Revista luz sen noite 2012 2013 copy

Page 1

Luz sen noite Revista do saber Número dous

Curso 2012-2013

As Pontes de García Rodríguez


ADRO Por terceiro ano consecutivo temos nas nosas mans a revista Luz sen noite, na cal buscamos reflectir as inquedanzas e a creatividade do noso alumnado. Se ben somos conscientes de que aínda queda moito por facer, igualmente transmitimos o noso agradecemento a todas aquelas persoas que dalgún xeito nos axudan cada curso nesta pequena empresa, sen esquecernos da compañeira Rocío, cuxa partida antóllase inevitable, pero cuxo sorriso sempre quedará connosco. Cremos oportuna a presenza de axudas de diferente tipo destinadas á impresión e á maquetación dos proxectos presentados, dado que o noso obxectivo céntrase no espallamento da cultural en xeral, ó que contribúe o feito de que cada estudante de educación secundaria do C.P.I. Monte Caxado posúa un exemplar da revista que anualmente publicamos. Dende aquí insistimos na necesidade de dar a coñecer as preocupacións, sentimentos, lembranzas ou ficcións que aniñan na mente de cadaquén, pois todos albergamos un xeito diferente de entender a realidade. Grazas ós textos que conforman estas páxinas puidemos comprender o mundo interior de moitos dos nosos alumnos, así como agardamos fomentar, aínda que sexa minimamente, o interese literario nun mundo no que pensar na realidade significa, mal que nos pese, tristura. Si, miramos ó noso carón, pero... ¿Cales son os referentes de hoxe en día? Semella que a sociedade camiña na procura dun punto abstracto ou sen retorno, no cal non teñen cabida, polo menos ata o de agora, os valores que deberiamos admirar nunha persoa. Por iso, ante unha sociedade extraviada, reclamamos a volta á verdadeira humanidade, allea á violencia da que estamos rodeados. Nestas circunstancias nas que estamos a vivir resulta imprescindible manter un certo espírito crítico e humorístico, habida conta das desgrazas que acontecen e que aparecen reflectidas en calquera xornal. Mais resulta imprescindible posuír ideais e albiscar alternativas na medida das nosas posibilidades, neste caso a través do compromiso no proceso de ensinoaprendizaxe. Por un futuro diferente, atrevédevos a pensar. Beizón pola vosa lectura e desculpade os erros existentes.-

YAGO RODRÍGUEZ YÁÑEZ Coordinador e Director da revista Xuño do 2013


ÍNDICE “Ley Wert”, Andrea Pita Prieto

5

“Entrevista a José López Soto”, Candea López Rivera

6

“Seguridad en la carretera”, Jenifer Ríos Rochela

8

“El poder del dinero”, Alba García Bouza

10

“Esto suena a despedida”, Nerea López López

11

“El rey ingenioso”, Artur Infante Docampo

12

“El verano”, Iago Alvariño Fernández

14

“Unha lembranza”, José Manuel Martínez Loureiro

14

“Los abuelos deberían ser eternos. ¿Por qué?”, Laura Vizcaíno Roca

15

“Texto argumentativo-emotivo”, Iván Carballeira Anca

16

“La historia de Veloz”, Laura Pita Pérez

16

“La música”, Daniel Casás Melero

17

“Era unha noite de abril... ”, Alba Fraga Vázquez

18

“La educación”, Laura Vizcaíno Roca

19

“Economía en el fútbol”, Marcos Gómez Ares

21

“El granjero y el rastrillo”, Xairo Calvo Pérez

23

“Mito de Thor, el dios del trueno”, Edgar Fuentes Lamigueiro

26

“O derradeiro día”, Fernando Casanova Santos

26

“El Carrao”, Edgar Fuentes Lamigueiro

30

“Por fin”, Uxía Calvo Rodríguez

31

“A miña avoa”, Sergio Otero Pedre

32

“Un apoteósico final de Liga”, Brais Blanco Carballeira

32

“O meu pai”, Diego Criado Ledo

34

“Reformas en la Ley del Aborto del año 1985”, Eva María Vega Díaz

34

“Los políticos”, Martín Baamonde Rodríguez

36

“¿Mejora de la calidad educativa?”, Alba Blanco Pardo

37


“El futuro de los jóvenes”, Aitor Fuentes Ledo

38

“La actualidad”, Alba Acuña Ledo

39

“Sentimientos”, Carla Mª Aneiros Pedreiras

41

“La llamada televisión”, Eloís Pérez López

42

“Diferentes vidas”, Antía Tojeiro Fernández

43

“El otoño que cambió mi vida”, Sabela Pérez Ramos

44

“Una situación delicada”, Ángel Vicente López Baamonde

45


Pra trocar o mal en ben, pra que sexan de todos o pan e os agarimos, chegaremos n贸s, ti e mais eu, muller amada, a choutar coma grilos poderosos. Fiz Vergara Vilari帽o


LEY WERT En _st_ ]om_nt[rio voy [ h[\l[r []_r][ ^_ l[ nu_v[ l_y [pro\[^[, l[ ll[m[^[ L_y W_rt. Est[ l_y _st[\l_]_ qu_ to^o _stu^i[nt_ ti_n_ qu_ p[s[r un[s pru_\[s o _xám_n_s p[r[ po^_r [v[nz[r ]urso. Esto o]urr_ _n inf[ntil, _n s_xto ^_ prim[ri[ y _n s_gun^o ^_ l[ E.S.O., ^on^_ los prof_sor_s y sus sup_rior_s ^_]i^irán si pu_^_s p[s[r p[r[ \[]hill_r o si tu ^_stino s_rá un ]i]lo. El \[]hill_r p[s[rá [ s_r ^_ tr_s [ños. Bi_n s_ v_ qu_ l[ p_rson[ qu_ ^_]i^iò ]r_[r _st[ l_y no _s_ _n]u_ntr[ _n sus ][\[l_s, y[ qu_ si _n Esp[ñ[ h[y ]risis y _sto ll_vò [ los s_is millon_s ^_ p[r[^os, _l go\i_rno ^_]i^_ [pro\[r un[ l_y por l[ qu_ los _stu^i[nt_s t_n^rán qu_ ^_j[r ^_ _stu^i[r p[r[ [sí y[ [ los ][tor]_ [ños pon_rs_ [ tr[\[j[r; p_ro _sto no lo ]ons_guirán ^_\i^o [ l[ frustr[nt_ y _l_v[^[ ]risis, provo][n^o ^_ _st[ m[n_r[ más p[r[^os y más ]risis h[st[ qu_ s_ form_ un \u]l_ y s_[mos _l p_or p[ís ^_ l[ UE, y ^igo _l p_or ^_ to^os porqu_ _ntr_ los p_or_s y[ nos _n]ontr[mos. sin]_r[m_nt_ no ]r_o qu_ t_ng[mos un p[rti^o ^_]_nt_ _n _st_ p[ís; simpl_m_nt_ t_n_mos qu_ mir[r [ nu_stro [lr_^_^or y o\s_rv[r l[ @l_m[ni[ ^_ Áng_l[ M_rk_l. Andrea Pita Prieto, 4º ESO B

¿E ti? ¿Non les? Recentemente puidemos descubrir un grupo de mozos cuxa paixón pola lectura mesmo chegou a espertar preocupación. Aquí os temos.

5


ENTREVISTA A JOSÉ LÓPEZ SOTO •

¿Como empezaches no teatro? Empecei cando estudaba Bacherelato representando unha obra de Varela

Buxán chamada O ferreiro de Santán co obxectivo de recadar diñeiro para a excursión de fin de curso, e vese que foi daquela cando collín o gusto aos escenarios, xa que ata o día de hoxe aínda non me baixei deles. •

¿Que é o que máis che gusta do teu traballo? O que máis me gusta do meu traballo é que sempre da afouteza para

desenrolar a voluntad e a creatividade. •

¿Tes algún modelo a seguir neste traballo? Non, nunca fun idólatra. Só intento traballar a partir de min mesmo, xa que

penso que é a única maneira de chegar a crear un estilo propio.

Tres coñecidos lectores do noso centro desfrutan coa literatura.

6


¿A quen admiras na rama do teatro? Para min a peor obra é a que non se fai, por iso sempre admiro a todo aquel

que o intenta. •

¿Cales son os teus autores preferidos? Na literatura galega os dramaturgos contemporáneos que destacan para min

son Roberto Vidal Bolaño e Francisco Taxes, cos cales tiven a sorte de traballar e aprender deles. Por outra parte, na literatura castelá por suposto destaca Valle– Inclán. •

¿Como foi a experiencia de traballar con Roberto Vidal Bolaño? A Roberto coñecino en Santiago cando formei parte do elenco da súa obra

Doentes, dirixida por el mesmo. Tamén coincidín con el no Centro Dramático Galego cando dirixiu a obra de Daniel Cortezón Xelmírez ou a Gloria de Compostela. Tiven a sorte de montar pola miña conta Laudamuco señor de ningures e participei con el en películas e teleseries da TVG. A experiencia para min foi como se estivese paseando coa sombra do Valle–Inclán da literatura galega. •

¿Cal foi a obra que máis che gustou representar? A verdade é que non podería elixir, porque todas as obras son traballos e

estéticas distintos. Será porque sempre gozo con todas, incluído o mundo dos títeres. •

¿Que opinas sobre o traballo de Farenheit? O traballo de Farenheit representa un orgullo para min poder transmitir os

creadores do idioma galego e de todo o mundo lusófono. O gran reto é facer chegar os mundos poéticos dunha maneira distinta e entretida e tamén que o público

7


recoñeza que o idioma galego é internacional, xa que serve de vehículo por todo o mundo da lusofonía. •

¿Por que animarías á xente a dedicarse a este mundo? En primeiro lugar diríalle que sacasen da cabeza toda a mitoloxía que o rodea

e que comprobasen pouco a pouco que se precisa moita disciplina e traballo. Tamén que tivesen unha inclinación persoal á rebeldía intelectual e fosen inimigos da rutina e da estabilidade. •

¿Cal é a túa opinión sobre a situación do mundo artístico nestes tempos? O teatro, como toda a arte, sempre navega no malestar da cultura. Polo

tanto, sempre está en crise. Agora que a crise económica invade todos os sectores, o teatro está nun período de resistencia onde ten que loitar coa peor das crises, que é a mental, xa que actúa á par da económica como unha parálise que converte os esforzos en frustracións. Pero os teatreiros sabemos que a nosa misión é empuxar para adiante.

P.D.:

Aproveitando a ocasión, quérovos dar as grazas en nome de todo o equipo

de Farenheit por asistir á nosa obra. Dicirvos que estaremos por Portugal e Brasil, onde acudirán estudantes de todas as idades e público en xeral e que para ó ano que ven volveremos outra vez. Candea López Rivera, 3º ESO A SEGURIDAD EN LA CARRETERA El texto sobre el cual vamos a hablar trata de un hombre que condujo ebrio y en sentido contrario durante 30 kilómetros, y al que encima dejan libre.

8


Resulta común que la gente conduzca borracha un sábado de fiesta, y también es común que ya por ir borracho y conducir se produzcan esos horribles accidentes de coche en los que acaban falleciendo personas. Lo que ya no es tan común es ver a gente conduciendo en sentido contrario, borrachos y poniendo en peligro la vida de los demás. Cuando subimos al coche ebrios, decimos “No va pasar nada, no te preocupes”, y sí, puede que no te pase nada a ti, pero a lo mejor a otra gente sí. Lo más llamativo de todo esto es que a gente así no les pongan condena ninguna, y mucho menos que solo les saquen el carnet temporalmente. La gente que hace eso, a los que ni siquiera les sacan el carnet definitivamente y a los que no les ponen una condena severa, no se dan cuenta de que están arriesgando la vida de nuestros semejantes, y tal vez hasta la de ellos mismos; deberían pensar que hay personas víctimas de muchos accidentes sin tener culpa de nada. Finalmente, y pensandolo bien, ya no sabemos quién es peor: quien lo hace o quien no hace nada para ver si reaccionan y no lo hacen más. Jenifer Ríos Rochela, 4º ESO B

¿Seica algún de vós coñeceu ó insigne Ramón María del Valle-Inclán?

9


En primeiro termo, Juan e Adela, en amena conversa.

El poder del dinero Un billete no es nada más que un simple trozo de papel impreso; sin embargo, su capacidad de actuar sobre nosotros es impresionante, ya que sin él no somos nadie. En estados desarrollados, el dinero es muy importante, porque además de cubrir las necesidades básicas y corregir el estado de bienestar (salud, educación, servicios sociales…) sigue promoviendo la cultura consumista. Esto nos lleva a pensar en el tercer y cuarto mundo, en los que es todo lo contrario, ya que en la mayoría de los casos no hay dinero, sino que existe el intercambio. Las diferencias entre estas dos dimensiones tienen relación, ya que por culpa del consumismo muchos de estos países subdesarrollados se ven explotados. No en vano la mayoría de los fabricantes de grandes empresas textiles tienen allí empleados (la mayoría niños y mujeres) con un salario mísero, sin seguridad social y con malas condiciones laborales, lo que permite que en países como el nuestro podamos comprar una camiseta por cuatro euros y que el dueño de esa empresa se enriquezca. Además, estos países se ven afectados porque los que tienen el poder no intentan solucionarlo. Un claro ejemplo lo suponen la salud y la educación, dado que que si un país quiere crecer económicamente, necesita tener un 10


sistema sanitario y educativo eficiente, pues si no se da la gente no puede producir y por lo tanto no se puede explotar. Solo espero que esto algún día cambie… Alba García Bouza, Bouza, 3º ESO A

Esto suena a despedida... Pues parece que a todo le llega el momento y esta etapa llega a su fin. No me gusta decir adiós, pero en esta ocasión lo hago con alegría, aunque también siento tristeza por dejar atrás un gran colegio donde he aprendido muchas cosas y del que me llevo a grandes personas y recuerdos. Desde el primer día que entramos aquí, en el 2000, se nos ofreció un cariño inmenso que en ningún centro se puede dar. Son demasiados años en el mismo lugar, 9 meses al año durante nada más y nada menos que 13 años consecutivos. Y no solo se trata de estudiar, sino que en el día a día se pueden ver más cosas: el compañerismo ante todo. De este centro me llevo demasiadas cosas buenas, principalmente los compañeros, que me han acompañado desde siempre en toda esta etapa, con los que compartí tanto cosas buenas como malas, pero que siempre han estado ahí. Muchos de ellos han cambiado su camino antes de finalizar, pero no se olvidan, porque todos formaron parte de nuestra infancia. También llevo un gran recuerdo de todos esos profesores que han estado ahí desde el primer momento. Todos tienen una gran voluntad por aguantarnos, y aunque a veces no seamos todo lo agradecidos que deberíamos con ellos, les cogemos un cariño enorme. Ellos son quienes nos educan día a día, quienes nos ayudan en todo lo que pueden y los que son indispensables en nuestro aprendizaje, aunque todo esto con la ayuda de nuestros padres y demás familia. Pero todo esto para mí se acaba aquí. Con la E.S.O. digo adiós al colegio en el que crecí y tanto aprendí. Solo tengo palabras de agredecimiento por cómo nos han tratado en todos estos años, así que doy gracias por haber conocido a todos los buenos amigos y compañeros que llevo conmigo, dado que sin ellos esto tampoco sería lo mismo. Nerea López López, López, 4º ESO A

11


O Equipo Caxado, diante da casa de Ramón María del Valle-Inclán, autor de Luces de bohemia

EL REY INGENIOSO

Hace mucho tiempo, siglos tal vez, existió un rey extraordinario al que no le interesaban ni la riqueza ni el poder. Lo único que le importaba era que sus súbditos fuesen personas virtuosas. Era además un hombre muy ingenioso que tuvo una original forma de elegir a su consejero. Un día reunió a todos los caballeros de la Corte y les dijo: “A cada uno de vosotros os será entregada una semilla. Todas diferentes. Quiero que dentro de seis meses me traigáis las plantas que hayáis logrado. Aquel de vosotros que obtenga el mejor resultado ocupará el puesto de Consejero”. Cuando transcurrieron los seis meses, pocos de los caballeros convocados acudieron a Palacio. Muchos habían fracasado, pues no habían logrado ninguna planta. Otros traían consigo hermosas plantas floridas. Pero el que realmente llamaba la atención era un joven atrevido, que se presentó con una maceta llena de tierra y sin ninguna planta, entre las burlas de sus contrincantes. 12


O _stu^o r_quir_ sil_n]io _ ]on]_ntr[]iòn [\solut[s. N_st[ im[x_ s_ntimos o _sforzo int_l_]tu[l ^o ]omp[ñ_iro Ism[_l.

Mientras caminaba por Palacio el joven fue recordando lo aprendido esos meses sobre la naturaleza, y sobre la paciencia y perseverancia que habían supuesto para él la larga espera que no había dado resultado. De hecho, acudió para agradecer al Rey que los hubiese convocado seis meses antes, porque esta había sido una experiencia que le había ayudado a descubrir nuevos talentos y habilidades. Quería además aprender de aquellos que habían conseguido hermosas plantas de sus semillas. Llegó el momento de la verdad y el rey comenzó a inspeccionar las macetas con admiración. Cuando llegó junto al joven sin planta, sonrió y asintió. Los demás caballeros se rieron y continuaron con sus burlas. Al terminar, el rey pronunció un discurso aclaratorio: Ya está decidido. Este joven será mi nuevo consejero. A todos se os entregó una semilla infértil. Algunas no volvieron, otros, pretendisteis engañarme con falsos resultados. Pero este hombre ha demostrado tener valentía y honradez al traer su maceta vacía. Demostró honestidad, 13


sinceridad, coraje y gratitud, siendo estas las virtudes que todo consejero del reino debe tener”. El joven no podía creer lo que estaba oyendo, pero comprendió que toda su honradez había dado más fruto que cualquier semilla. Artur Infante Docampo

El Verano Tanto habíamos esperado el verano... Pues bien, aquí lo tenéis. Disfrutadlo, es el último que nos queda, hablando para la gente de mi curso. Para los más jóvenes, disfrutadlo lo que podáis. Y me preguntaréis por qué digo esto. Pues bien, digo esto porque el año que viene empezamos bachiller, que no es moco de pavo precisamente, dado que se dice que es uno de los cursos más difíciles de toda la época estudiantil, junto con primero de carrera. Ahora vamos siendo mayores y tenemos que empezar a responsabilizarnos de nuestros estudios y todo eso, pero bueno, mejor dejamos el tema y pasamos a otro más alegre. El verano es esa época que todos esperamos con anhelo por la libertad que nos proporciona: salir sin hora, playa cuando queramos, echar el día haciendo nada si nos apetece. En fin, todo lo deseable para todo adolescente que se precie. Espero disfrutar de este largo verano que tenemos por delante como ninguno de los anteriores, porque cuanto más duro se hace el aprendizaje más ganas tenemos de descansar. Pero bueno, ya superamos otro curso y toca disfrutar. Os deseo un buen verano a todos. Iago Alvariño Fernández, 4º ESO A

UNHA LEMBRANZA Parece que foi onte, pero xa pasaron case dous anos dende que Marian cruzou o charco e aterrizou no Monte Caxado para poñer una pinga de salt nas nosas vidas. Hai uns días que colleu o avión de volta aos iuesei, pero aínda queda no centro a súa presenza. Parece que en calquera momento pode asomar polo pasillo saudando cunha man levantada, un Hi! e un sorriso debuxado permanentemente, sempre de bo humor, sempre disposta a axudar, sempre positiva. E ao mellor non sabiades que Marian é unha auténtica artista: música, debuxo, fotografía, etc… Unha boa mostra é o gravado co que quixo deixar a súa pegada para sempre

14


no centro, se ben non era necesario, pois como dicía Shakespeare “Conservar algo que me axude a recordarte, sería admitir que te podo esquecer”. Se queredes saber algo máis da súa obra, visitade www.marian-williams.com José Manuel Martínez Loureiro

¡@t[ pronto, ]omp[ñ_ir[! Los abuelos deberían ser eternos. ¿Por qué? Porque siempre nos hacen sonreír y no aceptan un no por respuesta en esas comidas semanales en las que nos echan comida en el plato sin parar o cuando nos dan dinero a escondidas para que nadie los vea. Son unas grandes personas y son como nuestros segundos padres. Cada vez que nos ven nos dan muchos besos y abrazos, porque son muy tiernos y nos dicen la típica frase de "¡Cuánto creciste desde la última vez que te vi!", aunque la última vez fuese hace una semana. Hay veces en las que discuten, pero no están ni cinco minutos enfadados, porque tanto tiempo juntos hace que se quieran mucho. Por estas razones, ellos deberían ser eternos, porque cuando ya no estén, nada será como lo es ahora. lAURA Vizcaíno Roca, Roca 4º ESO B

15


TEXTO @RGUMENT@TIVO-EMOTIVO Cincuenta y tres años haciendo las cosas bien. Ganando o perdiendo, pero siempre dando ejemplo de deportividad y compañerismo en el mundo del fútbol. Porque no cualquier equipo de fútbol modesto puede presumir de tener una historia como la nuestra, con nueve temporadas en Segunda División “B”, quince en Tercera División e incluso llegando a jugar una fase de ascenso a Segunda División A, en la cual nos quedamos a un paso de conseguir ascender; perdimos, según se cuenta, injustamente, y con un pésimo arbitraje contra la UD Almería. Porque no todos los clubes mantienen a doce equipos de fútbol base además del primer equipo, abasteciéndolos de campos, material e instalaciones para entrenar y jugar. Porque más de medio siglo solo se aguanta con mucho trabajo y constancia. Porque de estos campos de “O Poboado” ya han salido grandes jugadores, algunos de los cuales ya han debutado con la selección nacional, mientras que otros militan en distintos equipos de élite; otros que están en proceso de hacerlo, como nuestro conocido y amigo Enrique Fornos, ya conocido como “la tercera torre de As Pontes” por los campos de “El mundo del fútbol”, donde entrenan los equipos del Deportivo de la Coruña (Abegondo); u otros muchos que aún están por salir... Porque es el equipo con más historia de nuestro pueblo, porque es nuestro equipo, el que llevamos en el corazón. Hazte socio y ayúdalos a seguir trabajando. Te necesitan.

Iván Carballeira Anca, 4º ESO A

LA HISTORIA DE VELOZ Veloz era un joven caballo que, como su nombre indicaba, corría muy rápido; veloz era un caballo que corría libre por la montaña, pero un día algunos miembros del ejército lo capturaron. Todos los militares intentaron domarlo, pero no pudieron él: los mordía, los pateaba… El jefe lo intentó y lo consiguió. Veloz se enfadó mucho y después de morderlo varias veces, el jefe militar lo mandó amarrar sin comida ni agua durante tres días. Cuando pasaron los tres días, los militares capturaron a un joven indio que intentaba llevarse bien con Veloz, pero él no mostraba ningún

16


interés por hacerse amigo del hombre, pues pensaba que era como los hombres que lo arrebataran del bosque, donde vivía con su madre y toda su familia. Finalmente, Veloz se decantó por hacerse amigo del joven indio y escapar juntos de la prisión, pero el joven lo que quería era llevar a Veloz junto a sus caballos; allí Veloz conoció a una joven potrilla llamada Lluvia. Él inmediatamente se enamoró de ella, pero ella de él no se enamoró tan rápido. Después de cierto tiempo, Veloz sentía celos, porque a Lluvia le encantaba que el joven indio la tocase. Al final Veloz se quedó con Lluvia en el establo, pero lo que él siempre deseó era volver al bosque con su madre, pero a la vez también quería quedarse con Lluvia.

LAURA PITA PÉREZ, 3º ESO A a música La música es una combinación de sonidos y ritmos que gusta a la gente. Posee miles de años, pero hoy en día hay muchos tipos de música, y se critican algunos de ellos porque no están hechos con instrumentos “caros” (de cuerda, viento…); por ejemplo, la música electrónica es criticada porque se crea por ordenador y se pulsan botones en vez de cuerdas o teclas. Desde mi punto de vista, es criticada porque se hace popular y se tiene miedo a que las nuevas tecnologías sustituyan a los instrumentos en el futuro, aunque es prácticamente imposible, ya que son cultura, historia y arte. Daniel Casás Melero

¡Como cambiamos, rapaces!

17


Alba Fraga Vรกzquez, 1ยบ ESO B

18


LA EDUCACIÓN Cuando un niño nace en nuestra sociedad, a los pocos años se le escolariza; primero educación infantil, luego primaria, secundaria, ESO. Hasta aquí es obligatorio, pero está mejor visto si se continúan los estudios, por lo que muchos siguen con el Bachillerato, luego la Universidad y demás. Mucha gente se pone a estudiar, va encadenando un ciclo tras otro y acumulando títulos porque no encuentran trabajo y en muchos casos están aprobando en vez de aprendiendo. Lo que últimamente importa en esta sociedad son los títulos que puedes colocar en un currículum para que el día de mañana alguien te contrate y cuantos más títulos tengas más dinero te darán. Estudiar mucho y tener bastantes títulos está bien, pero... ¿Para qué lo hacemos? Es decir, está bien estudiar, pero, ¿en realidad estamos aprendiendo algo? Hay personas que tienen muchos títulos y parece que no sirven de nada porque estudian pero luego en la práctica no aplican lo aprendido. La verdad es que el sistema educativo de nuestro país no es muy bueno, porque estamos en el sistema educativo obligatorio durante mucho tiempo, pero se puede decir que aprendemos muy poco. Por ejemplo: ¿por qué no sabemos hablar inglés como en otros países? Se puede decir que en parte es porque la enseñanza de España es muy distinta a la de otros lugares. El sistema educativo está basado casi totalmente en las evaluaciones mediante el sistema de exámenes, “aprendemos” cosas de memoria y luego se nos olvidan. En el mejor de los casos, con el paso del tiempo únicamente nos quedamos con una idea general, si es que no olvidamos ya todo lo estudiado. Entonces, ¿no sería mejor utilizar otro método para aprender? Si al final nos quedamos con unos conocimientos generales y escasos sobre el tema, a lo mejor se podría utilizar otro método de enseñanza para conseguir resultados distintos. Pero... ¿Qué importa más? ¿Saber la materia el día del examen o que perdure en el tiempo? La mayoría de los alumnos estudiamos todo el último día con el fin de aprobar el examen, no para aprender cosas nuevas. En realidad, si nos fijamos un poco en lo que se enseña en los colegios, nos damos cuenta de que pocas veces se hacen actividades de creatividad y participación, ya que los profesores explican, hacemos ejercicios y luego llega el día del examen y siempre la misma rutina. Los profesores pasan mucho tiempo mandándonos callar y obedecer, cosa que llegada una cierta edad ya se debería haber aprendido.

Laura Vizcaíno Roca, 4º ESO B

19


20


Economía en el fútbol

La economía en el mundo del fútbol es un gran problema para la economía de los países; en algunos países existe un control sobre los equipos mediante estudios exhaustivos en la compra y venta de jugadores, y también a través del pago de impuestos para el gobierno del propio país. El equipo con más presupuesto actualmente es el Real Madrid C.F., seguido por el Chelsea, que de la mano de un empresario ruso subió en estos dos últimos años 8 puestos en la tabla de equipos más ricos del mundo. El tercer puesto le corresponde al F.C. Barcelona. Estos equipos son los que más ingresos tienen a final de cada temporada, puesto que son los 3 mejores clubes y equipos del mundo. Y son los mejores por los extraordinarios jugadores que militan en sus filas. De hecho, el Real Madrid pagó por uno de los mejores jugadores del mundo, Cristiano Ronaldo, la friolera de 96 millones de euros, más que el presupuesto de otros equipos. Y no solo eso, que ya es una barbaridad pagar una cantidad tan elevada por la compra de un jugador, sino que el portugués cobra cerca de 20 millones de euros por temporada. En España estas cantidades son aceptadas por los políticos, cosa que no debería estarlo, mientras que en otros países, como Alemania, a los equipos les hacen reducir los gastos para fichajes y les hacen pagar un impuesto, lo que en España ni se ha hecho ni tiene pinta de que se vaya a realizar.

Xa estaban daquela de festa... ¡E semella que continúan! 21


También la incursión de jeques en el mundo del fútbol es un problema, porque pagan ingentes cantidades de dinero por la compra de los jugadores. Al mismo tiempo, al adquirir la gerencia del equipo los partidos políticos no se puede incurrir de manera tan exhaustiva en los recortes salariales de los clubes. Equipo Real Madrid C.F. Chelsea Barcelona F.C. Manchester United Bayern de Múnich Arsenal Man. City Zénit de San Petesburgo Malaga C.F.

Millones de euros 550 Millones de euros 525 Millones de euros 400 Millones de euros 375 Millones de euros 350 Millones de euros 315 Millones de euros 275 Millones de euros 250 Millones de euros 175 Millones de euros Marcos Gómez Ares, 3º ESO A

¡Adiviña, adiviña! ¿Quen será a pequena de seria faciana que aparece na fotografía da esquerda? ¿Sóavos a pícara de desafiante mirada da dereita? 22


El granjero y el rastrillo Había una vez, en una pequeña aldea, un granjero llamado John, y cuya vida no era muy afable. Era muy rutinaria: se levantaba, almorzaba, recogía los huevos, ordeñaba las vacas, las conducía del establo al prado, comía, limpiaba el establo y el corral, regaba las plantas, guardaba las vacas en el establo, cenaba y se iba a dormir. Un buen día, cuando John estaba limpiando el establo como de costumbre, le llegó un paquete inesperado. Lo abrió y era… ¡un rastrillo! Pero… ¿para qué quería John un rastrillo? Con el paquete venía una carta:

Querido John, como bien sabes, se acerca la temporada del otoño, y no me gustaría que cuando fuera a visitarte me encontrara tu preciosa granja llena de hojas y musgo por todas partes. Por eso no se me ha ocurrido más que regalarte esto. No es gran cosa, pero sé que le darás buena utilidad. Espero que te agrade. Un beso Tu hermana Sam John estaba que revoloteaba de alegría. Daba tales saltos que parecía que alcanzaba al sol mismo. Era increíble con cuán poca cosa podía hacérsele tan feliz a aquel chico. John empezó a utilizar el rastrillo a diario: recogía hojas, musgo, malas hierbas, desechos… La verdad es que empezó a utilizarlo tanto que a veces se olvidaba de hacer sus otras tareas diarias. Parecía hipnotizado. Una noche, cuando John estaba en la cama, no conseguía dormir. No paraba de pensar en aquel rastrillo. Era increíble que a una persona le pudiera gustar tanto un objeto doméstico. De repente, le pareció ver que algo se movía fuera. Miró por la ventana y le pareció ver una silueta flaca que se desplazaba hacia la parte trasera del establo. John se puso el abrigo, cogió su escopeta y se dirigió a la salida. Se desplazó, escopeta en mano y listo para disparar, silenciosamente hacia el tramo posterior del establo. Cuando al fin llegó, sus ojos no daban crédito a lo que veían: ¡su rastrillo estaba vivo! ¡Tenía vida! Tal fue su sorpresa que casi se desmaya,

23


pero era un hombre de constitución fuerte y robusta, gracias a lo cual logró mantenerse en pie. El rastrillo, en cuanto lo vio, intentó escapar, pero la fina puntería de John logró alcanzarlo, partiéndolo en dos, e incapacitándolo para poder seguir. John aún no daba crédito a lo sucedido. Cogió los restos del rastrillo y los tiró al río, e intentó hacer como si nada de esto hubiera pasado. Sin embargo, el granjero estaba triste, pero, en el fondo, tenía una sensación como de… libertad.

Valeria Aguado Mendoza

24


Al día siguiente, cuando leía el periódico, vio algo que le hizo escupir la leche por toda la mesa. El artículo decía:

Se detiene a delincuente buscada por la justicia desde hace años por fabricar objetos de uso doméstico endemoniados. Estos objetos hipnotizaban a sus amos, lo cual les llevaba, en la mayoría de los casos, a la locura. Esta señora fabricaba, entre otras cosas, palas, rastrillos, escobas, recogedores… John estaba conmocionado, no había sido su hermana quien le había mandado ese regalo… El granjero dio gracias a Dios por haberse dado cuenta a tiempo de la tragedia a la que podría haber sido sometido. El granjero intentó olvidarlo, pero, todas las noches, a la misma hora, a la hora en que descubrió al susodicho objeto, escuchaba en sus sueños una voz que le decía: “¡John! ¡John! ¿Por qué lo has hecho? ¿Por qué me has matado? ¡John! ¡John!”. Xairo Calvo Pérez, 3º E.S.O. A

No medio dunha actuación estelar

25


Mito Mito de Thor, Thor, el dios del del trueno trueno De seguro muchas habrán escuchado hablar de Thor, el Dios del trueno, más que nada por la nueva película en la que aparece una versión heroica de este personaje. Siempre carga consigo su enorme y poderoso martillo (creado por unos enanos llamados Mjolnir), con el cual produce truenos. Si Thor pierde el martillo y lo necesita, este regresa a él mágicamente. También es conocido que puede duplicar, ya de por sí su poderosa fuerza, usando un cinturón mágico. Su némesis (mayor enemigo) es la Serpiente del Mundo, que vivía en el océano que rodeaba la tierra de Midgard. La historia cuenta que Thor fue enviado una vez para atrapar y derrotar a la Serpiente del Mundo. Fue entonces disfrazado con un pescador y se subió a un barco pesquero junto a Hymir. Con una carnada logró atraer a la serpiente. Cuando estaba cargando su martillo para matarla, Hymir cortó la soga y la bestia escapó. Dicen que representaba al campeón de hombres y dioses, y sin él la tierra de Midgard permanecería en manos de los malvados.

E NON O ESQUEZADES: NON SEMPRE GAÑA O MÁIS FORTE. FORTE.

O DERRADEIRO DÍA Non paraba de darlle voltas ao que me acababa de comunicar o alcaide do cárcere. Xa non había volta atrás, todo estaba a piques de rematar para min. A sentencia confirmÁrase e a execución se levaría a cabo ao amencer do día seguinte. A

26


escena que me viña ao maxín era a que tantas veces vira nas películas, soamente que esta vez non era de ficción senón real e que o condenado ía ser eu. O silencio enchía a celda; non se escoitaba nada e iso poñíame, quizais, máis nervioso. De cando en vez levantábame do catre e acercábame á porta en busca non sei de que, pero aquel silencio non o podía soportar. Necesitaba a compaña de alguén, non soportaba a soidade. Íame volver tolo. Non sabía se a miña muller coñecía a derradeira sentencia, que xa non habería máis posibilidades para que os avogados a retrasaran e revisasen, unha vez máis, as probas presentadas no xuízo. Que sería da miña muller, da miña filla, como entenderían todo o que estaba a pasar? A filla tan só tiña dez anos, toda unha vida por diante, e estaba a piques de quedarse sen o seu pai. Xamais poderiamos collernos da man, camiñar polo monte falando sobre as súas inquedanzas, sobre as súas amistades e, como non, sobre cada unha das plantas que atopabamos no camiño. Ela quería ser bióloga. Mentres andaba coma un tolo dando voltas pola celda, de repente sentín, de súpeto, que a man dalguén abría o peche da porta. Era un oficial de prisións que me viña comunicar que dentro dunha hora íanme trasladar a outra cela e que alí podería solicitar a presenza dun cura por se quería confesar e poñerme en paz con Deus. Non lle dixen nada, nin tan sequera lle mirei para a cara. Unha e outra vez miraba o reloxo do corredor. O tempo ía pasando e non había volta atrás. Xa me gustaría detelo! Eran as doce do mediodía. A miña mente era unha máquina de pensar. Estaba volvéndome tolo, e quizais o mellor sería rematar canto antes, xa non o sabía. Afastarse de todo este inferno que estaba a sufrir en vida. Se é verdade que hai outra vida esta sería mellor, pensei. Sentín pasos polo corredor e de novo a porta da cela se abriu. Eran dous gardas acompañando ao alcaide; foi este quen me comunicou que tiña que acompañalos á cela dos dos que ían ser executados. Alí podería recibir visitas ata media hora antes. Saín esposado, as pernas me tremaban e un dos gardas tivo que me coller polo brazo. O corredor semellaba un túnel longo, escuro. Non se escoitaba nada, todo era un perfecto silencio. Cando estaba chegando á miña derradeira cela puiden albisbar a figura da miña muller. A filla, loxicamente, non viría despedirse de min, non o soportaría e sería unha inxustiza para ela. Abondo tería con crecer sen o seu pai. Carme, así se chama a muller coa que compartía a miña vida, ficaba de costas; supuxen que era para que non a vise enxugar as bágoas. Estaba un pouco desamañada, pero a súa faciana presentaba a mesma beleza do día que a coñecín. Deseguida démonos unha aperta longa e apretada, sen dicirnos nada. O alcaide díxonos que fixeramos o favor de entrar, pois alí poderiamos estar sós e ninguén nos ía molestar.

27


Carme facía por disimular o seu nerviosismo e xogaba coas mans para que non lle notase o seu tremor. A miña primeira pregunta foi sobre Mariña, a nosa filla. -Está na casa da súa amiga dende hai uns días, alí está mellor, máis distraída – respostou Carme. -E ti? Tes que coidarte, adelgazaches moito. -Eu levo uns días de baixa na empresa, non podo concentrarme. -Carme, falta puco para que nos separemos definitivamente, pero xúroche que non cometín crime algún, que tanto ti como Mariña podedes levar a cabeza erguida sempre, non son ningún asasino. -Sempre confiei en ti, Manuel –dixo ela. Pouco a pouco a conversa foi levándonos cara aos días felices que pasamos xuntos. Unha fermosa historia de amor que estaba a piques de rematar. Falabamos e falabamos das nosas ilusións, dos nosos, de cando decidiramos formar unha familia… Os dous estabamos destrozados. Ela íame perder e a min, despois do que xa levaba sufrido, aínda me quedaba encararme coa morte. Tremenda inxustiza que se ía cometer contra a miña persoa. De cando en vez os dous permanecíamos calados. Pero axiña voltabamos a coller o fío da conversa. Era a mellor forma de pasar o tempo que nos quedaba xuntos. Ben que me gustaría detelo! Mirei o reloxo e vin que faltaban uns minutos para que Carme tivese que saír da cela; sería entón cando eu entraría, como se soe dicir na linguaxe carcelaria, “en capela”. E así foi como ao cabo dun anaco o alcaide lle dixo a Carme que fose pensando en abandonar a cela. -Señora, ten un par de minutos para se despedir. Dirixinme ao catre e de debaixo do colchón saquei un pequeño sobre. -Isto é para a nosa filla. Escribinlle unas letras para lle dicir canto a quero e que saiba que o seu pai non cometeu o feito do que se lle acusa. Que estea segura de que son inocente. Carme comenzou a bicarme e a aloumiñarme chorando amargamente. O seu esforzo por disimular a súa enteireza viuse abaixo. Puxémonos de pé e ficamos apertados. Sentín as súas meixelas húmidas ao contacto coas miñas. -Sé forte, Carme, a vida segue para vós e eu deixarei de sufrir, todo será breve.

28


-Manuel –díxome– seguirás sendo o amor da miña vida; xamais esquecerei o feliz que nos fixeches a min e a Mariña. Todo isto non ten sentido, é unha atrocidade. O garda separounos e os dous ficamos mirándonos un ao outro ata que a porta se pechou. *********************** Sentía unha forte dor de cabeza, parecía que me ía rebentar dun momento a outro. De súpeto escoitei un ruído, coma cando alguén abre unha porta. Talvez chegara o derradeiro momento. Peguei un brinco e cheo de medo abrín os ollos. Era Carme, a miña dona. Estaba de pé a carón da cama. -Que tes, Manuel? –preguntoume. Abraiado, contesteille con outra pregunta: -E ti que fas aquí? -Véñoche traer o almorzo. Onte chegaches esgotado do colexio, con dor de cabeza e moita febre. Viñeches para a cama e non deixaches de delirar durante a noite. Eu dormín xunto con Mariña. -Pero entón o que pasou pola noite non foi verdade? -Non sei o que queres dicir, non te entendo. -Pero… –fiquei pensativo uns segundos–. Nada, nada, é que… Nada, que vou tomar o almorzo e voume dar un baño quente, farame ben. Despois baixo para desfrutar da vosa compaña. Creo que xa me vou atopando un poco mellor; si, bastante mellor. Vai ser un fermoso día! -Ai, Manuel! ás veces penso que non te comprendo. Ala, toma o almorzo e date ese baño, que creo que che fai boa falta.

Fernando Casanova Santos, campión do Concurso de Relatos de Terror de profesores

¡Mira que erades bonitiños!

29


El Carrao

El "Carrao" era un hombre que no conocía el miedo y sentía placer desafiando al peligro; amigo de las noches oscuras y extraordinario jinete, ningún caballo había logrado quitárselo de los lomos por muy bravo que fuera, como nunca un toro bravo había logrado tocarlo con sus cuernos. El Carrao era feliz andando en plenas tormentas nocturnas, así como no le importaba que su caballo fuera salvaje. Era tanta la confianza que se tenía que sabía que nunca se caería de un caballo, pues sus piernas habían nacido para domar caballos fieros. Su inseparable compañero y amigo era su polo opuesto, un hombre aplomado, juicioso y talentoso en todos sus aspectos. Una tarde, cuando el sol palidecía y la noche comenzaba a imponer su color sobre la llanura, se advertía en el horizonte cercano una horrible tempestad que hacía pensar que la noche iba a ser tormentosa, así que amarró el caballo, lo trajo al corral y desde su briosa montura se despidió de Mayalito. Abrió la puerta del corral y en medio los rayos se fue alejando en la oscuridad de la sabana, esta vez para nunca regresar. Una noche, a la luz de un relámpago, vio que algo brilló a los pies de su caballo. Desde entonces puso énfasis en la búsqueda de su compañero; pensó que algo le había ocurrido y que no estaría muy lejos de allí; continuó su tarea noche tras noche, hasta que tampoco regresó nunca 30


más al hogar, pues se lo tragó la sabana junto con Carrao. Su compañero se convirtió en un ave que vuela en las noches oscuras produciendo un canto: Carraoooo, carraooo. A esta ave se le conoce en el llano con el nombre de Carrao... Edgar Fuentes Lamigueiro, 4º ESO B

POR FIN Toda la clase estaba alterada, todos estaban contentos y alegres. Solo faltaba un día para que se acabaran las clases. Todos estaban pensando en la fiesta de fin de curso. Carlota, Ana, Amelia y Marta estaban hablando del vestido que llevarían a la fiesta. Carlota iba a llevar un precioso vestido corto verde; Ana llevaría un vestido largo azul mar; Amelia, una falda larga violeta y Marta un vestido largo rojo fuego. Iba a asistir todo el instituto. Marcos y Sara eran los encargados de organizar la fiesta: de colocar los carteles, dar las invitaciones, contratar al dj, comprar el ponche… Faltaba tan solo un minuto para que tocara la sirena, que significaba el final de las clases y el comienzo del verano... Faltaba un minuto para que todos saltaran de alegría. En cuanto sonó todos corrieron al patio, a sus casas, para prepararse para la gran fiesta de la noche. Marcos y Sara se quedaron preparando todo para que saliera todo perfecto. Las chicas se fueron a sus casas y comenzaron a maquillarse, a vestirse y a ponerse guapas; los chicos, también se fueron rápido. Los chicos quedaron a las 8:30 con las chicas, se fueron al instituto en un gran coche que los esperaba en la puerta de la casa. El baile comenzaba a las 9:00, pero a las 8:30 estaban los pasillos del instituto alborotados. Esa noche fue el comienzo de un gran verano para todos los alumnos y alumnas del instituto. Uxía Calvo Rodríguez, 3º ESO A

31


Sergio Otero Pedre, Pedre, 1º ESO A UN APOTEÓSICO FINAL DE LIGA Este sábado mi equipo se encaminaba hacia Meirás, para jugar la última jornada de liga de esta temporada. Todas nuestras opciones de jugar la fase de ascenso a la liga gallega estaban depositadas en este encuentro. Si ganábamos y el Val (que era el segundo clasificado) perdía ante el Galicia de Caranza (líder indiscutible de nuestra liga, que no había perdido un solo encuentro ni ante el Val ni ante nosotros ni ante nadie) optaríamos al ascenso y jugaríamos la fase que nos permitiría poder luchar para llegar a la liga gallega. Sin embargo, este fin de semana el destino tenía una mala jugada preparada para el equipo cadete de As Pontes. Tras unas dificultades durante la primera parte, en las que el Meirás, que estaba muy replegado en su campo, consiguió meternos un gol y ponernos en serios aprietos, ya que teníamos que ganar fuese como fuese. En la segunda parte parece que jugamos más vivos y que fuimos a por el partido como fuera. Y así fue, primero con un gol mío en un córner y más tarde el desempate por medio de Nahum, que aprovechó un balón muerto al borde del área y que consiguió meter pegado al poste. El partido había acabado, el pito del árbitro concedía el final del partido y con él mi equipo celebró la victoria pensando que como es lógico y que como todo el

32


mundo pensaba el Val había perdido su partido. No obstante, no fue así, pues el Val rascó un empate. Este resultado fue la sorpresa de la última jornada, fue un encuentro que el Galicia jugó sin mucha intensidad según la gente que lo fue a ver y que al fin y al cabo había acabado y nos había despojado del segundo puesto y de la oportunidad de jugar la fase de ascenso. Realmente este resultado fue sorprendente, teniendo en cuenta que el Val había disputado una final de Copa con el Galicia y la había perdido por goleada, y en toda la liga no había sido capaz tampoco de batirlo. El Val, que había perdido contra nosotros y que también había cedido puntos ante otros rivales, no estaba en su mejor momento futbolístico, y esa victoria estaba fuera de lugar totalmente. No es de extrañar entonces que todo el mundo pensara en el amaño del partido, ya que ninguno de los dos equipos se jugaba nada y podrían haber pactado un resultado o un partido entre amigos para favorecerse los dos. Son esos momentos del fútbol los que hacen que la gente diga “El fútbol es injusto” , pero también hay otra gente que dice: “Lo que el fútbol te quita, el fútbol te lo devuelve”, y realmente puede ser que sea un refrán aceptado. ¿Por qué digo esto? Pues miren, este fin de semana tenemos una especie de Copa entre los clubes que están en la misma región y que están en una especie de asociación, y como pueden ustedes esperarse está el Val, pero el Caranza según mi información no. De ser así podríamos encontrarnos en el transcurso de la Copa y podríamos devolverles la artimaña en forma de fútbol levantando la copa tras vencerlos y demostrar de una vez por todas que merecemos un reconocimiento.

A meticulosa preparación dos rapaces de 4º ESO A.

33


A veces la gente se cree sus mentiras y en este caso el Val creerá que se merece su segundo puesto más que nosotros, así que no veo una ocasión más idónea para dar un baño de realidad y de humildad a algún que otro individuo que tiene más lengua que talento futbolístico. BRAIS BLANCO CARBALLEIRA, 4º ESO A

O meu pai O meu pai estivo sempre comigo apoiándome dende que fun pequeno. El era coma un irmao maior, pois xogaba comigo e con el aprendía moitas cousas. O meu pai sempre foi moi agarimoso comigo e sempre quixo o mellor para min; preocúpase moito e eu estoulle moi agradecido polo que fai día a día. É e será unha persoa moi importante na miña vida. Tamén quere moito á súa familia e sempre quere axudala. Para min o meu pai é o mellor do mundo. Diego Criado Ledo, 1º ESO A

Retrato dun señor pequeno

REFORMAS EN LA LEY DEL ABORTO DEL AÑO 1985 La ley del aborto que está en vigor es la ley del 1985, que sólo permite el aborto en 3 casos: violación, riesgo para la salud física o psíquica de la madre y malformación del feto.

34


Este comentario se va a centrar en el aborto eugenésico. El aborto eugenésico significa que se aborta porque el feto sufre malformaciones graves durante el embarazo. El ministro de Justicia, Alberto Ruiz-Gallardón, quiere eliminar este tipo de aborto, el aborto eugenésico, para cumplir con la convención de la ONU sobre discapacidad. En nuestra opinión, traer al mundo a un ser humano con tal grado de discapacidad, de tal forma que ni él mismo sabe valerse por sí mismo y está sufriendo, no es lógico y es injusto para la vida de la pobre criatura.

C[rl[ Fr[n]o Vázqu_z, 1º ESO @

C[rm_ Pit[ Ro^rígu_z, 1º ESO @

Hay quienes piensan que vengan como vengan tienen que venir al mundo: un claro ejemplo es la Iglesia. Pensamos que la Iglesia es injusta en esa opinión, puesto que es inmoral hacer sufrir a alguien de tal manera. Otra opinión de la Iglesia que nos parecee increíble, es que ellos no están de acuerdo con la reforma que pretenden hacer sobre que las chicas de 16 a 18 años puedan abortar sin el permiso de los padres o tutor, sino que quieren hacer que necesiten el permiso para poder abortar. Pero la Iglesia, ya que está en

35


contra del uso del preservativo, no permite el aborto en ningún caso. Entonces ni las adolescentes que no podrían mantener al bebé ni las que no están preparadas para ser madres pueden abortar, según ellos, y tienen que tener a su hijo o hija. Llegamos a la conclusión de que el razonamiento de la Iglesia es inmoral e injusto al igual que el del ministro de Justicia, Gallardón, que quiere eliminar el aborto eugenésico. Eva María Vega Díaz, 4º ESO B

Los políticos Al final de la Dictadura (1975), todos los españoles esperaban ansiosos la llegada de la democracia. En la actualidad, ahora que ya está instaurada por completo desde hace tiempo, nos damos cuenta de que probablemente ninguna forma de gobierno satisface al pueblo, ya que “cuanta más libertad tenemos más libertad queremos”, lo que se resume en la codicia del ser humano. Al igual que cuanto más rico eres más riquezas necesitas. Desde el principio de la democracia (régimen político democrático) se han sufrido muchos cambios. Los políticos están aquí solo para ganarse el pan (pan bañado en oro, al parecer). Probablemente cualquier forma de gobierno se corrompe tarde o temprano y esta se corrompió desde el momento en el que España entró en su mejor periodo histórico-económico desde hacía mucho tiempo. Los políticos se han convertido en unos ladrones cuyo único propósito es exprimir hasta el último céntimo de los españoles que trabajan duramente. Nuestra inútil clase política (en su mayoría) apenas tiene preparación y solo se dedican a ensayar cómo no reírse cuando salen a mentir a “su pueblo”. Así, el único momento en que los políticos “se centran” en la ciudadanía es en los instantes previos a las elecciones; gran parte de la culpa de esto la tienen los votantes, quienes, pese a su libertad, votan al que mejor miente y al que mejor roba.

36


La gente no parece consciente de que el dinero que estos sinvergüenzas se llevan es suyo y la mayoría de ellos solo piensan en el hecho de que viven en una democracia, “la moderna” democracia (la cual inventaron los griegos hace varios miles de años). La autentica pregunta es: ¿Para qué nos sirve poder elegir a nuestros “tiranos” y “ladrones”? Así pues, se debe decir que no todos los políticos son malos, pero si nuestra libertad es poder elegir entre un veneno u otro que llevarnos a la boca, sería mejor tener algo más que malo. En resumen, con políticos como estos no vivimos más que en otra dictadura. La diferencia es que esta está decorada con mentiras y colegios electorales. Martín Baamonde Rodríguez, 4º ESO A

¿MEJORA DE LA CALIDAD EDUCATIVA? En este texto realizaremos un comentario crítico de la Ley Orgánica para la Mejora de la Calidad Educativa (LOMCE o Ley Wert). En esta ley se plantea la realización de unas evaluaciones al final de Primaria y de la E.S.O. que en nuestra opinión son innecesarias para aquellos alumnos que ya han aprobado el curso y aún más inútiles para los estudiantes que acaban bachiller, ya que si no superan estos exámenes no obtendrán el título. Por otra parte, el Consejo Escolar funcionará solo como órgano consultivo, teniendo todo el poder el director, aunque la Constitución establece que los profesores, los padres y los alumnos intervendrán en el control y gestión de todos los centros sostenidos con fondos públicos. Además, nos parece excesivo que una asignatura como religión cuente para las medias y para repetir curso al nivel de otras asignaturas a nuestro parecer más importantes. En nuestra opinión la educación debería ser gratuita en todas las etapas y de mayor calidad. Asimismo pensamos que la religión debería estar separada de la educación, ya que no aporta ningún conocimiento relevante. Alba Blanco Pardo, Pardo, 4º ESO B

37


¡Ata pronto, pequerrechos!

EL FUTURO DE LOS JÓVENES Sobran las palabras cuando hablamos del futuro de los jóvenes, quienes ya no se imaginan que vayan a tenerlo, y que además está perjudicado por ellos mismos y por las reformas. Pero lo primero es lo primero. A veces nos preguntamos por qué los jóvenes consideran que su futuro va a ser un desastre, y la respuesta es que algunos padres los asustan cuando les hablan de reformas, y toda esa motivación que de pequeños tenían, junto a su sueño de llegar lejos y ser algo en la vida, desaparece. Eso sí, hay más motivos, pero no es adecuado citarlos, aunque son tales como los problemas económicos. Pero eso ya es cosa de cada familia, así que lo mejor es citar lo menos posible para que nadie se dé por aludido, y que no se moleste. Pero para colmo, los chavales ni se molestan en intentar continuar estudiando, pero no solo eso, ni se molestan en encontrar trabajo. Aunque de poco les sirve: sin estudios no van a ningún lado, como los padres dicen. Mal van. Y es que lo único que estamos creando es una sociedad analfabeta, o no, más bien y mejor dicho, con poca cultura. Aunque se hace lo que se puede, ¿no?

38


De esta manera, gente, así va el país, que no todo es culpa del gobierno, señores y señoras. Porque les voy a decir una cosa en la que se confunden, y mucho. Me refiero a su afán por decir «es culpa del gobierno»… Pues no, se equivocan al creer que el gobierno hace las cosas por gusto. Hay que saber lo que es un plan electoral, y un plan electoral es aquel que puede o no cumplirse. Son, por así decirlo, los objetivos, de modo que les digo que no se equivoquen, que el gobierno hace lo que se ve obligado a hacer. Por eso dejo una reflexión, y es que si por el gobierno fuese, a la gente no le faltaría nada, así como un padre siempre mira por el bien de sus hijos e intenta darles todo lo que puede.

Aitor Fuentes Ledo, 4º ESO B

Non esqueceremos as nosas raíces...

LA ACTUALIDAD ACTUALIDAD Actualmente, en nuestra sociedad la gente tiene un gran defecto que es difícil de corregir. Por desgracia las personas nos guiamos por las apariencias y tenemos prejuicios sin saber cómo es una persona realmente. Es triste que teóricamente vivamos en un país desarrollado y la gente sea excluida por su forma de pensar, su forma de vestir, de peinarse e incluso de hablar. 39


Vemos a una persona diferente y ya pensamos mil cosas: que si puede ser un drogadicto, un loco, un alcohólico, que puede tener un problema psicológico...…

¿@ qu_n r_]oñ_]_^_s n_st[ fotogr[fí[?

Además en nuestro país hay profesiones en las que no puedes entrar si tienes un piercing o un tatuaje. Algo incomprensible, ya que por llevar algo así no eres una persona diferente ni maliciosa. Es cierto que también las hay, pero para la gente que realmente quiere ejercer esa profesión es un gran fastidio, pues quizá ese tatuaje significa mucho para él, pero nuestro gobierno parece no entender esto. Las personas realmente maliciosas no son las que llevan piercings y tatuajes, son las que llevan traje y corbata y las cuales nos están llevando a la miseria. En conclusión, las personas deberíamos conocer a los demás antes de juzgarlos, mientras que nuestro gobierno, que presume de encabezar un país libre y desarrollado, debe permitir que cada uno sea como quiera y que pueda llevar lo que quiera. Alba Acuña Ledo, 4º ESO A

40


SENTIMIENTOS Todos hemos sentido alguna vez algo especial hacia alguien: un sentimiento, de amor, de amistad o tan solo un cariño especial, pero... ¿Alguna vez hemos sentido algo similar hacia un animal? Gran parte de la población no considera a los animales como parte de los seres vivos de este planeta, ya que opinan que están en un nivel de inferioridad respecto a los humanos. Otra parte de la población opinamos que deben ser tratados con cariño y consideramos que pueden llegar a ser muy queridos y un gran apoyo para nosotros, porque cuando de verdad queremos a los animales, no nos importa que no nos hablen; no hace falta que nos demuestren su cariño con palabras, ya que ellos tienen la capacidad de demostrarnos, con un simple gesto, lo agradecidos que están por nuestro trato hacia ellos. En una situación de maltrato, la mayoría de las veces, no nos demuestran odio, como sí podemos demostrar las personas, sino que nos expresan un cierto miedo. Porque nosotros podemos hacer uso de la empatía, pero quienes no lo hacen no se dan cuenta del dolor que causan hacia una criatura que lo único que quiere es ser querida y la cual debería ser respetada, al igual que el resto de seres vivos. ¿Quién no se ha sentido solo alguna vez? Muchas veces hemos llegado a pensar que estábamos solos, sin apoyo, en esos terribles momentos en los cuales una simple muestra de cariño por parte de un animal puede llegar a mejorar nuestro estado de ánimo. Para finalizar, es necesario decir que una gran parte de la gente que queremos a los animales y estamos en total desacuerdo con las festividades en las cuales los maltratan, nos preguntamos: ¿Cómo podéis disfrutar maltratando a un ser vivo?

Carla Mª Aneiros Pedreiras, 4ª ESO B

41


Cómpre ser razonables e non recorrer xamais á violencia. Como podemos observar, as criaturas da natureza poden converterse nun auténtico perigo, independentemente do seu tamaño.

LA LLAMADA TELEVISIÓN La mayoría de la población, tanto sea española como mundial, le dedica un tiempo extra a la televisión. Por las noches, por la mañana, e incluso a veces, simplemente la tienen encendida para tener algo de ambiente. La televisión no es un aparato eléctrico que esté mal, sino que está bien para bastantes cosas, como enriquecerse de sabiduría, con documentales, enterarse de las noticias mundiales, de tu comarca, de política, de experimentos interesantes, o simplemente para conocer el nuevo disco de algún famoso… Todo esto, si nos paramos a pensar, está bien. Nunca está de más aprender o enterarse de lo que está ocurriendo en el mundo. Pero todo tiene su límite. Llegar al punto en el que las personas se sienten en el sofá, delante de la televisión, hasta más de 4 horas seguidas, viendo, la mayoría del tiempo, anuncios (ya que en algunas cadenas de televisión, parece haber más tiempo de anuncios que de programas) o programas de cotilleo, que sólo sirven para, por una parte, ver hasta dónde puede llegar la estupidez humana (habla Albert Einstein), y por otra, hacerse una idea de lo que puede pasar en un futuro. Sí, no está mal desconectar de tus cosas durante un tiempo limitado, viendo una serie o un documental de algo interesante, para así también poder descansar un ratito en el sofá. Pero llega el momento en el que hasta los/as niños/as pequeños/as –esto, probablemente, lo hemos visto con nuestros propios ojos– ya no quieren ver los dibujos animados que algunos de nosotros veíamos con cierta edad, sino que quieren ver el show español de Gandía Shore, protagonizado por una panda de jóvenes, que por su educación, falta de respeto y por su vocabulario, podemos suponer que ni tendrán el título de la ESO. ¡Con lo bien que estaban los dibujos de Tom & Jerry!

42


Os nosos artistas, repousando logo da súa actuación. ¿De verdad pensamos malgastar la vida delante de una televisión viendo cosas inútiles o acampando para los anuncios de TeleTienda? ¿De verdad no vamos a luchar por sacar adelante nuestro país por estar sentados en el sofá durante más de cuatro horas seguidas? Con lo bien que uno se siente haciendo deporte, o dando un paseo al aire libre, o leyendo, escribiendo, etc. Así es cómo nos encontramos actualmente, aunque no todo el mundo hace lo mismo, pero sí la mayoría de las personas. Y lo más chocante es que los niños y niñas de cierta edad, quieran ver programas de cotilleo o de fiestas continuas. Recordad que los niños aprenden de lo que ven, y luego nos quejamos de las nuevas generaciones.

Eloís Pérez López, 4º ESO A DIFERENTES VIDAS Me he levantado descansada, he desayunado, he hecho los deberes, he paseado con mis padres, he comido, he tenido tiempo para mí; en fin, he hecho todo lo que he querido. Ahora pienso: no muy lejos de aquí, posiblemente, otros niños, iguales o mayores que yo, no han desayunado, trabajan tirados en las calles, sin padres que se preocupen por ellos, sucios, empuñando armas o sometidos a malos tratos, sin defensa de ningún tipo. “-Papá, no me gustan las espinacas, ni el pescado, ni los guisantes…”

43


“-Dios mío, ¿podré desayunar? ¿Qué podré comer al mediodía? De la cena ya ni hablar…” “-Jo, me amarga hacer la cama, tengo que recoger mi habitación, y encima, ayudar a recoger la mesa.” “-Dios, otro día recogiendo chatarra, cargando con palos y, posiblemente, después, me enseñen a utilizar un fusil para matar a alguien.” Será, esta, mi reflexión para los que tenemos y los que no pueden tener. Antía Tojeiro Fernández, 4ª ESO B

El otoño que cambió mi vida El otoño pasado, en una fiesta, Alberto, un chico alto, ojos azules y de tez morena, tenía la intención de declararse a Helena, chica de mediana estatura, pelo castaño y ojos verdes; curiosamente, desde que hacía años convivía con ella nunca se había fijado en lo hermosa que era, en su gratificante compañía y en su voz tan dulce como la miel. En aquella fiesta en la que ambos coincidieron, se encontraba Helena con un precioso vestido color turquesa, llevaba unos pendientes que le realzaban sus enormes ojos que tenían el color verde de los prados en verano y, cómo no, un peinado acorde con ello; se trataba de una trenza de raíz que le llegaba hasta la mitad de su delicada espalda, más o menos. Alberto se acercó a Helena y no se declaró. Quería hacerlo, pero le pareció demasiado precipitado, aparte de los nervios que tenía. Entonces le contó algún que otro chiste y, antes de que ella se diese cuenta, ya habían quedado. Quedaron un 28 de octubre, pasearon por un sendero en un lado apartado de la ciudad. Las hojas, con su respectivo color amarronado con tonos amarillentos de otoño, caían lentamente de los árboles hasta posarse en aquel suelo cubierto de baldosas con un color grisáceo. Él lo tenía muy claro desde la fiesta, pero ella se dio cuenta en aquel momento de que intentaría, si pudiera, pasar toda su vida al lado de aquel hombre que había dedicado el mayor tiempo posible en ella. Tomaron aquella fecha como inicio y a día de hoy aún no tomaron ninguna como final, hoy es 28 de octubre y llevan exactamente 14 años juntos y siguen igual que aquel día en el sendero apartado de la ciudad. Sabela Pérez Ramos, 3º ESO A

44


Hai uns aniños, todos eramos máis ou menos así. A pesar do tempo transcorrido, o importante consiste en non perder a capacidade de sorprenderse e conservar, por sempre, o humor. Certo é que cando non se pode facer outra cousa, debemos bromear.

UN@ SITU@CIÓN DELIC@D@ Hoy, mi_ntr[s _st[\[ vi_n^o l[s noti]i[s _n l[ t_l_visiòn, ^_ r_p_nt_, s[ltò l[ noti]i[ ^_ un[ ]ompon_nt_ ^_ l[ \[n^[ t_rrorist[ ET@. L[ noti]i[ ^_]í[ qu_ hoy s_ t_ní[ qu_ ^_t_n_r [ _st[ muj_r por _st[r ]on^_n[^[ [ 5 [ños ^_ prisiòn por p_rt_n_]_r [ \[n^[ [rm[^[ y _n[lt_]imi_nto ^_l t_rrorismo. Cu[n^o i\[n [ pro]_^_r [ ^_t_n_rl[, s_ _n]ontr[ron ]on qu_ h[\í[ un[s tr_s]i_nt[s p_rson[s _vitán^ol_s _s[ ^_t_n]iòn. L[ m[yor p[rt_ ^_ _s[ g_nt_ _r[ ^_ l[ izqui_r^[ [\_rtz[l_ y v[rios r_pr_s_nt[nt_s ^_l p[rti^o EH Bil^u. Lo qu_ [lgun[s p_rson[s pi_ns[n _s ]òmo _s posi\l_ qu_ l[ justi]i[ pu_^[ r_]ono]_r l[ l_g[li^[^ ^_ un p[rti^o tr[s _l qu_ s_ _s]on^_ l[ \[n^[ ET@. Lo qu_ otros pi_ns[n _s qu_ EH Bil^u _s un[ intro^u]]iòn ^_ suso^i]ho p[rti^o _n _l go\i_rno. D_ lo qu_ no s_ ^[\[n ]u_nt[ _r[ ^_ qu_ i\[ [ t_n_r t[nt[ r_p_r]usiòn. ET@ qu_rí[ intro^u]irs_ _n _l go\i_rno v[s]o y, tr[s v[rios [ños ^_ int_ntos, ]on _st[ oportuni^[^, [l fin lo h[ logr[^o. Por otro l[^o, _sto ^_ _ntr[r _n _l go\i_rno sin qu_ “prá]ti][m_nt_” l[ m[yorí[ ^_ l[ g_nt_ s_ _nt_r[s_ pu_^_ s_r uno ^_ los motivos por los qu_ ^ij_r[n qu_ i\[n [ [\[n^on[r l[s [rm[s. P_ro _so _s muy r_l[tivo, ^[^o qu_ y[ h[\í[n ^_j[^o l[s [rm[s ]on [nt_riori^[^, si \i_n post_riorm_nt_ sigui_ron [t_nt[n^o ]ontr[ l[ so]i_^[^. Otro ^[to ]urioso _s qu_ _f_]tiv[m_nt_ ]omuni][ron su ]_s_ ^_ l[ []tivi^[^ [rm[^[, [unqu_ s_ n_g[ron [ _ntr_g[r l[s [rm[s. Continu[n^o ]on lo ^_ Bil^u, h[y g_nt_ [ l[ qu_ l_ p[r_]_ in^ign[nt_ ]òmo pu_^_ h[\_r un p[rti^o políti]o qu_ t_ng[ _l po^_r _n [lgunos muni]ipios v[s]os, qu_ [poy_ [ un[ \[n^[ t_rrorist[ y _n _l qu_ v[rios ^_ sus milit[nt_s s_[n [ntiguos p[rti^[rios ^_ _st[ org[niz[]iòn. @l fin y [l ][\o, h[y in]oh_r_n]i[s o v[]íos l_g[l_s qu_ _st_ p[ís ^_\_ solv_nt[r si qui_r_ progr_s[r y [v[nz[r t[nto políti][ ]omo so]i[lm_nt_.

Ángel Vicente López Baamonde, 4º ESO A

45


Artur Infante Docampo

46



Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.