CZĘŚĆ V. DRUŻYNOWY
autorytet. Niewłaściwie zastosowana kara może wzmocnić negatywne zachowanie. W każdym przypadku kara powinna być adekwatna do stopnia przewinienia i z nim związana, a osoba ukarana musi wiedzieć, za co ją ukarano. Aby zrozumiała swój błąd, często – zamiast kary – wystarcza poważna rozmowa w cztery oczy z drużynowym. Właśnie taka rozmowa na temat popełnionego błędu i jego skutków może przynieść najlepszy efekt wychowawczy. Karą nie może być praca lub pomoc innym, gdyż potem każda praca będzie utożsamiana z karą. Kara nie może być bezmyślna, nie może być wyrazem złości drużynowego. Powinna natomiast dawać możliwość naprawienia błędu, należy także ją stosować zaraz po przewinieniu, wtedy jej oddziaływanie jest najsilniejsze. Jeśli kiedyś dojdzie do sytuacji, w której będziesz używać ostatecznego narzędzia, jakim jest kara, zrób to w sposób zdecydowany i konsekwentny. Nie tłumacz się z tego, że karzesz, bo taki jest zwyczaj, bo ktoś ci tak kazał, bo tak wypada. Takie tłumaczenie nie łagodzi kary, lecz pozbawia ją sensu i zamiast budować twój autorytet – niszczy go. Stosuj kary śmiało, ale tylko w ostateczności, wtedy, kiedy masz pewność co do ich sensu i konieczności. Musisz pamiętać, że tam, gdzie jest silna motywacja do działania, gdzie często występuje okazja do nagradzania i wiele osób zostaje nagrodzonych, już brak nagrody może być odebrany jako kara.
178