Landleven maart 2023

Heleen’s

BLIJE VARKENS

‘Boerin zijn, dat is voor mij het mooiste wat er is’

Sterke structuur maakt boeiende voorjaarstuin in Zuidwolde

‘Aangeenhagengebrek’

Tekst ANGELA GROENBOS | Fotografie SIETSKE DE VRIES

Van palmkool tot paarse boerenkool

Kool vier keer anders

Zo aan het einde van de winter is er in de meeste moestuinen niet veel te oogsten meer over. Maar vaak is er nog wel wat kool te vinden, en een lekker maal met palmkool, boerenkool of bladkool is nooit te versmaden. Verwerk de koolbladeren eens in een van deze verrassende recepten.

Quiche MET PALMKOOL EN SPEK

Tekst KLASKE BAKKER Fotografie OTTO KALKHOVEN

Miranda Adam ziet de uitdaging van paksoi, venkel en asperge

‘ZOU IK DAT kunnen?’

“Het is lekker, voor de rest heb ik niet zo veel met paksoi”, zegt Miranda Adam over een van de delen van een groentedrieluik dat ze in acryl schilderde. Ze haalde haar inspiratie uit de vloeiende, bijna wulpse vormen van de paksoi, het betoverende licht dat langs de bladeren naar beneden glijdt en de groene tonen die het oog bespelen.

Tekst MARIO BROEKHUIS Fotografie THEO TANGELDER

Waarom ik? Ik ben maar een huis-tuinen-keukenschildertje, ik hang niet in galerieën.” Bescheiden vraagt Miranda Adam zich af of haar schilderijen wel de aandacht verdienen die ze krijgen. Maar haar oog voor detail, het licht en de eenvoud van haar onderwerpen brengen iets teweeg. Ze laat je met een ander oog naar

het alledaagse in de keuken kijken. “Het is hobby, af en toe een schilderijtje is leuk”, aldus de 51-jarige gastvrouw van het buurtzorgpension in Ermelo. Daar helpt ze doordeweeks mensen die er kort verblijven om te revalideren na bijvoorbeeld een heup- of knieoperatie. “Ik zorg voor het eten en drinken, maak een praatje, een wandelingetje. In mijn vrije tijd schilder ik. Niet altijd, want ik moet echt zin hebben en rust. Muziekje op, afgezonderd,

Thuis voelt ALS VAKANTIE

‘ONDERDEEL VAN VERHAAL VAN DE STOLP’

Julian en Susanne Tailleur streken drie en een half jaar geleden neer in het pittoreske Twisk. Ze verkochten hun huis in Amsterdam, op zoek naar meer ruimte en meer groen. Dat vonden ze in de rietgedekte West-Friese stolp die ze nu thuis mogen noemen.

“Dit is voor ons het gouden ei. Hier wonen voelt als vakantie.”

Portret van markante veehouders

PUUR ZOALS ZE ZIJN

Terwijl de toekomst van de veehouderij volop ter discussie staat, zijn het juist de kleine veehouders die in rap tempo hun bedrijf – veelal van vader op zoon voortgezet – beëindigen. Daarmee verdwijnt een beroepsgroep die ooit zo vanzelfsprekend was en het aanzien van Nederland sterk bepaalde. Fotograaf Johan Witteman en journalist Noor Hellmann legden deze boeren vast, zonder dat er iets in scène is gezet, puur zoals ze zijn, voordat hun aanwezigheid voorgoed van het plattelandstoneel verdwijnt. Een voorproefje met de portretten van twee markante veehouders uit het boek Veeboeren.

Ze is een taaie, haar breek je zomaar niet

NYNKE CUPERUS

Een voorzichtig zonnetje piept door het grijze wolkendek als ik om acht uur

’s morgens Boksum binnenrijd. Tegelijk met Nynke arriveer ik bij het weiland waar ze haar trekker met aanhanger en melktank parkeert. Klein en ineengedoken zit ze achter het stuur, een paars geruit doekje om het hoofd geknoopt.

Proud to be a farmer staat achter op haar overall. Dat zegt eigenlijk alles, vindt ze. Ze komt uit een geslacht van Friese boeren. Hier in het dorp onder de rook van Leeuwarden is ze geboren en getogen, in de rietgedekte boerderij die ooit is gekocht door omke Teake, de broer van haar overgrootvader. Haar pake was er boer, haar vader ook en

inmiddels boert zij er ook al heel wat jaren. Haar veehouderij telt 63 koeien, 22 schapen en een paar trekpaarden. Vroeger was er ook een stier.

Tot zijn dood werkte pake samen met vader. Als kind stond Nynke er met haar neus bovenop als pake de koeien molk, vanzelfsprekend met de hand, zo ging dat destijds. Toen ze

Kangoeroewoning in Kootwijkerbroek

Even mooi

als vooraf bedacht

Ronduit lelijk vonden moeder

Hennie van Leijenhorst en dochter Hilda van den Brand de boerderij in Kootwijkerbroek waar kangoeroewonen voor hen mogelijk zou zijn.

Inmiddels is de woning vrijwel onherkenbaar na een grondige verbouwing. Ook de praktijk van samenwonen bevalt prima. “Samen is het veel gezelliger.”

VOOR & NA

De verbouwing

Tekst ANGELA GROENBOS Fotografie OTTO KALKHOVEN

MESSEN

met eigen karakter

Smid Pim van Hoeve speelt met damast, rvs en koper

spee r

Tegen fabriekswerk kan de ambachtelijke smid niet op hameren. Maar Pim van Hoeve heeft wel een nichemarkt gevonden die hem uitdaagt om messen met een uniek karakter te smeden. Van damast, maar ook van roestvast staal dooraderd met koper. Met klassieke handvatten of uit de 3D-printer. En met zijn vakmanschap motiveert Pim jongeren ‘met een indicatie’.

I‘k maak ook cu mai, iets dat je niet snel zult tegenkomen, er is welgeteld één iemand in West-Europa die dit kan, ik ben althans de tweede nog niet tegengekomen”, laat Pim van Hoeve (32) niet zonder enige trots een koksmes van zijn hand zien. Het is van roestvast staal (rvs) gemaakt en door het lemmet loopt een zigzagpatroon in koper. Het zijn twee materialen die zich lastig tot één laten smeden. “Blank stalen messen vind ik bijzonder saai en daarom ben ik er koppig mee aan het spelen geweest. Er blijkt maar één specifiek soort rvs te zijn waar koper aan hecht, het is enorm taai en als ik uit wil smeden staat de machine op max. Waar je op staal vijf, zes centimeter uit kunt smeden, kom je op deze rvs niet verder dan drie, vier millimeter. Supertaai en superhard.” Pim heeft een mechanische veerhamer om het gloeiende rvs in de gewenste vorm te smeden. Het is te hard om met de hand te bewerken en dat zegt wat over de scherpte van het eindresultaat. Zijn andere messen smeedt hij wel met de hand op de ambachtelijke manier. Het zijn klassiekers van damaststaal, messen met een unieke tekening, fijn uitgebalanceerd, perfect in de hand. “Damaststaal klinkt heel exotisch, maar het komt niet uit Damascus, en ook niet specifiek uit Japan, waar ze de smederijtraditie in ere houden. Het is niets meer of minder

Het staal komt tot elfhonderd graden verhit uit het smidsvuur.

Tekst MARIO BROEKHUIS | Fotografie ANNA RUBINGH

Wim en Marja de Jong in het zonnetje naast boerderij De Lente.

Op bezoek bij Kamerikse boerderijen

HET LEVEN STAAT NIET STIL

Tekst DOUWE ANNE VERBRUGGE Fotografie OTTO KALKHOVEN

Landleven van FENNA VENHUIZEN

“De zevenjarige vizsla Amy kregen we als pup. Ze is m’n alles. Een enorm vrolijke, lieve en gezellige hond. Elke dag maken we een wandeling in het bos. De rest van de dag vermaakt ze zich op het erf.”

“Stylen en gezellig maken is mijn hobby.

Overal probeer ik hoekjes te creëren en dat zo veel mogelijk passend bij het seizoen.”

“Bijna dagelijks komt Femke met haar teckels Sibbie en Mollie op bezoek. Sibbie kwam als verwaarloosd hondje van zes jaar bij haar en haar man wonen. Na vijf jaar liefdevolle ontferming is het een gelukkig en lief hondje geworden. Mollie kwam als pup en is anderhalf. Een guitige rakker.”

“De hal bij binnenkomst is de voormalige pompstraat. Deze is gesitueerd aan de zijkant van de boerderij tegenover het stookhok. De originele voordeur aan de voorkant van de boerderij is gebleven, maar is aan de binnenkant dicht gemaakt. Wat mooi is in de hal is het prachtige gebint.”

VOGELKUNST

Boomhuttenbouwer

Engelse

In april bloeit de kervel nog niet en is dan perfect voor het recept van drie generaties kruudmoesmakers. Stella klimt omhoog om de meest fantastische boomkastelen te timmeren. In Geesteren maakt u kennis met twee Engelse kippenrassen. Kunstenares Lidwien Chorus vertelt over de bijzondere ontmoeting met watersnippen, nonnetjes en ijsduikers. Ecoloog Albert Corporaal neemt u mee naar de drassige weilanden langs Zwarte Water en IJssel om er de kievitsbloemen te zien bloeien. Hij houdt een pleidooi voor ouderwets bemesten. Kruudmoes

Gebruik de antwoordkaart achter in dit magazine of ga naar www.landleven.nl/abonneren