพยายามดิน้ รนออกจากอ้อมแขนของผูช้ ายอันตรายตรงหน้า “หมอจิว๋ ! ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย” เมือ่ มือหนายืน่ มาปิดปาก เธอก็อา้ ปากกัดลงไปทีม่ อื นัน้ จนจมเขีย้ ว ชายหนุม่ สบถในคอคล้ายเสียงค�ำราม และเพียงชัว่ พริบตาทีเ่ ขาเผลอคลายอ้อมแขน เนตรอัปสร 23

ก็รบี ผละหนีหมายจะเคาะประตูเรียกไปเสียทุกห้องให้ใครสักคนออกมาช่วย แต่กลับถูก กระชากแขนไว้อีกครั้ง แรงกระตุกท�ำให้รองเท้าสลิปเปอร์ที่เธอสวมลื่นหลุด และร่าง ทัง้ ร่างก็ลม้ โครมลงกับพืน้ โดยดึงคนตัวโตล้มลงมาด้วย เนตรอัปสรค่อยๆ หรีต่ าเปิดขึน้ เมือ่ รูส้ กึ อึดอัดแต่ไม่เจ็บ... เพราะปฐวียนื่ มือหนึง่ มารองศีรษะเธอไว้ ส่วนอีกมือยันอยูท่ พี่ น้ื ข้างไหล่บอบบาง เพือ่ ไม่ให้ตนเองล้มลงมาทับ เธอให้แบนเป็นกล้วยปิง้ นัน่ ท�ำให้หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ รับรูไ้ ด้โดยสัญชาตญาณว่า เขาพยายามจะช่วยให้เธอเจ็บน้อยทีส่ ดุ หรือไม่เจ็บเลย แต่ให้ตายเถอะ ยังไงเธอก็กลัวและอยากหนีเขาไปให้พน้ อยูด่ !ี “ถอยไปนะ” มือเล็กยกขึ้นผลักอกคนตรงหน้า ก่อนที่เธอจะสะดุ้งโหยงเมื่อ อีกฝ่ายตะคอกกลับด้วยเสียงอันดังและดุดนั น่ากลัว “หยุดบ้าซะที!!!” หญิงสาวสะอึกอึง้ มองใบหน้าคมคร้ามนัน้ ผ่านม่านน�ำ้ ตาทีล่ น้ เอ่อ มือน้อยๆ ยก ขึน้ ทุบอกเขาอย่างโกรธก็โกรธ กลัวก็กลัว ขณะเอ่ยท้วงเสียงสัน่ เหมือนกับมีอกี อารมณ์ ทีพ่ งุ่ ขึน้ มาในใจยากจะอธิบาย และเธอก็ไม่อยากยอมรับด้วยว่าก�ำลังรูส้ กึ น้อยใจผูช้ าย ทีไ่ ม่เคยรูจ้ กั กันมาก่อนคนนี้ ไม่มที าง! “ฉันไม่ได้บา้ นะ ไม่ได้บา้ ...” อีกฝ่ายนิง่ ไปครูห่ นึง่ พร้อมๆ กับทีเ่ สียงวิง่ ตึงๆ ดังมาจากด้านหลัง ปฐวีขยับลุก และฉวยมือคนที่ก�ำลังทุบตีตัวเองให้ลุกตาม ก่อนกดศีรษะหอมกรุ่นไว้แนบอกแม้ อีกฝ่ายจะดิน้ รนขัดขืน นัยน์ตาคมกริบตวัดมองหมอกัลยาและสาวๆ หลายคนในบ้านที่ พากันออกมาดูสถานการณ์ความผิดปกติที่ได้ยิน และโดยไม่ต้องออกปากสั่ง บรรดา ไทยมุงก็สลายตัวกลับห้องใครห้องมัน ด้วยรูด้ วี า่ คนที่ ‘รับมือ’ เนตรอัปสรได้ดที สี่ ดุ ก็คอื คนทีเ่ ธอก�ำลังทัง้ ทุบ ทัง้ ดิน้ ทัง้ หยิกให้หลุดออกจากอ้อมแขนของเขานัน่ แหละ “ปล่อยสิ ว้าย!” เพียงชัว่ วูบ ร่างบอบบางก็ถกู ดึงให้ลกุ แล้วยกจนลอยหวือขึน้ พาดบ่าแข็งๆ ด้วย แรงทีท่ ำ� เอาเธอจุก แต่กไ็ ม่ยอมหยุดดิน้ รนเอาตัวรอดในขณะทีถ่ กู พาเดินตึงๆ กลับไป ทางห้องนอนทีเ่ พิง่ จากมา ปฐวีหนั กลับไปปิดประตูลงกลอนแน่นหนา ก่อนทีเ่ นตรอัปสร จะร้องเสียงหลงเมือ่ ถูกเหวีย่ งลงบนเตียงนอนโดยไร้ความปรานี “มันเจ็บนะ!”

24

พิมาลินย์

เธอลุกขึน้ แหวเสียงขุน่ หน้ายุง่ ก่อนทีไ่ อร้อนจะพลุง่ ไปทัว่ แก้มเมือ่ สายตาปะทะ เข้ากับแผ่นอกกว้างเปลือยเปล่าไล่ลงมาถึงมัดกล้ามท้องแกร่งเป็นลอนทีเ่ ธอสามารถพูด ได้เต็มปากเลยว่า ‘เพอร์เฟกต์’ รูปร่างสูงเพรียวของเขาถูกปกปิดด้วยผ้าขนหนูผนื เดียว และผ้าขนหนูทวี่ า่ ก็กำ� ลังคลายปมออกอย่างหมิน่ เหม่ดว้ ย... เนตรอัปสรอุทานเสียงหลงพร้อมกับยกสองมือขึน้ ปิดหน้าเมือ่ เห็นว่าปมผ้าคลายตัว จนหลุดออกจากกันและผ้าทัง้ ผืนนัน้ ก�ำลังจะหล่นลงพืน้ ! ปฐวีนกึ อยากหัวเราะ แต่กบั สถานการณ์ตอนนีค้ งไม่เหมาะเท่าไร การได้อพั เดต อาการทางสมองที่ดีวันดีคืนของหญิงสาวตรงหน้ากับหมอกัลยาเมื่อเช้าท�ำให้เขาพอจะ วางใจในระดับหนึ่งที่จะทิ้งเธอไว้และเดินทางไปออฟฟิศใหญ่เพื่อเคลียร์งานเอกสารที่ คัง่ ค้าง กว่าจะเงยหน้าขึน้ มาจากกองกระดาษและกลิน่ หมึกชวนวิงเวียนเหล่านัน้ ได้กเ็ พิง่ เห็นว่านอกหน้าต่างมืดแล้ว อุตส่าห์รบี กลับมาทันทีเพือ่ ทีจ่ ะถูกเธอขับไล่ไสส่ง พอเขาเหนือ่ ยเกินกว่าจะสนใจ และเลี่ยงไปอาบน�้ำก็ได้ยินเสียงโครมครามขณะที่ก�ำลังถูสบู่จนต้องรีบล้างตัวออกมาดู แทบไม่ทนั ปฐวียอมรับว่าฉุนจัดเลยล่ะที่เห็นเนตรอัปสรวิ่งหนีออกไปแบบนั้น คิดว่าเขา พิศวาสเธอนักหรือไง ท�ำอย่างกับเขาเป็นโจรบ้ากามทีท่ างการก�ำลังออกหมายจับไปได้ คิดแล้วก็โมโหไม่หาย เขารูอ้ ยูแ่ ล้วล่ะว่าผ้ามันจะหลุด จริงๆ มันยังพันตัวเขาอยู่ จนถึงวินาทีนไี้ ม่หลุดตัง้ แต่ขา้ งนอกนัน่ ก็ปาฏิหาริยแ์ ล้ว หนาวก็หนาว ยังต้องมาเล่นวิง่ ไล่จบั โดยทีเ่ ขาไม่เต็มใจเข้าอีก มือหนาตะปบปมผ้าไว้หลังจากทีค่ นบนเตียงยกมือปิดตาไปได้ แค่เสีย้ ววินาที ก่อนทีป่ ฐวีจะเหน็บผ้าขนหนูไว้แน่นหนาแล้วตัดสินใจเดินไปยังตูเ้ สือ้ ผ้า ไม่อาบต่อมันละน�ำ้ ถ้าขืนเขาไม่ได้สวมเสือ้ ผ้าอุน่ ๆ ภายในสองสามนาทีตอ่ จากนี้ คงเป็นปอดบวมตายก่อนยัยตัวร้ายบนเตียงนัน่ จะเอามือออกจากหน้าแน่! เนตรอัปสรค่อยๆ ผ่อนลมหายใจหลังจากกลัน้ ไว้อยูน่ านพร้อมๆ กับเลือ่ นมือ ลงมามองความว่างเปล่าตรงหน้าแล้วถอนหายใจโล่งทีอ่ ย่างน้อยๆ เธอก็คงไม่เป็นตากุง้ ยิง หญิงสาวหันมองซ้ายขวา เห็นคนตัวสูงสวมกางเกงนอนเรียบร้อยและก�ำลังดึงเสือ้ ออก มาจากไม้แขวน ก็รบี ฉวยจังหวะนัน้ ค่อยๆ ย่องลงจากเตียงอย่างเงียบเชียบแบบไม่กล้า แม้กระทัง่ จะหายใจ พอฝีเท้าเบากริบก้าวมาจนถึงหน้าบานประตูก็เหมือนมีแสงสว่างแห่งความหวัง เรืองรองตรงหน้า หากไม่ใช่วา่ ข้อมือนุม่ ถูกกระชากจากทางด้านหลังเสียก่อน 25

ไหล่บางกระตุกวูบเมื่อถูกดึงกลับมาเผชิญหน้าคนตาดุที่ตอนนี้แม้จะมองมา ด้วยใบหน้าเรียบนิง่ หากแต่ประกายกล้าในดวงตาคูค่ มและแผงอกหนาทีย่ งั ติดกระดุม ไม่ครบตรงระดับสายตาก็ท�ำให้เธอหายใจติดขัด ก่อนหลับตาและหันหน้าหนี ตัวสั่น เมือ่ เขากระแทกก�ำปัน้ ลงบนประตูขา้ งตัวเธอดังปัง! “อย่าคิดหนีอกี ” เขาค�ำรามเสียงห้าวลึก และท�ำให้เนตรอัปสรต้องกลัน้ หายใจ ด้วยการโน้มหน้าลงมากระซิบทีข่ า้ งใบหู “คุณเดาไม่ออกแน่วา่ ถ้าท�ำให้ผมโกรธ จะเกิด อะไรขึน้ ...” บอกจบก็ใช้กุญแจครอบล็อกลูกบิดประตูข้างตัวเธอไว้ ก่อนก้าวถอยหลังไป พร้อมกับกลัดกระดุมเสื้อนอน หากเนตรอัปสรไม่ได้ตาฝาด เธอเห็นประกายวิบวับ ในดวงตาเขาทั้งที่ใบหน้านั้นยังเรียบสนิท นั่นท�ำให้หญิงสาวชักรู้สึกไม่ชอบมาพากล อย่างบอกไม่ถกู นีห่ ากว่ารูจ้ กั สนิทสนมกันมาก่อนเธอคงคิดว่าเขา... แกล้งหยอก แต่คงไม่ใช่หรอก! ก็... ก็ผชู้ ายคนนีน้ ะ่ ... “นีค่ ณ ุ เป็นใครกันแน่” เธอตะโกนลัน่ “คุณไม่มสี ทิ ธิท์ ำ� กับฉันแบบนีน้ ะ ฉัน จะแจ้งความ ฉันจะให้ต�ำรวจลากคอคุณเข้าคุกข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยวและท�ำร้าย ร่างกาย!” เขาหัวเราะในล�ำคอแบบที่เนตรอัปสรลงความเห็นว่าน่าหมั่นไส้ ก่อนที่ร่างสูง ในชุดนอนสีขาวลายหมีคกิ ขุที่ไม่เข้ากับคนใส่เอาเสียเลยจะก้าวถอยไปทิ้งตัวพิงโต๊ะทาง ด้านหลัง “ต�ำรวจไม่จับผมหรอก” เขาคลี่รอยยิ้มเชิงเยาะ “ถ้าข้อหาท�ำร้ายร่างกายล่ะก็ คงต้องจับคุณ” เขายกมือขวาขึน้ มากางให้เห็นรอยฟันทีถ่ กู กัดเข้าลึกจนได้เลือด ก่อนลดมือไป กอดอกมองเธอด้วยดวงหน้าไร้อารมณ์ “ส่วนข้อหากักขังหน่วงเหนีย่ ว ต�ำรวจก็คงไม่แคร์หรอกมัง้ ถ้าสามีจะขังภรรยา ตัวเองไว้ในห้องนอนตอนกลางคืนเพือ่ นอนหลับพักผ่อนในห้องกัน” “คุณว่าไงนะ...” “ผมเป็นสามีของคุณ”

26

พิมาลินย์

ดวงตาโตสวยเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ก่อนยกมือขึ้นก�ำอกเสื้อ อย่างหวงแหน สามี... ภรรยา... นีห่ มายความว่าในระยะเวลาเดือนเศษๆ ทีเ่ ธอถูกพามาทีน่ ี่ เขาฉวยโอกาสทีเ่ ธอยังสติสตังไม่อยูก่ บั ร่องกับรอย บังคับขืนใจให้ตกเป็นของเขาเหรอ! หรือไม่ก.็ .. “ฉันไม่เชือ่ หรอก” เธอร้องลัน่ “ฉันยังโสด ไม่มสี ามี และเราก็ไม่เคยรูจ้ กั กัน มาก่อนด้วย คุณโกหก” “ผมเปล่า” “คุณ!” “อาบน�ำ้ หรือยัง?” ค�ำถามทือ่ ๆ นัน่ ท�ำให้เธอชะงัก ก่อนทีอ่ กี ฝ่ายจะผละไปไม่สนใจทะเลาะด้วยอีก ปฐวีกดปิดเครือ่ งเล่นดีวดี ที ถี่ กู เปิดทิง้ ไว้ไร้คนสนใจ ก่อนเดินเลยไปหยิบชุดนอนสีขาว กับผ้าขนหนูออกมาส่งให้ เนตรอัปสรมองสบตาเขาอย่างชัง่ ใจ ก่อนรับผ้าทีพ่ บั อย่างดีนนั้ มาเปิดดูขา้ งใน แม้จะรูส้ กึ แปลกๆ ทีช่ ดุ นอนของเธอกับเขาลายเดียวกันอย่างกับชุดคูร่ กั แต่สงิ่ ทีข่ าดไปในผ้าพับนีส้ ำ� คัญกว่าลายชุด เมือ่ ร่างเพรียวบางขยับจะเดินไปทางตูเ้ สือ้ ผ้า ก็ถกู คนตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ขวางไว้ “ห้องน�ำ้ อยูท่ างโน้น” เขาชีไ้ ปทางด้านหลังเธอ เนตรอัปสรเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาอย่างเคืองใจ แต่พอเขาท�ำตาดุใส่ เธอ ก็เป็นอันต้องก้มหน้าลงบอกอ้อมแอ้ม “จะไปหยิบชุดชัน้ ใน” ปฐวีเลิกคิว้ นิดหนึง่ “ปกติไม่เห็นใส่” คนถูกทักใจหายวาบ ไม่อยากหาเหตุผลว่าท�ำไมเขารู้นิสัยเธอเรื่องไม่ชอบใส่ ชัน้ ในนอน เขาคงเดาล่ะมัง้ ก็มนั เสีย่ งเป็นมะเร็งนี่ ใครๆ ก็รู้ “ก็วนั นีอ้ ยากใส่!” เงยหน้าขึน้ ตะคอกใส่เขาอย่างสุดจะทน เกือบจะหลุดปากบอกออกไปด้วยซ�ำ้ ว่า ถ้ามีแบบล็อกกุญแจได้ดว้ ยจะดีมาก เธอจะกลืนลูกกุญแจเข้าไปไม่ให้ใครไขได้เลยล่ะ! คนตรงหน้ากะพริบตาปริบๆ ก่อนเหยียดยิม้ มุมปาก ตาพราว แล้วเบีย่ งตัว หลบให้ เนตรอัปสรสะดุดลมหายใจไปวูบหนึ่ง ก่อนรีบดึงสติกลับมาอยู่กับตัวแล้ว สาวเท้ายาวๆ ไปยังตูเ้ สือ้ ผ้า เปิดลิน้ ชักหลายชัน้ กว่าจะเจอว่าชุดชัน้ ในของเธอถูกพับไว้ 27

ที่ลิ้นชักบนสุด หญิงสาวลงมือเลือกชุดที่รัดกุมที่สุด ขณะที่ในหัวยังไม่อาจลบภาพ รอยยิม้ ของเขาออกไปได้ ผูช้ ายประหลาด... แค่เขายิม้ ทัง้ ปากทัง้ ตานิดเดียวยังมีเสน่หเ์ ป็นบ้า แต่ทำ� ไม ชอบท�ำหน้าเหมือนแบกโลกไว้ทงั้ ใบกันนะ มือน้อยกระตุกนิดหนึง่ จนชัน้ ในร่วงลงไปในลิน้ ชักอีกหนเมือ่ จูๆ่ ก็ปวดแผลเย็บ ที่ขมับจี๊ดขึ้นมาโดยไร้สาเหตุ ภาพบางอย่างฉายวาบในสมอง แต่แค่วูบเดียวก็หายวับ หญิงสาวสะบัดศีรษะขับไล่ความมึนงง ก่อนหยิบชั้นในชุดหนึ่งขึ้นมาแล้วรีบเดินเร็วๆ ผ่านเขาเข้ามาในห้องอาบน�ำ้ จากนัน้ ก็ปดิ ประตูลงกลอนอย่างแน่นหนา แผลทีศ่ รี ษะยังเต้นตุบด้วยความปวดแม้จะไม่มาก... แต่ทเี่ ธอสนใจมากกว่าคือภาพทีเ่ ห็นวูบเดียวนัน่ ต่างหาก เนตรอัปสรไม่รวู้ า่ นัน่ คือความจริงทีห่ ลงลืมไปหรือจินตนาการ... ภาพของผูช้ าย หน้าดุจอมเผด็จการคนนั้นที่สวมสูทสมาร์ตและโกนหนวดเคราเรียบร้อยก�ำลังส่งยิ้ม มาให้จากริมชายหาด รอยยิ้มเปี่ยมเสน่ห์ที่ท�ำให้เธอรู้สึกเหมือนจะละลายกลายเป็น ฟองอากาศหายไปในทะเล

28

พิมาลินย์

4 ผู้ชายปากแข็ง รสเฝื่อนของเลือดยังติดอยู่ในปากจนเนตรอัปสรต้องใช้เวลาแปรงฟันนานกว่า ปกติ และอดรูส้ กึ ผิดไม่ได้ทกี่ ดั เขาไปแบบนัน้ ปฐวีคงเจ็บไม่นอ้ ยเลยล่ะ คิดๆ ดูเขาก็ไม่ได้ มีทา่ ทีจะข่มเหงหรือท�ำร้ายรังแกเธอเสียหน่อย มีแต่เธอเองฝ่ายเดียวทีต่ ตี นไปก่อนไข้... แต่จะไม่ให้เธอตกใจได้ไงล่ะ แค่เรือ่ งอุบตั เิ หตุทจ่ี ำ� ไม่ได้กบั การมาอยูต่ วั คนเดียว ท่ามกลางคนแปลกหน้าก็เครียดจะแย่แล้ว ผูช้ ายคนนัน้ ยังท�ำท่าจะมานอนห้องเดียวกับเธอ เหมือนกับเป็นเรือ่ งธรรมดาอีก จนถึงตอนนีท้ เี่ ธออาบน�ำ้ แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยและก�ำลัง ทาครีมบ�ำรุงผิว ก็ยงั รูส้ กึ ไม่วางใจอยูด่ ที จี่ ะออกไปอยูก่ บั เขาสองต่อสองข้างนอกนัน่ หญิงสาวหันมองซ้ายขวา แต่กไ็ ม่เห็นอะไรทีม่ ปี ระโยชน์พอจะใช้ปอ้ งกันตัวได้ เปิดดูที่ตู้ติดผนังเหนือเคาน์เตอร์ล้างหน้าก็เจอแต่ผ้าขนหนู ของใช้จุกจิก เปิดดูอีกตู้ ก็เจอกล่องปฐมพยาบาล มือเรียวชะงักน้อยๆ ตัดสินใจครูห่ นึง่ ก็หยิบกล่องนัน่ ออกมา เปิดดูขา้ งใน พลาสเตอร์ยาแบบหนาไม่มลี ายถูกหยิบออกมาอย่างครุน่ คิด ก่อนมือบาง จะสอดอุปกรณ์ทำ� แผลนัน้ ลงในกระเป๋าเสือ้ นอน เนตรอัปสรตัดสินใจออกไปเผชิญหน้ากับ ความจริงและยืดอกรับผิดด้วยการเอาพลาสเตอร์นไี่ ปให้เขาติดแผล เขาจะได้ไม่มาว่าทีหลัง ว่าเธอไม่มีความรับผิดชอบ อีกอย่างเธอคงไม่สามารถขังตัวเองอยู่ในนี้ได้ทั้งคืนหรอก ดีไม่ดีเจ้าของบ้านอย่างเขาอาจมีกุญแจไขเข้ามา และอย่างน้อยๆ ตรงหัวเตียงก็มีปุ่ม ฉุกเฉินให้เธอขอความช่วยเหลือได้แหละน่า คิดได้ดงั นัน้ ก็เก็บกล่องปฐมพยาบาลกลับเข้าไปในตูต้ ดิ ผนัง แล้วค่อยๆ เลือ่ น ประตูหอ้ งน�ำ้ เปิดออกเพือ่ พบว่าด้านนอกมืดสนิท เหลือเพียงโคมไฟให้พอมองเห็นสลัวๆ โดยไม่สะดุดอะไรล้มคะม�ำไปเสียก่อนจะเดินถึงเตียง นัยน์ตาคูห่ วานเหลียวมองไปรอบห้อง ก่อนหยุดสายตาตรงร่างหนาซึง่ นอนอยูบ่ นโซฟาปลายเตียง ไหนเขาอ้างว่าเป็นสามีของเธอไง แล้วไหงไม่นอนบนเตียงล่ะ?

29

ขนตาหนากระพือสองสามหนก็ให้ค�ำตอบกับตัวเองว่าแบบนี้ดีแล้วไม่ใช่เหรอ เธอไม่ได้อยากนอนร่วมเตียงกับผู้ชายบ้าอ�ำนาจนั่นเสียหน่อย หญิงสาวย่นจมูกใส่ร่าง ทีน่ อนอยูน่ นั้ แอบนึกโล่งใจทีเ่ มือ่ เป็นแบบนีก้ ไ็ ม่ตอ้ งส่งพลาสเตอร์ยาในกระเป๋าให้เขา หากแต่เมือ่ ใกล้จะถึงเตียง ร่างใหญ่โตทีพ่ ลิกมานอนหงายนัน้ ก็ทำ� เอาคนระแวงเป็นทุนเดิม แทบจะสะดุดเท้าตัวเองล้มคว�ำ่ หญิงสาวหลับหูหลับตาทรุดกายลงนัง่ ข้างโซฟาทันควันด้วยอาการเหมือนหัวใจ ตกลงไปทีต่ าตุม่ ! เงียบ... นัยน์ตาสีนำ�้ ตาลค่อยๆ หรีข่ นึ้ มองความมืดสลัวรอบกาย ก่อนชะโงก หน้ามองคนบนโซฟาก็เห็นเขายังพริม้ ตาหลับ เนตรอัปสรพ่นลมหายใจออกจากจมูกพรืด ก่อนทิง้ ตัวลงนัง่ บนพืน้ ไม้ขดั มันอย่างหมดแรง ปัดโธ่... ตกใจหมดเลย ใบหน้าคนหลับตอนนีน้ งิ่ สนิท สีหน้าเขาเหมือนเด็กผูช้ ายตัวเล็กๆ... เนตรอัปสร สรุป ก่อนจะรูต้ วั เธอก็ขยับมานัง่ ข้างโซฟาตรงหน้าปฐวี พินจิ พิจารณาใบหน้าในเงาสลัว ด้วยความประหลาดใจ แปลกดีทตี่ อนลืมตาตืน่ เขาดูหล่อเข้มน่ากลัวและอันตราย แต่ พอตาดุๆ คูน่ นั้ ปิดสนิท เขากลับดูเป็นมิตร น่าเข้าใกล้... หญิงสาวชะงักมือที่เผลอยื่นไปใกล้หน้าเขา ก่อนรีบดึงมือกลับมากุมไว้ที่อก คิว้ เรียวขมวดเป็นปมอย่างไม่เข้าใจตัวเองว่าคิดอะไรและก�ำลังจะท�ำอะไร คิดๆ แล้วก็อยาก หายขาดจากอาการทีเ่ ป็นอยูน่ จี่ งั เหมือนหัวใจมันไม่ใช่หวั ใจดวงเก่าของเธออย่างไรไม่รู้

ชอบเตลิดไปก่อนสมองจะทันคิดตามอยูเ่ รือ่ ย... สายตาพลันไปหยุดตรงมือหนาทีว่ างอยูน่ อกผ้าห่ม ชะโงกตัวไปมองใกล้ๆ ก็ยงิ่ เห็นชัดว่าจุดทีต่ รงกับเขีย้ วของเธอนัน้ กัดเข้าไปลึกกว่าจุดอืน่ อย่างทีค่ ดิ จริงๆ หญิงสาว กลืนน�้ำลายลงคอด้วยหัวใจที่เต้นตึกๆ ก่อนตัดสินใจหยิบพลาสเตอร์ยาออกมาจาก กระเป๋าเสือ้ แล้วค่อยๆ บรรจงแปะลงทีแ่ ผลนัน้ อย่างพยายามจะเบามือทีส่ ดุ เธอแทบจะลุกขึน้ กระโดดเลยล่ะทีท่ ำ� ส�ำเร็จโดยทีเ่ ขายังไม่ตนื่ ! เนตรอัปสรยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มองพลาสเตอร์ยาบนมือหนาราวกับว่าเป็น ประติมากรรมชัน้ เอกของโลก ก่อนหุบยิม้ ฉับ ขมวดคิว้ เป็นปม นีเ่ ธอท�ำบ้าอะไรอยูก่ นั ? หญิงสาวขยับลุกเดินห่างไป พลอยให้กลิน่ หอมหวานทีอ่ วลอยูใ่ ต้จมูกเขาค่อยๆ จางไปด้วย... ได้ยนิ เสียงร่างระหงทิง้ ตัวลงบนเตียงนอนก่อนปิดโคมไฟดังแชะ นัน่ เอง...

30

พิมาลินย์

นัยน์ตาคมจึงเปิดขึน้ มองความว่างเปล่าและด�ำมืดของราตรีกาลด้วยแววตาทีเ่ ป็นหน้าต่าง ของความสับสนและยุง่ เหยิงในจิตใจ ยามเช้ามาเยือนพร้อมเสียงครวญของลมทะเล หน้าต่างที่เคยปิดสนิทยามค�่ำ บัดนี้ถูกเปิดเพื่อระบายอากาศและรับแสงตะวัน เนตรอัปสรรู้สึกตัวตื่นตอนแสงจาก นอกหน้าต่างส่องเข้ามากระทบเปลือกตา เธอขยับลุกนัง่ ตาปรือ หันมองไปรอบห้องอย่าง ไม่คนุ้ ชิน ในขณะทีน่ าฬิกาฝาผนังส่งเสียงดังติก๊ ๆ และเข็มสัน้ ยาวบอกเวลาหกนาฬิกา ยีส่ บิ สามนาที ครูห่ นึง่ ทีห่ ญิงสาวรูส้ กึ ว่าข้างในสมองขาวโพลนไปหมด กระทัง่ ความทรงจ�ำต่างๆ ค่อยๆ ทยอยปะติดปะต่อในสมอง เมื่อจ�ำได้ว่าเมื่อคืนไม่ได้นอนเพียงล�ำพังในห้องนี้ ร่างบอบบางก็คอ่ ยๆ ขยับคลานไปชะโงกดูตรงโซฟาปลายเตียง ก่อนถอนหายใจโล่งที่ ไม่เห็นปฐวีนอนอยูต่ รงนัน้ แล้ว หากแล้วก็อดเอะใจไม่ได้ ก็เมือ่ คืนเธอไม่กล้าหันปลายเท้าไปทางเขาเพราะรูส้ กึ เสียมารยาท เลยเลือกทีจ่ ะนอนขวางเตียงนีน่ า ไหงพอตืน่ มาถึงนอนหันศีรษะไปทางหัวเตียงเป็นปกติได้ละ่ ? เธอไม่ใช่คนนอนดิน้ อะไรขนาดนัน้ เสียหน่อย... “อรุณสวัสดิค์ ะ่ !” เสียงนัน้ ดังมาจากหน้าประตูไม้สกั ทีถ่ กู ดึงเปิดออก ตอนทีเ่ ข็มยาวของนาฬิกา เลือ่ นมาหยุดทีเ่ ลขหกพอดีเป๊ะ แพทย์หญิงกัลยาเว้นระยะนิดหนึง่ เมือ่ เห็นสีหน้าครุน่ คิด สับสนของคนไข้จบั จ้องมองมา จึงเอ่ยต่อด้วยข้อความทีต่ อ้ งมาพูดทุกเช้าเป็นเวลาเกือบ สองเดือนแล้ว แม้จะค่อนข้างมัน่ ใจจากอาการของคนไข้เมือ่ วานว่าเนตรอัปสรมีโอกาส ‘จ�ำได้’ มากกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์ แต่กนั เหนียวไว้กอ่ นดีกว่า “อย่าเพิง่ ตกใจไปนะคะ คุณนกยูงประสบอุบตั เิ หตุและตอนนีก้ ำ� ลังรักษาตัวอยู่ ทีน่ คี่ ะ่ ฉันเป็นหมอเจ้าของไข้ของคุณ ชือ่ กัลยา เรียกหมอจิว๋ ก็ได้นะคะ” เนตรอัปสรอ้าปากน้อยๆ ก่อนเลือ่ นสายตาไปมองพยาบาลนิชาก้าวเข้าแบบมารูค้ วิ ราวกับก�ำลังดูหนังเรือ่ งเก่าทีเ่ คยฉายจบไปแล้วเมือ่ วาน “ส่วนนีพ่ ยาบาลนิชาค่ะ นิชาจะมาดูแลคุณเช้านี.้ ..” หมอกัลยานิง่ ไปนิดเมือ่ เห็น อาการเหวอสนิทของคนไข้สาว เธอเบิกตาโต ห่อปาก ก่อนก้าวยาวๆ เข้าไปยืนข้างเตียง อย่างค่อนข้างมัน่ ใจมากขึน้ กว่าเก่า “คุณนกยูง” 31

เธอเรียกด้วยสุม้ เสียงและแววตาอ่อนโยน “จ�ำหมอได้ใช่ไหมคะ?” รอยยิม้ แฉล้มของหมอกัลยาทีเ่ ดินกลับมายังลานกว้างนัน้ เรียกความสนใจจาก ร่างสูงทีน่ งั่ กอดอกพิงพนักเก้าอีอ้ ยูต่ รงโต๊ะอาหารได้ไม่นอ้ ย แต่ปฐวีกร็ อจนคุณหมอตัวเล็ก เดินมาทิง้ ตัวลงนัง่ ตรงเก้าอีป้ ระจ�ำของเธอเรียบร้อย จึงค่อยเอ่ยถาม “เมือ่ กี”้ เขาหยุดนิดหนึง่ ขณะยกแก้วกาแฟขึน้ จิบ ไม่อยากให้หมอกัลยาคิด ว่าเขา ‘สนใจ’ อะไรมากมายนัก “เราคุยกันถึงไหนแล้วนะ” กัลยายิม้ กว้างรับ ก่อนเอ่ยตอบหน้าซือ่ เสียงใส เหมือนกับไม่ได้คดิ อะไรมากไป กว่าการวินจิ ฉัยอาการคนป่วยให้เจ้าของไข้ฟงั หากแต่ในใจก็อดนึกหมัน่ ไส้ทายาทคนโต ของบ้านเลอมานไม่ได้ นี่ล่ะน้า จะไม่ให้น้องสาวตัวเองแอบค่อนว่าลับหลังว่า ‘ผู้ชาย ปากแข็ง’ ได้ยงั ไง “ทีจ่ ว๋ิ บอกว่าจะกลับมาบอกหลังจากขอดูอาการตอนตืน่ ของคุณนกยูงก่อนก็คอื ... คุณกล้าอย่าเพิง่ บอกให้คณ ุ นกยูงทราบจะดีกว่าค่ะ เรือ่ งทีค่ วามทรงจ�ำเธอหายไปสีป่ ”ี ปฐวีเลิกคิว้ นิดหนึง่ “ท�ำไม?” “คือแบบนีค้ ะ่ คุณกล้า ขออนุญาตนะคะ” ร่างเล็กลุกจากเก้าอีฝ้ ง่ั ตรงข้ามไปนัง่ ข้างเจ้านายเพือ่ จะได้เห็นหากว่าเนตรอัปสรออกจากห้องมาพร้อมนิชา และพยายามลด เสียงลง “เมือ่ กีค้ ณ ุ นกยูงจ�ำจิว๋ ได้คะ่ จ�ำเรือ่ งเมือ่ วานได้ดว้ ย ถึงจะไม่ทงั้ หมด คือ...” กัลยารีบพูดต่อเร็วๆ เมือ่ ชายหนุม่ ตรงหน้าหรีต่ าลงอย่างสงสัย นีข่ นาดรูจ้ กั กันมา ตั้งแต่เด็กยันโต เธอยังไม่ชินกับนัยน์ตาดุๆ แม้กระทั่งตอนวางหน้าเฉยของลูกชาย เจ้านายพ่อคนนีเ้ ลย “เธอจ�ำเรือ่ งทีอ่ อกมาวิง่ ไล่จบั กับคุณไม่ได้คะ่ ” กัลยาหัวเราะแห้งๆ “จ�ำได้อกี ที ก็ตอนก่อนนอนเลย คุณนกยูงบอกว่า พออาบน�ำ้ เสร็จก็เห็นคุณนอนอยูท่ โี่ ซฟา เธอยัง ถามจิว๋ อยูเ่ ลยว่าท�ำไมคุณเข้าไปนอนในห้องเธอ แล้วก็ถามอะไรแปลกๆ เอ... จิว๋ ก็งงๆ เหมือนกันค่ะ เธอถามว่าท�ำไมเธอถึงไม่บอกให้คณ ุ ออกไป นอกจากไม่บอกแล้วยัง...” อาการหยุดเล่าทันทีทนั ควันท�ำให้ปฐวีขมวดคิว้ นิดๆ “เธอบอกแค่นคี้ ะ่ ‘ยัง’ อะไรไม่ร.ู้ ..” กัลยาแบมือออกข้างตัวประกอบค�ำอธิบาย แอบพอใจลึกๆ ที่ได้เห็นร่องรอยความหงุดหงิดที่เก็บไม่มิดบนดวงหน้าเฉยเมยของ เจ้านายหนุม่ “แต่ทแี่ น่ๆ เชือ่ จิว๋ เถอะค่ะ อย่างน้อยๆ ก็ชว่ งสัปดาห์นี้ อย่าเพิง่ ให้เธอรู้ อะไรเลยจะดีทสี่ ดุ ” 32

พิมาลินย์

“ผมขอเหตุผล” เขาเอ่ยเสียงเรียบ และกัลยาก็เดาเอาไว้แล้วว่าเขาต้องถามแนวๆ นี้ “ก็อย่างทีจ่ วิ๋ บอกคุณกล้า เรารอวัดดวงตอนคุณนกยูงตืน่ ว่าเธอจะลืมทุกอย่างไป หมด หรือพอจะจ�ำอะไรได้บา้ ง เมือ่ กีจ้ วิ๋ ถามคุณนกยูงหลายอย่าง สรุปได้วา่ ความทรงจ�ำ ของเธอยังหยุดอยูท่ สี่ ี่ปกี อ่ น ตอนนัง่ รถบัสมาภูเก็ตเพือ่ เข้าท�ำงานที่บริษทั ลูกของคิไซคอร์เปอเรชั่น แล้วจากนั้นก็กระโดดมาจ�ำเรื่องเมื่อวานเลยค่ะ เรื่องก่อนหน้าเมื่อวาน เธอก็จำ� ไม่ได้เลย ทัง้ ช่วงก่อนและหลังประสบอุบตั เิ หตุ” กัลยาเว้นจังหวะหายใจ “จากอาการที่เห็นตอนนี้จิ๋วสันนิษฐานว่าความทรงจ�ำเธอจะเริ่มคงที่ค่ะ และ จะค่อยๆ ดีขนึ้ แน่นอน... แต่ยงั ไม่ถงึ เวลา จิว๋ เคยเจอคนไข้เคสเดียวกับคุณนกยูง เวลา ญาติกระตุ้นความจ�ำด้วยการเล่าสิ่งที่คนไข้ลืมไปให้ฟัง ถ้าคนไข้คิดตามแต่คิดไม่ออก จะปวดหัวมาก เมือ่ วานคุณนกยูงเธอสบายดีเพราะไม่ได้คดิ อะไรมากค่ะ และจิว๋ อยากให้ เธอสบายใจแบบนัน้ ไปก่อน ให้เธอสนิทใจกับจิว๋ กับคุณ... เวลาทีเ่ รากระตุน้ ความจ�ำให้ เธอ ด้วยการเล่านัน่ เล่านี่ หรือพาไปยังสถานทีท่ เี่ ธอคุน้ เคยกว่าทีน่ กี่ แ็ ล้วแต่... แล้วเธอ เกิดรูส้ กึ ไม่ดขี นึ้ มา เธอจะได้ไม่ลงั เลทีจ่ ะขอความช่วยเหลือจากเรา” “ขอความช่วยเหลือ” ปฐวีเหยียดยิม้ เชิงเยาะ “ไม่เห็นจ�ำเป็น ยัยนัน่ ได้รบั การ ช่วยเหลือดีเกินกว่าทีค่ วรได้รบั แล้วด้วยซ�ำ้ ” กัลยาถอนหายใจเบาๆ “จ�ำเป็นสิคะ” เธอแย้งอย่างหนักแน่น “ถ้าเธอจ�ำคุณได้หรือไว้ใจคุณสักหน่อย เมือ่ คืนเธอคงไม่... เอ้อ จิว๋ ว่าจะบอกอยูพ่ อดี จากนีค้ ณ ุ กล้าอย่าไปนอนห้องเธอดีกว่าค่ะ ไม่งนั้ เธอก็จะอาละวาดแบบเมือ่ วานอีก” คิว้ หนาเป็นปืน้ ขมวดมุน่ กับค�ำแนะน�ำ เขาชีน้ วิ้ ไปทางห้องนอนใหญ่ ก่อนเตือน ความจ�ำเธออย่างหนักแน่นเช่นกัน “นัน่ ห้องของผม” “ค่า” คราวนีค้ นเป็นหมอถอนหายใจยาว ให้ตายเถอะ ท�ำไมเธอจะไม่เคยได้ยนิ ว่าคุณชายของพ่อคนนี้ ‘ดือ้ เงียบ’ ปานใด “ถ้าอย่างนัน้ ให้คณ ุ นกยูงมานอนห้องจิว๋ ก็ได้คะ่ ” พอเล่นไม้นี้ เจ้าของบ้านก็นงิ่ ไปนิด หากแต่ควิ้ เข้มยังไม่ยอมคลายจากอาการ ขมวดเป็นปม และใบหน้าคมคายก็ฉายรอยกังวลชัดจนกัลยาแอบยิม้ กริม่ อยูใ่ นใจ พยาบาลนิชาเดินน�ำร่างบางในชุดเดรสคอกว้างแขนตุ๊กตาออกมาจากห้องนอน ใหญ่พอดี เนตรอัปสรชะงักนิดหนึ่งเมื่อเห็นว่าเช้านี้มีเพื่อนร่วมโต๊ะทานข้าวเพิ่มอีกคน 33

เธอหยุดเดินทันควัน ท่าทีอดึ อัดล�ำบากใจทีเ่ ห็นได้ชดั นัน้ ท�ำให้ชายหนุม่ เพียงคนเดียวผุด ลุกขึน้ ยืนอย่างไม่ยหี่ ระกับอาหารเช้าน่ารับประทานทีก่ ำ� ลังถูกทยอยน�ำมาเสิรฟ์ “คืนนีผ้ มจะนอนทีร่ สี อร์ต” บอกโดยไม่มองหน้า ก่อนก้าวยาวๆ ผ่านสระว่ายน�ำ้ และหญิงสาวผูม้ าใหม่ เพือ่ ตรงไปยังบันไดและหายลับไปท่ามกลางรอยยิม้ ชอบใจของหมอกัลยา

34

พิมาลินย์

5 ฝันร้ายที่ปลายพระจันทร์ ประกายแดดระยิบระยับเหนือน่านน�้ำนั้นงดงามแต่ก็ท�ำให้คนมองรู้สึกตาพร่า เนตรอัปสรกระชับผ้าคลุมไหล่ให้แนบกายมากขึน้ เมือ่ ลมเย็นแห่งท้องทะเลโชยมา ขณะ ก้าวเท้าเปลือยเปล่าไปตามชายหาดขาวละมุน หญิงสาวไม่เคยรูจ้ กั ภูเก็ตมากไปกว่าทีไ่ ด้เห็น ในหนังสือท่องเที่ยวหรืออินเตอร์เน็ต และอดทึ่งไม่ได้ที่หาดทรายในจังหวัดท่องเที่ยว แบบนีด้ สู ะอาดสะอ้านและคงความเป็นธรรมชาติอย่างมาก แต่อากาศที่นี่ประหลาด แม้เมื่อวานนี้อากาศจะร้อน แต่ก็ไม่มากมายนัก พอมาวันนีอ้ ากาศกลับเริม่ เย็นสบายและค่อนไปทางหนาวเพราะลมทะเลพัดโบกอยูต่ ลอด เวลาจนพยาบาลนิชาต้องหยิบผ้าคลุมไหล่มาให้เมือ่ เนตรอัปสรเอ่ยปากขอออกมาเดินเล่น ริมหาด ทั้งๆ ที่หมอกัลยาบอกว่าเธออยู่ที่นี่มาเกือบสองเดือนแล้ว และเนตรอัปสร จ�ำได้วา่ วันทีน่ งั่ รถบัสมาภูเก็ตนีเ่ ป็นปลายเดือนมกราคม ตอนนีก้ ค็ วรจะใกล้เดือนเมษายนทีอ่ ากาศร้อนอบอ้าวกว่านี้ เรียกได้วา่ ‘โคตร ร้อน’ เพราะใกล้เทศกาลสงกรานต์แล้วไม่ใช่หรอกเหรอ? แต่ทำ� ไมอากาศกลับเย็นแปลกๆ พิกล... “พีน่ ชิ า” เสียงเล็กๆ ทีเ่ อ่ยเรียกจากทางด้านหลังพร้อมการกรูกนั เข้ามาห้อมล้อมพยาบาล สาวน้อยของเด็กๆ หน้าตามอมแมมจากการเล่นซนมาทั้งวันท�ำให้เนตรอัปสรชะงักเท้า หันมองไปตามสัญชาตญาณ และประกายตาไร้เดียงสาหลายคูท่ แี่ อบมองเธออย่างเขินอาย ก็ทำ� ให้หญิงสาวอดยิม้ ตอบไม่ได้ เนตรอัปสรเห็นเด็กๆ ซุบซิบกับนิชาครูห่ นึง่ ก็วงิ่ กลับไปทางทีเ่ ล่นก่อกองทราย ค้างไว้ เมือ่ สาวน้อยในชุดสุภาพสีขาวหันกลับมาก็สง่ มงกุฎดอกหญ้าในมือมาให้ “เด็กๆ ฝากให้คณ ุ นกยูงค่ะ” 35

“ให้ฉนั เหรอคะ?” นิว้ เรียวชีเ้ ข้าหาตัวเองอย่างงุนงง เมือ่ นิชาพยักหน้ายืนยันจึงยอมรับมงกุฎเบีย้ วๆ นัน้ มา ก่อนหันมองกลุม่ เด็กๆ ทีส่ ง่ สัญญาณมือมาจากทีไ่ กลๆ ให้วางลงบนศีรษะ พอ หญิงสาวท�ำตาม บรรดาเด็กผูห้ ญิงก็พากันยิม้ กว้างอย่างชืน่ ชมจนตาแทบปิด ก่อนหัน กลับไปสาละวนกับของเล่นจากธรรมชาติกนั ต่อ เนตรอัปสรหันมองนิชาพลางกะพริบตาอย่างไม่เข้าใจ “เด็กๆ ชอบคุณนกยูงกันค่ะ บอกว่าชอบทีค่ ณ ุ นกยูงสวย ก่อนหน้านีก้ แ็ อบ ท�ำก�ำไลดอกหญ้ามาให้กันนะคะ แต่คุณนกยูงสวมแค่แป๊บเดียวก็ลืม แล้วเหมือนกับ ตกใจทีม่ อี ะไรแปลกปลอมบนแขนเลยดึงขาด” “เด็กๆ เลยกลัว ไม่กล้าเข้ามาหาฉันเหรอคะ?” เธอหน้าม่อยลง รูส้ กึ ผิดบาปในใจทีเ่ ผลอท�ำร้ายจิตใจเด็กๆ เหล่านัน้ “เปล่าค่ะเปล่า” พยาบาลนิชาหัวเราะเสียงใส “กลัวคุณกล้าต่างหากค่ะ เด็กๆ เคยพยายามจะมาเล่นกับคุณเมือ่ เดือนก่อน แต่ถกู แม่ๆ ดุกนั เพราะคุณเป็นเจ้านายน่ะค่ะ แล้วคุณกล้าก็อยู่ด้วยตอนนั้น คุณนกยูงก็น่าจะเดาออกนะคะว่าคุณกล้าแค่อยู่เฉยๆ ไม่ตอ้ งท�ำหรือพูดอะไรเลย เด็กๆ ก็กลัวจนแทบจับไข้กนั ได้แล้วค่ะ” เนตรอัปสรคิดตามแล้วหัวเราะรับเสียงพลิ้วหวาน จริงอย่างที่นิชาว่านั่นแหละ ผูช้ ายคนนัน้ แค่อยูเ่ ฉยๆ ไม่ตอ้ งท�ำอะไรเลยก็นา่ กลัวจะตาย หากแต่คำ� ว่า ‘เจ้านาย’ ที่ พยาบาลสาวเอ่ยก็ทำ� ให้คนป่วยอดคิดถึงเหตุการณ์เมือ่ คืนไม่ได้ ตอนทีต่ นื่ นอนมาเจอหมอกัลยา เนตรอัปสรยังรูส้ กึ เหมือนความทรงจ�ำในสมอง นั้นเลือนราง ไม่แจ่มชัดเอาเสียเลย เธองงน่าดูเลยล่ะว่าท�ำไมเมื่อคืนปฐวีถึงนอนอยู่ที่ โซฟา แถมนอกจากเธอจะไม่ว่ากล่าวแล้วยังหยิบพลาสเตอร์ยาไปแปะที่มือเขาด้วย แต่พอได้เข้าไปอาบน�ำ้ ปล่อยให้สายน�ำ้ อุน่ ไหลรินผ่านเรือนผมครูห่ นึง่ หญิงสาวก็เริม่ ปะติดปะต่อจิก๊ ซอว์ทเี่ หลือกลับเข้ามาจนส�ำเร็จ ใช่แล้ว ตอนนัน้ เขาบอกว่า... เขาและเธอเป็นสามีภรรยากัน! เหรอ?”

“เฮ้ เมียแกออกมาเดินเล่นแบบไม่มบี อดีก้ าร์ดหน้าโหดคอยตามต้อยๆ ได้แล้ว

เสียงทุม้ ห้าวนัน้ ดังมาจากริมฝีปากได้รปู ทีม่ รี อยหนวดจางๆ อยูใ่ ต้จมูกโด่งเป็นสัน รอยยิม้ ขีเ้ ล่นและนัยน์ตาพราวดูเข้ากันและเหมาะเจาะกับเครือ่ งหน้าคมคายแบบชายชาตรี 36

พิมาลินย์

กฤตินอยูใ่ นชุดเสือ้ ยืดลายกราฟิกกับกางเกงยีนส์นดู ตี้ วั โปรด เขาบิดตัวไปมาสองสามหน เพือ่ ขับไล่ความเมือ่ ยขบ ขณะเดินมาเกาะไหล่ปฐวีอย่างสนิทสนมเกินกว่าลูกค้ากับเจ้าของ บริษัทรับออกแบบตกแต่งภายในที่เดินทางข้ามน�้ำข้ามทะเลจากภูเก็ตมาตรวจงานด้วย ตนเอง “ไม่ตามไปดูแลหน่อยเหรอวะ? ปกติไม่เคยปล่อยแบบนีน้ หี่ ว่า” ปฐวีเงยหน้าจากแท็บเล็ตพีซีในมือและมองไปแวบหนึ่ง เขาเห็นเนตรอัปสร ในชุดเดรสตัวเดิมเหมือนเมือ่ เช้าก�ำลังหลบอยูใ่ ต้รม่ เงาของต้นไม้ใหญ่กบั พวกเด็กๆ และ พยาบาลนิชา บนศีรษะเธอมีดอกไม้เล็กๆ พันกันเป็นเกลียวสวมอยู่ และคอยจะร่วงอยู่ เรือ่ ยเวลาหญิงสาวลดศีรษะลงเพือ่ ดูประติมากรรมบนผืนทรายของเด็กหญิงชายรอบตัว แต่จะมีเด็กๆ คอยเก็บมาสวมให้อยูต่ ลอด เรือนผมสีนำ�้ ตาลทีก่ ลับมาหยักศกดังเดิมเป็น ประกายสีทองกระจ่างหากแดดส่องลงมากระทบ เมือ่ เธอยืดตัวยืนขึน้ และยกมือจับมงกุฎดอกหญ้า กระโปรงยาวทีถ่ กู ลมทะเล พัดหวิดเปิดถูกเด็กๆ พากันรวบไว้ ในขณะที่หญิงสาวตรงกลางก�ำลังหัวเราะเสียงใส ในแบบทีเ่ ขาไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนีเ้ ลยตลอดเกือบสองเดือนทีพ่ าเธอมารักษาตัวทีน่ ี่ เมือ่ ความมีชวี ติ ชีวากลับมา เธอก็ยงิ่ มีเสน่หแ์ ละเปล่งประกาย... เขารู.้ .. รูด้ ยี งิ่ กว่าใคร แต่ให้ตายก็ไม่มวี นั ยอมรับหรอก! กฤตินท�ำเสียงจิ๊จ๊ะในล�ำคอเมื่อแหย่ไม่สนุกเพราะอีกฝ่ายเอาแต่ซูมภาพเพอร์สเปกทีฟโซนร้านอาหารทีเ่ ขาเคยส่งมาให้เข้าๆ ออกๆ อยูใ่ นแท็บเล็ตอยูน่ นั่ ไม่รหู้ มอนี่ จะละเอียดอะไรนัก งานทุกชิน้ ทีบ่ ริษทั ของเขารับมาจาก ‘เลอมาน กรุป๊ ’ ส่วนภาคใต้ที่ ปฐวีดแู ล มัณฑนากรมือหนึง่ อย่างเขาไม่ยอมปล่อยผ่านให้ลกู น้องจัดการอยูแ่ ล้ว “ภาพเพอร์ฯ1นีแ่ กอนุมตั ใิ ห้ผา่ นแล้วนะ เอามาตรวจอีกท�ำไมวะ” เขาขมวดคิว้ หน้ายุง่ “ไปดูเมียแกโน่นไป๊ มาอยูแ่ ถวนีก้ เ็ กะกะพวกฉันท�ำงานเปล่าๆ” นัยน์ตาคมวาวทีต่ วัดมามองอย่างเอาเรือ่ งนัน่ ท�ำเอาคนปากเปราะถึงกับเหวอ เขา ก็รอู้ ยูห่ รอกว่าไอ้คณ ุ เพือ่ นคนนีม้ นั ดุหยอกเสียเมือ่ ไร แต่พดู ตามตรงคบกันมาสามสิบปี เขาไม่เคยรู้สึกระย่อต่อนัยน์ตาคมกริบของปฐวีที่ใครๆ ก็พากันกลัวเลย จนวินาทีนี้ นีแ่ หละทีเ่ ขาชักจะหวัน่ ๆ อยูบ่ า้ งว่าความเป็นเพือ่ นยาวนานก็อาจไม่ชว่ ยอะไร 1 ภาพเพอร์สเปกทีฟ (ภาพเพอร์, ภาพสามมิติ) คือการเขียนภาพให้ปรากฏออกมาในลักษณะที่เหมือน การมองเห็นจริง โดยปกติมักจะใช้เพื่อน�ำเสนอภาพจ�ำลองของแนวความคิดในการออกแบบผลงาน เช่น ภาพอาคารในงานสถาปัตยกรรม

37

“ถ้าแกเรียกยัยนัน่ ว่าเมียฉันอีกค�ำเดียว” ปฐวีชนี้ วิ้ ไปทีช่ ายหาดพร้อมเอ่ยเสียงเย็นยะเยียบจนอีกฝ่ายรูส้ กึ ว่าลมหนาวของ เดือนพฤศจิกายนก�ำลังจะกลายเป็นลมหนาวจากขัว้ โลกใต้ “ฉันจะจ้างบริษทั คูแ่ ข่งของแก มาตกแต่งรีสอร์ตนีแ่ ทน ‘กฤติน อินทีเรีย’ ภายในยีส่ บิ สีช่ วั่ โมง” บอกพร้อมกระแทกแท็บเล็ตพีซลี งทีอ่ กหนาของมัณฑนากรหนุม่ แล้วก้าวอาดๆ เข้าไปในอาคาร เสียงสัง่ งานดังออกมาหลังจากนัน้ ด้วยโทนเสียงหนักแน่นและติดจะพาล นิดๆ จนกฤตินอดคิดไม่ได้วา่ ดุบรรลัย... ชายหนุม่ ยักไหล่ เขาเชือ่ สนิทใจเลยล่ะว่าปฐวีพดู จริงท�ำจริงและไม่เว้นหน้าอินทร์ หน้าพรหม แต่เขาเองก็ผดิ ทีล่ ำ�้ เส้นเกินไปหน่อย นัยน์ตาสีน�้ำตาลขี้เล่นหันกลับไปมองเนตรอัปสรอีกหน และไล่สายตามองไป รอบๆ เมือ่ เห็นว่ามีแค่คนไข้กบั พยาบาล เขาจึงละความสนใจแล้วกลับเข้าไปในอาคาร ขณะทีแ่ อบคิดในใจว่าอุตส่าห์สง่ ต่องานทีร่ บั มาให้มณ ั ฑนากรในบริษทั รวมถึงฟรีแลนซ์ไป จนหมดแล้ว ส่วนออฟฟิศก็ฝากผูจ้ ดั การรักษาการแทนด้วย จะขอปฐวีพกั ร้อนอยูน่ สี่ กั เดือนสองเดือนเสียหน่อย ดันไปท�ำให้คณ ุ ลูกค้ารายใหญ่อารมณ์เสียซะได้ หวังว่าหมอนัน่ จะไม่ไล่เขากลับไปคืนนีห้ รอกนะ ตัง้ แต่มาถึงเมือ่ เช้ายังไม่มโี อกาสได้เจอคุณหมอกัลยาคนสวยเลยด้วยสิ ต่อให้ ถูกปฐวีถบี ตกทะเลให้วา่ ยน�ำ้ จากเกาะละอองดาวนีก่ ลับภูเก็ต เขาก็จะยอมแช่นำ�้ จนเป็น ปอดบวมเลยเอ้า! ดีเสียอีก เผือ่ คุณหมอจะใจดีมาเช็ดตัวให้ หึๆ แค่คดิ ก็... “เฮ้ย คุณติน!” เสียงโวยวายส�ำเนียงใต้ดงั ลัน่ เพราะคนงานคนหนึง่ ก�ำลังโยนค้อนเหล็กด้ามไม้ ให้คนงานอีกคนอย่างเข้าขา แล้วตัวเขาก็ดนั เดินผ่ากลางตอนทีค่ อ้ นนัน้ หลุดจากมือคนงาน คนแรกมาตรงเข้าหาศีรษะเขา!!! กฤตินตัง้ ใจจะทรุดตัวลงนัง่ เพือ่ หลบ แต่รองเท้าเจ้ากรรมกลับลืน่ กระดาษบนพืน้ พรืดจนร่างสูงเพรียวล้มก้นจ�้ำเบ้า ค้อนนั้นลอยเฉียดปลายผมเขาไปแล้วถูกรับไว้ได้ ด้วยมือของคนงานคนทีส่ อง ในขณะทีม่ ณ ั ฑนากรหนุม่ ก�ำลังร้องโอย นึกเคืองในใจว่าเคย เตือนคนงานชุดนีห้ ลายทีแล้วแท้ๆ ว่าต่อให้ชำ� นาญแค่ไหนก็อย่าโยนของหนักๆ ให้กนั มันอันตราย แต่กจ็ กุ จนพูดไม่ออก “วันนี้ไม่ต้องตรวจงานก็ได้นะ” ปฐวีเดินออกมาจากด้านในห้อง และกฤติน เห็นแววสะใจในดวงตาดุๆ ของเพื่อนสนิทที่เหมือนข�ำปนสมน�้ำหน้า “ไปให้หมอจิ๋ว 38

พิมาลินย์

ทายาแก้ชำ�้ ทีแ่ ก้มก้นให้หายก่อนค่อยกลับมา อ้อ! ถ้ากล้าถอดกางเกงต่อหน้าหมอล่ะก็...” “อย่าให้ฉนั ลุกขึน้ นะแก” กฤตินกัดฟันกรอด ถึงจะไม่ได้โกรธเพราะรูว้ า่ ถูกเอาคืน เรือ่ งเมือ่ กี้ แต่กน็ กึ อยากวิง่ ไล่เตะไอ้เพือ่ นซีน้ สี่ กั ที แต่ดนั ลุกไม่ไหว “เฮ้ย! หัวเราะอะไร ท�ำงานกันสิ” หันไปดุคนงานกลบเกลือ่ น ก่อนยอมให้คนงานคนหนึง่ พยุงลุก แต่ปฏิเสธเสียงแข็ง ว่าไม่วา่ อย่างไรก็ไม่ยอมไปให้หมอกัลยาตรวจ เป็นตายร้ายดีเขาก็ไม่ยอมให้หมอกัลยารูเ้ ด็ดขาดว่าลืน่ ล้มจนก้นกบระบม... มันเป็นอุบตั เิ หตุทโี่ คตรไม่เท่สดุ ๆ ไปเลย พับผ่าสิ! ดึกสงัด... เนตรอัปสรขยับตัวอย่างอึดอัดบนเตียงนอนกว้างที่ยับย่นไปตามการขยับกาย เหงือ่ เย็นชืน้ ผุดพรายตามไรผมขณะนวลจันทร์สอ่ งแสงเข้ามาทางหน้าต่างทีไ่ ม่ได้ปดิ ม่าน หากแต่ดวงจันทร์คงไม่มอี ำ� นาจพอจะปลุกให้เธอฟืน้ ตืน่ จากฝันร้าย ในฝันนัน้ ... พระจันทร์รปู เคียวส่องแสงเข้ามาทางลูกกรงของตึกเก่าๆ ทีม่ ดื สลัว และมีเด็กอีกหลายคนคูก้ ายนอนหนีความหนาวใต้ผา้ ห่มเก่าๆ ขาดๆ เด็กหญิงเนตรอัปสร อยู่ในชุดกระโปรงสีชมพูตัวเก่ง แต่มอมแมมไปด้วยฝุ่นและเลือด ลมหนาวที่กระทบ ผิวกายบอบบางท�ำให้เธอตัวสั่น น�้ำตาที่ไหลพรากอาบแก้มนวลนั้นแทบไม่ขาดสาย นับแต่ถกู คนใจร้ายจับตัวมา เด็กหญิงสะอืน้ ฮัก แอบร้องเรียกหามารดาเสียงเบาหวิวอยูใ่ นล�ำคอเพราะกลัว ว่าหากส่งเสียงดังจะถูกท�ำร้ายเหมือนเด็กคนอื่น โดยเฉพาะเด็กที่อยู่มาก่อนหลายคน ดูเหมือนจะพิการ ไม่แขนขาดก็ขาขาด เหมือนทีแ่ ม่เคยเล่าให้ฟงั เรือ่ งรถตูจ้ บั เด็กไปขอทาน เลย แต่เธอก็ไม่เชือ่ ฟัง นีค่ อื บทลงโทษเด็กดือ้ จากสวรรค์สนิ ะ... ‘แม่จา๋ ’ เสียงแหบเอ่ยออกมาสัน่ พร่า ก่อนทีไ่ หล่เล็กๆ จะกระตุกเพราะถูกใคร บางคนสะกิด เนตรอัปสรถัดกายถอยไปชิดมุมก�ำแพงอย่างขวัญผวา เด็กหญิงตัวสั่น ขณะมองผ่านม่านน�ำ้ ตาและความมืด เห็นเด็กชายทีเ่ หมือนจะโตกว่าหน่อยหน้าตามอมแมม ในชุดหล่อก�ำลังคลานเข่าเข้ามา ก่อนหยุดนัง่ ตรงหน้า เขาถอดเสือ้ สูทแขนยาวตัวนอกออกให้ ‘ใส่ไว้ส’ิ เด็กหญิงมองเสือ้ นัน้ อย่างลังเล ก่อนยืน่ มือไปรับมาสวมอย่างอบอุน่ เธอนัง่ มอง เขาทิง้ กายลงนัง่ กอดตัวเองทดแทนไออุน่ ทีแ่ บ่งมาให้ครูห่ นึง่ ก่อนได้ยนิ เสียงท้องร้องดัง 39

จ๊อกและเห็นพีช่ ายเลือ่ นมือจากแขนลงไปลูบท้อง เนตรอัปสรจึงเปิดกระเป๋าสะพายข้าง ใบเล็กหยิบอมยิม้ ออกมาส่งให้ ‘พีช่ อื่ อะไรคะ?’ เธอถาม ดีใจทีไ่ ด้มเี พือ่ นในสถานการณ์นา่ กลัวแบบนี้ เด็กชาย แกะอมยิม้ ส่งเข้าปาก ก่อนเอ่ยตอบเสียงไม่ชดั เท่าไรเพราะอมยิม้ อันใหญ่พอดู ‘ชือ่ ต้น’ ‘พีต่ น้ ’ เธอคลีย่ มิ้ กว้างอวดฟันขาว ‘เขาชือ่ เนตร เอ้อ ชือ่ เด็กหญิงเนตรอัปสร นิศมา’ เธอแก้ เมือ่ ลืมบอกค�ำน�ำหน้าชือ่ ตัวเองว่าเด็กหญิง ‘น้องเนตร’ เขายิม้ ขณะดึงอมยิม้ ออกจากปากและเรียกบ้าง เนตรอัปสรไม่ได้คยุ อะไรกับพีช่ ายคนนัน้ อีก เพราะเสียงปืนดังรัวทีท่ ำ� ให้เธอกลัว จนผวาเข้าเกาะเพือ่ นเพียงคนเดียวไว้แน่น เด็กหญิงร้องไห้โฮ กลัวแทบใจจะขาด ขณะทีเ่ สียงไซเรนดังแว่วอยูใ่ นความฝัน ร่างระหงของหญิงสาวทีข่ ยับไปมาอย่าง ทรมานบนเตียงนุม่ ก็ถกู ใครคนหนึง่ ดึงเข้าไปกอดไว้แนบอกกว้าง เนตรอัปสรขยับเข้าหา ไออุน่ นัน้ แขนหนึง่ สอดเข้าโอบกอดร่างใหญ่หนาราวก�ำแพงไว้แน่นอย่างหาทีพ่ งึ่ ขณะ เอ่ยเรียกเสียงเบาหวิว “พีต่ น้ ...” ปฐวีชะงักมือทีก่ ำ� ลังลูบเรือนผมนุม่ หนาชืน้ เหงือ่ เมือ่ ได้ยนิ ชือ่ นัน้ คิว้ หนาขมวดมุน่ แทบพันกันเป็นปม ก่อนเลือ่ นมือไปยังแผ่นหลังเนียน ออกแรงดึงร่างนุม่ นิม่ ในอ้อมแขน เข้ามาชิดแน่น ขณะค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงดับความว้าวุน่ ในจิตใจ

40

พิมาลินย์

6 ของฟรีไม่มีในโลก หมอกจางๆ เหนือน่านทะเลพาความเย็นมาเยือนบ้านบนเนินเขามากกว่าเมือ่ วาน แพทย์หญิงกัลยาจึงใช้ผา้ พันคอแบบน่ารักอิมพอร์ตจากเกาหลีมาเป็นออปชัน่ เสริมประดับ เสือ้ ผ้าอีกชัน้ ขณะนัง่ จิบกาแฟรอดูพระอาทิตย์ขนึ้ อยูท่ ลี่ านกว้างชัน้ สองอันเป็นจุดชมวิว ทีด่ ที สี่ ดุ ของบ้าน เพราะรูด้ วี า่ วันนีค้ งไม่ตอ้ งไปแนะน�ำตัวกับเนตรอัปสรเหมือนทุกวันที่ ผ่านมา หนึง่ เพราะคนป่วยอาการดีขนึ้ จนจ�ำเรือ่ งเมือ่ วานได้แล้วแน่นอน สอง เพราะเธอตืน่ เช้ามานัง่ อยูต่ รงนีน้ านแล้ว ยังไม่เห็น ‘เจ้าของบ้าน’ เดินออกมา จากห้องนอนใหญ่เหมือนทุกเช้าเลย เพราะฉะนัน้ เธอก็ไม่ควรผลีผลามเข้าไปในห้องนัน้ เป็นอย่างยิง่ ! “วันนี้หนาวนะคะหมอ” พยาบาลนิชายืนกอดตัวเองตัวสั่นอยู่ครู่หนึ่งเพราะ ลมทะเลพัดมา ก่อนนัง่ ลงสมทบพร้อมแก้วกาแฟของตน “ว่าแต่เมือ่ คืนเราปล่อยคุณนกยูง นอนคนเดียวไม่เป็นไรเหรอคะ? ก่อนหน้านีเ้ วลาคุณกล้ากลับไปนอนบ้านใหญ่” เธอหมายถึง บ้านในภูเก็ต “คุณหมอก็ให้หนูไปนอนเป็นเพื่อนคุณนกยูงทุกที แล้วท�ำ ไมคราวนี้ คุณกล้าไปนอนรีสอร์ต คุณหมอถึงไม่ให้...” “นิชาเชือ่ เหรอ?” แพทย์หญิงกัลยาถามด้วยรอยยิม้ เจ้าเล่ห์ “เชือ่ จริงๆ เหรอว่า เจ้านายเราจะไม่ดอดกลับมากลางดึกน่ะ” เธอยกกาแฟขึน้ จิบ ตาพราว ก่อนเอ่ยบอกด้วย รอยยิม้ เก๋รบั แสงอาทิตย์ยามเช้า “อมพระมาพูดหมอยังไม่เชือ่ เลย” ไออุ่นจากหมอนข้างใบโตท�ำให้เนตรอัปสรไม่อยากลืมตาตื่นเร็วนัก เธอถอน หายใจอย่างสบายขณะเบียดกายแนบหมอนอุ่นๆ แน่นเข้าในสภาวะครึ่งหลับครึ่งตื่น กระทัง่ เริม่ จะตืน่ เต็มตา จึงรูส้ กึ ถึงความผิดปกติบางอย่างทีท่ ำ� ให้รา่ งบางสะดุง้ โหยง 41

เธอหลับอยูใ่ นอ้อมแขนของปฐวี! เนตรอัปสรอ้าปากน้อยๆ นอนตัวแข็งทือ่ ขณะเบิกตามองเขาอย่างตืน่ ตระหนก เมื่อนัยน์ตาคมกล้าถูกซุกซ่อนไว้ภายใต้เปลือกตาอ่อนใส ใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็ เหมือนเด็กหนุม่ มากกว่าผูช้ ายน่ากลัวทีเ่ ธอเพิง่ ได้รจู้ กั แพขนตายาวตรงแนบชิดกับแก้ม และหนวดเคราทีเ่ คยเห็นจางๆ วันก่อน เช้านีเ้ ข้มขึน้ เล็กน้อยก็ทำ� ให้เขาดูเซ็กซีเ่ ป็นบ้า... หญิงสาวหุบปากสนิท นึกก่นด่าตัวเองในใจทีม่ วั แต่คดิ อะไรไร้สาระ ทีเ่ ธอต้อง ท�ำตอนนีค้ อื แกะแขนเขาออกจากตัว อ้อ! ดึงมือตัวเองกลับมาจากตัวเขาด้วยต่างหาก มือบางค่อยๆ ยกออกจากเอวแข็งเหมือนหินของชายตรงหน้า และจับแขนหนักๆ ของเขาให้วางลงบนเตียงนอนนุม่ เนตรอัปสรแก้มแดงซ่านกับความใกล้ชดิ เกินไปทีเ่ กิดขึน้ โดยทีเ่ ธอไม่ทนั ระวัง ขณะพยายามลุกลงจากเตียงนอนโดยไม่ทำ� ให้เขาตืน่ ก็เวลาตืน่ เขาน่ากลัวน้อยเสียเมือ่ ไรล่ะ หญิงสาวเกือบท�ำส�ำเร็จแล้วตอนที่หันหลังให้เขาเพื่อก้าวลงจากเตียงอีกฝั่งช้าๆ หากไม่ใช่วา่ มือใหญ่แข็งแรงฉวยตัวเธอไปกอดแน่นจากทางด้านหลัง! เนตรอัปสรเกือบจะร้องกรี๊ด แต่ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดข้างใบหูเหมือนกับ เป็นการทอดถอนใจอย่างสบายแบบเดียวกับเธอเมื่อครู่ก็ท�ำให้เธอร้องไม่ออก เขายัง ไม่ตนื่ ... เพราะหลังจากนัน้ ลมหายใจของปฐวีกก็ ลับมาสม�ำ่ เสมออีกครัง้ แต่ทที่ ำ� ให้เธอรูส้ กึ ว่าหัวใจโยกหวิวเหมือนนักโทษทีก่ ำ� ลังถูกผลักเข้าหลักประหาร อาจเป็นความแข็งขึงในยามเช้าตามกลไกของธรรมชาติที่ก�ำลังแนบชิดกับสะโพกเธออยู่ ตอนนีต้ า่ งหาก หญิงสาวหลับตาปีเ๋ มือ่ อ้อมกอดนัน้ ไม่นงิ่ เฉยเหมือนเก่า มือหนาลูบคลึงไปตาม เนื้อผ้านุ่มลื่นของชุดนอนบางเบาตรงหน้าท้องแบนราบ ขณะริมฝีปากและปลายจมูก ร้อนผ่าวซุกไซ้อยู่แถวใบหูและแก้ม ในช่วงจังหวะที่หัวใจเต้นรัวกระแทกอกตึกๆ ราวเสียงกลอง เธอไม่รวู้ า่ ควรท�ำอะไรก่อน ระหว่างผลักเขาออกกับร้องขอความช่วยเหลือ ซึ่งอย่างหลังที่ได้รับกลับมาอาจเป็นความอับอายขายหน้า ซ�้ำร้ายผู้คนในบ้านนี้ก็เป็น คนของเขาทัง้ หมดด้วย ขนาดคืนนั้นที่เธอร้องขอความช่วยเหลือแทบตาย ยังไม่มีใครมาช่วยเธอเลย สักคน! เมือ่ ตัดสินใจได้วา่ จะผลัก ร่างบางก็หนั กลับไปเผชิญหน้ากับคนตัวโตทีซ่ กุ ซบ ใบหน้าสากระคายด้วยไรเคราลงข้างแก้มนวลหอมกรุน่ ขณะทีม่ อื หนาเลือ่ นแทรกเข้าไป ใต้เสือ้ นอนเพือ่ ส�ำรวจผิวเนือ้ นวลละมุน มือน้อยข้างหนึง่ ถูกเขากดลงสูค่ วามนุม่ ของฟูก 42

พิมาลินย์

ขณะที่ริมฝีปากหยักได้รูปประกบลงมาอย่างรวดเร็วจนไม่มีแม้เวลาจะคิดหลบให้พ้น เสียด้วยซ�ำ้ ! เนตรอัปสรเบิกตากว้าง ก่อนพยายามใช้มอื เดียวผลักไหล่เขาให้พน้ ไปจากตัว และพยายามดึงอีกมือออกจากอุง้ มือแข็งแกร่งราวคีมเหล็ก เสียงหวานร้องประท้วงอือ้ อึง ในล�ำคอขณะที่รู้สึกถึงมือผ่าวร้อนลากไล้สูงขึ้นมาถึงเนินเนื้อขาวผ่องใต้เนื้อผ้า ก่อน กอบกุมอย่างเต็มไม้เต็มมือและหยอกล้อปลายยอดจนเธอเสียวปลาบไปทัว่ ร่าง หญิงสาว หลับตาแน่น น�ำ้ ตาหยดหนึง่ ไหลซึมออกหางตาแล้วตกลงสูป่ ลอกหมอนซึมหายไป หาก แต่ไม่ใช่เพราะความรังเกียจหรือกลัวอย่างทีเ่ ธออยากให้เป็น เธอก�ำลังเจ็บปวด... เจ็บเหมือนหัวใจก�ำลังจะฉีกเป็นชิน้ ๆ อย่างไร้สาเหตุ เขาถอนริมฝีปากออกเมื่อเธอหยุดดิ้น และนัยน์ตาคมราวเหยี่ยวที่มองสบตา อย่างพร้อมล่าเหยือ่ นัน้ ก็ทำ� ให้เนตรอัปสรมัน่ ใจว่าเขาตืน่ ได้สกั พักแล้ว ไม่ได้ละเมอ... แต่เขาก�ำลังล่วงเกินเธออย่างตัง้ ใจ! “คนเลว” เธอก่นด่า ขณะยกมือซ้ายทีเ่ ป็นอิสระขึน้ หมายตบลงทีแ่ ก้มของคนตรงหน้าด้วย ความโกรธและอายปนกัน หากแต่เขากลับเลือ่ นมือออกมาจากเสือ้ ฉวยมือเธอกดไว้กบั ฟูกอย่างรวดเร็วเหมือนมืออีกข้าง และพันธนาการเรือนกายบอบบางไว้ดว้ ยน�ำ้ หนักตัวที่ ท�ำให้เธอไม่สามารถขยับได้ “จะท�ำอะไรน่ะ” ใบหน้าคมโน้มลงมาใกล้ ...โดยไร้คำ� ตอบและค�ำอธิบายใด... ในขณะทีอ่ กี ฝ่าย เหมือนถูกตรึงไว้ดว้ ยนัยน์ตาสีนลิ คูน่ นั้ ประกายตาคมกล้าแต่โหยหาสุดประมาณเหมือน เด็กชายทีถ่ กู แย่งของรักและก�ำลังวอนขอสิง่ นัน้ คืนด้วยความร้าวรานเกินหยัง่ ถึง ประกายตาทีล่ ะลายความโกรธและกลัวของเธอไปจนสิน้ อย่างไม่นา่ เชือ่ ... กว่าเนตรอัปสรจะได้สติอกี ทีกเ็ มือ่ ริมฝีปากอ่อนนุม่ ก�ำลังและเล็มชิมความหวาน จากริมฝีปากเธออย่างเชือ่ งช้า หากแต่ออ่ นโยนราวรสจูบจากชายคนรัก ‘ผมเป็นสามีของคุณ’ เหมือนได้ยนิ เสียงเขาดังแว่วซ�ำ้ ไปซ�ำ้ มาในสมองอันพร่าเลือน กระทัง่ ร่างทีแ่ ข็งขืน มาตลอดค่อยๆ อ่อนระทวยดุจขีผ้ งึ้ ลนไฟ ความรูส้ กึ ผิดชอบชัว่ ดีในหัวอันตรธานหายไป จนเกลีย้ ง ลืมสิน้ ทุกสิง่ อย่าง ทัง้ เรือ่ งทีเ่ ขาเป็น ‘ใครก็ไม่ร’ู้ และเรือ่ งทีเ่ ธอทัง้ กลัวทัง้ หวาดระแวงเขามากแค่ไหน 43

ปฐวีละมือจากข้อมือนุม่ เลือ่ นมาแตะไล้พวงแก้มเนียนละมุนก่อนไล่ปลายนิว้ ต�ำ่ ลงไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งสะโอดสะองของคนใต้รา่ ง ลมหายใจทีส่ ม�ำ่ เสมอมาตลอด เริม่ หอบกระเส่าไม่ตา่ งกัน ยิง่ ฝ่ามือร้อนผ่าวแทรกลึกเข้าไปใต้กางเกงชุดนอนผ้ายืดขาสัน้ และบีบคลึงสะโพกหนั่นแน่นตามแรงอารมณ์ รสจูบก็ยิ่งทวีความรุนแรงดุดันจนห้อง ทัง้ ห้องแทบจะร้อนเป็นไฟ! เนตรอัปสรขยับริมฝีปากสนองตอบอย่างรู้จังหวะจนแม้แต่ตัวเองยังแปลกใจ เธอหอบหายใจสะท้านเมือ่ เขาจูบต�ำ่ ลงไปถึงบัวคูง่ ามจากนอกร่มผ้า ตวัดปลายลิน้ เปียกชืน้ หยอกล้อปลายถันทีส่ นั่ ระริกรับสัมผัส เมือ่ ผ้านุม่ สีขาวพิสทุ ธิเ์ ปียกน�ำ้ เป็นวงก็เผยให้เห็น ความงามของบัวสวรรค์ นัยน์ตาคมจับจ้องมองผลงานของตนอย่างพอใจ ก่อนอ้าปากดูด กลืนบัวตูมดอกหนึง่ เข้าไปในโพรงปากจนร่างงามกระตุกเฮือก เนตรอัปสรขยุม้ ปลายนิว้ เข้าไปในเส้นผมอ่อนนุ่มของเขา ขณะรู้สึกถึงนิ้วร้อนดุจเหล็กลนไฟที่แทรกสอดเข้าไป ส�ำรวจดินแดนลึกลับ จนเธอตอบกลับด้วยเสียงครางหวานสัน่ เหมือนจะขาดใจ เธอผวาตามเมือ่ เขาดึงมือออกจากใต้รม่ ผ้า ก่อนแก้มใสจะยิง่ แดงปลัง่ เมือ่ เห็น ชายตรงหน้าผละไปถอดเสื้อนอนโยนทิ้งข้างเตียง เผยให้เห็นมัดกล้ามสีน�้ำตาลอ่อน น่าสัมผัส และเพียงเสี้ยววินาทีต่อจากนั้นเขาก็ทิ้งตัวกลับมาโอบกอดคลุกเคล้ากับ เรือนกายนุม่ นิม่ ทีค่ รางรับด้วยเสียงหวานหู กระทัง่ เสือ้ และกางเกงถูกมือหนาดึงทึง้ ออกไป อย่างใจร้อนจนเหลือเพียงเนื้อตัวเปลือยเปล่า เนตรอัปสรก็รู้สึกเหมือนถูกปลดปล่อย จากพันธนาการบางอย่างสูอ่ สิ ระทีแ่ สนหวาน ความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อบุรุษที่เบียดเสียดกับร่างเธอนั้นราวกับจะจุดไฟ ให้ติดได้เพียงพริบตา เธอกอดตอบ เลื่อนมือไปตามแผ่นหลังกว้างแข็งแกร่งเมื่อเขา สาละวนอยู่กับการขบเม้มไปตามผิวเนื้อนุ่มตรงข้างแก้มและล�ำคอระหง ขณะอุ้งมือ ทั้งสองหยอกล้อทรวงอกสล้าง เขาครางเสียงสั่นเมื่อมือซุกซนปนอยากรู้เลื่อนไล่ไปถึง เอวสอบ และสอดเข้าไปในกางเกงนอนถึงเนือ้ สะโพกแน่น ก่อนทีเ่ ธอจะหยุดชะงักอย่างลังเล และนัน่ ท�ำให้เขาเลือ่ นริมฝีปากไปกระซิบเสียงกระเส่าทีข่ า้ งหู “อย่าหยุด” เนตรอัปสรแก้มแดง เลื่อนมือออกมาจากขอบกางเกงเขาด้วยความอายแม้ว่า เลือดในกายแทบจะลุกเป็นไฟด้วยความปรารถนา ไม่รอู้ ปุ าทานไปหรือเปล่าทีเ่ ธอเห็นเขา ยิม้ ออกมาแวบหนึง่ ก่อนโน้มลงมาประทับจูบดูดดืม่ อ่อนหวานราวเด็กหนุม่ ริรกั ทั้งที่ไม่เคยถูกจูบมาก่อน... แต่รสจูบและสัมผัสของเขากลับคุ้นเคยและทวี ความรูส้ กึ ปวดปร่าในอกจนหยาดน�ำ้ ใสไหลรินผ่านขมับลงไปเป็นสายไม่หยุด 44

พิมาลินย์

ปฐวีถอนจูบ สายตาลังเลเมือ่ เห็นน�ำ้ ตาเธอ หากแต่ไม่รอู้ ะไรดลใจให้เนตรอัปสร ท�ำไปแบบนัน้ ... เธอโน้มศีรษะเขาลงมาบดจูบอีกครัง้ นึกรูต้ ามสัญชาตญาณว่าน�ำ้ ตาเหล่านี้ ไม่ได้ไหลออกมาด้วยความเกลียด โกรธ หรือชิงชัง! แต่เธอร้องไห้เพราะรู้สึกเหมือนก�ำลังจะได้รับอะไรบางอย่างที่ส�ำคัญที่หายไป กลับคืน... “ให้ตายเถอะ” เขาเป็นฝ่ายถอนจูบออกอีกครัง้ หยุดยัง้ การเคลือ่ นไหวของสองมือ ไว้ทเี่ รียวแขนนิม่ และสบถข้างใบหูของคนทีน่ อนหอบหายใจรวยรินอยูใ่ ต้รา่ ง “บอกผม สิวา่ ถ้าท�ำลงไปตอนนี้ คุณจะไม่เสียใจทีหลัง!” ค�ำถามนัน้ ท�ำให้เนตรอัปสรรูส้ กึ เหมือนถูกไม้หน้าสามตีเข้ากลางแสกหน้า! เธอหน้าชา อับอาย และรู้สึกโกรธเกลียดตัวเองที่ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือ เหตุผลจนแสดงท่าทีเหมือนเชิญชวนให้เขามาร่วมรักแบบนัน้ สติสมั ปชัญญะทีป่ ลิวหายไปถูกดึงกลับมาสูส่ มองจนเต็ม และอากัปกิรยิ าแข็งขืน กับใบหน้าที่แดงจัด กอปรกับธารน�้ำตาที่รินไหลอย่างหนักก็ท�ำให้ปฐวียิ้มเยาะออกมา แวบหนึง่ ร่างสูงทีเ่ ต็มไปด้วยมัดกล้ามผละออกจากร่างแบบบางเปลือยเปล่าทันควัน เขา หยิบเสื้อจากพื้นขึ้นมาสวมลวกๆ ขณะก้าวยาวๆ ไปทางประตูที่ล็อกไว้อย่างแน่นหนา ราวกับก�ำลังหนีอะไรสักอย่างทีน่ า่ เกลียดน่ากลัวนักในความรูส้ กึ ของเนตรอัปสร หญิงสาวรีบลุกขึน้ ดึงผ้าห่มมาห่อร่างไว้กอ่ นทีเ่ ขาจะเปิดประตูออก เธอเห็นปฐวีเหลือบมองมาแวบหนึง่ ด้วยประกายตาเย็นชาห่างเหิน ขณะกดล็อก ไว้ให้ ก่อนจะดึงบานประตูปดิ ไปดังปัง เสียงน�ำ้ จากฝักบัวของห้องน�ำ้ ห้องหนึง่ ในบ้านอาจจะดับความร้อนรุม่ ทางกายให้ มอดลงได้ หากแต่ไม่อาจดับความร้อนจากในใจของชายหนุ่มได้เลยแม้แต่น้อย ปฐวี ยกมือขึน้ ลูบหน้าอย่างตึงเครียด ก่อนทีค่ วามกดดันจะพุง่ สูงถึงจุดหนึง่ จนก�ำปัน้ ถูกเหวีย่ ง ไปกระแทกก�ำแพงสุดแรงเพือ่ ระบายความอัดอัน้ หลายครัง้ เลือดแดงฉานไหลรินสูพ่ นื้ ด้านล่างปนกับน�ำ้ สะอาด และอาจปนน�ำ้ ตาของเนตรอัปสรด้วย... ใบหน้านองน�้ำตาของร่างเซ็กซี่เปลือยเปล่าที่ถูกปกปิดด้วยผ้าห่มสีขาวบนเตียง นัน้ ยังวนเวียนอยูใ่ นสมองของเขาไม่จาง ทัง้ ทีไ่ ม่ควร... ไม่ควรเลย ไม่วา่ เขาจะหยุดหรือ เดินหน้าต่อ ปฐวีรวู้ า่ ผลลัพธ์กต็ อ้ งออกมาแบบนีเ้ หมือนกัน เขาท�ำให้เธอเสียใจ 45

ทัง้ ทีล่ นั่ วาจาไว้แล้วว่าจะนอนทีร่ สี อร์ต หากแต่ขม่ ตาอย่างไรก็ไม่หลับ ภาพที่ เนตรอัปสรมักจะฝันร้ายทุกคืนในช่วงหลังกวนใจจนเขาตัดสินใจเดินกลับมาหาเธอ ตอนทีเ่ ข็มสัน้ ของนาฬิกาฝาผนังชีเ้ ลขสีไ่ ปแล้ว เนตรอัปสรก�ำลังฝันร้ายอย่างเคย และ เขาคิดว่าการกลับมาของเขาช่วยให้เธอหายทุรนทุราย และหลับไปในอ้อมแขนเขาอย่างสบาย เหมือนทุกคืน แต่ไม่ใช่เลย... เขาต่างหากที่ชินกับการมีกลิ่นหอมละมุนและร่างนุ่มนิ่มของเธอในอ้อมแขน จนผล็อยหลับตามไปอย่างง่ายดายแบบน่าเจ็บใจทีส่ ดุ ! เขาต่างหากทีเ่ ป็นฝ่ายถูกช่วยเหลือ... ปฐวีตนื่ สายกว่าปกติเพราะเพิง่ ได้นอนไปแค่สองชัว่ โมง และตอนทีส่ ะลึมสะลือ ล่วงเกินเธอนัน้ เขาละเมอ... ก็สว่ นหนึง่ ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าร่างกายมันท�ำตามสัญชาตญาณ ก่อนสมองเสียอีก ตอนที่ชายหนุ่มรู้สติอีกที เขาก็หยุดตัวเองไม่ได้แล้ว... และความ ต้องการทีเ่ ห็นแก่ตวั ของเขาก็ทำ� ร้ายเธออย่างไม่นา่ ให้อภัย ...แต่ถงึ อย่างนัน้ ก็เถอะ! เขาไม่ควรจะมารูส้ กึ ผิดอะไรเลยนี่ ไม่ควรเลย... โดยเฉพาะกับผูห้ ญิงทีช่ อื่ เนตรอัปสร นิศมา!!! “อรุณสวัสดิค์ ะ่ คุณนกยูง เมือ่ คืนหลับสบายไหมคะ?” แพทย์หญิงกัลยายิ้มค้างเมื่อเห็นหน้าคนไข้สาวที่วันนี้ปรากฏกายช้ากว่าปกติ นานนับชัว่ โมงชัดเจน ดวงตาทีบ่ วมแดงจากการร้องไห้อย่างหนักนัน้ ท�ำให้คณ ุ หมอไม่อาจ ปฏิเสธค�ำขอออกไปเดินเล่นคนเดียวหลังทานข้าวทานยาเรียบร้อยของเนตรอัปสรได้ ทีท่ ำ� ได้กแ็ ค่หนั มองหน้าพยาบาลนิชาอย่างไม่คอ่ ยเข้าใจสถานการณ์กนั ทัง้ คูเ่ ท่านัน้ ร่างบอบบางในชุดจั๊มพ์สูทกางเกงขายาวสวมเสื้อกันหนาวแขนยาวทับเกาะอก อีกชั้น เพื่อปกปิดร่างกายที่แดงเป็นปื้นจากการขัดถูด้วยใยบวบนานนับชั่วโมงในห้อง อาบน�ำ้ ผิวกายยังแสบเป็นพักๆ จากน�ำ้ มือเธอเองมากกว่าที่ ‘คนอืน่ ’ ท�ำ หากแต่หวั ใจ นัน้ เจ็บยิง่ กว่า เธอบ้าไปแล้วหรือไรเนตรอัปสร... บ้าไปแล้วทีย่ นิ ยอมทอดกายให้เขาเชยชม ทัง้ ทีเ่ ขาเป็นคนแปลกหน้า ไม่ใช่สามี ตีทะเบียนหรือแม้กระทั่งคนรักของเธอเสียด้วยซ�้ำ! และมิหน�ำซ�้ำ ยังถูกเขาทอดทิ้งไป กลางคันอย่างน่าอดสูทสี่ ดุ !!!

46

พิมาลินย์

หญิงสาวทรุดตัวลงนัง่ ใต้ตน้ ไม้รมิ หาด ขณะทอดสายตามองออกไปในท้องทะเล กว้างไกลสุดสายตา เธอคิดถึงบ้าน... แม้จะเป็นแค่คอนโดมิเนียมกลางเก่ากลางใหม่ แต่ก็ เป็นบ้านทีแ่ ม่เลีย้ งเธอมาจนโต ไม่ใช่บา้ นหลังใหญ่ทมี่ เี จ้าของไร้หวั ใจแบบทีน่ !ี่ แม้บา้ นหลังนัน้ จะไม่มแี ม่อกี แล้ว... แต่ทนี่ นั่ ก็เป็นบ้าน... เป็นสมบัตเิ พียงชิน้ เดียวทีเ่ ธอมี น�้ำตาที่ไหลเป็นทางอาบแก้มนั้นถูกเช็ดออกบ้าง ปล่อยให้ไหลไปตามใจบ้าง ขณะทีไ่ หล่บอบบางสัน่ สะท้านตามแรงสะอืน้ ฮักเหมือนเด็กสาวมากกว่าหญิงสาวทีโ่ ตเป็น ผูใ้ หญ่ เนตรอัปสรปล่อยให้ตวั เองจมอยูก่ บั ความเศร้าเสียใจอยูน่ าน กระทัง่ ดวงตะวัน ลอยสูงขึน้ ไปบนฟากฟ้าแจ่มกระจ่าง ความฝันเมือ่ คืนจึงย้อนกลับสูส่ มองอีกหน ใช่... ตอนเป็นเด็ก แค่ชว่ งจังหวะไม่กนี่ าทีทแี่ ม่เผลอ เธอเคยถูกพีส่ าวท่าทางใจดี คนหนึง่ ใช้ขนมล่อออกจากห้างสรรพสินค้าให้ตามไปทีร่ ถตูต้ ดิ ฟิลม์ ด�ำเพราะพีส่ าวหลอก ว่ามีของเล่นในนัน้ แล้วเธอก็ถกู อุม้ ขึน้ รถไปโดยเห็นแม่วงิ่ ตามออกมาเกือบทัน เห็นแม่ ตะโกนเรียกปนเสียงร�ำ่ ไห้ปม่ิ ว่าจะขาดใจ ภาพสุดท้ายทีเ่ ห็นก่อนรถจะวิง่ ลับตามาคือร่าง ของแม่ทสี่ ะดุดล้มลงไปบนพืน้ ซีเมนต์รอ้ นจัดจากไอแดด! เธอถูกทุบตีอย่างหนักบนรถคันนัน้ จากพีส่ าวทีเ่ คยดูเหมือนจะใจดีเพือ่ ให้หยุด ดิ้นรนขัดขืนและเงียบเสียงร้องไห้ลง เด็กหลายคนในรถก็มีสภาพไม่ต่างจากเธอ เธอ ถูกพาไปขังไว้ทไี่ หนไม่รู้ แต่ทนี่ นั่ ท�ำให้เธอได้พบพีต่ น้ ... และมารูท้ หี ลังว่าเพราะอิทธิพล ของพ่อพีต่ น้ ทีท่ ำ� ให้ตำ� รวจบุกรวบตัวพวกลักเด็กไปขอทานได้ยกแก๊งภายในคืนเดียว ‘ของฟรีไม่มใี นโลกหรอกลูก’ แม่สวมกอด และพร�ำ่ สอนทัง้ น�ำ้ ตานอง ‘อย่าไว้ใจ คนแปลกหน้าอีกนะนกยูง ถ้าหนูเป็นอะไรไป แล้วแม่จะอยูก่ บั ใครล่ะลูก...’ อย่าไว้ใจคนแปลกหน้า... ค�ำสอนของมารดายังดังก้องอยูใ่ นหัวซ�ำ้ ๆ ใช่... จะว่าไปทีน่ มี่ แี ต่คนแปลกหน้า ถึงหมอกัลยาและนิชาจะดีกับเธอ แต่ใครจะรับประกันได้ว่าสองคนนั้นจะไม่คิดหา ผลประโยชน์จากเธอเหมือนพีส่ าวใจร้ายทีล่ กั พาตัวเธอไปคนนัน้ และอีกอย่าง หมอและพยาบาลนัน่ ก็เป็นพวกเดียวกับปฐวีดว้ ย! ร่างบางสะท้านเยือกด้วยความหวาดหวัน่ กับสิง่ ทีก่ ำ� ลังคิดอยูใ่ นหัว เธอจะปลอดภัย แค่ไหนกันกับทีน่ ี่ ยิง่ ปฐวีจะเข้ามาในห้องขณะทีเ่ ธอหลับเมือ่ ไรก็ได้แบบนี้ แล้วใครเล่า จะบอกเธอได้วา่ เรือ่ งแบบเมือ่ เช้าจะไม่เกิดขึน้ อีกเป็นครัง้ ทีส่ อง 47

เธอต้องหนี... เนตรอัปสรหันมองชายหาดไกลสุดลูกหูลูกตา ก่อนลุกขึ้นยืนเกาะต้นไม้ใหญ่ ด้วยแข้งขาทีพ่ ยายามบังคับไม่ให้สนั่ ขณะทีใ่ นใจนัน้ มุง่ มัน่ ด้วยถูกผลักดันจากความกลัว และอยากเอาตัวรอด เธอจะหนีจากทีน่ แี่ ละกลับบ้านทีก่ รุงเทพฯให้ได้!

48

พิมาลินย์

7 การตัดสินใจที่โง่เขลา แพทย์หญิงกัลยาหมดเวลาช่วงเช้าไปกับการใช้กล้องส่องทางไกลส่องลงไปยัง ชายหาดจากบนระเบียงชัน้ สองของบ้านเป็นระยะ ท่ามกลางแมกไม้โปร่งโล่งสบายตานั้น เธอโล่งใจที่ได้เห็นเนตรอัปสรนั่งอยู่ ริมชายหาดในระยะสายตาตนเป็นเวลานาน แต่กย็ งั อดห่วงไม่ได้ จึงตัง้ ใจจะออกไปแอบ ตามดูคนไข้ห่างๆ ร่างเล็กก้าวยาวๆ ตรงไปทางบันไดหลังสระว่ายน�้ำ ก่อนชนเข้ากับ เจ้าของบ้านที่เดินตึงๆ มาจากไหนไม่ทราบ แต่ก็ด้วยแรงที่ท�ำให้เธอหวิดล้มตกบันได ตรงหน้า! มือหนาคว้าหมับทีต่ น้ แขนพร้อมออกแรงกระชากไม่นมุ่ นวลนัก แต่ความทีร่ จู้ กั กันมานานก็ทำ� ให้กลั ยาหันกลับไปขอบคุณอย่างเข้าใจว่านัน่ คือการช่วยเหลืออย่างห่วงใย ทีส่ ดุ แล้วจากปฐวี หากแต่เมือ่ เขาก�ำลังจะผละไป สาวตาไวก็เหลือบไปเห็นแผลสดทีย่ งั มี เลือดซึมบนหลังมือของชายหนุม่ เสียก่อน “ตายแล้ว คุณกล้า!” เธอฉวยข้อมือเขาไว้ดว้ ยสองมือน้อยๆ สุดแรง “ไปโดน อะไรมาคะ มาค่ะ เดีย๋ วจิว๋ ท�ำแผลให้” ปฐวีปรายตามองมาอย่างเย็นชา และต่อให้ไม่เคยคุน้ เคยกันมา เป็นใครก็คง ดูออกว่าชายหนุม่ ก�ำลังอารมณ์เสียอย่างร้ายกาจ “อย่ามายุง่ ” เขาดุเสียงเครียด ก่อนสะบัดมือออกและก้าวลงบันได หากแต่ร่างหนาก็ต้อง ชะงักเมื่อถูกคุณหมอตัวเล็กที่เกรงใจเขามาตลอดกระชากคอเสื้อจากทางด้านหลังดึงไว้ แน่นหนา ปฐวีหนั กลับไปอย่างหัวเสีย ก่อนชะงักนิดหนึง่ เมือ่ เห็นหญิงสาวบนบันไดขัน้ สูงกว่ามองสบมาด้วยนัยน์ตาเหมือนผูใ้ หญ่กำ� ลัง ‘ขู’่ เด็กชายจอมดือ้ “จิ๋วสาบานได้เลยว่าถ้าคุณไม่ยอมท�ำแผล หลังมือคุณจะบวมแดงเป็นหนอง 49

กดลงไปจะเจ็บอย่างที่คุณจินตนาการไม่ออกเลยล่ะ ต่อไปคุณก็จะไข้ขึ้น แผลคุณจะ ติดเชือ้ แล้วกินเนือ้ ...” “พอ” ปฐวีถอนใจอย่างรูด้ วี า่ หากปล่อยไปอีกแค่ไม่กนี่ าที กัลยาสามารถท�ำให้ แผลเล็กๆ ของเขากลายเป็นต้นเหตุของความหายนะครัง้ ยิง่ ใหญ่ของมนุษยชาติได้เลย “จะท�ำอะไรก็ทำ� ” เมือ่ ใส่ยาพันผ้าให้เรียบร้อย พ่อคนดือ้ ยิง่ กว่าเด็กก็บอกขอบคุณสัน้ ๆ แล้วผละ หายไป ปล่อยแพทย์หญิงกัลยาไว้กบั ความคิดตัวเองทีว่ า่ เมือ่ กีเ้ ธอก�ำลังจะไปไหนนะ? หากแต่ยังไม่ทันนึกออก เสียงริงโทนโทรศัพท์ที่ตั้งไว้ส�ำหรับสายพิเศษก็ดัง ขัดจังหวะ คุณหมอคลี่รอยยิ้มกับภาพถ่ายที่แสดงให้เห็นว่าใครโทรมาหา ก่อนกดรับ ด้วยโทนเสียงหวานกว่าเคย “ว่าไงคะเจ๊ปรุง...” กฤตินตัง้ ใจจะขออาศัยนอนทีบ่ า้ นบนเนินเขาเพราะรูว้ า่ มีหอ้ งหับหลายห้องทีป่ ดิ ไว้เฉยๆ ไม่มคี นอาศัย แอบจินตนาการไปไกลว่าหากได้ตนื่ มาพูดอรุณสวัสดิก์ บั คุณหมอ กัลยาคนสวยทุกเช้า เกาะละอองดาวคงกลายเป็นสวรรค์สำ� หรับเขาก็ไม่ปาน หากแต่เมือ่ วานดันปากหมาพาซวยไปแซวเจ้าของบ้าน เลยถูกไล่มานอนทีเ่ พิงพัก สร้างจากไม้เก่าๆ มุงสังกะสีของคนงานหน้าตาเฉย ถึงรีสอร์ตจะเพิง่ เริม่ ตกแต่งหลังบริษทั ผูร้ บั เหมาสร้างอาคารแล้วเสร็จได้ไม่นานนัก แต่บ้านพักตรงท้ายหาดมีอุปกรณ์อ�ำนวยความสะดวกพร้อมเข้าอยู่อย่างสบายแล้วแท้ๆ หมอนัน่ กลับไม่ยอมให้เขาเข้าพักด้วย นีม่ นั จงใจแกล้งกันชัดๆ ตกลงว่าเขาเป็นเพือ่ นสนิทของไอ้คณ ุ ปฐวีขเี้ ก๊กตัง้ แต่เด็กยันโตจริงๆ หรือเปล่า เนีย่ ? มัณฑนากรหนุม่ สะบัดผมเปียกชืน้ จากการสระยามเช้า ก่อนจะลูบมือกับไรเครา ทีแ่ ก้มและคางตรงหน้ากระจกเก่าๆ ซึง่ กรอบทองเหลืองขึน้ สนิมเป็นดวงๆ เครายังไม่ยาว เท่าไร... ยังไม่โกนดีกว่า เผือ่ จะหล่อเข้มเต็มรสชาติแบบคุณเพือ่ นขีเ้ ก๊กของเขาบ้าง พอ ออกมาจากห้องพักทีถ่ กู จัดให้นอนเพียงล�ำพัง กลิน่ หอมของผัดสะตอกุง้ และอาหารอีก หลายอย่างก็ลอยมาตามลมชวนน�ำ้ ลายสอ “โห พีป่ ยุ๋ ส่งกลิน่ ไปยัว่ ผมแต่เช้าเลย” แม่ครัวใหญ่วัยกลางคนของเหล่าคนงานชะงักมือที่ก�ำลังสาละวนช่วยกันกับ 50

พิมาลินย์

สาวๆ ตักกับราดข้าวส่งต่อให้หนุม่ ๆ และไม่หนุม่ เพิม่ พลังยามเช้า ก่อนหันมายิม้ กว้าง ให้เจ้านายหนุม่ มาดเซอร์ ก่อนเอ่ยปากชวนด้วยส�ำเนียงใต้อย่างสนิทสนม “มาต๊ะคุณติน ผัดลูกตอใส่กงุ้ กินหลายๆ คน หรอยนิ” “ถ่อมตัวตลอดน่ะ รสมือจัดจ้านขนาดนี้ ถ้าไม่หมดหม้อซะก่อน ผมเหมา คนเดียวยังไหวเลยพี”่ แม่ครัวร่างอวบหัวเราะเอิก๊ อ๊ากและเลือกตักกุง้ ราดข้าวให้เจ้านายหนุม่ เยอะเป็น พิเศษด้วยข้อหาปากหวานและไม่เคยถือเนือ้ ถือตัว กินข้าวในจานสังกะสีเหมือนคนงาน แบบพวกเธอก็ได้ไม่เคยรังเกียจหรือบ่นว่า นอนกลางดินกินกลางทรายมาด้วยกันก็หลายหน เจ้านายน่ารักขนาดนี้ ท�ำงานมาตัง้ แต่สาวจนป่านนีก้ เ็ พิง่ เคยพบเคยเห็น ชายหนุม่ นัง่ ร่วมวงกับคนงานทีแ่ คร่ ฟังเหล่าคนงานคุยกันเพลินๆ พลันสายตา ก็เหลือบไปเห็นร่างโปร่งระหงในชุดกางเกงขายาวผ้าพลิ้วเดินมารับลมอยู่ริมหาดไกลๆ ก่อนทิ้งตัวลงนั่งตรงใต้ต้นไม้ใหญ่ แม้ว่าระยะทางจะค่อนข้างไกล แต่ผู้หญิงรูปร่าง สูงเพรียวหุน่ นางแบบขนาดนัน้ ในเกาะนีก้ ม็ อี ยูค่ นเดียวนัน่ แหละ คือคนไข้ของหมอกัลยา คุณนกยูง... ท�ำไมวันนีอ้ อกมาเดินคนเดียวแบบนัน้ ล่ะ? ปกติตอ้ งมีใครสักคนอยูด่ ว้ ยนีน่ า... เด็กๆ ลูกคนงานคุยกันฟุง้ ว่าคุณนกยูงหายจากอาการป่วยประหลาดแล้ว แถม ยังน่ารักและใจดีอย่างกับนางฟ้า นัน่ ท�ำให้กฤตินคิดว่าเขาคงเข้าไปทักทายถามไถ่สารทุกข์สุกดิบอะไรบ้างได้ หากแต่สะตอผัดกุง้ ทีท่ านเข้าไปนัน้ ท�ำให้ความมัน่ ใจในตัวเองเหลือ ไม่มากเท่าไร พอแอบเป่าลมหายใจกับมือแล้วก็ยงิ่ มัน่ ใจว่าไม่ควรเข้าใกล้สาวทีไ่ หนทัง้ นัน้ เวลานี้ ต่อให้ไม่ใช่หมอกัลยาทีเ่ ขาแอบจองไว้ในใจก็เถอะ ชายหนุ่มขอเติมข้าวจานที่สองจนอิ่มแปล้ก็เลี่ยงกลับเข้าไปแปรงฟัน เสร็จจึง กลับมาขอมะเขือเปราะจากแม่ครัวปุย๋ ทานดับกลิน่ ปากแล้วเผลอคุยเล่นเพลิน รูต้ วั อีกที มะเขือก็หมดไปหลายลูก และสาวๆ ก�ำลังเก็บจานชามไปล้างกัน ขณะทีพ่ วกผูช้ ายเตรียม ลงงานของวันนีต้ ามค�ำสัง่ ของหัวหน้าคนงาน มัณฑนากรหนุม่ ไม่มหี น้าทีอ่ ะไรอีก นอกจากตรวจงานเพียงสองสามสัปดาห์ครัง้ ไอ้ครัน้ จะไปยืนดูคนงานท�ำงานกันทุกวันก็จะท�ำให้เกร็งกันไปเปล่าๆ จึงลุกขึน้ บิดตัวไปมา ก่อนหันไปทางทีเ่ ห็นร่างบางนัง่ เล่นอยูเ่ มือ่ ครูน่ ี้ 51

เพียงเพือ่ พบกับความว่างเปล่าเท่านัน้ ... กฤตินใช้เวลาว่างยามสายนอนเล่นบนเปลญวนที่ผูกไว้ระหว่างต้นไม้ใหญ่ริม ชายหาด และเช็กอีเมล์จากแม็คบุก๊ เครือ่ งโปรด โชคดีทปี่ ฐวีตดิ เสาสัญญาณ Wi-Fi และ โทรศัพท์ทนี่ ไี่ ว้แล้ว ตัง้ แต่สร้างบ้านบนเนินเขานัน่ เสร็จเมือ่ ต้นปีนนั่ แหละ อีเมล์สฉี่ บับจากผูจ้ ดั การและทีมมัณฑนากรในบริษทั ท�ำเอาชายหนุม่ ขมวดคิว้ มุน่ ก่อนคลายออกพร้อมอาการทอดถอนใจ เขาก็ไม่คดิ หรอกว่าเวลาไม่มหี วั เรือใหญ่อย่างเขา อยูค่ มุ ทุกคนในบริษทั บรรดาลูกน้องทีบ่ างคน อย่างผูจ้ ดั การนัน่ รุน่ พ่อเขาด้วยซ�ำ้ จะอยู่ กันได้อย่างสงบ อาร์ตตัวพ่อตัวแม่กันทั้งนั้น... กฤตินเลือกที่จะนัดประชุมกะทันหัน ทางไกลผ่านอินเตอร์เน็ต กว่าจะสะสางจัดการทุกอย่างจนแล้วเสร็จก็นานหลายชัว่ โมง เงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เมื่อคุณลูกค้าหนุ่มรูปหล่อที่ไม่รู้ว่าเดินมาจากทางไหนโยน กระป๋องน�ำ้ อัดลมหนึง่ ในสองกระป๋องในมือมาให้ “ขอบใจ” เพราะยังหงุดหงิดติดพันกับลูกน้องทีเ่ พิง่ สัง่ ให้แยกกันไปท�ำงานตามหน้าทีใ่ คร หน้าทีม่ นั อยูไ่ ม่นอ้ ยจึงไม่มอี ารมณ์ลอ้ เล่นเหมือนเคย นิว้ แข็งแรงเปิดกระป๋องน�ำ้ อัดลม ดื่มไปพักหนึ่ง จึงดึงสลักกระป๋องออกแล้วสอดเก็บใส่ช่องเล็กๆ ของกระเป๋าแม็คบุ๊ก ก่อนยืน่ มือไปรับสลักกระป๋องทีป่ ฐวีแกะส่งมาให้ดว้ ยอย่างรูใ้ จกัน “มือไปโดนอะไรมาวะ” มัณฑนากรหนุม่ ชีน้ วิ้ ทีถ่ อื กระป๋องน�ำ้ อัดลมเปล่าไปยัง หลังมือขวาของเพือ่ นสนิทซึง่ มีผา้ สีขาวพันอยูอ่ ย่างเรียบร้อย และดูเหมือนจะมีเลือดซึม ออกมานิดหน่อย เมือ่ ความเย็นของน�ำ้ อัดลมไหลลงสูก่ ระเพาะ ก็เหมือนใจจะเย็นขึน้ กว่า ทีแรก จึงมีอารมณ์หยอกล้อเล่นด้วยอย่างเคย “อ๊ะๆ อย่าบอกนะว่าเกิดปิง๊ คุณหมอของฉัน ขึ้นมาเลยหาเรื่องเจ็บตัวไปอ้อนให้หมอจิ๋วท�ำแผลให้อะ ลอกมุกกันชัดๆ เลยนี่หว่า ฉันจดสิทธิบตั รแล้วนะเว้ย” ปฐวีไม่ตอบ เขายกกระป๋องน�ำ้ อัดลมขึน้ ดืม่ พร้อมกับมองมานิง่ ๆ แต่ใครสนล่ะ? “เออ เมื่อเช้าฉันเห็นเมียแกนั่งอยู่คนเดียวริมชายหาดตั้งนานแน่ะ หายป่วย แล้วเหรอวะ” นัยน์ตาคมกล้าที่วาวโรจน์ขึ้นทันตานั้นท�ำให้มัณฑนากรหนุ่มร้องอุทานเบาๆ ในล�ำคออย่างไร้ความจริงใจ พร้อมยกสองมือขึน้ ข้างศีรษะเป็นเชิงยอมลงให้ 52

พิมาลินย์

“โอ๊ะโอ โทษที ลืมไปว่าไม่ใช่เมียแก...” ปากบอกขออภัย แต่สายตายังแพรวพราวอย่างสนุก กฤตินหัวเราะเบาๆ เมือ่ ปฐวีหนั หลังเดินกลับไปทางเก่าไม่ยอมอยูเ่ สวนาด้วยอีก และอดคิดไม่ได้วา่ เมือ่ ก่อนมัน ก็ไม่ขโี้ มโหขนาดนี้ กระทัง่ มีเรือ่ งหนักๆ เข้ามาในชีวติ ถึงสองครัง้ สองหนนีแ่ หละ... กฤตินเข้าอินเตอร์เน็ตเปิดดูเว็บบอร์ดที่เข้าไปเล่นประจ�ำต่อได้ครู่หนึง่ หางตา ก็เห็นหลังไวๆ ว่ามีคนเดินไปเดินมาใกล้ๆ แถวนีเ้ ยอะกว่าปกติ ก่อนทีด่ วงตาสีนำ�้ ตาล ขีเ้ ล่นจะเหลือบไปเห็นสาวในดวงใจ ชายหนุม่ จึงยิม้ กว้าง จัดการเก็บแม็คบุก๊ ใส่กระเป๋า แล้วลุกจากเปลญวนวิง่ ตรงไปหา ตัง้ ใจจะทักทายให้หล่อทีส่ ดุ เท่าทีจ่ ะหล่อไหว หากไม่ใช่วา่ เห็นร่องรอยของน�ำ้ ตาจากดวงหน้าจิม้ ลิม้ ของเธอเสียก่อน... แพทย์หญิงกัลยาวางสายโทรศัพท์กเ็ มือ่ นิชากลับขึน้ มาจากในครัวเพือ่ ถามเรือ่ ง อาหารเทีย่ ง นัน่ เองหญิงสาวจึงเพิง่ นึกได้วา่ นิชาไม่ได้อยูด่ แู ลเนตรอัปสรเหมือนทุกที แต่ ลงไปขอให้แม่ครัวสอนท�ำอาหารอยูใ่ นครัวต่างหาก! เรื่องข้าวเที่ยงถูกเก็บไว้ทีหลังตอนที่ทั้งหมอและพยาบาลสาวแยกกันออกไป เดินหาเนตรอัปสรตามชายหาดและบริเวณรอบๆ บ้าน เมือ่ เวลาผ่านไปพักหนึง่ ก็ยงั ตาม กันไม่พบ แม่ครัวและเด็กท�ำความสะอาดบ้านจึงถูกเกณฑ์กนั ออกมาวุน่ วายจ้าละหวัน่ กัลยาเดินกึง่ วิง่ มาเจอกฤตินกลางทาง เธอเล่าเรือ่ งทีเ่ กิดขึน้ ให้เขาฟังคร่าวๆ ด้วย สีหน้าไม่สดู้ นี กั ชายหนุม่ จึงรับปากจะช่วยหาอีกแรงแล้วผละไปทางอืน่ คุณหมอร่างเล็ก ดึงผ้าพันคอออกเมือ่ เริม่ ร้อนทัง้ กายทัง้ ใจ เพราะแม้แต่ในบริเวณรีสอร์ต นอกจากทีเ่ ห็น เดินเล่นอยูร่ มิ หาดเมือ่ เช้านีแ้ ล้วก็ไม่มใี ครเห็นเนตรอัปสรอีกเลยแม้แต่คนเดียว มือหนึง่ ฉวยเรียวแขนจากทางด้านหลังตรงหน้าเรือนพักทีก่ ำ� ลังตกแต่ง เมือ่ หัน กลับไป กัลยาก็แทบจะกลัน้ น�ำ้ ตาไว้ไม่อยู่ “เกิดอะไรขึน้ ?” ปฐวีถามเสียงเครียด และสีหน้าแววตาเขาก็บอกให้กลั ยารูว้ า่ เสียงความวุน่ วาย ในบ้านตอนนีด้ งั เข้าหูเขาเรียบร้อยแล้ว หรือไม่เขาก็อาจจะรูจ้ ากกฤตินก็ได้ “คุณกล้า” เธอครางเรียกเสียงเบาหวิว “คิดในแง่ด.ี .. จิว๋ ว่า... คุณนกยูงอาจจะ พยายามหนีไปจากทีน่ คี่ ะ่ ”

53

ทุกชีวิตบนเกาะถูกสั่งให้หยุดทุกภารกิจที่ได้รับมอบหมายแล้วมารวมตัวกันที่ ลานประชุมชัว่ คราวในส่วนของร้านอาหารทีย่ งั ไม่ได้ตกแต่ง แผนทีเ่ กาะถูกวางกางออก บนโต๊ะยาว แสดงให้เห็นว่าพืน้ ทีส่ ว่ นรีสอร์ตทีเ่ หมือนจะกว้างใหญ่จนมองด้วยตาเปล่าได้ ไม่ครอบคลุมนัน้ ส่วนทีเ่ ป็นป่าทางด้านหลังซึง่ ปฐวีตงั้ ใจจะอนุรกั ษ์พนื้ ทีส่ ว่ นนัน้ ไว้ให้คง ความเป็นธรรมชาติยงั กว้างใหญ่กว่าหลายเท่า และมีหาดเล็กๆ อีกหาดอยูท่ างด้านหลัง ในทิศตรงกันข้ามกับหาดกว้างทางนี้ โดยมีชอื่ ก�ำกับว่า ‘หาดแสงจันทร์’ “คุณนกยูงเข้าใจว่าที่นี่คือภูเก็ต เพราะฉะนั้นผมเดาว่าเธอคงออกจากพื้นที่ รีสอร์ตและเดินเลียบหาดไปเพราะคิดว่าจะไปถึงถนนใหญ่ได้... ตอนนี้เธอคงหลงอยู่ ในป่า และผมต้องการความสมัครใจและมั่นใจว่ากลุ่มที่จะออกค้นหาเธอจะไม่หลงป่า ไปด้วยอีก” ปฐวีหยุดนิดหนึง่ ขณะกวาดสายตามองไปรอบๆ “ถ้าไม่มใี ครไปเลย ผม จะไปเองคนเดียวก่อน และรับรองว่าเรือ่ งนีจ้ ะไม่มผี ลกับงานของพวกคุณ” ปฐวีเอ่ยอย่างใจเย็น เขารูว้ า่ คนงานชุดนีห้ ลายคนเคยตามมาส�ำรวจป่าด้านหลัง กับเขาและผูช้ ำ� นาญการเมือ่ หลายเดือนก่อนเพือ่ ความมัน่ ใจว่าในป่านัน้ ไม่มสี ตั ว์รา้ ยทีอ่ าจ หลุดออกมาท�ำร้ายนักท่องเทีย่ วได้เมือ่ รีสอร์ตเปิดท�ำการ และเข้าไปสร้างบ้านหลังน้อยไว้ตามค�ำสัง่ เขาด้วย คนงานสามคนก้าวออกมาข้างหน้า ซึง่ นัน่ ก็พอแล้วส�ำหรับปฐวี เขายืน่ แผนทีป่ า่ ขนาดย่อส่วนให้ แต่ไม่ยอมส่งให้กฤตินทีเ่ ดินมาขอรับด้วย “แกไม่เคยเข้าไปในป่า เข้าไปจะหลงและสร้างปัญหาเพิม่ อยูท่ างนี้ รอคนจาก ภูเก็ตทีก่ ำ� ลังจะมาช่วย และคอยประสานงานให้พวกฉัน” “แต่...” “ฝากหมอจิว๋ ด้วย” บอกโดยไม่มองหน้า แต่ตบไหล่หนักๆ ก่อนหันไปนัดแนะกับคนงานทีส่ มัครใจ ช่วยตามหา รวมถึงสัง่ งานเรือ่ งของจ�ำเป็นทีต่ อ้ งเตรียมด่วนจีก๋ บั คนงานทีเ่ หลือ กฤตินหัน มองกัลยา จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ได้ทักทายเธออย่างเป็นทางการเลยเพราะมามีเรื่อง เสียก่อน และดูเหมือนหญิงสาวจะก�ำลังขวัญเสียอย่างหนัก เธอนัง่ อยูบ่ นเก้าอีข้ า้ งพยาบาล นิชา มือทัง้ สองทีส่ นั่ เทาถูกวางไว้บนตัก นัยน์ตาแดงเรือ่ น�ำ้ ตาคลอ “หมอจิว๋ ” ร่างบางสะดุง้ เฮือกเมือ่ ถูกเรียกจากคนตัวสูง และก่อนจะเงยหน้ามองเขา กฤติน ก็ทรุดลงนัง่ ยองตรงหน้าเธอแล้วพร้อมรอยยิม้ ชวนสบายใจ 54

พิมาลินย์

“ไม่เอาน่า คุณนกยูงไม่เป็นไรหรอกครับ เดีย๋ วก็ตามกันเจอ” “คุณติน” เธอครางเรียกเขาเสียงแผ่ว น�ำ้ ตาร่วงเผาะ “ถ้าเธอไม่ได้หนีเข้าไปในป่า แต่... แต่เดินลงทะเลไปล่ะคะ” พอได้พดู ก็เริม่ สะอืน้ “เมือ่ เช้าคุณนกยูงเธอดูแย่ๆ... จิว๋ ... จิว๋ ผิดเองทีป่ ล่อยให้เธออยูค่ นเดียว ถ้า... ถ้าเธอเป็นอะไรไป” อาการยกมือขึน้ เช็ดน�ำ้ ตาสะอืน้ ฮักนัน้ ท�ำให้กฤตินนึกอยากดึงเธอมากอดใจจะขาด แต่ก็รู้ดีว่าไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะท�ำเช่นนั้นได้ จึงได้แต่นั่งมองเธอถูกพยาบาลนิชาลูบ หลังปลอบเท่านัน้ ครูห่ นึง่ มือหนาของใครบางคนก็วางลงบนไหล่ของกัลยา เมือ่ เธอ เงยหน้ามอง จึงเห็นปฐวีจ้องมองมาด้วยประกายตาที่ไม่ได้สื่อถึงการต�ำหนิติเตียนกับ ความสะเพร่าของเธอเลย “อย่าโทษตัวเองแบบนัน้ ” แม้วา่ เสียงนัน้ จะเต็มไปด้วยความเคร่งเครียดและแฝงรอยกังวลแบบทีเ่ จ้าตัวอาจ กลบเกลือ่ นไม่ทนั แต่กเ็ ปีย่ มความมัน่ ใจแรงกล้า “ผมยืนยันได้วา่ ผูห้ ญิงคนนัน้ เข้มแข็งกว่าทีค่ ณ ุ คิด” ตกเย็น... เนตรอัปสรทิง้ ตัวลงนัง่ บนขอนไม้ใหญ่ทถี่ กู เถาวัลย์เกาะเกีย่ วกระหวัดพันไว้แน่น เธออ่อนแรงและเหนือ่ ยล้ากับการหาทางออกจากป่าแห่งนีเ้ หลือเกินแล้ว เมือ่ ตอนสายทีห่ ญิงสาวตัดสินใจแน่วแน่วา่ จะ ‘หนี’ เนตรอัปสรก็เดินไปตาม ชายหาดเรื่อยๆ ผ่านกลุ่มคนงานที่ก�ำลังจับกลุ่มทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย ท�ำทีเป็น เก็บเปลือกหอยไปเรือ่ ยเปือ่ ยเพือ่ ไม่ให้ดมู พี ริ ธุ มากนัก กระทัง่ เดินมาถึงจุดสิน้ สุดเขตรีสอร์ต จึงวางเปลือกหอยทั้งหมดไว้บนชายหาด เพื่อคืนสมดุลของธรรมชาติกลับสู่ท้องทะเล หันมองซ้ายขวามัน่ ใจว่าไม่มใี ครเห็น ก็เดินกึง่ วิง่ ออกมาตามถนนสายเล็กทีห่ นทางขรุขระ เลียบหาดทรายไม่ละเอียดนักหากเทียบกับทีจ่ ากมา ยิง่ เดินมาไกลเท่าไร ทางเดินก็ยงิ่ หดเล็กลงเหมือนกับว่าทางนีไ้ ม่คอ่ ยมีใครผ่านมา และหาดทรายก็คอ่ ยๆ กลายเป็นหินก้อนใหญ่และสูงชันขึน้ จนกระทัง่ หญิงสาวเดินมาถึง หน้าผาหิน คลืน่ ลมแรงสาดซัดเสียงดังสนัน่ เหมือนโลกจะถล่มทลาย น่ากลัว... เดินหน้า ก็ต่อไม่ได้ ย้อนกลับก็ไม่ดี หญิงสาวจึงวัดดวงเดินเข้ามาในป่าที่คิดว่าอาจตัดผ่านไป ถนนใหญ่ เพราะป่านีไ้ ม่ได้ทบึ มากนัก ออกจะโปร่ง และต้นไม้กไ็ ม่สงู อะไรมากเท่าที่ เห็นตอนนี้ 55

เธอมีสร้อยข้อมือติดมาเส้นหนึง่ ซึง่ สวมติดตัวไว้ไม่เคยถอดมาหลายปีแล้ว สร้อยของแม่... เนตรอัปสรตั้งใจว่าหากหาทางออกจากที่นี่เข้าเมืองได้จะน�ำสร้อยนี้ไปจ�ำน�ำไว้ ก่อน เพือ่ หาค่ารถกลับกรุงเทพฯ แล้วค่อยกลับมาไถ่คนื ทีหลังก็ยงั ไม่สาย แต่ใครล่ะจะคิดว่ายิง่ เดิน ต้นไม้ยงิ่ เพิม่ ขึน้ สูงขึน้ และตอนนีท้ พี่ ระอาทิตย์กำ� ลัง ลับขอบฟ้า เธอก็กำ� ลังหลงป่าทีไ่ ม่รวู้ า่ ตกลงกว้างใหญ่แค่ไหนกันแน่! พยายามหาทางกลับก็กลับไม่ถกู จะเดินหน้าก็ไม่รจู้ ะไปทางไหนต่อดี... สายฝนทีต่ กปรอยๆ ลงมาท�ำให้รา่ งทีน่ งั่ พักอยูบ่ นขอนไม้นนั้ สะท้านเยือกด้วย ความหนาว อดนึกโกรธตัวเองไม่ได้ทที่ ำ� อะไรไม่คดิ วางแผนล่วงหน้าจนได้เรือ่ ง ความหิว ที่กัดกินช่องท้องและดวงตะวันที่ก�ำลังหายลับจากขอบฟ้า ท�ำให้เธอทั้งกลัวทั้งเสียใจ กับการตัดสินใจหุนหันโดยไม่ทนั คิดให้รอบคอบ ทัง้ ทีจ่ ริงแล้วคนพวกนัน้ อาจจะเป็นคนดีจริงๆ ก็ได้... ต่อให้พวกเขาโกหกหรือปิดบังอะไรไว้ แต่จากคลิปวิดโี อทีด่ วู นั ก่อน และเท่าที่ จ�ำได้ นอกจากปฐวีทลี่ ว่ งเกินเธอแล้ว ไม่มใี ครเลยทีต่ งั้ ตนเป็นศัตรูหรือแสดงทีทา่ คุกคาม เธอสักคน... แซ่ก! เนตรอัปสรสะดุง้ โหยง ขยับลุกจากจุดทีน่ งั่ ไปเกาะเถาวัลย์ตรงต้นไม้ใหญ่ ขณะ มองไปรอบๆ อย่างขลาดเขลา เธอเกือบจะมองอะไรไม่เห็นอยูแ่ ล้ว แค่ความรูส้ กึ ผิดที่ รบกวนจิตใจและความมืดที่โรยตัวมาใกล้ก็ท�ำให้เธอกลัวแทบบ้า แล้วยังมีเสียงอะไร ประหลาดๆ นัน่ อีก! จริงสิ... ทีน่ เี่ ป็นป่า หรือว่าจะมีพวกเสือหรือสัตว์ดรุ า้ ยอาศัยอยูท่ นี่ ดี่ ว้ ย! แซ่ก แซ่ก ฟุบ่ ! “กรีด๊ !!!” สิน้ เสียงกรีดร้องด้วยความกลัวสุดขีด ร่างของแม่ลงิ ทีม่ ลี กู เกาะหลังก็กระโดด จากต้นไม้หนึง่ ผ่านหน้าเธอไปแบบทีเ่ รียกได้วา่ เฉียดฉิว!

56

พิมาลินย์

เนตรอัปสรมองตามด้วยอาการสัน่ เทิม้ ไปทัง้ ร่าง เห็นแม่ลงิ หยุดบนขอนไม้ใหญ่ ที่เธอเพิ่งลุกมาและหันมองมาแวบหนึ่ง ก่อนหันกระโดดหายลับไปท่ามกลางความมืด แห่งราตรีกาลที่ก�ำลังมาเยือน ปล่อยให้ร่างบอบบางทรุดฮวบลงกับพื้นด้วยอาการช็อก และหมดแรง ก่อนทีห่ ญิงสาวจะระบายความกลัวและความกดดันออกมาทางน�ำ้ ตา...

57

8 ความจริงของความฝัน เมือ่ ทีมค้นหาจากภูเก็ตถูกส่งมาถึงเกาะละอองดาว ปฐวีและคนงานทีล่ ว่ งหน้า เข้าไปในป่าก่อนจึงส่งข่าวกลับไปว่ายังไม่พบเนตรอัปสร แม้จะหงุดหงิดกับความรู้สึก เสียเทีย่ ว แต่ชายหนุม่ ก็ยอมกลับออกมาเจอกับทีมค้นหาทีจ่ ดุ นัดพบทางโทรศัพท์ แบบที่ ปฐวีนึกอยากขอบคุณตัวเองนับพันครั้งเลยล่ะที่ติดตั้งเสาสัญญาณขนาดใหญ่ให้มี สัญญาณครอบคลุมพืน้ ทีเ่ กือบทัว่ ทัง้ เกาะ แม้บางจุดจะอับสัญญาณอยูบ่ า้ งก็ตาม เมือ่ มีผชู้ ำ� นาญการถูกแบ่งมาร่วมทีมแล้วแยกย้ายกันไป การค้นหาก็คบื หน้ากว่า การเดินดุม่ ๆ โดยไม่หลงเพียงอย่างเดียวมาก ทีมของปฐวีแกะรอยเนตรอัปสรได้ แต่ ร่องรอยก็วกวนและถูกฝนทีโ่ ปรยลงมาช่วงเย็นชะไปบางส่วนจนน่าถอดใจ ยิง่ รัตติกาลโอบล้อมโลกครึง่ ใบก็ยงิ่ ท�ำให้การค้นหาล่าช้าลง เสียงการสื่อสารด้วยวอล์กกี้ทอล์กกี้จากทีมค้นหาอีกชุดที่ติดต่อมาตอนเกือบ สองทุ่มท�ำให้ปฐวีก้าวพรวดไปหาทีมงานที่ถือวอล์กกี้ทอล์กกี้ไว้ ก่อนที่ข่าวจากทางนั้น จะท�ำให้ชายหนุม่ ถึงกับหน้าถอดสีหนักไปใหญ่ “พบเศษเสือ้ กันหนาวฉีกขาด เหมือนจะเป็นเสือ้ ของผูห้ ญิง เปลีย่ น” มือหนาฉวยเครือ่ งมือสือ่ สารมาแล้วกรอกเสียงตอบกลับลงไปทันที “เสือ้ สีอะไร เปลีย่ น” “สีนำ�้ เงิน สภาพใหม่แต่ฉกี ขาด ...เปือ้ นเลือด เปลีย่ น” แม้จะรูส้ กึ ชาหนึบไปทัว่ ร่าง หากแต่ปฐวีกย็ งั มีสติสอบถามพิกดั ทีท่ มี ส�ำรวจพบ เสื้อตัวนั้น ก่อนผละจากทีมเก่าไปหาทีมใหม่โดยไม่ฟังเสียงคัดค้านจากทางด้านหลัง เขาวิง่ ไปตามทางรกชัฏและมืดสนิท โดยอาศัยเพียงแสงจันทร์และไฟฉายในมือเท่านัน้ แต่แล้วเป้ใส่ของจ�ำเป็นที่สะพายมาตลอดทางก็ถูกกิ่งไม้เกี่ยวจนเกือบล้ม ชายหนุม่ สบถหยาบคายอย่างหงุดหงิดขณะดึงเป้ออกมาจากกิง่ ไม้ แต่กไ็ ม่อยากยอมรับ 58

พิมาลินย์

ว่าก�ำลังร้อนรนเพราะ ‘ห่วง’ ยัยผูห้ ญิงอวดเก่งนัน่ เนตรอัปสร นิศมา... กับเหตุการณ์ ที่เลวร้ายกว่านี้มาก ในขณะที่มีคนตายเป็นร้อยชีวิต เธอยังเป็นหนึ่งในสามคนที่รอด มาได้ราวปาฏิหาริย์ เขาไม่เชือ่ หรอกว่าป่าแค่นจี้ ะท�ำอันตรายอะไรเธอได้! ไม่เชือ่ เด็ดขาด... ร่างสูงยืนไหล่ตกลู่อยู่เพียงล�ำพังกลางป่ามืด มือหนายกขึ้นลูบหน้าอย่าง ตึงเครียดขณะหันมองไปทางพิกดั ทีเ่ ป็นเป้าหมาย เขาไม่ใส่ใจจะรับโทรศัพท์ทกี่ ำ� ลังสัน่ อยู่ในกระเป๋ากางเกงตอนนี้ เพราะรู้ดีว่าเป็นทีมค้นหาทีมเก่าที่พยายามเรียกให้เขา เข้ากลุม่ เขาไม่หลงหรอก... ป่านีเ่ ขาคุน้ เคยพอๆ กับบ้านด้วยซ�ำ้ ตอนทีม่ าเตรียมการท�ำ ‘เซอร์ไพรซ์’ ผูห้ ญิงทีไ่ ม่สมควรได้รบั มันน่ะ! เท้าในรองเท้าบูตส�ำหรับเดินป่าเตรียมก้าวไปข้างหน้าเมือ่ บังคับตัวเองให้ตงั้ สติ มัน่ คงได้อกี หน หากแต่เสียงสะอืน้ กระซิกจากทีไ่ หนสักทีก่ ท็ ำ� ให้ปฐวีชะงัก... ไฟฉายในมือถูกยกขึ้นส่องแสงไปทั่วทุกทิศด้วยอาการหัวใจเต้นถี่แทบทะลุ ออกมานอกอก แต่กลับไม่เห็นเธอแม้แต่เงา ปฐวีหยุดยืนนิง่ พยายามตัง้ สติใหม่ เขาปิดไฟฉาย รอจนสายตาชินกับความมืด รอบกายจนเห็นภาพสลัวจากแสงจันทร์ และพยายามเงี่ยหูฟัง ก่อนจะรู้สึกว่าเสียงดัง มาจากทางด้านหลัง ร่างสูงหันกลับไปเผชิญหน้ากับต้นกร่างสูงตระหง่านราวๆ สิบแปดเมตรตรงหน้า ความใหญ่ขนาดหลายคนโอบนัน้ ท�ำให้เขาต้องเดินอ้อมไปอีกด้าน เพียงเพือ่ พบกับความ ว่างเปล่า... แต่เสียงสะอืน้ ก็ดงั ขึน้ กว่าจุดทีย่ นื เมือ่ ครู่ ปฐวีหนั มองไปรอบตัวช้าๆ พยายาม ไม่ใจร้อน เขาก้าวตามเสียงนั้นไปอย่างมั่นคง กระทั่งผ่านต้นไม้ใหญ่ไปอีกสามต้นจึง เห็นร่างเล็กๆ ในชุดจัม๊ พ์สทู เกาะอก เผยให้เห็นนวลไหล่ขาวกระจ่างใต้แสงจันทร์กำ� ลัง นัง่ คูก้ ายตัวสัน่ อยูใ่ ต้ตน้ ไม้ใหญ่ตน้ หนึง่ ปฐวีตอ่ สูก้ บั ความรูส้ กึ โล่งใจทีผ่ ดุ ขึน้ มาโดยไม่ทนั ระวังในอก ก่อนใช้ความโกรธ ก�ำบังทุกความรู้สึกที่พร้อมจะล้นออกมาจากใจหลังจากชายหนุ่มก้าวพรวดไปกระชาก แขนนิม่ ให้ลกุ ขึน้ จากการนัง่ จมอยูก่ บั ความกลัวนัน้ และทีไ่ ด้รบั กลับมาคืออาการสะดุง้ สุดก�ำลัง พร้อมกับเสียงกรีด๊ ลัน่ “เนตร... เนตรอัปสร!!!” เขาตะโกนก้อง และรอจนเธอหยุดดิน้ พร้อมกับค่อยๆ เงยหน้ามองเขาทัง้ น�ำ้ ตานอง “ผมเอง” 59

ไม่ทันพูดจบ ร่างน้อยตรงหน้าก็โผเข้ามากอดเขาแน่นด้วยเนื้อตัวสั่นสะท้าน เธอสะอืน้ จนตัวโยน เนือ้ ตัวมอมแมมและมีกลิน่ คาวเลือด อย่างน้อยตอนนีป้ ฐวีกเ็ ห็น รอยขีดข่วนจนเลือดไหลซิบหลายจุดบนแผ่นหลังเหนือเสือ้ เกาะอกทีเ่ ขารูว้ า่ เคยขาวเนียน น่าสัมผัสเพียงไหน... “ฉันกลัว...” เธอร้องบอกเสียงสัน่ พร่า “ขอบคุณ... ขอโทษ... ขอโทษ... คุณกล้า” ไม่รวู้ า่ เพราะเนือ้ ตัวทีส่ นั่ เทิม้ ของเธอ หรือค�ำขออภัยอย่างส�ำนึกในความผิดของตน อย่างยิง่ ยวดนัน้ ทีท่ ำ� ให้เขาโอบวงแขนกอดร่างเพรียวบางไว้แนบอกอุน่ และวินาทีนนั้ เอง ปฐวีกค็ น้ พบว่าก�ำแพงทีเ่ ขาสร้างไว้ดว้ ยแรงทิฐกิ ำ� ลังพังทลายลงในพริบตา แต่ปฐวีกบ็ อกตัวเองว่าแค่ตอนนีเ้ ท่านัน้ ล่ะ! ก�ำแพงระหว่างเขาและเธอจะสร้างขึน้ มาใหม่สงู แค่ไหนก็ได้ ตราบใดทีเ่ ขาไม่ลมื ว่าผูห้ ญิงในอ้อมแขนคนนีท้ ำ� อะไรกับเขาไว้บา้ ง! ปฐวีคดิ จะโทรเรียกทีมค้นหาให้มารวมตัวกันและตัวเขาจะแบกเนตรอัปสรขึน้ หลัง กลับออกไป จากจุดที่เขาเจอเนตรอัปสร กะว่าเลยเที่ยงคืนไปไม่มากน่าจะกลับไปถึง รีสอร์ต แต่วบู หนึง่ ในความคิดก็อดนึกอยากสัง่ สอนผูห้ ญิงอวดเก่งคนนีไ้ ม่ได้ โชคดีทฝี่ นหยุดตกไปนานแล้วและไม่ตกหนักเท่าไร ปฐวีเลยพอจะหาใบไม้และ กิง่ ไม้แห้งมาก่อกองไฟคลายหนาวได้ ชายหนุม่ ปล่อยให้เนตรอัปสรนัง่ ผิงไฟ ขณะทีส่ ง่ ข้อความไปบอกกฤตินว่าพบเธอแล้ว และวานให้เพือ่ นสนิทประสานกับทางทีมช่วยเหลือ ให้กลับออกไปก่อน ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วเขาจะพาเธอเดินป่าสักสองสามวันเสียให้เข็ด ถ้าเดินทะลุไปถึงหาดแสงจันทร์จะส่งข่าวกลับไปบอกเอง และฝากกฤตินบอกกับคนขับเรือ ไว้ให้สแตนด์บายรออยู่ที่เกาะอย่าเพิ่งไปภูเก็ตถ้าไม่มีเหตุจ�ำเป็นก็พอ หากโทรศัพท์ ใช้การไม่ได้ เขาจะใช้วธิ จี ดุ พลุเป็นสัญญาณให้วนเรือมารับทางฝัง่ นี้ กฤตินส่งข้อความตอบกลับมายาวยืด ชายหนุม่ จึงเลือกจะตอบสัน้ ๆ ว่าไม่ตอ้ ง ห่วง เขาดูแลตัวเองได้ และพิมพ์บอกไปว่าจะปิดโทรศัพท์ไว้ใช้ยามฉุกเฉิน จากนัน้ จึงหัน ไปมองร่างเล็กทีน่ งั่ กอดเข่าสัน่ อยูข่ า้ งกองไฟ เนตรอัปสรไม่ปฏิเสธเมือ่ เขาส่งน�ำ้ ให้ ตาม ด้วยอาหารกระป๋อง และยาหลังอาหารส่งท้าย “ขอบคุณค่ะ” เธอส่งขวดน�ำ้ คืนมาเมือ่ ทานยาเรียบร้อย ขณะทีเ่ ขาอดปรายตามองรอยแผลที่ หลังทีไ่ หล่เธอไม่ได้ ชายหนุม่ หยิบผ้าสะอาดออกมาเทน�ำ้ ใส่และบิดจนหมาด ขณะเดิน 60

พิมาลินย์

อ้อมไปทางหลัง ค่อยๆ ลงมือท�ำความสะอาด โดยทีอ่ กี ฝ่ายเพียงแต่สะดุง้ เป็นพักๆ เมือ่ รูส้ กึ เจ็บแผลเท่านัน้ “ไปโดนอะไรมา” เขาถาม พยายามบังคับน�ำ้ เสียงให้หา่ งเหิน “ทีมค้นหาบอกว่า เจอเสือ้ กันหนาวของคุณขาด เปือ้ นเลือด” เขาหยุดแค่นนั้ เพราะรูส้ กึ เหมือนก้อนอะไร สักอย่างตีตนื้ ขึน้ มาในล�ำคอกับความคิดทีว่ า่ เธออาจเพิง่ ผ่านอะไรเลวร้ายมากๆ มาเมือ่ ไม่กชี่ วั่ โมงก่อนหน้านีเ้ อง “ลิงน่ะค่ะ” เธอเอ่ยเสียงสัน่ “ฉันเจอมันตอนทีม่ ดื แล้ว มันตัวใหญ่มากเลย... มันพยายามจะแย่งเสือ้ ฉัน ฉันเลยถอดให้มนั ไป” ไหล่ของเธอสัน่ กว่าเดิมขณะเล่า “ฉันเจอ ลิงแม่ลกู อ่อนก่อนหน้านัน้ ด้วย แต่มนั ไม่ได้สนใจอะไรฉัน พอเจออีกตัวฉันเลยประมาท คิดว่าเดีย๋ วมันก็ไป แต่... แต่มนั พุง่ เข้ามาเกือบจะข่วนโดนหน้าฉันด้วย ฉันกลัวมากเลย” มือบางยกขึน้ ปาดน�ำ้ ตา ขณะยอมให้ชายหนุม่ ใส่ยาทีแ่ ผลถูกข่วนให้เรียบร้อย โดยไม่ลืมทายากันยุงให้ด้วย จากนั้นปฐวีจึงถอดเสื้อกันหนาวตัวหนายื่นมาให้ และ เนตรอัปสรก็รับมาใส่โดยไม่อิดออด เพราะรู้ดีว่าจั๊มพ์สูทเกาะอกที่เธอสวมนั้นเนื้อผ้า โปร่งบางเกินกว่าจะป้องกันอากาศเย็นในป่าแห่งนีไ้ ด้ หญิงสาวจับสาบเสือ้ ดึงเข้าหากันแน่น ด้วยรูส้ กึ ว่าถ้าท�ำแบบนี้ เนือ้ ผ้าของเสือ้ ตัวใหญ่โคร่งจะแนบชิดกับผิวและให้ความอบอุน่ มากกว่ารูดซิปปิดไว้เฉยๆ ร่างระหงล้มตัวลงนอนบนผ้าเช็ดตัวผืนหนาทีป่ ฐวีปใู ห้ โดยใช้เป้หนุนต่างหมอน นัยน์ตาหรี่ปรือมองแผ่นหลังกว้างของคนที่หันไปนั่งเฝ้ากองไฟเพียงครู่เดียว ความ อ่อนเพลียและอุน่ ใจก็กล่อมให้เธอผล็อยหลับไปอย่างง่ายดาย เนตรอัปสรรูส้ กึ ตัวตืน่ เพราะน�ำ้ ค้างจากใบไม้หยดหนึง่ ทีห่ ล่นลงมากระทบแก้ม ฟ้ายังมืด และปฐวียังคงนั่งเฝ้ากองไฟอยู่แบบเดิมโดยที่หญิงสาวไม่มีโอกาสรู้ได้เลยว่า เวลาผ่านไปนานเท่าไรแล้ว เขาสวมเพียงเสือ้ โปโลสีขาว ในขณะทีส่ ละเสือ้ กันหนาวของ ตัวเองมาให้เธอใช้กนั ยุงกันหนาวอยูค่ นเดียว... ร่างเพรียวบางขยับลุกช้าๆ ใบหน้าเหยเกเพราะแผลขีดข่วนทีบ่ า่ เสียดสีกบั เสือ้ จนแสบไปหมด ก่อนค่อยๆ ลุกไปนัง่ คุกเข่าอยูข่ า้ งๆ คนทีน่ งั่ ขัดสมาธิหน้ากองไฟ เขา หันมองมาแวบหนึง่ และก่อนทีป่ ฐวีจะถามอะไร เธอก็ชงิ ถามเสียก่อน “ไม่หนาวเหรอคะ...” เขานิง่ ไปนิด ก่อนหันหน้าหนีและตอบเสียงห้วนสัน้ “ไม่” 61

เพียงแค่นั้นคนฟังก็ใจแป้ว... เนตรอัปสรก้มหน้าลงครู่หนึ่งเพื่อลดทอนความ รูส้ กึ สะท้านในอก และเหลือบไปเห็นมือขวาของเขาถูกพันด้วยผ้าพันแผล อันทีจ่ ริงเธอ เห็นแต่แรกแล้ว แต่เพราะความกลัวและตกใจ ระบบความคิดจึงเรรวนสับสนจนไม่ทนั สงสัย “ไปโดนอะไรมาคะ” ยื่นมือไปหมายจะแตะลงที่แขนเขา แต่ปฐวีเลื่อนมือหนี ก่อนตอบด้วยน�ำ้ เสียงเย็นชาโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอ “ไม่เกีย่ วกับคุณ” เนตรอัปสรเงียบไปครูห่ นึง่ จึงกลัน้ ใจยืน่ มือไปแตะแขนแข็งแรงอีกครัง้ และ คราวนีป้ ฐวีไม่หลบ เขาหันมองมา นัยน์ตาคมกริบเชือดเฉือนจนเธอใจแป้ว เนตรอัปสร มองสบตาเขา กะพริบตาเบาๆ โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีกระแสอ้อนวอนอยู่ภายในดวงตา หวานซึง้ คูน่ นั้ “ยังโกรธอยูเ่ หรอคะ...” เธอถาม ทัง้ ทีก่ ร็ คู้ ำ� ตอบอยูแ่ ก่ใจ “ขอโทษนะทีท่ ำ� ให้ คุณพลอยเดือดร้อนไปด้วย” ราวกับก�ำลังขอความเห็นใจจากหินผาทีไ่ ร้จติ วิญญาณ... น�ำ้ ตาวาวใสร่วงเผาะ ขณะทีร่ า่ งระหงทรุดลงนัง่ บนขาตัวเองด้วยกิรยิ านุม่ นวล ด้วยความเคยชิน มือน้อยในปลอกแขนของเสือ้ กันหนาวตัวโคร่งถูกดึงกลับมาเช็ดน�ำ้ ตา ขณะไหล่สนั่ น้อยๆ จากการสะอืน้ ไห้ และปฐวีคดิ ว่าเขา ‘พลาด’ ตรงทีไ่ ม่ได้รดู ซิปเสือ้ กันหนาวให้เธอ เพราะเมือ่ เนตรอัปสรไม่ได้กอดตัวเองไว้อย่างทีท่ ำ� มาตลอดคืน สาบเสือ้ ตัวหนา ก็แยกออกจากกัน เผยให้เห็นความขาวเนียนผุดผ่องของล�ำคอระหงไล่ละลงมาถึงเนินอก อวบซึง่ ถูกเกาะอกปกปิดไว้มดิ ชิด หากแต่เส้นผมสีนำ�้ ตาลทองหยิกยุง่ เหยิงของเธอก็ทงิ้ ตัว ดิง่ ลงมาตัดกันกับผิวขาวน�ำ้ นมเหนือขอบผ้าน่าร�ำคาญนัน่ อย่างร้ายกาจ ชายหนุม่ เบือนหน้าหนี มันน่าหงุดหงิดทีข่ ณะเธอก�ำลังเสียใจ เขากลับนึกอยาก กระชากเสือ้ คลุมนัน่ ออก ชุดเกาะอกเกะกะนัน่ ก็ดว้ ย... “คุณน่ะ” เธอเอ่ยเสียงเครือ ขณะช้อนสายตาคูโ่ ศกขึน้ มองอย่างตัดพ้อ หยดน�ำ้ เกาะตัวอยู่ที่แพขนตาเป็นประกายวาว พอๆ กับธารน�้ำใสราวละอองแก้วบนแก้มเธอ “โกรธเกลียดอะไรฉันนักหนาเหรอ” ปฐวีโยนฟืนใส่กองไฟ ขณะเอ่ยตอบยาวขึน้ หนึง่ ค�ำ “เปล่านี”่ ร่างบางทีล่ กุ พรวดขึน้ กะทันหันท�ำให้ปฐวีชะงักมือทีก่ ำ� ลังเติมฟืนอีกอันเข้ากองไฟ นัยน์ตาคมกริบหันมองจากเรียวขาในกางเกงขายาวชืน้ ฝน ไล่ขนึ้ ไปจนถึงใบหน้ารูปหัวใจ 62

พิมาลินย์

ในกรอบผมหน้าม้าตรงและปล่อยด้านหลังหยักศกยุง่ ๆ เนตรอัปสรก�ำลังโกรธจัด สังเกต ได้จากดวงตาวาววับและริมฝีปากทีเ่ ม้มแน่นเป็นเส้นตรงจนเกิดรอยบุม๋ ของลักยิม้ ข้างแก้ม “ไหนคุณบอกว่าคุณเป็นสามีของฉันไง!” เธอร้องถามสุดเสียง น�ำ้ ค้างจากใบไม้ หยดหนึง่ หล่นลงมากระทบแก้ม และเนตรอัปสรก็ยกมือขึน้ เช็ดมันออกพร้อมน�ำ้ ตา หาก แต่ดวงตาทีท่ อแสงจ้ายังมองสบมาไม่หลบเหมือนทุกที “แล้วท�ำไมคุณไม่บอกฉันเลยล่ะ ว่าเราแต่งงานกันทีไ่ หน เมือ่ ไร ยังไง แล้วนีม่ นั ฤดูบา้ อะไรท�ำไมทัง้ หนาวทัง้ ฝน ไหนหมอจิว๋ บอกว่าฉันเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้แค่ไม่ถึงสองเดือนไง มันควรจะร้อนตับแลบแล้วไม่ใช่เหรอ นี.่ .. นีม่ นั ผ่านมาสองเดือนหรือสองปีกนั แน่คณ ุ ปฐวี!” คนโกรธเริ่มสะอื้นฮัก “ท�ำไมไม่เล่าอะไรให้ฉันฟัง ท�ำไมไม่บอกอะไรฉันเลย ฉันชักไม่แน่ใจแล้วนะว่าอะไรจริงอะไรไม่จริง พวกคุณเป็นใคร ต้องการอะไรจากฉัน กันแน่!!!” โดยไม่คดิ จะรอฟังค�ำตอบ มือบางยกขึน้ ปิดหน้า สะอืน้ ออกมาเพือ่ ระบายความ อัดอัน้ ในขณะทีป่ ฐวีปดิ ปากสนิท เขานัง่ มองเธอเงียบๆ รูด้ วี า่ หากเนตรอัปสรระบาย ความโกรธออกมาจนหมดเมือ่ ไร เธอก็จะกลับมาอ่อนหวานน่ารักดังเดิม และความอ่อนหวานหลอกๆ ของเธอนัน่ แหละทีเ่ คยฆ่าเขาทัง้ เป็นมาหนหนึง่ แล้ว! เนตรอัปสรลดมือลงจากแก้ม หลังจากพยายามปาดเช็ดน�ำ้ ตาให้เกลีย้ ง ก่อนที่ เธอจะท�ำในสิง่ ทีท่ ำ� ให้ดวงตาด�ำขลับเบิกกว้างขึน้ อย่างห้ามตัวเองไม่ทนั เพราะจูๆ่ เธอก็ ถอดเสือ้ คลุมตัวนอกออก และก่อนทีป่ ฐวีจะจินตนาการไปไกลกว่านัน้ ร่างระหงก็ทำ� ในสิง่ ทีด่ งึ สติเขากลับมา พร้อมความรูส้ กึ เสียดายนิดๆ ทีเ่ ขาพยายามลบมันออกจากจิตใต้สำ� นึกได้ทนั ควัน ด้วยการก้มลงวางเสื้อตัวใหญ่ไว้ที่ตักของเขา โดยที่จั๊มพ์สูทน่าหงุดหงิดที่ เธอสวมยังแน่นหนาปิดบังเรือนกายอรชรอยูด่ งั เก่า “ขอโทษทีอ่ ารมณ์เสียใส่คณ ุ ... คุณไม่ผดิ หรอก ฉันผิดเองทีต่ นื่ มาก็พบว่าตัวเอง อยูท่ ไี่ หนไม่รู้ กับใครไม่รู้ แล้วยังมาสร้างความเดือดร้อนให้คณ ุ อีก... คุณเอาเสือ้ คุณคืน ไปเถอะ อย่ามาดูแลฉันอีกเลย ทันทีทเี่ ราออกจากป่าได้ ฉันจะไปจากที.่ ..” เสียงหวานอุทานดังในล�ำคอ เมื่อยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ ก็ถูกกระชากแขน จนล้มลงสูอ่ อ้ มแขนเขา เสือ้ ตัวหนาถูกสะบัดโอบกายบางและเกาะเกีย่ วไหล่กว้างไว้แน่นหนา ขณะสอง แขนแข็งแกร่งสอดเข้ามาใต้เสือ้ และดันหลังเธอให้ขยับเข้าแนบชิดก�ำแพงอกอุน่ ตรงหน้า 63

เนตรอัปสรตัวแข็ง ขืนตัวไว้ หากแต่หวั ใจเต้นรัวและไม่กล้าเงยหน้าขึน้ ถามว่าเขา ‘จะท�ำ อะไร’ อย่างทีใ่ จนึกอยากท�ำ เพราะครัง้ สุดท้ายทีเ่ ธอถามค�ำนัน้ ... คือเช้าที่ถูกเขาปลดเปลื้องพันธนาการของเสื้อผ้าทุกชิ้นออกจากร่างด้วยความ เต็มใจของเธอเอง! “ถ้าผมไม่อนุญาต” เขาเอ่ยออกมาด้วยน�ำ้ เสียงดุดนั แผ่นอกทีส่ ะท้อนขึน้ ลงนัน้ เหมือนกับพยายามกดความรูส้ กึ โกรธไว้อย่างหนัก มือเขาทีบ่ บี ต้นแขนเธอก็ดว้ ยทีท่ ำ� ให้ เนตรอัปสรเบ้หน้าด้วยความเจ็บ “คุณไม่มีสิทธิ์ไปไหนหรือท�ำอะไรนอกเหนือค�ำสั่งผม ทัง้ นัน้ ” “แต่...” “อยากรูไ้ ม่ใช่เหรอว่าผมเป็นสามีคณ ุ จริงหรือเปล่า?” ค�ำถามนัน้ ท�ำให้พวงแก้มนวลร้อนวูบ ใบหน้างามเงยขึน้ มองเขาอย่างกึง่ ตืน่ กลัว กึ่งตะลึงลาน และดวงตาสีนิลที่เรียบสนิทจนอ่านความรู้สึกไม่ออกที่ก้มมองสบก็ท�ำให้ เนตรอัปสรอยากหายตัวได้ขนึ้ มาเสียดือ้ ๆ! เธอหลับตาปี๋ ซุกซบใบหน้าลงกับซอกคอเขา ทันทีทปี่ ฐวีโน้มลงมาใกล้ จึงไม่ทนั ได้เห็นริมฝีปากหยักได้รปู บิดเป็นรอยยิม้ บาง... เธอสะดุ้งเมื่อถูกโอบเอวแนบแน่นขึ้นกว่าเก่า ขณะที่เขาโน้มหน้าลงมากระซิบ เสียงเบา เหมือนกับอารมณ์โกรธเมือ่ ครูจ่ างหายไปกับสายลมหนาว “ถามตัวเองดูสิ ว่าคุน้ กับการถูกผมกอดไหม?” นัยน์ตาโตกะพริบช้าๆ กับค�ำแนะน�ำนัน้ ก่อนเปลือกตาบางจะปิดสนิทขณะทีเ่ ธอ ก�ำลังฟังเสียงหัวใจเขาเต้นเป็นจังหวะจะโคนสม�ำ่ เสมออยูข่ า้ งใบหู กระทัง่ สติสมั ปชัญญะ เริ่มติดๆ ดับๆ ร่างนุ่มก็ขยับน้อยๆ ในอ้อมแขนอุ่นนั้นอย่างสบายราวลูกแมวขี้เซา วงแขนทีก่ ระชับแน่นขึน้ และมือใหญ่ทจี่ บั ลงตรงเอวคอดอย่างเต็มไม้เต็มมือท�ำให้เธอได้สติ สะลึมสะลือขึน้ มาอีกหน และก่อนทีห่ ญิงสาวจะผล็อยหลับไปเป็นครัง้ ทีส่ องของค�ำ่ คืน ความทรงจ�ำยาม ฝันร้ายแล้วถูกโอบกอดไว้ดว้ ยอ้อมกอดอุน่ และอวลกลิน่ กายชวนให้ใจสัน่ ของบุรษุ ก็วบู วาบ เหมือนฝัน หรือว่า... เขาคืออ้อมกอดของใครบางคนทีเ่ ธอเคยฝันถึงมาตลอดยามฝันร้าย อย่างนัน้ เหรอ... ไม่ใช่สิ ไม่ใช่ฝนั ... เขาเป็น ‘ตัวจริง’ ของ ‘ใครบางคน’ ทีแ่ สนอบอุน่ คนนัน้ ต่างหาก 64

พิมาลินย์

9 กลัว แสงตะวันส่องผ่านใบไม้เป็นประกายงดงามท่ามกลางกิ่งก้านของต้นไม้ใหญ่ ประดุจสรวงสวรรค์ เนตรอัปสรแหงนหน้ามองตามล�ำแสงของดวงตะวันยามสายด้วย หัวใจที่สดชื่นอย่างประหลาด ขณะร่างบางในชุดจั๊มพ์สูทเกาะอกตัวเดียวกับเมื่อวาน ก้าวเท้าตามแผ่นหลังกว้างทีถ่ กู บดบังด้วยเป้ใบใหญ่ไปเรือ่ ยๆ แปลกทีว่ นั นีอ้ ากาศไม่หนาวเท่าหลายวันทีผ่ า่ นมา อาจเพราะอุณหภูมไิ ม่ได้ถกู ก�ำหนดด้วยเม็ดฝนเย็นจัดและลมกระโชกแรง วันนีแ้ ดดจ้า เห็นปุยเมฆลอยเอือ่ ยเหนือ มวลหมูไ่ ม้ และเสียงนกร้องก็ฟงั ได้เพลิดเพลินไม่รเู้ บือ่ แต่มสี งิ่ หนึง่ ทีก่ วนใจเนตรอัปสร เป็นระยะ คือยิง่ เดินไกลเท่าไร เธอก็รสู้ กึ เหมือนปฐวีพาเดินลึกเข้าไปในป่าทุกทีมากกว่า พาออกจากป่าเสียอย่างไรไม่รู้ แซ่ก! “ว้าย” ร่างสะโอดสะองที่ผวาเข้าเกาะเป้บนหลังของคนตรงหน้านั้นท�ำให้ปฐวี ชะงักนิดหนึ่ง เขาหันกลับมามอง นัยน์ตาเย็นชาในแบบที่ท�ำให้เธอรู้สึกเกรงจนต้อง ละมือจากเป้และก้มหน้าหลบสายตา หากแต่ยงั ไม่ทนั บอกว่าตกใจเสียงอะไรไม่ร.ู้ .. เขา ก็หนั กลับเดินน�ำต่อเหมือนไม่มอี ะไรเกิดขึน้ วูบหนึ่งหญิงสาวแอบนึกน้อยใจที่เขาไม่สนใจถามไถ่เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ บ้าง แต่จติ ใต้สำ� นึกก็รอ้ งบอกว่าหากเขาไม่สนใจจริงอย่างว่า ปฐวีจะมายืนตรงหน้าเธอ ตอนนีห้ รือ... เท้าเรียวในรองเท้าแตะจึงก้าวตามเขาต่ออย่างระวัง ขณะทีก่ ำ� ลังต่อสูก้ บั ความรูส้ กึ ทีไ่ ม่ควรเกิดขึน้ ในจิตใจเธอตอนนีเ้ ลย ความรูส้ กึ ทีว่ า่ อยากให้เขาสนใจมากกว่านี.้ .. “อ๊ะ” อุทานไม่ทนั ขาดค�ำก็สะดุดอะไรบางอย่างจนล้มคะม�ำสูพ่ นื้ ขรุขระตรงหน้า พร้อมกับเจ็บแปลบตรงแผลเย็บใต้ไรผมขึน้ มากะทันหันจนต้องยกมือขึน้ แตะด้วยความ 65

รูส้ กึ เหมือนโลกทัง้ ใบหมุนช้าลง ช้าลง... เสียง ‘ตุบ้ ’ จากทางด้านหลังเรียกให้ปฐวีหนั กลับไปมองอย่างระอาใจ เมือ่ คืนนี้ เขาก็ไม่ได้นอนทัง้ คืนเพราะมัวแต่เฝ้ากองไฟตอนหัวค�ำ่ และอุทศิ ตัวเป็นฟูกนอนให้เธอ ตอนใกล้สว่าง รอจนเธอตืน่ จึงส่งน�ำ้ ให้ลา้ งหน้าล้างตาและหาอาหารกระป๋องกับยาให้ทาน เรียบร้อยก่อนออกเดินทาง แต่ถึงกระนั้นหลังจากพักทานข้าวกลางวัน เนตรอัปสรก็ดูเหมือนจะชินกับ หน้าดุๆ ของเขาเข้าแล้ว จากหญิงสาวทีด่ เู กรงและกลัวเขามาตลอด กลับถามนัน่ ถามนี่ มาตลอด เมือ่ ไรจะถึงบ้างล่ะ ท�ำไมเหมือนทางไกลกว่าขามาบ้างล่ะ จนเขามองดุอย่าง เตือนกลายๆ เธอจึงยอมปิดปากสนิท แต่กย็ งั ก่อความวุน่ วายเล็กๆ ไม่หยุดหย่อน จนเขาอดคิดไม่ได้ว่าเหมือนเวลาไหลย้อนกลับไปยังช่วงเวลาที่เจอเธอใหม่ๆ ไม่มผี ดิ ... ปฐวีคดิ ว่าจะได้เห็นคนซุม่ ซ่ามจนสะดุดล้มนัน้ เงยหน้าขึน้ มามองอย่างขอความ ช่วยเหลือเหมือนเมือ่ ครูท่ เี่ ธอผวามาเกาะเขา หากแต่อากัปกิรยิ าการนัง่ ก้มหน้าและยกมือ ขึน้ แตะศีรษะโดยไม่ยอมขยับนัน่ ก็ทำ� ให้หวั ใจแกร่งหล่นวูบแทบจะแตกเป็นเสีย่ ง! ร่างสูงก้าวพรวดไปทรุดลงตรงหน้า ก่อนดึงมือเธอออกจากศีรษะ และเชยคางมน ให้แหงนหน้าเพือ่ ดูวา่ ศีรษะเธอไปกระแทกอะไรเข้าหรือเปล่า แต่สงิ่ ทีพ่ บกลับท�ำให้เขาช็อกได้มากกว่านัน้ นัยน์ตาคูห่ วานทีช่ อ้ นขึน้ มองเขานัน้ ว่างเปล่าราวปราศจากวิญญาณ... เป็นแววตาทีเ่ ขาเห็นเกือบตลอดระยะเวลาสองเดือนทีเ่ ธอไม่เหลือความทรงจ�ำใด ในหัวเลยแม้กระทัง่ ความทรงจ�ำของเมือ่ วานนี!้ “เนตร” เขาครางเรียกเสียงเบาหวิว ก่อนเขย่าข้อมือนุม่ และตะโกนเรียกเสียง ดังก้อง “เนตรอัปสร!” นกน้อยบินพึ่บ ขณะร่างบางตรงหน้าสะดุ้ง นัยน์ตาสีน�้ำตาลเข้มขึ้นเฉดหนึ่ง พร้อมกับทีแ่ ววของการมีชวี ติ หวนกลับมากะทันหัน เธอสะบัดมือออกไปกุมศีรษะอีกหนด้วยใบหน้าเหยเก ก่อนสะบัดศีรษะเบาๆ แล้วแหงนเงยใบหน้าซีดเผือดขึน้ มองเขา นัยน์ตามีประกายแวววาวของชีวติ อีกครัง้ ขณะ เอ่ยถามเสียงแหบพร่า “เมือ่ กีค้ ณ ุ พูดอะไรหรือเปล่าคะ ขอโทษที... ท�ำไมมันมึนๆ ไม่รสู้ ”ิ เธอกะพริบตาปริบๆ เมือ่ เห็นเขามองมานิง่ ไม่ไหวติง ก่อนใบหน้างามลออจะ สลดลงไปอีกขณะเอ่ยอย่างรูส้ กึ ผิดเพราะคิดว่าท�ำให้เขาโกรธอีกแล้ว 66

พิมาลินย์

“ขอโทษนะทีเ่ ป็นตัวถ่วงคุณ” พูดจบ อ้อมแขนแกร่งที่ดึงร่างเธอไปแนบอกนั้นก็ท�ำให้เนตรอัปสรยกมือขึ้น จับอกเสือ้ เขาด้วยอารามตกใจและไม่ทนั คาดคิด หญิงสาวอ้าปากน้อยๆ ขณะตัวแข็งทือ่ นัยน์ตาเบิกโตก่อนค่อยๆ เปลีย่ นเป็นกะพริบปริบๆ อย่างไม่เข้าใจสถานการณ์ตรงหน้า “คุณ... คุณกล้าคะ?” เธอร้องเรียกอย่างงงๆ ก่อนจะรับรูว้ า่ อ้อมกอดของเขาก�ำลังสัน่ ... มือนุม่ เลือ่ นจากอกเสือ้ สอดผ่านแขนเขาไปยังแผ่นหลังกว้าง ตบเบาๆ ก่อนโอบ กระชับอ้อมแขนตอบและถูกกอดแน่นจนแทบหายใจไม่ออกหลังจากนัน้ เนตรอัปสรปิด เปลือกตาลง ปล่อยตัวปล่อยใจและปล่อยเวลาในชีวติ ให้หยุดอยูใ่ นอ้อมอกอุน่ ของคนที่ อ้างตนว่าเป็น ‘สามี’ ของเธอ นึกอยากเชือ่ ในสัญชาตญาณทีร่ อ้ งบอกว่าเธอคุน้ เคยกับการ ถูกเขากอด พอๆ กับการถูกเขาเมินใส่ บางที... เธออาจหลงลืมอะไรบางอย่างไปจริงๆ ก็ได้... ปฐวีไม่ได้พูดอะไรอีกเลยหลังจากนั้น หากแต่กลับท�ำในสิ่งที่เนตรอัปสรคาด ไม่ถึงคือใช้มือข้างที่มีผ้าพันแผลจับมือเธอไว้ตลอดการเดินทาง กระทั่งหญิงสาวได้ยิน เสียงน�ำ้ ซ่าๆ กลบเสียงท้องร้องเพราะหิวข้าวเย็นของตัวเองได้ไม่นาน น�ำ้ ตกกลางป่าสูง ตระหง่านก็ปรากฏแก่สายตา แต่ทดี่ งึ ดูดให้นยั น์ตาหวานซึง้ จับจ้องมองไปนัน้ คือบ้านหลังเล็กมีระเบียงขนาด ก�ำลังพอเหมาะน่ารักทีถ่ กู สร้างบนต้นไม้ใหญ่รมิ ธารน�ำ้ ใสมากกว่า “บ้านนัน่ ” เธอชีน้ วิ้ ออกไป พร้อมหันมองเขาและยิม้ กว้าง “น่ารักจังค่ะ” แม้อากัปกิริยาของหญิงสาวจะแสดงออกว่า ‘เปิดใจ’ ให้เขามากกว่าเก่า แต่ นัยน์ตาคมกริบที่ทอดมองมาก็ยังเรียบนิ่งมึนตึงทั้งที่มือหนาไม่ยอมคลายจากมือเธอ เนตรอัปสรย่นจมูกใส่เขาอย่างหมั่นไส้ ก่อนดึงมือออกจากมือเขาเพื่อยื่นมือออกไปดึง แก้มสากสร้างรอยยิม้ “คุณนีย่ มิ้ เป็นบ้างไหมคะ ยิม้ น่ะ ยิม้ ” แม้จะตกใจกับความกล้าหาญชาญชัยของตัวเองอยูบ่ า้ ง แต่... ไม่รสู้ ิ จากความ ใกล้ชดิ ทีผ่ า่ นมา ปฐวีทำ� ให้เธอรูส้ กึ ว่าเขาดูนา่ กลัวแค่เปลือกนอกเท่านัน้ ก็ถา้ เขาเป็นคนร้ายกาจเลวทราม ในขณะทีเ่ ธอหาเรือ่ งใส่ตวั มาหลงอยูใ่ นป่าแบบนี้ เขาก็ไม่จำ� เป็นต้องมาตามหา ไม่จำ� เป็นต้องให้ยมื เสือ้ ใส่กนั หนาว ไม่จำ� เป็นต้องขับกล่อม เธอด้วยอ้อมกอดแสนอบอุน่ 67

และคงไม่จำ� เป็นต้องกุมมือพยุงไม่ให้เธอล้มอีกเป็นครัง้ ทีส่ อง... “เวลายิม้ คุณหล่อออก” เนตรอัปสรยิ้มหวานยืนยันค�ำพูดนั้น แม้ว่าปฐวีจะยังดื้อดึงไม่ยอมยิ้มกลับ ก่อนเสียงหวานจะอุทานในล�ำคอเมื่อมือใหญ่หนากระชากร่างอรชรมาแนบชิดกายแกร่ง ทุกส่วนสัด ขณะใบหน้าเคร่งขรึมคมคายค่อยๆ เลือ่ นมาใกล้พวงแก้มหอมกรุน่ “ถ้าผมยิ้ม” เขากระซิบชิดใกล้จนริมฝีปากปัดผ่านแก้มนุ่ม “จะได้อะไรเป็น รางวัลล่ะ?” เนตรอัปสรแก้มแดง พอเดาออกจากภาษากายทีเ่ ขาสือ่ ว่าปฐวีตอ้ งการอะไรเป็น ‘รางวัล’ จากเธอ มือน้อยผลักอกเขาออกขณะใบหน้างามก้มงุดอย่างท�ำอะไรไม่ถกู ก่อน ได้ยนิ เสียงเขาหัวเราะเบาๆ หน็อยแน่ เพิง่ รูน้ ะว่านอกจากดุแล้วยังขีแ้ กล้ง... เธอหันไปลอบยิ้มอีกทาง รู้สึกหัวใจพองโตกับบรรยากาศที่แปลกไปอย่าง ประหลาด “คุณต้องล้างแผลทีห่ ลังนัน่ ” บอกพร้อมกับยืน่ มือมาแตะเอวให้เธอก้าวตาม ปฐวี วางเป้ลงบนโต๊ะไม้ทดี่ า้ นล่างบ้านต้นไม้ใกล้บนั ได ก่อนหยิบผ้าขนหนูผนื สะอาด เสือ้ เชิต้ สีขาวตัวใหญ่ และอุปกรณ์อาบน�ำ้ มาส่งให้ “คุณไปอาบน�ำ้ ล้างตัวก่อนแผลจะอักเสบดีกว่า ผมจะเก็บของก่อน เดีย๋ วค่อยกลับมากินข้าวเย็น ระวังพืน้ ไม่เสมอกันใต้นำ�้ ด้วยล่ะ เดิน ลงไปก็ดดู ๆี ก่อน แม้จะรับอุปกรณ์อาบน�ำ้ มาจากเขา แต่วงหน้างามก็ยงั เหลอหลา “เก็บของ? เราไม่ได้กำ� ลังจะกลับรีสอร์ตของคุณกันเหรอคะ” “เราต้องหาทีพ่ กั คุณก็เห็นว่าพระอาทิตย์จะตกดินอยูแ่ ล้วนัน่ ” เขาบอก ใบหน้า คมคายเรียบนิ่งหากแต่นัยน์ตาสีด�ำสนิทแพรวพราว “หรือคุณอยากนอนบนตัวผม... เหมือนเมือ่ คืนล่ะ?” ค�ำถามสองแง่สองง่ามนั้นท�ำให้แก้มใสแดงเรือ่ แม้อยากถามต่อด้วยค�ำถามที่ เขาไม่ยอมตอบเมือ่ บ่ายว่าท�ำไมขากลับถึงดูไกลกว่าขามานัก แต่ดเู หมือนปฐวีจะอารมณ์ดี เกินไปจนน่ากลัวยิง่ กว่าตอนเขาเมินใส่เธอเสียอีก เนตรอัปสรจึงตัดสินใจว่าจะสงบปากสงบค�ำไว้กอ่ นน่าจะปลอดภัยกว่า หญิงสาวเลือกอาบน�้ำที่หลังโขดหินใกล้กับจุดที่สายน�้ำหล่นลงมาจากหน้าผา เป็นฟองฝอย เธอลงไปถอดเสื้อผ้าในน�้ำเพราะคิดว่าอย่างไรก็ต้องซักผ้าพวกนี้อยู่ดี แผลทีห่ ลังเจ็บแปลบทันทีเมือ่ สัมผัสกับความเย็นจัดของน�ำ้ สะอาดชืน่ ใจและติดจะหนาว 68

พิมาลินย์

นิดๆ นึกชอบใจกับความใสแจ๋วของน�้ำแบบที่เกิดมาก็เพิ่งได้สัมผัสธรรมชาติงดงาม และบริสทุ ธิข์ นาดนี้ นีเ่ องสินะผืนแผ่นดินทีห่ า่ งไกลจาก ‘เงือ้ มมือ’ มนุษย์... จ๋อม! กิง่ ไม้ขนาดเล็กทีร่ ว่ งลงมาจากฟากฟ้านัน้ ท�ำให้เนตรอัปสรชะงักมือจากการถูสบู่ และปรายตามองอย่างสงสัย กระทัง่ นัยน์ตาโตมองสบกับดวงตาใสแจ๋วคูห่ นึง่ บนคบไม้ ใกล้ๆ หัวใจดวงน้อยก็กระตุกวูบแทบหยุดเต้น สบูห่ ลุดจากมือ ขณะทีเ่ ธอหลับหูหลับตา ร้องกรีด๊ ดังลัน่ ป่า!!! เสียงกรีดร้องจากธารน�ำ้ ท�ำให้ปฐวีละมือจากการก่อกองไฟและออกวิง่ ตามเสียงนัน้ ไปไวยิง่ กว่าความคิด! เขาเห็นอะไรบางอย่างเคลือ่ นไหวรวดเร็วหายไปในแนวป่า ขณะที่ หลังโขดหินสูงนัน้ เนตรอัปสรก�ำลังก้มหน้าลงต�ำ่ สองมือกอดตัวเองไว้ดว้ ยเนือ้ ตัวสัน่ เทิม้ อย่างขลาดกลัวสุดชีวติ “เนตรอัปสร!” ร้องเรียกพลางทิ้งตัวลงในน�้ำดังตูม! เสียงนั้นท�ำให้หญิงสาวหวีดร้องลั่นและ พยายามหนีห่างจากเขา แต่ติดโขดหินทางด้านหลัง เธอหลับตาแน่นขณะปากร้องขอ ความช่วยเหลือด้วยถ้อยความที่ท�ำให้เขาทั้งโล่งใจที่เธอยังปลอดภัย ทั้งหงุดหงิดที่เธอ ไม่ยอมลืมตามอง และทัง้ อุน่ วาบในหัวใจด้วย... “อย่าเข้ามานะ! ช่วยด้วย คุณกล้า คุณกล้า!” “เฮ้” ฉวยข้อมือนุม่ ไว้ได้กร็ งั้ ร่างเธอมาหาจนร่างกายเปล่าเปลือยใต้ผนื น�ำ้ ซวนเซ ชิดอกกว้าง “ผมอยูน่ ไี่ ง ลืมตาสิ” เนตรอัปสรชะงักมือที่ก�ำลังปัดป่ายออกห่างเขาด้วยใบหน้าซีดเซียวเหมือนจะ หมดสติได้ทกุ ขณะ เธอค่อยๆ เงยขึน้ มองสบด้วยดวงตาแดงจัด ก่อนโผเข้ามากอดเขา อย่างทีป่ ฐวีตงั้ ตัวไม่ทนั อกอวบนิม่ เบียดแน่นตราตรึงกับอกกว้างจนความเย็นของสายน�ำ้ รอบกายค่อยๆ แปรเปลีย่ นไปเป็นร้อนจัดดัง่ ลาวา! “คุณกล้า” เธอครางเรียกเสียงสัน่ ข้างใบหู “ฉันกลัว...” ปฐวียกมือในอากาศเก้กงั ครูห่ นึง่ ก่อนตัดสินใจโอบกอด วางมือใหญ่หนาลงบน ผิวเนือ้ นุม่ ลืน่ แบบทีท่ ำ� ให้รา่ งกายเขารวดร้าวแทบบ้า กลิน่ สบูอ่ อ่ นๆ ปนมากับกลิน่ กาย หอมละมุนเหมือนมวลหมูด่ อกไม้กำ� ลังเบ่งบาน ชายหนุม่ พยายามควบคุมลมหายใจทีต่ ดิ ขัด ขณะเอ่ยถามอย่างปลอบประโลม 69

“คุณกลัวอะไร” เธอยังคงตัวสัน่ ในอ้อมกอดเขา ขณะเอ่ยเล่าอย่างขลาดเขลาไม่หาย “ลิงค่ะ” ลิงอีกแล้ว... “มันอยูบ่ นต้นไม้ ฉันกลัว คุณกล้า กลัวมันจะกระโดด เข้ามาท�ำร้ายฉันอีก” เธอสะอืน้ กระซิก และปฐวีกท็ งั้ สงสารทัง้ เห็นใจ ชีวติ ของเนตรอัปสร ต่อจากนีไ้ ป เธอคงกลัวสิง่ มีชวี ติ จ�ำพวกลิงไปตลอดกาลอย่างไม่ตอ้ งสงสัย “มันไปแล้ว” เขากระซิบบอกข้างใบหูหอมละมุน “ผมอยูน่ แี่ ล้ว ไม่ตอ้ งกลัวนะ ทีร่ กั ...” เอ่ยออกไปอย่างแทบไม่รู้สติ ขณะเลื่อนมือลูบคลึงแผ่นหลังลงไปถึงเอวคอด และสะโพกผาย เขาจูบปลอบทีข่ มับใกล้รอยแผลเย็บจนเนตรอัปสรสะดุดลมหายใจเฮือก เหมือนกับเพิง่ รูต้ วั ว่าก�ำลังกอดกับเขาในสภาพทีต่ นเองเปลือยเปล่า หญิงสาวคลายอ้อมแขน เกือบจะผละหนี หากแต่ความใสเกินไปของน�ำ้ ตกตอนนีท้ ยี่ งั มีแสงตะวันยามสนธยาส่องมา ท�ำให้เธออายเกินกว่าจะขยับตัวเสียด้วยซ�ำ้ “คุณ... คุณกล้า” เธอร้องเรียกเสียงพร่า และปฐวีรวู้ า่ ไม่ใช่เพราะอากาศหนาวอย่างตอนนีห้ รอกทีท่ ำ� ให้เธอสัน่ แต่เป็นเพราะเขาต่างหาก... “หืม...?” ครางรับเสียงเบาในคอ ขณะเชยคางเธอให้แหงนเงยขึน้ และทาบทับ ริมฝีปากลงไปกับกลีบปากอ่อนนิม่ เมือ่ เธอสะดุง้ จะผละหนีกร็ วบเอวบางไว้แนบชิดกายอุน่ เสียงน�ำ้ กระทบกันดังแข่งกับเสียงน�ำ้ ตกทางด้านหลัง ขณะร่างเปลือยเย็นชืดถูกดึงกลับมา แนบกายแกร่งร้อนผ่าว เขาขยับริมฝีปากดูดกลืนความหวานจากโพรงปากนุม่ เย็นเฉียบอย่าง ช้าๆ พอใจทีแ่ ลเห็นสีกหุ ลาบตรงสองแก้มใสทดแทนความซีดเซียวก่อนหน้า เนตรอัปสร ปิดเปลือกตาลง แพขนตายาวชิดกับแก้มนวลแบบทีเ่ ธออาจไม่รตู้ วั ว่ามีเสน่หจ์ บั ตา ไม่วา่ ยามนัยน์ตาคูส่ วยลืมขึน้ หรือพริม้ ลงอย่างตอนนี้ ร่างบางในอ้อมแขนยังคงสั่น... แต่สองแขนเรียวที่โอบกอดเขาอีกครั้งและ ริมฝีปากนุม่ นิม่ ทีต่ อบสนองอย่างอ่อนหวานเงอะงะ ก็ทำ� ให้เขารูว้ า่ เธอไม่ได้สนั่ เพราะกลัว อีกต่อไปแล้ว... “เนตรอัปสร” เขาครางเรียกในล�ำคอชิดริมฝีปากหอมหวาน ก่อนบดจูบอย่าง เรียกร้องรุนแรงจนผืนน�้ำรอบกายกระจายเป็นวงกว้างตามการเคลื่อนไหว แขนแกร่ง โอบรัดร่างนุ่มนิ่มแนบแน่น ร่างทั้งร่างเครียดเขม็งด้วยไฟปรารถนา ตรงเบื้องหน้า ดวงตะวันกลมโตทีก่ ำ� ลังลับขอบฟ้า 70

พิมาลินย์

เขาละริมฝีปากจากกลีบปากบวมเจ่ออย่างพอใจ ขณะจูบไซ้จากพวงแก้มลงไป ยังแอ่งชีพจรทีเ่ ต้นเร่าของคนตัวบางในอ้อมแขน เลือ่ นมือลงไปกอบกุมสะโพกใต้ผนื น�ำ้ เย็นเฉียบ ก่อนยกร่างเธอขึน้ จนเนตรอัปสรอุทานเสียงหลง จากนัน้ จึงแทนทีด่ ว้ ยเสียงคราง หวานล�้ำเมื่อริมฝีปากร้อนครอบครองบัวงามอย่างหิวกระหาย ลิ้นร้อนผ่าวไล้วนดูดดึง ขณะมือหนึง่ ฟอนเฟ้นไปทัว่ ร่าง และอีกมือยังคงประคองบัน้ ท้ายอย่างแน่นหนา กระทัง่ ขาเรียวงามเกี่ยวกระหวัดรัดรึงกายเขาไว้ มือน้อยสอดแทรกเข้ามาในเรือนผมอ่อนนุ่ม ขณะอีกมือวางลงบนบ่ากว้างและจิกปลายนิว้ ลงไปด้วยความเสียวซ่านทีถ่ กู จุดในช่องท้อง กะทันหัน “เนตร...” เขากระซิบเรียกเสียงพร่าชิดปลายยอดทีช่ ชู นั ตรงหน้า “เราต้องขึน้ ไป บนบ้าน” “คะ?” เธอครางตอบอย่างแทบไม่รสู้ ติ ลมหายใจถีก่ ระชัน้ “ไปท�ำไมคะ?” ก้มลงมองสบตาเขาใต้เงาสลัวด้วยนัยน์ตาหวานเชือ่ มจนปฐวีนกึ อยากลืมห่วงใย เธอ แล้วฝังตัวเองเข้าไปในร่างนุม่ นิม่ ตอนนี!้ เดีย๋ วนี!้ “ให้ตายสิ!” เขากระชับอ้อมแขนแน่นขึน้ ขณะครางชิดอกอวบหอมกรุน่ “ริม ธารนีม่ แี ต่หนิ ! ในน�ำ้ ... คุณจะเจ็บ” ร่างอ่อนระทวยแข็งขืนขึน้ ทันควัน และเรียวขาทีค่ ลายออกจากร่างเขาทันทีนนั้ ท�ำให้ปฐวีรบั รูไ้ ด้วา่ สติสมั ปชัญญะของเธอกลับคืนมาโดยสมบูรณ์แล้ว และจากนีต้ อ่ ให้ อุม้ ร่างน่าปรารถนานีข่ นึ้ ไปบนบ้าน ก็ไม่ ‘ง่าย’ แบบเมือ่ กีน้ แี้ น่ “คะ...คุณกล้า” เธอเรียกตะกุกตะกัก พยายามดันตัวออกจากอ้อมอกเขาด้วยพวงแก้มและ ริมฝีปากเห่อแดง ดวงตากลมเบิกโตอย่างท�ำอะไรไม่ถกู นัน่ ยัว่ ยวนเขาได้มากกว่าการ เปลือยเปล่าไปทัง้ ตัวและโอนอ่อนผ่อนตามอย่างเมือ่ ครูเ่ สียอีก ปฐวีพยายามนับหนึง่ ถึงสิบในใจ ก่อนผละจากร่างงดงามนัน้ ขึน้ ไปบนฝัง่ และ หยิบผ้าขนหนูขนึ้ กางออกตรงหน้า ขณะหันหน้าไปอีกทาง “ขึน้ มาเช็ดตัวได้แล้ว” เขารอครู่หนึ่ง ได้ยินเสียงน�้ำจ๋อมแจ๋มเบื้องล่าง เมื่อลดผ้าขนหนูลงก็เห็นร่าง ขาวโพลนยังคงพยายามซ่อนตัวเองอยูใ่ ต้ผนื น�ำ้ มีเพียงดวงหน้าแดงจัดเท่านัน้ ทีเ่ งยขึน้ มองเขาอย่างตืน่ ๆ “คุณ... ฉัน... ไป... จะขึน้ ไปเอง” 71

เธอบอกตะกุกตะกักแทบไม่เป็นภาษา จนปฐวีนกึ ข�ำ แต่กไ็ ม่อยากหัวเราะออกมา ให้รวู้ า่ เธอมีอำ� นาจเหนือเขาแค่ไหน... “จะขึน้ มาดีๆ หรือจะให้ผมลงไปอุม้ คุณขึน้ มา” เขาบอกเสียงห้วน หน้าดุ “ผม ไม่ใจดีปล่อยของสวยๆ งามๆ ให้อยูร่ อดปลอดภัยได้บอ่ ยนักหรอกนะ” เสียงนัน้ เจืออารมณ์เข่นเขีย้ ว เขาอยากฟัดเธอใจจะขาด แต่พอมีโอกาสก็ตอน เธอเกลียดเขาจนอาจจะนึกเสียใจภายหลังบ้างล่ะ ในสถานทีท่ จี่ ะท�ำให้เธอเจ็บบ้างล่ะ แต่เขาสาบานเลยว่าหากเธอไม่ขึ้นมาภายในสิบวินาที เขาจะกลับลงไปในนั้น และจะไม่ปล่อยให้เธอมีโอกาสได้ขนึ้ ฝัง่ ในเร็วๆ นีแ้ น่! เสียงน�ำ้ ดังจ๋อมแจ๋ม ก่อนผ้าขนหนูจะถูกฉวยไปโดยมือบางของคนทีต่ ะลีตะลาน ขึน้ มาจากน�ำ้ ด้วยผิวหน้าแดงก�ำ่ ลงไปถึงเนินอก เนตรอัปสรใช้ผา้ นัน้ พันตัว สวมเสือ้ เชิต้ ที่ ถือติดมือมาด้วยทับผ้าขนหนูลวกๆ แล้วเก็บข้าวของอื่นๆ โดยไม่ยอมมองสบตาเขา จากนัน้ ก็รบี วิง่ เร็วจีห๋ นีเขาตรงกลับไปบ้านต้นไม้ภายใต้เงาสลัวของยามพลบค�ำ่ ปฐวีแอบหัวเราะอยูใ่ นใจ ดูทา่ แล้วตอนนีเ้ ธอคงกลัวเขายิง่ กว่ากลัวลิงอีกล่ะมัง้ ?

72

พิมาลินย์

10 กำ�แพงหัวใจ บ้านต้นไม้นี้มีระเบียงที่กว้างขวาง แต่ภายในบ้านค่อนข้างคับแคบและมีแค่ ห้องนอนเดียวเป็นทรงครึง่ วงกลม ฝัง่ หนึง่ วางเตียงขนาดใหญ่ไว้เต็มความกว้าง ก�ำแพง กรุหน้าต่างสไตล์วนิ เทจน่ารักและกินพืน้ ทีต่ ลอดแนวเตียงสองฝัง่ รวมถึงกระจกทรงกลม บนหลังคาตรงจุดเดียวกับเตียงที่แม้แต่ต้นไม้ด้านบนก็เปิดโล่ง เนตรอัปสรเดาว่ามีไว้ ส�ำหรับดูดาว และรอคอยค�ำ่ คืนทีก่ ำ� ลังกลืนโลกทัง้ ใบด้วยใจจดจ่อ แต่พอมืดลงจริงๆ ฟ้ากลับปิด เมฆลอยทะมึนทดแทนหมูด่ าวเสียอย่างนัน้ เนตรอัปสรซักผ้าตากไว้ใต้รม่ ไม้ และการทีป่ ฐวีไม่เตรียมเสือ้ ผ้ามาเผือ่ เธอเลย ท�ำให้หญิงสาวต้องสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ของเขาแบบตัวเดียวโดดๆ จน ความมั่นใจในตัวเองยิ่งกว่าหดหาย ในโชคร้ายยังมีโชคดีอยู่บ้างที่เสื้อตัวนี้หนามาก อย่างน้อยในความมืดสลัวที่มีเพียงแสงจากตะเกียงเจ้าพายุก็ยังพอซุกซ่อนเรือนร่างไว้ จากสายตาเขา... คิดแล้วเรื่องในธารน�้ำที่พยายามลืมๆ ไปก็ผุดขึ้นมา พวงแก้มใสแดงซ่าน ทันควัน จังหวะเดียวกับทีป่ ฐวีเปิดประตูเข้ามาในห้อง เขาอาบน�ำ้ เปลีย่ นเสือ้ ผ้าเรียบร้อย เป็นกางเกงขาสัน้ กับเสือ้ เชิต้ เหมือนเธอ แต่พออยูบ่ นร่างบึกบึนนัน่ กลับดูพอดีๆ ไม่ใหญ่ โคร่ง ในมือมีชามขนาดใหญ่ทเี่ คยอยูใ่ นตูเ้ ก็บของจิปาถะตรงมุมห้องมาก่อน กลิน่ หอม ลอยกรุน่ เหนือชาม และยัว่ ยวนให้กระเพาะส่งเสียงร้องโครกคราก เขาวางชามนัน้ ลงบน โต๊ะญีป่ นุ่ กลางห้อง ก่อนส่งตะเกียบ ช้อน และชามเล็กมาให้ เนตรอัปสรเห็นในเงารางๆ ว่าเขาแกะผ้าพันแผลทีม่ อื ออกไปแล้ว เธอลอบถอน หายใจโล่งเมือ่ ดูเหมือนว่าแผลทีห่ ลังมือเขาจะไม่หนักหนาอะไรอย่างทีแ่ อบห่วงมาตลอด “มีแต่เส้นกับน�ำ้ ” เขาบอก เมือ่ เธอยืน่ มือไปรับอุปกรณ์การกินมาถือไว้ และ เห็นชัดว่าในชามนั้นคือบะหมี่ส�ำเร็จรูปแบบไร้เนื้อไร้ผัก “เราต้องกักตุนอาหารเผื่อไว้ 73

วันนีท้ านรองท้องไปก่อน คุณจะได้ทานยาด้วย พอทานได้ใช่ไหม?” เขาใช้ตะเกียบคีบเส้นใส่ชามเล็กของตัวเอง ก่อนเอ่ยต่อโดยไม่รอฟังค�ำตอบ “แต่ได้ไม่ได้กม็ ใี ห้แค่นแี้ หละ” เนตรอัปสรแอบย่นจมูกใส่ ใช่สิ พ่อคนเผด็จการ! ฉันจะเถียงอะไรคุณได้ละ่ ... คิดได้แค่นนั้ ก็ลงมือรับประทานบะหมีส่ ำ� เร็จรูปธรรมดาๆ ทีเ่ ธอค้นพบว่ามันอร่อยเหาะ! เหตุเพราะหิวจัดหรือเพราะแย่งกันกินแล้วรูส้ กึ สนุกดีกไ็ ม่รู้ แต่พอรูต้ วั อีกที บะหมีใ่ นชาม ก็เกลีย้ งแทบไม่เหลือแม้แต่นำ�้ ติดก้นถ้วย “ฉันจะล้างชามเอง ขอยืมตะเกียงนะคะ” บอกพร้อมลุกไปหยิบน�ำ้ ยาล้างจานสูตรธรรมชาติออกมาจากตู้ โดยอาศัยแสง จากตะเกียง นึกขอบคุณเจ้าของบ้านต้นไม้นซี้ งึ่ อาจเป็นของปฐวีนนั่ แหละ ทีเ่ ตรียมของใช้ จ�ำเป็นไว้พร้อมสรรพ และมีผา้ คลุมเตียงกับบรรดาเฟอร์นเิ จอร์ไว้ดว้ ย อย่างน้อยคืนนี้ ก็นา่ จะนอนหลับสนิทโดยไม่ตอ้ งกังวลว่าจะคันตัวเพราะฝุน่ “ไม่ตอ้ ง” เขาขมวดคิว้ ดุ “มืดแล้ว เอาไว้แบบนีแ้ หละ พรุง่ นีผ้ มท�ำเอง” “ไม่ได้คะ่ ” เธอท�ำหน้าดุใส่เขาบ้าง “คุณช่วยฉันมากเกินไปแล้ว ขอฉันตอบแทน บะ... ว้าย!” อุทานเสียงหลงเมื่อถูกฉุดข้อมือจนล้มลงมาที่ตักเขา เนตรอัปสรสะดุด ลมหายใจทันควัน ในอกซ้ายเต้นตึกตักผิดจังหวะไปหมด ขณะเห็นรอยระยิบระยับ ในดวงตาเขาชัดกว่าตอนแสงจ้าๆ เสียอีก “ตอบแทน” เขาทวนค�ำ “ถ้าจะตอบแทนล่ะก็ ขอเป็น...” “ฉันจะรีบไปรีบกลับ!” ตะโกนใส่หน้าเขาแล้วรีบยันกายลุกไปคว้าถ้วยชามและตะเกียงเจ้าพายุออกมา จากบ้านอย่างร้อนรนจนแทบตกบันไดเสียให้ได้ หญิงสาวพ่นลมออกจากปากฟู่ใหญ่ ก่อนค่อยๆ ลงบันไดไปโดยรูส้ กึ ได้วา่ มีสายตาของเขาจับจ้องมองมาจากบนบ้าน ความ มืดมิดและความเงียบงันไร้เสียงหรีดหริ่งเรไรท�ำให้เธอใจหายและอดกลัวขึ้นมาไม่ได้ จึงรีบล้างถ้วยล้างชามจนสะอาดด้วยความเร็วสุดชีวติ พอกลับขึน้ มาอีกที ถึงเห็นว่าปฐวีใช้โทรศัพท์มอื ถือส่องอ่านฉลากยาอยู่ เขาดู ตกใจนิดหน่อยที่เห็นเธอกลับมาไวกว่าที่คิด หากแต่แค่ชั่วกะพริบตา ใบหน้าคมคาย ก็กลับไปนิง่ สนิทดังเก่า “ยาหลังอาหาร” เขาส่งยาและน�ำ้ มาให้ และในขณะนัน้ เองทีโ่ ทรศัพท์ในมือเขาสัน่ ปฐวีดคู รุน่ คิด นิดหนึง่ ก่อนกดรับสาย และเสียงผูห้ ญิงทีแ่ จ้วๆ ออกมาก็ทำ� ให้เขาลุกไปคุยตรงระเบียง 74

พิมาลินย์

ด้านนอก ปล่อยให้เนตรอัปสรมองตามด้วยความรูส้ กึ ประหลาดทีช่ าวาบในอก เขาคุย โทรศัพท์อยูน่ าน ก่อนจะหายไปจากระเบียงครูห่ นึง่ และกลับเข้ามาพร้อมเสือ้ ผ้าทีต่ าก อยูข่ า้ งล่าง เนตรอัปสรมองตามร่างสูงใหญ่ที่ก้าวไปหาที่ตากผ้าชั่วคราว ใจหนึ่งนึกอยาก ถามเกี่ยวกับโทรศัพท์ในมือเขาว่าหากยังมีแบตเตอรี่แบบนี้ท�ำไมไม่โทรเรียกให้ใครเข้า มาช่วย แต่ถามไปก็คงได้คำ� ตอบแนวๆ ว่า เขาพาเธอออกไปได้แล้วกัน อะไรท�ำนองนัน้ อยูด่ ี และอีกใจทีด่ จู ะมีคำ� ถามหนักอึง้ กว่าคือ ใครโทรมา... “น่าเสียดายทีค่ นื นีไ้ ม่มดี าว” จู่ๆ เขาก็บอกยิ้มๆ หลังจากกลับมานั่งลงตรงกันข้ามกับเธอโดยมีตะเกียง เจ้าพายุบนโต๊ะญีป่ นุ่ ขวางกลาง เขาปิดโทรศัพท์เก็บใส่เป้เรียบร้อย และรอยยิม้ ทีฉ่ าบ บนใบหน้าหล่อเหลาก็ท�ำให้เธอรู้สึกจุกเสียดอย่างบอกไม่ถูก เท่าที่เธอจ�ำได้ ปฐวีเป็น ผู้ชายที่จัดว่าเป็นเสือยิ้มยาก เขาคงอารมณ์ดีมากเลยล่ะตอนนี้ ซึ่งสาเหตุก็คงมาจาก อีกฝัง่ ของสัญญาณโทรศัพท์นนั่ ใครกันนะทีท่ ำ� ให้เขามีความสุขขนาดนีไ้ ด้... แต่อย่างน้อยเธอก็แน่ใจ ว่าใครคนนัน้ น่ะไม่ใช่เธอ... “พยากรณ์อากาศบอกว่าคืนนี้พายุจะเข้าลูกเล็กๆ... พอผ่านไปแล้วก็ไม่มีฝน อีกยาวเลย หนาวแทน” เขาบอกต่อ “คุณอยากอยูต่ อ่ อีกคืนไหม? คืนพรุง่ นีฟ้ า้ คงเปิด ทีน่ ดี่ าวสวยมากนะ ผมรับประกัน” ดวงตาสีรตั ติกาลทีท่ อแสงแห่งความสุขนัน่ เองล่ะมัง้ ทีท่ ำ� ให้เขาพูดเยอะกว่าปกติ และยิ้มมากกว่าตลอดสองเดือนที่เขาดูแลเธอ ทั้งที่จ�ำได้และที่เห็นในคลิปวิดีโอนั่น รวมกันเสียอีก... และเขาอยูก่ บั เธอตลอดเวลาขนาดนีจ้ ะรูพ้ ยากรณ์อากาศได้อย่างไรล่ะ ถ้าผูห้ ญิงคนนัน้ ทีโ่ ทรมาไม่ใช่คนบอก... เนตรอัปสรเม้มริมฝีปาก ในใจพลุง่ พล่านด้วย ความรูส้ กึ หลากหลาย เธอส่ายศีรษะ เบือนหน้าหนีเขา ร่างโปร่งบางขยับหนีเมือ่ รูส้ กึ ถึงร่างใหญ่หนาขยับมาใกล้ เขาชะงัก ก่อนเอ่ยถาม ห้วนสัน้ “คุณโกรธอะไร?” เธอกลืนน�ำ้ ลายลงคออย่างยากเย็น ขณะตอบเสียงเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยนิ “ฉันอยากพักผ่อน” สายฟ้าที่แลบแปลบปลาบนอกหน้าต่างนั้นราวกับยิ่งก่อบรรยากาศอึดอัดให้ 75

ภายในห้องสลัวด้วยแสงตะเกียงแห่งนี้หนักกว่าเก่า ปฐวีไม่ชวนคุยอีก เขานิ่งขรึมไป เหมือนยามปกติ ขณะออกปากยกเตียงให้เธอและดึงหมอนลงมาใบเดียวส�ำหรับตัวเอง เนตรอัปสรฝังตัวเองลงกับความนุม่ ของฟูกและผ้าห่มนวมผืนหนา แพขนตายาว ทาบทับแก้มใสขณะปล่อยให้นำ�้ ตาไหลอาบแก้มเงียบๆ ทัง้ ทีไ่ ม่รเู้ ลยด้วยซ�ำ้ ว่าตัวเองร้องไห้ดว้ ยเรือ่ งอะไร... ยิ่งดึก เสียงฝนตกกระทบหน้าต่างก็ยิ่งดังชัดจนปฐวีอดสงสัยไม่ได้ว่าท�ำไม เนตรอัปสรถึงนอนหลับนิง่ ไปได้แบบนัน้ เมือ่ ฟ้าร้องครืนๆ ก็สะเทือนมาถึงกระจกหน้าต่าง นัน่ ด้วย โดยปกติแล้วต่อให้อยูใ่ นห้องหับมิดชิดขนาดไหน เนตรอัปสรก็แพ้ภยั ธรรมชาติ พวกนีอ้ ย่างกับอะไรดี เธอเคยกลัวตัง้ แต่แค่ฟา้ ร้องทัง้ ทีฝ่ นยังไม่ตกเลยด้วยซ�ำ้ ยิง่ ตอน หลังเกิดอุบตั เิ หตุยงิ่ กลัวหนัก คิดถึงอุบัติเหตุก็อดนึกถึงสิ่งที่หมอกัลยาบอกมาทางโทรศัพท์ไม่ได้ รายนั้น ซักฟอกเขาจนรู้ว่าเนตรอัปสรเริ่มเปิดใจยอมรับเขาบ้างแล้ว นั่นเองเธอจึงบอกมาอย่าง สบายใจขึน้ ว่าให้เขาหาโอกาสบอกเรือ่ งความทรงจ�ำสีป่ ที หี่ ายไปของเนตรอัปสรได้แล้ว ไม่รู้ท�ำไมเขาถึงดีใจนักกับแค่เรื่องที่เขาบอกไปตั้งแต่คืนแรกที่เธออาการดีขึ้น ปุบปับแล้วด้วยซ�ำ้ หากแต่เมือ่ ได้อยูเ่ งียบๆ มานานจนถึงตอนนี้ ความเป็นจริงทีเ่ ขาลืมไปชัว่ ครูก่ ลับ เข้ามาค้าน ควรเหรอ... เขาควรเล่าทุกอย่างให้เธอฟังอย่างนัน้ เหรอ? หมอกัลยายืนยัน หนักแน่นว่าเธอมีโอกาสกลับมาจ�ำได้ราวๆ ห้าสิบเปอร์เซ็นต์ นัน่ เป็นข่าวดีจริงน่ะเหรอ... ก็ในเมือ่ สิง่ ทีเ่ ธอลืมไป มันรวมถึงความทรงจ�ำน่าสะอิดสะเอียนทีเ่ ธอท�ำกับเขาไว้ดว้ ย! ปฐวีกำ� หมัดแน่น ความโกรธแล่นลิว่ ขึน้ มาตามกระแสเลือด ทัง้ โกรธเธอทีท่ ำ� กับเขาได้ลงคอ และโกรธตัวเองทีค่ อยจะลืมอยูเ่ รือ่ ยว่าผูห้ ญิงสวยแต่รปู คนนัน้ เคยฝาก รอยแผลอะไรไว้ในใจเขา! ท�ำไมไม่เคยจ�ำว่าดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์คู่นั้นคือน�้ำหวานผสม ยาพิษทีร่ า้ ยกาจ แต่ถา้ ... ถ้าเธอจ�ำทุกอย่างไม่ได้ตลอดไปขึน้ มา... ปฐวียกมือขึน้ ลูบหน้าอย่างตึงเครียด ไม่อยากยอมรับก็ตอ้ งยอมว่าผูห้ ญิงคนนีม้ ี อิทธิพลกับหัวใจเขาเหลือเกินไม่วา่ เมือ่ ไร... หากเป็นไปได้เขาอยากให้เธอลืมสิน้ ทุกอย่าง ลืมไปให้หมดแล้วเริม่ ต้นใหม่กบั เขา ถ้าเธอไม่กลับไปท�ำผิดแบบเดิม ถ้าเธอยังอ่อนหวาน น่ารักอยูแ่ บบนี้ เขาอาจจะไม่มวี นั เปิดรีสอร์ตนัน่ และจะขังเธอไว้ทเี่ กาะละอองดาวนีด้ งั่ 76

พิมาลินย์

นกน้อยในกรงทองไปตลอดชีวติ ไม่ยอมให้ใครมาเจอ และไม่มวี นั เปิดโอกาสให้เธอออกจากทีน่ ไี่ ปพบใครๆ ปฐวีถอนหายใจแรง ทัง้ สับสน เหน็ดเหนือ่ ย และร้าวรานอยูใ่ นอก ไม่สามารถ หยุดความคิดได้เลยว่าโอกาสทีเ่ ธอจะจ�ำมีอยูห่ า้ สิบเปอร์เซ็นต์ ก็มากพอๆ กับโอกาสทีเ่ ธอจะลืมสีป่ นี นั่ ไปตลอดกาล! ฟ้าผ่าลงที่ไหนสักที่ดังเปรี้ยง ปฐวีเห็นร่างบอบบางที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียงนั้น กระตุกเฮือก ก่อนสัน่ กึกขณะยกมือบอบบางขึน้ ปิดใบหู เท่านัน้ เอง ความคิดขุน่ เคือง ทุกอย่างก็มลายหาย ร่างสูงก้าวพรวดขึน้ ไปหยุดบนเตียงกว้าง นัน่ ท�ำให้เนตรอัปสรสะดุง้ ลุกหันมาทันที ร่างแบบบางยังคงสัน่ สะท้าน และสายฟ้าแลบแปลบปลาบก็ทำ� ให้เขาเห็น หยาดน�ำ้ ตาทีเ่ ปรอะเปือ้ นดวงหน้างามซึง้ ปฐวีไม่รวู้ า่ ท�ำไมจูๆ่ เธอก็ขยับจะผละหนี หากแต่กด็ งึ มือนุม่ ไว้ทนั ทีเพราะคิด ได้ทีหลังว่าเธออาจก�ำลังตกใจกลัวเสียงฟ้าผ่า แล้วยังต้องมาตกใจค�ำรบสองเพราะเขา ก้าวมาใกล้พรวดพราดในความมืดทีม่ องแทบไม่เห็นหน้ากันแบบนี้ และค้นพบว่าหัวใจที่เคยแกร่งราวหินผาและเคืองแค้นเธอลับหลังตลอดมา กลับถูกดวงตาโศกศัลย์คนู่ นั้ พังทลายก�ำแพงทิฐลิ งไปกองแทบเท้าเธออย่างง่ายดายโดย ไม่ตอ้ งพยายามอะไรเลย! เนตรอัปสรกลัวแทบบ้า... เสียงฝนเสียงฟ้านั้นท�ำให้เธอก�ำผ้าปูเตียงแน่นขณะพยายามข่มตาให้หลับ แต่ก็หลับไม่ลง ความทรงจ�ำมากมายวนเวียนอยู่ในสมอง และล้วนแล้วแต่เป็นความ ทรงจ�ำเกีย่ วกับปฐวีทงั้ นัน้ ทัง้ ภาพในคลิปวิดโี อทีเ่ ขาดูแลเธออย่างดี ทัง้ การรับมือเวลา เธออาละวาดได้อย่างเด็ดขาด ดุดนั ทัง้ นัยน์ตาพราวหวานทีไ่ ด้เห็นในบางครัง้ รอยยิม้ ทีท่ ำ� ให้หวั ใจเธอเต้นตึกตัก และรสจูบเร่าร้อนทีท่ ำ� ให้เธอหลงลืมตัวตน หากแต่ความคิดก็ยงั เวียนวนอยูก่ บั โทรศัพท์นนั่ แค่คดิ ... น�ำ้ ตาก็ไหลออกมา แบบห้ามไม่อยู่ เธอร้องไห้จนเหนื่อย จนผล็อยหลับไป ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงฟ้าร้อง จนกระจกหน้าต่างสะเทือน แล้วก็เริม่ ร้องไห้เงียบๆ ใหม่ เธอสับสนและปวดร้าวกับความคิดตัวเองจนอยากลุกไปถามเขาให้รแู้ ล้วรูร้ อดว่า มันเกิดอะไรขึน้ กับเธอกันแน่ แต่ยงั ไม่ทนั ได้ตดั สินใจเด็ดขาด ฟ้าก็ผา่ ลงทีไ่ หนสักแห่ง 77

ใกล้ๆ ดังเปรีย้ ง! เนตรอัปสรสะดุง้ สุดตัวพร้อมกับยกมือปิดหู เธอตัวสัน่ ขลาดกลัว ก่อนรูส้ กึ ถึงความยวบของเตียงจนต้องลุกขึน้ หันไปมองด้วยอารามตืน่ ตกใจ เมือ่ เห็นจากแสงกะพริบของสายฟ้าว่าเป็นเขา... ในหัวใจก็อาบด้วยความอบอุน่ อ่อนหวานขึ้นมาชั่วขณะ หากแต่เมื่อคิดถึงเสียงหวานๆ ในโทรศัพท์เมื่อหัวค�่ำ โทสะ ก็พลุง่ พล่านขึน้ มาอีก ร่างบางขยับจะลุกหนีทนั ควัน หากแต่ถกู เขาฉวยมือดึงไว้ ปฐวีมองสบตาเธอ หลังม่านน�ำ้ ตาในความสลัวจนไม่อาจเห็นสีหน้า เห็นแค่โครงร่างใหญ่โตก�ำลังโน้มลงมาหา พร้อมกับดึงแขนเธอให้ขยับไปใกล้ ปลอกแขนที่อบอุ่นอย่างร้ายกาจกอดรัดกายเธอแน่นเหมือนพยายามจะฝัง ร่างเล็กๆ ลงกับร่างใหญ่โตของเขา “กลัวเหรอ?” เขาถามชิดใบหู ก่อนเลือ่ นใบหน้าสากระคายมากระซิบชิดแก้มนิม่ “ไม่ตอ้ งกลัวนะ ผมอยูน่ .ี่ ..” การคาดเดาที่ถูกครึ่งหนึ่งนั้นยังท�ำให้เธอรู้สึกลืมสิ้นทุกสิ่งอย่างได้ไม่เท่าความ อาทรในน�้ำเสียงห้าวหาญหากแต่อ่อนโยนยิ่ง เนตรอัปสรเอื้อมมือกอดตอบ ยินยอม ให้เขาจูบซับความกลัวทีข่ มับ ก่อนเลือ่ นมือนุม่ ขึน้ ตามโครงหน้าคมคายสากมือ เมือ่ เขา เลือ่ นมาจูบแก้มเบาๆ เหมือนมีแรงดึงดูดอยูใ่ นลมหายใจทีค่ ลอเคลียอยูต่ รงนวลแก้ม เธอผละใบหน้า ออกมองสบตาเขาด้วยความรูส้ กึ หลากหลาย ทัง้ หวงแหน ทัง้ ประหม่า ทัง้ ตืน่ เต้นแปลกๆ จนลมหายใจติดขัด หัวใจเต้นระรัว ปฐวียนิ ยอมให้มอื หอมกรุน่ เลือ่ นไล้ไปตามรูปหน้า ในแสงสลัวจากตะเกียงเจ้าพายุ ท่ามกลางเสียงฟ้าค�ำรามลัน่ มือน้อยทัง้ สองหยุดลงที่ ริมฝีปากหยักได้รปู เกลีย่ ปลายนิว้ โป้งกับผิวปากเขาเบาๆ ด้วยร่างกายร้อนผ่าวคล้ายจะ จับไข้ เนตรอัปสรปิดเปลือกตาลงช้าๆ เลื่อนมือโอบรอบคอเขาเมื่อริมฝีปากอ่อนนุ่ม แต่รุ่มร้อนทาบลงมาบนริมฝีปากเธออย่างนุ่มนวลลองเชิง หากเมื่อเรียวปากอวบนิ่ม สนองตอบอ่อนหวานและเรียกร้องขอเพิ่ม เขาก็ครางในล�ำคอเสียงกระเส่า ก่อนดัน แผ่นหลังบางเข้าชิดอกอุน่ แนบแน่น ริมฝีปากรุกเร้ารุนแรงและเต็มไปด้วยความปรารถนา ทีล่ กุ โพลงดุจเปลวไฟ ปลายลิน้ ร้อนสอดแทรกรุกล�ำ้ ดูดกลืนความหวานจากริมฝีปากเธอ อย่างดุดนั ขณะทีเ่ ขาสอดมือมายังท้ายทอยเธอ ลูบคลึงไปจนถึงท่อนแขนเรียวและล�ำคอ ระหง อีกมือคลึงเคล้นทรวงอกกลมกลึงนอกร่มผ้า ก่อนเสียงสาบเสือ้ จะขาดแควกตามมา ต่อจากนัน้ 78