venda de entradas
información especial
Na sede da MIT. Venda anticipada: de 10:00h a 14:00h e de 18:00h a 20:30h. Venda inmediata diaria: a partir das 21:00h. Venda de abonos. Na Casa da Cultura ou na oficina da MIT ata o 1 de xullo. Tel. 988 47 19 00 Información, venda de merchandising e sede da MIT. Rúa García Penedo, 3 (na entrada da Praza Maior). Tel. 988 47 20 56
- Entradas non numeradas do Castelo (bloques 4 e 5): prezo único 5,00 €. - Espectáculos con prezo especial nos bloques 4 e 5 (Billy’s Violence e Dejà vu): prezo único 8,00 €.
espazos Adro de Sto. Domingo
Alameda
Praza Maior
info@mitribadavia.com www.mitribadavia.gal
prezos Espectáculos para público adulto no Castelo e na Casa da Cultura. - Xeral 7,00 €, reducida (persoas desemprego e estudantes) 5,00 €.
en
situación
de Casa da Cultura
Espectáculos con prezo especial (Billy’s Violence e Dejà vu): - Xeral 10,00 €, reducida (persoas desemprego e estudantes) 8,00 €.
en
situación
Servizo de venda electrónica e telefónica - www.ataquilla.com NOTA: Para as entradas de prezo reducido é preciso presentar a documentación oficial acreditativa. páx. 2
de Castelo Madalena Programa SputMIT – satélites da MIT • Santo André a 5,9 km (dirección Ourense) • San Cristovo a 2,0 km (dirección O Carballiño) • Francelos a 2,0 km (dirección Cortegada) • Sampaio a 2,8 km (dirección Ourense) • A Franqueirán a 1,8 km
Comeza unha nova edición da Mostra Internacional de Teatro de Ribadavia que, para min, é moi especial pois tócame vivila dende a ledicia de representar as mulleres e homes da nosa vila mais tamén dende a responsabilidade que leva o cargo que me corresponde neste momento. Tanto eu como todas as persoas que traballamos a prol da MIT e da vila de Ribadavia desexamos que cada evento dos que van ter lugar se realice da mellor maneira posible dadas as circunstancias que nos está a tocar vivir, con seguridade para todas e todos. Farase o posible, e incluso máis, para que así sexa. Gustaríame que esta mostra servise de punto de inicio, aínda que fose simbólico, do rexurdir das nosas artes escénicas, do noso teatro, da nosa danza, da nosa música, das nosas letras e da nosa cultura en xeral. Igual que Abrente hai xa case 50 anos representou o xerme do que acabou sendo o teatro profesional galego e en Galicia. Vimos de pasar, e aínda estamos vivindo, unha época complexa que golpeou moi duro todo o sector cultural do país e vou verter dende aquí unhas palabras de ánimo ás actrices, actores, dramaturgas, directoras, directores, ás e aos profesionais da técnica, tan esquecidas ás veces pero tan importantes para que poidamos sentar a gozar dos espectáculos. A elas e a todas as persoas que, en maior ou menos medida, traballan a prol do noso benestar dígolles: “tedes o traballo máis marabilloso do mundo, o de facer felices os demais”. Necesitámosvos. Vós creades a nosa alegría, alimentades as nosas emocións, fortalecedes a nosa identidade. Necesitamos a vosa arte e debemos contribuír a que poidades facela; ese debe ser un dos nosos compromisos, ao que hoxe comezamos a dar forma con esta nova edición da Mostra. Agardemos que sexa o “abrente” dun día moi luminoso para todas e todos. Sinto felicidade ao comprobar, un ano máis, como o pobo ribadaviense se esmera por ofrecer a aquelas persoas que se achegan á nosa vila o mellor trato posible para que todo o mundo poida gozar durante estes dez días cos distintos espectáculos, actividades, foros de diálogo ou espazos de creación que van ter lugar.
páx. 3
Sinto unha intensa felicidade por esta herdanza que nos chegou e falo de felicidade e non de orgullo pois, nos tempos escuros que algúns queren pintar, a palabra orgullo, tan lexítima para moitas causas nobres, hai quen pretende conxugala para separar e sementar odios. Algúns quixeron sacar ás rúas o orgullo de estar por riba da convivencia e dos demais, orgullo de ser mellores, orgullo de superioridade, orgullo de himnos e bandeiras. Nós queremos sacar o orgullo feliz da concordia, da igualdade, da irmandade entre persoas que as artes nos brindan. Non queremos imitar a ninguén, nin ser mellores ca ninguén; non queremos vivir competindo senón facendo o que nos corresponde para conseguir un mundo que progrese, tentando contribuír á construción dunha sociedade na que todas e todos poidamos ter o noso lugar. Dende a humildade, dende a dedicación e o traballo constante. Somos quen somos pola herdanza que recibimos, polas persoas coas que compartimos e polas esperanzas que deixamos a quen veña despois de nós. Non podo evitar sentirme identificada con todas as mulleres que contribuíron a soster e facer avanzar o noso país. Moitas veces mulleres silenciosas, outras silenciadas, que co seu traballo e o seu tesón seguiron a “camiñar para facer camiño”. É importante “camiñar para que os camiños existan”. As que nos pariron e as que nos criaron, as que mancaron as súas mans coa terra para facela fértil e as que se consumiron pouco a pouco ata secaren. As que loitaron por chegar a ser iguais, por conseguir realizarse e para que as que viñemos despois puidésemos ser libres. Quero lembrar, polo tanto, as nosas mulleres do teatro, que foron e son parte central da Mostra dende os inicios e durante toda esa singradura posterior, mais que non sempre foron recoñecidas quizais como deberan. A ellas témolas sempre presentes, especialmente nestas datas. Nestes tempos de enfermidade, de morte, de confrontación, de exaltación da ira e da furia,o máis acaído para min resulta recorrer á humanidade, aos sentimentos e ás páx. 4
emocións. E iso é o que nos brinda o teatro. Recordo as palabras dun dramaturgo amigo que nunha edición desta mostra me dixo: “o teatro non é mentira. O teatro é a verdade. Os personaxes nunca menten ao público. Todo o que pasa na escena é VERDADE. É absolutamente certo, real. O de fóra si é hostil, pode ofrecer falsidade e aparencia mais o teatro é a expresión pura do ser humano”.“O teatro é a expresión pura do ser humano” é unha mensaxe que resume perfectamente a necesidade que temos de que os focos suban, a música arrinque e as actrices e actores comecen a engaiolarnos. Humildade, igualdade, humanidade, sentimentos, verdade, emocións, liberdade... son os alicerces da nosa festa e a felicidade é o desexo de todas as persoas que se esforzan para realizar a 37 Mostra Internacional de Teatro de Ribadavia. Mais este é un traballo colectivo e esta edición pode ter lugar grazas a toda a xente e institucións que achegaron os ombreiros para erguer o edificio: INAEM; AGADIC; Deputación de Ourense; Concello de Ribadavia e as súas traballadoras e traballadores; a equipa de xestión e dirección da Mostra con Roberto Pascual á fronte; o voluntariado, tan entregado e profesional no seu labor; Teatro do Vilar; Rosa Puga, directora da escola municipal de teatro e todas as persoas que dunha ou doutra maneira contribúen a traer a este bo porto (fluvial) as naves do mellor teatro. Grazas, por último pero non menos importante, ao público, pois sen vós non existe teatro e nada disto tería sentido. Quero lembrar, xa para finalizar, a unha das nosas grandes mulleres da escena, María Casares, quen dixo nunha ocasión “A miña verdadeira patria é o teatro”. Fagamos del, tamén, a nosa patria e que o teatro e a cultura nos axuden a ser realmente libres. Gozade da Mostra. Grazas. Noelia Rodríguez Travieso Alcaldesa de Ribadavia
Do 15 ao 25 de xullo bota a andar unha nova edición da Mostra Internacional de Teatro de Ribadavia. Será a 37ª edición, cunha imaxe renovada e refrescante, que afrontamos retomando o impulso e a vocación internacional, con espectáculos de calidade de diversas disciplinas das artes escénicas. Despois dun ano tan complicado e duro por mor da pandemia, non queremos deixar de recordar ás vítimas da COVID e as súas familias, ás que enviamos moito ánimo e forza. Nesta edición, Ribadavia mantén o pulso e o compromiso coa cultura, continuando coa tradición e o bo facer de todo o persoal voluntario e profesional que sempre traballa para que Ribadavia continúe a ser a capital do teatro galego, como ven sendo desde os seus inicios. Porque a Mostra naceu do activismo veciñal e da actitude rebelde, dende os comezos da Xeración Abrente ata chegar á actualidade, tamén cun teatro afeccionado moi vivo, que se concreta nas distintas agrupacións que realizan teatro veciñal de maneira voluntaria ao longo do ano e formando parte da
programación da Mostra, conectándonos coa orixe, reforzada agora coa Escola Municipal de Teatro de Ribadavia. A MIT aspira a non deixar ao público indiferente, cunha programación diversa, de mesturas, con creacións de aquí e de alá, sendo o punto de referencia da escena galega e lugar de encontro anual das producións internacionais. Nestes días de teatro, a arte cumprirá coa súa función crítica e reflexiva que nos fará repensar conceptos, liberarnos e tamén divertirnos. A Mostra Internacional de Teatro é dramaturxia, innovación, profesionalidade, voluntariado, esforzo, berce creativo de producións e coproducións, destino e, sobre todo, gañas de gozar das artes escénicas. Convidámosvos a vivir a experiencia. Despois de tempos tan difíciles, merecemos máis MIT, necesitámola. Paula Rodríguez Domínguez Tenencia de Alcaldía. Concelleira de Cultura páx. 5
A distancia entre o deseño do festival soñado e o deseño do festival posible pode variar en maior ou menor medida e por moi diversos motivos cada ano (e xa van uns cantos), pero iso queda no terreo do invisible. Soster un festival coma a MIT, promover a súa evolución, perfilar e corrixir paulatinamente a súa dinámica consonte aos retos e esixencias da sociedade, da xestión e das inquedanzas artísticas, condicionan e matizan o desexo que, malia todo, nunca deixa de later. O desexo e as conviccións dun festival coherente, sólido no seu contido, solvente para levar a cabo coa maior dignidade unha actividade relacionada intimamente co dereito da sociedade galega a ter un diálogo bidireccional frutífero e orgulloso entre as cualidades da escena de noso e a escena máis significada a nivel internacional. Certo que a totalidade do soñado é dificilmente abarcable, por cuestións prosaicas (orzamentarias, burocráticas, técnicas) ou máis achegadas ao terreo das ideas e dos valores. Pero a ambición, superando todas as frustracións, ten que ver co incombustible desexo de seguir sumando forzas á idea real e tanxible da Ribadavia incomparable como centro escénico páx. 6
do país, por calidade e substancia da súa proposta e non tanto por cantidade ou número de actividades sen avaliación e ponderación das mesmas. Á hora de facer, dámoslle importancia ao pensar sobre o que faremos, pensar sobre o que queda cando o fagamos e pensar en que pode contrubuír o que fagamos ao ben común. Facer por facer, facer sen planificar unha estratexia que pode ter froitos no momento pero tamén varios anos máis tarde, non garda relación nin co desexo nin coa esencia que a MIT quere expresar ao longo de cada edición para abrir debates, inquedanzas e experiencias novas. O relato que se foi conformando no tanxible, nesta edición de 2021, aínda condicionada pola pandemia, é o das pezas que se tocan entre si dalgún xeito e non se acumulan nun programa de ocos e cifras. Poderiamos facer un relato secuencial ou das variacións que sobre certos temas, ideas, obxectivos e identidades queremos ofrecer á sociedade actual a través da arte escénica en todas as súas diversidades e apostas estilísticas (máis ou menos arriscadas). Abrimos coa mestría de Jan Lauwers, no desexo de seguirmos contando coas grandes figuras da
escena mundial entre nós despois da paréntese pandémica. A dramaturxia a partir de Shakespeare da peza Billy’s Violence antecede á dramaturxia que Voadora ofrecerá a partir doutra traxedia do bardo inglés, pero co mesmo desexo de coidar a beleza e aspectos que nos tocan, coma a violencia ou a caza de bruxas, cuestión central da obra Soga e cinsa. Marta Pazos non só aparece como directora no Othello, senón na metaficción paródica de Terceiro Acto, onde aparece convertida en personaxe que dirixe un Macbeth moi pop e plástico. Esaxeración paródica dos trazos de Voadora, colectivo que a MIT acompaña no seu frutífero camiño artístico dende hai uns anos e que ofrece unha versión que pon o foco na posverdade e na perversa utilización das fake news na actualidade, como fará ao día seguinte a compañía Sr Serrano. Fernando Epelde asina a versión deste espectáculo e tamén a dramaturxia de #2 Pilgrims días máis tarde, estrea a partir da idea de autoficción (recorrente no programa), unha historia do camiño diferente e con perspectiva de xénero (recorrente na MIT). Velaí os focos, as conviccións sinaladas, as continuidades (artistas que xa estiveron na MIT e volven
con outra peza para aprezarmos a súa evolución) e novas linguaxes, entre a consolidación ou a emerxencia (como é o caso da nova dramaturxia de Pablo Rosal, Tomás Cabané ou a fulgurante carreira dun Christos Papadopoulos que está cautivando coas súas coreografías os escenarios máis destacados do mundo e polo que cómpre ver se o noso tamén). Os porqués de cada peza en cada lugar poden ter diferentes procuras e alentos ao xogo da recepción específica. A persoa espectadora saberá como ligar e buscar eses (desa)fíos invisibles, esas transicións e matices e mesmo oposicións incómodas que se lle presentan no programa. Sen ser necesariamente compracente, a MIT vólvese aditiva, porque nos provoca, porque nos activa, porque nos ofrece a posibilidade de repensar e redefinir qué é iso do teatro, para qué serve a cultura e qué podemos chegar a ser como comunidade. Coa lingua das bolboretas ou coa poesía visual do novo circo, cada quen conforma unha melodía cívica e libre fronte á barbarie. A arte marca a diferenza. Roberto Pascual Director da MIT de Ribadavia
páx. 7
Respecta a etiqueta sanitaria e os protocolos da organización para a seguridade e prevención contra os contaxios por COVID-19. Grazas por coidarte, grazas por coidarnos. páx. 8
páx. 9
hippos zum zum teatre | (comunidade valenciana)
Título do espectáculo: Hippos Compañía: Zum-Zum Teatre Autoría: Quim Bigas e Ramon Molins Dirección: Quim Bigas Intérpretes: Miquel Rodríguez, Albert García, Jordi Gilabert Indumentaria-caracterización: Miguel Ángel Infante- Dulcie Best Público recomendado: Todos os públicos Duración: 25 minutos cada pase Web: https://zumzumteatre.com/
venres | 16 de xullo páx. 10
20.00h + 21.00h
| alameda (ruadavia)
Nun mundo onde conviven de xeito cotián animais e persoas, achegámonos a uns hipopótamos que se saen do rego. ¿Son persoas disfrazadas e mimetizadas no animal que levan enriba ou ben hipopótamos que se buscan dentro dos individuos que poñen o corpo? Acompañemos a estes hipopótamos nun percorrido físico que podería ser unha fábula, unha metáfora, a reflexión preliminar para unha tese de doutoramento sobre a humanidade e a animalidade ou, sinxelamente, unha proposta para todos os públicos da que podemos formar parte.
Premio Moritz Fira Tàrrega 2018 Mejor Estreno de Calle
En un mundo donde conviven cotidianamente los animales y las personas, nos acercamos a unos hipopótamos que se salen por la tangente. ¿Son personas disfrazadas y mimetizadas en el animal que llevan encima o bien hipopótamos que se buscan dentro de los individuos que ponen el cuerpo? Acompañemos a estos hipopótamos en un recorrido físico que podría ser una fábula, una metáfora, la reflexión preliminar para una tesis doctoral sobre la humanidad y la animalidad o, sencillamente, una propuesta para todos los públicos de la que podemos formar parte.
páx. 11
billy’s violence Needcompany - Jan Lauwers | (bélxica))
Título do espectáculo: Billy’s Violence Compañía: Needcompany Texto: Victor Afung Lauwers Composición musical: Maarten Seghers Dirección: Jan Lauwers Coreografía: Grace Ellen Barkey Intérpretes: Nao Albet, Grace Ellen Barkey, Gonzalo Cunill, Martha Gardner, Romy Louise Lauwers, Juan Navarro, Maarten Seghers, Meron Verbelen Escenografía e Vestiario: Jan Lauwers Deseño de iluminación: Ken Hioco Dramaturxia: Elke Janssens, Victor Afung Lauwers, Erwin Jans Técnicos e produción: Marjolein Demey, Ken Hioco, Tijs Michiels Asistencia de vestiario, atrezo e sobretítulos: Nina López Le Galliard Público recomendado: Maiores de 16 anos Duración: 100 minutos Idioma: Inglés, neerlandés e castelán, con sobretítulos en galego Web: www.needcompany.org
venres | 16 de xullo 23.00h | aud. “rubén garcía” do castelo páx. 12
Quen vise algunha vez Tito Andrónico, non precisa explicacións sobre o catálogo de horrores e de violencia gratuíta en que, ás veces, se converten as obras teatrais do bardo inglés. Quizais sexa o máis evidente, pero non é o único caso na súa obra. Moitas das pezas que escribiu logran un grao de brutalidade que as farían imposibles de asumir coa nosa sensibilidade… se non fose porque os telediarios nos acostumaron hai tempo a considerar case normais o medo, o sufrimento e o horror. Racismo, violencia, misoxinia… non son en absoluto estraños nas páxinas escritas por Shakespeare e son unha boa excusa para preguntarse por qué nos comprace ver un crime de ficción ou lelo, qué papel ten a violencia na arte do noso tempo e qué diferenzas hai na maneira de ver e de xulgala hoxe respecto a séculos pasados.
do XVII? Respóndennos as persoas integrantes da Needcompany, a compañía teatral multidisciplinaria, multicultural e innovadora creada en 1986 por Jan Lauwers e Grace Ellen Barkey, á que se sumou en 2001 Maarten Seghers, compositor da banda sonora orixinal desta montaxe, pero tamén os cómplices de Jan Lauwers e da Needcompany para este espectáculo: un Nao Albet sempre disposto a explorar os camiños abertos polo director belga; Gonzalo Cunill, un actor nado en Arxentina e con longa traxectoria nos escenarios cataláns ou tamén no cine; e o actor e director Juan Navarro.
O director belga Jan Lauwers, un dos grandes nomes do teatro europeo do noso tempo e que se presenta por vez primeira en Galicia, xa puxo en escena moitas das obras de Shakespeare, desde Xulio César (1990) ata o Rei Lear (2000), pasando polo Needcompany’s Macbeth (1996). É, polo tanto, un bo guía nesta viaxe polos aspectos máis negros da obra de Shakespeare que nos propón o poeta Victor Afung Lauwers en Billy’s Violence. O autor inspirouse nas dez traxedias shakespearianas para escribir uns diálogos íntimos e violentos, liberados de cualquera referente histórico ou anecdótico. ¿É a violencia que nos mostra Shakespeare unha demostración da necesidade da lei ou ben contén a súa propia verdade? O propio Jan Lauwers lémbranos que, no Londres de Shakespeare, as execucións de delincuentes eran espectáculos públicos, que se queimaban as mulleres acusadas de bruxería nas rúas e as pelexas de cans eran cousa de cada día. Neste contexto, un autor non tería máis remedio ca recorrer ao sexo e á violencia para encher os teatros onde se representaban as súas obras. ¿É Shakespeare unha especie de Tarantino de fins do século XVI e principios
Si habéis visto alguna vez Tito Andrónico, no hará falta que os expliquemos el catálogo de horrores y de violencia gratuita en el que, a veces, se convierten las obras teatrales del bardo inglés. Quizás es el más evidente, pero no es el único caso en su obra. Muchas de las piezas que escribió logran un grado de brutalidad que las harían imposibles de asumir para nuestra sensibilidad… si no fuera porque los telediarios nos han acostumbrado hace tiempo a considerar casi normales el miedo, el sufrimiento y el horror. Racismo, violencia, misoginia… no son en absoluto extraños en las páginas escritas por Shakespeare y son una buena excusa para preguntarse por qué nos complace ver un crimen de ficción o leerlo, qué papel tiene la violencia en el arte de nuestro tiempo y qué diferencias hay en la manera de ver y juzgarla hoy respecto a siglos pasados.
páx. 13
Jan Lauwers é un artista no sentido renacentista da expresión. Tanto pola polivalencia no uso de diferentes linguaxes como pola reflexión permanente sobre a sociedade do seu tempo e o cuestionamento do valor da arte como voz reflexiva e crítica do mundo contemporáneo. A deconstrución practicada, o fragmentarismo textual e verbal, os espectáculos sustentados no mundo da imaxe, fortemente sensoriais e cunha aposta decidida pola beleza, a linguaxe multidisciplinar, a reiteración de temas (morte, violencia, poder, voyeurismo, pracer, eros, insatisfacción e hostilidade
do mundo ou da sociedade, que irrompen en todos os espectáculos) eclipsan unha característica deste director, a paixón por contar, a coidadosa narratividade escénica e o esmerado traballo dramaturxístico. O ritmo dos espectáculos de Lauwers non é de natureza orgánica, determinado pola duración e intensidade das emocións de cada personaxe, pero si vén ditado pola palabra que se converte xunto coa música nun principio articulador da escenificación, coadxuvado polos movementos e a intensidade lumínica. José Gabriel López Antuñano. La escena del siglo XXI.
Unha produción de Needcompany, coproducida por Grec 2021 Festival de Barcelona, Needcompany, Teatre Nacional de Catalunya, Teatro Español, Naves del Español en Matadero, Teatro Central (Sevilla) e Les Salins - Scène Nationale de Martigues. Financiado grazas ao Tax Shelter BNP Paribas Fortis Film Finance NV/SA. Co apoio do Tax Shelter do Goberno federal belga e o Goberno de Flandes.
páx. 14
billy’s violence | Needcompany - Jan Lauwers (bélxica)
+ Críticas e outros datos de interese:
páx. 15
los que hablan teatro del barrio | (madrid)
Título do espectáculo: Los que hablan Compañía: Teatro del Barrio Autoría e Dirección: Pablo Rosal Intérpretes: Malenia Alterio e Luis Bermejo Deseño do espazo escénico: Almudena Bautista Iluminación: Valentín Álvarez Público recomendado: Adulto Duración: 70 minutos Idioma: Castelán Web: www.teatrodelbarrio.com
sábado | 17 de xullo
páx. 16
21.00h | aud. “manuel maría” da casa da cultura
A comedia “Los que hablan” pretende reencontrar, borradas todas as pistas, a experiencia do personaxe orixinario do escenario, a experiencia animal do primeiro falante. O molde, o manequín. Presentar ante a persoa espectadora seres pre-culturais, sempre fráxiles, na corda bamba, nunca acabados, antes de conseguiren ser alguén. Mostrar ao ser humano suspendido, tremoroso. Desposuílo desta absurda seguridade que obtivo desesperadamente e presenciar gloriosamente as súas probaturas, os seus honestos fracasos. Darnos o gusto de observar con tenrura todo o que o ser humano engadiu á alma, por interese do ego. Este é o sacrificio que propón esta obra. Non é a novidade o que ansía este espectáculo, senón devolvernos ao elemental, congregar aos espectadores nun gran e íntimo ‘Non sei’. Velaquí a súa aposta artística: a súa ética. Non podemos vanagloriarnos de que o que se necesita hoxe en día é facer menos se o facemos a través dunha historia e un discurso, que non deixa de engadir, de ser a forma vitoriosa do noso tempo. Trátase dun espectáculo de verdadeira renuncia ao drama. Trátase de comprender realmente o que o silencio é. Deixar morrer a palabrería e encontrarnos ao fondo, todos, calados.
“Los que hablan” pretende reencontrar, borradas todas las pistas, la experiencia del personaje originario del escenario, la experiencia animal del primer hablante. El molde, el maniquí. Presentar ante el espectador seres pre-culturales, siempre frágiles, en la cuerda floja, nunca acabados, antes de conseguir ser alguien. Mostrar al ser humano suspendido, tembloroso. Desposeerlo de esta absurda seguridad que ha obtenido desesperadamente y presenciar gloriosamente sus probaturas, sus honestos fracasos.
+ Críticas e outros datos de interese: Ese instante en el que te das cuenta de que vas a decir una tontería pero no puedes dar ya marcha atrás y quieres salir corriendo. Esas veces en las que quieres hablar desesperadamente con alguien pero no se te ocurre nada. Esos momentos en los que parece que no te llegan las palabras y esos otros en los que notas que te repites, que hablas por hablar, que no te crees lo que estás diciendo y te sientes absurdo. Justo ahí, en esos vacíos de la mente y de la comunicación, se sitúa esta fantástica función titulada Los que hablan, resultado feliz de la unión de tres talentos: Pablo Rosal, su autor y director, todo un descubrimiento para quienes sólo lo conocíamos como intérprete, y los actores Luis Bermejo y Malena Alterio, de los que queda poco que escribir: grandes. Raquel Vidales. El País.
“Estos clowns son oficiantes de una duda, investigadores de los caminos que circundan y se desvían de este enfangarse, con el fin de encontrar el terreno universal que compartimos antes de las particularidades. En efecto, el cómico, el poeta, es el que está llegando, el que no sabe, el que siempre empieza, el que no está acabado ni puede afirmarse nunca. El que pone en duda todo porque se sabe nada y todo, y no puede renunciar a no tenerse y a no saber, es la fuente de su vitalidad.” Entrevista de Liz Perales a Pablo Rosal.
páx. 17
othello voadora | (galicia)
Título do espectáculo: Othello Compañía: Voadora Texto: William Shakespeare Versión: Fernando Epelde Música orixinal: Hugo Torres Dirección: Marta Pazos Coreografía: María Cabeza de Vaca Intérpretes: Joaquín Abella, Ángel Burgos, Ana Esmith, Chumo Mata, Mari Paz Sayago / María Vázquez, Hugo Torres Espazo escénico: Marta Pazos Deseño de iluminación: Nuno Meira Vestiario: Silvia Delagneau Traballo de palabra: Miguel Cubero Axudante de dirección: Lucía Díaz-Tejeiro Axudante de escenografía: Pablo Chaves Maza Fotografía de escena: Estrella Melero Axudante de producción: Vicente Conde Distribución & Management: Montse Triola Produción: Jose Díaz Público recomendado: Maiores de 16 anos Duración: 90 minutos Idioma: Galego e castelán Web: www.voadora.es
sábado | 17 de xullo páx. 18
23.00h | aud. “rubén garcía” do castelo
Esta é a terceira coprodución da MIT con Voadora, despois d’A Tempestade e de Soño dunha noite de verán e despois do recoñecemento a Marta Pazos, unha das nosas directoras con maior proxección internacional, co Premio de Honra da MIT 2020. Volve así a compañía a Shakespeare. Hai no relato do bardo inglés unha historia de encontro, na que unha muller europea e un home africano se namoran. Porén, contra o final do texto, ela morre asasinada por el. Othello é, asemade, vítima e verdugo. Sofre islamofobia e executa un feminicidio que nace dunha mentira. Unha mentira que, a súa vez, xorde da inseguridade e da crenza de entender, como propio, o que non se pode posuír. #BlackLivesMatter, #NiUnaMenos, #Posverdade e #FakeNews danse cita nunha historia escrita hai máis de 400 anos, pero que hoxe en día resulta próxima no tempo: En España, desde o ano 2013, morreron 1.053 mulleres asasinadas pola violencia machista. Esta nova versión nova visión que se constrúe coa apertura do espazo íntimo, as conversas e accións do universo feminino a través das personaxes de Desdémona, Emilia e Bianca. Utilizando a comedia como xerador de discurso sobre a dor e a raiba, preguntámonos que podemos facer, desde o noso presente, para deter o tempo no relato. Xusto aquí: Non hai tempo, é tarde (estrangúlaa) Othello, Acto V.ii
“Volver a Shakespeare es volver al hogar. Reconforta pero puede traer consigo ecos de historias que, algún día, quisimos olvidar: en él está todo —dice Marta Pazos—. Hay en el relato del Bardo una historia de encuentro, en la que una mujer europea y un hombre africano se enamoran. Pero, al final del texto, ella muere asesinada a manos de él. Othello es, a la vez, víctima y verdugo. Sufre islamofobia y ejecuta un feminicidio que nace de una mentira. Una mentira que, a su vez, surge de la inseguridad y de la creencia de entender como propio lo que no se puede poseer”. “En el siglo XX originó múltiples debates y reescrituras radicales, pero este montaje nace desde un lugar diferente: el espacio periférico otorgado a quien ha vivido sin privilegios. Una nueva visión que se construye con la apertura del espacio íntimo, las conversaciones y acciones del universo femenino a través de los personajes de Desdémona, Emilia y Bianca. Utilizando la comedia como generador de discurso sobre el dolor y la rabia, nos preguntamos qué podemos hacer, desde nuestro presente, para detener el tiempo en el relato. Detenerlo y proponer al público un debate alrededor de la construcción del género, la percepción de uno/a mismo/a y las relaciones y la estructura misma del sistema patriarcal”.
Deter o tempo e voltar sobre os pasos da historia para entender como chegou até ese punto. Detelo e propor ao público un debate arredor da construción do xénero, a percepción dun-ha mesmo-a e as relacións, e a propia estrutura, do sistema patriarcal. páx. 19
Teatro necesario, urgente. Teatro de verdad. Bello y valiente. Y nos increpa desde la risa, nos hace saltar de la silla. Pero no solo para bailar. Quiere que nos movamos para cambiar las cosas, para cambiar las letras. Para que un “compañero de vida”, no nos vuelva a traer la muerte. Nunca. Ni a ellas ni a nadie. Jaime de los Santos. El Confidencial. “Cuando leí la obra de Shakespeare, una de las cosas que me pareció más terrible no es solo el hecho de que Desdémona sea asesinada, sino la ligereza con la que está escrito: muere con una simple acotación. Ella es la víctima, pero el foco no está en ella. Me parece brutal en forma y contenido. Pone de manifies-to la invisibilidad de este conflicto: no es de pareja, es de un sistema.” “Percibo esta obra como una pulsión entre binomios: la mentira y la verdad, la delicadeza y la fuerza bruta, la luz y la oscuridad, lo público y lo íntimo, el amor y el odio. Me parecía natural seguir esta
relación de contrarios a la hora de formular la puesta en escena, así que he introducido la comedia en la forma de contar este drama y me he rodeado de un elenco de cómicas y cómicos para llevarla a cabo. Me produce tanto dolor la historia de violencia machista que se presenta en el “Othello” que, intuitivamente, me surgió la herramienta de la comedia para digerirla y para poder atacarla con crudeza. La comedia es implacable. Es el espacio para decir la verdad más rotunda.” Entrevista de Ana Villa a Marta Pazos. Yo construyo el trabajo desde una actitud muy similar al pensamiento que Josep Beauys formula en los 60, “Cada persona es un artista y cada acción una obra de arte”. Para mí esta es la base del trabajo. Entrevista de Sergio Díaz a Marta Pazos.
Unha produción de Voadora en coprodución con MIT Ribadavia, Teatro de La Abadía & Teatro Nacional São João. Co apoio de IBERESCENA e AGADIC. páx. 20
the mountain | señor serrano (cataluña)
+ Críticas e outros datos de interese:
páx. 21
the mountain agrupación señor serrano | (cataluña)
Título do espectáculo: The Mountain Compañía: Agrupación Señor Serrano Dirección: Àlex Serrano, Pau Palacios, Ferran Dordal Intérpretes: Anna Pérez Moya, Àlex Serrano, Pau Palacios, David Muñiz Deseño do espazo escénico: Lola Belles, Àlex Serrano Iluminación: Cube.bz Son / música: Nico Roig Indumentaria-caracterización: Lola Belles Dirección produción: Barbara Bloin Produción executiva: Paula Sáenz de Viteri Distribución: Art Republic Público recomendado: a partir de 12 anos Duración: 70 minutos Idioma: Inglés con subtítulos en español Web: https://www.srserrano.com/es/the-mountain/
domingo | 18 de xullo páx. 22
23.00h | aud. “rubén garcía” do castelo
Despois de estrear con gran éxito na MIT 2015 a obra A house in Asia, esta peculiar compañía regresa cunha peza poderosa e moi atractiva, logo do seu paso pola Bienal de Venecia. The Mountain combina a primeira expedición ao Everest, cuxo éxito é aínda hoxe incerto, con Orson Welles sementando o pánico no seu programa de radio A Guerra dos Mundos; xogadores de bádminton xogando ao baseball; unha web de fake news; un dron escrutando o público; moita neve; pantallas móbiles; imaxes fragmentadas; e Vladimir Putin disertando satisfeito sobre a confianza e a verdade. Existe unha imaxe amplamente compartida que percorre a historia das ideas: escalar unha montaña, superar todas as dificultades para chegar ao cumio e unha vez alí poder ver o mundo “tal e como é”. Ver a verdade e non só sombras ou reflexos. É unha fermosa imaxe, en efecto. ¿Pero realmente é así? A miúdo, mirando desde o cumio cara abaixo non se ven máis ca nubes e néboa cubríndoo todo ou unha paisaxe que cambia dependendo do momento do día ou do tempo. ¿Como é ese mundo daquela? ¿Como é esa verdade? ¿Existe a verdade? ¿É este un cumio que hai que coroar e xa está, ou máis ben un camiño frío e inhóspito que hai que ascender continuamente? Unha rede de ideas, historias, imaxes, accións e conceptos sustenta o entramado dramatúrxico de The Mountain. Con estes materiais, despregados en capas que se remexen creando conexións inesperadas, a peza preséntase como unha exploración sen mapa sobre o mito da verdade.
The Mountain combina la primera expedición al Everest, cuyo éxito es aún hoy incierto, con Orson Welles sembrando el pánico en su programa de radio La Guerra de los Mundos; jugadores de bádminton jugando a baseball; una web de fake news; un dron escrutando al público; mucha nieve; pantallas móviles; imágenes fragmentadas; y Vladimir Putin disertando satisfecho sobre la confianza y la verdad. Existe una imagen ampliamente compartida que recorre la historia de las ideas: escalar una montaña, superar todas las dificultades para llegar a su cima y una vez allí poder ver el mundo “tal y como es”. Ver la verdad y no solo sombras o reflejos. Es una hermosa imagen, en efecto. ¿Pero realmente es así? A menudo, mirando desde la cima hacia abajo no se ven más que nubes y niebla cubriéndolo todo o un paisaje que cambia dependiendo del momento del día o del tiempo. ¿Cómo es ese mundo entonces? ¿Cómo es esa verdad? ¿Existe la verdad? ¿Es ésta una cima que hay que coronar y basta, o más bien un sendero frío e inhóspito que hay que ascender continuamente? Una red de ideas, historias, imágenes, acciones y conceptos sustenta el entramado dramatúrgico de The Mountain. Con estos materiales, desplegados en capas que se entremezclan creando conexiones inesperadas, la pieza se presenta como una exploración sin mapa sobre el mito de la verdad.
Aviso: a visibilidade pode ser reducida ou limitada en certas zonas laterais do Auditorio, debido ás proxeccións, maquetas e sobretítulos nas pantallas. páx. 23
No es de extrañar que el espectáculo esté cosechando llenos ya en sus primeros días de exhibición, con público joven y entregado, a pesar del precio no bajo de las entradas: lo que ofrece la Agrupación Sr. Serrano es algo insólito, nuevo y excitante, que colma la necesidad contemporánea de enfrentarse a la realidad desde una mirada que no rehúye la complejidad, sino todo lo contrario, con ganas de cruzar las distintas capas que la componen y con el objetivo de desvelar los entresijos que se esconden bajo las apariencias. ¿Es verdad todo lo que vemos y se nos comunica como verdad? Toni Rumbau en Revista Titeresante El montaje, en la línea de las mejores obras de esta magnífica compañía, ilustra con ejemplos conocidos cómo los medios y las opiniones hegemónicas moldean nuestros puntos de vista y la realidad. Cada uno la pintamos a nuestra manera. Con su habitual e innovador lenguaje –maquetas, vídeo en directo, pantallas… que manejan
con maestría-, a los que han añadido un dron que les permite otros ángulos de visión, el colectivo arma un muy lúcido caleidoscopio con dos historias que flirtean con el engaño y un personaje, Vladimir Putin, líder manipulador que aparece cual gurú filosófico. Inma Fernández “El teatro convencional, más costumbrista, se apodera del relato. La convención teatral no fractura la fábula en favor de la verosimilitud escénica. Nosotros, en cambio, mostramos cómo se construye y las diferentes capas que se superponen en su construcción. No sólo explicamos una historia, sino que mostramos cómo la construcción del relato es un artefacto en sí mismo. Nuestro argumentario es muy diverso, desde películas de Marlon Brando a temas de Michael Jackson para mostrar la realidad y cómo se construye.” Entrevista a Álex Serrano en Eldiario.es
Coprodución de Agrupación Señor Serrano co GREC Festival de Barcelona, Teatre Lliure (Barcelona), CSS Teatro Stabile di Innovazione del Friuli–Venezia Giulia (Udine), Teatro Stabile del Veneto–Teatro Nazionale, Veneto Zona K (Milán), Monty Kultuurfaktorij (Amberes), Grand Theatre (Groningen) e Feikes Huis (Amsterdam). páx. 24
the mountain | señor serrano (cataluña)
+ Críticas e outros datos de interese:
páx. 25
contos a pé de rúa caxoto - a trastenda dos contos | (galicia)
Título do espectáculo: Contos a pé de rúa Compañía: A Trastenda dos Contos Autoría, Dirección e Interpretación: Caxoto Indumentaria-caracterización: Josefa Valle Costa Público recomendado: Familiar (infantil a partir de 4 anos) Duración: 60 min Idioma: Galego
luns | 19 de xullo páx. 26
21.00h | sampaio (programa SputMIT – satélites da MIT).
Un particular barrendeiro municipal chega á praza para acometer a súa función pública co mellor dos ánimos. Ante a contrariedade de atopar a praza chea de xente colga durante un intre a súa escoba de xestas e disponse a compartir historias, xogos e cantigas coas que facer participar activamente ao público presente. Caxoto, o narrador oral, seleccionará entre o seu amplo repertorio de contos aqueles que máis se axeiten ao público e ao lugar presente intercalando entre medias xogos e cantigas coas que involucrar a toda a familia. Un espectáculo fresco e dinámico ideal para un verán na rúa.
Un particular barrendero municipal llega a la plaza para acometer su función pública con el mejor dos ánimos. Ante la contrariedad de encontrar la plaza llena de gente cuelga durante un instante su escoba y se disponse a compartir historias, juegos y canciones con las que hacer participar activamente al público presente. Caxoto, el narrador oral, seleccionará entre su amplio repertorio de cuentos aquellos que más se ajusten al público y al lugar presente intercalando entre medias juegos y canciones con las que involucrar a toda la familia. Un espectáculo fresco y dinámico ideal para un verano en la calle.
páx. 27
rey lear atalaya | (andalucía)
Título do espectáculo: Rey Lear Compañía: Atalaya Autoría: William Shakespeare, adaptación de Ricardo Iniesta Dirección e deseño do espazo escénico: Ricardo Iniesta Intérpretes: Carmen Gallardo, Silvia Garzón, María Sanz, Lidia Mauduit, Raúl Vera, Laura Porras, Javier Domínguez, Joaquín Galán, Jose Ángel Moreno Dirección coral: Lidia Mauduit e Marga Reyes Iluminación: Alejandro Conesa Texturización da escenografía: Ana Arteaga Espazo sonoro: Emilio Morales Temas musicais e dirección musical: Luis Navarro e Laboratorio Piesni Indumentaria-caracterización: Carmen de Giles e Flores de Giles Coreografía: Juana Casado Axudante de Dirección: Sario Téllez Produción: Francesca Lupo Público recomendado: A partir de 14 anos Duración: 100 minutos Idioma: Castelán Web: https://www.atalaya-tnt.com/
luns | 19 de xullo páx. 28
23.00h | aud. “rubén garcía” do castelo
Unha compañía coñecida e recoñecida na MIT (Premio do Público en 2009 con Ariadna). Chega cun dos seus espectáculos máis premiados (13 galardóns) e dentro do bloque de espectáculos que parten da obra de William Shakespeare. Rey Lear é en concreto a segunda montaxe shakesperiana de Atalaya, tras Ricardo III. Non trata de ubicar a acción en ningunha época… Estamos ante un texto universal no tempo e no espazo. As paixóns e os instintos humanos non cambiaron nos últimos 4.000 anos. A versión de Atalaya potencia a procura da condición humana espida de todo o que subxace no texto, despoxando ao individuo de todo o superfluo, conectando coa esencia da Natureza e buscando a empatía cara o resto da Humanidade. Os coros, cada vez máis presentes en Atalaya, acadan aquí unha potencia estremecedora e acompañan os cambios escénicos que se realizan á vista.
+ Críticas e outros datos de interese: El espectáculo es un mecano riguroso, preciso –casi algebraico-, pero rebosante de belleza, de armonía, de rigor y de placer estético al mismo tiempo. Y es que en ‘Rey Lear’ está concentrado todo el sello Atalaya: la desnudez y esencialidad predicada por Grotowski y Barba, y seguidos al pie de la letra por Iniesta, aparecen aquí atravesando todo el espectáculo. No hay que distraer al público con nada que no sea esencial. Hay que despreciar lo superfluo, lo banal. Ya hay suficientes estímulos en la propia obra, en el texto del bardo y es a ellos a quien se han dedicado todos los esfuerzos de la compañía. El resultado es sencillamente espectacular, homogéneo, fantástico, y roza la perfección. José-Miguel Vila
Rey Lear es el segundo montaje shakesperiano de Atalaya, tras Ricardo III. No trata de ubicar la acción en época alguna… Estamos ante un texto universal en el tiempo y en el espacio. Las pasiones y los instintos humanos no han cambiado en los últimos 4.000 años. La versión de Atalaya, potencia la búsqueda de la condición humana desnuda que subyace en el texto, despojando al individuo de todo lo superfluo, conectando con la esencia de la Naturaleza y buscando la empatía hacia el resto de la Humanidad. Los coros, cada vez más presentes en Atalaya, alcanzan aquí una potencia estremecedora y acompañan a los cambios escénicos que se realizan a la vista. El espectáculo ha sido el más teatro andaluz con 6 en total, dirección o actriz. Así mismo, nominaciones ha recibido en los en 2019.
galardonado en los premios de entre ellos Mejor Espectáculo, ha sido el espectáculo que más premios MAX del teatro español páx. 29
carman javier ariza | (cataluña)
Título do espectáculo: Carman Compañía: Javier Ariza Autoría e Interpretación: Javier Ariza Dirección: Aitor Basauri Tunning: Jairo Fuentes e David Cabezos Son / música: Javier Ariza Indumentaria-caracterización: Elisa Sanz e Begoña Simón Público recomendado: Todos os públicos Duración: 50 minutos Idioma: Castelán Web: www.javierariza.com
martes | 20 de xullo páx. 30
21.00h | francelos (programa SputMIT – satélites da MIT).
Nun mundo onde impera a razón, só os soñadores sobreviven. E que mellor ca un valente idiota para soñar alto. Carman transforma a rúa e devólvella aos seus habitantes a través dun espectáculo único, onde un coche icónico adquire personalidade ata acabar realizando unha impresionante rutina que o levará a recuperar o posto na historia que nunca debeu perder.
Carman es una comedia callejera para un showman y un seat 600, un divertido espectáculo para todos los públicos en el que un coche icónico en la movilidad cobra vida y terminará por conducir sin conductor en una rutina musical y circense que puede llevarles a Eurovisión. En un mundo donde impera la razón sólo los soñadores sobreviven y que mejor que un idiota para soñar alto. Un circo callejero y urbano para toda la familia con un showman y un Seat 600.
Mejor Espectáculo de Calle de Feria de Ciudad Rodrigo 2019. Premio Panorama Circada 2019 Nosolocirco y Puça Espectacles.
páx. 31
terceiro acto cdg – centro dramático galego| (galicia)
Título do espectáculo: Terceiro Acto Compañía: CDG – Centro Dramático Galego Texto: Andrea Jiménez e Noemi Rodríguez, a partir de improvisacións co elenco Dirección: Andrea Jimémez e Noemi Rodríguez Elenco: Belén Constenla, Roberto Leal, Fernando Morán, Mabel Rivera, Eduardo R. Cunha “Tatán” Escenografía: Marta Pazos Vestiario: Yaiza Pinillos Iluminación: Miguel Ruz Velasco Espazo sonoro: Hugo Torres Coreografía: Amaya Galeote Asistencia de dirección: Laura Míguez Asistencia de escenografía: Carmen Triñanes Asistencia de produción: Xandre Vázquez Escenografía e utilería: Equipo técnico do CDG Vestiario: Equipo técnico do CDG Máscaras: Beatriz Nieto Fotografías e vídeos: Miramemira Deseño gráfico: Trisquelia Coordinación e corrección de textos: Rosa Moledo Público recomendado: Maiores de 14 anos Duración: 90 minutos Idioma: Galego Web: http://centrodramatico.xunta.gal/
martes | 20 de xullo páx. 32
23.00h | aud. “rubén garcía” do castelo
Unha troupe de actrices e actores veteranos reúnese clandestinamente pola noite para emprenderen a que quizais sexa a súa última aventura xuntos. Nesta noite revivirán o que non volverá para entender, para modificar, para se reconciliaren co que xa non está, ao tempo que reflexionan sobre o terceiro acto das súas vidas. Xuntos, analizarán o seu legado e proxectaranse tamén no futuro incerto para falar sobre a vellez, a morte, os seus anhelos e desexos para esta nova etapa da vida. Terceiro acto é unha peza á vez cómica, sombría e fermosa. Un poema escénico sobre a memoria e os soños; un exorcismo, unha celebración da vida e do teatro. Esta obra de teatro é unha homenaxe ás traballadoras e aos traballadores do teatro. Tamén é unha homenaxe ás persoas
maiores. As persoas maiores teñen coñecementos importantes que poden ensinar ao resto das persoas. Tamén son as persoas que recordan o que pasou hai anos. A obra de teatro Terceiro acto quere contar que a vida é fermosa. Tamén quere contar que o traballo do teatro é un traballo extraordinario.
Esta obra de teatro es un homenaje a las trabajadoras y trabajadores del teatro. También es un homenaje a las personas mayores. Las personas mayores tienen conocimientos importantes que pueden enseñar al resto de las persoas. También son las personas que recuerdan lo que pasó hace años. La obra de teatro Terceiro acto quiere contar que la vida es hermosa. También quiere contar que el trabajo del teatro es un trabajo extraordinario.
páx. 33
“A idea da conversa sempre está moi presente nos nosos espectáculos. Gústanos a idea do teatro como un foro, como un espazo de negociación que serve para tender pontes, para contradicirnos e para achegarnos uns aos outros.” Despois de gañar o Premio do Público en 2020 con Hoy puede ser mi gran noche, con Teatro en Vilo, Andrea Jiménez e Noemi Rodríguez volven á MIT con esta especial produción do CDG. “Esta idea de conversación resúltanos profundamente conmovedora e para Terceiro acto, ante a pregunta de como podiamos permanecer vinculados ao pasado nun tempo no que a fenda entre xeracións é tan grande que parece que non podemos herdar as experiencias dos que nos anteceden, propuxémonos ter unha longa e profunda conversa cun grupo de persoas maiores de 60 anos e que ademais dedicaran a súa vida á arte da interpretación e do teatro. No camiño atopamos cinco persoas extraordinarias, cinco actrices e actores que se entregaron con absoluta xenerosidade á empresa de utilizar o teatro como un lugar para reencontrarse e reflexionar sobre certas cuestións que foron páx. 34
xurdindo ao longo do proceso e converténdose en relevantes. Reflexionamos sobre ese esplendor vital que emana moitas veces do que poderiamos dar en chamar “o terceiro acto dunha vida”, preguntámonos como é o proceso de irse facendo maior, falamos dos anhelos, das perdas, dos soños que lles quedan por cumprir dentro e fóra dun escenario, do lugar onde nos coloca a sociedade ao írmonos facendo maiores. Xuntos, lembramos e reflexionamos sobre días pasados, analizamos o impacto da arte na vida destes cinco artistas e buscamos comprender como a historia destas mulleres e homes foi atravesada pola Historia con maiúscula. Cinco persoas que naceron nunha ditadura e que na súa mocidade creron que podían comezar de cero e loitar por un novo mundo. En Terceiro acto analizamos tamén o seu legado e formulamos hipóteses sobre como será o mundo cando eles xa non estean. Neste momento no que a historia corre a una velocidade endiañada, detémonos para escoitar atentamente, nunha especie de soño poético, a aqueles que van diante de nós, os gardiáns da memoria.”
terceiro acto | cdg – centro ramático alego (galicia)
+ Críticas e outros datos de interese:
páx. 35
#2pilgrims redrum teatro | (galicia)
Título do espectáculo: #2PILGRIMS Compañía: Redrum Teatro Autoría: Fernando Epelde Dirección: Alex Sampayo Intérpretes: Sheyla Fariña e Guillermo Carbajo Deseño do espazo escénico: Redrum Teatro Iluminación: Carlos Álvarez-Ossorio Son / música: Fernando Epelde Indumentaria-caracterización: Redrum Teatro Público recomendado: A partir dos 12 anos Duración: 70 minutos Idioma: Galego Web: www.redrumteatro.com
Estrea mércores | 21 de xullo páx. 36
20.00h | aud. “manuel maría” da casa da cultura
Estrea do novo espectáculo da compañía Redrum, un espectáculo de creación propia, que parte da metodoloxía da autoficción e da necesidade de crear unha comedia social en clave de autoparodia. Lembrades a Sheyla Fariña e a Guillermo Carbajo? Probablemente non. Pero nalgún momento das súas vidas foron persoas recoñecidas polos seus traballos na televisión. Ela protagonizou a serie Acacias 38, e el foi o neno de Pratos Combinados. Agora as súas carreiras están acabadas. Vivimos nun mundo caótico e imprevisible pero grazas á globalización, ás redes sociais, a Netflix e a un ditador psicópata, quizáis lles quede unha última oportunidade de retornar a ese firmamento de estrelas da TVG... O Camiño de Santiago, a igualdade e as novas masculinidades serán os temas principais de #2Pilgrims, unha aventura cativadora que poderá catapultar as súas carreiras á actualidade internacional.
¿Os acordáis de Sheyla Fariña y Guillermo Carbajo? Probablemente no. Pero en algún momento de sus vidas fueron personas reconocidas por sus trabajos en televisión. Ella protagonizó la serie Acacias 38, y él fue el niño de Pratos Combinados. Ahora sus carreras están acabadas. Vivimos en un mundo caótico e imprevisible pero gracias a la globalización, a las redes sociales, a Netflix y a un dictador psicópata, quizás les quede una última oportunidad para retornar a ese firmamento de estrellas de la TVG... El Camino de Santiago, la igualdad y las nuevas masculinidades serán los temas principales de #2Pilgrims, una aventura cautivadora que podrá catapultar sus carreras a la actualidad internacional.
Espectáculo beneficiario do programa “O teu Xacobeo”.
páx. 37
fábulas da montaña larraitz | (galicia)
Título do espectáculo: Fábulas da montaña Compañía: Larraitz Urruzola Producións Artísticas Autoría e Dirección: Ignacio Vilariño Intérpretes: Larraitz Urruzola e Merran Laginestra Deseño do espazo escénico: Luis Javier Iglesias “Luchi” Iluminación: Miguel Cabaleiro Son / música: Marcial del Adalid Indumentaria-caracterización: Bety Busto Público recomendado: +8 Anos/Todos os públicos Duración: 50 minutos Idioma: Galego Web: www.larraitzurruzola.com
mércores | 21 de xullo 21.00h | san cristovo (programa SputMIT – satélites da MIT).
xoves | 22 de xullo páx. 38
21.00h | a franqueirán (programa SputMIT – satélites da MIT).
En Fábulas da montaña, Concepción Arenal repasa a súa infancia en Ferrol e o posterior traslado a Armaño, Cantabria, trala morte do seu pai. Alí, na convivencia cos animais da casa e ante o respecto de lobos e osos, escribe o seu libro Fábulas en verso orixinais. Historias onde destaca a súa loita polos dereitos das mulleres, das clases desfavorecidas e a defensa da educación como medio para conseguir a Igualdade. En escena a actriz Larraitz Urruzola interpreta a Concepción Arenal, que cos títeres na súa saia-teatriño presenta momentos da súa mocidade e as súas fábulas. Merran Laginestra, no papel de amiga da escritora, interpreta en directo temas populares e de Marcial de Adalid, compositor galego coetáneo da ferrolá e alcumado “O Chopin Español”. Segundo as ilustracións da época, a saia-teatriño, na que unha muller era sempre a titiriteira, foi un recurso escénico utilizado nas veladas das clases ilustradas do século XIX. Con esta proposta queremos recuperar e incorporar ao corpus dramático galego este valioso patrimonio teatral esquecido.
En Fábulas da montaña, Concepción Arenal repasa su infancia en Ferrol y el posterior traslado a Armaño, Cantabria, tras la muerte de su padre. Allí, en convivencia con los animales de la casa y ante el respeto de lobos y osos, escribe su libro Fábulas en verso originales. Historias donde destaca la lucha por los derechos de las mujeres, de las clases desfavorecidas y la defensa de la educación como medio para conseguir la Igualdad.
páx. 39
Concepción Arenal (Ferrol, 1820 - Vigo, 1893) A súa pegada no pensamento e na práctica social na defensa dos máis desfavorecidos é mundialmente coñecida e o aprecio pola súa figura excede os confíns da Autonomía Galega dando nome a prazas, rúas, bibliotecas, centros culturais e escolas por todo o Estado español. Cando acaban de cumprirse 201 anos do nacemento de Concepción Arenal, a compañía Larratiz Urruzola Producións Artísticas quere render homenaxe a esta escritora, xornalista e activista social galega de gran relevancia universal e unha das figuras indispensables do panorama humanístico do século XIX. Muller adiantada ao seu tempo, foi pioneira do pensamento feminista e loitadora en favor da educación da muller como medio para alcanzar a igualdade de dereitos. Como penalista, entre outras cousas, propuxo transformar o sistema penitenciario para que, a través da educación e da formación, o delincuente se reintegrase na sociedade. Concepción Arenal transmite unha imaxe afastada dos estereotipos femininos, coa que se poden identificar as nenas e coa que se pretende contribuír a transformar os modelos imperantes aínda na sociedade de hoxe en día. O libro “Fábulas en verso orixinais” é o único traballo da autora específico para a infancia e presenta grandes diferenzas
páx. 40
con respecto a outras recompilacións de fábulas moi populares naquela altura e que foran escritas por homes coma La Fontaine, Samaniego, Tomás Iriarte... todas debedoras á súa vez das Fábulas de Esopo. Concepción Arenal muda os exóticos animais da selva africana (leóns, monos, camelos, elefantes, leopardos, tigres) por persoas e animais da montaña cántabra (osos, lobos, mastíns, cans palleiros e galos). Tamén muda os contidos clásicos das fábulas e incorpora temáticas que van ser centrais en toda a súa produción intelectual posterior: a defensa dos desfavorecidos, a importancia da educación nos procesos de transformación da realidade e a necesidade da empatía coa dor e o sufrimento dos demais. Larraitz Producións Artísticas é un proxecto persoal que ten como piares a propia actriz, a súa capacidade narrativa, os títeres tradicionais, os contidos con perspectiva feminista e as protagonistas femininas como Rosalía de Castro, Francisca do Campo (madriña de Rosalía), Concepción Arenal ou Dona Barriga Verde, transformando en muller o mítico personaxe de títeres galego. Todos estes elementos diferenciais amosan unha aposta clara por visibilizar a pegada dos referentes femininos nas artes e no activismo social.
fábulas da montaña | larraitz (galicia)
+ Críticas e outros datos de interese:
páx. 41
programa 37 mit
día 17 | sábado 21:00 Auditorio “Manuel María” da Casa da Cultura | Los que hablan | Teatro del Barrio (Madrid).
día 14 | mércores preMIT, previas da MIT 23:00 Auditorio “Rubén García” do Castelo | Teatro do Vilar. Apoio ao teatro efeccionado de Ribadavia.
23:00 Auditorio “Rubén García” do Castelo | Othello | Voadora (Galicia). (Coprodución da MIT) 00:30 Foros MIT. Coloquio con Marta Pazos. Patio de Turismo.
día 15 | xoves preMIT, previas da MIT 21:00 Salón de Actos do Concello | Presentación do libro O tsunami, de Marcos Abalde Covelo (Premio Abrente 2020).
20:00 Alameda (Ruadavia) | Hippos | Zum Zum Teatre (Valencia). 20:30 Inauguración oficial da MIT 2021. Adro de Santo Domingo.
23:00 Auditorio “Rubén García” do Castelo | Mountain | Agrupación Señor Serrano (Cataluña).
The
00:30 Foros MIT. Coloquio coa compañía. Patio de Turismo.
Vidal
21:30 Alameda (Ruadavia) | Hippos | Zum Zum Teatre (Valencia). 23:00 Auditorio “Rubén García” do Castelo | Billy’s Violence | Needcompany - Jan Lauwers (Bélxica).
páx. 42
10:30 - 12:30 Casa da Cultura | Masterclass con Pablo Rosal (Los que hablan). 21:00 Igrexa da Madalena | Coreografías selváticas Adriana Reyes | Residencias Paraíso.
día 16 | venres
21:00 Entrega do Premio de Honra “Roberto Bolaño” ao mérito nas artes escénicas.
día 18 | domingo
día 19 | luns 21:00 Sampaio | Contos a pé de rúa | Caxoto - A trastenda dos contos (Galicia). (Programa SputMIT – satélites da MIT). 23:00 Auditorio “Rubén García” do Castelo – Rey Lear | Atalaya (Andalucía). 00:30 Foros MIT. Coloquio coa compañía. Patio de Turismo.
día 20 | martes
día 23 // venres
21:00 – Francelos | Carman | Javier Ariza (Cataluña). (Programa SputMIT – satélites da MIT).
20:00 Santo André | Xeliña fala galego | Caxoto - A trastenda dos contos (Galicia). (Programa SputMIT – satélites da MIT).
23:00 Auditorio “Rubén García” do Castelo | Terceiro Acto | CDG (Galicia). 00:30 Foros MIT. Coloquio coa compañía, conducido por Laura Míguez. Patio de Turismo. día 21 | mércores 20:00 Auditorio “Manuel María” da Casa da Cultura | 2 pilgrims | Redrum Teatro (Galicia). 21:00 San Cristovo | Fábulas da montaña | Larraitz (Galicia). (Programa SputMIT – satélites da MIT). 23:00 Auditorio “Rubén García” do Castelo | Soga e cinsa | Aporía Escénica (Galicia). (Coprodución da MIT) 00:30 Foros MIT. Coloquio coas compañías Redrum e Aporía. Patio de Turismo. día 22 // xoves 20:00 Igrexa da Madalena | Os actos da inercia | Javier Martín – Galicia. 21:00 A Franqueirán | Fábulas da montaña | Larraitz (Galicia). (Programa SputMIT – satélites da MIT). 23:00 Auditorio “Rubén García” do Castelo | A lingua das bolboretas | Sarabela Teatro (Galicia). 00:30 Foros MIT. Coloquio coa compañía. Patio de Turismo.
21:00 Auditorio “Manuel María” da Casa da Cultura | Bailar agora – Marta Alonso Tejada – Galicia. 23:00 Auditorio “Rubén García” do Castelo | Elvedon | Lion and the Wolf - Christos Papadopoulos (Grecia). 00.00 Foros da MIT. Coloquio e presentación do libro História da dança contemporânea na Galiza, de Afonso Becerra. día 24 // sábado 21:00 Auditorio “Manuel María” da Casa da Cultura | Cris, pequeña valiente | El espejo negro (Andalucía). 23:00 Auditorio “Rubén García” do Castelo | Querido Capricho | CDN e Malala Prod. (Madrid). 01:00 Igrexa de San Francisco (Ruadavia) | Vértigo | Pistacatro (Galicia). (Coprodución da MIT) día 25 // domingo 12:00 Igrexa da Madalena | Dramiturga (Galicia e Portugal). 21:00 Alameda (Ruadavia) | Distans | Vol’e Temps (Andalucía). 23:00 Auditorio “Rubén García” do Castelo | Déjà vu | Cia. Manolo Alcántara (Cataluña). 00:30 Foros MIT. Coloquio coa compañía arredor do páx. 43 novo circo. Patio de Turismo.
soga e cinsa aporía escénica (coprodución da MIT) | (galicia)
Título do espectáculo: Soga e cinsa Compañía: Aporía Escénica Autoría e Dirección: Diana Mera Intérpretes: Nerea Brey, Sonsoles Cordón, María Costas, Diana Mera, Raquel Oitavén, Marta Pérez, Merche Pérez, Rosa Puga Davila, María Roja, Nuria Sotelo, María Tasende. Deseño do espazo escénico: Montse Piñeiro Iluminación: Montse Piñeiro e Del Ruíz Son / música: Francisco Gallardo Indumentaria: Montse Piñeiro Público recomendado: Adulto Duración: 101 min Idioma: Galego Web: http://www.aporiaescenica.com/
mércores | 21 de xullo páx. 44
23.00h | aud. “rubén garcía” do castelo
Soga e cinsa, tríptico renacentista para 11 bruxas en 101min, aborda a Caza de bruxas en Europa nos séculos XV, XVI e XVII co obxecto de visibilizar o xenocidio que supuxo e a súa perversa conexión co desenvolvemento do sistema capitalista. Asistimos a unha peregrinaxe de sombras que procuran as luces da xustiza e do recoñecemento de máis de 60.000 vítimas condenadas á fogueira e á forca por crimes que non cometeron, o 85% delas mulleres. Horror, humor, reflexión, plasticidade e emoción son as apócemas principais deste conxuro teatral. Unha sucesión de paisaxes espectrais e inesperadas irrompen na escena para que os corpos expresen a súa danza esquecida.
Soga e cinsa, tríptico renacentista para 11 brujas en 101 minutos, aborda la caza de brujas en Europa en los siglos XV, XVI y XVII con el objeto de visibilizar el genocidio que supuso y su perversa conexión con el desarrollo del sistema capitalista.
+ Críticas e outros datos de interese: Artezblai, Afonso Becerra Soga e cinsa es una pieza en la que el coro de las 11 presencias femeninas, en diferentes rituales y simulacros, es lo más atractivo. No hay protagonista ni antagonista, no hay historia, hay un paisaje de 11 mujeres que actúan de manera ritual evocando, en cuadros de factura visual y recepción contemplativa, las fuerzas telúricas. […] Ahí, en esa topografía y en las figuras que se desprenden y aglutinan, no hay género y se rozan los límites de lo humano. No son mujeres ni hombres, jóvenes ni ancianas, ni siquiera son personas, el escenario es un paisaje con una topografía caprichosa que evoluciona lentamente, bañada por haces envolventes de luz y sombra y por ráfagas absorbentes de sonido […]
Coprodución de Aporía coa MIT de Ribadavia, coa axuda de AGADIC e a colaboración do Concello de Vigo e Concello da Cañiza.
Horror, humor, reflexión, plasticidad y emoción son las pócimas principales de este conjuro teatral. Una sucesión de paisajes inesperados irrumpen la escena para que los cuerpos expresen su danza olvidada, en un peregrinaje de sombras que procura las luces de la justicia y del reconocimiento.
páx. 45
os actos da inercia
Título do espectáculo: Os actos da inercia [proxecto teorema]
javier martín | (galicia)
Compañía: Javier Martín Concepto e movemento: Javier Martín Espazo sonoro: Artur M. Puga Produción: Sabela Mendoza Vídeo: Leo López e Javi Camino Colaboran: Atlanttic - Centro de Investigación en Tecnoloxías da Telecomunicación (cámara anecoica), Universidade de Vigo Residencia investigación teórica: A Casa Vella, co apoio da AGADIC Agradecementos: SinsalAudio - Museos Científicos Coruñeses Público recomendado: Xeral Duración: 30 minutos + coloquio posterior co público Web: javiermartin.gal | arturmpuga.com
xoves | 22 de xullo páx. 46
20.00h | igrexa da madalena
«Se fose fácil entender o corpo, ninguén pensaría que temos mente» Merleau-Ponty.
+ Críticas e outros datos de interese:
Coreografía e creación sonora que implementa o traballo corporal sintetizado previamente nunha cámara anecoica: texturas sonoras e de movemento elaboradas e descubertas no laboratorio. Un solo de danza con música en directo que se encontra adscrito ao proxecto «teorema».
“El intersticio, esos territorios del vacío. La tensión en las interacciones entre flujos: así se penetra la forma y el silencio. Como palpitación, apertura, cierre, despliegue, contracción y tracción. Y alteración, repetición, reposición y cambio o traslación. Movimiento que imprime fuerza contra lo vacío provocando su colapso.
«Si fuera fácil entender el cuerpo, nadie habría pensado que tenemos mente» Merleau-Ponty. Coreografía y creación sonora que implementa el trabajo corporal sintetizado previamente en una cámara anecoica: texturas sonoras y de movimiento elaboradas y descubiertas en el laboratorio. Un solo de danza con música en directo que se encuentra adscrito al proyecto «teorema».
De la calma desborda movimiento, base de todas las formas; y cada ritmo desplegado implica una singular condensación en la forma. Así el no-tiempo del «solo de danza» es un ejercicio que desubica de la fragmentación del tiempo y su inercia, proponiendo una intensificación que desarticule la identidad objetual que genera. Una situación compartida que informa y capacita para deshacer una vida en diferido producida por la acción del lenguaje y sus polarizaciones. Intervención artística que busca interlocutores, un suceso que dialoga con el entorno específico o espacio que lo acoge, enriqueciéndose de los significados y cargas que el lugar desprende.” Javier Martín.
páx. 47
a lingua das bolboretas sarabela teatro | (galicia)
Título do espectáculo: A lingua das bolboretas Compañía: Sarabela Teatro Intérpretes: Elena Seijo, Josito Porto / César Goldi, Fernando Dacosta, Fran Lareu, Sabela Gago e Fina Calleja Dirección e Dramaturxia: Gonçalo Guerreiro Autor: Manuel Rivas Versión: Fernando Dacosta Deseño de escenografía e espazo sonoro: Gonçalo Guerreiro Deseño de iluminación: Baltasar Patiño Deseño de vestiario: Tegra e Lele (MERCHIPILONCHI) Utillería: Carlos Domínguez Atrezzo: Sabela Gago e Fina Calleja Maquillaxe ecaracterización: Sarabela Teatro Deseño gráfico: Expresiva Realización Escenográfica: AMENOSDE7METROS Fotografía: Ovidio Aldegunde Filmación e DVD: Alba V. Carpentier Técnicos en escena: Rubén Dobaño, José M. Bayón Público recomendado: Adulto Duración: 70 minutos Idioma: Galego Web: sarabelateatro.com
xoves | 22 de xullo páx. 48
23.00h | aud. “rubén garcía” do castelo
A través da entrañable relación que manteñen o mestre, don Gregorio, e o neno, Pardal; vaise descubrindo a historia da fascinación infantil do protagonista ante o descoñecido e do sufrimento que provoca a represión das liberdades humanas. O proceso de aprendizaxe que emprende o rapaz da man do mestre da escola (unha figura que simboliza a liberdade que xera o coñecemento) é testemuña tamén da traxedia que supón vivir con medo, do cru impacto que xera o estalido dunha guerra civil. Volver a Rivas é, para Sarabela, voltar a un dos seus autores “fetiche”. É, dalgún xeito, voltar a casa. Desde a chegada ao novo milenio, colaboración da Compañía co autor:
será
esta
a
cuarta
O lapis do carpinteiro (2000), O heroe (2005) e Os libros arden mal (2007) – esta última foi unha lectura dramatizada-, foron as anteriores. Se con O Heroe se celebraron os 25 anos da Compañía, con A lingua das bolboretas celébrase o 40 aniversario de Sarabela. Conxugamos as historias de dous dos escritos de Manuel Rivas (A lingua das bolboretas e A Traxectoria do Balón) con ese equipo e co propósito de que a mensaxe chegue nidia ao tempo que se xoga coas imaxes e coa poética que nos leva a un espectáculo punteiro dentro da nosa historia escénica. O resultado emocionou ao autor o día da estrea. “Eu quería moito a aquel mestre, confesa principio, os meus pais non podían crelo.
Moncho.
Ao
El espectador será testigo del proceso de aprendizaje que emprende el protagonista de la mano del maestro de la escuela (una figura que simboliza la libertad que genera el conocimiento de la realidad y el respeto al prójimo) y es testigo también de la tragedia que supuso vivir con miedo, del crudo impacto que genera el estallido de una guerra civil. A través de la entrañable relación que mantienen el maestro, don Gregorio, y el niño, se va descubriendo paulatinamente ante el espectador la belleza de aquellas realidades cotidianas que pasan inadvertidas (como el mundo de los insectos), haciendo partícipe al receptor de la historia de la fascinación infantil del protagonista ante lo desconocido y del sufrimiento que provoca la represión de las libertades humanas.
+ Críticas e outros datos de interese: No 40 aniversario da compañía ourensá Sarabela Teatro Sen Sarabela Teatro non existiría o teatro galego tal como o entendemos a día de hoxe. Desde os seus inicios, quixeron amosarse como compañía de repertorio con forte raigame no seu entorno social demostrando que, xa nos oitenta, había unha necesidade de realizar a nosa particular transición cultural e lingüística desde unha perspectiva teatral. Sarabela foi, por iso, esencial na recuperación e dignificación da obra de autores coma Eduardo Blanco Amor ou Álvaro Cunqueiro, así coma nunha preocupación polo futuro que se deixa ver na súa produción
Quero dicir que non podían entender como eu quería ao meu mestre. Cando era un picariño, a escola era unha ameaza terrible. Unha palabra que cimbraba no aire como unha vara de vimbio:
infantil. Esa coherencia ideolóxica e artística está presente
Xa verás cando vaias á escola!”.
Inma López Silva
sempre nos seus espectáculos impecábeis onde experimentación, memoria e compromiso conxúganse nun selo de identidade inconfundíbel.
páx. 49
xeliña fala galego caxoto - a trastenda dos contos
| (galicia)
Título do espectáculo: Xeliña fala galego Compañía: A Trastenda dos Contos Autoría, dirección e interpretación: Caxoto Deseño do espazo escénico: A Trastenda dos Contos Indumentaria-caracterización: Josefa Valle Costa Público recomendado: Familiar (infantil a partir de 4 anos) Duración: 60 min Idioma: Galego
venres | 23 de xullo
páx. 50
21.00h | santo andré (programa SputMIT – satélites da MIT).
Este é o ano académico e institucional da escritora e tradutora Xela Arias. Con este motivo vén de publicarse a obra inédita “NON TE AMOLA!”; a única das súas obras dirixida ao público infantil e única dentro do estilo narrativo. Trátase dun texto en gran medida autobiográfico sobre a súa nenez que como un moderno Memorias dun neno labrego conta a esencia dunha xeración enteira de nenas e nenos galegos que viviron a súa nenez nos anos 90 do século pasado. A partir desta obra escrita a modo de diario, Caxoto visita a figura da autora dende a súa experiencia como neno que viviu esa década compartindo eses mesmos referentes. Lembrazas, historias de vida, contos e cantigas servirán para facer un completo repaso pola figura da homenaxeada este ano co Día das Letras Galegas.
Este es el año de la escritora y traductora Xela Arias. Con este motivo se acaba de publicar la obra inédita “NON TE AMOLA!”; la única de sus obras dirigida al público infantil y única dentro del estilo narrativo. Se trata de un texto en gran medida autobiográfico sobre su niñez que, como un moderno Memorias dun neno labrego, cuenta la esencia de una generación entera de niñas y niños gallegos que vivieron su infancia en los años 90 del siglo pasado. A partir de esta obra escrita a modo de diario, Caxoto la autora desde su experiencia como niño que vivió esa esos mismos referentes. Recuerdos, historias de vida, servirán para hacer un completo repaso por la figura de año con el Día de las Letras Galegas.
visita la figura de década compartiendo cuentos y canciones la homenajeada este
páx. 51
bailar agora marta alonso tejada | (galicia)
Título do espectáculo: Bailar Agora Compañía: Marta Alonso Tejada Autoría: Marta Alonso Tejada, Victoria P. Miranda, Pablo Reboleiro Rama Dirección e interpretación: Marta Alonso Tejada Deseño do espazo escénico e iluminación: Laura Iturralde Son / música: Xavier Bértolo Indumentaria-caracterización: Uxía P. Vaello Público recomendado: Adulto Duración: 75 minutos Idioma: Galego Web: https://www.martaalonsotejada.com/
venres | 23 de xullo páx. 52
21.00h | aud. “manuel maría” da casa da cultura
Bailar agora é unha sorte de imperativo cara o posicionamento no presente social e persoal a través da danza.
+ Críticas e outros datos de interese:
Un impulso por situarnos no tempo actual, no afecto e na emoción do que estamos a compartir aquí e agora bailando.
Bailar Agora é facer, aquí e neste momento, o que sempre soñaras. Non agardar máis. É escoitar aos demais e escoitarse a unha mesma. É deixar que o corpo se exprese. Que todo flúa. É seguir movéndose e conectar, no presente, con quen es. Tamén é humor. E ilusión. E humanidade. E naturalidade. E honestidade. Todo isto é a nova peza de Marta Alonso, a bailarina que representa un dos tres piares -xunto con Paula Quintas e Begoña Cuquejo- da compañía TrasPediante.
A danza, o humor e a cercanía co público xeran unha atmosfera particular do cotián, do natural, do común e do esperanzador que se comparte na escena.
Bailar agora es una suerte de imperativo hacia un posicionamiento en el presente social y personal a través de la danza. Un impulso por situarnos en el tiempo actual, en el afecto y la emoción que compartimos aquí y ahora bailando. La danza, el humor, y la cercanía con público genera una atmósfera particular de lo cotidiano, lo natural, lo común y lo esperanzador que se comparte en la escena.
“Hai unha poética que ten que ver con que a danza forma parte da vida de todo o mundo. Hai xente que se adica á danza, xente á que lle gusta ver danza, pero todo o mundo ou bailou coa súa nai, ou bailou nunha discoteca, ou viu Dirty Dancing… Todas as persoas estamos atravesadas pola danza e Bailar Agora ten que ver con iso, coa conciencia de que somos, en certo modo, danza. E así conecta, claro, cos desexos, as emocións, os ciclos vitais de cadaquén. A peza é algo transversal: a vida, a morte, o amor, as ilusións… Entrevista de Monste Dopico a Marta Alonso Tejada en Praza.gal
Unha coprodución de Marta Alonso Tejada (cía trasPediante) co Centro Coreográfico Galego, AGADIC, Xunta de Galicia. Colaboran: Galicia Danza Contemporánea, Teatro Concello de Negreira, Centro Dramático Galego.
Ensalle,
páx. 53
elvedon lion and the wolf - christos papadopoulos | (grecia)
Título do espectáculo: Elvedon Compañía: Lion & the Wolf Concepto e coreografía: Christos Papadopoulos Intérpretes: Georgios Kotsifakis, Ioanna Paraskevopoulou, Chara Kotsali, Nandi Gogoulou, Sotiria Koutsopetrou, Tasos Nikas Música: Coti K Deseño de iluminación: Miltiades Athanasiou Vídeo e fotografía: Patroklos Skafidas Produción: Christos Papadopoulos Asistente de coreografía: Katerina Spyropoulou Público recomendado: Maiores de 14 anos Duración: 45 minutos
venres | 23 de xullo páx. 54
23.00h | aud. “rubén garcía” do castelo
Espectáculo inspirado na novela de Virginia Woolf The Waves, unha obra que trata sobre a vida de seis amigos desde a infancia ata a madurez e a vellez. Seis personalidades distintas, seis percepcións diferentes da realidade, entrelazadas nun mundo en constante fluidez, coma as ondas do océano. O elemento principal da novela de Woolf, que tamén se converte no núcleo desta peza, é o paso do tempo: unha poderosa forza de evolución, que dá como resultado un mundo de cambio constante, onde forzas opostas como a vida e a morte, o amor e a amizade, colisionan e cooperan ao mesmo tempo, creando unha completa harmonía. O concepto de fluír eterno está no corazón de “Elvedon”, creado a partir da estratexia da repetición, rebote e desenvolvemento gradual do movemento corporal.
Espectáculo inspirado en la novela de Virginia Woolf The Waves, una obra que trata sobre la vida de seis amigos desde la infancia hasta la madurez y la vejez. Seis personalidades distintas, seis percepciones diferentes de la realidad, entrelazadas en un mundo en constante fluidez, como las olas del océano. El elemento principal de la novela de Woolf, que también se convierte en el núcleo de esta pieza, es el paso del tiempo: una poderosa fuerza de evolución, que da como resultado un mundo de cambio constante, donde fuerzas opuestas como la vida y la muerte, el amor y la amistad, colisionan y cooperan al mismo tiempo, creando una completa armonía. El concepto de fluir eterno está en el corazón de “Elvedon”, creado a partir de la estrategia de repetición, rebote y desarrollo gradual del movimiento corporal.
O patrón de fluxo incesante do tempo existe ao longo da novela de Woolf e foi a principal fonte de inspiración para min. Ao nacer, a vida ponse en movemento. Non temos elección para unha pausa ou un descanso. O tempo é infinito e imparable. Esta comprensión inevitable, co tempo, convértese nunha parte integral da vida, e só temos que aprender a aceptala. Isto é o que máis me fascinou e me motivou a convertelo nun espectáculo de danza. As ondas teñen un ritmo intrínseco, un movemento repetitivo. Hai momentos nas nosas vidas en que miralos ou afrontalos, sincroniza o seu ritmo co ritmo do noso interior. Momentos preciosos coma estes transforman a percepción e a introspección nunha unidade composta que conduce cara o autocoñecemento. É daquela cando a nosa mente se sente clara, pura e ilimitada. O movemento abstracto, o rebote e a música son as miñas ferramentas para crear un ambiente que permita ao público a liberdade de percibir, descifrar e sentir dunha maneira totalmente persoal. Christos Papadopoulos
páx. 55
“Está claro que a calidade e a autenticidade do traballo de Christos Papadopoulos están causando un gran suceso. Rapidamente arroupado polas redes de coprodución europeas e aclamado, con razón, pola crítica, é unha verdadeira xoia da danza grega contemporánea. Do mesmo modo que o efecto que o seu traballo ten na audiencia é cautivador. Ao seu talento e sorte súmase o feito de que se rodeou dun equipo de artistas que xuntos se fan máis fortes. Cada intérprete desprega o seu talento polo ben común, fortalecendo así a súa propia traxectoria e a do grupo (…). Saímos sentindo que estivemos camiñando un bo percorrido en boa compañía, compartindo algo silencioso pero profundo: unha peza minimalista, enérxica, eléctrica”. Marguerite Papazoglou, unfauteuilpourlorchestre.com
Christos Papadopoulos estudou teatro na Escola Dramática do Teatro Nacional de Grecia (1999), Ciencias Políticas na Universidade Panteion de Atenas (2000) e danza e coreografía na Escola para o Desenvolvemento da Nova Danza (SNDO) en Ámsterdam (2003). É membro fundador e director artístico da compañía de danza Lion and the Wolf (2015). As súas dúas primeiras creacións, ELVEDON e OPUS, recibiron unha calorosa acollida por parte do público e a crítica tras a súa presentación no Porta Theatre de Grecia e están sendo presentadas en destacados teatros e festivais europeos, coma o Théâtre de la Ville de París, o Julidans Festival de Ámsterdam, o Festival RomaEuropa, a Dansens Hus de Oslo, o Mercat de les Flors de Barcelona, o Dublin Dance Festival, a Trafó House de Budapest… Papadopoulos formou parte do equipo coreográfico das cerimonias de apertura e clausura dos Xogos Olímpicos de Atenas de 2004, así como dos Xogos Europeos de Bakú en
páx. 56
2015. Asé mesmo, coreografiou espectáculos para numerosos directores de teatro. Como bailarín, colaborou tamén con figuras moi relevantes da danza. Paralelamente, desde 2013 ensina movemento e improvisación na Escola de Arte Dramática do Conservatorio de Atenas. Dous compoñentes básicos son claramente discernibles na investigación coreográfica de Christos Papadopoulos. O primeiro refírese á espacialidade do corpo: a forma en que o corpo se converte en portador da percepción do espazo que habita, posicionándonos activa e conscientemente no mundo. O segundo trata da insistencia nun patrón cinético, de modo que o transcurso do tempo poida adquirir unha duración diferente: pasar da xuxtaposición de momentos a un cosmos temporal unificado e integrado. Esta intensidade na observación das cousas que nos rodean, como cando nos encontramos na natureza e nos enfeitizan os fenómenos que compoñen o seu cosmos, non se pode cuantificar. O acto de ver non ten peso se non está ligado á emerxencia dunha paisaxe interior específica, coa apropiación persoal do espazo. Do mesmo modo, tamén nesta coreografía específica, o corpo fai visible a diversidade dun mundo a través da gradación imperceptible do movemento, para liberarnos finalmente da finitude do escenario. É máis, o escenario non é simplemente a superficie sobre a que ten lugar o movemento; para o coreógrafo, é unha condición espacial de introspección, un material maleable que busca emular o encanto que exerce sobre nós a inmensidade da esfera celeste. Igualmente, o achegamento do outro implica unha relación que non se esgota na proximidade, senón que se expande na diferenza fundamental e incalculable do outro, transformando o espazo en lugar de convivencia. Tassos Koukoutas, dramaturgo
elvedon | lion and the wolf - christos papadopoulos (grecia)
+ Críticas e outros datos de interese:
páx. 57
cris, pequeña valiente el espejo negro | (andalucía)
Título do espectáculo: “Cris, pequeña valiente” Compañía: El espejo negro Autoría e dirección: Ángel Calvente Intérpretes: Cristina Jiménez, Carlos Cuadros e Yolanda Valle. Deseño do espazo escénico: Ángel Calvente Iluminación: Laín Calvente Son / música: Miguel Olmedo- Varios Vestiario das marionetas: Carmen Ledesma Vestiario dos actores: Eli Postigo Público recomendado: Para todos os públicos e menores a partir de 6 anos. Duración: 65 minutos Idioma: Castelán Web: www.elespejonegro.com
sábado | 24 de xullo páx. 58
21.00h | aud. “manuel maría” da casa da cultura
Esta é a historia da pequena CRISTINA, unha nena que ao nacer pensaron que era un neno. Si, un neno... Ela nunca se sentiu neno. Desde sempre sentiuse nena e así llelo fixo saber aos seus pais desde moi pequerrecha. CRIS, que así é como lle gusta que a chamen, é unha nena trans, riseira e intelixente, que loita polo seu dereito a ser a persoa que é e sente. Desexa ter un futuro repleto de liberdade e oportunidades, para poder medrar e desenvolverse, coma calquera outra nena da súa idade.
Esta es la historia de la pequeña CRISTINA, una niña que al nacer pensaron que era un niño. Sí, un niño... Ella nunca se sintió niño. Desde siempre se sintió niña y así se lo hizo saber a sus padres desde muy pequeñita. CRIS, que así le gusta que la llamen, es una niña trans, risueña e inteligente, que lucha por su derecho a ser la persona que es y siente. Desea tener un futuro repleto de libertad y oportunidades, para poder crecer y desarrollarse, como cualquier otra niña de su edad. Un espectáculo para jóvenes de 6 a 106 años.
+ Críticas e outros datos de interese: ¨...Los recursos de la luz y sonido, el desfile apabullante de marionetas y la limpieza proverbial y admirable de la ejecución son las de siempre, pero servidos en un formato más discreto, más de una invitación al juego y no tanto a la admiración. Porque en Cris, pequeña valiente, la narración hila mucho más fino que de costumbre. La obra recorre las desventuras de una niña transexual con una atención a los detalles tan esmerada que delata tanta inteligencia en la mirada como corazón en el pecho. La destreza de Calvente en el plano textual a la hora de recrear el ambiente familiar de Cris, la evolución de los padres a la hora de aceptar y gestionar la identidad de su hija, la complicidad de la hermana, con sus sombras y luces; así como el mundo propiamente infantil, con su belleza y su crueldad, la incomprensión y la intolerancia pero también el destello de esperanza que late en la amistad, es de una sensibilidad pasmosa¨. Málaga Hoy / Pablo Bujalance ¨...Es una obra valiente –como Cris- que visibiliza a un colectivo estigmatizado desde la infancia y que debería entrar a formar parte del calendario escolar para, de una vez por todas, normalizar la diferencia¨. SUR / Regina Sotorrío ¨...La tolerancia y el respeto es algo que debe tatuarse dentro y fuera del escenario a todas las problemáticas que aún siguen sucediendo en el mundo. Obras como «Cris, pequeña valiente» representan a quienes se han sentido incomprendidos, que no han querido volver al colegio o que, posteriormente, les han limitado a crecer y desarrollar su vida cómo ellos han decidido. Hasta
páx. 59
El arcón de Natalia / Natalia Eseverri ¨...Proyectos como este deberían ser mostrados en cada colegio, teatro y canal de televisión de este país. La ternura con la que se cuenta una historia que viven miles de familias en todo el mundo y la necesidad de educar y ponerse en la piel de Cristina por un rato, ayudan a entender lo necesario que es que a estos niños y niñas se les permita vivir como quienes son¨.
¨...Cris, pequeña valiente es una obra definitiva, un antes y un después, es la aportación de un artista en su plenitud creativa que pare a su hija trans para demostrarnos a todos y a todas que la diferencia es la verdadera esencia de la humanidad... Calvente no huye de la dura realidad, lloramos ante la crueldad de los otros niños, ante el desconocimiento de la sociedad, pero dibuja un horizonte de esperanza que marca el buen camino¨. Diario de Sevilla / Javier Paisano
Sudor Magazine
Coprodución de El Espejo Negro co Teatro SOHO de Málaga. PREMIO FETEN en Xixón 2021 ao Mellor Espectáculo.
páx. 60
cris, pequeña valiente | el espejo negro (andalucía)
que no cesen ese «princesita», «mariquita», «rarito» o «cuatro ojos» como fue mi caso, estaremos siempre atrás como sociedad y se cerrarán más puertas, las metafóricas y las que ya te cierran de verdad. Ojalá esta función ayude a abrirlas todas y que no se cierren nunca de un portazo. Que formemos un mundo de personas únicas de las que aprender siempre¨.
páx. 61
querido capricho CDN e malala prod.
| (madrid)
Título do espectáculo: Querido Capricho Compañía: Centro Dramático Nacional e Malala Producciones Autoría: Tomás Cabané en colaboración con Tomás Pozzi Dirección: Tomás Cabané Intérpretes: Tomás Pozzi Deseño do espazo escénico: Silvia de Marta Iluminación: Jesús Díaz Son / música: Mariano García Indumentaria e caracterización: Marta Marín e Judith Rodríguez Público recomendado: Adultos Duración: 60 minutos Idioma: Castelán Web: https://www.malalaproducciones.com/
sábado | 24 de xullo páx. 62
23.00h | aud. “rubén garcía” do castelo
Namorar dun home vinte anos menor e pecharse nun cuarto á espera da súa chamada pode parecer unha salvaxada. Isto pode converterse nunha vella estampa de amor ou nun punto de partida para empezar a desmitificalo. É unha historia de oito encontros, con mestura de recordos e cancións que se proxectan nunha fráxil correspondencia. Non queremos nin un disfrace, nin unha máscara, senón a súa esencia como muller. Un salto constante entre o actor e o personaxe. Ela cansou de esperar e xa non cre no amor como o facía antes, agora veo como un simple capricho.
Enamorarse de un hombre veinte años menor y encerrarse en una habitación a esperar su llamada puede parecer una salvajada. Esto puede convertirse en una vieja estampa de amor o en un punto de partida para empezar a desmitificarlo. Es una historia de ocho encuentros, con mezcla de recuerdos y canciones que se proyectan en una frágil correspondencia. No queremos ni un disfraz, ni una máscara, sino su esencia como mujer. Un salto constante entre el actor y el personaje. Ella se ha cansado de esperar y ya no cree en el amor como lo hacía antes, ahora lo ve como un simple capricho.
Querido Capricho fálanos da espera, do medo a que non nos volvan dicir quérote, dun amor non correspondido, dun amor interxeracional. O mundo de Amanda quedou reducido a un cuarto “sen portas” e un can que non deixa de ladrar, Hércules. Esta espera é similar á da personaxe de Penélope ou ao de A voz humana de Cocteau. Porén, nesta ocasión quixemos que falase coas súas amigas, as mozas. Que fale, coa nosa propia muller.
Querido Capricho nos habla de la espera, del miedo a que no vuelvan a decirnos te quiero, de un amor no correspondido, de un amor intergeneracional. El mundo de Amanda se ha quedado reducido a una habitación “sin puertas” y un perro que no deja de ladrar, Hércules. Esta espera es similar a la del personaje de Penélope o al de La voz humana de Cocteau. Sin embargo, en esta ocasión quisimos que hablara con sus amigas, las chicas. Que hable, con nuestra propia mujer.
Din que o amor o vence todo, pero é o tempo quen vence ao amor.
Dicen que el amor lo vence todo, pero es el tiempo el que vence al amor.
Tomás Cabané
Tomás Cabané
páx. 63
“El valor adicional de Querido capricho es que, al ser un hombre quien la interpreta, pone en evidencia los mitos del amor romántico con los que ha cargado la mujer a lo largo de la historia: Pozzi los subraya añadiéndole a su Amanda modales melodramáticos, un gusto loco por las novelas rosas y el hecho de que el hombre al que ama tiene nada menos que 20 años menos que ella — aunque ese es otro muro que queda por escalar—.” Raquel Vidales, El País. “Tomás Pozzi es un actor con mayúsculas, que conoce todos los secretos para llegar al público. Dotado para cambiar de registro en el tiempo de un abrir y cerrar los ojos, con una expresión corporal que logra que el actor parece de goma, a veces y a su voluntad, bota. Es un ejemplo de flexibilidad física y existencial, encara la adversidad con fina ironía [...] La obra de Tomás Cabané madura de forma ascendente, y se refleja en cada nuevo trabajo que presenta” Luis Muñoz, Revista cultural Tarántula.
“La obra destila humanidad de principio a fin. En una continua montaña rusa de sentimientos, un texto brillante y conmovedor nos hace transitar las diversas vivencias de este peculiar personaje, lleno de ternura y sinceridad. Un montaje que destila frescura, que consigue sintetizar todo lo que se le pide a una buena pieza teatral, que conmueva, que emocione, que se nos meta dentro, que sea tan creíble como sorprendente. El tándem PozziCabané lo consigue con creces, dejándonos con un gran sabor de boca y convirtiendo a este singular personaje en parte de nosotros” Victor M. Seoane, Vista teatral. “Pozzi salta de un personaje a otro, de una situación a otro momento del tiempo de su biografía y de la historia ficcional como un acróbata emocional. El teatro es un espacio de juego y aquí se juega siempre a la realidad y la ficción, sin frontera visible, un leve gesto cambia todo, el género, las relaciones y los fantasmas que habitan en el escenario junto al actor” Adolfo Simón, Que revienten los artistas.
Premio ao Mellor “Espectáculo Revelación 2020” nos MET. páx. 64
querido capricho | CDN e malala prod. (madrid)
+ Críticas e outros datos de interese:
páx. 65
vértigo pistacatro (Coprodución da MIT) | (galicia)
Título do espectáculo: Vértigo Compañía: Pistacatro Autoría: Belém Brandido / Diego Anido Dirección: Diego Anido Asistencia dirección e coreografia: Paula Quintas Investigación coreográfica aérea: Cia. Duelirium Intérpretes: Raquel Oitavén, Mercè Solé Deseño do espazo escénico: Diego Anido Iluminación: Laura Iturralde Son / música: Nacho Muñoz Indumentaria-caracterización: Pistacatro Público recomendado: Todos os públicos Duración: 25 minutos Web: www.pistacatro.com
En residencia sábado | 24 de xullo 01.00h | (ruadavia) páx. 66
Estrea absoluta deste espectáculo de danza vertical en parede, a nova aposta de Pistacatro, compañía de referencia do novo circo galego que foi recoñecida co Premio de Honra “Roberto Vidal Bolaño” que concede a MIT anualmente. O medo ás alturas é un perigoso mal que pode resultar fatídico. E, aínda que resulte paradóxico, falar de Vértigo-Vertixe nun espectáculo vertical, non o é en absoluto, pois: “O maior dos abismos non é o abismo físico, senón o abismo das profundidades doutra persoa”. Slavoj Zizek Unha vez exposto isto é imposible escapar. O baleiro está por todas partes. Alí onde haxa persoas, está o abismo. Incluso cando un cre estar só, está proxectando o seu propio abismo. Qué se pode facer entón? Disimular, tratar de vivir, ser belo, rir e BAILAR. VÉRTIGO é a nova producción de Pistacatro que vén a ocupar un espazo baleiro en Galicia que é o da Danza Vertical de parede.
El miedo a las alturas es un peligroso mal que puede resultar fatídico. Y, aunque resulte paradójico, hablar de Vértigo en un espectáculo vertical, no lo es en absoluto pues: “El mayor de los abismos no es el abismo físico, sino el abismo de las profundidades de otra persona”. Slavoj Zizek Una vez planteado esto, es imposible escapar. El vacío está por todas partes. Allí donde haya personas, está el abismo. Incluso cuando uno cree estar solo, está proyectando su propio abismo.
Coprodución de Pistacatro coa MIT de Ribadavia páx. 67
distans vol’e temps
| (andalucía)
Título do espectáculo: Distans Compañía: Vol’e Temps Dirección artística, musical e dramaturxia: Lapso Producciones Deseño de vestiario: Saray Angulo Interpretación: Sara Ortiz e Albert Moncunill Ferrer Escenografía: Carlos Monzón Música orixinal: Daniel Maldonado “Sam” Público recomendado: Público familiar Tipo de espectáculo: Teatro circo Duración: 50 minutos Web: www.voletemps.com
domingo | 25 de xullo páx. 68
21.00h | alameda (ruadavia)
Un pacto, un código secreto, unha cápsula do tempo, unha promesa... Dentro de vinte anos no mesmo sitio á mesma hora. A vella casa da árbore onde os dous amigos compartían as súas tardes de ocio entre xogos, risas, fantasías e complicidade. O tempo pasa e a distancia é inevitable pero non ten que supor o esquecemento. Como dicía a canción, vinte anos non é nada... E estes dous personaxes atoparon a forma de poder seguir xuntos na distancia aínda que a vida os leve por camiños diferentes. Distans é unha viaxe a través das emocións, nun espazo visual e sonoro que envolve escenas de circo acrobático e teatro xestual que conforman un espectáculo orgánico, sensible e divertido. Unha obra que fala da amizade, dos recordos que seguen vivos nos nosos corazóns máis aló dos anos. Fala da fraxilidade do ser humano, da ruptura, da soidade, e do amor capaz de rexenerar e reconstruír as nosas relacións cos demais.
Premio FETEN 2019 Premio Lorca Espectáculo de Circo 2019 Premios PACA mellor Direción, mellor posta en Escena e mellor Artista Masculino
Un pacto, un código secreto, una cápsula del tiempo, una promesa... Dentro de veinte años en el mismo sitio a la misma hora. La vieja casa del árbol donde dos amigos compartían sus tardes de ocio entre juegos, risas, fantasías y complicidad. El tiempo pasa y la distancia es inevitable pero no tiene que suponer el olvido. Como decía la canción, veinte años no es nada... Y estos dos personajes encontraron la manera de poder seguir juntos en la distancia aunque la vida les lleve por caminos diferentes. Distans es un viaje a través de las emociones en un espacio visual y sonoro que envuelve escenas de circo acrobático y teatro gestual que conforman un espectáculo orgánico, sensible y divertido. Una obra que habla de amistad, de los recuerdos que siguen vivos en nuestros corazones a pesar de los años. Habla de la fragilidad del ser humano, de la ruptura, la soledad, y del amor capaz de regenerar y reconstruir nuestras relaciones con los demás. páx. 69
déjà vu cia. manolo alcántara | (cataluña)
Título do espectáculo: Déjà vu Compañía:
Cia. Manolo Alcántara
Autoría e Dirección: Manolo Alcántara Intérpretes: Laia Rius, Andreu Sans/Silvia Compte, Joan Trilla, Manolo Alcátara Deseño do espazo escénico: Manolo Alcántara Iluminación e son: Ivan Tomasevic Composición musical: Laia Rius Indumentaria-caracterización: Rosa Solé Deseño e construción títere: Toni Zafra Atrezo e acabados pictóricos: Xavi Erra Construción escenografía: Eduardo Fernández e Cia. Manolo Alcántara Produción musical: Pep Pascual e Laia Rius Enxeñeiro de son, mesturas e máster: Pep Pascual Xestión e Produción: Clàudia Saez Coach intérpretes: Joan Trilla Técnico luz e son: Ivan Tomasevic/Pep Arumí Apoio de produción: Alfred Fort e Clàudia Saez para La Destil·leria Público recomendado: A partir de 7 anos Duración: 60 minutos Web: www.ciamanoloalcantara.com @ciamanoloalcantara
domingo | 25 de xullo páx. 70
23.00h | aud. “rubén garcía” do castelo
Déjà vu fala da distancia entre unha persoa e os seus soños, do que é e o que lle gustaría ser. Soños moi ambiciosos que espertan os seus aires de grandeza, pero á vez imposibles, levándoo ao desánimo. Especialmente suxerente, arriscado e fascinante... Destilando por momentos un humor fino. Un espectáculo visual, sen texto, onde se difuminan as fronteiras entre a realidade e a fantasía a partir dunha historia cun punto de melancolía. Coma se Bartleby o escribinte se encontrase de súpeto inmerso no mundo fabuloso de Alicia no país das marabillas... Unha realidade confusa nun espazo e momento indeterminado, cun espazo escénico que xoga coa desproporción extrema das medidas. O universo sonoro a través da voz e o violín enfatizan a dualidade do personaxe, transportando a un universo onírico.
+ Críticas e outros datos de interese: Premio á mellor adaptación de técnicas circenses á nova dramaturxia en FETEN 2021. *Sobre a Compañía: Soy autodidacta, me considero más artesano que artista. Creo los espectáculos totalmente desde la intuición, el juego y la curiosidad (lo que me lleva a pensar, a veces, que no sé nada sobre el circo). Acepto el riesgo del circo y lo transformo para compartirlo con el público. Entiendo, vivo y creo el circo desde la evolución. Un recorrido personal que pasa por diferentes etapas, todas importantes. De hecho, no entiendo el momento actual sin ninguna de las etapas anteriores. Este recorrido se inicia con un interés puramente demostrativo para llegar al día de hoy, en que me gusta esconder la técnica para ponerla al servicio del espectáculo.
Un espectáculo visual, suxerente, arriscado, sen texto. Con música en directo.
En este proceso, he llegado a tener unas constantes, como un ADN que perdura montaje tras montaje. Aflora en cada montaje: la creación paciente y sin prisa, la apuesta por la sugerencia antes de la explicación gráfica de las historias, el cuidado en el aspecto visual utilizando estructuras innovadoras y la música en directo.
Déjà vu nos habla de la distancia entre una persona y sus sueños, de lo que es y lo que le gustaría ser. Sueños muy ambiciosos que despiertan sus aires de grandeza, pero a la vez imposibles, llevándolo al desánimo. Especialmente sugerente, arriesgado y fascinante... Destilando por momentos un humor fino.
Manolo Alcántara
Un espectáculo visual, sin texto, donde se difuminan las fronteras entre la realidad y la fantasía a partir de una historia con un punto de melancolía.
Coprodución co Grec Festival de Barcelona. Coa axuda de: ICECGeneralitat de Catalunya, el INAEM e Institut Ramon Llull. Coa colaboración de: Teatre Principal de Olot, Teatres en Xarxa, Teatre Núria Espert de Sant Andreu de la Barca, Teatre Clavé de Tordera, Teatre Bartrina de Reus, Social Antzokia de Basauri e Teatro-Circo de Murcia. Agradecementos: Guga Arruda, Raquel Garcia, Amèlia Bautista, Marie Pierre Durand, Toti Toronell, e todas aquelas persoas e organismos que nos axudaron e colaboraron a dar vida a Déjà vu. páx. 71
páx. 72
3ª edición das Residencias Paraíso na MIT Do 8 ao 18 de xullo Igrexa da Madalena Presentación pública: 18 de xullo na Igrexa da Madalena, 21h00
O programa Residencias Paraíso de Colectivo RPM, en colaboración coa MIT de Ribadavia, acollerá o proxecto Coreografías Selváticas de Adriana Reyes. A proposta estará en residenica na Igrexa da Madalena de Ribadavia durante dúas semanas no mes de xullo de 2021. Coreografías Selváticas é unha creación de Adriana Reyes coa mirada atenta de Janet Novás, Cristina Bolívar e Carolina Sisabel Co apoio de La Poderosa, CRA´P prácticas de creación e investigación artística, c-e-m (centro em movimento), CENTA e Residencias Paraíso. -Unha vez fun toda baile, non estaba soa. Había plantas. Coreografías Selváticas é un só aparente, é unha masa estendida entre dúas dimensións de movemento. Unha tentativa de presenza conxunta entre: elas as plantas, eu e vós. Coreografías Selváticas xorde da comunicación con formas de vida vexetal e as súas posibilidades na produción sensible. A curiosidade que emana das plantas vai da man da experimentación, a alquimia e o cultivo, tres grandes campos magnéticos desde os cales a humanidade fixo vínculo co mundo vexetal. Cada cultura con infinidade de prácticas que van desde rituais, cerimonias chamánicas, ata usos recreativos e culinarios. Medicina e veleno; alimento. Coreografías Selváticas pregúntase se o encanto que ten o mundo vexetal como forma de relacionarse coa
vida humana pode máis. De aquí xorde a vontade do poder de imaxinar: formas de vida que suspenden a opresión en calquera das súas configuracións. Coreografías Selváticas pretende ser un libro de botánica en movemento, un libro aberto en todo caso, para ampliar a experiencia estética a outros campos da percepción. Adriana Reyes é antropóloga e creadora no campo das artes vivas. Máster en estudos feministas, especializouse en sexualidades e diversidade. Á súa vez, formouse con diferentes artistas entre España, Brasil e Portugal. Leva máis de dez anos inmersa no estudo de plantas amazónicas. As ciencias sociais, as artes vivas, os estudos transfeministas e as medicinas son os seus campos de interese, pracer e acción. Ultimamente está a querer darse paso a Chamana Capricho, unha amante das multiplicidades.
páx. 73
Escola do espectador e Foros da MIT O Patio da Oficina de Turismo, entre o Castelo e a Praza Maior, será o lugar no que nos volveremos xuntar despois da paréntese da edición anterior. Un encontro a horas golfas, coa ansia da conversa e a gozosa noite do verán arredor do teatro, nun lugar histórico e recollido. Despois das funcións do Castelo haberá distintos formatos de encontros e coloquios. Consulta o programa.
Concurso “A miña primeira MIT”
Poderán participar todas as persoas que reúnan os requisitos de idade, cun texto escrito en lingua galega non superior a 3.000 caracteres e acompañado dunha fotografía orixinal da MIT 2021. Os textos deberán expresar unha reflexión orixinal sobre algunha experiencia e/ou a recepción dalgún espectáculo ou varios espectáculos que formen parte da programación da MIT de Ribadavia, apoiado por unha imaxe. As propostas gañadoras serán publicadas no periódico LA REGIÓN. Deberán enviarse ao seguinte enderezo electrónico con data límite do 26 de xullo: concurso@laregion.es Os gañadores/as escolleranse entre unha persoa designada por LA REGIÓN e unha persoa designada pola MIT.
Xornalismo, cultura e xuventude
Os gañadores serán publicados en LA REGIÓN o venres 30 de xullo. A partir do 2 de agosto serán contactados para comunicarlles o día e a hora da entrega dos premios.
Segunda edición deste programa específico para público adolescente, despois da exitosa e sorprendente iniciativa de 2020 da MIT de Ribadavia e La Región.
O acto de entrega terá lugar nas instalacións de LA REGIÓN, con respresentantes da MIT e do grupo de comunicación ourensán.
O proxecto nace coa intención de fomentar a participación da xuventude nos ámbitos cultural e periodístico. Tamén o fomento dos valores culturais, do uso lingua galega e do patrimonio.
As entidades organizadoras resérvanse o dereito de declarar deserto total ou parcialmente o presente concurso.
Trátase dun concurso destinado a público adolescente, entre 15 e 18 anos. 3 Premios: 1º clasificado – 100 €, unha estancia dunha noite para catro persoas en réxime de aloxamento e almorzo, no Hotel Oca Praia da Luz, en Foz e a publicación do artigo en La Región. 2º clasificado – 50 €, un lote de produtos Coren valorado en 50€ e a publicación do artigo en La Región. 3º clasificado – Un lote de productos Coren valorado en 30€ e a publicación do artigo en La Región. páx. 74
Masterclass con Pablo Rosal Sesión práctica gratuíta sobre creación escénica para todas as persoas de teatro. Día: domingo 18 de xullo de 10.30h a 12.30h. Lugar: Casa da Cultura Prazas: Máximo 20, por orde de inscrición na Oficina da MIT. O director e dramaturgo Pablo Rosal é unha figura emerxente da dramaturxia contemporánea. Traballou para Agrupación Señor Serrano, Teatre Lliure, Sala Beckett, etc.)
Presentacións de libros Presentación do libro O tsunami, de Marcos Abalde Covelo Día: xoves 15 de xullo ás 21.00h Lugar: Salón de Actos da Casa do Concello (Praza Maior) O Premio Abrente 2020 sae do prelo na colección da Editorial Difusora. O autor define a súa peza como unha comedia perversa, unha sátira política, a definición da aniquilación, un delirio, unha pornografía social.
Presentación do libro História da dança contemporânea na Galiza, de Afonso Becerra Día: venres 23 de xullo ás 00.00h Lugar: Patio da Oficina de Turismo (Praza Maior) Presentamos a primeira historia da danza contemporánea galega, dende os preámbulos dos anos 40 do S. XX ata a actualidade. Este volume presenta unha completa nómina de artífices e liñas creativas e ofrece unha reflexión arredor de 139 pezas.
Presentación do libro Fábulas da montaña, de Inacio Día: mércores 21 e xoves 22 de xullo despois das funcións Lugar: A Franqueirán e San Cristovo O dramaturgo Inacio Vilariño presenta a dramaturxia realizada para a compañía Larraitz Producións, que narra momentos da infancia de Concepción Arenal e adapta as súas “Fábulas en verso originales”.
páx. 75
16º Premio Abrente A MIT convoca unha nova edición do Premio de Textos Teatrais que leva o nome da Asociación que sinalou a Ribadavia no camiño do teatro en tempos de dificultades e que alentou a escrita e a representación na nosa lingua.
Xurado de 2021: Patricia Vázquez, actriz. José Luis Baños de Cos, dramaturgo e Premio Abrente 2019. Anna R. Figueiredo, escritora e vicepresidenta da AELG.
DRAMITURGA draMITurga DramaturGA (Asociación Galega de Dramaturxia) e a MIT Ribadavia organizan draMITurga, unha explosión de forza centrífuga que impulsa, expande e visibiliza a nai das artes escénicas: a dramaturxia. A enxeñaría que está na base do teatro, do circo, da danza e doutras modalidades performativas e das súas mestizaxes, pasa agora a primeiro plano con esta proposta. Unha idea de Ricardo Cabaça, secundada e coidada por Afonso Becerra de Becerreá, Ernesto Is e Zé Paredes. 6 dramaturgas/os, 3 de Portugal e 3 de Galiza, van a escribir cadansúa peza breve orixinal para esta ocasión. páx. 76
A partir desas 6 pezas breves orixinais poñerase en marcha draMITurga, que consiste nun xogo no cal cada unha das 6 dramaturgas fará unha rescrita de cada unha das pezas das súas colegas. Isto xerará unha multiplicación de versións e rescritas que dará un resultado de 36 pezas breves. Un xogo de espellos e contaminacións, de disfraces e espidos, a través do cal esas 6 primeiras pezas breves orixinais se van converter noutras. draMITurga anima, deste xeito, non só a creación contemporánea, senón tamén as conexións entre poéticas, estéticas e voces diferentes, dentro do eixo atlántico galego-portugués. Ademais, o xogo de rescritas pon en foco un dos elementos fundamentais das artes escénicas e mesmo da propia vida, se callar por iso ás escénicas se lles chama tamén artes vivas: a mudanza. Pezas orixinais que van mudando ao pasar por distintas mans.
O show draMITurga A última rescrita farase, in situ, na MIT Ribadavia e abrirase ao público nun show especial. Farase unha presentación das derradeiras rescritas por parte do alumnado da Escola Municipal de Teatro de Ribadavia e sen ofrecer a identidade de quen as realizou. Cada persoa do público emitirá un voto secreto respecto á peza que máis lle guste e interese. Entón, da peza elixida procederase a presentar todas as súas versións até chegar á peza orixinal, como nunha viaxe alucinóxena, que nos levará por diferentes voces, estilos, poéticas e, incluso, sorpresas. draMITurga, a dramaturxia patas arriba! Dramaturgos Paredes.
galegos:
Roi
Vidal,
Carlos
Labraña
e
Ze
Dramaturgos portugueses: Ricardo Cabaça, Ivo Saraiva e Silva e Mariana Ferreira
Lectura das pezas e votación do público: 25 de xullo, 12:00h. Co apoio de: Centro Dramático Galego, Instituto Camões. Coa colaboración de: Escola Municipal de Teatro de Ribadavia e Teatro do Vilar.
Mariana Ferreira é actriz, criadora e dramaturga. Iniciou o seu percurso no TEUC em 2007. É licenciada em Teatro – Actores pela ESTC. Destaca a encenação de Musgo e Urze (Amigos do Minho, 2015), a co-criação de FAKE! (Gaivotas 6 e Mala Voadora Porto 2017) ou a interpretação em Rifar Meu Coração de Mónica Calle (2017) Trabalhou ainda com nomes como Bouchra Ouizguen, Alex Cassal, Ricardo Correia, Ricardo Vaz Trindade e Mário Coelho. Escreveu Pin My Places, editado pela Bicho do Mato em 2019, e encenado por Rui Horta com apresentação no TNDMI. Foi uma das artistas selecionadas a integrar o Laboratório e Festival Internacional Linha de Fuga 2020 e uma das duas dramaturgas portuguesas a integrar a edição especial de dramaturgia da École des Maîtres 2020/2021. Ricardo Cabaça. Dramaturgo e encenador, participou no Seminário Internacional de Dramaturgia 2015 (Obrador d’Estiu) em Barcelona, na Sala Beckett, com Simon Stephens. Em 2016 foi o dramaturgo português convidado para a residência artística do Chantiers d’Europe, no Théâtre de la Ville, em Paris. Participou no IX Seminário Internacional de Dramaturgia Amazônida, em Belém do Pará (2019) como palestrante e com uma oficina de dramaturgia. Participou no Festival de Peças de um Porvir com a peça Anti-Benjamin (2020), na Galiza. Os seus textos foram publicados e encenados em Portugal, Brasil, Espanha, Angola e França. Cofundador e Codiretor Artístico da 33 Ânimos, juntamente com Daniela Rosado. Ivo Saraiva e Silva é um encenador, dramaturgo e ator português, e dirige a companhia de teatro SillySeason. Estudou no Balleteatro, na Escola Superior de Teatro e Cinema, e é mestre pela Faculdade de Ciências Sociais e Humanas. Já trabalhou com artistas muito diversos como David Allen, Jorge Silva Melo, Rui Horta, Teatro Praga e Filipe La Féria. Encenou o espetáculo Dolls para a televisão. Este ano, publica o seu texto Castro na editora Húmus, a convite do Teatro Nova Europa.
páx. 77
Carlos Labraña. Dramaturgo galego especializado no teatro para nenas e nenos. Neste eido acadou diferentes premios, como o Xeración Nós, o Estornela, o Manuel María ou O Facho, con pezas que se representan de maneira habitual nos colexios. A partir do 2010, a súa escrita vira a temáticas máis comprometidas socialmente. Desta época podemos salientar: A Pequena Compaña, sobre os abusos cometidos á infancia; O Valo, que trata o drama dos refuxiados; Moito Morro Corporation Sociedade Ilimitada, comedia ácida sobre a crise económica (Premio de Teatro na Gala do Libro); ou Estrelecer, unha reivindicación feminista (Lecturas dramatizadas da SGAE). Recentemente, o seu teatro medra en idade e vólvese máis contemporáneo en títulos como Claustrofobia (Teatro do Porvir, 2019) ou Descociñando (Premio Platta, 2020). Roi Vidal Ponte (Santiago de Compostela, 1982). Licenciado en Filoloxía Galega pola Universidade de Santiago de Compostela e egresado en Dirección de Escena pola Escola Superior de Arte Dramática de Galicia. Docente, investigador, director de escena, traductor e escritor. Como dramaturgo gañou o XII Premio Abrente con Poesía. Instrucións para montar unha escena de cama (2017) e o XII Premio Barriga Verde con Marcha fúnebre para un monicreque (2017); foi seleccionado polo INAEM no Programa Dramaturgias Actuales co texto O asasinato de Zinaida Reich (2016) e participou no grupo de escrita teatral DramaturXA do CDG con Boisaca ou a divina desgraza, que foi unha das obras elixidas para formar parte do espectáculo Neorretranca e posmorriña (2019). Como poeta gañou o XV Premio Concello de Carral con Teatro (2013). Exerceu a crítica teatral no Faro de Vigo e na erregueté. É membro co-fundador de DramaturGa. Asociación de Dramaturxia de Galicia e da sección teatral O Galiñeiro, do xornal Praza Pública. Na actualidade forma parte do Consello de Redacción da erregueté. Zé Paredes, (Guimarães 1972). Actor e director de escena e dramaturgo formado en Portugal. No ano de 2001 estrea como actor a obra “Mar Revolto” de Roberto Vidal Bolaño integrando a co-produción entre o CDG, o Teatro de Noroeste de Viana do Castelo, a Compañía de Teatro de Braga e o FITEI (Festival Internacional de Teatro de Expressão Ibérica). Esta produción sería a semente da inquietude que o levaría a elixir Galicia como país para vivir, e o teatro galego como obxectivo vital. En 2008 crea con Mónica Camaño a compañía Teatro Nu. No ano 2013 comparte o Premio Rafael Dieste de textos teatrais con Xose Manuel Pacho, coa obra “Teatro ou xeitos de cargar unha arma”. Actualmente dirixe o Teatro do Pichel e o Teatro Mar Aberto, ambas compañías de teatro de amadores. páx. 78
Obradoiro de Creación Escénica con Amaya Galeote e Noemi Rodríguez Este curso impartido pola directora de escena e dramaturga galega Noemi Rodríguez e a coreógrafa e bailarina madrileña Amaya Galeote, ambas creadoras no espectáculo TERCEIRO ACTO, está dirixido a actores e actrices, bailaríns e bailarinas, dramaturgos/as e directores/as de escena. O corpo é para o actor o medio que permite involucrar fisicamente a emoción, a imaxinación, o xogo e a complicidade necesarias tanto para dar forma e crear un espectáculo como para desenvolver a personalidade creadora dos individuos. Entender as posibilidades poéticas do corpo e ser quen de analizar e dar forma ao movemento en escena son dous elementos fundamentais para a construción e a creación de pezas dramáticas. Neste taller exploraremos principios esenciais do movemento que se encontran presentes no comportamento humano (emocións, paixóns), as dinámicas da natureza (materiais, elementos) e a arte en xeral (música, pintura, poesía). Traballaremos principios como: acciónreacción, equilibrio-desequilibrio, tirar e empurrar, niveis de tensión e estruturas dramáticas. A exploración física destes principios serannos útiles para construír, ordenar, sistematizar e experimentar a acción dramática desde o punto de vista do espazo, o ritmo e a imaxe. Neste obradoiro poremos a disposición dos participantes unha ampla gama de recursos físicos, coreográficos, dramatúrxicos e de improvisación que contribuirán a desenvolver o potencial creador de cada un así como a articular unha visión artística e unha linguaxe escénica propia; todo iso nun contexto único de colaboración e encontro con outras persoas creadoras.
Lugar: Igrexa da Madalena (sábado) e Auditorio da Casa da Cultura (domingo) Datas: 24 e 25 de xullo Horario: de 10 a 14:30h. e de 16:30h a 18:30h o domingo (11 horas) Nº de participantes: máximo 20 Prezo: 90€ (socios e socias), 135€ (non asociados/as) e 45€ (socios/as en paro) Solicitudes: Farase inscrición telemática, adxuntando CV. en www.aaag.gal/actividades Prazo de inscrición: do 26 de xuño ao 20 de xullo. Coa colaboración da AAAG, Asociación de Actores e Actrices de Galicia Amaya Galeote é titulada en Danza Clásica polo Real Conservatorio de Madrid, Licenciada en Hª da Arte pola Universidad Complutense e seguiu estudando danza clásica e contemporánea en escolas como a de Victor Ullate, Carmen Roche, Carmen Senra ademais de estadías formativas en New York, Viena ou San Francisco. Traballou como coreógrafa e responsable de movemento escénico en producións do CDN, Teatro Español, Nave 73, Teatro Real, Teatro de La Zarzuela, etc. Obtivo residencias de creación tanto na Compañía Nacional de Danza coma nos Teatros del Canal de Madrid. Noemi Rodríguez é actriz, directora autora e pedagoga. A pasada edición da MIT triunfou co Premio do Público co seu espectáculo “Hoy puede ser mi gran noche”, da súa compañía Teatro en Vilo. Estudou na ESAD de Galicia e completou a súa formación con mestrados e bolsas de estudos internacionais. Traballou para o CDN, Cuarta Pared, a compañía Blind Summit, a English National Opera, o Núcleo de Experimentação Coreográfica do Porto ou Improbable Theatre, entre outras. Ten experiencia en proxectos de teatro documental, teatro físico, teatrocirco, teatro comunitario ou teatro inclusivo e recibiu xa varios recoñecementos polo seu traballo, como o Premio Ojo Crítico de Teatro en 2019 xunto con Andrea Jiménez. páx. 79
Acta do Premio de Honra “Roberto Vidal Bolaño” 2021 Concedido pola MIT Ribadavia ao mérito nas artes escénicas a
Laura Tato e Manuel F. Vieites No ano de merecido descanso da súa actividade laboral no ámbito académico, ás portas das súas xubilacións, a MIT quere recoñecer o imponderable traballo destes dous profesores que adicaron unha parte moi importante do seu tempo a alimentar e construír un corpus e unha estrutura de prestixio para a historia do teatro galego e a súa dignificación en termos científicos. Laura Tato na Universidade da Coruña e Manuel F. Vieites na Universidade de Vigo ou na ESAD de Galicia, levaron a cabo proxectos de investigación, direccións de teses de doutoramento e outros traballos académicos, así como organización de simposios, ponencias, artigos e outro tipo de tarefas que lle concederon un espazo de relevancia académica ao feito escénico galego e permitiron fomentar o seu progresivo coñecemento, valor e documentación contrastada. Laura Tato é catedrática especialista en historia do teatro galego e autora de volumes fundamentais para coñecermos con rigor os capítulos, os feitos e os nomes da construción do noso sistema teatral, coa esmerada vontade de poñer en valor e estudar o papel das mulleres en cada contexto, o que supón un valor engadido a todos os seus contributos, algúns deles premiados coma Teatro e Nacionalismo, Ferrol 1915-1936 (IV Premio de Investigación Lingüística e páx. 80
Literaria “Ricardo Carvalho Calero”) ou o XVIII Premio “Vicente Risco” de Ciencias Sociais coa obra Do teatro ao cinema. Obras dramáticas e guións de Ramón Otero Pedrayo (2014). Estudou a obra de Otero Pedrayo, Lugrís Freire, de Luís Manteiga ou dos máis contemporáneos Euloxio Ruibal e Roberto Vidal Bolaño, entre outros. Impartiu conferencias e reflexionou amplamente sobre o papel da lingua na arte do teatro e os proxectos artísticos de colectivos e xeracións coma o Grupo Nós ou as Irmandades da Fala, así como a relación dos Coros populares e o teatro. Un dos manuais de referencia para calquera persoa que se queira achegar ás orixes e a unha perspectiva diacrónica do noso teatro, terá en libros da profesora Tato coma Historia do Teatro Galego. Das orixes a 1936 (A Nosa Terra) unha referencia fundamental. Manuel F. Vieites é catedrático de Educación Secundaria e especialista en Pedagoxía Teatral, Animación Teatral e tradutor de numerosas obras de autores fundamentais da dramaturxia universal para o galego, coma Sarah Kane, Eugene O’Neill, Martin McDonagh, Caryl Churchill ou manuais de estudo fundamentais para calquera estudante de Arte Dramática. Precisamente, Vieites foi o impulsor fundamental para a creación en Galicia dunha Escola Superior de Arte Dramática, da cal foi director dende 2005 ata a actualidade. Defensor da introdución da expresión dramática e da educación teatral no sistema educativo obrigatorio, publicou numerosos artigos e participou en innumerables foros sobre o papel do teatro na formación, a inclusión e a transformación social, tamén dos teatros e das cidades en espazos creativos a tempo completo. Libros recentes coma El teatro vacío. Manual de política teatral reflexan ese seu esforzo por nutrir de material contrastivo á sociedade para que defenda modelos de funcionamento do
sistema teatral equiparables a outros prestixiosas tradicións da nosa contorna. Igualmente, tamén estudou a historia da literatura dramática galega e do noso teatro, ámbito do cal podemos escolmar títulos esenciais coma Historia do teatro galego. Unha lectura escénica (Xunta de Galicia) ou A configuración do sistema teatral galego (1882-1936) (Laiovento). Coordinou, editou, escribiu e traduciu tamén numerosos manuais sobre análise de textos dramáticos, sistemas de interpretación, técnicas de dirección, escenografía, etc. Exerceu a crítica en diversos medios e segue a escribir, entre outros, no Faro da Cultura ou na revista da ADE (Asociación de Directores de Escena de España), da que é director. A semente dos mestres nunca se sabe onde remata. A vocación de servizo, o estudo e a necesaria relación entre a creación e a investigación, a teoría e a práctica, os oficios da escena e os da docencia e a investigación deben ser recoñecidos en calquera sociedade culta e de progreso. Dende a MIT desexamos que a sociedade poida coñecer e recoñecer todo o legado e o valor do esforzo en prol do rigor, a memoria da cultura teatral e o pensamento científico sobre a arte do teatro. Grazas polo voso papel no presente e no futuro do teatro galego. páx. 81
policía teatro do vilar | (galicia)
Teatro do Vilar. Apoio da MIT ao teatro afeccionado de Ribadavia POLICÍA de Slawomir Mrozeck (versión de Cándido Pazó) Comisaria 1: María García Comisaria 2: Ester Pumar Policía 1: Juan Carlos Fernández Policía 2: Marcos González Subversiva: Bea Cendón Muller Cabo García: Viruca García Cabo García: Mundo Araújo Xenerala: Silvia Estévez Asesora: Bea Cendón Dirección: Jouse García Este espectáculo é unha versión libre dun texto do autor polaco máis emblemático do s. XX. A comedia, que no fondo non fala de policías, trata a relación entre a precariedade da conduta humana e as súas finalidades. Policía é un texto politicamente incorrecto, un panfleto cómico que invita a ir sempre máis alá, a buscarlle as cóxegas a todo: a un país, a unha sociedade, a nós.
mércores | 14 de xullo 23.00h | aud. “rubén garcía” do castelo páx. 82
Dirección: Roberto Pascual Responsable do servizo de billeteira e coordinación de persoal voluntario: Bea Domínguez Cendón Responsable de contratación e servizo de venda de entradas: Fran Muñiz Ferro Responsables do servizo de prensa: Tere Rivela e Luisa Castiñeira (The Office co.) Produción: Sheyla Fariña, Grial Montes e Sara Rey (Axudantía de produción) Responsable do servizo web: Manuel Montesinos Miguélez Deseño do cartel e programa: A&B Comunicación e Deseño Deseño dos Premios: Diego Valeiras Fotografía e redes: Rosinha Rojo Loxística (iluminación e son): RTA Montaxe: Saguay Venda de entradas on-line: http://ataquilla.com Imprenta: Rodi Artes Gráficas Agradecementos: Rocío González, Patricia Vázquez, Anna R. Figueirido, José Luis Baños de Cos, Hugo Álvarez, persoal da Oficina de Turismo de Ribadavia, persoal do Centro Dramático Galego, Fundación Festa da Istoria, Erregueté, Manuel Araújo Montero (OMIX Ribadavia), Supermercados Froiz, Teatro do Vilar, GRUMIR Ribadavia, Policía Local, Cruz Vermella, persoal do Concello, Escola Municipal de Teatro de Ribadavia, voluntarios/as da MIT e a todas as persoas que apoian e colaboradoran na realización da Mostra. Co agradecemento ao patrocinio de:
Coa colaboración de:
páx. 83