Hugtök í heiðni by odsmal.org

Enginn frýr Óðsmálum græsku en meir eru þau grunuð um vit.

. -Hvers vegna ættum við að vera að skilja Óðsmál? -Nýjar kenningar í Óðsmálum, ferskar skýringar ný innsýn launsögn og táknmál útskýrt tær guðspeki heiðni nú skilin Óðsmál færa okkur djúpan skilning við öðlumst þekkinguna skilning - sem þið hafið líklega ekki hugsað útí fyrr Við skulum 1) skilja hugtök með kollinum okkar -- ekki neitt ólæsi lengur -skilja til hvers við erum að lifa -- vitum við til hvers við erum að fæðast og lifa? -og 2) læra að nýsa niður nú getur hver maður hafið sína þróun

Ný innsýn í Óðsmálum: 1

Loki mannkyn, alltaf að klúðra hlutunum, svo allur í pati við að bjarga því sem bjargað verður, redda fyrir horn. Loki líka tíminn, lokar og lýkur upp næsta. Sigyn er alltaf okkar eina trygga vinkona.

Gunnlöð laðar, býður okkur heim, Kvasir hljómar. Hugurinn sækir í þetta hljóð. Við þurfum aðeins að læra tækni til að gefa huganum tækifæri til að laðast í Hnitbjörg - finna ormagöngin.

Nýsa niður í vísu 138 o.áfr. í Hávamálum, er auðlært. Nú getum við lært tæknina, TM, sem maharishi Mahesh yogi hefur kennt um allan heim. Alltaf hefur einn og einn maður skilið þessar síðustu vísur Hávamála, en illa tekist að útskýra dýptina fyrir öðrum þar sem tæknina vantaði.

falla aftur þaðan fékk fræðingana til að hlæja, man ég eftir. Gert var grín að þessu. En nú vitum við að hugurinn sækir í kyrrð Glaðheima. Í kyrrðinni losnar um streitu í taugakerfinu, við það streitulos ertist Sleipnir, svo við komum út, þ.e. föllum út úr dhyaana, og heilinn fer

að hugsa. Þessar hugsanir eru rusl því þær urðu til við streitulosið. Við skeytum ekki um þær.

Álfar eru rásir innávið, inn í fjársjóðinn mikla. Við þurfum að halda þeim tærum, því þær eru handa lífsflæðinu. Þar eð einhvers konar bylgjur mælast við álfhóla, skýrir hvers vegna sumra augu nema ljós í þeim.

©GlobalCountry kort Æsir og jötnar geta skoðazt sem bosons og fermions, sem hverfa til baka í hið fullkomna samræmi, supersymmetry. Eðlisfræði forfeðra okkar. Þeir þekktu samsvið allra náttúrulögmálanna. Jötnar eru öskukarlarnir okkar. Þeir eru ryð, mygla, tæring, það að losa okkur við umframframleiðsluna okkar. Bráðnauðsynlegir. En gætum okkar á að fá þá ekki sem sindurefni (free radicals) í kroppinn okkar meðan við erum enn að nota hann til að lifa í.

Tröll eru ósvinna okkar. Við sjáum hana ekki ósvinnu okkar vegna. Þetta er hin ógurlega blindni okkar, það að við sjáum ekki hve lítt þróuð við erum. Við þurfum að læra að höndla Mjöllni, losna við ósvinnuna, hleypa inn sólarupprás í líf okkar. -Hvernig lærum við á Mjöllni? -Með því að læra að nýsa niður, nema upp rúnar, fimbulrúnar, og það er nefnilega hæfileikinn í lífinu til að gera endalaus kraftaverk öllum til góðs. Þursar eru gömul, nú ónauðsynleg þróunarstig okkar. Við erum á þróunarbrautu okkar. Hraðferð á áfangastað, uppljómun, er að nýsa niður alla ævi. Þursameyjar taka við að feðrum sínum, og tákna okkar núverandi vitundarstig á leiðinni til andlegs þroska og fullkomnunar. Hér höfum við Skaða Þjazadóttur, Gerði Gymisdóttur, Gunnlöðu Suttungsdóttur. Flottar!

Gerður í Gymisgörðum mannkyn í ósvinnu.

Askur og Embla eru manntré. Tré hafa rætur. Í okkar tilfelli þar sem manngi veit. Guðin Óður Hænir Lóður gefa okkur mannlega eiginleika, það að vera guðlegar verur. Ekkert smá neitt, maður!

Sleipnir er taugakerfið okkar mannlega. Átta fætur hans eru úr og tákna 192 taugaendana. Við skulum ætíð halda Sleipni okkar, fararskjótanum okkar, altærum. Það gerum við með því að nýsa niður iðula, reglulega alla ævi. Við nýsum niður fyrir svið hugsana og heimsækjum uppruna hugsunar. Það heitir Glaðheimar, Ásgarður, Ægir, Hnitbjörg, ragnasjöt, tívatún, ginnungagap, lognfara lundur Barri, vitund. ©JohnHagelin Mímir er minni um allt. Mímir man fram og aftur. Hér notar Heimdallur tækifærið og Gjallarhorn hans hljómar. Fyrsta höfuðskepnan er að fæðast. Þær eru mismunandi bylgjutíðni. Minni og það sem heyrist er því nátengt. Shruti smriti.

Valhöll er uppljómun sprelllifandi manna. Hraðferð í Valhöll er að nýsa niður alla ævi. Þannig leggjum við Bifröst, eða Bilröst, lag eftir lag. Freyr sendir Skírni Skírnir er guðlegur geisli sendur af Frey til Gerðar, þ.e. til mannanna. Gætum okkar á persónugerðum kröftum; ekki karlar og kerlingar. Lognfara lundurinn Barri í Skírnismálum er nirvaana.

Hrímþursar í Skírnismálum eru stöðnun okkar á þróunarbrautunni okkar. Við vitum kannski ekki einu sinni að við erum á þróunarbrautu, né heldur hvert hún liggur, ha? Það má ekki henda okkur.

Ymir er hinn ymjandi alheimur. Guðin gera höfuðskepnurnar úr hljóði. Allt er hér fullkomið. Fullkomið samræmi, fullkominn samhljómur. Tívar tefla teitir í túni. Aldrei aldrei skyli nokkur maður slá falskan tón í þessa fullkomnu hljómkviðu. Það myndi kallast að gremja að sér náttúruna, hennar fullkomnu lögmál.

Þund ein af ótal ám. Ár renna til sjávar, yfirborð sjávar gufar upp, verður að skýjum sem fjúka uppá fjallatoppa. Þar rignir og snjóar, verður þá til jarðvatn og lækir. Lækir og ár renna til sjávar. Þessi eilífu ferli halda öllu uppi. Þetta eru ekki tilgangslausir hringir heldur þróunarferli. Án vatns grær ekki gróðurinn. Þund er sú sem uppiheldur skapandi ferlum. Hafið getur táknað hér ginnungagap, án hvers ekkert fær staðist. Við, einnig í nærandi ferli, nýsum niður, án hvers við visnum.

Vín Valföðurs er flæði svinns, allrar þekkingar. Við skulum skilja vín í goðsögnum, svo sem vín Díonisusar, Baccusar, Jesú. Óðinn æ við vín eitt unir en kjöt gefur hann greyjum sínum.

Sjá Gera og Freka: kroppurinn okkar fer í hundana eftir notkun, eða m.ö.o. í endurvinnsluna. Loddfáfnir, einsog hann er útskýrður í Óðsmálum.... --þar sem Hávamál eru í 3 hlutum karmakanda upaasankanda jhnanakanda, einsog Óðinn er Hárr Hærri Þriði -.....er sá sem farinn er að leita sannleikans. Loddfáfnir sezt við fætur kennarans sem kennir hina æðstu þekkingu, og hlustar. Reynir að skilja með kollinum sínum - sem er góð byrjun. Þegar hann öðlast skilning á þekkingunni mun hann verulega græða á því og hljóta gott eitt af. Ginnungagap er eilífðin. Ekki er neitt upphaf hér, enginn endir að heldur. Allt er ginnungagap, ekkert er annað en ginnungagap. Ginnungagap er vitund. Tær þekking

Freyja, tímarúmsfroðan, alheimurinn okkar, gyðjan mikla sem

gætir

Brísingamens - mannkyns. Brísingamen er skærasti 7

gimsteinn á jörðu: mannkyn. Við erum guðlegar verur. Heimurinn gætir okkar. Athugið að aðeins með því að fæðast og ganga um í kroppnum okkar getum við þróast andlega séð, sem er tilgangurinn með þessu öllu. Ég vildi óska þess að við værum nógu ábyrg til að verðskulda stöðu okkar og þar með ábyrgðina. Vandi fylgir vegsemd hverri

Meiðmar eru það að gjalda gjöf. Æ skal gjöf til gjalda. Fyrir gjafir náttúrunnar gefum við henni á móti. Og hvað skyldi hún nú vilja? Við nýsum einfaldlega niður, inn fyrir náttúruna sjálfa, gefum sjálfum okkur sjálf okkur. Ég gefinn sjálfum mér er að fórna einstaklingsvitund í alheimsvitund. Þetta eru meiðmar. Ef við ekki gefum móður náttúru svona gjöf, þá erum við einfaldlega þjófar.

Þjóðvitnir er, einsog við vitum, góði karlinn, sem gelur vit og velferð ásum og álfum. En á hinum myrku öldum, kaliyuga, hætti hann að gegna þessu göfuga hlutverki sínu, og fór útí eiginhagsmunagræðgi. Það er bara svona sem gerist á myrkum öldum. Í Óðsmálum leikur hann þá rullu, að misnota ósvinnu okkar. Ósvinnan er þess eðlis að við sjáum hana ekki. Hún er okkar ósýnilegu tröll. Eir er að reyna að fá Þjóðvitni til að sinna á ný sinni göfugu rullu mannkyni til heilla. Við græðum helling á að lesa skræðu 4. Og hún er bráðskemmtileg að auki. Þjóðvitnir fer á kostum við að sýna okkur hvernig hann býr til gerviþarfirnar, og um leið ljóstrar hann upp bisnissleyndarmálunum sínum.

Guðveldi og guðspeki, þeokrasí og þeosófía. Við ættum að skilja hugmyndina á bak við guðveldastofnun. Við þurfum einnig að skilja dýptina í guðspekinni. Annað gæti verið tæki til að ná völdum og valdi yfir okkur, meðan hitt veitir lífsþekkingu, útskýrir tilganginn með því að fæðast og lifa, kennir okkur hvernig við lifum til að þróast andlega. Ég mæli eindregið með því að við skiljum muninn á þessu tvennu sem hefur, eðli málsins vegna, verið vandlega tvinnað saman í hættulegan pakka.

Skaði sækir í hið æðsta. Það er Baldur sólguð. Þetta hjónabandsvesen sem hún lendir í, er virkilega nokkuð sem skiptir okkur máli. Við erum nefnilega leiksoppur aðstæðnanna. Við verðum að fæðast í kroppi til að geta haldið áfram á þróunarbrautunni, og við verðum í lífinu að finna Baldur innan okkar.

Til þess að vera í aðstöðu til að fyrirgefa og afsaka, þurfum við fyrst að ásaka og búa til ástæðu fyrir fyrirgefningu. Eðli málsins samkvæmt. Er einhver í raun í þeirri aðstöðu að hann geti fyrirgefið? Hvað finnst þér? Í alvöru hugsaðu um þetta í rökréttu samhengi.

Mér finnst alltaf irminsúl vera það að nýsa niður 9

Sjáðu í gamni hvernig þetta lítur út í mínum huga: hang á vingameiði.

Dvergar eru svo sannlega hagir. Hverjir eru þeir, Ívalda synir. Og hver er Ívaldi? Við skulum hugsa til allra þessara háþróuðu tækja sem dvergar eru færir um að hanna og smíða. Eru þeir að bjarga lífi mannkyns aftur og aftur? Sumir telja þá jafnvel geimverur sem eru að redda hér á jörðu. Svo er gaman að skoða hvað Indverjar eru að segja um hátæknivopn sem koma við sögu í mörgþúsundára gömlum kviðum og kvæðum þeirra.

Vandamáli við ósvinnu okkar er að við sjáum hana ekki. Hún er af sama toga og heilaþvottur. Við gerum okkur ekki gein fyrir blindandi áhrifum ósvinnunnar okkar. Við teljum okkur alveg eðlileg, bara alveg normal, en sannleikurinn er sá að við erum það ekki - ekki fyrr en við náum því að uppljómast. Fyrst þá getum við talist menn. Óðsmál eru gefin okkur til að benda okkur á þetta og fá okkur til að skilja það. Meðan við ekki erum al-tær og flekklaus, streitulaus, getum við ekki kallast menn. Aðeins með því að gera okkur altær - og það gerir maður með því að nýsa niður iðula - getum við komið auga á það sem við hefðum átt á stefna að alla ævi, og öll okkar æviskeið, ævi eftir ævi.

Ránardætur eru líf okkar á yfirborðinu. Hér er ófyrirsjáanlegur veltingur. Við skoppum til og frá á öldum lífsins, sem jafnvel bestu víkingaskip eiga fullt í fangi með þrátt fyrir þeirra sveigjanleika og

hæfnismöguleika í stórsjóum. Auðvitað er þetta gaman. En við ættum að taka smápásur frá okkar skemmtilegu dætrum Ránar með því að stinga okkur í Ægi, uppruna allra hugsana, teiga í okkur guðlega reglu Ránar, færa hana inní lífið, og þá er gaman að dansa við dætur hennar. Ægir er djúpið óræða. Annað nafn á ginnungagapi.

At Ægis, í veizlunni í höllu Ægis, er okkur boðin guðleg næring. Við stingum okkur aftur og aftur í Ægi, lærum að kafa dýpra og dýpra. Með öðrum orðum: við nýsum niður tvisvar á dag innfyrir hugsanir, og að því kemur að við verðum altær.

Rán þýðir hin fullkomna regla, alheimsregla, en hún er endurspeglun af reglu ginnungagaps. Gungnir, vopn Óðsins, er mismunandi sveiflutíðni. Veröldin er ekki annað en hljóð, mismunandi hljóðbylgjur. Illhöndlanlegt og síbreytilegt svið bylgna. Við ættum að athuga eðlisfræðanna kvarka og superstrings. Raunar búum við til úr þessu fusi það sem við svo köllum veröld, eða réttara: veraldir okkar. Vilbjörg mun vaka þýðir að við sjáum þegar við verðum tærari, að við erum ekki þetta veraldlega dótarí sem við þykjumst sjá sem eitthvert bitastætt efni og fyrirbæri. Að því mun koma að við sjáum, í þessari merkingu að vera sjáandi á 11

ginnungagap innan alls. Bölverkur, eitt af 108 nöfnum Óðins, þýðir: sá sem gerir göt, gatar, finnur að allt er gljúpt. Svona skreppum við í Hnitbjörg óháð kroppinum okkar. Við brúkum ormagöng þau sem Rati rotta nagar. Síðhöttur, eitt af 108 nöfnum Óðins, þýðir: sá sem hefur fullkomnun að markmiði. Hvert einasta nafn hans hefur merkingu í því samhengi sem það kemur fyrir í kvæðum og goðsögnum.

The Maharishi Effect (heyja frið í tærri vitund) finnst í norrænum goðafræðum: Hvar er hatur vex með hildings sonum þat má ek bæta brátt, og Hvar er Æsir fóru um lönd fylgði þeim friður og þóttu þeir goðumlíkir ennfremur: Í Valhöllu nota menn vopn til að refta þak, og strá verjum á bekki.

Freyja er tímarúmsfroðan. Og Afródíta einnig.

tímarúmsforðan (e.spacetime foam) handa okkur - Óðni til að nýsa niður. 12

Hildisvíni, skjöldur sköpunargyðjunnar, gæti verið móðurlífið, leg móðurinnar. Svín eru jú frjósemitákn. Við skulum skilja Urði Verðandi Skuld. Þær eru náttúrulögmál. Hver gjörð, Urður, á sér mótgjörð að jöfnu. Karma-lögmálið. Við erum ábyrg fyrir hverri okkar gjörð, hugsun, töluðu orði. Ekki er hægt að skýla sér á bak við neitt: þær ákváðu. Við skulum skilja hvernig gjörðir nú gleymdra æviskeiða spila inní. Við getum ekki kennt öðrum um neitt. Vegir gjörða eru órannsakanlegir, segir í Bhagavad gítu. Við getum ekki skilið þessa gjörðaflækju, en Verðandi er alltaf með allt á tæru í sínum útreikningum í tíma og rúmi fyrir nákvæma og sanngjarna Skuld. Enginn má sköpun renna. Örlög eru okkar eigin sköpun.

Andhrímnir Eldhrímnir Sæhrímnir þar eð 3 verða úr höfuðskepnunum 5. Vata pitta kapha eru líkamsgerðir. Prana tejas ojas eru góðu efnin í kroppnum okkar. Valhöll er lifandi manna staðurinn. Staður tærra manna í lífinu. Múspell og nifl, eldur og þoka, eru krafturinn og kyrrðin í ginnungagapi. Mundilfari er möndull jarðar. Ef við hugsum okkur enda hans framlengda, teikna þeir hring stóran, sem er 26000 ár að nást.

Svalinn getur verið ózon-lagið okkar. Hann forðar okkur frá því að höf og lönd brenni upp. dá, og dvínun, er dhyaana, það að hugsun dvínar, það að hætta að hugsa, en það gerist þegar hugurinn víkkar í út óendanleikann. Hér fær hann guðlega næringu og stillir sig í hina fullkomnu reglu. Hermóður er ekki endilega Her+móður. Getur rétt eins verið herm+óður, frá sér af harmi. Hermdarverk veldur harmi.

Valkyrjan okkar er ekki að pilla dauða menn upp af vígvelli. Hún þjónar okkur, sprelllifandi mönnunum, við að skreppa í Ásgarð daglega. Hér stendur okkur til boða hin guðlega næring, vín Valföðurs. Við hlöðum hér rafhlöðurnar. Ásgarður er svið allra náttúrulögmálanna. Hér er hið fullkomna og guðlega. Hér er allt í fullkominni reglu.

Kroppurinn okkar er úr Gungni, bylgjum, og hreint ekki eins „fast efni“ einsog við gætum talið okkur trú um. Hann er gljúpur, og þar með enginn vandi fyrir hugann að skreppa út. Hugur víkkar í Glaðheima vitundar. 14

Óðinn sem Bölverkur er búinn að segja okkur hve auðveldlega við náum í mjöðinn dýra í Hnitbjörgum.

Hel er kaffipása milli æviskeiða. Okkur líður vel í hvíldinni hjá henni. Hún er köld og hálf blá. Önd skal lifa og aldregi týnast, en Hel aðeins hylur, er hula. Við sjáumst ekki meðan við njótum hennar annálaðu gestrisni. Best að taka fram hér, til að vera ekki að auglýsa Hótel Hel á villandi hátt, að við höfum engar líkamlegar þarfir hér sakir búkleysis okkar. Ekki hungur né þorsta né að við séum kuldakreistur. Geri og Freki, sá sem hefur matarlyst góða og sá sem rífur (sanskrít gara (matargat) og vríka (úlfur)), fá kjöt, en Alföður æ við vín eitt unir, nærist á flæði lífs og sannleika. Þetta að fleygja kjöti í hundana er um kroppa sem ekki eru lengur í notkun. Þeir fara í endurvinnsluna. Allt í góðu, því við búum til aðra, splunkunýja, eftir þörfum. Við stöndum alltaf í þessu.

Rindur er mamma Vála Óðinssonar, vals morguns, hauks sem táknar það að vakna úr djúpinu. Nafn Rindar er skylt nöfnum Varuna, og Úranusar. Hún er sjávargoð. 15

Frá því að Freyja gerði alheiminn okkar -- skemmtilega gjörninginn, smellnu hugmyndina, sem kallast oft Stóri smellur -og til ragnaraka, köllum við stórt ferli. Líklega um 13,8 milljarðar ára þegar liðnir, og annað eins eftir. Ragnarök verða víst annað hvort að alheimur okkar þenst úr um of, eða hann hlunkast saman. Það er bara svona sem alheimar gera. Önd skal lifa og aldregi týnast, svo við erum ekki að hafa áhyggjur af þessu neitt.

Ullur öndurás er eldur á skíðum. (Nafn hans úr Sanskrít úl.) Svona snævi þakin fjöll tákna æðri vitundarstig manna. Við sem hér í norðrinu búum vitum að það er hægt að ferðast hratt á skíðum.

Ullur brennir upp vitahringinn okkar, sem er: gjörðir og afleiðing þeirra sem veldur nýrri hugmynd til að framkvæma, og hinum óséðu fræjum minnis.

् अध्वन Öndur er úr sanskrít adhavan.

Skaði öndurdís, einnig á skíðum, sækir í hið æðsta. Sumir telja Ull í Ýdölum (auðvitað skíðin og boginn úr fínasta ýviði) vera sama guð og Heimdall í Himinbjörgum (þann heimsins bjarta í Himalaya), enda eru eldur (3ja höfuðskepna) og rúmið (1.höfuðskepnan) hvort tveggja höfuðskepnur.

Einherjar eru lifandi menn. Uppljómaðir menn. Endilega leiðréttið misskilning sem gæti verið sem draugar í hausnum á okkur, leifar myrkra alda Evrópu. Valhöll er vitundarstig, æðra vitundarstig, og hér getum við fyrst borið heitið maður.

Þursamegir III mæta á svæðið þegar guðin eru teit að koma náttúrulögmálunum fyrir á fullkominn hátt, einsog þeim einum er lagið. Þursamegirnir eru triguna, eiginleikar náttúrunnar. Við þurum að læra að hvíla okkur á þeim. Það gerum við með því að nýsa niður. Þeir eru svo ráðríkir að þeir stjórna öllu í heimi hér, og það er óskaplega þreytandi til lengdar. En við getum ekki þróast nema fæðast í kroppi, og þarmeð sitjum við uppi með þá. Við skulum vita að þeir vasast í öllu, en við getum samt ekki kennt þeim um okkar röngu gjörðir. Við skulum hlusta á nöfnin í goðsögnunum okkar. Hlusta á þau, hægt, hægt: Bbb - rrrr - iiii - mmmmmm - iiii - rrrrr. 17

Heyrirðu sköpunina, og hvernig ferlin hverfa inn í sjálf sig aftur og aftur? Brigit er móðirin mikla hjá Keltum. Hlustið hægt hægt á nafnið hennar.

gamalt jólakort

Ég tel jólasveinana okkar vera forfeður okkar í dulargervi. Ef til vill hafa matargjafir sem forfeðradýrðkun verið bannaðar á myrkum öldum guðveldis, en við haldið því áfram (--alltaf er reynt að svindla á asnalegum reglum--), logið okkur útúr því með því að segja þá hafa farið í skemmuna og í búrið og eldhúsið og bara stolið mat frá okkur. Ó ó. Ekkert við þessu að gera. Enn má setja ljós, jólagrein og rauðan túlípan á leiði látinna ættingja um jólin. Það er ekki bannað. Við gáfum kannski álfum og öðrum vættum einnig fórn um jólaleytið. Snjótittlingarnir voru kátir með það.

Óðinn Vili Véi eru rishi devataa cchandas Vedu, og HilbertSpace Observables States eðlisfræðinnar. Óðinn er sá sem veit. Hann grípur löngun, fær vilja, Vila, til að leita þekkingar. Það sem hann finnur er Véi, þekkingin fundin. Auðvitað, þar sem hér er aðeins þekkingin tær. Því miður felur Véi fyrir okkur Óðin og Vila, og þeir þrír hylja okkur sjónum það sem við erum í raun: raunveran, grundvallarraunveruleikinn. Soldið vesen allt saman, þareð við erum Óðinn. 18

Ég held endilega að Élivágar séu það að við sjáum ekki vel. Einhvers konar maayaa. Gruggugur hugur. Ótærleiki okkar sjálfra. Glaðheimar eru hið glaðasta og gleiðasta, óendanleikinn sjálfur. Mannlegur hugur getur vel víkkað út í þessa víðáttu hvenær sem er. Hér öðlumst við fimbulrúnir og góða galdra. Komumst í kynni við fullkomleika ginnungagaps. Nálægð við hið fullkomna er mikil gleði. Við erum hér tær vitund. Án þessarar næringar visna manntrén.

Hnitbjörg er okkar innri hellir. Við þurfum endilega að fara í kynningarleiðangur hingað. Það gerum við með því að nýsa niður. Í fyrstu sjáum við eigi gerla nein smáatriði, en smám saman skerpist sýn okkar og hverfur frá blindni sinni. Hér býður Gunnlöð okkur uppá mjöð þekkingar. Löð þýðir einmitt gestrisni. Hún átti raunar ekki að veita okkur svona vel, frekar fela mjöðinn dýra fyrir okkur. Pabbi hennar, Suttungur, varð reyndar hoppandi foxillur þegar upp komst um þambið. En við hverju er að búast af kvenpersónu í norrænni mýtu? Er nokkuð óeðlilegt við að þær geri ekki það sem aðrir mæla fyrir um, heldur það þeim sjálfum sýnist? Með því að nýsa niður innfyrir svið hugsana, innfyrir sjálfa náttúruna, nemum við upp fimbulrúnir og góða galdra, sem er hæfileikarnir til að geta allt í lífinu. Það eru svona hentugir hæfileikar einsog að stilla úfinn sjó og ganga á vatninu. Ekki ónýtt það.

Að hanga á vingameiði er að vera í lausu lofti, eða engu lofti, engu sköpuðu. Hér fær hugurinn tækifæri til að láta sig sökkva í djúpið. Það er tær vitund. Við þurfum að læra þessa auðveldu tækni til að nýsa niður. Sú tækni rétt notuð, gefur huganum tækifæri til að hanga á vingameiði. Þá finnur hugur það sem hann er alltaf að leita: hina varanlegu gleði. Fórn er það að færa. Og hvað skyldum við færa, og hverjum? Það sem við fórnum er einstaklingsvitund okkar - gefin í alheimsvitund. Ég gefinn sjálfum mér. Við gefum ekkert annað en okkur sjálf, sprelllifandi. Ég er fórnin. Svo er ég meira ég sjálfur þegar ég fell aftur þaðan til minna veraldlegu hugsana.

Við eigum gyðju sem heitir Syn. Hún er syndasían okkar. Hið blessaða nafn hennar er í ætt við synþ (synd), sattwa (sannleikur), sidh (að reka brott) og synjun (að neita inngöngu). Hún synjar ótærleika okkar inngöngu í Glasi hinn gulllaufgaða. Ósvinna okkar sú að sjá ekki hver við í raun erum, er okkar ótærleiki, synd. Við þurfum að losna við tröll, ótærleika, til að sjá. Það gerum við með því að nýsa niður reglulega. 20

Ég lít alltaf á Loka sem mannkyn. Hann er aftur og aftur að koma öllu í hnút, og svo í pati við að redda öllu sem hann er búinn að klúðra í heimsku sinni og skammsýni. Hvað sýnist ykkur? Og Loki sem tími, rétt einsog Satúrnus og Kronos, lokar ferli og lýkur upp næsta. Hann veit að Baldur deyr á vetrarsólstöðum og sér til að alltaf koma aftur jól. Sjá Þrymskviðu og Skírnismál helgileika á youtube.com/Goiagodi -- o 0 o -www.odsmal.org Óðsmál bækur á Amazon https://www.amazon.com/s/ref=nb_sb_noss?url=searchalias%3Daps&field-keywords=%C3%93%C3%B0sm%C3%A1l Óðsmál fræðslumyndbönd á www.Youtube.com/Goiagodi Rannsóknir styrktar af Þróunarsjóði námsganga, Mmrn, og af Hagþenki.

Ullar hylli í gangi hér: við losnum úr Paradísar-girðingunni og verðum menn. Og nú takið þið við við að þróast til fullkomnunar.

Hafa Íslendingar þá kímnigáfu eftir allt saman?

Og gyðjur líka? -- o 0 o --