Voor Sources in the Air heeft Maljkovic sfeervolle, architectonische installaties ontwikkeld die zowel een thuis moeten geven aan zijn eigen kunstwerken, als ze een nieuwe context geven. Zo organiseert hij een reeks ontmoetingen tussen kijker, kunstwerk en de klassieke locatie van het oude gebouw van het Van Abbemuseum. Publicatie Sources in the Air De conceptuele spil voor deze reizende tentoonstelling is een belangrijke nieuwe publicatie. Ontworpen door Mevis & van Deursen (Amsterdam), bevat de uitgave naast een belangrijk essay van Anselm Franke bijdragen van Charles Esche, Annie Fletcher (beiden Van Abbemuseum), Alessandro Rabottini (GAMeC), Alessandro Vincentelli (Oostzee), en Andrea Viliani (Fondazione Galleria Civica). De publicatie is geredigeerd door Nick Aikens (Van Abbemuseum).
David Maljkovic, Images with their own shadows, 2008. Courtesy Annette Gelink Gallery
For Sources in the Air the artist will present atmospherically and architecturally charged installations to both house and interpret his own works, staging a series of encounters between viewer, artwork and the classic location of the Van Abbe’s old building. Sources in the Air: Publication A major new publication will serve as the conceptual linchpin for this travelling exhibition. Designed by Mevis & van Deursen (Amsterdam), it will include a main essay by Anselm Franke with contributions from Charles Esche, Annie Fletcher (both Van Abbemuseum), Alessandro Rabottini (GAMeC), Alessandro Vincentelli (BALTIC), and Andrea Viliani (Fondazione Galleria Civica). The publication is edited by Nick Aikens (Van Abbemuseum).
essay
De post-spectaculaire economie Justin McGuirk De tekst hieronder is het laatste deel van een langer essay dat werd gepubliceerd in de Take It or Leave It / Design Economics krant die verscheen in het kader van het Dutch Design Week project met dezelfde naam dat het Van Abbemuseum in 2011 organiseerde. In zijn futuristische tekst beschrijft Justin McGuirk een economische realiteit waarin de globalisatie is teruggebracht naar lokale nieuwe autarkieën en vormgevers en ontwerpers creatieve gildes gevormd hebben waarin ze als ambachtslieden hun gemeenschap dienen. De bewering van Joseph Beuys dat iedereen kunstenaar is, bleek niet waar te zijn. In plaats daarvan was iedereen ontwerper. Het was niet zozeer een beroep maar een beroepsrisico van de post-spectaculaire economie. Bijna alles wat je kon kopen was in omgekeerde volgorde opnieuw ontworpen en omgezet in een gecomputeriseerd draadmodel − dat kon worden gedownload, op maat aangepast en uitgeprint. De verhandeling en bewerking van deze digitale 3D-modellen − Bruce Sterling noemde ze ‘spimes’ − werd net zo gewoon als winkelen bij Amazon voor een vorige generatie was geweest. Maar retail therapy was niet langer therapeutisch genoeg. Shoppers wilden creatieve input, ze wilden hun eigen versie hacken. Een toenemend geschoolde bevolking begon te vertrouwen op de nieuwe ‘ontmoetingsplaats’ van software en hackware voor open-sourcedesign. Objecten bestonden in stadia van eindeloze transformatie tot het moment waarop de eigenaar van deze shape-shifters besloot het object te materialiseren. Of niet. Eigenaar zijn van het fysieke voorwerp had niet meer de betoverende aantrekkingskracht van vroeger. Vaak zat de echte beloning in het delen van het object met je netwerk en het genieten van het applaus voor je hybridisatietechniek. Deze virtuele economie van digitale objecten was de culminatie van de neoliberale economische hervormingen van de laat twintigste eeuw. De deregulering en vrijemarktwaan die een hoogtepunt had bereikt in de Great Crash van 2012 was veertig jaar eerder begonnen. In 1971, toen president Nixon besloot de waarde van de dollar los te koppelen van de goudstandaard − wat door sommigen wordt gezien als het einde van het echte kapitalisme − verbrak hij in feite de koppeling tussen de vertegenwoordiger (papiergeld) en het vertegenwoordigde (goud). De open-sourcedesigneconomie heeft grotendeels hetzelfde gedaan.