ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Έργα πλούσια σε συμβολισμούς που αποδίδουν με τρόπο θαυμαστό την ανθρώπινη κατάσταση που είναι πράγματι πολύπλοκη! Γράφει ο Καθηγητής Ιωάννης Ν. Νέστορος.
Με μεγάλη μου χαρά ανέλαβα να γράψω αυτό το κείμενο για τον Κερκυραίο εικαστικό και συγγραφέα - κατά το διαδίκτυο - Ps Mavro / Stavriotis και κατά κόσμο Παναγιώτη Μαυρόπουλο. Τα ζωγραφικά έργα ορθά ονομάζονται «Απρόσμενα» γιατί ο καλλιτέχνης μας ξαφνιάζει με την εφευρετικότητά του και την τόλμη του να μας παρουσιάσει σε θαυμάσιες στοχαστικές ψυχογραφίες την πεμπτουσία πανανθρώπινων βιωμάτων όπως ο Έρωτας και ο Θάνατος, τόσο ως ζωώδες σεξουαλικό ένστικτο, όσο και ως κάτι ιερό και γεμάτο μυστήριο. Τα έργα είναι και «Ανένταχτα» γιατί ο Μαυρόπουλος έχει την δική του ιδιαίτερη γραφή και τεχνοτροπία, που διαφέρει από οποιονδήποτε άλλο ζωγράφο. Εν πρώτοις, καταφέρνει να κρύβει τα βαθυστόχαστα φιλοσοφικά μηνύματα, που συνωστίζονται μέσα στο καθένα από τα έργα του, υιοθετώντας το γκροτέσκο, την καρικατούρα, το χιούμορ και την λαϊκότητα. Έτσι η αφήγηση μιας ιστορίας, η περιγραφή ενός χαρακτήρα, ο μεταθανάτιος υπαινιγμός, το γυμνό, το σεξ και η φθορά γίνονται, με τρόπο μαγικό, ευχάριστα αντιληπτά και εύπεπτα για το θεατή. Όλα του τα έργα είναι πλούσια σε συμβολισμούς που μας αποδίδουν με τρόπο θαυμαστό την ανθρώπινη κατάσταση που είναι πράγματι πολύπλοκη. Τα χρώματά του είναι πάντα αισιόδοξα γιατί πάνω απ’ όλα ο καλλιτέχνης είναι ακραιφνής Έλληνας! Και το κύριο χαρακτηριστικό του Έθνους μας είναι η αστείρευτη αισιοδοξία.
Πιστεύω ότι οι ζωγραφικοί πίνακες αυτοί θα προκαλέσουν στον θεατή συνειδητές και ασυνείδητες αντιδράσεις και άλλες διαδικασίες οι οποίες θα βελτιώσουν τον ψυχισμό του. Δηλαδή, θα τον κάνουν «καλόν κ’ αγαθόν», με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου. Με άλλα λόγια, ο Παναγιώτης Μαυρόπουλος είναι ένας “Δάσκαλος” που με την θέαση της δουλειάς του μας κάνει όλους καλύτερους ανθρώπους.
Ιωάννης Ν. Νέστορος. Δεκέμβριος 2019-20.
Καθηγητής Ιωάννης Ν. Νέστορος, Ψυχίατρος, Ψυχαναλυτής - Συνθετικός Ψυχοθεραπευτής, Διδάκτωρ της Νευροφυσιολογίας (Ph.D., McGill), Επιστημονικός Διευθυντής του Τεχνοβλαστού του Παν/μίου Κρήτης «ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΑΜΦΙΑΡΑΕΙΑ». Λ. Αμαλίας 42, Αθήνα τ.κ. 105 58. T: +30 697 2877111 & + 30 2103214888 | Fax: +30 2103214894 www.amphiaraia.com | www.facebook.com/synchronalamphiaraia
02 Σελίδα
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Μια απόπειρα προσέγγισης του απρόσμενου Γράφει ο Ιστορικός, Μουσειολόγος Παναγιώτης Σαραντίδης
Ο εκλεκτός ζωγράφος Παναγιώτης Μαυρόπουλος (κατά το διαδίκτυο Ps Mavro / Stavriotis) μας αιφνιδιάζει με τις ανδρικές και τις γυναικείες γυμνές - ημίγυμνες μορφές του, ερωτικές και μη, που αφηγούνται την ιστορία τους και συνδιαλέγονται με τον θεατή με χιούμορ και κυνισμό ταυτόχρονα. Αρχέγονα στοιχεία, αντικείμενα καθημερινά, εθνικά σύμβολα, σκεύη, έπιπλα, κορνίζες, καρποί, αποκτούν πολυσημία και εντάσσονται στο εικαστικό περιβάλλον των συνθέσεων προσδίδοντας ευρύτητα αναφορών και συμβολισμών στα έργα του. Τα θέματα που επιλέγονται, απαλλαγμένα από στερεότυπα και εξιδανίκευση, προκαλούν έκπληξη, αμηχανία και θαυμασμό. Ετερόκλητα στοιχεία και χαρακτήρες συνυπάρχουν αλληλοσυμπληρωματικά με στόχο να δημιουργήσουν μια αισθητική εμπειρία και να εκφράσουν τους προβληματισμούς του καλλιτέχνη.
Σε αυτό το πλαίσιο διακρίνουμε, μεταξύ άλλων, το αρχέγονο, την ιερότητα, το κάλλος, τη νωθρότητα, τη φθορά, τον αισθησιασμό, τη λογική, τον στιγμιαίο έρωτα, τον πειρασμό. Το αρχέγονο αίσθημα ανακαλείται μέσω της αποτύπωσης της Αφροδίτης του Βίλλεντορφ, ενός γυναικείου ειδωλίου (28.000 π.Χ.) που ενσαρκώνει τη γονιμότητα και την ευφορία. Τη λογική του αρχεγόνου εκφράζει «Ο Μέγας Πάν, αποκαλυπτόμενος», μέσω του κτηνώδους πάθους και της γενετικής του δύναμης. Η ιερότητα χαρακτηρίζει τον Φαραώ Ακενατόν και την ωραία Νεφερτίτη, μια σύνθεση που συνδυάζει τη δύναμη της εξουσίας με το κάλλος και τη δυναμική του θηλυκού προτύπου. Το κάλλος της φύσης αντικατοπτρίζεται διακριτικά στα «Ρόδια του Μορόζου» και στον «Χορό της Σαλώμης», όπου τα ρόδια και ρόδα αντίστοιχα, μέσω συμβολισμών κομίζουν μηνύματα.
Σε άλλα έργα του Ps Mavro / Stavriotis (κατα κόσμο Παναγιώτης Μαυρόπουλος) μορφές λαϊκές, ανεπιτήδευτες σε ένα πλαίσιο φθοράς και ακηδίας ανοίγουν τις πόρτες τους και μας καλούν, καθιστώντας μας κοινωνούς της καθημερινότητάς τους (Χαλάρωση, Η εργαζόμενη κοπέλα, …και η Μαριώ χτενίζεται). «Η Φυλλίς και ο Αριστοτέλης» εκφράζουν την πάλη των κοσμικών απολαύσεων με τη λογική. Ο θάνατος της αμαζόνας Πενθεσίλειας γεννά τον στιγμιαίο έρωτα του Αχιλλέα. Τέλος, «Οι πειρασμοί της Αρετής» θυμίζουν τα λόγια του Όσκαρ Ουάιλντ: «Μπορώ να αντισταθώ στα πάντα εκτός από τον πειρασμό».
Σε κάποια έργα διακρίνουμε ένα πρόσωπο που μοιάζει με τον καλλιτέχνη. Εμφανίζεται σαν γέρος, σαν ηδονοβλεψίας, σαν φυλακισμένος και λειτουργεί ως παρατηρητής και ως καταγραφέας μιας πραγματικότητας. Αυτό ακριβώς μας καλεί να κάνουμε ο Παναγιώτης Μαυρόπουλος (κατά το διαδίκτυο Ps Mavro / Stavriotis), να εισέλθουμε διακριτικά στο σκηνικό των έργων του, να τα βιώσουμε, να πλάσουμε ιστορίες, αφηγήσεις, ατομικές ερμηνείες, απαλλαγμένοι από ταμπού και συμβατικότητες. Μόνο έτσι θα κατανοήσουμε την ουσία της πραγματικότητας και ίσως τον εαυτό μας.
Παναγιώτης Σαραντίδης. Ιστορικός, Μουσειολόγος. Δεκέμβριος 2019-20.
Σχεδιάσματα και ζωγραφιές μου, που προηγήθηκαν αλλά ΔΕΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ στην έκθεση.
Χωρίς στερεότυπα και υπεκφυγές στην απεικόνιση της γυμνής αλήθειας. Γράφει ο Ηλίας Γιαννούλας
Ο Παναγιώτης Μαυρόπουλος, άφοβος και τολμηρός στην απεικόνιση (της ιερότητας) των γεννητικών οργάνων, της ανθρώπινης φύσης που αναπαριστά. Ξεφεύγει από το συνηθισμένο βαρετό, ίσως σεμνότυπο και ακαδημαϊκό καθωσπρεπισμό. Δεν έχει στερεότυπα και υπεκφυγές στην εικαστική απεικόνιση της γυμνής αλήθειας. Με σχεδόν ανεπιτήδευτο αυθορμητισμό, ωμότητα και προκλητικότητα - χωρίς αυτό να σοκάρει - δεν αφήνει περιθώρια ρίσκου οριακής ταλάντευσης του ηθικού και ανήθικου. Το ενδιαφέρον του εστιάζετε να εκφράσει άμεσα, χωρίς κομπασμούς, τεχνάσματα, περιτυλίγματα, ωραιοφανούς επιτήδευσης εντυπωσιακού χαρακτήρα και υφής, την ιστορία ή τον
μύθο που θέλει να πει. Χρωματική παλέτα σταθερή, καθαρή, επιβλητικά πραγματική, απορρίπτει κάθε ονειρική σκέψη και διάθεση. Σχέδιο ελεύθερο, χωρίς περιορισμούς και κανόνες, διαπραγματεύεται το θέμα του άμεσα – σχεδόν ακαριαία – αφήνοντας τον θεατή άναυδο σε αυτό που βλέπει, χωρίς σκέψεις, προβληματισμούς, ξεκάθαρο απογυμνωμένο κάθε συμβολικής ασάφειας και περιπλάνησης. Με προσωπικό ύφος και φόρμα, αποδεικνύει την εκφραστική του γραφή. Με χειμαρρώδη καλλιτεχνική ευκολία δουλεύει ασταμάτητα, δίχως υπερβατική - έτσι και καλά - διάθεση, αποφεύγοντας κάθε ανατροπή της πραγματικότητας… και φυγής σε ονειρικές αόρατες ουτοπίες και αυταπάτες.
Δεν ξέρω αν το έργο του έχει επιρεαστεί από τον τρόπο ζωής που έχει επιλέξει να κάνει στην κορυφή του Σταυρού - στο χωριό του, ή η ζωή του από το ίδιο του το έργο που τον κρατάει δέσμιο στα ταξίδια της δημιουργίας του. Οι εικόνες του εναγωνίως αναζητούν να διεισδύσουν και στα δικά μας κορμιά και ταξίδια του μυαλού μας, παίρνοντας και τον ίδιο σε ποιό υψηλές κορυφές.
Ηλίας Γιαννούλας - Εικαστικός / Δεκέμβρης 2019 Σελίδα
03
Έργα μου, που θα δείτε στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη
Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Ο θεόπνευστος Φαραώ Ακενατόν και η βασίλισσα του, η ωραία Νεφερτίτη!” Ακρυλικά και σκόνες. Μουσαμάς σε τελάρο. 100Χ120cm.
«Ο παλιός κόσμος τελείωσε, σαν να μην υπήρξε ποτέ” Γράφει η Κorina Kompoliti
Ο θεόπνευστος Φαραώ Ακενατόν και η βασίλισσα του, η ωραία Νεφερτίτη!
Οι πέτρινοι τοίχοι καταρρέουν στην παλιά πόλη και οι αυλές είναι άδειες. Ψηλές θύρες οδηγούν σε πελώριες παγωμένες αίθουσες. Οι ποταμοί έχουν στεγνώσει, οι κάτοικοι έχουν βυθιστεί όλοι σε έναν μαγεμένο ύπνο εκτός από τον Φαραώ Ακενατόν και τη βασίλισσα Νεφερτίτη. Κάτι γύρω από το μέρος αυτό μπερδεύει τη μνήμη τους και δεν αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον, δεν θυμούνται τίποτα από το παρελθόν τους. Πιστεύουν πως βρίσκονταν ανέκαθεν μέσα στη νεκρή πόλη.
Όμως ο δυνατός ήλιος διαπερνά με τις αχτίδες του τον σκοτεινό θόλο του άψυχου κόσμου τούτου και τους δείχνει στο βάθος τη ΝΕΑ απαστράπτουσα πόλη. Την πόλη την ονομαστή ως θαύμα του κόσμου και όλων των κόσμων!!! Άξαφνα ένας χρυσός σκαραβαίος πετάει μπροστά τους και αμέσως ξαναθυμούνται τα πάντα. Ο Ατόν ο θεός του φωτός, τους προειδοποιεί: «Ο παλιός κόσμος τελείωσε, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι αυτό ας είναι μια προειδοποίηση για το γένος των θνητών». Παρόλο που το κακό (*1) έχει ήδη μπει μέσα και στην Ακχετατόν (*2), ο
04 Σελίδα
(θεόπνευστος Φαραώ) Ακενατόν αποφαίνεται: «Πρέπει να κάνουμε χαρούμενη την πόλη τούτη, σε έναν κόσμο φωτεινό, στους αιώνες των αιώνων» (*3),. Korina Kompoliti Οκτώβριος του 2019 ……………………………..
Υποσημ. Ps.Mavro (*1) Το «προϋπάρχον κακό» ελλοχεύει σε κάθε γήινη υλική πόλη (*2) Η νέα πόλις - πρωτεύουσα, που έκτισε ο Φαραώ Ακενατόν, ονομάστηκε Ακχετατόν που σημαίνει «Ορίζοντας του Aτόν»… και τα ερείπια της ανακαλύφθηκαν στην σημερινή Amarna. (*3) Ο πρώτος μονοθεϊστής Φαραώ - και η υπογράφουσα το κείμενο , μιλούν για μια ιδεατή «Άγια Πόλη» σαν την τέλια Πλατωνική Πολιτεία, σαν την εξαγνισμένη Ρώμη, ή σαν την «αναμενόμενη» Νέα Ιερουσαλήμ (?)
Έργα μου, που θα δείτε στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη
Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Ο ερωτικός Πάνας”
Ακρυλικά και σκόνες. Μουσαμάς σε τελάρο. 100Χ120cm.
Ο Πάνας και η Σύριγγα
Γράφει ο Κερκυραίος συνθέτης Σπύρος Μαυρόπουλος
Ο εξαιρετικός πίνακας του Παναγιώτη Μαυρόπουλου απεικονίζει τον κερασφόρο Πάνα (σύμβολο της δημιουργικής αναπαραγωγικής ισχύος), με πόδια τράγου (σύμβολο της αρσενικής γονιμότητας), γένι και μυτερά αυτιά...
‘Ενα «ζώο» που «μετασχηματίζεται» σε άνθρωπο, μία ανεπιτήδευτη ενσωμάτωση όσο είναι και αυτή η ίδια η Φύση.
Σύμφωνα με τον Οβίδιο, ο Θεός Παν προσπάθησε να «ενωθεί» με την «ναϊάδα» νύμφη Σύριγγα, θυγατέρα του ποταμού Λάδωνος, η οποία για να τον αποφύγει μεταμορφώθηκε σε καλάμι.
Κρατώντας λυπημένος ο Θεός στο χέρι του το καλάμι άκουσε τον ήχο του αέρα που περνούσε μέσα από αυτό, θεώρησε ότι ακούει την αγαπημένη του και τότε, προκειμένου να την έχει πάντοτε μαζί του, έκοψε το καλάμι σε επτά άνισα κομμάτια, τα ένωσε μεταξύ τους με κερί και έφτιαξε το ομώνυμό της μουσικό όργανο το οποίο κάποιοι ονομάζουν «αυλό του Πανός».
Σπύρος Μαυρόπουλος Κερκυραίος συνθέτης
“Και εγώ στην Γή της Αρκαδίας ανήκω”!
Ο Πάν, ήταν κατεξοχήν Αρκάς αρχαίος θεός. Σύμφωνα με την αρκαδική παράδοση, ο Πάνας ήταν δίδυμος αδελφός του Αρκάδα, του επώνυμου ήρωα της χώρας και οι δυο γιοι του Δία. Βουκολική, Πανερωτική, Πανσεξουαλική - Δαιμονική ύπαρξη που προκαλεί Πανικό στα κοπάδια, αλλά και σε Θεές, Νύμφες και ανθρώπους... Ο Πάνας είναι η οργιώδεις «Φύση» μας, που όταν ξυπνά μέσα μας, φουντώνει ανεξέλεγκτα τις επιθυμίες και τους φόβους μας Σελίδα
05
Έργα μου, που θα δείτε στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “ The Venus of Willendorf ”
Ακρυλικά και σκόνες. Μουσαμάς σε τελάρο. 100Χ120cm.
Μιλώντας σ΄έναν πίνακα… Γράφει η Αγγελική Παπαδάκη
Αν ήσουν θεά, θα ήσουν η Δήμητρα. Τριγύρω σου ανθούν λεπτεπίλεπτοι κρόκοι και μικρούληδες νάρκισσοι. Το σώμα σου κυοφορεί, κι έτσι καρπισμένη νικάς το θάνατο. Μα τ΄όνομα σου είναι Αφροδίτη (The Venus of Willendorf) κι αυτό με μπερδεύει. Είσαι ολοκάθαρα μητέρα Στην κοιλιά σου βλασταίνει νέος κόσμος. Το δείχνουν τα γεμάτα στήθη σου κι η φουσκωμένη, σαν ψωμί ξυλόφουρνου μέση σου. Είσαι ολοστρόγγυλη όπως κι η γη μας. Σε κοιτάζω και προσπαθώ να καταλάβω ποια είσαι. Είσαι σίγουρα σύζυγος. Μικρά διαμαντάκια κι άνθια σοφίας γύρω απ΄το κεφάλι σου, που γέρνει ελαφρά μπροστά ισορροπώντας τον κόσμο γύρω σου.
Ποια είσαι τελικά; Είσαι μητέρα; είσαι θεά; ή μήπως σύζυγος; Κι ο έρωτας; Η θάλασσα; Το νερό; Φυλαγμένα τα έχεις σαν επτασφράγιστα μυστικά, στο τρίγωνο λαγόνων σου και μηρών, ακόμα πιο ερωτική εξ΄αιτίας της ζωής που κυοφορείς. Σαν άλλη Κίρκη μου μοιάζεις κι είναι σα να θέλεις να μαγέψεις και να κρατήσεις φυλακισμένο στη σπηλιά σου αιώνια, τον περιπλανώμενο άνδρα. Ποια είσαι στ΄ αλήθεια;
Σε λένε λέει Αφροδίτη. (The Venus of Willendorf) Μα συ μοιάζεις στις γυναίκες που με μεγάλωσαν Είσαι γήινη, σαν τη μητέρα μου. Είσαι η τροφός, η προστάτιδα. Το θολό, σχεδόν άυλο βλέμμα, το ελαφρύ μειδίαμα των χειλιών, λέει πως ξέρεις ποια είσαι, λέει πως κατέχεις το νόημα της ζωής. Είσαι ο έρωτας καρπίζεις τη ζωή.
Μοιάζεις ακόμα στη μητέρα της μητέρας μου, που τρυπώνει στη ζωγραφιά στο πλάι του ποδιού σου. Νεκροκεφαλή που θα ' πρεπε να με τρομάζει, μα ό,τι κατορθώνει, είναι να με φέρνει να περπατήσω τα πατήματα της, ίδια με τα δικά σου, να νοιώσω τον πόλεμο που πολέμησε, τον έρωτα που έζησε, τη θάλασσα της και τον δικό της Οδυσσέα, τα κοχύλια-παιδιά της, για να μου ορίσετε, μαζί οι δυο σας, πως να τιμήσω το θάνατο και πως να προσκυνήσω τη ζωή.
Μπερδεύονται τελικά οι θεές σε τούτη τη ζωγραφιά. Μου κλείνουν το μάτι και μου λένε: ''ξέρεις εσύ.! Γυναίκα είσαι. Κλείνεις στα σπλάχνα σου τη γη. Είσαι η ίδια η γη.'' Χαμογελάω και τους στέλνω Χαιρετίσματα. Τούτη δω στη ζωγραφιά,
06 Σελίδα
είναι η Αφροδίτη. Το ξανασκέφτομαι. Τούτη εδώ στη ζωγραφιά είναι όλες οι γυναίκες κι οι θεές σε μία. Τούτη δω η Αφροδίτη, στα μάτια μου, δεν είναι άλλη από τη Γαία κι είναι όλες οι γυναίκες μαζί..
Αγγελική Παπαδάκη "Ερωμένη της ζωγραφιάς και του λόγου". Οκτώβριος
Έργα μου, που θα δείτε στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “ Τα ρόδια του Μορόζου”
Ακρυλικά και σκόνες. Μουσαμάς σε τελάρο. 100Χ120cm.
Ρόδια
Από Τατούμ Ο' Νηλ
Ο Μορόζος ποτέ δεν έφερνε κάτι στην Ξανθούλα.
Ερχόταν, γδυνόταν, κοιμόταν μαζί της σε έναν έρωτα χωρίς κουβέντες περιττές, μια συνομιλία των σωμάτων, μια ένωση των ορμών. Χωρίς υποσχέσεις, χωρίς πότε θα ξαναβρεθούμε.
Μέχρι που μια μέρα ανέβηκε, ήταν αρχές του φθινοπώρου πια, και κρατούσε μια αρμαθιά ρόδια. Τα κρέμασε πάνω από το κρεβάτι.
Η Ξανθούλα την ώρα της αγωνίας άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε τη ρόδινη σάρκα τους. «Ξέρω…» είπε μέσα της, «...ξέρω ότι δε θα τον ξαναδώ».
Πόσο ταιριάζει τούτο το δώρο του για το τέλος. Δώρο σοφό παρηγοριάς. Σε κάθε τέλος ενυπάρχει η αρχή, σε κάθε θάνατο μια νέα γέννηση, σε κάθε Περσεφόνη του Κάτω Κόσμου η επιστροφής στη ζωή…
Τατούμ Ο' Νηλ (Observer of Life) Οκτώβριος του 2019
(*) Υποσημείωση Ps Mavro. Όλοι και όλες στο Νησί προχωρούσαν εθιμικά σε «καθώς πρέπει» γάμους! Εκτός από κάποιες «κοπέλες» που (για κάποιους λόγους) έμεναν ανύπαντρες. Ανάμεσά τους και αυτές οι «κοπέλες» που τις σπίτωναν (συνήθως) παντρεμένοι με οικονομική επιφάνεια και τις είχαν για «Μορόζες» τους! Άλλες, τις έπαιρναν στο σπίτι τους, ως παραμάνες, υπηρέτριες ακόμα και για Οικονόμους! Από εκεί μας βγήκε το όνομα, μας έμεινε και έφτασε ως τις ημέρες μας. * Σήμερα όλοι και όλες έχουν «Μορόζα» και «Μορόζο»! Όχι με την έννοια του «σπιτώματος» αλλά με αυτή του Εραστή και της Ερωμένης. Το «όλοι & όλες» φυσικά και είναι σχήμα λόγου, γιατί (δυστυχώς) υπάρχουν πολλοί ανέραστοι και πολλές ανέραστες στο νησί μας… Ps Mavro / Stavriotis
Σελίδα
07
Έργα μου, που θα δείτε στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Ο χορός της Σαλώμης”
Ακρυλικά και σκόνες. Μουσαμάς σε τελάρο. 100Χ120cm.
«Με αρχαία αρματωσιά ένα πέπλο» Γράφει η Aggeliki Dendia
Στα καλά καθούμενα άρχισαν όλα! ...ο χορός, τα όργανα, το τσιτσίδωμα… ΕΓΩ άθελα μου βρίσκομαι καθηλωμένος στον ρόλο του θεατή μιας Μέδουσας. Με γουρλωμένα μάτια έβλεπα το πάτωμα να χορεύει, τραπέζι, καρέκλες, πιάτα… πάρτα στον αέρα! Ήταν εκεί και ξεσάλωνε μπροστά στα μάτια μου. Ένα πλάσμα μισόγυμνο, λουσμένο σε καπνούς από τσιγάρο με αρχαία αρματωσιά ένα πέπλο.
Έχει χρυσοκόκκινα μαλλιά. Τα μαλλιά της είναι φίδια, σκεφτόμουν και η ανάσα της δεν μυρίζει θυμίαμα... Εκείνης βέβαια ο νους της στο χορό. Κι ούτε ήξερα κανένα ξόρκι περί λυσίματος μαγγανειών, η πως φεύγουν τα δαιμόνια… κι έμεινα έρημος στο έλεος της. Είχα ξεχάσει και το «Πάτερ Ημών»... και ενώ αυτή ήταν κόκκινη από τη φούρια της (σαν αστακός), μουρμούριζα συνεχώς, με κατάνυξη το «Πάντα Καλά Λίαν».
Φοβήθηκα, δεν την είχα ξαναδεί. Οι αρχαίες γραφές του ύπνου μου δεν την είχαν αναφέρει κι ούτε είχα σκαλίσει κάπου το όνομά της. Θα το θυμόμουν, όπως κι αν θα την είχα καλέσει κάποτε σε δείπνο... Ποτέ δεν συναντήθηκαν τα βλέμματα μας ούτε καν σ' αυτό το χρόνο που οι ποιητές ονομάζουν «Ύστατη ώρα». Κι όμως ήταν εκεί. Που δεν είναι πουθενά. Εκεί όμως!
Η γάτα νιαούρισε σκιαχτικά, χύνοντας την καρδάρα με το γάλα. Ήταν μια προειδοποίηση για μένα, ένα σύμβολο σκέφτηκα. Σύντομα ο κόσμος μου θα σωριαζόταν σε συντρίμμια. Με δυο λόγια (το φώναξα δυνατά για να με ακούσει) Θα έχανα το κεφάλι μου. Κι αυτό ακόμα ήταν διφορούμενο σαν χρησμός.
«Άσμα Ασμάτων», αδύνατον να την πεις…, να την πεις όμορφη σαν μελανόμορφη λήκυθο, αδύνατον…, πως να την καλοπιάσω? Στροβιλίζεται συνεχώς μπροστά μου σαν Δερβίσης, μοστράροντας τη γύμνια της, πάνω κάτω, κάτω πάνω. Εξαιτίας της γυρνάει ο κόσμος. Έρχεται καταπάνω μου, σαν λέοντας αδηφάγος, υποχωρεί, την έχω γλιτώσει… - Στην άκρη, είπα. Έκανε να χιμήξει πάνω μου σαν ύαινα, αλλά την απώθησα. Ένας Θεός ξέρει πως… - Ευφορβία, έψαλλα δυνατά. Αφοβία, Αφοβούλα… άρχισε ο εξορκισμός. Εσύ και
08 Σελίδα
τα εκατό σου ονόματα. Ευφροσύνη, Οσία, Διονυσιακή... Αργά το κατάλαβα, όταν είδα «επί πίνακι την κεφαλή μου», με την άσπρη γενειάδα, στην φωτογραφία και την λύρα μου σπασμένη και άφωνη καταγής…
Aggeliki Dendia Δικηγόρος. Οκτώβριος του 2019
Έργα μου, που θα δείτε στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “ Η κύλιξ και το ξίφος ”
Ακρυλικά και σκόνες. Μουσαμάς σε τελάρο. 100Χ120cm.
Σκέψεις για τον πίνακα…
Γράφει η Ανδρονίκη Παντελεμίδου
Σώμα γυναίκας, αφράτη σάρκα, γλουτοί γεμάτοι, μαστοί-τροφοί, τονισμένο αιδοίο, πύλη και έξοδος ζωής. Πυκνός με δύναμη ο χρωστήρας του Ps Mavro, συμβολικός, δαιμονικός.
Μια ακόμη πανάρχαια Αφροδίτη ορθώνεται μπροστά μας σα τις πανάρχαιες αυτές που κατάκλυζαν τον κόσμο απ' άκρη σ' άκρη. Η θέασή τους, κοινωνούσε σιωπηλά και επίμονα μες το χρόνο, στη μονάδα και στη κοινότητα, τη γονιμότητα της Γής, τη σεξουαλικότητα ως εμπειρία ζωής. Έτσι κι η θέαση αυτού του έργου του Ps Mavro, κοινωνεί το ίδιο μήνυμα.
Κι οι δαίμονες από δίπλα? Τα μαύρα και τα πράσινα, οι σκελετοί με τα υψωμένα χέρια, άσαρκα πλάσματα, κακά και φθονερά της φρέσκιας σάρκας? Μαζί ο Θάνατος και η Αρρώστια, στο σώμα, στη ψυχή, στις κοινωνίες του κόσμου, μα πιο πολύ ο Φόβος για τον θάνατο και την αρρώστια.
Αυτόν ξορκίζει ο Ps Mavro κεντράροντας στο Σώμα Γυναίκας…όπως το έκανε αδιάκοπα, αέναα και διαχρονικά... η κάθε αποτύπωσή του γυμνού σώματος... στον πηλό, στο μάρμαρο, τον τοίχο, στον μουσαμά ή στο πανί!
Ανδρονίκη Παντελεμίδου Νομικός, διοικητική υπάλληλος Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων Οκτώβριος του 2019
(*) Υποσημείωση Ps Mavro. (Μία άλλη ανάγνωση του έργου). «Η Κύλιξ και το Ξίφος» για εμένα συμβολίζουν την θηλυκή και την αρσενική δύναμη – ενέργεια η οποία υπάρχει μέσα σε όλες και όλους μας. Στο «Ιερό» Σώμα μας επικεντρώνονται και εδρεύουν ενεργειακές δυνάμεις και «ποιότητες» που εκδηλώνονται και ενεργοποιούνται «κατά περίσταση» - είτε «τυχαία» - είτε «ελεγχόμενα». Η Πανταχού Παρούσα Πνευματικότητα – μέσα στην οποία εκδηλώνετε ο Υλικός Κόσμος (όπου ενσαρκώνετε το ΟΝ) είναι αυτή που ζωοποιοί την «σάρκα». Το κορμί - σάρκα είναι ένα «κέλυφος», ένα «κουκούλι» που δίνει την δυνατότητα σε αυτές τις «ενεργειακές δυνάμεις» και τις «ποιότητες» στεγάζονται σε αυτό, να «εκκολαφτούν» σε μια πρέπουσα στιγμή. Δυστυχώς όμως, το ΟΝ που εκκολάπτετε δεν έχει
πλήρη και καθαρή συνείδηση… Η αυταρέσκεια, η εγωπάθεια και η ματαιοδοξία κάνουν το ΟΝ να ζει σε έναν επίπλαστο «κόσμο» φαινομενικοτήτων και ψευδαισθήσεων… και τότε εμφανίζετε ο «Μεγάλος Δοκιμαστής»! Η προδοσία, το ατύχημα, η αρρώστια, τα γηρατειά και τελικά ο θάνατος… διδάσκουν και υποδεικνύουν στο ΟΝ την θνητότητά του. …και αυτό υπομένει, ελπίζει φαντασιώνεται… μέχρι που συνειδητοποιεί τελικά, πως θα πρέπει να φτιάξει ένα άσπιλο ένδυμα, ένα αγιασμένο σώμα, ένα πύρινο άρμα που με αυτό θα ξεφύγει από τον θάνατο και θα αναληφθεί στους ουρανού… Αυτά διδάσκουν αυτοί που λένε πως γνωρίζουν. Ps Mavro / Stavriotis
Σελίδα
09
Έργα μου, που θα δείτε στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Υπέρ Πατρίδος...”
Ακρυλικά και σκόνες. Μουσαμάς σε τελάρο. 100Χ120cm. Χ3.
ΕΙΣ ΤΟΥΣ «ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ» ΗΡΩΙΚΟΥΣ ΠΕΣΟΝΤΑΣ Γράφει ο Γιώργος Μικάλεφ
Πριν τη μεγάλη μάχη ο λοχίας Αρχίδαμος Ζαβολαίμης επισκέφθηκε το πλησιέστερο μπορδέλο. Το κορίτσι αφράτο κι άσπρο σαν το γάλα, ‘τοιμαζότανε περήφανο, γνωρίζοντας τη μεγάλη συμβολή της σε τούτον εδώ τον πόλεμο. Όλα τα στρατά είχαν δώσει μάχη στο κρεβάτι της Μαρίας προτού να δώσουν το αίμα τους για κείνα τα χώματα. Και πόσοι δεν θα πολεμούσαν γενναία για να ξαναθωπεύσουνε τα ζουμερά καπούλια της! Η κυρά Χρυσάνθη η τσατσά μέτραγε τους παράδες χωρίς να την κόφτει τι θα γένει στον πόλεμο. Άντρες και τούτοι, άντρες και κείνοι. Όξω έριχνε βροχή μα ο λοχίας ήταν από ιδρώτα ογρός στη σκέψη πως τούτη ίσως και να ‘τανε η στερνή φορά που θα πλάγιαζε με γυναίκα. Τ’ αποτέλεσμα… η «σημαία» του να κυματίζει μεσίστια.
Απ’ όξω επερίμεναν δυο φαντάροι, ο Λουκάς και ο Μηνάς, δίχως να μιλούνε. Με τις αυτούρες κολλημένες στον τοίχο κρυφάκουαν την κοπέλα μέσα που προσπαθούσε να «αναπτερώσει» το ηθικό του λοχία και χαζογελούσαν. Τα δυο τα παλικάρια δεν είχανε αγγίξει θηλυκιά σάρκα, παρά μόνο τις αγελάδες στο χωριό τους. Ο λοχίας, με τα πολλά, έπαιρνε τα πάνω του σιγά σιγά και βάλθηκε να αποδείξει στην κοπέλα τι αξίζουν τα γαλόνια του. Απόξω όμως στη σάλα, σκάσανε μύτη κάτι ποντίκια, κοτζάμ αρουραίοι, και τα φανταράκια μπήξανε τις φωνές θαρρείς και τους επετύχανε τα βόλια των εχθρών. Ο Ζαβολαίμης άρπαξε το μπιστόλι του κι όρμησε στη σάλα ξεβράκωτος. Οι ποντικαραίοι είδανε τον λοχία να κραδαίνει και τα δυο μπιστόλια και οπισθοχώρησαν, βγήκε και η τσατσά και τα πήρε με τη σκούπα στο κυνήγι. Απέμειναν τώρα οι φαντάροι και ο λοχίας να κοιτιούνται σαστισμένοι. Όχι για πολύ, καθώς ακούστηκαν τα πρώτα αερόπλανα που σχίζανε τα σύγνεφα από πάνω τους. Σφυρίγματα και η νύχτα εγίνηκε μέρα, και τελικώς οι δυο φαντάροι ποτέ τους δεν επήγαν με γυναίκα... Χρόνια αργότερα, εστήθηκε μνημείο σε κείνα τα χώματα όπου έγραφε τα ονόματα του λοχία, των δυο φαντάρων, της κοπέλας και της τσατσάς. Με μεγάλα γράμματα από πάνω: ΕΙΣ ΤΟΥΣ «ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ» ΗΡΩΙΚΟΥΣ ΠΕΣΟΝΤΑΣ.
Γιώργος Μικάλεφ Ζωγράφος / Συγραφέας. Οκτώβριος του 2019
10 Σελίδα
Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Ο πελάτης πριν απο τη μάχη...”
Διαστάσεις 100Χ120cm. Χ3. Ακριλικά και σκόνες. Μουσαμάς σε τελάρο.
Έργα μου, που θα δείτε στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη
Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Η εργαζόμενη κοπέλα...”
Διαστάσεις 100Χ120cm. Χ3. Ακριλικά και σκόνες. Μουσαμάς σε τελάρο.
Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Αρουραίοι στο σαλόνι...”
Διαστάσεις 100Χ120cm. Χ3. Ακριλικά και σκόνες. Μουσαμάς σε τελάρο. Σελίδα
11
Έργα μου, που θα δείτε στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Τα δαγκωμένα μήλα”
Ακρυλικά και σκόνες. Μουσαμάς σε τελάρο. 100Χ120cm.
Τα μήλα των Εσπερίδων… δαγκωμένα. Γράφει η Αγγελική Κουρμουλάκη
Η μοίρα του ανθρώπου είναι δεμένη με το μήλο. Άρρηκτα. Την πρώτη φορά που το δάγκωσε έγινε άνθρωπος. Εγκατέλειψε την ολότητα της πνευματικής του φύσης και έγινε ον βιολογικό, διττό σε φύση, με εγκατεστημένη μέσα του την ψυχή ως γέφυρα των δύο πόλων. Έκπτωτος πλέον, γεύεται τις πλούσιες ηδονές και οδύνες της νέας του μητέρας Γης, αλλά έχει και τα μάτια στραμμένα στον πρώτο γονέα του - Ουρανό καθώς ατενίζοντάς τον… πάντα «κάτι απροσδιόριστα οικείο του θυμίζει».
Ο άνθρωπος στην πτώση του συμπαρέσυρε και όλες οι ουράνιες ιδέες, που γειώθηκαν κι αυτές μαζί του. Καθώς όμως εισέρχονται στη γη, η ολότητά τους κατακερματίζεται σε άπειρες εκδοχές. Έτσι, η γνώση διασπάται σε γνώμες, οπτικές και τομείς και ο άνθρωπος καταλήγει να ψάχνει την ολοκλήρωσή του στο αντίθετο φύλο, την ταυτότητά του στη φυλή, την ελευθερία του στους νόμους, την πνευματικότητά του στη θρησκεία, την ευτυχία του στην κάλυψη αναγκών. Έχει και μύρια εμπόδια να διαχειριστεί: τα βιολογικά όρια, τους φυσικούς νόμους, τους ηθικούς κανόνες … τον εγωκεντρισμό του πάνω απ΄ όλα.
Βαριά δεσμά περιορίζουν την ελευθερία του. Και πάνω που έχει αρχίσει να αποχτά έναν βαθμό ελέγχου, έρχεται η μεγάλη πρόκληση: Ένα δεύτερο δαγκωμένο μήλο! Ως trendy… trademark (Αpple): Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ!
Η «δεύτερη δαγκωματιά» ανοίγει την πόρτα προς μια ακραία ελευθερία, με την οποία ο άνθρωπος, αν το θελήσει, θα μπορεί να πλάσει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό! Του προσφέρεται απεριόριστη πρόσβαση στον αχανή ωκεανό της πληροφορίας με το πάτημα ενός κουμπιού… από τη συσκευή του, την οποία θα μπορεί ακόμα και να ενσωματώσει στο οργανισμό του (επεκτείνοντας τα βιολογικά και ηθικά όριά του) για ακόμη μεγαλύτερη ευκολία και απόλαυση!!
Όμως, ο ανθρώπινο πλάσμα αποκομμένο από τον θεϊκό «εαυτό» του απομένει με το μικρό του ακόρεστο «εγώ» και βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην πυκνή ύλη μέχρι εκεί που ούτε ψυχή, ούτε πνεύμα, ούτε φύση ανιχνεύεται. Και εκεί πιο «ελεύθερο» από ποτέ, πιο μόνο από ποτέ, πιο συγχυσμένο από ποτέ, πιο αφύσικο από ποτέ, καθίσταται και πιο ευκυβέρνητο από ποτέ.
Καταλήγουμε ότι η σωτηρία του ανθρώπου βρίσκεται στο μήλο ΑΚΕΡΑΙΟ. Στη διάκριση των αξιών, στην ισορροπία των αντιθέτων, στην προσήλωση στην Α-
12 Σελίδα
λήθεια. Δύσκολος όμως αυτός ο δρόμος. Καθώς ο άνθρωπος ποδηγετείται από παιδικά τραύματα και εκπαιδευτικές προσλήψεις που τον κάνουν ευάλωτο στη χειραγώγηση. Δαγκωμένη λοιπόν, η μοίρα του ανθρώπου…. αν και όχι προγραμμένη. Γιατί, όλα γίνονται με τη δική του συγκατάθεση και πάντα υπάρχουν δύο δρόμοι: της Βασίλισσας της Νύχτας και του Ζαράστρο. Η επιλογή δύσκολη… αλλά δική του.
Αγγελική Κουρμουλάκη Εικαστικός. Οκτώβριος του 2019
Έργα μου, που θα δείτε στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Η Αμαζόνα Πενθεσίλεια”
Ακρυλικά και σκόνες. Μουσαμάς σε τελάρο. 100Χ120cm.
Οι σύγχρονες Αμαζόνες Γράφει η Agathi Varmazi
Μετά τον θάνατο του Έκτορα στον Τρωικό Πόλεμο, η Πενθεσίλεια ήρθε «από τον αλαργινό Πόντο» να βοηθήσει τους Τρώες, επικεφαλής ενός στρατού από Αμαζόνες. Προς το τέλος του Τρωικού Πολέμου, ο Αχιλλέας βρέθηκε αντιμέτωπος με την Πενθεσίλεια, που πολεμούσε φορώντας πολεμική μάσκα… {και του έριξε το κοντάρι της, το οποίο έγινε κομμάτια μόλις χτύπησε στην ασπίδα του Αχιλλέα. Η Πενθεσίλεια έριξε και δεύτερο κοντάρι, αλλά ούτε και τότε τον πλήγωσε.} Ο Αχιλλέας {τότε} κατόρθωσε να την τραυματίσει θανάσιμα στο στήθος, οπότε πήγε κοντά της και έβγαλε τη μάσκα της. Η συγκίνηση του ήρωα ήταν τότε καταφανής σε όλους. Η ομορφιά της Πενθεσίλειας τον γέμισε μελαγχολία και όσοι ήταν παρόντες δεν είχαν καμιά αμφιβολία ότι ο Αχιλλέας είχε εκείνη τη στιγμή ερωτευθεί τη γυναίκα που σε λίγο θα πέθαινε... Όπως όλες οι Αμαζόνες, έτσι και η Πενθεσίλεια, είχε κομμένο το ένα της στήθος. Άλλωστε, το όνομα «Αμαζόνες» προέρχεται από το στερητικό άλφα και τη λέξη μαζός που σημαίνει μαστός. {Με καταγωγή από το θεό Άρη και την Αρμονία ή κατά άλλη εκδοχή την Άρτεμις ή την Αθηνά, οι Αμαζόνες ήταν δεινές πολεμίστριες.} Το έργο εκθειάζει κάθε «Αμαζόνα» που θ’ αποχωριστεί τον μαστό της. Έντονα χρώματα, στο ένα χέρι κρατάει τη φωτιά και στο άλλο το νερό. Ανάβει με δυναμισμό και πάθος και σβήνει με ηρεμία και γαλήνη. Αυτή την ισορροπία άλλωστε προσπαθούν όλες οι σύγχρονες «Αμαζόνες» να έχουν στη ζωή τους, μετά την νέα τους φύση. Διακρίνεται το αίμα που βγαίνει από την πληγή τους και ξεπλένεται στο καθάριο νερό. Τα δάκρυα στο πρόσωπο της Πενθεσίλειας, αν και μαχήτρια, είναι η ένδειξη της ανθρώπινης φύσης.
Οι σύγχρονες «Αμαζόνες» είναι όλες αυτές οι γυναίκες που παλεύουν με τον καρκίνο του μαστού. Ηρωίδες της καθημερινότητας, με δύναμη και σθένος, παλεύουν και νικούν αυτήν την ασθένεια. Υμνούμε την γυναίκα που παλεύει, την σημερινή «Αμαζόνα»! Τί κι αν έχει ματώσει, τί κι αν έχει πονέσει και κλάψει, κάθε γυναίκα που έρχεται αντιμέτωπη με τον καρκίνο, αγωνίζεται, δυνατά και με πάθος και βγαίνει νικήτρια!
Agathi Varmazi Καθηγήτρια Γαλλικής φιλολογίας. Οκτώβριος του 2019
Σελίδα
13
Έργα μου, που θα δείτε στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Η Μαριγώ κτενίζετε!” Ακρυλικά και σκόνες. Μουσαμάς σε τελάρο. 100Χ120cm.
«Με ένα έντονο πέπλο χιούμορ και σαρκασμού» Γράφει η Maria Maragkoudaki
«…Με την πρώτη ματιά βλέπουμε μια εξπρεσιονιστική ζωγραφική με παραμορφωμένες φιγούρες κυρίως γυναικείες. Ίσως γιατί μ αυτόν τον τρόπο μπορείς να περάσεις πιο υπόγεια και πιο ανώδυνα τους φόβους σου και να τους κρύψεις από τα βλέμματα των άλλων.
Όταν όμως το βλέμμα σταματά στα έργα σου βλέπω μια έντονη θλίψη. Νιώθω την αγωνία του χρόνου που περνά και καταστρέψει την ομορφιά, τα νιάτα. Γυναικείες μορφές που προσπαθούν απελπισμένα να κρατήσουν την ομορφιά τους. Η σάρκα που τις προδίδει...
Μέσω αυτών των γυναικών μεταφέρεται η δική σου αγωνία για τον θάνατο που ακολουθεί την φθορά. Σε θλίβει που δεν μπορείς να σταματήσεις το χρόνο και προσπαθείς απελπισμένα να τον κρατήσεις μέσα σ' αυτές τις στιγμές που ζωγραφίζεις. Όλα αυτά τα καλύπτεις ένα έντονο πέπλο χιούμορ και σαρκασμού λες και θέλεις να κοροϊδέψεις τον άρχοντα χρόνο- θάνατο…»
Maria Maragkoudaki Εικαστικός. Δεκέμβριος του 2019
14 Σελίδα
Έργα μου, που θα δείτε στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Φυλλίς και Αριστοτέλης”
Ακρυλικά και σκόνες. Μουσαμάς σε τελάρο. 100Χ120cm.
“Σκέψεις με αφορμή τον ομότιτλο πίνακα” Γράφει ο Κωστής Α. Μακρής
Η ιστορία της Φυλλίδας και του Αριστοτέλη είναι ένα «λόγιο» εφεύρημα, μια μυθοπλασία φτιαγμένη αιώνες μετά την υποτιθέμενη σχέση της θρυλικής ερωμένης του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του σοφού του δασκάλου, του Αριστοτέλη. Αυτόν τον μετα-μύθο εικονογραφεί/ζωγραφίζει/αφηγείται ο Παναγιώτης Μαυρόπουλος, και παρουσιάζει τη διπρόσωπη ―και όχι άδικα― γυμνή Φυλλίδα να καβαλάει τον υποταγμένο και «καπιστρωμένο» σοφό. Η (μυθ)ιστορία λέει ότι ο Αριστοτέλης, μετά το πάθημά του, αποσύρθηκε για να συγγράψει δοκίμιο για τη διπροσωπία των γυναικών. Ο Αριστοτέλης είχε συμβουλέψει τον Αλέξανδρο να μην σπαταλάει ατελείωτες ώρες με την ερωμένη του, κάτι που εξόργισε τη Φυλλίδα και την ώθησε - με σκοπό την εκδίκηση - να σαγηνεύσει, να «αποπλανήσει» και τελικά να καθυποτάξει τον Αριστοτέλη. Λέγοντάς του ότι για να γίνει δική του θα έπρεπε να την κάνει βόλτα στο παλάτι κουβαλώντας την στην πλάτη του, πεσμένος στα «τέσσερα». Πράγμα που έκανε τον σοφό δάσκαλο του μεγάλου στρατηλάτη, περίγελο της βασιλικής αυλής. Αυτά λέει η (μυθ)ιστορία και ο πίνακας του Παναγιώτη Μαυρόπουλου μας «παρουσιάζει» τη σκηνή της ταπείνωσης του σοφού Δασκάλου.
Αλλά αυτό είναι μόνο η εικόνα; Και αποτελεί - έστω και ως φανταστική αφήγηση - όντως ταπείνωση του Αριστοτέλη το συμβάν; Ή, είναι και πολλά άλλα μέσα στη ζωγραφιά (και στον μύθο), που τα βλέπω εγώ με τα πολύχρωμα γυαλιά της επινόησης άλλων ιστοριών πίσω από κάθε δοσμένη ιστορία; Που κι αυτή, η δοσμένη ιστορία, αποτελεί, εν πολλοίς, επινόηση ή εφεύρημα του τρόπου με τον οποίο - μπορεί να - έγιναν τα πράγματα που νομίζουμε δεδομένα. Γιατί, ας πούμε, να βλέπουμε μόνο την ταπείνωση του Αριστοτέλη κι όχι τη χαρά του - για να μην πω «ηδονή» - να έχει στην πλάτη του ένα τόσο όμορφο πλάσμα; Γιατί να μη δούμε στο σύμπλεγμα αυτό μια περήφανη μίμηση - εκ μέρους του Αριστοτέλη - θεϊκών μεταμορφώσεων για χάρη του έρωτα και του αγιασμένου σφοδρού ερωτικού πόθου, του Ίμερου δηλαδή, που ακόμα και τον Δία ανάγκασε να πέσει στα «τέσσερα», μεταμορφωμένος σε ταύρο, με την Ευρώπη να τον καβαλάει; Μήπως έτσι συμβιβασμένος/ταπεινωμένος/εφευρετικός/κατακτητικός, δεν ενώθηκε ο «νεφεληγερέτης» Ζευς με την όμορφη Ευρώπη και έγινε γενάρχης σοφών και ηγεμόνων; Μήπως έτσι δεν έγινε ο Δίας πρόγονος - με την ευρεία έννοια κάθε σοφού, άρα και του Αριστοτέλη; Μήπως έτσι - και ως υποζύγιος ταύρος δηλαδή - δεν δικαίωσε τον έρωτα, τον πόθο και την υποταγή στην ομορφιά ο «Πατήρ Θεών και Ανθρώπων»; Και ποιος ήταν ο Αριστοτέλης που, από κάποια
ανόητη αιδώ, ντροπή, περηφάνια, φιλαυτία ή ματαιοδοξία, δεν θα δεχόταν να γίνει υποζύγιο μιας τόσο ελκυστικής καλλονής όπως η Φυλλίδα; Τι θα έκανα εγώ; Εσείς; Μακάρι να είχα απαντήσεις… Αλλά ίσως η απάντηση να είναι οι πολλαπλές θεάσεις - μια, ή πολλές - για κάθε θεατή - του γοητευτικού έργου τού φίλου Παναγιώτη Μαυρόπουλου. Κι ας δει ο καθένας και η καθεμιά, αυτό που θέλει να βλέπει. Πόθο ή ντροπή. Έρωτα ή ταπείνωση. Διαπόμπευση ή υποταγή στην ομορφιά. Όλα μέσα στην εικόνα είναι. Και στο μυαλό μας…
Κωστής Α. Μακρής Συγγραφέας - Εικαστικός. Οκτώβριος του 2019
Σελίδα
15
Έργα μου, που θα δείτε στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Σε λένε Γυναίκα”
Ακρυλικά και σκόνες. Μουσαμάς σε τελάρο. 100Χ120cm.
Σε λένε Γυναίκα!
Γράφει η Νότα Μακρυγιάννη ΣΕ ΛΕΝΕ ΓΥΝΑΙΚΑ!
Τα πυρόξανθα μαλλιά σου φωτίζουν το παρόν και το μέλλον. Το πυρόερυθρό, το πάθος που θα συναντήσεις, ή μήπως τα πάθη που αχνοσβήνουν με το πέρασμα του χρόνου? Οι γραμμώσεις του κορμιού σου, οι κύκλοι της ζωής, τα σκληρά σημάδια πορείας - καρτερικής και δυνατής! Μην ντρέπεσαι - φορώντας το πανί της ΑΡΕΤΗΣ και της αγνότητας - κρύβοντας σεμνά με το πεσμένο χέρι τα απόκρυφα της ηδονής ! Άλλωστε το πάθος, το κρατάς στα χέρια σου!
Και τα φτερά της νιότης, της αγνότητας, της απεραντοσύνης σου, είναι έτοιμα να ανοίξουν διάπλατα! Το γυμνό σου κορμί, θολώνει τη σκέψη. Νιότη, ωριμότητα, σκέψη, συναίσθημα. Πού να χάθηκε η λογική σου μέσα στη μέγγενη του πάθους? Σφιχτά κλειστά τα κατακόκκινα χείλη σου, περιμένεις ένα φιλί που δεν ήρθε ποτέ, ή μήπως λυπάσαι που χάθηκε για πάντα? Νιότη γιομάτη φλόγα - με ένα μικρό παράπονο χαραγμένο στο πηγούνι σου. Το προκαλείς να έρθει αυτό το φιλί? Φλόγα τα χείλη σου! Και τί να κοιτάς με αυτό το απέραντο γαλάζιο των ματιών σου, το εκστασιασμένο, το απλανές…? Ακόμη ελπίζεις! Βιώνεις ως τα μύχια της ψυχής σου, την προσδοκία του "τώρα"! Και τα λουλούδια σου... κοράλλια, σαν τα χείλη σου! Ναί! Θέλεις να ζεις! ΣΕ ΛΕΝΕ ΓΥΝΑΙΚΑ!
Νότα Μακρυγιάννη Φιλόλογος - Δεκέμβριος 2019
16 Σελίδα
Έργα μου, που θα δείτε στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Ένα πολύ «άτακτο παιδί»...” Ακρυλικά και σκόνες. Μουσαμάς σε τελάρο. 100Χ120cm.
Ένα έργο με πολιτικοκοινωνικό περιεχόμενο Γράφει ο Γιώργος Αργυράκης
Είναι ένα έργο πολύ ενδιαφέρον με πολιτικοκοινωνικό περιεχόμενο, χρωματικά και σχεδιαστικά τέλειο. Η μορφή της Μάνας (Ευρώπης ?) σε αμηχανία, με σφιγμένα χείλη, με βλέμμα παράκλησης, που κρατάει στα χέρια της σφιχτά, ένα «θησαυρό» (τη “Νέα τάξη” ?) που φοβάται μην τον χάσει. Το παιδί, (ο νέο ρατσισμός που εκδηλώνετε ?) με απλανές βλέμμα και με ένα σημάδι βίας στο πρόσωπό του, που δηλώνει τιμωρία για κάποια “αταξία” του (στο παρελθόν…). Ένα κελί, (ο κόσμος όλος ?) με μάνα και παιδί, ενώ έξω στην πόρτα του κελιού η τρομερές μορφές του θανάτου και του δεσμοφύλακα - βασανιστή παραμονεύουν (για το μέλλον μας ?). Είναι ένα έργο καταπληκτικό με περιεχόμενο και άριστη τεχνική. Αυτή η ζωγραφική θεωρώ πως είναι ιδιόμορφη και χαρακτηρίζει το ύφος και την τεχνοτροπία της. Έτσι μπορεί κάποιος, βλέποντας το έργο να αναγνωρίσει αμέσως τον ζωγράφο Παναγιώτη Μαυρόπουλο. Νομίζω ότι αυτή η τεχνική είναι μοναδική στην Ελλάδα και αυτό τον χαρακτηρίζει.
Γιώργος Αργυράκης Χαράκτης - Ζωγράφος. Οκτώβριος του 2019
Μία ανάγνωση του έργου. (Υποσημείωση Ps Mavro). Ζοφερή η «ερμηνεία» που κάνω, με τις παρενθέσεις μου, στα γραφόμενα του φίλου Γιώργου Αργυράκη, αλλά το ίδιο ζοφερή είναι και η γκροτέσκο ζωγραφιά μου. Βέβαια, τίποτα δεν αποκλείει αυτό το «άτακτο παιδί» (στο μέλλον) να είναι ένας δικτάτορας, ένας βασανιστής, όπως κάποιο άλλο «άτακτο παιδί» - του περασμένου αιώνα - που αιματοκύλισε την Ευρώπη... καί αυτό το «άτακτο παιδί» του παρελθόντος (ο Αδόλφος) βγήκε μέσα από μία (αγία) οικογένεια και σίγουρα στα παιδικά - νεανικά του χρόνια, θα συνάντησε σκληρότητα, αυταρχισμό, στέρηση και απόρριψη. Βέβαια, όλα αυτά δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την μετέπιπτα εξέλιξή του. Όλοι, όσοι - από εμάς - περάσαμε δύσκολα χρόνια δεν γίναμε βασανιστές ή δικτάτορες... Υπάρχει πάντα ένας περίγυρος που μας κλίνει μέσα του - ένα κλίμα μιας εποχής που μας διαποτίζει... και όσο πιο δηλητηριασμένο ιδεολογικά είναι το περιβάλλον που μεγαλώνουμε - τόσο (και εμείς) διαμορφωνόμαστε σε ένα απαθή ανιστόρητο μνησίκακο - συνεχώς θυμωμένο – πλάσμα. Ένα πλάσμα που υιοθετεί τις πιο λαϊκίστικες αρρωστημένες ιδέες για να τις πιστεύει... που δημιουργεί “εχθρούς” παντού, για να τους πολεμά... και που ψάχνει διαρκώς “αποδιοπομπαίους τράγους” για να ξορκίζει τα φαντάσματα του. Αυτό το «άτακτο παιδί» - που μεγαλώνει (πάλι σήμερα) στην αγκαλιά της Ευρώπης - μόνο καταστροφή, φτώχια, πείνα, αρρώστια και θάνατο έχει να μας (ξανά) φέρει. Γρηγορείτε και αγρυπνάτε, ο «Αδόλφος» γεννιέται - στο διηνεκές - ανάμεσά μας. Ps Mavro / Stavriotis
Σελίδα
17
Έργα μου, που θα δείτε στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Αυτό-μακαριζόμενος, μετά Μεγαλομανίας”
Ακρυλικά και σκόνες. Μουσαμάς σε τελάρο. 100Χ120cm.
Ο Ιππότη της ταπεινής μορφής Γράφει ο Kostis Schizakis
- Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου, ήταν το μόνο που είπε ο επιθεωρητής αντικρίζοντας τη σκηνή μπροστά του καθώς άνοιξε τις κουρτίνες αριστερά και δεξιά. Είχε βραδιάσει όταν το τηλέφωνο χτύπησε την ώρα που έπινε το λικέρ του όπως συνήθιζε με δυο - τρία αμύγδαλα για να ισορροπεί την γεύση. Είχε ολοκληρώσει την ανάγνωση του κεντρικού άρθρου της εφημερίδας κι ετοιμαζόταν να γυρίσει σελίδα προκειμένου να συνεχίσει την ενημέρωσή του. Το μεσημεριανό φαγητό είχε πέσει βαρύ στο στομάχι του και δυσανασχετούσε μουρμουρίζοντας από μέσα του λόγια ακατάληπτα που σχέση είχαν με την λαιμαργία η οποία δεν σταματούσε να τον εξουσιάζει. Ναι. Ήταν περίσσια λαίμαργος και το είχε επισημάνει και ο γιατρός που τον εξέτασε πρόσφατα. Να προσέχεις του είπε, να τρως αργά και να μασάς πολλές φορές την τροφή που βάζεις στο στόμα σου όποια κι αν είναι.
- Σας ζητούν στο τηλέφωνο, φώναξε δυνατά η οικονόμος, διακόπτοντας τις σκέψεις του κυρίου επιθεωρητή. - Ποιος είναι τέτοια ώρα, ερώτησε ενώ ταυτόχρονα σηκώθηκε από την βελούδινη πολυθρόνα κατευθυνόμενος προς το τραπεζάκι που βρισκόταν το τηλέφωνο με το ακουστικό ακουμπισμένο στο πλάι της συσκευής - Είναι από το σπίτι του «Ιππότη της ταπεινής μορφής», επείγον, έτσι είπαν... Όταν σε λίγη ώρα πέρασε το κατώφλι του κτιρίου, ο επιθεωρητής δεν φανταζόταν την εικόνα που έβλεπαν τα μάτια του. Ο «Ιππότης», κείτονταν νεκρός στο κρεβάτι μ' ένα αδιόρατο γέλιο σαν μάσκα στο πρόσωπό του. Δίπλα στο κρεβάτι ήταν ακουμπισμένο το ξίφος με την χρυσή λαβή ολοκάθαρο και δίχως το παραμικρό ίχνος αίματος που να παραπέμπει σε οτιδήποτε το ύποπτο.
Ο επιθεωρητής, έκανε ένα γύρω με τα μάτια του. Στην όλη ατμόσφαιρα κυριαρχούσε η σιωπή και το δέος. Κοίταξε τις εικόνες στο προσκέφαλο του κρεβατιού και μετά τα σημαιάκια που γιορτινά στόλιζαν την είσοδο του δωματίου. Ο «Ιππότης», τυλιγμένος με αραχνοΰφαντο σάβανο αρνιόταν να σκεπάσει τη γύμνια του. Ξάφνου, δεξιά στο παράθυρο, τάραξε τη σιωπή σαν φτερούγισε η λευκή περιστερά, έτοιμη να βγει στο Σύμπαν απελευθερωμένη, να αναγγείλει - ποιος ξέρει - την είσοδο στα Αιώνια, της ψυχής του «ταπεινού»...
- Και εις το πνεύμα το Άγιον, το Κύριον, το Ζωοποιόν, το εκ Του Πατρός εκπορευόμενο... Δεν είχε ανάγκη ουδέν άλλο να διαπιστώσει ο επιθεωρητής. Όλα ήταν συμβατά κι όλα έδειχναν το τέλος.
18 Σελίδα
- Καρδιά, απεφάνθη επισήμως… και ξεκίνησε να συμπληρώνει το μπλοκ που έβγαλε από το σακάκι του, αφού πρώτα στερέωσε το καρμπόν ανάμεσα στις δύο σελίδες…
Kostis Schizakis Αρχιτέκτονας. Συγραφέας, Εμπνευστής και Ιδριτής του “Μουσείου Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου” (ΜΕΤΗ). Νοέμβριος του 2019.
Έργα μου, που θα δείτε στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Το κουκούλι”
Ακρυλικά και σκόνες. Μουσαμάς σε τελάρο. 100Χ120cm.
«Αέναη κίνηση»
Γράφει η Τερέζα Βαλαβάνη
Μέσα από μια οργιώδη βλάστηση πολύχρωμων ανθέων, όπου στελέχη από καρπερά στάχια αντιπαλεύουν να ανελιχθούν στο φως μαζί με πεταλούδες, αναδύεται μια ερμαφρόδιτη αρχαιοπρεπή μορφή, με ξανθούς βοστρύχους και γαλανά μάτια, που μας παραπέμπει στον δελφικό Φοίβο Απόλλωνα, αλλά και στον Άδωνη/Χριστό, με χιτώνιο όπου προάρχει ένας μεγάλος χρυσός σταυρός, που κρέμεται ακριβώς στο κέντρο του έργου. Η λευκή ταινία, που φέρει στα μαλλιά της, μας υποδηλώνει, ότι εκπροσωπεί τον ΘΕΟ σαν οργανωτή του σύμπαντος, πιο πολύ μέσα από μια πλατωνική, φιλοσοφική διάθεση (ΘΕΟΣ=ΘΕΕΙΝ ΘΟ-ΟΣ).
Το κάτω κεντρικό μέρος του έργου καταλαμβάνει μια σκοτεινή μορφή, φασκιωμένη, που μας θυμίζει αιγυπτιακή μούμια ή υπερμεγέθη χρυσαλίδα (Το κουκούλι). Κείτεται με ανοιγμένες τις γάζες, με ένα μαύρο χάσμα στη θέση του προσώπου και του κορμιού, με εμφανή όμως τα αποτυπώματα από δυο ανθρώπινα πόδια. Άνθη εισρέουν (ή εκρέουν) στην θέση του νεκρού προσώπου και σώματος - που βρίσκεται τοποθετημένο πάνω σ’ ένα τύμβο - σκεπασμένο μ’ ένα πολύτιμο χρυσοκέντητο με αστέρια πορφυρό ύφασμα, που υπονοεί αρχαία τελετουργικά πολυτελούς ταφής. Οι γάζες μετατρέπονται, πεσμένες στην γη, σε φίδια και δράκοντες, δυο μικρά σκούρα δαιμονικά όντα αποχωρούν έξαλλα κραυγάζοντας στην αριστερή βάση του τύμβου.
Το έργο μας συνδέει συνειρμικά με τον μύθο του Άδωνη. Παιδί μιας αιμομιξίας, εξαίρετου κάλλους, προκάλεσε έριδα τόσο εν ζωή, αλλά και μετά θάνατο σε δυο θεές: στην Αφροδίτη, εκπρόσωπο του Έρωτα, της γονιμότητας, της αναπαραγωγικής δύναμης της ζωής και στη Περσεφόνη, αφέντρα των σκιών του Κάτω Κόσμου. Ο μύθος λέει ότι από το αίμα του, που χύθηκε στην γη, φύτρωσαν άλικα τριαντάφυλλα. Το μοίρασμα του Άδωνη ανάμεσα στις δυο θεές αντιστοιχούσε στους δυο μεγάλους κύκλους των εποχών του χρόνου.
Ο μαρασμός και ο θάνατος το Φθινόπωρο και τον Χειμώνα, δίνουν την θέση τους στην ανάσταση και ωρίμανση της ζωής, την Άνοιξη και το Καλοκαίρι. Από κάποιους αρχαιολόγους μάλιστα υποστηρίζεται, ότι ο τάφος του Άδωνη πιθανόν βρισκόταν στον Ναό της Γεννήσεως στην Βηθλεέμ. Ο Ιησούς Χριστός με την σταύρωση και την ανάσταση του διαδέχτηκε και αντικατέστησε τον αρχαίο βλαστικό θεό Άδωνη. Εξού και ο σταυρός, σύμβολο ένωσης του Ουρανού και της Γης, στο επίκεντρο της σύνθεσης.
Οι πεταλούδες, που εξέρχονται από την φαινομενικά νεκρή χρυσαλίδα και ανέρχονται στο φως του Θεού, συμβολίζουν από αρχαιοτάτων χρόνων τις αθάνατες ψυχές μας, που δραπετεύουν από το σώμα/σήμα (=τάφο). Η αρχαία ελληνική ονομασία της
πεταλούδας ήταν «ψυχή» και σήμαινε πνοή ζωής. Τα φίδια και οι δράκοι, που σχηματίζονται μπροστά στον τύμβο, συνδέουν την μεταμόρφωση με τις αρχέγονες, ιερές, μαντικές και θεραπευτικές δυνάμεις της Γης και του Κάτω Κόσμου. Ενώ τα σκοτεινά δαιμονικά όντα, που τρέπονται σε φυγή, εκπροσωπούν αρνητικές χθόνιες δυνάμεις θανάτου, που κατατροπώνονται από την υπερίσχυση των αναστάσιμων μεταμορφωτικών ιδιοτήτων της ζωής. Εδώ ο Θεός με την μορφή του Φοίβου, του Άδωνη, του Ιησού είναι σύμφωνα με τον «Τίμαιο» του Πλάτωνα ένας αγαθός Θεός δημιουργός, που προσδίδει τάξη στον υλικό κόσμο και ενορχηστρώνει την αέναη κίνηση και αλλαγή, την γέννηση, την φθορά και την εκ νέου αναγέννηση του σώματος του αισθητού κόσμου.
Τερέζα Βαλαβάνη Ψυχολόγος - Εικαστικός. Οκτώβριος του 2019
Σελίδα
19
Έργα μου, που θα δείτε στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Η παράβυστος μνήμη”
Ακρυλικά και σκόνες. Μουσαμάς σε τελάρο. 100Χ120cm.
Η παράβυστος μνήμη Γράφει ο Giannis Kafouros
Αυτή η χυδαία διάλεκτος, η λουμπινίστικη αυτή αυθυποβολή εξοβελίζει την ίδια την ζωντανή βουλιμία. Κι είναι γνωστό αυτό, ο τοίχος το ξέρει: «το πομπόν ζωγραφιά / τα γκογκόβια θαμμένα». Μυρωδιά από βερνίκι και σκόρδο.
Η διήγηση μοιάζει νοστιμότατη, έκνομη, προγαμιαία. Εκεί πίσω σαν όραμα, μια χαβούζα -η παράβυστος μνήμη. Η κλίνη της αμαρτίας τρίζει αποδυναμωμένη στη ξηρασία του θέρους, μια ξηρασία εξοντωτική, καθολική.
Η Φυσιολογία του Μπακρ Αλ Ραζί μας μελέτησε. Μας πήρε παλμούς, μέτρησε τα συκώτια μας: πτώματα σε ρεμβασμό, λάμποντα από ξεφούσκωτους ιδρώτες• μαστοί αδρανείς, βρασμένοι. Κορμιά ακίνητα, πουλερικά στην ίδια θέση, σαβανωμένοι μύες, μόνο τα ρουθούνια πάλλονται — βοώντες αναστεναγμοί στη ρέμβη, αυτό δεν είναι φυλακή είναι αφεδρώνας. Και πάντα εκεί πίσω σαν όραμα, η παράβυστος μνήμη.
Γιάννης Καφούρος Συγγραφέας. Αρχισυντάκτης (2012-2019) του περιοδικού Palinodiae
20 Σελίδα
(*1) το πομπόν = «από το γαλλικό pompon(=φούντα) ή και bonbon (=ζαχαρωτό), στα καλιαρντά: αιδοιολειχία / από βιβλίο «Καλιαρντά» του Ηλία Πετρόπουλου) (*2) τα γκογκόβια = οι όρχεις, (*3) η παράβυστος = αυτή που βρίσκεται παραχωμένη κάπου σε κάποια
μεριά (για την γυναίκα στον πίνακα) (*4) Ένας από τους σπουδαιότερους μουσουλμάνους πρωτοπόρους γιατρούς - επιστήμονες της πειραματικής ιατρικής και της Φυσιολογίας. (854–925 μ.Χ) (*5) ρέμβη = ῥέμβη και το ῥέμβομαι σε μιαν άλλην εποχή, ρεμβάζω. (*6) αφεδρώνας = ο πάτος, ο κώλος, μεταφορικά βρομότοπος.
Από τα έργα μου, που ΔΕΝ παρουσιάζονται στην έκθεση... Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Τα ενοικιαζόμενα ”
Ακρυλικά και σκόνες σε χαρτόνι 50Χ70cm.
“Ολοκλήρωση και ελευθερία πνεύματος” Γράφει ο Ευάγγελος Μαραυγάκης
Η βυζαντινή παιδεία του Καλλιτέχνη (ως υπόστρομα) είναι έκδηλη - και δίδει μια ιδιαίτερη παρουσία των έργων του - τα οποία έχουν δυναμική, ευαισθησία με έντονη επιθετικότητα των χρωμάτων - ώστε ο παρατηρητής να αντλεί ατελείωτα συναισθήματα και εικόνες. Επίσης τον Καλλιτέχνη χαρακτηρίζει (κατά την γνώμη μου) μια έντονη σεξουαλικότητα στη μορφές του, κάτι που δείχνει την ολοκλήρωση και την ελευθερία του πνεύματος του.
Με σεβασμό στο Φίλο μου Ps Mavro. Ευάγγελος Μαραυγάκης Ζωγράφος - Νοέμβριος του 2019
Τα "ενοικιαζόμενα" της Φρειδέρος! Γράφει ο Ps Mavro / Stavriotis
«…Μπορεί (παρά τα λεγόμενα) τα πράγματα να μην πήγαιναν καλά… και η οικονομική κρίση να εγκυμονούσε κινδύνους… αλλά η Φρειδέρο είχε τον τρόπο της. Ήταν πάντα "γεμάτη" και ποτέ δεν έμενε από πελάτες. Είχε βλέπετε, τις "σωστές γνωριμίες" με τους ατζέντηδες. Βέβαια, ως ώριμη γυναίκα, διέθετε γοητεία και πειθώ… αλλά κυρίως, αυτό που την διέκρινε, ήταν η "υψηλού επιπέδου επαγγελματική εξυπηρέτηση" που παρείχε… καθώς και η σχολαστική καθαριότητά της! - Αυτό που θα πρέπει να χαρακτηρίζει το επάγγελμά μας (έλεγε και ξανά έλεγε η Φρειδέρο) είναι η καθαριότητα! Τα "ενοικιαζόμενα δωμάτια" θα πρέπει να είναι πάντα καθαρά! Άαα, όλα και όλα... Άνθρωποι θα μπούνε μέσα...!!!» (Απόσπασμα από ένα μυθιστόρημα, που όλο γράφετε αλλά δεν λέει να τελειώσει…) Η “Φρειδέρο”! Από τα αδέσποτα και ανένταχτα έργα μου. Ακρυλικά, υδρόχρωμα και λαδοπαστέλ σε χαρτί. Το έργο αυτό, δεν το έχω προβάλει αρκετά, γιατί έμεινε λίγο χρόνο στα χέρια μου. Παραχωρήθηκε γρήγορα, ως «αντίδωρο» σε φιλικό πρόσωπο - γι αυτό το ξανά αναρτώ!
Σελίδα
21
Από τα έργα μου, που ΔΕΝ παρουσιάζονται στην έκθεση... Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Τα δεσμά»”
Ακρυλικά και σκόνες. Μουσαμάς σε τελάρο. 100Χ120cm.
“Τα «ΔΕΣΜΑ» και ο δεσμώτης ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΜΥΑΡΗΣ εκ των Κορφών” Γράφει ο Γιώργος Κ. ΜΥΑΡΗΣ
Κοιτώ και βλέπω στον πίνακα κάτι γνώριμο. Κι ωστόσο τι να ‘ναι; Κυνηγημένος από πέλαγα και ωκεανούς ανθρώπινης α-δικιοσύνης, απονιάς και οκνηρίας, δειλίας και ανεπάρκειας –άλλο δεν θυμάμαι! Ω, μα πλάθοντας νεολογισμούς, το πρόβλημα δεν λύνεις… Ήταν ένα παιδί που η Φύση βιάστηκε να το πάρει στην αγκαλιά της, που η Μάνα το παρέδωσε για φύλαξη υποχρεωτικά σε αδερφικά χέρια, γιατί αυτό επέβαλαν οι νόμοι του «προοδευμένου» βορειοευρωπαϊκού κράτους, όπου θέλοντας και μη μετανάστευε αυτή, για εργασία σε φίρμα κατασκευής γυναικείων ενδυμάτων... Κι όσο να θέλετε –και να μη θέλετε- κ. καλλιτέχνη μου, η οδυνηρή στιγμή αποχαιρετισμού βιώθηκε με πολλαπλούς χαλκάδες στο λαιμό. Χαλκάδες, προέρχονται ακόμη από όσους διέρχονταν δίπλα μου, αδιάφοροι, «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, χωρίς να προσμένουν κάποιο θαύμα». Προέρχονται ακόμη από όσους σκληροί - πιράνχας σαρκοβόρα-, περιστρέφονται πέριξ των αναξιοπαθούντων, των αιχμαλώτων, των ταπεινωθέντων, των θλιβέντων, των αγνοηθέντων, των πτωχών και αδυνάτων του μετεμφυλιακού ελλαδικού κράτους! Πού είστε γνώριμα μαλλιά του πίνακα; Πού είστε, ομοιοτέλευτα, μάτια; Πού βαδίζετε πτερά της νιότης καψαλισμένα; Μήγαρις έχω άλλη έγνοια, πάρεξ Ελευθερία και Γλώσσα και Έρωτα; Ωχ, βύθος κι αναθύμημα κι αναπέταγμά μου, εσείς! Μια ζουγραφιά δεν είναι μια τραφιά του κινδύνου, της διαφυγής είναι! Με χρώμα εναργές και αποκαλυπτικό. Με πλαίσιο που μπορεί την ξαστεριά να πάρει πέρα, κι από τη λησμονιά. Όχι όμως από νοθείες εκλογικές της ΕΡΕ, φοβίες και παλινδρομήσεις της Ενώσεως Κέντρου και συγκρούσεις των Ιουλιανών 1965, του νεκρού Σωτήρη Πέτρουλα και της ΕΔΑ. Τα μάτια και οι χαλκάδες και τα σκούρα χρώματα εκεί μπροστά στέκουν, τα κουβαλώ μές την ψυχή, μαζί με τα εβαπορέ και τα κριθαράκια και τα ρύζια, που αποθήκευε η θειά μου για την επερχόμενη των σκούρων χρωμάτων επέλαση της αμόρφωτης και αρπακτικής ερπυστριοφόρας τριανδρίας του 1967. Αργότερα επανενωθήκαμε. Τα χρώματα πιο ζωηρά εγίναν. Ο χαλκάς επεχρωματίσθη. Μάνα κι αδερφός και πατέρας στο ψηλοτάβανο σπίτι των ανέμων και των αστραπών. Η ζωή έτεινε προς το να ζωγραφίζει μάτια πιο ήρεμα, πιο άφοβα. Μα έχουν μπέσα τα μάτια τα παιδικά; Κάθε τι απρόσμενο της μοίρας και της πλέμπας, επέρχονται και τα ταράζουν, και τα φωτίζουν, τα εξυψώνουν και εν Ειρήνη τα καλλωπίζουν…
*...για τον φίλο μου Ps Mavro/Stavriotis O ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΜΥΑΡΗΣ εκ Περιβολίου Κερκυρας Νοέμβριος του 2019
22 Σελίδα
Από τα έργα μου, που ΔΕΝ παρουσιάζονται στην έκθεση... Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Η Ολυμπιάδα θεοτοκούσα” Ακρυλικά και σκόνες. Μουσαμάς σε τελάρο. 100Χ120cm.
Εδώ είμαι. Ιέρεια, Μάγισσα, Γυναίκα! Γράφει η Maria Amanda Bilbili
Εδώ είμαι. Ιέρεια, Μάγισσα, Γυναίκα. Φέρνω τη γέννα της βροντής, της φωτιάς και του νερού μέσα σε καιρούς σκοτεινούς. Με τα χέρια ψηλά και το βλέμμα μπροστά, καλωσορίζω το καινούριο. Στα χέρια μου είναι χαραγμένος ο χάρτης του κόσμου. Γιορτάζω τη ζωή με χρώματα ζωηρά, με τη φύση να στεφανώνει το είναι μου και το σώμα μου όχημα για τη δημιουργία.
Είμαι η πύλη ανάμεσα σε όσα φαίνονται και σε αυτά που δεν είναι ακόμα ορατά. Σηκώνω το πέπλο του Μυστηρίου. Το ιερό φίδι (*) μου δείχνει τον δρόμο. Φέρνω στη Γη την κρυμμένη σοφία των προγόνων μου και αλλάζω τον κόσμο. Όλα τώρα ξαναγεννιούνται. Με τη δύναμη της καρδιάς μου, ξαναγράφω την ιστορία. Υφαίνω το μονοπάτι που ξετυλίγεται, ενσαρκώνοντας την αλήθεια, την ελευθερία, το θαύμα. Το σώμα μου συνταράσσεται από τη μεγάλη έκρηξη του Σύμπαντος. Το θεϊκό ενώνεται με το ανθρώπινο. Μέσα μας είναι η δημιουργία. Περιμένει να γεννηθεί από τα βάθη της ψυχής. Με κουράγιο, δύναμη, επιμονή και πίστη. Εδώ θα είμαι. Ιέρεια, Μάγισσα, Γυναίκα, Μάνα. Θα κρατάω την ιερή φωτιά αναμμένη. Και δε θα σβηστώ τόσο εύκολα από τις σελίδες της Ιστορίας.
Maria Amanda Bilbili Πνευματική Ακτιβίστρια, Διαισθητική Καλλιτέχνιδα. Οκτώβριος του 2019
(*) Υποσημείωση Ps Mavro. Ολυμπιάδα, Πολυξένη, Μυρτάλη, Στρατονίκη. Κόρη του Νεοπτόλεμου. Πριγκίπισσα των Μολοσσών. Βασίλισσα της Μακεδονίας. Ιέρεια του Μαντείου της Δωδώνης. Μάγισσα. Βακχική και Ιέρεια Καβειριάδα. Πληγωμένη Σύζυγος του Φιλίππου. Εκλεχτή του Άμμωνα Δία και Μητέρα του Αλέξανδρου! Ποια άλλη γυναίκα θα μπορούσε να ξαπλώσει με ένα φίδι, να εγκυμονήσει και να γεννήσει έναν Έλληνα Μακεδόνα ΘΕΟ?. Ποια άλλη μητέρα θα μπορούσε να διαπαιδαγωγήσει - με καταλληλότερο τρόπο έναν βασιλέα - κατακτητή – κοσμοκράτορα – θεό σαν τον Αλέξανδρο? Ποια θα μπορούσε να του εμφυσήσει «επίγνωση» της θεϊκής καταγωγής του? Ποια θα μπορούσε να τον καταστήσει «ατρόμητο και άτρωτο» απέναντι στον εχθρό? Ποια θα μπορούσε να του ξυπνήσει «ιερή μανία, ενθουσιασμό και διαισθητικότητα»? Ποια θα τον εκπαίδευε στο να είναι «πείσμον, σταθερός και εύστοχος» στις αποφάσεις του? Μόνο μια βασιλική σύζυγος, παραγκωνισμένη, μια πληγωμένη μητέρα, μια Μυημένη που «γνωρίζει», μια φοβερή μάγισσα (θεά) θα μπορούσε να καλέσει μια ψυχή (σαν αυτή του Αλέξανδρου), να την κυοφορήσει, να την γεννήσει και να την αφυπνίσει... υποδεικνύοντας της τον σκοπό της ενσάρκωση της! Μόνο μία γυναίκα μάγισσα (!) σαν την ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ! Ps Mavro / Stavriotis
Σελίδα
23
Από τα έργα μου, που ΔΕΝ παρουσιάζονται στην έκθεση... Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Black Friday”
Ακρυλικά και σκόνες σε χαρτόνι 50Χ70cm.
“Μαύρη Παρασκευή” για τον Μηνά Γράφει ο Ps Mavro / Stavriotis
«Η επόμενη ημέρα (Black Friday) φάνταζε - από τώρα - εξαντλητική για το Μηνά. Έβλεπε τον εαυτό του, να ξυπνάει πρωί, να στριμώχνετε σε μια ουρά μπροστά σε ένα πολυκατάστημα… να περιμένει να ανεβάσουν τα ρολά για να ορμήσει, να σπρώξει, να βρίσει ώστε να κατορθώσει να φτάσει στο ράφι και να αρπάξει το γ.μ.μ.ν. κινητό τηλέφωνο (νέας τεχνολογίας) που είχε βάλει στο μάτι από καιρό… Τρόμαζε, μόνο και μόνο, με την εικόνα… «Όχι Κύριοι, δεν θα με κάνετε αγριάνθρωπο για να μου πουλήσετε την πραμάτεια σας»… σκέφτηκε και ξάπλωσε στο κρεβάτι του. ...Ο Μηνάς άναψε ένα άφιλτρο Santé και αφέθηκε να ρεμβάζει αναθυμούμενος τις παλαιές καλές ημέρες, τότε που κάθε Παρασκευή είχε ρεπό… και που αδημονούσε να έρθει το κορίτσι του, στην υπόγεια γκαρσονιέρα του… «Τώρα, πάνε αυτά» …σιγοψιθύρισε, λες και κάποιος θα τον άκουγε. «Αντί για ερωτικές Παρασκευές - έχουμε Black Friday» …συμπλήρωσε και σταυρώνοντας τα χέρια πίσω από το κεφάλι του. Έμεινε για πολύ ώρα έτσι, να κοίτα με άδειο βλέμμα το ταβάνι....
Τελικά ο Μηνάς, άλλαξε γνώμη... «Άντε τώρα, να κοιμηθώ. Θα πρέπει να ξυπνήσω πρωί-πρωί, αύριο, για να πιάσω σειρά... Προβλέπετε να έχει μεγάλη ουρά αναμονής…»
Ps Mavro / Stavriotis Ζωγράφος - Νοέμβριος του 2019
(Απόσπασμα από ένα μυθιστόρημα, που όλο γράφετε αλλά δεν λέει να τελειώσει…) “Μαύρη Παρασκευή” (Από τα αδέσποτα και ανένταχτα έργα μου) Ακρυλικά, υδρόχρωμα και λαδοπαστέλ σε χαρτί. Το έργο αυτό, δεν το έχω προβάλει αρκετά, γιατί έμεινε λίγο χρόνο στα χέρια μου. Παραχωρήθηκε γρήγορα, ως «αντίδωρο» σε φιλικό πρόσωπο - γι αυτό το ξανά αναρτώ!
24 Σελίδα
Από τα έργα μου, που ΔΕΝ παρουσιάζονται στην έκθεση... Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Ο Καλλιτέχνης ως «Προμηθέας δεσμώτης»” Ακρυλικά και σκόνες σε χαρτόνι 50Χ70cm.
“Η τέχνη του Ps. Mavro τρώγεται ωμή” Γράφει ο Στράτος Φουντούλης
Αγαπώ τον Ps. Mavro (Παναγιώτη Μαυρόπουλο) και το έργο του γιατί είναι ωμό, ειλικρινές και κυρίως… φοβίζει. Το έργο του δεν διεκδικεί, κυρίως δεν παρακαλά να λάβει κάποιο γελοίο τρόπαιο υψηλής κριτικής γραμμένο από αστείους επιφανείς κριτικούς που να υπογραμμίζουν ότι… η τέχνη του και η τεχνική του δεξιοτεχνία είναι υποταγμένη και… εμφιαλωμένη σε ένα «υπερρεαλιστικό και σουρεαλιστικό μίγμα» που έρχεται από μακριά, από κάποιες δήθεν… φωνές σπουδαίων ζωγράφων του παρελθόντος, ή από το λούστρο και τα σημεία των… «αναγεννησιακών τρόπων της προοπτικής και της γραφής» (sic).
Όχι. Ο Ps. Mavro δεν είναι «δήθεν», δεν πασπαλίζει θεωρητικά τα έργα του, ποτέ δεν τα στήριξε με δακρύβρεχτα λόγια (αριστερο-δεξιού λαϊκίστικου ψυχισμού και ψευτορομαντισμού) για να συγκινήσει θαμώνες των γκαλερί, προβάλλοντας τη δήθεν τραγικότητα της ζωής του, προκειμένου να στηρίξει, να καλύψει και να ενισχύσει την τέχνη του, ή την πώληση βιβλίων που κάποτε έγραψε.
Όχι. Η τέχνη του Ps. Mavro είναι ωμή. Παίρνει παραπεταμένα ταπεινά χαρτόνια, τσίγκους, πλαστικά, δέρματα κι ενίοτε κλασικά τελάρα, ότι βρει τέλος πάντων, κι επάνω σε αυτές τις επιφάνειες ζωγραφίζει δίχως δισταγμούς κι αναστολές, παραποιημένες ανθρώπινες μορφές, ανθρώπινα μέλη και τεράστια γυναικεία αιδοία. Όλα με εμφανή τα σημάδια των χρωματικών του κινήσεων κι επικαλύψεων, χωρίς να κρύβει από τον θεατή απολύτως τίποτα, διότι το πινέλο στα χέρια του, κινείται συνεχώς, πότε ανάλαφρα… και πότε ξεσπά βίαια πάνω στις επιφάνειες, δεν τον βαραίνει το πινέλο τον Ps. Mavro, όπως βαραίνει τους μέτριους που διεκδικούν δάφνες. Όχι. Όλοι μας θέλουμε να ζήσουμε, και η “αμαρτωλή ματαιοδοξία του Ps. Mavro… (κατά το διαδίκτυο Ps. Mavro Stavriotis) …είναι ότι θέλει να ζήσει. Αυτός, η οικογένειά του και (κυρίως) το έργο του. Και λοιπόν; Δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σε κάτι (ή κάποιον) που παράγει η φυσική ωμότητα της ζωής…
Στράτος Φουντούλης Εικαστικός και γραφιάς κ.ο.κ. Νοέμβριος του 2019 (*) Υποσημείωση Ps Mavro. (Μία άλλη ανάγνωση του έργου) Ο Καλλιτέχνης πάντοτε ταύτιζε τον εαυτό του με τον Προμηθέα. Τον Τιτάνα τον είχε ως πρότυπο! Μόνο που καταλάβαινε πως, καμία ομοιότητα δε θα μπορούσε να έχει με αυτό το θεϊκό πρόσωπο. Αυτός (ένοιωθε πως) ήταν καταδικασμένος (από κάποιον - από κάτι…) μόνο για φτηνά και ασήμαντα πράγματα.
Όλα συνέβησαν (για τους άλλους) τελείως «ξαφνικά». Στα καλά καθούμενα (έτσι νόμιζαν) ο άνθρωπος (ο Καλλιτέχνης) άρχισε να ζωγραφίζει ακατονόμαστα πράγματα. Πάλι καλά που το κατάλαβαν γρήγορα οι δικοί του. Θα μπορούσε να έχει προκαλέσει - με τα επαίσχυντα έργα του - μεγάλη (εικαστική και αισθητική) σύγχυση σε πολλούς «εφησυχασμένους» Φιλότεχνους, …αυτοκτονικές τάσεις σε «καθώς πρέπει» Γκαλερίστες – Συλλέκτες, …αλλά και πολλά «εγκεφαλικά» σε μεγαλόσχημους Κριτικούς Τέχνης! Ποιός ξέρει πως έφτασε, ο δύστυχος, ως εδώ?. (Απόσπασμα από ένα μυθιστόρημα, του Ps Mavro / St@vriotis, που δε θα γραφτεί ποτέ)
Σελίδα
25
Από τα έργα μου, που ΔΕΝ παρουσιάζονται στην έκθεση... Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Οι Αγγελοζωγραφισμένες...” Ακρυλικά και σκόνες σε χαρτόνι 50Χ70cm.
“Τρεις Αγγελοζωγραφισμένες θυγατέρες, απο την Κρήτη” Γράφει η Χαρκούτση Μαρία
Τρεις θυγατέρες ήτανε, στην Κρήτη, στο Μεγάλο Κάστρο. Αδερφάδες, πανέμορφες. Αγγελοζωγραφισμένες και πλουμισμένες με χίλιες χάρες. Νοικοκυροπούλες και με χρυσή καρδιά. Κρυφά ερωτευμένες και οι τρείς, με τρία όμορφα παλληκάρια. Ποτέ δεν είχαν σμίξει πονηρά. Μόνο ματιές ανταλλάσανε και πλέκανε με τον νου σκέψεις και όνειρα, για την αγάπη και τον πόθο που έκαιγε γλυκά τα σωθικά τους. Σαν έπεφτε το σκοτάδι, με λύρες και λαγούτα, τα παλληκάρια, τραγουδιστά με μαντινάδες, ομολογούσανε τον έρωτά τους, κάτω από τα παράθυρα των κοριτσιών. Και αυτές φλογισμένες από έρωτα και πόθο, δειλά-δειλά, άνοιγαν τα παραθυρόφυλλα, να αλλάξουν κλεφτές ματιές, με μάρτυρα το φεγγάρι και να σβήσουν την φλόγα της καρδιάς Μα, του κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν, φέρανε μια μαύρη μέρα, στο Μεγάλο Κάστρο, έναν πλούσιο κακό Βενετό έμπορο από τσου σκλαβωμένους (στην Βενετία) Κορφούς, να συνομιλήσει και να εμπορευτεί με τον Τούρκο Πασά, του σκλαβωμένου (τσου Τούρκους) Χάνδακα. Και ήτανε ως φαίνεται, η ώρα η κακή, που πηγαίνοντας οι ομορφοαδερφάδες με τα σταμνιά τους, στην κρήνη για νερό, περνούσε ο κακός Βενετός έμπορος απο τσου Κορφούς, με την συνοδεία του. Ως τις αντίκρισε, μαγεύτηκε ο Βενετός, θόλωσε ο νους του… και δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ποιά ήθελα πιο πολύ. Τις ήθελε όλες! Ήξερε βέβαια πως οι Κρητικοπούλες, ποτέ δεν θα τον ακολουθούσαν με την θέλησή τους. Έτσι, ζήτησε από τον Πασά, με πολλά ανταλλάγματα, να τον συνδράμει για να τις κλέψει, να τις έχει για το κρεβάτι του. Μπαμπέσικα λοιπόν (Τούρκος και Βενετός) ξεγελάσανε τις αδερφάδες, τις άρπαξαν και τις φόρτωσαν βράδυ στο καράβι του κακού εμπόρου. Όταν το καταλάβανε, αυτές ορκιστήκανε… «καλύτερα θάνατος - παρά ντροπή»!
Στο αρχοντικό του κακού Βενετού, τσου Κορφούς, που φτάσανε, οι Κρητικοπούλες αντιστεκότανε σθεναρά, στις ερωτικές του ορέξεις. Με πόνο ψυχής θυμότανε τα παλληκάρια τους στην Κρήτη και τον χτυπούσαν με κατάρες, λέγοντας ότι δεν θα πέσουν σε κρεβάτι άπιστου και ότι αγαπάνε άλλους! Ο κακός Βενετός έμπορος θύμωσε και προσβλήθηκε τόσο πολύ, που τις έκλεισε (χωρείς ψωμί και νερό) στο σκοτεινό και υγρό Σαγράδο, στο υπόγειο του αρχοντικού του… και όταν μετά από μερικές ημέρες ξανά επιχείρησε να επωφεληθεί από την αδυναμία τους… συνάντησε και πάλι την άρνησή τους. Τότε, ο μοχθηρός Βενετός, σκύλιασε από το κακό του και διέταξε και τις κάψανε ζωντανές αγκαλιασμένες, σαν λαμπάδες σε εκκλησία. Ωστόσο, τα παλληκάρια είχαν κινήσει από την Κρήτη και τις ψάχνανε σε όλη την χώρα και τα νησιά, …αλλά μάταια. Χαθήκανε και αυτά και κανείς δεν τα ξαναείδε ποτέ. Μετά από καιρό πολύ, άρχισαν να εμφανίζονται - πότε στο Χάνδακα και πότε τσου Κορφούς - τρείς αγγελικές μορφές φλεγόμενες, να ψάχνουν τις νύχτες περνώντας μέσα από σοκάκια, γυμνές, μοιρολογώντας και κλαίγοντας. …και σαν να ακουγόταν
26 Σελίδα
απαλά να παίζουν λύρες και λαγούτα, να συνοδεύουν τα μοιρολόγια τους. Έτσι περιδιάβαιναν τις ρούγες - οι Αγγελοζωγραφισμένες - φλεγόμενες από τον πόθο - που ποτέ δεν ικανοποίησαν - και να λιώνουν σαν λαμπάδες στο καμίνι του μαρτυρίου τους. Πότε τσου Κορφούς, πότε στον Χάνδακα της Κρήτης, τρεις περιφλεγείς θηλυκοί άγγελοι περιδιαβαίνουν τους ουρανούς μας… και κοκκινίζουν τα άστρα από πόθο.
Χαρκούτση Μαρία Ψηφιδογράφος. Νοέμβριος του 2019
Από τα έργα μου, που ΔΕΝ παρουσιάζονται στην έκθεση... Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “ Ο Βούδας ”
Ακρυλικά και σκόνες σε χαρτόνι 50Χ70cm.
Το χαμόγελο ενός Φωτισμένου Γράφει η Ντίνα Αναστασιάδου
Ο αγαπητός φίλος Ps. Mavro (Μαυρόπουλος Παναγιώτης) εμπνέεται από την ιστορία διαφόρων πολιτισμών – συμπεριλαμβανομένου και του αρχαίου Ελληνικού - για να φιλοτεχνήσει τα έργα του.
Βαθύς στοχαστής ο ίδιος αναμοχλεύει την ιστορία άλλοτε για να εμπνευστεί, άλλοτε για να κάνει νύξη στο έργο σημαντικών ανθρώπων που σφράγισαν με το πέρασμα τους την ανθρώπινη πορεία. Ενώ άλλα έργα του διεγείρουν σκέψεις και προβληματισμούς. Το έργο του «Βούδας» παραπέμπει στον «Φωτισμένο» φιλόσοφο, δάσκαλο που εγκατέλειψε τα πλούτη του Ινδού Βασιλέα πατέρα του για να γίνει ασκητής και να αναζητήσει «την αλήθεια, το φως» και να περάσει στην απόλυτη «Νιρβάνα» σταματώντας έτσι το κύκλο των ενσαρκώσεων…
Ο Ps. Mavro με μια απόλυτα προσωπική γραφή, γεμάτη δυναμικό «πρωτογονισμό» αποδίδει πρόσωπα, χαρακτήρες και περνάει μηνύματα. Οι μορφές του είναι σαν να βγαίνουν μέσα από σπηλαιογραφίες, να ξεπηδούν μέσα από απάτητα δάση, από την αγνή άγρια φύση… για να ξαφνιάσουν τους παρατηρητές τους! Οι μορφές του μοιάζουν να κραδαίνουν, να πάλλονται παραπέμποντας συχνά σε ιδιότυπα ιμπρεσσιονιστικά στοιχεία γραφής και σύνθεσης χρωμάτων. Τα στοιχεία: νερό, φυτά, άνθη παραπέμπουν στην αγάπη που έχουν οι λαοί της Άπω Ανατολής που εξυμνούν μέσα από τα έργα τους την Φύση. Εύχομαι αποδοχή της δουλειάς του από το κοινό που τον παρακολουθεί και καλή επιτυχία σε κάθε του έκθεση.
Ντίνα Αναστασιάδου Γλύπτρια – ζωγράφος ιαπωνικού sumi-e (M.F.A.) Μάστερ Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Οκτώβριος του 2019
Σελίδα
27
Από τα έργα μου, που ΔΕΝ παρουσιάζονται στην έκθεση... Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “Ο Καλλιτέχνης θνήσκει αγωνιώντας...” Ακρυλικά και σκόνες σε χαρτόνι 50Χ70cm.
Ο «φθονερός Γέρων» χρόνος Γράφει ο Διονύσης Φλεμοτόμος
Δουλεύω τον τελευταίο καιρό με κώδικες ζακυνθινών εκκλησιών, στους οποίος φαίνεται η δράση των πολυδιάστατων αδελφάτων, τα οποία ήταν μια οργανωμένη κοινωνία, γύρω από ένα ναό. Σ’ αυτούς αποτυπώνεται ανάγλυφα η ζωή των παλιότερων οικιστών του νησιού, μια και το καπίτολο, το σώμα, δηλαδή, των ενοριτών και των αδελφών, έκανε κουμάντο στα πάντα, με τις τακτικές ή έκτακτες συνελεύσεις του, στις οποίες εξέλεγε γαστάλδους (επιτρόπους) και εφημέριο και αποφάσιζε για την περιουσία, αλλά και την ευπρέπεια και την εν γένει ζωή του ναού του. Στις σελίδες των κωδίκων υπάρχουν καταγραμμένες και πολλές διαθήκες, με τις οποίες, εκτός των άλλων, οι διαθέτες άφηναν στο ναό κάποιο κομμάτι της περιουσίας τους, με σκοπό να μνημονεύονται και να μείνουν, έτσι, στην αθανασία. Η φράση «να με μνημονεύουν πουρ αιωνίως», που υπάρχει σε όλες, εκφράζει άριστα αυτήν την επιθυμία του κάθε θνητού να μην ξεχαστεί και να υπάρχει, έστω σαν όνομα, στο μέλλον. Όμως μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1953 ούτε κι αυτές οι ίδιες ιερές στέγες δεν υπάρχουν κι επαληθεύεται για μιαν ακόμα φορά ο Κάλβος, που στην Ωδή του «Εις Ιερόν Λόχον» επισημαίνει: […] Ο Γέρων φθονερός - και των έργων εχθρός - και πάσης μνήμης έρχεται. […] Από την στάμναν χύνει - τα ρεύματα της λήθης - και τα πάντα αφανίζει […]
Όλα αυτά (διαθήκες και στίχοι) μου ήρθαν στην σκέψη, βλέποντας το έργο του Παναγιώτη Σπ. Μαυρόπουλου: «Ο καλλιτέχνης θνήσκει, αγωνιώντας για την αθανασία». Σε αυτό ο ζωγράφος εκφράζει την μάχη της τέχνης με τον θάνατο, μια και αυτή η πρώτη είναι η μόνη, που μπορεί να διεκδικήσει τη νίκη, αν βέβαια είναι γνήσια. Στεφανωμένη με λουλούδια η ώριμα γερασμένη μορφή, με αυτά δηλαδή που ξεραίνονται και αναζωογονούνται, κυκλικά στον χρόνο επαναλαμβανόμενα, με το σπόρο τους, την τέχνη εν προκειμένω, διεκδικεί την φήμη, η οποία είναι η μόνη, που νικά την φθορά. Τα σφραγισμένα μάτια, σημείο του τέλους, ισοφαρίζουν τα σε χρώματα θάλασσας (γαλάζιο και λευκό) γένια, που μπορεί να σε ταξιδέψουν και πέραν του τάφου και πίσω, σαν φόντο, κρέμεται όχι το δίχως τσέπες σάβανο, αλλά το λάβαρο της νίκης της φθοράς σε εκδοχή αναστάσιμη, όπως αυτά τα κόκκινα, πολυτελή πανιά, που τοποθετούνται σε μπαλκόνια και παράθυρα στα Επτάνησα (κυρίως Κέρκυρα και Ζάκυνθο), όταν «στρατεύουν» τα ζωντανά λείψανα των Πολιούχων. Το έργο εικονίζει την ιερότητα, γι’ αυτό και την αιωνιότητα, ενός θανάτου ξεχωριστού, του θανάτου του καλλιτέχνη. Για τον λόγο αυτό μέσα σε μια θλίψει, περικλείει ελπίδα.
Διονύσης Φλεμοτόμος Λογοτέχνης, ερευνητής. Οκτώβριος του 2019
28 Σελίδα
Από τα έργα μου, που ΔΕΝ παρουσιάζονται στην έκθεση... Μαυρόπουλος Παναγιώτης (Ps.Mavro/Stavriotis)
2019/20 “ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ”
Ακρυλικά και σκόνες σε χαρτόνι 50Χ70cm.
“Θεός πάσχων -άνθρωπος θνήσκων” Γράφει η Irene Vitouladitou
Σιόρ Ps.Mavro, μου έβαλες δύσκολα. Διότι, θεολόγος δεν είμαι, να εκφέρω αρμόδιο λόγο περί του θέματος. Δεν θέλεις να μιλήσω περί εσένα, με τα θερμά- ψυχρά σου, (χρωματικά επιτεύγματα, βεβαίως βεβαίως). Άρα, τι μου επιτρέπει να κάνω, η επιθυμία σου; Μάλλον, να φανταστώ. Να φανταστώ λίγο την επίδραση στην ψυχή σου, της φράσης, «Θεός πάσχων -άνθρωπος θνήσκων».
Και πάλι, τι μπορώ να πώ, επ' αυτού, (σε σχέση με σένα), αφού ήδη, αυτό που πίστεψες, ένοιωσες, εξέφρασες, το έχεις αποτυπώσει, με συγκεκριμένο τρόπο στον καμβά σου; Κι αφού "άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου", (ιδιαιτέρως του καλλιτέχνη, "δις" άβυσσος), τι μπορώ να φέρω περισσότερο στο φως, από την δική σου καλλιτεχνική ψυχή, αφού το θέμα, αφορά αυστηρώς προσωπικά εσένα και την σχέση σου με τον Θεό; Ο "πιστός" αγιογράφος (παραδοσιακός η μη, δεν έχει σημασία), παρατηρεί, αμφιβάλλει, αμφισβητεί, προβληματίζεται, αναθεωρεί, «ζωγραφικώ τώ τρόπω» ως προς το συνθετικό - αισθητικό μέρος της δουλειάς του, το οποίο έχει συγκεκριμένη και μοναδική έκφραση γι' αυτόν.
Άρα, σε όλους τους «υπολοίπους», που έρχονται σε επαφή με την συγκεκριμένη και μοναδική του, έκφραση, δεν πέφτει λόγος (από σεβασμό, προς τον "αγώνα" του αγιογράφου, να βάλει σε τάξη, τα ρήματα της ελληνικής γλώσσας, που προαναφέρθηκαν).
Μία, από τους «υπολοίπους», είμαι κι εγώ. Δέχομαι χωρίς σχόλια την έκφρασή σου, με την ίδια "αφωνία" που θα επεδείκνυα, εάν άκουγα μία προσευχή, να βγαίνει από το στόμα σου. Γιατί, το «ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ» σου, μία προσευχή σου, είναι. Μία εσωτερική ανάγκη προσευχής, που εξωτερικεύεται με χρώματα, αντί λόγων. Κι όταν ένας άνθρωπος, ανταποκρίνεται σε θεϊκά ερεθίσματα, προσευχόμενος με αυτόν τον τρόπο, οι «υπόλοιποι», σιωπάμε, συμπροσευχόμενοι.
Irene Vitouladitou Ζωγράφος - Αγιογραφος. Νοέμβριος του 2019
Σελίδα
29
Ps.Mavro/Stavriotis
(Παναγιώτης Μαυρόπουλος) Από το 1955 ώς και σήμερα - 2020. Ζωή να έχουμε...! ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ • O Ps.Mavro/Stavriotis (κατά κόσμο Παναγιώτης Μαυρόπουλος) γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1955 στο νησί των Ομηρικών Φαιάκων, στο νησί του Αλκίνοου και της Ναυσικάς στην όμορφη Κέρκυρα! Από μικρός όμως, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου συνεχίζει να ζει και να εργάζεται. • Αποφοίτησε από το τμήμα Γραφικών τεχνών της Σχολής Δοξιάδη, με δασκάλους τους: Aγρανιώτη, Σπέντζα, Kατσουλίδη, Γεωργιάδη, Παρμακέλη, Zουμπουλάκη κ.λπ. • Tο 1982 -83 εργάστηκε στο εργαστήρι σκηνογραφίας του Εθνικού Θεάτρου. • Xειμώνας 1988 συνεργάστηκε σε ενημερωτική εκπομπή του P. Σταθμού 9,84 παρουσίασης εκθέσεων, Νέους Zωγράφους και παίρνοντας συνεντεύξεις από πρόσωπα της τέχνης. • Από το 1976 έως το 1990 παρουσίασε μία έντονη εκθεσιακή δραστηριότητα... με πολλές ATOMIKEΣ & OMAΔIKEΣ EKΘEΣEIΣ. • Από το’ 91 και μετά ο καλλιτέχνης στράφηκε σε «μυστικές» προσωπικές φιλοσοφικές αναζητήσεις που είχαν σαν αποτέλεσμα μία οικειοθελή φαινομενική απομόνωση του. Συνέχισε όμως, να «εργάζεται και να ζωγραφίζει εσωτερικά»! • Το 1995, εμπνεόμενος από έναν «δημιουργικό μυστικισμό», κάνει μία μεγάλη στροφή εγκαταλείπει την κοσμική ζωγραφική και στρέφετε προς την παραδοσιακή Αγιογραφία. Τη σπουδάζει και την ασκεί μέχρι και το 2000... όπου με τη σειρά της την εγκαταλείπει και αυτή! • Μετά το 2000, ως το 2008 ο καλλιτέχνης ξανά σιωπά ζωγραφικά και αφιερώνετε στη μελέτη και τη Συγγραφή. • Από το 2009 μέχρι σήμερα, ο καλλιτέχνης αναπτύσσει και πάλι καλλιτεχνική δραστηριότητα, με παρουσιάσεις ζωγραφικών έργων του στην ιδιωτική Κερκυραϊκή Πινακοθήκη του Μιχαήλ Άγγελου Βραδή, αλλά και οργανώνοντας ή συμμετέχοντας σε διάφορα εικαστικά δρώμενα όπως αυτά της Εθνικής Πινακοθήκης (παράρτημα Κορακιάνας) • ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΕΣ παρουσιάσεις: Έχει λάβει μέρος σε πάρα πολλές OMAΔIKEΣ εκθέσεις, έχει συμμετάσχει σε πολλά καλλιτεχνικά ΔΡΩΜΕΝΑ και έχει παρουσιάσει έργα του σε ATOMIKEΣ εκθέσεις, όπως, οι κυριότερες... • 1983: Αίθουσα Τέχνης ΠEIPAIA • 1984: Αίθουσα Τέχνης «ANTHNΩP» • 1985: Αίθουσα Τέ-
χνης «DADA» • 1986: Αίθουσα Τέχνης ΠEIPAIA • 1988: Αίθουσα Τέχνης «EΠIΠEΔA». • ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ παρουσιάσεις: 2010: Κερκυραϊκή Πινακοθήκη. «Κερκυραϊκά θέματα» • 2011: Αίθουσα Τέχνης «Τένεδος». Τρεις καλλιτέχνες (με G. Megoulas/ G.A.Micallef) • 2012: Κερκυραϊκή Πινακοθήκη «Η ζωή είναι ωραία» (με G.A.Micallef) • 2012: Ελεύθερη ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ στο παραδοσιακό αρχοντικό του ΜΑΝΕΣΗ. • 2013: Κερκυραϊκή Πινακοθήκη «Πρόσωπα σε χαρτόκουτα» • Εθνική Πινακοθήκη - Παράρτημα Κέρκυρας (στη Κάτω Κορακιάνα) Εικαστικό δρώμενο – παιχνίδια με ανακυκλώσιμα υλικά (...με G.A.Micallef / G. Giotakh) • 2014: Εθνική Πινακοθήκη - Παράρτημα Κέρκυρας (στη Κάτω Κορακιάνα) Εικαστικό δρώμενο - Ένα κουτί γεμάτο Μήνες. (...με G.A.Micallef ) • 2014: Εθνική Πινακοθήκη - Παράρτημα Κέρκυρας (στη Κάτω Κορακιάνα) Μυθολογικά τέρατα (...με G.A.Micallef) • 2015: Κερκυραϊκή Πινακοθήκη. «ΝΕΚΥΙΑ πεδία». • 2016: Κερκυραϊκή Πινακοθήκη. "Γυναίκες Θαυμαστές ως Ελληνίδες!". • 2017: Μουσείο Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου. «Ηρωική εικονογραφία». • 2018: Κερκυραϊκή Πινακοθήκη. «Ηρωική εικονογραφία». • Zωγραφικά έργα του βρίσκονται: • Στο Mουσείο Σύγχρονης Τέχνης του I. Bορέ, • Στη Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών, • Στο Σκιρώνιο μουσείο, • Στη Κερκυραϊκή Πινακοθήκη, • Στο Μουσείο Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου... και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Tα υλικά που χρησιμοποιεί είναι σκόνες, ακριλικά, αυγοτέμπερα, λαδοπαστέλ και ένθετο κολάζ πάνω σε διάφορες επιφάνειες. • Σήμερα, ο καλλιτέχνης, ζει σε ένα μικρό απομονωμένο χωριό. Ζωγραφίζει μόνο για τον εαυτό του και τους φίλους του. Εκτός από τη ζωγραφική, μεγάλη αγάπη του, είναι το περπάτημα στη φύση, η φωτογραφία... και φυσικά η μελέτη και η Συγγραφή! • Εδώ μπορείτε να βρείτε (σε ηλεκτρονική μορφή) τα έντυπα των εκθέσεων του, καθώς και κάποια από τα γραπτά του. • https://issuu.com/psmavro • F.B. https://www.facebook.com/ps.mavro.7
ΙΔΙΕΤΕΡΕΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ για μία ακόμα φορά, στους διαδικτυακούς φίλους μου… Aggeliki Dendia, Αγγελική Παπαδάκη, Αγγελική Κουρμουλάκη, Agathi Varmazi, Ανδρονίκη Παντελεμίδου, Γιώργος Αργυράκης, Γιώργος Μικάλεφ, George Miaris, Giannis Kafouros, Διονυσης Φλεμοτομος, Ευάγγελος Μαραυγάκης, Ηλίας Γιαννούλας, Ιωάννης Ν. Νέστορος, Irene Vitouladitou, Kostis Schizakis, Korina Kompoliti, Κωστής Α. Μακρής, Maria Charkoutsi, Maria Amanda Bilbili, Maria Maragkoudaki, Νοτα Μακρυγιαννη, Ntina Anastasiadou, Σαραντίδης Παναγιώτης, Spyros Mavropoulos, Stratos Fountoulis, Tatiana Zervopoulou, Teresa Valavani …που έγραψαν σχόλια για τα έργα μου, που μπορείτε να τα διαβάσετε στο Ηλεκτρονικό Εκθεσιακό Έντυπο και στις αναρτήσεις μου. • Ps.Mavro/Stavriotis • https://issuu.com/psmavro • https://www.facebook.com/ps.mavro.7