บทเทศน์ปี C
197
บทรำพึงที่ 1 ข้อรำพึงที่หนึ่ง จงลุกขึ้นเถิด พระวรสารเรื่องนี้เป็นเรื่องของความเศร้าโศก และความหวัง เรื่องของความเศร้าโศกของมนุษย์ ซึ่งได้รับความบรรเทาและเปลี่ยนเป็น ความยินดี ด้วยอำนาจของความสงสารของพระเยซูเจ้า ลูกาไม่เคยเบื่อ หน่ายที่จะเล่าเรื่องความสงสารมากมายมหาศาลของพระเจ้าที่ทรงมีต่อ คนยากจน และผู้ที่กำลังระทมทุกข์ การปลุกบุตรชายของหญิงม่ายให้กลับคืนชีพ แสดงให้เห็นว่า พระเยซูเจ้าทรงเป็นนายเหนือชีวิต และความตาย และเตรียมใจผู้อ่าน ให้พร้อมสำหรับเรื่องราวการกลับคืนชีพของพระองค์ พระองค์ ไ ม่ ใ ช่ พ ระเจ้ า ผู้ ห่ า งเหิ น แต่ ท รงแสดงความผู ก พั น ใกล้ชิดออกมาด้วยความสงสารที่พระองค์มีต่อมารดาผู้กำลังทุกข์ใจ หญิงม่ายคนนี้ไม่เพียงสูญเสียสมาชิกคนเดียวที่เหลืออยู่ในครอบครัว ของนาง เพราะเขาเป็นบุตรชายคนเดียวของนาง แต่บัดนี้นางสิ้นเนื้อประดาตัวด้วย เพราะนางได้สูญเสียสิทธิในการครอบครองทรัพย์สิน ทั้งหมดของนาง เพราะผู้ชายเท่านั้นมีสิทธิครอบครองได้ แต่พระเยซูเจ้า ทรงรู้สึกสงสารนาง และเมื่อพระองค์ทรงแตะแคร่หามศพ พระองค์กำลังละเมิดบท บัญญัติที่ห้ามไม่ให้สัมผัสกับศพ แต่ความสงสารเป็นคุณธรรมที่อยู่เหนือ ข้อห้ามของบทบัญญัติ ดังนั้น พระองค์จึงตรัสว่า “หนุ่มเอ๋ย เราบอกเจ้าว่า จงลุกขึ้นเถิด”