Preview PURE CHILD Juli 2023

PURE CHILD

DIGITAAL MULTIMEDIA MAGAZINE

VOOR OUDERS & LERAREN VAN NU

JAARGANG 12 NR.3

ZOMER 2023

DOS SIER

DE BOODSCHAP VAN LUT CELIE

HOE BELEVEN PUBERS REALITEIT EN SPIRITUALITEIT?

LEREN in de school van het leven

KINDEREN VRAGEN EEN ANDERE BENADERING

LEEF SAMEN MET JE GEZIN MEER VANUIT HET HART!

SAMEN DE TRANSITIE NAAR

WAT DOET WATER IN HET LICHAAM VAN EEN KIND?

EEN MOESTUIN OP STROBALEN

VERSNELLEN

Voorleesverhaal: In het holst van de draak - deel 5

Lieve lezers,

In onze kringen hebben we het wel eens over een betere wereld. Op zijn minst droomt ieder daar wel eens over. Een wereld waarin:

• onderwijs beter is afgestemd op de –echte- behoeftes van kinderen

• ouders die het eerste levensjaar van hun kindje thuis kunnen zijn.

• ieder een echte thuis heeft.

• er tijd is om er te zijn voor elkaar, waar liefde en respect is, waar ieder naar zijn hart luistert. En zijn medemens ziet als zijn broeder.

• geen uitbuitingen, geen machtigen die over je heersen.

• geen stress, ziektes, hongersnood, oorlog en armoede.

• ieder zijn eigen talent, gave en passie in het leven neerzet.

• de wateren en de lucht zuiver zijn, de voeding natuurlijk, de dieren in harmonie leven.

Een menswaardige wereld, een paradijs voor de mens en voor elk levend wezen. Utopia? Onze ‘zogezegde’ beschaafde wereld zou dit toch mogen kunnen?

Deze laatste vraag, zette redactieploeg ertoe aan, om ons eens te verdiepen in een dossier met als titel: ’Samen op weg naar een liefdevolle wereld’.

Hoe wij en de kinderen daarin een rol kunnen spelen. Want ja, het kan zeker, één van de eerste belangrijke zaken zijn dat ieder bereid is om zijn eigen emotionele rugzak te ledigen en te transformeren. En dan bedoelen wij echt elke volwassenen en zeker deze die kinderen begeleiden. Op dit moment zijn er reuze veel ‘tools’ om hier mee aan de slag te gaan. De uit-

spraak: ‘ Verander de wereld, begin bij jezelf.’ is dan ook een diepe waarheid. Dus wat houdt ons tegen?

Daarom ontstond ook PURE CHILD om in te zien dat wij de weg kunnen vrij maken voor de jongeren, zodat zij ‘ Utopia’ kunnen neerzetten.

Echter, en daar leggen psychotherapeut Lut Celie en onze hoofdredactrice Magdalena de vinger ‘op de wond’ in een diepgaand interview in deze editie, blijkt dat vele jongeren, niet écht gezien en begrepen worden. Wat resulteert in vele depressies en zelfs zelfmoorden bij deze jongeren. Een groter alarmsignaal kunnen zij ons niet geven.

In deze editie betrekken we jullie graag, met onze inspirerende gedichten, artikelen, dromen, ideeën van mensen en coaches die reeds begonnen zijn met de verandering te brengen. Dit is nu net wat zoveel jongeren van ons vragen, voorbeelden van mensen die ‘echt’ zijn, geen rolletjes spelen, bewust zijn van de verbinding die wij met elkaar hebben. Zo leren de kinderen spontaan van jongs af aan in hun kracht te staan, hun talenten & gaven te ontdekken, weten ze wat ze hier in deze wereld kunnen doen. En zo creëren we samen die betere wereld.

Verlies je niet in het negatieve, beangstigende nieuws. Maar doe vooral dat wat jouw lichaam en geest voedt, je blij en dankbaar maakt. Transformeer je trauma’s tot positieve energie, ontdek je passie, ontdek de stem van je hart en alles verandert. Je bent niet alleen, we doen het samen. Samen met de kinderen, voor de mensheid en voor deze prachtige planeet. Geniet nog van deze zomer, de zon en vooral van deze editie.

Het Pure Child Redactieteam

Imagine

The Possibilities of regeneration

La Vie Naturelle, van weiland naar zelfvoorzienend paradijs!

Het begin van patronen - Anna Verwaal

2 minutes of ocean Cleaning operations Footage

Maak deze data in je agenda reeds vrij!

• Vrijdag 13 oktober 2023 een exclusieve Dagworkhop met Renata Hamsikova, (expert IQ 145+)

"Waarom lopen deze kinderen vast in het onderwijs, in het leven? "

• Zondagnamiddag 8 oktober 2023 een actieve lezing door Wilga Zibel, over: "De taal van het hart"

Interesse? Voor meer info, mail: info@purechild.be

Rudy & Magdalena

Inhoud

Inspiratie

06 Kunstwerk: Betovering

20 Mooie tekst: Volg je eigen weg

41 Sehoona: Vrede op aarde

53 Een Blessing Poem: Leven vanuit het hart

86

Inzicht

08 PURE CHILD interviewde Lut Celie, auteur van

12

16 PURE CHILD ontmoette Purnima Zweers, auteur van

Dossier: Samen op weg...

24 Amy Angel; hoe een nieuwe wereld bouwen

26

30 De wereld evolueert naar meer verbinding 34

36 Breng je potentieel in bloei 42 zelfredzame kinderen

Onderwijs

74 Bloesemremedies: Hard Rock

76 Happykidsmassage: Huidhonger

78 Mindfulness: Meditatie: Het magische Hart

80 Yoga: Zomerse, verbindende houdingen voor ouder en kind

Natuur

82 Een moestuin op stro

Creativiteit

88 Zomerkrachtenzon

Zomerlectuur:

96 Vadervuur

Boeken die je je goed doen voelen

96 Alles geeft licht

FUN for kids

61 4 pagina’s voor kinderen

66 Elvenstrip: Engelenwiegelied

Gezondheid

70 Wat met water?

73 Koken met kinderen: Zomerse drankjes

Boeken voor de kinderen

97 De geheimen van Aquarius

Iedereen telt mee

Ik voel me goed

Draakje Vurig en de spiegel

Voorleesverhaal

90 Vervolg verhaal: In het holst van de draak (deel 5)

BETOVERING

Mijn hart

Groot en robijnrood

Het heeft bijzondere gaven

‘betovering bij aanraking’

Een wereld voorbij de sluier van het denken

Dichtbij het weten

Je kern door velen vergeten

Zintuigen o zo helder

Geurende bloemen die je doen aankomen

Waar je altijd bent geweest

Vredevolle taferelen van samen

Uitreikende handen

Twijfelend en aarzelend

Als dit wel echt kan zijn

Ontmantel ik je hart

En transformeer het naar een glimlach

Lachend, spelend, vrolijk en blij

Alles mag er zijn

Alles hoort erbij

Een sleutel binnen handbereik

Want eenmaal daar geweest

Geen weg terug

Jouw hart

Als je het aanraakt

Word je betoverd…

Nathalie Verlinde – www.nalin.be

Kunstwerk: Sylvie Daenens

Interview met Lut Celie

Lut Celie, misschien wel de bekendste psychotherapeute van Vlaanderen en meter van het project ‘Sokken van de Olifant’, pleit voor beter luisteren naar onze kinderen en vooral om ECHT naar ze te kijken. Iets wat zij dagdagelijks met haar team doet in haar expertisecentrum DE BLEEKWEIDE in Gent (Vlaanderen). Honderden jongeren & kinderen werden en worden door haar team begeleid.

Pure Child Magazine had een diepgaand, verhelderend gesprek met deze gedreven pionier over haar missie en die van haar team, haar doorgedreven onderzoek in en met scholen. Een gesprek waarin niet alleen problemen worden geanalyseerd, maar ook veel oplossingen worden aangedragen vanuit verfrissende, nieuwe visies. Ze ontwikkelde ook een methode voor scholen onder de titel ‘Emotionele Remediëring’ of ER.

“Beleidsmakers en onderwijskoepels focussen zich vooral op kennisoverdracht. Wat men niet ziet, zijn de overvolle emotionele rugzakken, die kinderen meeslepen.”

Magdalena: Lut, nog niet iedereen kent jou... kun je ons iets vertellen over jouw passie?

Lut Celie: Misschien is het nuttig om eerst naar de oorsprong van het ontstaan van mijn passie te gaan en dat is het overlijden van mijn papa op jonge leeftijd. Daardoor ben ik me beginnen richten op kinderen die ook een verlieservaring meemaken. Niet zozeer door te gaan focussen op de signalen of symptomen en daar dan symptomatisch op te reageren, maar op zoek te gaan naar een dieper niveau, de behoefte om echt gezien te worden, bijvoorbeeld. Ik durf te stellen dat daaruit mijn passie voor het begeleiden van jongeren is ontstaan en ook vanwege het feit dat ik mij toen als jong meisje eenzaam en alleen heb gevoeld en geen gereedschappen had om steun te vragen.

Ik doe psychotherapeutisch werk. Nog niet zo lang geleden schreef ik vanuit de vakgroep Orthopedagogiek een masterthesis rond Emotionele Remediëring. Ik verbind al die domeinen met elkaar en we begeleiden kinderen en jongeren met een heel team. De kinderen zijn in onze therapieruimte onze gidsen. Zij zijn zelf ‘expert’ in wat ze nodig hebben. Met hun wijsheid ga ik aan de slag. Ik zoek samen met hen naar antwoorden, na zorgvuldig te hebben geluisterd. Ikzelf kom dan niet met het ultieme antwoord of advies. Het is een gezamenlijk proces.

M: Je boek ‘Zie mij’ had een geweldige impact op mij. In het boek staat een geweldige inleiding, waarin je jezelf meteen tot de leerkracht en de ouder richt. Kun jij voor onze lezers de essentie weergeven?

Lut Celie: Die zin ‘Zie mij’, kan vertaald worden als ‘Zie mij echt’. Want meestal is wat we zien bij het kind niet wat het kind bedoelt. ‘Zie mij echt’ is een oproep om op een authentieke manier naar kinderen te leren luisteren. Ook al is het moeilijk, ook al is het een verhaal dat we niet echt willen horen. Het is toch belangrijk om goed te luisteren, zodat we kunnen ontdekken wat er speelt in hun verhaal. Het is ook het verhaal van deze samenleving en hoe ze deze ervaren, en waarbij wij als volwassenen op zoek gaan om alle signalen die ze geven te diagnosticeren, te categoriseren en zelfs te stigmatiseren. En dat vind ik zo jammer, want het lijkt wel of wij collectief blind zijn voor de echtheid van de kinderen en ze als gevolg daarvan in een hoekje willen wegzetten Daarom de oproep: laten we met zijn allen écht kijken wat deze generatie nodig heeft, want de manier waarop

we het nu doen, willen zij niét meer mee. Ze hebben het gehad met wat wij hen reeds generaties lang voorschotelen. Ze vragen m.a.w. om met een andere, frisse visie te komen.

Terwijl ik deze woorden uitspreek, voel ik hoe hard ze dit nodig hebben. Ik voel de nood om aan anderen het bewustzijn dat er iéts moet gebeuren door te geven, want zoals we nu bezig zijn klopt niét: ze zijn niét ziek. Ze zijn gezond, geven gezonde signalen en verwachten van ons als volwassenen dat we dat zien. Dat vergt natuurlijk een aantal kwaliteiten van ons, maar voornamelijk het onvoorwaardelijk aanvaarden van hun behoeftes en waarden, onvoorwaardelijke liefde voor hen, alle mogelijke oordelen ten opzichte van hen loslaten, … Dit zijn in essentie de oproep en de achterliggende factoren die ik in dit boek breng. Ik stel ook vast dat de bodemzuurd. Zowel op micro- als macroniveau door oorlogen, crisissen, echtscheidingen … noem maar op. Er gebeurt gewoon heel veel in hun leven. Wij zijn ook niet gebaat bij het laten opgroeien van een generatie waarvoor we geen aandacht hebben. Dat is onzinnig!

M: Zou er op scholen moeten worden onderwezen hoe leraren met hun emoties kunnen omgaan, ook al zijn ze ‘geen therapeuten’?

Lut Celie: Het Kinderrechtencommissariaat geeft aan dat één op de drie kinderen niet meer bij zijn beide ouders leeft. Veel achtergebleven emotionele pijn krijgt te weinig zorg en te weinig aandacht. Het worden onverwerkte verlieservaringen die zich, vaak jaren later, tonen in moeilijk gedrag. Ik merk dus inderdaad dat de onderwijskoepels en beleidsstructuren zich voornamelijk focussen op loutere kennisoverdracht, omdat het algemeen kennisniveau achteruit zou gegaan zijn. Wat men niét ziet, zijn de overvolle rugzakken waarmee kinderen naar school komen, de over gedaan wordt en zelfs geminimaliseerd.

Onderzoek wijst uit dat voor het beleid emotie ondergeschikt is aan de ratio. Op emotie zit in onze samenleving trouwens heel wat oordeel. Dit is een zéér belangrijk item, een prioriteit, die wij als therapeuten goed begrijpen en meenemen in onze projecten zoals bijvoorbeeld ‘Emotionele Remediëring’. Onderzoek toont ook aan dat ‘cognitieve remediëring’ zonder ‘emotionele remediëring’ gewoonweg niét werkt. Op scholen begrijpt men niet dat een kind met onderdrukte emoties, waar het geen

uiting aan kan geven of geen woorden voor vindt, niet optimaal kan functioneren.

M: Als leerkracht kun je daarin zelf ook een voorbeeld zijn. Zelf had ik als juf geen enkele moeite om persoonlijk verdriet te tonen aan de kinderen. Wat je dan van hen terugkrijgt is fenomenaal, want je toont dat ook dìt deel uitmaakt van het leven...

Lut Celie: Dat is toch een krachtige boodschap voor hen, niet? We weten hoe destructief onderdrukte emoties kunnen zijn en hoe dit meestal resulteert in onaangepast gedrag. Met als gevolg dat het kind dan een diagnose krijgt, waardoor we nog verder van huis zijn. Nu merk ik wel dat scholen ons steeds meer durven aanspreken met betrekking tot dit onderwerp. We zijn wat dat betreft misschien op de goede weg.

M: Meestal dragen kinderen ook onverwerkte emoties mee van hun ouders?

Lut Celie: Ooit zei iemand tegen mij dat het mooiste geschenk dat kinderen ons als volwassenen kunnen geven erin bestaat dat ze ons verleden mee helpen ‘zuiveren’.

M: Bijna iedereen zit met trauma’s opgezadeld, meestal doorgegeven van generatie op generatie. Meteen een reden om als volwassene aan jezelf te werken...

Lut Celie: Uiteindelijk is het een oproep om te mogen zijn wie we in werkelijkheid zijn en geen soort ‘afkooksel’; een vorm van conditionering. Dat je kan en mag zijn en dat hoe je in het leven staat volledig klopt met wie je bent en dat vol ledig kunt verankeren op een dieper niveau. Dit proberen we ook duidelijk te maken aan kinderen in een thema dat wij in het boek ‘Rollenkinderen’ noemen. Dit speelt zeker mee in echtscheidingen, waar het kind verschillende rollen speelt wan-

neer het bij papa of mama woont. Zo is er de anekdote van een 19-jarige, die mij vertelde dat hij perfect wist hoe hij zich in verschillende situaties moest gedragen. Dit toont aan hoe ver sommigen van zichzelf zijn verwijderd.

M: Zou het ontkennen van jezelf ook de oorzaak kunnen zijn van een burn-out?

Lut Celie: (voorzichtig) Er lijken inderdaad indicaties in die richting te wijzen. Het ontkennen van jezelf kan desastreuze gevolgen hebben, zoals uitputting. Burn-out bij kinderen is echter een geladen onderwerp. In onze praktijk maken we soms gevallen mee van kinderen die geen drie stappen meer kunnen zetten, omdat ze volledig emotioneel zijn uitgeput. Een vechtscheiding die nog jarenlang sporen nalaat, een tegenslag of niet kunnen voldoen aan bepaalde verwachtingen, kunnen allemaal plots voor een catharsis zorgen.

M: Je schrijft in je boek ook over de gevolgen van vechtscheidingen?

Lut Celie: Ik heb geen oordeel over het scheiden zelf, maar ik dring er wel op aan dat kinderen na eender welk soort echtscheiding, kunnen blijven rekenen op onvoorwaardelijk ouderschap. Men wordt ex-partner, maar men wordt niet ex-ouder. Voor een kind splijt de bodem bij een echtscheiding, het verliest zijn gevoel van veiligheid en komt in een soort chaos terecht. De kunst is dus het kind nog steeds verbondenheid te laten voelen. Ik zetel mee in een multidisciplinaire werkgroep (initiatief van rechters) , samengesteld uit advocaten, rechters en bemiddelaars om de rechten van het kind te vrijwaren binnen die problematiek. Rechters worden verondersteld het kind te beschermen en zij willen weg van het ‘strijdmodel’ naar het ‘consensusmodel’. Na een scheiding een goede ouder blijven is een uitdaging, want we werden bedrogen en zijn boos op elkaar. Maar dat mag geen invloed hebben op onze rol als ouder.

M: Dat lijkt me voor de ouders in kwestie een ideaal moment om een parcours van persoonlijkheidsontwikkeling te volgen?

Lut Celie: (enthousiast) Dat geldt voor alle moeilijke momenten in het leven: een groeikans zien, waarbij je wordt uitgenodigd naar jezelf te kijken. We vragen inderdaad in onze trajecten soms aan ex-partners om naar hun emotionele pijnen ten opzichte van de andere partner te durven kijken en deze volledig te (durven) uiten, ook al is het explosief en er ruimte aan te geven.

Een echtscheiding is het einde van het partnerschap, maar niet van het ouderschap. Kinderen hebben nog steeds die ’bodem’ nodig.

Dit doet me ook denken aan een vrouw, die in haar basisgezin een zorgende rol op zich had genomen, waarbij ze dat onbewust ging doen in haar persoonlijke relaties en daarbij zichzelf meestal vergat en ze steeds op de andere was gericht. Ze moest dus opnieuw leren zorg te dragen voor zichzelf in relaties. Dat heet groeien!

M: Ligt de oorzaak van dergelijk beperkend gedrag meestal in de kinderjaren?

Lut Celie: In onze kindertijd installeren we veel zaken in onszelf, zoals overlevingsmechanismen, patronen, enz. Zelf werd ik me daar gelukkig snel bewust van. Wij zijn een generatie die dat heeft kunnen leren. Mijn moeder bijvoorbeeld heeft die kans niet gehad. Dit is meteen een uitnodiging om een soort bewustzijn te scheppen waarin mensen zich bewust worden van wat er gaande is en kan gebeuren in de kindertijd.

M: Volgens mij wijzen de huidige kinderen, ons al regelmatig op die mechanismen, die onbewust door de huidige opvoedende generatie worden doorgegeven?

Lut Celie: Ja, enerzijds ben ik over deze ‘beweging’ ook optimistisch, dat dit ook gebeurt. An-

onderzoekscijfers en dat maakt me dan weer bezorgd. Dat bijvoorbeeld 20% van onze schoolkinderen méér ondersteuning nodig heeft in het basisonderwijs. Velen vloeien af naar het bijzonder onderwijs, terwijl diagnoses van depressies e.a. de pan uit swingen. Dan zeg ik: ‘Stop met onderzoek te doen, diagnoses te stellen en labels te geven!’ Dit laatste wordt beleidsorganisaties meestal naar voor geschoven als oplossing, maar daar knelt volgens mij het schoentje niet. Méér zien en luisteren en vooral de krachten bundelen met mensen zoals Dr. Binu Singh, die prachtig werk doet en pleit voor een andere aanpak.

Het leidt steeds naar de basisbehoefte van het kind om zichzelf te zijn, ook al komt het bijvoorbeeld uit een oorlogsgebied. Als het kind een warme thuis heeft gehad zal het over een stevige bodem beschikken om beter met eventuele trauma’s of verlieservaringen om te kunnen gaan.

M: Merken jullie ook in de praktijk een toename van kinderen en jongeren met genderdysforie en hoe komt dat?

Lut Celie: Het is een thema dat heel actief leeft en in alle opzichten meer nodig heeft dan enkele losse uitspraken. Wat wel vaststaat is

dat veel jongeren zich aanmelden met heel concrete vragen of worstelingen over hun genderidentiteit of geaardheid (want dat zijn twee aparte thema’s). Onze focus blijft om die zoektocht zo authentiek mogelijk te laten ontvouwen. Plek geven om te mogen zijn, om te mogen landen, om te mogen ontdekken. Meer gelaagd en meer verdiepend dan enkel in hokjes, ook hierin. Want in wezen zijn kinderen en jongeren - meer dan ooit - op zoek naar thuiskomen, naar aarden: in hun eigen lichaam, in betekenisvolle relaties, in wie ze zijn binnen deze bredere maatschappij. Misschien ligt daar wel de toename. Dat kinderen en jongeren meer actief zoeken naar bodem, naar een leven dat geleefd wordt vanuit hun authentieke binnenkant, vrij van kaders of verwachtingen die te weinig ruimte bieden voor échte ontplooiing.

M: Jouw organisatie ‘De Bleekweide’ stelde een programma samen voor scholen, om kinderen met signaalgedrag reeds in een eerste fase te kunnen opvangen. Is dit nog steeds beschikbaar?

Lut Celie: Jazeker, dat is nu zeer actueel. Het past in het kader van ons programma Emotionele Remediëring waarin we handvaten aanbieden aan leraren en ze worden gecoacht om signalen op te merken en ze leerlingen leren hun emoties op een constructieve manier te uiten. Dit project wordt omkaderd door onderzoek vanuit de vakgroep Orthopedagogiek (UGent). Meer info: www.bleekweide.be of via mail op info@bleekweide.be

M: Bedankt voor dit interview en het prachtige werk dat je doet!

L: Jullie ook bedankt. Ik vond

onder gelijkgezinden.

Lut Celie schreef samen met het team van de Bleekweide de boeken:

Zie mij - Uitgever: Lannoo

ISBN: 9789401487276

Anders kijken en luisteren naar kinderen en jongeren - Uitgever: Angele

ISBN: 9789022337011

Zie en beluister

PURE CHILD

interviewt Lut Celie

Hoe reageren onze pubers op de realiteit EN HOE BELEVEN ZIJ SPIRITUALITEIT

We horen het wel eens van vrienden of familie: “De kinderen zijn niet meer zoals wij in onze tijd”. En die uitspraak is in feite, zonder dat we dat meestal beseffen, zeer juist.

Maar laat ons beginnen bij het begin. Alles verandert. Tijden veranderen, de natuur verandert. Technologie verandert zelfs zo snel dat het soms moeilijk wordt om nog te volgen, vooral voor de iets oudere generatie onder ons, incluis mezelf. Gewoontes veranderen, aanvaardbaarheid verandert (wat vroeger heel normaal was, wordt nu niet of minder getolereerd). En 'last but not least', wij als mens veranderen ook.

Wij leven en reageren anders dan onze ouders tegenover vele zaken. Onze ouders reageerden anders ten overstaande van onze grootouders. En onze kinderen en pubers reageren anders dan ons. Heel normaal toch zou je dan denken? Het is inderdaad normaal maar toch is er iets, dat anders aanvoelt. Het gaat sneller.

Onverklaarbaar

Ik ben energetisch therapeut. Sommige mensen noemen mij een spiritueel therapeut, anderen noemen mij dan weer een holistisch therapeut. Maar 'What´s in a name' zeg ik dan. Ik werk met de energie van mensen om te kijken waar er zich blokkades voordoen in het lichaam, waar eventuele oude trauma´s zich verbergen, waar oude rouw zich soms nog verstopt. Door al deze zaken kunnen er zich na verloop van tijd fysieke klachten voordoen die 'onverklaarbaar' zijn voor de wetenschap. Ik werk dus op, met en in de energie van de mens. Het voordeel dat ik heb, is dat er bepaalde 'gaven' openstaan bij mij waardoor ik die energie ook kan voelen en zelfs zien. Ze noemen dat ook wel eens heldervoelendheid en helderziendheid.

De laatste tijd komen meer en meer moeders, die soms zelf klant geweest zijn bij mij, aankloppen met de vraag of zij even met hun puber tot bij mij mogen komen. In het begin was ik daar een beetje voorzichtig mee, want het zijn tenslotte nog steeds kinderen, maar dat woord vernoem je best niet meer in hun bijzijn als ze 12, 13, 14 jaar oud zijn. Neen, zij wensen puber genoemd te worden. Mooi toch.

Energie van de pubers

Al heel snel kwam ik tot het gevoel dat deze pubers een totaal andere energie hebben dan ons. Een prachtige energie maar enorm anders. Ik moest heel veel moeite doen om die nieuwe energie juist te leren aanvoelen en te begrijpen. Maar eens ik echt inzicht kreeg in wat er zich afspeelde vanbinnen in die pubers, werd heel veel duidelijk voor mij. Ik merkte vanaf dat moment dat ik hen gemakkelijker begon te begrijpen en zij ook meer open gingen staan naar mij toe. Plotseling veranderden die stugge, zwijgzame pubers in emotionele, warme individuen die zich in de 'grote-mensenwereld' heel onbegrepen voel(d)en.

Het eerste dat ik voelde aan hun energie was dat deze een gigantisch veel hogere trilling had dan de onze. Het is normaal dat er tussen iedere

generatie verschil van trilling is. Normaal gezien gaat die telkens gradueel naar omhoog, dat is nodig om ook de aardtrilling te kunnen blijven volgen. Maar nu is de verhoging echt wel substantieel veel. En dat heeft zo zijn gevolgen.

Kijken door een eigen generatiebril

Wij, de generatie 50'ers leven in onze realiteit, die wij bekijken door een 'blauwe bril'. Onze ouders bekeken de wereld door hun bril metlaat ons zeggen - de kleur donkerblauw'. Onze grootouders keken dan alweer door een 'paarse bril'. De generatie na ons, de 30'ers kijken door een 'lichtblauwe bril'. Al deze kleuren hebben overeenkomsten en kunnen zo een beetje in hetzelfde spectrum geplaatst worden. Maar de generatie pubers van nu kijkt door een 'rode bril'. Dat komt door dat immense verschil in trilling.

Doordat iedere generatie door hun eigen kleur naar de wereld kijkt en daarin hun realiteit beleeft, wordt er gesproken over een generatiekloof, een generatieverschil. Maar tussen paars en blauw zit niet zo veel verschil. Wij keken en kijken nog steeds naar veel overeenkomstige punten met onze ouders, net zoals zij veel overeenkomsten hadden met hun ouders. Onze kinderen, met hun lichtblauwe bril, zitten reeds op verdere afstand van onze ouders maar hebben nog overeenkomsten met ons. Met andere woorden; paars, blauw en lichtblauw voelen zich nog steeds verbonden en kunnen zich nog aanpassen aan elkaar.

Maar dan komen die pubers naar voren met hun rode bril. Met moeite vinden we hier nog overeenkomsten en kunnen er nog aanpassingen gebeuren zonder dat de ene of de andere partij zich er niet goed bij voelt. Wij vertellen onze realiteit (waarheid) zoals die voor ons echt aan-

Het eerste dat ik voelde aan hun energie was dat deze een gigantisch veel hogere trilling had dan de onze.

voelt en zij willen hun verhaal doen zoals het voor hen aanvoelt, totaal anders. En daar wringt het schoentje.

Want waar wij vroeger 'moesten' luisteren naar onze ouders, KUNNEN zij dit niet meer, omdat het voor hen totaal verkeerd aanvoelt. Niet juist. Het past niet in hun realiteit, de rode realiteit. Doch door de verhouding volwassene (wij) en kinderen (zij) leggen wij nog steeds die zelfde druk op hen die vroeger door onze ouders werd opgelegd. Doordat wij en onze ouders beide nog in hetzelfde kleurspectrum zitten werkt(e) dat nog. Maar voor onze pubers KAN

niteit meer met onze realiteit. Maar zij moeten volgen in datgene wat wij hen opleggen. Op school zien we dat nog beter. Pubers worden heel vroeg schoolmoe. Niet omdat ze niet graag willen studeren, maar omdat ze zich volledig onbegrepen voelen door het systeem. Omdat

er niet geluisterd wordt naar wat zij voelen, denken en beleven (hun realiteit). Spiritualiteit wordt door hen als iets heel normaals beleefd. Invoelen, de basisvereiste om aan spiritualiteit te kunnen doen, is voor hen de normaalste zaak van de wereld. Tijdens mijn vele gesprekken met hen in mijn praktijk merkte ik dat, net zoals ik hen zat in te voelen, zij mij ook aan het invoelen waren. Fantastisch toch? Ik moet pubers niet met handen en voeten uitleggen wat het Universum is. Welke energieën er rondwarrelen hier op aarde. Zij voelen dat allemaal, dus zij weten. Als ik spreek over energetische zaken knikken zij vol begrip, niet om er vanaf te zijn. Ik voel dat zij mij direct begrijpen. Velen onder hen hebben het ook al beleefd, contact met Energieën. Zonder angst. Gewoon, het voelt juist. Dat is wat zij tegen mij vertellen. Prachtig toch?

Hun trilling. Hun rode bril. Hun realiteit

Pubers zijn niet meer zo opstandig zoals wij waren op hun leeftijd. Ze zijn wel mondiger. Zij hebben ook veel meer en betere toegang tot informatie over wat zich in de wereld afspeelt. HUN wereld waar zij binnen afzienbare tijd als volwassene moeten in leven. Dan mogen wij ons de vraag stellen: hebben wij het recht om de wereld krampachtig in het oude te laten omdat dat onze realiteit is? Of hebben zij het recht om de wereld om te vormen naar hun realiteit?

Respect, beleefdheid en etiquette zijn begrippen die wij natuurlijk aan onze kinderen moeten meegeven. Want dit zijn basiswaarden die de tand des tijds doorstaan. Wij hebben die ook meegekregen van onze ouders. Maar als wij vroegen "Waarom?" kregen wij meestal als antwoord: "Daarom" of “Omdat ik het zeg”. En wij zwegen. Deze pubers met hun enorme hoge trilling zwijgen niet meer. Zij willen begrijpen, inzien, voelen, zich begrepen voelen. Dat is onze nieuwe taak als volwassen naar hen. Luisteren, praten, begrijpen. Onszelf in vraag durven stellen net zoals de pubers zichzelf en de wereld in vraag durven stellen. Je zal zien lieve mensen dat hun norsheid en 'onbegrip' heel snel zal omslaan naar intense liefde, omdat wij hen dan in de mogelijkheid zullen stellen om HUN realiteit te beleven net zoals wij de onze hebben mogen beleven.

Guy Van Der Burgt Energetisch therapeut

PURE CHILD Interview met Purnima Zweers

We ontmoetten Purnima Zweers, door haar boek: Kinderen in deze overgangstijd, vragen een andere benadering van ons. Haar titel resoneert met onze visie op het begeleiden van kinderen. Dus bestelden wij het boek om haar visie te lezen. En… wij zijn prettig verrast met haar persoonlijke inzichten over hoe Oosterse spirituele en Westerse spirituele leraren naar opvoeding en educatie kijken. Purnima bundelde dit in haar boek mooi samen. Vanuit deze visie schreef zij vele praktische suggesties voor thuis en voor op school hier in uit. Wij laten hierbij graag de auteur zelf aan het woord.

Enkele citaten uit haar boek:

gebaseerd op universele basisprincipes past beter bij deze generatie nieuwetijdskinderen en bij onze huidige, multiculturele samenleving.”

“Als kinderen weten wie ze zijn, kennis hebben over hun ware aard en levensdoel, dan zal dit hen de nodige houvast geven om zich staande

te houden binnen een maatschappij die steeds gecompliceerder wordt.”

M: Eerst wil ik toch graag weten van waar jouw bijzonder naam komt: ‘Purnima’?

P: Mijn naam komt uit het Sanskriet en betekent ‘Volle Maan’

M: Je hebt een grote passie voor India en

voor het onderwijs. Op het eerste zicht twee totaal verschillende interesses. En toch liggen deze beiden aan de basis om je boek te schrijven…

P: De urgentie om dit boek te schrijven, kwam er niet zomaar. Ik leefde al een aantal jaar in India, vanwege mijn interesse in spiritualiteit. Ik beschikte over weinig geld en leefde in Ashrams, een soort kloostergemeenschappen of soms zelfs in een grot. Tot op een moment één van de Ashrams mij vroeg om voor hen, eventueel yoga en meditatiesessies te verzorgen… In eerste instantie sprak mij dit niet aan. Ik was een maatschappelijk werkster en had geen lerarenopleiding genoten. Maar toch wou ik deze vraag niet zomaar laten voorbij gaan. Ik volgde een tijdelijke, halftijdse omscholing, waardoor ik later parttime dit werk kon doen. Vervolgens moest ik op een bepaald ‘onderwerp’ afstuderen, en 'onderwijs’. Eind jaren tachtig adopteerde ik een Indiaas kindje, waardoor ik een kijkje achter de schermen kon nemen van het onderwijs. Dit zette mij er toe aan om materiaal en kennis in verband met spiritualiteit voor het onderwijs van mijn afstudeerproject te verzamelen.

M: Stond je dan uiteindelijk zelf in het onderwijs?

P: Ik vond deels door mijn opleiding in Nederland en India, uiteindelijk in Nederland een interim job in het basisonderwijs.

M. In je boek schreef je een heel hoofdstuk over dat wanneer je als ouder of leerkracht spirituele waarden wilt meegeven, het belangrijk is om vertrouwd te zijn met begrippen als het ZELF, de geest, yoga, mindfulness, concentratie en meditatie. Wat is spiritueel zijn voor jou?

P: Dit zijn voor mij verschillende punten, namelijk: je weet wie je bent, je kent je ware natuur, je weet dat je niet dit lichaam bent en niet je emoties. De hindoes, noemen dit ‘Atman’ Dit betekent: Het Zelf. Omdat dit geen zichtbare dingen zijn, vertel ik aan kinderen, die niet altijd het begrip ‘onzichtbaar’ en ‘toch aanwezig zijn’ snappen, leg ik dit uit met een verhaal. Een verhaal uit de Upanishads duizend jaar oude Vedische geschriften. Het verhaal gaat over hoe zout in een glas water aanwezig kan zijn en toch onzichtbaar is. Je ziet het net niet en toch proef je het. In het algemeen reageren, kinderen positief op spirituele benaderingen, zeker in groep

7 en groep 8 (11 -12 jarigen). Ik vind het leuk om op deze manier met kinderen te werken. Onlangs vroeg ik ook: "Wie van jullie, denkt er wel eens over na, waarom je leeft?” Of “Waarom ben je op aarde?" En dan gaat zeventig procent van de vingers omhoog.

M: Wow! En wat krijg je dan als antwoord?

P: Hun feedback is: "Ik ben zo blij met dit soort lessen, zo interessant dat we hier over leren.” Ikzelf hoop dan dat ik hiermee een zaadje hebt geplant. Nu, een kind zei me onlangs: “Juf, ik geloof helemaal niet in God.”

"Nou", antwoordde ik, ”dat is prima, maar je gelooft wel in jezelf?”

Als oefening hierop stelde ik voor om een hoekje voor zichzelf te installeren, waar het stil is.

Als dit niet echt in de ruimte lukt dan neem je bijvoorbeeld een lege schoenendoos, waarop je dingetjes van jezelf plakt of inlegt. (een mooie steen ofzo). Jouw plekje waarin je helemaal jezelf mag zijn. Bij een ander meisje die ook deze oefening kreeg, stelde zij mij de vraag: "Mag ik er ook een foto van mijn overleden kat in leggen?" "Jazeker", zei ik, “Je kan en mag dan bidden voor de overleden ziel van de kat.” Ik blijf het enorm interessant en cool vinden om dit met kinderen te doen.

M: Je schrijft in je boek over het belang van een gebed, vertel?

Ja, bidden is een manier om je te verbinden met het Goddelijke en dat is overal mogelijk om te doen, zelfs op straat, onder de douche. Natuurlijk is het niet de bedoeling om te biddenren mogen leren hoe ze via hun hart kunnen communiceren met het onzichtbare. Alsook helpt dit om hun hoofd leeg te maken.

M: Tegenwoordig zingen veel mensen ook mantras. Is dit ook een vorm van bidden voor jou?

P: Jazeker, zelfs vòòr elk gebed bijvoorbeeld drie maal ‘AUM’ zingen, is mogelijk. Door verbinding te maken met een diepere aanwezigheid in jou, kom je makkelijker bij jezelf. Je komt tot stilstand en laat de drukte om je heen even los. Immers, kinderen pikken dit snel op. Want zij hebben net zoals volwassenen zoveel last van stress. De competitieve sfeer die in scholen hangt, de druk die steeds maar stijgt, alsook thuis. Gebed, meditatie, mantra’s zingen, dus even een stapje terug doen, dat doet de kinde -

ren nu extra goed. Natuurlijk is dit verschillend voor iedereen, hoe je dat wenst te doen. Maar, ik stel vast dat ze héél goed reageren op bijvoorbeeld een korte, stiltemeditatie. Hun reactie is dan: “Hey Juf, mijn hoofdpijn is nu weg.” of “Ik voel me nu heel rustig”. Er was zelfs een meisje dat zei: "Ik was er opeens niet meer" en dat vond ik toch wel héél bijzonder. Ook een andere juf, die daarbij aanwezig was zei me: “Ik heb ook soms wel last van aanhoudende, piekergedachten, dus hier kan ik wel iets mee doen!” Iedereen die dit toepast ervaart iets, wordt nieuwsgierig en wilt hier meer over weten.

M: Je vertelt ook verhalen van oude meesters, zoals over Boeddha, Mohammed, Jezus, Lao Tse, enz. Maar ook over grote zielen uit onze geschiedenis, zoals Gandhi, Krishnamurti en mythologische verhalen zoals de Jataka vertellingen,.. Waarom vind je dit belangrijk om mee te geven aan kinderen?

De Jataka vertellingen worden in het oosten al meer dan 2500 jaar gehoord en gelezen door miljoenen mensen. De psychologische en morele inzichten die naar voren komen in deze authentieke literatuur beperken zich niet tot de tijd en de plaats waarin zij zijn ontstaan. De problemen die je in elk verhaal tegenkomt zijn direct gerelateerd aan gelijksoortige problemen waar mensen ook nu mee geconfronteerd worden. Ze laten duidelijk de relatie zien tussen handelingen en de consequenties daarvan. Ik heb deze vertellingen gedaan bij kinderen tussen de vier en de acht jaar oud. Ze waren er dol op. Ze bleken een goed aanknopingspunt te zijn voor klasgesprekken over samenwerken, eerlijkheid, delen, vriendschap, helpen en geduld. Allemaal kwaliteiten die kinderen meer dan ooit moeten ontwikkelen, zowel thuis als op school willen ze verantwoordelijke wereldburgers worden.

Al deze verhalen, deze bijzondere mensen zijn mooi. Maar wat zo belangrijk is, is dat ze door deze verhalen leren en beseffen hoe ze hun eigen Mind onder controle brengen. Ze leren het verschil voelen tussen de stem uit het ego en de stem uit het hart. Wat intuïtieve impulsen zijn? Wat hun eigen unieke passie is? Wat rechtvaardigheid, respect en mededogen betekent. Wat het betekent om goed bij je zelf te blijven, hoe belangrijk het is vertrouwen in het leven te hebben, enz… Hoeveel kinderen zijn er niet, die zo slecht omgaan met nieuws op tv. Die zich

gevolg daarvan zelfmoord plegen?

Een kort Jataka verhaal uit haar boek:

Eens had een verheven Wezen de gedaante aangenomen van een zachtaardige, vriendelijke buffel. In het oerwoud waar hij woonde, leefde ook een ondeugend aapje. Elke dag schold het aapje de buffel uit en plaagde hem.

Desondanks verloor de buffel nooit zijn geduld, werd nooit boos, stuurde het aapje nooit weg, en bleef hem zelfs behandelen als zijn vriend. Dagelijks liet de buffel de kracht van geduld en verdraagzaamheid zien en uiteindelijk werd de natuurlijke goedheid van het aapje gewekt.

M: Dit soort verhalen delen met onze kinderen is daarom net zo belangrijk?

P: Ja, en niet alleen de verhalen, ook de stilte pauzes zijn heel belangrijk. Alle scholen zouden Mindfulness op het programma moeten zetten, maar niet iedereen heeft hier een open geest voor. Zo zijn er ouders, die absoluut willen dat hun kind wordt opgevoed in een school waar een godsdienst gebracht wordt. Nu, het beste zou zijn dat elk kind iets mag leren over de verschillende godsdiensten en dat de essentie hiervan is, ieder van ons is verbonden met onzichtbare bron, waar ieder een andere naam aan geeft en dat we met elkander en met elk levend wezen verbonden zijn.

M: Je creëerde in je boek ook liedjes bij Yoga houdingen voor de allerkleinsten?

P: Ja, omdat samen bewegen en zingen ook spelend verbinding brengt, maar hiervoor moet wel de sfeer juist zitten. Doe een aparte, nette ruimte waar ze op matjes dan kunnen oefenen.

De cobra houding op de melodie:

‘Altijd is kortjakje ziek’

Kijk nou toch eens wat ik vond

Een klein rupsje op de grond

Met zijn pootjes naast zijn zij

Omhoog komen, is een heel karwei

Kijk, daar komt die toch omhoog

Met zijn rug in een ronde boog

En dan hapt die van een blaadje

Tot ‘ie langzaam terug gaat naar ’t paadje

Kijk nou toch eens wat ik vond

Een klein rupsje op de grond.

Purnima Zweers

M: Je hebt het ook over andere kinderboekjes in jouw boek, zoals ‘Pepijns geheim’ van Eckhart Tolle of ‘een gesprek met God’ van Neal Donald Walsch, waarin wordt verteld, hoe je in het ‘Nu’ komt, met jouw emoties leert omgaan en dat emoties er mogen zijn, zolang je maar terugkeert naar de rustige staat en dan kiest voor een eventuele andere reactie.

P: Jazeker. Dit zijn prachtige boeken. Ook leg ik wel eens het concept van reïncarnatie uit aan kinderen, via een verhaal uit de Baghavad Gita Ik vertel dat bij het sterven, het lichaam achterblijft, maar je ware zelf verder gaat. Net zoals je het leven met een school, waar je ook verschillende niveaus moet doorlopen om ’verlicht’ te worden. Ook de term ‘verlicht’ intrigeert ze dan. Hierbij gebruik ik prentjes van Oosterse-en –Westerse heiligen, zoals Franciscus van Asissi.

M: Hoe leg jij het concept ‘Karma’ aan kinderen uit?

P: Toen ik het daar enige dagen geleden over had met de kinderen, wisten ze - tot mijn verbazing - waar ik het over had. Ze vertelden me dat het net zoals een boemerang is, die altijd naar jou terug komt. Dat als er op de speelkoer, iets naars werd gedaan door iemand, ze deze persoon verwittigden voor ‘Slecht Karma’. Op mijn tiende, wist ik helemaal niet dat er zoiets bestond als karma. Dus dat is een gunstige

alles wat je doet een resultaat geeft. Dat je verantwoordelijk bent voor je daden en dat er niemand ergens op een troon in de lucht gaat beslissen wat het gevolg is voor jou. En dat ‘karma’ niet mag worden beschouwd als een straf. Maar dat het een fair systeem is, waarbij je sommige dingen kan goed maken-een soort vereffening. Ik waarschuwde ze meteen ook dat, als iemand tegenslag krijgt, ze niet meteen moesten denken van: ‘Loontje komt om zijn boontje’. Maar dat je dit kan vergelijken met een bankrekening, waar zowel krediet en debet op te zien is. Wat moeilijker voor hen was om te begrijpen is, dat karma ook een reden kan zijn waarom je in een bepaald gezin geboren werd. En daar gingen ze dan héél goed over nadenken. We discussieerden dan over de mogelijkheid, dat je met broers en zussen ook bepaalde lessen hebt te leren. Zulke debatten vind ik per-

M: Sommige kinderen, herinneren zich vorige

levens, weten nog waar ze vandaan komen, zien aura’s bij mensen en praten met natuurwezens. Dit wordt dan op hoongelach onthaald door ouders, leraars. Wat doet dat met het kind?

P: Ja, ze slaan dicht, natuurlijk. Er zijn nu ook veel kinderen met een etiketje, zoals ADHD en ASS, die hooggevoelig zijn, waardoor het voor leraars zeer complex wordt. Het is daarom voor kinderen ook belangrijk te leren dat er een binnen- en buitenwereld is. Zodat ze tools hebben om bijvoorbeeld hun gedachten stil te zetten. En tevens hoe je jezelf afschermt van de buitenwereld. Kinderen mogen zich ook bewust worden dat de beeldschermen in de buitenwereld e.d. invloed hebben op hun binnenwereld.

M: Zou je nog eens kort voor ons kunnen samenvatten, wat kinderen in essentie het meest nodig hebben?

P: Ze hebben vooral liefde nodig én deze kennis. Dat is ideaal!

M: Kinderen hebben ook kennis nodig over hun 'binnenwereld'. Nog veel werk aan de winkel, zeker?

P: Idealisme is natuurlijk mooi en nooit weg te denken; er zijn al interessante initiatieven geweest, zoals een internationale conferentie over vernieuwing van onderwijs in India, een paar jaar geleden. Ik kwam echter tot de vaststelling, dat ondanks de goede ideeën en projecten, velen toch op hun eilandje bleven zitten.

M: Het is gelukkig hoopgevend dat er reeds holistische scholen zijn, die ook leraren en kinderen een nieuw perspectief kunnen geven. We zijn heel blij met jouw prachtig boek. Heel veel dank voor dit interview!

Interview door: Magdalena Troch

Kinderen in deze overgangstijd

Auteur: Purnima Zweers

Uitgeverij: ObelISK boeken.nl

IBAN: 9789464610239

Volg je eigen weg

Durf te vertrouwen.

Op je hart, op je gevoel, op je innerlijke leiding.

En volg je eigen weg. Volg de weg die je hart je ingeeft.

Vanochtend, na mijn ochtend meditatie, voelde ik de nudge om een kaartje te trekken.

Ik heb geen vast ochtend ritueel meer. Dat liet ik een tijdje terug los, omdat ik voelde dat het me beperkte.

de dag te beginnen met dingen die goed voelen.

Mediteren, journaling, lezen, een kaartje trekken. Dat soort dingen.

Allemaal dingen die mij helpen om de weg naar binnen te vinden. En elke ochtend tune ik even in wat vandaag goed voelt. En dat is wat ik doe. Maar goed, vanochtend een korte meditatie dus. Waarna ik voelde dat ik een kaartje mocht trekken De boodschap van dit kaartje?

Loskoppelen van het massabewustzijn.

Nu ik dit opschrijf voel ik een rilling door me heen gaan. Want dit is zo belangrijk.

Loskoppelen van het massabewustzijn. Je hebt het vaak niet eens in de gaten. Hoe je mee gaat in het massabewustzijn.

Hoe je je laat leiden door stromingen van angst die er door de samenleving gaan. Maar ook hoe je je beslissingen maakt gebaseerd op overtuigingen die van generatie op generatie doorgegeven zijn. En voor waar aangenomen zijn. Zonder stil te staan of deze nu nog waar zijn.

Neem NU een abonnement op de digitale of de papieren versie purechild.be/abonneren/

Schrijf u in op de maandelijkse nieuwsbrief via

purechild.be/aanmelden-nieuwsbrief/