NGJARJE DHE DËSHMI
dhe e luti përsëri drejtorin që Sali Salihu, sekretar i teatrit të ngelë këtu për ta shoqëruar nëpër Kosovë. Drejtori u habit nga kjo kërkesë, por pasi nuk kishte tjetër rrugëdalje më urdhëroi mua që unë me veturën e Azem Shkrelit ta shoqërojë Ismail Kadarenë në dhjetë ditët e ardhshme për t'i vizituar të gjitha qendrat e Kosovës. Unë këtë detyrë e kreva me shumë kënaqësi dhe mu dha rasti që së bashku me Ismail Kadarenë t'i kalojë dhjetë ditë të paharueshme. Ajo që më mundoi më shumë nuk ishte fakti se unë dola në pension si shenjë e pleqërisë, se me këtë po afrohet edhe dita e ndarjes nga jeta, sa u mërzita se po e lë jetën e teatrit dhe gjallërinë e jetës së brendshme në të. Unë ndahesha, në fakt nga një jetë shumë dinamike që kisha bërë për më shumë se dy decenie. Ndahesha me gjallërinë e një aktiviteti shumë dinamik, që kishte lënë mbresë të pashlyeshme në jetën time. Kalova përmes qendrës së qytetit, bëra një xhiro rreth e përqark, por nuk takova as një njeri që i njihja mirë, nuk pashë asnjë me të cilët kisha pasur kontakte. E tërë qendra ishte mbushur me njerëz të tjerë të vendit e të huaj. Disa nga shokët më kishin vdekur, si Azem Shkreli, drejtor i teatrit që më pranoi në punë, disa të tjerë ishin larguar nga Kosova për shkak të luftës, disa kishin dalë në pension dhe nuk dija se ku banonin. Me këto mendime u ktheva në shtëpi ashtu i mërzitur dhe i emocionuar më hetoi edhe shoqja se nuk isha ai i përditshmi. Ç’ke më pyeti ajo, pse je kaq i zymtë? Çka të ka ndodhur? Më ndodhi ajo që u ndodh të gjithë pleqve, dola në pension. Prej nesër nuk do të shkoj në punë. Të gjithë njerëzit plaken dhe të gjithë pas plotësimit të viteve dalin në pension ma ktheu ajo. Asgjë nuk është as për t’u çuditur e as për t’u mërzitur. “Po moj, po”, ia ktheva unë, për të shtuar: “ti nuk e 127