Yoldayım NECATİ KANTER
P
erdeyi araladım, ince ince çiseleyen bir bahar yağmurunun büyüsüne kapılıp uzun bir yolculuğa çıktım düşler ülkesine. ““Kâh çıktım gökyüzüne seyreyledim âlemi / kâh indim yeryüzüne seyreyledi âlem beni.” Neden sonra masamın başına döndüm, kalemi elime aldım, dakikalarca önümdeki kâğıda baktım. Tek kelime bile yazamıyorum. Oysa kâğıt üzerine döküp gün yüzüne çıkarmayı düşündüğüm bu öyküyü düşlerimde yazmıştım. Hem de kaç kere? Belleğimi toparlayıp her şeyi yerli yerine koymalıyım. Öncelikle çağrışımları. Kurgu üzerinde çalışmalıyım. Sözcüklerin oluşturacağı çağrışımlarla; eksiksiz ve özgürce... Ama olmuyor! O kadar uğraşmama karşın, belleğim bir türlü kaleme uyum sağlayamıyor. Hani derler ya; akıl tutulması! Kalem işlemiyor. Taşlaşmış. Dakikalar, saatler, günler geçiyor. Yok! Basiretim bağlanmış. Yazamıyorum! Bir gece yine uyumadan karmaşık duygular arasında sabahı beklerken kaynağı belirsiz bir yerden akan dupduru bir ney sesi odama kadar ulaşmış, kör bir dilenci gibi elimden tutup uzaklara taşımıştı beni. Sarı Köy’e… Öykümün yeşerip dal budak salacağı topraklara. Emre’m Yunus’a. Bektaş ocağına, Tapduk kapısına... Masa üzerindeki kaleme uzandım, ak kâğıdı çektim önüme, “Bismillah” dedim, yazmaya başladım.
64
h az ir a n-temmuz-a ğustos 2 0 1 2