หทัยรักบรรณาการ

หทัยรักบรรณาการ ศศิภา เลขมาตรฐานสากลประจำ�หนังสือ ISBN 978-616-7764-12-2 พิมพ์ครั้งที่ 1 : สิงหาคม 2556 ราคา 320 บาท สำ�นักพิมพ์ เดซี่ บริษัท ลา วีเซ่ จำ�กัด 559/28 ซอยรัชดา 36 ถนนรัชดาภิเษก แขวงจันทรเกษม เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2140-0358-9 โทรสาร 0-2939-1177 www.daisy-book.com daisybook@daisy-book.com พิมพ์ที่ บริษัท ฐานการพิมพ์ จำ�กัด 9/11 หมู่ 9 ซอยสวนชิดลม เทศบาลสงเคราะห์ แขวงลาดยาว เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2954-2799 โทรสาร 0-2954-2800-2 จัดจำ�หน่าย บริษัท โอเชี่ยน บุ๊ค มาร์ท จำ�กัด เลขที่ 20,22 ซอยเอกมัย 65 ถนนเอกชัย แขวงบางบอน เขตบางบอน กทม. 10150 โทรศัพท์ 0-2417-1133, 0-2898-1900 โทรสาร 0-2898-0505

คำ�นำ� ‘หทัยรักบรรณาการ’ เป็นนิยายล�ำดับทีส่ องภายใต้นามปากกาศศิภา และเป็น นิยายแนวจินตนิยาย เจ้าหญิง-เจ้าชายเรือ่ งแรกของผูเ้ ขียน กล่าวถึงความรักระหว่าง ‘ตายักษ์’ กับ ‘ตัวเปีย๊ ก’ ผูซ้ งึ่ เคยเป็นเพือ่ นกอดคอเทีย่ วเล่นตะลอนๆ ไปด้วยกันจนเกิด ความผูกพัน ถักทอสายใยแห่งรักระหว่างสองหัวใจ หนึง่ ไม่เคยลืมเลือนเจ้าตัวเปีย๊ กจอมซน และปักใจรักคงมัน่ ตลอดมา อีกหนึง่ ไม่เคยลืมอ้อมกอดอันอบอุน่ เป็นกอดที.่ .. แม้เวลา ผันผ่าน ไม่จดื จาง เดือนปีผา่ น สลักไว้ ในรอยจ�ำ หากเมื่อกาลเวลาผันผ่าน จากเด็กสาวชาวบ้านกลายเป็นเจ้าหญิงศาศวัตรา ราชกุมารี ผูท้ รงพระสิรโิ ฉมงดงาม ผูซ้ งึ่ ต้องตกเป็นบรรณาการแห่งหฤษคีรอี ย่างไม่อาจหลีกเลีย่ งได้ เมื่อนั้นหัวใจสองดวงจะยังคงผูกสัมพันธ์ เปี่ยมล้นด้วยความรักความทรงจ�ำ ระหว่างกันหรือไม่ ติดตามกันได้คะ่ ทางผู้เขียนหวังหมดใจว่าทุกท่านจะประทับใจ หลงรัก และมีความสุขไปกับ ทุกๆ ตัวอักษรทีผ่ เู้ ขียนตัง้ ใจเรียงร้อยออกมาเป็นเรือ่ งราว ฝากตายักษ์กบั ตัวเปีย๊ กไว้ใน อ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ หากมีขอ้ บกพร่องหรือผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยมา ณ ทีน่ ดี้ ว้ ยค่ะ สุดท้ายขอขอบคุณผู้อ่านที่คอยให้ก�ำลังใจมาตั้งแต่ลงเรื่องนี้ให้อ่านในเว็บ ขอบคุณส�ำนักพิมพ์เดซี่ที่ให้โอกาสให้เรื่องนี้ได้เป็นเล่ม ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตาม ผลงานค่ะ หากสนใจพูดคุย หรือสอบถามเรือ่ งต่างๆ กับผูเ้ ขียนติดต่อได้ท่ี https://www. facebook.com/sasipawriter นะคะ ศศิภา

กรกฏาคม 2556

ศศิภา

บทนำ� รถเทียมม้าคันเล็กคืบคลานผ่านถนนอิฐที่ทอดยาวไปสู่ตัวอาคารไม้ชั้นเดียวใต้ ต้นไม้ใหญ่ซึ่งแผ่กิ่งก้านคลอบคลุมกว้างขวางอย่างเนิบช้า ชายร่างเล็กผอมเกร็งผู้กุมสาย บังเหียนคอยบังคับอาชาสองตัวทางด้านหน้า เหลือบสายตามองผ่านผ้าม่านสีขาวผืนบางที่ ปลิวสะบัดไหวยามลมพัดผ่านทางเบือ้ งหลังอยูบ่ อ่ ยครัง้ พร้อมกับความกังวลใจทีเ่ ห็นวรกาย อวบอิม่ ในฉลองพระองค์สฟี า้ ครามประดับเลือ่ มตรงชายด้านล่างขยับพระวรกายอย่างอึดอัด พระหัตถ์เรียวบางสัมผัสบนพระนาภีอนั โป่งนูนแผ่วเบา เต็มไปด้วยความรักและทะนุถนอม ริมพระโอษฐ์แย้มออกเพียงเล็กน้อย หากแววพระเนตรกลับเปีย่ มล้นด้วยความรัก ยามเมือ่ หลุบลงต�ำ่ ก็ยงั คงทอแสงอบอุน่ ราวแสงตะวันในช่วงต้นคิมหันตฤดู ทว่า... หากลองพิจารณา ดูอย่างถีถ่ ว้ นแล้ว ลึกลงไปในพระเนตรสีนำ�้ ตาลนัน้ แฝงเร้นความโศกสลดไว้อย่างมิดเม้น ชายร่างเล็กผู้บังคับม้าหันกลับไปมองทางเดินอิฐตามเดิม ดวงตาทั้งสองอัดแน่น ด้วยความสงสาร ยิง่ เมือ่ เห็นภาพ ‘บ้าน’ หลังเล็กปรากฏแก่สายตาในชัว่ อึดใจถัดมาด้วย แล้ว ชายผูน้ นั้ ยิง่ ทัง้ โศกสลดและเวทนาในชะตากรรมทีอ่ ดีตพระชายาศิรริ ตั นาจักต้องเผชิญ เป็นอย่างยิง่ ‘บ้าน’ เก่าคร�ำ่ และเล็กดัง่ รูหนูเมือ่ เทียบกับพระต�ำหนักอันมโหฬารภายในขอบเขต พระราชวัง ไม่นา่ เชือ่ ว่าพระองค์จะทรง ‘ทน’ ประทับอยูใ่ นบ้านเก่าซอมซ่อหลังนีม้ าเกือบ เดือนแล้ว ทัง้ ทีท่ ปี่ ระทับแห่งนีช้ า่ งไม่คคู่ วรกับพระเกียรติของพระองค์เลยสักนิด อดีตพระชายาศิริรัตนามิเคยพร�่ำบ่นหรือแสดงความรังเกียจเลยสักครั้ง ตรง กันข้ามพระองค์กลับทรงด�ำรงชีวติ ตามปกติ ดูทรงมีความสุขด้วยซ�ำ้ ไป ผิดกับอีกพระองค์ ทีแ่ ม้จะก้าวขึน้ มาแทนที.่ .. ครองต�ำแหน่งพระชายาเอกแทนแล้วหากก็ดไู ม่พอพระทัย หน�ำซ�ำ้ ยังทรงท�ำทุกวิถที างให้พระชายาศิรริ ตั นาถูกลงโทษโดยการโดน ‘เนรเทศ’ ด้วยข้อหาคบชูส้ ู่ ชาย... เป็นข้อกล่าวหาทีเ่ ขารูด้ วี า่ ไม่เป็นความจริงเลยสักนิด แต่องค์เจ้าหลวงทิวากาลก็ยงั ทรงหลงเชื่อในถ้อยด�ำรัสของพระชายาจัสมินอย่างไม่ทรงยอมไต่สวนให้กระจ่างเสียก่อน แต่กลับ ‘ขับไล่’ ผูท้ เี่ คยเป็นถึงพระชายาเอกออกจากพระราชวังอย่างเร็วรีแ่ ละดูเหมือนจะ ทรงไม่อาลัยอาวรณ์เลยแม้แต่นดิ เดียว ชายร่างเล็กกระตุกบังเหียนและส่งเสียงสัง่ ให้อาชาทัง้ สองหยุดลงตรงหน้าบ้านไม้ชนั้ เดียว พร้อมกันนัน้ สตรีรา่ งท้วมนางหนึง่ ก็กา้ วออกมาจากประตู เร่งฝีเท้าตรงเข้ามา ยอบตัว

ตัวอย่าง

7

หทัยรักบรรณาการ

ถวายบังคมอย่างงดงาม ยืนรีรอจนวรกายอวบอิม่ ทรงเปิดผ้าม่านและชะโงกพระพักตร์ออก มา จึงยืน่ แขนให้พระองค์เกาะกอดขณะก้าวลงจากรถม้า ทันทีทพี่ ระบาทแตะพืน้ พระองค์กท็ รงแย้มโอษฐ์เล็กน้อยส่งไปให้คนขับรถม้าผู้ คอยรับใช้มาตัง้ แต่พระองค์ทรงอภิเษกกับพระราชาแห่งอาวันตีเมือ่ ห้าปีกอ่ น “ขอบใจมาก” “มิได้พะ่ ย่ะค่ะ เป็นหน้าทีข่ องกระหม่อมอยูแ่ ล้ว พ่ะย่ะค่ะ” พระองค์ทรงแย้มโอษฐ์ขอบคุณอีกครั้งจึงเกาะกอดเนรา... ผู้ที่คอยดูแลใกล้ชิด นับแต่วนั ทีพ่ ระองค์ถกู ส่งตัวถวายแด่ราชาแห่งอาวันตี นางคอยโอบอุม้ ดูแล ระแวดระวัง ภัย และถวายความจงรักภักดีตอ่ พระองค์เสมอมาแม้ในวันทีพ่ ระองค์ไม่เหลือใครเลยก็ตาม “หมอว่าอย่างไรบ้างเพคะ” “ไม่เป็นอะไรหรอก ลูกของข้าแข็งแรงดี พอดีวา่ ใกล้คลอดเท่านัน้ เลยมีอาการเจ็บ บ้างเป็นครัง้ คราว” พอได้ยนิ เช่นนัน้ เนราถึงกับผ่อนลมหายใจยาวอย่างโล่งอก “กังวลหรือจ๊ะเนรา” “เพคะ” นางเกาะกุมพระหัตถ์ของพระองค์ไว้แนบแน่น “ห้าปีทที่ รงอภิเษก ครรภ์นเี้ ป็นครรภ์แรกของพระองค์นะเพคะ หม่อมฉันจึงเป็น กังวลสารพัด” “เนรา” ชายาศิรริ ตั นาทรงแย้มพระโอษฐ์กว้าง ทอดพระเนตรจับจ้องใบหน้ากลม ราวพระจันทร์ของผูจ้ งรักภักดียงิ่ อย่างเนราด้วยความตืน้ ตันพระทัย “ขอบใจมากทีเ่ ป็นห่วง แต่...ข้าเชือ่ ว่าลูกของข้าจะปลอดภัย ไม่วา่ จะเป็นชายหรือ หญิง ข้าเชือ่ ว่าเขาจะต้องเติบโตเป็นคนจิตใจดี ฉลาดเฉลียว มีนำ�้ ใจเอือ้ เฟือ้ รักเพือ่ นมนุษย์ และมีหวั ใจทีเ่ ข้มแข็ง” พระองค์ทรงลูบไล้พระนาภี ทอดพระเนตรนิ่งนาน พร้อมกับถ่ายทอดความรัก ความอบอุน่ ให้ดว้ ยพระหฤทัยทัง้ หมดทีม่ .ี .. อนาคตในภายภาคหน้าจักเป็นเช่นไร พระองค์ ทรงคาดเดาไม่ได้ สิง่ ทีท่ รงท�ำได้มเี พียง... ภาวนาให้เลือดเนือ้ เชือ้ ไขของพระองค์มแี ต่ความ เจริญยิง่ ยิง่ ขึน้ ไป

8

ตัวอย่าง

ศศิภา

1 อาชาสูงใหญ่พงุ่ ทะยานไปเบือ้ งหน้าผ่านทางดินขนาดเล็ก ซึง่ ขนาบข้างด้วยผืนป่า รกชัฏตามแรงกระตุกบังเหียนของผู้โน้มกายจนเกือบจะแนบชิดแผงคองดงาม ลมหนาว ระลอกแรกในปีนพี้ ดั โหมกระหน�ำ่ จนชายผ้าโพกศีรษะปลิวสะบัดเปิดเผยให้เห็นใบหน้าเรียว รูปไข่ คิว้ บางโค้งดัง่ คันศร จมูกเล็กได้รปู และริมฝีปากอิม่ เต็มเม้มแน่นจนแทบเป็นเส้นตรง ขณะทีด่ วงตากลมโตก�ำลังหรีม่ องเบือ้ งหน้าอย่างแน่วแน่ ไม่กอี่ ดึ ใจ ร่างเล็กภายใต้ชดุ ด�ำสนิทบนหลังอาชาก็โผล่พน้ ความมืดทึบของผืนป่า ออกสู่ป่าโปร่งซึ่งแสงตะวันเบื้องบนสามารถเล็ดลอดลงมายังผืนดินเบื้องล่างได้แทบทุกหัว ระแหง ต้นไม้ทสี่ งู ชะลูดยืนต้นเบียดเสียดแออัดแปรเปลีย่ นเป็นเว้นระยะห่าง และแต่ละ ต้นเล็กลงเกือบครึง่ แสงตะวันทีส่ าดแสงลงมาท�ำให้รา่ งเล็กต้องหยีตาและดึงบังเหียนให้มา้ คูใ่ จชะลอฝีเท้า หยุดหายใจหอบอยูช่ วั่ ขณะ ก่อนกระตุกบังเหียน และสัง่ ให้เจ้าม้าสีดำ� ราว นิลกาฬควบทะยานไปทางซ้าย ตรงสุดปลายทางคือลานโล่งกว้างซึง่ มีธงสีดำ� และสีนำ�้ เงินปัก เคียงคูก่ นั อยูต่ รงกลาง ร่างเล็กใช้สน้ เท้ากระแทกสีขา้ งของเจ้าด�ำ ออกค�ำสัง่ ให้มนั ควบตะบึงไปเบือ้ งหน้า สุดฝีเท้า พร้อมทัง้ แนบตัวไปกับแผงคอนุม่ ก้มหน้าคางชิดอกฝ่ากระแสลมหนาวทีพ่ ดั สวน มาจนชาไปทัง้ ใบหน้า เพียงอึดใจเดียว ร่างนัน้ ก็โน้มลงต�ำ่ ยิง่ ขึน้ พลางเอือ้ มมือออกไป... ชัว่ พริบตา มือนัน้ ก็กระชากธงสีดำ� มาถือไว้มนั่ ยืดตัวขึน้ และชูมอื เหนือศีรษะบ่งบอกความ เป็นผูก้ ำ� ชัยชนะในวันนี้ ร่างในชุดด�ำยิม้ กว้าง กวาดตามองไปรอบด้านขณะทีเ่ จ้าด�ำชะลอฝีเท้าลงเป็นย่าง เหยาะไปกับพืน้ ดินอย่างสบายอารมณ์เมือ่ พบว่าเจ้านายของตนเป็นผูช้ นะในทีส่ ดุ ยิ้มกว้างเพียงครู่เดียวก็แว่วเสียงฝีเท้าอาชาพ่วงพีอีกตัวทางด้านหลัง ใกล้เข้าทุก ขณะ จวบจนปรากฏในคลองจักษุ... ดวงตาสีด�ำขลับจับจ้องชายร่างสูงในชุดขาวบนหลัง อาชาขาวบริสทุ ธิด์ ว้ ยแววตาชืน่ ชม ไม่ได้ดแู คลน เหยียดหยาม หรือดูถกู แม้แต่นอ้ ยทีอ่ กี ฝ่ายเป็นผูพ้ า่ ยแพ้ ผูท้ เี่ พิง่ มาถึงโพกศีรษะด้วยผ้าสีขาวขลิบทอง ตรงชายผ้าสะบัดไหวไปทางด้านหลัง ตามแรงลม เผยให้เห็นใบหน้าเรียวคมสัน ดวงตาเรียวเล็กเด่นชัดขึน้ ด้วยคิว้ เข้มพาดเฉียง จมูกไม่โด่งมากนักหากก็งดงามได้รปู ริมฝีปากบางราวอิสตรีกำ� ลังแย้มเยือ้ น... เป็นยิม้ ทีแ่ สน อบอุน่ และแสดงความเป็นมิตรเสมอมา

ตัวอย่าง

9

หทัยรักบรรณาการ

“ในทีส่ ดุ ก็แพ้อกี จนได้” ชายผูน้ นั้ ร�ำพึงร�ำพันกับตนเอง ขณะเอือ้ มมือไปคว้าธงสีนำ�้ เงินของตนเองมาไว้ในมือ “เจ้าเก่งเหมือนเดิมเลยนะ ศาศวัตรา” ยังไม่ทนั ทีค่ นถูกชมจะเอ่ยค�ำใด ชายสูงวัยทีย่ นื อยูห่ ลังพุม่ ไม้ทางด้านซ้ายของทัง้ สองคนก็กา้ วพ้นร่มไม้ใบบังออกมา เขาเป็นชายร่างใหญ่ สวมเสือ้ แขนยาวสีขาว กางเกงขา ยาวสีเข้าชุดกันกับร้องเท้าหนังสีดำ� มันวับ ส่วนศีรษะมิได้โพกไว้เช่นเดียวกับชายหนุม่ บนหลัง ม้า จึงเห็นผมสีดอกเลาตัดสัน้ ระต้นคอปลิวสะบัดเล็กน้อยตามแรงลม เมือ่ เห็นผูอ้ าวุโส ทัง้ สองก็พร้อมใจกันกระโดดลงจากหลังม้า แล้วสาวเท้าปราดเข้า มานัง่ คุกเข่าตรงหน้าชายผูน้ นั้ “ข้าแพ้ศาศวัตราจนได้” เสียงทุม้ นุม่ เอ่ยตัดพ้ออย่างไม่จริงจังนัก เรียกเสียงหัวเราะ จากชายสูงวัยได้เป็นอย่างดี “เจ้าศวัตมันเติบโตอยูก่ บั หลังม้า ไยเจ้าจะไม่แพ้เล่า ธราธร... นีถ่ า้ แข่งเรือ่ งยิงธนู เจ้าคงชนะอย่างไม่ตอ้ งสงสัย” “ไม่แน่หรอกกระมัง” ร่างในชุดด�ำซึง่ ตัวเล็กทีส่ ดุ คัดค้าน “ยังไม่เคยลองแข่งสักที แล้วท่านจะทราบได้อย่างไรว่าท่านพีธ่ รจะชนะ” “ลองไหมล่ะ” ‘ท่านพีธ่ ร’ หันมาขยิบตาให้เป็นเชิงท้าทาย คนตัวเล็กอยากจะตอบรับเสียเดีย๋ วนัน้ หากอาจารย์ของทัง้ สองกลับตัดบทด้วยการคุกเข่าลงตรงหน้าชายร่างสูงในชุดขาว “ได้เวลากลับแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ถ้อยค�ำเป็นทางการและยกย่องอีกฝ่ายเต็มเปีย่ ม ก่อน จะส�ำทับอีกด้วยว่า “เจ้าชายรัชทายาทแห่งอาวันตีมิสมควรมาขลุกอยู่กับกระหม่อมนานจนเกินไปนัก ที่ส�ำคัญตอนนี้ได้เวลาที่จะต้องทรงศึกษาต�ำราการทหารกับท่านนายพลอักราแล้วมิใช่หรือ พ่ะย่ะค่ะ” คนทีถ่ กู ทักท้วงเรือ่ งเวลาถอนพระทัยยาว เมือ่ รูว้ า่ ต้องเปลีย่ นจากชายหนุม่ ธรรมดา เป็นเจ้าชายผู้สูงศักดิ์แห่งอาวันตี ผู้มีพระกรณียกิจอัดแน่นแทบทั้งวันจนไม่สามารถหลีก องค์ไปไหนได้ ยิง่ ตอนนีค้ ณะทูตจากหฤษคีรซี งึ่ เป็นรัฐขนาดใหญ่อาณาบริเวณค่อนข้างกว้างขวาง อีกทัง้ ยังมีชายแดนทางด้านเหนือและตะวันตกติดกับอาวันตีกำ� ลังเดินทางมาเยือนด้วยแล้ว งานของพระองค์ยงิ่ อัดแน่นตัง้ แต่เช้าตรูย่ นั ตะวันลับฟ้าเลยทีเดียว หน�ำซ�ำ้ กว่าจะหนีออกมา พบอาจารย์และศาศวัตราได้กต็ อ้ งรอหลายวันเลยทีเดียว

10

ตัวอย่าง

ศศิภา

“เบือ่ ” รับสัง่ สัน้ แต่บอกชัดถึงความในพระทัยได้เป็นอย่างดี ทัง้ สองยังไม่ได้เอ่ย อะไร ท�ำเพียงลุกขึน้ ยืนเมือ่ เจ้าชายธราธรประทับยืนแล้วเท่านัน้ “ทรงเบือ่ ได้ แต่อย่าทรงละทิง้ หน้าที”่ เมือ่ ยืนเต็มฝ่าเท้าผูเ้ ป็นอาจารย์จงึ อาจหาญ เอ่ยเตือน “ถึงแม้กระหม่อมจะไม่ได้รบั ราชการแล้ว แต่ยงั คงห่วงใยอาวันตีอยูเ่ ช่นเดิม” “มีแต่คนห่วงอาวันตี แต่ไม่มใี ครห่วงเรา” “ห่วงสิพะ่ ย่ะค่ะ พสกนิกรทุกคนในอาวันตีตา่ งห่วงพระองค์ทงั้ นัน้ ” เมือ่ เอ่ยถึงพสกนิกร เจ้าชายผูเ้ หนือ่ ยหน่ายกับหน้าทีอ่ นั ใหญ่หลวงจึงนิง่ งันไป “อีกไม่นาน พระองค์ตอ้ งขึน้ เป็นพระราชาแห่งอาวันตีแล้ว หน้าทีน่ ที้ รงไม่อาจหลีก เลีย่ งได้ เพราะฉะนัน้ สิง่ ทีก่ ระหม่อมทูลได้คงมีแต่ เข้มแข็ง อดทน และท�ำหน้าทีใ่ ห้ดที สี่ ดุ พ่ะย่ะค่ะ” คนถูกตักเตือนและสั่งสอนถอนพระทัยหลายครั้ง จนสุดท้ายก็หันพระพักตร์ไป ทางเบือ้ งพระปฤษฎางค์ ทอดพระเนตรร่างเล็กในชุดด�ำทีก่ ำ� ลังแหงนมองรังนกขนาดใหญ่ บนกิง่ ไม้กงิ่ หนึง่ “ข้าไปแล้วนะ ศาศวัตรา” คนตัวเล็กหันขวับกลับมา ฉีกยิม้ กว้างแล้วย่อตัวผลุบ ก่อนเอ่ยด้วยเสียงหวานใส “ทูลลาเพคะ” “ทูลลาพ่ะย่ะค่ะ” เมื่อเจ้าชายธราธรเสด็จจากไป อาจารย์เซติจึงหันไปมองร่างเล็กที่ก�ำลังให้ความ สนใจกับรังนกรังนั้นเช่นเดิม ชายสูงวัยทอดสายตามองอย่างสงสาร... ธิดาในเจ้าหลวง ทิวากาลผูถ้ กู ทอดทิง้ ... ชีวติ ช่างน่าอาภัพนัก ทัง้ ๆ ทีน่ างสมควรจะใช้ชวี ติ อย่างสุขสบายอยู่ ในรัว้ ในวัง แต่กลับต้องระหกระเหินอาศัยอยูใ่ นบ้านหลังเล็กริมชายป่า ทีน่ า่ เวทนาพอๆ กันคืออดีตพระชายาศิรริ ตั นาซึง่ ถูกใส่รา้ ยว่า ‘เล่นชู’้ กับตวัสสา... อดีตผู้บัญชาการทหารแห่งอาวันตี นับจากวันที่เจ้าชายทิวากาลทรงเชื่อหมดพระทัยว่า พระชายาเอกของพระองค์คบชูก้ ท็ รงเนรเทศพระชายาศิรริ ตั นาซึง่ ก�ำลังทรงครรภ์ให้มาอยูท่ ี่ บ้านหลังเล็กเก่าคร�ำ่ ในทันที แม้อดีตชายาศิริรัตนาจะต้องตกระก�ำล�ำบากและถูกถอดยศศักดิ์กลายเป็นเพียง สามัญชน หากนางก็ไม่เคยปริปากบ่น โอดครวญหรือน้อยเนือ้ ต�ำ่ ใจแต่อย่างใด ตรงกันข้าม นางกลับดูสบายอกสบายใจเสียยิง่ กว่าตอนอยูใ่ นพระราชวังเสียอีก ทีน่ า่ ยกย่องกว่าอะไรทัง้ หมดคือ นางเลีย้ งดูธดิ าเพียงคนเดียวได้เป็นอย่างดี ศาศวัตรา

ตัวอย่าง

11

หทัยรักบรรณาการ

ช่างจิตใจดี อ่อนโยน มีนำ�้ ใจ เอือ้ เฟือ้ เผือ่ แผ่ หัวใจของนางช่างบริสทุ ธิร์ าวน�ำ้ ค้างกลาง ยอดหญ้า... นางกลายเป็นทีร่ กั ของชาวบ้านทีอ่ าศัยติดชายแดน รวมถึงเป็นแก้วตาดวงใจ ของเขาด้วย... เซตินนั้ คอยดูแลนางมาตัง้ แต่เด็กเพราะในฐานะเป็นน้องชายของตวัสสา เขาได้รบั รูต้ ลอดมาว่าพีช่ ายของเขากับชายาศิรริ ตั นานัน้ ไม่เคยมีสงิ่ ใดเกินเลยต่อกันมากไปกว่าความ เป็นเพือ่ น ถึงกระนัน้ ... เขาซึง่ ในตอนนัน้ ด�ำรงยศร้อยตรีกไ็ ม่ได้คดั ค้านกับเรือ่ งราวเข้าใจ ผิดเหล่านัน้ แต่อย่างใด ไม่แม้แต่จะก้าวเข้าไปขัดขวางและทักท้วงถึงสิง่ ทีพ่ ระองค์ทรงตัดสิน ทัง้ หมดก็เพราะความรักตัวกลัวตายนัน่ เอง อีกทัง้ ยังตระหนักว่า... ไม่วา่ จะทูลความจริงสัก กีค่ รัง้ เหตุการณ์ทกุ อย่างก็ไม่อาจเปลีย่ นแปลงได้ พระราชาทิวากาลทรงไม่มที างเชือ่ ค�ำพูด ของนายทหารตัวเล็กๆ อย่างเขาเป็นแน่แท้ ความรูส้ กึ ผิดในครัง้ นัน้ ยังคงเกาะกินหัวใจเขาเนิน่ นานจนกระทัง่ บัดนีก้ ย็ งั ไม่เลือน หาย ชายสูงวัยระบายลมหายใจบางเบา มองร่างเล็กทีเ่ คยเห็นมาตัง้ แต่เล็กแต่นอ้ ยจวบจน เธออายุสบิ ห้าปีบริบรู ณ์ในปีนี้ แล้วร้องเรียก “ศาศวัตรา” “ขา อาจารย์” ได้ยนิ เสียงเรียกร่างเล็กก็ปราดเข้ามาหาโดยไว “มีอะไรให้ลกู ศิษย์ คนนีร้ บั ใช้หรือคะ” “พรุง่ นีค้ ณะทูตจากหฤษคีรจี ะเดินทางมาถึง อยากให้เจ้าไปสอดส่องดูหน่อยว่ามี ทหารทีร่ ว่ มขบวนมาด้วยมากน้อยเพียงใด” “อาจารย์กลัวว่าคนพวกนัน้ จะมาเปิดศึกสูร้ บกับเราหรือคะ” เจ้าตัวถามอย่างตรง ไปตรงมาตามทีต่ นเองสงสัย “ก็ไม่เชิง แค่ระวังตัวไว้คงไม่เสียหายอะไร ดีเสียอีกจะได้รเู้ ขารูเ้ รา หากพลาดพลัง้ เกิดอะไรขึน้ มา เรายังพอเตรียมรับมือได้ทนั ” “ได้ค่ะ ศาจะออกจากบ้านไปดูให้แต่เช้า ถ้าเจออะไรแปลกปลอมจะรีบกลับมา รายงานทันทีคะ่ ” “อ้อ... อีกเรื่องหนึ่ง” เสียงนั้นท�ำให้เท้าที่ก�ำลังจะออกเดินมุ่งหน้ากลับบ้านหยุด ชะงัก “ได้ยนิ ข่าวลือว่าเจ้าชายรัชทายาทของหฤษคีรจี ะเดินทางมาด้วย พระองค์ทรงมีพระ ปรีชาสามารถ เก่งฉกาจรอบตัว เจ้าต้องระวังตัวให้ดรี ไู้ หม” คนตัวเล็กขมวดคิว้ มองชายทีเ่ ป็นทัง้ อาจารย์และนับถือเป็นพ่อบังเกิดเกล้าแล้ว พ่นลมออกจากปาก “โธ่ อาจารย์ ฝีมอื ระดับนีแ้ ล้ว ไม่ตอ้ งห่วงหรอกค่ะ”

12

ตัวอย่าง

ศศิภา

“อาจารย์เคยสอนเจ้าว่าอย่างไร ศาศวัตรา” พอถูกเรียกเต็มค�ำด้วยเสียงเน้นหนักเช่นนี้ หญิงสาวก็กม้ หน้าคางชิดอกอย่างรูต้ วั ว่าจะต้องโดนดุอกี ตามเคย “อาจารย์สอนว่าอย่าประมาทค่ะ” “ก็จำ� ได้นี่ แล้วท�ำไมเจ้าถึงเอาแต่ทอ่ งจ�ำ แต่ไม่นำ� มาใช้ หืม?” “ค่ะ อาจารย์” เอ่ยเสียงอุบอิบ เหมือนไม่เต็มอกเต็มใจเชือ่ ฟังอย่างไรอย่างนัน้ สิง่ นีค้ งเป็นสิง่ เดียวทีท่ ำ� ให้ทงั้ ชายาศิรริ ตั นาและเขาเองเอือมระอาเป็นอย่างมาก ‘ดือ้ เสียจนข้าอ่อนใจ... ช่วยแก้นสิ ยั นีใ้ ห้หน่อยนะคะ เซติ’ เอ่ยกับเขาเมือ่ นานมาแล้ว จนป่านนีค้ วามดือ้ ดึงยังก็ไม่หายอยูด่ ี “ค่ะอะไร” “จะไม่ประมาทค่ะ” เอ่ยจบก็กระโดดขึน้ อาชาคูใ่ จแล้วกระตุกบังเหียนออกค�ำสัง่ ให้ มันออกวิง่ ทันที ก่อนตะโกนไล่หลังมาตามลมว่า “ศาไปก่อนนะคะ เย็นแล้วเดีย๋ วโดนแม่ด”ุ “เดีย๋ ว ศาศวัตรา!” เมือ่ เห็นอีกฝ่ายไม่เหลียวหลังมามอง เขาจึงจ�ำใจต้องตะโกน ตามหลังไปว่า “พระองค์มพี ระนามว่าเจ้าชายอัคคัญญ์นะ... อัคคัญญ์!” หญิงสาวได้ยนิ เต็มสองรูหู จดจ�ำไว้ในหัวใจขณะก้มตัวแนบกับแผงคอสีนำ�้ ด�ำนุม่ สลวยนัน้ ไม่ถงึ อึดใจ ร่างเล็กก็มาหยุดอยูต่ รงหน้าบ้านชัน้ เดียวกลางแมกไม้รม่ ครึม้ ยาม ทีก่ ระโดดลงจากหลังอาชาและเหยียบบนผืนดินอาวันตีอย่างเรียบร้อยแล้ว ก็อดค่อนขอด พระนามของเจ้าชายรัชทายาทแห่งหฤษคีรไี ม่ได้วา่ อัคคัญญ์... ชือ่ อะไรช่างแปลกหูนกั เชียว!... พอเหยียบย่างเข้าบ้านหลังเล็กทีเ่ ริม่ เก่าคร�ำ่ ไปตามกาลเวลา สิง่ แรกทีเ่ ห็นคือผูเ้ ป็น มารดาก�ำลังนัง่ เอนกายพิงหมอนอิงบนเก้าอีไ้ ม้ตวั ยาวในห้องรับแขก โดยมีหนังสือเล่มเล็ก อยูใ่ นมือ ...แม่เป็นเช่นนีเ้ สมอ ถ้าไม่ลกุ ขึน้ มาท�ำงานบ้านหรือดูแลสวนพืชผักทีป่ ลูกไว้สำ� หรับ ขาย ก็เป็นต้องจมอยูก่ บั กองหนังสือแทบทัง้ วัน... ศาศวัตราเศร้าใจตลอดมาทีม่ ารดาของตนถูกเนรเทศและถูกถอดยศ ถอดต�ำแหน่ง กลายเป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้านธรรมดาทีท่ ำ� สวนท�ำไร่ไปวันๆ ทัง้ ๆ ทีก่ อ่ นหน้านีม้ ารดาของ เธอเป็นถึงพระชายาเอกขององค์เจ้าหลวงทิวากาล... ราชาแห่งอาวันตีผยู้ งิ่ ใหญ่ เพียงเพราะความเข้าใจผิด และหูเบาของชายคนนัน้ แท้ๆ เชียวทีท่ ำ� ให้มารดาของ เธอต้องตกระก�ำล�ำบาก!

ตัวอย่าง

13

หทัยรักบรรณาการ

หญิงสาวเคยพยายามเอ่ยถามว่าเหตุใดผูเ้ ป็นบิดาจึงไม่เชือ่ ค�ำพูดของท่าน มารดา ของเธอก็จะตัดบทด้วยน�ำ้ เสียงหนักแน่น ‘แม่บอกแล้วว่าอย่าพูดเรือ่ งนีอ้ กี ลูกรูแ้ ค่วา่ พ่อของลูกคือองค์เจ้าหลวงทิวากาลก็ พอ ศาศวัตรา’ ดังนัน้ ตัง้ แต่จำ� ความได้จนอายุครบสิบห้าปีบริบรู ณ์ ความสงสัยในใจเธอจึงไม่เคย ลดน้อยถอยลง ตรงกันข้ามกลับยิง่ มากขึน้ เป็นล�ำดับ และบางครัง้ ก็ยงั โศกเศร้ากับความ จริงทีว่ า่ ...พ่อไม่รกั ... ตัง้ แต่ลมื ตาขึน้ มาดูโลก ศาศวัตราไม่เคยพบพระพักตร์ผเู้ ป็นบิดาแม้สกั ครัง้ และ แม้เธอจะไม่เคยแสดงความโหยหาความรักจากบิดาออกมาให้เห็นเลยแม้แต่นอ้ ย หากความ จริงในหัวใจ หญิงสาวต้องการความรักจากบิดาไม่ยงิ่ หย่อนไปกว่าใคร... เธอต้องการความ รักจากพระองค์เช่นเดียวกับทีท่ รงหยิบยืน่ ให้เจ้าฟ้าชายธราธร... มกุฎราชกุมารแห่งอาวันตี ร่างเล็กทรุดกายลงนัง่ บนผืนพรม ขณะทีค่ นทีน่ อนอ่านหนังสืออย่างสบายอารมณ์ ตวัดสายตามามอง ดวงตาทีเ่ ริม่ เหีย่ วไปตามกาลเวลายังทอแสงอ่อนโยน เปีย่ มด้วยความ รักอย่างไม่ลดน้อยถอยลงไปเลยแม้สกั นิด “แม่...” ความขมปร่าแล่นขึน้ มาจุกแน่นในล�ำคอ ท�ำให้ศาศวัตราไม่สามารถเอือ้ น เอ่ยอะไรได้อีกต่อไป หญิงสาวสงสารผู้เป็นมารดาอย่างสุดแสน จากพระราชวังใหญ่โต หรูหรา ต้องมาอยูบ่ า้ นหลังเก่าๆ จะพังแหล่มพิ งั แหล่ แถมต้องเลีย้ งดูเธอจนเติบโตมาถึง ขนาดนีเ้ พียงล�ำพังเสียด้วย... ส�ำหรับคนทีค่ นุ้ ชินกับความสะดวกสบาย คงไม่ใช่เรือ่ งง่ายที่ จะด�ำรงชีวติ ในลักษณะนีไ้ ด้เลย... “เรียนเสร็จแล้วหรือ” “ค่ะแม่” “วันนีอ้ าจารย์เซติสอนอะไรบ้างล่ะ” เจอค�ำถามนีเ้ ข้า คนเป็นลูกก็รบี หลุบสายตาลงต�ำ่ แล้วตอบเสียงแผ่วเบาว่า “ก็เหมือนทุกวันแหละค่ะ การป้องกันตัว ประวัตศิ าสตร์ และภาษาค่ะ” ศาศวัตราไม่เคยปริปากบอกมารดาเลยสักครัง้ ว่าแท้จริงแล้ว นอกจากวิชาเหล่านัน้ อาจารย์ของเธอยังสอนวิชาการต่อสูโ้ ดยใช้กริช ดาบยาวโค้งและยิงธนูอกี ด้วย ...ไม่ได้เรียนเพือ่ ไว้ใช้ปอ้ งกันตัวเท่านัน้ แต่เรียนเพือ่ ให้รจู้ กั สูเ้ ป็น!... ‘จะเรียนไปท�ำไม เจ้าเป็นหญิงนะ มิใช่ชาย’ อาจารย์เคยปรามเธอไว้ หากพอฟัง เหตุผลของเธอแล้ว ท่านก็เปลีย่ นความคิดไปในบัดดล

14

ตัวอย่าง

ศศิภา

‘เป็นหญิงแล้วท�ำไมคะ จะเรียนไม่ได้เลยหรือ... ทีส่ ำ� คัญในวันข้างหน้า ใครจะรู้ ว่าจะเกิดอะไรกับอาวันตีบา้ ง บางทีผหู้ ญิงอาจจะต้องจับดาบขึน้ สูร้ บร่วมกับชายเพือ่ ความ อยูร่ อดก็ได้นะคะ ศาเองก็อยากจะเป็นคนหนึง่ ทีไ่ ด้ปกป้องอาวันตี เพราะอย่างน้อยศาก็มี สายเลือดขององค์เจ้าหลวงอยูใ่ นตัวครึง่ หนึง่ ’ เพราะประโยคนัน้ เมือ่ สามปีกอ่ น ศาศวัตราจึงได้เรียนรูก้ ารต่อสูแ้ บบชายชาติทหาร จากเด็กสาวทีเ่ อาแต่วงิ่ เล่นไปวันๆ เธอหมายใจจะเติบใหญ่เพือ่ เป็นนักรบแห่งอาวันตีให้จงได้! ศาศวัตราระบายลมหายใจแผ่วเบาก่อนเอ่ย “แม่อา่ นหนังสือต่อเถิดค่ะ ศาไม่กวน แล้ว” จากนัน้ จึงส่งยิม้ บางๆ ให้ทา่ นก่อนสาวเท้าจากมา ก้าวยาวๆ ตรงไปยังห้องนอนห้อง เล็กๆ ของตนเอง เมือ่ ก้าวผ่านประตูหนาหนักเข้าไปด้านในก็ลม้ ตัวลงนอนเหยียดกายอย่าง สบายอารมณ์บนเบาะหนานุม่ ซึง่ วางไว้บนพืน้ พรม หญิงสาวประสานมือวางบนหน้าท้องแล้ว หลับตา แพขนตายาวกะพริบเล็กน้อยเมือ่ เปลือกตาบางขยับไหว สาวน้อยร่างแบบบางไม่ได้ตงั้ ใจจะงีบแต่อย่างใด หากก�ำลัง ‘วาดภาพ’ ใครบาง คนในใจต่างหาก ...เป็นภาพของใครคนหนึง่ ทีม่ ชี อื่ แปลกหูและประหลาดจนเจ้าตัวอยากรูค้ วามหมาย เป็นนักหนา... ภาพในห้วงความคิดค�ำนึงของสาวน้อยวัยแรกแย้มในยามนี้ เป็นภาพของชายหนุม่ ร่างบึกบึน ตัวสูงใหญ่ราวยักษ์ปกั หลัน่ โครงหน้าเหลีย่ มชัดเจน คิว้ หนาพาดเฉียงและขมวด มุน่ อยูเ่ ป็นนิจ หากวินาทีถดั มาภาพนัน้ กลับแปรเปลีย่ นเป็นภาพชายหนุม่ รูปร่างผอมบางจน แทบจะปลิวลม โครงหน้าค่อนข้างยาว ดวงตาเรียวเล็กอบอุน่ อ่อนโยนและมีรอยยิม้ ประดับ บนริมฝีปากอยูเ่ สมอ เมือ่ ภาพสองภาพซ้อนทับกัน ศาศวัตราก็รบี ลืมตาขึน้ มาทันควัน ดวงตากลมโต เปล่งประกายสุกสกาว ระยิบระยับ อีกทัง้ ยังมีรอยเต้นระริกวูบไหวราวกับผูเ้ ป็นเจ้าของก�ำลัง ขบขันในสิง่ ใดสิง่ หนึง่ ...ก็จะไม่ให้ขันได้อย่างไรในเมื่อเธอเอาแต่วาดภาพในฝันของตนเองอย่างเอาแต่ ใจ ทั้งที่ไม่เคยได้พบได้เห็น หรือแม้แต่ได้ยินเรื่องราวของเจ้าชายพระองค์น้ีมาก่อนเลย แม้แต่นอ้ ย ...นีถ่ า้ เธอเป็นนางข้าหลวงในวังแล้วล่ะก็ รับรองเลยว่า ‘ภาพ’ ในใจเธอยามนีต้ อ้ ง ชัดเจน แจ่มแจ้ง ไม่เลือนรางสับสนแบบนีเ้ ป็นแน่ ด้วยแน่ใจเหลือเกินว่า ‘การข่าว’ ของ พวกนางในนัน้ ไม่ได้ดอ้ ยไปกว่าพวกฝ่ายหน้าเลยแม้แต่นอ้ ย และเป็นทีแ่ น่นอนว่าค�ำเล่าลือ ในเรือ่ งความงาม ไม่งามของเจ้าชายต่างแคว้นนัน้ ย่อมได้รบั การถกเถียงในวงกว้างและได้ ข้อสรุปในทีส่ ดุ

ตัวอย่าง

15

หทัยรักบรรณาการ

บางทีถ้าตอนนี้เธอเป็นหนึ่งในนางข้าหลวงเหล่านั้น เธออาจจะได้ยินใครบางคน พร�ำ่ พูด หรือกระซิบต่อกันและกันว่า เจ้าชายรัชทายาทแห่งหฤษคีรรี ปู งามหรืออัปลักษณ์ เพียงใดก็เป็นได้ เรียวปากอิม่ ขยับแย้มเป็นรอยยิม้ สดใส ก่อนเจ้าตัวจะลุกขึน้ ยืน เดินไปยังโต๊ะไม้ ทีต่ งั้ ชิดข้างฝา บนโต๊ะนัน้ มีกระจกบานเล็กตัง้ อยู่ หญิงสาวเอือ้ มมือหยิบมันมาถือไว้ปลด ผ้าโพกศีรษะสีด�ำของตนเองออกด้วยมืออีกข้างหนึ่ง ยังผลให้ผมสีด�ำสนิทเป็นลอนนิดๆ ตรงปลายยาวสยายเต็มหลัง เงางามชวนมอง และดูนมุ่ ละมุนน่าสัมผัสยิง่ นัก เมือ่ พิจารณาตัวเองในกระจกยามนี.้ .. หนุม่ น้อยเมือ่ ครูไ่ ด้แปรเปลีย่ นเป็นสาวน้อย หน้าหวานเสียแล้ว นีถ่ า้ หญิงสาวตัดผมสัน้ อย่างชายหนุม่ แล้วล่ะก็ คงไม่มใี ครแยกออกว่าเธอ เป็นชายหรือหญิง คิดมาถึงตรงนี.้ .. ศาศวัตราก็ระบายยิม้ อีกครัง้ หากครัง้ นีเ้ ป็นยิม้ เจ้าเล่ห์ และหมาย มาดเต็มเปีย่ ม เจ้าตัวก้มลงมองชุดด�ำของตนเองทีล่ ะม้ายชุดของบุรษุ ในอาวันตีแล้วพยักหน้า น้อยๆ ก่อนจะกระแอมกระไอสองสามครัง้ ก่อนเปล่งเสียงออกมา “พรุง่ นี.้ .. เจ้าจะไม่ใช่ศาศวัตรา” ว่าพลางชีน้ วิ้ ไปยังกระจก ส่วนสุม้ เสียงทีเ่ อือ้ น เอ่ยออกมาก็ยงิ่ แหบห้าวกว่าปกติหลายเท่า “แต่เจ้าจะชือ่ ศวัต... พลทหารศวัต ทหารฝึกหัด ทีเ่ พิง่ เข้าร่วมกองทัพแห่งอาวันตี... เข้าใจไหม” เมือ่ เตือนตัวเองจนจ�ำได้ขนึ้ ใจแล้ว หญิงสาวก็วางกระจกลงทีเ่ ดิม ยกมือกอดอก แล้วหัวเราะน้อยๆ ในล�ำคอ แม้แต่ประกายตาของเธอก็ยงั เต้นระริกอย่างซุกซน ก่อนนอนในค�ำ่ คืนนัน้ ศาศวัตราก็บอกตัวเองว่า... พรุง่ นีเ้ ช้าจะต้องมีเรือ่ งสนุกๆ เกิด ขึน้ เป็นแน่แท้...จากนัน้ เจ้าตัวก็ผล็อยหลับไปโดยทีย่ งั มีรอยยิม้ ประดับบนริมฝีปาก

16

ตัวอย่าง

ศศิภา

2 เมือ่ แสงสุรยี เ์ ริม่ ทาบทาขอบฟ้า ศาศวัตราก็ออกเดินทาง...หญิงสาวเดินไปตามทาง เดินดินทีท่ อดยาวไปทางด้านหลังของตัวบ้าน ผ่านแปลงกุหลาบหลากสีและพืชผักส�ำหรับน�ำ ไปขายในตลาด ตรงดิง่ ไปยังคอกม้าขนาดเล็กทีแ่ ยกตัวออกมาไกลพอควร เพียงครูเ่ ดียว ก็กลับออกมาพร้อมกับเจ้าด�ำตัวโปรด ร่างเล็กลูบไล้แผงคอของมันอย่างแสนรัก กระซิบ กระซาบพูดคุยหยอกล้ออยู่ชั่วอึดใจจึงกระโดดขึ้นควบ แล้วกระตุกบังเหียนให้มันโผน ทะยานไปเบือ้ งหน้ามุง่ สูผ่ นื ป่ากว้างใหญ่ ตรงไปยังทิศทางทีค่ าดคะเนเอาไว้วา่ คณะทูตจาก หฤษคีรจี ะเดินทางผ่านมา ใช้เวลาพอสมควร กว่าเจ้าตัวจะสัง่ ให้เจ้าด�ำชะลอฝีเท้าและหยุดยืนนิง่ อยูใ่ ต้ตน้ ไม้ ใหญ่ตน้ หนึง่ ศาศวัตราดึงผ้าทีป่ ดิ จมูกลงต�ำ่ ตวัดสายตาส�ำรวจซ้ายขวาอย่างรอบคอบ พร้อม กับสูดหายใจเข้าเต็มปอด กลิน่ จางๆ ของควันไฟทีล่ อยมาตามลมบอกชัดว่าเธออยูใ่ กล้เป้า หมายมากพอดู จึงตัดสินใจกระโดดลงมายืนบนพืน้ จัดการผูกบังเหียนเจ้าด�ำไว้ใต้ตน้ ไม้ ก่อนบอกมันด้วยเสียงอ่อนโยน “อยูท่ นี่ รี่ อข้านะเจ้าด�ำ แล้วข้าจะรีบกลับมา” เจ้าตัวส่งยิม้ ให้อาชาตัวโปรด พร้อมดึงผ้าสีดำ� ปิดทับใบหน้าตามเดิมก่อนเดินจาก มา เร่งฝีเท้าแฝงตัวไปตามสุมทุมพุม่ ไม้ทขี่ นาบสองข้างทางเดิน ทีบ่ อกชัดว่ามีผคู้ นใช้สญ ั จร ไปมาอยูบ่ อ่ ยครัง้ ท่ามกลางหญ้ารกชัฏ ร่างในชุดด�ำก้มต�ำ่ คืบคลานทีละน้อยอย่างระแวดระวัง ครู่ ใหญ่จึงแว่วเสียงพูดคุยต�่ำๆ ของใครหลายคนลอยมาให้ได้ยิน ศาศวัตราชะงักฝีเท้าใน บัดดล รีบก้มตัวลงต�่ำมากยิ่งขึ้น ซ่อนตัวหลบอยู่หลังต้นไม้ ชะโงกเพียงใบหน้าออกมา เพือ่ กวาดตามองส�ำรวจให้ทวั่ บริเวณ จากสุดปลายสายตา เธอเห็นควันไฟลอยพวยพุง่ ขึน้ มา กลางอากาศ และเห็นคนสามสีค่ นในชุดด�ำเดินขวักไขว่ไปมา พอจะคะเนได้วา่ ณ ทีต่ รงนัน้ คือทีพ่ กั แรมของคณะทูตจากหฤษคีรี ทว่า... จากตรงนีไ้ ม่มที างรูไ้ ด้เลยว่าเจ้าชายอัคคัญญ์ ทรงน�ำทหารมามากน้อยเพียงใด เพียงแค่หยิบมือ หรือมากกว่านั้น ศาศวัตราขยับกาย หมายใจว่าจะขยับเข้าไปส�ำรวจโดยรอบทีพ่ กั แรมของชาวหฤษคีรอี กี สักนิด ก็พลันมีมอื ของ ใครบางคนตะปบลงบนบ่าของเธออย่างรวดเร็ว หญิงสาวสะดุง้ เล็กน้อย เม้มริมปากแน่นเมือ่ รูว้ า่ ตนเองพลาดท่าเสียแล้ว ทัง้ ทีแ่ น่ใจ ว่าตนเองย่องเข้ามาอย่างเงียบเชียบ แถมมัน่ ใจว่าในบริเวณนีไ้ ม่มที หารจากหฤษคีรซี อ่ นตัว อยูแ่ ล้วแท้ๆ หากเธอกลับคิดผิดถนัด!

ตัวอย่าง

17

หทัยรักบรรณาการ

ศาศวัตรากลัน้ หายใจ อยากยกมือเช็ดเหงือ่ เม็ดโตทีผ่ ดุ พรายมาตามไรผม หาก ท�ำได้เพียงแค่หา้ มตัวเองไว้ และเฝ้าครุน่ คิดหาหนทางหนีไปให้พน้ จากสถานการณ์ท.ี่ .. น่าจะ เลวร้ายนีใ้ ห้ได้เสียโดยเร็ว “เจ้าเป็นใคร” เสียงทีเ่ อ่ยไม่ได้หว้ นสัน้ หากก็ไม่ได้ออ่ นโยนแต่อย่างใด ศาศวัตรา สัมผัสได้ถงึ ความทรงอ�ำนาจ บ่งบอกว่าเขาเป็นคนทีเ่ คยชินกับการออกค�ำสัง่ มาตลอดชีวติ เมือ่ ไม่ได้คำ� ตอบจากเธอ ชายผูน้ นั้ ก็ถามย�ำ้ อีกครัง้ อย่างช้าชัดทุกถ้อยค�ำ “ข้าถามว่า... เจ้าเป็นใคร” คนถูกถามผ่อนลมหายใจยาว ก่อนตอบออกไปแต่โดยดี “ข้าเป็นชาวอาวันตี” เป็นค�ำตอบทีไ่ ม่คอ่ ยจะตรงใจคนถามนัก ร่างเล็กจึงถูกอีกฝ่าย ดึงให้หนั ไปเผชิญหน้า คราแรกศาศวัตราขัดขืนเต็มที่ แต่เมือ่ สูแ้ รงไม่ไหวเจ้าตัวจึงจ�ำยอม หันไปสบตากับชายผูน้ นั้ แต่โดยดี ดวงตากลมโตล้อมกรอบด้วยแพขนตายาวมองใบหน้าขาวจัดหากคมเข้มด้วยไร หนวดเขียวครึม้ และแนวกรามแข็งแกร่งชวนให้เกรงขาม ดวงตาของเขาไม่เรียวเล็ก แต่กไ็ ม่ได้ ใหญ่เหมือนของเธอ จมูกของเขาโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากทีเ่ ม้มแน่นจนแทบจะเป็นเส้นตรง คิว้ เข้มพาดเฉียงก�ำลังขมวดเข้าหากันบอกชัดถึงความสงสัยและไม่พอใจของผูเ้ ป็นเจ้าของ “มาท�ำอะไรแถวนี”้ “แค่ผา่ นมา” เขาถามสัน้ ๆ เธอก็ตอบออกไปสัน้ ๆ ได้ใจความเช่นเดียวกัน “บ้านของเจ้าอยูท่ ไี่ หน” “ข้าไม่จำ� เป็นต้องบอก” คิว้ เข้มกดลึกขึน้ ก่อนเจ้าตัวจะปล่อยมือจากบ่าเล็ก แล้วยกสองแขนกอดอกตนเอง ไว้ ท่าทางการยืนอย่างอกผายไหล่ผงึ่ และรัศมีการคุกคามบอกชัดว่าชายผูน้ นี้ า่ จะเป็นทหาร และอาจมียศค่อนข้างสูงเสียด้วย...ศาศวัตราประเมินในใจ ขณะกวาดสายตาพิจารณาชุด แต่งกายของคนตรงหน้า เป็นเสือ้ ด�ำคอวีแขนสัน้ กับกางเกงสีดำ� รัดข้อเท้า ตรงเอวมีเชือกสีดำ� พันผูกไว้สำ� หรับใช้คาดกริชเล่มเล็กประจ�ำกาย ...แต่ชดุ ลักษณะนีม้ ใิ ช่ชดุ ทหารของหฤษคีรี ไม่ใกล้เคียงเสียด้วยซ�ำ้ ... ถ้อยค�ำของ อาจารย์เซติเมือ่ หลายเดือนก่อน เธอยังจ�ำได้ขนึ้ ใจ ‘ทหารของหฤษคีรสี วมชุดคล้ายกับอาวันตี ต่างกันก็ตรงสี ของเรานัน้ สวมชุดสีเขียว ส่วนฝ่ายนัน้ เป็นชุดสีนำ�้ ตาล เสือ้ น�ำ้ ตาลมีเข็มขัดคาดไว้ตรงเอว กางเกงขายาวสีนำ�้ ตาลและ รองเท้าหนังสีดำ� ’

18

ตัวอย่าง

ศศิภา

“เจ้าบุกรุกเข้ามาในเขตของเรา” สุม้ เสียงกังวานนัน้ ฉุดดึงความคิดของศาศวัตราให้ กลับสูป่ จั จุบนั หญิงสาวมองจ้องใบหน้าขาวๆ ทีข่ าวเกินกว่าจะเป็นทหารอย่างไม่ลดละ ไม่ ได้แสดงความหวัน่ ไหว หวาดกลัว แต่กลับมองส�ำรวจอย่างพินจิ พิจารณา “ข้าแน่ใจว่าข้ายังอยูใ่ นอาณาเขตของอาวันตี มิใช่... รัฐอืน่ ” คนตัวโตราวยักปักษ์หลัน่ พยักหน้า เรียวปากบางยกขึน้ เพียงเล็กน้อยก่อนเอ่ยต่อ ไปว่า “ถูก...ในข้อทีว่ า่ เจ้ายังอยูใ่ นอาณาเขตของอาวันตี แต่ตอนนีม้ กุฏราชกุมารแห่งหฤษ คีรปี ระทับอยูไ่ ม่ไกลนัก ข้าจึงจ�ำเป็นต้องก�ำหนดเขต ป้องกันไม่ให้ใครอืน่ ทีไ่ ม่นา่ ไว้ใจเข้ามา ได้ และเจ้าก็เป็นคนแรกทีบ่ กุ รุกเข้ามา” “ข้าไม่ได้บกุ รุก ข้าเพียงแต่เดินผ่านมาเท่านัน้ ไม่รดู้ ว้ ยซ�ำ้ ว่าเจ้าชายรัชทายาทแห่ง หฤษคีรีประทับอยู่แถวนี้” คนตัวเล็กเค้นเสียงให้ห้าวลึกขณะโต้กลับข้อกล่าวหานั้นอย่าง ฉะฉาน “แน่ใจหรือว่าเพียงแต่เดินผ่านมาเท่านัน้ ” “แน่” ศาศวัตรายืนยันเสียงแข็งพร้อมกับจ้องมองดวงตาสีนลิ ทีม่ ปี ระกายกึง่ ดุดนั กึง่ อ่อนโยนของคนตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว “ข้าก�ำลังจะกลับบ้าน... ขอตัว” ยังไม่ทนั จะเดินเลีย่ งไป มือใหญ่กค็ ว้าหมับเข้าที่ บ่าของเธออีกครัง้ “เจ้ายังไปไหนไม่ได้” ศาศวัตราตวัดสายตาหันไปมองทางด้านหลัง แล้วปัดมือของ อีกฝ่ายออก “ท�ำไมข้าจะไปไม่ได้” “เพราะข้า... ไม่ไว้ใจเจ้า” ศาศวัตราอยากจะวิง่ หนีไปเสียให้พน้ ๆ แต่วนิ าทีถดั มา เจ้าตัวก็เกิดเปลีย่ นใจเมือ่ แผนบางอย่างวาบเข้ามาในความคิด ...การท�ำให้คนของหฤษคีรีไว้ใจไม่น่าใช่เรื่องยากส�ำหรับเธอนี่นะ... ลองแฝงตัว เข้าไปรวมอยูก่ บั กลุม่ คณะทูต อาจจะได้ยนิ ได้ฟงั อะไรดีๆ ก็เป็นได้ “แล้วจะให้ขา้ พิสจู น์อย่างไร” หญิงสาวหลุบสายตาลงต�ำ่ ซ่อนประกายระริกของ ตนเองไว้ ขณะเอ่ยต่อไปว่า “ให้ขา้ เฝ้าเจ้าชายรัชทายาทดีไหม เป็นการยืนยันว่าข้าบริสทุ ธิ์ ใจและไม่ได้คดิ ร้ายต่อเจ้าชายของท่านแม้แต่นดิ เดียว” คนตัวโตนิง่ เงียบไปนาน...นานจนเธอจะถอดใจอยูแ่ ล้ว จูๆ่ เสียงห้าวต�ำ่ ก็ดงั ขึน้ “ได้”

ตัวอย่าง

19

หทัยรักบรรณาการ

ริมฝีปากภายใต้ผา้ สีดำ� แย้มกว้างทีเดียว และเมือ่ เธอเงยหน้าขึน้ ดวงตากลมโตจึง เปล่งประกายสดใสร่าเริงชวนมองยิง่ นัก ยังผลให้ชายชุดด�ำยิง่ ขมวดคิว้ หนักมากขึน้ พร้อม กับย่างสามขุมเข้าหาคนตรงหน้า “เจ้าชือ่ อะไร” คนถูกถามก้าวถอยหลัง เพือ่ เลีย่ งหลบไม่ให้อกี ฝ่ายเข้ามาใกล้จน เกินไปนัก “ท่านบอกชือ่ ท่านมาก่อนสิ” แม้จะอยูใ่ นสถานการณ์ลอ่ แหลมแต่หญิงสาวก็หากริง่ เกรงไม่ “อัค” “อัค? แค่นนั้ ?” “แค่นนั้ ... ถึงตาเจ้าแล้ว” ศาศวัตรานิง่ ไปอึดใจก่อนเอ่ยตอบด้วยน�ำ้ เสียงไม่เป็นมิตรเท่าไรนัก “ศวัต” “เจ้าเป็นทหารสอดแนมหรือเปล่า” หญิงสาวเลิกคิว้ น้อยๆ ขณะเดินถอยหลังมา จนแผ่นหลังชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ตน้ หนึง่ เมือ่ หมดหนทางถอย เจ้าตัวก็เชิดหน้าแล้วยกนิว้ ชีข้ นึ้ มาชีห้ น้าอีกฝ่าย “หยุดอยูต่ รงนัน้ แหละ อย่าเข้ามาใกล้ขา้ อีกนะ” คนตัวโตหยุดชะงักทันควัน “ท�ำไม” “ข้าไม่ชอบอยูใ่ กล้คนแปลกหน้า” เหตุผลนัน้ ช่างดูไร้สาระจนชายหนุม่ อดยิม้ ไม่ได้ ริมฝีปากหยักหนาแย้มออกเพียงน้อย ก่อนเจ้าตัวจะรีบเม้มปากเพือ่ ไม่ไห้อกี คนตรงหน้ามอง เห็นว่าตนเองก�ำลังขบขัน “ได้...ข้าจะยืนอยูต่ รงนี.้ ..ห่างจากเจ้า...” ว่าพลางยืน่ แขนออกไป วางบนศีรษะคน ตัวเล็กอย่างถือวิสาสะ “เท่าช่วงแขนของข้านีล่ ะ่ ” ศาศวัตราปัดมือเขาออกและก�ำลังจะอ้าปากเถียง หากค�ำถามของเขาท�ำให้เธอต้อง หุบปากสนิท “ตอบข้ามาได้รยึ งั ว่าเจ้ามาสอดแนมหรือเปล่า” “ข้าไม่ใช่กองสอดแนม เป็นแค่พลทหารฝึกหัดเท่านัน้ ....หรือถ้าข้าเป็นทหารสอด แนมจริงๆ ข้าก็ไม่มวี นั บอกท่านหรอกว่าข้าเป็น เพราะฉะนัน้ ไม่วา่ ท่านจะถามกีร่ อ้ ยกีพ่ นั ครัง้ ท่านก็ไม่มวี นั ได้ความจริงอยูด่ .ี ..” ตอบอย่างไม่เกรงกลัวพลางยกมือกอดอกแล้วยักไหล่ ท่าทางเช่นนัน้ ราวกับหนุม่ น้อยทีก่ ำ� ลังแสดงความไม่ยห่ี ระต่อเหตุการณ์ตรงหน้าเป็นอย่างยิง่

20

ตัวอย่าง

ศศิภา

ชัดค�ำ

“...ท่านอย่าเสียเวลาถามอีกเลย” จากนัน้ เจ้าตัวก็เอียงคอมองคนตรงหน้าตัง้ แต่ศรี ษะจรดปลายเท้าแล้วถามชัดถ้อย

“แล้วท่านล่ะ... เป็นใคร ท�ำหน้าทีอ่ ะไรในหฤษคีร”ี “ข้าจ�ำเป็นต้องตอบเจ้าด้วยหรือ” “ก็...” เม้มปากครุน่ คิดอยูค่ รู่ ก่อนโพล่งออกไปว่า “เราก�ำลังจะเป็นมิตรกัน ไม่ใช่ หรือ” หญิงสาวตีขลุมหยิบยืน่ ความเป็นเพือ่ นให้โดยพลัน ...เอาน่า สนิทๆ กันไว้กอ่ น เผลอๆ อาจจะได้ขา่ วดีๆ ไปบอกอาจารย์เซติกเ็ ป็นได้ “ข้าไม่เคยมีเพือ่ นจากหฤษคีรสี กั คน... ดูๆ แล้วเราน่าจะเป็นเพือ่ นกันได้” “เพื่อน?” อัคท้าวแขนลงบนต้นไม้ แล้วโน้มหน้าลงมาใกล้ ห่างเพียงคืบเดียว เท่านั้น ศาศวัตราผู้ไม่เกรงกลัวสิ่งใด บัดนี้กลับใจสั่นไหวเพียงเพราะใครคนหนึ่งเข้ามา ‘ใกล้ชดิ ’ มากเกินไป “ไหนท่านบอกว่าจะอยูห่ า่ งข้าหนึง่ ช่วงแขนอย่างไรเล่า” “ข้าอยูห่ า่ งไม่ได้หรอก เพราะข้าอยากเค้นความจริงจากเจ้า” “ความจริงอะไร” เขามองลึกลงไปในดวงตากลมโตที่กะพริบปริบๆ... ความงดงามจากแววตา สุกสกาวท�ำให้เขาลืมตัวมองอย่างเผลอไผล และกว่าชายหนุม่ จะรูส้ กึ ตัวก็ตอนทีไ่ ด้ยนิ เสียง ห้าวลึกจากร่างเล็กนัน่ ล่ะ “ท่านอย่าจ้องข้าแบบนีไ้ ด้ไหม ข้าอึดอัด!” ร่างสูงรีบถอยห่างออกมาทันใด เกือบจะโพล่งเสียงหัวเราะออกมาแล้ว หากก็ยงั้ ตัวเองไว้ได้ทนั ก่อนจะโพล่งออกมาตรงตามทีใ่ จคิดเมือ่ ครูว่ า่ “ข้าเป็นเพือ่ นเจ้าได้แน่นอนถ้าเจ้าเป็นผูช้ าย” คนตัวเล็กแทบจะส�ำลักน�ำ้ ลายตัวเอง เธอกระแอมกระไอเล็กน้อย ก่อนเอ่ยว่า “พูดเช่นนีห้ มายความว่าอย่างไร ท่านก�ำลังกล่าวหาว่าข้าไม่ใช่ผชู้ ายอย่างนัน้ รึ” “ข้าไม่ได้พดู เช่นนัน้ ” ดวงตาสีนลิ ระริกไหว จะพึงพอใจ ขบขัน หรืออืน่ ใด ศาศวัตราก็เดาไม่ออก แต่ มันท�ำให้เธอหน้าร้อนผะผ่าวขึน้ มาอย่างไม่มเี หตุผล “ก็ถา้ เจ้าเป็นหญิง... ข้าคง...” ชายหนุม่ ยกมือลูบไรหนวดของตัวเอง “...อยากให้ เจ้าเป็นมากกว่าเพือ่ น”

ตัวอย่าง

21

หทัยรักบรรณาการ

คนทีไ่ ม่เคยถูกบุรษุ คนไหน ‘เกีย้ ว’ มาก่อนถึงกับอ้าปากค้าง หน้าพลันร้อนวาบ กว่าเดิมเป็นสองเท่า อยากจะต่อว่า โต้แย้ง หรือท�ำอะไรก็ได้นอกจากนิง่ เงียบอยูเ่ ช่นนีก้ ลับ ท�ำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่นอ้ ย “เอาเถิด...” เขาถอยห่างออกไป แล้วเอื้อนเอ่ยด้วยสุ้มเสียงเป็นทางการอีกครั้ง “ถ้าเจ้าอยากเป็นเพือ่ นข้าอย่างจริงใจ ข้าก็ยนิ ดี แต่ถา้ เจ้าอยากเป็นเพือ่ นเพราะมีแผนอะไร ในใจล่ะก็...” เขาข่มขูด่ ว้ ยเสียงดุดนั “จุดจบของเจ้าไม่สวยแน่” ศาศวัตราลอบกลืนน�ำ้ ลายก่อนเปลีย่ นเรือ่ งคุยเสีย “ข้าบอกท่านแล้วว่าข้าเป็นพลทหาร แล้วท่านล่ะ... เป็นใคร” อัคเลือ่ นสายตาขึน้ มามองสบดวงตากลมโตแล้วตอบอย่างชัดถ้อยชัดค�ำ “ข้าเป็นทหารเช่นกัน...” นั่นอย่างไรเล่า...ข้อสันนิษฐานในตอนแรกของเธอถูกเผง! ดวงตาคู่สวยยังเปล่ง ประกายเริงรืน่ อยูช่ วั่ ครูห่ นึง่ ก่อนเปลีย่ นเป็นคลางแคลงสงสัย... ถ้าเช่นนัน้ แล้วท�ำไมทหาร ของหฤษคีรีจึงได้สวมชุดที่แปลกแตกต่างออกไป ไม่ตรงกับที่อาจารย์เซติบอกเลยแม้แต่ น้อยนิด... หญิงสาวพยายามทบทวนบทเรียนทีไ่ ด้เรียนมาอย่างสุดความสามารถ จนมาสะดุด เข้ากับค�ำว่านักรบทมิฬ... เธอเผยอริมฝีปากเล็กน้อย หัวใจกระตุกวูบเมือ่ ค้นพบว่าผูช้ ายตัว สูงราวยักษ์ปกั หลัน่ ผูน้ อี้ าจจะเป็น... ...ค�ำตอบในใจเธอตรงเผงกับค�ำตอบจากนายทหารชุดด�ำที่เอื้อนเอ่ยออกมาด้วย เสียงภูมอิ กภูมใิ จ “ข้าเป็นทหาร... สังกัดหน่วยนักรบทมิฬ” ‘นักรบทมิฬ’... นักรบทีท่ งั้ ดุรา้ ย ป่าเถือ่ น และชอบเข่นฆ่าเป็นชีวติ จิตใจอย่างที่ อาจารย์เซติเล่าให้ฟงั หรือไร...หญิงสาวตัวชาวาบ มองเห็นเค้าลางของความวุน่ วายอยูร่ ำ� ไร ...ถ้าการเสด็จอาวันตีของเจ้าชายรัชทายาทแห่งหฤษคีรีมีอะไรแอบแฝงอยู่ล่ะก็ นักรบทมิฬเหล่านีค้ งเป็นตัวการส�ำคัญในการท�ำให้อาวันตีตกอยูใ่ นอันตราย ศาศวัตราจ้องมองคนตรงหน้าไม่วางตา ดวงตากลมโตระริกไหว... คราแรกเต็มไป ด้วยความตืน่ ตะลึง จากนัน้ จึงแปรเปลีย่ นเป็นความชืน่ ชม และสุดท้าย... แววตาคูน่ นั้ กลับ บอกชัดถึงความกังวลในหัวใจ และดูเหมือนชายชุดด�ำจะรับรู้ เมือ่ เขาเอ่ยว่า “เจ้ากลัวว่าข้าจะท�ำให้เกิดเรือ่ งวุน่ วายกับอาวันตีหรือไร” คนถูกถามเบิกตากว้างอย่างไม่นกึ ว่าชายหนุม่ จะจับความรูส้ กึ ของเธอได้ หญิงสาว รีบหลุบสายตาลงต�ำ่ ก่อนส่ายหน้าเร็วรี่

22

ตัวอย่าง

ศศิภา

“เปล่า” “ไม่จริงหรอก... ข้าเห็นดวงตาของเจ้าบอกทุกอย่างกับข้าแล้ว” “ท่านอ่านดวงตาคนได้หรือไร...” ถามทัง้ ๆ ทีย่ งั ก้มหน้า จึงไม่ทนั ได้ระวังเมือ่ ชายทีช่ อื่ อัคกระท�ำการอันอุกอาจเอือ้ ม มือมาตวัดผ้าสีดำ� ทีป่ กปิดใบหน้าส่วนล่างของเธอออกอย่างว่องไวโดยไม่ทนั ให้เธอได้ตอ่ ต้าน หรือขัดขืนแม้แต่นอ้ ย ศาศวัตราสะดุง้ สุดตัว เบิกตากว้างราวไข่หา่ นเลยทีเดียว “ท่าน!” “ขออภัย” นักรบทมิฬก้มศีรษะเป็นเชิงขอโทษด้วยท่าทีราวกับผูส้ งู ศักดิ์ “ถ้าท�ำให้เจ้าไม่พอใจ ก็ขอโทษด้วย” ขณะทีค่ นฟังก�ำมือทีส่ นั่ ระริกของตัวเองแนบแน่น พร้อมกับเม้มปากจนเป็นเส้นตรง เป็นการแสดงออกอย่างชัดเจนว่าก�ำลังโมโหอย่างทีส่ ดุ “เจ้าบอกเองว่าเราก�ำลังจะเป็นเพือ่ นกัน... แต่เจ้ากลับไม่ยอมเปิดเผยหน้าตากับข้า แล้วเราจะเป็นเพือ่ นกันได้อย่างไรเล่า” ฟังเหตุผลแล้ว ศาศวัตราถึงกับพ่นลมออกจากปาก ทั้งโมโห ทั้งหงุดหงิดที่ไม่ สามารถหาข้อโต้แย้งใดๆ ตอกกลับอีกฝ่ายได้เลยแม้แต่นอ้ ย “ก็จริงของท่าน” หญิงสาวกัดฟันพูด ในใจยังคุกรุน่ ด้วยโทสะ ตอนนีแ้ ม้แต่ใบหน้าขาวๆ ของเขา เธอก็แทบไม่อยากจะมอง ...น่าโมโหนัก! นับตัง้ แต่เกิดมา ไม่เคยมีครัง้ ไหนทีเ่ ธอจนมุมจนต้องนิง่ เงียบเช่นนี้ มาก่อนเลย คอยดูเถอะ เธอจะขอเป็นศัตรูคอู่ าฆาตกับผูช้ ายคนนีต้ ลอดปีตลอดชาติเลยเชียว! “ตอนนีท้ า่ นเห็นหน้าข้าแล้ว ข้าคงไม่จำ� เป็นต้องเปิดเผยหน้าตาของข้าอีกต่อไปใช่ ไหม” เธอเอื้อมมือไปจับผ้าสีด�ำ และก�ำลังจะเลื่อนมันขึ้นมาวางไว้ที่เดิมก็ถูกคนตัวโต จับมือไว้เสียก่อน มือแข็งบีบแน่นราวคีมเหล็กจนเธอนิว่ หน้า... เจ็บอย่างไร... ศาศวัตราก็ จะไม่มวี นั กรีดร้องออกมาอย่างเด็ดขาด เพราะ... การแสดงความอ่อนแอต่อ ‘ศัตรู’ ไม่ใช่ สิง่ ทีเ่ ธอพึงกระท�ำแม้แต่นอ้ ย “เอ๊ะ...” ยังไม่ทนั จะต่อว่าหรือต�ำหนิ อีกฝ่ายก็ขดั ขึน้ มาเสียก่อน “มือเจ้าช่างนุม่ นิม่ นัก... ถามจริงๆ เถิด เจ้าเป็นชายและเป็นทหารจริงๆ...” เอ่ยถาม พลางยกมือของเธอขึน้ มาอย่างพิจารณา ศาศวัตราเองก็ไม่ได้อยูน่ งิ่ เฉย พยายามชักมือกลับ อย่างสุดความสามารถ แต่เรีย่ วแรงของเขามากกว่าเธอหลายเท่า จึงยือ้ ยุดมือของเธอไว้ใน อุง้ มือของตนเองได้อย่างสบาย

ตัวอย่าง

23

หทัยรักบรรณาการ

“...หรือว่าเป็นหญิงปลอมตัวมากันแน่” คนฟังใจหายวาบ ถ้อยค�ำผรุสวาททีก่ ำ� ลังจะเปล่งออกมาเมือ่ ครูก่ ลืนหายลงไปใน ล�ำคอโดยพลัน สมองวิง่ วุน่ เร็วจีเ๋ พือ่ หาทางหลบเลีย่ งและน�ำพาอีกฝ่ายไปยังประเด็นอืน่ มิใช่ เรือ่ งชายหรือหญิงอย่างทีเ่ ป็นอยูต่ อนนี้ “ท่านหายมานานเช่นนี้ ไม่เป็นห่วงเจ้าชายของท่านเลยหรือ...” ...นึกอะไรไม่ออก ก็พดู ถึงเจ้าชายอัคคัญญ์นแี่ หละ... ความเป็นเจ้าเหนือหัว กับ นายทหารผู้จงรักภักดีคงท�ำให้เขานึกประหวัดไปถึงความปลอดภัยของพระองค์ท่านจน ลืมเลือนเรือ่ งของเธอไปเสียสิน้ “...บางทีอาจจะมีกองทหารจากอาวันตีเข้าไปสอดแนมอย่างทีท่ า่ นสงสัยอยูก่ เ็ ป็นได้ ข้าว่า... ท่านเอาเวลาทีม่ าวุน่ อยูก่ บั ข้ารีบกลับไปเฝ้าเจ้าชายของท่านยังจะดีกว่า” คนตัวโตไม่ได้เอือ้ นเอ่ยค�ำใด แต่กลับก้าวเท้ายาวๆ ออกเดินโดยจับจูงเธอให้เดิน ตามด้วย ...จริงๆ จะเรียกว่าเดินตามก็ไม่คอ่ ยจะถูกนัก เพราะตอนนี้ ศาศวัตราเร่งฝีเท้าจน แทบจะวิง่ เพือ่ ให้ตามเขาทัน ส่วนมือใหญ่กย็ งั พันธนาการมือเล็กไว้ไม่มนั่ ราวเป็นของส�ำคัญ ทีเ่ ขาจะไม่มวี นั ปล่อยให้หลุดมือไป “ท่านจะพาข้าไปไหน” แม้วา่ ศาศวัตราจะตะโกนถามไม่รกู้ คี่ รัง้ ต่อกีค่ รัง้ แต่ชาย หน้าสวย ตาดุตรงหน้าก็ไม่ยอมปริปากตอบแม้สกั ค�ำ พาลท�ำให้คนตัวเล็กหงุดหงิดใจยิง่ นัก อยากจะท�ำอะไรสักอย่างเพือ่ ‘จัดการ’ ท่าทางวางอ�ำนาจของอีกฝ่ายให้สาสม แต่จำ� ต้อง ยับยัง้ ชัง่ ใจตัวเองไว้เพราะ ‘งาน’ ทีไ่ ด้รบั มอบหมายมามิใช่การก่อปัญหาหรือสร้างศัตรู แต่ เป็นการสืบหาข่าวและสอดแนมต่างหาก ...ทีส่ ำ� คัญ ถ้าเธอท�ำพลาด นัน่ ย่อมหมายถึงความไม่ปลอดภัยของตัวเองและทุกๆ คนในอาวันตีอกี ด้วย เดินลัดเลาะหมูแ่ มกไม้เพียงไม่นาน กลิน่ ควันไฟทีเ่ จือจางในบรรยากาศเมือ่ ครูก่ ็ รุนแรงและชัดเจนขึน้ ท�ำให้ศาศวัตราพอจะเดาได้วา่ คนตรงหน้าพาเธอมาทีใ่ ด ใจหนึง่ ยินดีและฮึกเหิมทีร่ วู้ า่ ตนเองจะได้ ‘สืบ’ อย่างใกล้ชดิ ในวงล้อมของคณะ ทูตแห่งหฤษคีรี หากอีกใจหนึง่ กลับนึกหวัน่ เพราะถ้าเธอมีพริ ธุ และท�ำให้คนของหฤษคีรรี วู้ า่ เป้า หมายทีเ่ ธอมาทีน่ คี่ อื สิง่ ใด ชีวติ ของเธอคงต้องจบสิน้ ภายในป่าแห่งนีอ้ ย่างแน่นอน หญิงสาวกลืนน�ำ้ ลายลงคออย่างยากเย็น สูดลมหายใจเข้าปอดลึกยาว เพือ่ กระตุน้ เตือนและให้กำ� ลังใจตนเองว่าเธอต้องท�ำได้... อาจารย์อตุ ส่าห์ไว้ใจให้เธอท�ำงานนี้ แล้วเธอ จะท�ำให้ทา่ นผิดหวังได้อย่างไรเล่า!

24

ตัวอย่าง

ศศิภา

ดวงตากลมโตทีม่ รี อยวูบไหวเมือ่ ครู่ แปรเปลีย่ นเป็นมัน่ คง แน่วนิง่ และพร้อม จะสูย้ บิ ตาในบัดดล ชายร่างสูงใหญ่จบั จูง หรือพูดให้ถกู กว่านัน้ คือ... ลากเธอมาภายในกลุม่ ชายหนุม่ เกือบๆ ยีส่ บิ คน เท่าทีค่ ะเนด้วยสายตาคร่าวๆ ครึง่ หนึง่ นัน้ สวมชุดด�ำแบบเดียวกับคนที่ แนะน�ำตัวว่าอัคสวมใส่ ส่วนทีเ่ หลือนัน้ สวมชุดทหารสีนำ�้ ตาลตามแบบฉบับของหฤษคีรี ศาศวัตราใจหายวาบเมือ่ รับรูใ้ นตอนนัน้ ว่า ‘นักรบทมิฬ’ รวมกลุม่ อยูใ่ นคณะทูต ถึงครึง่ หนึง่ เผลอๆ อาจจะมากกว่าครึง่ เสียด้วยซ�ำ้ ! ท�ำไม... คนพวกนีต้ อ้ งการสิง่ ใดจากอาวันตีกนั แน่ แค่ตอ้ งการเจริญสัมพันธไมตรี หรือมีแผนการอืน่ ใด ข้อสงสัยนัน้ ศาศวัตราให้คำ� ตอบทีแ่ น่ชดั ลงไปไม่ได้ เพราะถ้าจะให้รแู้ น่ชดั ในวัน นี้คงต้องโพล่งถามออกไปเพียงเท่านั้น และการถามเช่นนั้นคงท�ำให้เธอถูกบั่นคอตายเสีย ตรงนีอ้ ย่างไม่ตอ้ งสงสัย นายทหารหน่วยนักรบทมิฬนามว่าอัคพาเธอมาหยุดยืนหน้ากองไฟที่มีควันสีขาว ลอยม้วนตัวขึ้นสู่เบื้องบน ยามเมื่อลมพัดโชย ก็ปรากฏรูปรอยแปลกตาก่อนจางหายไป อย่างรวดเร็ว จากปลายหางตาเธอเห็นใครบางคนก�ำลังปรีเ่ ข้ามาหา หน้าตาท่าทางร้อนอก ร้อนใจเป็นอย่างยิง่ เป็นเวลาเดียวกับทีม่ อื ใหญ่หยาบกร้านอย่างคนทีม่ กั จับดาบ จับกริช รบราฆ่าฟันมาตลอดชีวิตซึ่งก�ำลังกุมมือเธอแนบแน่นมาตลอดทางนั้นก็คลายออก เขาก้ม หน้ากระซิบเบาๆ กับเธอว่า “รออยูท่ นี่ กี่ อ่ น อย่าคิดหนีไปไหนล่ะ” ถึงเขาไม่พดู แบบนัน้ ศาศวัตราก็ไม่คดิ จะทะเล่อทะล่าหนีไปไหนอยูแ่ ล้ว เพราะ ‘ข่าว’ ที่มาสืบยังไม่ได้อะไรเพิ่มเติม อีกทั้งชายชุดด�ำซึ่งต่างก็มองมายังเธออย่างเพ่งเล็ง ราวจ้าวป่าที่พร้อมจะขย�้ำเหยื่อนั้น ท�ำให้เธอตระหนักได้ว่าชีวิตของเธอก�ำลังแขวนอยู่บน เส้นด้ายอย่างหลีกเลีย่ งไม่ได้ ศาศวัตราเบือนสายตาไปมองชายที่น�ำเธอมาที่นี่ เห็นเขาก�ำลังส่งเสียงพูดคุยกับ นายทหารทีส่ วมชุดทหารสีนำ�้ ตาลคนหนึง่ ในชัว่ วินาทีนนั้ หญิงสาวก�ำลังจะละสายตาจาก มาก็พอดีสะดุดตาเข้ากับผ้าโพกศีรษะสีนำ�้ ตาลซึง่ มีขนนกสีขาวเหลือบด�ำติดอยูท่ างด้านหน้า ค่อนไปทางขวา ใกล้ๆ กันนัน้ เป็นตราประจ�ำราชวงศ์ชามัลฮ์... ตรารูปดาบไขว้บนพืน้ สีดำ� สนิท แสดงถึงดินแดนแห่งนักรบผูท้ ใี่ ครๆ ต่างยากต่อกร...เป็นตราทีอ่ าจารย์เซติเคยวาดให้ เธอดูและอธิบายแต่ละส่วนอย่างละเอียดเมือ่ หลายเดือนก่อน และตอนนีเ้ ธอก็ยงั จ�ำมันได้ขนึ้ ใจไม่ผดิ เพีย้ น...

ตัวอย่าง

25

หทัยรักบรรณาการ

ศาศวัตรายกมือกอดอก แตะลิน้ เข้ากับกระพุง้ แก้มพร้อมกับกระเดาะไปมาจนเกิด เสียง ท่าทางและลักษณะเช่นนี้ มารดาของเธอเคยต่อว่าอยูห่ ลายครัง้ ถึงกระนัน้ เวลาเผลอ ตัวหรือยามต้องใช้ความคิดหนักหน่วง เธอก็มกั ลืมตัวท�ำมันอยูร่ ำ�่ ไป ครัง้ นีก้ เ็ ช่นกัน... หญิงสาวก�ำลังลอบพิจารณาชายในชุดทหารสีนำ�้ ตาลเข้มคนนัน้ คนทีม่ สี ญ ั ลักษณ์ทบี่ ง่ บอกอย่างชัดเจนว่าเขาคือเจ้าชายรัชทายาทแห่งหฤษคีรี เจ้าชายพระองค์นี้ดูหล่อเหลาไม่หยอกทีเดียว วงพักตร์รูปไข่ค่อนข้างขาวรับกับ นาสิกโด่งเป็นสัน ตรงปลายงองุม้ เล็กน้อย ดวงเนตรเรียวดูออ่ นโยนเป็นมิตร คิว้ เข้มโค้ง ได้รปู ชวนมอง และเรียวโอษฐ์บางเฉียบราวอิสตรี... พระวรกายของพระองค์ดแู บบบาง ไม่ ได้องอาจผึ่งผายอย่างชายที่ชื่ออัคคนนั้นเลย ที่ส�ำคัญคือความนอบน้อมอย่างเกินพอดีที่ พระองค์ทรงมีตอ่ นักรบทมิฬหนุม่ คนนัน้ ช่างน่าสงสัยยิง่ นัก มันท�ำให้ศาศวัตราได้คดิ ... คนตัวเล็กกัดริมฝีปากตัวเอง ขณะหรีต่ าพิจารณาชายทัง้ สองอย่างถีถ่ ว้ นรอบคอบ เพียงครูเ่ ดียวเท่านัน้ เจ้าตัวก็ได้ขอ้ สรุป เจ้าชายทีด่ ไู ม่สมเป็นเจ้าชายอาจเป็นตัวปลอมทีม่ ไี ว้สำ� หรับ ‘หลอกตา’ ใครๆ ใน อาวันตี ซึง่ คนทีจ่ ะเลือกมานัน้ ย่อมต้องเป็นคนทีด่ อู อ่ นแอ ไม่มพี ษิ สงเช่นนี้ ส่วนเจ้าชายตัว จริงน่ะหรือ... ก็คนทีแ่ นะน�ำตัวว่าเป็นทหารหน่วยนักรบทมิฬนัน่ ไง... ลองนึกดูซิ ชือ่ ‘อัค’ มันไม่ใกล้เคียงกับอัคคัญญ์มากไปหน่อยหรือไร หรือถ้าเจ้าชายพระองค์นี้เป็นตัวจริง หากก็ยังแสดงท่าทีอ่อนน้อมถ่อมตนต่อผู้ ใต้บงั คับบัญชาเช่นนี้ นัน่ แสดงว่าอ�ำนาจทางการทหารของหฤษคีรตี กอยูใ่ นมือนักรบทมิฬ ทัง้ หมด เผลอๆ อาจรวมถึงอ�ำนาจแห่งการปกครองทัง้ หมดอีกด้วย และ... อย่างสุดท้ายคือ เจ้าชายพระองค์นอี้ าจทรงก�ำลัง ‘แสดง’ ละครให้ใครอืน่ เห็นว่าพระองค์ออ่ นแอ หากแท้จริงแล้วทรง ‘ซ่อน’ ความฉลาดเฉลียวและแข็งแกร่งไว้ภายใน สามข้อสันนิษฐานน�ำมาซึง่ ข้อสรุปเดียวเท่านัน้ ... อาวันตีจะประมาทหฤษคีรไี ม่ได้ แม้เพียงเศษเสีย้ ว! ศาศวัตราระบายลมหายใจบางเบา พร้อมกับครุน่ คิดหาค�ำตอบจากข้อสันนิษฐาน ของตนว่าข้อใดกันแน่ทถี่ กู ต้องตรงกับความเป็นจริงทีส่ ดุ สองหนุม่ คุยกันอยูค่ รูเ่ ดียว ชายในชุดด�ำก็สาวเท้าตรงมาหาเธอ แล้วเอ่ยว่า “เจ้าอยากเข้าเฝ้าเจ้าชายอัคคัญญ์ไม่ใช่หรือไร” หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนทีค่ นตรงหน้าจะเอ่ยต่อ

26

ตัวอย่าง

ศศิภา

“งัน้ ก็เชิญทีก่ ระโจมนัน้ ได้เลย” ชายหนุม่ ชีม้ อื ไปทางด้านหลัง ตรงกระโจมสีดำ� ซึง่ ตัง้ ใต้ตน้ ไม้ใหญ่ศาศวัตราเห็นเจ้าชายอัคคัญญ์ประทับรออยูบ่ นพระทีน่ งั่ เป็นทีเ่ รียบร้อยแล้ว หญิงสาวเม้มริมฝีปากก่อนพยักหน้า แล้วสาวเท้ามั่นคงตรงไปยังกระโจมหลังนั้นอย่างไม่ ลังเลใจแม้แต่วนิ าทีเดียว เมือ่ มายืนตรงหน้าทีป่ ระทับ ร่างเล็กก็คกุ เข่าลงบนพืน้ แล้วยกมือข้างขวาแตะหน้า ผากก่อนเลือ่ นมาวางตรงอกข้างซ้าย... เป็นการแสดงความเคารพตามแบบฉบับของหฤษคีรี ซึง่ ต่างจากของอาวันตีทที่ ำ� เพียงก�ำมือทุบเบาๆ ลงบนอกข้างซ้ายเท่านัน้ การกระท�ำเช่นนัน้ ท�ำให้คนตรงหน้าเลิกขนงอย่างประหลาดพระทัย “เจ้ารูธ้ รรมเนียมการท�ำความเคารพของชาวหฤษคีรดี ว้ ยหรือ” “พ่ะย่ะค่ะ” หญิงสาวท�ำเสียงห้าว ทูลตอบเพียงสัน้ ๆ เท่านัน้ “รูม้ าจากไหนล่ะ” “อาจารย์พ่ะย่ะค่ะ” ด้วยดวงตาที่หลุบต�่ำมองเพียงพื้นดินท�ำให้เธอไม่อาจรู้ได้ว่า เจ้าชายอัคคัญญ์ทรงท�ำพระพักตร์เช่นไร คงได้แต่คาดเดาว่าอาจจะก�ำลังแย้มสรวล หรือท�ำ พระพักตร์เรียบเฉย หรืออาจทรงก�ำลังตืน่ ตะลึงอยูก่ เ็ ป็นได้ “ข้าได้ยนิ จาก...” ทรงกระแอมไอเล็กน้อย ก่อนรับสัง่ ต่อ “...จากอัค ว่าเจ้ามาด้อมๆ มองๆ แถวนี้ เจ้าบอกเหตุผลว่าแค่ผา่ นมา ไม่ได้มาสอดแนมข้า... จริงหรือ” “พ่ะย่ะค่ะ” “แล้วเจ้ามาท�ำอะไรแถวนีล้ ะ่ ” “บ้านของกระหม่อมอยูแ่ ถวๆ นีพ้ ะ่ ย่ะค่ะ บ่อยครัง้ ทีก่ ระหม่อมมักขีม่ า้ เข้ามาในป่า เพือ่ ชืน่ ชมธรรมชาติหรือไม่กห็ าของป่าพ่ะย่ะค่ะ” “อ้อ...งัน้ รึ” เจ้าชายอัคคัญญ์ไม่ได้รบั สัง่ ว่ากระไรต่อ แต่คนทีพ่ ดู คือชายทีช่ อื่ อัคคนนัน้ ซึง่ ตอน นีก้ ำ� ลังยืนเคียงข้างเจ้าเหนือหัวของตนเองอยูน่ นั่ ล่ะ “แม้เจ้าจะให้เหตุผลเช่นนัน้ แต่ขา้ ก็ยงั ไม่ไว้ใจเจ้าอยูด่ ”ี สุม้ เสียงวางอ�ำนาจ และ ออกจะข่มบารมีของเจ้าชายอัคคัญญ์อยูใ่ นที “กระหม่อมไม่คดิ ว่าพระองค์จะทรงปล่อยเด็กคนนีไ้ ปหรอกนะพ่ะย่ะค่ะ” ถ้อยน�ำนัน้ ชวนให้ศาศวัตรากรุน่ โกรธอยูใ่ นอก และท�ำให้เธอแน่ใจอย่างแน่นอน แล้วว่า ชายผูน้ ี้ ‘ส�ำคัญ’ ไม่นอ้ ยทีเดียว... ฉลาดหลักแหลม เก่งกาจ และดูมอี ำ� นาจมากกว่า ใคร มากกว่ามกุฎราชกุมารแห่งหฤษคีรดี ว้ ยซ�ำ้ ไป บางทีคนคนนีแ้ หละทีค่ อื เจ้าชายตัวจริง! “แล้ว...” สุรเสียงอ่อนโยนของเจ้าชายอัคคัญญ์ดงั ขึน้ “ควรท�ำอย่างไรดี”

ตัวอย่าง

27

หทัยรักบรรณาการ

เซติไม่ได้

ถ้อยด�ำรัสเหมือนการขอความเห็น ชวนให้ศาศวัตราอดนึกถึงถ้อยค�ำของอาจารย์

‘ได้ยนิ ข่าวลือว่าเจ้าชายรัชทายาทของหฤษคีรจี ะเดินทางมาด้วย พระองค์ทรงมีพระ ปรีชาสามารถ เก่งฉกาจรอบตัว เจ้าต้องระวังให้ดรี ไู้ หม’ ...นีน่ ะ่ หรือทีว่ า่ ทรงมีพระปรีชาสามารถ เก่งกาจรอบตัว... คงเป็นแค่ขา่ วลือเลือ่ น เปือ้ นไร้สาระเสียแล้วกระมัง “กระหม่อมคิดว่า...” ความคิดของศาศวัตราหยุดลงเพียงแค่นั้นเมื่อเสียงห้าวต�่ำ ของใครบางคนดังขึ้น “ควรให้เด็กหนุ่มคนนี้ถอดผ้าโพกศีรษะและปลดเสื้อคลุมสีด�ำข้าง นอกออกให้หมด เพือ่ ตรวจดูวา่ มีอาวุธอะไรซุกซ่อนไว้หรือไม่ และเพือ่ แสดงความบริสทุ ธิ์ ใจด้วยพ่ะย่ะค่ะ” ศาศวัตรากัดฟันกรอด ก�ำมือเข้าหากันแน่น พร้อมกับตอกย�ำ้ กับตัวเองว่า ...ชายผูน้ คี้ งได้เป็นศัตรูของเธอตลอดปีตลอดชาติเสียจริงๆ แล้ว อย่าหวังเลยว่า จะได้ผกู มิตร ผูกสัมพันธ์กนั ไม่วา่ วันนีห้ รือวันไหนก็ตาม! พลันทีอ่ คั พูดจบ เขาก็สาวเท้าเดินอาดๆ เข้ามาหาอย่างไม่รรี อใดๆ ทัง้ สิน้ เห็น ดังนั้นศาศวัตราถึงกับพรวดพราดลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ ใบหน้าของเธอซีดขาวราว กระดาษ ดวงตาตืน่ ตระหนกชัดเจนราวกับกระต่ายป่าทีพ่ ยายามวิง่ หนีให้พน้ จากคมเขีย้ ว หมาป่าทีแ่ สนดุรา้ ย ศาศวัตราเม้มปากแน่นเมื่อเห็นประกายแวววามจากดวงตาสีด�ำสนิทของคนตรง หน้า... เขาก�ำลังหัวเราะเยาะเธอ! ตัง้ แต่เกิดจวบจนวันนีย้ งั ไม่เคยมีใครมองเธอด้วยแววตา เช่นนีเ้ ลยสักครัง้ ... เขาท�ำให้เธอรูส้ กึ เหมือนเป็นตัวตลกก็ไม่ปาน... มันน่าจับมาควักลูกตา เสียจริงๆ! ถ้อยค�ำนัน้ เป็นเพียงสิง่ ทีเ่ ธอคิดไว้ในใจเพือ่ ระบายอารมณ์เท่านัน้ หากเอาเข้าจริง แล้ว ศาศวัตราไม่มที างกระท�ำการอันรุนแรงเช่นนีก้ บั ใครหรือกับสัตว์ใหญ่นอ้ ยก็ตาม ขนาด ออกไปล่าสัตว์ เธอยังไม่กล้ายิงธนูใส่พวกมันเลย นับประสาอะไรกับการท�ำร้ายคนอืน่ เธอ ไม่มวี นั ท�ำอย่างแน่นอน ‘ศาตัง้ ใจจะเรียนการต่อสูจ้ ากอาจารย์เพือ่ ไว้ใช้เอาตัวรอดและป้องกันตัวเอง... ศา ไม่มวี นั ใช้ความรูเ้ หล่านีไ้ ปท�ำร้ายใครหรอก นอกจากคนคนนัน้ จะท�ำร้ายศาก่อน’ “ไงล่ะ เจ้าหนุม่ น้อยตัวเปีย๊ ก... ถึงกับกลัวตัวสัน่ เลยเชียวหรือ” ถ้อยค�ำดูถูกกลายๆนั้นเรียกให้สติที่เตลิดเปิดเปิงของเธอกลับคืนมา หญิงสาว หยุดก้าวถอยหลัง แล้วปักหลักยืนนิง่ อยูก่ บั ที่ ก่อนเชิดหน้ามองคนตรงหน้าด้วยแววตามุง่ มัน่ ดือ้ ดึง

28

ตัวอย่าง

ศศิภา

“อย่ามาเรียกข้าว่าตัวเปีย๊ กนะ” “ไม่ให้เรียกตัวเปี๊ยกแล้วจะให้เรียกว่าอะไร ลองก้มดูตัวเองเสียก่อนดีไหม” ว่า พลางยกมือกอดอกแล้วเดินวนรอบตัวหญิงสาวอย่างเนิบช้า “ตัวของเจ้าน่ะสูงยังไม่ถงึ อกของข้าเลย” สุม้ เสียงจงใจเยาะเย้ยเต็มที่ “ผูช้ ายทีต่ วั เล็กขนาดนีถ้ กู เรียกว่าตัวเปีย๊ กมันก็ดเู หมาะสมดี... ไม่ใช่หรือ” ประโยคสุดท้ายเจ้าตัวโน้มตัวยืน่ หน้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็ก และผลทีไ่ ด้คอื ถูกอีก ฝ่ายใช้มือข่วน หรือจะเรียกว่าตะปบลงบนหน้าของเขาก็ว่าได้ ยังดีที่ชายหนุ่มว่องไวมาก พอจึงเบีย่ งตัวหลบได้ทนั หากก็ไม่วายโดนปลายเล็บของเจ้าตัวจ้อยจนได้แผลตรงปลายคาง ...รูส้ กึ แสบๆ คันๆ และเจ็บใจอยูน่ ดิ ๆ... ฝ่ายศาศวัตรานัน้ เมือ่ รูต้ วั ว่าตนเองลืมตัวประทุษร้ายทหารของหฤษคีรเี ข้าแล้วก็ ยิง่ หน้าเสียใจเสียเป็นสองเท่า ...เธอท�ำพลาดอีกแล้ว ช่างโง่เง่าอะไรเช่นนี!้ หญิงสาวก่นด่าตัวเองอีกครัง้ ... บางทีเธออาจจะยังไม่พร้อมส�ำหรับงานใหญ่เช่น นีก้ เ็ ป็นได้ ศาศวัตรามัน่ ใจว่าการต่อสูข้ องเธอนัน้ ไม่เป็นสองรองใครอย่างแน่นอน แต่สงิ่ ทีค่ วร ปรับปรุงแก้ไขโดยด่วน เห็นจะเป็นการควบคุมอารมณ์ของตนเองนีแ่ หละ ‘เจ้าน่ะยังเด็กนัก จะท�ำอะไรต้องคิดหน้าคิดหลังให้ดๆี รูไ้ หม’ อาจารย์เซติเคยพูดไว้เมื่อหลายเดือนที่แล้ว ตอนนั้นเธอแค่ฟังหูซ้ายทะลุหูขวา เท่านัน้ แต่มาบัดนี้ หญิงสาวประจักษ์แล้วว่าสิง่ ทีอ่ าจารย์เอือ้ นเอ่ยนัน้ เป็นความจริงอย่าง ไม่มผี ดิ เพีย้ น หญิงสาวถอนหายใจเฮือก รับรูใ้ นบัดดลว่าชะตากรรมของตัวเองคงต้องมาจบลง ตรงทีถ่ กู ทหารของหฤษคีรปี ระหารเสียแล้วกระมัง “ช่างเถิด... ข้าไม่คน้ ตัวเจ้าแล้วก็ได้” ได้ยนิ เช่นนัน้ ศาศวัตราถึงกับเงยหน้ามองคนพูดอย่างตืน่ ตะลึง ดวงตาสีดำ� สนิทดู ดุดนั คูน่ นั้ บัดนีท้ อประกายประหลาด... แบบทีเ่ ธอเดาความหมายไม่ออก “ท่านว่า... อะไรนะ” “ข้าบอกว่า... ไม่จำ� เป็นต้องค้นตัวเจ้าแล้ว เพราะจากทีเ่ จ้าข่วนหน้าข้าเมือ่ ครู่ ก็ยอ่ ม หมายความว่าอาวุธของเจ้าทีม่ อี ยูต่ อนนีเ้ ป็นเพียงเล็บคมกริบของเจ้าเพียงเท่านัน้ ” จากนัน้ นายทหารหน่วยรบทมิฬทีศ่ าศวัตราจ�ำได้ขนึ้ ใจว่าชือ่ อัคก็ดมุ่ เดินกลับไปยัง กระโจม แล้วกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับมกุฎราชกุมารแห่งหฤษคีรี ก่อนเจ้าตัวจะเดิน กลับมาหาเธอ ระหว่างนัน้ หญิงสาวได้แต่ยนื กะพริบตาปริบๆ อย่างงุนงง

ตัวอย่าง

29

หทัยรักบรรณาการ

“ไป... เจ้ากลับบ้านได้แล้ว ข้าจะไปส่ง” จากทีค่ ดิ ว่าคงต้องถูกลงโทษถึงขัน้ ประหาร กลายเป็นว่าเธอถูกปล่อยให้เป็นอิสระ แถมอีกฝ่ายยังใจดีถงึ ขัน้ จะไปส่งถึงทีบ่ า้ นอีกด้วย ศาศวัตราถึงขัน้ งงเป็นไก่ตาแตกเลยทีเดียว “เอ้า... ยังยืนเป็นเบือ้ ใบ้อยูอ่ กี หรือเจ้าอยากถูกจับมัดมือมัดเท้าอยูท่ นี่ โี่ ทษฐาน เข้ามาสอดแนมล่ะ” “อะไรกัน... ข้าบอกท่านแล้วว่าข้าไม่ได้เป็นกองสอดแนม ข้าแค่เป็นคนทีบ่ งั เอิญ ผ่านมาทางนีก้ เ็ ท่านัน้ ” เธอรีบสวนกลับทันควันหลังจากตัง้ สติได้แล้ว “ถ้าอย่างนัน้ ก็รบี ออกไปจากทีน่ ซี่ ะ” ไม่พดู เปล่า ชายหนุม่ ยังถือวิสาสะยกร่างเล็ก ขึน้ พาดบ่า แล้วสาวเท้าเร็วๆ ตรงไปยังทางทีไ่ ด้พบเธอเมือ่ ครูน่ ี้ “ท่านท�ำอะไรน่ะ! ปล่อยข้าลงเดีย๋ วนีน้ ะ!” ศาศวัตราทัง้ ดิน้ รน ทัง้ ทุบตี แต่อกี ฝ่าย ท�ำเหมือนไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่นอ้ ย... เหตุการณ์เช่นนีย้ งิ่ ท�ำให้เธอรูส้ กึ ขายหน้า เพราะ คนทีเ่ ชือ่ มัน่ ในฝีมอื การต่อสูข้ องตนเองอย่างเธอกลับพ่ายแพ้ทหารตัวโตสังกัดหน่วยนักรบ ทมิฬคนนีอ้ ย่างหมดท่าน่ะสิ! “อย่าดิน้ น่า! เห็นตัวเล็กๆ อย่างนีก้ ห็ นักเหมือนกันนะเจ้า” ชายหนุม่ ปรามคนทีก่ ำ� ลัง ชักดิน้ ชักงออยูบ่ นบ่า ขณะมุง่ มัน่ เดินไปข้างหน้าต่อไปอย่างไม่คดิ จะปล่อยคนตัวเล็กลงพืน้ แม้แต่นอ้ ย ชัว่ ครูท่ เี ดียวกว่าอัคจะพาหนุม่ น้อยตัวกะเปีย๊ กมาถึงจุดหมาย เขาวางเธอลงบนพืน้ แต่แทนทีจ่ ะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ชายหนุม่ กลับยือ้ ยุดข้อมือทัง้ สองข้างของเธอไว้ “เจ้ามาทีน่ ไี่ ด้อย่างไร เดินมา หรือขีม่ า้ มา” คนถูกถามไม่ตอบค�ำถามนัน้ แต่กลับยกขาหมายจะเตะใส่หน้าแข้งคนตรงหน้าเข้า เต็มเปา แต่ชายหนุม่ ก็หลบได้ทนั ควัน “อะไรกัน!... เราเป็นเพือ่ นกันไม่ใช่รไึ ง เพือ่ นทีไ่ หนจะประทุษร้ายเพือ่ นถึงสองครัง้ สองคราแบบนี”้ ศาศวัตราเม้มปากสนิท พยายามสะกดกลัน้ อารมณ์ของตนเองให้นงิ่ เข้าไว้ พร้อม กับท่องในใจว่า ...เป็นมิตร เป็นมิตร และเป็นมิตร!... เธอต้องท�ำตัวเป็นมิตรเข้าไว้ เพือ่ จะได้สบื หาความจริงทีซ่ อ่ นเร้นอยูข่ องคณะทูต จากหฤษคีรสี ำ� หรับการมาเยีย่ มเยียนอาวันตีในครัง้ นีห้ ลังจากทีไ่ ม่เคยเดินทางไปมาหาสูก่ นั เลยตลอดสิบกว่าปี “ขอโทษ” หญิงสาวจ�ำใจเอ่ยค�ำว่าขอโทษออกไป “ก็ทา่ นท�ำให้ขา้ โกรธนีน่ า” บ่น อุบอิบอีกสองสามประโยคจึงเอือ้ นเอ่ยแกมขอร้อง

30

ตัวอย่าง

ศศิภา

“ปล่อยข้าเถิด ข้าเจ็บ...” เพราะถ้อยค�ำนัน้ เองท�ำให้มอื ใหญ่คลายออก... เล็กน้อย “ถ้าปล่อยแล้วเจ้าอย่าประทุษร้ายข้าอีกล่ะ แล้วอย่าวิง่ หนีไปไหนด้วย” ศาศวัตรายอมพยักหน้าแต่โดยดี แม้ในใจจะขุ่นเคืองอารมณ์สักเพียงใด หาก เจ้าตัวก็พยายามเก็บกดมันเอาไว้... ภาพในหัวของเธอตอนนีค้ อื ภาพทีต่ วั เองก�ำลังใช้มดี กรีด หมอนทีย่ ดั นุน่ จนแน่นออกเป็นชิน้ ๆ ไม่เหลือชิน้ ดี... คอยดูเถิด กลับถึงบ้านเมือ่ ไร เธอจะ ระบายอารมณ์ให้สาแก่ใจเลย! “ว่าไง เจ้ามาทีน่ ไี่ ด้อย่างไร” “ข้าขีม่ า้ มา” “อยูไ่ หนล่ะ” คนตัวเล็กท�ำปากยืน่ ยาวไปทางด้านหลังของคนตรงหน้า “หลังพุม่ ไม้นนู่ ” เมือ่ ได้คำ� ตอบ อัคก็ยอมปล่อยมือเธอข้างหนึง่ แต่อกี ข้างยังคงเกาะกุมไว้มนั่ พร้อม ทัง้ จับจูงเธอให้เดินตรงไปยังหลังพุม่ ไม้นนั้ อีกด้วย ไม่นานนักคนทั้งสองก็นั่งอย่างเรียบร้อยบนหลังม้า โดยมีร่างเล็กนั่งซ้อนอยู่ทาง ด้านหลัง “กอดข้าไว้ซเิ จ้าตัวเปีย๊ ก เดีย๋ วก็ตกลงไปหรอก” คนนัง่ หน้าแนะน�ำอย่างใจดี หากคนข้างหลังกลับท�ำเสียงบางอย่างในล�ำคอราวกับ ไม่พอใจหรือขยะแขยงเป็นนักหนา “ขืนกอดกัน ฟ้าจะผ่าเอาน่ะสิ” “ไม่หรอกน่า” คนตัวโตถือวิสาสะกระชากแขนทัง้ สองของเธอให้กอดเอวเขาไว้โดย พลัน จากนัน้ เพียงเสีย้ ววินาทีกอ่ นทีศ่ าศวัตราจะชักมือออก ม้าตัวนัน้ ก็หอ้ ไปข้างหน้าเต็ม ฝีเท้าจนท�ำให้เธอแทบคะม�ำ และไม่สามารถดึงมือออกจากเอวหนาของคนตรงหน้าได้เลย เพราะถูกอีกฝ่ายจับยึดไว้อย่างแน่นหนา หญิงสาวถอนหายใจเฮือกเป็นครัง้ ทีเ่ ท่าไรไม่ทราบได้ เมือ่ พบว่าฝีมอื การขีม่ า้ ของ นายทหารผูน้ ไี้ ม่ได้ขรี้ วิ้ ขีเ้ หร่อะไรเลย ตรงกันข้าม... ออกจะเก่งกว่าเธอเสียด้วยซ�ำ้ ... เห็น แล้วก็ให้นกึ หงุดหงิดใจนัก ...นีเ่ ธอจะแพ้เจ้ายักษ์ขเี้ ก๊กคนนีอ้ ยูร่ ำ�่ ไปเลยหรืออย่างไร!... ศาศวัตราหมายมัน่ ปัน้ มือไว้วา่ นับจากวันนีเ้ ป็นต้นไปเธอจะตัง้ ใจเรียนให้หนักขึน้ และรอให้เธอโตกว่านีอ้ กี สักหน่อย... สองสามปีขา้ งหน้า ถ้ามีโอกาสล่ะก็เธอจะขอแข่งม้ากับ เขา และเธอมัน่ ใจด้วยว่าผลการแข่งขันเธอจะต้องชนะ... ...ไม่มที างทีต่ ายักษ์ตวั โตคนนีจ้ ะชนะเธอแน่นอน เชือ่ สิ!...

ตัวอย่าง

31

หทัยรักบรรณาการ

3 อาชาสีดำ� ห้อเหยียดเต็มฝีเท้าผ่านหมูแ่ มกไม้สเี ขียวครึม้ อยูพ่ กั ใหญ่ ก่อนจะผ่อน ลงตามค�ำสัง่ ของผูก้ มุ บังเหียน นักรบหนุม่ ถอนหายใจเฮือกขณะเหลือบสายตามองไปทาง ด้านหลังทีต่ อนนีเ้ จ้าตัวเล็กก�ำลังใช้มอื ข้างหนึง่ ชีม้ อื ชีไ้ ม้ไปทางนูน้ ทีทางนีท้ อี ย่างสะเปะสะปะ “เมือ่ ไหร่เจ้าจะหยุดบอกทางผิดๆ ให้กบั ข้าซะที ฮึ...เจ้าตัวเปีย๊ ก” สิน้ เสียงนัน้ มือ เล็กพลันชะงักค้างกลางอากาศ ศาศวัตราเกือบลืมตัวเปล่งเสียงหัวเราะออกมาแล้ว ยังดีที่ กลัน้ ไว้ได้ทนั ร่างเล็กรีบหลุบสายตามองพืน้ แล้วรีบสัน่ ศีรษะเร็วรี่ “เปล่านะท่าน ข้าไม่ได้บอกทางท่านผิดจริงๆ” ...ไม่ได้บอกผิดจริงจริง๊ ! ก็ทางทีเ่ ธอบอกมันตรงไปยังบ้านหลังเล็กของเธอได้จริงๆ นีน่ า... หากจะมีสงิ่ ใดทีผ่ ดิ ไป ก็คงเป็นทีก่ ารแกล้งให้เขาอ้อมไปทางเหนือบ้าง ตะวันตก บ้าง วนไปวนมาสองสามรอบ... เท่านัน้ เอง! ศาศวัตราตัง้ ใจจะ ‘หยอก’ เล็กๆ น้อยๆ เพือ่ กระชับ ‘ไมตรี’ รวมถึงถ่วงเวลา ไม่ให้เขาได้พบปะพูดคุยกับมารดาของเธอหรือแม้แต่กบั ป้าเนรา หญิงสาวคะเนเอาไว้วา่ จะ รอให้บคุ คลอันเป็นทีร่ กั ทัง้ สองขนกุหลาบและพืชผักในแปลงหลังบ้านไปขายในตลาดอย่าง เรียบร้อยเสียก่อน จึงจะยอมให้เขาไปถึงบ้านหลังเล็กของเธอ...เพราะไม่เช่นนัน้ หากอีกฝ่าย รูค้ วามจริงว่าเธอเป็นหญิงแถมยังปลอมตัวเป็นพลทหารล่ะก็ เรือ่ งราวอาจจะยิง่ ยุง่ ยากวุน่ วาย เข้าไปใหญ่... คราวนีจ้ ะไม่ใช่เธอเท่านัน้ ทีเ่ ดือดร้อน แต่รวมถึงครอบครัวของเธอ อาจารย์ที่ เธอเคารพรักและทีส่ ำ� คัญ คือ แผ่นดินอาวันตี... อาจต้องลุกเป็นไฟก็เป็นได้ “เอาอย่างนีเ้ ถิด” คนตัวเล็กวางมือลงบนบ่ากว้างแล้วตบเบาๆ “ท่านกลับไปดูแล เจ้าฟ้าชายของท่าน ปล่อยให้ขา้ กลับบ้านเองคงดีกว่า” “ข้าจะไปส่ง” คนตัวโตราวยักษ์ปกั หลัน่ ยืนกรานเสียงแข็ง... นอกจากตัวโตแล้วยังดือ้ ดึงจนน่า หงุดหงิดอีกด้วย ศาศวัตราถอนหายใจเฮือก แล้วพึมพ�ำกับตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์ “ดือ้ ด้านชะมัด!” ชายหนุม่ ได้ยนิ หรือไม่อย่างไร หญิงสาวไม่แน่ใจนัก หากก็คลางแคลงสงสัยเพราะ นักรบผูน้ นั้ รีบกระตุกบังเหียน ออกค�ำสัง่ ให้มา้ โจนทะยานไปข้างหน้าแบบทีเ่ ธอไม่ทนั ตัง้ ตัว จนแทบจะหงายหลังตกลงมากระแทกพืน้ เสียแล้ว... ยังดีทมี่ มี อื ใหญ่ยดึ ไว้มนั่ ถึงกระนัน้ หัวใจดวงน้อยก็แทบจะตกไปอยูท่ ตี่ าตุม่

32

ตัวอย่าง

ศศิภา

“ท่านจงใจแกล้งข้าหรือไร!” เธอโพล่งค�ำต่อว่า ขณะทีเ่ ขาท�ำเสียงบางอย่างในล�ำคอ... ละม้ายขบขัน! “ท่านร้ายนัก! คอยดูเถิด สักวันข้าจะเอาคืนท่านให้สาสม!” ค�ำขูน่ นั้ ไม่ได้ทำ� ให้อกี ฝ่ายกลัวเลยแม้แต่นอ้ ย ตรงกันข้ามนักรบอัคกลับยิม้ กว้าง ตาเป็นประกายรืน่ รมย์ละม้ายพึงพอใจทีไ่ ด้ ‘หยอก’ และ ‘แกล้ง’ พลทหารอาวันตีรา่ งเล็ก จ้อยอย่างไรอย่างนัน้ บังเกิดความเงียบอยูเ่ พียงชัว่ ขณะ เสียงใสๆ ทีเ่ จ้าตัวคงลืมดัดให้หา้ วต�ำ่ ก็ดงั ขึน้ จากด้านหลัง “นีท่ า่ นจะไปไหน! รูท้ างแถวนีด้ แี ล้วหรืออย่างไร” “จะกลัวไปไย... ก็ขา้ มีเจ้าอยูข่ า้ งๆ ถึงอย่างไรก็ไม่มวี นั หลงหรอก... จริงไหม” ถ้อยค�ำสุดท้ายจบลงพร้อมกับการผ่อนฝีเท้าของเจ้าด�ำ ก่อนทีม่ นั จะย่างเหยาะอยู่ กับทีว่ นเป็นวงกลมตรงลานดินแห่งหนึง่ นายทหารอัคเอียงศีรษะเงีย่ หูฟงั อะไรบางอย่างเพียง ครูเ่ ดียวก็พยักหน้ากับตัวเอง “ถ้าข้าเข้าใจไม่ผดิ ล�ำธารคงอยูแ่ ถวๆ นี”้ ชายหนุม่ เอ่ยพร้อมกับกระโดดลงจาก หลังเจ้าด�ำ และไม่ลมื ทีจ่ ะเอือ้ มมือไป ‘กระชาก’ เจ้าตัวจ้อยลงมาด้วย “โอ๊ย!... เบาๆ ซี!่ ” ศาศวัตราสบถค�ำอย่างไม่พอใจเท่าไรนัก พร้อมทัง้ พยายามสะบัดให้มอื เล็กๆ ของ ตนหลุดจากพันธนาการจากมือใหญ่ให้ได้ แต่ดเู หมือนว่ายิง่ ดิน้ แรงเท่าไร มือหยาบกร้าน นัน้ ก็ยงิ่ บีบรัดแน่นราวปลอกเหล็กจนความหงุดหงิดในหัวใจดวงน้อยยิง่ เพิม่ ทบเท่าทวีคณ ู ...บ้าจริง! นี่เธอก�ำลังจะกลายเป็นเชลยของตายักษ์จอมวางอ�ำนาจคนนี้เสียแล้ว หรืออย่างไร! “ถ้าจะไปล�ำธาร คงต้องลงเนินตรงหน้านีใ้ ช่ไหม” อัคถามโดยไม่ตอ้ งการค�ำตอบ เขาเอ่ยต่อว่า “ข้าอยากล้างเนือ้ ล้างตัวสักหน่อย ไม่ได้อาบน�ำ้ หลายวัน... เหนียวตัวจะแย่” ชายหนุม่ เปรยเบาๆ โดยไม่สนใจมือข้างทีเ่ ป็นอิสระซึง่ ก�ำลังทุบตีแขนของเขาอยูเ่ ลย แม้แต่นอ้ ย แต่พงุ่ ความสนใจไปทีเ่ สียงไหลซูซ่ า่ ของน�ำ้ จากล�ำธารใหญ่เสียมากกว่า “อะไรกัน ท่านจะอาบน�ำ้ ในล�ำธารตอนหนาวๆ แบบนีเ้ นีย่ นะ!” ต่อว่าทัง้ ทีม่ อื ยัง ทุบเอาๆ แต่ตายักษ์ไม่ได้สะทกสะท้านแม้เพียงน้อย “ท่านเสียสติแล้วหรือ ท่านเป็นทหาร ของหฤษคีรแี ต่กลับเถลไถลมาเล่นน�ำ้ แบบนี้ ไม่เป็นห่วงฟ้าชายของท่านเลยหรืออย่างไร” คนตัวโตไหวไหล่ แล้วตอบอย่างไม่ยหี่ ระ “คนของข้ามีฝมี อื พอตัว... ข้าไม่หว่ งหรอก” จากนัน้ ชายหนุม่ ก็จดั การพันบังเหียน ม้ากับต้นไม้ใหญ่ แล้วฉุดกระชาก ลากดึงเจ้าตัวเล็กให้เดินตาม...

ตัวอย่าง

33

หทัยรักบรรณาการ

เพียงอึดใจเดียวเท่านัน้ ทัง้ สองก็มาหยุดยืนอยูร่ มิ ล�ำธารใสเย็น “ถ้าท่านอยากเล่นน�ำ้ นักก็เล่นไปคนเดียวสิ ข้าจะกลับบ้าน” หญิงสาวท�ำเสียงสะบัด ใส่ หน้าใสๆ งอง�ำ้ ริมฝีปากอิม่ เต็มบูดบึง้ ดูนา่ เกลียด หากคนมองกลับเห็นว่า... น่ารักเสีย อย่างนัน้ ! นักรบทมิฬหนุม่ มองคนทีจ่ อ้ งแต่จะดึงมือตัวเองออกจากมือของเขาอย่างเอ็นดู ไม่ เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเหตุใดจึงถูกชะตากับพลทหารทีช่ า่ งเหมือนสตรีผนู้ นี้ กั เจ้าตัวเล็กมันบอกว่ามันเป็นผูช้ าย แต่เขากลับเห็นว่ามันเป็นผูห้ ญิง! ไม่รวู้ า่ ตาของเขาผิดปกติ หรือใจของเขาก�ำลังเบีย่ งเบนกลายเป็นนิยมชมชอบเพศ เดียวกันกันแน่! ชายหนุม่ เม้มปาก ขณะในใจคัดค้านอย่างไม่ลดละว่าถึงอย่างไรเจ้าตัวเล็กมันก็ตอ้ ง เป็นผูห้ ญิง ความรูส้ กึ ของเขาบอกเขาเช่นนัน้ ... อัคระบายลมหายใจยาว ก่อนเอ่ยเสียงเข้มว่า “เจ้ายังไปไหนไม่ได้” ไม่พดู เปล่า ชายหนุม่ ยังดึงเถาวัลย์ทตี่ กอยูบ่ นพืน้ ดินขึน้ มามัดมือทัง้ สองข้างของ ศาศวัตราไว้จนแน่น...มากพอทีจ่ ะท�ำให้เธอสลัดไม่หลุด “ในเมือ่ เจ้าไม่บอกทางกลับบ้านเจ้าทีถ่ กู ต้องให้กบั ข้า เจ้าก็ตอ้ งผูกติดอยูก่ บั ข้าทัง้ วันทัง้ คืนแบบนีน้ ลี่ ะ่ ” ศาศวัตราเบิกตากว้าง จ้องหน้าขาวๆ ของคนตรงหน้าทีด่ หู ล่อเหลาเอาการไม่หยอก แต่เวลานี.้ ..เธอกลับเห็นว่าเขาหน้าตาราวกับยักษ์ขมูขกี ไ็ ม่ปาน “คนอะไร... จ้องแต่จะรังแกเด็ก!” หญิงสาวท�ำทีเป็นบ่นพึมพ�ำกับตัวเองอย่างมีนำ�้ โห ทัง้ ทีจ่ ริงๆ แล้วเธอตัง้ ใจจะต่อว่าคนตรงหน้า “นีน่ ะ่ หรือ... นักรบทมิฬ... ไม่เห็นมีอะไร ดีสกั อย่าง!” พร้อมกับพูด หญิงสาวพยายามบิดมือให้หลุดพ้นจากพันธนาการอย่างสุดความ สามารถ หากก็ไม่อาจสูแ้ รงคนตัวโตได้... ในทีส่ ดุ อัคก็สามารถมัดมือของเธอได้สำ� เร็จ เท่านัน้ ยังไม่พอเขายังใช้สายตากึง่ สาแก่ใจกึง่ ขบขันมองจ้องมาอีกด้วย “ผูใ้ หญ่แบบไหนกันถึงได้รงั แกเด็กไม่มที างสูอ้ ย่างน่าอายเช่นนี!้ ” เจ้าตัวต่อว่าพลางท�ำปากยื่นปากยาว ขณะที่คนถูกว่าท�ำเสียงบางอย่างในล�ำคอ ระคนเอ็นดูปนอ่อนใจกับถ้อยค�ำของศาศวัตรายิง่ นัก “ใช่... ข้ายอมรับว่าข้ามันน่าอับอายนักทีท่ ำ� กับเจ้าแบบนี”้ มือข้างหนึง่ ของเขาก�ำ ปลายเถาวัลย์ทพ่ี นั ธนาการมือเล็กทัง้ สองไว้ ส่วนอีกมือหนึง่ เอือ้ มมือหมายจะวางลงบนศีรษะ ทุยสวย แต่หญิงสาวเบีย่ งศีรษะหลบพร้อมกับจ้องเขาเขม็งด้วยความเคืองแค้น อัคจึงเปลีย่ น ใจทิง้ มือลงข้างล�ำตัวแล้วเอ่ยต่อ

34

ตัวอย่าง

ศศิภา

“แต่ถ้าข้าไม่ท�ำแบบนี้ ข้าก็จะไม่มีทางรู้ได้เลยว่าแท้จริงแล้วเจ้าเป็นใคร เจ้าตัว เปีย๊ ก... ข้าไม่ได้อยากจะท�ำร้ายเจ้า ข้าแค่อยากรูค้ วามจริงเท่านัน้ ” “ข้าไม่มคี วามจริงอะไรปิดบังท่าน ทุกสิง่ ทีท่ า่ นอยากรูข้ า้ ก็บอกไปหมดแล้ว ท่าน จ�ำไม่ได้หรือไร...” คนตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าลึกยาว ก่อนพ่นออกมาเต็มแรง จากนัน้ จึง โพล่งออกมาว่า “ได้... ข้าจะบอกให้ทา่ นฟังอีกสักครัง้ ” ศาศวัตรายืดตัวตรง เชิดหน้า มองจ้อง ดวงตาสีนลิ กาฬทีแ่ สนลึกลับของคนตรงหน้าอย่างแน่วแน่ “ข้าชือ่ ศวัต เป็นพลทหารระดับล่างของอาวันตี วันนีข้ า้ ได้หยุดพักจึงพาเจ้าด�ำของข้า ไปวิง่ เล่นในป่า เดินส�ำรวจของป่าอยูช่ วั่ ครูจ่ งึ บังเอิญได้พบกับท่าน” เจ้าตัวพูดรัวเร็วกระทัง่ จบประโยคจึงหายใจหอบโยน รูส้ กึ เหนือ่ ยจนเกินพอดี... อาจเป็นเพราะก�ำลังโมโห หงุดหงิด หรือเพราะต้องสูก้ บั คนตัวโตบ้าอ�ำนาจหรืออย่างไรไม่ทราบได้ “ข้าตอบท่านไปหมดแล้ว ทุกอย่างข้ายืนยันว่าเป็นความจริง...” ร่างเล็กชูมือทั้ง สองขึน้ แล้วเอ่ยถามด้วยเสียงทีอ่ อ่ นลง มิใช่แข็งกระด้างเช่นเมือ่ ครู่ “ทีนที้ า่ นจะปล่อยข้า ได้หรือยัง” เมือ่ เห็นอีกฝ่ายยังยืนนิง่ โทสะทีเ่ ฝ้าสะกดไว้กพ็ วยพุง่ ขึน้ มาอีกครา “ท่านจับข้ามัดไว้แบบนีไ้ ม่ได้นะ ข้าไม่ใช่นกั โทษ ไม่ใช่เชลยของท่าน! ท่านไม่มี สิทธิท์ ำ� แบบนี!้ ” คนตัวโตไม่ได้เอ่ยว่ากระไร เขากลับจับปลายของเถาวัลย์ขา้ งหนึง่ แล้วดึง หรือจะ เรียกว่าลากก็ได้ให้รา่ งเล็กเดินตามไปยังริมตลิง่ สายลมหนาวพัดโชยมาอีกระลอกแทรกผ่าน ชุดสีดำ� ทีเ่ ธอสวมชวนให้รา่ งเล็กสัน่ สะท้าน ศาศวัตราพยายามจะใช้เท้าทัง้ สองทีย่ งั เป็นอิสระ พาตัวเองหนีไปให้พน้ ๆ จากนายทหารแห่งหฤษคีรี หากก็ตดิ ตรงทีอ่ กี ฝ่ายจับปลายเถาวัลย์ ไว้มนั่ เธอจึงท�ำอะไรไม่ได้อย่างใจนึก เสียงใบไม้โบกสะบัดกระทบกันผสมผสานกับเสียงน�ำ้ ทีไ่ หลเชีย่ วกระทบตลิง่ บังเกิด เป็นเสียงอันไพเราะราวเสียงดนตรี... นีถ่ า้ เธอไม่ได้อยูใ่ นสภาพอับจนและน่าอับอายเช่นนีแ้ ล้ว ล่ะก็ หญิงสาวคงเอนกายลงนัง่ หรือนอนใต้ตน้ ไม้ใหญ่แล้วหลับตาอย่างสบายอารมณ์ไปแล้ว แต่... ในสถานการณ์เช่นนี้ เธอไม่มอี ารมณ์สนุ ทรียเ์ ฝ้าชมความงามของธรรมชาติเหมือน อีกฝ่ายทีก่ ำ� ลังแหงนเงยหน้าชมท้องฟ้าสีครามและร่มไม้ใบบังของต้นไม้ได้หรอก ศาศวัตราตัดสินใจสะบัดมือเป็นครัง้ สุดท้ายโดยแรง เมือ่ พบว่าไม่เป็นผล จึงถอน หายใจเฮือก รูด้ วี า่ ตนเองคงไม่อาจชนะตายักษ์ได้ในวันนีเ้ ป็นแน่แท้ จึงเอ่ยด้วยเสียงละห้อย โหยกึง่ เคืองแค้นเล็กๆ

ตัวอย่าง

35

หทัยรักบรรณาการ

“ตกลง... ข้ายอมบอกทางทีถ่ กู ต้องให้ทา่ นแล้ว” สิน้ เสียงนัน้ เจ้ายักษ์บา้ ก็ยมิ้ กว้าง ออกมาในบัดดล ร่างสูงจับจูงมือบอบบางที่บัดนี้ไม่มีเถาวัลย์พันธนาการไว้แล้ว แถมคนถูกจับยัง ไม่ดิ้นรนขัดขืนใดๆ อีก ราวกับเหนื่อยใจจนไม่อาจฝืนทนดื้อด้านหรือแสดงความพยศ ใดๆ ได้อกี ต่อไป เจ้าด�ำยังคงยืนอยูท่ เี่ ดิม มันสะบัดศีรษะแล้วส่งเสียงร้องเบาๆ ต้อนรับผูเ้ ป็นเจ้าของ แววตาของมันทีท่ อดมองมา ศาศวัตราตีความเอาเองว่ามันก�ำลังสงสารตนเองทีถ่ กู ‘ผูใ้ หญ่’ กลัน่ แกล้ง เมือ่ หญิงสาวเดินมาใกล้เจ้าด�ำ... ก็พลันส่งสายตาเป็นถ้อยค�ำต่อว่านักรบทมิฬผูน้ นั้ ...ผูใ้ หญ่แกล้งเด็ก! ไม่เป็นสุภาพบุรษุ เอาเสียเลย เนอะ เจ้าด�ำ... ขณะทีช่ ายหนุม่ ใจดี ช่วยอุม้ ร่างเล็กขึน้ ไปนัง่ บนหลังม้า ก่อนทีต่ วั เองจะกระโดด ตามขึน้ ไปนัง่ ซ้อนทางด้านหลัง สองแขนโอบประคองร่างเล็กขณะสองมือกุมบังเหียนไว้มนั่ ศาศวัตราขมวดคิว้ ขยับตัวอย่างอึดอัด หัวใจเต้นไม่เป็นส�ำ่ และผิดจังหวะไป เนือ่ ง เพราะนับตัง้ แต่เกิดมา เธอยังไม่เคยใกล้ชดิ บุรษุ คนใดมากเท่ากับตายักษ์ผนู้ .ี้ .. ทัง้ โอบกอด ทัง้ จับมือ ทัง้ บดเบียดแนบชิด... มากเกินไปเสียจนแก้มของเธอเริม่ ร้อนผ่าวขึน้ มาอีกครัง้ อัคกระตุกบังเหียนสัง่ ให้เจ้าด�ำออกเดิน คราวนีไ้ ม่ได้ควบขับเร็วรีแ่ ต่อย่างใด หาก กลับย่างเหยาะเนิบช้าราวกับต้องการชืน่ ชมทิวทัศน์สองข้างทางอย่างไรอย่างนัน้ “ให้ขา้ ไปนัง่ ข้างหลังเหมือนเดิมดีกว่า” เป็นครัง้ แรกนับตัง้ แต่พบหน้ากันทีศ่ าศวัตรา เอ่ยด้วยสุม้ เสียงแกว่งไกวและไม่ชดั เจนเอาเสียเลย “ท�ำไม” “ก็...” หญิงสาวเงยหน้ามองไปทางด้านหลัง พร้อมกับทีอ่ กี ฝ่ายก้มหน้าลงมา ปลาย จมูกของเขาจึงแทบจะชนกับหน้าผากของเธออยูร่ อมร่อ เธอรีบเอนตัวออกห่างแล้วหันหน้า กลับไปมองทางเดินเบือ้ งหน้าตามเดิม “ว่าอย่างไร เจ้าชอบนัง่ ข้างหลัง มากกว่านัง่ แบบนีห้ รือไร” “ข้าไม่ชอบนี.่ .. ท่านไม่รสู้ กึ แปลกบ้างหรือทีผ่ ชู้ ายกับผูช้ ายนัง่ บนม้าตัวเดียวกันใน ลักษณะนี”้ ค�ำตอบทีไ่ ด้กลับมามิใช่คำ� ว่าเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย แต่กลับเป็นเสียงหัวเราะก้อง ทีเ่ ปลีย่ นความขัดเขินในใจเธอให้มลายหายไปจนสิน้ “ท่านขันอะไร! ทีข่ า้ พูดมันผิดตรงไหน”

36

ตัวอย่าง

ศศิภา

“ไม่หรอก... เจ้าไม่ได้พูดผิด แต่... ข้าชอบให้เจ้านั่งแบบนี้มากกว่า เพราะข้า ต้องคุมความประพฤติของเจ้าให้อยูใ่ นสายตา มิเช่นนัน้ เด็กจอมแสบอย่างเจ้าคงหาเรือ่ งมา ประทุษร้ายข้าก็เท่านัน้ ” “ฮึ!” ศาศวัตราท�ำเสียงบางอย่างในล�ำคอทีช่ ายหนุม่ แปลความหมายไม่ออก หาก เขาก็ไม่ได้สนใจจะค้นหา... ด้วยมีสงิ่ ทีด่ งึ ดูดความสนใจของเขามากกว่า... นัน่ คือค�ำตอบของ ค�ำถามทีว่ า่ ... ‘เจ้าตัวเปีย๊ ก’ ทีแ่ สนซุกซนผูน้ ี้ เป็นใคร มาจากไหน และมาสอดแนมคณะ ทูตจากหฤษคีรเี พือ่ อะไรกันแน่... ลมหนาวพัดมาอีกระลอกแล้วระลอกเล่า หากศาศวัตราไม่รสู้ กึ หนาวเท่าทีค่ วร จะ เพราะเหตุใดนัน้ เธอไม่อาจหาค�ำตอบให้ตวั เองได้... อาจจะเป็นเพราะอารมณ์กรุน่ โกรธทีก่ อ่ ตัวสะสมมาตัง้ แต่ได้พบหนุม่ ร่างใหญ่ราวยักษ์ หรือไม่เช่นนัน้ ก็เป็นเพราะแผ่นอกกว้างและ ล�ำแขนแข็งแกร่งทีโ่ อบรัดเธออยูใ่ นเวลานีส้ ง่ กระแสความอบอุน่ โอบล้อมกายเธอ จากอุน่ จัด... จนเกือบร้อนเมือ่ ใกล้ถงึ จุดหมายปลายทาง ร่างเล็กขยับกายอย่างอึดอัด เมือ่ รูส้ กึ ถึงอ้อมแขนทีร่ ดั รึงมากขึน้ หญิงสาวชีบ้ อก ทางทีถ่ กู ต้อง ก่อนจะใช้มอื เล็กๆ ของตนเองตีลงบนมือใหญ่อย่างแรง เผียะ! เผียะ! “ท่านไม่ตอ้ งกอดข้าแน่นแบบนีก้ ไ็ ด้... ก็บอกแล้วว่าข้าไม่ตกๆ ไม่ตอ้ งห่วงไงเล่า!” แรงตบจากฝ่ามือเล็กถึงสีห่ า้ ครัง้ ไม่ได้ทำ� ให้คนตัวโตสะทกสะท้านแต่อย่างใด ตรง กันข้ามเขากลับ ‘หยอก’ เธอกลับด้วยการแสร้งรัดเอวบางมากขึน้ จนคนถูกรัดแทบหายใจ ไม่ออก “โอ๊ย! ข้าจะขาดใจตายอยูแ่ ล้ว! ปล่อยข้าเดีย๋ วนีน้ ะ! ปล่อยๆๆๆๆ!” ศาศวัตรา พยายามอย่างยิง่ ยวดทีจ่ ะแกะมือของเขาออก แต่อกี ฝ่ายไม่ยอมปล่อยง่ายๆ จนร่างเล็กชัก หมดแรง “ปล่อยซี!่ ” พอจบประโยคนัน้ แขนแข็งแกร่งทีร่ ดั รึงแนบแน่นก็คลายออก... กลายเป็นโอบ กอดเธอเพียงหลวมๆ ขณะทีห่ ญิงสาวตวัดสายตาโกรธเคืองมามอง “ท่านแกล้งข้า!” คนถูกกล่าวหาเลิกคิ้วเล็กน้อย ใบหน้ายังคงเรียบเฉยหากแววตาเต้นระริกอย่าง สนุกและขบขัน... ตอนนี้เจ้าด�ำผ่อนฝีเท้าลงมากแล้วตามค�ำสั่งของผู้คุมบังเหียนเมื่อบ้าน หลังน้อยปรากฏแก่สายตา ชายหนุม่ ยังคงปล่อยให้มนั เดินทอดน่องต่อไปอย่างสบายอารมณ์

ตัวอย่าง

37

หทัยรักบรรณาการ

“ข้าไม่ได้แกล้ง... ก็แค่กลัวเจ้าตกลงไปเท่านัน้ เอง” “ก็ขา้ บอกแล้วว่าไม่ตกๆ ไงเล่า ท่านไม่รรู้ ไึ งว่าข้าขีม่ า้ เก่งขนาดไหน” พูดชมตัวเอง เสร็จสรรพก็เชิดหน้าชูคออย่างมัน่ ใจ “อย่างนัน้ หรือ... ก็ดี เอาไว้เรามาแข่งกันสักวันดีไหม” พอเจอค�ำท้าเข้า... คนทีเ่ ห็นฝีมอื การขีม่ า้ ของเจ้ายักษ์ขเี้ ก๊กเป็นอย่างดีถงึ กับลังเล ...ก็ถ้าแข่งตอนนี้ เธอคงแพ้น่ะสิ แต่ว่าไม่ได้แพ้ราบคาบหรอกนะ แค่ฉิวเฉียด เท่านัน้ แหละ... จนแล้วจนรอดเจ้าตัวก็ยงั ไม่วายเข้าข้างตัวเอง “ว่าไงล่ะ หรือกลัวจะแพ้ขา้ ” “ใครกลัว?” ศาศวัตราขึน้ เสียงสูงทันควัน “...ข้าไม่ได้กลัวสักหน่อย” หญิงสาวหันไปมองคนข้างหลัง สายตาของเธอมองผ่านแนวกรามแข็งแกร่งของ อีกฝ่าย ก่อนจะแลเลยผ่านจมูกโด่ง มองสบดวงตาสีดำ� สนิททีก่ ม้ ลงมามองจ้องเธอเฉกกัน “แค่ชว่ งนีข้ า้ ... ยุง่ ๆ” เธอนิง่ เงียบอยูช่ ว่ั อึดใจ ก่อนเอ่ยกับเขาด้วยสุม้ เสียงจริงจัง “เอาอย่างนีอ้ กี สักสามปี ท่านค่อยมาแข่งกับข้าแล้วกัน” “อะไรกัน เจ้ายุง่ อะไรนักหนาถึงต้องรออีกตัง้ สามปีเชียว” ...ก็ยงุ่ ทัง้ เรือ่ งเรียน เรือ่ งท�ำงานบ้าน เรือ่ งเก็บผักกับผลไม้ในสวนหลังบ้านไปขาย แล้วไหนจะเรือ่ งดอกกุหลาบทีเ่ พิง่ เอามาปลูกในแปลงอีกเล่า... ยุง่ จริงจริง๊ ... ไม่ได้ยอื้ เวลาเพือ่ จะฝึกให้เก่งกว่านีเ้ ลยสักนิดเดียว!... เจ้าตัวเปีย๊ กพึมพ�ำในใจ หากทีพ่ ดู ออกไปคือ “ถ้าเจ้าไม่กล้าแข่งกับข้า... ก็แล้วไป” แถมยังท�ำท่ายักไหล่ราวไม่ยหี่ ระเสียด้วยสิ “ข้าไม่ได้บอกว่าไม่กล้าแข่งสักหน่อย...” อัคถอนหายใจอีกเฮือกก่อนเอ่ย “เอา เถิด... อีกสามปีกอ็ กี สามปี” ได้ยนิ แล้วคนฟังถึงกับยิม้ กว้าง หมายมัน่ ปัน้ มือไว้ในใจว่าจะท�ำให้ยกั ษ์ขเี้ ก๊กกลาย เป็นยักษ์หน้าจ๋อยเพราะแพ้เธอหลุดลุย่ ให้ได้! คิดอย่างกระหยิม่ ยิม้ ย่องจนเผลอหัวเราะออก มาเบาๆ “เจ้าข�ำอะไร ตัวเปีย๊ ก” ดูเหมือน ‘ตัวเปี๊ยก’ จะกลายเป็นชื่อเรียกที่ติดปากเขาไปเสียแล้ว และชื่อของ เธอ ‘ศวัต’ คงไม่ได้สลักฝังแน่นอยูใ่ นส่วนใดส่วนหนึง่ ของความทรงจ�ำของเขาเป็นแน่แท้... ศาศวัตราเชือ่ เช่นนัน้ “ข้าไม่ได้ชอื่ ตัวเปีย๊ กนะ เลิกเรียกข้าแบบนัน้ ซะทีได้ไหม” หญิงสาวเลือกทีจ่ ะไม่ตอบค�ำถาม แต่กลับบ่นพึมพ�ำเรือ่ งแทนตัวเธอด้วยค�ำทีเ่ ธอ ไม่ชอบ

38

ตัวอย่าง

ศศิภา

...ก็เธอไม่ได้ตวั เปีย๊ กเสียหน่อย ถ้าเทียบกับผูห้ ญิงรุน่ ราวคราวเดียวกันในอาวันตี แล้ว เธอสูงกว่าอยูห่ น่อยๆ ด้วยซ�ำ้ ไป “ท�ำไม... ก็เจ้ามันตัวเปีย๊ กจริงๆ นี”่ ก่อนทีอ่ กี ฝ่ายจะหันมาโวยวาย อัคก็รบี ขัดขึน้ มาเสียก่อนด้วยค�ำถามทีท่ ำ� ให้เจ้าตัวเล็กขมวดคิว้ มุน่ “อีกสามปีขา้ งหน้าเจ้าจะอายุเท่าไรล่ะ” “ถามอายุขา้ ท�ำไม... เกีย่ วอะไรกับแข่งม้าด้วย” ”ก็แค่อยากรูว้ า่ เจ้าจะตัวสูงกว่านีไ้ หม หรือจะหยุดอยูแ่ ค่น.ี้ .. ข้าเกรงว่าข้าจะได้เรียก เจ้าว่าตัวเปีย๊ กทุกครัง้ ทีเ่ ราได้พบกันเสียแล้ว” “ฮือ่ !” คนตัวเล็กส่ายหน้าเร็วรี่ “ไม่มที าง!... อีกสามปีขา้ งหน้า ข้าจะสูงเท่าบ่าท่าน” “แน่ใจหรือ” “แน่ใจ!” ศาศวัตราหันมาจ้องหน้าคนตัวโตแน่วแน่ “ไม่เชือ่ ก็คอยดูส!ิ ” “ได้... ไว้อกี สามปี ข้าจะมาดูวา่ เจ้าจะสูงขึน้ อย่างที่ ‘คุย’ หรือเปล่า” บทสนทนาหยุดลงแค่นนั้ เพราะตอนนีเ้ จ้าด�ำพาทัง้ สองมาหยุดยืนอยูห่ น้าบ้านหลัง น้อยทีด่ เู ก่าคร�ำ่ พร้อมกับใครบางคนเปิดประตูแล้วหอบตะกร้าผลไม้ออกมาด้วย พลันทีห่ ญิง สูงวัยร่างท้วมเงยหน้ามองคนทัง้ สอง คิว้ ของนางก็ขมวดมุน่ ก�ำลังอ้าปากจะร้องเรียก แต่ถกู คนตัวเล็กวิง่ เข้ามาเกาะแขนไว้เสียก่อน “ท่านป้าจะขนผลไม้ไปไหน ให้ ‘ศวัต’ ช่วยเถิด” หญิงสาวเน้นค�ำว่าศวัตอย่างเจาะจง พร้อมกับลอบขยิบตาให้พเี่ ลีย้ งสูงวัยเสียหนึง่ ที “อ้อ... ผลไม้พวกนี้มันเน่าแล้วน่ะ ป้าเลยจะเอาไปทิ้งไว้ต้นมะม่วงหน้าบ้านเผื่อ กระรอกหรือกระต่ายป่ามันจะมากิน” จากนัน้ เจ้าตัวก็วางตะกร้าในมือเลีย่ งหลบไว้ดา้ นข้าง ก่อนมองจ้องชายหนุม่ ผูม้ ลี กั ษณะผึง่ ผายตรงหน้าอย่างนึกสงสัย “เรือ่ งผลไม้เอาไว้กอ่ นก็ได้ ว่าแต่เจ้าพาใครมาด้วยรึ” ...ดวงตาทีเ่ ริม่ ฝ้าฟางไปตามกาลเวลา พยายามเขม้นมองอย่างสุดความสามารถ “ท่านผูน้ เี้ ขา ‘ใจดี’” ร่างเล็กกัดฟันเอ่ยค�ำว่าใจดีดว้ ยสุม้ เสียงโมโหนิดๆ “...อาสามา ส่งข้าน่ะ ท่านป้า พอดีเขาเห็นว่าข้าเดินทางคนเดียว เกรงว่าจะไม่ปลอดภัย” ศาศวัตราเลือกทีจ่ ะไม่บอกความจริง ด้วยไม่อยากให้ผเู้ ป็นมารดารับรูว้ า่ ตนเองไป ท�ำอะไรทีส่ มุ่ เสีย่ งต่ออันตรายและอาจท�ำให้เธอถูกกักบริเวณเป็นอาทิตย์เลยก็เป็นได้ ...เธอไม่อยากนัง่ กอดเข่าถอนหายใจเฮือกๆ อยูแ่ ต่ในห้องนอนนีน่ ะ... “แล้วตอนนีเ้ ขาก็กำ� ลังจะกลับ...” ยังพูดไม่ทนั จบเมือ่ คนตัวโตสอดแทรกขึน้ มาว่า “ข้าจะกลับได้อย่างไร ข้าไม่คอ่ ยคุน้ กับทางแถวนีเ้ ลย ไม่ทราบว่าจะเป็นการรบกวน มากเกินไปไหม ถ้าข้าจะขอพักอยูท่ นี่ จี่ นกว่าเพือ่ นของข้าจะตามมาถึง”

ตัวอย่าง

39

หทัยรักบรรณาการ

ได้ยินแล้วคนที่พยายามจะขับไล่ไสส่งเขาให้กลับไปถึงกับอ้าปากค้าง พร้อมกับ จ้องเขาด้วยแววตาทีบ่ อกว่า เขาคือศัตรูหมายเลขหนึง่ ทีเ่ ธอจะไม่มวี นั ญาติดดี ว้ ยเป็นอันขาด! อัคกวาดสายตามองไปโดยรอบก่อนเอ่ยต่อว่า “ข้านัดเพือ่ นไว้แถวๆ ชายป่าใกล้ประตูเมือง... และถ้าข้าเดาไม่ผดิ บ้านหลังนีค้ ง อยูไ่ ม่ไกลจากประตูเมือง ใช่ไหมท่านป้า” “ใช่แล้วจ้ะ ขีม่ า้ ไปแค่อดึ ใจก็ถงึ แล้วล่ะ” อัคพยักหน้ารับรูก้ อ่ นเอ่ยว่า “ตอนนีเ้ พือ่ นของข้าพักแรมอยูไ่ ม่ไกล อีกสักชัว่ ยามคงจะเดินทางมาถึงแล้วกระมัง” เขาเอือ้ นเอ่ยโดยไม่สนใจอากัปกิรยิ าถลึงตาเข้าใส่ของเจ้าตัวเล็กเลยแม้แต่นอ้ ย “ข้าขออนุญาตเข้าไปรอเพือ่ นข้างในได้ไหม พอถึงเวลาทีข่ า้ ต้องไป ข้าจะรีบออก เดินทางไปยังประตูเมืองในทันที” หญิงสูงวัยยิม้ กว้างผายมือเชิญอย่างเต็มอกเต็มใจ ไม่ได้ สนใจเลยว่าตอนนีศ้ าศวัตราก�ำลังเดือดเนือ้ ร้อนใจมากเพียงใด “เชิญจ้ะพ่อหนุม่ เชิญเข้าไปนัง่ พักด้านในเสียก่อน” อัคยิม้ อย่างเป็นมิตรพร้อมกับเดินตามเข้าไป หากพอมาถึงประตูทเี่ ปิดอ้ารอรับอยู่ ชายหนุม่ ก็เอีย้ วตัวมามองร่างเล็กทีก่ ำ� ลังยกมือกุมขมับ... ดูทา่ ทางแสนกลุม้ อกกลุม้ ใจเป็น นักหนาอย่างขบขัน “ข้าหวังว่า...” เสียงนัน้ เรียกให้คนทีก่ ำ� ลังก้มหน้าก้มตาท�ำหน้าเหยเกกับตนเอง ปรับ สีหน้าให้เป็นปกติ แล้วช้อนสายตาขึน้ มามองสบดวงตาสีนลิ กาฬคูน่ นั้ “...ข้าคงไม่ได้ทำ� ให้เจ้า เดือดร้อนมากนัก... หรอกนะ” ค�ำพูดเสมือนรูส้ กึ ผิดเป็นนักหนา หากแววตากลับเต้นระริกราวกับพออกพอใจที่ ได้ ‘กลัน่ แกล้ง’ เด็กอย่างเธอ จากนัน้ ร่างสูงใหญ่กร็ บี หมุนตัวกลับ เร่งฝีเท้าเดินตามป้าเนรา ไปติดๆ ทิง้ ให้หญิงสาวมองตามอย่างแค้นเคือง เมือ่ ถูกเชือ้ เชิญให้นงั่ บนโซฟาเบาะหนังนุม่ ในห้องรับแขก อัคก็ทำ� ตามอย่างว่าง่าย ระหว่างนั้นเขาก็กวาดสายตาส�ำรวจไปโดยรอบ เครือ่ งเรือนที่เขาเห็นส่วนใหญ่ล้วนท�ำจาก ไม้และไม่ได้เป็นสิง่ ทีร่ าคาแพงอะไรเลย... ดูเป็นบ้านของชาวอาวันตีทวั่ ๆ ไป ไม่ได้มอี ะไร พิเศษเลยสักนิด ดังนัน้ ความสงสัยว่าเจ้าตัวเปีย๊ กจะเป็นกองสอดแนมให้กบั กองทัพอาวันตี จึงสั่นคลอนเล็กน้อย แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่ปักใจเชื่อในสิ่งที่เห็นจนกว่าจะได้ข้อพิสูจน์ อย่างแท้จริง “ท่านจะพักนานแค่ไหนกัน กลับไปได้แล้ว... บ้านข้าไม่ตอ้ นรับท่าน”

40

ตัวอย่าง

ศศิภา

ศาศวัตราทีเ่ พิง่ ทรุดกายลงนัง่ เคียงข้างเขากระซิบเบาๆ พอให้ได้ยนิ เพียงสองคน หลังจากทีป่ า้ เนราเดินหายลับไปทางด้านหลังของตัวบ้าน “เจ้ากลัวอะไรหรือ... กลัวว่าข้าจะล่วงรู้ ‘ความลับ’ ของเจ้าหรืออย่างไร” คนตัวเล็กถอนหายใจเฮือก ก�ำลังจะต่อปากต่อค�ำอยู่แล้วเชียว ทว่า... ทันทีที่ ได้ยนิ เสียงกังวานใสของผูเ้ ป็นมารดาแว่วๆ อยูท่ างหลังบ้าน เจ้าตัวก็รบี เปลีย่ นถ้อยค�ำจาก ค�ำขูเ่ ป็นค�ำร้องขอ “ท่านกลับไปเสียเถิด ข้ารูน้ ะว่าท่านรูท้ างกลับ ท่านเก่งออกจะตายไม่ใช่หรือ” คนตัวเล็กยอมเสียศักดิศ์ รี... เอ่ยชมคนตัวโตเสียหน่อย ท�ำให้อคั อมยิม้ ในหน้า ...เรือ่ งกลับน่ะ ไม่ใช่เรือ่ งยากอะไรเลย เขาคุน้ เคยกับการเดินป่าเป็นอย่างดี แม้จะ เป็นป่าทีไ่ ม่เคยคุน้ หากลองเดินผ่านแค่ครัง้ เดียว เขาก็จำ� ทางได้หมดแล้ว ทีส่ ำ� คัญ เขามัน่ ใจว่าคนของเขาอย่างน้อยสองคนคอยตามติดดูเขาอยูห่ า่ งๆ ตัง้ แต่ ออกมาจากทีพ่ กั พร้อมเจ้าเปีย๊ กนัน่ ล่ะ เพราะฉะนัน้ ขากลับ เจ้าพวกนัน้ คงปรากฏกายและ เป็นผูน้ ำ� ทางเขากลับไปถึงทีพ่ กั แรมได้อย่างไม่นา่ เป็นห่วง “เจ้ากลัวอะไร หืม ตัวเปีย๊ ก” “ข้าไม่อยากให้แม่ของข้ารูว้ า่ ข้าพาเจ้าด�ำไปเดินเล่นในป่าลึก” “อ้อ” เจ้ายักษ์ทำ� เสียงรับรูใ้ นล�ำคอเพียงแค่นนั้ ท่าทางเหมือนจะไม่ยอมช่วย หญิงสาว จึงจ�ำใจ... เอือ้ มมือไปกอดแขนเขาไว้ แล้วส่งสายตาอ้อนวอนแบบทีไ่ ม่เคยท�ำบ่อยครัง้ นัก “ได้โปรดเถิด ท่านอัค...” แถมยังเรียกอีกฝ่ายอย่างยกย่องเสียด้วย “รีบกลับไป เถิด ถือว่าข้าขอร้อง” แม้จะเอ่ยด้วยเสียงออดอ้อน หากคนตัวโตยังมองจ้องเธอนิง่ ไม่มที ี ท่าว่าจะตอบรับหรือปฏิเสธแต่อย่างใด สุดท้ายศาศวัตราจึงต้องใช้ไม้ตายสุดท้าย “ข้าให้ทา่ นยืมเจ้าด�ำขีก่ ลับไปก็ได้... ไว้วนั ทีท่ า่ นจะกลับหฤษคีรคี อ่ ยเอามาคืน” ชายหนุม่ ระบายยิม้ บางๆ บนใบหน้า ก่อนเอ่ย “แค่นมี้ นั น้อยไปหรือเปล่า ส�ำหรับเรือ่ งทีเ่ จ้าจะให้ขา้ ช่วย” เขายกมือลูบปลายคาง ของตนเองทีม่ ไี รหนวดเขียวครึม้ ขึน้ ประปราย “แล้วท่านยังต้องการอะไรอีก” “ระหว่างทีข่ า้ พักอยูท่ อี่ าวันตีนี้ เจ้าพาข้าเทีย่ วได้รเึ ปล่าล่ะ” “ได้ส!ิ ” ศาศวัตราไม่เสียเวลาคิด ตอบรับทันควัน ก่อนจะลุกพรวดพราดขึน้ ยืน โดยไม่ลมื ดึงให้เขาลุกตามด้วย “ข้าสัญญา... ข้าจะพาท่านเทีย่ วให้ทวั่ อาวันตีเลย แต่ตอนนีท้ า่ นรีบกลับไปก่อนได้ ไหม” ว่าพลางรีบรุนหลังคนตัวโตให้เดินออกจากบ้าน ชายหนุม่ ท�ำตามอย่างว่าง่าย เขาเดิน

ตัวอย่าง

41

หทัยรักบรรณาการ

ดุม่ ตามแรงผลักกลับมายืนข้างเจ้าด�ำ “รีบไปเสียเถิด” เจ้าตัวเล็กโบกมือไล่ยิกๆ ขณะเดียวกันก็เอื้อมมือไปลูบแผงคอของเจ้าด�ำอย่าง เป็นห่วง “ข้ารักเจ้าด�ำมาก... ดูแลมันดีๆ ด้วย ถ้ามันเป็นอะไรไป...” ศาศวัตราพูดต่อในใจว่า... ข้าจะจองล้างจองผลาญท่านให้ทา่ นไม่มวี นั อยูส่ ขุ เลย คอยดู! หากเจ้าตัวไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป ด้วยเกรงว่าอีกฝ่ายจะกลับค�ำไม่ยอมไปจากบ้าน เธอเสียที “รออะไรอยูเ่ ล่า รีบไปได้แล้ว!” “ท�ำสัญญากันก่อน” อัคยืน่ ก�ำปัน้ ออกมาตรงหน้า แล้วออกค�ำสัง่ “เอาก�ำปัน้ ของ เจ้ามาแตะกับข้าสิ” ร่างเล็กถอนหายใจเฮือก ก่อนจะท�ำตามโดยไม่อดิ ออด ยามทีเ่ ธอเอาก�ำปัน้ เล็กๆ ไปแตะอีกฝ่าย เขาก็ยกมืออีกข้างมาจับศีรษะของเธอแล้วเขย่าเบาๆ ราวกับเอ็นดูเป็นนักหนา “ถือว่าเจ้าสัญญาแล้วนะ... ถ้าเจ้าผิดสัญญาล่ะก็ ความลับของเจ้าจะไม่เป็นความ ลับอีกต่อไป... เข้าใจไหม ตัวเปีย๊ ก” “เข้าใจ” หญิงสาวเบีย่ งศีรษะหลบมือใหญ่นนั้ แล้วเอ่ยลอดไรฟัน ก่อนจะโบกมือ ไล่อกี ครัง้ คราวนีอ้ คั ไม่แกล้งรีรอใดๆ อีก เขากระโดดขึน้ ควบเจ้าด�ำจากไป เป็นเวลาเดียว กับทีม่ ารดาของเธอเดินออกมาหน้าบ้านอย่างพอดิบพอดี ศาศวัตราถอนหายใจอย่างโล่งอกที่สามารถเก็บความลับของตนเองไว้ได้จากทั้ง ผูเ้ ป็นมารดาและจากชายผูน้ นั้ หญิงสาวมองตามหลังเขาไปจนลับตา แล้วนึกขอบคุณเจ้า ยักษ์ขเี้ ก๊กขึน้ มาเป็นครัง้ แรก ...คงเป็นค�ำขอบคุณค�ำแรก และค�ำสุดท้ายทีเ่ ธอจะให้เขา เพราะหลังจากเหตุการณ์ นี้ เขาก็ยงั ถือเป็นศัตรูหมายเลขหนึง่ ของเธออยูด่ !ี

42

ตัวอย่าง

ศศิภา

4 หลังจากตายักษ์ขเี้ ก๊กเดินทางจากไปแล้ว ศาศวัตราก็ตอ้ งตอบหลายค�ำถามทีม่ ารดา ของเธอสงสัย ตัง้ แต่เรือ่ งทีว่ า่ เธอออกไปไหนแต่เช้าตรูท่ งั้ ทีว่ นั นีไ้ ม่มเี รียน ไปท�ำอะไร ก่อ ความเดือดร้อนให้ใครหรือไม่ แล้วท�ำไมต้องแต่งตัวเป็นผูช้ าย แถมยังไปรูจ้ กั กับชายแปลก หน้าเสียอีก ...ไอ้เรือ่ งต้องมานัง่ แก้ตวั ให้กบั ตัวเองนัน้ เธอเห็นว่าไม่ใช่เรือ่ งล�ำบากยากเย็นอะไร เลย แต่เรือ่ งทีต่ อ้ ง ‘แต่ง’ ขึน้ มาเพือ่ ตอบเกีย่ วกับบุรษุ ผู้ ‘ใจดี’ ผูน้ นั้ นัน้ หญิงสาวรูส้ กึ ว่า มันยากแสนยากเสียจริง “ตกลงผูช้ ายคนนัน้ เป็นใคร แล้วเจ้าไปเจอเขาทีไ่ หน อย่างไร บอกแม่มาให้หมด” ร่างเล็กทีก่ ำ� ลังบีบนวดต้นขาของมารดาท�ำเสียงอิดออด พยายามมองหา ‘ตัวช่วย’ “ไม่ตอ้ งมองหาป้าเนราหรอก ป้าเขาออกไปตลาดสักพักแล้ว” ศาศวัตราหน้าเหี่ยวในบัดดล รู้ได้เลยว่าวันนี้ถ้าเธอไม่ยอมตอบต่อข้อสงสัยของ มารดาแล้ว ท่านคงจะไม่หยุดซักเป็นแน่ “ผูช้ ายคนนัน้ ชือ่ อัคค่ะ” สุม้ เสียงของเธอดูเป็นกังวลเพราะไม่อยากจะแต่งเรือ่ งโกหกมารดาเลยแม้แต่นอ้ ย แต่หากจ�ำเป็นก็คงต้องจ�ำใจท�ำ ...ก็เธอไม่อยากให้ทา่ นรูว้ า่ ตัวเธอเข้าไปยุง่ วุน่ วายกับคณะทูตจากหฤษคีรนี นี่ า... “เขาไม่ใช่ชาวอาวันตีแต่เป็นชาวหฤษคีรี เขาตั้งใจจะมาเที่ยวพักผ่อนที่อาวันตี สักพัก... ศาบังเอิญไปพบเขาตอนทีก่ ำ� ลังจะกลับบ้านพอดี เขาคงเห็นว่าศาเป็นเด็ก เดินทาง คนเดียวคงไม่ปลอดภัย เลยอาสามาส่ง” ทันทีทพ่ี ดู จบคนตัวเล็กก็ถอนหายใจเฮือก แพขนตายาวหลุบต�ำ่ เพราะผูเ้ ป็นเจ้าของ เอาแต่จบั จ้องมองเพียงกระโปรงผ้าแพรยาวกรอมเท้าของผูเ้ ป็นมารดา “ดีนะทีเ่ ขาเป็นคนดี ถ้าเป็นโจร หรือเป็นคนไม่ดขี นึ้ มาจะท�ำอย่างไร” “ไม่ตอ้ งห่วงหรอกท่านแม่ ศาเอาตัวรอดได้” ศิรริ ตั นาถอนหายใจบางเบา ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ “เราเป็นแค่ผหู้ ญิงตัวเล็กๆ ถึงจะเรียนศิลปะป้องกันตัวมาบ้าง ก็ใช่วา่ เราจะสูผ้ ชู้ าย ทีต่ วั โตแถมยังแข็งแรงกว่าได้หรอกนะ” “คราวหน้า ศาจะระวังตัวกว่านี”้

ตัวอย่าง

43

หทัยรักบรรณาการ

เมือ่ ไม่อยากโต้เถียงกับมารดา หญิงสาวจึงจ�ำใจรับฟัง และเสเปลีย่ นเรือ่ งคุยเป็น เรือ่ งกุหลาบทีก่ ำ� ลังชูชอ่ ออกดอกในแปลงหลังบ้าน “ศาว่าเราปลูกเพาะพันธ์กุ หุ ลาบขายดีไหมคะ เหมือนว่าดินแถวนีจ้ ะปลูกกุหลาบได้ ดี...” แล้วหลังจากนัน้ มารดาของเธอก็หนั เหความสนใจไปยังเรือ่ งกุหลาบหลากหลายพันธ์ุ ชนิด และดูจะไม่ตดิ ใจสงสัยในเรือ่ งของเธออีก ศาศวัตรานึกขอบคุณป้าเนราทีน่ ำ� กุหลาบมาลงในแปลงหลังบ้านนับสิบต้น และดูแล จนมันออกดอกงดงาม รวมถึงเรือ่ งทีช่ ว่ ยเธอในวันนีด้ ว้ ย ชัว่ ขณะหนึง่ หญิงสาวไพล่นกึ ไปถึงนักรบทมิฬผูน้ นั้ อยากรูน้ กั ว่าชายผูน้ นั้ จะเดิน ทางไปถึงทีพ่ กั แรมแล้วหรือยัง เธอพอจะรูว้ า่ เขามีฝมี อื และดูจะเก่งกาจพอตัว ทว่า... ในป่า ทีไ่ ม่เคยคุน้ เช่นนัน้ จะเก่งแค่ไหนก็หลงได้เหมือนกันนัน่ ล่ะ คิดมาถึงตรงนี้ ศาศวัตราก็หงุดหงิดขึน้ มาทันควัน เมือ่ รูว้ า่ ตัวเองก�ำลัง ‘ห่วง’ คน ทีไ่ ม่ควรห่วง ท�ำให้ตนเองรูส้ กึ เสียหน้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวติ ... สุดท้ายสาวเจ้าจึง จัดการกับความเสียหน้าด้วยการ ‘แช่ง’ เสียเลย ...ขอให้เจ้าด�ำสลัดตกลงพืน้ จนแข้งขาหักไปเลย! ถ้าจะให้ดลี ะ่ ก็ ช่วยเตะก้นเจ้า ยักษ์ให้ปลิวไปนอกโลกเลยนะเจ้าด�ำทีร่ กั ! หลังจากกระตุกบังเหียนพาเจ้าด�ำสุดที่รักของเจ้าตัวเปี๊ยกจากมาได้ชั่วครู่ใหญ่ หัวหน้าทหารหน่วยนักรบทมิฬก็จามติดๆ กันถึงสามครัง้ จนต้องดึงบังเหียนให้เจ้าด�ำผ่อน ฝีเท้าลง ร่างสูงใหญ่ยกมือขยีจ้ มูกอย่างร�ำคาญใจ พร้อมกับไพล่นกึ ไปถึงใครบางคน และ อดคิดไม่ได้วา่ ...หรือเขาจะติดหวัดมาจากเจ้าเปีย๊ ก อัคสันนิษฐานกับตัวเองอย่างขบขัน เพียงนึกถึงเจ้าตัวจ้อยทีท่ ำ� ท่าท�ำทางราวกับเป็น ผูใ้ หญ่เสียเต็มประดา แถมยังไม่เคยคิดว่าตัวเองตัวเล็กเลยนัน้ ... รอยยิม้ บางๆ ก็ประดับ บนริมฝีปากหยักลึก เจ้าตัวเล็กแต่ใจไม่เล็กเท่า เจ้านงเยาว์อาจหาญจนเกินหญิง เจ้าดือ้ รัน้ แสนซนแก่นแก้วจริง เจ้าเป็นหญิงหากเก่งกล้าไม่แพ้ชาย

44

ตัวอย่าง

ศศิภา

นายทหารหนุม่ ยกมือขึน้ แตะเบาๆ บนรอยข่วนบริเวณแก้ม เพียงสัมผัสแผ่วเบาก็ ต้องสะดุง้ เพราะความแสบ ชายหนุม่ ส่ายหน้าน้อยๆ กับความ ‘ร้าย’ ของเจ้าตัวเปีย๊ ก แต่ จะร้ายอย่างไรเจ้าตัวก็อดชืน่ ชมไม่ได้ ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอช่างใจใหญ่และกล้าหาญเหลือเกิน เธอไม่แสดงความ หวาดหวัน่ กริง่ เกรง หรือกลัวกับการถูกล้อมอยูใ่ นวงของทหารของหฤษคีรเี ลยแม้แต่นอ้ ย ตรงกันข้ามเธอกลับหยัดยืนมั่นคง แววตามุ่งมั่นพร้อมต่อสู้กับปัญหาเฉพาะหน้าอย่างไม่ ยอมถอยหนี แต่ถงึ อย่างไรเธอก็ยงั เป็นเด็ก... เด็กทีใ่ สซือ่ บริสทุ ธิ์ ไม่ทนั เล่หเ์ หลีย่ มอันเลวร้าย ของมนุษย์บนโลกใบนีไ้ ด้หรอก อัคเงยหน้ามองท้องฟ้าสีครามผ่านแมกไม้ใบบังเหนือศีรษะ ก่อนผ่อนลมหายใจ ยาวแล้วผิวปากเป็นท่วงท�ำนอง สัน้ ยาว หนึง่ ครัง้ เพียงอึดใจชายชุดด�ำทีห่ ลบซ่อนอยูไ่ ม่ไกลจากบริเวณนัน้ ก็ปรากฏกาย ทัง้ สองเข้า มายืนสงบเสงีย่ มก้มหน้าอยูต่ รงหน้าเจ้าด�ำ... เป็นอย่างทีอ่ คั คิดไว้จริงๆ ‘คนของเขา’ ไม่มี ทางปล่อยให้เขาไปไหนมาไหนตามล�ำพังเป็นแน่แท้ “ขอบใจทีค่ อยตามดูแลข้า แต่พวกเจ้าก็รู้ ว่าข้าดูแลตัวเองได้” “กระผมไม่อยากประมาทขอรับ” หนึง่ ในนัน้ ตอบด้วยสุม้ เสียงเคารพเป็นอย่างยิง่ อัคพยักหน้ารับรู้ แล้วเอ่ยขอบคุณอย่างไม่ถอื ตัว “ขอบใจพวกเจ้ามาก” จากนั้นจึงออกค�ำสั่ง “เดี๋ยวข้าจะกลับไปที่พักแรม ส่วน พวกเจ้า เข้าไปดูลาดเลาในเมืองให้หน่อยว่ามีอะไรผิดปกติบา้ ง ทีส่ ำ� คัญสืบประวัตเิ ด็กคน นัน้ มาให้ขา้ ด้วย” “ขอรับ” เมือ่ ทัง้ สองรับค�ำ ชายหนุม่ ก็กระตุกบังเหียนพาเจ้าด�ำจากไป ผ่านมาสองวันแล้วทีศ่ าศวัตราไม่ได้ขา่ วคราวจากเจ้ายักษ์ตวั โตเลยแม้แต่นอ้ ย ดู เหมือนเขาจะหายเข้ากลีบเมฆไปตัง้ แต่วนั ทีพ่ บกันวันแรก... ไม่รวู้ า่ ตอนนีเ้ จ้าขีเ้ ก๊กพาเจ้าด�ำ ของเธอไปตกระก�ำล�ำบากทีไ่ หนบ้าง มารดาของเธอเองก็เฝ้าถามทุกวันว่าเมือ่ ไรเขาจะเอาเจ้าด�ำมาคืนเสียที เธอเองก็ได้ แต่ตอบว่าไม่รู้ อยากจะเข้าไปในเมือง ไปสืบหาเสียให้รเู้ รือ่ งรูร้ าว ก็ถกู อาจารย์สงั่ ห้าม ‘ข้าบอกเจ้าแล้วว่าให้ระวังตัว เกือบถูกจับได้แล้วไหมล่ะ’ อาจารย์ตำ� หนิเธอเล็กๆ พร้อมกับสัง่ ห้ามเด็ดขาดไม่ให้ไปไหน หน�ำซ�ำ้ ยังบอกให้ มารดาของเธอจับตาดูเธอให้ดๆี เสียด้วย

ตัวอย่าง

45

หทัยรักบรรณาการ

‘ช่วงนีข้ า้ มีธรุ ะต้องไปท�ำในเมือง คงไม่ได้มาสอนสักสองสามวัน ข้าอยากให้ทา่ น ช่วยคุมประพฤติของเจ้าศาให้ดว้ ย ถ้าให้อยูบ่ า้ นได้ทงั้ วันยิง่ ดี’ นัน่ คือประโยคทีท่ ำ� ให้เธอหน้างอง�ำ้ เลยทีเดียว หากก็โต้เถียงอะไรไม่ได้ เพราะทัง้ มารดาและอาจารย์ผเู้ ป็นทีร่ กั พร้อมใจกันเห็นด้วยกับการ ‘กักตัว’ ไม่ให้เธอออกไปก่อเรือ่ ง วุน่ วายทีไ่ หนเสียจริง สองวันทีผ่ า่ นมา มารดาของเธออยูก่ บั บ้านและเอาแต่ถกั เสือ้ กันหนาวส�ำหรับหน้า หนาวปีนที้ งั้ วัน ส่วนป้าเนราก็ตอ้ งไปขายผัก ผลไม้ในตลาดเพียงล�ำพัง ส่วนศาศวัตรานัน้ ได้ แต่เดินวนเวียนไปมาในสวนหลังบ้าน ถ้าไม่รดน�ำ้ ผักผลไม้ ก็ทำ� ความสะอาดเจ้าม้าอีกหนึง่ ตัวในคอก หรือไม่กค็ อยดูแลกุหลาบทีเ่ พิง่ ลงปลูกในแปลง บางทีทำ� ทุกอย่างจนหมดจนไม่รู้ จะท�ำอะไรแล้ว เจ้าตัวก็เข้าห้องอ่านหนังสือ พอเบือ่ ก็ลกุ มาท�ำความสะอาดห้อง จนล่วงเข้า วันทีส่ ามหญิงสาวก็เบือ่ อย่างจริงๆ จังๆ คราวนีเ้ จ้าตัวไม่คดิ จะท�ำอย่างอืน่ อีกแล้ว นอกจากครุน่ คิดหาทาง ‘หนี’ เข้าไปสืบ ข่าวคราวของคณะทูตของหฤษคีรใี นเมืองให้จงได้ ทว่า... เหมือนโชคจะเข้าข้าง เมือ่ ใครบางคนมาเยือนถึงถิน่ ท�ำให้ไม่ตอ้ งเสียเวลา ออกไปตามหาให้วนุ่ วาย ศาศวัตราก�ำลังก้มหน้าเดินไปเดินมาอยูห่ น้าบ้านอย่างกลัดกลุม้ ความคิดทีว่ งิ่ วุน่ อยูใ่ นหัวท�ำให้เธอไม่ทนั สังเกต ไม่รบั รูด้ ว้ ยซ�ำ้ ว่าตอนนีใ้ ครคนหนึง่ ก�ำลังจูงเจ้าด�ำตรงมายัง เธอ มารูต้ วั อีกทีกต็ อนได้ยนิ เสียงร้องอย่างยินดีของเจ้าม้าสุดทีร่ กั นัน่ แหละ คนตัวเล็กเงยหน้าขึน้ มองทันควัน พร้อมกับดวงตาทีเ่ บิกกว้าง ก่อนรอยยิม้ กว้าง ขวางจะสว่างไสวบนวงหน้านวล หญิงสาวโผเข้าไปกอดเจ้าด�ำในทันใด ซุกซบใบหน้าบน แผงคอของมัน ก่อนลูบไล้อย่างรักใคร่ พักใหญ่ทเี ดียวกว่าจะรูว้ า่ ตนเองนัน้ อยูใ่ นสภาพทีเ่ จ้ายักษ์ไม่ควรเห็น ...ก็จะให้เห็นได้อย่างไร ในเมือ่ ตอนนีเ้ ธอปล่อยผมยาวสยายถึงกลางหลัง ชุดที่ สวมใส่กไ็ ม่ใช่เสือ้ ด�ำ กางเกงด�ำแบบวันนัน้ แต่เป็นชุดกระโปรงผ้าฝ้ายสีฟา้ ยาวกรอมเท้า แขนทัง้ สองยาวจรดข้อมือ ส่วนของต้นแขนพองนิดๆ แถมยังมีโบว์ประดับอยูต่ รงเอวด้าน หลังของเธอด้วย มารดาเคยบอกว่าชุดนีน้ า่ รักเหมาะสมกับเธอมาก แต่ศาศวัตรากลับเห็นว่า... ช่าง น่าขันเสียมากกว่า แล้วตอนนีศ้ ตั รูหมายเลขหนึง่ ของเธอดันมาเห็นสภาพอันน่าอับอายของเธอเข้า เฮ้อ! ไม่รจู้ ะเอาหน้าไปไว้ทไี่ หนจริงๆ สินา่ !

46

ตัวอย่าง

ศศิภา

เมื่อไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เจ้าตัวจึงตัดสินใจซุกซบใบหน้าอยู่บนแผงคอ เจ้าด�ำนีแ่ หละ! “นี.่ .. จะซบเจ้าด�ำอีกนานไหม ไม่คดิ จะหันมาทักทายกันเลยรึไง เจ้าตัวเปีย๊ ก” “ข้าไม่ใช่เจ้าตัวเปี๊ยก” คนตัวเล็กตอบเสียงอู้อี้ ขณะยังกอดรัดเจ้าด�ำอยู่เช่นนั้น “ท่านจ�ำผิดแล้ว” “เอ... ข้าจ�ำคนผิดอย่างนัน้ หรือ สงสัยว่าคนทีข่ า้ รูจ้ กั คงเป็นพีช่ ายของเจ้ากระมัง” ได้ยนิ เช่นนัน้ ศาศวัตราก็รบี พยักหน้าหงึกหงักในทันใด... ภาวนาเหลือเกินให้เขา เข้าใจว่าคนทีเ่ ขาพบเจอในวันนัน้ คือพีช่ ายของเธอ แต่เมือ่ ได้ยนิ เสียงหัวเราะเบาๆ จากอีก ฝ่าย เจ้าตัวก็รชู้ ดั ว่า เจ้ายักษ์ไม่ยอมหลงกล! และมันยิง่ ท�ำให้เธออายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี ทว่า... คนอย่างศาศวัตราไม่เคย ขีข้ ลาด หรือหลบลีห้ นีหน้าจากสิง่ ทีต่ อ้ งเผชิญ แม้สงิ่ นัน้ จะท�ำให้เธอเสียหน้า เสียศักดิศ์ รี และอับอายเพียงใดก็ตาม ศาศวัตราตัดสินใจเงยหน้าจากแผงคอสวยๆ ของเจ้าด�ำในที่สุด ก่อนจะหันไป ถลึงตาใส่คนตัวโตด้วยความโมโห “หยุดหัวเราะเดีย๋ วนีน้ ะ!” “เจ้ามีสิทธิ์สั่งให้คนอื่นหยุดหัวเราะได้ด้วยหรือ” ถ้อยค�ำนั้นนอกจากจะ ‘กวน ประสาท’ แล้วยังท�ำให้หญิงสาวแค้นหนักเป็นสองเท่าเลยทีเดียว ตอนนีอ้ คั ไม่ได้หวั เราะอีกต่อไปแล้ว หากเขาก�ำลังมอง ‘สาวน้อย’ ตรงหน้าอย่าง ประหลาดใจ... ไม่คดิ เลยว่าเจ้าตัวเปีย๊ กเวลาแต่งเป็นผูห้ ญิงแล้วจะ...จะเรียกว่าดูดกี ไ็ ม่ถกู นัก เพราะถึงอย่างไรเธอก็ยงั ดูแก่นแก้วกะโปโลอยูด่ ี ถ้าจะพูดให้ถกู ...น่าจะ ‘พอดูได้’ มากกว่า ส่วนในสายตาของศาศวัตรานัน้ เธอเห็นอัคก�ำลัง ‘เก๊ก’ ก็ดเู ขาตอนนีส้ .ิ ..ร่างสูงใหญ่ในชุดด�ำทีก่ ำ� ลังยืนกอดอก มองจ้องเขม็งมายังเธอด้วย แววตาทีแ่ สดงความมีอำ� นาจเหนือกว่า แทบจะข่มคนตัวเล็กๆ อย่างเธอให้ตวั เล็กลงๆ จน แทบจะจมดินอยูแ่ ล้ว! และคราวนีค้ นตัวเล็กไม่วาย ‘ยืมมือ’ เจ้าด�ำม้าตัวโปรด ...เจ้าด�ำจ๋า คราวหน้าช่วยเตะก้นตายักษ์ให้กระเด็นไปถึงดวงจันทร์เลยนะ จะได้ ไม่ตอ้ งกลับมายืนเก๊กแบบนีใ้ ห้ขา้ เห็นอีก! ก่อนทีส่ งครามย่อยๆ จะเกิดขึน้ เสียงหวานนุม่ ก็ดงั ลอยตามลมมา พร้อมเดียวกัน นัน้ ร่างโปร่งระหงในชุดกระโปรงสีมว่ งก็ปรากฏกายขึน้ ตรงประตูบา้ นนัน่ เอง “ศา...ศาศวัตรา! ลูกท�ำอะไรอยู่ แม่ได้ยนิ เสียงใครแว่วๆ มีใครมาอย่างนัน้ รึ”

ตัวอย่าง

47

หทัยรักบรรณาการ

พอจบประโยคนัน้ หญิงวัยกลางคนทีย่ งั งามสง่าไม่แพ้เมือ่ สิบปีกอ่ นก็ขมวดคิว้ เมือ่ เห็นชายแปลกหน้ามาเยือน “ข้าแวะมาคืนเจ้าด�ำ...” ไม่ตอ้ งรอให้อกี ฝ่ายถาม อัคก็อธิบายอย่างกระชับ สัน้ ได้ใจ ความ นอกจากนีย้ งั เอ่ยถึงเรือ่ งทีไ่ ด้สญ ั ญากันไว้เมือ่ วันก่อนอีกด้วย “แล้วก็... มาทวงสัญญาจาก...ตัวเปีย๊ กด้วยขอรับ” ได้ยนิ เช่นนัน้ ‘ตัวเปีย๊ ก’ ถึงกับท�ำปากยืน่ ปากยาวพร้อมกับท�ำเสียง ฮึ! ในล�ำคอที่ จนป่านนีช้ ายหนุม่ ก็ยงั ไม่รคู้ วามหมายของมันแม้แต่นอ้ ย ฤดูหนาวของอาวันตีกำ� ลังคืบคลานเข้ามาอย่างช้าๆ ลมหนาวทีเ่ มือ่ ก่อนจะพัดโชย เพียงยามเช้าตรู่และยามดึกสงัดนั้น บัดนี้แม้ในเวลาเกือบจะเที่ยงวันก็ยังสามารถสัมผัส ความเย็นทีพ่ ดั ผ่านผ้าฝ้ายเข้ามากระทบผิวกายได้ หากศาศวัตรานัน้ ชืน่ ชอบอากาศหนาวยิง่ นัก เธอจึงไม่จำ� เป็นต้องสวมเสือ้ คลุมทับอีกชัน้ ดังเช่นผูเ้ ป็นมารดา อดีตชายาศิรริ ตั นาทรุดกายลงนัง่ บนโซฟาเบาะหนานุม่ โดยไม่ลมื เชือ้ เชิญชายหนุม่ ‘ใจดี’ ให้นงั่ เคียงข้าง ก่อนจะสัง่ ความให้ผเู้ ป็นลูกสาวน�ำน�ำ้ มาต้อนรับ ศาศวัตรานัน้ ไม่อยาก ‘ต้อนรับ’ เขาเลยแม้แต่นอ้ ย แต่คำ� สัง่ ของมารดา เธอเพิกเฉยไม่ได้ สุดท้ายจึงท�ำได้แต่ถอน หายใจเฮือก ก่อนจะเดินหายลับเข้าไปในครัว กลับมาอีกทีพร้อมถาดไม้รปู สีเ่ หลีย่ มผืนผ้า ในมือ มีเหยือกบรรจุนำ�้ ใสเย็นอยูด่ า้ นบนพร้อมกับแก้วทรงเตีย้ สองแก้ว ส่วนอีกแก้วหนึง่ นัน้ เป็นแก้วเซรามิคซึง่ บรรจุกาแฟขึน้ ชือ่ ของอาวันตี... ศาศวัตรา ‘ตัง้ ใจ’ มอบกาแฟ ‘พิเศษ’ ถ้วยนีใ้ ห้กบั ชายหนุม่ ผูน้ นั้ หวังหมดใจว่า เขาจะดืม่ ด�ำ่ ความหอมและรสชาติอนั แสนกลมกล่อมจนเก็บความประทับใจนีไ้ ว้อย่างไม่รลู้ มื พลันทีร่ า่ งเล็กก้าวพ้นประตูหอ้ งนัง่ เล่นเข้าไปด้านใน ภาพทีเ่ ห็นมารดากับตายักษ์คยุ กันอย่างถูกคอท�ำให้เท้าทัง้ สองของเธอชะงัก... ก็จะมีสกั กีค่ นเล่าทีท่ ำ� ให้ทา่ นยิม้ ได้ทงั้ ปากและ ตาแบบนี้ ถ้าไม่นบั เธอ อาจารย์เซติ และป้าเนราแล้วล่ะก็... ศาศวัตราคิดว่าคงไม่มใี ครดึง เอาความสุข ความสดใสทีซ่ กุ ซ่อนอยูท่ า่ มกลางความหม่นเศร้าในดวงตาของท่านออกมาได้ ทว่า... ตอนนีเ้ ธอคงต้องเปลีย่ นความคิดเสียแล้ว “อ้าว ศา เหม่ออะไรอยูล่ ะลูก” เสียงของผูเ้ ป็นมารดาท�ำให้หญิงสาวแทบสะดุง้ หาก ก็ยงั เก็บอาการของตนเองไว้ได้ทนั ท่วงที ...ก็เรือ่ งอะไรทีเ่ ธอจะแสดงให้เขาเห็นว่าเธอก�ำลังชืน่ ชมเขาอยูเ่ ล่า...แม้จะเพียงเล็ก น้อยก็เถอะ! “ชงกาแฟมาให้อคั เขาด้วยหรือนี่ ดีจริง”

48

ตัวอย่าง

ศศิภา

เวลาเพียงชัว่ ครูเ่ ดียว คนขีเ้ ก๊กกลับสามารถท�ำให้มารดาของเธอเรียกชือ่ เขาอย่าง สนิทสนมแบบนีไ้ ด้...ช่างน่าเหลือเชือ่ จริงเชียว! “ศาแค่คดิ ว่าหนาวๆ แบบนี้ ถ้าได้ดมื่ กาแฟรสดีของอาวันตีเสียหน่อยคงดี” ศาศวัตรา เหลือบมองชายหนุ่มซึ่งก�ำลังโน้มตัวเข้ามาใกล้ถ้วยกาแฟที่เธอก�ำลังยกออกจากถาดด้วย แววตาหมัน่ ไส้นดิ ๆ ไม่ได้ “ไม่รเู้ หมือนกันว่ากาแฟทีห่ ฤษคีรเี ป็นอย่างไร แต่กาแฟทีน่ คี่ งไม่นอ้ ยหน้าเป็นแน่” “กลิ่นหอมไม่แรงเท่าของหฤษคีรีครับ ทางนู้นก็มักดื่มชา กาแฟตอนหน้าหนาว เหมือนกัน” “เห็นว่าทีน่ นู่ หนาวกว่าทีอ่ าวันตีมาก ใช่ไหม” คนถูกถามพยักหน้า แล้วเอ่ย “มากพอดูขอรับท่านน้า ถ้าคนไม่ชอบอากาศหนาวไปอยู่ คงอยูไ่ ม่ได้ เพราะหนาว แทบจะตลอดปี” เมือ่ เห็นอีกฝ่ายไม่ได้ซกั ถามอะไรต่อ อัคจึงหันไปมองน�ำ้ สีนำ�้ ตาลเข้มในถ้วยเซรามิค ลวดลายแปลกตา “รสชาตินา่ จะไม่ตา่ งกันมากกระมัง ขอลองชิมสักนิดนะครับท่านน้า” เมือ่ ได้ยนิ ค�ำว่า ‘ลองชิม’ ผูท้ นี่ งั่ อยูบ่ นโซฟาตัวเล็กข้างผูเ้ ป็นมารดาก็อมยิม้ น้อยๆ ซ่อนแววตาเต้นระริกของตนด้วยการหลุบสายตาลงต�่ำ แพขนตายาวกระเพื่อมไหวนิดๆ เหมือนก�ำลังรอคอยสิง่ ทีต่ นเองหมายมาดไว้ในใจ เห็นดังนัน้ คนทีก่ ำ� ลังเอือ้ มมือหยิบกาแฟถ้วยนัน้ พลันชะงักมือชัว่ อึดใจ ลอบระบาย ลมหายใจบางเบา ก่อนตัดสินใจหยิบมันขึน้ มาถือไว้ ...เจ้าเปีย๊ กคงไม่ได้ใส่ยาพิษไว้หรอกน่า คงไม่เป็นไร... เมือ่ คิดว่า ‘ไม่เป็นไร’ คนตัวโตก็กระดกกาแฟถ้วยนัน้ ใส่ปาก แล้วรีบกลืนลงไปอึก หนึง่ ...เพียงเท่านัน้ ก็มากเกินพอแล้ว อัคไม่ปรารถนาจะหยิบมันขึน้ มาดืม่ แม้อกี สักครัง้ เดียว! “เป็นอย่างไรบ้าง ไม่ถกู ปากหรือ” คนถูกถามกระแอมกระไอเบาๆ ก่อนรีบโปรยยิม้ แล้วเอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดค�ำ “รสชาติดเี หลือเกิน ท่านน้า” จากนัน้ จึงแลเลยไปทางด้านหลัง เพือ่ พบว่า ‘ตัวเปีย๊ ก จอมแสบ’ ก�ำลังจ้องมองมาอย่างงุนงง หน�ำซ�ำ้ เขายังเห็นร่องรอยความผิดหวังในดวงตาคู่ นัน้ อีกด้วย “เป็นรสชาติทขี่ า้ จะประทับใจไม่รลู้ มื เลยจริงๆ” ชายหนุม่ จงใจเน้นค�ำว่า ‘ประทับ ใจ’ อย่างชัดเจน ก่อนจะเปลีย่ นเรือ่ งคุยไปเสีย โดยบอกกับศิรริ ตั นาว่าต้องการทวงสัญญา เรือ่ งทีศ่ าศวัตราจะน�ำเทีย่ ว

ตัวอย่าง

49

หทัยรักบรรณาการ

“ท่านน้าคงไม่วา่ อะไรถ้าผมจะให้...” อัคเหลือบมองคนตัวเล็กทีท่ ำ� หน้านิว่ คิว้ ขมวด อยูอ่ ดึ ใจ ก่อนเอ่ยต่อ “ศวัต เอ่อ...ศาศวัตราน�ำเทีย่ ววันนี“้ คนทีถ่ กู เรียกเต็มยศสะดุง้ เล็กน้อย รูส้ กึ แปร่งแปลกในหัวใจพิกล ...ท�ำไมถึงรูส้ กึ อย่างนัน้ ... ไม่ตอ้ งรอนานเจ้าตัวก็ตอบตัวเองเสร็จสรรพ ...คงเป็นแค่ความไม่เคยชินทีเ่ จ้ายักษ์เรียกเธออย่างเป็นทางการเช่นนัน้ กระมัง เมือ่ ได้คำ� ตอบ เจ้าตัวก็หมดสิน้ ความสนใจเพียงเท่านัน้ เพราะสิง่ ทีเ่ ธอก�ำลังสงสัย และอยากพิสจู น์ให้รแู้ น่ชดั คือ... กาแฟถ้วยนัน้ มากกว่า “ไม่ตอ้ งเรียกน้องเต็มยศแบบนัน้ ก็ได้จะ้ ” ‘น้อง’ ตีหน้าบึง้ ทันควัน และอัคก็พอจะมองออกว่าเจ้าเปีย๊ กไม่อยากเป็นน้องของ เขาสักเท่าไรหรอก “เรียกว่าศาก็พอเถิด พ่อหนุม่ ” “ไม่นะคะ ท่านแม่ ศาให้แค่ทา่ นแม่ ป้าเนรา และอาจารย์เรียกศาว่าศาได้เท่านัน้ ค่ะ คนอืน่ ห้ามเรียก!” ประโยคท้ายข่มขูค่ นตัวโตเล็กน้อย แต่มหี รือทีอ่ คั จะกลัว ถึงกระนัน้ ชายหนุม่ ก็ไม่โต้เถียง หากยอมรับโดยดุษณี “ถ้าอย่างนัน้ จะให้ขา้ เรียกเจ้าว่าอะไรล่ะ” คนตัวเล็กอยากตอบว่า ไม่ตอ้ งเรียกอะไรทัง้ นัน้ แหละ ข้าไม่อยากเป็นเพือ่ น เป็น พีเ่ ป็นน้อง หรือสนิทสนมอะไรกับเจ้าเลยแม้แต่นดิ เดียว! หากความเกรงใจมารดาของตน จึงจ�ำใจตอบเสียงห้วนไปว่า “ศวัต” “ได้... ต่อแต่นไี้ ปข้าจะเรียกเจ้าว่าศวัต” อัคไม่ได้บอกสิง่ ทีอ่ ยูใ่ นใจตนเองว่า เขาไม่อยากเรียกเธอว่าศวัต เพราะมันดูแข็ง กระด้างส�ำหรับเธอมากไปหน่อย ทีเ่ ขาชอบคือ...ตัวเปีย๊ กต่างหาก “เรือ่ งไปเทีย่ ว น้าไม่วา่ หรอก ขอแค่อย่ากลับดึกเป็นพอ แต่นา้ ว่าไปเทีย่ ววันพรุง่ นี้ ดีกว่า ขอให้นา้ ได้บอกกล่าวกับอาจารย์ของยัยศาเสียก่อน ” “ขอบคุณท่านน้ามากขอรับ ไว้พรุง่ นีข้ า้ จะมาใหม่” จากนัน้ ชายหนุม่ ก็อยูค่ ยุ เพียงชัว่ ครู่ ก่อนจะขอตัวลากลับ “แล้วนีจ่ ะกลับอย่างไรล่ะ” ศิรริ ตั นาเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ด้วยเห็นว่าทางจากทีน่ ี่ ไปถึงประตูเมืองนัน้ ไกลพอสมควร “ไม่ตอ้ งห่วงหรอกขอรับท่านน้า ข้าน�ำม้ามาสองตัว” อัคเอ่ยลาอีกครัง้ พร้อมกับเดินดุม่ ออกมาจากบ้าน โดยมีศาศวัตราเดินตามออก มาด้วยเพราะถูกบังคับให้มาส่ง

50

ตัวอย่าง

ศศิภา

“ข้าไปล่ะ พรุง่ นีค้ อ่ ยพบกันใหม่” เขาเอ่ยเมือ่ ทัง้ สองมาหยุดยืนอยูห่ น้าประตู “ข้า หวังว่าเจ้าจะไม่ผดิ สัญญา” คนทีถ่ กู สบประมาทเชิดหน้า ตาวาวเลยทีเดียว “ข้าไม่เคยผิดสัญญากับใคร!” “ก็ขอให้เป็นอย่างนัน้ ” คนตัวโตยกมือลูบปลายคาง ก่อนแกล้งมองชุดหวานแหวว ทีเ่ จ้าตัวสวมแล้วยกมุมปากขึน้ เล็กน้อย “ท่านหัวเราะข้าอีกแล้วนะ!” คนตัวเล็กชักมีนำ�้ โหอีกรอบ พาลท�ำให้ชายหนุม่ นึก สงสัยนักว่าวันวันหนึง่ เจ้าตัวเปีย๊ กของเขามีโมโหโทโสสักกีร่ อบกัน... เกินสิบรอบรึเปล่าก็ไม่รู้ “วางแผนเทีย่ วดีๆ ล่ะ อย่าให้ขา้ ผิดหวัง” เขาเอ่ยยิม้ ๆ พร้อมวางมือลงบนศีรษะ ทุยสวยทีต่ อนนีผ้ มด�ำขลับยาวสยายเต็มหลัง ขับไล้รปู หน้าละมุนให้ออ่ นหวานยิง่ ขึน้ อีกสามปี ‘ตัวเปีย๊ ก’ คงกลายเป็น ‘กุหลาบ’ แสนงามเสียแล้ว... จูๆ่ คนตัวโตก็นกึ อยากให้เจ้าตัวจ้อยเป็นเพียงสาวน้อยกะโปโลแบบนีจ้ นกว่าจะถึง วันทีไ่ ด้พบกันอีกครัง้ เสียอย่างนัน้ ... จะด้วยเหตุผลกลใด เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน มือใหญ่ที่ขยี้ศีรษะของอีกฝ่ายซึ่งก�ำลังตีเขาเป็นพัลวันนั้นผ่อนแรงลงกลายเป็น เพียงลูบไล้อย่างแผ่วเบา เมือ่ เป็นเช่นนัน้ มือเล็กทีก่ ำ� ลังจะกระชากมือของเขาออกก็ชะงักอยู่ กลางอากาศ สัมผัสอ่อนโยน ท�ำให้ใจดวงน้อยเต้นผิดแผกไป แปลกเหลือเกิน โลกทัง้ ใบเหมือนหยุดนิง่ เวลาหยุดหมุน แต่ทำ� ไมหัวใจเราถึงได้ เต้นเร็วนักก็ไม่ร.ู้ .. ค�ำถามนัน้ ศาศวัตราหาค�ำตอบไม่ได้ แม้เมือ่ อีกฝ่ายโบกมือลาและควบม้าจากไป แล้ว เธอยังคงยืนนิง่ ค้นหาค�ำตอบอยูน่ นั่ เอง จวบจนกระทัง่ ได้ยนิ เสียงมารดาเรียกนัน่ ล่ะ เจ้าตัวถึงเรียกสติกลับคืนมาแล้วหมุนตัวหันหลังกลับเข้าไปในบ้าน “ท�ำอะไรอยูต่ งั้ นานสองนาน แม่ได้ยนิ เสียงฝีเท้าม้าวิง่ ออกไปตัง้ นานแล้ว” “แค่... คิดอะไรเพลินๆ เท่านัน้ ค่ะ” เจ้าตัวตอบสัน้ ๆ สลัดความฟุง้ ซ่าน วุน่ วายใจของตนเองออกไป ก่อนจะก้มเก็บ กาแฟถ้วยนัน้ ทีย่ งั เหลือเกือบครึง่ เพือ่ น�ำไปล้าง ร่างเล็กดุม่ เดินกลับเข้าไปในครัว วางกาแฟ เจ้าปัญหาข้างๆ อ่างล้างมือ แล้วมองจ้องมันด้วยแววตาครุน่ คิด ในที่สุดหญิงสาวก็อดใจไม่ไหว ยกมันขึ้นมาจิบเพียงนิด ผลที่ได้คือ... เจ้าตัว หลับตาแน่นสนิท คิว้ ขมวดเข้าหากันจนแทบเป็นปม ใบหน้าก็เหยเกราวกับคนก�ำลังร้องไห้ ร่างกายก็สนั่ เทาราวกับอยูท่ า่ มกลางหิมะโดยทีไ่ ม่มเี สือ้ ผ้าสวมใส่แม้สกั ชิน้ ! “อี!๋ ... เค็มชะมัด!”

ตัวอย่าง

51

หทัยรักบรรณาการ

ระลอก

ศาศวัตรารีบล้างปากตัวเองทันควัน พร้อมกับความอาฆาตแค้นทีก่ อ่ ตัวขึน้ มาอีก

ตอนทีห่ ญิงสาวเงยหน้าขึน้ มาจากอ่างล้างมือในห้องครัว ใบหน้าของเธอเปรอะเปือ้ น ไปด้วยน�ำ้ ชุดงามทีส่ วมอยูก่ เ็ ปียกไม่แพ้กนั หากเจ้าตัวหาได้สนใจไม่ สิง่ ทีเ่ ธอสนใจตอนนี้ มีเพียงแค่... ตายักษ์ขเี้ ก๊ก ขีแ้ กล้ง ขีโ้ กหกเท่านัน้ ! ...พรุง่ นีเ้ ธอจะแก้เผ็ดให้ได้ คอยดูเถอะ!...

52

ตัวอย่าง

ศศิภา

5 รุ่งเช้าวันต่อมา ลมหนาวที่พัดกรูผ่านหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้เล็กน้อย ไม่ได้ท�ำให้ ผู้เป็นเจ้าของห้องอยากจะซุกกายอยู่ใต้ผ้าห่มผืนโตและอยากจะนอนหลับใหลต่อแต่อย่าง ใด ตรงกันข้าม ศาศวัตรากลับกระตือรืนร้น กระปรีก้ ระเปร่า รืน่ เริงบันเทิงใจ หรืออะไรก็ แล้วแต่ทหี่ มายถึงความ ‘เปีย่ มสุข’ มันปรากฏอยูบ่ นรอยยิม้ และในแววตาสุกสกาวของเจ้า ตัวอย่างปิดไม่มดิ จริงอยู่ เธออาจจะไม่ชอบขีห้ น้าเจ้ายักษ์ขเี้ ก๊กสักเท่าไร แต่การจะได้ไปเทีย่ วหลัง จากจับเจ่าอยูแ่ ต่ในบ้านมาตลอดสามวัน ท�ำให้เธอพอจะท�ำลืมๆ ไปได้บา้ งว่า ‘เพือ่ นเทีย่ ว’ ในวันนีเ้ ป็นใคร ...ก็คดิ ซะว่าไปเทีย่ วกับเจ้าด�ำเท่านัน้ ก็พอ เนอะ! ร่างเล็กหันไปพยักพเยิดกับม้าสุดทีร่ กั ขณะทีผ่ เู้ ป็นมารดาซึง่ ยืนอยูเ่ คียงข้าง ค่อยๆ คลีค่ ลุมผ้าคลุมทีต่ นเองถักเองกับมือลงบนไหล่บาง “หนาวๆ แบบนีไ้ ปรอข้างในไม่ดกี ว่าหรือ” หญิงสาวสัน่ ศีรษะดิก “ศาไม่หนาวเท่าไหร่ ยืนรอตรงนีไ้ ด้คะ่ ท่านแม่” ศิรริ ตั นารูว้ า่ บุตรสาวของตนนัน้ ดือ้ รัน้ เพียงใด จึงปล่อยเลยตามเลยไม่เซ้าซี้ “ถ้าอย่างนัน้ ก็ตามใจเจ้า” ก่อนจะเอ่ยด้วยน�ำ้ เสียงเป็นห่วง “ระวังตัวดีๆ นะศา อย่าไปเทีย่ วเถลไถลไกลนัก” ได้ยนิ ค�ำนีแ้ ล้ว ศาศวัตราก็นกึ ถึงอาจารย์เซติทแี่ วะมาหาเธอกับมารดาของเธอเมือ่ เย็นวาน หลังจากพูดคุยรับฟังเรือ่ งราวของค�ำสัญญา ‘บ้าๆ’ ของเธอแล้ว หญิงสาวคิดว่าท่าน คงไม่อนุญาตเป็นแน่แท้ หากค�ำตอบทีไ่ ด้รบั คือ ‘ไปเถิด ข้าอนุญาต... พรุง่ นีจ้ ะเป็นเพียงวันเดียวทีเ่ จ้าเถลไถลได้นะ ศาศวัตรา’ ศาศวัตราแทบจะกระโดดกอดผูเ้ ป็นอาจารย์ดว้ ยความดีใจ ก็ครัง้ นีจ้ ะเป็นการเทีย่ ว ทีอ่ สิ ระทีส่ ดุ ตัง้ แต่เกิดมา ไม่ตอ้ งมีปา้ เนรามาเป็นเพือ่ น ไม่ตอ้ งมีอาจารย์มาคอยคุม หรือ แม้แต่ไม่ตอ้ งมี ‘ท่านพีธ่ ร’ มาคอยห้ามปรามไม่ให้ทำ� โน่นท�ำนี่ ครัง้ นีเ้ ธอจะท�ำทุกอย่างทีต่ อ้ งการ และจะไปในทุกทีท่ ถี่ กู ห้าม หากเจ้ายักษ์อยาก จะห้ามก็หา้ มไป เธอไม่มที างท�ำตามอยูแ่ ล้วนีน่ ะ แต่ถึงอย่างไรเธอก็มั่นใจเป็นนักหนาว่าการเที่ยวครั้งนี้จะไม่มีค�ำห้ามนู่นห้ามนี่ แม้แต่คำ� เดียว ก็เจ้ายักษ์คงอยากรูอ้ ยากเห็นและอยากเปิดหูเปิดตาเหมือนกับเธอนัน่ แหละ!

ตัวอย่าง

53

หทัยรักบรรณาการ

ทีส่ ำ� คัญอาจารย์เซติยำ�้ นักย�ำ้ หนาเรือ่ งความต้องการทีแ่ ท้จริงของนักรบทมิฬผูน้ นั้ ‘เราไม่รวู้ า่ ฝ่ายนัน้ ต้องการหรือหวังสิง่ ใดจากเราในภายภาคหน้าหรือไม่ ดังนัน้ เจ้า ต้องคิดให้มากว่าสถานทีไ่ หนควรพาเขาไปและสถานทีไ่ หนทีไ่ ม่ควร’ โธ่ เรือ่ งแค่นี้ เธอคิดออกอยูแ่ ล้วน่าว่าจะพาตาขีเ้ ก๊กไปทีไ่ หน คราวนีล้ ะ่ ... จากขีเ้ ก๊กอาจจะกลายเป็นตาบ้าลามกไปเสียก็ได้ใครจะรู!้ ศาศวัตราตืน่ จากภวังค์เมือ่ ได้ยนิ เสียงมารดาดังอยูข่ า้ งหู “สงสัยจะมาแล้วกระมัง” สิน้ เสียงนัน้ ก็ปรากฏร่างบุรษุ สูงใหญ่ราวยักษ์กำ� ลังควบ ขับอาชาขาวปลอดมุง่ ตรงมาทางเธอ “มาตรงเวลาดีจริง” ตรงเวลาทีว่ า่ คือ... ยามดวงตะวันแตะเส้นขอบฟ้าตามทีช่ ายหนุม่ ส่งคนมาบอกเมือ่ ค�ำ่ วานนีน้ เี่ อง คนตัวโตควบอาชาสูงใหญ่ดว้ ยท่าทางงามสง่าจนคนทีไ่ ม่คอ่ ยชืน่ ชมใครอดชืน่ ชม ในใจไม่ได้... ตัง้ แต่จำ� ความได้ ศาศวัตราไม่เคยเห็นใครทีม่ สี ง่าราศี และดูทรงอ�ำนาจยาม อยูบ่ นหลังอาชาสูงใหญ่เช่นนีม้ าก่อน เขาคือคนแรกทีเ่ ธอชืน่ ชม และชืน่ ชมอย่างจริงใจเสียด้วย วันนีน้ ายทหารหน่วยนักรบทมิฬยังคงสวมชุดสีดำ� ทัง้ ชุด ราวกับว่าสีนเี้ ป็นสีโปรด หรือไม่กเ็ ป็นสีประจ�ำตัวเขาอย่างไรอย่างนัน้ ส่วนเธอน่ะหรือ ไม่ได้สวมชุดกระโปรงน่ารัก ราวตุก๊ ตาแบบในวันนัน้ หรอก แต่เป็นเสือ้ แขนยาว กางเกงขายาวรัดข้อเท้าสีนำ�้ ตาล ส่วน ผมถูกรวบไว้กลางหลังแล้วคลุมทับด้วยผ้าสีเดียวกัน เธอไม่ใช่สาวน้อยทีถ่ กู หัวเราะเยาะเมือ่ วาน แต่เป็นหนุม่ น้อยทีพ่ ร้อมจะต่อกรเขา ได้ทกุ เมือ่ ต่างหาก! “สวัสดีขอรับ ท่านน้า” ชายหนุม่ กระโดดลงจากหลังม้า โค้งศีรษะให้กบั ศิรริ ตั นา จากนัน้ จึงโปรยยิม้ กว้างเผือ่ แผ่มายังเธอด้วย “ข้ามารับ...” เจ้าตัวลังเล ละม้ายไม่แน่ใจนักว่าจะเรียกเจ้าตัวเล็กเช่นไรดี จะเรียก ตัวเปี๊ยกก็จะเป็นการไม่สุภาพต่อหน้ามารดาของหญิงสาว หากจะเรียกศา... ก็รู้สึกขัดๆ เขินๆ อย่างไรพิกล สุดท้ายจึงเลือกทีจ่ ะเรียกคนตรงหน้าตามทีเ่ จ้าตัวต้องการ “มารับ...ศวัตไปเทีย่ วตามสัญญา” ศาศวัตราเบิกตากว้างเล็กน้อย ก่อนลืมตัวค้อนควัก่ กลางอากาศ ...พูดราวกับว่าตัวเองเป็นคนสัญญาจะพาเทีย่ วอย่างไรอย่างนัน้ !

54

ตัวอย่าง

ศศิภา

“อย่าพาน้องกลับดึกล่ะ” มารดาของเธอเอ่ยก่อนทีท่ งั้ สองจะพากันควบขับม้าจาก ไป ศาศวัตราอยากหันไปตะโกนบอกท่านเหลือเกินว่าเธอไม่ได้เป็นน้องของตายักษ์ และไม่ อยากเป็นด้วย! ร้อยไม่อยาก พันไม่อยาก ชาตินไี้ ม่อยาก ชาติหน้าหรือชาติไหนๆ ก็ไม่อยากทัง้ นัน้ ! หญิงสาวท�ำเสียงขัดใจในล�ำคอ พร้อมกับกระตุกบังเหียนและสัง่ ให้เจ้าด�ำเร่งฝีเท้า เพือ่ ทีจ่ ะได้ ‘น�ำ’ ใครคนนัน้ แม้จะเป็นเพียงก้าวเดียว เจ้าตัวก็เหมือนจะพอใจจนความ หงุดหงิดในหัวใจบรรเทาเบาบางลงไปได้บา้ ง ศาศวัตราควบขับม้าทะยานไปเบือ้ งหน้าโดยไม่รรี อใดๆ อีกต่อไป เธอไม่เอ่ยถามคน ตามเลยด้วยซ�ำ้ ว่าอยากไปเทีย่ วทีไ่ หนเป็นทีแ่ รก หากกลับน�ำชายหนุม่ ตรงไปยังก�ำแพงเมือง ด้านตะวันตก ซึง่ เป็นทีร่ วมตัวกันของพ่อค้า แม่คา้ ทัง้ หลาย ตลาดแห่งนีไ้ ม่ใช่ตลาดกลาง เมือง เป็นเพียงตลาดเล็กๆ ทีข่ ายของราคาถูกส�ำหรับชาวบ้านเดินดินธรรมดาๆ เท่านัน้ หญิงสาวเคยไปตลาดกลางเมืองมาแล้วกับป้าเนรา ทีน่ นั่ ราคาของแพงกว่าทีน่ เี่ ป็น เท่าตัวเลยทีเดียว ทัง้ ทีข่ องแทบทุกอย่างไม่แตกต่างกันเลยแม้แต่นดิ เดียว ศาศวัตราสัง่ ให้เจ้าด�ำหยุดก่อนจะกระโดดลงจากหลังม้า แล้วน�ำมันไปฝากในคอกที่ รับฝากม้านานาชนิด เด็กหนุม่ เฝ้าร้านก้มศีรษะทักทายก่อนเอือ้ มมือไปรับบังเหียนจากลูกค้า มาถือไว้อย่างนอบน้อม ก่อนจะท�ำแบบเดียวกันกับคนทีเ่ พิง่ เดินมาถึง เมือ่ ฝากเจ้าด�ำ เจ้าขาวเรียบร้อยแล้ว ศาศวัตราก็กวักมือให้คนข้างหลังรีบเดินตาม ตนเอง เมือ่ อัคเร่งฝีเท้าจนมายืนเคียงคูก่ นั สิง่ แรกทีเ่ ขาเอ่ยปากคือ “ตกลงว่าเจ้าพาข้ามาเทีย่ ว หรืออยากมาเทีย่ วเองกันแน่ ฮึ... ตัวเปีย๊ ก” “ข้าบอกให้เรียกข้าว่าศวัตไง...ศวัตน่ะ ศะ-วัต” เจ้าตัวยกมือกอดอก และเน้นทีละค�ำอย่างชัดเจน ขณะทีค่ นตัวโตท�ำเพียงเลิกคิว้ น้อยๆ ท�ำท่าทางเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างหากกลับเปลีย่ นใจหันไปสนใจลูกแอปเปิล้ เขียว ผลโตเท่าก�ำปัน้ แบบทีไ่ ม่คอ่ ยพบเห็นในหฤษคีรมี ากนัก “ข้ารูส้ กึ ว่าทีอ่ าวันตีปลูกผลไม้ได้ดนี กั แถมยังอร่อยกว่าทีห่ ฤษคีรอี กี ด้วย” คนทีก่ ำ� ลังหงุดหงิดกับค�ำว่าตัวเปีย๊ กยิง่ ขมวดคิว้ จนแทบเป็นปม ร่างเล็กปราดเข้ามา ยืนประชิดติดตัวคนตัวโต ก่อนจะฉวยลูกแอปเปิล้ ในมือเขากลับไปวางไว้ทเี่ ดิม เท่านัน้ ยัง ไม่พอ เธอยังถือวิสาสะคว้าหมับเข้าทีม่ อื ใหญ่โดยไม่บอกกล่าว แล้วลากเขาออกมาให้พน้ ๆ ร้านขายผลไม้รา้ นนัน้ ก่อนเอ่ยเร็วรี่

ตัวอย่าง

55

หทัยรักบรรณาการ

“ทีแ่ ม่คา้ เขาเอามาขายก็แค่เป็นผลไม้ทคี่ ดั มาเป็นอย่างดีแล้ว ส่วนใหญ่ผลไม้ของที่ นีก่ ไ็ ม่ได้อร่อยหรือเลอเลิศไปกว่าของหฤษคีรหี รอก...ข้าเคยได้ยนิ มาว่าทีห่ ฤษคีรนี ะ่ อะไรๆ ก็ดไี ปเสียหมด ทัง้ เรือกสวนไร่นาทีช่ า่ งอุดมสมบูรณ์ เหมืองเพชรนับสิบ แถมพลอยของหฤษ คีรกี ม็ ชี อื่ เสียงกว่ารัฐไหนๆ ในแถบนีอ้ กี ด้วย เทียบกับอาวันตีแล้ว ข้าเห็นว่าทีน่ ไี่ ม่มอี ะไร ดีเทียบหฤษคีรเี ลยจริงๆ” ศาศวัตราพยายามใช้คำ� พูดชีใ้ ห้อกี ฝ่ายเห็นว่าอาวันตี ‘ไม่มอี ะไร’ ดีพอให้หฤษคีรี สนใจเลยแม้แต่นอ้ ย อัคเอง... แม้จะรูว้ า่ เธอพยายามยัดเยียดอะไรให้เขา หากเขาไม่ได้ถกเถียงอะไรกลับ ไป แม้จะรูท้ ง้ั รูว้ า่ สิง่ ทีเ่ จ้าตัวเล็กเอ่ยนัน้ ไม่ใช่ความจริงทัง้ หมดเสียทีเดียว... เท่าทีเ่ ขารู้ พืชผัก ผลไม้ของอาวันตีเจริญเติบโตงอกงามเร็ว แถมยังกรอบ หอม อร่อย ผิดกับทางหฤษคีรที ี่ รสชาติไม่ได้โดดเด่นอะไรเลย ก็ถา้ พูดถึงเรือ่ งอูข่ า้ วอูน่ ำ�้ แล้ว อาวันตีมอี ย่างเหลือเฟือ ขณะ ทีห่ ฤษคีรเี รียกได้วา่ ค่อนข้างขาดแคลนเลยทีเดียว มือเล็กบางของศาศวัตราในตอนนีเ้ ลือ่ นไปก�ำรอบนิว้ โป้งของเขาแล้ว อาจเป็นเพราะ การท�ำเช่นนี้สะดวกกว่าการเกาะกุมมือใหญ่ยักษ์ของเขาก็ได้กระมัง ดวงตาสีด�ำสนิททอด มองนิว้ เรียวเล็กก่อนเลือ่ นไปยังแผ่นหลังบาง จนมาหยุดอยูต่ รงท้ายทอยซึง่ มีไรผมตกลง มาประปราย... ดวงตาสีดำ� สนิททีจ่ บั จ้องมองมานัน้ มีแววชืน่ ชมอย่างปิดไม่มดิ เขารูด้ วี า่ ศาศวัตรา ยังเด็ก บางครัง้ ก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ความรูส้ กึ ของตัวเองได้ดมี ากพอ หากถึงกระนัน้ เขาก็ยกย่องเธอในเรือ่ งความฉลาด ‘แบบเด็กๆ’ และความรักในแผ่นดินเกิดของตนเอง เธอท�ำทุกอย่างได้เพือ่ แผ่นดิน แม้วา่ ราชาทิวากาล... เจ้าหลวงผูป้ กครองผืนแผ่น ดินอาวันตีและเป็นบิดาของเธอจะทอดทิง้ เธอตัง้ แต่เธอยังไม่เกิดก็ตาม ...ประวัตทิ เี่ ขาให้คนสืบมาให้บอกชัด... อดีตชายากับลูกน้อยอยูอ่ าศัยเพียงล�ำพัง กับคนสนิทอีกหนึง่ คนในบ้านหลังเล็กและเก่าคร�ำ่ ศาศวัตราคง ‘โหยหา’ บิดามาก หากเธอกลับเก็บกดมันไว้ในหัวใจอย่างมิดเม้น ผูห้ ญิงทีม่ หี วั ใจแข็งแกร่งเช่นนี้ เหมาะทีจ่ ะเป็น ‘ชายา’ ‘รานี’ หรือ ‘ราชิน’ี ของ ใครสักคนทีค่ คู่ วร... อัคไม่รเู้ ลยว่าตนเองก�ำลังเหม่อมองเจ้าตัวเล็กอย่างเผลอตัว ถึงขนาดไม่ทนั ได้ระวัง เมือ่ อีกฝ่ายหยุดเดินแล้วหันขวับกลับมาอย่างรวดเร็ว ผลก็คอื ร่างเล็กชนเข้ากับแผ่นอกกว้าง ของคนทีเ่ ดินตามเข้าอย่างจัง ศาศวัตราเกือบกระเด็นหงายหลังแล้วถ้าไม่ใช่เพราะอ้อมแขนแข็งแรงตวัดรัดไว้ อย่างทันท่วงที ตอนนีเ้ ธอจึงอิงแอบแนบซบอกก�ำย�ำ กรุน่ กลิน่ หอมดอกกุหลาบโชยมาท�ำให้

56

ตัวอย่าง

ศศิภา

เธอต้องขมวดคิว้ อย่างสงสัย ...ก็ทำ� ไมผูช้ ายตัวโตอย่างเขาถึงมีกลิน่ กายดังกุหลาบแบบทีส่ ตรีชอบใช้เล่า... ...อย่าบอกนะ...ว่า... หญิงสาวเงยหน้ามองไรเขียวครึม้ ตามแนวกราม ก่อนจะเลือ่ นขึน้ ไปมองสบดวงตา สีดำ� สนิทกึง่ ดุดนั ระคนอ่อนโยนคูน่ นั้ แล้วอ้าปากค้าง “ท่านรักชอบผูช้ ายอย่างนัน้ หรือ” ก่อนทีจ่ ะทันห้ามตัวเอง เจ้าตัวก็โพล่งถามออกไปอย่างไม่ทนั ยัง้ คิด บังเกิดความ เงียบอยูช่ วั่ ขณะหนึง่ กว่าคนถูกถามจะโพล่งเสียงหัวเราะออกมาดังก้องอย่างขบขัน “อยากลองพิสจู น์ดไู หมล่ะ ตัวเปีย๊ ก” ใช่เพียงพูด เจ้าตัวยังกอดรัดเธอแน่นขึน้ แถมยังโน้มหน้าลงมาหาอีก ศาศวัตราไม่รหู้ รอกว่าเขาคิดจะท�ำอะไร หากทีแ่ น่ๆ คือ... สิง่ นัน้ ต้องไม่ปลอดภัยกับตัวเธอเป็นแน่แท้ ในชัว่ ขณะนัน้ เองร่างเล็กก็สะบัดตัวหลุดจากอ้อมกอดของเขา แล้วตะโกนด่าอย่าง ไม่ไว้หน้า “ตายักษ์ลามก!” เสียงของเธอสะท้อนก้องไปทัง้ ตลาด ผูค้ นทีเ่ ดินผ่านไปมาต่างพร้อมใจหันมามอง เธอเป็นตาเดียว ขณะทีค่ นถูกว่าไม่สะทกสะท้าน กลับหัวเราะลัน่ ราวกับข�ำเสียเต็มประดา “ข�ำอะไร! หยุดเดีย๋ วนีน้ ะ!” เมือ่ ไม่ได้ดงั่ ใจ เจ้าตัวจึงกระโจนเข้าไปทุบตีรา่ งใหญ่ยกั ษ์รวั เร็วอัคยกมือปัดป้อง เป็นพัลวัน ก่อนเอ่ยปนเสียงหัวเราะว่า “เดีย๋ วก่อนตัวเปีย๊ ก หยุดท�ำร้ายข้าเสียที... เจ้าเห็นไหมว่าคนอืน่ ๆ มองเจ้ากับข้า ด้วยสายตาประหลาดแล้ว” ประโยคนัน้ ท�ำให้คนทีก่ ำ� ลังหน้ามืดตามัวเพราะความโกรธหยุดการประทุษร้ายไว้ได้ หญิงสาวกวาดตามองโดยรอบและเห็นจริงตามทีเ่ ขาพูด จึงขมวดคิว้ อย่างไม่เข้าใจ “ท�ำไมล่ะ” “เขาคงคิดว่าเจ้ากับข้าเป็นพวก...” ชายหนุม่ ละไว้เพียงแค่นนั้ ก่อนจะระเบิดเสียง หัวเราะออกมาอีกเมื่อเห็นคนตรงหน้าก้มมองตัวเองอยู่อึกใจ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วย ใบหน้าทีแ่ ดงก�ำ่ ด้วยโทสะ “มองอะไรกันฮะ! ไม่เคยเห็นคนรึไง” แล้วคนตัวเล็กก็ดมุ่ เดินต่อไป ทีแรกอัคคิดว่าหญิงสาวจะอับอายจนรีบกลับแทบ ไม่ทนั แต่เขาคงลืมไปว่าศาศวัตราเป็นประเภทไม่ยอมหลีกลีห้ นีหน้า เธอพร้อมเผชิญปัญหา ทุกอย่างแม้ปญ ั หานัน้ จะหมายถึงความเสียหน้าหรือเสียศักดิศ์ รีกต็ าม

ตัวอย่าง

57

หทัยรักบรรณาการ

“เดินช้าๆ หน่อยตัวเปีย๊ ก เดีย๋ วก็สะดุดหกล้มไปเท่านัน้ ” ยังไม่ทนั ขาดค�ำ คนตรง หน้าก็แทบล้มคะม�ำหน้าคว�ำ่ กับพืน้ ดินเฉอะแฉะเสียแล้ว และก็อกี ตามเคยคนตัวโตรวบเอว เธอไว้ได้ทนั การณ์ ศาศวัตราไม่เสียเวลาขอบคุณหรือหันมามองเขาเลยแม้แต่นอ้ ย เธอสะบัด ตัวออกจากแขนของเขาแล้วเดินหน้าต่อไป “เจ้ารีบไปไหนนักหนา” “จะรีบไปซือ้ คันธนูนะ่ สิ รีบซือ้ จะได้รบี ไป... ข้าไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของใครๆ” ได้ยนิ แล้ว อัคก็หวั เราะเบาๆ ในล�ำคอ ถึงกระนัน้ คนทีเ่ ดินน�ำลิว่ ๆ ก็ยงั ได้ยนิ เจ้า ตัวหันมาตวาดใส่เขาว่า “ตอนนีข้ า้ ไม่มเี วลาทะเลาะกับท่าน เพราะฉะนัน้ หยุดข�ำข้าเสียที ไม่อย่างนัน้ ข้าจะ หันไปชกหน้าท่านจนเลือดกบปากเลย คอยดู!” ไม่ใช่เพราะกลัวค�ำขูห่ รอก หากกลัวว่าเจ้าตัวเปีย๊ กจะโกรธต่างหาก อัครีบเม้มปาก แน่น ไม่ปล่อยให้เสียงหัวเราะอย่างเอ็นดูเล็ดลอดออกไปแม้แต่นอ้ ย พร้อมกันนัน้ เขาก็นกึ สงสัยเป็นนักหนาว่าเหตุใดตนเองจึงถูกชะตากับเจ้าตัวเล็กนัก แถมยังเหมือนจะ ‘ถูกใจ’ เสียด้วยกระมัง ...ก็จะมีผหู้ ญิงทีไ่ หนบ้างเล่าทีก่ ล้าข่มขูเ่ ขาว่าจะชกเขาเลือดกบปากน่ะ แบบนีน้ ลี่ ะ่ ...ถึงท�ำให้เขา ‘ถูกตาต้องใจ’ หลังจากศาศวัตราเลือกคันธนูเรียบร้อยแล้ว ทัง้ สองก็เร่งฝีเท้ากลับมาทางเดิม ตรง ไปยังคอกม้าทีฝ่ ากเจ้าด�ำกับเจ้าขาวไว้ คนตัวเล็กเอือ้ มมือไปรับบังเหียนม้าจากเด็กหนุม่ ก่อนจะ หันไปท�ำปากบุย้ ใบ้กบั คนข้างหลังทีเ่ มือ่ ได้เจ้าขาวแล้วท�ำท่าว่าจะเดินจากไป “อะไร” ชายหนุม่ พอจะรูว้ า่ เจ้าตัวเปีย๊ กต้องการสิง่ ใด หากเจ้าตัวแสร้งท�ำไม่รไู้ ม่ชี้ “โธ่เอ๊ย!...จ่ายสิ! ข้าอุตส่าห์พาท่านมาเทีย่ วนะ จะต้องให้ขา้ เลีย้ งท่านด้วยเรอะ!” คนตัวโตอยากเถียงกลับไปเหลือเกินว่า... แบบนีไ้ ม่เรียกว่าพาเทีย่ วหรอก น่าจะ เรียกว่าถูกลากไปนูน่ นีต่ ามอ�ำเภอใจของคน ‘อยาก’ เทีย่ วมากกว่า! “อย่าบอกนะว่าไม่ได้พกอัฐติดตัวมาสักแดง” เจ้าตัวเล็กค่อนแคะ “ทหารอย่างท่าน คงไม่คดิ เอาเปรียบเด็กแบบข้าหรอกกระมัง” แถมท้ายด้วยถ้อยค�ำเหน็บแนมเล็กๆ ชวนให้ คนฟังได้แต่สา่ ยศีรษะ ยอมควักอัฐจ่ายค่าดูแลทัง้ เจ้าด�ำและเจ้าขาวแต่โดยดี “เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนเช่นไรกัน” เมือ่ จ่ายเสร็จสรรพ ก�ำลังจะจูงม้าออกมาจากคอก ชายหนุม่ ก็เอ่ยถาม “คิดว่าข้าชอบเอาเปรียบเด็กหรืออย่างไร”

58

ตัวอย่าง

ศศิภา

“ใครจะไปรู”้ ศาศวัตรายักไหล่ “ข้าไม่ได้รจู้ กั ท่านเป็นการส่วนตัว ไม่ได้รจู้ กั ไป ถึง...” หญิงสาวเอี้ยวตัวไปทางเขา แล้วยกนิ้วชี้จิ้มลงไปตรงหน้าอกข้างซ้ายสองครั้งก่อน เอ่ยต่อ “...หัวใจทีแ่ ท้จริงของท่านว่าเป็นอย่างไร เพราะฉะนัน้ ... ข้าย่อมต้องคิดถึงท่านใน ทางร้ายไว้กอ่ นน่ะสิ” ศาศวัตราลดมือลง ท�ำท่าว่าจะเร่งฝีเท้าน�ำหน้าคนเดินตามหลัง หากประโยคถัดมา ของเขากลับท�ำให้เท้าทัง้ สองของเธอหยุดชะงักทันควัน “แล้วเมือ่ ไหร่เจ้าจะคิดถึงข้าในทางทีด่ บี า้ งล่ะ ตัวเปีย๊ ก” “ชาติหน้าเถอะ!” หญิงสาวหันขวับมาแลบลิน้ ใส่คนข้างหลัง แล้วรีบกระโดดขึน้ ควบ เจ้าด�ำ ท�ำเป็นหูทวนลมไปเสียเมือ่ ได้ยนิ อีกฝ่ายตะโกนตามหลังมา “เอาเถิด...จะคิดถึงในทางทีด่ หี รือร้าย ขอแค่คดิ ถึงข้าบ้างก็ยงั ดี” ไม่รตู้ ายักษ์ขเี้ ก๊กต้องการสือ่ อะไร ศาศวัตราไม่คอ่ ยเข้าใจนัก เธอขมวดคิว้ งุนงง ขณะกระตุกบังเหียนพาเจ้าด�ำออกสูถ่ นนซึง่ มุง่ สูท่ ศิ ใต้ของตัวเมือง ...น่าแปลกที่แม้จะไม่เข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายต้องการสื่อ แต่หัวใจเธอละม้าย เข้าใจเป็นอย่างดี เมือ่ มันเต้นรัวเร็วตอบรับถ้อยค�ำนัน้ ราวกับยินดีเป็นนักหนา ...ไอ้หวั ใจบ้า! เมือ่ ไม่รจู้ ะจัดการกับความแปร่งแปลกของหัวใจตนเองอย่างไร เจ้าตัวจึงก่นด่าเสีย เลย หากนัน่ ก็ไม่ได้ชว่ ยอะไรมากนัก มันยังคงเต้นแรง กระทัง่ เธอพาเจ้าด�ำมาถึงจุดหมาย ปลายทาง เสียงโห่รอ้ งทีด่ งั กึกก้องท�ำให้คนทีค่ วบเจ้าขาวตามมาติดๆ มองก�ำแพงสูงท่วมศีรษะ อย่างนึกสงสัย ฝ่ายศาศวัตรานัน้ น�ำเจ้าด�ำไปฝากที่คอกม้าไม่ห่างจากประตูทางเข้ามากนัก ก่อนจะหันมากวักมือเรียกอัคให้เดินตาม “เจ้าพาข้ามาทีไ่ หน” “เดีย๋ วก็ร”ู้ คนตัวเล็กไม่เสียเวลาอธิบาย หญิงสาวเดินน�ำเขาผ่านประตูใหญ่เข้าไป ด้านใน ทันทีที่โผล่พ้นประตูชายหนุ่มก็มองเห็นผู้คนจ�ำนวนมากนั่งเรียงรายกันอยู่บน อัฒจันทร์ลอ้ มรอบสนามดินทีถ่ กู ขีดเส้นแบ่งเป็นช่องๆ ประมาณห้าช่อง ตอนนีแ้ ต่ละช่องนัน้ ก�ำลังมีอาชาร่างสูงใหญ่เตรียมพร้อมจะออกจากคอกเพือ่ วิง่ ไป ถึงจุดหมายปลายทาง เห็นดังนัน้ เจ้าตัวก็ถอนหายใจเฮือกอย่างไม่คดิ จะปิดบัง “ท�ำไมเจ้าพาข้ามาทีน่ ี่ ไม่เห็นจะมีอะไรน่าสนใจเลยสักนิด” “ท่านไม่ชอบรึ”

ตัวอย่าง

59

หทัยรักบรรณาการ

“ถ้าแข่งม้าโดยไม่พนัน แน่นอนว่าข้าชอบ” ชายหนุม่ ชีม้ อื ไปยังด้านซ้ายมือด้านบน สุดของอัฒจันทร์ทตี่ อนนีถ้ กู กัน้ ไว้สำ� หรับการลงอัฐพนันขันต่อ “ถ้าพนันกันแบบนี้ ข้าไม่ชอบ” “ท่านไม่ชอบก็เรือ่ งของท่าน อยากเดินออกจากทีน่ แี่ ล้วไปเทีย่ วเองก็ได้ ข้าไม่หา้ ม ท่านไว้หรอก” คนตัวเล็กไหวไหล่นอ้ ยๆ ก่อนเอ่ยต่อไปว่า “ท่านรูไ้ หมอาจารย์และท่านแม่ ของข้าไม่ยอมอนุญาตให้ขา้ เข้ามาทีน่ สี่ กั ครัง้ ข้าเลยแค่อยากมาดูมาเห็นกับตาเท่านัน้ ” ได้ยนิ เช่นนัน้ อัคจะท�ำเช่นไรได้ นอกเสียจาก ‘ตามใจ’ คนน�ำเทีย่ ว หน�ำซ�ำ้ ยังต้อง ลงอัฐพนันให้อกี เสียด้วย... ช่างเป็นการเทีย่ วทีน่ า่ ประทับใจจนเหลือจะกล่าว นีถ่ า้ เพือ่ นเทีย่ ว ของเขาไม่ใช่เจ้าตัวเปีย๊ กแล้วล่ะก็ เขาคงหนีกลับไปนานแล้ว เอาเถิด รอให้จบการเทีย่ วในวันนีเ้ สียก่อน หลังจากนัน้ เขาจะทวงบุญคุณเจ้าตัว เปีย๊ กให้หน�ำใจเลยเชียว... คนทีค่ ดิ จะทวงบุญคุณชักจะพอ ‘สุขใจ’ ได้บา้ งกับการต้องช่วยลุน้ ให้เจ้าม้าทีล่ งอัฐ ไว้เข้าเส้นชัยเป็นอันดับหนึง่ จากทีน่ งั่ ดูอย่างเงียบๆ ตอนนีเ้ ขาผุดลุกขึน้ ยืนแล้วตะโกนเชียร์ เฉกเช่นเดียวกับเจ้าตัวเล็กไปเสียแล้ว หนึง่ คนตัวโต กับหนึง่ คนตัวเล็ก กอดคอกันเฮลัน่ เมือ่ เห็นเจ้าม้าตัวนัน้ โผเข้าเส้น ชัยเป็นทีห่ นึง่ อย่างฉิวเฉียด! อัคคิดว่าแค่รอบนัน้ ศาศวัตราคงพาเขาออกไปจากทีน่ .ี่ .. แต่ ทีไ่ หนได้ เธอกลับหันมามองด้วยแววตาอ้อนวอน “อีกสักรอบเถิดนะ ท่านจ่ายไปก่อน เดีย๋ วข้าคืนให้ทหี ลัง” ชายหนุม่ นิง่ เงียบไปอึดใจก่อนใจอ่อนกับอีกฝ่ายจนได้ เขายอมลงอัฐอีกห้ารอบ... จนสุดท้ายจากทีไ่ ด้กำ� ไรก็กลายเป็นขาดทุนเสียอย่างนัน้ คนตัวเล็กถึงกับท�ำหน้างอง�ำ้ ส่ง เสียงฮึดฮัดในล�ำคออย่างไม่พอใจ นีแ่ หละ ผลของการพนัน ท�ำให้คน ‘ติด’ เมือ่ ได้แล้วก็อยากได้เพิม่ อีกหลายเท่า ทว่าไม่รเู้ ลยว่าผลสุดท้าย...จะไม่ได้อะไรกลับมาเลย เผลอๆ อาจจะสิน้ เนือ้ ประดาตัวเสีย อีกก็เป็นได้ “ได้รู้ ได้ลอง ได้เห็นแล้ว ก็อย่าเข้ามาทีน่ อี่ กี นะ ตัวเปีย๊ ก” คนตัวโตวางมือลงบน ศีรษะของคนทีท่ ำ� หน้าตาบูดบึง้ ก่อนขยีเ้ บาๆ อย่างเอ็นดู “ทีน่ ไี่ ม่มอี ะไรดีหรอก” “ข้าจะไม่มาอีกแล้ว...” ร่างเล็กบอกกับตัวเอง แล้วปัดมือของเขาออก พร้อมกับ พรวดพราดลุกขึน้ ยืนอย่างรวดเร็ว “เสียดายอัฐชะมัด!” นัน่ คือค�ำสุดท้ายทีเ่ ธอทิง้ ท้ายไว้กอ่ นจะเดินดุม่ ออกไปเร็วรี่ คนมองตามเบาใจเพราะ เชือ่ หมดใจว่านับจากนีห้ ญิงสาวคงไม่คดิ จะเหยียบย่างเข้ามาทีน่ เี่ ป็นครัง้ ทีส่ องอย่างแน่นอน

60

ตัวอย่าง

ศศิภา

จากสนามแข่งม้า ศาศวัตราก็แวะซื้อขนมปังเป็นอาหารกลางวัน คราวนี้เธอเป็น คนเลีย้ งเขา โดยให้เหตุผลว่า “ถือซะว่าขนมปังก้อนนีเ้ ป็นค่าอัฐทีเ่ จ้าเสียไปเมือ่ ครูแ่ ล้วกัน” พอ ‘จ่ายหนี’้ เสร็จสรรพเจ้าตัวเล็กก็ควบขับเจ้าด�ำออกจากตัวเมืองไปเข้าไปในป่า ลัดเลาะไปตามล�ำธารก่อนจะหยุด ณ ทีแ่ ห่งหนึง่ เป็นเพิงเล็กๆ ทีถ่ กู สร้างไว้อย่างลวกๆ ถ้าจะให้เดา อัคเดาว่าสถานที่นี้ศาศวัตราคงสร้างไว้เพื่อมาพักผ่อนหรือหาความสงบเวลา เธอก�ำลังว้าวุน่ ใจกระมัง ร่างเล็กผูกเจ้าด�ำไว้กบั ต้นไม้ใหญ่ แล้วก้าวขึน้ ไปนัง่ บนเพิงนัน้ แถมยังใจดีเหลือ ทีไ่ ว้ให้เขาด้วย อัคไม่อยากขัดศรัทธา เขาผูกเจ้าขาวไว้กบั ต้นไม้อกี ต้น และเดินไปนัง่ เคียง ข้าง แต่เพราะชายหนุม่ ตัวใหญ่ เพิงทีห่ ญิงสาวเคยคิดว่าใหญ่พอควรนัน้ กลายเป็นอึดอัด คับแคบขึน้ มาทันควัน “ท่านท�ำตัวเล็กๆ เป็นไหม” จูๆ่ เจ้าตัวเปีย๊ กก็ถามค�ำถามทีน่ า่ ขัน คนถูกถามพ่น เสียงหัวเราะออกมาอย่างกลัน้ ไว้ไม่อยู่ “แล้วเจ้าล่ะ... ตัวโตกว่านีไ้ ม่ได้แล้วหรือ” โดนถามกลับเช่นนี้ ศาศวัตราจะโต้เถียง อะไรได้ หญิงสาวสะบัดหน้าหนี ท�ำเสียงฮึดฮัดในล�ำคอ ก่อนจะก้มหน้าก้มตา ‘ยัด’ ขนมปัง ในมือใส่ปาก ใช่... อัคนิยามลักษณะการทานอาหารของเธอในตอนนี้ว่า ‘ยัด’ เพียงชั่ววินาที ขนมปังก้อนยาวประมาณหนึง่ คืบก็หมดเกลีย้ งอย่างน่าเหลือเชือ่ เขาได้แต่จอ้ งมองอย่างตก ตะลึง จะว่าประทับใจ ก็ไม่นา่ ใช่ จะว่าไม่ชอบ เขาก็เฝ้ามองอย่างนึกเอ็นดู สุดท้ายก็ได้ขอ้ สรุปว่า เขาประหลาดใจ...ในความไม่หว่ ง ‘สวย’ ของเธอนัน่ เอง “นี่... ท่านจะไม่กินใช่ไหม มันเป็นแค่อาหารธรรมดาๆ ที่ไม่คู่ควรกับท่านหรือ อย่างไร” ศาศวัตราเอ่ยด้วยสุม้ เสียงไม่พอใจ และก�ำลังจะแย่งมันไปจากมือใหญ่ หากเขา ชักมือหนีได้ทนั “ใครว่า... ข้าก�ำลังจะจับมันใส่ปากอยูน่ อี่ ย่างไรเล่า” แล้วเขาก็กดั ขนมปังก้อนนัน้ เสียเกือบครึง่ รสชาติของมันท�ำให้เขานึกแปลกใจจน ไม่อยากจะหยุดทานเลยแม้แต่นอ้ ย เพียงไม่นานขนมปังในมือก็หมดเกลีย้ งอย่างรวดเร็ว “อร่อยใช่ไหม” ศาศวัตราเอ่ยถามยิม้ ๆ “อาหารทีด่ หู น้าตาไม่นา่ กิน บางทีมนั อาจ อร่อยกว่าอาหารหรูๆ ก็ได้”

ตัวอย่าง

61

หทัยรักบรรณาการ

ชายหนุม่ พยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะเดินลงไปดืม่ น�ำ้ จากล�ำธารเช่นเดียวกับหญิงสาว จากนัน้ ทัง้ สองก็กลับมานัง่ บนเพิงตามเดิม “ท�ำไมตัวท่านถึงมีกลิน่ กุหลาบล่ะ” จูๆ่ คนตัวเล็กก็ถามขึน้ มาหลังจากนัง่ เงียบฟัง เสียงกระเซ็นซ่านของน�ำ้ อยูพ่ กั ใหญ่ “เมือ่ เช้าข้าดืม่ ชาโรยกลีบกุหลาบมา” “ชาโรยกลีบกุหลาบงัน้ หรือ” ศาศวัตราพึมพ�ำกับตัวเอง “ข้าเพิง่ เคยได้ยนิ ” “เป็นการดืม่ ชาตามแบบฉบับของหฤษคีรี ไม่แปลกหรอกทีเ่ จ้าไม่เคยได้ยนิ ... ลอง ดืม่ ดูสิ แล้วเจ้าจะรูร้ สู้ กึ เหมือนมีกหุ ลาบอยูร่ ายล้อมรอบตัว” เจ้าตัวเล็กตัง้ ใจไว้มนั่ อยูแ่ ล้วว่ากลับบ้านเมือ่ ไรเธอจะลองท�ำดูบา้ ง จากนัน้ ทัง้ สอง ก็พกั ผ่อน เดินเล่นอยูแ่ ถวนัน้ สักพักใหญ่ๆ เมือ่ ดวงตะวันเริม่ คล้อยต�ำ่ ศาศวัตราก็พาเขา กลับเข้าไปในเมืองอีกครัง้ คราวนีห้ ญิงสาวท�ำให้เขาต้องอ้าปากค้างเลยทีเดียว เมือ่ เธอพาเขาเข้าร้านเหล้า แถม ไม่ใช่รา้ นเหล้าธรรมดาๆ เพราะทีน่ ยี่ งั มีสาวน้อยใหญ่มากหน้าหลายตาคอยบริการหนุม่ ๆ ที่ เข้าร้านเป็น ‘พิเศษ’ อีกด้วย “เจ้าไม่ควรเข้ามาทีน่ เี่ ลย ตัวเปีย๊ ก” เขาเอ่ยถามหลังจากนัง่ ลงบนโต๊ะด้านในสุด เป็นทีเ่ รียบร้อยแล้ว “ท่านไม่ชอบหรืออย่างไร” “ข้าน่ะชอบแน่ แต่เจ้าเป็นหญิง แถมยังเด็กเสียด้วย เจ้าไม่ควร...” ยังพูดไม่ทนั จบ คนตัวเล็กก็ตะโกนสัง่ ‘น�ำ้ เมา’ ในทันที “เอามาสิบแก้วเลยนะป้า” เจ้าของร้านตะโกนรับค�ำ ก่อนจะให้สาวสวยรูปร่างดีนงุ่ ชุดกะโปรงแนบเนือ้ และค่อน ข้างสัน้ จนเห็นขาเรียวยาวเป็นฝ่ายน�ำเหล้าสิบแก้วมาวางลงตรงหน้า ศาศวัตราใจป�ำ้ บอกว่า จะเป็นฝ่ายเลีย้ ง แต่กลับให้เขาออกไปก่อน เพราะตอนนีเ้ ธอไม่มอี ฐั ติดตัวเลยแม้แต่นอ้ ย! อัคส่ายหน้า ควักอัฐมาจ่ายแต่โดยดี บริกรหญิงเอือ้ มมือมารับไว้ดว้ ยรอยยิม้ ทรง เสน่หแ์ ถมยังขยิบตาให้เขาอย่างเชิญชวนก่อนเดินจากไปเสียด้วย ทว่า... ชายหนุม่ ไม่ได้สนใจ จะมองด้วยซ�ำ้ เพราะก�ำลังจ้องเขม็งทีเ่ จ้าตัวเล็กเพียงคนเดียว ก็จะไม่ให้จอ้ งได้อย่างไร ในเมือ่ ตอนนีเ้ ธอก�ำลัง ‘ซด’ น�ำ้ ในแก้วสีชาอย่างเอาเป็น เอาตาย “ตัวเปีย๊ ก! พอแล้ว! นีม่ นั เหล้านะ ไม่ใช่นำ�้ !” ว่าพลางกระชากแก้วใบนัน้ ออกจาก มือเล็ก

62

ตัวอย่าง

ศศิภา

“เจ้านีม่ นั ...” พูดแล้วก็สา่ ยศีรษะดิกเมือ่ เห็นใบหน้าทีแ่ ดงก�ำ่ ของคนตรงหน้า แถม ดวงตากลมโตงดงามก็หยาดเยิม้ อย่างน่ามอง “ถ้าเจ้าเป็นน้องข้าล่ะก็... ข้าจะจับเจ้ามาตีกน้ เสียให้เข็ด!” “คราย...ครายหน้าหนายจามาตีกน้ ข้า...ข้าม่ายยอม ม่ายยอมหรอก!” เจ้าตัวเอ่ยด้วย สุม้ เสียงไม่ชดั เจน ศีรษะเล็กเอียงซ้ายทีขวาที พร้อมกับค�ำบ่น “ทามไมวันนี้ โลกมานเอียงจัง” ก็จะไม่เอียงได้อย่างไรเล่า เล่นดืม่ เหล้าไปเกือบขวดเต็มๆ แบบนี!้ ชายหนุม่ ถอน หายใจเป็นรอบทีเ่ ท่าไรไม่ทราบได้ ก่อนรีบเข้าไปประคองเจ้าตัวเล็กให้ลกุ ขึน้ ยืน “พอแล้ว วันนีไ้ ม่ตอ้ งเทีย่ วแล้ว” “อาราย! ข้ายังอยากเทีย่ วอยูน่ นี่ า” “ไม่เทีย่ วแล้ว ข้าจะพาเจ้ากลับบ้าน” ได้ยนิ แล้วหญิงสาวเหมือนจะไม่พอใจ เมือ่ พยายามสัน่ ศีรษะดิก “ม่ายกลับ ท่านแม่ไม่ให้ขา้ ดืม่ กลับปายเดีย๋ วท่านแม่จาดุขา้ ” “ก็นลี่ ะ่ น้า... ริอา่ นดืม่ เหล้า เป็นเด็กเป็นเล็กแท้ๆ เจ้านีม่ นั น่านักเชียว!” “น่าอาราย” คนเมาขีส้ งสัยอยากรูไ้ ปเสียทุกเรือ่ งแล้วในตอนนี้ “น่าอะไรก็ชา่ งเถอะ ตอนนีอ้ อกไปจากทีน่ กี่ อ่ นดีกว่า” พอจบประโยคนัน้ ร่างเล็กก็ลอยหวือสูอ่ อ้ มแขนแข็งแกร่งของคนตัวโต ก่อนเขา จะเดินดุม่ ออกจากร้านไป อัคตัดสินใจฝากเจ้าขาวไว้กบั คอกรับฝากของร้านนัน้ ด้วยเกรง ว่ายามทีเ่ จ้าตัวเล็กตืน่ ขึน้ มาแล้วไม่เห็นเจ้าด�ำจะพาลด่าว่าเขาเสียๆ หายๆ ก็เท่านัน้ ชายหนุม่ วางตัวเธอบนหลังเจ้าด�ำ ก่อนจะพาตัวเองขึน้ ไปนัง่ ซ้อนทางด้านหลัง ร่างเล็กอิงแอบแนบซบ บนอกกว้าง แขนข้างหนึง่ ของเขาตระกองกอดเธอไว้ ขณะทีอ่ กี ข้างคอยควบคุมบังเหียนให้ เจ้าด�ำเดินตรงทาง อัคไม่ได้สงั่ ให้เจ้าด�ำเผ่นโผนโจนทะยานอย่างเคย แต่กลับเหยาะย่างอย่างเนิบช้า ด้วยไม่อยากรบกวนคนทีเ่ มาจนหลับในอ้อมกอดของตน เจ้าตัวเปีย๊ กหันหน้ามาซุกซบอกของ เขา เหมือนเธอจะพอใจกับกลิน่ กุหลาบทีโ่ ชยออกมาจกตัวเขายิง่ นัก ถึงขัน้ พึมพ�ำออกมาเบาๆ “หอมจัง” เจ้าตัวยิม้ ในหน้าอย่างเป็นสุข เมือ่ รูส้ กึ ว่า ‘หมอน’ ใบนีช้ า่ งหอมจับใจ แถมยังมอบความ ‘อุน่ ’ ให้กบั เธออีกด้วย เป็นความอุน่ ทีเ่ คยคุน้ ...จะคุน้ จากทีไ่ หนและอย่างไรนัน้ ศาศวัตราอธิบายไม่ได้ รู้ แค่วา่ หัวใจของเธอจดจ�ำ ‘รอยอุน่ ’ นัน้ ได้เป็นอย่างดี

ตัวอย่าง

63

หทัยรักบรรณาการ

อ้อมอกอุน่ วันนี้ เริม่ เคยคุน้ กระไออุน่ อิงแอบ แนบอกกว้าง แม้เวลา ผันผ่าน ไม่จดื จาง เดือนปีผา่ น สลักไว้ ในรอยจ�ำ

64

ตัวอย่าง

ศศิภา

6 ปวดหัวชะมัด! นัน่ คือสิง่ แรกทีศ่ าศวัตรารับรูใ้ นทันทีทรี่ สู้ กึ ตัว หญิงสาวยกมือขึน้ กุมศีรษะ แล้ว บีบนวดเบาๆ ด้วยหวังว่ามันจะช่วยให้รสู้ กึ ดีขนึ้ มาได้บา้ ง เปลือกตาทีห่ นักอึง้ ท�ำให้เจ้าตัวไม่ สามารถลืมตาได้ในทันที ต้องรออยูช่ วั่ อึดใจทีเดียวกว่ามันจะยอมให้ดวงตาของเธอเปิดรับ แสงตะวันทีล่ อดผ่านรอยแยกของผ้าม่านหนาหนักเข้ามาภายใน ศาศวัตรามองผ้าม่านสีเหลืองเขียวเข้มไม่คนุ้ ตาอยูพ่ กั ใหญ่ ก่อนเลือ่ นสายตามอง เพดานสีนำ�้ ตาลสลักลวดลายงดงามหรูหรา แล้วยังจะเตียงสีเ่ สาทีเ่ ธอมานอนอยูอ่ กี เล่า เมือ่ รวบรวมสติสมั ปชัญญะทัง้ หมดของตัวเองได้แล้ว เจ้าตัวก็ทะลึง่ ตัวพรวดลง จากเตียง สองตาเบิกกว้างกวาดมองรอบห้องทีไ่ ม่คนุ้ ชิน ไม่เคยพบเห็นมาก่อนในชีวติ เลย ด้วยซ�ำ้ เครือ่ งเรือนราคาแพง ผืนพรมนุม่ ใต้ฝา่ เท้า กลิน่ หอมของดอกไม้ทวี่ างอยูใ่ นแจกัน นับสิบ ...นีม่ นั ไม่ใช่ทขี่ องเธอ! ไม่ใช่เลย! หญิงสาวรีบหลับตาแน่น แล้วตัง้ สติอกี ครัง้ โดยหวังอยูใ่ นใจว่าเมือ่ ลืมตาขึน้ มา เธอจะได้เห็นห้องนอนเล็กๆ ทีม่ เี ครือ่ งเรือนเพียงน้อยชิน้ ไม่ได้หรูหราเลอค่า และกว้าง ขวางแบบนี้ ทว่าเมือ่ ลืมตาขึน้ มองอีกครัง้ ทุกอย่างก็ยงั เหมือนเดิม ดวงตากลมโตระริกไหว ทัง้ งุนงงสงสัยและตืน่ ตระหนก ...ทีน่ ที่ ไี่ หนกัน! ค�ำถามนั้นเธอไม่อาจตอบตัวเองได้ คงต้องถามเอาจากคนอื่น คิดได้ดังนั้นเจ้า ตัวก็มองหาประตูหอ้ งทันที เพียงกวาดตาไปทางขวา เธอก็เห็นบานประตูไม้หนาหนักสลัก ลวดลายวิจติ รอยูห่ า่ งไปหลายเมตร ศาศวัตราไม่รอช้ารีบเดินตรงไปหา กระทัง่ อีกเพียงก้าว เดียวจะถึงประตู วางมือลงบนทีจ่ บั ยังไม่ทนั จะผลักให้เปิดออกดังใจคิดประตูกเ็ ปิดผลัวะ ส่งให้รา่ งของเธอถูกดึงไปตามแรงดึงและชนเข้ากับใครคนหนึง่ คนทีม่ กี ลิน่ กายดังกุหลาบที่ จมูกของเธอเริม่ คุน้ ชินแล้ว ตายักษ์! “อ้าว ตืน่ แล้วหรือ” อีกครัง้ แล้วทีเ่ ขารับเธอไว้ในอ้อมกอด เท่านัน้ ยังไม่พอยังถือ วิสาสะโอบอุม้ เธอแนบอกและพากลับเข้าไปด้านในอีกด้วย “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

ตัวอย่าง

65

หทัยรักบรรณาการ

“ที่นี่ที่ไหน” เธอไม่ตอบค�ำถามแต่ตามกลับด้วยค�ำถามที่ยังอัดแน่นอยู่ในหัวใจ “แล้วก็ปล่อยข้าได้แล้ว ท่านไม่มสี ทิ ธิม์ าอุม้ ข้าแบบนี”้ “อะไรกัน” คนตัวโตหัวเราะในล�ำคอ “เจ้าเริม่ รูจ้ กั ‘หวงเนือ้ หวงตัว’ แล้วหรือ” คนถูกล้อหน้าร้อนผะผ่าวขึ้นมาทันควัน หญิงสาวใช้ก�ำปั้นทุบบนอกเขาโดยแรง ทว่า... อัคกลับรูส้ กึ เจ็บนิดๆ ราวมดกัดเพียงเท่านัน้ “ปล่อยข้า!” สุม้ เสียงจริงจังและเริม่ จะกรุน่ โกรธท�ำให้ชายหนุม่ ไม่คดิ แกล้งอีกต่อ ไป ประจวบเหมาะกับทีเ่ ท้าทัง้ สองเดินมาถึงเตียงอย่างพอดิบพอดี เขาจึงวางเธอลงบนเตียง นุม่ อย่างไม่อดิ ออด “ท่านพาข้ามานอนทีไ่ หนกันนี่ รูบ้ า้ งไหมว่าแม่ขา้ จะเป็นห่วงแค่ไหน ทีส่ ำ� คัญถ้าข้า กลับไปตอนนี้ ข้าตองโดน...” ยังพูดไม่ทนั จบ เสียงห้าวก็ขดั ขึน้ เสียก่อน “ไม่ตอ้ งห่วงหรอกน่า ข้าส่งคนไปบอกแม่เจ้าแล้ว” ทีว่ า่ ส่งคนไปนัน้ ไม่ได้แค่ให้ไปบอกปากเปล่าอย่างเดียว แต่อคั ยังเขียนจดหมาย ฝากไปด้วย ใจความในจดหมายไม่ได้บอกรายละเอียดมากนัก เขาไม่เอ่ยเรือ่ งทีเ่ ธอดืม่ เหล้า จนเมามายเพราะเกรงว่าเจ้าเปีย๊ กจะโดนท�ำโทษ จึงบอกไปแค่วา่ ข้าขออนุญาตพาศาศวัตรากลับบ้านในวันพรุง่ นี้ เนือ่ งจากข้ายังอยากไปเทีย่ วหลาย ที่ จึงไม่อยากเดินทางไปกลับหลายเทีย่ ว ข้าสัญญาว่าจะดูแลศาศวัตราเป็นอย่างดี ได้โปรด อย่าห่วง หวังว่าท่านน้าคงไม่โกรธ หรือถ้าจะโกรธ ได้โปรดโกรธข้า ถ้าอยากลงโทษก็จง ลงโทษข้าเถิด หากลูกสาวของท่านเป็นอะไรไป ท่านน�ำจดหมายฉบับนีไ้ ปให้ทหาร เพือ่ ให้พวก เขาจับข้าไปรับโทษทัณฑ์ได้เลย เขาถึงขัน้ เอาชีวติ ตัวเองเป็นประกัน ด้วยต้องการให้มารดาของหญิงสาวมัน่ ใจว่าตัว เขาไม่ได้คดิ ร้ายต่อศาศวัตราเลยแม้แต่นอ้ ย “ก็หวังว่าแม่ขา้ จะไม่โกรธแล้วกัน... ว่าแต่เมือ่ วานเกิดอะไรขึน้ บ้าง” “อะไรกัน เจ้าลืมเรือ่ งเมือ่ วานหมดแล้วหรือ” “ไม่ได้ลมื สักหน่อย!” คนตัวเล็กเถียงกลับ “ข้าจ�ำได้วา่ ข้าพาท่านเทีย่ ว...” เจ้าตัวเล่าให้ฟงั ได้หมดเป็นฉากๆ หากเรือ่ งราวหลังจากดืม่ ‘น�ำ้ เมา’ ขวดนัน้ ไป แล้วออกจะลางเลือน “ข้าดืม่ เหล้าไปเกือบห้าแก้ว..แล้ว...แล้ว...” คนทีไ่ ม่เคยพูดตะกุกตะกักมาก่อนชัก พูดไม่ออก

66

ตัวอย่าง

ศศิภา

“แล้วอะไร จ�ำไม่ได้ใช่ไหม” “ฮือ่ ” คนตัวเล็กยังไม่ยอมแพ้ ส่ายหน้าเร็วรี่ “จ�ำได้ซ!ี่ ” แถมยังดือ้ ดึงดันปากแข็งเสียด้วย ฝ่ายคนทีย่ นื กอดอกรอฟังอยูไ่ ม่หา่ ง เห็นถ้อยค�ำและท่าทางดือ้ รัน้ เช่นนัน้ จึงปิดปากเงียบเฝ้ารอว่าอีกฝ่ายจะ ‘แต่ง’ เรือ่ งสนุกๆ อะไรให้เขาฟังบ้าง “ข้า...ข้าก็ขมี่ า้ มาทีน่ กี่ บั ท่านอย่างไรเล่า” คนตัวเล็กโพล่งออกไปแบบ ‘โมเม’ เอา เองตามใจชอบ ...เอาน่า ถูกหรือผิดไม่รลู้ ะ่ แค่ตอบๆ ไปไม่ให้เสียหน้าเป็นพอ ก็ดนั บอกเขาไป แล้วว่าจ�ำได้น!ี่ “จ�ำไม่ได้แล้วยังไม่ยอมรับอีก... เด็กหนอเด็ก” “ข้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ!” เมื่อเห็นคนตรงหน้าท�ำท่าจะก่อสงครามย่อยๆ อัคจึงรีบ ยกมือห้ามปราม “พอแล้ว ข้าไม่อยากทะเลาะกับเจ้า... รูไ้ หมว่าเจ้าน่ะท�ำข้าเดือดร้อน” “ข้าไปท�ำท่านเดือนร้อนได้อย่างไร อย่ามามัว่ น่า” “มัว่ อย่างนัน้ หรือ...” คนตัวโตส่ายหน้าอย่างนึกระอา “เจ้ารูไ้ หมว่าเจ้าอาเจียนใส่ เสือ้ ผ้าของข้าจนเปรอะเปือ้ นไปหมด” ได้ยนิ วีรกรรมของตนเองแล้วถึงกับอ้าปากค้าง ศาศวัตรา กะพริบตาปริบๆ “ข้าน่ะหรือ?” “ก็เจ้านัน่ แหละ” ชายหนุม่ จัดการเขกศีรษะของอีกฝ่ายเบาๆ เป็นการลงโทษ ...ก็จะให้เขาลงโทษอะไรได้มากกว่านี้ แค่เขามองสบดวงตากลมโตของเธอ ใจก็ อ่อนยวบอยูร่ ำ�่ ไปน่ะสิ! “ข้า...ข้าขอโทษ” คนตัวเล็กเสียงอ่อยอย่างรูส้ กึ ผิด “ก็...นัน่ ไม่ใช่ตวั ข้านี่ ข้าเมา!” “ทีนรี้ หู้ รือยังว่า ‘น�ำ้ เมา’ น่ะ...ไม่ดยี งั ไง” ศาศวัตรารีบพยักหน้าหงึกหงัก ไม่รหู้ รอกว่าเจ้าตัวเข้าใจถ่องแท้ถงึ ค�ำว่า ‘ไม่ด’ี หรือ เปล่า แต่กเ็ อาเถิดอย่างน้อยคนดือ้ รัน้ อย่างเธอก็ยงั รับฟัง “ทีหน้าทีหลังอย่าริอา่ นดืม่ อีกล่ะ” เจ้าตัวเล็กยกนิว้ โป้งแตะนิว้ ก้อยของตนเองขึน้ มา แล้วเอ่ยด้วยเสียงอุบอิบ “แค่นดิ หน่อยก็ไม่ได้หรือ” “ไม่ได้! จะมากจะน้อย หรือจะแค่จบิ เดียวก็หา้ มดืม่ ... เข้าใจไหม” “อือ้ ” หญิงสาวรับค�ำแข็งขัน “จะไม่ดมื่ แล้ว” “แน่นะ”

ตัวอย่าง

67

หทัยรักบรรณาการ

“แน่ซ”ี่ ตอบออกไปด้วยสุม้ เสียงมัน่ ใจ ทว่าในใจคิดว่า ...เฮอะ คิดว่าข้าจะเชือ่ รึไง ท่านไม่ใช่คนส�ำคัญในชีวติ ข้า ไม่ได้เกีย่ วข้องอะไรกับ ข้าด้วยซ�ำ้ แล้วเรือ่ งอะไรข้าจะยอมท�ำตาม! ทีข่ า้ บอกว่าจะไม่ดมื่ แล้วก็เพราะข้าได้พสิ จู น์แล้ว ว่ามันเป็นสิง่ ไม่ดตี ะหาก! “ชัว่ ชีวติ นีข้ า้ จะไม่ดมื่ อีกแล้ว” เมือ่ เห็นแววตาหนักแน่น อัคก็เบาใจ เขาระบายลม หายใจอย่างโล่งอก ขณะทีห่ ญิงสาวเอ่ยถามประโยคเดิม “เมือ่ ไหร่เจ้าจะบอกข้าว่าทีน่ ที่ ไี่ หน” พร้อมกับกวาดสายตามองโดยรอบอีกครัง้ “ข้าไม่เคยเห็นห้องนอนทีไ่ หนหรูหราขนาดนีม้ าก่อน” ดวงตาสีดำ� สนิทของคนฟัง ทอแสงอ่อนโยนขึน้ มาทันควัน “ทีน่ คี่ อื ต�ำหนักเหนือ ทีป่ ระทับของเจ้าฟ้าชายอัคคัญญ์” ได้ยนิ แล้วศาศวัตราถึง กับนิง่ อึง้ ไปทีเดียว “พระองค์ทรงพระทัยดีขอร้องให้เจ้าหลวงทิวากาลเปิดห้องนีส้ ำ� หรับเจ้า เป็นการพิเศษ” “หมายความว่า... ข้าก�ำลังอยูใ่ นเขตพระราชวังอย่างนัน้ หรือ” คนถูกถามพยักหน้าอย่างเนิบช้า เพียงเท่านัน้ ร่างเล็กก็พรวดพราดวิง่ ออกจากห้อง ไปในบัดดล “ตัวเปีย๊ ก! นัน่ เจ้าจะไปไหน” “ข้าจะกลับบ้าน ข้าไม่อยากอยูท่ นี่ !ี่ ” อัคถอนหายใจเฮือก พอจะเดาได้วา่ ศาศวัตราก�ำลังเจ็บปวดเพียงใด ...การได้เข้ามาอยู่ใกล้ผู้เป็นบิดาเพียงแค่เอื้อมคงท�ำให้หญิงสาวสับสันมากพอดู ใจหนึง่ คงอยากพบเจอพูดคุย หากอีกใจหนึง่ คงอยากหลีกลีห้ นีหน้าไปให้ไกลแสนไกล... “เจ้าตัวเปีย๊ ก หยุดก่อน!” ร่างสูงตะโกนเรียกขณะวิ่งตามเจ้าตัวเล็กซึ่งก�ำลังก้มหน้าก้มตาวิ่งโดยไม่สนใจ เลยว่าหนทางทีม่ งุ่ ตรงไปนัน้ คือต�ำหนักหน้า... ทีป่ ระทับขององค์เจ้าหลวงกับพระชายาของ พระองค์นนั่ เอง

ศาศวัตราวิง่ ผ่านทางเดินเล็กๆ ทีเ่ ชือ่ มต่อกับตึกหน้า คงหมายใจไว้วา่ จะวิง่ ออกไป ทางประตูทเี่ ห็นอยูไ่ กลลิบๆ ทว่าการจะไปถึงประตูนนั้ ได้จะต้องผ่านต�ำหนักหน้าอย่างไม่มี ทางหลีกเลีย่ ง อัคไม่รหู้ รอกว่าเจ้าหลวงทิวากาลทรงทราบหรือไม่วา่ หน้าตาของธิดาองค์เอง นัน้ เป็นเช่นไร ถ้าเกิดเข้าใจผิดว่าศาศวัตราเป็นคนร้ายทีล่ อบเข้าวังมาแล้วล่ะก็...จะท�ำเช่นไร เพียงแค่คดิ เช่นนัน้ หัวใจของเขาก็รอ้ นรุม่ กระวนกระวายด้วยความเป็นห่วง ชาย หนุม่ พยายามไล่ฝเี ท้าตามเจ้าตัวเปีย๊ ก แต่...

68

ตัวอย่าง

ศศิภา

บ้าชะมัด! เขาเพิง่ รูว้ า่ เธอวิง่ เร็วชะมัดยาดก็วนั นีเ้ อง! “ตัวเปีย๊ ก! หยุดวิง่ ก่อน!” เขาตะโกนตามหลัง ขณะซอยเท้าวิง่ ตามเจ้าตัวเล็กทีว่ งิ่ ออกจากถนน ข้ามสนามหญ้าซึง่ เป็นส่วนของวนอุทยานทางด้านหลังของต�ำหนักหน้า เพือ่ ที่ จะลัดเลาะไปยังประตูใหญ่ ตอนนัน้ เองทีช่ ายหนุม่ ได้ยนิ เสียงพูดคุยดังแว่วมาจากด้านข้าง ต�ำหนัก อัครีบเร่งฝีเท้าเพือ่ ทีจ่ ะตะครุบเรือนร่างบอบบางของเจ้าตัวจ้อยไว้ เมือ่ ใกล้พอจึง เอื้อมแขนดึงรั้งร่างเธอไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะล่วงล�้ำเข้าไปในเขตของศาลาหลังนั้น สิ่งที่เขา ท�ำต่อมาคือใช้ฝา่ มือตะปบริมฝีปากทีก่ ำ� ลังจะเปล่งเสียงร้องของหญิงสาวไว้ได้ มือข้างหนึง่ กอดรัดเอวเล็กไว้ พร้อมกับกดตัวเธอให้กม้ ต�ำ่ และพาไปหลบซ่อนตัวอยูห่ ลังพุม่ ไม้ซงึ่ ทาง ด้านหลังยังมีตน้ ไม้ใหญ่คอยบดบังไม่ให้ใครอืน่ มองเห็นได้ ศาศวัตราดิน้ ขลุกขลักรุนแรง พยายามจะหาทางหนีให้หลุดพ้นจากพันธนาการของ คนตัวโตให้ได้ หากเรีย่ วแรงทีน่ อ้ ยกว่าหลายเท่าท�ำให้เธอไม่สามารถหนีได้ดงั ใจคิด ส่วนอัค นัน้ ได้แต่นกึ ขอบคุณอะไรก็ตามทีท่ ำ� ให้วนั นีไ้ ม่มที หารองครักษ์อยูเ่ ฝ้าโดยรอบต�ำหนัก ส่วน หนึง่ อาจเป็นเพราะองค์เจ้าหลวงต้องการมีเวลาส่วนพระองค์กบั ครอบครัวก็เป็นได้ ชัว่ ขณะหนึง่ ทีเ่ ขานึกถึงสภาพความเป็นอยูข่ องศาศวัตราและอดีตพระชายา... องค์ เจ้าหลวงทิวากาลจะทรงทราบบ้างไหมว่าทัง้ สองคนมีชวี ติ ทีย่ ากล�ำบากแค่ไหน “ทูลหม่อมพ่อเพคะ พรุง่ นีห้ ญิงขออนุญาตไปตกปลากับเพือ่ นได้ไหมเพคะ” เสียงหวานใสของใครคนนั้นท�ำให้ศาศวัตราหยุดดิ้นรนในทันใด หญิงสาวเลื่อน สายตาจากใบหน้าทีเ่ คร่งเครียดของชายหนุม่ มองผ่านใบเล็กๆ ของพุม่ ไม้ตรงหน้าไปยัง ศาลาขนาดใหญ่ทบี่ ดั นีม้ ชี ายหญิงสูงวัยพร้อมกับเด็กสาวอายุอานามน่าจะน้อยกว่าเธอเพียง หนึง่ หรือสองปีกำ� ลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน “ได้สหิ ญิงแพร ชวนพีธ่ รไปเป็นเพือ่ นก็ดนี ะ” ‘พีธ่ ร’ ทีว่ า่ นัน้ เห็นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ‘ท่านพีธ่ ร’ ของเธอนัน่ เอง “ไม่เอาหรอกเพคะ พีธ่ รชอบห้ามนูน่ ห้ามนีไ่ ปหมด หญิงขอไปเทีย่ วกับวันนาสอง คนดีกว่า... ทูลหม่อมแม่คงไม่เรียกใช้วนั นาวันพรุง่ นีห้ รอกนะเพคะ” “ก็ถา้ หญิงอยากไปเทีย่ วกับวันนาแม่เรียกใช้คนอืน่ ก็ได้จะ้ ไม่มปี ญ ั หา” “ทูลหม่อมแม่พระทัยดีทสี่ ดุ เลยเพคะ!” จากนัน้ ศาศวัตราก็ได้ยนิ เสียงหัวเราะของทัง้ สามประสานกันอย่างมีความสุข... เป็น ความสุขของครอบครัวที่ ‘อยูพ่ ร้อมหน้าพร้อมตา’...ผิดกับเธอ จริงอยู่ ศาศวัตรามีความสุขและพอใจกับชีวติ ของเธอในวันนี้ วันทีม่ เี พียงมารดา ผูส้ ง่างาม ป้าเนราผูแ้ สนใจดี และอาจารย์เซติทเี่ คารพรัก... เพียงเท่านีเ้ ธอก็ไม่อจิ ฉาชีวติ

ตัวอย่าง

69

หทัยรักบรรณาการ

สวยหรูของใครอีกแล้ว แต่เอาเข้าจริง... วันนีเ้ ธอเพิง่ ได้ตระหนักว่าหัวใจของตนเองก�ำลัง ‘โหยหา’ ผูเ้ ป็น บิดามากเพียงใด ศาศวัตราพยายามเพ่งมองพระพักตร์ขององค์เจ้าหลวงทิวากาลอย่างสุดความ สามารถ แต่ ‘น�ำ้ ในตา’ กลับบดบังสิง่ ทีเ่ ธอควรเห็นไปเสียสิน้ หญิงสาวบอกตัวเองว่านัน่ เป็นเพียง น�ำ้ ในตา...มิใช่ น�ำ้ ตาทีห่ ลัง่ ออกมาจากก้นบึง้ ของหัวใจเลยสักนิด! “หญิงจ๊ะ... ลูกว่าเจ้าฟ้าชายอัคคัญญ์ทรงเป็นอย่างไรบ้าง” คนตัวเล็กนั่งอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวโตในสภาพหมดเรี่ยวแรงขณะยังคงต้อง ‘ทน’ มองภาพครอบครัวแสนสุขด้วยความรูส้ กึ รวดร้าวใจ “เจ้าชายอัคคัญญ์หรือเพคะ...อืม...ดูออ่ นแอแล้วก็ขโี้ รคค่ะ ไม่มสี ง่าราศีดว้ ย” “แพรพิไล” สุรเสียงทุม้ ต�ำ่ ขององค์เจ้าหลวงดังขึน้ เพือ่ ปรามถ้อยค�ำทีไ่ ม่สมควรของ ธิดา “ระวังค�ำพูดตัวเองด้วย จะพูดอะไรออกมาเจ้าต้องคิดเสียก่อนว่ามันจะส่งผลดีผลร้ายต่อ ตัวเจ้าอย่างไร ทีส่ ำ� คัญอย่าพูดแบบนีใ้ ห้คนอืน่ ได้ยนิ แม้แต่พธี่ รของเจ้าก็หา้ มพูด เจ้าใจไหม” “เพคะ” เมือ่ ถูกต�ำหนิเจ้าหญิงผูท้ รงอยูใ่ นชุดกระโปรงสีฟา้ สดใสก็รบั ค�ำเสียงเบา ตอนนัน้ ศาศวัตราไม่อาจทนมองภาพนัน้ ได้อกี แล้ว หญิงสาวหลุบสายตาลงต�ำ่ มองเพียงผืน ดินใต้พมุ่ ไม้ตรงหน้าเท่านัน้ และด้วยเหตุนนั้ เองหยดน�ำ้ หยดหนึง่ ก็ตกต้องมือใหญ่ทกี่ ำ� ลัง โอบกอดร่างเล็กแนบแน่น ...เป็นหยดน�ำ้ ทีพ่ งุ่ ปราดเข้าสูห่ วั ใจของนักรบทมิฬ และท�ำให้หวั ใจของเขาเย็นเยียบ อย่างประหลาด อ้อมแขนแข็งแกร่งคลายออกเล็กน้อย จากการควบคุมให้เธออยูน่ งิ่ ตอนนีก้ ลับ กลายเป็นการกอด ‘อย่างแท้จริง’ เขาก�ำลังส่ง ‘หัวใจ’ อันเข้มแข็งของตนเองแทบทัง้ หมด ไปให้เธอ กอด... เพือ่ ให้กำ� ลังใจ กอด... เพือ่ ปลอบประโลมหัวใจดวงน้อย และกอด... เพือ่ ให้รวู้ า่ เธอไม่ได้ตวั คนเดียว ณ เวลานี้ เธอมีเขาเคียงข้าง คอย ปลอบประโลม ดูแลจนกว่าหัวใจทีส่ ดใสของเธอจะกลับมาเป็นเหมือนศาศวัตราคนเดิม ไม่รวู้ า่ ทัง้ สองทนอยูด่ า้ นหลังพุม่ ไม้นานเท่าไร แต่ในความรูส้ กึ ของศาศวัตรามันช่าง ยาวนานชัว่ กัปชัว่ กัลป์ทเี ดียว หญิงสาวยังคงนัง่ เหม่อลอยแม้เมือ่ กระทัง้ ‘ภาพ’ ของครอบครัว

70

ตัวอย่าง

ศศิภา

แสนสุขจากไปแล้วก็ตาม อัคไม่ได้รอ้ งเรียก ไม่ได้กระตุน้ เตือนให้เธอรีบลุกขึน้ และเดินออก ไปจากทีน่ ซี่ ะ หากเขากลับนัง่ นิง่ รอคอยให้เธอเป็นฝ่ายขยับเขยือ้ นตัวก่อนเป็นอันดับแรก เจ้าตัวเปีย๊ กของเขาเจ็บสักเท่าใดเขาพอจะเดาออก และมันท�ำให้คนทีไ่ ม่เคยแสดง ความห่วงใยให้ใครหายใจไม่ออกเอาเสียเลย “ไปจากทีน่ ไี่ ด้ไหม” นานเท่านานกว่าเจ้าตัวจ้อยจะยอมเอือ้ นเอ่ยค�ำ หญิงสาวขยับ ตัวลุกขึน้ ยืน ก่อนจะออกวิง่ กลับไปทางเดิมด้วยความเร็วแบบทีเ่ ธอวิง่ จากมานัน่ ละ อัคต้องรีบวิ่งตามด้วยเกรงว่าใจที่บอบช�้ำอาจท�ำให้เด็กสาวอย่างเธอคิดสั้นก็เป็น ได้...จริงอยูท่ ศี่ าศวัตราฉลาดและรูจ้ กั คิด หากอารมณ์ชวั่ วูบก็ไม่ใช่สงิ่ ทีค่ วรปล่อยปละละเลย ร่างสูงวิง่ มาทันพอดีตอนทีเ่ ธอวิง่ เข้าห้องเดิมทีเ่ ธอตืน่ มาอย่างุนงงนัน่ ละ เจ้าเปีย๊ ก ก�ำลังจะปิดประตูหอ้ งละม้ายว่าไม่อยากให้ใครเห็นเวลาเธอเศร้า โดยเฉพาะกับเขา คนทีเ่ ธอ ดูเหมือนจะไม่ชอบขีห้ น้าสักเท่าไร “อย่าเพิง่ ปิดนะ ตัวเปีย๊ ก” ชายหนุม่ ร้องห้ามพร้อมกับใช้มอื ดึงประตูไว้ ตอนนีเ้ จ้า ตัวเล็กเอาแต่กม้ หน้าไม่ยอมเงยมามองสบตาเขาเลยแม้แต่วนิ าทีเดียว และเมือ่ รูว้ า่ ตัวเองสู้ แรงเขาไม่ได้เธอจึงหยุดยือ้ ประตูบานนัน้ แล้วหมุนตัววิง่ ไปทีเ่ ตียง ก่อนจะโถมกายคว�ำ่ หน้า ลงบนนัน้ ซุกหน้าเกลือกกลิง้ กับหมอนอย่างน่าสงสาร อัคได้แต่ยนื มองตรงปลายเตียงอย่างเงียบๆ เขาอดทนยืนรออยูน่ านเท่าไรไม่ทราบ ได้ กว่าศาศวัตราจะยอมเงยหน้าขึน้ จากหมอน ตอนนีผ้ า้ โพกศีรษะของเธอร่วงหล่นลงมา ปล่อยให้ผมด�ำขลับยาวสยายเต็มหลัง หญิงสาวลุกขึน้ นัง่ ก่อนจะยกมือท�ำอะไรบางอย่างกับ ใบหน้าของตัวเองเพียงลวกๆ จนท้ายทีส่ ดุ เธอก็หนั มามองสบตาเขา ชัว่ ขณะทีเ่ ห็นความเศร้าในแววตาคูน่ นั้ อัคบอกตัวเองว่า... เขาไม่อยากเห็นมันอีก เป็นครัง้ ทีส่ องเลยจริงๆ “ข้ายังไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากให้...” เสียงของเธอสัน่ น้อยๆ ชายหนุม่ รูด้ วี า่ เธอพยายามกลั้นน�้ำตาและเสียงสะอื้นของตัวเองไว้มากเพียงใด “ไม่อยากให้ท่านแม่เห็น ข้าตอนนี”้ ศาศวัตรานิง่ ไปอึดใจก่อนอธิบาย “ข้ารูส้ กึ ไม่คอ่ ยสบาย” นัน่ เป็นค�ำแก้ตวั เพือ่ ไม่ให้เขาได้รวู้ า่ เธอก�ำลังเสียใจในเรือ่ งใด อัคทอดถอนใจก่อนเดินเข้าไปยืนตรงหน้าร่างเล็กบอบบาง แล้วทรุดกายลงนั่ง คุกเข่า มือข้างหนึง่ ยกขึน้ เสยผมทีม่ สี ภาพยุง่ เหยิงราวกับเด็กน้อยเพิง่ ตืน่ นอนอย่างอ่อนโยน “ได้สิ เราไปนัง่ ทีเ่ พิงริมธารดีไหม แล้วค�ำ่ ๆ ข้าจะพาเจ้าไปส่งบ้าน” คนตัวเล็กพยักหน้า ก่อนพยายามฉีกยิม้ เป็นยิม้ ทีจ่ ดื ชืดไม่สดใสเอาเสียเลย

ตัวอย่าง

71

หทัยรักบรรณาการ

“จะไปเลยหรือเปล่า” ชายหนุม่ เลือ่ นมือจากเรือนผมของเธอมาสัมผัสพวงแก้มเย็น ชืด ตอนนีค้ ราบน�ำ้ ตายังแห้งเกรอะกรังและเขาบรรจงเช็ดออกให้อย่างนุม่ นวล “ไปเลยก็ด”ี เมือ่ หญิงสาวพร้อมทีจ่ ะไป เขาก็รบี ลุกขึน้ ยืนโดยไม่ลมื ยืน่ มือออกมาตรงหน้า ด้วย คิดว่า... ยามทีเ่ ธออ้างว้าง เธอคงต้องการใครสักคนทีย่ นื เคียงข้างให้อนุ่ ใจกระมัง ศาศวัตราชัง่ ใจอยูน่ านกว่าจะยอมซุกมือเล็กบนมือใหญ่ นีถ่ า้ เป็นก่อนหน้านีล้ ะ่ ก็ เจ้าตัวเปีย๊ กคงปัดมือเขาออกอย่างแรงไปแล้ว “เราขีเ่ จ้าด�ำไปด้วยกันดีไหม” “แล้วตอนเจ้ากลับ เจ้าจะกลับอย่างไร” คนตัวโตใจชืน้ ขึน้ มานิดๆ เมือ่ เห็นว่าอีก ฝ่ายเป็นห่วง อย่างน้อยๆ เธอก็ไม่ได้เกลียดอะไรเขามากมายนีน่ ะ “ข้าจะสัง่ ให้คนไปรับข้าทีบ่ า้ นของเจ้า ไม่ตอ้ งห่วงข้าหรอกน่า” คนถูกตีขลุมว่าเป็นห่วงเป็นใยหน้าง�ำ้ ขึน้ มาทันควัน “ข้าไม่ได้หว่ ง อย่าพูดเองเออเองสิ!” ได้ยนิ ถ้อยค�ำและสุม้ เสียงเช่นนัน้ อัคจึงค่อยเบาใจลงไปได้บา้ ง เพราะนัน่ แสดงว่า สาวน้อยแสนดือ้ รัน้ คนเดิมกลับคืนมาแล้ว... แม้จะไม่เต็มตัวก็เถอะ “ไปกันเถิด ข้าไม่อยากอยูท่ นี่ !ี่ ” อัครีบสาวเท้าน�ำไปยังคอกม้าในทันใด ไม่นานนักทัง้ สองก็มานัง่ อยูใ่ นเพิงเล็กๆ ทีเ่ ป็นสถานทีร่ บั ประทานอาหารกลางวัน เมือ่ วานนี้ เสียงน�ำ้ ทีไ่ หลกระทบฝัง่ ท�ำให้ศาศวัตรารูส้ กึ ดีขนึ้ มาเล็กน้อย หญิงสาวนัง่ เหม่อ มองสายน�ำ้ ทีไ่ หลเอือ่ ยอย่างใจลอย ขณะทีอ่ คั เอาแต่เฝ้ามองอย่างเป็นห่วง อยากจะเอือ้ นเอ่ยค�ำปลอบใจหากก็ทำ� ไม่ได้อย่างใจคิด เพราะเขาไม่อยากให้เธอรู้ ว่าตัวเขานัน้ รูป้ ระวัตขิ องเธอหมดแล้ว “เจ้าเงียบไปนะ ตัวเปีย๊ ก” อีกครัง้ แล้วทีเ่ ขาทรุดกายลงนัง่ คุกเข่าตรงหน้าเธอ “มี อะไรอยากเล่าให้ขา้ ฟังก็เล่ามาเถิด... ข้ายินดีรบั ฟัง” คนตัวเล็กสัน่ ศีรษะดิก “ไม่ม”ี “แล้วนีอ่ ะไร” ไม่พดู เปล่า เจ้าตัวยังเอือ้ มไปสัมผัสคราบน�ำ้ ตาทีย่ งั หลงเหลืออยูบ่ น แก้มของเธออีกด้วย “ไม่ร”ุ ศาศวัตราตอบเสียงสะบัด ก่อนเบีย่ งหน้าหลบโดยพลัน ตอนนัน้ เองอัคเห็น ว่าดวงตาของเธอวาววามด้วยน�ำ้ ตาทีเ่ อ่อคลอ และจวนเจียนจะหยด

72

ตัวอย่าง

ศศิภา

“ถ้ามีเรือ่ งอะไรกวนใจเจ้าล่ะก็... ระบายออกมาเถอะ ข้ายินดีเป็นทีร่ ะบายให้เจ้า” ชายหนุม่ จับปลายคางมนแล้วบังคับให้เธอหันมามองเขา “...เฉพาะเจ้าเพียงคนเดียวเลยนะ ทีไ่ ด้สทิ ธิพเิ ศษแบบนี“้ ถ้อยค�ำนัน้ ท�ำให้เจ้าเปีย๊ กยิม้ ออกมาได้ในทีส่ ดุ แม้จะไม่ได้สดใสเหมือนเดิมแต่ก็ ยังดีละ่ น่า “ว่าอย่างไรเล่า มีอะไรจะเล่าให้ขา้ ฟังหรือเปล่า” “ไม่มหี รอก” พลันทีเ่ อ่ยออกไป เจ้าตัวก็หลุบสายตาลงต�ำ่ นัน่ ท�ำให้หยดน�ำ้ ตาตกต้องบนมือของ เขาอีกครา... หัวใจของเขาแข็งยะเยือกอีกจนได้ “อย่าร้องไห้” “ข้าไม่ได้รอ้ ง!” “แล้วนีอ่ ะไร” “น�ำ้ ” เจ้าตัวตอบสัน้ แสนสัน้ “ท่านจะมาเซ้าซีข้ า้ ท�ำไมกัน!” เสียงของเธอเริม่ กลับ มาเป็นเจ้าตัวเปีย๊ กคนเดิมของเขาแล้ว อัคยิม้ กว้างอย่างยินดี ก่อนเอ่ยด้วยสุม้ เสียงจริงจัง กว่าครัง้ ใด “เจ้ารูไ้ หม... ข้าไม่อยากเห็นเจ้าร้องไห้เลย ไม่อยากเห็นแววตาเศร้าๆ ของเจ้าด้วย” ชายหนุม่ ใช้หลังนิว้ ชีไ้ ล้สนั จมูกของอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนเอ่ยต่อ “อย่าร้องไห้อกี มันไม่เหมาะกับเจ้าเลยสักนิด” “เอ๊ะ! ก็บอกว่าไม่ได้รอ้ งไง! ไม่ได้รอ้ ง! ไม่ได้รอ้ ง!” เจ้าตัวยืน่ หน้าเข้ามาใกล้หขู อง เขาและตะโกนสองสามรอบ “ได้ยนิ ชัดไหม ฮะ!” จากนั้นร่างเล็กก็โผไปที่ล�ำธาร คุกเข่าลงแล้วเริ่มวักน�้ำล้างหน้าล้างตาของตนเอง ส่วนอัคก็ลกุ ขึน้ ยืน แล้วใช้มอื อีกข้างสัมผัสตรงต�ำแหน่งทีน่ ำ�้ ตาของเธอหยาดหยด รอยน�ำ้ ตาเหือดแห้งบนพวงแก้ม ดัง่ เดือนแรมมืดมิดบนฟากฟ้า นานเท่าใดความมืดจักโรยลา ดวงจันทราพลันเปล่งแสงเช่นวันวาน ดวงตาทีแ่ สนหวานราวแสงจันทร์นวลผ่อง ช่างงดงามอย่างหาทีต่ ไิ ม่ได้ เวลานีด้ วงตา คูน่ นั้ กลับกลายเป็นดวงตาแสนเศร้าโศกดัง่ คืนเดือนมืดก็ไม่ปาน... เขาปรารถนาเหลือเกินทีจ่ ะ ได้ดวงตาคูเ่ ดิมของเธอกลับคืนมา

ตัวอย่าง

73

หทัยรักบรรณาการ

ร่างสูงก้าวเข้าไปนัง่ เคียงข้างคนตัวเล็กทีต่ อนนีน้ งั่ แปะลงบนพืน้ ดินเฉอะแฉะราวกับ คนหมดเรีย่ วแรง “เจ้าอยากไปเทีย่ วหฤษคีรบี า้ งไหม” พอพูดเรือ่ งเทีย่ วแล้ว ดวงตาทีม่ รี อยโศกพลันเปล่งประกายขึน้ ทันใด... แววตาแบบ นีล้ ะ่ ทีเ่ ขาต้องการ อัคมองดวงตาทีส่ านสบเขาด้วยหัวใจทีไ่ ม่เย็นเยียบอีกต่อไปแล้ว “อยากสิ! ข้าอยากไปเห็นว่าทีน่ นั่ ต่างจากอาวันตีของข้าอย่างไรบ้าง” “แล้วสักวันเจ้าจะได้ไป” “ท่านจะมารับข้าหรือ” เจ้าเปีย๊ กถามเล่นๆ หากคนถูกถามกลับตอบด้วยสุม้ เสียง จริงจัง... ละม้ายเป็นค�ำมัน่ สัญญา “ข้าต้องมารับเจ้าแน่นอน... ศาศวัตรา”

74

ตัวอย่าง

ศศิภา

7 ห้าวันต่อมา ศาศวัตราได้ตนื่ เต้นอีกครัง้ เมือ่ ได้รวู้ า่ คณะทูตจากรัฐพรหมราชเดินทาง มาเจริญสัมพันธไมตรีกบั อาวันตีเฉกเช่นเดียวกับหฤษคีรี โดยจะมาถึงในวันมะรืนนี้ อาจารย์ เซติแวะมาส่งข่าวและตั้งใจจะส่งเธอไปดูลาดเลาเหมือนเคย หากคราวนี้เธอไม่ได้ไปเพียง ล�ำพัง เพราะเมือ่ เผลอ ‘หลุดปาก’ บอกคนตัวโตว่าจะไปขีม่ า้ เทีย่ วเล่นในป่า ชายหนุม่ ก็ ประกาศกร้าวว่าจะติดสอยห้อยตามไปด้วย ‘ท่านไปไม่ได้’ ‘ท�ำไมข้าจะไปไม่ได้ ตอนนีเ้ ราไปไหนมาไหนด้วยกันออกบ่อย ท�ำไมคราวนีข้ า้ ไป กับเจ้าไม่ได้’ เป็นค�ำถามที่คนตัวเล็กหาค�ำตอบไม่ได้ จนต้องปล่อยเลยตามเลย ยอมนักรบ ทมิฬผูน้ อี้ กี จนได้ หลายวันทีไ่ ด้ตระเวนเทีย่ วด้วยกัน ศาศวัตราเหมือนได้เพือ่ นใหม่ แต่... จะเรียก ว่าเพือ่ นอย่างเต็มปากเต็มค�ำได้หรือเปล่านัน้ เธอเองก็ยงั ไม่แน่ใจนัก เพราะถึงจะมีตอนที่ ‘ดี’ กันอยูบ่ า้ ง แต่เมือ่ นับครัง้ ทีพ่ บหน้ากันแล้วมักจะมีแต่ ‘ถกเถียง’ กันเสียมากกว่า... “ท่านว่ากุหลาบสีไหนสวยทีส่ ดุ ” เจ้าตัวเล็กเอ่ยถามเมือ่ ตอนทีพ่ าเจ้ายักษ์ขเี้ ก๊กไปชืน่ ชมแปลงเพาะพันธุก์ หุ ลาบของ ตน ทางด้านซ้ายเป็นกลุม่ กุหลาบสีแดง ถัดมาคือสีเหลือง ส้ม ชมพู และขาว แต่ละสีกำ� ลัง ชูชอ่ อวดความงดงามของตัวเองต่อแสงตะวัน ศาศวัตรากวาดตามองด้วยความชืน่ ชมทีต่ นเองลงมือลงแรงช่วยมารดาและป้าเนรา อย่างแข็งขันจนกุหลาบงามออกดอกสะพรัง่ น่าดูชม “ว่าไงล่ะ... ท่านว่าสีไหนสวยสุด” เจ้าตัวเปีย๊ กพยายามท�ำตัว ‘เป็นมิตร’ เพือ่ ตอบแทนความใจดี โอบอ้อมอารี หรือ จะเรียกอะไรก็ตามในวันนั้น... วันที่หัวใจของเธอบอบช�้ำจนไม่สามารถทนกลั้นน�้ำตาของ ตัวเองไว้ได้ ก็วนั ทีต่ ายักษ์อยูเ่ ป็นเพือ่ นเธอจนค�ำ่ มืด แถมยังท�ำให้เธอออกจะลืมๆ ความเศร้า ในหัวใจลงไปได้บา้ ง เธอเลยตัง้ ใจจะตอบแทนเขาด้วยการ... ยอมๆ เป็นเพือ่ นเสียหน่อย “ข้าว่า...” คนตัวโตยกมือลูบไรเขียวครึม้ ตรงปลายคางทีเ่ ริม่ รกเรือ้ แบบทีค่ นตัวเล็ก เคยต่อว่าต่อขานเมือ่ ไม่กวี่ นั ก่อนว่า

ตัวอย่าง

75

หทัยรักบรรณาการ

‘น่ากลัวอย่างกะโจร!’ ‘แล้วถ้าข้าเป็นโจร เจ้าจะยังเป็นเพือ่ นข้าอยูร่ เึ ปล่า’ ศาศวัตราท�ำสีหน้าครุน่ คิด และลังเลอยูช่ วั่ อึดใจเท่านัน้ ‘ข้าไม่ชอบโจร’ หญิงสาวตอบพร้อมกับมองจ้องเขาเต็มตา ‘เพราะฉะนัน้ ... ถ้าเจ้า เป็นโจร หรือเป็นคนไม่ดลี ะ่ ก็ ความเป็นเพือ่ นของเราเป็นอันขาดกัน... เข้าใจไหม’ เมือ่ เห็นเจ้ายักษ์ทำ� เพียงมองนิง่ เฉยอยูเ่ ช่นนัน้ เจ้าเปีย๊ กจึงถามย�ำ้ อีกครัง้ ด้วยเสียง อันดัง ‘เข้าใจไหม ตายักษ์!’ นึกมาถึงตรงนี้ อัคก็อดข�ำไม่ได้ เขาพ่นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ และท�ำให้คนที่ ก�ำลังรอคอยค�ำตอบหงุดหงิด “นี!่ ท่านไม่ได้ฟงั ทีข่ า้ ถามเลยรึไง” “ฟังสิ! ก็ฟงั อยู่ แต่ขอเวลาคิดนานหน่อยไม่ได้รไึ ง” “ท่านจะคิดอีกนานแค่ไหน อีกหกสิบปีเรอะ” ศาศวัตราค่อนแคะอย่างมีนำ�้ โห “ถึงตอนนัน้ ข้าคงไม่รอท่านแล้วล่ะ” “ไม่หรอกน่า... ข้ามัน่ ใจว่าเจ้าจะยังอยูเ่ ป็นเพือ่ นข้า” “ฮึ! ใครบ้างทีจ่ ะรูอ้ นาคตของตัวเอง” หญิงสาวท�ำปากยืน่ ปากยาว ก่อนเอ่ยต่อไปว่า “แล้วใครบอกว่าข้าจะเป็นเพือ่ นท่านไปอีกหกสิบปี ข้าไม่อยากเป็นเพือ่ นท่านไปจนตายหรอก” “ท�ำไมล่ะ ข้าไม่ดตี รงไหน” “ก็ทกุ ตรงนัน่ ล่ะ” เจ้าตัวเล็กกวาดตามองคนตรงหน้าตัง้ แต่ศรี ษะจรดปลายเท้า แล้ว ส่ายหน้าน้อยๆ ราวกับว่าเขา ‘ไม่มอี ะไรดี’ เลยแม้แต่นดิ เดียว “สูงเกินไป ตัวใหญ่เกินไป หน้าตา...ดุเกินไป มือหยาบเกินไป ชอบสวมแต่ชดุ ด�ำ ขีเ้ ก๊ก ขีแ้ กล้ง บ้าอ�ำนาจ ชอบรังแกเด็ก...” อัคเห็นท่าไม่ดรี บี ยกมือห้ามปรามไม่ไห้เธอพูดต่อ ด้วยออกจะเกรงว่าหากปล่อยให้ เธอสาธยายต่อไป เขาคงต้องยืนให้เธอต่อว่าจนตะวันตกดินเป็นแน่แท้ “พอแล้ว ตัวเปีย๊ ก ข้าไม่อยากยืนฟังเจ้าสาธยายอะไรทีม่ นั แย่ๆ ของตัวเองหรอกนะ” “ก็ทขี่ า้ พูดมันเรือ่ งจริงนี”่ เจ้าเปีย๊ กยักไหล่ ก่อนย้อนถาม “หรือท่านจะเถียง” อัคก็อยากจะเถียงอยูห่ รอก แต่มคี นเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน ชายชุดด�ำร่างเล็ก ปราดเข้ามาหาอย่างเงียบเชียบ... เงียบชนิดทีว่ า่ คนทีห่ ไู วตาไวอย่างศาศวัตรายังไม่ได้ยนิ เธอ เบิกตากว้างมองส�ำรวจชายแปลกหน้าผูน้ นั้ อย่างตกใจเล็กๆ “การินรึ...” อัคมองผูท้ บี่ กุ รุก ‘ความสุนทรีย’์ ของตนเองในเวลานัน้ ด้วยแววตา ไม่คอ่ ยพอใจเท่าไรนัก ดวงตาสีดำ� สนิทเปล่งประกายวาววับแบบทีเ่ จ้าตัวเล็กเพิง่ เคยเห็น

76

ตัวอย่าง

ศศิภา

“มีเรือ่ งด่วนอะไรถึงต้องมาหาข้าถึงทีน่ ”ี่ “กระผมต้องกราบขออภัยอย่างยิง่ ขอรับ ท่านอัค” ยามนี.้ .. เพือ่ นของเธอดูเป็น ‘ผูใ้ หญ่ผโู้ ต’ เสียเหลือเกิน ศาศวัตราตัดสินใจก้าว ถอยหลังออกมาสองก้าวเพือ่ คอยจับตาดูคนทัง้ สองอยูห่ า่ งๆ ใช่วา่ เธอไม่เคยสังเกตว่าตายักษ์ของเธอนัน้ มีสง่าราศีและมีรศั มีอะไรบางอย่างเปล่ง ประกายมากกว่าคนทัว่ ไป หากตอนนีย้ ามเมือ่ เขาอยูต่ อ่ หน้าคนของตนเองนัน้ ความองอาจ ผึง่ ผายและความเป็นผูน้ ำ� ก็ฉายออกมาราวกับแสงตะวันทีส่ าดส่องขับไล่ความมืดแห่งราตรี กาลให้จางหายไปอย่างไรอย่างนัน้ ชัว่ ขณะหนึง่ ทีค่ ำ� ถามเดิมๆ เมือ่ ครัง้ เจอกันครัง้ แรกดังก้องขึน้ มาอีกครัง้ เขาเป็นใครกันแน่... ศาศวัตราเคยลองเลียบๆ เคียงๆ ถามอาจารย์เซติเรือ่ งของเจ้ายักษ์อยูห่ ลายครัง้ แต่คำ� ตอบทีไ่ ด้รบั ยังคงเป็นประโยคเดิมๆ ‘เท่าทีข่ า้ รูเ้ ขาเป็นหัวหน้าหน่วยนักรบทมิฬ เรือ่ งอืน่ ข้าสืบข่าวไม่ได้เลย’ หญิงสาวเชือ่ ว่าเขาต้องมีอะไรบางอย่างปกปิดไว้อย่างแน่นอน เธออยากจะรูน้ กั ว่า ‘ความลับ’ ทีเ่ ขาซุกซ่อนไว้คอื อะไร ร่างเล็กยืนกอดอกมองชายแปลกหน้าทีก่ ำ� ลังหยิบเอากระดาษม้วนใหญ่ออกมาก่อน คุกเข่าแล้วยืน่ ให้ผเู้ ป็นนาย “จดหมายจาก...” เธอพยายามเงีย่ หูฟงั อย่างสุดความสามารถ หากชายคนนัน้ กลับ ตัง้ ใจพูดเบาลงเพือ่ ให้ได้ยนิ กันเพียงสองคน นัน่ ล่ะ... ต้องเป็นความลับทีเ่ จ้ายักษ์ปกปิดไว้เป็นแน่แท้ เมื่อรู้ว่าเป็นจดหมายจากใคร อัคก็ขมวดคิ้วจนแทบเป็นปม พลางเอื้อมมือดึง จดหมายฉบับนัน้ คลีอ่ อกอ่าน หลังจากกวาดตาไล่อา่ นจนถึงบรรทัดสุดท้าย ใบหน้าของเขา ก็พลันเคร่งเครียดขึน้ มาทันใด ศาศวัตรารับรูไ้ ด้เป็นอย่างดี นอกจากนัน้ แล้วเธอยังสัมผัส ได้ถงึ ความเป็นกังวลทีแ่ ผ่ซา่ นออกมาจากตัวเขาด้วย หลังจากอ่านจบ อัคก็ถอนหายใจยาวแล้วพับจดหมายฉบับนัน้ เก็บไว้ดงั เดิม เจ้า ตัวเล็กอดรนทนไม่ไหวต้องเอ่ยปากถาม “เกิดเรือ่ งอะไรขึน้ ทีห่ ฤษคีรหี รือเปล่า” “ไม่มอี ะไรหรอก” “แน่นะ” คนตัวโตเลือกทีจ่ ะไม่ตอบ แต่พยายามเปลีย่ นเรือ่ งคุยไปเสีย “พรุง่ นีเ้ จ้าจะไป ‘เทีย่ วเล่น’ หรือจะไป ‘สอดแนม’ กันแน่ ตัวเปีย๊ ก”

ตัวอย่าง

77

หทัยรักบรรณาการ

คนถูกรูท้ นั กัดริมฝีปาก เสเดินไปใต้ตน้ ไม้ใหญ่แล้วทรุดกายลงนัง่ เหม่อมองแปลง กุหลาบราวกับเพลิดเพลินกับมันเป็นนักหนา หากคนตัวโตก็ตามติดมานัง่ เคียงข้างแล้วถาม ย�ำ้ อีกครัง้ “ว่าอย่างไรเล่า” “ข้าไม่จำ� เป็นต้องตอบ” ได้ยนิ แล้ว อัคหัวเราะเบาๆ ในล�ำคอ ไม่เซ้าซีเ้ อ่ยถามอะไรอีก ก่อนชวนคุยเรือ่ ง อืน่ ไปเสีย “ทีเ่ จ้าว่าอยากไปหฤษคีรี เจ้ายังอยากไปอยูห่ รือเปล่า” คนถูกถามนิง่ ไปอึดใจ ก่อนตอบชัดถ้อยชัดค�ำ “เมือ่ ก่อนอยากไป แต่ตอนนี.้ .. ไม่อยากแล้ว ข้าว่าทีน่ นั่ คงไม่มอี ะไรน่าสนใจนัก หรอก” อัคขมวดคิว้ ทันทีทไี่ ด้คำ� ตอบ เขาเม้มริมฝีปากแหงนเงยมองด้านบน... วันนีท้ อ้ งฟ้า ของอาวันตีสว่างสดใส ไร้เมฆหมอกและงดงามเสียจนละสายตาไปไม่ได้จนต้องเอ่ยชมว่า “สวย” ศาศวัตราเงยหน้ามองตาม แล้วยิม้ กว้าง “แน่ละ่ ทุกอย่างในอาวันตีสวยเสมอ ไม่วา่ จะเป็นต้นไม้ ดอกไม้ เมฆ หมอก ท้องฟ้า...” ยังพูดไม่ทนั จบ อัคก็เอ่ยถ้อยค�ำทีท่ ำ� ให้หญิงสาวหน้างอง�ำ้ ทีเดียว “แต่ถงึ อย่างไรหฤษคีรขี องข้าก็สวยกว่า” “ข้าไม่เชือ่ ท่านหรอก” ชายหนุม่ หัวเราะอีกครัง้ ก่อนเอ่ยว่า “มาหฤษคีรเี สียก่อน แล้วเจ้าจะเปลีย่ นค�ำพูด” “ไม่มที าง” “อย่าเพิ่งมั่นใจนัก รอให้เจ้าได้สัมผัสหฤษคีรีของข้าเสียก่อน แล้วเจ้าจะได้รู้ถึง ความงามทีแ่ ท้จริง” ศาศวัตราท�ำปากยืน่ ยาว แล้วส่ายหน้าเร็วรี่ จากนัน้ จึงเอือ้ นเอ่ยถ้อยค�ำทีท่ ำ� ให้นกั รบ ทมิฬผูไ้ ม่คอ่ ยแสดงความรูส้ กึ ทางสายตาหลุบสายตาลงต�ำ่ เมือ่ มันพราวระยับอย่าง...สมใจ! “สักวันข้าต้องไปหฤษคีรใี ห้ได้” เจ้าตัวเอ่ยด้วยเสียงอันดังราวก�ำลังตัง้ ปณิธานกับ ตนเอง “เมือ่ ถึงวันนัน้ ข้าจะบอกท่านอย่างเต็มปากเต็มค�ำว่าอาวันตีของข้าสวยกว่าร้อยเท่า พันเท่า!” คนตัวเล็กหงุดหงิดว้าวุน่ ใจ หากคนตัวโตรูส้ กึ ตรงข้ามอย่างสิน้ เชิง เขายิม้ บางๆ ในหน้า หัวใจอิม่ เอมเป็นสุข เมือ่ ‘เด็ก’ ตกหลุมพรางเขาอย่างไม่รเู้ นือ้ รูต้ วั เสียแล้ว

78

ตัวอย่าง

ศศิภา

วันรุง่ ขึน้ อาชาสีดำ� ปลอดคูใ่ จของเจ้าตัวเล็กจอมแสบก็โผนทะยานสูผ่ นื ป่า เคียง ข้างกันคือเจ้าขาวของนายทหารจากหฤษคีรที งี่ ามสง่าและเก่งกาจจนศาศวัตราไม่อาจพาเจ้าด�ำ น�ำหน้าได้อย่างใจคิด พยายามเร่งฝีเท้าเท่าไร อีกฝ่ายยิง่ เร่งตาม ไม่ยอมตามหลัง ไม่ยอม น�ำหน้า หากขออยูเ่ คียงข้าง ใกล้ๆ กันจนน่าอึดอัดในความรูส้ กึ ของหญิงสาว ศาศวัตราถอนหายใจยาว เลิกความคิดทีจ่ ะเป็นผูน้ ำ� ไปเสีย และออกค�ำสัง่ ให้เจ้า ด�ำผ่อนฝีเท้าลง เห็นดังนัน้ นายทหารแห่งหฤษคีรจี งึ ท�ำตาม “ท่านจะตามติดข้าขนาดนีท้ ำ� ไมกัน ไม่รบู้ า้ งหรือว่าข้าอึดอัด” หญิงสาวเอ่ยด้วยสุ้มเสียงหงุดหงิดชัดเจน หากตายักษ์กลับท�ำเหมือนไม่ได้ยิน ปิดปากเงียบเสียอย่างนัน้ จนเธอต้องกระตุกบังเหียนเจ้าด�ำให้หยุดเดิน แล้วตวัดสายตาโกรธ เกรีย้ วไปยังอีกฝ่าย ร่างสูงใหญ่หนั มามองขณะทีเ่ จ้าขาวเหยาะย่างไปมาอยูไ่ ม่หา่ ง “ข้าแค่ไม่อยากห่างเจ้า” ค�ำตอบทีท่ ำ� ให้คนฟังหน้าร้อนผะผ่าว ในใจปัน่ ป่วนอย่างทีไ่ ม่เคยรูส้ กึ มาก่อนใน ชีวติ แต่ถงึ กระนัน้ เจ้าตัวก็ยงั คงสีหน้าไม่พอใจไว้ได้ดงั เดิม “ท่าน... หมายความว่าอย่างไร” “จะหมายคามว่าอย่างไรเล่า ไม่อยากห่างเจ้า ก็คอื ไม่อยากห่างเจ้า” ชายหนุม่ จ้อง ดวงตากลมโตเขม็ง ก่อนเอ่ยถ้อยค�ำทีท่ วีความไม่พอใจในหัวใจดวงน้อย “เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเจ้าเป็นหญิง มิใช่ชาย” “แล้วอย่างไร หญิงต่างจากชายตรงไหน” หัวหน้าหน่วยนักรบทมิฬท�ำทีเป็นทอดถอนใจยาวราวกับเอือมระอาทีจ่ ะสาธยายว่า สตรีนนั้ ต่างจากบุรษุ ในเรือ่ งใดบ้างเพราะมันคงยืดยาวจนตะวันตกดินเป็นแน่แท้ “อย่ามัวมาพูดเรือ่ งนีก้ นั อยูเ่ ลย เจ้ามีเรือ่ งส�ำคัญต้องท�ำไม่ใช่หรือไร” ค�ำเตือนสตินนั้ ท�ำให้ศาศวัตราต้องยอมละโทสะทีก่ รุน่ อยูใ่ นอก พร้อมกับลืมเลือน ความรูส้ กึ ประหลาดในหัวใจไปเสียสิน้ หญิงสาวไม่ตอ่ ความยาวสาวความยืดอีกต่อไป รีบ กระตุกบังเหียนแล้วพาเจ้าด�ำห้อเหยียดเต็มฝีเท้าเพือ่ ให้ไปถึงจุดหมายทีต่ อ้ งการโดยเร็วทีส่ ดุ เพียงครึง่ ชัว่ ยาม อาชาทัง้ สองก็ชะลอฝีเท้า และหยุดยืนเหยาะย่างอยูใ่ ต้ตน้ ไม้ใหญ่ ทัง้ สองผูกบังเหียนของพวกมันไว้ตรงนัน้ ก่อนท�ำการเดินลัดเลาะผ่านต้นไม้ใหญ่และพุม่ ไม้ ทัง้ หลายด้วยฝีเท้าอันแผ่วเบา จากการคาดคะเนคณะทูตจากพรหมราชน่าจะมาพักแรมอยูใ่ น บริเวณนี้ และคงก�ำลังเตรียมออกเดินทางเพือ่ มุง่ หน้าสูอ่ าวันตีโดยเร็ว ร่างสูงเดินตามร่างเล็กทีย่ อ่ ตัวก้มต�ำ่ ตรงหน้า แล้วส่ายหน้าน้อยๆ อัคยกมือกอดอก แล้วเร่งฝีเท้ามาเดินเคียงข้าง

ตัวอย่าง

79

หทัยรักบรรณาการ

“เจ้ามาสอดแนมจริงๆ ใช่ไหม” คนตัวเล็กทีไ่ ม่อยากให้ใครตามติดมาด้วยถึงกับกลอกตาขึน้ ฟ้า... นีถ่ า้ ไม่ใช่เพราะ ตายักษ์มาเฝ้าอยูห่ น้าบ้านตัง้ แต่พระอาทิตย์ยงั ไม่ขนึ้ ล่ะก็ เธอคงพาเจ้าด�ำเผ่นออกมาก่อน ไม่ รอให้อกี ฝ่ายตามมาด้วยเช่นนีแ้ น่ “ท่านเป็นเพือ่ นข้าหรือเปล่า” ศาศวัตราตอบเขาด้วยการถามกลับ เป็นค�ำถามทีไ่ ม่ตรงกับทีเ่ ขาถามเลยด้วยซ�ำ้ ไป นายทหารหนุม่ เลิกคิว้ น้อยๆ ใช้เวลาสงสัยเพียงครูเ่ ดียวจึงพยักหน้า “ใช่... ข้าเป็นเพือ่ นเจ้า” “ถ้าอย่างนัน้ ก็อย่าถามให้มากความ แค่เดินตามข้ามาก็พอ” ข้อสรุปทีท่ ำ� ให้คนฟังงุนงงไปพักใหญ่ หากก็ไม่ได้ซกั ถามอะไรต่อ รีบสาวเท้าตาม ไปแต่โดยดี ยังไม่ทนั ถึงทีพ่ กั แรมของคณะเดินทาง ทัง้ สองก็เห็นอาชาสีนำ�้ ตาลเข้มสีต่ วั เผ่น โผนผ่านพุม่ ไม้ใหญ่ออกมา ก่อนจะมุง่ หน้าไปทางทิศตะวันตกซึง่ เป็นต�ำแหน่งของล�ำธารใส เย็น ทีท่ เี่ ธอเคยถูกตายักษ์พนั ธนาการไว้ดว้ ยเถาวัลย์ขนาดใหญ่นนั่ ล่ะ ด้วยความอยากรูอ้ ยากเห็น ศาศวัตราหันมาส่งสัญญาณบอกให้ตามคนพวกนัน้ ไป... ไม่รอให้อคั คัดค้าน หญิงสาวออกวิง่ ทันใด ใช้เวลาพอสมควรกว่าจะตามมาถึง จากเนินดิน ด้านบน เธอสามารถมองเห็นคนสามคนก�ำลังก้มตัวล้างหน้าล้างตาอย่างส�ำราญในอารมณ์ ส่วนอีกคนหนึง่ นัน้ ยืนกอดอกเหม่อมองท้องฟ้าสีครามอย่างเพลิดเพลิน ลมหนาวพัดโชยมาระลอกใหญ่จนท�ำให้ผา้ โพกศีรษะของใครคนนัน้ ปลิดปลิวจน ผมสีดำ� ขลับยาวสยายเต็มกลางหลังโบกสะบัดไปมา เมือ่ นัน้ คนทีแ่ อบดูจงึ เบิกตากว้างเมือ่ พบว่าอีกฝ่ายเป็นอิสตรี... จากเสีย้ วหน้าด้านข้าง ศาศวัตรามัน่ ใจเหลือเกินว่า หญิงสาวผูน้ ี้ งดงามจนน่าตกตะลึง ยิง่ เมือ่ ลมพัดผ้าแนบเรือนร่างของนางผูน้ นั้ ด้วยแล้ว เธอก็อดชืน่ ชม ในร่างอรชรนัน้ ไม่ได้ ร่างบางโปร่งระหง เอวคอด สะโพกผาย... ช่างมีเสน่หน์ า่ หลงใหลเสียเหลือเกิน ชัว่ ขณะหนึง่ หญิงสาวอดคิดไม่ได้วา่ สตรีผนู้ นั้ ช่างต่างกับตนเองราวฟ้ากับเหว คนหนึง่ กระโดกกระเดกราวม้าป่า ส่วนอีกคนสง่างามประหนึง่ นางอัปสรสวรรค์ ยิง่ เมือ่ หันไปเห็นคนข้างกายทีจ่ อ้ งมองอย่างไม่วางตาด้วยแล้ว เจ้าตัวก็นกึ หงุดหงิด ในใจขึน้ มาอย่างไม่มเี หตุผล “ตาของท่านจะถลนออกมานอกเบ้าแล้ว ส�ำรวมหน่อยมิได้หรือ ท่านอัค” คนตัวโตสะดุง้ เล็กน้อย หันขวับมามองคนค่อนขอดแล้วหัวเราะเบาๆ ในล�ำคอ “ข้าไม่ได้เป็นถึงขนาดทีเ่ จ้าพูดสักหน่อย เจ้าพูดเกินไปแล้วตัวเปีย๊ ก”

80

ตัวอย่าง

ศศิภา

“ฮึ!” หญิงสาวท�ำเสียงแบบทีท่ ำ� เป็นประจ�ำ ก่อนหันไปให้ความสนใจกับสตรีผนู้ นั้ อีก “ท่านว่านางเป็นใคร” คนถูกถามกวาดตามองส�ำรวจคนติดตามสามคน เมือ่ เห็นว่าทุกคนต่างนอบน้อม ให้ความเคารพเป็นอย่างยิง่ จึงตอบไปอย่างใจคิด “คงเป็นคนส�ำคัญ... ไม่ลกู สาวท่านทูต ก็ลกู เสนาบดีคนใดคนหนึง่ หรืออาจจะ เป็นเจ้าหญิงรัชทายาทก็เป็นได้” ศาศวัตราจ�ำทีอ่ าจารย์เซติเล่าให้ฟงั ได้... เจ้าหลวงแห่งพรหมราชนัน้ มีเพียงพระ ธิดา ไม่มพี ระโอรส และเท่าทีไ่ ด้ยนิ ได้ฟงั มานัน้ ว่ากันว่าพระองค์ทรงมีพระสิรโิ ฉมงดงาม กว่าเจ้าหญิงพระองค์ใดในแถบนี้ เมื่อได้มาเห็นความงามเช่นนี้แล้ว หญิงสาวก็ออกจะมั่นใจว่าอิสตรีผู้นี้คงเป็น เจ้าหญิงปวริศา... เจ้าหญิงรัชทายาทแห่งพรหมราชอย่างไม่ตอ้ งสงสัย ยังไม่ทนั จะเอือ้ นเอ่ยหรือท�ำอะไรต่อไป ผูต้ ดิ ตามหนึง่ ในสามก็งา้ งธนูในมือมาทาง คนทัง้ สอง แล้วประกาศกร้าว “ใครทีซ่ อ่ นตัวอยูต่ รงนัน้ จงปรากฏกายออกมาเดีย๋ วนี้ ไม่เช่นนัน้ พวกเจ้าจะได้ ลิม้ รสธนูอาบยาพิษของข้าแน่” คนทีซ่ อ่ นตัวอยูห่ นั มามองหน้ากันชัว่ อึดใจ ขณะทีช่ ายร่างสูง ในชุดทหารสีนำ�้ ตาลข่มขูซ่ ำ�้ อีกครัง้ “จงแสดงตัวออกมาเดีย๋ วนี้ มิเช่นนัน้ พวกเจ้าจะได้ตายอย่างขลาดเขลาอยูก่ ลางป่า นีแ่ หละ” ศาศวัตราไม่เคยขลาดเขลา เมือ่ หลีกหนีไปไหนไม่ได้ เธอจึงจ�ำต้องเผยตัว หญิงสาว ลุกขึน้ ยืนเต็มความสูงในทันใด เฉกเช่นเดียวกับนายทหารแห่งหฤษคีรซี งึ่ ก้าวเข้ามาเอาตัว บังร่างเล็กไว้จนมิด “ขออภัยทีพ่ วกข้าเสียมารยาทมาแอบดูพวกท่าน” อัคเอ่ยด้วยเสียงกังวาน ชัดถ้อยชัดค�ำ หาได้มคี วามหวาดกลัวไม่ ขณะทีค่ นข้าง หลังพยายามดันตัวเขาให้ออกห่าง พร้อมต่อว่าอย่างไม่พอใจ “ท่านมายืนขวางข้าท�ำไมกัน หลีกไปนะ” “เจ้าน่ะยืนเฉยๆ เถิด อย่าก่อความวุน่ วายอีกเลย” ชายหนุม่ กระซิบพอให้ได้ยนิ กันสองคน หากถึงกระนัน้ กระแสแห่งอ�ำนาจของค�ำสัง่ นัน้ ก็ทำ� ให้คนตัวเล็กเชือ่ ฟังได้อย่างน่าประหลาดใจ “ข้าเพียงเข้ามาชมน�ำ้ ตก แล้วบังเอิญพบเห็นพวกท่านขีม่ า้ มาทางนี้ ด้วยความอยาก รูจ้ งึ ตามมาดูวา่ พวกท่านเป็นใครเพราะดูจากการแต่งตัวแล้วคงไม่ใช่คนแถวนี”้

ตัวอย่าง

81

หทัยรักบรรณาการ

ค�ำอธิบายยืดยาว และค่อนข้างสุภาพ ท�ำให้สตรีหนึง่ เดียวท่ามกลางบุรษุ สามนาย ยกมือเป็นสัญญาณให้ทกุ คนลดอาวุธลง “ไม่เป็นไรหรอก พวกเขาคงไม่ใช่คนร้าย” สุ้มเสียงแผ่วหวานทอดอ่อนโยนจนคนที่ยืนหลบอยู่ข้างหลังคนตัวโตชะโงกหน้า ออกมามองอย่างสนอกสนใจ ตอนนีน้ างอัปสรสวรรค์ในสายตาของศาศวัตราสาวเท้าเข้ามา ยืนหน้านายทหารทัง้ สาม รูปหน้าไข่รบั กับดวงตากลมโต จมูกโด่ง และริมฝีปากบางสีแดง ระเรือ่ ท�ำให้เผลอมองอย่างลืมตัว “พวกเจ้าเป็นชาวอาวันตีใช่หรือไม่” หลังถามเสร็จ เธอก็โปรยยิม้ บางๆ ในหน้า แสดงความเป็นมิตร เห็นดังนัน้ ศาศวัตรา จึงไม่รรี อทีจ่ ะหยิบยืน่ ไมตรีให้ในทันที “ใช่” ตอบสัน้ ๆ พร้อมกับสาวเท้าออกมายืนเคียงข้างบุรษุ ผูไ้ ม่ใช่ชาวอาวันตี ตอนนีเ้ ขา ไม่ได้หา้ มเธอแล้ว เพราะเห็นทหารตรงเบือ้ งล่างไม่ได้งา้ งคันธนูมาทางนีอ้ กี ต่อไป... ปลอดภัย ในระดับหนึง่ หากก็ยงั วางใจไม่ได้ เขาจึงวางมือไพล่หลังไว้ โดยมือข้างหนึง่ ก�ำรอบด้ามกริช ทีค่ าดไว้ตรงเอวทางด้านหลังไว้มนั่ “พวกท่านมาจากไหนหรือ” “พวกข้ามาจากพรหมราช มาพร้อมคณะทูต” น�ำ้ เสียงเนิบนาบ นุม่ นวล ไร้ซงึ่ วีแ่ วว ของความเป็นศัตรู หากก็ไม่ได้แสดงความเป็นมิตรมากเท่าไรนัก “...เพือ่ เจริญสัมพันธไมตรี ระหว่างกัน” สตรีนางนัน้ มองส�ำรวจคนแปลกหน้าในชุดด�ำทัง้ สองคนอย่างพิจารณา ดวงตาคู่ หวานจับจ้องทุกอิรยิ าบถ พร้อมกับเอ่ยต่อไปอย่างเรียบเรือ่ ย “พวกเจ้าคงไม่วา่ ข้ากระมังทีม่ าล้างหน้าล้างมือตรงล�ำธารแห่งนี”้ “ทีน่ เี่ ป็นทีส่ าธารณะ ข้าไม่มสี ทิ ธิว์ า่ ท่านหรอก” หญิงสาวในคราบหนุม่ น้อยก้มศีรษะ ทักทายอย่างเป็นทางการ “ข้าศวัต... ยินดีทไี่ ด้รจู้ กั ” หญิงสาวเอ่ยแนะน�ำตัวตามแบบฉบับเจ้าบ้านทีด่ ี ขณะทีค่ นข้างกายปิดปากเงียบ ยังคงใช้สายตาคมกริบกวาดมองคนเบือ้ งล่างอย่างระแวดระวัง “ข้า... ปวริศา ยินดีทไี่ ด้รจู้ กั เช่นกัน” ปวริศา... พระนามอันเลื่องลือของเจ้าฟ้าหญิงแห่งพรหมราช ใครๆ ต่างชมไม่ ขาดปากว่าทรงงดงามเหนือกว่าผูใ้ ด ศาศวัตราเห็นจริงตามนัน้

82

ตัวอย่าง

ศศิภา

“หวังเหลือเกินว่าพวกท่านจะมีความสุขตลอดเวลาทีอ่ ยูใ่ นอาวันตี... ข้าคงต้องไป แล้ว คราวหน้าเราอาจได้พบกันอีก” เอ่ยลาเสร็จก็กม้ ศีรษะเป็นเชิงลาอีกครัง้ ก่อนคว้าแขนคนตัวโตให้เดินตามกลับไป ยังทีท่ ผี่ กู เจ้าขาวและเจ้าด�ำไว้เคียงกัน สองเท้าเล็กเร่งรีบ ขณะทีร่ า่ งสูงก้าวเท้าอย่างสบาย มอง คนเดินน�ำทีก่ ม้ หน้าก้มตาครุน่ คิดอะไรบางอย่างจนลืมตัวหรือเผลอไผลเลือ่ นมือมากุมมือคน ตาม มือเล็กสอดประสานกับมือใหญ่ มัน่ คง ไม่เคอะเขิน จวบจนกระทัง่ ทัง้ สองมาถึงจุดหมาย ตอนนัน้ เองทีศ่ าศวัตรารูส้ กึ ว่ามือของตัวเอง ถูกพันธนาการไว้ จริงๆ จะเรียกว่าพันธนาการคงไม่ถกู นัก เพราะเป็นเธอเองทีจ่ บั มือเขาไว้มนั่ ทีเดียว คนตัวเล็กตวัดสายตามองมือทีส่ อดประสานกันแล้วเบิกตากว้าง ริมฝีปากอิม่ เผยอ อ้า ละม้ายต้องการจะเปล่งเสียง หากไร้ซงึ่ เสียงใดๆ เล็ดลอดออกมา มีแต่ความเงียบงัน และเสียงหัวใจทีเ่ ต้นรัวเร็วกว่าปกติเท่านัน้ เอง “หากเจ้าอยากจับมือข้าก็บอกกันดีๆ ก็ได้” หญิงสาวได้สติ เงยหน้ามองตายักษ์ขเี้ ก๊กทีก่ ำ� ลังจะกลายเป็นตายักษ์กวนประสาท ด้วยดวงตาเกรีย้ วกราด พร้อมกับกระชากมือตนเองออกโดยแรง “ข้าน่ะหรืออยากจับมือท่าน” พูดพร้อมกับถูมือข้างนั้นกับกางเกงของตนราวกับการสัมผัสมือของเขาเป็นเรื่อง น่ารังเกียจและสกปรกเป็นนักหนา “ข้าแค่คดิ อะไรเพลินๆ แล้วลืมตัวไปเท่านัน้ ” “อย่างนัน้ รึ?” ค�ำถามกลัว้ เสียงหัวเราะเบาๆ ชวนให้หญิงสาวอยากจะมุดแผ่นดินหนีเสียจริง หาก เธอกลับยกขาขึน้ แล้วเตะไปทีห่ น้าแข้งของคนตรงหน้าเต็มแรง ร่างสูงร้องโอดครวญทรุดกาย ลงนัง่ อย่างเจ็บปวด ตามมาด้วยเสียงเรียกอย่างคาดโทษ “ตัวเปีย๊ ก! เจ้าประทุษร้ายข้าอีกแล้วนะ!” “สม!” คราวนีเ้ ป็นคนตัวเล็กทีไ่ ด้หวั เราะอย่างสาแก่ใจ ก่อนจะกระโดดขึน้ บนหลังเจ้าด�ำ พร้อมกับบอกว่า “ข้าจะไปหาอาจารย์ ส่วนท่านจะไปไหนหรือไปท�ำอะไรก็ไปเถิด... รูไ้ หมตอนนีข้ า้ เหม็นขีห้ น้าท่านเหลือเกิน หากท่านยังอยูใ่ กล้ขา้ ข้าเกรงว่าจะอดใจไม่ไหว ประทุษร้ายท่าน ขึน้ มาอีกสักสิบ ยีส่ บิ ครัง้ น่ะสิ” หญิงสาวก้มมองคนทีน่ งั่ ชันเข่าอยูบ่ นพืน้ ด้วยแววตาเริงรืน่ วางนิว้ ชีแ้ ละนิว้ กลาง ของตนลงบนริมฝีปาก แล้วท�ำเป็นจุมพิตลา ตัง้ ใจจะล้อเลียนทีเ่ ขาเจ็บ หากเธอแสนเป็นสุข

ตัวอย่าง

83

หทัยรักบรรณาการ

ทว่าคนทีไ่ ด้รบั แทนทีจ่ ะเจ็บใจ กลับมองตามแผ่นหลังบางทีห่ ายลับไปในดงไม้ดว้ ยรอยยิม้ ... เป็นยิม้ ทีแ่ สนประหลาดจนผูเ้ ป็นเจ้าของยังไม่คอ่ ยเข้าใจนัก จะว่าระอาใจก็ไม่ใช่ จะเอ็นดูกไ็ ม่เชิง แต่ทแี่ น่ๆ คือ รอยยิม้ นีม้ คี วามสุขใจอยู่ ด้วยอย่างไม่ตอ้ งสงสัย น้อยคนนักทีท่ ำ� ให้หวั ใจของหัวหน้าหน่วยนักรบทมิฬอิม่ เอิบได้มากเช่นนี.้ .. ศาศวัตรา เป็นหนึง่ ในนัน้ และมันท�ำให้เขาอดหวัน่ ใจไม่ได้ หากยังใกล้ชดิ กันเช่นนี้ หัวใจของเขาจะ คิดอะไร ‘เกินเลย’ กับเด็กกะโปโลคนนัน้ หรือไม่ และมากเพียงใด... ก็ยากจะเดา นายทหารหนุ่มหยัดยืนตรง ส่ายหน้ากับตัวเองเล็กน้อย ก่อนกระโดดขึ้นควบ เจ้าขาวแล้วสัง่ ให้มนั ห้อเหยียดเต็มฝีเท้าตรงกลับทีพ่ กั ของตัวเองในบัดดล นักรบทมิฬแห่งหฤษคีรกี ระโดดลงจากหลังเจ้าขาว ยืน่ บังเหียนให้คนดูแลคอกม้า ด้านหลังพระราชวัง พึมพ�ำขอบใจ ก่อนเดินดุม่ ก้มหน้าตรงไปยังต�ำหนักทีเ่ จ้าหลวงทิวากาล ทรงมอบให้เป็นทีป่ ระทับของเจ้าชายรัชทายาทแห่งหฤษคีรแี ละราชองครักษ์คนสนิท จากคอกม้าต้องเดินผ่านทางเดินหินทีท่ อดยาวผ่านต�ำหนักนับสิบ บ้างก็เป็นต�ำหนัก ร้าง หากหลายหลังทีเ่ ป็นต�ำหนักของพระสนม และพระบรมวงศานุวงศ์ ชายหนุม่ เลือกเดิน ทางลัดผ่านวนอุทยานระหว่างต�ำหนัก เพียงชัว่ ครูจ่ งึ มาถึงจุดหมาย พลันทีส่ าวเท้าขึน้ บันไดทรงเตีย้ หน้าต�ำหนัก ทหารคนสนิทก็ปราดเข้ามาหา พร้อม ซองสีนำ�้ ตาล “ม้าเร็วเพิ่งมาส่งเมื่อครู่ขอรับ” อัครีบฉวยมาถือไว้ในมือ ฉีกซองออกแล้วดึง จดหมายข้างในออกมาอ่าน กวาดตารวดเร็วตัง้ แต่บรรทัดแรกจนบรรทัดสุดท้ายด้วยความ อึดอัดและเป็นกังวล กระทัง่ เมือ่ อ่านจบ เขาจึงหลับตาแล้วถอนหายใจยาว “อาการประชวรดีขนึ้ แล้ว” เป็นค�ำบอกเล่าที่ท�ำให้การินถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าเจ้าหลวงแห่งหฤษคีรี ทรงปลอดภัย เขาเงยหน้ามองสบตาผูเ้ ป็นนาย รับรูไ้ ด้โดยไม่ตอ้ งได้ยนิ ค�ำสัง่ ใดๆ ชายหนุม่ ก้มศีรษะท�ำความเคารพแล้วล่าถอยไป ทิง้ ให้อคั อยูต่ ามล�ำพังอย่างทีต่ อ้ งการ ร่างสูงใหญ่สาวเท้าตรงไปยังวนอุทยาน ทรุดกายลงนัง่ ใต้ตน้ ไม้ใหญ่ ความหนัก หน่วงในหัวใจทีแ่ บกรับตัง้ แต่เมือ่ คืนหลังจากได้รวู้ า่ เจ้าหลวงศิขนิ ทรงหายจากอาการประชวร เพียงชัว่ ข้ามคืนราวปาฏิหาริย์ ทรงมีเรีย่ วแรงเขียนจดหมายและก�ำชับให้เขาอยูท่ นี่ ตี่ อ่ ให้ครบ หนึง่ เดือนตามทีท่ รงตัง้ พระทัยไว้ ชายหนุม่ ผ่อนลมหายใจยาว เงยหน้ามองท้องฟ้า แล้วหลับตา นานเท่าไรก็สดุ รูท้ นี่ งั่ เพลิดเพลินอยูเ่ ช่นนัน้ จนกระทัง่ ชัว่ ขณะหนึง่ ใบหน้าทีเ่ ต็มไปด้วยรอยยิม้ สดใสของเจ้าตัว

84

ตัวอย่าง

ศศิภา

เปีย๊ กก็วาบเข้ามาในความคิด มันท�ำให้เขาเผลอยิม้ ออกมาอย่างไม่รเู้ นือ้ รูต้ วั ไม่คดิ ด้วยซ�ำ้ ว่าจะมีใครแอบเห็น มารูต้ วั ก็เมือ่ ได้ยนิ เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังขึน้ นัน่ ล่ะ นายทหารหนุม่ ลืมตาโพลง ลุกขึน้ นัง่ แล้วใช้มอื ก�ำอาวุธคูใ่ จของตนในทันที ต่อเมือ่ เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร เขาจึงพ่นลมหายใจออกทางปากอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย “ก�ำลังคิดถึงสิง่ ใดอยูห่ รือ” เป็นค�ำถามทีท่ ำ� ให้คนถูกถามเม้มปาก รีบลุกขึน้ ยืนแล้วถวายค�ำนับอย่าง... ขอไปที “ไม่ใช่เรือ่ งทีพ่ ระองค์จำ� เป็นต้องรูพ้ ะ่ ย่ะค่ะ” หากเป็นราชองครักษ์คนอืน่ แล้วล่ะก็ คงถูกลงโทษฐานไม่ให้ความเคารพต่อเจ้าชาย ของตนเองเป็นแน่แท้ หากกับเจ้าชายแห่งหฤษคีรพี ระองค์นแี้ ล้วกลับแย้มสรวลอย่างไม่ถอื สา อีกทัง้ ยังไม่รบั สัง่ ใดๆ นอกจากทรงยืนไขว้พระหัตถ์ไว้เบือ้ งหน้าอย่างส�ำรวม “ยืนแบบนีไ้ ด้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ ทรงเป็นถึงเจ้าชาย” เป็นองครักษ์เสียอีกทีเ่ อ่ยแนะน�ำและต่อว่านิดๆ “ต้องยืนอกผายไหล่ผงึ่ แบบนีพ้ ะ่ ย่ะค่ะ” ว่าพลางจับพระอังสาของคนตรงหน้าให้ตงั้ ตรง ขณะทีเ่ จ้าชายรัชทายาทแย้มโอษฐ์ อย่างหวาดหวัน่ กริง่ เกรง เมือ่ อัคส�ำรวจดีแล้วว่าอีกฝ่ายดูเหมือนเจ้าชายผูส้ งู ศักดิแ์ ล้วจึงเอ่ย ถาม “รูข้ า่ วเรือ่ งอาการประชวรขององค์เจ้าหลวงหรือยังพ่ะย่ะค่ะ” “การินเพิง่ บอกข้าเมือ่ ครู”่ อัคพยักหน้ารับรู้ ก่อนถวายค�ำนับ ก�ำลังจะเดินจากไป ก็ถกู เจ้าชายของตนเอง ร้องเรียก “จะไปไหน” คนถูกถามเหลียวมามอง ไม่ตอ้ งให้ตอบ คนถามก็รวู้ า่ สายตาเช่นนัน้ หมายความ ว่าเช่นไร “จะไปไหนก็ไปเถิด ระวังตัวด้วย” ‘ราชองครักษ์’ ไหวไหล่เล็กน้อย สาวเท้าจากไป โดยไม่ลมื ตะโกนตามหลังมาว่า “กระหม่อมต้องการเวลาส่วนตัว ไม่ตอ้ งให้การินตามมานะพ่ะย่ะค่ะ” ‘เจ้าชาย’ ทอดพระเนตรตามพร้อมกับส่ายพักตร์อย่างระอาพระทัยเป็นอย่างยิง่ จุดหมายปลายทางของหนุม่ ราชองครักษ์ยอ่ มเป็นทีใ่ ดไม่ได้ นอกจาก... บ้านหลังเก่า คร�ำ่ ของศาศวัตรา ชายหนุม่ เลือกไปทีน่ นั่ ทัง้ ทีร่ วู้ า่ เจ้าตัวเปีย๊ กไม่อยู่ ไปด้วยความรูส้ กึ อยาก ไปและผูกพัน

ตัวอย่าง

85

หทัยรักบรรณาการ

ไม่นา่ เชือ่ เพียงระยะเวลาไม่นาน เขากลับผูกพันกับครอบครัวของศาศวัตราได้ มากเพียงนี้ แม้แต่บา้ นแสนเก่า ยังท�ำให้เขาเป็นสุขได้อย่างน่าเหลือเชือ่ อาจเป็นเพราะความ อบอุน่ ทีม่ ารดาของเธอมอบให้เขา ท�ำให้เขาอุน่ ในหัวใจก็เป็นได้ ตั้งแต่จ�ำความได้ เขาไม่เคยเห็นหน้ามารดาของตนเองแม้สักครั้ง แม้บิดาจะท�ำ หน้าทีอ่ ย่างไม่ขาดตกบกพร่อง กระนัน้ เขาก็รดู้ วี า่ ในหัวใจของเขายังขาดสิง่ ใดสิง่ หนึง่ ไป... นัน่ คือความอบอุน่ และความรักจากมารดากระมัง พลันทีเ่ ห็นว่าใครมาเยือน อดีตพระชายาศิรริ ตั นาก็ยมิ้ กว้างต้อนรับอย่างเต็มอก เต็มใจ ท่านให้เขาเข้าไปนัง่ คอยในห้องรับแขก มีกาแฟหอมกรุน่ ให้เขาจิบระหว่างรอ หรือ แม้กระทัง่ ยามเขาเอ่ยขอไปเดินดูแปลงกุหลาบหลังบ้าน ท่านก็ยนิ ดี ร่างสูงเดินเตร็ดเตร่ชนื่ ชมความงามของกุหลาบหลากสี ฝีมอื การปลูกของเจ้าตัวเล็ก อย่างสนอกสนใจ ไพล่นกึ ไปถึงบ้านของตนเองทีม่ เี พียงต้นไม้สงู ใหญ่กบั สนามหญ้าเขียวๆ ไร้ซงึ่ ดอกไม้งดงามเช่นนี้ เขาไม่เคยคิดจะอยากปลูกดอกใดๆ จนกระทัง่ บัดนี.้ .. จูๆ่ ความ คิดอยากมีแปลงกุหลาบสักแปลงในบ้านของเขาเองก็ถาโถมเข้าใส่เขาอย่างไม่ทนั ได้ตงั้ ตัว อัคทรุดกายลงนัง่ ยองๆ โน้มหน้าลงและจรดปลายจมูกลงบนกลีบกุหลาบสีแดง สูด กลิน่ หอมของมันเข้าเต็มปอด แล้วบอกตัวเองว่ากลับบ้านไปเมือ่ ไร เขาจะสัง่ คนสวนให้ปลูก กุหลาบจนมันบานสะพรัง่ ทัว่ บ้านให้ได้ ชายหนุม่ ดอมดมกลิน่ หอมเพลิดเพลิน กระทัง่ เสียง เกรีย้ วกราดของใครบางคนดังขึน้ “หยุดนะ!” ใช่แค่พดู เท่านัน้ ใครคนนัน้ ยังก้าวอาดๆ เข้ามาหา แล้วปัดมือเขาออกอย่างแรง “ท่านกล้าดีอย่างไรมาจับกุหลาบของข้าทัง้ ๆ ทีย่ งั ไม่ขออนุญาตจากข้า” คนตัวโตที่ไม่เคยถูกใครตวาดมาก่อนแทนที่จะโกรธกลับหัวเราะเบาๆ ในล�ำคอ พร้อมกับลุกขึน้ ยืนเต็มความสูง “อะไรกัน แค่กหุ ลาบ ข้าถึงกับต้องขออนุญาตเจ้าเลยหรือ” “แน่ละ่ สิ... ข้าอุตส่าห์ทะนุถนอมมากับมือ” คนตัวเล็กเชิดหน้ามองจ้องเขาตาวาว “ถ้าเกิดท่านท�ำมันบอบช�ำ้ ขึน้ มาล่ะก็ ข้าเอาเรือ่ งท่านแน่!” ประกาศกร้าว ชูกำ� ปัน้ หรา แต่ดเู หมือนตัวเองจะสูงไม่พอจึงพยายามเขย่งจนสุด ปลายเท้า ท่าทางเช่นนั้นช่างน่าขันในสายตาคนมอง หากอัคพยายามกลั้นเสียงหัวเราะของ ตนเองอย่างสุดความสามารถ ทว่า... แววตาของเขาไม่สามารถปกปิดสิง่ ทีอ่ ยูใ่ นใจได้ คน ตัวเล็กเห็นมันชัดเจน จนความหงุดหงิดยิง่ เพิม่ มากเป็นเท่าตัว “ท่านขันข้างัน้ รึ!”

86

ตัวอย่าง

ศศิภา

คนถูกถามไม่คดิ ปฏิเสธ เขาใช้มอื วัดความสูงของคนตรงหน้า พร้อมกับมองเท้า ทีเ่ ขย่งของเธอ “ขนาดเจ้ายืนเขย่งเท้าแล้ว ยังสูงได้ไม่เท่าบ่าของข้าเลย... ตัวเล็กแบบนี้จะมาสู้ อะไรข้าได้” “อยากลองไหมล่ะ” เจอค�ำท้าเข้า มีหรือเขาจะยอม ชายหนุม่ ยกมือกอดอก แล้วโน้มหน้าลงมาใกล้ จน คนเขย่งปลายเท้าต้องรีบเปลีย่ นเป็นยืนเต็มสองเท้า ยกสองมือขึน้ มาเตรียมท้าตีทา้ ต่อยเต็มที่ “มาสิ!... ข้าไม่กลัวท่านหรอก” “เอาจริงหรือตัวเปีย๊ ก” ร่างสูงใหญ่ยังคงกอดอก พร้อมกับสาวเท้าเข้าไปหาคนตรงหน้า แววตาของเขา จ้องเขม็งลึกลงไปในดวงตากลมโตแสนบริสทุ ธิ.์ .. ดวงตาทีเ่ ขาพอจะเดาได้วา่ ในวันข้างหน้า จะงดงามปานใด “จะสูก้ บั ข้าจริงๆ น่ะหรือ บุรษุ กับสตรีมาสูก้ นั แบบนี.้ .. มันอันตรายเหลือเกิน เจ้า ไม่รหู้ รือไร” “อันตราย? การต่อสูม้ นั ย่อมต้องอันตรายอยูแ่ ล้ว ไม่เห็นแปลก” “แต่อนั ตรายทีข่ า้ หมายถึง มันแย่สำ� หรับสตรีอย่างเจ้านะ ตัวเปีย๊ ก” คนทีย่ งั นึกไม่ออกว่า ‘อันตราย’ ทีเ่ ขาเอ่ยถึงนัน้ หมายถึงสิง่ ใด เริม่ หวัน่ ใจ จน ต้องก้าวถอยหลัง “ข้าไม่เข้าใจทีท่ า่ นพูด” “เจ้ายังไร้เดียงสาเกินไปกระมัง” คนถูกว่าว่าไร้เดียงสาโมโหจนหน้าแดง ถึงกระนัน้ เจ้าตัวกลับไม่กล้าท�ำอะไร เพราะ ดวงตาสีนลิ ของคนตรงหน้ามันวิบวับพิกล จนหัวใจดวงน้อยสัน่ ไหว รูส้ กึ ว่าตนเองก�ำลังจะ ไม่สบาย หรือไม่กห็ วิ ข้าวจนใจหวิว สุดท้ายเจ้าตัวจึงขอยอมแพ้ “ไม่เอาละ... ข้าไม่เล่นกับท่านแล้ว ข้าหิว!” ไม่รอให้เขาเยาะเย้ยหรือเอ่ยว่ากระไร ศาศวัตรารีบจ�ำ้ อ้าวเดินดุม่ กลับเข้าไปในบ้าน ในบัดดล แต่กไ็ ม่วายเป็นห่วงเป็นใยเพือ่ นทีห่ ลายวันมานีม้ กั มาร่วมรับประทานอาหารเย็น ทีบ่ า้ นของตนเองเป็นประจ�ำ “วันนีท้ า่ นจะทานข้าวเย็นทีบ่ า้ นข้ารึเปล่า... ป้าเนราท�ำของโปรดของท่านไว้ให้ดว้ ย นะ” คนทีก่ ำ� ลังถูกของกินหลอกล่อส่ายหน้ากับตัวเอง แล้วสาวเท้าเดินตามหลังคนตัวเล็ก ไปอย่างรูส้ กึ สุขใจ... เป็นความสุขใจทีจ่ นป่านนีเ้ ขายังหาค�ำตอบให้ตวั เองไม่ได้เลยแม้แต่นอ้ ย

ตัวอย่าง

87

หทัยรักบรรณาการ

8 สิบวันให้หลัง คนตัวโตทีม่ กั มาป้วนเปีย้ นอยูใ่ กล้ๆ กลับหายหน้าหายตาไป โดย ให้คนน�ำจดหมายมาให้ ข้อความในจดหมายนัน้ บอกเพียงว่า ยุง่ มาก ต้องตามเสด็จเจ้าชาย อัคคัญญ์ไปนูน่ มานี่ คงไม่ได้มาหาสักพัก ศาศวัตราท�ำเป็นไม่สนใจ พยายามท�ำตัวให้เป็น ปกติอย่างทีเ่ คยเป็นมาตลอดสิบห้าปี หากเอาเข้าจริงแล้ว หัวใจดวงน้อยกลับว่างโหวงแปลกๆ จะด้วยเหตุผลอะไรนัน้ เจ้าตัวนึกไม่ออกเลยจริงๆ หญิงสาวไม่ได้ออกไปเทีย่ วทีไ่ หนอีก จะไปไกลสุดก็แค่ตลาดกลางเมืองเพือ่ น�ำดอก กุหลาบ รวมทัง้ ผัก ผลไม้ไปส่งให้รา้ นค้าทีร่ บั ซือ้ สามสีร่ า้ นเพียงเท่านัน้ จากนัน้ เธอก็จะกลับ บ้าน มาคอยดูแลแปลงกุหลาบทีต่ นเองปลูกกับมือ บางต้นทีด่ โู รยรา เจ้าตัวจะเอาใจใส่เป็น พิเศษ เพราะไม่อยากให้ใครบางคนดูถกู เอาได้ ‘ตัวกะเปีย๊ กแค่นจี้ ะปลูกได้หรือ ไม่ทำ� ต้นกุหลาบตายเสียหมดหรือไร’ ตายักษ์เคยพูดเช่นนัน้ ในวันทีเ่ ธอพาเขามาชมแปลงกุหลาบของตัวเอง หวังหมดใจ ว่าอีกฝ่ายจะทึง่ ชูนวิ้ โป้งชืน่ ชม และบอกว่าเธอเก่ง ทว่าสิง่ ทีเ่ ธอได้รบั กลับตรงกันข้ามอย่าง สิน้ เชิง ตอนนัน้ ศาศวัตราตอบแทนค�ำกล่าวหาของเขาด้วยการชกท้องเขาไปเสียหนึง่ ที อีก ทั้งยังปฏิญาณกับตัวเองไว้ว่าจะคอยดูแลไม่ให้ต้นกุหลาบต้นใดของเธอเหี่ยวแห้งหรือตาย ไปอย่างแน่นอน ศาศวัตราใช้เวลาช่วงเช้าก่อนออกไปเรียนดูแลเอาใจใส่กุหลาบทุกต้น เมื่อเรียน เสร็จและกลับมาบ้านในตอนเย็น เธอก็จะวุน่ วายกับมันอยูน่ าน แม้ตอนตกดึกก่อนนอน หญิงสาวก็ไม่วายคว้าเสื้อคลุมมาสวมแล้วออกไปชื่นชมผลงานอันแสนน่าภูมิใจของตนเอง จนมารดาถึงกับเอ่ยถามในวันหนึง่ ว่า ‘กุหลาบของเจ้ามันปลูกยากนักหรือ... ศาศวัตรา ท�ำไมเจ้าต้องดูแลเอาใจใส่มนั ขนาดนัน้ ’ ศาศวัตราไม่รจู้ ะตอบว่ากระไร จึงได้แต่ยมิ้ ก่อนหลบเลีย่ งไปท�ำอย่างอืน่ เสีย เช้านี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เธอออกมาดูแลต้นกุหลาบเกือบสี่สิบต้นที่ปลูกเองกับมือ รดน�ำ้ พรวนดินเรียบร้อยแล้ว จึงคว้ากระเป๋าสะพายและเอ่ยลามารดาก่อนขึน้ ควบเจ้าด�ำมุง่ หน้าสูป่ า่ ใหญ่ มารดาของเธอคงคิดว่าเธอไปเรียนหนังสือกับอาจารย์เซติตามเคย แต่เปล่าเลย วันนีห้ ญิงสาวขอลาอาจารย์ บอกว่ารูส้ กึ ไม่สบาย อยากพักผ่อนอยูท่ บี่ า้ น ทัง้ ทีใ่ จจริงแล้ว

88

ตัวอย่าง

ศศิภา

เธออยากจะหนีเทีย่ ว การเทีย่ วครัง้ นีไ้ ม่เหมือนกับครัง้ ก่อนๆ เพราะหลังจากได้ทราบจากถ้อยด�ำรัสของ ท่านพี่ธรว่าบรรดาเจ้าหญิงเจ้าชายจะเสด็จไปเที่ยวน�้ำตกสุวดี... น�้ำตกที่ไม่ได้สวยที่สุดใน อาวันตี แต่อยูใ่ กล้และเดินทางไปถึงง่ายทีส่ ดุ ศาศวัตราก็หาข้อแก้ตวั ไม่ไปเรียนกับอาจารย์ เซติในทันใด และวันนีเ้ ธอก็พร้อมแล้วส�ำหรับการ ‘แอบดู’ ว่ายามออกเทีย่ ว หรือยามมีเวลา ว่าง... บรรดาเจ้าผูส้ งู ศักดิน์ นั้ ท�ำอะไรกันบ้าง จะกระโดดลงไปแหวกว่ายในน�ำ้ ใสเย็น หรือ ทรุดกายลงนัง่ ใต้ตน้ ไม้ใหญ่ สัมผัสกลิน่ อายของดินหญ้าแบบเธอบ้างไหม ศาศวัตรากระตุกบังเหียนสัง่ ให้เจ้าด�ำวิง่ เร็วขึน้ แล้วยิม้ กับตัวเอง เมือ่ ยังมีอกี สิง่ หนึง่ ทีท่ ำ� ให้เธอสุขใจ ไม่ได้พบหน้ากันสามวัน อยากรูน้ กั ตายักษ์ตวั โต... โตขึน้ กว่าเดิมหรือเปล่า ส่วน ตัวเธอนัน้ เชือ่ ขนมกินได้เลยว่าสูงขึน้ กว่าเดิมแน่นอน... แม้จะเพียงเล็กน้อยก็เถอะ ยืนเทียบกันคราวนีค้ งใกล้บา่ ของตายักษ์ขเี้ ก๊กบ้างล่ะน่า... ศาศวัตรามาถึงจุดหมายปลายทางแล้วผูกบังเหียนเจ้าด�ำไว้กับต้นไม้ห่างจาก ต�ำแหน่งน�ำ้ ตกพอสมควร โดยให้มา้ ของตนหลบซ่อนอยูท่ า่ มกลางหญ้ารกชัฏและกลุม่ ต้นไม้ ใหญ่ จากนัน้ จึงคว้ากระเป๋าของตนมาสะพายข้างไว้ เดินเท้าตรงไปยังน�ำ้ ตก พร้อมกับมอง หาท�ำเลเหมาะๆ ส�ำหรับการซุม่ ดูอย่างเงียบๆ ร่างเล็กเงยหน้ากวาดตามองซ้ายขวา เพียงไม่ นานเจ้าตัวก็พบทีซ่ อ่ นตัวอันเหมาะเจาะ นัน่ คือต้นไม้สงู ใหญ่แผ่กงิ่ ก้านสาขาโอบคลุมพืน้ ที่ รอบตัวมันหลายเมตร หญิงสาวไม่รอช้า ค่อยๆ ปีนป่ายขึน้ ไปยังกิง่ ขนาดใหญ่ทสี่ ดุ ของต้นไม้ เมือ่ ขึน้ มานัง่ เรียบร้อยก็ตอ้ งยิม้ กว้างเมือ่ ตนเองสามารถกวาดตามองรอบๆ น�ำ้ ตกแห่งนัน้ ได้อย่างชัดเจน ทีนไี้ ม่วา่ ใครจะยืนหรือท�ำอะไรตรงไหนก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาเธอไปได้ ศาศวัตรานัง่ รอไม่นาน เสียงฝีเท้าม้ากระทบพืน้ ดินเป็นจังหวะอันวุน่ วายสับสนก็ดงั ขึน้ ร่างเล็กกลัน้ ใจเพ่งมองลงไปเบือ้ งล่าง อาศัยร่มใบไม้พรางตัวไว้ ดูเหมือนการซ่อนตัวของ เธอผ่านพ้นไปได้ดว้ ยดี เมือ่ เหล่าทหารทัง้ หลายไม่ได้สำ� เหนียกเลยว่ามีใครอืน่ อยูแ่ ถวนัน้ ด้วย หญิงสาวระบายลมหายใจบางเบา ก่อนเอือ้ มมือลงไปในกระเป๋าสะพายทีป่ กติแล้ว มักบรรจุเครือ่ งเขียนหรือสมุดส�ำหรับเรียนหนังสืออยูเ่ ป็นประจ�ำ หากคราวนีก้ ลับเป็นผลไม้ ทีต่ นเองชืน่ ชอบอย่างแอปเปิล้ เขียวกับองุน่ แดง ร่างเล็กคว้าเจ้าแอปเปิล้ ลูกกลมขึน้ มาเช็ดกับ เสือ้ ผ้า ก่อนกัดกร้วมอย่างเอร็ดอร่อย ขณะทีท่ หารเบือ้ งล่างก�ำลังตัง้ กระโจมเพือ่ ใช้เป็นทีพ่ กั ส�ำหรับเจ้าชายเจ้าหญิงอยูร่ มิ ล�ำธาร

ตัวอย่าง

89

หทัยรักบรรณาการ

เสี ย งน�้ ำ ตกดั ง สะท้ อ นกลางหุ บ เขาผสานกั บ เสี ย งนกร้ อ งท� ำ ให้ ศ าศวั ต ราอด เพลิดเพลินกับการมาเทีย่ วเพียงล�ำพังในวันนีไ้ ม่ได้ ทีม่ ากกว่านัน้ คือเธอได้มาสังเกตอย่าง ชัดๆ อีกครัง้ ว่าเจ้าหญิงปวริศาทีว่ า่ กันว่าทรงมีพระสิรโิ ฉมงดงามยิง่ กว่าสตรีใดนัน้ งามเฉก เช่นนางฟ้านางสวรรค์จริงหรือไม่ ชั่วขณะที่เจ้าตัวกวาดตามองนั้น ใครจะนึกว่าคนที่เธอสะดุดตาเป็นคนแรกคือ ตายักษ์ขเี้ ก๊ก! เขาอยูใ่ นชุดทหารสีดำ� สนิท โพกศีรษะด้วยผ้าสีเดียวกันก�ำลังยืนเอามือไพล่หลัง เยือ้ งไปทางเบือ้ งพระปฤษฎางค์ของเจ้าชายอัคคัญญ์ผซู้ งึ่ ก�ำลังแย้มสรวลและตรัสอะไรบาง อย่างกับเจ้าชายธราธร ศาศวัตรามองจ้องเขาตาไม่กะพริบ ยามอยูใ่ นหน้าทีก่ ารงานเช่นนี้ เธอรูส้ กึ ได้ถงึ พลังความดุดนั ทรงอ�ำนาจทีแ่ ผ่ออกมาจากตัวเขา ใบหน้าทีม่ กั ยิม้ ละไมยามอยูก่ บั เธอตอน นีจ้ ะเรียกว่าบึง้ ตึงก็คงใช่กระมัง... ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจอะไรสักอย่าง คนตัวเล็กกัดริมฝีปาก... นึกอยากจะปรีเ่ ข้าไปถามเสียเดีย๋ วนัน้ เลย นีถ่ า้ ไม่ตดิ ว่า ก�ำลังซ่อนตัวอยูล่ ะ่ ก็ เธอคงไม่รรี อทีจ่ ะโพล่งถามออกไปอย่างแน่นอน ไม่รวู้ า่ เป็นเพราะกระแสจิตของเธอหรือเปล่า... จูๆ่ คนตัวโตก็เงยหน้าขึน้ มา มิใช่ ชืน่ ชมความงามของท้องฟ้า แต่ดวงตาสีดำ� สนิทจับจ้องมาทางเธอ เหมือนเห็นชัดว่ามีใคร บางคนก�ำลังแอบมองอยู่ คนถูกมองขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยจะเชื่อนักว่าอีกฝ่ายจะเห็นว่าเธอนั่งอยู่บนกิ่งไม้ นีไ้ ด้ ทว่า... นายทหารหนุม่ ผูน้ นั้ ได้ยนื ยันว่าเห็นเธอแล้วด้วยการชูนวิ้ โป้งขึน้ มาเสมอไหล่ เพียงชัว่ อึดใจก่อนหันกลับไปมองเบือ้ งหน้าตามเดิม คนถูกจับได้ไม่โกรธ แต่รสู้ กึ หงุดหงิดเล็กน้อยทีต่ ายักษ์จบั ได้วา่ เธอซ่อนตัวอยูต่ รงนี้ ทัง้ ๆ ทีค่ ราวแรกเธอทะนงตัวไว้เสียดิบดีวา่ คงไม่มใี ครสังเกตเห็นหรือหาตัวเธอพบ มันน่า เจ็บใจจนอยากหาทางเอาชนะเสียจริง ศาศวัตราเพิง่ ตระหนักได้ในตอนนัน้ เองว่า ไม่เคยเอาชนะผูช้ ายตัวโตราวยักษ์ปกั หลัน่ ผูน้ นั้ ได้เลยแม้สกั ครัง้ ไม่วา่ จะเรือ่ งอะไร เธอมักจะถูกตอกกลับ ล่อลวง ล่อหลอกให้ เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ทกุ ครัง้ ไป ตอนนีย้ งั เหลือเรือ่ งการแข่งม้าทีส่ ญ ั ญากันไว้วา่ อีกสามปีจะมาแข่ง กัน ถ้าเธอแพ้อกี สงสัยเขาคงต้องกลายเป็นคูแ่ ข่งเธอทุกชาติไปเสียแล้วกระมัง ศาศวัตราพ่นลมหายใจ กัดแอปเปิล้ อีกค�ำเพือ่ ระบายอารมณ์ ก่อนละสายตาจาก ร่างสูงใหญ่นนั้ มามองเจ้าชายอัคคัญญ์ในฉลองพระองค์สดี ำ� ขลิบทอง พระองค์ตรัสอะไรบาง อย่างกับเจ้าชายธราธรผูซ้ งึ่ สวมฉลองพระองค์สฟี า้ เข้มและก�ำลังสรวลอย่างรืน่ เริง

90

ตัวอย่าง

ศศิภา

ขณะที่เจ้าหญิงแพรพิไล พระขนิษฐาต่างพระมารดานั้นก�ำลังกอดพระอุระ ทรง ยืนพิงต้นไม้รมิ ล�ำธาร ทอดพระเนตรสายน�ำ้ ทีร่ นิ ไหลผ่านพระพักตร์อย่างไม่สนพระทัยใน ผูใ้ ด ฉลองพระองค์สชี มพูปลิวสะบัดตามแรงลมจนต้องละพระหัตถ์จากพระอุระมาจับมัน ไว้มนั่ ไม่หา่ งกันนัน้ คือเจ้าหญิงปวริศา... เจ้าหญิงรัชทายาทแห่งพรหมราชในฉลองพระองค์ สีปกี แมลงทับ พระองค์ทรงก�ำลังสัง่ ความอะไรบางอย่างกับนายทหารผูห้ นึง่ ก่อนจะหันไป รับสัง่ กับเจ้าหญิงแห่งอาวันตี ยามเมือ่ ทัง้ สองพระองค์ทรงยืนเคียงกัน ความสง่างามของเจ้าหญิงปวริศาบดบัง รัศมีของเจ้าหญิงแพรพิไลไปจนสิน้ ทัง้ พระฉวีขาวราวงาช้าง พระพักตร์แสนอ่อนหวาน และ รอยแย้มสรวลอ่อนโยน ทุกอย่างทีร่ วมกันเป็นพระองค์ชา่ งเหมาะเจาะลงตัว... สมแล้วทีใ่ ครๆ ต่างยกให้พระองค์งามเลิศกว่าใครในแถบนี้ ศาศวัตรามองเจ้าหญิงแห่งพรหมราชอย่างเพลิดเพลิน ทัง้ เพลินตาในพระสิรโิ ฉม และเพลินใจในจริยาวัตรอันสง่างามของพระองค์ ยามทรงเยือ้ งยุรยาตรดูเนิบช้าและงดงาม ทุกกระเบียดนิว้ หญิงสาวเชือ่ แล้วว่าทัว่ ดินแดนของทัง้ สามอาณาจักร อาวันตี หฤษคีรแี ละ พรหมราชนัน้ ไม่สามารถหาสตรีใดเทียบพระองค์ได้เลยแม้สกั คน ศาศวัตราเฝ้ามองอย่างเงียบๆ จนตะวันขึน้ ตรงศีรษะ อากาศหนาวยามเช้าเริม่ อุน่ ขึน้ หญิงสาวทานแอปเปิล้ หมดไปสองลูก กับองุน่ อีกหนึง่ พวงใหญ่ๆ ถึงกระนัน้ เจ้าตัวก็ยงั ยัดองุน่ แดงใส่ปากได้เรือ่ ยๆ แถมยังไม่มที ที า่ ว่าจะอิม่ เลยสักนิด หญิงสาวเบิกตากว้างเมือ่ เห็นท่านพีธ่ รถอดฉลองพระองค์แล้วกระโดดลงไปแหวก ว่ายในน�ำ้ ใสเย็น ตามด้วยนายทหารอีกสีห่ า้ คน ส่วนเจ้าหญิงทัง้ สองพระองค์ ยามนีท้ รง เข้าไปประทับชมวิวทิวทัศน์และฟังเสียงน�ำ้ ตกกระเซ็นซ่านอย่างสบายพระอารมณ์ เจ้าชายอัคคัญญ์ไม่ได้กระโดดลงไปในน�ำ้ ด้วย แต่ประทับยืนเอาพระหัตถ์ไพล่ไว้ เบือ้ งหลังพระปฤษฎางค์ ข้างๆ กันนัน้ เป็นทหารอาวันตีทเี่ ธอเคยเห็นหน้ามาแล้วตอนทีเ่ ขา เอาจดหมายไปให้ผเู้ ป็นนายของตัวเองทีบ่ า้ นของเธอ ศาศวัตราขมวดคิว้ ... นึกสงสัยขึน้ มาครามครันว่าเหตุใดราชองครักษ์คนส�ำคัญจึง ไม่ยนื อยูเ่ คียงข้างเจ้าชายของตนเอง หญิงสาวกวาดตามองหาคนทีแ่ สนคุน้ ตา ทว่ามองไป ทางใดก็ไร้วแี่ ววบุรษุ ผูน้ นั้ ยังไม่ทนั ทีเ่ ธอจะคิดท�ำอะไรต่อ ก้อนหินเล็กๆ ก้อนหนึง่ ก็ลอยมากระทบแผ่นหลัง ของเธอ คราแรกศาศวัตราเพียงแค่ยกมือคล�ำบริเวณทีถ่ กู หินกระทบแล้วบ่นพึมตามประสา ต่อเมื่อครั้งที่สองนั่นล่ะ เธอจึงหันขวับไปมองทางด้านล่าง ความหงุดหงิดจึงเพิ่มเป็นเท่า ทวีคณ ู เมือ่ เห็นว่าต้นเหตุคอื ผูใ้ ด “ท่านกล้าท�ำร้ายข้าเรอะ!”

ตัวอย่าง

91

หทัยรักบรรณาการ

อยากตะโกนออกไปสุดเสียง หากก็กลัวจะถูกจับได้วา่ มาแอบซุม่ อยูต่ รงนีจ้ งึ ท�ำได้ เพียงป้องปากแล้วเปล่งเสียงออกไปอย่างไม่ดงั นัก “ข้าแค่หยอก” อัคเองก็หาได้ตะโกนไม่ เขาพูดเสียงเบาแต่อา้ ปากกว้างและเอ่ยทีละค�ำอย่างชัดเจน “หยอกบ้าอะไร!” คนถูกหยอกรีบไต่ลงมาด้านล่าง ทว่า... ไม่รู้ว่าเพราะความรีบร้อน ความกรุ่น โกรธในใจ หรือเป็นความซวยของเธอกันแน่ ร่างเล็กก้าวพลาดพลัดตกลงจากกิง่ ไม้ใหญ่ มือเล็กพยายามจะเอื้อมคว้ากิ่งบนไว้หากก็ไม่ทัน สุดท้ายเจ้าตัวจึงกรีดร้อง หลับตาสนิท อย่างหวาดกลัว คิดว่าคราวนีต้ นเองคงไม่อาจมีชวี ติ รอด หรือถ้ามีชวี ติ รอดคงได้กลายเป็น คนพิการเป็นแน่แท้ แต่โชคยังเข้าข้าง เมือ่ สิง่ ทีร่ องรับเธอนัน้ หาใช่พนื้ ดินแข็งๆ ไม่ แต่เป็นเรือนร่าง แข็งแกร่งของ ‘เพือ่ น’ จากต่างแดนนัน่ เอง ศาศวัตราแว่วเสียงโอดครวญจากร่างทีเ่ ธอนอนคว�ำ่ หน้าทับอยู่ จึงเปิดเปลือกตาขึน้ มองทีละน้อย เห็นใบหน้าเหยเกของตายักษ์อยูห่ า่ งไม่ถงึ คืบ ดวงตาด�ำสนิททอดมองมาอย่าง ระอาใจกึง่ ขบขัน ค�ำพูดขอบใจจึงกลืนหาย กลายเป็นความหงุดหงิดทีต่ นเองเสียหน้าแทน “เพราะท่านคนเดียวทีท่ ำ� ให้ขา้ ต้องอยูใ่ นสภาพนี”้ ตอนนัน้ เธอก�ำลังจะต่อว่าเขาให้หายเจ็บใจ แต่อคั รีบลุกขึน้ ยืนโดยแบกเธอพาดบ่า ก่อนออกวิง่ ไปจากตรงนัน้ โดยเร็ว “ท่านจะพาข้าไปไหน” “เงียบไว้ตวั เปีย๊ ก” ศาศวัตราก�ำลังจะอ้าปากเถียงแต่ได้ยินเสียงตะโกนของเหล่าทหารทั้งหลายจึง ปิดปากเงียบ เดาออกว่าพวกเขาเหล่านัน้ คงได้ยนิ เสียงเธอกรีดร้องจึงรีบรุดออกตามหา ดี แล้วทีอ่ คั พาเธอหนีออกมาจากตรงนัน้ ไม่เช่นนัน้ เธอคงถูกจับได้เป็นแน่แท้ วิง่ มาได้พอสมควร อัคก็วางเธอลงบนพืน้ ก่อนใช้มอื กดศีรษะเล็กให้กม้ ต�ำ่ ซ่อน ตัวท่ามกลางหญ้าสูงท่วมศีรษะ เฝ้ารอจนแน่ใจว่าไม่มใี ครตามมา จึงปล่อยมือ คนทีถ่ กู กดจนหน้าแทบจะจูบพืน้ ดินถึงกับหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ก่อนพ่นออกมาเต็มแรง เท่านัน้ ยัง ไม่พอเจ้าตัวยังใช้สองมือผลักคนข้างกายให้สดุ เรีย่ วแรงทีม่ จี นคนทีน่ งั่ ยองๆ ล้มก้นจ�ำ้ เบ้า เห็นดังนัน้ คนตัวเล็กก็ยกมือปิดเสียงหัวเราะอย่างขบขันของตัวเองอย่างสาแก่ใจ “เจ้าท�ำแบบนีก้ บั ข้าได้อย่างไร ข้าอุตส่าห์ชว่ ยเจ้าไว้ไม่ให้ถกู จับแท้ๆ” “เรือ่ งช่วยข้าก็ขอบใจ” ศาศวัตราหยุดหัวเราะ แต่ยงั คงยิม้ ละไมในหน้า “แต่เรือ่ ง ทีท่ า่ นท�ำข้าตกต้นไม้ ข้าต้องเอาคืน”

92

ตัวอย่าง

ศศิภา

“อะไรนะ? ข้าน่ะหรือท�ำเจ้าตกต้นไม้ เจ้าต่างหากทีป่ นี ลงมาแล้วพลาดเอง จะมา ว่าข้าว่าเป็นต้นเหตุได้อย่างไร” “ก็ถา้ ท่านไม่ขว้างก้อนหินใส่ขา้ ข้าก็คงไม่โมโหจนต้องรีบลงมาจนก้าวพลาดแบบ นัน้ หรอก” คนตัวโตส่ายหน้าน้อยๆ ถอนหายใจเฮือกราวกับการต่อกรกับเด็กอย่างเธอเป็น เรือ่ งน่าหนักใจเป็นนักหนา “แต่ถึงอย่างไรข้าก็เอาตัวของข้ารับตัวของเจ้านะ ไม่อย่างนั้นเจ้าคงคอหักตายไป เสียแล้วกระมัง” เป็นประโยคทีท่ ำ� ให้ศาศวัตราไม่กล้าเถียง ได้แต่ทำ� ปากยืน่ ปากยาวไม่สบอารมณ์ แล้วรีบลุกขึน้ ยืน “วันนีไ้ ม่สนุกแล้ว ข้ากลับบ้านดีกว่า” ร่างเล็กก�ำลังจะเดินจากไป แต่ถูกคนที่ยังคงนั่งอยู่บนพื้นคว้าแขนไว้ ยื้อยุดไม่ ยอมให้อกี ฝ่ายหนีไปง่ายๆ “เจ้าเป็นหนีบ้ ญ ุ คุณข้านะ ตัวเปีย๊ ก” “หนีบ้ ญ ุ คุณอะไร” คนทีไ่ ม่ชอบเป็นหนีใ้ ครถามกลับอย่างเอาเรือ่ ง “ข้าช่วยเจ้าถึงสองครัง้ สองครา... ช่วยไม่ให้เจ้าคอหักตายแถมยังช่วยให้หนีทหาร พวกนัน้ มาได้อกี เจ้าไม่คดิ จะตอบแทนบุญคุณข้าหรือไร” คนตัวเล็กกระชากมือออกจากมือใหญ่ ยกมือเท้าสะเอว แล้วพ่นลมออกจากปาก ด้วยทีทา่ ราวกับหนุม่ น้อยมิใช่เด็กสาวแต่อย่างใด “หักลบเรือ่ งทีท่ า่ นเอาก้อนหินปาใส่ขา้ ก็ถอื ว่าข้าเป็นหนีท้ า่ นหนึง่ ครัง้ ” นายทหารหนุม่ เลิกคิว้ ก่อนพยักหน้า “ได้... ตามนัน้ ” ท่าทางสมใจของคนทีน่ งั่ อยูท่ ำ� ให้ศาศวัตราหงุดหงิดในหัวใจเหลือ จะกล่าว หญิงสาวดึงผ้าโพกศีรษะของตนเองออกปล่อยผมด�ำขลับยาวสยาย ถ้าไม่รวมกับ ชุดด�ำเปรอะเปือ้ นทีส่ วมอยู่ กับท่าทางการเสยผมลวกๆ เช่นนัน้ เธอคงกลายเป็นเด็กสาวที่ น่ารักพอดูทเี ดียว “แล้วท่านจะให้ขา้ ตอบแทนท่านอย่างไรล่ะ” อัคยกมือลูบไรหนวดตามปลายคางของตนเอง ชั่วอึดใจจึงตอบด้วยเสียงกลั้ว หัวเราะว่า “เจ้าต้องไปเทีย่ วกับข้าโดยแต่งตัวเป็นหญิงหนึง่ วัน” ดูเหมือนเจ้าตัวจะยังไม่พอใจ จึงเสริมไปว่า

ตัวอย่าง

93

หทัยรักบรรณาการ

“เจ้าต้องเป็นหญิงเต็มตัว ห้ามท�ำท่าทางกระโดกกระเดกแบบผูช้ าย ต้องเป็นกุลสตรี ตลอดเวลาหนึ่งวันเต็ม!” นิ่งไปอึดใจ ก่อนรีบเอ่ยเมื่อเห็นอีกฝ่ายอ้าปาก “ท�ำตัวเหมือน เจ้าหญิงปวริศาน่ะ... ท�ำเป็นไหม” ตอนแรกเจ้าตัวเล็กจะโวยแล้ว แต่เมือ่ ได้ยนิ ประโยคสุดท้ายซึง่ มีสำ� เนียงดูถกู เล็กๆ เธอจึงเปลีย่ นเป็นพยักหน้า ตอบออกไปอย่างมัน่ ใจว่า “ได้... คนอย่างศาศวัตราท�ำได้ทกุ อย่างอยูแ่ ล้ว!” คนตัวโตหัวเราะในล�ำคอ เฝ้าคอยวันทีจ่ ะได้เห็นเจ้าตัวเปีย๊ กเป็นผูห้ ญิงเต็มตัวอย่าง ขบขัน นึกไม่ออกเลยว่าท่าทางของศาศวัตราจะประดักประเดิดเพียงใด แต่กเ็ อาเถิด... อีก ไม่นานเขาจะได้รไู้ ด้เห็นแล้วว่าเด็กกะโปโลอย่างเธอจะกลายเป็นหงส์ทแี่ สนสง่างามได้หรือไม่ อีกห้าวันถัดมา ศาศวัตราก็ตอ้ งวุน่ กับการลองชุด... ไม่ใช่ชดุ ด�ำแบบบุรษุ ทีเ่ ธอมัก สวมใส่เป็นประจ�ำ แต่เป็นชุดกระโปรงยาวกรอมเท้าแบบทีส่ ตรีทวั่ ไปใส่กนั หญิงสาวจ�ำไม่ได้ แล้วว่านับตัง้ แต่ตนื่ มาเธอเปลีย่ นชุดไปกีช่ ดุ ทีแ่ น่ๆ มันท�ำให้เธอยิม้ ไม่ออก แถมยังหงุดหงิด เสียจนอยากจะตะบันหน้าคนต้นคิดเสียเหลือเกิน “เจ้าว่าชุดไหนดี เนรา” สตรีสงู วัยถามความเห็นจากคนทีย่ นื เยือ้ งไปทางเบือ้ งหลัง ทว่ากลับละเลยความ เห็นของบุตรสาวเสียอย่างนัน้ “ชุดไหนก็เหมือนกันแหละค่ะ ศาไม่เห็นว่ามันจะต่างกันตรงไหน” เจ้าตัวก้มลงมองชุดยามกรอมเท้าสีฟา้ แขนยาวถึงข้อมือ ทางด้านหน้าประดับโบว์ แสนน่ารัก ส่วนช่วงเอวก็รดั แน่นเสียจนเธอหายใจแทบไม่ออก... ศาศวัตราถอนหายใจเฮือก เกิดความอยากรูข้ นึ้ มาเป็นนักหนาว่าสาวๆ ทัง้ หลายทนอยูไ่ ด้อย่างไรในชุดทีน่ า่ อึดอัดเช่นนี้ เธอแค่สวมเพียงอึดใจก็แทบอยากจะฉีกทึง้ มันทิง้ เสียแล้ว! “ป้าเนราซือ้ มากีช่ ดุ กัน ศาว่ามันมากเกินไป จริงๆ เลือกให้ศาแค่ชดุ เดียวก็พอ ศา จะได้ไม่ตอ้ งมาลองชุดนัน้ เปลีย่ นชุดนีเ้ ป็นสิบรอบแบบนี”้ คนตัวเล็กบ่นอุบ เข้าใจอยูห่ รอกว่าทัง้ มารดาและป้าเนราตืน่ เต้นเพียงใดทีเ่ ธอเกิด อุตริประกาศว่าจะแต่งตัวเป็นผูห้ ญิงหนึง่ วัน เธอยังจ�ำได้... ทันทีทเี่ ธอบอกทัง้ สองเมือ่ วันก่อน นัน้ ป้าเนราถึงกับยกมือทาบอก อ้าปากค้าง เบิกตากว้างอย่างไม่เชือ่ มารดาของเธอเพียง เลิกคิว้ ก่อนถามย�ำ้ อีกครัง้ ให้แน่ใจ ‘เจ้าน่ะหรืออยากแต่งเป็นหญิง?’ ‘ค่ะ’ ศาศวัตราตอบเสียงเบาในล�ำคอ ดูไม่ชอบใจในสิง่ ทีต่ นเองประกาศออกมาเลย แม้แต่นอ้ ย และอดีตพระชายาศิรริ ตั นาย่อมรูแ้ ละจับความรูส้ กึ ของเธอได้

94

ตัวอย่าง

ศศิภา

‘ไปพนันกับใครไว้หรือเปล่า’ คนตัวเล็กเม้มปากส่ายหน้าไม่เอือ้ นเอ่ยค�ำใด ผูเ้ ป็นมารดาก็ไม่เซ้าซี้ ‘ก็ดเี หมือนกัน... ท�ำตัวเป็นผูห้ ญิงเหมือนคนอืน่ เขาเสียบ้าง เจ้าน่ะสิบห้าแล้วนะ ศาศวัตรา ผูห้ ญิงคนอืน่ พอถึงสิบห้าเขาก็รจู้ กั รักสวยรักงาม อยูก่ บั เหย้าเฝ้ากับเรือนกันแล้ว แต่เจ้ายังเอาแต่เทีย่ วเล่น กระโดกกระเดกไปวันๆ อยูเ่ ลย’ ก่อนทีม่ ารดาจะสาธยายอะไรไปมากกว่านี้ ศาศวัตราก็ขดั ขึน้ มาเสียก่อน เธอไม่ อยากถูกบ่นจนหูชาเหมือนครัง้ ก่อนๆ อีก ‘คราวนีศ้ าจะท�ำตัวเป็นกุลสตรีจริงๆ ค่ะ... จะลองดูสกั วัน’ ถ้อยค�ำนัน้ จุดความพึงพอใจในดวงตางดงามของผูเ้ ป็นมารดา กระทัง่ บัดนีค้ วาม พอใจนัน้ ยังไม่จางหายไป หญิงสูงวัยมองบุตรสาวในคราบ ‘กุลสตรี’ อย่างชืน่ ชม “แม่ละ่ นึกขอบคุณคนทีท่ ำ� ให้เจ้ายอมพยายามท�ำตัวเป็นกุลสตรีเสียจริง คนคนนัน้ เป็นใคร บอกแม่ได้หรือเปล่า” เอ่ยถามยิม้ ๆ พร้อมกับจ้องตาของลูกสาวแน่วแน่ “แม่รจู้ กั เขาดีเลยล่ะค่ะ” “อ้อ...” ศิรริ ตั นาพึมพ�ำรับรูใ้ นล�ำคอ ยิม้ กว้างสดใส ก่อนเอ่ย “แม่ดใี จจริงทีเ่ จ้ามีพอ่ หนุม่ อัคเป็นเพือ่ น” คนเป็นลูกท�ำปากยืน่ ปากยาวพร้อมกับท�ำเสียงบางอย่างในล�ำคอบอกชัดว่าเห็นตรง กันข้ามกับผูเ้ ป็นมารดาอย่างไม่ตอ้ งสงสัย ยามตะวันขึน้ ตรงศีรษะ อดีตพระชายาศิรริ ตั นาและป้าเนราก็เลือกชุดทีเ่ หมาะสม ให้ศาศวัตราได้ กระจกตัง้ พืน้ ฉายภาพให้เห็นร่างอรชรในชุดกระโปรงยามกรอมเท้าสีครีม แขนยาวประดับลูกไม้จนถึงข้อมือ ช่วงเอวรัดเสียจนคนสวมหายใจติดขัด ถึงกับนิว่ หน้า เอ่ยกับมารดาของตนว่า “ท่านแม่ชว่ ยคลายเชือกด้านหลังให้หน่อยไม่ได้หรือคะ ศาอึดอัดหายใจไม่ทวั่ ท้อง เลย” คนถูกร้องขอระบายลมหายใจบางเบา ก่อนท�ำตามแต่โดยดี แม้ศาศวัตราจะยัง รูส้ กึ อึดอัดหากก็ ‘หายใจหายคอ’ ได้ดกี ว่าเมือ่ ครู่ จึงไม่เซ้าซีใ้ ดๆ อีก “ขอแม่ดผู มเจ้าหน่อยซิ” ผมด�ำขลับซึง่ ถูกมัดเป็นมวยไว้กลางศีรษะ ถูกผูเ้ ป็นมารดาปล่อยลงมาให้ยาวสยาย เต็มกลางหลัง ขับวงหน้านวลให้ออ่ นหวานขึน้ ยิง่ ตอนนีเ้ มือ่ ใบหน้านัน้ ถูกแต่งแต้มด้วยแป้ง บางๆ พร้อมกับเติมสีให้รมิ ฝีปากด้วยสีผงึ้ ผสมสีแดง ศาศวัตราทีเ่ คยแก่นแก้วราวหนุม่ น้อย

ตัวอย่าง

95

หทัยรักบรรณาการ

จึงกลายร่างเป็นสาวดรุณแี รกรุน่ ในบัดดล ดวงตากลมโตเบิกกว้างมองตัวเองในกระจกด้วยความรูส้ กึ คาดไม่ถงึ กระดากอาย และหงุดหงิดใจ... ถ้าไม่ใช่เพราะต้องตอบแทนบุญคุณตายักษ์จอมกวนประสาทผูน้ นั้ แล้วล่ะก็ เธอจะไม่มวี นั แต่งตัวแบบนี้ ไม่ทาหน้าและท�ำให้รมิ ฝีปากตัวเองเป็นสีแดงระเรือ่ แบบนีห้ รอก ศาศวัตราจ้องตัวเองในกระจกแล้วถอนใจเฮือก รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นตัว ประหลาดอย่างไรไม่ทราบได้ “ถ้าเจ้าแต่งตัวแบบนีบ้ อ่ ยๆ เจ้าก็จะคุน้ กับมันเองนัน่ ล่ะ” มารดาเอ่ยเหมือนมานัง่ อยูใ่ นใจบุตรสาว ศาศวัตรายิม้ อย่างจืดเจือ่ น ไม่คดิ หรอก ว่าตนเองจะมีโอกาสได้ใส่ชดุ แบบนี้ หลังจากพ้นวันนีไ้ ป เธอจะขอกลับมาใส่ชดุ ด�ำสีหม่น ของเธอตามเดิม สะดวกสบายแถมไม่ดเู ก้งก้างแบบนีด้ ว้ ย “แล้วนีเ่ พือ่ นของเจ้าจะมารับตอนไหนรึ” ยังไม่ทนั จะตอบ เสียงฝีเท้าม้าก็ดงั ขึน้ ตามมาด้วยเสียงร้องของมันทีศ่ าศวัตราจ�ำ ได้แม่นแล้วว่าเป็นเสียงของเจ้าขาว “คงมาถึงแล้วล่ะค่ะ” คนตัวเล็กถอนหายใจเฮือก ท�ำคอตก... รูส้ กึ เหมือนตัวเองก�ำลังจะถูกน�ำไปประหาร อย่างไรไม่ทราบได้ อยากจะวิง่ หนีเข้าไปขังตัวอยูใ่ นห้องเสียเดีย๋ วนัน้ ทว่า... ด้วยความทีร่ บั ค�ำ ไว้แล้ว แถมยังประกาศว่าคนอย่างศาศวัตราท�ำได้ทกุ อย่างนัน้ หญิงสาวจึงไม่สามารถท�ำให้ ตัวเองขายหน้าได้ เธอย่อตัวลามารดา สาวเท้าเดินตรงไปยังประตู ทันทีที่ผลักออกไป ร่างสูงใหญ่กย็ นื จังก้าอยูเ่ บือ้ งหน้า เขายกมือทีก่ ำ� ลังจะเคาะประตูคา้ งกลางอากาศ เมือ่ พบ ว่าคนทีเ่ ดินมาต้อนรับเขานัน้ เป็นดรุณแี รกรุน่ ผุดผ่อง บริสทุ ธิ์ ต่างจากเจ้าตัวเปีย๊ กแสน มอมแมมและกะโปโลเสียเหลือเกิน หัวหน้าหน่วยนักรบทมิฬกะพริบตามอง ‘เพือ่ น’ ด้วยความรูส้ กึ แปร่งแปลกในหัวใจ ทัง้ ตกตะลึง คาดไม่ถงึ และชืน่ ชมนิดๆ ไม่นา่ เชือ่ ว่า... สาวน้อยกระโดกกระเดกอย่างศาศวัตรายามเมือ่ แต่งองค์ทรงเครือ่ ง ตามแบบสตรีทวั่ ไป อีกทัง้ เมือ่ มีสแี ดงระเรือ่ แตะแต้มบนริมฝีปากด้วยแล้ว...จากลูกเป็ดขีเ้ หร่ กลับกลายเป็นหงส์ได้อย่างไม่นา่ เชือ่ ดูเอาเถิด... ท่าทางการยืนประสานมือไว้ทางด้านหน้า หลังตรงแน่ว คางเชิดเล็ก น้อยดูมจี ริตจะก้านแบบหญิงสาวคนอืน่ ๆ ช่างไม่เหมือนศาศวัตราคนเดิมเลย ...นีถ่ า้ ไม่รจู้ กั กันมาก่อน เขาคงคิดว่าเธอเป็นสตรีประเภทหยิง่ จองหองและถือตัว เป็นแน่แท้ “ศาศวัตรา...”

96

ตัวอย่าง

ศศิภา

เสียงทีเ่ ขาเอือ้ นเอ่ยมันแหบแห้งอย่างไรพิกล ไม่รเู้ ป็นเพราะตกตะลึงในความงาม หรือกลัวว่าเพือ่ นตัวจ้อยจะเปลีย่ นแปลงเป็นสตรีผเู้ ย่อหยิง่ ในเร็ววันจนท�ำตัวห่างเหินกับเขา ก็ไม่อาจทราบได้ “เจ้า...” ยังไม่ทนั ทีเ่ ขาจะพูดจบ คนตรงหน้าก็ขดั ขึน้ มาเสียโดยเร็ว “ข้าพร้อมแล้ว ไปกันได้หรือยังล่ะท่านอัค” แม้ท่าทางและการแต่งตัวจะเปลี่ยนไป หากสุ้มเสียงของเธอก็ยังเป็นเจ้าตัวเปี๊ยก ของเขาเหมือนเดิม ‘ของเขา’ อย่างนัน้ หรือ... อัคอมยิม้ น้อยๆ เมือ่ ถือวิสาสะ ‘ยึด’ เอาศาศวัตราไป เป็นของตนในห้วงความคิด และคงจะได้แค่คดิ เท่านัน้ ถ้าเผลอพูดออกไป รับรองว่าหญิงสาว ต้องต่อว่า อาละวาดให้เขาต้องปวดเศียรเวียนเกล้าอีกเป็นแน่แท้ “ไปสิ” ชายหนุม่ เอ่ยเสียงเบา สาวเท้าเข้าไปเอ่ยลาสตรีสงู วัยทัง้ สอง ให้คำ� สัญญาว่าจะพา ศาศวัตรามาส่งก่อนค�ำ่ จากนัน้ จึงเดินกลับมา ร่างเล็กไม่ได้ยนื อยูต่ รงประตูแล้ว แต่ขนึ้ ไป นัง่ รออยูบ่ นหลังเจ้าด�ำเรียบร้อยแล้ว “เจ้าจะขีเ่ จ้าด�ำไป?” “อือ้ ท�ำไม... ท่านมีปญ ั หาอะไร” คนตัวโตเลิกคิว้ วางมือลงบนแผงคอเจ้าด�ำก่อนเอ่ย “ไม่ได้ไปไหนไกล มานัง่ ม้าตัวเดียวกับข้าดีกว่า” เห็นคนตัวเล็กท�ำสีหน้าดือ้ ดึง เขาจึงส�ำทับลงไปว่า “ข้ารูว้ า่ เจ้าพาเจ้าด�ำตะลอนๆ ไปนูน่ มานีท่ วั่ อาวันตีแทบทุกวัน วันนีใ้ ห้มนั พักบ้าง เถิด” นัน่ ละ คนตัวเล็กจึงคล้อยตาม หญิงสาวยอมลงจากหลังเจ้าด�ำ ฝากฝังป้าเนราให้ พามันไปพักผ่อนในคอก ก่อนจะมาหยุดยืนข้างเจ้าขาวทีค่ นตัวโตขึน้ ไปนัง่ รออยูก่ อ่ นแล้ว “ขึน้ มาสิ” ชายหนุม่ ยืน่ มือออกไป รอจนอีกฝ่ายวางมือลงจึงดึงตัวเธอขึน้ มานัง่ ทางด้านหน้า ไม่ได้ขนึ้ ควบ แต่เป็นการนัง่ หันข้างอย่างเช่นสตรีทวั่ ไป “นัง่ แบบนีค้ อ่ ยเหมือนผูห้ ญิงหน่อย” ศาศวัตราไม่ได้ตอ่ ปากต่อค�ำ... เพียงท�ำเสียงไม่พอใจในล�ำคอ เมือ่ เจ้าขาวออกวิง่ ศาศวัตราก็พยายามเกร็งตัวไม่ให้ตวั เองเบียดแนบชิดกับเรือนกาย

ตัวอย่าง

97

หทัยรักบรรณาการ

สูงใหญ่มากนัก แต่ดเู หมือนเป็นสิง่ ทีท่ ำ� ได้ยากเย็นเหลือคณา จนเธอเมือ่ ยขบไปหมด รูอ้ ย่างนี้ ขีเ่ จ้าด�ำมาเองยังจะดีกว่า! “เจ้าจะท�ำตัวเป็นหินแบบนีไ้ ปตลอดทางเลยหรือไร” อัคกระตุกบังเหียนให้เจ้าขาวชะลอฝีเท้า แล้วใช้มอื ข้างหนึง่ จับตัวเธอให้เอนมาซบ บนอกเขา “ข้าไม่ทำ� อะไรเจ้าหรอก” เจ้าตัวเปีย๊ กขืนตัวไว้ เงยหน้าขึน้ มาสบตาชายหนุม่ ด้วยแววตาระแวง เห็นดังนัน้ อัคจึงอธิบายต่อ “ข้าเป็นบุรษุ ส่วนเจ้าเป็นสตรีกจ็ ริง แต่ถงึ อย่างไรเจ้าก็ยงั เด็ก... เด็กเหลือเกินใน สายตาของข้า” ดวงตากลมโตเบิกกว้างและวาวจ้าด้วยความขุน่ เคืองใจ ‘เด็กเหลือเกิน’ ช่างเป็นถ้อยค�ำดูถกู อย่างเหลือทีจ่ ะกล่าวจริงๆ! “ข้ารับรองได้วา่ ข้าไม่คดิ ล่วงเกินอะไรเจ้าแน่... ถ้าเจ้าไม่เชือ่ จะให้ขา้ สาบานก็ได้” ศาศวัตราเม้มปากแน่น ไม่เอ่ยว่ากระไร ก่อนจะสะบัดหน้าพรืด...เป็นการกระท�ำที่ ใกล้เคียงกับการค้อน จนท�ำให้อคั เผลอหัวเราะออกมาเบาๆ “ท่านข�ำอะไรไม่ทราบ!” “เจ้าอย่ารูเ้ ลย” “เอ๊ะ! ก็ขา้ อยากรูน้ ”ี่ หญิงสาวหันขวับกลับมามองอย่างเอาเรือ่ ง ขณะทีค่ นตัวโต กลัน้ หัวเราะ สูดลมหายใจเข้าปอดลึกยาว ก่อนใช้มอื ปัดผมทีถ่ กู ลมพัดจนมาปรกวงหน้า นวล บดบังความงามราวกุหลาบแรกแย้มของเธอออก แล้วเหน็บไว้ตรงข้างหู ก่อนเอ่ยด้วย สุม้ เสียงเป็นทางการมากขึน้ “ข้าว่าอีกสองสามปี หัวกระไดบ้านเจ้าต้องไม่แห้งแน่ๆ ตัวเปีย๊ ก” คนตัวเล็กเลิกคิว้ เหมือนไม่คอ่ ยเข้าใจ อยากจะซักถามให้ได้ความ หากประโยค ถัดมาท�ำให้เจ้าตัวหงุดหงิดจนไม่อยากรูใ้ นเรือ่ งใดอีกต่อไป “แต่ถงึ อย่างไร เจ้าก็ยงั ห่างจากเจ้าหญิงปวริศาอยูห่ ลายขุม!” “เฮอะ!” ศาศวัตราท�ำเสียงขัดกับเสือ้ ผ้าหน้าผมของตนเอง “ข้าว่าไม่มใี ครงามเกินเจ้าหญิงของท่านแล้วล่ะ เพราะตอนนีท้ า่ นก�ำลังหลงรักนาง หัวปักหัวป�ำ!!” อัคไม่ได้ตอบ แต่ถามกลับทันควัน “เจ้าเข้าใจค�ำว่าหลงรักแล้วหรือ... ไปหลงรักใครเขาเข้าแล้วล่ะ”

98

ตัวอย่าง

ศศิภา

คนถูกถามส่ายหน้าเร็วรี่ “ไม่มี ข้าไม่ได้ใจง่ายจนหลงรักใครง่ายๆ เหมือนท่านหรอก! แต่กไ็ ม่แน่ อีกสอง สามปี ข้าอาจจะหลงรักใครสักคนเข้าก็ได้ เมือ่ ถึงเวลานัน้ ข้าคงตอบค�ำถามท่านได้เป็นอย่าง ดีเชียวล่ะ” นายทหารแห่งหฤษคีรไี ม่ได้ถามอะไรต่อ เขากระตุกบังเหียนเจ้าขาวให้หอ้ ทะยาน ไปเบือ้ งหน้าเร็วขึน้ พร้อมๆ กับทีค่ วามหงุดหงิดในหัวใจแล่นขึน้ มาชัว่ ขณะอย่างไม่มเี หตุผล

ตัวอย่าง

99

หทัยรักบรรณาการ

9 วันนีศ้ าศวัตราไม่ได้เป็นคนน�ำเทีย่ ว หากเป็นเพือ่ นจากต่างแดนทีต่ อนนีด้ จู ะคุน้ ชิน กับอาวันตีมากแล้ว แถมยังดูเหมือนจะรูจกั อาวันตีแทบทุกซอกทุกมุมด้วยซ�ำ้ ไป หัวหน้า นักรบทมิฬพาหญิงสาวมาเดินตลาดกลางเมือง ศาศวัตราไม่ชอบทีน่ มี่ ากนัก เพราะผูค้ นช่างพลุกพล่านและแสนวุน่ วายเหลือเกิน ร่างเล็กเดินหลังตรง เชิดหน้า ก้าวเท้าอย่างเนิบช้าไม่เหมือนเจ้าตัวแสบแสนซนคนก่อนเลย แม้แต่นอ้ ย คนทีม่ กั เดินตามบัดนีก้ ลับกลายเป็นเดินน�ำ ต่อเมือ่ รูส้ กึ ว่าข้างกายว่างเปล่ารีบ เหลียวมามองทางด้านหลังจึงได้เห็นว่าคนตัวเล็กก�ำลังหยุดยืนชมร้านขายเครือ่ งประดับเล็กๆ ริมทางร้านหนึง่ คนชายเป็นหญิงสูงวัยและต้อนรับเธอด้วยรอยยิม้ เป็นมิตร อัคยืนกอดอกลอบมองอยูค่ รู่ เห็นเจ้าตัวเปีย๊ กหยิบจับอะไรบางอย่างขึน้ มาชม รอย ยิม้ บางๆ จุดบนริมฝีปากอิม่ ขณะทีค่ นขายคะยัน้ คะยอให้ซอื้ เต็มที่ หากเธอยังท�ำลังเล ก่อน จะวางมันลงแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ เมือ่ นัน้ ชายหนุม่ จึงสาวเท้าเข้าไปยืนเคียงข้าง เอือ้ มมือคว้า เครือ่ งประดับชิน้ เล็กทีค่ นตัวเล็กเพิง่ ละมือจากมา แล้วก้มหน้าก้มตาพิจารณาอย่างตัง้ ใจ... สิง่ ทีอ่ ยูใ่ นมือเขานัน้ เป็นก�ำไลเงินประดับเพชรเพียงสามสีเ่ ม็ด ทีส่ ะดุดตาคือเม็ด ทับทิมรูปหัวใจขนาดเล็กเท่าเม็ดถัว่ ห้อยอยูต่ รงกลาง สีของมันแดงเข้มราวกับสีเลือดนก อีก ทัง้ ยังมีประกายวาววามงดงามจนยากจะละสายตาไปไหนอีกด้วย นายทหารหนุม่ ไม่เสียเวลา คิด เขาเอ่ยถามคนขายทันควัน “ก�ำไลนีเ้ ท่าไหร่หรือท่านป้า” หญิงสูงวัยบอกจ�ำนวนเงินทีไ่ ม่แพงเลย อัครีบควักอัฐยืน่ ให้นาง ขณะทีค่ นตัวเล็ก ขมวดคิว้ มองการกระท�ำของเขาอย่างไม่เข้าใจ “ท่านจะซือ้ ไปก�ำนัลใครหรือ... อย่าบอกนะว่าท่านจะมอบสิง่ นีใ้ ห้กบั เจ้าหญิงปวริศา เลิกคิดเถิด ก�ำไลนีม้ นั ไม่คคู่ วรกับนางหรอก” คนตัวเล็กเร่งฝีเท้าเดินตามร่างสูงทีพ่ อได้สง่ิ ทีต่ อ้ งการก็เดินน�ำลิว่ โดยไม่รอ “หรือท่านจะเอาไปให้สาวคนอืน่ ” คนเดินน�ำชะงักฝีเท้ากะทันหัน ยังผลให้คนเดินตามหยุดไม่ทนั เดินชนเข้ากับเรือนกาย ใหญ่โตของเขาเข้าอย่างจัง “อุย๊ ...” ร่างเล็กก�ำลังจะหงายหลังล้มลงแล้ว แต่ออ้ มแขนแข็งแรงตวัดรัดไว้ได้ทนั

100

ตัวอย่าง

ศศิภา

ศาศวัตราตกอยูใ่ นอ้อมกอดเขาอีกครัง้ คราวนีบ้ งั เกิดความรูส้ กึ ประหลาดในหัวใจ จนยากจะอธิบาย “เป็นอะไรหรือเปล่า” คนถูกถามส่ายหน้าจนผมกระจาย ก่อนดันตัวเองออกห่างจากเขา จากนัน้ จึงจัด เสื้อผ้าของตัวเองให้เข้ารูปเข้ารอย แล้วยืนประสานมือไว้ตรงเอวด้านหน้า หลังไหล่ตรง คอตัง้ คางเชิด... ท�ำราวตนเองเป็นสตรีผถู้ อื ตัว และไม่พอใจทีถ่ กู บุรษุ สักคนแตะเนือ้ ต้อง ตัวอย่างไรอย่างนัน้ ...ท่าทางเช่นนัน้ ท�ำให้อคั ถึงกับส่ายหน้า เขาสาวเท้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็กแล้วถอน หายใจเฮือก “ข้าว่าเจ้าไม่เหมาะกับท่าทางเย่อหยิง่ แบบนีเ้ ลย ตัวเปีย๊ ก” “ท�ำไม” คนถูกสบประมาทช้อนสายตาขึน้ มอง ดวงตากลมโตวาวจ้า พร้อมจะเอา เรือ่ งคนปากไม่ดเี ต็มที่ “ข้าดูนา่ เกลียดมากหรือในสายตาท่าน” ...จะว่าน่าเกลียด ก็ดจู ะเป็นการว่าร้ายจนเกินไปนักในเมือ่ เด็กกะโปโลทีเ่ ขามองเห็น ในเวลานี้ กลายเป็นดรุณแี รกรุน่ ผมยาวด�ำขลับรับกับวงหน้านวลผุดผ่อง จมูกเล็กยามนี้ เชิดรัน้ หากก็ชวนมอง ริมฝีปากอิม่ แต่งแต้มด้วยสีแดงระเรือ่ ขับให้เสน่หข์ องสาวน้อยเปล่ง ประกายออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ศาศวัตรา... ห่างกับค�ำว่าน่าเกลียดหลายเท่านัก “ข้าไม่ได้บอกว่าเจ้าน่าเกลียดสักค�ำ” พร้อมกับพูด เขาเอือ้ มมือมาแตะปลายผม ของเธอ ลูบไล้มนั ราวกับชืน่ ชอบเป็นนักหนา “เจ้าน่ะสวย...” ได้ยนิ ค�ำนีแ้ ล้ว คนถูกชมรูส้ กึ หัวใจพองฟูคบั อก อยากจะยิม้ กว้างให้กบั ถ้อยค�ำ ของเขา แต่พยายามกลัน้ ไว้อย่างสุดความสามารถ ต่อเมือ่ ได้ยนิ ประโยคถัดมา ใบหน้าเรียบ เฉยจึงกลายเป็นบึง้ ตึงทันควัน “แต่ยงั สวยแบบเด็กๆ” เด็ก! ค�ำก็เด็ก สองค�ำก็เด็ก! ฮึ! ศาศวัตราเม้มปาก บ่นพึมในใจอย่างไม่สบอารมณ์ “แน่ละ่ ข้าเป็นเด็กในสายตาท่านอยูเ่ สมอ” “ก็เจ้ายังเด็กอยูจ่ ริงๆ นี่ แค่สบิ ห้าเอง” คนตัวโตเอ่ยกลัว้ หัวเราะ “หรือทีข่ า้ พูดมัน ไม่เป็นความจริง?” คนทีก่ ำ� ลังจะอ้าปากเถียงหุบปากทันควัน จากนัน้ จึงสะบัดหน้าพรืด... เป็นการค้อน ทีไ่ ร้ชนั้ เชิง หากกลับน่ามองในสายตาคูค่ ม

ตัวอย่าง

101

หทัยรักบรรณาการ

“เอาอย่างนี.้ .. อีกสองสามปี ค่อยมาตัดสินกันใหม่ ว่าเจ้ายังเด็กในสายตาข้าอยู่ หรือเปล่า” เจ้าตัวเปีย๊ กดูทา่ ว่าจะไม่หายโกรธง่ายๆ เขาจึงถือวิสาสะคว้ามือเล็กขึน้ มากุมไว้ “ท่านจะท�ำอะไร” ศาศวัตราไม่ได้ยอมง่ายๆ เธอพยายามดึงมือออกสุดแรงทีเดียว “อยูเ่ ฉยๆ น่า ข้าไม่ได้อยากถูกเนือ้ ต้องตัวอะไรเจ้ามากนักหรอก” “เฮอะ! ข้าก็ไม่อยากให้ทา่ นถูกตัวข้าสักนิด” เธอก�ำลังจะยกขา หมายจะเตะไปทีห่ น้าแข้งของคนตรงหน้า ก็พอดีทเี่ ขาดึงก�ำไล ทีเ่ หน็บไว้ตรงเอวก่อนหน้านีข้ นึ้ มา ไม่พดู พร�ำ่ ท�ำเพลงจับมันสวมลงบนข้อมือเล็กโดยเร็ว “ก�ำไลนีข้ า้ ไม่ได้ซอื้ ให้สาวทีไ่ หน” ศาศวัตราไม่ได้ออกแรงดึงมือของตัวเองอีกแล้ว แต่มองก�ำไลในมือด้วยความ มึนงงเล็กน้อย “ท่านซือ้ ให้ขา้ หรือ” “ใช่... ข้าซือ้ ให้เด็กอย่างเจ้านีแ่ หละ” ว่าพลางใช้นวิ้ ชีผ้ ลักหน้าผากมนเบาๆ “เห็น เจ้ามองอยูต่ งั้ นาน เลยคิดว่าเจ้าคงชอบมันมาก แต่ไม่อยากเสียอัฐส�ำหรับของฟุม่ เฟือยแบบ นี้ ข้าเลยซือ้ มาให้...” ท่ามกลางเสียงพูดคุย เสียงตะโกนอือ้ อึงกลางตลาด ศาศวัตรากลับรูส้ กึ เหมือน ตัวเองก�ำลังยืนอยูใ่ นความเงียบ... เป็นความเงียบทีม่ เี สียงห้าวของเขาดังสะท้อนก้องไปมา ในหัวใจ “อะไรกัน ถึงกับอึง้ เลยหรือ” เพราะค�ำถามนัน้ ท�ำให้เธอตืน่ จากภวังค์ ศาศวัตราดึงมือออกจากการเกาะกุมของ เขา แล้วเอ่ยขอบคุณเบาๆ “ขอบคุณท่านมาก” “ไม่เห็นเจ้าจะดีใจเลย หรือไม่ชอบทีข่ า้ ให้ของเจ้า” “เปล่า” คนตัวเล็กส่ายหน้าเร็วรี่ “ข้าแค่ไม่คดิ ว่าจูๆ่ ข้าจะมีเพือ่ นทีก่ ล้ามอบของ ราคาแพงเช่นนีใ้ ห้กบั ข้า” คนตัวโตวางมือลงบนศีรษะของเธอ โยกเล็กน้อยอย่างนึกเอ็นดู “เห็นหรือยังว่าข้าเป็นเพือ่ นทีด่ ขี องเจ้า และจะเป็นเพือ่ นทีด่ แี บบนีต้ ลอดไปด้วย” ดวงตากลมโตทีท่ อดมองมาเป็นประกายระยับ บอกชัดว่าผูเ้ ป็นเจ้าของก�ำลังซาบซึง้ และเป็นสุขกับถ้อยค�ำนัน้ กระทัง่ แว่วเสียงฝีเท้าม้านับสิบดังเข้ามาใกล้ เกิดความโกลาหล เล็กน้อยเมือ่ ผูค้ นพากันแตกตืน่

102

ตัวอย่าง

ศศิภา

ชาวบ้านนับร้อยถูกต้อนให้ไปยืนเบียดกันตรงข้างทาง เปิดทางเดินตรงกลางไว้เพือ่ ให้ขบวนม้าเดินผ่าน ร่างเล็กถูกชนอย่างแรงจนเซไปปะทะกับคนตรงหน้า อัคอ้าแขนรอรับ อยูแ่ ล้ว เขากอดเธอกระชับมัน่ พร้อมกับกางแขนป้องกันไม่ให้ใครมาเบียดเจ้าตัวเปีย๊ กของ ตัวเองอีกด้วย นายทหารผูห้ นึง่ ประกาศด้วยเสียงอันดังไขความกระจ่างต่อสถานการณ์อนั ฉุกละหุก นัน้ ว่า “เจ้าหลวงทิวากาลจะเสด็จเยีย่ มราษฎรทีต่ ลาดแห่งนี้ พร้อมกับพระชายา พระโอรส และพระธิดา จงอยูใ่ นความสงบ อย่าก่อความวุน่ วายใดๆ ทัง้ สิน้ เข้าใจไหม!” สิน้ เสียงนัน้ ทหารนับสิบก็พากันค้นตัวชาวบ้าน ใครทีม่ อี าวุธในครอบครองก็ถกู ริบ ไปทันที อัคเองก็เกือบจะถูกริบกริชประจ�ำกายแต่เขาแจ้งต่อหัวหน้าทหารว่าเป็นราชองครักษ์ ของเจ้าชายอัคคัญญ์จงึ ถูกละเว้น ตอนนีช้ าวบ้านทัง้ หมดนัง่ คุกเข่าบนพืน้ อย่างเป็นระเบียบ ศาศวัตราเองก็เหมือนกัน หญิงสาวเลือกนัง่ หลบมุมห่างออกมา ใต้ตน้ ไม้ใหญ่ทผี่ คู้ นบางตา รอคอยอัคทีก่ ำ� ลังไปเจรจา กับหัวหน้าทหารราชองครักษ์ ทันทีทเี่ ขากลับมา ก็เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “เจ้าอยากไปเทีย่ วทีอ่ นื่ ไหม” “ไม่” อัคขมวดคิว้ นึกหวัน่ ใจว่าหากศาศวัตรามองเห็นครอบครัวอันแสนอบอุน่ ของผูเ้ ป็น บิดาแล้ว เธอจะเสียใจ และคร�ำ่ ครวญหวนไห้ขนึ้ มาอีกรอบ “แน่ใจหรือ... ไปนัง่ เล่นทีเ่ พิงริมธารน่าจะสนุกกว่ากระมัง” ชายหนุม่ พยายามชวน แล้ว แต่เธอยังยืนกราน “ข้ายังไม่อยากไปไหน จนกว่าจะได้เห็นพระพักตร์องค์เจ้าหลวง” เห็นแววตามุง่ มัน่ อัคจึงไม่เซ้าซี้ เขาทรุดกายลงนัง่ เคียงข้างคนตัวเล็ก พร้อมกับ สอดมือประสานมืออันเย็นเยียบของเธอแล้วบีบกระชับแน่น คราวนี้ศาศวัตราไม่ได้ต่อว่า ไม่ได้ดงึ ออก แต่กลับยอมรับอุง้ มือใหญ่แสนอบอุน่ แต่โดยดี ชัว่ ขณะทีห่ นั มามองหน้ากัน... เสียงเป่าเขาก็ดงั ขึน้ เป็นสัญญาณว่าองค์เจ้าหลวงเสด็จ เหล่าทหารม้านับสิบคนในชุดสีนำ�้ ตาลเข้มกระตุกบังเหียนออกค�ำสัง่ ให้มา้ สีนำ�้ ตาล ตัวสูงใหญ่แต่ละตัวเดินอย่างเป็นระเบียบไปตามทางเดินเบือ้ งหน้า เว้นระยะเกือบสองช่วงตัว คือรถม้าขนาดใหญ่ทเี่ จ้าหลวงทิวากาลและพระชายาจัสมินนัง่ โบกพระหัตถ์ทกั ทายราษฎรอยู่ เบือ้ งหลัง โดยเจ้าฟ้าหญิงแพรพิไลประทับนัง่ คัน่ กลาง ก�ำลังโปรยยิม้ หวานให้กบั ชาวบ้านสอง ข้างทางซึง่ ก�ำลังมองทุกพระองค์อย่างตืน่ เต้นและชืน่ ชม ส�ำหรับเจ้าฟ้าชายธราธรนัน้ นัง่ อยูบ่ น

ตัวอย่าง

103

หทัยรักบรรณาการ

อาชาตัวโปรด และบังคับม้าให้เดินเคียงคูไ่ ปด้วยกัน บ่อยครัง้ ทีท่ รงโน้มพระวรกายกระซิบ อะไรบางอย่างกับพระบิดา พระมารดาและพระขนิษฐา บางคราแย้มสรวลกว้าง บางคราถึง กับสรวญก้องอย่างส�ำเริงส�ำราญพระทัย ศาศวัตราจับจ้องมองทุกพระองค์ดว้ ยหัวใจโหยหา... ความรักจากบิดาเป็นเฉกใด เธอปรารถนาทีจ่ ะสัมผัสเสียเหลือเกิน หากก็คงได้เพียงแค่คดิ ไม่มที างทีเ่ จ้าหลวงทิวากาล จะหันมาสนพระทัยธิดาทีท่ รงมัน่ พระทัยเป็นนักหนาว่าเป็นลูกชูค้ นนีไ้ ด้หรอก ศาศวัตรายังคงนัง่ นิง่ มือเล็กก�ำรอบมือใหญ่ไว้มนั่ ขณะมองผ่านม่านน�ำ้ ตาไปยัง พระพักตร์ทกี่ ำ� ลังแย้มสรวลขององค์เจ้าหลวง... ดูเหมือนพระองค์จะซูบผอมกว่าแต่กอ่ นพอ สมควร ครัง้ สุดท้ายทีเ่ ธอเห็นพระองค์ยงั ผ่านไปไม่ถงึ หนึง่ เดือนด้วยซ�ำ้ แต่รอ่ งรอยอิดโรย บนพระพักตร์ทำ� ให้เธออดเป็นห่วงไม่ได้ “ท่านเข้าเฝ้าพระองค์บอ่ ยหรือเปล่า ท่านอัค” คนทีม่ วั แต่มองเสีย้ วหน้าด้านข้างของคนถามอย่างเป็นห่วง ไม่ทนั ได้ฟงั อย่างตัง้ ใจ จึงเอ่ยถาม “เจ้าว่าอย่างไรนะ” “ข้าถามว่า...” ศาศวัตราเบือนสายตามามองหน้าคนตัวโต แล้วถามทีละค�ำอย่าง ชัดเจน ตอนนัน้ เจ้าตัวกะพริบตาถีเ่ ร็วเพือ่ ไม่ให้นำ�้ ตาของตนเองรินไหลให้ได้ขายหน้าอีก “ท่านเข้าเฝ้าเจ้าหลวงทิวากาลบ่อยหรือเปล่า” “แทบทุกวัน เจ้าฟ้าชายของข้าเสด็จไปเข้าเฝ้าพระองค์อยู่บ่อยๆ ข้าต้องติดสอย ห้อยตามไปด้วย” “แล้วฝ่าพระบาททรงเป็นอย่างไรบ้าง ไม่ได้ประชวรใช่ไหม” ค�ำถามทีท่ ำ� ให้อคั ขมวดคิว้ หันไปมองเจ้าหลวงแห่งอาวันตีอย่างพิจารณาก่อนเอ่ย ตอบ “ข้าก็ไม่แน่ใจนัก แต่ดพู ระองค์ซบู ผอมลงกว่าตอนทีข่ า้ มาถึงทีน่ ใี่ หม่ๆ” “ข้าก็วา่ อย่างนัน้ ” ยังไม่ได้พดู อะไรกันต่อ ศาศวัตราก็ตอ้ งเม้มปากแน่นเมือ่ เห็นเจ้าหลวงทิวากาลทรง วางพระหัตถ์ลงบนพระเศียรของพระธิดา สัมผัสลูบไล้อย่างอ่อนโยนและแสนรัก หญิงสาว นึกอยากให้ตวั เองอยูต่ รงนัน้ อยากเป็นอีกคนหนึง่ ทีไ่ ด้รบั ความรักจากพระองค์ ร่างเล็กชักมือออกจากมือใหญ่ พรวดพราดลุกขึน้ ยืนรวดเร็วราวกับไม่อาจทนอยู่ ตรงนัน้ ได้อกี ต่อไป ถึงกระนัน้ เธอก็ยงั ไม่อาจรีบรุดเดินไปไหนได้ เมือ่ สองตาสานสบเข้ากับ พระเนตรขององค์เจ้าหลวงอย่างพอดิบพอดี พระองค์ทอดพระเนตรมาทางเธอ พระขนง สีเทาขมวดเข้าหากันพร้อมกับแววพระเนตรคลางแคลงสงสัย

104

ตัวอย่าง

ศศิภา

...ไร้ซงึ่ ความรัก ความอาทรแบบทีท่ รงมอบให้เข้าหญิงแพรพิไล... เธอกลายเป็น เพียงหญิงสาวชาวบ้านทีพ่ ระองค์ไม่รจู้ กั ! ศาศวัตราไม่อาจห้ามน�ำ้ ตาตัวเองไว้ได้ หญิงสาว ปล่อยให้มนั ไหลริน สองมือก�ำแน่นจนสัน่ สะท้านด้วยความรูส้ กึ อัดอัน้ เสียใจและผิดหวัง เมือ่ ความเป็นจริงตอกย�ำ้ หัวใจดวงน้อยว่า ...ชาตินที้ งั้ ชาติเธอคงไม่อาจได้รบั ความรักจากบิดาแม้สกั ครัง้ เดียว! ชั่วขณะที่ทหารนายหนึ่งตะโกนโหวกเหวกสั่งให้เธอนั่งลงนั้น ศาศวัตราก็ออกวิ่ง ตรงไปยังคอกม้าทีอ่ คั ฝากเจ้าขาวไว้ ไม่อาจทนอยู่ ทนมองสายพระเนตรห่างเหินและไม่รู้ จักนัน้ อีกต่อไป แว่วเสียงฝีเท้าหลายคูว่ งิ่ ตามหลังมา พร้อมกับเสียงอัคร้องตะโกนโหวกเหวกอะไร สักอย่าง หากเธอไม่ได้สนใจ ศาศวัตราก้มหน้าก้มตาวิง่ จนมาถึงจุดหมาย หยุดหายใจหอบ อยูใ่ ต้ตน้ ไม้ใหญ่ ขณะคนเฝ้าคอกม้าหันมาถามว่าเธอเป็นเจ้าของม้าตัวไหน หญิงสาวเอนกายพิงต้นไม้ ไม่ได้ตอบ แต่เป็นชายหนุ่มที่วิ่งตามหลังมาเป็นคน ตอบแทน เมือ่ คนเฝ้าคอกม้าหายลับไปด้านใน อัคก็สาวเท้าเข้าไปชิดร่างเล็ก วางมือลงบน ไหล่บาง บีบกระชับให้กำ� ลังใจ “ไปนัง่ เล่นทีเ่ พิงริมธารไหม” ศาศวัตรานึกแปลกใจทีเ่ ขาไม่ได้ถามว่าเธอวิง่ หนีออกมาท�ำไม เธอเองก็ไม่ปรารถนา จะเล่าแต่อย่างใด จึงท�ำเพียงพยักหน้ารับ ปล่อยให้ผมของตนเองตกลงมาปรกหน้าเพื่อ ปกปิดรอยน�ำ้ ตาของตนเองไว้ เมือ่ คนเฝ้าคอกม้าน�ำเจ้าขาวมาให้ อัคกระโดดขึน้ ไปนัง่ ก่อน จากนัน้ จึงดึงตัวเธอ ขึน้ ตามไป “นัง่ ดีๆ นะตัวเปีย๊ ก” คราวนีศ้ าศวัตราไม่ทำ� ตัวเย่อหยิง่ ถือดีใดๆ อีกต่อไป หญิงสาวเอนกายอิงซบอก กว้าง ยกแขนโอบกอดเอวของเขาแต่โดยดี เป็นอัคเสียเองทีน่ งั่ ตัวแข็งเป็นหิน หายใจติดขัด อย่างไร้เหตุผลสิน้ ดี... กระทัง่ มาถึงจุดหมายปลายทาง และเจ้าตัวเล็กลงจากม้าไปแล้วนัน่ ล่ะ เขาถึงหายใจหายคอได้สะดวก ร่างสูงใหญ่ผกู ม้าตัวโปรดกับต้นไม้ ก่อนสาวเท้าตรงไปหาร่างเล็กทีก่ ำ� ลังนัง่ ยองๆ ริมล�ำธาร แล้วใช้มอื จุม่ ลงไปในน�ำ้ สัมผัสความเย็นเยียบเผือ่ ว่ามันอาจจะบรรเทาความเจ็บ ปวดในหัวใจลงไปได้บา้ ง นายทหารแห่งหฤษคีรรี ะบายลมหายใจบางเบา ขณะเข้ามายืนซ้อนทางด้านหลัง มือ ข้างหนึง่ เอือ้ มลงมาสัมผัสปลายผมยาวสลวยของเธอ

ตัวอย่าง

105

หทัยรักบรรณาการ

“เจ้าก�ำลังร้องไห้อยูร่ ”ึ คนตัวเล็กส่ายหน้าจนผมกระจาย ท�ำปากแข็งไม่ยอมรับ หาก อัคก็หาได้ยอมแพ้ไม่ “ข้าเป็นเพือ่ นของเจ้ารึเปล่า ตัวเปีย๊ ก” ค�ำถามทีท่ ำ� ให้ศาศวัตราต้องลุกขึน้ ยืน หมุนตัวมาทางเขา แต่ยงั ก้มหน้างุด “แน่นอน ท่านเป็นเพือ่ นข้า” “ถ้าข้าเป็นเพื่อนเจ้าล่ะก็... เจ้าไม่จ�ำเป็นต้องปิดบังความรู้สึกของเจ้ากับข้าหรอก ข้าจะไม่ถามว่าเจ้าร้องไห้เพราะอะไร แต่ถา้ เจ้าอยากร้อง ก็จงร้องให้พอ” ชายหนุม่ ตบมือ ลงบนอกกว้าง “มานีม่ า” เขาผายมือออก รอให้คนตรงหน้าโผเข้าสูอ่ อ้ มกอด ร่างเล็กยืนนิง่ อยูอ่ ดึ ใจจึงโผซุกซบใบหน้าเกลือกกลิง้ อยูบ่ นอกแข็งแกร่ง เสียงน�ำ้ ไหลกระทบฝัง่ ผสมผสานกับเสียงนกร้องช่วยกลบเสียงสะอืน้ ของเธอได้เป็นอย่างดี “ย...อย่า...บอกใครนะ...ว่าข้า...” เจ้าตัวสะอืน้ ฮัก หากยังพยายามเอือ้ นเอ่ย “...ร้องไห้” “ไม่หรอก ข้าไม่บอกใคร” อัคโอบกอดเธอแนบแน่น ปลอบประโลม มอบความอบอุน่ ให้กบั หัวใจดวงน้อยทีก่ ำ� ลังว่างโหวงและโหยหารักจากบิดา “นีเ่ ป็นความลับระหว่างเรา” อัคกระซิบแผ่วเบา วางมือลงบนศีรษะทุยสวยเขาเลือ่ น มือลงไปสัมผัสปลายผมเรียบลืน่ ราวแพรไหมของเธออีกครัง้ ราวกับชอบมันเป็นนักหนา แล้ว เอ่ยอย่างอ่อนโยน “ในวันทีห่ วั ใจของเจ้าอ่อนแอ อกของข้าเป็นของเจ้าเสมอ” ศาศวัตราสูดจมูกฟุตฟิต นิง่ ไปอึดใจก่อนเอ่ยด้วยเสียงยียวนเล็กๆ ว่า “จริงหรือ? อีกสิบปีขา้ งหน้า ท่านก็ยนิ ดีให้ขา้ ท�ำแบบนีน้ ะ่ หรือ” พร้อมกับพูด เจ้า ตัวเปีย๊ กก็สงั่ น�ำ้ มูกลงบนอกเขาเต็มแรง อัคถึงกับครางในล�ำคออย่างนึกไม่ถงึ ว่าเจ้าตัวเปีย๊ ก ของเขาจะกล้าท�ำอย่างนี้ “ข้าอุตส่าห์อทุ ศิ อกให้เจ้า แล้วเจ้าท�ำกับข้าอย่างนีไ้ ด้อย่างไร ฮึ!” ชายหนุ่มจับต้นแขนศาศวัตราไว้มั่นแล้วดึงตัวเธอออกห่าง ขณะที่เธอหัวเราะทั้ง น�ำ้ ตา “ก็ทา่ นบอกเองว่าอกของท่านเป็นของข้า” “ก็ใช่...” ชายหนุม่ กลอกตาขึน้ ฟ้าอย่างหมดปัญญาทีจ่ ะพูดคุยหรืออธิบายให้เด็ก ตัวแสบอย่างเธอได้เข้าใจ “อกของข้ามีไว้ให้เจ้าเช็ดน�ำ้ ตา แต่ไม่ใช่ให้สงั่ น�ำ้ มูก!” ร่างสูงเชยปลายคางมนให้ เธอเงยหน้าสบตาเขา “ทีข่ า้ พูดนี่ เจ้าเข้าใจไหม”

106

ตัวอย่าง

ศศิภา

ศาศวัตราดึงศีรษะออกห่างจากมือเขา ยกหลังมือเช็ดน�ำ้ ตาลวกๆ ก่อนเสยผมที่ ตกลงมาปรกหน้า พร้อมกับเอ่ย “ข้าเข้าใจ” เจ้าตัวค่อยๆ ปลดมือใหญ่ออกจากต้นแขนของตนเอง ขณะยังพูดเจือ้ ย แจ้วต่อไปว่า “แต่... ไม่รลู้ ะ่ ท่านมอบอกของท่านให้ขา้ แล้ว เพราะฉะนัน้ ข้าจะท�ำอะไร หรือ อยากท�ำอะไรก็ยอ่ มได้ จริงไหมล่ะ” สิ้นเสียงนั้นศาศวัตราก็ก้มตัวลง เอามือจุ่มน�้ำก่อนรีบสาดซัดใส่คนตรงหน้าเร็ว แรง อัคเบีย่ งตัวหลบทัน พร้อมกับโวยวายโหวกเหวกไม่ให้เจ้าตัวเล็กเล่นซน แต่มหี รือที่ เธอจะยอมฟัง ร่างเล็กก้าวลงไปในล�ำธารซึง่ ตืน้ เขิน ระดับน�ำ้ สูงเพียงครึง่ หน้าแข้งของเธอ เท่านัน้ จากนัน้ ก็วกั น�ำ้ สาดใส่เขาติดกันนับสิบครัง้ คราวนีแ้ ม้จะอยากเลีย่ งหลบสักเท่าไร คนตัวโตก็ไม่อาจหลบได้ สุดท้ายจึงกระโดดตูมลงไปในน�ำ้ แล้วจัดการเอาคืนจนอีกฝ่าย ให้เปียกชุม่ เช่นเดียวกัน บัดนีช้ ดุ กระโปรงสีครีมเปรอะเปือ้ นไปด้วยดินโคลน และ ‘กุลสตรี’ ก็แปรสภาพ ไปเป็นเด็กกะโปโลตามเดิม อัคไม่ได้ไม่พอใจ ตรงกันข้าม เขากลับรูส้ กึ ‘ชอบ’ เจ้าตัวเปีย๊ ก แสนซนมากกว่าสุภาพสตรีผเู้ ย่อหยิง่ ถือตัวหลายเท่า อยูก่ บั ศาศวัตราแล้วเขาสบายใจ ต่างกับอยูก่ บั สตรีอนื่ ทีม่ กั ท�ำให้เขาอึดอัดใจเป็น ประจ�ำ เธอเปรียบเสมือนเพือ่ นทีค่ ยุ กันได้ทกุ เรือ่ ง เปรียบเสมือนน้องสาวจอมซนทีม่ กั แกล้งพีช่ ายอยูเ่ ป็นนิจ และเหนืออืน่ ใด... เธอเป็นเหมือนคนข้างใจ ไม่มสี ตรีใดทีอ่ ยูใ่ กล้ชดิ กับ ‘ใจ’ ของ เขาเท่านีม้ าก่อน อัคมองสภาพของดรุณีแรกแย้มที่เปียกม่อลอกม่อแลกตรงหน้าแล้วอดยิ้มอย่าง เอ็นดูไม่ได้ ...อยากรูน้ กั วันนีใ้ นอีกหลายปีขา้ งหน้า เธอจะยังเป็นศาศวัตราคนเดิม หรือจะ เปลีย่ นแปลงแบบหน้ามือเป็นหลังมือ แต่ถงึ จะเปลีย่ นแปลงอย่างไร เขาก็ยงั เชือ่ ว่า สายใย แห่งความรักและความผูกพันระหว่างเขากับเธอจะคงอยูไ่ ปอีกนานแสนนาน ใยรักถักทอดัง่ สายน�ำ้ ดัง่ ล�ำธารรินไหลไม่ขาดสาย ดัง่ ดาราส่องแสงเปล่งประกาย โลกทลายรักคงมัน่ ไม่จากจร

ตัวอย่าง

107

หทัยรักบรรณาการ

ความสัมพันธ์ของตายักษ์กบั ตัวเปีย๊ กยังคงลุม่ ๆ ดอนๆ บางวันยิม้ แย้มกอดคอ ไปไหนมาไหนอย่างไว้ใจและสนิทสนม บางวันกลับทะเลาะกันโขมงโฉงเฉงราวกับโกรธกัน มาสักสิบชาติ บางวันหาเรือ่ งแกล้งกันไปแกล้งกันมาราวลิน้ กับฟัน แต่บางวันกลับนัง่ อิงซบ ไหล่ชมพระอาทิตย์ตกดินบนเนินเขาด้วยกันอย่างเป็นสุขเสียอย่างนัน้ ศาศวัตรา ‘ยึด’ เอาตายักษ์ขเี้ ก๊กเป็นเพือ่ นอย่างเต็มหัวใจ ไม่วา่ จะไปไหนมาไหน หรือจะท�ำอะไรหญิงสาวมักคิดถึงเขาทุกครัง้ วันไหนไม่เห็นหน้าก็รสู้ กึ เหมือนชีวติ ขาดอะไร ไปสักอย่าง... จริงๆ แล้วเธอไม่อยากรูส้ กึ แบบนีเ้ ลย เพราะรูด้ วี า่ ในวันใดวันหนึง่ ข้างหน้านี้ บุรษุ หนุม่ ผูน้ นั้ ก็ตอ้ งกลับถิน่ ฐานบ้านเกิดของตน ...และวันนัน้ ก็ใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว ใกล้เสียจนเธอรูส้ กึ เหงาๆ ในหัวใจอย่างไม่เคย เป็นมาก่อน ตลอดชีวติ ของศาศวัตรา ไม่เคยมีเพือ่ น นอกจากอาจารย์เซติ กับท่านพีธ่ รทีไ่ ด้ พูดคุยมากกว่าคนอืน่ ๆ นอกเหนือจากนัน้ เธอก็ไม่มใี คร วันๆ เธอเอาแต่หมกตัวซ้อมขีม่ า้ ซ้อมการต่อสู้ และวิง่ ตะลอนๆ ในป่า เป็นสุขกับความเรียบง่าย รวมทัง้ ธรรมชาติอนั งดงาม จนไม่สนใจว่าตนเองจะมีเพือ่ นรักหรือไม่ จวบจนกระทัง่ ได้พบเขา... ผูช้ ายตัวโตราวยักษ์ปกั หลัน่ ผูน้ นั้ อัคเป็นเพียงคนเดียวที่ก้าวเข้ามายืนในหัวใจของเธอ และท�ำให้เธอรู้สึกสนิทชิด เชือ้ ได้ ทว่า... อีกไม่นานเขาก็ตอ้ งจากไปแล้ว อาจจะเป็นการจากไปโดยทีไ่ ม่ได้พบกันอีก เลยตลอดชีวติ ก็เป็นได้ ร่างเล็กซึง่ ก�ำลังเอนกายพิงต้นไม้ใหญ่หลังบ้านของตน เงยหน้ามองท้องฟ้าสีคราม เนิน่ นาน พร้อมกับลูบไล้ ‘ของก�ำนัล’ ชิน้ แรกทีไ่ ด้จากเพือ่ นอย่างเหม่อลอย... ศาศวัตราได้ขา่ วจากท่านพีธ่ รวานนีว้ า่ ... อีกเพียงสองวัน คณะทูตจากหฤษคีรจี ะ เดินทางกลับแล้ว ส่วนคณะทูตจากพรหมราชจะยังคงอยูท่ อี่ าวันตีตอ่ ไปอีกประมาณสิบวัน ทันทีทไี่ ด้ยนิ ข่าวนัน้ หญิงสาวก็เงียบเหงาซึมเซาแทบทัง้ วัน ยิง่ เมือ่ ได้รบั จดหมาย จากคนตัวโตว่า ไม่อาจออกมาพบได้ เพราะมีงานต้องท�ำมากมาย เธอจึงยิง่ เหงา ศาศวัตรา ไม่ชอบความรูส้ กึ นีเ้ ลย เธอไม่เคยให้ใครหรือสิง่ ใดมามีอทิ ธิพลเหนือความรูส้ กึ หรือเหนือ หัวใจ ทว่า... อัคเป็นคนแรก และอาจจะเป็นคนเดียวด้วยซ�ำ้ ไป หญิงสาวถอนหายใจเฮือก ละมือจากก�ำไลเพื่อยกมือเสยผม ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วส่ายศีรษะเร็วๆ หวังจะท�ำให้ ตัวเองกลับมาสดใสดังเดิม ยังไม่ทนั ทีจ่ ะคิดท�ำอะไรต่อไป เสียงล้อรถม้าทีบ่ ดกับกรวดดินตรงหน้าบ้านท�ำให้ หญิงสาวต้องขมวดคิว้

108

ตัวอย่าง

ศศิภา

นานมากแล้วทีไ่ ม่มใี ครมาเยีย่ มเยียนหรือมาหาถึงบ้าน นอกจากอาจารย์เซติ เพือ่ น จากต่างแดน และท่านพีธ่ ร ทัง้ สามต่างก็ขมี่ า้ มาด้วยกันทัง้ นัน้ ทว่า... ในครัง้ นีแ้ ปลกออก ไป ผูม้ าเยือนมาทีน่ โี่ ดยรถม้า ท�ำให้เธอเดาไม่ออกเลยว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ร่างเล็กตัดสินใจเดินกลับเข้าไปในบ้าน ก็พอดีกบั ทีป่ า้ เนราออกมาตาม สีหน้าของ หญิงสูงวัยจืดเจือ่ นและกังวลอย่างเห็นได้ชดั “ใครมาหรือคะ” ป้าเนราไม่ตอบแต่กลับรุนหลังให้เธอเดินไปทีห่ อ้ งรับแขกโดยเร็ว เพียงสาวเท้าเข้าไป ก้าวแรก สิง่ ทีเ่ ธอเห็นท�ำให้ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ไม่คดิ ไม่ฝนั มาก่อนว่าบ้านหลังเก่าคร�ำ่ โกโรโกโสหลังนีจ้ ะมี ‘วาสนา’ ได้ตอ้ นรับการเสด็จมาเยือนของพระชายาจัสมิน “มานัง่ ข้างแม่เถิด ศาศวัตรา... ข้าจ�ำได้วา่ เจอเจ้าครัง้ ล่าสุดทีต่ ลาดกลางเมือง ตอน เจ้าเพิง่ จะแปดเก้าขวบกระมัง” มารดาของเธอนั่งพับเพียบเรียบร้อยอย่างเจียมตัวอยู่บนพื้นพรม ผู้เป็นลูกเม้ม ริมฝีปากสะกดความไม่พอใจของตนเองไว้อย่างสุดความสามารถ พร้อมกับทรุดกายลงนัง่ เคียงข้าง “เจ้าโตขึน้ เยอะนะ ศาศวัตรา” หญิงสาวเพียงรับฟัง ไม่ได้เอือ้ นเอ่ยสิง่ ใดออกไป พระชายาจัสมินทรงตวัดสาย พระเนตรส�ำรวจถ้วนทัว่ วงหน้านวล ก่อนรับสัง่ ตรงประเด็น “เอาล่ะ ข้าจะไม่ออ้ มค้อมล่ะนะ ทีข่ า้ มาทีน่ เี่ พราะข้าต้องการตัวเจ้า... ศาศวัตรา” ได้ยินแล้วร่างเล็กถึงกับเงยหน้ามองสบพระเนตรของอีกฝ่าย ความไม่เข้าใจ คลางแคลงสงสัยฉายชัด ทว่าไม่ตอ้ งเสียเวลาเอ่ยถาม เมือ่ พระองค์รบั สัง่ ต่อไปว่า “คนสนิทของลูกสาวข้ากลับไปท�ำสวนอยู่ที่บ้าน และดูเหมือนว่าจะไม่กลับเข้าวัง อีกแล้ว ข้าจึงอยากได้คนทีไ่ ว้ใจได้มาคอยรับใช้นาง” ทรงปรายพระเนตรไปทางมารดาของ เธอ “ข้าคิดว่า ลูกสาวของเจ้าน่าจะเป็นเด็กดีและไว้ใจได้ ข้าเข้าใจผิดไปหรือไม่ ศิรริ ตั นา” คนถูกถามเพียงแต่ยมิ้ บางๆ ในหน้า เพราะดูเหมือนพระชายาจัสมินรับสัง่ ถามไป โดยไม่ตอ้ งการค�ำตอบใดๆ เมือ่ รับสัง่ ถัดมาคือ “นีไ่ ม่ใช่การร้องขอ แต่เป็นค�ำสัง่ ” สุรเสียงเน้นหนัก และทรงอ�ำนาจราวกับต้องการ ให้อกี ฝ่ายได้รบั รูแ้ ก่ใจว่าทัง้ สองเป็นเพียงข้าราชบริพารทีม่ อิ าจขัดกระแสรับสัง่ ได้ ศาศวัตรา หลุบสายตาลงต�ำ่ ด้วยเกรงว่าจะแสดงสายตาอันกราดเกรีย้ วต่อพระราชินแี ห่งอาวันตีจนอาจ ท�ำให้ตวั เองและผูเ้ ป็นมารดาเดือดร้อน “หวังว่าข้าคงไม่บบี บังคับเจ้าจนเกินไปนัก...”

ตัวอย่าง

109

หทัยรักบรรณาการ

ตรัสราวกับมีนำ�้ พระทัยอันงดงามและแสนห่วงใย หากประโยคถัดมากลับลบเลือน สิง่ ดีๆ ในถ้อยด�ำรัสนัน้ ไปเสียสิน้ “เจ้าคงรูว้ า่ การฝ่าฝืนค�ำสัง่ ของข้าอาจท�ำให้เจ้าและแม่ตอ้ งไปใช้ชวี ติ อยูใ่ นคุกตลอด ชีวิต” พระวรกายบอบบางทรงลุกยืน ก้าวพระบาทเข้ามาใกล้คนทั้งสองซึ่งนั่งก้มหน้าก้ม ตาอย่างเสงีย่ มเจียมตัว แววพระเนตรสีนำ�้ ตาลเต็มไปด้วยความภาคภูมพิ ระทัยทีไ่ ด้แสดง อ�ำนาจราชศักดิต์ อ่ อีกฝ่าย ...อ�ำนาจทีก่ ว่าจะได้มนั มาไว้ในอุง้ พระหัตถ์ ต้องทรงรอมานานแสนนาน และหากจะต้องรออีกสักนิดเพือ่ ให้ได้อำ� นาจทีเ่ หนือกว่าจะเป็นไรไป มุมพระโอษฐ์ของพระชายาจัสมินยกขึ้นเล็กน้อย มาดหมายไว้ในพระทัยว่าสิ่งที่ พระองค์ประสงค์จะต้องส�ำเร็จในเร็ววัน “อีกสองวัน เจ้าจงไปรายงานตัวกับหัวหน้านางก�ำนัลของต�ำหนักในก่อนตะวันขึน้ ตรงศีรษะ หากข้าไม่เห็นเจ้าแล้วล่ะก็...” พระองค์โน้มองค์ลงมาเพือ่ เชยคางมนให้เงยหน้า สบพระเนตร “เจ้าคงเดาได้วา่ จะเกิดอะไรขึน้ ” ศาศวัตราไม่อาจปกปิดแววตาวาวจ้าของตนเองได้ ดวงตาของเธอฉายชัดว่าก�ำลัง อึดอัดคับข้องใจและกรุน่ โกรธอย่างหาทีเ่ ปรียบไม่ได้ พระชายาจัสมินทรงรับรูห้ ากกลับท�ำ วางเฉย แย้มพระโอษฐ์ราวกับเย้ยหยันในบางสิ่ง ก่อนจะเสด็จกลับรวดเร็วเช่นเดียวกับ ยามเสด็จมา ศาศวัตราคลางแคลงใจเหลือเกิน ไม่เข้าใจแม้เพียงน้อยว่าทรงต้องการตัวเธอเข้าไป อยูใ่ นวังเพือ่ อะไรในเมือ่ เริม่ แรกพระชายาจัสมินเองทีป่ รารถนาให้เธอกับมารดาถูกเนรเทศ ระหกระเหินมาอาศัยอยูใ่ นบ้านหลังน้อยหลังนี้ แล้วสิบห้าปีให้หลังกลับเสด็จมาตามเธอกลับไป หญิงสาวหันไปสบตามารดาเพื่อพบว่าท่านเองก็คลางแคลงสงสัยในเรื่องนี้เช่น เดียวกัน “ถึงอย่างไรศาก็ต้องไปใช่ไหมคะ” อดีตพระชายาศิริรัตนาระบายลมหายใจยาว พลางพยักหน้า “เป็นพระบัญชา เราขัดไม่ได้หรอกลูก” สุม้ เสียงเต็มไปด้วยความกังวลไม่แพ้แววตา ด้วยไม่รวู้ า่ ในครัง้ นีพ้ ระชายาจัสมิน ก�ำลังคิดการณ์ในสิง่ ใด ทัง้ ทีเ่ มือ่ สิบห้าปีกอ่ นนางถูกปรักปร�ำและยอมพ่ายแพ้อย่างหมดรูป ยอมถอดอิสริยยศและใช้ชวี ติ แบบชาวบ้านธรรมดาๆ ทัว่ ไป แล้วเหตุใดสตรีผนู้ นั้ จึงยังตาม มารังควานหลอกหลอนจนถึงบัดนี้

110

ตัวอย่าง

ศศิภา

ไม่มเี หตุผลใดๆ ทีพ่ ระชายาจัสมินต้องล�ำบากถึงขัน้ เสด็จมาตามตัวเด็กสาวชาวบ้าน ธรรมดาเพือ่ ให้ไปเป็นนางก�ำนัลด้วยพระองค์เอง อีกทัง้ นางก�ำนัลในพระราชวังก็มเี ป็นร้อย จะ ทรงเลือกใครสักคนก็ยอ่ มได้ เหตุใดจึงจ�ำเพาะเจาะจงทีศ่ าศวัตรา... อดีตพระชายาศิรริ ตั นา ทอดถอนใจอีกครา ไม่อาจรูไ้ ด้เลยว่าต่อจากนีจ้ ะเกิดเหตุการณ์อนั ไม่คาดฝันใดๆ ขึน้ อีก “อะไรจะเกิดมันก็ตอ้ งเกิด... ขอแค่เจ้าระวังตัวไว้ ทุกอย่างก็จะผ่านพ้นไปได้ดว้ ย ดี แม่เชือ่ อย่างนัน้ ” ศาศวัตรารับฟัง จดจ�ำใส่ใจ ถึงกระนัน้ ความกังวลในใจก็ไม่ได้ลดน้อยถอยลงไป เลยสักนิดเดียว

ตัวอย่าง

111

หทัยรักบรรณาการ

10 “เจ้าน่ะรึที่ชื่อศาศวัตรา” ค�ำถามนั้นมาจากหญิงวัยกลางคนร่างท้วมสวมอาภรณ์ สีเขียวเข้มบอกถึงระดับหน้าทีท่ เี่ หนือกว่านางก�ำนัลคนอืน่ ๆ ทีก่ ำ� ลังก้มหน้าก้มตาเย็บผ้าอยู่ ภายในห้องว่างโล่งทางด้านหลังพระต�ำหนักในอย่างสงบเสงีย่ ม พวกเขาเหล่านัน้ สวมชุดสี น�ำ้ ตาล เสือ้ แขนยาวปิดมิดชิดตัง้ แต่ลำ� คอ ส่วนเอวคอดเพียงเล็กน้อย ชายเสือ้ ปล่อยตรง ตามล�ำตัวดูสบายไม่อดึ อัด ส่วนช่วงล่างเป็นผ้าซิน่ สีเดียวกับตัวเสือ้ ยาวตรงลงมาถึงข้อเท้า พอดีตวั ไม่คบั หรือหลวมจนเกินไป “เจ้าค่ะ” ศาศวัตราเหลือบมองด้านในห้องนัน้ จนถ้วนทัว่ พร้อมกับเอ่ยตอบด้วยเสียง ฉะฉาน ก่อนจะหันมามองหน้าไร้อารมณ์ของคนตรงหน้าตามเดิม “ข้ามารายงานตัวตามกระแสรับสัง่ ของพระชายาจัสมินเจ้าค่ะ” หัวหน้านางก�ำนัลพยักหน้ารับ แล้วเอ่ยแนะน�ำตัวเอง “ข้าชื่อมาลี เป็นคนดูแลนางก�ำนัลฝ่ายในทั้งหมดและจะเป็นคนดูแลสั่งสอนเจ้า ตัง้ แต่วนั นีเ้ ป็นต้นไปด้วย” ขณะเอือ้ นเอ่ย หญิงสูงวัยก็กวาดตามองศาศวัตราตัง้ แต่ศรี ษะจรดปลายเท้า อีกทัง้ ยังหันไปส�ำรวจเสือ้ ผ้าและข้าวของต่างๆ ทีห่ ญิงสาวแบกมาจากบ้านด้วย... ใช่แค่ดเู ท่านัน้ ร่าง ท้วมยังก้าวเข้าไปประชิดก้มตัวลงดึงปมของห่อผ้าออกแล้วตรวจตราอย่างละเอียดลออ เมือ่ พบว่าไม่มอี ะไรผิดปกติจงึ ผละจากมา และยืน่ มือออกมาตรงหน้า “ข้าขอดูยา่ มของเจ้าหน่อย” คนตัวเล็กขมวดคิว้ ก�ำมือรอบสายสะพายย่ามใบเล็กของตนเอง แล้วเอ่ย “ในนีม้ แี ค่สมุด ดินสอ กับของใช้สว่ นตัวอีกเล็กน้อยเท่านัน้ เจ้าค่ะ... รับรองได้วา่ ไม่มอี ะไรทีเ่ ป็นอันตรายเลยสักชิน้ เดียว” “ค�ำพูดของเจ้าข้าไม่สนใจหรอก ถึงอย่างไรข้าก็ตอ้ งดูดว้ ยตาของตัวเอง” ได้ยนิ แล้ว ศาศวัตราถึงกับถอนหายใจเฮือกอย่างไม่คดิ จะปิดบัง ผลคือได้รบั สาย ตาดุๆ กลับมาพร้อมกับถ้อยค�ำต�ำหนิ “อย่าท�ำกิรยิ าเช่นนัน้ อีก ไม่งาม” ค�ำว่า... ไม่งามช่างเป็นค�ำทีค่ นุ้ หูเหลือเกิน เพราะตัง้ แต่เล็กจนโต ทัง้ มารดาและป้า เนราก็ใช้คำ� นีป้ รามเธอบ่อยครัง้ ในยามทีเ่ ธอเล่นซนเกินค�ำว่า กุลสตรี ศาศวัตราพึมพ�ำรับค�ำ ส่งย่ามของตนเองให้แต่โดยดี

112

ตัวอย่าง

ศศิภา

คุณท้าวมาลีรบั มาเปิดดู หยิบข้าวของในย่ามนัน้ ขึน้ มาส�ำรวจทีละชิน้ ในนัน้ มีเพียง แค่สมุด ดินสอ หวี สีผงึ้ ก�ำไลฝังเม็ดทับทิม และถุงผ้าสีหม่นทีบ่ รรจุกลีบกุหลาบหลาย สิบกลีบไว้ดา้ นใน “เจ้าเก็บกลีบกุหลาบไว้ทำ� ไมกันศาศวัตรา” คนถูกถามอึกอักอยูค่ รู่ ก่อนตอบเสียง เบา “ข้าชอบกลิน่ ของมันเท่านัน้ เองเจ้าค่ะ” คุณท้าวไม่ได้ตดิ ใจสงสัยอะไร คืนย่ามใบนัน้ ให้กบั เธอในทันที ศาศวัตรารับมาถือ ไว้ ใจเต้นตุม้ ๆ ต่อมๆ เพราะโกหกไปค�ำโต... จริงๆ แล้วเธอเก็บกลีบกุหลาบมาเพือ่ เป็น ของขวัญก่อนจากกันให้ใครบางคนต่างหาก... ใครบางคนทีไ่ ม่ได้พบหน้าค่าตามาหลายวัน และหากต้องจากกันโดยไม่ได้เอ่ยลา คงไม่ดสี กั เท่าไร ทว่า... โชคยังเข้าข้างเธออยู่ เมือ่ ได้รวู้ า่ คณะทูตจากหฤษคีรเี ลือ่ นการเดินทางกลับเป็นเช้าตรูว่ นั พรุง่ นี้ เธอจึงยังพอมีเวลา ทีจ่ ะได้พบได้พดู คุยกับคนคนนัน้ ก่อนจากกัน ศาศวัตราก้มมองถุงกุหลาบในมือแล้วถอนใจบางเบา... เธอไม่รวู้ า่ จะมอบอะไรให้ เพือ่ นจากต่างแดนเป็นของทีร่ ะลึก จึงตัดสินใจเอาของใกล้ตวั ซึง่ หนีไม่พน้ กุหลาบทีต่ นเอง ปลูกมากับมือ หญิงสาวเตรียมถุงกุหลาบนีต้ งั้ แต่เมือ่ คืน คิดจะมอบให้เขาพกพาติดตัวไป ตลอดทาง โดยคาดหวังไว้วา่ กลิน่ หอมหวานของกุหลาบเหล่านีจ้ ะท�ำให้เขาไม่เหนือ่ ยล้าขณะ รอนแรมกลางป่ามากนัก ร่างเล็กยืนเหม่ออยูค่ รูใ่ หญ่กระทัง่ ได้ยนิ เสียงดุๆ ของคุณท้าวมาลี “รูจ้ กั กันไว้ส”ิ เสียงนัน้ ปลุกให้เธอตืน่ จากภวังค์ ศาศวัตรารีบหันไปมอง เห็นหญิงสูงวัยยืนเคียง ข้างกับเด็กสาวรุน่ ราวคราวเดียวกับเธอคนหนึง่ “นีร่ ตี... เป็นเพือ่ นร่วมห้องของเจ้า” ฝ่ายนัน้ ยิม้ ให้อย่างเป็นมิตร กล่าวทักทายอย่างยินดี เห็นเช่นนัน้ ศาศวัตราจึงยิม้ ตอบและแนะน�ำตัวเอง จากนัน้ เธอก็มองเพือ่ นร่วมห้องอย่างพิจารณา... รตีเป็นสาวน้อยร่าง เล็ก เสียงหวาน ผิวขาวจัด ท่าทางเรียบร้อยอ่อนหวานเป็นกุลสตรีทเี่ พียบพร้อมผิดกับเธอ ลิบลับ จนให้นกึ สงสัยว่าอีกฝ่ายจะยินดีเป็นเพือ่ นกับเธอหรือไม่ “รตีจะพาเจ้าไปเก็บข้าวของ และเปลีย่ นเสือ้ ผ้าทีห่ อ้ ง จากนัน้ ก็จะพาเจ้าเดินรอบ ต�ำหนักนี้เพื่อบอกเจ้าว่าห้องไหนเป็นห้องไหน ที่ส�ำคัญกว่านั้น นางจะบอกหน้าที่และกฎ ระเบียบทีเ่ จ้าต้องท�ำระหว่างอยูท่ นี่ ี่ จงตัง้ ใจจดจ�ำและปฏิบตั ติ ามอย่างเคร่งครัด มิเช่นนัน้ เจ้าจะต้องถูกท�ำโทษ เข้าใจไหม ศาศวัตรา”

ตัวอย่าง

113

หทัยรักบรรณาการ

นางก�ำนัลคนใหม่รบั ค�ำเสียงอ่อย รูส้ กึ มีลางสังหรณ์แปลกๆ ว่าอีกไม่ชา้ ไม่นานเธอ คงได้ถกู ลงโทษด้วยข้อหาอะไรสักอย่างเป็นแน่แท้ ทีพ่ กั ส�ำหรับนางก�ำนัลเป็นตึกศิลาแดงสองชัน้ ตัง้ อยูท่ างด้านหลังต�ำหนักใน คัน่ ด้วย วนอุทยานขนาดเล็ก ซึง่ ปลูกดอกไม้นอ้ ยชนิด อีกทัง้ มีตน้ ไม้สงู ใหญ่เพียงสามสีต่ น้ เท่านัน้ ศาศวัตราเดินตามสาวน้อยร่างอรชรที่เป็นเพื่อนร่วมห้องโดยไม่ได้ซักถามพูดคุยใดๆ แต่ ใช้สองตาของตนกวาดมองส�ำรวจจนถ้วนทัว่ เห็นนางก�ำนัลเดินผ่านไปมา คนทีไ่ ม่คอ่ ยมี เพือ่ นจึงโปรยยิม้ หวังผูกมิตร สิง่ ทีไ่ ด้รบั กลับมามีทงั้ ความฉงน งุนงง หรือไม่กบ็ งึ้ ตึงอย่าง คนที่ไม่ปรารถนาจะสานต่อความเป็นมิตรที่เธอยื่นให้ หากก็มีอีกหลายคนที่ย้ิมตอบกลับ มาอย่างเต็มใจ... เพียงแค่รอยยิม้ จากนางก�ำนัลเพียงหยิบมือ ศาศวัตราก็พอจะเบาใจลงไปได้บา้ ง อย่างน้อยๆ เธอคงไม่ตอ้ งอยูท่ นี่ อี่ ย่างเดียวดาย เพราะอาจมีใครสักคนทีถ่ กู ชะตาและอยาก เป็นเพือ่ นกับเธอ... แม้จะเพียงคนเดียวก็เถอะ ศาศวัตราปล่อยความคิดล่องลอยไปไกล กระทัง่ รตีพาเธอขึน้ มายังชัน้ สอง มาหยุด อยูห่ น้าห้องห้องหนึง่ เพือ่ นร่วมห้องผลักประตูหนาหนักเข้าไป และเปิดค้างไว้ให้เธอเดิน ตาม ร่างเล็กไม่รอช้าสาวเท้าเดินไปหยุดอยูก่ ลางห้อง มองส�ำรวจรอบกายอย่างสนอกสนใจ ห้องทีเ่ ธอต้องอาศัยเป็นทีห่ ลับนอนนัน้ ไม่ได้กว้างขวาง ถึงกระนัน้ ก็ยงั ใหญ่กว่า ห้องของเธอพอสมควร เตียงไม้ขนาดพอดีตวั สองเตียงวางชิดผนังคนละฝัง่ เยือ้ งไปทางหัว เตียงเป็นโต๊ะเขียนหนังสือขนาดเล็กตัง้ อยูร่ มิ หน้าต่าง ปลายเตียงเป็นตูเ้ สือ้ ผ้าสูงกว่าศีรษะ เธอเพียงเล็กน้อย ห้องนีไ้ ม่มเี ครือ่ งเรือนมากนัก อีกทัง้ ยังไม่ได้เลิศหรูแต่อย่างใด ถึงอย่างนัน้ ก็ยงั พอจะซุกหัวนอนได้อย่างสะดวกสบาย “เจ้านอนเตียงนัน้ นะ ศาศวัตรา” รตีชมี้ อื มาทางด้านขวา แล้วทรุดนัง่ ลงบนเตียงของตนเอง พร้อมกับมองเพือ่ นใหม่ ทีก่ ำ� ลังมองส�ำรวจรอบห้องอย่างพิจารณา “เจ้าท�ำตัวตามสบายได้เลยนะ ท�ำเหมือนกับตอนทีอ่ ยูบ่ า้ นของเจ้านัน่ ล่ะ” ร่างผอมบางท้าวแขนลงบนเตียง โน้มกายมาข้างหน้าเล็กน้อยแล้วเอ่ยต่อว่า “เพียงแค่กฎระเบียบทีน่ เี่ ยอะไปหน่อยเท่านัน้ เอาไว้ขา้ จะค่อยๆ สาธยายให้เจ้า ฟังแล้วกัน“ “ขอบใจนะ รตี” ศาศวัตราเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะเดินไปทีต่ เู้ สือ้ ผ้า จับห่อผ้าของ ตนเองยัดเข้าไปในนัน้ อย่างลวกๆ แล้วหันกลับมามองเพือ่ นร่วมห้อง

114

ตัวอย่าง

ศศิภา

“แล้วอยูท่ นี่ .ี่ .. ข้าต้องท�ำอะไรบ้าง” “ร้อยดอกไม้ เย็บเสือ้ ผ้าอาภรณ์ เรียนท�ำอาหาร เรียนมารยาท เรียนคัดตัวอักษร...” ได้ยนิ วิชาทีต่ อ้ งเล่าเรียน คนฟังถึงกับกลอกตาขึน้ ฟ้า โดยเฉพาะวิชาทีเ่ กีย่ วกับแม่ บ้านแม่เรือนทัง้ หมด มันท�ำให้เธอแทบอยากจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างกลัดกลุม้ “อ้อ เรียนการร่ายร�ำด้วย” “อะไรนะ... ร่ายร�ำรึ?” หญิงสาวย้อนถามกลับเสียงสูงเลยทีเดียว ก็ตงั้ แต่เกิดมาเธอ เคยร�ำเสียทีไ่ หน แถมในชีวติ นีไ้ ม่เคยคิดจะเรียน ไม่เคยสนใจเสียด้วยซ�ำ้ ไป มาถูกบังคับ ให้เรียนแบบนี้ เธอจะท�ำใจยอมรับได้ละ่ หรือ “ใช่... คุณท้าวมาลีถงึ กับมาสอนด้วยตัวเองเชียว” “นางก�ำนัลที่นี่ต้องเรียนร�ำทุกคนรึ” ถามพลางทรุดกายลงนั่งลงบนเตียงของตน แล้วนิง่ ฟังค�ำตอบอย่างตัง้ ใจ “ใช่... ต้องเรียนทุกคน เจ้าก็รวู้ า่ อาวันตีของเรามีการร�ำหน้าพระพักตร์องค์เจ้าหลวง อยูเ่ นืองๆ หรือถ้ามีแขกต่างบ้านต่างเมืองมา เราก็ตอ้ งแสดงการร่ายร�ำประจ�ำอาวันตีให้แขก เหล่านัน้ ประทับใจ” คราวนีค้ นตัวเล็กไม่ปดิ บังความรูส้ กึ ของตนเอง ถอนใจเฮือกใหญ่ แล้วยกฝ่ามือ ตบลงบนหน้าผาก แสดงออกถึงความหนักใจอย่างเต็มที่ “อะไรกัน เจ้าไม่ชอบการร่ายร�ำหรือไร” คนถูกถามพ่นลมออกจากปาก ทิง้ มือลงข้างล�ำตัว ก่อนพยักหน้า “ข้าไม่เคยสนใจเลยสักนิด ข้ามันกระโดกกระเดกไม่เหมือนผูห้ ญิง ให้ไปร่ายร�ำ แบบนัน้ คงน่าดูพลิ กึ ... ทีส่ ำ� คัญ การร่ายร�ำของสตรีอาวันตีทขี่ า้ เคยเห็นล้วนนุง่ น้อยห่มน้อย ท้าลมหนาวเสียเหลือเกิน และชุดแบบนัน้ ข้าก็ไม่ชอบใส่เสียด้วย” ได้ยนิ แล้วคนฟังถึงกับหัวเราะก้องจนเห็นฟันขาวเป็นระเบียบ ชัว่ อึดใจถัดมาจึงรูต้ วั รีบยกมือปิดปากและกลัน้ เสียงหัวเราะของตัวเองไว้อย่างเต็มที่ ศาศวัตรารูด้ วี า่ ทีร่ ตีทำ� เช่นนัน้ เพราะการหัวเราะเสียงดังไม่ใช่คณ ุ ลักษณะของกุลสตรีเลยแม้แต่นดิ เดียว “ถ้าเจ้าสวมมันบ่อยๆ หรือร�ำบ่อยๆ เจ้าก็จะชินเองนัน่ แหละ” พูดจบก็ลกุ ขึน้ ยืน แล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของตน ควานหาอะไรบางอย่างอยู่ครู่ จึงเดินกลับมาหาเพื่อนใหม่ พร้อมกับยืน่ ชุดสีนำ�้ ตาลในมือให้ “นีช่ ดุ ของข้า เราสองคนตัวพอๆ กัน เจ้าคงใส่ได้ ส�ำหรับชุดของเจ้า คุณท้าวมาลี จะให้คนน�ำมาให้ในวันพรุง่ นีเ้ ช้า” เมือ่ อีกฝ่ายรับไป รตีกด็ งึ ตัวเธอให้ลกุ ขึน้ ยืนแล้วพาไปตรง แผ่นไม้ทบึ ซึง่ ตัง้ อยูต่ รงมุมหนึง่ ของห้อง

ตัวอย่าง

115

หทัยรักบรรณาการ

“ที่นี่เอาไว้ส�ำหรับเปลี่ยนชุด เจ้ารีบเข้าไปเปลี่ยนเถิด ข้าจะได้น�ำเจ้าเดินดูรอบๆ ต�ำหนักในเสียที” ศาศวัตราพยักหน้า เดินเข้าไปหลังแผ่นไม้นนั้ แล้วจัดการเปลีย่ นชุดเสียโดยเร็ว เมือ่ กลับออกมาเธอก็กลายเป็นนางก�ำนัลของต�ำหนักในอย่างสมบูรณ์ ทว่าด้วยความทีไ่ ม่ชนิ กับการสวมกระโปรง หญิงสาวจึงรูส้ กึ ประดักประเดิดอยูพ่ อสมควร ต่อเมือ่ เดินชมต�ำหนัก โดยรอบแล้วนัน่ ละ เจ้าตัวจึงรูส้ กึ ชินขึน้ มาบ้าง “ทีนเี้ จ้าก็รแู้ ล้วว่าตรงไหนเป็นตรงไหน ต่อจากนีข้ า้ ก็จะบอกถึงหน้าทีแ่ ละกฎระเบียบ ทีเ่ จ้าต้องท�ำ” ศาศวัตราพยักหน้าเป็นระยะๆ ราวกับตัง้ ใจฟังเป็นนักหนา หากแท้จริงแล้วสิง่ ทีร่ ตี พูดนัน้ เข้าหูซา้ ยทะลุขวาแทบทุกอย่าง... หญิงสาวไม่ได้มใี จจดจ่อกับสิง่ ทีต่ นเองต้องท�ำ ทว่า ทีเ่ จ้าตัวสนใจคือ การตามหาตายักษ์ตวั โตให้พบก่อนถึงรุง่ เช้าวันพรุง่ นีต้ า่ งหาก ราวกับฟ้ารับรูถ้ งึ ความต้องการของเด็กสาว จากสุดปลายสายตา... ตรงใต้ตน้ ไม้ ขนาดใหญ่ในวนอุทยานระหว่างต�ำหนักหน้าและต�ำหนักใน ศาศวัตราสะดุดเข้ากับเรือนกาย สูงใหญ่ในชุดสีดำ� สนิทของใครสักคน เพ่งมองอยูค่ รูเ่ ธอจึงแน่ใจว่าเขาคือคนทีเ่ ธอตามหา หญิงสาวอยากจะเดินไปหาเสียเดี๋ยวนั้น และมอบถุงกุหลาบที่เธอพกใส่กระเป๋า ติดตัวมาด้วย หากก็ทำ� ได้แค่คดิ เมือ่ รตีหนั ไปมองตามสายตาของเธอแล้วเอ่ยว่า “หากไม่มเี หตุจำ� เป็น ไม่ได้ถกู เรียกใช้ หรือไม่มหี น้าทีท่ ตี่ อ้ งท�ำทีต่ ำ� หนักหน้าและ ต�ำหนักเหนือแล้วล่ะก็ เจ้าห้ามเดินไปเด็ดขาด เจ้าต้องอยูแ่ ต่ในต�ำหนักในเท่านัน้ ” เพือ่ นใหม่ดบั ความหวังของเธอจนสิน้ ศาศวัตราลอบระบายลมหายใจยาว พลาง คิดหาหนทางให้ได้พบเพือ่ นต่างแดนของตนเองให้จงได้ ไม่วา่ อย่างไร กุหลาบต้องถึงมือเขา... เธอจะไม่ยอมให้ตายักษ์กลับหฤษคีรตี วั เปล่า โดยไม่มขี องทีร่ ะลึกจากเธอติดตัวไปอย่างแน่นอน! ...สงสัยคืนนี้ เธอคงต้องขุดวิชาย่องเบามาใช้เสียแล้วกระมัง! วันแรกของการเป็นนางก�ำนัล ศาศวัตรายังไม่มหี น้าทีอ่ ะไรเป็นหลักแหล่ง สิง่ ทีเ่ ธอ ต้องท�ำคือจดจ�ำให้ได้วา่ หน้าทีข่ องตนเองมีอะไรบ้าง จากค�ำบอกเล่าของรตีระหว่างทีเ่ ดินชม พระราชวังชัน้ ใน ท�ำให้ได้รวู้ า่ นางก�ำนัลจะถูกแบ่งเป็นกลุม่ กลุม่ ละประมาณ 10-20 คน โดยจะหมุนเวียนกันท�ำงานในแต่ละต�ำหนัก ส่วนกลุม่ ทีเ่ หลือจะต้องเข้าเรียน ทัง้ เย็บปักถัก ร้อย จัดแจกัน ท�ำอาหาร และอืน่ ๆ อีกจิปาถะ แค่ได้ยินที่รตีสาธยาย ศาศวัตราถึงกับส่ายหน้า... พอเดาออกได้เลยว่าชีวิตใน วังแห่งนีค้ งไม่สนุกเหมือนก่อน เธอต้องอยูใ่ นกฎระเบียบอันน่าอึดอัด ต้องก้มหน้าก้มตา

116

ตัวอย่าง

ศศิภา

เรียนในสิง่ ทีเ่ ธอไม่ชอบ ส่วนวิชาทีช่ อบนัน้ ก็คงไม่มโี อกาสได้เรียนอีกแล้วตราบใดทีย่ งั ถูก กักขังอยูใ่ นนี้ ทีส่ ำ� คัญกว่านัน้ หากวันใดวันหนึง่ กลุม่ ของเธอต้องไปท�ำงานทีต่ ำ� หนักหน้า หัวใจ ของเธอจะเจ็บปวดสักเพียงใดหากบังเอิญได้พบพระพักตร์เจ้าหลวงทิวากาลอีกครัง้ ... ครัง้ ล่าสุดทีไ่ ด้พบพระองค์ เธอจ�ำได้วา่ ตัวเองร้องห่มร้องไห้เสียจนเจ็บตาไปหมด ยังดีทมี่ ตี ายักษ์ คอยปลอบใจอยูใ่ กล้ๆ ความเจ็บปวดเหล่านัน้ จึงบรรเทาลงเร็วกว่าทีค่ ดิ หญิงสาวพับเพียบอย่างยากล�ำบากข้างๆ เพื่อนร่วมห้องซึ่งก�ำลังสอนการเย็บ ชายกระโปรงให้กบั เธอ หญิงสาวท�ำเป็นตัง้ ใจดู เพราะรูว้ า่ คุณท้าวมาลีใช้สายตาคมกริบกึง่ พิจารณากึง่ จับผิดจ้องมองอยูเ่ บือ้ งหลัง เธอตัง้ หน้าตัง้ ตาเรียนกระทัง่ คุณท้าวมาลีประกาศให้ ทุกคนไปรับประทานอาหารเย็น ศาศวัตราถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก... ในทีส่ ดุ การเรียน ในวันนีก้ ผ็ า่ นพ้นไปเสียที และเวลาทีเ่ ธอรอคอยก็ใกล้จะมาถึงแล้ว หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ นางก�ำนัลทัง้ หมดก็ตอ้ งรีบอาบน�ำ้ เปลีย่ นเสือ้ ผ้า และเข้านอนแต่หวั ค�ำ่ ตามค�ำสัง่ คุณท้าวจอมเคร่ง ถ้าเป็นเวลาอืน่ ศาศวัตราคงท�ำปากยืน่ ปาก ยาวอย่างหงุดหงิด แต่เวลานี้ หัวใจเธอจดจ่อและรอคอยให้ราตรีมาเยือน จึงไม่ได้พร�ำ่ บ่น อะไรแม้แต่คำ� เดียว แทนทีน่ างก�ำนัลคนใหม่จะเดินตามเพือ่ นร่วมห้องกลับเดินน�ำไปยังห้องของตนอย่าง เร็วรี่ จนรตีนกึ สงสัย เอ่ยถามว่าจะรีบไปไหน แต่คนถูกถามไม่ตอบท�ำเพียงแค่ยมิ้ ในหน้า เท่านัน้ เมือ่ มาถึงห้อง ทัง้ สองก็รบี ถอดเสือ้ ผ้าและสวมชุดกระโจมอก ศาศวัตราก้มมองตัวเอง พลางกระชับแถบผ้าด้านบนอยูห่ ลายครัง้ ด้วยความไม่เคย คุน้ ท�ำให้กลัวว่ามันจะหลุดร่วงไปจนท�ำให้ตนเองต้องอับอาย เมือ่ เห็นว่าแถบผ้าแน่นดีแล้ว จึงได้ใช้ผา้ เช็ดตัวคลุมไหล่เปลือยเปล่าด้านบนไว้ ตวัดสายตามองเพือ่ นร่วมห้องเห็นว่าอีก ฝ่ายก็เตรียมพร้อมเสร็จแล้วเช่นกัน จึงเอ่ยถาม “ว่าแต่เราต้องไปอาบน�ำ้ ทีไ่ หนรึ” “จริงสิ ข้าลืมบอกเจ้าเรือ่ งนี”้ รตีเปิดตูเ้ สือ้ ผ้า คว้าของใช้สว่ นตัวพร้อมชุดนอนมา ถือไว้ ก่อนเอ่ยต่อไปว่า “ห้องอาบน�ำ้ มีสบิ ห้องอยูด่ า้ นหลังโรงครัวนีเ่ อง” โรงครัวของพระราชวังอยู่ห่างจากตึกศิลาแดงนี้ไม่ไกล สร้างด้วยไม้สักทั้งหลัง ศาศวัตราเดินไปด้อมๆ มองๆ ตัง้ แต่เช้าแล้ว เห็นผูค้ นจ�ำนวนมากเดินกันให้วนุ่ จากที่ สังเกต พบว่าส่วนใหญ่สตรีสงู วัยจะเป็นคนท�ำเครือ่ งเสวย ส่วนนางก�ำนัลวัยแรกรุน่ เพียง แค่มาฝึกงานและเล่าเรียนเพียงเท่านัน้

ตัวอย่าง

117

หทัยรักบรรณาการ

ฉงน

ศาศวัตราเดินไปทีห่ น้าต่าง มองไปยังโรงครัวทางด้านหลังพร้อมกับเอ่ยถามอย่าง

“ห้องอาบน�ำ้ มีแค่สบิ ห้องเองรึ” “ใช่แล้ว เพราะฉะนัน้ กว่าจะได้อาบน�ำ้ คงต้องรอกันนานหน่อย” รตีนงิ่ คิดอยูค่ รู่ ก่อนเร่งฝีเท้าเข้ามายืนเคียงข้าง เอียงศีรษะกระซิบกระซาบเบาๆ ราวกับกลัวใครจะมาได้ยนิ เข้า ทัง้ ทีใ่ นห้องก็อยูก่ นั เพียงสองคน “แต่ถา้ ขีเ้ กียจรอ เจ้าจะไปอาบทีล่ ำ� ธารหลังพระราชวังก็ได้นะ ตรงนัน้ เป็นทีร่ กร้าง ไม่คอ่ ยมีใครเดินไปหรอก แต่ถา้ จะลงไปอาบ ก็ตอ้ งระวังตัวให้มาก” คนทีไ่ ม่ชอบอยูภ่ ายใต้กฎเกณฑ์ใดๆ ตาวาวขึน้ มาทันควัน... วันทัง้ วันเพิง่ พานพบ เรือ่ งตืน่ เต้นก็คราวนีแ้ หละ ศาศวัตรายิม้ กว้างแล้วพยักหน้าเร็วรี่ “ถ้าอย่างนัน้ เราไปอาบทีน่ นั่ กันไหม” คนถูกชวนท�ำสีหน้าลังเล อึกอักอยูค่ รูก่ อ่ นส่ายหน้า “ไม่ได้หรอก ถ้าเกิดโดนจับได้ คุณท้าวมาลีตอ้ งลงโทษหนักแน่” “เคยมีคนท�ำมาก่อนไหม” “ได้ยนิ คนอืน่ เขาเล่าต่อกันมา ว่านางก�ำนัลรุน่ ก่อนเคยท�ำ แต่เดีย๋ วนีไ้ ม่มใี ครกล้า ลองท�ำผิดระเบียบหรอก คุณท้าวมาลีน่ะทั้งดุ ทั้งโหด ใครจะกล้า” ศาศวัตราไม่สนใจ ประโยคหลัง เธอรีบโพล่งถามออกไปว่า “แล้วคนนัน้ โดนจับได้หรือเปล่า” รตีสา่ ยหน้า ท�ำให้คนอยาก ‘แหกกฎ’ ยิม้ กว้าง ก่อนเอ่ยในสิง่ ทีท่ ำ� ให้เพือ่ นใหม่ กลืนน�ำ้ ลายอย่างฝืดคอ “ลองดูสกั ครัง้ จะเป็นไรไป... เจ้าก็รวู้ า่ ตอนนีค้ ณ ุ ท้าวไปดูแลเครือ่ งเสวยทีต่ กึ หน้า ไม่มเี วลามาจับผิดเราหรอก” ศาศวัตราไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะรูส้ กึ หวาดหวัน่ เพียงใด รีบฉวย ข้อมือเล็กแล้วทัง้ ดึงให้เดินตามออกจากห้องนัน้ มุง่ หน้าสูล่ ำ� ธารด้านหลังพระราชวังในทันใด สองสาวกอดกระชับผ้าคลุมไหล่เดินก้มหน้าผ่านโรงครัว ไปยังห้องอาบน�ำ้ ซึง่ มีนาง ก�ำนัลยืนออเรียงคิวกันอยู่ทางด้านหน้า คนต้นคิดในเรื่องแหกกฎยังจับมือเพื่อนใหม่ไม่ ปล่อย ขณะสองตากวาดมองส�ำรวจเพือ่ ดูวา่ มีนางก�ำนัล ‘รุน่ ใหญ่’ คอยตรวจตราแถวนัน้ หรือไม่ เมือ่ ไม่เห็นวีแ่ วว เจ้าตัวจึงทัง้ ลาก ทัง้ จูงอีกฝ่ายให้เดินผ่านไปทางด้านหลังห้องอาบน�ำ้ รตีเกือบจะร้องห้ามแล้ว แต่คนเดินน�ำหันมาจุป๊ ากแล้วส่ายหน้าเป็นเชิงเตือน ร่างเล็ก และผอมบางกว่าพาเพือ่ นร่วมห้องมาหลบมุมซ่อนตัวอยูห่ ลังต้นไม้สงู ใหญ่ แล้วกระซิบถาม

118

ตัวอย่าง

ศศิภา

“มาทางนี้ถูกหรือเปล่า” น�้ำเสียงร้อนรน ขณะส่ายตาสอดส่ายไปมาอย่างระแวด ระวัง “ข้าไม่รทู้ าง เจ้าเดินน�ำไปซิ” “ข้าก็ไม่เคยมา” รตีตอบเสียงอ่อย หากก็ยอมน�ำทางตามทีไ่ ด้ยนิ ค�ำบอกเล่ามาแต่ โดยดี ร่างสูงกว่าพาคนตัวเล็กเดินผ่านวนอุทยานด้านหลังสุดซึง่ ติดกับผืนป่ารกชัฎอันเป็น พืน้ ทีข่ องเขตพระราชวัง องค์เจ้าหลวงตัง้ พระทัยจะสร้างต�ำหนักอีกแห่งแถวๆ นี้ หากเพียง แค่ดำ� ริ ยังไม่ได้มกี ารลงมือสร้างใดๆ ทัง้ สิน้ ดังนัน้ บริเวณนีจ้ งึ รกร้าง ไม่มใี ครเดินผ่านไป มา อีกทัง้ ยังไม่มที หารยามมาเพ่นพ่านอีกด้วย สองนางก�ำนัลจึงเดินผ่านไปยังท่าน�ำ้ ด้านหลังพระราชวังได้โดยง่าย รตีเร่งฝีเท้าพา เพือ่ นร่วมห้องตรงไปยังบันไดทีท่ อดลงสูผ่ นื ดินเบือ้ งล่างซึง่ ติดกับล�ำธารขนาดใหญ่ สายน�ำ้ ในวันนีไ้ ม่ได้ไหลเชีย่ วกรากมากนัก เหมาะอย่างยิง่ ต่อการแหวกว่าย “น�ำ้ ใสจริงๆ รตี!” หญิงสาวชะโงกหน้ามองก่อนเอ่ยด้วยความตืน่ เต้น กวาดตามองหาทีว่ างผ้าเช็ดตัว ซึง่ คลุมไหล่ของตัวเองอยู่ เพียงไม่นานดวงตากลมโตก็สะดุดเข้ากับต้นไม้สงู เพียงแค่ศรี ษะ อยูไ่ ม่ไกลนักจึงกวักมือเรียกรตีให้นำ� ผ้าเช็ดตัวไปพาดไว้บนนัน้ เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้น ศาศวัตราก็ดึงผ้าสีตุ่นที่คลุมเรือนร่างตัวเองแค่ครึ่ง โคนขาขึน้ มาเล็กน้อยก่อนเดินดุม่ ไปยังริมน�ำ้ ลองแหย่เท้าลงไปสัมผัสความเย็นสองสามครัง้ จากนัน้ จึงเรียกคนทีก่ ำ� ลังยืนละล้าละลังอยูต่ รงต้นไม้ “มาเร็วรตี รีบอาบจะได้รบี ไปนอนเสียที” ดวงตะวันตอนนี้หยุดอยู่ตรงเส้นขอบฟ้า ส่องแสงสีแดงส้มกระจายไปทั่วผืนดิน และอีกสักพักเมือ่ ดวงตะวันเคลือ่ นคล้อย ความมืดก็จะค่อยๆ โรยตัวโอบล้อมรอบกาย เมือ่ นัน้ การเดินกลับตึกศิลาแดงโดยทีไ่ ม่ได้มตี ะเกียงน�ำ้ มันถือติดมือมาด้วยคงเป็นเรือ่ งไม่งา่ ยนัก “เร็วเถิด เดีย๋ วมืดค�ำ่ ไปจะกลับล�ำบาก” เพราะถ้อยค�ำนัน้ ท�ำให้คนหวาดหวัน่ ยอมเดินไปทีร่ มิ ธาร รอจนศาศวัตราหย่อนตัว ลงไปในน�ำ้ จึงเอ่ยถาม “ลึกหรือเปล่า” คนถูกถามไม่ตอบแต่ทำ� ให้เห็นว่าบริเวณนัน้ จึงเพียงเอวของตนเองเท่านัน้ เห็นดัง นัน้ รตีจงึ ยิม้ ออก ก้าวลงไปในล�ำธารเช่นเดียวกัน ความเย็นท�ำให้เธอหนาวสัน่ ในตอนแรก ต่อเมือ่ ชินแล้ว จึงแหวกว่ายได้อย่างสุขใจ นางก�ำนัลทั้งสองไม่ได้ส�ำเหนียกเลยว่าตนเองตกอยู่ภายใต้ความสนใจของใคร คนหนึง่ ... คนทีน่ งั่ กึง่ นัง่ กึง่ นอนอยูบ่ นกิง่ ไม้ของต้นไม้ใหญ่รมิ ล�ำธารห่างออกไปไม่ไกลนัก

ตัวอย่าง

119

หทัยรักบรรณาการ

ร่างสูงใหญ่กำ� ลังเคลิม้ หลับ หากกลับถูกปลุกด้วยเสียงกระตือรือร้นของใครคนหนึง่ เป็นเสียงทีค่ นุ้ หูจนเรียกให้หวั ใจคนฟังเต้นแรง เขาดึงหนังสือเล่มหนาทีป่ ดิ หน้าบังแสงตะวัน ออก พร้อมกับเบนสายตาไปทางต้นเสียง ภาพทีเ่ ห็นคือดรุณแี รกรุน่ สองนางในชุดกระโจมอกก�ำลังพากันเดินลงบันไดมายัง ริมธาร หนึง่ ในนัน้ สูงผอม ผิวขาวจัด และมีผมสีนำ�้ ตาลอ่อน ส่วนอีกคนตัวเล็กกว่า ผิว ขาวนวลลออ หากไม่ได้ขาวซีดเหมือนอีกคน ผมของเธอด�ำขลับยาวตรงสยายถึงกลางหลัง คนแอบมองเอนกายพิงล�ำต้นตามเดิม หากสายตายังจับจ้องอยูท่ สี่ าวน้อยทัง้ สอง คน โดยเฉพาะคนทีก่ ำ� ลังพูดเจือ้ ยแจ้ว เสียงของเธอคุน้ หูเหลือเกินจนเขาอดคิดไม่ได้วา่ คน คนนัน้ คือ... พลันที่ชื่อของใครคนนั้นผุดพรายขึ้นมาในความคิด ดรุณีนางนั้นก็เบี่ยงกายมา ทางเขาพอดี และถึงแม้จะอยูไ่ กลพอควร เขาก็ยงั จ�ำเธอได้ ดวงตากลมโตสุกสกาวระยิบ ระยับงดงามยิง่ กว่าดาวดวงไหนเช่นนัน้ ผูเ้ ป็นเจ้าของจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก เจ้าตัว เปีย๊ กจอมซนของเขาเอง! ความแปลกใจปรากฏชัดบนใบหน้าของนายทหารหนุม่ ด้วยไม่แน่ใจนักว่าเพือ่ น จอมแสบของตนมาท�ำอะไรถึงในวัง ถ้าจะให้เดา... เขาเดาได้เพียงอย่างเดียวคือเธอเข้ามา ถวายตัวเป็นนางก�ำนัลเรียบร้อยแล้ว หากเพราะอะไรนัน้ อัคให้เหตุผลไม่ได้ ชายหนุม่ รู้ ดีว่าศาศวัตราเกลียดชังที่แห่งนี้เพียงใด และจะต้องเจ็บปวดสักแค่ไหนที่ต้องทนเห็นภาพ ครอบครัวอันอบอุน่ เช่นในตลาดกลางเมืองวันนัน้ อีก คราวนีห้ ากร้องห่มร้องไห้ขนึ้ มา... ใคร จะเป็นคนมอบอกให้เธอได้ซบั น�ำ้ ตาเล่า เขาระบายลมหายใจหนักหน่วง ก่อนมองทุกอิรยิ าบถของศาศวัตราอย่างตัง้ อกตัง้ ใจ... ในครัง้ นีม้ นั ท�ำให้เขาได้รวู้ า่ ผิวกายภายใต้เสือ้ ผ้าอาภรณ์ของเธองดงามผุดผ่องไม่แพ้ สตรีคนใด เพียงแค่ทรวดทรงองค์เอวยังจัดว่า ‘เด็ก’ อยูน่ นั่ เอง นายทหารแห่งหฤษคีรียกมุมปากเป็นรอยยิ้ม มองทัศนียภาพอย่างเพลิดเพลิน เปลือกตาทีห่ นักอึง้ เจียนหลับเมือ่ ครูก่ ลับสดใสส่องประกาย ราวกับทัศนียภาพตรงหน้างดงาม ยิง่ กว่าท้องฟ้าสีคราม หมูแ่ มกไม้และล�ำธารป่าเขาเสียอีก คนตัวโตมองเพลินเสียจนแว่วเสียงทุ้มต�่ำของใครบางคนตะโกนลงมาเบื้องล่าง เรียกให้ดรุณที งั้ สองตะเกียกตะกายขึน้ ฝัง่ รีบน�ำผ้าเช็ดตัวมาคลุมเรือนร่าง ก่อนจะหันไป มองคนทีม่ าขัดจังหวะความสุขของตนเอง ชายคนนัน้ สวมชุดเครือ่ งแบบทหารสีเขียว สวมหมวกขนาดพอดีศรี ษะสีเดียวกับ ชุดเดินปรี่ลงบันไดมา ทว่าพอเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นสตรีและก�ำลังสวมชุดที่บุรุษมิควรเห็นจึง

120

ตัวอย่าง

ศศิภา

รีบหันหลังให้ ก่อนละล�ำ่ ละลักขออภัย “ข้าต้องขออภัยด้วย ข้าคิดว่ามีผบู้ กุ รุกเข้ามา จึงรีบเดินมาดู ไม่คดิ เลยว่า...” เอ่ย เพียงเท่านัน้ ก็หมดค�ำพูด เขาก้มหน้ามองพืน้ แล้วเอ่ยถามเรือ่ งอืน่ ไปเสีย “ว่าแต่พวกเจ้ามา ท�ำอะไรแถวนี”้ ศาศวัตรากับรตีหนั มามองหน้ากัน คนทีไ่ ม่เคยท�ำผิดกฎระเบียบกลืนน�ำ้ ลายอย่าง ฝืดคอ ขณะที่คนที่ชอบแหกกฎยิ้มปลอบใจแล้วเอ่ยช้าชัด ไม่ได้มีความหวาดหวั่นอยู่ใน น�ำ้ เสียงเลยแม้แต่นอ้ ย “ห้องอาบน�ำ้ มันเต็ม ข้าไม่อยากรอจึงชวนเพือ่ นมาอาบน�ำ้ ในล�ำธารตรงนี้ คิดว่าจะ อาบเพียงครูเ่ ดียวก็จะรีบขึน้ แล้ว... แต่วา่ ท่านก็ผา่ นมาเห็นพอดี” ร่างเล็กกระชับผ้าเช็ดตัวทีค่ ลุมไหล่แล้วดุม่ เดินตรงไปหานายทหารผูน้ นั้ “ท่านคงไม่บอกเรือ่ งนีก้ บั ใครใช่ไหม” ใช่แค่ถาม ยังชะโงกหน้ามองสบตาอีกฝ่ายที่ พยายามเมินมองไปทางอืน่ อีกด้วย “ถ้าท่านช่วยข้าในครัง้ นี้ ข้าจะไม่ลมื พระคุณเลย” นายทหารท�ำอึกอักอย่างลังเล จนศาศวัตราต้องรีบรบเร้า “ถ้าคุณท้าวมาลีจับได้ข้าสองคนต้องแย่แน่ๆ ท่านคงไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระก�ำอะไร ได้โปรดช่วยลูกนกลูกกาตาด�ำๆ เถิด” น�ำ้ เสียงออดอ้อนเช่นนัน้ ท�ำให้นายทหารใจอ่อน นึก สงสารขึ้นมาจึงพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ เห็นดังนั้นศาศวัตราก็แทบกระโดดตัวลอยเข้าไป กอดอีกฝ่ายแล้ว ยังดีทยี่ งั้ ตัวไว้ได้ทนั หญิงสาวเอ่ยขอบคุณก่อนเดินกลับมาลากรตีกลับ ไปยังห้องนอนของตนเองเสียโดยเร็ว นายหทารผูน้ นั้ มองตามหลังดรุณที งั้ สองนาง ส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนเดินจากไป ขณะ คนทีแ่ อบมองมาตัง้ แต่ตน้ กระโดดลงมายืนใต้ตน้ ไม้ มองตามหลังร่างบอบบางทีพ่ ากันเร่ง ฝีเท้าจากไปด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย สุม้ เสียงออดอ้อนอย่างมีจริตจะก้านเช่นนัน้ ศาศวัตราเคยใช้กบั เขาเสียทีไ่ หน แต่ กับคนแปลกหน้าคนนัน้ เธอกลับอ้อนได้อย่างน่ารักเหลือเชือ่ อัคมัน่ ใจเหลือเกินว่าอีกไม่ นานหญิงสาวคงหาเพือ่ นเพิม่ ได้อกี หลายคน และคงจะลืม ‘เพือ่ นเก่า’ อย่างเขาไปเสียสิน้ ห่างกันไม่กวี่ นั ดูเหมือนคนตัวเล็กจะลืมๆ ไปแล้วว่าเคยมีเพือ่ นทีต่ ะลอนๆ ไป เทีย่ วด้วยกันเกือบหนึง่ เดือนเต็ม ขนาดเข้ามาอยูใ่ นวังยังไม่ยอมส่งข่าวมาให้เขาได้รบั รูเ้ ลย ทัง้ ทีเ่ ขาเองตัง้ ใจไว้วา่ จะขีเ่ จ้าขาวไปพบหน้าเธอแต่เช้าตรูใ่ นวันรุง่ ขึน้ เพือ่ เอ่ยลา ทว่า... เธอ คงไม่อยากพบหน้าพูดคุยกับเขาสักเท่าไรกระมัง คนตัวโตขุน่ มัวในอารมณ์ ไม่ปรารถนาจะชืน่ ชมทัศนียภาพอันเงียบสงบอีกต่อไป จึงเดินลัดเลาะริมธารกลับทีพ่ กั เร็วรี่ พร้อมกับบอกตัวเองว่า... หากศาศวัตราลืมเพือ่ นคน นีไ้ ปเสียแล้ว จะมีประโยชน์อนั ใดทีจ่ ะพยายามพบหน้าเพือ่ เอ่ยลาก่อนจากกัน มันเป็นการ

ตัวอย่าง

121

หทัยรักบรรณาการ

เสียเวลาและไร้ประโยชน์สนิ้ ดี สูก้ ลับไปนอนพักเก็บแรงไว้เดินทางวันพรุง่ นีเ้ สียยังจะดีกว่า เมือ่ มาถึงต�ำหนักเหนือ หัวหน้าหน่วยนักรบทมิฬเดินลงส้นเท้าหนักๆ ผ่าน ‘เจ้าชาย’ และเหล่าทหารที่ก�ำลังจับกลุ่มคุยกันอยู่ตรงวนอุทยานอย่างไม่สบอารมณ์ต่างกับตอนออก ไปอย่างลิบลับ จนเหล่าทหารหันมามองหน้ากันอย่างงุนงง แม้แต่เจ้าชายยังทอดพระเนตร ตามราชองครักษ์อย่างไม่เข้าพระทัย ก�ำลังจะรับสัง่ ถาม หากคนตัวโตกลับตะโกนกลับมาว่า “กระหม่อมอยากอยูค่ นเดียว!” ทหารทั้งหมดรวมถึงเจ้าชายอีกหนึ่งองค์จึงไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงใดๆ ออกไป แม้แต่คำ� เดียว! ตึกศิลาแดงเงียบสงัดเมือ่ ดวงจันทร์ลอยเด่นกลางผืนผ้าก�ำมะหยีเ่ บือ้ งบน ดวงดารา ส่องประกายระยิบระยับชวนให้คนทีน่ อนแหงนหน้ามองผ่านบานหน้าต่างต้องอธิษฐานขอพร ...ดาวจ๋า คืนนีช้ ว่ ยส่องแสงน�ำทางให้ขา้ ได้พบกับตายักษ์ดว้ ยเถิด ข้ามีของอยากจะ ให้เขา เป็นของทีร่ ะลึกก่อนจากกันไกล ไม่รวู้ นั ไหนจะได้พบกันอีก หรือบางที... คนตัวเล็กเริม่ ใจหายอย่างจริงๆ จังๆ ด้วยเกรงว่าตนเองอาจไม่มวี นั ได้พบเพือ่ น จากต่างแดนคนนัน้ อีก หรือถ้าได้พบ อะไรๆ ก็อาจเปลีย่ นแปลงไปอย่างมากมาย... มากเสียจนเขาจ�ำเธอ ไม่ได้ ความหลังทีเ่ คยมีตอ่ กันอาจกลายเป็นเพียงเงารางเลือนของชายหนุม่ ผูน้ นั้ เขาอาจจ�ำ ได้แค่เคยรูจ้ กั กับเด็กกะโปโลคนหนึง่ เป็นเพียงเด็กสาวชาวบ้าน หาได้มคี วามส�ำคัญใดๆ ไม่ ศาศวัตราสูดลมหายใจลึกยาว เม้มปากแน่น รูส้ กึ อึดอัดคับข้องใจราวกับไม่อยาก ให้ใครคนนัน้ ลืมเลือนตนเองอย่างไรอย่างนัน้ เธอปรารถนาให้เขาจดจ�ำเธอได้ทกุ ลมหายใจเข้าออกหรือไร พลันทีถ่ ามตัวเอง เจ้าตัวก็สา่ ยหน้าเร็วรี่ ไม่... ไม่มที างเป็นไปได้ มีเหตุผลอะไรทีเ่ ขาจะมาจดจ�ำเด็กจอมแก่นอย่างเธอ คน ทีเ่ ขาจะจดจ�ำฝังแน่นอยูใ่ นมโนส�ำนึกคงมีเพียงคนเดียว... เจ้าหญิงปวริศา หาใช่เธอไม่! ร่างเล็กก�ำถุงกุหลาบในมือแน่นอยูค่ รู่ ก่อนจะคลายออก เธอส่ายหน้ากับตัวเองที่ หงุดหงิดในเรือ่ งไม่เป็นเรือ่ ง... ก็จะแปลกอะไรทีช่ ายคนนัน้ จะคิดถึงสตรีผงู้ ดงามปานนาง สวรรค์ ไม่ใช่เรือ่ งทีเ่ ธอต้องเอามาใส่ใจเลยแม้แต่นอ้ ย หญิงสาวบอกตัวเองเช่นนัน้ พร้อมกับจัดแต่งถุงกุหลาบทีถ่ กู ขย�ำจนไม่เป็นรูปทรง ให้คงสภาพดังเดิม จากนัน้ จึงเหลือบสายตามองเพือ่ นร่วมห้อง ลมหายใจของรตีสม�ำ่ เสมอ บอกชัดว่าคงหลับสนิทแล้ว เมือ่ มัน่ ใจดังนัน้ ศาศวัตราจึงสลัดผ้าห่มออก ยันกายลุกขึน้ นัง่

122

ตัวอย่าง

ศศิภา

ล้วงมือหยิบผ้าโพกศีรษะทีว่ างไว้ใต้หมอนขึน้ มาโพกผมของตัวเองเก็บไว้อย่างมิดชิด จากนัน้ จึงคว้าผ้าคลุมทีเ่ ตรียมไว้มาคลีค่ ลุมบนไหล่ แล้วค่อยๆ จรดปลายเท้าเดินออกจากห้องไป ศาศวัตราพยายามปิดประตูให้เบาทีส่ ดุ พร้อมกับแนบกายชิดผนังซ่อนตัวในเงามืด เพือ่ ไม่ให้ใครสังเกตเห็น ลมยามดึกโชยพัดชวนให้ขนลุกชันจนต้องกระชับผ้าคลุมของตน ในมือข้างหนึง่ ยังถือถุงกุหลาบไว้มนั่ บอกชัดว่าความตัง้ ใจของตนเองไม่เคยลดน้อยถอยลง แม้แต่นอ้ ย ต่อให้ยากล�ำบากเพียงใด เธอก็จะมอบของทีร่ ะลึกนีใ้ ห้เขาให้จงได้ หญิงสาวเดินต่อไปด้วยปลายเท้าอันแผ่วเบาลงไปยังชัน้ ล่างของตึก รอบกายมีแต่ ความมืดท�ำให้เธอต้องระมัดระวังและใช้สายตาในการเพ่งมองมากขึน้ ยังดีทตี่ ามทางเดิน ระหว่างต�ำหนักมีตะเกียงน�ำ้ มันจุดเป็นระยะ พอให้มองเห็นทางอย่างรางๆ ศาศวัตราก้าวเท้ายาวๆ ไปยังวนอุทยานซึง่ เชือ่ มระหว่างต�ำหนักในและต�ำหนักหน้า ทรุดกายลงนัง่ ซ่อนตัวหลังพุม่ ไม้เมือ่ แว่วเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินผ่านมา เจ้าตัวนัง่ นิง่ จนเสียงฝีเท้านัน้ ห่างไปไกลแล้ว จึงค่อยๆ ลุกขึน้ ยืน เมือ่ เห็นทางสะดวก ก็ตรงดิง่ ไปยัง ทิศทางซึง่ เป็นทีต่ งั้ ของต�ำหนักเหนือในทันใด ต�ำหนักเหนือตั้งตระหง่านท่ามกลางความมืด ไม่มีแสงตะเกียงจุดไว้เป็นระยะๆ เหมือนต�ำหนักอืน่ นีถ่ า้ ไม่รวู้ า่ มีคนอาศัยอยูใ่ นนัน้ มาก่อน เธอคงคิดว่าทีน่ เี่ ป็นต�ำหนักร้างไป เสียแล้ว ร่างเล็กแฝงเร้นในเงามืด เดินลัดเลาะไปทางด้านหลังของต�ำหนัก ยังคิดไม่ออกว่า จะไปตามตัวตายักษ์ได้ทไี่ หน แต่ถา้ จ�ำเป็นต้องควานหาทุกห้องก็คงต้องท�ำกระมัง หญิงสาวดึงผ้าขึน้ มาปิดจมูกทีเ่ ย็นเยียบเพราะความหนาวเย็น ถูมนั สองสามครัง้ ยังไม่คดิ จะท�ำการณ์ในสิง่ ใด เสียงย�ำ่ กิง่ ไม้หกั ทางด้านหลังก็ดงั ขึน้ ศาศวัตราตัวแข็งค้างโดย พลัน เหลือบมองทางด้านหลังด้วยปลายหางตาก็เห็นรูปเงาสูงใหญ่ของใครบางคน... อาจจะ เป็นทหารยามจากอาวันตีกเ็ ป็นได้ “เจ้าเป็นใคร” สุม้ เสียงดุดนั ชัดเจน ร่างเล็กไม่ตอบ แต่ออกวิง่ โดยเร็ว ตอนนีผ้ า้ คลุมไหล่ของเธอปลิดปลิวไปตามแรงลม ร่วงหล่นไปตกอยูต่ รงไหนไม่ ทราบได้ ศาศวัตราไม่สนใจอีกต่อไป เธอพยายามวิง่ หนีทา่ เดียว “หยุดนะ!” เสียงชายผูน้ นั้ สัง่ ให้เธอหยุด พร้อมกับป้องปากตะโกนเรียกนายทหารคนอืน่ ๆ ให้ มาตามจับเธออีกด้วย ศาศวัตราเริม่ เห็นลางร้ายของตนเองอยูร่ ำ� ไร ประหวัดนึกไปว่าถ้าถูก จับได้... ตนเองจะโดนลงโทษแบบใดบ้าง คิดไปส่ายศีรษะไปจนไม่ทนั ระวัง สะดุดเข้ากับ ตอไม้ขนาดใหญ่จนหน้าคะม�ำลงกับพืน้ ใบหน้าของเธอจมมิดอยูบ่ นพืน้ ดินเฉอะแฉะ เท่านัน้ ยังไม่พอ ยังถูกนายทหารคน หนึง่ คว้าข้อมือไว้มนั่ แล้วกระชากเธอให้ลกุ ขึน้ ยืนอีกด้วย

ตัวอย่าง

123

หทัยรักบรรณาการ

ศาศวัตรายกมือเช็ดใบหน้าทีเ่ ปรอะเปือ้ น เบิกตากว้างเพือ่ ก�ำหนดเป้าหมาย เจ้าตัว ตัง้ ใจว่าจะส่งหมัดหนักๆ เข้าทีใ่ บหน้าของใครคนนัน้ ทว่า... ก�ำปัน้ เล็กๆ ทีม่ ถี งุ กุหลาบอยู่ ภายในต้องค้างอยูก่ ลางอากาศ เมือ่ พบว่าคนทีอ่ ยูต่ รงหน้าคือใคร “เจ้ามาท�ำอะไรทีน่ ”ี่ อัคครางลึกในล�ำคอเมือ่ เห็นสภาพของคนตรงหน้า เสือ้ ผ้าเปรอะเปือ้ น ชุดทีส่ วม ใส่กม็ เี พียงชัน้ เดียวคงไม่อาจกันความหนาวจากลมยามดึกเช่นนีไ้ ด้ “มันลักลอบเข้ามาครับ” ใครคนหนึง่ รายงาน คงหวังจะได้รบั ความดีความชอบ หากผลทีไ่ ด้กลับตรงกัน ข้าม อัคตวาดใส่อย่างไม่พอใจ “เรียกใครว่ามัน! นางเป็นสตรีมใิ ช่บรุ ษุ ” ใช่แต่เสียง ดวงตาสีดำ� สนิทยังวาววับดัง่ คมมีด “ทีส่ ำ� คัญนางเป็นเพือ่ นคนส�ำคัญของข้า” ‘เพือ่ นคนส�ำคัญ’ ยิม้ ออกมาได้ คืนนีเ้ ธอไม่ได้โชคร้ายจนเกินไปนัก... อย่างน้อยๆ ก็ได้รวู้ า่ ตายักษ์เห็นเธอเป็นคนส�ำคัญล่ะน่า ศาศวัตราก�ำลังจะเอือ้ นเอ่ยถึงสาเหตุทแี่ อบมาหากลางดึก ก็พลันสะดุง้ เมือ่ เพือ่ น ของตนเองสัง่ คนของเขาว่า “ตบปากตัวเองสองครัง้ ! ปฏิบตั !ิ ” เผียะ! เผียะ! ชายคนนัน้ ท�ำตามค�ำสัง่ แทบจะในทันที เสียงมือทีก่ ระทบเนือ้ ดังก้องอย่างน่าหวัน่ ใจ ศาศวัตราชักจะสงสาร ความจริงสิง่ ทีเ่ ขาท�ำก็ถกู ต้อง ในเมือ่ เธอเป็นคนบุกรุกเข้ามาทีน่ ี่ ก็สมควรแล้วทีจ่ ะโดนไล่ตามและจับกุมตัวเช่นนี้ “ไม่เป็นไรหรอก ข้าไม่ได้เป็นอะไร” เสียงหวานเรียกให้คนตัวโตหันมามอง เขา กวาดตาส�ำรวจตัวเธอ แล้วไม่พดู พร�ำ่ ท�ำเพลง ช้อนตัวเธอขึน้ มาแนบอก ท่ามกลางสายตา ทหารนับสิบซึง่ เบิกตากว้างมองผูเ้ ป็นนายอย่างตกตะลึงเล็กๆ “ท่านท�ำอะไรน่ะ ปล่อยข้านะ” “อยูเ่ ฉยๆ เถอะน่า” ศาศวัตราอยากจะดือ้ อยูเ่ หมือนกัน แต่เห็นสายตาดุๆ ของเขาแล้ว ความดือ้ ดึง พลันหายวับไปกับตาเลยทีเดียว ตายักษ์พาตัวเธอเข้ามาในห้องห้องเดิม... ห้องเดียวกับที่เธอเคยซุกหัวนอนตอน เมามายไร้สติในคราวนัน้ นัน่ ล่ะ เขาวางเธอลงบนเตียงใหญ่ หากคนตัวเล็กรีบลุกแล้วเดิน ไปนัง่ ตรงเก้าอีไ้ ม้รมิ ผนัง “อ้าว ท�ำไมไม่นงั่ ตรงนี”้

124

ตัวอย่าง

ศศิภา

“ตัวข้าเปือ้ น” “ไม่เป็นไรหรอก มานัง่ บนเบาะนุม่ ๆ ดีกว่า” ศาศวัตราส่ายหน้าดิก ไม่ยอมท่าเดียว เขาจึงไม่เซ้าซีต้ อ่ เดินเข้าไปนัง่ คุกเข่าตรง หน้า แล้วใช้มอื เช็ดใบหน้าทีเ่ ปรอะเปือ้ น จากทีด่ ไู ม่ได้ กลายเป็น... ค่อยดูได้ขนึ้ มาหน่อย “เจ็บตรงไหนบ้าง” “ล้มนิดเดียว ไม่เจ็บ” “แน่นะ” “อือ้ ” ยืนยันค�ำพูดด้วยการพยักหน้ารัวเร็ว ก่อนเบือนหลบสายตาคมวาว รูส้ กึ ขัด เขินขึน้ มาอย่างไม่มเี หตุผล “เจ้ามาหาข้ารึ” “อือ้ ” “ท�ำไม มีเรือ่ งอะไรรึเปล่า” ค�ำถามนัน้ ท�ำให้คนตัวเล็กเริม่ หงุดหงิด ความขัดเขินทีม่ อี ยูห่ ายเป็นปลิดทิง้ เธอ หันขวับกลับมามองสบตาเขา เป็นดวงตาทีว่ าววับเจิดจ้ายิง่ กว่าดาวดวงใดในความรูส้ กึ ของ คนมอง “มีเรือ่ งอะไรอย่างนัน้ รึ! ทีข่ า้ อุตส่าห์ดนั้ ด้นมาหาท่านก็เพราะอยากเอ่ยลาก่อนทีเ่ รา จะจากกัน แต่ขา้ ว่าท่านคงไม่อยากพบหน้าข้าสักเท่าไหร่กระมัง” ศาศวัตราผุดลุกขึน้ ยืน มือทีก่ ำ� ถุงกุหลาบสัน่ ระริก ก่อนเจ้าตัวจะเขวีย้ งมันใส่เขา “เอ้า! เอาไป ของทีร่ ะลึกส�ำหรับการจากลา ต่อแต่นไี้ ปเราไม่จำ� เป็นต้องพบกันอีก” หญิงสาวเดินดุม่ ออกจากห้องนัน้ มาหยุดยืนอยูห่ น้าประตู กวาดตามองโดยรอบพบ เพียงความว่างเปล่า นายทหารเหล่านัน้ คงกลับไปนอนกันหมดแล้ว อาจจะมีสกั คนสองคนที่ ยังอยูเ่ วรยามรอบต�ำหนัก ศาศวัตราพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด ตวัดสายตาขุน่ เคืองใจไป มองประตูหอ้ งทางด้านหลัง ก่อนออกเดิน ยังไม่ทนั ทีจ่ ะพ้นเขตต�ำหนักเหนือ อะไรบางอย่างก็ถกู คลีค่ ลุมลงบนไหล่บาง คน ตัวเล็กก�ำลังจะปัดออก หากมือใหญ่วางทาบลงบนไหล่เธอทันควัน ผ้าผืนใหญ่สง่ กลิน่ ไอกุหลาบโชยมาแตะจมูกบอกชัดว่าผูเ้ ป็นเจ้าของคงเป็นคนตัว โตทีท่ ำ� ท่าทางอยากงอนง้อในตอนนี้ “ข้าไม่ได้บอกสักค�ำว่าไม่อยากพบหน้าเจ้า เจ้าเป็นคนเดียวทีข่ า้ อยากพบ อยากพูด คุยก่อนข้าจะกลับหฤษคีรีมากที่สุด” ว่าพลางดึงข้อมือเล็กให้เดินตามไปยังศาลาทรงแปด เหลีย่ มทางด้านหลังของวนอุทยานข้างต�ำหนัก จับตัวเธอให้นงั่ ลงแล้วเอ่ยต่อ

ตัวอย่าง

125

หทัยรักบรรณาการ

“ก่อนจะมาพูดเรือ่ งลาจากกัน เจ้าบอกข้าก่อนได้ไหมว่าเจ้ามาอยูท่ นี่ ไี่ ด้อย่างไร” ดูเหมือนโทสะของคนตัวเล็กจะบรรเทาเบาบางลงบ้างแล้ว จึงเอ่ยตอบด้วยสุม้ เสียง ทีด่ ขี นึ้ เล็กน้อย “ข้าถวายตัวเป็นนางก�ำนัลแล้ว” “ท�ำไม เจ้าไม่ชอบทีน่ ไี่ ม่ใช่หรือ” “เป็นพระประสงค์ของพระชายาจัสมิน ข้าขัดพระบัญชาไม่ได้” คนฟังขมวดคิว้ อย่างสงสัย หากก็ไม่ได้ซกั ถามอะไรต่อ “ขอบใจมากส�ำหรับกุหลาบถุงนี้” ชายหนุ่มชูถุงกุหลาบที่ยับยู่ยี่ในมือ ก่อนจรด ปลายจมูกลงบนนัน้ สูดกลิน่ หอมหวานละมุนจนชุม่ ปอด “หอม...” ค�ำชมสัน้ ๆ หากท�ำให้คนฟังหน้าร้อนอย่างไม่มเี หตุผล และใครจะนึกว่า... กลิ่นกุหลาบจะท�ำให้อัคนึกถึงเจ้าตัวเปี๊ยกยามสวมชุด กระโจมอกเผยไหล่นวลเนียนน่าสัมผัสเมือ่ หัวค�ำ่ จนเผลอยิม้ ออกมาอย่างไม่มปี ม่ี ขี ลุย่ “ท่านขันอะไร หน้าข้าเปือ้ นมากนักรึ” คนถูกถามอยากบอกเหลือเกินว่า... ‘ถึงจะเปือ้ นอย่างไร เจ้าก็ยงั น่ารักในสายตาข้า’ หากเจ้าตัวกลับเลือกทีจ่ ะนิง่ เงียบ พร้อมกับเบือนสายตามามองข้อมือทัง้ สองข้างของเธอ คิว้ เข้มขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจเมือ่ พบว่ามันว่างเปล่า “เจ้าเบือ่ ก�ำไลทีข่ า้ ให้แล้วหรือ” “เปล่า” “แล้วท�ำไมไม่ใส่” “ก็... ตอนกลางคืนแบบนี้ ใครจะใส่นอนกัน ทีส่ ำ� คัญข้ากลัวท�ำมันหาย” คิว้ ทีข่ มวดมุน่ คลายออก ตามมาด้วยรอยพึงพอใจในดวงตาสีดำ� สนิท “เจ้ายังชอบมันอยูใ่ ช่ไหม” “แน่ละ่ ทัง้ แพง ทัง้ สวย ใครจะทิง้ ได้ลง” สิง่ ทีเ่ ธอไม่ได้บอกคือ... คนให้กส็ ำ� คัญ ทุกสิง่ ทีอ่ คั ให้มา ศาศวัตราไม่เคยคิดจะ ทิง้ แม้แต่อย่างเดียว “ถ้าข้ากลับไปหฤษคีรแี ล้ว เจ้าจะลืมข้าหรือเปล่า” เป็นค�ำถามทีไ่ ม่ตอ้ งเสียเวลาคิด หญิงสาวรูด้ วี า่ ไม่มที างลืมเขาได้ เธอไม่ใช่คนลืม ง่ายเสียด้วย ทว่าค�ำตอบกลับเป็น “ไม่ร”ู้ ร่างเล็กลุกขึน้ ยืน ยกมือกอดอก เงยหน้ามองดวงดาวบนฟากฟ้า “ท่านนัน่ แหละทีจ่ ะลืมข้า”

126

ตัวอย่าง

ศศิภา

“เจ้าจะรูใ้ จข้าได้อย่างไรกัน” คนตัวโตเดินออกมายืนเคียง ไม่ได้เงยหน้ามองดาว ดวงใด แต่จบั จ้องอยูเ่ พียงวงหน้าทีเ่ ปรอะเปือ้ นดินโคลน “ข้ารูแ้ ล้วกัน” ศาศวัตราตอบพร้อมกับเบือนสายตามาสบดวงตาสีดำ� สนิทของคนข้างกาย ดวงตา คูน่ นั้ มีแววประหลาดราวกับรืน่ รมย์กบั ความงามของทัศนียภาพตรงหน้า ทัง้ ทีไ่ ม่มสี งิ่ สวย งามใดๆ ให้ชวนมองเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวหันมองรอบกายเห็นเพียงความมืดเท่านั้น จึงขมวดคิว้ อย่างสงสัย ตอนหันกลับมาก็ตอ้ งสะดุง้ เมือ่ หลังนิว้ ชีข้ องคนตรงหน้าแตะลงบน ปลายจมูกของเธอ “ดูแลตัวเองดีๆ นะตัวเปีย๊ ก แล้วข้าจะเขียนจดหมายมาหา” ไม่รทู้ ำ� ไมการสัมผัสเพียงปลายจมูกกลับท�ำให้หวั ใจทีว่ า่ งโหวงของเธออบอุน่ ขึน้ มา อย่างประหลาด หญิงสาวยิม้ ในหน้าก่อนเอ่ยด้วยเสียงแว่วหวานทีด่ งั ก้องในหัวใจของคนฟัง เสียเหลือเกิน “ข้าจะรอ”

ติดตามตอนต่อไปได้ในหนังสื อ...

ตัวอย่าง

127