ดุจรักซาตาน อัคคีทิตา เลขมาตรฐานสากลประจำ�หนังสือ ISBN 978-616-7764-02-3 พิมพ์ครั้งที่ 1 : มกราคม 2556 ราคา 240 บาท สำ�นักพิมพ์ เดซี่ บริษัท ลา วีเซ่ จำ�กัด 559/28 ซอยรัชดา 36 ถนนรัชดาภิเษก แขวงจันทรเกษม เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2140-0358-9 โทรสาร 0-2939-1177 www.daisy-book.com daisybook@daisy-book.com พิมพ์ที่ บริษัท ฐานการพิมพ์ จำ�กัด 9/11 หมู่ 9 ซอยสวนชิดลม เทศบาลสงเคราะห์ แขวงลาดยาว เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2954-2799 โทรสาร 0-2954-2800-2 จัดจำ�หน่าย บริษัท ลา วีเซ่ จำ�กัด 559/28 ซอยรัชดา 36 ถนนรัชดาภิเษก แขวงจันทรเกษม เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2140-0358-9 โทรสาร 0-2939-1177
คำ�นำ� ใครสักคนเคยกล่าวไว้ว่าเขียนนิยายหนึ่งเรื่องไม่ยากเท่ากับการเขียนค�ำ น�ำ หน้าเดียว คงจะจริงตามประโยคนีแ้ น่เลยค่ะ เพราะในขณะทีผ่ เู้ ขียนก�ำลังนัง่ เขียนค�ำน�ำ อยู่นั้น เชื่อหรือไม่คะ เกือบจะครึ่งวันเลยทีเดียวที่หน้ากระดาษไม่มีเนื้อหาอะไรเลย นอกจากค�ำว่าค�ำน�ำ... ความตืน่ เต้นบวกกับความรูส้ กึ มากมายทีไ่ ม่รวู้ า่ จะหยิบตรงไหนมาบอกกล่าวดี ท�ำให้ไม่สามารถหาจุดยืนของค�ำน�ำทีต่ วั เองจะเขียนได้เลยค่ะ เอาเป็นว่าถ้าอ่านแล้วงงๆ ก็ขอให้นักอ่านที่รักโปรดเข้าใจด้วยนะคะ ว่าผู้เขียนน่ะตื่นเต้นเอามากๆ ‘ดุจรักซาตาน’ เป็นนิยายที่ผู้เขียนเขียนลงในอินเตอร์เน็ต โดยโพสต์ลงที่เว็บ เด็กดีที่เดียว จ�ำได้ว่าครั้งแรกที่ลงให้อ่านคือเดือนตุลาคมเมื่อปีโน้น โน้น โน้น... (ปีไหนไม่อยากบอก ผู้เขียนอาย) แล้วได้รับการตอบรับจากนักอ่านที่รักอย่างอบอุ่น (จ�ำได้วา่ เดือนแรกยอดวิวถึงหมืน่ ) จน ‘ดุจรัก ซาตาน’ ถูกแจกกระเช้าก่อนปีใหม่ในเดือน ที่สองที่ลงเลยเชียวค่ะ (ผู้เขียนควรดีใจไหมนะ...) อ่านมาถึงตรงนี้นักอ่านที่รักคงคิดว่านิยายเรื่องนี้ติดเรตมากแน่ๆ ถึงโดนแบน เปล่าหรอกค่ะ ถ้าเทียบกับในปัจจุบันนี้ ‘ดุจรักซาตาน’ เป็นเพียงนิยายที่มีเนื้อหาแนว ผูใ้ หญ่ แต่ไม่ถงึ กับเรตขัน้ รุนแรง แต่อาจจะเป็นเพราะช่วงนัน้ เว็บก�ำลังรณรงค์นยิ ายรัก สีขาว ประกอบกับตอนนั้น (เขาว่ากันว่า) โรคกดแบนระบาดอย่างหนักในหมู่นักเขียน เมื่อมันระบาดมาแล้ว เราเลยต้องโดนด้วยสักหน่อย (เดี๋ยวไม่อินเทรนด์เนอะ) จากเหตุการณ์ในครั้งนั้น แม้จะท้อแท้ แต่สิ่งที่ได้กลับมาอย่างไม่คาดฝันคือ ก�ำลังใจมากมายจากนักอ่านที่รักที่ส่งต่อมายังผู้เขียน ทั้งในหน้านิยายและทางอีเมล์ ผู้เขียนซาบซึ้งมากค่ะ ดีใจที่มีคนติดตามอ่านกันไม่มากก็น้อย หรือหากว่าจะมีแค่เสียง เดียวก็เป็นเสียงทีม่ คี ณ ุ ค่าทางจิตใจมากๆ ส�ำหรับผูเ้ ขียนคนนีเ้ ช่นกัน ฉะนัน้ นิยายเรือ่ ง ‘ดุจรักซาตาน’ จึงด�ำเนินต่อไป... ...และถูกแบนเป็นครั้งที่สอง (ฮา) ไม่ค่ะ ไม่ใช่ติดเรตแต่อย่างใดนะคะ แต่ เพราะผูเ้ ขียนได้ลงลิงก์ให้นกั อ่านทีร่ กั ตามไปอ่านในเว็บหนึง่ ทีผ่ เู้ ขียนฝากไว้ (เช่น ตอนที่ อันตรายต่อการโดนแบนเท่านัน้ ) ถึงอย่างนัน้ ก็ไม่รอดค่ะ และด้วยฝีมอื ของคนเดียวกัน กับทีก่ ดแบนในครัง้ แรกเช่นกัน ยอมรับว่าตนเองท�ำผิดกฎกติกาค่ะ เราไม่วา่ กัน (สมัยนัน้
เราไม่มีเฟซบุ๊กหรือทวิตเตอร์เพื่อที่จะใช้แจ้งความเคลื่อนไหวให้นักอ่านที่รักได้ทราบ เหมือนสมัยนี้) และเหตุการณ์ในครั้งนั้นก็ท�ำให้รู้ว่ามีนักอ่านเงาเริ่มออกมาแสดงตัวกัน มากขึ้น ต้องขอขอบคุณจริงๆ ค่ะที่ชื่นชอบนิยายเรื่องนี้ ต่อมาก็มีภาระหน้าที่และความจ�ำเป็นในหลายๆ อย่างท�ำให้ผู้เขียนต้องหยุด เขียนไปเป็นปีค่ะ จนเมื่อกลางปี 2554 ตัดสินใจกลับมาเขียนต่อและลงให้อ่านอีกครั้ง ก็ยังนึกอยู่เลยว่ากลุ่มนักอ่านในสมัยนั้นเขาจะยังจ�ำนิยายเรื่องนี้ได้และจะกลับมาอ่าน อีกไหมนะ... ขอบคุณนักอ่านทีร่ กั ทุกๆ คน ทัง้ นักอ่านหน้าเก่าและหน้าใหม่ โดยเฉพาะคนเก่า ที่ยังไม่ลืมและมาแสดงตัวว่ากลับมาอ่านอีกครั้ง มาอยู่เป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้อง ร่วมลุ้นไปกับตัวละครทุกๆ ตัวเช่นเดิม จนท�ำให้นิยายเรื่องนี้ติดท็อปในหมวดซึ้งกินใจ ในระยะหนึ่ง ขอบคุณจริงๆ ค่ะ สุดท้าย ตามต้นแบบที่มีมาเสมอๆ ในการเขียนค�ำน�ำ คือต้องขอบคุณบุคคล ที่มีส่วนให้นิยายเรื่องนี้ก่อเกิดเป็นหนังสือขึ้นมาได้ อันดับแรก ขอบคุณพีส่ าวทีค่ อยกระตุน้ ด้วยค�ำพูดทีบ่ างครัง้ ผูเ้ ขียนรูส้ กึ ว่าตรง และแรง ถึงจะมีทั้งค�ำติและชม (ฮา) จนผู้เขียนสะอึกไปหลายครั้งทีเดียว แต่มันก็มี ส่วนช่วยให้เราฮึดสู้และสานฝันตัวเองจนส�ำเร็จ ขอบคุณครอบครัวทีเ่ ลีย้ งดูผเู้ ขียนมาอย่างดี ถ้าไม่มคี รอบครัวทีเ่ ข้าใจก็คงไม่มี ผู้เขียนในวันนี้ โดยเฉพาะแม่ผู้น่ารัก ที่ก็รู้หรอกนะว่าลูกคนนี้ก�ำลังซุ่มเขียนนิยาย ในขณะทีก่ ำ� ลังเรียนอยู่ แต่แม่กไ็ ม่เคยว่าหรือต�ำหนิแต่อย่างใด โดยเฉพาะตอนทีผ่ เู้ ขียน นั่งพิมพ์เพลินจนลืมช่วยงานบ้าน (อายจัง) ขอบคุณส�ำนักพิมพ์เดซี่และ บ.ก.นิ่มมากๆ เลยนะคะที่ให้โอกาสผู้เขียนและ นิยายเรือ่ งนีไ้ ด้ตพี มิ พ์ อีกทัง้ ยังคอยถามความคืบหน้าและประสานงาน จนบางทีผเู้ ขียน ก็เกรงใจ (จริงๆ นะคะ) บ้านน้อยหลังเล็กหลังนี้น่ารักและอบอุ่นมากๆ ค่ะ และขอ ขอบคุณทีมงานของบ้านเดซี่ทุกๆ คนด้วยนะคะ ที่มีส่วนช่วยให้นิยายเรื่องนี้เกิดเป็น หนังสือ ทั้งหน้าปกที่สวยงามและรูปเล่ม ขอบคุณจริงๆ ค่ะ สุดท้ายจริงๆ แล้ว... นิยายเรื่องนี้ขึ้นชื่อว่ามีค�ำว่า ‘ซาตาน’ รวมอยู่ด้วย ก็คง หนีไม่พ้นพระเอกเป็นมาเฟีย หล่อ รวยตามคอนเซปต์ แต่อยากให้นักอ่านที่รัก เมื่อ หยิบเล่มนีข้ นึ้ มาแล้วอย่าเพิง่ ตัดสินว่าพลอตจะเหมือนเรือ่ งอืน่ ๆ ไปเสียหมด ลองเปิดใจ
แล้วพลิกหน้ากระดาษอ่านสักนิดเถอะค่ะ ถ้าไม่ถกู ใจ ค่อยวางลงทีเ่ ดิม แค่นกั อ่านทีร่ กั เสียสละเวลาสักนิด ถึงไม่ซื้อ ผู้เขียนก็ยินดีมากๆ แล้วค่ะ และส�ำหรับคนที่ตัดสินใจซื้อ พาผู้ชายมาดนิ่ง แต่จริงใจ ทั้งยอมแลกได้แม้ ชีวิตของตัวเองอย่างแดเนียลกลับบ้านไปด้วยแล้วล่ะก็ ผู้เขียนซึ้งใจอย่างสูงจริงๆ ค่ะ ค�ำแนะน�ำ... เพื่ออรรถรสในการอ่าน อย่าเปิดดูตอนจบ ยกเว้นคนที่คิดว่าแม้ รู้ตอนจบก็จะยังอ่านสนุกและเพลิดเพลินเหมือนเดิม ปล.บอกแล้วว่าหาจุดยืนของตัวเองไม่ได้ น่าน เขียนยาวเลย... :))
รัก... นักอ่านที่รัก อัคคีทิตา
อัคคีทิตา บทนำ� เสียงโครมครามดังมาจากชั้นล่างของบ้านไม้สองชั้นหลังเก่า ท�ำให้หญิงสาวที่ ก�ำลังหลับใหลสะดุง้ ตืน่ ขึน้ แพขนตางอนยาวตามธรรมชาติกะพริบสองสามครัง้ ก่อนทีจ่ ะ ดีดตัวเองให้ลกุ ขึน้ จากเตียงนอนเก่าๆ ทีเ่ ธอใช้นอนตลอดยีส่ บิ ปี บรรพตีพยายามปรับสายตาให้เข้ากับความมืดสลัวของค�ำ่ คืน สายตากวาดมอง หานาฬิกาเรือนเล็กทีเ่ ธอมีเพียงเรือนเดียว นาฬิกาเรือนน้อยเรืองแสงในความมืด เข็มสัน้ ชีบ้ อกตัวเลขว่าขณะนีเ้ วลา 02.45 น. เสียงโครมครามจากด้านล่างยังดังต่อเนื่อง ไม่ได้คิดว่าจะมีโจรขโมยขึ้นบ้าน เพราะรูด้ วี า่ ‘บ้าน’ หลังนีไ้ ม่มที รัพย์สมบัตหิ รือของมีคา่ ใดให้ขโมยได้เลย โครม! เสียงของใครคนหนึง่ เตะโดนชัน้ วางของตามด้วยเสียงสิง่ ของตกกระจัดกระจาย “ขวางกูทำ� ไมหา” ชายวัยกลางคนตะโกนด่าเจ้าชัน้ วางของทีต่ วั เองเพิง่ เดินชนจน ท�ำเสียงโครมครามไปเมือ่ ครูอ่ ย่างเอาเรือ่ ง มือข้างหนึง่ กอดขวดเหล้าเอาไว้อย่างหวงแหน ดุจของมีคา่ คนเมาเดินโซซัดโซเซ ก่อนทีจ่ ะล้มนัง่ ก้นจ�ำ้ เบ้าอย่างคนทรงตัวไม่อยู่ ร้อง ครวญครางด้วยความเจ็บปวดระบมก้นกบเสียยกใหญ่ ทันทีร่ า่ งบางก้าวลงมาเห็นพอดี “กลับมาแล้วเหรอจ๊ะพ่อ” ร่างบางรีบสาวเท้ามาที่ร่างของพ่อที่นอนแผ่บนพื้น “อย่านอนตรงนีน้ ะจ๊ะ เดีย๋ วรักจะพากลับห้อง” บรรพตีก้มลงพยุงพ่อ ให้แขนซ้ายของพ่อที่ไม่ได้กุมขวดเหล้าพาดไว้บนบ่า น�ำ้ หนักของพ่อไม่นอ้ ยเลยเมือ่ เทียบกับขนาดตัวค่อนข้างเล็กและบอบบาง มือน้อยยังคง ยึดมือซ้ายของพ่อไว้มนั่ กลัวว่าพ่อจะล้มหล่นลงไปนอนกลิง้ กับพืน้ พร้อมกับใช้พละก�ำลัง ทัง้ หมดพยุงพ่อขึน้ ด้วยความทุลกั ทุเล “ปล่อยมัน ปล่อยมันนอนลงตรงนั้นเลยนะรัก อย่าพามันขึ้นห้องเด็ดขาด ทุเรศ!” เสียงตวาดของแม่ดงั มาจากบันไดบ้าน หญิงสาวปรายตามองแม่ทกี่ ำ� ลังเดินลงมา สายตาของแม่มองพ่ออย่างเอือมระอา แม่เกลียดคนกินเหล้า แต่ถึงกระนั้นพ่อก็เป็น คนทีแ่ ม่ยอมแต่งงานด้วย “แล้วจะให้พอ่ นอนตรงนีท้ งั้ คืนเหรอจ๊ะ แม่เห็นแขนพ่อไหม เมือ่ คืนก็โดนยุงกัด ซะทัว่ ตัวแล้วนะจ๊ะ” เธอมองดูแขนซ้ายของพ่อทีพ่ าดลงบนบ่ากลมมนทีม่ รี อยโดนยุงกัด จนแขนลาย 9
“ช่างมันสิ ท�ำตัวเองนี่ แม่ไม่ยอมให้ขน้ึ ไปนอนตัวเหม็นบนเตียงเดียวกันหรอกนะ” แม่พูดเช่นนั้นแล้วก็เดินขึ้นบันไดกลับห้องไป บรรพตีถอนหายใจดัง เมื่อเจ้าของห้อง ที่แท้จริงไม่ยอมให้พาพ่อขึ้นไป เธอหรือจะกล้าขัด ยิ่งสบกับสายตาดุๆ ของแม่แล้ว เธอยิง่ ไม่กล้าขัดใจ “พ่อจ๋า รักพาพ่อขึ้นบ้านไม่ได้แล้ว” เธอละสายตาจากแผ่นหลังของแม่ที่เดิน ขึน้ บ้าน ก้มมองหน้าของพ่อซึง่ ตอนนีซ้ บลงบนไหล่เล็กๆ ด้วยอาการของคนไร้สติจาก พิษน�ำ้ เมา หญิงสาวประคองพ่อจนมาถึงโซฟาไม้เก่าๆ ก่อนจะค่อยๆ ทิง้ ตัวพ่อลงอย่างช้าๆ วางศีรษะลงบนหมอนใบเล็กๆ และจัดท่านอนให้ตามทีค่ ดิ ว่าน่าจะสบายทีส่ ดุ ห่มผ้าให้ เป็นขั้นตอนสุดท้าย มือน้อยยกขึ้นปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นบนใบหน้า ดวงตากลมโตกวาด มอง ‘สภาพ’ ของพ่อทีเ่ ปลีย่ นแปลงไปมาก นับตัง้ แต่เธอเข้าเรียนมัธยมปลาย จากรูปร่างทีเ่ คยท้วมกลับกลายเป็นผอมโซ ผิวเริม่ กร้านด�ำ ใบหน้าเริม่ คล�ำ้ หม่นหมอง พ่อต้องท�ำงานหนักมากขึน้ ทุกวันบรรพตีรดู้ ี จากเมือ่ ก่อนเคยเป็นหัวหน้าคนงาน แต่เมือ่ เศรษฐกิจถดถอย นายจ้างปลดพนักงานออก พ่อเป็นผูโ้ ชคร้าย คนทีก่ ารศึกษาน้อย ไม่มเี ส้นมีสายจึงเคว้งคว้าง แม้อาชีพหัวหน้าคนงาน จะไม่มรี ายได้มากนัก แต่กพ็ อจะเลีย้ งสามชีวติ ให้อยูไ่ ด้อย่างไม่เดือดร้อน มาตอนนี้ จากทีเ่ คย ‘พอกิน’ กลับ ‘อัตคัด’ ลง พ่อทีไ่ ม่เคยจับต้องของมึนเมา เริม่ ดืม่ เหล้า จากทีไ่ ม่บอ่ ยก็กลายเป็นมาก และเพิม่ ขึน้ ทุกวัน บรรพตีถอนหายใจดัง เธอไม่โทษพ่อทีเ่ ป็นแบบนี้ หลายคนเลือกทีจ่ ะแก้ความ ทุกข์ใจในวิธที แี่ ตกต่างกัน บางคนเลือกปรับทุกข์กบั คนรอบข้าง บางคนเลือกทีจ่ ะหันหน้า พึง่ คนอืน่ แต่พอ่ เลือกการดืม่ เหล้า จะมีกแ็ ต่เรือ่ งเดียวทีบ่ รรพตีรสู้ กึ ว่าไม่เห็นด้วยเลย เพราะนอกจากจะท�ำให้ชวี ติ ไม่มอี ะไรดีขนึ้ ยังท�ำให้แย่ลงมากกว่าเดิม นัน่ คือการพนัน บรรพตีปรายตามองคนที่ก�ำลังหลับด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ใครต่อใคร ปรามาสพ่อไว้มากมาย ว่าเป็นสามีทที่ ำ� ให้ภรรยาเดือดร้อน เป็นพ่อทีท่ ำ� ให้ลกู ไม่มโี อกาส ได้เรียนในมหาวิทยาลัยดีๆ ต้องออกมาท�ำงานและเรียนทีม่ หาวิทยาลัยเปิด ถึงกระนัน้ คนเป็นลูกก็ไม่ได้ขนุ่ เคืองใจ เมือ่ เทียบกับทัง้ ชีวติ ทีพ่ อ่ ท�ำให้ คนเป็นลูกย่อมรักพ่อสุด หัวใจเสมอ
10
อัคคีทิตา ภายในห้องหรูของโรงแรมชือ่ ดัง เสียงครวญครางของหญิงสาววัยแรกรุน่ ร้อง ด้วยความรูส้ กึ สุขสม เบือ้ งหน้าของเธอคือชายหนุม่ ร่างสูงใหญ่กำ� ย�ำ เคลือ่ นกายทาบทับ ตามจังหวะเสน่หา ความร้อนดุจเปลวเพลิงทีโ่ หมกระหน�ำ่ ท�ำให้เจ้าหล่อนกรีดร้องครัง้ แล้ว ครัง้ เล่า “คุณ... ฉันไม่ไหวแล้ว” เสียงของเธอแหบพร่าอันเกิดจากการครวญครางเป็น เวลานาน สายตาหวานเยิม้ มองขึน้ ไปสบดวงหน้าคมทีต่ อนนีม้ เี ม็ดเหงือ่ พราว แผ่นอก ก�ำย�ำและมัดกล้ามช่วงท้องของเขายั่วยวนอารมณ์หล่อนให้กระเจิง กล้ามหน้าท้องเป็น ลอนนัน้ ดูวาววับเนือ่ งด้วยมีเหงือ่ ไหลโซมกาย “หืม ว่ายังไงนะ” ชายหนุม่ เคลือ่ นกายช้าลง อ้อยอิง่ คล้ายให้ทรมาน “ได้โปรด ฉันต้องการคุณ” หน้าตาบิดเบีย้ วด้วยอารมณ์เสน่หา ดวงตาปิดสนิท ริมฝีปากร้องขอความเมตตาจากเขา ร่างอวบเริม่ แอ่นเข้าหา การหยุดการเคลือ่ นไหวของ เขาท�ำให้เธอแทบแดดิน้ อกอวบเบียดเข้าหาแผ่นอกหนาแข็งแกร่ง มือนุม่ นิม่ จับเปะป่าย ไปทัว่ แผ่นหลังกว้าง ลูบไล้วาดวนและค่อยๆ เลือ่ นลูบลงถึงสะโพกแข็งแกร่ง เขาหัวเราะในล�ำคอ สัมผัสได้ถงึ ความทรมานของหญิงสาว มือของเธอพยายาม ทีจ่ ะดันสะโพกเขาให้เบียดเข้าหา ไม่นานเขาก็พร้อมทีจ่ ะให้ความสุขเธอเต็มที่ ชายหนุม่ จูบลงทีร่ มิ ฝีปากเบาๆ เธอตอบสนองเขา ก่อนจะกรีดร้องเมือ่ เจ้าตัวได้ในสิง่ ทีต่ อ้ งการ “อา” หญิงสาวเปล่งเสียงร้องออกมาอย่างสุดเสียง ดวงตาเบิกโพลงเมื่อส่วน กลางกายถูกกระหน�่ำอย่างที่ไม่เคยได้สัมผัสจากใครมาก่อน เขาร้อนแรงและรวดเร็ว อย่างมีชนั้ เชิง หล่อนรูส้ กึ ถึงกายภายในทีร่ อ้ นขึน้ ทุกๆ ครัง้ ทีเ่ ขาโถมเข้าหา ร่างกาย แทบแหลกละเอียดไปในวินาทีนนั้ เมือ่ ทุกอย่างจบสิน้ ร่างสูงใหญ่กเ็ คลือ่ นตัวล้มลงด้านข้าง แล้วจัดการทิง้ เครือ่ ง ป้องกันในถังขยะ หญิงสาวหลับตาพริม้ ยิม้ เต็มดวงหน้า เขาพาเธอติดปีกโบยบินไปยัง สถานทีท่ ไี่ ม่เคยได้พานพบ ประสบการณ์ทผี่ า่ นมา ทุกคนล้วนพาเธอแตะแค่ขอบสวรรค์ ไม่มใี ครเลยทีจ่ ะเทียบชัน้ ผูช้ ายคนนีไ้ ด้ แดเนียล บราด่อนส์ หนุม่ นักธุรกิจไฟ (ร้อน) แรง แดเนียลยืนมองหญิงสาวทีเ่ พิง่ ผ่านศึกเสน่หากับเขามาหมาดๆ ดวงตาคมตวัด มองหญิงสาวทีก่ ำ� ลังหลับใหลหลังจากผ่านกิจกรรมยามค�ำ่ คืน ใบหน้าหล่อเหลาไร้ซงึ่ ความ รูส้ กึ ใดๆ ไม่มแี ม้แต่รอยยิม้ เขาละสายตาจากหญิงสาวพลางเดินไปหยิบเสือ้ ผ้าทีถ่ กู ถอด ทิง้ ไว้ขนึ้ มาสวมอย่างง่ายๆ มือหนาค่อยๆ บรรจงติดกระดุมเสือ้ อย่างใจเย็น หยิบสูทสีดำ� ขึ้นมาพาดไว้ที่แขนแข็งแกร่ง เขาก้มลงมองนาฬิกาข้อมือแสนแพง ก้าวเดินออกจาก ห้องสวีตของโรงแรมหรูโดยไม่หนั กลับมามองหญิงสาวนางนัน้ อีกเลย... 11
1 ชีวิตที่ต่าง แสงแดดอ่อนๆ เริม่ ลอดผ่านผ้าม่านบางๆ เข้ามาในห้องนอนเล็กๆ ร่างบอบบาง ที่ซุกกายอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาขยับกายลุกขึ้นนั่ง เธอบิดกายสองสามครั้งก่อนลุกขึ้นยืน มือน้อยจับม่านรูดออกจนกว้าง ปล่อยให้แสงสีทองสาดส่องเข้ามาได้เต็มที่ ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังด้านนอกหน้าต่าง เห็นบ้านไม้หลังข้างเคียง คุณยาย ก�ำลังสอนหลานสาวตัวน้อยใส่บาตร เห็นหลวงตายิม้ อย่างใจเย็น เด็กหญิงยิม้ พรายเต็ม ดวงหน้าอย่างเคอะเขิน แม้จะดูเก้ๆ กังๆ หากดวงหน้าอ่อนวัยนัน้ ก็ดจู ริงจัง ตัง้ ใจจน น่าเอ็นดู บรรพตียมิ้ พราย นึกอยากจะลงไปใส่บาตรกับเขาบ้าง ครัน้ เหลือบมองนาฬิกา ข้างเตียง เข็มสัน้ ชีบ้ อกว่าเป็นเวลาเจ็ดโมงกว่าก็ให้ตกใจ หญิงสาวรีบคว้าผ้าขนหนู สาวเท้า ตรงไปยังห้องอาบน�ำ้ ไม่เกินสิบนาที ร่างบอบบางทีห่ อ่ หุม้ ด้วยผ้าถุงกระโจมอก ใบหน้า เปียกชุ่มไปด้วยหยาดน�้ำก็วิ่งไปมา เธอแต่งตัวไปด้วยพลางเหลือบมองนาฬิกาไปด้วย ครัน้ ทุกอย่างเรียบร้อยก็คว้าหมวกแก๊ปใบโปรดขึน้ สวมทับศีรษะ ไม่ลมื หยิบกระเป๋าใบเล็ก สะพายไว้บนบ่า ก้าวออกจากห้องตรงไปยังชัน้ ล่าง พอมาถึงชัน้ ล่าง ยังเห็นพ่อนอนอยูท่ เี่ ดิม เธอปรายตามอง ไม่แปลกใจเลยที่ เนื้อตัวพ่อจะมีรอยยุงกัดเพิ่มขึ้น ผ้าห่มที่คลุมกายไว้ตั้งแต่เมื่อคืนร่วงหล่นกองบนพื้น ตัง้ แต่เมือ่ ไรไม่รู้ รูแ้ ต่วา่ คนบนโซฟาก็ไม่สนใจทีจ่ ะหยิบขึน้ คลุมกาย มือน้อยจับผ้าห่ม ขึน้ มาห่มให้พอ่ อย่างแสนรัก ก่อนจะก้าวเข้าไปหาแม่ในห้องครัว “แม่จา๋ รักไปนะ” บรรพตีชะโงกหน้าบอกแม่ทกี่ ำ� ลังหุงข้าว แม่หนั กลับมาเลิกคิว้ ขึน้ สูงอย่างสงสัย บรรพตีสบตายิม้ พราย เจ้าหล่อนช่วยแม่ยกหม้อข้าวลงจากเตา พลาง ยกหม้อน�ำ้ ซุปซีโ่ ครงไก่กลับไปวางไว้แทน “วันนีว้ นั ศุกร์นะจ๊ะ วันนีร้ กั ต้องเอาพวงมาลัย ไปขาย แม่คงท�ำงานหนักจนลืมวันเวลา” เธอว่า แม่ผงกศีรษะรับ นางคงท�ำงานหนักมากจริงๆ ช่วงนีเ้ ศรษฐกิจตกต�ำ่ อะไรๆ ก็ดูแย่ไปหมด ขายก๋วยจั๊บที่ตลาดก็ไม่ค่อยมีคนซื้อ ส่วนใหญ่คนมักซื้อของสดไปท�ำ กินเองมากกว่า ครัน้ จะขายอาหารก็มเี จ้าประจ�ำในตลาดเสียแล้ว คงไม่ดหี ากท�ำอย่างเขา จะเกิดการเขม่นกันเสียเปล่าๆ แม่ถงึ ต้องหาของขายเพิม่ จากทีเ่ คยขายก๋วบจับ๊ อย่างเดียว 12
อัคคีทิตา แม่กท็ ำ� ขนมไทยขายไปด้วย ต้องตืน่ เช้ากว่าปกติ เช้าท�ำของขาย บ่ายจับหม้อต้มฟืนไฟ ถาดขนมใส่ซาเล้ง เป็นแม่คา้ ขายของในตลาด “ไปกับไอ้จอ้ ยอีกหรือลูก” แม่ถาม “จ้ะ” เธอพยักหน้ารับ “พูดถึงไอ้จอ้ ยก็นา่ สงสาร พ่อแม่มแี ต่กไ็ ม่เคยจะสนใจ ทิง้ ลูกทิง้ เต้าไว้กบั ตายาย ดูสิ แล้วตัวเองก็หนีหายไปมีผวั มีเมียใหม่กนั หมด เงินส่งเสียเลีย้ งดูลกู ก็ไม่มี สงสาร เด็กมันทีต่ อ้ งอดๆ อยากๆ หนังสือก็ไม่ได้เรียนเหมือนคนอืน่ เขา อย่างน้อยมีความรู้ เท่า ม.3 ก็นา่ จะดี...” พูดมาถึงตรงนีน้ างก็ปรายตามองลูกสาว บรรพตีเองก็ใช่วา่ จะได้เรียนหนังสือ สูงนัก นางเองก็มเี งินส่งลูกเรียนได้แค่โรงเรียนวัดตามชุมชนทีอ่ ยู่ จริงอยูว่ า่ สามารถส่ง ลูกเรียนจบมัธยมปลายได้ แต่นางก็ไม่มเี งินส่งเสียให้ถงึ ขัน้ เข้ามหาวิทยาลัยดีๆ “รักเอ๊ย หนูนอ้ ยใจพ่อแม่บา้ งไหมลูก” นางถาม บรรพตีสา่ ยหน้า “ไม่จะ้ รักจะน้อยใจพ่อแม่ได้ยงั ไงจ๊ะ พ่อแม่เลีย้ งรักโตมาได้ขนาดนี้ รักต้อง ขอบคุณมากๆ ต่างหาก รักยังจ�ำได้ ตอนทีเ่ ราไม่มแี ม้แต่ขา้ วสารจะหุง พ่อแม่ยงั ให้รกั กินก่อน ตอนทีร่ กั ร้องไห้งอแงอยากได้ของเล่นใหม่ ตอนทีร่ อ้ งไห้ขมี้ กู โป่งเพราะเห็นเสือ้ ผ้า สวยๆ พ่อแม่กใ็ ห้รกั อีกเหมือนกัน” จริงๆ นะ บรรพตีสาบานได้ ว่าคิดตามทีพ่ ดู จริงๆ เธอไม่เคยน้อยเนือ้ ต�ำ่ ใจ ไม่เคยอายเลยทีจ่ ะนึกรังเกียจบ้าน รังเกียจงาน ขอให้สจุ ริตและไม่เบียดเบียนใครเท่านัน้ พอ บรรพตีไม่อายเพือ่ นแม้บางครัง้ การไปขายพวงมาลัยตามสีแ่ ยกจะบังเอิญเจอเพือ่ น สมัยเรียนมัธยมบ้างก็ตาม บรรพตีเลือกเกิดไม่ได้ แต่เธอก็ไม่เคยยอมแพ้ตอ่ โชคชะตา สีหน้าของแม่สลดลง ยิง่ ได้ฟงั ทีล่ กู สาวพูด คนเป็นแม่ยงิ่ ละอาย นางกับนายธง เคยตั้งใจไว้ว่าอยากจะเลี้ยงบรรพตีให้ดีที่สุด บรรพตีเป็นทั้งแก้วตาดวงใจ เป็นชีวิต ทัง้ หมดทีเ่ หลืออยู่ แล้วดูเอาเถอะ สุดท้ายนางก็ทำ� ได้แค่น.ี้ .. บรรพตีออกไปแล้ว นาง ยังยืนส่งลูกอยูท่ เี่ ดิม น�ำ้ ตาคลอเบ้า “แม่ขอโทษนะ ทีไ่ ม่มเี งินส่งหนูเรียนมหาวิทยาลัยดีๆ เหมือนเพือ่ นเขา” นางพูด พลางปาดน�้ำตาเม็ดโต ครั้นพอหันหน้ากลับมามองผู้เป็นสามีก็ต้องถอนหายใจ ตอน แต่งงานกันใหม่ๆ นายธงดีทกุ อย่าง แต่หลังจากทีถ่ กู นายจ้างปลดออกจากงาน นายธง ก็เอาแต่ดื่มเหล้า เข้าบ่อน การงานที่เคยรับจ้างทั่วไปก็หดหาย ไม่มีใครอยากจะจ้าง คนเมา ดีทพี่ อสร่างเมายังพอมีสติอยูบ่ า้ ง รูจ้ กั สานตะกร้าขาย ได้เงินพอจุนเจือ 13
บรรพตีไปรับพวงมาลัยในตลาดพร้อมกับจ้อย เด็กชายวัยแปดขวบ ตามเวลาที่ แม่คา้ นัดหมาย วันนีไ้ ด้มาน้อยกว่าเมือ่ อาทิตย์ทแี่ ล้วไม่เท่าไร เมือ่ มาถึงแถวสีแ่ ยก บรรพตี แบ่งถือให้เด็กชายส่วนหนึง่ ตามก�ำลังทีจ่ ะถือได้ ก่อนจะต้องแยกย้ายกันตามจุด ไม่ลมื ทีจ่ ะเตือนถึงเรือ่ งความปลอดภัยจากรถราทีแ่ น่นขนัด “จ�ำไว้นะจ้อย เราต้องอยูแ่ ต่ฝง่ั นี้ ถ้าไฟเขียวเมือ่ ไรห้ามเดินลงจากฟุตบาทนะ ไฟเหลืองก็ไม่ได้ ต้องรอไฟแดงก่อนถึงจะวิง่ ขายได้ เข้าใจไหม” “รูแ้ ล้วฮะ พีร่ กั พูดบ่อยจนผมท่องได้แล้วฮะ” เด็กชายยิม้ ตาหยี อวดฟันหลอ พูดเสร็จก็รบี วิง่ ไปประจ�ำทีข่ องตัวเอง รอเวลาให้ไฟแดงแล้วค่อยวิง่ ขายพวงมาลัยอย่างที่ เคย บรรพตีมองตามจนแน่ใจถึงวิง่ ไปขายบ้าง การขายพวงมาลัยวันนี้ไม่เป็นไปอย่างที่คาด พวงมาลัยลดลงไปได้เพียงครึ่ง อาจเพราะอาการร้อนจัด ดอกไม้จงึ เริม่ เหีย่ วแห้ง มะลิสขี าวนวลเริม่ คล�ำ้ ด�ำแดด ขายได้ เกือบถึงบ่ายจึงพักเหนือ่ ย เด็กชายนัง่ ลงข้างพีส่ าว “พีร่ กั วันนีอ้ ากาศร้อนเนอะ” เสียงแจ๋วๆ ของจ้อยดังขึน้ พร้อมเงยหน้ามอง สองมือยังถือพวงมาลัยไว้ ดวงหน้าน้อยๆ นัน้ มีเม็ดเหงือ่ ไหลอาบแก้ม ดวงตาหยีลงเพราะ เงยหน้ากระทบกับแสงแดดร้อนแรง “ผมอยากขายให้หมดเร็วๆ มันร้อนฮะ” เด็กชาย บอกพีส่ าวเป็นครัง้ ทีส่ อง บรรพตีกม้ มองดวงหน้าน้อยๆ นัน้ พลางยิม้ ให้กำ� ลังใจ วันนี้ อากาศค่อนข้างร้อนอบอ้าว “พีก่ เ็ หมือนกัน นัง่ กินข้าวก่อน เดีย๋ วค่อยขายต่อ แป๊บเดียวเดีย๋ วก็หมด เรา จะได้กลับบ้านซะที” หลังทานข้าว สองพีน่ อ้ งก็ยงั ขายอย่างขะมักเขม้น ไม่รจู้ กั เหน็ดเหนือ่ ย แม้เหงือ่ ไหลโซมกายก็ไม่ปริปากบ่น พวกเขาก�ำลังท�ำเวลาเพราะอยากขายให้หมดเร็วทีส่ ดุ ก็วนั นี้ อากาศร้อนชะมัด 13.30 น. รถยนต์คนั หรูวงิ่ มาจอดติดไฟแดง ภายในรถเปิดแอร์เย็นฉ�ำ่ ไม่รบั รูว้ า่ อากาศ ด้านนอกนั้นร้อนขนาดไหน ร่างสูงสง่าบนเบาะหลังนั่งอ่านเอกสารอย่างเอาจริงเอาจัง ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิว้ หน่อยๆ เมือ่ ไล่สายตาไปทัว่ แฟ้มงาน มือซ้ายจับปากกาไว้มนั่ เผือ่ จะต้องเขียนหรือแก้เอกสารใด ชายหนุม่ หยัดกายขึน้ ตรง แดเนียลละสายตาจากแฟ้มงานปรายมองนาฬิกาข้อมือ เรือนหรู เมื่อรู้สึกว่ารถติดนานกว่าทุกวัน ดวงตาคมติดจะดุเบือนสายตาออกไปนอก 14
อัคคีทิตา หน้าต่างรถ แล้วก็มาหยุดและจับจ้องที่เด็กชายตัวน้อยที่ก�ำลังใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อ เด็กชายวิ่งจากรถอีกคันไปยังอีกคันเพื่อขายพวงมาลัยพวงเล็กๆ ดวงหน้าแดงจัดจาก แสงแดด คิว้ หนาขมวดเข้าหากันจากภาพทีเ่ ห็น มือขวายกขึน้ กุมคางอย่างใช้ความคิด “ซือ้ พวงมาลัย” จูๆ่ แดเนียลพูดขึน้ มาอย่างไม่มปี ม่ี ขี ลุย่ จนนายศักดิส์ ะดุง้ ตกใจ ก่อนทีจ่ ะตัง้ สติได้แล้วคิด ร้อยวันพันปีนายไม่เคยบอกให้ซอื้ พวงมาลัยเลยสักครัง้ “คะ...ครับ “นายศักดิเ์ ลือ่ นกระจกรถลง และตะโกนเรียกพลางใช้มอื กวักเรียก หย็อยๆ “เจ้าหนู เจ้าหนู” จ้อยหันขวับ ยิม้ โชว์ฟนั หลอ เพราะตลอดเวลาทีเ่ ด็กชายวิง่ ไปเสนอขาย รถ คันไหนก็ไม่มีใครยอมซื้อพวงมาลัยที่เริ่มเหี่ยวเพราะอากาศที่ร้อนจัดแม้แต่คันเดียว เด็กชายวิง่ อย่างเร็วพลางถามเสียงดังฟังชัด “พวงมาลัยดอกมะลิฮะ เอากีพ่ วงฮะ” พูดเสียงเจือ้ ยแจ้ว ฉีกยิม้ กว้าง เขย่งปลายเท้า ถามนายศักดิ์ โดยไม่รเู้ ลยว่ามีสายตาของใครบางคนมองดูอย่างเงียบๆ “ไม่มพี วงมาลัยห้อยรถหรือ ท�ำไมเห็นแต่พวงมาลัยห้อยคอ” นายศักดิถ์ ามหลัง จากที่ใช้สายตากวาดมองพวงมาลัยในมือเด็กน้อยแล้วไม่เจอพวงมาลัยอย่างที่ต้องการ เด็กชายส่ายหน้า เสียงสลดหดหู่ “มันหมดฮะ แต่ของพีผ่ มคิดว่ายังเหลืออยู่ พีอ่ ยูอ่ กี ฟาก เดีย๋ วผมวิง่ ไปตามมา นะฮะ ลุงรอแป๊บนะฮะ” ว่าแล้วจ้อยก็รบี วิง่ ไปทีถ่ นนอีกฟาก ไม่ลมื ทีจ่ ะมองซ้ายมองขวา ว่ามีรถแล่นมาหรือเปล่าตามค�ำสัง่ ของพีส่ าว แดเนียลมองตามแผ่นหลังเล็กๆ ทีว่ งิ่ อย่าง ดีใจ จนเห็นว่าข้ามไปอย่างปลอดภัยจึงหันกลับมาพูดกับนายศักดิอ์ กี ครัง้ “ซือ้ ทัง้ หมด” ชายหนุม่ สัง่ คนขับรถด้วยเสียงเรียบ ก่อนจะก้มหน้าสนใจเอกสาร ในมือต่อไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย “ครับนาย” นายศักดิต์ อบรับ ไม่นานเด็กชายก็วงิ่ มาถึงรถพร้อมกับพาใครบางคนวิง่ ตามมาด้วย จ้อยชีบ้ อก บรรพตียมิ้ กว้าง เธอเคาะกระจกรถเบาๆ ครัน้ นายศักดิเ์ ลือ่ นกระจกลง เธอก็เอ่ยทันที “ลุงจะซือ้ พวงมาลัยหรือคะ ลุงจะเอากีพ่ วงคะ” เสียงใสๆ เอ่ยถาม ดวงตามี ประกาย นายศักดิม์ องหญิงสาวเจ้าของใบหน้าอ่อนใส เห็นเม็ดเหงือ่ ไหลอาบตามดวงหน้า หวานๆ เธอหอบหายใจแรงจากการวิง่ แต่กระนัน้ ก็ยงั ส่งรอยยิม้ ไม่ตา่ งจากเด็กชายทีย่ นื อยูข่ า้ งๆ แม้แต่นอ้ ย “เอาทัง้ หมดล่ะหนู ทัง้ ของหนูกบั ของน้องด้วย” 15
“คะ?” เมื่อได้ฟังนายศักดิ์พูด บรรพตีฉีกยิ้มกว้าง รีบส่งพวงมาลัยทั้งหมด ทีม่ อี ยูท่ งั้ ของเธอและของจ้อยให้กบั นายศักดิท์ นั ที “เอ้า” นายศักดิ์ส่งธนบัตรหนึ่งพันบาทให้ บรรพตีตาโต เธอรีบส่ายศีรษะ ท�ำไม้ทำ� มือว่าไม่มเี งินทอน ใบหน้าหวานหยุดส่งยิม้ สลดลง กลัวว่า ‘ลุง’ จะคืนพวงมาลัย “ไม่ตอ้ งทอน” เสียงใครคนหนึง่ ดังมาจากเบาะหลัง นายศักดิห์ นั มองเจ้านายเพียง ครู่ แดเนียลไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารในมือ แต่ชายหนุ่มคงฟังการสนทนากัน ระหว่างเขากับเด็กสาวอยูอ่ ย่างแน่นอน “ไม่ตอ้ งทอนนะหนู” นายศักดิห์ นั กลับไปพูดกับบรรพตีตามค�ำสัง่ ของแดเนียล เมือ่ ได้ฟงั เช่นนัน้ บรรพตีแทบจะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ “ขอบคุณค่ะลุง ขอบคุณมากๆ ค่ะ” รอยยิม้ ทีส่ ง่ ให้นนั้ สดใสจนคนทีม่ อี ายุแล้ว อย่างเขายังเก้อเขิน นายศักดิย์ มิ้ ตอบ นึกเอ็นดู อดไม่ได้ทจี่ ะลอบมองเจ้านายหนุม่ จาก กระจกอยูแ่ วบหนึง่ ยังเห็นแดเนียลนัง่ ขะมักเขม้นจดจ้องกับงานบนตัก ไม่ได้หนั มามอง สักนิด น่าเสียดาย “เย้ๆ” เสียงของบรรพตีและจ้อยทีร่ อ้ งผสานกันจนดังไปทัว่ บริเวณบ้านหลังเล็ก หลังจากขายพวงมาลัยหมดก่อนบ่ายสาม สองพี่น้องก็พากันกลับบ้าน แน่นอนว่าการ กลับบ้านเร็วกว่าปกติเป็นเรื่องที่ชอบใจ ครั้นเงินที่ได้ก็มีมากพอส�ำหรับสองคนยิ่งดีใจ เข้าไปใหญ่ เสียงร้องยังดังอย่างต่อเนือ่ งจนยายจัน ยายของจ้อยทีเ่ ดินมารับหลานชาย หน้าบ้านถึงกับตะโกนร้องถามเสียงดัง แต่เป็นเสียงทีค่ นฟังฟังแล้วยิม้ ร่าเพราะน�ำ้ เสียงนัน้ ดูนา่ เอ็นดูมากกว่าต�ำหนิ “อะไรก๊าน ดีใจอะไรนักหนา เสียงดังลัน่ บ้าน” ยายจันเดินหลังคดโค้งมือขวา ถือไม้เท้าไว้ชว่ ยพยุงตัว นางค่อยๆ เดินมาหาหลาน จ้อยรีบวิง่ มาช่วยพยุงยาย พร้อม บอกกล่าวด้วยสีหน้าตืน่ เต้นระคนดีใจว่า “จ้อยกับพีร่ กั ขายพวงมาลัยได้ตงั้ พันหนึง่ แน่ะ โชคดีมากเลยยาย วันนีเ้ รามีเงิน ซือ้ ข้าวสารแล้วนะยาย ยายกะตาจะได้กนิ ข้าวอิม่ ๆ สักที” เด็กชายยิม้ หน้าบาน “ไปขายยังไงได้ตงั้ พัน? ปกติแค่หา้ ร้อยก็เก่งแล้วไม่ใช่หรือไอ้จอ้ ย หนูรกั ” “วันนี้เจอลุงใจดี เขาเหมาพวงมาลัยทั้งหมด แล้วให้แบงก์พันมาจ้ะ รักเลย บอกว่ารักไม่มเี งินทอน แล้วเขาก็ใจดีมากเลยทีไ่ ม่เอาเงินทอน เขาให้เงินพวกเรามาเลย นะยาย” เสียงหวานเอ่ยบอกยายจัน ก่อนจะหันหน้ามองเจ้าจ้อยตัวจิว๋ เธอยืน่ แบงก์พนั ให้ 16
อัคคีทิตา ยิม้ เต็มใบหน้า “เอาไปใช้กอ่ นนะ วันนีไ้ ม่มแี บงก์ยอ่ ย จ้อยเอาไปใช้กอ่ น แล้วค่อยคืน ส่วนของพี”่ จ้อยมองเงินในมือพีส่ าวอย่างงงๆ เด็กชายไม่ยอมรับเงินนัน้ “พีก่ ต็ อ้ งใช้เงิน ไปซือ้ ของท�ำตุก๊ ตาไม่ใช่หรือฮะ ไม่เอาหรอก เอาไปแลกก่อนค่อยให้สว่ นของผมนะฮะ” เจ้าจ้อยตัวน้อยส่ายศีรษะไปมาแรงๆ คัดค้านความคิดของลูกพี่ บรรพตียมิ้ เจือ่ น เธอ ขมวดคิว้ ใช้ความคิด แล้วท�ำตาโตเมือ่ คิดบางอย่างออกพลางวิง่ ไปทีร่ า้ นขายของช�ำ ขอแลก ธนบัตรห้าร้อยสองใบ ก่อนทีจ่ ะวิง่ กลับมาทีเ่ ดิม “เท่านีก้ เ็ รียบร้อย” “ขอบคุณฮะพีร่ กั ” เด็กชายฉีกยิ้มกว้างขอบคุณพลางก้มลงไหว้ แม้ว่าจ้อยจะไม่ได้เรียนหนังสือ แต่ตากับยายก็ไม่เคยสอนให้เด็กน้อยเป็นเด็กทีไ่ ร้มารยาท รวมถึงบรรพตีทไี่ ม่ใช่แค่สอน หนังสือให้จอ้ ยเมือ่ มีเวลาว่าง เธอยังคอยย�ำ้ เตือนเรือ่ งมารยาทเช่นกัน พีร่ กั สอนว่าถึงเราจะจนแต่อย่าให้ใครมาดูถกู เราได้วา่ ก็เพราะจนอย่างนีถ้ งึ ไม่ ได้รบั การศึกษาจนกลายเป็นคนไร้มารยาท บรรพตีกลับมาถึงบ้านอย่างอารมณ์ดี ร่างบางวิ่งเข้าไปสวมกอดพ่อที่ตอนนี้ ตืน่ และสร่างเมาเป็นทีเ่ รียบร้อยแล้ว พ่อก�ำลังนัง่ สานตะกร้าไม้ไผ่อย่างขะมักเขม้น “พ่อจ๋า...” บรรพตีทำ� เสียงหวาน ดวงหน้าซบลงบนแผ่นหลัง พ่อสะดุง้ ตกใจ ใบหน้ามีรวิ้ รอยหันมาระบายยิม้ น้อยๆ “กลับมาแล้วหรือลูก ดูสิ ท�ำไมมอมแมมอย่างนี้” ผู้เป็นพ่อหันมาเจอสภาพ ลูกสาวก็ตกใจ สาวน้อยของเขาหน้าตามอมแมม ผมเผ้ายุ่งเหยิง เนื้อตัวเปียกโชก ไปด้วยเหงือ่ “รักขายพวงมาลัยหมดเร็ว เดี๋ยวรักจะเข้าตลาดไปช่วยแม่ขายของนะจ๊ะ” บรรพตีพดู พลางใช้สองมือลูบผมอย่างลวกๆ เพือ่ ให้ดดู ขี นึ้ “อย่าเลย ไปอาบน�ำ้ อาบท่า พักผ่อนเถอะลูก หนูเหนือ่ ยมาทัง้ วัน” พ่อวางมือ จากการสานตะกร้า มือหยาบกระด้างยกขึน้ ลูบผมเธอเบาๆ ดวงตาของพ่อมีนำ�้ ใสๆ คลอ เบ้า รูส้ กึ ละอายใจนักหนาทีไ่ ม่สามารถเลีย้ งลูกให้สขุ สบายเหมือนอย่างคนอืน่ เขา “เดีย๋ ว สานใบนีเ้ สร็จ พ่อจะไปช่วยแม่เอง... พ่อขอโทษทีท่ ำ� ให้หนูตอ้ งล�ำบาก” น�ำ้ ตาพ่อไหล สองมือพ่อยังคงลูบทัง้ ผมทัง้ ลาดไหล่ มือน้อยยกขึน้ ปาดน�ำ้ ตาให้พอ่ ก่อนจะเอือ้ นเอ่ย แผ่วเบา 17
“ไม่เลย ล�ำบากทีไ่ หนกันจ๊ะ รักสบายมาก” พ่อใช้มือที่หยาบหนาและเหี่ยวย่นโอบกอดลูกสาวคนเดียวไว้แนบอก พลาง คิดไปว่า แม้เขากับภรรยาจะไม่ได้เกิดมามีพร้อมเสียทุกอย่าง แต่สวรรค์กไ็ ม่ใจร้ายนัก อย่างน้อยก็ส่งนางฟ้าตัวน้อยๆ คนนี้ให้มาอยู่กับพวกเขาและเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต พ่อปล่อยน�ำ้ ตารินไหลลงมา... อีกครัง้ ห้างสรรพสินค้า “คุณอาว่ายังไงนะครับ” เสียงทุ้มฟังดูเยือกเย็นน่าเกรงขามถามอเนกหัวหน้า แผนกขนส่งสินค้าทีน่ งั่ เหงือ่ ไหลโชก มือไม้สนั่ ไปหมด อเนกใช้มอื อ้วนป้อมของตัวเอง ยกขึน้ มาปาดเหงือ่ เม็ดโตๆ บนใบหน้า พลางคิด ท�ำไมมันร้อนๆ หนาวๆ นักนะ ทัง้ ๆ ทีห่ อ้ งนีก้ เ็ ปิดแอร์เสียเย็น “คือตัวแทนสินค้าแบรนด์เนมทัง้ หลายเขาเรียกร้องทีจ่ ะเพิม่ ราคาสินค้าครับ รวม ถึงค่าส่งออกด้วย คือเขาบอกว่าทางห้างของเรา พวกเขารับรูว้ า่ คนเข้ามาจับจ่ายซือ้ ของ มากมาย และปีๆ หนึง่ ห้างเราได้เงินมากมายมหาศาล เขาว่าไม่ยตุ ธิ รรมทีห่ า้ งจะมีรายได้ เพิ่มขึ้น แต่ในส่วนก�ำไรและผลประโยชน์ที่เขาจะได้รับกลับเท่าเดิมครับคุณแดเนียล” บัดนี้อเนกรู้แล้วว่าท�ำไมเขาถึงรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เช่นนี้ ถ้าไม่ใช่สายตาคมดุคู่นั้น ภายใต้ทา่ ทีนงิ่ เฉย อเนกรูด้ วี า่ ข้างในกลับลุกเป็นไฟ เขาเห็นมือหนาใหญ่กำ� หมัดไว้แน่น ตุบ้ ! เสียงทุบโต๊ะดังๆ ท�ำให้อเนกตกใจสะดุง้ เฮือก เวลาทีแ่ ดเนียลโกรธนัน้ น่ากลัว นักหนา แม้แต่ตวั เขาเองทีช่ ายหนุม่ เคารพให้เกียรติเรียกว่า ‘อา’ ยังไม่กล้าหือ “สัง่ เก็บซะเลยดีไหม” อเนกสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง เขารู้ดีว่าเบื้องหน้าแดเนียลเป็นนักธุกิจหนุ่มไฟแรง แต่เบื้องหลังเขาคือหลานชายเพียงคนเดียวของ เควิน บราด่อนส์ มาเฟียที่ยิ่งใหญ่ ในอเมริกา “อย่าให้ถึงขนาดนั้นเลยครับ ผมว่าลองเจรจากับทางนั้นอีกสักครั้งดีไหมครับ เจรจากันแบบธรรมดาๆ น่ะครับ ไม่มมี อื ปืนคุม” “ท�ำไมครับ” ใบหน้าหล่อเหลาตวัดมองผูเ้ ปรียบเสมือนญาติทปี่ ระเทศไทยเพียง คนเดียวอย่างสงสัย
18
อัคคีทิตา “เอ่อ เพราะว่าผมไม่อยากให้คณ ุ มีศตั รูเพิม่ เราควรสร้างมิตรดีกว่านะครับ” ‘ศัตรูเพิม่ ’ ค�ำค�ำนีท้ ำ� ให้ชายหนุม่ แสยะยิม้ จริงสิ เขาไม่สงุ สิงกับใคร ไม่มเี พือ่ น ไม่มญ ี าติ แม่เป็นเพียงเด็กก�ำพร้าทีม่ าเจอพ่อ แล้วตกหลุมรักกัน ฝ่าฝันอุปสรรคจาก ญาติทางพ่อจนได้แต่งงานและมีเขาในทีส่ ดุ ห้างสรรพสินค้าทีท่ ำ� อยูก่ เ็ กิดจากน�ำ้ พักน�ำ้ แรง ของพ่อและแม่โดยมีต้นตระกูลของพ่อซัพพอร์ตด้านการเงินและคอยคุ้มครองความ ปลอดภัยไว้เบือ้ งหลัง แดเนียลเหลือบมองอเนก เขารู้ว่าผู้สูงวัยคนนี้รักและห่วงใยเขามากแค่ไหน นับตัง้ แต่เสียพ่อแม่ไปเมือ่ เกือบยีส่ บิ ปีกอ่ น ก็มอี เนกทีค่ อยแวะเวียนเฝ้าถามไถ่ และคอย ดูแลผลประโยชน์ให้ ริมฝีปากบางแสยะยิม้ อย่างน่ากลัว แต่ดวงตาคมคูน่ นั้ กลับไม่ได้ ยิม้ เหมือนริมฝีปากแม้แต่นอ้ ย “เก็บมันซะ พวกแกนน�ำทัง้ หลาย ต่อไปพวกลูกกระจ๊อกก็จะไม่กล้าหือ” ซาตานตัดสินโทษแล้ว! 19.25 น. รถยนต์สีด�ำคันหรูวิ่งเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์หลังงาม ก่อนที่คนขับรถจะรีบ เดินอ้อมมาเปิดประตูให้กบั เจ้านายด้านหลัง แม่บา้ นและสาวใช้ตา่ งรีบพากันมายืนรอรับ เป็นแถว ทุกคนล้วนเอามือประสานกันไว้ดา้ นหน้านิง่ และเงียบ “เชิญครับนาย” นายศักดิเ์ ปิดประตูรถให้ชายหนุม่ แดเนียลเดินลงจากรถด้วย สีหน้าเครียดขรึม เขายังอารมณ์คา้ งกับเรือ่ งเมือ่ ตอนบ่าย แม้จะสัง่ เก็บไปแล้ว แต่กย็ งั อารมณ์เสียอยูด่ ี ใบหน้าทีไ่ ม่เคยยิม้ บูดบึง้ ยิง่ กว่าครัง้ ไหนๆ นานแล้วทีน่ ายศักดิค์ ดิ ว่า ไม่ได้เห็นดวงตาและสีหน้าแบบนี้ ยอมรับอยูล่ กึ ๆ ว่าเขาไม่ตอ้ งการเห็นสีหน้าแบบนีข้ อง ชายหนุม่ สักเท่าไรเลย คนเป็นบ่าวรับใช้มานานย่อมรูด้ ี สีหน้าแบบนี้ ดวงตาแบบนี้ ส่งผลร้ายเสมอ “เอ่อ นายครับ พวงมาลัยทีซ่ อื้ เมือ่ ตอนบ่ายนายจะให้ทำ� ยังไงครับ” เกือบไปแล้ว ถ้าสายตาไม่เหลือบเห็นพวงมาลัยกองหนึง่ บนเบาะเสียก่อนจึงเรียกเจ้านายไว้ทนั นายศักดิ์ เปิดประตูรถ คว้าถุงพวงมาลัยกองนัน้ รีบเดินเร็วๆ ไปหาเจ้านายหนุม่ ของตน แดเนียล หันกลับมา ดวงตาคมตวัดมองพวงมาลัยทีต่ วั เขาเองเป็นคนสัง่ ให้ซอื้ เขาหยิบพวงมาลัย พวกนัน้ ขึน้ มาจากมือนายศักดิแ์ ล้วโยนทิง้ ลงพืน้ ... ไม่ไยดี!
19
2 เหตุการณ์เกินคาดหมาย “นายคะ นายจะรับอะไรหน่อยไหมคะ ดิฉันเห็นนายไม่รับประทานอะไรเลย ตัง้ แต่กลับมา ดิฉนั จะเตรียมซุปอุน่ ๆ ให้ดไี หมคะ” แม่บา้ นประจ�ำคฤหาสน์บราด่อนส์ เอ่ยถามเจ้านายหนุ่ม เพราะขณะนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้วตั้งแต่ที่แดเนียลกลับมาจาก บริษัท เขายังนั่งเตรียมเอกสารส�ำคัญเนื่องจากพรุ่งนี้จะต้องเดินทางไปดูธุรกิจอีกอย่าง ทีเ่ ชียงใหม่ แต่แดเนียลยังไม่ยอมแตะอาหารอะไรเลย ท�ำให้นางอดเป็นห่วงเรือ่ งสุขภาพ ไม่ได้ “ผมไม่หวิ ขอกาแฟสักถ้วยก็พอ” “นายต้องดูแลสุขภาพบ้างนะคะ ตอนนีต้ ระกูลบราด่อนส์เหลือนายเพียงคนเดียว นายท่านทัง้ สองก็จากไปแล้ว ถ้านายเป็นอะไรไปอีก ดิฉนั จะท�ำยังไง...” มิสมาเรียน�ำ้ ตา คลอ มือเหีย่ วย่นยกขึน้ ปาดน�ำ้ ตา มีไม่กคี่ นหรอกทีส่ ามารถพูดแสดงความรูส้ กึ กับเขา ได้อย่างนี้ มิสมาเรียคือแม่บา้ น แม่นมทีเ่ ลีย้ งดูแดเนียลมาตัง้ แต่ลมื ตาดูโลก นางรักและ ห่วงใยแดเนียลเอามากๆ ในชีวิตของนาง นางอุทิศให้แก่คุณหนูสิ้นแล้ว นางไม่เคย แต่งงาน ครองความเป็นโสดอยูด่ แู ลรับใช้ตระกูลบราด่อนส์ตงั้ แต่เป็นสาว จวบจนกระทัง่ อายุปนู นี้ หลังจากทีน่ ายและนางบราด่อนส์เสียชีวติ จากอุบตั เิ หตุทางเครือ่ งบิน แดเนียล เปรียบเสมือนนายทีเ่ หลืออยูเ่ พียงคนเดียว นางยังจ�ำได้ ภาพเหตุการณ์วนั นัน้ ยังฝังในความทรงจ�ำไม่จางหาย ครัง้ นัน้ นางและ แดเนียลก�ำลังพักผ่อนทีบ่ า้ นพักตากอากาศทีช่ ะอ�ำ มิสมาเรียจ�ำได้วา่ ครัง้ สุดท้ายก่อนทีจ่ ะ ทราบข่าวร้ายเพียงหนึง่ วัน วันนัน้ ตรงกับวันเกิดของแดเนียลซึง่ เขาจะมีอายุครบสิบสองปี สิง่ ทีเ่ ด็กชายได้รบั เป็นของขวัญวันเกิดจากพ่อแม่คอื ตัว๋ เครือ่ งบินไปกลับฝรัง่ เศส-อิตาลี พร้อมกับตัว๋ เดินทางของนางด้วย เด็กชายมองของขวัญทีอ่ ยูใ่ นมืออย่างเฉยชา... รุ่งขึ้นนางและแดเนียลถึงได้ทราบข่าวร้าย ว่านายและนางบราด่อนส์ประสบ อุบตั เิ หตุขณะบินไปร่วมงานเลีย้ งทีแ่ คนาดา นางซับน�ำ้ ตาอย่างเงียบๆ เมือ่ นึกถึงอดีต มาตอนนีน้ ายน้อยเติบโตเป็นชายหนุม่ รูปงาม ร่างกายสูงใหญ่ มีใบหน้าหล่อเหลาทีช่ วนสะดุดตาและสะดุดใจ นางตระหนักได้วา่ แดเนียลเหมือนนายบราด่อนส์มากแค่ไหน ทัง้ ใบหน้าอันหล่อเหลา ผิวขาวเกลีย้ งเกลา 20
อัคคีทิตา จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหยักบาง คิว้ ดกด�ำหนา ยิง่ ไปกว่านัน้ เหนือรูปลักษณ์ที่ ชวนมอง คือดวงตาสีด�ำทรงเสน่ห์ดูลึกลับน่าค้นหาเหมือนผู้เป็นแม่ แต่นัยน์ตาคู่นั้น กลับโดดเดีย่ ว อ้างว้าง... “ร้องไห้อกี แล้ว ผมไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอก ไม่ตอ้ งห่วง” แดเนียลละสายตาจาก เอกสารทีอ่ ยูใ่ นมือ ดวงตาคมจ้องมองแม่บา้ นอย่างไม่วางตา ทว่าไม่ได้จอ้ งเพราะไม่พอใจ แต่จอ้ งมองเพราะเข้าใจถึงความรูส้ กึ ทีน่ างมีให้ เมือ่ ในชีวติ มีเพียงนางคนเดียวทีห่ ว่ งใย “ขอโทษค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะไปเตรียมกาแฟให้ก่อนนะคะ แล้วจะไปเก็บเสื้อผ้า ให้ดว้ ย ครัง้ นีจ้ ะไปกีว่ นั คะ ดิฉนั เตรียมสักสีห่ า้ ตัวดีไหมคะ” มิสมาเรียสะดุง้ ตกใจเมือ่ อยูๆ่ แดเนียลก็เงยหน้าขึน้ มาสบตากับนาง “สองสามตัวก็พอ ขอบคุณ” 08.00 น. วันรุง่ ขึน้ สนามบินเชียงใหม่ “นายครับ ทุกคนรออยูท่ โี่ รงแรมแล้วครับ” บอดีก้ าร์ดร่างสูงใหญ่ทขี่ นาดความสูง ถ้าวัดจากสายตาแล้วไม่ต�่ำกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรเอ่ยขึ้นขณะที่ก้าวมารับกระเป๋า เดินทางของเจ้านายหนุม่ แดเนียลสัง่ ให้คนของเขามาจัดการเคลียร์พนื้ ทีท่ เี่ ชียงใหม่กอ่ น ซึง่ โดยปกติไม่บอ่ ยนักหรอกทีเ่ ขาจะไปไหนมาไหนเพียงล�ำพังโดยไม่มบี อดีก้ าร์ดเคียงข้าง ประตูรถถูกเปิดออก ร่างสูงสง่าขยับนัง่ ในรถยนต์คนั หรู มีบอดีก้ าร์ดท�ำหน้าที่ เป็นคนขับรถและผูต้ ดิ ตาม ก่อนทีร่ า่ งสูงใหญ่ของหนึง่ ในบอดีก้ าร์ดอีกคนหนึง่ จะเอีย้ วตัว รายงานภารกิจ ‘พิเศษ’ ทีไ่ ด้รบั มอบหมาย “นายครับ เรือ่ งทีใ่ ห้เก็บพวกแกนน�ำ เอ่อ เรือ่ งของธุรกิจห้างสรรพสินค้า ผม จัดการเรียบร้อยแล้วครับ” บอดีก้ าร์ดหน้าดุรายงานทันที ภารกิจ ‘พิเศษ’ เพิง่ ถูกสัง่ เมือ่ วานนี้ หากนัน่ ไม่ใช่ประเด็นทีจ่ ะท�ำให้ ‘งาน’ ล่าช้า เมื่อได้ยินบอดี้การ์ดรายงาน ‘ธุระ’ ที่สั่งว่าเรียบร้อยตามความคาดหมาย เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาก็แสยะยิม้ ทีม่ มุ ปากอย่างพอใจ ก่อนทีจ่ ะนัง่ เอนพิงพนักด้านหลัง ด้วยท่วงท่าทีส่ บายอารมณ์ ได้รบั ข่าวดีตงั้ แต่เช้าเลยรึนี่ 15.20 น. หลังจากทีก่ ารประชุมด�ำเนินไปอย่างยาวนาน ดูเหมือนว่าธุรกิจด้านโรงแรมทัว่ ภาคเหนือจะไม่มีปัญหา แดเนียลพอใจกับการรายงานยอดการจองที่พักและรีสอร์ต 21
ของแต่ละแห่งเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะบริษัททัวร์ที่น�ำนักท่องเที่ยวมาพักที่โรงแรม และรีสอร์ตของเขา ปีนดี้ เู หมือนว่าเขาจะได้กำ� ไรเพิม่ จากปีทแี่ ล้วอีกสามสิบเปอร์เซ็นต์ “ขอบคุณทุกคนที่มาประชุม และขอบคุณที่พวกคุณท�ำงานตามหน้าที่ที่ได้รับ มอบหมายเป็นอย่างดี บริษัทและธุรกิจโรงแรมที่พักทั้งหมดของผมจะไม่ประสบความ ส�ำเร็จเลยถ้าไม่มพี วกคุณ” เขายิ้มน้อยๆ ให้กับพนักงานทุกคน การยิ้มแม้จะเล็กน้อยแต่ก็ท�ำให้ใคร หลายๆ คนปลืม้ ไปตามๆ กัน พนักงานสาวใจเต้นกันเป็นแถวๆ บางคนก็กม้ หน้าเขินอาย บางคนก็เสมองไปทางอืน่ เพือ่ ซ่อนความเคอะเขินไว้ ไม่เว้นแม้แต่พนักงานชาย เพราะ น้อยครัง้ ทีพ่ วกเขาจะได้เห็นเจ้านายหนุม่ ยิม้ สักที “ไม่หรอกครับ ทีส่ ำ� เร็จและราบรืน่ อย่างนีเ้ ป็นเพราะพวกเราได้รบั ความไว้วางใจ และได้คณ ุ แดเนียลมาเป็นเจ้านายของพวกเรา เราดีใจทีไ่ ด้ทำ� งานกับนักธุรกิจหนุม่ ไฟแรง อย่างคุณนะครับ และดีใจแทนคุณเดนิสและคุณวลีดว้ ยทีม่ ลี กู ชายเก่งอย่างคุณ” คุณประสิทธิ์ หนึง่ ในคณะกรรมการการดูแลผลประโยชน์ของบริษทั และเป็น คนเก่าคนแก่ที่อยู่ช่วยงานนายและนางบราด่อนส์ พ่อแม่ของแดเนียลตั้งแต่สมัยที่เริ่ม สร้างธุรกิจห้างสรรพสินค้าและต่อยอดมาถึงธุรกิจโรงแรมเอ่ยชืน่ ชมแดเนียล พร้อมท�ำตัว เป็นแกนน�ำลุกขึน้ ปรบมือให้กบั เขา ก่อนทีพ่ นักงานทุกคนจะลุกขึน้ และท�ำตาม แดเนียล ยิม้ อีกครัง้ พลางลุกขึน้ พร้อมโค้งนิดๆ เพือ่ เป็นการให้เกียรติ 17.40 น. หลังจากทีก่ ารประชุมเสร็จสิน้ แดเนียลขับรถสปอร์ตสีดำ� สุดหรูมงุ่ หน้าสูใ่ จกลาง เมืองเชียงใหม่ เป้าหมายคือแหล่งท่องเทีย่ วในยามค�ำ่ คืน ชายหนุม่ สวมเสือ้ ยืดสีฟา้ กางเกง สแล็กส์สดี ำ� ในสายตาของทุกคนทีพ่ บเห็น แดเนียลคือความงดงามทีพ่ ระเจ้าบรรจงสร้าง อย่างแท้จริง ทัง้ ความสูงหนึง่ ร้อยแปดสิบเจ็ดเซนติเมตรและร่างกายทีด่ กู ร้าวแกร่งก�ำย�ำ เต็มไปด้วยมัดกล้ามตามประสาคนชอบออกก�ำลังกาย ใบหน้าหล่อเหลา คมเข้ม คิว้ หนา ดกด�ำ ดวงตาคมสีดำ� สนิท ลึกลับ น่าค้นหา ยิง่ ไปกว่านัน้ เขามีแววตาทีท่ ำ� ให้คนทีจ่ อ้ ง รูส้ กึ หนาวๆ ร้อนๆ ขนลุกได้หรือสามารถท�ำให้สาวๆ ละลายได้เมือ่ เขาต้องการ จมูกโด่ง สันตรงน่าสัมผัสรับกับริมฝีปากหยักบางได้รปู คูน่ นั้ ยิง่ ท�ำให้สาวๆ อยากลิม้ ลองนักหนา แดเนียลขับรถออกมาได้สักพักเสียงโทรศัพท์เครื่องแพงก็ดังขึ้น ชายหนุ่มใช้ มือขวาจับพวงมาลัย มือซ้ายหยิบหูฟังบลูทูธขึ้นมาสวมที่หู พลางเหลือบมองไปที่ หน้าจอโทรศัพท์ ก่อนกดรับ 22
อัคคีทิตา “ว่าไง” เสียงเยือกเย็นเอ่ยถามปลายสายเมือ่ รูแ้ ล้วว่าใครโทรมา ความจริงเขา ไม่อยากรับโทรศัพท์ตอนทีข่ บั รถเท่าไรเพราะรูถ้ งึ อันตรายและไม่อยากประมาท “คุณแดเนียลอยูท่ ไี่ หนครับ พวกผมไปรอหน้าห้อง เห็นคุณไม่ยอมลงมา ผม เลยพังประตูเข้าไป คุณปลอดภัยใช่ไหมครับ” เสียงของบูรพา หนึง่ ในสีบ่ อดีก้ าร์ดส่วนตัว เอ่ยถามอย่างร้อนใจ เมือ่ พังประตูเข้าไปแล้วไม่พบเจ้านายหนุม่ เขานึกว่าตัวเองท�ำหน้าที่ บกพร่องซะแล้ว “ฉันออกมาข้างนอก อยากเทีย่ วสักหน่อย ไม่ตอ้ งห่วง แค่อยากมาคนเดียว” ตอบออกไป ก่อนจะปิดโทรศัพท์มอื ถือทันที แดเนียลเลือกแหล่งเทีย่ วกลางคืนสุดหรูในโรงแรมแห่งหนึง่ เขาไม่อยากเทีย่ ว สถานบันเทิงทีโ่ รงแรมของตัวเอง ไม่ใช่ไม่ดไี ม่หรู แต่เขาเบือ่ พวกทีช่ อบประจบประแจง เมือ่ รูว้ า่ เขาเป็นใคร ร่างสูงใหญ่เลือกนัง่ โต๊ะให้หา่ งจากสายตาผูค้ น วันนีอ้ ารมณ์ดี อยาก ดืม่ อะไรเย็นๆ สบายๆ ผ่อนคลายความเครียดทีร่ มุ เร้ามาหลายวัน “ฉันนัง่ ด้วยได้ไหมคะ” เสียงหวานๆ เอ่ยทักขึน้ แดเนียลเงยหน้าขึน้ มองเจ้าของ เสียงนัน้ ใบหน้าหวาน ผิวสีนำ�้ ผึง้ เนียนและดูนมุ่ นิม่ ปรากฏแก่สายตา แม้ผหู้ ญิงคนนี้ จะไม่ได้สวยอะไรมากมายนักเมื่อเทียบกับผู้หญิงที่เขาเคยใกล้ชิด แต่ก็ถือว่าหน้าตาดี คนหนึง่ ทีเดียว “เชิญครับ คุณ...” เขาหรีต่ า ผายมือเป็นการอนุญาตให้นงั่ ยิม้ กว้างเห็นฟันขาว บัดนีซ้ าตานอย่างเขา... พร้อมทีจ่ ะเล่นอีกบทบาทหนึง่ แล้ว... “นวลค่ะ แล้ว... คุณล่ะคะ” เธอบอกชือ่ ตัวเอง ดวงตายาวรีจกิ ให้เล็กหยีอย่าง เย้ายวนเมือ่ ต้องการรูจ้ กั ชือ่ ชายหนุม่ คนนี้ “แดเนียล” เขาแนะน�ำตัวเองบ้าง ก่อนจะส่งยิ้มและสายตากรุ้มกริ่มไปให้ แวบหนึง่ ทีไ่ ด้สบสายตาทรงเสน่ห์ หญิงสาวถึงกับขนลุก บอกได้เลยว่าผูช้ ายคนนีท้ งั้ หล่อ และมีเสน่ห์เอามากๆ หญิงสาวยอมรับว่า เธอเผลอเคลิ้มไปกับใบหน้าหล่อเหลาและ รอยยิม้ งดงามนัน้ ถ้าเธอไม่ฉกุ คิดได้วา่ วันนีเ้ ธอต้องท�ำให้ชายหนุม่ ตรงหน้าหลงเสน่ห์ เธอให้ได้ และตัวเธอเองจะต้องไม่หลงเสน่หข์ องเขาเด็ดขาด “คุณดูเหมือนไม่ใช่คนทีน่ ี่ หรือเพิง่ กลับจากเมืองนอกคะ คุณเหมือนลูกครึง่ และหล่อมากๆ ด้วย” หญิงสาวเริม่ ขยับให้เข้าใกล้ชายหนุม่ มากขึน้ มือของเธอเริม่ เปะป่าย จับท่อนแขนแข็งแกร่งนัน้ อย่างถือสิทธิ์ แดเนียลส่งยิม้ หวาน เขาละลายเธอด้วยรอยยิม้ ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนใบหน้าหล่อเหลาเข้ามาชิดใบหู ตั้งใจผ่อนลมหายใจรดซอกคอ นวลเนียน เอ่ยตอบแผ่วเบาพอให้ได้ยนิ กันแค่สองคน 23
“ผมเป็นลูกครึ่ง” อีกครั้งที่แกล้งใช้สันจมูกโด่งสัมผัสกับผิวแก้มนวลเนียน อย่างแผ่วเบา สูดดมความหอมของแก้มใสเมื่อตอนขยับออก การกระท�ำครั้งนี้ท�ำให้ หญิงสาวเกิดอาการตัวแข็ง ดวงหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ ดวงตายาวรีหลุบลงต�่ำ อากัปกิรยิ าของเธอท�ำให้ควิ้ หนาขมวดเข้าน้อยๆ จากนัน้ จึงปรับสีหน้าตามเดิม “ฉันอยากรูจ้ กั คุณมากกว่านี.้ .. นะคะ คุณแดเนียล” เมือ่ ตัง้ สติได้ เธอก็เริม่ รุกเร้าทันที สายตาเธออ้อนวอน เย้ายวน คล้ายเฝ้ารอเวลาทีจ่ ะเป็น ‘ส่วนตัว’ ชายหนุม่ ไม่ขยับหรือแสดงอาการใดๆ สักครูเ่ ขาถึงยิม้ อีกครัง้ “ได้สิ งัน้ ไปกัน” แดเนียลลุกขึน้ ยืนเต็มความสูง เธอยิม้ ดีใจจนออกนอกหน้า รีบยืนขึน้ เกาะท่อนแขนของเขา เมือ่ ลุกขึน้ ยืนถึงตระหนักได้วา่ แม้ตวั เองจะสูงถึงหนึง่ ร้อย เจ็ดสิบเซนติเมตร แต่เมือ่ เทียบกับเขาแล้ว เธอกลับดูตวั เล็กบอบบาง เธอสูงแค่คางของ เขาเท่านัน้ กายใหญ่กา้ วเดินโดยมีมอื เล็กคล้องแขนเดินตามไป ใบหน้าหวานยิม้ กระหยิม่ ในใจ วันนีเ้ ขาคือลูกไก่ในก�ำมือ “ดะ...ดะ...เดีย๋ วค่ะ คุณแดเนียล เราไม่ขนึ้ ไปข้างบนหรือคะ” เธอหยุดชะงัก การเดินเมื่อแดเนียลใช้มือโอบไหล่และบังคับให้เธอเดินตามเส้นทางที่เขาต้องการ เขา พาเธอออกมานอกโรงแรมหรู ทั้งๆ ที่คิดไว้ว่า พวกเขาน่าจะขึ้นไปหาความส�ำราญ ข้างบนนัน้ มากกว่า หญิงสาวส่งสายตาสงสัยและเป็นเชิงถาม ซึง่ ดูเหมือนว่าเธออยากได้ ค�ำตอบเร็วๆ ด้วยเช่นกัน “ขึน้ สิครับ ไม่ใช่ทนี่ ี่ แต่เป็นโรงแรมของผม” แดเนียลตอบโดยไม่หนั มามอง หญิงสาวทีอ่ ยูข่ า้ งกาย เขาจึงไม่ทนั สังเกตว่าสีหน้าของเธอตกใจและแปลกใจมากแค่ไหน 20.30 น. รถสปอร์ตสีดำ� เข้ามาจอดทีห่ น้าโรงแรมหรูของแดเนียล เหล่าพนักงานต้อนรับ ทั้งหลายเมื่อได้เห็นแล้วว่ารถที่มาจอดนั้นเป็นรถของใครต่างก็รีบพากันวิ่งมารอรับและ เปิดประตูให้ท้ังแดเนียลและหญิงสาวที่นั่งมาด้วย พนักงานรักษาความปลอดภัยรีบ ว.เพือ่ รายงานบอดีก้ าร์ดทัง้ สี่ สักพักบอดีก้ าร์ดสองคนทีอ่ ยูด่ า้ นล่างล็อบบีรบี วิง่ ออกมา รับเจ้านายหนุม่ “ฉันจะขึน้ ไปข้างบน เปิดห้องสวีตด้วย” แดเนียลบอกคนของเขา โดยไม่คดิ จะ ใช้หอ้ งส่วนตัวของตนพลางเดินมารับหญิงสาวเมือ่ เห็นร่างบอบบางไม่ยอมขยับแม้แต่นอ้ ย ยิง่ ดวงตายาวรีมองหน้าเหล่าบอดีก้ าร์ดหน้าดุ เธอยิง่ แทบจะเป็นลม 24
อัคคีทิตา เมือ่ ได้รบั ค�ำสัง่ ทุกคนต่างกุลกี จุ อวุน่ วาย อาทิตย์ หนึง่ ในบอดีก้ าร์ดรีบวิง่ ไปที่ ล็อบบีเพือ่ ประสานกับพนักงานเปิดห้องสวีตทันที แดเนียลพาหญิงสาวขึน้ มาถึงชัน้ ทีส่ งู ทีส่ ดุ มือหนาทีโ่ อบเอวบอบบางสัมผัสได้ถงึ ร่างบางที่สั่นเทิ้ม ผิวกายเย็นเฉียบ ดวงหน้าแม้แต่งแต้มด้วยเครื่องส�ำอางราคาแพง และริมฝีปากสีแดงจากลิปสติกคูน่ นั้ จะช่วยบดบังสีหน้าทีแ่ ท้จริงได้ แต่สำ� หรับคนทีเ่ จนจัด เรือ่ งผูห้ ญิงอย่างเขา ชายหนุม่ มัน่ ใจ เธอก�ำลังกลัว... “อย่ากังวล ตรงกันข้าม คุณจะชอบ” น�ำ้ เสียงปลอบประโลมให้สบายใจ คลาย กังวล ครัน้ พอประตูลฟิ ต์เปิดออก มือใหญ่รบี ล้วงคียก์ าร์ดแล้วผลักเข้าไป ไม่ตอ้ งพูดพร�ำ่ ท�ำเพลงเขาเริม่ เล้าโลมหญิงสาว จับเธอหันหลังแล้วโอบรอบตัว ริมฝีปากและจมูกซุกไซ้รอบคองามระหงสูดดมความหอมหวานของเนื้อสาว ขบเม้ม หยอกเย้าตามใบหู แล้วเลื่อนลงมาที่คอนวลเนียน จูบลงอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะถอน ริมฝีปากคืนแล้วก้มลงจุมพิตใหม่อย่างคนช�ำนาญ เธอตัง้ ตัวแทบไม่ทนั เขารวดเร็วและ ร้อนแรง ร่างบางอ่อนปวกเปียกในอ้อมกอด แทบหลอมละลาย มือหนาข้างหนึง่ ลูบไล้ สะโพกกลมกลึงถึงทรวงอกอิม่ จับ บีบและกุมอย่างเป็นเจ้าของ มืออีกข้างคอยโอบอุม้ พยุงเธอไม่ให้ล้มลงไป การกระท�ำของแดเนียลท�ำให้หญิงสาวถึงกับครางออกมาอย่าง ลืมตัวและลืมใจ... ว่าวันนีเ้ ขาจะต้องเป็นลูกไก่ในก�ำมือ เสียงครวญครางและปฏิกิริยาแอ่นตัวรับท�ำให้แดเนียลรู้ว่าเขาสามารถปลุก อารมณ์และคลายความหวาดกลัวของเธอได้สำ� เร็จ เขาพอใจ และจะไม่หยุดเพียงเท่านี้ ชายหนุม่ จะสอนให้ผหู้ ญิงตัวเล็กคนนีท้ อี่ าจหาญใจกล้า ทัง้ ๆ ทีด่ ปู ฏิกริ ยิ าความไร้เดียงสา ของเธอออกตัง้ แต่ทแี่ กล้งเอาจมูกชนแก้มเธอแล้วว่า เธอไม่ใช่ผหู้ ญิงเจนจัดเหมือนการ แต่งหน้าและแต่งตัวทีพ่ ยายามท�ำ แต่สงิ่ ทีแ่ ดเนียลคิดไม่ออกคือสิง่ ทีเ่ ธอก�ำลังท�ำอยูน่ เี้ พือ่ อะไร? หรือผูห้ ญิงคนนีเ้ ป็นแค่เด็กสาวใจแตกทีห่ นีออกจากบ้าน แล้วต้องการเรียนรูเ้ รือ่ ง อย่างว่า ถึงขนาดกล้าทีจ่ ะเข้ามาคุยกับคนแปลกหน้าอย่างเขา... ถ้าอย่างนัน้ ฉันจะสอนเธอเอง แม่กวางน้อย... กายใหญ่อมุ้ ร่างบอบบางพลางก้าวเดินอย่างช้าๆ ก่อนวางเธอลงบนเตียงกว้าง ดวงตาคมไม่ละจากดวงหน้าหวาน ร่างบางสัน่ ระริก ครัน้ แผ่นหลังสัมผัสกับทีน่ อนนุม่ เธอตกใจ มือน้อยคอยผลักอกแกร่งก�ำย�ำ แต่กายใหญ่กลับไม่สะทกสะท้าน แดเนียล ยิ้มมุมปาก ยิ่งกวางน้อยในอ้อมกอดดิ้นรนมากเท่าไร ราชสีห์อย่างเขาก็ย่ิงมีอารมณ์ อยากตะครุบเหยือ่ มากขึน้ เท่านัน้ ... 25
มาถึงตอนนี้ ถึงจะนึกกลัว ก็ไม่ปล่อยไปง่ายๆ หรอกนะ “อย่าเกร็ง ท�ำตัวสบายๆ” แดเนียลใช้มอื ปัดเส้นผมทีต่ กลงมาปิดใบหน้าหวาน ใช้ปลายนิว้ เกลีย่ และทัดหู ให้ ริมฝีปากหยักได้รปู ค่อยๆ ก้มลงสัมผัสกับริมฝีปากนุม่ เขาครางอย่างพอใจเมือ่ เธอ สนองตอบ มือน้อยทีเ่ คยผลักไสค่อยๆ ลูบวนและเปลีย่ นมาเป็นโอบรอบต้นคอใหญ่ให้ เขาสัมผัสเธอมากขึ้น ริมฝีปากหอมหวานนุ่มนิ่ม แผ่นหลังเนียนนุ่มมือ แดเนียลใช้ พละก�ำลังเพียงน้อยนิดดันหลังเธอแอ่นขึน้ และปลดตะขอบราเซียร์ตวั สวย เขาครางอย่าง พอใจ ก่อนทีจ่ ะเปลีย่ นมาเป็นลูบไล้ เป้าหมายคือพุม่ ทรวงอวบอิม่ ทัง้ สองข้าง หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวเมื่อทรวงอกข้างหนึ่งถูกกอบกุมด้วยมืออุ่น มันถูกบีบ เคล้นคลึงจนรูส้ กึ เจ็บนิดๆ แต่... เธอชอบสัมผัสนัน้ ... แดเนียลใช้มอื อีกข้างทีเ่ หลือลูบไล้ วนเวียนรอบสะดือเธอก่อนทีจ่ ะไล้ขนึ้ มากอบกุมทรวงอกอิม่ ทีเ่ หลืออีกข้าง บัดนีบ้ ราเซียร์ ตัวน้อยถูกรัง้ ขึน้ ไปไว้เหนือทรวง แต่ทว่าผูท้ ถี่ อดไม่คดิ จะจัดการโยนทิง้ เพือ่ ให้พน้ สายตา เพราะภาพทีป่ รากฏตรงหน้าเป็นภาพทีเ่ ย้ายวนนักหนา แดเนียลก้มลงจูบไล้รอบฐานทรวงอกอวบอิม่ นัน้ ก่อนจะลิม้ รสความหอมหวาน ของมันช้าๆ เธอผวาสัน่ สะท้าน รอยยิม้ ปรากฏเมือ่ รับรูไ้ ด้ถงึ สิง่ สิง่ หนึง่ ทีก่ ำ� ลังตอบสนอง อยูแ่ ถวๆ สะโพกมน เขาก�ำลังหลงใหลในเรือนร่างสาวจากปฏิกริ ยิ าด้านล่างทีส่ มั ผัสได้ “อา... นวล... ตัวคุณนวลเนียนและนุ่มสมชื่อจริงๆ” ชายหนุ่มครวญคราง หญิงสาวด้านล่างอมยิม้ อย่างมีชยั ก่อนทีแ่ ดเนียลจะสะดุง้ และตกใจกับการกระท�ำของเธอ เมือ่ หญิงสาวใช้กำ� ลังทัง้ หมดทีม่ จี บั แดเนียลและพลิกกลับให้เขาอยูด่ า้ นล่างแทน บัดนีภ้ าพทีเ่ ห็นคือหญิงสาวขึน้ คร่อมชายหนุม่ ร่างสูงใหญ่อย่างขอเป็นผูค้ มุ เกม แดเนียลยิ้มกระหยิ่มในใจ รับรู้แล้วว่าหญิงสาวที่เขาคิดว่าไร้เดียงสานั้นต้องการอะไร ก่อนทีจ่ ะผายมือเป็นการอนุญาตให้เธอท�ำอะไรกับร่างกายเขาได้ทกุ อย่างตามแต่จะพอใจ ...ปกติผหู้ ญิงต้องการให้เขาเป็นผูค้ มุ บทเพลงพิศวาส แต่สาวอินโนเซนต์คนนี้ กลับขอทีจ่ ะเป็นผูน้ ำ� เองทัง้ ๆ ทีเ่ ขามัน่ ใจเหลือเกินว่าเธอคนนีไ้ ม่เคยผ่านมือชายมาก่อน แน่ๆ อะไรทีท่ ำ� ให้เธอกล้าขนาดนีน้ ะ... แม่กวางน้อย... บทรักทีเ่ ธอขอเป็นคนควบคุมนัน้ มันช่างท�ำให้เขาเกิดอารมณ์และอยากปลดปล่อย ออกมา เธอท�ำได้ดไี ม่นอ้ ย แม้วา่ ครัง้ แรกจะกล้าๆ กลัวๆ แต่เขาก็ชว่ ยสอนเธอในขัน้ ต้น จับสะโพกกลมกลึงนัน้ ให้รจู้ กั จังหวะ ก่อนทีจ่ ะค่อยๆ ปล่อยให้เธอได้เรียนรูแ้ ละควบคุม มันเอง ครัน้ เงยหน้าจ้องมองดวงหน้าสวย เห็นเธอหลับตาพริม้ ทรมานเต็มที สายตา จึงเลือ่ นลงจ้องมองอกอวบอิม่ งดงาม 26
อัคคีทิตา เสียงครวญครางของเธอท�ำให้เขารู้ว่าเธอรู้สึกซาบซ่านเพียงใด มือใหญ่ที่เคย เกาะกุมบั้นท้ายงามงอนเปลี่ยนมาเป็นกอบกุมทรวงอกอวบ เพราะมันช่างเคลื่อนไหว และปลุกอารมณ์ให้มมี ากขึน้ หญิงสาวร้องครางอย่างสุดใจเมือ่ ส่งตัวเองถึงฝัง่ ฝัน ก่อน จะถูกจับให้นอนราบ เป็นกายใหญ่ทที่ าบทับแทน บัดนีถ้ งึ เวลาทีเ่ ขาจะต้องปลดปล่อย ความทุกข์ทรมานเสียที... “อ๊ะ...” หญิงสาวร้องได้แค่นั้น ดวงตาเบิกโพลง มือน้อยจิกลงที่ท่อนแขนแข็งแกร่ง แดเนียลหอบหายใจแรงก่อนทีจ่ ะนอนซบอกอวบอิม่ คูน่ นั้ และผล็อยหลับไป ยีส่ บิ นาทีผา่ นไป เสียงหายใจของชายหนุม่ เริม่ เป็นจังหวะบ่งบอกถึงการหลับสนิท หญิงสาวค่อยๆ ผลักตัวของแดเนียลออกจากร่างกาย แล้วค่อยๆ ขยับลุกขึน้ น�ำ้ ตา หลัง่ ริน เธอยอมรับว่าเขาเป็นผูช้ ายทีม่ เี สน่หแ์ ละยอดเยีย่ มแค่ไหน ครั้งแรกของเธอเสียไปให้กับผู้ชายที่นอนหลับสบายตรงหน้าทั้งๆ ที่เธอเคย สาบานไว้กบั พ่อของเธอว่า จะไม่ยอมชิงสุกก่อนห่าม และแม้แต่แฟนหนุม่ ของเธอ เขา ก็ไม่เคยล่วงเกินเธอมากไปกว่าการจับมือ โอบกอด และจูบเท่านัน้ ยิง่ คิดน�ำ้ ตายิง่ ไหล เธอกลัน้ เสียงสะอืน้ ไว้อย่างสุดความสามารถก่อนจะเอือ้ นเอ่ยอย่างแผ่วเบากับตัวเอง “คุณสมควรตาย” หญิงสาวแสยะยิ้มทั้งๆ ที่น�้ำตายังรินไหล ก่อนที่จะเดินไปหากระเป๋าสะพาย ใบน้อยของตัวเอง เปิดและหยิบปืนออกมา เธอมองดูปนื กระบอกน้อยทีภ่ ายในอัดกระสุน ไว้จนเต็มแม็ก เจ้านีล่ ะ่ ทีจ่ ะเป็นเครือ่ งมือสังหารซาตานอย่างเขา แดเนียล บราด่อนส์ คนทีส่ งั่ ฆ่าพ่อของเธออย่างเลือดเย็น! “ว้าย!” ไม่ทันที่จะได้ท�ำอะไรอย่างใจคิด มือบางกลับถูกกระชากอย่างแรง ข้อมือถูกกดจนรู้สึกเจ็บ จ�ำต้องปล่อยปืนให้ตกลงไป และใช้มืออีกข้างจับข้อมือใหญ่ ทีก่ ดมือเธอไว้ ก่อนทีจ่ ะหันหน้ามาประจันกับ... ซาตาน “ปล่อยฉันนะ ไอ้สตั ว์นรก!” “ท�ำอะไร!” ดวงตาวาวโรจน์ดว้ ยความโกรธ “เธอเป็นใครกันแน่ บอกมา!” ดวงตาคมมีแววคาดคัน้ ตะคอกหญิงสาวอย่างสุดเสียง โกรธทีต่ วั เองเกือบจะ ต้องตายไปแล้ว ถ้าไม่บงั เอิญว่าเขาสัมผัสได้วา่ ไออุน่ ของหญิงสาวทีน่ อนข้างๆ หายไป จึงลืมตาขึ้นและเห็นการกระท�ำของเธอทุกอย่างก่อนที่จะใช้จังหวะที่เธอเผลอวิ่งมาจับ มือน้อยบิดให้เจ็บเพือ่ ทีจ่ ะได้ปล่อยปืนกระบอกนัน้ เสีย 27
“ถามฉันหรือ ว่าฉันเป็นใคร ฮึ! ฉันเป็นลูกสาวของคนทีแ่ กสัง่ ฆ่ายังไงล่ะ ถาม หน่อย พ่อฉันท�ำอะไรให้แกโกรธเคืองนักหนา แกถึงต้องฆ่าเขา กะอีแค่ธรุ กิจของห้าง ท�ำไมไม่คยุ กันดีๆ หา แกฆ่าพ่อฉันท�ำไม!” บัดนี้แดเนียลประจักษ์แล้วว่า ท�ำไมหญิงสาวที่แสนอินโนเซนต์เรื่องอย่างว่า ถึงใจกล้ากับเขานัก ทัง้ ๆ ทีเ่ ขาดูออกแต่แรกว่าเธอเองก็ยงั ไม่เคย ยิง่ ได้เห็นเลือดของเธอ เขายิง่ มัน่ ใจ “เธอเอาตัวเข้าใกล้ฉนั เพือ่ ต้องการแก้แค้นให้พอ่ เธอหรือ กล้ามากนะ” น�ำ้ เสียง เหีย้ ม สายตาวาวโรจน์ดว้ ยอารมณ์โกรธ ยิง่ ท�ำให้แดเนียลเผลอก�ำข้อมือน้อยๆ แน่นขึน้ หญิงสาวร้องอย่างเจ็บปวด เธอก้มลงกัดข้อมือเขา แดเนียลปล่อยมือพร้อมสลัดด้วย ความเจ็บ กัดฟันกรอดด้วยความโกรธ หญิงสาวรีบเก็บปืนทีต่ กอยูไ่ ม่หา่ ง เธอแสยะยิม้ อย่างผูช้ นะ ก่อนจะลัน่ ไก! ปัง! แดเนียลใช้ความว่องไวกระโดดหลบวิถกี ระสุน แต่ความเร็วของเขาหรือจะสูก้ บั ความเร็วของลูกปืนได้ ลูกกระสุนถากเข้าทีแ่ ขนขวา ชายหนุม่ สัมผัสได้ถงึ เลือดอุน่ ๆ ไหล ออกมาเปรอะเปือ้ นทัง้ แขน ก่อนทีจ่ ะใช้มอื อีกข้างกุมบริเวณบาดแผลไว้ บอดีก้ าร์ดทัง้ สี่ ได้ยนิ เสียงปืนก็รบี พังประตูเข้ามา ยกปืนขึน้ เล็งไปทีห่ ญิงสาว ก่อนทีห่ นึง่ ในบอดีก้ าร์ด จะขึน้ ล�ำกล้อง เตรียมลัน่ ไก “หยุด อย่ายิงนะ!” แดเนียลตะโกนห้ามการันต์ “ท�ำไม! แกเกิดอยากไว้ชวี ติ ฉันงัน้ หรือ เฮอะ คนเลวๆ อย่างแกเกิดอยากท�ำตัว เป็นพ่อพระขึน้ มาหรือ ฮ่าๆ” หญิงสาวหัวเราะเสียงดังอย่างคนเสียสติ ตัง้ แต่ทแี่ ม่โทรบอก เธอว่า พ่อที่เธอรักและเทิดทูนนักหนาถูกยิงเสียชีวิต และน่าจะเป็นความขัดแย้งทาง ผลประโยชน์ในเรื่องของการขอเพิ่มราคาสินค้าส่งออกที่พ่อก�ำลังเป็นแกนน�ำให้ลุกต่อสู้ กับเจ้าของห้างสรรพสินค้า ห้างของใครล่ะถ้าไม่ใช่ของ แดเนียล บราด่อนส์ พ่อทีร่ กั ไม่เคยมีเรือ่ งกับใคร ถึงขนาดทีจ่ ะแค้นเคืองถึงขัน้ ฆ่ากันได้ ความแค้น คับแน่นในอก แค้นนีเ้ ธอต้องช�ำระให้ผเู้ ป็นพ่อให้ได้ หญิงสาวสืบเรือ่ งราวของชายหนุม่ ว่าวันหนึง่ ๆ เขาท�ำอะไรบ้าง ทีไ่ หน เมือ่ ไร จนในทีส่ ดุ โอกาสแก้แค้นของเธอก็มาถึงเร็ว เกินคาด พ่อถูกฆ่าตายเมือ่ วาน มาวันนีก้ ไ็ ด้ขา่ วว่าแดเนียลจะเดินทางมาดูธรุ กิจโรงแรม ทีเ่ ชียงใหม่ เธอเฝ้าติดตามเขาอย่างเงียบๆ รอคอยโอกาสอย่างใจเย็นทีส่ ดุ จนกระทัง่ แดเนียลเลือกที่จะออกจากรัง มาหาความสุขข้างนอกโดยไม่มีไอ้บอดี้การ์ดหน้าโหดๆ 28
อัคคีทิตา พวกนัน้ ตามมา แน่นอน ไม่มวี ธิ ไี หนทีจ่ ะท�ำให้ได้เข้าใกล้ นอกจากใช้รา่ งกายนี้ เธอ จะใช้มารยาหญิงและท�ำทุกวิถีทางให้ได้เข้าใกล้คนเลวอย่างเขา แม้ต้องแลกกับสิ่งที่ หวงแหนทีส่ ดุ แผนของเธอด�ำเนินมาอย่างดีตามทีว่ างไว้ แต่? เธอดันพลาด... พลาด จนได้ เธอประมาทผู้ชายคนนี้เกินไป คิดอย่างเข้าข้างตัวเองว่าจากบทรักอันเร่าร้อนที่ ปรนเปรอเขา จะท�ำให้เขาตายใจและเหน็ดเหนือ่ ยจนหลับไป และตัง้ ใจใช้ชว่ งเวลาทีเ่ ขา หลับนัน่ แหละยิงเขาทิง้ ซะ แต่ไม่คดิ ว่าแดเนียลจะฟืน้ ตัวได้เร็วขนาดนี้ เธอประมาทไปจริงๆ นวลแพรว “...” “พูดสิ! ท�ำไมแกไม่ยงิ ฉัน” นวลแพรวตะโกนด้วยความคับแค้นใจ สายตาที่ เคยยัว่ ยวนและหวานหยาดเยิม้ แปรเปลีย่ นเป็นก้าวร้าวรุนแรง บอดีก้ าร์ดทัง้ สีจ่ บั จ้องดู พฤติกรรมของเธออย่างไม่ละสายตา มือเตรียมพร้อมลัน่ ไกทุกเมือ่ หากหญิงสาวตุกติก “...” อีกครัง้ ทีร่ า่ งสูงนัน้ ยังนิง่ “พูดมานะ!” เธอตะโกนก้อง น�ำ้ ตารินไหลอาบแก้มทัง้ สองข้าง “ไม่มอี ะไรจะพูด” แดเนียลเอ่ยตอบด้วยเสียงราบเรียบ ไม่ยดื ยาวมากไปกว่านัน้ นวลแพรวเงยหน้าหัวเราะลั่น ก่อนหันมามองแดเนียลเต็มตา มือน้อยยังถือ กระบอกปืนไว้แน่น “อย่างนัน้ ฉันขอถามแก แกรูจ้ กั ความหมายของค�ำว่าครอบครัวรึเปล่า” “ไม่” “คนส�ำคัญล่ะมีไหม” “ไม่” “แล้วความรักล่ะ แกรักใครบ้างไหม” “...” “ตอบมาสิ!” “ฉันไม่เคยรักใคร” “ฮึ! มิน่าแกถึงได้เลือดเย็น แกไม่รู้จักแม้แต่ค�ำว่าครอบครัว ไม่รู้จักแม้แต่ ความรักทัง้ ๆ ทีเ่ ป็นเรือ่ งง่ายๆ ไม่มคี นส�ำคัญ ไม่มใี ครให้แกได้รกั แกอยูต่ วั คนเดียว! คนอย่างแกสมควรตาย จะได้เกิดใหม่แล้วเรียนรูเ้ รือ่ งง่ายๆ พวกนีซ้ ะ!” หญิงสาวยกมือ ขึน้ เตรียมลัน่ ไก ส�ำหรับเธอ เธอรูต้ วั อยูแ่ ล้วว่าเธอแพ้... น�้ำตารินไหล ไม่มีทางฆ่าเขาได้อีก หมดหนทางแล้ว ไม่มีอะไรจะเสียทั้งนั้น น�ำ้ ตาหลัง่ รินเป็นสายก่อนจะหลับตาลงและยิงไปข้างหน้า 29
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ร่างบางสั่นสะท้านกับแรงกระสุนที่พุ่งเข้าหาอย่างไม่ยั้ง เลือดสดๆ ไหลนอง ทัว่ พืน้ ห้อง หญิงสาวล้มลงนอนทีพ่ นื้ สายตาพร่าเลือน ก่อนทีส่ ติจะดับวูบ เธอเหมือน ล่องลอยและฝันถึงคืนวันเก่าๆ ทีแ่ สนหวาน... ‘พ่อคะแม่คะ หนูจบปริญญาตรีแล้วนะคะ’ ‘ดีมากลูก พ่อภูมใิ จในตัวหนูนะ สมกับเป็นลูกสาวทีร่ กั ของพ่อ’ ‘แม่กภ็ มู ใิ จจ้ะ นวล ลูกรักของแม่’ หญิงสาวยิม้ เท่าทีเ่ ธอจะสามารถท�ำได้กอ่ นทีค่ วามฝันจะเปลีย่ นไป... ‘นวล แต่งงานกับกันต์นะ กันต์รกั นวล’ นวลแพรวน�ำ้ ตาไหลก่อนความฝันของเธอจะเลือนหายไป... นวลรักพ่อรักแม่นะ นวลรักกันต์ดว้ ย... ลาก่อน หยาดน�ำ้ ตาหยดสุดท้ายไหลออกมาก่อนทีด่ วงตาทีเ่ คยสวยหวานหยาดเยิม้ คูน่ นั้ จะปิดสนิทลงตลอดกาล
30
อัคคีทิตา 3 การพบเจอ “รักเอ๊ย กินข้าวเถอะลูก ไอ้ตกุ๊ ตานัน่ ไว้คอ่ ยท�ำต่อก็ได้” แม่รอ้ งเรียกบรรพตีที่ ก�ำลังก้มหน้าก้มตาเย็บตุก๊ ตาในมือ เพือ่ เตรียมน�ำไปขายแถวตลาดจตุจกั รในวันเสาร์ที่ จะถึงนี้ หลังจากทีไ่ ม่ได้ไปขายตุก๊ ตามาหลายวันเพราะมัวยุง่ อยูก่ บั การรับจ้างท�ำงานเป็น ผูช้ ว่ ยหมอแถวคลินกิ แห่งหนึง่ เป็นเวลากว่าหนึง่ อาทิตย์แล้ว “แม่กนิ ก่อนเถอะจ้ะ พ่อยังไม่กลับมาหรือจ๊ะ” เสียงหวานเอ่ยตอบและถามกลับ แต่ไม่เงยหน้ามามองผูเ้ ป็นแม่แม้แต่นอ้ ย บรรพตีกำ� ลังขะมักเขม้นเย็บตุก๊ ตาให้ทนั ไปขาย วันเสาร์นี้ หลังจากทีเ่ ธอหยุดท�ำไป “ยัง สงสัยจะเมากลับมาอีกแล้วล่ะมัง้ โอ๊ย กินได้กนิ ดี ไอ้เหล้าพวกนี้ สาธุ ขอให้มนั ตับแข็งตาย” แม่ยกมือพนมขึน้ เหนือหัว บรรพตีสา่ ยหน้า ถึงแม่จะปากไม่คอ่ ยดี เท่าไร แต่จริงๆ แล้วแม่ใจดีและรักพ่อมาก ไม่งนั้ คงไม่ทนพฤติกรรมกินเหล้าของพ่อมา จนถึงทุกวันนีห้ รอก ทัง้ ๆ ทีแ่ ม่เกลียดคนกินเหล้าทีส่ ดุ “จะไปขายพรุง่ นีห้ รือลูก ถึงนัง่ ท�ำ ขนาดนี”้ “จ้ะ” “วางลงก่อนเถอะลูก มากินข้าวกินปลากันก่อน ประเดีย๋ วค่อยท�ำต่อก็ได้ นีเ่ ห็น นัง่ เย็บตัง้ แต่บา่ ย ตอนนีป้ าไปเกือบจะทุม่ แล้ว” แม่วา่ พลางชะเง้อมองตุก๊ ตาหมีถกั ทีม่ ี ขนาดเล็กใหญ่ตา่ งกันไป ซึง่ เธอสามารถถักได้หลายตัวแล้ว บรรพตีวางตุก๊ ตาถักทีอ่ ยูใ่ นมือลงอย่างเชือ่ ฟัง ครัน้ เห็นแม่สง่ ยิม้ ให้กเ็ ข้าไปกอด สองแม่ลกู เดินจูงมือกันไปทานข้าวอย่างเงียบๆ ทีร่ ะเบียง รุง่ ขึน้ บรรพตีตนื่ แต่เช้า ร่างบางเดินไปหยิบหมวกและกระเป๋าสะพายใบเล็กก่อนจะ ก้าวออกจากห้อง เช้านีเ้ ป็นเธอทีอ่ อกมาเปิดประตูบา้ นเอง ซึง่ โดยปกติคนทีม่ หี น้าทีเ่ ปิด ประตูคอื แม่ เพราะแม่ตนื่ เช้ากว่าใคร มือบางเอือ้ มไปสะเดาะกลอนด้านบนก่อนจะค่อยๆ เปิดออก ครัน้ ยังไม่ได้เปิดกว้างก็ตอ้ งตกใจ ดวงตากลมโตเบิกโตเมือ่ เห็นพ่อนอนแผ่หลา อยูท่ พี่ นื้ หน้าบ้าน พ่อเมาอีกแล้วและคงหลับไปก่อนทีจ่ ะพาตัวเองเข้ามาในบ้านได้ 31
“พ่อ” เธออุทาน ก่อนจะนัง่ ลง ดวงหน้าพ่อแดงก�ำ่ เพราะฤทธิเ์ หล้า ครัน้ พอจะ ยกแขนพ่อขึน้ พาดบ่า จ�ำเป็นทีจ่ ะต้องดึงขวดเหล้าเปล่าๆ ให้ออกจากอ้อมกอด จึงได้ เห็นว่าปลายนิว้ โป้งของพ่อมีรอยกลมๆ แดงๆ รอยนัน้ จางรางเลือนเต็มที พ่อเอาอะไร ไปขายทีโ่ รงจ�ำน�ำ? ร่างบางพยุงพ่ออย่างทุลกั ทุเลเช่นทุกครัง้ ครัน้ พอพาพ่อมานอนบนโซฟาได้สำ� เร็จ ก็จดั แจงห่มผ้าให้ ยังไม่ทนั ทีจ่ ะได้ขยับตัวไปไหน เสียงแม่กร็ อ้ งขึน้ เมือ่ เห็นภาพเดิมๆ “ไอ้ธง เอาอีกแล้ว เบือ่ จริงๆ เชียว” แม่วา่ ยืนเท้าสะเอว ใบหน้าถมึงทึง ครัน้ เห็นลูกสาวก�ำลังจัดแจงหอบตุก๊ ตาก็ทำ� ท่าจะเข้าไปช่วย บรรพตีรบี ร้องห้าม “แม่ไม่ตอ้ งช่วยรักหรอกจ้ะ ของนิดเดียว รักขนไปไหว รักแข็งแรงจะตาย” บรรพตีรบี ห้ามแม่เมือ่ แม่กม้ ลงเก็บข้าวของและพยายามจะหอบตุก๊ ตาทัง้ ตัวเล็ก ตัวใหญ่ไปใส่รถพ่วงท้ายมอเตอร์ไซค์ แม่พยักหน้าเชือ่ ค�ำสัง่ ของลูกสาว เฮ้อ... ก็จะไม่ให้ เชือ่ ฟังได้อย่างไร สงสัยจะแก่ขนึ้ ก้มๆ เงยๆ มากๆ ก็หน้ามืดปวดหลัง “รักไปนะจ๊ะแม่” บรรพตีบอกลาแม่กอ่ นทีจ่ ะขับมอเตอร์ไซค์ออกไป แม่พยักหน้า รับรู้ ก่อนหันกลับมามองผูเ้ ป็นสามีทหี่ ลับไม่รเู้ รือ่ งรูร้ าวบนโซฟาเก่าๆ นางเดินไปจนถึง ตัวสามีและตีแรงๆ ทีท่ อ่ นแขนเพือ่ ปลุกให้ตนื่ “ตืน่ นะไอ้ธง วันๆ กินแต่เหล้า ไม่ชว่ ยกันท�ำมาหากินบ้างเลย เอ๊ะ! แล้วนีแ้ กเอา อะไรไปจ�ำน�ำอีกล่ะหา นีแ่ กอยากเหล้าขนาดทีจ่ ะต้องเอาของไปจ�ำน�ำเพือ่ ซือ้ เหล้าเลยหรือ ไอ้ธง” นางสังเกตเห็นรอยแดงๆ ทีน่ วิ้ โป้ง นางรูไ้ ด้ทนั ทีวา่ สามีตอ้ งไปโรงจ�ำน�ำมาแน่นอน คิดแล้วจะบ้าตาย มีผวั กับเขาก็บา้ การพนันและติดเหล้า รถมอเตอร์ไซค์คนั เก่าจอดติดไฟแดง ดวงตากลมโตมองหาร่างเล็กของเด็กชาย จ้อย แม้ว่าวันนี้จะไม่ใช่วันศุกร์จ้อยก็ต้องออกมาขายพวงมาลัยพร้อมกับพี่แหวนคนที่ ขายพวงมาลัยเป็นประจ�ำอีกคนหนึง่ ใบหน้าหวานยิม้ กว้างเมือ่ เห็นเจ้าจ้อยอยูอ่ กี ฟากหนึง่ เธอโบกไม้โบกมือ แต่ดทู า่ เด็กชายจะมองไม่เห็น ไม่มเี วลามากนักเมือ่ ไฟแดงเปลีย่ นเป็นเขียว จึงได้แต่มองตามร่างเล็กตาละห้อย ตัง้ ใจไว้วา่ ขากลับจะแวะคุยกับจ้อยสักหน่อย ตลาดจตุจกั ร “ตุก๊ ตาท�ำมือค่า ช่วยอุดหนุนด้วยนะคะ เป็นทุนการศึกษาค่ะ...” เสียงหวานใส ร้องเรียกลูกค้าทีเ่ ดินผ่านไปมาอย่างไม่รจู้ กั เหน็ดเหนือ่ ย ดวงหน้าแม้จะมีเม็ดเหงือ่ พราว แต่กย็ งั ยิม้ ให้กบั ทุกคนทีม่ องมา ขายของตัง้ แต่เช้า บรรพตียงั ขายไม่คอ่ ยได้สกั เท่าไร 32
อัคคีทิตา อาจเป็นเพราะวันนี้อากาศร้อนจัด ผู้คนจึงไม่ค่อยออกมาเดินซื้อของกลางแจ้งมากนัก มือน้อยคอยปาดเม็ดเหงือ่ ทีไ่ หลอาบแก้มเนียนใส ใบหน้าแดงจัดด้วยอากาศทีร่ อ้ นอบอ้าว แม้วา่ จะใส่หมวกเพือ่ บดบังรัศมีของแสงแดดแล้วก็ตาม หญิงสาวก้มหน้าลงเพื่อหลบแสงแดด การที่ต้องเงยหน้าเพื่อเรียกลูกค้าเป็น เวลานานๆ ท�ำให้ใบหน้าต้องรับแสงแดดร้อนๆ ไปด้วย ครัน้ เงยบ่อยๆ เข้าก็ให้รสู้ กึ เวียนหัวคล้ายจะเป็นลม “ตัวละเท่าไรครับ” เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยถาม บรรพตีเงยหน้าขึ้นมอง ต้นเสียงนัน้ บุรษุ ร่างสูงใหญ่อยูใ่ นชุดเสือ้ เชิต้ สีดำ� ส่งรอยยิม้ ละมุนละไม เขาก้มลงและ เปลีย่ นเป็นนัง่ คุกเข่าชันขาขึน้ ข้างหนึง่ มือหนาใหญ่ทซี่ กุ ไว้ในกระเป๋ากางเกงเปลีย่ นมาจับ ตุก๊ ตาทัง้ ใหญ่และเล็กส�ำรวจพิจารณาพลิกซ้ายพลิกขวา เงยหน้ามองแม่คา้ บ้างในบางที รอยยิม้ อบอุน่ ละมุนละไมค่อยๆ ปรากฏทุกๆ ครัง้ ทีส่ บตากับแม่คา้ หน้าหวาน “ตัวใหญ่สามร้อยค่ะ ตัวเล็กนัน่ ร้อยห้าสิบ ถือว่าไม่แพงนะคะเพราะฉันท�ำเอง เอ่อ... แต่วา่ ถ้าคุณซือ้ หลายตัวเอาไปฝากลูกคุณ ฉันจะลดให้กไ็ ด้นะคะ” เธอฉีกยิม้ กว้าง ใบหน้าคมเข้มหุบยิม้ ทันที คิว้ เข้มขมวดน้อยๆ และแปรเปลีย่ นเป็นหัวเราะแทน “ผมยังไม่แต่งงาน” หน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความอาย ครั้นกล้าเงยหน้าสบตา ถึงได้คิด จริงๆ แล้วชายหนุ่มตรงหน้าก็ไม่ได้ดูแก่อะไรมาก ตรงกันข้ามน่าจะอายุประมาณ สามสิบต้นๆ เท่านัน้ “เอ่อ... งัน้ หรือคะ ขอโทษค่ะ” บรรพตีหวั เราะแห้งๆ หน้าดูเหลอหลา เรียกรอยยิม้ และเสียงหัวเราะจากชายหนุม่ เขาถอนหายใจ นานมาแล้วที่เขามัวแต่ท�ำงาน จนไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง ครั้นวันนี้ เจ้านายของเขาพักรักษาตัวทีบ่ า้ น บอดีก้ าร์ดอย่างเขาก็สามารถทีจ่ ะออกไปไหนมาไหนได้ โดยอิสระ ไม่รู้ว่าอะไรมาดลใจระหว่างที่รถติดไฟแดง เกิดไปสะดุดกับกิริยาท่าทางของ หญิงสาวคนหนึง่ เข้า เธอโบกไม้โบกมือให้กบั ใครสักคน ดูนา่ รัก น่าเอ็นดู ครัน้ เลือ่ น สายตามาก็เห็นข้าวของมากมาย ตุก๊ ตาอยูใ่ นรถพ่วงคันเก่า เหมือนมีมนต์สะกด... เขา ขับรถตามเธอมาจนถึงตลาดจตุจักร แอบมองทุกอิริยาบถอย่างกับพวกโรคจิต นั่งใน ร้านกาแฟสัง่ เครือ่ งดืม่ จนหมดไปหลายแก้ว แต่กไ็ ม่เห็นมีใครมาซือ้ ตุก๊ ตาทีเ่ ธอขายสักที ด้วยความสงสารและอยากช่วยเหลือหญิงสาวเพราะอดชืน่ ชมความขยันอดทนของเธอไม่ได้ เขาจึงตัดสินใจมาซือ้ ตุก๊ ตาหมีของเธอ 33
“เอาห้าตัวแล้วกันนะ ผมเอาตัวใหญ่ทงั้ หมด” ชายหนุม่ อมยิม้ พลางบอกความ ต้องการของตัวเอง บรรพตียมิ้ ดีใจ ส่งรอยยิม้ หวานละมุนละไม เสียงใสๆ รีบถามว่าเขา ต้องการตัวไหน ครัน้ เขาตอบว่าตัวไหนก็ได้ สวยทุกตัว เธอก็รบี คว้าถุงใบใหญ่ จัดการ เลือกตุก๊ ตาหมีนา่ รักๆ ให้เขาตามทีต่ อ้ งการ เขายิม้ กลับ แม้วา่ วันนีอ้ ากาศจะร้อนและ อบอ้าวจนไม่นา่ เดินเทีย่ ว แต่กใ็ ช่วา่ จะน่าหงุดหงิดใจไปเสียทุกเรือ่ ง... เสียงโทรศัพท์มอื ถือใกระเป๋ากางเกงดังขึน้ มือหนาล้วงมันขึน้ มา ดวงตาตวัด มอง ครัน้ เห็นว่าใครโทรเข้า ใบหน้าคมเข้มดูอบอุน่ ใจดีกแ็ ปรเปลีย่ นเป็นเงียบขรึม ก่อน จะกดรับ “ว่าไงอาทิตย์” “นายอยู่ไหน วันนี้คุณแดเนียลจะไปพบหมอที่คลินิกนะ ประมาณช่วงเย็นๆ นายรีบกลับมาให้ทนั ล่ะ” “รูแ้ ล้ว ขอบใจ แค่นนี้ ะ” เขารีบวางสายทันทีทสี่ นทนาเสร็จ คิว้ หนาทีข่ มวดเริม่ คลายเมือ่ สบตากับหญิงสาว บรรพตียมิ้ และส่งตุก๊ ตาทีใ่ ส่ถงุ เรียบร้อยแล้วให้เขา “หนึง่ พันห้าร้อยบาทค่ะ ขอบคุณนะคะ” “ครับ” เขาขานรับและส่งยิม้ ให้เป็นครัง้ สุดท้ายก่อนจะลุกขึน้ หันหลังกลับและ เดินจากไปอย่างเร่งรีบ แม้อาทิตย์ หนึ่งในบอดี้การ์ดจะบอกว่าช่วงเย็นเจ้านายจะไป พบแพทย์ แต่ก็ใช่ว่าไม่ต้องรีบเมื่อเหลือบมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาล่วงเลยมาถึง บ่ายสามกว่าแล้ว บรรพตีมองจนแผ่นหลังหนาใหญ่ลับสายตาไป ก่อนที่จะก้มมองเงินในมือ เธอยิม้ อย่างดีใจ จับเงินขึน้ มาจูบและหอมก่อนทีจ่ ะกอดไว้แนบอก วันนีเ้ ธอโชคดีเจอ คนใจดีอกี แล้ว... “บูรพาไปไหน?” เสียงราบเรียบเอ่ยถาม เมือ่ กวาดสายตามองบอดีก้ าร์ดทัง้ สามที่ ปกติแล้วมีสี่ แดเนียล ไม่ได้โกรธหรือโมโหอะไร แต่ทถี่ ามเพราะวันนีย้ งั ไม่เห็นหน้าเท่านัน้ “ออกไปข้างนอกครับนาย ผมโทรตามแล้วเดี๋ยวกลับมาครับ” อาทิตย์ก้มหัว เล็กน้อย ก่อนจะตอบเจ้านายหนุม่ ตามความจริง ไม่นานบูรพาก็มาถึง บูรพาเดินขึน้ คฤหาสน์หลังใหญ่ ตรงดิง่ ไปทีห่ อ้ งสมุดและ เป็นห้องท�ำงานของแดเนียล บูรพาเคาะประตูสองครั้งเป็นจังหวะ ก่อนที่จะเปิดออก เดินไปหยุดทีห่ น้าชายหนุม่ ก้มหัวลงเล็กน้อย 34
อัคคีทิตา “วันนีน้ ายจะไปพบแพทย์ แต่เราจะไม่ไปโรงพยาบาล เรือ่ งทีเ่ กิดขึน้ กับนายไม่มี ใครรู้ เราจะพานายไปทีค่ ลินกิ เปิดใหม่ แต่เราสืบมาแล้วว่าเป็นรุน่ น้องเรียนแพทย์กบั คุณหมอประวิทย์...” การันต์เอ่ยบอกบูรพาผูม้ าใหม่ ตัง้ แต่เหตุการณ์วนั นัน้ ทีแ่ ดเนียลถูกนวลแพรวยิงเข้าทีแ่ ขนขวาจนได้รบั บาดเจ็บ แดเนียลไม่ได้ไปโรงพยาบาลแต่ให้หมอประจ�ำตระกูลมาดูแลทีบ่ า้ น เพราะเขาไม่ตอ้ งการ เป็นข่าวเนื่องจากกลัวจะส่งผลกระทบต่อธุรกิจของเขา ส่วนศพของนวลแพรวเขาให้ บอดีก้ าร์ดเป็นคนจัดการ ดีทวี่ นั นัน้ ไม่มแี ขกคนใดได้ยนิ เสียงปืน ส่วนแม่บา้ นทีท่ ำ� งาน ใกล้ๆ กับชั้นยี่สิบก็รับรู้เพียงว่าเป็นเสียงหม้อแปลงระเบิดเท่านั้นตามค�ำบอกเล่าของ บอดีก้ าร์ดของแดเนียล “ไว้ใจได้หรือการันต์” บูรพาถาม “ได้ เราสืบแล้ว อีกอย่างเราโทรศัพท์ถามคุณหมอประวิทย์แล้ว ท่านว่าไว้ใจได้ ไม่เป็นไร” “คุณหมอประวิทย์ไปไหน ท�ำไมต้องให้หมอคนอืน่ ดูแล” “คุณหมอติดธุระผ่าตัดใหญ่กะทันหัน ท่านขอโทษคุณแดเนียลไว้แล้ว” การสนทนากันระหว่างบอดีก้ าร์ดทัง้ สองยุตลิ งเมือ่ เข้าใจตรงกัน ร่างสูงใหญ่ของ บูรพาเดินเข้ามาหาผูเ้ ป็นเจ้านาย ก่อนจะผายมือเป็นการเชิญให้เตรียมตัวออกไปพบแพทย์ ครัน้ ร่างสูงใหญ่ของแดเนียลลับสายตาไป บอดีก้ าร์ดทัง้ สามเตรียมตัวจะก้าวตาม บูรพาจึงเอ่ยทักขึน้ เรียกให้คนทัง้ สามเกิดความฉงน “เราซือ้ ตุก๊ ตาหมีมา หลังเสร็จงาน พวกนายเอาไปคนละตัวนะ เราซือ้ มาฝาก” ใบหน้าคมเข้มฉีกยิม้ กว้าง ก่อนทีร่ า่ งสูงจะก้าวออกไป บอดีก้ าร์ดทัง้ สามต่างมองหน้ากัน พลางส่งสายตางุนงงสงสัย ก่อนที่ใครคนใดคนหนึ่งจะก้าวเดินแล้วที่เหลือก็เดินตาม คิว้ ทุกคนขมวดแทบเป็นปมเมือ่ นึกถึงสิง่ ทีเ่ พือ่ นซือ้ มาฝาก ให้ตายเถอะ บอดีก้ าร์ดเล่นตุก๊ ตาหมี! 17.00 น. รถมอเตอร์ไซค์พร้อมล้อพ่วงจอดลงที่หน้าบ้านไม้สองชั้น ร่างบอบบางก้าวลง จากรถ จับล้อพ่วงและเข็นไปไว้ขา้ งๆ โต๊ะสานตะกร้าของพ่อ บรรพตียกมือขึน้ ปาดเหงือ่ ตุก๊ ตาหมีแม้ขายไม่หมดก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยเงินทีไ่ ด้วนั นีก้ เ็ กินพัน หญิงสาวเตรียมตัว จะเข้าบ้าน ช�ำระร่างกายทีเ่ หนือ่ ยล้า แต่ยงั ไม่ทนั จะเปิดประตูเข้าไป เสียงใครคนหนึง่ ก็ ดังมาแว่วๆ ก่อนจะชัดขึน้ เรือ่ ยๆ 35
“ร้าก ร้าก เมือ่ กีค้ ณ ุ หมอโทรมาบอกว่าคุณหมอเขาจะเปิดคลินกิ ด่วน ฝากบอก แกด้วยว่าให้เข้าไปทีค่ ลินกิ ตอนหกโมง โอ๊ยเหนือ่ ย” “อะไรนะจ๊ะ ให้รกั เข้าคลินกิ หรือจ๊ะ กีโ่ มงจ๊ะป้า” บรรพตีรอ้ งเสียงหลงอย่างตกใจ “หกโมงโว้ย โทรมาตัง้ แต่เอ็งยังไม่กลับ เอ็งก็ไม่มโี ทรศัพท์ ป้าก็ไม่รจู้ ะบอกเอ็ง ยังไง ต้องรอให้เอ็งกลับมาเนี่ยแหละ” พูดจบป้านงก็ควักยาดมในกระเป๋าขึ้นมาดม สูดหายใจลึกๆ จนเต็มปอด หลังจากได้รบั โทรศัพท์จากคุณหมอ ป้านงคอยมองดูอยูต่ ลอดเวลาว่าบรรพตี กลับมาหรือยัง จนเมือ่ ได้เห็นบรรพตีปา้ นงจึงรีบกึง่ เดินกึง่ วิง่ มาหา การทีต่ อ้ งใช้พลังงาน ในการพาร่างเตีย้ ป้อมมาถึงบ้านบรรพตีได้กเ็ ล่นเอาหน่อย แต่นางเอ็นดูบรรพตีเพราะเป็น เด็กดีและขยันขันแข็ง และนางเองก็เป็นคนบอกบรรพตีเองว่า เวลาทีต่ อ้ งการติดต่อใคร หรือใครจะติดต่อก็ให้บอกเบอร์โทรศัพท์ทรี่ า้ นช�ำของนางได้ แล้วเดีย๋ วจะให้เด็กมาบอก แต่วนั นีท้ ตี่ อ้ งเดินมาเองเพราะว่าหลานชายของนางไม่อยูน่ นั่ เอง “ตายแล้วนีห่ า้ โมงแล้ว ขอบใจมากนะจ๊ะป้า เดีย๋ วรักอาบน�ำ้ ก่อนนะจ๊ะ ไปสภาพ แบบนีไ้ ม่ได้หรอก คนทีม่ ารักษาคงไม่ยอมให้รกั ช่วยพยุงหรือจับตัวแน่ๆ เลย” บรรพ ตีดงึ เสือ้ ขึน้ มาดมพลางท�ำหน้าเบ้ ก่อนจะวิง่ เข้าบ้าน คว้าผ้าเช็ดตัว อาบน�ำ้ อย่างเร่งรีบ 17.50 น. รถสปอร์ตสีดำ� คันหรูสองคันเข้ามาจอดหน้าคลินกิ เล็กๆ ทีไ่ ด้รบั การยืนยันจาก คุณหมอประจ�ำตระกูลแล้วว่าไว้ใจได้ วันนีน้ ายศักดิไ์ ม่ได้ขบั รถให้แดเนียล หากแต่เป็น อาทิตย์ ส่วนคนทีน่ งั่ ข้างๆ คือบูรพา และรถอีกคันคือการันต์และวรุณ บูรพาเดินลงจากรถ สายตาคมดุกวาดมองไปทัว่ บริเวณ เรือ่ งของการลอบยิง เจ้านาย ไม่ใช่วา่ นวลแพรวจะเป็นรายแรก ยิง่ การทีน่ วลแพรวสามารถเข้าใกล้แดเนียลได้ ยิง่ แสดงให้เห็นว่าบอดีก้ าร์ดอย่างเขาจะต้องระมัดระวังมากขึน้ แดเนียลเดินลงจากรถ ชายหนุม่ เดินตรงเข้าไปในคลินกิ เล็กๆ แห่งนัน้ โดยมี อาทิตย์และเพื่อนบอดี้การ์ดทั้งสองเดินตามเข้าไป ส่วนบูรพานั้นก�ำลังหยุดยืนมองเจ้า รถมอเตอร์ไซค์คนั เก่าๆ ทีจ่ อดไว้หน้าคลินกิ ดวงตาคมหรีม่ อง คล้ายพยายามนึกอะไร บางอย่าง “มีใครอยูไ่ หมครับ” วรุณหนึง่ ในบอดีก้ าร์ดของแดเนียลถามก่อนจะกวาดสายตา มองไปรอบๆ คลินกิ แดเนียลนัง่ ลงบนเก้าอี้ ใบหน้านิง่ เฉย ไม่แสดงอาการหรือความ รูส้ กึ ใดๆ... 36
อัคคีทิตา เสียงกุกกักดังลอดออกมาจากห้องห้องหนึง่ ไม่นานร่างบอบบางในชุดเสือ้ ยืด กางเกงยีนส์กเ็ ดินออกมา เธอส่งเสียงขานรับทันที “ค่ะ อยูค่ ะ่ ” บรรพตีสง่ ยิม้ ให้กบั วรุณ ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ “คุณใช่ไหม คะที่โทรมานัดคุณหมอ เชิญกรอกใบประวัติก่อนนะคะ ตอนนี้คุณหมอยังไม่มาค่ะ กรุณารอก่อนนะคะ” บรรพตีเดินเข้าไปที่เคาน์เตอร์ หยิบใบกรอกประวัติและปากกา พลางเขียน อะไรนิดหน่อยก่อนที่จะยื่นให้กับวรุณ โดยที่ไม่สังเกตเลยว่ามีสายตาของใครคนหนึ่ง จ้องมองอยู่ “เปล่าครับ ไม่ใช่ผม แต่เป็นเจ้านายของผม” วรุณเอ่ยบอกหญิงสาวด้วยน�ำ้ เสียง อ่อนโยนก่อนจะหยิบกระดาษจากมือบรรพตี แล้วเดินไปให้คนทีเ่ ขาบอกว่าเป็น ‘เจ้านาย’ และ ‘เจ้านาย’ ก็กำ� ลังนัง่ มองหญิงสาวตัวเล็กคนนัน้ อย่างไม่คลาดสายตาเลย
37
4 ก่อนพายุร้ายจะมา ยิ่งบรรพตีเดินเข้าใกล้บุรุษร่างสูงใหญ่ทั้งหลายที่พากันเข้ามาอยู่ในคลินิกจนดู แคบไปถนัดตา มิหน�ำซ�ำ้ ทุกคนยังอยูใ่ นชุดเสือ้ เชิต้ สีดำ� เหมือนกันหมด เธอก็ยงิ่ สัมผัส ได้ถงึ ความ ‘ไม่ปกติ’ ของคนเหล่านี้ ไม่วา่ จะเป็นท่าทาง การพูดการจา ใบหน้าทีไ่ ม่มี รอยยิม้ โดยเฉพาะคนทีเ่ ป็น ‘เจ้านาย’ ‘เขา’ ดูมอี ะไรที่ ‘น่าเกรงขาม’ และ ‘น่ากลัว’ อยูใ่ นที ทุกท่วงท่าทีแ่ สดงออกนัน้ แม้จะดูสง่างาม น่ามอง แต่กท็ ำ� ให้เธอเกร็ง แดเนียลมองหญิงสาวอย่างไม่ยอมละสายตา เขาเองก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าท�ำไมต้องมอง “นายครับ ผมเขียนให้ดกี ว่าครับ” อาทิตย์อาสา แม้เจ้านายจะถนัดซ้ายและแขน ทีเ่ จ็บคือแขนขวา แต่ทว่าดูจะขยับตัวได้ยากยิง่ แดเนียลพยักหน้าให้กบั อาทิตย์ สายตา ยังไม่ละไปจากใบหน้าหวาน “หมอมาเมือ่ ไร ต้องรออีกนานหรือเปล่า” เสียงทรงพลังเอ่ยถาม ใจคนทีต่ อ้ งตอบ วูบไหว “ก�ำลังจะถึงค่ะ คุณหมอโทรมาบอกแล้วว่ารถติด อาจช้าหน่อยค่ะ” ชายหนุม่ พยักหน้ารับรู้ ดวงตาคมยังจ้องมองใบหน้าเนียนใสอย่างไม่วางตา เห็น เธอก้มหน้างุด สาละวนอยูก่ บั เคาน์เตอร์ “ไม่มคี นไข้เลยนะ” “ปกติคลินกิ ปิดวันเสาร์-อาทิตย์คะ่ ” “อ้อ งัน้ วันนีค้ งไม่ปกติ” เธอช�ำเลืองมองเขาแวบหนึง่ ก่อนก้มหน้าลงต่อ ได้ยนิ เสียงเขาหัวเราะหึๆ แต่ ไม่กล้าเงยหน้าสบตา เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ รู้แต่ว่าภายในคลินิกเงียบจนน่าอึดอัด ครั้นเธอ ตัง้ ใจจะออกไปรอคุณหมอด้านนอกคลินกิ ดีกว่าจะต้องมายืนก้มหน้า ไม่รจู้ ะท�ำอะไรดี เหมือนอย่างตอนนี้ สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นเขา และอย่างไม่ตงั้ ใจ หญิงสาวอุทาน ด้วยความตกใจ “คุณ! คุณเลือดออกค่ะ” เหล่าบอดี้การ์ดทั้งสามต่างหันมามองแดเนียลเป็น ตาเดียว ส่วนแดเนียลเองก็กม้ ลงมองบาดแผลทีแ่ ขนขวา แปลกใจตัวเองอยูเ่ ล็กน้อยที่ 38
อัคคีทิตา ไม่รสู้ กึ ปวดแสบปวดร้อนแม้แต่นดิ เดียว “พวกคุณช่วยพยุงคนเจ็บเข้ามาในห้องตรวจ หน่อยสิคะ ถึงฉันจะไม่ใช่หมอ แต่ฉนั ท�ำความสะอาดเปลีย่ นผ้าพันแผลให้ รอจนกว่า คุณหมอจะมาได้คะ่ ” สีหน้าบรรพตีซดี เผือดลงไปอย่างถนัดตา เธอเดินน�ำเข้าไปในห้องตรวจ ก่อนที่ จะบอกให้ชว่ ยพยุง ‘คนเจ็บ’ เข้ามาในห้องอีกครัง้ อาทิตย์และวรุณลุกขึน้ ก้าวเดินไปหาเจ้านายหนุม่ เห็นเขาหยัดกายขึน้ ก่อนที่ ร่างสูงจะก้าวเดินอย่างไม่ตอ้ งให้ใครช่วย “อย่าตามมา” แดเนียลบอกกับอาทิตย์ทเี่ ตรียมจะก้าวตาม มือใหญ่จบั ลูกบิด ดันประตูออก และก้าวเข้าไปในห้องตามหลังเธอทันที ภายในห้องตรวจสีเ่ หลีย่ มเล็กๆ ร่างบอบบางของหญิงสาวก�ำลังง่วนอยูก่ บั การ เตรียมอุปกรณ์ทำ� แผลอย่างง่ายๆ เธอเดินจากจุดนัน้ ไปจุดนี้ ไม่แม้แต่จะมองเขาทีย่ นื เป็นยักษ์ปกั หลัน่ อยูก่ ลางห้อง มือหนาสอดล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ยืนมองเธออย่าง ไม่ใคร่ไยดีกบั ความเจ็บปวดทีบ่ าดแผล เขาสนใจผูห้ ญิงตรงหน้ามากกว่า บรรพตีที่ก�ำลังยุ่งอยู่กับการจัดเตรียมเครื่องไม้เครื่องมือ เธอสัมผัสได้ถึงเงา ทะมึนทีป่ กคลุมอยูด่ า้ นหลัง ตลอดการเตรียมอุปกรณ์ทำ� ความสะอาดบาดแผลอย่างง่ายๆ ใครจะรูบ้ า้ งว่าสองมือคูน่ สี้ นั่ แค่ไหน เมือ่ รับรูว้ า่ ภายในห้องสีเ่ หลีย่ มแคบๆ ห้องนี้ มีแค่เขา และเธอ ไม่ใช่ความรูส้ กึ กลัว แต่เป็นความประหม่า ท�ำใจอยูค่ รูห่ นึง่ ร่างบางจึงยอมหันมาสบตาเขา ดวงตาคมหรีล่ งคล้ายประเมิน เมือ่ เห็นแก้มเนียนขึน้ สีแดงระเรือ่ เธอหันหลังกลับ เดินตรงไปทีเ่ ตียงผูป้ ว่ ย เปล่งเสียง บอกเขาให้ทรุดนัง่ ลงตรงนี้ “คุณช่วยมานัง่ บนเตียงนะคะ ฉันจะท�ำแผลให้” แดเนียลท�ำตามอย่างว่าง่าย ร่างสูงใหญ่กา้ วเดินเข้าหา ก่อนจะทรุดนัง่ บนเตียง “คุณถอดเสือ้ ได้ไหมคะ” แดเนียลปลดกระดุมเสื้อออกด้วยมือข้างเดียว เธอเห็นเขาท�ำอย่างทุลักทุเล จึงอาสาท�ำให้ “ฉันช่วยค่ะ” ดวงตาคมมองเสีย้ วหน้างามทีก่ ม้ งุด หญิงสาวไม่แม้แต่จะเงยหน้ามอง ในขณะทีม่ อื เล็กสาละวนอยูก่ บั การปลดกระดุมอย่างรีบร้อน เขายิม้ พอใจ เสือ้ เชิต้ ถูกถอดออก ผ้าพันแผลมีรอยเลือดซึมอย่างชัดเจน สีของเลือดแดงสด จนน่าใจหาย เธอวางเสือ้ เขาไว้ขา้ งตัว ใส่ถงุ มือพลาสติกอนามัยให้เรียบร้อย มือบางจับ 39
ลงทีผ่ า้ พันแผลของเขา ก่อนจะค่อยๆ ดึงออก พยายามเบามือทีส่ ดุ เห็นเขาสะดุง้ บ้าง บางครัง้ ครัน้ พอเงยหน้าสบตา ใบหน้าหล่อเหลาก็ยงั นิง่ เรียบแบบเดิม เพราะใกล้เกินไป... เพราะอยูแ่ ค่นี้ ดวงหน้าอ่อนใสทีก่ ม้ ลงสนอกสนใจอยูก่ บั บาดแผลของเขา ไม่สนใจอย่างอืน่ ท�ำให้เห็นเห็นเสีย้ วหน้าได้อย่างชัดเจน หน้าผากมนเนียนดูเกลีย้ งเกลา คิว้ เรียวสวยไร้การตกแต่ง ดวงตากลมโตทีซ่ อ่ น อยูใ่ ต้แพขนตาหนา จมูกโด่งพองาม ดูรนั้ เชิดนิดๆ ริมฝีปากอวบอิม่ สีสด กลิน่ หอม อ่อนๆ จากเส้นผมสลวยที่เผลอสูดดมเข้าไปหลายครั้ง เธอไม่มีกลิ่นของน�้ำหอมเลย เธอไม่ได้ใส่น้�ำหอม แต่เธอกลับมีกลิ่นหอมอ่อนๆ อาจเป็นกลิ่นสบู่หรืออะไรสักอย่าง แต่ไม่ใช่นำ�้ หอม เขามัน่ ใจ... “หนูรกั ” เสียงหนึง่ เอ่ยเรียกชือ่ หญิงสาว บรรพตีหนั ไปตามต้นเสียงนัน้ หญิงวัย กลางคนก�ำลังยืนส่งยิม้ พลางวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้ามาหา “คุณหมอ” หมอรวิภาส่งยิม้ ให้เธอเป็นการทักทายก่อนจะหันไปบอกคนไข้ “ขอโทษค่ะคุณแดเนียล รถติดเหลือเกิน หวังว่าคุณคงไม่วา่ อะไร” “ครับ ผมไม่มธี รุ ะอะไร” รอยยิม้ น้อยๆ จุดขึน้ ทีม่ มุ ปาก “หนูรกั ช่วยไปหยิบกล่องยา Antibiotics ในรถให้ทนี ะจ๊ะ หมอคงลืมไว้ในรถ คลับคล้ายคลับคลาว่ายาจะหมดเต็มที กล่องสีขาวนะจ๊ะ” หมอรวิภาบอกหญิงสาว บรรพตี ท�ำตามค�ำสั่งทันที ลับร่างบางของสาวน้อยผู้ช่วย หมอรวิภาจึงเอ่ยกับคนไข้ของเธอ “คุณหมอประวิทย์เล่ารายละเอียดของคุณให้ดิฉันฟังบ้างแล้วค่ะ คุณหมอประวิทย์ เป็นรุน่ พีด่ ฉิ นั อยูส่ ามปี ช่วงสอบดิฉนั ก็ได้รนุ่ พีป่ สี ามนีแ่ หละทีค่ อยจ�ำ้ จีจ้ ำ�้ ไช จนสอบผ่าน รอดมาเป็นหมออย่างทุกวันนี”้ หมอรวิภาเปิดบาดแผล ตรวจดู และเริม่ ท�ำความสะอาด “ดิฉนั เรียนอย่างหนัก เกือบท้อเปลีย่ นคณะไปก็หลายทีคะ่ ดีทไี่ ด้กำ� ลังใจจาก คุณหมอประวิทย์ รุน่ พีท่ เี่ คารพ ไม่อย่างนัน้ คงยอมแพ้ ลาออกไปนานแล้ว” เขายิม้ รับฟัง ไม่นานร่างบางก็กา้ วเข้ามา บรรพตีชว่ ยหมอรวิภาหยิบจับเครือ่ งมือ ตามสมควร แดเนียลถูกคุณหมอตรวจบาดแผลอย่างละเอียด หมอรวิภาแนะน�ำแดเนียล ให้พกั ผ่อนบ้าง เมือ่ หมอประวิทย์บอกว่าถึงแดเนียลจะไม่ได้เข้าบริษทั ในช่วงทีไ่ ด้รบั บาดเจ็บ แต่เขาก็ยงั ท�ำงานตลอดเวลาเมือ่ อยูบ่ า้ น แผลจึงค่อนข้างหายช้าทัง้ ๆ ทีเ่ ขาเป็นชายหนุม่ ร่างโตและสุขภาพแข็งแรง ยิง่ หมอรวิภาเห็นบาดแผลมีเลือดซึมออกมาแบบนีก้ ย็ งิ่ มัน่ ใจ ว่าชายหนุม่ นัน้ ไม่ได้พกั ผ่อนจริงๆ ดังว่า 40
อัคคีทิตา “อย่าท�ำงานมากนะคะ แขนของคุณจะอักเสบขึน้ ไปอีก แผลยังปิดไม่สนิท ดิฉนั จะให้ยาแก้อกั เสบเพิม่ หนูรกั จ๊ะ จัดยาตามใบนีน้ ะจ๊ะ” คุณหมอหันไปบอกผูช้ ว่ ยสาวที่ ยืนเงียบอยูข่ า้ งๆ เธอรับใบสัง่ ยาไว้และเดินออกจากห้องไป “นัดตรวจครัง้ หน้าคุณหมอ ประวิทย์จะตรวจให้คุณตามเดิม ดิฉันจะบอกคุณหมอประวิทย์และจะส่งใบการรักษา ครัง้ นีไ้ ปให้เองนะคะ” เขายิม้ และพยักหน้า ร่างสูงก้าวออกมาจากห้องตรวจ ครั้นพอร่างพ้นประตูก็เห็นคนทั้งสามรออยู่ เขาบอกไม่เป็นไร นัน่ ล่ะ ทุกคนจึงโล่งใจ “ยาค่ะ” บรรพตีเดินเข้ามาหาแดเนียลเมือ่ เธอจัดยาให้เขาเรียบร้อย เธอเงยหน้า มองสบตา ยิม้ ให้เขาน้อยๆ เพือ่ ดูเป็นมิตร มือใหญ่หยิบถุงยา แล้วร่างสูงก็กา้ วเดินออก จากคลินกิ อย่างรวดเร็ว “บูรพาไปไหน” อาทิตย์เอ่ยกับเพือ่ นทัง้ สองเมือ่ เพิง่ สังเกตว่าเพือ่ นหายไปหนึง่ บอดี้การ์ดทั้งสามต่างมองหน้ากัน พลางส่ายหน้า อาทิตย์ใจหายวูบ หรือว่า บูรพาโดนกลุม่ คูอ่ ริจดั การเสียแล้วเพราะเขาจ�ำได้วา่ บูรพาเดินรัง้ ท้าย เพียะ! “อยูน่ ”ี่ เสียงมือหนักๆ ตบลงทีบ่ า่ แรงๆ ถ้าไม่ตดิ ว่าอาทิตย์ตวั ใหญ่ ป่านนี้ เขาคิดว่าคงหน้าคะม�ำไปแล้ว บูรพานัน่ เองทีเ่ ป็นคนตบบ่าของอาทิตย์ บูรพาเดินไปหาแดเนียลและโค้งน้อยๆ ก่อนทีจ่ ะขึน้ ไปนัง่ ประจ�ำทีข่ องตัวเองอย่างหน้าตาเฉย เพือ่ นๆ บอดีก้ าร์ดต่างมองหน้ากันและกัน และเกิดความสงสัยในเรือ่ งเดียวกัน มันหายไปไหนมาวะ?
41
5 เหมือนฝันร้าย เพล้ง!! เสียงวัตถุกระทบพืน้ ดังสนัน่ หวัน่ ไหว บรรพตีทเี่ พิง่ ก้าวขาเข้าบ้านต้องหยุดชะงัก มือยกขึน้ ทาบอกอย่างตกใจ นีแ่ ม่กบั พ่อทะเลาะกันหรือ ร้อยวันพันปีตอ่ ให้พอ่ จะเมาเหล้า เสียการพนันขนาดไหน อย่างมากแม่กแ็ ค่บน่ และดุดา่ เท่านัน้ พ่อกับแม่ไม่เคยทะเลาะกัน ถึงขัน้ ปาข้าวของหรือทุบตีกนั มาก่อน บรรพตีคอ่ ยๆ เดินเข้ามาในบ้านอย่างช้าๆ สิง่ ที่ ปรากฏตรงหน้าคือภาพข้าวของกระจัดกระจายตามพืน้ จานชามแตกระเนระนาด ดวงตา กลมโตเบิกโตอย่างตกใจเมือ่ เห็นแม่ยกมีดปังตอขึน้ เหนือหัว มีพอ่ นัง่ ร้องไห้อยูท่ พี่ นื้ “แม่ อย่า!” บรรพตีรบี วิง่ ไปจับข้อมือของแม่ เธอใช้พละก�ำลังทีม่ อี ยูท่ งั้ หมด ฉุดรัง้ ข้อมือแม่ไว้ พยายามแย่งมีด ครัน้ มีดเล่มใหญ่ถกู สะบัดตกลงพืน้ แม่โกรธจน หน้าแดง แม่หนั มามองหน้าแล้วตะคอกเธอสุดเสียง “มาจับฉันไว้ทำ� ไมหา! ฉันจะฆ่ามัน ไอ้ผวั สารเลว มันไม่ใช่คน!” แม่พดู ได้แค่นนั้ น�ำ้ ตาแห่งความอดกลัน้ ก็หลัง่ ริน หน้าแม่แดงก�ำ่ ด้วยความโกรธ ดวงตาพร่าเลือนไปด้วย หยาดน�ำ้ ตา แม่วงิ่ เข้าทุบตีพอ่ อย่างหมดความอดทน ปากก็รอ้ งว่าไอ้สารเลวๆ อยูต่ ลอด เวลา ชาวบ้านทีอ่ ยูใ่ นละแวกนัน้ ต่างพากันออกมายืนดูดว้ ยความสงสัย บรรพตีรบี เข้าไป บังผูเ้ ป็นพ่อไว้ พ่อไม่ได้สแู้ ม่ แต่พอ่ กลับนัง่ ร้องไห้และยอมให้แม่ทบุ ตีอยูอ่ ย่างนัน้ น�ำ้ ตา ของพ่อหลัง่ รินไม่ตา่ งกันเลย “แม่จา๋ รักขอร้อง” บรรพตีรอ้ งอ้อนวอน แม่รอ้ งไห้ทรุดนัง่ ลงบนพืน้ กรีดร้อง สุดเสียง พ่อเองก็เอาแต่กม้ หน้าก้มตาไม่ยอมมองบรรพตีเลยแม้แต่นอ้ ย เธอหันมองแม่ที พ่อที เกิดความงุนงงไปหมด นีม่ นั เกิดอะไรขึน้ ? เธอออกไปท�ำงานเพียงไม่นาน ครัน้ กลับมาที่บ้านก็มีเรื่อง ชาวบ้านที่ยืนมองเหตุการณ์ต่างพากันซุบซิบนินทา ก่อนที่ใคร คนหนึง่ จะแหวกวงล้อมกลุม่ คนเข้ามา ป้านงหน้าซีดเผือด นางค่อยๆ เดินเข้ามาแตะบ่า ของแม่อย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะตอนนีแ้ ม่สติแตกไปแล้ว “จะ...จะ...ใจเย็นๆ นะนังภา ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากันนะ ถึงไอ้ธงมันจะชอบเมา เล่นการพนัน แต่วา่ นอกนัน้ มันก็ดนี ะ มันไม่เคยตีเอ็งกับลูก มันรักเอ็งกับลูกจะตายไป คิดถึงความดีของมันบ้าง อย่างน้อยก็สงสารลูกสงสารนังรักมันบ้างนะ” ป้านงพยายามทีจ่ ะ ช่วยไกล่เกลีย่ แม่สะบัดมือป้านงออกจากบ่า ก่อนจะลุกขึน้ ปาดน�ำ้ ตาทีไ่ หลอาบแก้ม 42
อัคคีทิตา “สงสารมันหรือ! ให้ฉนั สงสารมันหรือ เฮอะ ฉันนีท่ ตี่ อ้ งถูกสงสารทีม่ ผี วั แบบนี”้ “แม่ นีม่ นั เรือ่ งอะไรกัน รักงงไปหมดแล้ว พ่อ นีม่ นั เรือ่ งอะไรจ๊ะ” ประโยคแรก เธอหันไปถามแม่ เมือ่ ไม่ได้คำ� ตอบเธอก็หนั มาหาพ่อแทน พ่อก้มหน้าก้มตาไม่ยอมเงยหน้า มองบรรพตีเช่นเดิม “นังรัก แกฟังดีๆ นะ พ่อแกมันเอาแกไปขาย ได้ยนิ ไหม พ่อทีแ่ กรักนักรักหนา มันเอาแกไปขาย!” บรรพตีหน้าชา หูออ้ื ไปหมด เธอทรุดนัง่ ลงข้างพ่อ แขนขาไร้เรีย่ วแรงใดๆ น�ำ้ ตาใสๆ ไหลออกมาจากดวงตากลมโตอย่างไม่ตงั้ ใจ บรรพตีหนั หน้ามามองผูเ้ ป็น ‘พ่อ’ คนทีเ่ ธอ คิดว่ารักเธอมากทีส่ ดุ มือค่อยๆ ยกขึน้ จับแขนของพ่อเขย่าไปมา ใบหน้าสวยจ้องมองพ่อ อยูอ่ ย่างนัน้ ยิง่ มองน�ำ้ ตายิง่ ไหล ไม่มที าง... “พ่อ พ่อจ๋า แม่พดู อะไร ไม่จริงใช่ไหมพ่อ แม่แค่ลอ้ รักเล่นใช่ไหมจ๊ะ พ่อพูด มาสิ พูดมา” “พ่อขอโทษรัก พ่อขอโทษ พ่อไม่ได้ตงั้ ใจลูก...” พ่อน�ำ้ ตาเอ่อ จับบรรพตีเข้า มาสวมกอดอย่างแสนรัก นางฟ้าตัวน้อยของเขา คนทีเ่ ขาคิดว่าสวรรค์ยงั ใจดีสง่ เธอมา ให้เป็นแก้วตาดวงใจ เป็นของขวัญอันล�ำ้ ค่าทีส่ ดุ ในชีวติ หากแต่วนั นีค้ นทีท่ ำ� ลายอนาคต ของลูก คนทีท่ ำ� ลายคุณค่าและศักดิศ์ รีของลูกคือพ่อเลวๆ อย่างเขา เมือ่ วานเขาออกจากบ้าน ตัง้ ใจว่าจะเดินเข้าไปในตลาด ซึง่ ไม่ไกลจากบ้านมากนัก เขาตั้งใจว่าจะไปขอท�ำงานรับจ้างพ่อค้าแม่ค้าในตลาด งานสานตะกร้าที่ได้เงินน้อยนิด ไม่พออะไรกับการช่วยเหลือลูกเมีย ตัง้ แต่เห็นลูกสาวท�ำงานหนักตัวเป็นเกลียว แม้วา่ บรรพตีจะไม่เคยบ่นหรือบอกว่าเหน็ดเหนือ่ ยเลยก็ตาม ทว่าส�ำหรับคนเป็นพ่ออย่างเขา กลับละอายใจ พ่ออย่างเขาไม่เคยท�ำอะไรให้ลกู สบายใจเลย วันๆ กินแต่เหล้าและเล่น การพนัน มาวันนีเ้ ขารูส้ กึ อิม่ ตัว พอแล้วกับทุกสิง่ ทุกอย่าง ขอกลับตัวเป็นคนใหม่ ตัง้ ใจเลิก เหล้าเลิกอบายมุข ตัง้ หน้าตัง้ ตาท�ำงานเลีย้ งลูกและเมียให้สมกับทีเ่ ป็นหัวหน้าครอบครัว แต่ยังเดินไปไม่ทันไร รถตู้คันใหญ่ก็วิ่งมาจอดขวางหน้า ก่อนที่ชายหุ่นล�่ำบึ้กสามคน จะเดินลงมาจากรถและลากตัวเขาขึน้ ไป สถานทีท่ รี่ ถตูค้ นั นัน้ พามา เขาจ�ำได้ดี มันคือบ่อนการพนันทีเ่ ขามาเป็นประจ�ำ พวกมันเตะทีป่ ลายคาง ทุบตี และซ้อม ก่อนทีจ่ ะบังคับให้ขายลูกสาวเป็นการจ่ายหนี้ บางส่วน... ลูกสาวเขาต้องท�ำงานขายตัวเพือ่ ชดใช้หนีส้ นิ ทีเ่ ขาก่อขึน้ อย่างนัน้ หรือ... 43
เมือ่ ได้ฟงั อย่างนัน้ มีหรือคนเป็นพ่อจะยอม มันจับและบังคับให้แปะลายนิว้ มือ ลงในเอกสารสัญญา ยิ่งเขาดิ้นรนเท่าไรมันก็ยิ่งตีเขาหนักมากขึ้นเท่านั้น จนสติเริ่ม เลือนราง... และสุดท้ายสลบไป... ครัน้ พอตืน่ ขึน้ มาอีกที ถึงได้รวู้ า่ ถูกปล่อยทึง้ ไว้อย่างกับหมาข้างถนน เขาร้องไห้ โศกเศร้าเสียใจเมือ่ มองเห็นรอยแดงๆ บนนิว้ โป้ง มันได้ลายมือเขาไปแล้ว เขาขายลูกไปแล้ว... ...ความทรงจ�ำเมือ่ วานท�ำให้พอ่ กอดบรรพตีแน่นเมือ่ ร�ำลึกถึงเหตุการณ์ เขาเล่า ให้ภรรยาฟังเพราะไม่เห็นหนทางไหนอีกแล้ว และสิง่ ทีภ่ รรยาท�ำกับเขานัน้ เขาคิดว่ามัน สมควรทีส่ ดุ ... กับพ่อสารเลวคนนี้ บรรพตีผลักพ่อออกจากตัว พยายามใช้เรีย่ วแรงทัง้ หมดคลานมาหาแม่ มือน้อย ยกขึน้ เกาะขาแม่ไว้แน่น ดวงตากลมโตทีบ่ ดั นีม้ นี ำ�้ ตาเอ่อมองแม่ดว้ ยสายตาอ้อนวอน “แม่ แม่จา๋ อย่าขายรักนะ แม่” บรรพตีรอ้ งไห้ออกมาอย่างไม่อายสายตาใคร ชาวบ้านทีม่ ามุงดูตา่ งพากันเศร้าสลด บ้างก็รอ้ งไห้ บ้างก็พยายามหาวิธชี ว่ ย บ้างก็บอก ให้แจ้งต�ำรวจ แต่! ทุกคนย่อมรูด้ วี า่ เจ้าหนีข้ องนายธงนัน้ มีอทิ ธิพลแค่ไหน ทีส่ ำ� คัญมีขา้ ราชการชุด สีกากีและนักการเมืองดังๆ หนุนหลัง แล้วคนจนๆ ทีไ่ ม่มเี งินทอง ไม่มอี ะไรเลยอย่าง พวกเขาเล่า จะท�ำอะไรได้ เอีย๊ ด! เสียงรถตูส้ ดี ำ� วิง่ เข้ามาจอดหน้าบ้านไม้หลังเก่า พ่อรูท้ นั ทีวา่ เป็นรถของใคร พ่อ ใจหายวูบ ร่างผอมแห้งล้มลุกคลุกคลานวิง่ เข้าหาบรรพตี กอดไว้อย่างหวงแหน แม่และ บรรพตีเองก็ตกใจเมือ่ ชายหุน่ ล�ำ่ สามคนเดินลงมาจากรถ แล้วตามมาด้วยคนทีเ่ ป็นเจ้าหนี้ ท่าทางดูน่ากลัว หน้าตาแต่ละคนดูโหดเหี้ยม ใบหน้ามีรอยบาดแผลอยู่เต็มไปหมด ชาวบ้านบางคนตกใจกลัวจนรีบเดินออกห่างและกลับบ้านไป จะเหลือเพียงไม่กคี่ นทีเ่ ป็นห่วง และสงสารบรรพตีจริงๆ ทีอ่ ยูด่ เู หตุการณ์เท่านัน้ “กูมารับลูกมึงไอ้ธง” คนทีเ่ ป็นหัวหน้าบอกจุดประสงค์ทมี่ า บรรพตีหน้าซีดเผือด ทุกสิง่ ทุกอย่างเกิดขึน้ เร็วจนหญิงสาวตัง้ รับไม่ทนั เมือ่ ไม่กนี่ าทีนเี้ องทีเ่ พิง่ รับรูว้ า่ ถูกขาย มานาทีนเี้ ธอก�ำลังจะถูกเอาตัวไปเพือ่ ‘ขาย’ อย่างนัน้ หรือ? แม่ลม้ ลงคุกเข่า สองมือพนมขึน้ เหนือหัวและกราบลงทีเ่ ท้าของเจ้าหนี้ ก่อนจะ เงยหน้าขึน้ มอง 44
อัคคีทิตา “คุณคะ ฉันขอล่ะค่ะ อย่าเอาลูกฉันไปเลย ฉันกับสะ...สามีจะช่วยกันจ่าย หนีส้ นิ ทีเ่ กิดขึน้ เอง” เจ้าหนีไ้ ม่ได้สนใจกับกิรยิ าท่าทางการอ้อนวอนของแม่เลยแม้แต่นอ้ ย แต่มนั กลับพุง่ ความสนใจไปทีห่ ญิงสาวทีอ่ ยูใ่ นอ้อมกอดของนายธงอย่างหลงใหล สวยชะมัด! เมือ่ ผูเ้ ป็นพ่อเห็นสายตาหืน่ ๆ ทีม่ องมาทีแ่ ก้วตาดวงใจ เขารีบใช้ตวั บังลูกสาว อย่างปกป้องและคุม้ ครองภัย ท่าทางของนายธงยิง่ ท�ำให้เจ้าหนีเ้ กิดความหมัน่ ไส้ ก่อน จะตะโกนบอกลูกน้องหุน่ ล�ำ่ ทัง้ สาม จนทุกคนทีอ่ ยูใ่ นเหตุการณ์สะดุง้ “ไปเอาตัวมา!” เสียงเหีย้ มเกรียมตะคอกออกค�ำสัง่ เมือ่ ชายหุน่ ล�ำ่ สามคนย่าง สามขุมเข้าหาบรรพตี ชาวบ้านเห็นเช่นนัน้ ก็ตา่ งพากันเข้ามารุมตัง้ ใจจะช่วยบรรพตีเต็มที่ บางคนกลับบ้านไปหยิบมีด บางคนก็คว้าท่อนไม้แถวๆ นัน้ เตรียมจะรุมประชาทัณฑ์ หากมีการจับตัวบรรพตีไปจริงๆ ปัง! ปัง! ปัง! เสียงปืนถูกยิงขึ้นฟ้า ชาวบ้านต่างพากันแตกฮือ หลบคนละทิศคนละทาง ลูกน้องของเจ้าหนีเ้ ป็นคนยิงขึน้ ฟ้า พวกมันหยิบปืนขึน้ มาเตรียมพร้อมลัน่ ไกหากมีคนไหน เข้ามาขวาง กฎหมายหรือ กลัวทีไ่ หน! “พวกมึงลองขยับดูส!ิ กูจะยิงให้พรุนเลย ฮ่าๆ” เจ้าหนีห้ วั เราะอย่างคนมีชยั คนอย่างเขาไม่เคยกลัวอะไรอยูแ่ ล้ว กฎหมายก็เถอะ ใครๆ ก็รวู้ า่ เจ้านายใหญ่ของเขา เป็นใคร ยิง่ ใหญ่แค่ไหน ก็อย่างว่า คนมีเงินซะอย่างท�ำอะไรก็ได้ ทีส่ ำ� คัญนายมีขา้ ราชการ ชั้นผู้ใหญ่และนักการเมืองท้องถิ่นที่มีต�ำแหน่งใหญ่โตคอยหนุนหลังอยู่แล้วอย่างนี้คน อย่างเขาจะต้องกลัวอะไรอีกหรือ? เมือ่ เสียงปืนสิน้ สุด ไม่มใี ครกล้ากระดุกกระดิกตัวอีกเลย ชายหุน่ ล�ำ่ เดินเข้าไป กระชากตัวบรรพตีออกจากอ้อมกอดพ่อ แม่รบี วิง่ เข้ามาทุบตี ปากร้องแต่วา่ มึงปล่อย ลูกกูๆ ทว่ามันกลับท�ำเสียงฮึดฮัด ไม่พอใจ เมือ่ โดนทุบตีซำ�้ ๆ จนทนไม่ไหว ชายหุน่ ล�ำ่ ผลักแม่จนกระเด็นออกไป พ่อวิง่ เข้าเตะต่อยพวกมันต่อจากแม่ ชาวบ้านทีด่ เู หตุการณ์ ก็ลนุ้ จนตัวโก่ง มือจับอาวุธทีถ่ อื ไว้แน่น ใจน่ะหรืออยากเข้าไปช่วยจะตาย หากแต่ทำ� อย่างทีค่ ดิ ไม่ได้เพราะมันมีปนื ! “พ่อจ๋าแม่จ๋า!” บรรพตีร้องอย่างสุดเสียง พยายามสะบัดมือหนาหยาบที่จับ ต้นแขนทัง้ สองข้างของเธอไว้อย่างสุดความสามารถ พ่อถูกลูกน้องอีกคนหนึง่ ของเจ้าหนี้ ดึงกระชาก เตะและต่อยเข้าที่ท้องและใบหน้าอย่างโหดร้ายป่าเถื่อน พวกมันไม่สนใจ 45
เลยว่า คนทีถ่ กู ซ้อมอยูน่ นั้ แก่มากขนาดไหน พ่อใช้มอื กุมท้องข้างหนึง่ ปัดป้องทีใ่ บหน้า ด้วยมืออีกข้างหนึง่ แล้วก็เป็นเธอทีท่ นไม่ได้... “พอแล้วๆ ฉันยอม ยอมแล้ว พอที ฮือๆ” บรรพตีหยุดการดิน้ รน มือน้อย พนมไหว้อย่างน่าสงสาร เจ้าหนีย้ มิ้ กริม่ สัง่ ลูกน้องให้หยุดการทุบตี พวกมันไม่ยอมแม้แต่จะให้เธอได้ สัง่ ลาครอบครัว กระชากเธอเหมือนไม่ใช่คนให้ขนึ้ รถ ปิดประตูและขับออกไปอย่างรวดเร็ว แม่คอ่ ยๆ คลานเข้าไปหาพ่อ ก่อนทีท่ งั้ สองจะมองรถตูว้ งิ่ จากไป หัวใจของ คนทัง้ สองแตกสลาย พ่อกับแม่รอ้ งไห้ปม่ิ ว่าจะขาดใจลงตรงนัน้ บรรพตีลกู รัก
46
อัคคีทิตา 6 ความหวัง 19.00 น. รถสปอร์ตคันหรูสองคันวิ่งเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์หลังงาม ได้ยินเสียงรถ เข้ามาจอดทีห่ น้ามุข มิสมาเรียแทบจะถลาจากทีน่ งั่ สองขารีบก้าวเดินอย่างเร็ว ท่าทีทดี่ ู กระวนกระวายเป็นกังวลลดลงเมือ่ เห็นร่างสูงใหญ่ของคนทีเ่ ป็นห่วงก้าวลงมาจากรถ ทุกๆ ครัง้ ทีแ่ ดเนียลออกนอกบ้าน ไม่วา่ จะไปท�ำงานหรือไปทีไ่ หนก็ตาม นางจะ คอยเป็นห่วงเป็นใยเสมอ ด้วยกลัวว่าเขาจะได้รบั อันตรายแม้วา่ จะมีบอดีก้ าร์ดทัง้ สีค่ อย ติดตามไปทุกแห่ง ครัน้ นึกถึงเหตุการณ์ทเี่ ชียงใหม่กใ็ จหาย จ�ำได้วา่ เห็นบาดแผลทีแ่ ขน ของเจ้านายหนุม่ เมือ่ วันนัน้ ก็แทบจะเป็นลมล้มลงไป แล้วก็ปล่อยโฮออกมาซะอย่างนัน้ ไม่วา่ จะกีค่ รัง้ ต่อกีค่ รัง้ ทีเ่ ห็นคนตรงหน้าได้รบั บาดเจ็บแม้แต่เพียงบาดแผลเล็กๆ หัวใจนาง ก็เจ็บจนแทบจะทนไม่ไหว กว่าที่แดเนียลจะยอมรับฟังค�ำขอร้องจากนางว่าให้หยุดพักและรักษาตัวที่บ้าน ก็เล่นเอาเหนื่อย ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ยังให้คุณประสิทธิ์น�ำงานจากที่บริษัทมาให้ท�ำ อยูเ่ สมอ แดเนียลไม่เคยหยุดพัก บูรพาปิดประตูรถตามหลัง ร่างสูงของบอดี้การ์ดทั้งสี่ยืนขนาบข้างเจ้านายเช่น ทุกครัง้ แดเนียลไม่ได้กา้ วไปไหน ยืนมองแม่บา้ นของตนอยูอ่ ย่างนัน้ ใบหน้าหล่อเหลา เงยมองคนทีย่ นื อยูห่ น้ามุข เผยรอยยิม้ อ่อนโยนทีม่ มุ ปาก “ไม่มอี ะไรต้องเป็นห่วง อย่ากังวลไปเลย” “โธ่ คุณก็พดู อย่างนีท้ กุ ครัง้ แล้วดิฉนั ก็หว่ งคุณทุกครัง้ นัน่ แหละค่ะ นัน่ ถุงยา หรือคะ” นางชะเง้อมองถุงยาทีอ่ ยูใ่ นมืออาทิตย์ เขารับถุงยามา ก่อนบอกให้บอดีก้ าร์ด ทัง้ สีก่ ลับไปพักผ่อนได้ตามอัธยาศัย 19.15 น. บูรพาเปิดประตูหอ้ งนอนของตัวเอง ถอดเสือ้ สูทออกพาดไว้บนเก้าอี้ แกะกระดุม เสือ้ เชิต้ สองเม็ดเพือ่ คลายร้อน เขาถอนหายใจแรงๆ เมือ่ ร่างกายรูส้ กึ เหนือ่ ยล้า ดวงตา กวาดมองไปรอบๆ ห้องอย่างไร้จดุ หมาย ทุกๆ วันเป็นอย่างนีเ้ สมอ ท�ำงานอารักขานาย 47
กลับเข้าห้องก็พกั ผ่อน เทีย่ วกลางคืนบ้างบางครัง้ ถ้าว่างจริงๆ ชายหนุม่ นัง่ ลงบนเตียง พลางหยิบตุก๊ ตาหมีทเี่ ขาตัง้ ไว้บนโต๊ะโคมไฟขึน้ มา เขายิม้ มือหนาลูบหัวตุก๊ ตาไปมาเหมือน มันมีชวี ติ ครัน้ มองหน้าตุก๊ ตาแล้วก็ให้นกึ ถึงแม่คา้ หน้าหวาน และพานนึกถึงเหตุการณ์ เมือ่ ตอนเย็น รถมอเตอร์ไซค์คันเก่าๆ ยังคุ้นตา ต้องใช้เวลาอยู่พักหนึ่งถึงจะนึกออกว่า รถมอเตอร์ไซค์คนั เก่าคันนีเ้ ขาเคยเห็นทีไ่ หน ทีแ่ ท้มนั ก็เป็นรถของสาวน้อยคนนัน้ บูรพายิม้ เล็กน้อยก่อนทีจ่ ะตัดสินใจเดินตามแดเนียลและเพือ่ นๆ เข้าไปในคลินกิ แต่ยังก้าวขาไปไม่ทันไรชายหนุ่มก็ชะงัก บูรพาค่อยๆ ก้าวถอยหลังกลับมายังจุดเดิม สายตามองไปทีร่ ถมอเตอร์ไซค์คนั นัน้ ล้อทัง้ ข้างหน้าและข้างหลังมันแบนจนแทบติดพืน้ รถเก่ามากและคนเป็นเจ้าของก็คงไม่ทันสังเกตเห็น นึกแปลกใจว่าเจ้าหล่อนขับมาได้ อย่างไร ดีทมี่ นั ไม่พาเธอเกิดอุบตั เิ หตุเสียก่อน บูรพาส่ายหน้ากับความไม่ระมัดระวังของหญิงสาว ก่อนจะเดินไปส�ำรวจรถ มอเตอร์ไซค์คันนั้นอย่างพินิจพิจารณา มือหนาพับแขนเสื้อเชิ้ตสีด�ำขึ้นระดับข้อศอก ก่อนจะนัง่ ลงและจับล้อดูความเสียหายทัง้ สองข้าง คิว้ เข้มขมวดเข้าหากัน บูรพาลุกขึน้ และ ก้าวเดินไปยังฝั่งตรงข้ามเพื่อขอยืมเครื่องไม้เครื่องมือจากบ้านของอาก๋งแก่ๆ คนหนึ่ง เขากลับมาทีร่ ถของหญิงสาวอีกครัง้ ลงมือซ่อมและปะยางรถให้อย่างเงียบๆ ...ครัน้ เสร็จเรียบร้อยก็เป็นเวลาทีแ่ ดเนียลเดินออกมาพอดี เขารีบลุกขึน้ เดินไป หลบทีม่ มุ มุมหนึง่ ของช่วงตึก จัดแจงดูความเรียบร้อยของเสือ้ ผ้าหน้าผม หลังจากนัน้ จึง เดินไปสบทบกับเพือ่ นๆ ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูหอ้ งท�ำให้บรู พาตืน่ จากภวังค์ รอยยิม้ หุบลงทันที “บูรพา นายนอนหรือยัง” เสียงหนึง่ ในบอดีก้ าร์ดเรียกบูรพาน�ำ้ เสียงค่อนข้างเบา เพราะเกรงใจหากบูรพาอยากพักผ่อน บูรพาวางตุก๊ ตาหมีไว้ทเี่ ดิม เดาได้วา่ ก็คงจะชวน ไปนัง่ ดืม่ อะไรเย็นๆ กันนัน่ แหละ แต่วนั นีเ้ ขาไม่มกี ะจิตกะใจจะดืม่ เพราะรูส้ กึ เหนือ่ ย ก่อนจะเอนตัวลงนอน ปิดไฟ และตอบเพือ่ นดังๆ ว่า “นอนแล้ว” 19.30 น. แดเนียลอาบน�ำ้ เปลีย่ นเสือ้ ผ้าเรียบร้อยแล้ว เวลาเพิง่ ทุม่ ครึง่ ชายหนุม่ ยังไม่รสู้ กึ ง่วง ร่างสูงใหญ่เดินตรงไปที่โต๊ะท�ำงานที่จัดไว้ในส่วนของห้องนอน มือหนาหยิบ 48
อัคคีทิตา แฟ้มเอกสารขึน้ มานัง่ อ่านสักพัก จึงคิดจะหยิบปากกาขึน้ มาเขียน คิว้ เข้มขมวดเข้าหากัน เมือ่ ควานไปสัมผัสกับถุงบางอย่างบนโต๊ะ ดวงตาคมตวัดมองจากปลายหางตา ถึงได้เห็น สิง่ ทีก่ ำ� ไว้ในมือ เขาหยิบถุงขึน้ มาและเปิดออก ภายในนัน้ มีซองยาซองเล็กๆ สองซอง ดวงตาคมมองตัวอักษรเล็กๆ อ่านง่ายทีเ่ ป็นระเบียบเรียบร้อยเขียนว่า ‘ทานยาหลังอาหาร อย่างละหนึง่ เม็ด’ ครัน้ จ้องมองนานๆ ก็พานให้นกึ ถึงใบหน้าของผูเ้ ป็นเจ้าของตัวหนังสือ ดวงตากลมโตยังติดตราตรึงใจ กลิน่ หอมอ่อนๆ จากเรือนผมและร่างกายบอบบางก็ตดิ จมูกไม่จางหาย เขาเอนตัวพิงพนัก มือหนายังก�ำถุงยาไว้อย่างนัน้ หลับตาแล้วปล่อยให้ภาพของ หญิงสาวเข้ามาฉายชัดอย่างไม่อาจหลีกเลีย่ ง... นานเท่าไรไม่รู้ เมือ่ ตอนทีโ่ ทรศัพท์เครือ่ งจิว๋ ดังขึน้ ท�ำลายภวังค์ทกี่ ำ� ลังคิดอยู่ กายหนายันตัวลุกขึน้ คว้าโทรศัพท์ทอี่ ยูบ่ นเตียงกดรับ กระแทกเสียงเล็กน้อย “ฮัลโหล” “ว่าไง ยูจ�ำไอได้ไหมแดนนี่ ฮ่าๆ” เสียงทุ้มแฝงความอารมณ์ดีทักทายอย่าง เป็นกันเองผ่านโทรศัพท์เครือ่ งบาง ท�ำให้ผอู้ ยูต่ น้ สายมีอากัปกิรยิ าเปลีย่ นไป “ร็อบ นายหรือ?” ในชีวติ เขาไม่มเี พือ่ นให้โทรหามากนักหรอก หรือจะบอกได้ ว่าอาจมีแค่คนนีค้ นเดียวก็วา่ ได้ “ฮ่าๆ ดีใจทีย่ จู ำ� ไอได้ ไอมาท�ำธุระทีเ่ มืองไทย ออกมาเจอกันหน่อยสิ แดนนี”่ ร็อบบี้ เพือ่ นสมัยเด็กทีร่ จู้ กั กันเมือ่ ตอนไปพักผ่อนทีบ่ า้ นพักตากอากาศทีฮ่ าวายนัน่ เอง เขาแต่งงานและย้ายจากฮาวายไปอยูท่ แี่ คนาดากับภรรยา มีธรุ กิจเล็กๆ เป็นของตัวเอง “ตอนนีห้ รือ ได้สิ ทีไ่ หนล่ะ” แดเนียลเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ เมือ่ เห็นว่ายัง ไม่ดกึ มากและตัวเขาเองก็ยงั ไม่งว่ ง นัดเจอเพือ่ นทีน่ านๆ เจอกันสักครัง้ ก็คงดี... ร็อบบี้บอกสถานที่นัดที่ปกติแล้วถ้ามาเมืองไทยเขาจะต้องแวะไปที่นั่นเสมอ แดเนียลพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะวางสายไป กายหนาเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า จัดแจงธุระ จนเรียบร้อย หยิบโทรศัพท์ทวี่ างอยู่ พลันเหลือบเห็นถุงยาทีโ่ ยนไว้เมือ่ ตอนกดรับสาย จึงหยิบยาทาน ร่างสูงก้าวเดินอย่างเร็วๆ ไปยังโรงจอดรถ เห็นนายศักดิว์ งิ่ วุน่ เข้ามา ก�ำลังจะ เอ่ยถามเจ้านายว่าจะไปไหน ก็ตอ้ งหยุดชะงักเมือ่ ดวงตาคมตวัดมองน่าเกรงขาม “เปิดประตู ไม่ตอ้ งตามใคร” รถสปอร์ตสีดำ� คันหรูแล่นออกไปแล้ว นายศักดิม์ องตามจนรถลับสายตา ถอน หายใจเฮือกใหญ่ ไม่อยากจะนึกว่าถ้ามิสมาเรียรู้ว่าแดเนียลออกไปข้างนอกคืนนี้โดย 49
ไม่มบี อดีก้ าร์ดตามอย่างเคย นางจะท�ำหน้าอย่างไร แต่จะให้เขาวิง่ ไปบอกได้อย่างไรอีก เหมือนกัน ก็ในเมือ่ ค�ำพูดของเจ้านายก่อนจะออกรถนัน้ ยังดังก้องในหัว เตือนความจ�ำ ตัวเองอยูร่ ำ�่ ไป ‘ห้ามบอกใคร’ 19.40 น. รถตูส้ ดี ำ� วิง่ ด้วยความเร็วสูง ภายในรถมีชายทัง้ หมดสีค่ นและผูห้ ญิงอีกหนึง่ คน บรรพตีถูกจับให้นั่งตรงกลางระหว่างชายหุ่นล�่ำสองคน พวกมันจับเธอไว้แน่น ส่วน ลูกพีข่ องพวกมันนัง่ ข้างหน้า ยังไม่วายหันหน้ามองหญิงสาวอย่างหยาบคาย โลมเลีย มัน มองเธอตั้งแต่ใบหน้าสวยที่แม้ขณะนี้เปื้อนไปด้วยคราบน�้ำตาก็ยังดูหวานงดงาม ไล่มา เรื่อยๆ จนถึงซอกคอขาวผ่องและทรวงอกอวบอิ่มที่แม้ว่าบรรพตีจะใส่เสื้อผ้ารัดกุม หากแต่มันก็จินตนาการออกว่าภายใต้เสื้อยืดสีด�ำ อกอวบอิ่มที่กระเพื่อมขึ้นลงตาม จังหวะการหายใจสวยน่าสัมผัสขนาดไหน มันมองไล่ลงมาเรือ่ ยๆ จนถึงสะโพกกลมกลึง บรรพตีสวมกางเกงยีนส์ยงิ่ ท�ำให้มนั จินตนาการท่อนขาเรียวงามของเธอได้อย่างสบาย “อีนสี่ วย หุน่ ดีจริงๆ ว่ะ ถึงทีเ่ มือ่ ไรนะ กูจะเอามันคนแรกเลย” ทุกถ้อยค�ำที่ เปล่งออกมาล้วนหยาบคาย บ่งบอกถึงสภาพจิตใจทีต่ ำ�่ ช้า ตอนนีบ้ รรพตีไม่ได้รสู้ กึ กลัว เมื่อต้องอยู่ร่วมกับคนเลวพวกนี้เลยสักนิด น�้ำตาที่เคยไหลบัดนี้เหือดแห้งไปหมดแล้ว ดวงตาทีเ่ คยหวานจ้องมองพวกมันอย่างจะเอาเรือ่ ง ภาพพ่อแม่ทถี่ กู ซ้อมทุบตียงั คงติดตา ตัง้ แต่ทพี่ วกมันจับเธอขึน้ มาในรถ เธอก็พยายามทุกวิถที างเพือ่ ให้หลุดออกจากมือหนา ของชายหุน่ ล�ำ่ ทัง้ สอง แต่ยงิ่ ดิน้ เท่าไรมันก็ยงิ่ รัดแขนเธอแน่นขึน้ เท่านัน้ จะท�ำอย่างไรให้หลุดพ้นเงือ้ มมือของพวกเดนมนุษย์... จะท�ำอย่างไรให้เธอหนี ไปจากพวกมันได้ ท�ำอย่างไรบรรพตี... บรรพตีพยายามใช้ความคิด หาวิธที จี่ ะท�ำให้ตวั เอง หลุดรอดไปจากคนพวกนี้ เธอยิ้มกริ่มเมื่อเห็นแล้วว่าทางข้างหน้ามีไฟแดง เธอจะใช้ จังหวะนัน้ วิง่ ลงจากรถไปขอความช่วยเหลือใครสักคนบางทีอาจเป็นต�ำรวจหรือใครก็ได้ ให้อดสูใจแค่ไหนก็คงต้องท�ำ แม้มารยาทีว่ า่ ผูห้ ญิงมีรอ้ ยเล่มเกวียนก็ไม่เคยอยู่ ในมโนส�ำนึก มาตอนนีค้ งต้องควานหา เธอเก็บความอายไว้เบือ้ งหลัง หายใจเข้าปอดแรงๆ ก่อนจะตัดสินใจท�ำบางอย่าง มือน้อยค่อยๆ ยกขึน้ มาลูบไล้ทอ่ นแขนล�ำ่ ๆ ของผูช้ าย หน้าเหีย้ มทีอ่ ยูด่ า้ นขวา เธอลูบไปมาอย่างช้าๆ ดวงตาหวานแปรเปลีย่ นเป็นยัว่ ยวนเขา ริมฝีปากอวบอิม่ ยิม้ น้อยๆ ดูนา่ รัก น่าหลงใหล 50
อัคคีทิตา ชายหุน่ ล�ำ่ มองกิรยิ าท่าทางของบรรพตีอย่างอดใจไม่อยู่ มันกลืนน�ำ้ ลายดังเอือ๊ ก อย่างยากล�ำบาก มือหยาบเริม่ ผ่อนแรงทีจ่ บั แขนบรรพตีลงอย่างลืมตัว ชายทีอ่ ยูด่ า้ นซ้าย ก็มองกิรยิ าท่าทางของบรรพตีเช่นกัน มันเองก็อดใจไม่ไหว มือใหญ่ยกขึน้ หมายจะจับ เข้าทีห่ น้าอกอวบอิม่ แต่ยงั ไม่ทนั ได้แตะถึงเนือ้ นวลของบรรพตี มือของคนทีอ่ ยูด่ า้ นขวา ก็จบั เข้าทีข่ อ้ มือของคนทีอ่ ยูด่ า้ นซ้ายอย่างเอาเรือ่ ง หวงแหน มือน้อยยกขึน้ มาจับข้อมือ ของมันทั้งสองคนอย่างห้ามปรามก่อนจะท�ำเสียงจุ๊ๆ แล้วชี้ไปที่ลูกพี่ที่นั่งอยู่ข้างหน้า ชายหุน่ ล�ำ่ ทัง้ สองพยักหน้าเข้าใจความหมายของบรรพตี ก่อนทีจ่ ะปล่อยมือออกจากกัน บรรพตีสง่ ยิม้ หวานก่อนจะหันหน้าไปบอกชายหุน่ ล�ำ่ ทีอ่ ยูด่ า้ นขวาว่า... “ให้พี่ก่อนนะจ๊ะ” ชายหุ่นล�่ำที่บรรพตีเอ่ยปากอนุญาตยิ้มกว้างโชว์ฟันเหลือง พลางมองเลยบรรพตีไปเพือ่ ส่งสายตาเยาะเย้ยให้กบั ชายหุน่ ล�ำ่ อีกคน เขาให้กกู อ่ นเว้ย! อย่างเงียบเชียบ... บรรพตีค่อยๆ ขึ้นไปนั่งบนตักของมันอย่างช้าที่สุดเพราะ กลัวว่าลูกพี่พวกมันที่นั่งอยู่ด้านหน้ากับคนขับจะสังเกตเห็นความผิดปกติ เป็นจังหวะ เดียวกันกับทีใ่ กล้จะถึงสีแ่ ยกไฟแดงพอดี บรรพตีใช้มอื ลูบไล้ไปทีอ่ กก�ำย�ำของมันเพือ่ เป็นการดึงความสนใจ สายตาคอยมองสลับระหว่างตัวมันกับถนนข้างหน้าอย่างลุน้ สุดๆ ตอนนี้บรรพตีสามารถเข้าใกล้ประตูรถได้แล้วจากการที่เธออุตส่าห์ยั่วยวนมัน เพื่อเธอ จะได้นงั่ ตักและเธอจะค่อยๆ เลือ่ นตัวเองให้นงั่ ลงทีเ่ บาะข้างๆ หญิงสาวตัง้ ใจว่าจะเปิด ประตูรถตอนทีม่ นั ก�ำลังเคลิม้ ๆ และวิง่ ไปขอความช่วยเหลือจากคนอืน่ ... แต่ทงั้ หมดจะ ส�ำเร็จได้นนั้ ก็ขนึ้ อยูก่ บั ดวงล้วนๆ ขอให้ไฟแดงทีเถอะ ขอร้องล่ะ 19.46 น. รถสปอร์ตของแดเนียลจอดติดไฟแดงอยู่ มือใหญ่เคาะทีพ่ วงมาลัยเป็นจังหวะ ตามเพลงทีเ่ ปิดในรถอย่างอารมณ์ดี แดเนียลเหลือบมองนาฬิกาข้อมืออยูห่ ลายครัง้ ตา จ้องมองไปทีส่ ญ ั ญาณไฟจราจรอย่างกระวนกระวายเมือ่ ไฟไม่ยอมเปลีย่ นเป็นเขียวสักที 19.47 น. รถตูจ้ อดติดไฟแดง บรรพตีสบโอกาสขณะทีม่ นั ก�ำลังหลับตาเคลิม้ กับการลูบไล้ ทีแ่ ผ่นอก ก่อนทีห่ ญิงสาวจะท�ำให้มนั ทรมานใจด้วยการค่อยๆ เลือ่ นมือน้อยให้ตำ�่ ลง ต�ำ่ ลง อย่างช้าๆ พลัก่ !! “โอ๊ย! อีน”ี่ 51
บรรพตีใช้เท้าถีบเข้าทีท่ อ้ งมันเต็มรักก่อนจะรีบปลดล็อกและกระโดดลงจากรถ อย่างรวดเร็ว ภาพทีป่ รากฏต่อสายตาชาวบ้านและรถอีกหลายคันคือ ภาพหญิงสาวก�ำลัง รีบกระเสือกกระสนวิง่ หนีอย่างลนลานจากผูช้ ายสองคน หญิงสาววิง่ เข้าไปทุบกระจกรถ เพือ่ ขอความช่วยเหลือคันแล้วคันเล่า ดวงตาสวยเว้าวอนสือ่ ความหมาย แต่เหมือนสวรรค์ กลัน่ แกล้ง ไม่มใี ครให้ความช่วยเหลือเธอสักคน ทุกคนต่างพากันกดล็อกเพราะหวาดกลัว เธอวิง่ อย่างไม่คดิ ชีวติ จนมาถึงรถสปอร์ตคันหนึง่ ทีจ่ อดอยูห่ น้าสุด รอยยิม้ ปรากฏเพราะ ดีใจทีเ่ ธอยังมีความหวังอยู่ ก๊อกๆ เสียงคนเคาะกระจกรถ ท�ำให้แดเนียลกดปุ่มเลื่อนกระจกลง คิ้วหนาขมวด เข้าหากันเมือ่ เห็นว่าใครเป็นคนเคาะ “พวงมาลัยครับพี่ พวงละยี่สิบครับ” เด็กหนุ่มขายพวงมาลัยเคาะกระจกรถ แดเนียล สองมือยกพวงมาลัยขึ้นให้ชายหนุ่มดู เขาส่ายหน้าโบกมือไล่ก่อนจะกดปิด กระจกรถและขับออกไปทันทีทเี่ ป็นไฟเขียว ก๊อกๆ บรรพตีเคาะกระจกรถสปอร์ตหรูคนั นัน้ อย่างเอาเป็นเอาตาย หญิงสาวเจ้าของรถ กดเปิดกระจกลงเพียงนิดเดียว ก่อนจะตะโกนด่าอย่างหยาบคาย “นังโสเภณี อย่ามาคิดว่าฉันจะรับแกขึน้ รถนะยะ ไป๊ กลับไปให้พวกแมงดามัน จับแกกลับซ่องโน่น คิดจะหนีพวกมันระวังถูกฆ่าตาย จะหาว่าไม่เตือน” ใบหน้าสวย แต่ทกุ ถ้อยค�ำทีอ่ อกมาจากปากล้วนดูถกู และเหยียดหยาม บรรพตีทรุดลงกับพืน้ หมด ก�ำลังทีจ่ ะวิง่ หนี น�ำ้ ตาทีเ่ คยหยุดไหลตอนนีก้ ลับไหลออกมาใหม่ สัญญาณจราจรเปลีย่ น เป็นไฟเขียวพอดี รถคันแล้วคันเล่าวิง่ ผ่านเธอไปอย่างไม่สนใจเลยว่าเธอจะเป็นอย่างไร ต่อไป... ชายหุน่ ล�ำ่ วิง่ มาถึงตัวบรรพตี มันชกเธอเข้าทีท่ อ้ งและอุม้ ขึน้ พาดบ่า จุก... จนน�ำ้ ตาไหล ชาวบ้านทีย่ นื ดูเหตุการณ์ตา่ งมีความรูส้ กึ สองจิตสองใจว่าจะช่วยดีหรือไม่ เกิด อะไรขึน้ กับหญิงสาวกันแน่ “เรือ่ งผัวเมีย คนอืน่ อย่ายุง่ ” เสียงใหญ่ตวาดค�ำรามลัน่ ทัว่ ท้องถนน ก่อนทีจ่ ะ จับบรรพตียดั ใส่รถตูแ้ ละเคลือ่ นออกไปจากสีแ่ ยกไฟแดงแห่งนัน้ อย่างรวดเร็ว
52
อัคคีทิตา 7 ปกป้องและคุ้มครองภัย บรรพตีนอนกุมท้อง เธอรูส้ กึ จุกและปวดทีท่ อ้ งน้อยมาก มันชกเธอแบบไม่คดิ ว่าเธอเป็นแค่ผหู้ ญิงตัวเล็กๆ ลูกพีข่ องพวกมันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ รถตูว้ งิ่ เข้ามาจอด ในซอยเปลีย่ วแห่งหนึง่ สองข้างทางมีแต่ทงุ่ หญ้า ก่อนทีไ่ อ้คนเป็นหัวหน้าจะลงมาเลือ่ น ประตูรถตูอ้ อก มือใหญ่จกิ เข้าทีเ่ ส้นผมนุม่ สลวยดึงให้เธอเงยหน้าขึน้ บรรพตีรอ้ งด้วย ความเจ็บ เธอสบตากับใบหน้าเหีย้ มเกรียม ปากมันบิดเบีย้ วด้วยความโกรธ ก่อนตะคอก ใส่เธอสุดเสียง “อีน!ี่ มึงกล้าดียงั ไงวิง่ หนีพวกกูหา! แสบมากนะ เป็นยังไงล่ะมีใครช่วยมึงไหม ไม่มสี กั คน ฮ่าๆ สมน�ำ้ หน้า” ชายผูม้ ใี บหน้าโหดเหีย้ มหัวเราะเสียงดังอย่างสะใจ มือน้อยใช้ก�ำลังทั้งหมดดึงมือที่จิกผมเธอและกัดเข้าที่ข้อมือให้แรงที่สุด มัน ร้องสุดเสียงก่อนที่เธอจะเตะเข้าที่หว่างขาแรงๆ อีกที มันหน้าเขียว จุก ล้มลงนอน ทีพ่ นื้ บรรพตีใจสูว้ งิ่ หนีลงจากรถตูอ้ กี ครัง้ หนึง่ ลูกน้องทัง้ หมดของมันมัวแต่ทำ� สีหน้า เจ็บปวดแทนลูกพี่ พวกมันต่างพากันก�ำเป้าของตัวเอง จุกเสียดแทน จนลืมสังเกตไปว่า หญิงสาววิง่ ไปได้ไกลแล้ว “ไปจับมันมา พวกมึง! ยืนบือ้ อะไรกันหา อีนถี่ า้ จับได้กจู ะเอามึงตรงนีเ้ ลยคอยดู แสบนักนะ” ลูกพีอ่ อกค�ำสัง่ ชายสามคนก็รบี วิง่ ตามบรรพตีไป ร่างบางกระหืดกระหอบ วิง่ อย่างทุลกั ทุเล มือน้อยกุมท้องไว้แน่น เจ็บ... จุกเสียด แต่กท็ น ไม่นานเลย ในทีส่ ดุ พวกมันก็วงิ่ มาถึงตัวและจับเธอได้สำ� เร็จ ผัวะ! หมัดลุน่ ๆ ของใครคนหนึง่ ชกเข้าทีใ่ บหน้าของคนทีก่ ำ� ลังจะอุม้ บรรพตี ปลายเท้า หนักๆ เสยเข้าทีค่ างของไอ้คนทีส่ องจนหงายหลัง คนสุดท้ายทีว่ งิ่ มาเห็นท่าไม่ดี มันรีบ วิง่ กลับมาทีร่ ถหาลูกพีอ่ ย่างหวาดกลัว จนกระทัง่ วิง่ มาถึงตัวลูกพี่ ดวงตาลึกโปนของมัน มองอย่างหวาดๆ พยายามชีไ้ ปสถานทีต่ รงนัน้ ตรงทีผ่ ชู้ ายตัวสูงใหญ่ยนื ตระหง่านอย่าง ท้าทาย “เป็นอะไรรึเปล่า” แดเนียลก้มลงถามผูห้ ญิงตัวเล็กๆ ทีล่ ม้ ลงไปจากแรงทีเ่ ขา สลัดผูช้ ายทีจ่ ะอุม้ เธอ เขาคุกเข่าจับหน้าเธอให้เงยมอง ดวงตาคมจับจ้องทีใ่ บหน้าหวาน ทีม่ อมแมมเปรอะเปือ้ นไปหมด 53
“ช่วยฉันด้วยค่ะ ช่วยฉันด้วย” บรรพตีมองสบตาแดเนียล เนือ้ ตัวเธอสัน่ จน สัมผัสได้ สายตาเธอเว้าวอนร้องขอให้เขาช่วย สองมือยกขึน้ พนมไหว้ออ้ นวอนอย่างสุดใจ โชคดีเหลือเกินทีแ่ ดเนียลคิดจะใช้ทางลัดเพือ่ ไปให้ทนั นัด จึงเลือกใช้เส้นทางนี้ แต่เมือ่ ขับรถมาเรือ่ ยๆ สายตาก็เห็นรถตูค้ นั หนึง่ จอดอยู่ ครัน้ จะไม่สนใจและผ่านเลยไป กลับเห็นผูห้ ญิงคนหนึง่ วิง่ ลงมา ถ้าไม่เพราะเธอสะดุดตาก็คงไม่คดิ เข้ามาช่วย เขาจ�ำได้วา่ เธอคือใคร มือใหญ่สัมผัสเข้าที่ใบหน้าเนียนที่มีเหงื่อไหล เธอหายใจหอบและแรงด้วย ความเหนือ่ ย เขาช่วยเช็ดเหงือ่ ให้ ปัดเส้นผมให้ออกจากปากของหญิงสาว เขาไม่ได้พดู อะไรเพือ่ ยืนยันว่าจะช่วยเหลือ ร่างสูงใหญ่หยัดกายขึน้ ดึงรัง้ เธอให้ลกุ ตาม หากค�ำพูด ไม่สำ� คัญเท่าการกระท�ำ มือใหญ่กอบกุมมือน้อยไว้แน่น ราวกับว่าไม่มวี นั ยอมปล่อย “มึงปล่อยอีนนี่ ะ มันเป็นของกู” ถ้อยค�ำหยาบคายหลุดออกมาจากปากโสโครก คนทีเ่ ป็นหัวหน้าชีห้ น้าแดเนียลอย่างเอาเรือ่ ง ดวงตาคมลุกโชนด้วยความโกรธ ใบหน้า หล่อเหลาแปรเปลีย่ นเป็นเหีย้ มเกรียม แดเนียลขบกรามแน่น โกรธจนสามารถฆ่าคนได้ ไม่เคยมีใครหน้าไหนชีห้ น้าหรือกล้าขึน้ เสียงกับซาตานอย่างเขามาก่อน ใจร้อนรุม่ ดัง่ ไฟสุม พวกมันต้องได้รบั บทเรียนอย่างสาสมทีส่ ดุ หมัดของไอ้คนปากโสโครกชกได้แค่อากาศเมือ่ เขาหลบทัน คนอย่างเขาหรือจะ ยอมอยูน่ งิ่ ๆ ให้ชกได้งา่ ยๆ มันเซถลาไปข้างหน้าเพราะไม่คดิ ว่าตัวเองจะชกได้แค่อากาศ จึงซัดหมัดไปเต็มแรง ก่อนทีจ่ ะโดนล�ำแข้งแข็งๆ เตะเข้าทีท่ อ้ งอย่างแรงจนเลือดกระอัก ดวงตาเบิกโพลงด้วยความเจ็บ เจ็บแปลบทีซ่ โี่ ครง... เมือ่ ลูกน้องเห็นว่าลูกพีถ่ กู เล่นงาน มันก็พากันกรูเข้ามาหวังรุมให้ตายคาเท้า เขาชอบ! แดเนียลคิด แสยะยิม้ เหีย้ มเกรียมทีม่ มุ ปาก ก่อนปล่อยมือของบรรพตี ออก ผลักเธอเบาๆ ให้พน้ รัศมีอนั ตราย เขายืดกายเต็มความสูง ซึง่ ท�ำให้ดนู า่ กลัวขึน้ ไปอีกหลายเท่า ก�ำหมัดอย่างหัวเสีย นานแล้วทีไ่ ม่ได้ออกก�ำลังกายด้วยตัวเองอย่างนี้ ผัวะ! หมัดหนักๆ ชกเข้าทีใ่ บหน้าชายหุน่ ล�ำ่ จนฟันหัก มันล้มลงนอนกองทีพ่ นื้ ก่อน ทีเ่ ขาจะหลบลูกเตะเหินฟ้าของไอ้หนุ่ ล�ำ่ อีกคน สันมือฟาดเข้าทีล่ ำ� คอเสียงดังอัก้ จนล้มลง ไปอีกคน ก่อนที่แดเนียลจะโดนชกเข้าที่มุมปากอย่างจัง ความโกรธเพิ่มทวีคูณจนถึง ขีดสุด จับมือหยาบของไอ้คนที่ชกไขว้หลัง บิดและดึงจนกระดูกแขนหักดังเป๊าะ ก่อนจะดึงปืนที่อยู่ข้างเอวของมันออกมา แดเนียลถีบมันให้ล้มลงพื้น มือใหญ่ขึ้น ล�ำกล้อง แล้วยิง 54
อัคคีทิตา ปัง! ปัง! บรรพตีกรีดร้อง เธอยืนเอามืออุดหู ตัวสัน่ เทาไปกับภาพทีเ่ ห็น ชายคนทีถ่ กู แดเนียลหักกระดูกถูกยิงเข้าตรงล�ำคอ นัดทีส่ องยิงเข้าทีห่ วั ใจ ตายทันที! ร่างสูงใหญ่หนั ขวับไปยังพวกทีเ่ หลือก่อนจะยิงกราดออกไป รวดเร็วและแม่นย�ำ จนในทีส่ ดุ เหลือลูกน้องกระจอกๆ ทีย่ นื ขาสัน่ อยูค่ นเดียว มันก้มลงกราบไหว้ออ้ นวอน ขอชีวติ แดเนียลแสยะยิม้ มีหรือทีซ่ าตานอย่างเขา... จะปล่อย กริก๊ !! เสียงปืนถูกยิงออกไปแต่กระสุนหมดแม็กซะก่อน แดเนียลหงุดหงิดใจ ท�ำไม มัจจุราชไม่ยอมมารับตัวไอ้นเี่ พิม่ ไปอีกคน! คนทีม่ จั จุราชยังไม่ยอมเอาชีวติ ยิม้ ดีใจ เหมือนตายแล้วเกิดใหม่มนั รีบใส่เกียร์หมา วิง่ หนีทนั ที แดเนียลเกือบจะวิ่งตามไปแล้วหากหญิงสาวไม่ยึดจับข้อมือไว้ เขาหันกลับมา จ้องมองคนที่ยืนสั่นอยู่ข้างๆ เกิดความเงียบน่าหวั่นเกรง... คิ้วหนาที่ขมวดอยู่แล้วยิ่ง ขมวดจนยุง่ เข้าไปอีก “ท�ำไม” ไม่มคี ำ� ตอบจากคนตรงหน้า เธอเอาแต่สา่ ยหน้า ร่างบางสัน่ เทิม้ มือทีจ่ บั ข้อมือเขา ก็สนั่ ระริก เย็นเฉียบไปหมด โลกหมุนโคลงเคลง พืน้ ดิน ท้องฟ้าหมุนวน แล้วสติกด็ บั วูบ... เหนือ่ ย... เธอเหนือ่ ยแทบทนไม่ไหว ไม่มกี ำ� ลังทีจ่ ะวิง่ หนีอกี ต่อไป บรรพตีทรุด นัง่ ลงกับพืน้ สีดำ� ทะมึน สองข้างทางมองไม่เห็นสิง่ ใดนอกจากความว่างเปล่า นึกถึงพ่อกับ แม่ ใบหน้าสวยก็เริม่ มองหา แล้วก็เห็นพวกเขาอยูท่ นี่ นั่ ไกลออกไป... เธอหยัดกายขึน้ เตรียมวิง่ อีกครัง้ ยังไม่ทนั ทีจ่ ะได้กา้ วไปไหน ร่างก็ถกู ฉุดจาก อะไรบางอย่าง เงาสีดำ� สูงตระหง่าน เงาด�ำไร้ใบหน้า พลันเงานัน้ ก็หายไป ใบหน้าโหดเหีย้ ม ของคนพวกนัน้ เข้ามาแทนที่ บรรพตีกรีดร้องสุดเสียง ในห้วงสติทเี่ กือบจะเสียศูนย์ได้ยนิ เสียงใครดังมาแว่วๆ แล้วต้องสะดุง้ สุดตัวเมือ่ มีสมั ผัสหนักๆ ทีต่ น้ แขน ร่างบางสะดุง้ โหยง หยาดเหงือ่ ไหล เต็มดวงหน้า “เธอกรีดร้อง...” แดเนียลบอกเธอ 55
ดวงตาคมมองอย่างตืน่ ตระหนก ผัสผัสหนักๆ ทีท่ อ่ นแขนยังเจ็บแปลบในความ รูส้ กึ ของบรรพตี เขาบีบท่อนแขนไว้แน่นเพราะจับร่างเธอเขย่าเมือ่ ครู่ บรรพตีมองสบตาเขา แล้วเหลือบมองรอบกาย เธอฝันร้าย... “ฉันเป็นอะไรไปคะ ปวดหัวจัง” มือน้อยยกขึน้ กุมขมับ “เธอสลบไป” เธอเป็นลม... แล้วภาพต่างๆ ก็คอ่ ยๆ ย้อนเข้ามาในหัว เขาช่วยเธอจากพวก เดนมนุษย์พวกนัน้ ด้วยวิธกี าร... “คุณฆ่าคน คุณรูต้ วั รึเปล่าคะ!” “รู”้ “คุณจะท�ำยังไงต่อไปคะ พวกมันต้องแค้นคุณแน่ๆ” เขาไม่ยหี่ ระ ทัง้ ๆ ทีเ่ ธอ ก�ำลังกลัว “ฉันขอโทษทีท่ ำ� ให้คณ ุ ต้องเดือดร้อน ฉัน...” “เลิกพูดเถอะน่า” เขาตัดบทอย่างร�ำคาญ เอียงใบหน้ามาสบตา ครัน้ บรรพตีเห็นใบหน้าเขาชัดๆ ดวงตากลมโตเบิกโพลง เพราะเหตุการณ์ชลุ มุนเมือ่ ครูจ่ งึ ไม่ทนั ตัง้ ใจมอง “คุณ... ทีม่ าพบคุณหมอนีค่ ะ” เขาแสยะยิม้ เพียงนิดเดียวแล้วสะดุง้ เล็กน้อย เจ็บแปลบทีม่ มุ ปาก “ปากคุณเลือดไหล” ไม่ทันให้ตั้งตัว บรรพตียกมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปากให้เขาอย่างแผ่วเบา เขา เบือนหน้าหนี “ขอโทษค่ะ คุณเลือดออก” บรรพตีรบี ชักมือกลับ เงียบกันไปครูใ่ หญ่ ต่างคนต่างไม่พดู อะไร บรรพตีจงึ ได้สงั เกตว่าเธอและเขา นัง่ อยูใ่ นรถยนต์ซงึ่ น่าจะเป็นรถของเขาเอง ได้ยนิ เสียงเขาสตาร์ตรถแล้วแล่นออกไป เธอหน้าตืน่ ถึงเขาจะเป็นคนทีเ่ ข้ามา ช่วยเหลือ แต่เพราะเพิง่ รูจ้ กั และยังเป็นผูช้ าย จึงยังไม่นา่ ไว้วางใจ “จะไปไหนคะ” “ท�ำไมถึงขายตัว” แทนค�ำตอบ แดเนียลกลับถามคืน ดวงตาคมจ้องมองถนน ในความมืด ใบหน้าหล่อเหลาทีม่ มุ ปากมีคราบเลือดติดอยูด่ จู ริงจัง เคร่งขรึม เขาถาม แต่ไม่ได้มองหน้า เขาตัง้ หน้าตัง้ ตาขับรถ จึงไม่เห็นสีหน้าทีส่ ลดลงของบรรพตี หญิงสาว สูดลมหายใจเข้าลึกๆ สายตาจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างเพือ่ ขับไล่นำ�้ ตาทีม่ นั ก�ำลังจะ ไหลออกมา เธอไม่ได้ตอบค�ำถามของแดเนียลเช่นกันกับทีเ่ ขาไม่ยอมตอบค�ำถามของเธอ แต่ชายหนุม่ ยังไม่ยอมละความพยายาม 56
อัคคีทิตา “ไม่มเี งิน? ถูกขาย? ใช้หนี?้ ” ยังคงเดาต่อไป ประโยคสุดท้ายเธอสะอึก “ใช่ ฉันมันจนค่ะ” น�ำ้ เสียงสัน่ เครือ เธอแทบไม่หนั หน้ามามอง เพราะความจนไม่ใช่หรือทีท่ ำ� ให้ถกู ขาย ไม่งนั้ พ่อคงไม่ขายเธอใช้หนี้ นึกมาถึง ตรงนีน้ ำ�้ ตาก็รนิ ไหล สองมือยกขึน้ ปาดแก้ม นัง่ ตะแคงเบีย่ งข้างให้เขา เกิดความเงียบ ขึ้นมาอีกครั้ง บรรพตีน่ังคิดถึงแต่เรื่องของตัวเองว่าจะท�ำยังไงต่อไป หากกลับบ้าน พ่อแม่จะเดือดร้อนหรือไม่ หรือถ้าหนี จะหนีไปทีไ่ หน แล้วเงินล่ะ? เธอจะไปเอาจากไหน เพือ่ จะใช้ในการหนี บรรพตีหยุดชะงักกับความคิด ดวงตากลมโตหันมามองแดเนียล ก่อนจะเอ่ยถามเขาแผ่วๆ ว่า “เมือ่ กีค้ ณ ุ เดาถูก คุณพูดเหมือนคุณรูว้ า่ พวกมันเป็นใคร” “ก็พวกแมงดาไง” เขาว่า “นะ...นัน่ ล่ะ คุณรูไ้ ด้ยงั ไงว่าพวกนัน้ ท�ำงานแบบนัน้ ” บรรพตีสงสัย แดเนียล ยักไหล่ ตอบเธอเสียงดังฟังชัด “ฉันเคยใช้บริการเด็กมัน” คนพูดพูดหน้าตาย ส่วนคนฟังกลับอึง้ กับค�ำตอบ ก่อนทีใ่ บหน้าสวยจะขึน้ สีระเรือ่ และความเงียบก็เข้าปกคลุมในรถเป็นครัง้ ทีส่ าม บรรพตีคดิ ว่าเธอจะขอแดเนียลลงตรงบริเวณใดบริเวณหนึง่ ไม่รหู้ รอกว่าตัวเอง จะไปไหน ไม่รหู้ รอกว่าจะท�ำอย่างไรต่อไป แต่เธอรูส้ กึ เกรงใจชายหนุม่ เป็นอย่างมาก “คุณคะ ขอบคุณคุณมากๆ ทีช่ ว่ ยเหลือฉัน กรุณาฉันอีกสักนิดเถอะค่ะ ช่วย ไปส่งฉันที่ บขส.และ เอ่อ ฉัน... ฉันขอยืมเงินคุณเป็นค่าเดินทางได้ไหมคะ ฉันสัญญา ว่าถ้าฉันได้งานท�ำ ฉันจะส่งคืนให้ ” “ไม่กลับบ้านหรือ” เขาถาม บรรพตีสา่ ยหน้า “มะ...ไม่คะ่ ฉันคิดว่าฉันจะไปซ่อนตัวสักพัก ถ้าฉันกลับพวกมันต้องมาเอาตัวฉัน อีกแน่ๆ พ่อแม่จะเดือดร้อน ตอนนีม้ นั รูว้ า่ ฉันถูกคุณพามา และ... ช่างเถอะ ฉันไม่กลับ ไปหรอกค่ะ” หญิงสาวเงียบไปชัว่ ครู่ ก่อนจะเสริมว่า “หากคุณให้ฉนั ยืมเงินค่าเดินทาง... และเอ่อ ค่าใช้จา่ ยอีกนิดหน่อย ฉันสัญญาค่ะ ว่าเมือ่ ไรทีห่ าทีอ่ ยูไ่ ด้และปลอดภัยจาก พวกมัน และฉันมีงานท�ำ ฉันจะติดต่อกลับมา ฉันจะตอบแทนบุญคุณคุณแน่นอน” “...” เขาเงียบ “ฉะ...ฉันจะชดใช้ให้จริงๆ นะคะ” “...” เขายังคงเงียบ 57
“ถ้าคุณไม่เชือ่ คุณถ่ายรูปฉันไว้กไ็ ด้ ถ้าภายในสามเดือนฉันไม่ตดิ ต่อกลับมา คุณไปแจ้งความได้เลย และฉันชือ่ บรร...” “ท�ำงานให้ฉนั ไม่ดกี ว่าหรือ ไม่ตอ้ งไปไหนไกล แถมยังปลอดภัยจากคนพวกนัน้ อย่างแน่นอน ทีส่ ำ� คัญเธอยังได้ใช้หนีใ้ ห้ฉนั อีกด้วย” ใบหน้าหล่อเหลายังคงเรียบเฉย ไม่บง่ บอกว่าเขาก�ำลังคิดอะไรอยู่ หญิงสาวมองเขาด้วยความฉงน เธอกะพริบตาปริบๆ “ท�ำงานกับคุณหรือคะ?” น�้ำตาคลอ เธอรู้สึกซาบซึ้งใจกับน�้ำใจที่งดงามของ ชายหนุม่ เขาช่วยเธอแล้วยังจะให้งานกับเธออีก “ขอบ ขอบคุณค่ะ ฉะ...ฉันสัญญาว่าคุณจะไม่ผดิ หวัง” เธอยิม้ จนตาหยี ดวงตาคม ตวัดมอง เขายิม้ มุมปากเพียงนิด ก่อนจะหันหน้าสนใจขับรถต่อไป “งานทีว่ า่ อาจไม่เป็นเวลา แล้วแต่ฉนั สะดวก บางครัง้ อาจหนักหน่อย เธอคิดว่า จะไหวไหมล่ะ” แดเนียลถามต่อ “โธ่ ไหวสิคะ หนักแค่ไหนฉันก็ทนได้ ขอแค่ให้ปลอดภัยจากพวกมัน ฉันก็ โอเคทัง้ นัน้ ค่ะ” รอยยิม้ ผุดขึน้ ทีม่ มุ ปากอีกครัง้ เมือ่ ได้ฟงั เธอพูด และดูเหมือนจะกลายเป็น แสยะยิม้ ในเวลาต่อมา “ตามนัน้ แน่นอน”
58
อัคคีทิตา 8 สัญญา รถสปอร์ตสีดำ� คันหรูวงิ่ ด้วยความเร็วสูงเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์หลังงาม บรรพตี ตาโต ตัง้ แต่เกิดมาเธอไม่เคยเห็นบ้านหลังไหนใหญ่ขนาดนีม้ าก่อน ชายหนุม่ หันมามอง ก่อนจะสะกิดเธอแล้วบอกให้ตามลงไป แดเนียลก้าวขาลงจากรถไม่ทนั ไร มิสมาเรียและ บอดีก้ าร์ดทัง้ สีก่ แ็ ทบจะถลาออกมารอรับ มิสมาเรียวิง่ เข้ามาหาแดเนียล ดวงตามีนำ�้ ตา คลอ ตอนทีน่ างรูว้ า่ แดเนียลไม่ได้อยูใ่ นบ้าน นางใจหายวูบ แล้วปล่อยโฮอีกครัง้ เมือ่ เหลือบเห็นแขนด้านทีม่ บี าดแผลมีเลือดซึม มือทีเ่ ริม่ เหีย่ วย่นตามวัยจับเบาๆ เข้าทีต่ น้ แขน ใหญ่ บอดี้การ์ดทั้งสี่ที่ยืนอยู่ด้านหลังมิสมาเรียต่างมีสีหน้าที่แตกต่างกันออกไป แต่ ทีแ่ น่ๆ มีสงิ่ หนึง่ ทีท่ กุ คนรูส้ กึ เหมือนกัน พวกเขาบกพร่องต่อหน้าทีอ่ กี แล้ว คนทีท่ ำ� ให้นายเจ็บมันต้องตาย! “เจ็บมากไหมคะ โธ่... คุณจะออกไปข้างนอกท�ำไมไม่บอกล่ะคะ อย่างน้อยจะได้ ให้ใครสักคนตามไปดูแล ดิฉนั ไม่ชอบจริงๆ เลยนะทีค่ ณ ุ ท�ำแบบนี”้ มิสมาเรียร่ายยาว ด้วยความอัดอั้น นางเป็นห่วงแดเนียลมาก นางสาบานต่อหน้าหลุมศพของนายท่าน ทัง้ สองแล้วว่านางจะเป็นคนคอยดูแลแดเนียลแทนพวกท่านเอง นางคิดว่านางช่างบกพร่อง ต่อหน้าทีเ่ หลือเกิน น่าจะเอะใจตัง้ แต่ทไี่ ด้ยนิ เสียงรถแล้วว่าจะต้องมีใครสักคนขับออกไป ตอนนั้นนางคิดว่าอาจเป็นบอดี้การ์ดคนใดคนหนึ่ง ไม่คิดเลยว่าคนที่ขับรถออกไปคือ แดเนียล “ไม่เจ็บ แค่นเี้ ล็กน้อย แผลเยอะกว่านีก้ เ็ คยมาแล้ว” ชายหนุม่ พูดด้วยน�ำ้ เสียง ราบเรียบเป็นปกติ ไม่มอี าการของคนเสียเลือดมากแม้แต่นอ้ ย แผลแค่นสี้ ำ� หรับเขาถือว่า น้อยมากจริงๆ ในวงการทีเ่ ขาอยู่ เรือ่ งทะเลาะวิวาท ชกต่อยกัน บาดเจ็บหรือถึงขัน้ ตาย มันเป็นเรือ่ งปกติ โดยเฉพาะกับคนทีเ่ ป็น ‘นายคน’ จะอ่อนแอไม่ได้เด็ดขาด “นายครับ” เสียงอาทิตย์เอ่ยขึน้ เป็นคนแรก อาทิตย์กม้ หน้า โค้งให้แดเนียล โค้งเพือ่ ขอโทษ ขอโทษทีพ่ วกเขาละเลยหน้าที่ ปล่อยให้แดเนียลออกไปข้างนอกคนเดียว ปล่อยให้เจ้านายถูกใครก็ไม่รู้ ‘ท�ำร้าย’ อาทิตย์กำ� หมัดแน่น เงยหน้าขึน้ มองแดเนียล สายตาบ่งบอกถึงความจงรักภักดียงิ่ “พวกมันเป็นใครครับ ผมจะไปเด็ดหัวมันมาเดีย๋ วนี”้ แววตาอาทิตย์ลกุ โชนด้วยความโกรธ ปากบิดเบีย้ วเพราะขบกรามแน่น 59
“ไม่ต้องให้ถึงมือหรอก มันตายหมดแล้ว นานๆ ทีได้ออกก�ำลังกายบ้างก็ดี เหมือนกัน” แดเนียลยังคงพูดด้วยสีหน้าราบเรียบเหมือนเดิม บอดีก้ าร์ดทัง้ สีต่ า่ งมองหน้า กันและกัน รูส้ กึ ผิดเป็นอย่างยิง่ ทีล่ ะเลยหน้าทีข่ องตัวเอง มิสมาเรียรีบพูดเปลีย่ นเรือ่ งทันที นางรูว้ า่ พวกเขาไม่ได้ตงั้ ใจจะละเลย ตอนที่ นางวิ่งไปบอกพวกเขาว่าแดเนียลหายตัวไป พวกเขาต่างกระวนกระวายใจ และจะรีบ ออกตามหาทันที ทว่านายศักดิบ์ อกไว้วา่ เจ้านายสัง่ เขาไม่ให้บอกใคร และเขาก็ไม่ได้ บอกใครจริงๆ ความจริงแล้วแดเนียลลืมโทรศัพท์ไว้ตา่ งหาก ร็อบบีโ้ ทรหาแดเนียลอยู่ หลายครัง้ เพราะเขาไปรอทีส่ ถานบันเทิงนานแล้ว แต่ไม่เห็นแดเนียลมาถึงสักที เมือ่ โทร เข้าโทรศัพท์มอื ถือแล้วไม่รบั ร็อบบีจ้ งึ โทรเข้าโทรศัพท์บา้ นแทน มิสมาเรียเป็นคนรับสาย นัน่ ล่ะ นางถึงรูว้ า่ เจ้านายหายออกจากบ้านไป นางบอกแดเนียลให้รบี เข้าบ้าน ไม่อยากให้เหล่าบอดีก้ าร์ดรูส้ กึ ผิดมากไปกว่านี้ นางจะโทรเรียกหมอประวิทย์ให้มาดูบาดแผลที่แขนของแดเนียล มิสมาเรียรีบฉุด ท่อนแขนใหญ่ดงึ ให้เขารีบเข้าบ้าน ทว่าแดเนียลกลับใช้มอื แตะเข้าทีข่ อ้ ศอกของนางเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ดึงแขนตัวเองออกอย่างแผ่วเบา ทุกคนต่างมองแดเนียลเป็นตาเดียว ร่างสูงเดินไปอีกข้างของประตูคนขับ เปิดและดึงใครบางคนให้ออกมาจากรถ มิสมาเรียอุทานอย่างตกใจ มือทาบอกอย่างไม่อยากเชือ่ สายตาตัวเอง หญิงสาว หน้าตามอมแมม เนื้อตัวเปรอะเปื้อนดินและโคลนดูสกปรกถูกแดเนียลดึงออกมาจาก รถสปอร์ตคันหรู มิสมาเรียแทบจะเป็นลมล้มทัง้ ยืน ตกลงนีม่ นั เรือ่ งอะไรกัน? ตกลงมัน เกิดเรือ่ งอะไรขึน้ กับแดเนียล และผูห้ ญิงคนนีเ้ ป็นใคร? บรรพตีทแี่ อบอยูใ่ นรถได้ยนิ การสนทนาของคนทัง้ หกอยูต่ ลอดเวลา เธอไม่กล้า เปิดประตูรถและแสดงตัว เธอรูส้ กึ ว่าตัวเองเหมือนส่วนเกิน และเธอก็คดิ ว่าเธอเป็นส่วนเกิน จริงๆ เพราะคนทีน่ ไี่ ม่มใี ครรูจ้ กั เธอ แดเนียลจับท่อนแขนดึงให้เดินตามเขา บรรพตีจำ� ยอม เธอเลือกทีจ่ ะเดินก้มหน้า เธอรูส้ กึ ว่าทุกสายตาจ้องอยูท่ เี่ ธอเป็นตาเดียว... เมือ่ แดเนียลเดินผ่านทุกคนไปแล้วโดยดึงบรรพตีไปด้วย มิสมาเรียหันไปมอง หน้าเหล่าบอดี้การ์ดเพื่อขอความเห็น ครั้นได้สบสายตา กลับไม่มีใครปริปากพูดใดๆ มิสมาเรียจึงตัดสินใจเดินตามแดเนียลเข้าบ้านไป โดยมีบอดีก้ าร์ดทัง้ สีเ่ ดินตามมิสมาเรีย อีกที 60
อัคคีทิตา ห้องรับแขก ไม่นานหลังจากทีม่ สิ มาเรียโทรศัพท์เชิญหมอประวิทย์มาทีบ่ า้ น ประมาณสิบนาที หมอประวิทย์กม็ าถึงพร้อมกับอุปกรณ์ทำ� แผล อาหมอตกใจเห็นแผลของแดเนียลถึงกับ ส่ายหน้า มันไม่ใช่รอยแผลใหม่หากแต่เป็นเพราะว่าแผลเดิมเกิดฉีกขาดจากค�ำบอกเล่า ทีว่ า่ เพราะเขาบังเอิญ ‘ออกก�ำลังกาย’ มากเกินไป ไม่ใช่เพราะโดนใครท�ำร้าย มิสมาเรียจ้องมองบรรพตีที่นั่งอยู่ข้างๆ แดเนียล หญิงสาวเอาแต่ก้มหน้างุด ไม่ปริปากใดๆ สักค�ำ ร่างบอบบางนัง่ สงบเสงีย่ ม แทบจะท�ำตัวให้ลบี ทีส่ ดุ เมือ่ ต้องมาอยูก่ บั ผูค้ นทีไ่ ม่รจู้ กั เห็นสายตาทุกคนทีม่ องมาแล้วก็ใจหาย ครัน้ พอเหลือบมองเจ้าของใบหน้า หล่อเหลาทีน่ งั่ นิง่ ๆ ไม่แม้แต่จะแนะน�ำเธอกับใครก็ตอ้ งถอนใจ สิง่ หนึง่ ทีท่ ำ� ให้เธอรูส้ กึ ประหม่าและเขินอายคือความสกปรกมอมแมม เมื่อต้องมานั่งอยู่ในวงล้อมของผู้คนที่ แต่งตัวสะอาดสะอ้าน อดไม่ได้ทจี่ ะช�ำเลืองไปทีช่ ายหนุม่ ทีน่ งั่ อยูข่ า้ งๆ อีกครัง้ คุณหมอ ก�ำลังท�ำความสะอาดบาดแผลให้กบั เขา เห็นเขายังนัง่ นิง่ ไม่สะทกสะท้านอีกตามเคย ครัน้ พอไล่สายตามองเขาไปทัว่ ร่างก็ทำ� หน้าย่น ก้มหน้างุด เขาก็มอมแมมไม่ตา่ งจากเธอใน ความคิดของหญิงสาว แต่ทำ� ไมเขายัง ‘ดูด’ี และ ‘สง่า’ อยูเ่ ลย “นาย... นีม่ นั เรือ่ งอะไรกันแน่คะ ดิฉนั งงไปหมดแล้ว” มิสมาเรียตัดสินใจละ สายตาออกจากบรรพตี นัน่ ล่ะ บรรพตีถงึ รูส้ กึ ว่าเธอสามารถหายใจหายคอได้โล่งขึน้ “มิสช่วยหาเสือ้ ผ้าให้เธอเปลีย่ นด้วย” แดเนียลไม่ได้ตอบค�ำถามของมิสมาเรีย แต่เขากลับหันมาออกค�ำสัง่ แทน แค่นนั้ ก็ทำ� ให้มสิ มาเรียรูแ้ ล้วว่า เจ้านายของนางจะไม่ ตอบค�ำถามนีแ้ น่นอน เปล่าประโยชน์ทจี่ ะเซ้าซีต้ อ่ ไป “แม่หนู ตามดิฉนั มา” มิสมาเรียออกค�ำสัง่ ให้บรรพตีลกุ ขึน้ และเดินตามออกไป บรรพตีมองหน้าสบตาชายหนุม่ เห็นเขาพยักหน้าให้ทำ� ตาม เท่านัน้ ล่ะบรรพตีกถ็ อนใจ เฮือกใหญ่ ลุกขึน้ และเดินตามหลังมิสมาเรียออกไป ร่างบางเดินผ่านเหล่าบอดีก้ าร์ดของ แดเนียล ต่างพากันรูส้ กึ คุน้ หน้า แต่นกึ ไม่ออกว่าเคยเห็นทีไ่ หน อาจเป็นเพราะตอนนี้ หญิงสาวมอมแมมมาก เลยท�ำให้เห็นหน้าไม่ถนัด ถ้าเธออาบน�ำ้ เรียบร้อยแล้ว บางที พวกเขาอาจจะนึกออกก็ได้ บรรพตีเดินผ่านบูรพาเป็นคนสุดท้าย บูรพาเหลียวมองหญิงสาวชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะหันหน้ากลับมาสนใจแดเนียลตามเดิม เมือ่ เห็นว่าหญิงสาวเดินตามมิสมาเรียไปแล้ว เป็นจังหวะเดียวกับทีห่ มอประวิทย์ ท�ำแผลให้เขาเสร็จ เขากล่าวขอบคุณก่อนจะให้อาหมอ ‘กลับ’ ไปก่อน ส่วนเรื่อง รายละเอียดที่เขาต้องฟังว่าจะต้องดูแลบาดแผลอย่างไรเอาไว้ฟังทีหลัง หมอประวิทย์ 61
ขอตัวกลับโดยมีนายศักดิเ์ ดินออกมาส่งทีร่ ถ ครัน้ เห็นว่าคนนอกออกจากห้องไปหมดแล้ว แดเนียลก็พดู กับบอดีก้ าร์ดทัง้ สีท่ นั ที “มันเป็นพวกของไอ้พศิต” บอดีก้ าร์ดทัง้ สีไ่ ด้ฟงั ถึงกับคิว้ ขมวด พศิตคือหนึง่ ในศัตรูตัวฉกาจของแดเนียล พศิตเคยให้ลูกน้องลอบยิง เมื่อตอนที่แดเนียลก�ำลัง เดินทางไปประชุมเรือ่ งธุรกิจทีภ่ เู ก็ต ความจริงแล้วแดเนียลและพศิตไม่ได้มีเรื่องบาดหมางกันเป็นการส่วนตัว แต่ เพราะหน้าทีก่ ารงานทีท่ ำ� ให้ตอ้ งเป็นคูอ่ ริกนั มากกว่า เขารูว้ า่ พศิตค้าประเวณีผหู้ ญิง และ ไม่คดิ ว่าบรรพตีจะขายตัวให้กบั ซ่องของพวกมัน ยิง่ ชายหนุม่ ไปฉุดหญิงสาวมาและฆ่า ลูกน้องของมันแบบนี้ เรือ่ งคงไม่จบง่ายๆ แน่ “ผูห้ ญิงคนนัน้ ขายตัวให้กบั ซ่องไอ้พศิต” ค�ำพูดแม้ฟงั ดูแรง แต่กบั บอดีก้ าร์ด ของตัวเองไม่จำ� เป็นต้องพูดอ้อมค้อม เหล่าบอดีก้ าร์ดต่างมองหน้ากันและกัน เจ้านาย ของพวกเขาไปมีเรือ่ งมีราวเพราะไปแย่งผูห้ ญิงของคนอืน่ มาอย่างนัน้ หรือ “พรุง่ นีม้ เี รือ่ ง ต้องสะสางอีกเยอะ เตรียมตัวให้พร้อม” แดเนียลออกค�ำสัง่ เป็นครัง้ สุดท้าย ก่อนจะให้บอดีก้ าร์ดกลับห้องไปพักผ่อน “เดีย๋ วการันต์” บอดีก้ าร์ดนามการันต์หยุดและเดินกลับมาหาแดเนียล “ครับนาย” “ฉันอยากได้ขอ้ มูลของผูห้ ญิงทีฉ่ นั พามาทุกเรือ่ ง ไปสืบมาให้หมด ฉันต้องการ พรุง่ นีต้ อนเช้า” แดเนียลออกค�ำสัง่ ‘พิเศษ’ กับการันต์ หนึง่ ในบอดีก้ าร์ดทีจ่ งรักภักดี ของเขา การันต์โค้งค�ำนับรับค�ำสัง่ ก่อนผละไป บรรพตีอาบน�้ำแต่งตัวเกือบชั่วโมง ผมยาวสลวยเปียกลู่ไปตามลาดไหล่มน ร่างบอบบางเดินเช็ดผมและก้าวเท้าออกจากห้องน�้ำ ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นร่างของ ใครคนหนึง่ นัง่ อยูใ่ นห้องด้วย “ดิฉนั ชือ่ มาเรียค่ะ เมือ่ ครูร่ บี พาคุณมาอาบน�ำ้ เลยไม่ได้แนะน�ำตัวกับคุณ...” “บรรพตีคะ่ เรียกรักก็ได้คะ่ รักคือชือ่ เล่นของหนู” บรรพตีสง่ รอยยิม้ ให้กบั มิสมาเรีย แม่บา้ นประจ�ำคฤหาสน์บราด่อนส์มองส�ำรวจบรรพตีตงั้ แต่หวั จรดเท้า ผูห้ ญิง คนนีส้ วยและน่ารักมากในความคิดของนาง ตอนแรกนางไม่คดิ ว่าเด็กสาวหน้าตามอมแมม เมือ่ อาบน�ำ้ ล้างคราบไคลออกแล้วจะหน้าตาสะสวยขนาดนี้ “ค่ะ คุณรัก” 62
อัคคีทิตา “อย่าเรียกรักว่าคุณเลยค่ะ อีกอย่างต่อไปรักก็จะมาเป็นคนรับใช้ของทีน่ ี่ เขา... เอ่อคุณ...” คิว้ เรียวสวยขมวดเข้าหากัน นึกต�ำหนิตวั เองทีย่ งั ไม่ได้ถามชือ่ เจ้านายคนใหม่ ของเธอ “คุณแดเนียล” หญิงสาวท�ำหน้าแหย ยิม้ แห้งๆ นึกละอายใจ เข้ามาอยูใ่ นบ้านเขาทัง้ ทีกลับไม่รจู้ กั ชือ่ เจ้าของบ้าน “ค่ะ คุณแดเนียลบอกว่าจะรับรักให้ทำ� งานกับเขาค่ะ” เธอยิม้ หวาน “งานอะไรคะ คนงานที่นี่ก็ออกจะแยะแยะ ไม่เห็นว่าจะมีต�ำแหน่งไหนที่ขาด เรามีคนรับใช้เหลือเฟือ” บรรพตีหบุ ยิม้ ลงทันที เริม่ มองเห็นรางๆ แล้วว่าคุณมาเรียคนนี้ อาจไม่ชอบหน้าเธอ “รักท�ำงานได้ทกุ อย่างเลยนะคะ ล้างจาน กวาดบ้าน ถูบา้ น ตัดหญ้า ซักผ้า ท�ำอาหาร หรือล้างรถรักก็ทำ� ได้ จริงๆ นะคะ” บรรพตีกลัวเหลือเกินว่ามิสมาเรียคนนีน้ าง จะมีอทิ ธิพลมากจนสามารถท�ำให้แดเนียลเปลีย่ นใจไม่จา้ งงานเธอ มือน้อยจับผ้าขนหนู บิดไปมา มิสมาเรียมองท่าทางนัน้ ก่อนจะรีบเปลีย่ นเรือ่ งคุย “คุณแดเนียลสัง่ ว่าถ้าคุณอาบน�ำ้ เสร็จแล้วให้ลงไปพบทีห่ อ้ งท�ำงาน เดินตามดิฉนั มานะคะ ดิฉนั จะพาไป” ถ่ายทอดค�ำสัง่ ของเจ้านายเสร็จ มิสมาเรียก็เดินออกจากห้อง ไปทันที บรรพตีรบี วางผ้าขนหนูลงทัง้ ๆ ทีผ่ มเธอยังหมาดๆ ร่างบางก้าวยาวๆ เดินตาม เร็วๆ เพือ่ ให้ทนั นาง เสียงเคาะประตูเป็นจังหวะดังขึน้ แดเนียลทีน่ งั่ ดูแฟ้มเอกสารอยูร่ บี วางแฟ้มงาน ลง ก่อนทีจ่ ะเอ่ยอนุญาตให้เข้ามา มิสมาเรียเดินเข้ามาพร้อมมีหญิงสาวเดินตามมาด้วย ก่อนทีม่ สิ มาเรียจะโค้งให้แดเนียลนิดหนึง่ แล้วถอยหลังเดินออกไป โดยไม่ลมื ปิดประตู ตามหลัง ขณะนีห้ อ้ งท�ำงานทีภ่ ายในดูใหญ่โตมโหฬารถูกความเงียบเข้าปกคลุมอีกครัง้ ... ดวงตาคมกวาดมองส�ำรวจร่างบอบบางของเธออย่างพินจิ พิเคราะห์ สายตามอง ตัง้ แต่เส้นผมยาวสลวยทีม่ นี ำ�้ เกาะพราวอยู่ ใบหน้าขาวใสสะอาดสะอ้านหลังจากอาบน�ำ้ แล้ว แดเนียลมองไล่มาเรือ่ ยๆ จนถึงล�ำคอขาวผ่อง หน้าอกอวบทีถ่ กู ซ่อนไว้ภายใต้เสือ้ สีขาว กับกระโปรงผ้าบางเบาสมัยคุณป้า ดูกร็ วู้ า่ เป็นของมิสมาเรีย เพราะเขาจ้องมองเธอนานเกินไป และเพราะเขาไม่พูดอะไรสักค�ำ มันท�ำให้ บรรพตีอึดอัด เธอขยับตัวเล็กน้อย ครั้นเห็นเขายังไม่ยอมพูดอะไร จึงตัดสินใจเป็น ฝ่ายพูดเสียเอง 63
“เอ่อ... คุณแดเนียลคะ งานทีจ่ ะให้ฉนั ท�ำคืองานอะไรคะ ฉันจะได้เตรียมตัว” เธอยิม้ ให้เขา แต่เขากลับไม่ยมิ้ ตอบสักนิด ใบหน้ายังคงสงบราบเรียบอย่างไรก็อย่างนัน้ “พรุง่ นีเ้ ธอจะรูเ้ อง แต่ตอนนีม้ เี รือ่ งทีส่ ำ� คัญกว่า ทีเ่ รียกมาเพราะว่าอยากจะคุย กับเธอเรือ่ งสัญญาท�ำงานสักหน่อย” พูดจบ ร่างสูงก็คอ่ ยๆ ลุกขึน้ จากโต๊ะท�ำงาน เดิน ตรงเข้ามาหาเธอ บรรพตีถอยหลังเมื่อรู้สึกว่าเขาเข้ามาใกล้มากเกินไป ชายหนุ่มก้าว เข้าหา เธอถอยหลังหนี จนในทีส่ ดุ หลังเธอก็ชนกับประตู หนีเขาไปไหนไม่ได้อกี แล้ว ร่างสูงยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้า เขาก้มหน้าเพื่อให้หน้าอยู่ระดับเดียวกันกับ ใบหน้าหวาน ดวงตาคมลึกล�ำ้ จ้องมองดวงตากลมโตของบรรพตีอย่างไม่ละสายตา จมูก โด่งสันตรงรับกับริมฝีปากบางๆ นัน้ ห่างจากใบหน้าเธอไม่ถงึ คืบ สัมผัสได้ถงึ ลมหายใจ ของเขา ลมอุน่ ๆ กระทบกับผิวแก้มนวลเนียน ลมหายใจของแดเนียล “ว่าไง อยากจะอยูก่ บั ฉันกีป่ ”ี แดเนียลเอ่ยถามเสียงเบาๆ ข้างๆ ใบหูหญิงสาว บรรพตีกลืนน�้ำลายลงคออย่างยากล�ำบาก ท�ำไมหนอเธอถึงรู้สึกว่า เธอละสายตาจาก ดวงตาทรงเสน่หค์ นู่ ไี้ ม่ได้แม้แต่นดิ “ทะ...เท่าทีค่ ณ ุ ต้องการค่ะ เพราะคุณเป็นเจ้านายฉันแล้ว” เธอเค้นเสียงออกมา อย่างยากล�ำบาก การอยูใ่ กล้ผชู้ ายคนนีม้ นั ท�ำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเองเอาเสียเลย ร่างสูงก้าวถอยห่าง เขาพยักหน้ารับรูแ้ ล้วยิม้ อย่างมีชยั ก่อนจะจับข้อมือเล็กดึง ให้เดินตามเขาไปทีโ่ ต๊ะท�ำงาน หยิบเอกสารบางอย่างทีอ่ ยูใ่ นแฟ้มออกมา บรรพตีมองตาม เห็นเขาหยิบปากกายัดใส่มอื แล้วชีไ้ ปทีเ่ อกสารตรงหน้า “เอ้า เซ็นซะ เธอจะได้เบีย้ วฉันไม่ได้เด็ดขาด คงรูน้ ะว่าถ้าเบีย้ วแล้วจะเป็นยังไง” บรรพตีมองหน้าแดเนียลอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เมื่อเขาท�ำให้เธอแปลกใจ ครัง้ แรกทีเ่ จอ เธอคิดว่าเขาเย็นชา ไม่นา่ คบ หน้าตาบูดบึง้ ตลอดเวลา มาเจอเขาอีกครัง้ ตอนทีไ่ ปช่วยเธอ เขาก็กลายร่างเป็นซาตาน ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น มาตอนนีเ้ ขากลับ ท�ำให้เธอรูส้ กึ ว่า เขาเป็นพวกชอบบังคับขูเ่ ข็ญ เอาแต่ใจ เป็นคนทีก่ ลัวการหักหลังถึงขนาด ทีต่ อ้ งให้เธอเซ็นสัญญาทัง้ ๆ ทีง่ านของเธอก็เป็นแค่คนรับใช้ให้กบั เขาเท่านัน้ ... “มองฉันท�ำไม?” “ปะ...เปล่าค่ะ” บรรพตีสนั่ ศีรษะแรงๆ เส้นผมยาวสลวยสะบัดไปมา กลิน่ แชมพู อ่อนๆ จากเส้นผมหอมกรุน่ ก�ำจาย ชายหนุม่ เผลอสูดดมอย่างไม่รตู้ วั บรรพตีคอ่ ยๆ อ่าน สัญญานัน้ อย่างช้าๆ เพราะก่อนทีจ่ ะเริม่ ท�ำงานอย่างจริงจัง เธอก็ควรจะรูก้ อ่ นว่า ‘งาน’ คืออะไร ครัน้ อ่านไปอย่างไรก็ยงั ไม่เห็นว่าเอกสารแผ่นนีจ้ ะบอกอะไรเกีย่ วกับงานของเธอ เลยสักอย่าง มีแค่ชอ่ งให้เซ็นลงไปกับกฎสองสามข้อเท่านัน้ 64
อัคคีทิตา “รีบๆ เซ็นสิ คอยนานแล้วนะ พรุง่ นีฉ้ นั มีธรุ ะต้องจัดการอีกมาก ไม่มเี วลารอเธอ ทั้งคืนหรอกนะ” เสียงเยือกเย็นเริ่มมีอารมณ์หงุดหงิด เขาเองก็เหนื่อย รู้สึกอยากจะ พักผ่อนเต็มที บรรพตีพยักหน้า รีบเซ็นชื่อลงไปในเอกสารสัญญานั้นอย่างรวดเร็ว เธอก้มลงเขียนชือ่ ตัวเองอย่างบรรจง จึงไม่ได้เห็นรอยยิม้ ของซาตาน รุง่ ขึน้ 06.00 น. บรรพตีตื่นแต่เช้า อาจเป็นเพราะเธอคิดถึงพ่อแม่ และอาจเป็นเพราะต่างที่ หญิงสาวลงมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่ เดินเล่นเรื่อยเปื่อย เธอนั่งลงบนโต๊ะหินอ่อน คิดถึงพ่อแม่และอีกหลายๆ เรือ่ ง ป่านนีพ้ อ่ กับแม่จะเป็นยังไงบ้าง จะมีขา่ วการฆ่ากันตาย ในโทรทัศน์หรือไม่? พวกมันจะตามไปหาเรือ่ งพ่อแม่ไหม? แล้วถ้าต�ำรวจสืบรู้แล้วมา จับแดเนียล? เธอจะท�ำอย่างไร? หญิงสาวใช้มอื ปิดหน้าตัวเองอย่างคิดไม่ตก ก่อนจะ ก้มลงซบหน้ากับแขนตัวเอง “ตืน่ เช้าจังเลยนะ” บรรพตีสะดุง้ ตกใจ หญิงสาวเงยหน้ามอง ภาพชายหนุม่ ปรากฏขึน้ ในสายตา “นัง่ ด้วยได้รเึ ปล่า” ชายหนุม่ ถามบรรพตีเพือ่ เป็นการขออนุญาต บรรพตีสง่ ยิม้ ให้ เขายิม้ กว้างมากขึน้ ชายหนุม่ ถือว่ารอยยิม้ ทีส่ ง่ ให้นนั้ คือค�ำอนุญาต ร่างสูงนัง่ ลงทีเ่ ก้าอีฝ้ ง่ั ตรงข้าม ก่อนจะ ชวนเธอคุยไปเรือ่ ยๆ “อากาศดีนะว่าไหม ตืน่ เช้าอย่างนีท้ กุ วันเลยหรือครับ” เขายิม้ “ผมชือ่ บูรพา คุณล่ะครับ” บูรพาแนะน�ำตัวเอง “บรรพตีคะ่ เรียกว่ารักก็ได้คะ่ ” บรรพตีแนะน�ำตัวเองเช่นกัน บูรพาพยักหน้ารับรู้ “บรรพตีหรือ? แปลว่าอะไร?” บูรพาเอ่ยถามความหมายของชือ่ นัน้ บรรพตียมิ้ อีกครัง้ ก่อนบอกความหมายของชือ่ “ป่าค่ะ พ่อเป็นคนตัง้ ให้” หญิงสาวหุบยิม้ ลงทันทีเมือ่ นึกถึงพ่อ “คุณเหมือนป่าจริงๆ น่ะแหละ” บูรพาออกความเห็น บรรพตีมองหน้าบูรพา คิว้ ขมวดเข้าหากัน “ยังไงคะ” หญิงสาวเอียงหน้าถามบูรพา สงสัยเป็นทีส่ ดุ “เห็นคุณแล้วรู้สึกสดชื่นครับ” รอยยิ้มจริงใจของบูรพาส่งให้อย่างไม่ปิดบัง เห็นเธอยิม้ กลับ เขาดีใจ เช้านีเ้ ขาตัง้ ใจว่าจะออกมาเดินเล่นก่อนทีจ่ ะถึงเวลาไปท�ำ ‘ธุระ’ กับเจ้านาย ภาพเจ้านายทีก่ ลับมาพร้อมกับหญิงสาวทีห่ น้าตามอมแมมเมือ่ คืนยังคงติดตา 65
บูรพาจ�ำเธอได้ตงั้ แต่ตอนทีแ่ ดเนียลฉุดเธอให้ลงจากรถ เรือ่ งราวมากมายยังคงติดค้าง สงสัยอยู่ในใจ จนท�ำให้เขานอนไม่หลับ โดยเฉพาะเรื่องที่เจ้านายบอกว่าเธอขายตัว เกิดอะไรขึน้ กับเธอกันแน่ แต่ไม่วา่ ความจริงจะเป็นอย่างไร เขาก็รสู้ กึ ดีใจทีเ่ จ้านายไป ช่วยเธอไว้ได้ทนั “เมื่อวานกลับถึงบ้านปลอดภัยใช่ไหม รถไม่มีปัญหาอะไรนะครับ?” บูรพา เปลี่ยนเรื่องคุยทันทีทันใด บรรพตีไม่เข้าใจความหมายนั้น เธอส่งสายตาเป็นค�ำถาม “รถของคุณ ผมหมายถึงรถมอเตอร์ไซค์นะ่ ... ดะ...ดะ...เดีย๋ วก่อน อย่าบอกนะว่าคุณ จ�ำผมไม่ได้?” บูรพาขมวดคิว้ ยุง่ เขาอุตส่าห์ชวนเธอคุย เห็นเธอยิม้ ให้กน็ กึ ว่าหญิงสาว จ�ำเขาได้ โธ่... บ้าไปเองบูรพาเอ๊ย... บรรพตีมองหน้าบูรพาอีกครัง้ คราวนีเ้ ธอตัง้ ใจมอง ครัน้ รูส้ กึ คุน้ หน้าเขาขึน้ มา มือน้อยก็ยกขึน้ ชีห้ น้าบูรพาอย่างลืมตัว “คนทีซ่ อื้ ตุก๊ ตาหมีของฉัน!” บูรพาพยักหน้า ยิม้ แหยๆ บรรพตียมิ้ กว้าง ไม่นกึ ว่าโลกจะกลมขนาดนี้ “ค่ะ รถของฉันขับดีมาก ทัง้ ๆ ทีต่ อนจะไปคลินกิ มันยังรูส้ กึ ว่าล้อ ส่ายๆ อยูเ่ ลย แต่เอ๋ รถฉันเป็นอะไรหรือคะ” เธอท�ำหน้างง บูรพายิม้ แห้งๆ ให้เธอ “เปล่าครับ ถามเฉยๆ ไปท�ำงานแล้วนะครับ” บูรพาลุกขึน้ ยืน เมือ่ เหลือบมอง นาฬิกาข้อมือแล้วเห็นว่าได้เวลาที่เจ้านายของเขาจะไปท�ำธุระเกี่ยวกับเรื่องของพศิตแล้ว บูรพายิม้ ให้หญิงสาวเป็นครัง้ สุดท้าย ก่อนหยิบเสือ้ สูทสีดำ� สนิทขึน้ มาสวมใส่ และเดินไป ทีค่ ฤหาสน์หลังใหญ่ ซึง่ เป็นเวลาเดียวกันกับทีแ่ ดเนียลเดินออกมาพอดี ซือ่ บือ้ อีกแล้วบูรพาเอ๊ย เธอไม่รซู้ ะหน่อยว่ารถเธอยางแบน ไม่รดู้ ว้ ยซ�ำ้ ว่าเรา เป็นคนซ่อมให้...
66
อัคคีทิตา 9 ศึกชิงนาง บรรพตีมองรถสปอร์ตสีดำ� สองคันทีว่ งิ่ ออกไปด้วยความเร็วสูง แดเนียลออกไป ท�ำงานเช้ามาก เจ้านายของเธอช่างขยันเสียจริง บรรพตีคดิ และอดชืน่ ชมเขาไม่ได้ หญิงสาว เดินเข้ามาในบ้าน สิง่ แรกทีต่ อ้ งเจอคือสายตาแปลกๆ ของสาวใช้หลายคน ทุกคนต่าง พากันหันมามอง บางคนก็ตงั้ กลุม่ ซุบซิบนินทา บางคนส่งยิม้ อย่างเป็นมิตรมาให้ เธอยิม้ ตอบ ก่อนจะเดินไปหาสาวใช้คนหนึง่ ทีก่ ำ� ลังปัดฝุน่ แจกันใบใหญ่อยู่ “มีอะไรให้รกั ช่วยบ้างจ๊ะ” บรรพตีฉกี ยิม้ กว้าง ดวงตาเล็กหยีเมือ่ เธอยิม้ สุดขีด “มาท�ำอะไรทีน่ คี่ ะ?” เสียงเสียงหนึง่ เอ่ยถามขึน้ มิสมาเรียเดินลงมาจากบันได หลังจากเข้าไปดูความเรียบร้อยในห้องของแดเนียลเช่นทุกครัง้ ทีช่ ายหนุม่ ออกไปท�ำงาน สายตาจ้องมองหญิงสาวอย่างต้องการค�ำตอบ “รักจะมาช่วยท�ำงานไงคะ?” บรรพตีท�ำหน้างงๆ เธอผิดตรงไหน? หรือว่านี่ ไม่ใช่หน้าทีข่ องเธอ? “คุณไม่ตอ้ งท�ำหรอกค่ะ เมือ่ กีด้ ฉิ นั ไปหาคุณทีห่ อ้ ง คิดว่าคุณยังไม่ตนื่ ตืน่ เช้า เหมือนกันนะคะ” มิสมาเรียยิม้ น้อยๆ ให้กบั หญิงสาว “รักเคยขายพวงมาลัยค่ะ บางวันต้องตืน่ ตัง้ แต่ตสี เี่ ลยนะคะ ถ้าไปเอาพวงมาลัย ไม่ทนั คนอืน่ วันนัน้ รักก็จะไม่มพี วงมาลัยขาย หรือถ้ามีมนั ก็จะเป็นพวงมาลัยทีเ่ หีย่ วและ ช�ำ้ กว่าเพือ่ น” มิสมาเรียและสาวใช้ทที่ ำ� งานอยูบ่ ริเวณนัน้ ตาโตมองเธอเป็นตาเดียว “ขยันดีนะคะ เรามาเข้าเรือ่ งกันดีกว่าค่ะ พูดเรือ่ ยเปือ่ ยมานานแล้ว” บรรพตี หุบยิม้ ลงทันที ก่อนตอบเสียงเรียบและเบา “ค่ะ” “ตามดิฉนั มาตอนนีเ้ ลยนะคะ” “ค่ะ” บรรพตีก้มหน้า เดินตามมิสมาเรียกลับไปยังห้องรับแขกด้านล่างที่เธอ ใช้นอนเมือ่ คืนทีผ่ า่ นมา ครัน้ ทัง้ สองเข้ามาในห้องเรียบร้อยแล้ว มิสมาเรียจึงดึงสายวัด ออกมาจากกระเป๋าเสือ้ พร้อมหันมาพูดกับบรรพตีวา่ “นายสัง่ ให้ดฉิ นั หาเสือ้ ผ้าให้คณ ุ ใหม่คะ่ นายไม่ให้คณ ุ ออกไปไหน ดิฉนั จะเป็น คนจัดการให้คณ ุ เอง ดิฉนั ต้องวัดขนาดตัวคุณด้วย ยืนนิง่ ๆ นะคะ” 67
มิสมาเรียหยิบสมุดและปากกาขึ้นมาเพื่อเตรียมจดขนาดตัวของหญิงสาว นางวัดขนาดมาเรือ่ ยๆ ทัง้ ไหล่ บ่า หน้าอก เอว และสะโพก “ดิฉนั วางเสือ้ ผ้าชุดใหม่ให้คณ ุ แล้วนะคะ ส่วนชุดชัน้ ในก็เพิง่ ซือ้ มาใหม่ แต่ดู จากการวัดขนาดเมือ่ กีแ้ ล้ว คงต้องซือ้ เบอร์ทใี่ หญ่ขน้ึ คุณซ่อนรูปมากเลยนะคะ” นางยิม้ ให้บรรพตี หญิงสาวหน้าแดง ครัน้ เห็นมิสมาเรียเดินออกไปแล้ว บรรพตีกเ็ ตรียมตัว อาบน�ำ้ และเปลีย่ นเสือ้ ผ้าชุดใหม่เสียที 07.40 น. แดเนียลมาถึงบริษทั เร็วกว่าปกติ ชายหนุม่ ก้าวลงจากรถด้วยมาดของผูบ้ ริหาร ระดับสูง รปภ.หน้าบริษทั รีบวิง่ มาต้อนรับ พนักงานบางคนทีม่ าถึงแล้วพากันยกมือไหว้ บริษทั ของแดเนียลตอกบัตรเข้างานแปดโมง เลิกงานห้าโมง ถ้าใครมาท�ำงานตรงเวลา ไม่ขาด ไม่ลา บริษทั ก็จะมีโบนัสพิเศษให้ แดเนียลเดินขึน้ ไปชัน้ บนสุด ทีน่ นั่ คือห้องท�ำงานของเขา บอดีก้ าร์ดทัง้ สีเ่ ดินตาม เมือ่ อยูใ่ นเวลาท�ำงาน พวกเขาไม่มรี อยยิม้ ใบหน้าของบอดีก้ าร์ดทุกคนดูบงึ้ ตึง มีบา้ ง บางครัง้ ทีจ่ ะยิม้ ออกมาให้คนทีเ่ ผลอสบตา แต่ทกุ คนคิดว่าเป็นยิม้ ทีด่ เู ยือกเย็น การันต์และบูรพาเป็นคนเปิดประตูให้แดเนียล ชายหนุม่ ก้าวเข้ามาในห้องท�ำงาน ของตัวเอง เขาถอดเสือ้ สูทสีดำ� ออกพาดไว้ทเี่ ก้าอีก้ อ่ นจะนัง่ ลง การันต์ถอื แฟ้มบางอย่าง เดินตรงเข้ามาหาแดเนียล เขาโค้งค�ำนับและยืน่ แฟ้มให้ “ประวัตขิ องเธอครับ” แดเนียลรับมา เขาเปิดแฟ้มอ่านอย่างรวดเร็ว ใบหน้าที่ เคยราบเรียบค่อยๆ แปรเปลี่ยน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อเริ่มอ่านประวัติของเธอ แดเนียลใช้เวลาอ่านประมาณยีส่ บิ นาที ก่อนจะโยนแฟ้มนัน้ ลงบนโต๊ะดังๆ เกิดความเงียบ ขึน้ ชัว่ ขณะ ไม่มใี ครกล้ากระดุกกระดิกตัว เจ้านายน่ากลัวทีส่ ดุ ก็ตอนโกรธ ทุกคนรูด้ ี ไม่มใี ครรูว้ า่ เขาอารมณ์ขนึ้ เพราะอะไร แฟ้มประวัตขิ องบรรพตีนนั้ มีอะไรทีท่ ำ� ให้แดเนียล หัวเสียถึงขนาดนี?้ หากแต่คนทีร่ ขู้ อ้ มูลของบรรพตีจริงๆ นัน้ มีแค่สองคน นัน่ คือแดเนียล และการันต์ งาน ‘พิเศษ’ ทีแ่ ดเนียลให้การันต์ทำ� นัน้ การันต์ไม่ได้บอกใคร เขาถือว่าถ้า แดเนียลต้องการให้เขาสืบหาประวัตหิ ญิงสาวร่วมกับคนอืน่ เจ้านายของเขาก็จะบอกเอง แต่นี่กลับเรียกเขามาและมอบหมายงานให้ท�ำคนเดียว แสดงว่าเจ้านายไม่ต้องการให้ ‘ใคร’ รูเ้ รือ่ งนีม้ าก และเขาเคารพการตัดสินใจของเจ้านายเสมอ 68
อัคคีทิตา “ไปหาไอ้พศิต” สายตาลุกโชนด้วยอารมณ์โกรธ แดเนียลลุกขึน้ เดินออกจาก ห้องไปอย่างรวดเร็ว บอดีก้ าร์ดทัง้ สามเดินตาม บูรพาเดินไปหยิบเสือ้ สูทของแดเนียล แล้วเดินตามเจ้านายและเพือ่ นออกไป 08.15 น. รถสปอร์ตสีดำ� สองคันวิง่ เข้ามาในบ้านหลังใหญ่ ชายในชุดด�ำรวมสิบคนวิง่ ออกมา จากบ้าน ทุกคนต่างถือปืนไว้ในมือ รถสปอร์ตสีดำ� ทัง้ สองคันจอดสนิท ก่อนทีบ่ รู พาจะ เดินลงมาคนแรก เปิดประตูให้กบั แดเนียลทีล่ งมาเป็นคนทีส่ อง ตามด้วยอาทิตย์ ทัง้ สอง ยืนขนาบข้างผูเ้ ป็นนาย มีบอดีก้ าร์ดทีเ่ หลืออีกสองคนเดินตามมาสมทบ คนชุดด�ำต่างมองหน้ากันและกันลังเล เมือ่ แขกผูม้ าเยือนไม่มอี าการกลัว ‘ปืน’ สักคน ทุกคนต่างมีสหี น้าเรียบเฉย โดยเฉพาะผูเ้ ป็นนาย “ไปบอกเจ้านายแก ว่าคุณแดเนียลมาหา” เสียงอาทิตย์ตะโกนก้องบอกชายชุดด�ำ ชายชุดด�ำต่างมองหน้ากันและกันก่อนทีจ่ ะบุย้ ใบ้ให้คนใดคนหนึง่ วิง่ เข้าในบ้านเพือ่ บอก กับเจ้านายของตัวเอง “นานแล้วนะทีไ่ ม่ได้เจอกันเลย แดเนียล” เสียงเสียงหนึง่ ทีฟ่ งั ดูกา้ วร้าวเอ่ย พศิตเดินออกมาจากบ้านอย่างสบายอารมณ์ มองหน้าแดเนียลแล้วยิม้ กว้างให้ “อากาศเช้านีด้ จี งั นะว่าไหม เหมาะแก่การร�ำลึกถึงความหลังของเรา” พศิตเดิน เข้าใกล้แดเนียลมากขึน้ ด้วยใบหน้ายิม้ แย้ม หากแต่แดเนียลคิดว่ามันเป็นอะไรทีต่ อแหล ทีส่ ดุ ! “รูอ้ ยูแ่ ล้วว่าฉันจะมา ไม่ตอ้ งมาท�ำเป็นดีใจทีเ่ จอกัน” เสียงมีอำ� นาจน่ากลัวเอ่ยบ้าง ดวงตาคมดูแข็งกร้าว ริมฝีปากแสยะยิม้ คนของพศิตต่างขนลุกไปตามๆ กันเมือ่ สัมผัส ได้ถงึ รัศมีอำ� มหิตของชายหนุม่ พศิตหุบยิม้ ลงทันที อุตส่าห์เสแสร้งแกล้งเล่นละคร “รูท้ นั ฉันทุกเรือ่ งเลยนะ คนอย่างแกนีฉ่ นั เกลียดจริงๆ” “ฉันก็เบือ่ ไอ้พวกทีท่ ำ� ตัวโง่ๆ ให้ฉนั รูท้ นั เหมือนกัน” พศิตตาลุกวาวด้วยความโกรธ กัดฟันกรอดๆ เบ้ปาก มองแดเนียลเหมือนอยากจะฆ่าให้ตาย “ฉันมาเรือ่ งสัญญาของ ผูช้ ายคนหนึง่ ” “ฉันรูว้ า่ แกหมายถึงใคร” พศิตแสยะยิม้ มุมปาก ตามองแดเนียลอย่างกับจะกินเลือดกินเนือ้ 69
“แกมายุง่ อะไรกับโสเภณีของฉันวะ ไอ้ฝรัง่ ” ค�ำพูดหยาบคายออกมาจากปาก ของพศิต โสเภณี ค�ำค�ำนีท้ ำ� ให้เส้นเอ็นของแดเนียลกระตุก มือใหญ่กำ� หมัดไว้แน่น “บังเอิญว่าชอบเสือกว่ะ” แดเนียลตอกกลับไปเช่นกัน พศิตหน้าหงาย หุบยิม้ ใบหน้าแดงจัดด้วยความโกรธ พศิตควบคุมอารมณ์ตวั เองไม่ไหว คว้าปืนทีอ่ ยูข่ า้ งเอว ออกมาเล็งไปทีศ่ รี ษะของแดเนียล “มึงฆ่าลูกน้องกู!” พศิตยกปืนขึน้ จ่อ บอดีก้ าร์ดทัง้ สีร่ ออยูแ่ ล้ว อย่างรวดเร็ว เช่นกันทีพ่ วกเขายกปืนเล็งไปทีห่ วั ของพศิต มือขึน้ ล�ำกล้องเตรียมยิง! “หยุดนะ!” ชายชราเดินออกมาทันทีจ่ ะห้ามคนทัง้ สอง ใบหน้าแม้เหีย่ วย่นตาม กาลเวลา แต่ยงั คงดูนา่ กลัว ดวงตาลุกวาวเมือ่ เห็นเหตุการณ์ตรงหน้า พศิตเก็บปืนลงทันที ก่อนหันมามองชายทีย่ นื ออกค�ำสัง่ บอดีก้ าร์ดทัง้ สีก่ เ็ ช่นกันต่างเก็บปืนเข้าข้างล�ำตัว โค้ง ค�ำนับให้ชายแก่ตามมารยาท “พ่อ ห้ามท�ำไม มันอุตส่าห์บกุ มาถึงนี่ คนของเราก็เยอะกว่า ฆ่ามันแล้วโยน ให้หมากินก็ไม่มีใครรู้แล้ว!” พศิตตะโกนด้วยอารมณ์ ไม่เข้าใจว่าพ่อจะห้ามเขาท�ำไม นานๆ จะมีโอกาสแบบนีส้ กั ที “ท�ำอะไรไม่มคี วามคิด แกคิดให้มากๆ กว่านีไ้ ด้รเึ ปล่าหา พศิต!” ประพรต ตวาดลูกชายกลับ พศิตอารมณ์เสีย ยิงปืนขึน้ ฟ้า จิตใจบ้าคลัง่ “โธ่เว้ย!” ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! พศิตยิงปืนขึ้นฟ้าจนหมดแม็ก มองแดเนียลอยากจะฆ่าให้ตาย ก่อนเดินเข้า บ้านไป เมือ่ เห็นว่าลูกชายคนเดียวลับสายตาไปแล้ว ประพรตก็หนั มาส่งยิม้ อบอุน่ ให้ ชายหนุม่ โค้งน้อยๆ เพือ่ เป็นการขอโทษแทนลูกชายของตน “ขอโทษแทนพศิตด้วยนะหลานชาย มันเป็นคนขีห้ งุดหงิด เอาแต่ใจมาตัง้ แต่ เด็กแล้ว ขาดแม่คอยอบรมก็อย่างนี้ล่ะ มีธุระอะไรก็ไปคุยกันในบ้าน ดื่มน�้ำเย็นๆ ให้อารมณ์ดีเสียก่อน แล้วค่อยคุยกัน ดีไหม?” ประพรตผายมือเป็นการเชื้อเชิญให้ แดเนียลเข้าไปด้านใน แดเนียลมองหน้าประพรตสักพักก่อนจะพยักหน้า ก้าวเดินเข้าไป โดยมีบอดีก้ าร์ดเดินประกบข้าง ห้องรับแขกที่ประพรตใช้เป็นสถานที่ต้อนรับแดเนียลนั้นกว้างใหญ่ หรูหรา ไม่แพ้คฤหาสน์ของเขาเลย สิ่งของทุกอย่างที่ใช้ตกแต่งล้วนบ่งบอกถึงรสนิยมของ เจ้าของบ้านได้เป็นอย่างดี ประพรตยิม้ ให้แดเนียลอีกครัง้ ก่อนจะเริม่ สนทนา “ดีใจทีห่ ลานชายมาเยีย่ มถึงบ้านนะ” ประพรตยิม้ ให้อกี ครัง้ 70
อัคคีทิตา “ผมมาเรือ่ งสัญญาทีผ่ ชู้ ายคนหนึง่ ท�ำไว้กบั คุณ” แดเนียลเริม่ เข้าประเด็น เขา ไม่อยากอยูท่ นี่ นี่ านสักเท่าไร ไม่ใช่วา่ กลัว หากแต่เขามีธรุ ะต้องจัดการต่ออีกมาก “เอกสารสัญญาของใครหรือหลานชาย?” ชายแก่ขมวดคิว้ สงสัย “คนทีช่ อื่ ธง” “ธง? ไอ้ธงน่ะหรือ? ไอ้ผชู้ ายแก่ๆ จนๆ ไอ้คนทีช่ อบเล่นการพนันแล้วเสีย ติดเหล้า น่ะหรือ?” แดเนียลพยักหน้า “มีอะไรหรือเปล่าหลานชาย? หรือมันก็ไปเป็นหนีก้ บั หลานชาย เหมือนกัน? เฮ้อ ไม่ไหวจริงๆ เลย คนจนก็อย่างนีล้ ะ่ ” ชายแก่ถอนหายใจพลางส่ายหน้า “ผมจะมาขอฉีกสัญญาที่เขาท�ำ” แดเนียลเข้าประเด็นอีกครั้ง ประพรตมอง แดเนียลคิว้ ขมวด เขาชัง่ ใจอยูค่ รูห่ นึง่ ก่อนทีจ่ ะสัง่ ลูกน้องทีย่ นื อยูข่ า้ งๆ เสียงดัง “ไปเอาสัญญาของไอ้ธงมาซิ” ลูกน้องเดินลับหายไปทีห่ อ้ งห้องหนึง่ ก่อนจะเดินกลับมา ยืน่ สัญญาของนายธง ให้กบั เจ้านาย ประพรตอ่านสัญญานัน้ ก่อนจะเงยหน้ามองแดเนียล “สัญญาแลกเปลีย่ น? แลกหนีท้ งั้ หมดกับลูกสาวของมัน?” “ใช่” “หลานชายอยากฉีกสัญญานีห้ รือ?” “ใช่” “ท�ำไม” “เหตุผลส่วนตัว” ได้ฟงั เช่นนัน้ ประพรตถึงกับหน้าหงายไม่แพ้ลกู ชาย แดเนียล ยังเหมือนเดิมไม่มผี ดิ พูดน้อยแต่ตอ่ ยหนัก! “หึๆ คงไม่ได้นะ เพราะว่ามันเป็นหนีฉ้ นั แล้วอีกอย่างหลานชายก็รวู้ า่ ฉันท�ำ ธุรกิจอะไร เราอย่าก้าวก่ายธุรกิจของกันและกันดีกว่านะ” ประพรตยิม้ ให้อย่างเป็นมิตร ประพรตหมายถึงธุรกิจค้าประเวณีผหู้ ญิงนัน่ เอง สถานบันเทิงของเขา ในวงการนักธุรกิจ และคนใหญ่คนโตจะรูด้ วี า่ เบือ้ งหน้านัน้ คือสถานทีท่ อ่ งเทีย่ วของคนทีช่ นื่ ชอบราตรี แต่ เบือ้ งหลังนัน้ คือการค้าประเวณีผหู้ ญิง ยาเสพติด และเปิดบ่อนการพนัน “เขาเป็นหนีเ้ ท่าไรผมจะใช้คนื ให้สบิ เท่า” แดเนียลเสนอ ประพรตเลิกคิว้ สูง “ท�ำไมต้องท�ำถึงขนาดนีห้ ลานชาย? มันไปมีบญ ุ คุณอะไรกับหลานชายรึเปล่า?” “เปล่า” “แต่ถา้ ฉันฉีกสัญญานีท้ งิ้ ฉันก็จะเสียการปกครอง กฎก็ยอ่ มเป็นกฎ ในเมือ่ มันไม่มเี งินมาคืน ฉันก็ตอ้ งได้ลกู สาวมัน ข้อตกลงมันเป็นอย่างนีอ้ ยูแ่ ล้ว ไม่วา่ จะกับ ใครก็ตาม” 71
แดเนียลแสยะยิม้ อีกครัง้ มินา่ ล่ะ ซ่องของมันถึงมีแต่สาวๆ ทีด่ ยู งั ไงก็ยงั อ่อน ต่อโลก ดูไม่เจนจัดเหมือนหญิงขายบริการของทีอ่ นื่ นีก่ ระมังทีท่ ำ� ให้สถานบันเทิงแห่งนี้ เป็นทีน่ ยิ มทีส่ ดุ ของเหล่าโคแก่ “แต่ถา้ บอกว่าลูกสาวของนายธงเซ็นสัญญากับผมแล้วล่ะ ด้วยมือของเธอเอง” “สัญญาอะไร?” ประพรตหน้าบึ้งทันที แดเนียลขึ้นชื่อเรื่องการใช้เล่ห์เหลี่ยม เขาต้องระวังให้ดี “สัญญาอะไรก็ชา่ ง แต่ผมมีสทิ ธิย์ งุ่ เกีย่ วเรือ่ งของเธอ หนีเ้ ธอ ตัวเธอทุกอย่าง และเธอยินยอมแล้ว” “ฮ่าๆ หลานชาย ฉันไม่เคยได้ยนิ สัญญาอะไรทีพ่ กิ ลๆ แบบนีเ้ ลยนะ” “คุณก็ได้ยนิ อยูน่ ไี่ งคุณประพรต สัญญาฉบับพิเศษของตระกูลมาเฟีย และเป็น สิทธิข์ าดของประมุขทีจ่ ะท�ำสัญญาขึน้ มาเช่นกัน นัน่ คือ... ผมเอง” ประพรตคิ้วกระตุก ความยิ่งใหญ่ของแดเนียลนั้นมีมากมายขนาดไหนเขารู้ดี แดเนียลที่เบื้องหน้าคือนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ทายาทคนเดียวของเดนิสและวลี อดีต นักธุรกิจทีย่ งิ่ ใหญ่ทสี่ ดุ ใครๆ ต่างก็พากันชืน่ ชมความสามารถ แต่เบือ้ งหลัง ประมุขแห่ง เสือเหนือ... ตระกูลบราด่อนส์ ตระกูลมาเฟียอันดับหนึ่งของอเมริกาบ้านเกิดของพ่อ แดเนียล และเป็นต้นตระกูลของมาเฟียอย่างแท้จริง! “สัญญาทีม่ ฉี บับเดียวในโลกหรือหลานชาย” ประพรตถามขึน้ อีกครัง้ “ใช่” “ถ้าฉันไม่ตกลง ฉันจะเป็นยังไง” ประพรตต้องการรู้ “ตาย” ง่ายๆ สัน้ ๆ แต่หนาวไปถึงหัวใจ “ฉันมีทางเลือกอืน่ อีกไหม นอกจากตาย” ประพรตถามอีกครัง้ “คงไม่ม”ี แดเนียลยืน่ ค�ำขาดเช่นกัน เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง ประพรตชั่งใจอยู่สักครู่ ก่อนจะยิ้มออกมา หยิบ เอกสารสัญญาของนายธงขึน้ มา เงยหน้ามองแดเนียลอีกครัง้ ก่อนจะฉีกสัญญาออกเป็น สองชิน้ พับอีกครัง้ และฉีกให้เป็นสีช่ นิ้ แล้ววางลงบนโต๊ะตามเดิม “สัญญาถูกยกเลิกแล้ว หวังว่าหลานชายจะรักษาค�ำพูด” ประพรตส่งยิม้ ให้อกี ครัง้ แดเนียลไม่ได้ยมิ้ ตอบ “คนอย่างผมไม่เคยหักหลังใครถ้าไม่ถูกใครหักหลังก่อน หวังว่าคุณจะรักษา สัญญาเช่นกัน” พูดจบ เขาลุกขึน้ ยืนเต็มความสูง ความสง่างามของเขาประพรตได้เห็น เต็มสองตา ประพรตยืนขึน้ ส่งยิม้ และโค้งค�ำนับ 72
อัคคีทิตา “ไม่ไปส่งนะหลานชาย แก่แล้ว เดินมากๆ ก็ไม่ดี” ประพรตบอกเหตุผล แดเนียลไม่ได้สนใจ เขาโค้งให้ประพรตนิดหนึง่ ก่อนทีจ่ ะหันหลังเดินออกไป บอดีก้ าร์ด เดินตามเช่นกัน บูรพาเดินเข้ามาหาประพรตพร้อมยื่นกระเป๋าสีด�ำใบใหญ่วางลงที่โต๊ะ เขากดรหัสและเปิดออก “เงินห้าสิบล้าน อาจมากกว่าหนีข้ องนายธงร้อยเท่าครับ” พูดจบ บูรพาก็โค้ง ค�ำนับให้กบั ประพรตและเดินตามเจ้านายออกไปทันที เมือ่ รถสปอร์ตวิง่ ออกจากบ้านไป แล้ว ใบหน้าทีเ่ คยยิม้ อย่างคนใจดีกเ็ ลือนหายไป... ตุบ้ !!! เสียงกระเป๋าถูกปัดตกลงที่พ้ืน ธนบัตรสีเทาตกกระจัดกระจายเต็มพื้นพรม ใบหน้าแดงจัดเมือ่ ถูกหยามจากเด็กเมือ่ วานซืน “ได้ยนิ ทีม่ นั พูดหมดแล้วใช่ไหมพศิต” ประพรตไม่ได้หนั ไปหาพศิตทีย่ นื แอบอยู่ หลังตูใ้ บใหญ่ หากแต่เขาก็รวู้ า่ ลูกชายสุดทีร่ กั แอบฟังอยูต่ รงนัน้ พศิตเดินออกมาด้วย ใบหน้าแดงก�่ำไม่แพ้พ่อ เขายืนแอบฟังอยู่นานแล้ว ความจริงแล้วต้องบอกว่าตั้งแต่ ทีเ่ ขาเดินเข้ามาในบ้านเลยด้วยซ�ำ้ เขารูว้ า่ พ่อต้องพาแดเนียลมาทีห่ อ้ งนี้ จึงมาแอบฟัง “เห็นความจองหองของมันแล้วผมอยากจะฆ่ามันนัก พ่อนะพ่อไปพูดดีกบั มัน ท�ำไม ยิง่ ตอนทีม่ นั บอกจะฆ่าเรานะ ผมแทบทนไม่ไหว อยากยิงมันทิง้ ซะตอนนัน้ เลย มาเฟียก็เหอะ ตายเป็นเหมือนกันแหละวะ” พศิตระบายออกมาด้วยความโกรธ เมือ่ คืนนีเ้ องลูกน้องทีร่ อดชีวติ จากน�ำ้ มือของ แดเนียลมาได้วงิ่ กลับมาบอกว่าแดเนียลมาฉุดผูห้ ญิงทีเ่ ขาให้ไปเอาตัวมา และฆ่าคนของ เขาทัง้ หมด เขาโกรธแทบคลัง่ ดีทพี่ อ่ คอยเตือนสติไม่ให้บกุ ไปทีบ่ า้ นของมัน และพ่อเอง เป็นคนสั่งให้ลูกน้องไปจัดการเก็บศพพวกที่ตายทั้งหมดกลับมาโดยให้ท�ำลายหลักฐาน ทุกอย่างในที่เกิดเหตุที่จะสื่อว่ามีการฆ่ากันตายเกิดขึ้น เพื่อไม่ให้เป็นข่าว พ่อบอกว่า แดเนียลมันจะต้องมาหาเราเอง และนัน่ ก็เป็นจริงอย่างทีพ่ อ่ บอก เขากับพ่อจึงรอคอยให้ มันเดินทางมาหาอยูก่ อ่ นแล้ว “ยิง่ สูงยิง่ หนาวแกรูด้ ใี ช่ไหมพศิต มันคิดว่ามันยิง่ ใหญ่ มันผยอง หยิง่ จองหอง มากเกินไป จนมันลืมที่จะปิดจุดอ่อนของตัวเอง เมื่อก่อนเราฆ่ามันไม่ได้ เพราะมัน ยังไม่มจี ดุ อ่อนให้เราเห็น แต่ตอนนี.้ .. มันมีแล้ว...” ประพรตเอ่ยด้วยใบหน้าเหีย้ มเกรียม มือก�ำหมัดแน่น ตอนนีเ้ ขารูแ้ ล้วว่าจะฆ่าแดเนียลได้ยงั ไง...
73
10 ทาสแท้ รถสปอร์ตสีดำ� สองคันวิง่ เข้ามาจอดทีห่ น้าบ้านไม้เก่าๆ หลังหนึง่ ชาวบ้านทีอ่ ยู่ ละแวกนัน้ ต่างพากันออกมาดูและชืน่ ชมความหรูหราของรถอย่างคนไม่เคยเห็น บางคน สงสัยว่าใครกันที่ขับมา ไม่นานชายร่างสูงใหญ่ก็ก้าวลงมา เขาเดินไปเปิดประตูให้กับ เจ้านายเหมือนทุกครัง้ แดเนียลเดินลงจากรถ ความหล่อเหลาราวเทพบุตรสะดุดตาผูค้ น ยิง่ ท�ำให้ชาวบ้านอยากรูว้ า่ เขาคือใคร? แดเนียลมองสภาพบ้านของบรรพตี สีหน้าไม่ได้บง่ บอกว่าเขารูส้ กึ เช่นไร ชายหนุม่ ก้าวเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าประตู ก่อนจะเคาะสองสามครั้งตามมารยาท แต่บ้านทั้งหลัง ยังคงเงียบกริบ ไม่มสี ญ ั ญาณบ่งบอกเลยว่าจะมี ‘ใคร’ ออกมาเปิดประตูให้ แดเนียลเคาะ อีกครัง้ บ้านก็ยงั คงเงียบเช่นเดิม... การันต์ตดั สินใจเดินไปหาชาวบ้านทีพ่ ากันออกมาดูเหตุการณ์ บางคนรีบเดินหนี เมือ่ การันต์เดินเข้ามาใกล้ เนือ่ งจากพวกของการันต์นนั้ สวมชุดสีดำ� ทุกคน จึงดูเหมือน พวกที่มีอิทธิพล และเหตุการณ์เมื่อวานที่บรรพตีถูกพวกเจ้าหนี้ของนายธงฉุดไปยังคง เป็นภาพทีต่ ดิ ตา “เจ้าของบ้านอยูร่ เึ ปล่าครับ” การันต์สอบถามชาวบ้านอย่างมีมารยาท การมีมารยาท มากกว่าพวกทีม่ าเมือ่ วานท�ำให้ชาวบ้านกล้าพูดกล้าคุยมากขึน้ “อยูจ่ ะ้ พ่อหนุม่ แต่วา่ พวกเขาไม่ออกมาหรอก เพิง่ จะเสียลูกสาวไป โน่น ตอนนี้ ลูกสาวคงอยูใ่ นซ่อง เอ๊ย คงก�ำลังท�ำงานอยูน่ ะ่ จ้ะ” ชาวบ้านคนหนึง่ ทีม่ นี สิ ยั ชอบสอดรู้ สอดเห็นเป็นคนเอ่ยปากบอกกับการันต์ ตานางลุกวาว หวังให้การันต์อยากจะฟังเรือ่ ง เหตุการณ์เมือ่ วาน เพราะนางอยากจะเล่า แหม พูดแล้วมันคันปาก... การันต์สง่ ยิม้ ให้ ก่อนจะเดินกลับไปหาเจ้านาย และบอกเขาว่าพ่อแม่ของบรรพตี นัน้ ยังอยูด่ า้ นใน พวกเขาไม่ได้ออกมาพบปะกับใครเลยตัง้ แต่เมือ่ คืน แดเนียลพยักหน้า รับรู้ อาทิตย์ทนไม่ไหว หงุดหงิดใจทีต่ อ้ งมายืนรอโดยไร้จดุ หมายเช่นนี้ อาทิตย์เดินไป หาผูเ้ ป็นนาย โค้งเพือ่ ขออนุญาต ก่อนจะเดินเข้าใกล้ประตู จับๆ แตะๆ เพือ่ ตรวจสอบ ความแน่นหนา แล้วก้าวถอยหลังวิง่ ชนทันที! โครม! 74
อัคคีทิตา เสียงประตูทถี่ กู อาทิตย์วงิ่ ชนถูกเปิดออก ประตูถกู แรงกระแทกจนกระทบเข้ากับ ผนังไม้เสียงดัง อาทิตย์ยกั ไหล่ เมือ่ หันมาเจอสายตาต�ำหนิวา่ ตัวเขาไร้มารยาทของบูรพา ก่อนจะโค้งให้แดเนียลอีกครัง้ แล้วบอกว่า “ประตูเปิดเรียบร้อยแล้วครับนาย” แดเนียลยิม้ กริม่ ก่อนเดินเข้าไปในบ้าน ภายในบ้านไม้เก่าๆ ข้าวของตกแตกกระจัดกระจายเต็มไปหมด แดเนียลชะงักเท้า นิดหนึง่ ก่อนจะก้าวเดินต่อ บ้านไม้ดเู ก่ามาก ของมีคา่ ก็ไม่คอ่ ยมี เขาใช้สายตากวาดมอง ไปทั่วเพื่อมองหาเจ้าของบ้าน แต่สายตาก็ต้องไปหยุดลงตรงที่ผนังมุมมุมหนึ่งของบ้าน ชายหนุม่ ค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ รูปเด็กผูห้ ญิงมากมายถูกติดไว้ตรงนัน้ มันเป็นรูปของ บรรพตี รูปตัง้ แต่ทเี่ ธอเกิด เรียนอนุบาล เข้าชัน้ ประถม ไล่จนโตมาเรือ่ ยๆ จนกระทัง่ ถึงรูปสุดท้าย เป็นรูปบรรพตีถา่ ยคูก่ บั พ่อและแม่ในวันเกิดของตัวเอง ข้างใต้มมุ ด้านขวา ของรูปถูกเขียนว่า ‘หนูรกั อายุครบสิบแปดปี’ เอาไว้ดว้ ย “นายระวัง!” เสียงบูรพาตะโกนบอกแดเนียลเมื่อเขาเห็นเงาของใครบางคนที่ ซ่อนตัวอยูใ่ นมุมมืดข้างผนังทีแ่ ดเนียลยืนอยู่ บูรพาวิง่ ไปหยุดทีห่ น้าแดเนียล เอาตัวบัง เจ้านายเต็มที่ ก่อนจะโดนของแข็งบางอย่างตีเข้าทีท่ า้ ยทอยเสียงดัง วรุณหนึง่ ในบอดีก้ าร์ด รีบวิง่ เข้าไปจับตัว ‘คนทีต่ ’ี ทันควัน ชายแก่ถกู ดึงออกจากเงามืด ดวงตาแดงก�ำ่ เหมือน คนร้องไห้ทงั้ คืน เขาจ้องมองแดเนียลอย่างอยากจะฆ่าให้ตาย แดเนียลมองด้วยสายตา ประเมิน ก่อนจะถามออกมาด้วยเสียงไม่มนั่ ใจนัก “นายธงรึเปล่า?” นายธงไม่ตอบ แต่พยายามดิน้ รนให้หลุดออกจากมือของวรุณ จนการันต์ตอ้ งรีบวิง่ เข้ามาช่วย “ปล่อยกู! ปล่อยกู! มึง พวกมึงกลับมาท�ำไมอีกหา มึงเอาดวงใจกูไป แล้วมึง กลับมาอีกท�ำไม!” นายธงตะโกนออกมาด้วยอารมณ์บา้ คลัง่ อย่างทีส่ ดุ เมือ่ คืนเขากับภรรยา ต้องสูญเสียลูกสาวสุดที่รักไป ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไร ภรรยาของเขาก็ เป็นลมจนตอนนีก้ ย็ งั ไม่ได้สติ ครัน้ เช้ามาก็ยงั มีคนใส่ชดุ ด�ำพังประตูบา้ นเข้ามาอีก แบบนี้ จะให้เขาคิดเป็นอืน่ ได้อย่างไร “ผมมาดี ไม่ใช่พวกคนเมือ่ คืน” “กูไม่เชือ่ หรอก พวกมึงจะหลอกอะไรกู พวกมึงหลอกให้กเู ซ็นสัญญาขายลูก ไปแล้ว กูไม่มอี ะไรให้มงึ อีก! เอาลูกกูคนื มา!” นายธงไม่มสี ติอกี ต่อไปแล้ว เขาเอะอะ โวยวาย ร้องไห้เสียงดัง จนบูรพาทีเ่ พิง่ รับรูว้ า่ ตัวเองถูก ‘ทัพพี’ ตีเข้าทีท่ า้ ยทอยไปหมาดๆ ต้องเอ่ยขึน้ ด้วยน�ำ้ เสียงทีเ่ ขาพยายามท�ำให้ดสู ภุ าพทีส่ ดุ 75
“คุณบรรพตีปลอดภัยครับคุณลุง คุณแดเนียลไปช่วยไว้ได้ทนั ตอนนีเ้ ธออยู่ ในทีท่ ปี่ ลอดภัย ลุงไม่ตอ้ งเป็นห่วงนะครับ” บูรพาบอกออกไปเพือ่ ให้นายธงรับรู้ หวังว่า อาการคลุม้ คลัง่ จะได้เบาลง “อะ...อะ...อะไรนะ? เมือ่ กีค้ ณ ุ ว่าอะไรนะ? รักมันปลอดภัยหรือ จริงๆ หรือ?” เสียง ผูห้ ญิงเอ่ยออกมาจากห้องห้องหนึง่ ก่อนทีเ่ จ้าของเสียงจะพาร่างของตัวเองทีส่ ะบักสะบอม เพราะโดนทุบตีเดินเข้าไปหาแดเนียล มือจับเข้าทีแ่ ขนเสือ้ ของชายหนุม่ ดวงตามีนำ�้ เอ่อ มองแดเนียลเพือ่ ต้องการฟัง จากปากของเขาเอง “ช่วยมาแล้ว ตอนนีเ้ ธอปลอดภัยดี ไม่ตอ้ งห่วง” แดเนียลก้มหน้าลงมองหญิงคนนัน้ ก่อนจะตอบค�ำถามนางด้วยน�ำ้ เสียงทีฟ่ งั ดู มัน่ คงและน่าเชือ่ ถือ “ดี ดี ดีจริงๆ เลย ไอ้ธง ได้ยนิ ไหม คุณเขาบอกว่านังรักปลอดภัยดี แกได้ยนิ ไหม” นางค่อยๆ ล้มนัง่ ลงทีพ่ นื้ อย่างคนทีห่ มดแรง มือทีเ่ คยจับแขนเสือ้ เขาเลือ่ นลงมา จับขากางเกงของเขาไว้แทน คล้ายกลัวว่าเขาจะเลือนหายไป หรือเป็นแค่ความฝัน เป็นแค่ จินตนาการของนางทีต่ อ้ งการให้ใครสักคนไปช่วยบรรพตีออกมา เมือ่ อาการคลุม้ คลัง่ ของนายธงเริม่ เบาลง ทัง้ การันต์และวรุณก็ปล่อยแขนนายธง นายธงคลานมาหาภรรยา ก่อนทีจ่ ะกอดเธอไว้ ร้องไห้อกี ครัง้ ด้วยความดีใจ คิดถึงลูก เป็นทีส่ ดุ แดเนียลมองภาพนัน้ เนิน่ นาน “ผมมาทีน่ เี่ พราะจะมาบอกคุณว่าไม่ตอ้ งห่วงลูกสาว และมีบางอย่างอยากตกลง กับพวกคุณ” แดเนียลเอ่ยขึน้ อีกครัง้ หลังจากทีป่ ล่อยให้สองสามีภรรยาดีใจกันไปแล้ว สองสามีภรรยามองหน้ากันและกัน ก่อนจะเงยหน้ามองชายหนุ่ม ข้อตกลง? เรือ่ งอะไร?... 17.50 น. รถสปอร์ตสีดำ� วิง่ เข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์ นายศักดิร์ บี วิง่ เข้ามารับเจ้านายและ เปิดประตูรถให้ รับกุญแจรถจากอาทิตย์เพือ่ ทีจ่ ะขับรถไปจอดไว้ทโี่ รงรถตามเดิม เมือ่ ลง จากรถแล้วแดเนียลก็บอกให้บอดีก้ าร์ดของเขากลับไปพักผ่อนได้ บอดีก้ าร์ดโค้งค�ำนับ แล้วแยกย้ายกลับห้องของตน เมือ่ เห็นว่าบอดีก้ าร์ดไปหมดแล้ว ชายหนุม่ ก็หนั หลังจะ เดินขึน้ ห้องของตัวเองเช่นกัน แดเนียลรูส้ กึ ว่าวันนีเ้ ขาเหนือ่ ยมาก แผลทีแ่ ขนก็ยงั เจ็บอยู่ นิดๆ ตอนเช้าเมือ่ เขาท�ำธุระกับครอบครัวของบรรพตีเสร็จแล้ว เขาก็ไปท�ำงานทีบ่ ริษทั ต่อ 76
อัคคีทิตา เพราะตอนบ่ายมีการประชุมเรือ่ งการขอขยายสาขาของห้างสรรพสินค้าทีภ่ เู ก็ต การประชุม ด�ำเนินไปนานและค่อนข้างเครียดเมื่อหาข้อสรุปไม่ได้ กว่าจะเสร็จการประชุมก็เกือบ ห้าโมงเย็น “นายกลับมาแล้วหรือคะ” มิสมาเรียเดินออกมาจากห้องครัว เดินมาหาแดเนียล มิสมาเรียมองใบหน้าทีด่ เู หน็ดเหนือ่ ยเมือ่ ยล้าแล้วสงสาร แดเนียลท�ำงานหนักอย่างนีท้ กุ วัน จนนางอดทีจ่ ะห่วงสุขภาพของเขาไม่ได้ มิสมาเรียรับเสือ้ สูทของแดเนียลมาถือไว้ มือใหญ่ แกะเนกไทและกระดุมเสือ้ ตัวเองออกสองเม็ดเพือ่ คลายร้อน “ผมเหนือ่ ยมาก จะขึน้ ไปพักผ่อน ถึงเวลาอาหารไปปลุกผมด้วย” เขาสัง่ มิสมาเรีย นางพยักหน้ารับค�ำสัง่ มิสมาเรียมองแผ่นหลังกว้างของแดเนียล ชัว่ วูบภาพความทรงจ�ำ เก่าๆ ก็เข้ามาในห้วงความคิด ‘มาเรียๆๆ มาเล่นกันตรงนี้ น�ำ้ ทะเลสวยมากเลย’ แดเนียลในวัยห้าขวบก�ำลัง กวักมือเรียกนางให้ไปเล่นน�ำ้ ทะเลด้วยกัน ‘คุณหนู อย่าไปเล่นลึกมากนะคะ อันตราย’ ‘เหอะน่า ไม่เป็นไรหรอก ถ้าพ่อแม่กลับมาตามสัญญา ผมจะพามาเล่นน�ำ้ ทะเล ตรงนี้ ดูสๆิ มาเรีย ไซ้ใส’ น�ำ้ ตานางคลอเบ้าอีกครัง้ เมือ่ นึกถึงความหลังในวัยเด็กของแดเนียล เมือ่ ตอน เล็กๆ เด็กน้อยยิม้ แย้มแจ่มใส ช่างพูดช่างเจรจา แต่เมือ่ นายท่านทัง้ สองเสียชีวติ เมือ่ ตอน ทีแ่ ดเนียลอายุสบิ สองปี เด็กชายก็เริม่ เปลีย่ นไป เงียบขรึม ชอบอยูค่ นเดียว แล้วยิง่ เมือ่ ถึงวัยที่รับรู้ได้แล้วว่าตัวเองส�ำคัญขนาดไหน ต้องรับภาระอะไรต่อจากวงศ์ตระกูลบ้าง เด็กน้อยของนางก็เปลีย่ นไปเป็นคนละคน... 18.30 น. มิสมาเรียเดินตามหาบรรพตีรอบบริเวณบ้าน ใกล้จะถึงเวลารับประทานอาหารแล้ว เพราะมีค�ำสั่งให้หญิงสาวร่วมโต๊ะ ที่นี่รับประทานอาหารเป็นเวลา ซึ่งก็คือหนึ่งทุ่มตรง แต่เดินหาเท่าไรก็ไม่เจอ นางเริม่ ใจเสีย คิว้ ขมวดเข้าหากัน ตัง้ แต่ตอนเทีย่ งทีบ่ รรพตีมา ทานอาหารกลางวัน มิสมาเรียก็ไม่เห็นเธออีกเลย หรือพูดง่ายๆ ว่านางไม่ได้ใส่ใจทีจ่ ะมอง หรือคอยดูแลเพราะแค่หน้าทีท่ ตี่ อ้ งดูแลคฤหาสน์หลังนีก้ ย็ งุ่ วุน่ วายทัง้ วันอยูแ่ ล้ว มิสมาเรียใจหายวูบ ถ้าบรรพตีเป็นอะไรไป หรือหนีหายออกจากบ้าน นายรู้ นายคงเอาตายแน่ นางเดินอย่างเร็วๆ เพือ่ ไปตามหา ก่อนจะเจอบูรพาทีเ่ ปลีย่ นเสือ้ ผ้า เป็นชุดล�ำลองแล้วก�ำลังนัง่ พรวนดินเพือ่ ปลูกดอกกุหลาบ บูรพาชอบต้นไม้เป็นทีส่ ดุ 77
“บูรพา ช่วยฉันช่วย” มิสมาเรียดีใจและโล่งอกไปที นางมีตวั ช่วยแล้ว บูรพา ที่ก�ำลังนั่งพรวนดินยืนขึ้นเต็มความสูง สีหน้าดูงุนงงและตกใจเมื่อมิสมาเรียกึ่งเดินกึ่ง วิง่ เข้ามาหาเขา บูรพารีบปัดดินออกจากมือพลางก้าวเดินไปหามิสมาเรีย มือใหญ่จบั เข้า ทีท่ อ่ นแขนเมือ่ ถึงตัว “เป็นอะไรครับมิส?” คิว้ หนาขมวดเข้าหากัน สายตาคมกริบมองหน้ามิสมาเรีย อย่างต้องการค�ำตอบ มิสมาเรียหอบหายใจเหนือ่ ย นางหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะตัง้ สติตอบบูรพา ไปว่า “คุณรักหายตัวไป หายไปไหนไม่รู้ บูรพาฉันจะท�ำยังไงดี” มิสมาเรียมองหน้า บูรพา ชายหนุม่ บอกให้นางใจเย็นๆ เขาเชือ่ ว่าถ้าบรรพตียงั อยูใ่ นบริเวณบ้านหลังนี้ เธอ ยังปลอดภัย เธออาจไปอยูท่ ไี่ หนสักแห่ง เดีย๋ วเขาจะช่วยตามหาอีกแรง บูรพาบอกกับ มิสมาเรียว่า ไม่อยากให้มสิ มาเรียบอกใครเรือ่ งนี้ เพราะกลัวว่าจะกลายเป็นเรือ่ งใหญ่ “มิสกลับไปทีบ่ า้ นใหญ่กอ่ นนะครับ นีก่ ใ็ กล้จะได้เวลารับประทานอาหารของนาย แล้ว ถ้ามิสไม่อยูท่ หี่ อ้ งครัว นายจะสงสัยเอาได้ ส่วนเรือ่ งคุณบรรพตี ผมจะตามหาเธอให้” มิสมาเรียพยักหน้ารับ ก่อนทีจ่ ะรีบเดินกลับไป แม้เท้าเดินกลับบ้านใหญ่แต่สายตาของ นางก็ยงั คงสอดส่องทุกซอกทุกมุมตลอดระยะทางทีเ่ ดินกลับ เพือ่ มองหาบรรพตีนนั่ เอง เมือ่ บูรพาเห็นว่ามิสเดินขึน้ บ้านใหญ่ไปแล้วเขาก็ออกตามหาบรรพตีเช่นกัน บูรพาใจเต้นแรง กลัวว่าถ้าหากมันไม่ได้เป็นอย่างทีเ่ ขาคิด บรรพตีไม่ได้อยูใ่ นบริเวณบ้าน หากแต่เธอออก นอกบ้านแล้วถูกพวกของพศิตจับตัวไปล่ะ? แค่คดิ ชายหนุม่ ก็ใจหายแล้ว... บูรพาเดินมาเรื่อยๆ สายตามองหาหญิงสาว แต่ก็ไม่มีวี่แววของเธอเลย จน กระทัง่ ... “หาอะไรคะ? คุณบูรพา” เสียงเสียงหนึง่ ดังมาจากเบือ้ งบน บูรพาแหงนหน้า มองขึน้ ไป มินา่ เล่า มิสมาเรียเดินหาเท่าไรก็ไม่เจอ ทีแ่ ท้เธอก็อยูบ่ น... ต้นมะม่วง! “คุณบรรพตี!” บูรพาร้องเสียงดัง ตกใจไม่คดิ ว่าหญิงสาวจะกลายเป็นลิงเป็นค่าง ขึน้ ไปห้อยขาอยูบ่ นต้นไม้อย่างนัน้ “สักลูกไหมคะ เยอะแยะเลย” บรรพตีสง่ ยิม้ หวานไปให้ บูรพาเกาหัวแกรกๆ ส่ายหน้าก่อนจะพูดกับหญิงสาวว่า “คุณขึน้ ไปได้ยงั ไง ถ้าตกลงมาหัวแตกเลยนะคุณ หรืออาจจะคอหักเลยก็ได้” น�ำ้ เสียงของบูรพาเหมือนก�ำลังดุเด็กตัวเล็กๆ ทีด่ อื้ และซน บรรพตียมิ้ กว้างอีกครัง้ ก่อน จะโยนลูกมะม่วงลงมาให้บรู พารับ 78
อัคคีทิตา “เอ้า รับนะ ฉันแค่อยากเก็บมะม่วงเท่านัน้ เองค่ะ ฉันมองหาแล้วว่าไม่มไี ม้สอยเลย คุณไม่ต้องกลัวว่าฉันจะตกนะ เพราะฉันปีนต้นไม้เก่ง” บูรพาส่ายหน้า ก่อนที่จะยิ้ม ออกมาน้อยๆ เขาใจหายหมด เมือ่ คิดว่าเธออาจมีอนั ตราย ทัง้ มิสมาเรียและตัวเขาต่างก็ พากันตามหาอยูน่ านสองนาน แต่เจ้าตัวกลับมาปีนป่ายเก็บมะม่วงหน้าตาเฉย โดยไม่รู้ เลยว่าคนอืน่ เป็นห่วงมากแค่ไหน เมื่อบรรพตีเก็บมะม่วงได้เยอะสมใจเธอแล้ว เธอตั้งใจจะลงจากต้นมะม่วง บูรพาเห็นหญิงสาวก�ำลังจะลงจากต้นมะม่วงด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ เขาจึงวางมะม่วงลง เช็ดมือทีเ่ ปือ้ นทัง้ ดินและยางมะม่วงทีเ่ สือ้ ของตัวเอง สายตาไม่ละจากหญิงสาวเลย “คุณลงได้รเึ ปล่า ให้ผมรอรับไหม?” เขาถามหญิงสาว ขออนุญาตเธอก่อน “ฉันลงได้คะ่ คุณไม่ตอ้ งห่วงนะคะ” ไม่ทนั ขาดค�ำ บรรพตีกก็ ระโดดลงมาจาก ต้นมะม่วงอย่างทีเ่ ขาไม่ทนั ตัง้ ตัว บูรพาหน้าเหวอ “คุณไม่กลัวความสูงเลยหรือ?” บรรพตีพยักหน้า “กลัวค่ะ แค่ขนึ้ ตึกทีส่ งู กว่าสีช่ นั้ ฉันก็ขาสัน่ แล้ว แต่ตน้ มะม่วง ต้นนี้มันไม่ได้สูงมากมายนี่คะ” ยิ้มกว้างเพื่อยืนยันว่าไม่เป็นไรอีกครั้ง แต่คนฟังกลับ หน้ามุย่ เพราะถึงแม้วา่ ต้นมะม่วงจะไม่สงู เท่าไร แต่ถา้ คนปีนไม่ระมัดระวัง พลาดพลัง้ ตกลงมาขาหักจะท�ำอย่างไร หลังจากที่ได้รู้จากบูรพาว่าแดเนียลต้องการให้เธอร่วมโต๊ะด้วย ซึ่งก็คือเวลา หนึง่ ทุม่ ตรง หญิงสาวจึงรีบวิง่ กลับมาทีบ่ า้ นใหญ่ มีบรู พาวิง่ ถือมะม่วงตามหลัง เพราะเวลา ขณะนีจ้ วนเจียนจะหนึง่ ทุม่ เต็มทีแล้ว “ไปไหนมา” น�ำ้ เสียงเย็นๆ เอ่ยถามหญิงสาวเมือ่ เธอก้าวเข้ามาในบ้านแล้วคิดจะ วิง่ เข้าไปหลบในห้องครัวจากนัน้ ค่อยท�ำท่าเดินออกมา แต่ยงั ไม่ทนั ไร ก็ดเู หมือนจะไม่ทนั เสียแล้ว บูรพาทีว่ งิ่ ตามมาติดๆ ชะงักเท้า ก้มหน้าลง “ไปเก็บมะม่วงมาค่ะ” บรรพตีหนั กลับมามองเจ้าของน�ำ้ เสียงเย็นๆ นัน้ แดเนียลเดินเข้าใกล้บรรพตีมากขึน้ เขาดักรอเธออยูน่ านแล้ว ความจริงแดเนียล ลงมาจากข้างบนก่อนเวลาอาหาร เห็นมิสมาเรียก�ำลังเดินลับๆ ล่อๆ แถวๆ หน้าบ้าน เขาเกิดความสงสัยจึงแอบดูพฤติกรรมของนาง จนกระทัง่ ได้ยนิ มิสมาเรียบ่นกับตัวเองว่า หาบรรพตีไม่เจอ นัน่ ล่ะเขาจึงรูว้ า่ หญิงสาวไม่ได้อยูใ่ นห้อง จึงตัง้ ใจมานัง่ ดักรอเธอ “เก็บมะม่วง? เป็นเด็กหรือไงแม่คณ ุ ” สายตาดุๆ กับน�ำ้ เสียงเย็นๆ ท�ำให้คนฟัง หน้าถอดสี เธอกะว่าจะเก็บมะม่วงไว้ให้เขาทานนัน่ แหละ ด้วยรูม้ าว่าเขามักจะท�ำงานดึก ถ้ามีของอะไรทีเ่ ปรีย้ วๆ ให้รบั ประทานก็คงดี ไม่คดิ ว่าจะกลายเป็นเรือ่ งใหญ่ 79
“บูรพาก็ไปเก็บด้วยหรือ?” แดเนียลหันมามองบูรพาทีก่ ม้ หน้านิง่ บรรพตีมอง แดเนียลทีบรู พาทีกอ่ นจะตัดสินใจตอบแทนเขา “เปล่าค่ะ คุณบูรพาไปตามหาฉันค่ะ” บรรพตีรบี ตอบทันที แดเนียลพยักหน้า ก่อนจะเดินไปทีห่ อ้ งรับประทานอาหาร เอ่ยด้วยน�ำ้ เสียงทีด่ งั กว่าปกติ “หิวข้าวแล้ว” 21.30 น. บรรพตีอาบน�้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอเดินวนไปวนมาภายในห้องของตัวเอง พลางคิดว่าตัวเธอเป็นแค่คนรับใช้ แต่ทำ� ไมถึงดูมอี ภิสทิ ธิม์ ากกว่าคนอืน่ ? ไม่ใช่วา่ เธอ ไม่รสู้ กึ ไม่ใช่วา่ จะไม่ระแคะระคาย หากแต่ไม่รวู้ า่ จะเริม่ พูดกับแดเนียลอย่างไร มาตอนนี้ คิดว่าต้องคุยกับเจ้านายให้รเู้ รือ่ งเสียที ร่างบอบบางเดินตรงไปทีห่ อ้ งท�ำงานของแดเนียล แม้จะกล้าๆ กลัวๆ ทีจ่ ะเข้า ไปถาม ถึงอย่างนั้นก็รู้ว่าตัวเองมีสิทธิ์ที่จะรู้ว่าแท้จริงแล้วเขาจ้างเธอมาเพื่อท�ำงานอะไร กันแน่? ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดงั ขึน้ ผูท้ กี่ ำ� ลังนัง่ อ่านเอกสารอยูเ่ งยหน้าขึน้ หงุดหงิดใจ ทุกคน ต่างรูว้ า่ เวลาท�ำงานเขาไม่ตอ้ งการให้ใครมารบกวน ถ้าไม่ใช่เรือ่ งส�ำคัญล่ะก็... เห็นดีกนั “เข้ามา” เสียงดุเจือน่ากลัวเมือ่ อยูใ่ นอารมณ์หงุดหงิด สายตาจับจ้องทีป่ ระตูดวู า่ ‘ใคร’ คือคนทีม่ าท�ำลายสมาธิในการท�ำงาน “ฉันเองค่ะ” บรรพตีเดินโผล่จากช่องประตู ยิม้ แหยๆ เอาเข้าจริงพอมายืนอยู่ ตรงนีก้ ใ็ จสัน่ ไม่เบา “มีอะไร?” ชายหนุ่มมองหญิงสาวอย่างต�ำหนิ ก่อนจะก้มหน้าอ่านเอกสารต่อไปโดยไม่ สนใจทีจ่ ะเงยหน้ามองอีก “คือ... เอ่อ... เรือ่ งงานทีค่ ณ ุ ให้ฉนั ท�ำ...” บรรพตีเข้าประเด็นทีต่ อ้ งการรูท้ นั ที แดเนียลไม่ได้เงยหน้ามอง เขายังคงเขียนขยุกขยิกที่เอกสารต่อไป แต่ปากกลับถาม หญิงสาวไปว่า “อยากท�ำงานแล้วหรือ?” บรรพตีพยักหน้า “อยากแล้วค่ะ” “ต้องการ ‘ท�ำ’ คืนนีเ้ ลยหรือ?” คราวนีเ้ ขาเงยหน้าสบตา พลางเลิกคิว้ 80
อัคคีทิตา “ถ้าคุณไม่วา่ อะไรค่ะ” เธอพยักหน้ารับอีกครัง้ แดเนียลตวัดสายตามองทัว่ ร่างเธอ อย่างมีความหมาย “แล้วงานทีฉ่ นั ต้องท�ำคืองานอะไรคะ?” “เป็นเมียไง” พูดจบก็วางปากกาลง เงยหน้ามองหญิงสาว พร้อมเสริมต่อไปว่า “เป็นเมียให้ฉนั แค่ทเี่ ตียง ปรนเปรอฉันจนกว่าจะพอใจ” ดวงตาคมจ้องมองทัว่ กายสาว เขาพูดออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน เหมือนเป็นเรือ่ งเรือ่ งหนึง่ ทีแ่ สนธรรมดา แต่คนฟัง แทบทรุด “คะ...คุณว่าอะไรนะ?” “ฉันบอกว่าเป็นเมีย...” ย�ำ้ ช้าๆ ชัดๆ “แต่แค่ทเี่ ตียง” บรรพตีไม่รหู้ รอกว่าเธอยืนช็อกอยูน่ านแค่ไหน ในหัวมีเสียงอือ้ อึงเต็มไปหมด เมีย เมีย เมีย ค�ำค�ำนีม้ คี วามหมายแต่ยงั รูส้ กึ ไม่เท่ากับค�ำทีเ่ ขาใช้วา่ ปรนเปรอ... ฝ่ายคนทีพ่ ดู ดูไม่ยหี่ ระ เห็นร่างบางยืนเงียบไปแล้วจึงยิม้ มุมปาก หมดอารมณ์ ท�ำงานไปเรียบร้อย เพราะความสนใจมุง่ ตรงไปทีค่ นทีย่ นื อยูข่ า้ งหน้า เขาลุกขึน้ ยืนเต็ม ความสูง ขยับเดินตรงเข้าหา มือใหญ่สมั ผัสเข้าทีท่ อ่ นแขน บรรพตีจงึ ได้สติ มือเล็กจับ มือใหญ่บดิ กลับและ... เธอกัดเต็มแรง! “โอ๊ย! เป็นหมาหรือไง!” “คุณพูดบ้าอะไรของคุณ ใครจะไปเต็มใจ ใครจะนอนกับคุณ!” ตะโกนแทบ จะแผดเสียง “เธอไง เต็มใจ!” เสียงดุตวาดกลับ จับข้อมือตัวเองสะบัดแล้วดูรอยกัดทีบ่ รรพตีฝากไว้ มันเป็น รอยฟันคมๆ แถมยังมีเลือดซึมออกมาด้วย “หมาพันธุไ์ หน! กัดแม้กระทัง่ เจ้านายตัวเอง น่าฆ่านัก!” แดเนียลกัดฟันกรอด โกรธเป็นทีส่ ดุ “ฉันไม่ใช่หมานะ! ฉันเป็นคน! แล้วฉันไปยอมคุณตอนไหน อย่าถือสิทธิว์ า่ ช่วยเหลือฉันแล้วจะข่มเหงกันได้งา่ ยๆ!” บรรพตีตวาดไม่ลดละ “เซ็นยินยอมกับมือแท้ๆ ฉันบังคับเธอทีไ่ หน คิดดีๆ สิ!” บรรพตีก�ำลังจะตะโกนตอกกลับว่าเธอไปเซ็นสัญญาอะไรกับเขาตอนไหน กลับต้องชะงักปากเมือ่ ภาพเหตุการณ์เมือ่ วานในห้องท�ำงานแห่งนีผ้ ดุ ขึน้ มาราวย�ำ้ เตือน... ‘เอ้า เซ็นซะ เธอจะได้เบีย้ วฉันไม่ได้เด็ดขาด คงรูน้ ะว่าถ้าเบีย้ วแล้วจะเป็นยังไง’ ‘รีบๆ เซ็นสิ คอยนานแล้วนะ พรุง่ นีฉ้ นั มีธรุ ะต้องจัดการอีกมาก ไม่มเี วลารอ เธอทัง้ คืนหรอกนะ’ 81
‘ภาพ’ ตอนทีแ่ ดเนียลออกค�ำสัง่ ให้รบี เซ็นสัญญา ภาพ... ตอนทีเ่ ธอหยุดอ่านกฎ ธรรมดาๆ สองสามข้อจนเขาตะโกนเร่ง มันชัดเจนอยูใ่ นหัว บรรพตีหน้าแดงด้วยความ โกรธ มือน้อยชีห้ น้าแดเนียลอย่างลืมตัว “คุณหลอกฉัน คุณหลอกให้ฉนั เซ็นหรือ สัญญาบ้าๆ นัน่ มันไม่มบี อกซะหน่อย เรือ่ งต้องนอนกับคุณ” มือน้อยยังไม่ลดลง ยังคงชีห้ น้าแดเนียลตามเดิม เขากัดฟันกรอดกับท่าทางนัน้ แล้วเปลีย่ นเป็นแสยะยิม้ ยักไหล่ บอกง่ายๆ สัน้ ๆ ว่า “ลืมให้อา่ นหน้าทีส่ อง” “กรีด๊ ด...” บรรพตีกรีดร้องสุดเสียง จนมิสมาเรียและสาวใช้คนอืน่ ๆ ต่างพากัน วิง่ มารวมทีห่ น้าห้องท�ำงาน มิสมาเรียผลักประตูเข้ามาทันที ภาพที่เห็นคือหญิงสาวที่กลายร่างเป็นแม่เสือ อาละวาดเข้าไปทุบตีและกัดชายหนุม่ มิสมาเรียและคนอืน่ ๆ ต่างตกใจ รีบวิง่ ไปแยก คนสองคนให้ออกจากกัน แดเนียลโกรธจัด ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าท�ำกับเขา ขนาดนี้ บรรพตีเองก็มองหน้าแดเนียลอย่างกับจะกินเลือดกินเนือ้ สายตาแปรเปลีย่ น เป็นความก้าวร้าวรุนแรง หมัดน้อยๆ พยายามทีจ่ ะชกทีใ่ บหน้าของชายหนุม่ แดเนียล สะบัดมิสมาเรียให้หลุดจนนางล้มลงไป สาวใช้ทอี่ ยูใ่ นเหตุการณ์ตา่ งพากันตกใจ เผลอ ปล่อยบรรพตีและรีบวิง่ เข้าไปช่วยมิสมาเรียทีน่ อนหงายอยูก่ บั พืน้ เมือ่ ได้จงั หวะและเป็นอิสระ แม่เสือน้อยก็กระโจนเข้าหาหมายจะท�ำร้ายเขาทันที ผูช้ ายตัวใหญ่อย่างเขายิง่ เทียบกับขนาดตัวของบรรพตีแล้วยิง่ ต่างไซส์กนั เห็นๆ มีหรือจะ ยอมให้คนทีต่ วั เล็กกว่าท�ำร้ายร่างกายได้งา่ ยๆ บรรพตีกำ� หมัดแน่นหมายจะต่อยเข้าใบหน้า เต็มแรง แดเนียลรออยูแ่ ล้ว เขาคว้าจับข้อมือน้อยไว้แน่น บรรพตีพยายามชักกลับแต่ ไร้ผล เมือ่ อีกมือใช้ไม่ได้ มืออีกข้างจึงยกขึน้ หมายจะตบเข้าทีใ่ บหน้า เขาจับเอาไว้ได้อกี แล้วแสยะยิม้ อย่างมีชยั ดึงเบาๆ ร่างบอบบางก็เข้ามาอยูใ่ นอ้อมกอด อกอวบอิม่ ชนกับ อกแข็งๆ แดเนียลครางอย่างพอใจ ก่อนจะก้มหน้าลงหาใบหน้าหวานทีต่ อนนีด้ ดู เุ หมือน แม่เสือและจูบเต็มรัก! บรรพตีตาค้างหน้าแดง เธอหยุดการดิ้นรน มองชายหนุ่มที่ถอนริมฝีปาก ออกไป เขายิม้ กว้างพลางยักคิว้ “นุม่ จัง”
82
อัคคีทิตา 11 บรรพตี... แผลงฤทธิ์ ทุกคนทีอ่ ยูใ่ นเหตุการณ์ตา่ งพากันอ้าปากค้าง ไม่มใี ครคาดคิดว่าจะมีหนังสด ให้ดตู อ่ หน้าต่อตา บรรพตีตาลุกวาว เธอโกรธเขาขึน้ เป็นสองเท่า “กรีด๊ ด ไอ้บา้ กาม ไอ้ทเุ รศ!” เสียงกรีดร้องพร้อมกับถ้อยค�ำทีเ่ ค้นออกมาด่า ชายหนุ่มอย่างยากล�ำบาก เพราะเจ็บแค้นมากจนไม่รู้ว่าจะสรรหาค�ำไหนที่จะเหมาะกับ เขาดี บรรพตีกระโดดเต้นเร่าๆ อยูใ่ นอ้อมกอดของแดเนียล ทัง้ กระโดด ทัง้ เตะ ทัง้ พยายามถีบ แต่ดเู หมือนว่าเขาจะไม้รสู้ กึ รูส้ าอะไรสักนิด แดเนียลหมดความอดทน จับ ผู้หญิงตัวเล็กที่ดิ้นอยู่ในอ้อมกอดอุ้มขึ้นพาดบ่า มือหนาตีเข้าที่สะโพกแรงๆ หวังให้ เธอเจ็บ บรรพตีตกใจร้องเสียงหลง มือน้อยทัง้ หยิกทัง้ จิกเสือ้ ด้านหลังของเขา พยายาม ร้องให้คนช่วย มิสมาเรียกับคนอืน่ ๆ ก็กล้าๆ กลัวๆ ไม่รจู้ ะท�ำอย่างไรดี เพราะนัน่ ก็คอื เจ้านายผูใ้ ห้เงินเดือนและทีพ่ กั อาศัย ส่วนนัน่ ถึงแม้วา่ จะไม่ใช่ผมู้ พี ระคุณ แต่กเ็ ป็นผูห้ ญิง เหมือนกัน ทีส่ ำ� คัญการกระท�ำของแดเนียลในตอนนีม้ นั เข้าข่ายท�ำร้ายร่างกาย แดเนียลอุม้ หญิงสาวเดินขึน้ บันไดไปอย่างง่ายดาย เขาไม่รสู้ กึ หนักเลยแม้แต่นอ้ ย ตรงกันข้ามกลับคิดว่าหญิงสาวควรจะกินข้าวให้มากกว่านีห้ น่อย ตอนกอดจะได้นมุ่ นิม่ ไปทัง้ ตัว! “ปล่อยนะ! คุณจะพาฉันไปไหน คุณท�ำอย่างนีไ้ ม่ได้นะ ฉันเป็นลูกมีพอ่ มีแม่นะ!” บรรพตีพยายามส่งเสียงร้อง มือน้อยยังคงท�ำหน้าทีค่ อื จิก หยิก และตีอยูต่ ลอดเวลา การกระท�ำของเธอไม่ได้ทำ� ให้เขารูส้ กึ เจ็บเลย แค่แสบๆ คันๆ ดีเสียอีกได้อารมณ์ไป อีกแบบ! “ก็เห็นว่ามีไง ถึงไปขอมาแล้ว” แดเนียลตอบเสียงดังฟังชัด บรรพตีหยุดการ ทุบตีเมือ่ ได้ยนิ แดเนียลพูดเช่นนัน้ “คุณพูดว่าอะไรนะ คุณไปหาพ่อแม่ของฉันหรือ เขาเป็นยังไงบ้าง พ่อแม่ฉนั เป็นยังไงบ้าง เขาเจ็บมากรึเปล่า ถูกตีเยอะไหม คุณได้บอกเขาไหมว่าฉันปลอดภัยดี” บรรพตีลมื ไปเลยว่าตอนนีเ้ ธอถูกเขาอุม้ ขึน้ พาดบ่า คิดถึงพ่อแม่เป็นทีส่ ดุ เพียงแค่นนี้ ำ�้ ตา ก็ไหล มือน้อยทีจ่ บั เสือ้ เขาเอาไว้ยกขึน้ เช็ดน�ำ้ ตา สะอืน้ ไห้เสียงดัง แดเนียลขมวดคิว้ เข้าหากัน ชายหนุม่ ส่ายหน้า 83
“ร้องไห้ ร้องไห้ ร้องไห้ ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าท�ำไมผูห้ ญิงชอบท�ำแบบนีน้ กั สวย ตายล่ะ” บรรพตีขึงตาดุไม่พอใจ เธอร้องไห้แล้วมันผิดตรงไหน ไม่ได้ร้องเพื่อให้เขา เห็นใจ หรือคิดว่ามันสวย เมือ่ นึกถึงตรงนีบ้ รรพตีกน็ กึ ขึน้ ได้วา่ ตอนนีเ้ ธอก�ำลังอยูใ่ นสถานการณ์อนั ตราย หญิงสาวเก็บเสียงสะอืน้ มือน้อยเช็ดน�ำ้ ตาจนหมด เป็นจังหวะเดียวกับทีแ่ ดเนียลเดินถึง ห้องนอนของตัวเองพอดี มือใหญ่จบั ลูกบิดประตูให้เปิดออก ใช้ขาถีบประตูให้ปดิ เมือ่ บรรพตีเริม่ ดิน้ อีกครัง้ จนต้องใช้สองมือจับไว้ เพราะกลัวว่าจะล้มไปด้วยกันทัง้ คู่ “ดิน้ จริงแม่คณ ุ เก็บแรงไว้ทำ� อย่างอืน่ ดีกว่า” แดเนียลวางบรรพตีลงทีพ่ นื้ ก่อน จะหันไปล็อกประตู บรรพตีคดิ จะใช้วธิ เี ดิม คือกัดเข้าทีแ่ ขน แดเนียลรูท้ นั ความคิด จับ หญิงสาวหันหลัง มือข้างหนึง่ สวมกอดเธอไว้ อีกข้างประกบลงปิดปากหญิงสาว “ฉันไม่ให้เธอกัดฉันเป็นแผลรอบสองหรอกนะ” น�้ำเสียงทุ้มพูดขึ้นข้างใบหู มือทีก่ อดเธอก็กระชับแน่นขึน้ บรรพตีหน้าแดง เมือ่ เขาสูดดมความหอมของเส้นผมเข้า เต็มปอด ก่อนจะขบเม้มลงทีต่ งิ่ หูอย่างทีเ่ ธอไม่ทนั ตัง้ ตัว มือใหญ่ทกี่ อดไว้เลือ่ นขึน้ มา จับทรวงอกอวบอิม่ บีบเคล้นมัน นัน่ ล่ะถึงท�ำให้บรรพตีมสี ติคนื มา มือน้อยข่วนจิกเข้าที่ หลังมือของแดเนียลอย่างแรง ชายหนุม่ ร้องเสียงดัง เขาสลัดเธอให้ไกลตัว บรรพตีกลิง้ ล้มลงทีพ่ นื้ “เมือ่ กีเ้ ป็นหมา ตอนนีค้ ดิ จะเป็นแมวหรือบรรพตี!” แดเนียลส่งสายตาคาดโทษ พลางย่างสามขุมเข้ามาใกล้ มีหรือทีบ่ รรพตีจะยอมให้จบั ได้งา่ ยๆ ร่างบางรีบลุกขึน้ และวิง่ ไปทีเ่ ตียง เธอจับทัง้ หมอน ผ้าห่มโยนใส่เขาชนิดไม่ยงั้ มือใหญ่ยกขึน้ ปัดป้องเป็นพัลวัน สบถอยูใ่ นที ครัน้ โยนทุกอย่างจนหมด จึงหันไปปา หนังสือทีแ่ ดเนียลใช้อา่ นยามว่างใส่เขาแรงๆ เมือ่ ได้เล่มทีห่ นึง่ เล่มทีส่ อง สาม สี่ และห้า ก็ตามมา บรรพตีไม่หยุดแค่นนั้ ร่างบางวิง่ ตรงไปยังโต๊ะท�ำงานของแดเนียล แดเนียล วิง่ ตามมาติดๆ คว้าข้อมือเธอไว้ บีบแรงๆ จนรูส้ กึ เจ็บ เธอน�ำ้ ตาเล็ด เขาพยายามท�ำให้ บรรพตีหนั มามองโดยการจับบ่าแล้วพลิกแรงๆ “ซาดิสต์หรือ ชอบให้ปฏิบตั เิ ลยใช่ไหม” เสียงค�ำรามต�ำ่ แล้วจูโ่ จมทันที ผลักเธอ ให้ลม้ ลงบนโต๊ะท�ำงาน จับเธอให้ขนึ้ ไปนอนบนโต๊ะด้วยมือเดียว มือใหญ่กวาดข้าวของที่ อยูบ่ นโต๊ะล้มกระจัดกระจาย บรรพตีดนิ้ รนต่อสู้ มือน้อยคอยปัดป้องเมือ่ เขาพยายาม ปลดกระดุมเสือ้ เธอออก “อย่านะ หยุดนะ ฉันไม่ใช่ผหู้ ญิงริมทางนะ” เธอว่า คอยดึงมือใหญ่ให้พน้ ไป จากอกเสือ้ ปากก็พร�ำ่ ร�ำพันว่าเธอเองก็มศี กั ดิศ์ รี ไม่ใช่ผหู้ ญิงริมทาง แต่เขากลับแสยะยิม้ 84
อัคคีทิตา “แต่พอ่ แม่เธอยกเธอให้ฉนั แล้ว จะดูไหมล่ะเอกสารสัญญานัน่ ดูลายมือของ พ่อแม่เธอ ไม่ใช่ลายนิว้ มือนะ แต่เป็นลายมือจริงๆ!” แดเนียลจับมือน้อยทัง้ สองข้าง ตรึงไว้ข้างล�ำตัว แทรกตัวเองเข้าไปกลางหว่างขาขาว ใบหน้าหวานแดงจัด ดวงตามี น�ำ้ ตาคลอ “คุณบังคับเขาน่ะสิ หลอกลวงเขา เหมือนทีท่ ำ� กับฉัน สารเลว!” สิง่ ทีไ่ ม่เคยท�ำ ก็ได้ทำ� ค�ำพูดทีไ่ ม่เคยพูดก็ได้พดู นีเ่ ป็นครัง้ แรกทีบ่ รรพตีใช้คำ� พูดรุนแรง แต่เขาสมควร ทีส่ ดุ แล้วกับค�ำค�ำนี้ ผูช้ ายเจ้าเล่ห!์ แดเนียลตาลุกวาวด้วยความโกรธ ตอนแรกคิดเพียงจะสัง่ สอนให้เธอกลัวเฉยๆ แต่มาตอนนีเ้ ขาเปลีย่ นใจแล้ว โทษของเธอหนักนัก โทษทีก่ ล้าด่ากล้าตบจนท�ำให้เขารูส้ กึ โกรธมากขนาดนี้ ฉันจะท�ำลายเธอไม่ให้เหลือเลย! “คุณรักจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รนู้ ะคะมิส” เสียงสาวใช้เอ่ยขึน้ พวกเธอเดินไปเดินมา สายตาก็มองขึน้ ไปด้านบน มิสมาเรียนัง่ ดมยาดมทีโ่ ซฟา นึกถึงสงครามย่อมๆ เมือ่ ครู่ “แต่ฉันอิจฉาคุณรัก” เสียงสาวใช้คนหนึ่งดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ส่ง สายตาละห้อยไปด้านบน มิสมาเรียส่งสายตาต�ำหนิ สาวใช้กม้ หน้าส�ำนึกผิด มิสมาเรีย คิดว่าแม้นางจะมีอภิสทิ ธิข์ นึ้ ไปด้านบนได้ตามใจชอบ ถึงอย่างนัน้ ก็ไม่กล้าขึน้ ไปในเวลานี้ นางถอนหายใจดังๆ ควรท�ำอย่างไรดี? “กรีด๊ ด” บรรพตีรอ้ งสุดเสียงเมือ่ มือใหญ่กระชากเสือ้ ของเธอแรงๆ จนหลุดติด ปลายนิว้ เผยให้เห็นบราเซียร์สขี าว เขาครางอย่างพอใจ บรรพตีตาโตใจเต้นแรง พยายาม ดิน้ ให้หลุดจากพันธนาการของเขา เมื่อรู้สึกว่าหญิงสาวเริ่มดิ้นแรงมากขึ้น แดเนียลก็จับเธอกดลงแรงๆ เช่นกัน จนมือน้อยไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้อีก ขาเธอก็ถูกขาใหญ่ของเขาทับเอาไว้ ตัวเธอก็ถูกตัวเขาทับไว้เช่นกัน ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมา คล้ายกับอยากมองใบหน้า หวานๆ ใกล้ๆ “ซ่อนรูปนะ ไม่คดิ ว่าจะเกินตัวขนาดนี”้ เขาพูดชิดใบหู ลมหายใจร้อนๆ เป่ารด ทีซ่ อกคอ มือใหญ่จบั มือน้อยให้ยกขึน้ เหนือหัว พันธนาการไว้ดว้ ยมือเดียว ซ่อนยิม้ อย่าง พอใจ บรรพตีสะดุ้งสุดตัวเมื่อร่างกายถูกสัมผัส เธอแอ่นร่างหนี แต่นั่นยิ่งท�ำให้เขา สัมผัสง่ายขึน้ มือหนาปลดตะขอจากด้านหลัง ปลดปล่อยพันธนาการของทรวงอกอวบอิม่ 85
ดวงตาสวยฉายแววตืน่ ตระหนก ยิง่ ตอนทีร่ สู้ กึ ถึงการรุกล�ำ้ บนยอดอก รอยร้อนๆ ทีท่ าบ ลงมาท�ำให้รา่ งกายสัน่ สะท้าน หวามไหว เผลอแอ่นโค้งเข้าหา บรรพตีไม่เข้าใจเลย ทัง้ ๆ ที่หัวใจปฏิเสธเขา แต่ท�ำไมร่างกายถึงอยากตอบสนอง ถึงอย่างนั้นก็ยังมีสติพอที่จะ อ้อนวอนร้องขอ แม้วา่ เสียงทีเ่ ปล่งออกมาจะแหบแห้ง “คุณแดเนียล... หยุดเถอะค่ะ ฉันขอร้อง ปล่อยฉันเถอะ...” “ปล่อยไปไหน” เสียงพูดแหบพร่าเมือ่ ความสนใจยังพุง่ ตรงไปทีก่ อ้ นเนือ้ เนียน เขาเล้าโลมอย่างหืน่ กระหาย เพราะความช�ำนาญ เพราะเทคนิคทีม่ มี ากล้นของเขา เธอ จึงไร้เรีย่ วแรง ไร้สนิ้ ก�ำลัง ครัน้ รูว้ า่ หญิงสาวใต้รา่ งไม่มแี รงทีจ่ ะต่อสูใ้ ดๆ ได้อกี มือใหญ่จงึ ปล่อยมือน้อย ให้เป็นอิสระ และเป็นจริงดัง่ คาด บรรพตีไม่มเี รีย่ วแรงแม้กระทัง่ จะยกมือขึน้ ปิดบังตัวเอง ร่างงามผวา สะท้านทุกครัง้ ทีถ่ กู แตะต้อง มือหนาเปะป่ายไปทัว่ เรือนกายสาว จับโดน ส่วนไหนบรรพตีกส็ ะดุง้ ทุกครัง้ ปากหยักได้รปู ปล่อยยอดทรวงสีออ่ น แล้วค่อยๆ เลือ่ นขึน้ มาดอมดมความหอม ของซอกคอขาวผ่อง “อา... หอมนะ... หอมมาก” เขาพูดชิดพวงแก้ม ก่อนจะเงยหน้าขึน้ มามองใบหน้า หวานทีแ่ ดงจัด ดวงตาหยาดเยิม้ ทีเ่ จือด้วยความมึนงงปนสุขสมมองเขาเหมือนเป็นค�ำถาม เขาท�ำอะไรกับเธอ? ร่างกายเธอ? แดเนียลยิม้ ในหน้าก่อนจะก้มลงสัมผัสริมฝีปากนุม่ ในครัง้ แรกเธอเมินหน้าหนี หากแต่เพราะความช�ำนาญของเขาจึงพ่ายแพ้... อีกครัง้ แรก... ไม่ยนิ ยอมให้ลนิ้ อุน่ ซุกไซ้เข้าหาได้งา่ ยๆ แต่มหี รือซาตานอย่างเขาจะยอม พยายามดันลิน้ เข้าไปจนส�ำเร็จ บรรพตีแทบส�ำลักกับจูบทีร่ นุ แรง โหยหา หญิงสาวไม่ได้ จูบตอบ แต่ปล่อยให้เขาได้ควานหาความหวานได้ตามใจ ครัน้ แล้วบรรพตีบอกกับตัวเอง ว่าจะทานทนไม่ไหว เธอก�ำลังจะตาย ตายด้วยรสสิเน่หาของเขา แดเนียลถอนจูบอันร้อนแรงออกจากหญิงสาว มองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน ใบหน้าสวยแดงระเรือ่ ดวงตาหวานหยาดเยิม้ หายใจแรง เธอมองเขานิง่ สติทคี่ วรมีหาย ไปไหนหมด เธอใคร่รู้ แดเนียลส่งรอยยิม้ ให้เธออีกครัง้ ก่อนจะก้มลงมา ปลายจมูก โด่งแตะเข้าทีป่ ลายจมูกโด่งและรัน้ นิดๆ ดุนดันจมูกเธอด้วยจมูกของเขาอย่างมันเขีย้ ว พร้อมปล่อยทุกอย่างให้เคลือ่ นไปตามครรลอง บรรพตีกรีดร้องสุดเสียงเมื่อสัมผัสถึงความรู้สึกแปลกใหม่ น�้ำตาหลั่งรินด้วย ความเจ็บเพราะเป็นครัง้ แรกของหญิงสาว มือใหญ่ปดิ ปากเธอไว้ทนั ท่วงทีเพราะเสียงดัง 86
อัคคีทิตา “อย่ากลัว อย่าเกร็ง แค่ครัง้ แรกเท่านัน้ เชือ่ ฉัน” บรรพตีมองหน้าแดเนียล มองเพือ่ ขอความเมตตา อยากให้เขาปล่อยเหลือเกิน แต่มอื ใหญ่กลับยกขึน้ ปาดน�ำ้ ตา แล้วจูบซับ ให้อกี ที มือบางจิกลงทีแ่ ผ่นหลังแกร่งเมือ่ เขาเริม่ ขยับ แม้เขาจะเจ็บ ทว่าชายหนุม่ ไม่วา่ อะไร “เจ็บ ฉะ...ฉันเจ็บ” เสียงของเธอขาดเป็นห้วงๆ บรรพตีเผลอกอดเกาะท่อนแขน เขาไว้แน่น สัมผัสแบบนี้ ร่างกายสะท้านแบบนี้ ไม่เคยเลยสักครัง้ ... ได้ยนิ เสียงปลอบ ประโลมจากคนตรงหน้า ทัง้ จูบซับน�ำ้ ตาเมือ่ อยากให้ผอ่ นคลาย จนในทีส่ ดุ บทรักสิเน่หาก็มาถึงสุดขีด เธอกรีดร้อง เกร็งสะท้านไหว มือทีย่ ก ขึน้ จิกท่อนแขนใหญ่กล็ ตู่ กลงมาพร้อมๆ กับทีช่ ายหนุม่ ครางกระหึม่ อย่างสุขสม ครัน้ ทุกอย่างสิน้ สุดจึงทิง้ ตัวลงทาบทับ หอบหายใจระรัว... ใบหน้าหล่อเหลาทีม่ เี ม็ดเหงือ่ ชุม่ ขมวดคิว้ ยุง่ รูส้ กึ แปลกใจนักหนา ไม่เคยมีใคร ท�ำให้เขาได้ขนาดนี้ ใช่วา่ ไม่เคยได้สาวบริสทุ ธิ์ แต่ความรูส้ กึ มันไม่เหมือนกัน ท�ำไมผูห้ ญิง คนนีถ้ งึ ให้ความสุขเขาได้อย่างมากมาย ชายหนุม่ หยัดกายขึน้ เงยหน้าจากเต้าทรวงอวบ แล้วมองหญิงสาว อีกครัง้ ทีต่ อ้ งสบถอย่างหัวเสีย เมือ่ ภาพของเธอเย้ายวน งดงามนักหนา ใบหน้าหวานแดงก�ำ่ ริมฝีปากเผยอบวมช�ำ้ ผิวกายแดงระเรือ่ และทรวงอกกระเพือ่ มไหว ให้ตายเถอะ! เขาไม่เคยเป็นอย่างนีจ้ ริงๆ “โธ่เว้ย น่าร�ำคาญจริง” อารมณ์ของเขาถูกปลุกให้ตนื่ ขึน้ มาอีกครัง้ มันรวดเร็ว จนแทบจะไม่เข้าใจตนเอง ทั้งๆ ที่เพิ่งผ่านการท�ำเรื่องอย่างว่ามาหยกๆ ชายหนุ่มอุ้ม บรรพตีที่อ่อนแรงขึ้นจากโต๊ะ เดินตรงไปยังเตียงนอน ก่อนจะวางเธอลง แล้วเริ่ม ปฏิบตั กิ ารใหม่อกี ครัง้ ... บรรพตีตาโตเมือ่ ถูกสวมกอด แม้อยากขยับหนีทว่าเธอกลับไม่มเี รีย่ วแรงหลงเหลือ อยูเ่ ลย น�ำ้ ตารินไหล จ�ำต้องปล่อยตัวปล่อยใจไปกับซาตาน...
87