Ocena skuteczności postępowania u chorych z nowotworowym wysiękiem opłucnowym
uzyskano u większej liczby osób w grupie IIB (83,3%) niż w grupie IIA (50%). Biorąc pod uwagę skutki uboczne pod postacią bólu opłucnowego nie ma uzasadnienia podawanie większych dawek leku niż 0,5 g. Bleomycyna najczęściej podawana jest w dawce 60 mg (6). Zahamowanie NP uzyskuje się w 60 -80% (15, 16). Ong i wsp. w grupie 20 chorych leczonych bleomycyną (60 mg) uzyskali remisję po pierwszym miesiącu w 70% przypadków (16), a Ruckdeschel i wsp. w grupie 37 chorych po 3 mies. również w 70% (7). Sugita i wsp. w grupie 24 pacjentów uzyskali remisję w 75% (15). W naszym Ośrodku stosowano do pleurodezy bleomycynę w dawce 60 mg. W podgrupie B uzyskano po pierwszym miesiącu łączną remisję w 92,6%, po 3 mies. w 88,9%, po 9 mies. w 85,2%. W podgrupie A remisję uzyskano u 100% chorych. Osiągnięte wyniki leczenia należy uznać za bardzo dobre. Porównanie wyników leczenia po 9 mies. jest trudne z uwagi na brak informacji w piśmiennictwie. Interesująca jest próba porównania skuteczności działania bleomycyny i tetracykliny. Ruckdeschel i wsp. stwierdzili częstsze NP w ciągu 30 i 90 dni u pacjentów, u których zastosowano tetracyklinę (1 g) niż u pacjentów po podaniu doopłucnowym bleomycyny (60 mg). Różnice te były istotne statystycznie (7). Martinez-Moragon i wsp. nie stwierdzili statystycznie znamiennych różnic w skuteczności zastosowania do pleurodezy tetracykliny (1,5 g) i bleomycyny (60 mg) (17). Patz i wsp. uzyskali zahamowanie NWO po 30 dniach u 72% pacjentów po podaniu bleomycyny (60 mg) i u 79% po podaniu doksycyliny (0,5 g) (18). Porównując pacjentów leczonych w naszym Ośrodku z podgrupy B z grupy I i II stwierdzono po pierwszym miesiącu podobne wyniki w obu grupach. Natomiast po 9 mies. lepsze wyniki uzyskano w grupie I (85,2%) niż w grupie II (69,2%), ale różnice te nie były istotne statystycznie. Porównując pacjentów z podgrupy A również lepsze wyniki uzyskano w grupie I (100%) niż w grupie II (70%). Na podstawie takiej analizy skuteczniejszym środkiem do pleurodezy jest bleomycyna. Skutecznym sposobem zahamowania narastania płynu w opłucnej jest pleurodeza talkowa. Talk podawany jest w ilości od 1 do 14 g. Dane z piśmiennictwa wskazują na uzyskiwanie ponad 90% skuteczności (6). Cardillo i wsp. wykonując VTS i rozpylając w opłucnej 5
371
ved CR in 37% cases after 3 months and in 29% after 6 months. 53% patients did not complain after 6 months and 29% after 12 months (9). In order to increase the efficiency of using agents for chemical pleurodesis, some physicians suggest prior intrapleural introduction of Urokinase. The fibrinolytic properties of Urokinase may dissolve the adhesions in the pleural cavity and make possible better penetration of chemical agents. Gilkeson introduced intrapleurally 125 000 IU Urokinase (23). There are small numbers of papers utilizing this kind of procedure and the groups are very small. We did not use this kind of procedure. In cases of small adhesions, introducing liquid chemical agents is evenly spread in pleural cavity during proper behavior (large number of changing positions). While performing thoracoscopy (VTS), we cut the pleural adhesions. When the pleural cavity was more obliterated, we performed thoracotomy. There are also attempts of intrapleurally introducing cytostatic agents, which should not only break increasing MPE but also be antineoplastically active, which leads to prolongation of patient survival (25). Toda introduced intrapleurally in 68 patients with NSCLC Cisplatin (80 mg/m2) and etoposyd (80 mg/m2). CR was achieved in 19 patients and PR in 11 patients (together 46.2%) (24). In order to stimulate a cellular and inflammatory response, some physicians administered into the pleural cavity a biological modifier of immune response (Interleukin 2, Interleukin 12, Interferon b, Interferon g). In patients in whom suction drainage of the pleural cavity does not expand the lung, the pleuro – peritoneal catheter can be introduced. Fluid evacuation from the pleural cavity decreases dyspnea, but we entered into account the dissemination of the neoplastic diseases. Schultze reported improvement of GC of 8 of 14 patients after using this catheter (8). In our group, we did not use the pleuro-peritoneal catheter because of early death, severe general status, or absence of patient consent. Another way of treating patients with a non-expanded lung is introducing a thin pleural catheter into the pleural cavity. Pien introduced in 11 patients a drain (Denver Pleurx set) into the pleural cavity and achieved improvement of general status in 10 patients. The drain was maintained to the patients’ death (25).