COLUMN
Stoer wijf Tom (gefingeerde naam) ligt al een aantal dagen voor onderzoek op de afdeling. Hij is vijf jaar en vindt al die onderzoeken maar niks. Hij weet inmiddels dat, als hij mee naar de behandelkamer moet, er iets vervelends gaat gebeuren. Ingrijpende onderzoeken worden bij kinderen op de behandelkamer gedaan, zodat hun slaapkamer een veilige ruimte blijft, waar ze zich op hun gemak voelen. Hierdoor wordt het bij Tom iedere keer een uitdaging om hem vrijwillig mee naar de behandelkamer te krijgen. We kunnen hem ook gewoon meenemen, maar dat is niet hoe wij te werk gaan. Ik heb Tom dan ook al een paar keer op een creatieve manier naar de behandelkamer gekregen. Behalve deze keer. Er moet een glucosedagcurve geprikt worden, waarbij hij meerdere keren op de dag een vingerprik krijgt. En hij heeft besloten daar niet aan mee te werken, wat hij met veel verzet laat merken.
Samen met mama liep hij mee naar de behandelkamer. Tom zocht een mooie pleister voor mij uit en ik liet hem alle benodigde materialen zien, zodat hij er vertrouwd mee raakte. Tom deed het glucosestripje in het apparaat en toen kwam het moment dat ik mezelf moest prikken. Tom wees aan welke vinger er aan moest geloven, telde af en bij drie prikte ik in de bewuste vinger. Tegelijkertijd was ik alert op mijn gezichtsuitdrukking want Tom hield mij goed in de gaten. Hij plakte de pleister op mijn vinger en gaf mij een groot compliment: “Jij bent een stoer wijf.” Tom liet de hele dag zonder problemen de dagcurve prikken. En ik liep mijn dienst met een grote glimlach en een bontgekleurde pleister op mijn vingertop rond.
Het vooruitzicht dat hij iets mag grabbelen uit de verrassingskist, afleiden met bellen blazen of een boekje voorlezen, het helpt allemaal niets. Tom gaat niet mee. Totdat ik hem vertel dat je een vingerprik best voelt maar het direct weer over is, en dat ik het bij mezelf zou voordoen. Dat wil Tom weleens zien.
Tosca de Jong
Ikazia Nieuws
33
